Καρτερός Θανάσης
Μακάβριο σκηνικό και πάλι. Η τρόικα δεν έρχεται, λέει, να ελέγξει τα πεπραγμένα των εν Αθήναις μαθητών της, αν οι τελευταίοι δεν δεσμευτούν για χιλιάδες νέες απολύσεις και νέες μειώσεις μισθών στο Δημόσιο. Και για νέα, πιο large ας πούμε, απελευθέρωση των απολύσεων στον ιδιωτικό τομέα. Και για νέο συνδικαλιστικό νόμο που θα αφανίζει την απεργία και θα εμφανίζει την ανταπεργία -το λοκ άουτ. Και για νέο ασφαλιστικό. Και ποιος ξέρει για τι άλλο. Νέο.
Φυσικά η κυβέρνηση έχει δεσμευτεί για τα περισσότερα από αυτά με το αναθεωρημένο Μνημόνιο. Αλλά ο Σαμαράς προτίμησε να απαγγέλλει στίχους επιτυχίας και ο Χαρδούβελης να τραγουδά άσματα για τη χαραυγή της καινούργιας μέρας, αντί να πουν την αλήθεια για το τι μας περιμένει. Και τώρα η τρόικα ζητά τον λογαριασμό. Και αυτοί συσκέπτονται πόσα κεφάλια, πόσα δικαιώματα, πόσους ανέργους θα της δώσουν για να την εξευμενίσουν. Έτσι πάει το πράγμα, δυστυχώς.
Κι έτσι θα πάει. Το αέναο του γκρίζου. Μια αλυσίδα από απαιτήσεις, που ξεπερνούν κάθε όριο όχι μόνο δημοκρατικής τάξης και κοινωνικής αλληλεγγύης, αλλά και ανθρωπιάς, και σεβασμού της χώρας και των ανθρώπων της. Και κάθε απαίτηση είναι απολύτως "λογική", γιατί πατάει σε μια προηγούμενη απαίτηση, που έχει γίνει δεκτή ως λογική από τη συγκυβέρνηση. Η οποία δεν αποδεικνύεται για άλλη μια φορά μόνο εθνικά λίγη και κοινωνικά ανάλγητη. Αποδεικνύεται και πολιτικά στραβή, ανόητη και ανιστόρητη.
Γιατί; Μα γιατί από παραχώρηση σε παραχώρηση και από αξιολόγηση σε αξιολόγηση πιστεύει (;) και καλλιεργεί την αυταπάτη ότι κάποτε θα επιτρέψουν στην Ελλάδα να βγει από τον κλοιό εκείνοι που την έκλεισαν σ' αυτόν. Θα αναγνωριστούν, σου λέει, οι θυσίες του ελληνικού λαού! Κι επειδή δεν αναγνωρίζονται, επιβάλλουν νέες και νέες και νέες. Και απαιτούν οι αξιολογητές νέες και νέες και νέες. Σε μια ατέλειωτη αλυσίδα βαρβαρότητας, που την ονομάζουν Μνημόνια, Μεσοπρόθεσμα και -αυτό κι αν είναι κωμειδύλλιο- μεταρρυθμίσεις!
Είναι τόσο φανερό πια αυτό που χρειάζεται, ώστε να μη χρειάζονται επιχειρήματα. Η τρόικα ζητάει να γκρεμίσουμε τα τελευταία τείχη δημοκρατικής αντοχής, κοινωνικής συνοχής, ανθρώπινης ανοχής, για να μας έρθει; Ε, κάποιος πρέπει να της απαντήσει: Μη σώσετε κι έρθετε. Κι αυτός ο κάποιος υπάρχει και είναι έτοιμος...
Μακάβριο σκηνικό και πάλι. Η τρόικα δεν έρχεται, λέει, να ελέγξει τα πεπραγμένα των εν Αθήναις μαθητών της, αν οι τελευταίοι δεν δεσμευτούν για χιλιάδες νέες απολύσεις και νέες μειώσεις μισθών στο Δημόσιο. Και για νέα, πιο large ας πούμε, απελευθέρωση των απολύσεων στον ιδιωτικό τομέα. Και για νέο συνδικαλιστικό νόμο που θα αφανίζει την απεργία και θα εμφανίζει την ανταπεργία -το λοκ άουτ. Και για νέο ασφαλιστικό. Και ποιος ξέρει για τι άλλο. Νέο.
Φυσικά η κυβέρνηση έχει δεσμευτεί για τα περισσότερα από αυτά με το αναθεωρημένο Μνημόνιο. Αλλά ο Σαμαράς προτίμησε να απαγγέλλει στίχους επιτυχίας και ο Χαρδούβελης να τραγουδά άσματα για τη χαραυγή της καινούργιας μέρας, αντί να πουν την αλήθεια για το τι μας περιμένει. Και τώρα η τρόικα ζητά τον λογαριασμό. Και αυτοί συσκέπτονται πόσα κεφάλια, πόσα δικαιώματα, πόσους ανέργους θα της δώσουν για να την εξευμενίσουν. Έτσι πάει το πράγμα, δυστυχώς.
Κι έτσι θα πάει. Το αέναο του γκρίζου. Μια αλυσίδα από απαιτήσεις, που ξεπερνούν κάθε όριο όχι μόνο δημοκρατικής τάξης και κοινωνικής αλληλεγγύης, αλλά και ανθρωπιάς, και σεβασμού της χώρας και των ανθρώπων της. Και κάθε απαίτηση είναι απολύτως "λογική", γιατί πατάει σε μια προηγούμενη απαίτηση, που έχει γίνει δεκτή ως λογική από τη συγκυβέρνηση. Η οποία δεν αποδεικνύεται για άλλη μια φορά μόνο εθνικά λίγη και κοινωνικά ανάλγητη. Αποδεικνύεται και πολιτικά στραβή, ανόητη και ανιστόρητη.
Γιατί; Μα γιατί από παραχώρηση σε παραχώρηση και από αξιολόγηση σε αξιολόγηση πιστεύει (;) και καλλιεργεί την αυταπάτη ότι κάποτε θα επιτρέψουν στην Ελλάδα να βγει από τον κλοιό εκείνοι που την έκλεισαν σ' αυτόν. Θα αναγνωριστούν, σου λέει, οι θυσίες του ελληνικού λαού! Κι επειδή δεν αναγνωρίζονται, επιβάλλουν νέες και νέες και νέες. Και απαιτούν οι αξιολογητές νέες και νέες και νέες. Σε μια ατέλειωτη αλυσίδα βαρβαρότητας, που την ονομάζουν Μνημόνια, Μεσοπρόθεσμα και -αυτό κι αν είναι κωμειδύλλιο- μεταρρυθμίσεις!
Είναι τόσο φανερό πια αυτό που χρειάζεται, ώστε να μη χρειάζονται επιχειρήματα. Η τρόικα ζητάει να γκρεμίσουμε τα τελευταία τείχη δημοκρατικής αντοχής, κοινωνικής συνοχής, ανθρώπινης ανοχής, για να μας έρθει; Ε, κάποιος πρέπει να της απαντήσει: Μη σώσετε κι έρθετε. Κι αυτός ο κάποιος υπάρχει και είναι έτοιμος...
Μακάβριο σκηνικό και πάλι. Η τρόικα δεν έρχεται, λέει, να ελέγξει τα πεπραγμένα των εν Αθήναις μαθητών της, αν οι τελευταίοι δεν δεσμευτούν για χιλιάδες νέες απολύσεις και νέες μειώσεις μισθών στο Δημόσιο. Και για νέα, πιο large ας πούμε, απελευθέρωση των απολύσεων στον ιδιωτικό τομέα. Και για νέο συνδικαλιστικό νόμο που θα αφανίζει την απεργία και θα εμφανίζει την ανταπεργία -το λοκ άουτ. Και για νέο ασφαλιστικό. Και ποιος ξέρει για τι άλλο. Νέο.
Φυσικά η κυβέρνηση έχει δεσμευτεί για τα περισσότερα από αυτά με το αναθεωρημένο Μνημόνιο. Αλλά ο Σαμαράς προτίμησε να απαγγέλλει στίχους επιτυχίας και ο Χαρδούβελης να τραγουδά άσματα για τη χαραυγή της καινούργιας μέρας, αντί να πουν την αλήθεια για το τι μας περιμένει. Και τώρα η τρόικα ζητά τον λογαριασμό. Και αυτοί συσκέπτονται πόσα κεφάλια, πόσα δικαιώματα, πόσους ανέργους θα της δώσουν για να την εξευμενίσουν. Έτσι πάει το πράγμα, δυστυχώς.
Κι έτσι θα πάει. Το αέναο του γκρίζου. Μια αλυσίδα από απαιτήσεις, που ξεπερνούν κάθε όριο όχι μόνο δημοκρατικής τάξης και κοινωνικής αλληλεγγύης, αλλά και ανθρωπιάς, και σεβασμού της χώρας και των ανθρώπων της. Και κάθε απαίτηση είναι απολύτως "λογική", γιατί πατάει σε μια προηγούμενη απαίτηση, που έχει γίνει δεκτή ως λογική από τη συγκυβέρνηση. Η οποία δεν αποδεικνύεται για άλλη μια φορά μόνο εθνικά λίγη και κοινωνικά ανάλγητη. Αποδεικνύεται και πολιτικά στραβή, ανόητη και ανιστόρητη.
Γιατί; Μα γιατί από παραχώρηση σε παραχώρηση και από αξιολόγηση σε αξιολόγηση πιστεύει (;) και καλλιεργεί την αυταπάτη ότι κάποτε θα επιτρέψουν στην Ελλάδα να βγει από τον κλοιό εκείνοι που την έκλεισαν σ' αυτόν. Θα αναγνωριστούν, σου λέει, οι θυσίες του ελληνικού λαού! Κι επειδή δεν αναγνωρίζονται, επιβάλλουν νέες και νέες και νέες. Και απαιτούν οι αξιολογητές νέες και νέες και νέες. Σε μια ατέλειωτη αλυσίδα βαρβαρότητας, που την ονομάζουν Μνημόνια, Μεσοπρόθεσμα και -αυτό κι αν είναι κωμειδύλλιο- μεταρρυθμίσεις!
Είναι τόσο φανερό πια αυτό που χρειάζεται, ώστε να μη χρειάζονται επιχειρήματα. Η τρόικα ζητάει να γκρεμίσουμε τα τελευταία τείχη δημοκρατικής αντοχής, κοινωνικής συνοχής, ανθρώπινης ανοχής, για να μας έρθει; Ε, κάποιος πρέπει να της απαντήσει: Μη σώσετε κι έρθετε. Κι αυτός ο κάποιος υπάρχει και είναι έτοιμος..
ανάρτηση από την ΑΥΓΗ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου