Μεταλλάξεις και μαθήματα περί δημοσιογραφικής δεοντολογίας…

13-4-2016

Κάποιοι έχουν εγκαταλείψει τα αγωνιστικά μετερίζια… Βεβαίως το να στέκεσαι όρθιος, ακλόνητος στο χρόνο, σε τέτοιες εποχές τρομοκρατικά ισοπεδωτικές και καταιγιστικά οπισθοδρομικές, δεν είναι και τόσο εύκολο. Θέλει μεγάλο κουράγιο, γενναιότητα και προπαντός Πίστη στις Ιδέες και τις Αξίες, Πίστη στον Άνθρωπο…

Κατανοούμε, συνεπώς, το ΓΙΑΤΙ πολλοί λιγοψυχούν και λυγίζουν… 

Αυτό, όμως που είναι ασυγχώρητο, αν και αυτό κατανοητό, είναι ΟΧΙ το «σπάσιμο» (αυτό είναι ανθρώπινο), αλλά η κουτοπόνηρη μετάλλαξη… 

Μετάλλαξη που εκφράζεται είτε με τη ΣΙΩΠΗ πάνω στα ζητήματα ζωής και θανάτου που μας κατακλύζουν καθημερινά, είτε με τη διακριτική προσχώρηση στις απόψεις εκείνων τους οποίους έφτυνες μέχρι χθες, είτε με τη δόλια …υιοθέτηση των κροκοδείλιων δακρύων του «ανθρωπισμού»: Του «ανθρωπισμού» των ληστών και δημίων της ανθρωπότητας… 

Μετάλλαξη που χρησιμοποιεί για τη συγκάλυψή της τα γνωστά κουτοπόνηρα τεχνάσματα των «άλλοθι», αυτά που χρησιμοποιεί και η βιομηχανία των ΜΜΕ: Χρησιμοποιούμε, δηλαδή, κάποια ΓΕΝΙΚΑ κείμενα αριστερών για να θολώσουμε τα νερά και να επικαλύψουμε τη σκανδαλώδη ΣΙΩΠΗ μας πάνω στα μεγάλα στρατηγικά ζητήματα της εποχής μας, ζητήματα που μέχρι χθες τα είχαμε στην πρώτη γραμμή… 

Αυτά που μέχρι χθες τα είχαμε στην πρώτη γραμμή εξαφανίζονται και αρχίζουν να προβάλλονται αστικές ειδησούλες και δειλά-δειλά αντίθετες απόψεις από αυτές που μέχρι χθες είχαμε… 

Ακόμα, γινόμαστε και θαυμαστές των πράξεων της «λεπρής καμαρίλας» των εργατοπατέρων της δημοσιογραφίας: Γίνανε και αυτοί διδάκτορες της «δημοσιογραφικής δεοντολογίας» και μας διδάσκουν το τι είναι «είδηση», το τι είναι «σχόλιο», το τι είναι «ψευδείς ειδήσεις»… 

Ξέχασαν το σπουδαιότερο: Ότι όλο το σύστημα της δημοσιογραφίας παράγει και αναπαράγει ψεύδη ασύστολα, αλλοιώνοντας και πλαστογραφώντας άγρια την πραγματικότητα… 

Θα έπρεπε, λοιπόν, η ΕΣΗΕΑ που το παίζει εισαγγελέας, με το σκεπτικό της «ψευδούς είδησης» να διαγράψει τους ΠΑΝΤΕΣ και τους εαυτούς της, μια και συμμετέχει σε συγκροτήματα παραγωγής ψευδών ειδήσεων… 

Αλήθεια ο Ψυχάρης και οι κορυφές του λαμπρακιστάν, όπως και του μπομπολιστάν, γιατί μένουν στο απυρόβλητο: Βιομηχανία παραγωγής ψευδών ειδήσεων δεν είναι;;; 

Να θυμίσουμε ότι όλα αυτά τα συγκροτήματα είχαν φέρει στο παρελθόν, ΨΕΥΔΩΣ, τον Ερντογάν στην Αθήνα (σε πρωτοσέλιδο); 

Δεν είδαμε τους γραφειοκράτες εργατοπατέρες της ΕΣΗΕΑ, που τώρα μας διδάσκουν τα περί «ψευδών ειδήσεων», να εξεγείρονται για τέτοια χοντρά κρούσματα ψευδών ειδήσεων, να εξεγείρονται εναντίον των δικών τους αφεντικών… 

ΤΩΡΑ με τις εισαγγελικές τους επιλεκτικές πολιτικές διώξεις θυμήθηκαν τη «δημοσιογραφική δεοντολογία» και αυτά τα περί «ψευδών ειδήσεων»… 

Και βρήκαν υποστηρικτές κάποιους πρώην ορκισμένους «εχθρούς»… 
  Στο παρακάτω άρθρο  σκιαγραφούμε τη διαλεκτική του συμβιβασμού και της καθεστωτικής ενσωμάτωσης:Το πώς, δηλαδή, οι παλιές σου ανατρεπτικές Ιδέες και Αξίες αρχίζουν να ξεθωριάζουν και να γίνονται ενοχλητικές, ενοχικά απωθητικές. 

Όταν θέλεις να είσαι αρεστός στα κυρίαρχα περιβάλλοντα…

Η «δημοσιογραφική φιλοσοφία» έχει δύο χαρακτηριστικά τα οποία την εντάσσουν και την ενσωματώνουν στο κυρίαρχο καθεστώς: 
α). Την τυπική, στατική και φορμαλιστική λογική: Αυτή εξ ορισμού είναι η λογική του αστικού καθεστώτος. β). Το χαρακτηριστικό των δημοσίων σχέσεων, δηλαδή της «ατομικής προβολής» που υλοποιείται πρακτικά στο να γίνω αρεστός στο περιβάλλον μου…

Ο συμβιβασμός ενός ανθρώπου και η ενσωμάτωσή του στο κυρίαρχο περιβάλλον ξεκινάει με το να προσπαθεί να γίνει αρεστός σε αυτό το κυρίαρχο (καθεστωτικό) περιβάλλον. 

Το κυρίαρχο, βεβαίως, περιβάλλον δεν είναι μονοσήμαντο, δηλαδή μόνο των καθαρόαιμων καπιταλιστών, των κυρίαρχων «νταβάδων» και των δεξιών πολιτικών τους εκφραστών… 

Το κυρίαρχο περιβάλλον είναι πολυεδρικό: στους κόλπους του υπάρχουν όλα τα χρώματα της ίριδας και ιδιαίτερα τα χρώματα της σημερινής «αριστεράς», η οποία αποτελεί τον «οργανικό διανοούμενο» των νεοταξικών ιδεολογημάτων και «αξιών». 

Και αυτό το «αριστερό περιβάλλον» σε επίπεδο ιδεών, προπαγανδιστικών μύθων και ΠΡΑΚΤΙΚΩΝ είναι πολλαπλά δόλιο και κυρίαρχο, διότι είναι μασκαρεμένο και λειτουργεί με αντικαπιταλιστικές και αντικαθεστωτικές ομοβροντίες (κούφιες). 

Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ αποτελεί την πιο κραυγαλέα απόδειξη τού τι εστί αυτό το «αριστερό περιβάλλον»… 

Εδώ δοκιμάστηκε κυβερνητικά η «αριστερά» και έδειξε το πρόσωπό της. 

Αποτελεί, όμως, θανάσιμη αυταπάτη να πιστεύει κανείς ότι και τα «αριστερά περιβάλλοντα» ΕΚΤΟΣ ΣΥΡΙΖΑ είναι διαφορετικά: Απλώς έχουν το πλεονέκτημα της ΜΗ δοκιμασίας… 

ΟΥΣΙΑΣΤΙΚΑ δεν διαφέρουν. Στα σοβαρότερα ζητήματα (εθνικά, κοινωνικά, πολιτικά κ.λπ) έχουν ΚΟΙΝΕΣ Ιδέες και «Αξίες». Αυτές που παράγει και επιβάλλει η πλανητική, χρηματιστηριακή εξουσία: Η Νέα Τάξη… 

Το να θέλουμε, συνεπώς, να είμαστε αρεστοί σ’ αυτά τα κυρίαρχα και πολυεδρικά αστικά περιβάλλοντα (και της «αριστερής» ΑΠΑΤΗΣ), αυτό αποτελεί το πρώτο βήμα και της δικής μας ενσωμάτωσης. 

Να γιατί πολλοί αριστεροί γραφιάδες δεν καταπιάνονται ΠΟΤΕ με τα πολύ ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΑ προβλήματα της Παγκοσμιοποίησης. Μιλούνε γενικά και αφηρημένα εναντίον του καπιταλισμού και της εξουσίας των αστικών κομμάτων, εναντίον των Μνημονίων και της «αριστερής» αλητείας που μας κυβερνά, αλλά καταπίνουν κορυφαία και συγκεκριμένα ζητήματα: Τον «προσφυγικό» εφιάλτη, τα παιχνίδια της «τρομοκρατίας», τα «Σύμφωνα Συμβίωσης», τα προπαγανδιστικά νοσήματα της Νέας Τάξης («αντιρατσισμούς» και CIA), το εμπόριο «ανθρωπισμού» και «φιλαμθρωπίας», όλο αυτό το «αριστερό» παρακμιακό τέλμα και πολλά άλλα… 

Οι αριστεροί αρθρογράφοι για να μην γίνουν δυσάρεστοι στα «αριστερά» τους περιβάλλοντα τα καταπίνουν ΟΛΑ αυτά και σιγά-σιγά ασπάζονται τις κυρίαρχες «αριστερές» ιδέες: Τις νεοταξικές… 

Θα εξαιρέσουμε μόνο το Στάθη. Αυτός ως ανοικτό, καλλιτεχνικό και ατίθασο πνεύμα που είναι, έστω δειλά και διακριτικά θίγει και αυτά τα ζητήματα: Γι αυτό έχει κατηγορηθεί και ως «εθνικιστής»… 

Ο Στάθης ρίχνει συχνά κάποιες τουφεκιές και στα «εθνικά» ζητήματα και στα «Σύμφωνα Συμβίωσης» και στο «Προσφυγικό»: «Το προσφυγικό – ένα πρόβλημα που, αν δεν αντιμετωπισθεί αμέσως, θα οδηγήσει την κοινωνία σε διάλυση και την πατρίδα σε διαμελισμό».  

Όταν, λοιπόν, καθορίζεσαι από το περιβάλλον σου, μοιραία ασπάζεσαι και την κυρίαρχη ιδεολογία, τα «αξιώματα» και τη ΦΙΛΟΣΟΦΙΑ αυτού του περιβάλλοντος… 

Οι παλιές σου ανατρεπτικές Ιδέες και Αξίες αρχίζουν να ξεθωριάζουν και να γίνονται ενοχλητικές, ενοχικά απωθητικές. Στην αρχή νιώθεις ένοχος γι αυτό, αλλά σιγά-σιγά εξοικειώνεσαι και ξεπερνάς τις ενοχές σου: Έχεις ήδη ενσωματωθεί… 

Είναι να μη βρέξεις τα παπούτσια σου…

Όταν αρχίσεις να βρέχεις τα παπούτσια σου, να μπαίνεις, δηλαδή, στο δρόμο του συμβιβασμού και της ενσωμάτωσης, τότε ο πάτος δεν έχει τέλος… 

Σε αυτούς, λοιπόν, όσο ακόμα είναι καιρός και η αμυχή δεν έχει γίνει γάγγραινα, να θυμίσουμε τους παρακάτω στίχους του Καβάφη: 

«Κι αν δεν μπορείς να κάμεις την ζωή σου όπως την θέλεις, 
τούτο προσπάθησε τουλάχιστον 
όσο μπορείς: μην την εξευτελίζεις…»