ΟΛΟ ΠΙΟ ΚΟΝΤΑ ΣΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΕΚΡΗΞΗ!!


                             Σενάρια κοινωνικής έκρηξης


Το χρονικό σημείο της κοινωνικής έκρηξης είναι απρόβλεπτο. Ωστόσο σωρεύονται ισχυρές ενδείξεις ότι η εσωτερικευμένη οργή και η βουβή διαμαρτυρία μπορεί να μετατραπούν σε βίαιο ξέσπασμα. Μία τέτοια έκρηξη δεν θα εκδηλωθεί κατ’ ανάγκην ούτε υπό τη μορφή τυφλών καταστροφών, με χαρακτηριστικά αριστερίστικου χουλιγκανισμού, ούτε ως οργανωμένες κινητοποιήσεις καθοδηγούμενες από συνδικαλιστικές οργανώσεις. Αντίθετα, μία μαζικοποιημένη αντίδραση στην υποβάθμιση του βιοτικού επιπέδου των χαμηλών και μεσαίων εισοδηματικών στρωμάτων θα είχε πιθανόν τη μορφή αυθόρμητων, μη κατευθυνόμενων, συγκριτικά ηπιότερων, αλλά ταυτόχρονα καταλυτικών ως προς τις πολιτικές προεκτάσεις τους συλλογικών πράξεων.
Η κοινωνία συνεχίζει να απορρίπτει τις ενέργειες των άκρων της Δεξιάς και της Αριστεράς, την καταστροφολαγνεία των λεγόμενων «μπαχαλάκηδων» ή τις δήθεν υπερεπαναστατικές κορώνες των αυτόκλητων εκπροσώπων τους. Πολύ περισσότερο αποδοκιμάζει τη νέα γενιά τρομοκρατών, που συμβάλλει στη συντηρητικοποίηση της κοινωνίας και νομιμοποιεί τη διεύρυνση των κατασταλτικών μηχανισμών του κράτους εις βάρος των ατομικών ελευθεριών.
Από την άλλη πλευρά, το πολιτικό σύστημα δεν κινδυνεύει από τους συνδικαλιστές, είτε διότι έχουν έως έναν βαθμό αφομοιωθεί από την πολιτική τάξη, είτε επειδή έχουν απολέσει το κύρος τους τόσο μεταξύ εκείνων που εκπροσωπούν όσο και στην κοινωνία. Το συνδικαλιστικό κίνημα δέχεται έναν συστηματικό πόλεμο απαξίωσης, με επίκεντρο το ιδεολόγημα περί «συντεχνιών». Ακόμη, λοιπόν, και όταν οι εκπρόσωποί του εκφράζουν δίκαια αιτήματα, περιορισμένη επιρροή ασκεί πλέον ο λόγος τους. Όταν, όμως, απουσιάζουν οι θεσμικοί δίαυλοι εκτόνωσης της συλλογικής διαμαρτυρίας, αυξάνονται οι πιθανότητες να αποκτήσουν κοινωνικό έρεισμα θέσεις όπως αυτές που συμπύκνωσε το σύνθημα «να φύγουν όλοι, να φύγουν τώρα», που αναδείχθηκε τα προηγούμενα χρόνια σε αρκετές χώρες υπό καθεστώς χρεοκοπίας και υπαγωγής στο ΔΝΤ. Οι ενδείξεις ότι μία τέτοια έκρηξη βρίσκεται προ των πυλών δεν είναι νέες, όμως κάθε μέρα γίνονται πιο απτές.
Τι σηματοδοτεί η παγίωση της πλήρους αποστασιοποίησης του 1/3 των πολιτών από τα πολιτικά κόμματα, όπως προκύπτει όχι μόνο από σειρά δημοσκοπήσεων αλλά και από τις τελευταίες εκλογικές αναμετρήσεις; Πόσοι από τους απέχοντες θεωρούν αναξιόπιστα όχι μόνο τα κόμματα, αλλά ευρύτερα το πολιτικό σύστημα; Ποιος μπορεί να προβλέψει τις επιπτώσεις τής ιστορικά πρωτοφανούς εκτίναξης της ανεργίας σε ποσοστά άνω του 20% μέχρι τα τέλη του 2011, η οποία θεωρείται αναπόφευκτη; Πώς θα υποδεχθεί την αναμενόμενη περαιτέρω μείωση των εισοδημάτων της, μέσα στους επόμενους μήνες, η συντριπτική πλειονότητα των εργαζομένων στον δημόσιο και τον ιδιωτικό τομέα;
Καμία κυβέρνηση δεν μπορεί να αντέξει επί μακρόν την εξωτερίκευση της οργής εκατομμυρίων ανέργων, υποαπασχολούμενων, νεόπτωχων, υπερχρεωμένων και, ιδίως, απελπισμένων ανθρώπων. Όσους τακτικούς χειρισμούς και αν επιχειρήσει η πολιτική τάξη, στέλνοντας στο «ικρίωμα» τους λιγότερο προνοητικούς επίορκους, ο κίνδυνος κατάρρευσης του κομματικού συστήματος δεν περιορίζεται. Ίσως έτσι να εξηγούνται τα υποβολιμαία σενάρια ότι οι οικονομικές και μιντιακές ελίτ αναζητούν εναλλακτικές πολιτικές λύσεις, ώστε σε περίπτωση κοινωνικής έκρηξης να μην περιέλθει η χώρα σε κατάσταση χάους.

     ΕΛΛΑΔΑ, ΑΜΟΙΡΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ.












ΘΑ ΠΩ γ
ια μια χώρα όπου κυκλοφορεί ελεύθερος ο άνθρωπος που έκλεισε παρανόμως το Ναό της Δημοκρατίας για να μη δικαστεί και καταδικαστεί, μαζί με τους συνεργούς του. Και η Δικαιοσύνη να σιωπά.
Μια χώρα όπου κυκλοφορεί ελεύθερη εκείνη που άφησε να αποδράσει από τη Δικαιοσύνη τον....
εν δυνάμει κατήγορό της, που ενδεχομένως θα την οδηγούσε στο εδώλιο του κατηγορουμένου.
Μια χώρα όπου οι δικαστές περιφρονούν και εγκαλούν τους πολιτικούς για τους νόμους που διέπραξαν και το θεσμικό πλαίσιο που διαμόρφωσαν με τέτοιο τρόπο ώστε να επιτυγχάνουν την ατιμωρησία τους όταν εμπλέκονται σε σκάνδαλα. Και οι πολιτικοί να σιωπούν.
Μια χώρα όπου οι δικαστές επιτρέπουν να κυκλοφορεί ελεύθερος ο δικαστής που άφησε να αποδράσει ο εν δυνάμει κατήγορος των πολιτικών που διόρισαν τον εντολέα και Προϊστάμενό του Αρχιδικαστή.
Μια χώρα όπου ένας υπόδικος πολιτικός φιλοτεχνεί και τοποθετεί λάθρα σε δημόσιο χώρο αυθαίρετο ανδριάντα εν δυνάμει φυγόδικου πολιτικού.
Μια χώρα όπου η Πολιτική είναι προσβάσιμη κυρίως σε εύπορους, πλούσιους και ενίοτε κροίσους, αφού οι πολιτικοί είναι εύποροι, πλούσιοι ή και κροίσοι και αρνούνται ότι πλούτισαν δια της πολιτικής.
Μια χώρα όπου οι έγκριτοι δημοσιογράφοι των έγκυρων εφημερίδων γνωρίζουν την αισχύνη ηγετών άλλων χωρών και τις χλευάζουν αλλά αγνοούν την φρικαλέα ανομία των ηγετών της χώρας τους.
Μια χώρα όπου οι διατελέσαντες υπουργοί Εθνικής Αμύνης διάγουν βίον απείρως ευπρεπέστερον από πριν την υπουργοποίησή τους και άλλοι εγκαινιάζουν βιτρίνες καταστημάτων εμπόρων όπλων αγνώστου προελεύσεως και ποιότητος. Είναι και οι ίδιοι που προηγουμένως διέπραξαν το νομικό πλαίσιο που απαγορεύει την τιμωρία πολιτικών.
Μια χώρα όπου 3 οικογένειες έχουν κυβερνήσει δια 6 πρωθυπουργών και υπουργών ών ουκ έστι αριθμός, τα τελευταία 70 χρόνια.
Μια χώρα που έχει χρέος 1.000.000.000.000.000 (ΕΝΑ ΤΕΤΡΑΚΙΣ ΕΚΑΤΟΜΜΥΡΙΟ) δραχμές (300 δισεκατομμύρια ευρώ) και όπου ο άθλιος πολιτικός διατείνεται ότι αίτιοι είναι οι δημόσιοι υπάλληλοι και οι συνταξιούχοι αφού απ' αυτούς αφαίρεσε το μισό του πενιχρού τους εισοδήματος, για να αποπληρώσει.
Μια χώρα της οποίας ο πρωθυπουργός εμπαίζει και παραληρεί συνεχώς ότι η απάνθρωπη πολιτική του θα επιφέρει μια χώρα που δεν θα είναι όπως πριν, θα είναι άλλη χώρα.
Μια χώρα μακάρια, ήπια, γαλήνια, οικολογική, πράσινη, χωρίς κατοίκους -που θα έχουν πεθάνει της θλίψης και της πείνας- να τη μαγαρίζουν.

Μια χώρα, ένα ΑΠΕΡΑΝΤΟ ΝΕΚΡΟΤΑΦΕΙΟ.