Η Μποτσουάνα πρόκοψε γιατί δεν είχε Παπανδρέου, Μητσοτάκη και Καραμανλή

18-11-2016




Του Κώστα Καίσαρη (από sentragoal.gr)

ΟΠΩΣ υπάρχει το σαλάμι του αέρος, έτσι υπάρχουν και τα λόγια του αέρος. Ανευ ουσίας και σημασίας. Ηρθε στην Αθήνα ο πλανητάρχης (φωτό) τώρα που βγαίνει στη σύνταξη κι είπε τη μεγάλη κουβέντα: «Μόνο με τη λιτότητα δεν εξασφαλίζεται ανάπτυξη. Πρέπει να γίνει και ελάφρυνση του χρέους». Και που το είπε, τι έγινε; Λόγια του αέρος. Ανευ σημασίας και αποτελέσματος. Μία που ειπωθήκανε κι άλλη μία που ξεχαστήκανε. Σε ιθαγενείς απευθύνεται άλλωστε. Σεμπανανία. Το επιβεβαιώνει η επίσημη ανακοίνωση του υπουργείου Παιδείας: Οτι λόγω της επίσκεψης Ομπάμα και Πολυτεχνείου τριάντα και πλέον σχολεία στην Αθήνα έβαλαν λουκέτο το διήμερο Τρίτης-Τετάρτης.

Είναι ποτέ δυνατόν να συμβεί αυτό σε μία κανονική χώρα; Και του λόγου το αληθές ότι πρόκειται για μπανανία το αποδεικνύει η κατάταξη της Ελλάδος στον πίνακα της ανταγωνιστικότητας. Στην 90ή θέση σε 142 χώρες. Τελευταίοι στην ΕΕ κι ακόμα πιο κάτω από Ρουμανία, Σκόπια, Αλβανία, Λίβανο, Γουατεμάλα και Μποτσουάνα. Μάλιστα. Πιο χαμηλά κι από την Μποτσουάνα. Μια χώρα που το 1966, όταν κατέκτησε την ανεξαρτησία της από τους Εγγλέζους, είχε οδικό δίκτυο 12 χιλιομέτρων και 22 απόφοιτους πανεπιστημίου. Τώρα έχει απόθεμα 7,5 δισ. δολάρια και ρυθμό ανάπτυξης 6%. Κι η φορολογία δεν υπερβαίνει το 25%. Στη διαφθορά η Ελλάδα προηγείται με συντελεστή 46, ενώ η Μποτσουάνα είναι στο 28. Κι είναι προφανές τι δεν έχει η Μποτσουάνα. Δεν είχε οικογένεια Παπανδρέου, δεν είχε οικογένεια Καραμανλή, δεν είχε οικογένεια Μητσοτάκη. Δεν είχε Σαμαρά, δεν έχει Αλέξη Τσίπρα. 

«Αν υπάρξουν ψηφοφόροι με τη νοημοσύνη και την πολιτική ωριμότητα των Αμερικανών, θα υπάρξει Ελληνας Τραμπ».
Τάκης Μπαλτάκος
https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhwJcyYJmrQcCQDk96ICb0HgWFKNlNXwu7Hv0UsxViwDup1y56KQ770hVvJ9FXpUjPQoh8-pFaIEfjGAOdaaee1QqlJ1U4uT7v7fR8DcrAtAfpiO1JS2SYoDKi4v9Y4w65baRmwh6Qt_fg/s320/_COPY_~1.JPG

ΑΦΙΕΡΩΜΕΝΟ ΣΤΟΥΣ ΣΥΓΚΙΝΗΜΕΝΟΥΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΠΙΣΚΕΨΗ ΤΟΥ ΟΜΠΑΜΑ ΣΤΗΝ ΧΩΡΑ ΜΑΣ

Παρασκευή, 18 Νοεμβρίου 2016



ΒΙΟΣ ΚΑΙ ΠΟΛΙΤΕΙΑ ΤΟΥ ΠΙΟ ΣΚΛΗΡΟΥ ΚΑΙ ΑΙΜΑΤΟΒΑΜΕΝΟΥ ΝΕΟΤΑΞΙΤΗ ΠΡΟΕΔΡΟΥ ΤΩΝ ΗΠΑ




Με τον Ομπάμα πλέον να μετράει μέρες πίσω από το οβάλ γραφείο του Λευκού Οίκου και περιμένοντας όλοι το τέλος του κόσμου από τον Τραμπ, θεωρήσαμε σωστό να αποτίσουμε έναν μικρό "φόρο τιμής" στον απερχόμενο πλανητάρχη, προσπαθώντας να συνθέσουμε έναν μικρό απολογισμό της θητείας του πρώτου μαύρου προέδρου των ΗΠΑ.

Η θητεία του Μπαράκ Ομπάμα, ξεκίνησε έτσι περίπου όπως περίμεναν οι περισσότεροι που δεν είχαν στο μυαλό τους το “μικρότερο κακό”, διαψεύδοντας δηλαδή όσους θεωρούσαν πως ο Ομπάμα είναι η ευκαιρία για μια ανατροπή στον παρεμβατισμό των ΗΠΑ σε όλο τον κόσμο. Δόγμα που τίμησε ιδιαίτερα ο προηγούμενος πρόεδρος, Τζωρτζ Μπους Τζούνιορ, ο οποίος στη θητεία του ξεκίνησε τον πόλεμο “ενάντια στην τρομοκρατία” σε όλο τον κόσμο.


Πράγματι, με την ανάληψη της προεδρίας, ο Μπαράκ Ομπάμα έδωσε απόλυτη ασυλία στον απερχόμενο πρόεδρο για τις κατηγορίες εγκλημάτων πολέμου που τον βάρυναν, καθώς και για όποια ευθύνη μπορεί να είχε σχετικά με την εισβολή στο Ιράκ, που βασίστηκε σε κατασκευασμένα στοιχεία για βιολογικά όπλα που διέθετε το καθεστώς του Σαντάμ.

Δεν είναι όμως μόνο η κληρονομιά των διεθνών σχέσεων που διατηρείται ανέπαφη με τον ερχομό του Ομπάμα. Κατά τη διάρκεια της πρώτης θητείας του, ο δημοκρατικός πρόεδρος των ΗΠΑ, με τη στήριξη και του ρεπουμπλικανικού κόμματος, επεκτείνει τις φοροαπαλλαγές που είχαν σχεδιαστεί από την προηγούμενη κυβέρνηση και αφορούσαν τις πιο πλούσιες κατηγορίες πολιτών, ενώ ταυτόχρονα προτείνει πάγωμα των μισθών όλων των δημόσιων υπαλλήλων για δύο χρόνια, εξαιρώντας τους στρατιωτικούς. Το πάγωμα αυτό, υποστηρίζει πως θα αποφέρει στα ταμεία 28 δισ. δολάρια μέσα σε 5 χρόνια. Βέβαια την ίδια στιγμή, χτίζει στο Γκουάμ του Ειρηνικού, μία στρατιωτική βάση-μεγαθήριο, συνολικού κόστους, $12 δισ.



Η αμερικανική στρατιωτική βάση στο Γκουάμ, έτσι όπως φαίνεται από το Google Earth

Όσον αφορά την οικονομία όμως, αυτό για το οποίο θα μνημονεύεται το καθεστώς Ομπάμα, μάλλον θα είναι η TPP. To “Σύμφωνο Συνεργασίας των Δύο Πλευρών του Ειρηνικού”, όπως μεταφράζεται(;) η Trans-Pacific Partnership, που έχει χαρακτηριστεί ως “Η πιο βρώμικη συμφωνία που δεν έχεις ακούσει ποτέ”, σχεδιάστηκε και υλοποιήθηκε και σχεδόν επιβλήθηκε στις δύο πλευρές του Ειρηνικού, από το καθεστώς Ομπάμα.

 Μία συμφωνία, που δίνει το ελεύθερο σε μεγάλες εταιρείες, να παρακάμπτουν νόμους των συμβαλλόμενων κρατών, είτε αυτοί έχουν να κάνουν με την προστασία του περιβάλλοντος, είτε με την προστασία των καταναλωτών, είτε φυσικά με εργασιακά δικαιώματα, όταν αυτοί οι νόμοι, εμποδίζουν την κερδοφορία των επιχειρήσεων. Αν είστε οπτικοί τύποι, μια γεύση μπορείτε να πάρετε στο παρακάτω βίντεο.


Τη λαμπρή κληρονομιά του Τζώρτζ Μπους Τζούνιορ όμως, συνεχίζει ο Μπαράκ Ομπάμα και στον τομέα των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Συνεχίζοντας το πρόγραμμα απαγωγών που είχε καθιερώσει ο ρεπουμπλικάνος πρόεδρος, άνθρωποι «εξαφανίζονται» από διάφορα μέρη της γης χωρίς ένταλμα και βρίσκονται κρατούμενοι σε φυλακές διάσπαρτες στην υφήλιο, χωρίς να εκκρεμεί κάποια κατηγορία ή να αναμένεται κάποια δίκη. 

Ακόμα και υπεύθυνοι της CIA, που για ένα μικρό διάστημα είχαν κατηγορηθεί για διενέργεια βασανιστηρίων, την εποχή που δηλαδή που όλοι μάθαμε τι είναι το waterboarding, χαίρουν πλήρους ασυλίας και δεν τους απαγγέλεται καμία κατηγορία, παρά τις αναφορές και τα στοιχεία που έχουν συγκεντρωθεί εναντίον τους.


Η κυβέρνηση Ομπάμα στο εσωτερικό, θα κάνει τα μηχανάκια παρακολούθησης της NSA να υπερφορτώσουν, επεκτείνοντας δραστικά το ανάλογο πρόγραμμα της μυστικής υπηρεσίας, ενώ ταυτόχρονα προσπαθεί να τσακίσει κάτι που οι «κουτόφραγκοι» αποκαλούν “net neutrality”, δηλαδή την υπονόμευση συνδέσεων ή ιστοσελίδων, από τους ίδιους τους παρόχους ίντερνετ, κάνοντας πιο αργή τη μεταφορά των δεδομένων από μερικές ή πιο γρήγορη από άλλες. Γενικότερα όμως, η κυβέρνηση Ομπάμα, δεν έχει καλή σχέση με το ίντερνετ, φτάνοντας σε ορισμένες περιπτώσεις και σε γραφικότητες, απαγορεύοντας για παράδειγμα στους δημόσιους υπαλλήλους να διαβάζουν τα wikileaks ακόμα και από το σπίτι τους.

Βέβαια η καταπάτηση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων από την κυβέρνηση Ομπάμα δε σταματάει σε τέτοια μικροπράγματα. Στο εσωτερικό επιδεικνύει μια τεράστια ανοχή σε περιστατικά αστυνομικής βίας σε βάρος μειονοτήτων, δημιουργώντας ένα ασύλληπτο ρεκόρ δολοφονιών, φτάνοντας να δολοφονούνται τρεις άνθρωποι κάθε μέρα από αστυνομικούς, μέσα στο πρώτο εξάμηνο του 2015. Την ίδια στιγμή, η κυβέρνηση ακυρώνει νόμο που απαγόρευε τη διάδοση κυβερνητικής προπαγάνδας στο Μέσα Ενημέρωσης, το λεγόμενο “Propaganda Ban”.


Αλλά και στο εξωτερικό τα πράγματα δεν είναι καλύτερα. Επί θητείας Ομπάμα, γίνεται γνωστή η ύπαρξη και λειτουργία μίας μυστικής φυλακής της CIA στη Ρουμανία, ψηφίζεται νόμος  που επιτρέπει στις μυστικές υπηρεσίες να δολοφονούν αμερικανούς χωρίς δίκη, σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της γης, αν κρίνεται πως απειλούν την κυριαρχία των ΗΠΑ, και υλοποιείται σχετικά άμεσα ανατινάζοντας 4 αμερικανούς σε Πακιστάν και Υεμένη με drones. Ο ίδιος ο Μπαράκ μάλιστα, επιβλέπει προσωπικά, μία λίστα ανθρώπων, που χρήζουν άμεσης δολοφονίας.

Και αν ήταν τόσο εύκολο να καταπατηθούν τα δικαιώματα των “νόμιμων” αμερικανών πολιτών, τα πράγματα δε θα ήταν πιο δύσκολα για τους μετανάστες που βρίσκονται στη χώρα χωρίς τα απαραίτητα έγγραφα. Η κυβέρνηση Ομπάμα, κατέχει ακόμα ένα ιστορικό ρεκόρ, παγκόσμιο μάλιστα αυτή τη φορά, όντας η κυβέρνηση που έχει απελάσει 2 εκατομύρια μετανάστες στη θητεία της. Άλλο ένα ρεκόρ, πετυχαίνει το 2012, όταν απελαύνει 400.000 μετανάστες, τους περισσότερους δηλαδή από κάθε άλλο έτος, στην ιστορία των ΗΠΑ. 

Όσοι δεν έχουν την τύχη να απελαθούν, στέλνονται στις φυλακές, με τις οποίες έχει γεμίσει η χώρα από άκρη σε άκρη, ενώ συνεχίζεται η κατασκευή ενός φράχτη στα σύνορα με το Μεξικό, κόστους $8 δισ. που είχε ξεκινήσει ο Τζώρτζ Μπους Τζούνιορ. Αν αναρωτιέστε, γιατί ένας φράχτης μπορεί να κοστίζει $8 δισ. να σας ενημερώσουμε πως δεν έχει να κάνει τόσο με την απόσταση που καλύπτει, όσο με τον εξοπλισμό του, που περιλαμβάνει αισθητήρες και κάμερες παρακολούθησης πάνω σε πύργους σε όλη την έκταση των συνόρων.


Σύνορα ΗΠΑ-Μεξικό, στην περιοχή της Καλιφόρνια. John Moore / Getty Images

Και αν νομίζατε πως φτάσαμε σε κάποιο ζενίθ παρακμής, απατάσθε, καθότι ήμαστε ακόμα στην αρχή και τώρα θα ασχοληθούμε με το παραδοσιακά δυνατό σημείο των ΗΠΑ και της κυβέρνησης Ομπάμα. Δηλαδή τον εξωτερικό παρεμβατισμό.

Είναι λοιπόν, πολύ δύσκολο για κάποιον, να βρει μία δικτατορία στον πλανήτη, στην οποία η κυβέρνηση Ομπάμα να μην έχει πουλήσει όπλα. Συνέχισε τη συμφωνία που είχε συνάψει ο προκάτοχός του με τη Σαουδική Αραβία, για αγορά όπλων αξίας $60 δισ, τη μεγαλύτερη στην ιστορία των ΗΠΑ, πουλώντας ακόμα $30 δις. οπλισμό. Άλλα $200 εκατ οπλισμό πουλάει στο καθεστώς του Μπαχρέιν για την εκπληκτική του ικανότητα να πνίγει εξεγέρσεις στο αίμα την εποχή της αραβικής άνοιξης (ίσως να μην έχετε ακούσει σχετικά), διατηρεί τη συνεχή ροή χρήματος στη στρατιωτική δικτατορία της Αιγύπτου, προσφέρει $50 εκατ δολάρια οικονομική βοήθεια στη Γαλλία για τη στρατιωτική της επέμβαση στο Μαλί, ολοκληρώνει συμφωνία για $3.5 δισ όπλα στα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα, ενώ πουλάει όπλα ακόμα και στο δικτάτορα του Ουζμπεκιστάν.


Δεν υπάρχει πρόεδρος, πρωθυπουργός, δικτάτορας, μονάρχης ή βασιλιάς εκεί έξω, που να μην έχει αγοράσει έστω μια σφεντόντα από τον Ομπάμα, κάνοντας έτσι τις ΗΠΑ το μεγαλύτερο προμηθευτή όπλων στον πλανήτη. Ο μόνος τρόπος να ευημερήσεις αν είσαι δικτάτορας πλέον, είναι να αγοράσεις όπλα από τις ΗΠΑ, ενώ ακόμα και αν δεν έχεις τα λεφτά να το κάνεις, οι ΗΠΑ θα σε βλέπουν με καλό μάτι, όπως στην περίπτωση της Αϊτής, όπου ο δημοκρατικά εκλεγμένος πρόεδρος, ανατράπηκε και εξορίστηκε από ένα πραξικόπημα που είναι πιο αρεστό στις ΗΠΑ. Ακόμα και αν απλά θες να ξεκινήσεις διπλωματικές σχέσεις με τις ΗΠΑ, πρέπει να πεις καλημέρα αγοράζοντας όπλα, όπως έκανε το Βιετνάμ.

Και αν νομίζατε πως εκεί εξαντλείται ο παρεμβατισμός των ΗΠΑ, γελιέστε, γιατί αυτές είναι απλά “καλές φιλικές σχέσεις”. Οι ΗΠΑ, επί Ομπάμα, επεκτείνουν τη στρατιωτική τους παρουσία στο εξωτερικό υπερδιπλασιάζοντας τις χώρες στις οποίες δρουν οι ειδικές τους δυνάμεις, από 60 που ήταν επί Μπους, σε 134. Ανοίγει καινούρια στρατιωτική βάση στη Χιλή, άλλες τρεις στην Ονδούρα, ενώ η Κολομβία, πιο τυχερή, καταλήγει να φιλοξενεί 7 καινούριες στρατιωτικές βάσεις. 

Συνεχίζεται και εντείνεται ο πόλεμος στη Σομαλία, όπου οι Αμερικάνοι έχουν διαλέξει ήδη πλευρά και τη στηρίζουν, ενώ η ανατολική Ευρώπη πλημμυρίζει με στρατιωτικό εξοπλισμό και προσωπικό. Στρατεύματα σε Πολωνία και Ρουμανία, αεροπλάνα στη Λιθουανία, και μία ένταση που θυμίζει εποχές ψυχρού πολέμου αφού σε όλα τα σύνορα της Ρωσίας, τοποθετούνται τακτικός στρατός αλλά και πυραυλικά συστήματα. Στη δε Ουκρανία, το φασιστικό καθεστώς που ακολουθεί την ανατροπή του προηγούμενο προέδρου, χαίρει κάθε εκτίμησης και βοήθειας από τις ΗΠΑ, ενισχύοντάς το να εξαπολύσει ένα πογκρόμ εναντίον ρωσόφωνων πληθυσμών, που καταλήγει σε έναν εμφύλιο ο οποίος κρατάει μέχρι σήμερα.


Αμερικανικά στρατεύματα και εξοπλισμός όμως στέλνονται και σε 35 (τριάντα πέντε) αφρικανικές χώρες, ενώ εκατομμύρια ξοδεύονται και για τον εξοπλισμό του στρατού του Νοτίου Σουδάν, παρόλη την ανησυχία για τα εγκλήματα που διαπράττει το καθεστώς. Όσον αφορά δε την Κούβα, η κυβέρνηση του Ομπάμα, έχει τη φαεινή ιδέα να στήσει ένα “κουβανικό τουίτερ”, προκειμένου να προωθήσει την υπονόμευση του κουβανικού καθεστώτος.

Ο παρεμβατισμός αυτός βέβαια, γνωρίζει καινούριες δόξες, όταν επί προεδρίας Ομπάμα, αυξάνεται η χρήση των drones για βομβαρδισμούς περιοχών σε όλο τον πλανήτη. Η χρήση τους μάλιστα γίνεται σε τόσο βιομηχανικό επίπεδο, που αρχίζει και γίνεται θέμα ακόμα και σε ταινίες του Hollywood. Αυτό που είχε ξεκινήσει ο Μπους στο Πακιστάν, σαν μια “βοήθεια” στη χώρα ώστε να αντιμετωπίσει τους τρομοκράτες, γίνεται τώρα ο κύριος τρόπος στρατιωτικής επέμβασης σε όλο τον πλανήτη.

 Βάσεις drones ξεφυτρώνουν παντού, από τη Σαουδική Αραβία μέχρι το Νίγηρα. Drones επίσης προμηθεύονται και όλοι οι στενοί σύμμαχοι της υπερδύναμης, άσχετα με το τι φήμη έχουν γύρω από το σεβασμό δημοκρατικών και ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Με drones προμηθεύεται ακόμα και η σύμμαχος Τουρκία για να αντιμετωπίσει τους Κούρδους μαχητές, οι οποίοι βέβαια είναι σύμμαχοι των Αμερικανών στη Συρία όταν πολεμάνε τους μαχητές τους Ισλαμικού Κράτους, το οποίο βέβαια είναι σύμμαχος της Σαουδικής Αραβίας, η οποία φυσικά είναι πάγιος σύμμαχος των ΗΠΑ.


168 παιδιά έχουν χάσει τη ζωή τους στο Πακιστάν από το 2006 από βομβαρδισμούς με drones, και άλλα 231 παιδιά σκοτώθηκαν στο Αφγανιστάν μόνο μέσα σε ένα χρόνο. Ήταν τόσο ευχαριστημένος ο Ομπάμα με το πόσο καλά τα πάνε αυτές οι μη επανδρωμένες μηχανές καταστροφής, ώστε να καμαρώνει στους συμβούλους του λέγοντας “είμαι πολύ καλός στο να σκοτώνω ανθρώπους” με drones. 

Όμως, ακόμα κάτι στο οποίο είναι πολύ καλός ο Ομπάμα όσο είναι πρόεδρος, φαίνεται πως είναι τα πυρηνικά όπλα. Παρόλες τις προεκλογικές υποσχέσεις να δημιουργήσει έναν κόσμο χωρίς πυρηνικά, ο δημοκρατικός πρόεδρος δεσμεύει 1 τρισεκατομμύριο δολάρια σε βάθος 30 χρόνων, για την επέκταση και την ενίσχυση του πυρηνικού οπλοστασίου της χώρας.



Και κάπου εδώ ίσως πρέπει να αναφερθούμε στους επίσημους πολέμους που διεξήγαγε το καθεστώς Ομπάμα στον πλανήτη, το οποίο έχει βομβαρδίσει 7 διαφορετικές μουσουλμανικές χώρες και μετά ο ίδιος ο πρόεδρος περηφανεύτηκε γι’ αυτό. Άξιο περηφάνιας όμως ίσως να είναι ακόμα ένα ρεκόρ που πέτυχε, όντας ο πρόεδρος που έχει διατάξει τους περισσότερους αεροπορικούς βομβαρδισμούς σε μία θητεία, με τον αριθμό να φτάνει τις20.000. Στην πραγματικότητα, ο Ομπάμα αποδείχτηκε τόσο αποτελεσματικός στο να ανοίγει πόλεμο με χώρες, που τα κατορθώματά του έγιναν βιβλίο πριν καν τελειώσει η προεδρία του.

Το Αφγανιστάν είναι το μεγαλύτερο και πιο αιματοβαμμένο πολεμικό πεδίο αυτή τη στιγμή για τις ΗΠΑ. Ο Ομπάμα ανέβαλε την απόσυρση των στρατευμάτων από τη χώρα και η ένταση των επιχειρήσεων κορυφώθηκε επί προεδρίας του. Οι καθημερινοί βομβαρδισμοί της χώρας κέντρισαν την προσοχή της κοινής γνώμης, όταν βομβαρδίστηκε νοσοκομείο των Γιατρών Χωρίς Σύνορα. Και ενώ ακόμα δεν ξέρουμε σε ποια χώρα ανήκε το αεροπλάνο που το ανατίναξε, μάλλον δε θα μάθουμε και ποτέ, αφού την επόμενη μέρα του βομβαρδισμού το κτίριο ισοπεδώθηκε από ένα αμερικανικό τανκ, καταστρέφοντας όποια αποδεικτικά στοιχεία θα μας έδειχναν τον ένοχο. Η συνεχώς επιδεινούμενη κατάσταση στο Αφγανιστάν, ανάγκασε τον πρόεδρο της χώρας να ζητήσει την παύση των αεροπορικών επιθέσεων στη χώρα του, μόνο για να πάρει ένα λακωνικό “όχι” από τον πρόεδρο των Ηνωμένων Πολιτειών.


Η Λιβυή από την άλλη είναι ένα καινούριο κέντρο πολεμικών επιχειρήσεων που άνοιξε μόνη της η κυβέρνηση του Ομπάμα. Μπορεί μερικοί που εξαντλούν τα αναγνώσματά τους στη Χρυσηίδα Δημουλίδου, να πιστεύουν πως οι ΗΠΑ είναι κάποιο κράτος δικαίου με θεσμούς που ελέγχουν ο ένας τον άλλο…


αλλά η στρατιωτική επέμβαση στη Λιβυή, έγινε χωρίς την έγκριση του Κογκρέσου. Μία επέμβαση που οδήγησε στη βύθιση της χώρας σε έναν χαοτικό εμφύλιο που εξελίσσεται μέχρι σήμερα και επιπλέον προσφυγικά κύματα που προσπαθούν να σωθούν από τον όλεθρο.






Η Υεμένη, είναι μία ακόμα από τις 7 μουσουλμανικές χώρες που η κυβέρνηση Ομπάμα κατέστρεψε με άμεσες και έμμεσες μεθόδους. Μία μέχρι πρότινος χώρα-μοντέλο για το καθεστώς Ομπάμα, αφού στις εκλογές που γίνονταν κατέβαινε μόνο ένας υποψήφιοςενώ ο μέχρι πρότινος δικτάτορας έχαιρε εκτίμησης και ιατρικής φροντίδας από τις ΗΠΑ. Όταν βέβαια δημιουργήθηκε κάποια δυσφορία γι αυτή την κατάσταση από μερίδα των πολιτών της χώρας, οι ΗΠΑ ξεκίνησαν τους βομβαρδισμούς στη χώρα, με αποκορύφωμα τη στρατιωτική επέμβαση της Σαουδικής Αραβίας που εξελίσσεται αυτή τη στιγμή, με τη συνδρομή των ΗΠΑ και η οποία έχει γυρίσει τη χώρα στην εποχή του λίθου και το λαό να πεθαίνει από την πείνα χάρη στο ολικό εμπάργκο που επιβλήθηκε.







Τέλος, η Συρία, είναι μάλλον το μεγαλύτερο προπαγανδιστικό “κατόρθωμα” της κυβέρνησης Ομπάμα, αφού κατέληξε να χρηματοδοτεί την Αλ-Κάιντα για να ανατρέψει το καθεστώς Άσαντ. Κάνοντας συμμαχίες και χρηματοδοτώντας σχεδόν όποιον ήταν πρόθυμος να πολεμήσει τον Άσαντ, είδαμε όπλα της να φτάνουν ακόμα και στα χέρια του Ισλαμικού Κράτους,  αμερικανούς στρατιώτες να μπαίνουν σε μία ξένη χώρα χωρίς κάποια άδεια, ρωσικά και αμερικανικά μαχητικά να πετάνε στον ίδιο ουρανό και την ένταση ανάμεσα στις δύο μεγαλύτερες δυνάμεις του κόσμου να φτάνει πολύ κοντά στη γενικευμένη παγκόσμια σύρραξη. Το χάος που υπέθαλψε ο αμερικανικός παράγοντας, είχε ως αποτέλεσμα τη μεγαλύτερη προσφυγική κρίση που γνώρισε η ανθρωπότητα και λύση ακόμα δε διακρίνεται στο κοντινό μέλλον.





Και η λίστα συνεχίζεται με το Ιράκ που μπήκε σε μία νέα εποχή πολέμου, επειδή μάλλον η προηγούμενη πήγε τόσο καλά. Αεροπορικοί βομβαρδισμοί γίνονται σε καθημερινή βάση για να νικηθεί το Ισλαμικό Κράτος, όμως ένα μεγάλο τίμημα το πληρώνουν όπως πάντα οι άμαχοι. Την Ουγκάντα και τη Σομαλία που βυθίζονται εδώ και καιρό στη δείνη του πολέμου και μια σειρά άλλων χωρών που με την ενίσχυση του αμερικανικού παράγοντα διεξάγουν τους πολέμους τους ενάντια στην τρομοκρατία, όποια και αν χαρακτηρίσουμε ως τέτοια…

Δεν είναι περίεργο λοιπόν, να ακούμε από το Νόαμ Τσόμσκυ πως ο “Ομπάμα λειτουργεί τη μεγαλύτερη τρομοκρατική οργάνωση που υπάρχει, ίσως σε όλη την ιστορία”. Ο πιο πολεμοχαρής πρόεδρος των ΗΠΑ, που σύμφωνα με κάποιους μετέτρεψε τη χώρα σε “ένα έθνος δολοφόνων”, οδήγησε τις ΗΠΑ στο να διεξάγουν κάποιου είδους πολεμική επιχείρηση σε 120 διαφορετικές χώρες τη στιγμή που γράφονται οι γραμμές αυτές, με περίπου 70 αμερικανούς κομάντο να διεξάγουν μία επιχείρηση κάθε μέρα.

Και ενώ κάποιοι υποστηρίζουν πως ο απερχόμενος πρόεδρος θα έπρεπε να δικαστεί ακόμα και για εγκλήματα πολέμου, ή έστω για τη συγκάλυψή τους, η διεθνής κοινή γνώμη έχει λίγο διαφορετική άποψη. Για την ακρίβεια, αποφάσισε πως του αξίζει ένα Νόμπελ Ειρήνης, για λόγους που ούτε ο ίδιος δεν καταλαβαίνει.


Το “μικρότερο κακό” απέναντι στους ρεπουμπλικάνους υποψηφίους προέδρους, όπως χαρακτηριζόταν στις δύο προεκλογικές του εκστρατείες, αποδείχτηκε ένα από τα «μεγαλύτερα κακά» που πέρασε ποτέ από το θώκο της πλανητικής ηγεσίας. Και ενώ ο Τραμπ φαίνεται εξαιρετικά πρόθυμος και ικανός να τα πάει τόσο καλά, ή και καλύτερα, καλό να θυμόμαστε πως ο πήχης για το νεό πλανητάρχη είναι ήδη πολύ ψηλά.


Το ντόμινο των εξελίξεων



18-11-2016
Γράφει ο Αλέξης Ζακυνθινός
Ο παγκόσμιος γεωπολιτικός χάρτης αλλάζει, με την οικονομική και κοινωνική κατάσταση των Η.Π.Α. να βαίνει συνεχώς προς το χειρότερο – στην Ασία κυριαρχεί η Κίνα, ενώ στην Ευρώπη τείνουν να δημιουργηθούν δύο αντίπαλοι πόλοι, υπό τη Γερμανία και τη Ρωσία.
.
«Ο επόμενος πρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών και εγώ δεν θα μπορούσαμε να είμαστε πιο διαφορετικοί. Εν τούτοις έχουμε μία παράδοση, η οποία υπαγορεύει στον πρόεδρο που αποχωρεί να καλωσορίζει τον καινούργιο και αυτό έκανα την προηγούμενη εβδομάδα. Οι βασικοί πυλώνες της Δημοκρατίας, καθώς επίσης οι ανοιχτές δημόσιες συζητήσεις, θα έπρεπε να διατηρηθούν ως έχουν. Τότε θα είμαστε εντάξει» (Obama στην Αθήνα).
.

Άποψη

Η παραπάνω είναι μία από τις πιο παράδοξες δηλώσεις ενός απερχόμενου προέδρου για το μελλοντικό – αφού έμμεσα κατηγορεί το διάδοχο του ως μη δημοκρατικό, φοβούμενος πως δεν θα σεβαστεί τις βασικές αρχές του πολιτεύματος!
Από την άλλη πλευρά, όταν αυτή η αναφορά συνοδεύεται από τις «εμφυλίου τύπου» διαδηλώσεις εναντίον του κ. Trump σε πολλές αμερικανικές πόλεις, τις οποίες δεν προσπάθησε να σταματήσει ούτε ο κ. Obama ούτε η κυρία Clinton, ενώ κανένας από τους δύο δεν στήριξε ουσιαστικά το μελλοντικό πρόεδρο, τότε φαίνεται πως κάτι δεν λειτουργεί σωστά στη σύγχρονη Ρώμη – οπότε λογικά ανησυχεί το στρατιωτικό της σκέλος (ΝΑΤΟ) και οι επαρχίες της .
Το σημαντικότερο όμως είναι η οικονομική της κατάσταση, η οποία βαίνει ραγδαία προς το χειρότερο – κρίνοντας από τις μαζικές πωλήσεις των ομολόγων της, οι οποίες αυξήθηκαν κατά 22 δις $ μέσα σε μία εβδομάδα , με το σύνολο τους να έχει περιορισθεί στα 2,8 τρις $, ήτοι στο χαμηλότερο επίπεδο από το 2012.
Ειδικότερα, οι συνολικές πωλήσεις αμερικανικών ομολόγων εκ μέρους των ξένων κεντρικών τραπεζών έφτασαν στα 343 δις $ για την περίοδο Ιουλίου 2015 και Αυγούστου 2016, ενώ συνεχίζονται με ακόμη μεγαλύτερο ρυθμό – με σημαντικότερο πωλητή την Κίνα (γράφημα), η οποία θεωρείται από το νέο πρόεδρο ως ο βασικός διεκδικητής της παγκόσμιας ηγεμονίας και νούμερο ένα εχθρός της υπερδύναμης.



Επεξήγηση γραφήματος: Εξέλιξη του αποθέματος των αμερικανικών ομολόγων που έχει στην κατοχή της η κεντρική τράπεζα της Κίνας..
Περαιτέρω, δεν είναι μόνο η Κίνα αυτή που πουλάει μαζικά ομόλογα του αμερικανικού δημοσίου – αλλά, επίσης, η Σαουδική Αραβία, η οποία από 124 δις $ που είχε στις αρχές του έτους, τα μείωσε στα 89 δις $, ήτοι κατά σχεδόν 30% (γράφημα). Βέβαια, η Κίνα αιτιολογεί τις πωλήσεις της με την προσπάθεια στήριξης του νομίσματος της – ενώ η Σαουδική Αραβία ισχυρίζεται πως αφενός μεν πρέπει να αντισταθμίσει τις απώλειες της από την κατάρρευση των πετροδολαρίων, αφετέρου να καλύψει τα τεράστια ελλείμματα του προϋπολογισμού της .


Επεξήγηση γραφήματος: Εξέλιξη του αποθέματος των αμερικανικών ομολόγων που έχει στην κατοχή της η κεντρική τράπεζα της Σαουδικής Αραβίας..
Εν τούτοις, όποιες και αν είναι οι δικαιολογίες, δεν μπορεί παρά να ανησυχούν όλοι οι κάτοχοι των αμερικανικών ομολόγων για την πορεία της οικονομίας της χώρας – ενώ εύλογα προβλέπουν πως θα ακολουθήσει πληθωρισμός, εάν ο νέος πρόεδρος εφαρμόσει την πολιτική που έχει εξαγγείλει .
Συνεχίζοντας, οι αγοραστές των αμερικανικών ομολόγων που πουλήθηκαν από τις κεντρικές τράπεζες ήταν οι ιδιώτες επενδυτές– οι οποίοι όμως δεν περίμεναν να κερδίσει τις εκλογές ο κ. Trump, έχοντας πεισθεί από τις δημοσκοπήσεις, καθώς επίσης από τις συνεχείς ανακοινώσεις των ΜΜΕ, σύμφωνα με τις οποίες ο αδιαμφισβήτητος νικητής θα ήταν η κυρία Clinton.
Επομένως ήταν θύματα της προπαγάνδας των ελίτ, την οποία φαίνεται πως υπηρετούν σήμερα έμμισθα οι εταιρείες δημοσκοπήσεων, οι δημοσιογράφοι και τα ΜΜΕ – χωρίς όμως επιτυχία, όπως φάνηκε από το ΟΧΙ στην Ελλάδα, από το BREXIT και πρόσφατα από τις Η.Π.Α.
Λογικά λοιπόν αναμένεται πως θα ακολουθήσουν πωλήσεις εκ μέρους τους, επί πλέον εξαιτίας της μείωσης των αποδόσεων των αμερικανικών ομολόγων – ενώ μάλλον θα αυξηθούν οι αντίστοιχες της Κίνας, ειδικά λόγω της εκλογής Trump. Επίσης της Σαουδικής Αραβίας που θα χάσει πλέον τη στρατιωτική στήριξη των Η.Π.Α. – οπότε θα αναγκασθεί να επενδύσει ακόμη περισσότερα χρήματα στον πολεμικό της εξοπλισμό.
Ως εκ τούτου, παρά το ότι προβλεπόταν η αύξηση των βασικών επιτοκίων εκ μέρους της Fed μετά την εκλογή του νέου προέδρου, όπως άλλωστε ο ίδιος επιθυμεί, η κεντρική τράπεζα δύσκολα θα τα καταφέρει – αν και δήλωσε πως θα το κάνει. Αντίθετα, ίσως υποχρεωθεί σε ένα τέταρτο πακέτο ποσοτικής διευκόλυνσης (QE) – ενδεχομένως μαζί με την Τράπεζα της Ιαπωνίας που φαίνεται πως έχει χάσει πια τον έλεγχο της νομισματικής της πολιτικής .
Επίσης μαζί με την ΕΚΤ που έχει απέναντι της ένα πολύ δύσκολο 2017 – ξεκινώντας από το ιταλικό δημοψήφισμα στις 4 Δεκεμβρίου που ίσως προκαλέσει πρόωρες εκλογές στη χώρα, με «στοίχημα» το ευρώ.Πόσο μάλλον όταν ο Ιταλός πρωθυπουργός συνέδεσε ξανά σήμερα την παραμονή του στην κυβέρνηση με το ΝΑΙ στο δημοψήφισμα – οπότε είναι πιθανόν, εάν αποτύχει, να αντικατασταθεί από μία κυβέρνηση τεχνοκρατών, με εκλογικό ορίζοντα.
Ένα τέταρτο όμως QE, σε συνδυασμό με το 1 τρις $ που θέλει να επενδύσει ο κ. Trump στις υποδομές των Η.Π.Α., θα εκτόξευε τον πληθωρισμό τα ύψη – έναν πληθωρισμό που ήδη υπάρχει, έχοντας εν πρώτοις περιορισθεί στις τιμές των παγίων περιουσιακών στοιχείων(μετοχές, ακίνητα κλπ.). Ως εκ τούτου εύλογα φοβούνται αρκετοί πως θα προκληθεί μία παγκόσμια οικονομική κατάρρευση – η οποία δεν είναι ένα στιγμιαίο γεγονός, αλλά μία διαδικασία που όταν ξεκινήσει, είναι σχεδόν αδύνατο να εμποδιστεί .
Η γεωπολιτική πλευρά
Περαιτέρω, ο κ. Trump έχει τοποθετηθεί υπέρ της συμμαχίας με τη Ρωσία, με στόχο την Κίνα  διατηρώντας ταυτόχρονα την ΕΕ μακριά και από τις δύο αυτές δυνάμεις. Εν τούτοις, η Ρωσία έχει ήδη ακολουθήσει με πολύ μεγάλο κόστος το δικό της δρόμο, μεταξύ άλλων σχεδιάζοντας την ανεξαρτησία της από το δυτικό σύστημα του χρέους – κάτι για το οποίο της είναι απαραίτητη η Κίνα.
Μπορεί λοιπόν να θέλει τη συμμαχία της ο νέος αμερικανός πρόεδρος, αλλά μάλλον λογαριάζει χωρίς τον ξενοδόχο – ενώ ο κ. Putin είναι αρκετά έξυπνος για να εμπιστευθεί κάποιον που ίσως δεν θα είναι για πολύ καιρό στην εξουσία, η χώρα του βρίσκεται σε πορεία παρακμής, ενώ κινδυνεύει παράλληλα από έναν εμφύλιο πόλεμο.
Λογικά επομένως δεν θα απομακρυνθεί από την Κίνα, ενώ θα θελήσει να αυξήσει την επιρροή του στην ΕΕ, χωρίς να συγκρουσθεί με τις Η.Π.Α. – οπότε στην Ευρώπη θα δημιουργηθούν δύο κυρίαρχοι πόλοι, όπου στο μεν ένα θα ηγείται η Γερμανία, ενώ στον άλλο η Ρωσία.
Το γεγονός τώρα, σύμφωνα με το οποίο ο κ. Trump δήλωσε πως η Ελλάδα μπορεί να βοηθηθεί είτε από τη Γερμανία, είτε από τη Ρωσία, ενώ ο ίδιος δεν θέλει καθόλου να αναμιχθεί, οφείλει να μας προβληματίσει σε μεγάλο βαθμό – γνωρίζοντας βέβαια πως η Ρωσία προσπαθεί να διεισδύσει στην Ελλάδα, ενώ η μοναδική βοήθεια που είναι σε θέση να μας προσφέρει δεν είναι νέα δάνεια, αλλά οι επενδύσεις, οι χαμηλότερες τιμές στην ενέργεια, καθώς επίσης το άνοιγμα της αγοράς της στα ελληνικά προϊόντα.
Για να επιτευχθεί όμως κάτι τέτοιο, θα έπρεπε η ελληνική κυβέρνηση να είναι εξαιρετικά ικανή, κατορθώνοντας να εκμεταλλευθεί τα αναπάντεχα πλεονεκτήματα που προσφέρονται στη χώρα – χωρίς να έλθει σε αντιπαράθεση με την κυβέρνηση της Γερμανίας, η οποία φυσικά δεν έχει καμία πρόθεση να ελαφρύνει το χρέος μας.
Εν προκειμένω δεν την κακολογούμε καθόλου, αφού αυτά που είπε ο κ. Σόιμπλε απαντώντας έμμεσα στον πρόεδρο Obama (προσφέρει κακή υπηρεσία όποιος συμβουλεύει την Ελλάδα πως πρέπει να διεκδικήσει τη διαγραφή χρεών της), εννοώντας ότι ακόμη και αν διαγραφεί όλο το χρέος μας σύντομα θα βρεθούμε ξανά στην ίδια θέση, λέγονται δυστυχώς και από πολλούς Έλληνες – οι οποίοι δεν προσφέρουν καθόλου καλές υπηρεσίες στην πατρίδα μας.
Με απλά λόγια, ακόμη και όταν πιστεύει κανείς πως εάν υιοθετήσουμε τις απαιτούμενες διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις , το χρέος μας θα γίνει βιώσιμο (κάτι με το οποίο φυσικά δεν συμφωνούμε, ειδικά επειδή στο υπέρογκο δημόσιο έχει προστεθεί πια ένα τεράστιο ιδιωτικό που δεν υπήρχε καν το 2010, ενώ οι τράπεζες μας είναι υπερχρεωμένες κοκ.), δεν έχει καμία λογική να τοποθετείται δημόσια εναντίον της διαγραφής χρέους – ενώ οφείλει να γνωρίζει πως οι μεταρρυθμίσεις δεν είναι ποτέ εύκολο να υιοθετηθούν από τους Πολίτες μίας φτωχοποιημένης χώρας που δεν βλέπουν καμία προοπτική για το μέλλον τους, ακριβώς λόγω της υπερχρέωσης.
Επίλογος
Οι εξελίξεις στον πλανήτη είναι ραγδαίες, κρίνοντας μεταξύ άλλων από τη συμφωνία ελευθέρου εμπορίου TPP (Trans Pacific Partnership) – από την οποία αποκλείσθηκε η Κίνα από τις Η.Π.Α. (Obama), ενώ θεωρείται πως πέθανε μετά την εκλογή του κ. Trump. Σήμερα όμως η Κίνα διεκδικεί την αναβίωση της συμφωνίας υπό την ηγεσία της  στηριζόμενη από την Αυστραλία, για την οικονομία της οποίας είναι απαραίτητη η κινεζική αγορά.
Αναμφίβολα λοιπόν η Δύση διασπάται, ενώ ο πλανήτης γίνεται πολύ-πολικός, χωρίς να γνωρίζει κανένας τι θα συμβεί στο μέλλον – σημειώνοντας πως ο πρωθυπουργός της Αυστραλίας δήλωσε ότι, «Θα δραστηριοποιηθεί για να επιτευχθεί μία συμφωνία ελευθέρου εμπορίου μεταξύ των 16 χωρών της Ασίας και του Ειρηνικού, η οποία θα αποκλείει τις Η.Π.Α.«.
Στα πλαίσια αυτά, απαιτείται πολύ μεγάλη προσοχή από τις μικρότερες χώρες, όπως η Ελλάδα, καθώς επίσης η μεγαλύτερη δυνατή συναίνεση μεταξύ των κομμάτων και των Πολιτών τους – εάν δεν θέλουν να καταλήξουν στα σκουπίδια της ιστορίας.

http://voice2.px3.gr/wp-content/uploads/2016/04/13.png

Αναδιάρθρωση δημόσιου χρέους: Μηχανισμός υποδούλωσης των εργαζομένων


17-11-2016
Μέσα από αυτό το προπαγανδιστικό σχήμα διαστρέφεται τελείως η σχέση ανάμεσα στο χρέος και τα μνημόνια και μυθοποιούνται οι υποτιθέμενες «ανακουφιστικές» συνέπειες από τη συζητούμενη αναδιάρθρωση.
Ση­μα­το­δο­τώ­ντας με τον ανα­σχη­μα­τι­σμό το σχε­δια­σμό για επι­τά­χυν­ση της υλο­ποί­η­σης του τρί­του μνη­μο­νί­ου χωρίς πε­ριτ­τές και χρο­νο­βό­ρες «αυ­το­κρι­τι­κές» και «ενο­χι­κά σύν­δρο­μα», ο Αλέ­ξης Τσί­πρας ισχυ­ρί­ζε­ται πα­ράλ­λη­λα ότι το μνη­μο­νια­κό του success story έχει και «δώρο», ως αντα­μοι­βή για τη μνη­μο­νια­κή συ­νέ­πεια, την ανα­διάρ­θρω­ση του ελ­λη­νι­κού δη­μό­σιου χρέ­ους. Μέσα από αυτό το προ­πα­γαν­δι­στι­κό σχήμα δια­στρέ­φε­ται τε­λεί­ως η σχέση ανά­με­σα στο χρέος και τα μνη­μό­νια και μυ­θο­ποιού­νται οι υπο­τι­θέ­με­νες «ανα­κου­φι­στι­κές» συ­νέ­πειες από τη συ­ζη­τού­με­νη ανα­διάρ­θρω­ση.
Για άλλη μια φορά, η μνη­μο­νια­κή αργκό δεν είναι η γλώσ­σα της αλή­θειας αλλά η γλώσ­σα της πα­ρα­ποί­η­σης της αλή­θειας.
Η απάτη της νέας ανα­διάρ­θρω­σης
Τι είναι η ανα­διάρ­θρω­ση του χρέ­ους και σε τι απο­σκο­πεί; Η θε­τι­κή ση­μα­σία της ανα­διάρ­θρω­σης συν­δέ­ε­ται με κά­ποια «ελά­φρυν­ση» των βαρών από το χρέος. Τι εί­δους ελά­φρυν­ση όμως και μέχρι ποιου ση­μεί­ου; Ας τα πά­ρου­με με τη σειρά.
Η Ελ­λά­δα έχασε τη δυ­να­τό­τη­τα να δα­νεί­ζε­ται από τις αγο­ρές για να χρη­μα­το­δο­τεί τα ελ­λείμ­μα­τα του προ­ϋ­πο­λο­γι­σμού και να ανα­χρη­μα­το­δο­τεί το χρέος της (δη­λα­δή να πλη­ρώ­νει τό­κους και χρε­ο­λύ­σια) την άνοι­ξη του 2010. Οι κα­πι­τα­λι­στι­κές αγο­ρές θε­ώ­ρη­σαν στην πράξη ότι το χρέος, που τότε κι­νού­νταν στα επί­πε­δα του 125% του ΑΕΠ, ήταν μη βιώ­σι­μο. Τα μνη­μό­νια επι­βλή­θη­καν για να μειώ­σουν τα ελ­λείμ­μα­τα του προ­ϋ­πο­λο­γι­σμού και έτσι ‒υπο­τί­θε­ται‒ να κά­νουν το χρέος βιώ­σι­μο και να ξα­να­βγεί η Ελ­λά­δα στις αγο­ρές.
Ωστό­σο, ύστε­ρα από 7 χρό­νια εφαρ­μο­γής των μνη­μο­νια­κών προ­γραμ­μά­των, το έλ­λειμ­μα του προ­ϋ­πο­λο­γι­σμού έχει μειω­θεί δρα­στι­κά χάρη στις πε­ρι­κο­πές σε μι­σθούς, συ­ντά­ξεις και δα­πά­νες για το κοι­νω­νι­κό κρά­τος σε συν­δυα­σμό με τη φο­ρο­λε­η­λα­σία εις βάρος των ερ­γα­ζό­με­νων τά­ξε­ων, το χρέος όμως αντί να γίνει βιώ­σι­μο έχει εκτο­ξευ­τεί σε επί­πε­δα πάνω από το 175% του ΑΕΠ! Δη­λα­δή, ως απο­τέ­λε­σμα της υλο­ποί­η­σης των μνη­μο­νια­κών προ­γραμ­μά­των, αυ­ξή­θη­κε θε­α­μα­τι­κά κατά 50 εκα­το­στιαί­ες μο­νά­δες του ΑΕΠ! Αν ήταν μια φορά μη βιώ­σι­μο το 2010 και ‒υπο­τί­θε­ται γι’ αυτό‒ επι­βλή­θη­καν τα μνη­μό­νια, τώρα είναι 100 φορές πε­ρισ­σό­τε­ρο. Από δω ξε­κι­νά­ει η συ­ζή­τη­ση για τη νέα ανα­διάρ­θρω­ση, που πρέ­πει να έχει τη μορφή κά­ποιας «ελά­φρυν­σης».
Πόση «ελά­φρυν­ση» και με τι στόχο; Αν ο στό­χος είναι αυτός βάσει του οποί­ου επι­βλή­θη­καν τα μνη­μό­νια, δη­λα­δή να μειω­θεί του­λά­χι­στον κάτω από τα επί­πε­δα του 2010 (κάτω από 125% του ΑΕΠ), τότε πρέ­πει να γίνει μια γεν­ναία δια­γρα­φή χρέ­ους, δη­λα­δή κε­φα­λαί­ου, κατά του­λά­χι­στον 30%. Αλλά αυτή η ιδέα έχει απα­γο­ρευ­τεί διά ρο­πά­λου ‒Σόι­μπλε και όχι μόνο‒ στις σχε­τι­κές συ­ζη­τή­σεις. Αν όμως ο στό­χος δεν είναι η απο­κα­τά­στα­ση της βιω­σι­μό­τη­τας έστω με τους δι­κούς τους ορι­σμούς, τότε ποιος είναι; Τον έχουν ομο­λο­γή­σει οι ίδιοι: όχι η βιω­σι­μό­τη­τα του χρέ­ους, αλλά η βιω­σι­μό­τη­τα της εξυ­πη­ρέ­τη­σής του. Τι ση­μαί­νει αυτή η «πο­νη­ρή» δια­τύ­πω­ση; Ότι η Ελ­λά­δα μπο­ρεί να μεί­νει για πολ­λές δε­κα­ε­τί­ες στο μέλ­λον επί της ου­σί­ας χρε­ο­κο­πη­μέ­νη, αρκεί να εξα­σφα­λί­ζε­ται ότι μπο­ρεί να πλη­ρώ­νει τό­κους και χρε­ο­λύ­σια. Αυτό ση­μαί­νει ότι η Ελ­λά­δα θα πα­ρα­μεί­νει επί πολ­λές δε­κα­ε­τί­ες αποι­κία χρέ­ους, επί της ου­σί­ας χρε­ο­κο­πη­μέ­νη, με το «μη­χα­νι­σμό» του χρέ­ους να διαιω­νί­ζει τα μνη­μό­νια και τον διε­θνή-ιμπε­ρια­λι­στι­κό οι­κο­νο­μι­κό έλεγ­χο για πολ­λές δε­κα­ε­τί­ες!

Οι... Μέν­γκε­λε του κουαρ­τέ­του των δα­νει­στών, του ΔΝΤ, της Ευ­ρω­παϊ­κής Κε­ντρι­κής Τρά­πε­ζας, της Κο­μι­σιόν, του ESM, μέσα από τις δια­φω­νί­ες και τις συμ­πτώ­σεις τους, ψά­χνουν τη «βέλ­τι­στη» λύση με βάση την εξής κε­ντρι­κή ιδέα: πρέ­πει να βρε­θούν τα ρε­α­λι­στι­κά όρια αντο­χής της ελ­λη­νι­κής κοι­νω­νί­ας στο ξε­ζού­μι­σμα ώστε να εξυ­πη­ρε­τεί­ται το χρέος, δη­λα­δή να πλη­ρώ­νο­νται τα χρε­ο­λύ­σια και οι τόκοι.
Οι δια­φω­νί­ες τους οφεί­λο­νται στο ότι λο­γο­δο­τούν σε δια­φο­ρε­τι­κά συμ­φέ­ρο­ντα, έχουν επο­μέ­νως δευ­τε­ρεύ­ο­ντα χα­ρα­κτή­ρα. Το ρε­πορ­τάζ λέει ότι έχουν συμ­φω­νή­σει σε μια τέ­τοια φόρ­μου­λα «βιω­σι­μό­τη­τας», που ση­μαί­νει ρυθ­μί­σεις για τα επι­τό­κια, μια νέα πε­ρί­ο­δο χά­ρι­τος και μια νέα επι­μή­κυν­ση της διάρ­κειας απο­πλη­ρω­μής. Ώστε ο «Έλλην ασθε­νής», δη­λα­δή οι ερ­γα­ζό­με­νες τά­ξεις της Ελ­λά­δας, να αντέ­ξει βρα­χυ­πρό­θε­σμα και με­σο­πρό­θε­σμα στο ξε­ζού­μι­σμα για την εξυ­πη­ρέ­τη­ση του χρέ­ους.
Δεν πρό­κει­ται λοι­πόν για κά­ποιο «αντί­δω­ρο» ως επι­βρά­βευ­ση για την «καλή δια­γω­γή» στην υλο­ποί­η­ση του μνη­μο­νί­ου, αλλά για τον «εξορ­θο­λο­γι­σμό» και τη μα­κροη­μέ­ρευ­ση του κα­θε­στώ­τος ακραί­ας λι­τό­τη­τας και εκ­με­τάλ­λευ­σης των μνη­μο­νί­ων.
Και επει­δή είναι έτσι, η στάση πλη­ρω­μών σε συν­δυα­σμό με τη μη ανα­γνώ­ρι­ση και τη δια­γρα­φή του χρέ­ους είναι η μόνη απά­ντη­ση από τη σκο­πιά των συμ­φε­ρό­ντων της ερ­γα­τι­κής τάξης και των φτω­χών λαϊ­κών στρω­μά­των.
Η  Επι­τρο­πή για το Χρέος
Η Επι­τρο­πή Αλή­θειας Δη­μό­σιου Χρέ­ους ξα­να­πιά­νει δου­λειά! Ο Νίκος Βού­τσης, πρό­ε­δρος της Βου­λής ύστε­ρα από τις εκλο­γές του Σε­πτέμ­βρη του 2015, «επι­κύ­ρω­σε» τη μνη­μο­νια­κή στρο­φή του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ στον τομέα ευ­θύ­νης του κα­ταρ­γώ­ντας την Επι­τρο­πή Αλή­θειας Δη­μο­σί­ου Χρέ­ους, την οποία είχε συ­στή­σει η Ζωή Κων­στα­ντο­πού­λου στη διάρ­κεια της δικής της θη­τεί­ας στο αξί­ω­μα της προ­έ­δρου της Βου­λής. Πα­ρό­τι ο Νίκος Βού­τσης φρό­ντι­σε να «σβή­σει τα ίχνη» από τη δράση της Επι­τρο­πής δια­γρά­φο­ντας από τον ιστό­το­πο της Βου­λής το Προ­κα­ταρ­κτι­κό της Πό­ρι­σμα του Ιούνη του 2015 (!), οι ρε­βαν­σι­στι­κές του ενέρ­γειες δεν απο­δεί­χθη­καν ικα­νές ούτε για να σκε­πα­στεί από τη λήθη το έργο της Επι­τρο­πής στην πρώτη φάση της λει­τουρ­γί­ας της ως επι­τρο­πής της Βου­λής, αλλά ούτε για να απο­τρέ­ψουν τη συ­νέ­χι­ση των ερ­γα­σιών της ‒πλέον με νέα νο­μι­κή μορφή, νέο πλαί­σιο λει­τουρ­γί­ας αλλά και νέες δυ­να­τό­τη­τες.
Η Επι­τρο­πή Αλή­θειας συ­γκρο­τή­θη­κε επί­ση­μα στις 4 Απρι­λί­ου 2015 με πρω­το­βου­λία της τότε προ­έ­δρου της Βου­λής Ζωής Κων­στα­ντο­πού­λου. Η ου­σια­στι­κή της συ­γκρό­τη­ση είχε ξε­κι­νή­σει δύο μήνες νω­ρί­τε­ρα, αφού από το Φε­βρουά­ριο του 2015 ο Ερίκ Του­σέν είχε δε­χτεί να ανα­λά­βει το συ­ντο­νι­σμό του επι­στη­μο­νι­κού έργου της Επι­τρο­πής. Δε­δο­μέ­νης της συ­γκυ­ρί­ας της αρ­γό­συρ­της δια­πραγ­μά­τευ­σης με τους δα­νει­στές, που στα τέλη του πρώ­του εξα­μή­νου του 2015 ήταν φα­νε­ρό ότι πλη­σί­α­ζε στο ορια­κό ση­μείο, η Επι­τρο­πή Αλή­θειας πύ­κνω­σε τις ερ­γα­σί­ες της και κα­τά­φε­ρε να ολο­κλη­ρώ­σει σε σύ­ντο­μο χρόνο και να δώσει στη δη­μο­σιό­τη­τα το Προ­κα­ταρ­κτι­κό Πό­ρι­σμα για το ελ­λη­νι­κό δη­μό­σιο χρέος τον Ιού­νιο του 2015, πε­ρί­που δύο μήνες ύστε­ρα από την επί­ση­μη συ­γκρό­τη­σή της. Το πό­ρι­σμα χα­ρα­κτή­ρι­σε το σύ­νο­λο του χρέ­ους προς τους δα­νει­στές πα­ρά­νο­μο, απε­χθές, επο­νεί­δι­στο και μη βιώ­σι­μο, τεκ­μη­ριώ­νο­ντας αυ­τούς τους χα­ρα­κτη­ρι­σμούς με βάση διε­θνείς συν­θή­κες, απο­φά­σεις του ΟΗΕ, το δί­καιο της ΕΕ αλλά και τα κα­τα­στα­τι­κά των διε­θνών κα­πι­τα­λι­στι­κών ορ­γα­νι­σμών που συμ­με­τεί­χαν στη δια­χεί­ρι­ση του ελ­λη­νι­κού δη­μό­σιου χρέ­ους στο πλαί­σιο των δα­νεια­κών συμ­βά­σε­ων που συ­νό­δευ­σαν το λε­γό­με­νο ελ­λη­νι­κό «πρό­γραμ­μα προ­σαρ­μο­γής», δη­λα­δή τα μνη­μό­νια.

Επα­νεκ­κί­νη­ση με νέα μορφή
Ύστε­ρα από την κα­τάρ­γη­σή της ως επι­τρο­πής της Βου­λής, η Επι­τρο­πή συ­νέ­χι­σε να λει­τουρ­γεί άτυπα, δη­μο­σιο­ποιώ­ντας το Σε­πτέμ­βρη του 2015 το δεύ­τε­ρο πό­ρι­σμά της, με το οποίο χα­ρα­κτη­ρι­ζό­ταν επί­σης πα­ρά­νο­μο, απε­χθές, επο­νεί­δι­στο και μη βιώ­σι­μο το νέο χρέος που προ­έ­κυ­ψε με τη δα­νεια­κή σύμ­βα­ση του τρί­του μνη­μο­νί­ου.
Το τρι­ή­με­ρο 5-7 Νο­εμ­βρί­ου, ωστό­σο, η Επι­τρο­πή συ­νήλ­θε στην Αθήνα και επι­βε­βαί­ω­σε το πλάνο για τη συ­νέ­χι­ση και ολο­κλή­ρω­ση των δια­δι­κα­σιών της υπό νέα νο­μι­κή μορφή, του σω­μα­τεί­ου.
Με την ολο­κλή­ρω­ση του τρι­η­μέ­ρου των ερ­γα­σιών της, σε ανοι­χτή πα­ρου­σί­α­ση-εκ­δή­λω­ση, δη­μο­σιο­ποί­η­σε τις απο­φά­σεις της:
  • Προ­ε­τοι­μα­σία των δύο επό­με­νων πο­ρι­σμά­των της για τις συ­νέ­πειες της δια­χεί­ρι­σης του χρέ­ους πάνω α) στις ελ­λη­νι­κές τρά­πε­ζες, και β) στο ελ­λη­νι­κό ασφα­λι­στι­κό σύ­στη­μα.
  • Ενα­σχό­λη­ση με το ιδιω­τι­κό χρέος (νοι­κο­κυ­ριών και επι­χει­ρή­σε­ων) και τον τρόπο δια­χεί­ρι­σής του στο πλαί­σιο του μνη­μο­νια­κού προ­γράμ­μα­τος και ιδιαί­τε­ρα του τρί­του μνη­μο­νί­ου.
  • Πα­ρέμ­βα­ση στη δίκη του επι­κε­φα­λής της ΕΛ­ΣΤΑΤ (Ελ­λη­νι­κή Στα­τι­στι­κή Αρχή) κ. Γε­ωρ­γί­ου για την αλ­λοί­ω­ση-«φού­σκω­μα» του ελ­λείμ­μα­τος του 2009 και γε­νι­κό­τε­ρα των ελ­λη­νι­κών στα­τι­στι­κών στοι­χεί­ων. Με την πα­ρέμ­βα­σή της στη δίκη, η Επι­τρο­πή θα στρα­φεί όχι μόνο κατά του κ. Γε­ωρ­γί­ου αλλά και κατά όλων των «συ­ναι­τί­ων» και «συ­νυ­παι­τί­ων», πε­ρι­λαμ­βα­νο­μέ­νων και των εκ­προ­σώ­πων των διε­θνών ορ­γα­νι­σμών, του ΔΝΤ, της Κο­μι­σιόν, της ΕΚΤ κ.λπ.
  • Διε­ρεύ­νη­ση (μέσω έρευ­νας αλλά και ακρο­ά­σε­ων) των ευ­θυ­νών προ­σώ­πων που διε­τέ­λε­σαν σε θέ­σεις ευ­θύ­νης.
  • Πα­ρου­σία-πα­ρέμ­βα­ση στη δια­δι­κα­σία δια­πραγ­μά­τευ­σης για τη νέα ανα­διάρ­θρω­ση του ελ­λη­νι­κού χρέ­ους με δη­λώ­σεις, ανα­κοι­νώ­σεις κ.λπ.
  • Συ­γκρό­τη­ση Πα­ρα­τη­ρη­τη­ρί­ου για το ελ­λη­νι­κό δη­μό­σιο χρέος και συλ­λο­γή στοι­χεί­ων για την πα­ρα­βί­α­ση συν­θη­κών και αν­θρω­πί­νων δι­καιω­μά­των.
  • Συγ­γρα­φή της «Μαύ­ρης Βί­βλου» για το ελ­λη­νι­κό δη­μό­σιο χρέος.
Μια ση­μα­ντι­κή αλ­λα­γή είναι ότι στο πλαί­σιο της λει­τουρ­γί­ας της ως σω­μα­τεί­ου, η Επι­τρο­πή θα δώσει με­γα­λύ­τε­ρο βάρος σε δρά­σεις αντι­πλη­ρο­φό­ρη­σης αλλά και στη δη­μιουρ­γία ομά­δων έρευ­νας, φι­λο­δο­ξώ­ντας να ορ­γα­νώ­σει με δια­δρα­στι­κό τρόπο και να «απλώ­σει» προς τα κάτω τη δρα­στη­ριό­τη­τά της.

Πρό­ε­δρος της νο­μι­κής μορ­φής σω­μα­τεί­ου είναι η Ζωή Κων­στα­ντο­πού­λου και αντι­πρό­ε­δρος ο συ­νταγ­μα­το­λό­γος Γ. Κα­σι­μά­της. Το συ­ντο­νι­σμό του επι­στη­μο­νι­κού έργου της Επι­τρο­πής θα έχει και στο εξής ο Ερίκ Του­σέν. Από ελ­λη­νι­κής πλευ­ράς, στο έργο της Επι­τρο­πής έχουν δη­λώ­σει συμ­με­το­χή οι Λε­ω­νί­δας Βα­τι­κιώ­της, Άρης Χα­τζη­στε­φά­νου, Σπύ­ρος Μαρ­κέ­τος, Δέ­σποι­να Σπα­νού, Μω­υ­σής Λί­τσης, Φ. Μα­ζα­ρά­κης κ.ά.
Η επα­νεκ­κί­νη­ση λει­τουρ­γί­ας της Επι­τρο­πής Αλή­θειας Δη­μο­σί­ου Χρέ­ους έρ­χε­ται την «κα­τάλ­λη­λη στιγ­μή» που το ζή­τη­μα της νέας ανα­διάρ­θρω­σης του ελ­λη­νι­κού δη­μό­σιου χρέ­ους είναι στην επι­και­ρό­τη­τα, με την κυ­βέρ­νη­ση να το πα­ρου­σιά­ζει ως το «με­γά­λο δώρο» για τη μνη­μο­νια­κή της συ­νέ­πεια. Είναι η στιγ­μή που χρεια­ζό­μα­στε μια με­γά­λη-ενω­τι­κή κα­μπά­νια για το χρέος, που να ανα­δει­κνύ­ει ότι δεν το δη­μιούρ­γη­σαν ούτε επω­φε­λή­θη­καν απ’ αυτό οι ερ­γα­ζό­με­νοι και οι λαϊ­κές τά­ξεις αλλά οι τρα­πε­ζί­τες, οι το­κο­γλύ­φοι και το κε­φά­λαιο, ότι επο­μέ­νως πρέ­πει να κα­ταγ­γελ­θεί ως αθέ­μι­το, επο­νεί­δι­στο, απε­χθές και νη βιώ­σι­μο, ότι πρέ­πει να πα­λέ­ψου­με για τη μη ανα­γνώ­ρι­σή του, τη στάση πλη­ρω­μών σε χρε­ο­λύ­σια και τό­κους για την απο­πλη­ρω­μή του και τη δια­γρα­φή του.
*Δη­μο­σιεύ­τη­κε στην "Ερ­γα­τι­κή Αρι­στε­ρά", φύλλο 371 (9/11/16).