ΘΑ ΤΑ ΠΟΥΛΕΙΣΟΥΝ ΟΛΑ!!

                Πωλείται η Ελλάς



ΕκτύπωσηE-mailΔιεθνής διασυρμός. Η Ελλάδα λοιδορείται με πρωτοφανή τρόπο από τους ξένους «εταίρους» και «συμμάχους». Μετά τους Γερμανούς πολιτικούς του κεντροδεξιού κυβερνητικού συνασπισμού, που είχαν ζητήσει δημοσίως να πουλήσει η Ελλάδα κάνα δυο νησιά της για να ξεχρεώσει και τον γερμανικό Τύπο που μας χλεύαζε καλώντας μας να εκχωρήσουμε μέχρι και τον... Παρθενώνα, στο χορό μπήκαν  και αμερικανικές και βρετανικές εφημερίδες. Οι μεν μας προτείνουν να νοικιάσουμε ελληνικά εδάφη σε ξένους, οι δε «αποκαλύπτουν» ότι έχει δήθεν αρχίσει η διαδικασία εκποίησης και ελληνικά νησιά έχουν ήδη βγει στο σφυρί! Πιο επιθετικοί οι Αγγλοι. «Μια θέση στον ήλιο: η Ελλάδα βγάζει προς πώληση τα νησιά της για να σώσει την οικονομία» ανέφερε ο δηλητηριώδης τίτλος στην πρώτη σελίδα του «Γκάρντιαν». Μιας εφημερίδας της Βρετανίας, που είναι υποτίθεται και σοσιαλιστική - δηλαδή ιδεολογικά συγγενής προς τον Ελληνα πρωθυπουργό Γιώργο Παπανδρέου (άλλο θέμα βεβαίως πόσο «σοσιαλιστική» είναι η ακραία αντεργατική πολιτική του τελευταίου). Στάζει φαρμάκι το «ρεπορτάζ» της εφημερίδας: «Γερμανοί πολιτικοί κάλεσαν την Ελλάδα να αρχίσει να πουλάει νησιά, ιστορικά κτίρια και έργα τέχνης. Τώρα φαίνεται ότι η ελληνική κυβέρνηση έλαβε υπόψη της τις απαιτήσεις τους» γράφει σαρκαστικά και με κάθε σοβαροφάνεια. «Η Ελλάδα ετοιμάζεται τώρα να πουλήσει ή να προσφέρει για μακροχρόνια μίσθωση μερικά από τα 6.000 ηλιόλουστα νησιά της σε μια απελπισμένη προσπάθεια να ξεπληρώσει τα βουνά από χρέη της» προσθέτει, ξεκινώντας από κάποια προσπάθεια πώλησης κρατικής γης στη Μύκονο.Προηγήθηκαν οι Αμερικανοί. Οι «Τάιμς της Νέας Υόρκης» δημοσίευσαν την Τρίτη άρθρο Γερμανού καθηγητή Γεωπολιτικής που διδάσκει στο Παρίσι, ο οποίος πρότεινε να αρχίσει η Ελλάδα να εκχωρεί τμήματα του εδάφους της σε ξένους έναντι ενοικίου. « Άριστο τρόπο» μείωσης του δημόσιου χρέους χαρακτηρίζει ο αρθρογράφος της αμερικανικής εφημερίδας «την ιδέα μιας οικονομικής δουλείας (!) επί ελληνικού εδάφους», προβάλλοντας ως υποδείγματα τη... Διώρυγα του Παναμά, το Γκουαντάναμο και το Χονγκ Κονγκ!Το πολιτικό θράσος όλων αυτών δεν είναι, δυστυχώς, ανεξήγητο. Τι διεθνές κύρος να έχει μια χώρα που υπήχθη οικειοθελώς σε καθεστώς υποτέλειας προς το ΔΝΤ; Ποιος να τη σεβαστεί και γιατί; Πόσω μάλλον όταν έχει υπογράψει αυτούς τους εφιαλτικούς όρους που έχει υπογράψει η κυβέρνηση Παπανδρέου στο αποτρόπαιο Μνημόνιο με το ΔΝΤ, το οποίο αποτελεί... μνημόσυνο για την εθνική κυριαρχία της Ελλάδας. Φρίκη αισθάνεται όποιος διαβάζει όσα ανακαλύπτουν στο Μνημόνιο καθηγητές πανεπιστημίου.Εφιαλτικός ο όρος της «Γνωμοδότησης» του Μνημονίου που καθορίζει την κατάσταση στην οποία έχει περιέλθει η Ελλάδα μετά την υπαγωγή της στο καθεστώς του ΔΝΤ: «Ούτε ο δανειολήπτης ούτε τα περιουσιακά του στοιχεία έχουν ασυλία λόγω εθνικής κυριαρχίας... σε σχέση με οποιαδήποτε ενέργεια ή διαδικασία σχετικά με τη σύμβαση». Σε απλά ελληνικά, αυτό σημαίνει ότι αν δεν πληρώσουμε κάποια δόση του δανείου, όχι μόνο το ΔΝΤ ή η ΕΕ συνολικά, αλλά οποιαδήποτε μεμονωμένη χώρα που μας έχει δανείσει αποκτά το νομικό δικαίωμα να... κατασχέσει ακόμη και το κτίριο της ελληνικής Βουλής - για να μην πούμε ακόμη και τον Παρθενώνα!!!Οι βουλευτές του ΠΑΣΟΚ κατάλαβαν τι ακριβώς ψήφισαν, όταν ενέκριναν το Μνημόνιο; Και δεν επαναστάτησε η όποια συνείδηση τους έχει απομείνει; Θεώρησαν δηλαδή ότι το να συνδέσουν επισήμως και για πάντα το όνομά τους με μια τέτοια επαίσχυντη διάταξη νομικής εκχώρησης της εθνικής κυριαρχίας, αλλά και του εδάφους της πατρίδας μας στους ξένους, είναι σύμφωνο με την θεμελιώδη διακήρυξη του ιδρυτή του ΠΑΣΟΚ Ανδρέα Παπανδρέου «Η Ελλάδα στους Έλληνες»; Αν είχε υπογράψει τέτοιο όρο η Δεξιά, θα την είχαν στήσει στον τοίχο από πολιτική σκοπιά  και δικαίως. Οι ίδιοι όμως γιατί υπέγραψαν;

ΠΙΣΩ ΣΤΟΝ ΕΡΓΑΣΙΑΚΟ ΜΕΣΑΙΩΝΑ!!!

Εργασιακός Μεσαίωνας
Του Γιώργου Δελαστκ



Χειρότερο εφιάλτη από την πολιτική της κυβέρνησης του Γιώργου Παπανδρέου απέναντι στους εργαζόμενους δεν θα μπορούσε πριν από έναν χρόνο να φανταστεί ούτε ο πιο εμπαθής, ακόμη και σε βαθμό... παράνοιας εχθρός του ΠΑΣΟΚ! Βάσει του νομοσχεδίου που προώθησε την Πέμπτη στη Βουλή το υπουργικό συμβούλιο και το οποίο θα ψηφίσουν κατεπειγόντως σε νόμο οι βουλευτές του ΠΑΣΟΚ, ο κάθε εργοδότης του ιδιωτικού τομέα θα μπορεί πλέον να μειώνει όσο θέλει τους μισθούς των εργαζομένων, χωρίς κανένα όριο πέραν του κατώτατου μισθού των 740 ευρώ μεικτά: από τα π.χ. 1.500 ή και 2.500 ευρώ να τους ρίχνει στα... 1.000 ή και στα 740 ευρώ!!!
Πιο αντεργατικός νόμος δεν υπήρξε ποτέ στην ιστορία του ελληνικού κράτους, ούτε στη διάρκεια των πιο ειδεχθών δεξιών δικτατορικών καθεστώτων. Στόχος του νόμου αυτού δεν είναι μόνο ο πλήρης μισθολογικός εξευτελισμός των εργαζομένων, αλλά και η ηθική απαξίωση και ο διασυρμός τους ενώπιον των εργοδοτών. Να αισθάνονται δηλαδή οι εργαζόμενοι ότι ανά πάσα στιγμή βρίσκονται στο απόλυτο έλεος του αφεντικού τους, που μπορεί να τους λιώσει!
Είναι τόσο απεχθής αυτή η πολιτική, που ακόμη και ο εκπρόσωπος του ΔΝΤ Πολ Τόμσεν αισθάνεται την ανάγκη να διακηρύσσει κάθε μέρα, όπου βρεθεί κι όπου σταθεί, ότι το ΔΝΤ δεν ζήτησε μειώσεις των μισθών στον ιδιωτικό τομέα από την κυβέρνηση Παπανδρέου. Εννοεί έτσι ότι είναι αποκλειστική επιλογή του πρωθυπουργού η λεηλασία των εισοδημάτων των Ελλήνων εργαζομένων και όχι επιταγή ή απαίτηση των ξένων επικυρίαρχων της πατρίδας μας. Πρόκειται δηλαδή για εφαρμογή του πραγματικού κυβερνητικού προγράμματος του Γ. Παπανδρέου, το οποίο υπερβαίνει τις εντολές των ξένων δυναστών της Ελλάδας.
Οι συνδικαλιστές του ΠΑΣΟΚ αρχίζουν να συνειδητοποιούν ότι η κυβέρνηση Παπανδρέου έχει σχέδιο να πετάξει στον κοινωνικό Καιάδα τους εργαζόμενους. Αργά αργά κάποιοι αρχίζουν να αντιδρούν. «Η ΠΑΣΚ Σιδηροδρομικών δεν είναι διατεθειμένη να βαδίσει στον ολισθηρό δρόμο που επέλεξε η σημερινή κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ. Αποφάσισε σήμερα να διακόψει κάθε δεσμό με αυτές τις πολιτικές και τους εκφραστές της» υπογραμμίζει σε ανακοίνωση που εξέδωσε την Πέμπτη.
Ρήξη με την κυβέρνηση ενδέχεται να επιλέξει και η ΠΑΣΚΕ, η συνδικαλιστική παράταξη του ΠΑΣΟΚ, ακόμη και σε κεντρικό επίπεδο. Αυτό το συμπέρασμα συνάγεται τουλάχιστον αν πάρει κανείς τοις μετρητοίς ανακοίνωση της ΠΑΣΚΕ, όπου τονίζεται ότι «η ΠΑΣΚΕ υπηρετεί τους εργαζόμενους, αρχές και αξίες και όχι νεοφιλελεύθερες συνταγές που υλοποιεί η κυβέρνηση». Λόγια του αέρα, μπορεί εύκολα να αντιτάξει κανείς, λαμβάνοντας υπόψη το αμαρτωλό παρελθόν των κυβερνητικών συνδικαλιστών. Ισως. Μερικές φορές όμως τα πράγματα αλλάζουν. Εκατό χρόνια πίσω φέρνει τους εργαζόμενους της χώρας μας η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ από πλευράς εργασιακών σχέσεων. Στην εποχή πριν από την αιματηρή Πρωτομαγιά του 1886 στο Σικάγο, η οποία σηματοδότησε τη σταδιακή καθιέρωση της οκτάωρης εργασίας και την πορεία βαθμιαίας κατάκτησης εργατικών δικαιωμάτων. Ο πρόεδρος της Σοσιαλιστικής (!) Διεθνούς Γιώργος Παπανδρέου παίρνει τώρα πίσω από τους Ελληνες όλα όσα κέρδισαν με αγώνες στη διάρκεια ενός αιώνα.
Η εθνική ταπείνωση στην οποία οδήγησε την Ελλάδα ο πρωθυπουργός, ακολουθώντας την εντελώς αντίθετη πορεία με τον πατέρα του, τον Ανδρέα Παπανδρέου, συνοδεύει την εξαθλίωση του ελληνικού λαού. «Το τελευταίο διάστημα χάνω τις κυριακάτικες προπονήσεις μου στο ποδόσφαιρο γιατί ασχολούμαι με την Ελλάδα» είπε περιφρονητικά στους Ελληνες βουλευτές ο Φινλανδός κομισάριος Ολι Ρεν, αφού προηγουμένως τους είχε αφήσει να τον περιμένουν στη Βουλή 40 λεπτά μετά την καθορισμένη ώρα. «Σιγά μην προσβληθούν οι υποτελείς» σκέφθηκε προφανώς.
Η γενική απεργία της Τετάρτης θα δείξει αν οι Ελληνες εργαζόμενοι είναι έτοιμοι να αντιδράσουν στην επιστροφή στον εργασιακό Μεσαίωνα που τους οδηγεί η κυβέρνηση ή αν θα περάσουμε μια «εργασιακή... τουρκοκρατία» πριν εξεγερθούν οι σύγχρονοι «ραγιάδες»...

ΣΕ ΠΟΛΕΜΟ Η ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΤΑΞΗ ΛΕΕΙ ΤΟ ΚΚΕ

Η μεγάλη ευθύνη της εργατικής τάξης για 


Το παρόν και το μέλλον του κινήματός της


Ανατροπής




Όταν το ΚΚΕ μιλάει για κήρυξη πολέμου στην εργατική τάξη, στα λαϊκά 
στρώματα, και κυριολεκτεί και ακριβολογεί.  Δε μιλάει με κούφια λόγια 
και δε χρησιμοποιεί λέξεις για λόγους ρητορικής και εντυπωσιασμού.
Ποτέ δεν το έκανε και δεν πρόκειται να το κάνει. Οι θέσεις του, 
τα συνθήματά του, η πολιτική και η τακτική του είναι αποτέλεσμα 
επιστημονικής ανάλυσης, μελέτης του συνόλου των παραγόντων που
 καθορίζουν τις εξελίξεις και γενικά και ειδικά σε συνθήκες βαθιάς 
καπιταλιστικής οικονομικής κρίσης. Μελέτης και γενίκευσης της 
πείρας του, αλλά και της διεθνούς πείρας. Είναι, σε τελευταία ανάλυση,
 το αποτέλεσμα της μελέτης όλων των παραγόντων που συνθέτουν τη
 σύγχρονη ταξική πάλη και την εξέλιξή της. Δεν είναι τυχαίο, άλλωστε,
 ότι όλες οι θέσεις και προβλέψεις και σε θεωρητικό και πολιτικό 
 πρακτικό επίπεδο στα πιο φλέγοντα προβλήματα της εποχής μας 
δικαιώνονται από τη ζωή, από τις εξελίξεις.Αναφέρουμε χαρακτηριστικά:
 Τις θέσεις του για την ΕΕ, για το ρόλο της σοσιαλδημοκρατίας, για
 την καπιταλιστική οικονομική κρίση σχετικά με τις αιτίες και το
 χαρακτήρα της, για τις αιτίες ανατροπής του σοσιαλισμού, για το 
ρόλο της συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας και αριστοκρατίας κ.ά. 
Επιβάλλεται, επομένως, οι θέσεις και τα συνθήματα του Κόμματος
 να αναλύονται, να αφομοιώνονται και να μετατρέπονται σε δράση και 
μάλιστα σε αντιστοιχία με τη βαρύτητα και την ακρίβεια του περιεχομένου που 
περικλείουν. Έχουμε ευθύνη να ακριβολογούμε και στη δράση και πάνω
 απ' όλα δεν έχουμε δικαίωμα να προσπερνάμε χωρίς να βασανίζουμε
 θέσεις, τοποθετήσεις, συνθήματα. Πρακτικά σημαίνει να κάνουμε όλοι ό,τι 
πρέπει και ατομικά και συλλογικά, για να μεταφράζονται συνθήματα και 
θέσεις σε άνοδο της οργάνωσης της εργατικής τάξης, σε ισχυροποίηση
 της κοινωνικής συμμαχίας, σε άνοδο κυρίως της πολιτικής συνείδησης 
και πάλης. Σε οργάνωση του ταξικού πολέμου. Όταν, λοιπόν, μιλάμε για
κήρυξη πολέμου δεν πρέπει να προσπερνάμε αυτήν την τοποθέτηση ως 
ένα ακόμη σύνθημα, ως μια ακόμη τοποθέτηση ρουτίνας. Συνειδητοποίηση
 του περιεχομένου αυτού του συνθήματος σημαίνει κήρυξη συναγερμού, 
διάταξη μάχης, σχέδιο δράσης, εμπλοκή στον πόλεμο πιο βαθιά. 
Για τι είδους πόλεμο μιλάμε, επιγραμματικά: Πόλεμο οικονομικό: 
Το μονοπωλιακό κεφάλαιο μπροστά στην κρίση και στην απειλή μείωσης
 κερδών και απώλειας θέσεων στον ανταγωνισμό και σε εθνικό και σε 
διεθνές επίπεδο γίνεται ασύγκριτα επιθετικό και απαιτεί απόλυτη 
επικράτηση και κυριαρχία απέναντι στην εργασία με φωτιά και τσεκούρι. 
Αυτός ο πόλεμος είναι μπροστά μας. Πόλεμος για πλήρη υποταγή 
της εργατικής τάξης στις αξιώσεις του κεφαλαίου για κατακόρυφη 
αύξηση της απλήρωτης εργασίας, με την απειλή της πείνας. Ηγέτης 
αυτού του πολέμου, εκ μέρους της αστικής τάξης, σήμερα είναι 
η σοσιαλδημοκρατία, ο Παπανδρέου, το ΠΑΣΟΚ με τη συμπαράταξη 
και στήριξη της ΝΔ. Το ΠΑΣΟΚ χρησιμοποιεί την κρίση με τον πιο 
αδίστακτο τρόπο, για να ανατρέψει ριζικά τις σχέσεις κεφαλαίου 
εργασίας προς όφελος του κεφαλαίου. Θέλει, στην κυριολεξία, να 
περάσει αλυσίδες στην εργατική τάξη. Εδώ ταιριάζει πλήρως το
 διαχρονικό σύνθημα «τις αλυσίδες ή τα όπλα». Όπλα εδώ είναι η 
δύναμη της οργάνωσης της ενιαίας πάλης της εργατικής τάξης 
στα κύρια μέτωπα στους μονοπωλιακούς ομίλους, στις μεγάλες επιχειρήσεις.
Τώρα πρέπει να λυθούν ζητήματα που δε λύθηκαν σε προηγούμενα χρόνια.
 Να μπούμε τώρα στον πόλεμο. Να αποκρούσουμε το σχέδιο αλυσοδέματος
 και στην πορεία ανατροπή όλης της εξουσίας των πλουτοκρατών. Να γίνουν 
τα εργοστάσια, οι τράπεζες, κ.λπ. ιδιοκτησία του λαού. Πόλεμο ανάσχεσης
 και συντριβής του κινήματος της εργατικής τάξης, με κυρίαρχο στοιχείο 
την προβοκάτσια: Η εργατική τάξη, τα λαϊκά στρώματα αντιδρούν, αντιστέκονται,
 οργανώνονται, ανασυγκροτούν το κίνημά τους, χαράζουν το δικό τους δρόμο,
 διδάσκονται από την πείρα τους. Αυτή η διαδικασία έχει ξεκινήσει με την 
πρωτοπόρα δράση και τις ριζοσπαστικές ιδέες του ΚΚΕ. Ενισχύεται 
η τάση αφύπνισης και απεγκλωβισμού δυνάμεων από ιδεολογήματα και 
δεσμούς με την αστική τάξη και τα κόμματά της.Το χειραγωγημένο
 και εξαγορασμένο συνδικαλιστικό κίνημα βρίσκεται σε κρίση, οδηγείται
 σε χρεοκοπία. Δεν μπορεί να εγκλωβίζει, όπως πριν, την ταξική πάλη στο
 συμβιβασμό και την υποταγή. Μπροστά σε αυτήν την προοπτική, έχει ξεκινήσει
 ο πιο ύπουλος, ο πιο βρώμικος, συχνά αθέατος και πιο επικίνδυνος πόλεμος, 
στο βαθμό που δεν αποκαλύπτονται και δεν εξουδετερώνονται οι μηχανισμοί 
που κινούνται σε διατεταγμένη υπηρεσία.Πρόκειται για τον πόλεμο της 
προβοκάτσιας, ως στοιχείο τρομοκράτησης και ανάσχεσης μιας ορμητικής 
ανόδου της ταξικής πάλης, δηλαδή του οργανωμένου και με συνείδηση 
σκοπών κινήματος. Η αστική τάξη δεν τρομάζει μόνο μπροστά στην 
απώλεια κερδών και θέσεων στην αγορά, τρομάζει το ίδιο μπροστά και στην
 άνοδο της ταξικής πάλης και στην αμφισβήτηση της εξουσίας της. Θέλει να 
προλάβει αυτήν την αναμέτρηση. Δεν πρέπει κανένας να παρασύρεται από
 την επιφανειακή δημοκρατικοφάνεια της κυβέρνησης και του πρωθυπουργού.
Έχουν στηθεί μηχανισμοί, υπάρχουν σχέδια, εκπαιδεύονται δυνάμεις 
και θεωρητικά και πρακτικά. Έχουν στηθεί επιτελεία. Γίνονται ασκήσεις. 
Η δολοφονία στη ΜΑΡΦΙΝ δεν είναι ένα τυχαίο περιστατικό. Οι ορδές που
 πρωταγωνιστούσαν στη Βουλή, τα γνωστά συνθήματα δεν ήταν απλά 
αγανακτισμένοι πολίτες, όπως θέλουν να τους παρουσιάζουν. Το ίδιο σκηνικό,
 που ήταν στημένο και στην πρόσφατη απεργία, δεν ήταν επίσης τυχαίο.
 Ανάμεσα στους διάφορους αγανακτισμένους κυκλοφορούσαν σε 
διατεταγμένη υπηρεσία άνθρωποι της αστυνομίας και άλλων υπηρεσιών.
Οι κουκουλοφόροι αξιοποιούνται και εντάσσονται στο σχέδιο. Διάφοροι 
μηχανισμοί είναι σε διατεταγμένη υπηρεσία και για κάθε είδους 
προβοκάτσιες και αποπροσανατολισμό. Τι επιδιώκουν στη φάση αυτή.
 Να παγιδεύσουν το κίνημα σε παραπλανητικούς στόχους (φταίνε 
οι 300, να πάει κάποιος φυλακή, φταίει ο ένας ή ο άλλος δημοσιογράφος, 
ο ένας ή ο άλλος πολιτικός, κ.λπ.) και σε μορφές πάλης περιθωριακού χαρακτήρα
 ή σε άκαιρες και τυφλές αναμετρήσεις. Θέλουν να εκτονώσουν το
 κίνημα με πράξεις εντυπωσιακές που ταυτόχρονα μπορούν να δράσουν
 τρομοκρατικά και αποπροσανατολιστικά.Το σκηνικό είναι στημένο. Εκθειάζεται
 η κουκούλα, το δήθεν αυθόρμητο, το «ακαθοδήγητο» κίνημα. Βαθυστόχαστες 
αναλύσεις κάνουν την εμφάνισή τους από διάφορους εκπαιδευτικούς για το
 εξεγερτικό μήνυμα του Δεκέμβρη, κ.ά. Αξιοποιείται ένα ιδιαίτερο
 κοινωνικό στρώμα που θεωρούσε τον εαυτό του προνομιακό συνομιλητή 
της κυβέρνησης. Τα διάφορα μικροαστικά στοιχεία που δέχονται 
ισχυρά πλήγματα. Εξαγριώνονται, πανικοβάλλονται και καθώς δεν έχουν 
ούτε τη θέληση, ούτε την πείρα της εργατικής τάξης για οργανωμένο,
 πειθαρχημένο και σχεδιασμένο αγώνα, εύκολα μπορούν να παρασυρθούν 
και να στηρίζουν διάφορες ενέργειες, από την τυφλή βία μέχρι την απαίτηση βίας
 στο κίνημα και την υποταγή.Πέρα από την αυξημένη επαγρύπνηση και την 
περιφρούρηση του κινήματος επιβάλλεται να αποκαλυφθούν, να καταγγελθούν 
στις γραμμές της εργατικής τάξης όλα αυτά τα σχέδια. Να αποκαλυφθούν και
 να απομονωθούν οι διάφοροι μηχανισμοί. Πόλεμος στο ΚΚΕ: Ο πόλεμος
με το ΚΚΕ ποτέ δεν είχε σταματήσει, ειδικά μετά το '90 - '91. Σήμερα,
 αυτός ο πόλεμος κλιμακώνεται και είναι το κύριο μέτωπο. Είναι 
πόλεμος σε εξέλιξη και αναπτύσσεται με όλα τα μέσα, ιδεολογικά, 
πολιτικά, τρομοκρατικά, οικονομικά, υπονομευτικά, προβοκάτσιας, κ.λπ.
Θα περιοριστούμε στο ζήτημα αυτό σε ένα ιδιαίτερο και δοκιμασμένο όπλο 
σε βάρος του ΚΚΕ. Την αξιοποίηση του οπορτουνιστικού ρεύματος μέσα 
στο εργατικό κίνημα στον πόλεμο με το ΚΚΕ, την ιδεολογία και την πολιτική
 του, την πρακτική του δράση, ανάλογα κάθε φορά με τις συνθήκες,
 ενισχύοντας πότε το δεξιό οπορτουνισμό, πότε τον «αριστερό». Πάντα,
 σε όλη την Ιστορία του διεθνούς εργατικού κινήματος και του ελληνικού,
η αστική τάξη είχε ως βασικό της στήριγμα τον οπορτουνισμό για 
την αντιμετώπιση του επαναστατικού κινήματος, μέχρι τη διάλυσή του στη
 μία ή στην άλλη χώρα. Το έχουμε ζήσει πολύ καλά αυτό το σχέδιο. 
Το αντιμετωπίσαμε, βγήκαμε νικητές.Σήμερα, μπροστά στην άνοδο της 
ταξικής πάλης, μπροστά στην προσπάθεια ανασύνταξης του εργατικού,
 συνδικαλιστικού κινήματος και άνοδο του ρόλου του ΚΚΕ στην πολιτική 
πάλη, επιλέγεται, για άλλη μια φορά, η χρησιμοποίηση του οπορτουνιστικού
 χώρου, από τα διάφορα διαλυμένα κομμάτια του ΣΥΝ/ ΣΥΡΙΖΑ ως 
τις διάφορες γκρούπες, συχνά ετερόκλητες που απαρτίζουν την ΑΝΤΑΡΣΥΑ.
 Παρά τις διαφορές που έχουν στις γραμμές τους, επιχειρείται να 
ανασυνταχθούν πάνω στο έδαφος της πάλης με το ΚΚΕ και την πολιτική του.
Είναι σχέδιο. Δε σημαίνει, για να ξεκαθαρίζουμε τα πράγματα, ότι όλοι όσοι 
ακολουθούν αυτές τις δυνάμεις είναι πράκτορες ή άνθρωποι στην υπηρεσία 
της αστικής τάξης. Το ότι αυτός ο χώρος κηδεμονεύεται και είναι υπονομευόμενος
από διάφορα κέντρα είναι πέρα για πέρα βέβαιο. Ποια είναι τα πιο
 χαρακτηριστικά και καθοριστικά στοιχεία που αξιοποιούνται από το σύστημα.
Είναι η μανιασμένη πάλη τους ενάντια στο σοσιαλισμό του 20ού αιώνα, 
ο μηδενισμός του, η υιοθέτηση όλων των εχθρικών και σοσιαλδημοκρατικών
 θεωριών ενάντια στο σοσιαλισμό. Είναι ακριβώς αυτό το στοιχείο που 
συνδέει όλους αυτούς τους χώρους.Δεν ενοχλείται το σύστημα από ορισμένες
 αντικαπιταλιστικές κορόνες ή όψιμες προσαρμογές στη θέση τους για την ΕΕ. 
Ξέρει ο αντίπαλος πολύ καλά να αξιολογεί τις θέσεις της μιας ή της
 άλλης δύναμης. Από τους χώρους αυτούς δε διατρέχει κανέναν κίνδυνο.
 Οι δυνάμεις αυτές, στο κύριο πρόβλημα της σύγχρονης ταξικής πάλης,
 που είναι η κατάργηση της ατομικής ιδιοκτησίας των κεφαλαιοκρατών
, έχουν πάρει διαζύγιο, καθώς και από το εργατικό κράτος. Η πάλη γύρω
 από αυτά τα ζητήματα έκρινε, σε τελευταία ανάλυση, την υπόθεση 
του σοσιαλισμού. Εδώ κρίνεται και σήμερα η προοπτική του εργατικού
 κινήματος. Είναι η εμπειρία τους στη φραξιονιστική πάλη για την υπονόμευση 
του ΚΚΕ, τόσο των δυνάμεων που εντάχθηκαν στον ΣΥΝ, όσο και αυτών 
που εντάχθηκαν στο ΝΑΡ που είναι η βασική δύναμη της ΑΝΤΑΡΣΥΑ. 
Οι δυνάμεις αυτές έχουν κι εδώ ένα στοιχείο που τους ενώνει. Την πάλη τους,
 που αγγίζει τα όρια του μίσους, ενάντια στο ΚΚΕ. Από τη θέση αυτή 
πολέμησαν κάθε καινοτόμα, ριζοσπαστική, πρωτότυπη προσπάθεια και 
θέση του ΚΚΕ. Από τη θέση του απέναντι στην ΕΕ ως την πρωτοβουλία 
του για την ανασύνταξη του εργατικού συνδικαλιστικού κινήματος με τη 
δημιουργία του ΠΑΜΕ. Ποιος πρωτοστάτησε στον πόλεμο ενάντια στο 
ΠΑΜΕ; Είναι οι δυνάμεις του ΣΥΝ και του ΝΑΡ. Με ποιες θέσεις; Με τις
 θέσεις της ΠΑΣΚΕ, με τις θέσεις του ΠΑΣΟΚ, με τις θέσεις της εργοδοσίας.
 Γιατί η δημιουργία του ΠΑΜΕ αυτές τις δυνάμεις και τα συμφέροντα 
έχει ως στόχο. Σήμερα, μπροστά στη χρεοκοπία της πλειοψηφίας της 
ΓΣΕΕ και της ΑΔΕΔΥ, με τις οποίες συνεργάζονται και δεν έκοψαν
 ποτέ τους δεσμούς τους, σηκώνουν τη σημαία της πάλης ενάντια 
στο ΠΑΜΕ με κάλπικα συνθήματα, ούτε με τη ΓΣΕΕ, ούτε με το ΠΑΜΕ.
 Ποιος έχει συμφέρον από έναν τέτοιο πόλεμο; Μόνο το κεφάλαιο,
 η κυβέρνηση, οι μηχανισμοί τους.Το κάλπικο, επίσης, σύνθημα
 για ενότητα, όλοι μαζί, χρησιμοποιείται για ένταση της φραξιονιστικής και
 διασπαστικής τακτικής, τέχνη που την έχουν σπουδάσει καλά.
Επιδιώκεται να συντονιστούν και να αξιοποιηθούν αυτές οι 
δυνάμεις, γιατί έχουν ακριβώς διαπρέψει σε ένα καίριο ζήτημα. Στην
 πολιτική σύγχυση και στο συμβιβασμό με την κυρίαρχη πολιτική και
 στην αποδιοργάνωση του κινήματος, όπου διατηρούν ορισμένες θέσεις.
Αυτός ο κίνδυνος είναι υπαρκτός και δεν πρέπει να υποτιμηθεί. Το κίνημα
 έχει και τη δύναμη και την πείρα να ξεχωρίσει κάθε τίμιο στοιχείο από 
τους πεμπτοφαλαγγίτες και εξ επαγγέλματος φραξιονιστές. Το ΠΑΜΕ
δεν είναι μια παράταξη. Είναι κίνημα Σωματείων, Ομοσπονδιών, 
Εργατικών Κέντρων για την ανασύνταξη του εργατικού συνδικαλιστικού 
κινήματος, για την ενότητα της εργατικής τάξης σε ταξική κατεύθυνση 
και προοπτική. Οποιος πιστεύει σε αυτήν τη γραμμή πάλης βάζει πλάτη
 στους τόπους δουλειάς, στα Σωματεία και όχι με τη δημιουργία παραμάγαζων
 και υπονομευτική δράση σε βάρος του ΠΑΜΕ.  Στο κίνημα εντάσσονται
και θα εντάσσονται συνεχώς νέες δυνάμεις με διαφορετικά επίπεδα 
συνείδησης, αλλά και εμπειρίας από ταξικούς αγώνες. Έχουμε ευθύνη 
οι δυνάμεις αυτές να μην εγκλωβίζονται σε επιφανειακές αναλύσεις
 και αποσπασματικούς στόχους πάλης. Έχουμε ευθύνη για την καθοδήγηση
της εργατικής τάξης και αυτή είναι η ευθύνη μας, να οργανώσει το 
κίνημά της για αγώνες σκληρούς, για αγώνες με προοπτική και νικηφόρους
. Κίνημα που θα αντέχει στις δυσκολίες, θα είναι πειθαρχημένο και 
στοχοπροσηλωμένο στους στόχους του και ικανό να αντιμετωπίσει 
όλες τις πονηριές, τις τρικλοποδιές και την απάτη της αστικής τάξης. 
Του Δημήτρη ΓΟΝΤΙΚΑ Μέλους του ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ


Από το Δέος του Μνημονίου στα Σενάρια

της επόμενης ημέρας

Αφού ανακοινώθηκαν τα μέτρα του, διαρκώς επικαιροποιούμενου, Μνημονίου οι πολίτες συνειδητοποιούν με οδυνηρό τρόπο τη νέα πιο δυσχερή φάση που έχει εισέλθει η χώρα.
Έτσι, υπουργοί και στελέχη του ΠΑΣΟΚ αποδύονται σε μια προσπάθεια δημόσιας διαφοροποίησης από τα συμφωνηθέντα και ψηφισθέντα από την κυβερνητική πλειοψηφία ομού με τα κοινοβουλευτικά της «εξαπτέρυγα».
Η αποτυχία της «συνταγής» που ακολουθείται αποδεικνύει περίτρανα ποιός είχε δίκιο και ποιός κράτησε υπεύθυνη στάση καθ’ όλο το προηγούμενο διάστημα: Η Νέα Δημοκρατία υποστήριζε ότι το Μνημόνιο δεν συνιστούσε μονόδρομο, όπως το παρουσίαζε η κυβέρνηση.  Σήμερα , αυξάνονται φωνές που λένε το ίδιο, αλλά και το τμήμα της κοινωνίας που το πιστεύει. Η Νέα Δημοκρατία είπε όχι στο Μνημόνιο, διότι δεν θα βγάλει την οικονομία από τον φαύλο κύκλο της ύφεσης, των ελλειμμάτων και του χρέους, και τότε μας κατηγορούσαν για μη υπεύθυνη στάση. Σήμερα , το Μνημόνιο γίνεται αντικείμενο σκληρής κριτικής ακόμη και από αυτούς που το ψήφισαν. Η Νέα Δημοκρατία με ένταση για μήνες καλούσε για λήψη μέτρων ανάπτυξης και τότε απαξίωναν τις προτάσεις μας σαν ουτοπικές. Σήμερα , οι πάντες φωνάζουν για μέτρα ανάπτυξης, που λείπουν παντελώς από την κυβερνητική πολιτική. Ακόμη και ο εκπρόσωπος του ΔΝΤ Π. Τόμσεν, δήλωσε ότι «το κόψιμο μισθών και συντάξεων δεν είναι κοινωνικά βιώσιμο, η προσαρμογή πρέπει να έρθει από μεταρρυθμίσεις!».Η Νέα Δημοκρατία προειδοποίησε τον ελληνικό λαό ότι μετά τις αυτοδιοικητικές εκλογές θα ανακοινωθούνεπώδυνα μέτρα, παρά τις επίσημες διαψεύσεις του κ. Παπανδρέου και του υπουργού των Οικονομικών του. Σήμερα , δεν υπάρχει κανείς που να αμφιβάλλει ότι η Νέα Δημοκρατία επιβεβαιώθηκε. Επειδή, λοιπόν, οι συνεχείς διαψεύσεις των κυβερνητικών εξαγγελιών και η αποτυχημένη οικονομική πολιτική δημιουργούν νέα «θύματα» -ανέργους, «λουκέτα», κοινωνική κατάθλιψη- το μέλλον της κυβέρνησης, που συνεχίζει να παρουσιάζει σοβαρά προβλήματα συντονισμού και αποτελεσματικότητας, είναι άδηλο. Σε αυτή τη συγκυρία, η αρωγή προς την κυβέρνηση από τους γνωστούς της «συμμαχίας των προθύμων»φαντάζει σαν κάποια λύση. Καταλήγουν έτσι να γυρίζουν το ρολόι της πολιτικής ιστορίας πίσω για να επιτύχουν τους ιδιοτελείς σκοπούς τους. Με τακτικές «αποστασίας», που παραπέμπουν σε παλαιοκομματικές και καταδικασμένες από τον ελληνικό λαό πρακτικές, που επιδιώκουν  τρόπους για να ανακόψουν τη δυναμική της Νέας Δημοκρατίας. Αλλά ματαιοπονούν… Τόσο οι προσδοκίες της κυβέρνησης όσο και η ματαιοδοξία των συμμάχων της θα καταρρεύσουν υπό το βάρος της σκληρής πραγματικότητας αλλά και των διαφορετικών επιλογών της κοινωνίας, που διαθέτει και κρίση και μνήμη.

ΑΝΥΠΟΛΗΠΤΗ Η ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΤΟΥ ΜΝΗΜΟΝΕΙΟΥ!!

Η Ανυποληψία της Κυβερνητικής Επιχειρηματολογίας
Το ένα μετά το άλλο καταρρέουν τα έωλα επιχειρήματα της κυβερνητικής προπαγάνδας. Όσα η Νέα Δημοκρατία είχε με σαφήνεια και εγκαίρως διατυπώσει απέναντι στην αυθαίρετη επιχειρηματολογία του ΠΑΣΟΚ επιβεβαιώνονται περίτρανα σήμερα και μάλιστα από τις πιο έγκυρες πηγές: - Πρώτον , κατάρρευσε με πάταγο ο μύθος που επί μήνες καλλιεργήθηκε από την κυβέρνηση ότι για την άνοδο των spreads των ελληνικών ομολόγων την ευθύνη είχε η προηγούμενη διακυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας. Η έκθεση της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, που εκπονήθηκε μετά από αίτημα των Μέρκελ, Σαρκοζί, Γιούγκερ και …Παπανδρέου, αποφαίνεται ότι «ο καταλύτης για την άνοδο των επιτοκίων δανεισμού και των ασφαλίστρων αντιστάθμισης κινδύνου ήταν η ανακοίνωση του προσχεδίου προϋπολογισμού που προέβλεπε έλλειμμα 12,7% του ΑΕΠ». Ανακοίνωση που έγινε από τον κ. Παπακωνσταντίνου ήδη από τον Οκτώβριο του 2009. Γίνεται έτσι αντιληπτό ότι, για μικροκομματικούς λόγους, που προδίδουν ανευθυνότητα, ερασιτεχνισμό και άγνοια κινδύνου, η κυβέρνηση, αντί να υλοποιήσει τα μέτρα που είχαν ληφθεί για τον περιορισμό των ελλειμμάτων από την προηγούμενη κυβέρνηση έσπευσε να διογκώσει τεχνητά το έλλειμμα και έτσι οδήγησε τη χώρα στην κρίση δανεισμού και στα δεσμά του Μνημονίου. Δεύτερον , διαψεύδεται πανηγυρικά ένα ακόμη ανυπόστατο επιχείρημα του μοιραίου, όπως αποδείχθηκε,για την ελληνική οικονομία κ. Παπακωνσταντίνου. Ότι, δηλαδή, πλήττεται η ανταγωνιστικότητα από τους μισθούς, γιατί έχει επιδεινωθεί το κόστος εργασίας στην Ελλάδα σε σχέση με άλλες χώρες. Διότι όπως ανακοινώθηκε, επίσης, από την Κομισιόν σύμφωνα με το βασικό δείκτη μέτρησης της ανταγωνιστικότητας,στην Ελλάδα, παρά τον τεράστιο πληθωρισμό, οι μισθοί μειώνονται και ότι το βάρος της έλλειψης της ανταγωνιστικότητας δεν οφείλεται στο υψηλό μισθολογικό κόστος αλλά στη γραφειοκρατία και στηνκαθυστέρηση των απαραίτητων διαρθρωτικών αλλαγών.Η κυβέρνηση, επομένως, είναι υποχρεωμένη να παύσει την επανάληψη του ίδιου φθαρμένου μοτίβου των τελευταίων 14 μηνών. Διότι η ίδια έχει την ευθύνη για τον αδιέξοδο «μονόδρομο» του Μνημονίου, την περιδίνησή μας στο φαύλο κύκλο της ύφεσης, τις απόλυτα λανθασμένες εκτιμήσεις και προβλέψεις, την ανυπαρξία οποιασδήποτε αναπτυξιακής προοπτικής. Άλλωστε, οι κυβερνητικές δηλώσεις έχουν περιπέσει πλέον σε ανυποληψία, καθώς καμία υπόσχεση από τα πρωθυπουργικά χείλη δεν εκπληρώθηκε, καμία εγγύηση δεν τηρήθηκε! Οι πολίτες αντιλαμβάνονται, όπως δείχνουν και οι πρόσφατες δημοσκοπήσεις, την πραγματικότητα. Όσα η Νέα Δημοκρατία και ο Αντώνης Σαμαράς καταλόγιζαν στους όρους του Μνημονίου και στην ακολουθούμενη οικονομική πολιτική σήμερα αποτελούν πια κοινό τόπο για τη συντριπτική πλειοψηφία της κοινωνίας. Δεν είναι άλλωστε τυχαίο ότι στο δείκτη εμπιστοσύνης της πρόσφατης έρευνας που είδε το φως της δημοσιότητας ( MRB , 8.12.10) ο Πρόεδρος της Νέας Δημοκρατίας, εμφανίζει σαφή δυναμική ανόδου, καθώς οι πολίτες όλο και περισσότερο αναγνωρίζουν τον αξιόπιστο λόγο και την υπεύθυνη στάση της ΝΔ ως αξιωματική αντιπολίτευση

Τα μυστικά γκάλοπ Μαξίμου και ΔΝΤ






Η κυβέρνηση βιάζεται να περάσει όλα τα κρίσιμα νομοσχέδια, αλλά και να κλείσει τις υποθέσεις ξεπουλήματος της δημόσιας περιουσίας. Προσπαθεί, ακόμη μια φορά, να… προλάβει όλες τις επιθυμίες των επιτηρητών της Ελλάδας προσβλέποντας σε ένα επικοινωνιακό ξεροκόμματο που θα της δώσει παράταση ζωής. Η κοινωνία βράζει και πολλοί εκτιμούν πως επαπειλείται ανεξέλεγκτο ξέσπασμα ακόμη και «δη’ ασήμαντον αφορμήν», η κομματική και στελεχική βάση ψάχνει με απόγνωση επιχειρήματα νομιμοποίησης της κυβερνητικής πολιτικής, πολλοί βουλευτές όχι μόνο πνέουν μένεα, αλλά και αποτέλεσαν, στη συζήτηση για τον προϋπολογισμό, την αιχμή του αντιπολιτευτικού δόρατος, υπουργοί κατσαδιάζουν τον Παπακωνσταντίνου για έλλειψη ενημέρωσης, εν κρυπτώ αποφάσεις και μετάθε­ση ευθυνών στις πλάτες τους. Το κλίμα είναι πλέον πολύ βαρύ και στην κυβέρνηση ψάχνουν απεγνωσμένα μια πολιτική  επικοινωνιακή ανάσα, καθώς γνωρίζουν ότι με τις επόμενες ρυθμίσεις ανοίγματος των «κλειστών» επαγγελμάτων ίσως διευρυνθούν κατά πολύ όχι μόνο οι κοινωνικές ομάδες που θα βρεθούν απέναντι στην κυβέρνηση, αλλά και τα απεργιακά κύματα κλίμα όμως επιβαρύνει μια σειρά μυστικές δημοσκοπήσεις, οι οποίες δίνουν και παίρνουν όχι μόνο στο Μαξίμου, αλλά και στην Ουάσιγκτον, σχετικά με τις επερχόμενες πολιτικές και κοινωνικές εξελίξεις στην Ελλάδα. Το κοινό συμπέρασμα των ερευνών αυτών είναι ότι τα σύννεφα στο πεδίο της οικονομίας πυκνώνουν επικίνδυνα. Για παράδειγμα η τελευταία έκθεση του ΔΝΤ αποκαλύπτει ότι ακόμη κι αν τα μέτρα του μνημονί­ου εφαρμοστούν πλήρως και στην ώρα τους,  ακόμη κι αν η Ελλάδα βγει από την ύφεση και επιστρέψει στην ανάπτυξη το 2012, ακόμη κι αν ο φοροεισπρακτικός μη­χανισμός δουλέψει στο φουλ, το 2011 η Ελλάδα θα χρωστάει περί τα 40 δισ. ευρώ περισσότερα απ’ ότι εκτιμά επισήμως το μνημόνιο. Εάν λάβετε υπόψη ότι τα έσοδα κινούνται σταθερά κάτω από τον στόχο και, παρά τις αλλεπάλληλες παρατά­σεις για την περαίωση, οι εισπράξεις δεν είναι καν στα κατώτατα αποδεκτά επίπεδα, τότε μπορείτε να φανταστεί­τε πού θα κινηθεί ο μπαμπούλας του χρέους. Όλα αυτά αξιολογούνται πίσω από τις κλειστές πόρτες των τροϊκανών, που ενημερώνουν συνεχώς την κυβέρ­νηση ότι «τα πράγματα βρίσκονται σε κρίσιμη καμπή».Από την άλλη, το Μαξίμου λαμβάνει τα μηνύματα της κοινωνικής οργής και πιέζει «για ένα θετικό νέο». Που δεν είναι άλλο, κατά την εκτίμησή του, από την απόφαση της Ε.Ε. για επιμήκυνση του χρόνου αποπληρωμής του δανείου. Όπως έχουμε γράψει πολλές φο­ρές στο παρελθόν, η κυβέρνηση θέλει να πασάρει την εξέλιξη αυτή όχι ως αναγκαία επειδή έπεσαν όλοι έξω στον υπολογισμό όταν γραφόταν η δα­νειακή σύμβαση, αλλά ως επιτυχία και επιβράβευση των προσπαθειών της. Ξανά με Σαρκοζί Με το κοινωνικό και πολιτικό κλίμα στο εσωτερικό της χώρας να επιδεινώ­νεται συνεχώς, στη Σύνοδο Κορυφής της περασμένης εβδομάδας ο πρωθυ­πουργός παρέμεινε απομονωμένος, άνευ ουσιαστικών διμερών επαφών, και δεν κατάφερε να αποσπάσει ούτε καν προφορική δέσμευση ότι οι εταίροι του θα πουν το «ναι» χωρίς αντιρρήσεις στο θέμα της παράτασης.Κεντρικός πυ­ρήνας των σκεπτικιστών παραμένει η Γερμανία, η οποία θέλει πρώτα να δει υλοποίηση των εξαγγελιών και μετά να προχωρήσει στην επικύρωση. Οι τελευταίες όμως μυστικές με­τρήσεις δείχνουν ότι ο προϋπολογι­σμός εφαρμόζεται μετά δυσκολίας και είναι πια κοινή πεποίθηση πως οι διαρθρωτικές αλλαγές που έχουν εξαγγελθεί για το 2011 θα απορυθμίσουν όχι μόνο τον κρατικό μηχανι­σμό, αλλά και την κοινωνία ολόκληρη.  Το  σαρωτικό   μοντέλο  προεξοφλείται ότι θα παραλύσει τη χώρα για χρόνια καθιστώντας την εφαρμογή των μεγάλων αλλαγών εξαιρετικά δύ­σκολη. Γι’  αυτό η κυβέρνηση φαίνεται πως παραχωρεί γη και ύδωρ στους Γάλλους ώστε να μεσολαβήσουν  και να αποσπαστεί η σύμφωνη γνώμη του Βερο­λίνου για την επιμήκυνση μέσα στον Ιανουάριο. Επί τούτου ο Γ. Παπανδρέου αναχωρεί για το Παρίσι στις 6 Ιανουαρί­ου (ανήμερα των Φώτων) ώστε να συ­ναντηθεί εκ νέου με τον ΣαρκοζίΔιαμεσολαβητής Οι Γάλλοι, βλέποντας την πρεμού­ρα της Αθήνας, «κόλλησαν» στις δια­πραγματεύσεις και την απαίτησή  τους για την αγορά γαλλικών εξοπλιστικών προγραμμάτων προκειμένου να παί­ξουν τον ρόλο του διαμεσολαβητή. Παρά τη δραματική λιτότητα που μας έχει επιβληθεί, το εμπόριο όπλων παραμένει το υπ’  αριθμόν ένα συμφέ­ρον για τις Γαλλία και Γερμανία, με το Παρίσι ωστόσο να κοιτάζει πλέον τα του οίκου του, καθώς έχουν αρχίσει να κάνουν την εμφάνισή τους και εκ­θέσεις για υπερβολικό γαλλικό χρέος «που θα αυξηθεί απότομα τα επόμενα χρόνια». Τα πράγματα όμως είναι πλέον πολύ ζόρικα στην Ευρώπη για τον πρωθυ­πουργό και την κυβέρνηση και μάλιστα σε κορυφαίο επίπεδο. Τρανταχτό πα­ράδειγμα η περίπτωση του Ζαν Κλοντ Γιούνκερ. Αν και παραδοσιακός σύμμα­χος της Ελλάδας (παντός κυβερνητικού σχήματος μάλιστα), ο πρωθυπουργός του Λουξεμβούργου έχει γυρίσει την πλάτη στον ομόλογό του της Ελλάδας. Μετά την έκταση που πήραν οι δηλώ­σεις του περί «διαφθοράς» στο περιθώ­ριο της συνόδου του ΔΝΤ τον περασμέ­νο Σεπτέμβριο και τον τρόπο που το διαχειρίστηκε η κυβέρνηση, το κλίμα χάλασε. Για την ακρίβεια «πάγωσε» όταν ο πρόεδρος του Eurogroup αντιλήφθη­κε πως η ηγεσία της κυβέρνησης,  παίζοντας το χαρτί της Ουάσιγκτον, προ­σπαθούσε να εκβιάσει αποφάσεις της ευρωζώνης με πρόσχημα την προθυμία του ΔΝΤ να μας… «εξυπηρετήσει» με διμερή δάνεια όποτε το χρειαστούμε. Ο Γιούνκερ, πρώτη φορά, δέχθηκε (μάλλον… επεδίωξε) να πάρει δημοσι­ότητα η συνάντησή του με τον πρόεδρο της Ν.Δ. Αντώνη Σαμαρά στο περιθώριο της συνεδρίασης του ΕΛΚ στις Βρυξέλ­λες. Την ίδια στιγμή μάλιστα αρνήθηκε συνάντηση με τον Γ. Παπανδρέου προφασιζόμενος φόρτο εργασίας λόγω της Συνόδου Κορυφής που βρισκόταν σε εξέλιξη. Στρατιά μόνιμων επιτηρητών Ενόψει ενός θερμού Ιανουαρίου, στη διάρκεια του οποίου μπορεί να κυριαρ­χήσουν οι απεργίες από τα διαρκώς αυξανόμενα   θιγόμενα στρώματα, η Κομισι­όν ετοιμάζεται να στείλει στρατιά μόνιμων επιτηρητών που θα δραστηριοποιηθούν σε όλους τους τομείς της οικονομίας, σε όλα τα καίρια υπουργεία και στον κρατικό φοροεισπρακτικό μηχανισμό. Οι επιτελείς της Κομισιόν – οι θέσεις των οποίων έχουν ήδη προκηρυχθεί    θε­ωρούνται «υπηρεσιακοί». Το πραγματικό παιχνίδι εξουσίας ασκούν όμως μεγάλο παράγοντες του ΔΝΤ, οι οποίοι βρίσκονται  μόνιμα στην Αθήνα (δεν τους ξέρει το ευρύ κοινό) και έχουν καθημερινές παρασκηνιακές επαφές με πρόσωπα που θεωρούν ότι μπορούν να επηρεάσουν τις εξελίξεις. Οι ελληνικές διαμαρτυρίες κατάφε­ραν μόνο να «χαρίσουν» στον Παπαν­δρέου έναν θερμό εναγκαλισμό κατά τη διάρκεια της οικογενειακής φωτο­γραφίας από πλευράς Γιούνκερ, άνευ όμως ουσίας. Το ίδιο συνέβη και με την περίφημη συνάντηση έξι λεπτών (όπως διέρρευσαν οι του Μαξίμου) που υποτί­θεται πως είχε ο πρωθυπουργός με την Άνγκελα Μέρκελ. Όπως έμαθε το «Π», η συνάντηση αυ­τή δεν ήταν τίποτε άλλο από μια κουβέ­ντα… στα όρθια , την ώρα που έμπαινε η καγκελάριος στην αίθουσα του συμ­βουλίου και χαιρετούσε τους ηγέτες που βρίσκονταν ήδη εκεί. Οι κάμερες έδειξαν τον Παπανδρέου να μιλάει, τη Μέρκελ να κάνει ότι ακούει και μετά έγινε γνωστό ότι η συζήτηση περιστρε­φόταν γύρω από τη δράση των οίκων αξιολόγησης στην Ευρώπη. Ουδείς λό­γος δηλαδή για το θέμα της επιμήκυνσης, το οποίο κυρίως ενδιέφερε την ελ­ληνική κυβέρνηση. Στην Ευρώπη παραμένει η εντύπωση ότι οι λεγόμενες «μεταρρυθμίσεις» αρ­γούν και ότι οι καθυστερήσεις ευνοούν τις κοινωνικές αντιδράσεις. Η Κομισιόν ενημερώνεται για τις εξελίξεις, αλλά και τις πολιτικές αντιδράσεις στα νομοσχέδια  σκούπα τόσο εντός του ΠΑΣΟΚ όσο και στα άλλα κόμματα. Υψηλά ιστάμενος αξιωματούχος του Ταμείου ανέφερε στο «Π» ότι είναι θέμα χρόνου η αναδιάρθρωση του ελληνικού χρέους και η νέα δανειοδότηση εκ μέρους του Ταμείου (μαζί με την επιμήκυνση) και ότι ο χρόνος θα εξαρτηθεί από τη συμπε­ριφορά των αγορών προς την Πορτογαλία και την Ισπανία και το πότε θα ξεκαθαρι­στεί «εάν επιβιώνουν εκτός μηχανισμού ή όχι». Πάντως, με τη συζήτηση του προϋπο­λογισμού στη Βουλή διαφάνηκε ότι η στελεχική βάση του ΠΑΣΟΚ έχει αρχίσει να θορυβείται με τη διάσταση που παίρνει η δυσαρέσκεια της κοινωνίας. Και άρχισαν να ενδιαφέρονται ενεργότερα για τα του μνημονίου, με αποτέλεσμα πολλοί να εκφράζουν επισήμως την άποψη ότι «τα νούμερα δεν βγαίνουν». Το αξιοπερίεργο είναι ότι γραμμή αμφισβήτησης των στόχων του μνημονίου «άνοιξαν» ξαφνικά και μεγαλοεκδότες, μέσω τηλεοπτικών σταθμών και εφημερίδων που μέχρι τώρα προωθούσαν στην κοινή γνώμη ότι το μνημόνιο ήταν η μόνη λύση. Προσέφεραν δε αμέριστη κάλυψη τόσο στις γκάφες του Παπακωνσταντίνου όσο και στις αντιφάσεις του Μαξίμου, που άλλα έλεγε και άλλα έκανε. Πτώχευση και με τη βούλα Οι αποφάσεις της Συνόδου Κορυφής, με τη σύμφωνη γνώμη του Παπανδρέου, επικύρωσαν ουσιαστικά τις προτάσεις της Γερμανίας και πλέον, από το 2013 και μετά, όποια χώρα δεν μπορεί να εξυπηρετήσει το χρέος της θα προβαίνει σε εθελοντική ελεγχόμενη πτώχευση με παράλληλο κούρεμα των ομολόγων της και με τη συμμετοχή ιδιωτών. Να υπενθυμίσουμε ότι στη Σύνοδο του Οκτωβρίου, όταν είχε πρωτοτεθεί το θέμα, ο πρωθυπουργός δή­λωσε ότι τάσσεται κατά μιας τέτοιας πρότασης, «που ωθεί τις χώρες προς τη χρεοκοπία», και χαρακτήρισε τη στάση της Γερμανίας «αντι-ευρωπαϊκή». Τα παπα­γαλάκια, μάλιστα, διέρρεαν ότι ο Παπανδρέου σκό­πευε να ηγηθεί πρωτοβουλίας με τη συμμετοχή των χωρών του Νότου ώστε να μπλοκάρει τις γερμανικές βλέψεις. Τελικά τίποτε απ’ όλα αυτά δεν έγινε. Ο πρωθυπουργός στις Βρυξέλλες είπε σε όλα «ναι» φέρνοντας τη χώρα μας και επισήμως ένα βήμα πριν από την ελεγχόμενη πτώχευση. Και δεν του ζητήθηκε καμία ευθύνη. Δεν υπήρξε καμία στρατηγική, θέση ή «πάλη» υπέρ των συμφερόντων της Ελλάδας. Ακόμη μια φορά ήμασταν απλοί παρατηρητές των εξελίξεων, οι οποίες τρέχουν εις βάρος του συμφέροντος της χώρας και των Ελλήνων πολιτών. Κατά τα άλλα, ο πρωθυπουργός, ο οποίος είχε δώσει εντολή στον υπουργό Οικονομικών να περάσει τα δύ­σκολα νομοσχέδια μέσα στις γιορτές, όταν ο πολύς κόσμος θα αδιαφορεί για την ειδησεογραφία, μόλις προχθές, ίσως υπό το βάρος της έντονης κριτικής από κομματικούς βουλευτές στη συζήτηση για τον προϋ­πολογισμό, μετέθεσε τις ρυθμίσεις για το άνοιγμα των «κλειστών» επαγγελμάτων για μετά τις γιορτές. Τίποτε δεν είναι πλέον εύκολο για την κυβέρνηση, η οποία, όπως όλα δείχνουν, βολοδέρνει… ακυβέρνητη! 

 πηγη  



ΕΛΛΗΝΑ ΞΥΠΝΑ!