O αντισυστημικός πολιτικός λόγος σε αδιέξοδο


16.03.2016 | από Σύνταξη
O αντισυστημικός πολιτικός λόγος σε αδιέξοδο
ΓΝΩΜΕΣ
Δημοσίευση: Φύλλο 303 - 12/3/2016
       
Του Γιάννη Ραχιώτη

Πρόσφατα τα δύο πολιτικά σχήματα που κατά τη γνώμη μας δεν ανήκουν στο πολιτικό κατεστημένο, η ΛΑΕ και η ΑΝΤΑΡΣΥΑ, δημοσίευσαν πολιτικά κείμενα. Η ΛΑΕ δημοσίευσε «πολιτική διακήρυξη» και οι βασικές της συνιστώσες της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, το ΝΑΡ και το ΣΕΚ, δημοσίευσαν επίσης κείμενα πολιτικών κατευθύνσεων. Το ΝΑΡ τιτλοφόρησε το δικό του Συμβολή στην Τρίτη Συνδιάσκεψη της ΑΝΤΑΡΣΥΑ και το ΣΕΚ Πολιτική Απόφαση της συνδιάσκεψής του.
Πριν από οποιαδήποτε κριτική, θέλουμε να υπογραμμίσουμε την εκτίμησή μας για τα στελέχη και των δύο χώρων. Πρόκειται για ανθρώπους αποδεδειγμένα ανιδιοτελείς, που αρνήθηκαν την ενσωμάτωση στο κατεστημένο, καίτοι αρκετοί, ιδίως της ΛΑΕ, είχαν τις ευκαιρίες. Τα στελέχη της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, με μεγάλο προσωπικό κόστος, συμμετέχουν επί δεκαετίες τώρα κυριολεκτικά σε κάθε λαϊκή κινητοποίηση.
Όμως ο πολιτικός λόγος που παράγουν, ακόμη και αν συμφωνεί κάποιος σε όλα τα επιμέρους σημεία του, είναι απογοητευτικός.
Κατ’ αρχήν εντυπωσιάζει η αδυναμία τους να εκφραστούν με ένα συνοπτικό – περιεκτικό τρόπο. Η ΛΑΕ χρειάστηκε οκτώ πυκνογραμμένες σελίδες για να διατυπώσει(;) το πολιτικό στίγμα της, το ΝΑΡ επτά, το ΣΕΚ… μόλις τρεις, γιατί περιορίστηκε σε σχολιασμό των τρεχουσών εξελίξεων στο γνωστό υπεραισιόδοξο κλίμα (από τη μια όλοι οι αντίπαλοι είναι σε κρίση, από την άλλη βαθαίνει η ριζοσπαστικοποίηση των μαζών παγκοσμίως).
Εντυπωσιάζει, επίσης, η απόλυτη αδυναμία συνθετικής σκέψης: Και τα τρία κείμενα δεν καταφέρνουν να προσδιορίσουν το -κατά την κρίση των συντακτών τους- κεντρικό πολιτικό ζήτημα της εποχής. Αρκούνται σε εν σειρά παραθέσεις πληθώρας εκτιμήσεων και ποικίλων στόχων. Με τις περισσότερες εκτιμήσεις, αν τις διαβάσει κάποιος, δεν θα διαφωνήσει, αλλά και δεν θα μπορέσει να διακρίνει τι θεωρούν ως το κεντρικό ζήτημα προς επίλυση. Οι διάφοροι στόχοι αιωρούνται μεταξύ απροσδιόριστων χρονικών σημείων του εγγύς, του απώτερου και του απροσδιόριστου μέλλοντος.
Τρίτον, είναι φανερή η έλλειψη αγωνίας η αδιαφορία -εν τέλει- για μια ρεαλιστική πρόταση για το μέλλον της χώρας και των εργαζομένων στρωμάτων που ζουν εδώ. Στις αναζητήσεις της ΑΝΤΑΡΣΥΑ φαίνεται να προέχει η προσπάθεια οριοθέτησης κάθε επιμέρους συνιστώσας από τους όμορους χώρους. Στο κείμενο της ΛΑΕ παρατίθεται μια τεράστια λίστα «δεσμεύσεων» εν είδει κυβερνητικού προγράμματος συνδυασμένη με «αιτήματα». Εμφανής είναι η προσπάθεια οι «δεσμεύσεις» και τα «αιτήματα» να είναι ελκυστικά για το ευρύτερο δυνατό ακροατήριο, ενώ τίθενται «διακριτικά» τα θέματα που φοβίζουν και μπορεί να εμποδίσουν την πολυσυλλεκτικότητα.
Δεν έχει νόημα να συνεχίσουμε την παράθεση παρατηρήσεων και την αναζήτηση αντιφάσεων. Οι συντάκτες τους ξέρουν ότι δεν πρόκειται να διαβαστούν από αυτούς στους οποίους υποτίθεται ότι απευθύνονται. Το ξέρουν από προηγούμενα ανάλογα που έχουν εκδώσει οι ίδιοι. Δεν φταίει η έλλειψη προβολής τους από τα μεγάλα ΜΜΕ. Τώρα πια όλα βρίσκονται στο Διαδίκτυο. Απλώς δεν προκαλούν ενδιαφέρον. Δυστυχώς προορίζονται να χρησιμοποιηθούν μόνο ως αναφορά σε εσωκομματικές διαδικασίες και αυτό όχι για πολύ καιρό.
Αυτό που χρειαζόμαστε σήμερα είναι απλές και σαφείς θέσεις για τη διέξοδο από την κρίση, προς όφελος των λαϊκών στρωμάτων. Θέσεις που να αντέχουν στην κριτική και να πείθουν ότι συνιστούν λύση, όχι υπεκφυγές. Δεν μπορούμε να υποθέσουμε οποιαδήποτε ρεαλιστική πρόταση διεξόδου από την κρίση σε φιλολαϊκή κατεύθυνση χωρίς ανάκτηση της κρατικής κυριαρχίας και της εθνικής μας ανεξαρτησίας. Αυτό πρέπει να γίνει το κεντρικό σημείο του αντισυστημικού πολιτικού λόγου. Σε απλά ελληνικά σημαίνει αποχώρηση από τις δυτικές ολοκληρώσεις, οικονομικές, πολιτικές και στρατιωτικές. Η ανεξαρτησία της χώρας δεν μπορεί να είναι κάποιο από τα ποικίλα μέτρα που θα έπρεπε να πάρει μια προοδευτική κυβέρνηση. Είναι το σημείο εκκίνησης. Χωρίς ανάκτηση της δυνατότητας λήψης αποφάσεων, διοίκησης των ενόπλων δυνάμεων, διαχείρισης του εθνικού μας πλούτου και των παραγωγικών μας δυνατοτήτων, οποιαδήποτε υπόσχεση για φιλολαϊκά μέτρα, άλλη πορεία κ.λπ. είναι απλώς πολιτική απάτη.
To πολιτικό κατεστημένο απορρίπτει αυτήν τη θέση. Η δεξιά του πτέρυγα γιατί αντιστρατεύεται το «ανήκομεν εις την Δύσιν», η αριστερή γιατί αντιστρατεύεται τον «Ευρωπαϊσμό». Σε κάποιους στην Αριστερά φαντάζει εθνικιστική και σε άλλους σαν παραίτηση από την ταξική πάλη. Δεν πρόκειται για σύμπτωση στόχων με την αστική τάξη. Η ελληνική αστική τάξη, στο σύνολό της, ήταν και είναι υπέρ της διατήρησης της χώρας ως μαριονέτας του δυτικού συστήματος. Αποσκοπούσε και συνεχίζει να αποσκοπεί στα περιθώρια κερδοσκοπίας που αφήνει η ληστεία της χώρας από τις δυτικές δυνάμεις. Παρόμοια συμπεριφέρθηκαν και εξακολουθούν να συμπεριφέρονται και οι αστικές τάξεις σε όλες τις εξαρτημένες-περιθωριοποιημένες χώρες. Μόνο τα λαϊκά στρώματα έχουν συμφέρον από μια ανεξάρτητη και κυρίαρχη χώρα. Όσον αφορά την ταξική πάλη, μπορεί να υπάρξει πεδίο ταξικής σύγκρουσης έξω από συγκεκριμένο έδαφος και συγκροτημένη κοινωνική δομή; Η ταξική πάλη δεν διεξάγεται σε απροσδιόριστους τόπους ούτε σε διαλυμένες οικονομίες όπου όλοι σκέφτονται τη μετανάστευση. Έχει έννοια μόνο σε υπαρκτές, κυρίαρχες κρατικές υποστάσεις.
Αν κάποιοι πιστεύουν ότι αλλού βρίσκεται η λύση για τη μακρόχρονη κακοδαιμονία μας, ας το θέσουν καθαρά, χωρίς υπεκφυγές για δημοψηφίσματα κ.λπ. Το μόνο που δεν μας χρειάζεται είναι η υπεράσπιση της «ασφάλειας» της υποτέλειας απέναντι στους κινδύνους της ανεξαρτησίας.
Αυτονόητο είναι ότι μια πολιτική που θα θέσει ως κεντρικό ζήτημα την αποχώρηση από τις δυτικές ολοκληρώσεις για την ανάκτηση της ανεξαρτησίας και κυριαρχίας της χώρας, απαιτεί τον κατάλληλο φορέα υλοποίησης, δηλαδή ένα μέτωπο οργανώσεων και προσώπων που θα ταυτίζονται στην προτεραιότητα αυτού του στόχου, άσχετα αν πιστεύουν ότι στη συνέχεια πρέπει λ.χ. πρώτα να γίνει τροποποίηση του Συντάγματος και μετά να εθνικοποιηθούν οι τράπεζες ή αντιστρόφως. Και, τέλος, πρέπει να προταθεί στην ελληνική κοινωνία μια ομάδα ανθρώπων που να πείθει ότι μπορεί να κάνει τη δουλειά. Η συντήρηση στον αντισυστημικό χώρο ηγετικών ομάδων για χρόνο ανάλογο με αυτόν που άλλοι βασιλεύουν, ούτε μας τιμά ούτε είναι αποτελεσματική. Κανείς δεν μπορεί να ισχυριστεί σοβαρά ότι είναι πάντα ο κατάλληλος για οποιαδήποτε πολιτικό σχέδιο και για οποιαδήποτε συγκυρία.
Δρόμος της Αριστεράς - logo
- See more at: http://www.e-dromos.gr/o-antisysthmikos-politikos-logos-se-adiexodo/#sthash.Uofw7aW7.dpuf

SOS! Κίνδυνος αφανισμού της χώρας!!


ΤΕΤΑΡΤΗ 16 Μαρτίου 2016

Δεν είσαι προσκοπάκι σε ΜΚΟ αλλά πρωθυπουργός της χώρας και την οδηγείς στον αφανισμό

Ο κ. Μουζάλας, για να δικαιολογήσει τον έλεγχο που θα κάνουν τούρκοι αξιωματικοί στα ελληνικά νησιά, δήλωσε επί λέξει:...

Αποτέλεσμα εικόνας για τσιπρασ
του ΑΠΟΣΤΟΛΟΥ ΔΙΑΜΑΝΤΗ

«Καταλαβαίνω ότι ο Τούρκος στα νησιά ακούγεται κάπως, αλλά είναι μια διεθνής πρακτική και διεθνώς η χώρα από την οποία επιστρέφονται οι μετανάστες, θέλει να έχει έναν αξιωματικό που θα βεβαιώνει ότι επιστρέφονται αυτοί οι οποίοι ήρθαν....όλοι καταλαβαίνουν ότι με αυτήν την πρακτική δεν αμφισβητείται η εθνική μας κυριαρχία εκτός βέβαια από τους αντιπολιτευόμενους και τους κακοπροαίρετους»!

Και επειδή η Τουρκία “θέλει”, πρέπει να θέλουμε κι εμείς; Όταν μια χώρα αμφισβητεί την ελληνική κυριαρχία, όταν δεν δέχεται το διεθνές δίκαιο της θάλασσας, όταν έχει καταλάβει την Κύπρο και βλέπει γκρίζες ζώνες στο Αιγαίο, εμείς απλώς θα...
υλοποιούμε τις θελήσεις της, επειδή αυτό είναι διεθνής πρακτική; Δεν μας τα λέει καθόλου καλά ο κ. Μουζάλας.
Αλλά, δεν φτάνει που η κυβέρνηση έχει απέναντί της όλη την αντιπολίτευση, τους αγρότες, τους ανέργους, τους μικρομεσαίους, τους επιστήμονες, τους μισθωτούς και τους συνταξιούχους, τώρα απέκτησε, χάρις τον κ. Μουζάλα και άλλη μια ομάδα που την αντιπολιτεύεται, τους κακοπροαίρετους! 

Αυτό, εάν συμβαίνει, είναι μια πολύ άσχημη εξέλιξη, διότι αυτή η ομάδα είναι η πολυπληθέστερη, ειδικώς στην Ελλάδα. Καλοπροαίρετο δύσκολα να βρεις εδώ στο ρωμαϊϊκο, κυρίως μετά το 2010. Όλοι δείχνουν κακοπροαίρετοι πλέον. Οι καλοί βρίσκονται είτε στα μοναστήρια, σε κανένα ξωκλήσι, ή στους γιατρούς χωρίς σύνορα. Σύνολον 2%. Όλο το υπόλοιπο είναι εκ των πραγμάτων κακοπροαίρετο. Οι κυβερνήσεις όμως δεν εκλέγονται για να εφαρμόζουν τις διεθνείς πρακτικές, που είναι χιλιάδες, δεν είναι μέλη της διεθνούς αμνηστίας, ούτε διοικούν ομάδες εθελοντών. Διοικούν κράτη. Προέχει πάντα το εθνικό συμφέρον για έναν πρωθυπουργό. Η κυρίαρχη βούληση του λαού του. Η προστασία της κρατικής του οντότητας. Τα άλλα έπονται. 

Η Ευρώπη αποφάσισε 
Ολόκληρη ΕΕ και δεν εφαρμόζει διεθνείς πρακτικές, θα το κάνουμε εμείς, με το ένα πόδι στον τάφο; Υπενθυμίζουμε στους υπουργούς της κυβέρνησης, ότι δύο Σύνοδοι Kορυφής, έκλεισαν τα ευρωπαϊκά σύνορα ερμητικά. Παραθέτω την ανακοίνωση αυτολεξί: “Χρειάζονται γενναίες κινήσεις για να κλείσουν οι διαδρομές της παράνομης διακίνησης ανθρώπων και να καταπολεμηθεί το επιχειρηματικό μοντέλο των διακινητών, να προστατέψουμε τα εξωτερικά μας σύνορα... Πρέπει να σπάσει ο δεσμός μεταξύ της εισόδου σε ένα πλοίο και της εγκατάστασης στην Ευρώπη...Το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο, στη συνάντηση της 18-19ης Φεβρουαρίου, αποφάσισε να επανέλθει σε μία κατάσταση όπου όλα τα μέλη του χώρου Σένγκεν εφαρμόζουν πλήρως τον κώδικα συνόρων του Σένγκεν λαμβάνοντας υπόψιν την ιδιομορφία των θαλάσσιων συνόρων και να δώσει τέλος στην ανεξέλεγκτη πρόσβαση. 

Οι υπερβολικές ροές μεταναστών από το διάδρομο των δυτικών Βαλκανίων έχουν πλέον τερματιστεί”. Η ανακοίνωση αυτή λέει πως τα ευρωπαϊκά κράτη εφαρμόζουν την Σένγκεν. Τι λέει η Σένγκεν; Ότι τα εξωτερικά σύνορα ελέγχονται και στα εσωτερικά δεν περνάει κανένας μετανάστης. Μόνον πρόσφυγες με πλήρη δικαιολογητικά, δηλαδή εντελώς ελάχιστοι. Μιλάει πουθενά η σύνοδος για διεθνείς πρακτικές; Όχι. Τι ζητάει λοιπόν ο κ. Μουζάλας; Να φύγουμε από την ΕΕ, που δεν εφαρμόζει διεθνείς πρακτικές; Δεν το ζητάει ευθέως, αλλά το ζητάει η κα Χριστοδουλοπούλου, η οποία κατηγορεί στην εφημερίδα Εποχή τον κ. Τσίπρα, πως συμφώνησε με τους ευρωπαίους και έκλεισε τα σύνορα! Του ζητάει δηλαδή να φύγει από τη Σύνοδο και να γίνει μέλος δικτύου προστασίας μεταναστών. 

Δυστυχώς, ο πρωθυπουργός, δείχνει παγιδευμένος σε ένα κομματικό ιδεολόγημα περί ανοιχτών συνόρων, το οποίο δεν του επιτρέπει να δράσει, σύμφωνα με τις διεθνείς υποχρεώσεις της χώρας, αλλά και σύμφωνα με το εθνικό συμφέρον. Η κατάσταση είναι πολύ δύσκολη για την κυβέρνηση και βρίσκεται ένα βήμα πριν χαθεί εντελώς ο έλεγχος. Τα σύνορα έκλεισαν οριστικά, με απόφαση της Συνόδου. Είναι χαρακτηριστική χθεσινή δήλωση του υπουργού Εξωτερικών της Αυστρίας στην Bild: "…ενόσω δεν το κάνει η Ελλάδα, οι Μακεδόνες αναλαμβάνουν για εμάς τη δύσκολη αποστολή να σταματήσουν το ρεύμα των προσφύγων”. 

Aκόμα και ο Ρέντσι στέλνει καραμπινιέρους στα ελληνοαλβανικά σύνορα, για να τα κλείσει. Και εμείς εδώ μείναμε με τις χαριτωμένες δηλώσεις του κ. Μουζάλα. Νομίζω πως ο πρωθυπουργός πρέπει να δράσει άμεσα, να εφαρμόσει τις αποφάσεις της ΕΕ, να ελέγξει τις εισόδους παράνομων μεταναστών, να σκληρύνει απέναντι στην Τουρκία- και όχι να την καλεί στα νησιά για έλεγχο - και φυσικά να προστατέψει τη ζωή όσων, πολύ κακώς, βρίσκονται παρανόμως σε ελληνικό έδαφος. Διαφορετικά, οι εξελίξεις θα τον προλάβουν.

Η ΑΠΟΚΑΛΨΗ ΤΟΥ "ΠΡΟΣΦΥΓΙΚΟΥ" ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΟΣ

Τετάρτη, 16 Μαρτίου 2016



NIKOLAI STARIKOV: "ΠΟΙΟΙ ΠΛΗΡΩΝΟΥΝ ΟΛΑ ΑΥΤΑ ΤΑ ΕΚΑΤΟΜΜΥΡΙΑ ΤΩΝ ΠΡΟΣΦΥΓΩΝ ΓΙΑ ΝΑ ΤΑΞΙΔΕΨΟΥΝ;" 



ΒΙΝΤΕΟ


Ένας  Ρώσος αναλυτής και συγγραφέας, ο Nikolai Starikov από τους πιο γνωστούς και με εξαιρετικά καλές πηγές στο Κρεμλίνο, από το περασμένο φθινόπωρο είχε προβλέψει με εξαιρετική ακρίβεια το τι θα συνέβαινε με την "προσφυγική" και λαθρομεταναστευτική κρίση,

 "Δείχνει" τις ΗΠΑ ω βασικό υπεύθυνο για την οργανωμένη "εισβολή" προσφύγων-λάθρο στην Ελλάδα και γενικότερα στην Ευρώπη.

Και θέτει ερωτήματα τα οποία απλά δεν απαντώνται από κανέναν

Μεταξύ των προσφύγων  και των λάθρο υπάρχουν 4.000 μαχητές του ISIS οι οποίοι στην συνέχεια θα δημιουργήσουν ισλαμιστικούς ένοπλους πυρήνες με σκοπό τον έλεγχο της Ευρώπης από αμερικανικά κέντρα εξουσίας.

Τι άλλαξε από τότε; Οι χώρες της Ευρώπης μετά τις μαζικές τρομοκρατικές επιθέσεις στο Παρίσι έκλεισαν τα σύνορά τους σταδιακά και εγκλώβισαν την απελπισμένη και οργισμένη μουσουλμανική μάζα στην Ελλάδα...

Παρακολουθήστε προσεκτικά την ανάλυση του Nikolai Starikov. 

Λέει πολλά... "Πάντοτε υπήρχε μια διαδικασία για να αποδείξει κάποιος ότι είναι πρόσφυγας και ότι ζητάει άσυλο σε μια χώρα. 

Ξαφνικά όλα αυτά, χαρτιά,συνοριοφύλακες, σύνορα... όλα εξαφανίστηκαν. Μπορείς να μπεις σε μια βάρκα, μια σχεδία από την Αφρική και την Ασία, κανείς δεν θα σου ζητήσει έγγραφα, ούτε αν αναζητάς πολιτικό άσυλο ή όχι, δε σου κάνουν τίποτα και μόλις μπεις σε μια ευρωπαϊκή χώρα μπορείς να κάνεις ότι θέλεις.

Μπορείς να απαιτήσεις, να κάνεις διαμαρτυρίες και να σπάσεις δημόσια περιουσία.

Περπατάνε από την Λαμπεντούζα μέχρι την Βουδαπέστη όπου καταλαμβάνουν σταθμούς τρένων και σπάνε τα βαγόνια των αμαξοστοιχιών απαιτώντας να πάνε εκεί που θέλουν.

Σήμερα μάλιστα οι πρόσφυγες απαιτούν, που δεν έχουν κανένα δικαίωμα να το κάνουν.

Αν και η Ευρώπη κατέστρεψε την Συρία με αυτόν τον πόλεμο δεν σημαίνει ότι είναι υποχρεωμένη να προσφέρει στους πρόσφυγες ό,τι της ζητάνε λόγω τύψεων.

Το σύστημα παλαιότερα μετά την αίτηση ασύλου επέτρεπε την παραμονή του αιτούντα σε κάποια περιοχή μέχρι να αποφασισθεί εάν θα γίνει αποδεκτός ή θα απελαθεί.

Τώρα αντίθετα γίνονται αποδεκτά όλα τα αιτήματα των προσφύγων που σημαίνει ότι κάποιος από ψηλά πιέζει τις αρχές της ΕΕ.

Όπως συνέβη στον Γερμανό πρέσβη στην Ελβετία το 1917 που επέτρεψε στον Λένιν να ταξιδέψει μέσω γερμανικού εδάφους για να μπει στην Ρωσία.

Δηλαδή να ξεχαστούν οι κανόνες και οι διαδικασίες και να ικανοποιηθούν όλα τα αιτήματα των προσφύγων. Κάποιος το κανόνισε αυτό και δεν είναι η ΕΕ.

Για να δούμε ποιος το οργάνωσε

Παραβλέπουμε το ISIS και την Αλ Κάιντα καθώς αυτές υπάρχουν μόνο στον κόσμο των ΜΜΕ και με την μορφή ένοπλων ομάδων που πέρνουν όπλα και χρήματα και εκπαιδεύονται κάποιοι Βεδουϊνοι από την ΜΙ6 για αν κόβουν κεφάλια.

Τι μένει; Κάποια μεγάλη δύναμη που αναγκάζει την ΕΕ να παραβλέπει τους  κανονισμούς της.

Είναι οι ΗΠΑ!

Δείτε ποιοι δεν συμμετέχουν στην ανακατανομή των προσφύγων; Οι ΗΠΑ και το Ηνωμένο Βασίλειο.

Για να πας Αμερική χρειάζεσαι ένα υπερωκεάνειο ενώ στην Βρετανία είναι πολύ απλό.

Αλλά δεν επηρεάζονται απο το προσφυγικό ενώ όλοι οι άλλοι καταρρέουν.

Δείτε που πάνε όλοι. Δεν πάνε στην πλούσια Σ.Αραβία ή στο Κατάρ ή στο Μπαχρέιν όπου και έχουν την ίδια πίστη.Μέσα στους πρόσφυγες είναι πολλοί Άραβες αλλά και μη Άραβες. Οι Άραβες είναι ουσιαστικά μια εθνότητα αλλά δεν πάνε σε αυτές τις χώρες αλλά στην Ευρώπη.

Που σημαίνει ότι είναι ένα οργανωμένο σχέδιο.

Υποτίθεται ότι οι πρόσφυγες πληρώνουν κάποια χρήματα στους δουλέμπορους.

Ποὺ τα βρίσκουν τα λεφτά εάν έφυγαν από το βομβαρδισμένο σπίτι τους με ένα πουκάμισο; Ποιος τους τα δίνει;

Οι δουλέμποροι δεν είναι φιλάνθρωποι για να τους μεταφέρουν.

Ποιος τους δίνει λεφτά λοιπόν;

Υπάρχει ένας πολύ μεγάλος αριθμός ανδρών ανάμεσά τους σε ηλικία στρατιωτικής θητείας με ακριβά τηλέφωνα που σηκώνει λεφτά με κάρτες από ΑΤΜ.

Από την Ουγγαρία μου είπαν ότι αυτό το κάνουν καθημερινά.

Υπάρχουν αναφορές ότι υπάρχουν ανάμεσά τους 4.000 ισλαμιστές μαχητές. Μόλις μαθεύτηκε όλα τα ΜΜΕ το έπαιξαν, πως γνωρίζουν το ακριβές νούμερο;

Είσαι το ISIS και πολεμάς ταυτόχρονα τον ιρακινό Στρατό, τον συριακό Στρατό, την  Χεζμπολάχ και υποτίθεται ότι έχεις μόνο 20.000 μαχητές και έστειλες 4.000 στην Ευρώπη.

Γιατί; Για να κάνεις τρομοκρατικά κέντρα σε όλη την Ευρώπη.

Σημαίνει ότι ολόκληρες ταξιαρχίες μεταφέρθηκαν στην Ευρώπη γιατί;

Αργότερα θα τους συνοδεύσουν και οι συγγενείς.

Είναι πολύ καλά οργανωμένοι, στην Βουδαπέστη κάποιοι χούλιγκαν τους έκαναν επίθεση με πέτρες και αυτοί απάντησαν με αντεπίθεση. Υποτίθεται ότι είναι απελπισμένοι πρόσφυγες που έχουν χάσει τα πάντα και όμως έχουν την δύναμη για να απαντήσουν οργανωμένα σε οργανωμένες επιθέσεις.

Όλα λοιπόν είναο οργανωμένα. Τους δόθηκαν χρήματα, και στην Γερμανία έφτασαν 200.000 πρόσφυγες μέσα σε μια εβδομάδα και οι Γερμανοί απλά εκταμίευσαν για αυτούς 6 δισ.ευρώ.

Άλλο παράδοξο: Τα ΜΜΕ εμφανίζονται όταν πνίγονται πρόσφυγες, ποτέ κατά την διάρκεια της πορείας τους.

Ξαφνικά εμφανίστηκε το ISIS και ο κόσμος έτρεξε να ξεφύγει από αυτό όχι από τις δυνάμεις του Μ.Ασαντ

Και όμως όταν πεθαίνουν πρόσφυγες στην διαδρομή όλη η Δύση φωνάζει να βοβμαρδίσουμε τον κακό Μ.Άσαντ που πολεμάει το ΙSIS.

Εκμεταλεύονται ότι μπορούν και έχουν δημιουργήσει μια εναλλακτική πραγματικότητα.

Έτσι λοιπόν οι ΗΠΑ προκαλούν ένα δυνατό χτύπημα στην ΕΕ τόσο όσο να την κρατάει υποχείριο όχι για να την καταστρέψει γιατί την θέλει σύμμαχο εναντιον της Ρωσίας και της Κίνας.

Αν ήθελαν έλυναν το θέμα πολύ εύκολα. Φερ'ειπείν φτάνουν πρόσφυγες από την Λιβύη στην Λαμπεντούζα. Τάισέ τους, πλύντους και επέστρεψέ τους πίσω την άλλη μέρα. Ξανάρχονται; Ξανά την επόμενη ημέρα, θα ξαναπληρώσουν ξανά για δεύτερη και τρίτη φορά; Με τι λεφτά; Ποιος πληρώνει για αυτούς;

Στην Ουκρανία ο κόσμος στο Κίεβο ήθελε να ενταχθεί στην Ευρώπη. Δεν ακυρώθηκε όμως η βίζα για τους Ουκρανούς πολίτες. Αν το κάνουν για τους Άραβες γιατί όχι για τους Ουκρανούς; Το μόνο που έχουν να κάνουν είναι να

συγκεντρωθούν 100,000 και με πορεία φωνάζοντας να περάσουν τα πολωνικά σύνορα.

Οι Πολωνοί συνοριοφύλακες με τη μέχρι τώρα πρακτική απλά θα κάνουν στην άκρη, θα δέσουν τα σκυλιά τους και θα τους αφήσουν να περάσουν.

Τότε αυτό το πλήθος απλά θα περπατήσει μέχρι την Βαρσοβία.

Εκεί θα καταλάβει τον σταθμό των τρένων και θα απαιτήσει να μεταβεί στο Βερολίνο

Γιατί επιτρέπεται την μεταφορά των Σύρων και όχι των Ουκρανών να πάνε στην Βαρσοβία και από εκεί στο Βερολίνο που άλλωστε το απαιτούσαν αυτό και ισχυρίζονται ότι έχουν την ίδια κουλτούρα αν και είναι γνωστό ότι η Ουκρανία έχει γαλουχηθεί μέσα στον ρωσικό πολιτισμό (οι ανατολικοί Ουκρανοί είναι ρωσικής καταγωγής ενώ οι δυτικοί Ουκρανοί είναι πολωνικής, ρουμανικής,γερμανικής και ουγγρικής καταγωγής)

Πιστεύετε ότι θα γίνει κάτι τέτοοιο; Όχι οι Πολωνοί θα απελευθερώσουν τα σκυλιά και θα ρίξουν καπνογόνα και δακρυγόνα για να τους διαλύσουν.

Έτσι λοιπόν έχουμ ετο εξής οξύμωρο: Στην Πολωνία το σύστημα δουλεύει ενώ στην υπόλοιπη ΕΕ δεν δουλεύει, γιατί;

Γιατί τώρα υπάρχει ανάγκη να μεταφερεθεί κόσμος από ένα μέρος σε ένα άλλο, τόσο απλά.

Ο λόγος που θέλουν την ΕΕ πιο αδύναμη είναι γιατί οι Αγγλοσάξωνες Αμερικάνοι θέλουν πάντα οι σύμμαχοί τους να είναι πιο αδύναμοι από τους ίδιους.

Μόλις η Γερμανία έγινε ισχυρή τότε οι ΗΠΑ οργάνωσαν μια τετοια επιθεση

Δεν είναι τυχαίο ότι όλα τα κύματα των προσφύγων κατευθύνονται μόνο σε μία χώρα, μόνο εκεί θέλουν να καταλήξουν.

Και η Αυστρία και η Γαλλία έχουν υψηλό βιοτικό επίπεδο αλλά δεν πάνε εκεί

Δείτε μόλις πριν μερικούς μήνες η Γερμανία υπέγραψε με την Gasprom συμφωνία για τον Νοrd Stream που θα καταλήγει το ρωσικό φυσικό άεριο; Στην Γερμανία, όπου και θέλουν να καταλήξουν και οι πρόσφυγες.

Ακολουθούν το αέριο δηλαδή, φοβερή σύμπτωση".

"Και ποιος τους άνοιξε την πόρτα της Ευρώπης", λέμε εμείς; Επίσης φοβερή σύμπτωση...










Μοναδική διέξοδος η άρνηση της γελοίας ιδεοληψίας του «πάση θυσία στο ευρώ»



ΤΕΤΑΡΤΗ 16/03/2016 

Έληξαν άδοξα και οι μαζικές κινητοποιήσεις των αγροτών που είχαν δημιουργήσει ελπίδες ανατροπής της μνημονικής κατοχής. Όπως έληξαν ή καταλήγουν και των δικηγόρων, των μηχανικών, των φαρμακοποιών, των απολυμένων εργατών της Softex και τόσων άλλων κλάδων που διεκδίκησαν ξεκομένοι από τους άλλους τη βελτίωση του δικού τους μεριδίου στη φτώχεια της ευρωφυλακής. Δεν αντιλήφθηκαν πως ή πίτα που χορηγούν οι δανειστές στην Ελλάδα δεν πρόκειται να μεγαλώσει. Το πολύ ο ένας κλάδος να μεγαλώσει λίγο το δικό του κομμάτι σε βάρος ενός άλλου κλάδου.

Όσο η  πίτα των των μνημονικών παροχών παράγεται και εκχωρείται από τους δανειστές, τίποτα δεν πρόκειται να αλλάξει. Η μοίρα όλων μας είναι ίδια. Παραμένοντας μέσα στην ευρωφυλακή, δεν μπορούμε να ελπίζουμε σε τίποτα άλλο εκτός απο τα δεσμά μας. Γι΄αυτό πρέπει να καταλάβουμε ότι δεν έχουμε να χάσουμε τίποτα εκτός από τις αλυσίδες μας, αν επιχειρήσουμε μια συντεταγμένη έξοδο από το ευρώ, με στόχο το νοικοκύρεμα, την ανάπτυξη, την ανάκτηση της εθνικής μας κυριαρχίας.

Οι μαζικές κινητοποιήσεις όταν παραμένουν στα όρια της διαμαρτυρίας, της επαναστατικής γυμναστικής, αν δε συνοδεύονται από όραμα και ολοκληρωμένη πολιτική πρόταση για έξοδο από την κρίση, καταλήγουν στο πουθενά. Οδηγούνται  στο μοιραίο τέλος που είχαν τα κινήματα των πλατειών. Εκεί όπου συγκεντρώθηκαν εκατοντάδες χιλιάδες  αγανακτισμένοι πολίτες που έριχναν πιστολιές στον αέρα χωρίς πολιτική πρόταση και σκοπό. Και τελικά αφού λειτούργησαν ως βαλβίδες εκτόνωσης, σύντομα εκφυλίστηκαν  και έκλεισαν τη φλόγα της οργής στα απίτια, οδηγώντας τους αγανακτισμένους στην αποδοχή του μοιραίου.

Όταν κορυφώθηκαν οι μεγαλειώδεις κινητοποιήσεις των αγροτών, των κτηνοτρόφων, των αλιέων, είχαμε γράψει ότι αυτό δείχνει πως υπάρχει ακόμα απόθεμα ψυχής και αντίστασης στα σπλάχνα της ελληνικής κοινωνίας που συνθλίβεται από το καταστροφικό ευρωμνημόνιο. Αλλά προειδοποιήσαμε ότι, οι αγωνιστές της υπαίθρου που βγήκαν στους δρόμους ενάντια στο επερχόμενη βίαιη εξόντωσή τους, όφειλαν να κατανοήσουν τα βαθύτερα αίτια της σύγχρονης ελληνικής τραγωδίας και να τα αντιμετωπίσουν αποτελεσματικά και όχι μενονωμένα.

Η ήττα του αγώνα των πλατειών, το αδιέξοδο των απεργιακών κινητοποιήσεων, θα έπρεπε να προβληματίσει. Οι γνήσιοι αγωνιστές  οφείλουν να αντιληφθούν ότι, όπως έχει διαμορφωθεί τώρα ο πολιτικός χάρτης της χώρας, η σημερινή κυβέρνηση όπως και η χθεσινή και η αυριανή,  δεν είναι τίποτα άλλο από εντολοδόχοι της ξένης κατοχής. Από την οποία αν δεν απαλλαγούμε, δεν έχουμε καμιά ελπίδα επιβίωσης ως χώρα. 

Η σημερινή ξένη κατοχή συντελείται όχι πλέον με ερπυστριοφόρα όπως στο παρελθόν, αλλά από ένα περισσότερο αποτελεσματικό όπλο. Με τον έλεγχο των τραπεζών και του νομίσματος. Και κατ’ επέκταση, με τον έλεγχο του κεντρικού μιντιακού συστήματος που διαστρεβλώνει την αλήθεια, φτύνει ψέματα και σπέρνει φόβο στο ζαλισμένο πλήθος. Οι πολιτικοί και οικονομικοί ηγέτες της χώρας, δειλοί, μοιραίοι και  άβουλοι αντάμα, περιμένουν άνωθεν και έξωθεν εντολές χωρίς να προσμένουν κανένα θαύμα. Οι δανειστές παίζουν το ζουρνά και αυτοί χορεύουν πεντοζάλι.

Η οργή χωρίς όραμα και σκοπό δεν μπορεί να ελπίζει σε θαύματα. Ούτε σε ανατροπές. Για αυτό, μόνο μέσα από ενιαίο, μαζικό  στοχευμένο αγώνα μπορεί να πάρει ο λαός στα χέρια του τις τράπεζες και το νόμισμα. Και να κάνει την ελπίδα και τους αγώνες πράξη. Για ένα τέτοιο σκοπό, υπάρχουν προτάσεις σοβαρές, υπεύθυνες, χωρίς ακραίες καταστάσεις, όπως προτείνουν ορισμένοι, που μπορεί να μας οδηγήσουν σε νέα Μικρασιατική καταστροφή.

Η συντεταγμένη μετάβαση στη δραχμή, η άρνηση του γελοίας ιδεοληψίας του «πάση θυσία στο ευρώ», είναι σήμερα ο μόνος εφικτός  δρόμος, για τη σωτηρία της πατρίδας.  Δεν είναι ο σκοπός αλλά το μέσο, το όπλο για να απαλλαγούμε από τη νέα κατοχή και να χτίσουμε ένα καλύτερο αύριο για τα παιδιά μας. Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι, ποτέ κανένας πόλεμος δεν κερδήθηκε χωρίς αγώνες αλλά και χωρίς όραμα. Και ότι ποτέ κανένα πρόβατο δε γλίτωσε βελάζοντας από τη σφαγή.

- See more at: http://www.drachmi5.gr/politiki-apopseis/monadiki-diexodos-i-arnisi-tis-geloias-ideolipsias-toy-pasi-thysia-sto-eyro#sthash.RGYzLiBo.dpuf

Το τέλος της Ελλάδας είναι κοντά! Αλλά Γουστάρουμε Ευρώπη


15-3-2016
της Κατερίνας Γκαράνη

Πρέπει ο ελληνικός λαός να κάνει μια καλή ψυχανάλυση γι' αυτό που του συμβαίνει τους τελευταίους μήνες. Με αφορμή την ροή προσφύγων προς την Ευρώπη υπάρχουν έντονες αντιδράσεις για την ναζιστική Ε.Ε που υψώνει φράκτες και στήνει στρατόπεδα συγκέντρωσης, αλλά και για την επίσης ναζιστική Ε.Ε που παράτησε τους Έλληνες στο έλεος των ορδών από την Ασία με τον φόβο του εξισλαμισμού του "ελληνικού κυττάρου". Ένα στρατόπεδο εναντίον της Ε.Ε χωρισμένο όμως σε δύο στρατόπεδα.  Ο Έλληνας αποδεικνύεται ότι βγάζει τα απωθημένα της χρόνιας καταπίεσης που δέχεται από την  Ε.Ε βάζοντας ως ασπίδα τρίτους, οι οποίοι προέρχονται από χώρες που δεν είχαν εταιρική σχέση, όπως η Ελλάδα, με την Ε.Ε.
Η κοινή αποδοχή και για τα δύο στρατόπεδα είναι ότι η Ε.Ε είναι μία ναζιστική εταιρεία. Μία γιάφκα με έδρα τις Βρυξέλλες και ναζιστόμουτρα που αποφασίζουν ποιος ζει και ποιος πεθαίνει καθαρά βάση των οικονομικών συμφερόντων.
Οι Έλληνες απέδειξαν ότι είναι πρόθυμοι να πλακωθούν με σώματα ασφαλείας για την υπεράσπιση των δικαιωμάτων των προσφύγων και μεταναστών, απέδειξαν ότι δεν φοβούνται να ορμάνε με 8 μποφόρ στην θάλασσα για να σώσουν τον Άνθρωπο,  απέδειξαν ότι δεν φοβούνται να κόβουν συρματοπλέγματα ανοίγοντας δρόμο προς τον Βορρά για τους πρόσφυγες, όπως επίσης δεν φοβούνται να χαρακτηριστούν ως φασίστες και εθνικιστές διαφωνώντας με την παραμονή αλλόφυλων στα εδάφη τους (νομίζουν ακόμη ότι είναι ελληνικά).
Είδαμε ότι δήμαρχοι κινητοποιήθηκαν, μπλοκάρισαν υπό κατασκευή hot spots, έστειλαν επιστολές αγανάκτησης προς τα αρμόδια υπουργεία με την αιτιολογία ότι τέτοιου είδους στρατόπεδα "υποβαθμίζουν τις περιοχές τους", είδαμε πύρινα άρθρα δημοσιογράφων αλλά και πολιτών να μην φοβούνται να υπερασπίζονται ή να καταδικάζουν τις εισροές προσφύγων και να αποκαλούν την Ε.Ε εγκληματική οργάνωση, οι μεν εξαιτίας της απάνθρωπης συμπεριφοράς της στους πρόσφυγες, οι δε εξαιτίας της απάνθρωπης συμπεριφοράς της στους Έλληνες που τους "φορτώνουν" μία ακόμη ανθρωπιστική κρίση.
Ο Έλληνας  του σήμερα είναι ένας πολίτης που μπορεί να κάνει πόλεμο με αφορμή άλλους, μπορεί να κάνει έναν εμφύλιο με αφορμή άλλους αλλά ποτέ δεν πρόκειται να προβάλλει καμία αντίσταση για να υπερασπιστεί τόσο τον εαυτό του όσο και τον συμπολίτη του απέναντι στο θηρίο.
Τα δύο στρατόπεδα που στήθηκαν αποκλειστικά με τον συναισθηματισμό που κουβαλάνε οι "στρατιώτες", που το απαρτίζουν με κοινή σημαία "η Ε.Ε είναι ναζιστική", δεν κατάφεραν εφτά χρόνια να πολεμήσουν με αφορμή τον ίδιο τους τον εαυτό αλλά και τον διπλανό τους.
Το ότι υπάρχουν οι ισχυρές ιδεολογικές διαφορές μεταξύ τους δεν σημαίνει ότι δεν αποδέχονται ότι η Ε.Ε καταδίκασε μια χώρα να γίνει κράτος, όσο ποτέ άλλοτε, με τους φράκτες και εθνικούς στρατούς να την διαχωρίζουν από την υπόλοιπη Ευρώπη και ότι η συμπεριφορά στους 10 εκατομμύρια ανθρώπους που ζουν σε αυτό το κράτος είναι τόσο απάνθρωπη όσο και οι βομβαρδισμοί που δέχθηκαν και δέχονται από τα κράτη της Ε.Ε η Λιβύη, το Αφγανιστάν, το Ιράκ και η Συρία.
Γνωρίζουν και δεν αποδέχονται ότι σε λίγους μήνες χιλιάδες Έλληνες θα αναγκαστούν να φύγουν από τα σπίτια τους λόγω κατασχέσεων. Γνωρίζουν ότι από τα 8 εκατομμύρια φορολογούμενων τα 4 εκατομμύρια χρωστάνε στην εφορία γύρω στα 86 δις ευρώ που θα οδηγήσει σε κατάσχεση μισθών, συντάξεων, επιδοτήσεων και ακίνητης περιουσίας. Γνωρίζουν ότι οι υπέρογκες ασφαλιστικές εισφορές που πληρώνουν με πανωτόκια καθυστερήσεων και ποινών δεν θα έχουν ως ανταπόδοση ούτε σύνταξη, ούτε υγειονομική περίθαλψη. Γνωρίζουν ότι η δημόσια Υγεία βρίσκεται προς ιδιωτικοποίηση που σημαίνει ότι άμεσα θα πεθαίνεις αν δεν έχεις χρήμα. Γνωρίζουν ότι η Ελλάδα δεν υπάρχει πλέον ως χώρα αλλά μόνο ως κράτος συλλογής φόρων. Γνωρίζουν ότι χάθηκαν όλα όσα τους χαρακτήριζαν ως φυλή. Γνωρίζουν ότι από εδώ και στο εξής με την Ε.Ε ως ηγέτη η εργασία θα είναι απασχόληση χωρίς δικαιώματα εργαζομένου. Κι όμως συνεχίζουν να δέχονται να είναι μέλη της Ε.Ε πληρώνοντας σε χρήμα και ζωή αφήνοντας τις κυβερνήσεις και τα κόμματα, που παίρνουν εξουσία μόνο με το 50% του εκλογικού σώματος, να τους ανακοινώνουν προγράμματα γενοκτονίας σε σφραγισμένους φακέλλους από τις Βρυξέλλες χωρίς να φέρνουν καμία αντίδραση. Οι ουρές στα Ταμεία, στις Τράπεζες και Δικαστήρια αποδεικνύουν ότι οι Έλληνες έχουν θέσει τον εαυτό τους ως κατηγορούμενο σε ένα απίστευτο δικαστήριο Μη Ανθρώπινων Δικαιωμάτων.
Ο Έλληνας αποδεικνύει ότι διακατέχεται από μία φοβία όσον αφορά την υπεράσπιση των δικών του δικαιωμάτων και των παιδιών του αλλά ξεχνά αυτή την φοβία όταν πρόκειται να υπερασπιστεί ή να αντικρούσει τα δικαιώματα ζωής τρίτων.  
Του προκαλεί δέος το πέρασμα χιλιάδων προσφύγων μέσα από ένα παγωμένο ποτάμι και στο σύνολό τους υπερασπιστές και "αντίπαλοι" των προσφύγων και μεταναστών, ζηλεύουν αυτούς που κάνουν το βήμα προς την απέναντι πλευρά  με παγωμένα πόδια και έχοντας στις πλάτες τους παιδιά, γερόντους και αναπήρους. 
Ξεχνάμε βέβαια, μέσα στον συναισθηματισμό ότι η απέναντι πλευρά του ποταμού αλλά ακόμη και η έγκριση αίτησης ασύλου σε αυτούς τους ανθρώπους δεν θα τους κάνει καλό παρά κακό. Θα τους κάνει ακριβώς ότι είναι και οι Έλληνες για την Ε.Ε σήμερα: Σκλάβους. Ανθρώπους που δεν είχαν φόβο να περάσουν τα πάνδεινα για το δικαίωμα στην ζωή αλλά θα σκιάζονται σε κατάσταση ειρήνης το αφεντικό που θα τους δίνει την ατομική σύμβαση εργασίας αντί 350 ευρώ για 12ωρο αλλιώς θα απολύονται, δικαίωμα να ζουν μόνο βάση τραπεζικής συνδιαλλαγής, να μην έχουν δικαίωμα ιδιωτικής κατοικίας, να μην έχουν δικαίωμα δημόσιας παιδείας, δημόσιας υγείας, να μην έχουν δικαίωμα να παράγουν τίποτε περισσότερο από αυτό που η Κοινή Ευρωπαϊκή Αγορά ορίζει, αρκεί να μπουν και αυτοί στην μεγάλη οικογένεια της ναζιστικής Ε.Ε.
Ο Έλληνας πρέπει να ανησυχεί ότι όλοι οι μετανάστες και πρόσφυγες θεωρούν την Ελλάδα ως γέφυρα και όχι ως τόπο που θέλουν να ζήσουν. Θέλουν να φύγουν και όχι να μείνουν και αυτό από μόνο του προκαλεί θλίψη για το πώς κατάντησε η Ε.Ε τον φρακτοφυλασσόμενο χώρο, Ελλάδα.
Η δική μας κατάντια ως πολίτες της Ε.Ε πήγε πιο γρήγορα ως είδηση στους βομβαρδισμένους απ' ό,τι ήρθε ως είδηση ο πόλεμος των πατρίδων των προσφύγων στους τηλεοπτικούς δέκτες των Ελλήνων.
Ο δικός μας πόλεμος κοντεύει να κλείσει μία δεκαετία και ο Έλληνας περίμενε τον άνθρωπο που είναι σε χειρότερη κατάσταση από αυτόν για να ξεχάσει το δικό του άδικο μακελειό που υφίσταται και την δική του ευθύνη για αντίσταση ενάντια στην ναζιστική Ε.Ε. Βάζει τον τρίτο ως αφορμή για να βγάλει την αγανάκτησή του και όταν θα πέσει η σκόνη του "προσφυγικού" τότε θα δει και πάλι τα συντρίμμια μιας χώρας που ο ίδιος δέχθηκε να βομβαρδίζεται απάνθρωπα, συνειδητά και ανελέητα αντί της ευρωπαϊκής ταυτότητας που άμεσα τον ορίζει ως μακελάρη των ανθρώπων που πνίγονται στο Αιγαίο και στοιβάζονται σε νεοΝταχάου. 
Αυτοί που κόλλησαν στην λάσπη, όχι απλά της Ειδόμενης αλλά του βούρκου της Ε.Ε, είναι οι Έλληνες. Δεν έχουν σκοπό να ξεκουνηθούν, ούτε να τραβήξει ο ένας τον άλλον για να πατήσουν σε στέρεο έδαφος. 
Τους χωρίζουν πολλά ιδεολογικά και όχι μόνο θέματα αλλά δυστυχώς η στάση τους απέναντι στις δικές τους ζωές, στα δικαιώματα συμπολιτών τους και προσφύγων δείχνει ότι βολεύονται και οι δύο πλευρές με τον να είναι μέλη της ναζιστικής οικογένειας της Ε.Ε. Οι μεν ζητώντας μια Ε.Ε χωρίς σύνορα συνηγορώντας στην πολιτική του ολοκληρωτισμού της ναζιστικής Ε.Ε για έναν λαό, ένα σύνταγμα, έναν ενιαίο γεωγραφικό χώρο, οι δε με σύνορα ενισχυμένα αλλά με την φιλοσοφία των δυτικοευρωπαίων σοβινιστών συνηγορώντας στην φιλοσοφία του ναζισμού ότι ο ένας είναι ανώτερος του άλλου. 
Κρυβόμαστε άπαντες τόσο κάτω από τα φουστάνια της Ε.Ε όσο και μέσα στα αντίσκηνα των προσφύγων κι αυτό δείχνει έναν λαό που αποζητά τον ζυγό και που νιώθει απεγνωσμένος σε κατάσταση Ελευθερίας. 

στον Τοίχο

Το ψέμα που ζούμε! Ένα από τα καλύτερα Αφυπνιστικά βίντεο

15 Μαρτίου 2016


 Επιβάλλεται να δείτε


Όπως είπαμε είναι ένα από τα καλύτερα βίντεο που κυκλοφορούν στο διαδίκτυο.
Σκοπός του «παιχνιδιού» είναι να αφυπνιστεί αυτός που ΔΕΝ είναι αφυπνισμένος, γι’αυτό ζητάμε να προωθήσετε το βίντεο με όποιον τρόπο μπορείτε ώστε να βάλετε τον συνάνθρωπό σας, είτε αυτός είναι φίλος, είτε γνωστός, να σκεφτεί και να αναρωτηθεί σε τι κόσμο ζει και ποιος είναι ο ρόλος του.

Exposing the truth about our world. My name is Spencer Cathcart and this is a video I wrote & created. If you'd like to see more videos please subscribe: http://bit.ly/Subscribe_Freshtastical

==========================
 "O σιωπών δοκεί συναινείν"

Στοιχεία - σοκ για τα χρέη των Ελλήνων στην Εφορία


ΤΡΙΤΗ 15-3-2015

Στοιχεία - σοκ για τα χρέη των Ελλήνων στην Εφορία
Την απόλυτη εικόνα της φοροαφαίμαξης των Ελλήνων αποκαλύπτει σχετική έκθεση όταν κυβέρνηση και δανειστές σχεδιάζουν νέα επιχείρηση επιβαρύνσεων για τους πολίτες οδηγώντας τους σε επιπλέον υπερχρέωση, όταν ήδη βρίσκονται στον πάτο. 
Για του λόγου το αληθές αποκαλυπτικά είναι τα στοιχεία για την πρωτοφανή υπερχρέωση και οικονομική εξαθλίωση που υπέστησαν εκατομμύρια ελληνικά νοικοκυριά εξαιτίας της υπερ-φορολόγησης την εποχή των Μνημονίων όπως αυτά προκύπτουν από την έκθεση απολογισμού δράσεων των υπηρεσιών της Γενικής Γραμματείας Δημοσίων Εσόδων για το έτος 2015.
AdTech Ad
Σύμφωνα με τα στοιχεία της έκθεσης, όπως σημειώνεται στον Ελεύθερο Τύπο, οι Ελληνες φορολογούμενοι που έχουν φορτωθεί με ληξιπρόθεσμα χρέη προς το Δημόσιο έφθασαν τα 4.305.153 άτομα την 1η-1-2016, υπερβαίνοντας πλέον το 50% του συνόλου των ενήλικων πολιτών που είναι υπόχρεοι υποβολής φορολογικών δηλώσεων!
Το συνολικό ποσό ληξιπρόθεσμων χρεών που οφείλουν οι 4.305.153 φορολογούμενοι έφθασε τα 86,298 δισ. ευρώ, χωρίς στο ποσό αυτό να υπολογίζονται οι ληξιπρόθεσμες οφειλές προς τα τελωνεία.
Είναι προφανές ότι τα αλλεπάλληλα φοροεισπρακτικά μέτρα που επιβλήθηκαν την περίοδο 2010-2015, με την εφαρμογή των Μνημονίων, οδήγησαν περισσότερα από 4,3 εκατομμύρια Ελληνες στην υπερχρέωση και τους έφεραν στο σημείο να μην μπορούν να πληρώσουν εμπρόθεσμα τους φόρους τους.


Read more: http://www.newsbomb.gr/oikonomia/news/story/678788/stoixeia-sok-gia-ta-xrei-ton-ellinon-stin-eforia#ixzz42xDwvJCf

Στις ρίζες της οικονομικής κρίσης

ΤΡΙΤΗ 15-3-2016





Διανύουμε μια κομβική στιγμή της παγκόσμιας ιστορίας. Στιγμή μιας στροφής μεγάλης κλίμακας, κατά την οποία ο «δυτικός άνεμος», που για αιώνες φυσούσε δυνατότερα από κάθε άλλον και κυριολεκτικά σάρωσε τον πλανήτη, υποχωρεί μπροστά στον «ανατολικό», που φυσάει από τα βάθη της Άπω Ανατολής. Αυτή η αναστροφή των «ανέμων» σηματοδοτεί το τέλος της ηγεμονίας της Δύσης, αλλά ίσως και του δυτικού καπιταλισμού. Και πάντως μας φέρνει αντιμέτωπους με μια πρωτόφαντη συγκυρία.
Η μεταφορά του επικέντρου της παγκόσμιας συσσώρευσης στην Άπω Ανατολή, εγκαινίασε έναν δυϊστικό παγκόσμιο οικονομικό κύκλο, όπου ο πρώην «τρίτος κόσμος» και κατ’ εξοχήν η Ανατολή μεταβάλλονται στο επίκεντρο της παγκόσμιας παραγωγής, συνεχίζοντας έναν ανοδικό κύκλο Κοντράτιεφ, ενώ τη ίδια στιγμή στη Δύση βαθαίνει η οικονομική κρίση σε μια καθοδική πορεία χωρίς δυνατότητα αναστροφής, – παρά μόνον ίσως κάποια στιγμή και για ένα μέρος της ως παρακολούθημα του ανοδικού κύκλου της Ανατολής. Δηλαδή το πρώτο και βασικό στοιχείο της παρούσας κρίσης είναι η αντιφατική εξέλιξη των παγκόσμιων οικονομικών δεικτών, μεταξύ Ανατολής και Δύσης.
Οι κύκλοι Κοντράτιεφ, από το όνομα του Ρώσου οικονομολόγου Νικολάϊ Κοντράτιεφ (1892-1938), είναι οικονομικοί κύκλοι μακράς διάρκειας (48-55 χρόνια), που περιλαμβάνουν μία μακρά ανοδική φάση (25 έως 30 χρόνων) και μία σχεδόν ισόχρονη καθοδική. Ο Κοντράτιεφ περιέγραψε τα ευρήματά του για πρώτη φορά στο βιβλίο Η παγκόσμια οικονομία και οι συγκυρίες της κατά τη διάρκεια του πολέμου και μετά απ’ αυτόν που έγραψε στα 1922. Σ’ αυτό, μετά από μελέτη των στατιστικών δεδομένων, διαπιστώνει ότι εκτός από τους «μικρούς» οικονομικούς κύκλους των 7-11 χρόνων, η παγκόσμια καπιταλιστική οικονομία από τη γαλλική Επανάσταση και μετά γνώρισε, μέχρι την εποχή του, τρεις μεγάλους κύκλους που πήραν στη συνέχεια το όνομά του. Γράφει λοιπόν στο προαναφερθέν βιβλίο:
Α΄ κύκλος: 1. Ανοδικό κύμα: από τα τέλη της δεκαετίας του ’80, αρχές της δεκαετίας του ’90 του 18ου αι. έως το 1810-1817. 2. Καθοδικό κύμα: από το 1810-1817 έως το 1844-1851.
Β΄ κύκλος: 1. Ανοδικό κύμα: από το 1844-1851 έως το 1870-1875. 2. Καθοδικό κύμα: από το 1870-1875 έως το 1890-1896.
Γ΄ κύκλος: 1. Ανοδικό κύμα: από το 1890-1896 έως το 1814-1920. 2. Πιθανό καθοδικό κύμα: από το 1920 έως…
Ο Κοντράτιεφ δεν πρόλαβε να «κλείσει» τον τρίτο κύκλο διότι εκτελέστηκε σε ηλικία 46 χρονών από τον Στάλιν, αλλά η συνέχεια φάνηκε να τον επιβεβαιώνει διότι ο καθοδικός κύκλος που άνοιξε το 1920 θα ολοκληρωθεί μάλλον το 1945. Τότε θα ανοίξει ένας νέος κύκλος, ή ανοδική φάση του οποίου θα διαρκέσει από το 1945 έως το 1973, και η καθοδική φάση θα εγκαινιαστεί με την μεγάλη πετρελαϊκή κρίση και θα διαρκέσει μέχρι τα τέλη της δεκαετίας του 1990. Τέλος, από τις αρχές της δεκαετίας του 2000 μοιάζει να εγκαινιάζεται ένας νέος ανοδικός κύκλος.
Οι ανοδικοί κύκλοι, συνήθως συνοδεύονται με την άνοδο ή την επιβεβαίωση μιας χώρας ή μιας ομάδας χωρών ως του επικέντρου της καπιταλιστικής συσσώρευσης, καθώς και με την επέκταση νέων τεχνολογικών καινοτομιών, που συνήθως έχουν εφευρεθεί κατά την προηγούμενη καθοδική φάση.
***
Οι Φερνάν Μπρωντέλ, Ιμμάνουελ Βαλερστάϊν και Τζοβάνι Αρίγκι θα επεκτείνουν τη χρήση των κύκλων Κοντράτιεφ και στους προγενέστερους αιώνες, επισημαίνοντας πως σε κάθε νέο κύκλο η προηγούμενη χώρα-πυρήνας παραχωρεί τον ρόλο του επικέντρου σε κάποια νέα, μεγαλύτερη συνήθως, χώρα ή περιοχή, ενώ η ίδια μεταβάλλεται στον χρηματοδότη και τον «τραπεζίτη» της νέας χώρας πυρήνα. Έτσι θα περάσουμε από τη Βενετία και τη Γένοβα, στην Πορτογαλία και την Ισπανία, την αποικιακή εξάπλωση των οποίων θα χρηματοδοτήσουν οι Γενουάτες τραπεζίτες. Στη συνέχεια οι Κάτω Χώρες που θα αναπτυχθούν χρησιμοποιώντας τον χρυσό της Αμερικής, θα μεταβληθούν στο επίκεντρο ενός νέου κύκλου, για να χρηματοδοτήσουν με τη σειρά τους την αγγλική βιομηχανία. Και η ιστορία θα συνεχίσει να επαναλαμβάνεται μέχρι σήμερα. Η Μεγάλη Βρετανία θα χρηματοδοτήσει την Αμερικανική βιομηχανία, ενώ μετά τον Β΄ πόλεμο η Αμερική με το Σχέδιο Μάρσαλ και τις τράπεζές της θα αναστηλώσει την Ευρώπη και την Ιαπωνία. Σήμερα, τέλος, το δυτικό τραπεζιτικό σύστημα τα χρηματιστήρια και οι δυτικές πολυεθνικές θα χρηματοδοτήσουν την εκτίναξη της Κίνας και της Ανατολής.
Ως προς την τεχνολογική «βάση» του κάθε κύκλου, κατά την ανοδική φάση της περιόδου 1789 έως 1810-17 θα επεκταθεί η χρήση της κλωστικής μηχανής που είχαν εφεύρει οι Χαργκρέηβ και Αρκράιτ στη δεκαετία του 1760 και το επίκεντρο της καπιταλιστικής συσσώρευσης θα καταστεί η Μεγάλη Βρετανία. Ο δεύτερος κύκλος, πάλι με επίκεντρο τη Μ. Βρετανία, αλλά και την σταδιακή ανάδυση της Γερμανίας και των ΗΠΑ, θα ταυτιστεί με την παγκόσμια επέκταση των σιδηροδρόμων. Ο τρίτος θα δει την επιβεβαίωση της βιομηχανικής πρωτοκαθεδρίας των ΗΠΑ και της Γερμανίας και θα στηριχτεί στο πετρέλαιο, και τον ηλεκτρισμό. Στην καθοδική φάση του τρίτου κύκλου μετά το 1920, θα εισαχθεί η χρήση του αυτοκινήτου και των ηλεκτρικών μηχανών, η οποία θα γενικευτεί μετά το 1945 στο σύνολο των χωρών του ΟΟΣΑ, τη Βόρεια Αμερική, τη Δυτική Ευρώπη και την Ιαπωνία.
***
Η συνταρακτική ιδιαιτερότητα του νέου κύκλου που εγκαινιάζεται μετά το 2000, βασισμένος τεχνολογικά στην ωρίμανση της ηλεκτρονικής και μικροηλεκτρονικής επανάστασης, είναι πως, για πρώτη φορά, στο επίκεντρο της κεφαλαιακής συσσώρευσης παύει να βρίσκεται κάποια χώρα ή περιοχή της Δύσης. Πλέον, στη διάρκεια αυτού του νέου κύκλου, ανατρέπεται ή τουλάχιστον αμφισβητείται εκ βάθρων μια καταστατική συνθήκη ύπαρξης του παγκόσμιου καπιταλισμού, δηλαδή η διαίρεση του κόσμου σε «μητροπόλεις» και αποικιακό χώρο. Πλέον ο αποικιακός και ημιαποικιακός χώρος, –ή τουλάχιστον η σημαντικότερη χώρα του «Τρίτου Κόσμου», η Κίνα– μετατρέπεται σταδιακά στο επίκεντρο της συσσώρευσης και είναι βέβαιο πως ο 21ος αιώνας θα σηματοδοτήσει την οριστική ανατροπή της πρωτοκαθεδρίας της Δύσης, που εγκαινιάστηκε πριν από οκτώ αιώνες με την καταλήστευση του ελληνικού κόσμου. Χαρακτηριστικά, ήδη πριν από το μέσον της ανοδικής φάσης του τρέχοντος οικονομικού κύκλου, στα 2010, η Κίνα έγινε η πρώτη χώρα στον κόσμο ως προς τη βιομηχανική παραγωγή, υποσκελίζοντας τις ΗΠΑ, και σύμφωνα με τις περισσότερες προβλέψεις πριν από 2020 θα την έχει ξεπεράσει και ως προς το συνολικό ΑΕΠ.
Αυτή η μετατόπιση του οικονομικού επικέντρου, για πρώτη φορά εκτός του μητροπολιτικού πυρήνα, τροφοδοτεί μια διάχυση της οικονομικής ανάπτυξης στο σύνολο του Τρίτου Κόσμου και την ανάδυση, παράλληλα με την Κίνα, νέων κέντρων συσσώρευσης, όπως η Ινδία, που ακολουθεί και αυτή κατά τη διάρκεια του παρόντος ανοδικού κύκλου μια ταχύρυθμη και επιβεβαιωνόμενη αναπτυξιακή καμπύλη. Και στον ανοδικό κύκλο φαίνεται να εντάσσονται τόσο οι χώρες της Λατινικής Αμερικής και κατ’ εξοχήν η Βραζιλία, όσο και της Εγγύς Ανατολής και της Αφρικής που τροφοδοτούν με πρώτες ύλες και ορυκτά την τερατώδη βιομηχανική παραγωγή βασικών αγαθών της Κίνας. Χαρακτηριστικά το 2010 σε μια παγκόσμια παραγωγή χάλυβα περίπου 1.350 εκατομμυρίων τόνων, η Κίνα παρήγαγε  626,7 εκ. τόνους και η Ασία  881,2 εκ. δηλαδή το 65% του συνόλου, ενώ η Ινδία έγινε ήδη ο πέμπτος παραγωγός  στον κόσμο.
Στην κομβικής σημασίας για τη σύγχρονη βιομηχανία παγκόσμια παραγωγή αλουμινίου του 2010 που έφτανε τους 41.400.000 τόνους., η Κίνα παρήγαγε 16.800.000 τον., δηλαδή το 40,5% του συνόλου, η Ρωσία 3.850.000 τον., ενώ οι ΗΠΑ με 1.720.000 τον. και 4,1% του συνόλου κατείχαν την πέμπτη θέση, μετά τον Καναδά και την Αυστραλία, η Βραζιλία την έκτη με 1.550 τον., η Ινδία και τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα(!)ex aequo την 7η  με  1,400.000, το Μπαχρέιν την 9η με 870.000 τον. και η Νοτιοαφρικανική Ένωση την 10η με 800.000 τον., ενώ η παραγωγός αλουμινίου Ελλάδα, την 28η με 160.000 τόνους.  Για να έχουμε ένα μέτρο σύγκρισης αρκεί να αναφέρουμε πως στα 1959 σε μια παγκόσμια παραγωγή που ανερχόταν σε  4.060.000  τον. οι ΗΠΑ είχαν την ίδια περίπου παραγωγή με σήμερα, 1.773.000 τον., και 43,6% της παγκόσμιας, ποσοστό ανάλογο με τα σημερινά ποσοστά της Κίνας. Οι ΗΠΑ έφθασαν στο υψηλότερο σημείο της παραγωγής τους το 1980 με 4.654.000 τον. σε μια παγκόσμια παραγωγή 15.400.000 τον., – δηλαδή όταν εγκαινιάζεται η εποχή της αποβιομηχάνισης στη Δύση παρήγαγαν ακόμα το 30% της παγκόσμιας παραγωγής . Σε τριάντα χρόνια όχι μόνο κατέρρευσε το ποσοστό της συμμετοχής τους στην παγκόσμια παραγωγή, αλλά μειώθηκε δραματικά και το απόλυτο μέγεθος της παραγωγής τους.
Εντυπωσιακότερη υπήρξε η μεταμόρφωση της πιο καθυστερημένης Αφρικανικής οικονομίας, η οποία μέσα σε λίγα χρόνια, με κύρια αιτία την αυξημένη ζήτηση της Κίνας και της Ασίας σε πρώτες ύλες καθώς και τις τεράστιες επενδύσεις της Κίνας σε υποδομές, πέρασε από την μηδενική ανάπτυξη στις πρώτες θέσεις της παγκόσμιας αναπτύξεως. Έτσι ανάμεσα στις δέκα ταχύτερες αναπτυσσόμενες οικονομίες  του κόσμου οι έξη ήταν ήδη Αφρικανικές και οι τέσσερις Ασιατικές!
***
Στην αντίστροφη κατεύθυνση, με αφετηρία την κρίση του 2007 στις ΗΠΑ, η δυτική οικονομία έχει εισέλθει σε μια νέα περίοδο κρίσης και δομικής αναδιάρθρωσης. Η χρηματιστική μετεξέλιξη του, στην τραπεζιτική και χρηματιστική σφαίρα, καθώς και η απαρχή κατεδάφισης του κοινωνικού κράτους και του φορντιστικού μοντέλου, δεν αρκούν πλέον για τη διατήρηση μιας εύθραυστης οικονομικής «ευημερίας».
Ως προς το ζήτημα του φορντισμού και του κοινωνικού κράτους μπορούμε συνοπτικά, να σημειώσουμε: Η κρίση που προκάλεσε η εργατική και νεολαιίστικη «ακαμψία» των δεκαετίων 1960-1970, παράλληλα με την εξέγερση των λαών του Τρίτου Κόσμου –ήττα των ΗΠΑ στο Βιετνάμ και πετρελαϊκή κρίση του 1973–, οδήγησε σε μια παρατεταμένη κρίση, σε έναν «πτωτικό» κύκλο Κοντράτιεφ, με αφετηρία το 1973 και σε μια κοινωνική ισορροπία μεταξύ εργασίας και κεφαλαίου, που οδηγούσε στη δραστική συρρίκνωση των κερδών, στα τέλη της δεκαετίας του 1970. Η απάντηση του κεφαλαίου σε αυτή την κρίση υπήρξε διττή: Αποβιομηχανοποίηση, ελαστικοποίηση της εργασίας και σταδιακή συρρίκνωση του κοινωνικού κράτους στο εσωτερικό, με ταυτόχρονη εξαγωγή ενός αυξανόμενου ποσοστού της βιομηχανικής παραγωγής στις χώρες του Τρίτου Κόσμου – ιδιαίτερα τις «τίγρεις» της Ασίας σε πρώτη φάση. Παράλληλα η Δύση μέσω του Παγκόσμιου Οργανισμού Εμπορίου (ΠΟΕ), κατεδαφίζει τη δασμολογική προστασία και δημιουργεί, ιδιαίτερα μετά την πτώση του «τείχους», μια παγκόσμια ενοποιημένη αγορά – στοχεύοντας όχι μόνο στο «άνοιγμα» των αγορών του Τρίτου Κόσμου, όσο, κυρίως, στην εσωτερική υποτίμηση της οργανωμένης εργασίας, μέσω της αθρόας εισαγωγής φθηνών βιομηχανικών προϊόντων κατανάλωσης.
Έτσι για τρεις τουλάχιστον δεκαετίες για να μπορέσει να ξεπεράσει την κρίση της κερδοφορίας στις Μητροπόλεις, η Δύση χρηματοδοτεί την μεταφορά της βιομηχανικής παραγωγής στην Ανατολή, υιοθετεί μια γενικευμένη απορύθμιση και οικοδομεί ένα τερατώδες και πολυδαίδαλο χρηματοπιστωτικό σύστημα, μια και ένα αυξανόμενο μέρος των κερδών «παράγεται» από αυτό το σύστημα και όχι από την μεταποιητική βιομηχανία. Επί πλέον, για να μπορέσει να συντηρήσει το κράτος και το επίπεδο της κατανάλωσης μεταβάλλεται σε μια οικονομία γενικευμένου καταναλωτικού δανεισμού. Όχι του παραγωγικού δανεισμού των επιχειρήσεων, που δανείζονται από τις τράπεζες για να διευρύνουν την παραγωγή τους, ούτε καν ενός κρατικού δανεισμού που αποσκοπεί στην ανάπτυξη των υποδομών, αλλά κατ’ εξοχήν ενός δημόσιου και ιδιωτικού δανεισμού καταναλωτικά προσανατολισμένου.
Ωστόσο, αυτό το μοντέλο της κατευθυνόμενης «παγκοσμιοποίησης», όπως συνήθως συμβαίνει, ξεπέρασε τα «όρια» που είχαν θέσει οι εμπνευστές του, διότι από ένα σημείο και μετά οι χώρες του άλλοτε τρίτου κόσμου έπαψαν να αποτελούν απλώς εργαστήρια συναρμολόγησης καταναλωτικών προϊόντων χαμηλής γκάμας και μεταβάλλονται σταδιακά σε παραγωγούς και των προϊόντων που βρίσκονται ψηλά στην τεχνολογική αλυσίδα: Η Κίνα επί παραδείγματι παράγει πλέον τα ταχύτερα τραίνα στον κόσμο και όχι μόνο φτηνά υφάσματα, ενώ η Βραζιλία αεροπλάνα εξαιρετικά ανταγωνιστικά στην παγκόσμια αγορά… Κατά συνέπεια, τα ελλείμματα του ισοζυγίου εμπορικών ανταλλαγών των χωρών της Δύσης –εκτός Γερμανίας και Ιαπωνίας– έγιναν εκρηκτικά, ενώ διογκώθηκε το ιδιωτικό και δημόσιο χρέος σε βαθμό που δεν είναι πλέον διαχειρίσιμο. Το αποτέλεσμα είναι μια αλυσιδωτή κρίση που εγκαινιάστηκε με το σπάσιμο της «φούσκας» των στεγαστικών δανείων στις ΗΠΑ, επεκτάθηκε στις τράπεζες όλου του δυτικού κόσμου και μετά το 2009 μεταβλήθηκε σε κρίση του δημόσιου δανεισμού με πρώτα θύματα την Ελλάδα, την Πορτογαλία, την Ιρλανδία, ενώ είναι βέβαιο πως με τον ένα ή άλλο τρόπο θα επεκταθεί και σε άλλες δυτικές οικονομίες, ενώ η ίδια η Αμερική μοιάζει να τρίζει συθέμελα. Σε όλες τις χώρες εισάγονται δρακόντεια μέτρα λιτότητας, ενώ το εισόδημα των εργαζομένων και των συνταξιούχων συρρικνώνεται.
Ένα ερώτημα που μοιάζει εύλογο και συνάδει με τις εξελίξεις κατά τη διάρκεια των παλαιότερων οικονομικών κύκλων, είναι το πώς και γιατί κατά τη διάρκεια ενός ανοδικού οικονομικού κύκλου, η δυτική οικονομία, που ακόμα αποτελεί το μεγαλύτερο ποσοστό  του παγκόσμιου ΑΕΠ, εισέρχεται σε μια πρωτοφανή καθοδική δίνη;
Τονίσαμε ήδη πως αυτή είναι η βασική ιδιαιτερότητα του παρόντος οικονομικού κύκλου, ο διχασμός μεταξύ ανάπτυξης και κρίσης ακόμα και κατά τη διάρκεια μιας ανοδικής φάσης για την παγκόσμια οικονομία. Αυτή η ιδιαιτερότητα αποτελεί τη συνέπεια δύο συνδυασμένων παραγόντων: Πρώτον, της μεταφοράς του επικέντρου της συσσώρευσης σε χώρες με πολύ χαμηλότερο επίπεδο ανάπτυξης και εισοδήματος από τις αναπτυγμένες χώρες, αλλά με τεράστιο πληθυσμιακό βάρος και δεύτερον της παγκοσμιοποίησης.
Στο παρελθόν η μεταφορά του επικέντρου της συσσώρευσης πραγματοποιούνταν στο εσωτερικό μιας μικρής ομάδας χωρών, με αποτέλεσμα σε κάθε ανοδική φάση οι συνέπειες της επέκτασης να διαχέονται στο σύνολο των χωρών ή περιοχών του «Κέντρου». Επί πλέον στο επίκεντρο της «οικονομίας-κόσμος», συνήθως οι αμοιβές της εργασίας ήταν ή γίνονταν μεγαλύτερες από εκείνες που επικρατούσαν στις υπόλοιπες περιοχές, με αποτέλεσμα μια γενικότερη άνοδο των αμοιβών στο σύνολο του «Κέντρου». Από τη Βενετία στη Γένοβα, από τη Γένοβα στις Κάτω χώρες, από τις Κάτω χώρες στην Αγγλία και από εκεί στην Αμερική, αυτή ήταν η φορά των πραγμάτων. Όμως, πλέον, το νέο επίκεντρο της συσσώρευσης έχει κατά κεφαλήν εισόδημα και αμοιβές δραματικά κατώτερες. Επί πλέον διαθέτει τερατώδη μεγέθη –η Κίνα μόνο διαθέτει πληθυσμό διπλάσιο σχεδόν από το σύνολο του δυτικού κόσμου–, ενώ η παγκοσμιοποίηση με την κατάργηση των δασμών πιέζει προς εξίσωση μισθών και αμοιβών. Κατά συνέπεια, ενώ στο εσωτερικό της Κίνας και των αναπτυσσόμενων χωρών του Τρίτου Κόσμου η αμοιβή της εργασίας και η κοινωνική προστασία τείνει να ενισχυθεί, το αντίθετο θα πρέπει να συμβεί στη Δύση έως ότου η μέση μονάδα του κόστους παραγωγής προσεγγίσει την κινεζική!
Γι’ αυτό και στη Δύση εν μέσω παγκόσμιας ευημερίας, με άνοδο της παραγωγής, άνοδο των τιμών των πρώτων υλών και του παγκόσμιου εμπορίου, εξαπλώνεται ένα κλίμα οικονομικής συρρίκνωσης, κοινωνικής κατάθλιψης και πολιτικής αστάθειας.
***
Προφανώς εκείνες οι χώρες που επλήγησαν περισσότερο από αυτή την κρίση υπήρξαν οι χώρες της Ευρωπαϊκής περιφέρειας, και κατ’ εξοχήν η Ελλάδα, οι οποίες ενώ συμμετέχουν  στην Ευρωπαϊκή Ένωση και την ευρωζώνη, δεν διαθέτουν τις παραγωγικές δυνατότητες των ισχυρότερων ευρωπαϊκών χωρών, με αποτέλεσμα μπροστά στην κρίση να εμφανίζονται εντελώς γυμνές, έχοντας απολέσει και το έσχατο εργαλείο οικονομικής πολιτικής δηλαδή τη νομισματική αυτονομία.  Ιδιαίτερα η Ελλάδα, που όπως έχουμε αναλύσει αλλού, αποτελεί μιας «παρασιτική απόφυση» της Δύσης και όχι οργανικό μέρος της, μια χώρα αποικιοποιημένη και ταυτόχρονα ενταγμένη, για λόγους γεωπολιτικούς, στον ευρωπαϊκό «πυρήνα», υφίσταται με τον πιο σαρωτικό τρόπο τις συνέπειες της κρίσης, τόσο γιατί η παραγωγική της βάση έχει σχεδόν εξανεμιστεί όσο και διότι αντιμετωπίζεται από τους δυτικούς της εταίρους ως οιονεί αποικία τους.
Περιοδικό Άρδην – Εφημερίδα Ρήξη