Λέγεται ότι στις αρχές της δεκαετίας του 2000, ένας δημοσιογράφος είχε ρωτήσει την Μάργκαρετ Θάτσερ ποιο θεωρεί το μεγαλύτερο επίτευγμα της πολιτικής της καριέρας. Η γηραιά Σιδηρά Κυρία του νεοφιλελευθερισμού είχε χαμογελάσει αχνά και είχε απαντήσει χωρίς περιστροφές: «Ο Τόνι Μπλερ». Θεωρώ ότι μετά και από τις προγραμματικές δηλώσεις της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ –ΑΝΕΛ όπως αυτές αναπτύχθηκαν από τον Αλέξη Τσίπρα στην εμφάνισή του στη Βουλή, παρόμοια απάντηση θα μπορούσαν να δώσουν δύο τουλάχιστον πρόσωπα, η Ανγκελα Μέρκελ και ο Γιώργος Παπανδρέου, αναφερόμενα, με τη σειρά τους στον πρωθυπουργό.
Ο πάλαι ποτέ πρω­θυ­πουρ­γός της Πρώ­της Φοράς Αρι­στε­ράς απο­δεί­χθη­κε από βή­μα­τος τη ς Βου­λής ο κα­λύ­τε­ρος μα­θη­τής των εγ­χώ­ριων και των ξένων ηγέ­τι­δων πο­λι­τι­κών και οι­κο­νο­μι­κών τά­ξε­ων και συμ­φε­ρό­ντων, πε­τώ­ντας ορι­στι­κά στον κά­λα­θο των αχρή­στων κάθε τι παλιό, το οποίο θα θύ­μι­ζε τον ρι­ζο­σπα­στι­κό, εναλ­λα­κτι­κό, ρη­ξι­κέ­λευ­θο χα­ρα­κτή­ρα της πο­λι­τι­κής πρό­τα­σης της Αρι­στε­ράς – που βέ­βαια πια δεν κα­τοι­κεί στον ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ. Ο Πρω­θυ­πουρ­γός χωρίς και αυτός να κα­τα­φεύ­γει σε πε­ρι­στρο­φές δή­λω­σε ρητά και προ­γραμ­μα­τι­κά ότι θα είναι κάθε λέξη, όχι από το Σύ­νταγ­μα της χώρας, όπως είχε πει τον τόσο κο­ντι­νό και τόσο μα­κρι­νό πε­ρα­σμέ­νο χει­μώ­να, αλλά από το Μνη­μό­νιο 3 και ότι για του­λά­χι­στον 20 μήνες, το πρό­γραμ­μα της κυ­βέρ­νη­σης του είναι το Μνη­μό­νιο και μόνο αυτό – που πια δεν είναι ένα πρό­γραμ­μα που επι­βλή­θη­κε με… εκ­βια­σμούς και απει­λές ή ξένο προς την κουλ­τού­ρα του πρω­θυ­πουρ­γού, αλλά απλώς έχει κά­ποια «δύ­σκο­λα ση­μεία», όπως τρεις φορές επα­νέ­λα­βε ίσως για να μην ξε­χά­σου­με την απέλ­πι­δα προ­σπά­θεια του απο­τυ­χη­μέ­νου μα­κι­γιάζ. Τό­νι­σε, επί­σης τρεις ή τέσ­σε­ρις φορές ότι κάθε σκέψη, κάθε πρό­τα­ση ή κάθε άλλη δήθεν «πα­ράλ­λη­λη» διευ­θέ­τη­ση θα πρέ­πει να πε­ρι­μέ­νει την ώρα που η χώρα θα δρέ­ψει τους καρ­πούς της ανά­πτυ­ξης, της επι­στρο­φής της αξιο­πι­στί­ας, της εμπι­στο­σύ­νης των αγο­ρών και άλλα τέ­τοια όμορ­φα και ει­δυλ­λια­κά, που βέ­βαια γνω­ρί­ζου­με όλοι με τι ακρι­βώς ισού­νται και ερ­μη­νεύ­ο­νται στον κα­θη­με­ρι­νό, υπαρ­κτό και γήινο κόσμο μας : Ανερ­γία, φτώ­χεια, ιδιω­τι­κο­ποι­ή­σεις, διά­λυ­ση του κοι­νω­νι­κού κρά­τους, υπο­βάθ­μι­ση της ζωής, εξου­θέ­νω­ση των υπο­τε­λών τά­ξε­ων. Με απλά λόγια, το… πα­ράλ­λη­λο πρό­γραμ­μα, το έφαγε η… αξιο­πι­στία προς τις αγο­ρές και τις γνω­στές κυ­βερ­νή­σεις και τα κέ­ντρα απο­φά­σε­ων στην Ευ­ρώ­πη αλλά και την άλλη πλευ­ρά του Ατλα­ντι­κού.
Είναι χα­ρα­κτη­ρι­στι­κά, κατά τη γνώμη μου, δύο ση­μεία από την ομι­λία του, η ανα­φο­ρά που είχαν προ­α­ναγ­γεί­λει μετά βαΐων και κλά­δων και τα συ­στη­μι­κά Μέσα Μα­ζι­κής Ενη­μέ­ρω­σης για το ΦΠΑ στην ιδιω­τι­κή εκ­παί­δευ­ση και η απο­στρο­φή του για «κάτι σαν Εθνι­κό Σύ­στη­μα Υγεί­ας» για την Κοι­νω­νι­κή Αλ­λη­λεγ­γύη. Ως προς το πρώτο, η ανα­στο­λή του μέ­τρου αφορά όπως ο ίδιος ομο­λό­γη­σε έμ­με­σα, μόνο την εί­σπρα­ξη του και μόνο έως την ψή­φι­ση του προ­ϋ­πο­λο­γι­σμού – στον οποίο προ­φα­νώς τα προσ­δο­κώ­με­να έσοδα από το μέτρο έχουν συ­μπε­ρι­λη­φθεί κα­νο­νι­κά και… με το γράμ­μα του Μνη­μο­νί­ου! Η από­πει­ρα του πρω­θυ­πουρ­γού να ψελ­λί­σει κάτι περί ισο­δύ­να­μου, το οποίο πα­ρα­μέ­νει αό­ρα­το, άφα­ντο και ανή­κου­στο για τον απλό πο­λί­τη και ακρο­α­τή, αντι­με­τώ­πι­σε τις ει­ρω­νεί­ες ακόμη και της κατά τα άλλα σφό­δρα ένο­χης για τόσα μύρια αξιω­μα­τι­κής αντι­πο­λί­τευ­σης. Αυτή είναι η κα­τά­ντια του Αλέξη Τσί­πρα και της συ­γκυ­βέρ­νη­σης του – η χλεύη για τα αό­ρα­τα, ανή­κου­στα και όντως ανύ­παρ­κτα ισο­δύ­να­μα, οι ει­ρω­νεί­ες και οι λοι­δο­ρί­ες από την πιο διε­φθαρ­μέ­νη, υπαλ­λη­λι­κή , αλλά απο­λύ­τως τα­ξι­κά προ­σα­να­το­λι­σμέ­νη  αντι­πο­λί­τευ­ση που μπο­ρού­σε να του τύχει. Σε κάθε πε­ρί­πτω­ση όμως εκεί­νο που πρέ­πει να συ­γκρα­τή­σου­με είναι ότι τα έσοδα από τον εν λόγω ΦΠΑ , αλλά και κάθε άλλο μέτρο του Μνη­μο­νί­ου 3, έχουν εντα­χθεί κα­νο­νι­κά, ξα­να­γρά­φω, στον προ­ϋ­πο­λο­γι­σμό και κάθε πι­θα­νό ή απί­θα­νο ισο­δύ­να­μο - που ίσως και βλέ­που­με αν και εφό­σον προ­κύ­ψει – θα έχει αντί­στοι­χα βαρύ έμ­με­σο ή άμεσο ει­σπρα­κτι­κό χα­ρα­κτή­ρα για τα γνω­στά θύ­μα­τα της τσι­μπί­δας του Μνη­μο­νί­ου.
Από την άλλη πλευ­ρά, η απο­στρο­φή για το Εθνι­κό Σύ­στη­μα Κοι­νω­νι­κής Αλ­λη­λεγ­γύ­ης, στα θε­με­λιώ­δη πρό­τυ­πα μά­λι­στα του ν.4320/2015, θα έλεγα ότι είναι μια εξαι­ρε­τι­κά ανη­συ­χη­τι­κή αν και εύ­κο­λα προ­βλέ­ψι­μη εξέ­λι­ξη στην πο­λι­τι­κή πο­ρεία του Αλέξη Τσί­πρα, προ­σω­πι­κά, και της συ­γκυ­βέρ­νη­σής του, συ­νο­λι­κά. Και αυτό γιατί ο με­τα­βα­τι­κός και ανα­κου­φι­στι­κός χα­ρα­κτή­ρας των μέ­τρων του ν.4320/2015 είχαν και υπο­τί­θε­ται ότι έχουν ακόμη, έναν επεί­γο­ντα, άμεσο και κυ­ρί­ως προ­σω­ρι­νό ρόλο, έως ότου πάλι υπο­τί­θε­ται απο­κα­τα­στα­θεί το κρά­τος κοι­νω­νι­κής δι­καιο­σύ­νης και το κοι­νω­νι­κό κρά­τος, ως προς τους πό­ρους, τις δομές και κυ­ρί­ως τις νο­μι­μο­ποι­η­τι­κές βά­σεις ύπαρ­ξης του – ερ­γα­σία και κοι­νω­νι­κή ασφά­λι­ση. Αν ο Τσί­πρας εντέ­λει προ­σα­να­το­λί­ζε­ται σε ένα ελά­χι­στο κρά­τος φι­λαν­θρω­πί­ας και πα­ρο­χών σε μορφή αντί­δω­ρου, τότε συ­νά­γε­ται ότι απο­δέ­χε­ται πλή­ρως μέσα σε όλα τα άλλα, και την αέναη ύπαρ­ξη από εδώ και μπρος μιας δι­χο­το­μη­μέ­νης και δι­συ­πό­στα­της κοι­νω­νί­ας – αν μπο­ρεί να την ονο­μά­σει κα­νείς έτσι : Από τη μία, τα χον­δρι­κά 2/3 του πλη­θυ­σμού που θα έχουν ακόμη κά­ποιου εί­δους πρό­σω­πο και πα­ρου­σία επει­δή θα είναι οι πέ­νη­τες της υπο­α­πα­σχό­λη­σης και της στα­δια­κής φθο­ράς. Από την άλλη, το χον­δρι­κά και σή­με­ρα απο­λύ­τως υπαρ­κτό 1/3 του πλη­θυ­σμού που δεν θα έχει στον ήλιο του νε­ο­φι­λε­λευ­θε­ρι­σμού μοίρα και θα πε­ρι­μέ­νει την καλή προ­αί­ρε­ση του – πώς το εί­πα­με; «κάτι σαν το ΕΣΥ» - Σύ­στη­μα Κοι­νω­νι­κής Αλ­λη­λεγ­γύ­ης.
Για την κα­τα­κλεί­δα του πρω­θυ­πουρ­γού και τη δέ­σμευ­ση του για τη συ­νταγ­μα­τι­κή ανα­θε­ώ­ρη­ση, προ­τι­μώ να επι­φυ­λα­χθώ έως ότου ξε­κι­νή­σει η δια­δι­κα­σία. Και αυτό γιατί όπως οι πα­ροι­κού­ντες την Ιε­ρου­σα­λήμ του Μα­ξί­μου γνω­ρί­ζουν άτυ­πος σύμ­βου­λος του πρω­θυ­πουρ­γού για το θέμα αυτό δεν είναι άλλος από τον ένοι­κο του δι­πλα­νού κτη­ρί­ου της Ηρώ­δου Ατ­τι­κού… Και όπως επί­σης μπο­ρεί κα­νείς να δει με μια απλή ανα­ζή­τη­ση στο Δια­δί­κτυο, ο Προ­κό­πης Παυ­λό­που­λος ήταν ο εμπνευ­στής και ο συ­ντά­κτης της πρό­τα­σης της συ­νταγ­μα­τι­κής ανα­θε­ώ­ρη­σης της ΝΔ, όπως αυτή κα­τα­τέ­θη­κε από τον Αντώ­νη Σα­μα­ρά πέ­ρυ­σι τέ­τοια εποχή. Και όπως κα­νέ­νας αντι­λαμ­βά­νε­ται, εκεί δύ­σκο­λα θα βρει ανα­φο­ρές σε «μορ­φές λαϊ­κής πα­ρέμ­βα­σης που εμπλου­τί­ζουν τη Δη­μο­κρα­τία» - το απο­λύ­τως αντί­θε­το, θα έγρα­φα.
Ποιο επο­μέ­νως το συ­μπέ­ρα­σμα; Οι προ­γραμ­μα­τι­κές δη­λώ­σεις πί­στης στο Μνη­μό­νιο 3 και την ίδια συ­ντα­γή κοι­νω­νι­κής κα­τα­στρο­φής προ­οιω­νί­ζο­νται τα χει­ρό­τε­ρα. Στο χέρι των κοι­νω­νι­κών δυ­νά­με­ων της Αρι­στε­ράς είναι η συ­γκυ­βέρ­νη­ση αυτή να έχει πολύ δύ­σκο­λο και γιατί όχι και σύ­ντο­μο, πο­λι­τι­κό και κοι­νω­νι­κό βίο –γιατί κοι­νο­βου­λευ­τι­κά η σύν­θε­ση είναι εξαι­ρε­τι­κά ευ­νοϊ­κή για αυτήν, πέρα από το απο­τέ­λε­σμα της τε­λι­κής κα­τα­μέ­τρη­σης στην ψήφο εμπι­στο­σύ­νης. Και βέ­βαια η μο­νό­το­νη επα­νά­λη­ψη για την… εξά­ντλη­ση της τε­τρα­ε­τί­ας (!) μόνο θυ­μη­δία μπο­ρεί να προ­κα­λέ­σει. Τη σχε­τι­κή δυ­σπι­στία την έβλε­πε κα­νείς και στα βλέμ­μα­τα των βου­λευ­τών της συ­γκυ­βέρ­νη­σης όταν η κά­με­ρα τους συ­μπε­ρι­λάμ­βα­νε στο κάδρο της.
Αρχή