Ποια εφημερίδα διαβάζουν οι τραπεζίτες;

Τα "Νέα" και το "Έθνος" κατάλαβαν πολύ καλά τι έγινε την Κυριακή στη Βουλή. Έγινε αυτό που ήθελαν, πέρασε η ρύθμιση που επιστρέφει τις τράπεζες στους παλαιούς τους ιδιοκτήτες, προκαλώντας ζημία 10 δισ. στο Ελληνικό Δημόσιο.

«Το ΛΑΘΟΣ. Στο κενό η διπλή πρόταση δυσπιστίας του ΣΥΡΙΖΑ στη Βουλή», είχε κεντρικό τίτλο το "Έθνος" της Δευτέρας. «Ασκήσεις πόλωσης στον δρόμο προς τις κάλπες. Σκηνικό έντασης έστησε χθες ο ΣΥΡΙΖΑ, αλλά η κυβέρνηση πέρασε το τεστ του πολυνομοσχεδίου», έγραψαν τα "Νέα", τα οποία είχαν ακριβώς από κάτω ένα σκίτσο του Δ. Χαντζόπουλου που έδειχνε τη Βουλή να έχει γίνει τραμπάλα, έχοντας από τη μία μεριά τον Τσίπρα και από την άλλη τον Βενιζέλο.
Μια κόντρα που την κέρδισε η κυβέρνηση. Αυτό κατάλαβαν οι εφημερίδες της διαπλοκής από την κοινοβουλευτική διαδικασία της Κυριακής. Δεν διάβασαν το περιεχόμενο του πολυνομοσχεδίου που διαλύει την αγορά εργασίας, τα ασφαλιστικά ταμεία, τον παραγωγικό ιστό. Δεν παρατήρησαν ότι σε μια τόσο σημαντική συνεδρίαση δεν πήρε τον λόγο ο πρωθυπουργός, δεν είδαν τον πρόεδρο της Βουλής να καταπατά τον κανονισμό και το Σύνταγμα, δεν άκουσαν τον αντιπρόεδρο της κυβέρνησης να τον συγχαίρει επειδή «έφτυσε» τον πρόεδρο της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Δεν κατάλαβαν ότι ο Βενιζέλος υποκατέστησε τον πρωθυπουργό και ότι άδειασε το δεξί του χέρι -πιο δεξί δεν γίνεται-, τον Δ. Σταμάτη.
Δεν συγκινήθηκαν το "Έθνος" και τα "Νέα" από τη διαγραφή του Νικήτα Κακλαμάνη ούτε από το άδειασμα που έκαναν στον Κουβέλη ο Ψαριανός με τον Οικονόμου. Δεν θεώρησαν μείζον το ότι ο πρώην πρωθυπουργός και πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ μαζί με τον πρώην πρόεδρο της Βουλής και ηγετικό στέλεχος του ΠΑΣΟΚ καταψήφισαν το άρθρο για τις τράπεζες, παρόλο που ο πρόεδρός τους είχε θέσει θέμα οιονεί ψήφου εμπιστοσύνης. Δεν τους εντυπωσίασαν τα μπινελίκια και τα φοβερά υπονοούμενα που αντήλλαξαν μετά την ψηφοφορία ο πρώην με τον νυν. Το ΠΑΣΟΚ διαλυόταν στην αίθουσα και στα γραφεία της Βουλής και το "Έθνος" είδε «Αιφνίδιο θερμό επεισόδιο με τον Γ. Παπανδρέου». Τα "Νέα" μπέρδεψαν τη Βουλή με το Μέγαρο Μουσικής, γι' αυτό και περιέγραψαν την ενδοπασοκική σύρραξη ως «Φάλτσο Γ. Παπανδρέου, Απόστολου Κακλαμάνη». Τι στο καλό, όμποε έπαιζαν ο Κακλαμάνης με τον ΓΑΠ;
Τα "Νέα" και το "Έθνος" κατάλαβαν πολύ καλά τι έγινε την Κυριακή στη Βουλή. Έγινε αυτό που ήθελαν, πέρασε η ρύθμιση που επιστρέφει τις τράπεζες στους παλαιούς τους ιδιοκτήτες, προκαλώντας ζημία 10 δισ. στο Ελληνικό Δημόσιο. Με δέκα δισ. επιδοτήσαμε τα αφεντικά των τραπεζών και μαζί με αυτά το "Έθνος" με τα "Νέα", που ζουν από τα δάνεια που τους δίνουν τα αφεντικά των τραπεζών. Χωρίς τα δάνεια, πάπαλα τα "Νέα" και το "Έθνος". Οι αναγνώστες έχουν λακίσει προ πολλού, γι' αυτό οι τίτλοι και τα ρεπορτάζ δεν είναι πλέον για τους αναγνώστες, αλλά για τα Δ.Σ. των τραπεζών.
Την επόμενη φορά που θα ακούσετε βαρύγδουπες αναλύσεις για την ανεξαρτησία του Τύπου, να επικαλεστείτε απαξάπαντος τα πρωτοσέλιδα της 31ης Μαρτίου του 2014.
- See more at: http://left.gr/news/poia-efimerida-diavazoyn-oi-trapezites#sthash.tFd3MVfq.Q52CddGc.dpuf

Κατοχικά ανέκδοτα...από κατοχικά Ανδρείκελα

ανάρτηση από ρεσάλτο


Μέγα πλήθος και «συνωστισμός» ανεκδότων από τα κατοχικά ανδρείκελα… 
Μέσα σ’ αυτόν το «συνωστισμό» και στις καθημερινές ανεκδοτολογικές ριπές δύσκολα μπορεί να ξεχωρίσεις τον πρωταθλητή στο …άθλημα. Είναι ο Άδωνις, είναι ο Σαμαράς, ο Βενιζέλος, ο ΓΑΠ, ο Στουρνάρας, ο Πάγκαλός; 
Πολλοί «συνωστίζονται» και ο συναγωνισμός είναι μεγάλος…


Αυτό, όμως, που μπορεί να ξεχωρίσεις καθαρά είναι η πολιτική διάσταση των ανεκδότων: Είναι ανέκδοτα …διατεταγμένα, ανέκδοτα που υπαγορεύονται, καθορίζονται και υποτάσσονται στην πολιτική και στις εντολές του 4ου Ράιχ. 

Με άλλα λόγια: Αυτά τα ανέκδοτα είναι διατεταγμένη υπηρεσία των ανδρεικέλων, εκτέλεση εντολών (όπως η εκτέλεση συμβολαίων θανάτου) και ως τέτοια θα καταγραφούν: Ιστορικά ανέκδοτα των ανδρεικέλων στα νέα κατοχικά χρόνια (του 4ου Ράιχ), ανέκδοτα της μοχθηρής και απογειωμένης πολιτικής του δωσιλογισμού… 

Τα ιστορικά εγκλήματα που συντελούνται αυτά τα χρόνια από τα ανδρείκελα των τοκογλύφων, συνοδεύονται και με ανάλογες ανεκδοτολογικές φόρμες… 

Η ιστορία μέσα στην τραγικότητά της έχει χιούμορ: Τα μεγάλα ΕΓΚΛΗΜΑΤΑ τα «επενδύει» και με χιουμοριστικές γκριμάτσες… 

 

Το ανέκδοτο της επικαιρότητας είναι η «ανταρσία» του ΓΑΠ. 

Ο ΓΑΠ είπε «ΟΧΙ» στο άρθρο για τις τράπεζες και έβαλε μπουρλότο στο σκηνικό των ανδρεικέλων!!!
 

Μόνο ελάχιστοι αφελείς ερμηνεύουν αυτή την «ανταρσία» του ΓΑΠ, με βάση τη …βλακεία του… 

ΟΛΟΙ καταλαβαίνουν ότι η πράξη αυτή είναι διατεταγμένη: Εκτέλεση εντολής. 

Ποιος έδωσε την εντολή; Δεν χρειάζεται και πολύ μυαλό για να το αντιληφτεί κάποιος: Τα υπέρ-ατλαντικά αφεντικά του ΓΑΠ… 

Συνεπώς είναι μια εντολή που δεν σηματοδοτεί, απλώς, το «παρόν»του μεγάλου «νταβά» της υφηλίου, αλλά και την ΑΠΟΦΑΣΗ του «νταβά» να παρέμβει πιο δραστήρια στις πολιτικές εξελίξεις και να τις επιταχύνει… 

Το διατεταγμένο «ΟΧΙ» του ΓΑΠ αποτελεί την αφετηρία «συγκλονιστικών» πολιτικών εξελίξεων. 

Γι αυτό το άλλο «όνειδος» της ιστορίας, ο γερμανοτσολιάς Βενιζέλος, θορυβήθηκε και πανικοβλήθηκε τόσο που άρχισε να «ξερνάει» το λεκτικό του οχετό: Λεξιλόγιο υποκόσμου, πλήρως εναρμονισμένο με τη φαιά πανούκλα των μαφιόζων του χρήματος… 

Ο Βενιζέλος, παρά τη στραταρχική του έπαρση και κακουργία, παρά τον ομηρικό του ναρκισσισμό, αρχίζει να αντιλαμβάνεται ότι με τους υπερατλαντικούς μαφιόζους δεν παίζουν… 

Δεν θα αργήσει, όμως και πολύ, να αντιληφτούν ΟΛΟΙ, ότι και με τη λαϊκή ΟΡΓΗ δεν παίζουν…

Διακαναλική συνέντευξη Αλ. Τσίπρα

  • )
Ρεπορτάζ: Σκουρής Βασίλης

Διακαναλική συνέντευξη σε τρία μικρότερα κανάλια παραχωρεί σήμερα ο Αλέξης Τσίπρας σηματοδοτώντας-όπως τονίζει- με τον τρόπο αυτό «την πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ απέναντι στα ΜΜΕ, ιδίως τα καθεστωτικά της διαπλοκής, του τραπεζικού δανεισμού και της στήριξης των μνημονιακών πολιτικών».

Όπως μάλιστα αναμένεται να τονίσει «δεν μπορεί τα κανάλια της διαπλοκής να επιτίθενται σε όλα τα επαγγέλματα για να «ανοίξουν» και το δικό τους επάγγελμα να είναι το πιο κλειστό στον κόσμο»!

Η συνέντευξη που θα παραχωρηθεί στους δημοσιογράφους Μάκη Κουρή (ΚΟΝΤΡΑ), Βασίλη Ταλαμάγκα (ACTION 24) και Άκη Παυλόπουλο (ΕΧΤΡΑ 3) έχει προγραμματιστεί να μαγνητοσκοπηθεί στις 12 το μεσημέρι στο γραφείο του Προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ στη Βουλή και θα προβληθεί ταυτόχρονα από τα τρία κανάλια στις 9 το βράδυ.

Σύμφωνα με τις πληροφορίες του real.gr ο Αλ. Τσίπρας θα αφήσει αιχμές για τη στάση του Φώτη Κουβέλη στη Βουλή επί της πρότασης δυσπιστίας του ΣΥΡΙΖΑ κατά του Γιάννη Στουρνάρα, ενώ θα επιτεθεί κατά του Αντώνη Σαμαρά και της κυβέρνησης για τις επαναλαμβανόμενες δηλώσεις ότι η χώρα βγαίνει από το Μνημόνιο.

Κατά τον Αλ. Τσίπρα οι κοινωνικές επιπτώσεις από το Μνημόνιο θα είναι παρούσες επί πάρα πολλά χρόνια , ε τη χώρα ουσιαστικά να έχει εισέλθει σε τρίτο Μνημόνιο.

Ο Αλ. Τσίπρας θα είναι ιδιαίτερα καυστικός για την κρίση στο ΠΑΣΟΚ, όπως φάνηκε και από την τοποθέτησή του χθες στη Σύρο.

Με αφορμή την επίθεση του Ευ. Βενιζέλου στον Γ. Παπανδρέου, μάλιστα, τόνισε ότι «οι δημόσιες δηλώσεις σε τίποτα δεν θυμιζαν πολιτικές αντιπαραθέσεις. Περισσότερο ξεκαθάρισμα λογαριασμών της μαφίας θύμιζαν και όχι πολιτικές αντιπαραθέσεις», ενώ επεσήμανε: «Πώς αλλιώς νε ερμηνεύσουμε το περί εκκρεμοτήτων που ακούσαμε για τονπρώην πρωθυπουργό, τον κ. Παπανδρέου, χωρίς όμως να μάθουμε ποτέ ποιες είναι αυτές οι εκκρεμότητες».

Παράλληλα αναφέρθηκε στον «οχετό ύβρεων» που δέχθηκε ακόμα και ο πρώην Πρόεδρος της Βουλής Απόστολος Κακλαμάνης, ενώ περιέγραψε ως συνθήκες «μνημονιακής ανωμαλίας» τα όσα συνέβησαν στη Βουλή κατά την ψήφιση του πολυνομοσχεδίου.
ΑΝΑΡΤΗΣΗ ΑΠΟ REAL.GR

Τερατογενέσεις της… εφαρμοσμένης δημοκρατίας

Γράφουν στο Δρόμο οι καθηγητές Γιώργος Κατρούγκαλος, Γιώργος Κοντογιώργης και Κωνσταντίνος Τσουκαλάς. Επιμέλεια Ζαχαρίας Ρουστάνης

Οδεύοντας προς τις κάλπες με τα εκ πρώτης όψεως ακαταμάχητα επιχειρήματα της Αριστεράς, σε τοπικό-αυτοδιοικητικό επίπεδο αλλά και στο μέτωπο «μιας Ευρώπης των λαών και όχι των τραπεζιτών», παραδόξως δεν βλέπουμε το «καλάθι» της να μεγαλώνει θεαματικά. Στις δημοσκοπήσεις φαίνεται να… θριαμβεύουν η αποχή και η αναποφασιστικότητα, το κόμμα της Μαρίν Λεπέν άρχισε να βγάζει δημάρχους στη σπουδαιότερη από τις κοιτίδες της σύγχρονης δημοκρατίας, ενώ οι παραφυάδες του κόμματος της Χρυσής Αυγής καλλιεργούνται τώρα και αναπτύσσονται, νομιμότατα, στα χωράφια της κυβερνητικής πολιτικής. Η δε κοινωνία παραδίδει ό,τι έχει και δεν έχει στους τοκογλύφους, εισπράττοντας μόνο τα ραπίσματα των εκλογικών της επιλογών, στο όνομα της… εφαρμοσμένης δημοκρατίας. Πάνω ακριβώς σε αυτήν την αντινομία, ο Δρόμος της Αριστεράς ζήτησε και φιλοξενεί την άποψη τριών επιστημόνων, ενός συνταγματολόγου, ενός πολιτικού επιστήμονα και ενός κοινωνιολόγου. Τους απευθύναμε τις ερωτήσεις μας και παραθέτουμε τις απαντήσεις τους.
Ερωτήσεις

1. Η άνοδος της Ακροδεξιάς, η μεγάλη αποχή, η ανοχή, ανεκτικότητα - παραίτηση του πολίτη από τη διεκδίκηση των δικαιωμάτων του, όλες αυτές οι όψεις της κρίσης εκπροσώπησης, συνιστούν «τερατογενέσεις» της Δημοκρατίας ως αποτέλεσμα της κακοποίησης, της καταστρατήγησης, του «βιασμού» των βασικών αρχών και της ουσίας του δημοκρατικού πολιτεύματος;
2. Ποιες δυναμικές και χαρακτηριστικά του κοινωνικοπολιτικού φάσματος θα μπορούσαν να καλύψουν το μεγάλο κενό εκπροσώπησης ώστε ο πολιτικός διάλογος και η εκλογική διαδικασία να ανακτήσουν την αίγλη που τους αξίζει;
3. Η ιδέα ενός νέου τύπου «κοινωνικού συμβολαίου», που να όριζε ρητά το αυστηρό πλαίσιο για τα κοινωνικά δικαιώματα και την κρατική ευθύνη, με αυστηρές δεσμεύσεις και ρήτρες ασυνέπειας για όσους αναλαμβάνουν και ασκούν εξουσία, θα μπορούσε -και κάτω από ποιες προϋποθέσεις- να βρει εφαρμογή στις μέρες μας;
Γιώργος Σ. Κατρούγκαλος Καθηγητής Δημοσίου Δικαίου ΔΠΘ
Μνημονιακό «παρασύνταγμα»
1 Υποθέτω ότι πηγή έμπνευσης της έρευνάς σας αποτελεί η γνωστή φράση του Γκράμσι, για τις μεταβατικές περιόδους, όπου οι ωδίνες του τοκετού του νέου συμπίπτουν με τερατογενέσεις του ετοιμοθάνατου παλιού. Η κατάσταση στη χώρα μας ανταποκρίνεται στην περιγραφή αυτή. Βεβαίως, τα μνημόνια δεν επιβάλλουν διαφορετικές πολιτικές από τις γνωστές νεοφιλελεύθερες συνταγές της Συναίνεσης της Ουάσιγκτον που κυριαρχούν πλανητικά τις τελευταίες δεκαετίες. Επιχειρήθηκε όμως η επιβολή τους σε συμπυκνωμένο πολιτικό χρόνο και για πρώτη φορά σε ένα κράτος του «πρώτου κόσμου», όχι απλώς εκ των άνω αλλά σε κενό δημοκρατίας και αντιπροσώπευσης. Έτσι, τα διαδοχικά «μνημόνια» και η εκτελεστική τους νομοθεσία διαμόρφωσαν ένα πραγματικό «παρασύνταγμα», στο βαθμό που οι παραβιάσεις του Συντάγματος δεν είναι πια «σημειακές» αλλά υπονομεύουν όχι μόνο τα κοινωνικά, αλλά και τα ατομικά και πολιτικά δικαιώματα και την ίδια την ποιότητα της δημοκρατίας μας. Όλα αυτά αποτελούν εύφορο έδαφος για την άνθηση των λουλουδιών του ακροδεξιού κακού.

2 Πάντα οι μεταβατικές περίοδοι δίπλα στις κρίσεις προσφέρουν ευκαιρίες. Η κατάρρευση της αξιοπιστίας του πολιτικού συστήματος και η πασιφανής αποτυχία του νεοφιλελεύθερου πειράματος έχουν καταστήσει τη χώρα μας τον αδύναμο κρίκο της νεοφιλελεύθερης Ευρώπης. Το πρόβλημα είναι ότι και η κοινωνία φαίνεται εξαντλημένη και έτοιμη να αποδεχθεί τη λογική της ανάθεσης για την επίλυση των προβλημάτων της. Αυτό πρέπει να αλλάξει.
Η σωτηρία είναι επικερδής επιχείρηση μόνο για τον σωτήρα. Η Αριστερά θα πρέπει να διαδραματίσει πρωταγωνιστικό ρόλο, όχι ως φωτισμένη, τάχα, πρωτοπορία, αλλά ως η βασική κινητήρια δύναμη ενός ευρύτατου πολιτικο-κοινωνικού μετώπου.

3 Εξαρτάται πώς θα οριστεί το «κοινωνικό συμβόλαιο». Υποθέτω όχι ως συμφωνία υπεράνω των ταξικών και πολιτικών συγκρούσεων. Εάν έχουμε, πράγματι, μια νέα κοινωνική πλειοψηφία που θα αμφισβητεί έμπρακτα το παλιό, οι επιδιώξεις της θα πρέπει να αποκρυσταλλωθούν και θεσμικά. Η κρίση έχει δημιουργήσει μία κατάσταση κατάρρευσης των θεσμών που απαιτεί κάτι παραπάνω από απλή αναθεώρηση του Συντάγματος, ένα νέο Σύνταγμα. Και αυτό γιατί η χώρα χρειάζεται ένα νέο ξεκίνημα, τόσο σε συμβολικό όσο και σε πραγματικό, θεσμικό επίπεδο. Πέρα από τον αναγκαίο συμβολισμό (να γίνει «restart», να γυρίσει νέα σελίδα στην Iστορία της χώρας), ορισμένες από τις αμεσοδημοκρατικές αλλαγές που προσωπικά θεωρώ απολύτως αναγκαίες για την ενίσχυση του δημοκρατικού χαρακτήρα του πολιτεύματος (όπως, για παράδειγμα, η δυνατότητα ανάκλησης των βουλευτών με πρωτοβουλία του εκλογικού σώματος) μπορεί να θεωρηθεί ότι συγκρούονται με τον αυστηρά αντιπροσωπευτικό χαρακτήρα που έχει λάβει η εφαρμογή της κοινοβουλευτικής Aρχής στην Ελλάδα.
Γιώργος Κοντογιώργης Καθηγητής Πολιτικής Επιστήμης
Ζητούμενο ένα «πολιτικό συμβόλαιο»
1 Η άνοδος των άκρων, η αποχή, η «παραίτηση» του πολίτη, συνιστούν εκδηλώσεις βαθιάς πολιτικής πράξης που δηλώνει αφενός την πολιτική αδυναμία της κοινωνίας και αφετέρου την άρνησή της να αναγνωρίσει τον εαυτό της στον ρόλο της νομιμοποιητικής συνιστώσας, ενός συστήματος που την αγνοεί και τη δυναστεύει. Είναι απολύτως προφανές ότι το παρόν σύστημα αποτελεί παρελθόν, διότι δεν είναι πια ικανό να απαντήσει στις ανάγκες, στους συσχετισμούς του παρόντος. Από εμβρυουλκός της μετάβασης στη μετα-φεουδαλική εποχή, έγινε μοχλός εγκιβωτισμού της κοινωνίας στην ιδιωτεία. Σήμερα δεν υπάρχει κρίση εκπροσώπησης διότι το σύστημα δεν είναι δομημένο με βάση την αντιπροσωπευτική Aρχή. Η κοινωνία είναι θεσμημένη ως ιδιώτης, δεν συγκροτεί συλλογική πολιτική κατηγορία, δεν αναγνωρίζεται ως εντολέας. Το σύστημα ανήκει, εξ ολοκλήρου, στο κράτος, δηλαδή στους κατόχους του. Αυτοί αποφασίζουν, από κοινού με την ομήγυρη των συγκατανευσιφάγων, τι είναι εθνικά ή κοινωνικά συμφέρον, σε πρώτο και τελευταίο βαθμό, ακόμη και αν το σύνολο της κοινωνίας των πολιτών διαφωνεί. Από την απολυταρχία στο κράτος-έθνος επήλθε «μεθάρμοσις δεσποτών», όχι μετάβαση στην αντιπροσώπευση/δημοκρατία. Η ισορροπία που επιτεύχθηκε στη διάρκεια του 20ού αιώνα, που επέτρεψε στον Mαρξισμό να μιλήσει για σχετική αυτονομία του κράτους, οφειλόταν αποκλειστικά στους εξωθεσμικούς/κοινωνικούς συσχετισμούς. Από τη στιγμή που αυτοί ανατράπηκαν, η πολιτική περιήλθε στην αυστηρή ομηρία των «αγορών». Επομένως, είναι καιρός να αποδεχθούμε ότι οι εκδηλώσεις «παραίτησης» της κοινωνίας δεν συνιστούν «τερατογενέσεις της δημοκρατίας», αλλά επιβεβαίωση ότι το παρόν σύστημα δεν είναι ούτε αντιπροσωπευτικό ούτε, πολλώ μάλλον, δημοκρατικό. Η ψήφος συνιστά πράξη απλής νομιμοποίησης του πολιτικού προσωπικού, που αναδεικνύουν οι «μηχανισμοί». Δεν περιέχει ούτε κόκκο αντιπροσωπευτικής αρμοδιότητας: ούτε σε ό,τι αφορά το πολιτικό προσωπικό ούτε στις πολιτικές αποφάσεις.
2 Καμία πολιτική δύναμη δεν μπορεί να αλλάξει τα πράγματα στο πλαίσιο του παρόντος συστήματος. Θα απορροφηθεί, εναρμονιζόμενη στη δυναμική των συσχετισμών ή θα απορριφθεί. Εντούτοις, η ισχύς των αγορών είναι συντριπτική επειδή η πολιτεία είναι έτσι δομημένη, ώστε να λειτουργεί με βάση τους συσχετισμούς και άρα να υπηρετεί τον εκάστοτε ισχυρό. Επειδή, συγκεκριμένα, παίζουν μόνες τους πολιτική, καθώς η κοινωνία ως συλλογικότητα, απουσιάζει ολοκληρωτικά από την πολιτεία. Το ερώτημα που εγείρεται είναι προφανές: Θα συνεχίσουμε να προσεγγίζουμε τις όποιες κοινωνικές (ταξικές ή άλλες) αντιθέσεις ως υπόθεση μεταξύ των κατόχων/ιδιοκτητών του συστήματος και της κοινωνίας των πολιτών (ή της εργασίας), δηλαδή εξωθεσμικά, ή θα προσεγγίσουμε την κοινωνία των πολιτών υπό το πρίσμα του εταίρου (συνιδιοκτήτη) του συστήματος; Η πρώτη, η πρωτο-ανθρωποκεντρική, επιλογή εξάντλησε τα όριά της. Η δεύτερη, η αντιπροσωπευτική και, μάλιστα, η δημοκρατική μετάλλαξη της πολιτείας, προώρισται να μεταβάλει τη βούληση και το συμφέρον της κοινωνίας των πολιτών σε αποφασιστικό συντελεστή της πολιτικής λειτουργίας και, κατ’ επέκταση, σε ρυθμιστή της όποιας κοινωνικής αντίθεσης.
Στο πλαίσιο αυτό, ο πολιτικός διάλογος αντί να είναι υπόθεση κορυφής, μεταξύ των κομμάτων (εν οις και των ομάδων συμφερόντων) και οι εκλογές πράξη νομιμοποίησης της κομματικής νομενκλατούρας, θα γίνει υπόθεση άρρηκτης/θεσμικής διαλεκτικής σχέσης του πολιτικού προσωπικού με την κοινωνία των πολιτών. Η κοινωνία θα επανέλθει στην πολιτική μόνον όταν γίνει θεσμικός συντελεστής της πολιτείας.

3 Ζητούμενο στις ημέρες μας είναι η συγκρότηση ενός «πολιτικού συμβολαίου», που θα εισάγει σωρευτικά, πέραν της ατομικής, την κοινωνική και την πολιτική ελευθερία, που θα μεταβάλει την κοινωνία σε εταίρο της πολιτείας. Να σημάνει το τέλος της πολιτικής κυριαρχίας της άρχουσας τάξης, με την απόδοση σ’ αυτήν της απλής ιδιότητας του εντολοδόχου και την είσοδο της θέσμισης της κοινωνίας ως εντολέα. Δεν αρκούν πια οι «δεσμεύσεις και οι ρήτρες συνέπειας» για όσους ασκούν την πολιτική κυριαρχία. Να αποδεχθούμε ότι η ταύτιση της πολιτείας με το κράτος είναι φαινόμενο μεταβατικό, της πρωτο-ανθρωποκεντρικής/μετα-φεουδαλικής φάσης, που θα εκλείψει με τον χρόνο. Και ο χρόνος αυτός, όπως όλα δείχνουν, πλησιάζει, καθώς η ανατροπή της ισορροπίας μεταξύ κοινωνίας, πολιτείας και αγορών οδηγεί στην πλήρη αναίρεση του κοινωνικού κεκτημένου, την ίδια στιγμή που η ωριμότητα του πολίτη μεταστεγάζεται, από τη μαζική συμπεριφορά, σε εκείνη της πολιτικής ατομικότητας. Το διακύβευμα, εν προκειμένω, δεν είναι (ολιγαρχικός) κοινοβουλευτισμός ή δικτατορία, αλλά η υπέρβασή τους με τη μετάβαση αμέσως στην αντιπροσώπευση και προοπτικά στη δημοκρατία. Καλούμαστε, έτσι, να αναθεωρήσουμε το γνωστικό μας έρμα (τι είναι δημοκρατία, ποια η φύση του παρόντος συστήματος κ.λπ.), να εμπιστευθούμε την κοινωνία και να πάψουμε οι ίδιοι να αντιλαμβανόμαστε την πολιτεία ως υπόθεση των φορέων της κομματοκρατίας και των ομάδων που συνωστίζονται γύρω από το κράτος. Από τη στιγμή αυτή, ο διάλογος για τον τρόπο της θεσμικής ενσωμάτωσης της κοινωνίας των πολιτών στην πολιτεία θα έχει βρει το δρόμο του. Ελπίζω, πριν η κοινωνία αναγκασθεί σε δυναμικές απόγνωσης.    
Κωνσταντίνος Τσουκαλάς Καθηγητής Κοινωνιολογίας
Οι λύσεις πρέπει να είναι υπερεθνικές
1 Σε αυτό που ονομάζουμε σήμερα αντιπροσωπευτική δημοκρατία, η κρίση αντιπροσώπευσης είναι εγγενές στοιχείο, διότι μόνο όταν οι εξουσίες είναι ελευθέρως ανακλητές το πρόβλημα λύνεται με το μαχαίρι. Κάτι τέτοιο, όμως, δεν μπορεί να εφαρμοστεί στις σύγχρονες κοινωνίες, λόγω του μεγέθους τους, αλλά και για λόγους πρακτικούς, διότι δεν μπορούν να λειτουργήσουν χωρίς μια μόνιμη αντιπροσώπευση, η οποία καταλήγει να είναι μη αντιπροσώπευση. Το γεγονός ότι έχει αυξηθεί ο αριθμός εκείνων που αρνούνται να μετάσχουν στα πολιτικά τεκταινόμενα είναι ενδεικτικό της απομείωσης της ιδεατής δημοκρατίας - ότι δηλαδή ο λαός μπορεί ανά πάσα στιγμή να αποφασίζει για το μέλλον του. Η παγκοσμιοποίηση, η υπερεπικρατειοποίηση των οικονομικών δυνάμεων, η δημιουργία μιας οικονομικής τάξης η οποία υπερκαλύπτει, ξεπερνάει και κατά κάποιον τρόπο αντιτίθεται στις επιμέρους πολιτικές επικρατειακές κρυσταλλώσεις, αποτελεί ένα δομικό εμπόδιο προς οποιαδήποτε προσπάθεια ανασύστασης μιας κλασικής δημοκρατικής εκπροσώπησης όπως την ξέραμε μέχρι τα τελευταία χρόνια. Με αυτήν την έννοια, όλα αυτά τα φαινόμενα δεν θα τα έλεγα τερατογένεση, αλλά μετασχηματισμό του τρόπου που λειτουργούν τα δημοκρατικά καθεστώτα μέσα σε ένα τέτοιο παγκόσμιο σύστημα. Ο κόσμος ολόκληρος βρίσκεται σε μία κρίσιμη καμπή και είναι πολύ δύσκολο να σκεφτούμε καθολική ανανέωση των δημοκρατικών διαδικασιών, εάν δεν υπάρξει μια πλήρης μεταλλαγή στο διεθνές υπερεπικρατειακό οικονομικό σύστημα. Η άνοδος της Aκροδεξιάς και η αδιαφορία συνδέονται ασφαλώς με την απομείωση της δυνατότητας του λαού να μετέχει αυτοβούλως στην αυτόνομη εξέλιξη του μέλλοντός του, αλλά είναι ταυτόχρονα συνέπειες και απόρροιες μιας αύξουσας υποταγής της μεγάλης πλειοψηφίας των πολιτών σε εντολές ή κελεύσματα που έχουν την πηγή τους αλλού, σε ανεξέλεγκτα και συχνά αόρατα κέντρα λήψης αποφάσεων, που είναι αδύνατον να επηρεαστούν ευθέως από αυτά που επιθυμούν και αποφασίζουν οι πολίτες.

2 Κατά τη γνώμη μου είναι αδύνατο να σκεφτούμε λύσεις που να μην είναι υπερεθνικές, που να μη συνδυάζουν κινήματα, σκέψεις, πολιτικές τοποθετήσεις οι οποίες ξεπερνούν το στενό εθνικό πλαίσιο. Η γνωστή εξίσωση ανάμεσα στο εθνικό κράτος, στον εθνικό πολιτισμό, στην εθνική κοινωνία και στην εθνική δημοκρατία -ας το πω έτσι- έχει πάψει να λειτουργεί ως αυτόνομη πηγή εξουσίας, αυτόνομη πηγή αποφάσεων ανά πάσα στιγμή και για όλα τα ζητήματα.
Εδώ είναι ακριβώς το πρόβλημα. Από τη μια πλευρά είναι αδύνατον σε εθνικό επίπεδο να οργανώσει κανείς αυτόνομες εστίες αντίστασης, και από την άλλη πλευρά είναι εξίσου δύσκολο -και αυτό είναι το πολύ μεγάλο ιστορικό στοίχημα- να επιτύχει κανείς μόνιμες, συνεχείς, συνεπείς συμμαχίες υπερεθνικές, οι οποίες θα έχουν στόχο ακριβώς την άρση των δυσλειτουργιών. Δεν υπάρχει τρόπος να ξεφύγει κανείς από την παγκόσμια αυτή μέγγενη, πέραν του να επιχειρήσει παγκόσμιες συμμαχίες οι οποίες θα οδηγήσουν στην ευρύτερη αντίσταση.

3 Ένας ολόκληρος νομικός και πολιτικός πολιτισμός τείνει να εξαφανιστεί. Εξακολουθούν βέβαια να ισχύουν, τύποις, ορισμένες ασφαλιστικές δικλείδες και αρχές, όπως των συναλλακτικών ηθών, της καλής πίστης, της απαγόρευσης της αισχροκέρδειας και της τοκογλυφίας, όμως δεν ισχύουν στο πλαίσιο των υπερεπικρατειακών οικονομικών σχέσεων. Και είναι θέμα πρωτίστως πολιτικό, να μην ενδίδει κανείς στα κελεύσματα των νέων οικονομικών ηθών, διότι για να επιζήσει η δημοκρατία χρειάζεται να γίνονται σεβαστές και οι προσυνταγματικές προϋποθέσεις της αστικής δημοκρατίας, οι πανάρχαιες αρχές επί τη βάσει των οποίων λειτουργούσαν οι κοινωνίες. Αυτό το «δεν υπάρχει άλλη λύση», που μας λέει το παγκόσμιο σύστημα, είναι η αρχή του τέλους της δημοκρατίας.
Υπ’ αυτές τις συνθήκες, όποιος περιχαρακώνεται στα εθνικά του σύνορα είναι καταδικασμένος να αποτύχει. Γι’ αυτό ακριβώς πιστεύω ότι μια νέα Αριστερά είναι η προϋπόθεση για να φτιαχτεί αυτό που λέτε «ένα νέο κοινωνικό συμβόλαιο».
Δεν ξέρω αν είναι εφικτό -η Iστορία είναι πάντα πανούργα και πάντα απρόβλεπτη- και μ’ αυτήν ακριβώς την έννοια δεν έχουμε καμία άλλη δυνατότητα από το να μαχόμαστε προς αυτήν την κατεύθυνση και να ελπίζουμε. Διότι εάν δεν μπορούμε και να ελπίζουμε σε μια τέτοια -μέχρι τώρα ανύπαρκτη- παγκόσμια συσπείρωση γύρω από τέτοια δημοκρατικά ιδεώδη, τότε δεν βλέπω με ποιον τρόπο θα μπορούσαμε να αποφύγουμε αυτόν τον βραχνά μιας σκληρής και ανυποχώρητης παγκόσμιας οικονομικής εξουσίας. 
ΑΝΑΡΤΗΣΗ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΔΡΟΜΟΣ ΤΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ

Αλέξης Τσίπρας: Μην τους πιστεύετε

από την εφημερίδα ο δρόμος της σριστεράς

    Ολόκληρο το διάγγελμα του προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ
Ελληνίδες, Έλληνες,
Τούτη την ώρα ένα έγκλημα συντελείται σε βάρος του λαού και της πατρίδας μας. Ένα έγκλημα κοινωνικό, οικονομικό, εθνικό.
Η κυβέρνηση Σαμαρά έχει συμφωνήσει με την τρόικα να χαρίσει τις τράπεζες σε ξένα κερδοσκοπικά funds και εγχώριους ολιγάρχες.
Να διαλύσει πλήρως τις εργασιακές σχέσεις, να απελευθερώσει τις απολύσεις και να παραδώσει δεμένους χειροπόδαρα εκατομμύρια εργαζόμενους σε μια σύγχρονη δουλεία με γενικό μισθό το βασικό των 500 ευρώ.
Να δώσει τη χαριστική βολή στο ήδη βαριά τραυματισμένο ασφαλιστικό σύστημα και να μετατρέψει την κοινωνική ασφάλιση σε φιλανθρωπία.
Να καταστρέψει την εγχώρια κτηνοτροφία και να κηρύξει σε διωγμό παραδοσιακά επαγγέλματα, όπως του φαρμακοποιού, του οδηγού ταξί, του αρτοποιού, του βιβλιοπώλη.
Κι όλα αυτά τα κρύβουν πίσω από ψευδεπίγραφες ιστορίες επιτυχίας, που δεν αποκαλύπτουν παρά τον κυνισμό μιας εξουσίας η οποία καταστρέφει τη χώρα, ψάλλοντας ύμνους στον εαυτό της.
Ελληνίδες και Έλληνες,
Μην τους πιστεύετε. Έχουν ξεπεράσει κάθε όριο στο ψέμα και στην εξαπάτηση. Στόχος τους είναι να εξυπηρετήσουν συγκεκριμένα οικονομικά συμφέροντα, ντόπια και ξένα.
Διαλύουν την κοινωνία, ξεπουλάνε την Ελλάδα κομμάτι-κομμάτι και ταυτόχρονα πανηγυρίζουν με τους ολιγάρχες της διαπλοκής και τους βαρόνους των ΜΜΕ για τη μεγάλη επιτυχία τους.
Σε μια χώρα χτυπημένη από τα μνημόνια και την πολιτική τους, τολμούν να φέρουν, εκτάκτως, στη Βουλή «νομοσχέδιο-σκούπα» που θεσμοθετεί ένα νέο γύρο βαρβαρότητας. Και που αποτελεί το προοίμιο για το νέο Μνημόνιο που σταδιακά θα επιβληθεί μετά τις εκλογές, αν τους αφήσουμε να ολοκληρώσουν το καταστροφικό τους έργο.
Κυβέρνηση-τρόικα-ντόπια και ξένη διαπλοκή συμφώνησαν να ξεκοκαλίσουν ό,τι έχει απομείνει μετά από τρία χρόνια λεηλασίας.
Τελευταία τους λεία οι τράπεζες και τα δεκάδες δισεκατομμύρια που ο ελληνικός λαός έχει πληρώσει για να τις κρατήσει στη ζωή.
Με το νομοσχέδιο αυτό εκχωρούν τον έλεγχο των τραπεζών και μαζί τον έλεγχο της οικονομίας, του συνόλου σχεδόν της ιδιωτικής περιουσίας και τελικώς τον έλεγχο ολόκληρης της χώρας στα χέρια ξένων και εγχώριων κερδοσκόπων.
Θέλουν οι νεκροπομποί της Ελλάδας να γίνουν αφεντικά της.
Θέλουν με το νομοσχέδιό τους να δημιουργήσουν τετελεσμένα στην ελληνική οικονομία και στο τραπεζικό σύστημα πριν την ανάληψη της διακυβέρνησης από τον ΣΥΡΙΖΑ με καθαρή λαϊκή εντολή, τον εθνικό έλεγχο των τραπεζών, δηλαδή της καρδιάς της ελληνικής οικονομίας.
Σπεύδουν σήμερα να χαρίσουν τις τράπεζες, αδιαφορώντας για τη ζημία του Ελληνικού Δημοσίου, αφού τα ήδη επενδεδυμένα δημόσια κεφάλαια θα χάσουν έως και 50% της αξίας τους.
Επιβαρύνουν, έτσι, οριστικά το δημόσιο χρέος της χώρας με τα 50 δισ.της ανακεφαλαιοποίησης των τραπεζών, που επρόκειτο να ανακτηθούν από τις μετοχές του ΤΧΣ, ενώ τώρα θα τα πληρώσει εξ ολοκλήρου ο Έλληνας φορολογούμενος.
Χαρίζουν δισεκατομμύρια την ίδια στιγμή που κλέβουν το ψωμί από το τραπέζι του εργαζόμενου.
Το χειρότερο όλων: Σπεύδουν διά νόμου να αμνηστεύσουν προκαταβολικά όσους συνυπογράψουν αυτό το έγκλημα.
Τους προειδοποιούμε: Οι βαρύτατες ποινικές ευθύνες των εμπλεκομένων δεν αίρονται από την ψήφιση του νόμου με στόχο την συγκάλυψη παράνομων πράξεων από τις οποίες προκύπτει ζημία του Δημοσίου, εκ των προτέρων γνωστή.
Και μόνο η μεθόδευσή τους αυτή, αποδεικνύει ότι το έγκλημά τους είναι προμελετημένο. Έγκλημα που στη νομική ορολογία ονομάζεται κακουργηματική απιστία σε βάρος του Δημοσίου.
Ας έχουν, όμως, όλοι καλά στο μυαλό τους. Αυτές οι μεθοδεύσεις έχουν ημερομηνία λήξης την 25η Μάη. Ο ελληνικός λαός θα δώσει απάντηση στην κάλπη. Τα μέτρα αυτά δεν θα έχουν πολύ χρόνο ζωής. Οι πολιτικές εξελίξεις που θα προκληθούν από το αποτέλεσμα των εκλογών θα είναι ραγδαίες. Το καθεστώς της οικονομικής εξάρτησης θα κλονιστεί από την ετυμηγορία του λαού μας. Το Μνημόνιο θα καταργηθεί οριστικά και αμετάκλητα.
Ο ΣΥΡΙΖΑ, στηριζόμενος στη θέληση και στην ενεργή παρέμβαση της κοινωνίας, θα ξηλώσει μια-μια τις διατάξεις του αίσχους, της εκποίησης, της κοινωνικής διάλυσης.
Ο ΣΥΡΙΖΑ και η κυβέρνηση κοινωνικής σωτηρίας που θα συγκροτήσει θα δώσουν τη μάχη για την απαλλαγή της χώρας από τα δεσμά ξένης και ντόπιας διαπλοκής. Και θα οδηγήσει όλους όσοι συνειδητά ζημίωσαν το Ελληνικό Δημόσιο στην ελληνική Δικαιοσύνη.
Ελληνίδες, Έλληνες,
Η μέρα εκείνη δεν θα αργήσει.
Αρκεί να πιστέψουμε στη δύναμη του λαού μας.
Αρκεί να πιστέψουμε στο δίκιο της πατρίδας μας και στην αξία διεκδίκησής του.
Αρκεί να πιστέψουμε στους ίδιους τους εαυτούς μας.

Ν. Μπογιόπουλος: Περί βουλευτών ... γαϊδουριών και άλων δαιμονίων



Ο Μπογιόπουλος ξεγυμνώνει το βρώμικο πολυνομοσχέδιο (ΒΙΝΤΕΟ)

Ο δημοσιογράφος Νίκος ΜπογιόπουλοςΟ δημοσιογράφος Νίκος Μπογιόπουλος
“ «Την ώρα που μας πάνε στα εργασιακά Νταχάου και έχουν έτοιμους τους ιστορικούς τους, να πουν ότι κάποτε υπήρχε ένας λαός που πήγε από …συνωστισμό, ενθυμούμενος το τραγούδι, προτείνω το εξής. Να μη τους επιτρέψουμε να γράψει η ιστορία η τσούλα ότι ξοφλήσαμε, αλλά ότι ξεσηκωθήκαμε», τόνισε χαρακτηριστικά ο σαρωτικός Νίκος Μπογιόπουλος ”
Τρίτη, 01 Απριλίου 2014 09:42
Σαρωτικός ήταν ο γνωστός δημοσιογράφος, Νίκος Μπογιόπουλος, σε χθεσινή τηλεοπτική εκπομπή, εξηγώντας σε όσους παρευρίσκονταν στο τηλεοπτικό στούντιο, αλλά και σε όσους παρακολουθούσαν από τους δέκτες τους το τι θα επακολουθήσει από την υπερψήφιση του πολυνομοσχεδίου – εκτρώματος της κυβέρνησης Σαμαρά την Κυριακή το βράδυ.

«Οι διατάξεις, οι οποίες ψηφίστηκαν δεν ήταν 853, ήταν 855 αν προστεθούν και οι δύο νομοτεχνικές του Γεωργιάδη, με τις οποίες διέλυσε δύο νοσοκομεία σε τρία λεπτά. Την Κυριακή διέπραξαν ακριβώς αυτό. Ψήφισαν ένα ακόμα Μνημόνιο. Ίσως το πιο τερατώδες, το πιο κανιβαλικό από όλα τα Μνημόνια που έχουν ψηφιστεί μέχρι σήμερα», για να προσθέσει ότι «Αν εφαρμόσουν αυτό που ψήφισαν την Κυριακή, δεν αφήνουν όρθιο τίποτα, από ότι έχει απομείνει να είναι όρθιο. Από μισθούς και εργασιακά δικαιώματα μέχρι ασφαλιστικά Ταμεία και συντάξεις. Καταργήσανε ακόμα και το επίδομα μητρότητας. Έβαλαν και τις μανάδες στο στόχαστρο».

Ο Νίκος Μπογιόπουλος, τόνισε χαρακτηριστικά ότι «Δεν υπάρχει κοινωνική κατηγορία, εκτός από τους τραπεζίτες, που να μην τίθεται στο εκτελεστικό απόσπασμα, έχοντας μετατρέψει όλο τον τόπο σε νεκροταφείο. Στους τραπεζίτες ήταν γαλαντόμοι. Τους έχουν δώσει 250 δισεκ. μέχρι τώρα και μπορούν να ξαναπάρουν τις τράπεζες, που ποτέ δεν τις έχασαν βέβαια, μπιρ παρά. Αυτά λέει το πολυνομοσχέδιο των 800 σελίδων», για να προσθέσει ότι «Και επειδή και Τσολάκογλου έχουμε, ως αναφορές κ. Βαρβιτσιώτη, και νενέκους έχουμε, και ‘σιχαίνομαι τους κομμουνιστέ’ς έχουμε και σεξιστικές λεβεντιές έχουμε, εγώ λέω να κάνουμε ένα μάζεμα. Την εποχή του πατέρα μου χτίζονταν Μακρονήσια και τους έλεγαν τότε ότι αυτά είναι Παρθενώνες. Την εποχή του υιού μου έχει μετατραπεί ένας ολόκληρος τόπος σε κοινωνικό νεκροταφείο, σε θάλαμο αιθαλομίχλης και έρχονται και λένε ότι αυτό είναι σωτηρία».

«Κάποτε έστελναν 2 εκατομμύρια Έλληνες στις στοές του Βελγίου. Σήμερα στέλνουν 2 εκατομμύρια Έλληνες στην ανεργία. Καλώ βέβαια όλους όσους είναι εδώ αυτά να μη τα λάβουν καθόλου υπόψη τους, γιατί αυτά κύριοι είναι λαϊκισμός, όταν μιλάς για τους εργάτες, τον λαό. Βέβαια, σε αυτό το αντιλαϊκιστικό κεφάλαιο, το οποίο έχουν κάνει αφήγημα, έφτασαν στο σημείο να δέρνουν καθαρίστριες, να εξαπατούν ανθρώπους με τα φωτοβολταϊκά και επειδή δεν κάθονται ήσυχοι τους δέρνουν, αλλά αυτά είναι λαϊκισμός», για να προσθέσει ότι «Κάποτε για να έχεις δουλειά σε αυτόν τον τόπο έπρεπε να έχεις είτε χαρτί κοινωνικών φρονημάτων, είτε ρουσφετόχαρτο από τον Μαυρογιαλούρο της περιφέρειας. Τώρα πρέπει να έχεις χαρτί από το οικείο δουλεμπορικό, το οποίο υπενοικιάζει ανθρώπους, όπως προβλέπει αυτό το πολυνομοσχέδιο που ψηφίστηκε. Εγώ ξέρω ότι τα μουλάρια τα νοικιάζουν. Και ξέρω επίσης ότι αυτοί που έχουν την άποψη ότι έρχεται η ανάπτυξη μέσω της ενοικίασης ανθρώπων είναι γαϊδούρια».

Κλείνοντας, ο γνωστός δημοσιογράφος, τόνισε χαρακτηριστικά ότι «Την καμήλα δεν θα την φόρτωναν αν δεν έσκυβε. Αλλάζουν τα πράγματα. Πως θα αλλάξουν; Θα αλλάξουν, αν στη χώρα των 4 εκατομμυρίων που λένε ότι είναι δυνάμενοι να εργαστούν, δεν έχουμε ενάμιση εκατομμύριο ανέργους. Οι 9 στους δέκα μάλιστα δεν έχουν καν δικαίωμα επιδόματος ανεργίας. Τι κάνουμε λοιπόν; Μας έχουν βουτήξει 70 δισεκατομμύρια ευρώ , κατ’ ομολογία του Στουρνάρα, ο οποίος ειρήσθω εν παρόδω, θα έπρεπε να του γίνει πρόταση δυσπιστίας γιατί τον Μάιο του 2010, όταν ήταν επικεφαλής του ΙΟΒΕ, με αυτούς που συνεργάζεται ο ΟΟΣΑ, έλεγε ότι βλέπει φως στο βάθος του τούνελ. Φτάσαμε στο 2014 και είμαστε ακόμα στο τούνελ. Βούτηξαν λοιπόν 70 δισεκ. από τον ελληνικό λαό αυτά τα χρόνια για να του δώσουν τώρα 425 εκατομμύρια ευρώ».

«Καταλήγω. Τι κάνουμε; Γιατί το αισθάνομαι και ως δημοσιογράφος και ως πολίτης και ως πατέρας. Την ώρα που μας πάνε στα εργασιακά Νταχάου και έχουν έτοιμους τους ιστορικούς τους, να πουν ότι κάποτε υπήρχε ένας λαός που πήγε από …συνωστισμό, ενθυμούμενος το τραγούδι, προτείνω το εξής. Να μη τους επιτρέψουμε να γράψει η ιστορία η τσούλα ότι ξοφλήσαμε, αλλά ότι ξεσηκωθήκαμε».


ΧΡΕΟΣ ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΑΝΙΣΟΤΗΤΑ ΚΑΙ ΥΠΟΔΟΥΛΩΣΗ

ανάρτηση από iskra

Εκτύπωση

Του ΣΠΥΡΟΥ ΜΑΡΚΕΤΟΥ*
Kάθε παιδί που γεννιέται σήμερα στην Ελλάδα χρωστά στους δανειστές δεκάδες χιλιάδες ευρώ, καθώς και όλες κι όλοι εμείς οι υπόλοιποι. Πώς είναι δυνατό να δεχόμαστε τούτη τη σύγχρονη δουλεία, και τι σημαίνει; Πώς φτιάχτηκε το χρέος; Γιατί; Μπορεί να πληρωθεί; Αλλά ακόμη και αν θα μπορούσε, που φυσικά δεν μπορεί, πρέπει αλήθεια να πληρωθεί; Γιατί; Νομιμοποιείται κάτι τέτοιο; Είναι σωστό και αξιοπρεπές; Δεν είναι αφηρημένα ερωτήματα όλα αυτά, αλλά από τις απαντήσεις που τούς δίνουμε συλλογικά φτιάχνονται οι ίδιες οι ζωές μας.
Το χρέος προς τους χρηματοπιστωτικούς οργανισμούς συμπυκνώνει και αναπαράγει σχέσεις εξουσίας κι εκμετάλλευσης στο πλαίσιο του καπιταλιστικού συστήματος. Διόλου δεν μοιάζει με το ιδιωτικό χρέος μεταξύ, ας πούμε, δυο γειτόνων. Είναι πολύ πιο κοντά στο φόρο υποτελείας που πληρώνει εσαεί ο αδύναμος στον δυνατό, παρά στο εικοσάρικο που επιστρέφεις στη φίλη σου, από την οποία το είχες δανειστεί. Σχέση εκ κατασκευής ανισότιμη και άδικη, παγιώνει την κοινωνική πόλωση και ακυρώνει κάθε έννοια δημοκρατίας. Ο κόσμος πρέπει να δει τούτη τη ριζική διαφορά, κι εδώ χρειάζεται τους διανοούμενους και τις ηγεσίες της αριστεράς. Που επίσης πρέπει να εξηγήσουν ότι το σημερινό χρέος της Ελλάδας και όλων των υπόλοιπων είναι τόσο τερατωδώς ανυπόστατο ώστε το μεγαλύτερο μέρος του αναπόφευκτα θα διαγραφεί. Υπάρχουν ωστόσο στελέχη της αριστεράς που αποφάσισαν ότι το χρέος θα πληρωθεί κατά 95%, καθώς και οικονομολόγοι σύμβουλοι μνημονιακών πρωθυπουργών, αλλά μολοντούτο αρεστοί στην ηγεσία του Σύριζα, που αγωνίζονται να κλείσουν τη συζήτηση για τον λογιστικό έλεγχο του χρέους. Σύντομα οι εξελίξεις θα τούς γελοιοποιήσουν ξανά.
Όλα τα παραδείγματα δείχνουν ότι ο λαός απονομιμοποιεί το χρέος όταν συνειδητοποιεί τη φύση και τη λειτουργία του.Ο Ντέηβιντ Γκραίμπερ, το βιβλίο του οποίου Χρέος. Τα πρώτα πέντε χιλιάδες χρόνια κυκλοφορεί επιτέλους στα ελληνικά, παρατηρεί ότι το χρέος αρχικά δημιουργεί στον κόσμο αισθήματα απομόνωσης, ντροπής και ταπείνωσης, αλλά αν κοιτάξουμε την ιστορία οι περισσότερες επαναστάσεις κι εξεγέρσεις έγιναν ακριβώς με επίκεντρο το χρέος. Δυστυχώς οι ηγεσίες της αριστεράς απωθούν αυτή την απλή πραγματικότητα, και αφήνουν την άκρα δεξιά να συσπειρώνει την οργή εκφράζοντας έναν δήθεν αντισυστημικό λόγο.

Η διαχείριση του χρέους δεν είναι ζήτημα επιστημονικής γνώσης που αφορά κάποιους ειδικούς, αλλά πολιτικής σύγκρουσης. Η Τρόικα σήμερα χρησιμοποιεί το χρέος της ευρωπαϊκής περιφέρειας όπως το ΔΝΤ και η Παγκόσμια Τράπεζα χειρίζονται το χρέος των αδύναμων χωρών του Νότου από το 1980, επιδιώκοντας να καταβαραθρώσει το βιοτικό επίπεδο των εργαζόμενων, να καταστρέψει τις κατακτήσεις τους και ν' αρπάξει πόρους για λογαριασμό των ισχυρότερων καπιταλιστών. Με δυο λόγια για να προωθήσει αυτό που στη δική τους γλώσσα ονομάζεται δομική προσαρμογή, ενώ στη γλώσσα του μαρξισμού το λέμε πρωταρχική ή απαλλοτριωτική συσσώρευση. Ο πλούτος που αποσπούν από εμάς συγκεντρώνεται στον πυρήνα του συστήματος, και τούτη η διαδικασία θα ανατροφοδοτείται ώσπου να τήν σταματήσουμε.
Όταν αντίθετα το καπιταλιστικό σύστημα βρισκόταν σε φάση επέκτασης, και πολιτική προτεραιότητα είχε την ανάσχεση των σοβιετικών, διαχειριζόταν το χρέος με όρους εντελώς διαφορετικούς. Έτσι, για παράδειγμα, με πολιτική απόφαση διέγραψε το 1953, στη Συνδιάσκεψη του Λονδίνου, το μισό όλου του γερμανικού χρέους. Πραγματικά όλου, ακόμη και των νοικοκυριών, προς όλους τους πιστωτές, ιδιώτες ή κράτη, ακόμη και προς φτωχές χώρες όπως ήταν η Αίγυπτος και το Πακιστάν. Η ίδια η Γερμανία ήταν τότε αδύναμη και γονατισμένη, αλλά για τους πολιτικούς εκπροσώπους των καπιταλιστών προείχε να ξαναρχίσει να λειτουργεί το σύστημά τους. Θυσίασαν λοιπόν ένα μέρος των συμφερόντων της τάξης τους.
Δεν είχε αυτό να κάνει με δικαιοσύνη, αφού αντίθετα τα κατεστραμμένα θύματα των Ναζί, μεταξύ τους βέβαια και η Ελλάδα, συνέχισαν να πληρώνουν κανονικά τις δόσεις τους, και τις πληρώνουν μέχρι σήμερα. Πάντως το γερμανικό χρέος διαγράφηκε, δίνοντας άλλο ένα ισχυρό επιχείρημα για τη διαγραφή σήμερα του ελληνικού. Κι έτσι ξαναπήρε μπρος η οικονομία και φτιάχτηκε το 'γερμανικό θαύμα', όχι επειδή οι γερμανοί δούλεψαν σκληρότερα απ' οποιονδήποτε άλλο, αλλά επειδή κράτησαν οι ίδιοι τα κεφάλαια που χρωστούσαν στις χώρες που κατέστρεψαν, αποσπώντας τους μάλιστα και τα πολύτιμα εργατικά χέρια των μεταναστών. Η μεταπολεμική ανάπτυξη της Γερμανίας δεν ήταν οικονομική νομοτέλεια, αλλά πολιτική επιλογή. Όπως πολιτική επιλογή είναι και η σημερινή καταστροφή της ευρωπαϊκής περιφέρειας.
Η Συνδιάσκεψη του Λονδίνου ήταν μέρος της προσπάθειας ν' αναδιοργανωθεί σε σταθερές βάσεις το καπιταλιστικό σύστημα μετά τους παγκόσμιους πολέμους, και είναι μάταιο να ελπίζουμε, όπως κάνει μερίδα της αριστεράς, ότι αύριο μια νέα τέτοια διάσκεψη θα ελαφρύνει τα βάρη της ευρωπαϊκής περιφέρειας. Απαραίτητη πολιτική προϋπόθεση για κάτι τέτοιο είναι μια συστημική κρίση οξύτερη εκείνης που τράνταξε τον καπιταλισμό στα τέλη του 2008, η οποία ίσως δημιουργήσει την αναγκαία πολιτική βούληση και κατάλληλους συσχετισμούς δυνάμεων. Αλλά και πάλι δεν θα μας ελευθερώσει από το χρέος, απλώς θα το ελαφρύνει ώστε να κάνει βιώσιμη την καπιταλιστική κυριαρχία. Μόνη πραγματική λύση είναι η μονομερής και πλήρης διαγραφή του χρέους από μια κυβέρνηση που δεν της αφήνει άλλη επιλογή ένας κινητοποιημένος λαός. Και τούτο όχι από καμιά αντιδιεθνιστική εγωπάθεια, αλλά απλώς επειδή το δημόσιο χρέος βαρύνει κάθε εθνικό κράτος χωριστά, κι επίσης θεμελιώδης πολιτική μονάδα παραμένει ως σήμερα το εθνικό κράτος.
Όποτε θίγονται ουσιαστικά πολιτικά ζητήματα κάποιοι αρχίζουν να μιλούν για "αριστερόμετρα". Ωστόσο αν πιστεύεις ότι υπάρχει αριστερά και δεξιά, θα πρέπει να έχεις και κριτήρια ώστε να ξεχωρίζεις τι είναι αριστερό και τι δεξιό. Ο φιλελεύθερος πολιτικός φιλόσοφος Νορμπέρτο Μπόμπιο -δύσκολα θα χαρακτηριζόταν εξτρεμιστής- μάς έδωσε ένα εύχρηστο τέτοιο αριστερόμετρο. Υποστήριξε σε αδρές γραμμές ότι αριστερή είναι η πολιτική που συντελεί στην ισότητα και την απελευθέρωση, ενώ δεξιά η πολιτική που τίς αποκρούει. Ακόμη και με τούτους τούς όρους, που δίνουν έναν μάλλον χαλαρό ορισμό της αριστεράς, από τον καιρό της Γαλλικής Επανάστασης ως σήμερα δεν μπορείς να δέχεσαι το δημόσιο χρέος και συνάμα να είσαι αριστερός. Ανισότητα και υποδούλωση, να τι σημαίνει χρέος. Μόνο διαγράφοντάς το μπαίνουμε στην τροχιά της ισότητας και της ελευθερίας.
Η μόνη αριστερή θέση στο ζήτημα του χρέους σήμερα είναι "Δεν χρωστάμε, δεν πουλάμε, δεν πληρώνουμε, παίρνουμε πίσω όλα όσα μας άρπαξαν". Ο,τιδήποτε άλλο είναι εκ του πονηρού κι ετοιμάζει μια συστημική κωλοτούμπα του Σύριζα, ανάλογη με την προηγούμενη της Δημάρ, αλλά ακόμη πιο καταστροφική για τη χώρα. Γιατί σπέρνοντας την απόγνωση θ' ανοίξει το δρόμο για να γίνει και ο Σύριζα κόμμα μιας χρήσης, όπως έγιναν στο πλαίσιο της μνημονιακής δικτατορίας η Δημάρ, το Πασόκ και η Νέα Δημοκρατία, που καταστράφηκαν μολονότι είχαν γερές ρίζες στην κοινωνία. Και θ' ακολουθήσει ένα χρυσαυγίτικου τύπου καθεστώς, που θα μας ρίξει στην άβυσσο -το παράδειγμα της Ουκρανίας δείχνει πόσο αδίστακτα προωθούν οι καπιταλιστές τα συμφέροντά τους. Όσοι λένε πως το χρέος πρέπει να πληρωθεί δεν είναι παρά εγκάθετοι των τραπεζιτών και ανοίγουν δρόμο στις συμμορίες των ναζί. Αν τυχόν ο λαός τούς αφήσει να ορίσουν την οικονομική πολιτική αύριο, θα δείξει οικτρή έλλειψη πολιτικής αρετής που θα πληρωθεί πανάκριβα μεθαύριο. Aν ωστόσο αποφασίσουμε να ζήσουμε και να μην πληρώσουμε, μπορούμε να το επιβάλουμε, όπως έκαναν αργεντίνοι και ισλανδοί. Η νίκη μας θ' αλλάξει, όπως και η δική τους, τους όρους του παιχνιδιού σ' ολόκληρο το καπιταλιστικό σύστημα. Αλλά πρώτα πρέπει να τολμήσουμε.
*Δημοσιεύτηκε στο unfollow τεύχος 27

Η ΕΛΛΑΔΑ ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΔΙΑΜΟΡΦΩΣΕΙ ΠΑΡΑΓΩΓΙΚΗ ΒΑΣΗ ΜΕΣΑ ΣΤΗΝ ΕΥΡΩΖΩΝΗ! ΔΙΑΧΕΙΡΙΣΤΗΣ

ανάρτηση από iskra

Εκτύπωση

Η ΑΡΓΕΝΤΙΝΗ ΣΩΣΤΑ ΕΚΑΝΕ ΣΤΑΣΗ ΠΛΗΡΩΜΩΝ ΣΤΟ ΧΡΕΟΣ
ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΤΟΥ ΑΡΓΕΝΤΙΝΟΥ ΚΑΘΗΓΗΤΗ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑΣ ΑΛΑΝ ΣΙΜΠΙΛΣ
Ο πρόεδρος του Τμήματος Οικονομικής Επιστήμης του Πανεπιστημίου General Sarmiento του Μπουένος Αϊρες, Άλαν Σίμπιλς, διαλύει τους μύθους γύρω από την Αργεντινή, αλλά και τους ισχυρισμούς ότι η Ελλάδα χωρίς λιτότητα θα καταλήξει σαν τηλατινοαμερικανική χώρα. Ο Αλαν Σίμπιλς, που βρέθηκε στην Ελλάδα καλεσμένος του ελληνικού παραρτήματος του Ιδρύματος Ρόζα Λούξεμπουργκ, κάνει λόγο για προπαγάνδα και παραπληροφόρηση από τους νεοφιλελεύθερους, υπογραμμίζει ότι η χρεοκοπία ήταν μια ορθήαναγκαία αλλά όχι ικανή συνθήκη για την ανάκαμψη της χώρας και τονίζει ότι η Αριστεράπρέπει να κρατά ανοιχτά όλα τα ενδεχόμενα, ακόμα και αυτό της αναγκαίας εξόδου από την ευρωζώνη.

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΣΤΟ ΝΙΚΟ ΣΒΕΡΚΟ ΚΑΙ ΤΗΝ «ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΤΩΝ ΣΥΝΤΑΚΤΩΝ» (1/4)
Ερ.: Νεοφιλελεύθεροι και συντηρητικοί πολιτικοί στην Ελλάδα υποστηρίζουν ότι πρέπει να λάβουμε μέτρα λιτότητας, γιατί αλλιώς «θα καταλήξουμε όπως η Αργεντινή, με εκτεταμένες ταραχές και αστάθεια». Αλήθεια ή προπαγάνδα;
Απ.: Είναι καθαρή προπαγάνδα ή, ακόμα χειρότερα, καθαρή παραπληροφόρηση, για δύο λόγους. Αφενός, αν κοιτάξετε τους μακροοικονομικούς και κοινωνικούς δείκτες της Ελλάδας, θα δείτε ότι η χώρα σας είναι ήδη σαν την Αργεντινή στο απόγειο της κρίσης. Οπως και στην Αργεντινή, πρόκειται για το ακριβές αποτέλεσμα των νεοφιλελεύθερων πολιτικών. Αφετέρου, πρέπει να γνωρίζουμε ότι η εμβάθυνση των πολιτικών λιτότητας θα επιφέρει πιο βαθιά ύφεση και κοινωνική καταστροφή. Οποιοσδήποτε πρωτοετής φοιτητής Οικονομικών θα έπρεπε να γνωρίζει ότι δεν πρέπει να περικόπτεις τις δημόσιες επενδύσεις, αλλά αντιθέτως να τις αυξάνεις. Αυτό το δίδαξε ο Κέινς, που δεν ήταν ριζοσπάστης οικονομολόγος. Το ΔΝΤ στην Αργεντινή και τώρα η τρόικα στην Ευρώπη επενδύουν σε μια οικονομική πολιτική η οποία είναι καταστροφική και γι’ αυτό παράγουν καταστροφική κοινωνική πολιτική.
Ερ.: Η Αργεντινή, σχεδόν 10 χρόνια πριν, επέλεξε τη χρεοκοπία (default) για το μεγαλύτερο μέρος του δημοσίου χρέους της. Σήμερα θεωρείτε ότι ήταν μια σωστή και βιώσιμη επιλογή για την Αργεντινή;
Απ.: Δεν ήταν μόνο μια σωστή επιλογή αλλά και μια αναγκαιότητα. Αν δεν προχωρούσαμε μ’ αυτόν τον τρόπο, τότε θα ήμασταν υποχρεωμένοι να συνεχίσουμε «αγκαλιά» με το ΔΝΤ και τις διεθνείς αγορές. Δηλαδή με μεγαλύτερη λιτότητα, βαθύτερη ύφεση, αύξηση της ανεργίας, της φτώχειας και της πείνας. Με τη χρεοκοπία η Αργεντινή μπόρεσε να κάνει μια καινούργια αρχή. Αλλά ένα «κλειδί» για την ανάκαμψη της οικονομίας μας ήταν το ότι εγκαταλείψαμε τη νομισματική εξάρτησή μας από το δολάριο. Επανακτήσαμε τη νομισματική κυριαρχία μας και τη δυνατότητα να εφαρμόσουμε ανεξάρτητη νομισματική και δημοσιονομική πολιτική. Αν δεν κάναμε αυτές τις επιλογές, τότε η Αργεντινή δεν θα γνώριζε οκτώ χρόνια πρωτοφανούς ανάπτυξης.
Ερ.: Ωστόσο, οικονομολόγοι υποστηρίζουν ότι η Αργεντινή θα αντιμετωπίσει έναν νέο «εφιάλτη» το 2015…
Απ.: Η Αργεντινή αντιμετωπίζει μακροοικονομική αστάθεια από το 2009-2010. Παράγωγα αυτής της αστάθειας είναι ένας μέτριος πληθωρισμός, της τάξης του 25%, η φυγή κεφαλαίων, ηπιότεροι ρυθμοί ανάπτυξης και κοινωνική δυσαρέσκεια λόγω της μείωσης της αγοραστικής δύναμης των πολιτών. Ωστόσο, ουδείς μπορεί να πει με βεβαιότητα ότι θα αντιμετωπίσουμε μια κατάρρευση, κρίνοντας μόνο από τα σημερινά προβλήματα.
Η αντίδραση της κυβέρνησης ήταν ανεπαρκής και απογοητευτική. Αρχικά παρήγαγαν ψεύτικα στατιστικά στοιχεία για να δείξουν ότι ο πληθωρισμός είναι χαμηλότερος, μετά προσπάθησαν να ελέγξουν τις τιμές, μέτρο που έχει περιορισμένη χρονική αποτελεσματικότητα, και τώρα εφαρμόζουν μια εκτεταμένη νεοφιλελεύθερη οικονομική πολιτική: υψηλά επιτόκια, νομισματικοί περιορισμοί, συμπίεση μισθών και περικοπή δημοσίων επενδύσεων.
Το κεντρικό ερώτημα είναι «γιατί έχουμε αυτά τα προβλήματα». Ας είμαστε καθαροί: Δεν υπάρχει καμία σχέση με τη χρεοκοπία που κηρύξαμε και την ανάκτηση της νομισματικής κυριαρχίας. Αλλά είναι ενδιαφέρον ότι ούτε οι νεοφιλελεύθεροι στην Αργεντινή συνδέουν αυτούς τους παράγοντες.
Ερ.: Πού οφείλονται, λοιπόν, τα σημερινά προβλήματα;
Απ.: Το κεντρικό ζήτημα είναι ότι μεταξύ του 1976 και του 2001 η Αργεντινή έζησε μια βαθιά οικονομική και κοινωνική δομική μετάλλαξη, που βασίστηκε στις νεοφιλελεύθερες πολιτικές-ιδεολογία: αποβιομηχάνιση, εξάρτηση από τις πρωτογενείς εξαγωγές, δραματική οικονομική συγκέντρωση, αύξηση της ιδιοκτησίας κομβικών παραγωγικών τομέων από ξένες επιχειρήσεις, άλωση των τραπεζών και των αγορών από τα χρηματιστικά κεφάλαια, ιδιωτικοποίηση του κοινωνικού κράτους και της ενέργειας, υψηλή δομική ανεργία και κοινωνικοί αποκλεισμοί.
Για να αναστρέψουμε αυτή τη νεοφιλελεύθερη μετάλλαξη απαιτούνται μελετημένες κρατικές ενέργειες και πολιτικές. Δεν αρκεί η μαχητική ρητορική. Δυστυχώς οι Κίρχνερ απέτυχαν να φέρουν αυτή την αποστολή εις πέρας.
Τελικά, με αυτή την ατολμία, το συγκεντρωμένο ξένο κεφάλαιο συνεχίζει να κυριαρχεί στο οικονομικό και πολιτικό πεδίο της Αργεντινής. Με άλλα λόγια, η χρεοκοπία και η νομισματική κυριαρχία ήταν αναγκαίες αλλά όχι ικανές συνθήκες για την ακύρωση του νεοφιλελευθερισμού. Πολλά πρέπει να γίνουν ακόμα στην Αργεντινή.
Ερ.: Πόσο εύκολο είναι τελικά μια χώρα να ελιχθεί στο σημερινό παγκοσμιοποιημένο οικονομικό σύστημα;
Απ.: Δεν είναι και τόσο δύσκολο. Το γεγονός ότι μια περιφερειακή οικονομία σαν την Αργεντινή κατάφερε να ελιχθεί, σημαίνει ότι κάθε χώρα μπορεί να κάνει το ίδιο. Η Αργεντινή αποφάσισε μονομερώς να παύσει την πληρωμή του χρέους της, και όχι μόνο δεν ήρθε το τέλος του κόσμου, αλλά ξεκίνησε μια αξιοσημείωτη διαδικασία ανάκαμψης. Αφού το έκανε η Αργεντινή, κάθε χώρα μπορεί να το κάνει!
Ερ.: Ενα διακριτό ρεύμα στην ελληνική Αριστερά προτείνει την έξοδο της Ελλάδας από την ευρωζώνη. Τι γνώμη έχετε επ’ αυτού;
Απ.: Η ελληνική περίπτωση είναι πολύ σύνθετη και με κάποιον τρόπο διαφορετική από της Αργεντινής, λόγω της συμμετοχής σας στο ευρώ. Ωστόσο, η ανάκτηση της νομισματικής κυριαρχίας ήταν πολύ σημαντική για εμάς.
Είναι δύσκολο να πεις πως η συνεχιζόμενη συμμετοχή της Ελλάδας στην ευρωζώνη θα επιτρέψει την ανάκαμψή της, ιδιαίτερα με τους σημερινούς νομισματικούς κανόνες και την κυριαρχία της τρόικας. Ωστόσο, καταλαβαίνω ότι πολιτικά είναι ένα πολύ μπερδεμένο ζήτημα. Δεν είναι δυνατόν να κάνει κανείς πολιτική καμπάνια και να κερδίσει τις εκλογές βασιζόμενος στην έξοδο από την ευρωζώνη. Είναι λοιπόν καλύτερο η Αριστερά να έχει ανοιχτές όλες τις επιλογές, γνωρίζοντας ότι τελικά η έξοδος από την ευρωζώνη μπορεί να επιβληθεί ή να την επιλέξει η ίδια η Ελλάδα.
Ερ.: Οικονομολόγοι υποστηρίζουν ότι η Ελλάδα δεν μπορεί να ακολουθήσει τον ίδιο δρόμο με την Αργεντινή, γιατί η χώρα μας έχει μικρή παραγωγική βάση…
Απ.: Η παραγωγική βάση της Αργεντινής καταστράφηκε μετά από 25 χρόνια νεοφιλελευθερισμού, οπότε δεν μπορούμε να πούμε ότι αυτό είναι το σημαντικότερο διακριτικό στοιχείο της χώρας μου. Οι εξαγωγές της Αργεντινής βασίζονται ακόμα στη γεωργία και τις διεθνείς εμπορικές τιμές.
Ωστόσο η νομισματική κυριαρχία και η δυνατότητα για υποτίμηση του νομίσματος έδωσαν ώθηση σε συγκεκριμένους βιομηχανικούς τομείς. Αρα, θετική επίδραση στην παραγωγή είχε η συναλλαγματική πολιτική και όχι η προϋπάρχουσα παραγωγική βάση.
Υπάρχει όμως ακόμα ένα θέμα: Αν η Ελλάδα δεν έχει παραγωγική βάση, τότε πρέπει επειγόντως να την οικοδομήσει ή να την ανοικοδομήσει. Το πρόβλημα είναι ότι αυτό δεν θα συμβεί ποτέ όσο η Ελλάδα είναι στην ευρωζώνη… Είναι μια αναγκαιότητα, σωστά;
Ερ.: Στη χώρα σας απλώθηκε τη δεκαετία του 2000 ένα μεγάλο δίκτυο εναλλακτικών δομών. Μπορεί μια «προβληματική» οικονομία να βασιστεί σε τέτοια εγχειρήματα για να υπερβεί την κρίση;
Απ.: Στην Αργεντινή η αλληλέγγυα οικονομία και τα συνεταιριστικά εγχειρήματα ήταν σημαντικότατα, αλλά όχι το κέντρο της ανάκαμψης. Οι δημόσιες επενδύσεις και οι κρατικές πολιτικές ήταν που οδήγησαν την Αργεντινή στην έξοδο από την κρίση.
Ωστόσο, αυτοί οι θεσμοί αλληλέγγυας και συνεταιριστικής οικονομίας πρόσφεραν ένα κοινωνικό δίχτυ προστασίας και μας έδειξαν ότι μπορούμε να χτίσουμε μια οικονομία βασισμένη στις αρχές της αλληλεγγύης, της συνεργασίας και της συμμετοχής. Οχι μόνο στην απληστία. Γι’ αυτό και η κρατική πολιτική πρέπει να στηρίζει αυτές τις πρωτοβουλίες και να τις βοηθά να εξαπλωθούν, ώστε να χτίσουμε μια καλύτερη χώρα και έναν καλύτερο κόσμο.

Η ομιλία του Αλ. Τσίπρα στη Σύρο

«Δεν βρισκόμαστε σε κατάσταση ομαλότητας, που επιτρέπει στην κοινωνία να εκφράζεται δημοκρατικά και να δίνει το παρών στις αποφάσεις που την αφορούν. Βρισκόμαστε όπως απέδειξαν και όσα έγιναν στη Βουλή πριν λίγα εικοσιτετράωρα σε μια κατάσταση "μνημονιακής ανωμαλίας"», ανέφερε από την Ερμούπολη της Σύρου και την ανοιχτή συγκέντρωση ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ, Αλέξης Τσίπρας, θέτοντας παράλληλα προς τους πολίτες το δίλημμα «ή υποταγή ή αντίσταση».

«Είδατε τι έγινε προχτές στη Βουλή. Ένα νομοσχέδιο 800 σελίδων, που χαρίζει τις τράπεζες στους ολιγάρχες, δίνει τη χαριστική βολή στο ασφαλιστικό σύστημα, παγιώνει τον πετσοκομμένο κατώτερο μισθό ως μόνο μισθό στον ιδιωτικό τομέα, διαλύει ότι απέμεινε από το εργασιακό καθεστώς προστασίας των εργαζομένων, το έφεραν στη Βουλή σε τρία άρθρα» είπε ο Αλέξης Τσίπρας και πρόσθεστε ότι οι βουλευτές καλούνται να ψηφίσουν διατάξεις που αφορούν στη ζωή χιλιάδων και χιλιάδων ανθρώπων, χωρίς καν να τις διαβάσουν. «Και όλα αυτά γιατί έπρεπε, είπαν, να προλάβουμε τις ημερομηνίες και να πάρουμε τη δόση. Ψέματα είπαν βέβαια και πάλι. Η δόση δεν κρινόταν στις τρεις μέρες της συζήτησης στη Βουλή.
Άλλωστε αμέσως μετά φανερώθηκε ότι τέλος Απριλίου και μέχρι τέλη Ιουνίου θα δοθεί η περιβόητη δόση. Είπαν για άλλη μια φορά ψέματα. Εκβίασαν εν γνώσει τους ψευδώς τους ίδιους τους τους βουλευτές. Και μετέτρεψαν την κοινοβουλευτική διαδικασία, σε "διαδικασία της δόσης". Ψεκάστε, σκουπίστε, τελειώσατε».

Ο Αλ. Τσίπρας πρόσθεσε ότι ο ΣΥΡΙΖΑ άσκησε το συνταγματικό και σύμφωνο με τον κανονισμό της Βουλής δικαίωμά του ώστε η κυβέρνηση να δώσει λόγο για την πολιτική της, με τον πρόεδρο του σώματος, αντί να προστατεύσει το κύρος της Βουλής και την αξιοπρέπεια των βουλευτών, να συμπεριφέται ως λοχίας που εφαρμόζει τις εντολές των ανωτέρων του.

Ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ στράφηκε κατά του Ευάγγελου Βενιζέλου ο οποίος, όπως είπε αναδείχτηκε χωρίς αμφιβολία πρωταθλητής όχι μόνο της στρεψοδικίας, της μετατροπής του συντάγματος σε κουρελόχαρτο. «Ο άνθρωπος που μίλησε πριν λίγο καιρό αναφερόμενος στον ΣΥΡΙΖΑ για εκτσογλανισμό της πολιτικής ζωής, αποδείχτηκε ότι εκπροσωπεί το τελευταίο στάδιο του εκφυλισμού του μνημονιακού πολιτικού συστήματος: που δεν είναι άλλο από τον απόλυτο εκχυδαϊσμό της πολιτικής ζωής. Την καθύβριση ανθρώπων, τον ευτελισμό θέσεων, τη συκοφάντηση προθέσεων» σημείωσε ο Αλ.Τσίπρας.

Παράλληλα σημείωσε ότι «μπροστά μας είναι η πιο κρίσιμη ίσως εκλογική αναμέτρηση μετά τη μεταπολίτευση. Μπροστά μας είναι η μητέρα των μαχών. Μια αναμέτρηση στην οποία θα κριθεί το σήμερα και το αύριο της χώρας. Τρεις κάλπες, αλλά ένα δίλημμα: Θα συνεχίσουμε το σημερινό δρόμο, που έχει γίνει πια φανερό σε όλους ότι είναι ο δρόμος της ανθρωπιστικής κρίσης, της τραγωδίας για εκατομμύρια Έλληνες, της ανεργίας, της φτώχειας, και της απόγνωσης; Ή θα ορθώσουμε το ανάστημά μας για μια άλλη πολιτική και μια άλλη Ελλάδα;».

«Στις 25 ψηφίζουμε. Στις 26 το πολιτικό σκηνικό αλλάζει. Τίποτε δεν θα είναι όπως πριν. Το εκλογικό αποτέλεσμα θα είναι το τέλος τους και συνάμα η αρχή για μιας νέα Ελλάδα. Καμία ανοχή. Όχι άλλη υπομονή. Ψηφίζουμε για να φύγουν Ψηφίζουμε και φεύγουν Ψηφίζουν κι έρχεται στο προσκήνιο ο λαός για να χτίσει μαζί με το ΣΥΡΙΖΑ το αύριο», κατέληξε ο Αλέξης Τσίπρας.
Ολόκληρη η ομιλία του Αλέξη Τσίπρα:

«Συριανές και Συριανοί
Πολλοί σας ζηλεύουν γιατί ζείτε σε μια από τις πιο όμορφες γωνιές της Ελλάδας.
Γιατί σας συντροφεύει η ανάσα του Αιγαίου.
Ομολογώ ότι κι εγώ ο βουνίσιος κάτοικος της πρωτεύουσας, σας ζηλεύω λίγο.
Πολλοί όμως επίσης δεν ξέρουν ότι ακόμα κι εδώ στις Κυκλάδες υπάρχουν πράγματα που δεν είναι καθόλου αξιοζήλευτα.
Υπάρχουν άλυτα και χρόνια προβλήματα που κοστίζουν όχι μόνο στο είδος της ανάπτυξης, στο είδος των ευκαιριών που έχουν τα νέα παιδιά, αλλά κάποτε και σε ανθρώπινες ζωές.
Γιατί η νησιωτικότητα παραμένει νεκρό γράμμα εν πολλοίς για την κυβέρνηση της Αθήνας.
Γιατί το μεταφορικό ισοδύναμο παραμένει κλεισμένο στα συρτάρια των υπουργείων.
Γιατί και σε μεγάλα νησιά, όπως η Σύρος, οι κάτοικοι ζουν με το φόβο της αρρώστιας.
Υπάρχει σοβαρό πρόβλημα υγείας και περίθαλψης.
Γιατί εδώ σε σας το Νεώριο, το ναυπηγείο με τη μεγάλη ιστορία του, στις μέρες μας φυτοζωεί και οι εργαζόμενοι σ' αυτό ζουν με το φόβο της ανεργίας.
φαντάζομαι όμως ότι όλα αυτά δεν έχουν και μεγάλη σημασία, αφού σήμερα ο κος Σόιμπλε και ο κος Ντάισελμπλουμ, μας έδωσαν συγχαρητήρια που τα καταφέραμε τόσο καλά.
Συγχαρητήρια που τα καταφέραμε να εξοντώσουμε τη μεσαία τάξη, να αυξήσουμε στο 30% την ανεργία, να διώξουμε 300.000 νέους επιστήμονες, να έχουμε τρία εκατομμύρια άνεργους, να έχουμε χιλιάδες παιδιά που υποσιτίζονται και πανευρωπαϊκό ρεκόρ στις αυτοκτονίες.
Πράγματι μας αξίζουν "συγχαρητήρια".
Αλλά ακόμα και σε αυτά τα συγχαρητήρια δε παρέλειψε να προσθέσει τα νέα μέτρα που έρχονται, τις νέες απαιτήσεις και δεσμεύσεις σκληρών μνημονιακών μέτρων τόσο πριν όσο και μετά τις ευρωεκλογές.
Πολίτες της Ερμούπολης, εγώ δεν ήρθα στην πόλη και στο νησί σας για να χαϊδέψω αφτιά.
Ούτε για να σας πω ψεύτικες ιστορίες επιτυχίας, με πλεονάσματα, και παραμύθια για τη νέα Ελλάδα που γεννιέται μέσα από τα αποκαΐδια των μνημονίων.
Δεν ήρθα να μοιράσω υποσχέσεις και επιταγές εξαγοράς συνειδήσεων, εξαγοράς ανθρωπιάς, εξαγοράς αξιοπρέπειας.
Όπως επιχειρεί η κυβέρνηση μετά την άθλια συνθηκολόγηση με τη τρόικα.
Μια συνθηκολόγηση που προβλέπει ένα άθλιο δούναι και λαβείν.
Το δούναι ήταν η ψήφιση του πολυνομοσχεδίου που εκτός του ότι διαλύει επαγγελματικές κατηγορίες και εργασιακές σχέσεις, θα στοιχίσει άμεσα πάνω από δύο δις στο λαό, από τις ασφαλιστικές επιβαρύνσεις, ενώ μεσοπρόθεσμα με τη λεηλασία των τραπεζών, αρκετές δεκάδες δισεκατομμυρίων ευρώ, που θα πληρώσει ο Έλληνας φορολογούμενος.
Και το λαβείν, η δυνατότητα που τους δίνουν να εμφανίσουν ένα κάποιο πλεόνασμα και να το μοιράσουν μια βδομάδα πριν τις εκλογές.
Ωραία συμφωνία. Δεκάδες δις φεύγουν από τη μία τσέπη του Έλληνα εργαζόμενου αλλά 450 εκατομμύρια μοιράζονται.
Η αποθέωση της αναξιοπρέπειας.
Εμείς, λοιπόν, αυτήν την τέχνη των πελατειακών σχέσεων δεν την ξέρουμε και δεν έχουμε σκοπό να τη σπουδάσουμε.
Θέλουμε να καταργήσουμε το πανεπιστήμιο του παλαιοκομματισμού, του ρουσφετιού, των πέτσινων υποσχέσεων και των κάλπικων δεσμεύσεων.
Ήρθα λοιπόν εδώ για να σας μεταφέρω ένα μήνυμα, που για μας είναι πρωταρχικό.
Τίποτα δε πρόκειται να μας χαριστεί, όπως ποτέ τίποτα στη ζωή δε χαρίζεται.
Όλα κατακτούνται με μάχες και με αγώνες.
Αυτό είναι το μήνυμα που θέλω να σας μεταφέρω.
Μήνυμα μάχης.
Μήνυμα ότι οι πιο κρίσιμες μάχες είναι μπροστά μας.
Ότι τις μάχες αυτές θα τις δώσουμε όλοι μαζί.
Και θα τις κερδίσουμε όλοι μαζί.
Αλλιώς δεν γίνεται.
 
Φίλες και φίλοι, Πολίτες της Ερμούπολης
Δυστυχώς βρισκόμαστε σε μια πολύ δύσκολη καμπή της σύγχρονης ιστορίας του τόπου.
Οι κυβερνήσεις των τελευταίων χρόνων έχουν παραδώσει τα κλειδιά της χώρας στους δανειστές.
Διέλυσαν τη κοινωνία, λεηλάτησαν το δημόσιο πλούτο, κατέστρεψαν το παραγωγικό ιστό.
Πάνω από όλα όμως συρρίκνωσαν την ίδια τη δημοκρατία, τη λαϊκή κυριαρχία, καταπάτησαν την αξιοπρέπεια του λαού μας.
Διότι τα μέτρα αυτά δε μπορούν να εφαρμοστούν σε συνθήκες ομαλής λειτουργίας των θεσμών και της δημοκρατίας.
Με αυτά τα δεδομένα η πολιτική ζωή του τόπου βιώνει πρωτόγνωρες καταστάσεις.
Δεν βρισκόμαστε σε κατάσταση ομαλότητας, που επιτρέπει στην κοινωνία να εκφράζεται δημοκρατικά και να δίνει το παρών στις αποφάσεις που την αφορούν.
Βρισκόμαστε όπως απέδειξαν και όσα έγιναν στη Βουλή πριν λίγα εικοσιτετράωρα σε μια κατάσταση "μνημονιακής ανωμαλίας".
Πώς παίρνονται αλήθεια οι αποφάσεις που κλέβουν το ψωμί από το τραπέζι εκατομμυρίων ανθρώπων;
Πώς ψηφίζονται οι νόμοι που αλέθουν στα δόντια τους την οικονομία και την κοινωνία;
Τι πολιτικό καθεστώς οικοδομούν πάνω στην ερειπωμένη δημοκρατία, για να υπηρετούν υπάκουα τα συμφέροντα των δανειστών και της μνημονιακής ολιγαρχίας;
Το τι ζούμε σε αυτόν τον τόπο τέσσερα τελευταία χρόνια, το ξέρουμε καλά.
400 εφαρμοστικοί νόμοι σε τέσσερα χρόνια
180 εφαρμοστικοί νόμοι τα δύο τελευταία χρόνια
40 πράξεις νομοθετικού περιεχομένου.
Εννέα νομοσχέδια με τη διαδικασία του κατεπείγοντος τα δύο τελευταία χρόνια.
Εκπρόθεσμες τροπολογίες, νυχτερινές "Ντροπολογίες", νομοσχέδια σε ένα άρθρο.
 
Μια δημοκρατία φιμωμένη.
Μια δημοκρατία κουφή κι ανάλγητη απέναντι στο δράμα της κοινωνίας
Μια δημοκρατία υποταγμένη στους ολιγάρχες
Μια δημοκρατία της σφραγίδας. Άλλοι να αποφασίζουν κι εμείς να προσφέρουμε την υπογραφή και τη σφραγίδα.
 
Δεν υπερβάλλω, φίλοι και φίλες.
Αυτή είναι σήμερα η κατάσταση και θα γίνεται όλο και χειρότερη αν δεν τους ανατρέψουμε.
Είδατε τι έγινε προχτές στη Βουλή.
Ένα νομοσχέδιο 800 σελίδων, που χαρίζει τις τράπεζες στους ολιγάρχες, δίνει τη χαριστική βολή στο ασφαλιστικό σύστημα, παγιώνει τον πετσοκομμένο κατώτερο μισθό ως μόνο μισθό στον ιδιωτικό τομέα, διαλύει ότι απέμεινε από το εργασιακό καθεστώς προστασίας των εργαζομένων, το έφεραν στη Βουλή σε τρία άρθρα.
 
Και δόθηκε στους βουλευτές την τελευταία ώρα.
Είναι αμφίβολο αν οι περισσότεροι πρόλαβαν να το διαβάσουν.
Κλήθηκαν δηλαδή να ψηφίσουν διατάξεις που αφορούν στη ζωή χιλιάδων και χιλιάδων ανθρώπων, χωρίς καν να τις διαβάσουν.
Ενώ προκρίθηκε για άλλη μια φορά η διαδικασία του κατεπείγοντος, που στην ουσία καταργεί τη συζήτηση.
 
Και όλα αυτά γιατί έπρεπε, είπαν, να προλάβουμε τις ημερομηνίες και να πάρουμε τη δόση.
Ψέματα είπαν βέβαια και πάλι.
Η δόση δεν κρινόταν στις τρεις μέρες της συζήτησης στη Βουλή.
Άλλωστε αμέσως μετά φανερώθηκε ότι τέλος Απριλίου και μέχρι τέλη Ιουνίου θα δοθεί η περιβόητη δόση.
Είπαν για άλλη μια φορά ψέματα.
Εκβίασαν εν γνώσει τους ψευδώς τους ίδιους τους τους βουλευτές.
Και μετέτρεψαν την κοινοβουλευτική διαδικασία, σε "διαδικασία της δόσης". Ψεκάστε, σκουπίστε, τελειώσατε.
Απαντήσαμε στον αυταρχισμό τους, στον εκβιασμό τους και στο ψέμα τους, με την πρόταση μομφής για τον κύριο Στουρνάρα.
Αυτουργό του νομοσχεδίου αλλά και συνολικά της πολιτικής που καταστρέφει τη χώρα.
Και αυτουργό επίσης των σκανδάλων παράδοσης του δημόσιου πλούτου και της δημόσιας περιουσίας στη λαιμαργία των μεγάλων συμφερόντων.
Και αυτουργό της δυστυχίας εκατομμυρίων συμπολιτών μας.
Για να τους υποχρεώσουμε να συζητήσουν την ουσία του νομοσχεδίου.
Να συζητήσουν τις διατάξεις που καταστρέφουν ζωές, διαλύουν οικογένειες, σαρώνουν δικαιώματα, ανοίγουν πόρτες για το μεγάλο ξένο και ντόπιο κεφάλαιο.
Για τις διατάξεις που δίνουν τα κλειδιά των τραπεζών σε όσους τις χρεοκόπησαν, μετατρέπουν την κοινωνική ασφάλιση σε φιλανθρωπία, παρατείνουν και επιτείνουν την ύφεση.
 
Διότι δεν μπορεί να εξευτελίζεται σε τέτοιο βαθμό η κοινοβουλευτική διαδικασία.
Δεν μπορεί η Βουλή να επιβάλει ποινές και θυσίες στην κοινωνία με συνοπτικές διαδικασίες στρατοδικείου.
Δεν μπορεί να χαρίζουν δισεκατομμύρια με διαδικασίες μαφίας.
Δεν μπορεί οι βουλευτές να ψηφίζουν χωρίς να συζητάνε και να συζητάνε χωρίς να γνωρίζουν.
 
Ασκήσαμε λοιπόν το συνταγματικό και σύμφωνο με τον κανονισμό της Βουλής δικαίωμά μας, έτσι που να υποχρεωθεί ο κύριος Στουρνάρας να δώσει λόγο των πράξεών του.
Και η κυβέρνηση να δώσει λόγο για την πολιτική της.
Και οι βουλευτές να έχουν λόγο σε μια διαδικασία κρίσιμη για την οικονομία, την κοινωνία και το πολιτικό σύστημα.
 
Τι έκαναν το είδατε όλοι.
Στην αρχή αιφνιδιασμένοι μην έχοντας επιχειρήματα να αντικρούσουν το δικαίωμα που μας παρέχει το Σύνταγμα και ο κανονισμός της Βουλής, δέχτηκαν το αίτημά μας.
Ύστερα και αφού το συζήτησαν με τον πρωθυπουργό-αυτοκράτορα, που κρυβόταν στο Μαξίμου, ανέλαβε ο κύριος Βενιζέλος τη βρώμικη δουλειά.
Με νομικίστικες ανοησίες και εντελώς έωλες επιστημονικά, αλλά και ανήθικες δημοκρατικά δικαιολογίες, απαγόρευσε στη Βουλή να συζητήσει την πρόταση μομφής.
Και ο πρόεδρος του σώματος, αντί να προστατεύσει το κύρος της Βουλής και την αξιοπρέπεια των βουλευτών, συμπεριφέρθηκε ως λοχίας που εφαρμόζει τις εντολές των ανωτέρων του.
Έτσι συντελέστηκε ένα κοινοβουλευτικό πραξικόπημα, σε πείσμα της άποψης των συνταγματολόγων, σε πείσμα κάθε δημοκρατικής αρχής, σε πείσμα αν θέλετε της κοινής λογικής.
 
Κι όχι μόνο αυτό.
Σε όλη τη διαδικασία αναδείχτηκε κυρίαρχο το στοιχείο της πολιτικής χυδαιότητας που τον τελευταίο καιρό φαίνεται να αποτελεί όλο και περισσότερο το τελευταίο οχυρό τους.
Ο ΣΥΡΙΖΑ συκοφαντήθηκε για άλλη μια φορά για προδοσία και υπονόμευση των εθνικών συμφερόντων.
Αλλά δεν ήταν μόνο ο ΣΥΡΙΖΑ και τα στελέχη του που αντιμετώπισαν τη πολιτική χυδαιότητα και την απαξιωτική συμπεριφορά στελεχών της κυβερνητικής πλειοψηφίας.
Ακόμα και στελέχη του μνημονιακού μπλοκ που διαφοροποιήθηκαν, κακοποιήθηκαν με τις χυδαιότερες των εκφράσεων.
Ακόμα και ο πρώην πρόεδρος της Βουλής ο κος Κακλαμάνης, δέχθηκε οχετό ύβρεων στους διαδρόμους της Βουλής.
Ενώ και οι δημόσιες δηλώσεις σε τίποτα δε θύμιζαν πολιτικές αντιπαραθέσεις.
Περισσότερο ξεκαθάρισμα λογαριασμών της μαφίας θύμιζαν και όχι πολιτικές αντιπαραθέσεις.
Πως αλλιώς να ερμηνεύσουμε το περί εκκρεμοτήτων που ακούσαμε για τον πρώην πρωθυπουργό, τον κ. Παπανδρέου, χωρίς όμως να μάθουμε ποτέ ποιες είναι αυτές οι εκκρεμότητες.
 
Με όλα αυτά, όμως, τις τελευταίες δυο μέρες έπεσαν οι μάσκες.
Και ο αντιπρόεδρος της κυβέρνησης Ευάγγελος Βενιζέλος, αναδείχτηκε χωρίς αμφιβολία πρωταθλητής όχι μόνο της στρεψοδικίας, της μετατροπής του συντάγματος σε κουρελόχαρτο.
Όχι μόνο της εμπάθειας κατά των πολιτικών του αντιπάλων, αλλά και πρωταθλητής της χυδαιότητας.
Ο άνθρωπος που μίλησε πριν λίγο καιρό αναφερόμενος στον ΣΥΡΙΖΑ για εκτσογλανισμό της πολιτικής ζωής, αποδείχτηκε ότι εκπροσωπεί το τελευταίο στάδιο του εκφυλισμού του μνημονιακού πολιτικού συστήματος: που δεν είναι άλλο από τον απόλυτο εκχυδαϊσμό της πολιτικής ζωής.
Την καθύβριση ανθρώπων, τον ευτελισμό θέσεων, τη συκοφάντηση προθέσεων.
 
Και σε ότι αφορά τον ίδιο δεν έχουμε να πούμε τίποτε.
Ο Μανόλης Αναγνωστάκης, έγραψε κάποτε:
" Δεν έφταιγε ο ίδιος, τόσος ήτανε".
 
Δεν έχουμε να προσθέσουμε τίποτα για τον κ. Βενιζέλο.
Αλλά για το σύστημα εξουσίας που παράγει και αναπαράγει το ψέμα, την απάτη και τη χυδαιότητα, έχουμε να πούμε πολλά:
Έχουμε να πούμε ότι πρέπει να τελειώνουμε μ' αυτό πριν αυτό τελειώσει την Ελλάδα.
Να τελειώνουμε με το πολιτικό σύστημα της διαπλοκής.
Να τελειώνουμε με το τρίγωνο της αμαρτίας.
Να τελειώνουμε με όλους όσοι ως άλλοι μαυραγορίτες της κατοχής, συνεχίζουν να κερδοσκοπούν πάνω στα ερείπια μιας χειμασμένης και κατεστραμμένης κοινωνίας.
 
 
Φίλες και φίλοι,
Πολίτες της Ερμούπολης
Μπροστά μας είναι η πιο κρίσιμη ίσως εκλογική αναμέτρηση μετά τη μεταπολίτευση.
Μπροστά μας είναι η μητέρα των μαχών.
Μια αναμέτρηση στην οποία θα κριθεί το σήμερα και το αύριο της χώρας.
Τρεις κάλπες, αλλά ένα δίλημμα:
Θα συνεχίσουμε το σημερινό δρόμο, που έχει γίνει πια φανερό σε όλους ότι είναι ο δρόμος της ανθρωπιστικής κρίσης, της τραγωδίας για εκατομμύρια Έλληνες, της ανεργίας, της φτώχειας, και της απόγνωσης;
Ή θα ορθώσουμε το ανάστημά μας για μια άλλη πολιτική και μια άλλη Ελλάδα;
Για μας είναι καθαρό.
Και θέλουμε να γίνει καθαρό σε όλο τον ελληνικό λαό.
Αν δεν αντισταθούμε, αν δεν ανατρέψουμε το καθεστώς των μνημονίων, αν δεν απαλλαγούμε από ένα πολιτικό κατεστημένο που στα μεγάλα συμφέροντα μοιράζει χρήμα και εξουσία και στο λαό μοιράζει υποσχέσεις και παραμύθια, τότε τα χειρότερα είναι μπροστά μας.
Ακριβώς έτσι: Τα χειρότερα είναι μπροστά μας.
Γιατί μπροστά μας είναι η επιβολή των εκατοντάδων εφαρμοστικών νόμων και διατάξεων που προβλέπονται από τα μνημόνια τα οποία έχουν ήδη υπογραφεί.
Μπροστά μας είναι η επιβολή ήδη ψηφισμένων, από την ελεεινή σημερινή πλειοψηφία, ρυθμίσεων που δεν αφήνουν λίθο επί λίθου από συντάξεις, μισθούς, δικαιώματα των εργαζομένων.
Μπροστά μας είναι η δημοκρατία των τραπεζών, της διαπλοκής, των hedge funds και των πολιτικών υπαλλήλων τους.
Μπροστά μας είναι οι οχτακόσιες σελίδες καταστροφής που ψηφίστηκαν μόλις προχτές και τώρα όλοι ξέρετε πώς και από ποιους.
Μπροστά μας είναι τέλος το νέο μνημόνιο, το οποίο ήδη έχουν επεξεργαστεί και είναι έτοιμοι να εμφανίσουν, να υπογράψουν και να επιβάλουν μετά τις εκλογές.
Αν τους επιτρέψει το εκλογικό αποτέλεσμα.
Αν τους το επιτρέψει ο ελληνικός λαός.
 
 
Φίλες και φίλοι
Συντρόφισσες και σύντροφοι
Συχνά μας λένε ότι στη δημοκρατία δεν υπάρχουν αδιέξοδα.
Αλλά στη δημοκρατία η σημερινή συγκυβέρνηση δημιουργεί αδιέξοδα.
Κάθε μέρα.
Όλο και μεγαλύτερα.
Περιφρονεί θεσμούς, καταστρατηγεί δικαιώματα, αμφισβητεί ελευθερίες.
Είναι ένοχοι όλοι τους όχι μόνο για μια πολιτική που ρήμαξε τη χώρα, για σωρεία σκανδάλων που ρήμαξαν κάθε εμπιστοσύνη στο πολιτικό σύστημα, αλλά και για τα καθημερινά αδιέξοδα που συγκροτούν ένα μεγάλο δημοκρατικό αδιέξοδο.
Αυτό που ζούμε.
Αυτό που διαπιστώσαμε πριν λίγα εικοσιτετράωρα στη Βουλή.
 
Υπάρχει όμως διέξοδος.
Ειρηνική, αγωνιστική, δημοκρατική.
Ποια;
Εσείς.
Εσείς είστε η διέξοδος
Ο ελληνικός λαός είναι η διέξοδος.
Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι η διέξοδος.
Κάθε άλλη προσδοκία είναι αυταπάτη.
Αυτή τη στιγμή, όπως έχουν διαμορφωθεί τα πράγματα, δύο είναι οι επιλογές:
Ή να συνεχίσει η σημερινή κυβέρνηση που εκφράζει τη σήψη του πολιτικού συστήματος, τα συμφέροντα των δανειστών και της διαπλοκής,
ή να την ανατρέψει ο λαός με τη ψήφο του και να δώσει εντολή κοινωνικής σωτηρίας σε μια κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ.
Ή το παλιό και φθαρμένο του Σαμαρά και του Βενιζέλου, ή το νεο και ριζοσπαστικό της αριστεράς.
Ή το καθεστώς των μνημονίων και των εντολών του Βερολίνου και της συντηρητικής ευρωπαϊκής ελίτ, ή ανατροπή και η θαρραλέα πορεία προς την εντελώς αντίθετη κατεύθυνση.
Ή υποταγή, ή αντίσταση.
Αυτό είναι το στοίχημα των επόμενων εκλογών.
 
Εκλογών που το αποτέλεσμά τους μπορεί να γίνει -και το πιστεύω βαθιά ότι θα γίνει- η αρχή καταλυτικών εξελίξεων τόσο στην Ελλάδα όσο και στην Ευρώπη.
 
Στις ευρωεκλογές αυτές ψηφίζουμε όχι για κάποια κομματική επικράτηση, ή για κάποιο κομματικό πατριωτισμό.
Ψηφίζουμε για τις ζωές μας.
Ψηφίζουμε για μια νέα Ελλάδα σε μια άλλη Ευρώπη.
Αποφασίζουμε: Με τη κα Μέρκελ ή με την αριστερά.
Με τον Σαμαρά ή με τον ΣΥΡΙΖΑ
 
Στις περιφερειακές και δημοτικές εκλογές ψηφίζουμε αν θέλουμε τις περιφέρειες και τους δήμους πραγματικά αυτοδιοικούμενα κέντρα εξουσίας, κοντά στο λαό και στα προβλήματά του, ή κέντρα μεταβίβασης της πολιτικής των μνημονίων, κέντρα σκανδάλων και βλαχοδημαρχισμού.
Ένα είναι σίγουρο.
Η επικείμενη εκλογική μάχη, και στα τρία μέτωπά της, θα επηρεάσει αποφασιστικά τη ζωή όλων, την πορεία της χώρας, το σήμερα και το αύριο.
Κι εμείς έχουμε καθαρή, αποφασιστική και αταλάντευτη θέση:
Πρέπει να σαρωθούν οι δυνάμεις που έχτισαν με ανθρώπινες ζωές τα γεφύρια των μνημονίων και τώρα θέλουν να χτίσουν και τη γυναίκα του πρωτομάστορα.
Να αποδοκιμαστεί η πολιτική της καταστροφής και οι πολιτικοί της διαστροφής.
Να καταδικαστούν η ΝΔ, το ΠΑΣΟΚ, όλοι όσοι προκάλεσαν την ελληνική τραγωδία και υπηρετούν τη μετατροπή της Ελλάδας σε οικόπεδο και αποικία.
Κι αυτή η αποδοκιμασία, η καταδίκη, η τιμωρία, έχει φίλες και φίλοι όνομα:
ΣΥΡΙΖΑ.
Τίποτε δεν τους πονάει, τίποτε δεν τους κοστίζει, τίποτε δεν τους φοβίζει όσο αυτό.
 
Ευνοούν την αποχή, ευνοούν το λευκό, ευνοούν τα διάφορα παρά φύση κομματικά κατασκευάσματα της τελευταίας στιγμής.
Για ένα και μόνο λόγο.
Γιατί τρέμουν το ΣΥΡΙΖΑ.
Τρέμουν τις δυνάμεις που είναι έτοιμες να συνταχθούν σε μια κυβέρνηση δημοκρατίας, αλλαγής, ανατροπή, αλληλεγγύης.
Τρέμουν το ΣΥΡΙΖΑ γιατί για πρώτη φορά στην ιστορία μια ριζοσπαστική, νεανική, απείθαρχη, αριστερή δύναμη βρίσκεται μπροστά στην κυβερνητική εξουσία και απειλεί τα συμφέροντα και την καλοπέρασή τους.
 
Έχουν καλομάθει βλέπετε, δεκαετίες τώρα, να μοιράζονται την εξουσία, τα προνόμια, τη διαφθορά.
Και να μοιράζουν χρήμα, εξουσία και προνόμια στη διαπλοκή και στη διαφθορά.
Ε, λοιπόν, οι ώρες της αφθονίας τους είναι μετρημένες.
Ο λαός θα δώσει τη δύναμη στο ΣΥΡΙΖΑ να τελειώνει με το παλιό, το φθαρμένο, το ένοχο, που κρύβεται πίσω από τα κακοραμμένα μεταρρυθμιστικά κουστούμια της σημερινής ΝΔ και του σημερινού ΠΑΣΟΚ.
Των κομμάτων που με τις αμαρτίες τους μας οδήγησαν στα μνημόνια.
Αλλά που δεν διστάζουν να διαλαλούν τη δήθεν εθνική ανάγκη των μνημονίων.
Και να προκαλούν τη σημερινή καταστροφή.
 
Πολίτες των Κυκλάδων
Ας ξεκαθαρίσουμε κάτι στο σημείο αυτό:
Εμείς δεν είμαστε χτεσινοί. Ερχόμαστε από το βάθος του χρόνου γεμάτοι από εμπειρίες δύσκολων αγώνων.
Το βιογραφικό της παράταξής μας είναι γεμάτο σελίδες αυτοθυσίας, αφοσίωσης στα συμφέροντα του λαού, ανιδιοτέλειας.
Υπάρχουν μάχες, νίκες, ήττες, βήματα μπρος και πίσω. Αλλά δεν υπάρχει παραίτηση, υποχώρηση, απεμπόληση του βασικού που είναι τα συμφέροντα των εργαζομένων, του λαού, και της πατρίδας.
Ας μην έχει λοιπόν κανείς αμφιβολία, φίλος ή αντίπαλος: Δεν θα υποκύψουμε σε πιέσεις, εκβιασμούς και εκφοβισμούς. Θα επιμείνουμε αμετακίνητοι στις εθνικές μας θέσεις απέναντι στους δανειστές και στα κοράκια. Θα στείλουμε τα μνημόνια στον κάλαθο της ιστορίας. Θα διαπραγματευτούμε και θα διαπραγματευτούμε σκληρά το χρέος. Θα διευρύνουμε τη δημοκρατία μέχρι το σημείο που ο πολίτης να αισθάνεται ότι δεν παίρνονται αποφάσεις γι' αυτόν χωρίς αυτόν. Θα εφαρμόσουμε ένα πρόγραμμα μεταρρυθμίσεων στην πολιτική, στη οικονομία, και στην κοινωνία, με τον άνθρωπο στο επίκεντρο.
 
Σας διαβεβαιώνω ότι και μπορούμε και θέλουμε και ξέρουμε.
Και γι' αυτή ακριβώς τη θέληση, τη βούληση και τον τσαγανό μας, είμαστε η δύναμη που φοβούνται.
Η δύναμη που θα δώσει στην αποδοκιμασία και στην καταδίκη όχι μόνο το χαρακτήρα της τιμωρίας, αλλά και το χαρακτήρα μιας νέας αρχής.
 
Πολίτες της Ερμούπολης
Είμαι βέβαιος ότι θα τη δώσουμε τη μάχη και θα νικήσουμε.
Σε αυτές τις εκλογές δε ψηφίζουμε απλά για ευρωβουλευτές, δημάρχους, περιφερειάρχες.
Ψηφίζουμε για τις ζωές μας.
Ψηφίζουμε για την Ελλάδα.
Στις 25 ψηφίζουμε.
Στις 26 το πολιτικό σκηνικό αλλάζει.
Τίποτε δεν θα είναι όπως πριν.
Το εκλογικό αποτέλεσμα θα είναι το τέλος τους και συνάμα η αρχή για μιας νέα Ελλάδα.

Καμία ανοχή. Όχι άλλη υπομονή.
Ψηφίζουμε για να φύγουν
Ψηφίζουμε και φεύγουν
Ψηφίζουν κι έρχεται στο προσκήνιο ο λαός για να χτίσει μαζί με το ΣΥΡΙΖΑ το αύριο».