Το κείμενο, με το οποίο προλόγισε ο Δημήτρης Κλούρας την παρουσίαση του βιβλίου του Ν. Ιγγλέση:
28-1-2016
ΠΗΓΗ ΔΙΚΤΥΟ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗΣ & ΔΙΑΦΑΝΕΙΑΣ
(Δίκτυο Δέλτα )
Αγαπητοί φίλοι και αγαπητές φίλες,
Ευχαριστώ και εγώ από την πλευρά μου για τη σημερινή παρουσία σας σ’αυτήν την εκδήλωση, για την οποία είμαι απολύτως βέβαιος, ότι θα σας ωφελήσει. Θα σας ωφελήσει, διότι θα σας διαφωτίσει και θα σας εξοπλίσει με γνώση και επιχειρήματα, καθότι το βιβλίο του Νίκου Ιγγλέση (η Επανάσταση του GREXIT – Το Σχέδιο), που σας παρουσιάζεται σήμερα, αυτό ακριβώς κάνει: διαφωτίζει, παρέχει γνώση, αλλά και επιχειρήματα, με τη δέουσα τεκμηρίωση, όπως ακριβώς πρέπει να κάνει ένα βιβλίο αυτού του είδους. Πρόκειται, λοιπόν, για ένα χρήσιμο και ωφέλιμο βιβλίο από έναν συγγραφέα, που δικαιολογείται και κατ’εμέ όφειλε να συγγράψει ένα βιβλίο με το συγκεκριμένο οικονομικοπολιτικό περιεχόμενο, διότι έχει σπουδάσει οικονομικές επιστήμες στη Γαλλία, αλλά και είναι ένας πολύπειρος δημοσιογράφος, που εκ της ιδιότητάς του παρακολουθεί και καταγράφει την πολιτικοοικονομική πραγματικότητα της χώρας μας για δεκαετίες. Από τους επαΐοντες περιμένει κανείς τη συγγραφή τέτοιων βιβλίων και όχι από τους αγνοούντες τα βασικά, τα στοιχειώδη. Ο Νίκος Ιγγλέσης ανήκει στους επαΐοντες και γι’αυτό δικαιούτο και όφειλε να συγγράψει ένα βιβλίο, όπως αυτό, που σας παρουσιάζεται.
Αποτελεί, λοιπόν, τιμή για εμένα να προλογίζω τη σημερινή παρουσίαση για το βιβλίο του Νίκου Ιγγλέση, του οποίου, σημειωτέον, η παρουσία του εδώ σηματοδοτεί και μία επιστροφή του σε γνώριμα γι’αυτόν μέρη, καθότι υπήρξε για πολλά έτη και μέχρι το 1986 – 1987 κάτοικος Σαρωνίδας.
Θα ξεκινήσω την παρουσίαση, όπως ξεκινά το βιβλίο του και ο Ν. Ιγγλέσης, δηλαδή με μία φράση, που ανήκει στον κοινό φίλο μας, Σπύρο Λαβδιώτη: «Δύο τρόποι υπάρχουν για να κατακτήσεις και να υποδουλώσεις ένα έθνος. Ο πρώτος είναι με το ξίφος. Ο δεύτερος είναι με το χρέος». Η χώρα μας και ο λαός μας, όπως γνωρίζετε, έχει υποδουλωθεί, με τη συνδρομή των εγχώριων «Δούρειων Ίππων», με τον δεύτερο τρόπο και διανύει τον έκτο χρόνο υποδούλωσής της, χωρίς να υπάρχει φως στο τούνελ. Αντιθέτως, επικρατεί απόλυτο σκοτάδι. Για τον τρόπο απελευθέρωσης από τα δεσμά του χρέους, που βαρύνει τη χώρα μας και το οποίο δολίως δημιουργήθηκε, συνέγραψε ο Ν. Ιγγλέσης το βιβλίο, που παρουσιάζεται σήμερα ενώπιόν σας, εξηγώντας και τον τρόπο με τον οποίο αυτό το χρέος διογκώθηκε, προκειμένου να υποδουλωθεί η χώρα μας και ο λαός μας.
Το βιβλίο του Ν. Ιγγλέση τολμά να θέσει ενώπιον των Ελλήνων πολιτών ένα ζήτημα, το οποίο το άθλιο πολιτικοοικονομικό κατεστημένο της χώρας, όχι μόνο αποφεύγει να θέσει σε δημόσιο διάλογο, προκειμένου ο ελληνικός λαός να αποφασίσει για τις τύχες του, γνωρίζοντας όλα τα δεδομένα, αλλά και επιχειρεί δολίως να ποινικοποιήσει αυτόν τον διάλογο. Όπως, επίσης, επιχειρεί το τελευταίο χρονικό διάστημα να ποινικοποιήσει το αυτονόητο, ήτοι τη δημιουργία και την ύπαρξη οποιουδήποτε εναλλακτικού σχεδίου δράσης μίας ελληνικής κυβέρνησης, είτε αυτή επιθυμεί την παραμονή στην ευρωζώνη, είτε όχι. Όποιος δηλαδή θέτει προς συζήτηση το ζήτημα της εξόδου της χώρας μας από τη ζώνη του ευρώ και την επιστροφή σε εθνικό νόμισμα, έστω και ως εναλλακτική λύση σε περίπτωση αδιεξόδου, κατηγορείται από αυτό το άθλιο πολιτικοοικονομικό κατεστημένο, το οποίο οδήγησε και οδηγεί τη χώρα μας στην απόλυτη καταστροφή, ως προδότης, ως εξυπηρετών αλλότρια συμφέροντα, κλπ. Το αντίθετο, όμως, πρέπει να συμβαίνει, ήτοι να τιμωρείται ως μέγιστο εθνικό έγκλημα η απουσία εναλλακτικών σχεδίων δράσης, όταν το αρχικό σχέδιο αποτυγχάνει.
Ποίοι, όμως, ομιλούν για προδοσία και εξυπηρέτηση αλλότριων συμφερόντων, όταν κάποιοι επιχειρούν να θέσουν το ζήτημα των εναλλακτικών σχεδίων για τη χώρα; Αυτοί, που με τις προδοτικές πολιτικές τους οδήγησαν τη χώρα και τον ελληνικό λαό στην εξαθλίωση και στην υποδούλωση. Αυτοί των οποίων τα κόμματά τους και μέλη τους χρηματοδοτούντο παρανόμως από ξένα συμφέροντα και επιχειρήσεις, διογκώνοντας το χρέος της χώρας, αλλά και λαμβάνοντας επιζήμιες γι’αυτήν αποφάσεις; Αυτοί, που τα κόμματά τους δανειοδοτήθηκαν χωρίς τις προβλεπόμενες εγγυητικές εξασφαλίσεις και οφείλουν μέχρι σήμερα εκατοντάδες εκατομμύρια ευρώ στις τράπεζες. Αυτοί, που κρατούν μυστικά τα πορίσματα για την καταγγελθείσα οικονομική κακοδιαχείριση στα κόμματά τους. Αυτοί, που εγκαθίδρυσαν το καθεστώς της αναξιοκρατίας και της φαυλοκρατίας στο Δημόσιο. Αυτοί, που εξασφάλιζαν και εξασφαλίζουν ασυλία για τα ανομήματά τους και για τα ανομήματα όσων τους εξυπηρέτησαν και τους εξυπηρετούν. Αυτοί, που, δήλωναν, ότι δεν είχαν διαβάσει τα μνημόνια, που ψήφισαν, διότι δήθεν είχαν σοβαρότερα πράγματα να κάνουν. Αυτοί, που συνεργούν με τους δανειστές στην παραπληροφόρηση και στην κατατρομοκράτηση του ελληνικού λαού. Αυτοί, που από το βήμα της Βουλής διαχωρίζουν τη χώρα από το λαό της. Αυτοί, που παραβιάζουν το Σύνταγμα και το νομικά δεσμευτικό αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος της 5ης Ιουλίου 2015, υπογράφοντας και ψηφίζοντας το τρίτο μνημόνιο, αλλά και τους εφαρμοστικούς νόμους. Αυτοί, που τελικά, θα μας οδηγήσουν οι ίδιοι στο GREXIT, όχι όμως με πρωτοβουλία της χώρας μας και βάσει ενός καλά μελετημένου εθνικού σχεδίου, αλλά με πρωτοβουλία των δανειστών της χώρας και με τους όρους τους, αφού προηγουμένως θα την έχουν αφαιμάξει (δηλ. θα έχουν σαρώσει ό,τι ρευστό υπάρχει και υποθηκεύσει και ξεπουλήσει όλη την περιουσία του Δημοσίου) και θα την έχουν «δέσει» από όλες τις πλευρές.
Μην αυταπατώμασθε και μην στρουθοκαμηλίζουμε: GREXIT θα υπάρξει και μάλιστα σύντομα. Το ζήτημα είναι, εάν θα γίνει με δική μας πρωτοβουλία και με δικό μας μελετημένο εθνικό σχέδιο ή με πρωτοβουλία και σχέδιο των δανειστών της χώρας. Αυτό ακριβώς επιχειρεί με το βιβλίο του να θέσει και το θέτει με θάρρος και παρρησία ο Νίκος Ιγγλέσης.
Δυστυχώς, προς το παρόν, όλα δείχνουν, ότι θα συμβεί το δεύτερο, δηλαδή το GREXIT με πρωτοβουλία και σχέδιο των δανειστών. Όλη πλέον η προσπάθεια των δανειστών και του άθλιου πολιτικοοικονομικού κατεστημένου προσανατολίζεται στο πως θα «σερβιρισθεί» επικοινωνιακά στον ελληνικό λαό, αλλά και στους υπόλοιπους ευρωπαϊκούς λαούς. Προκειμένου δε να αποφύγουν την απόδοση ευθυνών, δεν θα διστάσουν (το πράττουν ήδη) να διχάσουν τον ελληνικό λαό και να προκαλέσουν νέους εμφύλιους πολέμους. Αυτό πρέπει πάσει θυσία να αποφευχθεί. Τη μεγαλύτερη, διαχρονικά, ζημία στον ελληνικό λαό την προκάλεσαν οι εμφύλιοι πόλεμοι, τους οποίους οι εκάστοτε επιτήδειοι υποδαύλιζαν, προκειμένου να επιτυγχάνουν τους συνήθως ανομολόγητους σκοπούς τους. Η γνωστή πλέον μεθοδολογία του κοινωνικού αυτοματισμού εκεί ακριβώς αποσκοπεί, όπως και ο ανούσιος πλέον διαχωρισμός σε αριστερούς και δεξιούς, σύμφωνα με τη λογική του ό,τι δηλώσεις (δηλ. της ταμπέλας) και όχι σύμφωνα με το τί πράττεις.
Θα σας υπενθυμίσω, πώς ό,τι ακριβώς συμβαίνει το τελευταίο χρονικό διάστημα με το ζήτημα του GREXIT και της επιστροφής στο εθνικό νόμισμα, είχε συμβεί και στα δύο πρώτα «μνημονιακά» έτη, όπου η όποια συζήτηση για το κούρεμα του χρέους αντιμετωπιζόταν από την πρώτη «μνημονιακή» (κατά το κατοχική) κυβέρνηση ως προδοτική και επιζήμια για τη χώρα. Βλέπετε, εκείνη την αρχική περίοδο κύριο μέλημα ήταν να διασωθούν οι ξένες τράπεζες και οι ξένοι εν γένει δανειστές. Αίφνης και αφού οι ξένες τράπεζες «ξεφορτώθηκαν» τα ελληνικά ομόλογα, τότε, μετά από δύο «μνημονιακά» έτη, τέθηκε το ζήτημα του κουρέματος από τους ίδιους, που το απέφευγαν και απαγόρευαν κάθε συζήτηση. Πρόκειται για το περίφημο PSI, το οποίο διαφημίστηκε ως εθνικά επωφελές. Μόνο, που τότε, κουρέψαμε αποκλειστικά τους εαυτούς μας και ειδικότερα ενταφιάσαμε τα ασφαλιστικά ταμεία της χώρας, υπονομεύσαμε τα εθνικά ιδρύματα, τραυματίσαμε την εμπιστοσύνη των πολιτών της χώρας στην κυβέρνησή του, αλλά και ανταλλάξαμε παλαιά ομόλογα με νέα και μάλιστα σε αγγλικό δίκαιο, δημιουργώντας τις προϋποθέσεις για τη διατήρηση και αύξηση του χρέους, δηλαδή για τη διατήρηση και την αύξηση του βαθμού υποδούλωσης της χώρας.
Όπως, λοιπόν, προκύπτει, τελικώς έγινε το κούρεμα, το οποίο οι εγχώριοι δωσίλογοι (δωσίλογος: αυτός, που είναι υπόχρεος να λογοδοτεί για τη διαχείριση ξένης οικονομικής υπόθεσης) αρχικώς και σκοπίμως αρνούνταν και δαιμονοποιούσαν. Πλην όμως, έγινε με πρωτοβουλία και με τους όρους των δανειστών, σε βάρος πάντοτε της Ελλάδας και των πολιτών της. Το ίδιο ακριβώς, όπως σας προανέφερα, επιχειρείται να γίνει και με το ζήτημα του GREXIT. Το καταχθόνιο σχέδιο των δανειστών, διά των εγχώριων δωσίλογων, υλοποιείται απόλυτα και σταθερά.
Αυτό ακριβώς επιχειρεί να προλάβει, μεταξύ άλλων, και ο Νίκος Ιγγλέσης με το εξαιρετικό βιβλίο του, παραθέτοντας ένα συνεκτικό σχέδιο εξόδου της χώρας από την ευρωζώνη, επιστροφής στο εθνικό νόμισμα, και ανασυγκρότησης της χώρας. Όταν, λοιπόν, οι ευρωλάγνοι δωσίλογοι ισχυρίζονται, ότι η παραμονή στο ευρώ και η υποταγή στις απαιτήσεις των δανειστών είναι η μοναδική λύση, παραπληροφορούν δολίως τον ελληνικό λαό, όπως διαχρονικώς πράττουν. Εναλλακτικές λύσεις για μία χώρα υπήρχαν, υπάρχουν και θα υπάρχουν. Πλην όμως, το άθλιο πολιτικοοικονομικό κατεστημένο της χώρας αποφεύγει το δημόσιο διάλογο και με πολιορκητικό κριό τα Μέσα Μαζικής Παραπληροφόρησης – Προπαγάνδας, όπως πολύ ορθώς τα χαρακτηρίζει ο Νίκος Ιγγλέσης, ελέγχουν πλήρως τον κρίσιμο τομέα της πληροφόρησης.
Για ένα πράγμα είναι απόλυτος ο Νίκος Ιγγλέσης και έχει δίκιο: Εάν η χώρα μας δεν ανακτήσει την κυριαρχία της στην οικονομική – δημοσιονομική πολιτική, τότε θα οδηγηθεί στην πλήρη κατάρρευση και η χώρα μας θα μετατραπεί σε χώρο με υπόδουλο και εξαθλιωμένο πληθυσμό, ο οποίος θα μειώνεται, τόσο με την υπογεννητικότητα, όσο και με τη μετανάστευση στο εξωτερικό. Αυτός ο χώρος προορίζεται να γεμίσει με εξαθλιωμένους και κατατρεγμένους αλλοδαπούς μετανάστες, οι οποίοι, μαζί με ό,τι απομείνει από τον ελληνικό πληθυσμό, θα αποτελέσουν τα φθηνά εργατικά χέρια προς εξυπηρέτηση των συμφερόντων των δανειστών της χώρας, με προεξάρχουσα τη Γερμανία. Ο δε τρόπος για την ανάκτηση της κυριαρχίας της χώρας επί της οικονομικής – δημοσιονομικής πολιτικής είναι η επανάκτηση της δυνατότητας της χώρας μας να εκδίδει νόμισμα. Το ευρώ δεν είναι εθνικό νόμισμα, διότι απλούστατα η χώρα μας δεν έχει τη δυνατότητα να εκδίδει ευρώ. Αυτήν την δυνατότητα την έχει μόνο η ΕΚΤ!
Ως προς το σχέδιο εξόδου της χώρας μας από την ευρωζώνη και την επιστροφή σε εθνικό νόμισμα, ο Νίκος Ιγγλέσης, όπως αναλυτικά το παραθέτει στο βιβλίο του, ορθώς διευκρινίζει, ότι αποτελεί μία πρόταση, την οποία θέτει στο δημόσιο διάλογο, ο οποίος έπρεπε να είχε ήδη γίνει. Γνωρίζει άριστα, ως υπεύθυνος άνθρωπος και επιστήμονας, ότι όσο συνεχίζεται η εφαρμογή των μνημονίων, αλλάζουν διαρκώς τα δεδομένα, τα οποία καθίστανται δυσμενέστερα για τη χώρα μας (π.χ. οι τράπεζες έπαυσαν να είναι πλέον ελληνικές). Ο Νίκος Ιγγλέσης, ως προς τις διάφορες πτυχές του σχεδίου του, δεν διεκδικεί το αλάθητο του Πάππα. Το σχέδιο του, όμως, αποτελεί μία άριστη βάση, πάνω στην οποία οφείλουν να δουλέψουν όσοι αγαπούν τη χώρα και συμφωνούν στη βασική στόχευση, την οποία περιγράφει ο Νίκος Ιγγλέσης και είναι προφανής και από τον τίτλο του βιβλίου. Το δε σχέδιό του είναι αποτέλεσμα γνώσης των θεμάτων, που πραγματεύεται, αγάπης για την πατρίδα του και τους συμπολίτες του, αλλά και προφανούς εκ μέρους του κοπιώδους εργασίας. Οφείλω δε να πω, ότι με χαροποίησε ιδιαιτέρως η άποψή του για τον τρόπο αντιμετώπισης της περιουσίας του Δημοσίου, την οποία υπηρέτησα μέχρι πριν λίγους μήνες από τη θέση του Γενικού Γραμματέα Δημόσιας Περιουσίας και για την οποία ενδεχομένως θα δοθεί ευκαιρία να ειπωθούν σημαντικά στοιχεία κατά τη διάρκεια της συζήτησης, που θα ακολουθήσει. Κράτος χωρίς δημόσια κτήση και ιδίως χωρίς ιδιοκτησία στις βασικές δομές, δεν είναι κράτος. Η δε δημόσια περιουσία, όπως πολύ ορθά υποστηρίζει ο Νίκος Ιγγλέσης, πρέπει να διαφυλαχθεί ως κόρη οφθαλμού, διότι μόνο με αυτή θα μπορέσει να ανορθωθεί η χώρα μετά την ενδεχόμενη έξοδο από την ευρωζώνη και την επιστροφή σε εθνικό νόμισμα ή ακόμη και στην περίπτωση παραμονής στη ευρωζώνη, αλλά με απόκτηση της δυνατότητας να εκδίδει και η χώρα μας ευρώ, καθώς και να καθορίζει την οικονομική – δημοσιονομική πολιτική της στα βασικά στοιχεία της. Αρκεί βεβαίως, μέχρι τότε, να υφίσταται Δημόσια Περιουσία.
Για να αντιμετωπίσεις ένα πρόβλημα, πρέπει γνωρίζεις όλες τις πτυχές του. Ο Νίκος Ιγγλέσης γνωρίζει το πρόβλημα και παραθέτει τον τρόπο αντιμετώπισής του. Η εκ μέρους του διάγνωση της ασθένειας της χώρας και η περιγραφή της στο βιβλίο είναι υποδειγματική. Ο λόγος του είναι στρωτός και απόλυτα κατανοητός, ώστε ακόμη και όσοι δεν γνωρίζουν οικονομικά και οικονομικούς όρους να είναι σε θέση να κατανοήσουν τα πάντα, αλλά και να εμπλουτίσουν τις γνώσεις τους. Αυτό είναι και ένα από τα μεγάλα προτερήματα του βιβλίου, μεταξύ πολλών άλλων προτερημάτων του. Έτερο προτέρημα είναι και η εκ μέρους του τεκμηριωμένη αντίκρουση όλων των «επιχειρημάτων» όσων υποστηρίζουν τη συνέχιση της εφαρμογής της πολιτικής των μνημονίων, της υποταγής στις απαιτήσεις των δανειστών και του ευρωμονόδρομου και μάλιστα με τις υφιστάμενες συνθήκες ίδρυσης του ευρώ και έκδοσής του. Ένα, επίσης, από τα πολλά προτερήματα του βιβλίου είναι και το γεγονός, ότι ο Νίκος Ιγγλέσης μερίμνησε για την εξέταση σχεδόν όλων των πτυχών του θέματος, που πραγματεύεται, ακόμη και της γεωπολιτικής πτυχής, για την οποία υπάρχει και χωριστό κεφάλαιο στο βιβλίο του, το οποίο έχει συντάξει ο γνωστός και έγκριτος αναλυτής γεωπολιτικής – γεωστρατηγικής, Κων/νος Γρίβας. Πολύ μεγάλο ενδιαφέρον έχει και το πρώτο κεφάλαιο του βιβλίου, με τον τίτλο «Το τέλος των ψευδαισθήσεων», όπου ο Νίκος Ιγγλέσης, ακολουθώντας τα εξωτερικώς γνωστά γεγονότα, αλλά και τις διάφορες κατά καιρούς δηλώσεις των πρωταγωνιστών της πρώτης περιόδου διακυβέρνησης της χώρας από την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ, που κατέληξε στο τρίτο μνημόνιο, ανασυνθέτει εκείνη την επίμαχη, και «σκοτεινή» επιτρέψτε μου να πω, περίοδο, στην οποία έτυχε να είμαι Γενικός Γραμματέας Δημόσιας Περιουσίας στο Υπουργείο Οικονομικών και ως εκ τούτου είμαι σε θέση να έχω αποκρυσταλλωμένη εικόνα για το τί ακρίβως συνέβη και ποίος ήταν ο ρόλος του κάθε πρωταγωνιστή. Αυτό δε το κεφάλαιο καθίσταται και επίκαιρο λόγω και της προσφάτου αποκαλυπτικής συνεντεύξεως του Γιάνη Βαρουφάκη, ο οποίος είναι προφανές, ότι γνωρίζει πολλά και ότι πολλοί τον φοβούνται για ευνοήτους λόγους. Ουδείς μάλιστα δεν έχει τολμήσει να διαψεύσει μέχρι σήμερα, όσα ισχυρίσθηκε στη συνέντευξή του, η οποία εκτιμώ, ότι προκάλεσε ήδη και θα προκαλέσει ακόμη πιο μεγάλες αναταράξεις. Σε κάθε περίπτωση, όσα ισχυρίσθηκε επιβεβαίωσαν όσα ήδη γνώριζα, αλλά και όσα εκτιμούσα για πρόσωπα και καταστάσεις, καθώς και όσα εκτιμούσα, ότι είχαν συμβεί και συνέβαιναν εκείνη την επίμαχη περίοδο.
Θα κλείσω αυτόν τον πρόλογο, προκειμένου να απολαύσετε τον ίδιο τον συγγραφέα, Νίκο Ιγγλέση, αλλά και τη συζήτηση, που θα ακολουθήσει, με το ακόλουθο απόσπασμα από την πρόσφατη συνέντευξη του Γιάνη Βαρουφάκη στον ΣΚΑΙ σε σχέση με όσα φέρεται να του είπε ο Σόϊμπλε και δεν έχουν διαψευσθεί ακόμη. Αντιθέτως, μόλις χθες ο Σόιμπλε εξευτέλισε δημοσίως τον Έλληνα πρωθυπουργό, αποκαλώντας τον ηλίθιο (stupid), χωρίς την παραμικρή αντίδραση, διότι προφανώς ο κ. Τσίπρας θεώρησε, ότι έβρεχε και όχι, ότι κάποιος τον έφτυσε κατάμουτρα (η απόλυτη έλλειψη αξιοπρέπειας, η οποία δυστυχώς αντανακλά και στην Ελλάδα, διότι πρόκειται για τον πρωθυπουργό της χώρας – Θυμηθείτε τί είχε πράξει προ ετών από το ίδιο βήμα ο Ερντογάν και πώς αντέδρασαν οι Ισραηλινοί στις προκλήσεις του):
«Έθεσα το ερώτημα στον κ. Σόιμπλε στην τελευταία μας συνάντηση. Μπορούμε μια στιγμή να βγάλουμε τα καπέλα μας, των Υπουργών οικονομικών της Ελλάδος και της Γερμανίας; Είσαι στα πράγματα 40 χρόνια. Εγώ είμαι υπουργός – βουλευτής 6 μήνες, θέλω μια προσωπική χάρη, να μου δώσεις συμβουλή – αυτό το πράγμα θα το υπέγραφες εσύ; Με δεδομένα της ελληνικής οικονομίας; Εάν το υπογράψω ενθουσιωδώς και βγούμε όλοι στην κυβέρνηση να προσπαθήσουμε να το εφαρμόσουμε. Υπάρχει πιθανότητα σε 6 μήνες, 12 μήνες να μην ξαναβρεθούμε πάλι στα ίδια; Και μου είπε κάτι συγκλονιστικό: Δεν θα το υπέγραφα. Ως πατριώτης.».
Αξίζει, λοιπόν, να διαβάσετε το βιβλίο του Νίκου Ιγγλέση και να γίνεται απόστολοι του μηνύματος και της πληροφορίας του. Το οφείλετε στους εαυτούς σας, στα παιδιά σας και στα εγγόνια σας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου