Παρασκευή, 1 Ιουλίου 2011

Μ.Α.Τ.ωσαν ΤΟ ΣΥΝΤΑΓΜΑ (φωτορεπορτάζ)

ΕΡΓΑ ΤΗΣ ΠΡΑΣΙΝΗΣ ΧΟΥΝΤΑΣ! ΕΡΓΑ ΤΗΣ ΚΑΤΟΧΙΚΗΣ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗΣ ΤΟΥ ΞΕΝΟΔΟΥΛΟΥ Γ.ΠΑΠΑΝΔΡΕΟΥ ΤΟΥ 3 ου  !! 


Δείτε σημαντικό φωτογραφικό υλικό από τις θηριωδίες των
πραιτόρων του φασιστικού καθεστώτος.
Ξεπερνούν και την πιο  νοσηρή φαντασία.
Που είναι η λαλίστατοι κατά τα αλλά εισαγγελείς να ασκήσουν αυτεπάγγελτα δίωξη, η η αυστηρότητα τους εξαντλείτε μόνο όταν πρόκειται να πάρουν αποφάσεις εναντίων των εργαζομένων.

 ΘΑΥΜΑΣΤΕ ΤΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΤΩΝ ΣΟΣΙΑ(ΛΙΣΤΩΝ) ΤΗΣ ΚΟΙΝΟΒΟΥΛΕΥΤΙΚΗΣ   ΔΙΚΤΑΚΤΟΡΙΑΣ ΤΟΥ ΠΑΣΟΚ!! ΤΡΑΜΠΟΥΚΟΙ-ΠΡΑΚΤΟΡΕΣ ΚΑΙ ΜΑΤ ΕΚΤΕΛΟΥΝ ΔΙΑΤΑΓΕΣ ΤΩΝ ΞΕΝΟΔΟΥΛΩΝ ΑΦΕΝΤΙΚΩΝ ΤΟΥΣ!!
Απίστευτη εικόνα. Δείτε τις εκφράσεις των απεικονιζόμενων ,Nτροπή


Τι κρατάει ο άνδρας των ΜΑΤ στο χέρι του ; Nτoλμάδες;;

Χαστούκια σε Διαδηλωτή άπο άνδρα των ΜΑΤ


Δεξιά ο Αστυνόμος Σούμο


Προσαγωγή και ξύλο σε διαδηλωτή


Και άλλος κουκουλοφόρος

Μπράβο να ζητήσεις αύξηση αγαπητέ Αστυνόμε



Τραγική επίθεση σε ηλικιωμένο "κουκουλοφόρο" που κρατούσε την Ελληνική Σημαία.



2 σε 1 μαζί , κλοτσιές και γκλοπ

Ληγμένα χημικά



Η αστυνομία προστατεύει τους διαδηλωτές



Αναίσθητος Διαδηλωτής 



Αβοήθητος διαδηλωτής περιτριγυρισμένος από αναίσθητους Αστυνομικούς

Ένας από τους Τραυματίες μέσα στο σταθμό του Μετρό


Αιμόφυρτος Οικογενειάρχης 

Επίθεση των ΜΑΤ



Φιλε μου ο σημερινός εχθρός σου είναι η παραπληροφόρηση των μεγάλων καναλιών. Αν είδες κάτι που σε άγγιξε , κάτι που το θεωρείς σωστό, ΜΟΙΡΆΣΟΥ ΤΟ ΤΩΡΑ με ανθρώπους που πιστεύεις οτι θα το αξιολογήσουν και θα επωφεληθούν απο αυτό! Μην μένεις απαθής. Πρώτα θα νικήσουμε την ύπνωση και μετά ΟΛΟΙ ΜΑΖΙ τα υπόλοιπα.



                                   ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΚΟΙΝΩΝΙΑ

                   Μια σκληρή πραγματικότητα



Κοινή είναι, πλέον, η διαπίστωση πως ο Έλληνας από τον τουρκικό ραγιαδισμό, από την αναζήτηση του προστάτη-μεσολαβητή, πέρασε σε ένα είδος πολιτικού ραγιαδισμού αμέσως μετά την απελευθέρωση. Τη θέση του παλιού παρένθετου προσώπου, μεταξύ του υπόδουλου Έλληνα και της τούρκικης εξουσίας, κατέλαβε κάποιο άλλο παρένθετο πρόσωπο, που έμελλε να μεσολαβεί στο εξής μεταξύ του απλού πολίτη και της εκτελεστικής εξουσίας. Το πρόσωπο αυτό, που επικράτησε να λέγεται «πολιτικός προστάτης», θα αποτελούσε στο εξής τον κεντρικό παράγοντα ενός προσωπικού δικτύου πολιτικής πατρωνείας, που σκοπό είχε -και έχει- την προσέλκυση και παγίωση της εκλογικής πελατείας. Το νέο αυτό πρόσωπο δεν ήταν φυσικά άλλο από εκείνο του εκπροσώπου της πολιτικής ολιγαρχίας2 και, κυρίως, του βουλευτή.
Ακόμη και σήμερα το σύμπλεγμα του ραγιά συνεχίζεται τεχνηέντως, μέσα από εξελιγμένες μεθόδους, να καλλιεργείται και να παγιδεύει τη σκέψη του απογοητευμένου από την απάνθρωπη γραφειοκρατία, μη προνομιούχου πολίτη, και να τον οδηγεί κατευθείαν στον προθάλαμο του πολιτικού, που φαντάζει ως η μόνη λύση για την ικανοποίηση των όποιων προσδοκιών του. Ορθώς έχει ειπωθεί πως ο Έλληνας μέχρι και σήμερα δεν έχει στην πραγματικότητα ζήσει πολιτικά ελεύθερος.
Στο προηγούμενο κεφάλαιο είδαμε πως η ελληνική κοινωνία, μετά την απελευθέρωση, δεν ανέπτυξε ταξικές αντιθέσεις και συγκρούσεις, όπως εκείνες που αναπτύχθηκαν στη Δ. Ευρώπη3. Η απουσία ταξικών αντιπαραθέσεων και συγκρούσεων στέρησε από τον Έλληνα τη δυνατότητα οροθέτησης της κοινωνικής ταυτότητας του.
Η έλλειψη κοινωνικής ταυτότητας έκανε τον Έλληνα αφ' ενός να μην μπορεί να συνειδητοποιήσει τα κοινωνικά προβλήματα του και αφ' ετέρου να μην μπορεί να τα αντιμετωπίσει με συγκεκριμένες και αποτελεσματικές, αυτοπροσδιοριζόμενες ενέργειες. Έτσι έγινε εύπλαστο και εκμεταλλεύσιμο υλικό στην από πριν σχεδιασμένη και ελεγχόμενη πολιτική αντιδικία των πτερύγων της πολιτικής ελίτ.
Από την άλλη, τόσο ο μιμητισμός της συμπεριφοράς της άρχουσας μεσολαβητικής-μεταπρατικής τάξης όσο και οι συνειδητές επιλογές της τάξης αυτής, σε συνδυασμό και με την ανυπαρξία βιομηχανικής παραγωγής, συγκέντρωσαν τον πληθυσμό στις πόλεις και ιδιαίτερα στην Αθήνα και τον πέρασαν κατευθείαν στον τριτογενή τομέα της οικονομίας και στον τομέα των δημόσιων υπηρεσιών. Αποτέλεσμα αυτού του είδους της μετακίνησης του πληθυσμού ήταν να μην αναπτυχθεί στη συνέχεια ισχυρό υπόβαθρο δευτερογενούς παραγωγικού τομέα4. Η μεγάλη ανάπτυξη του τριτογενούς τομέα οδήγησε στην υπερβολική αύξηση του παρασιτισμού και της μικροαστικής τάξης. Η τελευταία, ως γνωστόν, δεν οροθετείται ούτε κινείται με γνήσια ταξικά κριτήρια. Δεν έχει συγκροτημένη ταξική συνείδηση και επομένως αδυνατεί να εμφανίσει σαφή πολιτικό αυτοπροσδιορισμό.
Αυτή η αδυναμία εξυπηρέτησε και εξυπηρετεί κατά τον καλύτερο τρόπο τον πολιτικό ετεροπροσδιορισμό. Πάνω στο δεδομένο αυτό εδράζεται κυρίως η αυτονόμηση του πολιτικού στοιχείου, με την αναγκαία όμως βοήθεια ενός αντιδημοκρατικού και αντικοινωνικού κατεστημένου εξουσιαστικού συστήματος, που συντηρείται και υποβοηθείται από την άρχουσα τάξη της πολιτικής ολιγαρχίας και που το ίδιο στην πορεία αναπαράγει αυτού του τύπου την ολιγαρχία, κρατώντας την κοινωνία στο επίπεδο μιας ιδιότυπης δουλείας. Αυτό το υπερσυγκεντρωτικό σύστημα αρνείται να δεχτεί την προσωπικότητα και την ελεύθερη αποφασιστική έκφραση, ενώ, αντιθέτως, καλλιεργεί την ομοιομορφοποίηση και τον ισοπεδωτισμό.
Το πολιτικό κατεστημένο, στην προσπάθεια του να αποφύγει την πραγμάτωση της ουσίας της δημοκρατίας, επινοεί, κάτω από το πρόσχημα της ανανέωσης, του εκσυγχρονισμού και της μεταρρύθμισης, κατ' επίφαση δημοκρατικούς θεσμούς, οι οποίοι όμως στην ουσία αποκλείουν την ελεύθερη αποφασιστική έκφραση. Ελεύθερη αποφασιστική έκφραση μέσα σε μια δημοκρατικά οργανωμένη κοινωνία δεν σημαίνει απλώς έκφραση γνώμης σε κατ' ιδίαν συζητήσεις, αλλά θεσμοθετημένη ουσιαστική συμμετοχή στα κέντρα λήψης των αποφάσεων. Όμως, συμβαίνει το αντίθετο. Με όλα τα μέσα που διαθέτει, το συγκεκριμένο πολιτικό κατεστημένο αποβλέπει στην αντικατάσταση του ανθρώπου-προσωπικότητα από τον άνθρωπο της μάζας. Με τη βοήθεια μιας προπαγάνδας ολοκληρωτικής, που εκτοξεύεται από όλες τις απολήξεις του, προσπαθεί να διαμορφώσει όχι πολίτες, αλλά άτομα με κατευθυνόμενη σκέψη. Είναι δε τέτοια η δύναμη του πολιτικού κατεστημένου να κατευθύνει τη σκέψη, που τελικώς τα άτομα έχουν σχεδόν πειστεί πως για όλα τα κακώς κείμενα φταίει η ίδια η ιδιοσυγκρασία τους, δηλαδή δήθεν η ιδιοσυγκρασία του μεσογειακού ή και βαλκάνιου, αν θέλετε, έλληνα.
Η άνευ όρων αποδοχή αυτής της ...πραγματικότητας, που φαντάζει αδύνατο να υπερνικηθεί, προδικάζει το μάταιο οποιασδήποτε προσπάθειας και οδηγεί τα σημερινά αδύναμα υπερκαταναλωτικά άτομα στην άνευ όρων παράδοση τους κατευθείαν στα χέρια των επαγγελματιών εξουσιαστών. Ο σημερινός πολιτικός ραγιαδισμός είναι, δυστυχώς, μια βαριά κληρονομιά αιώνων. Η κοινωνία μας καταδυναστεύεται από ένα αδιαπέραστο γραφειοκρατικό σύστημα, τεχνητά συντηρούμενο και χρησιμοποιούμενο σαν... κυματοθραύστης των ατομικών ανησυχιών, προσπαθειών και ελπίδων. Τα άτομα οδηγούνται σε προκαθορισμένα, εμπορεύσιμα και ελεγχόμενα μονοπάτια.
Έντεχνα όλοι οι νόμιμοι δρόμοι είναι κλειστοί. Η προσωπικότητα δεν είναι ανεκτή, ενώ ο υποτακτικός προωθείται . Θα πρέπει λοιπόν το κάθε άτομο, αν θέλει να επιτύχει, να ξεχάσει οριστικά και αμετάκλητα τις δικές του δυνατότητες και ικανότητες, τις οποίες μάλιστα θα πρέπει να κρύβει για να μην προκαλεί. Αντ' αυτού είναι αναγκασμένο να αναζητήσει οπωσδήποτε τον «προστάτη» του μέσα από την ανάπτυξη «πολιτικών σχέσεων», οι οποίες καταλήγουν να είναι σχέσεις εκλογικής πελατείας, ή «κοινωνικών σχέσεων», οι οποίες καταλήγουν να είναι σχέσεις κοινωνικής υποκρισίας.
Για εκείνον ο οποίος δεν γνωρίζει τι ακριβώς συμβαίνει, είναι αδύνατο να κατανοήσει πώς ένας τόσο υπερήφανος λαός, με μια αξιοθαύμαστη αρετή και με μια τόσο λαμπρή ιστορία πνεύματος και πολιτισμού, έχει περιέλθει στη σημερινή κατάσταση, προκειμένου να επιβιώνει σε βάρος του ένα οικογενειοκρατικό, κληρονομικό και παρεο-κρατικό κατεστημένο. Είναι οδυνηρή, αλλά απολύτως ορθή η διαπίστωση πως το απλό άτομο, κάτω από τη δύναμη της εξωκατευθυνόμενης σκέψης, εκλαμβάνει την προσωπική διαμάχη μεταξύ των ηγεσιών των διαφόρων πτερύγων της πολιτικής ολιγαρχίας και των συγκρουόμενων στο παρασκήνιο ισχυρών οικονομικών και άλλων συμφερόντων ως δική του προσωπική υπόθεση. Στη συνέχεια, στρέφεται με σφοδρότητα εναντίον αθώων συνανθρώπων του, ακόμη και μελών της οικογένειας του, που η δύναμη της εξωκατεύθυνσης το έκανε να τους θεωρεί εχθρούς του, αν και στην ουσία τα συμφέροντα τους είναι κοινά και η μοίρα τους η ίδια.
Στη χώρα μας, εκτός του βομβαρδισμού με μαζοποιητική πολιτική προπαγάνδα, σήμερα κυρίως από τα ΜΜΕ, η υπόθεση διευκολύνεται για το πολιτικό κατεστημένο και από την καταναλωτική αλλοτρίωση και την οικονομική ανεπάρκεια. Ήδη σήμερα, εκτός των άλλων, το απροστάτευτο άτομο πιέζεται και από τον υπέρμετρο δανεισμό και την εξάρτηση του από τις τράπεξες. Οι ισχυρότατες αυτές παράμετροι δεν αφήνουν το άτομο να σκεφτεί τίποτε άλλο πέρα από την επιβίωση του, μέσα σε ένα ρυθμό ζωής με αυξημένες και πιεστικές, τόσο πραγματικές όσο και επίπλαστες, ανάγκες. Αποτέλεσμα είναι να γίνεται στο τέλος το ίδιο το άτομο ένα προϊόν εύκολα εμπορεύσιμο στην πολιτική αγορά, όπου φυσικά τους κανόνες καθορίζουν οι «έμποροι των ελπίδων».
Τα μη προνομιούχα άτομα αισθάνονται τη ζωή τους να φεύγει μέσα από τα χέρια τους. Βλέπουν τις προσπάθειες τους να μην καρποφορούν, τις ικανότητες τους να περιφρονούνται. Μένουν στριμωγμένα στη γωνία κρύβοντας τις γνώσεις και τις ικανότητες τους, ζώντας στα όρια της ψυχικής αντοχής τους. Σε αντίθεση, λιγότερο ικανοί «εντολοδόχοι» του κατεστημένου αποκτούν κοινωνική και οικονομική ισχύ. Μόνος δρόμος για την επίτευξη, έστω και ετεροπροσδιοριζόμενων, στόχων απομένει ένας μη προσήκων σε ελεύθερες προσωπικότητες συμβιβασμός.
Ο επαγγελματίας εξουσιαστής γνωρίζει πολύ καλά την πραγματική ιδιοσυγκρασία των Ελλήνων. Γνωρίζει ότι δεν απευθύνεται σε ψυχρά υπολογιστικά άτομα, αλλά σε άτομα με έντονες ψυχικές εντάσεις, με ικανότητες και οράματα, που ενδιαφέρονται ζωηρά για κοινωνική αναγνώριση και ολοκλήρωση. Άλλωστε, αυτές οι έντονες προσωπικότητες ήταν εκείνες που επινόησαν τη δημοκρατία, αφού διαπίστωσαν πως το μόνο που τους ταίριαζε ήταν ένα περιβάλλον που θα εξασφάλιζε την ελεύθερη αποφασιστική έκφραση της προσωπικότητας τους.
Ο επαγγελματίας εξουσιαστής γνωρίζει όμως και κάτι άλλο. Γνωρίζει πως η ελληνική κοινωνία εμφανίζει υπολειτουργία και υποτονικότητα και γι' αυτό έχει φροντίσει, όπως έχει ήδη γίνει κατανοητό, το ίδιο το πολιτικό στοιχείο5. Στην κατακερματισμένη και υπονομευμένη κοινωνία μας το άτομο είναι μόνο του και απομονωμένο. Δεν έχει επαφή ούτε με τον γείτονά του μέσα στην ίδια πολυκατοικία. Η πολιτική επικοινωνία με τους συμπολίτες του γίνεται μόνο μέσω από αυτό που του σερβίρουν τα ΜΜΕ.  Ιδιαίτερα μέσα στις σημερινές συνθήκες υπερκαταναλωτισμού και ομοιομορφοποίησης το απομονωμένο άτομο γίνεται δέκτης ποικίλων και ισχυρών πιέσεων, που το οδηγούν στα όρια του ισοπεδωτισμού και της εξαφάνισης κάθε ατομικής διαφοροποίησης. Ο επαγγελματίας εξουσιαστής γνωρίζει λοιπόν πολύ καλά τι πρέπει να κάνει.
Σε μια κοινωνία χωρίς συνοχή είναι αρκετά δύσκολο να μορφοποιηθούν κοινωνικές δυναμικές ή να εμφανιστούν εκείνες οι ισχυρές προσωπικότητες που θα μπορούσαν να αποτελέσουν τον αντίποδα της άρχουσας ελίτ και να προτείνουν ή και να επιδιώξουν, με πιθανότητα επιτυχίας, αλλαγές στο υπάρχον εξουσιαστικό σύστημα. Σ' αυτή την κοινωνία είναι αυτονόητο πως εκείνοι που ασκούν την πολιτική εξουσία δεν αντιμετωπίζουν ιδιαίτερη δυσκολία στην επίτευξη των επιδιώξεων τους.
Παρατηρείται δηλαδή το φαινόμενο η πολιτική ηγεσία να επιτυγχάνει να προσαρμόζει τη στάση των πολιτών πάνω στις δικές της προοπτικές και όχι το αντίθετο, που είναι και η ουσία της δημοκρατίας.

Μπορεί να καλυτερεύσει αυτή η κοινωνία;
Επικρατεί σήμερα διάχυτη η άποψη πως το μέλλον της ελληνικής κοινωνίας, δυστυχώς, δεν θα είναι ευοίωνο, ότι η κοινωνία μας κινείται πάνω σε προδιαγραμμένη φθίνουσα πορεία.
Οι κατά καιρούς έγκυρες κοινωνιολογικές και ιστορικές μελέτες συμπίπτουν με ακρίβεια στις διαπιστώσεις των προβλημάτων αυτής της κοινωνίας. Οι γνώμες όμως διχάζονται όταν έρχεται η στιγμή να προταθούν λύσεις. Οι όποιες προτεινόμενες λύσεις περιορίζονται απλώς στη διατύπωση γενικών ευχών ή επιγραμματικών συνθηματολογικών αφορισμών, με τη συνοδεία ανάλογων για την περίπτωση, αλλά πάντα διισταμένων συμβουλών προς κάθε αποδέκτη. Οι προσπάθειες αυτές, αναμιγνυόμενες με εκσυγχρονιστικά ή μεταρρυθμιστικά ιδεολογήματα, δεν αποτελούν τίποτε άλλο από ουτοπία.
Πρέπει να κατανοήσουμε πως με υποδείξεις και κυρίως αποπροσανατολιστικά συνθήματα δεν μπορούμε να προκαλέσουμε εμφάνιση κοινωνικών δυναμικών ούτε να παρέμβουμε στις όποιες κοινωνικές διεργασίες.
Αποτελεί πλέον κοινή διαπίστωση πως κανένας δεν κατέχει τη μοναδική μαγική λύση. Έχει όμως ταυτόχρονα συνειδητοποιηθεί πως σε καμία περίπτωση δεν πρέπει να αφεθεί στην τύχη της η κοινωνία μας και απλώς να αναμένουμε αν και πότε -και φυσικά άγνωστο προς ποια κατεύθυνση-θα μετασχηματιστεί από μόνη της. Κοινή πλέον είναι η απόφαση πως κάτι, επιτέλους, πρέπει να γίνει.
Εκείνο που πρέπει να γίνει δεν είναι τίποτε άλλο από το να προσχωρήσουμε σε μια εκ των πραγμάτων επιβαλλόμενη αλλαγή, κυρίως του συνταγματικού καθεστώτος. Δηλαδή, αλλαγή κατ' αρχάς του εξουσιαστικού συστήματος σε θεσμικό επίπεδο. Αν δεν αλλάξει το εξουσιαστικό σύστημα που ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΠΟΙΕΙ τους Έλληνες κατά έναν ορισμένο τρόπο, καμία άλλη προσπάθεια δεν πρόκειται να δώσει λύση. Αν δεν απαλλαγούμε από τους "πολιτικούς προστάτες" δεν θα μπορέσουμε να ανασάνουμε και να βρούμε το δρόμο μας. Μόνο μια αλλαγή με κεντρικό στόχο την αποκέντρωση της εξουσίας, που θα σημάνει την ουσιαστική μεταφορά μεγάλου μεριδίου εξουσίας στα χέρια του απλού πολίτη, μπορεί να ζωντανέψει την κοινωνία και να αποτελέσει την αρχή για μια καλύτερη ζωή, την οποία όλοι μας αξίζουμε.
Αν θέλουμε να ζούμε σε μια πρωτοπόρα κοινωνία, την οποία βέβαια οραματιζόμαστε, είναι απαραίτητο να γνωρίζουμε ότι μια τέτοια κοινωνία μόνο ελεύθερες προσωπικότητες μπορούν να τη δημιουργήσουν. Μια προσωπικότητα είναι ελεύθερη όταν, όχι μόνο εκφράζεται ελεύθερα στις κοινωνικές σχέσεις της, αλλά όταν της εξασφαλίζεται βήμα ελεύθερης αποφασιστικής έκφρασης και όταν οι προσωπικές ανησυχίες και οραματισμοί βρίσκουν διέξοδο μέσα από αποτελεσματικές πρωτοβουλίες. Αν, λοιπόν, δεν δημιουργήσουμε εκείνο το θεσμικό πλαίσιο, μέσα στο οποίο θα ευνοείται η ανάδειξη της προσωπικής αξίας του ανθρώπου με βάση τις προσπάθειές του, μην τρέφουμε αυταπάτες ότι θα δημιουργήσουμε την κοινωνία που όλοι ονειρευόμαστε.
Κεντρικός άξονας πάνω στον οποίο θα περιστρέφεται το νέο σύστημα θα πρέπει να είναι το ίδιο το άτομο. Το εξουσιαστικό σύστημα από πρωθυπουργοκεντρικό θα πρέπει να γίνει ανθρωποκεντρικό. Η σχετικότητα της προσωπικότητας του ατόμου θα αποτελεί πρώτη προτεραιότητα. Πρέπει να ληφθεί πρόνοια, ώστε να αποφευχθεί με κάθε τρόπο ο ισοπεδωτισμός και η μαζοποίηση. Δεν μπορεί πλέον ο κοινωνικός σχεδιασμός να συνεχίζει να εξυφαίνεται ερήμην των ίδιων των άμεσα ενδιαφερόμενων ατόμων. Δεν είναι δυνατό να καλούνται τα άτομα να εφαρμόσουν εκείνες τις επιλογές και να υποστούν τις συνέπειες εκείνων των επιλογών που δήθεν γίνονται γι' αυτά, αλλά, φυσικά, χωρίς αυτά. Όταν αυτές οι επιλογές λαμβάνονται από τα κέντρα λήψης των αποφάσεων, στα οποία βέβαια δεν συμμετέχουν οι πολίτες, και κατευθύνονται άμεσα ή έμμεσα από άγνωστα οικονομικά και μη συμφέροντα, που τις περισσότερες φορές είναι αντίθετα με εκείνα του λαού, είναι ευνόητες οι συνέπειες. Μόνο τα πραγματικά ελεύθερα άτομα, μέσω της ουσιαστικής άσκησης των δικαιωμάτων που τους αναγνωρίζει μια γνήσια δημοκρατικά οργανωμένη κοινωνία, μπορούν να βρουν νέα σημεία ισορροπίας και είναι τα μόνα που μπορούν να διαφεντέψουν καλύτερα από τον καθένα τη ζωή τους και όχι να την παραδίδουν σαν εμπορεύσιμο προϊόν στα χέρια άγνωστων συμφερόντων. Μόνο έτσι μπορεί να επιτευχθεί αλλαγή του κοινωνικού σκηνικού και πάνω απ' όλα των διαδικασιών κοινωνικοποίησης.
Είναι αδιανόητο τα άτομα να κινούνται σαν σκιές μέσα σε ένα φόντο κατευθυνόμενης εθνικής μοιρολατρίας, που αφοπλίζει τις δυνατότητες τους. Δεν υπάρχει πεπρωμένο, η ζωή ανήκει σ' αυτόν που θέλει να τη ζήσει. Κατευθυνόμενα αποπροσανατολιστικά μυθεύματα περί νοοτροπίας του Έλληνα και τα παρόμοια επιχειρούν να οδηγήσουν τη σκέψη προς την κατεύθυνση της αναγκαιότητας αλλαγής των ίδιων των ατόμων (και όχι του εξουσιαστικού συστήματος), πράγμα που φυσικά είναι αδύνατο. Όμως, η ενασχόληση της σκέψης και οι προσπάθειες προς αυτή την κατεύθυνση διευκολύνουν αφάνταστα το πραγματικά υπεύθυνο εξουσιαστικό σύστημα, το οποίο έτσι μένει στο απυρόβλητο.
Το ζητούμενο δεν είναι να αλλάξουν ψυχοσύνθεση τα άτομα που ζουν και κινούνται στο συγκεκριμένο θεσμικό πλαίσιο, αλλά η αλλαγή αυτού του ίδιου του θεσμικού πλαισίου. Με λίγα λόγια, το πρόβλημα που πρέπει να λυθεί δεν είναι οι πολίτες ούτε καν αυτοί οι ίδιοι οι πολιτικοί ως άτομα. Η λύση είναι η αλλαγή του συστήματος που κοινωνικοποιεί αυτούς τους πολίτες και αναπαράγει αυτούς τους πολιτικούς.
Το επίπεδο του πολιτισμού ενός λαού είναι ανάλογο με τη στάθμη της αρχής της ισότητας στο νοητικό σύστημα των πολιτών του. Όταν αυτή είναι χαμηλά, επικρατεί ισοπεδωτισμός. Το κατεστημένο παλαιοκομματικό σύστημα καλλιεργεί τον ισοπεδωτισμό, με αποτέλεσμα η αξία που τείνει να ξεχωρίσει, να απορρίπτεται και έτσι η κοινωνία να παραμένει στο τέλμα. Για να εξαλειφθούν τα δεινά που προκαλεί ο ισοπεδωτισμός μόνο μια λύση υπάρχει, η πολιτική ελευθερία. Παρ' ό,τι όμως καταβάλλεται προσπάθεια να γίνει πιστευτό το αντίθετο, στην πραγματικότητα στη χώρα μας σήμερα δεν έχουμε πραγματική πολιτική ελευθερία.
Η κατάσταση, έτσι όπως είναι σήμερα, δεν πρόκειται να αλλάξει ούτε από μόνη της, αλλά ούτε φυσικά με τη βία και το αίμα. Με δεδομένη την υπάρχουσα υπανάπτυκτη παραγωγική συγκρότηση της χώρας μας και τη χειραγώγηση του συνδικαλιστικού κινήματος από το πολιτικό στοιχείο, είναι εκτός πραγματικότητας να αναμένουμε οποιαδήποτε βελτίωση, σε κοινωνικοπολιτικό και οικονομικό επίπεδο, μέσα από κάποια κοινωνική δυναμική. Μόνον ορισμένες θεσμικές αλλαγές μπορούν να γίνουν (μερικές από αυτές θα αναλυθούν στη συνέχεια), οι οποίες θα εμπνέονται από τη σύλλήψη της πραγματικής ουσίας του ανθρώπου, θα έχουν στόχο την υπαρξιακή ανύψωσή του και θα οδηγήσουν σε αναπόφευκτες και συντριπτικές αλλαγές σε όλους τους τομείς.
Ο Περικλής έλεγε ότι για τη διοίκηση δεν θα πρέπει να προτιμούνται οι προνομιούχοι, αλλά οι ικανοί. Από τη στιγμή που θα εξασφαλιστούν οι συνθήκες για να συμβεί αυτό, οι αλλαγές στον κοινωνικο-πολιτικό τομέα θα είναι... εκρηκτικές.


ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ
1. Βλ. Α. Αϊνστάιν «Πώς βλέπω τον κόσμο», εκδ. ΜΑΡΗ, σελ. 13.
2. Πλήρη ανάπτυξη βλ. John Α. Ρetropoulos «Πολιτική και συ
γκρότηση κράτους στο ελληνικό βασίλειο 1833-1843» (1985),
εκδ. Μορφωτικό Ίδρυμα Εθνικής Τράπεζας.
3. Σχετικά βλ. Α. Τρίτση (1989), Ριζοσπαστικές εκδόσεις, σελ. 21.
4. Πλήρη ανάπτυξη βλ. Β. Φίλια «Όψεις της διατήρησης και της
μεταβολής του κοινωνικού συστήματος» (1979), εκδ. Νέα Σύ-
νορα, τόμος Β, σελ. 79.
5. Σχετική με το θέμα ανάπτυξη βλ. Β. Φίλια, όπ. αν., σελ. 165.
 

ΤΟ ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΜΑΣ ΣΥΣΤΗΜΑ
          Ένα θεσμικό σύστημα που δεν μας ταιριάζει
Κάθε πολιτικό θεσμικό σύστημα παρουσιάζει σημεία παρακμής, πολύ δε περισσότερο όταν μέσα του φέρνει το σπέρμα της συντήρησης και όχι τη δυνατότητα αλλαγής. Το σύστημα αυτό, όταν ειδικά ευνοεί την ανεξαρτησία του πολιτικού στοιχείου από την κοινωνική πραγματικότητα, οδηγείται οπωσδήποτε σε παρακμή και η διατήρηση του είναι επιζήμια. Ένα πολιτικό σύστημα σε παρακμή διαφθείρει και τους πολιτικούς και την κοινωνία.
Πρέπει να γίνει κατανοητό πως ένα πολιτικό θεσμικό σύστημα πετυχαίνει ή αποτυχαίνει ανάλογα με το αν ταιριάζει στη συγκεκριμένη κοινωνική συγκρότηση και δυναμική. Και επιπλέον, να παρουσιάζει μια τέτοια προσαρμοστικότητα, που να βρίσκεται σε ευθεία αναλογία με την ετοιμότητα και τη δυνατότητα που έχουν τα ζωντανά κύτταρα της κοινωνίας, δηλαδή τα ίδια τα άτομα, να αντιμετωπίζουν, μέσα από διαδικασίες αυτοπροσδιορισμού, τα κοινωνικά προβλήματα.
Όμως, το δικό μας «δημοκρατικό» πολιτικό σύστημα μαζί με εκείνα τα πολιτικά δικαιώματα και εκείνες τις πολιτικές ελευθερίες που αναγνωρίζει στα άτομα, εξασφαλίζει τη μία και μοναδική πραγματικότητα: Πως αυτά τα ίδια τα άτομα ποτέ δεν πρόκειται να έχουν τη δυνατότητα παρέμβασης στις πολιτικοκοινωνικές εξελίξεις. Επόμενο είναι τα άτομα να αισθάνονται απομονωμένα και αδύναμα και να αντιμετωπίζουν την ίδια την κοινωνία σαν ένα ξένο σώμα.
Πολλές φορές, κατά το παρελθόν, κατηγορήθηκαν οι πολιτικοί ως πρόσωπα. Σήμερα, πάλι, αναζητούνται λύσεις μόνο μέσω της λογικής της ανανέωσης προσώπων. Αυτό φυσικά είναι λάθος και οδηγεί το λαό σε μια βολική ύπνωση.Θα επαναληφθεί, για μια ακόμη φορά, πως το πρόβλημα δεν είναι τα πρόσωπα, αλλά το εξουσιαστικό σύστημα. Αυτό διατηρεί στην πολιτική ζωή πολιτικά «απολιθώματα». Αυτό αναπαράγει ένα παλαιοκομματικό, κλειστό και ρουσφετολογικό πολιτικό κατεστημένο και αυτό ενσταλάζει μέσα στην ψυχή των νέων που ασχολούνται με την πολιτική μια γερασμένη και αντίθετη με τα συμφέροντα του λαού πολιτική νοοτροπία. Οποιοσδήποτε, αν τύχει και εισέλθει σ' αυτό το πολιτικό κατεστημένο, δεν θα αποτελούσε εξαίρεση. Δεν αποτέλεσαν εξαίρεση ο Χαρίλαος Τρικούπης, ο Ελευθέριος Βενιζέλος, ο Κωνσταντίνος Καραμανλής, ο Ανδρέας Παπανδρέου κ.λ.π.
Το πολιτικό μας σύστημα δίνει την εντύπωση δημοκρατικού συστήματος, ενώ στην ουσία δεν είναι. Στην πραγματικότητα, παραμένει μόνο η εντύπωση. Και αυτή η εντύπωση γεννιέται από το γεγονός πως το σύστημα αυτό είναι, θα παρατηρούσε κάποιος, δημοκρατικό μόνο στην κορυφή, ενώ σε όλα τα υπόλοιπα επίπεδα είναι στην ουσία ένα ολοκληρωτικό σύστημα. Εξασφαλίζει, δηλαδή, εκείνες τις δημοκρατικές διαδικασίες, προκειμένου να επιτυγχάνεται μια ομαλή εναλλαγή στην εξουσία των διαφόρων ομάδων που συναπαρτίζουν το πολιτικό κατεστημένο, γεγονός άλλωστε που διασφαλίζει ταυτόχρονα και την επιβίωση αυτού του κατεστημένου.
Τι γίνεται όμως ανάμεσα στην κορυφή και το κοινωνικό σώμα; Τι γίνεται μέσα στο ίδιο το κοινωνικό σώμα; Υπάρχει εδώ δημοκρατία; Οπωσδήποτε όχι. Για παράδειγμα, το άτομο καλείται μία φορά κάθε τέσσερα χρόνια, να ψηφίσει τους υποψήφιους βουλευτές, που ανήκουν στις διάφορες πολιτικές ομάδες. Ποιος όμως τους έχρισε υποψήφιους βουλευτές; Μήπως τα απλά μέλη της αντίστοιχης κομματικής βάσης; Όχι. Μήπως άραγε τον αρχηγό κάποιου από τα κόμματά μας τον εξέλεξαν τα ίδια τα απλά μέλη της αντίστοιχης κομματικής βάσης; Όχι. Εδώ σημειώνεται η θετική εξέλιξη στο ΠΑΣΟΚ που αναφέρθηκε στην εισαγωγή. Απλά γεννιέται η απορία για πόσο άραγε θα διατηρηθεί αυτό; Ποιος, αλήθεια, χρίζει υποψήφιους δημάρχους και προέδρους κοινοτήτων; Μήπως τα απλά μέλη της αντίστοιχης κοινωνικής ομάδας; Όχι. Ποιος χρίζει τις υποψήφιες ηγεσίες στο συνδικαλιστικό χώρο; Μήπως οι εργαζόμενοι που είναι και οι άμεσα ενδιαφερόμενοι; Όχι. Τότε ποιος, επιτέλους, κάνει τις αντίστοιχες επιλογές και ποιον αλήθεια ρόλο παίζει μέσα στο «δημοκρατικό» μας σύστημα η λαϊκή βάση; Μα, θα μπορούσε να απαντήσει κάποιος, ο λαός έχει τον τελευταίο λόγο, αφού είναι εκείνος που θα κάνει και τις τελικές επιλογές. Ναι, αλλά ποιες επιλογές θα κάνει; Τις ήδη προκαθορισθείσες από αλλού και υπό την επίδραση των ψυχολογικών συνδρόμων που καλλιεργεί το πολιτικό κατεστημένο στο πλαίσιο και τη λογική του δικομματισμού;
Το πρόβλημα λοιπόν είναι με ποιον τρόπο θα βρει ουσιαστική έκφραση η πολιτική ελευθερία και η δημοκρατική συμμετοχή, σε όλα τα επίπεδα της κοινωνικοπολιτικής συγκρότησης. Πώς θα ικανοποιηθεί η βαθιά ριζωμένη μέσα στον άνθρωπο ανάγκη για ελεύθερη και αυτοπροσδιοριζόμενη προσωπικότητα, η προσπάθεια για την ικανοποίηση της οποίας γέννησε τη δημοκρατία. Όταν αυτό πραγματοποιηθεί, τότε μόνο το αδύναμο και απομονωμένο άτομο θα βγει από το περιθώριο και μέσα από την πρακτική άσκηση της δημοκρατίας θα αποκτήσει συνείδηση των ευθυνών του και της βαρύτητας των αποφάσεων και των πράξεων του στο κοινωνικό γίγνεσθαι, που αφορά άμεσα και την προσωπική κατάσταση του ίδιου. Μόνο με τον τρόπο αυτό, της αναζωογόνησης των κυττάρων του κοινωνικού ιστού, μπορεί να επιτευχθεί αύξηση του κοινωνικού αποτελέσματος.
Είναι γνωστό πως το κοινωνικό γίγνεσθαι είναι αποτέλεσμα της συνδρομής και αλληλεπίδρασης πολλών παραγόντων. Όμως, είναι απολύτως βέβαιο πως η αποκέντρωση της εξουσίας και η μεταφορά της στα χέρια του απλού ατόμου θα μετατοπίσουν βαθμιαία το κέντρο βάρους της κοινωνίας προς το άτομο, προς την ανθρώπινη προσωπικότητα, συμπαρασύροντας ταυτόχρονα και όλους τους άλλους παράγοντες διαμόρφωσης του κοινωνικού γίγνεσθαι.
Το Σύνταγμά μας έχει κατηγορηθεί πως είναι συντηρητικό. Όχι μόνο είναι συντηρητικό, αλλά είναι και ο βασικότερος ανασταλτικός παράγοντας προόδου της ελληνικής κοινωνίας.
Η κοινοβουλευτική δημοκρατία, που προβλέπεται και στο δικό μας Σύνταγμα, γεννήθηκε μέσα σε καπιταλιστικές-αστικές κοινωνίες και λειτούργησε σ' ένα περιβάλλον «δημοκρατίας προκρίτων» με την έννοια μιας ολιγαρχίας των οικονομικά και κοινωνικά ισχυρών. Παρόμοια κοινωνικο-οικονομική πραγματικότητα δεν υπήρξε στη χώρα μας ούτε κατά την αρχική εισαγωγή θεσμών αστικής δημοκρατίας ούτε και μετέπειτα. Έτσι, τη δημοκρατία των προκρίτων-αστών υποκατέστησε και υποκαθιστά στη χώρα μας η «δημοκρατία» των αυτονομημένων πολιτικών φατριών που δεν στηρίζονται ούτε σε ίδιες οικονομικές δυνάμεις ούτε σε κοινωνικές βάσεις.

Μάλιστα, για να έλθουμε στην πολύ πρόσφατη ιστορία, το ΠΑΣΟΚ που στην αρχή στηρίχθηκε σε κοινωνικά στρώματα για να ανέλθει στην εξουσία, στη συνέχεια τα παραμέρισε, αυτονομήθηκε και έγινε αντίτυπο της Νέας Δημοκρατίας. "Ξέχασε", εκτός των άλλων και την θέσπιση της απλής αναλογικής που επαγγελόταν γιατί θα έμπλεκε και το ίδιο σε περιπέτειες στο κυνήγι της εξουσίας.
Η πολιτική αντιπαράθεση μεταξύ των αυτονομημένων πολιτικών φατριών δεν είχε και δεν έχει αντικείμενο προβλήματα που ανακύπτουν από κοινωνικές ταξικές διαφορές ούτε από οποιεσδήποτε άλλες κοινωνικές δυναμικές και εξελίξεις. Δεν έχει, φυσικά, η αντιπαράθεση αυτή σήμερα αντικείμενο καμία ουσιαστική ιδεολογική διαφορά. Στην πραγματικότητα, η πολιτική αντιπαράθεση μεταξύ των διαφόρων πολιτικών ομάδων και των συμφερόντων που τις στηρίζουν έχει μοναδικό στόχο την κατάληψη της εξουσίας και των προνομίων της.
Το κοινοβουλευτικό σύστημα, ως κυβερνητικό σύστημα ειδικότερα, δοκιμάστηκε στον τόπο μας και απέτυχε εντυπωσιακά. Εκατόν τριάντα περίπου χρόνια μετά την εφαρμογή του και δεν έχουμε βρει ακόμη το δρόμο μας. Το κοινοβουλευτικό σύστημα αντιμετωπίζεται σήμερα με προβληματισμό σε όλη τη Δυτική Ευρώπη, ακόμη και στη γενέτειρα του, τη Μ. Βρετανία2. Στην Ιταλία πριν μερικά χρόνια παρακολουθήσαμε έκπληκτοι ότι το κοινοβουλευτικό σύστημα οδήγησε το εκεί πολιτικό κατεστημένο στα έσχατα σημεία διαφθοράς του. Δημιούργησε τον κίνδυνο διαίρεσης της Ιταλίας και επαναφοράς του φασισμού.
Το Σύνταγμα του 1975 έχει ξεπεραστεί από τα γεγονότα. Δεν διαθέτει την ικανότητα προσαρμογής, ώστε να μπορεί να παρακολουθεί τις κοινωνικές εξελίξεις. Έχει «κατασκευαστεί» από το πολιτικό κατεστημένο, που επέστρεψε μετά τη μεταπολίτευση πάνω στη φιλοσοφία της ισχυρής και υπερσυγκεντρωτικής κεντρικής εξουσίας. Αυτή η υπέρσυγκέντρωση εξουσιών στα χέρια ενός κατεστημένου, που αγωνίζεται με κάθε μέσο για την επιβίωση του, κατέπνιξε την κοινωνία και τις ζωντανές δυνάμεις της και οδηγεί στο μαρασμό. Είναι ολοφάνερη στο Σύνταγμα του 1975, αλλά και στη μεταγενέστερη τροποποίηση του, από άλλη πτέρυγα της πολιτικής ελίτ, η εμμονή στην ενίσχυση της εκτελεστικής εξουσίας σε βάρος του Κοινοβουλίου.

Μειονεκτήματα του κοινοβουλευτικού συστήματος γενικά και ειδικότερα στη χώρα μας
Όπως είδαμε, η εισαγωγή στη χώρα μας του δυτικοευρωπαϊκού κοινοβουλευτικού καθεστώτος δεν έλαβε υπόψη της τις μεγάλες ανομοιότητες ανάμεσα στην κοινωνικο-οι-κονομική και πολιτική υποδομή της χώρας μας με εκείνη των αναπτυγμένων δυτικών χωρών. Η παραγνώριση αυτή αναφέρεται τόσο στις διαφορές των πρώτων μεταπελευθερωτικών χρόνων όσο και στις σημερινές.
Σήμερα, στις αναπτυγμένες χώρες της Δύσης ίσως να μην παρουσιάζονται τόσο έντονες ταξικές κοινωνικές συγκρούσεις, όμοιες με εκείνες των πρώτων αστικών δημοκρατιών που γέννησαν τον κοινοβουλευτισμό. Όμως, η εικόνα που παρουσιάζουν σήμερα οι κοινωνίες αυτές δεν εμφανίζονται, αντίστοιχα, και στη δική μας κοινωνία. Στις κοινωνίες αυτές, ως επακόλουθο της μεγάλης βιομηχανικής ανάπτυξης, έκαναν την εμφάνιση τους νέες ισχυρότατες κοινωνικές δυνάμεις. Αυτές οι κοινωνικές δυνάμεις, που ισχυροποιήθηκαν μέσα από σκληρούς αγώνες, αντιμάχονται σκληρά το πολιτικό στοιχείο και το αναγκάζουν να ακολουθεί κατά πολύ μεγάλο μέρος τις κοινωνικές δυναμικές.
Δηλαδή, βλέπουμε πως η εμφάνιση οργανωμένων κοινωνικών συμφερόντων στις βιομηχανικά αναπτυγμένες χώρες άλλαξε τον τρόπο λειτουργίας του κοινοβουλευτικού καθεστώτος.
Σήμερα, η κεντρική σύλληψη των υποστηρικτών του κοινοβουλευτικού καθεστώτος για τις σύγχρονες αναπτυγμένες κοινωνίες είναι εκείνη που προσδίδει στο κράτος το ρόλο ενός τρίτου ουδέτερου διαιτητή ανάμεσα στα ανταγωνιζόμενα κοινωνικά συμφέροντα. Το πόσο όμως μπορεί στην πραγματικότητα το κράτος να παραμείνει ουδέτερο εξαρτάται από την ισχύ των κοινωνικών δυνάμεων, οι οποίες είναι φορείς των συγκεκριμένων κοινωνικών συμφερόντων.
Όταν οι ενδιαφερόμενες κοινωνικές δυνάμεις, όπως για παράδειγμα στη χώρα μας, είναι αδύναμες και προπάντων χειραγωγημένες από το πολιτικό στοιχείο, είναι επόμενο το κράτος να μην περιορίζεται στο ρόλο του απλού ρυθμιστή. Στις περιπτώσεις αυτές, το κράτος χρησιμοποιείται από το πολιτικό στοιχείο ως εργαλείο εξουδετέρωσης των κοινωνικών δυνάμεων και δυνατοτήτων. Έτσι, το κοινωνικό σώμα μένει ακρωτηριασμένο και ακίνδυνο.
Επομένως, η διατήρηση στη χώρα μας του κοινοβουλευτικού καθεστώτος, όταν δεν υπάρχουν οι αντίστοιχες κοινωνικές δυνάμεις παρέμβασης στη χάραξη της πολιτικής και στο δημοκρατικό έλεγχο, συνεχίζει να καταλύει στην ουσία τη δημοκρατία και να ευνοεί την αυτοκαθοριζόμενη και ανεξέλεγκτη δράση του πολιτικού στοιχείου.
Οι ίδιοι οι απολογητές του κοινοβουλευτικού καθεστώτος παραδέχονται πως για να μπορέσει να λειτουργήσει αυτό το πολιτικό σύστημα, θα πρέπει το απλό άτομο να παραμείνει πολιτικά παθητικό ή αδιάφορο.
Η μη συμμετοχή των απλών ατόμων στα κέντρα λήψης των αποφάσεων δεν εξισορροπείται στη χώρα μας από την εμφάνιση αχειραγώγητων μαζικών κοινωνικών δυνάμεων αμφισβήτησης των υπερεξουσιών του πολιτικού στοιχείου, όπως παρατηρήσαμε να συμβαίνει στις αναπτυγμένες δυτικές κοινωνίες. Είναι αλήθεια πως και στις κοινωνίες αυτές, όπου ισχύει το κοινοβουλευτικό καθεστώς, δεν παρατηρείται επίσης ουσιαστική συμμετοχή των απλών ατόμων στα κέντρα λήψης των αποφάσεων, που είναι και η ουσία της δημοκρατίας. Επιπλέον, παρατηρείται κι εκεί το ίδιο με μας φαινόμενο του ουσιαστικού παροπλισμού του Κοινοβουλίου.
Όμως, ναι μεν και στις κοινωνίες αυτές δεν υπάρχει πραγματική δημοκρατία, αλλά αφ' ενός τα απλά άτομα προστατεύονται εκεί αποτελεσματικά από τους ισχυρούς συλλογικούς φορείς τους κι έτσι δεν αναγκάζονται να ζητήσουν «προστασία» από πολιτικά πρόσωπα, αφ' ετέρου η κύρια αποστολή του Κοινοβουλίου ως οργάνου εκπροσώπησης των διαφόρων κοινωνικών τάξεων και δυνάμεων δεν έχει λόγο ύπαρξης, αφού οι ισχυρές συλλογικές κοινωνικές δυνάμεις διαπραγματεύονται μεταξύ τους, με διαιτητή το κράτος, τα σημεία ισορροπίας των συμφερόντων τους.
Δηλαδή, από το να μην υπάρχει καθόλου δημοκρατία, είναι τουλάχιστον κάποιο κέρδος όταν οι πολιτικές πρωτοβουλίες και δυνατότητες μεταφέρονται προς την πλευρά των κοινωνικών δυνάμεων, έστω και με τον τρόπο αυτό, με αντίστοιχη μείωση της αυτονομίας του πολιτικού στοιχείου.
Αντιθέτως, στη χώρα μας, όπως είναι γνωστό, δεν παρατηρείται αυτή η μεταφορά και με δεδομένη την κοινωνικοοικονομική συγκρότηση της κοινωνίας, είναι αδύνατο να συμβεί κάτι τέτοιο στο μέλλον. Επομένως, ο μόνος δρόμος που μας απομένει είναι ένας και μοναδικός: η ουσιαστική δημοκρατία.
Η αδυναμία των απλών ατόμων να συμμετέχουν ενεργά στις πολιτικές εξελίξεις, σε συνδυασμό και με την ιδιοσυγκρασία του Έλληνα, που θέλει να έχει άποψη, τα οδηγεί σε μια υπερπολιτικοποίηση τύπου «καφενείου», που καταντά υποπολιτικοποίηση, γιατί είναι άναρθρη και συγκινησιακή, αφού δεν εκφράζεται μέσα από επίσημα θεσμοθετημένα όργανα. Η κατάσταση αυτή χειροτερεύει με πρωτοβουλία του πολιτικού στοιχείου, το οποίο, προκειμένου να εξυπηρετήσει τα δικά του συμφέροντα, υποθάλπει και εκμεταλλεύεται αυτά τα συγκινησιακά στοιχεία.
Διαφορετικά όμως θα ήταν τα πράγματα αν, αντί για πολιτική τύπου «καφενείου», τα άτομα συμμετείχαν ενεργά σε θεσμοθετημένα συλλογικά όργανα με αρμοδιότητα λήψης ουσιαστικών πολιτικών αποφάσεων.
Στην κοινοβουλευτική μας ζωή η Βουλή είναι δέσμια της κυβέρνησης και ανίσχυρη. Και αυτή ακόμη, η πιο σπουδαία, αρμοδιότητα της Βουλής, η νομοθετική, έχει στην ουσία υποστεί μια πλήρη μετάθεση από την αρμόδια Βουλή προς την κυβέρνηση. Ο κλασικός διαχωρισμός μεταξύ νομοθετικού και εκτελεστικού δεν υπάρχει πια. Το Κοινοβούλιο υποβιβάστηκε εκ των πραγμάτων και υποβαθμίστηκε. Χρησιμεύει απλώς για τη νομιμοποίηση, κάτω από κάποια δημοκρατική κάλυψη, των συμφερόντων που δρουν έξω και πέρα από αυτό.
Σε ένα αυστηρά και τεχνητά διατηρούμενο πειθαρχημένο κομματικό σύστημα, όπως συμβαίνει σε μας, οι νομοθετικές συζητήσεις στη Βουλή δεν έχουν καμία αξία. Είναι μεν αναγκαίες για το θεσμό, πλην όμως στην ουσία αποτελούν ένα είδος κατευθυνόμενων μονολόγων. Αλλά και στον τομέα του ελέγχου τα πράγματα δεν είναι καλύτερα. Ενώ θα έπρεπε να ασκείται αυστηρότατος έλεγχος από το Κοινοβούλιο στην κυβέρνηση, αντιθέτως το Κοινοβούλιο έγινε θεσμός κενός και ουσιαστικά είναι απολύτως ελεγχόμενο και καθοδηγούμενο από τις κομματικές ηγεσίες.
Το πολιτικό μας σύστημα δεν διαθέτει δημοκρατικές ασφαλιστικές δικλίδες παροπλισμού του αποτυχημένου επαγγελματία πολιτικού. Αντιθέτως, το πρόσωπο αυτό, εκμεταλλευόμενο τις αδυναμίες του πολιτικού μας συστήματος και των υπαρχόντων κομματικών διαρθρώσεων, καταφέρνει με κατάλληλους χειρισμούς και υποστηριζόμενο από διάφορα συμφέροντα να επιτυγχάνει μακρόχρονη πολιτική παρουσία, χωρίς καμία προσφορά στο κοινωνικό σύνολο. Η συνεχής και μακρόχρονη πολιτική παρουσία, όταν αυτή δεν εξαρτάται από ουσιαστική δημοκρατική στήριξη και δεν υπόκειται σε ουσιαστικό έλεγχο, οδηγεί σε συνειδησιακή άμβλυνση και, τελικώς, σε άνομες συναλλαγές ερήμην των ανύποπτων ψηφοφόρων, με φυσικό επακόλουθο την υποθήκευση των συμφερόντων και του μέλλοντος των κοινωνικών δυνάμεων.
Την πολιτική στη χώρα μας τη χαρακτηρίζει στην ολότητα της ένας ηγετισμός, που γεννιέται μέσα από το ίδιο το πολιτικό σύστημα. Όπως είδαμε, οι πολιτικές διαμάχες είναι στην πραγματικότητα διαμάχες πολιτικών ηγεσιών, που χαρακτηρίζουν μια δημοκρατία κορυφής, η οποία δεν αφορά το κοινωνικό σώμα.
Όταν μια κομματική ηγετική ομάδα αναρριχηθεί στην κορυφή της εκτελεστικής εξουσίας κι έχει τη δυνατότητα, μέσα από τα υπάρχοντα θεσμικά ελλείμματα, να διορίζει και να ελέγχει στην κυριολεξία τα πάντα, από τις ηγεσίες της Βουλής και της Δικαιοσύνης μέχρι και τον τελευταίο ωρομίσθιο υπάλληλο, να εξουσιάζει πλήρως όλο το πλέγμα των οικονομικών δραστηριοτήτων της κοινωνίας, καθώς και να διαθέτει πληθώρα άλλων δυνατοτήτων ελέγχου, που απλώνονται σε όλο το εύρος του κοινωνικού σώματος, είναι φυσικό επόμενο η ηγεσία αυτή να χρησιμοποιήσει κάποια στιγμή όλες αυτές τις δυνατότητες για τον εαυτό της και τα συμφέροντα που κρύβονται πίσω της, σε βάρος αυτού του ίδιου του κοινωνικού σώματος.
Αν επιπλέον προστεθεί η εύλογη παρατήρηση πως με το υπάρχον πολιτικοκομματικό σύστημα και την υπερσυγκεντρωτική δομή του στην ουσία κάθε φορά στη χώρα μας οι τύχες όλων εξαρτώνται από ένα μόνο πρόσωπο και τον περίγυρο του, με όλα τα μειονεκτήματα που μπορεί να συνεπάγεται αυτό  τότε οι προοπτικές και οι ελπίδες γίνονται εφιάλτες.
Στο πολιτικό μας σύστημα, με δεδομένο τον τρόπο συγκρότησης και λειτουργίας των κομμάτων, οι βουλευτές δεν είναι στην πραγματικότητα αντιπρόσωποι του λαού, αλλά αντιπρόσωποι της αντίστοιχης κομματικής ηγεσίας. Είναι στην ουσία απολογητές και πειθήνια όργανα της τελευταίας, από τη βούληση της οποίας εξαρτάται η πολιτική τους ύπαρξη.
Αν όμως η πολιτική ανάδειξη και ύπαρξη του βουλευτή εξαρτηθεί, μέσα από δημοκρατικές διαδικασίες, αποκλειστικά από τα απλά μέλη της αντίστοιχης κομματικής βάσης, τότε είναι μαθηματικά βέβαιο πως ο βουλευτής αυτός θα απεγκλωβιστεί από τον ασφυκτικό εναγκαλισμό της ηγεσίας και ως ελεύθερη πλέον και αυτοπροσδιοριζόμενη προσωπικότητα θα δρα στο εξής, όχι με γνώμονα την ικανοποίηση των συμφερόντων της κομματικής ηγεσίας, αλλά την ικανοποίηση των συμφερόντων των πολιτών.
Παρόμοια ισχύουν και στην περίπτωση της υπουργοποίησης των βουλευτών. Στην ουσία, το Κοινοβούλιο σήμερα είναι μια «δεξαμενή» μελλοντικών υπουργών. Η προσμονή από μέρους των βουλευτών για μελλοντική υπουργοποίηση και απόλαυση των συναφών προνομίων, είτε αυτοί ανήκουν στην πλευρά της συμπολίτευσης είτε στην πλευρά της αντιπολίτευσης, τους εξαρτά ακόμη περισσότερο από τις επιθυμίες της αντίστοιχης κομματικής ηγεσίας. Πέρα όμως από αυτό, αυτή η προσμονή για υπουργοποίηση ψυχολογικά εντάσσει το βουλευτή προς την πλευρά της εκτελεστικής εξουσίας και τον ωθεί να βλέπει τα πράγματα από την πλευρά της κυβέρνησης και όχι από την πλευρά του λαού, τον οποίο υποτίθεται ότι εκπροσωπεί.
Αυτά τα θεσμικά ελλείμματα μπορούν να εξαλειφθούν στο πλαίσιο της αρχής της διάκρισης των εξουσιών με τη θεσμοθέτηση του ασυμβίβαστου της κατάληψης από μέρους του βουλευτή κυβερνητικής θέσης για το χρονικό διάστημα που εκλέχθηκε να εκπροσωπεί το λαό.


Προς ένα νέο δημοκρατικό θεσμικό σύστημα
Τα κυριότερα χαρακτηριστικά ελλείμματα της πολιτικής ζωής στη χώρα μας σήμερα εξακολουθούν να είναι η αυτονομία του πολιτικού στοιχείου και η δημοκρατία κορυφής. Επομένως, ένα νέο θεσμικό σύστημα θα πρέπει αφ' ενός να περιέχει συγκεκριμένα σημεία που θα εξασφαλίζουν την πρόσδεση του πολιτικού στοιχείου στις κοινωνικές εξελίξεις και αφ' ετέρου να προβλέπει εκείνες τις διαδικασίες που θα επεκτείνουν τη δημοκρατία σε όλη την κλίμακα του κοινωνικού σώματος και μάλιστα από κάτω προς τα πάνω και όχι από πάνω προς τα κάτω. Εκείνο δηλαδή που έχουμε ανάγκη, είναι μια μαχόμενη δημοκρατία βάσης και όχι μια παθητική δημοκρατία κορυφής.
Πρέπει όμως να σημειωθεί και η πιθανότητα πως κάτι τέτοιο, όταν εφαρμοστεί ξαφνικά, μπορεί να αποτύχει και τούτο γιατί ο λαός μας δεν είναι συνηθισμένος σε γνήσιες δημοκρατικές διαδικασίες. Είναι επόμενο τόσα χρόνια στο περιθώριο, χωρίς να έχει γνωρίσει μέχρι σήμερα την πραγματική πολιτική ελευθερία, να του έχουν δημιουργήσει μια ψυχολογία δύσκολα ανατρέψιμη. Θα πρέπει, για οποιαδήποτε αλλαγή του θεσμικού πλαισίου, πρώτα να συνειδητοποιηθεί η ανάγκη της από τους απλούς πολίτες και έπειτα να αρχίσει σταδιακά η εφαρμογή της. Θα πρέπει δηλαδή πρακτικά πρώτα να προηγηθεί μια συνειδησιακή επανάσταση και μετά να αρχίσει η εφαρμογή σε ώριμο έδαφος.
Ένα νέο Σύνταγμα δεν θα πρέπει να αναλώνεται και να αυτοπραγματώνεται μέσα σε ένα άτεγκτο πλέγμα μιας νομικίστικης τεχνικής, που είναι στην ουσία μια ψυχρή κατασκευή, ξένη προς την κοινωνική ζωή. Θα πρέπει να διαθέτει τέτοια λειτουργική μορφή και να είναι τόσο ευέλικτο και προσαρμόσιμο στις κοινωνικές εξελίξεις και ανάγκες, σε βαθμό που να μην απαιτείται προς τούτο η αναθεώρηση του, η οποία φυσικά και αυτή θα προβλέπεται.
Με λίγα λόγια, έχουμε ανάγκη από ένα νέο θεσμικό σύστημα που θα υπηρετεί το λαό και όχι ο λαός να είναι στην υπηρεσία του συστήματος. Ένα νέο θεσμικό πλαίσιο που θα παρέχει τη δυνατότητα σε όλους τους Έλληνες να συμμετέχουν αποφασιστικά στη ρύθμιση της τύχης τους.
Η συνεχής συμμετοχή, μέσα από δημοκρατικές διαδικασίες, στην άσκηση της εξουσίας θα οδηγήσει το άτομο στην κοινωνική ολοκλήρωση, γεγονός που με τη σειρά του θα αποτελέσει αντίδοτο στην αλλοτρίωση και την πτώση. Πρέπει η δημοκρατία να καταστεί βίωμα, τρόπος ζωής. Να παρέχονται ίσες ευκαιρίες, έτσι ώστε να μπορεί το απλό άτομο, με μοναδικό εφόδιο την προσωπική αξία του και την κοινωνική προσφορά του, να ανεβαίνει μέχρι τα ανώτατα αξιώματα που η ίδια η κοινωνία αναγνωρίζει.
Η αλλαγή του θεσμικού συστήματος θα οδηγήσει αυτομάτως στην κατάρρευση του παλαιοκομματισμού. Ο λαός θα ελευθερωθεί πολιτικά και ελεύθερος πλέον μπορεί μόνος του να βρει τα δικά του σημεία ισορροπίας. Όταν οι συμβιβαστικές λύσεις, που θα διαχέουν ολόκληρο το κοινωνικό σώμα, είναι αποτέλεσμα ορθολογικών, αυτοπροσδιοριζόμενων και συνειδητών επιλογών, τότε η ενότητα της κοινωνίας και η πρόοδος της είναι εξασφαλισμένες. Εξάλλου, δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι η -σοφή- αντίληψη των αρχαίων για τη διατήρηση της δημοκρατίας ήταν το μέτρο.
Στη χώρα μας, εξαιτίας της πολιτικής πρακτικής που κατάφερε κατ' επανάληψη να χωρίσει το λαό σε νικητές και ηττημένους, να τον βάλει σε «μαντριά» και να ξεχωρίσει και αυτά τα καφενεία σε «μπλε» και «πράσινα», η έννοια του συμβιβασμού και η αποδοχή της αντίθετης άποψης θεωρούνται ακατανόητες. Το γεγονός αυτό αποτελεί την καλύτερη επιβεβαίωση της διαπίστωσης ότι οι Έλληνες απέχουν πολύ από το να ζουν δημοκρατικά. Η επιδοκιμασία της πλειοψηφίας του λαού δεν πρέπει να δίνει στην άρχουσα ηγετική κομματική ομάδα τη δύναμη να αντιμετωπίζει το μέρος εκείνο του λαού που μειοψήφησε, ως ηττημένο, που πρέπει να λαφυραγωγηθεί.
Είδαμε και σε άλλο σημείο του βιβλίου αυτού πως ο σεβασμός προς κάθε αξία στην Ελλάδα σήμερα έχει χαθεί. Και αυτό είναι αποτέλεσμα, εκτός των άλλων, του γεγονότος πως και αυτές οι ίδιες οι αξίες τις περισσότερες φορές είναι κίβδηλες. Αν όμως εξασφαλίζονταν οι κατάλληλες και αποδεκτές εκείνες διαδικασίες ανάδειξης και προβολής της πραγματικής αξίας, τότε και η αξία θα γινόταν αποδεκτή και σεβαστή και θα παρέχονταν τα κίνητρα εκείνα και οι ανάλογες ηθικές πιέσεις για τη διαμόρφωση ενός νέου κοινωνικού προτύπου.
Κινητήρια δύναμη προόδου μιας κοινωνίας είναι, χωρίς αμφιβολία, οι ίδιοι οι άνθρωποι. Δεν γίνονται μεγάλες κοινωνίες χωρίς μεγάλους ανθρώπους, χωρίς ανθρώπους με προσωπικότητα, χωρίς, σε τελική ανάλυση, ανθρώπους των οποίων οι προσπάθειες θα αναγνωρίζονται από τους συνανθρώπους τους.
Το νέο Σύνταγμα θα πρέπει να ανθρωποκεντρικό. Να θεσμοθετεί ένα ανοικτό πολιτικό σύστημα, στο οποίο πρωταγωνιστικό ρόλο θα παίζουν η ανθρώπινη προσωπικότητα και η πρωτοβουλία, η ανθρώπινη αξία και η αξιοπρέπεια. Ένα σύστημα ανοικτό από κάτω προς τα πάνω, που δεν θα βάζει φραγμούς στα ικανά άτομα ούτε θα ευνοεί τη δημιουργία προσωπικού κατεστημένου. Ένα σύστημα που θα απεχθάνεται τη μάζα και θα ευνοεί την ανθρώπινη κοινωνία.
Θα πρέπει τα διάφορα συλλογικά όργανα σε όλη την πολιτική κλίμακα να είναι διαρθρωμένα θεσμικά έτσι ώστε να μην παρατηρείται απώλεια της ατομικής εμβέλειας, αλλά η ατομική προσωπικότητα να έχει ουσιαστικό βάρος και να επηρεάζει τη λήψη συλλογικών αποφάσεων.
Είναι ανάγκη να γίνει απολύτως κατανοητό πως η δημοκρατία αφορά την ίδια την ψυχική ολοκλήρωση του ανθρώπου και σε καμία περίπτωση δεν είναι θεωρήσιμη ή διαπραγματεύσιμη.

ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ
1. Βλ. «Επιτάφιος», Θουκυδίδη, βιβλίο Β, σελ. 37.
2. Βλ. σχετικά Roy Mcridis «Σύγχρονα πολιτικά συστήματα (Ευρώπη)» (1981), εκδ. Παπαζήση, τ.Α, σελ. 56.



            Η κατάσταση θα γίνει πιο έκρυθμη.


Δυστυχώς τα πράγματα στη χώρα μας, διαβλέπουμε ότι εξελίσσονται πλέον άσχημα. Η κρίση έδωσε στην ελληνική κοινωνία μια χρυσή ευκαιρία να μηδενίσει το κοντέρ της, ναι ακόμα και με χρεοκοπία τώρα που είχαμε λίπος, να συσπειρωθεί και να αντιμετωπίσει την οικονομική κατάρρευση ενωμένη, με μεγάλη μεν δυσκολία στην αρχή, αλλά με προοπτική αλλαγής νοοτροπίας και γρήγορης προόδου και ανάπτυξης αμέσως μετά.

Όπως ήταν επόμενο, η οικονομική κατάρρευση θα έφερνε και την κατάρρευση του....
κρατικοδίαιτου σοσιαλιστικού καθεστώτος του ΠΑΣΟΚ. Της τελευταίας σοβιετικού και ολοκληρωτικού τύπου κρατικοδίαιτης νομενκλατούρας στον κόσμο, συντηρούμενης με δανεικά. Αυτό ήταν και το ζητούμενο, αλλά αυτό δεν έγινε.

Το ΠΑΣΟΚ "έξυπνα" και οδηγούμενο από το ένστικτο της αυτοσυντήρησης , αποφάσισε, τόσο με το πρώτο Μνημόνιο όσο και τώρα με το Μεσοπρόθεσμο (Μνημόνιο 2), να συντηρήσει το καθεστώς του, πάλι με δανεικά, σε βάρος ολόκληρου του υπολοίπου κοινωνικού σώματος και κυρίως του ιδιωτικού τομέα, ξεπουλώντας τα πάντα και εξαθλιώνοντας τον υπόλοιπο λαό, αφού του αφαιρεί εισοδήματα και ότι περιουσικό "λίπος" είχε, μέσω της βάναυσης φορολογίας..

Τα πράγματα όμως θα εξελιχτούν άσχημα. Η κοινωνία προβλέπουμε ότι δυστυχώς θα διχαστεί έντονα με απρόβλεπτες συνέπειες. Η τρόϊκα δεν αντιλαμβάνεται τις σκέψεις του ΠΑΣΟΚ, αλλά και να τις αντιλαμβάνεται δεν την ενδιαφέρει. Από το ένα μέρος θα είναι μια κρατικοδίαιτη σοσιαλιστική νομενκλατούρα που θα καλοπερνάει, με όλα τα κρατικοδίαιτα εξαρτήματα, τους κρατικοδίαιτους νταβατζήδες της  και τους μηχανισμούς προπαγάνδας και καταστολής, με τη συμπαράσταση παρακρατικών και αλλοδαπών  και από την άλλη ο εξαθλιωμένος λαός.

Κάποια στιγμή, όταν οι οικονομικές δυσκολίες γίνουν ανυπόφορες για μεγάλες λαϊκές μάζες (εδώ παίζεται ο χρόνος και όχι το εάν), θα ξεσπάσει λαϊκή εξέγερση, πολύ διαφορετική από αυτή της πλατείας, με συγκεκριμένο πλέον στόχο ανατροπής και οργάνωση και θα είναι αγώνας μέχρι τέλος. Όλα θα εξαρτηθούν από το πόσο γρήγορα θα προχωρήσει η οικονομική εξαθλίωση και πόσο γρήγορα θα κάνει την εμφάνισή της μια λαϊκή ηγετική ομάδα. Τα πάντα είναι πλέον θέμα χρόνου.

Πολύ θα θέλαμε να γνωρίζουμε που τοποθετεί τον εαυτό της η Νέα Δημοκρατία, μέσα σ’ αυτή την κατάσταση, γιατί εμείς δεν βλέπουμε κάποια προοπτική σε μια τέτοια εξέλιξη, για το κόμμα αυτό, έτσι όπως λειτουργεί. 


ΠΩΣ ΘΑ ΕΞΟΛΟΘΡΕΥΣΟΥΜΕ ΤΟΝ ΜΑΤΑΤΖΗΔΙΚΟ ΠΑΣΟΚΙΚΟ ΣΤΡΑΤΟ.

ΑΔΕΛΦΙΑ ΕΛΛΗΝΕΣ,

ΤΟ ΕΙΧΑ ΓΡΑΨΕΙ ΕΔΩ ΚΑΙ ΜΗΝΕΣ, ΧΑΙΡΟΜΑΙ ΠΟΥ ΤΟ ΕΙΔΑ ΝΑ ΠΡΟΩΘΕΙΤΑΙ ΞΑΝΑ ΜΕ ΤΑΧΥΤΗΤΑ.

ΥΠΑΡΧΕΙ ΕΝΑΣ ΕΥΚΟΛΟΣ ΚΑΙ ΣΙΓΟΥΡΟΣ ΤΡΟΠΟΣ ΝΑ ΕΞΟΛΟΘΡΕΥΣΟΥΜE ΤΑ ΤΑΓΜΑΤΑ ΞΥΛΟΔΑΡΜΟΥ ΤΗΣ ....
ΠΑΣΟΚΙΚΗΣ ΧΟΥΝΤΑΣ.

ΜΠΑΛΟΝΙΑ ΜΙΚΡΑ ΓΕΜΑΤΑ ΠΛΑΣΤΙΚΟ ΧΡΩΜΑ.

ΧΡΕΙΑΖΟΜΑΣΤΕ ΜΠΑΛΟΝΙΑ, ΠΑΛΙΟ ΚΑΤΑ ΠΡΟΤΙΜΗΣΗ ΧΡΩΜΑ ΚΑΙ ΜΙΑ ΠΛΑΣΤΙΚΗ ΣΥΡΙΓΓΑ.

ΓΕΜΙΖΟΥΜΕ ΤΗ ΣΥΡΙΓΓΑ ΧΡΩΜΑ, ΑΔΕΙΑΖΟΥΜΕ ΣΤΟ ΜΠΑΛΟΝΙ, ΔΕΝΟΥΜΕ ΤΟ ΜΠΑΛΟΝΙ ΚΑΙ ΕΤΟΙΜΟ.

ΣΤΗΝ ΕΠΟΜΕΝΗ ΣΥΝΑΝΤΗΣΗ ΜΕ ΤΑ ΜΑΤ ΑΔΕΛΦΙΑ ΑΣ ΕΙΜΑΣΤΕ ΕΞΟΠΛΙΣΜΕΝΟΙ ΜΕ ΤΑ ΜΠΑΛΟΝΙΑ.

ΘΑ ΓΕΛΑΣΕΙ Ο ΠΑΣΑ ΠΙΚΡΑΜΕΝΟΣ.

ΚΑΙ ΘΑ ΚΛΑΨΕΙ ΤΟ ΣΥΣΤΗΜΑ.

ΓΙΑΤΙ ΣΕ ΑΥΤΟ ΤΟ ΞΥΛΟ ΠΟΥ ΕΠΕΣΕ ΤΗΝ ΤΕΤΑΡΤΗ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΔΩΘΕΙ ΑΠΑΝΤΗΣΗ.

ΔΙΑΔΩΣΤΕ ΤΟ.
ΔΙΑΔΩΣΤΕ ΤΟ.
ΔΙΑΔΩΣΤΕ ΤΟ.

ΛΑΜΠΗΣ Π.