Η συνεχιζόμενη οικονομική κρίση αποκάλυψε τις ανεπάρκειες και τα όρια που έχει η διαδικασία της νεοφιλελεύθερης ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης. Πρόκειται για μία ολοκλήρωση που στηρίζεται στη χρηματοοικονομική φιλελευθεροποίηση και σε μια νομισματική ένωση, η οποία προωθείται από ένα ομοίωμα της Γερμανικής Κεντρικής Τράπεζας που ακούει στο όνομα «Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα». Η συγκεκριμένη διαδικασία ολοκλήρωσης ρέπει προς την ύφεση, οξύνει τις ανισότητες τόσο εντός όσο και μεταξύ των κρατών-μελών, αυξάνει την ανεργία και υφαίνει έναν ιστό φτώχειας που αγκαλιάζει ολοένα και περισσότερο τις κατώτερες κοινωνικές τάξεις. Αυτό που συμβαίνει είναι κυρίως μια επίθεση του κεφαλαίου εναντίον της εργασίας παρά μια έντιμη προσπάθεια έγκαιρης επίλυσης της κρίσης.
Στην πραγματικότητα, το πολιτικό κατεστημένο της Ευρώπης είδε στην κρίση μία ευκαιρία αναθεώρησης της μεταπολεμικής ευρωπαϊκής πολιτικής οικονομίας. Η πολιτική διαχείριση της κρίσης δημόσιου χρέους εγγράφεται σε μία διαδικασία θεσμικού μετασχηματισμού του ευρωπαϊκού Νότου στην κατεύθυνση ενός αγγλοσαξονικού νεοφιλελεύθερου καπιταλισμού. Η θεσμική ποικιλομορφία σε εθνικό επίπεδο δεν είναι πλέον ανεκτή. Η επιβολή πολιτικών μέσω κανονισμών συνιστά την αιχμή του δόρατος της πρόσφατης νομοθεσίας της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, με στόχο την ενίσχυση της οικονομικής διακυβέρνησης της ευρωζώνης. Η καγκελάριος της Γερμανίας Άνγκελα Μέρκελ, μαζί με τη νεοφιλελεύθερη γραφειοκρατική ελίτ των Βρυξελλών, θεωρούν την ανθρώπινη αξιοπρέπεια και την κοινωνική αλληλεγγύη φαινόμενα που διαστρεβλώνουν την κανονική λειτουργία της οικονομίας, και αντιμετωπίζουν την εθνική κυριαρχία ως ενόχληση. Η Ευρώπη εξαναγκάζεται στη λιτότητα, την πειθαρχία και την απορύθμιση. Ακόμη χειρότερα, για πρώτη φορά μία γενιά νέων ανθρώπων βλέπει ότι η ζωή της στο μέλλον θα είναι χειρότερη από αυτή των γονιών της.
Αυτή δεν είναι η δική μας Ευρώπη. Είναι η Ευρώπη που θέλουμε να αλλάξουμε. Στη θέση μίας Ευρώπης όπου επικρατεί ο φόβος της ανεργίας, της ασθένειας, των γηρατειών και της φτώχειας, στη θέση μίας Ευρώπης, η οποία δουλεύει για τις ανάγκες των τραπεζιτών, εμείς προτάσσουμε μία Ευρώπη στην υπηρεσία των ανθρώπινων αναγκών.
Επιδιώκουμε τον αναπροσανατολισμό της Ευρωπαϊκής Ένωσης σε μία δημοκρατική και προοδευτική κατεύθυνση. Επιθυμούμε το τέλος του νεοφιλελευθερισμού, της λιτότητας και των λεγόμενων ευρωπαϊκών κοινωνιών των δύο τρίτων, στο εσωτερικό των οποίων το 1/3 συμπεριφέρεται σαν να μην υπάρχει οικονομική κρίση, τη στιγμή που τα υπόλοιπα 2/3 υποφέρουν ολοένα και περισσότερο κάθε μέρα που περνάει. Η Ευρωπαϊκή Αριστερά έχει το κουράγιο και το πολιτικό όραμα που χρειάζεται για την οικοδόμηση μιας ευρύτερης κοινωνικής συναίνεσης που θα υπηρετεί τον προγραμματικό στόχο επανοικοδόμησης της Ευρώπης σε μια δημοκρατική, κοινωνική και οικολογική βάση.
Αυτό είναι το πολιτικό πλαίσιο της υποψηφιότητάς μου για την Προεδρία της Ευρωπαϊκής Επιτροπής εκ μέρους του Κόμματος της Ευρωπαϊκής Αριστεράς και εξηγεί για ποιο λόγο η συγκεκριμένη υποψηφιότητα δεν είναι απλώς τυπική. Είναι, αντίθετα, μία υποψηφιότητα που διεκδικεί την εντολή να φέρει στην Ευρώπη την ελπίδα και την αλλαγή. Είναι ένα προσκλητήριο να σταματήσουμε τη λιτότητα, να διασφαλίσουμε τη δημοκρατία και να εργαστούμε για την ανάπτυξη. Είναι ένα προσκλητήριο που απευθύνεται σε όλους τους πολίτες της Ευρώπης που έχουν δημοκρατικές ευαισθησίες, ανεξάρτητα από την ιδεολογία τους ή τα κόμματα τα οποία υποστηρίζουν. Διότι όσο η ύφεση, η οικονομική στασιμότητα ή η αναιμική μεγέθυνση που δεν δημιουργεί θέσεις εργασίας αγκαλιάζουν όλη την ευρωζώνη, τόσο η λιτότητα θα αγκαλιάζει όλους του λαούς, σε Βορρά και Νότο. Ως εκ τούτου, η εναντίωση στη λιτότητα υπερβαίνει τα όρια των εθνικών κρατών και δημιουργεί συμμαχίες μεταξύ κοινωνικών δυνάμεων σε ευρωπαϊκό επίπεδο. Η λιτότητα βλάπτει τους εργαζόμενους ανεξάρτητα από τη χώρα στην οποία κατοικούν. Οφείλουμε, γι' αυτόν τον λόγο, να ενσωματώσουμε την απαραίτητη αντιμνημονιακή συμμαχία του Νότου στο πλαίσιο ενός ευρύτερου κινήματος ενάντια στη λιτότητα σε ευρωπαϊκό επίπεδο. Ένα κίνημα για τη δημοκρατική ανοικοδόμηση της νομισματικής ένωσης.
Η Ευρωπαϊκή Αριστερά είναι η βασική πολιτική δύναμη αλλαγής στην Ευρώπη.
Υποστηρίζουμε την άμεση κατάργηση των μνημονίων και τη συντονισμένη αναθέρμανση όλων των ευρωπαϊκών οικονομιών.
Θέλουμε μία αυθεντική Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, η οποία θα λειτουργεί ως δανειστής ύστατης καταφυγής όχι μόνο των τραπεζών αλλά και των κρατών.
Πιστεύουμε ότι η Ευρώπη χρειάζεται τον δικό της νόμο Γκλας- Στίγκαλ, ώστε οι εμπορικές και οι επενδυτικές τραπεζικές δραστηριότητες να είναι διαχωρισμένες προκειμένου να αποτρέπεται η επικίνδυνη συγχώνευση των κινδύνων σε μία ανεξέλεγκτη ενιαία οντότητα.
Θέλουμε μια ευρωπαϊκή νομοθεσία που θα φορολογεί τις υπεράκτιες οικονομικές και επιχειρηματικές δραστηριότητες.
Βρισκόμαστε στην πρώτη γραμμή της μάχης ενάντια στη διαφθορά σε όλες τις μορφές της. Προτεραιότητά μας είναι η καταπολέμηση της εταιρικής διαφθοράς και η ταυτόχρονη ενίσχυση της ικανότητας των οργανισμών και των λαών να αντιστέκονται σε αυτή. Η διαφθορά των μεγάλων εταιρειών συνεπάγεται ένα δυσβάσταχτο οικονομικό και κοινωνικό κόστος για όλους τους λαούς, ακόμα και γι' αυτούς των χωρών στις οποίες αυτές οι εταιρείες έχουν τα κεντρικά γραφεία τους.
Υποστηρίζουμε τη συλλογική, αξιόπιστη και οριστική επίλυση της κρίσης χρέους στην ευρωζώνη με τη διοργάνωση μίας Συνδιάσκεψης για το Ευρωπαϊκό Χρέος, ανάλογη της αντίστοιχης συνδιάσκεψης που είχε πραγματοποιηθεί στο Λονδίνο το 1953 για το χρέος της Γερμανίας.
Εργαζόμαστε για την υποχώρηση του φασισμού και του ναζισμού στην Ευρώπη και όχι για την υποχώρηση της δημοκρατίας όπως κάνουν οι πολιτικές λιτότητας.
Στη θέση μίας Ευρώπης που ενισχύει το εισόδημα των πλουσίων και τον φόβο των φτωχών, εμείς προτείνουμε τη δική μας Ευρώπη, της αλληλεγγύης, της οικονομικής και κοινωνικής προστασίας, της εργασίας και της ευημερίας.
Γιατί δεν πρόκειται να γίνει δικτατορία”
όψεις της σύγχρονης κοινοβουλευτικής κατάστασης ανάγκης και εξαίρεσης
αναδημοσίευση από http://www.iskra.gr
07.12.2013
Η Ελλάδα έχει σήμερα ως καθεστώς μια μορφή ακήρυκτης συνταγματικής δικτατορίας, το οποίο έχει υβριδικά χαρακτηριστικά μεταξύ της καθαρής δικτατορίας και του αστικού κοινοβουλευτισμού και δεν ταυτίζεται ούτε με την ανοιχτή στρατιωτική δικτατορία ούτε, πολύ περισσότερο, με τον φασισμό.
Δεν πρωτοτυπώ αναφερόμενος στο περίφημο άρθρο του Άγγελου Διαμαντόπουλου εκ μέρους της ηγεσίας της ΕΔΑ στο φύλλο της «Αυγής» της 21-4-1967. Όπως και άλλοι σχολιαστές έχουν κατά καιρούς επισημάνει μετά το 1974, το άρθρο αυτό είχε μια λογική ψευδούς και υποβολιμαίου εφησυχασμού του λαϊκού παράγοντα σε μια εποχή, όπου όλα έδειχναν ότι η όξυνση των ταξικών συγκρούσεων και μάλιστα σε συνθήκες υποχώρησης του λαϊκού παράγοντα μετά το φθινόπωρο του 1965 θα οδηγούσε σε «εκτροπή» και σε κατάλυση της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας. Ότι, ακόμη, ο παράγοντας της πολιτικής πρωτοπορίας βρισκόταν βαθειά νυχτωμένος σε συνθήκες όπου οι ανάγκες της πολιτικής κρίσης επέβαλαν μια αυξημένη επαγρύπνηση. Η πρωτοπορία πλήρωσε αυτόν τον εφησυχασμό με την διάσπαση του ΚΚΕ τονΦλεβάρη του 1968.
Από πολλές πλευρές σήμερα, κατά τρόπο αντίστοιχο προς το κείμενο του αείμνηστου Άγγελου Διαμαντόπουλου,καταβάλλεται μια προσπάθεια να πεισθούμε ότι τα πράγματα δεν είναι τελικά και τόσο άσχημα. Ούτε το κοινοβούλιο έχει καταλυθεί ούτε τα τανκς κυκλοφορούν στους δρόμους (ακόμη ) και τααριστερά κόμματα όχι μόνο είναι νόμιμα αλλά και καταφέρνουν (στην περίπτωση του ΣΥΡΙΖΑ) να φθάσουν και ως την θέση της αξιωματικής αντιπολίτευσης και να διεκδικούν βάσιμα την διακυβέρνηση της χώρας (βεβαίως, αυτό το είχαν καταφέρει και το 1958 και σε εννιά χρόνια έγινε δικτατορία). Μήπως, λοιπόν, η τοποθέτηση περί «κράτους έκτακτης ανάγκης» είναι ιδεοληπτική και έχει να κάνει με τους υποκειμενισμούς και τις εμμονές κάποιων αριστερών διανοουμένων ; Άλλωστε, η μεταπολιτευτική δημοκρατία γνώρισε αυταρχικές οξύνσεις όπως η κατάληψη των μεταλλείων της Χαλκιδικής από τους εργαζόμενους και η αστυνομική κατάσταση πολιορκίας εκεί το 1976-1977, οι ταραχές για τον νόμο 330 τον Μάιο του 1976, οι ταραχές για τον Καλτέζα το 1985 ή για τον Τεμπονέρα το 1991, οι κινητοποιήσεις για τον διαγωνισμό του ΑΣΕΠ, η εξέγερση του Δεκέμβρη 2008 και τόσες άλλες αντιπαραθέσεις του λαού με τους κρατικούς κατασταλτικούς μηχανισμούς. Υπάρχει σήμερα κάτι παραπάνω ; Ή μήπως μπορούμε να εμπιστευθούμε τον υπαρκτό («φιλελεύθερο») κρατικό μηχανισμό ότι θα συνεχίσει να λειτουργεί δημοκρατικά, ότι δεν θα ποινικοποιήσει την Αριστερά και ότι θα τιμωρήσει τους αρχιφασίστες και θα διαλύσει την Χρυσή Αυγή ;
1.ΟΡΙΣΜΕΝΑ ΠΟΙΟΤΙΚΑ ΣΤΟΙΧΕΙΑ ΚΑΙ ΜΟΡΦΕΣ ΤΗΣ «ΚΑΤΑΣΤΑΣΗΣ ΑΝΑΓΚΗΣ»
Πρώτα απ’όλα, η έννοια της «έκτακτης ανάγκης» και της «εξαίρεσης» δεν ταυτίζεται πάντοτε με την ανοιχτή, ωμή και πλήρη κατάλυση του κοινοβουλευτισμού. Όπως έχουν επισημάνει σημαντικοί μαρξιστές στοχαστές (όπως ο Βάλτερ Μπένγιαμιν στις «Θέσεις για την Φιλοσοφία της Ιστορίας» αλλά και ο ίδιος οΜαρξ στην «18η Μπρυμαίρ του) αλλά και ορισμένοι ιδιόμορφοι αστοί στοχαστές, όπως ιδίως ο Γερμανός συνταγματολόγος και φιλόσοφος -κυρίως κατά τον Μεσοπόλεμο- Καρλ Σμιττ, υπάρχουν βασικά δύο μορφές «κράτους έκτακτης ανάγκης» σε περιόδους πολιτικής κρίσης : αυτή της κυρίαρχης δικτατορίας (sovereign dictatorship), όταν ένα πραξικόπημα ή μια επανάσταση ανατρέπει πλήρως και καταργεί την προηγούμενη συνταγματική τάξη προκειμένου να εγκαθιδρύσει μια απολύτως νέα. Εκτός, όμως, από αυτήν υπάρχει στην πολιτική ζωή και μια μορφή «επιτροπευόμενης δικτατορίας» (commissarial dictatorship), όταν το ίδιο το συνταγματικό καθεστώς προβλέπει μια εξαιρετική και μεταβατική συγκυρία, όπου το Σύνταγμα ως σύνολο δεν θα μπορεί για λόγους «ασφάλειας του κράτους» να εφαρμοσθεί και θα χρειαστεί με νόμιμη κρατική πράξη να ανασταλούν ορισμένες βασικές ελευθερίες και να υπάρξει μια προσωρινή –και ακόμη ελεγχόμενη από τους κοινοβουλευτικούς θεσμούς- αυταρχική και εξωσυνταγματική διακυβέρνηση. Στην περίπτωση αυτήν, βασικά κηρύσσεται μια μορφή στρατιωτικού νόμου (martial law) και ένα καθεστώς περιορισμού των ελευθεριών υπό τον έλεγχο ακόμη τυπικά της κοινοβουλευτικής εξουσίας και ιδίως της ηγεσίας της εκτελεστικής εξουσίας. Το Σύνταγμα της Βαϊμάρης του 1919 κατά το άρθρο 48 αυτού προέβλεπε μια πλήρη μορφή συνταγματικής κήρυξης της κατάστασης ανάγκης με την ανάληψη κάθε πολιτικής και στρατιωτικής εξουσίας από τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας και μια πιο έμμεση μορφή, όταν η διακυβέρνηση και η νομοθέτηση ανατιθόταν όχι πια στην Βουλή αλλά στον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, που μπορούσε να κυβερνά με προεδρικά διατάγματα λόγω επειγουσών και εξαιρετικών συνθηκών . Ιδίως, κατά την περίοδο του καγκελλαρίου Χ. Μπρύνινγκ (1930-1932) , η Βουλή συνήθως δεν λειτουργούσε και η νομοθεσία γινόταν κατά κανόνα με προεδρικά διατάγματα. Ακολουθήθηκε δηλαδή μια μορφή έμμεσης συνταγματικής ή κοινοβουλευτικής δικτατορίας, πράγμα που τότε-και λόγω της ιστορικής όξυνσης της ταξικής πάλης- γινόταν δημόσια παραδεκτό. Αλλά και το 1923 , μετά την κομμουνιστική εξέγερση του Αμβούργου, ο στρατηγός Ζέεκτ συγκέντρωσε έκτακτες πολιτικοστρατιωτικές εξουσίες κατά το άρθρο 48 χωρίς να καταλυθεί ο κοινοβουλευτισμός, φτάνοντας και μέχρι την εγκαθίδρυση στρατοπέδων συγκέντρωσης στην Σαξονία το 1923.
Η Ελλάδα, πέρα από μορφές «κυρίαρχης» και άμεσης στρατιωτικής δικτατορίας όπως το καθεστώς Μεταξά ή το απριλιανό καθεστως , έχει γνωρίσει και περιόδους ακήρυκτης κοινοβουλευτικής δικτατορίας, κατά τις οποίες τυπικά το Σύνταγμα ήταν σε εφαρμογή, το κοινοβούλιο λειτουργούσε αλλά ταυτόχρονα ηκομμουνιστική Αριστερά ήταν παράνομη και τα δικαιώματα πολιτικής ελευθερίας λόγου και πολιτικής οργάνωσης είχαν τεθεί σε αναστολή για ένα σημαντικό μέρος του πληθυσμού βάσει παρασυνταγματικών και αντισυνταγματικών νομοθετημάτων. Ιδίως στην Ελλάδα του 1952-1967 και μετά το τέλος του Εμφυλίου, το μετεμφυλιακό κράτος περιλάμβανε δύο βασικές όψεις του κράτους έκτακτης ανάγκης α) την απαγόρευση οργάνωσης της κομμουνιστικής Αριστεράς και την σχετική απαγόρευση δημόσιας δράσης των μελών της –την διάσταση δηλαδή της αναστολής θεμελιωδών δικαιωμάτων- και
β) την τόνωση της νομοθέτησης εκ μέρους της εκτελεστικής εξουσίας (με την μορφή τότε των αναγκαστικών νόμων και των νομοθετικών διαταγμάτων). Όπως είχε επισημάνει ο καθηγητής Αριστόβουλος Μάνεσης, το Σύνταγμα του 1952 δεν ήταν σύνταγμα πολιτικού συμβιβασμού αλλά σύνταγμα ωμής πολιτικής επιβολής (της αστικής τάξης πάνω στις λαϊκές τάξεις) με αποτέλεσμα την ισχυρή τάση του προς την εξαίρεση και την έκτακτη ανάγκη. Αλλά και στην περίοδο 1935-1936 και προτού εγκατασταθεί το καθεστώς Μεταξά, ακολουθήθηκε μια υβριδική μορφή εξουσίας όπου συνυπήρχε ο κοινοβουλευτισμός με μορφές δικτατορικής εξουσίας (ιδίως των αντιβενιζελικών αξιωματικών και του Κονδύλη).
2. ΤΟ ΣΥΓΧΡΟΝΟ ΚΟΙΝΟΒΟΥΛΕΥΤΙΚΟ ΚΑΘΕΣΤΩΣ ΕΞΑΙΡΕΣΗΣ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ
Έχω την αίσθηση ότι το σύγχρονο μνημονιακό πολιτικό καθεστώς στην Ελλάδα μετέχει στα βασικά χαρακτηριστικά ενός κράτους εξαίρεσης και μάλιστα όχι με την υπερβολικά γενική ιδέα του φιλοσόφου Τζιόρτζιο Αγκάμπεν , κατά την οποία όλα τα νεοτερικά καθεστώτα εντάσσονται τελικά στο κράτος εξαίρεσης. Αλλά με την ειδικότερη έννοια της κοινοβουλευτικής ή συνταγματικής δικτατορίας. Η εξαιρετικά συστηματική αναστολή των κοινωνικών και εργασιακών δικαιωμάτων και της αρχής του κοινωνικού κράτους από την νομοθετούσα εξουσία και ιδίως με την μορφή των Πράξεων Νομοθετικού Περιεχομένου-και πάλι νομοθετική δράση από την εκτελεστική εξουσία και μέτρα-νόμοι που καταργούν τον γενικό και αφηρημένο χαρακτήρα της νομοθετικής ρύθμισης- σημαίνει την εγκατάσταση ενός παρασυνταγματικού νομοθετικού πλαισίου, το οποίο αναστέλλει και καταργεί προσωρινά την ισχύ του «κοινωνικού» τμήματος της συνταγματικής πράξης. Από την άλλη πλευρά, η συστηματική απαγόρευση του δικαιώματος στην απεργία ( δικαστήρια, επιστράτευση απεργών κλπ) καθώς και η συστηματική καταστολή του δικαιώματος στην διαδήλωση από τις ειδικές δυνάμεις της Αστυνομίας διαμορφώνουν ένα πλαίσιο όπου πλέον δεν απαγορεύεται η πολιτική οργάνωση της Αριστεράς αλλά αναστέλλεται και καταστέλλεται η ελευθερία κοινωνικής δράσης και πολιτικής συμμετοχής των εργαζομένων και της κοινωνίας. Καταργείται δηλαδή η ελευθερία οργάνωσης των κοινωνικών κινημάτων και ιδίως του εργατικού κινήματος και, άρα, με τους όρους του προέδρου Μάο, στεγνώνει το νερό μέσα στο οποίο μπορεί να κινητοποιηθεί και η Αριστερά ( το ψάρι) ως πολιτική πρωτοπορία. Παρά το ότι δεν εφαρμόζεται τυπικά το άρθρο 48 του Συντάγματος 1975, το οποίο προβλέπει την κατάσταση πολιορκίας, την τυπική αναστολή δικαιωμάτων και τον στρατιωτικό νόμο, έχουμε μια ακήρυκτη κατάσταση έκτακτης ανάγκης και εξαίρεσης, μια sui generis κοινοβουλευτική δικτατορία. Η τάση των δυτικών κοινοβουλευτικών κρατών προς τον αυταρχισμό και την «εξαιρετική» ρύθμιση γιγαντώθηκε μέσα στον τρέχοντα αιώνα σε δύο διαφορετικές και διαδοχικές φάσεις. Η αντιτρομοκρατική θωράκιση με επίκεντρο τις ΗΠΑ μετά την 11η Σεπτεμβρίου έβαλε κυρίως κατά των ατομικών και πολιτικών δικαιωμάτων( Πατριωτικός Νόμος) και αποτέλεσε την πρώτη φάση της πορείας προς την «εξαίρεση». Οι αντικοινωνικές και αντεργατικές νομοθεσίες στην Ευρώπη μετά την κρίση του 2008 και τα μνημονιακά προγράμματα, νομοθεσίες που συνέχονται και με τον αντικομμουνισμό αλλά και με την περιστολή των πολιτικών δικαιωμάτων, αποτελούν την δεύτερη και καθοριστική φάση της πορείας προς την «εξαιρετική ρύθμιση».
Το παρόν ελληνικό κράτος αποτελεί την οξύτερη μορφή αλλά και την πιο άμεσα επιτηρούμενη από τους μηχανισμούς της Ε.Ε. μορφή του σύγχρονου κοινοβουλευτικού καθεστώτος εξαίρεσης. Το κράτος αυτό δεν χρειάζεται να φτάσει στην ωμή στρατιωτική δικτατορία για να διασφαλίσει την αστική ηγεμονία και κυριαρχία. Δεν χρειάζεται να γίνει κάτι τέτοιο όχι επειδή οι μηχανισμοί του ελληνικού κεφαλαίου και της Ε.Ε. είναι πραγματικά φιλοδημοκρατικοί και δεν θα ανέχονταν κάτι τέτοιο (ο τρόπος που αγκάλιασε η Ε.Ε. την ανατροπή του Μόρσι στην Αίγυπτο από τον στρατό έδειξε ότι η ηγεσία της δεν έχει τέτοιες αναστολές), αλλά επειδή η όξυνση της ταξικής πάλης και η κρίση αντιπροσώπευσης το 2012 δεν συνοδεύτηκαν από ένα εξαιρετικά αναβαθμισμένο και ανοιχτό σε εξεγερσιακά χαρακτηριστικά κοινωνικοπολιτικό ρεύμα ή κίνημα ούτε είναι άμεσα ορατό κάτι το αντίστοιχο. Δεν συνοδεύθηκαν από μορφώματα αντίστοιχα προς μια προεπαναστατική ή και επαναστατική κατάσταση, μεπαραδοσιακούς μαρξιστικούς όρους. Σε αυτό συνέβαλε σε κάποιο βαθμό και η ολιγωρία και αρκετά μετριοπαθής στρατηγική της Αριστεράς με κορμό τον ΣΥΡΙΖΑ εδώ και έναν χρόνο περίπου. Ας θυμηθούμε εδώ ότι η πορεία προς τον φασισμό στην Βαϊμάρη ή στην Ιταλία του 1920 ή προς την στρατιωτική δικτατορία του ελληνικού μετεμφυλιακού κράτους είχαν ακολουθήσει άμεσα επαναστατικούς σπασμούς όπως η γερμανική επανάσταση του 1918-1923, τα ιταλικά εργατικά συμβούλια του 1920-1921 και ο ελληνικός Εμφύλιος. Η αστική τάξη έφτασε στα άκρα., γιατί είχε δει τον Χάρο με τα μάτια της. Δεν είναι τυχαίο ότι στην Γαλλία του Μεσοπολέμου, όταν διαφάνηκε μια δυνατότητα ταξικού συμβιβασμού έστω και πρόσκαιρου μέσω του Λαϊκού Μετώπου, απομακρύνθηκε ο άμεσος κίνδυνος μιας φασιστικής δικτατορίας, ο οποίος ήταν ορατός κατά τον Φεβρουάριο του 1934. Βεβαίως, κανείς δεν μπορεί να προδικάσει τηνπορεία της ταξικής πάλης στην Ελλάδα το επόμενο διάστημα ούτε και την ακριβή μετεξέλιξη των μορφών σύγκρουσης και των μορφών της έκτακτης ανάγκης.
Άρα, η Ελλάδα έχει σήμερα ως καθεστώς μια μορφή ακήρυκτης συνταγματικής δικτατορίας, το οποίο έχει υβριδικά χαρακτηριστικά μεταξύ της καθαρής δικτατορίας και του αστικού κοινοβουλευτισμού και δεν ταυτίζεται ούτε με την ανοιχτή στρατιωτική δικτατορία ούτε, πολύ περισσότερο, με τον φασισμό . Αυτή η μορφή συνδέεται και με την πολιτισμική συνθήκη της μετανεοτερικότητας, κατά την οποία οι παραδοσιακές μορφές πολιτικής και πολιστικής πρακτικής χάνουν την συνοχή τους και συμπλέκονται σε μικτές και υβριδικές μορφές, καθιστώντας πιο ευέλικτες και ελαστικές τις μορφές κρατικής εξαίρεσης και δικτατορικής κυριαρχίας. Μέσα σε αυτό το μεταδημοκρατικό πλαίσιο και καθώς υπάρχει ήδη μια εύπλαστη, ελαστική και πιθανώς ανατρέψιμη κοινοβουλευτική δικτατορία, «δεν πρόκειται να γίνει (μια ωμή, πλήρης) στρατιωτική δικτατορία». Οι μηχανισμοί των ΜΜΕ, του νοσηρού κοινοβουλευτισμού και της αστυνομίας/ υπηρεσιών ασφαλείας προσώρας αρκούν.
3. OΜΩΣ, Η ΑΣΤΥΝΟΜΙΚΗ ΚΑΙ ΣΤΡΑΤΙΩΤΙΚΗ ΚΑΤΑΣΤΟΛΗ ΑΝΑΔΙΟΡΓΑΝΩΝΕΤΑΙ….
Τα παραπάνω δεν σημαίνουν καθόλου ότι η αστική τάξη, υιοθετώντας την έμμεση δικτατορία, δεν επιμένει στην άγρια καταστολή για το σήμερα ή στην προετοιμασία της ακόμη αγριότερης καταστολής για το αύριο. Ήδη, η προετοιμασία των ειδικών δυνάμεων του στρατού για την καταστολή ταραχών πλήθους (βλ. και πρόσφατα άσκηση «Καλλίμαχος» ή «Τάλως» στην Βόρεια Ελλάδα-17/10/2013-Νέα Σάντα Κιλκίς ) σε συντονισμό και με αντίστοιχες πρωτοβουλίες των ενόπλων δυνάμεων της Ευρωπαϊκής Ένωσης αλλά και κρατών των Βαλκανίων και της Ανατολικής Ευρώπης υπό την αιγίδα της Ε.Ε. και του ΝΑΤΟ. Σε συνδυασμό και με το γεγονός ότι ειδικές δυνάμεις του στρατού με αστυνομικό εξοπλισμό έχουν τουλάχιστον μια φορά εμφανιστεί σε καταστολή απεργιακού αγώνα ( στην Χαλυβουργική 2012 ), διαφαίνεται μια τάση άμβλυνσης των απολύτως διακριτών ρόλων ειδικών δυνάμεων του στρατού και ειδικών δυνάμεων της αστυνομίας και διαμόρφωσης ενός ενιαίου κατασταλτικού προγράμματος δράσης εν όψει και του απρόβλεπτου των μελλοντικών εξελίξεων. Θυμίζουμε, ακόμη, και τα σχόλια (πιθανόν αβάσιμα) του Γιώργου Παπανδρέου για κίνδυνο στρατιωτικού πραξικοπήματος το φθινόπωρο του 2011. Βεβαίως, και για όσο η ταξική πάλη θα κινείται στο σημερινό επίπεδο αντίστασης, ο κύριος βραχίονας της θα είναι τα ΜΑΤ, οι ομάδες ΔΙΑΣ, ΔΕΛΤΑ και λοιπές ειδικές δυνάμεις της ΕΛΑΣ.
Επιπλέον, σε συνδυασμό και με την έντονη αστυνομική βία κατά ων διαδηλώσεων (με αποκορύφωμα την κατάσταση πολιορκίας στις Σκουριές από το 2012 μέχρι και σήμερα) , αναπτύσσεται ένα υπερκράτος επιτήρησης και παρακολούθησης των πάντων –από τον πρωθυπουργό ως τον τελευταίο πολίτη- σε αγαστή συνεργασία με το διεθνές υπερκράτος των κύριων ιμπεριαλιστικών δυνάμεων και ιδίως των ΗΠΑ (και υπόθεση Wikileaks). Αποτελεί ειρωνεία η έμφαση που έδωσαν διάφοροι δυτικοί αναλυτές στην γενικευμένη επιτήρηση των πολιτών των πρώην Λαϊκοδημοκρατικής Δημοκρατίας της Γερμανίας από την Stasi, κατά την ίδια στιγμή που οι δυτικές υπηρεσίες έχουν υπερβεί κατά πολύ τις θαυμαστές επιδόσεις της πρώην Stasi.
Μπορεί, λοιπόν, να μην χρειαστεί-και αυτό φαίνεται να είναι το πιθανότερο- μια ανοιχτή δικτατορία (στρατιωτική ή φασιστική), η οποία θα εξέθετε , επιπλέον, την ηγεσία της Ε.Ε. Σε κάθε περίπτωση, όμως, η τυχόν διαμόρφωση μιας αριστερής διακυβέρνησης δεν θα μπορέσει να προχωρήσει, αν δεν αποδομήσει και απενεργοποιήσει τους πολιτικούς και οικονομικούς μηχανισμούς έκτακτης ανάγκης, οι οποίοι έχουν τροποποιήσει ριζικά τις μορφές διακυβέρνησης και άσκησης της αστικής εξουσίας. Διαφορετικά, η προώθηση ενός εναλλακτικού σχεδίου ή δεν θα γίνει καθόλου ή θα προσκρούσει σε πρωτόγνωρες συστημικές αντιστάσεις. Βεβαίως, δεν μπορεί να αποκλειστεί και μια συμφιλίωση της Αριστεράς με την «έκτακτη ανάγκη» ή και αξιοποίησή τους από αυτήν . Στην περίπτωση αυτήν, η ψυχή της Αριστεράς θα έχει απωλεσθεί. Και αν το άλας μωρανθή, εν τίνι αλισθήσεται ;
*μέλος της Κ.Ε. του ΣΥΡΙΖΑ
Η τσέπη μας αδειάζει, η δραχμή μας πλησιάζει;
Αν επιχειρήσουμε μια σύγκριση της αποδοχής της επιστροφής σε εθνικό νόμισμα σήμερα με πριν από τρία χρόνια, θα παρατηρήσουμε μια τρομακτική διαφορά της ισορροπίας υπέρ της δραχμής.
Του Στρατή Μαζίδη
Η πιθανότητα εγκατάλειψης της ευρωζώνης δεν τρομάζει πλέον όσους τρόμαζε το 2010 ενώ κι όσους φοβίζει είναι σε πολύ μικρότερο βαθμό.
Ο βασικότερος παράγοντας είναι η τσέπη που αδειάζει. Ο άνεργος ξέρει ότι δεν έχει δουλειά κι ο άστεγος σπίτι. Τι να το κάνει το ευρώ; Όσο θα συνεχίζουμε την πορεία σε αυτό το θανατηφόρο οικονομικά σπιράλ με φόρους, φόρους, φορούς και φόρους παράλληλα με στράγγιγμα, ο κόσμος θα επιζητά όλο και περισσότερο να στείλει στον αγύριστο και το ευρώ και την Ευρώπη.
"Ξέρεις τι σημαίνει να γυρίσουμε στη δραχμή;" μου λέει ένα κομματικό στέλεχος της ΝΔ. Του απήντησα "Ξέρεις αν έχει αυτό καμία σημασία για 2.000.000 ανέργους που κι αν βρουν δουλειά θα είναι για 300 ευρώ τα οποία εσύ χαλάς ένα Σαββατοκύριακο;". Απάντηση έλαβα δια άλλης ερώτησης "και πως θα πάρουμε καύσιμα τον πρώτο καιρό;" και απήντησα "η Αλβανία πως τα προμηθεύεται;".
Άλλωστε η δυναμική της οικονομίας μιας χώρας δεν εξαρτάται από το νόμισμα. Αυτό αποδείχθηκε στην περίπτωσή μας. Ακόμη για τα μπάζα μας έχουν. Έχεις κύριε νοικοκυρεμένο δημόσιο; Έχεις σταθερό και ελκυστικό φορολογικό σύστημα για όλους; Έχεις νομοθεσία που αγκαλιάζει και βοηθά όποιον επιχειρεί; Εμείς ακόμη να διώξουμε τους επίορκους, πόσο μάλλον να περιορίσουμε επιτέλους όπως πρέπει το δημόσιο στέλνοντας σπίτι τους λουφαδόρους, ημέτερους κτλ. Όσο για το φορολογικό, κάθε πέντε - έξι μήνες καταθέτουμε νέο νομοσχέδιο. Είμαστε για τα πανηγύρια και το γνωρίζουν όλοι. Δεν είναι λοιπόν το νόμισμα το πρόβλημά μας. Εμείς είμαστε το πρόβλημα.
Κι έπειτα αυτή η αβεβαιότητα της μετάβασης μειώνεται μέρα με τη μέρα όσο θα κατεβαίνει το βιοτικό μας επίπεδο, όσο οι μισθοί θα εξατμίζονται τόσο πολύ ώστε το τέλος να πληρώνουμε την εργοδοσία γιατί μας βοηθά να απασχολούμαστε στον ελεύθερο χρόνο μας, όσο τα σπίτια μας έχασαν το 60% της αξίας τους κι ας μείναμε στην ευρωζώνη και όσο το γάλα με το τυρί θα τραβούν την ανηφόρα κι ας μιλούν κάποιοι για αποπληθωρισμό.
Η έξοδος από την ευρωζώνη τρόμαζε όσο το ρίσκο ήταν μεγάλο. Όπως όμως οδηγείται η κατάσταση, δεν είναι μακριά η ώρα που θα αποτελέσει λαϊκή απαίτηση.
Πώς το έλεγε ο Γιώργος Κωνσταντίνου στο "Ξύπνα Βασίλη" προς το τέλος της ταινίας; "Αρχίζω να γυρίζω! Το νιώθω ότι αρχίζω να γυρίζω".
Μόνο που θα ήταν πολύ διαφορετικά αν είχαμε γυρίσει το 2009, με τους έξω απροειδοποίητους και τα "πουλάκια" εδώ εγκλωβισμένα και όχι ελεύθερα να φύγουν στην Ελβετία!
Πηγή Freepen ανάρτηση από (parakato.gr)
Πηγή: http://www.parakato.gr/2014/01/blog-post_561.html#ixzz2qM7uRAXX
Αρθρο του Αλέξη Τσίπρα: Η Ευρώπη που θέλουμε
Αρθρο του προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ, Αλέξη Τσίπρα, φιλοξενείται στον ιστότοπο του New Europe. Ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ εξηγεί γιατί η υποψηφιότητα του δεν είναι διαχειριστική, αλλά συνιστά ένα κάλεσμα για "Αλλαγή" στην Ευρώπη και θέτει την ατζέντα των επομένων ευρώεκλογών. Μεταξύ άλλων: Κατάργηση των μνημονίων, αποκατάσταση της Δημοκρατίας, φορολόγηση των οφσορ και Ευρωπαική Διάσκεψη για το χρέος. ”
Του Αλέξη Τσίπρα
"Το ΠΑΣΟΚ δεν βγάζει Ευρωβουλευτή"
ΚΟΙΝΗ ΚΑΘΟΔΟΣ ΜΕ ΤΟΥΣ "58" ΓΙΑ ΝΑ ΑΠΟΦΥΓΕΙ ΤΗ ΣΥΝΤΡΙΒΗ
14/01/14
Το ΠΑΣΟΚ θα κατέβει στις Ευρωεκλογές από κοινού με την «Κίνηση των 58» προκειμένου να αποφύγει τη συντριβή και μήπως καταφέρει να εκλέξει Ευρωβουλευτή, επισημαίνει σε δημοσίευμα της η Washington Post. Με λίγα λόγια η αμερικανική εφημερίδα αναφέρει πώς το ΠΑΣΟΚ έχει τελειώσει.
Σε δημοσίευμα της με τίτλο «Οι ταλαιπωρημένοι Ελληνες Σοσιαλιστές θα αντιμετωπίσουν τις κάλπες με άλλο όνομα», η Washington Post επισημαίνει ότι το άλλοτε πανίσχυρο ΠΑΣΟΚ θα κατέβει στις ευρωεκλογές με την κίνηση των 58 και την επωνυμία «Προοδευτικοί Δημοκράτες», με την εφημερίδα να υποστηρίζει πως μια παρόμοια συμμαχία σχεδιάζεται και για τις δημοτικές εκλογές.
Στη συνέχεια, η αμερικανική εφημερίδα αναφέρεται και στα αίτια της πτώσης του ΠΑΣΟΚ, αναφέροντας πως «οι Σοσιαλιστές κυριαρχούσαν στην ελληνική πολιτική σκηνή για δεκαετίας, αλλά η δημοτικότητα τους έχει σφυροκοπηθεί καθώς οι ψηφοφόροι κατηγόρησαν το κόμμα για την σοβαρή οικονομική κρίση της χώρας και γέμισαν οργή με τα μέτρα λιτότητας που τους επιβλήθηκαν.
Η υποστήριξη για το ΠΑΣΟΚ, έπεσε κάτω από το 5% σε δημοσκοπήσεις του Δεκεμβρίου, μετά το σχεδόν 44% που πήρε στην τεράστια εκλογική νίκη του 2009».
Το δημοσίευμα, παραθέτει και δηλώσεις του Δημήτρη Καρύδη στο Associated Press ο οποίος τονίζει πως θα ήθελε το ΠΑΣΟΚ να επεκταθεί η συνεργασία και σε επίπεδο εθνικών εκλογών.
Το δημοσίευμα, παραθέτει και δηλώσεις του Δημήτρη Καρύδη στο Associated Press ο οποίος τονίζει πως θα ήθελε το ΠΑΣΟΚ να επεκταθεί η συνεργασία και σε επίπεδο εθνικών εκλογών.
Παράλληλα, η αμερικανική εφημερίδα αναφέρεται και στον Ανδρέα Παπανδρέου και την μεγάλη ιστορία του ΠΑΣΟΚ από το 1981 έως σήμερα, αναφέροντας ωστόσο πως οι επικριτές του κατηγορούν το ΠΑΣΟΚ για πατρωνία του δημόσιου τομέα και ευνοιοκρατία.
Τέλος, την σύμπραξη του ΠΑΣΟΚ με την κίνηση των 58 σχολιάζει και ο αναλυτής Γιώργος Τζογόπουλους ο οποίος τονίζει ότι η απόφαση αυτή θα μπορούσε να περιορίσει το εύρος της «τιμωρίας» του ΠΑΣΟΚ στις επικείμενες εκλογές.
Τμήμα ειδήσεων defencenet.gr
Τα ξεπούλησαν όλα; Τα κυβερνητικά ανδρείκελα !!
ΑΠΥΘΜΕΝΗ ΒΛΑΚΕΙΑ Ή ΕΘΝΙΚΗ ΠΡΟΔΟΣΙΑ;
14/01/14
Σε μία δήλωση «βόμβα» προχώρησε ο υπουργός Οικονομικών Γ. Στουρνάρας. «Μακάρι να ήμασταν Νορβηγία και να είχαμε πετρέλαιο», είπε και άφησε άφωνη την κοινή γνώμη που τον παρακολουθούσε. Και το ερώτημα είναι ξέρει αυτός κάτι που εμείς δεν ξέρουμε; Μήπως η κυβέρνηση έχει βάλει την υπογραφή της στο ξεπούλημα των υδρογονανθράκων ή έχει συμφωνήσει στη μοιρασιά τους;
Συνήθως ο κ. Στουρνάρας διακατέχεται, σύμφωνα με τον πρωθυπουργό της χώρας Α. Σαμαρά από μία ειλικρινή διάθεση και λέει τα πράγματα με το όνομα τους γιατί δεν φοβάται το πολιτικό κόστος. Εξ ου και το ότι, «οι Έλληνες δεν υπερφορολογούνται», «ο φόρος στα ακίνητα είναι δίκαιος», «ευχαριστούμε την τρόικα» κ.α.
Αυτά τα επανέλαβε ο υπουργός Οικονομικών και χθες στο κεντρικό δελτίο ειδήσεων του «Σκάι», αλλά μεταξύ αυτών πέταξε και τη «ρουκέτα» ότι η Ελλάδα δεν είναι Νορβηγία να έχει πετρέλαιο.
Η Ελλάδα έχει πετρέλαιο και φυσικό αέριο, αλλά μήπως ο κ. Στουρνάρας ήθελε να πει κάτι διαφορετικό; Ότι δηλαδή η ελληνική κυβέρνηση έχει παραχωρήσει τις πλουτοπαραγωγικές πηγές της στην τρόικα και οι Έλληνες δεν πρόκειται ποτέ να ωφεληθούν από αυτές όπως οι Νορβηγοί;
Ή μήπως ότι η κυβέρνηση στοχεύει στη συναδιαχείριση των ενεργειακών κοιτασμάτων στο Αιγαίο με το ίδιο αποτέλεσμα για τους Έλληνες;
Αυτό ίσως εξηγεί και τη στάση του υπουργείου Εμπορικής Ναυτιλίας που έδωσε εντολή στο Λιμενικό της Σαμοθράκης και της Αλεξανδρούπολης να παρακολουθούν από απόσταση τους Τούρκους να παραβιάζουν τα ελληνικά χωρικά ύδατα χωρίς να αντιδρούν. Όπως επίσης και την υποχωρητική έως ανθελληνική στάση του υπουργείου Εξωτερικών σε ορισμένες προκλήσεις της Άγκυρας.
Μάλιστα, η δήλωση του υπουργού Οικονομικών έγινε τη στιγμή που ο κολοσσός της BP επέστρεψε στην Ελλάδα για τα κοιτάσματα πετρελαίου του Πρίνου στην Καβάλα και προχώρησε σε συμφωνία με την εταιρεία Energean που τα εκμεταλλεύεται. Μία συμφωνία που φθάνει τα 500 εκατομμύρια δολάρια.
Επίσης, όλες οι ενδείξεις και τα στοιχεία από τα κοιτάσματα στο Κατάκολο, τα Ιωάννινα, τον Πατραικό Κόλπο και νότια της Κρήτης δείχνουν πώς «κρύβουν» τεράστιες ποσότητες πετρελαίου και φυσικού αερίου και το υπουργείο Περιβάλλοντος είναι έτοιμο να προκηρύξει διαγωνισμούς για την εκμετάλλευση τους.
Μάλιστα στις έρευνες στα ελληνικά κοιτάσματα πρωτοστατεί η νορβηγική εταιρεία PGS, ενώ οι Νορβηγοί δείχνουν τεράστιο ενδιαφέρον για τα κοιτάσματα νότια της Κρήτης και βέβαια εντός της Κυπριακής ΑΟΖ.
Πρόκειται λοιπόν για απίστευτη «βλακεία» του κ. Στουρνάρα που είναι υπουργός Οικονομικών και διαχειρίζεται τις τύχες του ελληνικού λαού ή για έγκλημα και προδοσία της κυβέρνησης να ξεπουλήσουν ακόμη και τις πλουτοπαραγωγικές πηγές της χώρας;
Τμήμα ειδήσεων defencenet.gr
Ο Λίο Πάνιτς στον Guardian για τον ΣΥΡΙΖΑ
Το άρθρο αυτό διακινήθηκε από πολλά διαδικτυακά μέσα και αναφέρθηκε στην τηλεόραση σαν "απόρριψη" δήθεν του ΣΥΡΙΖΑ.
Σε άρθρο του χθες στην εφημερίδα Guardian, με τίτλο "Η ευρωπαϊκή Αριστερά έχει μάθει πώς ο καπιταλισμός μπορεί να αντεπιτεθεί", ο Καναδός μαρξιστής πολιτικός επιστήμονας Λίο Πάνιτς επικροτεί τη διαφοροποίηση του ΣΥΡΙΖΑ από τη σοσιαλδημοκρατική αυταπάτη και προειδοποιεί για την ένταση των αγώνων και την ανάγκη διεθνοποίησης της επερχόμενης εκλογικής επιτυχίας του.
Ο Πάνιτς υπενθυμίζει πως παραδοσιακά "η λέξη 'μεταρρύθμιση' σχετιζόταν συνήθως με την εξασφάλιση κρατικής προστασίας απέναντι στη χαοτική επίδραση του ανταγωνισμού των αγορών. Σήμερα χρησιμοποιείται κυρίως για την αναφορά στην κατάλυση των προστασιών αυτών"... "Η μεγαλύτερη αυταπάτη των σοσιαλδημοκρατών τον 20ο αιώνα ήταν η πεποίθησή τους πως άπαξ και οι μεταρρυθμίσεις τους είχαν κατακτηθεί, θα επιζούσαν για πάντα. Βλέπουμε πόσο ευάλωτες ήταν οι παλιές μεταρρυθμίσεις στην επέκταση του καπιταλιστικού ανταγωνισμού σε παγκόσμια κλίμακα"... Για να πετύχει μια κυβέρνηση σήμερα μεταρρυθμίσεις με την παλιά, παραδοσιακή έννοια του όρου, θα χρειαζόταν, κατά τον Πάνιτς, να προχωρήσει παράλληλα σε "επαναστατικά" μέτρα προκειμένου να υπερνικήσει την εμπεδωμένη "λογική" της πρωτοκαθεδρίας της ιδιωτικής επένδυσης.
Ο Καναδός επιστήμονας ξεχωρίζει τον ΣΥΡΙΖΑ σαν το μόνο από τα ευρωπαϊκά αριστερά κόμματα που κατόρθωσε να έχει εκλογική επιτυχία στην Ευρώπη της κρίσης, ακριβώς απορρίπτοντας τον τρόπο με τον οποίο έχει επανακαθοριστεί η έννοια της μεταρρύθμισης, ξεφεύγοντας από την εμμονή στο πρόγραμμα και μόνο και αναδεικνύοντας τη σημασία της κινηματικής στήριξης που θα καθοδηγεί μια κυβέρνηση της Αριστεράς και θα υπερασπίζεται τις κατακτήσεις της.
Ο Πάνιτς επισημαίνει πως ενδεχόμενη κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ θα δεχόταν ισχυρές διεθνείς πιέσεις εναντίον της, οπότε θα είναι απαραίτητη η ανατροπή των συσχετισμών στην Ευρώπη για να παραμείνει σταθερή. Σε αυτό το πλαίσιο ερμηνεύει και την υποψηφιότητα Τσίπρα για την Προεδρία της Κομισιόν. Το άρθρο καταλήγει σημειώνοντας πως "το ερώτημα του 21ου αιώνα δεν είναι πια 'μεταρρύθμιση ή επανάσταση', αλλά μάλλον το είδος των μεταρρυθμίσεων, των λαϊκών κινημάτων που θα τις στηρίζουν και του είδους εκείνου των κινητοποιήσεων που θα εμπνεύσουν παρόμοιες εξελίξεις και αλλού, να αποδειχθούν αρκετά επαναστατικές ώστε να αντέξουν στις πιέσεις του καπιταλισμού".
Μιχ. Παν.
ΓΙΑ ΜΙΑ ΠΡΟΟΔΕΥΤΙΚΗ ΔΙΑΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΔΙΑΧΕΙΡΙΣΤΉΣ
ΑΝΑΡΤΗΣΗ ΑΠΟ (ISKRA)
Του ΘΕΟΦΙΛΟΥ ΙΩΑΝΝΙΔΗ **
Εάν η απάντηση είναι μένουμε στο ευρώ και στην ευρωζώνη, τότε οι μόνες δυνατές πολιτικές είναι αυτές που ήδη εφαρμόζονται. Μνημόνια, λιτότητα και φτωχοποίηση της πλειοψηφίας του πληθυσμού.
Εάν η απάντηση είναι φεύγουμε, τότε και μόνον τότε ανοίγει πραγματικά η συζήτηση για τις επιθυμητές, τις εφικτές και τις ρεαλιστικές πολιτικές που θα εφαρμοσθούν και θα έχουν σκοπό από κάθε πλευρά την ανέλιξη της κοινωνίας.
Η συζήτηση, σχετικά με το ζήτημα της εξόδου ή της παραμονής της χώρας στο ευρώ και στην ευρωζώνη και ενδεχομένως και στην ευρωπαϊκή ένωση, την διεξαγωγή της οποίας συνεχώς αποφεύγουν οι κυρίαρχες πολιτικές και οικονομικές ελίτ της χώρας, περιλαμβανομένης και της ηγετικής ομάδας της αξιωματικής αντιπολίτευσης, είναι θεμελιακή για τη δυνατότητα της επιλογής της άσκησης οικονομικής πολιτικής, για μια προοδευτική διακυβέρνηση του τόπου και δεν αποτελεί σε καμία περίπτωση ιδεοληψία κάποιων γραφικών, περιθωριακών ατόμων ή ομάδων, που θέτουν ανεδαφικά ή εξωπραγματικά προτάγματα.
Εάν η απάντηση είναι μένουμε στο ευρώ και στην ευρωζώνη, τότε οι μόνες δυνατές πολιτικές είναι αυτές που ήδη εφαρμόζονται. Μνημόνια, λιτότητα και φτωχοποίηση της πλειοψηφίας του πληθυσμού.
Εάν η απάντηση είναι φεύγουμε, τότε και μόνον τότε ανοίγει πραγματικά η συζήτηση για τις επιθυμητές, τις εφικτές και τις ρεαλιστικές πολιτικές που θα εφαρμοσθούν και θα έχουν σκοπό από κάθε πλευρά την ανέλιξη της κοινωνίας.
Το ευρώ είναι μοναδικό εργαλείο και έχει κατασκευασθεί για τη μεταφορά πλούτου από τα χαμηλά και μεσαία στρώματα στα ανώτερα. Από την περιφέρεια – PIGS – στο κέντρο – Γερμανία, Ολλανδία κλπ.
Αλλά το χειρότερο, που είτε δεν είναι άμεσα ορατό είτε σκόπιμα δεν ομολογείται από τους γνώστες, είναι ότι το ευρώ καταργεί την ουσία της Δημοκρατίας.
Για την αρχική επιβολή και στη συνέχεια τη διατήρηση του ευρώ, έχει δημιουργηθεί κατάλληλο νομοθετικό πλέγμα, που έχει σαν αποτέλεσμα τη μεταφορά των κέντρων λήψης των αποφάσεων, από την περιφέρεια στο κέντρο.
Από τα κατά τόπους εκλεγμένα κοινοβούλια, στη διορισμένη επιτροπή της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Εκεί που οι αποφάσεις καθορίζονται από τους τραπεζίτες, τις πολυεθνικές και διάφορες άλλες ομάδες επιρροής, οι εκπρόσωποι των οποίων κυκλοφορούν στους προθαλάμους των γραφείων των επιτρόπων.
Τα δε κατά τόπους κοινοβούλια απλά επικυρώνουν τις αποφάσεις της ευρωπαϊκής επιτροπής.
Πρέπει λοιπόν να παραχθεί και να εφαρμοσθεί μία πολιτική που πρωτίστως θα δώσει ελπίδα και προοπτική στη χειμαζόμενη, απελπισμένη και στα όρια της κατάθλιψης ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΚΟΙΝΩΝΙΑ και ταυτόχρονα θα ανατάξει την Ελληνική Οικονομία και την οικονομία του κάθε Έλληνα και της κάθε Ελληνικής Οικογένειας, χωριστά και συνολικά.
Στα πλαίσια αυτής της προσπάθειας προτείνονται ένα σύνολο προγραμματικών στόχων που κατά τη γνώμη μας απαιτούνται για την αναστροφή της σημερινής κατάστασης:
ΣΤΑΣΗ ΠΛΗΡΩΜΩΝ
Το χρέος της χώρας είναι αδύνατον να αποπληρωθεί ακόμη και στη περίπτωση που καταστεί δούλος ο Ελληνικός Λαός.
Αθέτηση πληρωμών έχουν κάνει όλα τα κράτη που αναφέρονται σαν αξιόπιστα, με πρώτη και καλλίτερη τη Γερμανία, η οποία οφείλει την ευημερία της, στις αθετήσεις πληρωμών και μόνο.
Το επιχείρημα ότι εάν κάνουμε στάση πληρωμών θα αδικηθούν και συνταξιοδοτικά ταμεία – δηλαδή μεσαία και εργατική τάξη – άλλων χωρών είναι έωλο. Και τούτο διότι τις αποταμιεύσεις αυτών των ταμείων τις διαχειρίζονται θεσμικοί επενδυτές. Άρα όταν αγόραζαν Ελληνικά ομόλογα γνώριζαν τους κινδύνους και τους ανέλαβαν με αντάλαγμα το αυξημένο επιτόκιο. Επί πλέον εάν δεχθούμε ότι αυτά τα ταμεία είναι συντηρητικοί επενδυτές και όχι κερδοσκόποι, θα έπρεπε να είχαν ασφαλίσει τον κίνδυνο.
ΕΠΑΝΟΔΟΣ ΣΕ ΕΘΝΙΚΟ ΝΟΜΙΣΜΑ
Δύο πράγματα καθορίζουν την ανεξαρτησία ενός κράτους. Η σημαία και το νόμισμα. Εάν το κράτος χάσει ένα από τα δύο, έχει χάσει την ανεξαρτησία του.
Εάν δεν έχεις δικό σου νόμισμα δεν έχεις τη δυνατότητα να ασκείς ανεξάρτητη δημοσιονομική πολιτική, δεν έχεις δική σου νομισματική πολιτική, δεν έχεις δική σου συναλλαγματική πολιτική, δεν έχεις δική σου εμπορική πολιτική, δεν έχεις δική σου κεντρική τράπεζα, δεν έχεις έσχατο δανειστή.
Ισχυρίζονται κάποιοι σύντροφοι, ότι επάνοδος σε Εθνικό Νόμισμα και στη συνέχεια υποτίμησή του για να ανακτήσουμε τη χαμένη μας ανταγωνιστικότητα, θα δημιουργήσει ανταγωνισμό με τις εργατικές τάξεις των άλλων χωρών. Φοβάμαι ότι οι σύντροφοι συγχέουν το Διεθνισμό με τηνΠαγκοσμιοποίηση. Σήμερα δεν συμβαίνει νομισματική υποτίμηση αλλά η πιο βάρβαρη έκδοση της εσωτερικής υποτίμησης που θίγει κατά κύριο λόγο, τα μεσαία στρώματα και την εργατική τάξη.
Το ευρώ ανεκαλύφθη σαν το βέλτιστο εργαλείο της παγκοσμιοποίησης.
Οι υποστηρικτές της παραμονής στο ευρώ – μεταξύ των άλλων – ισχυρίζονται ότι όποιοι και όσοι έχουν βγάλει τα χρήματά τους στο εξωτερικό, όταν θα επιστρέψουμε στο Εθνικό Νόμισμα, θα επαναπατρίσουν τα χρήματά τους και θα τα αγοράσουν όλα.
Αμελούνε, σκόπιμα φοβάμαι, ότι αυτή τη στιγμή δεν υπάρχει αγορά – για λόγους που δεν είναι της παρούσης – και άρα όποιος θέλει και έχει χρήματα, αγοράζει τα πάντα
Πρόσληψη 500.000 δημοσίων υπαλλήλων, με μέσο μεικτό μηνιαίο εισόδημα το ισοδύναμο των 2,000.00 ευρώ και σε δεκατετράμηνη βάση και επαναφορά μισθών και συντάξεων στα προ κρίσης επίπεδα
ΓΙΑΤΙ 500.000 ΔΗΜΟΣΙΟΥΣ ΥΠΑΛΛΗΛΟΥΣ;
Η χώρα μας έχει υποστεί σκόπιμα ένα υφεσιακό σόκ. Η επίσημα καταγεγραμμένη ανεργία ανέρχεται στο 30% ή 2,000,000 άνεργοι.
Πρέπει κάποιος, με σοβαρότητα να απαντήσει πώς και πότε θα απορροφηθούν οι άνεργοι και η ανεργία θα επιστρέψει στα επίπεδα του 2007.
Απαιτείται λοιπόν ένα ισχυρό αναπτυξιακό σόκ, για να αρχίσει η οικονομική ανέλιξη της χώρας. Αυτό θα το επιτύχουμε μόνον με τη μαζική πρόσληψη δημοσίων υπαλλήλων. Σε όλες τις χώρες που επιθυμούν την ανάπτυξη – ακόμα και στις Μητροπόλεις του Καπιταλισμού – το κάρο της ανάπτυξης το τραβάει ο Δημόσιος τομέας. Ο ιδιωτικός έπεται και αφού έχουν δημιουργηθεί οι κατάλληλες συνθήκες και προϋποθέσεις από τον Δημόσιο Τομέα.
ΓΙΑΤΙ ΜΕΣΟ ΜΕΙΚΤΟ ΜΗΝΙΑΙΟ ΕΙΣΟΔΗΜΑ ΤΟ ΙΣΟΔΥΝΑΜΟ ΤΩΝ 2,000.00 ΕΥΡΩ ΚΑΙ ΣΕ ΔΕΚΑΤΕΤΡΑΜΗΝΗ ΒΑΣΗ;
Ο μισθοί – πέραν των υπολοίπων συνθηκών εργασίας - του Δημοσίου τομέα, πρέπει να είναι αξιοπρεπείς εάν θέλουμε να προσελκύσουμε αξιόλογα στελέχη, καταρτισμένα στο αντικείμενο της εργασίας τους, που θα θέλουν και θα μπορούν να τραβήξουν τη χώρα προς τα πάνω. Επί πλέον οι αξιοπρεπείς μισθοί στο Δημόσιο τομέα, θα αναγκάσουν για ακόμα μεγαλύτερους μισθούς τον ιδιωτικό τομέα, εάν θέλουν να προσελκύσουν τα καλλίτερα στελέχη της αγοράς. Οι καλλίτερες συνθήκες εργασίας και οι καλλίτερες αμοιβές αντισταθμίζουν την αβεβαιότητα του ιδιωτικού τομέα από τον κίνδυνο της απόλυσης με συνοπτικές διαδικασίες.
Το ετήσιο κόστος των μισθών λοιπόν θα είναι
2,000.00 x 500,000 x 14 = 14 δίς
Αν στη δαπάνη αυτή εφαρμοσθεί ένας πολλαπλασιαστής 2 – Θ. Μαριόλης, εφημερίδα «Το Χωνί» 15.12.2013, και όλη η μελέτη στον ιστότοτοπο www.theo-mariolis.gr - θα προκαλέσει μια ετήσια αύξηση του Α.Ε.Π. κατά 28 δις, ήτοι 15% ετησίως, που δυναμικά εντός μιας τριετίας μπορεί να επαναφέρει το ΑΕΠ στα προμνημονικά επίπεδα.
Επί πλέον, με συντηρητικούς υπολογισμούς,
Φόρος μισθωτών υπηρεσιών 14 δίς x 10% = 1.4 δίς
ΦΠΑ 28 δίς x 15% = 4.2 δίς και
Φόρος επί των κερδών 28 δίς x 10% x 15% = 0.42 δίς
Ήτοι σύνολο 1+2+3 = 1.4+4.2+0.42 = 6.02 δίς, θα επιστρέψουν στο κράτος υπό μορφή φόρων, βελτιώνοντας τα δημόσια έσοδα, ώστε η αρχική υπερβάλλουσα δαπάνη να περιορίζεται, ώστε να απαλειφθεί το πολύ μέσα σε μια περίοδο πενταετίας, με την προϋπόθεση της εφαρμογής ενός δίκαιου και αναπτυξιακού φορολογικού συστήματος (με μείωση φορολογικών συντελεστών αμέσων και εμμέσων φόρων).
Πέραν όλων των ανωτέρω, επιχειρηματολογούν υπέρ του μικρότερου κράτους τα πλέον κρατικοδίαιτα τμήματα της Ελληνικής κοινωνίας, είτε οι ίδιοι είτε με τα παπαγαλάκια τους. Βασικό τους και μόνο επιχείρημα – δεν μπορεί ο παραγωγικός ιδιωτικός τομέας, να πληρώνει τον αντιπαραγωγικό δημόσιο τομέα. Μοναδικός τους σκοπός να διαλύσουν δημόσιες υπηρεσίες που λειτουργούν υπό την αιγίδα του δημοσίου τομέα και που είναι απαραίτητες για τη λειτουργία της κοινωνίας.
Αφού επιτύχουν τη διάλυση των εν λόγω υπηρεσιών, συνάπτουν συμβόλαια με το δημόσιο, αναλαμβάνοντας την παροχή των ίδιων υπηρεσιών που καταργήθηκαν, είτε εργολαβικά από το δημόσιο εισπράτοντας το αντίστοιχο εργολαβικό αντάλαγμα, είτε μονοπωλιακά επιβάλοντας υποχρεωτικά ανταποδοτκά τέλη.
Και στις δύο περιπτώσεις οι μισθοί των εργαζομένων κατακρημνίζονται σε επίπεδα εξαθλίωσης το δε κόστος για την κοινωνία εξακοντίζεται σε δυσθεώρητα ύψη. Οι μόνοι κερδισμένοι είναι οι κρατικοδίαιτοι εργολάβοι που συνήθως είναι και καναλάρχες. Δεν υπάρχει λόγος να συντηρούνται παθητικά από οικονομική άποψη, μέσα μαζικής ενημέρωσης, ειμί μόνο εάν προσπορίζουν στους μετόχους τους, παχυλές συμβάσεις με το δημόσιο.
ΔΙΑΤΗΡΗΣΗ ΤΩΝ ΙΔΙΩΤΙΚΩΝ ΚΑΤΑΘΕΣΕΩΝ ΣΕ ΕΥΡΩ, ΣΑΝ ΚΑΤΑΘΕΣΗ ΣΥΝΑΛΛΑΓΜΑΤΟΣ
Όσοι είναι αντίθετοι με την μετάβαση σε Εθνικό νόμισμα, φοβούνται ότι οι καταθέσεις, την ημέρα της μετάβασης θα μετατραπούν σε Εθνικό νόμισμα, στη συνέχεια αυτό θα υποτιμηθεί και έτσι τα χρήματα θα εξανεμισθούν.
Αυτό είναι λογικό να γίνει εάν διαλυθεί η Ευρωζώνη και καταργηθεί το ευρώ σαν νόμισμα. Σε περίπτωση όμως αποχώρησης ενός κράτους από την ευρωζώνη και το ευρώ, οι καταθέσεις θα πρέπει να διατηρηθούν σαν κατάθεση συναλλάγματος. Θα μετατρέπονται δε στο Εθνικό νόμισμα την ημέρα της όποιας ανάληψης και με την ισοτιμία της ημέρας ανάληψης.
Αυτό πρέπει να λεχθεί έτσι ώστε ούτε αντιδράσεις θα υπάρχουν από τους πολίτες στη φάση της μετάβασης, ούτε φαινόμενα φυγής κεφαλαίων από το φόβο της απαξίωσης των καταθέσεων. Ταυτόχρονα θα αποκατασταθεί η εμπιστοσύνη των πολιτών στην πολιτεία.
ΕΘΝΙΚΟΠΟΙΗΣΗ ΤΩΝ ΤΡΑΠΕΖΩΝ ΤΗΣ Τ.τ.Ε. ΠΕΡΙΛΑΜΒΑΝΟΜΕΝΗΣ
Οι τράπεζες είναι τα απαραίτητα εργαλεία για την εφαρμογή της πολιτικής του κράτους. Για το λόγο αυτό πρέπει να Εθνικοποιηθούν οι τράπεζες, της Τ.τ.Ε. περιλαμβανομένης. Εάν δε το τελευταίο δεν είναι δυνατόν, τότε θα πρέπει το εκδοτικό δικαίωμα να ανατεθεί σε άλλη τράπεζα.
Πρέπει επί πλέον να δημιουργηθούν τράπεζες ειδικού σκοπού π.χ. στεγαστικής πίστης, αγροτικών πιστώσεων, βιομηχανικών επενδύσεων κλπ.
ΔΙΑΧΩΡΙΣΜΟΣ ΤΩΝ ΤΡΑΠΕΖΩΝ ΣΕ ΛΙΑΝΙΚΗΣ ΤΡΑΠΕΖΙΚΗΣ ΚΑΙ ΣΕ ΕΠΕΝΔΥΤΙΚΕΣ.
Έως και τα μέσα της δεκαετίας του 1980, οι τράπεζες ήταν είτε λιανικής τραπεζικής, είτε επενδυτικές. Οι κανόνες ελέγχου από την Κεντρική Τράπεζα, ήταν διαφορετικές για τα δύο είδη των τραπεζών και αυστηροί για τις λιανικής τραπεζικής σε ότι αφορά τον τρόπο που εχειρίζοντο τις καταθέσεις. Για το λόγο αυτό οι καταθέσεις ήταν εγγυημένες στο 100%
Από την εποχή της κυβέρνησης Ρήγκαν, άλλαξε η νομοθεσία, ενοποιήθηκαν τα δύο είδη τραπεζών, οι διοικήσεις χρησιμοποιούν κατά το δοκούν τις καταθέσεις ατιμώρητα και καταλήξαμε οι καταθέτες, χωρίς καν να ερωτώνται για τη διαχείριση, να θεωρούνται επενδυτές και οι καταθέσεις να κουρεύονται
ΕΓΓΥΗΣΗ ΤΩΝ ΚΑΤΑΘΕΣΕΩΝ ΤΩΝ ΤΡΑΠΕΖΩΝ ΛΙΑΝΙΚΗΣ ΤΡΑΠΕΖΙΚΗΣ, ΣΤΟ 100%, ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΩΣ ΥΨΟΥΣ ΚΑΤΑΘΕΣΗΣ.
Σε συνέχεια της δράσης 6, είναι δυνατή η πραγματοποίηση της προτάσεως αυτής. Με συνετή και συντηρητική διαχείριση των καταθέσεων, αυτές θα είναι εγγυημένες από το κράτος σε ποσοστό 100%. Σα συνέπεια των ανωτέρω θα επιστρέψουν οι καταθέσεις στις τράπεζες, και θα αποκτήσουμε τη δυνατότητα να χρηματοδοτήσουμε την ανάπτυξη. Σήμερα όσοι έχουν λιγα χρήματα τα έχουν στο σεντούκι, όσοι δε έχουν περισσότερα τα έχουν στο εξωτερικό και μάλιστα εκτός ευρωζώνης. Επί πλέον, εγγύηση των καταθέσεων στο σύνολό τους, πιθανόν να προσελκύσει καταθέσεις και από το εξωτερικό
ΕΛΕΓΧΟΣ ΣΤΗ ΔΙΑΚΙΝΗΣΗ ΤΩΝ ΚΕΦΑΛΑΙΩΝ.
Αυτό εντάσεται στη συναλλαγματική πολιτική και όχι μόνον.
Μέσα από την παγκοσμιοποίηση και την ελεύθερη διακίνηση των κεφαλαίων, δίδεται η δυνατότητα και η ευκαιρία στους κερδοσκόπους, να στοιχηματίζουν υπέρ ή κατά συγκεκριμένων νομισμάτων. Με τον τρόπο αυτό οι περίφημες αγορές καθορίζουν την ισοτιμία πέραν και ανεξάρτητα της πραγματικής οικονομίας. Ελέγχοντας τη διακίνηση των κεφαλαίων και την ποσότητα του κυκλοφορούντος νομίσματος – και όχι μόνον – ελέγχεις την ισοτιμία.
ΔΑΣΜΟΙ ΕΙΣΑΓΩΓΗΣ, ΜΕ ΣΚΟΠΟ ΤΗΝ ΠΡΟΣΤΑΣΙΑ ΤΗΣ ΕΓΧΩΡΙΑΣ ΠΑΡΑΓΩΓΗΣ
Βασικό πρόβλημα της Ελληνικής οικονομίας στο οποίο οφείλεται και η αποδιάρθρωση της παραγωγής, είναι η έλειψη της ανταγωνιστικότητας.
Για το σκοπό αυτό, για να ανακτήσουμε την Ελληνική αγορά και παράλληλα να δοθεί η ευκαιρία της ανασυγκρότησης της εγχώριας παραγωγής, πρέπει να επιβληθούν δασμοί κατά την εισαγωγή των προϊόντων.
Πρέπει να επιβληθούν δασμοί σε δύο κατηγορίες προϊόντων :
Σε προϊόντα των οποίων μας ενδιαφέρει η παραγωγή και
Σε προϊόντα που δεν είναι απαραίτητα για τη διαβίωση της κοινωνίας, δηλαδή τα λεγόμενα είδη πολυτελείας.
ΑΝΑΣΥΓΚΡΟΤΗΣΗ ΠΡΩΤΟΓΕΝΟΥΣ ΠΑΡΑΓΩΓΗΣ (ΓΕΩΡΓΙΑ, ΚΤΗΝΟΤΡΟΦΙΑ, ΑΛΙΕΙΑ), ΕΤΣΙ ΩΣΤΕ ΣΑ ΧΩΡΑ ΝΑ ΑΠΟΚΤΗΣΟΥΜΕ ΑΥΤΑΡΚΕΙΑ
Σύμφωνα με άρθρο το Γ. Δελαστίκ στην εφημερίδα ΕΘΝΟΣ (11.10.2012) – επικαλείται στοιχεία της ΠΑΣΕΓΕΣ για το 2011 – έχουμε τα ακόλουθα:
α. Γεωργία
Πλήρη επάρκεια στο σκληρό σιτάρι που χρησιμοποιείται για την παρασκευή των ζυμαρικών, στις ελιές, στο λάδι από ελιά, στο ρύζι, στα αγγουράκια, στις ντομάτες, στις βιομηχανικές ντομάτες, κρασί, φρούτα
Σχετική επάρκεια – απαιτούνται και εισαγωγές – στις πατάτες,
Ανεπαρκής είναι η παραγωγή και απαιτείται προσοχή και ανασυγκρότηση στο μαλακό σιτάριπου χρησιμοποιείται για την παρασκευή του ψωμιού, στα όσπρια (φασόλια, φακές, ρεβύθια), ζάχαρη
β. Κτηνοτροφία
Πλήρη επάρκεια στη φέτα
Σχετική επάρκεια στα αρνιά, στα κατσίκια, στα πουλερικά, στις γραβιέρες και στο αιγοπρόβειο γάλα
Ανεπαρκής είναι η παραγωγή στο βοδινό, στο χοιρινό και στο αγελαδινό γάλα.
Και αν η ανασυγκρότηση της γεωργίας είναι δυνατόν να γίνει εύκολα και γρήγορα 6 – 12 μήνες, στην κτηνοτροφία το πρόβλημα δεν είναι τόσο εύκολο και θέλει ιδιαίτερη προσοχή
γ. Αλιεία
Τα αλιεύματα είναι το 220% της καταναλωσης
Ανασυγκρότηση δευτερογενούς παραγωγής (Βιοτεχνίας, ελαφράς Βιομηχανίας)
Η συμετοχή της χώρας στην Ε.Ε., την Ευρωζώνη και τον Π.Ο.Ε. τα διαρθρωτικά προβλήματα της Ελληνικής Οικονομίας και οι λάθος πολιτικές επιλογές των Ελληνικών κυβερνήσεων, είχαν σαναποτέλεσμα τη διάλυση της Ελληνικής παραγωγής – μεταποίηση, βιοτεχνία, ελαφρά βιομηχανία.
Ειδικά τα τελευταία μνημονιακά χρόνια και με τα μέτρα που λαμβάνονται κατά της μικρής ακίνητης περιουσίας και την υπερφολόγησή της διαλύθηκε και ο κλάδος της οικοδομής, συμπαρασύροντας και όλα τα συναφή επαγγέλματα και βιοτεχνίες.
Οι δεσμεύσεις που υπάρχουν αυτή τη στιγμή, ως εκ της συμμετοχής μας στους πιο πάνω αναφερθέντες διεθνείς οργανισμούς, δεν επιτρέπουν την ανασυγκρότηση της δευτερογενούς παραγωγής.
Η έξοδος από την Ευρωζώνη, η αναθεώρηση των συνθηκών με Ε.Ε. και Π.Ο.Ε., σε συνδυασμό με την ανασυγκρότηση της πρωτογενούς παραγωγής και την προστασία της εγχώριας παραγωγής, θα επιτρέψουν – σε συνδυασμό με τις σωστές πολιτικές – την ανασυγκρότηση της παραγωγής και την ανάκτηση της εσωτερικής αγοράς.
ΑΝΑΣΥΓΚΡΟΤΗΣΗ ΕΘΝΙΚΟΥ ΣΥΣΤΗΜΑΤΟΣ ΥΓΕΙΑΣ
Ξεκινώντας από τη δεκαετία του 1930, υπήρξε σημαντική προσπάθεια της Ελληνικής κοινωνίας, για τη δημιουργία Δημόσιου Εθνικού Συστήματος Υγείας, έτσι ώστε, όλοι οι Έλληνες ασφαλισμένοι να απολαμβάνουν πλήρη ιατροφαρμακευτική και νοσοκομειακή κάλυψη, χωρίς κόστος για τους ασφαλισμένους, πέραν του ασφαλίστρου που κατέβαλαν οι ασφαλισμένοι αυτοί κάθε μήνα.
Τα μνημονιακά χρόνια διαλύεται το Δημόσιο σύστημα και γιγαντώνεται ο ιδιωτικός τομέαςμε τις ανάλογες επιπτώσεις στους ασφαλισμένους. Ξεκίνησαν οι μνημονιακές κυβερνήσεις, με καταλήστευση των αποθεματικών των ασφαλιστικών ταμείων και συνεχίζουν με συνεχείς περικοπές των δαπανών. Στη μνημονιακή Ελλάδα που έχει χαθεί το νόημα των λέξεων, το ονομάζουν αναδιάρθρωση, αλλά είναι αποδιάρθρωση.
Απαιτείται λοιπόν πλήρης ανασυγκρότηση του Δημόσιου Εθνικού Συστήματος Υγείας, με σκοπό την πλήρη ιατροφαρμακευτική και νοσοκομιακή κάλυψη, όλων των Ελλήνων πολιτών και όσων νόμιμα φιλοξενούνται στην Ελλάδα.
ΑΝΑΣΥΓΚΡΟΤΗΣΗ ΕΘΝΙΚΟΥ ΣΥΣΤΗΜΑΤΟΣ ΠΑΙΔΕΙΑΣ
Από τους σημαντικώτερους τομείς για την ανάπτυξη μίας χώρας είναι η παιδεία. Η Ελλάδα, μετά το Β΄ παγκόσμιο πόλεμο και ειδικώτερα μετά τα μέσα της δεκαετίας του 1960, έκανε σημαντικές προσπάθειες – με ότι λάθη μπορεί να έχουν γίνει τα χρόνια αυτά – για τη συνεχή βελτίωση της παιδείας. Και μάλιστα της Δημόσιας Δωρεάν Παιδείας. Για τη δημόσια παιδεία μάλιστα υπάρχει ειδική πρόνοια στο άρθρο 16 του Συντάγματος, το οποίο απαιτεί τα ανώτατα εκπαιδευτικά ιδρύματα να είναι νομικά πρόσωπα δημοσίου δικαίου.
Οι προαναφερθείσες πρόνοιες της Ελληνικής Πολιτείας, ήταν ο μοχλός που βοήθησε τα παιδιά των λαϊκών στρωμάτων – εργατών, αγροτών, μικρομεσαίων – να σπουδάσουν σε Πανεπιστημιακό επίπεδο, αλλάζοντας και βελτιώνοντας το επίπεδο τόσο της δικής τους ζωής, όσο και το επίπεδο της Ελληνικής κοινωνίας.
Η Ελλάδα είναι η χώρα με τους περισσότερους αποφοίτους σε πανεπιστημιακό επίπεδο ανά 100 κατοίκους, σε όλη της Ευρώπη.
Επί πλέον, ήταν η χώρα – φοβάμαι όχι πλέον - όπου η πρόσβαση στην εκπαίδευση ήταν η λιγώτερο ταξική σε σχέση με τις υπόλοιπες χώρες και δή της Ευρωζώνης.
Τα τελευταία χρόνια, γίνεται προσπάθεια, με συνεχείς περικοπές κονδυλίων να υποβαθμίσουν και να περιορίσουν το δικαίωμα της πρόσβασης στην παιδεία, μεγάλων τμημάτων του Ελληνικού πληθυσμού, συγχωνεύοντας και κλείνοντας σχολεία.
Μία προοδευτική κυβέρνηση οφείλει, να ανατρέψει τις μνημονιακές πολιτικές των τελευταίων ετών στην παιδεία και όχι μόνον.
Ανασυγκρότηση της Δημόσιας Διοίκησης βάσει των αναγκών του λαού και Αναβάθμιση της Σχολής Δημόσιας Διοίκησης, για τη δημιουργία των απαραίτητων στελεχών
Απαιτείται αξιοκρατική ανασυγκρότηση της Δημόσιας διοίκησης, συνεχής επιμόρφωση και απεξάρτησή της από την πολιτική εξουσία.
Μία δημόσια διοίκηση, που θα εργάζεται αποδοτικά, ανεξάρτητα από την ύπαρξη ή μη πολιτικής εξουσίας.
Πρέπει να αναβαθμισθεί η υπάρχουσα Σχολή Δημόσιας Διοίκησης, κατά τα πρότυπα των αντιστοίχων σχολών προηγμένων κρατών – π.χ. ΕΝΑ Γαλλίας – για την παραγωγή των απαραιτήτων υψηλόβαθμων στελεχών, που θα επανδρώσουν τις επιτελικές θέσεις της Δημόσιας διοίκησης.
ΕΘΝΙΚΟΠΟΙΗΣΗ ΤΩΝ ΕΤΑΙΡΕΙΩΝ ΠΑΡΟΧΗΣ ΔΗΜΟΣΙΩΝ ΑΓΑΘΩΝ, ΑΠΑΡΑΙΤΗΤΩΝ ΓΙΑ ΤΗ ΕΠΙΒΙΩΣΗ ΤΟΥ ΛΑΟΥ (ΔΕΗ, ΝΕΡΟ, ΦΥΣΙΚΟ ΑΕΡΙΟ, ΤΗΛΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΕΣ ΚΛΠ)
Στη διάρκεια των προηγουμέων ετών – των μνημονιακών και όχι μόνον – παρατηρείται το ξεπούλημα των κρατικών επιχειρήσεων, στους λεγόμενους επενδυτές, τα κοράκια θα λέγαμε εμείς. Τα κρατικά μονοπώλια γίνονται ιδιωτικά. Το κράτος αποεπενδύει, ξεπουλώντας τα πάντα, οι ιδιώτες αγοραστές εκμεταλεύονται τα λάφυρα – χωρίς νέες παραγωγικές επενδύσεις, με μειώσεις του προσωπικου και με αυξήσεις των τιμολογίων – και στο τέλος εγκαταλείπουν τις εταιρείες, αφού έχουν απομυζήσει κάθε ικμάδα τους.
Πέραν όλων των ανωτέρω, οι εταιρείες παροχής υπηρεσιών, είναι αυτές που θα επιτρέψουν στο κράτος να ασκήσει αναπτυξιακή πολιτική. Με τη πολιτική που ακολουθείται σήμερα, το κράτος αποστερείται των εργαλείων που είναι απαραίτητα για τη συνολική ανάπτυξη και τη βελτίωση των συνθηκών διαβίωσης της κοινωνίας, των ακριτικών περιοχών περιλαμβανομένων. Στο σημείο αυτό δεν πρέπει να αμελούμε τις ιδιομορφίες της Ελλάδας, όπως αυτές προκύπτουν από την πολυποίκιλη γεωγραφική μορφολογία της χώρας.
ΕΘΝΙΚΟΠΟΙΗΣΗ ΥΠΟΔΟΜΩΝ (ΔΡΟΜΟΙ, ΣΙΔΗΡΟΔΡΟΜΟΙ, ΛΙΜΑΝΙΑ, ΑΕΡΟΔΡΟΜΙΑ ΚΛΠ)
Οι υποδομές, εάν θέλουμε να είμαστε ανεξάρτητο κράτος και να χαράζουμε δική μας οικονομική πολιτική και στρατηγική, πρέπει να ανήκουν στο κράτος.
Αυτή τη στιγμή, έχουμε εκχωρήσει τους δρόμους στους ιδιώτες, με κόστος για την κοινωνία, πολλαπλάσιο αυτού που θα είχαμε εάν τους κατασκευάζαμε με τη διαδικασία των δημοσίων έργων
Ετοιμαζόμαστε να εκχωρήσουμε το σιδηρόδρομο.
Επικαλούνται τις ζημιές και τα ελλείματα του ΟΣΕ, υπό κρατική ιδιοκτησία και διοίκηση.
Παραλείπουν σκόπιμα να αναφέρουν, ότι από την εποχή του Τρικούπη, ουδεμία επένδυση είχε γίνει στο σιδηρόδρομο. Όταν λοιπόν οι κυβερνήσεις αποφάσισαν ότι πρέπει να εκσυγχρονισθεί, δεν προχώρησαν σε αύξηση του μετοχικού κεφαλαίου του ΟΣΕ, ώστε αυτός να διαθέτει τα απαραίτητα κεφάλαια, αλλά τον οδήγησαν σε υπέρμετρο δανεισμό και ασφυξία.
Στα λιμάνια, εκχωρήσαμε το φιλέτο – του Πειραιά – ετοιμαζόμαστε να ξεπουλήσουμε και τα υπόλοιπα
Το μεγάλο κόλπο όμως έχει γίνει με τα αεροδρόμια.
Αναθέσαμε την μελέτη, χρηματοδότηση, κατασκευή, μακροχρόνια εκμετάλευση του αερολιμένα Αθηνών, του ονομαζόμενου Ελ. Βενιζέλος στους Γερμανούς.
Παράλληλα συμφωνήσαμε, με την έναρξη της λειτουργίας του νέου αεροδρομίου, να κλείσει το παλιό - Ελληνικό - χωρίς καμία πρόνοια για τον Εθνικό Αερομεταφορέα, την Ολυμπιακή.
Σε όλες τις Ευρωπαϊκές πρωτεύουσες, λειτουργούν, πλέον του ενός Αερολιμένες.
Επί πλέον, με την ανεξέλεγκτη και για πολλούς, σκόπιμα ακριβή τιμολογιακή πολιτική, το Ελ. Βενιζέλος, έχει οδηγηθεί από οικονομική άποψη σε χειμερία νάρκη – προς όφελος των Γερμανικών αερολιμένων. Πάρα πολλές διεθνείς εταιρείες δεν χρησιμοποιούν τον Αερολιμένα των Αθηνών, ούτε σαν τελικό ούτε σαν ενδιάμεσο προορισμό, λόγω κόστους. Επιλέγουν δε αερολιμένες την κεντρικής Ευρώπης – Φραγκφούρτη, Ντύσελντορφ, Ζυρίχη
ΕΘΝΙΚΟΠΟΙΗΣΗ ΑΣΤΙΚΩΝ ΣΥΓΚΟΙΝΩΝΙΩΝ (ΛΕΟΦΩΡΕΙΑ, ΜΕΤΡΟ, ΤΡΑΜ)
Τα μέσα μαζικής μεταφοράς πρέπει να ανήκουν στο κράτος, έτσι ώστε να εξασφαλίζουν φτηνή μεταφορά των εργαζομένων από και προς την εργασία τους.
Οι κρατικοδίαιτοι ιδιώτες ισχυρίζονται ότι τα ΜΜΜ είναι παθητικά και στοιχίζουν πανάκριβα υπό κρατική ιδιοκτησία και διαχείριση, με σκοπό να αναλάβουν αυτοί τις μαζικές μεταφορές. Θα επενδύσουν μόνο στην αγορά των μεταφορικών μέσων – λεωφορεία, βαγόνια – και θα χρησιμοποιήσουν τις κρατικές υποδομές δωρεάν. Όπως δε συνέβη παγκοσμίως όπου τα ΜΜΜ ιδιωτικοποιήθηκαν, θα ελαχιστοποιηθεί η συντήρηση των υποδομών με αντίστοιχη μείωση της ασφάλειας των μεταφορών.
Ας χρησιμοποιήσουμε σαν χαρακτηριστικό παράδειγμα τη θεσσαλονίκη. Ο ΟΑΣΘ ήταν πάντοτε κοινοπραξία ιδιωτών λεοφωριούχων, το δε εισιτήριο επιδοτείται από Δημόσιο, για να διατηρείται σε ανεκτά ή και χαμηλά επίπεδα. Το κόστος του εισιτηρίου ανά επιβάτη στη Θεσσαλονίκη είναι μεγαλύτερο από αυτό της Αθήνας
ΑΜΕΣΗ ΑΠΟΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΤΩΝ ΕΡΓΑΣΙΑΚΩΝ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΩΝ
Το διάστημα της μνημονιακής διακυβέρνησης έχουν ακυρωθεί όλα τα εργασιακά δικαιώματα, δικαιώματα που είχαν κατακτηθεί με μακροχρόνιες απεργίες και αιματηρούς αγώνες, σε καιρούς πολύ δύσκολους, που η φυλακή και η εξορία δεν αποτελούσε απλή απειλή αλλά καθημερινή πραγματικότητα. Είναι καθήκον της όποιας προοδευτικής κυβέρνησης, της όποιας προοδευτικής βουλής, να επαναφέρει άμεσα τα εργασιακά δικαιώματα στην προ της 6ης Μαϊου 2010 κατάσταση.
ΑΜΕΣΗ ΕΠΑΝΑΚΕΦΑΛΑΙΟΠΟΙΗΣΗ ΤΩΝ ΑΣΦΑΛΙΣΤΙΚΩΝ ΟΡΓΑΝΙΣΜΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΣΥΝΤΑΞΙΟΔΟΤΙΚΩΝ ΤΑΜΕΙΩΝ, ΚΥΡΙΑΣ ΚΑΙ ΕΠΙΚΟΥΡΙΚΗΣ ΣΥΝΤΑΞΗΣ
Προ του PSI μετέτρεψαν τις καταθέσεις των ασφαλιστικών ταμείων σε ομόλογα, γνωρίζοντας εκ των προτέρον ότι επέρχεται το κούρεμα των ομολόγων. Έτσι λοιπόν καταχράστηκαν τις αποταμιεύσεις του συνόλου του Ελληνικού λαού, για να σώσουν τις ευρωπαϊκές τράπεζες.
Πρέπει να επανακεφαλαιοποιηθούν οι ασφαλιστικοί οργανισμοί και τα συνταξιοδοτικά ταμεία, για να αποκατασταθεί έμπρακτα η κοινωνική συνοχή και αλληλεγγύη καθώς επίσης και η εμπιστοσύνη στο κράτος.
ΕΚΣΥΓΧΡΟΝΙΣΜΟΣ ΤΟΥ ΦΟΡΟΛΟΓΙΚΟΥ ΣΥΣΤΗΜΑΤΟΣ
Απαιτείται σύγχρονο, απλό και σταθερό φορολογικό σύστημα, σε αναπτυξιακή κατεύθυνση. Ένα σύστημα που θα ανακατανέμει τον εθνικό πλούτο προς όφελος των αδυνάτων στρωμάτων και όπου θα υπάρχει μία ισόρροπη σχέση μεταξύ των αμέσων και των εμμέσων φόρων.
Η φορολογική κλίμακα εισοδήματος φυσικών προσώπων θα πρέπει να αποκτήσει και πάλι προοδευτικό χαρακτήρα με δραστική ελάφρυνση των χαμηλοτέρων εισοδηματικών κλιμακίων και καθορισμό αφορολόγητου ορίου αξιοπρεπούς διαβίωσης. Οι φόροι «περιουσίας» θα πρέπει να επανεξετασθούν στα πλαίσια πραγματικής φοροδοτικής ικανότητας των υποχρέων και με περιορισμό σε όποιο περιουσιακό παράγει εισόδημα, με κατάργηση των βάρβαρων δημευτικού χαρακτήρα φόρων κατά της ακίνητης περιουσίας. Αντίθετα θα πρέπει να φορολογηθούν με προοδευτικό τρόπο και υψηλότερους συντελεστές τα κέρδη των επιχειρήσεων και να εξετασθεί η διεύρυνση της φορολογικής βάσης στις ενδοομιλικές συναλλαγές, στις εξωχώριες εταιρίες, στα προνομιακά καθεστώτα εταιρικών απαλλαγών, στη λαθρεμπορία καυσίμων κλπ.
ΑΝΑΔΙΟΡΓΑΝΩΣΗ ΤΟΥ ΦΟΡΟΛΟΓΙΚΟΥ ΜΗΧΑΝΙΣΜΟΥ
Απαιτείται αναδιοργάνωση του φορολογικού μηχανισμού, τόσο σε έμψυχο όσο και σε μηχανολογικό εξοπλισμό, που αυτά τα δύο σε ομαλή συνεργασία να δουλεύουν αποδοτικά για την καταπολέμηση της φοροδιαφυγής και ειδικώτερα σε ότι αφορά την απόδοση του ΦΠΑ.
ΑΝΑΘΕΡΜΑΝΣΗ ΚΑΙ ΑΥΞΗΣΗ ΤΩΝ ΔΗΜΟΣΙΩΝ ΕΠΕΝΔΥΣΕΩΝ
Σε καμία χώρα του κόσμου, μηδέ της μητρόπολης του καπιταλισμού εξαιρουμένης – των ΗΠΑ – δεν έχει προηγηθεί ο ιδιωτικός του Δημόσιου τομέα. Παντού προηγείται ο δημόσιος τομέας, δημιουργόντας τις κατάλληλες προϋποθέσεις και το κλίμα και έπονται οι ιδιώτες.
Δημιουργία καταλλήλου νομοθετικού πλαισίου για την προσέλκυση Ιδιωτικών Επενδύσεων
Ολοκλήρωση κτηματολογίου, καθορισμός χρήσεων γής, σταθερό φορολογικό σύστημα και φιλική δημόσια διοίκηση είναι απαραίτητες προϋποθέσεις για την προσέλκυση επενδύσεων
Και βέβαια δεν υπονοούμε την εκποίηση του δημόσιου πλούτου που θα αγορασθεί από τους ιδιώτες. Σαν ιδιωτικές επενδύσεις αντιλαμβανόμαστε, νέες παραγωγικές μονάδες, που θα αυξήσουν τις θέσεις εργασίας.
ΠΟΛΙΤΙΚΕΣ ΤΑΧΥΤΑΤΗΣ ΚΑΤΑΠΟΛΕΜΗΣΗ ΤΗΣ ΑΝΕΡΓΙΑΣ
Το πρόβλημα που απασχολεί τον κόσμο περισσότερο από όλα τα άλλα και ιδιαίτερα τη νέα γεννιά είναι η ανεργία.
Αποτελεί δόγμα των νεοφιλελεύθερων πολιτικών που εφαρμόζονται τα τελευταία χρόνια στην Ελλάδα, το υψηλό ποσοστό ανεργίας, δεδομένου ότι ο εργαζόμενος θεωρείται απασχολήσιμος και τελικά φθηνός και αναλώσιμος.
Η ανεργία αυξήθηκε σκόπιμα τα μνημονιακά χρόνια, από 7-8% το 2009 στο 30% το 2013. Πρέπει να εφαρμοσθούν πολιτικές ταχύτατης καταπολέμησης της ανεργίας και απορρόφησης των ανέργων, για ισορροπίσει και πάλι η Ελληνική κοινωνία. Τότε και μόνον τότε θα επιστρέψει και και πάλι το χαμόγελο και η καλή διάθεση στους Έλληνες.
ΚΟΥΡΕΜΑ ΤΩΝ ΔΑΝΕΙΩΝ – ΠΟΥ ΕΧΟΥΝ ΧΟΡΗΓΗΘΕΙ ΜΕ ΑΚΙΝΗΤΑ ΣΑΝ ΥΠΟΘΗΚΕΣ – ΚΑΤΑ ΤΟ ΠΟΣΟΣΤΟ ΤΗΣ ΑΠΟΜΕΙΩΣΗΣ ΤΩΝ ΑΞΙΩΝ ΤΩΝ ΑΚΙΝΗΤΩΝ ΚΑΙ ΜΕΤΑΤΡΟΠΗ ΤΩΝ ΔΑΝΕΙΩΝ ΣΕ ΕΘΝΙΚΟ ΝΟΜΙΣΜΑ
Τα ιδιωτικά δάνεια, είναι αδύνατον να αποπληρωθούνε. Αυτό οφείλεται στην καταβαράθρωση των εισοδημάτων, ατομικών ή εταιρικών καθώς και της αξίας των ακινήτων. Η μόνη λύση είναι το κούρεμα των δανείων και η μετατροπή τους στο Εθνικό Νόμισμα, τη στιγμή της μετάβασης.
Πρέπει επίσης να αλλάξει η νομοθεσία και να περιορισθούν οι απαιτήσεις των τραπεζώνμόνον στα ενυπόθηκα ακίνητα και όχι στο σύνολο της περιουσίας του δανειολήπτη.
ΑΠΟΖΗΜΙΩΣΗ ΤΩΝ ΜΙΚΡΟΟΜΟΛΟΓΙΟΥΧΩΝ ΣΤΟ 100%
Ο υγειέστερος δανεισμός είναι ο εσωτερικός. Εξ αιτίας του PSI έχει κλονισθεί η εμπιστοσύνη των Ελλήνων στο Ελληνικό Δημόσιο. Εάν δεν αποκατασταθεί αυτή η εμπιστοσύνη, θα είναι αδύνατος ο εσωτερικός δανεισμός στο μέλλον. Για το λόγο αυτό πρέπει να αποζημιωθούν οι μικροομολογιούχοι στο 100%
Όλα τα ανωτέρω είναι μία δέσμη μέτρων, τα οποία χρειάζονται μελέτη, επεξεργασία και εξειδίκευση για να εφαρμοσθούν. Το κείμενο αυτό φιλοδοξεί να δώσει το πρώτο ερέθισμα προς την κατεύθυνση αυτή.
Εκείνο που είναι βέβαιο, είναι ότι αποτελούν ενιαίο σύνολο. Δεν είναι δυνατόν να επιλέξεις κάποια από αυτά και τα υπόλοιπα να τα αμελήσεις. Εάν συμβεί επιλεκτική εφαρμογή δεν θα υπάρξει αποτέλεσμα ή το αποτέλεσμα θα είναι αρνητικό.
Εδώ που φθάσαμε δεν υπάρχουν εύκολες λύσεις. Αυτή η πρόταση δεν είναι εύκολη στην εφαρμογή της. Είναι πρόταση με μεγάλες δυσκολίες, δρόμος σπαρμένος με αγκάθια και ποτισμένος με ιδρώτα. Αλλά είναι ο μόνος δρόμος που παρέχει ελπίδα για την ανατροπή της σημερινής κατάστασης.
Και βέβαια πρό όλων, ένα και μόνον ένα άρθρο πρέπει να ψηφισθεί από τη Βουλή των Ελλήνων.
«Η ΧΩΡΑ ΕΠΑΝΕΡΧΕΤΑΙ ΣΤΟ ΝΟΜΙΚΟ ΚΑΘΕΣΤΟΣ ΠΟΥ ΙΣΧΥΕ ΤΗΝ ΠΕΜΠΤΗ ΜΑΪΟΥ ΤΟΥ ΕΤΟΥΣ ΔΥΟ ΧΙΛΙΑΔΕΣ ΔΕΚΑ»
* Ο Θεόφιλος Ιωαννίδης είναι Ηλεκτρολόγος μηχανικός. Μέλος του ΣΥΡΙΖΑ Βύρωνα
* Eίναι αυτονόητο ότι ορισμένες απόψεις του άρθρου εκφράζουν τον υπογράφοντα και όχι κατ'ανάγκην στο σύνολό τους και τις θέσεις της Iskra
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)