Η Θράκη, το Αιγαίο και το μεταναστευτικό

ΣΑΒΒΑΤΟ 19-12-2015

Στις βουλευτικές εκλογές της 20ής Σεπτεμβρίου του 2015 σημειώθηκε μια εξέλιξη που είχε την αξία του ως πολιτικό και εθνικό γεγονός, αν ληφθεί υπόψιν η γενικότερη συγκυρία. Στη Ροδόπη, δύο κόμματα, ο ΣΥΡΙΖΑ και το Ποτάμι, έβαλαν σε εκλόγιμες θέσεις μόνο μουσουλμάνους υποψηφίους... 
tsipras_erdogan_0
του ΘΟΔΩΡΟΥ ΜΠΑΤΡΑΚΟΥΛΗ
Το αποτέλεσμα ήταν ότι στη Ροδόπη εκλέχθηκαν τρεις μουσουλμάνοι βουλευτές, ο Μουσταφά Μουσταφά και ο Αϊχάν Καραγιουσούφ από τον ΣΥΡΙΖΑ και ο Αχμέτ Ιλχάν από το Ποτάμι. Δηλαδή, στη Ροδόπη δεν εκλέχθηκε κανείς χριστιανός βουλευτής.
Ορισμένοι είχαν προσπαθήσει και το 2014 να γιορτάσουν την 29η Ιανουαρίου ως «ημέρα της εθνικής αντίστασης των Τούρκων της Δυτικής Θράκης κατά της ελληνικής καταπίεσης». Εκδηλώσεις είχαν πραγματοποιηθεί τόσο στην ελληνική Θράκη, όσο και...
στην Τουρκία – π.χ. στην πόλη Ιζμίτ (Νίκαια). Έτοιμο να πραγματοποιήσει έναν τέτοιο γιορτασμό εμφανίστηκε το «κόμμα» Ειρήνης, Ισότητας και Φιλίας (Dostluk, Eşitlik ve Barış, DEB)! Tο «κόμμα» Ειρήνης, Ισότητας και Φιλίας εξέδωσε ανακοίνωση, με την ευκαιρία της «επετείου της 29ης Ιανουαρίου 1988», όταν ορισμένοι εκ των μελών της μειονότητας προκάλεσαν επεισόδια, με αφορμή την απαγόρευση του όρου «τουρκικός» από συλλόγους και σωματεία της μειονότητας. Ενδιαφέρον παρουσιάζει το γεγονός, ότι στην ιστοσελίδα του, το κόμμα DEB είχε αναρτήσει τη σχετική ανακοίνωση μόνο στα τουρκικά. Η ανακοίνωση (μεταφρασμένη): «29 Ιανουαρίου 1988, μέρα ουσιαστικής και αξιοπρεπούς αντίστασης των Τούρκων της Δυτικής Θράκης, που δεν υπέκυψαν στις πιέσεις κατά της εθνικής τους ταυτότητας. Είναι η μέρα που, ο λαός, βροντοφώναξε σε αυτούς που αρνούνται τη εθνική του ταυτότητα πως είναι Τούρκος, και ότι θέλει να ζήσει σε αυτή την χώρα σαν ένας περήφανος πολίτης χωρίς να εγκαταλείψει τις τουρκικές παραδόσεις. Το κόμμα Ειρήνης, Ισότητας και Φιλίας (DEB) δεν θα ξεχάσει την σημερινή επέτειο. Θα τιμά τον επιδειχθέντα ηρωισμό, θα αισθάνεται ευγνωμοσύνη για τη γενναιότητα και θα ζητά το θείο έλεος για τους νεκρούς. Η Τουρκική Μειονότητα Δυτικής Θράκης είναι η μοναδική μειονότητα, που τα δικαιώματά της καθορίζονται με συνθήκες. Περιμέναμε για χρόνια την απόδοση των μη αποδιδόμενων μειονοτικών μας δικαιωμάτων… Η πατρίδα μας η Ελλάδα όπως έκανε και στο «νόμο των 240 ιμάμηδων», συνεχίζει να βγάζει νόμους με βία και ωμότητα, αγνοώντας την φωνή και την βούληση της Τουρκικής Μειονότητας Δυτικής Θράκης, με την επιβολή των οποίων σφετερίζεται τα δικαιώματα μας.» Το δυσάρεστο είναι ότι την προαναφερόμενη επιχειρηματολογία της μη απόδοσης των δικαιωμάτων της «τουρκικής μειονότητας» της Δυτικής Θράκης την αποδέχονταν και κάποια κόμματα επιρροής όπως ο ΣΥΡΙΖΑ, η ΔΗΜΑΡ, το ΠΑΣΟΚ και το Ποτάμι. Ένδειξη αποτελούσε το γεγονός ότι κορυφαία τοπικά στελέχη τους συμμετέχουν σ’αυτές τις παράνομες γιορτές. Μόνο με κίνητρο την ψηφοθηρία; Άραγε κάποιοι θεωρούσαν την ελληνική Θράκη χαμένη υπόθεση;
         Το ΚΙΕΦ/DEB, με τις ευλογίες και την υποστήριξη του Τουρκικού προξενείου Κομοτηνής, δραστηριοποιείται όλο και εντονότερα στη Θράκη, υπό την ηγεσία του Μουσταφά Αλί Τσαβούς (αντιπρόεδρος Οζάν Αχμέτογλου). Συγκρότησε «ανεξάρτητο» συνδυασμό στις ευρωεκλογές της 25ηςΜαΐου 2014, ενώ ήταν γνωστό ότι είχε σχέσεις με το σλαβομακεδονικό «Ουράνιο Τόξο» και με άλλους αλυτρωτικούς κύκλους εντός και εκτός Ελλάδας. Στις 10-11 Απριλίου 2014 τα κεντρικά γραφεία του ΚΙΕΦ/DEB επισκέφθηκαν ο πρώην βουλευτής δικηγόρος Αχμέτ Ιλχάν, η υποψήφια δημοτική σύμβουλος του δήμου Κομοτηνής Σιμπέλ Μουσταφάογλου (με τον συνδυασμό του -υποστηριζόμενου από το ΠΑΣΟΚ- απερχόμενου δημάρχου Κομοτηνής Γιώργου Πετρίδη και ευχήθηκαν επιτυχίες στις ευρωεκλογές. Επίσης τα γραφεία του ΚΙΕΦ/DEB στην Ξάνθη επισκέφτηκαν οι υποψήφιοι περιφερειακοί σύμβουλοι του συνδυασμού Περιφερειακή Αναγέννηση του Γιώργου Παυλίδη (υποστηριζόμενου από τη Νέα Δημοκρατία) Μπιρόλ Ιντζεμεχμέτ, Ιρφάν Χατσιγγενέ, Ριντβάν Αχμετσίκ, Σουνάι Αλή Οσμάνογλου και Ιμπραήμ Αμούτσκα. Σύμφωνα με σχετική ανακοίνωση του ΚΙΕΦ/DEB «εξέφρασαν τα συγχαρητήρια τους για την απόφαση του κόμματος αυτού να μετάσχει στις ευρωεκλογές και δήλωσαν έτοιμοι να του παράσχουν κάθε στήριξη». Τα παραπάνω συνέβαιναν ενώ η ομάδα που έλεγχε τα κομματικά όργανα του ΣΥ.ΡΙΖ.Α., με ανοίκειο τρόπο εκπαραθύρωσε από το ευρωψηφοδέλτιο την Σαμπιχά Σουλεϊμάν (τσιγγάνα από το Δροσερό Ξάνθης και πρωτεργάτη του συλλόγου «Ελπίδα»), μια υποψήφια η οποία είχε εκλεγεί τρίτη σε αριθμό ψήφων από την κεντρική επιτροπή του κόμματος. Παράλληλα, ανέδειξε και πρόβαλε ως κεντρική επιλογή του κόμματος τον καθηγητή Δημήτρη Χριστόπουλο, γνωστό τόσο ως υποστηρικτή του σχεδίου Ανάν για το Κυπριακό όσο και για τις αναφορές του περί «μίας συμπαγούς τουρκικής μειονότητας» στη Θράκη.
         Εν έτει 2015, το Κόμμα Ισότητας, Ειρήνης και Φιλίας (DEB), που ακολουθεί τα βήματα του Αχμέτ Σαδίκ, οργανωνόταν σε όλη την Ελλάδα, με στόχο την εκλογική κάθοδο, με συνδυασμούς σε ολόκληρη την ελληνική επικράτεια. Για όσους αναρωτιούνται πώς μπορούσε να συμβεί κάτι τέτοιο, θα μπορούσαν να αναλογιστούν ότι το κόμμα αυτό και ο γιός του Σαδίκ χρησιμοποιούσαν αστείρευτα μαύρα χρήματα του τουρκικού κράτους, με τα οποία επεξέτειναν την επιρροή της Άγκυρας σε κοινωνικές ομάδες και περιοχές πέραν της μουσουλμανικής μειονότητας και της Θράκης. Στόχος του κόμματος αυτού ήταν «οι σλαβόφωνοι και βλαχόφωνοι διαφόρων νομών της Μακεδονίας, διάφορες ομάδες αναρχικών και αντιεθνικιστών, που μισούν οτιδήποτε είναι Ελληνικό και πατριωτικό, ενώ είναι έτοιμοι να ταυτιστούν και να συνασπιστούν με οτιδήποτε είναι ανθελληνικό, και φυσικά οι μουσουλμάνοι και οι αλλοδαποί που αποκτούν και θα αποκτήσουν σταδιακά κατά δεκάδες χιλιάδες ελληνική υπηκοότητα, με βάση τους σχετικούς νόμους που έχουν ψηφιστεί από τα κόμματα της… προόδου στη Βουλή των Ελλήνων… Η αβελτηρία της κ. Τασίας, του κ. Τσίπρα και του ΣΥΡΙΖΑ στο θέμα της προστασίας των ελληνικών συνόρων απέναντι στην εισβολή εκατοντάδων χιλιάδων αλλοδαπών στο ελληνικό έδαφος, έχει δημιουργήσει ένα σοβαρότατο θέμα στην πατρίδα μας, το οποίο μπορεί να εξελιχθεί σε ατομικής ισχύος βόμβα στα θεμέλια του κράτους και του έθνους. Με βάση το ρυθμό εισβολής αλλοδαπών στην πατρίδα μας, είναι μαθηματικώς βέβαιο ότι σε λίγα χρόνια και όχι δεκαετίες, η Ελλάδα θα είναι μια χώρα αλλοιωμένη εθνοφυλετικά και δογματικά, μια χώρα όχι Ελληνική αλλά πολυεθνική και μάλιστα με μεγάλη μουσουλμανική κοινότητα…». Η Ελλάδα βρίσκεται υπό ένα ιδιότυπο καθεστώς εποικισμού. Αυτό ελάχιστη σχέση έχει με ανθρωπιστική ανάγκη βοηθείας. Ακόμα μικρότερη σχέση έχει με μια προσωρινή παραμονή κάποιων ανθρώπων που ζητούν να επιστρέψουν πίσω στην χώρα τους μόλις τερματιστεί η κρίση εκεί. Η εισβολή εκατοντάδων χιλιάδων αλλοδαπών στο ελληνικό έδαφος έχει δημιουργήσει σοβαρότατο θέμα στη χώρα, το οποίο θα μπορούσε να εξελιχθεί σε τεράστιας ισχύος βόμβα στα θεμέλια του κράτους και του έθνους.
        Το δόγμα των «Τριών Πολέμων» -που έχει υιοθετήσει η Κίνα-, «εντάσσεται στην ασαφή περιοχή μεταξύ ειρήνης και πολέμου που κυριαρχεί σήμερα στα διεθνή δρώμενα και στην οποία κυριαρχούν μοντέλα όπως αυτό «του υβριδικού πολέμου» (hybrid warfare Το δόγμα λοιπόν υποστηρίζει ότι στα νησιά του Ανατολικού Αιγαίου, και ιδιαίτερα στη Μυτιλήνη, λόγω του ζητήματος της μαζικής εισόδου μεταναστών και προσφύγων, έχουν δημιουργηθεί οι προϋποθέσεις για την εκδήλωση ενός παρόμοιου φαινομένου, το οποίο απειλεί την Ελλάδα ακόμα και με γεωπολιτικό ακρωτηριασμό…Επιπροσθέτως, οι ανοχές -πραγματικές ή φαντασιακές, δεν έχει σημασία- των ευρωπαϊκών χωρών είναι περιορισμένες…Οι αριθμοί είναι απλά τεράστιοι… Η κατευθυνόμενη αυτή ροή ανθρώπων ενδέχεται να μην έχει μία, αλλά πολλαπλές γεωπολιτικές στοχοθετήσεις από πλευράς των πλούσιων αραβικών κρατών και της Τουρκίας. Δεν μπορούμε να αποκλείσουμε το ενδεχόμενο ένας από αυτούς τους στόχους να είναι και η αποδόμηση των νησιών του Αιγαίου και η μετατροπή τους σε μια ‘’γκρίζα ζώνη’’ χωρίς ξεκάθαρη εθνική ταυτότητα και κυριαρχία… Ενδέχεται να φθάσουμε σε μίνι πόλεμο πολιτισμών στα ελληνικά νησιά, με αποτέλεσμα η Ελλάδα, ό,τι και να κάνει, να βρεθεί να βάλλεται πανταχόθεν έτσι  διαμορφώνονται οι προϋποθέσεις για την ‘’τέλεια καταιγίδα’’ στο Ανατολικό Αιγαίο…
        Η πολυδιάσπαση επίζηλων μερών της ευρωπαϊκής και άλλων ηπείρων εμφανίζεται ως σενάριο που διευκολύνει επιδιώξεις των σημαντικών γεωπολιτικών και περιφερειακών δρώντων («παικτών») της Ευρώπης και του κόσμου. Η υιοθέτηση λύσεων τύπου «Κοσσυφοπεδίου», η «κοσοβοποίηση», ουσιαστικά δεν αποσύρθηκε ποτέ από το τραπέζι της υψηλής διπλωματίας. Με αφορμή την ουκρανική και τη συριακή κρίση, μπορούσε να αυξηθεί η χρησιμοποίηση τέτοιων σεναρίων ως πρώτα «χαρτιά» στο διπλωματικό πόκερ. Εξάλλου, η εσωτερική κατάσταση στην Τουρκία -όπου στις εκλογές της 1ης Νοεμβρίου το ΑΚΡ του προέδρου Ταγίπ Ερντογάν αναδείχθηκε σε απόλυτο κυρίαρχο, κατακτώντας 317 από τις 550 έδρες της Εθνοσυνέλευσης-, σε συνδυασμό με την τροπή που θα έπαιρναν η συριακή και η ουκρανική κρίση και τις εξελίξεις στην εκμετάλλευση και διοχέτευση των υδρογονανθράκων της Ανατολικής Μεσογείου, θα έχει σημαντικές συνέπειες στην διεθνή συμπεριφορά και στον διεθνή ρόλο της Τουρκίας. Και πρέπει να έχουμε πάντοτε κατά νου ότι, πέραν των ευθυνών της Ε.Ε. και των ΗΠΑ, οι βασικοί παράγοντες υπoδαύλισης και συνέχισης του πολέμου στη Συρία και ενίσχυσης των τζιχαντιστικών δυνάμεων είναι οι πετρελαιοπαραγωγές μοναρχίες του Περσικού Κόλπου, κυρίως η Σαουδική Αραβία και το Κατάρ, και βεβαίως η Τουρκία. Τα σουνιτικά αυτά κράτη επιδίωκαν την πτώση του καθεστώτος Άσαντ και την διάσπαση του σιιτικού άξονα Ιράν-Συρίας-λιβανικής Χεζμπολάχ.
         Μια σημαντική μεταβολή στην ισορροπία δυνάμεων πραγματοποιήθηκε με την στρατιωτική επέμβαση της Ρωσίας στη Συρία. ‘Όπως, επισήμαινε ο Paul Craig Roberts, «η παρορμητική χρήση βίας από την Ουάσιγκτων αποτελεί κίνδυνο για την Αμερική και για τον κόσμο. Αυθάδεις πολιτικοί της Ουάσιγκτων και ανισόρροποι νεοσυντηρητικοί στριγγλίζουν ότι οι ΗΠΑ πρέπει να καταρρίψουν τα ρωσικά αεροπλάνα που ενεργούν εναντίον δυνάμεων εφοδιασμένων από τις ΗΠΑ οι οποίες σπείρουν τον θάνατο και την καταστροφή στη Συρία, εξωθώντας εκατομμύρια προσφύγων στην Ευρώπη, στην προσπάθεια της Ουάσιγκτων να ανατρέψει τη κυβέρνηση της Συρίας. Ακόμη και ο Zμπίγκνιου Μπρεζίνσκυ, άλλοτε συνάδελφος στο Κέντρο Στρατηγικών και Διεθνών Μελετών, φυσιολογικά ένα λογικό αν και κάποτε παραπλανημένο άτομο, έγραψε στους Φαϊνάνσιαλ Τάϊμς ότι η Ουάσιγκτων πρέπει να απευθύνει τελεσίγραφο στη Ρωσία να «σταματήσει και να απόσχει από στρατιωτικές ενέργειες που επηρεάζουν αμέσως αμερικανικά κεφάλαια». Ως ‘’αμερικανικά κεφάλαια’’ ο Μπρεζίνσκυ εννοεί τις δυνάμεις των τζιχαντιστών που η Ουάσιγκτων εξαπέλυσε εναντίον της Συρίας… Υποθέτω ότι κανένας στην αλαζονική και υπεροπτική Ουάσιγκτων δεν άκουγε όταν ο Πούτιν έλεγε στην ομιλία του της 28 Σεπτεμβρίου στον ΟΗΕ: « Δεν μπορούμε πλέον να ανεχθούμε αυτή την κατάσταση στον κόσμο». Η ανυπόφορη κατάσταση είναι το χάος που η Ουάσιγκτων έχει φέρει στη Μέση Ανατολή, το χάος που απειλεί να επεκταθεί σε όλες τις χώρες με μουσουλμανικό πληθυσμό και το χάος από το οποίο εκατομμύρια προσφύγων κατακλύζουν την Ευρώπη…».
         Η Ε.Ε. γενικώς, ως διεθνές πολιτικό περιβάλλον, δεν ευνοεί τις αποσχίσεις. Χωρίς πάντως αυτές να αποκλείονται. Η διασύνδεση του Κουρδικού ζητήματος με τη Θράκη μπορεί και να μην έχει νόημα. Η Τουρκία, τις επόμενες δεκαετίες, έμελλε να διαχειριστεί ένα πολύ μεγάλο ζήτημα, που ήταν πιθανό να την συνταράξει συθέμελα. Αυτό συνεπαγόταν ότι αν η Ελλάδα ήταν αποφασισμένη να υπερασπιστεί τη Θράκη, θα ήταν από εξαιρετικά δύσκολο έως αδύνατο να προωθήσει εκεί αποσχιστικές τάσεις η Τουρκία. Αλλά, όπως προαναφέρθηκε το παιχνίδι έδειχνε να παίζεται όχι μόνο με τις περιοχές αλλά και με τους πληθυσμούς. Και ίσως είναι πιο πιθανό να συμβούν εκτοπίσεις και αλλοιώσεις πληθυσμών και γενοκτονίες παρά απλώς ανεξαρτητοποιήσεις και αποσχίσεις. Επιπροσθέτως, όπως προαναφέρθηκε, είναι ακριβώς η νοοτροπία και η στάση των ελλαδικών πολιτικών δυνάμεων που γεννάει σοβαρές ανησυχίες και ερωτηματικά.
         Ο Αχμέτ Νταβούτογλου, σύμφωνα με το δόγμα του «στρατηγικού βάθους», θεωρεί την Ευρασία πρωτεύουσα γεωπολιτική περιοχή. Κατά τη νεοθωμανική αντίληψη σ’αυτό το ευρύτερο σύστημα τοποθετούνται και τα Βαλκάνια, και βεβαίως η Ελλάδα. Στις μέρες μας η Ελλάδα και η Κύπρος μετατράπηκαν σε πιόνια διαδοχικών παρτίδων γεωπολιτικού σκακιού που εξελίσσονται στο ευρύτερο σύστημα Βαλκάνια-Ανατολική Μεσόγειος-Μέση Ανατολή-Καύκασος ανάμεσα στους ισχυρούς διεθνείς δρώντες.
         Η Τουρκία έχει, εδώ και περισσότερο από τέσσερις δεκαετίες, πάγια συνολική στρατηγική στοχοθεσία στις ελληνοτουρκικές σχέσεις, στο Αιγαίο Πέλαγος, στο Κυπριακό και στη Θράκη. Αφετέρου, τα κεφάλαια αυτά επηρεάζονται από τις τρέχουσες εξελίξεις στο ευρύτερο γεωπολιτικό σύστημα, από την επιβολή των Μνημονίων σε Ελλάδα και Κύπρο, καθώς και από τις εξελίξεις στο θέμα των υδρογονανθράκων. Η Θράκη αποτελεί ένα από τα πεδία όπου εκδηλώνεται η συνολική αναθεωρητική/επεκτατική πολιτική του τουρκικού κατεστημένου έναντι του Ελληνισμού.
         Είναι προφανές εδώ και χρόνια ότι η Ελλάδα είναι σε κατάσταση εκτάκτου ανάγκης. Κατάσταση που θέτει επιτακτικά το ζήτημα μιας ειρηνικής πολιτικής επανάστασης που θα φέρει μια πολιτειακή αλλαγή προς την κατεύθυνση αλλαγών με φορά κίνησης την δημοκρατία και την ελευθερία (πολιτική ελευθερία και συλλογική ελευθερία, δηλαδή εθνική ανεξαρτησία). Η χώρα χρειαζόταν μια πολυδιάστατη εθνική στρατηγική -που εκπληρώνει τα ιεραρχημένα εθνικά συμφέροντα- βασισμένη στα διδάγματα της γεωιστορίας και της γεωπολιτικής. Για να αντιμετωπίσει την τουρκική στρατηγική, η Ελλάδα όφειλε να είναι ενεργά και συνεχώς στο πλευρό του κυπριακού Ελληνισμού, στην επιδίωξη μιας αντικατοχικής λύσης αυτοδιάθεσης, που θα διασφαλίζει την κρατική υπόσταση της Κυπριακής Δημοκρατίας. Επιπλέον, η χώρα μας όφειλε να προωθήσει μια καλά σχεδιασμένη συνεργασία των βαλκανικών λαών και κρατών. Αυτό έπρεπε να γίνει και αυτοτελώς και συμβάλλοντας στη συγκρότηση ενός «βαλκανικού πόλου» στο πλαίσιο της Ε.Ε. Εξάλλου, η Ελλάδα έπρεπε να σχεδιάσει την μεταναστευτική της πολιτική με ορισμένα σαφή και αυστηρά εφαρμοζόμενα κριτήρια. Αυτό, κυρίως στο πεδίο ελέγχου των μεταναστευτικών ροών από χώρες της Μέσης Ανατολής -πρωταρχικά διά μέσου της Τουρκίας-, και διοχέτευσής τους προς την Γερμανία και τις άλλες χώρες της ΒΔ. Ευρώπης. Και βεβαίως, χρειαζόταν και μια πολιτική δημογραφικής ανάπτυξης.
         Ως προς την ένταξη της Τουρκίας στην Ε.Ε. η Ελλάδα έπρεπε να συμβάλει αποφασιστικά στην απόρριψη από τους Ευρωπαίους της τουρκικής επιδίωξης. Ελληνοτουρκικός διάλογος δεν μπορεί να νομιμοποιηθεί αν πρώτα η Τουρκία: – Δεν άρει την ανακήρυξη ως «αιτίας πολέμου» της άσκησης από την Ελλάδα του δικαιώματος επέκτασης των χωρικών της υδάτων στα 12 ναυτικά μίλια. – Δεν αναγνωρίσει το διεθνές δίκαιο της θάλασσας του 1982 και ό,τι αυτό συνεπάγεται για την υφαλοκρηπίδα και την Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη (Α.Ο.Ζ.) – Δεν διακηρύξει σεβασμό στις συνθήκες της Λωζάννης και των Παρισίων και στο Ιταλικό πρακτικό παράδοσης των Δωδεκανήσων (1947), που καθορίζουν τα σημερινά σύνορα. – Δεν αποσύρει τα στρατεύματα κατοχής και δεν σταματήσει το διαρκές έγκλημα του εποικισμού από την Κύπρο.
*Δρ Γεωπολιτικής, Δικηγόρος
 «Αν και χώρα της Ευρωπαϊκής Ένωσης, η πατρίδα μας, η Ελλάδα, παραβιάζει τα δικαιώματά μας και τα ευρωπαϊκά κράτη παραμένουν σιωπηλά και αδιάφορα. Αυτές οι πολιτικές των δύο μέτρων και δύο σταθμών της ΕΕ, στα θέματα της ελευθερίας της έκφρασης και σε έννοιες όπως η πίστη μας, μας προκαλεί απορίες. Η από πολλά χρόνια λογική που επικρατεί στη Δυτική Θράκη, ότι δεν μπορεί να υπάρχουν Τούρκοι, σκιάζει τη ζωή μας. Είμαστε τώρα μια μειονότητα στη χώρα μας και θέλουμε να γίνονται σεβαστά τα δικαιώματά μας. Ποτέ μην απελπίζεστε. Δεν υπάρχουν στόχοι που δεν μπορούν να επιτευχθούν με την ενότητα και την αλληλεγγύη. Κανείς δεν πρέπει να αμφιβάλλει, ότι ο αγώνας μας, με όλη τη δύναμή μας, θα συνεχιστεί απτόητος, μέχρις οι ζωές μας να κυριαρχούνται από τη συμμετοχή μας στο μετοχικό κεφάλαιο της ειρήνης και της φιλίας. Καλή εθνική ημέρα της αντίστασης και αλληλεγγύης για τον Λαό μας». «27-01-2014 29 OCAK MİLLİ DİRENİŞ VE DAYANIŞMA GÜNÜ» (27-01-2014. 29 Ιανουαρίου: Ημέρα Εθνικής Αντίστασης και αλληλεγγύης), http://www.debpartisi.org/.  Προσπελάστηκε 28 Ιανουαρίου 2014.
 Για τις θέσεις και τον δημόσιο λόγο του κόμματος DEB βλ. και τον επίσημο ιστότοπό τουhttp://www.debpartisi.org (κείμενα σε τουρκικά, ελληνικά και αγγλικά).
Η Σιμπέλ Μουσταφάογλου ήταν επικεφαλής του μειονοτικού δημοτικού σχήματος Κομοτηνής «Πρώτο βήμα για την ισότητα», που είχε υποστηριχθεί από το DEB το 2010 και είχε πάρει 8,4%.
Το 2014, στον Δήμο Κομοτηνής ο Γιώργος Πετρίδης επανεξελέγη από την πρώτη Κυριακή, με ποσοστό 57,11%. Ο συνδυασμός Περιφερειακή Αναγέννηση με υποψήφιο Περιφερειάρχη τον (πρώην Νομάρχη Ξάνθης) Γιώργο Παυλίδη επικράτησε στον β΄ γύρο των περιφερειακών εκλογών με 56,34% των εγκύρων ψήφων και 31 έδρες έναντι του συνδυασμού Κοινωνική Συμμαχία για την Α. Μακεδονία-Θράκη του απερχόμενου Περιφερειάρχη Αριστείδη Γιαννακίδη με 43,65% και 10 έδρες. Ο συνδυασμός Ριζοσπαστική Αυτοδιοίκηση με επικεφαλής τον Κωνσταντίνο Μορφίδη πήρε 11,40% και 3 έδρες.
 Πρβλ. Σάββας Καλεντερίδης, «Εθνοκτόνοι και πατριδοκτόνοι πολιτικοί, ξεπουλούν στους τουρκομουσουλμάνους τη Θράκη και την Ελλάδα ολόκληρη», Δημοκρατία, 24.10.2015,http://infognomonpolitics.blogspot.gr/2015/10/blog-post_339. html#more
 Κωνσταντίνος Γρίβας, «To ‘’δόγμα των Τριών Πολέμων’’ απειλεί την Ελλάδα», Hellenic Nexus, Τεύχος 100, Οκτώβριος 2015, σσ. 50-53.
 Πρβλ. Les Harding, Dead Countries of the Nineteenth and Twentieth Centuries: Aden to Zululand. Lanham (MD): Scarecrow Press, 1998.
 Πρβλ. Χρήστος Αναγνώστου / Γρηγόρης Tσάλτας (επιμ.), Αιγαίο και Νοτιοανατολική Μεσόγειος. Σύγχρονες Προκλήσεις και Προοπτικές Εκμετάλλευσης Υποθαλάσσιων Φυσικών Πόρων, Αθήνα: Εκδ. Σιδέρη, 2013.
 Ο Paul Craig Roberts επέμενε, στην αρθρογραφία του, να κάνει την αντιδιαστολή μεταξύ των Η.Π.Α. και της Ουάσιγκτων, καταγγέλλοντας την υφαρπαγή της εξουσίας από  συμφέροντα, οικονομικά και άλλα, που αντιστρατεύονται και καταστρέφουν τα ζωτικά συμφέροντα του αμερικανικού έθνους.
 Paul Craig Roberts, «Μια αποφασιστική αλλαγή στην ισορροπία δυνάμεων έχει πραγματοποιηθεί»,13.10.2015, http://www.activistis.gr/2015/10/blog-post_84.html (Μετάφραση Μιχαήλ Στυλιανού).
 Ahmet Davutoğlu, Stratejik DerinlikTürkiyenin Uluslurarasι Konumu (Στρατηγικό βάθος. Η Διεθνής θέση της Τουρκίας), Κωνσταντινούπολη:  Küre Yayιnlarι 2008, 24η έκδ. [ελληνική έκδοση: Το Στρατηγικό βάθος. Η διεθνής θέση της Τουρκίας, Αθήνα: Ποιότητα (μετάφρ. Νίκος Ραπτόπουλος, επιστ. επιμέλεια Νεοκλής Σαρρής), 2010]. Παναγιώτης Ηφαιστος, «Aντί εθνικής στρατηγικής ένα νέο πολιτικό σπορ, η κωλοτουμπολογία…», στην ομάδα του Facebook Ειρηνική πολιτική επανάσταση, σοφή ανεξάρτητη πολιτική ψήφος, 01.11.2015.
ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ-ΑΡΔΗΝ-ΡΗΞΗ

ΟΙ ΤΡΕΙΣ ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΕΣ ΝΙΚΕΣ ΤΗΣ ΡΩΣΙΑΣ ΣΤΗ ΔΙΕΘΝΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΣΚΗΝΗ



Εκτύπωση
19/12/15 
Του ΒΑΣΙΛΗ ΜΑΚΡΙΔΗ*
Η ρωσική πολιτική ηγεσία έχει κάθε λόγο να τρίβει τα χέρια της από ικανοποίηση με βάση τις τελευταίες γεωπολιτικές εξελίξεις. Και αυτό, όχι βέβαια επειδή έχουν λυθεί όλα τα «καυτά» ζητήματα που έχουν προκύψει τα τελευταία χρόνια στην ευρύτερη γεωπολιτική περιοχή που «περιτριγυρίζει» και τη δική μας χώρα, αλλά επειδή όλες οι τελευταίες κινήσεις της σε πολιτικό, διπλωματικό, οικονομικό, αλλά και στρατιωτικό επίπεδο «της έχουν βγει» και έχει αποκτήσει ισχυρό πλεονέκτημα απέναντι στις χώρες που, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, ανταγωνίζονται τη Ρωσία σε διεθνές επίπεδο.  
Η Ρωσία έχει επιτύχει τρεις σημαντικές νίκες επιμέρους στρατηγικού χαρακτήρα και τα αποτελέσματα αυτών των νικών έχουν αρχίσει να φαίνονται, πλέον, δια γυμνού οφθαλμού. Και λέμε «επιμέρους στρατηγικού χαρακτήρα», εννοώντας πως οι νίκες αυτές είναι κάτι παραπάνω από νίκες τακτικής και, επιπλέον είναι νίκες που εξυπηρετούν τον γενικότερο στρατηγικό στόχο της σημερινής Ρωσίας, που δεν είναι άλλος από τη διαμόρφωση, σε βάθος χρόνου, ενός «πολυπολικού» κόσμου, όπου δεν θα υπάρχει μία υπερδύναμη που θα «διαφεντεύει» τις τύχες του ολόκληρου του πλανήτη με μοναδικό γνώμονα τα δικά της συμφέροντα.  
Νίκη 1η: εναντίον του ISIS. Η εμπλοκή της Ρωσίας στις στρατιωτικές συγκρούσεις στο έδαφος της Συρίας ήταν οι πρώτες που έδωσαν έως και εντυπωσιακά αποτελέσματα στην αντιμετώπιση, απόκρουση και, στο ορατό μέλλον, στην κατανίκηση, σε στρατιωτικό επίπεδο των τζιχαντιστών του του αυτοαποκαλούμενου «Ισλαμικού Κράτους». Επί πάνω από 1 χρόνο οι στρατιωτικές δυνάμεις των ΗΠΑ που βρίσκονται στην περιοχή της Μέσης Ανατολής προσποιούνταν, ουσιαστικά, ότι μάχονται εναντίον του ISIS, ενώ ήταν και είναι τοις πάσι γνωστό ότι οι ΗΠΑ έχουν συμβάλει τα μέγιστα στη δημιουργία και στην τροφοδότηση αυτού του μορφώματος με χρήματαόπλα κα στρατιωτική τεχνογνωσία. Την ίδια ώρα, η γειτονική Τουρκία αντί να επιτίθεται στους – υποτιθέμενους – «εχθρούς» της εξτρεμιστές του ISIS, συνεργαζόταν άψογα μαζί τους και εμπορευόταν παράνομο πετρέλαιο με προέλευση κυρίως τις πετρελαιοπηγές του – κουρδικού, ουσιαστικά – Βορείου Ιράκ, ενώ παράλληλα βομβάρδιζε περιοχές της Συρίας που κατοικούν Κούρδοι (ΚόμπανεΡουτζαβά κοκ), δείχνοντας με κάθε τρόπο, ότι το βασικό της μέλημα είναι η εξαφάνιση των κουρδικών πληθυσμών και όχι, ασφαλώς, η αντιμετώπιση της «ισλαμικής τρομοκρατίας». Χρειάστηκε μόλις 1 μήνας (τώρα, πλέον, διανύουμε τον 3ο) για να αποδείξουν οι Ρώσοι πως, όταν κανείς ασχοληθεί σοβαρά με την αντιμετώπιση ενός φαινομένου όπως ο ISIS και διαθέτει την ικανότητα και τη βούληση να το καταπολεμήσει, θα έχει θετικά αποτελέσματα. Η ρωσική πολεμική αεροπορία, που βοηθά τις συριακές ένοπλες δυνάμεις μετά από επίσημη πρόσκληση της νόμιμης συριακής κυβέρνησης Άσαντ, κατάφερε μέσα στο διάστημα της παρουσίας της στην περιοχή τόσα βαρύτατα πλήγματα στις δυνάμεις του ISIS, όσα δεν είχαν πετύχει όλοι οι άλλοι ξένοι εμπλεκόμενοι στρατοί μέσα σε διάστημα περίπου 2 χρόνων παρουσίας τους εκεί. Με αυτόν τον τρόπο οι Ρώσοι κέρδισαν τη συμπάθεια ακόμη και σημαντικού μέρους της κοινής γνώμης των δυτικών χωρών, που μέχρι τώρα τους αντιμετώπιζαν, εν πολλοίς, ως «δύναμη του κακού». Κάτι που, φυσικά, σε πολλές δυτικές ιμπεριαλιστικές ηγεσίες δεν αρέσει, αλλά δεν είναι και σε θέση, από ένα σημείο και μετά, να το αποτρέψουν.  
Νίκη 2η: εναντίον της Τουρκίας. Η αλλοπρόσαλλη, από πλευράς γεωπολιτικής σκοπιμότητας, απόφαση της κυβέρνησης Ερντογάν-Νταβούτογλου, να καταρρίψει το ρωσικό μαχητικό αεροσκάφος Su-24 εντός του συριακού εναέριου χώρου, όταν μάλιστα την επόμενη μέρα ήταν προγραμματισμένη η επίσκεψη του Ρώσου Υπουργού Εξωτερικών Σεργκέι Λαβρόβ στην Άγκυρα, γύρισε από πολλές απόψεις «μπούμερανγκ» προς την Τουρκία. Μπορεί οι «γαλαντόμοι» Τούρκοι πολιτικοί και διπλωμάτες να κατάφεραν να αποσπάσουν από την Ευρωπαϊκή Ένωση χρηματική ενίσχυση και «ξεπάγωμα» της ενταξιακής διαδικασίας της Τουρκίας, κρατώντας στο χέρι τους Ευρωπαίους ηγέτες με την απειλή της ανεξέλεγκτης ροής προσφύγων προς τη «μητροπολιτική» Ευρώπη, ωστόσο με τη Ρωσία τέτοιου είδους «παιχνίδια» ήταν και είναι αδύνατο να γίνουν. Επιπλέον, η οικονομία της Τουρκίας ήταν μέχρι σήμερα σε μεγάλο βαθμό εξαρτώμενη από τις συναλλαγές της με τη Ρωσία, αφού ο συνολικός όγκος τους έφτανε σε ετήσια βάση τα 68,5 δισ. ευρώ. Η άμεση αντίδραση της Ρωσίας κυρίως με οικονομικές κυρώσεις (ο γράφων αναφέρθηκε λεπτομερώς σε αυτές στο προηγούμενο άρθρο του στην Iskra με τίτλο «Η Τουρκία έχυσε την καρδάρα με το γάλα στις σχέσεις της με τη Ρωσία»), αλλά και με κινήσεις στρατιωτικού εκφοβισμού της Τουρκίας έφερε το δίδυμο Ερντογάν-Νταβούτογλου σε εξαιρετικά δυσχερή θέση και την οικονομία της χώρας τους σε ακόμη δυσκολότερη. Ειδικά στους τομείς της ενέργειας, του τουρισμού και της αγροτικής οικονομίας το πλήγμα για την Τουρκία είναι ιδιαίτερα βαρύ και αυτό θα διαφανεί πολύ περισσότερο μέσα στους επόμενους μήνες, εάν και εφόσον δεν υπάρξει εξομάλυνση στις σχέσεις ανάμεσα στις δύο χώρες. Η συνέχιση του ανταγωνισμού της Τουρκίας προς τη Ρωσία μπορεί να βγάλει ζημιωμένη μόνο την Τουρκία, δεδομένου ότι η Ρωσία, ήδη από την εποχή της επιβολής κυρώσεων εναντίον της από το δυτικό ιμπεριαλιστικό μπλοκ, είχε αρχίσει την προσαρμογή της οικονομίας της στον περιορισμό των εισαγωγών και την αντικατάστασή τους από εγχώρια προϊόντα. Επιπλέον, το χτύπημα της παράνομης διακίνησης πετρελαίου από τον ISIS προς την Τουρκία θα επιφέρει σταδιακά την εξομάλυνση και την άνοδο της τιμής του πετρελαίου στις διεθνείς αγορές, επιστρέφοντας στη Ρωσία τα περισσότερα, τουλάχιστον, από αυτά που έχασε στο πρόσφατο παρελθόν από τη στοχευμένη (κυρίως από τους Δυτικούς) μείωση της τιμής του «μαύρου χρυσού».  
Νίκη 3η: εναντίον των ΗΠΑ και των συμμάχων της (κυρίως εντός της ΕΕ): η  επίσκεψη του Αμερικανού Υπουργού Εξωτερικών Τζον Κέρι στη Μόσχα και οι συναντήσεις του με τον Πρόεδρο Πούτιν, αλλά και με τον ομόλογό του Σεργκέι Λαβρόβ έβγαλαν πραγματικά «λαβράκια», ως προς τη στάση των ΗΠΑ στο Συριακό. Παρά το γεγονός ότι ο επικεφαλής του Στέιτ Ντιπάρτμεντ προσπάθησε να μετριάσει, κατά κάποιον τρόπο, τις δηλώσεις του γύρω από το πρόσωπο του Προέδρου Άσαντ, έκανε την παραδοχή (κάτι που συνιστά στροφή της αμερικανικής πολιτικής στο συγκεκριμένο ζήτημα) ότι «δεν είναι σημείο αφετηρίας» των οποιωνδήποτε συζητήσεων γύρω από το Συριακό η αποχώρηση του Άσαντ από την εξουσία και οι συνομιλίες με τους Ρώσους αξιωματούχους περιστράφηκαν γύρω από την εξεύρεση μιας πολιτικής λύσης, που θα επιτρέψει στους Σύριους πολίτες, όταν η κατάσταση εξομαλυνθεί και ο ISIS εκδιωχθεί οριστικά από το έδαφος της χώρας τους, να αποφασίσουν οι ίδιοι για την πολιτική τους ηγεσία. Επίσης ο Αμερικανός υπουργός δήλωσε, ότι η χώρα του δεν επιδιώκει την διεθνή απομόνωση της Ρωσίας και έδειξε για πρώτη φορά μετά από χρόνια διάθεση συνεργασίας της αμερικανικής με τη ρωσική πολιτική ηγεσία πάνω σε διάφορα διεθνή ζητήματα. Από την άλλη πλευρά, η διαρκώς εντεινόμενη δυσφορία αρκετών χωρών-μελών της ΕΕ για την παράταση της διάρκειας των κυρώσεων εναντίον της Ρωσίας με αφορμή τα όσα – δήθεν – έπραξε αυτή στο ζήτημα της Ουκρανίας, είναι πολύ πιθανό να οδηγήσουν σύντομα στην ατόνηση και, τελικά στην άρση των κυρώσεων, αφού εκτός από πολιτικά υποκριτικές, αποδείχθηκαν και άκρως αναποτελεσματικές.  
Η Ρωσία κατά παράδοση έβγαζε και βγάζει εξαιρετικούς σκακιστές, πολλοί εκ των οποίων έχουν ανακηρυχθεί και πρωταθλητές κόσμου. Απ’ ό,τι φαίνεται, όμως, οι Ρώσοι πολιτικοί αναδεικνύονται σε εξίσου ικανούς παίκτες στην παγκόσμια γεωπολιτική σκακιέρα. Και ο κόσμος που γνωρίζουμε σήμερα, είναι πολύ πιθανό να έχει εντελώς διαφορετική μορφή σε χρονικό διάστημα πολύ μικρότερο, απ’ ό,τι φανταζόμαστε…  
*Ο Βασίλης Μακρίδης είναι δημοσιογράφος και μεταφραστής ρωσικής γλώσσας, απόφοιτος της Σχολής Δημοσιογραφίας του πρώην Κρατικού Πανεπιστημίου του Ροστόβ-να-Ντονού, νυν Νοτίου Ομοσπονδιακού Πανεπιστημίου της Ρωσίας.

http://www.iskra.gr/index.php

ΛΑΖΟΠΟΥΛΟΣ: Η «σάτιρα» της ακραίας και χυδαίας εμπορευματοποίησης

ΛΑΖΟΠΟΥΛΟΣ: Η «σάτιρα» της ακραίας και χυδαίας εμπορευματοποίησης


Τα σώου της «μονομαχίας» Λαζόπουλου-Άδωνι («μονομαχία» μέσα σε μια σκάφη νερό για το ποιος υπηρετεί καλύτερα τους νέους αποικιοκράτες) έθεσε πάλι το ζήτημα της σάτιρας… 
Ο Λαζόπουλος προπαγανδίζει τα ιδεολογήματα του 4ου Ράιχ και των μαφιόζων του χρήματος στο όνομα της σάτιρας…
 
Ο Άδωνις …έμαθε ότι η σάτιρα καρατομεί την εξουσία 

και αυτό το παπαγαλίζει εναντίον του Λαζόπουλου, ξεχνώντας ο κουτοπόνηρος ότι και ο ίδιος είναι από τις πλέον μακάβριες γκριμάτσες της εξουσίας των νέων αποικιοκρατών… 

Αναδημοσιεύουμε, λοιπόν, το παρακάτω κείμενο, το οποίο θέτει και αναλύει το ζήτημα της σάτιρας… 

Το άρθρο είναι γραμμένο το Φεβρουάριο του 2008 και έχει δημοσιευτεί στο ΡΕΣΑΛΤΟ, τεύχος-25. 

Λαζόπουλος: Το καθεστωτικό όπλο της «αριστερής διαστροφής» 
Γράφει: Ο Θύμιος Παπανικολάου 
 

Η «μάχη» της κατινιάς στην αγορά της τηλεθέασης αποκαλείται σάτιρα!
 Πάνε να μας επιβάλουν ως σάτιρα την αρρωστημένη διάθεση και το ανακάτεμα του βούρκου που πουλιέται στη διαφημιστική αγορά του ιδεολογικού ολοκληρωτισμού των καναλιών.


Όπως σε όλα τα ζητήματα, έτσι και στα ζητήματα της αισθητικής οι έννοιες έχουν αναποδογυριστεί, συνακόλουθα η ιστορία και η θεωρία της τέχνης έχουν πεταχτεί στον κάλαθο των αχρήστων. Έτσι, η σάτιρα από το ανηλεές μαστίγωμα της εξουσίας έγινε η εξουσία που μαστιγώνει τα θύματά της, τα «ψώνια» και τα «νούμερα» που η ίδια δημιουργεί. Ο «νέος Αριστοφάνης» είναι ο τηλεοπτικός αστέρας της εξουσίας των καναλιών ο οποίος «διδάσκει» θορυβωδώς την αυτοϊκανοποίηση του νοσηρού ατομικισμού, ανακυκλώνει τον βούρκο και «ηδονίζεται» με αυτή την ανακύκλωση. Και αυτή την πολτοποίηση της σκέψης και της αισθητικής την αποκαλεί το Ιερατείο της «προόδου» σάτιρα. 


Αυτό βεβαίως που λησμονούν όλοι αυτοί οι νέοι «θεωρητικοί» της τέχνης είναι ότι η «σκέψη» και η «αισθητική» της τηλεοπτικής αγοράς δεν μπορεί να παράγει κανένα απολύτως καλλιτεχνικό δημιούργημα, ούτε να δώσει ζωή στη σάτιρα. Αντίθετα καταστρέφει αδυσώπητα και τη σκέψη και την αισθητική και τις ευαισθησίες και τα συναισθήματα, κάθε καλλιτεχνικό ταλέντο. Η «αισθητική» και οι «ευαισθησίες» του τηλεθεάματος είναι υποταγμένες πλήρως στο αδηφάγο κεφάλαιο, υπαγορεύονται από την αγορά της αχαλίνωτης ακροαματικής κερδοφορίας. 


Εμπόριο διαστροφής 

Τα κανάλια και ιδιαίτερα τα ιδιωτικά ποντάρουν πάνω στη νοσηρή περιέργεια και τα πιο κατώτερα ανθρώπινα ένστικτα.Έτσι, μέσω κοινωνικών-αισθητικών δολωμάτων, που ερεθίζουν τη νοσηρή περιέργεια και φαντασία, αποκομίζουν τεράστια κέρδη από τη βία, τα εγκλήματα, τα δράματα, τη σεξολαγνεία, την πορνολαγνεία κ.λπ.


Βεβαίως τα κανάλια δεν είναι ο πρωτογενής παράγοντας της σήψης. Ούτε φυσικά την αποτυπώνουν απλώς. Την εμπορεύονται, την ανακυκλώνουν και την αναπαράγουν. Τρέφονται από αυτήν και «ξερνούν» έτσι όλα τα παθολογικά φαινόμενα και τα εκκρίματα του «πολιτισμού» της «ελεύθερης αγοράς». 
Κατά κανόνα η κριτική που γίνεται περιορίζεται στο σύμπτωμα της ασθένειας και όχι στα αίτια που τη γεννούν. 


Τι δεν λέγεται όμως ή λέγεται με μισόλογα; Ότι είναι η ίδια η «ελεύθερη αγορά», που γέννησε αυτό το «τέρας» της παραπληροφόρησης και της υποκουλτούρας. Τα ιδιωτικά κανάλια είναι πλήρως υποταγμένα στους ανταγωνιστικούς νόμους της αγοράς. Εδώ τα πάντα πουλιούνται και αγοράζονται. Η πληροφορία γίνεται εμπόρευμα. Η είδηση συσκευάζεται, λουστράρεται και πλαστικοποιείται προς πώληση. Αυτή η διαδικασία της υπερβολής, της διόγκωσης και του εντυπωσιασμού δεν αλλοιώνει απλώς την ουσία της ενημέρωσης, αλλά καταστρέφει και κάθε γέφυρα επικοινωνίας με το κοινωνικό γίγνεσθαι.


Σήμερα δεν έχουμε ενημέρωση, αλλά μεγάλες βιομηχανίες παραπληροφόρησης. Τα ιδιωτικά κανάλια είναι οι πομποί των ισχυρών κέντρων της οικονομικής εξουσίας και αποτελούν το σύγχρονο μοντέλο της άμεσης παρέμβασης αυτής της εξουσίας. Και είναι γνωστό ότι οι επιδιώξεις των μονοπωλιακών οικονομικών κέντρων είναι η συγκέντρωση και μονοπώληση των πάντων: ανθρώπων και πραγμάτων, ιδεών και συναισθημάτων… 


Μέσα σε ένα τέτοιο καθεστώς καμιά πνευματική και καλλιτεχνική δημιουργία δεν μπορεί να υπάρξει. Τα πάντα είναι υποταγμένα και «εμπνέονται» από τις απαιτήσεις μιας οικονομικά κυρίαρχης και πολιτιστικά ευνούχας τάξης. Τα πάντα υπαγορεύονται από τη βιομηχανία του τηλεοπτικού θεάματος, από το κέρδος και τις ιδεολογικοπολιτικές ανάγκες του συστήματος. Το μόνο που μπορεί να παραχθεί είναι η ανοησία, ακριβώς γιατί η ανοησία (αισθητικά, ιδεολογικά και πολιτικά) είναι ισοπεδωτική, βάρβαρη και καταστροφική. Κατασκευάζει δούλους και λακέδες, όλα αυτά που χρειάζεται το ολοκληρωτικό καθεστώς των ισχυρών του χρήματος. 


Αυτή τη βαρβαρότητα του τηλεοπτικού θεάματος αχρηστεύεται κάθε ταλέντο δημιουργικό και τσακίζεται κάθε καλλιτεχνική ιδιοφυία. Παράγονται μόνο οι ιδεολογικοί, καλλιτεχνικοί μεταπράτες, η υποκουλτούρα και η ηλιθιότητα, δηλαδή τα «νούμερα» και τα «ψώνια». Αυτά τα τηλεοπτικά «κόπρανα» αποτελούν τα υποπροϊόντα του τηλεοπτικού θεάματος, δηλαδή τα «νούμερα» και τα «ψώνια» είναι το διαστροφικό υποπροϊόν αυτής της κατάστασης, τα «θύματα» της ισοπεδωτικής ανοησίας που παράγει το ίδιο καθεστώς της τηλεοπτικής αγοράς. 

Γίνεται φανερό ότι αυτές οι εστίες της τηλεοπτικής διαστροφής δεν μπορούν να παράγουν σάτιρα. Αυτή απαιτεί πριν από όλα την αυτοαναίρεσή τους. Τηλεοπτική σάτιρα χωρίς να καρατομεί πρωταρχικά την τηλεοπτική εξουσία, το ολοκληρωτικό καθεστώς των ΜΜΕ και τα αφεντικά τους δεν νοείται. 

Τι είναι σάτιρα 

Το να γελάς με την ανθρώπινη εξαθλίωση, την ηδονοβλεψία, τα σεξοανέκδοτα και με επιλεκτικές, ξεκάρφωτες και κοινωνικά αφυδατωμένες εικόνες κιτσαριού δεν είναι σάτιρα. 


Είναι η θορυβώδης αυτοϊκανοποίηση του νοσηρού ατομικισμού που πουλιέται! Η σάτιρα αναπτύσσεται από την κοινωνική αποσύνθεση, αλλά αποτελεί ΑΡΝΗΣΗ αυτής της αποσύνθεσης και όχι χαρακτηριστική της εκδήλωση. Η μαχητική διάθεση, η πληθωρική υγεία, η φρεσκάδα του πνεύματος, οι μεγάλες ανθρώπινες αξίες και η ζωογόνα πνοή των μεγάλων κοινωνικών οραμάτων και ιδεών, βρίσκουν σε αυτή μια διέξοδο. 


Η σάτιρα δεν γελοιοποιεί τον άνθρωπο, αλλά τις αλυσίδες του:
Το σύστημα και τις δομές του, τα οποία εξαθλιώνουν τον άνθρωπο και διαστρέφουν την προσωπικότητά του. Όταν γελάς με την αθλιότητα και το ανθρώπινο δράμα αυτό δεν είναι σάτιρα, αλλά διανοητική και ηθική διαστροφή: Ο κομπασμός της καθεστωτικής βλακείας που αυτό-αναγορεύεται σε ευφυΐα, παίρνοντας σαν μέτρο σύγκρισης τα κόπρανα της δικής της βλακείας. 


Το να γελάς με τον ανάπηρο ή με τα θύματα ενός πολέμου δεν είναι σάτιρα, αλλά κτηνώδης εξουσιαστική διαστροφή. Η «σάτιρα» που γελάει με τα θύματα δεν σατιρίζει τους θύτες, αλλά αντίθετα τους απαλλάσσει. 


Η σάτιρα είναι το εντελώς αντίθετο από το ανέκδοτο και τη χυδαία ευχαρίστηση του κουτσομπολιού και του σόκιν. Είναι, όπως ήδη αναφέραμε, το ανηλεές μαστίγωμα των θυτών, των νόμων τους, της φιλοσοφίας τους και της ηθικής τους. Αυτό απαιτεί όραμα, δηλαδή μια ανώτερη ηθική δικαίωση.


 Πιο λιανά: Προϋποθέτει ενιαίο αντίκρισμα της ζωής, την ανασύνθεσή της (το ξεπέρασμα της αποσύνθεσης), το όραμα μιας νέας ανώτερης ζωής. Το να βρίσκεις ηδονή στο βούρκο δεν έχει τίποτα το κοινό με τη σάτιρα. Είναι η διαστροφή εκείνων που εκστασιάζονται με τα πνευματικά και συναισθηματικά τους κόπρανα: Με τα υποπροϊόντα της καπιταλιστικής σήψης και παρακμής.

Η σάτιρα είναι το «αντίδοτο» στην εξουσία, το κοφτερό ξίφος που «καρατομεί» τις κοινωνικές σχέσεις και τις μορφές που γεννούν, τρέφουν και γιγαντώνουν τα «νοσήματα» της εποχής μας: τον ψυχωτικό τεμαχισμό του ανθρώπου, την ψυχική εξαθλίωση, την πνευματική αλλοτρίωση, το ναρκισσισμό, τον εγωισμό, τον κυνισμό, την αναισθησία, τις ποικίλες διαστροφές και πολλά άλλα… 


Η σάτιρα, ως ευφυής και λεπτή ικανότητα να διαπιστώνει και να παρουσιάζει την κωμική πλευρά της πραγματικότητας στρέφεται κατά των προσώπων εκείνων που είναι φορείς αυτών των ανταγωνιστικών κοινωνικών σχέσεων και των δομών εξουσίας.


 Μόνο τότε η σάτιρα επιτελεί την κοινωνική της λειτουργία: Να οργώνει και να οργανώνει το συναίσθημα και τη συνείδηση, να εκπέμπει μηνύματα κοινωνικής αλληλεγγύης και αγωνιστικής διάθεσης. Διαφορετικά αποξηραίνεται κάθε ζωικός χυμός της και μετατρέπεται σε ένα ανούσιο και αντιδραστικό παιχνίδι ανεκδοτολογικής ειρωνείας, διασκεδαστικό στις μικροαστικές παρεούλες που «σπάνε» την πλήξη τους, στον καναπέ, με χαζοχαρούμενα αστειάκια, υπαινιγμούς και υπονοούμενα, προσωπικά κουτσομπολιά και σεξολάγνους ηδονοβλεπτισμούς… 

Η Σάτιρα προϋποθέτει αγωνιστική συμμετοχή στα πολιτικά πράγματα και πλήρη ανεξαρτησία από τους μηχανισμούς εξουσίας. Δηλαδή να μην είσαι ο ίδιος εξουσία, να μη συμμετέχεις σε δομές εξουσίας, να μην είσαι ενσωματωμένος στα όργανα εξουσίας και μάλιστα στα βάρβαρα όργανα της ολοκληρωτικής τηλεοπτικής εξουσίας. Μόνο τότε η σάτιρα αποκτάει τη λεπτή αίσθηση της πραγματικότητας, την πολιτική οξυδέρκεια και τη διανοητική υγεία που δίχως αυτά σάτιρα δεν υπάρχει. Δίχως αυτά το σατιρικό ταλέντο εκπίπτει στη μικροαστική διαστροφή, αντιδραστικό εργαλείο στα χέρια της εξουσίας, ακριβώς γιατί υπνωτίζει και αποχαυνώνει, διαιωνίζει την παρακμή και το κατεστημένο σύστημα ιδεών και ηθικής:Το σύστημα που παράγει την αθλιότητα, το ανθρώπινο δράμα, την αφυδάτωση των συναισθημάτων, τον ακρωτηριασμό της σκέψης, το ναρκισσιστικό ατομικισμό κ.λπ… 


Σε αυτά τα ασφυκτικά καλούπια του συστήματος εξαντλείται το σατιρικό ταλέντο του Λαζόπουλου. 

Λαζόπουλος: Το εργαλείο της Νέας Εποχής 


Τα τηλεοπτικά σώου του Λαζόπουλου δεν παρεκκλίνουν από τα πρότυπα των αχαλίνωτων διαστροφών της εμπορευματοποίησης: Της ακροαματικότητας και του θεάματος.


 Δηλαδή όχι μόνο δεν αναιρούν τη λογική του καταναλωτικού θεάματος, αλλά αποτελούν την υπερτονισμένη έκφραση αυτής της αγοραίας λογικής. Ο Λαζόπουλος υπερτονίζει την ύπουλη λογική του τηλεοπτικού θεάματος και αναπαράγει όλη τη φαιά ιδεολογία αυτού του θεάματος: Μια ιδεολογία που αλλοτριώνει τον άνθρωπο από τις βαθύτερες σκέψεις του και τα αισθήματά του, που τον κρατάει σε αδράνεια και λειτουργεί υπνωτικά και αποπροσανατολιστικά. Μια ιδεολογία που δολοφονεί ανελέητα τη σκέψη.

 Αυτός ο τηλεοπτικός…«Αριστοφάνης» είναι το πολτοποιημένο «πνεύμα» της Νέας Εποχής, το μακάβριο αποτύπωμα, αλλά και το ιδεολογικό εργαλείο αυτής της εποχής.

Δεν είδαμε ποτέ το Λαζόπουλο να γελοιοποιεί το σύστημα και τους μηχανισμούς του, να καρατομεί τα πρόσωπα και τα σύμβολα της πολυεδρικής καπιταλιστικής εξουσίας, τους «προφήτες» των Νέων Ιδεών και τους «εφιάλτες» του νεοταξικού Μεσαίωνα. 


Ιδιαίτερα δεν τον είδαμε ποτέ να γελοιοποιεί το είδωλό του(τηλεοπτικό είδωλο εξουσίας είναι), συνακόλουθα τα μεγάλα αφεντικά του, τα οποία παράγουν και επιβάλλουν (και μέσω των ΜΜΕ), όλων των ειδών τα σκουπίδια, το ιδεολογικό και ηθικό τσιμέντο της κτηνωδίας, της υποκουλτούρας, της αποβλάκωσης και του εκμαυλισμού της ανθρώπινης συνείδησης. 

Ο Λαζόπουλος, απλώς γελοιοποιεί το «γελοίο» αυτών των εκμαυλισμένων θυμάτων: Τα «σκύβαλα» του καθεστώτος και ιδιαίτερα του τελετουργικού, τηλεοπτικού ολοκληρωτισμού.


 Ηδονίζεται να εξευτελίζει τα εξαθλιωμένα θύματα, το κατάντημα των ανθρώπων, το μίζερο σύμπτωμα της τηλεοπτικής βαρβαρότητας. Δεν γελοιοποιεί τη μήτρα της βαρβαρότητας, αλλά τα θύματά της, δηλαδή τα απόβλητα αυτής της «μηχανής» του τηλεοπτικού θεάματος που αλέθει ανθρώπους και ιδέες, συνειδήσεις και συναισθήματα, τα πάντα. 

Η καρατόμηση των πολιτικών προσώπων κι αυτή είναι υποταγμένη στα ασφυκτικά πλαίσια του αγοραίου τηλεοπτικού σώου. Και εδώ απομονώνει το «σύμπτωμα» και γελοιοποιεί το παραπολιτικά «γελοίο». Μια ρηχή, πολιτική δημαγωγία, μια αποστειρωμένη επιθεώρηση λαϊκισμού και μικροπολιτικής προπαγάνδας. Τα πολιτικά πρόσωπα εμφανίζονται σαν σκόρπια εξαρτήματα μιας μηχανής, αφυδατωμένα κοινωνικά και ιδεολογικά, άδεια από ιστορική και κοινωνική ουσία, χωρίς ιδεολογική και πολιτική «ψυχή». Και εδώ η «σάτιρα» του Λαζόπουλου μένει σε κάποια εξωτερικά συμπτώματα της νόσου, δεν αμφισβητεί στο ελάχιστο το κοινωνικό σύστημα, αντίθετα είναι υποταγμένη πλήρως στη μικροπολιτική και στα πολιτικά παιχνίδια των ισχυρών μηχανισμών της καπιταλιστικής εξουσίας…


Απέναντι λοιπόν στα πολιτικά απόβλητα και απέναντι στη «δυστυχία» των εκκριμάτων του αγοραίου τηλεοπτικού «πολιτισμού», ο Λαζόπουλος διατρανώνει τη δική του ανάπηρη (αλλά ακριβοπληρωμένη) υπεροχή. Στείρος από ανατρεπτικές ιδέες, ενσωματωμένος πλήρως στους μηχανισμούς των ανακτορικών ιδεολογικών δομών, πελεκίζει άπληστα και αχόρταγα τους «ανάπηρους»!!!


Έχει την ψυχολογία και τη νοοτροπία των πωρωμένων εξουσιαστών. Εκείνων, δηλαδή, που ηδονίζονται να εξευτελίζουν τον άνθρωπο, να τον ρίχνουν στα έσχατα όρια της δουλοπρέπειας, αυτοπεριφρόνησης και ταπείνωσης. Και μόνο αυτό αποδεικνύει τη στειρότητα των ιδεών του και της ευαισθησίας του, τη σατιρική του ένδεια. Αποδεικνύει, δηλαδή, ότι και ο ίδιος αποτελεί αποτύπωμα αυτών που γελοιοποιεί, ότι είναι ένας άνθρωπος του συστήματος, που απλώς «τρυπάει» κάποιες «φουσκάλες» πυώδεις του καθεστώτος που υπηρετεί. Χτυπάμε το σαμάρι για να μην χτυπήσουμε το γάιδαρο. Το δόλιο τέχνασμα των «αριστερών» λακέδων πολυτελείας!!!


Ο λόγος του Λαζόπουλου, όπως κάθε λόγος καταναλωτικής καταγγελίας, λειτουργεί σαν ιδεολογικό εμβόλιο. Ομολογεί κάποια κτυπητά, εξωτερικά ελαττώματα του συστήματος για να συγκαλύψει καλύτερα τα βασικά ελαττώματα. Δηλαδή με μικρές δόσεις από το αναγνωρισμένο κακό ανοσοποιεί το σύστημα και το προστατεύει από τον κίνδυνο μιας γενικευμένης αμφισβήτησής του.


 Η «σάτιρα» του Λαζόπουλου το κάνει αυτό με επιτυχία. Με «αριστερό» μανδύα καταλύει κάθε διαλεκτική, κάθε αναδρομή πέραν από το επιφανειακά ορατό. Έτσι διαιωνίζει και ανακυκλώνει την υπάρχουσα αθλιότητα και βαρβαρότητα της καπιταλιστικής ζούγκλας… 

Η «σάτιρα» του Λαζόπουλου δεν έχει σκοπό, ένα ηθικό σύστημα αξιών, ένα νέο ιδανικό, ένα νέο τραγούδι που να εμπνέει και να ενθουσιάζει. Εξαντλείται στον κυνισμό και στις λεκτικές απρέπειες, στοιχεία που υποκρύπτουν έλλειψη πίστης και οράματος, ή το σβήσιμο μιας πίστης. 


Όλα αυτά φυσικά δεν αποτελούν απλώς το διακριτικό σήμα του μικροαστικού αναρχισμού, αλλά την «αριστερή μόδα» της Νέας Εποχής. Προϊόν αυτών των «Νέων Ιδεών» είναι ο Λαζόπουλος. Το ιδεολογικό εργαλείο του συστήματος (όπως κάθε τηλεοπτικός σταρ), το οποίο καταστρέφει κάθε πολιτικό και αισθητικό κριτήριο και «μπολιάζει» την κοινωνία με τα «νέα γούστα», τα ισοπεδωτικά νεοταξικά «γούστα»: Η «αισθητική» των κοπράνων… 

Η φιλοσοφία του νοσηρού ατομικισμού 

Το φιλοσοφικό βάθρο του Λαζόπουλου συνοψίζεται σε αυτό που κατά κόρον επαναλαμβάνει: 
«Να είσαι ο εαυτός σου»!!! 


Ο «Εαυτός», όμως, διαμορφώνεται μέσα σε ένα δοσμένο κοινωνικό και ιδεολογικό περιβάλλον το οποίο κατασκευάζει όλων των ειδών τις ασθένειες και τις διαστροφές: Οικονομικές, ψυχολογικές, πνευματικές, εγκληματικές κ.λπ. 


Συνεπώς όταν λέμε να «είσαι ο «εαυτός» αποδεχόμαστε ολοκληρωτικά αυτό το σύστημα και τις διαστροφές του. Και όχι μόνο το αποδεχόμαστε, αλλά γινόμαστε και κήρυκες αυτών των νοσημάτων.Κηρύσσουμε τη ζούγκλα των «εαυτούληδων». 

Δηλαδή, ανυψώνουμε το άτομο σε θεότητα, σε άτομο χωρίς όρια, χωρίς σύνορα, χωρίς αρχές, χωρίς αναστολές. Αυτό είναι ο Λαζόπουλος. Ένα καθεστωτικό γρανάζι που προπαγανδίζει, μέσω της δήθεν «σάτιράς» του και με τη «στάμπα» του «αριστερού προφήτη», το «ατομικό ένστικτο» που διαμορφώνεται μέσα στη βαρβαρότητα του αχαλίνωτου καπιταλιστικού ανταγωνισμού και του χυδαίου καταναλωτισμού. 

Αυτός ο «μοντέρνος αριστερός» της τηλεοπτικής κακουργίας αναπαράγει όλους τους παρακμιακούς μύθους και τα μπαγιάτικα ιδεολογήματα του καθεστώτος που υπηρετεί. 


Αποκρύβει ότι ο «εαυτός», δηλαδή ο άνθρωπος δεν είναι μια αφηρημένη οντότητα. Ο άνθρωπος σήμερα δεν είναι παρά ένα άτομο απωλεσμένο, αλλοτριωμένο και παραδομένο στην κυριαρχία απάνθρωπων όρων και συνθηκών. 


Αποκρύβει, αυτός ο «αριστερός» ότι σήμερα υπάρχει σχίσμα του ανθρώπου, αλλοτρίωση του ανθρώπου από τον άνθρωπο. Ο «εαυτός» είναι το «δικαίωμα» του εγωιστικού ατόμου!


Ο «εαυτός» (ούτε αυτό το γνωρίζει ο « αριστερός προφήτης» των Νέων Ιδεών), είναι ο διαχωρισμός του ανθρώπου από τον άνθρωπο, είναι το ατομικό δικαίωμα του συμφέροντος που οδηγεί στο να μη βρίσκει ο καθένας στον άλλο την πραγματοποίηση αλλά τον περιορισμό της ελευθερίας του. Που οδηγεί στην ανταγωνιστική ζούγκλα των ατόμων. 


Για μια τέτοια αγέλη ατόμων μονάδων μας μιλάει ο Λαζόπουλος, αναπαράγοντας όλη τη φαιά φιλοσοφία της Νέας Τάξης. Μια αγέλη «εαυτούληδων» που θα ποδηγετείται από τους κατασκευασμένους πλαστικούς ηγέτες (τύπου Τσίπρα) και θα χαχανίζει, στον καναπέ, από τα υπνωτικά δηλητήρια των τηλεοπτικών σταρ: Τους σύγχρονους γενίτσαρους του καθεστώτος. 


Γι’ αυτό ο κύριος αυτός δεν θίγει ποτέ τους ομοίους του: Τα είδωλα της τηλεοπτικής εξουσίας, τους «σταρ» της παραπληροφόρησης και της απάτης, τα «προοδευτικά» Ιερατεία και τα αφεντικά τους. 


Γελοιοποιεί απλώς τα «εξαμβλώματα», τα «ψώνια», τα μικρά και ασήμαντα «ψώνια». Τα «ψώνια» καρχαρίες δεν τολμά να τα αγγίξει… 


Απεναντίας δίνει τροφή και κέρδη στους καναλάρχες. Ακριβώς γιατί συντηρεί και δίνει ακροαματικότητα στις εκπομπές που δήθεν σατιρίζει. Μια κερδοφόρα ανακύκλωση των τηλεοπτικών κοπράνων και ένα αχαλίνωτο σώου στα τηλεπαράθυρα…


Γρανάζι, από τα πλέον επικίνδυνα (γιατί υποδύεται το ρόλο του «αριστερού» και του «ποιοτικού») του τηλεοπτικού θεάματος και της δυναστείας της ακροαματικότητας είναι ο Λαζόπουλος. Το ροζ ιδεολογικό λαρύγγι του πλανητικού ολοκληρωτισμού…

http://resaltomag.blogspot.gr/

Μοχθούν να …υψώσουν τον Τσίπρα αλλά ο ίδιος …γκρεμίζεται


ΣΑΒΒΑΤΟ 19-12-2015

Τα ιερατεία του κατοχικού καθεστώτος καταβάλλουν φιλότιμες και συστηματικές προσπάθειες να εμφανίσουν τον Τσίπρα σαν μεγάλο «εθνικό» ηγέτη… 
Μπορεί να προσδιορίσουμε την αφετηρία της συστηματοποίησης και της έξαρσης των ιερατείων για την επιβολή του Τσίπρα σε μεγάλο ηγέτη: Ήταν τον Ιούλιο του 2015, όταν το 62% του ΟΧΙ του ελληνικού λαού (στο δημοψήφισμα) το μετέτρεψε ο Τσίπρας σε «ΝΑΙ» και τα έδωσε ΟΛΑ στους τοκογλύφους του 4ου Ράιχ, γλείφοντας τις μπότες τους…


Από τότε άρχισε, συστηματικά, να καλλιεργείται για τον Τσίπρα, από τα τηλεοπτικά καλλιστεία, ο μύθος του μεγάλου ηγέτη. 

Με μπροστάρη τον Ψυχάρη (Λαμπρακιστάν) άρχισε μια επιχείρηση «κατασκευής» του Τσίπρα σε νέο Ανδρέα… 

Σήμερα έρχεται ο Θοδωρής Ρουσόπουλος, πιο σεμνά από τον Ψυχάρη, να προσάψει στον Τσίπρα κάποια στοιχεία από τη χαρισματική λάμψη του Ανδρέα, πιστοποιώντας κι αυτός τα «ηγετικά προσόντα» του Τσίπρα: 
«Ο Τσίπρας έχει αναδειχθεί σε ηγέτη και αναδεικνύεται σταθερά, με κάθε ευκαιρία που του δίνεται». 

Βεβαίως αυτές οι επισημάνσεις του Ρουσόπουλου δεν είναι δίχως δόλο και υπολογισμό: Ο δόλος και ο υπολογισμός της «υπόγειας» συναίνεσης Κώστα Καραμανλή και Τσίπρα… 

Μια συναίνεση που εκφράστηκε με την εκλογή του Παυλόπουλο στην Προεδρία, αλλά και με τη «μυστική διπλωματία» των επαφών τους στις «κρίσιμες» εκείνες ημέρες της ΤΑΠΕΙΝΩΣΗΣ: Μετατροπή του «ΟΧΙ» σε «ΝΑΙ» και ολοκληρωτική ΥΠΟΤΑΓΗ στους νέους αποικιοκράτες (αυτά ακριβώς που κάνανε τον Τσίπρα «μεγάλο ηγέτη») 

Βεβαίως, η τωρινή «παρέμβαση» Καραμανλή, μέσω Ρουσόπουλου, έχει και προοπτική ΣΥΝΑΙΝΕΣΗΣ: Καλλιεργεί το κλίμα για τα αυριανά συναινετικά, κυβερνητικά σχήματα μεταξύ της «κεντροαριστεράς» και της «κεντροδεξιάς». 
Αυτό το διατυπώνει ολοκάθαρα ο «καραμανλικός» Ευριπίδης Στυλιανίδης: 
«Υπάρχει όντως θεσμική επικοινωνία και αλληλοκατανόηση ανάμεσα στην Κεντροδεξιά και στην Κεντροαριστερά. Άλλωστε η ορίτζιναλ Κεντροδεξιά δεν θέλει να δημιουργεί εχθρούς, θέλει να τους αγκαλιάζει και εν συνεχεία να τους νικά αγκαλιάζοντάς τους». 

Διαβάστε ένα ενδιαφέρον, αν και λίγο φλύαρο, άρθρο από την «Ισκρα»: 
http://iskra.gr/index.php?option=com_content&view=article&id=23001:tsipras-eade-eyme&catid=81:kivernisi&Itemid=198 

Ο Τσίπρας, λοιπόν, ανυψώνεται σε «μεγάλο ηγέτη», από τα πολιτικά και προπαγανδιστικά ιερατεία του καθεστώτος, επειδή ακριβώς έχει πολύ εύκαμπτη ραχοκοκαλιά και είναι προθυμότατος, για να σώσει το αποικιοκρατικό καθεστώς, να συμπράξει με τους πάντες… 

Δεν είναι μόνο προθυμότατος και δουλικά υπάκουος, αλλά έχει αναπτύξει και «μυστική διπλωματία» με την άλλη ΑΠΑΤΗ, την αντίστοιχη της «κεντροαριστεράς»: Την «κεντροδεξιά». 

Και κάποιοι φαιδροί της «αριστερής» κυβέρνησης, μέσα στον εξουσιαστικό τους οίστρο, καταλαμβάνονται από υστερία ανοησίας. 

Μας λέει ο αναπληρωτής υπουργός Δικαιοσύνης, Δημήτρης Παπαγγελόπουλος: 
«Καλώς ή κακώς, τρεις είναι οι Εθνάρχες στην Ελλάδα: Του κέντρου είναι ο Ελευθέριος Βενιζέλος, της Δεξιάς ο Κωνσταντίνος Καραμανλής και τώρα ήρθε η ώρα της Αριστεράς να αποκτήσει τον Εθνάρχη της - εάν δεν τον απέκτησε ήδη - τον Αλέξη Τσίπρα». 
«Εθνάρχης», λοιπόν και ο Τσίπρας. 

Πράγματι: Σήμερα είναι «εθνάρχης» αυτός που καταστρέφει το έθνος και ρίχνει στον καιάδα το λαό του… 
Βαπτίζεται «εθνάρχης» ο Τσίπρας που θα καταγραφεί στην Ιστορία με τα πιο μελανά χρώματα: Με τα χρώματα του επαρμένου δωσίλογου ανδρεικέλου των διεθνών και εγχώριων ληστών και δημίων…

Ένας τέτοιος «μεγάλος ηγέτης» (υπάλληλος του 4ου Ράιχ) δεν έχει, ούτε χρειάζεται να έχει, τα προσόντα των πραγματικά μεγάλων πολιτικών ηγετών… 

Το αντίθετο: Έχει τα «προσόντα» των δούλων και λακέδων. Δηλαδή την καταθλιπτική πολιτική κενότητα και ανοησία, το καχεκτικό ανάστημα της γελοιότητας. 

Και ο Τσίπρας το επιβεβαιώνει αυτό καθημερινά… 

Μοχθούν να τον εμφανίσουν σαν μεγάλο και «εθνικό» ηγέτη και τους διαψεύδει, ευθύς αμέσως και παταγωδώς. 

Είπε ο Τσίπρας, μεταξύ άλλων, στο ντοκιμαντέρ του Πολ Μέισον: 
«Νομίζω πως χάσαμε χρόνο. Στο τέλος μας τελείωσαν τα χρήματα και οι δυνάμεις. Αν το ήξερα αυτό, θα είχα πάρει πιο γενναίες αποφάσεις από την αρχή»!!! 

Μια τέτοια άγνοια και αδράνεια είναι άραγε χαρακτηριστικά μεγάλου ηγέτη, ή χαρακτηριστικά απελπιστικά μικρού… 

Σε παλιότερη συνέντευξη είχε, επίσης, ομολογήσει τη δραματική πολιτική του ανεπάρκεια. 


Ο αξιοθρήνητος «αριστερός» Τσίπρας 

 

Θλιβερή η συνέντευξη του Τσίπρα, ενός αξιοθρήνητου Πρωθυπουργού. Λόγια του αέρα για να μας πει ΤΙ; Ότι δεν είχε άλλη επιλογή από το ΑΙΣΧΟΣ της ΥΠΟΤΑΓΗΣ και της ΠΡΟΔΟΣΙΑΣ… 

Ότι δεν είχε άλλη επιλογή από την πλήρη και άνευ όρων παράδοση της χώρας και του λαού της στο 4ο Ράιχ και τα χρηματιστηριακά αρπακτικά… 

Δεν θα αναφερθούμε στα ψεύδη, τις ανοησίες και τις ασυναρτησίες των λόγων του Τσίπρα. 

Πάνω από αυτά βρίσκεται κάτι ακόμα χειρότερο: Ότι είναι ένας Πρωθυπουργός ανεπαρκέστατος, πολιτικά αξιοθρήνητος, θεωρητικά ακατάρτιστος, δραματικά τυφλός, συνακόλουθα εντελώς άσχετος με τη θεωρία και την πράξη της Αριστεράς, δηλαδή επικίνδυνος… 

Είναι τόσο απελπιστικά λίγος ο Τσίπρας που η συνέντευξή του αποτελεί ΟΜΟΛΟΓΙΑ όλων των παραπάνω: Ομολογεί ο ίδιος την ασχετοσύνη του, τη δραματική πολιτική του τυφλότητα, την καταθλιπτική του «αριστερή» αφέλεια (ΒΛΑΚΕΙΑ). 

Ο ίδιος ο Τσίπρας σε όλη τη συνέντευξή του ομολόγησε τούτο:Ότι βάδιζε μέσα στο «λάκκο των λεόντων», στις «σκληρές διαπραγματεύσεις», ΞΥΠΟΛΗΤΟΣ στα αγκάθια, δίχως να γνωρίζει το απλούστερο, αυτό που και ο απλός πολίτης γνωρίζει: Ότι απέναντί του έχει τους ληστές και τους δήμιους των λαών, την τοκογλυφική κακουργία, τα θηρία του ιμπεριαλισμού, τη βαρβαρότητα και κτηνωδία των καπιταλιστών… 

Αυτά τα απλά πράγματα ο «αριστερός» Τσίπρας δεν τα γνώριζε!!!
 

Και μόνο αυτή η τραγική άγνοια 
αποκαλύπτει και από μόνη της ότι ο Τσίπρας ΟΧΙ μόνο δεν διαθέτει ίχνος Αριστερής Σκέψης, αλλά ούτε και το πολιτικό μέγεθος των μέτριων αστών πολιτικών που γνωρίζουν, τουλάχιστον, τη βαναυσότητα και τη δολιότητα των ισχυρών κρατών… 

Ο Τσίπρας στη συνέντευξή του ομολόγησε ότι αγνοεί και το αλφάβητο της ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ… 

Στο μόνο που ήταν προσκολλημένος αυτός ο θλιβερός μας Πρωθυπουργός ήταν οι εμμονές του και οι χίμαιρές του:«Πάση θυσία στην ΕΕ Και το Ευρώ», «ούτε ρήξη ούτε υποταγή»…
 

Και το χειρότερο: Πίστευε ότι αυτός με το χαζοχαρούμενο χαμόγελό του θα σαγηνεύσει τους ληστές και τους δήμιους για να …σώσουν την Ελλάδα… 

Αυτά ήταν τα εφόδια και τα διαπραγματευτικά ατού του Τσίπρα: Οι χίμαιρες, τα όνειρα και η Πίστη στα θαύματα…
 

Τόσο τραγικός,
 αξιοθρήνητος και ΑΝΥΠΑΡΚΤΟΣ (πολιτικά, θεωρητικά και στρατηγικά) ήταν ο Τσίπρας στον πόλεμο με τα αρπακτικά. 

Σπατάλησε πέντε μήνες με αυτές του τις εγκληματικές του χίμαιρες, πήγαινε από υποχώρηση σε υποχώρηση, από προδοσία σε προδοσία, έφτασε στο αμήν και κατρακύλησε στο ΑΙΣΧΟΣ… 

Και εκπλήσσεται και από πάνω για τη στάση και τους εκβιασμούς των ιμπεριαλιστών που η τρομοκρατία, οι εκβιασμοί και η μοχθηρία κυλούν στο αίμα τους… 

Τέτοια αξιολύπητα πολιτικά ανθρωπάκια πρέπει να στέλνονται στο σπίτι τους, είναι πολύ επικίνδυνα… 

Και γίνονται ακόμα πιο επικίνδυνα όταν μιλούν στο όνομα της Αριστεράς: Μιλούν στο όνομα της Αριστεράς και δεν γνωρίζουν τι εστί ΕΕ, Ευρώ, τοκογλύφοι και 4ο Ράιχ… 

Και είναι ΣΥΝΕΝΟΧΟΙ όσοι συνεχίζουν να βρίσκονται στο ίδιο κόμμα με τέτοιους αξιοθρήνητος «αριστερούς» ηγέτες: Αυτά για την «Αριστερή Πλατφόρμα» που φαίνεται να μην προσανατολίζεται στη στρατηγική και τακτική της ΡΗΞΗΣ με την κυβερνητική ηγετική κλίκα… 

Δεν αρκούν τα «ΟΧΙ», απλώς για να καταγράψουμε τη διαφωνίας μας. Σήμερα περισσότερο από ποτέ απαιτείται η ΠΟΛΙΤΙΚΗ και ΟΡΓΑΝΩΤΙΚΗ επένδυση του «ΟΧΙ»: Η πολιτική και οργανωτική ΠΡΑΞΗ για τη συγκρότηση ενός Αγωνιστικού, Κινηματικού, Πολιτικού Μετώπου της Αριστεράς… 

Το να καταψηφίσουμε απλώς, χωρίς να πέφτει η κυβέρνηση (η οποία θα στηριχτεί στη ΝΔ, το ΠΑΣΟΚ και το «Ποτάμι») και δίχως να διαχωριζόμαστε ΠΟΛΙΤΙΚΑ (που σημαίνει και οργανωτικό διαχωρισμό), αυτό είναι δόλιο κοινοβουλευτικό (πολιτικάντικο) τέχνασμα στήριξης της ΠΡΟΔΟΣΙΑΣ. Συνεχίζουμε να δίνουμε το «άλλοθι» σ’ αυτήν την ΠΡΟΔΟΣΙΑ… 

ΔΙΧΩΣ ΡΗΞΗ πολιτική και οργανωτική με αυτό το κυβερνητικό ΑΙΣΧΟΣ, είμαστε και εμείς ΣΥΝΕΝΟΧΟΙ στο ΑΙΣΧΟΣ…

http://resaltomag.blogspot.gr/