Eυρωβαρόμετρο: Σε «λάθος δρόμο» κινείται η Ελλάδα

Σάββατο, 21 Δεκεμβρίου 2013


Απαισιοδοξία για το μέλλον • Εντυπωσιακά στοιχεία της έρευνας 
Το 77% των Ελλήνων δεν εμπιστεύεται την Ε.Ε., ενώ το 79% των ερωτηθέντων θεωρεί ότι έχει και η Ευρώπη ευθύνη για την κρίση. Σε κακή κατάσταση βρίσκονται τα νοικοκυριά, όπως αποτυπώνεται και στις απαντήσεις τους

To 29% των Ελλήνων χαρακτηρίζουν καλή ή μάλλον καλή την κατάσταση του νοικοκυριού τους ενώ το 71% τη θεωρεί ότι είναι κακή έως πολύ κακή, σύμφωνα με το ευρωβαρόμετρο που δόθηκε σήμερα στη δημοσιότητα στις Βρυξέλλες και πραγματοποιήθηκε το Νοέμβριο. Σχετικά με...
την απασχόληση το 99% των Ελλήνων, χαρακτηρίζει την κατάσταση κακή, ενώ ο μέσος όρος στην ΕΕ ήταν 78%.

Για την επαγγελματική τους κατάσταση οι Έλληνες σε ποσοστό 55% την χαρακτηρίζουν κακή, ενώ μόνο το 22% εμφανίζεται ικανοποιημένο.

Αντίθετα στην ΕΕ υπερτερούν σαφώς με 54% οι θετικές απαντήσεις έναντι 22% των αρνητικών. Στην ερώτηση σε ποιά κατεύθυνση κινείται η χώρα, το 81% απάντησε ότι η Ελλάδα ακολουθεί λάθος δρόμο, ενώ μόνο το 9% πιστεύει ότι κινείται στη σωστή κατεύθυνση. Πάντως σε σχέση με την προηγούμενη δημοσκόπηση υπάρχει μια αύξηση 4 μονάδων των θετικών απαντήσεων.

Στην ΕΕ το 26% θεωρεί ότι τα πράγματα πάνε στη σωστή κατεύθυνση και το 56% σε λάθος. Σε ερώτηση για το πως προβλέπουν την κατάσταση της οικονομίας τους επόμενους 12 μήνες το 14% (+3 μονάδες από την τελευταία δημοσκόπηση) θεωρεί ότι θα είναι καλύτερη, ενώ το 45% (-4 μονάδες) υποστηρίζει το αντίθετο. Για την οικονομική κατάσταση του νοικοκυριού το επόμενο έτος το 12% (+2 μονάδες) υποστηρίζει ότι θα είναι καλύτερη και το 52% (-5 μονάδες) χειρότερη.

Σχετικά με την κατάσταση της απασχόλησης το επόμενο έτος το 11% προβλέπει βελτίωση και το 77% επιδείνωση της κατάστασης. Ιεραρχώντας τα τρία σημαντικότερα προβλήματα που αντιμετωπίζει σήμερα η χώρα, οι Έλληνες σε ποσοστό 65% κατατάσσουν πρώτη την ανεργία και στη συνέχεια με 52% την οικονομία και 20% τη φορολογία. Εξάλλου, ειδικότερα, εμπιστοσύνη στην κυβέρνηση έχει το 10% των ερωτηθέντων (αύξηση 1 μονάδα σε σχέση με πέρσι), ενώ το 87% απάντησε αρνητικά (μείωση κατά 3 μονάδες των αρνητικών απαντήσεων. Στην ΕΕ το 23% έχει εμπιστοσύνη στην κυβέρνησή του και 72% όχι.

Σε ότι αφορά τα πολιτικά κόμματα το 94% των ερωτηθέντων στην Ελλάδα δηλώνει ότι δεν έχει εμπιστοσύνη, και 4% να απαντάει θετικά. Στην ΕΕ οι μέσοι όροι ήταν 82% και 4% αντίστοιχα. Το 21% των Ελλήνων έχει εμπιστοσύνη στην ΕΕ, ενώ το 77% απάντησε αρνητικά, ενώ το 79% των ερωτηθέντων θεωρεί ότι έχει και η Ευρώπη ευθύνη για την κρίση.

Από enet

Μανώλης Γλέζος : "Για πρώτη φορά φορολογείται... το συναίσθημα" (βίντεο)

ανάρτηση από το "κουτί της Πανδώρας"

20 Δεκεμβρίου
2
"Γιατί δεν φορολογείται και τους φωταγωγούς, τους αεραγωγούς και τα κλιμακοστάσια... Πώς και σας ξέφυγε κύριε υπουργέ;".

Το σκάνδαλο της διάσωσης των τραπεζιτών συνεχίζεται

Πώς εξακολουθούν να επιβαρύνουν το δημόσιο χρέος. Του Γιώργου Τοζίδη


εφημερίδα "δρόμος της αριστεράς"
Η ανακοίνωση των οικονομικών μεγεθών για το τρίτο τρίμηνο του 2013, η έναρξη, στις 4 Δεκεμβρίου, της δεύτερης φάσης ανακεφαλαιοποίησης της Alpha Bank, η πώληση σε ιδιώτες της Eurobank και η αναμενόμενη δημοσιοποίηση της έκθεσης αξιολόγησης της BlackRock για τις τέσσερις συστημικές τράπεζες είναι τα τελευταία επεισόδια στην αναδιάρθρωση του ελληνικού τραπεζικού συστήματος.
Τι δείχνουν τα οικονομικά μεγέθη
1. Η επιστροφή καταθέσεων, που σημειώθηκε μετά τον Οκτώβριο του 2012 (και όχι μετά τις εκλογές του Ιουνίου όπως ισχυρίζονται οι κυβερνητικοί προπαγανδιστές), έχει αναστραφεί πλέον και το ύψος των καταθέσεων (βλέπε σχετικό Πίνακα) δεν απέχει πολύ από αυτό του Ιουνίου 2012. Αυτή τη φορά οι αποσυρόμενες καταθέσεις δεν κατευθύνονται στο εξωτερικό ή στα σεντούκια των καταθετών αλλά σε μεγάλο ποσοστό καλύπτουν τις αυξημένες φορολογικές υποχρεώσεις των καταθετών σε συνδυασμό και με τη συνεχιζόμενη μείωση των εισοδημάτων τους. Αξίζει να σημειωθεί ότι 100 χιλιάδες καταθέτες έχουν δει μέχρι σήμερα να κατάσχονται οι καταθέσεις τους ακόμη και από λογαριασμούς μισθοδοσίας ή σύνταξης.
2. Παρά την ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών, συνεχίζεται η μείωση των δανειακών υπολοίπων άρα και της επιδείνωσης των συνθηκών ρευστότητας στην αγορά. Αποδεικνύεται, με στοιχεία πλέον, ότι η ανακεφαλαιοποίηση είχε ως στόχο τη διάσωση των ιδιωτών τραπεζιτών και μόνο… Μέσα σε ένα χρόνο τα δάνεια προς επιχειρήσεις και νοικοκυριά μειώθηκαν κατά 11 δισ. ευρώ. Το μέσο ποσοστό των επισφαλών δανείων ανέρχεται σε 32%, που σημαίνει ότι το συνολικό ποσό τους ανέρχεται σε 70 δισ. ευρώ περίπου.
Οι τέσσερις συστημικές
Η εξέλιξη των μεγεθών των τραπεζών Πειραιώς, Εθνική, Alpha και Eurobank παρουσιάζει ορισμένα κοινά στοιχεία:
1. Η βελτίωση των λειτουργικών αποτελεσμάτων των τραπεζών οφείλεται κυρίως (αν όχι αποκλειστικά) στη μείωση του απασχολούμενου προσωπικού και στην ακόμη μεγαλύτερη μείωση των δαπανών μισθοδοσίας του. Μόνο δύο τράπεζες, η Πειραιώς και η Eurobank, προχώρησαν σε μείωση του προσωπικού τους κατά 2.200 και 1.100 άτομα αντίστοιχα.
2. Βελτίωση όσον αφορά τη σχέση δάνεια/καταθέσεις που εξακολουθεί όμως να υπερβαίνει το 100% (εξαίρεση η Εθνική).
3. Μείωση του δανεισμού των τεσσάρων τραπεζών από το Ευρωσύστημα (κεντρικές τράπεζες της Ευρωζώνης) και σχεδόν μηδενισμό του δανεισμού τους από τον Μηχανισμό Έκτακτης Ρευστότητας της Τράπεζας της Ελλάδος. Η μείωση του δανεισμού, που σημαίνει ουσιαστικά τη μείωση της διαθέσιμης ρευστότητας, παραπέμπει σε απεμπλοκή πιστωτών από επισφαλείς οφειλέτες και θυμίζει την ανάλογη τακτική των ξένων τραπεζών με το δημόσιο χρέος. Οι τέσσερις τράπεζες ισχυρίζονται ότι με αυτόν τον τρόπο βελτίωσαν τα έσοδά τους. Ακόμη και αν ισχύει, δεν παύει αυτή η βελτίωση να έγινε σε βάρος της ρευστότητας του συστήματος.
4. Συνεχίζεται η αύξηση του δείκτη των μη εξυπηρετούμενων δανείων (κυμαίνεται μεταξύ 27% και 35%) ενώ ο δείκτης κάλυψής τους κυμαίνεται μεταξύ 49% και 55%. Τραπεζικά στελέχη εκτιμούν ότι η αύξηση των μη εξυπηρετουμένων δανείων θα συνεχισθεί μέχρι το 2016 με αποτέλεσμα την αύξηση των κεφαλαιακών αναγκών των τραπεζών. Ανάλογα είναι τα συμπεράσματα της διαγνωστικής μελέτης της BlackRock με το ύψος των νέων κεφαλαιακών αναγκών να προσδιορίζεται στα 5 δισ. ευρώ τουλάχιστον.
5. Όσον αφορά τα οικονομικά αποτελέσματα του 9μήνου, Εθνική και Πειραιώς εμφανίζουν κερδοφορία, ενώ Alpha και Eurobank ζημιές. Οριστική και ξεκάθαρη εικόνα θα υπάρξει μόνο με τη δημοσίευση των οριστικών αποτελεσμάτων της χρήσης. Εντύπωση, πάντως, προκαλεί η ζημία των 265 εκατ. ευρώ που προκάλεσε η απομείωση της συμμετοχής της Εθνικής στην Eurobank και η οποία, βέβαια, επιβαρύνει σε τελική ανάλυση το δημόσιο χρέος.
Η πώληση της Eurobank
Η διαδικασία πώλησης της Eurobank εξελίσσεται στο νέο σκάνδαλο στο χώρο των τραπεζών. Υπενθυμίζεται ότι η τράπεζα ανακεφαλαιοποιήθηκε με το ποσό των 5,8 δισ. ευρώ που καταβλήθηκε από το Ταμείο Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας (ΤΧΣ) και επιβάρυνε το δημόσιο χρέος. Για το πέρασμα της τράπεζας σε ιδιώτες προγραμματίζεται αύξηση μετοχικού κεφαλαίου (α.μ.κ.) κατά 2 δισ. ευρώ. Το σκάνδαλο έγκειται στον προσδιορισμό της τιμής των νέων μετοχών στο επίπεδο των 0,3 ή 0,4 ευρώ όταν το ΤΧΣ είχε επενδύσει στην τιμή των 1,54 ευρώ. Με την υλοποίηση της α.μ.κ. το ποσοστό του ΤΧΣ θα μειωθεί από 95,2% σε 55% και η διοίκηση της τράπεζας θα περάσει στους νέους μετόχους.
Η επίσπευση της διαδικασίας πώλησης της Eurobank «υπακούει» στην επιθυμία του Μιχ. Σάλλα «να αξιοποιηθεί το ενδιαφέρον των ξένων επενδυτών για να επιτευχθεί ταχύτερα η ιδιωτικοποίηση των τεσσάρων συστημικών τραπεζών». Αντί να επιδιωχθεί η βελτίωση των οικονομικών μεγεθών της τράπεζας και μετά η πώλησή της, η επίσπευση της διαδικασίας πώλησης οριστικοποιεί την καταγραφή ζημίας και την επιβάρυνση του δημόσιου χρέους. 
Ο τρόπος που μεθοδεύεται η πώληση της Eurobank, διαψεύδει τους ισχυρισμούς της συγκυβέρνησης ότι τα ποσά που δόθηκαν για την ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών επιβαρύνουν μόνο προσωρινά το δημόσιο χρέος γιατί θα ανακτηθούν μέσω της ιδιωτικοποίησής τους.
Συμπεράσματα
Η εξέλιξη των βασικών μεγεθών του ελληνικού τραπεζικού συστήματος επιβεβαιώνει ότι η ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών έγινε για να διασωθούν οι τραπεζίτες καθώς οι συνθήκες ρευστότητας δεν βελτιώθηκαν αφού μειώθηκαν η χρηματοδότηση από το Ευρωσύστημα και οι καταθέσεις, τα μη εξυπηρετούμενα δάνεια εξακολουθούν να αυξάνονται ενώ καταγράφεται πλέον σημαντική μείωση του αριθμού των εργαζομένων. Η σπουδή της συγκυβέρνησης και της τρόικας να περάσουν οι τράπεζες στους ιδιώτες αποδεικνύουν τον φόβο τους για τις επερχόμενες πολιτικές εξελίξεις.
Απαιτείται όμως η διατύπωση συγκεκριμένων θέσεων-προτάσεων για το τραπεζικό σύστημα που θα εξειδικεύουν τη γενική θέση για την εθνικοποίηση των τραπεζών που ενισχύθηκαν με κεφάλαια που δανείσθηκε το Ελληνικό Δημόσιο.
dromos p 06

Εβδομάδα των παθών χριστουγεννιάτικα

εφημερίδα "δρόμος της αριστεράς"

    Κλυδωνισμοί στην κυβέρνηση - Εκλιπαρεί την τρόικα ενώ επιταχύνειτο πρόγραμμα ισοπέδωσης - Νέο πολιτικό μασάζ στους υποψήφιους «αντάρτες». Του Δημήτρη Υφαντή
Φαίνεται πως κλείνει άλλος ένας βασανιστικός γύρος «επικαιροποίησης» του αδιαπραγμάτευτου Μνημονίου. Άραγε, από τους τελευταίους; Γιατί όλο και συχνότερα τα κυβερνητικά στελέχη λανσάρουν πως το Μνημόνιο σε λίγους μήνες «τελειώνει». Ο Ευ. Βενιζέλος απάντησε στον Αλ. Τσίπρα ως εξής: «για να σκίσετε το Μνημόνιο θα πρέπει να ισχύει ακόμη και για να διώξετε την τρόικα θα πρέπει να τη βρείτε εδώ». Το γκροτέσκο της πολιτικής διαγωγής του αντιπροέδρου χρωματίζει για πολλοστή φορά την καθημερινή φρίκη. Ο ίδιος υποχρεώνεται σε φτηνές επιδείξεις κατάθεσης παραπόνων: «Yπονομεύετε με τη στάση σας την κυβέρνηση, ενώ οι θεσμικοί μας εταίροι έχουν παραδεχθεί ότι τα πάμε καλά». Έτσι απευθύνθηκε στην τρόικα ο Ευ. Βενιζέλος, σύμφωνα με τις διαρροές του επιτελείου του. Βέβαια, οι θεσμικοί εταίροι με κάθε αφορμή μετά τα συγκαταβατικά λόγια παραπέμπουν τους «δικούς μας» -πού αλλού;- στην τρόικα. Έτσι, τα αδιέξοδα διογκώνονται. Κι ενώ η κυβέρνηση ως μόνο κέρδος προβάλλει την εξασφάλιση μικρής χρονικής παράτασης, αυτό αποδεικνύεται χειρότερο κι από το τίποτα.
Σταγόνα-σταγόνα
Το δοκιμασμένο βασανιστήριο σε αυτή τη φάση εμπλουτίστηκε με νέο ρεπερτόριο εκβιασμών, αδειασμάτων και καρφωμάτων. Πρόκειται για τη συστηματική παγίδευση της «σκιώδους» πολιτικής εξουσίας της χώρας στις μεθοδεύσεις που απεργάζονται και επιτηρούν τα πραγματικά αφεντικά.
Είναι ενδεικτικό πως η κυβέρνηση ούτε στο περίφημο πρωτογενές πλεόνασμα δεν έχει δικαιοδοσία, εφόσον ό,τι κι αν είναι στα αλήθεια αυτό, το διαχειρίζεται αποκλειστικά η τρόικα. Έτσι είναι αναγκασμένη να μετατρέψει σε ένα ακόμη χαράτσι την, εκ των υστέρων, πρωτοβουλία για την επανασύνδεση του ρεύματος.
Βιώνουμε ήδη τον όλεθρο όσων υποτίθεται πως η κυβέρνηση διαπραγματεύεται, με τραγικότερο τα θύματα της κατοχικής ανέχειας. Όσα έπονται άμεσα, η φορολόγηση των ακινήτων και της γης και η ρύθμιση για τους πλειστηριασμούς θα έπρεπε ήδη να έχουν διεκπεραιωθεί στο όνομα της εκκρεμούς δόσης της… δόσης του 1 δισ. από τον Ιούλιο. Και ακολουθούν τα επόμενα των προηγουμένων, από Γενάρη. Και λίγο πριν από τις ευρωεκλογές θα πρέπει να αποπληρωθούν ομόλογα πάνω από 4 δισ. Τα αντίτιμα; Αμυντική βιομηχανία, απολύσεις, ΕΟΠΥΥ, ιδιωτικοποιήσεις…
Σε αυτό το φόντο κλυδωνίζεται η επίπλαστη κυβερνητική πλειοψηφία. Οι κίνδυνοι δεν εντοπίζονται με σαφήνεια, ούτε η πολιτική ένταση εκδηλώνεται με κορυφώσεις και οξύνσεις, ώστε να ανακύπτουν ορατά ενδεχόμενα πολιτικών ανατροπών. Αλλά είναι τέτοιου βάθους και έκτασης το ρήγμα στο κοινωνικό έδαφος και διευρύνεται μέρα με τη μέρα, ώστε οι αντανακλάσεις είναι ευθείες μέχρι το εσωτερικό των Κοινοβουλευτικών Ομάδων της Ν.Δ. και του ΠΑΣΟΚ. Οι τριγμοί δεν αποσοβούνται, οι «ελεύθερες» και οι «προειδοποιητικές» βολές είναι επαναλαμβανόμενες, η εναλλακτική λύση χωρίς Σαμαρά και Βενιζέλο, έτσι ή αλλιώς, τίθεται και διερευνάται πολύ έντονα πλέον και από τα γνωστά «τζάκια» της διαπλοκής. Από κοντά και οι δηλώσεις βουλευτών που δεν παραλείπουν να εκφράσουν τη δυσαρέσκειά τους, τα «καρφιά», οι επιστολές. Η επόμενη εβδομάδα με τη φορολογία των ακινήτων, την Εξεταστική για τα υποβρύχια και τη ρύθμιση για τους πλειστηριασμούς θα αποτελέσει πολύ σκληρή δοκιμασία και σε αυτό το επίπεδο.
Ο πρωθυπουργός κι ο συνοδοιπόρος αντιπρόεδρος καταντούν να εκλιπαρούν, πλέον και δημοσίως, την τρόικα, αναζητώντας λίγο έλεος και χρόνο. Ίσως λίγος χρόνος υπάρξει, αλλά χωρίς καθόλου έλεος. Θα καταφύγουν έτσι ξανά σε κατά μέτωπο επίθεση στον ΣΥΡΙΖΑ, πιθανώς με ένα δεύτερο γύρο σπέκουλας με επίκεντρο το ευρώ. Αλλά όταν υλοποιείται κατά γράμμα μια ληστρική πολιτική ενάντια σε ό,τι έχει απομείνει ως εισόδημα και περιουσία κι όταν από την άλλη εμμένει στην καρδιά της Ευρωζώνης η αξεπέραστη κρίση, τότε αποκαλύπτεται φτηνός και άσφαιρος ο νομισματικός εκβιασμός.
Επιστροφή στα βασικά
Κι ενώ έχουν ήδη ανασυρθεί και τίθενται σε ευρεία κυκλοφορία λογής ληγμένα πολιτικά γενόσημα και φαντασιώσεις, όπως η νεκραναστημένη κεντροαριστερά, η προσοχή όσων μας… προσέχουν επανέρχεται στα βασικά. Το κύριο άρθρο στο ηλεκτρονικό Βήμα απευθύνει έκκληση κατευνασμού στα «πολιτικά μίση και πάθη». Ενδεχομένως σκηνοθετούνται «αναβολές», υπό οποιοδήποτε πρόσχημα, είτε της ελληνικής προεδρίας στην Ε.Ε., είτε των επικείμενων ευρωεκλογών. Πρόκειται για σχέδια επί χάρτου και καθησυχαστικές προσδοκίες, που σύντομα θα διαψευστούν; Ή μήπως αναζητείται ο πολυπόθητος «κερδισμένος χρόνος», όσο το καταστροφικό πρόγραμμα του Μνημονίου εξανδραποδίζει το λαό και οργώνει την κοινωνική έρημο; Το ότι εκκολάπτονται διεργασίες και ωσμώσεις αναστήλωσης και διάσωσης του πολιτικού συστήματος γίνεται όλο και εμφανέστερο. Μόνο που το πολιτικό κατεστημένο και η ολιγαρχική κλεπτοκρατία διαθέτουν όλο και λιγότερα όπλα χειρισμού, χωρίς να διακυβεύσουν την πυροδότηση συνθηκών για ριζικές αλλαγές και ανατροπές. Η καθοριστική εμπλοκή της κοινωνικής δυναμικής ελλοχεύει ως η μεγαλύτερη απειλή.
Ως καθολική αντίσταση, ως μάχη για πολιτική ανατροπή και εναλλακτική προοπτική, η ενεργοποίηση του λαϊκού παράγοντα εδώ και μια μεγάλη περίοδο έχει υποχωρήσει. Αλλά θα ήταν μέγιστο σφάλμα να παραγραφεί. Και η τρόικα και η κυβέρνηση το πλήρωσαν αυτό το σφάλμα, όταν το διέπραξαν, κι όχι μόνο μια φορά αυτά τα τρεισήμισι χρόνια.

ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ ΚΑΙ ΚΑΘΕΣΤΩΤΙΚΕΣ ΜΕΘΟΔΕΥΣΕΙΣ


Μπορεί οι Σαμαράς και Βενιζέλος να επιδίδονται σε επικοινωνιακές ασκήσεις αισιοδοξίας, αλλά η πραγματικότητα δεν επιτρέπει  ακόμα και στους δεδηλωμένους ψηφοφόρους της Νέας Δημοκρατίας και του ΠΑΣΟΚ να «αγοράσουν» την κυβερνητική προπαγάνδα...

του ΣΤΑΥΡΟΥ ΛΥΓΕΡΟΥ

Η κρίση έχει προσλάβει διαστάσεις οικονομικής και κοινωνικής καταστροφής. Οι στατιστικές μόνο εν μέρει καταγράφουν το μέγεθος της καταστροφής αυτής.

Δίπλα στο ενάμισι εκατομμύριο ανέργων που ωθείται στην εξαθλίωση είναι και το ενάμισι εκατομμύριο εργαζομένων που έχουν μήνες να πληρωθούν. Αλλά και όσοι έχουν ακόμα εισόδημα το βλέπουν συνεχώς να συρρικνώνεται. Οι μισθωτοί και οι συνταξιούχοι λόγω των...
αλλεπάλληλων περικοπών, ενώ το πλήθος των μικρομεσαίων επιχειρηματιών και ελεύθερων επαγγελματιών λόγω της κατακόρυφης πτώσης του τζίρου τους. Την ίδια περίοδο, οι φορολογικές υποχρεώσεις εκτοξεύονται, καθιστώντας το διαθέσιμο εισόδημα περισσότερο ή λιγότερο ανεπαρκές για την κάλυψη των στοιχειωδών αναγκών επιβίωσης.

Όπως δείχνουν οι δημοσκοπήσεις, η κυβέρνηση Σαμαρά έχει στρέψει τη συντριπτική πλειονότητα των πολιτών εναντίον της. Για να δημιουργήσει αντιπερισπασμό, επιχειρεί να μετατρέψει τα καυτά οικονομικοκοινωνικά προβλήματα σε αντικείμενο διένεξης με τον ΣΥΡΙΖΑ. Για την ακρίβεια,επιχειρεί προπαγανδιστικά να τον εμφανίσει όχι ως αντίπαλο κόμμα με διαφορετική ιδεολογία και πολιτική, αλλά σαν κόμμα περιορισμένης νομιμότητας, σαν κόμμα που έχει το ένα πόδι εντός του συνταγματικού τόξου και το άλλο εκτός.

Στιγματίζοντας -με την αμέριστη βοήθεια των κατεστημένων ΜΜΕ- τον ΣΥΡΙΖΑ κυρίως ότι υποθάλπει ή, τουλάχιστον, ανέχεται τη βία όταν έχει αριστερό πρόσημο, οι επιτελείς του Μεγάρου Μαξίμου μετατρέπουν τις θεμιτές στη δημοκρατία ιδεολογικοπολιτικές διαφορές σε καθεστωτικού χαρακτήρα αναμέτρηση. Κατ' επέκτασιν, καλλιεργούν την εντύπωση ότι είναι επικίνδυνο για τη χώρα να αναλάβει τη διακυβέρνηση η Αριστερά.

Μπορεί να μην το λένε ρητά, αλλά στην πράξη αμφισβητούν τη θεμελιώδη και σταθεροποιητική αρχή της εναλλαγής των κομμάτων στην εξουσία. Στην πραγματικότητα, ο ισχυρισμός ότι το Μνημόνιο είναι μονόδρομος υποδηλώνει ότι είναι επίσης μονόδρομος η παραμονή της «παράταξης του Μνημονίου» στην εξουσία. Πρόκειται για βαθιά επικίνδυνο τυχοδιωκτισμό, ο οποίος υπονομεύει τα θεμέλια του δημοκρατικού πολιτεύματος και, βεβαίως, καλλιεργεί με άλλη μορφή το μετεμφυλιακό διχασμό της κοινωνίας.

Το ιδεολογικό όπλο της κυβέρνησης είναι το δόγμα «νόμος και τάξη». Αναμφίβολα, οι νόμοι πρέπει να εφαρμόζονται χωρίς διακρίσεις. Δεν είναι, ωστόσο, θεόπεμπτοι. Στον κοινοβουλευτισμό αντανακλούν το συσχετισμό δυνάμεων και τις κοινωνικοπολιτικές ισορροπίες. Οι ισορροπίες αυτές είναι δυναμικές και μεταβάλλονται. Εξ ου και οι κοινωνίες διαπερνώνται από πολλών ειδών αντιθέσεις, οι οποίες παράγουν πολιτικές πιέσεις και κινήματα.

Η κυβέρνηση Σαμαρά οχυρώνεται πίσω από την κοινοβουλευτική πλειοψηφία της. Από θεσμικής απόψεως, αυτή η πλειοψηφία είναι μηχανισμός πολιτικής νομιμοποίησης. Πολιτικά, όμως, εγείρονται δύο προβλήματα:

• Πρώτον, το εκλογικό αποτέλεσμα του 2012 διαμορφώθηκε σε μεγάλο βαθμό από την προεκλογική επαγγελία της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ για επαναδιαπραγμάτευση του Μνημονίου.

• Δεύτερον, δεν είναι πάντα δεδομένο ότι μια αιρετή κυβέρνηση είναι σε θέση να απορροφήσει τις κοινωνικές εντάσεις καθ' όλη τη διάρκεια της θητείας της Ιδιαιτέρως σε περιβάλλον οξύτατης οικονομικοκοινωνικής κρίσης. Σε τέτοιες ειδικές συνθήκες μαζικής κοινωνικής καταστροφής, οι πολίτες δεν εκφράζονται πολιτικά μόνο ως ψηφοφόροι. Και, βεβαίως, η κυβέρνηση χάνει την αναγκαία αξιοπιστία για να επιβάλει το σεβασμό και την εφαρμογή των νόμων.

Στην Ελλάδα οι παραδοσιακοί πυλώνες του πολιτικού συστήματος έχουν σε μεγάλο βαθμό καταρρεύσει. Το ΠΑΣΟΚ του 44% κινείται πλέον σε χαμηλό μονοψήφιο ποσοστό. Εάν η ΝΔ καταφέρνει ακόμα να διατηρεί ένα σημαντικό ποσοστό (αρκετά μικρότερο του 30%), αυτό οφείλεται κυρίως στο γεγονός ότι θεωρείται το τελευταίο ανάχωμα στην επέλαση του ΣΥΡΙΖΑ. Γι' αυτό το λόγο συσπειρώνονται πολιτικοεκλογικά γύρω της όχι μόνο παραδοσιακοί δεξιοί, αλλά και εύπορα κοινωνικά στρώματα που φοβούνται ότι, εάν σχηματίσει κυβέρνηση η Αριστερά, θα προκληθεί ρήξη με την Ευρωζώνη και κατ'επέκτασιν χάος.

Το δίδαγμα της Ιστορίας είναι ότι όποτε ασκείται μαζικά οικονομική βία αργά ή γρήγορα, με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, εκδηλώνεται κοινωνική αντίδραση. Η οικονομική βία μπορεί να μην διώκεται ποινικά, αλλά αυτό δεν την καθιστά λιγότερο καταστρεπτική για την κοινωνία.

Όταν, μάλιστα, οι πολίτες δεν βλέπουν διέξοδο εντός του πολιτικού συστήματος η αντίδραση τους είναι συνήθως βίαιη. Η πείρα έχει αποδείξει ότι όταν το κοινωνικό τοπίο είναι εύφλεκτο, η επίδειξη πυγμής και η μονοδιάστατη καταστολή είναι πολύ πιθανό να λειτουργήσουν σαν πυροκροτητής. 

Για «δήμευση» έκανε λόγο ο βουλευτής της Νέας Δημοκρατίας Βύρων Πολύδωρας, μιλώντας στη Βουλή για τον Ενιαίο Φόρο Ιδιοκτησίας Ακινήτων,

ΚΑΙ ΛΟΙΠΟΝ ΒΥΡΩΝΑ??? ΤΟ ΠΕΡΙΕΓΡΑΨΕΣ... ΠΕΝΤΕ ΠΑΤΡΙΩΤΕΣ ΒΟΥΛΕΥΤΕΣ ΘΑ ΒΡΕΘΟΥΝ ΝΑ ΓΚΡΕΜΟΤΣΑΚΙΣΟΥΝ ΤΑ ΑΝΔΡΙΚΕΛΑ???

πρόκειται για ένα «βαρύ και δυσβάστακτο φορολογικό χτύπημα στον ελληνικό λαό»...

«Δεν μπορώ να το δεχθώ συνειδησιακά, λογικά, ιστορικά, εθνικά», ανέφερε ο κ. Πολύδωρας και πρόσθεσε:
«Οι σκέψεις μου είναι γνωστές, τις έχω παραθέσει με ένα άρθρο μου «Δημεύουν τα χωράφια μας», αλλά τέτοιες σκέψεις δεν χωράνε στο σκεπτικό και στη λογική της τρόικας».
«Ενημερωτικά, δεν αναζητούσαμε, και εγω ως βουλευτής της Νέας Δημοκρατίας, κάποιο ψευδώνυμο ή άλλο συνώνυμο. Δηλαδή, αυτό το φόρο ακινήτου ιδιοκτησίας, ενιαίο, εις θέσην χαρατσίου. Δεν ήταν αυτό το κρινόμενο ζήτημα. Ψάχναμε για...
ένα άλλο φόρο, ελαφρύτερο, απλούστερο, δικαιότερο που δεν θα ξεκινούσε από το χαράτσι ως βάση εκτιμήσεως», υπογράμμισε.
«Ποιος είπε ότι εννοούμε το χαράτσι δεδομένο και προχωρούμε τις αυξήσεις και τα κλιμάκια; Πότε αυτό συμφωνήθηκε;», αναρωτήθηκε ο βουλευτής της Νέας Δημοκρατίας.
Σύμφωνα με τον κ. Πολύδωρα «δεν είναι νέος φόρος, δεν είναι απαλλακτικός των άλλων αλλά λειτουργεί σωρευτικά με 40 παλαιότερους φόρους».

«Απευθύνομαι μέσω της κυβέρνησης στην τρόικα που έχει άλλο μυαλό με το οποίο δεν μπορώ να πιάσω επαφή. Πρόκειται για δήμευση ενώ από άρθρο του Συντάγματος απαγορεύεται ρητά» συμπλήρωσε.
«Τι είδους οικονομική πολιτική είναι αυτή; Βρήκαμε το υποζύγιο που λέγεται λαός και νοικοκύρης και τον πατάμε στον λαιμό; Και θέλετε να το ψηφίσω εγώ αυτό; Και η ιστορία  μου; Ο πολιτισμός μου; Ότι αγωνιζόμουνα για την μεσαία τάξη;», επεσήμανε και κατέληξε:
«Η κατάσταση της ανάγκης αντιστρέφεται και παίρνει ένα ιερό περιεχόμενο. Επικαλούμαι την κατάσταση της ανάγκης να μην σας πληρώσω κύριοι τροικανοί γιατί θα μου πεθάνει το παιδί, θα μου πεθάνει ο λαός».

Αναρτήθηκε από ΝΕΟ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΦΟΡΟΥΜ

ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΚΡΙΣΗ, ΕΞΟΥΣΙΑ ΚΑΙ ΑΡΙΣΤΕΡΑ

ανάρτηση από "iskra"

Εκτύπωση
(Παρ. 20/12/13 
Του ΓΙΩΡΓΟΥ ΚΑΛΑΜΠΟΚΑ
(Το παρόν κείμενο γράφτηκε το καλοκαίρι του 2013 και δημοσιεύτηκε αρχικά στο τεύχος 33 του περιοδικού Εκτός Γραμμής. Ως εκ τούτου έφερε –εισαγωγικά- τα ίχνη της συγκυρίας εκείνης, η οποία επικαθορίστηκε από την ανοιχτή πολιτική κρίση που ακολούθησε τα γεγονότα της ΕΡΤ, την αποχώρηση της ΔΗΜΑΡ από τον κυβερνητικό συνασπισμό και τη συγκρότηση της νέας δικομματικής κυβέρνησης Σαμαρά-Βενιζέλου. Ηανάλυση και τα συμπεράσματά του βασίζονται δε σε ένα μεγαλύτερο κείμενο, με τίτλο«Για τη συγκυρία και το ερώτημα της εξουσίας»(1), που κατατέθηκε στο πλαίσιο του διαλόγου της 2ης Πανελλαδικής Συνδιάσκεψης της ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Για τη νέα αυτή δημοσίευσή του επικαιροποιήσαμε μόνο την εισαγωγή του κειμένου κρατώντας εξολοκλήρου την ανάλυση για την πολιτική κρίση και το ερώτημα της εξουσίας.)
Αν κάποιος παρακολουθούσε τη συζήτηση μέσα στην Αριστερά και δη τα πιο πρωτοπόρα τμήματά της πριν το περασμένο καλοκαίρι, όπου -μετά τα γεγονότα της ΕΡΤ και την ιδιότυπη «πτώση» της τρικομματικής κυβέρνησης- η πολιτική κρίση έλαβε ανοιχτή έκφραση, θα θεωρούσε ότι ήμαστε πολύ κοντά στην οριστική ήττα• ότι το ιδεολόγημα της «σταθεροποίησης» ήταν εν πολλοίς σωστό και ότι το ρήγμα που άνοιξε τα τελευταία τρία χρόνια είχε περίπου κλείσει.
Παρά τις πολιτικές δυνατότητες που φάνηκαν τότε ανοιχτά,και παρά το ταχύτατο ξεθώριασμα του σαμαρικού success story, η σε σύντομο χρονικό διάστημα νέα (σχετική) «σταθεροποίηση» της πολιτικής ζωής και του δικομματικού πλέον κυβερνητικού κέντρου διαμόρφωσε πάλι συνθήκες πολιτικής αμηχανίας της Αριστεράς. Αμηχανία που επέτεινε τόσο η δολοφονία του Παύλου Φύσσα από χέρι χρυσαυγίτη, όσο όμως και η κυβερνητική διαχείριση του ζητήματος που φάνηκε να επιχειρεί να πάρει την πρωτοβουλία των κινήσεων αναλαμβάνοντας να διεξάγει εκείνη έναν «θεσμικό» αντιφασιστικό «αγώνα», με σαφή άλλωστε πολιτική και εκλογική ιδιοτέλεια.
Οι μεγάλες αντιφασιστικές κινητοποιήσεις που ακολούθησαν τη δολοφονία Φύσσα, ο συγκλονιστικός αγώνας των διοικητικών υπαλλήλων των πανεπιστημίων, η έστω και χαμηλής (σε σχέση με τη διετία 2010-12) έντασης, διαρκής όμως, κινητοποίηση πολλών κλάδων που συνεχίζεται ως σήμερα, οι εκλογικές επιτυχίες της Αριστεράς (και δη της εκτός των τειχών εκδοχής της) σε συνδικαλιστικό επίπεδο, η νέα ενεργοποίηση λαϊκών πρωτοβουλιών ενάντια στους πλειστηριασμούς και τα χαράτσια, αλλά και η γενική πολιτική προετοιμασία ενόψει των διπλών (τουλάχιστον) εκλογών του Μαΐου δείχνουν ότι σε έναν βαθμό το κοινωνικό υποκείμενο ξαναβρίσκει την διεκδικητικότητά του. Δεν είναι όμως αρκετές για διώξουν την άρρητη αίσθηση ότι οι δυναμικές της πολιτικής κρίσης είτε έχουν εξαντληθεί, είτε τουλάχιστον έχουν κατασταλάξει, διαμορφώνοντας πλέον ένα σχετικά σταθερό πολιτικό σκηνικό, ένα ετερογενές έστω, αλλά σχετικά σταθερό πολιτικό «συνεχές» από την «ομαλή» εκλογική εναλλαγή εντός του οποίου, και στο πλαίσιο των ιδιαίτερων περιορισμών που θέτουν οι «εταίροι», θα προκύψει η όποια δυνατότητα ανακούφισης του λαού.
Όμως, κατά την άποψή μας, τα πολιτικά και προγραμματικά όρια μιας εναλλακτικής, ριζοσπαστικής απάντησης στην κρίση δεν εξαντλούνται στο πλαίσιο της σημερινής διαμορφωμένης κατάστασης πραγμάτων. δεν εξαντλούνται στο πλαίσιο των σημερινών κυρίαρχων προγραμματικών προτάσεων. Πολύ περισσότερο όμως δεν εξαντλούνται σε καμία από τις σημερινές προσεγγίσεις του ερωτήματος της εξουσίας από τις διαφορετικές εκδοχές της Αριστεράς. Οι πολιτικές μάχες που έχουμε μπροστά μας, και το ενδεχόμενο πιθανών νέων ανοιχτών ξεσπασμάτων της σοβούσας πολιτικής κρίσης επιβάλλουν να επανεξετάσουμε ακριβώς αυτή την κρίση, τις δυναμικές και τις αιτίες της, αλλά και τις δυνατότητες που διαμορφώνει για μια αριστερή, επαναστατική, στρατηγική σήμερα, τις δυνατότητες που μπορεί να σηματοδοτήσει για στρατηγικές πολιτικές και προγραμματικές ανατροπές.
ΙΣΤΟΡΙΑ, ΔΥΝΑΤΟΤΗΤΕΣ ΚΑΙ ΕΥΚΑΙΡΙΕΣ
Ας επιχειρήσουμε να ξετυλίξουμε το κουβάρι, ξεκινώντας από μια γενική σκέψη. Στην ιστορία δεν υπάρχουν βεβαιότητες και «σιδερένιοι» κανόνες που μπορούν να προβλέψουν την εξέλιξή της. Σε τελική ανάλυση η ιστορία είναι αστάθμητη και εν πολλοίς απρόβλεπτη. Όχι με την έννοια της τυχαιότητας, αλλά των ανοιχτών ενδεχομένων. Γι' αυτό οφείλουμε να είμαστε πάντα ανοιχτοί στην ιστορική πρωτοτυπία, στους πρωτότυπους δρόμους μέσα από τους οποίους μπορούν να προχωρήσουν τα πράγματα, αλλά και στις ενδεχόμενες εντυπωσιακές εξελίξεις. Με τον ίδιο τρόπο άλλωστε χρειάζεται να αντιμετωπίζουμε και τις στρατηγικές του ιστορικού κομμουνιστικού κινήματος: όχι σαν μανιέρες που θα ξαναθέσουμε τάχα σε κίνηση, με τους ίδιους τρόπους• η «κοινωνική μηχανή» δεν μπορεί ποτέ να γεννήσει τα ίδια ακριβώς αποτελέσματα, ούτε όμως καν τις ίδιες ακριβώς ιστορικές περιστάσεις. Θα πρέπει αντίθετα να αντλούμε «στρατηγικές αρχές»(2), έχοντας τη συνείδηση ότι η σύγχρονη επανάσταση θα είναι μια διαδικασία με ριζικά πρωτότυπες τροπές, που δεν έχουμε –στην ολότητά τους– φανταστεί.
Φυσικά, όταν επιμένουμε στην καταστατικότητα της ιστορικής πρωτοτυπίας δεν επιχειρούμε να υποτιμήσουμε την κοινωνική ηγεμονία του υφιστάμενου κοινωνικού συστήματος. Με την έννοια αυτή, δεν μπορούμε να «αφαιρούμε» από την εικόνα το τοπίο της κοινωνικής καταστροφής, παρουσιάζοντας απλώς τη «θετική» πλευρά των όποιων δυνατοτήτων. Με αυτή τη λογική, δεν είναι κάθε συγκυρία ευεπίφορη να παραγάγει μεγάλες ανατροπές, να κυοφορήσει ιστορικών διαστάσεων πολιτικούς σεισμούς, παρότι σε κάθε συγκυρία όλα τα ενδεχόμενα είναι, σε τελική ανάλυση, ανοιχτά.
Μπορούμε, επομένως, σήμερα να μιλάμε για τη δυνατότητα εξελίξεων δύσκολων να προβλέψουμε, ενδεχομένων που αυτή τη στιγμή μπορεί να μας φαίνονται μακρινά; Αν ναι, γιατί; Και πολύ περισσότερο, τι καθήκοντα μας τίθενται; Για να αποφανθούμε, θα πρέπει να σκεφτούμε έξω από συσκοτιστικά σχήματα που συνήθως μετράνε όχι τα αντικειμενικά αλλά τα υποκειμενικά δεδομένα και μάλιστα όσα αφορούν δοσμένες υποκειμενικότητες, νούμερα σε μια «σκακιέρα» – π.χ. σε ένα δοσμένο πολιτικό σκηνικό– και όχι τις δυναμικές που μπορεί να αναπτυχθούν με βάση τις αντικειμενικές δυνατότητες συνδυασμένες με την υποκειμενική παρέμβαση.
ΜΙΑ ΔΥΝΑΜΕΙ «ΟΡΓΑΝΙΚΗ ΚΡΙΣΗ» ΤΗΣ ΑΣΤΙΚΗΣ ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΗΣ
Αν η ευρύτερη συγκυρία δύναται να γεννήσει μεγάλες ανατροπές, είναι γιατί για πρώτη φορά μεταπολιτευτικά εξελίσσεται μια δυνάμει «οργανική κρίση» της αστικής στρατηγικής, μια δυνάμει κρίση ηγεμονίας αυτής της στρατηγικής, κρίση δηλαδή που εντοπίζεται σε όλα τα επίπεδα της κοινωνική δομής, οικονομικό, πολιτικό και ιδεολογικό.
Τα αίτια μιας τέτοιας κρίσης είναι πολλαπλά, αλλά υπόβαθρό της, είναι σε τελική ανάλυση η οικονομική κρίση, η αδυναμία δηλαδή του κεφαλαίου να βρει πεδία υπεραξίωσης, πεδία ανόδου της κερδοφορίας του, δεδομένο το οποίο σε αυτή τη φάση δεν φαίνεται να αλλάζει. Η στρατηγική του κεφαλαίου, που συμπυκνώθηκε στη διαχείριση της ελληνικής εκδοχής της κρίσης με τη μνημονιακή επιδρομή, είναι μια εξ ορισμού «ασταθής» στρατηγική που διαλύει τις πολιτικές εκπροσωπήσεις των αστικών κομμάτων και τις κοινωνικές τους συμμαχίες, διαμορφώνοντας το υπόβαθρο μιας διαρκούς πολιτικής κρίσης. Η καταβαράθρωση του ΠΑΣΟΚ, η ανάδειξη του ΣΥΡΙΖΑ, σε μερικούς μόνο μήνες, από κόμμα του 5% σε δυνάμει κυβερνητικό κόμμα, η είσοδος της Χρυσής Αυγής στο Κοινοβούλιο, η πολιτική δυσαρέσκεια και φυσικά, η πτώση των προηγούμενων αλλά και της τρικομματικής κυβέρνησης είναι αποτελέσματα αυτής της πολιτικής κρίσης.
Η ρευστότητα του πολιτικού σκηνικού και το εύρος της κρίσης εκπροσώπησης των αστικών κομμάτων δεν επιτρέπουν καμία βεβαιότητα για τη σταθεροποίησή του. Αντιθέτως, τα ρεύματα που έχουν αποδεσμευτεί από την πολιτική και ιδεολογική επιρροή των αστικών κομμάτων (είναι χαρακτηριστική η αποδοκιμασία του ευρώ και της Ε.Ε. από μεγάλο τμήμα του λαού πλέον) συνιστούν ένα σιωπηλό ποτάμι το οποίο μια σύγχρονη ριζοσπαστική αριστερή παρέμβαση θα πρέπει να μπολιάσει με τα επιχειρήματά της, να εκπροσωπήσει πολιτικά. Αν το καταφέρει, μπορεί να βρεθεί (ίσως και απότομα) σε άλλες θέσεις και κλίμακες.
Σε αυτό το πλαίσιο, καλούμαστε να αναγνωρίσουμε τις δυνατότητες που η δυνάμει κρίση της αστικής στρατηγικής μάς δίνει. Όσο σοβεί η κρίση, και ιδίως η κρίση πολιτικής εκπροσώπησης, όσο η ρευστότητα του πολιτικού σκηνικού παραμένει, όσο οι ριζοσπαστικές αναζητήσεις παραμένουν χωρίς οριστική ηγεμόνευση και ταυτόχρονα χωρίς πολιτική έκφραση, οι πολιτικές και ιδεολογικές διαφοροποιήσεις από την αστική κατεύθυνση που αναπτύσσονται σε κοινωνικό επίπεδο μπορούν να αποτελέσουν ιστορική ευκαιρία ανασύνθεσης μιας σύγχρονης επαναστατικής στρατηγικής. Άλλωστε, η ευρύτερη συγκυρία έφτασε εγγύτερα από κάθε άλλη μεταπολιτευτικά στο να προσομοιάζει σε «επαναστατική κατάσταση». Δεν αποτέλεσε επαναστατική κατάσταση, συγκέντρωσε όμως τα περισσότερα τέτοια χαρακτηριστικά(3). Και αυτό σημαίνει ότι για εμάς τα διακυβεύματα έχουν πια διαφοροποιηθεί.
Αλλά η μετεξέλιξη της δυνάμει κρίσης σε ανοιχτή κρίση της αστικής στρατηγικής που η ίδια δεν θα μπορέσει να ξεπεράσει, να αποφύγει, να «διαχειριστεί» απαιτεί την παρουσία μιας ριζικά ανταγωνιστικής πολιτικής κατεύθυνσης. Με αυτή την έννοια, η όποια δυνατότητα ανασυγκρότησης συναντά σήμερα το κυβερνητικό κέντρο οφείλεται σε σημαντικό βαθμό στην Αριστερά, στην απουσία ενός, με ηγεμονικούς όρους, πειστικού εναλλακτικού σχεδίου για την κοινωνία.
ΞΑΝΑ ΓΙΑ ΤΟ ΕΡΩΤΗΜΑ ΤΗΣ ΕΞΟΥΣΙΑΣ
Αν όλα τα στοιχεία τα συγκυρίας που αναδείξαμε ισχύουν, τότε αποτυπώνουν μια εντελώς διαφορετική φάση του ταξικού ανταγωνισμού. Επομένως, η συζήτηση για το ερώτημα της εξουσίας –και δη της κυβερνητικής εξουσίας– και για το αν μπορεί να αποτελεί τμήμα μιας σύγχρονης επαναστατικής στρατηγικής ή, πολύ περισσότερο, αν στις σύγχρονες συνθήκες συνιστά αναγκαίο κρίκο αυτής είναι όχι απλώς βάσιμη αλλά αναγκαία.
Όχι γιατί θα πρέπει να δικαιώσουμε όσους θα θυσίαζαν το σύνολο των αναγκαίων στοιχείων μιας επαναστατικής στρατηγικής για να πάρουν την κυβέρνηση του αστικού κράτους με την αυταπάτη ότι οποιαδήποτε διαχείριση εκτός της τρέχουσας αστικής θα είναι καλύτερη και θα μπορούσε να έχει αίσιο τέλος. Αλλά γιατί σήμερα θα πρέπει να αναμετρηθούμε με τον ορίζοντα της στρατηγικής μας, δηλαδή με την πρόκληση της διατύπωσης μιας επαναστατικής στρατηγικής και τακτικής. Και τέτοια δεν υπάρχει στις πλήρεις της μορφές χωρίς να θέτει στον εαυτό της το ερώτημα της κατάληψης της εξουσίας και του τρόπου που αυτό θα γίνει. Και αν αποφύγουμε να απαντήσουμε αυτό το επίμονο ερώτημα από αριστερή, επαναστατική σκοπιά θα μείνουμε θεατές των εξελίξεων διευκολύνοντας το έργο όσων θα ήθελαν να αποφύγουν μια τέτοια απάντηση να δοθεί εκτός του αστικού εδάφους.
Έτσι, σήμερα ξανανοίγει και απαιτείται να βαθύνει πέρα από εύκολους αφορισμούς η συζήτηση για τη σύγχρονη επαναστατική στρατηγική, για τη δυνατότητα να εγγράψουμε την πολιτική μας κατεύθυνση σε τέτοια στρατηγική, να διαμορφώσουμε μια σειρά βήματα που στις σημερινές συνθήκες θα μας βάλουν σε έναν (διακυβευόμενο φυσικά) δρόμο συνολικών κοινωνικών μετασχηματισμών.
Θα πρέπει επομένως να αναρωτηθούμε: πώς πιστεύουμε ότι θα μοιάζει η σύγχρονη επαναστατική διαδικασία στην Ελλάδα; Αρκεί σήμερα η επίμονη προσπάθεια ρευμάτων να αποδείξουν ότι κάθε αναφορά σε εργατική κυβέρνηση (όπως περιγράφηκε στο 4ο Συνέδριο της Γ΄ Διεθνούς για παράδειγμα) ή σε αντιιμπεριαλιστικές προοδευτικές κυβερνήσεις τύπου Τσάβες είναι άκαιρη και πριμοδοτεί το πολιτικό σχέδιο του κυρίαρχου ρεφορμιστικού πόλου; Είναι κανείς βέβαιος ότι στον επαναστατικό δρόμο δεν θα χρειαστεί η διεκδίκηση της κοινοβουλευτικής πλειοψηφίας ως ενός μετέωρου βήματος άντλησης νομιμοποίησης από τον λαό και ακριβώς στο έδαφος της ανάπτυξης του λαϊκού κινήματος;
Ακόμα, μπορεί κάποιος σήμερα, αν αναγνωρίζει τις δυνατότητες και θέλει να παρέμβει σε αυτές, να διατυπώσει μια άλλη θέση για την εκκίνηση μιας δυνάμει επαναστατικής διαδικασίας πέρα από την ασταθή στιγμή της κατάληψης της κυβερνητικής εξουσίας; Μπορούμε να εκτιμήσουμε ότι θα είχαμε τη δυνατότητα να κατακτήσουμε την πολιτική εξουσία μέσω π.χ. μιας απευθείας ανοιχτής ένοπλης αντιπαράθεσης, όπως έχουμε πολλές φορές στο μυαλό μας όταν αναφερόμαστε στην ανάγκη «συντριβής» του αστικού κράτους; Ή μήπως η συντριβή του αστικού κράτους δεν παραμένει αναγκαία συνθήκη (προγραμματική αρχή) για μια σύγχρονη επαναστατική διαδικασία, αν αυτή είναι να εκκινήσει από την κατάληψη της κυβερνητικής εξουσίας;
Σε ό,τι μας αφορά δεν μπορούμε να αποκλείσουμε καμιά πιθανότητα για τον τρόπο με τον οποίο θα διεκδικήσουμε την πολιτική εξουσία, περιλαμβανομένης και μιας τέτοιας ανοιχτής, βίαιης σύγκρουσης. Αυτό θα το κρίνει η εξέλιξη της ταξικής πάλης, η πορεία και οι μορφές που θα έχει λάβει ο κοινωνικός ανταγωνισμός. Θεωρούμε όμως ότι το επίδικο στη συζήτηση είναι άλλο: η αδυναμία να διατυπώσουμε το στόχο της κατάληψης της εξουσίας ως τέτοιον. Το κεντρικό πρόβλημα είναι ότι, είτε επικαλούμενοι τη βεβαιότητα μιας άλλης επαναστατικής διαδικασίας είτε το άκαιρο ή το έστω τακτικά άστοχο του πράγματος, αφαιρούμε το ερώτημα της πολιτικής εξουσίας από μια σύγχρονη αριστερή στρατηγική, αφαιρούμε το ίδιο το επίδικο αντικείμενο κάθε επαναστατικής πάλης από την πολιτική πρόταση της επαναστατικής Αριστεράς.
Έτσι αυτομάτως ακυρώνεται οποιαδήποτε ανατρεπτική δυναμική μπορούμε να αναπτύξουμε, καθιστώντας τή δυνάμει επαναστατική γραμμή μια «συμπληρωματική» στηνυπόλοιπη Αριστερά δύναμη: αυτή που τραβάει προς μια σωστή κατεύθυνση στα κινήματα, που είναι αναγκαία για την κοινωνική της δυναμική και την ποιότητα των ιδεών και των πρακτικών της, αλλά που δεν θα θέσει ποτέ ιδιαίτερα προσκόμματα στην κυρίαρχη εκδοχή αριστερής στρατηγικής στη χώρα.
Αντιστρέφοντας τη συνήθη «κατηγορία» θα τολμούσαμε να διατυπώσουμε τη γνώμη ότι η ίδια η επιμονή της επαναστατικής Αριστεράς να μην αναδεικνύει το στόχο της κατάληψης της πολιτικής εξουσίας σήμερα είναι που διαμορφώνει την εικόνα ενός συνεχούς με τον ρεφορμισμό και τα αδιέξοδά του, την καθιστά συμπληρωματική στο κεντρικό πολιτικό του σχέδιο και όχι επαναστατική δύναμη στη συγκυρία.
Υπ' αυτό το πρίσμα οφείλουμε, αντί να ξορκίζουμε με ιδεολογικούς όρους το ερώτημα τις κυβέρνησης, να σηκώσουμε το γάντι και να πούμε ότι συγκροτούμε ένα αριστερό πολιτικό μέτωπο, με ισχυρή στο εσωτερικό του αντικαπιταλιστική Αριστερά που στη βάση του μεταβατικού μας προγράμματος και υπό την προϋπόθεση ενός ρωμαλέου λαϊκού κινήματος θα διεκδικήσει την κατάκτηση της πολιτικής εξουσίας και μια σύγχρονη μεταβατική διαδικασία θέτοντας ως πρώτο τακτικό στόχο τη διεκδίκηση της κυβερνητικής εξουσίας. Να απαντήσουμε δηλαδή θετικά στους όρους με τους οποίους σήμερα τίθεται το ερώτημα της εξουσίας στις πλατιές λαϊκές μάζες, επιδιώκοντας την εγγραφή του σε μια συνολικά ανταγωνιστική ταξική στρατηγική.
Είναι, επομένως, περισσότερο αναγκαίο να δούμε τους όρους και τις προϋποθέσεις υπό τις οποίες είναι πιθανό, και όχι βέβαιο, μια τέτοια τακτική να εντάσσεται στο πλαίσιο μιας επαναστατικής στρατηγικής. Κι εδώ είναι η βαθύτερη ουσία της επιμονής στους θεσμούς δυαδικής εξουσίας και οργάνωσης του λαού: γιατί σε πείσμα μιας παράδοσης που θέλει τη λενινιστική έννοια της δυαδικής εξουσίας να διαβάζεται υπό τον ιδεότυπο μιας πολύ σύντομης περιόδου κατά την οποία προετοιμάζεται η εξουσία των σοβιέτ για να ανατρέψει την αστική κυβέρνηση και να καταλάβει –ύστερα από εμφύλιο πόλεμο– το κράτος και την πολιτική εξουσία(4), εμείς επιμένουμε να τη διαβάζουμε ως την κεντρική έννοια μιας επαναστατικής εκδοχής του γκραμσιανού «πολέμου θέσεων», ως την κεντρική στρατηγική για την οικοδόμηση της αριστερής ηγεμονίας.
Με άλλα λόγια, η δυαδική εξουσία είναι η εκδοχή του ιστορικού μπλοκ που πρέπει να αναδυθεί, ο τόπος στον οποίον θα αρθρωθεί η συμμαχία των υποτελών τάξεων στη σύμφυσή της με ένα μεταβατικό πρόγραμμα και σε μια μεταβατική, επαναστατική κατεύθυνση. Είναι η διαδικασία και οι ίδιοι οι θεσμοί εξουσίας αυτού του μπλοκ. Γιατί η δική μας πολιτική, μια δυνάμει «προλεταριακή πολιτική» δεν είναι σύστοιχη με την αστική πολιτική.
Δεν μπορούμε να καταλάβουμε την πολιτική εξουσία απλώς καταλαμβάνοντας την κυβέρνηση ή το κράτος. Είναι αναγκαία η οικοδόμηση του «άλλου κόσμου», της πολιτικής «έξω» από το κράτος, του αναγκαίου άλλου πόλου της διαρκώς διακυβευόμενης παρουσίας μας μέσα στο κράτος, της πολιτικής που θα επιχειρήσει να τραβήξει τα πράγματα προς την κατεύθυνσή μας και όχι προς την κατεύθυνση που τα συμφέροντα τα οποία ως εκείνη την στιγμή «υλοποιούνταν» μέσα στον κρατικό μηχανισμό θα επιδιώκουν.
Σε μια τέτοια περίπτωση, ακόμη και η κατάληψη της κυβερνητικής εξουσίας δεν συνιστά βεβαιότητα μιας «ειρηνικής μετάβασης», αλλά μάλλον το αντίθετο. Αργά ή γρήγορα (και πιθανότατα πριν καν συμβεί) θα κληθεί να αντιμετωπίσει τον λυσσαλέο αγώνα των συμφερόντων που θα θίξει. Όχι μόνο πολιτικά, αλλά και ανοιχτά, βίαια ακόμη και χωρίς να είναι δική της επιλογή. Μόνο που τότε θα έχει άλλη νομιμοποίηση από τον λαό, άλλη κατάσταση στο λαϊκό κίνημα, άλλον βαθμό οργάνωσης, εκπροσώπησης και συμμετοχής του λαού στην πολιτική αυτή κινητοποίηση.
*Πηγή: Εκτός Γραμμής τ. 33 / Ιούλιος 2013
1. Βλ. http://www.ektosgrammis.gr/index.php?option=com_content&view=article&id=1903:2013-05-31-16-25-59&catid=77:epikairothta&Itemid=513
2. Τέτοιες είναι για παράδειγμα η ανάγκη συντριβής της αστικής κρατικής μηχανής. Το ερώτημα είναι τι σημαίνει αυτό και πώς θα το κάνουμε, με άλλα λόγια η «συντριβή» αυτή είναι πολύ περισσότερα από μια εικόνα και πρέπει να αρχίσουμε να ψηλαφούμε το χαρακτήρα της.
3. Αναφερόμαστε στον γνωστό ορισμό του Λένιν για την επαναστατική κατάσταση.
4.Εμφύλιο πόλεμο που σήμερα ούτε διαφαίνεται ούτε όμως έχουμε τα μέσα να διεξάγουμε, όπως δεν διαφαίνεται και το ενδεχόμενο ενός εθνικοαπελευθερωτικού πολέμου.
Παρασκευή 20 Δεκεμβρίου 2013 

ΟΛΟΚΛΗΡΩΘΗΚΕ ΤΟ ΠΑΝΑΓΡΟΤΙΚΟ ΣΥΛΛΑΛΗΤΗΡΙΟ ΣΤΟ ΣΥΝΤΑΓΜΑ!

ανάρτηση από "iskra"

Εκτύπωση
panagrotiko-athina(Παρ. 20/12/13 
ΕΦΑΛΤΗΡΙΟ ΝΕΩΝ ΑΓΡΟΤΙΚΩΝ ΚΙΝΗΤΟΠΟΙΗΣΕΩΝ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗ ΦΟΡΟΛΕΗΛΑΣΙΑ
Με μεγάλη επιτυχία ολοκληρώθηκε το απόγευμα της Παρασκευής, η πανελλαδική συγκέντρωση διαμαρτυρίας των αγροτών στην Πλατείας Συντάγματος, οι οποίοι αντιδρούν στη άγρια φορολόγηση των χωραφιών τους μέσω του Ενιαίου Φόρου Ιδιοκτησίας Ακινήτων.
Νωρίτερα, στα πλαίσια τηςπαναγροτικής κινητοποίησης, αγρότες από το Άργος γέμισαν ένα φορτηγό με πορτοκάλια, προκειμένου αυτά να φτάσουν στην Πλατεία Συντάγματος και να μοιραστούν στον κόσμο. Η αστυνομία ακινητοποίησε στην Παλιά Βουλή το φορτηγό που μετέφερε τα φρούτα, ώστε να εμποδίσει τη διανομή τους. Άμεση ήταν οι αντίδραση τωνσυγκεντρωμένων αγροτών, οι οποίοι κατηφόρησαν τη Σταδίου και μετέφεραν με τα χέρια τα πορτοκάλια, πίσω στο Σύνταγμα. Γύρω στις 3 μμ αστυνομικοί περικύκλωσαν αναίτια τους διαδηλωτές στη λεωφόρο Αμαλίας και έκαναν εκτεταμένη χρήση χημικών προκειμένου να τους απωθήσουν. Μάλιστα, κατά τη βίαιη απώθηση των διαδηλωτών τραυματίστηκε ένας αγρότης διαδηλωτής και στο σημείο μετέβη ασθενοφόρο που τον παρέλαβε.
Το σημερινό παναγροτικό συλλαλητήριο αποτελεί ένα προπομπό για τις επόμενες κινήσεις των αγροτών,καθώς η ψήφιση των νομοσχεδίων που αφορούν το φόρο ακινήτων και τουςπλειστηριασμούς της πρώτης κατοικίας, σε συνδυασμό με τα ηδη οξυμένα προβλήματα, θα δώσουν τη χαριστική βολή στο μαζικό ξεκλήρισμα της μικρής αγροτιάς.
Οι αγρότες της χώρας έδωσαν βροντερή απάντηση στην εμμονή της μνημονιακής συγκυβέρνησης στην αποδιάρθρωση του αγροτικού χώρου και την εγκατάλειψη της αγροτικής παραγωγής, ενώ είναι διπλά υπόλογοι στη συνείδηση του αγροτικού κόσμου οικυβερνητικοί βουλευτές που δήθεν ξιφουλκούσαν κατά του υπουργού Οικονομικών καιπρόκειται να ψηφίσουν την ακραία άδικη φορολόγηση των χωραφιών και των κατοικιών των αγροτών.
Ήδη στο θεσσαλικό κάμπο, εντείνονται οι διεργασίες για το συντονισμό νέων μεγάλων κινητοποιήσεων από τη νέα χρονιά. Αγρότες από τα μπλόκα της Δράμας, των Σερρών, τηςΝάουσας, της Πέλλας, του Αμυνταίου, της Κοζάνης, της Πρέβεζας, της Αιτωλοακαρνανίας, τουΚάστρου, της Λαμίας, της Αργολίδας, της Αρκαδίας και της Θεσσαλίας, πραγματοποίησαν σύσκεψη την Τρίτη (17/12) στη Λάρισα, θέτοντας στο επίκεντρο το οξύτατο ζήτημα της υπερφορολόγησης (υποχρεωτική τήρηση λογιστικών βιβλίων, φορόληση του αγροτικού εισοδήματος με 13% από το πρώτο ευρώ, κόστος ενέργειας - αγροτικό ρεύμα κα).
(Την αντιμετώπιση που είχαν οι αγρότες οι οποίοι ήρθαν από αρκετές περιοχές της Ελλάδας να διαμαρτυρηθούν για αυτά τα εξωφρενικά μέτρα της συγκυβέρνησης κατά της μικρομεσαίας αγροτιάς, την βλέπουμε στο βίντεο που παραθέτουμε.)
ΣΥΝΑΝΤΗΣΗ ΑΝΤΙΠΡΟΣΩΠΕΙΑΣ ΒΟΥΛΕΥΤΩΝ ΤΟΥ ΣΥΡΙΖΑ ΜΕ ΕΠΙΚΕΦΑΛΗΣ ΤΟΝ Α. ΤΣΙΠΡΑ ΜΕ ΑΝΤΙΠΡΟΣΩΠΕΙΕΣ ΑΓΡΟΤΩΝ
Ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑΑλέξης Τσίπρας και επτά ακόμα βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑσυναντήθηκαν την Παρασκευή (20/12) στη Βουλή με αντιπροσωπείες αγροτών κυρίως τηςΚρήτης (Παγκρήτιο Συντονιστικό των Αγροτικών και Κτηνοτροφικών Συλλόγων) και τηςΠελοποννήσου αλλά και από την υπόλοιπη Ελλάδα που πραγματοποίησαν σήμεραπαναγροτικό συλλαλητήριο στην Πλατεία Συντάγματος.
Στη συνάντηση συμμετείχαν οι βουλευτές Κρήτης, Μιχάλης Κριτσωτάκης, Ανδρέας Ξανθός, Κώστας Δερμιτζάκης, Μαρία Διακάκη και ο Βαγγέλης Αποστόλου, Βουλευτής Εύβοιας και Συντονιστής ΕΕΚΕ Αγροτικής Πολιτικής, και ο Θανάσης Πετράκος, Βουλευτής Μεσσηνίας.
Η αντιπροσωπεία των αγροτών επέδωσε στον πρόεδρο του ΣΥΡΙΖΑ ψήφισμα διαμαρτυρίας γιαφορολόγηση των αγροτεμαχίων, με το νέο νόμο για τον Ενιαίο Φόρο Ιδιοκτησίας Ακινήτων.
ΣΧΟΛΙΟ ΤΟΥ ΤΑΣΟΥ ΚΑΝΤΑΡΑ ΜΕΛΟΥΣ ΤΗΣ Π.Γ ΤΟΥ ΣΥΡΙΖΑ ΚΑΙ ΥΠΕΥΘΥΝΟΥ ΓΙΑ ΘΕΜΑΤΑ ΑΓΡΟΤΙΚΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΓΙΑ ΤΟ ΜΕΓΑΛΟ ΠΑΝΑΓΡΟΤΙΚΟ ΣΥΛΛΑΛΗΤΗΡΙΟ ΣΤΟ ΣΥΝΤΑΓΜΑ
"Η κυβέρνηση σήμερα με τη στάση των δυνάμεων καταστολής στοσυλλαλητήριο του Συντάγματος, έδειξε πόσο πολύ φοβάται την οργή του αγροτικού κόσμου της χώρας!
Στα πορτοκάλια απάντησε με χρήση βίας και χημικών. Πιστεύει πως έτσι θα προλάβει τη γενικευμένη εξέγερση των αγροτών και τωνκτηνοτρόφων, οι οποίοι δέχονται τα καταιγιστικά πυρά της καταστροφικήςμνημονιακής πολιτικής της.
Με τη γενικευμένη φορολόγηση των χωραφιών , με την φορολόγηση τωναγροτικών εισοδημάτων από το πρώτο ευρώ, με τη δήμευση των περιουσιών τους, με τη δραματική εκτόξευση του κόστους παραγωγής που θέτει εκτός παραγωγικού πεδίου τουςμικρούς και μεσαίους παραγωγούς.
Η σημερινή ημέρα – ημέρα αντίστασης των πληττόμενων αγροτών – μπορεί και πρέπει να αποτελέσει το ξεκίνημα μιας μεγάλης αγροτικής απάντησης."
ΤΟ ΚΚΕ ΓΙΑ ΤHN EΠΙΘΕΣΗ ΤΩΝ ΜΑΤ ΣΕ ΒΑΡΟΣ ΤΗΣ ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗΣ ΤΩΝ ΑΓΡΟΤΩΝ
Το ΚΚΕ με σχόλιό του, «καταγγέλλει στον ελληνικό λαό την επίθεση των ΜΑΤ και την χρήσηχημικών σε βάρος της συγκέντρωσης των αγροτών για το φορολογικό που τους ξεκληρίζει, καθώς και τις ευθύνες της κυβέρνησης».
«Αποδεικνύεται, για πολλοστή φορά το τελευταίο διάστημα, ότι η τρομοκρατία και η καταστολή ενάντια στους αγώνες θα εντείνεται και θα μονιμοποιείται, ώστε ο αντιλαϊκός οδοστρωτήρας της κυβέρνησης να μην αφήσει κανένα λαϊκό δικαίωμα, για τη διαχείριση της κρίσης προς όφελος των μονοπωλίων και της στρατηγικής της ΕΕ» αναφέρεται στο σχόλιο του κόμματος.
Παρασκευή 20 Δεκεμβρίου 2013.

Palmos analysis: Προβάδισμα ΣΥΡΙΖΑ με 5%

ΚάλπεςΚάλπες
“ Καθαρό προβάδισμα για το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης έναντι της ΝΔ ”
Παρασκευή, 20 Δεκεμβρίου 2013 23:55
Με πέντε μονάδες προηγείται ο ΣΥΡΙΖΑ σε πανελλαδική δημοσκόπηση της Palmos Analysis για το tvxs.gr, παγιώνοντας το προβάδισμα που έχει αποκτήσει απέναντι στην ΝΔ. Σημαντικά ευρήματα για τις τάσεις των «αναποφάσιστων», το είδος της κυβέρνησης που επιθυμούν οι πολίτες και τις κυβερνήσεις συνεργασίας στην ίδια μέτρηση, που επίσης καταγράφει τις τάσεις της κοινής γνώμης για τις διεργασίες στο χώρο της Κεντροαριστεράς και τη συμμετοχή του ΠΑΣΟΚ και της ΔΗΜΑΡ σε αυτές. Με μεγάλη διαφορά προηγείται ο ΣΥΡΙΖΑ και στην παράσταση νίκης.

Ειδικότερα στην πρόθεση ψήφου ο ΣΥΡΙΖΑ συγκεντρώνει ποσοστό  22,5% έναντι 17,6% της ΝΔ. Ακολουθεί στην τρίτη θέση η Χρυσή Αυγή με 7%, η οποία όμως σημειώνει μικρή πτώση σε σχέση με την προηγούμενη δημοσκόπηση της Palmos Analysis ένα μήνα πριν. Οπως προκύπτει και από την ανάλυση των αναποφάσιστων στην επόμενη ερώτηση, η εκλογική απήχηση των νεοναζί μοιάζει να περιχαρακώνεται. 

Στην τέταρτη θέση βρίσκονται οι Ανεξάρτητοι Έλληνες με 4,6%, το ΚΚΕ με 4,1% και το ΠΑΣΟΚ με 3,8%.  Λίγο κάτω από το όριο του 3% η ΔΗΜΑΡ με 2,8%. Οι Οικολόγοι Πράσινοι συγκεντρώνουν 1,6%, ενώ το ΛΑΟΣ 0,5%. Άλλο κόμμα δηλώνει το 4,7%. Στο 13,3% οι αναποφάσιστοι (αυθόρμητη απάντηση), στο 5,6% το Λευκό ενώ από την κάλπη δηλώνει πως θα απέχει το 8,1% των ερωτηθέντων.

Σημαντικά είναι τα στοιχεία που προκύπτουν για τους αναποφάσιστους, καθώς όπως φαίνεται αποτελούν «δεξαμενή» ψήφων πρωτίστως για τον ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και για ΝΔ, ΠΑΣΟΚ και ΔΗΜΑΡ. Ψηλά σε αυτόν τον πίνακα είναι και οι Οικολόγοι Πράσινοι, συγκεντρώνοντας ίδια ποσοστά με το ΚΚΕ, ενώ η νεοναζιστική οργάνωση δεν φαίνεται να είναι μεταξύ των επιλογών των «αναποφάσιστων».

Στην εκτίμηση εκλογικής επιρροής, αν κατανεμηθούν τα ποσοστά των αναποφάσιστων, ο ΣΥΡΙΖΑ διερύνει την διαφορά και προηγείται με 31%. Ακολουθούν ΝΔ με 24,4%, Χρυσή Αυγή με 9,1%, ΚΚΕ με 6,5%, ΑΝΕΛ με 6,4%, ΠΑΣΟΚ 6,3%. Μετά από μια περίοδο διολίσθησης, η ΔΗΜΑΡ φτάνει στο 5,6%, δείχνοντας τάσεις σταθεροποίησης μετά το Συνέδριο της. Στο όριο εισόδου στη Βουλή η Οικολόγοι Πράσινοι με 2,9%, ενώ το ΛΑΟΣ βρίσκεται μόλις στο 0,6%. Τα άλλα κόμματα στο σύνολό τους συγκεντρώνουν 7,3%.

Η παράσταση νίκης

Με μεγάλη διαφορά προηγείται ο ΣΥΡΙΖΑ και στην παράσταση νίκης, ενώ στην προηγούμενη δημοσκόπηση ένα μήνα πριν,  τα δύο κόμματα ήταν σχεδόν ισόπαλα. Παράλληλα με την διέρευνση της υπεροχής του στη πρόθεση ψήφου, ο ΣΥΡΙΖΑ φαίνεται ότι διασφαλίζει την πρώτη θέση στις εκλογικές προτιμήσεις. 

Διαβάστε επίσης τι πιστεύουν οι πολίτες για τις απεργίες των διοικητικών των ΑΕΙ και των γιατρών του ΕΟΠΥΥ

Οι κυβερνήσεις συνεργασίας 

Μεγάλο πολιτικό ενδιαφέρον παρουσιάζει και η ερώτηση για τις κυβερνήσεις συνεργασίας. Τόσο στο ενδεχόμενο να κερδίσει ο ΣΥΡΙΖΑ τις επόμενες εκλογές, όσο και στο ενδεχόμενο να κερδίσει η ΝΔ, οι πολίτες απαντούν πως προτιμούν μια κυβέρνηση συνεργασίας (49% και 54% αντίστοιχα). Υπέρ μιας αυτοδύναμης κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ τάσσεται το 26%, ενώ το αντίστοιχο ποσοστό για τη ΝΔ φτάνει μόλις στο 17%.

Σχετικά με τους πιθανούς κυβερνητικούς εταίρους του κάθε κόμματος, η ΔΗΜΑΡ βρίσκεται στην πρώτη θέση των προτιμήσεων μεταξύ των ψηφοφόρων που θέλουν κυβέρνηση συνεργασίας με κορμό τον  ΣΥΡΙΖΑ:  το 24% να δηλώνει πως θα ήθελε μια κυβερνητική συνεργασία των δύο κομμάτων. Ακολουθεί το ΠΑΣΟΚ (16%), η ΝΔ (15%), το ΚΚΕ (13%) και οι ΑΝΕΛ(12%)  Αντίστοιχα για τη ΝΔ ως ο πλέον καταλληλότερος εταίρος εμφανίζεται το ΠΑΣΟΚ με 25% και ακολουθούν ο  ΣΥΡΙΖΑ (22%), η ΔΗΜΑΡ (16%) και οι ΑΝΕΛ (10%).

 Καταλληλότερος πρωθυπουργός και εμφάνιση αρχηγών

Λιγότεροι από τους μισούς πολίτες παρακολούθησαν την συζήτηση για τον προυπολογισμό στη Βουλή, ενώ το 50% από αυτούς που την παρακολούθησαν δεν δηλώνει ικανοποιημένοι από την εμφάνιση των πολιτικών αρχηγών, με τους Σαμαρά-Τσίπρα να ισοβαθμούν στην πρώτη θέση αλλά με χαμηλά ποσοστά. 

Στην καταλληλότητα του πρωθυπουργού ο Α. Σαμαράς προηγείται με 35% του Α. Τσίπρα(30%), επιτυγχάνοντας εδώ την μοναδική πρωτιά της ΝΔ.

Τέλος για τις διεργασίες στο χώρο της Κεντροαριστεράς το 60%  δηλώνει πως δεν ενδιαφέρεται για τη δημιουργία ενός πολιτικού φορέα σε αυτόν τον χώρο. Μεγάλο ενδιαφέρον δηλώνει πως έχει το 10%, το 15% απαντάει αρκετά, ενώ το 11% λίγο ενδιαφέρεται. Επιπλέον το 52% θεωρεί πως η συμμετοχή του ΠΑΣΟΚ σε αυτές τις διεργασίες λειτουργεί «βλαπτικά» για τη δημιουργία ενός νέου πολιτικού φορέα. Στο 31% ανέρχεται το αντίστοιχο ποσοστό για τη ΔΗΜΑΡ.

Σημειώνεται επίσης ότι στο απόσπασμα-"πρόγευση" από την δημοσκόπηση που δημοσιεύθηκε το μεσημέρι της Παρασκευής στο Tvxs, οι πολίτες  δίνουν δίκιο στους διοικητικούς υπαλλήλους και τους γιατρούς που απεργούν, αποτέλεσμα το οποίο ίσως σηματοδοτεί το τέλος του “κοινωνικού αυτοματισμού”, που τα τελευταία χρόνια  έφερνε αντιμέτωπους απεργούς με σημαντικά τμήματα της κοινωνίας. 

Διαβάστε την Κυριακή το αποκαλυπτικό δεύτερο μέρος της έρευνας: Ποια μέσα εμπιστεύονται οι πολίτες για την ενημέρωση τους; Κανάλια, εφημερίδες ή ενημερωτικά site και blogs;

* Η έρευνα πραγματοποιήθηκε πανελλαδικά από τις 13 έως τις 19 Δεκεμβρίου για λογαριασμό του Tvxs.gr με τη συμμετοχή 1.012 ψηφοφόρων, με τηλεφωνικές συνεντεύξεις και με αναλογική κατανομή στους νομούς της χώρας

ΠΗΓΗ: tvxs.gr