Να δώσουμε στον Ομπάμα την υποδοχή που του αξίζει

Ανακοίνωση ΜΕΚΕΑ: 

16-11-2016
Είναι το λιγότερο προσβλητικό να υποδέχονται με δάφνες και τιμές τον σημερινό Πρόεδρο των ΗΠΑ. Είναι προσβλητικό διότι ένας εγκληματίας του βεληνεκούς του Ομπάμα, που στη θητεία του πρόλαβε να μακελέψει τον Λιβυκό και τον Συριακό λαό και να συνεχίζει να υποστηρίζει τις ήδη  υπάρχουσες αμερικανικές στρατιωτικές δυνάμεις σε Ιράκ και Αφγανιστάν, αντί για κόκκινο χαλί και ακριβά δείπνα, θα έπρεπε να να διωχθεί για εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας.
Το γεγονός ότι ήταν ο πρώτος μαύρος σε αυτό το αξίωμα δεν έφερε (όπως ήταν αναμενόμενο) οποιαδήποτε βελτίωση των όρων διαβίωσης των μαύρων μειονοτήτων των γκέτο. Αντίθετα, σε ένα σύστημα στο οποίο η ιεραρχία αποτελεί αδιαχώριστο συστατικό, η βία από τα πάνω και τους έχοντες εξουσία στους  από  κάτω, οξύνθηκε.
Από τους πολέμους στην Μέση Ανατολή, και επεμβάσεις όπως στην Ουκρανία όπου υπηρέτησε σαν πιστός σκύλος τα συμφέροντα των αφεντικών του, των Πολυεθνικών, μέχρι το εσωτερικό της Αμερικής, της χώρας με τον τεράστιο πλούτο και, ταυτόχρονα, της τεράστιας ανισότητας, πρόσφερε αυτό ακριβώς που ήταν διατεταγμένος να εφαρμόσει: δηλαδή την ενσωμάτωση χωρών και λαών στη Νέα Διεθνή Τάξη της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης. Την ενσωμάτωσή τους είτε με τη σφαγή μέσω των «ομαλών» θεσμών και μηχανισμών των ανοιχτών και απελευθερωμένων αγορών (ΕΕ, ΔΝΤ, ΠΟΕ, ΤΤΙΡ κλπ…) είτε με τη στρατιωτική σφαγή τους μέσω του ΝΑΤΟ, των μισθοφόρων που ονομάστηκαν «εξεγερμένοι» και προορίστηκαν για την ανατροπή καθεστώτων που διατηρούσαν και υπερασπίζονται μέχρι σήμερα την οικονομική και εθνική τους κυριαρχία..
Παρόλα αυτά το 2009 του πρόσφεραν το  Νόμπελ Ειρήνης. Ναι, εξωφρενικό κι όμως αληθινό. Ο σφαγέας της Μέσης Ανατολής τιμήθηκε για την προσφορά του στην Ειρήνη! Ένα γεγονός που θα αντιστοιχούσε στο σύμπαν που έχτισε ο Όργουελ στο «1984», όπου στο μότο του Κόμματος πέρα από το «Η ελευθερία είναι σκλαβιά, η άγνοια είναι δύναμη» αντιστοιχούσε και το «Ο πόλεμος είναι ειρήνη». Δυστυχώς το 2016, κάτι τέτοιο δεν είναι μυθιστόρημα αλλά αληθινό γεγονός και φανερώνει την ουσία τέτοιων θεσμών που είναι η πλήρης διαστρέβλωση της ίδιας της πραγματικότητας προς όφελος της κυριαρχίας της Υπερεθνικής Ελίτ και των ελίτ που έχουν ταυτόσημα συμφέροντα με αυτήν...
Στα παρ'ημίν, βέβαια, η παρουσία Ομπάμα στην Αθήνα λαμβάνεται ως «θετικό» σημάδι για τις διαπραγματεύσεις και τις επενδύσεις. Δεν είναι τυχαίο, ούτε ξαφνικό κάτι τέτοιο, καθώς η παγκοσμιοποιητική «αριστερά» στην Ελλάδα εξυμνούσε κάθε πολιτικό υπηρετικό προσωπικό της Παγκοσμιοποίησης, από τον Ομπάμα και  την Χίλαρι, μέχρι σιωνιστές, αλλά και κάθε είδους εκφυλισμένη πολιτική προσωπικότητα από τον καιρό που ήταν στην αντιπολίτευση. Και αυτό είναι «λογικό» για την νεοταξίτικη «αριστερά», όπου η πολιτική της επιλογή από την στιγμή της ίδρυσής της δεν ήταν άλλη από τον πλήρη αποπροσανατολισμό των λαϊκών στρωμάτων και την αναβάπτιση της στρατηγικής της Νέας Διεθνούς Τάξης, με αριστερίστικη γλώσσα προσαρμοσμένη στην ιδεολογία της παγκοσμιοποίησης. Μια «γλώσσα» βγαλμένη κατ' ευθείαν από τα think tanks (δεξαμενές σκέψης) της παγκοσμιοποίησης, που στοχεύει στην οικονομική και πολιτική παγκόσμια διακυβέρνηση.
Η παγκοσμιοποιητική «αριστερά» φρόντιζε να παραπλανά επί δεκαετίες για την «καλή» και «δημοκρατική» ΕΕ, για το χρέος που δεν το αιτιολογούσε ποτέ ως συνέπεια της ένταξης της Ελλάδας στην ΕΕ, συνυπέγραψε ακόμα και τυπικά το 1992 τη συνθήκη του Μάαστριχ για την εφαρμογή των ανοιχτών και απελευθερωμένων αγορών στην Ελλάδα και εφάρμοσε κάθε συστημικό πρότζεκτ για τον έλεγχο του «εσωτερικού εχθρού», όπως οι πλατείες των «αγανακτισμένων», όπου τα πάντα ελέγχονταν από τις επιτροπές των Συριζαίων και των γνωστών πολιτικών του συγκοινωνούντων δοχείων. Ως κυβέρνηση, τώρα,  φρόντισε να οδηγήσει ένα ολόκληρο λαό στα δόντια της Υπερεθνικής Ελίτ και των ευρωπαϊκών ελίτ, αφού εκτέλεσε την μεγαλύτερη πολιτική εγκληματική απάτη από καταβολής ελληνικού κράτους, με την πλήρη διαστρέβλωση της εντολής του δημοψηφίσματος και την υπογραφή του τρίτου μνημονίου. Το ξεπούλημα ολόκληρης της χώρας απ' άκρη σε άκρη με τον νόμο για το «υπέρ-ταμείο», όπου ουσιαστικά αφαιρείται ακόμα και ο τυπικός έλεγχος της κοινωνίας στη δημόσια περιουσία, ήταν και η πιο χαρακτηριστική πράξη των σημερινών «νέο»-δωσίλογων της Υπερεθνικής Ελίτ.
Αυτή είναι η «αριστερά» που κυβερνάει. Μία «αριστερά» που επιχείρησε να οικειοποιηθεί λαϊκούς αγώνες και εξεγέρσεις του Ελληνικού λαού (με συνθήματα όπως «έξω οι ΗΠΑ» και «έξω το ΝΑΤΟ») για να καλύψει τον σημερινό δωσιλογισμό της, ενώ  σήμερα καλωσορίζει τον Πρόεδρο των ΗΠΑ σαν λυτρωτή και σωτήρα και βγάζουν δήθεν εθνικά λογύδρια για την αυτοδιάθεση του Κυπριακού λαού, ξεχνώντας ποια συμφέροντα εξυπηρετούσε και εξυπηρετεί ο διαμελισμός της Κύπρου.
Από ότι φαίνεται, η παρουσία Ομπάμα στην Αθήνα είναι πολύ σημαντικό γεγονός για την ντόπια κοινοβουλευτική χούντα και τις παρασιτικές ελίτ της Ελλάδας. Τόσο σημαντικό, ώστε η εφαρμογή δικτατορικών μέτρων ελέγχου των συναθροίσεων του Ελληνικού λαού να θεωρείται αναγκαία. Αυτή είναι η «δημοκρατία» για την οποία κόπτονται τα τσιράκια του «πλανητάρχη».
Ο λαϊκός παράγοντας πρέπει να αφυπνιστεί και να αντιδράσει με αφορμή αυτές τις προσβολές. Είναι ώρα να δείξουμε ότι τα παραμύθια του ΣΥΡΙΖΑ και οι αποπροσανατολισμοί του συστήματος δεν περνάνε άλλο. Η ηχηρή ιαχή των Βρετανών ενάντια στην παγκοσμιοποίηση, μαζί με τη νίκη των θυμάτων της (και όχι του Τραμπ) στις ΗΠΑ, πρέπει να εισακουστεί από τους Έλληνες καταπιεζόμενους. Ας δώσουμε στον μακελάρη Ομπάμα και σε κάθε προσκυνημένο στην παγκοσμιοποίηση και την Υπερεθνική Ελίτ την υποδοχή που του αξίζει, παρά τις απαγορεύσεις των πολιτικών καθαρμάτων του ΣΥΡΙΖΑ.
 
ΜΕΤΩΠΟ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΚΑΙ ΕΘΝΙΚΗ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ
ΕΘΝΙΚΗ ΚΥΡΙΑΡΧΙΑ
ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗ ΑΥΤΟΔΥΝΑΜΙΑ
15/11/2016

ΠΗΓΗ: ΜΕΚΕΑ - ΜΕΤΩΠΟ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΚΑΙ ΕΘΝΙΚΗ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ

Βαδίζοντας προς το 4ο μνημόνιο


16.11.2016 | από Σύνταξη
Βαδίζοντας προς το 4ο μνημόνιο
ΠΟΛΙΤΙΚΗ

Σκίτσο του Βαγγέλη Παπαβασιλείου

Μέσω της «ελάφρυνσης» του αυξημένου χρέους η χώρα θα είναι πιασμένη και μετά το 2018 στο δόκανο των δανειστών, οι οποίοι θα εκβιάζουν διαιωνίζοντας το καθεστώς αποικίας, με ευθύνη πλέον της παρούσας κυβέρνησης
Του Παύλου Δερμενάκη

Σε σχετικό άρθρο, στον «Δρόμο» της 28/10/2016, αναφερθήκαμε στο αδιέξοδο όσον αφορά την τρέχουσα πολιτική κυβέρνησης και θεσμών για το ελληνικό δημόσιο χρέος. Οι ακολουθούμενες μνημονιακές πολιτικές επί 7 χρόνια όχι μόνο δεν μείωσαν το χρέος αλλά αντίθετα το αύξησαν, παρά τη διαγραφή που έγινε τον Φεβρουάριο 2012. Οι όποιες συζητήσεις, στην παρούσα φάση, για τα λεγόμενα βραχυπρόθεσμα μέτρα αντιμετώπισης του χρέους (θα αποφασιστούν μετά τις 5/12/2016) αποτελούν μέθοδο «θεραπείας του καρκίνου με χορήγηση ασπιρίνης».
Η κυβέρνηση Τσίπρα, αμέσως μετά την αρχική εκλογή της, στις 25/1/2015, εγκατέλειψε τον διακηρυγμένο στόχο της «διαγραφής του μεγαλύτερου μέρους του χρέους» και παράλληλα σύρθηκε σε μια διαδικασία μετάλλαξης σε μνημονιακή. Η μνημονιακή μετάλλαξη ολοκληρώθηκε με την αποδοχή του 3ου μνημονίου και την υλοποίησή του, με στυγνό τρόπο, ενάντια στο λαό.  Η όλη εξέλιξη, από το καλοκαίρι 2015, χαρακτηρίζεται από την εθελοδουλία της κυβέρνησης και την τελική υποχώρησή της σε κάθε απαίτηση των δανειστών.  Σε όλο αυτό το διάστημα η κυβέρνηση κατά καιρούς προβάλλει κάποια επιμέρους αιτήματα τα οποία στην πορεία εγκαταλείπει και συμβιβάζεται πλήρως με τις απαιτήσεις των δανειστών.

Διαμορφώνονται οι συνθήκες
Το τελευταίο διάστημα η κυβέρνηση έχει κάνει «σημαία» της το θέμα της αναδιάρθρωσης – ελάφρυνσης του χρέους, χωρίς να συμπεριλαμβάνεται στην ατζέντα των συζητήσεων με τους θεσμούς η οποιαδήποτε διαγραφή του. Η συζήτηση γίνεται σε ένα πλαίσιο μέτρων που κάθε άλλο παρά λύνουν το πρόβλημα,  (βλέπε περισσότερα στο προαναφερόμενο άρθρο). Όμως με δεδομένα α) την άρνηση της γερμανοκρατούμενης Ε.Ε. για οποιαδήποτε διαγραφή χρέους καθώς κάτι τέτοιο, σύμφωνα με τις απόψεις τους, προσκρούει στις συνθήκες, β) την άρνηση της Γερμανίας να γίνει η οποιαδήποτε επί της ουσίας συζήτηση  (για διαγραφή) για το ελληνικό χρέος, γ) την επιμονή της Γερμανίας η όποια συζήτηση ελάφρυνσης να ξεκινήσει το 2018, μετά τις γερμανικές εκλογές του 2017 αλλά και μετά την ολοκλήρωση του 3ου μνημονίου (καλοκαίρι 2018), δ) την απαίτηση εκ μέρους του ΔΝΤ να δοθεί λύση στο θέμα της βιωσιμότητας του χρέους παράλληλα με πολύ σκληρά νέα μέτρα σε εργασιακά, ασφαλιστικό κλπ, και ε) το αδιέξοδο στο οποίο βρισκόμαστε μεταξύ άλλων και με το χρέος, διαμορφώνεται ένα κλίμα προετοιμασίας για τα χειρότερα, που θα έρθουν και θα είναι συνδεδεμένα αυτή τη φορά με την εξυπηρέτηση του χρέους.

Το πλαίσιο του νέου μνημονίου
Ειδικότερα τις τελευταίες μέρες πυκνώνουν τα δημοσιεύματα για την προετοιμασία του 4ου μνημονίου.  Ανεξάρτητα από την τελική νομική μορφή  που θα πάρει, τα στοιχεία που θα το καθορίζουν με τα μέχρι στιγμής δεδομένα διαμορφώνονται ως εξής:
α) Τα όποια μέτρα ελάφρυνσης χρέους και τα «αντισταθμιστικά» μνημονιακά για τη χώρα θα αποφασιστούν στην τελική τους μορφή μετά τη λήξη του 3ου μνημονίου.
β) Για να διευκολυνθεί στη συνεδρίαση του Eurogroup 5/12/2016 το ΔΝΤ και να αποφασίσει θετικά, για τη συμμετοχή του στο 3ο μνημόνιο, θα περιγραφεί ένα γενικό πλαίσιο μεσοπρόθεσμων και μακροπρόθεσμων μέτρων, που ενδεχομένως δεν θα ανακοινωθεί, και το οποίο κατά την κρίση τους θα καθιστά βιώσιμο σε γενικές γραμμές το ελληνικό χρέος.
γ) Τα μέτρα που θα ληφθούν τελικά, μετά το καλοκαίρι 2018, για το χρέος θα αφορούν διαδικασίες ρύθμισης – ελάφρυνσής του και δεν θα περιλαμβάνουν νέα χρηματοδότηση εκ μέρους των θεσμών.
δ) Θα επιμηκυνθεί σημαντικά ο ορίζοντας αποπληρωμής του χρέους, ενδεχόμενα από το 2059 που είναι σήμερα θα φθάσει στο 2080, δηλαδή μια χρονική περίοδος 64 ετών από σήμερα.
ε) Σε όλη αυτή την περίοδο η χώρα θα συνεχίζει να βρίσκεται σε καθεστώς μνημονίων, υπό τον άμεσο έλεγχο των δανειστών όσον αφορά την άσκηση οικονομικής πολιτικής και όχι μόνο.
στ) Ενδεχομένως, σε αυτό το πλαίσιο, στο βαθμό που θα υπάρξει ομοφωνία μεταξύ των δανειστών να γίνει και κάποια διαγραφή χρέους, της τάξης των 75-80 δισ. € (24% από το επίπεδο των 330 δισ. που θα είναι στο τέλος 2016).

Η Ελλάδα στο δόκανο
Εδώ επιπλέον πρέπει να λάβουμε υπόψη τα ακόλουθα:
1. Με τα σημερινά δεδομένα το ύψος των ετήσιων τόκων για το χρέος, όπως αποτυπώνονται στον Κρατικό Προϋπολογισμό 2016, ανέρχεται σε 6 δισ. € που οδηγεί πρακτικά σε ένα μέσο επιτόκιο της τάξης του 1,9%. Για κάθε 1% επιπλέον στο επιτόκιο η χώρα θα επιβαρύνεται με ετήσιους τόκους 3,3 δισ. ευρώ. Με δεδομένο ότι σήμερα τα επιτόκια των ελληνικών τίτλων στις αγορές βρίσκονται λίγο πιο κάτω από 8% και αν όλα πάνε καλά, δηλαδή α) ολοκληρωθεί η δεύτερη αξιολόγηση χωρίς παρατράγουδα μέχρι το αργότερο τον Ιανουάριο 2017, β) εφαρμοστούν άμεσα, εντός του α’ εξαμήνου 2017, τα βραχυπρόθεσμα μέτρα για το χρέος, γ) ενταχθούν τα ελληνικά ομόλογα τουλάχιστον από τον Μάρτιο 2017 στην ποσοτική χαλάρωση της ΕΚΤ, δ) ο προϋπολογισμός 2017 εκτελείται χωρίς προβλήματα ε) υπάρχει ουσιαστική ανάπτυξη στην οικονομία, τουλάχιστον πάνω από 1,5%, τότε η χώρα θα μπορέσει και πάλι υπό προϋποθέσεις (ανάλογα με τις διεθνείς συνθήκες) να βγει στις αγορές να δανειστεί.
2.Εάν συντρέχουν όλα τα παραπάνω θετικά, ο γράφων αμφισβητεί βάσιμα ότι θα εκπληρωθούν όλες αυτές οι προϋποθέσεις, ακόμα και τότε τα επιτόκια με τα οποία θα δανειστούμε θα είναι, στην καλύτερη περίπτωση της τάξης του 4-5%. Δηλαδή υπερδιπλάσια από το σημερινό μέσο ύψος. Άρα δυσβάστακτα. Συνεπώς το σενάριο να σταματήσει η εξάρτηση χρηματοδότησης από τους θεσμούς και να στραφεί η χώρα στις αγορές, ακόμα και αν τελικά γίνει, θα δημιουργήσει πολύ περισσότερα προβλήματα από όσα θα λύσει.
3. Με την ολοκλήρωση του 3ου μνημονίου η χώρα, μετά από 8 χρόνια μνημονιακών πολιτικών με τις τεράστιες περικοπές δαπανών και θέσπισης νέων φόρων, θα έχει σταθεροποιήσει μια δομή προϋπολογισμού που δεν θα έχει πρωτογενές έλλειμμα (έλλειμμα χωρίς να λαμβάνονται υπόψη οι πληρωμές τόκων και χρεολυσίων του δημοσίου). Συνεπώς από τη στιγμή που δεν θα δημιουργείται πρωτογενές έλλειμμα – γι’ αυτό θα φροντίζει η γερμανοκρατούμενη Ε.Ε. μέσω του δημοσιονομικού συμφώνου – το όλο πρόβλημα που θα ανακύπτει θα αφορά την εξυπηρέτηση των υπαρχόντων δανείων. Δηλαδή η χώρα θα συνεχίζει στην πράξη να εξαρτάται από τους δανειστές – θεσμούς, κατά πόσον θα της κάνουν τη «χάρη» να τη διευκολύνουν όσον αφορά την εξυπηρέτηση του δημόσιου χρέους που θα τους οφείλει.
Κατ΄ αυτόν τον τρόπο η χώρα θα συνεχίζει να είναι στο δόκανο του χρέους, θα συνεχίζει να εξαρτάται από τους δανειστές και αυτοί με τη σειρά τους θα μπορούν να συνεχίζουν να εκβιάζουν διαιωνίζοντας το σημερινό καθεστώς «αποικίας».  Μάλιστα όλα αυτά θα συμβαίνουν μετά το 2018 χωρίς να χρειαστεί να ξαναβάλουν χρήματα με τη μορφή νέων δανείων.

Για 60 χρόνια…. και βλέπουμε
Τι σημαίνουν όλα αυτά; Ότι με ευθύνη πλέον της παρούσας κυβέρνησης η χώρα και ο λαός οδηγούνται σε ένα μακροχρόνιο μνημόνιο που όμοιό του δεν έχει υπάρξει στην παγκόσμια ιστορία.  Η χώρα θα συνεχίζει να βρίσκεται υπό τον άμεσο έλεγχο των δανειστών για πολλές δεκαετίες. Οι δανειστές, με όπλο το χρέος, θα απαιτούν την πλήρη συμμόρφωση της χώρας στο μνημονιακό πλαίσιο που θα επιβάλλουν, στο όνομα της μεσομακροπρόθεσμης «ελάφρυνσης» του χρέους.  Η ελάφρυνση δεν θα υλοποιείται αν η χώρα δεν εκτελεί τις εντολές τους που για μία ακόμα φορά θα έχουν περιβληθεί με κάποια νομική μορφή.
Μια τέτοια διαφαινόμενη δυστυχώς εξέλιξη, ανεξάρτητα πότε θα καταλήξει και με ποια κυβέρνηση, θα αποτελέσει το μεγαλύτερο έγκλημα σε βάρος του λαού και της χώρας και θα το έχει διαπράξει κατ΄ αρχήν η παρούσα κυβέρνηση της «αριστεράς» και οι όποιες άλλες θα ακολουθήσουν. Γι’ αυτό ας μην χρησιμοποιεί και η ΝΔ την απειλή του 4ου μνημονίου για να κερδίσει ψήφους. Θα κληθεί να το υπηρετήσει, είτε υπογράφοντας, είτε εφαρμόζοντας το 4ο μνημόνιο.

Οι Έλληνες μετανάστες στην Αμερική στις αρχές του 20ου αιώνα




Από Δημήτρης Δαμασκηνός , 



Οι Έλληνες μετανάστες στην Αμερική στις αρχές του 20ου αιώνα μέσα από τα επίσημα κρατικά έγγραφα



«Ομολογώ ότι μπροστά στο θέαμα των διερχόμενων (μεταναστών) Ελλήνων η συνείδησή μου εξανίσταται. Οι μετανάστες, στους οποίους κάποιοι υπόσχονται τον επίγειο παράδεισο, παύουν να θεωρούνται ανθρώπινα όντα από τη στιγμή του απόπλου του ατμόπλοιου για Μασσαλία ή για άλλα ευρωπαϊκά λιμάνια. Ο μετανάστης μεταβάλλεται σε εμπόρευμα, σε είδος. Είναι θύματα των μεγάλων ατμοπλοϊκών εταιρειών. Υποθηκεύουν ή πουλάνε ό,τι κι αν έχουν, παραδίδοντας τα πάντα στους πράκτορες αυτών των εταιρειών».


Συγκλονίζει η έκθεση του Γενικού Πρόξενου της Ελλάδας στη Μασσαλία (1901-1902), για την κατάσταση των Ελλήνων μεταναστών, που μαζί με χιλιάδες Ιταλούς, Ιρλανδούς και άλλους Ευρωπαίους γεμίζανε τα πλοία για την Αμερική.


«Όσες φορές απευθύνθηκα σε ατμοπλοϊκές εταιρείες», γράφει ο πρόξενος, «για την προστασία Ελλήνων που δεν τους επέτρεψαν να αποβιβαστούν στην Αμερική, για διάφορους λόγους, οι πράκτορες αποποιούνται την επιστροφή των χρημάτων με επιχείρημα ότι αυτοί οι δυστυχείς υπέγραψαν συμφωνητικό προς του απόπλου από τον Πειραιά.  


[…] Αυτή τη στιγμή που γράφω, μπροστά στο προξενικό κατάστημα βρίσκονται περί τους 800 μετανάστες που ζητούν τη συνδρομή μου για να φύγουν στις ΗΠΑ και άλλοι για να συλληφθούν αυτοί που τους αφαίρεσαν με απάτη τα χρήματά τους. Άλλοι ζητούν την παρέμβασή μου ώστε να εισαχθούν σε φρενοκομείο της πόλης ως ψυχικά πάσχοντες από τις κακουχίες και τις στερήσεις του διάπλου».


«Πόντισον!»

Τραγική η πορεία στη ξενιτιά των ΗΠΑ για τους μετανάστες από την Ελλάδα και από τις άλλες χώρες στις αρχές του 20ου αιώνα. Πολλοί ήταν αυτοί που έχαναν τα λογικά τους κατά τον εικοσαήμερο διάπλου του Ατλαντικού και άλλοι που δεν άντεχαν τις κακουχίες της ζωής μακριά από την πατρίδα. Ακόμη πιο σκληρές όμως ήταν οι σκηνές που διαδραματίζονταν με τους ανθρώπους που έχαναν τη ζωή τους κατά τη διάρκεια του ταξιδιού.
 
Οι ναυτικοί κανονισμοί προέβλεπαν τη ρίψη του πτώματος στη θάλασσα μέσα σε ασφαλτωμένο φέρετρο, για να μη γίνει ο νεκρός τροφή για τα ψάρια. Όμως τις πιο πολλές φορές ο πλοίαρχος, προκειμένου να αποφύγει δυσάρεστες καταστάσεις από τους συγγενείς, τους συνοδούς και τους υπόλοιπους μετανάστες, διέταζε το πλήρωμα να ρίξει τους νεκρούς στη θάλασσα μέσα στη νύχτα.


«Πόντισον!» έδινε τη διαταγή ο καπετάνιος και το πτώμα κυλούσε πάνω στο σανίδι, δεμένο με ένα βαρίδι στα πόδια κι έπεφτε στον ωκεανό μέσα στο πηχτό σκοτάδι. Το όνειρο του Νέου Κόσμου τελείωνε με την υπογραφή του καπετάνιου, του ιατρού του πλοίου και δύο ακόμα μαρτύρων σε μία ληξιαρχική πράξη θανάτου, ενώ τα πράγματα του νεκρού παραδίδονταν στην αρμόδια προξενική αρχή.


Ο μύθος του οικονομικού θαύματος

Όσοι κατάφερναν να φτάσουν στην ακτή, καταρρακωμένοι από τις κακουχίες, παραδίνονταν στο Αμερικανικό Γραφείο Μετανάστευσης, απ’ όπου πολλοί απορρίπτονταν και επέστρεφαν άπραγοι πίσω, αφού προηγουμένως είχαν παραδώσει το όποιο κομπόδεμά τους στους πράκτορες των ατμοπλοϊκών εταιρειών και σε άλλους εμπόρους ελπίδων.


Η ελληνική εφημερίδα της Νέας Υόρκης «Θερμοπύλες» έγραφε στις 10 Απριλίου του 1903:


«Και μαρμάρινη καρδιά να έχει κάποιος θα συντριβεί βλέποντας πολλούς Έλληνες μετανάστες να αποπέμπονται και να βρίσκονται μέσα στην απόγνωση. Πολλοί υποθηκεύσανε τα κτήματά τους στην Ελλάδα για να πληρώσουν τα εισιτήρια. Άλλοι μόλις άκουσαν ότι δεν γίνονται δεκτοί (από το Αμερικανικό Γραφείο Μετανάστευσης) αποπειράθηκαν να αυτοκτονήσουν πέφτοντας στη θάλασσα. Σε όλα τα πρόσωπα ήταν διακριτή η συντριβή της καρδιάς και η απόγνωση. 200 και πλέον Έλληνες μετανάστες αποπέμφθηκαν τους τελευταίους τρεις μήνες μεταξύ αυτών και γυναίκες που δεν βρέθηκαν οι διευθύνσεις των συγγενών τους στις ΗΠΑ. Τί θα απογίνουν τώρα αυτές οι γυναίκες επιστρέφοντας στη Γαλλία»;


Ποιά τύχη περίμενε όμως όσους γινόντουσαν δεκτοί;


Σωματεμπόριο παιδιών – Πλανόδιοι άνεργοι – Θύματα δουλεμπόρων 

Η ελληνική εφημερίδα «Ατλαντίς» της Νέας Υόρκης καταγγέλλει, το Γενάρη του 1902, τη σωματεμπορία μικρών παιδιών από την Πελοπόννησο και από άλλες περιοχές της Ελλάδας, που στέλνονται στις ΗΠΑ και γυρνούν στους δρόμους κάνοντας ό,τι τους προστάξουν οι δουλέμποροι.
 
Άλλη εφημερίδα των Ελλήνων της Αμερικής, ο «Λοξίας» γράφει στις 18 Μάρτη του 1903: 


«Οι Έλληνες μετανάστες στην Αμερική βρίσκονται σε αθλιότατη κατάσταση, ακόμη χειρότερη κι από αυτή άλλων εθνικοτήτων, όπως για παράδειγμα οι Κινέζοι. Αποβιβαζόμενος στις ΗΠΑ ο Έλληνας μετανάστης ταλαιπωρημένος από την αφόρητη οικονομική καχεξία και χωρίς να μπορεί να βρει δουλειά, δίχως να γνωρίζει τη γλώσσα, γίνεται έρμαιο στα χέρια αυτών που τον παρέσυραν στο κυνήγι του αμερικανικού χρυσού! Γίνεται δούλος.


[…] Γίνεται πλανόδιος, στερείται της αναγκαίας τροφής, κοιμάται σε υπόγεια χωρίς στοιχειώδη θέρμανση και υγιεινή, γυρνά στους δρόμους με χειράμαξες πουλώντας φρούτα, τον ξυλοφορτώνουν οι κλητήρες, παραμένει υπό αφόρητος ψύχος και υπό αφόρητη ζέστη, περιορίζει στο ελάχιστο τον νυχτερινό ύπνο, γυρίζει ρακένδυτος και ρυπαρός. 


Αλληλοϋβρίζονται και συλλαμβάνονται καθημερινά. Οδηγούνται στα κρατητήρια ως παραβάτες των αστυνομικών διατάξεων. Γίνονται αντικείμενο (ρατσιστικών) επιθέσεων. Παλεύουν να εξοικονομήσουν ελάχιστα για να ζήσουν καταστρέφοντας την ίδια τους τη ζωή, αφού οι πιο πολλοί γίνονται φθισικοί».


Άλλοι Έλληνες μετανάστες βρήκαν δουλειά στα εργασιακά κάτεργα των σιδηροδρομικών σταθμών, οι οποίοι όμως για να ανταγωνιστούν τους υπόλοιπους μετανάστες εργάτες, έριξαν πολύ χαμηλά τις αμοιβές τους με συνέπεια να μην μπορούν να καλύψουν τις στοιχειώδες ανάγκες τους αλλά και να μπαίνουν στο στόχαστρο των υπόλοιπων εργαζομένων ως υπεύθυνοι για την καθίζηση της αξίας του μεροκάματου. Τα ατυχήματα που κοστίζουν τη ζωή πολλών Ελλήνων και άλλων μεταναστών, καθώς και η πτώση της τιμής του μεροκάματου οδηγούν πολλούς από αυτούς να εγκαταλείπουν τους σιδηροδρόμους.


Το Γενικό Προξενείο της Ελλάδας στο Σικάγο

Ένα χαρακτηριστικό στιγμιότυπο της εποχής μας δίνει η περιγραφή από ένα έγγραφο του Γενικού Προξενείου της Ελλάδας στο Σικάγο στις 11 Απριλίου του 1901:


«Οι περισσότεροι νέοι μετανάστες αυτό το χρόνο ήρθαν εδώ για να βρουν δουλειά στους σιδηροδρόμους. Μέχρι σήμερα όμως λιγότεροι από 200 βρήκαν εργασία. Οι πιο πολλοί αναγκάστηκαν να δουλέψουν σε ανθρακωρυχεία, έπειτα όμως από δυστυχήματα που συνέβησαν εγκατέλειψαν την εργασία τους. Ήδη 1.500 περίπου περιπλανώνται άνεργοι στους δρόμους του Σικάγο. Μεταμελημένοι για την άφιξή τους στην Αμερική, εξαντλημένοι και χωρίς να διαθέτουν πλέον καθόλου χρήματα, στερούνται τα προς το ζην».


Το Γενικό Προξενείο της Ελλάδας στη Νέα Υόρκη

Χαρακτηριστικά, για την κατάσταση που βιώναν οι Έλληνες στην Αμερική, είναι τα αποσπάσματα από τα έγγραφα που αντάλλαξαν ο Δ. ΜΠΟΤΑΣΗΣ Γενικός Πρόξενος της Ελλάδας στη Νέα Υόρκη και ο υπουργός των εσωτερικών Γ. Θεοτόκης, τον Μάρτιο και τον Απρίλιο του 1901.
 
«Κύριε Υπουργέ, το ρεύμα των Ελλήνων μεταναστών παραμένει ισχυρό», γράφει ο πρόξενος της Νέας Υόρκης. «Από τις επίσημες στατιστικές του Γραφείου περί των εργασιακών, της Πολιτείας της Νέας Υόρκης, φαίνεται ότι αποβιβάσθηκαν στο λιμάνι της από την Ελλάδα, κατά τους μήνες Οκτώβριο, Νοέμβριο και Δεκέμβριο του 1900, 1.267  Έλληνες μετανάστες, ενώ στους τρεις αντίστοιχους μήνες του 1899 είχαν αποβιβασθεί 667. Με λύπη μου παρατηρώ την αύξηση αυτή των μεταναστών από την Ελλάδα.


[…] Απέχω από το να εξετάσω το ζήτημα από οικονομική άποψη ή να εκφράσω κρίσεις για το κατά πόσο ζημιώνεται η Ελλάδα από τη στέρηση τόσο πολλών εργατικών χεριών. Παρατηρώ μόνο ότι οι μετανάστες υποφέρουν τα πάνδεινα. Δεν γνωρίζουν χειρωνακτικό επάγγελμα αλλά ούτε και τη γλώσσα. Τα 9/10 των μεταναστών προέρχονται από τις αγροτικές περιοχές του Βασιλείου της Ελλάδας.


Δεν βρίσκουν μεροκάματο γιατί είναι εκτεθειμένοι στον ανταγωνισμό των Ιρλανδών, που είναι περισσότεροι και ξέρουν τη γλώσσα, οπότε δεν τους μένει άλλο επάγγελμα να κάνουν. Γίνονται πλανόδιοι πουλώντας φρούτα περιφερόμενοι στους δρόμους με χειράμαξες και υποφέρουν μύριες διώξεις και καταπιέσεις από την τοπική αστυνομία, για παρακώλυση συγκοινωνιών. Επίσης έχουν να υποστούν τον συναγωνισμό των Ιταλών που είναι περισσότεροι.  Υπολογίζω ότι υπάρχουν 1.500 Έλληνες πλανόδιοι στη Νέα Υόρκη.


[…]   Ζουν υπό αυστηρές οικονομίες στην τροφή και την κατοικία. Τα ενοίκια είναι πολύ ακριβά κι έτσι στοιβάζονται οχτώ με δέκα άτομα σε δωμάτια γεμάτα υγρασία. Πολλοί μάλιστα γίνονται φθισικοί, ένεκα του φριχτού κλίματος της Νέας Υόρκης κατά τους χειμερινούς μήνες.


[…] Δύο ή τρεις φορές έγινε προσπάθεια να επιβληθούν περιοριστικοί όροι για τη μετανάστευση αλλά ως τώρα δεν έχουν ψηφιστεί.


[…] Η ελάχιστη σωματική βλάβη, η απλή υπόνοια ότι ο μετανάστης έφτασε προσκληθείς εκ προκαταβολής εντεύθεν, όπως εργασθεί επί πληρωμή, αρκεί για να αρνηθεί την αποβίβασή του το Γραφείο Μεταναστεύσεων και να υποχρεώσει την ατμοπλοϊκή εταιρεία να τον επαναφέρει στο λιμάνι απ’ όπου τον παρέλαβε».


Η Εγκύκλιος του ελληνικού Υπουργείο Εσωτερικών για τη μετανάστευση


Αυτά έγραφε ο γενικός πρόξενος της Ελλάδας στη Νέα Υόρκη στις 17 Μαρτίου του 1901. Ένα μήνα αργότερα, στις 19 Απριλίου του 1901, του απαντούσε με έγγραφό του ο Γ. Θεοτόκης, υπουργός εσωτερικών της ελληνικής κυβέρνησης. Τα δύο έγγραφα δημοσιεύτηκαν και εστάλησαν στους Νομάρχες του κράτους.


«Προς τους κ. κ. Νομάρχες,

Σας ανακοινώνουμε δύο εκθέσεις των προξένων της Ελλάδας στη Νέα Υόρκη των ΗΠΑ και στο Λίβερπουλ της Αγγλίας, οι οποίες περιγράφουν τις στερήσεις και τις κακουχίες τις οποίες βιώνουν οι ομοεθνείς μας, όσοι βαυκαλιζόμενοι υπό απατηλών ελπίδων και σφαλερών υπολογισμών εγκαταλείπουν το πάτριο έδαφος και μεταναστεύουν στην Αμερική αναζητώντας μια καλύτερη τύχη.
 
Τις εκθέσεις των ανωτέρω προξένων περί της λυπηρότατης κατάστασης των μεταναστών επικυρώνουν οι πληροφορίες που έχουμε και από άλλες προξενικές αρχές της Ελλάδας, ιδίως δε του εν Σικάγο Γενικού Πρόξενου, ο οποίος ανέφερε με τηλεγράφημά του προς το Υπουργείο Εξωτερικών ότι περιπλανώνται εκεί άνεργοι περί τους 1.000 μετανάστες (Έλληνες) άνευ χρημάτων και σε απελπιστική κατάσταση.


Η κατάσταση αυτή των μεταναστών ελπίζουμε να πείσει όσους εγκαταλείπουν την πατρική εστία, τους οικείους και των φτωχικό αλλά έντιμο εν τη πατρίδα βίο ότι, εάν ευάριθμοι εκ των μεταναστών κατορθώνουν μετά από πολυετείς εξευτελισμούς και ταλαιπωρίες να βελτιώσουν την υλική τους κατάσταση στην Αμερική, οι περισσότεροι καταστρέφονται εκπατριζόμενοι.


Την εγκύκλιο αυτή παρακαλούμε να την αποστείλετε σε ικανά αντίτυπα στους Δημάρχους και στους Αστυνόμους της δικαιοδοσίας σας διατάσσοντας την ανάγνωσή τους στις εκκλησίες επί τρεις συνεχόμενες Κυριακές.


Αθήνα – 19 Απριλίου 1901.

Ο Υπουργός Γ. Ν. Θεοτόκης.

Κ. Α. Βαμπάς».

Μόνο από την 1η Ιανουαρίου μέχρι την 30η Μαρτίου του 1903 αναχώρησαν από τον Πειραιά 9.950 μετανάστες. 10.000 Έλληνες πήραν το δρόμο της ξενιτιάς μέσα σε τρεις μόλις μήνες, σε μία περίοδο που ο συνολικός πληθυσμός της χώρας δεν ξεπερνούσε τους 2.700.000 κατοίκους.


Ας λειτουργήσουν αυτά τα κρατικά έγγραφα και τα στοιχεία ως καμπάνα υπενθύμισης για όσους ξεχνούν το παρελθόν αυτού του τόπου και την ιστορία του. 


Ένας λαός που τραγούδησε: «Την ξενιτειά, τη γυμνωσιά, την πίκρα, την αγάπη… τα τέσσερα τα ζύγισα, βαρύτερα είν’ τα ξένα», μπορεί να καταλάβει τι πάει να πει προσφυγιά, τι σημαίνει μετανάστευση.


©Χρήστος Τσαντής, Αύγουστος 2015

Υποσημείωση: Το παραπάνω άρθρο του Χρήστου Τσαντή συμπεριλαμβάνεται και στο παράρτημα του πρόσφατου βιβλίου του Migozarad (Θα περάσει), εκδόσεις Ραδάμανθυς, Οκτώβρης 2016, σελ. 117-123. 

http://tsak-giorgis.blogspot.gr/

Επιχείρηση – «μπαμπούλας» με φόρους, πλειστηριασμούς

 και κατασχέσεις για να πληρωθεί το χρέος


16-11-2016

Την ώρα που το ελληνικό κράτος διεκδικεί μείωση χρέους από τους διεθνείς πιστωτές του, με το άλλο χέρι χτίζει έναν υπερ-μηχανισμό είσπραξης των τεράστιων οφειλών ύψους 122 δισ. ευρώ που έχουν σχηματίσει οι ιδιώτες απέναντι στο Δημόσιο, και παράλληλα ανοίγει νέους δρόμους για να εισπράττει φόρους από περισσότερες πηγές...

Επιχείρηση – «μπαμπούλας» με φόρους, πλειστηριασμούς και κατασχέσεις για να πληρωθεί το χρέος

των Προκόπη Χατζηνικολάου και Βασίλη Γεώργα

Ένα πολύ σημαντικό τμήμα της δεύτερης αξιολόγησης είναι αφιερωμένο αποκλειστικά σε νόμους και παρεμβάσεις που θα διευκολύνουν το κράτος να διενεργεί κατασχέσεις και πλειστηριασμούς, να καταγράφει αναλυτικά τις επενδύσεις και τα περιουσιακά στοιχεία των οφειλετών και ταυτόχρονα να...
βάζει βαθύτερα το χέρι στην τσέπη νοικοκυριών και επιχειρήσεων μέσω της περιβόητης «διεύρυνσης» της φορολογικής βάσης. Η τελευταία είναι ήδη γνωστό ότι θα περιλαμβάνει την κατάργηση πολλών από τις φοροαπαλλαγές που απολαμβάνουν σήμερα οι επιχειρήσεις, και αύξηση του συντελεστή φορολόγησης των εταιρικών κερδών (29% για κέρδη έως 50.000 ευρώ) και των μερισμάτων (15%), όμως στο τραπέζι φαίνεται πως υπάρχει πλέον και η νέα μείωση του αφορολόγητου ορίου κατά 50%, που μπορεί να κοστίσει μέχρι και 1000 ευρώ ετησίως σε έναν φορολογούμενο.

Από τη μία μισθωτοί και συνταξιούχοι θα χάσουν σταδιακά όπως φαίνεται το έμμεσο αφορολόγητο, ενώ οι επιχειρήσεις που ήδη καταβάλουν υψηλούς φόρους στο ελληνικό δημόσιο και από τους υψηλότερους στην Ευρωπαϊκή Ένωση θα βρεθούν αντιμέτωπες με την κατάργηση των λιγοστών φοροαπαλλαγών και κινήτρων που ισχύουν στις περισσότερες χώρες της Ε.Ε.

Και ενώ οι ληξιπρόθεσμες οφειλές των φορολογούμενων προς το κράτος καλπάζουν και ξεπερνούν τα 92,5 δισ. ευρώ. μπαίνουμε πλέον στην εποχή κατά την οποία οι κατασχέσεις θα γίνονται ευκολότερα και οι πλειστηριασμοί ταχύτερα σε τιμές «αγοράς». Παράλληλα οι τραπεζικές θυρίδες, τα επενδυτικά προϊόντα, τα ακίνητα, οι καταθέσεις και κάθε είδους περιουσιακό στοιχείο των πολιτών και των επιχειρήσεων, θα βρίσκονται στο στόχαστρο της εφορίας από τη στιγμή που υπάρχουν χρέη προς το Δημόσιο, ή δεν θα μπορούν να θεωρούνται «ασφαλή» εφόσον επινοηθούν νέοι φόροι για να τα επιβαρύνουν. Είναι ενδεικτικό ότι από το 2010 μέχρι σήμερα έχουν ληφθεί μέτρα ύψους 36,8 δισ. ευρώ στον τομέα των εσόδων.

Από την άλλη το κράτος πρόνοιας εξαφανίζεται. Η περίθαλψη στα νοσοκομεία γίνεται ολοένα και δυσκολότερη λόγω των τρομακτικών ελλείψεων που αντιμετωπίζουν (σε υλικά και προσωπικό), ενώ  οι συντάξεις περιορίζονται και όπως όλα δείχνουν θα περικοπούν περαιτέρω, στο όνομα της δημοσιονομικής εξυγίανσης που θα επιτρέπει την διοχέτευση περισσότερων πόρων προς την εξυπηρέτηση του χρέους.

Κανείς φορολογούμενους θα έχει δικαίωμα να καθυστερεί οφειλή προς το δημόσιο καθώς μία μέρα καθυστέρησης θα «κοκκινίζει» τον λογαριασμό του στο taxis και οι υπηρεσίες θα μπορούν να προχωρούν άμεσα σε κατασχέσεις, πλειστηριασμούς και δεσμεύσεις τραπεζικών λογαριασμών.

Ταυτόχρονα όσοι είναι ενταγμένοι σε κάποια από τις ρυθμίσεις (των 100 ή 12 δόσεων) θα την χάνουν εφόσον καθυστερήσουν 24 ώρες να πληρώσουν το ελληνικό δημόσιο.
Ο κλοιός σφίγγει για όλους τους φορολογούμενους οι οποίοι θα αντιμετωπίζουν την εφορία ως φόβητρο που ανά πάσα στιγμή θα μπορεί να αδειάσει έναν λογαριασμό για μία μικρή οφειλή ή να κατασχέσει περιουσιακά στοιχεία. Το σύνολο της περιουσίας των φορολογούμενων θα είναι στη διάθεση της εφορίας από το 2017 με την εφαρμογή του περιουσιολογίου, ενώ σε περίπτωση που σχηματίζεται δικογραφία οι ελεγκτές θα μπορούν να κάνουν χρήση και του πόθεν έσχες (εφόσον είναι υπόχρεοι) και να αντλήσουν πληροφόρηση ακόμα και το περιεχόμενο σε θυρίδες.

Με βάση την συμφωνία που έχει κάνει η κυβέρνηση με τους πιστωτές της χώρας πρέπει άμεσα να τεθεί σε εφαρμογή μία αυτοματοποιημένη διαδικασία επιβολής κατασχέσεων σε καταθέσεις, εισοδήματα και περιουσιακά στοιχεία φορολογουμένων που δεν πληρώνουν εμπρόθεσμα τις οφειλές τους στο Δημόσιο.

Τη στιγμή δηλαδή που εκατομμύρια φορολογούμενοι και επιχειρήσεις μετρούν αντίστροφα για τις νέες επιβαρύνσεις που θα εφαρμοστούν από αρχές του έτους (φορολογικές και ασφαλιστικές) η κυβέρνηση σχεδιάζει νέο φορολογικό πακέτο το οποίο όχι μόνο δεν θα επιφέρει την ανάπτυξη που υπολογίζει η κυβέρνηση και κατ’ επέκταση την αύξηση της ιδιωτικής κατανάλωσης, αλλά αντίθετα θα μειώσει περαιτέρω την κατανάλωση.

Οι δράσεις που θα επιτρέψουν την αναδιάρθρωση του χρέους
Πολλές από τις παραπάνω δράσεις αποτελούν μεταρρυθμίσεις οι οποίες έπρεπε να έχουν εφαρμοστεί εδώ και πολλά χρόνια στην Ελλάδα. Οι μηχανισμοί είσπραξης χρεών, το περιουσιολόγιο και το σταθερό φορολογικό πλαίσιο θα είχαν περιορίσει σημαντικά την διόγκωση των προβλημάτων που αντιμετωπίζει σήμερα το Δημόσιο. Η επιθετική εφαρμογή των μέτρων αυτών σήμερα, θα έχει ισχυρό αρνητικό αντίκτυπο στην οικονομία καθώς το «συμμάζεμα» επιχειρείται να γίνει επί «φορολογικών πτωμάτων» και με γνώμονα τη διαμόρφωση συνθηκών που θα επιτρέπουν την παραγωγή πρωτογενών πλεονασμάτων και όχι την οικονομική ανάκαμψη.
Στο πλαίσιο της δεύτερης αξιολόγησης προωθούνται:

1. Επανεξέταση όλων των κινήτρων που υπάρχουν στη φορολογία εισοδήματος των επιχειρήσεων και ενσωμάτωση σε ενιαία νομοθεσία των φοροαπαλλαγών, με ταυτόχρονη κατάργηση εκείνων που κρίνονται αναποτελεσματικές ή άδικες. Ταυτόχρονα θα επανεξετασθούν και οι λιγοστές φοροαπαλλαγές που ισχύουν για τα φυσικά πρόσωπα όπως για παράδειγμα το αφορολόγητο όριο.

2. Τροποποίηση της νομοθεσίας για τη φορολογία εισοδήματος των εταιρειών η οποία καλύπτει τις συγχωνεύσεις, τις εξαγορές και τους εταιρικούς λογαριασμούς αποθεματικών.

3. Ανάπτυξη του νέου φορολογικού πλαισίου για τα οχήματα συλλογικών επενδύσεων και τους συμμετέχοντες σ’ αυτά, σε συμφωνία με τις βέλτιστες πρακτικές που εφαρμόζονται στην Ευρωπαϊκή Ένωση.

4. Αναθεώρηση του Κώδικα Είσπραξης Δημοσίων εσόδων με αλλαγές στις διαδικασίες που εφαρμόζει η φορολογική διοίκηση για την αναγκαστική εκποίηση των περιουσιακών στοιχείων των ασυνεπών οφειλετών σε δημόσιους πλειστηριασμούς.

5. Εκσυγχρονισμός της νομοθεσίας για την αντιμετώπιση της είσπραξης των φόρων επί των εισοδημάτων που δημιουργούνται σε offshore χαρτοφυλάκια ιδιωτών.

6. Εξίσωση των αντικειμενικών αξιών με τις αγοραίες τιμές των ακινήτων. Οι ελληνικές αρχές το αργότερο έως τον Μάρτιο του 2017 θα πρέπει να υποβάλουν λεπτομερείς προτάσεις για την «ευθυγράμμιση» των φορολογητέων αξιών των ακινήτων (των αντικειμενικών αξιών) με τις τιμές της κτηματαγοράς έως τον Ιούνιο του 2017.

7. Αυτοματοποίηση διαδικασιών κατασχέσεων. Οι φορολογικές αρχές θα προμηθευτούν προγράμματα ηλεκτρονικών εφαρμογών που θα επιτρέπουν την περαιτέρω αυτοματοποίηση της είσπραξης των ληξιπρόθεσμων οφειλών και ειδικότερα θα παρέχουν τη δυνατότητα λειτουργίας μιας πλήρως αυτοματοποιημένης διαδικασίας κατασχέσεων σε βάρος των ασυνεπών οφειλετών. 


liberal

Ο Τραμπ, η Παγκοσμιοποίηση και η Ελλάδα







 Του Γιώργου Καραμπελιά, πρωτοδημοσιεύτηκε στον ιστότοπο www.huffingtonpost.gr
Η νίκη του Τραμπ εμφανίστηκε, και υπήρξε όντως, μία μεγάλη ήττα της παγκοσμιοποίησης· εξ ου και κάποιοι συνήγαγαν ότι αποτέλεσε και μία μεγάλη ήττα των πολυεθνικών επιχειρήσεων και του μεγάλου κεφαλαίου. Και όμως, αυτά τα δύο δεν ταυτίζονται. Μία ήττα της παγκοσμιοποίησης μπορεί να σηματοδοτεί παράλληλα την ενίσχυση και όχι την αποδυνάμωση ενός τμήματος του πολυεθνικού κεφαλαίου και όχι μία νίκη των κατώτερων κοινωνικών ομάδων και τάξεωνm και προπαντός των πιο αδύνατων εθνών, όπως το δικό μας.
Η απρόσμενη άνοδος των χρηματιστηρίων
Κατά φαινομενικά παράδοξο τρόπο, η νίκη του Τραμπ δεν συνοδεύτηκε από κάποια πτώση των χρηματιστηρίων, παρά μόνο για μερικές… ώρες. Στην εβδομάδα που πέρασε, αντίθετα, ο δείκτης Dow Jones γνώρισε, μέσα σε τρεις ημέρες, μεταξύ Τετάρτης 9 Νοεμβρίου και Παρασκευής 12 Νοεμβρίου, τη μεγαλύτερη άνοδό του, μετά το 2011. Ο δείκτης Standard and Poors’ 500 ανέβηκε κατά 8% μέσα σε τρεις ημέρες, ανακτώντας τα επίπεδα του 2008! Οι τράπεζες, οι πολυεθνικές της υγείας, των φαρμάκων, της άμυνας και των κατασκευών γνώρισαν μία εκρηκτική άνοδο. Κατά τις 9-11 Νοεμβρίου, οι μετοχές της Goldman Sachs εκτινάχθηκαν κατά 12%, της Bank of America κατά 11,9% και της JP Morgan κατά 9,5%. Ο Τραμπ υποστηρίζει πως είναι ανάγκη να αφεθούν και πάλι ελεύθερες οι τράπεζες στις κερδοσκοπικές τους δραστηριότητες, ώστε να μπορούν να δανείζουν όποιον θέλουν – δεδομένου ότι, μετά το 2010, εισήχθησαν περιοριστικές διατάξεις ώστε να αντιμετωπισθεί η κρίση. Μεγάλη αύξηση γνώρισαν οι μετοχές της Pfizer, της Sanofi, της Caterpillar κ.λπ. Ανάλογη άνοδο γνώρισαν εν τέλει και τα ευρωπαϊκά χρηματιστήρια, μετά από μερικές ώρες πτώσης και μόνο.
Η άνοδος στα χρηματιστήρια συνδέεται και με την εξαγγελία Τραμπ για μείωση των φόρων, ιδιαίτερα στα ανώτερα κλιμάκια που πλέον δεν θα ξεπερνούν το 33% από το 39,6% που ήταν μέχρι σήμερα. Συνολικά πρόκειται για ετήσιες μειώσεις της τάξης των 5 δισεκατομμυρίων $ κατά μέσον όρο. Γι’ αυτό και εν τέλει ο Τραμπ και όχι η Κλίντον ψηφίστηκε από τους περισσότερους πλουσίους. Περίεργη νίκη του «αντισυστήματος»! Ο μόνος τομέας του χρηματιστηρίου που γνώρισε μία σχετική υποχώρηση είναι ο εξαιρετικά διεθνοποιημένος τομέας της πληροφορικής, όπου η Amazon, η Alphabet, η Apple, η Facebook, η Microsoft έχασαν 2-4% την Πέμπτη 10 Νοεμβρίου. Και αυτό διότι ο Τράμπ διεκήρυσσε πως θα υποχρεώσει την Apple να παράγει τους υπολογιστές και τα iPhone’s στην Αμερική και όχι στην Κίνα. Εντούτοις, η νίκη του Τραμπ υπήρξε όντως μία ήττα της παγκοσμιοποίησης!
Η παγκοσμιοποίηση ως μπούμερανγκ
Ας πιάσουμε τα πράγματα από την αρχή. Η λεγόμενη περίοδος της παγκοσμιοποίησης εγκαινιάζεται από τη Θάτσερ και τον Ρέιγκαν, στις αρχές της δεκαετίας του ’80, καλπάζει μετά την πτώση του τείχους του Βερολίνου και την κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης, στη δεκαετία του 1990 και 2000, και εισέρχεται σε μια παρατεταμένη κρίση από το 2008 και μετά.
Αφετηρία της υπήρξε η προσπάθεια αντιμετώπισης της τεράστιας ανόδου του κόστους που έπληξε τις μεγάλες δυτικές οικονομίες στις δεκαετίες 1960 και 1970. Άνοδος που υπήρξε συνέπεια του πενταπλασιασμού της τιμής του πετρελαίου, κατά τις δύο μεγάλες πετρελαϊκές κρίσεις του 1973 και του 1979, και της πολύ μεγάλης ενίσχυσης των εργατικών αμοιβών και του κοινωνικού κράτους. Σε όλες τις μεγάλες δυτικές οικονομίες κατέρρεαν τα κέρδη των μεγάλων επιχειρήσεων και των υψηλότερων κοινωνικών ομάδων. Η απάντηση δεν άργησε να έρθει και ήταν η εξαγωγή της παραγωγής στις χώρες του Τρίτου Κόσμου και της Ασίας (Ιαπωνία, Χονγκ Κονγκ, Ταϊβάν, Μαλαισία και εν τέλει στην ίδια την αχανή ηπειρωτική Κίνα), όπου οι μισθοί ήταν πολύ μικρότεροι, ενώ ταυτόχρονα συνετρίβη και η δύναμη των συνδικάτων στις ΗΠΑ και την Αγγλία, κατ΄εξοχήν μέσω της αποβιομηχανοποίησης.
Έτσι δημιουργήθηκε ένας νέος κύκλος οικονομικής επέκτασης, όπου η παραγωγή μετακινούνταν σταδιακώς προς την Ανατολή, ενώ η Δύση διατηρούσε τις χρηματοπιστωτικές υπηρεσίες, τον σχεδιασμό των προϊόντων, την έρευνα και τελικώς την κατανάλωση. Σε αυτόν τον νέο κύκλο, οι δασμοί εκμηδενίστηκαν, αφαιρέθηκαν οι φραγμοί στην τραπεζιτική κερδοσκοπία -τράπεζες επενδύσεων και τράπεζες καταθέσεων ενοποιήθηκαν-, τα διασυνδεδεμένα σε παγκόσμια κλίμακα χρηματιστήρια μεταβλήθηκαν στη βασική πηγή χρηματοδότησης της οικονομίας, και οι υπηρεσίες κυριάρχησαν στο σύνολο της δυτικής οικονομίας. Έτσι, πάνω από το 80% του ΑΕΠ των δυτικών χωρών παράγεται από τον τομέα των υπηρεσιών, ενώ ο πρωτογενής και δευτερογενής τομέας συρρικνώθηκε.
Αυτό το μοντέλο επέτρεψε -επί είκοσι χρόνια τουλάχιστον- μία τεράστια μείωση του κόστους και της τιμής των καταναλωτικών προϊόντων. Η μείωση του κόστους των εισαγόμενων προϊόντων επέτρεψε τη μείωση του πραγματικού μισθού, μια και η κατανάλωση μπορούσε να διευρύνεται χωρίς ταυτόχρονη άνοδο του εισοδήματος. Στις ΗΠΑ και την Αγγλία, οι απολαβές των κατώτερων στρωμάτων παρέμειναν καθηλωμένες, παρά την άνοδο του ΑΕΠ, ενώ εκείνες των ανώτερων εισοδηματικών τάξεων εκτινάχθηκαν εκθετικά (όπως δείχνει ο Πικετί, στο Κεφάλαιο τον 21ο αιώνα, οι διαφορές εισοδημάτων μεταξύ εργατών και διευθυντών επιχειρήσεων στις ΗΠΑ ήταν 1/20 το 1960, και έφθασαν το 1/331 το 2012). Παράλληλα, η αυξανόμενη είσοδος μεταναστών και κυρίως λαθρομεταναστών από τη Λατινική Αμερική στις ΗΠΑ, και από τη Β. Αφρική και την Ασία στην Ευρώπη, επιτάχυναν την επέκταση της μαύρης εργασίας και την πτώση του πραγματικού μισθού, ιδιαίτερα στους τομείς των υπηρεσιών -προσωπικές υπηρεσίες, ντελίβερι, εστίαση- αλλά και στην οικοδομή ή τη συγκομιδή αγροτικών προϊόντων.
globalization
Όμως, ήδη από τις αρχές της δεκαετίας του 2000, η ενίσχυση των χωρών-εργαστηρίων, όπως η Κίνα, οδηγεί σε μία αντιστροφή των οικονομικών δεδομένων. Η Κίνα, π.χ., περνάει πλέον στην υψηλή γκάμα της παραγωγής και του σχεδιασμού των προϊόντων (ακριβοί υπολογιστές, υπερυπολογιστές, αυτοκινητοβιομηχανία κ.λπ.), με αποτέλεσμα να ανταγωνίζεται πλέον τις δυτικές οικονομίες και σε αυτούς τους τομείς, ενώ ταυτόχρονα έχει συσσωρεύσει τρομακτικά κεφάλαια εξαιτίας του εμπορικού της πλεονάσματος και στην πραγματικότητα ελέγχει όλο και πιο πολύ και το χρηματοπιστωτικό σύστημα της Δύσης. Παράλληλα, για να αντιμετωπίσει την τεράστια μόλυνση που προκάλεσε η υπερβιομηχανοποίηση και την έλλειψη σε φυσικό αέριο και πετρέλαιο, επενδύει μαζικά στις εναλλακτικές πηγές ενέργειας και εμφανίζεται ως η βιομηχανική και οικονομική δύναμη του μέλλοντος.
Επιπλέον, παρότι ο Τζωρτζ Μπους ο νεώτερος εκλέχτηκε το 2000 με ένα πρόγραμμα αντιμετώπισης της Κίνας, η εμπλοκή του στη θανάσιμη σύγκρουση με το Ισλάμ (Αφγανιστάν, Ιράκ) επέτρεψε στην Κίνα να κερδίσει μία τουλάχιστον δεκαετία απρόσκοπτης ανάπτυξης και μεταβολής της σε υπερδύναμη. Έτσι, η Κίνα -και εν μέρει η Γερμανία, που κατόρθωσε να αντιμετωπίσει την πρόκληση της παγκοσμιοποίησης διατηρώντας έναν σημαντικό βιομηχανικό και μάλιστα εξαγωγικό τομέα- βρέθηκε, όταν εκδηλώθηκε η πρώτη μεγάλη κρίση της παγκοσμιοποίησης το 2007-2008 με την Lehman Brothers και όσα ακολούθησαν, έτοιμη να αναλάβει αυτή την ηγεσία της οικονομικής παγκοσμιοποίησης, αποσπώντας την από τις ΗΠΑ. Η παγκοσμιοποίηση, η οποία εγκαινιάστηκε από τις ΗΠΑ στα τέλη της δεκαετίας του ’70, έτεινε πλέον να μεταβληθεί σε μπούμερανγκ για την αμερικανική πρωτοκαθεδρία.
Δύο πτέρυγες της αμερικανικής ελίτ
Αντίθετα, οι ΗΠΑ βρίσκονται διχασμένες ανάμεσα σε δύο πτέρυγες του μεγάλου κεφαλαίου. Η μία, συνδεδεμένη με τις εταιρείες πληροφορικής και της «άυλης οικονομίας», είχε επιλέξει, απέναντι στην κρίση της παγκοσμιοποίησης, την προσπάθεια ελέγχου της Ευρώπης και της διαμόρφωσης ενός ισχυρού αμερικανοευρωπαϊκού μπλοκ, αποκλείοντας τη Ρωσία από τη Δυτική Ευρώπη και τη Μέση Ανατολή. Εξ ου και η απόσπαση της Ουκρανίας από τη Ρωσία, με αιχμή του δόρατος τον Σόρος και τις «πορτοκαλί επαναστάσεις» του, έτσι ώστε η Ε.Ε. να μεταβληθεί στην ευρωπαϊκή πτέρυγα μιας μεγάλης ευρωατλαντικής ένωσης υπό την ηγεμονία της.
Αυτή η τάση, που εκπροσωπείται από τους Κλίντον, τον Ομπάμα, το Χόλυγουντ, την Open Society του Σόρος, προσπαθεί να σπρώξει την οικονομία των Ηνωμένων Πολιτειών προς μία αλλαγή του ενεργειακού προτύπου, αναγνωρίζοντας την πραγματικότητα του φαινομένου του θερμοκηπίου, και ταυτόχρονα να αντιμετωπίσει τις συνέπειες της παγκοσμιοποίησης με σχετικά ήπιο τρόπο. Δηλαδή, μείωση της λαθρομετανάστευσης (η Χίλαρυ Κλίντον έχει ταχθεί υπέρ του περιβόητου νόμου του τείχους με το Μεξικό) αλλά όχι μαζική εκδίωξη των ήδη παρόντων στις ΗΠΑ. Οι αντιφάσεις, όμως, και αυτής της πτέρυγας είναι βαθύτατες, δεδομένου ότι δεν έχει αντιταχθεί στην περιβαλλοντικά καταστροφική παραγωγή πετρελαίου από σχιστολιθικά κοιτάσματα, η οποία επέτρεψε στις ΗΠΑ να ξαναγίνουν και πάλι αυτόνομες ενεργειακά ως προς την παραγωγή πετρελαίου.
Στην πραγματικότητα επρόκειτο για μια πολιτική ήπιας ανάσχεσης της παγκοσμιοποίησης, σε αντίθεση με τα οικολογικά λογύδρια της διακυβέρνησης Ομπάμα. Δηλαδή -και αυτό ισχύει και για πολλούς άλλους τομείς της οικονομικής και πολιτικής στρατηγικής των ΗΠΑ- και οι Δημοκρατικοί είχαν αρχίσει να θέτουν φραγμούς στην πολιτική της παγκοσμιοποίησης! Γι’ αυτό και η νίκη του Τραμπ είχε ήδη προετοιμαστεί εν πολλοίς από τους ίδιους.
Εξάλλου, η παγκοσμιοποίηση και η αποβιομηχανοποίηση, μετά την κρίση του 2008, έπληξαν καίρια τα λαϊκά στρώματα και ένα μεγάλο μέρος των μεσαίων στρωμάτων, ιδιαίτερα στις αγροτικές και μικροαστικές περιοχές -πάρα πολλοί έχασαν τα σπίτια τους με το κραχ των τραπεζών- ενώ τα εισοδήματά τους και κυρίως οι προοπτικές τους υποβαθμίστηκαν. Εξάλλου, εκτός των οικονομικών συνεπειών, ενέπλεξαν τις ΗΠΑ σε μια ατελείωτη σειρά στρατιωτικών και πολιτικών αντιπαραθέσεων σε πλανητική κλίμακα, επιτρέποντας και από αυτή την άποψη την ταχύτατη ανάδυση της Κίνας. Ένα σημαντικό λοιπόν κομμάτι των αρχουσών τάξεων των ΗΠΑ -καθόλου τυχαία η στήριξη του FBI, ή του πρώην δημάρχου Τζουλιάνι στον Τραμπ- τάχθηκε με έναν «αντιπαγκοσμιοποιητικό» υποψήφιο, ακόμα και αν έκλεινε τη μύτη του από αηδία.
trump interview 60 minutes
Ο Τραμπ, δηλαδή το πιο «συντηρητικό» τμήμα του αμερικάνικου καπιταλισμού, μπροστά στην κρίση της παγκοσμιοποίησης ως κρίση της δυτικής ηγεμονίας, επιχειρεί «make America great again», δηλαδή, στην πραγματικότητα, να αντιμετωπίσει απευθείας και πολύ πιο ενεργητικά την κινεζική απειλή. Πρώτον, βάζοντας φραγμό στο ελεύθερο εμπόριο που οι ίδιες οι ΗΠΑ επέβαλαν τα τελευταία τριάντα-σαράντα χρόνια, έτσι ώστε να πλήξουν την κινεζική εξαγωγική βιομηχανία και την παραγωγή των δυτικών επιχειρήσεων στην ίδια την Κίνα και, δεύτερον, επιχειρώντας μια πολιτική αλλαγή μεγάλης κλίμακας, με κύριο στόχο την περικύκλωση της Κίνας. Άραγε ο Τράμπ θα επιχειρήσει μέχρι τέλους να αποσπάσει τη Ρωσία από τη συμμαχία της με την Κίνα, όπως φαίνεται να επιθυμεί;
Πάντως, είναι βέβαιο πως η στρατηγική της εγκατάλειψης της Ευρώπης στα χέρια της Γερμανίας, για την οποία έχει μιλήσει, και η μείωση της αντιπαλότητας με τη Ρωσία σχετίζονται άμεσα με τον αναπροσανατολισμό της αμερικανικής στρατηγικής προς τον Ειρηνικό Ωκεανό και την Ασία. Βεβαίως, όλες οι επιμέρους αντιφάσεις της στρατηγικής του δεν καθιστούν τόσο εύκολο αυτό τον στόχο. Πώς, επί παραδείγματι, θα μπορέσει να απεγκλωβιστεί από τη Μ. Ανατολή, την ίδια στιγμή που οι αμερικανικές επιχειρήσεις θέλουν να κάνουν κουμάντο στο πετρέλαιο και ο ίδιος εμφανίζεται φανατικός υπέρμαχος του Ισραήλ; Όπως προανέφερα, εξάλλου, ο Τζωρτζ Μπους, το 2000, εξελέγη έχοντας ως κύριο στόχο του την Κίνα και, όμως, κύριος στόχος του έγινε ο…  Σαντάμ Χουσεΐν, προσφέροντας στην Κίνα τον χρόνο που χρειαζόταν.
Πολλαπλές πολιτικές πιθανότητες
Επομένως, η άνοδος Τραμπ εκφράζει μία κρίση της παγκοσμιοποίησης, όπως τη βλέπει η Δύση – γεγονός που επιβεβαιώνεται και στις ευρωπαϊκές χώρες (Brexit, ενίσχυση της Λεπέν στην Γαλλία, κρίση του παραδοσιακού πολιτικού συστήματος). Η άνοδος του Τραμπ είναι επίσης μία ήττα του πολυπολιτισμικού κατεστημένου που είχαν οικοδομήσει η φιλελεύθερη Δεξιά και η πολυπολιτισμική Αριστερά μέσα στη θερμοκοιτίδα της παγκοσμιοποίησης. Συνιστά έτσι μία αντίδραση των εθνοτικών δυνάμεων απέναντι στην παγκοσμιοποίηση. Όμως, αντίδραση απέναντι στην παγκοσμιοποίηση δεν σημαίνει ταυτόχρονα και ενίσχυση των λαϊκών δυνάμεων ή των λαών του τρίτου κόσμου.
Η νίκη Τραμπ αποτελεί μία «δεξιά» αντίδραση στην κρίση της παγκοσμιοποίησης. Κατά την κρίση της λεγόμενης «πρώτης παγκοσμιοποίησης», της οποίας ηγούνταν η Αγγλία, στα τέλη του 19ου αιώνα, οι συνέπειες υπήρξαν καταιγιστικές: Α΄ Παγκόσμιος Πόλεμος, Ρώσικη Επανάσταση, φασισμός στην Ιταλία, ναζισμός στη Γερμανία, Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος. Η επικράτηση του Μουσολίνι ή του Χίτλερ αποτελούσε ένα στοιχείο της κρίσης των παγκοσμιοποιητικών διαδικασιών. Σήμερα έχουμε μπει ήδη στην κρίση τής, υπό την αιγίδα των ΗΠΑ, δεύτερης παγκοσμιοποίησης. Οι αντιδράσεις απέναντί της παίρνουν πολλαπλές και ποικίλες διαστάσεις: Έκρηξη του ισλαμισμού στις μουσουλμανικές χώρες που, μετά από μια πρώτη «αντιιμπεριαλιστική» περίοδο στην Παλαιστίνη ή στο Ιράν, κατέληξαν στον ισλαμοφασισμό του ISIS και τον οθωμανισμό του Ερντογάν. Ανάπτυξη αντισυστημικών κινημάτων στη Λατινική Αμερική, στην περασμένη δεκαετία, και κρίση τους σήμερα. Κρίση των πολιτικών συστημάτων στην Ευρώπη η οποία, στις παλιές αποικιακές οικονομίες, παίρνει δεξιόστροφη έκφραση (Λεπέν στη Γαλλία, Φάραντζ στην Αγγλία κ.λπ.) ή αριστερόστροφη στις πιο αδύναμες χώρες (Ποδέμος στην Ισπανία, Σύριζα στην Ελλάδα) ή ιδιόμορφη (Μπέπε Γκρίλο στην Ιταλία).
Πρόκειται λοιπόν για μία κρίση επιβεβαιωμένη και αναμφισβήτητη. Όμως, η πολιτική της απόληξη δεν είναι καθόλου προδιαγεγραμμένη. Απλώς καταδεικνύει το αδιέξοδο μιας ορισμένης αντίληψης που εμμένει στη λογική του πολυπολιτισμού, των ανοικτών συνόρων, της άρνησης των ταυτοτήτων. Αυτό είναι βέβαιο. Εάν όμως την ηγεσία αυτού του κινήματος, προς την επιστροφή των ταυτοτήτων, θα την αναλάβουν δυνάμεις ικανές να επιχειρήσουν μια κοινωνική και οικολογική σύνθεση, ή αντίθετα δυνάμεις που, όπως ο Τραμπ, θα εκμεταλλευτούν αυτό το ρεύμα, με απρόβλεπτες συνέπειες για την ανθρωπότητα, αυτό παραμένει άγνωστο και θα κριθεί και από την ίδια την οξυδέρκεια των λαών και των πολιτικών και ιδεολογικών ελίτ. Και αν κρίνουμε από ό,τι έχει συμβεί μέχρι τώρα, μάλλον δεν πρέπει να είμαστε ιδιαίτερα αισιόδοξοι.
Το φαινόμενο Τραμπ και η Ελλάδα
Το γεγονός ότι στην Ελλάδα, εξαιτίας της καταστροφής που έχει προκαλέσει στη χώρα η παγκοσμιοποίηση και ακόμα περισσότερη η κρίση της, η πλειοψηφία του πληθυσμού μισεί πλέον βαθύτατα το κατεστημένο των Σόρος, Μέρκελ, Σημίτη και κομπανία δεν πρέπει να μας παρασύρει σε μια άκριτη υποστήριξη του Τραμπ. Έστω και αν είναι γεγονός πως δεν αντέχαμε καθόλου την απωθητική συστημικότητα της Κλίντον. Tο ερώτημα που πρέπει να τεθεί είναι αν θα αφήσουμε να λυμαίνονται τον χώρο της αντιπαγκοσμιοποίησης Ναζί σαν την Χ.Α. ή θα ενεργοποιηθούν, σήμερα, άλλες εθνοαπελευθερωτικές παραδόσεις όπως εκείνη της Αντίστασης ή του κυπριακού απελευθερωτικού αγώνα. Και μάλλον θα πρέπει να μας ανησυχεί το γεγονός ότι ο Πάνος Καμμένος, ως ο άνθρωπος όλων των καταστάσεων, εμφανίζεται ως ο μεγάλος οπαδός του Τραμπ στην Ελλάδα, προετοιμάζοντας ήδη την «μετασύριζα» περίοδο, όπως το έκανε «υπερασπιζόμενος την ορθοδοξία» απέναντι στους «άθεους» κυβερνητικούς συν-εταίρους του.
Πριν απ’ όλα, λοιπόν, θα πρέπει να δούμε ποια θα είναι η πολιτική του Τραμπ απέναντι στην Ελλάδα και την Τουρκία. Ποιες θα μπορούσαν να είναι οι πιθανές συνέπειες μιας προσέγγισής του με τη Ρωσία και μια ταυτόχρονη αποστασιοποίησή του από τα ευρωπαϊκά ζητήματα; Θα ήταν πιθανή μια ειρήνευση στη Συρία και το Ιράκ, ως συνέπεια της συνεργασίας με τον Πούτιν – ειρήνευση που θα μείωνε τις προσφυγικές ροές προς την Ελλάδα; Και μήπως μια πιθανή προσέγγιση με την Ρωσία θα έδινε ίσως μεγαλύτερες ευκαιρίες και σε μια ρωσο-ευρωπαϊκή προσέγγιση, οπωσδήποτε θετική για μας; Μένει να αποδειχτεί, δεδομένων των πολλών αντιφατικών τοποθετήσεων του – όπως επί παραδείγματι η εχθρότητα προς το Ιράν, που είναι σημαντικός σύμμαχος της Ρωσίας!
Ποια στάση θα ακολουθήσει απέναντι στην Τουρκία; Αληθεύουν οι πληροφορίες για τον φιλοτουρκισμό του; Θα ενισχύσει εκ νέου τον ισραηλοτουρκικό άξονα, με ό,τι αυτό σημαίνει για Ελλάδα και Κύπρο; Κάτι τέτοιο, παράλληλα με την ενίσχυση του ρόλου της Γερμανίας, δεν θα μας προσέδενε ακόμα περισσότερο στο γερμανικό άρμα; Το βέβαιο είναι πως «όπου φτωχός και η μοίρα του». Η αποδυνάμωση του ελληνισμού δεν προαναγγέλλει κάποια θετική εξέλιξη και, όσο μεγαλύτερη γίνεται η ανισορροπία μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας, τόσο περισσότερο οι όποιες «διευθετήσεις» των ελληνοτουρκικών θα πραγματοποιούνται σε βάρος μας. Εξάλλου, ο αντι-ισλαμισμός του Τραμπ δεν είναι καθόλου βέβαιο πως θα μεταφραστεί και σε αντιτουρκισμό. Διότι η Τουρκία μπορεί πάντοτε να παίζει στα δύο ταμπλό. Και του ισλάμ και της τουρκικής ταυτότητας.
Λιγότερος «ενθουσιασμός» λοιπόν από την εκλογή Τραμπ, μέχρι τουλάχιστον να δούμε τις συνέπειές της σε μεγάλα θέματα, όπως η υπερθέρμανση του πλανήτη, η άνοδος του ανταγωνισμού με την Κίνα, η υλοποίηση της προσέγγισης με τη Ρωσία, και πριν από όλα οι συνέπειες της ανόδου του για την Ελλάδα, καθώς και η στάση του απέναντι στη χώρα μας.

http://ardin-rixi.gr/wp-content/uploads/2016/10/KEFALIDA-WEB-SITE-300.jpg