Πριν κλείσει 6μηνο από το «θρίαμβο» της 20ής Σεπτέμβρη.
Στις εκλο­γές της 20/9 το επι­τε­λείο του Τσί­πρα –με την ευ­γε­νή χο­ρη­γία των δα­νει­στών και της ντό­πιας κυ­ρί­αρ­χης τάξης, που είχαν ξε­μεί­νει από το­πι­κό «κου­μα­ντα­δό­ρο»– πήραν από τις κάλ­πες την εκ­πλή­ρω­ση όλων των ονεί­ρων τους: απο­κλει­σμό της ΛΑΕ, εκλο­γι­κή επι­βί­ω­ση των ΑΝΕΛ, εί­σο­δο στη βουλή των «χρή­σι­μων ηλι­θί­ων» του Λε­βέ­ντη, εξα­το­μι­κο­ποί­η­ση της οργής για το Μνη­μό­νιο 3 και εξα­έ­ρω­ση της δυ­να­μι­κής του ΟΧΙ στο δρόμο της απο­χής... Πολ­λές ανα­λύ­σεις εκεί­νης της επο­χής ανα­δεί­κνυαν τον Τσί­πρα ως «ηγε­μό­να» και έβλε­παν τον με­ταλ­λαγ­μέ­νο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ ως κόμμα «μα­κράς πνοής».
Ήμα­στε λίγοι –και κυ­ρί­ως, προς τιμήν τους, τα ηγε­τι­κά στε­λέ­χη της ΛΑΕ– που επι­μέ­να­με σε κά­ποια πιο σκλη­ρά στοι­χεία της πο­λι­τι­κής: η ψήφος στις 20/9 στη­ρι­ζό­ταν σε υφαρ­πα­γή, αφού το Μνη­μό­νιο 3 δεν είχε ακόμα συ­γκε­κρι­με­νο­ποι­η­θεί, η υπό­σχε­ση για «πα­ράλ­λη­λο πρό­γραμ­μα» λει­τουρ­γού­σε απο­προ­σα­να­το­λι­στι­κά, η απέ­χθεια προς τη ΝΔ που λει­τουρ­γού­σε ενι­σχυ­τι­κά για το Μα­ξί­μου ήταν κα­τα­δι­κα­σμέ­νη να με­τα­τρα­πεί σε οργή μόλις θα πα­ρου­σιά­ζο­νταν τα πραγ­μα­τι­κά μέτρα της συμ­φω­νί­ας της 13ης Ιου­λί­ου, με πρώτο το Ασφα­λι­στι­κό... Σε αυτήν τη βάση προ­βλέ­πα­με πο­λι­τι­κή αστά­θεια και στή­να­με τον πο­λι­τι­κό προ­γραμ­μα­τι­σμό μας πάνω στην εκτί­μη­ση για τις επερ­χό­με­νες άμεσα με­γά­λες πο­λι­τι­κές μάχες. Ήταν μια εκτί­μη­ση «ενά­ντια στο ρεύμα».
Πριν πε­ρά­σουν πέντε μήνες, η εκτί­μη­ση αυτή έχει πλή­ρως επι­βε­βαιω­θεί και μά­λι­στα με δια­στά­σεις και με τα­χύ­τη­τα που ξε­περ­νούν τις προ­βλέ­ψεις μας.
Το επι­τε­λείο Τσί­πρα βρί­σκε­ται μπρο­στά στο σο­βα­ρό εν­δε­χό­με­νο μιας ανε­ξέ­λεγ­κτης κρί­σης, μιας κα­τάρ­ρευ­σης. Η δη­μό­σια συ­ζή­τη­ση για «διεύ­ρυν­ση» της κοι­νο­βου­λευ­τι­κής βάσης της κυ­βέρ­νη­σης (με τις «εφε­δρεί­ες» του Λε­βέ­ντη, του Πο­τα­μιού ή και του ΠΑΣΟΚ), η συ­ζή­τη­ση για ακόμα με­γα­λύ­τε­ρη «διεύ­ρυν­ση» που θα συ­μπε­ρι­λαμ­βά­νει τη ΝΔ σε μια μορφή κυ­βέρ­νη­σης εθνι­κής ενό­τη­τας, ή ακόμα και η συ­ζή­τη­ση για νέες εκλο­γές (κάλπη για 4η φορά μέσα σ’ έναν χρόνο!) απο­δει­κνύ­ουν το βάθος της αστά­θειας: όπως σωστά θύ­μι­σε η Ζωή Κων­στα­ντο­πού­λου μια πα­λιό­τε­ρη θέση του Αλ. Τσί­πρα, μέτρα όπως το Ασφα­λι­στι­κό Κα­τρού­γκα­λου για να επι­βλη­θούν πο­λι­τι­κά προ­ϋ­πο­θέ­τουν είτε κυ­βέρ­νη­ση εθνι­κής ενό­τη­τας είτε δι­κτα­το­ρία... Ένα κόμμα σαν τον ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, παρ’ όλη τη σο­σιαλ­φι­λε­λεύ­θε­ρη με­τάλ­λα­ξή του, δεν είναι ικανό να κα­θο­δη­γή­σει ομαλά μια τόσο αντι­δρα­στι­κή νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρη ισο­πέ­δω­ση των ασφα­λι­στι­κών κα­τα­κτή­σε­ων.
Κί­νη­μα
Στη βάση της κρί­σης του Μα­ξί­μου βρί­σκε­ται η τα­χύ­τα­τη εκ­δή­λω­ση του μα­ζι­κού κι­νή­μα­τος αντί­στα­σης στο Ασφα­λι­στι­κό. Οι όψι­μοι θαυ­μα­στές του Γιαν­νί­τση θα όφει­λαν να θυ­μού­νται το τα­χύ­τα­το... τέλος του Γιαν­νί­τση, που πα­ρέ­συ­ρε στην από­συρ­ση τον –μέχρι τότε θε­ω­ρού­με­νο ως πα­νί­σχυ­ρο– ηγέτη του «εκ­συγ­χρο­νι­σμού» Κ. Ση­μί­τη...
Τα μα­ζι­κό­τα­τα μπλοκ των αυ­το­α­πα­σχο­λού­με­νων επι­στη­μό­νων και η μα­ζι­κή συμ­με­το­χή στα μπλό­κα των αγρο­τών δη­μιουρ­γούν μια εξαι­ρε­τι­κά επι­κίν­δυ­νη για την κυ­βέρ­νη­ση πο­λι­τι­κή συν­θή­κη: ότι η αντί­στα­ση στο Ασφα­λι­στι­κό μπο­ρεί να νι­κή­σει, ότι ο στό­χος για εντα­φια­σμό του σχε­δί­ου Κα­τρού­γκα­λου-δα­νει­στών είναι ρε­α­λι­στι­κός.
Οι πα­πα­γά­λοι του συ­στή­μα­τος ψά­χνουν να πια­στούν από «ανα­λύ­σεις» που τεί­νουν να υπο­βαθ­μί­ζουν τη ση­μα­σία αυτών των κι­νη­το­ποι­ή­σε­ων. Ο «κοι­νω­νι­κός αυ­το­μα­τι­σμός» γνω­ρί­ζει νέες ημέ­ρες δόξας, και αυτήν τη φορά πρω­το­στα­τούν και πολ­λοί «αρι­στε­ροί» ψάλ­τες.
Οι αυ­το­α­πα­σχο­λού­με­νοι επι­στή­μο­νες και οι αγρό­τες, μας λένε, δεν είναι ενιαί­οι. Είναι από αρ­χαιο­τά­των χρό­νων γνω­στό ότι υπάρ­χουν και κά­ποιοι πλού­σιοι δι­κη­γό­ροι και μη­χα­νι­κοί, όπως και κά­ποιοι με­γα­λο­α­γρό­τες. Μας είναι επί­σης γνω­στό ότι υπάρ­χουν πο­λι­τι­κο­συν­δι­κα­λι­στι­κές ηγε­σί­ες που χθες στή­ρι­ξαν το ΝΑΙ, σή­με­ρα ανέ­χο­νται το Μνη­μό­νιο 3, και πα­ρό­τι υπο­χρε­ω­τι­κά είναι μέσα στις κι­νη­το­ποι­ή­σεις για το Ασφα­λι­στι­κό, ψά­χνουν να βρουν ευ­και­ρία και μέ­θο­δο για συμ­βι­βα­σμό με τον Κα­τρού­γκα­λο και εκτό­νω­ση της οργής της κοι­νω­νι­κής βάσης των ορ­γα­νώ­σε­ών τους.
Αυτή η δια­πί­στω­ση δη­μιουρ­γεί κα­θή­κο­ντα στη ρι­ζο­σπα­στι­κή Αρι­στε­ρά με στόχο την εξου­δε­τέ­ρω­ση της επιρ­ρο­ής αυτών των ηγε­σιών (η ΛΑΕ άλ­λω­στε είναι στην πρώτη γραμ­μή αυτών των ανα­ζη­τή­σε­ων). Όμως σε τί­πο­τα δεν αλ­λά­ζει την εκτί­μη­ση για την κα­θο­ρι­στι­κή πο­λι­τι­κή ση­μα­σία των με­γά­λων κι­νη­το­ποι­ή­σε­ων των αυ­το­α­πα­σχο­λού­με­νων επι­στη­μό­νων και των αγρο­τών. Στα πραγ­μα­τι­κά μα­ζι­κά κι­νή­μα­τα όποιος ανα­ζη­τά «χη­μι­κή κα­θα­ρό­τη­τα» δεν θα ζήσει ποτέ για να τη δει...
Ένα δεύ­τε­ρο επι­χεί­ρη­μα αφορά την, υπο­τί­θε­ται, απου­σία των μι­σθω­τών από τον αγώνα. Αυτές οι γραμ­μές γρά­φο­νται πριν από τη γε­νι­κή απερ­γία της 4/2 και δεν γνω­ρί­ζου­με το μέ­γε­θος της απά­ντη­σης που θα δώσει η ερ­γα­τι­κή τάξη σε αυ­τούς τους νε­κρο-ανα­τό­μους. Όμως το πο­λι­τι­κό κλίμα στις πα­ρα­μο­νές της απερ­γί­ας είναι σαφές: η συ­νά­ντη­ση στο δρόμο των ερ­γα­τών, των αγρο­τών και των επι­στη­μό­νων μπο­ρεί να δώσει εφιαλ­τι­κή διά­στα­ση στην πίεση πάνω στην κυ­βέρ­νη­ση. Και βέ­βαια κα­νείς δεν δι­καιού­ται να υπο­βαθ­μί­σει τη ση­μα­σία των «μι­κρών» ερ­γα­τι­κών αντι­στά­σε­ων που προη­γή­θη­καν: οι δρά­σεις της ΑΔΕΔΥ, κά­ποιων πρω­το­βάθ­μιων σω­μα­τεί­ων, άνοι­ξαν το μο­νο­πά­τι της αντί­στα­σης που σή­με­ρα με­τα­τρέ­πε­ται σε λε­ω­φό­ρο. Η δύ­να­μη του κι­νή­μα­τος από τα κάτω είναι ο πα­ρά­γο­ντας όπου όλοι οφεί­λου­με να συ­γκε­ντρώ­σου­με την προ­σο­χή.
Πο­λι­τι­κή
Μέσα σε αυτές τις συν­θή­κες, ο Τσί­πρας αντι­με­τω­πί­ζει έναν πρό­σθε­το πο­νο­κέ­φα­λο. Οι δα­νει­στές –έχο­ντας τα δικά τους προ­βλή­μα­τα που δη­μιουρ­γεί η πα­ρά­τα­ση της διε­θνούς κρί­σης– δεν συ­ναι­νούν σε καμία «χα­λά­ρω­ση». Απαι­τούν μά­λι­στα σκλη­ρό­τε­ρα, πρό­σθε­τα μέτρα.
Οι ευ­ρω­η­γε­σί­ες απαι­τούν να επι­βλη­θεί το πρό­γραμ­μα και γι’ αυτό ζη­τούν «διεύ­ρυν­ση» της πο­λι­τι­κής υπο­στή­ρι­ξής του. Όμως αυτήν τη φορά είναι ιδιαί­τε­ρα αμ­φί­βο­λο αν θα συ­ναι­νέ­σουν σε τα­κτι­κές κι­νή­σεις (νέες εκλο­γές) που ενέ­χουν κιν­δύ­νους κα­θυ­στε­ρή­σε­ων.
Ο Τσί­πρας ομο­λο­γεί ότι ανα­ζη­τά «εθνι­κή συ­νεν­νό­η­ση». Το σε­νά­ριο της διεύ­ρυν­σης της κυ­βέρ­νη­σής του με πα­ρα­μο­νή του ίδιου στην πρω­θυ­πουρ­γία προ­ϋ­πο­θέ­τει να βρε­θούν «πρό­θυ­μοι» από τον Λε­βέ­ντη, το Πο­τά­μι και το ΠΑΣΟΚ που θα δέ­χο­νται αυτόν το ρόλο, αλλά θα είναι και «αρ­κε­τοί» για να δη­μιουρ­γή­σουν ει­κό­να σο­βα­ρής διεύ­ρυν­σης. Το σε­νά­ριο της πλή­ρους εθνι­κής ενό­τη­τας, με τη συμ­με­το­χή της ΝΔ, θέτει ζή­τη­μα πα­ρα­με­ρι­σμού του Αλ. Τσί­πρα. Θα υπάρ­ξουν δυ­νά­μεις μέσα από τον ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ που θα δε­χθούν αυτήν την προ­ο­πτι­κή;
Αυτά τα αδιέ­ξο­δα φέρ­νουν ξανά στο προ­σκή­νιο την πι­θα­νό­τη­τα των εκλο­γών. Ο Αλ. Τσί­πρας στο πα­ρελ­θόν χρη­σι­μο­ποί­η­σε την κα­τη­γο­ρία της «από­δρα­σης» ως επι­θε­τι­κό όπλο ενά­ντια στην αρι­στε­ρή πτέ­ρυ­γα του κόμ­μα­τός του. Πι­θα­νώς σή­με­ρα θα χρεια­στεί την κάλπη για να απο­δρά­σει ο ίδιος από μια τα­πει­νω­τι­κή προ­ο­πτι­κή κα­τάρ­ρευ­σης. Όμως αυτός ο τα­κτι­κι­σμός τούτη τη φορά δεν θα είναι εύ­κο­λος: δεν θα δια­θέ­τει ούτε τη συ­ναί­νε­ση των δα­νει­στών ούτε τη συ­μπαι­γνία του εσω­τε­ρι­κού κα­θε­στώ­τος.
Οι συν­θή­κες επι­τα­χύ­νο­νται απο­φα­σι­στι­κά. Μέσα σε αυτές η ρι­ζο­σπα­στι­κή Αρι­στε­ρά οφεί­λει την πιο έντο­νη πα­ρέμ­βα­ση και εμπλο­κή: Για να νι­κή­σουν οι αγώ­νες και να απο­συρ­θεί το Ασφα­λι­στι­κό. Για να ανα­τρα­πεί από τα κάτω το Μνη­μό­νιο 3 και να ακυ­ρω­θεί η συμ­φω­νία της 13ης Ιου­λί­ου. Για να υπε­ρα­σπί­σου­με τα κοι­νω­νι­κά, ερ­γα­τι­κά και λαϊκά δι­καιώ­μα­τα, απαι­τώ­ντας να πλη­ρώ­σουν οι πλού­σιοι! 
Αρχή