Στην Ευρωζώνη υπάρχουν αριθμοί και όχι άνθρωποι



Στην Ευρωζώνη υπάρχουν αριθμοί και όχι άνθρωποι
ΠΟΛΙΤΙΚΗ
Δημοσίευση: Φύλλο 253 
       
Οι συνθήκες και το ευρώ ως «ταξικό εργαλείο» – Οι συνέπειες ενός Grexit
Του Πέτρου Ι. Μηλιαράκη*

Είναι γνωστό ότι ο υπουργός Οικονομικών της Γερμανίας, κ. Β. Σόιμπλε, ακραιφνής Χριστιανοδημοκράτης και ανένδοτος εκπρόσωπος της Δεξιάς, ως άμεσος υπερασπιστής των συμφερόντων της KFW, αντιλαμβάνεται ως εμπόλεμη την κατάσταση με την Ελλάδα της Αριστεράς. Το αυτό ασφαλώς ισχύει και για τις δεξιές κυβερνήσεις που κυρίως εκδηλώνουν ακραία συμπεριφορά στο πλαίσιο του Eurogroup. Ο σοβαρός παρατηρητής των γεγονότων που αφορούν πλέον συνολικώς την Ευρωπαϊκή Ένωση, αντιλαμβάνεται ότι δεν υπάρχει Ευρωπαϊκή Ένωση, αλλά μόνο Ευρωζώνη. Τα πάντα λειτουργούν πέριξ του νομίσματος και για το νόμισμα. Αυτό το αποκάλυψε με πολύ σαφή τρόπο η καγκελάριος Α. Μέρκελ σε πρόσφατη ομιλία της όταν διατύπωσε τη θεωρία ότι «η αλληλεγγύη δεν είναι μονόδρομος». Έτσι, άφησε κενό λόγου να υποθέσει ο παρατηρητής ότι σύμφωνα με τη θεωρία αυτή «μονόδρομος μπορεί να είναι η ανθρωπιστική κρίση».
Η σημερινή ελίτ που «διαφεντεύει» την Ευρωπαϊκή Ένωση μάλλον δεν έχει καταλάβει περί τίνος πρόκειται. Ότι, δηλαδή, πέραν και πάνω από τις κομματικές ορέξεις των Χριστιανοδημοκρατών και τις δανειακές συμβάσεις, υπάρχουν οι Συνθήκες, καθώς και ότι το ευρώ δεν πρέπει να είναι όργανο προκειμένου να μετατραπούν τα κράτη-μέλη της Ευρωζώνης σε δυο κατηγορίες κυριαρχίας που να αφορούν δανειστές και δανειζόμενους.

Οι Συνθήκες που αφορούν πρωτογενές Ενωσιακό Ευρωπαϊκό Δίκαιο
Με βάση τις Συνθήκες1 που υπερισχύουν των δανειακών συμβάσεων, η Ευρωπαϊκή Ένωση «προάγει την ειρήνη, τις αξίες της και την ευημερία των λαών της», «παρέχει ασφάλεια και δικαιοσύνη στους πολίτες», «προάγει την οικονομική και κοινωνική συνοχή», «την κοινωνική πρόοδο» και την «αλληλεγγύη μεταξύ των κρατών-μελών». Επίσης, με βάση τις Συνθήκες «αναγνωρίζεται η κοινωνία των πολιτών» και θεσπίζονται τόσο η υποχρέωση για την «πλήρη απασχόληση και την κοινωνική πρόοδο» όσο και η «καταπολέμηση του κοινωνικού αποκλεισμού».
Ταυτοχρόνως, η Ευρωπαϊκή Ένωση δεσμεύεται: α) Από «τον Χάρτη των Θεμελιωδών Δικαιωμάτων»2 δυνάμει του οποίου «η ανθρώπινη αξιοπρέπεια είναι απαραβίαστη και πρέπει να είναι σεβαστή και να προστατεύεται» και β) από «την Ευρωπαϊκή Σύμβαση για την προάσπιση των δικαιωμάτων του ανθρώπου και των θεμελιωδών ελευθεριών».
Οι προαναφερόμενοι αυστηροί κανόνες είτε αρέσουν, είτε δεν αρέσουν αφορούν αυστηρό Δίκαιο το οποίο επιβάλλεται πρωτογενώς. Όποιος, δε, αντιπολιτεύεται το πρωτογενές Δίκαιο της Ευρωπαϊκής Ένωσης αναλαμβάνει τα κόστη όχι μόνο της οικονομίας, αλλά και της Ιστορίας.

Οι δυνατότητες που έχει η Ελλάδα
Όποιος θεωρήσει ότι η γεωπολιτική θέση της Ελλάδας με κυρίαρχη αναφορά στην Κρήτη στερείται σημασίας, πλανάται περί τα πράγματα. Και η πλάνη αυτή θα είναι εσχάτη.
Στο σύγχρονο γίγνεσθαι η Ελλάδα συνιστά κομβικό σημείο στο γεωπολιτικό χάρτη. Επίσης, η ένταξη (καλώς ή κακώς!..) της Ελλάδας στην Ευρωζώνη, δεν είναι χωρίς συνέπειες για το «όλον σύστημα».
Εάν νομίζουν οι θιασώτες των χριστιανοδημοκρατικών κέντρων αποφάσεων ότι θα τιμωρηθεί η χώρα μας και ο λαός της με στέρηση ρευστότητας και έξοδο από το ευρωσύστημα, καλό θα είναι να αντιληφθούν τα παρακάτω εξόχως σοβαρά:
α) Μια τέτοια διαδικασία πέραν του «ντόμινο», θα προκαλέσει και «τσουνάμι» οικονομικών εξελίξεων. Το «τσουνάμι» αυτό είναι άγνωστο ακόμη «τι» θα συμπαρασύρει. Αναφέρομαι σε «αχαρτογράφητα ύδατα». Ομαλός τρόπος μετάβασης σε εθνικό νόμισμα δεν υφίσταται ούτε για την Ελλάδα, ούτε για την Ευρώπη, ούτε για την παγκόσμια οικονομία. Και τούτο γιατί το ευρωσύστημα αφορά αναπόσπαστο τμήμα του μακροσυστήματος3.Ασφαλώς μια τέτοια διαδικασία (εάν προκύψει), θα είναι επώδυνη για τον ελληνικό λαό, εάν μάλιστα, λάβει χώρα με βίαιο τρόπο. Το ίδιο, όμως, επώδυνη θα είναι και για το όλον σύστημα. Και αυτό το γνωρίζουν κάλλιστα τα «κέντρα λήψης αποφάσεων». Μια τέτοια, δε, διαδικασία θα αφορά υλικές πράξεις και όχι νόμιμη διαδικασία προβλεπόμενη από τις Συνθήκες. Τέτοια διαδικασία και τέτοια πρόνοια εξόδου της Ελλάδας από το ευρωσύστημα με βάση τους υφιστάμενους κανόνες Δικαίου δεν υφίσταται. Συνεπώς, θα υπάρξει πραξικόπημα μιας οικονομικής ολιγαρχίας.
β) Πέραν αυτού θα υπάρχει απρόοπτη μεταβολή των περιστάσεων και των συνθηκών. Εφαρμοστέος κανόνας στην περίπτωση αυτή είναι η παρ. 1β του άρθρου 62 της Συνθήκης της Βιέννης, που αφορά Δημόσιο Διεθνές Δίκαιο. Έτσι ενδεχόμενο Grexit θα έχει ως αποτέλεσμα «να μεταβάλλεται ριζικώς η έκταση των υποχρεώσεων που απομένει να εκπληρωθούν…
Υπ’ όψιν ότι η όλη δογματική των συμβατικών δανειακών δεσμεύσεων της Ελλάδας, τελεί υπό την ανένδοτη προϋπόθεση ότι η Ελλάδα ανήκει στην ευρωζώνη. Ότι δηλαδή εισπράττει φόρους σε ευρώ και αποδίδει δανειακές υποχρεώσεις σε ευρώ. Το Grexit θα αφορά ανατροπή αυτών των υποχρεώσεων. Άλλωστε, πάγιο δόγμα της διεθνούς και ευρωπαϊκής νομικής επιστήμης είναι ότι «ουδείς υποχρεώνεται σε αδύνατη παροχή». Συνεπώς, οι δανειακές υποχρεώσεις της Ελλάδας θα λάβουν χώρα στο εθνικό νόμισμα και στην ισοτιμία που θα έχει καθοριστεί.
Η Ελλάδα με τη γεωπολιτική της αξία και σημασία, αλλά και τις δυνατότητες παραγωγικής ανασυγκρότησης του λαού της και της κοινωνίας της δεν μπορεί να αντιμετωπίζεται από καθέδρας από κανένα κέντρο εξουσίας! Όποιος υποτιμήσει τη σημασία και αξία της Ελλάδας θα εισπράξει «το μισθό της δικής του πραγμάτειας», όπως θα έλεγε και ο ποιητής!

Το ευρώ ως «ταξικό εργαλείο»
Στο σημείο αυτό δεν θα αναφερθώ στους όρους υπό τους οποίους έχει οικοδομηθεί το ενιαίο νόμισμα και «τι είδους ενιαίο νόμισμα είναι αυτό». Δεν θα αναφερθώ στην ανισόμερη ανάπτυξη του καπιταλισμού στις επιμέρους χώρες που συγκροτούν την Ευρωζώνη, στα με επιπόλαιο τρόπο κριτήρια του Μάαστριχτ4, ούτε στα διαφορετικά επιτόκια που αφορούν κάθε κράτος-μέλος χωριστά, αλλά ούτε και στην έλλειψη πολιτικής ενοποίησης, καθώς δεν θα αναφερθώ και στο ότι οι ελλείψεις αυτές εισάγουν μια πρωτοείσαχτη αντίληψη στην παγκόσμια ιστορία του χρήματος ως νομίσματος.
Εάν στη σημερινή ελίτ που διαφεντεύει την Ευρωπαϊκή Ένωση καταστεί «χρυσός κανόνας» ότι το ευρώ είναι αυστηρώς «ταξικό εργαλείο», τότε, σε σύντομο χρονικό διάστημα θα τεθεί σε αμφιβολία η προοπτική πολιτικής ενοποίησης της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Οι σημερινές ηγεσίες στο χώρο της Ευρωπαϊκής Ένωσης είναι αχθοφόροι ιστορικού βάρους. Και τούτο γιατί εάν η πολιτική ελίτ που επικυριαρχεί στην Ευρωπαϊκή Ένωση δεν αντιληφθεί τους κινδύνους που μπορεί να συμπαρασύρουν το ευρωσύστημα και το μακροσύστημα, και επικρατήσει η επιλογή «τιμωρητικής συμπεριφοράς» στο Δίκαιο, εύλογο και νόμιμο αίτημα του Ελληνικού λαού για αποφυγή της ανθρωπιστικής κρίσης, τότε το όλον εποικοδόμημα θα υποστεί ανήκεστη βλάβη και κρίση.
Και θα υποστεί ανήκεστη βλάβη και κρίση γιατί με αποκλειστική ευθύνη των νεοφιλελεύθερων και συντηρητικών δυνάμεων της Ευρωπαϊκής Ένωσης, το ευρώ θα έχει καταστεί στενά «ταξικό εργαλείο» του οποίου η αποστολή δεν θα είναι η λειτουργία του ως μέσου κυκλοφορίας ή μονάδας μέτρησης αξίας, αλλά η λειτουργία του θα είναι αυστηρώς ως μέσου συσσώρευσης πλούτου, ως μέσου άνισης αναδιανομής, ως μέσου στέρησης κυριαρχίας με αντίστοιχη αύξηση κυριαρχίας άλλου κράτους-μέλους και ως όρου επαχθούς δανεισμού.
Έτσι, το ευρώ θα έχει καταστεί «ταξικό εργαλείο» δημιουργίας ανθρωπιστικών κρίσεων, με απρόβλεπτες συνέπειες λόγω των κοινωνικών εκρήξεων, τις οποίες οι αντικειμενικές συνθήκες θα αναδείξουν και θα γεννήσουν.
ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ " ΔΡΟΜΟΣ ΤΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ"

(1) Βλ. συνδυασμό διατάξεων των άρθρων 1, 2, 3, 6, 9, 10, 11 παρ. 2 ΣΕΕ και του άρθρου 151 ΣΛΕΕ
(2) Βλ. Άρθρο 1 του Χάρτη Θεμελιωδών Δικαιωμάτων της Ευρωπαϊκής Ένωσης, όπως είναι προσαρτημένο στη Συνθήκη της Λισσαβώνας.
(3) Βλ. Πέτρος Ι. Μηλιαράκης, Μακροσύστημα και Ευρωσύστημα (προλογίζει ο Νίκος Κοτζιάς), Εκδόσεις Λιβάνη, 2009, σελ. 113 και επ.
(4) Βλ. άρθρα 1 και 2 του 12ου Πρωτοκόλλου σε συνδυασμό με το άρθρο 126 ΣΛΕΕ.

* Ο Πέτρος Μηλιαράκης δικηγορεί στα Ευρωπαϊκά Δικαστήρια (E.C.H.R. /GC-EU). Είναι μέλος της Ο.Μ. ΣΥΡΙΖΑ Βιάννου Ηρακλείου καθώς και μέλος της Γραμματείας του Τμήματος Ευρωπαϊκής Πολιτικής του ΣΥΡΙΖΑ
- See more at: http://www.e-dromos.gr/sthn-eurozwnh-yparxoun-arithmoi/#sthash.kGtc2RjD.dpuf

Κακά σκυλιά, τρόμο γεμάτα, γαβγίζουν...


Πάνω στους καθεδρικούς γοτθικούς ναούς είναι σκαλισμένες δεκάδες τερατώδεις μορφές - διαβολικές, σαν το κακό να φρουρεί το καλό. Στις πλατείες των αρχαίων πόλεων, στις αγορές και τα φόρα, έστεκαν πάνω στα βάθρα τους οι θεοί-θεσμοί κι επόπτευαν τα φερσίματα των ανθρώπων, στη συνέχεια πέτρινοι αυτοκράτορες αφ’ υψηλού, οβελίσκοι και αψίδες του θριάμβου ιστορούσαν το συναξάρι της εξουσίας και υπέβαλλαν στους λαϊκούς το δέος απέναντί της. Στα νεότερα χρόνια, πρώτος οΧίτλερ με τη χρήση του ραδιοφώνου άνοιξε τον δρόμο για την υποταγή των ΜΜΕ, των εφημερίδων και της τηλεόρασης, στην προπαγάνδα που καθηλώνει τις εργαζόμενες τάξεις στην εξουσία...
της αστικής τάξης. Με την εξαίρεση λίγων ΜΜΕ που πάνω τους και κατά μέρος ανακλάται η ταξική πάλη, η «τέταρτη» λεγόμενη εξουσία, αντί να ελέγχει τις άλλες τρεις, συμπλέκεται μαζί τους, όπως άλλωστε συμπλέκονται αντί να διακρίνονται μεταξύ τους και οι ίδιες. Κατ’ αντίθεσιν προς τις φιλοσοφικές αποκαλύψεις (τον υλιστικό ορθολογισμό αλλά και τις μεταφυσικές υποθέσεις), κατ’ αντίθεσιν επίσης προς τις ηθικές υπαγορεύσεις των θρησκειών και το αίσθημα δικαιοσύνης των ανθρώπων, όσον «προοδεύει» η ανθρωπότητα τόσον και πιο ολοκληρωτικές γίνονται οι δομές της εξουσίας που τη διέπουν.

Οι αστικές επαναστάσεις άφησαν πίσω τους αστικά καθεστώτα που έφθασαν σήμερα, δύο και τρεις αιώνες μετά, να μη χρειάζονται πλέον τις αστικές δημοκρατίες. Η μία και μόνη εργατική επανάσταση εξέπνευσε μέσα στην εντροπία που της προκάλεσε η αποβλάκωσή της απ’ τον κομφορμισμό της. Κι έτσι σήμερα περισσότερο παρά ποτέ το αρχαιότατο πρόταγμα, αίτημα και ιδανικό, της «απελευθέρωσης του ανθρώπου απ’ τον άνθρωπο» είναι πιο αναγκαίο απ’ οτιδήποτε άλλο.

Σε αυτό το αίτημα που πάντα κινούσε και εξακολουθεί να κινεί την ιστορία, η εξουσία των ευγενών κάποτε, των αστών σήμερα, γενικώς των Δυνατών στη διαχρονία τους, απαντούσε με το «ο άνθρωπος στους ανθρώπους, λύκος». Πράγμα αποτρόπαιον και επαχθές, που δεν θα μπορούσε να καθηλώνει τις κοινωνίες παρά μόνον μέσα απ’ τον μεταμορφισμό που θα μπορούσε να του προσδώσει η προπαγάνδα, εμφανίζοντάς το ως τη φυσική κι αναπότρεπτη τάξη των πραγμάτων. Προς τούτο η προπαγάνδα χρειάζεται τα στερεότυπα. Τα οποία δημιουργεί με επαναλαμβανόμενα ψεύδη και επιλεγμένες γενικεύσεις. Που με τη σειρά τους οδηγούν στην ομογενοποιημένη σκέψη. Κι έτσι, χωρίς σχεδόν να το συνειδητοποιούμε, πάνω απ’ το κεφάλι μας (και ενίοτε μέσα) κρέμονται, όπως κρέμονται απ΄τους γοτθικούς ναούς οι δαιμονικοί φύλακες, τα στερεότυπα

Για παράδειγμα, αυτό που εν πολλοίς καθόρισε τη συμπεριφορά του λαού κατά τη διάρκεια της μεταπολίτευσης ήταν τα στερεότυπα των Δυνατών. Λαμπρό παράδειγμα ο δημαγωγός (υπεράγαν Αλκιβιάδη) Ανδρέας: «Η Ελλάδα ανήκει στους Ελληνες» έλεγε (ικανοποιώντας το λαϊκό αίσθημα), ενώ στην πραγματικότητα η Ελλάδα ανήκει στους πλουτοκράτες Ελληνες (και τους Δυτικούς πάτρονές τους).

Δείτε τα στερεότυπα που μας ταλανίζουν έως σήμερα και πόσο συχνά επαναλαμβάνονται από τα σκυλιά που αλυχτάνε μέσα από τον Τύπο της Διαπλοκής: «Οι Ελληνες είναι τεμπέληδες». Στην πραγματικότητα, δουλεύουν περισσότερο απ’ τους Γερμανούς. «Οι Ελληνες είναι διεφθαρμένοι». Στην πραγματικότητα, διεφθαρμένοι είναι οι «νταβατζήδες», οι μιζαδόροι, οι αεριτζήδες και τα κρατικοδίαιτα λαμόγια που κάνουν κουμάντο στους Ελληνες. Διεφθαρμένοι είναι αυτοί που βάζουν τα τσιράκια τους να λένε στους Ελληνες ότι είναι διεφθαρμένοι.

Στερεότυπο: «οι Ελληνες είναι έθνος ανάδελφο, είναι εθνικιστές, είναι ρατσιστές». Στην πραγματικότητα, οι Ελληνες είναι πατριώτες και, όπως κάθε λαός, αγαπούν την πατρίδα τους - το κεφάλαιο είναι που δεν έχε πατρίδα, οι άνθρωποι έχουν. Και τη θέλουν ελεύθερη (πράγμα που έχει επιτευχθεί κυρίως με επαναστάσεις). Για να μένει η πατρίδα υποτελής ή προτεκτοράτο ή ειδική οικονομική ζώνη, τα στερεότυπααναλαμβάνουν να εμφανίζουν τη λαϊκή κυριαρχία ως λαϊκισμό και τους πατριώτες (αριστερούς ή δεξιούς) ως φαιοκόκκινους και εθνολαϊκιστές - αυτό το τελευταίο έχει γίνει τελευταίως τελείως του συρμού. Δεν υπάρχει ούτε μια μέρα που να μην επαναλαμβάνουν τα σκυλιά του «εκσυγχρονισμού» στον Τύπο δεκάδες φορές τα περί εθνολαϊκισμού.

Τολμάει ο κ. Τσίπρας να μιλήσει στη Βουλή για τις Γερμανικές Πολεμικές Επανορθώσεις και παθαίνει φρίκη ο κ. Σταύρος Θεοδωράκης. Πώς είναι δυνατόν, ωρύεται, να ακούγονται στο Κοινοβούλιο φράσεις για το Γ’ Ράιχ και τη Βέρμαχτ;! Ελα ντε; Ομως, καθόλου παράδοξο. Και το κόμμα του κ. Σ. Θεοδωράκη απότοκο του σωλήνα των στερεοτύπων είναι. «Η Ελλάδα έχει φουσκωμένο δημόσιο τομέα». Ψέμα κι αυτό. Εχει πολύ μικρότερο απ’ της Γερμανίας ή της Γαλλίας και πάντως μικρότερο απ’ τον μέσον όρον της Ενωσης. Ναι, αλλά «οι Ελληνες είναι αντιπαραγωγικοί». Αντιπαραγωγικός είναι ο εργάτης κι όχι αυτός που διαχειρίζεται τον πλούτο που ο εργάτης παράγει; Οι εργάτες «τα έφαγαν μαζί» με τη Ζήμενς! Οι εργαζόμενοι συνωστίζονται μέσα στη λίστα Λαγκάρντ!  

Μόνον τσογλάνια που περιφρουρούνται απ’ τα στερεότυπα που τα ίδια αναπαράγουν μπορούν να λένε τέτοιες ουρανομήκεις μπούρδες. Και μόνον πονηροί ή βλάκες μπορούν να έχουν τέτοιο θράσος. Μάλιστα θράσος αιμοσταγές με τα χέρια του βουτηγμένα στο αίμα της ανεργίας, της εξαθλίωσης και των αυτοκτονιών.

Στερεότυπο: «Η Ελλάδα χρωστάει». Ποια Ελλάδα χρωστάει; Η Ελλάδα δανειζόταν ή τα παράσιτα που την κυβερνούσαν διά των βαλέδων τους; H Eλλάδα αποβιομηχανίσθηκε ή η αστική της τάξη επέλεξε τις «αντιπροσωπείες» και την προσκόλληση στους ξένους Δυνατούς; Τι είναι η Ελλάδα; drone; αεροπλάνο να πετάει χωρίς πιλότο; Ποιος έκανε την πρωτογενή παραγωγή μπάχαλο; Ποιος πάει να κάνει τον τουρισμό τριτοκοσμικό; Ποιος αφήνει τις ξένες εταιρείες να φοροδιαφεύγουν; Ποιος πάει τα λεφτά του σε οφσόρ; Η Ελλάδα; ποια Ελλάδα; των γεωργών και των ψαράδων ή των αρπακτικών που τη βρίζουν κι από πάνω πατόκορφα; Ο ελληνικός λαός καλείται να πληρώσει ένα χρέος που δημιούργησαν οι επωφελούμενοι από την «οικονομία της φρίκης». Και καλείται να πληρώσει αυτό το χρέος με τα χέρια κομμένα απ’ τη λιτότητα και τα πόδια κομμένα απ’ τους εφαρμοστικούς νόμους. Καλείται κλεισμένος μέσα στο κλουβί των μνημονιακών δικτατορικών υπαγορεύσεων να κάνει τον Χουντίνι και να γίνει Ευρωπαίος. Σε μια Ευρώπη που δεν έχει πλέον εθνικά σύνορα, αλλά έχει οικονομικά τείχη και εθνικιστικούς προμαχώνες. Σε μια Ευρώπη που ο φασισμός έχει ξαναβγεί στους δρόμους, ενώ ταυτοχρόνως κατέχει δεσπόζουσα θέση στα σαλόνια των ελίτ της εξουσίας.

Στη χώρα μας, όπως και στις άλλες ευρωπαϊκές χώρες, τα Στερεότυπα
καταστέλλουν,
καταδιώκουν,
συκοφαντούν
κι όπου μπορούν απαγορεύουν τη σκέψη, τον διάλογο και τη δημοκρατία. Καθαιρούν την αξιοπρέπεια και θέτουν εκτός νόμου τη διεκδίκηση. Διαιρούν τον λαό και στρέφουν τη μία εργαζόμενη τάξη εναντίον της άλλης εργαζόμενης τάξης.

Η εποχή των εν λόγω στερεοτύπων τελειώνει. Εχουν επιφέρει πολύ πόνο και πένθος στους ανθρώπους για να γίνονται ανεκτά επί μακρόν ακόμα. Ωσπου όμως να τελειώσουμε μαζί τους θα χρειασθεί αγώνας. Οταν λοιπόν σήμερα ακούτε να ομιλούν για τεμπέληδες Ελληνες, για διεφθαρμένους, για φαιοκόκκινους, για λαϊκιστές και εθνολαϊκιστές, περί λυσσασμένων σκύλων πρόκειται που κάνουν στις μέρες μας, για χάρη των ίδιων αφεντικών, την προπαγάνδα που έκαναν άλλοτε οι εθνικόφρονες και οι δωσίλογοι

Γερμανοντυμένοι και τότε, γερμανοντυμένοι και τώρα, απλώς χρησιμοποιούν διαφορετικά στερεότυπα, τότε μας έλεγαν εαμοβούλγαρους και μιάσματα, τώρα μας λένε εθνολαϊκιστές και φαιοκόκκινους. Πάντα για τον ίδιο σκοπό! Τη διατήρηση της εν πολλαίς αμαρτίαις περιπίπτουσας εξουσίας των Δυνατών (και ταυτοχρόνως υποτελών στους δυνατότερους). Δεν είναι ο λαός λαϊκιστήςτύραννος είναι αυτός που τον αποκαλεί έτσι. Δεν παράγει ο λαός τη φτώχεια και τα χρέη, αλλά τα παράσιτα που του κλέβουν τον πλούτο. Δεν είναι αδύνατον να αλλάξουν τα πράγματα, είναι αναγκαίο. Και στην ανάγκη και οι θεοί πείθονται...

Του Στάθη από enikos

Τζήμερος- Θεοδωράκης: Οι ιδεολόγοι της δουλοπρέπειας


Οικύριοι Σταύρος Θεοδωράκης και Θάνος Τζήμερος δεν είναι ούτε οι μόνοι ούτε οι σημαντικότεροι εκφραστές της πολιτικής αντίληψης η οποία μπορεί να συνοψιστεί με τρεις λέξεις: ραγιαδισμός, εθελοδουλία, δουλοπρέπεια. Σημαντικότερους υπηρέτες αυτής της πολιτικής αντίληψης μπορούμε να βρούμε πολλούς ανάμεσα σ αυτούς που κυβέρνησαν αυτόν τον τόπο, σφυρηλατώντας τους δεσμούς εξάρτησής της από ξένα κέντρα.  Ωστόσο, οι κύριοι Τζήμερος και Θεοδωράκης είναι από αυτούς που σε κάθε εποχή ξεχωρίζουν, είτε γιατί είναι αφελείς είτε...
γιατί απλώς δεν διαθέτουν ίχνος τσίπας…
Έργο των ιδεολόγων της δουλοπρέπειας είναι η προώθηση και παγίωση της αντίληψης ότι η Ελλάδα είναι μικρή χώρα και η ύπαρξή της εξαρτάται από την καλή διάθεση των ισχυρών. Αυτήν τη διάθεση, της ισχυρής Γερμανίας για παράδειγμα, σύμφωνα με την άποψη των εθελόδουλων θα πρέπει να την  φροντίζουμε ως χώρα  με κάθε κόστος, ακόμη και σε βάρος των συμφερόντων μας.

Τις τελευταίες μέρες οι κύριοι Τζήμερος και Θεοδωράκης –μεταξύ άλλων—ανέλαβαν να κάνουν την δουλειά τους για να πείσουν την ελληνική κοινωνία ότι οι Γερμανοί έχουν πληρώσει τα χρέη τους για το Δίστομο και τα εκατοντάδες άλλα ελληνικά χωριά που ξερίζωσαν οι Ναζί. Οι  δουλοπρεπείς αυτοί κύριοι επιχειρούν να μας πείσουν ότι η Γερμανία έχει καθαρίσει με το αναγκαστικό δάνειο που σύναψε με την Ελλάδα στην κατοχή. Πάνω απ όλα αυτοί οι ραγιάδες μας καλούν όχι μόνο να ξεχάσουμε την ιστορία αλλά και να καταδικάσουμε όσους μπαίνουν στον πειρασμό να την θυμηθούν και να ενοχλήσουν την (καλή) διάθεση του Βερολίνου.

Δεν έχουμε καμία αμφιβολία ότι κύριοι σαν τον Τζζήμερο και τον Θεοδωράκη σε άλλες εποχές θα ήταν εξ ίσου ραγιάδες, δουλοπρεπείς και  εθελόδουλοι, είτε με κουκούλα, είτε χωρίς…
Δημήτρης Μηλάκας από imerodromos

Γερμανοραγιάδες


ΣΤΑΘΗΣ

Είμαι υπέρ της επιστροφής στη δραχμή. Και πιο συγκεκριμένα στα 8δραχμα όπως εκείνο (του 480 π. Χ) που βρέθηκε στη Σικελία κι αξίζει σήμερα 120.000 ευρώ! Αυτό είναι επιστροφή στη δραχμή – να του ‘ρθει του Σόιμπλε ο ουρανός σφοντύλι. Διότι ως γνωστόν, όταν εμείς φυσάγαμε τη δραχμή, το τάλαντο (τους δαρεικούς οι γραικύλοι) και τα υπέρπυρα, οι πρόγονοι του Σόιμπλε συναλλάσσονταν με βελανίδια – Καλημέρα σας!
Κατά τα άλλα πέρασα μαύρο Σαββατοκύριακο, έβλεπα στον ύπνο μου ότι είχα πάει εκδρομή με την κυρία Παναρίτη και μαζεύαμε λουλουδάκια, άβυσσος η ψυχή του ανθρώπου, αν μάλιστα νομίζει κι ότι είναι αριστερός, χάος, το ‘χει το χούι μας. Ισως να φταίει που κατ’ αυτάς παλεύει η άνοιξη με τον χειμώνα με αποτέλεσμα μιαν κάποια αμφιθυμία για την αμφισημία των πραγμάτων.
Οπως και να ‘χει οδεύομεν προς την 25η Μαρτίου και θα πρότεινα να μην εορτάσουμε φέτος την εθνικολαϊκιστική μας επέτειο, μπορεί να κακοφανεί του χερ Σόιμπλε και του φον Σταύρου των (άνω) Ποταμών. Ισως θα έπρεπε να εορτάσουμε (με την αυτοκριτική μας) τη σφαγή της Τριπολιτσάς και να ζητήσουμε συγγνώμην απ’ τον Μέτερνιχ για τις τρέλες που κάναμε τότε.
Δυστυχώς μαζί με τους Ελληνες που ξεσηκώθηκαν το 1821 (παρ’ ότι δεν ήξεραν ότι ήταν Ελληνες, τους το έμαθε η κυρία Ρεπούσημετά) ήρθαν κι έφαγαν το κεφάλι τους στα ματωμένα αυτά κωλοχώματα και χιλιάδες Γερμανοί εθελοντές. Οντως, απ’ τους φιλέλληνες οι περισσότεροι ήταν Γερμανοί, και οι περισσότεροι απ’ τα παιδιά του διαφωτισμού και του ρομαντισμού που σκοτώθηκαν τότε στην επαναστατημένη Ελλάδα ήταν επίσης Γερμανοί. Βεβαίως, μετά το (ατελές) τέλος της Επανάστασης οι Γερμανοί ήταν και πάλι που πλακώσανε στην Ελλάδα – οι Βαυαροί – και την έκαναν κράτος εξ υπαρχής υποτελές, ας
όψεται ο Κολοκοτρώνης, αρχηγός άλλωστε του Ρωσόφιλου κόμματος (όπως μας υπενθυμίζει με νόημα ο Αδωνις) – άσε που ήταν κι αξιωματικός του Αγγλικού στρατού στα Επτάνησα (όπως μας υπενθυμίζει πάλι με νόημα ο Αδωνις). Τραγωδία, φίλες και φίλοι μου! ούτε έναν ήρωα της προκοπής δεν μπόρεσε να βγάλει αυτός ο τόπος, εκτός κι αν ήταν χίτης και γερμανοτσολιάς να πέφτει υπέρ Βέρμαχτ στον Μελιγαλά.
Εδώ βεβαίως γίνονται ορισμένες συγχύσεις και ο φονΣταύρος μπερδεύει τους φουστανελάδες με τουςγερμανοτσολιάδες. Ως προς τις Γερμανικές Πολεμικές Επανορθώσεις. Απορεί ο φον Σταύρος πως «φόρεσε φουστανέλα» ο Υπουργός Δικαιοσύνης και σκέφτηκε να βάλει την υπογραφή του ώστε να διεκδικηθούν οι αποζημιώσεις για το μαρτυρικό Δίστομο!
Τι λαϊκισμός είναι αυτός! Φρίξον, Ηλιε! Φρίξον Ζήμενς και βάστα, Ρόμελ. Και ο κυρ φον Σταύρος πήρε τ’ όπλο του! Κι άρχισε σαν τον πιο βρομερό ρατσιστή το τροπάρι του για τους ψεκασμένους! Ομως ρατσιστής ο κυρ Σταύρος; Οχι! απλώς οι άλλοι είναι εθνολαϊκιστές, φαιοκόκκινοι, εθνομπολσεβίκοι και ψεκασμένοι. Ξέρει ο κ. Θεοδωράκης! Με εφόδια δυο φωτογραφίες με τον κ. Σημίτη κι άλλες δύο με τον Γιωργάκη απέκτησε η αμορφωημιμάθειά του το δικαίωμα να αποκαλεί όποιους Ελληνες γουστάρει ψεκασμένους και λαϊκιστές ή ό,τι άλλο γουστάρει. Εχει παραβρωμίσει η δουλειά μ’ αυτό τοπεμπτοφαλλαγγίτικο μαύρο μέτωπο που προσπαθεί να σπάσει το ηθικό των πολιτών με όχημα την αναθεώρηση της ιστορίας και την ιδεολογική τρομοκρατία. Μια εκδρομή είχε πάει η Βέρμαχτ στο Δίστομο κι εξ ουρανού εκθεμελιώθηκε η Κάνδανος. Δίαιτα έκανε η πείνα στην κατοχή και οι ναζί εκτελούσαν τους κομμουνιστές και τους πατριώτες, διότι ήταν λαϊκιστές. Θα έλεγα – α να χαθείτε, σούργελα, αλλά θα ήταν πολύ φαιοκόκκινο.
Μακάρι να ‘τανε φουστανελάς ο Υπουργός Δικαιοσύνης, παλιοαγράμματε και μακάρι εσύ να προσκύναγες τα άπλυτα ποδάρια και τα γουρνοτσάρουχα των φουστανελάδων, που άγιασε την ανάσα τους το μπαρούτι και φάγανε τον τρόμο με το καντάρι, για την ελευθερία σου.
Ψαρά, ρε! Μεσολόγγι, ρε! ΧίοςΜανιάκι, ρε! Σκοτωμένον τον φίλησε τον Παπαφλέσσα ο ΙμπραήμΠοτάμια τα αίματα, όχι σαν το δικό σου το Ποτάμι με τα ψέματα...  

ΠΗΓΗ: 
http://www.enikos.gr/stathis/304065,Germanoragiades.html

Τις "Κάννες" που σου ετοίμασαν, οφείλεις να τις μετατρέψεις σε Βατερλό, αλλιώς μη γυρίσεις πίσω τη Δευτέρα


Από τις Κάννες που σου ετοίμασαν, δεν έχεις κανένα δικαίωμα να γυρίσεις ταπεινωμένος λέγοντας στο λαό πως: «Έκανες ότι μπορούσες και ότι το μόνο που απομένει τώρα είναι η τραγωδία του οδυνηρού συμβιβασμού»...


Αν πρόκειται να γυρίσεις Παπατζής η μετανοιωμένος Σα(χλα)μαράς, καλύτερα μείνε εκεί πρωθυπουργέ, γιατί τέτοια ξεφτίλα δε θα είναι πλέον διαχειρίσιμη...

Όλη αυτή η αθλιότητα που βρίσκεται σε εξέλιξη και η προκλητική κλιμάκωσή της μπροστά στις δρομολογημένες εξελίξεις, έχει ονοματεπώνυμο. Και το όνομα αυτής είναι «μαφιόζικος εκβιασμός σε βάρος της εθνικής κυριαρχίας της χώρας».

Αυτή η αθλιότητα έχει και πρωταγωνιστές.
Στη θέση του εκβιαζόμενου βρίσκεται η Ελληνική κυβέρνηση (και πίσω από αυτή μια ολόκληρη χώρα), που εγκλωβισμένη στο πολιτικό της Ευρω-ιδεολόγημα, αναγνώρισε – και πάντως δεν αμφισβήτησε – ρόλο επικυρίαρχου σε κείνους που στριμώχνουν αδίστακτα τη χώρα μας στο καναβάτσο.

Και στη θέση του εκβιαστή, βρίσκεται μια συμμορία υπαλλήλων και πολιτικών αχυρανθρώπων, που εκπροσωπούν τους υποτιθέμενους «συμμάχους» μας, ενώ στην ουσία αντιμετωπίζουν τη χώρα ως σκουπίδι, χωρίς αξιοπρέπεια, χωρίς κυριαρχία, χωρίς...
δικαίωμα αναπνοής και εν τέλει χωρίς το αυτονόητο δικαίωμα στην ύπαρξή της.

Αυτή η αθλιότητα έχει βάση αντικειμενική.
Κι αυτή προσδιορίζεται από το ρόλο που η ίδια η κυβέρνηση αναγνώρισε και απεδέχθη για τη συμμορία που τη χορογραφεί. Είναι ο ρόλος που πριν απ όλα θα έπρεπε να αμφισβητηθεί και δεν αμφισβητήθηκε, και σήμερα ασκείται με τρόπο πρωτοφανή, με μεθοδολογία προκλητικότατη, και με αποτέλεσμα εν πολλοίς προδιαγεγραμμένο, όσο η χώρα παραμένει καθηλωμένη στο κρεβάτι της εντατικής, και ο διακόπτης του αναπνευστήρα παραμένει στα χέρια των δημίων της.

Αυτή η αθλιότητα θα είναι διαρκής και ανατροφοδοτούμενη.
Όσο δεν αμφισβητούνται και κυρίως όσο δεν ανατρέπονται, οι όροι και οι ρόλοι που τη συντηρούν και την αναπαράγουν. Η επιλογή να παραμείνει η χώρα σε καθεστώς διαρκούς και κλιμακούμενης αιχμαλωσίας, είναι πολιτική επιλογή, και είναι μια επιλογή που την προσυπέγραψε η Ελληνική κυβέρνηση η οποία κατά τα λοιπά, επιχειρεί να αποδράσει.

Τα πράγματα οδηγούνται πλέον σε σημείο οριακό.
Και από αυτή την άποψη οι εθνικοί πρωταγωνιστές οφείλουν πλέον να πάρουν συγκεκριμένες αποφάσεις.

  • Το πρώτο πράγμα που οφείλουν, είναι να αποδείξουν πως δεν είναι διατεθειμένοι να συνεχίσουν να συμπρωταγωνιστούν σε ένα παιχνίδι σικέ με θύμα την ίδια τη χώρα.
  • Το δεύτερο πράγμα που έχουν υποχρέωση να αντιληφθούν, είναι πως κανείς από τους «συμμάχους» τους δεν είναι διατεθειμένος να τους πιστώσει με χρόνο, προκειμένου να απολαύσουν την υλοποίηση του ονείρου τους, για μια «άλλη Ευρώπη», με άλλους συσχετισμούς, και με διαφορετική φιλοσοφία αντίληψης του ρόλου και της θέσης των λαών σ αυτή τη γεωπολιτική παραμύθα.
  • Το τρίτο πράγμα που έχουν καθήκον να συνειδητοποιήσουν, είναι πως κάθε μικρή υποχώρηση πλέον, δεν οδηγεί σε αποκλιμάκωση των πιέσεων και των απαιτήσεων, αλλά σε παραπέρα σφίξιμο της μέγγενης, με την κοινωνία ασφυκτικά πιασμένη στις δολοφονικές της δαγκάνες.
Μπροστά στις Κάννες λοιπόν που προετοίμασαν για τον Έλληνα πρωθυπουργό…
Η εθνική στάση συνιστά μονόδρομο, και αυτόν δε δικαιούται να τον παραβιάσει. Και ο μονόδρομος αυτός απαιτεί να μετατρέψει τις Κάννες που του ετοίμασαν σε Βατερλό για τις συμμορίες της Ευρώπης.

Από τις Κάννες που του ετοίμασαν, δεν έχει κανένα δικαίωμα να γυρίσει ταπεινωμένος λέγοντας στο λαό πως: «Έκανε ότι μπορούσε και ότι το μόνο που απομένει τώρα είναι η τραγωδία του οδυνηρού συμβιβασμού».

Αν πρόκειται να γυρίσεις Παπατζής η μετανοιωμένος Σα(χλα)μαράς, καλύτερα μείνε εκεί πρωθυπουργέ, γιατί τέτοια ξεφτίλα δε θα είναι πλέον διαχειρίσιμη.

Κ. Λαπαβίτσας:Η στρατηγική του ΣΥΡΙΖΑ έφτασε στο τέλος της


ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΤΟΥ Κ. ΛΑΠΑΒΙΤΣΑ ΣΤΗΝ ΓΕΡΜΑΝΙΚΗ ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ «DER TAGESSPIEGEL» ΚΑΙ ΤΟ «PRESS-PROJECT»...


Ερ.: Ποια είναι η γνώμη σας για τις μέχρι τώρα διαπραγματεύσεις; Τι πρέπει να κάνει η κυβέρνηση;
Απ.: Η στρατηγική του ΣΥΡΙΖΑ ήταν - και παραμένει - ότι μια αλλαγή στην πολιτική ευθυγράμμιση των δυνάμεων στην Ελλάδα, στην Ευρώπη γενικά, θα λειτουργήσει ως καταλύτης στην Ευρωζώνη. Η στρατηγική αυτή έχει πλέον λήξει. Το πραγματικό ερώτημα είναι πόσος καιρός θα περάσει μέχρι να το καταλάβουν οι άνθρωποι.
Ήμουν πάντα εξαιρετικά δύσπιστος σχετικά με αυτό. Πάντα υποστήριζα ότι δεν είναι μόνο η...
πολιτική ευθυγράμμιση, υπάρχουν θεσμικοί μηχανισμοί και η λογική της νομισματικής ένωσης. Και όσοι πιστεύουν ότι μια απλή αλλαγή της πολιτικής είναι αρκετή για να το μετατρέψει  αυτό, κάνουν λάθος και νομίζω ότι αυτό έχει επιβεβαιωθεί.

Αυτό που έχουμε δει είναι ότι το θεσμικό πλαίσιο της Ευρωζώνης και οι ιδεολογικοί μηχανισμοί που την ακολουθούν, δεν είναι ευαίσθητοι στα επιχειρήματα που προέρχονται από εκλογικές ανακατατάξεις. Έτσι, αυτό αντανακλά η συμφωνία της 20ης Φεβρουαρίου στο Eurogroup.
 
Ερ.: Θεωρείτε ότι τα μέλη του κόμματός σας έχουν καταλάβει ότι αυτή η στρατηγική έχει έρθει σε ένα τέλος;
Απ.: Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι ένας μεγάλος οργανισμός που έχει αναπτυχθεί με γοργούς ρυθμούς. Αντανακλά την κοινωνία. Δεν είναι κάποιο είδος της παραδοσιακής αριστεράς, και ως εκ τούτου υπάρχει μια ποικιλία απόψεων και της πολιτικής συνείδησης.
Νομίζω ότι η ηγεσία του κόμματος δεν ξέρει ότι έχει μια πολύ σκληρή επιλογή μπροστά τηςΝα επιμείνουμε με το πρόγραμμα που διακηρύξαμε στον ελληνικό λαό; Ή μήπως να υποβάλουμε στο λαό, ό,τι θέλουν τα θεσμικά όργανα, η ομάδα των Βρυξελλών, η τρόικα, όπως αλλιώς θέλετε να το ονομάσετε; Αυτά τα δύο πράγματα είναι ασυμβίβαστα.
 
Ερ.: Έτσι, δεν υπάρχει μέση οδός;
Απ.: Δεν υπάρχει μέση οδός. Η Ευρωζώνη δεν θα το επιτρέψει. Θεωρώ ότι αυτό ήταν μία έκπληξη για την ηγεσία. Ναι, υποψιάζομαι ότι ήταν σε κάποιο βαθμό. Επειδή η δική μου ανάγνωση της κατάστασης είναι ότι η ηγεσία πραγματικά πίστευε ότι θα μπορούσε να αλλάξει τις πολιτικές ευθυγραμμίσεις, θα μπορούσε να αλλάξει την εκλογική αριθμητική, και στη βάση αυτή θα αλλάξει την Ευρώπη, θα αλλάξει τις ευρωπαϊκές πολιτικές.
 
Ερ.: Λοιπόν, τι θα πρέπει να κάνει, κατά τη γνώμη σας, η ελληνική κυβέρνηση;
Απ.: Η Ελλάδα πρέπει να εξετάσει την πραγματική εναλλακτική λύση, η οποία δείχνει ότι απέτυχε η νομισματική ένωση. Είναι σαφές ότι ο μόνος τρόπος που υπήρχε από την αρχή - είναι βασικά η έξοδος. Αν πρόκειται να εφαρμοστεί ένα τέτοιο πρόγραμμα, όπως ο ΣΥΡΙΖΑ έχει διακηρύξει, το οποίο δεν είναι το ριζοσπαστικό - πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ αλλά απλά μέτριος Κεϋνσιανισμός -, θα πρέπει να σκεφτούμε σοβαρά πώς θα μπορέσουμε να βγούμε από τα όρια της Ευρωζώνης.
 
Ερ.: Πιστεύετε ότι ο ΣΥΡΙΖΑ έχει την εντολή για αυτό;
Απ.: Μια ευθεία απάντηση είναι όχι. Ο ΣΥΡΙΖΑ έχει μια εντολή για να εκπληρώσει το πρόγραμμα του. Έμμεσα, όχι άμεσα, έχει εντολή να κρατήσει τη χώρα στην Ευρωζώνη. Αλλά αυτή η ερώτηση δεν τέθηκε ποτέ ανοιχτά στον ελληνικό λαό.
 
Ερ.: Αποτελεί λύση ένα δημοψήφισμα;
Απ.: Το πρώτο πράγμα που πρέπει να κάνουμε είναι να μην συζητήσουμε τόσο πολύ την ιδέα ενός δημοψηφίσματος, αλλά στην πραγματικότητα, αυτή της εναλλακτικής στρατηγικής. Πρέπει να γίνει μια πραγματική δημόσια συζήτηση επιτέλους. Αυτό δεν είναι εύκολο, γιατί για πέντε χρόνια η χώρα έχει υποστεί την πιο απίστευτη εκστρατεία παραπληροφόρησης και κινδυνολογίας. Έτσι, η ατμόσφαιρα έχει δηλητηριαστεί πολύ άσχημα. Δεν είναι αδύνατο να κάνουμε αυτή τη συζήτηση τώρα, αλλά είναι πολύ πιο δύσκολο από ό, τι μερικά χρόνια πριν.
Κατά τη γνώμη μου, η καλύτερη στρατηγική αυτή τη στιγμή είναι αυτό που εγώ αποκαλώ μια συναινετική και ομαλή έξοδος. Δεν είναι μία προσβλητική έξοδος.
 
Ερ.: Μπορείτε να επεκταθείτε σε αυτό;
Απ.: Πιστεύω ότι η Ελλάδα θα πρέπει να θέσει ένα στόχο για τον εαυτό της να διαπραγματευθεί μια έξοδο ουσιαστικά χωρίς ρήξη, χωρίς να πέσει έξω, χωρίς μάχες, χωρίς μονομερείς ενέργειες. Αυτό θα σήμαινε ότι:  Γίνεται η έξοδος και η Ελλάδα επιδιώκει την εκ βάθρων αναδιάρθρωση του χρέους.
 
Ερ: Γιατί θα το δέχονταν οι εταίροι της ΕΕ; Αυτή η έξοδος έχει δύο στοιχεία που η EZ δεν θέλει: την ίδια την έξοδο και την αναδιάρθρωση του χρέους.
Απ.: Δεν είμαι απολύτως βέβαιος ότι η EZ δεν θέλει την έξοδο. Υποψιάζομαι ότι την θέλει. Και κατά τη γνώμη μου, αν μια χώρα ζητούσε μια διαπραγμάτευση για έξοδο, θα μπορούσε κάλλιστα να βοηθηθεί σε αυτό. Η Γερμανία και ο Σόιμπλε, το 2011 ήταν υπέρ μιας συναινετικής εξόδου.
Η δυσκολία για την ΕΖ θα πρέπει να είναι η αναδιάρθρωση του χρέους. Αλλά υπάρχουν δύο πολύ σημαντικά στοιχεία: η προστασία της συναλλαγματικής ισοτιμίας και η προστασία των τραπεζών. Αυτά είναι ουσιαστικά ανέξοδα για την ΕΚΤ, καθώς η Ελλάδα είναι μια μικρή χώρα.
 
Ερ.: Τι θα είχε να κερδίσει από αυτό η Ευρώπη;
Απ.: Ειρήνη και ηρεμία. (Παύση ...) Για ένα χρονικό διάστημα.
 
Ερ.: Γιατί μόνο για ένα χρονικό διάστημα;
Απ.: Επειδή η νομισματική ένωση κατά τη γνώμη μου είναι μια μεγάλη ιστορική αποτυχία. Είναι η μεγαλύτερη αποτυχία της Ευρώπης εδώ και δεκαετίες. Και αυτό δεν θα διαρκέσει. Αλλά προφανώς αυτό μπορεί να διαρκέσει αρκετά μεγάλο χρονικό διάστημα και η Ελλάδα θα έχει πεθάνει. Φυσικά, οι υποστηρικτές της EZ πιστεύουν ότι πρόκειται να διαρκέσει για πάντα. Πρόκειται για μια ιστορική αυταπάτη. Νομισματικές ενώσεις δεν διαρκούν τόσο πολύ χρόνο. Ας τους αφήσουμε να το πιστεύουν. Τελικά.
 
Ερ.: Η ΕΕ ως ένα πολιτικό οικοδόμημα θα μπορούσε να επιβιώσει αν οι χώρες έβγαιναν από τη νομισματική ένωση;
Απ.: Σε 15 χρόνια, η νομισματική ένωση θα έχει αναιρέσει όλη την υπεραξία που δημιουργείται στην Ευρώπη από την ΕΕ. Η κατάσταση των σχέσεων στις ευρωπαϊκές χώρες σήμερα είναι μάλλον χειρότερη από ό, τι είναι ήδη εδώ και δεκαετίες. Η κατάσταση μεταξύ της Γερμανίας και της Ελλάδας είναι άθλιες, απολύτως φρικτές. Και αυτό λόγω του ευρώ.
Αυτό είναι απόδειξη ότι αυτά τα χρήματα δεν παράγουν αλληλεγγύη, αυτά τα χρήματα δημιουργούν διαιρέσεις. Και αυτό είναι και πάλι η μεγαλύτερη απόδειξη της αποτυχίας του. Τώρα το πείσμα, η απροθυμία να αναγνωρίσει την αποτυχία της τα τελευταία πέντε χρόνια κάνει τα πράγματα χειρότερα. Αυτό που έχει κάνει η ΕΕ κατά τα τελευταία 5 χρόνια είναι να κολλήσει ακόμα περισσότερο γύρω από το κοινό νόμισμα αντί να κάνει βαθειά αναδιάρθρωση. Το έκανε πραγματικά πιο δύσκολο. Ναι λοιπόν, αν σήμερα το κοινό νόμισμα αποτυγχάνει, κάτι που νομίζω ότι γίνεται, τότε για την ΕΕ αυτό είναι το τίμημα για το ιστορικό λάθος του κοινού νομίσματος.
 
Ερ.: Έτσι, για την Ελλάδα, σημαίνει ότι η EZ δεν την αφήνει να φύγει από την ΕΕ;
Απ.: Το πιο σημαντικό είναι να γίνει διάκριση μεταξύ της ΕΕ και της ΕΖ. Σε αυτή τη χώρα, και στο μεγαλύτερο μέρος της Ευρώπης, μια διαρκής σύγχυση υπάρχει εδώ και χρόνια. Ότι η συμμετοχή ενός κράτους ισούται με την ιδιότητα του άλλου κράτους. Είναι, φυσικά, παράλογο, διότι υπάρχουν κράτη μέλη της ΕΕ που δεν είναι μέλη της ευρωπαϊκής νομισματικής ένωσης. Εάν η Ελλάδα αφήσει το ευρώ, δεν πρέπει να εγκαταλείψει την ΕΕ ταυτόχρονα. Εάν οι Έλληνες θέλουν να εγκαταλείψουν την ΕΕ, να τους αφήσουν να φύγουν από την ΕΕ. Αλλά αυτό είναι ένα ξεχωριστό ζήτημα. Αυτή η ταύτιση είναι θανατηφόρα και έχει ήδη χρησιμοποιηθεί ιδεολογικά ...

Η ΓΕΡΜΑΝΙΑ ΕΙΝΑΙ Η ΠΙΟ ΠΑΡΑΒΑΤΙΚΗ ΧΩΡΑ
Ερ.: Υπήρχαν δεσμευτικοί μηχανισμοί, ακόμη και πριν από τη νομισματική ένωση ...
Απ.: Τα προηγούμενα καθεστώτα δεν ήταν επιτυχή, αλλά, σε σύγκριση με την καταστροφή που έφερε το κοινό νόμισμα, τα προηγούμενα καθεστώτα ήταν φάροι επιτυχίας. Η κατώτατη γραμμή: Η Ευρώπη χρειάζεται ένα νομισματικό σύστημα που επιτρέπει τη νομισματική ευελιξία. Είναι εντελώς ανόητο να επιβάλει ένα σύστημα νομισματικής ακαμψίας και ταυτόχρονα να δημιουργήσει ευελιξία μέσω των αγορών εργασίας και τον ιδιωτικό τομέα. Αλλά η πιο βαθιά αιτία για την αποτυχία του ευρώ είναι, φυσικά, η γερμανική πολιτική.

Ερ: Γιατί αυτό;
Απ.: Η Γερμανία είναι η χώρα η οποία είναι η πιο παραβατική στην Ευρώπη. Δεν είναι η Ελλάδα, δεν είναι η Ισπανία, ούτε η Ιταλία. Και σίγουρα δεν είναι η Γαλλία. Η Γαλλία απέχει πολύ από τη Γερμανία. Η Γερμανία δεν τηρεί τους κανόνες και μπορώ να το κάνω πολύ απλό για σας: η Γερμανία κατηγορεί συχνά την Ελλάδα - ο Σόιμπλε για παράδειγμα λέει - ότι η Ελλάδα ζει πάνω από τις δυνατότητές της. Είναι αλήθεια. Ωστόσο, η Γερμανία ζει  επίσης συστηματικά κάτω από το όριό της, και αυτό είναι το ότι οι εξαγωγές που κάνει δεν γίνονται λόγω της τεχνολογίας, και γενικά της παραγωγικότητάς της. Γι 'αυτό είναι τόσο επιτυχής.
Αλλά όταν είσαι σε μια νομισματική ένωση δεν μπορείς να είσαι ένα κακό παράδειγμα και να ζεις πάνω ή κάτω από τις δυνατότητές σου. Ο πραγματικός κανόνας πρέπει να είναι όλοι να ζουν με τη βοήθεια όλων. Έτσι, η Γερμανία δεν έχει τηρήσει τους κανόνες και το τίμημα πληρώνεται από τον γερμανικό λαό.Καταλαβαίνω πολύ καλά πώς ζουν οι Γερμανοί. Γνωρίζω πολύ καλά ότι οι μισθοί δεν έχουν αυξηθεί εδώ και χρόνια, ότι το ένα τρίτο του εργατικού δυναμικού ζουν υπό κακές συνθήκες. Επισφαλείς όροι απασχόλησης, και μισθοί κάτω από την παραγωγικότητα ...

Ερ.: Έτσι, αυτό που λέτε είναι ότι το ευρώ δεν ήταν καλή επιλογή για τον γερμανικό λαό...
Απ.: Αυτό εξηγεί επίσης γιατί ο γερμανικός λαός είναι ενοχλημένος και θυμωμένοςόταν πρόκειται για την αποστολή χρημάτων στο εξωτερικό, να πληρώνει για τους άλλους. Φυσικά, θα ήμουν πάρα πολύ θυμωμένος εάν ήμουν σε αυτή τη θέση: Ζουν με ένα πολύ στενό τρόπο, μετρούν τα λιγα προϊόντα τους και, στη συνέχεια, έρχεται κάποιος και τους λέει, θα πρέπει να πληρώσετε και από πάνω.
Από την άλλη πλευρά, οι γερμανικές επιχειρήσεις εξαγωγών, οι γερμανικές τράπεζες, αυτό είναι μια διαφορετική ιστορία. Γι’ αυτές είναι όλα πολύ καλά. Αλλά αυτό πρέπει να λυθεί από το γερμανικό λαό.

Ερ.: Πιστεύετε ότι οι Γερμανοί παραμένουν στο φόβο για κάποιο λόγο; Αν είσαι γερμανός, λες πάντα "τα πράγματα θα γίνουν χειρότερα".Η Γερμανία - είπαμε- δεν αποδίδει όσο θα μπορούσε, η Ευρώπη δεν αποδίδει όσο θα μπορούσε, υπάρχει η Κίνα, υπάρχει η Ινδία, η παγκοσμιοποίηση ...
Απ.: Η παγκοσμιοποίηση είναι μια από εκείνες τις λέξεις που σημαίνει όλα και τίποτα. Υπήρξε μια συνεπής πολιτική από την πλευρά της γερμανικής κυβέρνησης για να τρομάξει το γερμανικό λαό, τους γερμανούς εργάτες, να τους κρατήσει στο φόβο του αύριο και της ανεργίας, δεν υπάρχει καμία αμφιβολία. Η αρχική ιδέα κατά το 1998-1999, όταν η ανεργία ήταν υψηλή, ήταν ότι έπρεπε  να δεχθούν χαμηλούς μισθούς για την αποκατάσταση της απασχόλησης εντός των ορίων μιας νομισματικής ένωσης. Τώρα το επιχείρημα φαίνεται να είναι «δεχόμαστε χαμηλούς μισθούς για να ανταγωνιστούμε τους κινεζικούς». Δεν υπάρχει τέλος σε αυτό. Η αλήθεια είναι ότι οι χαμηλοί μισθοί δεν είναι καλό για τη Γερμανία. Η Γερμανία χρειάζεται μια πολιτική για την ενίσχυση της εγχώριας ζήτησης. Αυτό είναι νεο-μερκαντιλισμός, η πεποίθηση ότι η ανάπτυξη έρχεται από το εξωτερικό μόνο, ότι ο μόνος πλούτος είναι οι εξαγωγές.

ΕΝΑ ΣΧΕΔΙΟ ΤΡΙΩΝ ΦΑΣΕΩΝ ΓΙΑ ΕΛΛΑΔΑ
Ερ.: Κάνετε το ίδιο πράγμα στην Ελλάδα; Είναι η εγχώρια ζήτηση το κλειδί για να επιστρέψει στην ανάπτυξη; Πώς θα σταθεί και πάλι στα πόδια της η Ελλάδα;
Απ.: Υπάρχουν τρία στάδια. Κατ 'αρχάς, όπως είπα, είναι η διαπραγμάτευση, συναινετική, ομαλή έξοδο.
Δεύτερο στάδιο είναι η ανάκαμψη και πώς θα εξασφαλιστεί σε μεγάλο βαθμό η ανάκαμψη της εγχώριας ζήτησης, η οποία είναι σε πολύ βαριά καταστολή σε αυτή τη χώρα. Υπάρχουν τεράστιοι πόροι που βρίσκονται αχρησιμοποίητοι. Οι μικρές και μεσαίες επιχειρήσεις θα επανενεργοποιηθούν, αυτό είναι που πραγματικά θα επανεκκινήσει την ελληνική οικονομία. Όχι εξαγωγές - αυτή η λατρεία με τις εξαγωγές είναι ανοησίες.
Αλλά προφανώς αυτό δεν είναι πραγματικά ένας δρόμος για την αειφόρο ανάπτυξη. Αυτό που θα πρέπει να κάνει η Ελλάδα μετά από αυτό θα είναι μια βιομηχανική πολιτική για την αναδιάρθρωση της παραγωγικής της βάσης, να ενσωματωθεί στην παγκόσμια οικονομία σε διαφορετική βάση. Αυτό θα πάρει μερικά χρόνια.
Αλλά η Ελλάδα θα εξακολουθεί να αποτελεί μέρος της κοινής αγοράς, ως μέλος της ΕΕ. Γι 'αυτό δεν είναι τόσο εύκολο να πάει πίσω στην εγχώρια ζήτηση και στα ΜΜΕ, διότι θα πρέπει να διώξει τις μεγάλες εταιρείες που θα μπορούσαν να εξακολουθούν να πωλούν φθηνότερα.
Πιστεύω ότι η Ελλάδα θα μπορούσε να παραγκωνίσει τις εισαγωγές πολύ εύκολα. Δυστυχώς, οι μισθοί έχουν καταστραφεί κατά τα τελευταία 5 έτη λόγω των πολιτικών διάσωσης. Μια υποτίμηση του 15-20% (αλλά όχι περισσότερο από αυτό, όπως θέλει η ΕΚΤ θα υπερασπιστεί τη συναλλαγματική ισοτιμία), θα έδινε ένα τεράστιο ανταγωνιστικό πλεονέκτημα. Οι μισθοί θα μπορούσαν τότε σταδιακά να αυξηθούν και πάλι.

Ερ.: Ποιες είναι οι πιθανότητες για να συμβεί αυτό; Για την Ελλάδα για να επιλέξει αυτό το μονοπάτι;
Απ.: Κατά το 2010, έλεγα ότι υπάρχουν 3 πιθανές λύσεις. Η λιτότητα, «το καλό του ευρώ» και η έξοδος. Είπα ότι η πιο πιθανή λύση θα ήταν η λιτότητα αλλά αυτό θα ήταν μια καταστροφή. Όσο για την καλή στρατηγική του ευρώ (δηλαδή, ότι θα επιτευχθεί κεϋνσιανή πολιτική εντός των ορίων του ευρώ - η στρατηγική του ΣΥΡΙΖΑ), είπα ότι οι πιθανότητες να συμβεί αυτό ήταν κοντά στο μηδέν. Η στρατηγική της εξόδου είναι η μόνη λογική επιλογή. Το πραγματικό ζήτημα είναι να αμφισβητηθεί ή όχι; Δεν ξέρω. Αλλά έξοδος θα υπάρξει σε κάποιο βαθμό.

Η ΔΗΛΗΤΗΡΙΩΔΗΣ ΙΔΕΟΛΟΓΙΑ ΤΟΥ «ΕΥΡΩΠΑΪΣΜΟΥ»
Ερ.: Πώς μπορεί να είναι ομαλή, όταν ακόμη και τώρα που γίνονται οι διαπραγματεύσεις όταν δεν πάνε καλά αμέσως ο κόσμος πανικοβάλλεται και υπάρχει φόβος ενός bank run;
Απ.: Το πρώτο πράγμα που πρέπει να γίνει είναι η ΕΕ και η Ελλάδα να καταλάβουν ότι μαστιγώνουν ένα νεκρό άλογο. Μετά από 5 χρόνια βασανιστηρίων, είναι καιρός να τελειώσει αυτό. Αυτή η στρατηγική έχει έρθει στο τέλος της. Κατάλάβετέ το παρακαλώ. ‘Οταν λέω ότι αυτός είναι ο στρατηγικός στόχος το εννοώ. Οι άνθρωποι πρέπει να συμβιβαστούν με αυτό. Και εκείνοι που αρνούνται να το δουν, αυτό συμβαίνει λόγω ιδεολογίας, επειδή αυτή η ιδεολογία δηλητηριάζει τη συζήτηση. 
Ερ.: Ποιά είναι αυτή η ιδεολογία;
Απ.: Δεν πρόκειται για ένα νέο φιλελευθερισμό, είναι ο ευρωπαϊσμός. Η ιδέα της Ευρώπης ως υπερβατική οντότητα που όλοι θέλουν να ανήκουν σε αυτή. Αυτή η μεγάλη φαντασία που έχει αναδειχθεί στις κυρίαρχες χώρες και έχει έρθει για να διεισδύσει στις πιο αδύναμες χώρες.
Είμαι σοσιαλιστής, παλιό στυλ, με την παλιά έννοια της λέξης, η ιδέα των Ηνωμένων Πολιτειών της Ευρώπης και της ευρωπαϊκής αλληλεγγύης είναι μια σοσιαλιστική ιδέα και εγώ το μοιράζομαι. Προφανώς αυτό έχει επίσης και μια ναζιστική ιδέα, που χρησιμοποιείται από τον Χίτλερ. Κανείς δεν έχει το μονοπώλιο της ιδέας της ενωμένης Ευρώπης.
Δεν πιστεύω σε έναν ενιαίο ευρωπαϊκό λαό, δεν υπάρχει ένας ευρωπαϊκός δήμος, και δεν πρέπει να υπάρχει. Η Ευρώπη είναι για πολλές, πολλές διαφορετικές γλώσσες και κουλτούρες. Από πότε ήταν επιθυμητό για όλους μας να είναι μόνο ευρωπαϊστές, να είναι ένα πράγμα;
Αυτές είναι οι ψευδαισθήσεις και ιδεολογίες. Δεν βλέπω μια πολιτική σύγκλισης,βλέπω την άνοδο του φασισμού, την άνοδο της ακροδεξιάς, βλέπω ακραία ένταση. Το Εθνικό Μέτωπο στη Γαλλία καταλαμβάνει το 30% των ψήφων, και τα πράγματα πάνε κατά εκεί, δεν θα με εξέπληττε αν ο επόμενος πρόεδρος της Γαλλίας ήταν φασίστας.

Ερ.: Εάν το ευρώ ήταν μια τέτοια κακή ιδέα, γιατί υπάρχει αυτό το «πείσμα» -όπως λέτε- σε όλη την Ευρώπη που το υποστηρίζει; Ποια είναι τα συμφέροντα πίσω από αυτή την ιδέα;
Απ.: Το χρήμα είναι η ενσάρκωση των μη-οικονομικών σχέσεων, καθώς  ενσωματώνει κοινωνικές σχέσεις, έχει ταυτότητα που επισυνάπτονται σε αυτήν. Αυτό σημαίνει ότι συχνά εκφράζει την εθνική ταυτότητα. Οι Αμερικανοί είναι το δολάριο, οι Βρετανοί είναι η λίρα, οι Γερμανοί χρησιμοποίησαν το γερμανικό μάρκο. Το ευρώ ιδιαίτερα στις χώρες της περιφέρειας έχει καταλήξει να σημαίνει ότι είσαι Ευρωπαίος. Μπορείτε να το δείτε και στις χώρες της Βαλτικής. Έτσι, υπάρχει ένα στοιχείο της ταυτότητας και ένα στοιχείο της διεθνούς πολιτικής.

Ερ.: Αλλά γιατί οι χώρες του πυρήνα της ΕΕ είναι τόσο συνδεδεμένες με την ιδέα του κοινού νομίσματος;
Απ.: Νομίζω ότι ο πυρήνας δεν ξέρει πώς να βγει από αυτό. Μια κακή κίνηση έγινε πριν από 15 χρόνια, και ο κίνδυνος από την έξοδο είναι πολύ υψηλός. Την ίδια στιγμή, κάποια ειδικά συμφέροντα, ο εξαγωγικός κλάδος, ο τραπεζικός τομέας, το υπερασπίζονται έντονα επειδή έχει εξυπηρετήσει τη στρατηγική τους.