Σαν σήμερα, η Αρμενική Γενοκτονία

δευτέρα, 24 απριλίου 2017

... ένα από τα αποτρόπαια εγκλήματα του "μορφώματος" Τουρκία, που τίποτα δεν έχει να ζηλέψει ο Χίτλερ!

Στις 24 Απριλίου του 1915, δηλαδή πριν ακριβώς 100 χρόνια, λίγες ημέρες μετά το Πάσχα, ο τουρκικός στρατός σταύρωσε γυμνές τις γυναίκες των Αρμενίων
Ως Γενοκτονία των Αρμενίων αναφέρονται τα γεγονότα εξόντωσης Αρμενίων πολιτών της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας κατά τη διάρκεια του Α' Παγκοσμίου Πολέμου.
Ως έναρξη της Αρμενικής Γενοκτονίας συμβολικά θεωρείται η 24η Απριλίου του 1915, όταν η ηγεσία της Αρμενικής κοινότητας της Κωνσταντινούπολης φυλακίστηκε και...
εκατοντάδες Αρμένιοι της Πόλης απαγχονίστηκαν.
Τουρκικές πηγές αναφέρουν ότι ο αριθμός των νεκρών Αρμενίων ήταν από 600.000 ως 800.000, ενώ Δυτικές και Αρμενικές πηγές ανεβάζουν τον αριθμό των σφαγιασθέντων στο 1.500.000.
Θεωρείται μια από τις πρώτες σύγχρονες γενοκτονίες.

Η Τουρκία αρνείται την ύπαρξη «γενοκτονίας» και ισχυρίζεται ότι πραγματοποιήθηκε ένας βίαιος εκτοπισμός του Αρμενικού πληθυσμού.
Η Γενοκτονία των Αρμενίων πραγματοποιήθηκε παράλληλα και με τον ίδιο τρόπο με γενοκτονίες σε βάρος και άλλων χριστιανικών πληθυσμών της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, δηλ. των Ελλήνων και των Ασσυρίων.





Πως να ξεχάσεις τη γενοκτονία των Ποντίων... τη γενοκτονία στη Μικρά Ασία...
Τη γενοκτονία των Ασσυρίων:

Την μαρτυρική Κύπρο μας:


Σύντροφοι, ας κοιταχτούμε στον καθρέφτη


Πηγή: Στέλιος Ελληνιάδης – «Δρόμος της Αριστεράς»

Όπου και να γυρίσεις θλίψη. Από τη μια κυβερνούν αυτοί που κάποτε αυτοπροσδιορίζονταν ως αριστεροί, κάποιοι και ως ανανεωτικοί κομμουνιστές με τόσο οκληρή νεοφιλελεύθερη πολιτική που έχουν υπερκεράσει ακόμα και τα νεοφιλελεύθερα σοσιαλδημοκρατικά κόμματα της Ευρώπης. Κι απ’ την άλλη, αυτοί που δεν ακολούθησαν τους μέχρι χτες συντρόφους τους στον κατήφορο του νεοφιλελευθερισμού, αλλά δεν μπορούν να προβάλλουν καμία αντίσταση στοιχειωδώς αντάξια της ριζοσπαστικής φρασεολογίας με την οποία υποστήριξαν τη διαφοροποίησή τους.
Όσο ανατριχιαστική είναι η μετάλλαξη του κυβερνητικού ΣΥΡΙΖΑ που δεν άφησε τίποτα που να μην το παραβιάσει, αθετήσει και ξεπουλήσει, άλλο τόσο απογοητευτική είναι η αφυδάτωση, η αφλογιστία και η ανεπάρκεια των οργανωμένων δυνάμεων που διαχώρισαν τη θέση τους επιλέγοντας τη συνέχιση του αγώνα αντί για την παράδοση άνευ όρων με το ιδιαίτερα επιβαρυντικό στοιχείο της αυτομολίας στον εχθρό, στην κορύφωση της αντιπαράθεσης στη φάση που η κοινωνία είχε ταχθεί στην πλευρά της Αριστεράς.
150 χιλιάδες πολίτες έριξαν την ψήφο τους στη Λαϊκή Ενότητα και άλλες 50 χιλιάδες στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ, σύνολο 200.000. Ποτέ άλλοτε η εξωκοινοβουλευτική Αριστερά δεν είχε τέτοια εκλογική δύναμη. Για την Ιστορία, το ΕΚΚΕ στα φόρτε του, στη μεταπολίτευση, δεν είχε πάρει πάνω από 16.000 ψήφους πανελλαδικά.
Κι αν στους 200.000 προσθέσεις και μερικές χιλιάδες από τους 800.000 πολίτες που αρνήθηκαν να ψηφίσουν (από τις εκλογές του Γενάρη στις εκλογές του Σεπτέμβρη 2015) προφανώς φρικαρισμένοι από την ανάστροφη πολιτική του μεταλλαγμένου ΣΥΡΙΖΑ, ο αριθμός που δεν επιδέχεται αμφισβήτηση είναι πολύ μεγάλος. Τι κάνουν, λοιπόν, με όλη αυτή τη δύναμη ή έστω την επιρροή οι φορείς της Αριστεράς που συνεχίζουν τον αντιμνημονιακό αγώνα; Όπως φαίνεται, μάλλον ελάχιστα.
Τι δεν καταλαβαίνουμε;
Βέβαια, αυτό δεν σημαίνει ότι όλοι αυτοί οι πολίτες θα έβγαιναν ξανά στο δρόμο εύκολα, μετά το ξαφνικό και βάρβαρο σοκ που υπέστησαν το καλοκαίρι του 2015, με την ταχυδακτυλουργική μετατροπή του ΟΧΙ σε ΝΑΙ. Αλλά είναι μόνο αντικειμενικό το πρόβλημα; Δεν είναι και υποκειμενικό; Δεν δείχνει μία μεγάλη έλλειψη, μια εκκωφαντική αδράνεια, μια προφανή ανεπάρκεια εκ μέρους των αριστερών φορέων να διαχειριστούν την κρίση, να οργανώσουν τους πολίτες, να δημιουργήσουν κίνημα; Πού πήγε όλη η πλούσια εμπειρία που παρήχθη τα τελευταία χρόνια; Πού κολλάει η ανασύνταξη; Στην ιδεολογία, την πολιτική ή τα πρόσωπα;
Πέρασαν κιόλας δυο χρόνια. Σε εποχές μεγάλης πυκνότητας, δύο χρόνια είναι πάρα πολλά. Σ’ αυτό το διάστημα, η διάλυση της χώρας έχει ενταθεί. Με την αξιοθαύμαστη αντίσταση που είχε αναπτυχθεί, κατεδαφισμένη έκ των έσω. Ό,τι με μεγάλους αγώνες εμποδίστηκε να περικοπεί και να πουληθεί μέχρι το 2015, ξεπουλιέται και περικόπτεται με συνοπτικές διαδικασίες. Το Ελληνικό, τα αεροδρόμια, τα λιμάνια, οι δρόμοι, η ενέργεια, όλα, ακόμα και το νερό. Μια μεγάλη λίστα που περιλαμβάνει όλη την Ελλάδα για πούλημα. Από μια κυβέρνηση που επανέφερε ακόμα και τους κουλοχέρηδες!
Όλες οι σημαίες του ΣΥΡΙΖΑ τσαλαπατήθηκαν και κουρελιάστηκαν. Και οι συντάξεις, το μοναδικό στήριγμα των ανθρώπων που έχει τελειώσει ο εργασιακός τους κύκλος και δεν έχουν καμία άλλη επιλογή για μια όχι εξαθλιωμένη ζωή, πετσοκόβονται, ξεκινώντας από το ΕΚΑΣ και τις επικουρικές και φτάνοντας στις κτηνώδεις περικοπές της κύριας σύνταξης που μόλις ξεδιάντροπα εξαγγέλθηκαν. Η ανεργία καλά κρατεί κι ας την «μειώνουν» στα χαρτιά με την επέκταση της περιστασιακής ημιαπασχόλησης και τη μαζική μετανάστευση των νέων ανέργων στο εξωτερικό.
Με φτωχούς πολίτες, υποσιτισμένα παιδιά, με το εμπόριο χρεοκοπημένο, τις βιομηχανίες εγκαταλειμμένες την αγροτική παραγωγή απαξιωμένη, τις ιδιωτικές περιουσίες υποθηκευμένες και όλο το δημόσιο πλούτο με πωλητήριο, με ξένους επίτροπους στη διοίκηση, με την εθνική κυριαρχία περιορισμένη και εκχωρημένη, για ποια χώρα μιλάμε;
Και επειδή δεν χρειάζεται να είσαι διάνοια για να καταλάβεις ότι ακριβώς έτσι είναι η κατάσταση, δεν είναι άξιο απορίας ότι η Αριστερά είναι σκιώδης; Ότι δηλώνει απλώς παρουσία με ανακοινώσεις και ομιλίες για να δικαιολογήσει την ουσιαστική απουσία της;
Xωρίς υπεκφυγές
Οι κατευθυνόμενοι με τη μάσκα της ΑΕΚ που τρομοκρατούσαν επί βδομάδες τη Νέα Φιλαδέλφεια και καταργούσαν την εκλεγμένη δημοτική αρχή, νομιμοποιήθηκαν σαν η νέα εξουσία με φωτογραφική διάταξη με την οποία όλα τα κόμματα, εκτός του ΚΚΕ, ομόψυχα εκχώρησαν την πόλη στην ανομία και το βιασμό, νομικό, περιβαλλοντικό και κοινωνικό. Κι αν εξαιρέσει κανείς μια περιορισμένη αντίδραση μερίδας του αντιεξουσιαστικού χώρου, η αντιμνημονιακή Αριστερά άφησε τους κατοίκους και την αριστερή παράταξη του δήμου ανυπεράσπιστους στον χουλιγκανισμό των ολιγαρχών των γηπέδων και της κυβέρνησης. Ανυπεράσπιστοι όπως ανυπεράσπιστοι είναι αυτοί που χάνουν τα σπίτια τους στους πλειστηριασμούς που η παρούσα κυβέρνηση τους έκανε ηλεκτρονικούς για να μην εκδηλώνεται κίνημα συμπαράστασης και αποτροπής διεξαγωγής τους στα δικαστήρια. Ανυπεράσπιστοι από πολλές ταυτόχρονες επιθέσεις από τους παραφουσκωμένους λογαριασμούς της ΔΕΗ, τον ΕΝΦΙΑ που ζει και βασιλεύει, τον αυξημένο ΦΠΑ κ,λπ., κ,λπ.
300.000 ψηφοφόροι του ΚΚΕ και 200.000 ψηφοφόροι της ΛΑΕ και της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, χωρίς να υπολογίζονται όσοι απείχαν ή έριξαν λευκό και άκυρο από άποψη, γιατί δεν αντιδρούν δυναμικά στην ολόπλευρη καταστροφή; Γιατί κανένας δεν τους παρακινεί σε δράση; Γιατί δεν συνεννοούμαστε; Από κατάθλιψη και ηττοπάθεια ή επειδή οι οργανωμένες δυνάμεις της Αριστεράς είναι πολύ κατώτερες των περιστάσεων;
Εάν συμμεριζόμαστε το μαρτύριο της κοινωνίας και μετράμε τις ευθύνες μας νομίζω ότι αυτό πρέπει να είναι το κεντρικό ερώτημα του προβληματισμού στην Αριστερά. Και χρειάζεται σταράτες απαντήσεις. Τώρα!

Ο ΣΥΡΙΖΑ Πρόδοσε την κοινωνία και ανάστησε τα ζόμπι!


23.04.2017 | από Σύνταξη
Προδόθηκε η κοινωνία, αναστήθηκαν τα ζόμπι
ΠΕΡΙΠΤΕΡΟ ΙΔΕΩΝ
Δημοσίευση: Φύλλο 355 - 14/4/2017
Ρωτάω τους βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ: βλέπετε εσείς κάποιο φως που εμείς δεν βλέπουμε; Και παίρνω – με παραλλαγές – την ίδια στερεότυπη απάντηση: Δεν βλέπουμε φως, αλλά δεν υπήρχε άλλος δρόμος. Με τους άλλους θα ήταν χειρότερα ενώ εμείς τουλάχιστον προσπαθούμε.
Είναι, όμως, αλήθεια ότι δεν υπήρχε άλλος δρόμος; Για να απαντήσουμε θα πρέπει να ξετυλίξουμε το νήμα από το βράδυ του δημοψηφίσματος, το καλοκαίρι του 2015. Και να προσπαθήσουμε να δούμε τι θα συνέβαινε εάν η ηγεσία που είχε το πάνω χέρι στον ΣΥΡΙΖΑ σεβόταν τη βούληση της πλειοψηφίας του ελληνικού λαού.
Με το δημοψήφισμα είχαμε πετύχει κάτι το οποίο εισχωρούσε στη σφαίρα της επιστημονικής φαντασίας. Με αιχμή το ΟΧΙ συσπειρωνόταν η κοινωνία σε ένα πρωτόγνωρο επίπεδο αγωνιστικότητας. Συμφωνούσαν και συνέκλιναν εκατομμύρια πολίτες υπερπηδώντας όλες τις διαχωριστικές γραμμές, πολιτικές, ιδεολογικές και κομματικές. Όλους τους φόβους και τις ανασφάλειες. Οι αριστεροί ήταν η μειοψηφία, αλλά η στάση τους γινόταν ενοποιητικό στοιχείο. Οι πολίτες ξεπερνούσαν τις διαφορές, τις αντιρρήσεις, τις επιφυλάξεις και τις αναστολές τους, για πρώτη φορά από την εποχή του ΕΑΜ. Η Αριστερά αποκτούσε έρεισμα τεράστιο στην κοινωνία. Και η κοινωνία σύσσωμη δεχόταν τον ηγετικό της ρόλο στον αγώνα για την απεξάρτηση της Ελλάδας από τους ξένους δυνάστες.
Αυτό δεν μπορούσαμε να το φανταστούμε ούτε στα πιο τολμηρά μας όνειρα. Ακόμα και το πρωτοφανές 36% στις εκλογές ξεπερνιόταν με ένα νέο εκπληκτικό άλμα.
Τα κόμματα της καθεστηκυίας τάξης στιγματίζονταν ως προδοτικά και εκμηδενίζονταν.
Είχαμε την κοινωνία με το μέρος μας με ένα τρόπο που δεν επιδεχόταν καμία αμφισβήτηση (μέχρι που αμφισβητήθηκε και στρεβλώθηκε από τους δικούς μας).
Δύο επιλογές υπήρχαν τότε: να πάμε για εκλογές ή να παραιτηθούμε. Καμία κυβέρνηση, κανένα κόμμα ή συνασπισμός κομμάτων με τον ΣΥΡΙΖΑ στην αντιπολίτευση δεν θα μπορούσε να εφαρμόσει ούτε ένα ελάχιστο νέο μέτρο σε βάρος της κοινωνίας. Εάν γίνονταν εκλογές ο ΣΥΡΙΖΑ θα έπαιρνε ένα εξωφρενικό ποσοστό και όλα τα κόμματα θα ξέπεφταν σε διαλυτική ανυποληψία. Τότε θα ξεκινούσε νέα μάχη, από πολύ υψηλότερο επίπεδο. Με τα νέα δεδομένα, με αποφασιστική στήριξη από την κοινωνία και με εσωτερική αντιπολίτευση που θα είχε συντριβεί, θα απαιτούσε να ξαναρχίσουν οι διαπραγματεύσεις σε διαφορετική βάση. Σ’ αυτό το σημείο πρέπει να υπολογίσει κανείς και την επίδραση του αποτελέσματος στη ρευστότητα που επικρατούσε και την αμφισβήτηση που μεγάλωνε στην Ευρώπη. Εάν ο ΣΥΡΙΖΑ περνούσε στην αντιπολίτευση και προσπαθούσαν να διοικήσουν οι άλλοι, θα ήταν τέτοιο το κύμα που θα τους σάρωνε, που δεν θα τους άφηνε ούτε νέα μέτρα να πάρουν ούτε να εφαρμόσουν τα παλιά. Μια κατάσταση, που θα έδινε τον πρώτο ρόλο στην κοινωνία και τεράστια δύναμη στην Αριστερά φέρνοντας τους Ευρωπαίους, που επικαλούνται τη δημοκρατία, μπροστά σε μια αξεπέραστη πραγματικότητα.
Θα ήταν τόσο αξιοθαύμαστο αυτό που γινόταν στην Ελλάδα που πιθανότατα θα ξεσήκωνε κύματα απρόσμενης υποστήριξης μέσα στην Ευρώπη. Να μην ξεχνάμε ότι ακολούθησαν τα δημοψηφίσματα σε Μ. Βρετανία και Ιταλία.
Αυτό δεν σημαίνει ότι η έκβαση του πολέμου θα είχε κριθεί οριστικά. Αλλά οι πόλεμοι πολύ σπάνια κερδίζονται μια κι έξω. Κερδίζονται με βήματα μπρος και πίσω. Θα είχε, όμως, κερδηθεί μία πολύ σπουδαία μάχη, τακτικής και στρατηγικής σημασίας. Όλα θα ήταν ανοιχτά. Η κοινωνία δεν θα ήταν πια η ίδια, αμέτοχη κι αδιάφορη. Θα είχε πετάξει στα σκουπίδια τα ζόμπι της πολιτικής που η τωρινή κυβέρνηση ανέστησε. Θα ήταν στο προσκήνιο, και με το δημοψήφισμα και τις εκλογές θα είχε κατακτήσει μια άλλη εμπιστοσύνη στον εαυτό της, θα είχε λόγο αποφασιστικό και θα αναλάμβανε τις ευθύνες των πράξεών της. Μια μεγάλης σημασίας ποιοτική διαφορά.
Αλλά αυτή η επίπονη σύγκρουση διαρκείας ήθελε μια Αριστερά με ψυχή, βαθιά πατριωτική και οραματική κι όχι μια Αριστερά ρηχή και θρασύδειλη. Ήθελε ένα Κολοκοτρώνη κι όχι κάποιους ριψάσπιδες…

Καλή Ανάσταση,
Γκαούρ

Στο ΣΥΡΙΖΑ «Κλαίνε», «πονάνε», αλλά η εξουσία είναι… φετίχ


23.04.2017 | από Σύνταξη
«Κλαίνε», «πονάνε»,  αλλά η εξουσία είναι… φετίχ
ΠΟΛΙΤΙΚΗ
Δημοσίευση: Φύλλο 355 - 14/4/2017
του Μιχάλη Σιάχου

Επί δυόμιση σχεδόν χρόνια που κυβερνά ο ΣΥΡΙΖΑ με τους ΑΝΕΛ και κυρίως μετά την πλήρη μνημονιακή στροφή της κυβέρνησης τον Αύγουστο του 2015, οι «53» του ΣΥΡΙΖΑ, ακολουθώντας τη γνώριμη τακτική τους, εμφανίζονται ως η εσωκομματική αντιπολίτευση που ορκίζεται στα προτάγματα της Αριστεράς, την ώρα που απολαμβάνουν τους πλέον νευραλγικούς κυβερνητικούς θώκους, ενώ προνομιακές θέσεις είχαν και στις λίστες των εκλογών του Ιανουαρίου του ’15.
«Νέα εμφάνιση» έκαναν την προηγούμενη Κυριακή στη συνεδρίαση της ΚΕ του ΣΥΡΙΖΑ, η οποία πανηγυρικά ενέκρινε τη Συμφωνία της Μάλτας, που με τον πιο κυνικά αντιδημοκρατικό τρόπο της προνομοθέτησης προβλέπει 1,8 δισ. μείωση των συντάξεων το 2019 και 1,8 δισ. αύξηση φόρων, μέσω μείωσης του αφορολόγητου, το 2020.
Διαχρονικά οι «53» εμφανίζονται υπέρμαχοι της δημοκρατίας και των δικαιωμάτων, αλλά, επίσης, διαχρονικά η ευαισθησία τους αυτή δεν τους αποτρέπει από το να υπηρετούν από καλοπληρωμένες θέσεις εξουσίας τις πλέον αντιδημοκρατικές μνημονιακές πολιτικές.
Άτυπος επικεφαλής τους ο Ευκλείδης Τσακαλώτος, ο άνθρωπος δηλαδή, που από τη θέση του υπουργού Οικονομικών χειρίζεται όλη τη διαπραγμάτευση με τους τροϊκανούς και αποδέχεται ό,τι ζητήσουν. Διανθίζει επιτηδευμένα τις ομιλίες του με μπόλικο αριστερό… αλατοπίπερο, απειλεί με παραίτηση αν μειωθεί το αφορολόγητο, μιλά σε αυστηρό τόνο για απαιτήσεις «εκτός δημοκρατικού ευρωπαϊκού κεκτημένου», όταν οι δανειστές ζητούν προνομοθέτηση μέτρων που δεσμεύουν τη χώρα και μετά την τυπική θητεία της κυβέρνησης, αλλά με την ίδια ευκολία μειώνει το αφορολόγητο, προνομοθετεί και υπογράφει όποια διαταγή των δανειστών για περαιτέρω αποικιοποίηση της χώρας.
Ο Ευκλείδης Τσακαλώτος συμπυκνώνει με τον πιο σαφή τρόπο τα χαρακτηριστικά και το είδος ανθρώπων που αποτελούν την ομάδα των «53». Αριστερή φρασεολογία, δεξιά, εθελόδουλη πρακτική και παραμονή πάση θυσία στην κυβερνητική καρέκλα. Μια εκπαιδευμένη, δηλαδή, συνείδηση, δουλεμένη από τον πυρήνα του πολιτικού συστήματος, η οποία υπηρετεί με τον πιο χειριστικό και ξεδιάντροπο τρόπο πολλούς αφεντάδες. Είναι ακριβώς το είδος ανθρώπου που παράγει μεθοδικά αυτό το σύστημα χρόνια τώρα και οι οποίοι αποδεικνύονται εξαιρετικά χρήσιμοι και κυρίως αποτελεσματικοί (για το σύστημα πάντα) σε κρίσιμες φάσεις.
Αντίστοιχα δείγματα, ο Σκουρλέτης, ο Δρίτσας, ο Φίλης, η Χριστοδουλοπούλου. Διαφωνούν, φωνάζουν ότι το πρόγραμμα δεν βγαίνει ή ότι η ΔΕΗ και ο Πειραιάς δεν πωλούνται, εκτονώνουν και αποσβένουν τους εσωκομματικούς κραδασμούς του ΣΥΡΙΖΑ και κάποιων κομματιών της κοινωνίας, αλλά την ίδια ώρα από τις υπουργικές τους καρέκλες μια χαρά πουλάνε και το λιμάνι, μια χαρά πουλάνε και τη ΔΕΗ, μια χαρά απολαμβάνουν και τα προνόμια της κυβερνητικής εξουσίας, με την ομάδα τους να είναι… τακτοποιημένη σε θέσεις και θεσούλες μιας θλιβερά και επικίνδυνα για τον λαό και τη χώρα εθελόδουλης κυβέρνησης. Για τα «αιλουροειδή της Αριστεράς», έγραφε πριν χρόνια ο Γιάννης Χοντζέας και σήμερα ο ορισμός του αποκτά ακόμα και για τον πλέον αδαή σαφές περιεχόμενο και πρωταγωνιστές.
Είναι η πολλαπλά και για το σύστημα και για τον Τσίπρα, χρήσιμη ομάδα που χωρίς καμιά ηθική πουλάει αριστερό άλλοθι και εκφράζει τάχα πόνο για τις πολιτικές που η ίδια προωθεί, ενώ την ίδια ώρα μεταμορφώνεται στο ακριβώς αντίθετό της, ανάλογα με το ακροατήριο, τη συγκυρία και τα δεδομένα.
Γι’ αυτό το είδος «αριστερού» αποδείχτηκε πλέον πανηγυρικά ότι η εξουσία (ή η μικρο-εξουσία σε παλιότερες εποχές) είναι φετίχ και γι’ αυτό ακριβώς, αυτό το είδος «αριστερού» είναι πιο επικίνδυνο από πολλούς «παραδοσιακούς» δεξιούς.

Στην Ελλάδα των μνημονίων ιδρύθηκαν πάνω από 60 νέα κόμματα

 23 Απριλίου 2017


Πως θα μπορούσε η Ελλάδα να βγει από την 7ετή – πλέον – κρίση; Ποια είναι η λύση; Η απάντηση σε αυτό το μόνιμο ερώτημα των τελευταίων ετών μάλλον είναι «με την ίδρυση ενός κόμματος». Πως αλλιώς μπορεί να ερμηνευτεί το γεγονός πως αρχής γενομένης από τον Απρίλιο του 2010 όπου η χώρα εισήλθε και με την βούλα στον «αστερισμό» των μνημονίων, επί κυβέρνησης Γιώργου Παπανδρέου, μέχρι και σήμερα έχουν ιδρυθεί πάνω από 60 (!) κόμματα.












Χαρακτηριστικό και αυτό της πολυδιάσπασης της ελληνικής κοινωνίας αλλά και της εδραιωμένης αίσθησης πως το πρόβλημα είναι αμιγώς πολιτικό και όχι κοινωνικό, δομικό ή ακόμα και λανθασμένης νοοτροπίας εν γένει.
Ο αριθμός ρεκόρ που καταγράφεται παρακάτω σίγουρα μπορεί να αποτελέσει αντικείμενο κοινωνιολογικής μελέτης.
Το βέβαιο είναι πως τα τελευταία 7 χρόνια τα κόμματα ξεπηδούν το ένα μετά το άλλο και οι νέοι πρόεδροι επιδιώκουν να αποκτήσουν μερίδιο στήριξης από την έτσι και αλλιώς κουρασμένη κοινή γνώμη, η οποία σε ουκ ολίγες περιπτώσεις φαίνεται πως βρίσκεται σε vertigo.
Η εξέλιξη ωστόσο των κομμάτων αυτών – μετρήσαμε πάνω από 60- είναι σαφώς διαφορετική. Άλλα δεν καταφέρνουν καν να κατέβουν σε εκλογές, άλλα να μπουν στη Βουλή, ενώ άλλα σαφώς τα λιγότερα έχουν διαδραματίσει ρόλο, όπως οι ΑΝΕΛ που έφτασαν να είναι συγκυβέρνηση. Πολλά από αυτά βέβαια έχουν παίξει και τον ρόλο του «διαπραγματευτικού όπλου» για την μεταπήδηση των επικεφαλής τους εκ των υστέρων σε μεγαλύτερο πολιτικό φορέα.
Ας επιχειρήσουμε να τα καταγράψουμε ανά έτος.
2010
Το πρώτο κόμμα που γεννήθηκε αμέσως μετά την υπογραφή του πρώτου μνημονίου και χωρίς η ελληνική κοινωνία να έχει συνειδητοποιήσει πλήρως τι ακριβώς συνέβαινε, ήταν τον Ιούνιο του 2010 η «Δημοκρατική Αριστερά» του Φώτη Κουβέλη. Διαδραμάτισε ρόλο στην Κεντρική πολιτική σκηνή, καθώς συμμετείχε στην τρικομματική κυβέρνηση του Αντώνη Σαμαρά. Ακολούθησε φθίνουσα πορεία και σήμερα έχει συμμαχήσει με το ΠΑΣΟΚ, δημιουργώντας την Δημοκρατική Συμπαράταξη.
Τον Νοέμβριο του ίδιου έτους ιδρύθηκε η «Δημοκρατική Συμμμαχία» της Ντόρας Μπακογιάννη. Το φιλόδοξο εγχείρημα αποδείχθηκε θνησιγενές, καθώς δεν κατάφερε να μπει στη Βουλή στις πρώτες εκλογές του Μαίου 2012 και στις επαναληπτικές του Ιουνίου η πρόεδρος του αποφάσισε να συνταχθεί με τη ΝΔ του Αντώνη Σαμαρά. Τέλος τον Δεκέμβριο του 2010 ιδρύθηκε η «Σπίθα» του ...
Μίκη Θεοδωράκη.

2011
Τον Απρίλιο του 2011 ιδρύθηκε το «Άρμα Πολιτών». Πρόεδρος ήταν ο ανεξάρτητος βουλευτής Γιάννης Δημαράς και ο νυν βουλευτής της ΝΔ Βασίλης Οικονόμου. Στις 2 Ιανουαρίου 2015 ανακοινώθηκε ότι το κόμμα θα κατέλθει αυτόνομα στις βουλευτικές εκλογές του Ιανουαρίου του 2015 κάτι που τελικά δεν κατάφερε. Τον  ίδιο μήνα ιδρύθηκε το «Μέτωπο Αλληλεγγύης και Ανατροπής» ύστερα από διάσπαση στο εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ, υπό την ηγεσία του Αλέκου Αλαβάνου.
Το «Ε.ΠΑ.Μ» (Ενιαίο Παλλαϊκό Μέτωπο) ιδρύθηκε τον Ιούλιο του 2011. Ιδρυτής του ήταν ο οικονομολόγος Δημήτρης Καζάκης. Το 2011 ιδρύθηκαν ακόμα ο «Σύνδεσμος Εθνικής Ενότητας», ο «Κοινωνικός Σύνδεσμος» του Γιώργου Φλωρίδη. Τον Νοέμβριο του ίδιου έτους ιδρύθηκε ακόμα το «Ενωτικό Μέτωπο» από τον τότε ανεξάρτητο Βουλευτή Αιτωλοακαρνανίας Παναγιώτη Κουρουμπλή τον Νίκο Κοτζιά και τον δικηγόρο Αλέξη Μητρόπουλο. Τον Απρίλιο του 2012, ο Παναγιώτης Κουρουμπλής, ανακοίνωσε την προσχώρησή του στην Κ.Ο. του ΣΥΡΙΖΑ και την κοινή εκλογική πορεία των δύο κομμάτων στις πρόωρες εκλογές του 2012.
Τον ίδιο μήνα ιδρύθηκε και το κόμμα «Ελεύθεροι Πολίτες» επίσης από στελέχη κυρίως του ΠΑ.ΣΟ.Κ. Το 2012, οι Ελεύθεροι Πολίτες ανακοίνωσαν την εκλογική τους συνεργασία, με το κόμμα της Δημοκρατικής Αριστεράς.
Τον Δεκέμβριο έρχεται το κόμμα του Θάνου Τζήμερου «Δημιουργία Ξανά» Η δημιουργία, ξανά!» Ελαβε 2,15% στις 22 Μαΐου 2012. Στις επόμενες εκλογές του Ιουνίου, παρά το γεγονός ότι συνεργάστηκε με τη Δράση, η οποία με τη σειρά της συνεργαζόταν με τη Φιλελεύθερη Συμμαχία δεν καταφέρουν να μπουν στη Βουλή. Συνολικά το 2011 ιδρύθηκαν 8 νέα κόμματα.

2012
Το 2012 δεσπόζει η κίνηση του Πάνου Καμμένου, που μέχρι σήμερα κατέχει κομβικό ρόλο στην δημόσια ζωή καθώς είναι ο κυβερνητικός εταίρος του ΣΥΡΙΖΑ. Οι «Ανεξάρτητοι Έλληνες», κατάφεραν εκείνη την εποχή να εκφράσουν με επιτυχία την αγανάκτηση και την διαμαρτυρία. Στις εκλογές του Μαΐου 2012 οι ΑΝΕΛ πέτυχαν ποσοστό 10,6% και ήρθαν 4ο κόμμα, εκλέγοντας αρχικά αριθμό ρεκόρ για πρωτοεμφανιζόμενο κόμμα με 33 βουλευτές. Το 2012 εμφανίστηκαν συνολικά άλλα 11 κόμματα, μερικά από τα οποία τα ίδρυσαν πολιτικοί που είναι σήμερα στην πρώτη γραμμή. Πρόκειται για το «Πυρίκαυστος Ελλάδα» του Κώστα Ζουράρι που είναι σήμερα στην κυβέρνηση και το «Ριζοσπαστική κίνηση Σοσιαλδημοκρατικής Συμμαχίας» του Ανδρέα Λοβέρδου και η «Κοινωνική Συμφωνία για την Ελλάδα στην Ευρώπη» της Λούκας Κατσέλη. Ιδρύθηκαν ακόμα το «Κίνημα δεν πληρώνω», το «Κόμμα Πειρατών», η «Κοινωνία Αξιών», η «Δυναμική Ελλάδα» του Ηλία Μόσιαλου, το «Εθνικό Μέτωπο», η «Αριστερή Συσπείρωση», το «Μπροστά: Πολιτική κοινότητα» και το «Παναθηναικό κίνημα».

2013
H «παραγωγή» νέων κομμάτων δεν σταμάτησε ούτε το 2013 με το σύνολο των νεοϊδρυθέντων σχηματισμών να φτάνει τα 11, έχοντας πρωταγωνιστές και προέδρους πολλούς πρώην υπουργούς. Πιο αναλυτικά είδαμε να ιδρύονται το «Εμπρός Ελλάδα», το «Πατριωτικό Κέντρο» του πρώην υπουργού Αστέριου Ροντούλη, η «Νέα ΜΕΡΑ», του πρώην υπουργού Χρήσου Ζώη, το «Δίκτυο για την Μεταρρύθμιση στην Ελλάδα και στην Ευρώπη» της πρώην υπουργού Άννας Διαμαντοπούλου, η «Συμφωνία για την νέα Ελλάδα» του Ανδρέα Λοβέρδο που προήλθε από την κίνηση του 2012 η «Ριζοσπαστική κίνηση Σοσιαλδημοκρατικής Συμμαχίας». Ιδρύθηκαν επίσης η «Δραχμή, Δημοκρατική Κίνηση Πέντε Αστέρων» του Θόδωρου Κατσανέβα, το «Σχέδιο Β» του Αλέκου Αλαβάνου, το «Χριστιανοδημοκρατικό Κόμμα» του Νίκου Νικολόπουλου, η «Κοινωνία Πρώτα» του Οδυσσέα Βουδούρη. Τέλος στο φινάλε του 2013 γεννήθηκε και η «Λαϊκή Αντίσταση», στην οποία συμμετέχουν ως «εκκινούσες δυνάμεις» οι οργανώσεις ΚΚΕ (μ-λ) και Μ-Λ ΚΚΕ.
2014
Το 2014 είχαμε το ρεκόρ δημιουργίας κομμάτων με σύνολο 13 κόμματα να υπογράφουν την ιδρυτική τους διακήρυξη.Η αρχή έγινε από τον Γιώργο Χατζημαρκάκη με το «Έλληνες Ευρωπαίοι Πολίτες». Ακολούθησαν το «Σοσιαλιστικό Κόμμα» του Στέφανου Τζουμάκα, η «Ένωση για την Πατρίδα και το λαό» του Βύρωνα Πολύδωρα. Το 2014 δεσπόζει η ίδρυση του Ποταμιού από τον Σταύρο Θεοδωράκη, που σε αντίθεση με την πλειονότητα των κομμάτων κατέφερε να μπει στη  Βουλή. Το 2014 είχαμε και την ίδρυση της «Ελιάς», ως μετεξέλιξη του ΠΑΣΟΚ εν όψει των ευρωεκλογών. Το ίδιο έκανε και η ΔΗΜΑΡ του Φώτη Κουβέλη που μετονομάστηκε σε «Δημοκρατική Αριστερά – Προοδευτική Συνεργασία» συνεργάζόμενη με διάφορους ανένταχτους πολιτικούς, μεταξύ αυτών ο πρώην Υπ. Οικονομικών Νίκος Χριστοδουλάκης και η ευρωβουλευτής Μαριλένα Κοππά χωρίς όμως κάποια επιτυχία.
Το ίδιο έτος είχαμε κατά χρονολογική σειρά την ίδρυση των «Πρασίνων» του Νίκου Χρυσόγελου, την «ΠΑΤΡΙΔΑ» του Παναγιώτη Ψωμιάδη, τον «Δημοκρατικό Σύνδεσμο για την συγκρότηση του Ριζοσπαστικού Κέντρου» από τον Βασίλη Οικονόμου, τους «Μεταρρυθμιστές για την Δημοκρατία και την Ανάπτυξη» του Σπύρου Λυκούδη, την «Τελεία» του Απόστολου Γκλέτσου. Την ίδια χρονιά ιδρύθηκε και η ΕΔΕΜ, που είναι το αρκτικόλεξο του «Ένωση Δημοκρατικής Εθνικής Μεταρρύθμισης» αλλά και το «Αγροτικό κτηνοτροφικό Κόμμα».

2015
To 2015 τα νέα κόμματα που ιδρύθηκαν ήταν 5. Το πιο ηχηρό ήταν αυτό που προέκυψε από τη διάσπαση του ΠΑΣΟΚ και μάλιστα από τον πρώην πρωθυπουργό και γιο του ιδρυτή του κόμματος Γιώργο Παπανδρέου που ίδρυσε το «Κίνημα Δημοκρατών Σοσιαλιστών» , χωρίς όμως να καταφέρει να πείσει με τις θέσεις του. Ιδρύθηκε ακόμα ο «Εθνικός Ριζοσπαστικός Συναγερμός» από τον πρώην βουλευτή των ΑΝΕΛ Βασίλη Καπερνάρο, η «Λαϊκή Ενότητα» από τον Παναγιώτη Λαφαζάνη. Το 2015 έρχεται και η συνεργασία του ΠΑΣΟΚ με την ΔΗΜΑΡ που γεννά την «Δημοκρατική Συμπαράταξη», ενώ το έτος κλείνει με την ίδρυση ενός σχηματισμού με το όνομα «Λαική Ελληνική Πατριωτική Κίνηση».
2016
Το 2016 παρά το γεγονός ότι η ελληνική κοινωνία εμφανίζεται και στις δημοσκοπήσεις «κουρασμένη» από τον 6ο χρόνο μνημονίων και χωρίς να υπάρχουν πουθενά στον ορίζοντα λύσεις, έχουμε την ίδρυση 6 ακόμα κομμάτων. Αρχική ήταν η «Εθνική Ενότητα» των Καρατζαφέρη – Μπαλτάκου και ακολούθησαν η «Πλεύση Ελευθερίας» από την Ζωή Κωνσταντοπούλου και η «Επόμενη Ελλάδα» από τον Γιάννη Ραγκούση. Την άνοιξη του 2016 έκανε πρεμιέρα ένα ακόμη νέο κόμμα, η «Νέα Δεξιά» του Φαήλου Κρανιδιώτη, ενώ λίγους μήνες μετά ιδρύθηκε ένα ακόμη κόμμα με επίκεντρο την λαϊκή δεξιά, η «Ελληνική Λύση» του πρώην βουλευτή του ΛΑ.Ο.Σ Κυριάκου Βελόπουλου. Ένα νέο κόμμα που έκανε την εμφάνιση του το 2016 είναι και η «Δημοκρατική Ευθύνη» των Αλέκου Παπαδόπολου και Χάρη Θεοχάρη, με το  τελευταίο να είναι πλέον εκτός κόμματος. 
2017
Η δημιουργία νέων κομμάτων συνεχίζεται με αμείωτο ρυθμό και το 2017. Μέσα στο έτος που διανύουμε είχαμε ήδη την ίδρυση του «Δίκτυο Ελλήνων Ριζοσπαστών» από τους Σάββα Τσιτουρίδη και ο Νίκο Τσιαρτσιώνη, το «Ελλάδα, ο Άλλος Δρόμος» από το Νότη Μαριά, το «Μέτωπο Νίκης» από την πρώην βουλευτή των ΑΝΕΛ και του ΣΥΡΙΖΑ Ραχήλ Μακρή.  Πολιτική κίνηση είχαμε και από τους Άννα Διαμαντοπούλου, Γιάννη Ραγκούση και Γιώργο Φλωρίδη με το όνομα «Ωρα αποφάσεων».  Επίσης πριν λίγες μέρες έγινε το ιδρυτικό συνέδριο της «Δημοκρατικής Ευθύνης» από την οποία έχει αποχωρήσει πλέον ο Χάρης Θεοχάρης.
Όπως διαμορφώνεται το πολιτικό σκηνικό φαίνεται πως η ίδρυση νέων κομμάτων δεν σταματά εδώ  και νέοι σχηματισμοί είναι προ των πυλών, αποδεικνύοντας πως η μνημονιακή Ελλάδα είναι το καλύτερο «εργοστάσιο παραγωγής νέων κομμάτων» και αρχηγών, αλλά όχι απαραίτητα και λύσεων. 
http://www.kathimerini.gr/90411

Βενεζουέλα: Λίγες αλήθειες και πολλά ψέματα


Αντιπολίτευση, «αυταρχισμός», αόρατοι Τσαβίστας και άλλα παραμύθια
Ελένη Μαυρούλη
Η Βενεζουελάνικη οπερέτα δεν φαίνεται να έχει τέλος. Μεθοδευμένα ψέματα και μισές αλήθειες διαμορφώνουν ένα παράλληλο, πλην ανύπαρκτο, σύμπαν. Την ώρα που κάποιοι καταπίνουν την κάμηλον (σε Συρία, Λιβύη, Ιράκ, Αφγανιστάν, Τουρκία, Ουκρανία κ.λπ.), διυλίζουν τον κώνωπα στη Βενεζουέλα ξεπερνώντας τα όρια του θυμού και αγγίζοντας το γελοίο. Είναι εντυπωσιακή η
ευκολία με την οποία προσπερνάται διαρκώς ότι πρόκειται για απολύτως δημοκρατικά εκλεγμένη κυβέρνηση η οποία έχει ακόμη, όπως αποδεικνύουν οι μαζικές φιλο-κυβερνητικές διαδηλώσεις που ΔΕΝ βλέπουμε ποτέ, την πλειοψηφία του λαού με το μέρος της.
Ψέμα νούμερο 1
Ο λαός διαδηλώνει στους δρόμους αντιδρώντας στο αυταρχικό καθεστώς Μαδούρο, που προσπάθησε να «καταργήσει» το εκλεγμένο κοινοβούλιο.
Η αλήθεια είναι ότι το νέο κύμα διαμαρτυριών (γιατί δεν είναι το πρώτο) είχε ως αφορμή την απόφαση του Ανώτατου Δικαστηρίου της χώρας, στις 29 Μαρτίου, να αναλάβει το ίδιο τις νομοθετικές εξουσίες του Κοινοβουλίου, κατηγορώντας το για πλήρη περιφρόνηση της Δικαιοσύνης.  Αυτό που ονομάστηκε «πραξικόπημα» από την αντιπολίτευση και από τον γενικό γραμματέα της Οργάνωσης Αμερικανικών Κρατών.
Από τον Δεκέμβριο του 2015, όταν εκλέχτηκε το νέο κοινοβούλιο που ελέγχεται, με ελάχιστες έδρες, από την αντιπολίτευση, αυτή έχει περιφρονήσει όλες τις αποφάσεις του Ανώτατου Δικαστηρίου. Αρχής γενομένης από την οδηγία για επανάληψη της εκλογικής διαδικασίας στο κρατίδιο Αμαζόνας όπου υπάρχουν συγκεκριμένα στοιχεία (που και δόθηκαν στη δημοσιότητα και είναι στη διάθεση του όποιου ενδιαφερόμενου) ότι «αγοράστηκαν» σωρηδόν ψήφοι. Η απόφαση αφορά τόσο δύο βουλευτές της αντιπολίτευσης όσο και έναν από το κόμμα του Μαδούρο PSUV και έναν από την λίστα των ιθαγενών (ο οποίος στηρίζει την αντιπολίτευση).  Το κοινοβούλιο δεν προχώρησε ποτέ σε επανάληψη της εκλογικής διαδικασίας, καθώς οι τρεις βουλευτές του κρατιδίου Αμαζόνας είναι αυτοί που δίνουν στην αντιπολίτευση την πλειοψηφία στο κοινοβούλιο.
Το άλλο πρόσχημα είναι η επιμονή της αντιπολιτευόμενης πλειοψηφίας του κοινοβουλίου να γίνει «πολιτική δίκη του Μαδούρο» γιατί έχει «γατζωθεί στην εξουσία» (βέβαια είναι εκλεγμένος κανονικά), ενώ ταυτόχρονα του ζητούσε να κηρυχθεί «έκπτωτος επειδή εγκατέλειψε το θώκο του» (το πώς συνδυάζονται ταυτόχρονα αυτά είναι ένα μείζον ερώτημα). Επίσης, η πλειοψηφία του κοινοβουλίου ζήτησε ανοιχτά παρέμβαση του Οργανισμού Αμερικανικών Κρατών, που ελέγχονται πρακτικά από τις ΗΠΑ, παραβιάζοντας την εθνική κυριαρχία της χώρας. Το αίτημα δεν έγινε δεκτό από τον Οργανισμό λόγω της αντίδρασης άλλων χωρών της Λατινικής Αμερικής.
Το τελευταίο πρόσχημα είναι η απόφαση του Ανώτατου Δικαστηρίου να δηλώσει στις 29 Μαρτίου, απαντώντας σε σχετικό ερώτημα της κυβέρνησης ότι δεν είναι υποχρεωμένη να περάσει από το κοινοβούλιο την απόφασή της για κοινοπραξίες στον πετρελαϊκό τομέα, δεδομένου ότι η αντιπολιτευόμενη πλειοψηφία  δεν σέβεται τις αποφάσεις της δικαιοσύνης. Στην ίδια απόφαση αναφέρεται ότι το Δικαστήριο αναλαμβάνει τις νομοθετικές αρμοδιότητες του Κοινοβουλίου και ότι εφόσον η πλειοψηφία του Κοινοβουλίου δεν σέβεται τις αποφάσεις του Ανώτατου Δικαστηρίου, ούτε το Δικαστήριο αναγνωρίζει βουλευτική ασυλία σε όλους τους βουλευτές.
Είναι προφανές ότι πρόκειται για πρόσχημα, αφού η ίδια η κίνηση της αντιπολίτευσης κατά του Μαδούρο αποτελεί τυπικό παράδειγμα «κοινοβουλευτικού πραξικόπηματος» αλά Βραζιλία.
«Όχι που έβλεπα (έστω και προς στιγμήν) αυτό το τηλεοπτικό έκτρωμα που εκτός των άλλων έχει τα αρχικά μου, (Δ.Τ.) απλώς, φίλοι με ειδοποίησαν, ότι στο πρόγραμμα που πειρατικά εκπέμπει, συμπεριέλαβε ένα αφιέρωμα σε μένα και στη δουλειά μου. Το έγκλημα συνετελέσθη δις.
Θέλω να καταστήσω σαφές στους κυρίους και κυρίες που είναι υπεύθυνοι για τη λειτουργία και κατάρτιση του ‘προγράμματος’ της λεγόμενης Δ.Τ., πως την επόμενη φορά που θα συμβεί κάτι τέτοιο, θα στραφώ νομικά εναντίον τους, όπως και εναντίον των πολιτικών τους προϊσταμένων.
Κάνοντας χρήση του ηθικού μου δικαιώματος, απαγορεύω οποιαδήποτε μετάδοση του έργου μου, από το εν λόγω τηλεοπτικό μόρφωμα και καλώ όλους τους συναδέλφους μου να κάνουν το ίδιο, με ό,τι μέσα κρίνει ο καθείς σκόπιμο.
Η μόνη Δημόσια τηλεόραση που αναγνωρίζω είναι αυτή που εκπέμπει νόμιμα (έστω διαδικτυακά) υπό την ευθύνη των απολυμένων της 11ης Ιουνίου.
Διονύσης Τσακνής
Συνθέτης – στιχουργός»
[youtube=http://www.youtube.com/watch?v=RusB3qWmp7c&w=560&h=315]
" data-medium-file="" data-large-file="" class="wp-image-41052" src="https://i2.wp.com/www.toperiodiko.gr/wp-content/uploads/2017/04/venezuela.jpg" alt="venezuela" width="558" height="314" style="padding: 0px; margin: 0px; background: url("/wp-content/themes/pub/mistylook/img/shadow.gif") right bottom no-repeat; border: 0px none; height: auto; max-width: 100%;">
διαδήλωση υπέρ του Μαδούρο
Ψέμα 2
Ευθύνεται η κυβέρνηση για τις τεράστιες ελλείψεις σε τρόφιμα και είδη πρώτης ανάγκης από τις οποίες βασανίζεται ο λαός της Βενεζουέλας.
Η αλήθεια είναι ότι με εξαίρεση τον πετρελαϊκό τομέα, οι τομείς κυρίως της εισαγωγής και της διανομής τροφίμων καθώς και των φαρμάκων και των αγαθών πρώτης ανάγκης, βρίσκονται στα χέρια ιδιωτών και μεγάλων κονσόρτιουμ. Ετσι εξηγούνται όλες αυτές οι εικόνες που κυκλοφορούν με παιδιά που υποφέρουν στα νοσοκομεία. Πριν από την εκλογή του Ούγκο Τσάβες, το 1998, σχεδόν αποκλειστικά όλη η οικονομία της χώρας βρισκόταν στα χέρια μιας συντριπτικά μειοψηφούσας ελίτ, κατά κύριο λόγο, λευκής.  Ένας από τους βασικούς στόχους του Τσάβες ήταν να πάψει αυτή η ελίτ να έχει τον απόλυτο έλεγχο όλης της οικονομίας και να υπάρξει αναδιανομή του πλούτου.
Το ποιος κρύβεται πίσω από τις ελλείψεις, είναι εξαιρετικά εμφανές γιατί αυτές «μειώνονται σημαντικά» κάθε φορά που πλησιάζει κάποια εκλογική αναμέτρηση και επανέρχονται κάθε φορά που η αναμέτρηση τελειώνει (με νίκη Τσάβες). Στις τελευταίες βουλευτικές, του 2015, η αντιπολίτευση κέρδισε, έστω και με αμφισβητούμενες έδρες, τις βουλευτικές εκλογές, και ξαφνικά όλα τα «εξαφανισμένα» προϊόντα εμφανίστηκαν στα ράφια και για αρκετές ημέρες. Μάλιστα με ημερομηνίες παραγωγής και λήξης τέτοιες που αποδείκνυαν ότι δεν υπήρχε πρόβλημα στην παραγωγή (όπως υποστήριζε η αντιπολίτευση κατηγορώντας την κυβέρνηση) αλλά στην διανομή. Η λογική «θα τους κάνουμε να πεινάσουν τόσο που να τα βάλουν με την κυβέρνηση» δεν είναι καινούργια: έχει εφαρμοστεί δεκαετίες στην Κούβα και υπενθυμίζεται ότι οι ΗΠΑ έχουν επιβάλει εμπάργκο και στη Βενεζουέλα (από το 2014, με υπογραφή Ομπάμα την ώρα που «άπλωνε» το άλλο χέρι στην Κούβα).
Ναι, είναι αλήθεια ότι το κόστος για αγορά τροφίμων αυξήθηκε κατά 254,3% το 2015, και προφανώς αυτό δεν ισοσκελίζεται από καμία αύξηση μισθού. Εννοείται επίσης ότι βαρύνονται κυρίως τα χαμηλότερα οικονομικά στρώματα, τα οποία όμως συνεχίζει να στηρίζει το κράτος με σειρά επιδομάτων και βοηθημάτων ενώ γίνεται προσπάθεια να έχουν σταθερά προϊόντα τα κρατικά σούπερ μάρκετ στα οποία εξυπηρετούνται περί τα 8 εκατομμύρια πολίτες και να παραμείνουν χαμηλότερες οι τιμές κατά 40%.
Ψέμα 3
Το καθεστώς Μαδούρο είναι αντιδημοκρατικό, η πλειοψηφία του λαού έχει ξεσηκωθεί εναντίον του και η λαϊκή θέληση καταστέλλεται δια της βίας.
Η αλήθεια είναι ότι ο Μαδούρο και η κυβέρνησή του έχουν εκλεγεί απολύτως δημοκρατικά όπως είχε συμβεί παλιότερα στις απανωτές εκλογικές αναμετρήσεις με τον Ούγκο Τσάβες, καθώς και στα δημοψηφίσματα που διεξήγαγε. Ποιος το λέει αυτό; Το Κέντρο Κάρτερ, του πρώην αμερικανού προέδρου, που παρακολουθεί εκλογές σε όλο τον κόσμο, και φιλοτσαβικό δεν το λες.
Κάτι που επίσης δεν αναφέρεται είναι ότι στις 19 Απριλίου δεν ήταν μόνο η  συγκέντρωση της αντιπολίτευσης αλλά οι τεράστιες συγκεντρώσεις των Τσαβίστας γιατί ήταν η 15η επέτειος από το αποτυχημένο πραξικόπημα, κατά του Τσάβες, το 2002. Εκατοντάδες χιλιάδες κόσμου διαδήλωσαν και στο Καράκας και αλλού, αλλά ουδείς τους είδε στις οθόνες, όπως ούτε την απόπειρα διαδηλωτών της αντιπολίτευσης να τους προκαλέσουν.
Ψέμα 4
Η πλειοψηφία του λαού θέλει ανατροπή του Μαδούρο
Μόλις στις 13 Απριλίου του 2017, μια τελευταία δημοσκόπηση από το ανεξάρτητο think tank Hinterlaces καταγράφει αύξηση της δημοτικότητας του Ενωμένου Σοσιαλιστικού Κόμματος – PSUV και της ευρύτερης συμμαχίας αριστερών δυνάμεων που το στηρίζουν, του Μεγάλου Πατριωτικού Πόλου (GPP), από το 27% στο 35%. Μάλιστα, η συμμαχία παραμένει το πλέον δημοφιλές κόμμα στη χώρα με το σύνολο των κομμάτων της αντιπολίτευσης να μην ξεπερνά το 29%, ενώ κανένα από αυτά μόνο του δεν ξεπερνά το 7% (Democratic Action 7%, Popular Will 7%, Justice First 6%, MUD 6%). Για να είμαστε δίκαιοι καταγράφεται και ένα 36% που δηλώνει ότι δεν νιώθει να εκφράζεται από καμία από τις δύο συμμαχίες.
Αυτό που έχει ακόμη περισσότερο ενδιαφέρον είναι ότι σε εξίσου πρόσφατη έρευνα του Hinterlaces, το 76% των Βενεζουελάνων απορρίπτει κατηγορηματικά την οποιαδήποτε ξένη παρέμβαση σαν αυτήν που ζητά η αντιπολίτευση για ανατροπή του Μαδούρο, το 87% απορρίπτει οποιαδήποτε στρατιωτική ξένη παρέμβαση (σαν αυτή που ζητά η αντιπολίτευση και με την οποία απειλούν οι ΗΠΑ) ενώ 9 στους 10 διαφωνούν κάθετα με τις μεθόδους διαμαρτυρίας της αντιπολίτευσης, την λογική δηλαδή των guarimbas, των βίαιων διαδηλώσεων και του αποκλεισμού δρόμων. Δύο στους τρεις, δε, δεν έχουν καλή γνώμη για τον Οργανισμό Αμερικανικών Κρατών.
Noticia-134100-oea
Αντίθετα, το 84% τάσσεται υπέρ της οποιασδήποτε διαμεσολάβησης για να υπάρξει διάλογος κυβέρνησης – αντιπολίτευσης και το 67% θεωρεί ότι αυτός ο διάλογος θα έπρεπε να είναι προτεραιότητα. Μικρή υπενθύμιση: η κυβέρνηση Μαδούρο έχει ταχθεί υπέρ του διαλόγου και έχει δρομολογήσει κάποιες τέτοιες συναντήσεις. Μάλιστα, σε ορισμένες από αυτές, δεν πήγε η αντιπολίτευση αλλά πήγαν οι επικεφαλής Εμπορικών και Βιομηχανικών Επιμελητηρίων, μέλη του Συνδέσμου Βιομηχάνων κ.λπ.
Επίσης, το κεντροδεξιό think tank Datanalisis, το οποίο επικαλείται η αντιπολίτευση, τον Μάρτιο, σε δική του δημοσκόπηση ανέδειξε, προς απογοήτευσή του, ότι ο Νικολάς Μαδούρο με δημοφιλία 24,1% παραμένει πρώτος στις προτιμήσεις και με 6 μονάδες περισσότερο από τον Νοέμβριο του 2016.  Ας σημειωθεί ότι το ποσοστό αυτό είναι μεγαλύτερο από του Μεξικανού Προέδρου Ενρίκε Πιένα Νιέτο (21%), του Βραζιλιάνου πραξικοπηματικά προέδρου Μισέλ Τεμέρ (10%) και της Χιλιανής Μισέλ Μπατσελέ (23%).
Ψέμα 5
Η αντιπολίτευση στη Βενεζουέλα μπορεί να είναι νεοφιλελεύθερη και δεξιά (το ηπιότερο που μπορεί κανείς να πει) αλλά είναι ανεξάρτητη.
Η αλήθεια είναι ότι και οι τέσσερις ηγετικές φυσιογνωμίες της αντιπολίτευσης είχαν άμεση εμπλοκή με το αποτυχημένο πραξικόπημα κατά του Ούγκο Τσάβες το 2002 (τι; Δεν είναι πρόβλημα που έγινε απόπειρα ανατροπής ενός εκλεγμένου άκρως δημοκρατικά προέδρου, τον οποίο αποκατέστησαν τα πλήθη του κόσμου που ξεχύθηκαν στους δρόμους;) και έχουν άμεση σχέση με σειρά ιδρυμάτων που χρησιμοποιούνται από την Ουάσινγκτον και τις μυστικές της υπηρεσίες για να χρηματοδοτούνται ημέτεροι σε όλον τον πλανήτη.  Όχι δεν τα λένε μόνο οι τσαβίστας αυτά. Αποδεικνύονται από σειρά τηλεγραφημάτων και επικοινωνιών που έχουν αποκαλυφθεί εδώ και χρόνια από τα wikileaks.
Εντελώς ενδεικτικά και μόνο:
Ενρίκε Καπρίλες: Έχει υπάρξει προεδρικός υποψήφιος απέναντι σε Τσάβες και Μαδούρο και έχασε και από τους δύο. Στις αρχές Απριλίου κατήγγειλε ότι το «καθεστώς» του στέρησε τα πολιτικά του δικαιώματα για 15 χρόνια, παραλείποντας να διευκρινίσει ότι αυτό έγινε λόγω καταδίκης του για κακοδιαχείριση και υπεξαίρεση δημοσίου χρήματος από τη θέση του κυβερνήτη του κρατιδίου Μιράντα.
Σύμφωνα με τα υπάρχοντα στοιχεία που επιβεβαιώνονται από τα έγγραφα που δημοσιοποίησε το Wikileaks, ο Καπρίλες είχε αλλεπάλληλες επαφές με την αμερικανική πρεσβεία, καθώς και συναντήσεις με αξιωματούχους στην Ουάσινγκτον (αναφέρονται συγκεκριμένα ονόματα στο Στέητ Ντιπάρτμεντ) επανειλημμένως. Μάλιστα, σε κάποια από αυτά, αποτυπώνεται η ανησυχία της Ουάσινγκτον για το αν είναι καλά μετά το αποτυχημένο πραξικόπημα του 2002, καθώς ο Καπρίλες ήταν μεταξύ αυτών που εισέβαλαν στην κουβανική πρεσβεία. Το κόμμα του Justice First δημιουργήθηκε χάρη στη χρηματοδότηση της USAID, με το ποσό που έχει γίνει γνωστό να αγγίζει τα 5 εκατομμύρια δολάρια.
Υπήρξε ένας από τους βασικούς υπόπτους της δολοφονίας της Εισαγγελέως Ντανίλο Άντερσον, που δολοφονήθηκε με παγιδευμένο αυτοκίνητο τον Νοέμβριο του 2004, η οποία ερευνούσε το αποτυχημένο πραξικόπημα του 2002 και του είχε ήδη απαγγείλει κατηγορίες.
leopoldohenrique
Λεοπόλντο Λόπες και Ενρίκε Καπρίλε
Λεοπόλντο Λόπες: επικεφαλής του ακροδεξιού κόμματος «Popular Will», με την, ψευδή κατά τον ίδιο, κατηγορία της «παρακίνησης και πρόκλησης βίας». Είχε ενεργή ανάμιξη και στο αποτυχημένο πραξικόπημα κατά του Τσάβες το 2002 και τις «κοινωνικές και πολιτικές του ανησυχίες» στηρίζουν οικονομικά το Αμερικανικό Εθνικό Ίδρυμα για τη Δημοκρατία (National Endowment for Democracy) και τα παρακλάδια του, Διεθνές Ρεπουμπλικανικό Ινστιτούτο (International Republican Institute) και Εθνικό Δημοκρατικό Ινστιστούτο (National Democratic Institute).
Ο Λόπες πήρε πρώτο πτυχίο στο Kenyon College του Οχάιο (όπου η CIA χρηματοδοτεί υποτροφίες). Επίσης, αναφέρεται σε τουλάχιστον 77 έγγραφα από αυτά που αποκάλυψε το Wikileaks, μετά από ανάλυση των οποίων ο Τζέικ Τζόνστον, του Κέντρου Οικονομικής και Πολιτικής Έρευνας (Center for Economic and Policy Research) εκτιμά ότι απεικονίζουν με σαφή τρόπο το πώς η αμερικανική διπλωματία χορηγεί διαρκώς χρήματα στην βενεζουελάνικη αντιπολίτευση, πέραν των επίσημων προϋπολογισμών του Κογκρέσου, δια μέσου διαφόρων «ιδρυμάτων, προγραμμάτων» κ.λπ. Σε άλλα έγγραφα του Wikileaks καταγράφονται επίσης τα σχόλια του επικεφαλής του ινστιτούτου γεωστρατηγικών μελετών Stratfor ως προς «τις προσπάθειες της αμερικανικής κυβέρνησης ν’ ανατρέψει τον Τσάβες».
Ο Λόπες ήταν εξέχων μέλος της κυβερνώσας ελίτ προ Τσάβες, και είχε διατελέσει βοηθός του οικονομικού διευθυντή της κρατικής πετρελαϊκής βιομηχανίας PDVSA που ελεγχόταν από αυτήν την ελίτ, την οποία εθνικοποίησε ο Τσάβες. Ο Λόπες, ως δήμαρχος της  πλούσιας συνοικίας Τσακάο του Καράκας, το 2004, είναι αυτός που «εξέλιξε» την τακτική των guarimbas, των βίαιων διαδηλώσεων.
guarimbas
θύματα των guarimbas διαδηλώνουν στο Καράκας το 2016
Αντόνιο Λεντέζμα: πρώην δήμαρχος Καράκας. Είναι επίσης φυλακισμένος από τον Φεβρουάριο του 2015 για εμπλοκή σε απόπειρα πραξικοπήματος κατά του Μαδούρο. Ο Λεντέζμα και γενικότερα η αντιπολίτευση υποστηρίζει ότι τα στοιχεία σε βάρος του είναι πολύ αδύναμα και δεν αποδεικνύεται πέραν πάσης αμφιβολίας καμία εμπλοκή. Ο ίδιος συνδέεται άμεσα με τον ακροδεξιό Λορέντ Γκόμεζ Σάλεχ, που απελάθηκε από την Κολομβία και κατηγορείται για συνομωσία με παραστρατιωτικούς με στόχο την εξαπόλυση τρομοκρατικών επιθέσεων στο πλαίσιο ευρύτερου σχεδίου αποσταθεροποίησης υπό την μορφή «αντίστασης» ενάντια στην κυβέρνηση.
Η αλήθεια είναι για την φυλάκιση του Λεντέζμα, οι αντιδράσεις ήταν πολύ λιγότερες από ό,τι πολλοί θα πίστευαν καθώς εκτός της εμπλοκής του στο πραξικόπημα του 2002 κατά του Τσάβες, ως Κυβερνήτης θεωρείται υπεύθυνος για την εντολή αιματηρής καταστολής της λαϊκής εξέγερσης στο Καράκας το 1989 (Καρακάσο) που είχε ως αποτέλεσμα, τελικά, το θάνατο επισήμως 300, ανεπισήμως περισσοτέρων των 3.000 ανθρώπων από το στρατό και τις δυνάμεις καταστολής.  Ήταν η αποκορύφωση της λαϊκής οργής για τη δραματική κατάσταση που επέφερε στη χώρα το πρόγραμμα «προσαρμογής» που εφαρμόστηκε υπό το ΔΝΤ για να ελεγχθεί το χρέος που είχε δημιουργηθεί λόγω και της πτώσης των τιμών του πετρελαίου. Μεταξύ 1984 – 1986, το νόμισμα είχε υποτιμηθεί 100 φορές, ποσοστό μεγαλύτερο του μισού πληθυσμού της χώρας ζούσε κάτω από το όριο της φτώχειας, λίγες εβδομάδες πριν την εξέγερση οι τιμές της βενζίνης, του ηλεκτρικού, των τηλεπικοινωνιών και του νερού είχαν αυξηθεί σχεδόν κατά 100%, οι δημόσιες μεταφορές κατά 30%. Η εξέγερση πνίγηκε στο αίμα με τις καταγγελίες και τις μαρτυρίες ακόμη και για φρικτά βασανιστήρια να διαδέχονται η μία την άλλη.
Μαρία Κορίνα Ματσάδο: Η «κυρία» της αντιπολίτευσης είναι η πολυεκατομμυριούχος,  λόγω και των δεκάδων ΜΚΟ που ελέγχει. Η Ματσάδο είχε άμεσες επαφές με την αμερικανική ηγεσία ήδη από την εποχή Μπους του νεότερου.  
mcmbush.jpg_138058548
Η γνωστότερη οργάνωσή της είναι η Sumate, γιατί τη δεκαετία του  ’90, παράλληλα με το ΔΝΤ, εργάστηκε στους δήμους για να δρομολογήσει την ιδιωτικοποίηση των καταφυγίων για τους αστέγους.  Οι περισσότερες ΜΚΟ που διαθέτει βασικά ασχολούνται με την κυβέρνηση Τσάβες, πριν, και Μαδούρο σήμερα, καταγγέλλοντας διαρκώς την αντιδημοκρατικότητά τους και χρησιμοποιώντας ψεύτικα exit polls και άλλα συναφή τρικ, τα οποία έχει ανοιχτά καταδικάσει ..το Κέντρο Κάρτερ αλλά και ο Οργανισμός Αμερικανικών Κρατών.
machado
«Έρχεται ο λαϊκός καπιταλισμός-Έρχεται η Μαρία», από προεκλογική της αφίσα
Η Sumate της κ. Ματσάδο λαμβάνει χρηματοδοτήσεις από τη USAID και από το Εθνικό Ίδρυμα για τη Δημοκρατία (National Endowment for Democracy). Η ίδια δε, διατείνεται ότι δεν είχε καμία εμπλοκή στο αποτυχημένο πραξικόπημα του 2002 αλλά εμφανίζεται καθαρά στην τελετή ορκωμοσίας της σύντομης παράνομης κυβέρνησης του Πέδρο Καρμόνα..
Ψέμα 6
Η κυβερνητική καταστολή σπέρνει το θάνατο στους διαδηλωτές.
Η αλήθεια είναι ότι μεταδίδονται αριθμοί και καλλιεργείται κλίμα χωρίς κανείς  να αναφέρεται στο ποιοι είναι οι νεκροί και στο πώς ξεκινούν τα επεισόδια.  Να θυμίσουμε ότι και τώρα, όπως και το 2014, ακολουθείται η τακτική από την αντιπολίτευση του αποκλεισμού δρόμων και του μη σεβασμού της θέλησης όποιου θέλει να περάσει. Επίσης, έχουν αρχίσει και πάλι, όπως το 2014, να δένονται καλώδια που δεν τα βλέπει κανείς από μακριά από την μία στην άλλη άκρη του δρόμου.  Ορισμένοι ξεχνούν ότι στις αντίστοιχες διαδηλώσεις το 2014 είχαν αποκεφαλιστεί ανύποπτοι μοτοσυκλετιστές από τις «ειρηνικές εκφράσεις διαμαρτυρίας» της αντιπολίτευσης.
Ο μεγαλύτερος αριθμός, μαζικά, απωλειών είναι από την τελευταία διαδήλωση στις 21 Απριλίου, όπου αναφέρονται 10 νεκροί.  Οι 8 σύμφωνα με ΜΜΕ της αντιπολίτευσης αλλά και το ισπανικό ABC είναι νεαροί που έκαναν πλιάτσικο σε 20 καταστήματα που έσπασαν στο Καράκας, μετά από το τέλος διαδήλωσης της αντιπολίτευσης, και έπεσαν πάνω σε ηλεκτροφόρα σύρματα στην προσπάθειά τους να ξεφύγουν από την αστυνομία.  Έχει ενδιαφέρον ότι την εκδοχή αυτή την δίνει η ίδια η αντιπολίτευση. Οι άλλοι δύο είναι δύο εκ των καταστηματαρχών που προσπάθησαν να σώσουν τα καταστήματά τους. Τα ονόματά τους μεταδίδονται ως Ramon Martinez – Kelvin Leon.
Επίσης, διαδηλωτές της αντιπολίτευσης, περικύκλωσαν μαιευτήριο στο Καράκας που φέρει το όνομα του Τσάβες και άρχισαν να εκτοξεύουν πέτρες μέχρι που δόθηκε εντολή εκκένωσής του προκειμένου να μην διακινδυνεύσουν 50 νεογνά. Η αντιπολίτευση υποστηρίζει ότι η εκκένωση έγινε γιατί έπεσαν δακρυγόνα, χωρίς να διαψεύδει ότι όντως είχε περικυκλώσει, για άγνωστο λόγο, το μαιευτήριο.
Κουβανοί γιατροί στη Βενεζουέλα
Κουβανοί γιατροί στη Βενεζουέλα
Τώρα έχει ενδιαφέρον να ρίξει κανείς μια ματιά στις ιδιότητες νεκρών των τελευταίων ημερών: ο λοχίας Νεϊμάρ Χοσέ Σανκελέμεντε (28 χρόνων) σκοτώθηκε από ελεύθερο σκοπευτή εν μέσω διαδηλώσεων στο δήμο Λας Σαλιας στο κρατίδιο Μιράντα (του κυβερνήτη Καπρίλες). Δύο περαστικοί πυροβολήθηκαν και σκοτώθηκαν από ένοπλους διαδηλωτές στο Καράκας.  Δύο διαδηλωτές σκοτώθηκαν από αστυνομικούς, οι οποίοι ήδη έχουν τεθεί σε διαθεσιμότητα και έχουν παραπεμφθεί σε δίκη. Την Τετάρτη 19 Απριλίου, σκοτώθηκαν άλλα 3 άτομα σε διαφορετικά περιστατικά, που δεν σχετίζονταν με διαδηλώσεις, αλλά με κοινό ποινικό έγκλημα αν και στο ένα ο δράστης είναι ενεργός υποστηρικτής της κυρίας Ματσάδο της αντιπολίτευσης.
Τις αμέσως προηγούμενες ημέρες, έχασαν επίσης τη ζωή τους ο Ολιβέρ Βίγια Καμάργκο (29 χρόνων) που πυροβολήθηκε από υποστηρικτές της αντιπολίτευσης στο Καράκας ενώ επιχειρούσε να περάσει από αποκλεισμένο δρόμο, οι Ντανιέλ Κελίζ Αράκα (20 χρόνων) και ο Μιγκέλ Ανγκέλ Κολμενάρες (36) των οποίων οι θάνατοι ερευνώνται,  καθώς επίσης και οι Μπριάν Πρενσιπάλ (13 χρόνων), Αντόνιο Γκρουσένι Κανελόν (32 χρόνων) που σκοτώθηκαν όταν υποστηρικτές της αντιπολίτευσης εισέβαλαν σε κτίριο του δημοσίου που έχει παραχωρηθεί για στέγαση φτωχότερων οικογενειών στην πόλη Μπαρκισιμέτο. Σκοτώθηκε και ο Χάιρο Ορτίζ (19 χρόνων), εκτός διαδηλώσεων, αλλά διώκεται αστυνομικός γι αυτό.
Δεν είναι δύσκολο να κάνει κανείς μια πρόσθεση.
Επίσης, οι «ειρηνικοί» διαδηλωτές της αντιπολίτευσης έχουν την «τάση» να επιτίθενται και να καταστρέφουν δημόσια κτίρια. Μόνο στις 19 Απριλίου στόχος σχεδόν ολοκληρωτικής καταστροφής έγιναν στο Τσακάο (περιοχή του Λόπες) τα κεντρικά γραφεία της υπηρεσίας καταναλωτών, της Εθνικής Υπηρεσίας Κοινωνικο-οικονομικών Δικαιωμάτων, όπου κλάπηκε όλος ο εξοπλισμός, η αεροπορική βάση General Francisco Miranda όπου καταστράφηκε όλος ο φράκτης, στην γειτονική γειτονιά Αλταμίρα, πυρπολήθηκε ο λεγόμενος Βρετανικός πύργος όπου στεγάζονται πολλές κυβερνητικές υπηρεσίες, μεταξύ των οποίων το Εθνικό Στατιστικό Ινστιτούτο, στο Μαρακαΐμπο καταστράφηκε το εκεί γραφείο του υπουργείου Στέγασης.
Επίσης, στο Τσακάο, προ εβδομάδας, εκλάπησαν αρχεία και προκλήθηκαν καταστροφές από διαδηλωτές της αντιπολίτευσης στα γραφεία του Ανώτατου Δικαστηρίου. Από την οργή της αντιπολίτευσης δεν έχουν γλιτώσει, στην περιοχή της Λάρα, επίσης κτηνιατρικές κλινικές, υπαίθρια κέντρα διανομής τροφίμων ενώ πυρπολήθηκαν κατοικίες που διαμένουν εθελοντές Κουβανοί γιατροί. Καθημερινές είναι οι καταστροφές στο μετρό και σε υποσταθμούς ηλεκτρικού ρεύματος επίσης, όπου για ώρες μετά εμποδίζονται οι τεχνικοί να πλησιάσουν.
Ψέμα 7
Το «καθεστώς»  της Βενεζουέλας ελέγχει την ενημέρωση και καταπνίγει την ελευθερία της έκφρασης.
Η συντριπτική πλειοψηφία του κόσμου στη Βενεζουέλα ενημερώνεται από την τηλεόραση, όπως και παγκοσμίως. Η αλήθεια είναι ότι επί δεκαετίες το τηλεοπτικό μονοπώλιο είχαν δύο μεγάλες οικογένειες: ο όμιλος Τσισνέρος και ο όμιλος Bottome & Granier. Μέχρι και σήμερα εξαιρετική ισχύ διαθέτει ο όμιλος Τσισνέρος με υπηρεσίες δημοσίων σχέσεων, διαφημιστικές, δισκογραφικές με την πρώτη οικογένεια μάλιστα να διαθέτει 70 ΜΜΕ σε 39 χώρες, κυρίως της Λατινικής Αμερικής, αλλά και τις μεγαλύτερες εταιρείες διανομής ποτών και τροφίμων καθώς και την ομάδα μπέηζμπολ Los Leones. Η Venenision της οικογένειας Τσισνέρος είναι το κανάλι που παρακολουθούν περίπου 4 εκατομμύρια πολίτες.  Υπάρχουν επίσης άλλα 4 ιδιωτικά τηλεοπτικά κανάλια, το κανάλι της Καθολικής Εκκλησίας, καθώς και 5 περιφερειακά ιδιωτικά δίκτυα.
Υπάρχουν επίσης 3 κρατικά κανάλια (Venezolana de Television, Vision Venezuela, Televisora Venezolana Social. Κοινώς, το 95% των τηλεοπτικών ΜΜΕ είναι ΙΔΙΩΤΙΚΑ και αντιπολιτεύονται την κυβέρνηση. 
Στον Τύπο, τα πράγματα είναι ακόμη χειρότερα για την κυβέρνηση. Μόνο στο Καράκας υπάρχουν 21 εφημερίδες και 8 κυκλοφορούν σε εθνικό επίπεδο. Όπως αναφέρει το think tank Council of Hemispheric Affairs  – COHΑ, με έδρα την Ουάσινγκτον, 9 στις 10 μεγαλύτερες εφημερίδες της χώρας είναι σταθερά «αντι-Τσάβες» και παραμένουν. Άσε δε που παραμένουν και σε λειτουργία παρά την ενεργή εμπλοκή τους σε όλες τις απόπειρες ανατροπής  του «αυταρχικού καθεστώτος»!
Υπάρχει όμως και ένα κανάλι που δεν του ανανεώθηκε η άδεια: ένα από το μεγαλύτερα, το RCTV, το 2007, το οποίο κατά τη διάρκεια του πραξικοπήματος του 2002 δεν είχε μεταδώσει απολύτως τίποτε από την αντίδραση των τσαβίστας τους οποίους κατηγορούσε για αιματοκύλισμα αν και άλλοι έκαναν πραξικόπημα.  Το RCTV έγινε στη συνέχεια καλωδιακό και ήρθε σε νέα ρήξη με την κυβέρνηση που διέκοψε, για τους ίδιους λόγους, την εκπομπή του το 2010.
Αλήθεια 1
Είναι αλήθεια ότι μετά την πολλοστή έκκληση της αντιπολίτευσης προς το στρατό να παρέμβει για ν’ ανατρέψει τον Μαδούρο αλλά και προς ξένες δυνάμεις, κυρίως τις ΗΠΑ, αλλά και την ανακοίνωση του Στέητ Ντιπάρτμεντ που ουσιαστικά αναφέρεται σε ανάγκη ανατροπής της βενεζουελάνικης κυβέρνησης, ο Νικολάς Μαδούρο έθεσε σε ισχύ το «Σχέδιο Ζαμόρα», σχέδιο ενεργοποίησης λαϊκών πολιτοφυλακών απέναντι σε ενδεχόμενο πραξικόπημα.  Στο πλαίσιο του σχεδίου, 100.000 ημι-επαγγελματίες έφεδροι υπό το υπουργείο Άμυνας, αναπτύσσονται σε διάφορα νευραλγικά σημεία. Ο Μαδούρο ανακοίνωσε ότι το σώμα αυτό αυξάνεται σε 500.000 (προφανώς υπάρχει προσφορά γιατί  πρόκειται για εθελοντικό σώμα).
Αλήθεια 2
Οι ΗΠΑ, από την πρώτη στιγμή, της ανάδειξης του Τσάβες ξεκίνησαν τις προσπάθειες ανατροπής του.  Μέχρι το 2014 επισήμως, από τον αμερικανικό προϋπολογισμό, 100 εκατομμύρια δολάρια είχαν διατεθεί στην αντιπολίτευση της Βενεζουέλας για να στηριχθούν οι προσπάθειες ανατροπής (δεν συμπεριλαμβάνονται οι χρηματοδότησης από ΜΚΟ, από άλλα ιδρύματα κ. λπ).  Όλες οι αμερικανικές ηγεσίες, Μπους, Ομπάμα και τώρα Τραμπ είχαν άμεση επαφή με τους ηγέτες της αντιπολίτευσης που συχνά περνούσαν και το κατώφλι του Λευκού Οίκου, με τελευταία τη σύζυγο του Λόπες, Λίλιαν Τεντόρι, η οποία έγινε δεκτή με τιμές προ ολίγων εβδομάδων και έλαβε τη διαβεβαίωση ότι η Ουάσινγκτον θα κάνει τα πάντα για ν’ αλλάξει η κατάσταση στη Βενεζουέλα.
Αλήθεια 3
Το τι μέλλει γενέσθαι στη Βενεζουέλα δεν αφορά μόνο τον αμερικανικό ιμπεριαλισμό που είχε μεγάλο πονοκέφαλο, τα προηγούμενα χρόνια, με την ταυτόχρονη επικράτηση σε σειρά χωρών αριστερόστροφων κυβερνήσεων που αμφισβητούσαν και αμφισβητούν, όσες έχουν απομείνει, την απόλυτη κυριαρχία του στην ήπειρο. Ο έλεγχος του «μαλακού υπογαστρίου» είναι εκ των ουκ άνευ ενώ βρίσκεται σε εξέλιξη κλιμακούμενος παγκόσμιος ανταγωνισμός που έχει ανοίξει πολεμικά μέτωπα σε τόσα σημεία του πλανήτη.
Η απειλή τού επικεφαλής της Νότιας Διοίκησης του Αμερικανικού Στρατού για ενδεχόμενη στρατιωτική επέμβαση στη Βενεζουέλα προκάλεσε την άμεση αντίδραση Ρωσίας, Κίνας και Ιράν, οι οποίες γνωστοποίησαν ότι αποστέλλουν στη Βενεζουέλα άνδρες και εξοπλισμό για να συμμετάσχουν σε «στρατιωτικά γυμνάσια» που θα διασφαλίσουν την κυριαρχία της χώρας.
Αλήθεια 4
Η οικονομία της Βενεζουέλας όντως βρίσκεται σε δύσκολη κατάσταση καθώς έχουν ελαχιστοποιηθεί τα έσοδα από το πετρέλαιο λόγω της μείωσης των τιμών.  Πολλοί ασκούν κριτική στον Μαδούρο από την εντελώς αντίθετη κατεύθυνση από ό,τι η αντιπολίτευση: τον επικρίνουν γιατί δεν προχώρησε αποφασιστικά σε μεταρρυθμίσεις σοσιαλιστικού  χαρακτήρα στην οικονομία, γιατί δεν προχώρησε σε περαιτέρω κρατικοποιήσεις ερχόμενος σε ρήξη κυρίως στους κομβικούς τομείς της παραγωγής και διανομής τροφίμων, να περάσει πραγματικά η παραγωγή στον έλεγχο των εργαζομένων. Γιατί, ουσιαστικά, επιμένει να προσπαθεί να  πατήσει σε δύο βάρκες, διαβεβαιώνοντας προ ολίγων εβδομάδων στην Διεθνή Εμπορική Έκθεση της χώρας ότι κακώς κατηγορείται η κυβέρνησή του ότι είναι αντίθετη σε επενδύσεις και ιδιωτικοποίησης, ως κομμουνιστική, γιατί κάτι τέτοιο δεν ισχύει. Άλλωστε, ακόμη και σήμερα το 90% των επιχειρήσεων είναι ιδιωτικές στη  Βενεζουέλα.
Πριν το θάνατό του ο Τσάβες στα κείμενα «Golpe de Timon«  και στο «Σχέδιο για μια Σοσιαλιστική Πατρίδα», είχε θέσει δύο βασικούς άξονες συνέχισης της πολιτικής του:
  1. Η οικονομία της Βενεζουέλας παραμένει καπιταλιστική και πρέπει να γίνουν βήματα προς το σοσιαλισμό και
  2. Πρέπει να καταστραφεί το αστικό κράτος και ν’ αντικατασταθεί από ένα κοινοτικό.
Επί των θέσεων αυτών, ο καθείς μπορεί να έχει όποια άποψη έχει, το σίγουρο πάντως είναι ότι, μέχρι στιγμής, ο διάδοχός του δεν έχει κάνει καμία κίνηση προς κάποια από τις δύο κατευθύνσεις.
hugo_chavez3
Αλήθεια 5
Η αντιπολίτευση τάσσεται υπέρ της επαναφοράς της ελεύθερης αγοράς, της απο-εθνικοποίησης της εταιρείας πετρελαίου και της όποιας άλλης εταιρείας έχει εθνικοποιηθεί, επαναφέροντας ουσιαστικά στο προσκήνιο το μοντέλο «προσαρμογής» που είχε εφαρμοστεί επί ΔΝΤ και έφερε καταστροφή στη χώρα.  Η φτώχεια προ το 1999 κυμαινόταν στο 42% και περίπου 17 χρόνια μετά στο 27,3%.
Η πολιτική «κληρονομιά» του Τσάβες δεν είναι εύκολο να ξεχαστεί.  Μέσα στα 15 χρόνια της διακυβέρνησής του έδωσε τέλος στον αναλφαβητισμό, καθιέρωσε πλήρη πρόσβαση σε δημόσιες παροχές υγείας και στην εκπαίδευση με τη βοήθεια 46.000 Κουβανών γιατρών. Προ Τσάβες,  το 70% των Βενεζουελάνων δεν είχαν πρόσβαση ούτε σε βασική ιατρική φροντίδα και το 40% ήταν αγράμματοι.  Ο κατώτερος μισθός αυξήθηκε 600%, η ανεργία στο 6% από 20%. Αναδιένειμε, επίσης, γη σε 15.000 οικογένειες αγροτών όπως επίσης έστησε 50.000 συνεταιρισμούς καθώς παλιότερα το 70% της γης ήταν στα χέρια του 3% του πληθυσμού.