Αλέξη Τσίπρα, ποτέ δεν είναι αργά

Αλέξη Τσίπρα, ποτέ δεν είναι αργά

Ο Αλέξης Τσίπρας επισκέφτηκε πρόσφατα τέσσερις χώρες: την Βραζιλία, την Αργεντινή, την Γερμανία και τις Ηνωμένες Πολιτείες. Υποθέτω πως αυτά τα ταξίδια θα ήταν χρήσιμα αλλά ο Αλέξης Τσίπρας δεν επισκέφτηκε την μια και μοναδική χώρα που έπρεπε οπωσδήποτε να επισκεφτεί.

Η χώρα που έπρεπε να επισκεφτεί οπωσδήποτε ο Αλέξης Τσίπρας είναι η Ισλανδία.

Η Ισλανδία χρεοκόπησε περίπου την ίδια εποχή με την Ελλάδα αλλά επέλεξε έναν διαφορετικό τρόπο για να αντιμετωπίσει τα προβλήματά της· επέλεξε να σώσει την κοινωνία και όχι τις τράπεζες, και σήμερα έχει αφήσει πίσω της το ΔΝΤ και ατενίζει το μέλλον με αισιοδοξία.

Ο Αλέξης Τσίπρας υποστηρίζει –άλλοτε πιο έντονα, άλλοτε πιο χαλαρά- πως, αν γίνει πρωθυπουργός, θα ακυρώσει το Μνημόνιο, αφού θεωρεί την ακύρωση του Μνημονίου προϋπόθεση για την έξοδο της Ελλάδας από την κρίση.

Αν ο Αλέξης Τσίπρας είχε επισκεφτεί την Ισλανδία, θα ήταν πιο πειστικός για τις προθέσεις του.

Θα έστελνε ξεκάθαρα το μήνυμα τόσο στο εσωτερικό όσο και στο εξωτερικό.

Ο Αλέξης Τσίπρας χρησιμοποιεί πολύ το τελευταίο διάστημα τις λέξεις «ρεαλισμός», «ρεαλιστής» και «ρεαλιστικά». Οι πολίτες που αγνοούν τι συνέβη στην Ισλανδία νομίζουν πως ρεαλισμός είναι το Μνημόνιο και το να γίνει ο ΣΥΡΙΖΑ πιο συντηρητικός. Όχι, ρεαλισμός είναι ο τρόπος που αντιμετώπισε η Ισλανδία την χρεοκοπία. Αφού η Ισλανδία το έκανε, είναι ρεαλιστικό.

Αντί οι βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ να βολοδέρνουν στα ιδιωτικά τηλεοπτικά κανάλια και να κωλοτρίβονται με τα παπαγαλάκια του Μπόμπολα για να τους αποδείξουν πως δεν είναι τρομοκράτες αλλά ανώδυνοι αριστεροί –παίζοντας ουσιαστικά το επικοινωνιακό παιχνίδι των ακροδεξιών συμβούλων του Αντώνη Σαμαρά-, θα ήταν προτιμότερο να κάνουν σημαία τους το παράδειγμα της Ισλανδίας, να το μεταφέρουν στο κέντρο του πολιτικού και κοινωνικού διαλόγου, και να οδηγήσουν αυτοί τις εξελίξεις στην πολιτική ατζέντα.

Αν το ερώτημα στον Αλέξη Τσίπρα είναι «τι θα κάνετε εσείς αν γίνετε κυβέρνηση;» η απάντηση δεν μπορεί παρά να είναι «θα κάνουμε ό,τι έκανε η Ισλανδία». Άλλος τρόπος –πέρα από το Μνημόνιο- δεν υπάρχει.

Είναι πολλοί αυτοί –ανάμεσά τους κι εγώ- που αναρωτιούνται αν ο ΣΥΡΙΖΑ είναι μια δύναμη ανατροπής ή το «αριστερό» χαρτί του συστήματος.

Όσο υπάρχει αυτή η αμφιβολία, ο ΣΥΡΙΖΑ δεν θα καταφέρει να συγκινήσει πραγματικά τους πολίτες και να δημιουργήσει ένα κίνημα ανατροπής.

Πριν το ΠΑΣΟΚ έρθει στην εξουσία το 1981, ένιωθες την αλλαγή γύρω σου, στους δρόμους, στα καφενεία, στους χώρους εργασίας, παντού. Σήμερα –αν και η κοινωνία δοκιμάζεται και θα έπρεπε να είναι στα κάγκελα- δεν νιώθεις τίποτα. Μόνο ένα μούδιασμα. Και ο ΣΥΡΙΖΑ μοιάζει με μια λύση ανάγκης.

Ένα ταξίδι του Αλέξη Τσίπρα στην Ισλανδία θα έπειθε για την ειλικρίνεια των προθέσεών του, για την αποφασιστικότητά του και τον ρεαλισμό των απόψεών του, και θα έπειθε μεγάλο μέρος της κοινωνίας πως πραγματικά υπάρχει ένας άλλος δρόμος. Ένας δρόμος δημοκρατίας, δικαιοσύνης και αξιοπρέπειας.

Θα έπειθε πως, αφού το έκαναν οι Ισλανδοί, μπορούν να το κάνουν και οι Έλληνες.

Αλέξη, ποτέ δεν είναι αργά. Η Ισλανδία σε περιμένει.

(Κι επειδή πολλοί αναρωτιούνται τι είναι αριστερό σήμερα, αριστερό είναι αυτό που έκανε η κοινωνία της Ισλανδίας. Τόσο απλό, και χωρίς φωνές, υστερίες και εθνικιστικές κορώνες. Οι Έλληνες προτίμησαν να ψηφίσουν τους ναζιστές.)

Πιτσιρίκος


Πηγή: Αλέξη Τσίπρα, ποτέ δεν είναι αργά - RAMNOUSIA 

ΚΑΖΑΚΗΣ : Το διεθνές στίγμα της Ελλάδας ως κράτους παρία…


Τι θα λέγατε αν σας έλεγα ότι η Ελλάδα ψήφισε αποχή από το ψήφισμα της πρόσφατης Γενικής Συνέλευσης του ΟΗΕ για την καταδίκη του ναζισμού; Κι όμως είναι αλήθεια. Όσοι από εσάς έχετε συνειδητοποιήσει σε τι κατάσταση έχει περιέλθει η Ελλάδα, η πληροφορία αυτή δεν 
πρέπει να σας κάνει εντύπωση. Η Ελλάδα σήμερα έχει μετατραπεί από την ευρωένωση και την τρόικα σ’ ένα απόλυτα ολοκληρωτικό κράτος που χρησιμοποιείται από τις «δάνειες δυνάμεις» του κ. Παπανδρέου για να εξοντωθεί μαζικά ο ελληνικός λαός.


Ο σύγχρονος φασισμός καθεστωτική πρακτική και ιδεολογία στην Ελλάδα

Ο φασισμός, δηλαδή η ανοιχτή υποδούλωση και εξόντωση ενός λαού προς όφελος των πιο παρασιτικών και αντιδραστικών δυνάμεων της κυρίαρχης οικονομίας και πολιτικής, αποτελεί πια την επίσημη καθεστωτική ιδεολογία στην Ελλάδα. Τα κρεματόρια, οι φυλακές και τα βασανιστήρια δεν έχουν κάνει ακόμη την εμφάνισή τους γιατί, αφενός, το καθεστώς δεν νιώθει ότι απειλείται συθέμελα. Κι αφετέρου γιατί κάνει κι έτσι, με οικονομικά κυρίως μέσα, μια χαρά την δουλειά του εξοντώνοντας μαζικά τα λαϊκά στρώματα.
Στη διεθνή σκηνή η Ελλάδα έχει μετατραπεί πια ολοκληρωτικά σε κράτος παρία της διεθνούς κοινότητας, ένα κράτος βιτρίνα για τις πιο αντιδραστικές δυνάμεις σε παγκόσμιο επίπεδο. Όλοι γνωρίζουν πια ότι η Ελλάδα και οι επίσημες αντιπροσωπείες της είναι υποχείρια των πιο σκοτεινών κέντρων της παγκόσμιας οικονομίας και πολιτικής. Η παρουσία της επίσημης Ελλάδας σε φόρα όπως η Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ, η οποία αποτελεί έναν προνομιακό χώρο όπου ζυμώνονται ευρείες συμμαχίες ανάμεσα σε κράτη, είναι ουσιαστικά ανύπαρκτη και η στάση της καθορίζεται από πολλούς άλλους παράγοντες εκτός από το εθνικό συμφέρον. Ακόμη και με την πιο στενή του έννοια.
Δεν ήταν πάντα έτσι. Η Ελλάδα είχε ξαφνιάσει πολλές φορές στο παρελθόν υιοθετώντας αποφάσεις στα πλαίσια του ΟΗΕ που καθόλου δεν συμφωνούσαν με τις θέσεις των μεγάλων δυνάμεων που την ήθελαν προτεκτοράτο τους. Υπήρξαν πολλές περιπτώσεις όπου η επίσημη θέση της Ελλάδας στα πλαίσια του ΟΗΕ ξάφνιαζε ευχάριστα και τέλος πάντων απείχε σημαντικά από τον τρόπο που πολιτευόταν στο εσωτερικό της. Όχι πια. Είναι τέτοια η ευθυγράμμιση με τον σκοταδισμό σε παγκόσμιο επίπεδο, που μας κάνει να πιστεύουμε ότι η θέση και η παρουσία της Ελλάδας στα διεθνή φόρα έχει πλήρως ιδιωτικοποιηθεί. Δηλαδή έχει βγει στο σφυρί και η ελληνική αντιπροσωπεία υιοθετεί θέσεις ανάλογα με το ποιος έδωσε τα περισσότερα για να εξαγοράσει την ψήφο της. Ο ξεπεσμός και το ξεφτίλισμα μέσα στα πλαίσια της επίσημης διεθνούς κοινότητας έχει κατρακυλήσει για την Ελλάδα στο χαμηλότερο σκαλοπάτι.

Ψήφισμα κατά του ναζισμού

Ας δούμε επιγραμματικά τι συνέβη στην τελευταία 67η τακτική σύνοδο της Γενικής Συνέλευσης του ΟΗΕ (Σεπτέμβριος-Δεκέμβριος 2012). Στις 20 Δεκεμβρίου 2012 η Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ ενέκρινε το ψήφισμα 67/154 σχετικά με το «απαράδεκτο της εξύμνησης του ναζισμού». Ο πλήρης τίτλος του ψηφίσματος είναι ο εξής: «Εξύμνηση του ναζισμού: Απαράδεκτες ορισμένες πρακτικών που συμβάλλουν στην τροφοδότηση των σύγχρονων μορφών ρατσισμού, των φυλετικών διακρίσεων, της ξενοφοβίας και της σχετιζόμενης μισαλλοδοξίας.» Το ψήφισμα υποστηρίχθηκε από τη Ρωσική Ομοσπονδία και 35 άλλες χώρες, όπως το Ιράν, τη Συρία, το Ισραήλ η Λαοκρατική Δημοκρατία της Κορέας, το Πακιστάν και την Κούβα.
Το ψήφισμα εισήχθη με αφορμή προσπάθειες σε διάφορες χώρες, όπως της Βαλτικής (Εσθονία, Λετονία, κ.ά.) να παρουσιαστεί ο ναζισμός ως μια φυσιολογική ιδεολογία πατριωτών, εθνικιστών, που μόνο οι ακραίες εκδηλώσεις της ήταν που οδήγησαν σε θηριωδίες. Το ψήφισμα:
«Εκφράζει τη βαθιά του ανησυχία για την εξύμνηση του ναζιστικού κινήματος και πρώην μελών της οργάνωσης Waffen SS, μεταξύ άλλων με την ανέγερση μνημείων και εορτών και οργανώνοντας δημόσιες διαδηλώσεις στο όνομα της εξύμνησης του ναζιστικού παρελθόντος, του ναζιστικού κινήματος και του νεοναζισμού, όπως καθώς και με το να δηλώνουν, ή προσπαθούν να δηλώσουν τα μέλη και όσους πολέμησαν εναντίον του αντιχιτλερικού συνασπισμού και συνεργάστηκαν με τους Ναζί ως συμμετέχοντες σε εθνικά απελευθερωτικά κινήματα… Εκφράζει την ανησυχία του για τις επαναλαμβανόμενες προσπάθειες να βεβηλώσουν ή να κατεδαφίσουν μνημεία που αναγέρθηκαν στη μνήμη εκείνων που πολέμησαν ενάντια στο ναζισμό κατά τη διάρκεια του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου, καθώς και για παράνομη εκταφή ή μεταφορά των σωρών των εν λόγω προσώπων, και στο πλαίσιο αυτό καλεί τα κράτη να συμμορφωθούν πλήρως με σχετικές υποχρεώσεις τους, μεταξύ άλλων, σύμφωνα με το άρθρο 34 του Πρόσθετου Πρωτοκόλλου 1 στις Συμβάσεις της Γενεύης του 1949… Εκφράζει τη βαθιά ανησυχία του για τις προσπάθειες της εμπορικής διαφήμισης που αποσκοπούν στην αξιοποίηση των δεινών των θυμάτων των εγκλημάτων πολέμου και των εγκλημάτων κατά της ανθρωπότητας που διαπράχθηκαν κατά τη διάρκεια του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου από το ναζιστικό καθεστώς.»

Η αναβίωση του ναζισμού στην Ευρώπη

Το ψήφισμα καταψηφίστηκε ανοιχτά από τρεις χώρες, τον Καναδά, την Δημοκρατία του Παλάου και τις ΗΠΑ. Αποχή ψήφισε η Ελλάδα μαζί με όλες σχεδόν τις χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης, συμπεριλαμβανομένων και των χωρών που εναντίον τους στόχευε το ψήφισμα όπως Εσθονία, Λετονία, Λιθουανία, Φιλανδία, Πολωνία, Ουγγαρία, Γερμανία, Κροατία, Βοσνία-Ερζεγοβίνη, Σκόπια, Μαυροβούνιο, κοκ. Συνολικά 54 χώρες. Όσες δηλαδή έχει στιγματιστεί η ιστορία της κυρίαρχης πολιτικής τους από την συνεργασία με τους ναζί. Είναι οι ίδιες χώρες που επιχειρούν σήμερα να αποκαταστήσουν στην εσωτερική πολιτική τους σκηνή τους συνεργάτες αποβράσματα του ναζισμού στην χειρότερη περίπτωση ως ξεστρατισμένους «πατριώτες», προκειμένου να συκοφαντήσουν και να ξεγράψουν παντελώς αυτούς που αληθινά πολέμησαν εναντίον των ναζί στις τάξεις των παρτιζάνων, αλλά ο πατριωτισμός τους ήταν τόσο αυθεντικός που δεν σήκωνε διαχωριστικές γραμμές ιδεολογίας. Για τον σκοπό αυτό γκρέμισαν ή βεβήλωσαν μνημεία της εθνικής αντίστασης προκειμένου να ανεγείρουν μνημεία σε παραπλανημένους δήθεν «πατριώτες» που συνεργάστηκαν με τους ναζί λόγω απολύτως δικαιολογημένου αντικομουνισμού. Κι έτσι οι μαζικές σφαγές αμάχων, οι αμέτρητες θηριωδίες που διέπραξαν αυτοί οι «πατριώτες» μαζί με τους ναζί σβήστηκαν από την επίσημη ιστορία, ή απλά αποδόθηκαν στο κίνημα αντίστασης μόνο και μόνο γιατί σ’ αυτό πρωτοστατούσαν οι κομμουνιστές.
Να γιατί αρνήθηκε να ψηφίσει υπέρ η Ευρωπαϊκή Ένωση και τα προτεκτοράτα της. Πώς θα μπορούσε; Κάνει τα αδύνατα, δυνατά να σβηστεί από την ιστορική μνήμη των λαών η εποποιία της εθνικής αντίστασης εναντίον του ναζισμού. Να ξεχαστεί ότι οι λαοί ξεσηκώθηκαν στην κατεχόμενη Ευρώπη για την κερδίσουν την ελευθερία τους και την εθνική ανεξαρτησία τους εναντίον της Ενωμένης Ευρώπης που επιχειρούσε να οικοδομήσει ο ναζισμός. Είναι πολύ επικίνδυνο σήμερα να θυμίζεις στους λαούς τους αγώνες τους για εθνική αυτοδιάθεση σε μια εποχή όπου οικοδομείται στην Ευρώπη ένα νέο Ευρωπαϊκό Ράιχ, μια ευρωπαϊκή ομοσπονδία ναζιστικής έμπνευσης.
Υπέρ του ψηφίσματος τάχθηκαν 129 χώρες. Από τις βαλκανικές χώρες μόνο η Σερβία είχε το ανάστημα να ψηφίσει υπέρ του ψηφίσματος, μαζί με την Τουρκία. Για να δείτε σε τι σφηκοφωλιά ανερχόμενου νεοναζισμού έχουν καταντήσει τα Βαλκάνια οι Ευρωπαίοι και οι ΗΠΑ. Το Ισραήλ θέλησε να διαφοροποιηθεί, αλλά ο αντίκτυπος θα ήταν τεράστιος στο εσωτερικό του κι έτσι αποφάσισε να ψηφίσει υπέρ. Για να το ψηφίσει απαίτησε από την Ρωσία που φέρεται να προώθησε το ψήφισμα, να αφαιρεθεί κάθε υπόνοια συνεργασίας των σιωνιστών με τους ναζί – όπως συνέβη στην πραγματικότητα – και να περιοριστεί μόνο στους συνεργάτες της κατεχόμενης από τους ναζί Ευρώπης. Η Ρωσία το δέχτηκε και έτσι μπόρεσε να ψηφίσει υπέρ και το Ισραήλ.

Ψήφισμα κατά της χρησιμοποίησης μισθοφόρων

Όμως, δεν σταματά εδώ η ξεφτίλα της επίσημης Ελλάδας. Τι νομίζετε ότι θα έπρεπε να ψηφίσει η Ελλάδα αν η Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ συζητούσε ψήφισμα για την καταγγελία της χρήσης μισθοφόρων; Όντως στη Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ προωθήθηκε ψήφισμα με τίτλο: «Χρήση των μισθοφόρων ως μέσο παραβίασης των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και εμπόδιο στην άσκηση του δικαιώματος των λαών στην αυτοδιάθεση.» Στο ψήφισμα καταδικαζόταν η χρήση μισθοφόρων είτε από ξένες δυνάμεις, είτε από ντόπιες κυβερνήσεις για την καταστολή πληθυσμών, για την διεξαγωγή εμφυλίων ή επεμβάσεων, αλλά και για την επιβολή καθεστώτος κατοχής.
Από πλευράς της, η Γενική Συνέλευση κάλεσε τα κράτη να επιδείξουν τη μέγιστη δυνατή επαγρύπνηση κατά της απειλής που θέτουν οι μισθοφόροι και να λάβουν αποφασιστικά νομοθετικά μέτρα για να διασφαλίσουν ότι οι περιοχές τους - και τα εδάφη που βρίσκονται υπό τον έλεγχό τους - δεν χρησιμοποιήθηκαν, ούτε χρησιμοποιούνται, ή θα χρησιμοποιηθούν στο μέλλον για την πρόσληψη, τη συγκρότηση, τη χρηματοδότηση, την εκπαίδευση, την προστασία, ή την διέλευση των μισθοφόρων. Επίσης, καταδίκασε πρόσφατες δράσεις μισθοφορικών δυνάμεων στις αναπτυσσόμενες χώρες. Το συγκεκριμένο ψήφισμα είναι κόλαφος για την αναπτυσσόμενη βιομηχανία μισθοφόρων που σε πολλές χώρες αντικαθιστούν τα επίσημα σώματα έννομης τάξης, αλλά και τις εθνικές ένοπλες δυνάμεις.
Το ψήφισμα αυτό πέρασε από την ολομέλεια της Γενικής Συνέλευσης του ΟΗΕ με 128 χώρες να ψηφίζουν υπέρ, 54 να ψηφίζουν κατά και 7 αποχές. Τι ψήφισε η Ελλάδα; Μα φυσικά κατά! Εδώ ετοιμάζεται με έξωθεν εντολή να αντικαταστήσει σε μεγάλο βαθμό τις δυνάμεις καταστολής και τις ένοπλες δυνάμεις της χώρας με μισθοφόρους που θα στρατολογούνται και θα εκπαιδεύονται από ιδιωτικές εταιρείες της αλλοδαπής και εσείς θέλετε να υπερψηφίσει ένα τέτοιο ψήφισμα;
Στα κατά αυτού του ψηφίσματος συμπεριλαμβάνονται οι χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης μαζί με τα προτεκτοράτα της στα Βαλκάνια και αλλού. Όπως επίσης και η Βρετανία με τις ΗΠΑ. Στη συγκεκριμένη περίπτωση ακόμη και η Σερβία μαζί με την Τουρκία ψήφισαν κατά. Όπως φυσικά και το Ισραήλ. Δεν είναι δύσκολο να καταλάβει κανείς τις προθέσεις των μεγάλων δυνάμεων, της ΕΕ και των ΗΠΑ σχετικά με την χρήση των μισθοφόρων στο άμεσο μέλλον εναντίον λαών και κρατών.

Ψήφισμα για την παγκοσμιοποίηση.

Σ’ ένα άλλο ψήφισμα που φάνηκε για μια ακόμη φορά η ταύτιση της Ελλάδας με τα πιο αντιδραστικά συμφέροντα των αγορών, ήταν εκείνο που αφορούσε την παγκοσμιοποίηση. Με αυτό το κείμενο, η Γενική Συνέλευση τόνισε την ανάγκη να εφαρμοστεί πλήρως η παγκόσμια συνεργασία για την ανάπτυξη και την ενίσχυση της δυναμικής που δημιουργήθηκε από την Παγκόσμια Διάσκεψη Κορυφής του 2005 για την προώθηση μιας δίκαιης παγκοσμιοποίησης και την ανάπτυξη των παραγωγικών τομέων ειδικά στις αναπτυσσόμενες χώρες. Είναι υπογράμμισε επείγουσα ανάγκη για τη δημιουργία ενός δίκαιου, διαφανούς και δημοκρατικού διεθνούς συστήματος για την ενίσχυση της συμμετοχής των αναπτυσσόμενων χωρών στη διεθνή οικονομική λήψη αποφάσεων και τον καθορισμό των κανόνων.
Το ψήφισμα αυτό είναι τόσο γενικόλογο που θα θεωρούσε κανείς ότι δεν θα αποτελούσε πρόβλημα για τους επιβήτορες της παγκόσμιας οικονομίας. Κι όμως κάνετε λάθος. Στις σημερινές συνθήκες ακόμη και τόσο γενικόλογα ψηφίσματα που διεκδικούν δικαιοσύνη στον τρόπο που η λεγόμενη παγκοσμιοποίηση αναπτύσσεται, δεν είναι αποδεχτά. Επομένως η γνωστή ομάδα των 54 χωρών με τις χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης, τις ΗΠΑ, την Βρετανία, το Ισραήλ και τα προτεκτοράτα τους καταψήφισαν το συγκεκριμένο ψήφισμα. Μαζί φυσικά και η Ελλάδα. Πώς είναι δυνατόν να διεκδικεί δικαιοσύνη από τις παγκόσμιες αγορές; Η Ελλάδα έχει μετατραπεί σε Ελντοράντο για τα πιο αρπακτικά συμφέροντα των αγορών παγκόσμια και σέβεται μέχρι τέλους τον ρόλο της. Τι σημασία έχει αν οδηγείται η χώρα και ο λαός της σε αφανισμό. Αυτά θα κοιτάμε τώρα;
Υπέρ ψήφισαν 133 χώρες με τοποθετήσεις που διεκδικούσαν ισότιμες εμπορικές σχέσεις, δίκαιη κατανομή των ωφελημάτων στην παγκόσμια οικονομία, ελευθερία συναλλαγών σε διακρατική βάση και πολλά άλλα καθόλου αρεστά στα μεγάλα αρπακτικά των αγορών. Έχει σημασία να τονίσουμε ότι 133 χώρες – που μεταξύ τους συγκεντρώνουν πάνω από τα 2/3 του πληθυσμού και πάνω από το 60% των φυσικών πόρων του πλανήτη δηλώνουν διατεθειμένες να οικοδομήσουν διεθνείς οικονομικές σχέσεις μακριά από τους περιορισμούς, τους καταναγκασμούς και τις μονοπωλιακές καταστάσεις που επιβάλουν τα ευαγή ιδρύματα των αγορών όπως το ΔΝΤ, Παγκόσμια Τράπεζα, ΠΟΕ, ΕΕ, κοκ..
Αυτό δεν σημαίνει ότι αυτές οι χώρες στην πλειοψηφία τους δεν συμμετέχουν σ’ αυτά, αλλά δηλώνουν έτοιμες να οικοδομήσουν σχέσεις και έξω από τους κανόνες που επιβάλουν προς όφελος των μεγάλων. Φαντάζεστε τι θα μπορούσε να κάνει μια Ελλάδα που θα ήταν ελεύθερη να επιδιώξει τα δικά της εθνικά συμφέροντα μέσα από συνεργασίες με άλλα κράτη και χώρες σε αμοιβαία επωφελή βάση χωρίς τους καταναγκασμούς του ευρώ και της ΕΕ; Το λέμε αυτό για να επισημάνουμε το αυτονόητο.
Δεν υπάρχει μια μονοσήμαντη κατάσταση στην παγκόσμια οικονομία η οποία ελέγχεται με απόλυτο τρόπο από τις αγορές, τα ευαγή τους ιδρύματα και τους μεγάλους. Οπότε όποιος φύγει από το μαντρί θα τον φάει ο λύκος. Αντίθετα, η κρίση, η αστάθεια και η οργανική αδυναμία των αγορών να ανταποκριθούν ακόμη και στις πιο στοιχειώδεις ανάγκες των περισσότερων οικονομιών του πλανήτη, έχουν πυροδοτήσει έντονες φυγόκεντρες τάσεις με την πλειοψηφία των χωρών να αναζητούν εναλλακτικές σχέσεις στην παγκόσμια οικονομία και πολιτική. Αυτό που ισχύει σήμερα και μάλιστα με απόλυτο τρόπο, είναι ότι όποιος μένει μέσα στο μαντρί είναι σίγουρο ότι θα τον φάει ο λύκος.

Ψήφισμα ενάντια σε μονομερή μέτρα καταναγκασμού

Η Γενική Συνέλευση ενέκρινε επίσης το σχέδιο ψηφίσματος IX για τα ανθρώπινα δικαιώματα και μονομερή μέτρα καταναγκασμού με ονομαστική ψηφοφορία από 128 υπέρ, 54 κατά, 4 αποχές (Τσαντ, την Παραγουάη, το Τόγκο, το Νότιο Σουδάν). Με τον τρόπο αυτό, τόνισε ότι η υιοθέτηση μονομερών αναγκαστικών μέτρων και νομοθεσίας είναι αντίθετη προς το διεθνές δίκαιο, το διεθνές ανθρωπιστικό δίκαιο, το Χάρτη των Ηνωμένων Εθνών και τις αρχές που διέπουν τις ειρηνικές σχέσεις μεταξύ των κρατών. Τα κράτη καλούνται με έντονο τρόπο να απέχουν από την εφαρμογή και προώθηση τυχόν μονομερών οικονομικών, χρηματοπιστωτικών, ή εμπορικών μέτρων που δεν είναι σύμφωνα με το διεθνές δίκαιο και το Χάρτη. Καταδίκασε επίσης τη συνεχιζόμενη μονομερή επιβολή εκ μέρους συγκριμένων Δυνάμεων (βλέπε ΗΠΑ και ΕΕ) των μονομερών μέτρων καταναγκασμού εναντίον άλλων χωρών.
Το 2012, το Συμβούλιο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων (ΣΑΔ), εξέτασε τον αντίκτυπο των μονομερών αναγκαστικών μέτρων στα ανθρώπινα δικαιώματα. Στην έκθεσή του, υπ’ αριθμ. A/HRC/19/33, μονομερή μέτρα καταναγκασμού ορίζονται ως «τα οικονομικά μέτρα που λαμβάνονται από ένα κράτος για να επιβάλει μια αλλαγή στην πολιτική του άλλου κράτους». Οι πιο διαδεδομένες μορφές των οικονομικών πιέσεων είναι εμπορικές κυρώσεις με τη μορφή του εμπάργκο, μποϊκοτάζ και η διακοπή των χρηματοδοτικών και επενδυτικών ροών προς τις χώρες-στόχους. Ενώ το εμπάργκο συχνά γίνεται αντιληπτό ως εμπορικές κυρώσεις με στόχο την παρεμπόδιση των εξαγωγών σε μια χώρα-στόχο, μποϋκοτάζ είναι μέτρα που επιδιώκουν να χτυπήσουν τις εισαγωγές από μία χώρα-στόχο.
Με ψήφισμά της λοιπόν η Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ καταδίκασε την εφαρμογή των μονομερών μέτρων εξαναγκασμού με εξωεδαφικές συνέπειες, θεωρώντας τα ένα όργανο πολιτικής ή οικονομικής πίεσης εναντίον οποιασδήποτε χώρας. Εγκρίθηκε με 128 ψήφους υπέρ και 54 κατά με 4 αποχές. Θέλει συζήτηση τι ψήφισε η Ελλάδα; Μα φυσικά κατά του συγκεκριμένου ψηφίσματος μαζί με το γνωστό μπλοκ των ψήφων που φαίνεται να ελέγχονται απόλυτα από τις ΗΠΑ και την ΕΕ.
Όμως δεν σταμάτησε μόνο εκεί. Το Σχέδιο ψηφίσματος XII για την προώθηση της ειρήνης, ως απαραίτητη προϋπόθεση για την πλήρη απόλαυση όλων των ανθρωπίνων δικαιωμάτων από όλες τις χώρες εγκρίθηκε με ψήφους 127 υπέρ και 54 κατά, 6 αποχές (Αρμενία, Παπούα Νέα Γουινέα, Σαμόα, Σιγκαπούρη, Νότιο Σουδάν , Τόνγκα). Με αυτό το ψήφισμα, η Γενική Συνέλευση επιβεβαίωσε ότι οι λαοί είχαν ιερό δικαίωμα στην ειρήνη και την διατήρηση του δικαιώματος αυτού αποτελεί θεμελιώδη υποχρέωση του κράτους. Τόνισε ότι το βαθύ ρήγμα μεταξύ πλουσίων και φτωχών αποτελεί μια σημαντική απειλή για την παγκόσμια ευημερία, την ειρήνη και την ασφάλεια, αλλά και την σταθερότητα.
Περιττό να πούμε τι ψήφισε η Ελλάδα. Προφανώς κατά μαζί με το γνωστό μπλοκ ψήφων που ελέγχεται από ΗΠΑ και ΕΕ. Η προώθηση της ειρήνης και μάλιστα σε συνδυασμό με την υπέρβαση του ρήγματος της παγκόσμιας κοινότητας ανάμεσα σε πλούσιους και φτωχούς αποτελεί για τους ντόπιους δωσίλογους και τα μεγάλα αφεντικά τους μέγιστη πρόκληση, μιας και κάνουν αδύνατα, δυνατά να βαθύνει το ρήγμα και να μετατραπεί η υδρόγειος σε πεδίο αναφλέξεων υπέρ των αγορών.
Όλα αυτά δεν είναι παρά ένα μικρό δείγμα της στάσης της Ελλάδας στο μεγαλύτερο και ίσως το πιο σπουδαίο απ’ όλα τα διεθνή φόρουμ όπου συναντούνται όλα τα κράτη της υφηλίου. Εκεί δηλαδή όπου μπορούν να σφυρηλατηθούν δεσμοί και συμμαχίες τόσο πλατιές, τόσο ανοιχτές και αμοιβαία επωφελής ώστε ακόμη και μια μικρή χώρα σαν την Ελλάδα να μπορεί να βρει στηρίγματα και εναλλακτικές προς το δικό της συμφέρον. Για να σταματήσει επιτέλους να είναι προτεκτοράτο, άθλια αποικία με τον λαό της σε κατάσταση ραγιά, δούλου. Να σταματήσει να σέρνεται πίσω από τα μεγάλα αφεντικά, έρμαιο των πιο σκοτεινών και αντιδραστικών συμφερόντων παγκόσμια με ληστοσυμμορίες να την κυβερνάνε. Μόνο με την Ελλάδα στα χέρια του λαού της μπορούμε να ξεφύγουμε από την θανάσιμη απομόνωση που μας έχει οδηγήσει διεθνώς η δωσιλογική διακυβέρνηση της χώρας και το καθεστώς κατοχής. Μόνο μια Ελλάδα με ελεύθερο τον λαό της και εθνικά κυρίαρχη μπορεί να ανοιχτεί στο διεθνές γίγνεσθαι διεκδικώντας τον ρόλο που αρμόζει σε ένα ελεύθερο και δημοκρατικό κράτος.

Πατριδοκαπηλία-Φιλανθρωπία-Καταστολή. Το τρίπτυχο της Νέας Διακυβέρνησης


ΑΣΚΗΣΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΜΕ ΠΟΛΕΜΙΚΑ ΥΛΙΚΑ ΤΟΥ ΣΚΟΤΕΙΝΟΥ ΠΑΡΕΛΘΟΝΤΟΣ
Μετά από τρία σχεδόν χρόνια μνημονιακής πολιτικής που επέβαλαν οι ξένοιτοκογλύφοι δανειστές σε συνεργασία με την κεφαλαιοκρατική ολιγαρχία της χώρας, η ερήμωση γίνεται σταδιακά, αλλά ολοένα και εντονότερα ορατή διά γυμνού οφθαλμού.
Η κυκλοφορία των αυτοκινήτων στην Αθήνα, αισθητά μικρότερη, δεν απαιτεί πια δακτύλιους, αφού δεν δημιουργεί συμφόρηση και κυκλοφοριακά προβλήματα, τα μαγαζιά ερημώνουν και παραμένουν πια κενά, μετά το μαζικό κλείσιμο των μικρών εμπορικών επιχειρήσεων, που δεν τα βγάζουν πια πέρα, έχοντας απωλέσει κάθε ελπίδα αντιστροφής στην εγχώρια αγοραστική δύναμη, οι άστεγοι πληθαίνουν επικίνδυνα, τα συσσίτια που οργανώνουν διάφοροι φορείς προσελκύουν ολοένα και περισσότερους συμπολίτες, >>>
 



που σιγά – σιγά παραμερίζουν την πρότερη περηφάνεια μπροστά στο φάσμα της πείνας, σε κάθε σου βήμα και ένας επαίτης εκλιπαρεί για κάποιο σεντ (!) και δεν ξέρεις ποιόν να πρωτοβοηθήσεις - σκέφτεσαι με τρόμο ότι αύριο κι εσύ μπορεί να είσαι στη δική του θέση, αλλά είσαι ανήμπορος να κάνεις κάτι. 
Αυτό πολλοί το ονομάζουν «ανθρωπιστική κρίση» αλλά στην πραγματικότητα πρόκειται για σχεδιασμένη γενοκτονία. Και αυτά είναι μόνο τα, διά γυμνού οφθαλμού, ορατά φαινόμενα.

Οι διεφθαρμένοι «δωσίλογοι» πολιτικοί, που έχοντας συνευθύνη για τις πολιτικές που άσκησαν επί δεκαετίες, διογκώνοντας το κρατικό χρέος σε αγαστή συνεργασία με τους ξένους τοκογλύφους δανειστές (σημ.: το τοκογλύφος δεν είναι ρητορικό σχήμα - αυτός που ασκεί τη δραστηριότητα αυτή γνωρίζει ότι δεν μπορεί να πάρει πίσω όσα δανείζει, αλλά αποσκοπεί στην αρπαγή των περιουσιακών στοιχείων του θύματός του, τον πιέζει και τον επιβαρύνει αφόρητα όσο εκείνος αδυνατεί ολοένα και περισσότερο να ανταποκριθεί στις παράλογες απαιτήσεις του), το φορτώνουν στις πλάτες της μεγάλης κοινωνικής πλειοψηφίας, των εργαζόμενων τάξεων του ιδιωτικού και του δημόσιου τομέα, των αυτοαπασχολουμένων και των μικρομεσαίων επαγγελματιών που καταστρέφονται για να διαμορφώσουν όλοι μαζί ένα νέο κοινωνικό τοπίο βίαιης προλεταριοποίησης, με μαζική ανεργία, που είναι ανάλογο μόνο σε πολεμικές καταστάσεις.

Παρουσιάζονται ως οι αναμορφωτές της κοινωνίας που ζούσε επί χρόνια πάνω από τις δυνατότητές της και τώρα που ήρθε η ώρα της αλήθειας, θα πρέπει να πληρώσει ακριβό τίμημα, σαν κακός μαθητής. Το πρώτο βέβαια «ιδεολογικό» όπλο, είναι ο «νεόκοπος ιδιότυπος πατριωτισμός» κατ΄ουσία η πατριδοκαπηλία – κατά τα άλλα πολυφορεμένη από το παρελθόν ρητορική.
Οι ανθρωποκτόνοι νόμοι που κατεδαφίζουν την κοινωνία ψηφίζονται στο κοινοβούλιο στο όνομα της «σωτηρίας της χώρας» με βαριά καρδιά από τις εκάστοτε κυβερνητικές πλειοψηφίες, γιατί διαφορετικά θα πάμε κατευθείαν στο γκρεμό. 
Δεν είναι νομίζω τυχαίο ότι παλιότερες αναφορές στην έννοια της «πατρίδας» έχουν αντικατασταθεί ως επί το πλείστον από την έννοια της «χώρας», που παραπέμπει περισσότερο ευθέως στην έννοια του χώρου, υποβαθμίζοντας το ανθρώπινο στοιχείο που συγκροτεί κυρίως την πρώτη έννοια, αφού αυτό είναι το αντικείμενο της θυσίας που απαιτείται, για να βγούμε από την «κρίση» - άλλη θολή έννοια, που παραπέμπει αυτό που βιώνουμε, όχι στις ασκούμενες κρατικές πολιτικές, αλλά ανάλογα με τις παραστάσεις του καθένα, σε φυσικά ή αμιγώς οικονομικά αδήριτα φαινόμενα με την εμφύσηση της ελπίδας της κυκλικότητας που υπαινίσσονται.

Στο τελευταίο επιβληθέν «ομολογιακό κούρεμα» που επιβλήθηκε ενόψει Τρίτου Μνημονίου μάλιστα καλού – κακού, ο «καθαρός ουδέτερος τεχνοκράτης» Υπουργός Οικονομίας, έκανε την έκκλησή του στις διοικήσεις των ασφαλιστικών ταμείων, για να φυλάει τα νώτα του από τυχόν απροθυμία των αδηφάγων κερδοσκοπικών κεφαλαίων να ανταλλάξουν ελληνικά ομόλογα που είχαν αποκτήσει στη δευτερογενή σε εξευτελιστικές τιμές, πράγμα που ευτυχώς ως προς το σκέλος αυτό αποφεύχθηκε.
Ο νεόκοπος αυτός πατριωτισμός συνοδεύεται βέβαια με την υπαγωγή της χώρας (ιδεολογικά και οικονομικά) στη νέα πατρίδα του ευρώ και της Ε.Ε. (της «Ευρώπης»). Εμπλουτιζόμενος λοιπόν με τον κοσμοπολιτισμό του κεφαλαίου, αποκτά νομισματικά και «υπερεθνικά» χαρακτηριστικά υποταγής στους διεθνείς κεφαλαιοκρατικούς μηχανισμούς με τις μεταλλάξεις που έλαβαν εσχάτως με την επιβολή του διεθνούς ελέγχου και πολιτικής της εξωτερικής τρόικα, αποδεχόμενος τη μετατροπή της νέας αυτής «πατρίδας» στη μορφή του ευρωπαϊκού και διεθνούς προτεκτοράτου ή κατ΄άλλους αποικίας χρέους. Αυτό πρέπει να εμπεδωθεί και στη συνείδηση του πληθυσμού.

Απέναντι σ΄ αυτό το νέο ιδεολογικό τοπίο που «εκσυγχρονίζει» στις νέες συνθήκες την πατριδοκαπηλία η απάντηση του μεγαλύτερου μέρους της αριστεράς κινείται αμήχανα μεταξύ ενός αφηρημένου διεθνισμού με ταξικά υποτίθεται χαρακτηριστικά, που ταυτίζεται όμως με ένα κακώς εννοούμενο ευρωπαϊσμό, που εν τέλει υποτάσσεται στα κυρίαρχα ιδεολογήματα και μιας φυγής από το συγκεκριμένο πεδίο. Νομισματική ευρωλαγνείαψευδοταξικά διεθνιστικά συνθήματα που καθηλώνουν τους αγώνες σε μια αναμονή πανευρωπαϊκής γενίκευσης και ταύτισης της διάστασης διεθνοποίησης του πεδίου των αγώνων με τους υφιστάμενους μηχανισμούς της Ε.Ε ή λαϊκή εξουσία της δευτέρας παρουσίας, αφού ο λαός είναι ανέτοιμος. 
Η ριζοσπαστική αριστερά θα πρέπει να επεξεργασθεί ένα ολοκληρωμένο σχέδιο διεξόδου από τη σημερινή ιδεολογικοπολιτική κατάσταση που θα υπερβαίνει θεμελιακά την κυρίαρχη ιδεολογία και πολιτική, με στοιχεία ένα λαϊκό συνταγματικό πατριωτισμό, την επανεξέταση του ταξικού διεθνισμού στη βάση των θεωριών της ανάπτυξης των αγώνων στο εθνικό επίπεδο ως αναγκαίου κρίκου στη διεθνή ταξική πάλη και αλληλεγγύη, την επανάνγωση τωνθεωριών του ιμπεριαλισμού και της άνισης ανάπτυξης στις σύγχρονες συνθήκες, με ό,τι αυτό συνεπάγεται και την απαλλαγή από την κάθε μορφής ευρωλαγνεία, νομισματική ή άλλη.
Το δεύτερο ουσιώδες στοιχείο άσκησης πολιτικής για τον πειθαναγκασμό των μαζών στη νέα κατάσταση, είναι η προϊούσα έξαρση του κρατικού αυταρχισμού και της καταστολής, η οποία παίρνει ολοένα και περισσότερο προληπτικό και παραδειγματικό χαρακτήρα αντί του πυροσβεστικού. Μιλάμε πια για τη μονιμοποίηση του κράτους έκτακτης ανάγκης ή επί το λαϊκότερο για κοινοβουλευτική χούντα.

Από τη βίαιη καταστολή των διαδηλώσεων ενάντια στις κυβερνητικές πολιτικές περάσαμε πια σε ένα ανώτερο επίπεδο, που εκτείνεται σε όλα τα επίπεδα. Δικαστικός μηχανισμός, αστυνομική καταστολή, ιδεολογικός πόλεμος.
Με αφετηρία το κατηγορητήριο βίας και τρόμου εμφυλιοπολεμικού τύπου με στόχο την Αριστερά και το ΣΥΡΙΖΑ που σχετίζεται με τρομοκράτες, ότι βουλευτές του είναι υπέρ του ένοπλου αγώνα, την κατασκευή πλαστών,μονταρισμένωνβίντεοκαταλήγουμε στην επιστράτευση των απεργών του μετρό, κατευθυνόμενες δικαστικές αποφάσεις ενάντια στις απεργιακές κινητοποιήσεις, αφού διέλθουμε από τη βίαιη εκκένωση της βίλας Αμαλίας από τους απείθαρχους τρομοκράτες. Η αντίδραση της εξουσίας είναι άμεση και αποφασιστική για την παρεμπόδιση εν τη γενέσει της μιας διαδικασίας εξάπλωσης των κοινωνικών αγώνων αντίστασης, διεκδικήσεων και ανατροπής, με την απειλή ότι την ίδια τύχη θα έχει όποιος τολμήσει να αμφισβητήσει στην πράξη τις πολιτικές της. Τα όπλα της εξουσίας αξιοποιούν τα πάντα, το ψέμα, την καπηλεία του νόμου και της τάξης, την κατασκευή εχθρών της κοινωνίας και της «πατρίδας». Ασκεί μια ιδεολογική τρομοκρατία και μια υλική και ιδεολογική βία για να αντιμετωπίσει δήθεν μια κατασκευασμένη απειλή βίας 
Από τις αιμοχαρείς κατηγορίες κατά της αριστεράς για συμπάθειες προς τη βία, κρυφά σχέδια βίας, φθάνουμεστους απεργούς, τους συνδικαλιστές, τα κινήματα, ό,τι κινείται στο χώρο της αντίστασης στις πολιτικές τους. Ότι αρχίζει με ανυπόστατες κατηγορίες κατά της αριστεράς, καταλήγει, στην άσκηση μιας εκτεταμένης κρατικής βίας εναντίον των απείθαρχων, ανεξαρτήτως φρονημάτων, που έχουν το σθένος να αντιστέκονται.
Η πραγματικότητα εντέχνως αντιστρέφεται, οι λέξεις χάνουν το νόημά τους. Η προπαγάνδα της δήθεν απειλής βίας νομιμοποιεί την επιβολή της υπαρκτής βίας. Η επίκληση της ανομίας χρησιμοποιείται για να ξεπλυθούν μείζονες παραβιάσεις του συντάγματος και της δημοκρατικής τάξης. Όλα τα υλικά επιστρατεύονται κατά του πολιτικού και κοινωνικού αντιπάλου και κατά της ομαλότητας. Ταχύτατη επιστροφή στο σκοτεινό παρελθόν άλλων δεκαετιών με αξιοποίηση των νέων τεχνολογιών. Οι ιδεολογικοί και κατασταλτικοί μηχανισμοί του κράτους σε αγαστή συνεργασίακαι πλήρη ανάπτυξη. Παράλληλα δε, εντείνεται η παρακρατική βία και ο τρόμος που ενσπείρει ιδεολογικά και υλικά, το νέο μακρύ χέρι του κρατικών κατασταλτικών μηχανισμών, η Χρυσή Αυγή, παρέχοντας στη βία μια νέα νομιμοποίηση και αποτελώντας το άλλοθι για την επίθεση του «ακραίου κέντρου» των μνημονιακών κυβερνήσεων στην Αριστερά ως τον ένα πόλο των υποτιθέμενων δύο άκρων.
 
Ως προς δε τη λειτουργία του κοινοβουλίου, θα πρέπει να τονισθεί ότι αυτή εξαντλείται στη νομιμοποίηση δια της αναγκαστικής ψήφου των εκάστοτε κυβερνητικών πλειοψηφιών όσων αποφασίζονται δια της βίας από τους ξένους δανειστές, με την πλήρη περιφρόνηση του ελληνικού Συντάγματος. Επιπλέον δε πολλές «νομοθετικές» παρεμβάσεις παρακάμπτουν ακόμη και αυτό το κοινοβούλιο που λειτουργεί με τον τρόπο αυτό.
Αντιγράφοντας το Στάθη Κουβελάκη θα επαναλάβουμε ότι «για την Αριστερά και τα ριζοσπαστικά κινήματα που βρίσκονται σήμερα στο στόχαστρο είναι ζωτικής σημασίας να μην υποκύψουν στον εκβιασμό. Η απάντησή τους δεν μπορεί να είναι ούτε η φυγή προς τα εμπρός σε μειοψηφικές λογικές ούτε όμως και η ένταξη σε «συνταγματικά τόξα» και η επίδειξη νομιμοφροσύνης στο σύστημα. Απάντηση είναι η υπεράσπιση της δημοκρατίας, που, στις παρούσες συνθήκες, ξεκινάει από την υπεράσπιση του δικαιώματος της μαζικής λαϊκής δράσης και προϋποθέτει την προσήλωση σε μια γνήσια ανατρεπτική και δυνάμει νικηφόρα πολιτική προοπτική».
Τέλος το αναγκαίο συμπλήρωμα για τη εμπέδωση του νέου κοινωνικού τοπίου εξαθλίωσης αποτελεί η λεγόμενη«αλληλεγγύη» των κρατικών μηχανισμών με τον μανδύα θεσμών της λεγόμενης «κοινωνίας πολιτών», δηλαδή η φιλανθρωπία του καθεστώτος απέναντι σε όσους συμπολίτες μας φθάνουν στα έσχατα όρια μεταξύ επιβίωσης και εξαφάνισης. Αυτή εκδηλώνεται αρχικά ως ρητορική κατανόησης του δράματος που βιώνει η κοινωνία, αλλά δυστυχώς οφείλει να καταπιεί το φαρμάκι των «οδυνηρών και άδικων, αλλά ωστόσο αναγκαίων» για την «έξοδο από την κρίση» μέτρων. Είναι η ρητορική που εμπεδώνει τη λογική του μονόδρομου. Σε ένα δεύτερο επίπεδο οι μηχανισμοί της λεγόμενης «κοινωνίας πολιτών» – εκκλησία, δημοτικές αρχές, ιδιωτική πρωτοβουλία και ποικιλόμορφες ΜΗΚΥΟ – προσφέρουν διάφορες μορφές βοήθειας στους αναξιοπαθούντες συμπολίτες μας που έχουν πληγεί ανεπανόρθωτα.

Χωρίς να έχω διάθεση να απαξιώσω τις προσπάθειες αυτές, θα ήθελα να επισημάνω κάποια αρνητικά στοιχεία, τα οποία η Αριστερά, αλλά και οι αυτόνομες πρωτοβουλίες πολιτών των τοπικών κοινωνιών θα πρέπει να λαμβάνουν υπόψη τους στην προσπάθεια διαμόρφωσης δομών και δικτύων αλληλεγγύης και επιβιωτικών μηχανισμών απέναντι στις δυσκολίες που επισωρεύει η συνεχής μείωση των εισοδημάτων των νοικοκυριών.
Το πρώτο αφορά τις εικόνες που εμπεδώνουν την κοινωνική εξαθλίωση, ως αναγκαίο «φυσικό» κακό, όπως αυτές που μεταδίδουν τα συσσίτια ή αυτές που ανακυκλώνουν χαζοχαρούμενα τα Μέσα Μαζικής Εξαπάτησης για συγκέντρωση δώρων για τα παιδάκια και τη μετάδοση της επίπλαστης εικόνας ότι αρκεί να αλλάξουμε απλά τη συμπεριφορά μας απέναντι στους συνανθρώπους μας για να αλλάξουν συνολικά τα πράγματα.
Το δεύτερο αφορά την έλλειψη προοπτικής και την ανάληψη πρωτοβουλιών που θα εξαντλούνται στην υποκατάσταση των θεσμών κοινωνικής πρόνοιας από τους οποίους το κράτος σκοπίμως αποσύρεται από την ίδια την «κοινωνία πολιτών» με παράλληλη υποβάθμιση των αναγκαίων διεκδικητικών αγώνων και υπεράσπισης των δικαιωμάτων στην κρατική κοινωνική πρόνοια και όχι μόνο αλλά και σε όλα τα δημόσια κοινωνικά αγαθά που διακυβεύονται(παιδείαύδρευσηηλεκτροδότησημεταφορές κλπ).

του Γιάννη Δουφλή οικονομολόγου

Τι λες ρε αριστερό ρετάλι! "Υπεύθυνος" και ...σταθερός...!


"Υπεύθυνος" και ...σταθερός...!

Σωστός ο "Υπεύθυνος"... Πάνω απ' όλα, πρέπει να είσαι σταθερός ! Να είσαι δηλαδή σταθερά, με τον Σαμαρά, τη Μπακογιάννη, τον Βορίδη, τον Άδωνη, τον Φαήλο, τον Ψωμιάδη και τα άλλα παιδιά του χουντο-ακροδεξιού συρφετού... Να είσαι δηλαδή, δεκανίκι, η χαρά του ...Γερμανοτσολιά...! Αλλά, Σταθερά, λέμε...

Αλέξης Τσίπρας: "Να σταματήσει άμεσα η εφαρμογή του Μνημονίου" (video)

"Να σταματήσει άμεσα η εφαρμογή του Μνημονίου" ζήτησε ο πρόεδρος τουΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ Αλέξης Τσίπρας μιλώντας σήμερα στην Κ. Ε. του κόμματος, και κάλεσε την κυβέρνηση να θέσει το θέμα αυτό στους εταίρους. Με αφορμή την παραδοχή του ΔΝΤ ότι έγινε λάθος στον πολλαπλασιαστή για την εφαρμογή του Μνημονίου,  επανέλαβε την πρότασή του για την πραγματοποίηση ευρωπαϊκής διάσκεψης για την αντιμετώπιση των προβλημάτων του χρέους που αντιμετωπίζουν και οι άλλες χώρες του ευρωπαϊκού νότου. ..."φτάσαμε στο να παραδέχονται οι δανειστές το λάθος και η κυβέρνηση να επιμένει στο λάθος" και διερωτήθηκε: "τι άλλο περιμένει η κυβέρνηση για να θέσει θέμα >>>
 



στους εταίρους; 
Για ποιο λόγο θα πρέπει να συνεχίζουμε την εφαρμογή του λάθους; 
Επειδή ο κος Σαμαράς είπε «ουδείς αναμάρτητος»; 
Επειδή δεν θέλει να χαλάσει τη προεκλογική εκστρατεία της κ. Μέρκελ; 
Και καταδικάζει έναν ολόκληρο λαό, μια ολόκληρη χώρα σε μαρασμό και σε εξευτελισμό, επειδή έχει ο ίδιος αναλάβει την ευθύνη και την ιδιοκτησία του προγράμματος;"

ΔΕΙΤΕ ένα απόσπασμα και το κλείσιμο της ομιλίας του Αλέξη Τσίπρα.
Ολόκληρη την ομιλία, μπορείτε να την διαβάσετε ΕΔΩ 



Γράφει ο Δρ. Κυριάκος Τόμπρας
Ένα σοβαρό δίλλημα θα τεθεί το επόμενο διάστημα στους βουλευτές της ΝΔ, από το οποίο δεν θα καταφέρουν αυτή τη φορά να ξεφύγουν. 
Θα κληθούν να αποφασίσουν ποιός τελικά αλλοίωσε το έλλειμμα του 2009. 
Ο Καρμαμανλής ή ο Παπανδρέου ; 

Γιατί αν δεν τεθεί ζήτημα αλλοίωσης και ποινικών ευθυνών στο 15,4% της συμμορίας Γεωργίου, Παπανδρέου, Παπακωνσταντίνου, τότε
αποτελεί αλλοίωση το 6% της Κυβέρνησης Καραμανλή.
Δεν μπορεί να είναι σωστά και τα δύο. Ή συνιστά αλλοίωση το 15,4%, ή συνιστά αλλοίωση το 6%. Και επειδή η αλλοίωση των στατιστικών στοιχείων συνιστά πλαστογράφηση του ελλείμματος με ζημία του Ελληνικού Δημοσίου, σε κάθε περίπτωση υπάρχει κακουργηματική πράξη, για την οποία, λόγω του ύψους της ζημίας, ο ποινικός κώδικας προλέπει ως ποινή την ισόβια κάθειρξη.
Ρωτάω λοιπόν τους βουλευτές της ΝΔ :
Ποιό από τα δύο ελλείμματα ήταν το σωστό και ποιό το πλαστογραφημένο;
Το 6% ή το 15,4% ;
Ποιόν θα στείλετε κατηγορούμενο στο Ειδικό Δικαστήριο κυρίες και κύριοι βουλευτές της ΝΔ για το σκάνδαλο της ΕΛΣΤΑΤ ;
Τον Κώστα Καραμανλή ή τον Γιώργο Παπανδρέου ;

Ο Χριστόφιας ευχαρίστησε δημόσια τον Πούτιν – δριμύ κατηγορώ κατά των Γερμανών.

Αναρτήθηκε από τον/την olympiada στο Φεβρουαρίου 2, 2013
20130202-080545.jpgΕνώ τους τελευταίους δέκα μήνες ο Πρόεδρος της Ρωσικής Ομοσπονδίας Βλαντιμίρ Πούτιν υποσχόταν ότι θα βοηθήσει την Κύπρο, κύκλοι της ΕΕ «μας έβαλαν στο σκαμνί και μας έβγαζαν κλέφτες, διαδίδοντας συκοφαντίες περί ξεπλύματος βρώμικου δήθεν χρήματος», δήλωσε ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας Δημήτρης Χριστόφιας, ευχαριστώντας δημόσια τον Ρώσο Πρόεδρο.
Μιλώντας απόψε στο Πέρα Χωριό Νήσου, όπου τέλεσε τα εγκαίνια Μουσείου Λαϊκής Τέχνης- Πολιτιστικού Κέντρου, ο Πρόεδρος είπε ότι «όταν υπάρχουν προβλήματα δεν υπάρχουν εκείνοι οι οποίοι θα αναλάβουν την ευθύνη. Όταν υπάρχουν επιτυχίες, πατέρες 
της επιτυχίας μέχρι και ιερωμένοι». «Όποιος βοηθήσει είναι καλοδεχούμενος» συνέχισε σε εκτός κειμένου αναφορά του, για να προσθέσει ότι θεωρεί «εντελώς απαράδεκτο να αφιερώνεις τον εαυτό σου με τόση αγωνία και τόσο ζήλο να πείσεις τους φίλους μας ότι είναι ανάγκη να βοηθήσουν και στο τέλος της ημέρας να είσαι και αποδιοπομπαίος τράγος».
“Ναι έτρεχα προς τους Ρώσους γιατί είναι φίλοι μας και γιατί εάν και εφόσον θα συνδράμουν, δεν θα μας γονατίσουν και δεν μας ζητήσουν απαράδεκτες παραχωρήσεις οι οποίες θα οδηγήσουν την οικονομία μας σε στασιμότητα για 10-15 τόσα χρόνια” είπε ο Πρόεδρος, αναφερόμενος σε «κατηγορίες» που προέρχονταν, όπως είπε, από διάφορους πολιτικούς χώρους ότι δεν στρέφεται προς την Τρόικα και το μηχανισμό στήριξης, αλλά προς τους Ρώσους για να εξασφαλίσει δάνειο η Κύπρος.
Παραχωρήσεις οι όποιες, όπως ανέφερε, «θα βάλουν χέρι και στους υδρογονάνθρακες και στους κερδοφόρους ημικρατικούς οργανισμούς σε μία χώρα όπου και οι τρεις αυτοί κερδοφόροι ημικρατικοί οργανισμοί έχουν να διαδραματίσουν στρατηγικό ρόλο».
Εάν η Κύπρος της ημικατοχής υποχρεωθεί να πουλήσει την Αρχή Λιμένων και την Αρχή Ηλεκτρισμού, θα γίνει «έρμαιο στα χέρια των οποιωνδήποτε ιδιωτών», επεσήμανε ο Πρόεδρος, υπογραμμίζοντας παράλληλα τον πολύτιμο ρόλο της Αρχής Τηλεπικοινωνιών σε θέματα ασφάλειας του κράτους.
«Κατά συνέπεια ναι είχα προστρέξει στους φίλους μας. Και θεωρώ και τιμή μου και καμάρι μου τις σχέσεις μου με τη Ρωσική Ομοσπονδία και τη Σοβιετική Ένωση προηγούμενα», είπε ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας και πρόσθεσε: «Δεν το έκανα σε αντιπαράθεση προς την ΕΕ. Ασφαλώς όχι. Αλλά όταν ο Ρώσος Πρόεδρος εδώ και πάνω από δέκα μήνες σε επικοινωνίες που είχα μαζί του, μου υπόσχεται ότι η Ρωσία θα βοηθήσει αλλά είναι ανάγκη και η ΕΕ στην οποία είσαστε μέλος να δώσει το χέρι της, τι έκαναν οι κύκλοι της ΕΕ; Μας έβγαλαν και κλέφτες. Ότι ξεπλένουμε βρώμικο δήθεν χρήμα».
«Αντί ανταπόκρισης οι γνωστοί κύκλοι μας έβαλαν στο σκαμνί. Διαδίδοντας συκοφαντίες» είπε ο Πρόεδρος, ξεκαθαρίζοντας πως «η Κύπρος έχει τελειώσει με τα θέματα του ξεπλύματος βρώμικου χρήματος εδώ και μερικά χρόνια» και παραπέμποντας στις εκθέσεις του ΔΝΤ και του Συμβουλίου της Ευρώπης, οι οποίες, είπε, «συγχαίρουν την Κύπρο για τα μέτρα που έχει πάρει αλλά και για την εφαρμογή αυτών των μέτρων».
Ο Πρόεδρος Χριστόφιας είπε ότι κάποιοι από τους φίλους μας τους Ευρωπαίους έβαλαν στο στόχαστρο εμάς τους ίδιους και τον εθνικό μας πλούτο, γιατί εμείς θέλαμε και προσπαθούσαμε να κτίσουμε ένα φιλολαϊκό, κοινωνικό κράτος, κάτι που δεν άρεσε σε πολλούς και στην Ευρώπη. «Δεν αρέσει σε εκείνους που έριξαν την ΕΕ στη δίνη της φτώχειας και του κοινωνικού αποκλεισμού» είπε.
Ανέφερε στη συνέχεια ότι ο Πρόεδρος του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου Χέρμαν βαν Ρομπάι, ο Πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής Ζοζέ Μανουέλ Μπαρόζο, αλλά και ο Πρόεδρος του Ευρωκοινοβουλίου Μάρτιν Σουλτς, με τους οποίους διατηρεί πάρα πολύ θερμές φιλικές θέσεις, προσπάθησαν και συνεχίζουν να προσπαθούν να βοηθήσουν την Κύπρο. Πρόσθεσε ότι ο Πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής έθεσε στον Ρώσο Πρόεδρο το θέμα της Κύπρου για να λάβει την απάντηση ότι η Ρωσία είναι έτοιμη να βοηθήσει, ενώ και ο κ. Πούτιν ενημέρωσε από πλευράς του τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας ότι είναι σε στενή επαφή με την Επιτροπή ώστε να υπάρξει συντονισμός και εμπλοκή της Ρωσικής Ομοσπονδίας στη δανειοδότηση της Κυπριακής Δημοκρατίας.
Ο Πρόεδρος ευχήθηκε “οι προσπάθειες που γίνονται σύντομα να καρποφορήσουν για το καλό του λαού. Διότι εκείνος που πληρώνει τη νύφη είναι ο απλός άνθρωπος. Δεν είναι οι μεγαλοεπιχειρηματίες”.
Στο τέλος της ημέρας, πρόσθεσε, “χρειάζεται και αλληλοκατανόηση. Να μην βρίσκουν την ευκαιρία ορισμένοι τώρα να πατήσουν στο λαιμό τους εργαζόμενος, όπως γίνεται με τους οικοδόμους. Θέλω να εκφράσω από αυτό το βήμα την πλήρη αλληλεγγύη μου με τους οικοδόμους.

Π. Καμμένος: Η Ελλάδα μπορεί να ζήσει χωρίς μνημόνια

Αναρτήθηκε από τον/την arch στο Φεβρουαρίου 2, 2013
O πρόεδρος των Ανεξάρτητων Ελλήνων, Πάνος ΚαμμένοςΤην ανάγκη δημιουργίας ενός ενιαίου εθνικού πατριωτικού μετώπου που θα εμποδίσει το ξεπούλημα του ορυκτού πλούτου της χώρας και δεν θα επιτρέψει τον έλεγχό του από τους ξένους δανειστές, τόνισε ο πρόεδρος των Ανεξάρτητων Ελλήνων Πάνος Καμμένος στη διάρκεια συνέντευξης Τύπου που παραχώρησε σήμερα το πρωί λίγο πριν την έναρξη του πρώτου προσυνεδρίου του κόμματος στην Καβάλα.
Ο κ. Καμμένος τόνισε ότι είναι υποχρέωση της κυβέρνησης να διαφυλάξει τον ορυκτό πλούτο της χώρας μαζί την εθνική περιουσία των Ελλήνων, επισημαίνοντας ότι πρέπει να δοθεί ένα τέλος στη συνεχιζόμενη προσπάθεια αποτροπής ανάπτυξης της χώρας. «Η Ελλάδα», συμπλήρωσε ο κ. Καμμένος, «μπορεί να ζήσει χωρίς μνημόνια και οι Έλληνες μπορούν από μόνοι τους να φέρουν την ανάπτυξη στον τόπο τους».
Ο πρόεδρος των Ανεξάρτητων Ελλήνων, ερωτηθείς, αναφέρθηκε στο πρόσφατο ταξίδι του πρωθυπουργού Αντώνη Σαμαρά στο Κατάρ υπογραμμίζοντας ότι μοναδικός σκοπός του ταξιδιού ήταν η κατ’ ιδίαν συνάντησή του με τον τούρκο ομόλογό του Ταγίπ Ερντογάν. Άσκησε δριμύτατη κριτική στους χειρισμούς της κυβέρνησης λέγοντας ότι άφησε τον κ. Ερντογάν να εμπλακεί στα εσωτερικά της χώρας ζητώντας από τον κ. Σαμαρά να ακυρωθεί νόμος του κράτους που πρόσφατα ψηφίστηκε από το ελληνικό κοινοβούλιο αναφορικά με το θέμα των ιμάμηδων. Έκανε λόγο για προκλητική συμπεριφορά του τουρκικού προξενείου της Κομοτηνής που εμπλέκεται στα εσωτερικά της Θράκης και υπογράμμισε ότι η Ελλάδα δεν θα πρέπει να διαπραγματεύεται τα εθνικά κυριαρχικά της δικαιώματα.
Ιδιαίτερη αναφορά έκανε ο κ. Καμμένος στη μοναδική επιχείρηση άντλησης πετρελαίου που λειτουργεί σήμερα στην Ελλάδα, την KAVALA OIL, για την οποία υποστήριξε πως η κυβέρνηση βάζει συνεχώς εμπόδια γιατί δεν επιθυμεί την ανάπτυξη της χώρας αλλά απλώς την εκτέλεση των εντολών των δανειστών, Επίσης σημείωσε ότι από το 2010 η κυβέρνηση δεν ανανεώνει ούτε υπογράφει τις νέες συμβάσεις της επιχείρησης, προκειμένου αυτή να συνεχίσει το επενδυτικό της έργο στο θαλάσσιο κόλπο ανοιχτά της Καβάλας.
Αναφορά έκανε ο πρόεδρος των Ανεξάρτητων Ελλήνων και στο ζήτημα της εξόρυξης του χρυσού σε Θράκη και Χαλκιδική υπογραμμίζοντας ότι το κόμμα του τάσσεται κατά της επιφανειακή εξόρυξης και της μεγάλης οικολογικής καταστροφής που προκαλεί στο περιβάλλον αυτή η μέθοδος. «Οι Ανεξάρτητοι Έλληνες», συμπλήρωσε, «είμαστε υπέρ της εκμετάλλευσης του χρυσού αλλά με μεθόδους που βασίζονται σε περιβαλλοντικές μελέτες. Επίσης είμαστε κατά της χρήση υδροκυανίου για τον καθαρισμό του χρυσού που μπορεί η χρήση του ν’ αποβεί μοιραία για τον άνθρωπο και το περιβάλλον». Ο κ. Καμμένος πάντως τόνισε την ανάγκη να απεμπλακεί ο ορυκτός πλούτος της χώρας «από τα νύχια των δανειστών μας ώστε να μην μπορεί να κατασχεθεί».
Ερωτηθείς, αν βλέπει εκλογές στο άμεσο μέλλον ο κ. Καμμένος σημείωσε ότι «η χώρα δεν μπορεί να κυβερνάται με εκβιασμούς. Οι εκλογές σχετίζονται με τον πατριωτισμό των Ελλήνων και αν θα συνεχίσουν να ανέχονται αυτή την κατάσταση».
Επίσης, έθεσε θέμα έλλειψης δημοκρατίας ακόμα και εντός του Κοινοβουλίου. «Η δημοκρατία στην Ελλάδα έχει ανασταλεί, βρισκόμαστε υπό καθεστώς κατοχής», σημείωσε χαρακτηριστικά και συμπλήρωσε: «Η κυβέρνηση δεν απαντάει πλέον στις κοινοβουλευτικές ερωτήσεις. Μόνον εγώ ζήτησα έξι φορές από τον πρωθυπουργό να μας ενημερώσει για τις διαπραγματεύσεις που κάνει η κυβέρνηση με την ΠΓΔΜ για το θέμα της ονομασίας και δεν έρχεται στη Βουλή. Το ίδιο συμβαίνει με τους υπουργούς ακόμα και τους διορισμένους, δεν απαντούν σε κοινοβουλευτικές ερωτήσεις δεν έρχονται στη Βουλή».
Αναφορά έκανε και στις πράξεις νομοθετικού περιεχομένου που έχει υιοθετήσει η κυβέρνηση για την ψήφιση πολλών νομοσχεδίων λέγοντας πως αποτελούν ενέργεια καταστρατήγησης της νομιμότητας. Ο κ. Καμμένος υποστήριξε επίσης πως η κυβέρνηση καλύπτει πλέον ανοιχτά τόσο τον Γιώργο Παπανδρέου όσο και τον Γιώργο Παπακωνσταντίνου διατηρώντας στη θέση του τον διευθυντή της Ελληνικής Στατιστικής Υπηρεσίας ο οποίος έχει κατηγορηθεί για κακουργηματικές πράξεις.
Ο κ. Καμμένος τόνισε τέλος ότι οι Ανεξάρτητοι Έλληνες δημιουργήθηκαν στις 16/2/2012 μέσα από μια λαϊκή προσπάθεια δημιουργίας ενός ανοιχτού εθνικού και πατριωτικού μετώπου για την αντιμετώπιση του μνημονίου. «Ενός μνημονίου που αποδείχθηκε λάθος σύμφωνα με τις δικές τους παραδοχές, που έφερε 1.850.000 ανέργους, που δημιούργησε χιλιάδες λουκέτα, που οδήγησε οικογένειες σε απόγνωση και εκατοντάδες παιδιά να υποσιτίζονται στα μεγάλα αστικά κέντρα. Ένα κίνημα χωρίς δομές και χρηματοδότηση κατάφερε να επιβιώσει παρά τους τόνους λάσπης που δέχθηκε και να υψώσει μια άλλη φωνή απέναντι στις προσπάθειες του πολιτικού συστήματος που στοχεύουν στην αποδυνάμωση της χώρας».
naftemporiki.gr

Στουρνάρας- Ο ψυχρός εκτελεστής λήσταρχος της ζωής μας


Γράφει ο Παναγιώτης Αποστόλου

Προ ολίγων ημερών στο άρθρο μου «ο εχθρός της πατρίδας μας είναι ο νεοφιλελευθερισμός», διατύπωνα τη θέση πως σήμερα δεν υπάρχουν τα πολιτικά ψευτοδιλήμματα του χτες, τα οποία
δημιουργούσαν πολιτικούς διαχωρισμούς, δεξιών και αριστερών. Ο διαχωρισμός βρίσκεται ανάμεσα στους πατριώτες και στους νεοφιλελεύθερους. Αυτός ο άκρατος νεοφιλελευθερισμός διέπει τα περισσότερα μέλη της τρικομματικής κυβέρνησης Σαμαρά, όπως, ακριβώς και τις προηγούμενες κυβερνήσεις των Παπανδρέου και Παπαδήμου και ο οποίος βασίζεται στην οικονομική επανάσταση των ελεύθερων αγορών, δηλαδή επιδιωκόμενο είναι ο περισσότερος καπιταλισμός και το λιγότερο κράτος. Αυτό το μόρφωμα πολιτικής έχει ως κεντρική ιδέα να μετατρέψει μια οικονομική κρίση ή ένα γεγονός καταστροφής ή ένα πόλεμο, σε ευκαιρία για μεγάλες αλλαγές και μεταρρυθμίσεις σε ένα κράτος, εις βάρος των πολιτών, και οι οποίες πραγματοποιούνται από τη στιγμή που έχουν φωλιάσει στο μυαλό των πολιτών, ο φόβος και οι ενοχές. Έτσι, οι πολίτες γίνονται ανεκτικοί και απαθείς σε επαναλαμβανόμενες αλλαγές και μεταρρυθμίσεις ακριβώς επειδή πιστεύουν ότι κάτι άλλο χειρότερο έρχεται σύντομα. Αυτή η ισοπεδωτική πολιτική του νεοφιλελευθερισμού προκάλεσε και τη γενική απορύθμιση των αγορών και την παγκόσμια οικονομική κρίση του 2008. Πινοσέτ (Χιλή), Ρίγκαν (ΗΠΑ), Θάτσερ (Ην.Βασίλειο) και πολλοί άλλοι εφάρμοσαν αυτόν τον καταστροφικό νεοφιλελευθερισμό.

Ένα από τα πολυτιμότερα γρανάζια νεοφιλελευθερισμού της σημερινής κυβερνητικής μηχανής είναι ο τεχνοκράτης-διορισμένος Υπουργός Οικονομικών, Γιάννης Στουρνάρας. Ο κ. Στουρνάρας είναι βέβαιο πως δεν είναι ελεγχόμενος, πλέον, από τον κ. Σαμαρά, γιατί προφανώς αντλεί την παντοκρατορία του από τη στήριξη της νεοφιλελεύθερης Καγκελαρίου της Γερμανίας, της κ. Μέρκελ, η οποία έχει θέσει ως στόχο την απόλυτη διάλυση της Ελλάδος. Γιατί πως αλλιώς, μπορούν να ερμηνευτούν συνεχή απαξιωτικά δημοσιεύματα, φιλικών εφημερίδων του κ. Σαμαρά («Ελεύθερος Τύπος» και «Δημοκρατία»), προς το πρόσωπο του Στουρνάρα και καθημερινά ξιφουλκούν κατά των οικονομικών μέτρων της κυβέρνησης;

Πως αλλιώς, μπορεί να ερμηνευτεί, η προ ημερών φραστική επίθεση Στουρνάρα, στενού συνεργάτη του Σημίτη, κατά της κυβέρνησης Καραμανλή, ο οποίος δήλωσε σύμφωνα με τα "ΝΕΑ": «…Ο μεγάλος εκτροχιασμός έγινε τη διετία 2007-2009, τότε χάθηκε το παιχνίδι. Βεβαίως, η χαλάρωση είχε ξεκινήσει νωρίτερα, ήδη από το 2004, αλλά η έκρηξη συνέβη τη συγκεκριμένη διετία. Πιστεύω πως ναι, το Μνημόνιο θα μπορούσε να αποσοβηθεί αν το 2007 είχαν ληφθεί σοβαρά μέτρα δημοσιονομικής σταθερότητας…». Αυτές οι δηλώσεις πυροδότησαν μεγάλη αντιπαράθεση στη ΝΔ και κυρίως από τους κυρίους Παυλόπουλο και Στυλιανίδη (υπουργός, όπως και ο Στουρνάρας, στην κυβέρνηση Σαμαρά).

Ωστόσο, αυτή η αντιπαράθεση μεταξύ των βουλευτών και υπουργών της ΝΔ, ωχριά μπροστά στη νέα αντιπαράθεση που ξέσπασε προχθές, μετά την πρόθεση Στουρνάρα για τη νέα σημαντική αύξηση στη φορολογία των ακινήτων. Έτσι, ο κ. Στουρνάρας μπήκε στο στόχαστρο δυο ακόμη κορυφαίων στελεχών της Νέας Δημοκρατίας. Ο Μάκης Βορίδης και ο Κυριάκος Μητσοτάκης, από το βήμα της Βουλής, εξέφρασαν την έντονη αντίθεσή τους στο σχεδιασμό για την νέα απάνθρωπη και λεηλατική αύξηση φορολογίας των ακινήτων. Ο κ. Βορίδης, μεταξύ άλλων δήλωσε: «Δεν γίνεται να περιμένουμε τη δημοσιονομική εξυγίανση να τη φέρουν οι φόροι στα ακίνητα. Είναι λάθος πολιτική και δεν θα φέρει έσοδα…». Ο δε κ. Μητσοτάκης δήλωσε: «Η φορολογική πολιτική στην ουσία δημεύει την ακίνητη περιουσία. Είναι παράλογο να συσσωρεύονται σε μία χρονιά πέντε φόροι: Φόρος Ακίνητης Περιουσίας του 2010, του 2011, του 2012, το Ειδικό Τέλος Ακινήτων και ο καινούργιος φόρος, ο οποίος θα έρθει να αντικαταστήσει τους υπόλοιπους. Προσθέστε σ’ αυτό και τους δημοτικούς φόρους και τη φορολογία από τα ενοίκια για κάποιον ο οποίος νοικιάζει το ακίνητό του και θα διαπιστώσουμε γιατί σήμερα τόσοι πολλοί πολίτες έχουν πραγματικό πρόβλημα, πραγματική αδυναμία πληρωμής των φορολογικών τους υποχρεώσεων». Επίσης, επεσήμανε πως απώλεια της μικροϊδιοκτησίας θα φέρει κοινωνικές εκρήξεις.

Στο σημείο αυτό θα ήθελα να σας ενημερώσω πως σε άρθρο μου στις 21 Απριλίου 2011 και με τίτλο: «Στο πυρ το εξώτερο η απόκτηση πρώτης κατοικίας», κατήγγειλα την κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, γιατί μέσα σε ένα πλαίσιο φοροεισπρακτικών μέτρων, προς υποτιθέμενη αύξηση των εσόδων της και των δεσμεύσεων που απορρέουν από το μνημόνιο, σκεπτόταν να καταργήσει τις φοροαπαλλαγές που προέκυπταν από τους τόκους των στεγαστικών δανείων. Επεσήμαινα, «πως στην πατρίδα μας πρωτεύον μέλημά μας είναι να μπορέσουμε να προσφέρουμε ένα «κεραμίδι» πάνω από τα κεφάλια των παιδιών μας, προκειμένου να στεγάσουμε τα όνειρα και τις ελπίδες τους. Γι’ αυτό η Ελλάδα είναι η πρώτη χώρα στην Ευρώπη στον τομέα της ιδιοκατοίκησης. Αυτό το όνειρο σκέπτεται αυτή η κυβέρνηση να το αφαιρέσει από τον λαό της, παραγνωρίζοντας επιπρόσθετα, ότι ένα τέτοιο μέτρο θα βυθίσει ακόμη περισσότερο την οικονομική δραστηριότητα, μέσω της οποίας ζουν πολλά επαγγέλματα που ήδη βρίσκονται στο ναδίρ των δραστηριοτήτων τους. Κατά αυτόν δε τον τρόπο θα αυξήσει και τα ποσοστά ανεργίας που ήδη έχουν εκτιναχτεί σε ποσοστό άνω του 15%. Αντί λοιπόν να προσφέρει επιπλέον φορολογικά κίνητρα για την απόκτηση πρώτης κατοικίας κυρίως νέων ζευγαριών, μέσω στεγαστικών δανείων, με ευμενείς όρους, σκέπτεται να κάνει ακριβώς το αντίθετο».

Δυστυχώς, την τελευταία τριετία στην πατρίδα μας το δικαίωμα της ιδιοκτησίας αποτελεί κακούργημα. Από 250.000 ευρώ που ήταν το αφορολόγητο, μειώθηκε στο 120.000 ευρώ και στόχος του Στουρνάρα είναι να πάει στις 50.000 ευρώ. Αυτή η νέα αφαίμαξη των πολιτών, δημιουργεί τεράστιες αναταράξεις στα θεμέλια της κυβέρνησης, η οποία παραμένει πιστή στις εντολές της ΕΕ και της Μέρκελ, και θα επιτάσσει-κατάσχει το σπίτι που με αίμα και θυσίες απέκτησε ο κάθε πολίτης, μετά από την διαπιστωμένη αδυναμία να πληρώνει το χαράτσι ακίνητης περιουσίας, το οποίο ξεκίνησε ως προσωρινό μέτρο και πλέον, θα γίνει μόνιμο, καθώς και από τη νέα πτώση του αφορολόγητου.

Συνεπώς, η πολιτική Στουρνάρα και της κυβέρνησης Σαμαρά γενικότερα, είναι η απόλυτη συνέχεια των κυβερνήσεων Παπανδρέου και Παπαδήμου. Συνεχώς, μας τρομοκρατούν, βασιζόμενοι στο φόβο μας για το χειρότερο αύριο. Όμως, εμείς, οι Έλληνες πολίτες, θα εξακολουθήσουμε να παραμένουμε ανεκτικοί και απαθείς; Θα τους επιτρέψουμε να κατάσχουν το βιός μας; Τους επιτρέψαμε να κλέψουν τα όνειρά μας και την ελπίδα μας. Θα τους επιτρέψουμε να μας πετάξουν και από τα σπίτια μας;
Πόσο άλλο θα υπομείνουμε μέχρι να επαναστατήσουμε;

Επικοινωνία με τον συντάκτη egerssi@otenet.gr

ΣΗΜΑΝΤΙΚΟ: Όλα όσα θέλετε να ξέρετε για την Γενική Πολιτική Απεργία Διαρκείας αλλά φοβόσαστε να ρωτήσετε... ΕΝΗΜΕΡΩΘΕΙΤΕ !

Όλοι έχετε ακούσει πλέον τα καλέσματα του Ε.ΠΑ.Μ. για Γενική Πολιτική Απεργία. Όμως είναι πολύ λιγότεροι αυτοί που καταλαβαίνουν τι ακριβώς σημαίνει Γενική Πολιτική Απεργία Διαρκείας. Αυτό οφείλεται σε τέσσερις κύριους λόγους:

Πρώτον, γιατί αυτοί που σήμερα οργανώνουν απεργίες, δεν ξέρουν γι αυτήν ή φοβούνται να εμπλακούν με αυτήν την ιδέα.
Δεύτερον, γιατί τα μεγάλα συνδικάτα, ομοσπονδίες κλπ. πολύ απλά δεν θέλουν να ξέρει κανείς γι αυτήν.
Τρίτον, γιατί σε πρακτικό επίπεδο, η Γενική Πολιτική Απεργία εκφράζεται με διαφορετικούς τρόπους, ανάλογα με την θέση και διάφορες επαγγελματικές υποχρεώσεις που έχει ο καθένας μας στην κοινωνία.
Τέταρτον, γιατί πολύ απλά την συγχέουν με την έννοια της απλής Γενικής Απεργίας.

Σε αυτό το κείμενο, θα επιχειρήσω να απαντήσω διεξοδικά σε όλα τα ερωτήματα που μου έχουν ερωτηθεί από διάφορους κατά την διάρκεια συζητήσεων, αλλά και που έχω επισημάνει γενικότερα ότι χρειάζονται απάντηση.

Ας αρχίσουμε λοιπόν:

Γιατί να κάνω Απεργία;

Θέλεις και ρώτημα; Ας το δούμε όμως. Οι κυβερνήσεις, παρ όλες τις διαβεβαιώσεις που μας δίνουν συνεχώς, έχουν σχεδόν καταστρέψει τα πάντα. Το χρέους του κράτους, από την αρχή της κρίσης μέχρι τώρα τείνει να διπλασιαστεί. Το Σύνταγμα της Ελλάδας, έχει καταλυθεί σχεδόν ολοκληρωτικά. Τα εργασιακά δικαιώματα έχουν εξαφανιστεί. Οι τυπικές Απεργίες αντιμετωπίζονται από το κράτος με την Βία. Οι Συνταξιούχοι έχασαν τις συντάξεις τους. Η Ανεργία καλπάζει στο 30%+ και ανεπίσημα, είναι πολύ παραπάνω. Άνθρωποι τρώνε από τα σκουπίδια, Πολυεθνικές και άλλες μεγάλες εταιρείες φεύγουν. Χαράτσια και νέοι φόροι παντού. Αυτοκτονίες καθημερινά. Ο κόσμος δεν μπορεί να πάρει πετρέλαιο για να ζεσταθεί. Μαγαζιά κλείνουν καθημερινά. Τα νοσοκομεία καταστράφηκαν. Το ίδιο τώρα και με την τριτοβάθμια παιδεία. Τα ταμεία τα άδειασαν. Ξεπουλάνε το νερό, το ρεύμα, τα πάντα είναι στο σφυρί. Η κυριαρχία του Κράτους εξαφανίστηκε. Μας είπαν ψέματα ότι θα λύσουν το πρόβλημα, όλες οι κυβερνήσεις τους μέχρι τώρα.

ΚΑΙ ΟΜΩΣ, τα μέτρα που μας έφεραν ως εδώ, τα συνεχίζουν αυτοί που βρίσκονται στην εξουσία. Συνεχίζουν να μας λένε ότι θα μας σώσουν. Όσοι έχουν μάτια και βλέπουν, καταλαβαίνουν πλέον προς τα που πάει το πράγμα... Και οποιοσδήποτε προσπαθήσει να τους αντισταθεί μεμονωμένα, δέχεται την βίαια καταστολή του Κράτους κατοχής.

Είναι φανερό λοιπόν, ότι οι παραδοσιακοί αγώνες, όσο θεμιτοί και αν είναι, ΔΕΝ ΦΤΑΝΟΥΝ. Θα χρειαστεί μια πραγματική μαζική αντίδραση, πριν τα καταστρέψουν όλα. Εδώ ακριβώς εισέρχεται η έννοια της Γενικής Πολιτικής Απεργίας Διαρκείας και αποκτά νόημα.

Γιατί πρέπει να είναι Γενική;

Νομίζω ότι η απάντηση είναι πλέον προφανής. Είδαμε τους διάφορους κλάδους να αποζητούν δικαιοσύνη για τα δικά τους θέματα. Είδαμε ακόμα και τις ποιο δυναμικές κινητοποιήσεις να καταστέλλονται με την βία. Είδαμε μέχρι και το το μέτρο της επίταξης να χρησιμοποιείται ενάντια σε εργαζόμενους που απαιτούν τα αυτονόητα.

Είναι προφανές λοιπόν, ότι για να γίνουν τα μέτρα καταστολής αδύνατα για το κράτος κατοχής, θα πρέπει η δράσεις των Πολιτών, να είναι μαζικότατες. Είναι τόσο απλό και αυτονόητο, κάτι που ο καθένας μας έχει συλλογιστεί.

Γιατί πρέπει να είναι Πολιτική;

Οι περισσότεροι απεργοί σήμερα και μέσα στην καταξίωση που ζουν, επιζητούν άμεσες λύσεις στα προβλήματά τους. Είναι κατανοητό λοιπόν και απολύτως αποδεκτό, να θέλουν να δράσουν κάπως, όπως μπορούν, όσο το δυνατόν πιο γρήγορα. Αυτό βλέπουμε σήμερα και με τις διάφορες μεμονωμένες απεργίες που ο κάθε κλάδος ανακοινώνει.

Όμως, υπάρχουν τρία σοβαρότατα προβλήματα με την μέθοδο αυτή:

Τις περισσότερες φορές σήμερα, το κράτος κατοχής δεν υποχωρεί και μάλιστα απαντά στους εργαζόμενους με βίαια μέτρα, μετατρέποντας σχεδόν όλες αυτές τις προσπάθεια τελικά σε αποτυχίες.
Ακόμα και αν ένας κλάδος ανάμεσα στους πολλούς καταφέρει να κατακτήσει κάποια από τα αιτήματά του, αυτό δεν σημαίνει ότι σήμερα με την τραγική κατάσταση που ζούμε, ότι λύθηκε το πρόβλημά του ολοκληρωτικά. Νέα μέτρα ψηφίζονται συνεχώς, οι κυβερνήσεις χρησιμοποιούν πλέον δόλιες μεθόδους για να εκτελέσουν τις εντολές των αφεντικών τους.
Πιο σημαντικά ακόμα, είναι φανερό ότι δεν υποφέρει πλέον απλά και μόνο μερικοί κλάδοι, αλλά ένας ολόκληρος Λαός. Κάτω από αυτήν την οπτική γωνία, είναι φανερό ότι τα μεμονωμένα συμφέροντα δεν είναι πλέον αρκετός λόγος για να απεργήσει κανείς, γιατί τα προβλήματα της κοινωνίας είναι τόσο τεράστια, που κανένα ιδιαίτερο συμφέρον που έχει επιλυθεί, δεν θα επιφέρει την ανόρθωση της κατάστασης.

Είναι λοιπόν φανερό ότι ο χαρακτήρας της Απεργίας, πρέπει πλέον να λάβει Πολιτική φύση και διάσταση. Πρέπει οι λόγοι μας, να μην είναι μόνο και μόνο τα εργασιακά, ή μεμονωμένα θέματα όπως είναι αυτά των αποδοχών, αλλά η απαίτηση όλων των κλάδων, για ριζική επίλυση ΟΛΩΝ των προβλημάτων τους, που πλέον ενώνουν τον Λαό κάτω από τα ίδια συμφέροντα.

Παραδείγματα απαιτήσεων που μετατρέπουν μια Απεργία σε Πολιτική Απεργία είναι τα εξής:

Η απαίτηση για πραγματική Δημοκρατία.
Η απαίτηση για Δικαιοσύνη.
Η απαίτηση για δίκαιο φορολογικό σύστημα για όλους, όπως αναφέρει το Σύνταγμα.
Η απαίτηση να μας πει το Κράτος πως και που χρωστάει.
Η απαίτηση να σταματήσει να καταλύεται το Σύνταγμα σχεδόν ολοκληρωτικά.
Η απαίτηση του απλά να φύγει και να διαλυθεί το κοινοβούλιο, και νέου πολιτεύματος.
Η μη αναγνώριση της νομιμότητας του Κοινοβουλίου ή/και του Κράτους στην κατάσταση κατοχής που βρίσκεται σήμερα.
Και άλλα. 
Μερικά από τα παραπάνω είναι πολύ πιο σημαντικά από άλλα. Όμως όλα τους, ενώνουν το σύνολο των πολιτών κάτω από κοινά συμφέροντα. Στην κατάσταση που ζούμε σήμερα πλέον, δεν είναι δυνατόν να απαιτήσουμε τίποτα το λιγότερο από το κοινό συμφέρον του Λαού, γιατί πολύ απλά αν δεν το κάνουμε, ούτε τα δικά μας προβλήματα θα λυθούν αλλά και η υπόλοιπη κοινωνία της Ελλάδας θα ολισθήσει προς μια κατάσταση απόλυτης καταστροφής όπου τα μεμονωμένα δικαιώματά μας δεν θα έχουν πλέον νόημα.

Είναι σημαντικό να καταλάβουμε ότι η μετατροπή της Απεργίας σε Πολιτική, με την έννοια που έδωσα παραπάνω, και όχι απλά μια διεκδίκηση των εργασιακών μας θεμάτων, είναι κάτι που αυτομάτως θα έχει απήχηση και στον υπόλοιπο Λαό. Η Πολιτική φύση της Απεργία δηλαδή δεν είναι απλά πολιτικό θέμα, αλλά είναι το μέσο και ο λόγος για να ενωθεί ο Λαός σαν μία γροθιά με κοινούς σκοπούς ενάντια στο αυταρχικό Κράτος που θέλει να μας καταστρέψει όλους.

Με απλά λόγια, αν η Απεργία λάβει Πολιτική φύση, η πειστικότητα μας και η μαζική συμμετοχή του Λαού είναι πολύ πιο εύκολη από το να καλούμε τον Λαό να υποστηρίξει συγκεκριμένα συμφέροντα, όσο δίκαι και να είναι αυτά.

Ο δεύτερος σημαντικός λόγος για τον οποίο οι Απεργίες μας πρέπει να μετατραπούν σε Πολιτικές, είναι γιατί πολύ απλά δεν είναι πλέον δυνατόν κανένας να απαιτήσει να λυθούν τα δικά του προβλήματα μόνο, χωρίς να απαιτήσει να λυθούν και τα προβλήματα που υπάρχουν γενικότερα στον Λαό.

Γιατί πρέπει να είναι Διαρκείας;

Και πάλι εδώ έχουμε ένα ερώτημα που πολλοί έχουν αναρωτηθεί και δικαίως. Είναι πλέον φανερό ότι κανένας απεργιακός αγώνας που έχει διεξαχθεί τελευταία, δεν είχε ξεκάθαρα θετικό αποτέλεσμα. Οι 24ωρες και 48ωρες Απεργίες είναι φανερό ότι δεν απασχολούν το κατοχικό κράτος ούτε στο ελάχιστο. Μόλις τελειώσουν οι Απεργίες, αμέσως συνεχίζουν ακάθεκτοι το έργο της καταστροφής.

Στα λίγα παραδείγματα που είχαμε, όπου οι απεργίες ήταν σχετικά μακράς διάρκειας, το κράτος αμέσως απάντησε με βία, καταστολή ή επίταξη. Είναι λοιπόν κατανοητό ότι οι μακράς διάρκειας απεργίες, προκαλούν το κράτος να συλλογιστεί και να δράσει. Από την άλλη, όλοι μας έχουμε καταλάβει ότι οι επαναλαμβανόμενες κατά διαστήματα 24ωρες και 48ωρες απεργίες, όχι μόνο δεν λύνουν τα προβλήματα αλλά προκαλούν και μια άρρωστη εκτόνωση η οποία αφήνει τον οποιονδήποτε αγωνιστή σε κακή ψυχολογική κατάσταση. Είναι καλύτερα να κάνουμε τις εργασίες μας σωστά και όπως λέει και ο Λαός μας, "μιά και καλή", παρά να ταλαιπωρούμαστε με πολλαπλές μικρές αποτυχίες.

Έτσι λοιπόν, δεν έχουμε άλλη επιλογή από το να δράσουμε για πολύ χρόνο, όσο χρειάζεται δηλαδή για να γονατίσει το κράτος μπροστά στα δίκαι αιτήματά μας.

Συμφωνώ, μπορούμε να αρχίσουμε τώρα;

Η Γενική Πολιτική Απεργία Διαρκείας, διαφέρει από την συμβατική απεργία, στο ότι χρειάζεται οργάνωση. Μερικά από τα πράγματα που απαιτούν από εκτεταμένη έως και μικρή προετοιμασία πριν αρχίσει η Γ.Π.Α., είναι τα εξής:

Πρέπει να καταλάβουν όλοι τι ακριβώς σημαίνει Γ.Π.Α.Θα χρειαστεί να γίνει ενημέρωση και του τελευταίου συνδικαλιστικού , και την τελευταίας ομάδας, ένωσης κλπ, για όλα τα θέματα που αναφέρονται το κείμενο αυτό αλλά και άλλα.
Θα πρέπει να ενημερωθούν όλοι ότι η συμμετοχή δεν σημαίνει απλά "δεν εργάζομαι", αλλά ότι πολλοί κλάδοι θα εργαστούν κανονικά και θα δείξουν την συμμετοχή τους με άλλους τρόπους.
Εφ όσον η συμμετοχή θα είναι μαζική, θα πρέπει να υπάρχουν όλα τα απαραίτητα ώστε να μην υποφέρει κάποιος στην οικογένειά μας, στην γειτονιά μας, και γενικότερα στην χώρα όσο ο Λαός εκφράζει την θέλησή του. Ως εκ τούτου, θα πρέπει να ενημερώσουμε όλους να προετοιμαστούν για να μπορέσουν να αντεπεξέλθουν. Όλα αυτά απαιτούν οργάνωση στους κατά τόπους χώρους εργασίας, στις γειτονιές και στους λίγους Δήμους και άλλους δημόσιους οργανισμούς όπου μπορεί να υπάρχουν ηγεσίες που να είναι συνεργάσιμοι.

Αν θέλετε να αρχίσετε τώρα, θα πρότεινα να πάτε παρακάτω στην ερώτηση: "Τι μπορώ να κάνω ΤΩΡΑ;" και να κάνετε όσο πιο πολλά αναφέρονται εκεί και ότι άλλο σκεφθείτε που να συμφωνεί με την έννοια της Γ.Π.Α.

Στο ερώτημα δηλαδή, αν μπορούμε να αρχίσουμε τώρα, η απάντηση είναι, ναι αλλά μόνο στον βαθμό που έχουμε κτίσει την ενημέρωση και κατανόηση που απαιτείται και την οργάνωση και προετοιμασία που θα χρειαστεί.

Τι δράσεις απαιτεί η Γενική Πολιτική Απεργία;

Η Γενική Πολιτική Απεργία αποτελεί πρώτα και κύρια την απαίτηση κοινών συμφερόντων για όλο τον Λαό και όχι μεμονωμένα συμφέροντα, όπως είναι τα εργασιακά.

Όμως, επιπρόσθετα, είναι η Απεργία εκείνη που σκοπεύει να κάνει απολύτως κατανοητό στο κράτος που μας τυραννά ότι ΔΕΝ το αποδεχόμαστε πλέον στην σημερινή κατάσταση που βρίσκεται.
Και ως εκ τούτου, δεν αποδεχόμαστε τα παράνομα και ανήθικα μέτρα και νόμους που έχουν περάσει.

Ένα από τα πρώτα χαρακτηριστικά της λοιπόν είναι ότι όλοι οι συμμετέχοντες, άσχετα από τις επί μέρους δράσεις που μπορεί να είναι διαφορετικές, σταματούν άμεσα να δέχονται το κράτος κατοχής ως νόμιμο κράτος και εξουσία. Αυτό το δείχνει κανείς με πολλούς τρόπους, αλλά πρώτα και κύρια με την άρνηση πληρωμής φόρων και χαρατσιών, την άρνηση παραλαβής και έκδοσης αποδείξεων και τιμολογίων.

Πρέπει αν σημειωθεί εδώ ότι το παραπάνω ΔΕΝ είναι φοροδιαφυγή, αλλά ένας από τους ύστατους τρόπους αντίστασης στην καταστροφή που μας φέρνει καθημερινά η δωσιλογική εξουσία. Σε καιρούς πραγματικής Δημοκρατίας και ευνομούμενου κράτους, οι πληρωμή των φόρων αποτελεί ιερό χρέος μας ως πολίτες και είναι αυτό που στηρίζει την κοινωνία. Σήμερα όμως δεν έχουμε πλέον Δημοκρατία, και οι φόροι που καλούμαστε να πληρώσουμε, ούτε θα λύσουν την κρίση, ούτε ανταποδοτικοί είναι, αλλά χάνονται στις αποπληρωμές των παράνομων δανείων που έχουν επιβληθεί στην χώρα.

Οι υπόλοιπες δράσεις που απαιτούνται στην Γ.Π.Α., διαφέρουν σε κάθε περίπτωση, ανάλογα με την εργασία που έχει ή δεν έχει κανείς στην κοινωνία. Μερικές από αυτές είναι:

Οι λειτουργικές καταλήψεις.
Η κλασική απεργία.
Η έμπρακτη στήριξη των απεργών, είτε αυτοί κάνουν κλασική απεργία, είτε κάνουν λειτουργική κατάληψη.
Οι μαζικότατες διαδηλώσεις.
Και άλλα

Τι είναι οι Λειτουργικές καταλήψεις και τι σχέση έχουν με την Γενική Πολιτική Απεργία;

Όπως αναφέραμε και πριν, ο σκοπός δεν είναι να πατάξουμε τους συμπολίτες μας, που υποφέρουν μαζί μας. Ο σκοπός είναι να φέρουμε το κράτος κατοχής στα γόνατα και να απαιτήσουμε πραγματική αλλαγή προς το καλύτερο, που ρεαλιστικά μπορεί να γίνει αν αλλάξει το πολιτικό προσωπικό ολοκληρωτικά, και στην συνέχεια με νέο πολίτευμα.

Αυτό σημαίνει ότι σε καμία περίπτωση δεν πρέπει να υποφέρει ο Λαός. Νοσοκομεία, σχολεία, καταστήματα βασικών αγαθών, φαρμακεία κλπ. πρέπει σε κάθε περίπτωση να λειτουργούν κανονικά για τον Πολίτη, αλλά να έχουν καταστείλει τελείως την επικοινωνία με τον Κράτος Κατοχής.

Άλλες υπηρεσίες, όπως π.χ. οι Εφορίες, που σήμερα αποτελούν το μέσο καταδυνάστευσης του Λαού με ολοκληρωτικά άδικα και αντισυνταγματικά μέτρα, θα πρέπει να σταματήσουν να εφαρμόζουν το καταστροφικό τους έργο μέχρι να αλλάξει το καθεστώς και η Δημοκρατία να έχει επιστρέψει στην χώρα και ως εκ τούτου το φορολογικό θα είναι πλέον δίκαιο. Όμως, ακόμα και οι εφορίες του σήμερα, όπως και πολλές άλλες υπηρεσίες του κράτους, παρέχουν υπηρεσίες στου πολίτες.

Για να γίνει πραγματικότητα αυτός ο τρόπος αντίστασης, θα πρέπει να εφαρμοστεί αυτό που λέγεται Λειτουργικές καταλήψεις. Στην λειτουργική κατάληψη, ο υπάλληλος καταλαμβάνει σύσσωμος την υπηρεσία όπου εργάζεται και σταματά και πάλι σύσσωμος να εφαρμόζει τα μέτρα καταστροφής που μας έχει επιβάλει το καθεστώς χούντας που όλοι μας ζούμε. Αλλά είναι επίσης τι ίδιο σημαντικό να ΜΗΝ σταματά να εργάζεται σε όποιον τομέα έχει ανάγκη ο συμπολίτης του. Παράλληλα, ενημερώνουν τον κάθε πολίτη με πολλαπλά μέσα ότι η υπηρεσία λειτουργεί υπό καθεστώς λειτουργικής κατάληψης λόγω της Γενικής Πολιτικής Απεργίας η οποία έχει ως στόχο την ανατροπή του δικτατορικού καθεστώτος. Να είστε σίγουροι ότι δεν θα βρείτε κανένα πολίτη να σας εναντιωθεί, εκτός από τους λίγους που έχουν απομείνει και με κάποιον τρόπο επωφελούνται από το σημερινό καθεστώς...

Παραδείγματα:

Τα νοσοκομεία δουλεύουν κανονικά, αλλά δεν χρεώνουν τους πολίτες.
Τα μέσα μεταφοράς, δουλεύουν κανονικά, αλλά δεν χρεώνουν εισιτήρια.
Οι εφορίες παρέχουν έγγραφα, χρήσιμα και δίκαια παράβολα αλλά δεν χρεώνουν τον πολίτη πλέον με τους καταχρηστικούς και καταστροφικούς φόρους που φέρνουν την απίστευτα τρομακτική ύφεση που ζούμε σήμερα.
Κ.ο.κ.
Συνοπτικά, η λειτουργική κατάληψη είναι ένας εξαιρετικά αποτελεσματικός τρόπος για να κτυπηθεί αλύπητα το καθεστώς που τόσο καιρό μας καταστρέφει αλλά την ίδια στιγμή να φέρνει κοντά και να συσπειρώνει τον Λαό σε μαζική αντίδραση μέχρι την ανατροπή.

Μα δεν θα έχουμε χάος, αν προχωρήσουμε σε κάτι τέτοιο;

Εφ όσον ο Λαός οργανωθεί, ενημερωθεί, δράσει μαζικά και ενωμένα με κοινούς στόχους, και οι δημόσιες και ιδιωτικές υπηρεσίες που παρέχουν στον Λαό δεν σταματήσουν να λειτουργούν, όχι.

Δεν θα καταρρεύσει το Κράτος αν κάνουμε κάτι τέτοιο;

Αυτό που θα πρέπει να μας διακατέχει είναι ότι αν ΔΕΝ κάνουμε κάτι, τότε είναι που θα καταρρεύσει το Κράτος, και μάλιστα άτακτα. Η κατάσταση σε οικονομικό επίπεδο, αλλά και σε άλλους τομείς, για όποιο το έχει ψάξει, είναι τόσο δραματικά κακή, που η κατάρρευση είναι πλέον 100% σίγουρη, και μάλιστα με άτακτο τρόπο. Όσο εμείς οι πολίτες το αφήνουμε, τόσο αυτή η άτακτη κατάρρευση που θα διαρκέσει για πολλά χρόνια και θα καταστρέψη την χώρα μας, έρχεται πιο κοντά.

Το Κράτος είμαστε εμείς οι πολίτες, και αν κάνουμε την απεργία με σωστό τρόπο, όπως αναφέρεται σε αυτό και άλλα κείμενα ή ομιλίες του Ε.ΠΑ.Μ. δεν θα καταρρεύσει. Το Κράτος Κατοχικής Χούντας, όμως θα καταρρεύσει. Και αυτό είναι το ζητούμενο. Το τι θα ακολουθήσει θα είναι μόνο για το καλό της Χώρας, αφού θα έχει επιτέλους καθαρίσει το πεδίο και ο Λαός θα μπορεί να αποφασίσει τι θέλει, με πραγματικούς Δημοκρατικούς τρόπους.

Είναι κάτι τέτοιο νόμιμο;

Βεβαίως! Όλοι οι θεμελιώδεις νόμοι και δικαιώματα, διεθνείς συμβάσεις, αλλά και το Σύνταγμα μας, το κάνουν απολύτως νόμιμο. Αυτό που δεν είναι νόμιμο, σε καμία περίπτωση είναι το σημερινό καθεστώς, το οποίο έχει καταλύσει αμέτρητα ανθρώπινα δικαιώματα και το Σύνταγμά μας. Όσοι ακόμα δεν ξέρουν τι γράφει το άρθρο 120 του Συντάγματος της Ελλάδας, να ξέρουν ότι όχι μόνο είναι νόμιμο και δικαίωμά μας να υπερασπιζόμαστε την εξουσία και δικαιώματα που μας δίνει το ίδιο το Σύνταγμα, αλλά είναι ΥΠΟΧΡΕΩΣΗ ΜΑΣ, ΝΑ ΤΟ ΚΑΝΟΥΜΕ ΜΕ ΚΑΘΕ ΜΕΣΟ.

Δηλαδή απλά δεν θα δουλεύω μέχρι να φύγουν;

Όχι δεν είναι τόσο απλό. Το αν θα εργαστεί κανείς, εξαρτάται από τον ρόλο που έχει στην κοινωνία. Είναι εξαιρετικά σημαντικό να μην μαχόμαστε ενάντια στον συμπολίτη, αλλά ενάντια στην εξουσία που καταστρέφει την χώρα μας με χίλιους δυο τρόπους και όχι μόνο με τα εργασιακά.

Ένας από τους έμμεσους τρόπους για να σηκωθούν και οι υπόλοιποι πολίτες μαζί μας, θα πρέπει να είναι η έμπρακτη απόδειξη ότι είμαστε μαζί τους, και όχι ενάντια τους.

Ο άλλος έμμεσος τρόπος για να σηκωθεί ο Λαός μαζί μας, είναι να καταλάβουν ότι αγωνιζόμαστε και γι αυτόν, για τα δικά του βασικά δικαιώματα, που έχει πλέον χάσει.

Σε γενικές γραμμές δηλαδή, ο σκοπός μας θα πρέπει να είναι να πληγεί σοβαρότατα το κράτος δωσιλογικής κατοχής και τα διάφορα συμφέροντα που μας καταδυναστεύουν,

Κάτω από αυτήν την οπτική γωνία, αρχίζει να γίνεται φανερό, το αν θα δουλέψει κανείς, ή θα λάβει μέρος σε άλλες δράσεις.

Σε κάθε περίπτωση, ο καθένας από εμάς πρέπει να κάνει τις εξής ερωτήσεις στον εαυτό του, για να καταλάβει το πως πρέπει να δράσει:

Αν δεν εργαστώ, θα πλήξω τον συμπολίτη μου;
Αν εργαστώ θα πλήξω τον συμπολίτη μου;
Είναι η λειτουργική κατάληψη η καλύτερη δράση για την δική μου περίπτωση;
Η δράση που έχω επιλέξει, βλάπτει τον συμπολίτη μου ή είναι αγώνας ενάντια του κατοχικού κράτους;
Κ.ο.κ.

Μα τα Συνδικάτα δεν είναι υπεύθυνα για τις Απεργίες;

Σε καμία περίπτωση. Τα παραδοσιακά συνδικάτα συνδικαλιστών, στις περισσότερες περιπτώσεις, έχουν ηγεσίες, που δεν θέλουν σε καμία περίπτωση να αλλάξει δραματικά το καθεστώς, γιατί τους συμφέρει να υπάρχει η κατάσταση που υπάρχει τώρα. Ειδικότερα, τα μεγάλα συνδικάτα, κάνουν ότι μπορούν για να μην κάνουν καμία απολύτως δράση ενάντια στο καθεστώς που μας καταστρέφει, ή στην καλύτερη των περιστάσεων, οργανώνουν απεργίες που δεν έχουν κανένα αποτέλεσμα.

Η αλήθεια είναι ότι πρέπει να κάνουμε σχεδόν ολοκληρωτική επανασύσταση του συνδικαλισμού, από τα κάτω προς τα πάνω, αρχίζοντας με την παράκαμψη των ξεπουλημένων συνδικάτων, που κρατούν με νύχια και με δόντια τον κόσμο μακριά από κάθε αντίσταση που θα είχε αποτέλεσμα.

Αυτό σημαίνει ότι πρέπει να ενημερώσουμε όσους πιο πολλούς συμπολίτες μας, και μικρές ομάδες, έτσι ώστε επιτέλους να μπορέσουμε να παρακάμψουμε τα καθεστωτικά συνδικάτα και να δράσουμε σαν ενωμένος Λαός, ενάντια στην επιχείρηση αποτέφρωσης που επιτελείται κατά του Λαού και της Χώρας.

Πως θα επιβιώσω αν δεν πληρώνομαι;

Η αξία μιας σωστά οργανωμένης Γενικής Πολιτικής Απεργίας, είναι στο ότι από την φύση της, δεν επηρεάζεται ο Λαός αρνητικά, αλλά μόνο το καθεστώς που μας έχει επιβάλει Δικτατορία. Η επιβίωσή μας δηλαδή εν θα αποτελέσει κανένα πρόβλημα, στον βαθμό που έχουμε οργανωθεί. Η αλληλεγγύη και η γενικότερη βοήθεια του κάθε συμπολίτη που συμμετέχει, με κάθε μέσο που διαθέτει ο καθένας, είναι το κλειδί για μια επιτυχή Γενική Πολιτική Απεργία.

Να θυμάστε πάντα ότι ο στόχος της Γ.Π.Α. είναι ένα πολύ καλύτερο αύριο, και ότι το θέμα επιβίωσης τίθεται σε πολύ τρομακτικότερο βαθμό, για την περίπτωση που ΔΕΝ δράσουμε μαζικά για την ανατροπή του καθεστώτος.

Είμαι Δημόσιος υπάλληλος, πως θα συμμετάσχω;

Αν δουλεύετε στο Δημόσιο, είναι σημαντικό να δείτε αν στην περίπτωσή σας, η λειτουργική κατάληψη ή η κλασική απεργία διαρκείας είναι η πιο σωστή κίνηση για τον Λαό. Δείτε και το ερώτημα: "Τι είναι οι Λειτουργικές καταλήψεις και τι σχέση έχουν με την Γενική Πολιτική Απεργία;"

Το βασικότερο πράγμα που να θυμάται ο κάθε Δημόσιος Υπάλληλος κατά την διάρκεια της Γ.Π.Α. είναι το πως θα κάνει την ζωή του δωσιλογικού κράτους κατοχής, των τραπεζιτών δανειστών μας, και των άλλων εκμεταλευτών μας, ΚΟΛΑΣΗ, και πως θα κάνουν την ζωή του συμπολίτη τους όσο πιο εύκολη γίνεται.

Είμαι ιδιωτικός υπάλληλος, πως θα συμμετάσχω;

Εδώ σε μερικές περιπτώσεις μπορεί η κατάσταση να είναι δύσκολη, ειδικά αν δουλεύετε σε μεγάλη εταιρεία.
Η ιδανική περίπτωση είναι να συμφωνεί ο εργοδότης σας με την ιδέα της Γ.Π.Α. και να απεργήσετε μαζί, (εκτός και αν παρέχετε βασικέ ανάγκες στον πολίτη).
Όμως ακόμα και στην περίπτωση που σας εξαναγκάσουν να εργαστείτε, όπως και σε κάθε άλλη περίπτωση, μπορείτε να κάνετε πολύ σημαντικά πράγματα:

1) Την κοινή δράση όλων, που είναι η ολοκληρωτική στάση πληρωμών προς το Κράτος. 
2) Την έμπρακτη εμψύχωση όλων αυτών που απεργούν είτε με τον κλασικό τρόπο είτε με λειτουργική κατάληψη.
3) Την έμπρακτη αλληλεγγύη προς όλους τους απεργούς. 

Έχω μικρή ή μικρομεσαία εταιρεία, ή κατάστημα, πως θα συμμετάσχω;

Αν είστε σε αυτήν την κατηγορία, τότε να ξέρετε ότι η ύφεση και η καταστροφή που μας έχουν επιβάλει οι εντός δωσίλογοι και οι έξωθεν εκμεταλλευτές της Ελλάδας, ΣΥΝΤΟΜΑ θα αγγίξει και εσάς. Αναλογιστείτε λοιπόν τις συνέπειες της μη συμμετοχής σας. Όπως και σε άλλες περιπτώσεις, αν παρέχετε υπηρεσία που κρίνετε ότι είναι απαραίτητη στου πολίτες, τότε να δουλέψετε. Αλλά σε κάθε περίπτωση να συμμετέχετε στην ολοκληρωτική άρνηση αποδοχής της νομιμότητας του κατοχικού κράτους που θα μας κατασπαράξει όλους για λογαριασμό των δανειστών και αφεντικών τους. Αυτό βεβαίως σημαίνει και την πλήρη στάση πληρωμών προς το κράτος.

Αναφέρω και πάλι, ότι σε αυτήν την ύστατη στιγμή, αυτή η δράση ΔΕΝ είναι φοροδιαφυγή αλλά απολύτως νόμιμη αντίσταση στην βίαιη κατάλυση του Συντάγματος. Σε εποχές πραγματικής Δημοκρατίας και ευνομούμενου κράτους, η αποπληρωμή δίκαιων φόρων είναι ιερό χρέος όλων μας.

Είμαι άνεργος, εγώ πως θα συμμετάσχω;

Αν είστε άνεργοι, μπορείτε και πάλι να συμμετάσχετε σε διαδηλώσεις, σε δράσεις αλληλεγγύης, υποστήριξης (ψυχολογικής και άλλης) προς τους απεργούν που κάνουν δράσεις. Επίσης μπορείτε να βοηθήσετε στην ενημέρωση όσο περισσότερων συμπολιτών μας μπορείτε. Και φυσικά αν σας χρεώνουν ανήθικους φόρους, χαράτσια, τέλη κλπ, παρ όλο που είστε άνεργος, κάντε και εσείς στάση πληρωμών προς το κράτος.

Είμαι Συνταξιούχος, εγώ πως θα συμμετάσχω;

Αν είστε συνταξιούχοι, μπορείτε και πάλι να συμμετάσχετε σε διαδηλώσεις, σε δράσεις αλληλεγγύης, υποστήριξης (ψυχολογικής και άλλης) προς τους απεργούν που κάνουν δράσεις. Επίσης μπορείτε να βοηθήσετε στην ενημέρωση όσο περισσότερων συμπολιτών μας μπορείτε. Και φυσικά αν σας χρεώνουν ανήθικους φόρους, χαράτσια, τέλη κλπ, παρ όλο που είστε συνταξιούχους με πενιχρή σύνταξη, κάντε και εσείς στάση πληρωμών προς το κράτος. Εάν έχετε παιδιά που προετοιμάζονται η σκέπτονται να συμμετάσχουν στην Γενική Πολιτική Απεργία, εμψυχώστε τους και προτρέψτε τους να συμμετάσχουν.

Μα δεν είναι ταλαιπωρία όλα αυτά;

Κανένας αγώνας για Δικαιοσύνη, πραγματική Δημοκρατία, και τα βασικά δικαιώματα του Ανθρώπου δεν ολοκληρώνονται επιτυχώς χωρίς τουλάχιστον λίγο ταλαιπωρία ή θυσίες. Όμως οι θυσίες αυτές δεν είναι ούτε ένα στο εκατομμύριο, σε σχέση με αυτές που θα καλεστούμε εμείς και τα παιδιά μας να πληρώσουμε αν αφήσουμε την κατάσταση χωρίς να αντιδράσουμε.

Πως θα οργανωθεί; (Η πώς θα γίνει;)

Τίποτα δεν θα "οργανωθεί" ή θα "γίνει" μόνο του. Πρέπει εμείς οι πολίτες σύσσωμοι, αλλά και ο καθένας ξεχωριστά να σηκωθεί και να βάλει το λιθαράκι του σε όποιον τομέα μπορεί να συνεισφέρει.

ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ ΕΝΗΜΕΡΩΣΗ:
Πρέπει όλοι μας, μα όλοι μας, στους χώρους που ζούμε, στις γειτονιές, στους χώρους εργασίας, να αρχίσουμε συστηματικά και επιμελώς να ενημερώνουμε όλους τους συμπολίτες που γνωρίζουμε, να προετοιμαστούν και να μάθουν τα βασικά:

1) Τι μας ενώνει αυτήν την στιγμή ως Λαό: (Το επερχόμενο Χάος για ολόκληρη τη Χώρα, και όχι μόνο τα εργασιακά μας θέματα)
2) Γιατί ακριβώς πρέπει επιτέλους οι απεργίες να μετατραπούν σε Γενική Πολιτική Απεργία για την διεκδίκηση και την απαίτηση των αυτονόητων.
3) Το πως και γιατί η λειτουργική κατάληψη πρέπει να είναι η δράση επιλογής για μερικούς, η στάση πληρωμών προς το κράτος για όλους. 
4) Το ότι αυτή είναι η μόνη επιλογή που έχουμε αν θέλουμε να αποφύγουμε τον ερχόμενο όλεθρο. 

Όλα αυτά πρέπει βέβαια να τα ξέρουμε εμείς πρώτα πριν προσπαθήσουμε να τα εξηγήσουμε σε άλλους.

ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ ΠΡΟΕΤΟΙΜΑΣΙΑ:

Ετοιμαστείτε ομαδικά σε κάθε τομέα που νομίζει ο καθένας ότι θα χρειαστεί, για να είμαστε έτοιμοι να σταθούμε ακλόνητοι όλοι μαζί και να είμαστε αλληλέγγυοι.

ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ ΝΑ ΑΝΑΛΑΒΟΥΜΕ ΔΡΑΣΕΙΣ ΟΛΟΙ:

Ενημέρωση προς ομάδες, συλλογικότητες. Συμμετοχή σε ανοικτές συνελεύσεις όπου θα αναφέρουμε ότι οι απεργίες πρέπει να μετατραπούν σε Πολιτικές , Γενικές και όπου χρειάζεται οι δράση πρέπει να είναι η λειτουργική κατάληψη.

Τι μπορώ να κάνω ΤΩΡΑ;

Ακολουθούν μερικές ιδέες για το τι μπορεί κανείς να κάνει τώρα, άμεσα για να οργανωθεί μια μαζική Γενική Πολιτική Απεργία Διαρκείας:

"Χαρτογραφήστε" την περιοχή σας ή/και τον χώρο εργασίας σας, και μάθετε ποιες συλλογικότητες, ποιες ομάδες, οργανώνονται σε αντίσταση κατά του κατοχικού καθεστώτος.
Εντοπίστε ανοικτές συνελεύσεις, και πάρτε τον λόγο και αναφέρετε όλα όσα μάθατε περί Γενικής Πολιτικής Απεργίας.
Μιλήστε και προετοιμάστε το έδαφος στον χώρο εργασίας, στην γειτονιά.
Εφ όσον έχετε ενημερώσει συνανθρώπους σας, κάνετε ομάδες και συνελεύσεις, και ανοιχτείτε σε γειτονικές ή σχετικές ομάδες και ανθρώπους, ώστε να υπάρχει συντονισμός και γνώση πάνω στο θέμα, ώστε όταν η σπίθα ανάψει να είστε έτοιμοι να δράσετε.

Τελικά αξίζει τον κόπο;

Εσείς πόσο αξία δίνετε στην Δικαιοσύνη, την Δημοκρατία και την Ελευθερία σας;
Οι πρόγονοί μας, είπαν Ελευθερία ή Θάνατος, όταν αποφάσισαν να ελευθερωθούν και το έκαναν πράξη. 
Εμείς έχουμε μπροστά μας ένα διαφορετικό τέρας, το οποίο όμως θα μας επιβάλλει τελικά τα ίδια τραγικά αποτελέσματα. 
Εμείς τι θα πούμε;

Σ. Κατσούλης