Η υποτίμηση της δραχμής τον Απρίλιο του 1953

 και η μετέπειτα αλματώδης οικονομική ανάπτυξη

 17/04/2016 
Η υποτίμηση της δραχμής κατά 50% την οποία είχαν μελετήσει, επεξεργασθεί οι Ζολώτας και Βαρβαρέσος,οδήγησε στην αλματώδη οικονομική ανάπτυξη της χώρας μας τα επόμενα χρόνια με ετήσιους ρυθμοούς ανάπτυξης υψηλότερους από τους αντίστοιχους των ΗΠΑ,Μ.Βρετανίας,Γαλίας, Γερμανίας,όπως φαίνεται και από το ιστόγραμμα που παρουσιάζουμε εδώ, αλλά και σε σχέση με τις περισσότερες άλλες χώρες διεθνώς
Πριν από 63 χρόνια τον Απρίλιο του 1953 και συγκεκριμένα το βράδυ της 9ης Απριλίου 1953, ανήμερα των 44ων γενεθλίων του, ο Υπουργός Συντονισμού, Σπύρος Μαρκεζίνης, αιφνιδιάζει τους πάντες και ανακοινώνει από το κρατικό ραδιόφωνο (τότε ΕΙΡ, νυν ΕΡΑ) πως από εκείνη τη στιγμή η επίσημη σχέση του αμερικανικού νομίσματος και της δραχμής καθορίζεται στις 30.000 δραχμές το δολάριο, δηλαδή επιβάλλει μια γενναία υποτίμηση της τάξεως του 50%. Αναλόγως αναπροσαρμόζονται και οι τιμές σε δραχμές όλων των άλλων ξένων νομισμάτων. Αργότερα θα αφαιρεθούν τα τρία μηδενικά και η σχέση θα διαμορφωθεί στο1 δολάριο=30 δραχμές.Το σχέδιο δουλευόταν από καιρό από τους οικονομολόγους Ζολώτα και Βαρβαρέσο και ήταν πλήρως ενημερωμένοι γι’ αυτό ο πρωθυπουργός, Αλέξανδρος Παπάγος, ο  Υπουργός Εμπορίου, Θάνος Καψάλης (στενός συνεργάτης του Μαρκεζίνη), ο διοικητής της Τράπεζας της Ελλάδας, Γεώργιος Μαντζαβίνος, η αμερικανική πρεσβεία στην Αθήνα διά των διπλωματικών υπαλλήλων Τσαρλς Γιοστ και Αλ Κοστάντζο, καθώς και το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο. Ο μόνος που γνώριζε το ακριβές ποσοστό της υποτίμησης και την ακριβή ημερομηνία της ανακοίνωσής, εκτός του Μαρκεζίνη, ήταν ο πρωθυπουργός Παπάγος. Στη ραδιοφωνική του ομιλία ο Μαρκεζίνης αιτιολόγησε την κυβερνητική απόφαση για την τόσο δραστική υποτίμηση της δραχμής: «Με αδικαιολογήτως ευθηνήν τιμήν του δολλαρίου, συμφέρουσα ήτο η εξαγωγή κεφαλαίων εις το εξωτερικόν και ο ελληνικός τουρισμός εις την αλλοδαπήν. Όταν το ελληνικό νόμισμα αποκτήση την πραγματικήν αξίαν του και καταστή ευθηνότερον, τότε συμφέρον θα είναι ο εξ αλλοδαπής τουρισμός εις την Ελλάδα και ο επαναπατρισμός ελληνικών κεφαλαίων εις την πατρίδα ή και η διευκόλυνσις  προσελκύσεως γενικώς ξένου κεφαλαίου. Προσέλκυσις δε ξένου κεφαλαίου και προώθησις της πολιτικής των επενδύσεων δεν αποτελεί απλώς εν εκ των κυριοτέρων μελημάτων της κυβερνήσεως, αλλά ταυτοχρόνως και την βασικήν ελπίδα της αναγεννήσεως του τόπου». Ο Μαρκεζίνης ανακοινώνει την κατάργηση όλων των κλειστών επαγγελμάτων, την απελευθέρωση των εισαγωγών και την πάταξη της κερδοσκοπίας. Όσον αφορά την επιλογή της 9ης Απριλίου για την υποτίμηση της δραχμής, ο Μαρκεζίνης δίνει τη δική του εξήγηση: «Διεδόθη σκοπίμως ότι επελέγη η 9η Απριλίου, διότι συνέπιπτε με την ημέρα των γενεθλίων μου (9 Απριλίου 1909, δηλαδή την 99η ημέρα του έτους). Η αλήθεια, όμως, ήταν διαφορετική. Η 9η Απριλίου ήταν Μεγάλη Πέμπτη και οι επόμενες πέντε ημέρες ήταν ημέρες αργίας. Έτσι θα απεφεύγετο ενδεχομένη άμεση αντίδραση, χωρίς να χρειασθεί να κλείσει το Χρηματιστήριο, πράξη που ενείχε τους δικούς της κινδύνους». Η υποτίμηση της δραχμής κατά 50% την οποία είχαν μελετήσει, επεξεργασθεί οι Ζολώτας και Βαρβαρέσος,οδήγησε στην αλματώδη οικονομική ανάπτυξη της χώρας μας τα επόμενα χρόνια με ετήσιους ρυθμοούς ανάπτυξης υψηλότερους από τους αντίστοιχους των ΗΠΑ,Μ.Βρετανίας,Γαλίας, Γερμανίας,όπως φαίνεται και από το ιστόγραμμα που παρουσιάζουμε εδώ, αλλά και σε σχέση με τις περισσότερες άλλες χώρες διεθνώς, Η προσαρμογή της ισοτιμίας του νομίσματος με υποτίμηση ή υπερτίμηση κατά περίπτωση, αποτελεί ένα απόλυτα αναγκαίο εργαλείο για την οικονομική πολιτική κάθε χώρας.Ένα εργαλείο που η Ελλάδα έχει απωλέσει με την ένταξή της στην ευρωζώνη,
 με τα τραγικά σημερινά αποτελέσματα.
oikonomiki-anaptyxi#sthash.JkPi3tCJ.dpuf

ΛΟΥΚΕΤΟ ΣΤΟ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΓΑΛΑ!!

ΜΠΡΟΣΤΑ ΣΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΑΓΕΛΑΔΟΤΡΟΦΙΑΣ!!

E-mailΕκτύπωσηPDF
-----00000gala17-4-2016
ΜΝΗΜΟΝΙΑ ΚΑΙ ΜΝΗΜΟΝΙΑΚΕΣ ΚΥΒΕΡΝΗΣΕΙΣ ΕΞΩΘΟΥΝ ΝΑ ΒΑΛΕΙ ΤΕΛΟΣ  ΑΛΛΟΣ ΕΝΑΣ ΠΑΡΑΓΩΓΙΚΟΣ ΚΛΑΔΟΣ
«Κλάδος με ημερομηνία λήξης»! Ενας... τίτλος που μπορεί κάλλιστα να αποδοθεί στην ελληνικήαγελαδοτροφία και στην εγχώρια παραγωγή γάλακτος.  
Η άρση του προστατευτικού πλαισίου και η επαπειλούμενη παγίωση των αθρόων εισαγωγών γάλακτος από ευρωπαϊκές χώρες μευπερπαραγωγή προς την κατ’ εξοχήν ελλειμματική -ως προς τις ανάγκες της- Ελλάδα οδηγούν με μαθηματική ακρίβεια σε ενισχυμένη πίεση από πλευράςβιομηχανιών στους εγχώριους παραγωγούς, στην τάξη των οποίων από καιρό διαμορφώνονται τάσεις φυγής από το επάγγελμα και φέτος σχηματίζονται «ουρές» στα σφαγεία.  
Ποια είναι η σημερινή κατάσταση; Τι σκηνικό διαμορφώνουν οι προωθούμενες αλλαγές στο γιαούρτι, η δεύτερη μεγάλη αλλαγή που αποδυναμώνει τον κλάδο μετά την επιμήκυνση της διάρκειας ζωής του φρέσκου γάλακτος; Ποιος ο ρόλος των βιομηχανιών; Πριν από αυτά τα ερωτήματα, θα απαντήσουμε στο εξής: Πότε ξεκίνησε η αντίστροφη μέτρηση για τον κλάδο;  
Η «αρχή του κακού» εντοπίζεται στην απελευθέρωση των ποσοστώσεων. Από την 1η Απρίλη του 2015 καταργήθηκε το (διάρκειας 31 ετών) καθεστώς που προέβλεπε ότι μόνον ορισμένες ποσότητες παραγόμενου γάλακτος θα υποστηρίζονταν από την Κοινή Οργάνωση Αγοράς. Παραγωγή πέρα από την προβλεπόμενη ποσότητα δεν στηριζόταν από επιδοτήσεις και δεν ήταν ανταγωνιστική.  
Μέσα στο 2015 η παραγωγή γάλακτος στις χώρες της Ευρωπαϊκής Ενωσης αυξήθηκε κατά 3,5 εκατ. τόνους. Οι ευρωπαϊκές επενδύσεις είχαν ξεκινήσει χρόνια νωρίτερα. Αξιοσημείωτη η περίπτωση της Ιρλανδίας: Σχεδιάζει να αυξήσει την παραγωγή γάλακτος κατά 50% μέχρι το 2020. Ομως τα σχέδια δεν βγήκαν.  
Με το «μπλόκο» στις εξαγωγές ελέω ρωσικού εμπάργκο, μεγάλες ποσότητες έμειναν αδιάθετες. Η Ελλάδα δεν είχε προετοιμαστεί εν όψει της άρσης των ποσοστώσεων και με την επιμήκυνση του χρόνου ζωής του φρέσκου γάλακτος στις 7 ημέρες διευκόλυνε τις εισαγωγές...  
ΤΟ ΣΗΜΕΡΑ  
Οι αγελαδοτροφικές εκμεταλλεύσεις στην Ελλάδα αντιμετωπίζουν προβλήματα βιωσιμότηταςλειτουργώντας σε ένα περιβάλλον κρίσης με αυξημένο κόστος παραγωγής, έλλειψη ρευστότητας και υψηλό κόστος ή αδυναμία δανεισμού.  
Στην αγορά διαπιστώνονται αθρόες εισροές φτηνότερης πρώτης ύλης από χώρες με υπερπαραγωγή.  
Ο κλάδος συρρικνώνεται συνεχώς, ιδίως στις μειονεκτικές και ορεινές περιοχές όπου οι συνθήκες παραγωγής και εμπορίας είναι δυσκολότερες.  
Σύμφωνα με τα στοιχεία του Ελληνικού Οργανισμού Γάλακτος & Κρέατος (ΕΛΟΓΑΚ), η μέση τιμή πώλησης παραγωγού στις γαλακτοβιομηχανίες έπεσε τον Γενάρη του 2016 στα 41,56 λεπτά/λίτρο.  
Τον Γενάρη του 2014, σύμφωνα πάντα με τον Οργανισμό, η αντίστοιχη αναλογία ήταν 45,18 λεπτά/λίτρο (μείωση 3,62 λεπτά/λίτρο σε δύο μόλις χρόνια).  
Στα Βαλκάνια, σύμφωνα με στοιχεία που παρατέθηκαν σε πρόσφατη συζήτηση στη Βουλή, η τιμή παραγωγού ανέρχεται στα 32-33 λεπτά/λίτρο.  
Σε ευρωπαϊκές χώρες με υπερπαραγωγή, υπολογίζεται κάτω των 30 λεπτών/λίτρο (κάποιοι υποστηρίζουν ότι εισάγεται γάλα από το εξωτερικό ακόμη και στα 25 λεπτά/λίτρο).  
Το μέσο κόστος παραγωγής γάλακτος στην Ελλάδα κυμαίνεται στα 38 λεπτά/λίτρο· μία από τις υψηλότερες αναλογίες κόστους στην Ευρώπη, καθώς ο Ελληνας παραγωγός έχει μικρό μέσο κλήρο, δεν διαθέτει εκτάσεις βοσκής αντίστοιχες των ευρωπαϊκών, άρα δαπανά μεγάλα ποσά σε ζωοτροφές, στις οποίες ο ΦΠΑ αυξήθηκε από 13% σε 23% και, μεταξύ άλλων, έχει να αντιμετωπίσει την κατά 110% αύξηση στο κόστος ενέργειας. Στη χώρα μας δεν υπάρχει καθετοποιημένο μοντέλο παραγωγής.  
Η συρρίκνωση του αριθμού των παραγωγών είναι δραματική: το 1995 ήταν συνολικά 24.309, το 2005 ήταν 7.213 και το 2015 μόλις 3.246. Οπως εξηγούν οι εναπομείναντες, η τραγική κατάσταση που επικρατεί στην αγορά, λόγω της κρίσης, επιτείνεται.  
Ελληνικές γαλακτοβιομηχανίες ζητούν επιτακτικά δραματική μείωση της τιμής για το 30% της παραγωγής γάλακτος που παραδίδουν οι παραγωγοί (27-28 λεπτά/λίτρο), με το αιτιολογικό ότι το συγκεκριμένο γάλα θα πάει για τυροκόμηση.  
Συνάδελφοί τους αναφέρουν μάλιστα ότι στις εκκαθαρίσεις του Μαρτίου η τιμή έπεσε ακόμα και στα 35 λεπτά/λίτρο.  
Η χώρα μας υπολογίζεται ότι παράγει μόλις το 0,45% της συνολικής παραγωγής γάλακτος στην Ε.Ε. Το2015 παρήχθησαν περίπου 600.000 τόνοι αγελαδινού γάλακτος (συγκεκριμένα 602.519 τόνοι, σύμφωνα με τα στοιχεία του ΕΛΟΓΑΚ), εκ των οποίων οι 400.000 πάνε στην αγορά ως φρέσκο νωπό γάλα, οι 150.000 τόνοι πάνε για γιαούρτι και οι 50.000 για τυροκόμηση.  
Το ίδιο έτος, οι ανάγκες της χώρας (κατανάλωση) σε γαλακτοκομικά προϊόντα είναι 1.350.000 τόνοι γάλακτος. Δηλαδή η εγχώρια παραγωγή μπορεί (δυνητικά και μόνο) να καλύψει έως το 45% της εθνικής κατανάλωσης!  
Είναι σαφές ότι η ελληνική αγελαδοτροφία δεν πάσχει από παραγωγή πλεονασματικών ποσοτήτων, αλλά απειλείται από τις εισαγωγές, οι οποίες έρχονται να ευνοηθούν και από αλλαγές στην παρασκευή γιαουρτιού.  
ΤΟ ΑΥΡΙΟ  
Με την προτεινόμενη εγκληματική κοινή απόφαση (ΚΥΑ) του υπουργού Οικονομικών Ευκλ. Τσακαλώτου και του αναπληρωτή υπουργού Αγροτικής Ανάπτυξης Τροφίμων Μ. Μπόλαρη, προβλέπεται η απάλειψη του όρου «νωπό γάλα» για την παραγωγή γιαουρτιού από τον Κώδικα Τροφίμων και Ποτών.  
Ετσι, λοιπόν, γιαούρτι θα μπορεί να παράγεται και από γάλα υψηλής θερμικής επεξεργασίας,συμπυκνωμένο γάλα ή γάλα με προσθήκη πρωτεϊνών (για τεχνικούς και μόνο λόγους, που συνδέονται με την εποχικότητα).  
Πρόκειται για είδη γάλακτος που χρησιμοποιούνται ήδη τα τελευταία 25 χρόνια στην ελληνική αγορά, με τη διαφορά ότι προβλέπεται να κυκλοφορούν ως επιδόρπια γιαούρτης.  
Είναι, όμως, κοινό μυστικό στην αγορά ότι οι «σκόνες» και τα συμπυκνώματα δίνουν και παίρνουν εδώ και χρόνια στα γαλακτοκομικά και ειδικά στα βιομηχανοποιημένα αλλά και τα «στραγγιστά» γιαούρτια.  
Δεν είναι λίγοι αυτοί που, προκειμένου να αποδείξουν αυτή την πρακτική, παραπέμπουν στιςαναλογίες παραγωγής και κατανάλωσης γαλακτοκομικών προϊόντων και διαμαρτύρονται ότι ποτέ δεν έγιναν ουσιαστικοί έλεγχοι από την πολιτεία.  
Η απάλειψη της πρόβλεψης ότι η πήξη του γιαουρτιού προκύπτει από την πήξη «αποκλειστικά και μόνο νωπού γάλακτος», το οποίο έχει συγκεκριμένη διάρκεια ζωής, είναι αρκετή να κατευθύνει μαζικές ποσότητες εισαγόμενου γάλακτος των υπόλοιπων ειδών στην παραγωγή γιαουρτιού και, βεβαίως, αφήνει περιθώριο στον καθένα να προωθεί γιαούρτι στην αγορά που δεν παράγεται από ελληνικό αγελαδινό γάλα.  
Η νομιμοποίηση μιας χρόνιας πρακτικής σε κάθε περίπτωση θα πλήξει περισσότερο τα συμφέροντατόσο των κτηνοτρόφων, οι οποίοι θα βρεθούν υπό την πίεση για ακόμη χαμηλότερες τιμές, όσο και εκείνων των βιομηχανιών των οποίων θα θιγεί το συγκριτικό εμπορικό πλεονέκτημα ότι χρησιμοποιούν ως επί το πλείστον ακριβότερο ελληνικό γάλα για να προωθούν το λεγόμενο «ελληνικό γιαούρτι» ή το «ελληνικού τύπου γιαούρτι» στην εγχώρια και τις διεθνείς αγορές.  
Το περασμένο έτος οι εξαγωγές του ελληνικού γιαουρτιού απέφεραν συνάλλαγμα περίπου 130-140 εκατ. ευρώ, το οποίο αντιστοιχεί σε 45.000 τόνους.  
Το προϊόν ανέβηκε σε ένα έτος επτά θέσεις στη λίστα των εξαγώγιμων προϊόντων (από την 29η το 2014, στην 22η το 2015). Δεν έγινε ποτέ καμία προσπάθεια ούτε από το κράτος ούτε από τη βιομηχανία ούτε από τους κτηνοτρόφους να θεσμοθετηθεί ως Προϊόν Ονομασίας Προέλευσης (ΠΟΠ) όπως η φέτα.  
Το «Greek Yogurt» αποτελεί ένα ακόμη εμπορικό τέχνασμα του ελληνικού επιχειρηματικού δαιμονίου (όπως συνέβαινε με το λεγόμενο «φρέσκο» γάλα), το οποίο λόγω της επιτυχίας του στις διεθνείς αγορές έχει μπει στο μάτι των μεγάλων πολυεθνικών και των διεθνών ανταγωνιστών της ελληνικής γαλακτοβιομηχανίας.  
Οπως επιβεβαιώνουν γνώστες των πραγμάτων στην ευρωπαϊκή αγορά, οι βιομηχανίες του εξωτερικού αναζητούν αυτή τη στιγμή νέες αγορές για να διαθέσουν το προϊόν τους, με το κέρδος τους να υπερκαλύπτει το κόστος μεταφοράς.  
ΟΙ ΒΙΟΜΗΧΑΝΙΕΣ  
Παράδοξος και διττός ο ρόλος των μεγάλων βιομηχανιών γάλακτος στην Ελλάδα: είναι κυρίως θύτεςκαι πολύ λιγότερο θύματα της κρίσης που εξαπλώνεται ταχύτατα πλέον στην εγχώρια αγορά γάλακτος μετά την κατάργηση των ποσοστώσεων, την απελευθέρωση της αγοράς από προστατευτικές διατάξεις και την κάθετη μείωση της ζήτησης.  
Ο ρόλος του θύτη αποτυπώνεται στην κερδοσκοπική στρατηγική της διαρκώς εντεινόμενης στροφής τους σε εισαγωγές γάλακτος από το εξωτερικό και ταυτόχρονα στη συνεχή πίεση που ασκούν στουςεγχώριους παραγωγούς για χαμηλότερες τιμές ειδικά μετά την άρση των ποσοστώσεων.  
Ο ρόλος τους ως «θυμάτων» προκύπτει από το γεγονός πως οι ισχυρότερες από αυτές ''ληστεύονται'' από τους ιδιοκτήτες τους και μαζί με σειρά άλλους παράγοντες, είναι εδώ και χρόνια καταχρεωμένες στις τράπεζες και ζημιογόνες σχεδόν σε όλες τις υποκατηγορίες γάλακτος και γαλακτοκομικών που παράγουν, με αποτέλεσμα στη μεταξύ τους μάχη για μικρότερες ζημιές και μεγαλύτερα μερίδια να συμβάλλουν χρόνο με τον χρόνο στην απαξίωση και τη συρρίκνωση της εγχώριας κτηνοτροφίας.  
Αντίθετα, οι μικρότερες, τοπικές γαλακτοβιομηχανίεςοικογενειακέςσυνεταιριστικές ή μη, τα πάνε αρκετά καλύτερα.  
Δεν μπορούν, όμως, να κάνουν τη διαφορά στη συνολική αγορά, η οποία σταδιακά βασίζεται όλο και περισσότερο σε εισαγόμενες ποσότητες από τα Βαλκάνια, σε ελληνοποιήσεις, σε αφυδατωμέναγάλατα-σκόνες και σε εμπορικά «τρικ» που προκαλούν σύγχυση στον καταναλωτή.  
Παρότι το γάλα στην Ελλάδα έχει την υψηλότερη λιανική τιμή πανευρωπαϊκά (στα σουπερμάρκετ πωλείται έως 1,40 ευρώ/λίτρο), έχει πάψει από καιρό να θεωρείται «λευκός χρυσός» για τους παραγωγούς, οι οποίοι πνίγονται από τη μια από τις βιομηχανικές και από την άλλη από τις εισαγωγές, ενώ και οι ίδιοι δεν είναι όσο θα όφειλαν οργανωμένοι για να αντιμετωπίσουν τις πιέσεις.  
Το 2014 οι 87 μεγαλύτερες γαλακτοκομικές επιχειρήσεις της χώρας είχαν πωλήσεις 1,74 δισ. ευρώ, αλλά καθαρά κέρδη μόλις 2,5 εκατ. ευρώ, λόγω της ζημιογόνου δραστηριότητας μεγάλων εταιρειών, όπως η Δέλτα, η ΜΕΒΓΑΛ, η ΕΒΓΑ (παγωτά), η Βίγλα κ.ά.  
Η απόφαση της γαλακτοβιομηχανίας ΦΑΓΕ να πουλήσει το εργοστάσιο παραγωγής παστεριωμένου γάλακτος μακράς διάρκειας στο Αμύνταιο και να επικεντρωθεί πλέον κυρίως στο γιαούρτι και τις διεθνείς της δραστηριότητες που την έχουν καταστήσει έναν από τους leaders στην αγορά των ΗΠΑ αποδεικνύει ότι το γάλα δεν δελεάζει πλέον όσες βιομηχανίες μπορούν να πετύχουν καλύτερες επιδόσεις σε άλλες κατηγορίες.  
Η συγκεκριμένη εταιρεία έχει πλέον έδρα το Λουξεμβούργο και πραγματοποιεί πωλήσεις 648,2 εκατ. δολαρίων, εκ των οποίων πάνω από το 82% προέρχεται από το εξωτερικό.  
Η αποχώρησή της θα αφήσει «ορφανό» ένα μερίδιο περίπου 7% σε μια αγορά (γάλα μακράς διάρκειας) όπου κυρίαρχος παίκτης είναι η Friesland Campina.  
Στη σκιά της απόφασης της ΦΑΓΕ, αλλά και αμέσως μετά τη «διαρροή» των σχεδιασμών περαιτέρω «απελευθέρωσης» της αγοράς σε ό,τι αφορά τα συστατικά του γιαουρτιού, κυκλοφόρησαν την περασμένη εβδομάδα φήμες ότι η μεγαλύτερη εταιρεία στο παστεριωμένο γάλα, η Δέλτα, του ομίλου Vivartia (MIG), προτίθεται να κλείσει τα περισσότερα από τα πέντε εργοστάσιά της στην Ελλάδα.  
Η πληροφορία αυτή διαψεύστηκε σε επικοινωνία της «Εφ.Συν.» με εκπρόσωπο του ομίλου ΜIG, δεν παύει όμως να αποτελεί μια «οιονεί απειλή» που επισήμως αφήνεται να αιωρείται από τον μεγαλύτερο εγχώριο παίκτη, ως μέσο πίεσης για να βρεθούν τρόποι αποτροπής αθρόων εισαγωγών γάλακτος στην αγορά που αυξάνονται με φρενήρεις ρυθμούς.  
Ο λόγος είναι πως η Δέλτα ως leader στο «φρέσκο» παστεριωμένο γάλα, με 33% και από τους βασικούς αγοραστές ποσοτήτων στην εγχώρια αγελαδοτροφία (απορροφά το 25% της εγχώριας παραγωγής), πιέζεται όλο και περισσότερο από τις φτηνότερες εισαγωγές που πραγματοποιούν ανταγωνιστές της από τα Βαλκάνια.  
Ο συγκεκριμένος όμιλος είχε πρωταγωνιστήσει και στις αντιδράσεις της εγχώριας γαλακτοβιομηχανίας όταν το 2014 άλλαξε με συνταγή ΟΟΣΑ το θεσμικό πλαίσιο και αυξήθηκε η διάρκεια ζωής του φρέσκου γάλακτος αρχικά κατά 2 επιπλέον ημέρες και στη συνέχεια απελευθερώθηκε πλήρως με ευθύνη της βιομηχανίας.  
«Οταν εξαντλούνται πλέον οι δυνατότητες «προστατευτισμού» από το κράτος, οι επιλογές είναι αρχικά η πίεση για περαιτέρω μείωση στις τιμές παραγωγού και στη συνέχεια η αλλαγή στρατηγικής με αύξηση των εισαγωγών ή μεταφορά μέρους της παραγωγικής δραστηριότητας στα Βαλκάνια, όπως έχουν ήδη κάνει μεγάλες εταιρείες του κλάδου και πράττουμε και εμείς», λέει στην «Εφ.Συν.» στέλεχος μεγάλης γαλακτοβιομηχανίας.  
Ενας από τους μεγαλύτερους παραγωγούς αλλά και εισαγωγείς γάλακτος στην Ελλάδα, με συνολικό μερίδιο 20% στην αγορά, είναι ο όμιλος Τυράς Α.Ε., στον έλεγχο του οποίου βρίσκονται η Ολυμπος στηΛάρισα, η Ροδόπη στην Ξάνθη, η φερώνυμη Τυράς στα Τρίκαλα, αλλά και δύο μεγάλες παραγωγικές μονάδες στη Ρουμανία (FLB) και τη Βουλγαρία (TYRBUL).  
Ο όμιλος πραγματοποιεί τζίρο περίπου 300 εκατ. ευρώ και κέρδη 8 εκατ. ευρώ, βασίζοντας σημαντικό μέρος της πρώτης ύλης και των προϊόντων του στις δραστηριότητες των Βαλκανίων, ενώ κατά καιρούς έχει κατηγορηθεί από τους ανταγωνιστές του ως βασικός υποστηρικτής των πολιτικών απελευθέρωσης της αγοράς από περιορισμούς και διευκόλυνσης των εισαγωγών.  
Εισαγωγές γάλακτος κάνουν λιγότερο ή περισσότερο όλες οι βιομηχανίες στην αγορά. Το θέμα δεν είναι, όμως, οι εισαγωγές, αλλά ο αθέμιτος ανταγωνισμός από τις «ελληνοποιήσεις» γάλακτος από τη στιγμή που οι εταιρείες ποντάρουν στο μάρκετινγκ της «εθνικής ταυτότητας» των προϊόντων τους, είτε όταν πουλάνε παστεριωμένο γάλα είτε όταν φτιάχνουν γιαούρτια, κρέμες γάλακτος, βούτυρα και τυριά.  
Leader της αγοράς στα γιαούρτια είναι σήμερα η ΦΑΓΕ, ακολουθούμενη σε μερίδια από τη ΔΕΛΤΑ, τηνΟλυμπος, την Danone, την Κρι Κρι, τη ΜΕΒΓΑΛ και την Friesland Campina.  
Η ΕΚΤΙΜΗΣΗ ΤΗΣ ΕΝΩΣΗΣ ΕΛΛΗΝΩΝ ΧΗΜΙΚΩΝ  
«Από τη μελέτη του σχεδίου του νομοθετήματος, που κατέθεσε το Υπουργείο Αγροτικής Ανάπτυξης, προκύπτει ότι δεν θα επιτρέπεται η χρήση σκόνης γάλακτος στην παραγωγή του γιαουρτιού», αναφέρεται στην παρέμβαση που έγινε προ ημερών από την Ενωση Ελλήνων Χημικών. Οπως εξήγησαν μέλη της στην «Εφ.Συν.», η ανακοίνωση εκδόθηκε αυστηρά και μόνο για το εάν θα επιτρέπεται το γάλα σε σκόνη.  
Από εκεί και πέρα, όμως, λέει η Ένωση, θα εξεταστούν περαιτέρω παράμετροι, όπως για παράδειγμα εάν η χρήση του θερμικά επεξεργασμένου γάλακτος ενδέχεται να δημιουργήσει προβλήματα στην ελληνική παραγωγή και στο «ελληνικό γιαούρτι». Αναμένεται νέα τοποθέτηση.  
ΤΟ ΠΑΡΑΔΟΣΙΑΚΟ ΓΙΑΟΥΡΤΙ ΚΑΙ ΟΙ ΕΛΕΓΧΟΙ ΣΤΗΝ ΑΓΟΡΑ  
Με την προωθούμενη τροποποίηση του Κώδικα Τροφίμων και Ποτών «θα απαγορεύεται πλέον η χρήση σκόνης γάλακτος για την παραγωγή παραδοσιακού γιαουρτιού», έχει απαντήσει το υπουργείοΑγροτικής Ανάπτυξης, λέγοντας περαιτέρω ότι «το παραδοσιακό γιαούρτι με την πέτσα θα συνεχίσει να παράγεται αποκλειστικά από νωπό ή παστεριωμένο γάλα που δεν έχει υποστεί τροποποίηση της φυσικής του σύνθεσης.  
Ο καταναλωτής πλέον θα γνωρίζει και θα μπορεί να επιλέξει το προϊόν που επιθυμεί να καταναλώσει μέσα από την υποχρεωτική επισήμανση του είδους του γάλακτος», σημείωνε μεταξύ άλλων.  
Προανήγγειλε, δε, την ενεργοποίηση ουσιαστικών ελέγχων, με στόχο τη διαφάνεια της αγοράς και την πλήρη ενημέρωση του καταναλωτή.
«Είναι όντως στις προθέσεις του υπουργείου; Οι έλεγχοι που θα αποδώσουν αποτελέσματα προϋποθέτουν και μια πολιτική σύγκρουσης με τις βιομηχανίες», σχολίασε δηκτικά παραγωγός στην «Εφ.Συν.», ενώ οι καθησυχαστικές διαβεβαιώσεις του Υπουργείου ελάχιστα πείθουν τουςπαραγωγούς αλλά και τους καταναλωτές.  
Το σχετικό σχέδιο ΚΥΑ δεν μπορεί να εκδοθεί σε ΦΕΚ πριν από το τέλος της διαβούλευσης στο επίπεδο της Ε.Ε., που λήγει στις 19 Μαΐου.
*Βασική Πηγή: efsyn.gr, ΒΑΣΙΛΗΣ ΓΕΩΡΓΑΣ, ΣΤΕΡΓΙΟΣ ΖΙΑΜΠΑΚΑΣ

Σε πορεία διαμελισμού...

17-4-2016

Βοούν τα ΜΜΕ ότι διάφοροι περίεργοι, ύποπτοι είναι το πιο σωστό, οργιάζουν στην Ειδομένη, υποκινούν τους πρόσφυγες, ουσιαστικά τους κατευθύνουν. Πρωταγωνιστούν κάποιες ΜΚΟ και άλλοι πράκτορες... 

Αποτέλεσμα εικόνας για εθνικοσ διαμελισμοστου ΑΠ. ΑΠΟΣΤΟΛΟΠΟΥΛΟΥ

Η κυβέρνηση επαναλαμβάνει πιστά τον εαυτό της, αδρανεί, καθυστερεί, αντιφάσκει, όπως και σε τόσες άλλες περιπτώσεις. Ο κ. Καμμένος, λαλίστατο παλληκάρι στην περίπτωση Μουζάλα, σφυρίζει ανέμελα την ώρα που οι «Μακεδόνες» συνοριοφύλακες εισβάλουν σε ελληνικό έδαφος κυνηγώντας τους πρόσφυγες/μετανάστες.

Η πάσης φύσεως αντιπολίτευση συμπίπτει στην καταδίκη της κυβέρνησης αλλά ούτε λέξη για το πώς θα πρέπει να αντιδράσουμε έναντι των Σκοπίων. Ειρήσθω εν παρόδω ότι οι Σκοπιανοί έκλεισαν τα σύνορα κατόπιν ρητών ή άρρητων εντολών του ευρωιερατείου αλλά τα ΜΜΕ, η αντιπολίτευση και η κυβέρνηση δια πράξεων και παραλείψεων αφήνουν να ζυμωθεί η ιδέα ότι οι Βρυξέλλες είναι αθώες και όλο το λάθος είναι των Σκοπιανών.

Στήνεται ένα τουλάχιστον περίεργο σκηνικό όπου... 
χτυπάμε το («μακεδονικό») σαμάρι αλλά δεν αγγίζουμε το  ευρωπαϊκό γαϊδούρι. Η όξυνση με τα Σκόπια ίσως είναι αποτέλεσμα της γνωστής ασχετοσύνης. Αν, όμως, δεν είναι;

Δείτε επίσης: Επικίνδυνη φωτιά στη γεωπολιτική σκακιέρα άναψε η Ειδομένη - Εξελίξεις ραγδαίες

Παρένθεση: Καλές και σωστές οι θεωρίες και οι αναζητήσεις, πως οραματίζεται η Αριστερά τον Κόσμο και τον εαυτό της εντός του, πόσο σημαντική είναι η ανθρώπινη αντιμετώπιση των προσφυγικών και άλλων παρόμοιων προβλημάτων. Αλλά μαζί με αυτά υπάρχει και ένα Κράτος με σύνορα και κατοίκους και η κάθε κυβέρνηση αλλά και κάθε πολιτική δύναμη οφείλει να τα φροντίζει, σύνορα και κατοίκους. Το Κράτος πρέπει να προστατεύει τον εαυτό του ώστε να ανταποκρίνεται στα καθήκοντά του. Η Παγκόσμια Επανάσταση ίσως τα λύσει αυτά με τον καλύτερο τρόπο. Ως τότε, όμως, η όποια Αριστερά δεν μπορεί να τα αγνοεί είτε ως κυβέρνηση είτε ως αντιπολίτευση. Όσοι μάλιστα μιλούν για σοσιαλισμό σε μια χώρα (κάποιοι επιμένουν) είναι υποχρεωμένοι να προστατεύουν σύνορα και κατοίκους διότι σαφώς όλοι οι άλλοι είναι εχθροί και πάντως εξ ορισμού αντίπαλοι.

Επί της ουσίας: Η Αριστερά στην Ευρώπη καλείται να αντιμετωπίσει μια πρωτόγνωρη κατάσταση. Η κοινωνική δυσαρέσκεια σπρώχνει την Αριστερά προς την κυβέρνηση αλλά δεν της αναθέτει επαναστατικά καθήκοντα. Η δυσαρέσκεια είναι τόση ώστε η Αριστερά καλείται να μοιραστεί την κυβέρνηση (Ελλάδα/Ισπανία) με «αστικές» δυνάμεις και στο ασφυκτικό πλαίσιο της νεοφιλελεύθερης ΕΕ. Το παρελθόν (πχ Λαϊκά Μέτωπα παραμονές του Πολέμου) δεν βοηθάει, άλλες οι συνθήκες. Η έξοδος από την ΕΕ είναι μια πρόταση όχι όμως πλειοψηφική, προσώρας.

Στη συγκεκριμένη περίπτωση των Σκοπιανών συνοριοφυλάκων που διέσχισαν τα σύνορα κυνηγώντας τους πρόσφυγες/μετανάστες δόθηκε η Σολομώντεια απάντηση διαγραφής των γεγονότων ως μη γενόμενων, ότι τα σύνορα δεν παραβιάστηκαν, (κι αν παραβιάστηκαν δεν χάθηκε ο κόσμος) και ότι απλώς οι κακοί Σκοπιανοί έδειραν κάποιους βασανισμένους που κυνηγάνε τον ευρωπαϊκό Παράδεισο. Αλλά τα επεισόδια δεν ήταν τυχαία, ήταν αποτέλεσμα δράσης των περίεργων, ύποπτων τύπων, «εθελοντών» μάλλον καλοπληρωμένων. Τι επιδιώκουν; Να προκαλέσουν, με εργαλείο τους πρόσφυγες, όξυνση έως «θερμό επεισόδιο» με τους Σκοπιανούς οπότε, ενώπιον μιας θερμής αναμέτρησης, θα κληθούμε να κλείσουμε το θέμα όπως-όπως, σαν τόσα άλλα; Υπάρχουν και πιο άσχημα σενάρια αν λάβουμε υπόψη ότι οι κάτοικοι της Ειδομένης (αλλά όχι μόνο αυτοί !) προσπαθούν να προμηθευτούν όπλα, από φόβο για τα χειρότερα.


Παρεμπιπτόντως είναι άξιο καταγραφής ότι κάποιοι ζήτησαν την παραίτηση Ρουμπάτη θεωρώντας (αυθαίρετα) βάσιμη τη φήμη ότι η ΕΥΠ υπόκλεψε τη συνομιλία Τόμσεν-Βελκουλέσκου  (επονομαζόμενη και Δρακουλέσκου), όταν, δηλαδή, έκανε καλά τη δουλειά του. Αλλά σιωπούν τώρα που ο κόσμος το έχει βούκινο ότι πράκτορες και άλλοι ύποπτοι υποκινούν τους πρόσφυγες. Ο Πούτιν τόλμησε να τα βάλει με τις ΜΚΟ ύστερα από δέκα και πλέον χρόνια εξουσίας του, πράγμα που σημαίνει ότι δεν τις πολεμάς για να αποκτήσεις δύναμη αλλά αντίστροφα όταν είσαι όντως ισχυρός (πολύ ισχυρός) τότε ανοίγεις μέτωπο μαζί τους. Οι ΜΚΟ στην Ελλάδα άνθισαν επί Γ. Παπανδρέου.


Η Αριστερά καταγγέλλει την αστυνομοκρατία και την καταπίεση και ορθώς πράττει. Αλλά εμφανίζονται αιφνιδιασμοί, πχ προσφυγικό, απρόβλεπτες πιέσεις, εσωτερικές και εξωτερικές, και ενόσω δεν βρίσκει τους δικούς της τρόπους να τις αντιμετωπίσει, ενόσω δεν έχει δικές της προτάσεις/λύσεις, τότε μοιραία και εύκολα θα χρεοκοπήσει ως κυβέρνηση και ως Αριστερά. Εδώ είμαστε.

Σαφέστερα: Το σταθερό αίτημα των ΗΠΑ και των προσκείμενων ανταρτών στη Συρία ήταν να φύγει ο Άσαντ. Οι στρατιωτικές ήττες δεν μετέβαλλαν αυτό τον πολιτικό/στρατηγικό στόχο, επιμένουν στην αποχώρηση Άσαντ, διότι αυτό θα καθορίσει το μέλλον της περιοχής. Ακριβώς το ίδιο συμβαίνει και με το ΔΝΤ και ΕΕ απέναντί μας. Έχουν προκαθορισμένο στρατηγικό στόχο: τον απόλυτο έλεγχο της χώρας για κάθε πρόσφορη μελλοντική χρήση, χωρίς επιφυλάξεις από τις εγχώριες κυβερνήσεις και το είχαν πετύχει, από τον Γ. Παπανδρέου έως την κυβέρνηση Σαμαρά/Βενιζέλου. 


Ο ΣΥΡΙΖΑ προφανώς δεν έχει δική του στρατηγική εξ ου και παραδέρνει σε ατέρμονες διαπραγματεύσεις και ανώφελες συναντήσεις κορυφής. Στη Συρία μόνο συμμαχία ισχυρή και αποφασισμένη καταλήγει σε σημαντικές επιτυχίες αλλά όχι σε ολοκληρωτική νίκη, ως τώρα. Έτσι και εδώ μόνο ολοκληρωτική νίκη μπορεί να έχει κάποιο αποτέλεσμα. Αλλά με την Ελλάδα χωρίς συμμάχους θα είναι άλμα στο κενό και όχι πράξη τόλμης μια μονομερής απόφαση εξόδου από το ευρώ/ΕΕ. Ο Δανειστής, ως άλλος Σάϋλοκ, θα σε κυνηγήσει όσο γρήγορα κι αν το βάλεις στα πόδια ζητώντας, ως αντίτιμο του χρέους, ένα κομμάτι από το κρέας σου.

Η επίσκεψη του Τούρκου πρέσβη στην Θράκη

17-3-2016

by 
Ντιπ για ντιπ Τούρκος, καθόλου διπλωμάτης
Από τον Αντιφωνητή
Η επίσκεψη του Τούρκου πρέσβη Κερίμ Ουράς στη Θράκη (1-2 Απριλίου 2016) ήταν από τις λιγότερο «διπλωματικές» που θυμόμαστε. Οι επισκέψεις του στα παρανόμως λειτουργούντα σωματεία και στους τουρκομουφτήδες που η ίδια η Τουρκία έχρισε και χρηματοδοτεί δεν εξέπληξαν κανέναν, αφού έχουμε πια συνηθίσει στις ευθείες προκλήσεις κατά της έννομης τάξης της πατρίδας μας. Όμως αυτά που είπε στα λογύδριά του, τουλάχιστον στην Κομοτηνή, ήταν κυριολεκτικά πρωτόγνωρα.
Π ρώτα πρώτα εμφανίστηκε στον χώρο της θεατρικής ομάδας TOÇEK (φωτό), η οποία διευθύνεται από τη Σουκράν Ραΐφ και στεγάζεται παρανόμως σε ακίνητο της Διαχειριστικής Επιτροπής. Καθώς μάλιστα η τελευταία προσέφυγε δικαστικώς για να εξωπετάξει την Σουκράν και τους άλλους «τζαμπατζήδες», η παρουσία του πρέσβη και οι έπαινοί του για το «έργο» της λεγάμενης ήθελαν προφανώς να δείξουν την αντίθεση της Τουρκίας στη δρομολογημένη έξωση. Φυσικά και δεν θα του περάσει, αλλά το μήνυμα το έστειλε.
Στο μειονοτικό σχολείο
Στο μειονοτικό γυμνάσιο – λύκειο όπου πήγε «ιδιωτικά», ο Ουράς άκουσε τον διευθυντή Τουνάλπ Μεχμέτ να αναφέρεται στο πρόβλημα χώρου που έχει το σχολείο του και το οποίο δεν πιστεύει ότι θα λυθεί ούτε με τις δύο αίθουσες που αναμένεται να προστεθούν το καλοκαίρι. Πιο αιχμηρός ο Αχμέτ Αρήφ, πρόεδρος του συλλόγου κηδεμόνων και δεξί χέρι του τουρκομουφτή Σερήφ, θύμισε το ατελέσφορο αίτημα για μειονοτικό σχολείο στα Αρριανά, την απειλή της κλήρωσης για την εισδοχή των παιδιών στην Α΄ Γυμνασίου, αλλά και την πρόσφατη οδηγία του περιφερειακού διευθυντή εκπαίδευσης Παν. Κεραμάρη να μη χρησιμοποιείται υπηρεσιακά (μόνο) η τουρκική γλώσσα. Όταν λοιπόν ο Τούρκος πρέσβης πήρε τον λόγο, αναφέρθηκε στην ίδια οδηγία μιλώντας για διάβρωση των εκπαιδευτικών δικαιωμάτων της μειονότητας, που ανησυχεί την Τουρκία. «Τα εντός της Ε.Ε. προβαλλόμενα εμπόδια στη γλώσσα και στη χρήση της δεν είναι κάτι σωστό και καλό. Ελπίζω, όποιος και αν έκανε αυτή την οδηγία, να το σκεφτεί ξανά. Δεν πιστεύω πως αυτά εξυπηρετούν σε θετική κατεύθυνση την κοινωνική αλληλεγγύη και τον κοινωνικό ιστό. Επίσης, αυτό δεν είναι κάτι που αποφασίζει η τοπική αρχή», συμπλήρωσε. Διέγνωσε, δηλαδή, όλα τα παραπάνω, σε μια αυτονόητη οδηγία που καλεί σε χρήση της ελληνικής γλώσσας εντός των μειονοτικών σχολείων όταν πρόκειται για διάφορα έγγραφα και για προφορικές ανακοινώσεις προς τους μαθητές, χωρίς και πάλι να αποκλείεται η παράλληλη χρήση της τουρκικής! Είτε παραποίησε σκοπίμως την ουσία της υπηρεσιακής οδηγίας είτε από παραπληροφόρηση, έκανε σαφή υπέρβαση των ορίων στα οποία πρέπει να κινείται ο λόγος ενός διπλωμάτη.
Μας συνέκρινε με την Κύπρο!
Αλλά είχε και χειρότερα: «Στην Κύπρο προχωρούμε στην οδό της επίλυσης. Στην Κύπρο πλέον γίνεται λόγος όχι για δύο κοινότητες και δύο γλώσσες, αλλά για δύο ιδρυτικά κράτη. Σήμερα η ελληνοκυπριακή πλευρά απέστειλε επιστολή στην Ε.Ε. με την οποία ζητά τα τουρκικά να αναγνωριστούνε ως επίσημη γλώσσα. Στην πραγματικότητα αυτό εντέλλεται και το Σύνταγμά τους. Με την κατάσταση να είναι λοιπόν έτσι, το να λέγεται σε ένα μειονοτικό σχολείο, “μην μιλάτε τουρκικά”, αποτελεί μια πρωτόγονη και απαράδεκτη νοοτροπία. Αυτό είναι ανάγκη να ειπωθεί ξεκάθαρα. Αυτό θα αποτελέσει θέμα ανάμεσα στις δύο χώρες. Με αυτή την ευκαιρία θέλω να το θέσω σε αυτόν τον χώρο. Πιστεύω πως θα κυριαρχήσει η κοινή λογική. Αυτό είναι σαν να ειπωθεί στο Ζωγράφειο Λύκειο “μην μιλάτε ελληνικά” και αυτό δεν γίνεται». Δεν είναι δηλαδή μόνο η γελοία σύγκριση με την εξολοθρευμένη μειονότητα της Πόλης, όπου η Τουρκία όντως χαλάρωσε τους ελέγχους, αφού χρειάζεται το ρωμέικο απολειφάδι ως πρόσχημα. Είναι και η σύγκριση με την Κύπρο, όπου μας θύμισε ότι δεν μιλάμε πια για δύο κοινότητες ή για δύο γλώσσες, αλλά για δύο κράτη! Κι όποιος κατάλαβε, κατάλαβε.
«Μα πόσο ανελεύθερη χώρα!»
Αλλά κι όταν μίλησε στην «Τουρκική Νεολαία Κομοτηνής», ενώπιον των σεσημασμένων επαγγελματιών Τούρκων (Αχμέτ Φαϊκόγλου, Γκαλίπ Γκαλίπ, Κοράι Χασάν, Σαμί Τοραμάν, Μπεκίρ Μουσταφάογλου, Ασίμ Τσαβούσογλου, Μουσταφά Αλή Τσαβούς) και άλλων (Μουσταφά Κατραντζί, Εσάτ Χουσεΐν, Σαλίχ Αχμέτ…), βρήκε πάλι να πει ο γάιδαρος τον πετεινό κεφάλα: Μέμφθηκε την Ελλάδα για …λογοκρισία στο μειονοτικό σχολείο!!! Ναι, είχε το θράσος να δηλώσει: «Σε ποια εποχή ζούμε; Τι θα πει ελέγχονται τα βιβλία; Στη βιβλιοθήκη του λυκείου τα μισά από τα ράφια της ήταν άδεια. Όταν ρώτησα μου είπαν πως πρέπει να περάσουν από έγκριση. Δηλαδή, κάνουμε δωρεά, αλλά πρέπει να περάσουν από έλεγχο. Σε ποια εποχή ζούμε; Τι θα πει πρέπει να περάσουν από έλεγχο τα βιβλία; Μήπως βρισκόμαστε στα ολοκληρωτικά καθεστώτα που υπήρχαν μετά τον Β’ Π. Π.; Τώρα εδώ είμαστε στην Ε.Ε., δεν κατάλαβα, μπερδεύτηκα. Το να παίρνει κάποιος αυτά τα βιβλία, να τα αναλύει ανά σελίδα, αυτό είναι καλό βιβλίο, το άλλο είναι κακό βιβλίο και φυσικά στα σχολεία θα βάλουμε τα καλά βιβλία, όλα αυτά είναι προϊόντα απαρχαιωμένης σκέψης. Πρόκειται για περιττές αναστολές. Σήμερα στον υπολογιστή με το πάτημα ενός κουμπιού κατεβαίνει κάθε είδος βιβλίου (…) Εμείς θα καταστήσουμε άνευ ουσίας τα προβαλλόμενα εμπόδια. Διότι σήμερα δεν υπάρχει μέρος όπου δεν πάει το διαδίκτυο. Σήμερα από τη Μιανμάρ μέχρι την Κίνα έχει γίνει αντιληπτό πως αυτά τα τεχνητά εμπόδια δεν λειτουργούν».
Έκανε λοιπόν ότι αγνοεί το όλο πλαίσιο λειτουργίας των μειονοτικών σχολείων και «ξιπάστηκε» με την «τριτοκοσμική» τακτική που αντίκρισε! Και καλά να τα έλεγε αυτά κάποιος Ελβετός, κάποιος Δανός, κάποιος από χώρα, ας πούμε, κάπως δημοκρατική. Αλλά να τα λέει ΤΟΥΡΚΟΣ επίσημος τη στιγμή που το ερντογανικό φασίζον καθεστώς κατεβάζει το τουίτερ, βάζει επιτρόπους στα ιδιωτικά ΜΜΕ, απαγορεύει την κουρδική γλώσσα και τον πολιτισμό παντού, πολιορκεί και βομβαρδίζει τους πολίτες του κ.λπ. κ.λπ., έ, πάει πάρα πολύ να δεχόμαστε μαθήματα δημοκρατίας και ελευθεριότητας από ΑΥΤΟΝ!
Κάποτε θυμάμαι γινόταν ολόκληρο ζήτημα μια φράση από επίσημα χείλη περί «μητέρας πατρίδας» της μουσουλμανικής κοινωνίας. Τώρα αυτό –που και πάλι ειπώθηκε– είναι κυριολεκτικά ασήμαντο μπροστά σε όλα τα άλλα. Άραγε θα υπάρξει κάποια κυβερνητική σύσταση στον προκλητικό πρέσβη που ήρθε για να μας πει πόσο …τυχερή χώρα είμαστε που έχουμε μια τέτοια ειρηνόφιλη και νομιμόφρονα μειονότητα;! «Τέτοια μειονότητα δεν δίνεται σε κάθε χώρα», είπε σε μια αποστροφή του λόγου του ο Ουράς. Μήπως να του θυμίζαμε ότι και τέτοιος γείτονας σαν την Ελλάδα δεν δίνεται σε κάθε χώρα, αλλά ακόμη κι εμείς έχουμε κάποια όρια ανοχής;
Περιοδικό Άρδην – Εφημερίδα Ρήξη

Ζωή: Επίκληση στα νεκρά ιδεώδη της αστικής δημοκρατίας…

17-4-2016


Έρχεται η «πλεύση της ελευθερίας», το νέο κόμμα της ζωής Κωνσταντοπούλου. 
Ο ίδιος ο τίτλος «πλεύση ελευθερίας» σηματοδοτεί καθαρά το χαρακτήρα ενός κόμματος που κοιτάζει προς τα πίσω: Στα ιδεώδη της αστικής δημοκρατίας… 
Η ίδια αυτή ουτοπική επίκληση στα νεκρά ιδεώδη της αστικής δημοκρατίας συμπυκνώνεται και στα προπαγανδιστικά κλισέ του νέου κόμματος:
 

Αυτά τα περί «ελευθερίας», «δημοκρατίας», «δικαιοσύνης», «διαφάνειας», «ανθρωπίνων δικαιωμάτων» κ.λπ. 
Η χρεοκοπία της «αριστεράς» σε όλες τις εκδοχές της και τις ποικιλίες της έχει φράξει το «Μέλλον» και στρέφει τα βλέμματα στο«Παρελθόν»

Η σήψη και η παρακμή του καπιταλισμού σε συνδυασμό με την σήψη και παρακμή της «αριστεράς» (η «αριστερά» πλέον, αποτελεί αναπόσπαστο στοιχείο της καπιταλιστικής σήψης και παρακμής), έχουν οδηγήσει τις κοινωνίες σε ΟΛΟΚΛΗΡΩΤΙΚΟ αδιέξοδο και στην αναζήτηση διεξόδων προς τα πίσω: Στους νεκρούς του παρελθόντος… 

Δεν είναι τυχαίο ότι σ’ αυτήν την περίοδο
 κατά την οποία η Ελλάδα έχει μεταβληθεί σε προτεκτοράτο, με χρεοκοπημένα ΟΛΑ τα κόμματα, και την «αριστερά» να πιστοποιεί θορυβωδώς το ολοκληρωτικό, κυβερνητικό της ναυάγιο, ΕΜΦΑΝΙΖΟΝΤΑΙ δύο νέα κόμματα ανακύκλωσης και αναπαλαίωσης των «ριζών» του παρελθόντος: Της ΕΡΕ και του καραμανλισμού το ένα, της αστικής δημοκρατίας (Ένωση Κέντρου) το άλλο. 

Καρατζαφέρης-Μπαλτάκος (Εθνική Ενότητα) το ένα, Ζωή Κωνσταντοπούλου (Πλεύση Ελευθερίας) το άλλο!!!
 

Και τα δυο αποτελούν μια απόπειρα ανακύκλωσης και αναπαλαίωσης των ίδιων καπιταλιστικών «ριζών» της ελληνικής αστικής δημοκρατίας, «ρίζες» που μορφοποιήθηκαν στα σχήματα της Δεξιάς από τη μια και της «Δημοκρατικής Παράταξης» από την άλλη. 

Πάμε πιο πίσω, λοιπόν, και από το σχήμα «Αριστερά - Δεξιά».
 

Αυτό κατάφερε η «αριστερά»:
 Το βρικολάκιασμα των δύο κεφαλών της μπασταρδεμένης ελληνικής αστικής δημοκρατίας. 

Εδώ, μας έρχεται στο μυαλό η μεγαλοφυής ρήση του Μαρξ: «Η παράδοση όλων των νεκρών γενεών βαραίνει σαν βραχνάς στο μυαλό των ζωντανών».
 

Αυτή η επιστροφή στο παρελθόν της αστικής δημοκρατίας, στις «ρίζες» της, αποτελεί το πιο αλάθευτο και κατηγορηματικό στοιχείο του εκφυλισμού και της ενσωμάτωσης της «αριστεράς» στο καπιταλιστικό σύστημα… 

Αυτά τα νέα κόμματα (αναπαλαίωσης της παλιάς Δεξιάς και αναπαλαίωσης των παλιών «δημοκρατικών» κομμάτων), πιστοποιούν, κατά τρόπο τελεσίδικο ότι Αριστερά, δεν υπάρχει. Αυτό που υπάρχει σαν «αριστερά» είναι οι διαχειριστές και οι παραγωγοί των πλανητικών ιμπεριαλιστικών συμφερόντων, διαχειριστές και «οργανικοί διανοούμενοι» των ιδεολογημάτων της Νέας Τάξης… 

Εάν υπήρχε Αριστερά τέτοια πισωγυρίσματα δεν θα μπορούσαν να υπάρξουν. Δεν θα υπήρχε η ΑΝΑΓΚΗ (κοινωνική, ιδεολογική και πολιτική) και ΚΑΜΙΑ δυνατότητα να αναζητήσει η κοινωνία λύσεις στους νεκρούς του παρελθόντος. 

Δεν θα υπήρχε καμία προϋπόθεση ύπαρξης, συντήρησης και ενδυνάμωσης φασιστικών συμμοριών… 

Δεν θα υπήρχε γόνιμο έδαφος
 ανάπτυξης, ανακύκλωσης και αναπαλαίωσης ακροδεξιών σχημάτων… 

Και φυσικά δεν θα υπήρχε καμία ΑΝΑΓΚΗ ύπαρξης κομμάτων σαν κι αυτό της Ζωής, η οποία υψώνει την καθαρτήρια μυθολογία της «διαφάνειας» και των νεκρών «δημοκρατικών» συνθημάτων σε προγραμματική βάση πολιτικού κόμματος… 

Και εδώ θα συνδεθούμε με το προηγούμενο κείμενό μας: «Ο Λόγος που φωτογραφίζει τα πράγματα και συγκαλύπτει την αλήθεια τους». 

Η ίδια η σημερινή «αριστερά» και η ποικιλία των γραφιάδων της αφανίζει τη διαλεκτική της ιστορίας, για να συγκαλύψει την ίδια της ενσωμάτωση στο καθεστώς, με το ταχυδακτυλουργικό τέχνασμα των «διαπιστώσεων» και ΟΧΙ των εξηγήσεων. 

Όγκοι κειμένων που «διαπιστώνουν», π.χ. το τι είναι η «Χρυσή Αυγή», ο Καρατζαφέρης και οι ακροδεξιοί, αλλά καμία ΕΞΗΓΗΣΗγια τους κοινωνικούς και πολιτικούς όρους του φαύλου κύκλου της αναπαλαίωσής τους και της ανακύκλωσής τους. 

Το γιατί όμως αυτό το «κακό» που διαρκώς το διαπιστώνουμε και το αναθεματίζουμε ζει και βασιλεύει, τρώει κατραπακιές και ζωντανεύει ξανά, αναπαλαιώνεται και ανακυκλώνεται;;; 

Φταίει, απλώς,
 η σήψη και παρακμή του καπιταλιστικού συστήματος που τρέφει στην κοπριά του τέτοια φαινόμενα; Και αυτό είναι μια γνωστή, ΙΣΤΟΡΙΚΗ διαπίστωση. 

Όπως ΙΣΤΟΡΙΚΗ διαπίστωση είναι και τούτη: Η κρίση και η σήψη του καπιταλισμού και τα οδυνηρά αδιέξοδά του, ΠΡΩΤΙΣΤΩΣ ενισχύουν την ΑΡΙΣΤΕΡΑ, αν υπάρχει και τα μαζικά λαϊκά ΚΙΝΗΜΑΤΑ, εάν η Αριστερά δεν τα προδίδει και τα παροπλίζει!!! 

ΓΙΑΤΙ, συνεπώς, αυτή η σημερινή κρίση και σήψη του συστήματος, τα αβυσσαλέα και αθεράπευτα αδιέξοδά του λειτουργούν αντίστροφα από την ιστορική διαλεκτική: Αφανίζουν τα επαναστατικά ΚΙΝΗΜΑΤΑ, χαντακώνουν την «αριστερά» και αναπαλαιώνουν διαρκώς τη δεξιά και ακροδεξιά; 

Και όταν, όπως σήμερα, η ιστορική διαλεκτική μορφοποιείται με την άνοδο στην κυβερνητική εξουσία κομμάτων «αριστερών» ψευδαισθήσεων (ΣΥΡΙΖΑ), τότε η «αριστερά» οδεύει στον κάλαθο των αχρήστων… 

Γιατί, λοιπόν, μέσα σε τέτοιες συνθήκες κατάρρευσης του συστήματος, τα «αριστερά» κινήματα είναι νεκρά, το ΚΚΕ και οι σκληροί «επαναστάτες» του αριστερισμού, μένουν σε κατάσταση στασιμότητας …αφανισμού, ενώ αντιθέτως οι ακροδεξιές ποικιλίες όχι μόνο μένουν ζωντανές, αλλά ενισχύονται και ανακυκλώνονται; 

Γιατί οι αριστεροί αρθρογράφοι, ενώ γεμίζουν σεντόνια για την ακροδεξιά, δεν μας εξηγούν αυτό το «παράλογο» της ιστορίας: Σε συνθήκες καπιταλιστικής κατάρρευσης να καταρρέει και η «αριστερά», ενώ αντιθέτως αναπαλαιώνεται και  ανακυκλώνεται η δεξιά και η ακροδεξιά, καθώς και οι νεκρές «αξίες» του αστικού φιλελευθερισμού και της αστικής δημοκρατίας (Ζωή). 

Είναι εύκολη η παπαγαλία των «διαπιστώσεων». ΟΙ εξηγήσεις και οι ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΕΣ αναλύσεις είναι δύσκολες και οδυνηρές διότι σε οδηγούν στην καταδίκη και της ίδιας της «αριστεράς», σε οδηγούν σε τούτο: Ότι αυτή η «αριστερά» αποτελεί και η ίδια μέρος της καπιταλιστικής σήψης, αποτελεί τον «αριστερό» διαχειριστή της παρακμής, τον «αριστερό» διαχειριστή των ιμπεριαλιστικών εντολών, του 4ου Ράιχ, αποτελεί τον «οργανικό διανοούμενο» των νέων ιδεολογημάτων της πλανητικής εξουσίας… 

ΡΕΣΑΛΤΟ - Περιοδικό Πολιτικής και Πολιτισμικής Παρέμβασης