Σε κατάσταση πανικού τις τελευταίες μέρες ο Αντώνης Σαμαράς, καθώς το σχέδιο του για μία «αξιοπρεπή ήττα» δύσκολα θα έχει καλό τέλος, γυρνάει δεξιά και αριστερά και σαν μανιακός προφήτης λέει πως η χώρα κινδυνεύει στις αρχές του Φλεβάρη να επιστρέψει στις… σκοτεινές μέρες του κρατισμού, τότε που η επιχειρηματικότητα ήταν εκτός νόμου και όλοι όσοι ήθελαν να επενδύσουν τα λεφτά τους για την ανάπτυξη του τόπου αντιμετωπιζόταν από την πολιτεία ως εγκληματίες. Προφανώς ο Τρελαντώνης της ΠΟΛΑΝ δεν μιλάει για τη διακυβέρνηση του Κώστα του
Καραμανλή, ούτε του Κώστα του Σημίτη, ούτε φυσικά του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη.
Νομίζω πως θέλει να συσπειρώσει τον κόσμο της Δεξιάς και πιστεύω ότι αναφέρεται σε μία επιστροφή στο 1981 και αυτό έχει πολύ πλάκα καθώς το ημερολόγιο δείχνει πως βρισκόμαστε λίγες μέρες πριν να μπει το 2015 και τα στοιχεία της Ελληνικής Στατιστικής Αρχής αποκαλύπτουν ότι η μεγάλη πλειοψηφία των ανθρώπων που βρίσκονται πεταμένοι στην ανεργία, ή στην… καλύτερη περίπτωση στην εργασιακή επισφάλεια με μισθούς που δεν ξεπερνούν τα 400 ευρώ το μήνα, έχουν γεννηθεί μετά το 1989.
Παρόλη την πλάκα, έχει ενδιαφέρον αυτό που λέει ο Σαμαράς για τον κρατισμό:
Να θυμίσουμε πως η Ελλάδα είναι η μόνη χώρα στην Ευρωπαϊκή Ένωση που με νομοθετική παρέμβαση του κράτους μειώθηκε ο κατώτερος μισθός και απαγορεύτηκαν οι συλλογικές διαπραγματεύσεις ώστε να μην υπάρξει στο μέλλον αύξηση του κατώτερου μισθού.
Να θυμίσουμε, στο πεδίο των ιδιωτικοποιήσεων, πως το λιμάνι του Πειραιά το διεκδικεί η κινεζική κρατική COSKO και το λιμάνι της Θεσσαλονίκης, όπως και τον ΟΣΕ, οι κρατικοί σιδηρόδρομοι της Ρωσίας.
Να θυμίσουμε ότι η γερμανική ΔΕΚΟ Fraport κέρδισε το διαγωνισμό για τη διαχείριση, για 40 χρόνια, των δεκατεσσάρων περιφερειακών αεροδρομίων και ότι η κρατική εταιρία ύδρευσης του Ισραήλ, η Mekorot, θέλει να αγοράσει την ΕΥΑΘ.
Νομίζω πως μπορούμε όλοι και όλες να συμφωνήσουμε στ’ ότι ο… αντικρατισμός των νεοφιλελεύθερων είναι ένα αρκετά περίεργο πράγμα, καθώς δεν προβλέπει την ελεύθερη, προφανώς και με πολλά ρίσκα, κίνηση των επενδυτών και των αγορών, αλλά την κρατική εγγύηση σε ότι αφορά τις αποδόσεις, τα κέρδη και τις, αν χρειαστεί, αποζημιώσεις.
Ο… αντικρατισμός των νεοφιλελεύθερων προβλέπει «ειδική εισφορά αλληλεγγύης» για τους μισθωτούς και τους συνταξιούχους, αλλά τα χρήματα αυτά δεν πάνε στους άνεργους –ο αριθμός των ανέργων που παίρνουν επίδομα σήμερα είναι απερίγραπτα μικρότερος σε σχέση με το 2008 όπου ο συνολικός αριθμός των ανέργων ήταν απερίγραπτα μικρότερος– αλλά κλείνουν τις τρύπες που δημιουργούν στον προϋπολογισμό η φοροδιαφυγή από τις off shore εταιρίες και το λαθρεμπόριο καυσίμων.
Κατά τα άλλα, ακόμα δεν υπάρχει η δυνατότητα να ταξιδεύσουμε στο χρόνο (εγώ πάντα θα ήθελα να βρεθώ το Μάη του 68 στο Παρίσι) οπότε δεν παίζει κανένα ενδεχόμενο επιστροφής στο 1981.
Ταξιδεύουμε για άλλη εποχή.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου