Η μοιραία δημοσκοπική ρωγμή


Από τη στιγμή που η πολιτική είναι κυρίως υπόθεση συμβολισμών και προσώπων, το πώς «φωτογραφίζουν» κάθε φορά οι δημοσκοπήσεις τον εκάστοτε ηγέτη, συνιστά κρίσιμη παράμετρο για τη συνολική τύχη μιας ολόκληρης παράταξης.
Βλέποντας τη «φωτογραφία στιγμής» της «Public Issue», με το ΠΑΣΟΚ να υφίσταται μια ιστορικά πρωτόγνωρη πολιτική υποχώρηση, κάποιος… υποψιασμένος θα κοιτάξει λίγο παραπέρα, για να δει τα ποιοτικά χαρακτηριστικά του Γιώργου Παπανδρέου. Και θα διαπιστώσει ότι ο Πρωθυπουργός, που μέχρι προ μερικών μηνών φάνταζε ως το τελευταίο ανάχωμα στην πτώση, όπως συμβαίνει με κάθε ηγέτη ο οποίος φθείρεται με πιο αργούς ρυθμούς από την παράταξή του, βρίσκεται σε τροχιά «ελεύθερης κατάδυσης». Με αναπόφευκτη συνέπεια, να επιταχύνει την πτώση του ΠΑΣΟΚ.
Τόσο σε επίπεδο προσωπικής δημοφιλίας, όσο και στο ερώτημα περί της πρωθυπουργικής καταλληλότητας, ο Γιώργος Παπανδρέου υπέστη μια μάλλον μοιραία δημοσκοπική ρωγμή. Στην προσωπική δημοφιλία έχει χάσει μέσα σε ένα μήνα 8%, με αποτέλεσμα να βρεθεί μέσα σε ένα μήνα από το 34% στο 26%. Παράλληλα, είδε το «αντίπαλο δέος» του δικομματισμού, τον Αντώνη Σαμαρά, να αυξάνει την κοινωνική αποδοχή του, από το 33% στο 35%, συνεχίζοντας την ανοδική πορεία των τελευταίων μηνών.
Στην πρωθυπουργική καταλληλότητα, οι δυο αρχηγοί συγκεντρώνουν από 23%. Μόνο που ο Αντώνης Σαμαράς σημειώνει αύξηση 1%, ενώ ο Γιώργος Παπανδρέου έχασε μέσα σε ένα μήνα 10%, καθώς βρισκόταν στο 33%. Μια ποσοτική υποχώρηση που φαίνεται ότι είχε άμεσο αντίκτυπο και στην αίσθηση της κοινωνίας για το ποιο κόμμα θα κερδίσει τις επόμενες εκλογές. Στην παράσταση νίκης λοιπόν, η Νέα Δημοκρατία βρίσκεται πλέον μπροστά με 27% έναντι 22% του ΠΑΣΟΚ, τη στιγμή που στην προηγούμενη μέτρηση, τον Μάιο, το ΠΑΣΟΚ βρισκόταν στο 43% και η Νέα Δημοκρατία μόλις στο 16%. Η αλλαγή συσχετισμών δηλαδή καταγράφει απώλειες για το ΠΑΣΟΚ κατά 21%, που μεταφράζονται σε αντίστοιχη αύξηση για τη Νέα Δημοκρατία κατά 11%.
Οι αριθμοί είναι μπροστά μας, και όπως συμβαίνει πάντα, «λένε» την αλήθεια. Αρκεί να έχει κανείς την ειλικρίνεια και το σθένος να μην τους διαβάζει, όπως θα ήθελε ο ίδιος να τους βλέπει…




                  Εποχή νέου Μνημονίου, παλαιάς κοπής

Ξεκαθαρίζουν τα πράγματα στο πολιτικό σκηνικό της χώρας. Οι όροι της πολιτικής αναμέτρησης στην εποχή του νέου Μνημονίου έχουν σχεδόν όλοι καταστεί πλέον σαφείς. Εν πρώτοις, η στάση του πρωθυπουργού, Γιώργου Παπανδρέου, και της κυβέρνησής του. Ο πρωθυπουργός δεν προτίθεται να κάνει πρόωρες βουλευτικές εκλογές ούτε φυσικά δημοψήφισμα για ναι ή όχι στο Μνημόνιο. Είναι επίσης αποφασισμένος να εφαρμόσει την πολιτική του Μνημονίου έναντι οιουδήποτε πολιτικού, εθνικού ή κοινωνικού κόστους. Αδιαφορεί παντελώς για τις αντιδράσεις των εκατοντάδων χιλιάδων λαού, θεωρώντας ότι κάποια στιγμή θα ξεφουσκώσουν και ότι, ούτως ή άλλως, και ένα εκατομμύριο λαού να βγει στους δρόμους δεν είναι σε θέση να ανατρέψει την πολιτική του, στον βαθμό που ο ίδιος ελέγχει την κοινοβουλευτική ομάδα του ΠΑΣΟΚ.
Οι βουλευτές του ΠΑΣΟΚ δεν είναι διατεθειμένοι να ανατρέψουν την κυβέρνηση του Γ. Παπανδρέου. Μερικές δεκάδες από αυτούς ίσως διαφωνούν ειλικρινά με την πολιτική του. Τίποτε όμως δεν δείχνει ότι θα υπάρξουν επτά ή περισσότεροι από αυτούς που να είναι αποφασισμένοι να καταψηφίσουν το νέο Μνημόνιο, πυροδοτώντας εξελίξεις. Υπέρτατο κριτήριο των βουλευτών είναι η επανεκλογή τους, άρα η παραμονή τους στο ΠΑΣΟΚ.
Οι δεξιοί ηγέτες της ΕΕ και όλα τα θεσμικά της όργανα, μαζί φυσικά με τον Αμερικανό πρόεδρο Μπαράκ Ομπάμα, υποστηρίζουν αποφασιστικά τον Γ. Παπανδρέου και την πολιτική του Μνημονίου. Ιδίως τώρα που ήρθε η ώρα της εκποίησης των ΔΕΚΟ, της κρατικής γης και κάθε δημόσιας περιουσίας, οι ηγέτες της Ευρωδεξιάς, και ιδίως αυτοί που κατέχουν πρωθυπουργικό αξίωμα ή ηγετικές θέσεις στο Ευρωπαϊκό Συμβούλιο, στην Ευρωζώνη, στην Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα κ.λπ., ακόμη και η υποψήφια για τη θέση του διευθυντή του ΔΝΤ Κριστίν Λαγκάρντ, στηρίζουν αταλάντευτα τον Γ. Παπανδρέου.
Πίεσαν για συναίνεση όλοι αυτοί τον πρόεδρο της Νέας Δημοκρατίας Αντώνη Σαμαρά - δηλαδή για υποταγή στη γραμμή του Μνημονίου. Τον πίεσαν όλοι οι ηγέτες της Ευρωδεξιάς σε πρωτοφανή βαθμό, βαθύτατα προσβλητικό για τη χώρα μας. Τον πίεσαν όχι γιατί διαφωνούν με την πολιτική του, η οποία είναι άκρως νεοφιλελεύθερη. Τον πίεσαν για συμβολικούς λόγους, με στόχο να τσακίσουν την ψυχολογική αντίσταση του ελληνικού λαού στο Μνημόνιο. Να απελπιστεί ο κόσμος και να αποδεχθεί την ξένη κατοχή της πατρίδας μας και την καταβαράθρωση του βιοτικού του επιπέδου. Απέτυχαν. Ο Αντώνης Σαμαράς δεν υπέκυψε - τουλάχιστον για την ώρα.
Ο λαός αντιστάθηκε όσο μπορούσε. Εφτασε κοντά στα όρια της ειρηνικής διατράνωσης της θέλησής του μέσα στο πλαίσιο του δημοκρατικού κοινοβουλευτικού πολιτεύματος. Ισως στις 28 Ιουνίου, την ημέρα ψήφισης του νέου Μνημονίου, να μαζευτεί ακόμη και μισό εκατομμύριο κόσμος στο κέντρο της Αθήνας, γύρω από τη Βουλή. Μέχρι εκεί μπορεί να πάει ο λαός, όχι παραπέρα. Εκεί βρίσκεται το όριο της ειρηνικής διαμαρτυρίας.
Ο έκδηλος εκφυλισμός του πολιτικού συστήματος, που ήδη καλπάζει ως συνέπεια της πολιτικής του Μνημονίου και της στάσης της κυβέρνησης και των βουλευτών απέναντι στις διαμαρτυρίες του ελληνικού λαού, δεν συνιστά κατά κανέναν τρόπο κίνδυνο για το σύστημα παρά τις δραματικές μεγαλοστομίες περί του αντιθέτου. Η καταρράκωση του κύρος των βουλευτών, το γιαούρτωμα κάποιων υπουργών ή μια αποχή από τις εκλογές ακόμη και της τάξης του 50% ή του 60% ή και παραπάνω δεν εμποδίζει φυσικά καμιά κυβέρνηση να εφαρμόσει την πολιτική της.
Δεν έχουν ανάγκη οι πολιτικοί την επιδοκιμασία των πολιτών ή την αγάπη του λαού. Αλλα κέντρα τους επιλέγουν, τους προωθούν και τους παρουσιάζουν από τα Μέσα Ενημέρωσης ώστε τελικά ο λαός να τους εκλέγει. Πέρα από τα φληναφήματα, κανένας ουσιαστικά βουλευτής -ιδίως κυβερνώντος κόμματος, αλλά όχι μόνο- δεν αισθάνεται ότι λογοδοτεί στον λαό. Αυτός είναι ο λόγος που σήμερα οι βουλευτές του ΠΑΣΟΚ δεν σκέφτονται, ούτε κατά διάνοια, να ευθυγραμμιστούν με τη λαϊκή βούληση στο θέμα του νέου Μνημονίου, ενώ όσοι το κάνουν θα εξοντωθούν πολιτικά.
Η υπονόμευση της Δημοκρατίας δεν γίνεται από πολίτες που φωνάζουν "κλέφτες" τους υπουργούς και τους βουλευτές, αλλά από τον τρόπο που οι ίδιοι αντιλαμβάνονται και ασκούν το λειτούργημά τους.


                     

                          

   Η πλατεία και οι άλλοι


  Του Γιώργου Καραμπελιά 
(από τη Ρήξη που κυκλοφορεί)
Μια θύελλα σαρώνει το μεταπολιτευτικό καθεστώς. Μια θύελλα που έχει ως άμεση αφορμή την τελεσίδικη οικονομική κρίση της δυτικής οικονομικής ηγεμονίας αλλά αφορά και συμπεριλαμβάνει όλους τους τομείς της ζωής του έθνους. Δημογραφία, πολιτισμός, εθνικά θέματα, μεταναστευτικό, ένας κολασμένος χορός προβλημάτων και κρίσεων, περικυκλώνει τη σημερινή Ελλάδα και την απειλεί με καταποντισμό, διαμελισμό, αποσύνθεση.
Επομένως το σύστημα εξουσίας βρίσκεται μπροστά σε ένα μεγάλο αδιέξοδο. Στο παρελθόν, όταν είχε καταρρεύσει η δικτατορία, και το πλήθος είχε βρεθεί και πάλι στους δρόμους, διέθετε ασφαλιστικές δικλείδεςνομιμοποίησης και ενσωμάτωσης. Ο Κωνσταντίνος Καραμανλής και οΑνδρέας Παπανδρέου, ως οι δύο συμβολικοί αντίπαλοι–εκπρόσωποι του συστήματος, μπορούσαν να πολώσουν και να «καναλιζάρουν» τη λαϊκή αγανάκτηση. Επί πλέον το σύστημα διέθετε εφεδρείες σε πολλαπλά επίπεδα. Μια σχετικά ανθηρή οικονομία, που μπορούσε να πραγματοποιήσει παροχές. Μια γεωπολιτική συγκυρία υποχώρησης των ΗΠΑ μετά την ήττα στο Βιετνάμ και την ενίσχυση της ΕΣΣΔ, που μπορούσαν να κουκουλώνουν το γεγονός της μεγάλης εθνικής απώλειας της Κύπρου. Μια «γενιά» νέων στελεχών που αυτάρεσκα πήραν το όνομα της γενιάς του Πολυτεχνείου, έτοιμης να στελεχώσει τους αρμούς του υπό κατασκευήν νέου καθεστώτος. Διανοουμένους αναβαπτισμένους με τις δάφνες, –για ορισμένους πραγματικές– της Αντίστασης στη δικτατορία, δημοσιογράφους, που μόλις έμπαιναν στο παιγνίδι και ήταν ακόμα ικανοί –έστω και στρεβλά– να εκπροσωπούν τον κόσμο. Γι’ αυτό και το σύστημα της μεταπολίτευσης ήταν πανίσχυρο και άντεξε τόσα χρόνια. Όσοι το αντιστρατευόμασταν πραγματικά με συνέχεια και διαχρονικά, ήμασταν μιαχούφτα, η πλειοψηφία των οποίων έσβησε, χάθηκε και αποστρατεύτηκε με τον ένα ή άλλο τρόπο, και έμειναν ελάχιστοι, κάτω από την χλεύη και το μίσος των καλοφαγωμένων πρώην συντρόφων τους, υποχρεωμένοι να διασχίσουν την έρημο των τριανταπέντε χρόνων, προσπαθώντας να διασώσουν εκτός από την αξιοπρέπεια τους, την πίστη τους στην πατρίδα, την ιστορία, τον λαό, την κοινωνική δικαιοσύνη.
Όμως, το ότι η μεταπολίτευση επέζησε τόσα πολλά χρόνια, αποδεικνύεται σήμερα ως η αχίλλειος πτέρνα του συστήματος, διότι δεν ανανεώθηκε, βυθίστηκε μέσα στην «ευωχία της σαρκός» και της αρπαγής, γέρασε, απονομιμοποιήθηκε μέχρι το μεδούλι, και την ώρα της κατάρρευσης εμφανίζεται γυμνό.
Και η σημερινή κρίση είναι σαρωτική: Το σύστημα έχει εξαντλήσει στα 37 χρόνια της μεταπολίτευσης όλο το πολιτικό, οικονομικό και πνευματικό του κεφάλαιο. Οικονομικά, είναι υπερχρεωμένο, αναποτελεσματικό, παρασιτικό ως το μεδούλι. Τα κόμματα, με επί κεφαλής το κατ’ εξοχήν μεταπολιτευτικό κόμμα, το ΠΑΣΟΚ, είναι νεκρά, μαζί με τον αρχηγό της μεταπολίτευσης, τον μεγάλο μάγο της απάτης, τον Ανδρέα καθώς και η Νέα Δημοκρατία και το καραμανλικό τοτέμ. Τα προηγούμενα χρόνια την ίδια τύχη είχε και η Αριστερά για να μη μιλήσουμε για τον παλιάτσο του Τηλε Άστυ. Ας θυμηθούμε μόλις πριν λίγα χρόνια τον διάττοντα αστέρα Αλέκο Αλαβάνο και την φασαρία που προκαλούσε.
Σήμερα το σύστημα διαθέτει μόνον ωχρά ανθρωπάρια, και πρακτορίσκους της κακιάς ώρας, για να διαχειριστούν μια εκθεμελιωτική κρίση. Και αυτό δεν συμβαίνει μόνο στην Ελλάδα. Σε όλο τον δυτικό κόσμο «ηγούνται» νάνοι και ανθρωπάρια. Ο δαιμόνιος άνθρωπος της Δύσης ο Στρως-Καν είχε την τύχη που γνωρίζουμε. Αν λοιπόν στο κέντρο του συστήματος κυβερνάει ένας Ομπάμα, γιατί στο παράσιτό του να μην κυβερνάει ένας Γιωργάκης;
Οι «πνευματικοί άνθρωποι» εξωνημένοι και απονομιμοποιημένοι – ποιος σήμερα ακούει τον Διονύση Σαββόπουλο ή τον Στέλιο Ράμφο, ή ποιος έχει εμπιστοσύνη στους «πανεπιστημιακούς»; Όσο για τους δημοσιογράφους, αρκεί κανένας να ακούσει μια συζήτηση στο πρώτο καφενείο της χώρας.
Απέναντι τους, σταδιακώς, ενισχύεται και συγκροτείται ένα νέο κοινωνικό και πιολιτικό υποκείμενο. Οι «πλατείες». Ένα κόσμος αγανακτισμένος και προδομένος από όλους τους θεσμούς και τους θεσμικούς εκπροσώπους του. Αυτός ο κόσμος για να μπορέσει να εκφραστεί έπρεπε όχι μόνο να απορρίψει το «σύστημα», αλλά και τους ίδιους τους δήθεν «αντίπαλούς» του. Αυτούς που δύο ή τρία χρόνια πριν, τον Δεκέμβρη του 2008, έκαναν λίμπα τις πλατείες της χώρας και μέχρι τη Μαρφίν, τον Μάϊο του 2010, πρόσφεραν το μεγαλύτερο άλλοθι στο σύστημα για να κρατάει τον κόσμο εγκλωβισμένο στον φόβο, την κατάθλιψη και τους καναπέδες. Ούτε είναι τυχαίο που και η θεσμική και αρτηριοσκληρωτική Αριστερά, τύπου ΚΚΕ, καταγγέλλει τους αγανακτισμένους ως «απολίτικους».
Και είναι όντως «απολίτικοι», διότι αρνούνται στο σύνολό του το πολιτικό σύστημα της μεταπολίτευσης. Κατά συνέπεια αποτελούν κίνδυνο. Κίνδυνο, να κατεδαφίσουν μέσα σε ελάχιστο χρονικό διάστημα, ό,τι έχτιζαν με υπομονή και επιμονή επί δεκαετίες τα αφεντικά του, τον εθνομηδενισμό, τον ατομισμό, τον ωχαδερφισμό, την υποταγή. Κίνδυνο να κάνουν και πάλι την ελληνική σημαία σύμβολο αντίστασης, στην τρόϊκα, τον νέο-οθωμανισμό, τα κοράκια των τραπεζών, την αποεθνικοποίηση – από την εκχώρηση της δημόσιας περιουσίας μέχρι τη μαζική λαθρομετανάστευση. Κίνδυνο να εφεύρουν και πάλι την άμεση δημοκρατία, και ν’ αρχίσουν να βάζουν τις βάσεις για ένα νέο πολιτικό σύστημα, για νέου τύπου πολιτικούς σχηματισμούς, ακόμα και για ένα ριζικά νέο Σύνταγμα. Και όλα αυτά χωρίς έλεγχο, και δικλείδες ασφαλείας.
Έχουν κυριολεκτικά τρομοκρατηθεί. Οι τηλεοράσεις αρχίζουν πλέον να συντάσσονται δειλά-δειλά με τις «πλατείες» και τους αγανακτισμένους· φθαρμένοι τηλεπαρουσιαστές που μέχρι χθες παρουσίαζαν το μνημόνιο ως αναγκαιότητα, πανεπιστημιακοί, – όπως οι «εκσυγχρονιστές» πρυτάνεις και άλλοι πιστοί υπηρέτες της κομματοκρατίας,– θέλουν να πάρουν το τραίνο της αγανάκτησης, σε μια απελπισμένοι απόπειρα να ελέγξουν την πλατεία. Μια πλατεία, όπου επίσης κυκλοφορούν οιωνοσκόποι, καφετζούδες, Μπρανκαλεόνε και πράκτορες ποικίλλων χρωμάτων και συμφερόντων.
Μπορεί, προς στιγμήν, κάποιοι απ’ αυτούς επειδή χαϊδεύουν τ’ αυτιά του πλήθους, να εισπράττουν ακόμα και χειροκροτήματα και να αυταπατώνται ότι μπορούν να «ελέγξουν» αυτό το πολύβουο και ανεξέλεγκτο ποτάμι της αγανάκτησης. Μάταια όμως, γιατί η κρίση είναι βαθιά και ανεπίστρεπτη και δεν παίρνει ούτε γιατροσόφια ούτε εύκολες χειραγωγήσεις. Δεν σηκώνει νέος Ανδρέας Παπανδρέου, ούτε κακέκτυπά του, ούτε κλώνοι του. Κυρίως δε, γιατί αυτός ο «απολίτικος» κόσμος, που σήμερα, σε μια στιγμή της συνειδησιακής του εξέλιξης, από το ναδίρ του προβληματισμού, όπου βρισκόταν πριν μερικά χρόνια, προς μια νέα αντίληψη, μπορεί να χειροκροτήσει κάποιον δημαγωγό των πλατειών ή των τηλεοράσεων, αύριο, όταν αυτός θα επιχειρήσει να τον εξαπατήσει, θα τον καταβαραθρώσει και αυτόν. Έτσι εξ άλλου χτίζεται μια νέα συνείδηση. Μέσα από την ίδια την εμπειρία των ανθρώπων. Δοκιμάζοντας, χειροκροτώντας, απορρίπτοντας, εμπεδώνοντας νέες αλήθειες.
Ο κόσμος γνωρίζει το ποιόν όλων αυτών των σωτήρων που νομίζουν πως τον χρησιμοποιούν, ενώ στην πραγματικότητα είναι οι πλατείες που τους χρησιμοποιούν, μέχρις ότου αναδείξουν νέες ηγεσίες μέσα από τα σπλάχνα τους, ηγεσίες που δεν θα βγαίνουν από το φθαρμένο μέχρι μυελού οστέων προσωπικό της μεταπολίτευσης! Και θα τους πετάξει σα στυμμένες λεμονόκουπες, όταν και εάν δοκιμάσουν να χειραγωγήσουν αυτό το ορμητικό ρεύμα. Θα πρέπει να θυμηθούμε το προηγούμενο του παπα-Γκαπόν στη Ρωσία του 1905, όταν ένας πράκτορας της Αστυνομίας, μεταβλήθηκε, άθελά του, σε ηγέτη μιας αυθεντικής επανάστασης!
Γι’ αυτό και το ρεύμα των αγανακτισμένων μπόρεσε συμβολικά να το εκφράσει μόνον ένας βάρδος της ρωμιοσύνης, γιατί ο λαός έχει εμπιστοσύνη στο «Άξιον Εστί» και τον «Επιτάφιο», έχει εμπιστοσύνη στις διαχρονικές αξίες της αντίστασης του ελληνισμού, που προσωποποιεί ο Μίκης Θεοδωράκης.
Μέσα από τις πλατείες λοιπόν, εμείς, όσοι μισούμε βαθιά τον κόσμο και τους εκφραστές της μεταπολίτευσης, οι λίγοι που ερχόμαστε από το παρελθόν μαζί με τους πολλούς, τον «απολίτικο» κόσμο, προχωρώντας κάθε φορά ένα βήμα, στους δικούς του ρυθμούς, για να συγκροτήσουμε τα νέα πολιτικά υποκείμενα, που θα είναι διατεθειμένα και ικανά να δώσουν τη μεγάλη μάχη για την πατρίδα, την αλήθεια, το δίκιο.

 Η ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ ΤΗΣ ΛΑΪΚΗΣ ΣΥΝΕΛΕΥΣΗΣ ΤΗΣ ΠΛ.ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΟΣ ΓΙΑ ΠΕΡΙΚΥΚΛΩΣΗ ΤΗΣ ΒΟΥΛΗΣ,ΣΤΙΣ 15/6 ΔΙΑΔΩΣΤΕ ΤΟ ΠΑΝΤΟΥ!

24 ώρες στο δρόμο!
Δίνουμε τη δική μας ΑΠΑΝΤΗΣΗ στο ΜΕΣΟΠΡΟΘΕΣΜΟ
15 Ιουνίου περικυκλώνουμε τη Βουλή


Τώρα που η κυβέρνηση προσπαθεί να περάσει το μεσοπρόθεσμο, περικυκλώνουμε τη Βουλή, μαζευόμαστε και μένουμε στο Σύνταγμα.
Όλοι μαζί συνεχίζουμε και δυναμώνουμε τις κινητοποιήσεις που ξεκινήσανε στις 25 Μάη. Πρώτος σταθμός η γενική απεργία την Τετάρτη 15 Ιουνίου. Δε σταματάμε μέχρι να το πάρουν πίσω.
Στηρίζουμε με κάθε τρόπο τη Γενική Απεργία και διαδηλώνουμε ειρηνικά. Στις 15 Ιουνίου δεν εργαζόμαστε και δεν καταναλώνουμε. Συντονιζόμαστε με όλους τους πολίτες που θέλουν να εκφράσουν την αντίθεσή τους στο μεσοπρόθεσμο, με τους απεργούς και τα σωματεία τους, με τις λαϊκές συνελεύσεις, με τις κινητοποιήσεις και τις καταλήψεις σε όλη τη χώρα. Καλούμε τους καλλιτέχνες να πλαισιώσουν την κινητοποίηση, να κατέβουν στους δρόμους μαζί μας και να δώσουν το δικό τους χρώμα. Δίνουμε τρία μεγάλα ραντεβού:

Όλοι την Τετάρτη 15 Ιουνίου στις 7 το πρωί:
1. Μπροστά στη Βουλή.
2. Στο μετρό Ευαγγελισμός.
3. Στο Παναθηναϊκό Στάδιο.


Μέχρι τις 15 Ιουνίου οργώνουμε την Αθήνα για να μεταφερθεί παντού το κάλεσμα της Λαϊκής Συνέλευσης του Συντάγματος. Δίνουμε από τώρα αγωνιστικό ραντεβού για τη μέρα ψήφισης του Μεσοπρόθεσμου.
Να ακουστεί δυνατά η δική μας φωνή:
ΤΟ ΜΕΣΟΠΡΟΘΕΣΜΟ
ΔΕΝ ΘΑ ΠΕΡΑΣΕΙ

Λαϊκή Συνέλευση Πλατείας Συντάγματος
11 Ιουνίου 2011
http://www.real-democracy.gr/



ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΑ ΟΙ ΑΓΑΝΑΚΤΙΣΜΕΝΟΙ ΠΟΛΙΤΕΣ,ΔΙΝΟΥME ΡΑΝΤΕΒΟΥ ΣΤΙΣ ΚΕΝΤΡΙΚΕΣ ΠΛΑΤΕΙΕΣ ΤΩΝ ΠΟΛΕΩΝ 


Τις τελευταιές μερες,οι πολίτες αυτής της χωράς κατάφεραν να απαξιώσουν
με τον καλύτερο τρόπο, ενα ολόκληρο σύστημα κομμάτων  και κατά παραγγελιά αντιφρονούντων. Το σύνθημα για τις συγκεντρώσεις δόθηκε μέσα απο το Facebook,τα blogs και το twitter και δεν είχε καμία πολιτική υποστήριξη. Κανένας τους δεν τόλμησε να κατεβεί με τα κομματόσκυλα του στο Σύνταγμα,στη Θεσσαλονίκη και στη Πάτρα,διοτι γνώριζαν πολύ καλά πως θα γιουχάρονταν από τους ίδιους τους διαδηλωτές!!!  Καταφέραμε να απαξιώσουμε το σοσιαλισμό, τη δεξιά,την αριστερά,την ακροαδεξιά,
την ακροαριστερά,τα "εργατικά σωματεία", ακόμη και τους αναρχικούς οι οποίοι δεν συμμετείχαν στις συγκεντρώσειςμε τους γνωστούς τρόπους.
Καταφέραμε και γκρεμίσαμε,ενα ολόκληρο σύστημα το οποίο μας κρατούσε δέσμιους,σε ελεγχόμενους αγώνες, σε ελεγχόμενες επαναστάσεις...σεελεγχόμενες αντιδράσεις. Αποδείξαμε αρχικά στους εαυτούς μας,πως εάν πραγματικά θέλουμε, μπορούμε να αυτόοργανωθουμε 
και να καταφέρουμε πολλά...και έπειτα αποδείξαμε σε όλους αυτούς 
που έχουν εδραιώσει την κληρονομική δημοκρατία  σε αυτό το τόπο ,πως ο "κανένας",έχει φωνή και δόντια και δεν περιορίζεται μόνο σε e-αντιδράσεις.
Τέλος,το Greekrevolution,απέδειξε σε όλους μας, πως πλέον κατέχουμε τη δύναμη του "μέσου" στα χέρια μας. Μπορουμε μέσα απο τα Social Networks,να ανταλλάσσουμε απόψεις,να οργανώνουμε συγκεντρώσεις,να χτίζουμε επαναστάσεις...βάζοντας παράλληλα σιγά σιγά και τα θεμέλια για το τέλος της μεταπολίτευσης που πλησιάζει, ώστε να περάσουμε σε νέες εποχές...Το πείραμα πέτυχε και στην Ελλάδα. Ραντεβού στους δρόμους λοιπόν, εκεί όπου γράφτηκε η νεότερη ιστορία τους έθνους μας, για να γράψουμε και εμείς τη δική μας σελίδα, στη πιο διεφθαρμένη περίοδο 
της ιστορίας της Ελλάδας.

ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΑ ΔΙΝΟΥΜΕ ΡΑΝΤΕΒΟΥ
ΣΕ ΣΥΝΤΑΓΜΑ,ΛΕΥΚΟ ΠΥΡΓΟ,
ΠΛΑΤΕΙΑ ΓΕΩΡΓΙΟΥ ΣΤΗ ΠΑΤΡΑ 
ΚΑΙ ΣΕ ΠΟΛΛΕΣ ΚΕΝΤΡΙΚΕΣ ΠΛΑΤΕΙΕΣ 
ΣΕ ΟΛΗ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ





 Η ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ ΤΗΣ ΛΑΪΚΗΣ ΣΥΝΕΛΕΥΣΗΣ ΤΗΣ ΠΛ.ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΟΣ ΓΙΑ ΠΕΡΙΚΥΚΛΩΣΗ ΤΗΣ ΒΟΥΛΗΣ,ΣΤΙΣ 15/6 ΔΙΑΔΩΣΤΕ ΤΟ ΠΑΝΤΟΥ!

24 ώρες στο δρόμο!
Δίνουμε τη δική μας ΑΠΑΝΤΗΣΗ στο ΜΕΣΟΠΡΟΘΕΣΜΟ
15 Ιουνίου περικυκλώνουμε τη Βουλή


Τώρα που η κυβέρνηση προσπαθεί να περάσει το μεσοπρόθεσμο, περικυκλώνουμε τη Βουλή, μαζευόμαστε και μένουμε στο Σύνταγμα.
Όλοι μαζί συνεχίζουμε και δυναμώνουμε τις κινητοποιήσεις που ξεκινήσανε στις 25 Μάη. Πρώτος σταθμός η γενική απεργία την Τετάρτη 15 Ιουνίου. Δε σταματάμε μέχρι να το πάρουν πίσω.
Στηρίζουμε με κάθε τρόπο τη Γενική Απεργία και διαδηλώνουμε ειρηνικά. Στις 15 Ιουνίου δεν εργαζόμαστε και δεν καταναλώνουμε. Συντονιζόμαστε με όλους τους πολίτες που θέλουν να εκφράσουν την αντίθεσή τους στο μεσοπρόθεσμο, με τους απεργούς και τα σωματεία τους, με τις λαϊκές συνελεύσεις, με τις κινητοποιήσεις και τις καταλήψεις σε όλη τη χώρα. Καλούμε τους καλλιτέχνες να πλαισιώσουν την κινητοποίηση, να κατέβουν στους δρόμους μαζί μας και να δώσουν το δικό τους χρώμα. Δίνουμε τρία μεγάλα ραντεβού:

Όλοι την Τετάρτη 15 Ιουνίου στις 7 το πρωί:
1. Μπροστά στη Βουλή.
2. Στο μετρό Ευαγγελισμός.
3. Στο Παναθηναϊκό Στάδιο.


Μέχρι τις 15 Ιουνίου οργώνουμε την Αθήνα για να μεταφερθεί παντού το κάλεσμα της Λαϊκής Συνέλευσης του Συντάγματος. Δίνουμε από τώρα αγωνιστικό ραντεβού για τη μέρα ψήφισης του Μεσοπρόθεσμου.
Να ακουστεί δυνατά η δική μας φωνή:
ΤΟ ΜΕΣΟΠΡΟΘΕΣΜΟ
ΔΕΝ ΘΑ ΠΕΡΑΣΕΙ

Λαϊκή Συνέλευση Πλατείας Συντάγματος
11 Ιουνίου 2011
http://www.real-democracy.gr/



ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΑ ΟΙ ΑΓΑΝΑΚΤΙΣΜΕΝΟΙ ΠΟΛΙΤΕΣ,ΔΙΝΟΥME ΡΑΝΤΕΒΟΥ ΣΤΙΣ ΚΕΝΤΡΙΚΕΣ ΠΛΑΤΕΙΕΣ ΤΩΝ ΠΟΛΕΩΝ 


Τις τελευταιές μερες,οι πολίτες αυτής της χωράς κατάφεραν να απαξιώσουν
με τον καλύτερο τρόπο, ενα ολόκληρο σύστημα κομμάτων  και κατά παραγγελιά αντιφρονούντων. Το σύνθημα για τις συγκεντρώσεις δόθηκε μέσα απο το Facebook,τα blogs και το twitter και δεν είχε καμία πολιτική υποστήριξη. Κανένας τους δεν τόλμησε να κατεβεί με τα κομματόσκυλα του στο Σύνταγμα,στη Θεσσαλονίκη και στη Πάτρα,διοτι γνώριζαν πολύ καλά πως θα γιουχάρονταν από τους ίδιους τους διαδηλωτές!!!  Καταφέραμε να απαξιώσουμε το σοσιαλισμό, τη δεξιά,την αριστερά,την ακροαδεξιά,
την ακροαριστερά,τα "εργατικά σωματεία", ακόμη και τους αναρχικούς οι οποίοι δεν συμμετείχαν στις συγκεντρώσειςμε τους γνωστούς τρόπους.
Καταφέραμε και γκρεμίσαμε,ενα ολόκληρο σύστημα το οποίο μας κρατούσε δέσμιους,σε ελεγχόμενους αγώνες, σε ελεγχόμενες επαναστάσεις...σεελεγχόμενες αντιδράσεις. Αποδείξαμε αρχικά στους εαυτούς μας,πως εάν πραγματικά θέλουμε, μπορούμε να αυτόοργανωθουμε 
και να καταφέρουμε πολλά...και έπειτα αποδείξαμε σε όλους αυτούς 
που έχουν εδραιώσει την κληρονομική δημοκρατία  σε αυτό το τόπο ,πως ο "κανένας",έχει φωνή και δόντια και δεν περιορίζεται μόνο σε e-αντιδράσεις.
Τέλος,το Greekrevolution,απέδειξε σε όλους μας, πως πλέον κατέχουμε τη δύναμη του "μέσου" στα χέρια μας. Μπορουμε μέσα απο τα Social Networks,να ανταλλάσσουμε απόψεις,να οργανώνουμε συγκεντρώσεις,να χτίζουμε επαναστάσεις...βάζοντας παράλληλα σιγά σιγά και τα θεμέλια για το τέλος της μεταπολίτευσης που πλησιάζει, ώστε να περάσουμε σε νέες εποχές...Το πείραμα πέτυχε και στην Ελλάδα. Ραντεβού στους δρόμους λοιπόν, εκεί όπου γράφτηκε η νεότερη ιστορία τους έθνους μας, για να γράψουμε και εμείς τη δική μας σελίδα, στη πιο διεφθαρμένη περίοδο 
της ιστορίας της Ελλάδας.

ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΑ ΔΙΝΟΥΜΕ ΡΑΝΤΕΒΟΥ
ΣΕ ΣΥΝΤΑΓΜΑ,ΛΕΥΚΟ ΠΥΡΓΟ,
ΠΛΑΤΕΙΑ ΓΕΩΡΓΙΟΥ ΣΤΗ ΠΑΤΡΑ 
ΚΑΙ ΣΕ ΠΟΛΛΕΣ ΚΕΝΤΡΙΚΕΣ ΠΛΑΤΕΙΕΣ 
ΣΕ ΟΛΗ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ