Οι τεράστιες αμοιβές των τηλεοπτικών Γκεμπελίσκων της ευρωκατοχής


Δευτέρα 22/06/2015 

Το περιοδικό UNFOLLOW αποκάλυψε πρόσφατα τις αμοιβές των μεγαλοδημοσιογράφων του Mega, το ύψος των οποίων σήμερα σε εποχές ακραίας λιτότητας εξηγεί τη μνημονική ευρωλαγνεία τους,, τη βορβορώδη γκεμπελική τρομοκρατία που εξαπολύουν συστηματικά ενάντια στο εθνικό μας νόμισμα. Πρόκειται για έναν σύγχρονο στρατό κατοχής που αντί για πολυβόλα, ερπυστριοφόρα, αίμα και βία, χρησιμοποιεί ένα πολύ πιο σύγχρονο όπλο. Τον έλεγχο της πολιτικής συμπεριφοράς του ζαλισμένου πλήθους που αποχαυνωμένο μπροστά στην πολυθρόνα της τηλεόρασης βομβαρδίζεται από τη νεο-Γκεμπελική προπαγάνδα των υπηρετών του συστήματος της κατοχικής μιντιαρχίας
Κατά την τελευταία διετία της κρίσης και του μνημονίου η οικογένεια (ατομικό εισόδημα και εταιρεία) :
ο Γιάννης Πρετεντέρης δήλωσε κάτι παραπάνω από 700.000 ευρώ,
ο Μανώλης Καψής 250.000 ευρώ,
ο Νίκος Στραβελάκης 430.000 ευρώ,
ο Παύλος Τσίμας 410.000 ευρώ και
η Όλγα Τρέμη 480.000 ευρώ
Το MEGA όπως και τα άλλα μεγαλοκανάλια στο οποίο εργάζονται οι Γκεμπελίσκοι, οφείλει εκατοντάδες εκατομμύρια ευρώ σε τράπεζες οι οποίες ελέγχονται απ’ ευθείας από την γερμανοκρατού,μενη Ευρωπαϊκή κεντρική Τράπεζα που εδρεύει στην Φραγκφούρτη.

Ανάλογα τεράστια ποσά εισπράττουν και πολλοί άλλοι παπαγαλιστές μεγαλοδημοσιογράφοι στα υπόλοιπα κεντρικά κανάλια των νταβατζήδων της διαπλοκής. Όπως λέγεται, μεγάλο αν όχι το μεγαλύτερο μέρος των αμοιβών τους, είναι αφορολόγητο αφού το εισπράττουν μέσα από εταιρείες με τις οποίες συνεργάζονται ή ελέγχουν, οι οποίες δηλώνουν ζημιές και έτσι δεν υποχρεώνονται να πληρώνουν φόρους. Πρόκειται για ένα τεράστιο θέμα με το οποίο πρέπει να ασχοληθεί ο αρμόδιος Υπουργός Νίκος Παππάς αλλά και ο Εισαγγελέας
- See more at: http://www.drachmi5.gr/ellada/oi-terasties-amoives-ton-tileoptikon-gkempeliskon-tis-eyrokatohis#sthash.QTv9uEUI.dpuf

Κυκλοφοριακό χάος προκάλεσαν 2-3 χιλιάδες του Μένουμε Ευρώπη


22/06/2015
Κυκλοφοριακό χάος προκάλεσαν 2-3 χιλιάδες νεοδημοκράτες και κάποιο ΠΑΣΟΚοι και Ποταμίσιοι οι οποίοι συγκεντρώθηκαν μπροστά στη Βουλή απαιτώντας από την κυβέρνηση να υπογράψει τη συμφωνία με τους δανειστές.
Αυτή τη φορά πέρα από την αρκετά μειωμένη προσέλευση σε σχέση με την περασμένη Πέμπτη  δεν υπήρξαν «παρατράγουδα» και «έφοδος» στη Βουλή αφού όλες οι προσβάσεις φυλάσσονταν από ισχυρές αστυνομικές δυνάμεις.
Δεκάδες βουλευτές Της ΝΔ της Α΄και  Β΄ Αθηνών (Γ. Κουμουτσάκος, Θ.Φορταακης, Α.Γεωργιάδης, Ζ. Μακρή) έδωσαν το παρών στη συγκέντρωση. Σέχασαν ότι διαρρήγνυαν τα ιμάτιά τους όταν καλοκαιριάτικα μαζεύονταν διαδηλωτές στο Σύνταγμα και "έδιναν κακή εικόνα για τη χώρα στο εξωτερικό".
Αν και οι συγκεντρωμένοι περιορίζονταν από το πεζοδρόμιο της "Μεγάλης Βρετανίας" μέχρι το πεζοδρόμιο της Όθωνος  εντούτοις είχε κλείσει όλη η κυκλοφορία από το ύψος της Σέκερη μέχρι τους Στύλους του Ολυμπίου Διός για ανεξήγητους λόγους.
Ένα από τα πλακάτ έγραφε "Όχι στις μονομερείς ενέργειες της κυβέρνησης".  Ένα άλλο έγραφε "Ναι στις προτάσεις Γιούνκερ", δίνοντας συναίνεση στην περικοπή των συντάξεων... Ένα άλλο έλεγε "Υψηλές συντάξεις = υφεσιακό μέτρο".
Ένα από τα πλακάτ έγραφε "Όχι στις μονομερείς ενέργειες της κυβέρνησης". Μονομερής ενέργεια είχε θεωρηθεί το νομοσχέδιο για την ανθρωπιστική κρίση... Ένα άλλο έγραφε "Ναι στις προτάσεις Γιούνκερ", δίνοντας συναίνεση στην περικοπή των συντάξεων... Ένα άλλο έλεγε "Υψηλές συντάξεις = υφεσιακό μέτρο". - See more at: http://left.gr/news/ellas-ellinon-eyropaiston#sthash.INN7wn3z.dpuf
Τμήμα ειδήσεων defencenet.gr

Η υφέρπουσα βία του οικονομισμού


22/6/15
584 εμφανίσεις
images
Όμηρος Ταχμαζίδης
Σπανίως, σχεδόν ποτέ, κάποιες απόψεις μου συμπίπτουν, έστω και επιφανειακώς, με εκείνες του επιφυλλιδογράφου της καθεστωτικής εφημερίδας >Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ< Χρήστου Γιανναρά. Σε άρθρο του (Κυριακή 31 Μαΐου 2015) με τον ηχηρό, αλλά άστοχο τίτλο, “Δεν είναι κρίση, αλλά παρακμή” ο συντάκτης του προβαίνει σε κάποιες εύστοχες παρατηρήσεις: κυρίως, όσον αφορά, το κεντρικό ζήτημα της ιστορικής συγκυρίας – το χρέος και την αποπληρωμή του.
Η ευστοχία του συγκεκριμένου κειμένου αφορά στην εστίαση του ενδιαφέροντος του αρθρογράφου στο ζήτημα του “οικονομισμού”: η πρώτη αράδα του δίδει ένα είδος “ορισμού” του φαινομένου – “ονομάζουμε >οικονομισμό< την υποταγή της πολιτικής στην οικονομία: ο πολιτικός προβληματισμός και οι πολιτικές στοχεύσεις δεν αντλούνται από τις ανάγκες της κοινωνίας και δεν αποβλέπουν σε αυτές”.
Ωστόσο, δεν είναι αυτή η κοινότοπη διαπίστωση, που κινητοποίησε τα αντανακλαστικά μου. Μια άλλη φράση, δύο αράδες παρακάτω, έχει τεράστια σημασία: “Σήμερα οι δανειστές της Ελλάδας επιβάλλουν στην καταχρεωμένη χώρα μας εκβιαστικά, τον οικονομισμό” – υπογραμμίζω το επίρρημα “εκβιαστικά”, το οποίο αναδεικνύει τον “οικονομισμό” ως μορφή έμπρακτης βίας . Η χρήση του θέτει επί τάπητος το ερώτημα για το είδος του εκβιασμού εις βάρος της χώρας μας και, κοντά σε αυτό, το ακόμη πιο σημαντικό ερώτημα: μήπως, εν τέλει, ο οικονομισμός δεν είναι παρά μια μορφή βίας, άλλοτε συγκαλυμμένης και άλλοτε ολοφάνερης;
Η αναφορά του Χρήστου Γιανναρά, σε εκβιαστική επιβολή, για τον τρόπο με τον οποίο συμπεριφέρονται οι δανειστές απέναντι στους Έλληνες/τις Ελληνίδες, συμπίπτει με τη φαινομενολογική ανάλυση για το ζήτημα της πατερναλιστικής βίας στις διανθρώπινες σχέσεις: ο οικονομισμός, στο φαινομενολογικό πλαίσιο περιγραφής, καταγράφεται ως μορφή βίας – ένας τύπος βίας, ο οποίος δεν εκδηλώνεται άμεσα, αλλά ακολουθεί “παραδρόμους”, υφέρπει μέσα από “παραδρόμους” (Schleichwege).
Η βία επωάζεται στη σκιά φαινομένων, όπως η “δύναμις”: ο ισχυρισμός του Χρήστου Γιανναρά – και κάθε ευθύβολου παρατηρητή των πραγμάτων μας – ότι βρισκόμαστε ενώπιον μιας “εκβιαστικής επιβολής του οικονομισμού” αφορά εκείνη τη σχέση της βίας με τον καταναγκασμό, που περιγράφει η φαινομενολογική θεώρηση, δηλαδή την υποχρέωση κάποιου/κάποιας να κάνει κάτι εναντίον της θελήσεώς του΄ στην περίπτωση της Ελλάδας, η αφετηρία του πράττειν, όπως και σε όλες τις μορφές άσκησης βίας, ευρίσκεται εκτός του υποκειμένου, το οποίο καλείται να πράξει, δηλαδή ο ελληνικός λαός ως υποκείμενο κυριαρχίας, ως ο φορέας του πολιτικού πράττειν, δε μπορεί να είναι η αφετηρία μιας πολιτικής, κοινωνικής, εθνικής πράξεως.
Μετά την κυβερνητική αλλαγή στην Ελλάδα, έγινε μια προσπάθεια  να παρουσιαστούν η ελληνική κυβέρνηση και οι Έλληνες, στη δημοσιότητα της Γερμανίας, ως εκβιαστές των “εταίρων”: αυτές τις μέρες ακούστηκε από την ηγετική φυσιογνωμία της γερμανικής Αριστεράς, Ζάρα Βάγκενκνεχτ, ωμά και ξάστερα, αυτό που διστάζουμε να δηλώσουμε δημοσίως οι Έλληνες, κάτω από ένα πλέγμα ενοχής και μειονεξίας – “ανελέητος εκβιασμός της Ελλάδας”. Εκβιαστική είναι η πολιτική της γερμανικής κυβέρνησης και αυτό αποτελεί έναν από τους λόγους για τους οποίους η γερμανική Αριστερά (“Die Linke”) αρνείται να συναινέσει στους σχεδιασμούς για μια  μελλοντική κυβερνητική συμμαχία, την οποία θα αποτελούν τα κόμματα: Πράσινοι, Σοσιαλημοκράτες, “Η Αριστερά –Die Linke”.
Σε τι συνίσταται γενικώς μια εκβιαστική συμπεριφορά ή καλύτερα τι σημαίνει ένας  “εκβιασμός” για το ίδιο το πράττειν του υποκειμένου/των υποκειμένων;
Ο φαινομενολόγος Bernhard Waldenfels επ΄ αυτού: “Ο εκβιασμός ή  η απειλή πρόκλησης πόνου οδηγούν σε ένα πράττειν υπό καταναγκασμό” – είναι ολοφάνερο ότι οι πιέσεις και οι εκβιασμοί οδηγούν σε εξαναγκασμένες συμπεριφορές΄ στα ελληνικά διαθέτουμε το εκπληκτικό ρήμα “πειθαναγκάζω” για να περιγράψουμε παρόμοιες μορφές καταναγκασμού και βίας. Στην αντιπαράθεση «εταίρων» και Ελλάδος, οι “μεταμορφώσεις της βίας”, φαίνεται να έχουν την τιμητική τους.
Εάν συνδέσουμε το “πειθαναγκασμένο υποκείμενο” ενός συγκεκριμένου πράττειν, με εκείνη τη μορφή βίας, την οποία ο B. Waldenfels  περιγράφει ως βία “εκπροσώπησης” θα αναδυθεί αμέσως ενώπιον μας το μέγεθος και το είδος της βίας, που ασκείται στην ελληνική κοινωνία, όπου και εδώ η “εκπροσώπηση” αφορά την ανάληψη της ευθύνης για το πράττειν ενός άλλου: κάτι που πολύ εύκολα μετατρέπεται σε κηδεμονία και υποτέλεια – “αυτό το γνωρίζουμε  υπό τη μορφή μιας πατριαρχίας, η οποία αυτονόητα ασκεί διαρκώς τη βία της >για το καλό<…”.
Οι “πιέσεις” – η λέξη βρίσκεται πολύ πιο κοντά στο γερμανικό ρήμα erpressen=εκβιάζω, το οποίο εμπεριέχει τη σημασία της “πίεσης”, σε αντίθεση με την ελληνική λέξη “εκ-βιασμός”, η οποία παραπέμπει άμεσα στη βία και η προκατανόησή της σε πολλά σημεία παραπέμπει στη γερμανική λέξη Gewalt, Vergewaltigung  κλπ. – σε παρόμοιες περιπτώσεις εκβιασμού αποκτούν μια τέτοια κανονικότητα, οι οποίες προσδίδουν σε αυτό το είδος της βίας το χαρακτήρα του συνηθισμένου: εμφανίζεται ως κάτι που έχει εγκατασταθεί στο χώρο του καθημερινού, και το οποίο, με τη σειρά του, οδηγεί στη μετατροπή της βίας σε κάτι ανάλογο με τις χρόνιες ασθένειες (“η βία εισδύει στην κανονικότητα, μετατρέπεται σε χρόνια όπως ορισμένες ασθένειες”), δηλαδή, σε παρόμοιες καταστάσεις, εμφανίζεται ενώπιον μας μια “πολλαπλή κανονικοποίηση της βίας”.
Σε αυτό το πλαίσιο, ο χώρος της οικονομίας μετατρέπεται σε “έναν τόπο μιας ειδικής οικονομικής βίας”. Αυτό, το οποίο αναφέρει ο Χρήστος Γιανναράς  ως “οικονομισμό”, περιλαμβάνει διάφορες ειδικές μορφές της οικονομικής βίας: από τις πρακτικές διαχείρισης (μάνατζμεντ), τους ισολογισμούς, τους υπολογισμούς κερδοφορίας, και, φυσικώς, τα χρήματα τα οποία προορίζονται για τη διαφθορά υπαλλήλων (“λάδωμα”) και τις ειδικές πληρωμές με τα ειδικά βιβλία (διπλά βιβλία). Οι σκοτεινές διαδρομές του χρήματος της Siemens αποτελούν καθοριστικό στοιχείο του οικονομισμού και της ολιγαρχίας των επενδυτών.
Στο πλαίσιο αυτό, σύμφωνα με την φαινομενολογική ανάλυση, η ανταλλακτική δραστηριότητα του “δούναι και λαβείν”, μετατρέπεται σε “δούναι και υφαρπάζειν”: η κατοχή δεν αφορά τη γενική ωφέλεια, ούτε προκύπτει από τον συγκαθορισμό όλων των συμμετεχόντων.
Η βία του οικονομισμού δεν είναι στατική, αλλά διαδίδεται: όταν παραδείγματος χάριν ο κόσμος της εργασίας παύει να αποτελείται από συνεργάτες, αλλά αποτελείται από θέσεις εργασίας, οι οποίες πρέπει να δημιουργηθούν ή να καταστραφούν – κάτω από την προσταγή του ορθολογισμού. Ο Χρήστος Γιανναράς θα χρησιμοποιούσε τη λέξη “χρησιμοθηρία”, έννοια κεντρική της ιδεολογικής του ιδιολέκτου, στη θέση του συγκεκριμένου όρου: έτσι, ενώ, στην φαινομενολογική ανάλυση αφορά στην προσπάθεια περιγραφής ενός φαινομένου, στην περί τον κόσμο αντίληψη του Έλληνα λογίου αποκτά χαρακτηριστικά περιχαράκωσης απέναντι σε μια συγκεκριμένη μορφή του ξένου – συγκροτεί το βασικό στοιχείο ενός ιδεολογικού καταγγελτικού λόγου.
Στο πλαίσιο, το οποίο ορίζει ο ορθολογισμός, η εργασία μετατρέπεται σε απλό παράγοντα κέρδους, τα αγαθά μετατρέπονται σε εμπορεύματα, οι χώροι κατοικίας σε επενδύσεις κεφαλαίου κ.ο.κ. Αυτό θα ήταν μια περιγραφή της “οικονομιστικής” σκέψης: αυτό είναι το κυρίαρχο υπόδειγμα της πολιτικής και κοινωνικής αντιπαράθεσης των ημερών – είτε υπό τη μορφή του νεοφιλελεύθερου “δεξιού” οικονομισμού, είτε υπό τη μορφή του παρεμβατικού “αριστερού” οικονομισμού.
Ο Bernhard Waldensfels διευρύνει, ωστόσο, την περιγραφή του  φαινομένου: “Η αναγωγή τουhomo σε homo oeconomicus προκαλεί μια συστημική διαδικασία της βίας, όταν στην οικονομική και εργασιακή ζωή, η οποία ως οικονομικός ειδικός κόσμος είναι ενσωματωμένη στον βιόκοσμο, υποδομούνται οικονομικές κατασκευές”.
Γι΄ αυτό κάτι αντίστοιχο με τη μάχη εναντίον του οικονομισμού ευρίσκουμε στην ιστορία της ίδιας της φιλοσοφίας: πρόκειται για τη διαρκή μάχη του Edmund Husserl κατά του φυσικαλισμού – “ο αγώνας που έκανε ο Χούσερλ εναντίον του φυσικαλισμού θα πρέπει να διεξαχθεί mutatis mutandis κατά του οικονομισμού”: ο Edmund Husserl στην “Κρίση των ευρωπαϊκών επιστημών”, διαπιστώνει ότι η θεώρηση του κόσμου κυριαρχείται ολοκληρωτικώς από τις φυσικές επιστήμες και κυρίως από τη φυσική και αυτό είναι μια καταστροφή: για τον φαινομενολόγο αυτές οι επιστήμες δεν αποδίδουν τον πραγματικό κόσμο, αλλά βοηθούν για να “υπεισέλθουν” σε αυτόν τα μαθηματικά σχήματα. Οπότε ο  φιλόσοφος δεν αρνείται τις επιστήμες, αλλά θεωρεί εσφαλμένη κάθε προσπάθεια να επιχειρήσουμε μια οντολογική περιγραφή του κόσμου μέσα από αυτά τα σχήματα. Ο φυσικαλισμός είναι το σφάλμα να θεωρούμε τα μοντέλα των φυσικών επιστημών ως περιγραφές της πραγματικότητας: ως διέξοδο, σε φιλοσοφικό επίπεδο, προτείνει ο Έντμουντ Χούσερλ την “υπερβατολογική φαινομενολογία” (transzendentale Phaenomenologie).  Κατ΄ αντιστοιχία, ο “οικονομισμός” είναι εκείνο το σφάλμα να θεωρούμε το μοντέλα των φυσικών επιστημών ως περιγραφές της πραγματικότητας: στη σύγχρονη φιλοσοφική γλώσσα αναφερόμαστε σε “μαθηματικοποίηση της επιστήμης” – αλλά και εδώ ισχύουν οι χουσερλιανές αιτιάσεις εναντίον του φυσικαλισμού και η (φιλοσοφική) πρόταση για ανάκτηση της πραγματικότητας από τη συνείδηση ως συγκεκριμένο “φαινομενικό” δεδομένο και η προσπάθεια να ενσωματωθούν οι επιστήμες με κατάλληλο τρόπο στο “βιόκοσμο”.
Ερχόμενος από αυτή τη θεωρητική παράδοση ο Β. Waldenfels υπερβαίνει με ριζοσπαστικό τρόπο την εκδοχή του Juergen Habermass – και των διαφόρων μορφών της μαρξιστικής και μεταμαρξιστικής παράδοσης – περί “αποίκησης” του “βιόκοσμου” και αναφέρεται σε μια “πραγματική αφαίρεση” (Realabstraktion), η οποία, δεν “αποικίζει” απλώς, αλλά έχει βίαιες συνέπειες. Με αυτή την “πραγματική αφαίρεση” παρακάμπτει κανείς όλα εκείνα τα προβλήματα που δεν καταχωρούνται στην “επιτυχία” των αποτελεσμάτων: ενδεικτική είναι η επίθεση την οποία δέχεται ο αριστερός “οικονομισμός” από τον δεξιό «οικονομισμό» αναφορικά με τις συνέπειες της επιλογής του. Αυτές αφορούν το περιεχόμενο του οικονομικιστικού ορθολογισμού – απώλεια των στόχων κλ.π.
Είναι αξιοπρόσεκτος ο τρόπος με τον οποίο ο “οικονομισμός” αρχίζει να απωθεί, ακόμη περισσότερο, τα οικολογικά και περιβαλλοντικά ζητήματα, τους γενικούς όρους διαβίωσης, τους ελάχιστους όρους διαβίωσης κ.α.. Ως παράδειγμα αναφέρει ο Bernhard Waldenfels, τους χιλιάδες θανάτους από πείνα καθημερινά στον πλανήτη, που ταυτοχρόνως σημαίνει κάτι σαν “αφήνω να πεθάνουν”: στην ελληνική περίπτωση θα μπορούσε να αναγνωσθεί και ως “αφήνω να αυτοκτονήσουν” και ως “οδηγώ στην αυτοκτονία” ή λιγότερο μελοδραματικώς, απ΄ ό,τι θέλει ένα είδος λαϊκιστικού λόγου, ως “αφήνω να πτωχύνουν”, “αφήνω να εξαθλιωθούν” – όλα αυτά είναι μια πραγματική κατάσταση που κρύβεται πίσω από τους οικονομιστικούς υπολογισμούς και τους αριθμούς της ανάπτυξης. Έτσι, ο “οικονομισμός’ όταν προσκρούει σε αντιδράσεις, εκτός από την απόδοση της μομφής της “ηθικολογίας” στους αντιπάλους του, εγκαταλείπει το πεδίο του δικού του “ορθού λόγου” και καταφεύγει στο λαϊκισμό ως μέσο χειραγώγησης: στην ελληνική περίπτωση ο λαϊκισμός του οικονομισμού ανακαλεί το φθόνο και τη μνησικακία ως πολιτικά “επιχειρήματα” και τον κυνισμό ως κυρίαρχη πολιτική και κοινωνική συμπεριφορά.
Τα θύματα της οικονομικής βίας, όμως, δεν είναι απλά στατιστικά δεδομένα, αλλά παραλήπτες, αποδέκτες της βίας. Πρόκειται για ένα είδος βίας το οποίο βασίζεται σε μια διαδικασία και αυτές οι διαδικασίες δε μπορούν να αποκοπούν έτσι απλώς από τη σφαίρα της συλλογικής δράσεως: η “άφεση”, η “εγκατάλειψη” του άλλου να πεθάνει από την πείνα δεν είναι μια καθαρή οικονομική διαδικασία, για αυτό η πρώτη μομφή την οποία αποδίδουν οι “οικονομιστές” στους αντιπάλους τους είναι πως οι τελευταίοι σκέφτονται ως “ηθικολόγοι” – και αυτό, μόνο και μόνο, επειδή αυτοί αμφισβητούν το δικαίωμα της αυθεντίας του νόμου (=φυσικαλισμός) στους εκπροσώπους οικονομιστικών αντιλήψεων. Η βίαιη επιβολή των οικονομιστικών δοξασιών με την επίκληση της αυθεντίας του “κανόνα”, του “νόμου” προκαλεί για να εμφανιστούν αντίρροπες δυνάμεις στο προσκήνιο: “Η αφύπνιση των αντιδυνάμεων θα έπρεπε να απελευθερώσει >στην καρδιά της οικονομίας<, ένα >ανοικονομικό< και να αρχίσει να δουλεύει προς μια >αποκριτική οργάνωση<, που αφήνει χώρο σε ξένες αξιώσεις, ενόσω εξασκείται στην >βαθμιαία κατασκευή από όρια στην πράξη< ” – στη σφαίρα του >ανοικονομικού< ανήκουν μορφές μιας οικονομίας του δώρου, ενώ αναφορικά με το ελληνικό χρέος ένα >ανοικονομικό<  στοιχείο δύναται να εισαχθεί με διάφορες εναλλακτικές μορφές σεισάχθειας κ.α.
Για να αποκτήσουμε μια εικόνα των “εργαστηρίων της βίας” θα πρέπει να σημειώσουμε και το εξής για αυτήν την ίδια τη βία και το περιβάλλον που τη δημιουργεί: στους βασικούς μηχανισμούς της βίας, στην άσκηση της βίας, περιλαμβάνεται το αίτημα προς τον άλλον να συμβάλλει, να γίνει συνεργός της. Οι πρωτοστατούντες στη διαδικασία της βίας ζεύουν τους συνεργούς στο κάρο, όπως ζεύουν τους ίππους στην άμαξα. Μαζί με αυτόν τον μηχανισμό της βίας εμφανίζονται και ευδοκιμούν δύο κοινωνικώς απορριπτέες συμπεριφορές: “… ο βίαιος  καταναγκασμός για την άσκηση της βίας περιλαμβάνει όλες τις δυνατότητες της διαφθοράς και της προδοσίας” –  ήδη από τον 19ο αιώνα ο Αλέξις ντε Τοκβίλ είχε διατυπώσει τον ισχυρισμό ότι ο πατριωτισμός δεν υφίσταται σε μια κατακτημένη χώρα.
Η εμπλοκή συνεργών δεν είναι τυχαίο γεγονός, αλλά βασικό συστατικό της συνοδοιπορίας και της προδοσίας: “Χωρίς τις στοχευμένες μορφές της συνέργειας και συμπληρωματικές μορφές της συνοδοιπορίας δεν λειτουργεί καμία κρατική δικτατορία και επίσης καμία επίσημη ένωση, όπως η μαφία ή η καμόρα” – το περίφημο “μαζί τα φάγαμε”, εκτός από την πρόθεση να δημιουργήσει ενοχικά πλέγματα, αποτελεί, ξεκάθαρη και σαφέστατη, μαρτυρία αυτής της συνθήκης συνενοχής και συμμετοχής, την οποία κληροδότησαν  ως “πολιτικό τραύμα” η “συνέργεια” και οι “συμπληρωματικές μορφές της συνοδοιπορίας” του παλαιού κλεπτοκρατικού καθεστώτος. Οι ιθύνοντες της Siemens γνωρίζουν πολύ καλά την αξία της συνεργασίας του πολιτικού προσωπικού της παλαιάς πολιτικής τάξης, της “λογικής” και της “υπευθυνότητας” του!
Αλλά η περίπτωση της Siemens – για να παραμείνουμε στο παράδειγμα –  δεν πρέπει να περιοριστεί στο πλαίσιο μιας άγονης σκανδαλοθηρίας και μιας καταστροφικής πολιτικής πρακτικής αντεκδίκησης, ούτε καν σε ένα αίτημα διαφάνειας και κάθαρσης, διότι η σύγκρουση της ελληνικής κυβέρνησης και των δανειστών προεικονίζει συνθήκες ενός συγκεκριμένως σχεδιασμένου αντιδημοκρατικού μέλλοντος: απόλυτη κυριαρχία των αγορών, του οικονομισμού και της ιδεολογίας του, εκχώρηση εθνικής κυριαρχίας, μετατροπή του εκλογικού σώματος σε «αγοραίο σώμα», όπου τα δικαιώματα των πολιτών και οι  υποχρεώσεις τους  θα ορίζονται αναλόγως με τη συμβατότητα τους προς την «αγορά», την οποία θα διευθύνει «μια πλανητική ολιγαρχία επενδυτών» (W. Streeck). Η ελληνική κοινωνία πήρε τα τελευταία έτη και , κυρίως, τους τελευταίους μήνες μια πρόγευση του χαρακτήρα αυτού του μέλλοντος: υπό αυτές τις συνθήκες το πολιτικό δίλημμα της ιστορικής στιγμής συνοψίζεται στο ερώτημα: θα αφήσουμε τη δημοκρατία να πεθάνει στη χώρα που γεννήθηκε;
Το δίλημμα ετέθη από τον πρωθυπουργό της χώρας και είναι δίλημμα που οφείλει να θέσει ο κάθε πολίτης αυτής της χώρας στον εαυτό του ξεχωριστά: η υπεράσπιση του συντάγματος επαφίεται στον πατριωτισμό των Ελλήνων – ο “συνταγματικός πατριωτισμός” δεν αναιρείται και δε δεσμεύεται από κανένα εκλογικό αποτέλεσμα και από καμία κοινοβουλευτική πλειοψηφία.
Ο Όμηρος Ταχμαζίδης είναι μέλος του Ε.Γ. της «Σοσιαλιστικής Προοπτικής»
[Το κείμενο δόθηκε προς ανάρτηση χωρίς τις επεξηγηματικές σημειώσεις, τις παραπομπές και τη βιβλιογραφία που χρησιμοποιήθηκε. Υπό την ολοκληρωμένη και επιμελημένη μορφή του θα δημοσιευτεί στο περιοδικό ΕΝΕΚΕΝ]

Πρώτα Ευρωπαίοι και μετά Έλληνες;


Δευ, 22/06/2015 
Πρώτα Ευρωπαίοι και μετά έλληνες ; Τέτοιου είδους μύθοι απευθύνονται συνήθως σε αστικές τάξεις, μόνο που η δική μας απέθανε στα χρόνια του Μνημονίου. Σύμφωνα με όλες τις τελευταίες δημοσκοπήσεις υπάρχει ένα 20%-25% του ελληνικού λαού που πιστεύει ακράδαντα ότι, αν τα επόμενα εικοσιτετράωρα δεν καταλήξουν οι διαπραγματεύσεις με τους θεσμούς, η Ελλάδα πρέπει να αποδεχτεί ως συμφωνία οποιοδήποτε πατσαβουρόχαρτο τής φέρουν, προκειμένου να παραμείνει στο ευρώ. Εν ανάγκη και αυτούσιο το αρχικό κείμενο Γιούνκερ.
Αυτή η ορκισμένη «φιλοευρωπαϊκή» μειοψηφία αποδέχεται ασμένως, δηλαδή, την επαρχιώτικη λογική... Σταύρου: Δώστε μου ένα Μont Blanc και υπογράφω ό,τι να 'ναι. Για τη δόλια τη μανούλα μου και το μέλλον των παιδιών μας...
Τρεις στους πέντε Ελληνες διαφωνούν με αυτήν την ψοφοδεή αντίληψη ευρωλιγουριού. Απορρίπτουν τη νομοτελειακού χαρακτήρα συνθηκολόγηση και είναι διατεθειμένοι να πάρουν ρίσκα, για να πετύχουν -έστω και στο παάα πέντε- μια βιώσιμη συμφωνία. Οχι επειδή βιάζονται να εγκαταλείψουν το ευρώ, αλλά επειδή νιώθουν ότι με όρους οικονομικής υποτέλειας που διαιωνίζουν την ομηρία χρέους δεν υπάρχει μελλοντική προοπτική αξιοπρεπούς επιβίωσης. Ούτε για τους ίδιους ούτε για τους συνταξιούχους παππούδες τους, ούτε και για τα παιδιά τους που εγκαταλείπουν άρον άρον την πατρίδα, τροφοδοτώντας με εξειδικευμένο στελεχιακό δυναμικό την ιδιωτική αγορά της Εσπερίας.
«Ως εδώ» λένε, λοιπόν, οι περισσότεροι Ελληνες. Αν δεν μπορούμε να πετύχουμε έναν έντιμο συμβιβασμό εντός ευρωζώνης, ας παζαρέψουμε την έξοδό μας, καθιστώντας σαφές ότι δεν είμαστε σε θέση να εξυπηρετήσουμε το χρέος μας. Ούτε τώρα ούτε και στο ορατό μέλλον.
Σε μια εξουθενωμένη έπειτα από πέντε χρόνια απάνθρωπης λιτότητας κοινωνία και σε έναν πληθυσμό, μεγάλο τμήμα του οποίου υπέστη βίαιη φτωχοποίηση που παραπέμπει σε συνθήκες πολέμου ή ξένης κατοχής, η άποψη αυτή ακούγεται λογική. Ως εκ θαύματος, όμως, δεν αναπαράγεται πουθενά. Σύσσωμη η αντιπολίτευση -με την εξαίρεση του μονολιθικά αντιευρωπαϊκού ΚΚΕ και της «υπόδικης» Χρυσής Αυγής- συντάσσεται με την «πολιτικά ορθή» άποψη του μέχρι πρότινος «συνταγματικού» και νυν «φιλοευρωπαϊκού» τόξου. Της κατεστημένης πολιτικής τάξης, δηλαδή, που φέρει τεράστιες ευθύνες για το κατάντημα της χώρας και των κοινοβουλευτικών κομμάτων που πρωταγωνίστησαν σε υποθέσεις εκμαυλισμού και γερμανοδουλείας.
Ολους αυτούς κανείς δεν θα τους έπαιρνε σοβαρά, καθώς, πριν χρεοκοπήσει η χώρα, έχουν προλάβει να χρεοκοπήσει οι ίδιοι στα μάτια της κοινής γνώμης. Μόνο που ακριβώς αυτοί είναι που παρελαύνουν καθημερινά στα συστημικά μέσα, τα οποία εξακολουθούν να μονοπωλούν την «ενημέρωση», τρομοκρατώντας τον κόσμο, ορθώνοντας υπαρξιακά διλήμματα και αποπνέοντας ένα είδος αποστροφής για τον αμόρφωτο, παραπλανημένο λαουτζίκο που δεν αντιλαμβάνεται την αξιωματική λογική του δόγματος «πρώτα Ευρωπαίοι και μετά Ελληνες».
Σε μια καλά ενορχηστρωμένη εκστρατεία πλύσης εγκεφάλου οι εγχώριες δυνάμεις της μνημονιακής οπισθοφυλακής προσπαθούν να καταστήσουν κυρίαρχη τάση των... σκεπτόμενων Ελλήνων το «μένουμε Ευρώπη πάση θυσία», ενισχύοντας ενοχικά στερεότυπα του τύπου «όλοι μαζί τα φάγαμε και ήρθε η ώρα να πληρώσουμε τον λογαριασμό».
Μόνο που δεν έχουν καταλάβει ότι τέτοιου είδους αστικοί μύθοι απευθύνονται συνήθως σε αστικές τάξεις και η δική μας... απέθανε στα χρόνια των «προγραμμάτων προσαρμογής». Σήμερα εξαντλείται σε καμιά εκατοστή χιλιάδες προνομιούχους, κρατικοδίαιτους μιντιάρχες, πολιτικούς γόνους, μεγαλοκληρονόμους διπλής υπηκοότητας και πάσης φύσεως σαλταδόρους που θέλουν να «δουλεύει» η πιστωτική τους όταν ξεχύνονται για ψώνια στο Λονδίνο.
Δυστυχώς, όλοι αυτοί που εξακολουθούν να ελέγχουν τη συντριπτική πλειονότητα των ΜΜΕ από κοινού με τους κρατούντες θεσμούς τραπεζιτών, βιομηχάνων, μεγαλοξενοδόχων αλλά και... μεγαλοδημοσιογράφων «παίζουν μπάλα», επιχειρώντας να βγάλουν τρελούς, γραφικούς, ψεκασμένους και τριτοκοσμικούς όσους διαφωνούν με την άνευ όρων παράδοση. Και σπεύδουν να υπερασπιστούν τον «forget it, Yanis» Στουρνάρα, που προέβλεψε, ως μη όφειλε, εξοβελισμό της πτωχευμένης Ελλάδας από την Ευρώπη σε περίπτωση που δεν συμμορφωθεί προς τας υποδείξεις.
Θα έπρεπε να γνωρίζει η «μορφωμένη» και... ξιπασμένη ελίτ των γερμανόφρονων «φιλοευρωπαίων» ότι η Τράπεζα της Ελλάδας δεν συντάσσει εκθέσεις για να υπαγορεύει «ιστορικές επιταγές» ούτε για να προβλέπει το μέλλον εν είδει χαρτορίχτρας. Εκτός από τον Σουλτς και διάφορα συναφή... γερμανοπαπαγαλάκια, ουδείς έχει τολμήσει να προδικάσει ποια θα είναι ακριβώς η διαδικασία του Grexit σε περίπτωση ελληνικής αθέτησης πληρωμών. Ακριβώς επειδή η διαδικασία δεν υπάρχει και θα πρέπει να εφευρεθεί με ομόφωνη γνώμη και της ενδιαφερόμενης χώρας. Γκέγκε;
Πηγή  : εφημερίδα Δημοκρατία
Tags: 
- See more at: http://www.drachmi5.gr/politiki-apopseis/prota-eyropaioi-kai-meta-ellines#sthash.upWq7HHY.dpuf

Η Ρωσία και η Ελλάδα είναι καταδικασμένες σε Επαναπροσέγγιση -γράφει Ισπανική εφημερίδα



SPUTNIK
Κατά την  Επίσκεψη του Έλληνα Πρωθυπουργού Αλέξη Τσίπρα στη Ρωσία για να παρακολουθήσει  το φόρουμ στην Αγία Πετρούπολη   συναντήθηκε  αυτή την εβδομάδα    με τον Πρόεδρο Βλαντιμίρ Πούτιν και ενισχύθηκαν οι δεσμοί της  Μόσχας με την Αθήνα και και παράλληλα  τράβηξε   την Ελλάδα πιο μακριά από τις Βρυξέλλες,  έγραψε  μια κορυφαία ισπανική εφημερίδα.


«Η Ρωσία είναι έτοιμη να δώσει ένα χέρι βοηθείας στην Ελλάδα, αυτό είναι το κύριο συμπέρασμα όσον αφορά τα αποτελέσματα του φόρουμ στην  Αγία Πετρούπολη και πρέπει να επιστήσω την προσοχή της  Ευρώπης,» έγραψε ισπανική εφημερίδα El Economista  τα ακόλουθα για την επίσκεψη του  Τσίπρα  στη Ρωσία.

Σύμφωνα με την El Economista, ο  Τσίπρας πέταξε προς τη Ρωσία με καλή διάθεση: συναντήθηκε προσωπικά με τον [Ρώσο Πρόεδρο ] Βλαντιμίρ Πούτιν και ήταν σε θέση να βρει   μια κοινή γλώσσα μαζί του.

Ωστόσο, η συμμετοχή του Έλληνα Πρωθυπουργού στη συνεδρίαση της Αγίας Πετρούπολης είναι πραγματικά μια  αποστασιοποίηση  της Αθήνα από την Ευρωπαϊκή Ένωση, αλλά οι Έλληνες δεν φαίνεται να φοβούνται , επεσήμανε η εφημερίδα.


Ο Πρόεδρος Πούτιν και ο Έλληνας πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας συναντήθηκαν  στο περιθώριο του φόρουμ του  SPIEF  για να συζητήσουν τις πιθανές ενέργειες  για τη μεταφορά ρωσικού φυσικού αερίου προς την Ευρώπη μέσω του αγωγού του τουρκικού  ρεύματος/ Stream. Εν τω μεταξύ, οι υπουργοί Ενέργειας των δύο χωρών υπέγραψαν ένα μνημόνιο για τη δημιουργία μιας κοινής επιχείρησης για την κατασκευή του αγωγού.

Τους τελευταίους μήνες, «Η Ελλάδα αισθάνεται όλο και λιγότερο άνετα στην ΕΕ", λόγω των συνεχιζόμενων συνομιλιών της  χώρας  για  " το γιγάντιο  χρέος», ανέφερε η εφημερίδα, σημειώνοντας ότι οι ίδιες οι  Βρυξέλλες σπρώχνουν  τον οφειλέτη-κράτος προς την έξοδο από την Ευρωζώνη. "Αλλά υπάρχουν ακόμα μέρη στον κόσμο, όπου η Ελλάδα θα  αισθάνεται πολύ άνετα, και η Ρωσία είναι το πρώτο μεταξύ αυτών."

"Είμαι στην Αγία Πετρούπολη, διότι η Ευρώπη δεν είναι πλέον το κέντρο του κόσμου, υπάρχουν νέες εξουσίες,"αναφέρει  η εφημερίδα τα λόγια όπως τα είπε ο Τσίπρας.


Ο Πούτιν δήλωσε το Σάββατο ότι εάν η ΕΕ ήθελε η Ελλάδα να αποπληρώσει το χρέος της, τότε θα έπρεπε  να ενδιαφέρεται  για την  ανάπτυξη της ελληνικής οικονομίας, προσθέτοντας ότι «στην  ΕΕ  θα πρέπει να μας χειροκροτούν. Τι  κακό δημιουργούν οι νέες θέσεις εργασίας στην Ελλάδα;"

«Η Ελλάδα και η Ρωσία είναι καταδικασμένοι να  προσεγγίσουν η μία την άλλη σε μια τέτοια περίπτωση,  το περιοδικό " El Economista κατέληξε στο συμπέρασμα, «ειδικά αν θυμηθεί κανείς ότι και οι δύο [χώρες] ανήκουν στον ίδιο κλάδο του Χριστιανισμού -.  στην Ορθοδοξία (της Ανατολής)"


http://sputniknews.com/

Ο Μπατίστα (ΔΝΤ) έκανε συνειδητά την παρέμβαση – βόμβα

ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ: Ο Μπατίστα (ΔΝΤ) έκανε συνειδητά την παρέμβαση – βόμβα για να αφοπλίσει Λαγκάρντ και Σόιμπλε.

Posted by olympiada στο Ιουνίου 22, 2015

Η ΕΥΡΩΠΗ ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΜΙΑΣ ΣΥΜΜΟΡΙΑΣ ΔΙΕΦΘΑΡΜΕΝΩΝ! Η ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΗΣ ΕΜΠΛΟΚΗΣ ΛΑΓΚΑΡΝΤ – ΣΟΙΜΠΛΕ ΣΤΗΝ ΛΗΣΤΕΙΑ ΤΟΥ ΜΝΗΜΟΝΙΟΥ.
Σύμφωνα με απόλυτα διασταυρωμένες πληροφορίες του Ολυμπία, η παρέμβαση – κόλαφος του εκτελεστικού διευθυντή του ΔΝΤ, Paulo Nogueira Batista, λίγες ώρες πριν την κρίσιμη σύνοδο έγινε απολύτως συνειδητά προκειμενου να δώσει διαπραγματευτικό όπλο στον Αλέξη Τσίπρα αλλά και στις δυνάμεις της Ευρώπης που πραγματικά θέλουν μια λύση στις αρχές του Ευρωπαϊκού δικαίου. Αφοπλίζοντας μάλιστα την ίδια την Λαγκάρντ αλλά και τον Σόιμπλε που επιχειρούν να τορπιλίσουν την συμφωνία.
Αναλογιστείτε ότι την ώρα που ο εκτελεστικός διευθυντής του ΔΝΤ αποκάλυπτε ότι «δεν φταίει η Ελλάδα για την σημερινή κατάσταση αλλά τα τραγικά λάθη του ΔΝΤ στο πρόγραμμα που εφάρμοσε«, την ίδια στιγμή ο συνεργός της Λαγκάρντ, Σόιμπλε, δολίως συνέκρινε τα άλλα μνημόνια με το Ελληνικό για να ρίξει το βάρος στους «άτιμους Έλληνες»!
Και βεβαια η Λαγκαρντ δεν έχασε την ευκαιρία να επαναλάβει τις αθλιότητες περί «ανωριμότητας», την ίδια στιγμή που ο εκτελεστικός της διευθυντής ακύρωνε τους ισχυρισμούς της.
Γιατί όμως Λαγκάρντ και Σόιμπλε θέλουν διακαώς να σύρουν την Ελλάδα σε ένα νέο ανέντιμο πρόγραμμα ωστε να ξεπλύνουν το παλαιό και αποτυχημένο;
Εδώ ακριβώς κρύβεται ένα από τα μεγαλύτερα σκάνδαλα της σύγχρονης οικονομικής ιστορίας, που επίσης αποκαλύπτει ο ισχυρός άνδρας του ΔΝΤ:
««Έδωσαν λεφτά για να σώσουν γερμανικές και γαλλικές τράπεζες, και όχι την Ελλάδα» – Paulo Nogueira Batista (IMF – Executive Director)
Κοιτάξτε λοιπόν με πολύ απλά λόγια πως Λαγκαρντ και Σόιμπλε είναι οι αυτουργοί του εγκλήματος μαζί με τον Παπανδρέου και πως επιχειρούν να καλύψουν τα ίχνη τους καταστρέφοντας την Ελλάδα ωστε να της ρίξουν την ευθύνη για να συγκαλύψουν τις δικές τους ευθύνες και μάλιστα ποινικές:
Στην κρίσιμη συνεδρίαση του ΔΝΤ για το μνημόνιο, τον Μάιο του 2010, πολλά μέλη εκφράζουν ισχυρές αντιρρήσεις για την βιωσιμότητα του προγράμματος, αφού επέμεναν να υπάρξει αναδιάρθρωση του χρέους. Τότε, για να καμφθουν οι αντιδράσεις, οι εκπρόσωποι Γαλλίας, Γερμανίας και Ολλανδίας, των οποίων οι τράπεζες είχαν την μεγαλύτερη έκθεση σε Ελληνικά ομόλογα, ΔΙΑΒΕΒΑΙΩΝΟΥΝ το ΔΣ του ταμείου ότι θα τα διακρατούσαν ώστε το πρόγραμμα να επιτύχει.
Ιδού τα επίσημα πρακτικά:
Υπουργοί οικονομικών αντιστοίχως, η κυρία Λαγκάρντ, ο κύριος Σόιμπλε, ενώ ο Ολλανδός Ντάισεμπλουμ επισήμως ήταν σε ανοιχτή γραμμή με τον Γεωργίου της ΕΛΣΤΑΤ μέσω του πρέσβη της Ολλανδίας στην Αθήνα. (Αποκάλυψη τώρα: Η μαυρη συνεδρίαση του ΔΝΤ για το μνημόνιο)
Το πρόγραμμα ξεκινά και παρά τις διαβεβαιώσεις, οι ξένες τράπεζες αρχίζουν και ξεφορτώνουν ομόλογα!
Ο Παπανδρέου και ο Παπακωνσταντίνου σιωπούν διότι όπως αποκάλυψε ο Ερβέ Φαλτσιανί, εκβιάζονται από την Λαγκάρντ μέσω της περιβόητης λίστας που φτάνει διεγραμμένη στην Ελλάδα με την μεθοδευση που όλοι γνωρίζουμε.
Παράλληλα γινεται και το μαγείρεμα του ελλείμματος, για να σκληρύνουν ακόμα περισσότερο τα μέτρα και να επιταχυνθεί το ξεφόρτωμα.
Εκεί έρχεται η αντίδραση του Στρως Καν που καταλαβαίνει (όπως τωρα ο Μπατίστα) το βρώμικο παιχνίδι. Τον αφοπλίζουν μέσα σε μία νύχτα με την γνωστή ιστορία και την θέση του παίρνει… Μαντέψτε ποιά! Η κυρία Λαγκάρντ που εκβιάζει όλο το πολιτικό σύστημα μέσω της λίστας!
Ειναι μέσα βλέπετε το δεξί χέρι του Σαμαρά, ο κουμπάρος του Στουρνάρα, που «περιέργως» αναλαμβάνουν και τα πιο νευραλγικά πόστα για να εγγυηθούν ότι η καταστροφή της χώρας θα συνεχίσει!
Έτσι, με την συγκυβέρνηση Παπαδήμου, συντονισμένα πλέον τα ασφαλιστικά ταμεία, οι τράπεζες και όλα τα ΝΠΔΔ αγοράζουν τα τοξικά ομόλογα από τις ξένες τράπεζες στο ΑΚΕΡΑΙΟ της αξίας τους, ενώ γνώριζαν ότι επέρχεται κούρεμα!
Κακουργηματική απάτη για Λαγκαρντ και Σόιμπλε, έσχατη προδοσία για τους υποστηρικτές της κυβέρνησης Παπαδήμου.
Και ερχόμαστε στο σήμερα, όπου μια κυβέρνηση Τσίπρα – Καμμένου με ΠτΔ τον Προκόπη Παυλόπουλο που ειχε αποκαλύψει με τις ερωτήσεις του το σκάνδαλο μετακύλισης των ομολόγων, να διεκδικεί το αυτονόητο, να πείθει ακόμα και την Μέρκελ και να αντιδρούν μόνο η Λαγκαρντ, ο Σόιμπλε και να σιγοντάρει ο διορισμένος Ντάισεμπλουμ!
Και βέβαια το ντόπιο, διεφθαρμένο, συνένοχο μαύρο μέτωπο. Από τους Σαμαροβενιζέλους μέχρι το Ποτάμι του Μπόμπολα (στην λιστα και αυτός).
Οπότε Αλέξη, απέναντι σου έχεις πλέον κοινούς απατεώνες και το δίκιο με το μέρος σου.
Εάν η Ευρώπη επιλέξει να συγκαλύψει την απάτη καταστρέφοντας ένα εθνος, ας το πράξει. Μία Ευρώπη απατεώνων δεν την θέλουμε.
Και έρχεται η ώρα να τα βρούμε με τους δικούς μας απατεώνες.

Εικόνα συμφωνίας σε Ελλάδα και Ευρώπη

"ΜΕΝΟΥΜΕ ΕΥΡΩΠΗ" ΑΛΛΑ... - ΕΚΡΗΚΤΙΚΗ ΑΝΟΔΟΣ ΣΤΟ ΧΡΗΜΑΤΙΣΤΗΡΙΟ - ΑΥΞΗΣΗ ELA AΠΟ ΕΚΤ

22/06/2015
Εικόνα επικείμενης (δύσκολης...)  συμφωνίας επικρατεί από αργά χθες το βράδυ στην Ευρώπη και όσο περνά η ώρα η εικόνα αυτή εμπεδώνεται: Το ΔΣ της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας θα συνέλθει ξανά με τηλεδιάσκεψη όποια ώρα και στιγμή χρειαστεί.
Σε δηλώσεις τους οι Α.Τσίπρας και Ζ.Κ.Γιουνκέρ δήλωσαν "αισιόδοξοι", με τον πρωθυπουργό να επιμένει για "ανάγκη κοινωνικά βιώσιμης συμφωνίας".
"Στόχος μας είναι μια κοινωνικά βιώσιμη συμφωνία", δήλωσε ο πρωθυπουργός προσερχόμενος στη συνάντηση που έχει αυτή την ώρα με τον πρόεδρο της Κομισιόν, Ζαν Κλοντ Γιούνκερ.
"Προσερχόμαστε με στόχο να πετύχουμε οικονομικά βιώσιμη συμφωνία με στόχο να αφήσουμε πίσω μας τα υπερβολικά πρωτογενή πλεονάσματα, να σώσουμε τις συντάξεις και να αποφύγουμε τις παράλογες αυξήσεις στον ηλεκτρισμό"ανέφερε ο πρωθυπουργός.
"Να επαναφέρουμε την κανονικότητα στις εργασιακές σχέσεις και να προωθήσουμε τις αναγκαίες και δίκαιες μεταρρυθμίσεις για να αναδιανομή των βαρών και την πάταξη της φοροδιαφυγής", συμπλήρωσε ο Α.Τσίπρας.
Σημειώνεται ότι ο Αλέξης Τσίπρας έκανε και δήλωση στα αγγλικά με διαφορετικό περιεχόμενο, αρκούμενος να πει ότι "Είναι ώρα για αναβίωση των συζητήσεων για επιστροφή στην ανάπτυξη εντός της Ευρώπης".
Από την πλευρά του ο πρόεδρος της Κομισιόν σημείωσε ότι έχει σημειωθεί πρόοδος .
Υπενθυμίζεται πως την Παρασκευή οι εκροές, σύμφωνα με εκτιμήσεις τραπεζικών στελεχών, αγγίζουν τα 1,8 δισ. ευρώ ως απόρροια του κλίματος πανικού που δημιούργησαν στημένα δημοσιεύματα και δηλώσεις παραγόντνων του εξωτερικού, αλλά και του εγχώριου συστήμαρτος.
Η ΕΚΤ προχώρησε στην αύξηση του ELA κατά 1,8 δισ. Ευρώ. Την ίδια στιγμή εκρηκτικό ράλι της τάξεως του 7% καταγράφεται στο Χρηματιστήριο.
Στις 11.28 το πρωί της Δευτέρας ο γενικός δείκτης του Χρηματιστηρίου βρισκόταν στις 739,76, σημειώνοντας μεγάλη άνοδο 7,63%.
Το χρηματιστήριο αντέδρασε έντονα ανοδικά με τις τράπεζες να καταγράφουν κέρδη της τάξεως του 15%. Κέρδη 14,11% για την Τράπεζα Πειραιώς στα 0,37 ευρώ, στο 20,87% πάνω η Alpha Bank στα 0,25 ευρώ. Στο 1,01 ευρώ η Εθνική Τράπεζα με κέρδη 14,77%, άνοδος 16,26% για την Eurobank και τιμή μετοχής 0.14 ευρώ.
Με κέρδη 8,8% η ΕΧΑΕ στα 4,08 ευρώ. Πάνω απο 6% η άνοδος σε Βιοχάλκο – ΓΕΚ και πάνω απο 5% σε Μυτιληναίο και ΟΛΠ. Με κέρδη 2,2% ο ΟΠΑΠ στα 7,36 ευρώ και 2,16% στον ΟΤΕ στα 7,13 ευρώ. Ξεπέρασαν τα 13 εκατ. ευρώ οι συνολικές συναλλαγές στο 20λεπτο.
Χθες το βράδυ, η κυβέρνηση της Γαλλίας δήλωσε ότι "Για πρώτη φορά η Ελλάδα φέρνει κοστολογημένη και ειλικρινή πρόταση" δείχνοντας ότι η συμφωνία είναι κοντά.
"Οι θεσμοί έλαβαν τη νέα ελληνική πρόταση, η οποία αποτελεί μια καλή βάση για τις συνομιλίες που θα ακολουθήσουν σήμερα στη Σύνοδο Κορυφής της ευρωζώνης".
Αυτό ανέφερε, περί τις 01:45 τα ξημερώματα μέσω Twitter ο Μάρτιν Σελμάγερ, ο επικεφαλής του γραφείου του Προέδρου της Επιτροπής, Ζαν-Κλοντ Γιούνκερ.
Ενόψει του «έντιμου συμβιβασμού», οι πληροφορίες κάνουν λόγο για μια δέσμη μέτρων την οποία είναι έτοιμος να καταθέσει ο πρωθυπουργός, με αντάλλαγμα τη ρητή αναφορά στη ρύθμιση του χρέους. Σύμφωνα με πληροφορίες, στο τραπέζι πέφτουν:
  •     Οι τρεις συντελεστές ΦΠΑ (6,5%, 13%, 23%) με πολύ πιθανή την ένταξη της εστίασης στο συντελεστή 23%.
  •     Η κατάργηση των πρόωρων συνταξιοδοτήσεων (από 1/1/16) με τα έσοδα από το εν λόγω μέτρο να υπολογίζονται στα 200 εκατομμύρια ευρώ ετησίως.
  •     Η αύξηση από 4% σε 5% της εισφοράς υπέρ του κλάδου υγείας που επιβάλλεται στις κύριες συντάξεις και ταυτόχρονη καθιέρωση αντίστοιχου ποσοστού παρακράτησης από τις επικουρικές, οι οποίες έως τώρα δεν επιβαρύνονταν με τέτοια εισφορά. Με τον τρόπο αυτό, που στην πραγματικότητα ισοδυναμεί με μείωση των κύριων συντάξεων κατά 1% και των επικουρικών κατά 5%, εξοικονομούνται 720 εκατ. ευρώ (270 εκατ. από τις κύριες και 450 εκατ. από τις επικουρικές).
  •     Η έκτακτη εισφορά σε επιχειρήσεις με κέρδη πάνω από 500.000 €.
  •     Η κατάργηση της έκπτωσης εισφοράς αλληλεγγύης για εισοδήματα πάνω από 30.000 €.
  •     Η περικοπή των αμυντικών δαπανών (εξοικονόμηση 150-180 εκατ. €).
  •     Άγνωστο παραμένει τί σκέπτεται να πράξει η κυβέρνηση για το αίτημα των δανειστών που αφορά την κατάργηση της έκπτωσης του ΦΠΑ στα μεγάλα νησιά.
Στο μέτωπο του ΦΠΑ το κρίσιμο θέμα είναι ποια προϊόντα και υπηρεσίες θα μεταταγούν στον υψηλό συντελεστή ΦΠΑ 23% από το 13%. Οι δανειστές πιέζουν ώστε η εστίαση να υπαχθεί στο συντελεστή 23% από 13% σήμερα, καθώς με το μέτρο αυτό μειώνεται σημαντικά η διαφορά των δύο πλευρών σε ό,τι αφορά τα προσδοκώμενα έσοδα από την αύξηση του ΦΠΑ. 
Από την άλλη πλευρά, αδιαπραγμάτευτη είναι για την ελληνική κυβέρνηση η παραμονή του ηλεκτρικού ρεύματος στο 13%, σε αντίθεση με τους πιστωτές που θέλουν τη μετάταξή του στο 23%, προκαλώντας έτσι "ηλεκτροσόκ" στο σύνολο του ελληνικού πληθυσμού, αφού ακόμα δεν έχει καταφέρει να ζει με...κεριά.
Η πρόταση που συζητείται στο τραπέζι είναι ΦΠΑ με τρεις συντελεστές, 6%, 13% και 23%, ενώ εκτιμάται ότι από τις αναπροσαρμογές που θα γίνουν, μπορούν να επιτευχθούν έσοδα 1% του ΑΕΠ. Σε κάθε περίπτωση, όπως διαβεβαιώνουν κύκλοι του υπουργείου Οικονομικών, τα φάρμακα θα παραμείνουν στο 6%.
Νέες προτάσεις έχουν κατατεθεί στο τραπέζι της διαπραγμάτευσης σε ό,τι αφορά την έκτακτη εισφορά στις επιχειρήσεις. Η νέα πρόταση που συζητείται είναι η εισφορά να ισχύσει για επιχειρήσεις με καθαρά κέρδη άνω των 500.000 ευρώ αντί για 1 εκατ. ευρώ που ήταν το προηγούμενο σενάριο. Παράλληλα, αποκλείουν από το υπουργείο Οικονομικών κάθε ενδεχόμενο να αυξηθεί η έκτακτη εισφορά αλληλεγγύης σε εισοδήματα κάτω των 30.000 ευρώ. Όπως είναι γνωστό, στις προτάσεις της ελληνικής πλευράς περιλαμβάνεται η αύξηση της εισφοράς αλληλεγγύης για εισοδήματα άνω των 30.000 ευρώ.
Οι πρόωρες συνταξιοδοτήσεις είναι ένα από τα κρίσιμα μέτωπα στα οποία θα κριθεί η συμφωνία. Οι δανειστές εμφανίζονται αμετακίνητοι από την πρότασή τους για κατάργηση όλων των πρόωρων συνταξιοτήσεων.
Η ελληνική πρόταση προβλέπει να ξεκινήσουν οι περικοπές από 1.1. 2016 και να ολοκληρωθούν σε μία περίοδο 3 ετών, προκειμένου να μη θιγούν θεμελιωμένα δικαιώματα. Εκτιμάται ότι στο καυτό αυτό μέτωπο θα υπάρξει τελικά συμφωνία στις σημερινές διαβουλευσεις προκειμένου να ξεκλειδώσει η συμφωνία.
Την πεποίθηση ότι "σήμερα βράδυ θα έχουμε συμφωνία" εξέφρασε σήμερα το πρωί ο Επίτροπος, Πιέρ Μοσκοβισί, στο ραδιόφωνο Europe1, λίγο πριν αναχωρήσει από το Παρίσι για τις Βρυξέλλες.
Στο ερώτημα εάν σήμερα βράδυ θα έχουμε συμφωνία, απάντησε: "Το πιστεύω και κυρίως θεωρώ ότι το οφείλουμε, γιατί αυτά που διακυβεύονται είναι συγχρόνως το μέλλον της Ελλάδας αλλά και του ευρώ. Έχουμε φθάσει σε ένα απολύτως αποφασιστικό σημείο".
Το μεγαλύτερο αγκάθι απ' όλα, όμως, είναι το θέμα του χρέους. Εδώ είναι θέμα διατύπωσης. Αν δηλαδή θα είναι ισχυρή δέσμευση ή απλή ευχή. Όπως τονίζεται, αν υπάρχει μια διατύπωση που θα θεωρείται ισχυρή δέσμευση από την ελληνική κυβέρνηση, τότε θα ανοίξει ολοκληρωτικά ο δρόμος για συμφωνία. Επίσης, άλλος ένας σημαντικός παράγοντας που θα βοηθήσει είναι και το αναπτυξιακό πακέτο, χωρίς τη δωρεάν παροχή βοήθειας, οποιαδήποτε συμφωνία θα είναι κακή συμφωνία.
 
Εάν όμως δεν προκύψει συμφωνία, ήδη οι δανειστές είναι έτοιμοι να προχωρήσουν σε προβοκατόρικες ενέργειες πρόκλησης bank run.
 
Έτσι, σήμερα το πρωί έξω από την Εθνική Τράπεζα στο Σύνταγμα είχαν στήσει από νωρίς τις κάμερες και τις φωτογραφικές τους μηχανές δημοσιογράφοι του Bloomberg και του γερμανικού ZDF για να παρακολουθούν τα ΑΤΜ των ελληνικών τραπεζών. Πιο προβοκάτσια πεθαίνεις!
 
Mια συμφωνία πολύ δύσκολα εφαρμόσιμη φυσικά, με απίστευτες προβλέψεις για την επιβολή υπερ-βαρέας φορολογίας και με ερώτημα το πώς θα εφαρμοστεί. Ελπίδα όλων των Ελλήνων να προβλέπεται η αναδιάρθρωση του χρέους και η παροχή αναπτυξιακής βοήθειας...

Τμήμα ειδήσεων defencenet.gr

Πυρετός διεργασιών ενόψει της κρίσιμης Συνόδου Κορυφής της ευρωζώνης


Πυρετός διεργασιών ενόψει της κρίσιμης Συνόδου Κορυφής της ευρωζώνης

ΣΤΙΣ ΒΡΥΞΕΛΛΕΣ ΜΕ ΤΙΣ ΤΕΛΙΚΕΣ ΠΡΟΤΑΣΕΙΣ Ο ΠΡΩΘΥΠΟΥΡΓΟΣ - «ΚΑΛΗ ΒΑΣΗ» ΓΙΑ ΤΗ ΣΥΜΦΩΝΙΑ ΛΕΕΙ Η ΚΟΜΙΣΙΟΝ

Σε πλήρη εξέλιξη βρίσκονται οι πυρετώδεις διαβουλεύσεις μεταξύ του πρωθυπουργού και ξένων ηγετών με στόχο την επίτευξη της συμφωνίας - Νέα συνάντηση με τη συμμετοχή του Αλέξη Τσίπρα του προέδρου της Κομισιόν Ζαν Κλοντ Γιούνκερ, της γενικής διευθύντριας του ΔΝΤ Κριστίν Λαγκάρντ, του προέδρου της ΕΚΤ Μάριο Ντράγκι και του επικεφαλής του Eurogroup Γερούν Ντάισελμπλουμ, έχει προγραμματιστεί για τις 12:00, στις Βρυξέλλες.
Οι θεσμοί έλαβαν τη νέα ελληνική πρόταση, η οποία αποτελεί «μια καλή βάση» για τις συνομιλίες που θα ακολουθήσουν σήμερα (22/06/2015) στη Σύνοδο Κορυφής της ευρωζώνης.
Αυτό ανέφερε, περί τις 01:45 π.μ. (ώρα Ελλάδας), μέσω Twitter, ο Μάρτιν Σελμάγερ, ο επικεφαλής του γραφείου του Προέδρου της Επιτροπής Ζαν-Κλοντ Γιούνκερ.
Νέα συνάντηση με τη συμμετοχή του Αλέξη Τσίπρα του προέδρου της Κομισιόν Ζαν Κλοντ Γιούνκερ, της γενικής διευθύντριας του ΔΝΤ Κριστίν Λαγκάρντ, του προέδρου της ΕΚΤ Μάριο Ντράγκι και του επικεφαλής του Eurogroup Γερούν Ντάισελμπλουμ, έχει προγραμματιστεί για τις 12:00, στις Βρυξέλλες.
Υπενθυμίζεται ότι ο Αλέξης Τσίπρας βρίσκεται από το βράδυ της Κυριακής στις Βρυξέλλες, έχοντας στις βαλίτσες του τη νέα πρόταση που καταθέτει η ελληνική κυβέρνηση για την εξεύρεση λύσης.
Στις 16:00 συνεδριάζει εκτάκτως το Eurogroup για να αξιολογήσει τις ελληνικές προτάσεις και εν συνεχεία, θα συνέλθει η έκτακτη Σύνοδος Κορυφής παρουσία και των Μάριο Ντράγκι, Κριστίν Λαγκάρντ και Ζαν Κλοντ Γιούνκερ.
Ευρωπαϊκές πηγές αναφέρουν ότι τον Μάριο Ντράγκι ενδέχεται να αντικαταστήσει το μέλος του Εκτελεστικού Συμβουλίου της ΕΚΤ, Μπενουά Κερέ.
Τη συνάντηση έχει ζητήσει ο πρόεδρος του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου Ντόναλντ Τουσκ ο οποίος νωρίτερα σήμερα (22/06/2015) θα έχει κατ΄ ιδίαν συνάντηση με τον Έλληνα πρωθυπουργό.
Υπενθυμίζεται πως την Κυριακή συνεδρίασε το κυβερνητικό συμβούλιο για να καθορίσει την τακτική της κυβέρνησης και τις προτάσεις του ενόψει των σημερινών συνεδριάσεων του Eurogroup και της Συνόδου Κορυφής της ευρωζώνης.
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ
Προ των πυλών η πολιτική συμφωνία – Αυτές είναι οι τελικές προτάσεις του Αλ. Τσίπρα

Προ των πυλών η πολιτική συμφωνία – Αυτές είναι οι τελικές προτάσεις του Αλ. Τσίπρα

Οι τελικές προτάσεις της κυβέρνησης
Σύμφωνα με δημοσιογραφικές πληροφορίες, οι τελικές προτάσεις της ελληνικής πλευράς είναι οι εξής:
  • Όχι σε αύξηση του ΦΠΑ στο ηλεκτρικό ρεύμα πάνω από 13%.
  • Διατήρηση του ΦΠΑ στην εστίαση στο 13%.
  • Υπό συζήτηση είναι η κατάργηση της έκπτωσης του ΦΠΑ στα μεγάλα, εμπορικά νησιά και η διατήρησή της στα υπόλοιπα.
  • Κατάργηση των πρόωρων συντάξεων από την 1η Ιανουαρίου του 2016.
  • Καμία μείωση στις υψηλές επικουρικές συντάξεις.
  • Επιπλέον φόρος σε επιχειρήσεις με κέρδη άνω των 500.000 ευρώ.
  • Καταργείται η έκπτωση στην εισφορά αλληλεγγύης για εισοδήματα έως 30.000 ευρώ.
  • Καμία μείωση σε μισθούς και συντάξεις.
Βαρουφάκης: Εμείς πάμε για συμφωνία
Την αισιοδοξία του για αίσια έκβαση στη Σύνοδο Κορυφής της Δευτέρας στις Βρυξέλλες εξέφρασε ο υπουργός Οικονομικών.
«Από τη φύση μου είμαι αισιόδοξος», τόνισε ο Γιάνης Βαρουφάκης, αποχωρώντας από το Μέγαρο Μαξίμου.
«Εμείς αύριο πάμε για συμφωνία», επεσήμανε.

ΑΝΑΡΤΗΣΗ ΑΠΟ     Newsbomb.gr


Read more: http://www.newsbomb.gr/politikh/news/story/598911/pyretos-diergasion-enopsei-tis-synodoy-koryfis-tis-eyrozonis#ixzz3dm0ECkVz

Ο χάρτης της διεθνούς ολιγαρχίας


ΔΕΥΤΕΡΑ  22/06/2015 
 To 2014, o Martin Gilens, καθηγητής Πολιτικής στο Princeton University, και ο Benjamin I. Page, καθηγητής της θεωρίας λήψης αποφάσεων στο Northwestern University, εξέδωσαν μια επιστημονική εργασία με τίτλο “Testing Theories of American Politics: Elites, Interest Groups, and Average Citizens” (Perspectives on Politics, τόμος 12, έτος 2014, σελ. 564–581).
Σε αυτήν την επιστημονική εργασία, συγκεντρώθηκαν και μελετήθηκαν πολιτικά δεδομένα από το 1981 μέχρι και το 2002, μεταξύ των οποίων αναλύθηκαν 1.800 πολιτικές αποφάσεις που έλαβε το πολιτικό σύστημα των ΗΠΑ κατά τη διάρκεια της προαναφερθείσας χρονικής περιόδου. Το πόρισμα της εν λόγω επιστημονικής έρευνας είναι ότι το αμερικανικό πολιτικό σύστημα δεν διευθύνεται από τον αμερικανικό λαό, αλλά από ένα δίκτυο «οικονομικών ελίτ» και «επιχειρηματικών συμφερόντων».
Με άλλα λόγια, η προαναφερθείσα μελέτη αποδεικνύει επιστημονικώς ότι το πολιτικό σύστημα των ΗΠΑ είναι ολιγαρχία, στην οποία «οι επιθυμίες εταιρειών και επιχειρηματικών και επαγγελματικών συνδέσμων» αποτελούν την κινητήρια δύναμη πίσω από τη λήψη πολιτικών αποφάσεων της κυβέρνησης. Κατά λέξη, στην προαναφερθείσα μελέτη τους, οι καθηγητές Gilens και Page καταλήγουν στο εξής συμπέρασμα: «Το κεντρικό σημείο που αναδύεται από την έρευνά μας είναι ότι οι οικονομικές ελίτ και οι οργανωμένες ομάδες που αντιπροσωπεύουν επιχειρηματικά συμφέροντα έχουν ουσιαστικές ανεξάρτητες επιδράσεις στην κυβερνητική πολιτική των ΗΠΑ, ενώ οι ομάδες συμφερόντων που είναι βασισμένες στη μάζα και οι μέσοι πολιτές έχουν μικρή ή μηδαμινή επιρροή».  
Επίσης, στην προαναφερθείσα επιστημονική έρευνα των καθηγητών Gilens και Page, καθίσταται σαφής η μεγάλη ισχύς των υπερεθνικών επιχειρήσεων και των διεθνών χρηματοοικονομικών παραγόντων επί των λαών. Το Council on Foreign Relations (CFR), ελληνιστί Συμβούλιο Διεθνών Σχέσεων, αποτελεί την επιτομή της επιχειρηματικοοικονομικής διακυβέρνησης που ασκείται στις περισσότερες χώρες του κόσμου σήμερα, καθώς τα δημοκρατικά πολιτικά συστήματα όλο και περισσότερο διαβρώνονται από ομάδες πίεσης (λόμπι) και δίκτυα ειδικών συμφερόντων.
Το Council on Foreign Relations αυτοπροσδιορίζεται ως «ανεξάρτητη, μη κομματική οργάνωση μελών, δεξαμενή σκέψης και εκδότης» («independent, nonpartisan membership organisation, think tank and publisher»), αλλά ουσιαστικά αποτελεί την οργάνωση που συσπειρώνει την αμερικανική ολιγαρχία. Βλέποντας τη λίστα των εταιρικών μελών του Council on Foreign Relations, διαπιστώνουμε ότι, στα μέλη του, συμπεριλαμβάνονται περίπου 200 από τους μεγαλύτερους παγκοσμίως οικονομικούς παίκτες, όπως οι εξής εταιρείες: Exxon Mobil Corporation, Goldman Sachs Group Inc, BP plc, Barclays, Google Inc, Lockheed Martin, Deutsche Bank AG, Shell Oil Company, και Soros Fund Management. 
Το Council on Foreign Relations έχει τύχει ενδελεχούς επιστημονικής διερεύνησης από τον διακεκριμένο Αμερικανό ιστορικό Carroll Quigley, καθηγητή του Georgetown University, ο οποίος συνέγραψε δύο πολύ αποκαλυπτικά βιβλία: το ένα τιτλοφορείται «Tragedy and Hope: A History of the World in our Time» (έκδοση 1966) και το άλλο «The Anglo-American Establishment» (έκδοση 1981). Όπως έχει εξηγήσει ο καθηγητής Quigley, ο πατέρας του Council on Foreign Relations είναι το βρετανικό ίδρυμα Royal Institute of International Affairs (RIIA), ελληνιστί Βασιλικό Ινστιτούτο Διεθνών Υποθέσεων, του οποίου η έδρα βρίσκεται στο κτίριο Chatham House, στη St James’s Square, στο Λονδίνο, και γι’ αυτό, συνήθως το Royal Institute of International Affairs αναφέρεται συνοπτικά ως το Chatham House.
Το Chatham House συστήθηκε ως έκγονο αφενός της βρετανικής μυστικής οργάνωσης Cecil Rhodes (την οποία ίδρυσε, στα τέλη του 19ου αιώνα ο Βρετανός μεγιστάνας της Νοτίου Αφρικής και διαμαντέμπορος Cecil John Rhodes, με σκοπό την προστασία της Βρετανικής Αυτοκρατορίας και την επιβολή μιας βρετανικής παγκόσμιας τάξης πραγμάτων), αφετέρου του επιχειρηματικού ομίλου του λόρδου Alfred Milner. Συγκεκριμένα, το Chatham House ιδρύθηκε το 1919 από τον Lionel Curtis (σύμφωνα με τον οποίο, η Βρετανική Αυτοκρατορία θα έπρεπε να μετεξελιχθεί σε ένα σύστημα παγκόσμιας διακυβέρνησης και να ενταχθούν/επιστρέψουν σε αυτήν οι ΗΠΑ) και άλλα στελέχη του επιχειρηματικού ομίλου του λόρδου Alfred Milner. 
Ο καθηγητής Carroll Quigley, στο βιβλίο του «Tragedy and Hope: A History of the World in our Time» (έκδοση 1966, σελ. 132), γράφει σχετικά: «Το 1919 ίδρυσαν το Royal Institute of International Affairs (Chatham House) του οποίου οι κυριότεροι χρηματοδότες ήταν ο Sir Abe Bailey και η οικογένεια Astor (ιδιοκτήτες των Times). Παρόμοια ινστιτούτα Διεθνών Υποθέσεων ιδρύθηκαν στις κυριότερες βρετανικές κτήσεις και στις ΗΠΑ (όπου ήταν γνωστό ως Council on Foreign Relations) κατά τη χρονική περίοδο 1919–1927».
Αυτού του είδους οι οργανισμοί αποτελούνται από «εσωτερικούς κύκλους» (inner circles) και «εξωτερικούς κύκλους» (outer circles), καθώς τα μεγαλύτερα ινστιτούτα αυτού του είδους λειτουργούν ως «βιτρίνες» και εξωτερικοί βραχίονες παρέμβασης του εσωτερικού κύκλου που διευθύνει την αντίστοιχη ομάδα. Αυτό ισχύει και στην περίπτωση του Royal Institute of International Affairs (Chatham House), που ιδρύθηκε το 1919 ως οργάνωση «βιτρίνα» και βραχίων δημόσιας παρέμβασης του επιχειρηματικού ομίλου του λόρδου Alfred Milner (βλ. Carroll Quigley, «The Anglo-American Establishment», έκδοση 1981, σελ. 197).  Ο λόρδος Alfred Milner και η μυστική λέσχη Cecil Rhodes είχαν την άποψη ότι η κουλτούρα και οι αρχές του βρετανικού ιμπεριαλισμού θα αποτελούσαν τη βάση (και θα έπρεπε να αποτελέσουν τη βάση) για την εγκαθίδρυση ενός μελλοντικού παγκοσμίου συστήματος.
Γράφει σχετικώς ο καθηγητής Carroll Quigley, στο βιβλίο του «The Anglo-American Establishment» (έκδοση 1981, σελ. 49): «Οι σκοποί τους οποίους επεδίωκαν ο Rhodes και ο Milner και οι μέθοδοι με τις οποίες ήλπιζαν ότι θα τους επετύγχαναν ήταν τόσο παρόμοιοι μεταξύ τους το 1902 που ήταν σχεδόν αδύνατο να διακρίνεις τον έναν από τον άλλο. Και οι δύο επεδίωκαν να ενώσουν τον κόσμο, πάνω απ’ όλα τον αγγλόγλωσσο κόσμο, στο πλαίσιο μιας ομόσπονδης δομής πέριξ της Βρετανίας. Και οι δύο είχαν την αίσθηση ότι αυτός ο σκοπός θα επιτυγχανόταν από μια μυστική ομάδα ανθρώπων ενωμένων μεταξύ τους με αφοσίωση στον κοινό σκοπό και με αμοιβαία προσωπική πίστη.
Και οι δύο είχαν την αίσθηση ότι αυτή η ομάδα θα έπρεπε να επιδιώξει τον σκοπό της μέσω μυστικής πολιτικής και οικονομικής επιρροής από τα παρασκήνια και μέσω του ελέγχου δημοσιογραφικών, εκπαιδευτικών και προπαγανδιστικών συστημάτων». Σήμερα, το Royal Institute of International Affairs (Chatham House) είναι ένα από τα σημαντικότερα κέντρα διαμόρφωσης και εφαρμογής της πολιτικής του Ευρωατλαντικού συνασπισμού και, μεταξύ των εταιρικών μελών του, ανήκουν οι ακόλουθοι βρετανικοί δημοσιογραφικοί/εκδοτικοί οργανισμοί: BBC, Thomas Reuters, Bloomberg, Telegraph Media Group, Daily Mail and General Trust plc, The Guardian, και The Economist.
Επίσης, στα εταιρικά μέλη του Royal Institute of International Affairs (Chatham House), συμπεριλαμβάνονται οι εταιρείες Raytheon, BAE Systems plc, Chevron, Royal Bank of Scotland, HSBC Holdings plc, καθώς και το βρετανικό υπουργείο Άμυνας, το βρετανικό υπουργείο Εξωτερικών, ο Βρετανικός Στρατός, η κυβέρνηση της Σκωτίας, καθώς και η Ευρωπαϊκή Επιτροπή (European Commission). Τον Μάρτιο του 2014, ο διευθυντής του Royal Institute of International Affairs (Chatham House), δρ Robin Niblett, ορίστηκε από τον γενικό γραμματέα του ΝΑΤΟ ως ο πρόεδρος μιας νεοσύστατης επιτροπής ειδικών η οποία ανέλαβε να επεξεργαστεί τη διαμόρφωση της πολιτικής στρατηγικής του ΝΑΤΟ και να συμβουλεύει συστηματικά τον γενικό γραμματέα του ΝΑΤΟ και το North Atlantic Council. Ειδικά ως προς το ΝΑΤΟ, πρέπει να αναφέρουμε ότι διαθέτει μια στενά δική του λέσχη, γνωστή ως Bilderberg Group.
Η λέσχη Μπίλντερμπεργκ αυτοπροσδιορίζεται ως «ένα φόρουμ για ανεπίσημες, off-the-record συζητήσεις γύρω από τις μεγάλες τάσεις και τα κύρια ζητήματα του κόσμου». Με άλλα λόγια είναι συναντήσεις στρατηγικής συζήτησης μεταξύ μελών του σκληρού πυρήνα του ατλαντισμού. Αυτές οι συναντήσεις έχουν ημιμυστικό χαρακτήρα, είναι δε ανεπίσημες για να μπορούν οι σύνεδροι να ομιλούν άνετα χωρίς να δεσμεύονται από τα πρωτόκολλα των θεσμών/κρατών που εκπροσωπούν. Έτσι, οι πολιτικοί που συμμετέχουν σε αυτές τις συνεδριάσεις, εφόσον συμμετέχουν και συζητούν ως πρόσωπα και όχι ως φορείς θεσμικής εξουσίας, δεν δεσμεύονται από την εθνική πολιτική και νομοθεσία των χωρών τους και δεν υποχρεούνται να λογοδοτήσουν στα κοινοβούλια ούτε στους ψηφοφόρους των χωρών τους για το περιεχόμενο και την κατάληξη των συζητήσεών τους στη λέσχη Μπίλντερμπεργκ.
Ο «ανεπίσημος», λοιπόν, χαρακτήρας των συνεδριάσεων της λέσχης Μπίλντερμπεργκ είναι πολύ σημαντικό μέσο προστασίας της λέσχης, εφόσον τη διατηρεί στο απυρόβλητο των κοινοβουλευτικών θεσμών και διαδικασιών.  Η λέσχη Μπίλντερμπεργκ έχει τρία επίπεδα συμμετοχής: Πρώτον υπάρχουν τα προσκεκλημένα μέλη, δηλαδή πρόσωπα που προσκαλούνται από την ιεραρχία της λέσχης σε συγκεκριμένη συνεδρία αυτής. Σε αυτό το επίπεδο κάποιος μπορεί λ.χ. να προσκληθεί στη φετεινή σύνοδο της λέσχης Μπίλντερμπεργκ, αλλά να μην είχε προσκληθεί σε προηγούμενη σύνοδο ή να μην προσκληθεί σε επόμενη. Πέρα από τα προσκεκλημένα μέλη, υπάρχουν τα μόνιμα μέλη της λέσχης Μπίλντερμπεργκ.
Αυτά διακρίνονται σε δύο υποκατηγορίες: στα μέλη της καθοδηγητικής επιτροπής (Steering Committee), που έχουν την ευθύνη διοίκησης και οργάνωσης της λέσχης, και στα μέλη του συμβουλευτικού σώματος (Advisory Board), στο οποίο συμμετέχουν τα κορυφαία και πιο «φανταχτερά» μόνιμα ανώτατα στελέχη της λέσχης (π.χ. ο Ντέιβιντ Ροκφέλερ) καθώς και τα περισσότερα μέλη της καθοδηγητικής επιτροπής. Στις 16 Μαρτίου 2009, σε συνέντευξή στη διαδικυτακή εφημερίδα http://euobserver.com, ο τότε προεδρεύων των συνόδων της λέσχης Μπίλντερμπεργκ, Ετιέν Νταβινιόν (Étienne Davignon), δήλωσε ότι η λέσχη Μπίλντερμπεργκ είχε παίξει σημαντικό ρόλο στη δημιουργία του ευρώ κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του 1990.
Αξίζει να σημειωθεί ότι η λέσχη Μπίλντερμπεργκ ασχολήθηκε επισήμως με την ιδέα δημιουργίας της Ευρωπαϊκής Ένωσης και ενός κοινού ευρωπαϊκού νομίσματος στη σύνοδό της που έλαβε χώρα κατά το χρονικό διάστημα 23-25 Σεπτεμβρίου 1955 στο ξενοδοχείο Grand Hotel Sonnenbichl στην περιοχή Garmisch-Partenkirchen της τότε Δυτικής Γερμανίας, δηλαδή περίπου 40 χρόνια πριν από τη Συνθήκη του Μάαστριχτ.  Προεδρεύων των συναντήσεων της λέσχης Μπίλντερμπεργκ μέχρι το 1976 ήταν ο πρίγκιπας Βερνάρδος της Ολλανδίας, ο οποίος έλαβε αρνητική δημοσιότητα αφενός επειδή είχε χρηματίσει μέλος του Ναζιστικού Κόμματος και των SS, αφετέρου επειδή το όνομά του είχε εμπλακεί στο οικονομικό σκάνδαλο της πολεμικής βιομηχανίας Lockheed, με αποτέλεσμα να παραιτηθεί από την προεδρία της λέσχης Μπίλντερμπεργκ το 1976 (για το ναζιστικό παρελθόν του Πρίγκιπα Βερνάρδου της Ολλανδίας, βλ. σχετικό αποκαλυπτικό ρεπορτάζ που δημοσιεύθηκε στη βρετανική εφημερίδα The Telegraph στις 5 Μαρτίου 2010).
Τον πρίγκιπα Βερνάρδο της Ολλανδίας διαδέχθηκε στη θέση του προέδρου της λέσχης Μπίλντερμπεργκ ο λόρδος Πίτερ Κάρινγκτον (Peter Carrington), πρώην Βρετανός υπουργός και γενικός γραμματέας του ΝΑΤΟ, ο οποίος συνδέεται με την οικογένεια Ροθτσάιλντ μέσω γάμου.  Στη σύνοδο της λέσχης Μπίλντερμπεργκ που έλαβε χώρα κατά το χρονικό διάστημα 6-9 Ιουνίου 2013, στο ξενοδοχείο Grove Hotel, σε ένα προάστιο του Λονδίνου, η εν λόγω λέσχη αποφάσισε ότι, για να επιτύχει τους σκοπούς της, πρέπει να αναδιαρθρωθεί η τεχνοκρατική σφαίρα και μάλιστα ταχύτατα και μπροστά στα μάτια ολόκληρης της ανθρωπότητας. Στο πλαίσιο αυτής της πολιτικής, η λέσχη Μπίλντερμπεργκ έχει ενωθεί με την εταιρεία Google υπό τη διοίκηση του Έρικ Έμερσον Σμιντ (Eric Emerson Schmidt), ο οποίος συμμετέχει τακτικά στις συναντήσεις αυτής της ομάδας.
Οι δεσμοί μεταξύ της Google και της λέσχης Μπίλντερμπεργκ γίνονται όλο και στενότεροι, σε βαθμό de facto συγχώνευσης αυτών των δύο πυλώνων του σχεδίου της παγκοσμιοποίησης που προωθεί η ευρωατλαντική ολιγαρχία. Ήδη τα διεθνή ΜΜΕ συγκρίνουν τα συνέδρια «Google Zeitgeist» με τα αντίστοιχα του Φόρουμ του Νταβός (Davos forum). Τα συνέδρια «Google Zeitgeist» συγκεντρώνουν εκείνους που θεωρούνται ικανοί «να διαμορφώσουν το παγκόσμιο μέλλον». Η λέσχη Μπίλντερμπεργκ, θωρακισμένη με πλήρη μυστικότητα, δεν είναι μια λέσχη απλής συζήτησης, αλλά αποτελεί θεμελιώδη πυλώνα επιβολής και λειτοτργίας του ολιγαρχικού πολιτεύματος που ισχύει στις χώρες του ευρωατλαντικού συνασπισμού. Συγκεκριμένα, στις 4 Ιουνίου 2010, συνειδητά ή εκ λάθους, ο πρώην γενικός γραμματέας του ΝΑΤΟ, Willy Claes, σε συνέντευξή του στη βελγική ενημερωτική ιστοσελίδα www.zonnewind.be, είπε στον οικοδεσπότη του, ονόματι Koen Fillet, ότι η λέσχη Μπίλντερμπεργκ διαμορφώνει πολιτική και ότι τα μέλη της υποχρεούνται να εφαρμόσουν τις κοινές αποφάσεις που λαμβάνονται στις συνεδριάσεις της εν λόγω λέσχης. 

Αναλώσιμοι, εργαλειακοί και πάγιοι οργανισμοί
Η ανάλυση των θεμελιωδών πυλώνων του ολιγαρχικού συστήματος του ευρωατλαντικού συνασπισμού καταδεικνύει ότι, στο πλαίσιο της αυτοκρατορικής και ολιγαρχικής στρατηγικής του, αυτός ο συνασπισμός λειτουργεί και προωθεί την πολιτική και τα συμφέροντά του μέσω τριών ομάδων οργανισμών/θεσμών: 
1. Αναλώσιμοι οργανισμοί, π.χ. Ευρωζώνη. Η ευρωατλαντική ολιγαρχία μπορεί να κερδοσκοπήσει και να επιδιώξει προώθηση των σχεδίων της περί ενιαίας οικονομικής διακυβέρνησης του ευρωατλαντικού γεωπολιτικού και γεωοικονομικού χώρου τόσο μέσω του σεναρίου της ευρωζώνης, το οποίο άλλωστε η ίδια η ευρωατλαντική ολιγαρχία εξύφανε και εφάρμοσε, όσο, αν καταστεί αναπόφευκτο, και χωρίς την ευρωζώνη, τουλάχιστον όπως τη γνωρίζουμε μέχρι σήμερα.
2. Εργαλειακοί οργανισμοί: ΟΟΣΑ, ΟΑΣΕ, BRICS, κ.λπ.
Αυτού του είδους οι οργανισμοί αντιμετωπίζονται από την ευρωατλαντική ολιγαρχία εργαλειακά και μέσω προσπαθειών παρασκηνιακής χειραγώγησης, στον βαθμό που αυτοί οι οργανισμοί είναι θεμελιωδώς εναρμονισμένοι με τις αρχές, τις επιταγές και τη βασική λογική του Παγκοσμίου Οργανισμού Εμπορίου, του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου, του ΝΑΤΟ και του καθεστώτος του πετροδολλαρίου, ή τουλάχιστον δεν κινούνται εντόνως αντισυστημικά προς τον Παγκόσμιο Οργανισμό Εμπορίου, το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, το ΝΑΤΟ και το καθεστώς του πετροδολλαρίου.

3. Πάγιοι οργανισμοί: ΝΑΤΟ, Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, Παγκόσμιος Οργανισμός Εμπορίου, κ.λπ. Αυτού του είδους οι οργανισμοί συνθέτουν τον θεσμικό πυρήνα του συστήματος της ευρωατλαντικής ολιγαρχίας.Οι κυριότερες αντισυστημικές κινήσεις που αναδύονται αυτήν την περίοδο είναι η Ευρασιατική Οικονομική Ένωση, ο Οργανισμός του Συμφώνου Συλλογικής Ασφάλειας και οι παράγοντες εκείνοι των BRICS που επιδιώκουν ουσιώδη αυτονόμηση των BRICS από το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο και την Παγκόσμια Τράπεζα.

Ο δρ Νικόλαος Λάος είναι Εταίρος (ειδικός σε θέματα γεωπολιτικής και διεθνούς ασφαλείας) της ιδιωτικής ρωσικής εταιρείας πληροφοριών R-Techno, διευθύνει το think-tank R.I.N.G.S., και είναι μέλος του ακαδημαϊκού συμβούλιου της Θεολογικής Ακαδημίας του Αγίου Ανδρέα της Ουκρανικής Ορθόδοξης Εκκλησίας στο Μεξικό. Το παρόν άρθρο του βασίζεται στο βιβλίο του «Γεωπολιτικό Εγχειρίδιο», που εκδόθηκε και διατίθεται από τις Εκδόσεις Λεξίτυπον. 
Πηγή www.omega.gr
- See more at: http://www.drachmi5.gr/politiki-apopseis/o-hartis-tis-diethnoys-oligarhias#sthash.DwxVCPsP.dpuf