Αλήθειες και ψέματα για την δραχμή


Τι θα γίνει έτσι και επιστρέψουμε στη δραχμή; Προφανώς θα πέσει ο ουρανός να μας πλακώσει. Η Ελλάδα θα γίνει Αλβανία του Εμβέρ Χότζα, Βόρεια Κορέα του Κιμ Ιλ Σουνγκ, ή θα γυρίσουμε στην λίθινη εποχή. Ακριβώς δηλαδή όπως ήταν πριν αποκτήσουμε το ευρώ. Διότι, αν δεν με γελά η μνήμη μου, οι Έλληνες πριν το ευρώ κατοικούσαν στις σπηλιές και στα δέντρα, φορούσαν δέρματα, ζεσταίνονταν με κοπριές και έτρωγαν κουκουνάρια. Μιας και ποιος δεχόταν τότε την ξεφτιλισμένη πληθωριστική δραχμούλα;

Η αλήθεια είναι ότι η ελληνική οικονομία επιβίωνε – με όλα τα προβλήματά της – πολύ καλύτερα εκτός ευρώ παρά με το «ισχυρό ευρώ». Είχε διεθνείς σχέσεις και πριν το ευρώ και μάλιστα καλύτερες, με περισσότερες χώρες και πιο προσοδοφόρες. Και παρά το γεγονός ότι το εθνικό νόμισμα, δηλαδή τη δραχμή, την μεταχειρίζονταν οι κυβερνήσεις με κύριο σκοπό να διευκολυνθεί η κερδοσκοπία και να αυξηθεί η λεγόμενη ανταγωνιστικότητα με διαρκείς υποτιμήσεις, τα αποτελέσματα ήταν τα εξής:

Τα εξωτερικά ελλείμματα της χώρας ποτέ δεν έφτασαν στα ύψη που βρέθηκαν επί ευρώ. Μάλλον ήταν αδιάφορο σ’ όλους όσοι εμπορεύονταν με την χώρα η κατάσταση της δραχμούλας. Οι εξωτερικές σχέσεις της χώρας ήταν σαφώς πιο εκτεταμένες και πιο πολύπλευρες απ’ ότι σήμερα που 3 χώρες ελέγχουν ουσιαστικά το εξωτερικό εμπόριό της.

Παρά τον πληθωρισμό και τις διαρκείς υποτιμήσεις οι εξωτερικοί όροι εμπορίου της χώρας ήταν πολύ καλύτεροι απ’ ότι την δεκαετία του ευρώ. Το ίδιο και η εσωτερική αγοραστική δύναμη της οικονομίας.

Χάρις στη δραχμούλα το χρέος ήταν απολύτως διαχειρίσιμο και παρά την εκτίναξή του επί Μητσοτάκη και Σημίτη δεν μας οδήγησε σε χρεοκοπία. Κι ούτε θα μπορούσαμε να οδηγηθούμε στη σημερινή χρεοκοπία, όσο διατηρούσαμε τη δραχμή.

Αυτά είναι τα γεγονότα. Να θυμίσουμε μόνο ότι από την υποτίμηση της δραχμής έναντι του δολαρίου επί Μαρκεζίνη (1954), το εθνικό νόμισμα έχασε πάνω από 10 φορές την αξία του έως ότου μπήκαμε στο ευρώ. Στην μεταπολίτευση χάρις στις τρεις επίσημες υποτιμήσεις και την τακτική της διολίσθησης, η δραχμή έχασε το 90% της αξίας της. Καταστράφηκε η οικονομία; Μήπως χρεοκόπησε και δεν το γνωρίζουμε; Χάθηκαν οι καταθέσεις; Εξαφανίστηκε το νόμισμα; Κατέρρευσαν οι εξωτερικές οικονομικές δοσοληψίες; Τίποτε απ’ όλα αυτά. Γιατί άραγε;

Επιπλέον, μήπως χρεοκόπησε ποτέ η Ελλάδα λόγω εθνικού νομίσματος; Ποτέ! Το 1893 η Ελλάδα χρεοκόπησε λόγω υπερδανεισμού σε χρυσό φράγκο, λόγω της ένταξης στην νομισματική Λατινική Ένωση, η οποία διαφημίστηκε και τότε ως ιδανική για φτηνά δάνεια προς το δημόσιο. Το 1932 η Ελλάδα χρεοκόπησε λόγω χρυσής δραχμής και υπερδανεισμού σε χρυσές λίρες, μιας και τότε ανήκε στην νομισματική ένωση της χρυσής λίρας στερλίνας.

Δεν υπάρχει «διεθνής λύση»

Το ίδιο και αμέσως μετά την απελευθέρωση όταν η Βρετανία επέβαλε την συμφωνία του Λονδίνου (1944) στην Ελλάδα με βάση την οποία η χρυσή λίρα λειτουργούσε ως βασικό γενικό ισοδύναμο της ελληνικής οικονομίας. Έτσι φτάσαμε να στοιχίζει ένα καρβέλι ψωμί μερικά εκατομμύρια δραχμές και ο μαυραγοριτισμός να σαρώνει. Αυτή η συμφωνία του Λονδίνου και η έκδοση κατόπιν της στρατιωτικής βρετανικής λίρας για το εσωτερικό της Ελλάδας, σηματοδότησε την δεύτερη περίοδο της κατοχής, την βρετανική κατοχή.

Οι παγκόσμιες κρίσεις του οικονομικού στερεώματος της αγοράς δεν μπορούν να αντιμετωπιστούν σε διεθνές επίπεδο. Εκτός κι αν αποζητάμε εμπόλεμες συρράξεις ανάμεσα στους ισχυρούς με οικονομικούς, είτε πολιτικούς όρους. Μόνο έτσι ξέρει η παγκόσμια αγορά να αναζητά διεθνείς λύσεις. Αυτό αποτελεί θέσφατο για όποιον έχει στοιχειωδώς μελετήσει τις μεγάλες περιόδους παγκόσμιας κρίσης από την εποχή της πρώτης Μεγάλης Ύφεσης του 1873-1896.

Η ανάγκη εθνικού νομίσματος, ειδικά για τις πιο ασθενικές οικονομίες, γεννήθηκε ως αδήριτη ανάγκη αντιμετώπισης και θωράκισης των εθνικών οικονομιών από τις παγκόσμιες κρίσεις και αναταράξεις των αγορών. Εντελώς ενδεικτικά μόνο, θα άξιζε τον κόπο να αναφέρουμε ότι ο Τζον Μέϊναρτ Κέϊνς, που παπαγαλίζουν ορισμένοι σύγχρονοι idiotus ignoramus με πανεπιστημιακούς τίτλους, όταν βρέθηκε σε μια ανάλογη παγκόσμια κρίση χρέους, τι πρότεινε; Όταν μετά τον πρώτο παγκόσμιο πόλεμο, όλα τα εμπόλεμα κράτη βρέθηκαν καταχρεωμένα κυρίως προς την μόνη χώρα πιστωτή που είχε απομείνει, τις ΗΠΑ, ο Κέϊνς ξάφνιασε το αστικό κατεστημένο με δυο καίριες προτάσεις: Αφενός, ισχυρίστηκε ότι τα χρέη είναι αδύνατο να εξυπηρετηθούν και προκειμένου να επιβάλλουν οι εξεγερμένοι λαοί τη διαγραφή τους, θα έπρεπε να πειστούν οι ΗΠΑ να προβούν αυτές σε διαγραφή των χρεωστικών της απαιτήσεων. Αφετέρου, να καταργηθεί ο χρυσός κανόνας, οι σταθερές ισοτιμίες και το ιδιωτικά εκδιδόμενο χρήμα και οι οικονομίες να μεταβούν τάχιστα σε εθνικό νόμισμα που εκδίδει το οικείο κράτος με βάση τις ανάγκες του.

Όταν τόλμησε να τα προτείνει για πρώτη φορά το 1920, αντιμετωπίστηκε ως «γραφικός» και ανόητος από τους μεγάλους τραπεζίτες και χρηματιστές. Ο μεγαλοχρηματιστής Λέφινγουελ και συνεταίρος του Μόργκαν, όταν πρωτάκουσε τον Κέινς να προτείνει τόσο αιρετικές ιδέες, σχολίασε: « Ο Κέινς… φλερτάρει με περίεργους θεούς και προτείνει να εγκαταλείψουμε για πάντα τον χρυσό κανόνα και να τον αντικαταστήσουμε με ένα «κατευθυνόμενο» νόμισμα… είναι καλύτερα να έχουμε κάποια σταθερά παρά να παραδώσουμε τις υποθέσεις μας στην ευφυΐα των δημοσιολογούντων οικονομολόγων και των πολιτικών…» Εκεί βρισκόταν το κουμπί. Η αντικατάσταση του παγκόσμιου σταθερού νομίσματος με εθνικά «κατευθυνόμενα» νομίσματα με βάση τις ανάγκες των εθνικών οικονομιών, περιόριζε δραστικά τον έλεγχο από τους μεγάλους χρηματιστές και τραπεζίτες που λειτουργούσαν στην παγκόσμια αγορά. Κι αυτό ήταν κάτι αδιανόητο. Τι θα συνέβαινε αν γινόταν κάτι τέτοιο; Οι ουρανοί θα άνοιγαν και θα κατέστρεφαν τους ασεβείς! Μα είναι δυνατόν να λειτουργήσει η οικονομία χωρίς σταθερό νόμισμα με παγκόσμιο αντίκρισμα; Θα εξαφανιστεί το διεθνές εμπόριο. Θα χαθούν οι αποταμιεύσεις και κανείς δεν θα θέλει να συναλλάσσεται με ένα πληθωριστικό εθνικό νόμισμα, το οποίο το μόνο που θα κάνει είναι να υποτιμάται διαρκώς. Αυτά κι άλλα πολλά, σαν σήμερα, επικαλούνταν όσοι θεωρούσαν τον Κέϊνς τρελό, γραφικό και ανόητο που προτείνει τέτοια πράγματα.

Βέβαια ο Κέϊνς πίστευε λανθασμένα ότι μπορεί να πείσει τις κυβερνήσεις και κυρίως τις ΗΠΑ να το κάνουν από μόνες τους, πριν προλάβουν να τους το επιβάλουν οι λαοί. Όπως κάποιοι σήμερα πιστεύουν πώς μπορούν να πείσουν την ΕΕ και την ΕΚΤ να ασκήσει άλλη πολιτική από αυτή που ασκούν και να κρατήσουν άλλη στάση από αυτήν που κρατούν.

«Ισχυρό ευρώ» και πόλεμος

Το κλου της ιστορίας είναι ότι η κρίση του 1929 έφερε όλα αυτά που οι πολέμιοι του Κέϊνς χρέωναν ως δήθεν αναπόφευκτες συνέπειες των προτάσεων για διαγραφή του χρέους και αποκατάσταση του εθνικού νομίσματος. Οι λαοί εξεγέρθηκαν τελικά και οι ίδιοι που δεν ήθελαν με τίποτε να δουν να χάνονται τα χρηματιστικά κέρδη τους, έφεραν τον φασισμό και τον ναζισμό οδηγώντας τον κόσμο στο ολοκαύτωμα του δευτέρου παγκοσμίου πολέμου.

Το ίδιο θα συμβεί και σήμερα, αν αφήσουμε τις ίδιες δυνάμεις της ανοιχτής δικτατορίας του χρηματιστικού κεφαλαίου να επιμείνουν στην εξυπηρέτηση του χρέους και στην κατοχύρωση του «ισχυρού ευρώ». Κι αυτό ήδη συμβαίνει με τον διορισμό τραπεζιτών επικεφαλής δοτών κυβερνήσεων, όπως έγινε στην Ελλάδα με τον κ. Λουκά Παπαδήμο και στην Ιταλία με τον κ. Μάριο Μόντι.

Η επινόηση του ευρώ

Ορισμένοι λένε ότι μπορεί η είσοδος στο ευρώ να ήταν λάθος, αλλά τώρα που μπήκαμε η έξοδος θα ήταν καταστροφή. Δεν υπάρχει μεγαλύτερη ανοησία από κάτι τέτοιο. Το ευρώ αποτελεί μια χρηματοπιστωτική επινόηση που δεν βασίζεται, ούτε απηχεί την πραγματική οικονομία ακόμη και σε επίπεδο ευρωζώνης. Η σταθερότητα του ευρώ εξαρτάται όχι από την πραγματική δυναμική της οικονομίας, αλλά από συγκεκριμένες αξιωματικές πολιτικές παραδοχές, από ορισμένες υποθέσεις εργασίας: (1) Σταθερή νομισματική κυκλοφορία, που δεν επιτρέπει την έκδοση πρόσθετου νομίσματος. (2) Χαμηλά επίπεδα χρέους και κρατικών ελλειμμάτων. (3) Συντονισμός οικονομικής και δημοσιονομικής πολιτικής.

Η οικονομία όμως δεν κινείται με βάση πολιτικές παραδοχές και μάλιστα αξιωματικού χαρακτήρα, αλλά με βάση την αντικειμενική κατάσταση των συναλλαγών και της παραγωγής στην πραγματική οικονομία. Κι αυτή η κατάσταση είναι πάντα κυμαινόμενη σε τέτοιον βαθμό που καμιά σταθερά δεν μπορεί να λειτουργήσει. Όταν μια οικονομία είναι διαρκώς ελλειμματική στο επίπεδο της παραγωγής και των συναλλαγών, όσο κι αν προσπαθεί είναι αδύνατο να τηρήσει τις όποιες παραδοχές και αξιώματα. Ότι κι αν κάνει.

Έτσι και με το ευρώ. Ένα νόμισμα που βασίζεται σε εξωπραγματικά αξιώματα δεν μπορεί να διασωθεί ενισχύοντας τις υποθέσεις εργασίας πάνω στις οποίες στηρίχθηκε. Είναι αδύνατον. Όσο ενισχύονται οι αξιωματικές πολιτικές παραδοχές σε βάρος της πραγματικής κατάστασης της οικονομίας, τόσο περισσότερο θα σπέρνει την χρεοκοπία, την καταστροφή και την ισοπέδωση. Σε βαθμό μάλιστα πρωτάκουστο για τους λαούς της Ευρώπης.

Μέχρι εδώ το παραμύθι περί «λίθινης εποχής»

Επομένως η λίθινη εποχή δεν είναι ένα ενδεχόμενο που συνδέεται με την επιστροφή σε εθνικό νόμισμα, αλλά με την ίδια την παραμονή στο ευρώ. Άλλωστε στη λίθινη εποχή ζουν ήδη οι πάνω από 1 εκατομμύριο άνεργοι της χώρας, αλλά και τα 4 εκατομμύρια εργαζόμενοι που βιώνουν μια κατάσταση όπου είτε βρίσκονται με δουλειά χωρίς μέλλον, είτε με μέλλον χωρίς δουλειά, όπως το 50% και πλέον της νέας γενιάς. Δεν συζητάμε βέβαια για την ανέχεια που έχει ενσκήψει στην πλειοψηφία των ελληνικών νοικοκυριών. Οι συνθήκες μέσα στις οποίες ζει η μέση ελληνική οικογένεια μπορεί να συγκριθεί μόνο με την κατοχική και την πρώτη μετακατοχική περίοδο.

Κι επειδή η κατάσταση αυτή θα επιδεινωθεί σε βαθμό ανήκουστο, θα πρέπει να ρωτήσουμε που βρίσκεται η «κόκκινη γραμμή»; Που πρέπει να φτάσουμε για να πούμε «φτάνει, ως εδώ»; Πόσοι από τους νέους μας πρέπει να μεταναστεύσουν μαζικά γιατί δεν βρίσκουν ούτε δουλειά του ποδαριού; Πόσοι εργαζόμενοι και μικρομεσαίοι πρέπει να ζήσουν σε συνθήκες πείνας και εξαθλίωσης; Πόσοι από τους ηλικιωμένους πρέπει να πεθάνουν γιατί δεν έχουν ούτε καν να πληρώσουν για την θέρμανσή τους; Πόσα άτομα με ειδικές ανάγκες πρέπει να ριχτούν στον Καιάδα γιατί καταργείται ακόμη και η πιο στοιχειώδης κοινωνική πρόνοια; Πόσοι θα πρέπει να αφήσουν την τελευταία τους αναπνοή σε κάποιο ράντσο, ή στα χέρια των δικών τους, γιατί διαλύεται ακόμη και η πρωτοβάθμια υγεία;

Είναι ή δεν είναι η λίθινη εποχή αυτή που ζουν σήμερα εκατομμύρια Έλληνες; Τι έχουν να φοβηθούν οι άνεργοι, οι κατεστραμμένοι επαγγελματίες και οι αφανισμένοι μικρομεσαίοι, τα υπερχρεωμένα νοικοκυριά και οι εργαζόμενοι που ζουν κυριολεκτικά στο όριο; Τι έχουν να φοβηθούν όλοι αυτοί από την επιστροφή στο εθνικό νόμισμα; Μην χάσουν τις (ανύπαρκτες) καταθέσεις τους; Μην και χάσουν ακόμη κι αυτά τα λίγα που τους έχουν απομείνει; Μόνο ένας ανόητος ή ένα τυπικό κομματικό στέλεχος, μπορεί να πιστεύει στα σοβαρά σήμερα ότι δεν οδηγούμαστε με μαθηματική βεβαιότητα σε ολοκαύτωμα ενός ολόκληρου λαού προκειμένου να διατηρηθεί μια τυχάρπαστη κερδοσκοπική επινόηση των τραπεζιτών: το ευρώ.

Νέα αρχή να επιβάλλει ο ελληνικός λαός

Με το εθνικό νόμισμα μπορεί να γίνει μια νέα αρχή προς το συμφέρον της μεγάλης πλειοψηφίας του λαού. Αρκεί να το επιβάλει ο ίδιος και όχι οι καταχτητές του και οι ντόπιοι δοσίλογοι. Με το εθνικό νόμισμα μπορεί να κερδίσει την ελευθερία του από τους δυνάστες των αγορών και να διεκδικήσει την κυριαρχία του σ’ αυτόν τον τόπο. Κι αυτό είναι το ζουμί της όλης υπόθεσης.

Μπορεί ένας λαός σαν τον ελληνικό να σταθεί στα πόδια του και να προχωρήσει με ίδιες δυνάμεις; Ή είναι καταδικασμένος να χρειάζεται πατερίτσες, προστάτες και νταβατζίδες; Αυτό είναι το δίλλημα που συνδέεται πρώτα και κύρια με το ζήτημα του εθνικού νομίσματος. Η τερατολογία που συνδέεται με την επιστροφή σε εθνικό νόμισμα συνδέεται με την ανάγκη ο λαός να πιστέψει ότι δεν μπορεί να τα βγάλει πέρα μόνος του, ότι αν και κατοικεί σε μια από τις πιο ευλογημένες χώρες της Ευρώπης δεν μπορεί να παράγει τίποτε, δεν έχει τα μέσα για να σταθεί όρθιος με τις δικές του δυνάμεις.

Δεν είναι καινούργια αυτή η προσπάθεια. Λίγο μετά την ναζιστική κατοχή οι ίδιες δυνάμεις που υπηρέτησαν το καθεστώς κατοχής πάσχιζαν να πείσουν τον Έλληνα ότι η ανεξαρτησία και η εθνική κυριαρχία είναι ένας μύθος. Ο Γεώργιος Βλάχος της Καθημερινής, συνεργάτης των γερμανικών δυνάμεων κατοχής, έγραψε το 1958 ότι το σύνθημα της εθνικής ανεξαρτησίας είναι «κενό ουσίας πυροτέχνημα», ενώ ο διευθυντής του γνωστού συγκροτήματος Χρ. Λαμπράκης, που διέπρεψε στην κατοχή, έγραφε την ίδια χρονιά πώς «η ανεξαρτησία στον σημερινό κόσμο είναι μια ουτοπία…» Στον χορό αυτού του νεοδοσιλογισμού και ονομαστοί διανοούμενοι της εποχής όπως ο κ. Γ. Θεοτοκάς, ο οποίος έγραφε ότι η «ιστορική αναγκαιότητα» οδηγεί στο ξεπέρασμα των εθνών και στη δημιουργία υπερεθνικών σχηματισμών, γιατί μόνο έτσι μπορεί «να αξιοποιηθεί εντελώς η σύγχρονη τεχνική» και να πραγματοποιηθεί η «σταθερή εξύψωση του βιοτικού και μορφωτικού επιπέδου των λαϊκών μαζών του κόσμου.»

Αυθυπαρξία ή υποτέλεια;

Την εποχή εκείνη με νωπές της μνήμες των αγώνων κατά του καταχτητή παλιού και νέου, για την λαϊκή και εθνική κυριαρχία, δεν περνούσαν εύκολα οι ενδοτισμοί. Έτσι ο Ε. Παπανούτσος απαντώντας στον Θεοτοκά έγραφε: «ομολογώ πώς άμα βάζω στο νου μου πραγματοποιημένο το καθεστώς που προφητεύει ο καλός φίλος με πιάνει φόβος. Μεγάλος φόβος… Ας θυμηθούμε ότι ο Χίτλερ προόριζε την Ελλάδα για τουριστικά ταξίδια και για καλλιέργεια της αγριόμεντας…». Πολύ σωστά ο κ. Παπανούτσος διαβλέπει τους κινδύνους που συνεπάγονται για την Ελλάδα σε τέτοιες «υπερεθνικές ενώσεις» και σωστά υπογραμμίζει πως η «εθνική μας προσωπικότητα, η πολιτική μας παράδοση, το πνεύμα και το ήθος του λαού μας… ένας μόνο σίγουρος τρόπος υπάρχει να διαφυλαχθούν: η αυθυπαρξία, το δικαίωμα να διαθέτει κανείς τον εαυτό του όπως θέλει, να κυβερνάει αυτός το σπίτι του και όχι οι άλλοι – ας είναι και οι καλύτεροι φίλοι».

Αυθυπαρξία ενός λαού χωρίς οικονομική αυτοδυναμία και εθνική ανεξαρτησία δεν μπορεί να υπάρξει κάτω από οποιοδήποτε καθεστώς. Και αφετηρία για μια τέτοια αυθυπαρξία αποτελεί η επιστροφή στο εθνικό νόμισμα.

Δημοσιεύτηκε στο Ποντίκι, 24/11/2011

ΞΥΠΝΑ ΕΛΛΗΝΑ ΡΑΓΙΑ!!

70 χρόνια σε περίμενα

 

Έλα, ρε άτιμε. Έλα να τα πάρεις όλα. Και για όσα πάλεψαν οι πρόγονοί μου και για τα δύο μέτρα κήπο που μου άφησαν οι παππούδες μου. Έλα να πάρεις και τα μεροκάματα, τα σκληρά,  που τα έβαζα στην άκρη για μια ώρα δύσκολη, εκείνη της αρρώστιας. Έλα να τα πάρεις όλα. Πάρε και τον ήλιο που τόσο τον γουστάρεις για να λιάζουν οι συφιλιδικοί τα κορμιά τους αποκτώντας το μεσογειακό χρώμα που τόσο επιθυμούν και τόσο απεχθάνονται. Πάρε ρε, και τις θάλασσές μου να εξάγεις αέριο και τα ποτάμια μου να παράγεις ενέργεια φθηνή μόνο για την πάρτη σου. Πάρε και το γάλα των προβάτων μας και τα στάρια των κάμπων μας.
Το ξέρω που το πας, άτιμε. Το πας εκεί που πάντα ήθελες να το φθάσεις. Να καταστήσεις έναν λαό υπηρέτη. Να βλέπω απελπισμένες μεσόκοπες να βγάζουν μεροκάματο σε μπουρδέλα παραπήγματα ενώ οι πιο νέες να φεύγουν καραβιές για τα διεθνή  καλογυαλισμένα μπουρδέλα σου. Να βλέπω γέρους να πεθαίνουν από αφόρητο κρύο κλεισμένοι μέσα στα 20 τετραγωνικά λίγο πριν τους τα πάρεις κι αυτά ή από ασφυξία όταν θα τους κλείνεις τον διακόπτη από την συσκευή οξυγόνου λόγω ληξιπρόθεσμων λογαριασμών. Να βλέπω 50ρηδες σε απόγνωση , 40ρηδες στις ουρές ανεργίας και 20ρηδες να λένε την ξενιτειά πατρίδα τους. Να βλέπω τα παιδιά ως μελλοντικούς σκλάβους της Φάρμας των Ανθρώπων που χρόνια στήνεις και τώρα θα εγκαινιάσεις εκεί ακριβώς που ξεκίνησε ο Ανθρωπισμός. 
Βλέπω που το πας. Δεν θα ρίξεις απλά το μεροκάματο στο 1 ευρώ την ημέρα για 18 ώρες δουλειάς. Θα μας κάνεις να χαιρόμαστε που ζούμε κι ας μην παίρνουμε ούτε το 1 ευρώ. Φτιάχνεις το νέο Νταχάου και αυτό θα είναι η ίδια μου η χώρα. Τα Νταχάου ποτέ δεν κλείνουν, απλά αναστέλλουν τις εργασίες τους, έτσι δεν είναι λουκανοθρεμμένε μου; Έφθασε η ώρα να μπουν μπροστά οι μηχανές αυτού του τεράστιου κρεματορίου που θα έχει για οροφή τον ουρανό που λατρέψαμε και για πάτωμα το χώμα που μας έθρεψε.
Έλα, ρε άτιμε, πισώπλατα αυτή την φορά γιατί την προηγούμενη που ήρθες είχες τουλάχιστον τα κότσια να μου υψώσεις κατάμουτρα το όπλο και να μου πεις να σκύψω. Και είχα την επιλογή ή να σκύψω ή να πάρω τα βουνά. Τώρα όμως μού έχεις κλέψει και τα βουνά. Μου μένει λοιπόν να σκύψω χωρίς τον φόβο της σφαίρας που θα έβγαινε από το προτεταμένο σου όπλο. Είναι τρελό να παραδίνομαι χωρίς να έχω πάρει εντολή για αυτό. Είναι τρελό να φοβάμαι μια σφαίρα που δεν υπάρχει. Πώς γίνεται να βλέπω μπροστά μου ένα όπλο που δεν υπάρχει; Άτιμε, τα όπλα σου αυτή την φορά δεν έχουν κάνη, ούτε σκανδάλη. Τα λάδωνες όμως δεκαετίες ολόκληρες και έχουν τις φάτσες όλων αυτών των υπανθρώπων που βγάζουν ακόμα λόγους, που κάνουν κόμματα και παρακόμματα, που σφάζονται μπροστά στην κάμερα ενώ πίσω από αυτή στήνουν το σχέδιο για το πλιάτσικο που έχει ξεκινήσει. Α, ρε άτιμε. Για αυτόν τον λόγο πέταγες ξεροκόμματα στα κομματόσκυλα της Ελλάδας. Για την στιγμή που θα τους έδινες την εντολή να κάνουν επίθεση πισώπλατα στον ίδιο  λαό που τους έδινε τις ελπίδες του μέσα από ένα σταυρωμένο κωλόχαρτο.
Έλα, ρε μπούλη του Βορρά, να με συμμορφώσεις, να με κάνεις ευρωπαϊκό είδος, να φτιάχνομαι με Μότσαρτ και όχι να κλαίω όταν ακούω κλαρίνο. Να νιώθω «πολιτισμένος» με προθήκες Μουσείων και όχι με τους σπαρμένους κίονες στα χωράφια μας, που κράτησαν όλον τον δήθεν σου πολιτισμό. Έλα να σε πάω τελευταία βόλτα στα πατρικά μας να μυρίσεις την  ακόμα καμμένη πέτρα των σπιτιών από τον πολιτισμό των δικών σου προγόνων. 
Έλα να με κάνεις άνθρωπο εμένα, τον γύφτο του Νότου. Έλα για να δω αν τελικά έχει μείνει ίχνος Ελλάδας μέσα μου. Έλα ρε, για να μου αποδείξεις αν το μαχαίρι του παππού μου είχε τα αποτελέσματα που μου περιέγραφε ή ήταν ένα παραμύθι για να κάνω όνειρα κόκκινα.
 
 

Η γραμμή τραβήχτηκε

 

Αρκετά με τις πολιτισμένες κουβέντες. Τελικά για να καταλάβουν όλα αυτά τα σκουλήκια που κατοικοεδρεύουν στην πατρίδα των λίγων Ελλήνων πρέπει να χρησιμοποιηθούν τα χέρια μας και εφόσον τα χέρια μας έμειναν ορφανά από κασμά, από σφυρί , από ο,τιδήποτε θα έκανε αυτή την χώρα να μπορεί να σηκωθεί όρθια με καθαρή παραγωγή και δημιουργία, είναι καιρός να χρησιμοποιηθούν για την δεύτερη χρήση που τους δόθηκαν από την Φύση: Την βία εναντίον όσων περνούν την διαχωριστική γραμμή της ατομικής αξιοπρέπειας, της ατομικής επιβίωσης αλλά και της προσωπικής δικαιοσύνης.
Το αλάνθαστο φίλτρο ήταν αυτή η οικονομική πτώχευση της χώρας. Με μία χωρίστηκαν τα ξερά από τα χλωρά. Μέσα σε λίγους μήνες, με αποκορύφωμα τις τελευταίες ημέρες, είδαμε όλοι τι λαός είναι οι Νεοέλληνες. Έχουν μεταλλαχθεί τόσο από τον πασοκικό ιό που το μόνο που έχει αξία για αυτούς είναι η τσέπη τους και το τι θα χάσουν σε ατομικό επίπεδο. Είναι μπασμένοι σε μία δεκάδα κόμματα που ανήκουν καθαρά στο σύστημα και κυκλοφορούν ανάμεσά μας. Δεν υπάρχει ουδεμία εξαίρεση. Όλα στο κόλπο και οι ψηφοφόροι να ρίχνουν νερό στο μύλο του συστήματος κρυμμένοι πίσω από δήθεν ιδεολογίες και εξεγέρσεις για γέλια. Τα μεν να κάνουν κολιγιά με τους κατακτητές, τα δε να κάνουν αντίσταση ζητώντας θρασύτατα εκλογές βασισμένες σε ένα πολιτικό και εκλογικό σύστημα που θα φέρει τα πράγματα σε χειρότερη κατάσταση από ό,τι είναι σήμερα, απλά για να μπουν κι άλλοι προδότες στο παιχνίδι του ξεπουλήματος. Σε χειρότερη κατάσταση από σήμερα διότι θα έχει γίνει και η αποσυμπίεση της οργής ακόμα και των εκατομμυρίων σκουληκιών που αυτό που δεν θέλουν να χάσουν είναι η ήσυχη βολεμένη και ξεπουλημένη τώρα πια ζωούλα τους.
Πολιτισμός τέλος για τους ελάχιστους που τελικά στην γωνία ήταν καθ όλη την εξέλιξη της ιστορίας αυτής της χώρας. Που μόνο στα δύσκολα τούς καλούσαν να μπουν μπροστά, διότι ακουμπούσαν την ευαίσθητη χορδή που λέγονταν Πατρίδα. Για αυτούς τους λίγους Πατρίδα πλέον είναι ό,τι κουβαλάνε μέσα τους και όχι τα τετραγωνικά ακινήτων, χωραφιών και ό,τι άλλο μετριέται με παράδες. Η πατρίδα ποτέ δεν είχε τσέπες ακριβώς όπως ο θάνατος και ίσως γι’ αυτό όσοι την λατρεύουν δεν λογαριάζουν και τον θάνατο. 
Αλληλεγγύη τέλος διότι, μικρέ, αισχρέ μικράνθρωπε, η εξουσία που πρέπει να πατηθεί κάτω σαν το σκουλήκι είσαι ο διπλανός μου που ξεπουλάς τα πάντα για το τομάρι σου δηλώνοντας οπαδός οποιουδήποτε κόμματος. Εσύ της διπλανής πόρτας και εσύ του διπλανού γραφείου. Τώρα δεν ξέρω απλά ποιος είσαι αλλά και τι είσαι. Είσαι ο εχθρός μου που χρόνια την είχες δει πασάς και πάσαρες προσωπείο δημοκρατικού. Εσύ που ακόμα και τώρα στον πάτο του βαρελιού που βρισκόμαστε προσπαθείς να βρεις κεφάλι να πατήσεις κι ας είναι και του παιδιού σου.
Δημοκρατία τέλος διότι δεν είναι ψυχικά ανεκτό όταν χίλιοι είναι ηλίθιοι να πρέπει να γίνει και ο ένας που διαφέρει ίδιος με εσάς επειδή αυτό ορίζει το σύστημα. Τέλος για αυτή την μισητή δημοκρατία σου που την εκμεταλλεύθηκες σαν να ήταν πουτάνα και την έκανες ό,τι γούσταρε το άρρωστο μυαλό σου. 
Από εδώ και στο εξής ο καθείς από μονάχος. Οι μάχες που θα δοθούν θα είναι σκληρές και ανελέητες. Κι αν θεωρείς ότι είσαι άθραυστος λόγω της κομματικών σου συμμάχων και αθάνατος λόγω των πουγκιών τα οποία γέμιζες λαίμαργα και ελπίζεις ακόμα να γεμίσεις, να γνωρίζεις τούτο: Καταβάθος είσαι πιο μονάχος από όλους τους λίγους μοναχικούς, αφού πατρίδα δεν έχεις να υπερασπιστείς.

Πού είναι, επιτέλους, αυτή η Αριστερά 

Γράφουν: Δέσποινα Κουτσούμπα, Παναγιώτης Μαυροειδής
Κυβέρνηση έχουμε, αλλά η πολιτική κρίση είναι ανοιχτή. Οι πάνω δεν μπορούν να κυβερνήσουν και οι κάτω δεν θέλουν να κυβερνηθούν. Ελάχιστο τμήμα της κοινωνίας αναγνωρίζει σήμερα τα συμφέροντά του στην ακολουθούμενη πολιτική κι ας έχει επιστρατευτεί για τη «σωτηρία» του όλος ο αστικός θίασος της νέας «εθνοσωτηρίου» συγκυβέρνησης.
Αυτή ακριβώς την πολιτική στιγμή, αντηχεί πιο ηχηρό το ερώτημα: τι κάνει επιτέλους η Αριστερά; Ακούγεται στους χώρους δουλειάς, στα καφενεία, προκύπτει στην ανάγκη του νέου για δουλειά, του εργαζόμενου για μισθό, του φτωχού για ψωμί, του συνταξιούχου για φάρμακα. Είτε το ερώτημα διατυπώνεται ως πραγματική απορία, προσμονή, απελπισία, είτε ως άλλοθι για την απραξία, η τόσο συχνή αναπαραγωγή του ίδιου ερωτήματος από τόσα στόματα, οφείλει να μας προβληματίσει.
Πού είναι, λοιπόν, η Αριστερά; Στην πραγματικότητα, δεν είναι γενικώς η Αριστερά αυτό που λείπει, ειδικά στη χώρα μας. Αντιθέτως, η Αριστερά σε όλες της τις εκδοχές, και παρά τις ανεπάρκειές της, υπάρχει: κόμματα, οργανώσεις, συλλογικότητες, κινήσεις, συνδικαλιστές, κοινωνικοί αγωνιστές. Από την πλατεία ως την απεργία, από το σωματείο ως το «Δεν Πληρώνω», δεν λείπουν οι αριστερές απόψεις και πρακτικές. Με τις καθυστερήσεις, τους χωριστούς δρόμους, την ευρωλαγνεία ή τις αυταπάτες για τον κοινοβουλευτικό δρόμο. Δεν έχει νόημα να απαριθμήσουμε τα ζητήματα της αριστεράς, έχει χυθεί πολύ μελάνι. Ας το δούμε κι από την άλλη: υπάρχει μια αριστερά για κάθε γούστο. Κι όμως, το ερώτημα «πού είναι η Αριστερά;» τίθεται ακόμη και από τον ίδιο το «λαό» της Αριστεράς. Δε φανερώνει αυτό και μια σαφή κριτική;
Είναι ζήτημα αιτημάτων; Εν μέρει ναι. Τα αιτήματα για στάση πληρωμών-διαγραφή του χρέους, έξοδο από το ευρώ και την ΕΕ, εθνικοποίηση των τραπεζών και των μεγάλων επιχειρήσεων, ανοίγουν το δρόμο στην απάντηση. Στις πλατείες αυτή η συζήτηση κυριάρχησε. Ακόμη και οι φιλοευρωπαϊκές απόψεις δεν μπορούν παρά να παραδέχονται πλέον ότι -αν μη τι άλλο- η ίδια η αρχιτεκτονική του ευρώ στηρίχτηκε σε λάθος βάσεις κι ότι εντός της ευρωζώνης είναι δεδομένες οι νεοφιλελεύθερες πολιτικές. Σήμερα, όμως, αυτό ή το άλλο «πεντάπτυχο» δεν επαρκεί. Ο εκβιασμός για το «φτωχοί και μέσα στο ευρώ ή χρεοκοπημένοι έξω από το ευρώ», αποτελεί το κυρίαρχο δίλημμα του συστήματος, μαζί με την προπαγάνδα για τη χώρα «που δεν παράγει τίποτα».
Είναι ζήτημα κοινής δράσης; Εν μέρει ναι. Τα βήματα που, ευτυχώς, έχουν γίνει σε αυτό το επίπεδο παράγουν κινηματικά πολλαπλασιαστικά αποτελέσματα. Όμως η κοινή δράση στους αγώνες και τα μέτωπα δεν αποτελεί επαρκή απάντηση σήμερα, που ο ιστορικός χρόνος συμπυκνώνεται.
Στην πραγματικότητα, η αγωνία δεν είναι πού θα βρει ο λαός την Αριστερά. Το ερώτημα (ή/και αμφιβολία) που υπονοείται είναι «ποια είναι η άλλη προοπτική που δίνει η Αριστερά»; Όχι για το πόσες απεργίες θα κάνουμε, ή πώς μπορούμε να διεκδικήσουμε περισσότερα πράγματα στο πλαίσιο του καπιταλισμού. Έχει γίνει σαφές και στον τελευταίο εργαζόμενο ότι το ζήτημα είναι συστημικό: ότι εντός αυτού του συστήματος η φτώχεια και η εκμετάλλευση δεν μπορούν παρά να βαθαίνουν.
Όμως, ποιος είναι αλήθεια ο άλλος δρόμος, το άλλο σύστημα που προτείνει η Αριστερά; Τι περιγράφει; Υπάρχει ζωή έξω την ΕΕ και, πολύ περισσότερο, έξω από τον καπιταλισμό; Τι απαντάμε στην τρομοκρατία ότι «δεν μπορούμε τραφούμε, να πληρωθούμε, να αγοράσουμε πετρέλαιο χωρίς τα δανεικά»; Τι θα μας λείψει; Υπάρχει αντικαπιταλιστική παραγωγική ανασυγκρότηση με κριτήριο τις ανάγκες του λαού; Υπάρχει δυνατότητα για σχέσεις ισότιμης συνεργασίας και ανταλλαγών με άλλες χώρες, ειδικά της Μεσογείου και των Βαλκανίων; Εν τέλει, πώς θα είναι η κοινωνία που θα χτίσουμε και ποιες είναι οι ασφαλιστικές δικλείδες που δεν θα τη κάνουν να μοιάζει με τη χίμαιρα του πάλαι ποτέ ανατολικού μπλοκ; Μπορούν και πώς να χτιστούν μορφές εργατικής και κοινωνικής δημοκρατίας που να αντιστοιχούν στη σύγχρονη εποχή ή θα περιοριστούμε στην αναπαραγωγή του φόβου για επιστροφή και των τανκς μαζί με την οικονομική και πολιτική κατοχή της κοινωνίας από το κεφάλαιο και τις αγορές;
Όταν το αστικό σύστημα θωρακίζεται τόσο, οι απαντήσεις (ή η έλλειψή τους) σε ερωτήματα σαν τα παραπάνω κρίνουν πλέον και τη «στράτευση» ή μη των εργαζόμενων ακόμη και στο επίπεδο του κινήματος.
Κάθε άλλο παρά παράλογα τα ερωτήματα αυτά. Το γνωρίζαμε ότι από το ’89 και μετά, οι (στρεβλές) βεβαιότητες της Αριστεράς έχουν τελειώσει. Μαζί με αυτές τελείωσε και η ανάγκη του καπιταλισμού να «χρυσώνει το χάπι» για τα λαϊκά στρώματα. Είναι προφανές ότι η επιθετικότητα του καπιταλισμού απέναντι στα εργατικά δικαιώματα μέσα σε αυτή την κρίση δεν θα μπορούσε παρά να ξεδιπλωθεί με τέτοιο βάρβαρο τρόπο, ακριβώς λόγω της απουσίας συγκροτημένου «αντίπαλου δέους», πολιτικά, ιδεολογικά, κινηματικά. Εξ αιτίας της αδυναμίας των αριστερών ιδεών και πρακτικών να συγκροτήσουν κάτι περισσότερο από κινήματα ανάσχεσης κάποιων μέτρων.
Είναι η μεγάλη εκδίκηση της (έλλειψης) στρατηγικής και του οράματος. Είναι η ώρα που η Αριστερά (και μαζί της, το εργατικό κίνημα) θα πληρώσει ακριβά, αναδρομικά, με τόκο και πρόστιμο, τον εξοβελισμό της κομμουνιστικής στρατηγικής από τον ζώντα τρέχοντα πολιτικό χρόνο. Τη μικροαστική της σύνθεση, την αδυναμία σύνδεσης θεωρίας και πράξης, την έλλειψη εναλλακτικού παραδείγματος. Τον εξοβελισμό της στρατηγικής συζήτησης από τον οικονομικό και πολιτικό αγώνα της τάξης στα κομματικά επιτελεία, τα μουσεία ή (στην καλύτερη περίπτωση) στα πανεπιστημιακά αμφιθέατρα και τους διαλόγους των «ειδικών».
Τώρα η Αριστερά πρέπει να κάνει ένα ακόμη βήμα: να σηκώσει το γάντι απαντώντας τα συγκεκριμένα ερωτήματα. Να στραφεί από το αρνητικό πρόταγμα στο θετικό: ναι, αυτός ο λαός σε αυτή τη χώρα μπορεί να ζει, να τρέφεται και να παράγει, οργανώνοντας μια άλλη κοινωνία. Με την Αριστερά μπροστάρισσα, τους εργαζόμενους στο τιμόνι, το λαό περήφανο και νοικοκύρη στη χώρα του, με έγνοια στις ανάγκες της κοινωνικής πλειοψηφίας. Μια κοινωνία τέτοια που μας αξίζει να ζούμε, με πραγματική εργατική δημοκρατία. Το στάδιο αυτό του καπιταλισμού που ζούμε δεν προσφέρει ούτε καν την επίφαση της αστικής δημοκρατίας. Δεν αρκεί  όμως αυτή  η επισήμανση.  Πρέπει να μιλήσουμε θετικά για το «ποια δημοκρατία», να δείξουμε παραδείγματα στο σήμερα: δημοκρατίας, αλληλεγγύης, συντροφικότητας. Μορφές και σύγχρονους δρόμους που θα συμπληρώνουν την εικόνα της «επαναστατικής κατάστασης», με το τρίτο στοιχείο, που λείπει: Των  εμβρυακών μορφών οργάνωσης των κάτω. Που θα επιβάλλουν ντε-φάκτο αμφισβήτηση της δικτατορίας των αγορών σε εθνικό επίπεδο. Θα διαμορφώνουν  ιδιότυπες καταστάσεις δυαδικής εξουσίας, βάζοντας το «πιστόλι στον κρόταφο» του οικονομικού και πολιτικού κατεστημένου. Θα τροφοδοτούν την αυτοπεποίθηση πως η εργαζόμενη πλειοψηφία μπορεί και πρέπει να διεκδικήσει ολάκερη την εξουσία, να οργανώσει μια άλλη ζωή στη δική της δημοκρατία. Θα δείχνουν ότι τα πράγματα μπορούν να γίνουν αλλιώς, θα είναι καλύτερα αλλιώς.
Ναι, θαρραλέα, πρέπει να πούμε: Παλεύουμε  για μια άλλη κοινωνία και όχι για μια καλύτερη διαχείριση του καπιταλισμού. Οι απαντήσεις στο ερώτημα «μετά το ευρώ τι;» δεν αποτελούν «τεχνικές λύσεις» στο πρόβλημα του χρέους, της ανταγωνιστικότητας ή της νομισματικής πολιτικής. Ούτε οδηγίες επιστροφής στο μικροαστικό όνειρο προηγούμενων χρόνων: κάθε άλλο. Περιγράφουν μια άλλη κοινωνική πορεία, που θα στηρίζεται στην απελευθέρωση της δουλειάς όλων των παραγωγικών δημιουργικών κοινωνικών δυνάμεων. Δεν θα παραχθούν από επιτελεία «ειδικών», αλλά από τους ίδιους τους παραγωγούς του κοινωνικού πλούτου.
Οι απαντήσεις αυτές ξεκινούν από σήμερα. Από το πώς οι δυνάμεις αυτές θα διεκδικήσουν ξανά τις δομές του κράτους, τα σχολεία, τα νοσοκομεία, τους Δήμους, τα πανεπιστήμια, τους συνεταιρισμούς. Θα  θέσουν όλα αυτά στην υπηρεσία του λαού, επιβάλλοντας τον εργατικό έλεγχο, εγκαθιδρύοντας μορφές ιδιότυπης «δυαδικής εξουσίας». Οι νέες απαντήσεις θα κριθούν στο πώς οι εργαζόμενοι  θα καταλάβουν τους τόπους παραγωγής, τα εργοστάσια, τις εφημερίδες, και θα τα δουλέψουν. Χωρίς τον καταναγκασμό της καπιταλιστικής διεύθυνσης της παραγωγής, αποδεικνύοντας ότι οι άμεσοι παραγωγοί είναι αυτοί που κινούν τα γρανάζια. Κάθε τέτοια μικρή «κατάληψη της εξουσίας» μπορεί να αποτελέσει πειστική (ως ορατή) απάντηση για το για ποια κοινωνία, για ποιο σύστημα μιλάμε έξω από το ευρώ και το χρέος, φέρνοντας πιο κοντά την πραγματική κατάληψη της εξουσίας.
Η Αριστερά υπάρχει και είναι η μόνη που δικαιούται να σηκώσει το γάντι.
Δε μιλάμε απαραίτητα για τους φορείς της αριστεράς, όπως είναι σήμερα. Μιλάμε για τον κόσμο της κοινωνικής και πολιτικής αριστεράς που δεν πήρε μέρος στο πάρτυ των τελευταίων δεκαετιών. Που δεν θαμπώθηκε από τις σειρήνες της εξουσίας. Που δεν εκμεταλλεύτηκε τις χαραμάδες του συστήματος για τη δική του ευημερία. Ο δάσκαλος που αγαπάει το δημόσιο σχολείο. Ο αγρότης που δεν μετέτρεψε τις επιδοτήσεις σε είδη πολυτελείας. Ο υπάλληλος που δουλεύει για το κοινωνικό αγαθό κι όχι για τον εκάστοτε Υπουργό. Η  μάνα που δεν βλέπει το παιδί της σαν ιδιοκτησία. Ο γιατρός που δεν παίρνει φακελάκι. Ο απεργός, ο άνεργος, ο συνάδελφος. Αυτός είναι ο κόσμος της άλλης αριστεράς, ανεξάρτητα αν περιγράφουν όλοι τον εαυτό τους  με αυτή τη ταυτότητα. Είναι το ζωντανό κομμάτι της κοινωνίας που δεν έπαψε να παλεύει. Αυτοί μπορούν σήμερα να απαντήσουν με πειστικό τρόπο για το πώς μπορεί να χτιστεί μια άλλη κοινωνία, μια άλλη οικονομία, σε αυτούς αναλογεί να χτίσουν ήδη στο σήμερα τις δομές που οδηγούν στο αύριο.
Κι εδώ είναι που έρχεται και η στιγμή να ξεχωρίσει η ήρα από το στάρι και στην Αριστερά. Δεν είναι οι αόριστες εξαγγελίες, είναι οι σαφείς και ταξικά οριοθετημένοι στόχοι που της δίνουν υπόσταση. Δεν είναι οι επιμέρους αγώνες, αλλά η συνολική κοινωνική πρακτική στη βάση των αναγκαίων κοινωνικών και πολιτικών στόχων για την εργαζόμενη πλειοψηφία, που αποδεικνύουν στα λαϊκά στρώματα ποια τμήματα της Αριστεράς είναι αυτά που έχουν εμπιστοσύνη στον εργαζόμενο λαό και ποια όχι.
Ο κόσμος θα κρίνει γρήγορα και πολύ αυστηρά. Όσους από μας αποφεύγουμε να σκεφτούμε το ερώτημα της εξουσίας και βολευόμαστε στο ρόλο της αντιπολίτευσης στον καπιταλισμό, ρόλο επαρκή για τη μικροαστική μας θέση ή συνείδηση.  Όσους από εμάς μένουμε  κολλημένοι σ’ ένα μικροαστικό επαναστατισμό και βερμπαλισμό, χωρίς να κάνουμε τον κόπο να «λερωθούμε» και να ρισκάρουμε για το μετασχηματισμό της εν δυνάμει κοινωνικής αριστεράς σε πολιτικό υποκείμενο εργατικής αντικαπιταλιστικής ανατροπής. Όσους από μας θα θέλαμε να ξυπνήσουμε από το «κακό όνειρο» της κρίσης για να βρεθούμε στο γνώριμο περιβάλλον που ήμασταν πριν από μια δεκαετία, χωρίς ανατροπές και ανοιχτά ερωτήματα.
«Σκονάκι» επιτυχίας σε αυτή την κρίση του λαού δεν έχει κανένας μας. Οι απαντήσεις θα υπάρξουν μόνο αν τις αναζητήσουμε με ανοιχτούς όρους, με μέτρο την πολιτική πράξη, με ταξικές και κοινωνικές δεσμεύσεις, με αποτελεσματικότητα στο ερώτημα της οργάνωσης του λαού σε δύναμη ανατροπής.
Ανάμεσα στο απαίσιο καπιταλιστικό και ευρωδίαιτο παρόν και το αύριο ως στόχο, υπάρχει η επείγουσα ανάγκη για συγκρότηση εργατικών και λαϊκών οργάνων που θα επιβάλλουν τη θέληση της αγωνιζόμενης κοινωνίας, που θα αποτελέσουν το υποκείμενο της αντικαπιταλιστικής ανατροπής. Να «ξαναδιαβάσουμε» την Οκτωβριανή Επανάσταση. Δεν ήταν μόνο οι μπολσεβίκοι ως «αδιάλλακτο πειθαρχημένο κόμμα εργαλείο». Δεν ήταν μόνο το πρόγραμμα για «ειρήνη και γη»,  που άρεσε. Ήταν πάνω από όλα ο κρίκος που συνέδεε αυτά τα δύο, με τρόπο που να δίνει χώρο στο κοινωνικό υποκείμενο, δρόμο για τη μετατροπή του σε ευρύτερο πολιτικό υποκείμενο ανατροπής, επανάστασης και δημιουργίας. Ήταν η επαναστατική πολιτική με όργανα τα σοβιέτ και με στόχο ακριβώς  «όλη η εξουσία στα σοβιέτ!», δηλαδή την κοινωνική επανάσταση. Δεν είναι μια αμόλυντη εμπειρία, ούτε η μοναδική πολύτιμη. Πρέπει όμως να αναρωτηθούμε για το πώς και αν αναζητιέται σήμερα αυτός ο «κρίκος», με όρους ταξικής κοινωνικής αντιπροσώπευσης και επαναστατικής προοπτικής. Εύκολο να το λες, δύσκολο να το κάνεις. Υπάρχουν και τα βαρίδια του (αν)υπαρκτού σοσιαλισμού. Αλλά και η στρουθοκάμηλος δε σώθηκε ποτέ χώνοντας το κεφάλι στην άμμο. Αν δεν αναμετρηθούμε, εδώ και τώρα, με αυτή την ανάγκη, δε θα κάνουμε ποτέ εφικτή την πραγμάτωσή της. Δηλαδή, δεν θα είμαστε Αριστερά…
Το μέτωπο της Αριστεράς δεν είναι απλή διακήρυξη, αλλά ουσιαστικός στόχος και αποτέλεσμα ανασύνθεσης και ανασυγκρότησής της. Επανακαθορισμού της με βάση τις ανάγκες του κοινωνικού μετώπου στο οποίο θέλει να ηγηθεί και του στρατηγικού προτάγματος της σύγχρονης κοινωνικής απελευθέρωσης. Όταν η έμφαση στη συζήτηση μας για το «μέτωπο της Αριστεράς» θα είναι περισσότερο στο «ποια αριστερά» και λιγότερο στο «ποιο μέτωπο», πριν καν το καταλάβουμε, θα έχουμε συγκροτήσει ένα νέο μέτωπο, μια νέα ενότητα της Αριστεράς, που θα δράσει πολλαπλασιαστικά, θα αναπτερώσει ελπίδες και θα είναι νικηφόρα.


Τρίτη, 29 Νοεμβρίου 2011

Θέλουν να πάρουν πίσω το χαράτσι της ΔΕΗ

«Δεύτερες σκέψεις» για να αποσυνδεθεί από το 2012 η καταβολή του ειδικού τέλους ακινήτων από την πληρωμή των λογαριασμών παροχής ρεύματος που εκδίδει η ΔΕΗ, φαίνεται πως κάνουν στο οικονομικό επιτελείο. 

Παρά τις διορθώσεις στα λάθη που διαπιστώθηκαν φέτος κατά την εφαρμογή του μέτρου, το αλαλούμ που προκλήθηκε αναγκάζει το υπουργείο Οικονομικών να αναθέσει και πάλι στη....
Γενική Γραμματεία Πληροφοριακών Συστημάτων την έκδοση των εκκαθαριστικών από το 2012.

Στην πράξη όμως το εγχείρημα σκοντάφτει στο γεγονός ότι η ΓΓΠΣ (το γνωστό σε όλους ΚΕΠΥΟ) δεν μπόρεσε να υπολογίσει σωστά και να στείλει εκκαθαριστικά ούτε καν για το ΕΤΑΚ του 2009. 

Ολοι οι φόροι ακινήτων της τελευταίας διετίας έμειναν ανείσπρακτοι. Οι δυσκολίες και τα λάθη αυτά άλλωστε οδήγησαν την κυβέρνηση και στη λύση να υπολογίζει η ΔΕΗ το χαράτσι, με βάση τα στοιχεία που της έδιναν οι δήμοι. Και έτσι όμως αποκαλύφθηκε το απόλυτο μπάχαλο, καθώς το Κράτος ορίζει μεν «αντικειμενικές» τιμές ακινήτων, αλλά δεν ξέρει ούτε το ίδιο πού ισχύουν και κατά πόσον.

Η εγκύκλιος που θα προσδιορίζει ποιοι θα εξαιρεθούν εφέτος και υπό ποιες προϋποθέσεις από την καταβολή του τέλους, αναμένεται να εκδοθεί σήμερα. Ωστόσο όπως τόνισε σε δηλώσεις του ο γενικός γραμματέας του υπουργείο οικονομικών Ηλίας Πλασκοβίτης, τα τελικά στοιχεία που θα ανακύψουν μετά από τις διορθώσεις, αν και θα είναι τα σωστά, ίσως να μην αποτελέσουν από το 2012 τη βάση δεδομένων από την οποία θα αντλεί στοιχεία η ΔΕΗ.

Στο υπουργείο Οικονομικών διατυπώνονται εισηγήσεις να ανατεθεί η αρμοδιότητα για την είσπραξη του ειδικού τέλους ακινήτων κατευθείαν στις εφορίες, καθώς αυτές διαθέτουν την (πιο) σωστή βάση δεδομένων για τις επιφάνειες των ακινήτων και τις τιμές ζώνης. 

Και οι ΔΟΥ όμως τελούν υπό διάλυση, καθώς άλλες κλείνουν και άλλες ερημώνουν από προσωπικό που εγκαταλείπει άρον-άρον την υπηρεσία. Αν τις επιφορτίσουν και με την είσπραξη των φόρων αυτών, οι υπηρεσίες και το εναπομείναν προσωπικό θα αποσυντονιστούν πλήρως. 

Σε κάθε περίπτωση, το σχέδιο του υπουργείου Οικονομικών -όπως έχει προαναγγείλει ο κ. Βενιζέλος- είναι να αλλάξουν και πάλι τα πάντα στην φορολογία ακινήτων, μέσω της επικείμενης φορολογικής μεταρρύθμισης που προωθεί. Στο πλαίσιο αυτό εξετάζεται ακόμα και το ενδεχόμενο ενός ενιαίου φόρου, όπου θα ενσωματώνονται οι δεκάδες φόρων επί ακινήτων που ισχύουν σήμερα.

http://www.protothema.gr/

Δευτέρα, 28 Νοεμβρίου 2011

Ο… κακός (ευρωπαϊκός) λύκος

 

Του Δημήτρη Μυ


Οι… αφελείς κοκκινοσκουφίτσες του ευρωπαϊκού νότου έχουν ήδη αντιληφθεί πως τα… φρου- φρου  και αρώματά τους, των τελευταίων δεκαετιών  χρυσοπληρώθηκαν με δανεικά. Με αυτή την οικονομική συμπεριφορά ο ευρωπαϊκός νότος «έστελνε» χρήμα  στο ευρωπαϊκό κέντρο, δημιουργώντας  τα γερμανικά και άλλα βορειο-ευρωπαϊκά πλεονάσματα. Καθώς, η ροή χρήματος στέρεψε, το μόνο που φαίνεται να συνδέει τον νότο με το ευρωπαικό κέντρο είναι η πολιτική κρίση. Κρίση, η οποία απειλεί να τινάξει στον αέρα –κυριολεκτικά- ολόκληρη την ευρωπαϊκή ήπειρο.

Προς μια γερμανική Ευρώπη

Είναι προφανές από την ειδησεογραφία ότι η κρίση στην ευρωζώνη έχει επεκταθεί πέρα από τη σφαίρα της οικονομίας. Οι..........
επιβεβλημένες --απ έξω και στο όριο της νομημότητας-- κυβερνητικές αλλαγές,  σε Ελλάδα και Ιταλία, περιγράφουν την απροκάλυπτη ωμή δύναμη που ασκούν οι γερμανοί προκειμένου να επιβάλλουν τον πολιτικό τους έλεγχο στην Ευρωζώνη. Έναν έλεγχο ο οποίος θα διαφυλάξει τα κέρδη που εξασφάλισαν από την αφαίμαξη του νότου και θα  διευρύνει- διαιωνίσει την κατάσταση υποτέλειας της ευρωπαικής περιφέρειας προς το γερμανικό κέντρο.

Για αυτόν ακριβώς το λόγο έχει ξεκινήσει μια ταχύτατη διαδικασία αλλαγής των ευρωπαικών Συνθηκών. Αφορμή για την προσπάθεια της δημιουργίας μιας γερμανικής ευρώπης, είναι ο κίνδυνος που απειλεί την ύπαρξη του ευρώ. Επί της ουσίας, ωστόσο, η δημιουργία, μέσα από την αλλαγή των συνθηκών, μιας γερμανικής ευώπης, αντανακλά και περιγράφει τον βαθύτερο στόχο του Βερολίνου, ο οποίος ελάχιστα διαφέρει από τον στόχο που έθεσε το τρίτο ράιχ και επεχείρησε να τον πετύχει με κάθε τρόπο και μέσο, συμπεριλαμβανομένου και του πολέμου.

Αυτές τις μέρες διαβάζουμε για τον μέγιστο κίνδυνο που διατρέχει το ευρώ και τη ν ετοιμότητα Μέρκελ και Σαρκοζί να προτείνουν αλλαγές-εξπρες στις συνθήκες ώστε να αποφευχθούν τα χειρότερα.

Δημοσίευμα της Bild επικαλούμενο διπλωματικές πηγές στο Βερολίνο αναφέρει ότι οι ηγέτες του γαλλογερμανικού άξονα θα παρουσιάσουν τα σχέδια τους στην σύνοδο κορυφής στις 8-9 Δεκεμβρίου, επιδιώκοντας οι αλλαγές να συμφωνηθούν και να ισχύσουν το αργότερο ως τον ερχόμενο Φεβρουάριο.
 

Βαθιές διαιρέσεις

Οπως όλα δείχνουν  μέσα στο ερχόμενο διάστημα  θα τεθεί υπό σοβαρή δοκιμασία η αντοχή του ευρώ, καθώς και η συνοχή του ευρωπαϊκού πολιτικού οικοδομήματος. Δεν χρειάζεται,   να είναι κανείς ειδικός για να αντιληφθεί πως  αυτό που βιώσαμε ως Ευρωπαϊκή Ενωση, διαλύεται και μάλιστα με τρομακτική ταχύτητα. Η οικονομική αποσύνθεση που εκδηλώνεται ως δημοσιονομική κρίση και κρίση δανεισμού είναι η μια βασική πτυχή της αποσάθρωσης του ευρωπαϊκού «οικοδομήματος». Ταυτόχρονα παρακολουθούμε, αν όχι και σε πρώτο πλάνο, την  αναδιάταξη των πολιτικών ισορροπιών και συμμαχιών στην γηραιά Ήπειρο. Με πιο απλά λόγια, βλέπουμε την «ισχυρή Ευρώπη» της Ενωσης και της Ευρωζώνης να αδυνατεί να διασώσει το κοινό νόμισμα (ευρώ)  που σε έναν βαθμό αποτελεί και τον συνεκτικό της κρίκο. Αυτή η αδυναμία, οδηγεί- υποχρεώνει  τα κράτη μέλη  να αναζητήσουν ασφαλέστερες συμμαχίες και σχέσεις μέσα από τις οποίες θα προστατέψουν τα ιδιαίτερα συμφέροντά τους. Αυτό συμβαίνει και εντός της ευρωζώνης (κέντρο- ευρωπαικός νότος ή περιφέρεια) κα εκτός. Εκτός της ευωζώνης μάλιστα, οι εξελίξεις είναι πιο σαφείς και ευδιάκριτες…

Η Πολωνία  καθώς έχει βιώσει στο πετσί της  με κατοχή και διαμελισμούς το παιχνίδι των ισχυρών στην ευρωπαική σκακιέρα είναι ένα καλό σημερινό παράδειγμα  για το πως μια χώρα απομακρύνεται από το ευρωπαϊκό «όραμα» βλέποντας  την επερχόμενη αλλαγή των γεωπολιτικών  συσχετισμών.  Πέρασε μάλλον απαρατήρητο, αλλά είναι γεγονός ότι αμερικανικοί πύραυλοι Patriot  έχουν ήδη εγκατασταθεί στο Πολωνικό έδαφος! Διαθεσιμότητα ανάλογη με την πολωνική για ένταξή τους στην αμερικανική αντιπυραυλική ασπίδα προστασίας (από ποιον εχθρό άραγε;)  έχουν επιδείξει οι βαλκανικές χώρες μηδέ της Ελλάδος εξαιρουμένης, καθώς και η Τσεχία και  η Ουγγαρία.

Στοιχειώδης γνώση της ιστορίας οδηγεί στο βάσιμο συμπέρασμα ότι οι ανθρώπινες κοινωνίες στην ουσία δεν έχουν πραγματοποιήσει βήματα προόδου αναφορικά με τους τρόπους επίλυσης των διαφορών τους. Η πολιτική, κατά κανόνα, συνεχίζεται με άλλα μέσα(δηλαδή με πόλεμο) κάθε φορά που εμφανίζονται δισεπίλυτα προβλήματα, όπως αυτό της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης που βιώνουμε. Ο πόλεμος, προς το παρόν είναι περιορισμένος στο οικονομικό πεδίο. Ωστόσο, δε μπορούμε να κάνουμε πως δε βλέπουμε κινήσεις κρατών, οι οποίες θυμίζουν διαδικασίες οργάνωσης συμμαχιών για την αντιμετώπιση κοινών εχθρών.

Στην προκειμένη περίπτωση, αρχίζει να γίνεται σαφές ότι οι χώρες μέλη της ΕΕ και της ευρωζώνης δεν αντιλαμβάνονται με τον ίδιο τρόπο το κοινό τους συμφέρον. Το πρόβλημα που ανέδειξε η εξάπλωση της οικονομικής κρίσης στην Ευρώπη είναι ακριβώς η απουσία ενός κοινού ευρωπαικού πολιτικού οράματος που θα συνδέει άρρηκτα τα κράτη μέλη της ΕΕ. Δυστυχώς, η ΕΕ δεν κατάφερε ούτε να εμπνεύσει κάποιο κοινό πολιτικό όραμα- στόχο, ούτε πολύ περισσότερο να διαμορφώσει εκείνα τα απαραίτητα κοινά διπλωματικά και στρατιωτικά μέσα για να το υλοποιήσει.

Αντίθετα, ο ευρωπαϊκός χάρτινος πύργος εμφανίζεται να κλυδωνίζεται συθέμελα στην πρώτη σοβαρή καταιγίδα και οι ευρωπαίοι ένοικοι πανικόβλητοι να αναζητούν προστατευτικές (πυραυλικές ή άλλες) ασπίδες για να διασώσουν ό,τι ορίζουν ως ιδιαίτερο εθνικό τους συμφέρον.

...κάπως έτσι λοιπόν, στο  ευρωπαικό παραμύθι αρχίζει να επανεμφανίζεται στη σκηνή ο κακός ο λύκος. Δηλαδή, οι  διαιρέσεις, τα συμφέροντα, οι συγκρούσεις. Με άλλα λόγια η πολιτική, η οποία, δυστυχώς, ουδέποτε εγκατέλειψε το «δικαίωμά» της να συνεχίζεται  με άλλα (πολεμικά) μέσα…

Δευτέρα, 28 Νοεμβρίου 2011

WSJ: Για επιστροφή εθνικών νομισμάτων ετοιμάζονται κορυφαίες εταιρείες συναλλαγών

Σύμφωνα με το δημοσίευμα η ICAP Plc, η οποία λειτουργεί το μεγαλύτερο σύστημα διατραπεζικών νομισματικών συναλλαγών, δήλωσε την Κυριακή ότι δοκιμάζει συστήματα ηλεκτρονικών συναλλαγών για μια πιθανή έξοδο της Ελλάδας από την ευρωζώνη και επιστροφή στη δραχμή.

Για διάλυση του ευρώ και επιστροφή εθνικών νομισμάτων ετοιμάζονται κορυφαίες εταιρείες συναλλαγών, σύμφωνα με την Wall Street Journal.

Σύμφωνα με το δημοσίευμα η ICAP Plc, η οποία λειτουργεί το μεγαλύτερο σύστημα διατραπεζικών νομισματικών...
συναλλαγών, δήλωσε την Κυριακή ότι δοκιμάζει συστήματα ηλεκτρονικών συναλλαγών για μια πιθανή έξοδο της Ελλάδας από την ευρωζώνη και επιστροφή στη δραχμή.

Ανώτατα στελέχη της ICAP δηλώνουν πως οι προετοιμασίες έχουν επικεντρωθεί στον καθορισμό της σχέσης μεταξύ της δραχμής και άλλων νομισμάτων και πως θα διαμορφωθούν οι συναλλαγματικές ισοτιμίες.

Όπως τόνισαν, η εταιρεία δοκιμάζει τεχνολογία που θα επέτρεπε στις τράπεζες να κάνουν συναλλαγές σε δραχμή έναντι του δολαρίου και του ευρώ, διευκρινίζοντας πως τα μέτρα που ελήφθησαν τις τελευταίες εβδομάδες είναι προληπτικά και ότι δεν θα πραγματοποιηθούν συναλλαγές σε δραχμή εκτός και αν το απαιτήσουν οι συνθήκες της αγοράς.

Επίσης, η CLS Bank International, η πλατφόρμα της οποία δίνει τη δυνατότητα στις τράπεζες να διακανονίσουν τις συναλλαγές τους σε νομίσματα, πραγματοποιεί στρες τεστ για να προετοιμαστεί για μια διάλυση του ευρώ, σύμφωνα με πηγές που γνωρίζουν το θέμα.

Από imerisia