Η διάρρηξη της Ευρωζώνης έχει αρχίσει από τις τράπεζες

Μπορεί οι Μερκοζί να μας λένε τα ίδια και τα ίδια μεγαλόστομα λόγια σύμφωνα με τα οποία ‘η Ευρώπη εισέρχεται σε μια νέα εποχή που θα φέρει την ενδυνάμωσή της’, όμως φαίνεται πως η διάλυση έχει κιόλας ξεκινήσει. Προσοχή, δεν έχουμε κατά νου το βρετανικό βέτο στο νέο σκληρότερο του Συμφώνου Ανάπτυξης και Σταθερότητας δημοσιονομικό σύμφωνο, ή τις επιφυλάξεις των άλλων μικρότερων κρατών μελών της Ευρωπαϊκής Ένωσης, πλην Βρετανίας. Έχουμε κατά νου την εξελισσόμενη αντιστροφή της αλληλεξάρτησης των χρηματοπιστωτικών συστημάτων των κρατών της Ευρωζώνης. Η αλληλεξάρτηση αυτή ήταν προϊόν του ευρώ, ξεκίνησε με την εισαγωγή του κοινού νομίσματος
το 1999, εξελίχθηκε επί μια ολόκληρη δεκαετία ως την κορύφωσή της το 2009, αλλά μετά αντιστράφηκε και τώρα ξεφτάει με ταχύτατους ρυθμούς.
Η πρώτη 10ετία του ευρώ συνέδεσε τα χρηματοπιστωτικά συστήματα των κρατών-μελών της Ευρωζώνης όσο ποτέ πριν. Τράπεζες και επενδυτικά ταμεία κάθε χώρας μέλους του κοινού νομίσματος άρχισαν να επενδύουν σε χρεόγραφα των άλλων κρατών μελών. Η αλλαγή που έφερε το ευρώ ήταν ριζοσπαστική: για πρώτη φορά είχε εκλείψει ο φόβος της υποτίμησης. Καθώς οι μεσογειακές χώρες άρχισαν να μοιάζουν με τη Γερμανία και τις άλλες χώρες του Βορρά, οι τράπεζες άρχισαν να αγοράζουν τα κρατικά ομόλογα τους προκειμένου να επωφεληθούν από τις σχετικά υψηλότερες αποδόσεις τους. Το παράδειγμά τους ακολούθησαν σύντομα και τα συνταξιοδοτικά ταμεία που πάντα προτιμούσαν να επενδύουν στο νόμισμα στο οποίο είχαν τις υποχρεώσεις τους – δηλαδή το ευρώ, που ήταν πια κοινό νόμισμα για όλα τα κράτη της Ευρωζώνης. 
Οι τάσεις αυτές ενισχύθηκαν από τα κίνητρα που έδωσαν οι νομισματικές και εποπτικές αρχές. Η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα δέχονταν ως ενέχυρο τα κρατικά ομόλογα όλων των κρατών-μελών της Ευρωζώνης παρέχοντας στις τράπεζες βραχυπρόθεσμη χρηματοδότηση στο πλαίσιο των λεγόμενων συμφωνιών ρέπος. Αυτές οι συναλλαγές ήταν άκρως επικερδείς για τις τράπεζες από τη στιγμή που οι αποδόσεις των ομολόγων που αγόραζαν ξεπερνούσαν το δικό τους επιτοκιακό κόστος για τα δάνεια που έπαιρναν από την ΕΚΤ. Με τον τρόπο αυτό οι ίδιες οι λειτουργίες της ΕΚΤ δημιούργησαν την εντύπωση ότι κανένα κράτος μέλος της Ευρωζώνης δεν μπορούσε να χρεοκοπήσει. Κι επειδή ο κίνδυνος χρεοκοπίας θεωρούνταν μηδενικός, οι ευρωπαϊκές τράπεζες δεν υποχρεώνονταν να διακρατούν κεφάλαια ασφαλείας για τα ομόλογα των κρατών της Ευρωζώνης που κατείχαν. Και αυτό έδωσε ένα ακόμα κίνητρο στις τράπεζες για να αγοράζουν κρατικούς τίτλους, ιδίως μετά την κρίση του 2008 η οποία εξανέμισε τα αποθεματικά των τραπεζών. Για παράδειγμα, σε ό,τι αφορά την Ελλάδα ενώ μέχρι την υιοθέτηση του κοινού νομίσματος η πλειοψηφία των ομολόγων της πωλούνταν στο εσωτερικό, το 2003 οι κάτοχοι των ελληνικών ομολόγων στο εξωτερικό έφταναν το 55% ενώ στο τρίτο τρίμηνο του 2009 άγγιζαν το 76%. 
Αντίστροφη μέτρηση
Λίγες εβδομάδες μετά άρχισε η αντίστροφη μέτρηση. Προς τα τέλη του 2009 η Αθήνα αποκάλυψε ότι το δημόσιο έλλειμμά της ήταν εκτός ελέγχου. Στην αρχή επικράτησε αμηχανία. Καθώς η κρίση κλιμακώνονταν, η Ελλάδα υποχρεώθηκε να απευθυνθεί στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο και τα άλλα ευρωπαϊκά κράτη. Η Γερμανία κατέστησε σαφές ότι δεν σκόπευε να πληρώσει τους λογαριασμούς των κρατών που θεωρούσε ως τους άσωτους της Ευρωζώνης και οι ανησυχίες της αναδείχθηκαν σταδιακά ως η πολιτική της Ευρωζώνης. Έτσι εμφανίστηκαν τα πρώτα ρήγματα στην αντίληψη ότι όλα τα ομόλογα των κρατών-μελών της Ευρωζώνης ήταν ίδια μεταξύ τους και ότι κανένα κράτος του ευρώ δεν μπορούσε να χρεοκοπήσει. 
Το επόμενο βήμα έγινε τον Οκτώβριο του 2010, όταν σε συνάντησή τους στη γαλλική πόλη Ντοβίλ, η Γερμανίδα καγκελάριος Αγγέλα Μέρκελ και ο Γάλλος πρόεδρος Νικολά Σαρκοζί συμφώνησαν ότι οποιαδήποτε διάσωση κράτους μέλους του ευρώ από τους εταίρους του μετά το 2013 θα προϋπέθετε τη λεγόμενη συμμετοχή του ιδιωτικού τομέα, δηλαδή ζημιές για τους πιστωτές. Η πιθανότητα αυτή φόβισε τους επενδυτές των ομολόγων και τους έδιωξε από τις χώρες της ευρωπαϊκής περιφέρειας οδηγώντας σε αύξηση του κόστους δανεισμού τους. 
Μετά τη Ντοβίλ
Αμέσως μετά το μερίδιο των ελληνικών ομολόγων που βρισκόταν σε χέρια επενδυτών εκτός Ελλάδας μειώθηκε δραστικά σε κάτω του 50%. Οι επενδυτές άρχισαν να αποχωρούν γενικότερα από τα κράτη της ευρωπαϊκής περιφέρειας αφήνοντας τους τίτλους στα χέρια των εγχώριων επενδυτών. Μάλιστα η αντιστροφή της χρηματοπιστωτικής ολοκλήρωσης της Ευρώπης δεν αφορούσε μόνο το κρατικό χρέος. Στη δεκαετία του ευρώ, οι τράπεζες της Ευρωζώνης αγόραζαν κάθε τύπου χρεόγραφα, μεταξύ αυτών και εταιρικά ομόλογα της Κύπρου, της Ελλάδας, της Ιρλανδίας, της Ιταλίας, της Πορτογαλίας και της Ισπανίας. Το 2007 οι τοποθετήσεις αυτές είχαν εξαπλασιαστεί σε σχέση με το 2000, φτάνοντας το 1.9 τρις ευρώ, αλλά ήδη τον Ιούνιο 2011, σύμφωνα με τα στοιχεία της Τράπεζας Διεθνών Διακανονισμών, είχαν μειωθεί κατά 44%. 
Σημαντικό ρόλο έπαιξε επίσης η έντονη μεταβλητότητα που άρχισε να αυξάνει τον κίνδυνο στο πλαίσιο των μοντέλων αποτίμησης που ακολουθούν οι τράπεζες. Όπως επίσης και το κύμα υποβαθμίσεων κρατών και τραπεζών από τους οίκους πιστοληπτικής αξιολόγησης, το οποίο απομάκρυνε από την ευρωπαϊκή περιφέρεια όλες εκείνες τις κατηγορίες επενδυτών που οφείλουν να ακολουθούν πολύ σαφείς όρους σχετικά με το ποιας διαβάθμισης τίτλους μπορούν να διακρατούν και να αγοράζουν.
Για πολύ καιρό η αναταραχή παρέμενε περιορισμένη στις αγορές ομολόγων της Ελλάδας, της Πορτογαλίας και της Ιρλανδίας, ενώ της Ιταλίας ήταν στο απυρόβλητο. Σύμφωνα με τα στοιχεία της Τράπεζας Διεθνών Διακανονισμών, μέχρι και το πρώτο εξάμηνο του 2011 οι γαλλικές τράπεζες εξακολουθούσαν να αγοράζουν ιταλικά ομόλογα και στις 30 Ιουνίου 2011 είχαν αυξήσει τις τοποθετήσεις τους σε αυτά σε σχέση με το τέλος του 2010 κατά 9%. 
Ο μεγάλος συναγερμός
Οι κλυδωνισμοί στην ιταλική αγορά ομολόγων άρχισαν τον περασμένο Ιούλιο, όταν οι Ευρωπαίοι ηγέτες που διαπραγματεύονταν το κούρεμα του ελληνικού χρέους επιβεβαίωσαν τους φόβους των επενδυτών ότι οι ομολογιούχοι της Ευρωζώνης θα έπρεπε να αποδεχτούν ζημιές. Σύμφωνα με πηγές της αγοράς εκεί δόθηκε ο μεγάλος συναγερμός για το ευρωπαϊκό χρηματοπιστωτικό σύστημα κι εκεί άρχισαν να ξεπουλιούνται τα ιταλικά κρατικά ομόλογα. Η πρώτη τράπεζα που ξεφόρτωσε μαζικά ιταλικά ομόλογα και αγόρασε, συν τοις άλλοις, ασφάλιση έναντι της στάσης πληρωμών ήταν η γερμανική Deutsche Bank. 
Τo τελευταίο και πιο κρίσιμο ίσως βήμα έγινε τον Οκτώβριο, με την απόφαση της Ευρωπαϊκής Τραπεζικής Αρχής (ΕΒΑ) να στείλει μήνυμα ότι η Ευρώπη μπορεί να διαχειριστεί την κρίση και να επιβάλει στις ασθενείς τράπεζες της να αυξήσουν τα κεφάλαιά τους. Η ΕΒΑ ζήτησε από τις ευρωπαϊκές τράπεζες να αποτιμήσουν τους κρατικούς τίτλους που κατείχαν σε τιμές αγοράς και να καλύψουν τις κεφαλαιακές τρύπες που θα προέκυπταν από τις ζημιές που θα κατέγραφαν ώστε να πιάσουν δείκτη βασικής κεφαλαιακής επάρκειας 9%. Αυτό αποτελούσε – κυριολεκτικά – μια αλλαγή των κανόνων. Από εκεί και πέρα άρχισε η μεγάλη αποεπένδυση, με τις ευρωπαϊκές τράπεζες να πωλούν μαζικά ιταλικά, ισπανικά και άλλα περιφερειακά ομόλογα. Το ξεπούλημα ήταν εν μέρει μια προσπάθεια για τον περιορισμό των κεφαλαίων που θα έπρεπε να έχουν οι τράπεζες έναντι των πιθανών ζημιών που θα μπορούσαν να καταγράψουν από αυτούς τους τίτλους και εν μέρει μια προσπάθεια να μειώσουν τους κινδύνους τους. 
Το ξεπούλημα 
Από τον Ιούνιο μέχρι τον Οκτώβριο 2011 η γαλλική BNP Paribas πούλησε άνω των 8 δις ευρώ ιταλικού χρέους, η βελγική KBC μείωσε το χαρτοφυλάκιο των κρατικών ομολόγων της από την ευρωπαϊκή περιφέρεια κατά το ήμισυ, ενώ ακόμα και μερικές ιταλικές τράπεζες που πάντοτε στήριζαν με αγορές το ιταλικό χρέος, άρχισαν να το ξεπουλάνε. Παράλληλα, σύμφωνα με τα στοιχεία της ΕΒΑ, κάποιες ιταλικές, γερμανικές και ισπανικές τράπεζες μείωσαν κατά το ήμισυ και πλέον τα χαρτοφυλάκια των ομολόγων τους της Γαλλίας, του Βελγίου και του Λουξεμβούργου, ενώ η νούμερο 2 ισπανική τράπεζα Banco Bilbao στράφηκε πλήρως στην αγορά των ισπανικών ομολόγων, πουλώντας το σύνολο του χαρτοφυλακίου των φιλανδικών ομολόγων της
Σήμερα οι τράπεζες, οι ασφαλιστικές εταιρείες και τα συνταξιοδοτικά ταμεία της Βόρειας Ευρώπης έχουν μειώσει δραστικά το δανεισμό τους στις χώρες της ευρωπαϊκής περιφέρειας. Άλλες εξ αυτών στρέφονται κι επενδύουν αποκλειστικά στην πατρίδα τους ή σε ασφαλείς αγορές όπως η Γερμανία. 
Η από-ευρωποίηση της Ευρωζώνης
«Γινόμαστε μάρτυρες μιας από-παγκοσμιοποίησης ή μάλλον μιας από-ευρωποίησης της Ευρωζώνης», σημειώνει ο Άντριου Μπολς της Pimco, επικεφαλής ενός από τα μεγαλύτερα χαρτοφυλάκια κρατικών ομολόγων, στη Wall Street Journal. «Οι επενδυτές επιστρέφουν καθένας στη δική του αγορά. Μπoρεί να έχουν ακόμη ομόλογα αλλά δεν επιδιώκουν τις αγορές τίτλων από όλη την Ευρωζώνη όπως παλιότερα». 
Η έκταση της μεταβολής δηλώνει ότι η Ευρωζώνη δεν πλήττεται από μια βραχυπρόθεσμη κρίση εμπιστοσύνης και μόνο, αλλά ότι μετασχηματίζεται ολόκληρο το ευρωπαϊκό χρηματοπιστωτικό σύστημα, ίσως χωρίς επιστροφή, αφήνοντας ορισμένες χώρες της ευρωπαϊκής περιφέρειας εκτεθειμένες στον κίνδυνο μιας χρηματοπιστωτικής κατάρρευσης. Στη χειρότερη περίπτωση, η πιστωτική συμπίεση θα οδηγήσει σε ένα κύμα κρατικών χρεοστασίων το οποίο ενδέχεται να σαρώσει το ευρωπαϊκό τραπεζικό σύστημα και να οδηγήσει σε βαθιά ύφεση. Και βεβαίως όλα αυτά σημαίνουν ότι κανείς δεν μπορεί να αποκλείει πια την έξοδο μιας ή περισσοτέρων χωρών από το ευρώ αλλά ούτε και την πλήρη διάρρηξη της Ευρωζώνης. 
http://www.banksnews.gr

Νίκος Κοτζιάς: "Κατάσταση και προοπτική των αντιμνημονιακών δυνάμεων"



|

H συντριπτική πλειοψηφία του λαού είναι πεπεισμένη και το...
 
Νίκος Κοτζιάς: Κατάσταση και προοπτική των αντιμνημονιακών δυνάμεων
 έχει μάθει πάνω στο πετσί της, ότι η ακολουθούμενη πολιτική είναι άδικη, ενώ περικλείει πολλούς κινδύνους για το μέλλον κάθε εργαζόμενου και της οικογένειάς του. Κι όμως, η δυναμική του κινήματος ενάντια στην πολιτική παράδοσης της χώρας στις ξένες δυνάμεις, καθώς και της συνεχιζόμενης ανακατανομής πλούτου, δείχνει μια κάμψη, κάποια σημεία κόπωσης. Ο κύριος λόγος, κατά τη γνώμη μου, είναι η αίσθηση ότι αυτή η πολιτική δεν είναι άμεσα ανατρέψιμη. Στη βάση αυτής της ενστικτώδικης εκτίμησης, πολλοί συμπολίτες μας προτάσσουν άλλες ενέργειες, όπως α) να περισυλλέξει ο καθένας τις δυνάμεις του, ώστε να αντέξει τα επερχόμενα, β) να επιδιώξει ατομικές λύσεις στα προβλήματά του, όπως έχει μάθει εδώ και δεκαετίες στην ελληνική κοινωνία της συνενοχής, γ) να περιμένει πότε θα παρουσιαστεί ή έστω θα διαμορφωθεί ένα πειστικό υποκείμενο με το οποίο θα έχει περιθώρια νίκης. Σημαντικό ρόλο σε αυτές τις αμφίσημες διαθέσεις πολλών πολιτών παίζει το γεγονός ότι τα ΜΜΕ αποσιωπούν τις όποιες υπάρχουσες εναλλακτικές λύσεις.
Η ως άνω περιγραφείσα στάση έχει να κάνει με την απογοήτευση που νιώθουν οι εργαζόμενοι πολίτες από τους θεσμούς που πραγματικά ή στα λόγια ακολουθούν αντιμνημονιακή πολιτική. Ο κόσμος που παραδοσιακά ψήφιζε ΝΔ πίστευε, έστω λανθασμένα, ότι το κόμμα του ήταν ενάντια στο Μνημόνιο. Οι πολλαπλές στροφές της ηγεσίας του μπέρδεψε εργαζόμενους που παραδοσιακά ανήκουν στο συντηρητικό χώρο και δεν έχει αυτή τη στιγμή πολιτική έκφραση. Αφενός, δηλαδή, ψάχνεται, αφετέρου έχει σε ένα βαθμό παραλύσει από αυτή την εξέλιξη. Σε αυτή του την παράλειψη αρνητικό ρόλο παίζουν και οι προηγούμενες διασπάσεις της ΝΔ – ΔΗΣΥ και ΛΑΟΣ.
Στο χώρο της Κεντροαριστεράς υπάρχει η πλήρης οργανωτική και πολιτική διάλυση και απαξίωση. Πλην ενός τμήματος μηχανισμών που συνδέονται με την κυβερνητική και κρατική εξουσία, καθώς και με την κομματική γραφειοκρατία, οι περισσότεροι δείχνουν πλέον τη διάθεση αποδέσμευσης από αυτό τον απαξιωμένο χώρο. Εκείνοι που συμμετείχαν μαζί μας στις αντιμνημονιακές μάχες δείχνουν περισσότερο ριζοσπαστισμό, εκείνοι που τώρα απομακρύνονται από τη μήτρα έχουν συχνά τη διάθεση να βρουν χώρο να «παρκάρουν» προσωρινά. Η αποδέσμευση δεν γίνεται με επαρκείς πολιτικούς όρους, διότι και οι δυνάμεις του αριστερού ρεφορμισμού είναι ακόμα διάσπαρτες, τόσο διότι υπάρχουν διάφορα μικρά «εγώ» όσο και διότι, φεύγοντας από το ΠΑΣΟΚ, ανακαλύπτουν «ξαφνικά» κάποια μυστηριώδη «καθαρότητα». Τα ίδια συμβαίνουν και με κινήματα που προέκυψαν από τις πλατείες και τους «Αγανακτισμένους». Δεν μπόρεσαν να οργανώσουν το αυθόρμητό τους. Η μόνη ουσιαστική ελπίδα προέρχεται από την «Ενωτική Κίνηση», που δείχνει να έχει τα πλέον συστηματικά και οργανωμένα στελέχη του αντιμνημονιακού μετώπου, αρκετά σαφή πολιτική ταυτότητα, όπως και πολιτική συμμαχιών και μετώπου στη δράση.
Τέλος, αυτό που ονομάστηκε ως «παραδοσιακή Αριστερά» δείχνει επίσης να δυσκολεύεται να οργανώσει το μέτωπο αυτό. Το μεν ΚΚΕ διακηρύττει –δεν ξέρω κι αν το πιστεύει– ότι κάθε δύναμη πέραν του ιδίου είναι εργαλείο του συστήματος (κυματοθραύστης, δρόμος, οικοδόμημα). Η ΔΗΜΑΡ προσβλέπει περισσότερο στη συνεργασία με το ΠΑΣΟΚ παρά με τις δυνάμεις της Αριστεράς. Ο ΣΥΝ έχει τον καλύτερο και συνεπέστερο αντιμνημονιακό λόγο απ’ όλες τις κοινοβουλευτικές δυνάμεις. Συχνά, όμως, δείχνει να συμφωνεί με εξωκοινοβουλευτικές δυνάμεις, σύμφωνα με τις οποίες οι αντιμνημονιακές δυνάμεις της Κεντροαριστεράς δικαιούνται να είναι τέτοιες μόνο αν κάνουν αυτοκριτική για το γεγονός ότι είναι κεντροαριστερές.
Από την όλη κατάσταση το συμπέρασμα που εξάγεται είναι πως οι αριστερές δυνάμεις και οι δυνάμεις της Κεντροαριστεράς οφείλουν να προσβλέπουν στη δημιουργία ενός μεγάλου μετώπου με τις δυνάμεις των «Αγανακτισμένων» και της Αριστεράς, με σχέσεις ισοτιμίας και αλληλοσεβασμού, αφού πρώτα διασφαλίσουν τη δική τους ανάπτυξη και συνοχή. 

Δημοσιεύτηκε στο περιοδικό "Επίκαιρα" στις 8/12/11
ΑΥΤΟ ΤΟΝ ΚΟΠΡΙΤΗ ΠΟΙΟΣ ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ ΘΑ ΤΟΝ "ΤΣΑΚΙΣΕΙ"

Καταρρέουν και βλέπουν ρόδινα όνειρα…

περιοδικό "ρεσάλτο"


Η ΕΕ, η ευρωζώνη της και τα πολιτικά τους ανδρείκελα στη χώρα μας είναι μια ιστορική υπόθεση ξοφλημένη ανέκκλητα. Η βαθιά και αδιέξοδη κρίση τους καθιστά πιο οξυμένους, αλλά και πιο ορατούς τους σπασμούς της πτώσης τους… 
Στην ΕΕ βαθαίνουν τα ρήγματα από τη φρενήρη οξύτητα των ενδο-ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών. Ο επιμερισμός των απωλειών από την κρίση, το μοίρασμα των αγορών και η κερδοσκοπική λεηλασία και αδηφαγία του τοκογλυφικού κεφαλαίου διαμορφώνουν ένα πλαίσιο ολοκληρωτικής φρίκης: 
α). Από τη μια κλιμακώνεται και γενικεύεται ένας άγριος και εξοντωτικός πόλεμος εναντίον των λαών: Από τους πιο βάρβαρους και δόλιους στην Ιστορία…



β). Από την άλλη βαθαίνουν τα ρήγματα μεταξύ των αρπακτικών τόσο που και αυτές οι «λυκοσυμμαχίες» βρίσκονται προ των πυλών της κατάρρευσής τους:Πόλεμος όλων εναντίον όλων. 

Τα αγωνιώδη ευχολόγια της γενικής διευθύντριας του ΔΝΤ, Κρ. Λαγκάρντ, είναι αποκαλυπτικά: 

«Καμία οικονομία στον κόσμο - ούτε οι χώρες χαμηλού εισοδήματος, ούτε οι αναδυόμενες οικονομίες, ούτε οι χώρες μεσαίου εισοδήματος, ούτε οι μεγάλες οικονομίες - δεν θα μείνει αλώβητη από την κρίση». 

Υπογράμμισε επίσης:
 

«Είναι ακριβώς η περιγραφή αυτού που συνέβη τη δεκαετία του '30 και αυτό που ακολούθησε δεν είναι κάτι στο οποίο προσβλέπουμε»!!! 

Σαφέστατη και ωμή αναφορά ότι ένας γενικευμένος πόλεμος είναι «μοιραίος» («αυτό που ακολούθησε τη δεκαετία του ‘30») εάν όλα τα καπιταλιστικά κράτη δεν εργασθούν από κοινού (ευχολόγιο) για την αντιμετώπιση της «επιδεινούμενης κρίσης χρέους» (τη δομική κρίση τους την περιορίζουν στο επιφαινόμενο: «κρίση χρέους»)!!! 

Αυτά τα ρήγματα στο ενδοϊμπεριαλιστικό κύκλωμα (ευρωπαϊκό και πλανητικό) βαθαίνουν,
 παρά τα ευχολόγια τα οποία θα πληθαίνουν όσο έρχεται πιο κοντά η ώρα της γενικής πτώσης και του γενικευμένου πολεμικού μακελειού: Αυτό διδάσκει η Ιστορία… 

Η Ελλάδα είναι ο πρώτος αδύνατος και σπασμένος κρίκος στην αλυσίδα της κατάρρευσης (ΕΕ, ευρωζώνης), συνεπώς βιώνει άμεσα και πιο βίαια τους κραδασμούς της γενικής κατάρρευσης.
 

Το κυβερνητικό οικοδόμημα εδώ, καθώς και τα κομματικά του ανδρείκελα βρίσκονται σε οικτρό και ολοκληρωτικό αδιέξοδο. Σε πλήρη αμηχανία και πανικό… 

Από τη μια εκτελούν με βάρβαρη αυθάδεια, χωρίς δεύτερη κουβέντα και χωρίς καμιά συστολή, τις ΠΡΟΣΤΑΓΕΣ της ευρω-τοκογλυφικής χούντας και από την άλλη έχουν απωλέσει κάθε δυνατότητα αξιόπιστων διαζευκτικών λύσεων πολιτικής εξαπάτησης και αναπαλαίωσης του κομματικού-κοινοβουλευτικού τοπίου το οποίο και αυτό ισοπεδώνεται ΟΛΟΣΧΕΡΩΣ… 

Αυτό το οικτρό αδιέξοδο των ανδρεικέλων (κάθε κοπής και χρώματος) βγάζει στην επιφάνεια, με ορμή χειμάρρου, τις πνιγηρές αναθυμιάσεις της σήψης τους:Τη βροντερή ανοησία, τα ταχυδακτυλουργικά τρικ, τα επιφωνήματα πανικού, τις πιο ακραίες μορφές της πολιτικής διαστροφής, της χυδαιότητας, του αποπροσανατολισμού και της ΑΠΑΤΗΣ των τρομοκρατικών διλημμάτων… 

Η παρασιτική «αλητεία» των πράσινων ανδρεικέλων είναι πραγματικά εκτός τόπου και χρόνου. Ο ελληνικός λαός εκτελείται άγρια, το σάπιο, πράσινο καράβι βυθίζεται και οι πασόκοι …ασχολούνται με τη διαδοχή!!! 

Εκπλήσσεται κανείς με αυτήν την καταθλιπτική πνευματική και ηθική κενότητα και ηλιθιότητα της παρασιτικής πασοκικής «καμαρίλας». Ολόκληρη η κοινωνία να την φτύνει, με ασυγκράτητη οργή και αηδία, και αυτή να παίζει, ξετσίπωτα, το ανιαρό παιχνίδι της διαδοχής και των εσωκομματικών δολοπλοκιών… 

Φυσικά τέτοιες πολιτικές διαστροφές δεν είναι πρωτόγνωρες στην ιστορία. Κάθε σάπιο καθεστώς που καταρρέει, που βρίσκεται ένα βήμα πριν από το βάραθρο, καταλαμβάνεται από υστερική μωρία και βλέπει ρόδινα όνειρα… 

Οι κλόουν και οι «τσόντες» της καθεστωτικής σαπίλας αποτυπώνουν πιο αισχρά και αρρωστημένα τις διαστροφές της σαπίλας. Να, γιατί ο Καρατζαφέρης και η βατραχοπαρέα του ξεστομίζουν, σε καθημερινή βάση, τις πιο προκλητικές χυδαιότητες και «ηλιθιότητες» της ανηθικότητας (π.χ.: Τι θα έκανες, αν δεν είχες φράγκο και σού ζητούσανε να τούς δώσεις την μάνα σου και την κόρη σου;)… 

Το τριποδικό κυβερνητικό σχήμα, για να είμαστε ακριβείς το πραξικοπηματικό κοινοβουλευτικό παράρτημα της ευρω-χούντας, αρχίζει να αυτό-υπονομεύεται κάτω από τις πιέσεις της χρεοκοπίας που έρχεται, των ρηγμάτων στην ΕΕ και της κομματικής αυτό-συντήρησης. 

Και εδώ σε λίγο θα κυριαρχήσει ο νόμος της Γενικής Πτώσης, της καπιταλιστικής ζούγκλας: Όλοι εναντίον όλων… 

Αυτό που συγκρατεί ακόμα την κυβερνητική τρόικα των ανδρεικέλων (ΠΑΣΟΚ, ΝΔ, ΛΑ.Ο.Σ) είναι ο τρόμος από τις ενδεχόμενες εκλογές. 

Βεβαίως η ΝΔ ζητά εκλογές. Είναι οι γνωστοί λεονταρισμοί του Σαμαρά, οι ίδιοι που πριν από ένα μήνα απέκλειαν κάθε επαφή με τον ΓΑΠ, κάθε συμμετοχή σε κυβέρνηση με το ΠΑΣΟΚ και το ΛΑ.Ο.Σ, κάθε υπογραφή στους εκβιασμούς των ευρω-δικτατόρων… 

Ο Αντώνης Σαμαράς, στο τελευταίο διάστημα, κινείται σαν ανεμοδείκτης. Πάντα όμως στο τέλος ο δείκτης «κολλάει» εκεί που έχουν προστάξει τα μεγάλα αφεντικά… 

Είναι να μην βρέξεις τα παπούτσια σου. Όταν ανοίγεις, με τη συμμετοχή σου, το δρόμο στα κοινοβουλευτικά πραξικοπήματα, τότε γίνεσαι υποχείριο αυτής της λογικής… 



Τις εκλογές δεν τις τρέμουν μόνο οι ευρω-δυνάστες και οι εγχώριοι «νταβάδες», αλλά και τα ίδια τα κομματικά τους ανδρείκελα. 

Ο Σαμαράς, ίσως να τυφλώνεται από τη «γοητεία» της πρωτιάς και να ονειρεύεται πιο πολύ…
 

Και τα τρία αυτά κόμματα της πραξικοπηματικής κυβέρνησης Παπαδήμου θα πάθουν Βατερλό σε ενδεχόμενες εκλογές. Το ΠΑΣΟΚ θα κονιορτοποιηθεί… 

Η ΝΔ θα βγει μεν πρώτη, αλλά καταποντισμένη και αυτή, χωρίς καμία δυνατότητα σχηματισμού κυβέρνησης…
 

Οι «νταβάδες» (διεθνείς και εγχώριοι) τα γνωρίζουν όλα αυτά… 

Γνωρίζουν ακόμα το εξής σημαντικό: Ότι οι εκλογές θα καταγράψουν καταλυτικές και γιγάντιες ΡΟΠΕΣ προς τα ΑΡΙΣΤΕΡΑ. 

Ήδη, τώρα, οι δημοσκοπήσεις δίνουν σε όλο το φάσμα της «αριστεράς» ποσοστά γύρω στο 30%!!! 

Αν, λοιπόν, σήμερα η κυβέρνηση δυσκολεύεται να «δαμάσει» τον λαό με μια «αριστερά» στο 15% η οποία και βάζει πλάτες, μπορεί να αντιληφτεί κανείς το τι θα γίνει αύριο με μια «αριστερά» του 30%… 

Αύριο που θα καταρρέει ολοκληρωτικά το καθεστώς και θα εκτελείται, πιο άγρια ακόμα, η ελληνική κοινωνία και ο λαός της. 

Μια τέτοια, συνεπώς, ΔΥΝΑΜΙΚΗ ΡΟΠΗ του ελληνικού λαού προς τα «αριστερά» κόμματα η οποία ΣΗΜΑΤΟΔΟΤΕΙ μια ΕΚΡΗΚΤΙΚΗ ΣΤΡΟΦΗ της ελληνικής κοινωνίας γενικά προς τα ΑΡΙΣΤΕΡΑ δεν καταλύει απλώς τους υπάρχοντες κοινωνικούς και πολιτικούς συσχετισμούς, αλλά αποτελεί κόλαφο και για τις ηγεσίες αυτής της «αριστεράς». 

Αυτές οι ηγεσίες δεν θα μπορούν πλέον να ελιχτούν, να ξεπουλούν και να εξαπατούν τόσο εύκολα τις λαϊκές μάζες, με τη συμμετοχή τους σε συναινετικά, πραξικοπηματικά, κυβερνητικά σχήματα… 

Μια τέτοια κατάσταση είναι που προκαλεί τον τρόμο στους «νταβάδες» και στα κομματικά τους ανδρείκελα που διαλύονται… 

Ήδη ο Καρατζαφέρης, ο «λαγός»-προβοκάτορας των «νταβάδων», ουρλιάζει υστερικά για την επίτευξη συμφωνίας η οποία θα παρατείνει το βίο της συγκυβέρνησης διότι: 


«Διαφορετικά θα τιναχθεί το σύμπαν στον αέρα, οι δημοσκοπήσεις δίνουν όλη την Αριστερά κοντά στο 40%, επομένως, αν τώρα, μια κυβέρνηση δεν μπορεί να πετύχει με την Αριστερά στο 15% (...) θα πετύχει αύριο το σχήμα (...) θα μπορέσει να κάνει ένα βήμα με συμμετοχή 40% της Αριστεράς; Δε θα ανεβάσουν τους τόνους αυτοί; Δε θα εκτραχυνθούν οι καταστάσεις; Άρα δε θα περάσουν τα μέτρα και μετά δεν παίρνουμε λεφτά»... 

Ο Καρατζαφέρης είναι το «βαποράκι» των «νταβάδων». Πρώτος αυτός προβάρει τα «σενάριά» τους. Και το σενάριο που προβάρει τώρα, όπως και άλλοι «λαγοί» του πασοκικού παρακράτους, είναι ΟΧΙ εκλογές και η συνέχιση του κοινοβουλευτικού πραξικοπήματος… 

Η «αριστερά», βεβαίως κοιμάται τον ύπνο του δικαίου και συνεχίζει να κερδοσκοπεί εκλογικά, αντί να συγκροτήσει ένα Ενιαίο Αγωνιστικό Μέτωπο μέσα στο λαό… 

Αλλά για αυτό το πολύ σοβαρό ζήτημα, ζήτημα ζωής και θανάτου σήμερα, θα επανέλθουμε…

ηθικός κρετινισμός....

πάπα-Ηλίας
  περιοδικό "ρεσάλτο"


 
Ολοένα και πιο επίμονα επιστρέφει, τον τελευταίο καιρό, στα χείλη της συντριπτικής πλειονότητας των Ελλήνων το οδυνηρό και βασανιστικό ερώτημα: 
Γιατί κάποιοι πολιτικοί με περισσή αναίδεια δίνουν, με λόγια και με πράξεις, ρεσιτάλ ηθικού κρετινισμού; Όταν, μάλιστα, κάποιοι,

απ’ αυτούς θεωρούνται και ευφυείς απ’ το κοπάδι των οπαδών τους! 

Είχα γράψει,
 προ μηνός περίπου (26-11-11) σχετικά με την ηθική ηλιθιότητα των πολιτικών, που μας έφεραν στο σημερινό κατάντημα. 

Και κάποιος απ’ τους σχολιαστές (Ιωάννης ελ Ελοχίμ) μου απάντησε ότι δεν πιστεύει ότι οι άνθρωποι αυτοί μπορεί να είναι ηλίθιοι. Αντίθετα μάλιστα! «Είναι προδότες, ξεπουλημένοι, κερδοσκόποι, απατεώνες. Απάνθρωποι και μισάνθρωποι»! 

Με την έννοια ότι οι άνθρωποι αυτοί και οι εντολοδότες τους έκαμαν ότι έκαμαν όχι από λάθος ή αφέλεια. Αλλά σκόπιμα και προσχεδιασμένα. Για να καταστρέψουν την Ελλάδα και τους Έλληνες! 

Και η ανταπάντησή μου ήταν πως αυτοί ακριβώς είναι οι ηθικά ηλίθιοι. 

Ο Χίτλερ, για παράδειγμα, που οδήγησε το κοπάδι του γερμανικού όχλου στη μεγαλύτερη βαρβαρότητα του 20ου αιώνα, δεν ήταν διανοητικά ανάπηρος. Ήταν όμως ηθικό ερείπιο. Με αποτέλεσμα να μεταβάλει την Ευρώπη, αλλά και την ίδια του τη χώρα σε σωρούς ερειπίων. 

Πράγμα, που φαίνεται να επιδιώκουν σήμερα και η Μέρκελ με το Σαρκοζί. Και όλη η υπόλοιπη κουστωδία των υποτακτικών ή πατρώνων τους τοκογλύφων, τραπεζιτών, δοσιλόγων, εφιαλτών,κλπ.… 

Και που βέβαια μπορεί και να το πετύχουν, αν, εκτός απ’ τους ηθικά ηλίθιους «ηγέτες», αποδειχθεί ότι υπάρχουν και ηθικά ηλίθιοι λαοί. 

Αλλά ας έρθουμε στα δικά μας: 

Και ας ιδούμε κάποια χαρακτηριστικά δείγματα ηθικού κρετινισμού: 

Όπως, για παράδειγμα τους απροκάλυπτα μισέλληνες και ανθέλληνες, οι οποίοι διασύρουν την Ελλάδα και τους Έλληνες με τον ένα ή τον άλλο τρόπο. Χαρακτηρίζοντάς τους τεμπέληδες, φασίστες διεφθαρμένους. 

Για να κάμψουν το φρόνημά τους. Και να τους καταστήσουν ευάλωτους στα όρνεα της τοκογλυφίας και της αποικιοκρατίας. Και της δικής τους άκρατα φασιστικής και αμετανόητα διεφθαρμένης πολιτείας!…. 

Ή οι απάνθρωποι εκβιαστές, που, χωρίς ίχνος φιλότιμου και ντροπής, συνδυάζουν την είσπραξη του φόρου των ακινήτων, με το ανηθικότατο μέτρο της διακοπής του ηλεκτρικού ρεύματος απ’ τα νοικοκυριά. Όταν το ηλεκτρικό ρεύμα αποτελεί κοινωνικό αγαθό αναπαλλοτρίωτο για τον οποιονδήποτε πολίτη. 

Ή ακόμη, τέλος-αν υπάρχει τέλος στη, χωρίς τέλος, ακατάσχετη αυτή αθλιότητα- τα άρρητα ρήματα, που κάποιος κομματάρχης ξεστόμισε σε τηλεοπτική εκπομπή. Για να δικαιολογήσει τα αδικαιολόγητα, σχετικά με την ληστρική επιδρομή σε βάρος της 
Ελλάδας και των Ελλήνων. Θέτοντας στον παρουσιαστή της τηλεόρασης το, γνωστό πια, «περισπούδαστο», ερώτημα: 

Τι θα έκανες, αν δεν είχες φράγκο και σού ζητούσανε να τούς δώσεις την μάνα σου και την κόρη σου; 

Ποια σχέση μπορεί να έχει το βλακωδέστατο και γελοιωδέστατο αυτό ερώτημα με την εθνική και τη θρησκευτική συνείδηση του ελληνικού λαού; Και ποια θέση μπορεί να έχει στο στόμα ενός κομματάρχη, που υποτίθεται ότι είναι υπέρμαχος των εθνικών και θρησκευτικών ιδεωδών!… 

Θα τολμούσε να υποβάλει ένα τέτοιο ερώτημα στους ήρωες της πατρίδας ή τους μάρτυρες της θρησκείας! Στις Σουλιώτισσες, που χόρεψαν το χορό του Ζαλόγγου. Ή στους Μεσολογγίτες, που έφαγαν γάτες και ποντίκια, για να μην υποκύψουν στην κτηνωδία των Τουρκοαιγυπτίων… 

Ας ελπίσουμε ότι η συντριπτική πλειονότητα του λαού θα δώσει, στον κατάλληλο χρόνο, στους κυρίους αυτούς την κατάλληλη απάντηση! 

Για όλα τα βλακώδη και καταστροφικά, που λένε και διαπράττουν σε βάρος του… 
Στο όνομα, πάντοτε, του αχαλίνωτου και ολέθριου ηθικού τους κρετινισμού!…

ΤΡΊΤΗ, 20 ΔΕΚΕΜΒΡΊΟΥ 2011

Η δωσίλογη αυθάδεια των ανδρεικέλων: Το πιο μεγάλο μαρτύριο…

Περιοδικό "ρεσάλτο"


Δεν υπάρχει μεγαλύτερο μαρτύριο από το να σου θρυμματίζουν καθημερινά τον εγκέφαλο… 
Βιώνουμε ένα καθεστώς ακραίων διαστροφικών νοσημάτων: Τις ψυχώσεις της ανοησίας, της αυθάδειας και της χυδαιότητας. 
Μέσα σε αυτήν την «αγορά» της φρενοβλαβούς βλακείας και χυδαιότητας, αποκτούν τη μεγαλύτερη «ανταλλακτική αξία» οι πιο άθλιοι, οι πιο κυνικοί και οι πιο ηλίθιοι… 
Αυτός είναι ο λόγος που οι «κοτρόνες» και οι μεγαλομανείς ανοησίες του Καρατζαφέρη γίνονται «ελκυστικό» προϊόν στην «αγορά»

της καθεστωτικής χυδαιότητας και του τηλεοπτικού θεάματος: Οι μήτρες παραγωγής και κατανάλωσης της βλακείας και κάθε πολιτικής διαστροφής… 

Σε άλλες εποχές αυτός ο πολιτικός παλιάτσος δεν θα έβρισκε τρύπα να «τρυπώσει» για να σωθεί από τα κλούβια αυγά, τα γιαούρτια και τις σάπιες ντομάτες. 

Οι παλιότεροι θα θυμούνται τον Γαρουφαλιά, το βασιλικό αυτό ανδρείκελο που έφτιαξε κόμμα μετά την πτώση της χούντας και ξεστόμιζε παρόμοιες ανοησίες με αυτές του Καρατζαφέρη, αλλά πιο «σεμνές» και σε ελάχιστη ποσότητα… 

Όλη η Ελλάδα γέλαγε και τα αυγά πήγαν σύννεφο… 

Σήμερα, ο Καρατζαφέρης είναι οικότροφος των καναλιών, περιφέροντας τις εντολές των «νταβάδων». Γι αυτό και τυγχάνει «υψηλής προστασίας». 

Το χειρότερο: Τον «κυκλοφορούν» στην «αγορά» των «χρησμών», των πολιτικών διαστροφών και της χυδαιότητας σαν «παραγωγό» και «καταθέτει» ιδεών και απόψεων, «σοφών» απόψεων… 

Ο πιο άθλιος και γραφικός «πουλιέται» σαν «αξιόπιστος» και «σοβαρός»… 

Αυτή η μεταχείριση από τα ΜΜΕ και τις έμμισθες δημοσιογραφικές μαϊμούδες των «νταβάδων» (κυρίως τις «σοβαρές» μαϊμούδες) τον έχουν τρελάνει παντελώς το φτωχό «ξεσκονίστρα» των «νταβάδων».. 

Δεν χρειάζεται και πολύ ένας «μπράβος» να καταληφτεί από ονειρώξεις και να απογειωθεί: Από δεκανέας να πιστέψει ότι έγινε Μέγας Ναπολέων, από πολιτικό και πνευματικό «σκύβαλο» να πιστέψει ότι έγινε «θεωρητικός» και παραγωγός πολιτικών ιδεών, μαγαλομανής «καταθέτης» απόψεων. Πόσες φορές, με νοσηρό ναρκισσισμό, δεν είπε: «Εγώ ήρθα να σας καταθέσω ιδέες και απόψεις»!!!!! 

Τελευταίως, οι διεστραμμένες και δωσίλογες ψυχώσεις του Καρατζαφέρη είναι εκτός ορίων. Έχει μπει στην κυβέρνηση και ένιωσε «μεγάλος». Εντείνει, λοιπόν, τις προσπάθειες για κάτι ανώτερο… 

Επιχειρεί εναγωνίως να πείσει τα αφεντικά του για μια θέση μεγαλύτερη, μια ανταμοιβή για τις υπηρεσίες του… 

Έφτασε στο σημείο ο κλόουν της αθλιότητας και χυδαιότητας να υπαινιχτεί, χωρίς τσίπα, να εκπορνεύσουμε τη μάνα μας και τα παιδιά μας για να σωθούμε: 

«Τι θα έκανες, αν δεν είχες φράγκο και σού ζητούσανε να τούς δώσεις την μάνα σου και την κόρη σου;»!!!! 

Χρειάζεται ηλιθιότητα και προστυχιά ολότελα ασυνήθιστη για να ξεστομίζεις τέτοια λόγια. Και ο πλέον «χαλασμένος» άνθρωπος διατηρεί κάποιες συστολές και ηθικούς φραγμούς. Ο Καρατζαφέρης ΟΧΙ… 

Τώρα το «βαποράκι» των «νταβάδων» έδωσε το νέο του χρησμό-πρόταση: Ανασχηματισμό της κατοχικής συγκεβέρνησης!!! 

Το σκανδαλώδες είναι άλλο: Τόνισε με στόμφο ότι «εντός των επόμενων δύο μηνών θα γίνει... αντιπρόεδρος»!!! 

Αυτά ακούμε και θρυμματίζεται ο εγκέφαλός μας…
 

Και το μαρτύριο γίνεται βασανιστικό και αβάσταχτο από το γεγονός ότι ακόμα όλα αυτά τα αυθάδη ανδρείκελα δεν τα έχουμε πάρει με τις πέτρες… 

Και τα αφήνουμε να βλέπουν ροζ όνειρα την ώρα που καταρρέουν…
 

Θα τους αφήσουμε αυτούς του ψυχωτικούς της εξουσιαστικής αυθάδειας, του δωσιλογισμού και της ηλιθιότητας να μας στείλουν στο ψυχιατρείο; 


 Διαβάστε και ΕΔΩ: 
http://www.resaltomag.gr/forum/viewtopic.php?