ΟΜΙΛΙΑ ΤΟΥ ΝΟΤΗ ΜΑΡΙΑ ΣΤΟ ΕΘΝΙΚΟ ΣΥΜΒΟΥΛΙΟ ΤΩΝ ΑΝΕΛ

Γιατί δεν πρόκειται να γίνει δικτατορία”

 όψεις της σύγχρονης κοινοβουλευτικής κατάστασης ανάγκης και εξαίρεσης


belandis_dimitrisτου Δημήτρη Μπελαντή*
αναδημοσίευση από http://www.iskra.gr
07.12.2013
Η Ελλάδα έχει σήμερα ως καθεστώς μια μορφή ακήρυκτης συνταγματικής δικτατορίας, το οποίο έχει υβριδικά χαρακτηριστικά μεταξύ της καθαρής δικτατορίας και του αστικού κοινοβουλευτισμού και δεν ταυτίζεται ούτε με την ανοιχτή στρατιωτική δικτατορία ούτε, πολύ περισσότερο, με τον φασισμό.
Δεν πρω­το­τυ­πώ ανα­φε­ρό­με­νος στο πε­ρί­φη­μο άρθρο του Άγ­γε­λου Δια­μα­ντό­που­λου εκ μέ­ρους της ηγε­σί­ας της ΕΔΑ στο φύλλο της «Αυγής» της 21-4-1967. Όπως και άλλοι σχο­λια­στές έχουν κατά και­ρούς επι­ση­μά­νει μετά το 1974, το άρθρο αυτό είχε μια λο­γι­κή ψευ­δούς και υπο­βο­λι­μαί­ου εφη­συ­χα­σμού του λαϊ­κού πα­ρά­γο­ντα σε μια εποχή, όπου όλα έδει­χναν ότι η όξυν­ση των τα­ξι­κών συ­γκρού­σε­ων και μά­λι­στα σε συν­θή­κες υπο­χώ­ρη­σης του λαϊ­κού πα­ρά­γο­ντα μετά το φθι­νό­πω­ρο του 1965 θα οδη­γού­σε σε «εκτρο­πή» και σε κα­τά­λυ­ση της κοι­νο­βου­λευ­τι­κής δη­μο­κρα­τί­ας. Ότι, ακόμη, ο πα­ρά­γο­ντας της πο­λι­τι­κής πρω­το­πο­ρί­ας βρι­σκό­ταν βα­θειά νυ­χτω­μέ­νος σε συν­θή­κες όπου οι ανά­γκες της πο­λι­τι­κής κρί­σης επέ­βα­λαν μια αυ­ξη­μέ­νη επα­γρύ­πνη­ση. Η πρω­το­πο­ρία πλή­ρω­σε αυτόν τον εφη­συ­χα­σμό με την διά­σπα­ση του ΚΚΕ τον­Φλε­βά­ρη του 1968.
Από πολ­λές πλευ­ρές σή­με­ρα, κατά τρόπο αντί­στοι­χο προς το κεί­με­νο του αεί­μνη­στου Άγ­γε­λου Δια­μα­ντό­που­λου,κα­τα­βάλ­λε­ται μια προ­σπά­θεια να πει­σθού­με ότι τα πράγ­μα­τα δεν είναι τε­λι­κά και τόσο άσχη­μα. Ούτε το κοι­νο­βού­λιο έχει κα­τα­λυ­θεί ούτε τα τανκς κυ­κλο­φο­ρούν στους δρό­μους (ακόμη ) και τα­α­ρι­στε­ρά κόμ­μα­τα όχι μόνο είναι νό­μι­μα αλλά και κα­τα­φέρ­νουν (στην πε­ρί­πτω­ση του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ) να φθά­σουν και ως την θέση της αξιω­μα­τι­κής αντι­πο­λί­τευ­σης και να διεκ­δι­κούν βά­σι­μα την δια­κυ­βέρ­νη­ση της χώρας (βε­βαί­ως, αυτό το είχαν κα­τα­φέ­ρει και το 1958 και σε εννιά χρό­νια έγινε δι­κτα­το­ρία). Μήπως, λοι­πόν, η το­πο­θέ­τη­ση περί «κρά­τους έκτα­κτης ανά­γκης» είναι ιδε­ο­λη­πτι­κή και έχει να κάνει με τους υπο­κει­με­νι­σμούς και τις εμ­μο­νές κά­ποιων αρι­στε­ρών δια­νο­ου­μέ­νων ; Άλ­λω­στε, η με­τα­πο­λι­τευ­τι­κή δη­μο­κρα­τία γνώ­ρι­σε αυ­ταρ­χι­κές οξύν­σεις όπως η κα­τά­λη­ψη των με­ταλ­λεί­ων της Χαλ­κι­δι­κής από τους ερ­γα­ζό­με­νους και η αστυ­νο­μι­κή κα­τά­στα­ση πο­λιορ­κί­ας εκεί το 1976-1977, οι τα­ρα­χές για τον νόμο 330 τον Μάιο του 1976, οι τα­ρα­χές για τον Καλ­τέ­ζα το 1985 ή για τον Τε­μπο­νέ­ρα το 1991, οι κι­νη­το­ποι­ή­σεις για τον δια­γω­νι­σμό του ΑΣΕΠ, η εξέ­γερ­ση του Δε­κέμ­βρη 2008 και τόσες άλλες αντι­πα­ρα­θέ­σεις του λαού με τους κρα­τι­κούς κα­τα­σταλ­τι­κούς μη­χα­νι­σμούς. Υπάρ­χει σή­με­ρα κάτι πα­ρα­πά­νω ; Ή μήπως μπο­ρού­με να εμπι­στευ­θού­με τον υπαρ­κτό («φι­λε­λεύ­θε­ρο») κρα­τι­κό μη­χα­νι­σμό ότι θα συ­νε­χί­σει να λει­τουρ­γεί δη­μο­κρα­τι­κά, ότι δεν θα ποι­νι­κο­ποι­ή­σει την Αρι­στε­ρά και ότι θα τι­μω­ρή­σει τους αρ­χι­φα­σί­στες και θα δια­λύ­σει την Χρυσή Αυγή ;
1.ΟΡΙ­ΣΜΕ­ΝΑ ΠΟΙΟ­ΤΙ­ΚΑ ΣΤΟΙ­ΧΕΙΑ ΚΑΙ ΜΟΡ­ΦΕΣ ΤΗΣ «ΚΑ­ΤΑ­ΣΤΑ­ΣΗΣ ΑΝΑ­ΓΚΗΣ»
Πρώτα απ’ό­λα, η έν­νοια της «έκτα­κτης ανά­γκης» και της «εξαί­ρε­σης» δεν ταυ­τί­ζε­ται πά­ντο­τε με την ανοι­χτή, ωμή και πλήρη κα­τά­λυ­ση του κοι­νο­βου­λευ­τι­σμού. Όπως έχουν επι­ση­μά­νει ση­μα­ντι­κοί μαρ­ξι­στές στο­χα­στές (όπως ο Βάλ­τερ Μπέν­για­μιν στις «Θέ­σεις για την Φι­λο­σο­φία της Ιστο­ρί­ας» αλλά και ο ίδιος οΜαρξ στην «18η Μπρυ­μαίρ του) αλλά και ορι­σμέ­νοι ιδιό­μορ­φοι αστοί στο­χα­στές, όπως ιδίως ο Γερ­μα­νός συ­νταγ­μα­το­λό­γος και φι­λό­σο­φος -κυ­ρί­ως κατά τον Με­σο­πό­λε­μο- Καρλ Σμιττ, υπάρ­χουν βα­σι­κά δύο μορ­φές «κρά­τους έκτα­κτης ανά­γκης» σε πε­ριό­δους πο­λι­τι­κής κρί­σης : αυτή της κυ­ρί­αρ­χης δι­κτα­το­ρί­ας (sovereign dictatorship), όταν ένα πρα­ξι­κό­πη­μα ή μια επα­νά­στα­ση ανα­τρέ­πει πλή­ρως και κα­ταρ­γεί την προη­γού­με­νη συ­νταγ­μα­τι­κή τάξη προ­κει­μέ­νου να εγκα­θι­δρύ­σει μια απο­λύ­τως νέα. Εκτός, όμως, από αυτήν υπάρ­χει στην πο­λι­τι­κή ζωή και μια μορφή «επι­τρο­πευό­με­νης δι­κτα­το­ρί­ας» (commissarial dictatorship), όταν   το ίδιο το συ­νταγ­μα­τι­κό κα­θε­στώς προ­βλέ­πει μια εξαι­ρε­τι­κή και με­τα­βα­τι­κή συ­γκυ­ρία, όπου το Σύ­νταγ­μα ως σύ­νο­λο δεν θα μπο­ρεί για λό­γους «ασφά­λειας του κρά­τους» να εφαρ­μο­σθεί και θα χρεια­στεί με νό­μι­μη κρα­τι­κή πράξη να ανα­στα­λούν ορι­σμέ­νες βα­σι­κές ελευ­θε­ρί­ες και να υπάρ­ξει μια προ­σω­ρι­νή –και ακόμη ελεγ­χό­με­νη από τους κοι­νο­βου­λευ­τι­κούς θε­σμούς- αυ­ταρ­χι­κή και εξω­συ­νταγ­μα­τι­κή δια­κυ­βέρ­νη­ση. Στην πε­ρί­πτω­ση αυτήν, βα­σι­κά κη­ρύσ­σε­ται μια μορφή στρα­τιω­τι­κού νόμου (martial law) και ένα κα­θε­στώς πε­ριο­ρι­σμού των ελευ­θε­ριών υπό τον έλεγ­χο ακόμη τυ­πι­κά της κοι­νο­βου­λευ­τι­κής εξου­σί­ας και ιδίως της ηγε­σί­ας της εκτε­λε­στι­κής εξου­σί­ας. Το Σύ­νταγ­μα της Βαϊ­μά­ρης του 1919 κατά το άρθρο 48 αυτού προ­έ­βλε­πε μια πλήρη μορφή συ­νταγ­μα­τι­κής κή­ρυ­ξης της κα­τά­στα­σης ανά­γκης με την ανά­λη­ψη κάθε πο­λι­τι­κής και στρα­τιω­τι­κής εξου­σί­ας από τον Πρό­ε­δρο της Δη­μο­κρα­τί­ας και μια πιο έμ­με­ση μορφή, όταν η δια­κυ­βέρ­νη­ση και η νο­μο­θέ­τη­ση ανα­τι­θό­ταν όχι πια στην Βουλή αλλά στον ­Πρό­ε­δρο της Δη­μο­κρα­τί­ας, που μπο­ρού­σε να κυ­βερ­νά με προ­ε­δρι­κά δια­τάγ­μα­τα λόγω επει­γου­σών και εξαι­ρε­τι­κών συν­θη­κών . Ιδίως, κατά την πε­ρί­ο­δο του κα­γκελ­λα­ρί­ου Χ. Μπρύ­νινγκ (1930-1932) , η Βουλή συ­νή­θως δεν λει­τουρ­γού­σε και η νο­μο­θε­σία γι­νό­ταν κατά κα­νό­να με προ­ε­δρι­κά δια­τάγ­μα­τα. Ακο­λου­θή­θη­κε δη­λα­δή μια μορφή έμ­με­σης συ­νταγ­μα­τι­κής ή κοι­νο­βου­λευ­τι­κής δι­κτα­το­ρί­ας, πράγ­μα που τό­τε-και λόγω της ιστο­ρι­κής όξυν­σης της τα­ξι­κής πά­λης- γι­νό­ταν δη­μό­σια πα­ρα­δε­κτό. Αλλά και το 1923 , μετά την κομ­μου­νι­στι­κή εξέ­γερ­ση του Αμ­βούρ­γου, ο στρα­τη­γός Ζέεκτ συ­γκέ­ντρω­σε έκτα­κτες πο­λι­τι­κο­στρα­τιω­τι­κές εξου­σί­ες κατά το άρθρο 48 χωρίς να κα­τα­λυ­θεί ο κοι­νο­βου­λευ­τι­σμός, φτά­νο­ντας και μέχρι την εγκα­θί­δρυ­ση στρα­το­πέ­δων συ­γκέ­ντρω­σης στην Σα­ξο­νία το 1923.
matvoylidiadilotes_0Η Ελ­λά­δα, πέρα από μορ­φές «κυ­ρί­αρ­χης» και άμε­σης στρα­τιω­τι­κής δι­κτα­το­ρί­ας όπως το κα­θε­στώς Με­τα­ξά ή το απρι­λια­νό κα­θε­στως , έχει γνω­ρί­σει και πε­ριό­δους ακή­ρυ­κτης κοι­νο­βου­λευ­τι­κής δι­κτα­το­ρί­ας, κατά τις οποί­ες τυ­πι­κά το Σύ­νταγ­μα ήταν σε εφαρ­μο­γή, το κοι­νο­βού­λιο λει­τουρ­γού­σε αλλά ταυ­τό­χρο­να ηκομ­μου­νι­στι­κή Αρι­στε­ρά ήταν πα­ρά­νο­μη και τα δι­καιώ­μα­τα πο­λι­τι­κής ελευ­θε­ρί­ας λόγου και πο­λι­τι­κής ορ­γά­νω­σης είχαν τεθεί σε ανα­στο­λή για ένα ση­μα­ντι­κό μέρος του πλη­θυ­σμού βάσει πα­ρα­συ­νταγ­μα­τι­κών και αντι­συ­νταγ­μα­τι­κών νο­μο­θε­τη­μά­των. Ιδίως στην Ελ­λά­δα του 1952-1967 και μετά το τέλος του Εμ­φυ­λί­ου, το με­τεμ­φυ­λια­κό κρά­τος πε­ρι­λάμ­βα­νε δύο βα­σι­κές όψεις του κρά­τους έκτα­κτης ανά­γκης α) την απα­γό­ρευ­ση ορ­γά­νω­σης της κομ­μου­νι­στι­κής Αρι­στε­ράς και την σχε­τι­κή απα­γό­ρευ­ση δη­μό­σιας δρά­σης των μελών της –την διά­στα­ση δη­λα­δή της ανα­στο­λής θε­με­λιω­δών δι­καιω­μά­των- και
β) την τό­νω­ση   της νο­μο­θέ­τη­σης εκ μέ­ρους της εκτε­λε­στι­κής εξου­σί­ας (με την μορφή τότε των ανα­γκα­στι­κών νόμων και των νο­μο­θε­τι­κών δια­ταγ­μά­των). Όπως είχε επι­ση­μά­νει ο κα­θη­γη­τής Αρι­στό­βου­λος Μά­νε­σης, το Σύ­νταγ­μα του 1952 δεν ήταν σύ­νταγ­μα πο­λι­τι­κού συμ­βι­βα­σμού αλλά σύ­νταγ­μα ωμής πο­λι­τι­κής επι­βο­λής (της αστι­κής τάξης πάνω στις λαϊ­κές τά­ξεις) με απο­τέ­λε­σμα την ισχυ­ρή τάση του προς την εξαί­ρε­ση και την έκτα­κτη ανά­γκη. Αλλά και στην πε­ρί­ο­δο 1935-1936 και προ­τού εγκα­τα­στα­θεί το κα­θε­στώς Με­τα­ξά, ακο­λου­θή­θη­κε μια υβρι­δι­κή μορφή εξου­σί­ας όπου συ­νυ­πήρ­χε ο κοι­νο­βου­λευ­τι­σμός με μορ­φές δι­κτα­το­ρι­κής εξου­σί­ας (ιδίως των αντι­βε­νι­ζε­λι­κών αξιω­μα­τι­κών και του Κον­δύ­λη).
2. ΤΟ ΣΥΓ­ΧΡΟ­ΝΟ ΚΟΙ­ΝΟ­ΒΟΥ­ΛΕΥ­ΤΙ­ΚΟ ΚΑ­ΘΕ­ΣΤΩΣ ΕΞΑΙ­ΡΕ­ΣΗΣ ΣΤΗΝ ΕΛ­ΛΑ­ΔΑ
Έχω την αί­σθη­ση ότι το σύγ­χρο­νο μνη­μο­νια­κό πο­λι­τι­κό κα­θε­στώς στην Ελ­λά­δα με­τέ­χει στα βα­σι­κά χα­ρα­κτη­ρι­στι­κά ενός κρά­τους εξαί­ρε­σης και μά­λι­στα όχι με την υπερ­βο­λι­κά γε­νι­κή ιδέα του φι­λο­σό­φου Τζιόρ­τζιο Αγκά­μπεν , κατά την οποία όλα τα νε­ο­τε­ρι­κά κα­θε­στώ­τα εντάσ­σο­νται τε­λι­κά στο κρά­τος εξαί­ρε­σης. Αλλά με την ει­δι­κό­τε­ρη έν­νοια της κοι­νο­βου­λευ­τι­κής ή συ­νταγ­μα­τι­κής δι­κτα­το­ρί­ας. Η εξαι­ρε­τι­κά συ­στη­μα­τι­κή ανα­στο­λή των κοι­νω­νι­κών και ερ­γα­σια­κών δι­καιω­μά­των και της αρχής του κοι­νω­νι­κού κρά­τους από την νο­μο­θε­τού­σα εξου­σία και ιδίως με την μορφή των Πρά­ξε­ων Νο­μο­θε­τι­κού Πε­ριε­χο­μέ­νου-και πάλι νο­μο­θε­τι­κή δράση από την εκτε­λε­στι­κή εξου­σία και μέ­τρα-νό­μοι που κα­ταρ­γούν τον γε­νι­κό και αφη­ρη­μέ­νο χα­ρα­κτή­ρα της νο­μο­θε­τι­κής ρύθ­μι­σης- ση­μαί­νει την εγκα­τά­στα­ση ενός πα­ρα­συ­νταγ­μα­τι­κού νο­μο­θε­τι­κού πλαι­σί­ου, το οποίο ανα­στέλ­λει και κα­ταρ­γεί προ­σω­ρι­νά την ισχύ του «κοι­νω­νι­κού» τμή­μα­τος της συ­νταγ­μα­τι­κής πρά­ξης. Από την άλλη πλευ­ρά, η συ­στη­μα­τι­κή απα­γό­ρευ­ση του δι­καιώ­μα­τος στην απερ­γία ( δι­κα­στή­ρια, επι­στρά­τευ­ση απερ­γών κλπ) καθώς και η συ­στη­μα­τι­κή κα­τα­στο­λή του δι­καιώ­μα­τος στην δια­δή­λω­ση από τις ει­δι­κές δυ­νά­μεις της Αστυ­νο­μί­ας δια­μορ­φώ­νουν ένα πλαί­σιο όπου πλέον δεν απα­γο­ρεύ­ε­ται η πο­λι­τι­κή ορ­γά­νω­ση της Αρι­στε­ράς αλλά ανα­στέλ­λε­ται και κα­τα­στέλ­λε­ται η ελευ­θε­ρία κοι­νω­νι­κής δρά­σης και πο­λι­τι­κής συμ­με­το­χής των ερ­γα­ζο­μέ­νων και της κοι­νω­νί­ας. Κα­ταρ­γεί­ται δη­λα­δή η ελευ­θε­ρία ορ­γά­νω­σης των κοι­νω­νι­κών κι­νη­μά­των και ιδίως του ερ­γα­τι­κού κι­νή­μα­τος και, άρα, με τους όρους του προ­έ­δρου Μάο, στε­γνώ­νει το νερό μέσα στο οποίο μπο­ρεί να κι­νη­το­ποι­η­θεί και η Αρι­στε­ρά ( το ψάρι) ως πο­λι­τι­κή πρω­το­πο­ρία. Παρά το ότι δεν εφαρ­μό­ζε­ται τυ­πι­κά το άρθρο 48 του Συ­ντάγ­μα­τος 1975, το οποίο προ­βλέ­πει την κα­τά­στα­ση πο­λιορ­κί­ας, την τυ­πι­κή ανα­στο­λή δι­καιω­μά­των και τον στρα­τιω­τι­κό νόμο, έχου­με μια ακή­ρυ­κτη κα­τά­στα­ση έκτα­κτης ανά­γκης και εξαί­ρε­σης, μια sui generis κοι­νο­βου­λευ­τι­κή δι­κτα­το­ρία. Η τάση των δυ­τι­κών κοι­νο­βου­λευ­τι­κών κρα­τών προς τον αυ­ταρ­χι­σμό και την «εξαι­ρε­τι­κή» ρύθ­μι­ση γι­γα­ντώ­θη­κε μέσα στον τρέ­χο­ντα αιώνα σε δύο δια­φο­ρε­τι­κές και δια­δο­χι­κές φά­σεις. Η αντι­τρο­μο­κρα­τι­κή θω­ρά­κι­ση με επί­κε­ντρο τις ΗΠΑ μετά την 11η Σε­πτεμ­βρί­ου έβαλε κυ­ρί­ως κατά των ατο­μι­κών και πο­λι­τι­κών δι­καιω­μά­των( Πα­τριω­τι­κός Νόμος) και απο­τέ­λε­σε την πρώτη φάση της πο­ρεί­ας προς την «εξαί­ρε­ση». Οι αντι­κοι­νω­νι­κές και αντερ­γα­τι­κές νο­μο­θε­σί­ες στην Ευ­ρώ­πη μετά την κρίση του 2008 και τα μνη­μο­νια­κά προ­γράμ­μα­τα, νο­μο­θε­σί­ες που συ­νέ­χο­νται και με τον αντι­κομ­μου­νι­σμό αλλά και με την πε­ρι­στο­λή των πο­λι­τι­κών δι­καιω­μά­των, απο­τε­λούν την δεύ­τε­ρη και κα­θο­ρι­στι­κή φάση της πο­ρεί­ας προς την «εξαι­ρε­τι­κή ρύθ­μι­ση».
Το παρόν ελ­λη­νι­κό κρά­τος απο­τε­λεί την οξύ­τε­ρη μορφή αλλά και την πιο άμεσα επι­τη­ρού­με­νη από τους μη­χα­νι­σμούς της Ε.Ε. μορφή του σύγ­χρο­νου κοι­νο­βου­λευ­τι­κού κα­θε­στώ­τος εξαί­ρε­σης. Το κρά­τος αυτό δεν χρειά­ζε­ται να φτά­σει στην ωμή στρα­τιω­τι­κή δι­κτα­το­ρία για να δια­σφα­λί­σει την αστι­κή ηγε­μο­νία και κυ­ριαρ­χία. Δεν χρειά­ζε­ται να γίνει κάτι τέ­τοιο όχι επει­δή οι μη­χα­νι­σμοί του ελ­λη­νι­κού κε­φα­λαί­ου και της Ε.Ε. είναι πραγ­μα­τι­κά φι­λο­δη­μο­κρα­τι­κοί και δεν θα ανέ­χο­νταν κάτι τέ­τοιο (ο τρό­πος που αγκά­λια­σε η Ε.Ε. την ανα­τρο­πή του Μόρσι στην Αί­γυ­πτο από τον στρα­τό έδει­ξε ότι η ηγε­σία της δεν έχει τέ­τοιες ανα­στο­λές), αλλά επει­δή η όξυν­ση της τα­ξι­κής πάλης και η κρίση αντι­προ­σώ­πευ­σης το 2012 δεν συ­νο­δεύ­τη­καν από   ένα εξαι­ρε­τι­κά ανα­βαθ­μι­σμέ­νο και ανοι­χτό σε εξε­γερ­σια­κά χα­ρα­κτη­ρι­στι­κά κοι­νω­νι­κο­πο­λι­τι­κό ρεύμα ή κί­νη­μα ούτε είναι άμεσα ορατό κάτι το αντί­στοι­χο. Δεν συ­νο­δεύ­θη­καν από μορ­φώ­μα­τα αντί­στοι­χα προς μια προ­ε­πα­να­στα­τι­κή ή και επα­να­στα­τι­κή κα­τά­στα­ση, με­πα­ρα­δο­σια­κούς μαρ­ξι­στι­κούς όρους. Σε αυτό συ­νέ­βα­λε σε κά­ποιο βαθμό και η ολι­γω­ρία και αρ­κε­τά με­τριο­πα­θής στρα­τη­γι­κή της Αρι­στε­ράς με κορμό τον ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ εδώ και έναν χρόνο πε­ρί­που. Ας θυ­μη­θού­με εδώ ότι η πο­ρεία προς τον φα­σι­σμό στην Βαϊ­μά­ρη ή στην Ιτα­λία του 1920 ή προς την στρα­τιω­τι­κή δι­κτα­το­ρία του ελ­λη­νι­κού με­τεμ­φυ­λια­κού κρά­τους είχαν ακο­λου­θή­σει άμεσα επα­να­στα­τι­κούς σπα­σμούς όπως η γερ­μα­νι­κή επα­νά­στα­ση του 1918-1923, τα ιτα­λι­κά ερ­γα­τι­κά συμ­βού­λια του 1920-1921 και ο ελ­λη­νι­κός Εμ­φύ­λιος. Η αστι­κή τάξη έφτα­σε στα άκρα., γιατί είχε δει τον Χάρο με τα μάτια της. Δεν είναι τυ­χαίο ότι στην Γαλ­λία του Με­σο­πο­λέ­μου, όταν δια­φά­νη­κε μια δυ­να­τό­τη­τα τα­ξι­κού συμ­βι­βα­σμού έστω και πρό­σκαι­ρου μέσω του Λαϊ­κού Με­τώ­που, απο­μα­κρύν­θη­κε ο άμε­σος κίν­δυ­νος μιας φα­σι­στι­κής δι­κτα­το­ρί­ας, ο οποί­ος ήταν ορα­τός κατά τον Φε­βρουά­ριο του 1934. Βε­βαί­ως, κα­νείς δεν μπο­ρεί να προ­δι­κά­σει την­πο­ρεία της τα­ξι­κής πάλης στην Ελ­λά­δα το επό­με­νο διά­στη­μα ούτε και την ακρι­βή με­τε­ξέ­λι­ξη των μορ­φών σύ­γκρου­σης και των μορ­φών της έκτα­κτης ανά­γκης.
Άρα, η Ελ­λά­δα έχει σή­με­ρα ως κα­θε­στώς μια μορφή ακή­ρυ­κτης συ­νταγ­μα­τι­κής δι­κτα­το­ρί­ας, το οποίο έχει υβρι­δι­κά χα­ρα­κτη­ρι­στι­κά με­τα­ξύ της κα­θα­ρής δι­κτα­το­ρί­ας και του αστι­κού κοι­νο­βου­λευ­τι­σμού και δεν ταυ­τί­ζε­ται ούτε με την ανοι­χτή στρα­τιω­τι­κή δι­κτα­το­ρία ούτε, πολύ πε­ρισ­σό­τε­ρο, με τον φα­σι­σμό . Αυτή η μορφή συν­δέ­ε­ται και με την πο­λι­τι­σμι­κή συν­θή­κη της με­τα­νε­ο­τε­ρι­κό­τη­τας, κατά την οποία οι πα­ρα­δο­σια­κές μορ­φές πο­λι­τι­κής και πο­λι­στι­κής πρα­κτι­κής χά­νουν την συ­νο­χή τους και συ­μπλέ­κο­νται σε μι­κτές και υβρι­δι­κές μορ­φές, κα­θι­στώ­ντας πιο ευ­έ­λι­κτες και ελα­στι­κές τις μορ­φές κρα­τι­κής εξαί­ρε­σης και δι­κτα­το­ρι­κής κυ­ριαρ­χί­ας. Μέσα σε αυτό το με­τα­δη­μο­κρα­τι­κό πλαί­σιο και καθώς υπάρ­χει ήδη μια εύ­πλα­στη, ελα­στι­κή και πι­θα­νώς ανα­τρέ­ψι­μη κοι­νο­βου­λευ­τι­κή δι­κτα­το­ρία, «δεν πρό­κει­ται να γίνει (μια ωμή, πλή­ρης) στρα­τιω­τι­κή δι­κτα­το­ρία». Οι μη­χα­νι­σμοί των ΜΜΕ, του νο­ση­ρού κοι­νο­βου­λευ­τι­σμού και της αστυ­νο­μί­ας/ υπη­ρε­σιών ασφα­λεί­ας προ­σώ­ρας αρ­κούν.
3. OΜΩΣ, Η ΑΣΤΥ­ΝΟ­ΜΙ­ΚΗ ΚΑΙ ΣΤΡΑ­ΤΙΩ­ΤΙ­ΚΗ ΚΑ­ΤΑ­ΣΤΟ­ΛΗ ΑΝΑ­ΔΙΟΡ­ΓΑ­ΝΩ­ΝΕ­ΤΑΙ….
Τα πα­ρα­πά­νω δεν ση­μαί­νουν κα­θό­λου ότι η αστι­κή τάξη, υιο­θε­τώ­ντας την έμ­με­ση δι­κτα­το­ρία, δεν επι­μέ­νει στην άγρια κα­τα­στο­λή για το σή­με­ρα ή στην προ­ε­τοι­μα­σία της ακόμη αγριό­τε­ρης κα­τα­στο­λής για το αύριο. Ήδη, η προ­ε­τοι­μα­σία των ει­δι­κών δυ­νά­με­ων του στρα­τού για την κα­τα­στο­λή τα­ρα­χών πλή­θους (βλ. και πρό­σφα­τα άσκη­ση «Καλ­λί­μα­χος» ή «Τάλως» στην Βό­ρεια Ελ­λά­δα-17/10/2013-Νέα Σάντα Κιλ­κίς ) σε συ­ντο­νι­σμό και με αντί­στοι­χες πρω­το­βου­λί­ες των ενό­πλων δυ­νά­με­ων της Ευ­ρω­παϊ­κής Ένω­σης αλλά και κρα­τών των Βαλ­κα­νί­ων και της Ανα­το­λι­κής Ευ­ρώ­πης υπό την αι­γί­δα της Ε.Ε. και του ΝΑΤΟ. Σε συν­δυα­σμό και με το γε­γο­νός ότι ει­δι­κές δυ­νά­μεις του στρα­τού με αστυ­νο­μι­κό εξο­πλι­σμό έχουν του­λά­χι­στον μια φορά εμ­φα­νι­στεί σε κα­τα­στο­λή απερ­για­κού αγώνα ( στην Χα­λυ­βουρ­γι­κή 2012 ), δια­φαί­νε­ται μια τάση άμ­βλυν­σης των απο­λύ­τως δια­κρι­τών ρόλων ει­δι­κών δυ­νά­με­ων του στρα­τού και ει­δι­κών δυ­νά­με­ων της αστυ­νο­μί­ας και δια­μόρ­φω­σης ενός ενιαί­ου κα­τα­σταλ­τι­κού προ­γράμ­μα­τος δρά­σης εν όψει και του απρό­βλε­πτου των μελ­λο­ντι­κών εξε­λί­ξε­ων. Θυ­μί­ζου­με, ακόμη, και τα σχό­λια (πι­θα­νόν αβά­σι­μα) του Γιώρ­γου Πα­παν­δρέ­ου για κίν­δυ­νο στρα­τιω­τι­κού πρα­ξι­κο­πή­μα­τος το φθι­νό­πω­ρο του 2011. Βε­βαί­ως, και για όσο η τα­ξι­κή πάλη θα κι­νεί­ται στο ση­με­ρι­νό επί­πε­δο αντί­στα­σης, ο κύ­ριος βρα­χί­ο­νας της θα είναι τα ΜΑΤ, οι ομά­δες ΔΙΑΣ, ΔΕΛΤΑ και λοι­πές ει­δι­κές δυ­νά­μεις της ΕΛΑΣ.
Επι­πλέ­ον, σε συν­δυα­σμό και με την έντο­νη αστυ­νο­μι­κή βία κατά ων δια­δη­λώ­σε­ων (με απο­κο­ρύ­φω­μα την κα­τά­στα­ση πο­λιορ­κί­ας στις Σκου­ριές από το 2012 μέχρι και σή­με­ρα) , ανα­πτύσ­σε­ται ένα υπερ­κρά­τος επι­τή­ρη­σης και πα­ρα­κο­λού­θη­σης των πά­ντων –από τον πρω­θυ­πουρ­γό ως τον τε­λευ­ταίο πο­λί­τη- σε αγα­στή συ­νερ­γα­σία με το διε­θνές υπερ­κρά­τος των κύ­ριων ιμπε­ρια­λι­στι­κών δυ­νά­με­ων και ιδίως των ΗΠΑ (και υπό­θε­ση Wikileaks). Απο­τε­λεί ει­ρω­νεία η έμ­φα­ση που έδω­σαν διά­φο­ροι δυ­τι­κοί ανα­λυ­τές στην γε­νι­κευ­μέ­νη επι­τή­ρη­ση των πο­λι­τών των πρώην Λαϊ­κο­δη­μο­κρα­τι­κής Δη­μο­κρα­τί­ας της Γερ­μα­νί­ας από την Stasi, κατά την ίδια στιγ­μή που οι δυ­τι­κές υπη­ρε­σί­ες έχουν υπερ­βεί κατά πολύ τις θαυ­μα­στές επι­δό­σεις της πρώην Stasi.
Μπο­ρεί, λοι­πόν, να μην χρεια­στεί-και αυτό φαί­νε­ται να είναι το πι­θα­νό­τε­ρο- μια ανοι­χτή δι­κτα­το­ρία (στρα­τιω­τι­κή ή φα­σι­στι­κή), η οποία θα εξέ­θε­τε , επι­πλέ­ον, την ηγε­σία της Ε.Ε. Σε κάθε πε­ρί­πτω­ση, όμως, η τυχόν δια­μόρ­φω­ση μιας αρι­στε­ρής δια­κυ­βέρ­νη­σης δεν θα μπο­ρέ­σει να προ­χω­ρή­σει, αν δεν απο­δο­μή­σει και απε­νερ­γο­ποι­ή­σει τους πο­λι­τι­κούς και οι­κο­νο­μι­κούς μη­χα­νι­σμούς έκτα­κτης ανά­γκης, οι οποί­οι έχουν τρο­πο­ποι­ή­σει ρι­ζι­κά τις μορ­φές δια­κυ­βέρ­νη­σης και άσκη­σης της αστι­κής εξου­σί­ας. Δια­φο­ρε­τι­κά, η προ­ώ­θη­ση ενός εναλ­λα­κτι­κού σχε­δί­ου ή δεν θα γίνει κα­θό­λου ή θα προ­σκρού­σει σε πρω­τό­γνω­ρες συ­στη­μι­κές αντι­στά­σεις. Βε­βαί­ως, δεν μπο­ρεί να απο­κλει­στεί και μια συμ­φι­λί­ω­ση της Αρι­στε­ράς με την «έκτα­κτη ανά­γκη» ή και αξιο­ποί­η­σή τους από αυτήν . Στην πε­ρί­πτω­ση αυτήν, η ψυχή της Αρι­στε­ράς θα έχει απω­λε­σθεί. Και αν το άλας μω­ραν­θή, εν τίνι αλι­σθή­σε­ται ;
*μέλος της Κ.Ε. του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ

Η τσέπη μας αδειάζει, η δραχμή μας πλησιάζει;


Αν επιχειρήσουμε μια σύγκριση της αποδοχής της επιστροφής σε εθνικό νόμισμα σήμερα με πριν από τρία χρόνια, θα παρατηρήσουμε μια τρομακτική διαφορά της ισορροπίας υπέρ της δραχμής.

Του Στρατή Μαζίδη

Η πιθανότητα εγκατάλειψης της ευρωζώνης δεν τρομάζει πλέον όσους τρόμαζε το 2010 ενώ κι όσους φοβίζει είναι σε πολύ μικρότερο βαθμό.

Ο βασικότερος παράγοντας είναι η τσέπη που αδειάζει. Ο άνεργος ξέρει ότι δεν έχει δουλειά κι ο άστεγος σπίτι. Τι να το κάνει το ευρώ; Όσο θα συνεχίζουμε την πορεία σε αυτό το θανατηφόρο οικονομικά σπιράλ με φόρους, φόρους, φορούς και φόρους παράλληλα με στράγγιγμα, ο κόσμος θα επιζητά όλο και περισσότερο να στείλει στον αγύριστο και το ευρώ και την Ευρώπη.

"Ξέρεις τι σημαίνει να γυρίσουμε στη δραχμή;" μου λέει ένα κομματικό στέλεχος της ΝΔ. Του απήντησα "Ξέρεις αν έχει αυτό καμία σημασία για 2.000.000 ανέργους που κι αν βρουν δουλειά θα είναι για 300 ευρώ τα οποία εσύ χαλάς ένα Σαββατοκύριακο;". Απάντηση έλαβα δια άλλης ερώτησης "και πως θα πάρουμε καύσιμα τον πρώτο καιρό;" και απήντησα "η Αλβανία πως τα προμηθεύεται;".

Άλλωστε η δυναμική της οικονομίας μιας χώρας δεν εξαρτάται από το νόμισμα. Αυτό αποδείχθηκε στην περίπτωσή μας. Ακόμη για τα μπάζα μας έχουν. Έχεις κύριε νοικοκυρεμένο δημόσιο; Έχεις σταθερό και ελκυστικό φορολογικό σύστημα για όλους; Έχεις νομοθεσία που αγκαλιάζει και βοηθά όποιον επιχειρεί; Εμείς ακόμη να διώξουμε τους επίορκους, πόσο μάλλον να περιορίσουμε επιτέλους όπως πρέπει το δημόσιο στέλνοντας σπίτι τους λουφαδόρους, ημέτερους κτλ. Όσο για το φορολογικό, κάθε πέντε - έξι μήνες καταθέτουμε νέο νομοσχέδιο. Είμαστε για τα πανηγύρια και το γνωρίζουν όλοι. Δεν είναι λοιπόν το νόμισμα το πρόβλημά μας. Εμείς είμαστε το πρόβλημα.

Κι έπειτα αυτή η αβεβαιότητα της μετάβασης μειώνεται μέρα με τη μέρα όσο θα κατεβαίνει το βιοτικό μας επίπεδο, όσο οι μισθοί θα εξατμίζονται τόσο πολύ ώστε το τέλος να πληρώνουμε την εργοδοσία γιατί μας βοηθά να απασχολούμαστε στον ελεύθερο χρόνο μας, όσο τα σπίτια μας έχασαν το 60% της αξίας τους κι ας μείναμε στην ευρωζώνη και όσο το γάλα με το τυρί θα τραβούν την ανηφόρα κι ας μιλούν κάποιοι για αποπληθωρισμό.

Η έξοδος από την ευρωζώνη τρόμαζε όσο το ρίσκο ήταν μεγάλο. Όπως όμως οδηγείται η κατάσταση, δεν είναι μακριά η ώρα που θα αποτελέσει λαϊκή απαίτηση.

Πώς το έλεγε ο Γιώργος Κωνσταντίνου στο "Ξύπνα Βασίλη" προς το τέλος της ταινίας; "Αρχίζω να γυρίζω! Το νιώθω ότι αρχίζω να γυρίζω".

Μόνο που θα ήταν πολύ διαφορετικά αν είχαμε γυρίσει το 2009, με τους έξω απροειδοποίητους και τα "πουλάκια" εδώ εγκλωβισμένα και όχι ελεύθερα να φύγουν στην Ελβετία!

Πηγή Freepen ανάρτηση από (parakato.gr)


Πηγή: http://www.parakato.gr/2014/01/blog-post_561.html#ixzz2qM7uRAXX

Αρθρο του Αλέξη Τσίπρα: Η Ευρώπη που θέλουμε



 Αρθρο του προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ, Αλέξη Τσίπρα, φιλοξενείται στον ιστότοπο του New Europe. Ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ εξηγεί γιατί η υποψηφιότητα του δεν είναι διαχειριστική, αλλά συνιστά ένα κάλεσμα για "Αλλαγή" στην Ευρώπη και θέτει την ατζέντα των επομένων ευρώεκλογών. Μεταξύ άλλων: Κατάργηση των μνημονίων, αποκατάσταση της Δημοκρατίας, φορολόγηση των οφσορ και Ευρωπαική Διάσκεψη για το χρέος. ”
Του Αλέξη Τσίπρα
Η συνεχιζόμενη οικονομική κρίση αποκάλυψε τις ανεπάρκειες και τα όρια που έχει η διαδικασία της νεοφιλελεύθερης ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης. Πρόκειται για μία ολοκλήρωση που στηρίζεται στη χρηματοοικονομική φιλελευθεροποίηση και σε μια νομισματική ένωση, η οποία προωθείται από ένα ομοίωμα της Γερμανικής Κεντρικής Τράπεζας που ακούει στο όνομα «Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα». Η συγκεκριμένη διαδικασία ολοκλήρωσης ρέπει προς την ύφεση, οξύνει τις ανισότητες τόσο εντός όσο και μεταξύ των κρατών-μελών, αυξάνει την ανεργία και υφαίνει έναν ιστό φτώχειας που αγκαλιάζει ολοένα και περισσότερο τις κατώτερες κοινωνικές τάξεις. Αυτό που συμβαίνει είναι κυρίως μια επίθεση του κεφαλαίου εναντίον της εργασίας παρά μια έντιμη προσπάθεια έγκαιρης επίλυσης της κρίσης.


Στην πραγματικότητα, το πολιτικό κατεστημένο της Ευρώπης είδε στην κρίση μία ευκαιρία αναθεώρησης της μεταπολεμικής ευρωπαϊκής πολιτικής οικονομίας. Η πολιτική διαχείριση της κρίσης δημόσιου χρέους εγγράφεται σε μία διαδικασία θεσμικού μετασχηματισμού του ευρωπαϊκού Νότου στην κατεύθυνση ενός αγγλοσαξονικού νεοφιλελεύθερου καπιταλισμού. Η θεσμική ποικιλομορφία σε εθνικό επίπεδο δεν είναι πλέον ανεκτή. Η επιβολή πολιτικών μέσω κανονισμών συνιστά την αιχμή του δόρατος της πρόσφατης νομοθεσίας της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, με στόχο την ενίσχυση της οικονομικής διακυβέρνησης της ευρωζώνης. Η καγκελάριος της Γερμανίας Άνγκελα Μέρκελ, μαζί με τη νεοφιλελεύθερη γραφειοκρατική ελίτ των Βρυξελλών, θεωρούν την ανθρώπινη αξιοπρέπεια και την κοινωνική αλληλεγγύη φαινόμενα που διαστρεβλώνουν την κανονική λειτουργία της οικονομίας, και αντιμετωπίζουν την εθνική κυριαρχία ως ενόχληση. Η Ευρώπη εξαναγκάζεται στη λιτότητα, την πειθαρχία και την απορύθμιση. Ακόμη χειρότερα, για πρώτη φορά μία γενιά νέων ανθρώπων βλέπει ότι η ζωή της στο μέλλον θα είναι χειρότερη από αυτή των γονιών της.

Αυτή δεν είναι η δική μας Ευρώπη. Είναι η Ευρώπη που θέλουμε να αλλάξουμε. Στη θέση μίας Ευρώπης όπου επικρατεί ο φόβος της ανεργίας, της ασθένειας, των γηρατειών και της φτώχειας, στη θέση μίας Ευρώπης, η οποία δουλεύει για τις ανάγκες των τραπεζιτών, εμείς προτάσσουμε μία Ευρώπη στην υπηρεσία των ανθρώπινων αναγκών.

Επιδιώκουμε τον αναπροσανατολισμό της Ευρωπαϊκής Ένωσης σε μία δημοκρατική και προοδευτική κατεύθυνση. Επιθυμούμε το τέλος του νεοφιλελευθερισμού, της λιτότητας και των λεγόμενων ευρωπαϊκών κοινωνιών των δύο τρίτων, στο εσωτερικό των οποίων το 1/3 συμπεριφέρεται σαν να μην υπάρχει οικονομική κρίση, τη στιγμή που τα υπόλοιπα 2/3 υποφέρουν ολοένα και περισσότερο κάθε μέρα που περνάει. Η Ευρωπαϊκή Αριστερά έχει το κουράγιο και το πολιτικό όραμα που χρειάζεται για την οικοδόμηση μιας ευρύτερης κοινωνικής συναίνεσης που θα υπηρετεί τον προγραμματικό στόχο επανοικοδόμησης της Ευρώπης σε μια δημοκρατική, κοινωνική και οικολογική βάση.

Αυτό είναι το πολιτικό πλαίσιο της υποψηφιότητάς μου για την Προεδρία της Ευρωπαϊκής Επιτροπής εκ μέρους του Κόμματος της Ευρωπαϊκής Αριστεράς και εξηγεί για ποιο λόγο η συγκεκριμένη υποψηφιότητα δεν είναι απλώς τυπική. Είναι, αντίθετα, μία υποψηφιότητα που διεκδικεί την εντολή να φέρει στην Ευρώπη την ελπίδα και την αλλαγή. Είναι ένα προσκλητήριο να σταματήσουμε τη λιτότητα, να διασφαλίσουμε τη δημοκρατία και να εργαστούμε για την ανάπτυξη. Είναι ένα προσκλητήριο που απευθύνεται σε όλους τους πολίτες της Ευρώπης που έχουν δημοκρατικές ευαισθησίες, ανεξάρτητα από την ιδεολογία τους ή τα κόμματα τα οποία υποστηρίζουν. Διότι όσο η ύφεση, η οικονομική στασιμότητα ή η αναιμική μεγέθυνση που δεν δημιουργεί θέσεις εργασίας αγκαλιάζουν όλη την ευρωζώνη, τόσο η λιτότητα θα αγκαλιάζει όλους του λαούς, σε Βορρά και Νότο. Ως εκ τούτου, η εναντίωση στη λιτότητα υπερβαίνει τα όρια των εθνικών κρατών και δημιουργεί συμμαχίες μεταξύ κοινωνικών δυνάμεων σε ευρωπαϊκό επίπεδο. Η λιτότητα βλάπτει τους εργαζόμενους ανεξάρτητα από τη χώρα στην οποία κατοικούν. Οφείλουμε, γι' αυτόν τον λόγο, να ενσωματώσουμε την απαραίτητη αντιμνημονιακή συμμαχία του Νότου στο πλαίσιο ενός ευρύτερου κινήματος ενάντια στη λιτότητα σε ευρωπαϊκό επίπεδο. Ένα κίνημα για τη δημοκρατική ανοικοδόμηση της νομισματικής ένωσης.

Η Ευρωπαϊκή Αριστερά είναι η βασική πολιτική δύναμη αλλαγής στην Ευρώπη.

Υποστηρίζουμε την άμεση κατάργηση των μνημονίων και τη συντονισμένη αναθέρμανση όλων των ευρωπαϊκών οικονομιών.

Θέλουμε μία αυθεντική Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, η οποία θα λειτουργεί ως δανειστής ύστατης καταφυγής όχι μόνο των τραπεζών αλλά και των κρατών.

Πιστεύουμε ότι η Ευρώπη χρειάζεται τον δικό της νόμο Γκλας- Στίγκαλ, ώστε οι εμπορικές και οι επενδυτικές τραπεζικές δραστηριότητες να είναι διαχωρισμένες προκειμένου να αποτρέπεται η επικίνδυνη συγχώνευση των κινδύνων σε μία ανεξέλεγκτη ενιαία οντότητα.

Θέλουμε μια ευρωπαϊκή νομοθεσία που θα φορολογεί τις υπεράκτιες οικονομικές και επιχειρηματικές δραστηριότητες.

Βρισκόμαστε στην πρώτη γραμμή της μάχης ενάντια στη διαφθορά σε όλες τις μορφές της. Προτεραιότητά μας είναι η καταπολέμηση της εταιρικής διαφθοράς και η ταυτόχρονη ενίσχυση της ικανότητας των οργανισμών και των λαών να αντιστέκονται σε αυτή. Η διαφθορά των μεγάλων εταιρειών συνεπάγεται ένα δυσβάσταχτο οικονομικό και κοινωνικό κόστος για όλους τους λαούς, ακόμα και γι' αυτούς των χωρών στις οποίες αυτές οι εταιρείες έχουν τα κεντρικά γραφεία τους.

Υποστηρίζουμε τη συλλογική, αξιόπιστη και οριστική επίλυση της κρίσης χρέους στην ευρωζώνη με τη διοργάνωση μίας Συνδιάσκεψης για το Ευρωπαϊκό Χρέος, ανάλογη της αντίστοιχης συνδιάσκεψης που είχε πραγματοποιηθεί στο Λονδίνο το 1953 για το χρέος της Γερμανίας.

Εργαζόμαστε για την υποχώρηση του φασισμού και του ναζισμού στην Ευρώπη και όχι για την υποχώρηση της δημοκρατίας όπως κάνουν οι πολιτικές λιτότητας.

Στη θέση μίας Ευρώπης που ενισχύει το εισόδημα των πλουσίων και τον φόβο των φτωχών, εμείς προτείνουμε τη δική μας Ευρώπη, της αλληλεγγύης, της οικονομικής και κοινωνικής προστασίας, της εργασίας και της ευημερίας.

Δήλωση Πάνου Καμμένου μετά τη συνεδρίαση της Κ.Ο.

"Το ΠΑΣΟΚ δεν βγάζει Ευρωβουλευτή"

ΚΟΙΝΗ ΚΑΘΟΔΟΣ ΜΕ ΤΟΥΣ "58" ΓΙΑ ΝΑ ΑΠΟΦΥΓΕΙ ΤΗ ΣΥΝΤΡΙΒΗ
14/01/14 
Το ΠΑΣΟΚ θα κατέβει στις Ευρωεκλογές από κοινού με την «Κίνηση των 58» προκειμένου να αποφύγει τη συντριβή και μήπως καταφέρει να εκλέξει Ευρωβουλευτή, επισημαίνει σε δημοσίευμα της η Washington Post. Με λίγα λόγια η αμερικανική εφημερίδα αναφέρει πώς το ΠΑΣΟΚ έχει τελειώσει.
Σε δημοσίευμα της με τίτλο «Οι ταλαιπωρημένοι Ελληνες Σοσιαλιστές θα αντιμετωπίσουν τις κάλπες με άλλο όνομα», η Washington Post επισημαίνει ότι το άλλοτε πανίσχυρο ΠΑΣΟΚ θα κατέβει στις ευρωεκλογές με την κίνηση των 58 και την επωνυμία «Προοδευτικοί Δημοκράτες», με την εφημερίδα να υποστηρίζει πως μια παρόμοια συμμαχία σχεδιάζεται και για τις δημοτικές εκλογές.
Στη συνέχεια, η αμερικανική εφημερίδα αναφέρεται και στα αίτια της πτώσης του ΠΑΣΟΚ, αναφέροντας πως «οι Σοσιαλιστές κυριαρχούσαν στην ελληνική πολιτική σκηνή για δεκαετίας, αλλά η δημοτικότητα τους έχει σφυροκοπηθεί καθώς οι ψηφοφόροι κατηγόρησαν το κόμμα για την σοβαρή οικονομική κρίση της χώρας και γέμισαν οργή με τα μέτρα λιτότητας που τους επιβλήθηκαν.
Η υποστήριξη για το ΠΑΣΟΚ, έπεσε κάτω από το 5% σε δημοσκοπήσεις του Δεκεμβρίου, μετά το σχεδόν 44% που πήρε στην τεράστια εκλογική νίκη του 2009».
Το δημοσίευμα, παραθέτει και δηλώσεις του Δημήτρη Καρύδη στο Associated Press ο οποίος τονίζει πως θα ήθελε το ΠΑΣΟΚ να επεκταθεί η συνεργασία και σε επίπεδο εθνικών εκλογών.
Παράλληλα, η αμερικανική εφημερίδα αναφέρεται και στον Ανδρέα Παπανδρέου και την μεγάλη ιστορία του ΠΑΣΟΚ από το 1981 έως σήμερα, αναφέροντας ωστόσο πως οι επικριτές του κατηγορούν το ΠΑΣΟΚ για πατρωνία του δημόσιου τομέα και ευνοιοκρατία.
Τέλος, την σύμπραξη του ΠΑΣΟΚ με την κίνηση των 58 σχολιάζει και ο αναλυτής Γιώργος Τζογόπουλους ο οποίος τονίζει ότι η απόφαση αυτή θα μπορούσε να περιορίσει το εύρος της «τιμωρίας» του ΠΑΣΟΚ στις επικείμενες εκλογές.
Τμήμα ειδήσεων defencenet.gr

Τα ξεπούλησαν όλα; Τα κυβερνητικά ανδρείκελα !!

ΑΠΥΘΜΕΝΗ ΒΛΑΚΕΙΑ Ή ΕΘΝΙΚΗ ΠΡΟΔΟΣΙΑ;
14/01/14 
Σε μία δήλωση «βόμβα» προχώρησε ο υπουργός Οικονομικών Γ. Στουρνάρας. «Μακάρι να ήμασταν Νορβηγία και να είχαμε πετρέλαιο», είπε και άφησε άφωνη την κοινή γνώμη που τον παρακολουθούσε. Και το ερώτημα είναι ξέρει αυτός κάτι που εμείς δεν ξέρουμε; Μήπως η κυβέρνηση έχει βάλει την υπογραφή της στο ξεπούλημα των υδρογονανθράκων ή έχει συμφωνήσει στη μοιρασιά τους;
Συνήθως ο κ. Στουρνάρας διακατέχεται, σύμφωνα με τον πρωθυπουργό της χώρας Α. Σαμαρά από μία ειλικρινή διάθεση και λέει τα πράγματα με το όνομα τους γιατί δεν φοβάται το πολιτικό κόστος. Εξ ου και το ότι, «οι Έλληνες δεν υπερφορολογούνται», «ο φόρος στα ακίνητα είναι δίκαιος», «ευχαριστούμε την τρόικα» κ.α.
Αυτά τα επανέλαβε ο υπουργός Οικονομικών και χθες στο κεντρικό δελτίο ειδήσεων του «Σκάι», αλλά μεταξύ αυτών πέταξε και τη «ρουκέτα» ότι η Ελλάδα δεν είναι Νορβηγία να έχει πετρέλαιο.
Η Ελλάδα έχει πετρέλαιο και φυσικό αέριο, αλλά μήπως ο κ. Στουρνάρας ήθελε να πει κάτι διαφορετικό; Ότι δηλαδή η ελληνική κυβέρνηση έχει παραχωρήσει τις πλουτοπαραγωγικές πηγές της στην τρόικα και οι Έλληνες δεν πρόκειται ποτέ να ωφεληθούν από αυτές όπως οι Νορβηγοί;
Ή μήπως ότι η κυβέρνηση στοχεύει στη συναδιαχείριση των ενεργειακών κοιτασμάτων στο Αιγαίο με το ίδιο αποτέλεσμα για τους Έλληνες;
Αυτό ίσως εξηγεί και τη στάση του υπουργείου Εμπορικής Ναυτιλίας που έδωσε εντολή στο Λιμενικό της Σαμοθράκης και της Αλεξανδρούπολης να παρακολουθούν από απόσταση τους Τούρκους να παραβιάζουν τα ελληνικά χωρικά ύδατα χωρίς να αντιδρούν. Όπως επίσης και την υποχωρητική έως ανθελληνική στάση του υπουργείου Εξωτερικών σε ορισμένες προκλήσεις της Άγκυρας.
Μάλιστα, η δήλωση του υπουργού Οικονομικών έγινε τη στιγμή που ο κολοσσός της BP επέστρεψε στην Ελλάδα για τα κοιτάσματα πετρελαίου του Πρίνου στην Καβάλα και προχώρησε σε συμφωνία με την εταιρεία Energean που τα εκμεταλλεύεται. Μία συμφωνία που φθάνει τα 500 εκατομμύρια δολάρια.
Επίσης, όλες οι ενδείξεις και τα στοιχεία από τα κοιτάσματα στο Κατάκολο, τα Ιωάννινα, τον Πατραικό Κόλπο και νότια της Κρήτης δείχνουν πώς «κρύβουν» τεράστιες ποσότητες πετρελαίου και φυσικού αερίου και το υπουργείο Περιβάλλοντος είναι έτοιμο να προκηρύξει διαγωνισμούς για την εκμετάλλευση τους.
Μάλιστα στις έρευνες στα ελληνικά κοιτάσματα πρωτοστατεί η νορβηγική εταιρεία PGS, ενώ οι Νορβηγοί δείχνουν τεράστιο ενδιαφέρον για τα κοιτάσματα νότια της Κρήτης και βέβαια εντός της Κυπριακής ΑΟΖ.
Πρόκειται λοιπόν για απίστευτη «βλακεία» του κ. Στουρνάρα που είναι υπουργός Οικονομικών και διαχειρίζεται τις τύχες του ελληνικού λαού ή για έγκλημα και προδοσία της κυβέρνησης να ξεπουλήσουν ακόμη και τις πλουτοπαραγωγικές πηγές της χώρας;
Τμήμα ειδήσεων defencenet.gr

Ο Λίο Πάνιτς στον Guardian για τον ΣΥΡΙΖΑ


Το άρθρο αυτό διακινήθηκε από πολλά διαδικτυακά μέσα και αναφέρθηκε στην τηλεόραση σαν "απόρριψη" δήθεν του ΣΥΡΙΖΑ.

Σε άρθρο του χθες στην εφημερίδα Guardian, με τίτλο "Η ευρωπαϊκή Αριστερά έχει μάθει πώς ο καπιταλισμός μπορεί να αντεπιτεθεί", ο Καναδός μαρξιστής πολιτικός επιστήμονας Λίο Πάνιτς επικροτεί τη διαφοροποίηση του ΣΥΡΙΖΑ από τη σοσιαλδημοκρατική αυταπάτη και προειδοποιεί για την ένταση των αγώνων και την ανάγκη διεθνοποίησης της επερχόμενης εκλογικής επιτυχίας του.
Ο Πάνιτς υπενθυμίζει πως παραδοσιακά "η λέξη 'μεταρρύθμιση' σχετιζόταν συνήθως με την εξασφάλιση κρατικής προστασίας απέναντι στη χαοτική επίδραση του ανταγωνισμού των αγορών. Σήμερα χρησιμοποιείται κυρίως για την αναφορά στην κατάλυση των προστασιών αυτών"... "Η μεγαλύτερη αυταπάτη των σοσιαλδημοκρατών τον 20ο αιώνα ήταν η πεποίθησή τους πως άπαξ και οι μεταρρυθμίσεις τους είχαν κατακτηθεί, θα επιζούσαν για πάντα. Βλέπουμε πόσο ευάλωτες ήταν οι παλιές μεταρρυθμίσεις στην επέκταση του καπιταλιστικού ανταγωνισμού σε παγκόσμια κλίμακα"... Για να πετύχει μια κυβέρνηση σήμερα μεταρρυθμίσεις με την παλιά, παραδοσιακή έννοια του όρου, θα χρειαζόταν, κατά τον Πάνιτς, να προχωρήσει παράλληλα σε "επαναστατικά" μέτρα προκειμένου να υπερνικήσει την εμπεδωμένη "λογική" της πρωτοκαθεδρίας της ιδιωτικής επένδυσης.
Ο Καναδός επιστήμονας ξεχωρίζει τον ΣΥΡΙΖΑ σαν το μόνο από τα ευρωπαϊκά αριστερά κόμματα που κατόρθωσε να έχει εκλογική επιτυχία στην Ευρώπη της κρίσης, ακριβώς απορρίπτοντας τον τρόπο με τον οποίο έχει επανακαθοριστεί η έννοια της μεταρρύθμισης, ξεφεύγοντας από την εμμονή στο πρόγραμμα και μόνο και αναδεικνύοντας τη σημασία της κινηματικής στήριξης που θα καθοδηγεί μια κυβέρνηση της Αριστεράς και θα υπερασπίζεται τις κατακτήσεις της.
Ο Πάνιτς επισημαίνει πως ενδεχόμενη κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ θα δεχόταν ισχυρές διεθνείς πιέσεις εναντίον της, οπότε θα είναι απαραίτητη η ανατροπή των συσχετισμών στην Ευρώπη για να παραμείνει σταθερή. Σε αυτό το πλαίσιο ερμηνεύει και την υποψηφιότητα Τσίπρα για την Προεδρία της Κομισιόν. Το άρθρο καταλήγει σημειώνοντας πως "το ερώτημα του 21ου αιώνα δεν είναι πια 'μεταρρύθμιση ή επανάσταση', αλλά μάλλον το είδος των μεταρρυθμίσεων, των λαϊκών κινημάτων που θα τις στηρίζουν και του είδους εκείνου των κινητοποιήσεων που θα εμπνεύσουν παρόμοιες εξελίξεις και αλλού, να αποδειχθούν αρκετά επαναστατικές ώστε να αντέξουν στις πιέσεις του καπιταλισμού".

Μιχ. Παν.
- See more at: http://left.gr/news/o-lio-panits-ston-guardian-gia-ton-syriza#sthash.nNJO1BLy.dpuf

ΓΙΑ ΜΙΑ ΠΡΟΟΔΕΥΤΙΚΗ ΔΙΑΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΔΙΑΧΕΙΡΙΣΤΉΣ


Εκτύπωση
ΑΝΑΡΤΗΣΗ ΑΠΟ (ISKRA)

Του ΘΕΟΦΙΛΟΥ ΙΩΑΝΝΙΔΗ **



Εάν η απάντηση είναι μένουμε στο ευρώ και στην ευρωζώνη, τότε οι μόνες δυνατές πολιτικές είναι αυτές που ήδη εφαρμόζονται. Μνημόνια, λιτότητα και φτωχοποίηση της πλειοψηφίας του πληθυσμού.
Εάν η απάντηση είναι φεύγουμε, τότε και μόνον τότε ανοίγει πραγματικά η συζήτηση για τις επιθυμητές, τις εφικτές και τις ρεαλιστικές πολιτικές που θα εφαρμοσθούν και θα έχουν σκοπό από κάθε πλευρά την ανέλιξη της κοινωνίας.

Η συζήτηση, σχετικά με το ζήτημα της εξόδου ή της παραμονής της χώρας στο ευρώ και στην ευρωζώνη και ενδεχομένως και στην ευρωπαϊκή ένωση, την διεξαγωγή της οποίας συνεχώς αποφεύγουν οι κυρίαρχες πολιτικές και οικονομικές ελίτ της χώρας, περιλαμβανομένης και της ηγετικής ομάδας της αξιωματικής αντιπολίτευσης, είναι θεμελιακή για τη δυνατότητα της επιλογής της άσκησης οικονομικής πολιτικής, για μια προοδευτική διακυβέρνηση του τόπου και δεν αποτελεί σε καμία περίπτωση ιδεοληψία κάποιων γραφικών, περιθωριακών ατόμων ή ομάδων, που θέτουν ανεδαφικά ή εξωπραγματικά προτάγματα.
Εάν η απάντηση είναι μένουμε στο ευρώ και στην ευρωζώνη, τότε οι μόνες δυνατές πολιτικές είναι αυτές που ήδη εφαρμόζονται. Μνημόνια, λιτότητα και φτωχοποίηση της πλειοψηφίας του πληθυσμού.
Εάν η απάντηση είναι φεύγουμε, τότε και μόνον τότε ανοίγει πραγματικά η συζήτηση για τις επιθυμητές, τις εφικτές και τις ρεαλιστικές πολιτικές που θα εφαρμοσθούν και θα έχουν σκοπό από κάθε πλευρά την ανέλιξη της κοινωνίας.
Το ευρώ είναι μοναδικό εργαλείο και έχει κατασκευασθεί για τη μεταφορά πλούτου από τα χαμηλά και μεσαία στρώματα στα ανώτερα. Από την περιφέρεια – PIGS – στο κέντρο – Γερμανία, Ολλανδία κλπ.
Αλλά το χειρότερο, που είτε δεν είναι άμεσα ορατό είτε σκόπιμα δεν ομολογείται από τους γνώστες, είναι ότι το ευρώ καταργεί την ουσία της Δημοκρατίας.
Για την αρχική επιβολή και στη συνέχεια τη διατήρηση του ευρώ, έχει δημιουργηθεί κατάλληλο νομοθετικό πλέγμα, που έχει σαν αποτέλεσμα τη μεταφορά των κέντρων λήψης των αποφάσεων, από την περιφέρεια στο κέντρο.
Από τα κατά τόπους εκλεγμένα κοινοβούλια, στη διορισμένη επιτροπή της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Εκεί που οι αποφάσεις καθορίζονται από τους τραπεζίτες, τις πολυεθνικές και διάφορες άλλες ομάδες επιρροής, οι εκπρόσωποι των οποίων κυκλοφορούν στους προθαλάμους των γραφείων των επιτρόπων.
Τα δε κατά τόπους κοινοβούλια απλά επικυρώνουν τις αποφάσεις της ευρωπαϊκής επιτροπής.
Πρέπει λοιπόν να παραχθεί και να εφαρμοσθεί μία πολιτική που πρωτίστως θα δώσει ελπίδα και προοπτική στη χειμαζόμενη, απελπισμένη και στα όρια της κατάθλιψης ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΚΟΙΝΩΝΙΑ και ταυτόχρονα θα ανατάξει την Ελληνική Οικονομία και την οικονομία του κάθε Έλληνα και της κάθε Ελληνικής Οικογένειας, χωριστά και συνολικά.
Στα πλαίσια αυτής της προσπάθειας προτείνονται ένα σύνολο προγραμματικών στόχων που κατά τη γνώμη μας απαιτούνται για την αναστροφή της σημερινής κατάστασης:
ΣΤΑΣΗ ΠΛΗΡΩΜΩΝ
Το χρέος της χώρας είναι αδύνατον να αποπληρωθεί ακόμη και στη περίπτωση που καταστεί δούλος ο Ελληνικός Λαός.
Αθέτηση πληρωμών έχουν κάνει όλα τα κράτη που αναφέρονται σαν αξιόπιστα, με πρώτη και καλλίτερη τη Γερμανία, η οποία οφείλει την ευημερία της, στις αθετήσεις πληρωμών και μόνο.
Το επιχείρημα ότι εάν κάνουμε στάση πληρωμών θα αδικηθούν και συνταξιοδοτικά ταμεία – δηλαδή μεσαία και εργατική τάξη – άλλων χωρών είναι έωλο. Και τούτο διότι τις αποταμιεύσεις αυτών των ταμείων τις διαχειρίζονται θεσμικοί επενδυτές. Άρα όταν αγόραζαν Ελληνικά ομόλογα γνώριζαν τους κινδύνους και τους ανέλαβαν με αντάλαγμα το αυξημένο επιτόκιο. Επί πλέον εάν δεχθούμε ότι αυτά τα ταμεία είναι συντηρητικοί επενδυτές και όχι κερδοσκόποι, θα έπρεπε να είχαν ασφαλίσει τον κίνδυνο.
ΕΠΑΝΟΔΟΣ ΣΕ ΕΘΝΙΚΟ ΝΟΜΙΣΜΑ
Δύο πράγματα καθορίζουν την ανεξαρτησία ενός κράτους. Η σημαία και το νόμισμα. Εάν το κράτος χάσει ένα από τα δύο, έχει χάσει την ανεξαρτησία του.
Εάν δεν έχεις δικό σου νόμισμα δεν έχεις τη δυνατότητα να ασκείς ανεξάρτητη δημοσιονομική πολιτική, δεν έχεις δική σου νομισματική πολιτική, δεν έχεις δική σου συναλλαγματική πολιτική, δεν έχεις δική σου εμπορική πολιτική, δεν έχεις δική σου κεντρική τράπεζα, δεν έχεις έσχατο δανειστή.
Ισχυρίζονται κάποιοι σύντροφοι, ότι επάνοδος σε Εθνικό Νόμισμα και στη συνέχεια υποτίμησή του για να ανακτήσουμε τη χαμένη μας ανταγωνιστικότητα, θα δημιουργήσει ανταγωνισμό με τις εργατικές τάξεις των άλλων χωρών. Φοβάμαι ότι οι σύντροφοι συγχέουν το Διεθνισμό με τηνΠαγκοσμιοποίηση. Σήμερα δεν συμβαίνει νομισματική υποτίμηση αλλά η πιο βάρβαρη έκδοση της εσωτερικής υποτίμησης που θίγει κατά κύριο λόγο, τα μεσαία στρώματα και την εργατική τάξη.
Το ευρώ ανεκαλύφθη σαν το βέλτιστο εργαλείο της παγκοσμιοποίησης.
Οι υποστηρικτές της παραμονής στο ευρώ – μεταξύ των άλλων – ισχυρίζονται ότι όποιοι και όσοι έχουν βγάλει τα χρήματά τους στο εξωτερικό, όταν θα επιστρέψουμε στο Εθνικό Νόμισμα, θα επαναπατρίσουν τα χρήματά τους και θα τα αγοράσουν όλα.
Αμελούνε, σκόπιμα φοβάμαι, ότι αυτή τη στιγμή δεν υπάρχει αγορά – για λόγους που δεν είναι της παρούσης – και άρα όποιος θέλει και έχει χρήματα, αγοράζει τα πάντα
Πρόσληψη 500.000 δημοσίων υπαλλήλων, με μέσο μεικτό μηνιαίο εισόδημα το ισοδύναμο των 2,000.00 ευρώ και σε δεκατετράμηνη βάση και επαναφορά μισθών και συντάξεων στα προ κρίσης επίπεδα
ΓΙΑΤΙ 500.000 ΔΗΜΟΣΙΟΥΣ ΥΠΑΛΛΗΛΟΥΣ;
Η χώρα μας έχει υποστεί σκόπιμα ένα υφεσιακό σόκ. Η επίσημα καταγεγραμμένη ανεργία ανέρχεται στο 30% ή 2,000,000 άνεργοι.
Πρέπει κάποιος, με σοβαρότητα να απαντήσει πώς και πότε θα απορροφηθούν οι άνεργοι και η ανεργία θα επιστρέψει στα επίπεδα του 2007.
Απαιτείται λοιπόν ένα ισχυρό αναπτυξιακό σόκ, για να αρχίσει η οικονομική ανέλιξη της χώρας. Αυτό θα το επιτύχουμε μόνον με τη μαζική πρόσληψη δημοσίων υπαλλήλων. Σε όλες τις χώρες που επιθυμούν την ανάπτυξη – ακόμα και στις Μητροπόλεις του Καπιταλισμού – το κάρο της ανάπτυξης το τραβάει ο Δημόσιος τομέας. Ο ιδιωτικός έπεται και αφού έχουν δημιουργηθεί οι κατάλληλες συνθήκες και προϋποθέσεις από τον Δημόσιο Τομέα.
ΓΙΑΤΙ ΜΕΣΟ ΜΕΙΚΤΟ ΜΗΝΙΑΙΟ ΕΙΣΟΔΗΜΑ ΤΟ ΙΣΟΔΥΝΑΜΟ ΤΩΝ 2,000.00 ΕΥΡΩ ΚΑΙ ΣΕ ΔΕΚΑΤΕΤΡΑΜΗΝΗ ΒΑΣΗ;
Ο μισθοί – πέραν των υπολοίπων συνθηκών εργασίας - του Δημοσίου τομέα, πρέπει να είναι αξιοπρεπείς εάν θέλουμε να προσελκύσουμε αξιόλογα στελέχη, καταρτισμένα στο αντικείμενο της εργασίας τους, που θα θέλουν και θα μπορούν να τραβήξουν τη χώρα προς τα πάνω. Επί πλέον οι αξιοπρεπείς μισθοί στο Δημόσιο τομέα, θα αναγκάσουν για ακόμα μεγαλύτερους μισθούς τον ιδιωτικό τομέα, εάν θέλουν να προσελκύσουν τα καλλίτερα στελέχη της αγοράς. Οι καλλίτερες συνθήκες εργασίας και οι καλλίτερες αμοιβές αντισταθμίζουν την αβεβαιότητα του ιδιωτικού τομέα από τον κίνδυνο της απόλυσης με συνοπτικές διαδικασίες.
Το ετήσιο κόστος των μισθών λοιπόν θα είναι
2,000.00 x 500,000 x 14 = 14 δίς
Αν στη δαπάνη αυτή εφαρμοσθεί ένας πολλαπλασιαστής 2 – Θ. Μαριόλης, εφημερίδα «Το Χωνί» 15.12.2013, και όλη η μελέτη στον ιστότοτοπο www.theo-mariolis.gr - θα προκαλέσει μια ετήσια αύξηση του Α.Ε.Π. κατά 28 δις, ήτοι 15% ετησίως, που δυναμικά εντός μιας τριετίας μπορεί να επαναφέρει το ΑΕΠ στα προμνημονικά επίπεδα.
Επί πλέον, με συντηρητικούς υπολογισμούς,
Φόρος μισθωτών υπηρεσιών 14 δίς x 10% = 1.4 δίς
ΦΠΑ 28 δίς x 15% = 4.2 δίς και
Φόρος επί των κερδών 28 δίς x 10% x 15% = 0.42 δίς
Ήτοι σύνολο 1+2+3 = 1.4+4.2+0.42 = 6.02 δίς, θα επιστρέψουν στο κράτος υπό μορφή φόρων, βελτιώνοντας τα δημόσια έσοδα, ώστε η αρχική υπερβάλλουσα δαπάνη να περιορίζεται, ώστε να απαλειφθεί το πολύ μέσα σε μια περίοδο πενταετίας, με την προϋπόθεση της εφαρμογής ενός δίκαιου και αναπτυξιακού φορολογικού συστήματος (με μείωση φορολογικών συντελεστών αμέσων και εμμέσων φόρων).
Πέραν όλων των ανωτέρω, επιχειρηματολογούν υπέρ του μικρότερου κράτους τα πλέον κρατικοδίαιτα τμήματα της Ελληνικής κοινωνίας, είτε οι ίδιοι είτε με τα παπαγαλάκια τους. Βασικό τους και μόνο επιχείρημα – δεν μπορεί ο παραγωγικός ιδιωτικός τομέας, να πληρώνει τον αντιπαραγωγικό δημόσιο τομέα. Μοναδικός τους σκοπός να διαλύσουν δημόσιες υπηρεσίες που λειτουργούν υπό την αιγίδα του δημοσίου τομέα και που είναι απαραίτητες για τη λειτουργία της κοινωνίας.
Αφού επιτύχουν τη διάλυση των εν λόγω υπηρεσιών, συνάπτουν συμβόλαια με το δημόσιο, αναλαμβάνοντας την παροχή των ίδιων υπηρεσιών που καταργήθηκαν, είτε εργολαβικά από το δημόσιο εισπράτοντας το αντίστοιχο εργολαβικό αντάλαγμα, είτε μονοπωλιακά επιβάλοντας υποχρεωτικά ανταποδοτκά τέλη.
Και στις δύο περιπτώσεις οι μισθοί των εργαζομένων κατακρημνίζονται σε επίπεδα εξαθλίωσης το δε κόστος για την κοινωνία εξακοντίζεται σε δυσθεώρητα ύψη. Οι μόνοι κερδισμένοι είναι οι κρατικοδίαιτοι εργολάβοι που συνήθως είναι και καναλάρχες. Δεν υπάρχει λόγος να συντηρούνται παθητικά από οικονομική άποψη, μέσα μαζικής ενημέρωσης, ειμί μόνο εάν προσπορίζουν στους μετόχους τους, παχυλές συμβάσεις με το δημόσιο.
ΔΙΑΤΗΡΗΣΗ ΤΩΝ ΙΔΙΩΤΙΚΩΝ ΚΑΤΑΘΕΣΕΩΝ ΣΕ ΕΥΡΩ, ΣΑΝ ΚΑΤΑΘΕΣΗ ΣΥΝΑΛΛΑΓΜΑΤΟΣ
Όσοι είναι αντίθετοι με την μετάβαση σε Εθνικό νόμισμα, φοβούνται ότι οι καταθέσεις, την ημέρα της μετάβασης θα μετατραπούν σε Εθνικό νόμισμα, στη συνέχεια αυτό θα υποτιμηθεί και έτσι τα χρήματα θα εξανεμισθούν.
Αυτό είναι λογικό να γίνει εάν διαλυθεί η Ευρωζώνη και καταργηθεί το ευρώ σαν νόμισμα. Σε περίπτωση όμως αποχώρησης ενός κράτους από την ευρωζώνη και το ευρώ, οι καταθέσεις θα πρέπει να διατηρηθούν σαν κατάθεση συναλλάγματος. Θα μετατρέπονται δε στο Εθνικό νόμισμα την ημέρα της όποιας ανάληψης και με την ισοτιμία της ημέρας ανάληψης.
Αυτό πρέπει να λεχθεί έτσι ώστε ούτε αντιδράσεις θα υπάρχουν από τους πολίτες στη φάση της μετάβασης, ούτε φαινόμενα φυγής κεφαλαίων από το φόβο της απαξίωσης των καταθέσεων. Ταυτόχρονα θα αποκατασταθεί η εμπιστοσύνη των πολιτών στην πολιτεία.
ΕΘΝΙΚΟΠΟΙΗΣΗ ΤΩΝ ΤΡΑΠΕΖΩΝ ΤΗΣ Τ.τ.Ε. ΠΕΡΙΛΑΜΒΑΝΟΜΕΝΗΣ
Οι τράπεζες είναι τα απαραίτητα εργαλεία για την εφαρμογή της πολιτικής του κράτους. Για το λόγο αυτό πρέπει να Εθνικοποιηθούν οι τράπεζες, της Τ.τ.Ε. περιλαμβανομένης. Εάν δε το τελευταίο δεν είναι δυνατόν, τότε θα πρέπει το εκδοτικό δικαίωμα να ανατεθεί σε άλλη τράπεζα.
Πρέπει επί πλέον να δημιουργηθούν τράπεζες ειδικού σκοπού π.χ. στεγαστικής πίστης, αγροτικών πιστώσεων, βιομηχανικών επενδύσεων κλπ.
ΔΙΑΧΩΡΙΣΜΟΣ ΤΩΝ ΤΡΑΠΕΖΩΝ ΣΕ ΛΙΑΝΙΚΗΣ ΤΡΑΠΕΖΙΚΗΣ ΚΑΙ ΣΕ ΕΠΕΝΔΥΤΙΚΕΣ.
Έως και τα μέσα της δεκαετίας του 1980, οι τράπεζες ήταν είτε λιανικής τραπεζικής, είτε επενδυτικές. Οι κανόνες ελέγχου από την Κεντρική Τράπεζα, ήταν διαφορετικές για τα δύο είδη των τραπεζών και αυστηροί για τις λιανικής τραπεζικής σε ότι αφορά τον τρόπο που εχειρίζοντο τις καταθέσεις. Για το λόγο αυτό οι καταθέσεις ήταν εγγυημένες στο 100%
Από την εποχή της κυβέρνησης Ρήγκαν, άλλαξε η νομοθεσία, ενοποιήθηκαν τα δύο είδη τραπεζών, οι διοικήσεις χρησιμοποιούν κατά το δοκούν τις καταθέσεις ατιμώρητα και καταλήξαμε οι καταθέτες, χωρίς καν να ερωτώνται για τη διαχείριση, να θεωρούνται επενδυτές και οι καταθέσεις να κουρεύονται
ΕΓΓΥΗΣΗ ΤΩΝ ΚΑΤΑΘΕΣΕΩΝ ΤΩΝ ΤΡΑΠΕΖΩΝ ΛΙΑΝΙΚΗΣ ΤΡΑΠΕΖΙΚΗΣ, ΣΤΟ 100%, ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΩΣ ΥΨΟΥΣ ΚΑΤΑΘΕΣΗΣ.
Σε συνέχεια της δράσης 6, είναι δυνατή η πραγματοποίηση της προτάσεως αυτής. Με συνετή και συντηρητική διαχείριση των καταθέσεων, αυτές θα είναι εγγυημένες από το κράτος σε ποσοστό 100%. Σα συνέπεια των ανωτέρω θα επιστρέψουν οι καταθέσεις στις τράπεζες, και θα αποκτήσουμε τη δυνατότητα να χρηματοδοτήσουμε την ανάπτυξη. Σήμερα όσοι έχουν λιγα χρήματα τα έχουν στο σεντούκι, όσοι δε έχουν περισσότερα τα έχουν στο εξωτερικό και μάλιστα εκτός ευρωζώνης. Επί πλέον, εγγύηση των καταθέσεων στο σύνολό τους, πιθανόν να προσελκύσει καταθέσεις και από το εξωτερικό
ΕΛΕΓΧΟΣ ΣΤΗ ΔΙΑΚΙΝΗΣΗ ΤΩΝ ΚΕΦΑΛΑΙΩΝ.
Αυτό εντάσεται στη συναλλαγματική πολιτική και όχι μόνον.
Μέσα από την παγκοσμιοποίηση και την ελεύθερη διακίνηση των κεφαλαίων, δίδεται η δυνατότητα και η ευκαιρία στους κερδοσκόπους, να στοιχηματίζουν υπέρ ή κατά συγκεκριμένων νομισμάτων. Με τον τρόπο αυτό οι περίφημες αγορές καθορίζουν την ισοτιμία πέραν και ανεξάρτητα της πραγματικής οικονομίας. Ελέγχοντας τη διακίνηση των κεφαλαίων και την ποσότητα του κυκλοφορούντος νομίσματος – και όχι μόνον – ελέγχεις την ισοτιμία.
ΔΑΣΜΟΙ ΕΙΣΑΓΩΓΗΣ, ΜΕ ΣΚΟΠΟ ΤΗΝ ΠΡΟΣΤΑΣΙΑ ΤΗΣ ΕΓΧΩΡΙΑΣ ΠΑΡΑΓΩΓΗΣ
Βασικό πρόβλημα της Ελληνικής οικονομίας στο οποίο οφείλεται και η αποδιάρθρωση της παραγωγής, είναι η έλειψη της ανταγωνιστικότητας.
Για το σκοπό αυτό, για να ανακτήσουμε την Ελληνική αγορά και παράλληλα να δοθεί η ευκαιρία της ανασυγκρότησης της εγχώριας παραγωγής, πρέπει να επιβληθούν δασμοί κατά την εισαγωγή των προϊόντων.
Πρέπει να επιβληθούν δασμοί σε δύο κατηγορίες προϊόντων :
Σε προϊόντα των οποίων μας ενδιαφέρει η παραγωγή και
Σε προϊόντα που δεν είναι απαραίτητα για τη διαβίωση της κοινωνίας, δηλαδή τα λεγόμενα είδη πολυτελείας.

ΑΝΑΣΥΓΚΡΟΤΗΣΗ ΠΡΩΤΟΓΕΝΟΥΣ ΠΑΡΑΓΩΓΗΣ (ΓΕΩΡΓΙΑ, ΚΤΗΝΟΤΡΟΦΙΑ, ΑΛΙΕΙΑ), ΕΤΣΙ ΩΣΤΕ ΣΑ ΧΩΡΑ ΝΑ ΑΠΟΚΤΗΣΟΥΜΕ ΑΥΤΑΡΚΕΙΑ
Σύμφωνα με άρθρο το Γ. Δελαστίκ στην εφημερίδα ΕΘΝΟΣ (11.10.2012) – επικαλείται στοιχεία της ΠΑΣΕΓΕΣ για το 2011 – έχουμε τα ακόλουθα:
α. Γεωργία 
Πλήρη επάρκεια στο σκληρό σιτάρι που χρησιμοποιείται για την παρασκευή των ζυμαρικών, στις ελιές, στο λάδι από ελιά, στο ρύζι, στα αγγουράκια, στις ντομάτες, στις βιομηχανικές ντομάτες, κρασί, φρούτα
Σχετική επάρκεια – απαιτούνται και εισαγωγές – στις πατάτες,
Ανεπαρκής είναι η παραγωγή και απαιτείται προσοχή και ανασυγκρότηση στο μαλακό σιτάριπου χρησιμοποιείται για την παρασκευή του ψωμιού, στα όσπρια (φασόλια, φακές, ρεβύθια), ζάχαρη
β. Κτηνοτροφία 
Πλήρη επάρκεια στη φέτα
Σχετική επάρκεια στα αρνιά, στα κατσίκια, στα πουλερικά, στις γραβιέρες και στο αιγοπρόβειο γάλα
Ανεπαρκής είναι η παραγωγή στο βοδινό, στο χοιρινό και στο αγελαδινό γάλα.
Και αν η ανασυγκρότηση της γεωργίας είναι δυνατόν να γίνει εύκολα και γρήγορα 6 – 12 μήνες, στην κτηνοτροφία το πρόβλημα δεν είναι τόσο εύκολο και θέλει ιδιαίτερη προσοχή
γ. Αλιεία
Τα αλιεύματα είναι το 220% της καταναλωσης
Ανασυγκρότηση δευτερογενούς παραγωγής (Βιοτεχνίας, ελαφράς Βιομηχανίας)
Η συμετοχή της χώρας στην Ε.Ε., την Ευρωζώνη και τον Π.Ο.Ε. τα διαρθρωτικά προβλήματα της Ελληνικής Οικονομίας και οι λάθος πολιτικές επιλογές των Ελληνικών κυβερνήσεων, είχαν σαναποτέλεσμα τη διάλυση της Ελληνικής παραγωγής – μεταποίηση, βιοτεχνία, ελαφρά βιομηχανία.
Ειδικά τα τελευταία μνημονιακά χρόνια και με τα μέτρα που λαμβάνονται κατά της μικρής ακίνητης περιουσίας και την υπερφολόγησή της διαλύθηκε και ο κλάδος της οικοδομής, συμπαρασύροντας και όλα τα συναφή επαγγέλματα και βιοτεχνίες.
Οι δεσμεύσεις που υπάρχουν αυτή τη στιγμή, ως εκ της συμμετοχής μας στους πιο πάνω αναφερθέντες διεθνείς οργανισμούς, δεν επιτρέπουν την ανασυγκρότηση της δευτερογενούς παραγωγής.
Η έξοδος από την Ευρωζώνη, η αναθεώρηση των συνθηκών με Ε.Ε. και Π.Ο.Ε., σε συνδυασμό με την ανασυγκρότηση της πρωτογενούς παραγωγής και την προστασία της εγχώριας παραγωγής, θα επιτρέψουν – σε συνδυασμό με τις σωστές πολιτικές – την ανασυγκρότηση της παραγωγής και την ανάκτηση της εσωτερικής αγοράς.
ΑΝΑΣΥΓΚΡΟΤΗΣΗ ΕΘΝΙΚΟΥ ΣΥΣΤΗΜΑΤΟΣ ΥΓΕΙΑΣ
Ξεκινώντας από τη δεκαετία του 1930, υπήρξε σημαντική προσπάθεια της Ελληνικής κοινωνίας, για τη δημιουργία Δημόσιου Εθνικού Συστήματος Υγείας, έτσι ώστε, όλοι οι Έλληνες ασφαλισμένοι να απολαμβάνουν πλήρη ιατροφαρμακευτική και νοσοκομειακή κάλυψη, χωρίς κόστος για τους ασφαλισμένους, πέραν του ασφαλίστρου που κατέβαλαν οι ασφαλισμένοι αυτοί κάθε μήνα.
Τα μνημονιακά χρόνια διαλύεται το Δημόσιο σύστημα και γιγαντώνεται ο ιδιωτικός τομέαςμε τις ανάλογες επιπτώσεις στους ασφαλισμένους. Ξεκίνησαν οι μνημονιακές κυβερνήσεις, με καταλήστευση των αποθεματικών των ασφαλιστικών ταμείων και συνεχίζουν με συνεχείς περικοπές των δαπανών. Στη μνημονιακή Ελλάδα που έχει χαθεί το νόημα των λέξεων, το ονομάζουν αναδιάρθρωση, αλλά είναι αποδιάρθρωση.
Απαιτείται λοιπόν πλήρης ανασυγκρότηση του Δημόσιου Εθνικού Συστήματος Υγείας, με σκοπό την πλήρη ιατροφαρμακευτική και νοσοκομιακή κάλυψη, όλων των Ελλήνων πολιτών και όσων νόμιμα φιλοξενούνται στην Ελλάδα.
ΑΝΑΣΥΓΚΡΟΤΗΣΗ ΕΘΝΙΚΟΥ ΣΥΣΤΗΜΑΤΟΣ ΠΑΙΔΕΙΑΣ
Από τους σημαντικώτερους τομείς για την ανάπτυξη μίας χώρας είναι η παιδεία. Η Ελλάδα, μετά το Β΄ παγκόσμιο πόλεμο και ειδικώτερα μετά τα μέσα της δεκαετίας του 1960, έκανε σημαντικές προσπάθειες – με ότι λάθη μπορεί να έχουν γίνει τα χρόνια αυτά – για τη συνεχή βελτίωση της παιδείας. Και μάλιστα της Δημόσιας Δωρεάν Παιδείας. Για τη δημόσια παιδεία μάλιστα υπάρχει ειδική πρόνοια στο άρθρο 16 του Συντάγματος, το οποίο απαιτεί τα ανώτατα εκπαιδευτικά ιδρύματα να είναι νομικά πρόσωπα δημοσίου δικαίου.
Οι προαναφερθείσες πρόνοιες της Ελληνικής Πολιτείας, ήταν ο μοχλός που βοήθησε τα παιδιά των λαϊκών στρωμάτων – εργατών, αγροτών, μικρομεσαίων – να σπουδάσουν σε Πανεπιστημιακό επίπεδο, αλλάζοντας και βελτιώνοντας το επίπεδο τόσο της δικής τους ζωής, όσο και το επίπεδο της Ελληνικής κοινωνίας.
Η Ελλάδα είναι η χώρα με τους περισσότερους αποφοίτους σε πανεπιστημιακό επίπεδο ανά 100 κατοίκους, σε όλη της Ευρώπη.
Επί πλέον, ήταν η χώρα – φοβάμαι όχι πλέον - όπου η πρόσβαση στην εκπαίδευση ήταν η λιγώτερο ταξική σε σχέση με τις υπόλοιπες χώρες και δή της Ευρωζώνης.
Τα τελευταία χρόνια, γίνεται προσπάθεια, με συνεχείς περικοπές κονδυλίων να υποβαθμίσουν και να περιορίσουν το δικαίωμα της πρόσβασης στην παιδεία, μεγάλων τμημάτων του Ελληνικού πληθυσμού, συγχωνεύοντας και κλείνοντας σχολεία.
Μία προοδευτική κυβέρνηση οφείλει, να ανατρέψει τις μνημονιακές πολιτικές των τελευταίων ετών στην παιδεία και όχι μόνον.
Ανασυγκρότηση της Δημόσιας Διοίκησης βάσει των αναγκών του λαού και Αναβάθμιση της Σχολής Δημόσιας Διοίκησης, για τη δημιουργία των απαραίτητων στελεχών
Απαιτείται αξιοκρατική ανασυγκρότηση της Δημόσιας διοίκησης, συνεχής επιμόρφωση και απεξάρτησή της από την πολιτική εξουσία.
Μία δημόσια διοίκηση, που θα εργάζεται αποδοτικά, ανεξάρτητα από την ύπαρξη ή μη πολιτικής εξουσίας.
Πρέπει να αναβαθμισθεί η υπάρχουσα Σχολή Δημόσιας Διοίκησης, κατά τα πρότυπα των αντιστοίχων σχολών προηγμένων κρατών – π.χ. ΕΝΑ Γαλλίας – για την παραγωγή των απαραιτήτων υψηλόβαθμων στελεχών, που θα επανδρώσουν τις επιτελικές θέσεις της Δημόσιας διοίκησης.
ΕΘΝΙΚΟΠΟΙΗΣΗ ΤΩΝ ΕΤΑΙΡΕΙΩΝ ΠΑΡΟΧΗΣ ΔΗΜΟΣΙΩΝ ΑΓΑΘΩΝ, ΑΠΑΡΑΙΤΗΤΩΝ ΓΙΑ ΤΗ ΕΠΙΒΙΩΣΗ ΤΟΥ ΛΑΟΥ (ΔΕΗ, ΝΕΡΟ, ΦΥΣΙΚΟ ΑΕΡΙΟ, ΤΗΛΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΕΣ ΚΛΠ)
Στη διάρκεια των προηγουμέων ετών – των μνημονιακών και όχι μόνον – παρατηρείται το ξεπούλημα των κρατικών επιχειρήσεων, στους λεγόμενους επενδυτές, τα κοράκια θα λέγαμε εμείς. Τα κρατικά μονοπώλια γίνονται ιδιωτικά. Το κράτος αποεπενδύει, ξεπουλώντας τα πάντα, οι ιδιώτες αγοραστές εκμεταλεύονται τα λάφυρα – χωρίς νέες παραγωγικές επενδύσεις, με μειώσεις του προσωπικου και με αυξήσεις των τιμολογίων – και στο τέλος εγκαταλείπουν τις εταιρείες, αφού έχουν απομυζήσει κάθε ικμάδα τους.
Πέραν όλων των ανωτέρω, οι εταιρείες παροχής υπηρεσιών, είναι αυτές που θα επιτρέψουν στο κράτος να ασκήσει αναπτυξιακή πολιτική. Με τη πολιτική που ακολουθείται σήμερα, το κράτος αποστερείται των εργαλείων που είναι απαραίτητα για τη συνολική ανάπτυξη και τη βελτίωση των συνθηκών διαβίωσης της κοινωνίας, των ακριτικών περιοχών περιλαμβανομένων. Στο σημείο αυτό δεν πρέπει να αμελούμε τις ιδιομορφίες της Ελλάδας, όπως αυτές προκύπτουν από την πολυποίκιλη γεωγραφική μορφολογία της χώρας.
ΕΘΝΙΚΟΠΟΙΗΣΗ ΥΠΟΔΟΜΩΝ (ΔΡΟΜΟΙ, ΣΙΔΗΡΟΔΡΟΜΟΙ, ΛΙΜΑΝΙΑ, ΑΕΡΟΔΡΟΜΙΑ ΚΛΠ)
Οι υποδομές, εάν θέλουμε να είμαστε ανεξάρτητο κράτος και να χαράζουμε δική μας οικονομική πολιτική και στρατηγική, πρέπει να ανήκουν στο κράτος.
Αυτή τη στιγμή, έχουμε εκχωρήσει τους δρόμους στους ιδιώτες, με κόστος για την κοινωνία, πολλαπλάσιο αυτού που θα είχαμε εάν τους κατασκευάζαμε με τη διαδικασία των δημοσίων έργων
Ετοιμαζόμαστε να εκχωρήσουμε το σιδηρόδρομο.
Επικαλούνται τις ζημιές και τα ελλείματα του ΟΣΕ, υπό κρατική ιδιοκτησία και διοίκηση.
Παραλείπουν σκόπιμα να αναφέρουν, ότι από την εποχή του Τρικούπη, ουδεμία επένδυση είχε γίνει στο σιδηρόδρομο. Όταν λοιπόν οι κυβερνήσεις αποφάσισαν ότι πρέπει να εκσυγχρονισθεί, δεν προχώρησαν σε αύξηση του μετοχικού κεφαλαίου του ΟΣΕ, ώστε αυτός να διαθέτει τα απαραίτητα κεφάλαια, αλλά τον οδήγησαν σε υπέρμετρο δανεισμό και ασφυξία.
Στα λιμάνια, εκχωρήσαμε το φιλέτο – του Πειραιά – ετοιμαζόμαστε να ξεπουλήσουμε και τα υπόλοιπα
Το μεγάλο κόλπο όμως έχει γίνει με τα αεροδρόμια.
Αναθέσαμε την μελέτη, χρηματοδότηση, κατασκευή, μακροχρόνια εκμετάλευση του αερολιμένα Αθηνών, του ονομαζόμενου Ελ. Βενιζέλος στους Γερμανούς.
Παράλληλα συμφωνήσαμε, με την έναρξη της λειτουργίας του νέου αεροδρομίου, να κλείσει το παλιό - Ελληνικό - χωρίς καμία πρόνοια για τον Εθνικό Αερομεταφορέα, την Ολυμπιακή.
Σε όλες τις Ευρωπαϊκές πρωτεύουσες, λειτουργούν, πλέον του ενός Αερολιμένες.
Επί πλέον, με την ανεξέλεγκτη και για πολλούς, σκόπιμα ακριβή τιμολογιακή πολιτική, το Ελ. Βενιζέλος, έχει οδηγηθεί από οικονομική άποψη σε χειμερία νάρκη – προς όφελος των Γερμανικών αερολιμένων. Πάρα πολλές διεθνείς εταιρείες δεν χρησιμοποιούν τον Αερολιμένα των Αθηνών, ούτε σαν τελικό ούτε σαν ενδιάμεσο προορισμό, λόγω κόστους. Επιλέγουν δε αερολιμένες την κεντρικής Ευρώπης – Φραγκφούρτη, Ντύσελντορφ, Ζυρίχη
ΕΘΝΙΚΟΠΟΙΗΣΗ ΑΣΤΙΚΩΝ ΣΥΓΚΟΙΝΩΝΙΩΝ (ΛΕΟΦΩΡΕΙΑ, ΜΕΤΡΟ, ΤΡΑΜ)
Τα μέσα μαζικής μεταφοράς πρέπει να ανήκουν στο κράτος, έτσι ώστε να εξασφαλίζουν φτηνή μεταφορά των εργαζομένων από και προς την εργασία τους.
Οι κρατικοδίαιτοι ιδιώτες ισχυρίζονται ότι τα ΜΜΜ είναι παθητικά και στοιχίζουν πανάκριβα υπό κρατική ιδιοκτησία και διαχείριση, με σκοπό να αναλάβουν αυτοί τις μαζικές μεταφορές. Θα επενδύσουν μόνο στην αγορά των μεταφορικών μέσων – λεωφορεία, βαγόνια – και θα χρησιμοποιήσουν τις κρατικές υποδομές δωρεάν. Όπως δε συνέβη παγκοσμίως όπου τα ΜΜΜ ιδιωτικοποιήθηκαν, θα ελαχιστοποιηθεί η συντήρηση των υποδομών με αντίστοιχη μείωση της ασφάλειας των μεταφορών.
Ας χρησιμοποιήσουμε σαν χαρακτηριστικό παράδειγμα τη θεσσαλονίκη. Ο ΟΑΣΘ ήταν πάντοτε κοινοπραξία ιδιωτών λεοφωριούχων, το δε εισιτήριο επιδοτείται από Δημόσιο, για να διατηρείται σε ανεκτά ή και χαμηλά επίπεδα. Το κόστος του εισιτηρίου ανά επιβάτη στη Θεσσαλονίκη είναι μεγαλύτερο από αυτό της Αθήνας
ΑΜΕΣΗ ΑΠΟΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΤΩΝ ΕΡΓΑΣΙΑΚΩΝ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΩΝ
Το διάστημα της μνημονιακής διακυβέρνησης έχουν ακυρωθεί όλα τα εργασιακά δικαιώματα, δικαιώματα που είχαν κατακτηθεί με μακροχρόνιες απεργίες και αιματηρούς αγώνες, σε καιρούς πολύ δύσκολους, που η φυλακή και η εξορία δεν αποτελούσε απλή απειλή αλλά καθημερινή πραγματικότητα. Είναι καθήκον της όποιας προοδευτικής κυβέρνησης, της όποιας προοδευτικής βουλής, να επαναφέρει άμεσα τα εργασιακά δικαιώματα στην προ της 6ης Μαϊου 2010 κατάσταση.
ΑΜΕΣΗ ΕΠΑΝΑΚΕΦΑΛΑΙΟΠΟΙΗΣΗ ΤΩΝ ΑΣΦΑΛΙΣΤΙΚΩΝ ΟΡΓΑΝΙΣΜΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΣΥΝΤΑΞΙΟΔΟΤΙΚΩΝ ΤΑΜΕΙΩΝ, ΚΥΡΙΑΣ ΚΑΙ ΕΠΙΚΟΥΡΙΚΗΣ ΣΥΝΤΑΞΗΣ
Προ του PSI μετέτρεψαν τις καταθέσεις των ασφαλιστικών ταμείων σε ομόλογα, γνωρίζοντας εκ των προτέρον ότι επέρχεται το κούρεμα των ομολόγων. Έτσι λοιπόν καταχράστηκαν τις αποταμιεύσεις του συνόλου του Ελληνικού λαού, για να σώσουν τις ευρωπαϊκές τράπεζες.
Πρέπει να επανακεφαλαιοποιηθούν οι ασφαλιστικοί οργανισμοί και τα συνταξιοδοτικά ταμεία, για να αποκατασταθεί έμπρακτα η κοινωνική συνοχή και αλληλεγγύη καθώς επίσης και η εμπιστοσύνη στο κράτος.
ΕΚΣΥΓΧΡΟΝΙΣΜΟΣ ΤΟΥ ΦΟΡΟΛΟΓΙΚΟΥ ΣΥΣΤΗΜΑΤΟΣ
Απαιτείται σύγχρονο, απλό και σταθερό φορολογικό σύστημα, σε αναπτυξιακή κατεύθυνση. Ένα σύστημα που θα ανακατανέμει τον εθνικό πλούτο προς όφελος των αδυνάτων στρωμάτων και όπου θα υπάρχει μία ισόρροπη σχέση μεταξύ των αμέσων και των εμμέσων φόρων.
Η φορολογική κλίμακα εισοδήματος φυσικών προσώπων θα πρέπει να αποκτήσει και πάλι προοδευτικό χαρακτήρα με δραστική ελάφρυνση των χαμηλοτέρων εισοδηματικών κλιμακίων και καθορισμό αφορολόγητου ορίου αξιοπρεπούς διαβίωσης. Οι φόροι «περιουσίας» θα πρέπει να επανεξετασθούν στα πλαίσια πραγματικής φοροδοτικής ικανότητας των υποχρέων και με περιορισμό σε όποιο περιουσιακό παράγει εισόδημα, με κατάργηση των βάρβαρων δημευτικού χαρακτήρα φόρων κατά της ακίνητης περιουσίας. Αντίθετα θα πρέπει να φορολογηθούν με προοδευτικό τρόπο και υψηλότερους συντελεστές τα κέρδη των επιχειρήσεων και να εξετασθεί η διεύρυνση της φορολογικής βάσης στις ενδοομιλικές συναλλαγές, στις εξωχώριες εταιρίες, στα προνομιακά καθεστώτα εταιρικών απαλλαγών, στη λαθρεμπορία καυσίμων κλπ.
ΑΝΑΔΙΟΡΓΑΝΩΣΗ ΤΟΥ ΦΟΡΟΛΟΓΙΚΟΥ ΜΗΧΑΝΙΣΜΟΥ
Απαιτείται αναδιοργάνωση του φορολογικού μηχανισμού, τόσο σε έμψυχο όσο και σε μηχανολογικό εξοπλισμό, που αυτά τα δύο σε ομαλή συνεργασία να δουλεύουν αποδοτικά για την καταπολέμηση της φοροδιαφυγής και ειδικώτερα σε ότι αφορά την απόδοση του ΦΠΑ.
ΑΝΑΘΕΡΜΑΝΣΗ ΚΑΙ ΑΥΞΗΣΗ ΤΩΝ ΔΗΜΟΣΙΩΝ ΕΠΕΝΔΥΣΕΩΝ
Σε καμία χώρα του κόσμου, μηδέ της μητρόπολης του καπιταλισμού εξαιρουμένης – των ΗΠΑ – δεν έχει προηγηθεί ο ιδιωτικός του Δημόσιου τομέα. Παντού προηγείται ο δημόσιος τομέας, δημιουργόντας τις κατάλληλες προϋποθέσεις και το κλίμα και έπονται οι ιδιώτες.
Δημιουργία καταλλήλου νομοθετικού πλαισίου για την προσέλκυση Ιδιωτικών Επενδύσεων
Ολοκλήρωση κτηματολογίου, καθορισμός χρήσεων γής, σταθερό φορολογικό σύστημα και φιλική δημόσια διοίκηση είναι απαραίτητες προϋποθέσεις για την προσέλκυση επενδύσεων
Και βέβαια δεν υπονοούμε την εκποίηση του δημόσιου πλούτου που θα αγορασθεί από τους ιδιώτες. Σαν ιδιωτικές επενδύσεις αντιλαμβανόμαστε, νέες παραγωγικές μονάδες, που θα αυξήσουν τις θέσεις εργασίας.
ΠΟΛΙΤΙΚΕΣ ΤΑΧΥΤΑΤΗΣ ΚΑΤΑΠΟΛΕΜΗΣΗ ΤΗΣ ΑΝΕΡΓΙΑΣ
Το πρόβλημα που απασχολεί τον κόσμο περισσότερο από όλα τα άλλα και ιδιαίτερα τη νέα γεννιά είναι η ανεργία.
Αποτελεί δόγμα των νεοφιλελεύθερων πολιτικών που εφαρμόζονται τα τελευταία χρόνια στην Ελλάδα, το υψηλό ποσοστό ανεργίας, δεδομένου ότι ο εργαζόμενος θεωρείται απασχολήσιμος και τελικά φθηνός και αναλώσιμος.
Η ανεργία αυξήθηκε σκόπιμα τα μνημονιακά χρόνια, από 7-8% το 2009 στο 30% το 2013. Πρέπει να εφαρμοσθούν πολιτικές ταχύτατης καταπολέμησης της ανεργίας και απορρόφησης των ανέργων, για ισορροπίσει και πάλι η Ελληνική κοινωνία. Τότε και μόνον τότε θα επιστρέψει και και πάλι το χαμόγελο και η καλή διάθεση στους Έλληνες.
ΚΟΥΡΕΜΑ ΤΩΝ ΔΑΝΕΙΩΝ – ΠΟΥ ΕΧΟΥΝ ΧΟΡΗΓΗΘΕΙ ΜΕ ΑΚΙΝΗΤΑ ΣΑΝ ΥΠΟΘΗΚΕΣ – ΚΑΤΑ ΤΟ ΠΟΣΟΣΤΟ ΤΗΣ ΑΠΟΜΕΙΩΣΗΣ ΤΩΝ ΑΞΙΩΝ ΤΩΝ ΑΚΙΝΗΤΩΝ ΚΑΙ ΜΕΤΑΤΡΟΠΗ ΤΩΝ ΔΑΝΕΙΩΝ ΣΕ ΕΘΝΙΚΟ ΝΟΜΙΣΜΑ
Τα ιδιωτικά δάνεια, είναι αδύνατον να αποπληρωθούνε. Αυτό οφείλεται στην καταβαράθρωση των εισοδημάτων, ατομικών ή εταιρικών καθώς και της αξίας των ακινήτων. Η μόνη λύση είναι το κούρεμα των δανείων και η μετατροπή τους στο Εθνικό Νόμισμα, τη στιγμή της μετάβασης.
Πρέπει επίσης να αλλάξει η νομοθεσία και να περιορισθούν οι απαιτήσεις των τραπεζώνμόνον στα ενυπόθηκα ακίνητα και όχι στο σύνολο της περιουσίας του δανειολήπτη.
ΑΠΟΖΗΜΙΩΣΗ ΤΩΝ ΜΙΚΡΟΟΜΟΛΟΓΙΟΥΧΩΝ ΣΤΟ 100%
Ο υγειέστερος δανεισμός είναι ο εσωτερικός. Εξ αιτίας του PSI έχει κλονισθεί η εμπιστοσύνη των Ελλήνων στο Ελληνικό Δημόσιο. Εάν δεν αποκατασταθεί αυτή η εμπιστοσύνη, θα είναι αδύνατος ο εσωτερικός δανεισμός στο μέλλον. Για το λόγο αυτό πρέπει να αποζημιωθούν οι μικροομολογιούχοι στο 100%
Όλα τα ανωτέρω είναι μία δέσμη μέτρων, τα οποία χρειάζονται μελέτη, επεξεργασία και εξειδίκευση για να εφαρμοσθούν. Το κείμενο αυτό φιλοδοξεί να δώσει το πρώτο ερέθισμα προς την κατεύθυνση αυτή.
Εκείνο που είναι βέβαιο, είναι ότι αποτελούν ενιαίο σύνολο. Δεν είναι δυνατόν να επιλέξεις κάποια από αυτά και τα υπόλοιπα να τα αμελήσεις. Εάν συμβεί επιλεκτική εφαρμογή δεν θα υπάρξει αποτέλεσμα ή το αποτέλεσμα θα είναι αρνητικό.
Εδώ που φθάσαμε δεν υπάρχουν εύκολες λύσεις. Αυτή η πρόταση δεν είναι εύκολη στην εφαρμογή της. Είναι πρόταση με μεγάλες δυσκολίες, δρόμος σπαρμένος με αγκάθια και ποτισμένος με ιδρώτα. Αλλά είναι ο μόνος δρόμος που παρέχει ελπίδα για την ανατροπή της σημερινής κατάστασης.
Και βέβαια πρό όλων, ένα και μόνον ένα άρθρο πρέπει να ψηφισθεί από τη Βουλή των Ελλήνων.
«Η ΧΩΡΑ ΕΠΑΝΕΡΧΕΤΑΙ ΣΤΟ ΝΟΜΙΚΟ ΚΑΘΕΣΤΟΣ ΠΟΥ ΙΣΧΥΕ ΤΗΝ ΠΕΜΠΤΗ ΜΑΪΟΥ ΤΟΥ ΕΤΟΥΣ ΔΥΟ ΧΙΛΙΑΔΕΣ ΔΕΚΑ»
* Ο Θεόφιλος Ιωαννίδης είναι Ηλεκτρολόγος μηχανικός. Μέλος του ΣΥΡΙΖΑ Βύρωνα
* Eίναι αυτονόητο ότι ορισμένες απόψεις του άρθρου εκφράζουν τον υπογράφοντα και όχι κατ'ανάγκην στο σύνολό τους και τις θέσεις της Iskra