Αν πάμε πίσω στη δραχμή

6-4-2016

oloigiaolous gr
Σπυρίδων Στάλιας, οικονομολόγος Ph.D
Πολλοί με ρωτούν πως οι πολίτες θα βρίσκουν και θα έχουν χρήματα αν γυρίσουμε πίσω στο Εθνικό Νόμισμα, στη Δραχμή.
Ας ξεκαθαρίσουμε κάτι πρώτα.
Τώρα που χώρα βρίσκεται στο ευρώ, είναι χρήστης νομίσματος που η ίδια η χώρα δεν εκδίδει. Τα ευρώ βρίσκονται είτε μέσω δανεισμού, είτε μέσω των εξαγωγών, είτε μέσω επιχορηγήσεων, που είναι ελάχιστα. Άλλος τρόπος δεν υπάρχει.

Η χώρα λοιπόν βρίσκεται σε κρίση ακριβώς γιατί δεν έχει ευρώ.
Είναι σε κατάσταση πτώχευσης, άρα δεν μπορεί να δανειστεί, και σε κατάσταση πλήρους εξάρθρωσης της παραγωγής της και δεν μπορεί να παράγει και να εξάγει προϊόντα διεθνώς εμπορεύσιμα.

Οι εξαγωγές τις χώρας παρά την σκληρή εσωτερική υποτίμηση από το 2010, σημείωσαν μέση ετήσια άνοδο μόλις 1,01%, ενώ παρά την μείωση των εισαγωγών, στο ίδιο διάστημα, κατά 50,13%, το ισοζύγιο πληρωμών είναι ελλειμματικό και το 2015.
Η κατάσταση είναι φρικτή. Η χώρα δεν έχει καθόλου χρήματα για να θέσει σε τροχιά παραγωγική τους πόρους της, ανθρώπινους και φυσικούς. Κάθονται ανθρώπινοι πόροι και φυσικοί και ρημάζουν χάριν του ευρώ και του κατεστημένου που το κατέχει και για πόσο!
Ας πάμε πίσω στο ερώτημα πως οι πολίτες θα δανείζουν ή θα φορολογούνται να δίνουν στο κράτος. Από πού θα βρίσκεται αυτό το χρήμα;

Δεν υπάρχει κάποια μεταφυσική ιστορία ή κάποιο θαύμα πως το χρήμα θα βρεθεί στα χέρια των πολιτών. Ας το δούμε το θέμα απλά.
Ας υποθέσουμε ότι το κράτος εκδίδει ομόλογα και με αυτά πληρώνει όσους προσφέρουν υπηρεσίες σε αυτό και σε όσους παρέχουν υλικά προϊόντα σε αυτό. Αυτοί με τη σειρά τους δεν κάνουν τίποτα αλλά παρά να θέσουν σε κυκλοφορία αυτά τα ομόλογα για τις δίκες τους ανάγκες, αγοράζοντας αγαθά και υπηρεσίας μέχρι ότου αυτά καταλήξουν σε κάποιους, ιδιώτες ή τράπεζες ή ταμεία ή επιχειρήσεις, που θα τα κρατήσουν έως την λήξη τους, για να προσπορίζονται τους τόκους και στο τέλος να πάρουν και το κεφάλαιο. Σε κάθε στιγμή του χρόνου λοιπόν, τα κρατικά ομολόγα που είναι σε κυκλοφορία ή που κάποιος κατακρατεί, θα είναι ίσης αξίας με τα προϊόντα και υπηρεσίες που επωλήθησαν στο κράτος. Δεν μπορεί να είναι ούτε λιγότερα ούτε περισσότερα.

Έτσι λοιπόν, αυτό που δανείζει ο πολίτης στο κράτος, επί της ουσίας, είναι υπηρεσίες και προϊόντα που παρήχθησαν επειδή το κράτος τα χρηματοδότησε. Στην πραγματικότητα το κράτος πληρώνει για αγαθά και υπηρεσίες με καυτό μετρητό και όχι με ομόλογα, για να διατηρεί σε υψηλά επίπεδα την ενεργό ζήτηση και την απασχόληση, αλλά ταυτόχρονα εκδίδει ομόλογα και αποσύρει χρήματα από την αγορά για να κρατά τα επιτόκια στο επιθυμητό ύψος για να καθίστα τις επενδύσεις εφικτές.
Αυτά τα απλά πράγματα το κράτος του ευρώ δεν μπορεί να τα κάνει και η χώρα και οι πολίτες βυθίζονται στη φτώχεια, και στην ανασφάλεια.
Δεν ήρθε λοιπόν η στιγμή να στείλουμε στο διάολο το 'καθώς πρέπει’ κατεστημένο μας και την ‘πρώτη φορά αριστερά’;
Όταν μας πάρουν και τα σπίτια θα ξυπνήσουμε;
Πιο απλά δεν γίνεται.
spyridonstalias@hotmail

Σε νέα προκλητική κίνηση υψηλού συμβολισμού προχωρά η θλιβερή μαύρη φιγούρα

6-4-2016

Μιλάμε για τον Αρχιεπίσκοπο Αθηνών, ο οποίος καλυπτόμενος πίσω από το όποιο αυτονόητο και ενδεχομένως αμφιλεγόμενο "φιλανθρωπικό" έργο, όχι μονάχα λησμόνησε, αλλά επί της ουσίας έχει παραιτηθεί από τον ουσιαστικό του ρόλο ως πνευματικός και με αυτή την έννοια εθνικός ηγέτης...

Ιερώνυμος προσκαλεί Πάπα και Βαρθολομαίο για τους πρόσφυγες

Σωστά ακούσατε..."Θρησκευτικός και εθνικός ηγέτης". Γιατί τέτοιος οφείλει να είναι ο πρώτος παπάς της χώρας, και όχι ένα μαυροντυμένο δεκανίκι της κατοχής, που συμβάλει με δόλιο τρόπο στον ευνουχισμό της συνείδησης του ποιμνίου του.

Διότι ακριβώς ο πρώτος παπάς της χώρας, που το συμβολικό του φορτίο ξεπερνά τα γεωγραφικά όρια της επικράτειας, δεν κρίνεται και δε μπορεί να κρίνεται από το καλοσυνάτο της συμπεριφοράς του στο ανθρώπινο επίπεδο και μόνο, αλλά πρωτίστως από την ικανότητα και τη συνολική όσο και αδιαπραγμάτευτη ετοιμότητά του, για πνευματική και εθνική επαγρύπνηση, όταν και όπου απαιτείται και απέναντι σε κάθε εμφανή η δόλια πρόκληση.

Παρ όλα αυτά, αυτή η θλιβερή μαύρη φιγούρα - όπως έχουμε τονίσει κατ επανάληψη κρίνοντας τη μέχρι τώρα διαδρομή του - δεν αρκέστηκε απλά στο να μην προσπαθήσει να εμπνεύσει - ως ώφειλε - μια κοινωνία που καταδυναστεύεται και της οποίας στοχοποιείται συνολικά η αξιακή και πολιτισμική της παρακαταθήκη και φυσιογνωμία, σε πράξεις αντίστασης, εθνεγερσίας και στοχευμένης ανακοπής του νεοταξίτικου Αρμαγεδώνα που συνθλίβει τη χώρα...

Αλλά δε δίστασε σε κρίσιμες ιστορικές στιγμές να συμπαραταχθεί με αυτόν ακριβώς τον Αρμαγεδώνα, σπέρνοντας σύγχυση στο ποίμνιο, και...

διευκολύνοντας ύπουλα, αντεθνικά και όχι μόνο παιχνίδια και σχεδιασμούς.

Έτσι, στη βάση αυτής ακριβώς της προδιαγεγραμμένης πορείας, και με το ένα μάτι στραμμένο στις επικίνδυνες λογικές της διαθρησκευτικότητας, αυτή η θλιβερή φιγούρα, αντί να αναλάβει πρωτοβουλίες στήριξης των μαχόμενων Ελληνορθόδοξων πληθυσμών που χύνουν το αίμα τους στη Συρία και όχι μόνο από τις ανελέητες επιθέσεις των ισλαμιστών...

Αναλαμβάνει μια ακόμη πρωτοβουλία ντροπής έχοντας εξασφαλίσει τη συνενοχή της Ιεράς Συνόδου, και με πρόσχημα αυτή τη φορά τον "ανθρωπισμό", να οργανώσει άλλη μια διαθρησκευτική φιέστα στο Αιγαίο, στηρίζοντας ουσιαστικά και με δόλιο τρόπο, και τις διαθρησκευτικές λογικές, αλλά και το ύπουλο σχέδιο του Ισλαμικού εποικισμού της Ελλάδας και της Ευρώπης. 

Λέει λοιπόν η είδηση ότι...
Επίσκεψη και συνάντηση υψηλού συμβολισμού ανακοινώθηκε πριν απο λίγο στην Διαρκή Σύνοδο από τον Αρχιεπίσκοπο Ιερώνυμο - Θα επισκεφθούν ο ίδιος, ο Βαρθολομαίος, και ο Πάπας, τα hot spots, και μάλιστα θα μπουν και στη θάλασσα. 

Η συνάντηση η οποία αναμένεται να συγκεντρώσει τεράστιο ενδιαφέρον και από τα διεθνή ΜΜΕ θα πραγματοποιηθεί στις 14 ή 15 Απριλίου (την μεθεπόμενη Πέμπτη ή Παρασκευή) στη Λέσβο, όπου "οι επικεφαλής των δύο Εκκλησιών της Χριστιανοσύνης, θα επιχειρήσουν να στείλουν ένα παγκόσμιο μήνυμα ευαισθητοποίησης για το προσφυγικό". 

Ο Οικουμενικός Πατριάρχης Βαρθολομαίος και ο Πάπας Φραγκίσκος αλλά και ο Αρχιεπίσκοπος Αθηνών Ιερώνυμος θα μεταβούν στη Λέσβο σε μια κίνηση υψηλού συμβολισμού που αναμένεται να έχει διεθνή απήχηση. Οι προκαθήμενοι της Ορθοδόξου, της Καθολικής και της Ελλαδικής Εκκλησίας θα επισκεφθούν τo κέντρo φιλοξενίας προσφύγων (hot spot) στο νησί και θα έχουν συναντήσεις με τους διαμένοντες αλλά και τους υπευθύνους για τη λειτουργία της μονάδας.

Στον Αρχιεπίσκοπο λοιπόν μεταφέρθηκε η επιθυμία του επικεφαλής της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας, Πάπα Φραγκίσκου, να επισκεφθεί την πατρίδα μας, ο οποίος βεβαίως έχει τους δικούς του επιτελικούς - στρατηγικούς σχεδιασμούς, και οι ελληνόφωνοι παπάδες δεν είχαν κανένα λόγο ούτε να την απορρίψουν, ούτε φυσικά και να την εκτρέψουν σε πιο στοχευμένους και έξυπνους συμβολισμούς. Απλά την αποδέχτηκαν. 

Σκοπός της επίσκεψής του, όπως υπογραμμίστηκε, είναι η "συμβολή του Πάπα στην ευαισθητοποίηση της παγκόσμιας κοινότητας για την άμεση παύση των πολεμικών συγκρούσεων στην ευρύτερη περιοχή της Μεσογείου και της Μ. Ανατολής που πλήττουν σφόδρα τις χριστιανικές κοινότητες, αλλά και στην ανάδειξη του μείζονος ανθρωπιστικού προβλήματος που έχει προκληθεί από τους απεγνωσμένους πρόσφυγες, οι οποίοι αναζητούν ένα καλύτερο μέλλον στην ευρωπαϊκή ήπειρο". 

H Ιερά Σύνοδος της Εκκλησίας της Ελλάδος ενέκρινε την πρόταση να επισκεφθεί ο Πάπας Φραγκίσκος ένα νησί του Αιγαίου, με το πρόσχημα ότι πρόκειται για μία ολιγόωρη, εκτός πρωτοκόλλου και καθαρά ανθρωπιστικού και συμβολικού χαρακτήρα επίσκεψη. Για την επίσκεψή αυτή η Ιερά Σύνοδος αποφάσισε να προτείνει ως προορισμό το νησί της Λέσβου. 

Τι δεν καταλάβατε???

"ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΦΟΡΟΥΜ"

Σχετικά μας άρθρα...

Αυτός ο παπάς θα είναι το μαύρο στίγμα στην ιστορία ενός ταπεινωμένου λαού

Πως γίνεται αυτή μαύρη φιγούρα να εμφανίζεται όχι όταν τον χρειάζεται ο λαός αλλά όταν πρέπει να στηρίξει την κατοχική διοίκηση???

Υπουλο μήνυμα υποταγής από τον προσκυνημένο Ιερώνυμο

Πισώπλατο χτύπημα με αβανταδόρο τη θλιβερή μαύρη φιγούρα

Ο μονεταρισμός του χρέους

6-4-2016


ΕΙΚΟΝΑ - Κεντρικές τράπεζες, γενική
Φαίνεται καθαρά πως η Ευρωζώνη είναι ένα οικοδόμημα, κατασκευασμένο από τους τοκογλύφους – αφού η ανεξαρτησία της ΕΚΤ απαγορεύεται να απειληθεί με βάση τη συμφωνία του Μάαστριχτ, την οποία περιφρουρεί η Bundesbank
.
«Μία ανεξάρτητη νομισματική πολιτική από τη δημοσιονομική είναι μεν εφικτή, αλλά για εκείνο το χρονικό διάστημα που οι κρατικές δαπάνες συνιστούν μόνο ένα μικρό μέρος των συνολικών δαπανών – καθώς επίσης όταν τα δημόσια χρέη, ειδικά τα βραχυπρόθεσμα, συνιστούν μόνο ένα μικρό μέρος των συνολικών. Σήμερα δεν υπάρχουν αυτές οι προϋποθέσεις – οπότε μία αποτελεσματική νομισματική πολιτική είναι δυνατή μόνο σε συνδυασμό με τη δημοσιονομική πολιτική της κυβέρνησης και το αντίθετο» (Hayek).
.

Άρθρο

Όλο και πιο συχνά ακούγεται τον τελευταίο καιρό ο όρος «χρήματα από το ελικόπτερο», ο οποίος σημαίνει το τύπωμα νέων χρημάτων και το μοίρασμα τους απ’ ευθείας στους καταναλωτές, με στόχο την άνοδο του ρυθμού ανάπτυξης – γνωρίζοντας πως το καπιταλιστικό σύστημα μοιάζει με ένα αεροπλάνο που είναι αδύνατον να πετάει οριζόντια χωρίς να γκρεμιστεί, αλλά μόνο προς τα πάνω.
Παραδόξως αναφέρθηκε πρόσφατα επίσης από το διοικητή της ΕΚΤ, ο οποίος δήλωσε πως πρόκειται για ένα πολύ ενδιαφέρον εγχείρημα – επειδή προφανώς διαπιστώνει ότι, τα προγράμματα ποσοτικής διευκόλυνσης (QE) δεν αποδίδουν τα αναμενόμενα. Πιθανότατα δεν θα αποδώσει ούτε το σχέδιο της Κομισιόν προς την ίδια κατεύθυνση – η χρηματοδότηση δηλαδή έργων υποδομής, με νέα χρήματα που θα δημιουργούσε η ίδια με τη μέθοδο της μόχλευσης (άρθρο).
Το πρόβλημα όμως δεν λύνεται με αυτούς τους τρόπους, αφού αυτό που εμποδίζει την ανάπτυξη είναι τασυσσωρευμένα χρέη – στα κράτη, στις επιχειρήσεις και στους ιδιώτες. Λογικά λοιπόν θα έπρεπε να αναζητηθεί εδώ η λύση, η οποία δεν είναι άλλη από το μονεταρισμό τους – από τη χρηματοδότηση δηλαδή των υφισταμένων δημοσίων χρεών, καθώς επίσης των ελλειμμάτων, με τη βοήθεια της νομισματικής πολιτικής.
Πόσο μάλλον όταν διαπιστώνεται πως τα ελλείμματα αρχίζουν ξανά να αυξάνονται, μετά από την αρχική μείωση τους, όπως φαίνεται από το γράφημα που ακολουθεί – αφού είχε προηγηθεί η βίαιη κατά κάποιον τρόπο συρρίκνωση τους, με την πολιτική λιτότητας που όμως έχει ημερομηνία λήξης.
.
ΓΡΑΦΗΜΑ - Ευρωζώνη, Δομικό έλλειμμα της Ευρωζώνης σε ποσοστά του δυνητικού ΑΕΠ
.
Στα πλαίσια αυτά, ο μονεταρισμός των χρεών θα μπορούσε να έχει διαφορετικές μορφές: να είναι
(1) είτε προσωρινός, για παράδειγμα να μειώνεται το κόστος αναχρηματοδότησης μέσω χαμηλότερων επιτοκίων σε μία μεταβατική φάση – κάτι που εξασφαλίζεται με την ποσοτική διευκόλυνση σήμερα, λόγω της οποίας έχουν μειωθεί τα επιτόκια δανεισμού της Ευρωζώνης,
(2) είτε μόνιμος – κάτι που φυσικά θα ήταν πολύ πιο αποτελεσματικό. Η ίδια λογική χρησιμοποιείται κατά κάποιον τρόπο επίσης στο θέμα του ελληνικού χρέους, όπου η αναδιάρθρωση του θα αποτελούσε έναν προσωρινό μονεταρισμό, ενώ η ονομαστική διαγραφή του (κούρεμα) έναν μόνιμο.
.

Ο μόνιμος μονεταρισμός

Περαιτέρω, ο μόνιμος μονεταρισμός έχει επίσης διάφορες μορφές, ανάλογα με το βάθος του – ενώ διακρίνονται κυρίως οι κατωτέρω τρεις «παραλλαγές», οι οποίες εν μέρει οφείλουν να αντιμετωπίζονται διαφορετικά, ανάλογα με τη λογιστική επίδραση τους.
(α)  Τα υπάρχοντα κρατικά ομόλογα αγοράζονται στα πλαίσια της ποσοτικής διευκόλυνσης από την κεντρική τράπεζα – η οποία παρατείνει, διευρύνει δηλαδή επί πλέον τις αγορές της στα νέα ομόλογα που εκδίδονται. Τα κουπόνια (οι αποδόσεις τους, ο τόκος), πληρώνονται στη συνέχεια απ’ ευθείας από την κεντρική τράπεζα και όχι από το εκάστοτε κράτος – κάτι που παρατηρείται σήμερα στην Ιαπωνία.
Πρόκειται για την ονομαζόμενη «ποιοτική και ποσοτική διευκόλυνση» (QQE), όπου η τράπεζα της Ιαπωνίας (BoJ) αγοράζει σχεδόν το 100% των νέων ομολόγων που εκδίδει το δημόσιο, ενώ παρακρατεί (παγώνει) στα βιβλία της ομόλογα της τάξης του 30% του ΑΕΠ της χώρας.
(β)  Τα κρατικά ομόλογα παραμένουν τυπικά μόνο (pro forma) στο ενεργητικό του ισολογισμού της κεντρικής τράπεζας – αφού με βάση το χρόνο διάρκειας τους, καθώς επίσης με τα κουπόνια τους, δεν συνιστούν στην πραγματικότητα καμία υποχρέωση του δημοσίου. Για παράδειγμα, ο χρόνος λήξης τους μπορεί να επιμηκυνθεί σημαντικά, ακόμη και να γίνει αόριστος (perpetual bonds) – ενώ τα κουπόνια τους (τόκοι) να μηδενιστούν εντελώς.
Η αποτελεσματικότητα μίας τέτοιας μεθόδου είναι σχεδόν η ίδια με τη διαγραφή του συγκεκριμένου χρέους –επειδή η καθαρή παρούσα αξία αυτών των ομολόγων θα μπορούσε σχεδόν να μηδενιστεί. Εν τούτοις, εάν βέβαια δεν χρησιμοποιηθούν οι κοινώς αποδεκτοί λογιστικοί κανόνες, η κεντρική τράπεζα προστατεύεται με αυτόν τον τρόπο από τις αποσβέσεις (ζημίες) που θα έπρεπε διαφορετικά να δρομολογήσει. Προφανώς η ΕΚΤ θα μπορούσε να αντιμετωπίσει με αυτόν τον τρόπο τα ομόλογα του ελληνικού δημοσίου που κατέχει – βοηθώντας πραγματικά την Ελλάδα.
(γ) Τα κρατικά ομόλογα «αφαιρούνται» από τον ισολογισμό της κεντρικής τράπεζας – κάτι που μοιάζει με μία επιλεκτική διαγραφή (κούρεμα) των στοιχείων του δικού της ενεργητικού. Δεν πρόκειται όμως για μία γενική διαγραφή χρεών, όπου θα επιβαρύνονταν ανάλογα όλοι οι άλλοι πιστωτές της χώρας – επί πλέον της κεντρικής της τράπεζας.
Συνεχίζοντας, στην περίπτωση του μονεταρισμού των χρεών εκ μέρους της κεντρικής τράπεζας με τον πρώτο τρόπο, για ένα ορισμένο χρονικό διάστημα διογκώνεται μεν ισολογισμός της ως ποσοστό επί του ΑΕΠ, αλλά αργότερα ομαλοποιείται – αφού αυξάνεται το ΑΕΠ της χώρας.  Έτσι η κεντρική τράπεζα αφενός μεν μειώνει το κόστος χρηματοδότησης του κράτους, αφετέρου διευκολύνει το δανεισμό του – ενώ παράλληλα δημιουργεί όλες εκείνες τις προϋποθέσεις ανάπτυξης, τις οποίες είχαν στραγγαλίσει τα συσσωρευμένα χρέη.
Με το δεύτερο τρόπο, όταν τα κρατικά ομόλογα μετατραπούν σε αορίστου χρόνου, μαζί με τη μείωση ή με το μηδενισμό των κουπονιών (τόκων) που πληρώνει το δημόσιο, τότε η κεντρική τράπεζα θα έπρεπε να διενεργήσει ίσως αποσβέσεις στον Ισολογισμό της – γεγονός που θα της προκαλούσε ζημίες, ενώ ίσως την οδηγούσε σε αρνητικά κεφάλαια. Επειδή όμως μία κεντρική τράπεζα διαφέρει από μία εμπορική, δεν είναι υποχρεωμένη να αξιολογεί και να εγγράφει τα ομόλογα στον Ισολογισμό της, στις σημερινές τιμές αγοράς τους – γεγονός που σημαίνει πως μπορεί να τα διατηρήσει ως έχουν, οπότε να μην εγγράψει ζημίες, ούτε να οδηγηθεί σε αρνητικά ίδια κεφάλαια.
Με τον τρίτο τρόπο τώρα, όπου τα ομόλογα παγώνουν εντελώς, εάν η κεντρική τράπεζα κατέχει ομόλογα του δικού της κράτους, τότε το κράτος έχει πρακτικά απαιτήσεις απέναντι στον ίδιο τον εαυτό του (A. Turner). Ακριβώς για το λόγο αυτό η κεντρική τράπεζα των κεντρικών τραπεζών, η BIS, αξιολογεί τον Ισολογισμό της κεντρικής τράπεζας μαζί με αυτόν του κράτους, ως ένα και το αυτό.
Από αυτή την οπτική γωνία, τα ομόλογα του κράτους που κατέχονται από τη δική του κεντρική τράπεζα δεν είναι τίποτα άλλο από στοιχεία του ενεργητικού – τα οποία από δημοσιονομικής πλευράς λογίζονται ως παθητικό. Με απλά λόγια, εάν συμψηφισθούν και τα δύο, τότε θα μειωθεί το σύνολο του Ισολογισμού (πηγή: BIS «The Monetization of Japan’s Government Debt»).
Ως εκ τούτου, είναι αδιάφορο εάν το κράτος πληρώνει ή όχι τα χρέη του στην κεντρική του τράπεζα(ομόλογα) ή τα κουπόνια τους (τόκους) – αφού, για παράδειγμα, τα κουπόνια εγγράφονται από τη  κεντρική τράπεζα ως «εκδοτικά προνόμια» και επιστρέφονται στο δημόσιο, αφού πληρωθούν. Όσον αφορά τα ίδια κεφάλαια της κεντρικής τράπεζας, εάν υποθέσουμε πως προβαίνει σε αποσβέσεις των ομολόγων που δεν εισπράττει από το κράτος, κανένας δεν την εμποδίζει να είναι αρνητικά – αφού μία κεντρική τράπεζα δεν χρεοκόπει ποτέ.
.

Επίλογος

Συμπερασματικά λοιπόν είναι εφικτός ο μόνιμος μονεταρισμός των χρεών, με όποια τις τρεις μεθόδους επιλεχθεί, με τίμημα τον πληθωρισμό (ανάλυση) – κάτι που όμως θα σήμαινε το τέλος του κανόνα της ανεξαρτησίας των κεντρικών τραπεζών, τον οποίο έχουν προφανώς επιβάλλει οι διεθνείς τοκογλύφοι. Εκτός αυτού, πολλές κεντρικές τράπεζες, μεταξύ των οποίων και η Τράπεζα της Ελλάδας, ανήκουν σε ιδιώτες – οι οποίοι προφανώς έχουν άλλους στόχους, καθαρά κερδοσκοπικούς.
Ειδικά όσον αφορά την Ευρωζώνη, φαίνεται καθαρά πως είναι ένα οικοδόμημα, κατασκευασμένο από τους τοκογλύφους – αφού ο μονεταρισμός των χρεών, η απειλή της ανεξαρτησίας της ΕΚΤ καλύτερα, απαγορεύεται αυστηρά από τη συμφωνία του Μάαστριχτ. Όπως είχε πει πάντως ο Hayek:
«Μία ανεξάρτητη νομισματική πολιτική από τη δημοσιονομική είναι μεν εφικτή, αλλά για εκείνο το χρονικό διάστημα που οι κρατικές δαπάνες συνιστούν μόνο ένα μικρό μέρος των συνολικών δαπανών – καθώς επίσης όταν τα δημόσια χρέη, ειδικά τα βραχυπρόθεσμα, συνιστούν μόνο ένα μικρό μέρος των συνολικών. Σήμερα δεν υπάρχουν αυτές οι προϋποθέσεις – οπότε μία αποτελεσματική νομισματική πολιτική είναι δυνατή μόνο σε συνδυασμό με τη δημοσιονομική πολιτική της κυβέρνησης και το αντίθετο».
Ολοκληρώνοντας, αυτό που ίσχυε στην εποχή του Hayek, ισχύει ασφαλώς σήμερα στην Ευρωζώνη – η οποία θα διαλυθεί νομοτελειακά, εάν δεν ενωθεί δημοσιονομικά, έτσι ώστε να προσαρμοστεί η νομισματική στη δημοσιονομική πολιτική, καθώς επίσης να ακολουθήσει ο μονεταρισμός του χρέους.

Το ΔΝΤ δούρειος ίππος για τη φτωχοποίηση της Ελλάδας


6-4-2016

Το ΔΝΤ δούρειος ίππος για τη φτωχοποίηση της Ελλάδας




ΟΛΗ Η ΑΛΗΘΕΙΑ ΓΙΑ ΤΟ ΡΟΛΟ ΤΟΥ ΤΑΜΕΙΟΥ - ΓΙΑΤΙ ΟΙ ΕΥΡΩΠΑΙΟΙ ΕΒΑΛΑΝ ΤΟ ΔΝΤ ΣΤΟ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ - ΟΙ ΑΜΕΙΛΙΚΤΟΙ ΑΡΙΘΜΟΙ

Η συζήτηση για την απομάκρυνση ή όχι του ΔΝΤ από το πρόγραμμα δημοσιονομικής προσαρμογής της Ελλάδας, είναι τουλάχιστον υποκριτική, αφού άπαντες γνωρίζουν ότι η είσοδός του στην ελληνική κρίση χρέους δεν έγινε για λόγους οικονομοτεχνικούς, αλλά για λόγους πολιτικούς και γεωστρατηγικούς.
Το Ταμείο μπήκε στο πρόγραμμα και στα Μνημόνια, για να μπορέσει να επιτευχθεί η τεχνητή εσωτερική υποτίμηση εντός της Οικονομικής και Νομισματικής Ένωσης (ΟΝΕ) και αυτή είναι η μοναδική αλήθεια.
AdTech Ad
Το Ταμείο ήταν και είναι το θεσμικό άλλοθι, για να παραμεριστεί η περίφημη «Ευρωπαϊκή Αλληλεγγύη» και να προχωρήσει, με γοργούς ρυθμούς, η απόλυτη φτωχοποίηση του ελληνικού λαού, αφού το ευρώ είναι ένα σκληρό νόμισμα και δεν θα μπορούσε να υποτιμηθεί.
Οι Ευρωπαίοι εταίροι μας αποφάσισαν, αντί να μειώσουν το χρέος, να μειώσουν το ΑΕΠ της χώρας και σε αυτό βοήθησε, βεβαίως, η παρουσία του ΔΝΤ.
Γι’ αυτό το λόγο, εξάλλου, για όλα τα αποτυχημένα προγράμματα προσαρμογής, το πολιτικό κόστος φορτώνεται στο ΔΝΤ κι όχι στους εταίρους μας, που είναι οι κύριοι υπεύθυνοι για αυτό το ειδεχθές έγκλημα που συντελείται στην Ελλάδα και στο εσωτερικό της Ευρώπης.
Οι αριθμοί είναι αμείλικτοι: Σχεδόν 5 στους 10 Έλληνες ζουν κάτω από το όριο της φτώχειας
FTOXEIA
Το πόσο σοβαρές συνέπειες κουβαλούν οι μνημονιακές πολιτικές και τα υφεσιακά μέτρα που επιβλήθηκαν στην Ελλάδα, αντικατοπτρίζεται στην ετήσια έκθεση για την ελληνική οικονομία και την απασχόληση που εξέδωσε το Ινστιτούτο Εργασίας της ΓΣΕΕ (ΙΝΕ/ΓΣΕΕ) και δόθηκε πρόσφατα στη δημοσιότητα.
Oι αριθμοί της έκθεσης αυτής προξενούν ίλιγγο: το 48% των Ελλήνων, ήτοι σχεδόν πέντε στους δέκα πολίτες ζουν κάτω από το όριο της φτώχειας. Παράλληλα, το 20,9% δεν μπορεί να καλύψει ούτε καν τις στοιχειώδεις ανάγκες του.
Η Ελλάδα διεκδικεί τη θλιβερή πρωτιά και στο επίπεδο της μείωσης των κοινωνικών δαπανών μέσα στην Ευρώπη των 28. Κι ενώ άλλες χώρες που βρέθηκαν υπό καθεστώς Μνημονίων είχαν επίσης μειώσεις στις κοινωνικές δαπάνες, αλλά σε μικρότερη κλίμακα (η Ισπανία με -6,6%, η Πορτογαλία με -6,3%, η Ιταλία με -3,5% και η. Ιρλανδία -1,9%), στην χώρα μας το «ψαλίδι» έφτασε σε ποσοστό 13,7%.
Σχήμα οξύμωρο: Το «πετσόκομμα» των κοινωνικών δαπανών συνέβη κατά την περίοδο 2009-2012, τη στιγμή που η φτώχεια άρχισε να αναδεικνύεται στον υπ’ αριθμόν ένα σοβαρό κίνδυνο για την επιβίωση της χώρας! Δηλαδή, το κράτος, μέσα σε λίγο χρονικό διάστημα, αντί να συνδράμει τις ευπαθείς κοινωνικές ομάδες, κατέστη ο χειρότερος τιμωρός τους, καταδικάζοντάς τες στην εξαθλίωση.
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ
«Βόμβα»: Εξετάζουν μείωση συντάξεων στις Ένοπλες Δυνάμεις

«Βόμβα»: Εξετάζουν μείωση συντάξεων στις Ένοπλες Δυνάμεις

Εργασιακές σχέσεις-«λάστιχο», διάλυση των συλλογικών συμβάσεων, στα «Τάρταρα» ο ιδιωτικός τομέας
Τα σκληρά μέτρα των Μνημονίων στην Ελλάδα οδήγησαν τις επιχειρήσεις σε ραγδαία αναδίπλωση, η οποία είχε ως αρνητικό απότοκο τη διάλυση εργασιακών κεκτημένων πολλών δεκαετιών.
Η Εθνική Γενική Συλλογική Σύμβαση Εργασίας (ΕΓΣΣΕ) άρχισε να καταπατείται, με την υιοθέτηση επαχθών ατομικών συμβάσεων, γεγονός που σήμανε τη γενικότερη απορρύθμιση των εργασιακών σχέσεων και την καταβαράθρωση των μισθών, ιδίως στον ιδιωτικό τομέα.
zhtianos
Σε ό,τι αφορά στους μισθούς στον ιδιωτικό τομέα, πλέον ένας στους δύο εργαζόμενους αμείβεται με μισθούς κάτω των 800 ευρώ (έως 499 ευρώ κερδίζει το 14,9%, από 500 ως 699 ευρώ το 22% και μεταξύ 700 και 800 ευρώ το 13,5%), με μισθό από 800 ως 1.000 ευρώ αμείβεται το 18,6% και μόνο ένα ποσοστό της τάξης του 15,7% παίρνει μισθό μεγαλύτερο των 1.000 ευρώ. Στον δημόσιο τομέα τα πράγματα είναι ελαφρώς καλύτερα, παρά το «μαχαίρι» που έπεσε σε μισθούς και επιδόματα, καθώς, με βάση τα ευρήματα της Έρευνας Εργατικού Δυναμικού, ένα στους δύο δημοσίους υπαλλήλους αμείβεται με έως 1.099 ευρώ. Η απότομη πτώση των μισθών στην οικονομία κυρίως προκλήθηκε από την ονομαστική μείωση του κατώτατου μισθού και του κατώτατου ημερομισθίου κατά 22% και 32% για τους νέους κάτω των 25 ετών το 2012, στο πλαίσιο του δεύτερου Μνημονίου.
Ραγδαία είναι επίσης η επέκταση των ευέλικτων μορφών απασχόλησης που εδραιώνονται, εκτοπίζοντας τις προσλήψεις πλήρους απασχόλησης. Συγκεκριμένα, πριν εφαρμοστούν τα Μνημόνια, το 2009, οι προσλήψεις με ευέλικτες μορφές εργασίας αντιστοιχούσαν στο 21 % του συνόλου των προσλήψεων, ενώ το 2015, όταν είχαμε «πρώτη φορά Αριστερά», αντιστοιχούσαν στο 55%.
Έτσι η μερική ή η εκ περιτροπής απασχόληση τείνει να γίνει μόνιμο καθεστώς στην ελληνική αγορά εργασίας, ενώ σοβαρές συνέπειες έχει και αύξηση των μακροχρόνια ανέργων και η μείωση κατά 50% περίπου των επιδοτούμενων ανέργων, μιας και από το 2013 άλλαξαν ελέω... Μνημονίου και τρόικας οι προϋποθέσεις για την καταβολή του επιδόματος ανεργίας.
Και δυστυχώς, το βαρέλι μοιάζει να μην έχει πάτο...
Μισθωτοί και ελεύθεροι επαγγελματίες στον «Καιάδα»
Είναι το λιγότερο ξεδιάντροπο να ακούει κανείς από τις κυβερνήσεις των τελευταίων έξι ετών να μιλούν για την «ανάπτυξη», τη στιγμή που ενστερνίστηκαν αβίαστα όλη τη βαρβαρότητα που έφεραν πάνω τους τα Μνημόνια.
Ας δούμε δύο πολύ τυπικά παραδείγματα, ξεκινώντας από τον μισθωτό οικογενειάρχη με δύο παιδιά και με μέσο κατά κεφαλήν εισόδημα 16.000 ευρώ σε ετήσια βάση. Το 2003 ένας μισθωτός με αυτά τα χαρακτηριστικά κατέβαλε φόρο εισοδήματος 1.530 ευρώ. Τότε, το αφορολόγητο για την περίπτωση του ήταν 8.400 ευρώ (σήμερα είναι 9.550). Τότε, ακόμη, αυτός ο μισθωτός είχε έκπτωση φόρου, για τα δυο παιδιά, 210 ευρώ. Άρα, η καθαρή οφειλή θα υπολογιζόταν σε 1.320 ευρώ.
Δώδεκα χρόνια αργότερα, το 2015, ο ίδιος μισθωτός με τα ίδια ακριβώς χαρακτηριστικά πληρώνει 1.532 ευρώ (άρα αύξηση κατά περίπου 16% σε σχέση με αυτά που έδινε το 2003). Επίδομα τέκνων δεν υπάρχει πια και μάλιστα καλείται να καταβάλει και την περιβόητη εισφορά αλληλεγγύης. Τι θα γίνει εάν καταργηθεί το αφορολόγητο, κάτι που επανειλημμένα έχει ζητήσει από την Ελλάδα το ΔΝΤ; Πολύ απλά, ο φόρος του «εκτοξεύεται» κατά 50% πάνω, άρα θα πληρώσει κάτι περισσότερο από 3.000 ευρώ!
STRESS1
Τα χειρότερα, όμως, αφορούν το δεύτερο παράδειγμά μας, δηλαδή αυτό του ελεύθερου επαγγελματία. Ας υποθέσουμε ότι και αυτός έχει δύο παιδιά και μέσο ετήσιο κατά κεφαλήν εισόδημα 16.000 ευρώ. Το 2003 ο επαγγελματίας αυτής της κατηγορίας πλήρωσε φόρο 1.370 ευρώ. Τώρα πληρώνει 4.160 ευρώ ως φόρο εισοδήματος, συν 650 ευρώ ως τέλος επιτηδεύματος, σύνολο 4.810 ευρώ. Στην περίπτωση του δηλαδή ο φόρος υπερδιπλασιάστηκε και συγκεκριμένα από το 2003 έως το 2015 αυξήθηκε κατά 250%.
Τι σημαίνει πρακτικά αυτό; Απίσχναση της επιχειρηματικότητας, καταβαράθρωση της ιδιωτικής πρωτοβουλίας και εξαναγκασμός της είτε σε ανεργία είτε σε φυγή προς χώρα του εξωτερικού με καλύτερες συνθήκες φορολογίας και εργασίας. Και εφόσον μιλάμε και για ένα σημαντικό ποσοστό νέων που θα ήθελαν να δραστηριοποιηθούν επιχειρηματικά στην Ελλάδα, τότε δεν θα πρέπει ουδείς να απορεί για το φαινόμενο του «brain drain» γιγαντώνεται μέρα με τη μέρα ολοένα και περισσότερο.
Υπάρχει, άραγε, κανείς που με τέτοια δεδομένα, παραμυθιάζεται ακόμα από τα παχιά λόγια των κυβερνώντων για τη δήθεν ανάπτυξη;
TOMSENVELCULESCU
Η αμαρτωλή ιστορία του ΔΝΤ και των υφεσιακών μέτρων που μας έχουν επιβάλει, δεν μπορεί να συνεχίζεται εσαεί.
Εάν δεν υπάρξουν βαθιές τομές και αλλαγή παραδείγματος, οικονομικού και επιχειρηματικού, δεν μπορεί να κινηθεί τίποτα. Ανάπτυξη με υφεσιακά και δολοφονικά μέτρα δεν υφίσταται! Ανάπτυξη με ανύπαρκτο αναπτυξιακό νόμο και με φορολογική νομοθεσία που αλλάζει κάθε 2-3 μήνες κατά πως βαράει το ντέφι του το ΔΝΤ και οι συν αυτώ επίσης δεν υφίσταται! Δεν μπορεί κανένας να μιλήσει για ευρωστία και ευημερία, όταν η Δημόσια Διοίκηση μοιάζει με αργοκίνητο καράβι, που διακατέχεται από υδροκεφαλικά σύνδρομα.
Το να αλλάζει η κυβέρνηση και να οδηγείται κάθε τρεις και λίγο η χώρα σε εκλογές, οπότε θα έρθει κάποιος άλλος ως περήφανος «Μεσσίας» να μας «σώσει», δεν αλλάζει σε τίποτα τα πράγματα. Είναι μια ουτοπία για αφελείς. Το κράτος πρέπει να έχει συνέχεια και συνέπεια.
Κι όσο πιο νωρίς το αντιληφθούν οι κυβερνώντες, τόσο πιο γρήγορα η χώρα θα βγει από τον γκρεμό, μέσα στον οποίο έχει ήδη πέσει. Αλλά αυτό, είναι μια άλλη ιστορία...


Read more: http://www.newsbomb.gr/oikonomia/news/story/685238/to-dnt-doyreios-ippos-gia-ti-ftoxopoiisi-tis-elladas#ixzz451K7GWQZ


«Τα πρόβατα απεργούν, ζητώντας καλύτερες συνθήκες σφαγής»

Τετάρτη, 6 Απριλίου 2016



ΚΡΑΥΓΗ ΑΠΟΓΝΩΣΕΩΣ ΚΑΘΩΣ ΧΑΝΟΥΜΕ ΤΙΣ ΑΙΣΘΗΣΕΙΣ ΜΑΣ!!!





«Αισχρόν έστι σιγάν, της Ελλάδος πάσης αδικουμένης»
Δημοσθένης

Γράφει ο Δημήτρης Νατσιός


Ο Ιωάννης Μεταξάς, ο «δικτάτορας», ο «φασίστας», λίγο μετά το ένδοξο «ΟΧΙ» στον φασίστα Μουσολίνι, στο πρώτο υπουργικό συμβούλιο, που έγινε το πρωί της 28ης Οκτωβρίου του 1940, αφού, κάνοντας τον σταυρό του, υπέγραψε τα διατάγματα γενικής επιστράτευσης, ζήτησε από τους υπουργούς του την έγκριση νόμου με μόνο άρθρο του το εξής:
«Ουδείς Έλλην καθίσταται πλουσιώτερος εκ του πολέμου».
(Από το βιβλίο, «1940-Ο άγνωστος πόλεμος: Η ελληνική πολεμική προσπάθεια στα μετόπισθεν», εκδ. «Πατάκης», σελ. 106, της Μαρίνας Πετράκη, η οποία είναι διδάκτωρ του πανεπιστημίου του Κεντ).


Στο ίδιο βιβλίο διαβάζουμε:
«Με την κήρυξη του πολέμου, καθώς ελλοχεύει ο κίνδυνος μαζικής ανάληψης τραπεζικών καταθέσεων, η Τράπεζα της Ελλάδος, μετά από διαταγή της κυβέρνησης, ειδοποιεί με έγγραφό της όλες τις τράπεζες, να περιορίσουν τις αναλήψεις των καταθετών μέχρι του ποσού των 3.000 δραχμών». (σελ. 127).
Όσο γνωρίζω, από τον πόλεμο του ’40 έως σήμερα, ουδέποτε είχε τεθεί όριο αναλήψεων. (Ως συνήθως, υιοθετήσαμε την ξενική φράση «κάπιταλ κοντρόλς», διότι οι πολιτικοί νάνοι και αρλεκίνοι, συνεπικουρούμενοι από την δημοσιογραφική ξεφτίλα, έτσι το αποκαλούν).

Επομένως και σήμερα βιώνουμε έναν ακήρυχτο πόλεμο. Συμμορίες τύπου ΔΝΤ και ευρωπαίων εταίρων, ισλαμικές ορδές επιτίθεται λυσσωδώς στην πατρίδα μας.



Μόνο που τώρα, δεν έχουμε τον «φασίστα» Μεταξά στο τιμόνι της χώρας, να νομοθετεί με πυγμή και ανδρεία ότι οι άπληστες ύαινες και τα αρπακτικά της κερδοσκοπίας θα χτυπηθούν αμείλικτα, αλλά αριστερή διακυβέρνηση του κ. Σταθάκη, της κ. Τασίας, του κ. Μουζάλα, του κ. Καρανίκα, του κ. Φίλη και λοιπών παρομοίων δημοκρατών και φιλανθρώπων.
 (Για τους συριζαίους μεταξύ αυτών και της χρυσής αυγής, δεν υπάρχει ενδιάμεσος χώρος. Όποιος διαφωνεί με τις ιδεοληψίες τους, μιλά για λαθρομετανάστες, είναι αυτόματα φασίστας και χρυσαυγίτης. Υγιής φιλοπατρία δεν υπάρχει).

Τότε την διαχείριση της κρίσης δεν την ανέλαβαν Μ.Κ.Ο. (οι λεγόμενοι «εθελοντές» και «φιλεύσπλαχνοι» των Μ.Κ.Ο. αμείβονται με τουλάχιστον 1500 ευρώ, αρκετοί έσπευσαν από τις αναρχικές φωλιές των Εξαρχείων, οι οποίοι, όπως μου διηγείται αστυνομικός, προτρέπουν τους λαθρομετανάστες να επιτίθενται στην αστυνομία).

Τότε «πλάτες» στο κράτος έβαλε ο ίδιος ο λαός, σύσσωμος. 

Οι διανοούμενοι δεν ήταν ξεσκονίστρες και φερέφωνα της εξουσίας, αλλά διαγωνίζονταν ποιος θα γράψει τον ωραιότερο ύμνο για την πατρίδα και τα στρατευμένα παιδιά της. Πολλοί πολεμούν στην πρώτη γραμμή. «Σου γράφω καθισμένος τριακόσια μέτρα απέναντι από τους Ιταλούς. Όμως ούτε οι σφαίρες ούτε οι οβίδες με κάνουν να ξεχνώ τους αγαπημένους μου κόσμους όπου ζούσα και για τους οποίους τώρα μάχομαι…» γράφει ο έφεδρος ανθυπολοχαγός Οδυσσέας Ελύτης στον Γ. Θεοτοκά. (Γ. Θεοτοκάς, «Τετράδια ημερολογίου, 1939-1953», σελ. 241). 

Οι τωρινοί ψευτοδιανοούμενοι διαγωνίζονται ποιος θα ξεράσει τις περισσότερες αναθυμιάσεις του κατά της πατρίδας και του έθνους. Στα θέατρα, μεγάλοι ηθοποιοί-και όχι ατάλαντοι τζιτζιφιόγκοι απροσδιορίστου φύλου-όπως ο Μάνος Κατράκης, ο Θάνος Κωτσόπουλος, ο Παντελής Ζερβός, ανεβάζουν παραστάσεις με τις οποίες τονώνουν το φρόνιμα του λαού. Και τώρα, έπρεπε να ξεσηκωθούν και οι πέτρες, για να αναγκαστεί ο φερόμενος ως υπουργός Πολιτισμού κ. Μπαλτάς, να αποσύρει τον ανισόρροπο Βέλγο και τους βλαμμένους ημίανδρους, που χοροπηδούσαν επιδεικνύοντας, σαν να ΄ταν  σκυλιά, την γυμνή παράνοιά τους.

Τότε, την ώρα της μεγάλης κρίσης, που έφταναν στα νοσοκομεία χιλιάδες ηρωικοί στρατιώτες, με πόδια κομμένα και τα σπίτια των Ελλήνων λάμβαναν από το ΓΕΣ το παράσημο ανδρείας για τον σκοτωμένο λεβέντη τους, οι γυναίκες του λαού υπομένουν καρτερικά την θυσία και επιτελούν το χρέος τους προς το Έθνος-ένα χρέος αυτονόητο, χωρίς προσδοκία ανταμοιβής.

Σε πρωτοσέλιδο του τότε «Ελεύθερου Βήματος» (σήμερα είναι σκέτο «Βήμα». Εδώ και χρόνια… βηματίζει με αταλάντευτη συνέπεια πίσω από τα πουγκιά, τα θαλασσοδάνεια και τις επιδοτήσεις της εκάστοτε εξουσίας), διαβάζουμε:
«Για τον ηρωισμό αυτό δεν συνηθίζεται να τονίζονται ύμνοι. Εξοικειωθήκαμε τόσο πολύ με την προσφορά της γυναίκας του λαού […] Όλη η ζωή της δεν είναι παρά σιωπηλή αυταπάρνηση και ανθρώπινη θυσία. Και όμως δεν έχει αποκτήσει ακόμα αυτό που της οφείλεται. Το μνημείο της […] Παράπλευρα στον Άγνωστο Στρατιώτη δεν απαθανατίστηκε ακόμη και η Άγνωστη Μητέρα, έτσι όπως την ξέρουμε, με την ποδιά και τα τσόκαρα, με τα παιδιά ολόγυρά της, ανασκουμπωμένη επάνω από τη σκάφη, ενάρετη, περήφανη, καρτερική, σεμνή, των καλών και των κακών ηρωίδα».

Η ίδια «Άγνωστη Μάνα» εναντιώθηκε στην πείνα, στον κάματο και στα στοιχεία της φύσης για να συντρέξει τα «παιδιά» στον μεγάλο εθνικό αγώνα. Και για τούτο έμειναν στη συνείδηση του λαού μας ως υπέρτατο σύμβολο, ως Παναγιές, όπως τις έσωσε αριστοτεχνικά η πένα του πολεμιστή Νικ. Βρεττάκου: «Κι οι μάνες τα κοφτά γκρεμνά σαν Παναγιές τ’ ανέβαιναν/ με την ευχή στον ώμο τους κατά το γιο παγαίναν/ και τις αεροτραμπάλιζε ο άνεμος φορτωμένος…».

Τότε, σ’ εκείνον τον πόλεμο, ο λαός, και οι πολεμιστές της πρώτης γραμμής και οι άμαχοι μαχητές των μετόπισθεν πίστευαν στην νίκη γιατί την πάσαν ελπίδα τους την είχαν αναθέσει στην Υπέρμαχο Στρατηγό του Γένους και όχι στην διαπραγματευτική ικανότητα του… Γιάνη του Αλέξη ή του Ευκλείδη με τα θυμηδιογόνα αγγλοελληνικά του.




«Σε όλο το μέτωπο απ’ άκρη σ’ άκρη ο ελληνικός στρατός άρχισε να έχει παντού το ίδιο όραμα. Έβλεπε τις νύχτες μια γυναικεία μορφή να προβαδίζει, ψιλόλιγνη, αλαφροπερπάτητη, με την καλύπτρα της αναριγμένη από κεφάλι στους ώμους. Την αναγνώριζε, την ήξερε από πάντα, του την είχανε τραγουδήσει σαν ήτανε μωρό κι ονειρευότανε στην κούνια. Ήταν η μάνα η μεγαλόψυχη στον πόνο και στη δόξα, η λαβωμένη της Τήνου, η Υπέρμαχος Στρατηγός».
(Άγγελος Τερζάκης, «Ελληνική εποποιία, 1940-41», εκδ. «ΕΣΤΙΑ», σελ. 85).

Τότε πρωθυπουργοί, όπως ο Αλέξανδρος Κορυζής, αρνούμενοι, για λόγους ευθιξίας, να μείνουν στην ιστορία ως πρωθυπουργοί που παρέδωσαν την χώρα τους στα ναζιστικά καθάρματα, αυτοκτονούσαν.

Τώρα βάζουν υπογραφές, με χέρια και ποδάρια, σε απανωτά μνημόνια λεηλασίας της πατρίδας, κάποιοι χωρίς να τα διαβάσουν, άλλοι να καυχώνται κιόλας.
(Πόσα χρόνια, μάλλον δεκαετίες έχουμε να ακούσουμε την φράση «παραιτήθηκε για λόγους ευθιξίας». Υποψιάζομαι ότι οι περισσότεροι αγνοούν τι σημαίνει η λέξη!).

Τότε πολεμούσε ένας λαός με «παλληκαρίσια ψυχή». Τώρα ένα δειλό σκορποχώρι λεπτεπίλεπτο και εξουθενωμένο από τις πολλές καταχρήσεις, εξαρτήσεις και… ειδήσεις παρακολουθεί την εισβολή, την εξ ανατολών επίθεση και επιδίδεται σε δακρύβρεχτες αγαπολογίες.

Γράφει κάπου ο Ντ. Χριστιανόπουλος: «τα πρόβατα απήργησαν και ζήτησαν καλύτερες συνθήκες σφαγής». Κάπως έτσι είμαστε σήμερα…Απραγέστεροι των βατράχων και αφωνότεροι των ιχθύων περιμένουμε.... καλύτερες συνθήκες

Δημήτρης Νατσιός
Δάσκαλος, Κιλκίς


"Είστε αριστεροί και δεν σας αρέσει το ΔΝΤ; Γιατί δεν το διώχνετε";