Ξεκίνησε η μεγάλη χερσαία επιχείρηση στην Συρία

ΥΠΟΧΩΡΟΥΝ ΟΙ ΙΣΛΑΜΙΣΤΕΣ ΜΕ ΠΟΛΛΟΥΣ ΝΕΚΡΟΥΣ ΣΕ ΙΝΤΛΙΜΠ, ΧΑΛΕΠΙ, ΧΑΜΑ

12/10/2015
του Βασίλη Καπούλα
Ξεκίνησε η μεγάλη χερσαία επιχείρηση εκκαθάρισης ισλαμιστών στην Συρία με τον συριακό Στρατό, Χεζμπολάχ, Εθνικές Δυνάμεις Αυτοάμυνας μαζί με ρωσικά ελικόπτερα Mi-24 και Su-24/25/34 να τους σφυροκοπούν ενώ ένα νέο Σώμα Στρατού ειδικών δυνάμεων που αριθμεί 100.000 άντρες  θα κυνηγήσει τους ισλαμιστές με πληροφορίες να φέρουν πως πρόκειται για Τσετσένους-Ρώσους-Ιρανούς ενώ ανάμεσα τους βρίσκεται και το "Τάγμα του θανάτου"!
 
Μπορεί ο Β.Πούτιν να διέψευσε σήμερα την αποστολή χερσαίων στρατευμάτων στην Συρία αλλά έκπληξη προκαλεί η δημιουργία ενός σώματος 100.000 αντρών των ειδικών δυνάμεων σε χρόνο-ρεκόρ ενώ σύμφωνα με πληροφορίες από τη Μόσχα οι στρατιωτικές αυτές επιχειρήσεις είχαν σχεδιαστεί ένα χρόνο πριν και έχουν προβλεφθεί όλα τα απαραίτητα κονδύλια! Συνεπώς, βλέπουμε ένα μακρoχρόνιο στρατηγικό σχεδιασμό από τη Μόσχα...
 
Ταυτόχρονα απελευθερώθηκαν πέντε πόλεις στην Χάμα ενώ πέθανε και ένας διοικητής του FSA.
 
Οι χερσαίες δυνάμεις επιχειρούν στην πόλη Al-Sirmaniyah μετά την επιτυχημένη επιχείρηση σε Fawru και Al-Bahsa στη Χάμα ενώ Mi-24 σφυροκοπούν τις θέσεις των ισλαμιστών Ansar Al-Sham, Harakat Ahrar Al-Sham, Jabhat Al-Nusra”.
 
"Ο σχηματισμός του Τέταρτου Σώματος Στρατού  θα επιχειρήσει βαθιά διείσδυση στις βόρειες περιοχές και θα κατατρέψει τις τρομοκρατικές ομάδες" είπε ο Issa al-Zaher στο FNA.
 
Οι ειδικές αυτές μονάδες είναι έμπειρες σε μάχες με περίεργες κλιματικές αλλαγές και προσαρμόζονται σε διάφορες στρατηγικές μάχης.
 
Το νέο αυτό Σώμα Στρατού του συριακού Στρατού έχει 60.000-100.000 άντρες διαφορετικών ειδικοτήτων οι οποίοι έιναι πανέτοιμοι για μαζική αντεπίθεση στις βόρειες περιοχές.
 
"Οι αιφνιδιαστικές στρατιωτικές επιχειρήσεις θα είναι αποφασιστικής σημασίας και θα ξεκινήσουν σύντομα σε Ιντλίμ, Χαλέπι, και Jisr al-Shughour" όπως ενημέρωσε ο Ali Maqsoud τοFNA. 
 
Ο Στρατός θα εξουδετερώσει τα κονβόι ανεφοδιασμού των ισλαμιστών που κινούνται από Δαμασκό προς Χομς και από εκεί σε Λαττάκεια, Ιντλίμπ και Χάμα.
 
Ταυτόχρονα, ο συριακός Στρατός έχει ελευθερώσει πέντε πόλεις σε Χάμα με την υποστήριξη Su-24/25/34 είπε ο διοικητής της επιχείρησης.
 
"Η προέλαση του συριακού Στρατού ξεκίνησε μετά τις ρωσικές αεροπορικές επιδρομές. Δεκάδες τρομοκράτες σκοτώθηκαν και άλλοι διέφυγαν" είπε ο Συνταγματάρχης Ibrahim S. στο RIA Novosti.
 
Αυτή τη στιγμή συριακές και ρωσικές δυνάμεις αγγίζουν τα σύνορα με την Ιντλίμπ όπου θα δοθούν πολύ σκληρές μάχες με τους ισλαμιστές.
 
Υπενθυμίζουμε ότι ο ηγέτης των Τσετσένων, Ραμζάν Καντίρoφ, είχε ζητήσει από τον Βλαντιμίρ Πούτιν να τον στείλει στην Συρία λέγοντας πως οι χερσαίες δυνάμεις των Τσετσένων θα εξαφανίσουν από τον χάρτη τους τρομοκράτες του ISIS.
 
"Οι τρομοκράτες δεν γνωρίζουν πως είναι ένας πραγματικός πόλεμος επειδή έχουν δει μόνο αεροπορικές επιδρομές. Δεν έχουν εμπειρία πραγματικής στρατιωτικής δράσης" είπε ο Ρ.Καντίροφ.
 
"Αν γίνει δεκτό το αίτημα μας, θα είναι μια γιορτή για εμάς. Αλλά η απόφαση ανήκει στον Αρχιστράτηγο..."
 
"Ως μουσουλμάνος, ως Τσετσένος και ως πατριώτης της Ρωσίας, έχω δηλώσει από το 1999 όταν η δημοκρατία μας κατελήφθη από αυτούς τους διαβόλους , δώσαμε όρκο στο Κοράνι ότι σε όλη μας τη ζωή θα τους πολεμούμε όπου και αν βρίσκονται. Δεν το λέω απλά αυτό, ζητώ να μας επιτραπεί να πάμε και να λάβουμε μέρος στις ειδικές επιχειρήσεις" είπε ο Καντίροφ.
 
Πρόκειται για σφαγή των ισλαμιστών. TOS-1, BM-30 Smerch, Mi-24, Su-24/25/34 BM-21 Grad τους σφυροκοπούν. Στο βίντεο βλέπουν τις εκρήξεις και νομίζουν πως είναι...πυροτεχνήματα!
 
 
 
 
 
 
 
 
Embedded image permalink
 
 
 
 
 
 

ΑΠΟ ΤΟ 

Η ήττα της ριζοσπαστικής Αριστεράς και η επόμενη μέρα

Η ήττα της ριζοσπαστικής Αριστεράς και η επόμενη μέρα
Πράγματι ένα τέτοιο σχέδιο δεν θα είναι περίπατος στο πάρκο, όχι τόσο λόγο των τεχνικών δυσκολιών μετάβασης αλλά γιατί η τελευταία θα χρειαστεί μια άνευ προηγουμένου ταξική σύγκρουση (αυτή που φοβήθηκε η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ).
 
του Παναγιώτη Μωράκη
 
Η ήττα
 
Το αποτέλεσμα των βουλευτικών εκλογών του Σεπτεμβρίου σφράγισε αυτό που πολλοί από εμάς ψυχανεμιζόμασταν αλλά δεν καταφέραμε να αποτρέψουμε, δηλαδή μια ήττα της ριζοσπαστικής Αριστεράς στην Ελλάδα και ίσως πανευρωπαϊκά.  Η συγκεκριμένη ήττα δεν είναι το αποτέλεσμα των εκλογών, αλλά η καθαρή αποτύπωση της. Η συγκεκριμένη ήττα ξεκινά να διαπερνά τον ελληνικό σχηματισμό μία ημέρα μετά το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος, όταν δηλαδή φάνηκαν τα πρώτα δείγματα ότι η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ σκόπευε να συνθηκολογήσει με τους δανειστές και την ΕΕ, αποδεχόμενη την συντριπτική πλειοψηφία των όρων τους.
 
Οι εκλογές του Ιανουαρίου έφεραν αναμφισβήτητα ένα κλίμα χαράς και ελπίδας στην ελληνική κοινωνία. Για πρώτη φορά μετά από πέντε χρόνια σκληρών μνημονιακών πολιτικών οι πολίτες όχι μόνο πίστεψαν ότι υπήρχε εναλλακτική στην λιτότητα, αλλά ψήφισαν ένα κόμμα της Αριστεράς για να την φέρει εις πέρας. Οι τότε προγραμματικές δηλώσεις της κυβέρνησης ,τα λιγοστά θετικά μέτρα που πήρε (πχ 100 δόσεις) αλλά και η σκληρή διαπραγμάτευση  αναπτέρωσαν ακόμα περισσότερο το ηθικό των καταπιεζόμενων. Ως αποτέλεσμα  είχαμε μέχρι και διαδηλώσεις στήριξης της πολιτικής της κυβέρνησης .
 
 Μέσα σε αυτό το κλίμα εφορίας λίγοι αντιλήφθηκαν πως η προσωρινή συμφωνία της 20 Φεβρουαρίου αποκάλυπτε τις διαθέσεις των δανειστών και απαιτούσε την ύπαρξη πολλαπλών εναλλακτικών επιλογών.  Αντ’ αυτού η διαπραγματευτική ομάδα της κυβέρνησης συνέχισε να αποπληρώνει τις διεθνείς οικονομικές υποχρεώσεις της χώρας οδηγώντας την σταδιακά σε αυτό που λίγο πριν το δημοψήφισμα θα ονομαζόταν οικονομική ασφυξία και εκβιασμός.  
 
Η επιλογή της κυβέρνησης να μην δεχθεί την πρόταση Γιούνκερ και να την πάει σε δημοψήφισμά, σε συνδυασμό με τον κεφαλαιακό έλεγχοφοβίζει αρχικά αλλά επίσης πεισμώνει τον ελληνικό λαό ο οποίος έρχεται αντιμέτωπος με μια άνευ προηγουμένου τρομοκρατία κυριολεκτικά από κάθε πλευρά του αστικού μπλοκ. Καταφέρνει όμως να σταθεί αντάξιος των «ταξικών περιστάσεων», σπάει τον φόβο, κατεβαίνει στον δρόμο και τελικά δίνει την τελική απάντηση στην κάλπη με μία καθαρή νίκη του ΟΧΙ. 
 
Κατά την διάρκεια εκείνου του εξάμηνου, από τον Ιανουάριο στον Ιούλιο, ο Ελληνικός λαός πιστεύει ότι πραγματικά υπάρχει ένα κόμμα στο τιμόνι της χώρας που θα κάνει την διαφορά. Κυρίως μέσω τηςψήφου του αναθέτει σε μία κυβέρνηση με κορμό την Αριστερά να καταργήσει την λιτότητα, αλλά επίσης ένα πιο ενεργό κομμάτι κόσμου κατεβαίνει στον δρόμο για να στηρίξει την προσπάθεια. Ειδικά το δημοψήφισμα πείθει την πλειοψηφία του λαού ότι για πρώτη φορά μετά από πολύ καιρό, αδιαμεσολάβητα , μπορεί να εκφέρει την άποψη του και να καταργήσει τα μνημόνια. 
 
Γίνεται λοιπόν αντιληπτό ότι η στροφή 180 μοιρών της κυβέρνησης μετά το δημοψήφισμα και η επιλογή της να δράσει ενάντια στην νωπή εντολή του λαού και να ψηφίσει το τρίτο μνημόνιο φέρνει κύματα απογοήτευσης σε όσους πίστεψαν και στήριξαν την πρώτη φορά Αριστερά. Ταυτόχρονα εμπεδώνεται βίαια στην συλλογική συνείδηση του λάου ότι οι εκλογές δεν έχουν κανένα απολύτως νόημα αφού ότι και αν βγάλει η κάλπη τελικά  εφαρμόζεται κάτι διαφορετικό από εκείνους που έχουν την δύναμη να το επιβάλουν. Το όνομα της Αριστεράς και η σύνδεση του με το ριζοσπαστικό, το αμόλυντο, το ανυπάκουο κηλιδώνεται στην σκέψη των πολιτών.  Κυρίως η απογοήτευση επηρεάζει εκείνους που δεν είχαν τίποτα να χάσουν, εκείνους που δεν μπορούν να κάνουν υπομονή άλλα τρία χρόνια, εκείνους που θέλουν λύσεις άμεσα και πίστεψαν στην Αριστερά. Είναι εκείνοι που τελικά  δεν βρίσκουν κανέναν νόημα να συμμετέχουν στις εκλογές, αυξάνοντας την αποχή και καθορίζοντας με την απουσία τους το εκλογικό αποτέλεσμα. Είναι εκείνοι που από «ταξικό ένστικτο» είχαν στηρίξει ΣΥΡΙΖΑ τον Ιανουάριο και ψήφισαν χωρίς δεύτερη σκέψη ΟΧΙ στο δημοψήφισμα. Είναι εκείνοι που συναντούσαμε στον δρόμο προεκλογικά και με βλέμμα μελαγχολικό ή θυμωμένο μας έλεγαν ότι «όλοι ίδιοι είστε».  
 
Από την επόμενη λοιπόν του δημοψηφίσματος οι πολίτες βιώνουν το παράδοξο ότι έχασαν ενώ μόλις είχαν κερδίσει. Πρόκειται καταρχάς για μια ήττα της συντριπτικής πλειοψηφίας του λαϊκού κόσμου  που πίστεψε σε άμεσες ριζοσπαστικές αλλαγές και συνεπακόλουθα για μια ήττα της Ριζοσπαστικής Αριστεράς στο σύνολο της που παραδοσιακά πολιτικά εκφράζει αυτό το ρεύμα.  Η Λαϊκή Ενότητα και οι υπόλοιπες δυνάμεις της Ριζοσπαστικής Αριστεράςαπέτυχαν να συλλάβουν τόσο το μέγεθος της απογοήτευσης όσο ότι επηρεάζει κυρίως αυτές και το δικό τους πολιτικό σχέδιο.  Το αποτέλεσμα είναι ότι στη νέα βουλή δεν υπάρχει εκπροσώπηση της ριζοσπαστικής Αριστεράς. 
 
Η νέα Βουλή
 
Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι ο ξεκάθαρος νικητής των εκλογών. Καταφέρνει παρά την συνολική μεταστροφή του όσον αφορά τα μνημόνια να κρατήσει αλώβητα τα ποσοστά του (χάνοντας βέβαια αρκετές χιλιάδες ψήφους), να διατηρήσει απόσταση ασφαλείας από το δεύτερο κόμμα και να πετάξει έξω από την βουλή τους «αποστάτες που έριξαν την κυβέρνηση».  Η τακτική της διπλής ρητορικής ότι δεν υπήρχε εναλλακτική από τη μία και ότι θα επανέλθει το παλιό πολιτικό σύστημα από την άλλη αποδίδει τα μέγιστα και κάνει ξανά τον ΣΥΡΙΖΑ κυβέρνηση με μόνους συνεργάτες τους ΑΝΕΛ που επίσης καταφέρνουν να μπουν στην βουλή. Βέβαια είναι πολλοί οι ψηφοφόροι του ΣΥΡΙΖΑ που τον ψήφισαν με «μισή καρδιά» αναμένοντας από αυτόν να υλοποιήσει άμεσα το παράλληλο πρόγραμμα που έχει εξαγγείλει, καθιστώντας το μνημόνιο πιο υποφερτό.  Εάν ο ΣΥΡΙΖΑ αποτύχει είναι πολύ πιθανό ότι πρώτοι οι ίδιοι οι ψηφοφόροι του θα βρεθούν σε βάθος χρόνου  απέναντι του στους δρόμους, νιώθοντας για δεύτερη φορά προδομένοι. Ταυτόχρονα η κυβέρνηση συνεργασίας μόνο με τους ΑΝΕΛ δίνει μεν ηθικό πλεονέκτημα στον ΣΥΡΙΖΑ αλλά από την άλλη τον αναγκάζει να σηκώσει μόνος του το πολιτικό κόστος της μνημονιακής διακυβέρνησης καθώς δεν θα έχει την δικαιολογία των «βαριδιών» του παλιού πολιτικού προσωπικού που τον κρατάνε πίσω.  Κατά τα άλλα ο ΣΥΡΙΖΑ θα μετατρέπεται μέρα με την ημέρα από μιαμνημονιακή «Αριστερά της ευθύνης» σε μία συνεπή ιδεολογικά σοσιαλδημοκρατία με σκληρό νεοφιλελεύθερο πρόγραμμα. Το αποδεικνύει και η σύνθεση της νέας κυβέρνησης καθώς και το άνοιγμα στους ευρωπαίους σοσιαλιστές
 
Τα υπόλοιπα μνημονιακά κόμματα (ΝΔ, ΠΑΣΟΚ,ΔΗΜΑΡ, ΠοτάμιΈνωση Κεντρώων) παρά τις διάφορες μικρές ποσοστιαίες αυξομειώσεις παραμένουν πολιτικά σταθερά, το οποίο είναι μεγάλη επιτυχία εάν αναλογιστεί κανείς  την συλλογική τους ήττα μετά το δημοψήφισμα. Σαφέστατα υπεύθυνη για την συγκεκριμένη νεκρανάσταση είναι η ηγετική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ που έφερε από το παράθυρο και ξανανομιμοποίησε τις μνημονιακές επιλογές.  Από την στιγμή που δεν συμμετέχουν στην κυβέρνηση, τα συγκεκριμένα μνημονιακά κόμματα λογικά θα προσπαθήσουν να διαφοροποιούνται κατά καιρούς από την κυβερνητική πολιτική επιλέγοντας ποιους εφαρμοστικούς νόμους θα στηρίζουν ώστε να ρίχνουν ολόκληρο το πολιτικό κόστος στον ΣΥΡΙΖΑ και την διαχείριση του. 
 
Η σημαντική αύξηση των ποσοστών της Χρυσής Αυγής επιβεβαιώνει το δεύτερο σκέλος της θεωρίας της αριστερής παρένθεσης που είχε ο προ-μνημονιακός ΣΥΡΙΖΑ καθώς και άλλες οργανώσεις της Αριστεράς.  Δηλαδή ότι μία ενδεχόμενη μαζική απογοήτευση εξαιτίας της αποτυχίας ενός αριστερού σχεδίου μπορεί να σπρώξει ένα μεγάλο κομμάτι κόσμου στην αγκαλιά της ΧΑ και του ναζισμού.  Όσο θα ψηφίζονται οι εφαρμοστικοί νόμοι η απογοήτευση θα αυξάνεται παράλληλα με την δυνατότητα της ΧΑ να παίξει ηγεμονικό ρόλο στο πολιτικό σκηνικό. Η απάντηση στον νεοφασισμό είναι διττή: Δυναμικό αντιφασιστικό κίνημα από την μία και η ύπαρξη ενός φορέα της ριζοσπαστικής Αριστεράς που θα είναι ικανός να προτείνει άμεσες λύσεις ανακούφισης των λαϊκών στρωμάτων από την άλλη. 
 
Η διατήρηση των ποσοστών του ΚΚΕ μάλλον ως ήττα μπορεί να του χρεωθεί ιδιαίτερα μετά την μεταστροφή του ΣΥΡΙΖΑ. Φαίνεται πως αν και το χαλασμένο ρολόι έδειξε δυο φορές σε σύντομο χρονικό διάστημα την σωστή ώρα (μία με την πρόβλεψη για την κατάληξη της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ και δεύτερη με την πρόβλεψη για την κατάληξη μετά το δημοψήφισμα) οι πολίτες συνέχισαν να το αντιμετωπίζουν ως ένα παραδοσιακό κόμμα διαμαρτυρίας, που δεν θέλει να αναλάβει την υλοποίηση ενός άμεσου σχεδίου υπέρ των λαϊκών αναγκών. 
 
Αποτιμώντας συνολικά την νέα βουλή μπορούμε να πούμε ότι είναι πλήρως αναντίστοιχη με το 62% ΟΧΙ του δημοψηφίσματος αφού το 89% των βουλευτών έχουν εκλεγεί με βασικό πρόγραμμα το μνημόνιο, 6% είναι ναζιστές και έχουν ως κρυφό πρόγραμμα το μνημόνιο και μόνο ένα 5% είναι αριστεροί-κομμουνιστές και ειλικρινά αντιμνημονιακοί. Πρόκειται για μία βουλή που μέχρι το τέλος του χειμώνα θα έχει απονομιμοποιηθεί βαθιά ως σύνθεση στις συνειδήσεις των πολιτών.
 
Η επόμενη μέρα
 
Μετά το δημοψήφισμα και τις εκλογές του Σεπτεμβρίου γεννιέται αναπόφευκτα το ερώτημα (εκ δεξιών και εξ αριστερών) εάν το δίπολο μνημόνιο - αντιμνημόνιο έχει πλέον ξεπεραστεί. Το παραπάνω δίπολο δεν αποτέλεσε ποτέ μία λαϊκίστικη ρητορική με σκοπό οι κάθε φορά αντιμνημονιακοί να φαίνονται στο πλευρό του λαού. Το μνημόνιο είναι μια σειρά μέτρων και πολιτικών που συμπυκνώνουν μια άνευ προηγουμένου επίθεση στα εργασιακά, κοινωνικά και πολιτικά δικαιώματα. Είναι με άλλα λόγια η ναυαρχίδα του νεοφελελευθερισμού στην σημερινή ελληνική και ευρωπαϊκή πραγματικότητα. Αυτή η επίθεση αυξάνει γεωμετρικά την εκμετάλλευση της εργασίας προκαλώντας μια βίαιη φτωχοποίηση και προλεταριοποίηση της ελληνικής κοινωνίας.  Όσο λοιπόν οι επιπτώσεις των μνημονίων είναι πραγματικές (υλικές), το ίδιο πραγματικό   θα παραμένει και το δίπολο μνημόνιο – αντιμνημόνιο.  
 
Φυσικά αυτό από μόνο του δεν αρκούσε ποτέ για να δημιουργηθεί ένα πολιτικό ρεύμα αμφισβήτησης   και ανατροπής της μνημονιακής πραγματικότητας. Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν έγινε κυβέρνηση τον Ιανουάριο απλά με μία αντιμνημονιακή ρητορική αλλά γιατί κατάφερε να πείσει ένα μεγάλο μέρος της κοινωνίας ότι υπάρχει εναλλακτικός δρόμος σε αντιδιαστολή με τις νεοφιλελεύθερες  πολιτικές λιτότητας. Εξέφρασε ένα πολιτικό σχέδιο για ανατροπή των μνημονίων εντός της ΕΕ και για μια νέα αμοιβαίως επωφελής συμφωνία που θα έβαζε την χώρα άμεσα σε προοδευτική τροχιά ανάπτυξης. Άσχετα εάν το συγκεκριμένο πολιτικό σχέδιο δοκιμάστηκε και απέτυχε με τα γνωστά αποτελέσματα, κατάφερε όμως να συγκεντρώσει την εμπιστοσύνη της κοινωνικής πλειοψηφίας.
 
Σήμερα χρειάζεται από την ριζοσπαστική Αριστερά  ένα νέο πολιτικό σχέδιο που λαμβάνοντας υπόψιν  την κοινωνική πραγματικότητα της ήττας να προσπαθεί να την μετατρέψει από στρατηγική σε τακτική, από μόνιμη σε παροδική. Χρειάζεται ένα σχέδιο που θα βασίζεται στους άξονες των ριζοσπαστικών συγκρούσεων και μεταρρυθμίσεων, της βίαιης αναδιανομής του πλούτου προς όφελος των φτωχών, της δημοκρατίας και  της λαϊκής κυριαρχίας. Ένα σχέδιο που θα μπορεί να πείθει ότι προϋπόθεση πραγματικής αλλαγής προς όφελος των λαϊκών στρωμάτων είναι η ρήξη με την ευρωζώνη, η μονομερής διαγραφή του συντριπτικά μεγαλύτερου μέρους του χρέους, η κοινωνικοποίηση των τραπεζών, η κοινωνικοποίηση των βασικών τομέων παραγωγής.
 
Υπάρχουν πολλοί που δικαιολογημένα δηλώνουν μη πεισμένοι καθώς δεν αναπτύσσονται πλήρως οι τυχόν δυσκολίες . Πράγματι ένα τέτοιο σχέδιο δεν θα είναι περίπατος στο πάρκο, όχι τόσο λόγο των τεχνικών δυσκολιών μετάβασης αλλά γιατί η τελευταία θα χρειαστεί μια άνευ προηγουμένου ταξική σύγκρουση (αυτή που φοβήθηκε η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ). Είναι πιθανόν η τρομοκρατία που αντιμετωπίσαμε τις ημέρες πριν το δημοψήφισμα να καταστεί ευχάριστη ανάμνηση μπροστά στον πόλεμο που θα εξαπολύσει η αστική τάξη σε περίπτωση εξόδου από την ευρωζώνη. Αυτό σημαίνει ότι καταρχάς θα  χρειαστεί ένα σοβαρό και στιβαρό πολιτικό υποκείμενο που  θα έχει την δυνατότητα να κινητοποιεί και να συνενώνει την   εργατική τάξη και τα λαϊκά στρώματα. Σημαίνει όμως επίσης και την ύπαρξη ενός ριζοσπαστικού αριστερού προγράμματος  που θα έχει συνδημιουργήσει το πολιτικό υποκείμενο με τις εν ενεργεία και εν δυνάμει παραγωγικές δυνάμεις της χώρας. Κατά την διάρκεια αυτής της συνδημιουργίας θα εμφανιστούν και θα αντιμετωπιστούν οι όποιες τεχνικές δυσκολίες αλλά κυρίως μέσω αυτής τις διαδικασίας θα αποδαιμονοποιηθεί η έξοδος από την ευρωζώνη στα μάτια της κοινωνικής πλειοψηφίας.  
 
Η Λαϊκή Ενότητα
 
Η Λαϊκή Ενότητα έδωσε μία πολύ δύσκολή εκλογική μάχη έχοντας να αναμετρηθεί με ενδογενείς και εξωγενείς παράγοντες. Αν και σε πρώτο βαθμό εντόπισε το πρόβλημα της αποχής και προσπάθησε να το αντιμετωπίσει, απέτυχε να αντιληφθεί ότι θα απείχαν κυρίως εκείνα τα κομμάτια της κοινωνίας που θα αποτελούσαν τους πρώτους εν δυνάμει ψηφοφόρους της.  Ταυτόχρονα υποτιμήθηκε η δύναμη του ψευτοδιλήμματος   για το ποιος θα διαχειριστεί το  μνημόνιο, αυξάνοντας τις διαρροές τις τελευταίας στιγμής (ρόλο έπαιξαν και οι δημοσκοπήσεις που έφερναν ισοπαλία τον ΣΥΡΙΖΑ με ΝΔ) ενώ η κοινωνική δυναμική της Λαϊκής Ενότητας φαινόταν να ισχυροποιείται όσο πλησίαζαν οι εκλογές. Επίσης  υπήρχε το πρόβλημα της αναγνωσιμότητας, πράγμα λογικό για έναν πολιτικό σχηματισμό που δεν είχε κλείσει ούτε μήνα ζωής, με πολλούς πολίτες να συνδέουν την Λαϊκή Ενότητα με πρόσωπα παρά με μία πολιτική ταυτότητα και πολιτικό σχέδιο. Τέλος φαινόταν πολλές φορές εξαιρετικά δύσκολο (λόγω της πρόσφατης ήττας και της παντοδυναμίας του δόγματος ότι δεν υπάρχει εναλλακτική) να πείσουν τα μέλη της Λαϊκής Ενότητας για το εναλλακτικό σχέδιο (το οποίο σαφέστατα ήταν πρωτογεννές).   Ως αποτέλεσμα η Λαϊκή Ενότητα δεν κατάφερε να εκπροσωπείται στην βουλή. Το παραπάνω  σημαίνει ότι τα καθήκοντα που ανάλαβε η Λαϊκή Ενότητα με την δημιουργία της  θα πρέπει να τα φέρει εις πέρας καταβάλλοντας πολύ μεγαλύτερη προσπάθεια σε μια σειρά από τομείς .  
 
Παρά την αναγκαία πρώτη δημιουργία της από τα πάνω, η Λαϊκή ενότητα  έχει πλέον την ευθύνη να συγκροτηθεί δημοκρατικά σε έναν αριστερό, ριζοσπαστικό πολιτικό φορέα που θα σπάει το φράγμα της διαμαρτυρίας και θα αναδειχθεί σε πλειοψηφική ηγεμονική δύναμη.  Για να γίνει αυτό χρειάζεται να έχει στον πυρήνα της και να τελειοποιήσει το πολιτικό σχέδιο ρήξης που αναλύθηκε στο προηγούμενο κεφάλαιο. Θα χρειαστεί όμως και μια σοβαρή οργανωτική δομή καθώς η στοχοθεσία που η ίδια έχει θέσει είναι αναντίστοιχη με χαλαρές οργανωτικές δομές. Δεν μπορεί δηλαδή να εξυπηρετηθεί ένα πολιτικό σχέδιο ρήξης και ένας ενδεχομένως ολομέτωπος πόλεμος ενάντια στην  αστική τάξη  χωρίς στιβαρή οργανωτική συγκρότηση.
 
Έχουν ήδη δρομολογηθεί οι πρώτες διαδικασίες συγκρότησης της Λαϊκής Ενότητας για το επόμενο διάστημα οι οποίες οφείλουν να καταλήξουν χωρίς βιασύνες αλλά έχοντας και μια στοιχειώδη συλλογική αντίληψη ότι η ιστορία δεν πρόκειται να μας περιμένει οπότε ο χρόνος που έχουμε στην διάθεση μας δεν είναι άπειρος.  Κατά την άποψη μου η Λαϊκή Ενότητα οφείλει συλλογικά και με ομοθυμία να  προχωρήσει στα παρακάτω βήματα:
 
  1. Κάλεσμα ξανά σε όλες τις δυνάμεις της Αριστεράς και σε ανένταχτους αγωνιστές που σε πρώτη φάση δεν έκαναν το βήμα ένταξης τους στην Λαϊκή Ενότητα ώστε να συμμετάσχουν στην συγκρότησή της.  Ταυτόχρονο κάλεσμα σε όλες της δημοκρατικές και λαϊκές δυνάμεις του τόπου που δεν έχουν βρώμικο παρελθόν και επιθυμούν ειλικρινά να υπηρετήσουν ένα πολιτικό σχέδιο της ριζοσπαστικής Αριστεράς.
 
  1. Όλο το βάρος στις οργανώσεις βάσης της Λαϊκής Ενότητας οι οποίες θα αποτελέσουν τον πυρήνα δημοκρατίας, συλλογικής ζωής, ζύμωσης, ανασύνθεσης και εξωστρεφής παρέμβασης.
 
  1. Ένα μέλος – μία ψήφος από τα νύχια έως την κορυφή της Λαϊκής Ενότητας ώστε να υπάρχει νόημα συμμετοχής για κάποιον που δεν είναι προενταγμένος σε κάποια συλλογικότητα που συγκροτεί την Λαϊκή Ενότητα.
 
  1. Εκλογή των κεντρικών οργάνων από την βάση (άμεσα ή μέσω εκλεγμένων αντιπροσώπων) με ταυτόχρονη μίνιμουμ εκπροσώπηση όλων των δυνάμεων που συγκροτούν την Λαϊκή Ενότητα. Τα κεντρικά όργανα αποφασίζουν με απόλυτη πλειοψηφία και σε προαποφασισμένα θέματα στρατηγικής σημασίας με αυξημένη πλειοψηφία εάν χρειαστεί.
 
        5.Δημοκρατία με αποτελεσματικότητα. Να επιχειρείται πάντα η μέγιστη σύνθεση αλλά να παίρνονται και αποφάσεις αποφεύγοντας χρονοβόρες  διαδικασίες “ισορροπιών” . 
 
Μωράκης Παναγιώτης
Μέλος του προσωρινού Πολιτικού Συμβουλίου της ΛΑ.Ε.

Η οβιδιακή μεταμόρφωση του Αλέξη Τσίπρα:

ΔΕΥΤΕΡΑ 12-10-2015



Του ΓΙΑΝΝΗ ΑΝΔΡΟΥΛΙΔΑΚΗ*
Δεν είχα τη διάθεση να παρακολουθήσω όλες τις 
προγραμματικές δηλώσεις του Αλέξη Τσίπρα. Η μετάλλαξη των ανθρώπων, που έστω και με ερωτηματικά πίστεψες, και της πολιτικής, που έστω και κριτικά στήριξες, πονά. Θυμήθηκα με πόσο ενδιαφέρον τον περασμένο Ιανουάριο περίμενα να ακούσω τους βασικούς άξονες που επρόκειτο να υλοποιήσει η πρώτη αριστερή κυβέρνηση της χώρας. Οκτώ μήνες μετά ο ίδιος πρωθυπουργός ανέγνωσε στη Βουλή των Ελλήνων ένα εντελώς διαφορετικό πρόγραμμα, το οποίο είδα την επομένη στην εφημερίδα ΑΥΓΗ. Δεν ήταν δύσκολο να καταλάβει κάποιος ότι το μνημόνιο θα εφαρμοστεί κατά γράμμα με αριστερό περιτύλιγμα.
Η ομιλία του στο κοινοβούλιο είχε απ όλα: 
ρητορική ρήξης με το ολιγαρχικό καθεστώς, προοδευτικές λύσεις προς όφελος των πολλών σε τομείς όπως η υγεία και η παιδεία, καταπολέμηση της διαφθοράς και της διαπλοκής, επιστροφή στην ανάπτυξη. Επιπλέον αναδιανομή των φορολογικών βαρών, μέτρα υπέρ των αγροτών και μάχες, πολλές και επικές μάχες, για την ελάφρυνση του χρέους, για τα κόκκινα δάνεια, τις συλλογικές συμβάσεις, τη διατήρηση του δημόσιου χαρακτήρα της ΔΕΗ κα. Θυμήθηκε ακόμη ο αρχηγός του ΣΥΡΙΖΑ και την ξεχασμένη από την εποχή του κραταιού ΠΑΣΟΚ ανάγκη συνεργασίας των προοδευτικών δυνάμεων στην Ελλάδα(!) και κάλεσε σε μέτωπο εναντίον του νεοφιλελευθερισμού στην Ευρώπη. Έφτασε μέχρι και την αναθεώρηση του Συντάγματος. Τέλος παραδέχτηκε, βέβαια, ότι η συμφωνία περιλαμβάνει δύσκολα σημεία, αλλά για να μην ξεχνιόμαστε «ταυτόχρονα εγγράφει και την αντίσταση του ελληνικού λαού και της ελληνικής κυβέρνησης».
Ως πολίτης αυτής της χώρας αρχικά αναρωτήθηκα αν ο κ. Τσίπρας απευθύνεται στο λαό άλλου κράτους. Στη συνέχεια σκέφτηκα με πόση ευκολία μπορεί κανείς να αλλάζει μάσκες και να δημαγωγεί ανάλογα με τους συνομιλητές και το ακροατήριο του. Τέλος κατέληξα στην εκτίμηση ότι συνειδητά και κατ εξακολούθηση ο πρωθυπουργός εξαπατά τον ελληνικό λαό, όταν του υπόσχεται ότι θα υλοποιήσει ένα πρόγραμμα παράλληλο του μνημονίου. Γιατί αυτό που «ξέχασε» να αναφέρει ο Αλέξης Τσίπρας είναι η πολιτική του επιγαμία με τις συντηρητικές δυνάμεις της Ευρώπης. Αυτό που απέκρυψε είναι ο δρόμος μέσα από τον οποίο θα εφαρμόσει, τάχα μου, τις υποσχέσεις του. Και αυτός δεν είναι άλλος από εκείνον της λιτότητας, του νεοφιλελευθερισμού και του τρίτου μνημονίου, το οποίο δεν επιτρέπει καμία παρατιμονιά. Αποσιώπησε, σκοπίμως, ότι το επόμενο διάστημα τα χαμηλά, κυρίως , στρώματα θα πληγούν για μια ακόμη φορά από τη φορολογική καταιγίδα( να μην ξεχάσουμε και το συριζαϊκό ΕΝΦΙΑ), ότι η νέα συμφωνία θα ισοπεδώσει ό, τι άφησαν όρθιο οι προηγούμενες, ότι θα ευνουχιστεί ακόμη περισσότερο η ανάπηρη δημοκρατία μας, αφού θεωρείται πιθανόν τα 48 προαπαιτούμενα για την εκταμίευση της επόμενης δόσης θα ψηφιστούν σε ένα άρθρο(!) (άραγε αυτό θυμίζει κάτι στον πρωθυπουργό;) από την ελληνική Βουλή, η οποία μετατρέπεται σε πειθήνιο σώμα ταχείας επικύρωσης εφαρμοστικών νόμων.
Ο Αλέξης Τσίπρας, όσο περνά ο καιρός, δυστυχώς, άλλοτε μου θυμίζει τον Ανδρέα Παπανδρέου και άλλοτε τον Αντώνη Σαμαρά. Η δημαγωγία, η συνθηματολογία, η μίμηση της φωνής και των κινήσεων παραπέμπουν στον πρώτο. Το μείγμα πολιτικής που ακολουθεί, η μνημονιακή κωλοτούμπα και οι φτηνές δικαιολογίες συνδέονται με τον δεύτερο. Όλα μαζί οριοθετούν το πλαίσιο της πολιτικής απάτης και της παραπλάνησης του λαού. Ο νυν πρωθυπουργός θα επιχειρήσει τον καπιταλιστικό εκσυγχρονισμό και θα προσπαθήσει να δημιουργήσει τα νέα τζάκια της αστικής εξουσίας και τους καινούργιους παίκτες στη νομή του πλούτου και των αξιωμάτων, αλλά γρήγορα θα καταλάβει ότι ο πολιτικός του χρόνος παρά τις πρόσφατες εκλογές δεν είναι ατελείωτος. Το ξήλωμα του πουλόβερ έχει ήδη αρχίσει και οι εξελίξεις στο επόμενο διάστημα, οι οποίες αναμένονται πυκνές, θα καθορίσουν την πολιτική του επιβίωση. Μέχρι τότε αλλάζοντας μάσκες μπορεί να μεταμορφώνεται και να καμαρώνει πάνω στο μεγάλο μνημονιακό ικρίωμα, που έχει ανεβεί, θεωρώντας ότι θα στεφθεί βασιλιάς. Αλλά σαν πιθανότερο φαίνεται να κυλήσει και αυτός στο καλάθι των αποκεφαλισμένων μνημονιακών προκατόχων του.
*Ο Γιάννης Ανδρουλιδάκης είναι εκπαιδευτικός στο 6ο λύκειο Καλαμάτας.


Του ΠΕΤΡΟΥ ΠΑΠΑΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ 

Έναν αγνώριστο Αλέξη Τσίπρα αντίκρισαν οι πολίτες στην τελευταία συνέντευξη του.Πέρα από τη σημειολογία της συνέντευξης- πληθώρα όρων και εκφράσεων στα αγγλικά, αμηχανία και πολλαπλές αντιφάσεις- ο απερχόμενος πρωθυπουργός εμφανίστηκε, ουσιαστικά, ως ηγέτης ενός νέου, ακραιφνώς «ευρωπαϊκού», Κεντροαριστερού κόμματος, που έχει κόψει τον ομφάλιο λώρο με τις προγραμματικές θέσεις και τις κινηματικές αναφορές του ΣΥΡΙΖΑ.

Εντυπωσιάζει η αποκάλυψη- ομολογία του πρωθυπουργού ότι αποφάσισε τις εκλογές στις 12 Ιουλίου, δηλαδή την ίδια ημέρα που συνομολογούσε με τους «εταίρους» το τρίτο Μνημόνιο. Δεν γνωρίζουμε αν την απόφασή του αυτή την επέβαλαν οι ίδιοι οι δανειστές, ως προϋπόθεση για να εξοστρακίσει από το κόμμα του την αριστερή πτέρυγα και να το μεταμορφώσει σε μια «αξιόπιστη», απολύτως συστημική δύναμη. Γνωρίζουμε όμως ότι η κ. Μέρκελ ευλόγησε δημοσίως τις εκλογές- εξπρές ως «μέρος της λύσης και όχι της κρίσης», ενώ στο ίδιο μήκος κύματος κινήθηκαν οι κ.κ. Γιούνκερ, Ντάιζελμπλουμ και Μοσκοβισί.

Σε κάθε περίπτωση, η ομολογία του Αλέξη Τσίπρα σημαίνει, απλούστατα, ότι εξαπατούσε το ίδιο το κόμμα του- ακόμη και τους πιο στενούς του συνεργάτες- όταν προφασιζόταν ότι θα συζητούσε τα κρίσιμα ζητήματα σε έκτακτο συνέδριο. Την ίδια στιγμή που υπέγραφε την ταπεινωτική συνθηκολόγηση με τους δανειστές, προωθούσε ο ίδιος τη ρήξη με την αριστερή αντιπολίτευση του κόμματός του ώστε να έχει λυτά τα χέρια για την εφαρμογή των μνημονιακών του δεσμεύσεων.

Η δεύτερη αποκάλυψη του Αλέξη Τσίπρα ήταν ότι ο ίδιος μεν δεν θα ηγηθεί κυβέρνησης συνεργασίας με ΝΔ- ΠΑΣΟΚ- Ποτάμι, αλλά και δεν θα προκαλέσει νέες εκλογές εάν δεν έχει αυτοδυναμία στη νέα Βουλή. Με αυτό τον τρόπο, αφήνει ανοιχτό το παράθυρο για μια συγκυβέρνηση συνεργασίας του κόμματός του με τα «παραδοσιακά» μνημονιακά κόμματα, έστω και με άλλον πρωθυπουργό.

Φυσικά, το μέγαρο Μαξίμου θα χρησιμοποιήσει αυτό το ενδεχόμενο για να εκβιάσει αριστερούς ψηφοφόρους να ψηφίσουν, έστω και σιχτιρίζοντας, το κόμμα του κ. Τσίπρα. Για ποιο σκοπό και με τι πρόγραμμα, άραγε; Ο ίδιος ο πρωθυπουργός ήταν αφοπλιστικά ειλικρινής στην πρόθεσή του να δώσει στις εκλογές χαρακτήρα λαϊκής νομιμοποίησης στο επαίσχυντο μνημόνιο. Προσπαθώντας να δικαιολογήσει τα αδικαιολόγητα, το γεγονός δηλαδή ότι μετέτρεψε το βροντερό ΟΧΙ του ελληνικού λαού σε ένα ταπεινωτικό ΝΑΙ της κυβέρνησής του, δήλωσε: «Το ΟΧΙ σε μια κακή συμφωνία το έκανα ΝΑΙ σε μια συμφωνία με προοπτική». Και σ' αυτή του την Οβιδιακή μεταμόρφωση, θέλει να έχει συνένοχους τους αγωνιστές του ΣΥΡΙΖΑ και τη λαϊκή πλειοψηφία. Ελπίζουμε ότι δεν θα το πετύχει.

Όσο για το τελευταίο εύρημα του Μαξίμου, ότι δηλαδή, παράλληλα με το Μνημόνιο που επέβαλε στον ελληνικό λαό, θα έχει και ένα «παράλληλο πρόγραμμα», αντίβαρο στις ολέθριες κοινωνικές επιπτώσεις του Μνημονίου, αυτό πια αποτελεί επιτομή πολιτικής σχιζοφρένειας. Καλούν, δηλαδή, τον κόσμο να ψηφίσει ένα κόμμα που θα εμφανίζεται ως Δρ Τζέκυλ- κύριος Χάυντ: το πρωί καλός Σαμαρείτης στο κρεβάτι των χειμαζόμενων λαϊκών στρωμάτων, το βράδυ κοινωνικός καταστροφέας κατ' εντολήν των Μέρκελ- Σόιμπλε. Έλεος!

Αν κάτι θα μείνει από αυτή την αποκαρδιωτική συνέντευξη ήταν η αποστροφή του κ. Τσίπρα ότι αισθάνεται «υπερήφανος» για το μνημόνιο που υπέγραψε, χαρακτηρίζοντάς το πράξη ευθύνης. Οι αριστεροί και προοδευτικοί άνθρωποι που πίστεψαν σ' αυτόν δεν αισθάνθηκαν καμία περηφάνεια, μόνο οδύνη και ντροπή. Ζητούμενο είναι αυτή η ντροπή να μην απλωθεί σε ολόκληρη την Αριστερά. Να μείνει μόνο σ' αυτούς που την αξίζουν.

48 Χρόνια χωρίς τον ΤΣΕ! Μια νύχτα με καταιγίδα



Πέθανε μόνος, έζησε μόνος και κάπου ενδιάμεσα αγαπήθηκε και μισήθηκε -όσοι λίγοι- από τους ανθρώπους. 
Πέθανε ξένος, έζησε ξένος και στο ενδιάμεσο έγινε συνοδοιπόρος όλων όσων στην διάρκεια της ζωής του ένιωθε ότι αδικούνται. Όσο η αδικία δεν έχει σύνορα άλλο τόσο και ο πόλεμος για την ανατροπή της. 
Ερωτεύθηκε, παντρεύτηκε, έκανε παιδιά, αλλά το σπίτι του ήταν ο δρόμος. 
Έγινε κούπα του καφέ, πόστερ, μπλουζάκι, μπρελόκ κάνοντας τους ονειροπόλους να παίρνουν λίγη από τη μαγεία του ακόμα και 48 χρόνια μετά τον θάνατό του. 
Ήταν τόσο ευαίσθητος που έγινε σκληρός σαν βράχος για να κουβαλάει το σπίτι της εκ γενετής μελαγχολίας του. Της εκ γενετής μη αποδοχής οποιασδήποτε αδικίας. 
Δεν υποτίμησε τον θάνατο και ο θάνατος του φέρθηκε αντρίκια. Τον πήρε με ένα χαμόγελο στα χείλη. 
Έζησε μόνος και ξένος γιατί κάτω από το χαμόγελο, το χακί, τις ιδέες και το όνομα “Τσε” υπήρχε ο Ερνέστο Γκεβάρα δε λα Σέρνα. 

Γράμμα του Ερνέστο στη Σέλια δε λα Σέρνα 
"Παραμένω πάντα ο ίδιος μοναχικός άνθρωπος που ήμουν αναζητώντας τον δρόμο μου, όμως τώρα κατανοώ το νόημα του ιστορικού μου καθήκοντος. 
Δεν έχω σπίτι ούτε γυναίκα ούτε παιδιά ούτε γονείς ούτε αδέλφια, φίλοι μου είναι όσοι σκέφτονται πολιτικά όμοια με μένα. 
Κι όμως, είμαι ευχαριστημένος, νιώθω κάτι στη ζωή όχι μόνο μια ισχυρή εσωτερική δύναμη που πάντα ένιωθα, αλλά μια ικανότητα ενστάλαξης στους άλλους και μια απόλυτη μοιρολατρική αίσθηση της αποστολής μου που με απαλλάσσει από κάθε φόβο. 
Δεν ξέρω γιατί τα γράφω αυτά, ίσως να είναι καθαρή νοσταλγία για την Αλέιντα. 
Παρ' το σαν αυτό που είναι: Ένα γράμμα γραμμένο μια νύχτα με καταιγίδα". 

Γράμμα της Σέλια στον Ερνέστο
"Δεν είναι η μαμά αυτή που μιλά , είναι μια γηραιά κυρία που ευελπιστεί να δει ολόκληρο τον κόσμο προσηλυτισμένο στο σοσιαλισμό. Αν για οποιοδήποτε λόγο έχουν κλείσει οι δρόμοι για σένα στην Κούβα, υπάρχει στην Αλγερία ένας κύριος Μπεν Μπέλα που θα σε ευγνωμονούσε αν του οργάνωνες την οικονομία εκεί... 
Ναι, θα ήσουν πάντα ένας ξένος. 
Μοιάζει να είναι το παντοτινό σου πεπρωμένο".

ΨΕΥΔΑΙΣΘΗΣΕΙΣ



E-mailΕκτύπωσηPDF
ΔΕΥΤΕΡΑ 12-10-2015
Tου ΑΠΟΣΤΟΛΗ ΑΠΟΣΤΟΛΟΠΟΥΛΟΥ*
Οι ψευδαισθήσεις κυριαρχούν στη ζωή μας. Ο Μαρξ έλεγε ότι η ιδεολογία δημιουργεί ψευδή εικόνα της πραγματικότητας- ο Γκράμσι συμπλήρωσε ότι η ιδεολογία είναι και συνεκτικός κρίκος της κοινωνίας. Κάποιοι στην ελληνική Αριστερά πιστεύουν ότι ο Μαρξ είναι όπως το Κοράνι για μερικούς μουσουλμάνους, άμα τον διαβάσεις δεν χρειάζεσαι κανέναν άλλο, τα έμαθες όλα. Τους διαφεύγει ότι ο Μαρξ διάβασε αστούς και έμαθε από αυτούς, πολλά από τους αρχαίους Έλληνες.
Μια από τις πιο ανώδυνες ψευδαισθήσεις στην Αριστερά ήταν τα περί διεθνούς αλληλεγγύης στον αντιμνημονιακό αγώνα. Η διάψευση υπήρξε παταγώδης επειδή αποφάσεις παίρνουν οι κυβερνήσεις και όχι οι λαοί που παρακολουθούσαν μάλλον απαθείς τα παθήματά μας. Η πραγματικότητα είναι ότι μόνο σε μερικές χώρες-Ισπανία, Γαλλία, Ιταλία- εκφράστηκε (και εκλογικά) μια διαμαρτυρία για τα δικά τους προβλήματα και μετά ακολούθησε στασιμότητα, έως αυτή τη στιγμή. Πραγματικότητα είναι επίσης ότι η διαμαρτυρία προέρχεται από τα ίδια κοινωνικά στρώματα σε όλη την Ευρώπη (εννοώ την ΕΕ) άσχετα αν έχουν ασαφές πρόσημο (Γκρίλο), τοποθετούνται αριστερά (Ποδέμος) ή δεξιά (Μαρί Λεπέν). Ο ΣΥΡΙΖΑ ανήκει στην ίδια κατηγορία. Χοντρικά, περίπου το ένα τρίτο του κόσμου και του εκλογικού σώματος σε χώρες της ΕΕ εκφράζει τη δυσαρέσκειά του. Σε όλες τις περιπτώσεις οι ξεσηκωμένοι δυσαρεστημένοι είναι μικροί ή μεσαίοι αστοί. Η εργατική τάξη εμφανίζεται και ξεσηκώνεται μόνο στα μυαλά μερικών «μαρξιστών» ξαναμμένων από επαναστατικό οίστρο. Οι ηγεσίες των διαμαρτυρόμενων κινούνται στα όρια των κανόνων λειτουργίας του καθεστώτος, πολιτικού και κοινωνικού. Καμία ηγεσία, αριστερή ή δεξιά, που διαθέτει, πέραν του εαυτού της, κάποιο αξιόλογο λαϊκό έρεισμα, δεν θέτει τώρα ζήτημα ανατροπής του καπιταλιστικού Συστήματος. Θέτουν ζήτημα ανακατανομής του πλούτου και σε ορισμένες περιπτώσεις, όπως η Λεπέν, θέτουν, λεκτικά, θέμα Ανεξαρτησίας. Το αν αυτά είναι ή όχι εφικτά εντός του σημερινού Συστήματος είναι θέμα εκτιμήσεων ή επιθυμιών. Γεγονός είναι ότι πουθενά (ούτε στην Καταλονία) η διαμαρτυρία δεν είναι καθαρά πλειοψηφική και δεν εννοώ το 50% +1 αλλά μια ευρύτατη λαϊκή πλειοψηφία, αναγκαία προϋπόθεση (αλλά όχι ικανή συνθήκη) ώστε να στηριχθούν αλλαγές βάθους εντός του Συστήματος. Πόσο μάλλον ανατροπής του Συστήματος. Λέω ό, τι βλέπω.
Μια άλλη ψευδαίσθηση είναι η αντίληψη ότι μια πρωτοπορία μπορεί να διαμορφώσει πλειοψηφία και να οδηγήσει σε εξέγερση κατά το δοκούν. Ίσως κάποτε ήταν έτσι αλλά ανήκει στο ανεπίστρεπτο παρελθόν. Ο κόσμος αντιδρά πλέον απροσδόκητα, όποτε αυτός νομίζει, και η πρωτοπορία αποδεικνύει ότι υπάρχει ως τέτοια αν συλλάβει τη διάθεση και κίνηση του πλήθους. Οι εμφανιζόμενοι ως πρωτοπορία δεν χαίρουν εμπιστοσύνης, πρέπει να αποδεικνύουν ότι την αξίζουν με τη συνέπεια και ιδίως με την ικανότητά τους να μας βγάλουν από το τέλμα. Στην Αριστερά εξακολουθούν να έχουν την ψευδαίσθηση ότι αυτονόητα στα μάτια του κόσμου αντιπροσωπεύουν τους «καλούς», το λαμπρό μέλλον. Λάθος. Η ιστορική Αριστερά έδωσε εξετάσεις παγκοσμίως και απέτυχε οικτρά. Άνθρωποι, Ιδέες, Θυσίες, πήγαν στο καλάθι, μαζί με τα ξερά κάηκαν και τα χλωρά. Είναι ίσως άδικο αλλά είναι έτσι. Έως ότου ανακτήσει τη χαμένη τιμή της δεν διαφέρει από κανέναν άλλο. Το Όνειρο για ένα δικαιότερο Κόσμο ισχύει πάντα αλλά ο κόσμος δεν πιστεύει πια ότι μόνο η ιστορική αριστερά μπορεί να το δείξει. Ακολουθεί (ψηφίζει) ανάλογα με τη συγκυρία, όχι την ιδεολογία. ΣΥΡΙΖΑ πχ ψήφισαν δυο φορές άνθρωποι χωρίς σχέση ή και αντίπαλοι της Αριστεράς, επειδή θεώρησαν ότι δεν υπήρχε άλλη λύση.
Κορυφαία ψευδαίσθηση είναι η αντίληψη ότι ο αγώνας στους δρόμους οδηγεί στην Εξουσία. Είναι αλήθεια όταν υπάρχει προοπτική κατάληψης της Εξουσίας με Επανάσταση. Τώρα ο μοναδικός δρόμος είναι οι εκλογές και κανείς δεν σκέπτεται και πάντως δεν τολμά να το αμφισβητήσει δημοσίως. Αντίθετα οι ελίτ έχουν δηλώσει δημοσίως ότι οι εκλογές είναι και αυτές μια ψευδαίσθηση, ότι δεν τις λογαριάζουν, πχ δημοψήφισμα κλπ. Πιστεύουν ότι δύνανται να κάνουν ότι θέλουν, επειδή μπορούν. Και έχουν δίκιο, αυτή τη στιγμή. Το Σύστημα, όπως ήδη είπαμε, δεν κινδυνεύει, προσώρας τουλάχιστον, εκ των έσω. Μπορεί, όμως, να κινδυνεύσει από εξωτερικές αιτίες, πολέμους, ανταγωνισμούς κλπ, όπως συνέβη στο παρελθόν. Οι μεγάλες κοινωνικές ανατροπές του περασμένου αιώνα ήταν αποτέλεσμα των δυο Πολέμων.
Ψευδαίσθηση, από τις πιο ανόητες, είναι η ιδέα ότι ο αγώνας πρέπει να είναι «ταξικός», καθαρός, λέει, από αστικές μολύνσεις. Η παρεξήγηση παίρνει διαστάσεις θύελλας εν κρανίω. Πρώτον, αγνοεί αυτό που βλέπει και ζει: το ότι ο ΣΥΡΙΖΑ απευθύνθηκε στο ευρύ σύνολο του πάσχοντος πληθυσμού και έτσι νίκησε. Και ο κόσμος προχώρησε ως εκεί που έφθασε η ηγεσία. Δεύτερον, αγνοεί όχι μόνο την ελληνική Ιστορία, το ΕΑΜ, αλλά και την Παγκόσμια. Την Εξουσία κατάκτησαν τα Μέτωπα με ηγεσία αποφασισμένη να νικήσει, Γιουγκοσλαυία/Κίνα/Βιετνάμ. Η Εξουσία χάθηκε όπου η ηγεσία δεν τη διεκδίκησε ή το έκανε με αμφιταλαντεύσεις πχ Ιταλία/Ελλάδα/Γαλλία. Η πολιτική γραμμή και όχι τα Μέτωπα καθόρισαν το αποτέλεσμα. Τρίτον, αγνοεί το πραγματικό δεδομένο ότι αυτός που πάσχει και αντιδρά δεν είναι μια φαντασιακή εργατική τάξη αλλά οι κατεστραμμένοι μικροί και μεσαίοι (αστοί εννοείται) ενώ είναι, στην καλή περίπτωση, αμφίβολη η στάση των ανέργων και των φτωχότερων στρωμάτων. Σε παλιές εποχές θα μιλούσαμε πολιτικά, για «αριστερισμό». Τώρα μάλλον θα πρέπει να κάνουμε τη διάκριση μεταξύ ψευδαισθήσεων και οξυμένων παραισθήσεων.
ΑΠΟ ΤΗΝ "ΙΣΚΡΑ"

Ο Ζουράρις στηρίζει Τζιτζικώστα…



Ο Ζουράρις παρευρέθη στα εγκαίνια του εκλογικού κέντρου του Τζιτζικώστα, δηλώνοντας ότι τον στηρίζει «γιατί θέλει να γίνει πρόεδρος της ΝΔ και πρωθυπουργός»!!! 
Καμία έκπληξη… 
Καταρχήν βρίσκονται στο ίδιο μνημονιακό στρατόπεδο: Των ανδρεικέλων του 4ου Ράιχ…


Εξάλλου και ο Καμμένος προέρχεται από τη Δεξιά και μάλιστα είχε στηρίξει τον Τζιτζικώστα στις Περιφερειακές εκλογές… 

Το σημαντικότερο; Ο Ζουράρις ανήκει σ’ αυτό το ζωολογικό είδος των «αριστερών», οι οποίοι είναι πιο απαραίτητοι από τη Δεξιά, διότι, σύμφωνα με τον Ιταλό μεγαλοβιομήχανο Ανιέλι, κάνουν εκείνα που δεν μπορεί να κάνει η Δεξιά… 
Το μέγα αυτό «αριστερό» προσόν του ΣΥΡΙΖΑ (αυτός τώρα κάνει αυτά που δεν θα μπορούσε να κάνει η Δεξιά) το έχει και ο Ζουράρις:Προσόν υψηλότατης «ανταλλακτικής αξίας»!!! 

Αυτήν την «ανταλλακτική αξία»
 που διαθέτει ο Ζουράρις την εμπορεύεται αχαλίνωτα με στόχο να την αξιοποιήσει και αύριο στη ΝΔ, όταν οι ΑΝΕΛ θα εκλείψουν από το κοινοβουλευτικό τοπίο… 
Ο Ζουράρις γνωρίζει ότι οι ΑΝΕΛ έχουν ημερομηνία λήξεως και στρώνει το έδαφος για άλλες πτήσεις… 

Καμία έκπληξη λοιπόν για τις κινήσεις του Ζουράρι: Κινήσεις πώλησης του ειδώλου του…


 Διαβάστε και εδώ: 
http://www.resaltomag.gr/forum/viewtopic.php?t=9939
ΑΠΟ ΤΟ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ "ΡΕΣΑΛΤΟ"

Κυνική ομολογία Γερμανών: Κρατάμε την Ελλάδα στην Ευρωζώνη για τον ορυκτό της πλούτο


Κυνική ομολογία Γερμανών: Κρατάμε την Ελλάδα στην Ευρωζώνη για τον ορυκτό της πλούτο
Αίσθηση αναμένεται να προκαλέσουν για άλλη μία φορά οι νέες αποκαλύψεις και μάλιστα από τους ίδιους τους Γερμανούς για το θολό ενδιαφέρον του Βερολίνου για τα ενεργειακά αποθέματα της χώρας μας.
Οι «εκβιαστές» που κρατούν την Ελλάδα δέσμια του υπερμνημονίου και οδηγούν το λαό στην εξαθλίωση έρχονται τώρα να παραδεκτούν πως οι ίδιοι θέλουν την Ελλάδα στην Ευρωζώνη για έναν και μοναδικό λόγο: Για να επιτευχθεί η αρπαγή του ορυκτού πλούτου και η ενεργειακή τροφοδοσία της Ευρώπης. Δεν είναι εξάλλου η πρώτη φορά που έρχονται στο φως της δημοσιότητας στοιχεία που αποδεικνύουν περίτρανα το ρόλο που παίζουν, τόσο οι Γερμανοί, όσο και οι ΗΠΑ για να περάσει ο ορυκτός πλούτος της χώρας μας, είτε στους Αμερικανούς, είτε στους Γερμανούς, καθώς το Newsbomb.gr, με μία σειρά δημοσιευμάτων πρώτο αποκάλυψε το «κοινό μυστικό» των διεθνών τοκογλύφων.
Αυτή τη φορά, γερμανικά δημοσιεύματα προχωρούν σε μία κυνική ομολογία: Το φυσικό αέριο και η επιθυμία της Ευρωπαϊκής Ένωσης να βγάλει εκτός παιχνιδιού τη Ρωσία, κρατά την Ελλάδα στην Ευρωζώνη παρά τα σοβαρά οικονομικά της προβλήματα.
Συγκεκριμένα, τα γερμανικά ΜΜΕ ομολόγησαν πως οι διεθνείς τοκογλύφοι κρατούν με… όρο την Ελλάδα στο ευρώ, ώστε να επιτευχθεί η υφαρπαγή του ορυκτού πλούτου και η ενεργειακή τροφοδοσία της Ευρώπης!
Σε δημοσίευμά της, η οικονομική ιστοσελίδα Deutsche Wirtschafts Nachrichten υποστηρίζει πως η διάσωση της Ελλάδας «δεν είναι πολιτικό πρότζεκτ». Αντίθετα, σύμφωνα με το δημοσιεύμα έχει να κάνει με το φυσικό αέριο και την επιθυμία της Ευρωπαϊκής Ένωσης να αποδεσμευτεί από την εξάρτηση της από την Ρωσία, μέσω του αγωγού TAP ο οποίος θα περνά από την Ελλάδα.
«Προκειμένου να μην διακυβευθεί το έργο εξαιτίας μίας κατάρρευσης της Ελλάδας, η χώρα διατηρείται στο ευρώ. Η πικρή αλήθεια για τους Έλληνες είναι ότι το ζήτημα είναι η χώρα τους, όχι οι άνθρωποι», αναφέρει, μεταξύ άλλων, το δημοσίευμα.
Παράλληλα, η γερμανική ιστοσελίδα υποστηρίζει πως παρόλο που οι εταιρείες που θα εκμεταλλευτούν τον TAP υπόσχονται νέες θέσεις εργασίες στην Ελλάδα, ωστόσο, η πραγματικότητα είναι διαφορετική. «Για τους περισσότερους Έλληνες δεν θα επιφέρει καμία πραγματική βελτίωση των συνθηκών ζωής. Αυτοί θα εξακολουθήσουν να απασχολούνται με προγράμματα λιτότητας».
Αντιθέτως, όπως αναφέρει το Deutsche Wirtschafts Nachrichten αυτοί που θα επωφεληθούν της κατάστασης, όπως πάντα, θα είναι μόνο οι πλούσιοι.
Newsbomb.gr

Read more: http://www.newsbomb.gr/ellada/apokalypseis/story/632640/kyniki-omologia-germanon-kratame-tin-ellada-stin-eyrozoni-gia-ton-orykto-tis-ployto#ixzz3oHYhDDxJ