Να φύγουν τώρα από την εξουσία!

6-2-2016

by 


Προκήρυξη της Κίνησης Πολιτών Άρδην 
Οι μαζικότατες και καθολικές κινητοποιήσεις των τελευταίων ημερών καταδεικνύουν πως ο ελληνικός λαός το έχει χωνέψει πλέον: Εκείνες οι δυνάμεις που με ψέματα υπόσχονταν την επιστροφή της ευημερίας, έμελλαν και να την ενταφιάσουν οριστικά. Αντί για αποκατάσταση της εθνικής ανεξαρτησίας, της περνούν χειρότερα δεσμά και απειλούν να ολοκληρώσουν την κρίση με εξελίξεις που θέτουν σε αμφισβήτηση την ίδια την ακεραιότητα της χώρας μας (βλέπε τις εξελίξεις στο προσφυγικό, την έξωση μας από την Σέγκεν, προτάσεις συγκυριαρχίας του Αιγαίου και βέβαια το Κυπριακό)! Και αν η ελληνική κοινωνία και ο ελληνικός λαός είχαν βουτηχτεί, αμέσως μετά το καλοκαίρι, στο σοκ και την απελπισία του φιάσκου που επέβαλε στη χώρα ο ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, σήμερα, η αρχική κατάθλιψη και παράλυση των πρώτων μηνών αποτελεί οριστικό παρελθόν. Ο ελληνικός λαός βρίσκεται και πάλι, αγανακτισμένος, στους δρόμους.
Πλέον όλοι το έχουν καταλάβει: Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ είναι καταστροφική σε κάθε επίπεδο: Παραδίδει τα πάντα στους ξένους δυνάστες, προσχωρεί ανοιχτά στον νεο-οθωμανισμό (μέχρι και τηλεοπτική άδεια στην Θεσσαλονίκη υποσχέθηκε ο Τσίπρας στο τουρκικό κατεστημένο), κλιμακώνει την πολιτική λιτότητας, ξεπατώνει το εθνικό σύστημα εκπαίδευσης, διογκώνει τα κρούσματα κακοδιοίκησης και λεηλασίας του κρατικού πλούτου, επιβάλλει το ψεύδος και τη χειρότερη προπαγάνδα ως μέτρο της πολιτικής ζωής του τόπου. Και σαν να μην έφταναν όλα αυτά, έχει προκαλέσει τη νεκρανάσταση όχι μόνο των «μνημονιακών» –εξάλλου η ίδια έχει ξεπεράσει κάθε προηγούμενο εθελοδουλίας απέναντι στους δανειστές– αλλά ενός εθνομηδενιστικού νεοφιλελευθερισμού, που σήμερα εκφράζεται από τη ΝΔ του Κυριάκου Μητσοτάκη, και κερδίζει διαρκώς έδαφος καθώς ο ΣΥΡΙΖΑ ξεφτιλίζει και διασύρει κάθε αντιστασιακό αντανακλαστικό της ελληνικής κοινωνίας.
Πρέπει να φύγουν, να φύγουν τώρα, προτού η καταστροφή ολοκληρωθεί και καταστεί μη-αναστρέψιμη. Σε διαφορετική περίπτωση, η Ελλάδα θα καταντήσει ένα βαλκανικό προτεκτοράτο, υπό καθεστώς λεηλασίας, στην εξωτερική περιφέρεια της Ευρώπης, και δίπλα στους Αμερικανογερμανούς κυριάρχους θα έχουν προστεθεί και οι νεο-οθωμανοί.
Βρισκόμαστε πολύ κοντά στο σημείο 0 της κατάρρευσης. Πλέον, η διάσωση της κοινωνίας ταυτίζεται με τη σωτηρία της πατρίδας. Μήπως αυτό δεν εκφράζουν και οι κινητοποιήσεις των αγροτών που καταγγέλλουν ότι τα νέα μέτρα τους απειλούν με εξαφάνιση, γεγονός που θα έχει ως συνέπεια την κατάρρευση της αγροτικής παραγωγής, την υπονόμευση της διατροφικής αυτοδυναμίας και συνακόλουθα την ερήμωση της ελληνικής υπαίθρου και ένα οριστικό πλήγμα στη βιωσιμότητα των ακριτικών περιοχών της χώρας; Ή μήπως το νέο ασφαλιστικό δεν πλήττει κυρίως τους νέους εργαζόμενους όλων των κλάδων, και τους ελεύθερους επαγγελματίες, ενισχύοντας έτσι τη μαζική φυγή τους στο εξωτερικό;
Μετά το φιάσκο ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ και την εξάντληση του δήθεν «αντιμνημονιακού χώρου», η επανάκαμψη της λαϊκής αγανάκτησης θέτει ένα πολιτικό ζήτημα εκπροσώπησης της λαϊκής οργής πολύ πιο επιτακτικά. Οι παλιές αντιμνημονιακές δυνάμεις, έχοντας εμπλακεί στην αυταπάτη συγκρότησης ενός «συνεπούς ΣΥΡΙΖΑ», αδυνατούν να εκφράσουν τις νέες πραγματικότητες της κοινωνίας μας. Κυρίως, αδυνατούν να συλλάβουν τη διαπλοκή των πολιτικών λιτότητας με το προσφυγικό, τα γεωπολιτικά ζητήματα (Κυπριακό), καθώς και την επιβολή ενός νέου πνευματικού μνημονίου στην ελληνική εκπαίδευση. Από την άλλη, η νεοφιλελεύθερη ΝΔ κεφαλαιοποιεί πολιτικά την κατάρρευση του ΣΥΡΙΖΑ, βρίσκεται όμως εκ των πραγμάτων απέναντι από τον ελληνικό λαό.
Το κενό που έχει δημιουργηθεί αντικατοπτρίζει την απουσία ενός αυθεντικού πατριωτικού, εθνικοαπελευθερωτικού αντιστασιακού αιτήματος. Αυτό, ή θα καλυφθεί μέσω ενός δημοκρατικού προτάγματος, ή απειλεί να προκαλέσει την ανάδυση ενός νέου, μαζικότερου φασιστικού φαινομένου, καθώς ο Φρανκενστάιν-Τσίπρας προκαλεί εξ αντανακλάσεως μια απότομη στροφή της κοινωνίας μας προς τα δεξιά.
Ποτέ άλλοτε το δίλημμα «αντίσταση ή εξαφάνιση» δεν υπήρξε τόσο πραγματικό για τον ελληνικό λαό. Και πρώτο βήμα γι’ αυτό είναι το παλλαϊκό αίτημα: «να φύγουν τώρα από την εξουσία».
Περιοδικό Άρδην – Εφημερίδα Ρήξη

Όταν ο ΣΥΡΙΖΑ ανακαλύπτει τα άκρα

Το editorial του Δρόμου που κυκλοφορεί

06.02.2016 | από Σύνταξη
Όταν ο ΣΥΡΙΖΑ ανακαλύπτει τα άκρα – Το editorial του Δρόμου που κυκλοφορεί
EDITORIAL
Δημοσίευση: Φύλλο 298 - 06/2/2016
       
Όχι πως κι αυτό δεν ήταν αναμενόμενο. Για να εφαρμοστούν τα επαχθή μέτρα του 3ου Μνημονίου που υπέγραψε η κυβέρνηση χρειάζονται πολλά παραμορφωτικά πρίσματα, φαρδιά μαξιλάρια προστασίας και διαρκείς αντιπερισπασμοί. Αλλά η μεταλλαγμένη Αριστερά δεν έχει πια πολλά περιθώρια, εάν κιόλας δεν την έχει πιάσει ένας πρόωρος πανικός. Και το χαρτί «Τσίπρας», που αναμφίβολα μέτρησε πολύ στην προηγούμενη φάση, δεν είναι σίγουρο ότι θα αντέξει στις θερμοκρασίες που ανεβαίνουν πιο γρήγορα απ’ όσο υπολόγιζε το περιβάλλον του. Ήδη βλέπουμε ότι οι καθεστωτικοί αντιδρούν σπασμωδικά στις κοινωνικές διαμαρτυρίες. Και χωρίς φαντασία, καταφεύγουν στα μέσα, τους αφορισμούς και τις πρακτικές των δεξιών κυβερνήσεων, κάτι που ήταν ανάθεμα για την Αριστερά.
Ξαφνικά, τα κοινωνικά στρώματα που ξεσηκώνονται αποτελούνται από μεγαλοφοροφυγάδες, χρυσαυγίτες έως και αριστερούς αυριανιστές, υποστηριζόμενους από τα διαπλεκόμενα ΜΜΕ, κατά τα λεγόμενα του μέλους της Πολιτικής Γραμματείας του νέου ΣΥΡΙΖΑ Γιάννη Μπουρνού. Ακόμα και από οπαδούς του ΝΑΙ, κατά τον εκπρόσωπο της ομάδας που αυτή και μόνο κατ’ αποκλειστικότητα αλλοίωσε το μεγαλειώδες ΟΧΙ σε ταπεινωτικό ΝΑΙ, διαλύοντας τον ΣΥΡΙΖΑ και διασύροντας ανεπανόρθωτα την Αριστερά. Ή από τους «πολύ αριστερούς» που «ψευδολογούν υποσκάπτοντας ακόμα και τις εθνικές μάχες» κατά τον αρθρογράφο της Αυγής, Κλέαρχο Τσαουσίδη.
Για τη «σωτηρία» της χώρας ξεπουλάνε τη δημόσια περιουσία, για να μην κοπούν οι συντάξεις ολοκληρώνουν το ξεχαρβάλωμα του ασφαλιστικού συστήματος, για να προστατεύσουν τους αγρότες φορολογούν και τις γιαγιάδες και τους παππούδες που ζουν στα ορεινά χωριά! Τόσο καλό από μια κυβέρνηση της Αριστεράς ποιος θα το περίμενε! Για κάθε νέο καταστροφικό μέτρο έχουν ένα καταπραϋντικό. Την ώρα που δίνουν 27 εκατομμύρια ευρώ δώρα στον Μελισσανίδη και τον Αλαφούζο για τα γήπεδά τους, ενώ στα νοσοκομεία δεν έχουν ούτε σεντόνια, ο Παπαδημούλης, σταρ των ιδιωτικών καναλιών με διαχρονικό λεσέ πασέ από τους εργολάβους και εφοπλιστές ιδιοκτήτες τους, εξανίσταται που οι δημοσιογράφοι κατά τη γνώμη του πρόβαλαν «με ψεύτικα στοιχεία» τη μεγάλη διαδήλωση της 4ης Φεβρουαρίου.
Αλλά ό,τι και να λένε οι νεομνημονιακοί της Αριστεράς, η Αυγή δίνει στην κυριολεξία τα ρέστα της με έναν πρωτοσέλιδο τίτλο βγαλμένο κατ’ ευθείαν από την Κομέντια ντελ Άρτε. Μετά τις κωμικοτραγικές ανακοινώσεις του τμήματος Εργατικής Πολιτικής του ΣΥΡΙΖΑ υπέρ των απεργιακών κινητοποιήσεων ή του τμήματος Πολιτισμού εναντίον του κοψίματος ενός θεατρικού έργου από τον διορισμένο από την κυβέρνηση γενικό διευθυντή του Εθνικού Θεάτρου, η εφημερίδα προβάλλει τις «μαζικές διαδηλώσεις σε όλη τη χώρα κατά της λιτότητας» με τον σουρεαλιστικό τίτλο «Δεν αντέχει άλλο η κοινωνία»!
Τι Αριστοφάνης, τι Σουρής και τι Τσιφόρος! Θα γελάγαμε μέχρι σκασμού εάν οι σουπιές δεν προσπαθούσαν να θολώσουν μια κοινωνία που σπαρταράει μέσα στα δίχτυα τους.

Δρόμος της Αριστεράς - logo
- See more at: http://www.e-dromos.gr/otan-o-syriza-anakalyptei-ta-akra/#sthash.Jq0MWwQM.dpuf

«Εσείς από εκεί έξω...»


Αρχές Φλεβάρη και δε λέει να χειμωνιάσει σε τούτον εδώ τον τόπο, λες και θέλει με κάθε τρόπο να σε κρατήσει για πάντα εδώ. Τα Σαββατοκύριακα συνήθως βρίσκω χρόνο να επικοινωνήσω με φίλους και συγγενείς πίσω. ...
"Εσείς από εκεί έξω καλά τα λέτε"... Την πρώτη φορά που το ακούω δε δίνω σημασία, το θεωρώ τυχαίο και το αφήνω να περάσει. Τη δεύτερη φορά θυμώνω, θέλω να πω πολλά, μάταιος κόπος. Αντιλαμβάνομαι ότι απλά μιλάω.
Το λεωφορείο που μας μετέφερε ξέμεινε από οδηγό. Μας ζητήθηκε να επιλέξουμε τον επόμενο. Οι υποψήφιοι πολλοί, διεγνωσμένοι όλοι με μεγαλύτερου ή μικρότερου βαθμού σχιζοφρένεια. Επιλέξαμε τον λιγότερο σχιζοφρενή και ξεκινήσαμε. Λάθος. Δεν έπρεπε ποτέ να είχαμε επιβιβαστεί σε εκείνο το λεωφορείο. Στην πορεία κάποιοι το αντιληφθήκαμε. Στην πρώτη στάση κατεβήκαμε και αναζητήσαμε νέο τρόπο για να φτάσουμε στον προορισμό μας.
Για τους υπόλοιπους, που συνεχίζουν το ταξίδι, τα πράγματα είναι απλά. Είτε θα κατεβάσουν τον οδηγό αρπάζοντας το τιμόνι είτε θα απομείνουν να κοιτάζουν τον γκρεμό που με ιλιγγιώδη ταχύτητα προσεγγίζουν.
Για εμάς, που κατεβήκαμε σε εκείνη την πρώτη στάση, ο δρόμος δεν είναι εύκολος. Πάνω σε εκείνο το λεωφορείο αφήσαμε όλες μας τις "αποσκευές". Αφήσαμε το μισό του βίου μας. Εγκαταλείψαμε οικογένειες, αγαπημένους φίλους και συγγενείς. Κλειδώσαμε τα σπίτια μας και τις καρδιές μας, κλειδώσαμε τις αναμνήσεις μας και κυρίως τα όνειρά μας, σφίξαμε τα δόντια και προχωρήσαμε. 
Θα μας βόλευε πολύ να μας μεταφέρει και εμάς ένα λεωφορείο, κρίναμε σωστό όμως να βαδίσουμε. Εκεί που φτάσαμε δε μας στρώσανε κανένα κόκκινο χαλί. Καθημερινά παλεύουμε σκληρά. 
Περιμένουμε τις λίγες μέρες των διακοπών που συνειδητά επιλέγουμε να περάσουμε στην πατρίδα γνωρίζοντας ότι με τα ίδια χρήματα μπορούμε να επισκεφθούμε κάποια άλλη χώρα. Πουθενά άλλου όμως τα βουνά δεν έχουν αυτό το μοναδικό μπλε χρώμα και πουθενά αλλού την άνοιξη το άρωμα των λουλουδιών της πορτοκαλιάς μπλεγμένο με το βουητό των μελισσών δε σου ξυπνούν εκείνες τις αναρίθμητες αναμνήσεις των παιδικών σου χρόνων.
Ανά τακτά διαστήματα στέλνουμε τις οικονομίες μας στην Ελλάδα, άλλοι για να στηρίξουμε τις οικογένειες που αφήσαμε πίσω και άλλοι για να πληρώσουμε τους φόρους που μας ζητάνε επιμόνως. Δυστυχώς τους πληρώνουμε, αλλά εκείνο το πατρικό που με βύζαξε η μάνα μου και που ακόμη ανάβει την ξυλόσομπα ο πατέρας μου είναι μία άγκυρα που δένει με τον τόπο και δε γουστάρω να το δω στα χέρια κανενός κερατά.
Εδώ που ζούμε δε βρεθήκαμε από επιλογή, αλλά από ανάγκη. Για την ακρίβεια μας στείλατε. Με το ανάλογο αντίτιμο πια αγοράζεις την υπηκοότητα αλλά εκείνο το Hellenic Nationality δε διαγράφεται από την καρδιά, κατά συνέπεια γιατί να διαγραφεί από τα χαρτιά;
Στο τρίτο άτομο που μου λέει το ίδιο σιωπώ και ευγενικά καληνυχτίζω.
Κάτι έχει αλλάξει. Χρόνια πριν οι άνθρωποι αυτοί μας ξεπροβόδιζαν από τη χώρα στέλνοντας μας στο ταξίδι της μετανάστευσης, προσφορά-θυσία στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Λίγο καιρό αργότερα οι ίδιοι μας προέτρεπαν να μείνουμε για πάντα εδώ, όταν ελάχιστοι ήταν εκείνοι που μας εύχονταν "καλή πατρίδα". 
Τότε η κρίση δεν τους είχε αγγίξει, ήταν πρόβλημα για άλλους, τώρα πια δε βρίσκεται απλά στα σκαλοπάτια του σπιτιού τους, έχει διαβεί το κατώφλι τους και στρογγυλοκάθεται στον καναπέ του σαλονιού τους. Μόνο που γιαυτό δε φταίνε εκείνοι που κατέβηκαν στην πρώτη στάση αλλά εκείνοι που αμέριμνοι συνέχισαν το ταξίδι μη θέλοντας να αποχωριστούν την άνεση της θέσης του λεωφορείου που με τον γνωστό τρόπο είχαν κλείσει χρόνια πριν. 
Καλό ξημέρωμα πατρίδα...


Επιστολή αναγνώστριας από την ξενητειά

στον Τοίχο

Tο τριπλό πόκερ των δανειστών με την Ελλάδα

ΣΑΒΒΑΤΟ 6-2-2016

Τρεις πόλοι και τρεις διαφορετικές γραμμές πολιτικών και προσωπικών επιδιώξεων συγκρούονται στο μεγάλο πόκερ των δανειστών με την Ελλάδα, καταδεικνύοντας για μια ακόμη φορά τα χάσματα στο μπλοκ των πιστωτών αλλά και τους κινδύνους για νέες παγίδες και ομηρίες...

της ΝΙΚΟΛ ΛΕΙΒΑΔΑΡΗ

'Ανγκελα Μέρκελ, Κριστίν Λαγκάρντ και Βόλφγκανγκ Σόιμπλε δίνουν καθαρά πλέον το δικό τους, διαφορετικό στίγμα ο καθένας, με απολύτως διακριτές αφετηρίες και στοχεύσεις, απειλώντας να εγκλωβίσουν την Αθήνα σ’ έναν νέο, α λα καρτ, συμβιβασμό ισχυρών σε βάρος του αδυνάτου. 

Η αγωνία της Μέρκελ 
Για την 'Ανγκελα Μέρκελ το υπ αριθμόν ένα, εσωτερικό πολιτικό και ευρωπαϊκό, πρόβλημα δεν είναι πλέον το ελληνικό χρέος αλλά η προσφυγική κρίση. Με σχεδόν 1.000.000 πρόσφυγες να έχουν ήδη περάσει στο έδαφος της Γερμανίας και με την πολιτική των «ανοιχτών συνόρων» της καγκελαρίου να καταρρέει εκ των έσω, η Μέρκελ αναζητά εναγωνίως το...
ανάχωμα που θα ανασχέσει τις προσφυγικές ροές και, μαζί, την πτώση της δημοτικότητάς της. Και δείχνει, καθαρά, πως επιθυμεί να κλείσει άμεσα οποιοδήποτε άλλο μέτωπο. «Πρέπει να ολοκληρωθεί γρήγορα η αξιολόγηση για να επικεντρωθούμε στην προσφυγική κρίση», φέρεται να είπε χθες, στο Λονδίνο, στον Αλέξη Τσίπρα, καθιστώντας σαφείς τις προτεραιότητές της. 

Κι αυτήν την αγωνία της επιχείρησε να εκμεταλλευτεί ο Έλληνας πρωθυπουργός επισημαίνοντας ότι «κανείς δεν μπορεί να διαχειρίζεται δύο κρίσεις ταυτόχρονα» και ζητώντας «να κλείσει η αξιολόγηση εντός του Φεβρουαρίου», καθώς και «να μην γίνει αιτία καθυστερήσεων η διάσταση απόψεων μεταξύ των θεσμών». Το πρόβλημα, ωστόσο, και για τον Αλέξη Τσίπρα και για την Ελλάδα είναι πως η Μέρκελ δεν είναι πολιτικός ούτε των ρίσκων, ούτε των ρήξεων. Και δύσκολα θα ρισκάρει τη σύγκρουση – και, δη, από τη σημερινή θέση πολιτικής αδυναμίας στην οποία βρίσκεται –τόσο με το ΔΝΤ όσο, και πολύ περισσότερο με τον Βόλφγκανγκ Σόιμπλε εάν τα δικά τους συμφέροντα συναντώνται με το «βάλτωμα» της αξιολόγησης και την πολιτική φθορά της κυβέρνησης Τσίπρα. 

Η «σφήνα» της Λαγκάρντ 
Εάν η αγωνία της Μέρκελ έχει να κάνει με την πολιτική διάσταση της προσφυγικής κρίσης, η αγωνία της Κριστίν Λαγκάρντ είναι αρκούντως πιο ταπεινή και προσωπική. Η επικεφαλής του ΔΝΤ βρίσκεται στην κορύφωση της προεκλογικής της εκστρατείας και ο αδιαπραγμάτευτος στόχος της είναι να πείσει τους μετόχους του Ταμείου να την επανεκλέξουν διασφαλίζοντας τα συμφέροντά τους. Εξ ου και το χθεσινό μήνυμά της αφορούσε πολύ περισσότερο τους ευρωπαίους εταίρους της στο κουαρτέτο των δανειστών, παρά την Αθήνα. «'Οσο λιγότερο βαθιά είναι η μεταρρύθμιση του ασφαλιστικού τόσο μεγαλύτερη αναγκαστικά θα πρέπει να είναι η μείωση του χρέους», είπε η Κριστίν Λαγκάρντ, προειδοποιώντας ουσιαστικά τους Ευρωπαίους πως εάν θελήσουν να δείξουν ευελιξία και πολιτική ανοχή στην ελληνική κυβέρνηση θα πρέπει και να την πληρώσουν: 

Αποδεχόμενοι βαθιά μείωση του χρέους, την οποία μέχρι σήμερα αποκηρύσσουν κατηγορηματικά. Κοινώς, η Κριστίν Λαγκάρντ δίνει αντιπαροχή την έκταση της μείωσης του χρέους, με αντάλλαγμα τα σκληρά μέτρα στο ασφαλιστικό – μέτρα που, κατά τους κανονισμούς του Ταμείου, θα διασφαλίσουν ισοβαρές δημοσιονομικό αποτέλεσμα. Είναι μια αντιπαροχή ιδιαίτερα δελεαστική για το Βερολίνο με όλους της τους συντελεστές να περιλαμβάνουν ελάχιστα οφέλη για την Ελλάδα. 

Η εμμονή του Σόιμπλε 
Ο Βόλφγκανγκ Σόιμπλε δεν θέλει την Ελλάδα στο ευρώ, δεν το κρύβει, και μας ζητά να του στήσουμε αδριάντα για τα Μνημόνια και την «γενναιόδωρη» προσφορά του Grexit. Σ΄αυτήν του την εμμονή, οι παράλληλες «αγωνίες» της Μέρκελ και της Λαγκάρντ μπορούν να γίνουν το ιδανικό όχημα: Στο εσωτερικό της Γερμανίας πιέζει και εξουδετερώνει μια, ήδη αποδυναμωμένη, Μέρκελ και στο κλαμπ των δανειστών συμμαχεί με τους σκληρούς του ΔΝΤ για να εξουθενώσει την Αθήνα. Το όραμά του, άλλωστε, για ένα ευρώ των «ολίγων, ισχυρών και εκλεκτών» παραμένει η πυξίδα και η δυνάμει παρακαταθήκη του, ακόμη κι εάν η υλοποίησή του προϋποθέτει τη διάλυση της ίδιας της Ευρώπης...