ΓΙΑΤΙ Η ΝΕΑ ΤΑΞΗ ΜΙΣΕΙ ΤΗ ΣΥΡΙΑ! (ΒΙΝΤΕΟ)

ΕΠΕΛΑΣΗ ΤΟΥ ΣΥΡΙΑΚΟΥ ΣΤΡΑΤΟΥ (ΒΙΝΤΕΟ)

Η Ρωσία νίκησε στον οικονομικό πόλεμο των ΗΠΑ

  ΣΤΟ 20% ΤΟ ΕΛΛΕΙΜΜΑ ΤΗΣ Σ.ΑΡΑΒΙΑΣ - ΕΞΑΓΩΓΕΣ

 ΡΩΣΙΚΟΥ ΠΕΤΡΕΛΑΙΟΥ ΣΕ ΡΟΥΒΛΙΑ ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΕ

 Ο Β.ΠΟΥΤΙΝ 


ΔΝΤ: "Χρεοκοπούν τα Κράτη του Κόλπου αν δεν ανέβουν οι

τιμές του πετρελαίου" 

του Βασίλη Καπούλα

 
Ο οικονομικός proxy war που εφάρμοσαν οι ΗΠΑ κατά της Ρωσίας με αιχμή την Σαουδική Αραβία και τα κράτη του Κόλπου τα οποία έριξαν τις τιμές πετρελαίου γύρισε μπούμερανκ καθώς το ΔΝΤ τις προειδοποιεί πως βρίσκονται στα πρόθυρα χρεοκοπίας. Την ίδια στιγμή η Ρωσία αποφάσισε οι εξαγωγές ρωσικού πετρελαίου να γίνονται σε ρούβλια, ένα ακόμη χτύπημα κατά του δολαρίου!
Η πολιτική μείωσης των τιμών πετρελαίου είχε ως αποτέλεσμα το έλλειμα της Σ.Αραβίας να εκτοξευτεί στο 20% το 2015 από 3,4% το 2014 και η χώρα να εκδώσει για πρώτη φορά μονοετή ομόλογα.
Ταυτόχρονα, η χρηματοδότηση του πολέμου στην Υεμένη, των ισλαμιστών στη Συρία, το γεγονός ότι το 90% των εσόδων της προέρχεται από το πετρέλαιο με τις τιμές να έχουν πέσει κατά 50% εξαφανίζουν το αποθεματικό των 650 δισ. που διέθετε!
Και το πιο σημαντικό: Οι οικονομίες των χωρών αυτών εξαρτώνται αποκλειστικά από το πετρέλαιο την ίδια στιγμή που η Ρωσία σύναψε τεράστιες οικονομικές συμφωνίες με την Κίνα ενώ διαθέτει και έσοδα από μια αμυντική βιομηχανία...
"Αν οι παγκόσμιες τιμές του πετρελαίου παραμείνουν όπως έχουν γύρω στα 50 δολ. το βαρέλι, τότε τα κράτη του Κόλπου θα έχουν ένα πολύ σοβαρό οικονομικό πρόβλημα στο μέλλον" τονίζει ο οικονομολόγος του ΔΝΤ Bruno Versailles.
"Τα επόμενα πέντε χρόνια ή ακόμη και λιγότερο, τα κράτη του Κόλπου θα έχουν χρεοκοπήσει αν η τωρινή τάση στην παγκόσμια αγορά πετρελαίου συνεχιστεί"λέει ο οικονομολόγος.
Ασφαλώς, μια χώρα μπορεί να διαλέξει να τυπώσει περισσότερο χρήμα αλλά αυτό θα οδηγούσε στην υποτίμηση του εθνικού νομίσματος. Παρόλ΄αυτά τα κράτη του Κόλπου δεν μπορούν καν να κάνουν αυτή την επιλογή.
"Το τύπωμα χρήματος δεν είναι επιλογή, τα κράτη του Κόλπου είναι συνδεδεμένα με το αμερικανικό δολάριο" τονίζει ο οικονομολόγος του ΔΝΤ.
"Χώρες όπως η Σαουδική Αραβία, το Ομάν και το Μπαχρέιν παράγουν το μεγαλύτερο μέρος του εισοδήματος τους από τις εξαγωγές πετρελαίου. Συνεπώς αντιμετωπίζουν υψηλό ρίσκο χρεοκοπίας. Οι οικονομίες αυτών των χωρών δεν μπορούν να βασιστούν σε άλλες βιομηχανίες για να διατηρήσουν τις οικονομίες τους σε θετική τροχιά" εξηγεί ο Versailles.
Το πιο σοβαρό πρόβλημα το αντιμετωπίζει η Σαουδική Αραβία η μεγαλύτερη χώρα-εξαγωγός πετρελαίου. Πάνω από το 90% των εσόδων της Σαουδικής Αραβίας εξαρτάται από το πετρέλαιο και με τις τιμές να πέφτουν κατά 50% τον περασμένο χρόνο, η κυβέρνηση παλεύει να αντιμετωπίσει την οικονομική πίεση.
Σύμφωνα με το ΔΝΤ, η Σαουδική Αραβία αναμένεται να κλείσει την χρονιά με έλλειμμα 20% του ΑΕΠ από 3,4% το 2014  ενώ για πρώτη φορά από το 2007 η χώρα έχει εκδώσει ομόλογα 12 μηνών. Ταυτόχρονα, η οικονομική της ανάπτυξη αναμένεται να είναι χαμηλή αφού θα περιοριστούν και τα έξοδα της.
Όλα αυτά είχα ως αποτέλεσμα το ΔΝΤ στις οικονομικές του αναλύσεις να πιστεύει πως σε 5 χρόνια θα εξαντλήσει όλα τα αποθεματικά της ακόμα και αυτό των 650 δισ. που διέθετε αρχικά...
Σύμφωνα με την αναφορά του ΔΝΤ, υπάρχει τεράστια πτώση στις τιμές του πετρελαίου αφού από 100 δολάρια το βαρέλι το 2014 έχουν φτάσει στα 45 δολ. το βαρέλι το 2015!
Το κόστος της οικονομικής πολιτικής των κρατών του Κόλπου προκειμένου να χτυπηθεί η ρωσική οικονομία είναι 350 δισ μέχρι τώρα με το ΔΝΤ να συστήνει άμεσα διορθωτικά μέτρα!
Το μεγαλύερο ρίσκο το αντιμετωπίζει η Σαουδική Αραβία αφού το 90% των κερδών της έρχεται από το πετρέλαιο ενώ έχει ήδη ξοδέψει πάνω από 79 δισ το τελευταίο χρόνο για να ανακάμψει από τις τιμές του πετρελαίου που κατρακυλούν!
Η προειδοποίηση του ΔΝΤ αναφέρει:
"Eπειδή οι τιμές του πετρελαίου είναι πιθανόν να σημειώσουν μεγάλη πτώση με μεγάλη χρονική διάρκεια, οι χώρες-εξαγωγοί πετρελαίου πρέπει να προσαρμόσουν τα έξοδα τους, την εισοδηματική τους πολιτική, να διασφαλίσουν την οικονομική και φοροδοτική επάρκεια και σταδιακά να δημιουργήσουν χώρο για "πολιτικούς ελιγμούς".
Οι προσαρμογές πρέπει να γίνουν κυρίως σε χώρες της Μέσης Ανατολής και της Β.Αφρικής καθώς οι τωρινές (προσαρμογές) είναι ανεπαρκείς για να αντιμετωπίσουν την οικονομική πρόκληση".
Ένα ακόμη χτύπημα έρχεται να δώσει η Ρωσία αφού, ο Ρώσος πρόεδρος Β.Πούτιν αποφάσισε να σταματήσουν να πληρώνονται οι μεταφορές πετρελαιοειδών στο αμερικανικό νόμισμα, και οι εξαγωγές ρωσικού πετρελαίου να γίνονται με ρούβλια.  
Έδωσε εντολή να διακοπεί η χρήση δολαρίου για τις πληρωμές πετρελαίου στη χώρα αφού πρώτα είχε χαρακτηρίσει απαράδεκτο το γεγονός οι συντελεστές για την μεταφόρτωση των προϊόντων πετρελαίου και αργού πετρελαίου στα ρωσικά λιμάνια σήμερα ,να εκφράζονται σε δολάρια.  
Σε μια συνεδρίαση  της Προεδρικής Επιτροπής για την ανάπτυξη καυσίμων και ενέργειας, ο Β.Πούτιν στην αναφέρθηκε στην κρισιμότητα αυτού του τομέα για την οικονομία στο σύνολό της.  
Ο Β.Πούτιν τόνισε στο  Ρώσο ΥΠΟΙΚ Anton Siluanov ότι οι υπολογισμοί σε ξένο νόμισα είναι παράνομοι.
"Τί συμβαίνει στην πράξη; Οι τιμές μεταφόρτωσης του πετρελαίου και πετρελαιοειδών στα ρωσικά λιμάνια, όπως είναι το Νοβοροσίρσκ, Ταμάν, Ουστ-Λούγκα, Κοζμίνο, Πριμόρσκ αλλά και όλα τ'άλλα, τιμολογούνται σε δολάρια ΗΠΑ, καθώς και οι οικονομικές πράξεις στο διαδίκτυο  γίνονται και αυτές σε δολάρια ,σε πραγματικό χρόνο.  
Αυτό είναι απαράδεκτο και παράνομο σύμφωνα με την ισχύουσα νομοθεσία. Δεν καταλαβαίνω, που είναι οι ρυθμιστικές αρχές;"  
Ο Ρώσος πρόεδρος ζήτησε να μελετηθεί η επέκταση χρήσης του ρουβλίου στους υπολογισμούς για την εξαγωγή ρωσικών προϊόντων καυσίμων και ενέργειας.
"Πρέπει να δυναμώσουμε το ρόλο του ρουβλίου στους υπολογισμούς που περιλαμβάνουν ρωσικό πετρέλαιο και ενέργεια, μεγαλύτερη χρήση του εθνικού νομίσματος με τις χώρες με τις οποίες έχουμε ενεργές εμπορικές σχέσεις. Είναι κάτι που θα το κάνουμε προσεχτικά, ώστε οι οικονομικοί παράγοντες να μην υποστούν ζημίες, αλλά ωφέλη".
Ο Ρώσος πρόεδρος προέβλεψε την οικονομική ζημία των ζωνών αυτών γι αυτό άλλωστε έιχε ζητήσει η Ρωσία να μειώσει την εξάρτηση της από το πετρέλαιο. Αυτό δείχνει την αποφασιστικότητα του να μην υποχωρήσει ούτε βήμα από τους αρχικούς στρατηγικούς σχεδιασμούς του και όποιος αντέξει...

- See more at: http://www.defencenet.gr/defence/20151030/%CE%B4%CE%B9%CE%B5%CE%B8%CE%BD%CE%B7%CF%83-













Στην ελληνική πραγματικότητα της Μη Σκέψης


Το κόμμα ασκεί την εξουσία συνεχίζοντας να καταλύει κάθε έννοια ατομικής και συλλογικής ελευθερίας. Όλοι και όλα συνεχίζουν να παρακολουθούνται, η ελευθερία έκφρασης, ακόμα και σκέψης, έχει ποινικοποιηθεί. Στην προσπάθεια να ελεγχθεί η σκέψη, με απώτερο στόχο να καταργηθεί, χρησιμοποιείται η γλώσσα. Η εξουσία, μέσω των οργάνων της, προετοιμάζει και βάζει σε εφαρμογή το σχέδιο της "Νέας Ομιλίας" ή "Νεογλώσσας". Η Νεογλώσσα είναι η γλώσσα που για την επιβίωσή της είναι απαραίτητος ο περιορισμός και εν τέλει ο αφανισμός της ποικιλότητας της γλώσσας που ομιλεί κάθε λαός στον κόσμο. 
Το λεξιλόγιό της λιγοστεύει χρόνο με τον χρόνο και τελικά με τη χρήση της στενεύουν και τα ίδια τα όρια της σκέψης. Στην κοινωνία της Μη Σκέψης, σκοπός της Νεογλώσσας είναι να απαλλάξει τη γλώσσα από κάθε είδους νόημα, αφήνοντας απλές έννοιες που εξυπηρετούν τους σκοπούς του κράτους και ενισχύουν τη συνολική του κυριαρχία. "Στο τέλος θα κάνουμε κυριολεκτικά αδύνατο το έγκλημα της σκέψης, γιατί δε θα υπάρχουν λέξεις για να το εκφράσει κανείς...", όπως προφητικά αναφέρει στο βιβλίο "1984" ο Τζωρτζ Όργουελ. Και συνεχίζει: "Δίνουμε στη γλώσσα την τελική της μορφή, τη μορφή που θα έχει όταν κανείς δε θα μιλάει άλλη γλώσσα. Όταν τελειώσουμε, οι άνθρωποι σαν εσένα θα πρέπει να τη μάθουν απ' αρχής. Πιστεύεις, φαντάζομαι, ότι η κύρια δουλειά μας είναι να εφεύρουμε νέες λέξεις. Αλλά δε συμβαίνει καθόλου κάτι τέτοιο! Καταστρέφουμε λέξεις - εικοσάδες, εκατοντάδες κάθε μέρα. Πετσοκόβουμε τη γλώσσα ως το κόκαλο". 

Πόσο δίκιο είχε ο Όργουελ... Οι ενέργειες για την φτωχοποίηση της σκέψης από την πολιτική και οικονομική εξουσία και ο υποβιβασμός της γλώσσας σε έναν απλό κώδικα διαχείρισης της συνεννόησης μεταξύ πολιτικών και πολιτών, δυστυχώς εισβάλλει καθημερινά ως πρακτική και στη γενικότερη επικοινωνία των ανθρώπων μεταξύ τους. Σχέδιο οργανωμένο, πλάνο που που θέλει τον νου να είναι αδρανής και τα πνευματικά εφόδια να περνούν σε δεύτερη μοίρα μπροστά στην αποθέωση του υλισμού, με την ταυτόχρονη υποτίμηση της νοημοσύνης των συμπατριωτών μας. Ο πολιτικός κόσμος είναι αρωγός προς αυτή την κατεύθυνση, διότι ο ρόλος του είναι εξ' αρχής τέτοιος. Ο έλεγχος των πολιτών εξ' άλλου δεν περιορίζεται πλέον μόνο στην πληροφόρηση, αλλά, όπως ανέπτυξε ο Όργουελ, στοχεύει στην καρδιά της επικοινωνίας, που είναι η γλώσσα. Η Νεογλώσσα, στοχεύει σε ορισμένο τρόπο σκέψης των ανθρώπων, έτσι ώστε να μην απειλείται το καθεστώς. Το παράδειγμα της νεοελληνικής πολιτικής πραγματικότητας είναι χαρακτηριστικό. Γινόμαστε καθημερινά εδώ και κάποιους μήνες μάρτυρες της σταδιακής αντικατάστασης λέξεων με άλλες πιο "αποφορτισμένες", προκειμένου να γίνει ένα μη αρεστό πολιτικό μέτρο πιο εύπεπτο στο λαό. 
Είδαμε τον ΣΥΡΙΖΑ όταν βρισκόταν στη θέση της αντιπολίτευσης να ομιλεί τη γλώσσα που θέλει να ακούσει ο λαός, γλώσσα συναισθηματικά φορτισμένη, στα όρια του ανέξοδου λαϊκισμού, αργότερα όμως να αντικαθιστά επιμελώς λέξεις που είχε χρησιμοποιήσει με άλλες πιο "ουδέτερες", στο πλαίσιο της γενικότερης "δημιουργικής ασάφειας" που λάνσαρε στο ελληνικό κοινό, ενώ κατέληξε μετά το δημοψήφισμα να απεμπολεί το σύνολο των θέσεών του και να μετατρέπεται σε ένα κατ' εξοχήν προπαγανδιστικό όργανο, υπέρ των μνημονιακών θέσεων των "Ευρωπαίων εταίρων". 

Ξόδεψε βέβαια κάποιο χρόνο ο ΣΥΡΙΖΑ για να κάνει την 180 μοιρών στροφή του. Στο νέο του προφίλ τον βοήθησαν φυσικά τα ΜΜΕ. Από τις διαμαρτυρίες για ξεπουλήματα έναντι "πινακίου φακής" περάσαμε στην εκχώρηση κυριαρχίας εν ονόματι του νέου μνημονίου, και η αλλαγή της εικόνας του ΣΥΡΙΖΑ έγινε μεθοδικά, υιοθετώντας τους γλωσσικούς κώδικες που θα επέτρεπαν να γίνει πιο ομαλά η μετάβαση αυτή. Για να κρατηθεί στην εξουσία και να συνεχίσει το καταστροφικό της έργο η κυβέρνηση, προσπάθησε να στρογγυλέψει τις γωνίες σε κάθε επίπεδο και να χρησιμοποιήσει έναν λόγο δήθεν αντιστασιακό και συγκρουσιακό, ο οποίος θα έκανε τον μέσο Έλληνα νοικοκυραίο να πιστέψει πως "προσπαθεί, αλλά δεν την αφήνουν, δεν μπορεί". Έτσι θυματοποιήθηκε ο θύτης και αυτό ήταν το μεγαλύτερο κέρδος για τον σχεδιασμό Ευρωπαίων και Ελλήνων φερεφώνων τους. 

Νέες λέξεις εισέβαλαν στην καθημερινότητά μας για να δικαιολογήσουν τα αδικαιολόγητα. Συνθήματα, σλόγκαν, νέες έννοιες, λεξιπλασίες που στόχο έχουν όχι το να κατανοήσει ο λαός την πραγματικότητα, απλά αποτελούν ένα ωραιοποιημένο περιτύλιγμα, μια "πολυσυλλεκτική" έκδοση της κυβέρνησης, με "αξία" ανακυκλώσιμη. "Δε θα παραμείνουμε στο επαχθές υφιστάμενο Πρόγραμμα αλλά στον συμπαθή υφιστάμενο Διακανονισμό.". Πρώτα Μνημόνιο, μετά Πρόγραμμα. Τρόικα, μετά Θεσμοί. Αξιολόγηση, μετά Συνεργασία. Τοκογλύφοι, μετά Εταίροι. Αύξηση φόρων, μετά Μεταρρύθμιση. Πάγωμα ιδιωτικοποιήσεων, μετά Επανεξέταση, και η λίστα σχετικά με τις λεξιπλασίες είναι μεγάλη, σχεδόν ατέλειωτη. Ο παράλληλος ένοχος χαρακτήρας των ΜΜΕ και των λοιπών διαμορφωτών κοινής γνώμης, του εκπαιδευτικού συστήματος, όσο και η δεδομένη απαξίωση των εργαλείων αυτοβελτίωσης και ενίσχυσης της κριτικής ικανότητας των Ελλήνων, συμπληρώνει το παζλ. Η Νεογλώσσα δεν έχει ακόμα δημιουργηθεί, όμως παρατηρείται η συστηματική έκπτωση του πραγματικού χαρακτήρα της γλώσσας και η γενικότερη απαξίωσή της και αυτό συνιστά μια καλή βάση στο πρότυπο της Νέας Ομιλίας, δε νομίζετε; 

Το σύστημα αποσκοπεί στη μη σκέψη, στη δημιουργία άβουλων όντων, που θα συμφωνούν δίχως αντίλογο στην αντιστροφή της αλήθειας, στην καταστολή των ελευθεριών τους στο όνομα της "ασφάλειας", στην καταστροφή των πολιτιστικών ιδιαιτεροτήτων των λαών, στον αφανισμό των γλωσσών, στον έλεγχο της σκέψης μέσω της καταστροφής των λέξεων και των νοημάτων τους. Βάλτε τώρα στο νου σας την εικόνα της χώρας μας σήμερα, έπειτα από λίγους μόλις μήνες εξουσίας, αλλά πολλών ολέθριων πολιτικών - και όχι μόνο - επιλογών της νέας κυβέρνησης. Άλλαξε κάτι προς το καλύτερο, ή συνεχίζεται ανεμπόδιστα η πορεία προς μια μονοδιάστατη κοινωνία της μη σκέψης; 

Κώστας Κ.

http://www.stontoixo.com/

Καμμένος: Διεκδικεί το τρόπαιο της καιροσκοπικής βλακείας…


 
Το πολιτικό πορτρέτο του Πάνου Καμμένου το έχουμε φιλοτεχνήσει πολλές φορές: Πορτρέτο καιροσκόπου και γραφικού πολιτικάντη που πουλάει ηρωισμό και ασύστολη δημαγωγία. Έχουμε αναλύσει, επίσης, από την πρώτη στιγμή, ότι ο Καμμένος αποτελεί το υποπροϊόν του αυτιστικού θεάματος.

Ίσως αυτός είναι και ο λόγος (καιροσκοπικός αυτισμός) που τον οδηγεί σε καραμπινάτες αντιφάσεις, πράξεων και λόγων, καθώς και σε μια οργανική ανικανότητα να τις αντιλαμβάνεται και να τις ελέγχει. 

Μια τέτοια …ανικανότητα καταγράφει ο Ευριπίδης Μπίλλης: 
«Όταν ο Καμμένος πριν κάνει την «πατριωτική» του κωλοτούμπα ή ακριβέστερα πριν πέσει στα τέσσερα, εκθείαζε την εθνική στάση του Δημήτρη Γιαννακόπουλου». 

Όταν ο Καμμένος εκθείαζε τον Γιαννακόπουλο...

Από τον Ευριπίδη Μπίλλη

Όταν ο Καμμένος πριν κάνει την «πατριωτική» του κωλοτούμπα ή ακριβέστερα πριν πέσει στα τέσσερα, εκθείαζε την εθνική στάση του Δημήτρη Γιαννακόπουλου.

Η καιροσκοπική βλακεία του Καμμένου… 

 

Ο Καμμένος, όπως έχουμε επισημάνει πολλές φορές, διεκδικεί το τρόπαιο της καιροσκοπικής βλακείας… 

Το ταχυδακτυλουργικό τρικ αυτής της καιροσκοπικής ηλιθιότητας είναι ο τετραγωνισμός του κύκλου: Συχνότατα ο Καμμένος τετραγωνίζει τον κύκλο, όπως κάθε πολιτικός τυχοδιώκτης… 

Ο Καμμένος χρησιμοποιεί, με την κουτοπονηριά του καιροσκόπου, τις μαγικές λεξούλες «εκβιασμός» και «πραξικόπημα», για να δικαιολογήσει τη στήριξή του στην κυβέρνηση, δηλαδή τη στήριξή του στην ΥΠΟΤΑΓΗ της κυβέρνησης στους εκβιασμούς και στο ΠΡΑΞΙΚΟΠΗΜΑ του 4ου Ράιχ…
 

Θαυμάστε «αγέρωχη» (καραμπινάτη ραγιάδικη) και ταχυδακτυλουργική πολιτική σκέψη: 
«Ο Έλληνας πρωθυπουργός εκβιάστηκε. Εκβιάστηκε να έρθει σε συμφωνία σε ένα κείμενο εντελώς διαφορετικό από αυτό που ψήφισε η Βουλή των Ελλήνων. Το πραξικόπημα αυτό συνεχίζεται και συνεχίζεται στην Ελλάδα. Επιθυμούν να πέσει η κυβέρνηση. Δεν θα επιτρέψουμε να γίνει πραξικόπημα…». 

Τέτοιο αστείο τετραγωνισμό του κύκλο και κουτοπονηριά ραγιά δύσκολα συναντάς: 

α). «Δεν θα επιτρέψουμε να γίνει πραξικόπημα»: Το ΠΡΑΞΙΚΟΠΗΜΑ έχει συντελεστεί σε βάρος του ελληνικού λαού από τον Πρωθυπουργό και ο «πατριώτης» Καμμένος δεν το διακρίνει καν.
 

Πραξικόπημα ιστορικών διαστάσεων: 

ΠΡΑΞΙΚΟΠΗΜΑ εναντίον του συντριπτικού «ΟΧΙ» (62%) του ελληνικού λαού. Ο ελληνικό λαός είπε βροντερό «ΟΧΙ» στους εκβιασμούς των τοκογλύφων, στα τελεσίγραφα του 4ου Ράιχ και προπαντός στα δολοφονικά Μνημόνια. 

ΠΡΑΞΙΚΟΠΗΜΑ όχι μόνο εναντίον του «ΟΧΙ», αλλά και ΥΠΕΡ των βασανιστών ανδρεικέλων του ελληνικού λαού: ΝΔ-ΠΑΣΟΚ-ΠΟΤΑΜΙ… 

Ο ελληνικός λαός στις πρόσφατες εκλογές και πιο κατηγορηματικά και τελεσίδικα στο δημοψήφισμα ΚΑΤΑΔΙΚΑΣΕ βοερά και καθαρά τα κόμματα του δωσιλογισμού και της καταστροφής του. 

Ο Τσίπρας έγραψε στα παλιά του τα παπούτσια και με πραξικοπηματική αυθάδεια αυτήν την κατηγορηματική λαϊκή βούληση: Συμμάχησε με τους υβριστές του ελληνικού λαού, με τους βασανιστές και τρομοκράτες, με τους εκβιαστές του «ΝΑΙ», έβγαλε από τους τάφους τους τα πτώματα… 

ΠΡΑΞΙΚΟΠΗΜΑ στυγνής δικτατορικής ΕΠΙΒΟΛΗΣ ενός τρίτου Μνημονίου που ενταφιάζει την ελληνική κοινωνία και το λαό της, ΟΛΟΚΛΗΡΩΤΙΚΑ. Που καθιστά ΤΕΛΕΣΙΔΙΚΑ την Ελλάδα σε ΑΠΟΙΚΙΑ του 4ου Ράιχ… 

ΟΛΟ ΑΥΤΌ το πολυεδρικό ΠΡΑΞΙΚΟΠΗΜΑ ΠΡΟΔΟΣΙΑΣ του Τσίπρα ο Καμμένος δεν το διακρίνει και το στηρίζει για να μην πέσει η κυβέρνηση της ΠΡΟΔΟΣΙΑΣ και των ΠΡΑΞΙΚΟΠΗΜΑΤΩΝ. 

Αυτό που μετράει δεν είναι τα πραξικοπήματα και οι προδοσίες της κυβέρνησης σε βάρος του ελληνικού λαού, οι συμμαχίες της με τα ανδρείκελα του δωσιλογισμού, η ΥΠΟΤΑΓΗ της στους «εκβιαστές» τοκογλύφους, ΑΛΛΑ η ΤΥΧΗ της κυβέρνησης: Να μην πέσει!!! 

Εδώ ο πολιτικός καιροσκόπος αποκαλύπτεται: Αυτό που μετρά γι αυτόν είναι να μην χάσει τις κυβερνητικές του προσβάσεις και τους υπουργικούς θώκους… 

Γι αυτό και τετραγωνίζει τον κύκλο και διεκδικεί το τρόπαιο της καιροσκοπικής βλακείας…
 

Γι αυτό δεν μπορεί να διακρίνει και τα όρια του ραγιαδισμού.Διότι Πρωθυπουργός που εκβιάζεται και υποτάσσεται στις απαιτήσεις των εκβιαστών, προδίδοντας το λαό του και τη βούλησή του, είναι εντελώς ακατάλληλος και επικίνδυνος, πάει στο σπίτι του: Έχει εύκαμπτη ραχοκοκαλιά και δραματική πολιτική ανέχεια (ούτε το τι εστί ιμπεριαλιστική ευρωπαϊκή κακουργία δεν γνωρίζει), δηλαδή έχει όλα τα πολιτικά χαρακτηριστικά του τρομαγμένου ραγιά…

http://resaltomag.blogspot.gr/

H Eλπίδα ματαιώθηκε κι ο δρόμος δεν άνοιξε για μια άλλη Ελλάδα

Ήττες…

30.10.2015 |
Ήττες…
ΓΝΩΜΕΣ
Δημοσίευση: Φύλλο 283 
       
Τον Γενάρη που μας πέρασε -όχι τόσο παλιά δηλαδή, αφού ο χρόνος έχει πλέον άλλες διαστάσεις- συνυπήρχαν τρία στοιχεία που θα καθόριζαν τις εξελίξεις: οι προσδοκίες και οι ελπίδες πως με τη νέα κυβέρνηση θα έμπαινε τέρμα στο μνημονιακό εφιάλτη, οι τάσεις για συστημική παλινόρθωση αλλά και τα ανοικτά μέτωπα με τους δανειστές και την εγχώρια διαπλοκή.
Σήμερα αντιλαμβανόμαστε πώς τα πράγματα εξελίχθηκαν αλλιώς. Έχουμε συστημική παλινόρθωση υπό την… αιγίδα ενός μεταλλαγμένου ΣΥΡΙΖΑ, οι δανειστές επέβαλλαν τους όρους τους, η διαπλοκή ζει και βασιλεύει.
Ξέρουμε, λοιπόν, πως δεν υπήρξε «ιστορική νίκη», πως η ελπίδα ματαιώθηκε κι ο δρόμος δεν άνοιξε για μια άλλη Ελλάδα. Ξέρουμε πως ο τρόπος που έκλεισε η σύντομη παρένθεση ελπίδας, ήταν η μετατροπή του ΣΥΡΙΖΑ σε κάτι άλλο από αυτό που όριζαν οι διακηρύξεις. Ας πούμε πως τη συστημική παλινόρθωση την αναμέναμε εν μέρει, καθώς η μάχη και ο συσχετισμός ήταν συντριπτικά υπέρτεροι. Ή πως, οι πιο ρεαλιστές, περίμεναν έναν λιγότερο επώδυνο συμβιβασμό. Η πονηριά της Iστορίας, πάντως, έφερε την πλήρη παράδοση και τη συνθηκολόγηση.
Κι όμως, δεν έπρεπε να ξαφνιαστούμε. Η γραμμή για «πάση θυσία συμφωνία» διακηρυσσόταν διαρκώς με λόγια και έργα. Λεπτομέρεια, πως το «πάση θυσία» σήμαινε να μετατραπεί ολόκληρη η ηγεσία σε μνημονιακή και ο οργανισμός σε Kεντροαριστερά. Αυτός ο οργανισμός κινήθηκε με διαρκείς «αριστεροδέξιους» ελιγμούς, προσαρμογές και σκοπούμενες ενέργειες που είχαν στόχο την καθήλωση και αποδιοργάνωση του λαϊκού παράγοντα ως ανεξάρτητης ενεργούσας μεταβλητής.
Η εξουσιομανία και ο κυβερνητισμός αποδείχθηκαν ικανοί να αναχαιτίσουν το λαϊκό ριζοσπαστισμό, να επιβάλουν την εν λευκώ ανάθεση «στην πρώτη φορά Aριστερά», μια σημαδεμένη «διαπραγμάτευση» και ένα ξεχαρβάλωμα της χώρας. Σημαδεμένη, γιατί οι γέφυρες με το διεθνές κατεστημένο είχαν στηθεί από καιρό και έπαιζε η αυταπάτη για εύκολο συμβιβασμό με τα ευρωπαϊκά κέντρα.
Η πραγματική ήττα είναι πως ο λαός πίστεψε και θέλησε πολύ μια πολιτική αλλαγή και την ίδια στιγμή δεν είχε συναίσθηση των προϋποθέσεων που απαιτούνταν για να επιτευχθεί. Αυτό που τώρα βιώνουμε είναι η ήττα των αυταπατών. Δεν είναι λίγο να ματαιώνεται η ελπίδα ενός λαού, να διακηρύσσεται ότι δεν υπάρχει εναλλακτική, να απλώνεται η απαισιοδοξία και η καθήλωση. Ο κόσμος δεν έχει καθαρό τι και πώς έγινε. Χρειάζεται χρόνο να το διαπιστώσει και βεβαίως να αντιληφθεί πως ο καθένας είναι πολύ μόνος για να τα βγάλει πέρα με τεράστιες δυσκολίες επιβίωσης. Εύστοχα το διατύπωσε ένας δημοσιογράφος: «Όχι δεν ήταν η ουρά του γαϊδάρου, δεν ήταν ακριβώς η ουρά αυτό που κρέμονταν»…
Αυτή είναι η διάσταση της ήττας. Δεν είναι όμως μια στρατηγική ήττα, αφού τα σημάδια αντίστασης της κοινωνίας δεν έχουν εκλείψει. Οι πάνω δεν έχουν σταθεροποιηθεί, θα δυσκολευτούν να περάσουν όλα όσα πρέπει, οι κάτω -όσο κι αν βασανίζονται από το ερώτημα «τι πρέπει να γίνει, τι μπορούμε να κάνουμε»- θα βρουν το δρόμο τους, με ό,τι έχουν και ό,τι τους λείπει, βγάζοντας μαθήματα από την πείρα τους!
http://www.e-dromos.gr/

Η παραοικονομία, η διαπλοκή και οι κούφιες υποσχέσεις


28.10.2015 | από Σύνταξη
Η παραοικονομία, η διαπλοκή  και οι κούφιες υποσχέσεις
ΠΟΛΙΤΙΚΗ
Δημοσίευση: Φύλλο 283 
       
Λόγια του αέρα τα περί αποκατάστασης των αδικιών
Του Απόστολου Αποστολόπουλου
30-10-2015

Η κυβέρνηση στηρίζεται σε ένα πολύ απλό επιχείρημα: Ξέρω, λέει, ότι τα μέτρα είναι πολύ σκληρά και άδικα. Αλλά είμαστε υποχρεωμένοι να τα εφαρμόσουμε. Ωστόσο, επειδή είμαστε κυβέρνηση της Αριστεράς, θα διορθώσουμε τις αδικίες μόλις ελαφρύνουμε το χρέος και εισπράξουμε από δω κι από κει διάφορα ποσά. Θα περισσέψουν λεφτά και θα τα μοιράσουμε στους αδικημένους.
Η σκέψη φαίνεται πολύ ωραία και προπαντός «αριστερή». Έστω, όμως, ότι οι δανειστές ειλικρινά πιστεύουν ότι μόνο με σκληρή λιτότητα θα φτάσουμε στην ανάπτυξη. Γιατί θα επιτρέψουν στην κυβέρνηση να τους χαλάσει το ωραίο σχέδιο δίνοντας πλαγίως αυξήσεις; Αν ήθελαν λιγότερη λιτότητα μπορούσαν, εξαρχής, να επιβάλουν λιγότερο σκληρά μέτρα. Αφήνω στην άκρη την άποψη ότι οι δανειστές θέλουν την Ελλάδα και τον κόσμο στα γόνατα για να πάρουν τον πλούτο της χώρας για μια πεντάρα. Και στις δυο περιπτώσεις τα περί αποκατάστασης των αδικιών είναι αέρας κοπανιστός.
Στην κυβέρνηση ξέρουν, φυσικά, το άλυτο πρόβλημα και, σύμφωνα με τα ΜΜΕ, ετοιμάζονται να πάρουν μέτρα υπέρ της φοροδιαφυγής, μειώνοντας τα πρόστιμα για τους φοροφυγάδες. Από τη μια θα κυνηγάει τους φοροφυγάδες κι από την άλλη θα τους διευκολύνει, γιατί αλλιώς θα κλείσουν και τα υπόλοιπα μαγαζιά και επιχειρήσεις. Και οι κυβερνώντες δεν θα ξέρουν, τότε, πού να κρυφτούν. Φυσικά, θα συνεχιστεί η ασυδοσία αλλά ας μη μας τρώνε οι λεπτομέρειες.
Αν πάλι τους στριμώξουν οι Θεσμοί και δεν τους επιτρέψουν τέτοιες «δημιουργικές ασάφειες», θα αντιμετωπίσουν σύντομα κατακραυγή πολύ πιο έντονη από τον πετροπόλεμο στα σπίτια τους ή τις έντονες αποδοκιμασίες σε υπουργό που πήγε (στα Εξάρχεια) να πιει ένα ποτήρι μετά τον κάματο της ημέρας – επενέβη, λένε, η αστυνομία.
Κι όλα αυτά, για μια νεοφιλελεύθερη σαχλαμάρα, ότι η παραοικονομία βλάπτει την οικονομία και τη χώρα. Ο Ξενοφών Ζολώτας, οικονομολόγος παγκόσμιου κύρους, έλεγε –στη Φωτεινή Πιπιλή και σ’ εμένα– όταν ήταν πρωθυπουργός, μου εντυπώθηκε κατά λέξη: «Από την παραοικονομία ζούμε αλλά πρέπει κι εμείς, το κράτος, να εισπράττουμε κάτι». Χαλινάρι στην παραοικονομία και όχι εξάλειψή της. Παραοικονομία υπάρχει σε όλες τις χώρες με διάφορες μορφές, από τη μη απόδοση του ΦΠΑ έως το μαύρο χρήμα από μίζες κ.λπ. Η διαφορά, όμως, από το 1989-’90, είναι ότι τότε ένα σημαντικό μέρος της παραοικονομίας πήγαινε πράγματι στην κατανάλωση (διάχυση του πλούτου) ενώ τώρα μπαίνει σε θησαυροφυλάκια και εξωχώριες εταιρίες. Συνεπώς, ακόμα και αν αφήσει παράθυρα στη φοροδιαφυγή, είναι πολύ ισχνή η πιθανότητα να αναζωογονήσει η κυβέρνηση την οικονομία, να κρατήσει στη ζωή τους μικρομεσαίους και να ανασυγκροτήσει έναν κοινωνικό χώρο οπαδών που θα ονομαστεί Κεντροαριστερά. Για να πέσει χρήμα στην αγορά χρειάζεται εμπιστοσύνη στην κυβέρνηση, εμπιστοσύνη στο πολιτικό και οικονομικό κλίμα. Η κυβέρνηση έπληξε θανάσιμα την εμπιστοσύνη του κόσμου μόλις κατάργησε τη λαϊκή εντολή του δημοψηφίσματος. Τώρα η ανοχή και η υπομονή εξαντλούνται με ταχύτητα φωτός.
Η άλλη υπόσχεση της κυβέρνησης είναι ότι θα χτυπήσει τη διαφθορά και τη διαπλοκή. Και πάλι το ερώτημα είναι απλό: Πώς θα το κάνει αυτό όταν οι άξιοι λόγου διαπλεκόμενοι σχετίζονται άμεσα, εξαρτώνται και προστατεύονται από τους δανειστές; Ο Χριστοφοράκος είναι ο πιο γνωστός. Οι εγχώριοι διαπλεκόμενοι είναι οι επ’ αμοιβή ιμάντες μεταβίβασης του εισαγόμενου χρήματος και των σχετικών επενδύσεων, ό,τι και αν ήταν αυτές. Τι μένει; Μένει ότι από τους αξιόλογους διαπλεκόμενους θα την πληρώσουν όσοι δεν έχουν πια προστασία, οι ξεπεσμένοι. Ζήτω τα νέα τζάκια!
Με τη διαπλοκή ισχύει ό,τι και με την παραοικονομία, είναι στενοί συγγενείς. Δεν είναι δυνατόν να καταργηθεί διότι είναι οργανικό παράγωγο του κάθε συστήματος καθώς ριζώνει και στην πλεονεξία των ανθρώπων. Η διαφθορά/διαπλοκή προϋπήρχαν του ιμπεριαλισμού, μια ματιά στην Ιστορία αρκεί, από την αρχαιότητα ώς τον «υπαρκτό». Μακάρι να καταργηθούν στο άγνωστο μέλλον σε μια κοινωνία ανθρώπων μεταλλαγμένων σε αγγέλους.
Αυτό που μπορεί να γίνει είναι ο έλεγχος τέτοιων φαινομένων, με πειθώ ή/και εξαναγκασμό, ώστε οι εκτροπές από τη νομιμότητα να μην κωλύουν τους σκοπούς της κοινωνίας που υπηρετεί η ηγεσία του τόπου. Π.χ. οι ΗΠΑ επιδιώκουν την παγκόσμια κυριαρχία και οι Γερμανοί διαφθείρουν τους πάντες ώστε να κυριαρχήσουν στην Ε.Ε., τουλάχιστον. Ενώ άλλες χώρες, όπως οι BRICS, αγωνίζονται για την εθνική τους ανεξαρτησία και κάποιες άλλες για την ίδια την υπόστασή τους, όπως η Συρία. Όποιος υπόσχεται γενικώς εξάλειψη της παραοικονομίας/διαπλοκής εξαπατά. Όποιος εφαρμόζει ελέγχους, κάτι προσπαθεί να κάνει.
Τελευταίο, αλλά όχι έσχατο, είναι το κουβεντολόι που αντιπαραθέτει τον ταξικό αγώνα στο μέτωπο για την εθνική ανεξαρτησία. Απλώς απεραντολογούμε. Τι σόι ταξικό αγώνα θα έκαναν π.χ. οι αγωνιστές στην Κατοχή εναντίον του κατακτητή; Θα ήταν με τον Στίνα που έβλεπε τους Γερμανούς στρατιώτες ως ταξικούς αδελφούς; Οι συνθήκες καθορίζουν τη μορφή του κάθε αγώνα. Το ερώτημα δεν είναι: μέτωπο ή τάξη (εναντίον τάξης), αλλά ποιος είναι ο στόχος, ποιοι οι αντιμαχόμενοι (φίλος-εχθρός) και ποια η πολιτική γραμμή. Σε κάθε περίπτωση, χωρίς την πλειοψηφία του κόσμου η αποτυχία παραμονεύει και υπονομεύει, με υπομονή. Η αστική τάξη ξέρει, από αιώνες, πώς να ηγηθεί του λαού στον αγώνα της για την εξουσία. Είναι η σειρά της Αριστεράς να το μάθει.
http://www.e-dromos.gr/wp-content/uploads/2014/02/dromos_logo_square2.jpg

Τα λιβανωτά για τον Καραμανλή…

ΠΑΡΑΣΚΕΥΉ, 30 ΟΚΤΩΒΡΊΟΥ 2015




Φέτος παράγινε το κακό με την αγιοποίηση του Καραμανλή. Όταν ένα καθεστώς καταρρέει νιώθει πιο έντονα την ανάγκη να «αναστήσει τους νεκρούς» του, να καταφύγει στα σύμβολα των «εθναρχών» του και να επικαλεστεί με αγωνία τα «πνεύματα» των «αγίων» του… Η αγιοποίηση, βεβαίως του «εθνάρχη»
μπορεί φέτος να πήρε μορφές παράνοιας, αλλά έχει ξεκινήσει από πολύ παλιά, όταν ακόμα βρισκόταν στη ζωή. Σε αυτές τις λειτουργίες της αγιοποίησης η «αριστερά» συμμετείχε από την αρχή με το διαβόητο σύνθημα του Μίκη: «Καραμανλής ή τανκς»… 

Οι δυνάμεις του ευρωκομουνισμού (ΚΚΕεσ. Συνασπισμός κ.λπ) πάντα βρίσκονταν στην πρώτη γραμμή του τελετουργικού της αγιοποίησης του Καραμανλή, ιδιαίτερα στη δεκαετία του ’80. 

Στα μέσα τις δεκαετίας έγραφε στην «Αυγή» και η Μαρία Ρεζάν που ούτε λίγο, ούτε πολύ αποκαλούσε Θεό τον Καραμανλή… 

Αυτά για αυτούς που εκπλήσσονται σήμερα με τον Αλέξη Τσίπρα και τους λιβανωτούς προς τον «Εθνάρχη»: Ο Τσίπρας ακολουθεί την πεπατημένη… 

Το Απρίλιο του 1998 είχαμε γράψει ένα άρθρο με τον τίτλο: «Ο μύθος Καραμανλή». Μεταξύ άλλων σημειώναμε: 

«Όλα αυτά τα χαρακτηριστικά της αστικής μυθολογίας τα βρίσκουμε στο πρόσωπο του Καραμανλή. Μια μυθολογία επιμελώς καλλιεργημένη, πλούσια, πολύμορφη, ευλύγιστη, με όλους τους βαθμούς της «αξιοπρέπειας». Ο Κωνσταντίνος Καραμανλής εξαγνίζεται, αθωώνεται! Η κοινωνική του υπόσταση και ο ιδεολογικός του κόσμος εξατμίζονται. Η πολιτική του ιστορία αποσπάται από την αντιφατική περιπλοκή της κοινωνικής δράσης: Απλοποιείται σε σχήματα διαπιστώσεων. Το έργο του συρρικνώνεται και αυτό στην απλότητα των θετικών «ουσιών»… 

Έτσι το ιστορικό σύμβολο του ιστορικού κράτους της Δεξιάς (παρακράτος), ο βάναυσος χλευαστής της προόδου, των ανθρωπίνων αξιών και δημοκρατικών ελευθεριών, ο άγριος διώκτης των κοινωνικών κινημάτων και των ιδεών, εμφανίζεται και προβάλλεται, με τη «σαφήνεια της διαπίστωσης», ως θεμελιωτής της δημοκρατίας: Αυτός που επανέφερε μετά την πτώση της χούντας αναίμακτα τη δημοκρατία και νομιμοποίησε το ΚΚΕ. Εδώ κόβεται ιδιοτελώς το κοινωνικό κύκλωμα και σχηματοποιείται το αποτέλεσμα: καμιά εξήγηση, μόνο διαπίστωση…

Δολίως, έτσι, επικαλύπτεται τούτο: Δεν «επανέφερε» ο Καραμανλής τη δημοκρατία. Αντίθετα εκλήθη, μετά την κατάρρευση της δικτατορίας, να βάλει «φράγματα» και «σιδεριές» στη δημοκρατία. Να υπονομεύσει τις κοινωνικές προϋποθέσεις που είχαν δημιουργηθεί για μια ευρύτερη δημοκρατία. Ο ρόλος του, λοιπόν, δεν ήταν θετικός, αλλά ανασταλτικός στην ιστορική διαδικασία ανάπτυξης της δημοκρατίας. Δεν προώθησε την ανάπτυξη, αλλά την «καταστολή» και τη συρρίκνωση της δημοκρατίας. 

Τέλος η νομιμοποίηση του ΚΚΕ ήταν απαίτηση των καιρών. Μια στρατηγική (πετυχημένη στην Ευρώπη) ενσωμάτωσης του ΚΚΕ στο κοινοβουλευτικό παιχνίδι. Σε συνθήκες εκρηκτικών επαναστατικών διεργασιών, που «Άκρα Αριστερά» σε Ευρώπη και Ελλάδα ήταν μαζικό φαινόμενο, το να κρατηθεί το ΚΚΕ στην παρανομία ήταν επιλογή καταστροφική για το αστικό καθεστώς. Η νομιμοποίηση του ΚΚΕ ήταν η ασφαλιστική δικλίδα. Χρησιμοποιήθηκε για την κοινοβουλευτική χειραγώγηση και ενσωμάτωση των κινημάτων… 

Και όταν σήμερα κάποιοι «αριστεροί» ή «πρώην» υμνολογούν υστερικά την «καραμανλική δημοκρατία» επιβεβαιώνουν απλώς τη δική τους ενσωμάτωση. Ξεχνώντας φυσικά ότι η υστερία δεν είναι Ιστορία…». 

Σήμερα ο Τσίπρας δεν κάνει τίποτε άλλο από το να επικυρώνει για άλλη μια φορά, σε συνθήκες ΚΑΤΟΧΗΣ, την ολοκληρωτική ενσωμάτωση του κόμματός του στο καθεστώς… 

Η Ιστορία, όμως, δεν είναι αγιοποιήσεις των καθεστωτικών συμβόλων. 

Η Ιστορία του Καραμανλή καταγράφεται καταλυτικά στο παρακάτω άρθρο του Νίκου Μπογιόπουλου: 

«Ξεχωριστός» Καραμανλής... 
Γράφει: Ο Νίκος Μπογιόπουλος 

Συγγνώμη που δεν θα συμμετάσχουμε σε αυτό το «μεθύσι της γενικής συναδέλφωσης» και στο φεστιβάλ του «πολιτικού καθωσπρεπισμού». 
Που δεν θα ανέβουμε στην πασαρέλα του χαμαιλεοντισμού. 

Μας συγχωρείτε, επίσης, που δεν θα πιούμε από το «νερό της πολιτικής και ιστορικής λήθης» που σερβίρεται στα Μέγαρα Μουσικής και από τα Μέγαρα της «ενημέρωσης». 
*** 
Ως εκ τούτου: 

Ο «ξεχωριστός» Καραμανλής, ο «συντηρητικός ριζοσπάστης», ο «εθνάρχης», είναι ο Καραμανλής της «βίας και νοθείας». Του ανελέητου αντικομμουνισμού. Των εξοριών. Των πιστοποιητικών «κοινωνικών φρονημάτων». Του «φακελώματος». Του αδυσώπητου κυνηγητού των αριστερών, των δημοκρατών. Της υποκρισίας του «ποιος κυβερνάει αυτόν τον τόπο;» 

όταν στη χώρα που ο ίδιος κυβερνούσε αλώνιζαν τα «τρίκυκλα» και οι «Γκοτζαμάνηδες» που δολοφονούσαν τον Γρηγόρη Λαμπράκη, οι πρωταγωνιστές της «Καρφίτσας» και οι επιφορτισμένοι να ψηφίζουν δυο και τρεις φορές στις εκλογές του '61. 

Ο «ξεχωριστός» Καραμανλής εμφανίζεται το 1935 ως βουλευτής του Λαϊκού Κόμματος. Σε ένα χρόνο στην Ελλάδα εγκαταστάθηκε η δικτατορία του Μεταξά. Οταν ο λαός στέναζε στις φυλακές και τις εξορίες, όταν με το ρετσινόλαδο, την καυτερή πιπεριά, τα βασανιστήρια, τις δολοφονίες, προσπαθούσαν να τσακίσουν τη λαϊκή αντίσταση, όταν ο Μεταξάς υμνούσε τον Χίτλερ και τη νέα τάξη του φασισμού, ο «νεαρός βουλευτής Σερρών», ο «ιδρυτής και αποκαταστάτης της Δημοκρατίας» προτίμησε το δρόμο της σιωπής. 

Ο «ξεχωριστός» Καραμανλής ήταν ένας εκ των απόντων από τις μεγάλες δοκιμασίες αυτής της χώρας, όπως την περίοδο της Κατοχής 
(σ.σ.: «ο Καραμανλής δεν παρασύρθηκε στα βουνά», λέει η Ελένη Βλάχου στα απομνημονεύματά της, απευθύνοντας... έπαινο στον τεθνεώτα). 

Ο «ξεχωριστός» Καραμανλής ήταν αυτός που όταν αργότερα έγινε πρωθυπουργός, τίμησε στους υπουργικούς θώκους άτομα σαν τον Θεμελή, που την Κατοχή, ως διορισμένος νομάρχης από τους χιτλερικούς, διακήρυττε: 
«Πας λαμβάνει τα όπλα κατά των Γερμανών δεν είναι Ελλην»... 

Ο «ξεχωριστός» Καραμανλής ήταν πρωθυπουργός της χώρας που εξασφάλισε «ετεροδικία» και ατιμωρησία στον Αμερικανό λοχία, που σκότωσε τον αρχηγό του ΕΛΑΣ και κοινοβουλευτικό εκπρόσωπο της τότε ΕΔΑ, τον στρατηγό Στέφανο Σαράφη, στις 31 Μάη 1957. 

Ο «ξεχωριστός» Καραμανλής είναι ο Καραμανλής της εποχής δυσωδών υποθέσεων, όπως του τραμ και της πλατείας Ομονοίας. Των «περίφημων» συμφωνιών της Ζυρίχης και του Λονδίνου για το Κυπριακό και των δηλώσεων: «Η Κύπρος είναι μακριά»! Της «τσιμεντοποίησης» μιας ολόκληρης χώρας που η πλειοψηφία του λαού της θάφτηκε στα κοινωνικά γκέτο της «αντιπαροχής». Της αιμορραγίας της μετανάστευσης. Των μηχανορραφιών του Παλατιού. Της βαθύτατης πρόσδεσης της Ελλάδας στο «ευρωατλαντικό άρμα». 

Ο «ξεχωριστός» Καραμανλής ήταν που έφυγε σαν «Τριανταφυλλίδης», αλλά από το Παρίσι, όταν πια είχε ξαναγίνει «Καραμανλής», να τι έγραφε, υμνολογώντας τη χούντα δύο μήνες μετά το αμερικανόπνευστο πραξικόπημα των συνταγματαρχών, απευθυνόμενος στον χουντικό «πρωθυπουργό», Κ. Κόλλια: 
«Με ικανοποίησιν έλαβον γνώσιν των τελευταίων δηλώσεών σας προς την Επιτροπήν Αναθεωρήσεως του Συντάγματος. Επιβεβαιώνουν την θέλησιν της Κυβερνήσεως όπως αποκαταστήση την ομαλότητα και μάλιστα επί υγιεστέρων βάσεων, διά του εκσυγχρονισμού του πολιτεύματος της χώρας (...) Δεν αμφιβάλλω ότι οι πρωτοστατήσαντες εις την εκτροπήν εκινήθησαν με αγαθάς προθέσεις (το αν, καλώς ή κακώς, εξετίμησαν τους κινδύνους οι οποίοι κατά τη γνώμη τους ηπείλουν το Εθνος, θα κριθεί από την Ιστορίαν)... Δεν γνωρίζω ούτε τας προθέσεις ούτε τας δυνατότητας της επαναστατικής Κυβερνήσεως. Εύχομαι να έχει συλλάβει ορθώς την αποστολήν της και να έχει την ικανότητα να την φέρη εις πέρας. Εάν όμως, δι' οιονδήποτε λόγον, υστερή είτε εις το πρώτον είτε εις το δεύτερον, τότε οφείλει να αφήσει την πρωτοβουλίαν εις τον Ρυθμιστήν του Πολιτεύματος, προσφέρουσα εις Αυτόν και την συμπαράστασίν της». 

Στο σημείο αυτό, τα σχόλια για τον «ξεχωριστό» Καραμανλή περιττεύουν... 
*** 
Οσο για τον «άλλον», για τον μετά το 1974 Καραμανλή, λίγη σοβαρότητα δε βλάπτει. Με ποια λογική, δηλαδή, μετά από τόσα χρόνια και - κυρίως - μετά από τόσες εξελίξεις και σε μια φάση που η άρχουσα τάξη είχε να λύσει σχεδόν εντελώς καινούρια προβλήματα, ο Καραμανλής θα έπρεπε να είναι ο ίδιος με τις δεκαετίες του '50 και του '60; 

Σε τελευταία ανάλυση, αν είχε παραμείνει ίδιος, αν δεν είχε την «ικανότητα να αλλάζει», εκείνοι που τον καθιέρωσαν στην πολιτική ηγεσία, που τον διόρισαν πρωθυπουργό το '55, θα τον είχαν αποστρατεύσει από εκείνη κιόλας την περίοδο. 

Πάντως, για όσους (βυθισμένοι στον οπορτουνισμό τους κάνουν ότι) δεν έχουν καταλάβει πως: 
«"Ο Καραμανλής είναι ένας. Αν δεν το καταλάβατε εσείς οι αριστεροί, το φταίξιμο είναι δικό σας". 

Αυτά είπε ο Κ. Καραμανλής στον Λ. Κύρκο, όταν ο τελευταίος του μίλησε κάποτε "για τον Καραμανλή των δύο φάσεων"» («Ρ», 25/4/1998), 
έχουμε να επισημάνουμε: 

Επί του «άλλου» Καραμανλή (σ.σ.: του πιο... «ξεχωριστού») ήταν που ο Κουμής και η Κανελλοπούλου δολοφονήθηκαν από το ίδιο κράτος που υποτίθεται ότι 6 χρόνια μετά την έλευση Καραμανλή από το Παρίσι είχε... εκδημοκρατιστεί. 

Επί του «άλλου» Καραμανλή, στη θέση της ξεπερασμένης για τις ανάγκες του αστικού πολιτικού συστήματος βασιλείας, ήρθε να εδραιωθεί ο «εκσυγχρονισμός» του δικομματισμού. 

Επί του «άλλου» Καραμανλή ο αρχικός αναγκαίος ελιγμός της αποχώρησης από το στρατιωτικό σκέλος του ΝΑΤΟ λόγω της προδοσίας της Κύπρου επελέγη για να μετατραπεί σε πλήρη επαναπροσχώρηση στο ΝΑΤΟ, σε ενταφιασμό του φακέλου της Κύπρου και για να βαθύνει, τελικά, εκείνο το στεντορείως δηλωθέν: «Ανήκομεν εις την Δύσιν». 

Επί του «άλλου» Καραμανλή συντελέστηκε η... «κατάργηση της πάλης των τάξεων» και ψηφίστηκε ένα από τα πιο αντεργατικά νομοθετήματα που γνώρισε ποτέ ο τόπος, ο περιβόητος «Νόμος 330 περί εργατικών οργανώσεων και συνδικαλιστικών ελευθεριών», που (εδώ και 35 χρόνια, πριν όλα αυτά τα ξανασκεφτούν ο Σαμαράς, ο Βρούτσης και η τρόικα) περιόριζε δραστικά το δικαίωμα της απεργίας, κατοχύρωνε την ανταπεργία των εργοδοτών (λοκ άουτ), νομιμοποιούσε τη συγκρότηση απεργοσπαστικών μηχανισμών και, κυρίως, απαγόρευε την «πολιτική απεργία». 

Επί του «άλλου» Καραμανλή επεκτάθηκε επί το κοινοβουλευτικότερον όλο το χουντικό νομοθέτημα για τη φοροασυλία των εφοπλιστών. 

Επί του «άλλου» Καραμανλή, με την αναθεώρηση του Συντάγματος το 1975, επανήλθε το μετεμφυλιακό Σύνταγμα του '52, με τις πρόνοιες του οποίου, μεταξύ άλλων, οι κομμουνιστές στέλνονταν στις εξορίες και στις φυλακές... 

Επί του «άλλου» Καραμανλή, στήθηκαν τα πανηγύρια για τον «παράδεισο της ΕΟΚ» που εξ αρχής μετατράπηκε σε χωματερές, αργότερα σε «θυσίες» για το ευρώ και την ΟΝΕ και σήμερα έγινε «τρόικα». Μια ένταξη που, όπως ο ίδιος είχε ομολογήσει (σ.σ.: «πολιτικοί λόγοι επιβάλλουν την ένταξη», είχε πει), στόχευε στη θωράκιση της εξουσίας των πλουτοκρατών, στην απόκτηση στηριγμάτων της αστικής πολιτικής εξουσίας για την ενίσχυση του καθεστώτος της. 

Επί του «άλλου» Καραμανλή είχαμε τη «σοσιαλμανία» (!) του κρατικομονοπωλιακού καπιταλισμού που κρατικοποιούσε ιδιωτικές επιχειρήσεις, οι ιδιοκτήτες των οποίων αποχωρούσαν με το αζημίωτο, οι ίδιοι ξελάσπωναν και τα χρέη τους φορτώνονταν στις πλάτες των εργαζομένων, όπως συνέβη, π.χ., με την «Ολυμπιακή Αεροπορία», η κρατικοποίηση της οποίας έγινε με τις ευλογίες του Αριστοτέλη Ωνάση και τα χρέη της ανέλαβε ο κρατικός προϋπολογισμός. 

Επί του «άλλου» Καραμανλή ένα ολόκληρο έθνος, το έθνος των εργαζομένων, έμαθε να ξυπνά και να κοιμάται με την προσταγή: «Λιτότης»! 
*** 
Εν κατακλείδι: 

Το δικαίωμα συμμετοχής στην πολιτική και στην ιστορική μνήμη δεν το έχουν μόνο οι τελετάρχες και οι κάθε λογής υμνολόγοι των «εθναρχών». 
«Εθνάρχης», μεν, ο - για κάποιους «ξεχωριστός» - Καραμανλής, αλλά:
 
«Ποιου έθνους εθνάρχης;». 

Το ερώτημα δεν είναι ρητορικό μιας και ο διαχωρισμός των «εθνών» εντός του ίδιου έθνους είναι τόσο παλιός και τόσο υπαρκτός, όσο ο διαχωρισμός των κοινωνιών σε τάξεις. Θα προσθέταμε, μάλιστα, ότι είναι τόσο παλιός όσο ο διαχωρισμός «Αριστερά - Δεξιά», αν δυστυχώς με τις έννοιες αυτές δεν φρόντιζαν κάποιοι να χάνει πλέον η μάνα το παιδί και το παιδί τη μάνα. 

Σε κάθε περίπτωση, όμως,
 και για να το κάνουμε όσο γίνεται πιο ευδιάκριτο, πρόκειται για διαχωρισμό τόσο παλιό, όσο και ο διαχωρισμός ανάμεσα στους φτωχούς και στους πλούσιους. Στους καταπιεζόμενους και στους εκμεταλλευτές. Στους «έχοντες» και στους «μη έχοντες». Στα αφεντικά και στους υπαλλήλους τους. Στους αστούς και στους προλετάριους. 

«Εθνάρχης», επομένως, και «ξεχωριστός», ο Καραμανλής δεν υπήρξε ποτέ και για τα δύο αυτά (ξε)χωριστά «έθνη». Παρά μόνο για το ένα. 

ΑΠΟ ΤΟ ΠΑΤΡΙΩΤΙΚΟ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ "ΡΕΣΑΛΤΟ"

Αυτή η κυβέρνηση έχει υπογράψει πράγματα αδιανόητα - Και συνεχίζει..

Παρασκευή, 30 Οκτωβρίου 2015

.

«Στη φωτιά τα χαρτιά και τα βιβλία κι η τιμή της πατρίδας στα σκουπίδια» έγραψε ο Γιάννης Ρίτσος στο «Μετά την ήττα»...
Αποτέλεσμα εικόνας για φιλης τσακαλωτος υποδοχη ολαντ
Ανεπιστρεπτί έχουν παρέλθει οι εποχές που τα κορυφαία στελέχη της σημερινής κυβέρνησης, όπως ο ίδιος ο πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας αλλά και ο υπουργός Εξωτερικών Νίκος Κοτζιάς έβλεπαν στη γερμανική πολιτική στην Ευρώπη ηγεμονισμό και…
μερκελισμούς. Από την εποχή που γράφονταν βιβλία και αναλύσεις για το τι κάνει σήμερα η Γερμανία στην Ευρώπη και, ιδίως, στην Ελλάδα.

Τώρα πια, βρισκόμαστε στον αντίποδα εκείνου του αστερισμού: μόνον χαμόγελα και αγάπες, που περίσσεψαν χθες στην επίσκεψη του Γερμανού υπουργού Εξωτερικών στην Αθήνα.
Το ίδιο όμως περίσσεψαν και οι ξεκάθαρες τοποθετήσεις του ότι η Ελλάδα δεν έχει καμία διαφυγή από όσα η κυβέρνηση Τσίπρα υπέγραψε στο τρίτο Μνημόνιο, καθώς και ότι η συζήτηση για το χρέος αν ανοίξει, θα ανοίξει μόνον αφού πρώτα… κλείσουν όλα τα άλλα.
Με άλλα λόγια, ο Στάινμαγερ έκανε με κάθε τρόπο σαφές στους συνομιλητές του ότι δεν πρέπει να τρέφουν κανενός είδους αυταπάτες – ούτε φυσικά και αυτές που έχουν ενσκύψει τις τελευταίες ημέρες λόγω της προσφυγικής κρίσης.
Συμπέρασμα ένα και μοναδικό: η Ελλάδα δεν πρόκειται να καταφέρει απολύτως τίποτα ούτε στο ένα μέτωπο ούτε στο άλλο. Το μόνο που κατάφερε, είναι να υπογράψει πράγματα αδιανόητα προχθές στις Βρυξέλλες που χειροτέρευσαν ακόμα περισσότερο τη θέση της, όπως την είχε χειροτερεύσει και η υπογραφή του τρίτου Μνημονίου.
Η μία ήττα, διαδέχεται την άλλη.  
Και, βεβαίως, εν προκειμένω, υπάρχει και μία ακόμα: εκείνη των ελληνικών απαιτήσεων από τη Γερμανία για το αναγκαστικό δάνειο και τις πολεμικές αποζημιώσεις. Ξεχάστηκαν κι αυτές από την κυβέρνηση Τσίπρα Καμένου, όπως ξεχάστηκαν τόσα και τόσα από την ώρα που ο πραγματικός σκοπός, η κατάληψη της εξουσίας, επιτελέστηκε…
«Στη φωτιά τα χαρτιά και τα βιβλία κι η τιμή της πατρίδας στα σκουπίδια»…
Υ.Γ.Τουλάχιστον, ο πρόεδρος της Δημοκρατίας Προκόπης Παυλόπουλος, του είπε του υψηλού μας ξένου ότι η φύλαξη των συνόρων μας είναι κυριαρχική μας υπόθεση: δεν θα κάνουν(;) κι εκεί ότι τους αρέσει…