Γιατί η Δύση εξισλαμίζει την Ελλάδα


«Αν βουληθείς να μαρνηθείς και να μαλησμονήσεις, σε Τούρκικα σπαθιά σε δω, σε Καταλάνου χέρια. Αράπηδες σε σέρνουσι και Τούρκοι να σε δέσουν, κι σ’ όχλο Σαρακίνικο τρεις μαχαιριές σε δώσουν»
Ελληνικό μεσαιωνικό δημώδες

Γράφει ο Αλκιβιάδης Κωνσταντίνος Κεφαλάς 

Στο χαοτικό κλίμα που προκλήθηκε από την άφιξη εκατοντάδων χιλιάδων εξαθλιωμένων Ελλήνων προσφύγων τον Σεπτέμβριο του 1922 στην Αθήνα , το πρώτο μέτρο της επαναστατικής επιτροπής που ανέλαβε την εξουσία στις 15 Σεπτεμβρίου του 1922, ήταν η επίταξη δημοσίων και ιδιωτικών κτιρίων, για την προσωρινή εγκατάσταση των προσφύγων.
Το μέτρο της επίταξης - όπως κωδικοποιήθηκε και επεκτάθηκε με τα νομοθετικά διατάγματα της 11ης Νοεμβρίου 1922 «Περί επιτάξεως ακινήτων δι’ εγκατάστασιν προσφύγων» και της 22ας Νοεμβρίου 1922 «Περί επιτάξεως κατοικουμένων ή οπωσδήποτε χρησιμοποιουμένων ακινήτων» ήταν η αρχή για τις πρώτες προστριβές ανάμεσα στους παλιούς και τους νέους κατοίκους της πόλης.
Η επίταξη και η αναγκαστική συγκατοίκηση γηγενών και προσφύγων στα ίδια σπίτια, προκάλεσε έντονες αντιδράσεις και διαμαρτυρίες από την πλευρά των γηγενών. Εκατοντάδες Αθηναϊκά σπίτια, ιδιοκτησίας υποστηρικτών του Βασιλέως Κωνσταντίνου ως επί τω πλείστον, επιτάχτηκαν για να στεγαστούν οι πρόσφυγες. Σε κάθε δωμάτιο των μεγάλων Αθηναϊκών αρχοντικών τοποθετήθηκε και από μια οικογένεια προσφύγων, ενώ οι ιδιοκτήτες των περιορίστηκαν και αυτοί σε ένα δωμάτιο της οικίας των.
Το ψυχολογικό σοκ στην αυτιστική Αθηναϊκή κοινωνία του μεσοπολέμου από το μέτρο της αναγκαστικής κατάσχεσης ήταν ισχυρότατο. Μέχρι εκείνη την στιγμή, οι θαμώνες του Ζαχαράτου πίστευαν αφελώς, ότι ο Σαγγάριος και το Εσκί Σεχίρ ευρίσκοντο πολύ μακριά από το Σύνταγμα, ώστε να δύνανται τα πολεμικά γεγονότα να επηρεάσουν την καθημερινότητα τους. Αδυνατούσαν να πιστέψουν αυτό που τους συνέβαινε. Εν μια νυκτί, βρήκαν εαυτούς να συγκατοικούν στο ίδιο τους το σπίτι με αλλά πενήντα άγνωστα σε αυτούς άτομα, ενώ οι τυχεροί που τα σπίτια τους δεν είχαν ακόμη επιταχθεί ζούσαν με την αγωνιά της εμφάνισης των στρατιωτών στην εξώπορτα που θα θυροκολλούσαν το χαρτί της επίταξης.
Στα επόμενα είκοσι χρόνια οι Ελληνικοί προσφυγικοί πληθυσμοί, θα απωθηθούν στις παραγκουπόλεις της Κοκκινιάς και θα είναι η πληθυσμιακή ομάδα που θα βιώσει πλήρως την φρίκη και τις συνέπειες της κατοχής. Ενώ παρακολουθούν τα παιδιά τους να πεθαίνουν από την πείνα, ο μόνος δρόμος που τους απομένει είναι η κοινωνική ρήξη και ο πολίτικος ριζοσπαστισμός.
Ο Δεκέμβρης του 1944 και ο εμφύλιος ήταν το φυσιολογικό επακόλουθο της μικρασιατικής καταστροφής και της προσφυγιάς.
Τρία χρόνια αργότερα, το 1947 κατά την διάρκεια του εμφύλιου πολέμου, ο στρατός άρχισε συστηματικές εκκαθαριστικές επιχειρήσεις εκκενώσεως εκατοντάδων χωριών στην Μακεδονία και την Ήπειρο, με σκοπό να αποκόψει τους αντάρτες του Δημοκρατικού Στρατού από τον τοπικό εφοδιασμό και ταυτόχρονα να τους στερήσει την δυνατότητα στρατολόγησης νέων μαχητών. Οκτακόσιες χιλιάδες εσωτερικοί πρόσφυγες από τα εκκενούμενα Ελληνικά χωριά, οι λεγόμενοι «ανταρτόπληκτοι», μεταφέρονται βιαίως στην Αθήνα και στις άλλες πόλεις της χώρας, με αποτέλεσμα να δημιουργηθεί μέσα σε ελάχιστο χρονικό διάστημα εκ νέου όπως και το 1922 μια αφάνταστη εσωτερική προσφυγική τραγωδία, ελάχιστα γνωστή σήμερα, με απελπισμένους ανθρώπους στερουμένων βασικών εφοδίων επιβίωσης να περιφέρονται ρακένδυτοι στις παρυφές των πόλεων και να πεθαίνουν από ασιτία.
Μέσα σε 25 χρόνια ο κοινωνικός ιστός της χώρας θα διαρραγεί ανεπανόρθωτα δυο φόρες. Η μικρασιατική καταστροφή και ο εμφύλιος πόλεμος, θα είναι το αποτέλεσμα της ανικανότητας των πολιτικών ελίτ που αδυνατούν να κατανοούσουν τα γεωπολιτικά δεδομένα της εποχής τους λόγω της μικρόνοιας τους, των προσωπικών τους συμφερόντων, του ανύπαρκτου μορφωτικού τους επίπεδου και των ιδεοληπτικών εμμονών τους.

Η εισροή αλλοεθνών πληθυσμών σήμερα στην Ελλάδα ομοιάζει φυσικά με το 1922 μόνο ως προς την ανικανότητα του πολιτικού συστήματος να χειρισθεί τα «νέα δεδομένα» και να αντιληφθεί τις μελλοντικές συνέπειες και το βάρος των πράξεων του επειδή προσποιείται ότι δεν κατανοεί την καλοσχεδιασμένη εποίκιση της χώρας από τις ορδές των ανθρώπων με διαφορετικά εθνολογικά και πολιτιστικά χαρακτηριστικά, που μετασχηματίζουν σταδιακά την Ελλάδα σε χαλιφάτο μέσω ενός καλά γεωπολιτικού οργανωμένου σχεδίου από την Ευρωπαϊκή Ένωση, τις ΗΠΑ και την Τουρκία.
Τελικός στόχος: να εποικίσουν με μουσουλμάνους τα Βαλκάνια ώστε να εξουδετερωθούν οι φιλορωσικοί ορθόδοξοι πληθυσμοί στα πλαίσια των γεωπολιτικών σχεδιασμών της νέας τάξης πραγμάτων.
Η Γερμανική προτεσταντική ηθική βασίζεται στην εκδίκηση και την τιμωρία των εχθρών. Το Γερμανικό «αίσθημα αποκατάστασης δικαιοσύνης» ικανοποιήθηκε μόνο στην περίπτωση της Γιουγκοσλαβίας, ενώ διατηρεί ακόμα ανοιχτούς λογαριασμούς με την Ρωσία που κάποια στιγμή θα πρέπει να κλείσουν με τον «θρίαμβο της Γερμανικής πολίτικης» στην Ευρώπη.
Τα πολιτικό έργο της σφαγής των Αρμενίων και των Ελλήνων από τους Τούρκους, σχεδιάστηκε το 1915 από τον Αυτοκράτορα της Γερμανίας Γουλιέλμο Κάιζερ με σκοπό να διακοπεί η ρωσική διείσδυση προς τον Καύκασο και τα πετρέλαια της Μέσης Ανατολής.
Η ίδια η πολιτική ολοκληρώνεται σήμερα, μετά 100 χρόνια με την σφαγή 15 εκατομμυρίων ορθοδόξων στην Συρία και το Ιράκ, μέσα από την ανιαρή συμμαχία των σουνιτών ισλαμιστών με την Δύση.

Εδώ θα πρέπει να αναφερθεί ότι σε αυτές τις γενικές πολιτικές γραμμές σχεδιάστηκε από τους Γερμανούς η πρωτοφανούς αγριότητας για τα δεδομένα της κατοχής σφαγή του Διστόμου, η οποία υλοποιήθηκε από τους μουσουλμάνους του Παλαιστινιακού τάγματος του Μεγάλου Μουφτή της Ιερουσαλήμ Χουσεΐν, που στρατοπέδευε στο Λαύριο, οι στρατιώτες του οποίου εχρησιμοποιούντο από την Βέρμαχτ για τις «σκληρές» Γερμανικές εκκαθαριστικές επιχειρήσεις αντιποίνων στην Στερεά Ελλάδα, με τον ίδιο τρόπο που χρησιμοποιούσαν τους Γερμανοντυμένους και Ιταλοντυμένους μουσουλμάνους Τσάμηδες στην Θεσπρωτία.
Ο σημερινός μουσουλμανικός εποικισμός της Ελλάδας άρχισε και εντατικοποιήθηκε από τα φιλογερμανικά πολιτικά συστήματα των προηγούμενων μνημονιακών κυβερνήσεων, μέσω της συνειδητής επιλογής του οικονομικού μοντέλου ανάπτυξης «εισαγόμενης εργασίας και δανεισμού». Ταυτόχρονα, όλοι μαζί διαρρήγνυαν τα ιμάτια των υπέρ της ανάγκης δημιουργίας τεμένους στον ιερό χώρο του Βοτανικού, πράξη βέβαια που νομιμοποιεί πολιτικά την εισβολή των παρανόμως εισερχόμενων.

Η πολιτική επιρροή της Τουρκίας στους πληθυσμούς των μουσουλμάνων της Ελλάδος, οι πρόωρες διακηρύξεις της περί «προστασίας» ως αιτίας μελλοντικής εισβολής στην Ελλάδα, ίσως να ενεργοποιήσει θετικά τα πολιτικά αντανακλαστικά του Πρωθυπουργού που φαίνεται να διαθέτει επαρκώς παρά το νεαρό της ηλικίας του, εν αντιθέσει βεβαίως με τα ανύπαρκτα κάποιων μελών της κυβέρνησης του, τρίτης ηλικίας.
Οι δηλώσεις περί «εκθέσεως εις τον Ελληνικόν ήλιον» και περί «εισαγωγής στην χώρα μελαψών νέων εξαίρετου κάλλους», είτε υποτιμούν την νοημοσύνη του λαού είτε άπτονται εξειδικευμένων αναλύσεων.
Ταυτόχρονα, οι προηγούμενοι διαχειριστές της εξουσίας σείουν υποκριτικώς το μεσαίο δάκτυλο των στην κυβέρνηση «για ανικανότητα».
Δεν θα αναφερθώ βεβαίως στις πολιτικές θέσεις του ΠΑΣΟΚ για την μετανάστευση, διότι αυτές έχουν απαξιωθεί λόγο της γνωστής πρακτικής διαχείρισης του χρήματος και της εξουσίας.
Επίσης, είναι αδύνατο σε αυτές τις γραμμές να περιγράφει η πνευματική και ηθική εξαθλίωση που οδήγησε την χώρα η ΝΔ, ώστε σήμερα ούτε ένα μικρό ποσοστό της κοινωνίας να μην διαθέτει στοιχειωδώς τα ιδεολογικά όπλα αντιμετώπισης της εισβολής των επηλύδων.
Χαρακτηριστικό των προθέσεων τους στο θέμα αυτό υπήρξαν οι δηλώσεις των πολιτικών τους ταγών όταν ευρίσκοντο εις την εξουσία, ένθα ευχαριστούσαν τους μετανάστες που επέλεξαν την Ελλάδα ως τόπο εγκατάστασης των, παραχωρούσαν το δικαίωμα σε γηγενείς και αλλοεθνείς να καίνε τα εθνικά σύμβολα ή ψήφιζαν στην βουλή το εθνοκτόνο Δουβλίνο ΙΙ.
Δεν διανοήθηκαν ποτέ οι πολιτικές «ιδιοφυΐες» της ΝΔ για τα μηνύματα που εξέπεμπαν προς την απύθμενη πληθυσμιακή δεξαμενή των κολασμένων του κόσμου τούτου; Στην ανώριμη Ελληνική κοινωνία, η ρηχή και υπερφίαλη πολιτική τάξη των τηλεοπτικών παραθύρων είναι ανίκανη να αποκαταστήσει μελλοντικά τις κοινωνικές και οικονομικές ισορροπίες αναίμακτα.

Οι νεοεισερχόμενοι πληθυσμοί στην Ελλάδα θα διεκδικήσουν το μερίδιο τους στην διανομή της οικονομικής και πολιτισμικής «πίτας» στην χώρα μας που διαθέτει παραγωγική και πνευματική βάση «μηδενικού αθροίσματος».
Το αποτέλεσμα θα είναι μόνο αίμα, δάκρυα και ερείπια.
Ο « Ήλιος του Αλλάχ και της Δύσης» στην Συρία, στο Ιράκ, στην Βοσνία, στον Λίβανο και στην Αφρική φωτίζουν στους Έλληνες πολιτικούς τον δρόμο.

Ο Αλκιβιάδης-Κωνσταντίνος Κεφάλας είναι Διδάκτωρ Φυσικής του Πανεπιστήμιου του Manchester, UK, Δντης Ερευνών του Εθνικού Ιδρύματος Ερευνών, Ινστιτούτο Θεωρητικής και Φυσικής Χημείας.

Πηγή "Δημοκρατία"

Oι Ελληνορθόδοξοι (εκτός Βαρθολομαίου & Ιερώνυμου) πενθούν τον ήρωα που δολοφονήθηκε...


\
Οι Ελληνορθόδοξοι της Συρίας κήδεψαν τον Tawfiq Nashat, Γενικό Διοικητή των στρατιωτικών επιχειρήσεων στο αεροδρόμιο Altifor...
Οι τζιχαντιστές της Αλ Κάιντα, μισθοφόροι των "πολιτισμένων" δυτικών ηγετών που διεισδύουν στη Συρία από την Τουρκία και το Ισραήλ, δολοφόνησαν τον Tawfiq Nashat, γιατί υπερασπιζόταν την πατρίδα του, τη γη των προγόνων του και ήθελε να σταματήσει η βίαια έξοδος προς το νεκροταφείο Μεσόγειος... (Θύμωσε ο Ιερώνυμος με την τραγωδία στη Μεσόγειο... Προσοχή μην σκιστεί κανένα καλσόν! Μήπως επί πέντε (5) ολόκληρα χρόνια ήταν σε κώμα;)
Οι Χριστιανοί της Συρίας, έχουν τη...
συμπαράσταση όλων των χριστιανών του κόσμου, με εξαίρεση εκείνη του Βαρθολομαίου -δεν θέλει να δυσαρεστήσει τον σουλτάνο Ερντογάν- και του Ιερώνυμου, που προτιμάει να διαχειριστεί η εκκλησία της Ελλάδας κονδύλια για ένα πιάτο φαγητό στους πρόσφυγες... από τη "φιλανθρωπία" των εμπόρων όπλων της ΕΕ!
Περισσότερα για την προδοτική στάση Βαρθολομαίου-Ιερώνυμου, απέναντι στους Ελληνορθοδόξους της Συρίας: ΕΔΩ
Περισσότερα για την ιμπεριαλιστική επίθεση εναντίον της Συρίας: ΕΔΩ
Tawfiq Nashat
Πατριαρχείο Αντιοχείας (Δαμασκός - Συρία), 28 Οκτώβρη 2012: "Έχει μεγάλη Τιμή αυτή η Σημαία για τη Σοσιαλιστική Αραβική Δημοκρατία της Συρίας"!

Για την Ελλάδα και τον Ιερώνυμο, τι τιμή έχει;

Ανάρτηση από σίβυλλα

"Ετοιμαστείτε για εισβολή του ISIS στην Ευρώπη"

ΑΝΤΙΣΤΡΑΤΗΓΟΣ ΙΓΚΟΡ ΣΕΡΓΚΟΥΝ: "ΑΦΘΟΝΟ ΧΡΗΜΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΠΕΚΤΑΣΗ ΤΟΥ ΑΠΟ Σ.ΑΡΑΒΙΑ ΚΑΙ ΚΑΤΑΡ"

02/05/2015
Η διεθνής τρομοκρατία έχει όνομα και λέγεται «ακραία ισλαμική» και δημιουργήθηκε από τις ΗΠΑ και τη Δύση, ενώ χρηματοδοτείται από την Σαουδική Αραβία και το Κατάρ,  είναι το γενικό συμπέρασμα του αντιστράτηγου Igor Sergun  (Ίγκορ Σεργκούν - Αριστερά στην φωτό  μαζί με τον Ρώσο Α/ΓΕΕΘΑ στρατηγό Valery Gerasimov) διευθυντή του κλάδου της στρατιωτικής κατασκοπείας των ρωσικών ενόπλων δυνάμεων GRU.
Ο Ρώσος αντιστράτηγος αναφέρθηκε στο θέμα της ISIS και των κινδύνων που αντιμετωπίζει πλέον η Ευρώπη αλλά και η Ασία μιλώντας στο IV Συνέδριο για θέματα Εθνικής Ασφάλειας που διοργάνωσε το  ρωσικό υπουργείο Άμυνας στη Μόσχα.
Όπως είπε ο Σεργκούν αυτό που καταγράφεται από τις ρωσικές υπηρεσίες πληροφοριών είναι «η τάση προς την παγκοσμιοποίηση των δραστηριοτήτων των εξτρεμιστικών οργανώσεων. Αυτό σημαίνει τόσο μια ευρύτερη γεωγραφική εξάπλωση, όσο και την ενίσχυση της συνεργασίας μεταξύ διαφορετικών ομάδων. Κυρίαρχο ρόλο όμως σε αυτό παίζουν πλέον οι ριζοσπάστες ισλαμιστές», σημείωσε για να συνεχίσει: «Οι ηγέτες τους αναπτύσσουν στενή συνεργασία και επιδιώκουν να δημιουργήσουν ζώνες αστάθειας, σε πολλά σημείου του κόσμου οι οποίες περιλαμβάνουν, όχι μόνο χώρες, αλλά ολόκληρες περιοχές».
Ο Ρώσος αντιστράτηγος αναφέρθηκε στις τρεις κυριότερες ισλαμικές οργανώσεις οι οποίες απειλούν την παγκόσμια ασφάλεια αλλά και στο πως δημιουργήθηκαν:
 «Μια από τις πιο σημαντικές  τρομοκρατικές οργανώσεις παραμένει η al-Qaeda.  Ωστόσο, στις σημερινές συνθήκες, η οργάνωση δεν αποτελεί για τους ισλαμιστές παρά «το λάβαρο του πολέμου κατά των απίστων». Σήμερα, οι σχετιζόμενες με αυτήν περιφερειακές ομάδες, λειτουργούν σχεδόν ανεξάρτητα».
Αναφερόμενος στη γένεση του προβλήματος, ο Σεργκούν, τόνισε: «Με την υποστήριξη των Δυτικών, ο ισλαμικός εξτρεμισμός από τη δεκαετία του 1980 αναπτύχθηκε γρήγορα και βγήκε από τα στενά όρια των τοπικών συρράξεων. Είναι η κληρονομιά που μας άφησαν οι ΗΠΑ, άλλα ΝΑΤΟϊκά κράτη, καθώς και ορισμένες χώρες της Μέσης Ανατολής και της Κεντρικής Ασίας».
Για την αντιμετώπιση των σοβιετικών στρατευμάτων στο Αφγανιστάν, οι Δυτικοί εξόπλισαν με βαρύ οπλισμό τις διάσπαρτες ομάδες των Μουτζαχεντίν, οι οποίες «στη συνέχεια συνενώθηκαν σε μεγαλύτερες τρομοκρατικές ομάδες και κινήματα. Πατώντας στο ίδιο –δοκιμασμένο στα βουνά του Αφγανιστάν- μοντέλο, με την οικονομική και στρατιωτική βοήθεια της Ουάσιγκτον και των συμμάχων της, για να εκδιώξουν το ανεπιθύμητο στη Δύση καθεστώς στη Συρία, δημιουργήθηκαν η ISIS και η οργάνωση της al-Nusra. Σε ανάλογα αποτελέσματα οδήγησε και η στρατιωτική επέμβαση του ΝΑΤΟ στη Λιβύη».
Ο αρχηγός της GRU τόνισε ότι «οι τρομοκράτες της ISIS έχουν ανακηρύξει τα κατεχόμενα από αυτούς εδάφη ως Ισλαμικό χαλιφάτο και προχώρησαν στη διαμόρφωση των δικών τους «κρατικών θεσμών», περιλαμβανομένων του οικονομικού και δικαστικού συστήματος, αστυνομίας αλλά και θρησκευτικής αστυνομίας,. Οργανώθηκε επίσης, μια σταθερή κεντρική δομή διοίκησης των ένοπλων σχηματισμών».
Ο κίνδυνος για Ευρώπη και Αμερική
Στη συνέχεια ο αρχηγός της GRU αναφέρθηκε στον κίνδυνο που αντιμετωπίζουν η Ευρώπη και η Αμερική: «Τα τελευταία χρόνια, αυξήθηκε το επίπεδο της τρομοκρατικής απειλής στην Ευρώπη. Αυτό οφείλεται κυρίως στην επιστροφή από τα «καυτά σημεία» του πλανήτη μαχητών οι οποίοι είναι έτοιμοι να χρησιμοποιήσουν την αποκτηθείσα εμπειρία «ασύμμετρων» κτυπημάτων στο έδαφος της πατρίδας τους. Μόνο στη Γερμανία τα τελευταία τέσσερα χρόνια έχουν επιστρέψει πάνω από 600 τζιχαντιστές», είπε ο Σεργκούν.
Σύμφωνα με τον αντιστράτηγο, στη σφαίρα ενδιαφέροντος των εξτρεμιστών έχουν μπει προσφάτως και ορισμένες περιοχές της Νότιας Αμερικής. «Σαν βάση τους στην Λατινική Αμερική, οι εξτρεμιστές θεωρούν την περιοχή του «τριπλού συνόρου» στη ζώνη που τέμνονται τα σύνορα της Αργεντινής, της Βραζιλίας και της Παραγουάης», είπε ο Σεργκούν.
Ναρκωτικά και ΜΚΟ
Εκεί όμως που ο Ρώσος αρχηγός ήταν αποκαλυπτικός ήταν στη διασύνδεση των ισλαμικών οργανώσεων με το εμπόριο ναρκωτικών και τις ΜΚΟ!
Αναφερόμενος στα οικονομικά της τρομοκρατίας, ο Σεργκούν σημείωσε ότι «ανάμεσα στα αξιόπιστα κανάλια εισροής πόρων περιλαμβάνονται διάφορες Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις και αρκετά ΙδρύματαΓια παράδειγμα, στα κράτη της Αραβικής Χερσονήσου λειτουργούν περίπου 200 τέτοιες δομές».
Πρόκειται ουσιαστικά για τις ίδιες «δομές» που χρηματοδοτούν το κύμα «προσφύγων» μουσουλμανικού θρησκεύματος μόνο προς την Ευρώπη.
Επιπλέον είπε, «σημαντική πηγή εισοδήματος είναι ο έλεγχος της παραγωγής και της παράνομης διακίνησης ναρκωτικών. Έτσι, οι ισλαμιστές στη Μέση Ανατολή και την Κεντρική Ασία έχουν απ’ αυτόν τον τομέα δραστηριότητας κέρδη της τάξης των 500 εκατομμυρίων δολαρίων ετησίως».
Στην ουσία, είπε ο αντιστράτηγος, η διεθνής τρομοκρατία, υπό το σύνθημα του «αγώνα για καθαρό Ισλάμ», γίνεται μια ακόμα μορφή του διεθνούς οργανωμένου εγκλήματος.
«Στην πραγματικότητα, η διεθνής τρομοκρατία έχει γίνει μια επικερδής υπερεθνική επιχείρηση με τζίρο δισεκατομμύρια δολάρια, που δραστηριοποιείται, ανάμεσα στα άλλα, στο εμπόριο ναρκωτικών, στις απαγωγές ομήρων, στο λαθρεμπόριο όπλων και πολύτιμων μετάλλων», είπε. Επίσης, προσπαθώντας να βρουν πρόσθετες πηγές χρηματοδότησης, οι τζιχαντιστές αναπτύσσουν δεσμούς με αντικαθεστωτικές οργανώσεις, πειρατές και αυτονομιστές».
Η κατάσταση σε Αφρική και Ασία
Στη συνέχεια ο Ρώσος αρχηγός της GRU αναφέρθηκε στους κινδύνους που αντιμετωπίζουν τα άλλα μέρη του κόσμου από την ισλαμική ακρία απειλή.  
Η ενίσχυση της ISIS έχει αποσταθεροποιήσει σοβαρά την κατάσταση στην Αφρική εξηγεί.
«Οι ντόπιοι εξτρεμιστές λαμβάνουν από την ισλαμική οργάνωση  σημαντική στρατιωτική και οικονομική βοήθεια, ενώ ενισχύονται με ενόπλους από τους μαχητές της Συρίας και του Ιράκ».
Ειδικότερα, τη στήριξη αυτή, όπως σημείωσε ο Σεργκούν, απολαμβάνει η ομάδα “Ansar al-Sharia”, που δραστηριοποιείται στη Βόρεια Αφρική και τη Λιβύη και η “Boko haram” στα δυτικά της ηπείρου. Στην Ανατολική Αφρική, τη μεγαλύτερη απειλή για τη σταθερότητα της περιοχής αποτελεί η σομαλική τρομοκρατική οργάνωση “al shabab al mujahidin”, υπεύθυνη για μια σειρά «ηχηρών» ενεργειών.
Το ίδιο ανησυχητικά εξελίσσεται η κατάσταση στη Μέση Ανατολή και την Κεντρική Ασία. Εκεί, σημείωσε ο αρχηγός της ρωσικής στρατιωτικής υπηρεσίας πληροφοριών, διατηρούν σε  υψηλά επίπεδα τις μαχητικές τους δυνατότητες εξτρεμιστικές οργανώσεις όπως οι «Ταλιμπάν», η “ hizbut-tahrir” και το Ισλαμικό Κίνημα του Ουζμπεκιστάν.
«Σήμερα, μόνο στο Αφγανιστάν πολεμούν περίπου 50 χιλιάδες μαχητές. Στο έδαφος τόσο του Αφγανιστάν, όσο και του Πακιστάν, έχει αναπτυχθεί ένα δίκτυο στρατοπέδων εκπαίδευσης τρομοκρατών, συμπεριλαμβανομένων και μαχητών αυτοκτονίας».
Επιπλέον, σύμφωνα με τις εκτιμήσεις του Σεργκούν, η ενεργός διάδοση των ιδεών του ριζοσπαστικού Ισλάμ «έχει αρνητική επίδραση στην εξέλιξη της κατάστασης στη Νοτιοανατολική Ασία».
Ειδικότερα, οι δραστηριότητες της εξτρεμιστικής οργάνωσης “jamaa islamiya” μπορούν να επιφέρουν απρόβλεπτες συνέπειες για την περιοχή. Κύριος στόχος της JI είναι η δημιουργία ενός ενιαίου κράτους με θεοκρατική μορφή διακυβέρνησης που θα περιλαμβάνει τις επικράτειες του Μπρουνέι, της Ινδονησίας, της Μαλαισίας, της Σιγκαπούρης και τις μουσουλμανικές επαρχίες της Ταϊλάνδης και των Φιλιππίνων», δήλωσε ο επικεφαλής της στρατιωτικής υπηρεσίας πληροφοριών της Ρωσικής Ομοσπονδίας.
«Έτσι, προβλέπει ο επικεφαλής της GRU, θα πρέπει να περιμένουμε ότι σε βραχυπρόθεσμο ορίζοντα, το επίπεδο της ισλαμικής τρομοκρατικής απειλής στον κόσμο θα παραμείνει σε υψηλά επίπεδα.
Η διεύρυνση της κλίμακας δράσης των εξτρεμιστικών ομάδων, ανάμεσα στα άλλα και με τη «βοήθεια» των Ηνωμένων Πολιτειών και των συμμάχων τους, ειδικά στη Μέση Ανατολή και την Κεντρική Ασία, δημιουργεί μια πραγματική απειλή για την εξαγωγή της τρομοκρατίας στην Ευρώπη, και στην περιοχή Ασίας –Ειρηνικού».
Τμήμα ειδήσεων defencenet.gr

Η ΑΡΙΣΤΕΡΑ ΕΧΕΙ ΜΕΛΛΟΝ ΜΟΝΟ ΩΣ ΑΝΤΙΣΥΣΤΗΜΙΚΗ ΔΥΝΑΜΗ



Εκτύπωση
-----------------------00000000000oskarΣΑΒΒΑΤΟ 2-5-2015
ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΤΟΥ ΟΣΚΑΡ ΛΑΦΟΝΤΕΝ ΣΤΟ PRESSPROJECT.GR ΚΑΙ ΤΟ Λ. ΦΙΣΕΡ
ΕΙΣΑΓΩΓΗ ΤΟΥ ΣΤΑΘΗ ΚΟΥΒΕΛΑΚΗ
Ο Όσκαρ Λαφοντέν υπήρξε για πάνω από τέσσερις δεκαετίες μέλος του γερμανικού Σοσιαλδημοκρατικού Κόμματος (SPD) του οποίου διετέλεσε πρόεδρος από το 1995 ως το 1999. Από το 1985 ως το 1998, ήταν επίσης πρόεδρος του ομόσπονδου κρατιδίου του Σάαρ, απ’όπου κατάγεται. Μετά την νίκη των σοσιαλδημοκρατών στις εκλογές του 1998 ανέλαβε ως υπουργός οικονομικών, θέση από την οποία παραιτήθηκε μετά από 5 μόλις μήνες λόγω των διαφωνιών του με την νεοφιλελεύθερη πολιτική που ακολουθούσε ο Γκέρχαρντ Σρέντερ αλλά και των συγκρούσεων με τους ομολόγους του της Ευρωπαϊκής Ενωσης. Αποχώρησε από το SPD το 2005 και δύο χρόνια αργότερα ηγήθηκε του Die Linke (Κόμμα της Αριστεράς), που προήλθε από την ενοποίηση του ανατολικογερμανικού Κόμματος του Δημοκρατικού Σοσιαλισμού και του φορέα που είχαν ιδρύσει όσοι είχαν αποχωρήσει από το SPD διαφωνώντας, όπως ο Λαφοντέν, με τις νεοφιλελεύθερες μεταρρυθμίσεις του Σρέντερ. Το 2010 παραιτείται από την προεδρία του κόμματος, επικαλούμενος λόγους υγείας (πάσχει από καρκίνο του προστάτη). Σήμερα είναι επικεφακής του Die Linke στο κρατίδιο του Σάαρ.
Ο Λαφοντέν υπήρξε πάντα μια βαρύνουσα, αμφισβητούμενη και δημοφιλής ταυτόχρονα, προσωπικότητα στην πολιτική σκηνή της Γερμανίας. Ηγετική φιγούρα της αριστερής πτέρυγας των σοσιαλδημοκρατών και εξαίρετος ρήτορας, οι στιβαρές του τοποθετήσεις κατά του ατλαντισμού, του μιλιταρισμού και των νεοφιλελεύθερων πολιτικών τον έκαναν «κόκκινο πανί» για τη Δεξιά και τα ΜΜΕ αλλά και για το πιο συντηρητικό κομμάτι του πρώην κόμματός του.
Σ’αυτήν την «εφ’όλης της ύλης» συνέντευξη μιλάει για την Ευρώπη, το ευρώ, τον ΣΥΡΙΖΑ, τηΜέρκελ, την προοπτική του κόμματός του, τη δυνατότητα συμμετοχής της Αριστεράς σε ευρύτερες κυβερνήσεις και το όραμα της κοινωνικής αλλαγής.
ΣΤΑΘΗΣ ΚΟΥΒΕΛΑΚΗΣ
Ολόκληρη η συνέντευξη του Όσκαρ Λαφοντέν στον Λέανδρο Φίσερ και το PressProject έχει ως εξής:

ΕΝΑ «ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΕΥΡΩ» ΓΙΑ ΜΙΑ ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΗ ΕΥΡΩΠΗ
Πριν από δύο χρόνια, στον απόηχο του κυπριακού “σχεδίου διάσωσης”, η τοποθέτησή σας υπέρ της εγκατάλειψης  του ευρώ και της επιστροφής σε ρυθμισμένες  ισοτιμίες έκανε πολύ θόρυβο. Συνεχίζετε να υποστηρίζετε αυτή τη θέση, και αν ναι, γιατί;
Το ευρώ δεν είναι απλά ένα νόμισμα, αλλά ένα σύστημα, που βασίζεται στη συνθήκη του Μάαστριχτ και σήμερα αυτό το σύστημα δεν δουλεύει. Γι’ αυτό υποστηρίζω την ανάγκη μιας μεγαλύτερης ευελιξίας αυτού του συστήματος. Αυτό σημαίνει πιο συγκεκριμένα ότι η δημιουργία ενός «ελληνικού ευρώ» θα ήταν ένα λογικό βήμα. Η ισοτιμία αυτού του νέου νομίσματος θα πρέπει να συναποφασιστεί από την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα έτσι ώστε να αποτραπεί μια ανώμαλη προσγείωση εξαιτίας της υποτίμησης. Αυτό θα έδειχνε ότι δεν μιλάμε για μια έξοδο της Ελλάδας από το σύστημα του ευρώ αλλά για συνέχιση της συμμετοχής της Ελλάδας στο σύστημα, κάτω όμως από ευνοϊκότερους όρους.
Η αντίδραση στις θέσεις σας άλλων προβεβλημένων μελών του κόμματός σας υπήρξε ακαριαία. Η απάντησή τους ήταν πως το Die Linke υποστηρίζει το κοινό νόμισμα και πως το λάθος βρίσκεται στην πολιτική που ακολουθεί η Άγκελα  Μέρκελ. Ορισμένοι σας κατηγόρησαν ακόμη και για «χαϊδεμα των αυτιών» των ψηφοφόρων του δεξιού λαϊκιστικού κόμματος AfD (Εναλλακτική για τη Γερμανία). Σε συνέντευξη στο Tagesspiegel, ο Κώστας Λαπαβίτσας υποστήριξε πως η στήριξη του ευρώ από μεγάλο μέρος της ευρωπαϊκής αριστεράς είναι εν πολλοίς απόρροια ενός ιδεολογήματος, του ευρωπαϊσμού στην προκειμένη περίπτωση, δηλαδή της πίστης στην ύπαρξη ενός κοινού ευρωπαϊκού λαού. Όταν παλαιότερα ήσασταν στο Σοσιαλδημοκρατικό Κόμμα ήσασταν γνωστός ως υποστηρικτής της εμβάθυνσης της ευρωπαϊκής ενσωμάτωσης.  Ποιο είναι το όραμα ενός γνωστού  επικριτή του ευρώ όπως εσείς για μια πιο δίκαιη και κοινωνική Ευρώπη; Υποστηρίζετε την μεταρρύθμιση ή την υπέρβαση των υφιστάμενων ευρωπαϊκών θεσμών;
Το όραμα μιας δημοκρατικής και κοινωνικής Ευρώπης παραμένει. Όταν όμως βλέπουμε να καταρρακώνεται η δημοκρατία στην Ελλάδα στο όνομα των χρηματοπιστωτικών προσταγών, τότε οφείλουμε να ακυρώσουμε αυτές τις προσταγές. Οι αντιδράσεις του Die Linke στις οποίες αναφέρθηκες πηγάζουν από το γεγονός ότι δεν κατανοούσαν, όπως εξ’άλλου και από τα άλλα κόμματα, την λειτουργία των νομισματικών συστημάτων, όπως και δεν κατανοούσαν το 1990 το πρόβλημα της γερμανικής νομισματικής ενοποίησης. Οταν δημιουργήθηκε το ευρώ, κανείς δεν έβλεπε τότε την αναγκαιότητα μιας ενιαίας πολιτικής μισθών, και κανείς δεν καταλάβαινε αυτό που τότε έλεγα, δηλαδή ότι χωρίς μια συντονισμένη σε ευρωπαϊκό επίπεδο μισθολογική πολιτική, αυτό το σύστημα δεν θα μπορεί να λειτουργήσει. Υπάρχει βέβαια μια μακρόχρονη πολιτική παράδοση στην Ευρώπη που εξηγεί αυτήν την αδυναμία.
Πως θα μπορούσε όμως ένα Grexit να συνδεθεί με ένα νέο διεθνιστικό σχέδιο για την Ευρωπαϊκή ενοποίηση;
Μέσα από τη συμμετοχή σε αυτό της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας ως ευρωπαϊκού και δημοκρατικά ελεγχόμενου θεσμού, κάτι που δεν ισχύει σήμερα.
Ο στενός σας συνεργάτης Heiner Flassbeck συνέταξε το 2013 μαζί με τον Κώστα Λαπαβίτσα μια πρόταση υπέρ στρατηγική εξόδου της Κύπρου από τη ζώνη του ευρώ. Διαβάζοντάς την είχα την έντονη αίσθηση ότι πρόκειται για μια εναλλακτική στρατηγική οικονομικής ανάπτυξης που κινείται σε κεϋνσιανή κατεύθυνση. Το ερώτημά μου – και νομίζω ότι είναι πολλοί αυτοί που το θέτουν – είναι αν μπορεί πραγματικά να υπάρξει σήμερα διέξοδος από την βαθειά δομική κρίση του καπιταλισμού μέσω μιας συντεταγμένης εξόδου από την ευρωζώνη. Σε τι αποσκοπούν εν τέλει αυτές οι προτάσεις;  Στην οικονομική ανάπτυξη εντός του υπάρχοντος πλαισίου ή σε ένα εναλλακτικό πρόγραμμα αναδιοργάνωσης της κοινωνίας;
Είναι και τα δύο μαζί. Η εισαγωγή ενός παράλληλου νομίσματος θα προσέφερε βέβαια στην Κύπρο πολύ μεγαλύτερη ευχέρεια κινήσεων και οικονομικές δυνατότητες που θα πρέπει να τεθούν υπό δημοκρατικό έλεγχο. Σε ότι αφορά την Ελλάδα τώρα, η ευελιξία ενός ενδεχόμενου «ελληνικού ευρώ» επ’ ουδενί  δεν εγγυάται την άμεση επαναβιομηχάνιση. Η ελληνική οικονομία όμως, και όχι μόνο αυτή, θα μπορούσε σίγουρα να πάρει μια ανάσα. Η εμπειρία δείχνει πως σε αυτή την περίπτωση ένα κοινό νόμισμα, που καθιστά αδύνατη την υποτίμηση σε εθνικό επίπεδο, είναι αδύνατο να λειτουργήσει χωρίς συντονισμό στους μισθούς. Εντός της ευρωζώνης είχαμε μεν τους ελληνικούς μισθούς να υπερβαίνουν το επίπεδο της παραγωγικότητας, αλλά είχαμε κυρίως τη Γερμανία να ακολουθεί μια συστηματική πολιτική συμπίεσης των μισθών κάτω από τα δικά της επίπεδα παραγωγικότητας.  Υπό τέτοιες συνθήκες, η κατάρρευση του συστήματος  ήταν αναπόφευκτη.
ΠΩΣ ΒΛΕΠΟΥΝ ΤΟΝ ΣΥΡΙΖΑ ΟΙ ΓΕΡΜΑΝΟΙ;
Πώς βλέπετε  να επιδρά στην Γερμανία η ιστορική εκλογική νίκη του ΣΥΡΙΖΑ; Μπορεί να δώσει ώθηση σε όσους αντιτίθενται στην πολιτική της Άγκελα Μέρκελ και να προκαλεί ανακατατάξεις στο εσωτερικό του Σοσιαλδημοκρατικού Κόμματος και στο Κόμμα των Πρασίνων; Θα μπορούσε, όπως ισχυρίζονται μερικοί, να υπάρξει ένας κυβερνητικός συνασπισμός μεταξύ σοσιαλδημοκρατών, Πράσινων και της Αριστεράς μετά τις εκλογές του 2017;
Η νίκη του ΣΥΡΙΖΑ αποτελεί σίγουρα ελπίδα για την ευρωπαϊκή Αριστερά. Βεβαίως, το κόμμα μας αντιλαμβάνεται πόσο δύσκολες είναι οι συνθήκες που έχει να αντιμετωπίσει η νέα κυβέρνηση στην Ελλάδα. Η ελπίδα εδράζεται ωστόσο στη θέληση του ελληνικού λαού που απέρριψε τις νεοφιλελεύθερες πολιτικές. Η απάντηση στο ερώτημα κατά πόσο οι Σοσιαλδημοκράτες και οι Πράσινοι έχουν μάθει οτιδήποτε από τα λάθη του παρελθόντος είναι αρνητική. Αυτά τα κόμματα υποστηρίζουν ακόμα το Σύμφωνο Σταθερότητας, που αποτελεί την κύρια έκφραση των πολιτικών λιτότητας στη σημερινή Ευρώπη. Γι’ αυτό είναι προτιμότερο να μην παρουσιάζουμε την κατάσταση με ρόδινα χρώματα (γέλιο). Το βασικό ερώτημα που τίθεται είναι εάν το Die Linke μπορεί να συνεργαστεί με κόμματα που υποστηρίζουν τη λιτότητα, και αυτό είναι κάτι που από την πλευρά μου αποκλείω κατηγορηματικά.
Με ποιόν τρόπο εκτιμάτε πως  η γερμανική κυβέρνηση θα οργανώσει την επίθεση της κατά του ΣΥΡΙΖΑ; Θέλουν να « ξεφορτωθούν τους Έλληνες» διώχνοντας  τους από την ευρωζώνη,  ή μήπως θέλουν να  εξαναγκάσουν τον ΣΥΡΙΖΑ να εφαρμόσει μια πολιτική λιτότητας, περιορίζοντας τον έτσι σε ένα «σιδερένιο κλουβί»;
Οι ενδείξεις που έχουμε είναι αντιφατικές. Λέγεται ότι ο Βόλφγκαγκ Σόϊμπλε είχε επιχειρηματολογήσει υπέρ ενός Grexit το 2012. Από την άλλη υπάρχουν επίσημες δηλώσεις που λένε ότι μια έξοδος της Ελλάδας από την Ευρωζώνη μπορεί να έχει απρόβλεπτες συνέπειες. ΄Οσον αφορά αυτό το ζήτημα λοιπόν, η γερμανική κυβέρνηση αμφιταλαντεύεται. Προσωπικά πιστεύω ότι η Μέρκελ και ο Σόιμπλε δεν γνωρίζουν πώς λειτουργούν τα νομισματικά συστήματα αφού παραμένουν προσκολλημένοι στο νεοφιλελεύθερο δόγμα που λέει ότι οι μειώσεις μισθών, οι απολύσεις και η λιτότητα μπορούν να φέρουν ανάπτυξη.
Το Die Linke υπερψήφισε στην ομοσπονδιακή βουλή (με κάποιες σημαντικές εξαιρέσεις όπως τη Σάρα Βάγκενκνεχτ) την συμφωνία της 20ης Φεβρουαρίου μεταξύ της ελληνικής κυβέρνησης και του Eurogroup. Ένα επιχείρημα που ακούστηκε από την πλευρά της ηγεσίας του κόμματος ήταν ότι μια αρνητική στάση θα μπορούσε να εκληφθεί ως έλλειψη αλληλεγγύης προς την κυβέρνηση Σύριζα. Πώς κρίνετε αυτή την τοποθέτηση;
Καταλαβαίνω πολύ καλά αυτό το φόβο. Παρ’όλα όμως αυτά είναι ένας φόβος που βασίζεται σε μια λανθασμένη εκτίμηση της πραγματικότητας. Στην πραγματικότητα, είχαμε μια πρόταση της γερμανικής κυβέρνησης για παράταση της χρηματοδότησης στην Ελλάδα με απεχθείς όρους. Προσωπικά είχα κάνει έκκληση για αποχή από την ψηφοφορία έτσι ώστε να αποφευχθούν δύο σκόπελοι,  ο ένας ότι δεν στεκόμαστε αλληλέγγυοι στο ΣΥΡΙΖΑ, ο άλλος ότι υπακούουμε στα κελεύσματα μιας πολιτικής λιτότητας. Η αλληλεγγύη μας προς το ΣΥΡΙΖΑ βασίζεται στην αντίθεσή στα μέτρα λιτότητας που επιβάλλει η γερμανική κυβέρνηση – και είμαστε το μόνο κόμμα που το έχει πράξει. Η κοινοβουλευτική ομάδα του Die Linke βρέθηκε τη συγκεκριμένη στιγμή μπροστά σε ένα δίλημμα εξαιτίας αυτών των λανθασμένων εκτιμήσεων, αλλά αυτό δεν αλλάζει τίποτα στην αλληλεγγύη μας προς το Σύριζα.
Στις 18 Μαρτίου πραγματοποιήθηκε στη Φρανκφούρτη η διαδήλωση του Blockupyενάντια στα εγκαίνια του νέου κτιρίου της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας με τη συμμετοχή δεκάδων χιλιάδων διαδηλωτών, κυρίως Γερμανών αλλά όχι μόνο. Δεδομένου του εξαιρετικά χαμηλού επιπέδου των κοινωνικών κινητοποιήσεων στη Γερμανία τα τελευταία χρόνια, θεωρείτε ότι αυτή η κινητοποίηση μπορεί να αποτελέσει έναυσμα για τα κινήματα στη Γερμανία;
Αυτό θα ήταν πραγματικά ευχής έργο. Ξέρω όμως πόσο δύσκολο είναι να αντέξουν στο χρόνο τα κινήματα διαμαρτυρίας. Για μένα το κύριο πρόβλημα βρίσκεται στις άνισες επιπτώσεις της λιτότητας στις διάφορες ευρωπαϊκές χώρες. Στη Γερμανία οι επιπτώσεις είναι πιό ήπιες, παρόλο που στη Γερμανία ένα σημαντικό κομμάτι του ενεργού πληθυσμού αποτελείται πλέον από χαμηλόμισθους εργαζόμενους ενώ έχουμε παράλληλα φαινόμενα φτώχειας που πλήττουν τους ηλικιωμένους. Η φτώχεια των ηλικιωμένων είναι κάτι το οποίο πολλοί δεν αντιλαμβάνονται ακόμα, ενώ την χαμηλόμισθη απασχόληση πολλοί την θεωρούν δεδομένη. Στις χώρες όπου οι επιτώσεις της κρίσης είναι οξύτερες είδαμε, ευτυχώς, το πολιτικό σύστημα να κλονίζεται. Αυτό είναι μια θετική εξέλιξη γιατί μέχρι τη νίκη του Σύριζα μόνο νεοφιλελεύθερα κόμματα ήταν στην εξουσία σε πανευρωπαϊκή κλίμακα.
ΜΠΟΡΕΙ Η ΑΡΙΣΤΕΡΑ ΝΑ ΣΥΝΕΡΓΑΣΤΕΙ ΜΕ ΤΟΥΣ ΣΟΣΙΑΛΔΗΜΟΚΡΑΤΕΣ;
Εχει κλείσει σχεδόν μια δεκαετία από την ίδρυση του Die Linke. Οταν δημιουργήθηκε, το κόμμα αυτό θεωρήθηκε ως η κύρια δύναμη αντίθεσης στην νεοφιλελεύθερη εξέλιξη της σοσιαλδημοκρατίας, ενσωματώνοντας πολλά στοιχεία από το κίνημα ενάντια στην παγκοσμιοποίηση. Μπορούσε τότε να υπολογίζει σε σημαντικούς συμμάχους σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες, στη Γαλλία για παράδειγμα, με το κίνημα ενάντια στο Ευρωσύνταγμα το 2005, ή στην ισχυρή τότε Κομμουνιστική Επανίδρυση στην Ιταλία.
Δέκα χρόνια αργότερα, η ευρωπαϊκή Αριστερά φαίνεται ανίκανη να αντισταθεί στην επέλαση του ακροδεξιού λαϊκισμού. Σε ορισμένες χώρες,  όπως στην Ιταλία, η συμμετοχή της σε «κεντροαριστερές» κυβερνήσεις της κόστισε ακριβά. Το DieLinke από την πλευρά του έχει σταθεροποιηθεί εκλογικά, δεν φαίνεται όμως να κερδίζει από τη δυσαρέσκεια προς το υπάρχον πολιτικό σύστημα. Αντίθετα, η εκλογή ενός αριστερού καγκελαρίου στο κρατίδιο της Θουριγγίας φαίνεται να ανοίξει το δρόμο σε μια πιό «ρεαλιστική» στάση, που αποστασιοποιείται από δύο συστατικές πολιτικές θέσεις του κόμματος, την αντίθεση στο νεοφιλελευθερισμό και στις στρατιωτικές επεμβάσεις στο εξωτερικό. Η γενική δυσπιστία απέναντι στα καθιερωμένα πολιτικά κόμματα δεν φαίνεται να εξαιρεί το Die Linke. Πώς εξηγείτε το βάλτωμα της Αριστεράς στη Γερμανία και τη Γαλλία, τη στιγμή που ο ΣΥΡΙΖΑ και το Ποδέμος έχουν θεαματική άνοδο;
Αυτές είναι πολλές ερωτήσεις (γέλιο). Ας ξεκινήσουμε από το ζήτημα της συμμετοχής της Αριστεράς σε «ευρύτερες» κυβερνήσεις. Κάτι τέτοιο είναι θεμιτό μόνο αν επιφέρει θετικές αλλαγές στην κοινωνία. Αυτό ήταν το λάθος της Κομμουνιστικής Επανίδρυσης στην Ιταλία, που απέτυχε ακριβώς σ’αυτό το επίπεδο και τιμωρήθηκε από τους ψηφοφόρους. Κάθε κόμμα της Αριστεράς που θα επαναλάβει τα λάθη του παρελθόντος θα έχει παρόμοια κατάληξη. Αυτό είναι κάτι που αντιλαμβάνεται εύκολα όποιος μελετά την ιστορία των αριστερών κομμάτων στην Ευρώπη. Σε ότι αφορά τη Γερμανία, πρέπει να γίνει μια διάκριση ανάμεσα στο επίπεδο των κρατιδίων και το ομοσπονδιακό. Οι θέσεις μας για τον αντιμιλιταρισμό, την εξωτερική και την φορολογική πολιτική δεν κρίνονται στο επίπεδο των κρατιδίων.
Υπάρχει όμως το ζήτημα της νομοθεσίας σε ομοσπονδιακό επίπεδο που απαγορεύει σε κυβερνήσεις κρατιδίων τη δημιουργία έστω και του ελάχιστου  δημοσίου χρέους...
Ναι, αυτό προβλέπεται από το σύνταγμα και αν μετέχεις σε τοπικές κυβερνήσεις είσαι υποχρεωμένος να το τηρήσεις. Αλλά η θέση μου όσον αφορά την συμμετοχή στην κυβέρνηση στο ομοσπονδιακό επίπεδο είναι ότι αυτή είναι θεμιτή μόνο εάν επιφέρει συγκεκριμένη και απτή βελτίωση στην καθημερινή ζωή των ανθρώπων. Αυτό αφορά την ανεργία, τις συντάξεις, τους μισθούς και φυσικά την αντίθεση στις στρατιωτικές επεμβάσεις. Στη Γερμανία, το ζήτημα της συμμετοχής της Αριστεράς στην κυβέρνηση  θα τίθεται όμως όλο και λιγότερο λόγω της  όλης εξέλιξης του Σοσιαλδημοκρατικού κόμματος, που βρίσκεται σε φάση πρωτοφανούς αποδυνάμωσης.
Τις δυνατότητες που έχει η Αριστερά τις βλέπουμε με τα όσα γίνονται στην Ισπανία και την Ελλάδα, παρόλο που πρόκειται για υπό εξέλιξη διαδικασίες. Εάν λοιπόν δυναμώσει η κοινωνική πίεση, και εφόσον το Die Linke δώσει αξιόπιστες απαντήσεις, οι δυνατότητες θα είναι μεγαλύτερες και στη Γερμανία. Αυτός εξ άλλου είναι και ο λόγος που δημιουργήθηκε το κόμμα. Είχαμε πει τότε ότι και τα τέσσερα κόμματα που είχαμε στην ομοσπονδιακή βουλή είναι νεοφιλελεύθερα. Και σε ολόκληρη την Ευρώπη έχουμε σχεδόν αποκλειστικά νεοφιλελεύθερες δυνάμεις στην εξουσία. Οφείλουμε λοιπόν να επεξεργαστούμε μια εναλλακτική πρόταση. Είναι προφανές ότι στη Γερμανία το ευρωσκεπτικιστικό κόμμα «Εναλλακτική για τη Γερμανία» (AfD) δεν προτείνει μια πραγματική εναλλακτική. Υποστηρίζει όλες τις νεοφιλελεύθερες θέσεις. Ο ηγέτης του, ο Bernd Lucke, ήταν πάντα ως ακαδημαϊκός ένας από τους κύριους εκφραστές της πολιτικής συμπίεσης των μισθών. Οι διαφορές ανάμεσα στη Δεξιά και την Αριστερά είναι υπαρκτές.
ΕΧΕΙ ΜΕΛΛΟΝ Η ΑΡΙΣΤΕΡΑ ΣΤΗ ΓΕΡΜΑΝΙΑ;
Σήμερα διαφαίνεται μια κόπωση που δεν αφορά μόνο το υπάρχον οικονομικό σύστημα αλλά και τα πολιτικά κόμματα ως κόμματα. Τα τελευταία δέκα χρόνια, το Die Linke έχει βιώσει μια διαδικασία θεσμικής απορρόφησης και μπορούμε να πούμε ότι σε πολλές περιπτώσεις δεν αποτελεί την αυτονόητη επιλογή για όσους θέλουν να εκφράσουν την αντίθεσή τους με την σημερινή τάξη πραγμάτων. Ωστόσο ο ΣΥΡΙΖΑ και το Ποδέμος κατόρθωσαν να διευρύνουν την επιρροή τους ως εναλλακτική πρόταση στην παραδοσιακή πολιτική. Αν μια συμμαχία μεταξύ σοσιαλδημοκρατών, οικολόγων και Αριστεράς αποκλείεται εξαρχής, ποιός είναι ο δρόμος που πρέπει να ακολουθήσει το Die Linke;
Η απάντηση σε αυτό το ερώτημα είναι αρκετά δύσκολη επειδή το κοινωνικό σύστημα στο οποίο ζούμε, ο καπιταλισμός, είναι βαθιά ριζωμένο. Είναι σχεδιασμένο με τρόπο ώστε οι οικονομικά ισχυροί να παίρνουν όλες τις πολιτικές αποφάσεις. Οι αντιπροσωπευτικές δημοκρατίες δεν είναι δημοκρατίες με την πραγματική έννοια της λέξης. Ξέρουμε από τον Περικλή ότι οι δημοκρατίες είναι πολιτεύματα τα οποία υπηρετούν τα συμφέροντα της πλειοψηφίας. Βλέποντας τα πράγματα μέσα από αυτό το πρίσμα, δεν μπορεί να γίνεται σήμερα λόγος για δημοκρατία οπουδήποτε στην Ευρώπη.
Το Die Linke έχει με αυτή την έννοια λόγο ύπαρξης αν καταστεί – ή αν παραμείνει – ένα αντισυστημικό κόμμα και καταγραφεί στη συνείδηση του κόσμου ως τέτοιο. Το να είσαι αντισυστημικός σημαίνει να υποστηρίζεις σθεναρά την ιδέα μιας νέας οργάνωσης της κοινωνιίας, χάρη στην οποία οι καρποί της εργασίας θα πηγαίνουν σε αυτούς που έχουν μοχθήσει. Σημαίνει επίσης ότι αναγνωρίζουμε ότι οι προηγούμενες σοσιαλιστικές απόπειρες απέτυχαν γιατί υπήρξαν αντιδημοκρατικές και συγκεντρωτικές. Με αυτή την έννοια οφείλουμε να επιλέξουμε ένα άλλο δρόμο.
Κατά την άποψή μου αυτός είναι ο δρόμος των αυτοδιαχειριζόμενων επιχειρήσεων, όπου η δημοκρατία διαπερνά την καθημερινή ζωή, και όχι μια κοινωνία όπου ένα είδος φεουδαρχίας κυριαρχεί στην οικονομική ζωή. Γιατί όπου υπάρχουν δισεκατομμυριούχοι, δεν υπάρχει δημοκρατία. Κανείς δεν μπορεί να αποκτήσει από μόνος  του ένα δισεκατομμύριο. Η ύπαρξη ενός δισεκατομμυριούχου είναι αντίθετη στη βασική ιδέα του Διαφωτισμού, ότι ο πλούτος είναι προϊόν της εργασίας.
Είστε αισιόδοξος για την εξέλιξη του Die Linke;
Δεν νομίζω ότι η «αισιοδοξία» είναι ο κατάλληλος όρος για να απαντηθεί αυτό το ερώτημα. Σε ότι αφορά τις δομές εξουσίας έχουμε ένα βαθιά ριζωμένο κοινωνικό σύστημα. Η οικονομική κρίση δεν έχει αλλάξει αυτή την κατάσταση, παρόλο που μετά το χρηματοπιστωτικό κραχ μπορεί ο καθένας να δει ότι τις ΗΠΑ τις κυβερνά η Wall Street και όχι ο πρόεδρος ή το Κονγκρέσο. Τα ολιγαρχικά συστήματα στην Ουκρανία ή την Ρωσία, για παράδειγμα, δείχνουν ότι ζούμε ένα  πισωγύρισμα σε παγκόσμιο επίπεδο, που συρρικνώνει τις περιορισμένες κοινωνικές προόδους των προηγούμενων δεκαετιών. Παρόλα αυτά παραμένω πεπεισμένος ότι το DieLinke δεν έχει άλλη επιλογή παρά να κινηθεί ενάντια στο ρεύμα και να προτείνει εναλλακτικές λύσεις. Πρέπει να παραμείνει προγραμματικά συνεπές και αυτό σημαίνει ότι δεν πρέπει να μην ακολουθήσει το δρόμο του συμβιβασμού. Αν συμβιβαστεί θα το καταπιεί το σύστημα. Πρέπει να διαλέξει το δρόμο της σθεναρής υποστήριξης ενός διαφορετικού κοινωνικού μοντέλου.
Ο ρατσισμός σε όλες του τις εκφάνσεις βρίσκεται σε άνοδο στην Ευρώπη, ειδικά υπό τη μορφή της ισλαμοφοβίας, που παρουσιάζεται ως ένα είδος «αποδεκτού» ρατσισμού. Πώς εξηγείτε την επιρροή του ρατσισμού σε κοινωνικά στρώματα που προηγούμενα δεν επηρεάζονταν από αυτόν ;
Πιστεύω πως αυτό έχει να κάνει με το φόβο της υποβάθμισης στην κλίμακα της κοινωνικής διαστρωμάτωσης. Ο φόβος της περιθωριοποίησης οδηγεί ορισμένα κοινωνικά στρώματα στο να επιθυμούν να μεταθέσουν την περιθωριοποίηση σε άλλα. Η ιστορική εμπειρία δείχνει ότι αυτός ο φόβος οδηγεί στην στοχοποίηση του «άλλου».
Μια τελευταία ερώτηση: Δεν είναι λίγοι αυτοί που στο Die Linke επιθυμούν να αναλαμβάνατε ξανά ενεργότερο ρόλο στην κεντρική καθοδήγηση του κόμματος. Η καριέρα σας σημαδεύτηκε από μια σειρά εκπλήξεων. Σχεδιάζετε την επιστροφή σας στην κεντρική πολιτική σκηνή;
(Γέλιο). Συμβάλω και εγώ σε αυτές τις φήμες λαμβάνοντας πιο συχνά μέρος σε δημόσιες συζητήσεις στη τηλεόραση, κάνοντας περισσότερες δημόσιες εμφανίσεις…
Εξού και η ερώτηση...
Εδώ βάζω τελεία! (γέλιο).
Πηγή: www.thepressproject.gr
Μετάφραση: Δάφνος Οικονόμου και Λέανδρος Φίσερ
ΑΝΑΡΤΗΣΗ ΑΠΟ ΙΣΚΡΑ

Μας εξαθλίωσαν για χάρη των γερμανικών και γαλλικών τραπεζών

ΤΟΥ ΛΕΩΝΙΔΑ ΒΑΤΙΚΙΩΤΗ:

  
  Πολλαπλά εκτεθειμένοι εμφανίζονται οι πιστωτές της Ελλάδας κι ειδικότερα η Ευρωπαϊκή Ένωση με βάση όσα αναφέρονται στην κατατοπιστικότατη μελέτη για τις λεπτομέρειες του πρώτου δανείου προς την Ελλάδα που εξέδωσε το Κέντρο για την Διεθνή Καινοτομία στη Διακυβέρνηση (CIGI, Centre for International Governance Innovation) (Εδώ η πλήρης έκθεση).
Συντάκτης της έκθεσης είναι ο βραβευμένος δημοσιογράφος και συγγραφέας Πολ Μπλουστάιν που έχει εργαστεί στις εφημερίδες Washington Post και Wall Street Journal. Δεν αμφισβητείται επομένως η αξιοπιστία των ευρημάτων του…

ΤΟΥ ΛΕΩΝΙΔΑ ΒΑΤΙΚΙΩΤΗ

Ο Μπλουστάιν έρχεται κι αυτός με τη σειρά του να απαντήσει στο πολύ απλό ερώτημα που τέθηκε από την πρώτη ημέρα που ξέσπασε η κρίση: Γιατί δεν είχε προκριθεί η πολύ απλή λύση του κουρέματος των ελληνικών ομολόγων από το 2010 κιόλας, όταν άπαντες διαπίστωναν πως το πρόβλημα της Ελλάδας δεν ήταν έλλειψη ρευστότητας, αλλά αδυναμίας εξυπηρέτησης του χρέους; Γιατί μια λύση που είχε επιλεγεί σε πολλές άλλες πρόσφατες περιπτώσεις απορρίφθηκε το 2010 για την Ελλάδα; Η απάντηση που δίνει ο συγγραφέας είναι ότι απορρίφθηκε για να μην θιγούν τα συμφέροντα των γαλλικών και γερμανικών τραπεζών! Σε αυτό το βωμό για τον συγγραφέα «τα νόμιμα συμφέροντα της Ελλάδας αναμφισβήτητα θυσιάστηκαν. Με τις στερήσεις που υπέμεινε ο ελληνικός λαός υπέφερε πολύ περισσότερα απ’ όσα ήταν αναγκαία, καθώς η εθνική οικονομία συρρικνώθηκε κατά 22% από το 2008 κι η ανεργία έφτασε το 27%. Μεταξύ των οικονομολόγων υπάρχει μια ευρεία συμφωνία ότι το ελληνικό χρέος θα έπρεπε να αναδιαρθρωθεί πολύ νωρίτερα, με πολλούς να υποστηρίζουν ότι το 2010 ήταν ο ιδανικός χρόνος. Αναμφισβήτητα, η διάσωση αποδείχθηκε δώρο για πολλές ευρωπαϊκές τράπεζες που πληρώθηκαν πλήρως και εγκαίρως με δεκάδες δισ. ευρώ που ήταν η αξία των ελληνικών ομολόγων τα οποία έληγαν το 2010, 2011 και στις αρχές του 2012. Τα κέρδη τους, εν τούτοις, επιδοτήθηκαν ουσιαστικά από τους φορολογούμενους που ανέλαβαν το βάρος και τον κίνδυνο των επίσημων δανείων που δόθηκαν στην Αθήνα». Εν ολίγοις τον λογαριασμό των γερμανο-γαλλικών τραπεζών δεν τον πλήρωσε μόνο η Ελλάδα αλλά κι οι ευρωπαίοι φορολογούμενοι στους οποίους υποτίθεται ότι οφείλουμε χάρη επειδή μας έσωσαν από το υστέρημά τους. Αυτή είναι η ερμηνεία που πλασάρει όχι μόνο η Μέρκελ αλλά και τα μνημονιακά κόμματα εντός Ελλάδας για να αποκρύψουν πως η διάσωση της Ελλάδας ήταν εξ αρχής διάσωση των τραπεζών.

Ούρλιαζε ο Τρισέ

Στην μελέτη του αμερικανού δημοσιογράφου αναφέρεται πως αξιωματούχοι του ΔΝΤ δεν έκρυβαν από τις συζητήσεις τους με ευρωπαίους αξιωματούχους τον Απρίλιο του 2010 πόσο πιθανό ήταν το ενδεχόμενο το ελληνικό χρέος να τεθεί εκτός ελέγχου, όπως έχει συμβεί σήμερα ξεπερνώντας το 175% του ΑΕΠ. (Εξέλιξη που αποκαλύπτει πόσο αστείες επιστημονικά ήταν οι μελέτες βιωσιμότητας του χρέους που συνόδευαν τα σχέδια του ΔΝΤ). Στελέχη του ΔΝΤ έτσι υποδείκνυαν την λύση του κουρέματος των ομολόγων. «Ένα τέτοιο συμπέρασμα ήταν απλώς απαράδεκτο για τους σημαντικότερους ηγέτες της Ευρώπης, ο πιο άτεγκτος εκ των οποίων ήταν ο πρόεδρος της ΕΚΤ, Ζαν Κλοντ Τρισέ. Το θέμα τέθηκε σε μία συνάντηση της ΕΚΤ την άνοιξη του 2010, όταν ο Γιούργκεν Σταρκ, που συμμετείχε στο εξαμελές εκτελεστικό συμβούλιο, συμφώνησε ότι το ελληνικό χρέος ήταν μη βιώσιμο κι επομένως η λύση έπρεπε να περιλαμβάνει απώλειες για τους ιδιώτες πιστωτές. Ο πρόεδρος της ΕΚΤ “εξερράγη” σύμφωνα με έναν παραβρισκόμενο. “Ο Τρισέ είπε ‘είμαστε μια οικονομική και νομισματική ένωση και δεν επιτρέπονται αναδιαρθρώσεις χρέους’” θυμόταν αυτό το άτομο. “Ούρλιαζε”». Ο λόγος για τον οποίο ο Ζαν Κλοντ Τρισέ ούρλιαζε σαν χούλιγκαν, εγκαταλείποντας κάθε πρωτόκολλο ήταν πολύ απλός: «Η έκθεση των γαλλικών τραπεζών στην Ελλάδα ήταν 60 δις. ευρώ και των γερμανικών 35 δις. ευρώ. Αν υποχρεώνονταν να αναλάβουν υπερβολικές απώλειες στα ελληνικά ομόλογα – και στα ομόλογα άλλων κρατών της ευρωζώνης που διακρατούσαν επίσης – τότε η βιωσιμότητα του χρηματοπιστωτικού συστήματος θα αμφισβητούνταν»! Με άλλα λόγια ο πρόεδρος της τράπεζας που είχε την ευθύνη του κοινού νομίσματος αποφάσισε με τα ίδια κριτήρια που θα αποφάσιζαν κι οι μεγαλομέτοχοι της Credit Agricole. Τα δικά τους συμφέροντα εξυπηρέτησε (που όλως τυχαίως συμπίπτουν με τα συμφέροντα του ευρώ) κι όχι τα συμφέροντα των ευρωπαίων πολιτών ή ακόμη και των οικονομιών που απαρτίζουν την ευρωζώνη κι έκτοτε συνεχίζουν να παραδέρνουν στην ύφεση.

Το πραγματικό περιεχόμενο της ελληνικής «διάσωσης» συζητήθηκε χωρίς περιστροφές και υπεκφυγές ακόμη και στην επίσημη συνεδρίαση του ΔΝΤ στις 9 Μαΐου 2010, όταν εγκρίθηκε το δάνειο. Εκεί ο αντιπρόσωπος της Βραζιλίας, Πάουλο Νογκουέιρα Μπατίστα, διατύπωσε τα πιο καυστικά σχόλια, παρότι κι άλλοι αντιπρόσωποι εξέφρασαν τις αμφιβολίες τους. Με τα λόγια του, το πρόγραμμα της Ελλάδας «δεν πρέπει να αντιμετωπιστεί ως διάσωση της Ελλάδας, που θα πρέπει να υποστεί μια στρεβλή προσαρμογή, αλλά ως διάσωση των ιδιωτών ομολογιούχων της Ελλάδας, κυρίως των ευρωπαϊκών χρηματοπιστωτικών ιδρυμάτων».

Η ΕΚΤ υπηρέτης των τραπεζών

Το πολιτικά ανατριχιαστικό περιστατικό με τον Τρισέ που στρίγκλιζε σαν μαινάδα (αρκεί να σκεφτούμε ότι την ίδια περίοδο στην Ελλάδα όποιος μίλαγε για διαγραφή του χρέους ή κούρεμα των ομολόγων χαρακτηριζόταν τυχοδιώκτης κι επικίνδυνος για τα εθνικά συμφέροντα) φέρνει στην επιφάνεια, με τον πιο ανάγλυφο τρόπο, την σύγκρουση συμφέροντος μεταξύ Ελλάδας και ευρωζώνης. Ό,τι συνέφερε το ευρώ (αναβολή του κουρέματος μέχρι να ξεφορτωθούν τα ελληνικά ομόλογα οι ευρωπαϊκές τράπεζες) αποτελούσε κόλαφο για την Ελλάδα κι ό,τι συνέφερε την Ελλάδα (κούρεμα ομολόγων όσο το δυνατό συντομότερα, όσο το δυνατόν περισσότερο) θα τίναζε στον αέρα τις ευρωπαϊκές τράπεζες και το ευρώ. Τα συμφέροντα του ελληνικού λαού επομένως υποθηκεύτηκαν από την στιγμή που προκρίθηκε η παραμονή στο ευρώ κι η υποταγή στις αποφάσεις της ΕΚΤ. Το αποτέλεσμα ήταν τα (αντικρουόμενα σε σχέση με το ευρώ) συμφέροντα του ελληνικού λαού να θυσιαστούν και η εξαθλίωση, όπως επιβλήθηκε με το μνημόνιο που συνόδευε το πρώτο δάνειο ύψους 110 δισ. ευρώ, να βαδίζει χέρι – χέρι με την υποτέλεια.

Οι απερίγραπτες σκηνές δουλικότητας που περιγράφει ο Μπλουστάιν εξιστορώντας την ελληνική «διάσωση» έχουν στη βάση τους την ευρω-κατοχή. Αναφέρει χαρακτηριστικά: «Σε μια τυπική διαπραγμάτευση με μια χώρα που ζητάει δάνειο από το ΔΝΤ, οι διαπραγματευτές του Ταμείου κάθονται απέναντι από την κεντρική τράπεζα και το υπουργείο Οικονομικών, με την προσδοκία ότι οι όροι του δανείου θα υποχρεώσουν την κεντρική τράπεζα να εφαρμόσει συγκεκριμένες πολιτικές. Στις διαπραγματεύσεις της Αθήνας αντιθέτως, το Ταμείο, έπρεπε να εγκλιματιστεί σε μια κατάσταση όπου συμμαχούσε με την ΕΚΤ, με τις τύψεις να αφθονούν όσο προχωρούσαν οι πρώτες συναντήσεις της Τρόικας». Μια ωραία ατμόσφαιρα επικρατούσε εν ολίγοις στην Αθήνα, όταν ακόμη κι η πιο υπανάπτυκτη χώρα που έμπαινε κάτω από το ζυγό του ΔΝΤ, πρόβαλε και κάποια αντίσταση στις υποδείξεις του. Στην Αθήνα ούτε αυτό…

Αποκαλυπτική είναι η έκθεση και σε ό,τι αφορά τις προστριβές που εμφανίζονταν στο εσωτερικό της Τρόικας. Η αρχή που ακολουθούσαν, σύμφωνα με δηλώσεις στελεχών της Τρόικας ήταν η ενδεδειγμένη με βάση τις αρχές της παιδαγωγικής: pas devant les enfants! Κοινώς, όχι μπροστά στα παιδιά, με τα παιδιά να είναι η ελληνική κυβέρνηση. Στις συγκρούσεις που ξέσπαγαν μεταξύ του ΔΝΤ και των ευρωπαίων (ΕΚΤ και Επιτροπή) την πιο σκληρή γραμμή εξέφραζαν πάντα οι Ευρωπαίοι, ενώ το ΔΝΤ «ευνοούσε μια πιο σταδιακή προσέγγιση στη λιτότητα σε σχέση με τους άλλους», σύμφωνα με τον Μπλουστάιν. Χώρια των άλλων πρωτοτυπιών στην Ελλάδα το ΔΝΤ αποδείχθηκε πως είναι το μικρότερο κακό. Ας είναι καλά η Γερμανία…

https://leonidasvatikiotis.wordpress.com


Οι τελευταίες μέρες του ευρώ

οι αργυρώνητοι Εφιάλτες και ο μεγάλος φόβος των Γερμανών

ΣΑΒΒΑΤΟ 2-5-2015
Το ευρώ διάγει προφανώς τις τελευταίες μέρες του στην Ελλάδα, αφού κατάφερε μέσα σε έξι-επτά χρόνια να μετατρέψει τη χώρα σε οικονομικό και κοινωνικό ερείπιο. Πριν το θηρίο ξεψυχήσει, καταβάλει τις τελευταίες του προσπάθειες για να διατηρηθεί στη ζωή, να συνεχίσει να ηγεμονεύει και να καταδυναστεύει τη χώρα μας και τα άλλα υποτελή στο Βερολίνο Ευρωπαϊκά κράτη. Για το σκοπό αυτό, έχει εξαπολύσει μια λυσσασμένη εκστρατεία  μέσα από τα ελεγχόμενα ΜΜΕ και το στρατό κατοχής των αργυρώνητων μεγαλοδημοσιογράφων, όπως και των συστημικών εταιριών ψευτο-δημοσκοπήσεων για να φοβηθεί ο ελληνικός λαός για τους δήθεν τρομακτικούς κινδύνους που θα συμβούν από την έξοδό μας από την ευρωζώνη και τη μετάβασή μας στο εθνικό νόμισμα.
Ένα ειδικό κόλπο που σερβίρουν οι Γκεμπελίσκοι, οι «Εφιάλτες» του καθεστώτος ψευτοδημοσκοπήσεων, είναι ότι δήθεν ακόμα και σήμερα, ύστερα από έξι χρόνια απέραντου πόνου, ο ελληνικός λαός είναι τόσο μαζοχιστής ή ανόητος που επιμένει να προτιμά το ευρώ. Είναι γνωστά τα κόλπα των ψευτοδημοσκόπων και δε χρειάζεται να τα αναλύσουμε. Γεγονός είναι ότι, οι  αργυρώνητοι Γερμανοτσολιάδες του εξωνημένου συστήματος, οι Μπάμπηδες, οι Ντερμπεντέρηδες, οι ψευτοδημοσκόποι και ΣΙΑ, οι σύγχρονοι «Εφιάλτες», ζουν οι ίδιοι μέσα σε ένα δικό τους παράδεισο μέσα στο ευρώ. Εισπράττουν σχεδόν αφορολόγητα με πλάγιες αμοιβές μέσω δικών τους εταιρειών, τεράστια ποσά για να παραπλανούν και να ψεκάζουν τον ελληνικό λαό με Γκεμπελική προπαγάνδα, μετατρέποντας το άσπρο σε μαύρο και το αντίθετο.

Κάπου όμως ο λαός σταματά να τρώει κουτόχορτο και αρχίζει να καταλαβαίνει το παιχνίδι που παίζεται στην πλάτη του. Τώρα, οι Γερμανοί και τα τσιράκια τους, οι Γερμανοτσολιάδες που είναι διακτινισμένοι σε όλη την Ευρώπη, τρέμουν για ένα πράγμα. Την περίπτωση που η Ελλάδα φεύγοντας από την κόλαση της ευρωζώνης, καταφέρει να σταθεί στα πόδια της και σε σύντομο χρονικό διάστημα βρει το βηματισμό της, την οικονομική της υγεία και ανεξαρτησία. Τότε, θα καταρρεύσει ως χάρτινος πύργος όλος ο μηχανισμός υποδούλωσης της Ευρώπης που έχει στηθεί πολύ έντεχνα μέσα από την νομισματική ευρω-κατοχή. Το Βερολίνο και όλοι οι λαοί της γηραιά;ς Ηπείρου θα ανακτήσουν την οικονομική κα πολιτική ανεξαρτησία και πορεία προς την ευημερία. Και οι Εφιάλτες θα πληρώσουν το τίμημα της προδοσίας τους.

ΤΙΜΗ ΣΤΟΝ ΑΣΥΜΒΙΒΑΣΤΟ ΑΓΩΝΙΣΤΗ Η Πρωτομαγιά του Αλέκου Παναγούλη


ΣΑΒΒΑΤΟ 2-5-2015
(Της Νάντιας Βασιλειάδου)
Ο κορυφαίος αγωνιστής κατά της δικτατορίας, ο άντρας με την ασυμβίβαστη προσωπικότητα και το εκρηκτικό ταμπεραμέντο, σκοτώθηκε σε ένα μυστηριώδες τροχαίο στη λεωφόρο Βουλιαγμένης, προκαλώντας σοκ στην ελληνική κοινωνία, που μόλις είχε βγει από το γύψο της επταετίας και προσδοκούσε από τον Παναγούλη αλήθειες που πιθανόν να την οδηγούσαν σε άλλες επιλογές.
Το Fiat Mirafiori του, δώρο της συντρόφου του Οριάνας Φαλάτσι, έφυγε από την πορεία του και έπεσε σε υπόγειο κατάστημα επί της λεωφόρου, κάθετα στην πορεία. Το ανακοινωθέν της Τροχαίας έκανε λόγο για τροχαίο, όμως ακόμη και σήμερα τα ερωτηματικά γύρω από το συμβάν παραμένουν αναπάντητα. «Τον σκότωσαν τον Αλέκο», είχε καταγγείλει τότε η οικογένεια. Η περίπτωση της πολιτικής δολοφονίας, παρά το γεγονός της αποκλειστικής προβολής του «τροχαίου ατυχήματος» από τα κρατικά μέσα ενημέρωσης της εποχής, εξετάστηκε επίσημα από τον εισαγγελέα Τσεβά, χωρίς όμως να καταλήξει σε ανάλογο συμπέρασμα.
Το πρωινό της Πρωτομαγιάς, στη γωνία Βουλιαγμένης και Ολγας στον Αγ. Δημήτριο, όπου βρίσκονταν τα συντρίμμια του αυτοκινήτου, συνέρρεε πλήθος κόσμου. Λίγη ώρα αργότερα, έφθανε ο πρωθυπουργός Κ. Καραμανλής, προκειμένου να ενημερωθεί για το γεγονός.
Οπως επισημαίνει σήμερα ο αδερφός του Α. Παναγούλη Στάθης, «είχαμε ζητήσει από τις αρχές να κλείσουν το δρόμο, αλλά το αίτημά μας δεν είχε γίνει δεκτό. Ο χώρος παρέμεινε αφύλακτος και ο καθένας θα μπορούσε να αλλοιώσει στοιχεία».
Καταγγελίες
Λίγες μέρες πριν, ο Α. Παναγούλης είχε ζητήσει συνάντηση με τον Καραμανλή. Στις εκλογές του 1974, ο Παναγούλης είχε εκλεγεί βουλευτής στη Β' Αθηνών με την Ενωση Κέντρου - Νέες Δυνάμεις. Γρήγορα όμως ήρθε σε ρήξη με την ηγεσία του κόμματος και ανεξαρτητοποιήθηκε.
Σε αναφορές του είχε κάνει λόγο για συνεργασία πολιτικών του κόμματός του με την απριλιανή δικτατορία. Στις καταγγελίες που έκανε για ανάμιξη πολλών πολιτικών με το καθεστώς, ήρθε σε ανοιχτή αντιπαράθεση με τον Ε. Αβέρωφ και τον Δ. Τσάτσο.
Τα αρχεία
Λίγο καιρό μετά το συμβάν, αποκαλύφθηκε ότι κατείχε φακέλους με αδιαμφισβήτητες αποδείξεις εις βάρος πολιτικών που συνεργάστηκαν με τα όργανα ασφαλείας κατά την επταετία (φάκελος ΕΣΑ). Η αποκάλυψή τους ήξερε πως θα τάραζε τότε το πολιτικό σκηνικό και είχε θελήσει να ενημερώσει για το θέμα τον πρωθυπουγρό Κ. Καραμανλή. Η πρόθεσή του να κάνει αποκαλύψεις τον είχε φέρει αντιμέτωπο με πιέσεις εντός Βουλής, όσο και με απειλές για τη ζωή του.
«Τα αρχεία της ΕΣΑ τα βρήκε ο ίδιος με συνεργάτες του από το σπίτι του Χατζηζήση, ο οποίος ήταν διοικητής του ΕΑΤ-ΕΣΑ (σ.σ. αρχικά για το Ειδικό Ανακριτικό Τμήμα της Ελληνικής Στρατιωτικής Αστυνομίας, το κύριο σώμα ασφαλείας κατά τη διάρκεια της δικτατορίας). Εκεί περιγράφονταν οι σχέσεις της χούντας με πολιτικούς. Είχε έρθει σε ρήξη με τον Αβέρωφ, αλλά, κατά τη γνώμη της οικογένειας, δεν σχετίζεται με το γεγονός. Κλειδί της υπόθεσης ήταν το παρακράτος που έζησε η χώρα μας μετά τον Εμφύλιο. Εμείς εκείνη την εποχή είχαμε πει ότι τα θεωρούσαμε όλα πιθανά. Ενδείξεις είχαμε, αποδείξεις δεν είχαμε. Είχαμε ενδείξεις ότι παρηκολουθείτο», υπογραμμίζει στην «Ε» ο Στάθης Παναγούλης.
Λίγες μέρες μετά τα γεγονότα, ο 31χρονος τότε Μιχάλης Στέφας από την Κόρινθο παρουσιάστηκε στον ανακριτή Τσεβά και δήλωσε: «Εγώ είμαι ο οδηγός του αυτοκινήτου που ψάχνετε. Ηταν δυστύχημα». Είπε πως ανήκει στην οργάνωση «Ρήγας Φεραίος», γεγονός που αμέσως μετά διαψεύστηκε. Ολη η χώρα αναζητούσε τότε μια βυσσινί Τζάγκουαρ με ξένες πινακίδες, η οποία, σύμφωνα με αυτόπτες μάρτυρες, χτύπησε το όχημα του Παναγούλη και εξαφανίστηκε. Ο οδηγός ομολόγησε ότι μετά το χτύπημα εξαφανίστηκε γιατί φοβήθηκε.Τελικώς, ο Στέφας δικάστηκε σε 16 μήνες φυλάκιση για τροχαίο. Η οικογένεια είχε αποχωρήσει κατά τη διάρκεια της δίκης του, γιατί, όπως είπαν, δεν τον θεωρούσαν ύποπτο ή προβοκάτορα.
«Πριν από ένα δυο χρόνια πέθανε, χωρίς ποτέ να δοθεί συνέχεια στις καταγγελίες της Φαλάτσι ότι πρόσωπα που σχετίζονταν με την υπόθεση και είχαν σχέση με ιταλικές ακροδεξιές οργανώσεις τα είχαν δει στην Ιταλία πριν από τη δολοφονία», λέει ο Σταύρος Καράμπελας, πρόεδρος της ΕΔΗΚ (Ενωση Δημοκρατικού Κέντρου), που επιδιώκει να μεταφέρει σήμερα τα πολιτικά ιδεώδη του Παναγούλη στη σύγχρονη πολιτική ζωή.
Πρόεδρος της ΕΔΗΝ (Ελληνική Δημοκρατική Νεολαία) είναι ο Μιλτιάδης Κλωνιζάκης, γιος του συναγωνιστή του Αλ. Παναγούλη στην απόπειρα κατά του δικτάτορα Παπαδόπουλου, Γιάννη Κλωνιζάκη.
Ο Παναγούλης λιποτακτεί, ενώ υπηρετεί τη στρατιωτική του θητεία, αρνούμενος να υπηρετήσει τη χούντα. Ιδρύει την οργάνωση Ελληνική Αντίσταση. Αυτοεξορίζεται στην Κύπρο, για να καταστρώσει σχέδιο δράσης.
Επανέρχεται στην Ελλάδα και, μαζί με στενούς του συνεργάτες, σχεδιάζει τη δολοφονία του δικτάτορα Παπαδόπουλου στις 13 Αυγούστου 1968, κοντά στη Βάρκιζα. Αποτυγχάνει και συλλαμβάνεται. Δικάζεται από το Στρατοδικείο στις 3 Νοεμβρίου, όπου δεν διστάζει, από τη θέση του κατηγορουμένου, να εξαπολύσει κατηγορητήριο στους στρατοδίκες. Καταδικάζεται σε θάνατο στις 17 Νοεμβρίου 1968. Η διεθνής κοινότητα κινητοποιείται από συναγωνιστές του, κι έτσι οι δικτάτορες δεν τολμούν ποτέ να εκτελέσουν την ποινή.
Υποβάλλεται σε φρικτά σωματικά και ψυχικά βασανιστήρια, αλλά δεν υποκύπτει στιγμή. Η στάση του τσακίζει τα νεύρα των βασανιστών του. Δραπετεύει από τις Φυλακές Μπογιατίου όπου εκρατείτο, στις 5 Ιουνίου 1969.
Συλλαμβάνεται εκ νέου και οδηγείται προσωρινά στο στρατόπεδο Γουδή, για να μεταφερθεί ύστερα από ένα μήνα και πάλι στις Φυλακές Μπογιατίου, όπου τον περιμένει απομόνωση στο κελί «Τάφος». Επιχειρεί να δραπετεύσει αρκετές φορές - και το πετυχαίνει μία από αυτές.
Αρνείται την εύνοια της γενικής αμνηστίας που έδωσε το καθεστώς των συνταγματαρχών στους πολιτικούς κρατουμένους -έπειτα από διεθνείς πιέσεις- και τελικά αποφυλακίζεται λίγους μήνες αργότερα, το καλοκαίρι του 1973.Διαφεύγει στη Φλωρεντία της Ιταλίας, για να δώσει νέα πνοή στην αντίσταση.
** Με πρωτοβουλία της «Ελευθεροτυπίας» φιλοτεχνήθηκε μνημείο (μάρμαρο με χαρακτικό) για τον μεγάλο αγωνιστή. Βρίσκεται στην πλατεία Αλ. Παναγούλη, κοντά στην ομώνυμη στάση του Μετρό στον Αγιο Δημήτριο, στο σημείο όπου εκτυλίχθηκαν τα δραματικά συμβάντα της Πρωτομαγιάς του '76.

Η Φαλάτσι, που λύγισε μπροστά στη σορό του ήρωα της Αντίστασης
Της ΝΑΝΤΙΑΣ ΒΑΣΙΛΕΙΑΔΟΥ
«Τώρα που σκοτώθηκε ο Αλέκος, θα γεννηθώ εγώ». Ηταν τα πρώτα λόγια που είπε η Οριάνα Φαλάτσι, όταν έφτασε συντετριμμένη στο ανατολικό αεροδρόμιο του Ελληνικού το βράδυ της τραγωδίας.
 Τα δημοσιεύματα της «Ε» για τον Παναγούλη
Τα δημοσιεύματα της «Ε» για τον Παναγούλη
Στους δημοσιογράφους που τη ρώτησαν γιατί έφερε πραγματογνώμονες, αφού υποτίθεται ότι ήταν ατύχημα, η Φαλάτσι απάντησε με μια άλλη ερώτηση: «Ποιος είπε ότι ήταν ατύχημα;» και προχώρησε προς την έξοδο του αεροδρομίου.
Κρύφτηκε σε ένα γαλάζιο Φολκσβάγκεν. Το αυτοκίνητο κατευθύνθηκε στον τόπο όπου πριν από μερικές ώρες είχε συναντήσει το θάνατο ο Αλέξανδρος Παναγούλης. Η Φαλάτσι διέσχισε τρέχοντας το δρόμο, έσπρωξε θυμωμένη τους χωροφύλακες, που προσπαθούσαν να την εμποδίσουν, και πλησίασε τα συντρίμμια του αυτοκινήτου.
«Φαινόταν οργισμένη με όλους. Μόνη μέσα στη νεκρική σιγή χάιδεψε τον άμορφο σωρό των σιδερικών, τον σκεπασμένο με μισομαραμένα λουλούδια. Ενα φλας άστραψε. Σήκωσε το πρόσωπό της και είπε με βραχνή, τρεμουλιαστή φωνή στο δημοσιογράφο που τη φωτογράφισε: "Θα σου σπάσω τη μύτη αν το ξανακάνεις. Τ' ορκίζομαι στ' όνομα του Παναγούλη. Και σένα και όλων των Ελλήνων φασιστών. Ακούστε το όλοι σας". Γύρισε προς το πλήθος που την παρακολουθούσε. Ολοι σας, πρόσθεσε και έτρεξε πάλι προς το αυτοκίνητό της. Φτάνοντας εκεί έχασε τελείως την ψυχραιμία της και ρίχτηκε σαν πληγωμένο αγρίμι πάνω σε ένα δημοσιογράφο. Χρειάστηκε η επέμβαση των φίλων που τη συνόδευαν για να ησυχάσει και να μπει στο γαλάζιο Φολκσβάγκεν που αμέσως εξαφανίστηκε με κατεύθυνση προς την Αθήνα», περιγράφει το ρεπορτάζ της «Ελευθεροτυπίας».
Η γυναίκα, που πήγε στην πρώτη γραμμή του πολέμου στο Βιετνάμ, που έζησε μέσα στους Φενταγίν, που την έτρεμαν αρχηγοί κρατών, η σκληρή και δυναμική δημοσιογράφος Οριάνα Φαλάτσι είχε λυγίσει, όπως κατέγραψε ο Τύπος, μπροστά στη σορό του ήρωα της Ελληνικής Αντίστασης. Δίπλα στη μάνα του Παναγούλη, όρθια, είχε καρφωμένα συνέχεια τα μάτια της σε όλη τη νεκρώσιμη ακολουθία, πάνω στο πρόσωπο του μεγάλου νεκρού.