Οι αντιφάσεις της Παγκοσμιοποίησης και ο νέος «εθνικισμός»

ΤΕΤΆΡΤΗ, 8 ΦΕΒΡΟΥΑΡΊΟΥ 2017





Η μεγάλη (στρατηγική) αντίφαση της Παγκοσμιοποίησης βρίσκεται στη Λογική της: Δηλαδή στην ίδια της τη στρατηγική. 
Ποια είναι αυτή η Λογική; Η αχαλίνωτη βουλιμία και ολοκληρωτική κυριαρχία του χρηματιστηριακού κεφαλαίου η οποία υπονομεύει, ακόμα και καταστρέφει, τη βιομηχανική παραγωγή σε εθνικό επίπεδο, συγκεντρώνοντάς την στα χέρια των ΥΠΕΡ-εθνικών κολοσσών.
 


Γενικά η χρηματιστηριακή ΛΟΓΙΚΗ,

λογική κερδοσκοπικής αποχαλίνωσης και απληστίας, είναι αυτή που καθορίζει και τη βιομηχανική παραγωγή, ανάλογα με τα συμφέροντα και τις απαιτήσεις ΟΧΙ της βιομηχανικής παραγωγικής ανάπτυξης, αλλά ανάλογα με τα συμφέροντα της κερδοσκοπικής απληστίας των διεθνών (πολυεθνικών) μαφιόζων του χρήματος. 

Η Παγκοσμιοποίηση, συνεπώς, κλείνει μέσα στην ίδια τη ΛΟΓΙΚΗ της, τις άλυτες αντιφάσεις της και τις εστίες της κατάρρευσής της: Των μεγάλων ενδοκαπιταλιστικών συγκρούσεων… 

Μία από αυτές τις κύριες και μεγάλες ΑΝΤΙΦΑΣΕΙΣ της (άγριες εσωτερικές συγκρούσεις) είναι αυτή μεταξύ των «κεφαλών» της Παγκοσμιοποίησης. «Κεφαλές» που η ίδια η ΛΟΓΙΚΗ της Παγκοσμιοποίησης τις υπονομεύει, έχοντας ως στρατηγική τάση, τηνΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ των πάντων σε μία «κεφαλή»: ΥΠΕΡ-ιμπεριαλισμός… 

Σχηματικά μπορούμε να πούμε ότι σήμερα το παγκόσμιο πλαίσιο λειτουργεί μέσω των εξής πόλων: Των ΗΠΑ, της ΕΕ και Ιαπωνίας (κυρίαρχες δομές της Παγκοσμιοποίησης), της Ρωσίας και της Κίνας (περιφερειακές δομές, ατελώς προσαρμοσμένες στο πλανητικό ΥΠΕΡ-εθνικό πλαίσιο). 

Με βάση αυτά τα δεδομένα μπορούμε να αντιληφτούμε την «εθνική αναδίπλωση» των ΗΠΑ που επιχειρείτε με τον Τραμπ. 

Η αυτοκρατορική ηγεμονία των ΗΠΑ στηρίχτηκε και καθορίστηκε από τη ΒΙΟΜΗΧΑΝΙΚΗ της δύναμη: Την ικανότητα παραγωγής περισσότερων προϊόντων με λιγότερη και αποτελεσματικότερη ΕΡΓΑΣΙΑ. 

Η βιομηχανική υπερτροφία αυτή των ΗΠΑ είχε ως αποτέλεσμα και τη χρηματιστηριακή υπερτροφία: Τη συγκέντρωση των ΥΠΕΡ-εθνικών χρηματιστηριακών κολοσσών στις ΗΠΑ. 

Αυτοί οι κολοσσοί αναζήτησαν μεγαλύτερα κέρδη στις ΕΞΑΓΩΓΕΣ κεφαλαίων… 

Αυτή η αναζήτηση μεγαλύτερων κερδών, μέσω της εξαγωγής κεφαλαίων, ΣΥΡΡΙΚΝΩΣΕ τη βιομηχανική ισχύ των ΗΠΑ, αναπτύσσοντας, ταυτόχρονα, τη βιομηχανική δυναμική σε άλλα κέντρα της Παγκοσμιοποίησης και ιδιαίτερα της γερμανικής ΕΕ και της Ιαπωνίας, καθώς και της νέας απειλής: Της Κίνας… 

Το παραγωγικό κεφάλαιο, η βάση της καπιταλιστικής ισχύς, αρχίζει να συγκεντρώνεται εκτός των ΗΠΑ. Ο κυρίαρχος καπιταλιστικός νόμος της ανισόμετρης ανάπτυξης λειτουργεί, πλέον, σε βάρος της αυτοκρατορίας των ΗΠΑ, απειλώντας τους παλιούς συσχετισμούς ανάμεσα στις ιμπεριαλιστικές δομές της Παγκοσμιοποίησης. 

Αυτή η ΠΤΩΣΗ και η ΣΥΡΡΙΚΝΩΣΗ της βιομηχανικής δύναμης των ΗΠΑ, με τις ανάλογες, οδυνηρές συνέπειες στον αμερικάνικο λαό, οδήγησε στην ΕΠΙΛΟΓΗ και στη νίκη του Τράμπ. 

  
Από τη ΣΥΡΡΙΚΝΩΣΗ, λοιπόν, της βιομηχανικής δύναμης των ΗΠΑ ξεκινούν οι «βρυχηθμοί» της νέας κυβέρνησης: Τα κάλπικα «εθνικιστικά» ιδεολογήματα, ο «εθνικός προστατευτισμός», οι «πολεμικές» εναντίον της γερμανικής ΕΕ και της Κίνας: Της νέας απειλής. 

Και λέμε κάλπικα «εθνικιστικά» ιδεολογήματα διότι αυτός ο νέος «εθνικισμός» δεν έχει καμία σχέση με τον ΕΘΝΙΚΙΣΜΟ της καπιταλιστικής περιόδου των εθνικών ιμπεριαλισμών. Είναι ένας «εθνικισμός» που δεν ανταποκρίνεται στις ΑΝΑΓΚΕΣ τις σημερινές, δηλαδή του πλανητικού ιμπεριαλισμού, του ΥΠΕΡ-εθνικού ιμπεριαλισμού ή με άλλα λόγια του «πλανητικού εθνικισμού»… 

Ο σημερινός, νέος «εθνικισμός» δεν μπορεί να λειτουργήσει όπως ο παλιός της ΕΘΝΙΚΗΣ, καπιταλιστικής ανάπτυξης για τον απλό λόγο ότι σήμερα δεν υπάρχουν οι αντικειμενικοί και οι υποκειμενικοί όροι:Αυτοί των εθνικών κεφαλαίων και της δημιουργίας των εθνικών κρατών και ιμπεριαλισμών… 

Αντίθετα, αυτός ο νέος «εθνικισμός» λειτουργεί, καταλυτικά, για το ΓΚΡΕΜΙΣΜΑ των ιδεολογημάτων της Παγκοσμιοποίησης, για την απελευθέρωση των λαών από την κηδεμονία των δομών εξουσίας της νέας αποικιοκρατίας (παγκοσμιοποίηση -Νέα Τάξη), καθώς και για την ανάπτυξη νέων ΚΙΝΗΜΑΤΩΝ, κινημάτων με «εθνικό-απελευθερωτικές αιχμές εναντίον της ΠΛΑΝΗΤΙΚΗΣ εξουσίας… 

Οι δυνάμεις της ενσωματωμένης «αριστεράς», της «αριστεράς» της Παγκοσμιοποίησης, σκόπιμα και δόλια ταυτίζουν αυτό το νέο «εθνικισμό» με τον ΕΘΝΙΚΙΣΜΟ της ιμπεριαλιστικής ολοκλήρωσης, το ίδιο όπως ταυτίζουν το ΦΑΣΙΣΜΟ εκείνης της περιόδου με τα «κλούβια αυγά» κάποιων ιδεολογικών απομειναριών, ή με τις «εθνικές» διαθέσεις των λαών εναντίον του σημερινού ΦΑΣΙΣΜΟΥ: του 4ου Ράιχ… 

Ουσιαστικά η σημερινή «αριστερά», μη θέλοντας να αντιληφτεί τις αντιφάσεις της Παγκοσμιοποίησης και υστερικά προσκολλημένη σε παλιούς ιστορικούς τύπους, η «αριστερά» των «χρήσιμων ηλιθίων», αλλά και των έμμισθων μισθοφόρων της Παγκοσμιοποίησης (έχει γεμίσει ο χώρος), όλο αυτό το μωσαϊκό της «αριστεράς» στηρίζει την Παγκοσμιοποίηση και την ξεπλένει με το να ταυτίζει τα νέα ιδεολογήματα του «εθνικισμού» με τον ΕΘΝΙΚΙΣΜΟ της ιμπεριαλιστικής ολοκλήρωσης… 

Το ίδιο ξεπλένει το νέο ΦΑΣΙΣΜΟ της Νέας Τάξης με τα υστερικά αναθέματα εναντίον του παλιού φασισμού… 
Έτσι συκοφαντεί τις «εθνικές» ανατάσεις και διαθέσεις των λαών, τα αγωνιστικά, εθνικά ρεύματα εναντίον του πλανητικού 

ΟΛΟΚΛΗΡΩΤΙΣΜΟΥ, αντί να μπει στην πρωτοπορία των νέων ΕΘΝΙΚΩΝ αγώνων, αναδεικνύοντας την ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΑΙΧΜΗ και ΔΥΝΑΜΙΚΗ αυτού του νέου «εθνικισμού», καθώς και τις επαναστατικές του προοπτικές …

https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjQsoolbYFdauyowcLN-SWo5l84apTiSbIh22jGBIhT-vAq-z_7oSQdyuH1QHHfoRYNw61EDin98eEzvU-K27DN8DsM5FuXfeaikXCa_HHp588IUQMfGbmVJ3QC62UrkXDQu976L7yPaQ/s1600-r/resalto.jpg

Σε θανάσιμη κρίση η γερμανική Ευρωένωση


Η Ευρωπαϊκή Ένωση στην Εποχή του Ντόναλντ Τράμπ: Πιστεύει ότι η Ε.Ε. είναι “όχημα του Βερολίνου”

Η γερμανική ΕΕ αντιμετωπίζει θανάσιμα προβλήματα. Αν και κανείς δεν το αναδεικνύει, το δημογραφικό πρόβλημα της ΕΕ είναι τεράστιο. Τα προβλήματα των κρατών μελών με τα ελλείμματα αυξάνονται κάθε ημέρα που περνά. Η οικονομική ανάπτυξη είναι σχεδόν ανύπαρκτη. Η τραπεζική κρίση έρχεται όλο και πιο κοντά. Η Ρωσία γίνεται όλο και πιο επιθετική. Η Τουρκία του Ερντογάν έχει απασφαλίσει. Τα κύματα προσφύγων από τη Μέση Ανατολή και τη Βόρεια Αφρική συνεχίζονται. Και ο χορός καλά κρατεί.
Καθώς μπαίνουμε στην τρίτη εβδομάδα της Προεδρίας του Ντόναλντ Τράμπ, είναι πολύ δύσκολο ανάμεσα στις κραυγές της αντιπολίτευσης στο εσωτερικό αλλά και διεθνώς, έναντι του Αμερικανού Προέδρου, να μπορέσει κανείς να διατυπώσει μια ρεαλιστική προσέγγιση και άποψη, σχετικά με την υπό διαμόρφωση πολιτική των ΗΠΑ απέναντι στην Ευρωπαϊκή Ένωση.
Προς το παρόν τα αποκαλούμενα μέσα ενημέρωσης στο εσωτερικό των ΗΠΑ και διεθνώς, το βαθιά ενημερωμένο και έμπειρο σε θέματα πολιτικής και δημοκρατίας Χόλυγουντ, και οι ευρωπαϊκές ηγεσίες, έχουν δημιουργήσει ένα κλίμα του οποίου η καφρίλα δεν επιτρέπει καμία σοβαρή συζήτηση.
Με κίνδυνο να γίνω δέκτης του μένους της Ιεράς Εξέτασης αυτών που έχουν μπερδέψει τη δημοκρατία και την έκφραση πολιτικής διαφωνίας και άποψης, με τις κενές ουσίας κραυγές και την παραπληροφόρηση, θα προσπαθήσω μέσα από τα γεγονότα ουσίας των δυο πρώτων εβδομάδων του Αμερικανού Προέδρου, να κάνω μια πρώτη εκτίμηση για τις εξελίξεις όσο αφορά την ΕΕ υπό την κυβέρνηση Τράμπ.
Ο Αμερικανός Πρόεδρος, με το καλημέρα της ανάληψης των καθηκόντων του, συνάντησε στο Λευκό Οίκο, την Πρωθυπουργό της Μεγάλης Βρετανίας, Τερέζα Μέι. Στόχος αυτής της συνάντησης ήταν να γίνει η πρώτη επαφή και η προετοιμασία έτσι ώστε να υπάρξει σύντομα μια εμπορική συμφωνία μεταξύ των δύο χωρών και να δοθεί το μήνυμα ότι η παραδοσιακή «Ειδική Σχέση» μεταξύ Ουάσιγκτον και Λονδίνου παίρνει πάλι την πρωτοκαθεδρία.
Στρατηγικά ο,τιδήποτε δένει τις ΗΠΑ με τη Μεγάλη Βρετανία είναι ωφέλιμο για την Ουάσιγκτον. Το Ηνωμένο Βασίλειο διαθέτει το τρίτο πιο ισχυρό Ναυτικό στον κόσμο και σύντομα θα είναι η μόνη χώρα, εκτός των ΗΠΑ, που θα διαθέτει λειτουργικά σούπερ αεροπλανοφόρα. Το Λονδίνο παραμένει το δεύτερο πιο ισχυρό οικονομικό κέντρο του κόσμου, μέσω του οποίου διακινείται το μεγαλύτερο μέρος των ευρωπαϊκών κεφαλαίων. Η εμπειρία του Λονδίνου σε θέματα διεθνούς διπλωματίας είναι παροιμιώδης. Όλα αυτά καθιστούν τη Μεγάλη Βρετανία προνομιακό σύμμαχο των ΗΠΑ.
Την ίδια στιγμή η Ευρωπαϊκή Ένωση, με έναν ενθουσιασμό ο οποίος δεν στηρίζεται από στοιχεία και δεδομένα, υποστηρίζει ότι διαμορφώνει ένα δικό της βηματισμό. Οι συζητήσεις μεταξύ του Προέδρου Τράμπ και της Πρωθυπουργού Μέι για μια διμερή εμπορική συμφωνία είναι τυπικά παράνομες με δεδομένο ότι η επίσημη διαδικασία για το Brexit δεν έχει ξεκινήσει ακόμη, οπότε το Λονδίνο δεν μπορεί να κάνει τέτοιου είδους διαπραγματεύσεις. Παρόλα αυτά, τίποτα δεν είναι τυχαίο, και η βρετανίδα Πρωθυπουργός έχει ανακοινώσει παρόμοιες συζητήσεις με τον Καναδά, την Αυστραλία, τη Νέα Ζηλανδία, την Τουρκία και την Ινδία.
Στις Βρυξέλλες οι στερούμενοι οποιασδήποτε σοβαρής, σε διεθνές επίπεδο, επιρροής θεσμοί, Ευρωπαϊκή Επιτροπή και Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, έχουν αρχίσει τις κενές περιεχομένου απειλές ότι αυτό δεν πρόκειται να επιτραπεί και άλλα τέτοια ευτράπελα. Η κ. Μέι έχει κάνει σαφές πλέον ότι προτίθεται να τα μαζέψει και να φύγει σκληρά και ωμά από το κλαμπ των Βρυξελλών στην περίπτωση που η συμφωνία που θα προκύψει από τη διαδικασία για το Brexit, δεν είναι προς το συμφέρον του Λονδίνου. Θα μπορούσε να πει κανείς ότι η ΕΕ έχει κάποια ευελιξία έναντι της Μεγάλης Βρετανίας στον τομέα της οικονομίας, οπού υπάρχουν πολλές επιλογές. Ακόμα και αυτό δεν είναι εύκολο για τις Βρυξέλλες.
Η γερμανική ΕΕ, αντιμετωπίζει θανάσιμα προβλήματα. Αν και κανείς δεν το αναδεικνύει το δημογραφικό πρόβλημα της ΕΕ είναι τεράστιο. Το προβλήματα των κρατών μελών με τα ελλείματα αυξάνονται κάθε ημέρα που περνά. Η οικονομική ανάπτυξη είναι σχεδόν ανύπαρκτη. Η τραπεζική κρίση έρχεται όλο και πιο κοντά. Η Ρωσία γίνεται όλο και πιο επιθετική. Η Τουρκία του Ερντογάν, έχει απασφαλίσει. Τα κύματα προσφύγων από τη Μέση Ανατολή και τη Βόρεια Αφρική συνεχίζονται. Και ο χορός καλά κρατεί.
Εκεί λοιπόν που υποτίθεται ότι η ΕΕ θα έπρεπε να ασχολείται με τη σύσφιξη της Ένωσης, οι θεσμοί των Βρυξελλών ασχολούνται με αμπελοφιλοσοφίες και δεν βλέπουν το Τσουνάμι που βρίσκεται προ των πυλών. Το Λονδίνο έχει ήδη προχωρήσει και η ΕΕ θα ταλανίζεται για χρόνια να τακτοποιήσει τα απόνερα του Brexit. Από εδώ και στο εξής για τις Βρυξέλλες όλα θα είναι μια θεσμική κρίση.
Μετά από δεκαετίες όπου σε ευρωπαϊκό επίπεδο υπήρξε μείωση στρατιωτικών και αμυντικών δαπανών οι ΗΠΑ και η Μεγάλη Βρετανία, αποτελούν την αμυντική ασπίδα της Ευρώπης. Η κ. Μέι φρόντισε να διακηρύξει την προσήλωσή της στο ΝΑΤΟ, και κατάφερε να αποσπάσει μια χλιαρή δήλωση υποστήριξης από τον Πρόεδρο Τράμπ. Αλλά, δεν θα πρέπει να ξεχνάμε ότι ο Αμερικανός Πρόεδρος από την αρχή έχει ξεκαθαρίσει ότι το ΝΑΤΟ που μέχρι σήμερα ξέραμε εάν δεν υπάρξει ουσιαστική μεταρρύθμιση που να ικανοποιεί την νέα οπτική των ΗΠΑ, πολύ δύσκολα θα επιβιώσει.
Όσο λοιπόν η ΕΕ δεν μπορεί να χωνέψει το Brexit και να παίξει στο ρυθμό του Λονδίνου, είναι λάθος να περιμένει από την κ. Μέι να συνεχίσει να παίζει τον υποστηρικτή της ΕΕ στην Ουάσιγκτον. Είναι βέβαιο ότι πολύ σύντομα θα δούμε μείωση των δυνάμεων των ΗΠΑ στην Ευρώπη. Το μοναδικό ερώτημα είναι εάν αυτό θα συμβαδίσει με την εξέλιξη των σχέσεων ΗΠΑ και Ρωσίας ή όχι.
Με βάση όλα αυτά που βρίσκεται η ΕΕ; Ο Πρόεδρος Τράμπ το προσδιόρισε με τον καλύτερο τρόπο όταν χαρακτήρισε την ΕΕ όχημα του Βερολίνου. Σίγουρα αυτό έτσουξε τη Γερμανία, αλλά και ολόκληρη την Ευρωπαϊκή ηγεσία που για δεκαετίες έχει ανδρωθεί και σιτίζεται από το γερμανοτραφές σύστημα των Βρυξελλών.
Παρόλα αυτά ας μιλήσουμε τη γλώσσα της αλήθειας. Το έχουμε ζήσει τη χρονιά που πέρασε; Είχαμε το Brexit. To NATO, όπως το ξέραμε, έχει πάει περίπατο. Πολιτική αναταραχή και κρίση σε Ιταλία, Ισπανία, Αυστρία, Βέλγιο και Ολλανδία. Σε Ουγγαρία και Πολωνία, οδηγούμαστε σε αντιδημοκρατικές λογικές. Και όσο για την Ελλάδα, δεν είναι άστοχο να πει κανείς ότι βρίσκεται ένα βήμα πριν τα τάρταρα. Το μόνο που κρατάει στο κέντρο είναι η Γερμανία.
Και θέτω απλά ένα ερώτημα. Ιστορικά πότε έχει κρατήσει και είχε αίσιο τέλος ένα γερμανικό κέντρο στην Ευρώπη;
* Ο Δημήτρης Γ. Απόκης είναι Διεθνολόγος, Απόφοιτος του The Paul H. Nitze, School of Advanced International Studies, The Johns Hopkins University, και Δημοσιογράφος.
[Πηγή: Geopolitics & Daily News, 07/02/2017]
Πηγή: mignatiou

Ο εργασιακός μεσαίωνας στην Ελλάδα του 2017 07.02.2017 | από Σύνταξη

8-2-2017

Δημοσίευση: Φύλλο 345 - 4/2/2017 στην εφημερίδα δρόμος της αριστεράς
       
Συνέντευξη του Απόστολου Καψάλη, ειδικού ερευνητή του Ινστιτούτου Εργασίας της ΓΣΕΕ
στον Παύλο Δερμενάκη

Ανάγλυφη εικόνα της ζούγκλας που επικρατεί στην αγορά εργασίας και του μέλλοντος που διαγράφεται ζοφερό παρουσιάζει στον Δρόμο ο ειδικός ερευνητής Απόστολος Καψάλης, του Ινστιτούτου Εργασίας της ΓΣΕΕ.

Η κυβέρνηση ισχυρίζεται ότι η κατάσταση στην αγορά εργασίας βελτιώνεται. Πόσο αυτό ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα;
Δύο εισαγωγικές παρατηρήσεις. Πρώτο, η κατάσταση στην αγορά εργασίας επιδεινώνεται, δεν βελτιώνεται. Δεύτερο, τα χειρότερα είναι μπροστά μας, δεν είναι πίσω μας. Δυστυχώς τα νούμερα, αλλά και οι ποιοτικές αναλύσεις επιβεβαιώνουν και τις δύο αυτές εκδοχές. H κατάσταση είναι τραγική στην αγορά εργασίας.
Πρώτο, υπάρχει πολύ μεγάλη αδήλωτη εργασία και παραβατικότητα σε πολύ σημαντικά μεγέθη τα οποία δεν έχουν μετρηθεί.
Δεύτερο, υπάρχει πολύ μεγάλος αριθμός εργαζομένων οι οποίοι δεν καλύπτονται από συλλογικές συμβάσεις εργασίας. Να σημειώσουμε εδώ ότι από τις 200 κλαδικές συμβάσεις που υπήρχαν πριν από το 2010, σήμερα διατηρούνται μόλις και μετά βίας 16. Άρα μέσα από αυτές τις διαδικασίες έχουμε μία έμμεση φτωχοποίηση εργαζομένων οι οποίοι ολοένα και περισσότερο υπάγονται στους κατώτατους μισθούς. Χαρακτηριστικά παραδείγματα:
– 500.00 ημιαπασχολούμενοι ιδιωτικοί υπάλληλοι, αμείβονται καθαρά με λιγότερο από το ελάχιστο επίδομα ανεργίας, που ανέρχεται στα 360 ευρώ.
– 343.760 εργαζόμενοι αμείβονται με μηνιαίους μισθούς από 100 έως και 400 ευρώ μεικτά.
– 126.956 εργαζόμενοι αμείβονται με μικτό μηνιαίο μισθό έως 100 ευρώ.
Τρίτο, το φαινόμενο της απλήρωτης εργασίας έχει λάβει εκπληκτικές διαστάσεις. Μεγάλο ποσοστό εργαζομένων δεν αμείβεται για την εργασία του από έναν έως 14-15 μήνες. Όταν μια επιχείρηση αρχίζει και καθυστερεί 2, 3, 4, 5 μήνες αποδοχές από την εμπειρία συμπεραίνεις ότι η κατάσταση αυτή δεν αντιστρέφεται πλέον.
Συνεπώς η κατάσταση είναι πολύ άσχημη, έχει χειροτερέψει και επιπλέον είναι σαφές ότι δεν μπορούν να ψηφιστούν νόμοι οι οποίοι να βελτιώνουν την αγορά εργασίας. Σύμφωνα με το Μνημόνιο απαγορεύεται κάτι τέτοιο ενώ οι συνεχείς απαιτήσεις των δανειστών, είναι για μεγαλύτερη επιδείνωση. Ένα από τα αγκάθια της 2ης αξιολόγησης είναι ως γνωστόν τα εργασιακά.

Κύριο επιχείρημά της κυβέρνησης είναι η καταγεγραμμένη μείωση της ανεργίας. Μάλιστα η αρμόδια υπουργός επαίρεται για τις 100.000 νέες θέσεις εργασίας που δημιουργήθηκαν το 2016.
Δυστυχώς τέταρτο στοιχείο επιδείνωσης της κατάστασης στην αγορά εργασίας, είναι ότι πλέον έχουμε εγκαταλείψει οριστικά την προοπτική να δουλέψει ένας εργαζόμενος με τυπική εργασιακή σχέση, με σταθερό ωράριο, με αξιοπρεπή αμοιβή. Πάνω από 55% από αυτές τις νέες θέσεις εργασίας,  με τάσεις ανόδου τους τελευταίους μήνες, αφορούν σε μερική και  εκ περιτροπής εργασία. Υπάρχουν δηλαδή νέες προσλήψεις, αλλά από αυτές το μεγαλύτερο μέρος αφορά σε ευέλικτες εργασιακές σχέσεις. Και αυτό πλέον γίνεται κανόνας.
Άρα παγιώνεται μία κατάσταση, σύμφωνα με την οποία μπορεί να βρίσκεις δουλειά, μπορεί  να μειωθεί λίγο η ανεργία, χωρίς κανονική εργασιακή σχέση. Ξέχασε το 8ωρο, θα είναι μερική απασχόληση, ξέχασε ακόμα και τη μερική εργασία, θα είναι εκ περιτροπής εργασία, προσωρινή σχέση εργασίας ή  μπλοκάκια.
Όσον αφορά την καταγραφή της μείωσης της ανεργίας. Το να μοιράζεις μία θέση εργασίας σε δύο, δεν είναι μείωση της ανεργίας. Το να δουλεύουμε όλοι 4 και 5 ώρες για να εμφανιζόμαστε εργαζόμενοι, ούτε αυτό είναι μείωση της ανεργίας. Αν ορίσουμε την ανεργία μόνο μέσα από τέτοιας ποιότητας στατιστικούς όρους, όπως γίνεται από την Ε.Ε. και την ΕΛΣΤΑΤ, θα έχουμε κι άλλη τυπικά μείωση της ανεργίας. Όμως για τι θέσεις εργασίας μιλάμε;  Υπάρχουν πάρα πολλοί εργαζόμενοι οι οποίοι εμπίπτουν στα προγράμματα τα οποία επίσης είναι μερική απασχόληση, προσωρινή κλπ. Άρα πρέπει να ορίσουμε και να επαναπροσδιορίσουμε τι θα πει ανεργία και εργασία, γιατί έχουμε λίγο μπερδέψει τις έννοιες.

Έστω με αυτήν τη μείωση της ανεργίας ποιες είναι οι προοπτικές για τους εργαζόμενους;
Ακόμα και με τους ισχυρισμούς της κυβέρνησης ότι μειώνεται η ανεργία, είναι μία πάρα πολύ μικρή μείωση με τη βεβαιότητα ότι για πάρα πολλά χρόνια η όποια ανάκαμψη –αν υπάρξει– θα είναι με ανεργία που θα κυμαίνεται κοντά στο 20% και με τους όρους εργασιακών σχέσεων που ήδη περιγράψαμε ή ακόμα χειρότερους.
Είπα ότι τα χειρότερα είναι μπροστά μας. Στις αρχές της κρίσης, ακόμα και οι αστοί οικονομολόγοι υποστήριζαν την άποψη ότι με την καταστροφή που έχει επέλθει στη χώρα σε επίπεδο παραγωγικής λειτουργίας, στα οικονομικά και στα δημοσιονομικά, αν υπάρξει κάποτε μια ανάκαμψη,  θα είναι άνεργη ανάκαμψη. Η έννοια της άνεργης ανάκαμψης επισημοποιείται πλέον. Υπάρχει κάποια οριακή βελτίωση, για την οποία πανηγυρίζει η κυβέρνηση, αλλά αυτή δεν αντικατοπτρίζεται στην ουσιαστική μείωση της ανεργίας. Σε κάθε περίπτωση με τους τρέχοντες ρυθμούς μείωσης της ανεργίας για να φτάσουμε στα επίπεδα του 2008 θα χρειαστούμε περίπου 20 χρόνια!

Πρόσφατα, με τον νέο ασφαλιστικό νόμο έγιναν τεράστιες αλλαγές που επηρεάζουν και τις εργασιακές σχέσεις. Ποιες θα είναι οι εξελίξεις;
Κατ’ αρχήν πρέπει να αποτυπωθεί εντός του 2017 η ζημιά που θα επιφέρει από δω και πέρα, προοδευτικά, η εφαρμογή του νόμου Κατρούγκαλου στην επιδείνωση των εργασιακών σχέσεων. Αναμένεται έκρηξη ευέλικτων εργασιακών σχέσεων και αδήλωτης εργασίας. Με το νέο ασφαλιστικό και ο πολύ μικρός εργοδότης, που θέλει να κρατήσει μία νομιμότητα στην αγορά, θα είναι πάρα πολύ δύσκολο να επιβιώσει με το νέο φορολογικό και ασφαλιστικό καθεστώς, πόσο μάλλον οι νέοι σε ηλικία εργαζόμενοι, αυτοί που εργάζονται με μπλοκάκι και οι οποίοι πλέον είναι στο έλεος του Θεού. Το νέο ασφαλιστικό είναι βαθιά αντεργατικό καθώς, πέρα από τις συνέπειες που θα έχει στο καθ’ αυτό ασφαλιστικό σύστημα και στη βιωσιμότητά του, θα επιδεινώσει την κατάσταση στην αγορά εργασίας, καθώς θα απομακρύνει την προοπτική για αξιοπρεπή συνταξιοδότηση στους ίδιους τους εργαζόμενους., Πολλοί πλέον θα αναζητούν τρόπους να εισφοροδιαφεύγουν και βεβαίως δεν θα μπορέσει πλέον να πείσει κανείς την εργοδοτική πλευρά να συγχρωτιστεί με το νέο ασφαλιστικό. Χαρακτηριστική περίπτωση τα μπλοκάκια, με τα οποία μετακυλίεται όλο το βάρος της ασφάλισης στους δήθεν ελεύθερους επαγγελματίες.

Ποιες είναι οι διαθέσεις των εργαζομένων για να αντιμετωπίσουν αυτήν τη ζοφερή κατάσταση;
Δυστυχώς αυτή η άσχημη συνολικά κατάσταση στις εργασιακές σχέσεις έχει παγιωθεί. Ειδικά τα δύο τελευταία χρόνια, έχει να κάνει με την εγκατάλειψη της κανονικής εργασιακής σχέσης, την επέκταση και την επέλαση της παραβατικής εργασίας και της ευέλικτης απασχόλησης. Αυτό σημαίνει αυτόματα φτωχοποίηση των εργαζομένων και υποβάθμιση των εργασιακών τους σχέσεων και της ποιότητας εργασίας μέσα στους χώρους δουλειάς. Υποχωρεί δηλαδή η δημοκρατία, η αξιοπρέπεια, η κανονική αμοιβή σε βάρος αυτής της εργασιακής ζούγκλας. Παράλληλα έχει εγκαταλειφθεί και το πολιτικό όραμα της ανατροπής αυτών των καταστάσεων, με αποτέλεσμα να μειώνεται και η διάθεση του εργαζόμενου να καταγγείλει αυτήν τη σύμβαση εργασίας, να οργανωθεί, να αντιδράσει, να αρνηθεί. Αποτέλεσμα είναι να επεκτείνονται πάρα πολλές εκδοχές. Είδαμε προχθές ότι κάποιοι εργαζόμενοι πληρώνονται με κουπόνι, βλέπουμε μονίμως ζητήματα εργατικών ατυχημάτων και επιδείνωσης των εργασιακών σχέσεων στο επίπεδο της υγείας και της ασφάλειας. Άρα λοιπόν οι παραβατικοί εργοδότες καταλαβαίνουν ότι δεν θα ανατραπεί αυτή η κατάσταση, το ίδιο καταλαβαίνουν και οι εργαζόμενοι, οι μεν πρώτοι αξιοποιούν αυτό το κλίμα για να επιβάλλουν τις δικές τους εργασιακές σχέσεις στο χώρο εργασίας, οι δε εργαζόμενοι αποφεύγουν πλέον να καταγγέλλουν ή αποφεύγουν να δραστηριοποιούνται απέναντι σ’ αυτή την κατάσταση. Αυτό είναι πάρα πολύ άσχημο σε συνδυασμό και με την υποχώρηση της πολιτικής προοπτικής να αντιστραφούν αυτά τα φαινόμενα.

Ουρλιάζουν οι ευρω-Στεφανήδες…



ΔΙΟΝΥΣΗΣ ΕΛΕΥΘΕΡΑΤΟΣ
8-2-2017
Το «μαστίγωμα» του Ν. Ξυδάκη, η απαγορευμένη συζήτηση και ένα μικρό ιστορικό  

Κανέναν δεν (πρέπει να) εξέπληξε το υστερικό, ανηλεές πολιτικό «μαστίγωμα» που υπέστη προ ημερών ο Νίκος Ξυδάκης. Εάν πέρσι εκδηλώθηκαν αντιδράσεις για μια φράση του Προκόπη Παυλόπουλου, η οποία θα μπορούσε να έχει αποκοπεί από κάποια ανέξοδη έκθεση ιδεών («το νόμισμα αποκτά νόημα μόνον όταν υπηρετεί τον άνθρωπο»), ήταν προφανές τι θα άκουγε στις ημέρες μας ένας υπουργός που θα ξεστόμιζε κάτι …ανοσιότερο: Θα νουθετούσε να αρθεί η -σχεδόν «θεσμική»- απαγόρευση κάθε σοβαρής συζήτησης για το ενδεδειγμένο ή μη της παραμονής στην Ευρωζώνη. Μέχρι να το πάρει πίσω, κακήν κακώς, αφού νωρίτερα τον πήρε και τον σήκωσε η ιεροεξεταστική αποφασιστικότητα του «εθνικού κορμού»…
Ξεκάθαρα πράγματα: Και η απλή συζήτηση για το ευρώ και την ΕΕ απαγορεύεται, διότι η διεξαγωγή της απαιτεί, εκτός των άλλων, σκέψη. Από ετυμολογικής πλευράς η σκέψη είναι συγγενής του σκεπτικισμού και από πολιτικής πάντοτε υφίσταται περίπτωση να απολήξει σε αυτόν. Εν προκειμένω μπορεί να «ενισχυθεί ο ευρωσκεπτικισμός», άρα ας μείνει μακριά ο πειρασμός…
Το πράγμα υπερβαίνει κάθε ανεκτό όριο, όταν ακούς αυτά τα …υπερήφανα  «δεν θα κάνουμε το χατίρι του Σόιμπλε να φύγουμε…». Διότι, σύμφωνοι, δεν περιμένεις από τους υστερικούς να αποδεχθούν ότι το σημαντικό σε κάθε πολιτική-οικονομική κίνηση παραπέμπει στο πώς, υπό ποιους όρους, με τίνος την πρωτοβουλία και σε ποια προοπτική. Δεν αναμένεις καλλιγραφίες από της Μυλωνούς τα οπίσθια. Πάει πολύ όμως να σου παριστάνει η Μυλωνού την …αντάρτισσα. Να σου λένε -και με …στόμφο- ότι δεν πρέπει να κάνουμε το χατίρι του Σόιμπλε όσοι αξίωναν και αξιώνουν πλήρη αποδοχή της γραμμής του, δηλαδή γραμμής των δανειστών, για περικοπές σε μισθούς, συντάξεις, κοινωνικές δαπάνες, για το φορολογικό ξεζούμισμα, για τη διαμόρφωση αγριότερης εργασιακής «ζούγκλας». «Ακυρώνουμε» δηλαδή την επιθυμία (;) του Σόιμπλε να μας βγάλει από την Ευρωζώνη «αναγκάζοντάς» τον να μας …βγάζει το λάδι; Ύψιστη πολιτική σοφία!…
Ναι, ναι, το ξέρουμε το θεολογικό δόγμα: Οτιδήποτε κι αν μας συμβαίνει εντός, τα πράγματα έξω θα ήταν κατά πολύ χειρότερα. Αποδείξεις; Μην τις ψάχνετε, «περιττεύουν». Όπως περιττεύει και η καλή επαφή -των υστερικών- με την πραγματικότητα. Απλό παράδειγμα: Την Ευρωζώνη τη μαστίζει ο αποπληθωρισμός, ο Ντράγκι προσπαθεί με ενέσεις ρευστότητας να τον αντιμετωπίσει και οι δικοί μας συστημικοί «φωστήρες» ακόμη ουρλιάζουν πως τυχόν επιστροφή σε εθνικό νόμισμα θα κόμιζε «ανεξέλεγκτο πληθωρισμό» σε εμάς. Πόσον, δηλαδή; Ε, καθένας …Κάλχας «κοτσάρει» ένα νούμερο και ξενοιάζει. Ότι του φανεί του ευρω- Στεφανή…
Οι φανατικοί ιερομόναχοι του  «ευρωπαϊσμού» είναι αναγκασμένοι να εναλλάσσουν ή να συνδυάζουν το «πίστευε και μη ερεύνα» με την ιδιότητα του ευρω-Στεφανή, διότι έχουν να αντιμετωπίσουν ένα δυσεπίλυτο πρόβλημα: Πώς να συγκρίνεις δυο παραμέτρους, εκ των οποίων η μία, αυτή την οποία θέλεις να «βγάλεις» οπωσδήποτε προτιμότερη (παραμονή στην Ευρωζώνη) επιφυλάσσει διαρκώς νέες επιδεινώσεις; Πώς να ανακηρύξεις «νικητή» το κακό που δεν σταματά να χειροτερεύει; Ο μόνος τρόπος είναι να φαντάζεσαι διαρκώς επιδεινούμενο τον άλλο δρόμο.
Ας θυμηθούμε ορισμένα ορόσημα της …συνέπειας των ευρω-μουτζαχεντίν. Θυμάστε, αλήθεια, την έκθεση  που είχε συντάξει στα τέλη Μαΐου του 2012 (δηλαδή ανάμεσα στις δυο εκλογικές αναμετρήσεις εκείνου του έτους) για λογαριασμό της Εθνικής Τράπεζας ο  Παύλος Μυλωνάς, ο οποίος είχε εργαστεί ως οικονομολόγος στο ΔΝΤ από το 1987 έως το 1995; Ήταν μία έκθεση για τα …ανείπωτα δεινά που θα μας έβρισκαν κατακέφαλα, εάν τυχόν αποχαιρετούσαμε την Ευρωζώνη. Μια έκθεση τόσο χονδροειδώς κινδυνολογική και -από μεθοδολογικής πλευράς- διάτρητη, που την ειρωνεύτηκαν και γνωστοί οικονομολόγοι, οι οποίοι δεν εισηγούνταν έξοδο από την Ευρωζώνη. Έγραφε χαρακτηριστικά για την έκθεση Μυλωνά ο Βασίλης Βιλιάρδος: «Για την “τεκμηρίωση” των θέσεών της χρησιμοποιεί πίνακες, στους οποίους αναφέρει ως πηγή (!) τις δικές του αυθαίρετες εκτιμήσεις- κάτι που εμείς τουλάχιστον δεν έχουμε συναντήσει σε καμία άλλη οικονομική ανάλυση, ακόμη και στις πλέον “μη σοβαρές”».
Τέλος πάντων, τα άλεσε όπως γούσταρε ο Μυλωνάς και μας σερβίρισε ένα από τα φοβερά του «δια ταύτα»: Χωρίς ευρώ, το βιοτικό μας επίπεδο θα έπεφτε το λιγότερο κατά 55%. Ακολούθησαν οι εκλογές και το καλοκαιρινό ταξίδι του πρωθυπουργού Α. Σαμαρά στη Γερμανία. Όλων η μνήμη συγκράτησε εκείνο το «ουδείς αναμάρτητος» που είπε, όταν ρωτήθηκε για την παλιότερη αντιμνημονιακή ρητορική του. Λίγοι θυμούνται, όμως, τι απάντησε στην παρατήρηση πως το βιοτικό επίπεδο της ελληνικής κοινωνίας είχε ήδη μειωθεί κατά 35%. Κάλλιο φτωχότεροι κατά 35% εντός του ευρώ παρά 70%,  εκτός, είπε ο τρισμέγιστος Σαμαράς…
Πώς διάολο το «τουλάχιστον 55%» του Μυλωνά έγινε «70% » …ακατέβατα του Σαμαρά, τον Αύγουστο, δηλαδή μέσα σε 2,5 μήνες; Μύγες ήταν τα ποσοστά και πάχαιναν λόγω εποχής; Είπαμε: Ο ευρω-Στεφανήδες αυτοσχεδιάζουν και η εσχατολογία χοντραίνει. Το  «κακό» που ελλοχεύει έξω από τον ευρωμονόδρομο πρέπει να φαίνεται κάθε φορά διπλάσιο, πάνω κάτω, αυτού που ήδη βιώνουμε.
Σε άλλες περιπτώσεις, βεβαίως, διαβάζεις παλιές «προειδοποιήσεις» και γελάς. «Η είδηση της επιστροφής της δραχμής θα οδηγήσει σε μαζικές αναλήψεις» από τις τράπεζες, έγραφε στα μέσα Μαΐου του 2012 η «Καθημερινή». Ουφ, ευτυχώς που μείναμε στο ευρώ και έτσι από τις αρχές του 2010 έως την άνοιξη του 2015 οι καταθέσεις είχαν μειωθεί «μόνον» κατά 105 δισεκατομμύριο. Κοντά στο 60% του ΑΕΠ…
Τότε η «Καθημερινή» έγραφε, ακόμη: «Η έξοδος από το ευρώ θεωρείται βέβαιο ότι σε πρώτη φάση θα επιφέρει δραματική συρρίκνωση του ελληνικού ΑΕΠ, με τις εκτιμήσεις να κυμαίνονται γύρω στο 20%». Κι αυτό «βέβαιο»… Το 20% τότε φάνταζε αρκούντως τρομακτικό, δοθέντος ότι, αθροιστικά, στη διετία 2010-11 το ΑΕΠ είχε προλάβει να μειωθεί «μόλις» κατά 12%. Με τα επόμενα τρία έτη η συρρίκνωση έφθασε στο 23%, αλλά που να το ήξερε από τότε η «Καθημερινή»; Αν το φανταζόταν, πιθανότατα θα χρέωνε κάτι πολύ «δραματικότερο» του 20% στην έξοδο από την Ευρωζώνη. Έτσι ή αλλιώς, με ένα «θεωρείται βέβαιο» και με τις επικλήσεις αδέσποτων «εκτιμήσεων», όλα τα …αποδεικνύεις.
Εν κατακλείδι: Προτού ακούσουμε (αν, ποτέ…) τα όποια επιχειρήματά τους, μετρώντας και την ανθεκτικότητα των δικών μας, ας θυμηθούμε το «ιστορικό τους». Στις τάξεις εκείνων που ισχυρίζονται πως η έξοδος από την Ευρωζώνη είναι σε κάθε περίπτωση καταστροφική, βλέπεις όσους διαβεβαίωναν -μια φορά και έναν καιρό- ότι το ευρώ δεν θα έφερνε ακρίβεια. Ότι θα κόμιζε την αλήστου μνήμης «σύγκλιση μισθών στην ΕΕ». Βλέπεις επίσης κάτι ανεκδιήγητους τύπους, που πριν από 2,5 χρόνια έλεγαν ότι στην Ελλάδα της απέραντης φτώχειας δεν θα έπρεπε να γίνουν μισθολογικές αυξήσεις, διότι η τόνωση της ζήτησης θα επέφερε αύξηση των εισαγωγών, άρα επιδείνωση του ισοζυγίου! Το διανοείστε; Είναι σαν παρακολουθείς κάποιον να πνίγεται στη θάλασσα και να του λες να παραμείνει εκεί, για να μην κάψει η καυτή άμμος τις πατούσες του. Οπότε, αν δεν σας πείθει η …αποδεδειγμένη  οικονομική οξυδέρκειά τους, ας εκτιμήσετε τουλάχιστον το κοινωνικό τους κριτήριο…
από την εφημερίδα ΠΡΙΝ

Ευρωπαϊκή Ένωση = Ευρώπη των Πολυεθνικών

8-2-2017

ATHENS, GREECE - JULY 12:  An EU flag flys in front of the ancient Parthenon temple on top of the Acropolis hil on July 12, 2015 in Athens, Greece. The people of Greece continue their daily life as much as possible as a planned meeting of European Union leaders is cancelled during "very difficult" talks over Greece's third bailout continue. Eurozone finance ministers adjourned the talks last night and are set to resume today.  (Photo by Christopher Furlong/Getty Images)
H τελευταία έρευνα της Eurostat και τα στοιχεία που βγήκαν στο φως ήρθαν να επιβεβαιώσουν αυτό που ήδη ξέραμε. Η καταστροφή που συντελείται στην ελληνική κοινωνία τα τελευταία 6 χρόνια(και τώρα με «πρώτη φορά αριστερά») οδηγεί όλο και περισσότερα κομμάτια του πληθυσμού στην υποταγή του καπιταλιστικού οικοδομήματος των πολυεθνικών. Η επέλαση της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης αποτυπώνεται στα ποσοστά φτώχειας και κοινωνικού αποκλεισμού
Παραπάνω από το 1/3 του των Ελλήνων (συγκεκριμένα 35,7% ή αλλιώς 3,8 εκατομμύρια άνθρωποι), βρίσκεται αντιμέτωπο με τον κίνδυνο της φτώχειας ή του κοινωνικού αποκλεισμού, με το αντίστοιχο ποσοστό το 2008 να ανερχόταν στο 28,1%. Αναλυτικότερα, σε συνθήκες φτώχειας βρίσκεται το 21,4% του πληθυσμού, σε συνθήκες ένδοιας το 22,2%, ενώ το 16,8% του πληθυσμού ζει σε οικογένεια που είναι αντιμέτωπη με τον κίνδυνο της ανεργίας.
Τώρα, που η «αριστερή» κυβέρνηση έχει αναλάβει το έργο της πλήρους ενσωμάτωσης της ελληνικής οικονομίας στις ανοιχτές και απελευθερωμένες αγορές της συνθήκης του Μάαστριχτ, η διαδικασία κινείται γρηγορότερα.  Η δημόσια περιουσία ξεπουλιέται fast track και προσεχώς θα έχουμε τις εργασιακές μεταρρυθμίσεις που θα οδηγήσουν σε πλήρη ελαστικοποίηση των εργασιακών σχέσεων. Βέβαια, οι αντιδράσεις των λαϊκών στρωμάτων έχουν παγώσει και αυτό είναι άλλη μία «συνεισφορά» του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και της παγκοσμιοποιητικής «Αριστεράς» γενικά, στον τόπο.
Βέβαια, η κατάσταση αυτή δεν επικρατεί μόνο στην Ελλάδα. Όσο περισσότερο εξαπλώνεται η νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση οι ελληνικές συνθήκες διαβίωσης θα γίνονται ο κανόνας σε όλον τον κόσμο. Σε ανεπτυγμένες χώρες όπως η Μ. Βρετανία τα ποσοστά της ανισότητας έχουν φτάσει σε πολύ υψηλά επίπεδα. Για να μην αναφέρουμε τι γίνεται στις αναπτυσσόμενες, στις  οποίες οι πολυεθνικές κάνουν πάρτυ(Βουλγαρία 41,3% και  Ρουμανία 37,3%, τα ποσοστά φτώχειας). Πρόσφατα,  η ίδια η Παγκόσμια Τράπεζα δήλωσε ότι «οι συνέπειες της παγκοσμιοποίησης στις ανεπτυγμένες οικονομίες είναι συχνά άνισες και μπορεί να έχουν οδηγήσει σε αυξημένη εισοδηματική ανισότητα». Στο σημείωμα αυτό, που αναμεταδόθηκε από το BBC, αναφέρεται ακόμα ότι «ενώ το εμπόριο θα πρέπει να έχει συμβάλει στην αύξηση της ανισότητας σε οικονομίες υψηλού εισοδήματος, το ίδιο έχει κάνει και η τεχνολογική αλλαγή αλλά και η αποδυνάμωση των θεσμών που κάποτε αντιπροσώπευαν τα συμφέροντα των εργαζομένων». Ένας από τους βασικότερους θεσμούς της Νέας Διεθνούς Τάξης, η Παγκόσμια Τράπεζα, παραδέχεται έστω και διστακτικά ποια είναι η πραγματικότητα σήμερα και ποιος ευθύνεται.  
Το παραμύθι της «Ευρώπης των Λαών» έχει πάψει να περνάει και αυτό διότι η καθημερινότητα φανερώνει μια άλλη εικόνα. Σήμερα, η Ευρωπαϊκή Ένωση είναι αυτή που καταδικάζει 118,8 εκατομμύρια ανθρώπους σε συνθήκες τέτοιες που να μην μπορούν να καλύψουν βασικές ανάγκες. Δεν είναι Ευρώπη των Λαών αλλά Ευρώπη των Πολυεθνικών. Αυτή και οι θεσμοί της αποτελούν σήμερα τον νούμερο έναν κίνδυνο για τους λαούς της Ευρώπης.
ΑΜΕΣΗ ΚΑΙ ΜΟΝΟΜΕΡΗΣ ΕΞΟΔΟΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΕ ΤΩΡΑ
ΓΙΑ ΤΗΝ EΘΝΙΚΗ ΚΑΙ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗ ΚΥΡΙΑΡΧΙΑ
ΕΝΩΣΕ ΤΗ ΦΩΝΗ ΣΟΥ ΜΕ ΤΟ ΜΕΚΕΑ!
ΠΗΓΕΣ :
World Bank admits some have lost out from free trade,

ο Άσαντ και ο «αριστερός» φασισμός

8-2-2017


Weiss_HowToOustAssad
Παγκοσμιοποιητική «Αριστερά» και λαϊκά εργατικά στρώματα
Ένα άθλιο φαινόμενο που αναπτύσσεται δραματικά τελευταία μετά την ανάπτυξη του μαζικού λαϊκού κινήματος ενάντια στην παγκοσμιοποίηση είναι ότι η παγκοσμιοποιητική «Αριστερά», είτε κυβερνά (όπως στο Ελληνικό προτεκτοράτο της Υπερεθνικής ελίτ) είτε όχι, συντάσσεται απόλυτα με τις ντόπιες ελίτ που λειτουργούν σαν τα όργανα της Υπερεθνικής ελίτ (Υ/Ε), η οποία διαχειρίζεται την Νέα Διεθνή Τάξη της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης. Δηλαδή, η «Αριστερά» που παίρνει δεδομένη την παγκοσμιοποίηση  και τους θεσμούς της  (ΕΕ στην Ευρώπη, NAFTA στην Αμερική, ΔΝΤ και ΠΟΕ κλπ.) –που είναι και η μεγάλη πλειοψηφία της Αριστεράς, αφού σε αυτήν ανήκει και τμήμα τουλάχιστον της Μαρξιστικής Αριστεράς–απαρνιέται κατάφωρα τα εργατικά στρώματα που ήταν η παραδοσιακή πολιτική και εκλογική πελατεία της. Και αυτό, παρά το γεγονός ότι στο κίνημα αυτό κατά της παγκοσμιοποίησης πρωτοστατούν τα εργατικά λαϊκά στρώματα, τα κύρια θύματα της. Η αναπόφευκτη συνέπεια είναι η μαζική μετακόμιση της εργατικής τάξης από τα κόμματα αυτά (σοσιαλδημοκρατικά και εργατικά κόμματα ή κόμματα της ριζοσπαστικής «αριστεράς», όπως η «πρώτη φορά Αριστερά» των πολιτικών απατεώνων του ΣΥΡΙΖΑ) προς άλλα κόμματα και κινήματα και κυρίως προς το ανερχόμενο παντού νεο-εθνικιστικό κίνημα.
Και όπου μεν υπήρχε παραδοσιακά μια ισχυρή Αριστερά, όπως στη Γαλλία, τα  λαϊκά εργατικά στρώματα στράφηκαν προς κόμματα του ανερχόμενου νεο-εθνικιστικού κινήματος που έχουν και προοδευτικό κοινωνικό πρόγραμμα, όπως το Eθνικό Μέτωπο της Λε Πεν, που έχει υιοθετήσει σχεδόν όλη την παραδοσιακή ατζέντα της Αριστεράς, την οποία η τελευταία έχει εγκαταλείψει με την πλήρη ενσωμάτωσή της στη ΝΔΤ. Δηλαδή την ατζέντα που περιλαμβάνει όχι μόνο μια γνήσια εναντίωση στις «4 ελευθερίες» –της ελεύθερης κίνησης κεφαλαίου, αγαθών, υπηρεσιών και εργασίας– αλλά και πολιτικές πλήρους απασχόλησης, ευρέων κρατικοποιήσεων και, προπαντός, πολιτικές ενάντια στους εγκληματικούς πολέμους της Υ/Ε στο Ιράκ, Λιβύη και Συρία που υπόσχεται ν’ αντικαταστήσει με πολιτικές μη επέμβασης σε άλλα κράτη και ειρηνικών σχέσεων με τη Ρωσία, την Κίνα κλπ..
Σε χώρες όμως σαν τη Βρετανία και τις ΗΠΑ όπου, μολονότι δεν υπήρχε αντίστοιχη ισχυρή πολιτική Αριστερά, υπήρχε όμως μια μακρά ιστορία μαζικών συνδικαλιστικών αγώνων της εργατικής τάξης, τα εργατικά λαϊκά στρώματα μετακόμισαν από το Εργατικό και το Δημοκρατικό κόμμα αντίστοιχα προς το κίνημα για Brexit στην πρώτη περίπτωση και κατά των εγκληματιών Ομπάμα και Κλίντον στις ΗΠΑ, δηλαδή σε μορφές του νεο-εθνικιστικού κινήματος με έμμεσο μόνο κοινωνικό πρόγραμμα, σε αντίθεση με το Γαλλικό κίνημα. Τα στρώματα αυτά σήμερα έχουν συνειδητοποιήσει ότι οι βασικές αιτίες της οικονομικής καταστροφής τους (μαζική ανεργία και υποαπασχόληση, σημαντική επιδείνωση των εργασιακών συνθηκών για όσους έχουν ακόμη κάποια δουλειά, κατάρρευση του κοινωνικού κράτους σε χώρες όπως η Βρετανία) κλπ. είναι άμεσες συνέπειες του ανοίγματος και της απελευθέρωσης των αγορών και της μετατόπισης του κεφαλαίου σε «παραδείσους» φθηνής και εκπαιδευμένης εργασίας όπως η Κίνα και η Ινδία. Τις συνέπειες τις είδαμε στους πολιτικούς σεισμούς πρώτα του Brexit και μετά των προεδρικών εκλογών στις ΗΠΑ –τη στιγμή που οι δικοί μας πολιτικοί απατεώνες της «Αριστεράς» δεν διανοούνται καν να ηγηθούν ενός λαϊκού αγώνα για την έξοδο από την ΕΕ και το Ευρώ, (ακόμη και όταν ο λαός τους έδωσε την ευκαιρία το καλοκαίρι του 2015!) και έχουν οδηγήσει τον Ελληνικό λαό στη φτωχοποίηση και την καταστροφή.
Και στις δύο όμως περιπτώσεις νεο-εθνικιστικών κινημάτων, τα κινήματα αυτά πλαισίωσαν απόλυτα τα λαϊκά εργατικά στρώματα ενάντια σε ολόκληρο το σύστημα, δηλαδή ενάντια στις πολιτικές, οικονομικές και πολιτιστικές ελίτ, (ντόπιες και ξένες), τα ΜΜΕ και φυσικά ενάντια στην άθλια παγκοσμιοποιητική «Αριστερά». Δηλαδή την καρικατούρα Αριστεράς που έχει συνταχθεί απόλυτα με τις ελίτ τόσο στο θέμα της παγκοσμιοποίησης και των θεσμών της όσο και στο θέμα των εγκληματικών πολέμων της Υπερεθνικής και της Σιωνιστικής Ελίτ στη Γιουγκοσλαβία, τη Μέση Ανατολή και ακόμη και στα τυχοδιωκτικά σχέδια της κατά της Ρωσίας, η οποία βέβαια, αντίθετα με την προπαγάνδα κάποιων δήθεν «Μαρξιστών» (που υιοθετούν την αντίστοιχη προπαγάνδα της Υ/Ε), ποτέ δεν εξαπέλυσε «ιμπεριαλιστικούς» πολέμους ενάντια σε άλλους λαούς, αλλά αντιδρούσε πάντα σε άμυνα όταν απειλούνταν τα ίδια τα σύνορά της (Γεωργία, Ουκρανία) ή επενέβαινε κατόπιν πρόσκλησης της εκλεγείσας κυβέρνησης (Συρία).
Η άνοδος του νεο-εθνικισμού και ο ιστορικός εθνικισμός
Φυσικά, τα νεο-εθνικιστικά κινήματα δεν είναι κινήματα της Αριστεράς, αλλά δεν έχουν σχέση και με τον ιστορικό φασισμό, όπως τα συκοφαντούν οι άθλιοι αυτοί «αριστεροί», μαζί με τα συστημικά ΜΜΕ (Για μια περιγραφή των διαφορών εθνικισμού και νέο-εθνικισμού βλ. εδώ. Για εκτενή ανάλυση βλ. στα Αγγλικά βιβλίο “The New World Order in Action”). Ο νεο-εθνικισμός είναι ένα εντελώς νέο κοινωνικό φαινόμενο αντίστοιχο με το νέο φαινόμενο που αποτελεί η σημερινή βαθμιαία εξαφάνιση της οικονομικής και εθνικής κυριαρχίας, (δηλαδή των κρατών-εθνών), που επέβαλλε η ανάδυση και μαζική εξάπλωση των πολυεθνικών επιχειρήσεων και η συνακόλουθη καθολική θεσμοποίηση των «4 ελευθεριών». Αντίθετα, ο παλαιός (ιστορικός) εθνικισμός, στον οποίο στηριζόταν τόσο ο φασισμός όσο και ο εθνικοσοσιαλισμός, θεμελιώνονταν στα κράτη-έθνη που σήμερα είναι υπό εξαφάνιση και αντικαθίστανται με προτεκτοράτα σαν το Ελληνικό ή καθεστώτα που τελικά οδηγούν εκεί. Γι’ αυτό και ο φασισμός ήταν επιθετικός εθνικισμός, στρεφόταν δηλαδή και εναντίον άλλων κρατών-εθνών, πράγμα που οδήγησε και σε δύο παγκόσμιους πολέμους. Αντίθετα, ο νεο-εθνικισμός είναι αμυντικός εθνικισμός και απλά στοχεύει στη αποκατάσταση της εθνικής και οικονομικής κυριαρχίας των λαών, ενώ δεν στρέφει τον ένα λαό εναντίον του άλλου. Γι’ αυτό και αποτελεί άθλια «αριστερή» προπαγάνδα η μυθολογία ότι η άνοδος των νεο-εθνικιστικών κινημάτων οδηγεί σε νέες παγκόσμιες συγκρούσεις. Αντίθετα, ΟΛΕΣ οι πρόσφατες πολεμικές συγκρούσεις, από τη Γιουγκοσλαβία μέχρι το Ιράκ, το Αφγανιστάν, τη Λιβύη και τη Συρία αλλά και η επαπειλούμενη σύρραξη με τη Ρωσία, αν όχι και με τη Κίνα, δεν προκλήθηκαν από κάποιους εθνικισμούς (στην πραγματικότητα ο μόνος πραγματικός εθνικισμός σήμερα είναι ο εγκληματικός Σιωνισμός), αλλά από τη ΝΔΤ και την Υπερεθνική Ελίτ (Υ/Ε) που τη διαχειρίζεται (δηλαδή το πλέγμα των ελίτ που εδράζονται κυρίως στην Ομάδα των 7). Είναι μάλιστα χαρακτηριστικό ότι σήμερα τα νεο-εθνικιστικά κινήματα σαν τα παραπάνω είναι αμυντικά ακόμη και στις σχέσεις τους με τους πολιτικούς αντιπάλους τους στο εσωτερικό κάθε χώρας (αντίθετα βέβαια με τον επιθετικό χαρακτήρα των φασιστών και εθνικοσοσιαλιστών) ενώ παράλληλα αναπτύσσεται σήμερα ένας «αριστερός» φασισμός ενάντια στους οπαδούς των κινημάτων αυτών στην Ευρώπη και την Αμερική (βλ. στα Αγγλικά βίντεο-ρεπορτάζ του RΤ).
Ένας άλλος μύθος που καλλιεργείται από τη μαζική προπαγάνδα της παγκοσμιοποιητικής «Αριστεράς» είναι αυτός που ταυτοποιεί τα λαϊκά εργατικά στρώματα που στήριξαν τα νεοεθνικιστικά κινήματα σε Βρετανία και ΗΠΑ με τις πολιτικές εκφράσεις του κινήματος αυτού (Φάρατζ, Τραμπ κλπ.), ώστε να μπορούν μετά εύκολα να ταυτίζουν τα λαϊκά αυτά στρώματα με τις πιθανές αποτυχίες αν όχι και προδοσίες των ηγεσιών αυτών. Φυσικά, ανεξάρτητα αν οι ηγεσίες αυτές ανταποκριθούν στις προεκλογικές υποσχέσεις τους  κατά της παγκοσμιοποίησης και των εγκλημάτων της Υ/Ε ή όχι, τα λαϊκά αυτά κινήματα δεν πρόκειται να εξαφανιστούν όσο αναπαράγεται η ΝΔΤ, αλλά απλά θα βρουν νέες πολιτικές εκφράσεις που πραγματικά θα τα εκφράζουν, όπως το ΜΕΚΕΑ που προτείνουμε εμείς (Βλ. τους Στόχους του ΜΕΚΕΑ).
Η περίπτωση του δηλώνοντος «Μαρξιστή» Χρ. Κεφαλή…
Χαρακτηριστική περίπτωση του φαινομένου του «αριστερού» φασισμού που αναφέραμε είναι αυτή κάποιου δηλώνοντος «Μαρξιστή» ονόματι Χρήστος Κεφαλής, αν και στην πραγματικότητα, αν κρίνουμε από την αρθρογραφία του που συγκεντρώνεται στα δημοσιογραφικά όργανα του ΣΥΡΙΖΑ (Αυγή, Εποχή, Πολίτης κλπ) και κείμενα σαν αυτό, μάλλον (στην καλύτερη περίπτωση!) ανήκει στους πολιτικούς απατεώνες της «πρώτη φορά Αριστεράς». Ως Μαρξιστής έγινε ευρύτερα γνωστός με τη διεύθυνση ενός λαθρόβιου αλλά πολυδάπανου περιοδικού με τον βαρύγδουπο τίτλο «Μαρξιστική Σκέψη», που στηρίζεται βασικά σε ξένες αναδημοσιεύσεις και κάποια πρωτότυπα Ελληνικά άρθρα. Το περίεργο όμως και αξιοσημείωτο γεγονός είναι ότι  το περιοδικό αυτό όχι μόνο ανδρώθηκε μέσα στην καταστροφική κρίση των τελευταίων ετών, όταν περιοδικά (ακόμη και εφημερίδες!) έκλειναν μαζικά, σε μια εποχή που μόνο οι ‘βολεμένοι’ μπορούσαν καν να αγοράσουν παρόμοια έντυπα, αλλά και εξέδωσε πάνω από… 20 πολυσέλιδους τόμους! Ο τύπος λοιπόν αυτός συνέγραψε έναν λίβελλο πάνω από 13.000 λέξεις, υπό τύπο σοβαροφανούς Μαρξιστικού άρθρου με τίτλο «Ο Άσαντ, οι νεοναζί και η Ίσκρα», αλλά με φανερό στόχο να κάνει λασπολογική επίθεση κατά του Τάκη Φωτόπουλου, μολονότι δεν παραλείπει να κάνει κριτική και σε οποιοδήποτε άλλον τάσσεται με τον «αιμοσταγή δικτάτορα Άσσαντ»: από την Ίσκρα, μέχρι την Κανέλλη, το Ρεσάλτο κλπ.! Και είναι βέβαια σοβαροφανές το άρθρο αυτό γιατί όχι μόνο δεν έχει την παραμικρή Μαρξιστική ανάλυση, αλλά και στηρίζεται βασικά σε… αξιόπιστες πηγές σαν τα Ιντιμίντια, τη wikipedia κλπ, πέρα βέβαια από τις πηγές των άρθρων που επικρίνει. Πράγμα βέβαια καθόλου περίεργο όταν οι σπουδές του ήταν στη… Χημεία (και όχι, όπως συνήθως είναι οι σπουδές των Μαρξιστών διανοουμένων, στην πολιτική οικονομία, τη φιλοσοφία, την Ιστορία κλπ., πέρα βέβαια από τη βαθιά γνώση του Μαρξισμού.), ενώ ειδικεύεται, όπως μαθαίνουμε από το βιογραφικό του, και στο σκάκι! Εντούτοις, υιοθετεί πλήρως (τυχαία άραγε;;;) τη γραμμή της Υπερεθνικής Ελίτ και της Σιωνιστικής ελίτ –και σήμερα είναι πια γνωστό ότι μόνο εφημερίδες και περιοδικά που στηρίζουν τη γραμμή αυτή επιβιώνουν!– για τους πολέμους και τις «επαναστάσεις» στη Μέση Ανατολή, την έμμεση επίθεση στο καθεστώς του Άσαντ, για τη Ρωσία του Πούτιν κλπ.
Σήμερα όμως είναι πια  φανερό και υπάρχουν όλα τα στοιχεία  που στοιχειοθετούν την επίθεση της Υπερεθνικής Ελίτ και των Σιωνιστών στη Μέση Ανατολή (βλ. πχ σχετικό πρόσφατο αριστερό άρθρο στα Αγγλικά εδώ). Ο στόχος, όπως έδειξε και ο Τάκης Φωτόπουλος στην αρθρογραφία του, ήταν η ανατροπή του Μπααθικού καθεστώτος στο Ιράκ και Συρία (δηλαδή ενός λαοπρόβλητου εθνικο-απελευθερωτικού καθεστώτος που γεννήθηκε στον αγώνα κατά των αποικιοκρατών στην αρχή και, κατόπιν, κατά των δυτικών ελίτ και των Σιωνιστών) και βέβαια του Νασσερικού τύπου καθεστώτος του Καντάφι που είχε κάνει κοινωνικές κατακτήσεις στη Λιβύη, τις οποίες δεν είχε φθάσει καμία, όχι μόνο Αφρικανική χώρα, αλλά ούτε ακόμη και πολλές δυτικές χώρες! [βλ. αρθρογραφία του Τ.Φ. στην Ελευθεροτυπία και το διεθνές περιοδικό της Περιεκτικής Δημοκρατίας– για τις Αραβικές «επαναστάσεις», τη Λιβύη και τη Συρία:
 Φυσικά, για την Ιστορία των καθεστώτων αυτών και τη σχέση τους με τα αντίστοιχα
εθνικο-απελευθερωτικά κινήματα δεν έχει ιδέα ο αυτοδημιούργητος «Μαρξιστής» αυτός (εκτός βέβαια, ακόμη χειρότερα, αν έχει ακούσει την ιστορία τους και εσκεμμένα την αποσιωπά!).
… και «η αντιδραστική νίκη του στυγερού δικτάτορα Άσαντ που βοηθά τους νεοναζί»
Αντίθετα, κατά τον «Μαρξιστή» Κεφαλή, «η νίκη του δικτάτορα Άσαντ στο Χαλέπι είναι μια βαθιά αντιδραστική εξέλιξη» που σηματοδοτεί «την αναστροφή των προοδευτικών προοπτικών που άνοιξαν αυτές οι…..επαναστάσεις, αλλά και μια ενίσχυση της άκρας αντίδρασης σε τοπικό, ευρωπαϊκό και, σε συνδυασμό με την εκλογή του Τραμπ, σε παγκόσμιο επίπεδο». Και φυσικά δεν διστάζει στην πορεία να καταδικάσει βέβαια και κάθε κομμουνιστικό κόμμα (που κατά τεκμήριο–σε αντίθεση με τον ύποπτο Μαρξισμό του– είναι πράγματι Μαρξιστικό), αν τυχόν παίρνει στάση κατά των Αραβικών «επαναστάσεων» και της κτηνώδους εισβολής  της Υπερεθνικής Ελίτ στο Ιράκ και των αντίστοιχων επιθέσεων σε Λιβύη, και έμμεσα στη Συρία. Έμμεσα, διότι στην περίπτωση της Συρίας δεν έστειλαν την κτηνώδη ΝΑΤΟϊκή αεροπορία να διαλύσουν τη χώρα όπως στη Λιβύη, αλλά προτίμησαν να κάνουν το ίδιο μέσω των αντιπροσώπων τους καθώς και των πληρωμένων «ανταρτών» –με μισθό που πλήρωναν τα πιο αντιδραστικά Αραβικά καθεστώτα όπως η Σαουδική Αραβία και αυτά του Κόλπου (για τα οποία όμως δεν αρθρώνει επίσης λέξη ο «Μαρξιστής» μας). Και αν κάνει κάποιος την εύλογη ερώτηση γιατί είναι αντιδραστική εξέλιξη η νίκη του Συριακού στρατού, η …αποστομωτική απάντηση του «Μαρξιστού» αυτού είναι γιατί «ο Λαϊκός Σύνδεσμος (δηλ. η Χρυσή Αυγή) έχει επανειλημμένα εκφράσει την συμπαράστασή του στον Συριακό λαό και την νόμιμη κυβέρνησή του, εντός του Ελληνικού Κοινοβουλίου»! Επίσης, γιατί «η ΜΚΟ “Ευρωπαϊκό Μέτωπο Αλληλεγγύης για τη Συρία” είναι η ομπρέλα των ευρωπαϊκών φασιστικών και ακροδεξιών οργανώσεων που συντονίζει την κινητοποίησή τους υπέρ του Άσαντ». Και συνεχίζει ακάθεκτος: «όλοι οι ακροδεξιοί και οι νεοφασίστες της Ευρώπης έχουν πάρει την ίδια ακριβώς θέση, αναπτύσσοντας μια έντονη δραστηριότητα σε όλα τα επίπεδα υπέρ της συριακής δικτατορίας».
Φυσικά, το ότι η ΧΑ και ακροδεξιές οργανώσεις μπορεί να υποστηρίζουν τον αγώνα του Συριακού λαού δεν αποτελεί καμιά «απόδειξη»–ιδιαίτερα από Μαρξιστική μεριά. Μια πραγματική Μαρξιστική ανάλυση  θα έπρεπε να αναλύσει την πάλη των τάξεων σε διεθνές επίπεδο και στο εσωτερικό των χωρών αυτών για να εξηγήσει τις συγκρούσεις στη Μέση Ανατολή, τον ρόλο των καθεστώτων εκεί, καθώς και των Αραβικών «επαναστάσεων». Αντίθετα, με τη δική του λογική όποιος υποστηρίζει λαούς και καθεστώτα που υποστηρίζει και η ΧΑ είναι και αυτός φασίστας! Φυσικά, δεν μπορεί να διανοηθεί ότι, με την ιδία λογική, είναι και αυτός πράκτορας της Υ/Ε και της Σιωνιστικής Χάσμπαρα προπαγάνδας, αφού ολόκληρη η «ανάλυση» του αναπαράγει ακριβώς τα επιχειρήματα αυτής της προπαγάνδας, όπως άλλωστε κάνουν και παρ’ημίν τα κανάλια των πολιτικών απατεώνων της «Αριστεράς» (ΕΡΤ κλπ.) και τα αντίστοιχα καπιταλιστικά κανάλια…Ούτε φυσικά διανοείται πως το γεγονός ότι η σημερινή «Αριστερά» καταπρόδωσε την παράδοση της των αγώνων κατά των αντίστοιχων πολέμων στο Βιετνάμ με τη σιωπή της στις σφαγές στο Αφγανιστάν, το Ιράκ, τη Λιβύη και τη Συρία είναι ακριβώς άλλη μια τρανή απόδειξη της χρεωκοπίας της που έσπρωξε παραδοσιακούς οπαδούς και ιδιαίτερα την εργατική τάξη της στα νεο-εθνικιστικά κινήματα…
Αλλά είναι πράγματι πρωτόγνωρο ιστορικό φαινόμενο πώς ένας λαός (δηλαδή ο Συριακός) να πολεμά σαν σκυλί για τόσα χρόνια για ν’ αντιμετωπίσει κάθε εγκληματικό στοιχείο που στρατολογούσαν οι γνωστοί εγκληματίες πολέμου Ομπάμα, Σαρκοζί, Ολάντ, Νετανιάχου κλπ., για να στηρίξει ένα «στυγερό δικτατορικό καθεστώς», ενώ θα μπορούσαν πολύ εύκολα βέβαια οι Σύριοι φαντάροι που υποτίθεται στέναζαν κάτω από τον τυραννικό ζυγό να λιποτακτήσουν εδώ και χρόνια, όπως άλλωστε έκαναν κάποιοι φιλοδυτικοί αξιωματικοί που προσχώρησαν στο αντίστοιχο αντάρτικο ασκέρι (FSA). Αντίθετα, πότε άραγε άρχισαν τα ομαδικά καραβάνια των «προσφύγων» για την Ευρώπη; Μήπως το καραβάνι των προσφύγων ξεκίνησε μόνο όταν άρχισε ο Συριακός λαός να κερδίζει τον πόλεμο, μετά την Ρώσικη επέμβαση (που ζήτησε η νόμιμη κυβέρνηση της χώρας), οπότε οι οπαδοί του δυτικού «θαύματος» αποφάσισαν να γίνουν μετανάστες και, προσποιούμενοι ότι ήταν πρόσφυγες πολέμου, ξεκίνησαν το μακρύ ταξίδι για τη Γερμανία—τον παράδεισό τους; Άλλο βέβαια αν τελικά, όταν έκλεισαν τα σύνορα μας οι βόρειοι «εταίροι» μας στην ΕΕ, δόθηκε εντολή στο Ελληνικό προτεκτοράτο να παίξει τον ρόλο του «χρήσιμου ηλίθιου», με τη βοήθεια μάλιστα μιας πολυδάπανης διαφημιστικής εκστρατείας –πληρωμένη βέβαια από Σόρος αλλά και την αλητεία Γιούνκερ κλπ.—για να πεισθεί ο πεινασμένος Ελληνικός λαός να περιμαζέψει και τους δήθεν αυτούς πρόσφυγες, ακόμη και από το υστέρημα του! Και, αλήθεια, από πότε οι πρόσφυγες πολέμου αντί να βρουν καταφύγιο στις γειτονικές χώρες, όπως γινόταν πάντα στην Ιστορία (οι «εκκαθαρισθέντες» από τους Σιωνιστές Παλαιστίνιοι είναι χαρακτηριστικό παράδειγμα), απαιτούν να μεταφερθούν σε πλούσιες δυτικές χώρες, όπως είχαν το θράσος να κάνουν ακόμη και με διαδηλώσεις στην Ελλάδα που τους περιμάζεψε (αντί να τους στείλει «πακέτο» στη Γερμανία) για να αποφύγει την τιμωρία από την Μέρκελ και τον Σουλτς –τον οποίο εύστοχα χαρακτήρισε ο Φάρατζ δεσμοφύλακα ναζιστικού στρατοπέδου συγκέντρωσης– η κυβέρνηση των απατεώνων της «Αριστεράς»;
Στη συνέχεια ο τύπος αυτός έχει το θράσος να δυσφημεί τα εκατοντάδες εκατομμύρια στα λαϊκά στρώματα  στην Ευρώπη και την Αμερική που ψήφισαν και υποστηρίζουν τα νέο-εθνικιστικά κινήματα και επιχειρεί την άθλια παραπλάνηση (όπως έμαθε βέβαια από τους «αριστερούς» δασκάλους του στην απάτη, τον ΣΥΡΙΖΑ) να μπλέκει μερικά από αυτά τα κινήματα που πράγματι έχουν και ναζιστικές καταβολές (όπως η ΧΑ αφού τμήμα της ηγεσίας της εγκωμιάζει ακόμη και τους Γερμανοτσολιάδες) με τα εκατομμύρια εργατών στην Βρετανία που ψήφισαν Brexit, στην Αμερική που ψήφισαν Τραμπ, στη Γαλλία που ετοιμάζονται να ψηφίσουν Λε Πεν κλπ.,  ενώ η «αριστερά» καταρρέει παντού. Έτσι γράφει, αφού χαρακτηρίζει τις Αραβικές «επαναστάσεις» «μεγάλα, πραγματικά λαϊκά επαναστατικά κινήματα, που όμως, λόγω της παγκόσμιας υποχώρησης του σοσιαλισμού μετά το 1990, περιορίστηκαν σε δημοκρατικά αιτήματα»(sic!) ότι οι «νεοφασίστες και οι ακροδεξιοί» με μεγάλη διορατικότητα αντιλήφθηκαν ότι κάτι τέτοιο θα ήταν καταστροφικό γιατί τα κινήματα αυτά θα άνοιγαν τον δρόμο για «σοσιαλιστικές, κοινωνικές ανατροπές που αποτρέπει τώρα η υπερίσχυση του Άσαντ» και καταλήγει με ένα εξίσου μεγαλειώδες συμπέρασμα που θα μπορούσε άνετα να διεκδικήσει Νόμπελ ηλιθιότητας (ευτυχώς όχι από Μαρξιστή, αλλά από καθαρό παραχαράκτη του Μαρξισμού που πιθανό να είχε και στόχο να εξευτελίσει με αυτό τον τρόπο ακόμη και τη πολύ σημαντική ιστορική αυτή επαναστατική παράδοση στα μάτια των ημιμαθών):
«Η υπερίσχυση του Άσαντ είναι ο παράγοντας που αποτρέπει και απομακρύνει άμεσα αυτή την προοπτική. Δίνει έτσι τη δυνατότητα στην άκρα αντίδραση, όχι μόνο στη Συρία αλλά και στις χώρες της Ευρώπης, να περάσει στην αντεπίθεση και να προσπαθήσει να επιβάλει δικτατορικές εκτροπές, πριν ωριμάσουν οι επαναστατικές εξελίξεις που κυοφορούσαν οι αραβικές επαναστάσεις, πριν γίνει το πέρασμα από το δημοκρατικό στο σοσιαλιστικό τους στάδιο, και πριν ανάλογες διαδικασίες αναπτυχθούν στην Ευρώπη. Αυτό είναι το νόημα της συμμαχίας ανάμεσα στον Άσαντ, τον Πούτιν, τον Τραμπ και τη λεπενική ευρωπαϊκή ακροδεξιά που βρίσκεται στα σκαριά: μια συμμαχία για να εμποδιστεί η επαναστατική εξέλιξη δημιουργώντας και άλλες Συρίες. Και αυτός είναι ο λόγος που την υποστηρίζουν οι νεοναζί, γνωρίζοντας ότι αν αυτή η κατεύθυνση επιβληθεί και η αντίσταση των λαών δεν μπορέσει να τη ματαιώσει, στην πορεία της και στη συνέχεια θα έχουν πολύ καλές τύχες να έρθουν οι ίδιοι στον αφρό.»
Έτσι, χαρακτηρίζει ακροδεξιά, αν όχι νεοναζιστική, την άτυπη συμμαχία των λαϊκών εργατικών στρωμάτων ενάντια την νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση και τους διαχειριστές της, και υπέρ της οικονομικής και εθνικής κυριαρχίας που θα τους επέτρεπε πάλι να λύσουν μερικά σημαντικά κοινωνικά προβλήματα, όπως έγινε στην περίοδο των σοσιαλδημοκρατικών κρατών-εθνών! Και φυσικά, μέσα από την εξέλιξη της Κοινωνικής Πάλης σε κάθε χώρα, που προϋποθέτει βέβαια την εθνική και οικονομική κυριαρχία, θα μπορούσαν ν’ αναπτυχθούν πραγματικά επαναστατικά κινήματα για συστημική αλλαγή, είτε αυτή είναι σοσιαλιστική, είτε μια Περιεκτική Δημοκρατία. Αντίθετα, όταν οι λαοί χάνουν την οικονομική και εθνική κυριαρχία τους, με τρανό παράδειγμα την Ελλάδα, μετατρέπονται σε καθαρά προτεκτοράτα των οικονομικών και πολιτικών ελίτ, που απλά αγωνίζονται να επιβιώσουν στις Κινέζικες συνθήκες εργασίας που τώρα παγκοσμιοποιούνται…Βέβαια, η «απάντηση» που μπορεί να έδινε σε αυτό ο «Μαρξιστής» αυτός θα ήταν μια παγκόσμια σοσιαλιστική επανάσταση, που φυσικά ούτε έγινε ποτέ στην Ιστορία ούτε πρόκειται να γίνει ποτέ, παρόλο που παρόμοιες αποπροσανατολιστικές ηλιθιότητες υποστηρίζουν και κάποιοι πρωτόγονοι Τροτσκιστές που, σαν τους χιλιαστές, περιμένουν κάθε χρόνο την επανάσταση, ενώ οι ελίτ ακόμη και χρηματοδοτούν ή τουλάχιστον τους προβάλλουν, για ευνοήτους λόγους! Ιδιαίτερα μάλιστα όταν παρόμοιοι «Μαρξιστές», τη στιγμή ακριβώς που τα ΝΑΤΟϊκά αεροπλάνα θέριζαν χιλιάδες λαού στην Λιβύη και κατάστρεφαν κοινωνικές κατακτήσεις δεκαετιών, γυρίζοντας τη χώρα στον Μεσαίωνα, οι Τροτσκιστές του SWP στη Βρετανία (το πατρικό κόμμα του ΣΕΚ) σκαρφάλωναν τα κάγκελα της πρεσβείας της Λιβύης διαδηλώνοντας κατά του στυγερού δικτάτορα Καντάφι που μερικούς μήνες μετά λίντσαραν οι «επαναστάτες» της Βεγγάζης–τους οποίους οι ίδιοι, αλλά και παρόμοιοι «αριστεροί» στην Ελλάδα εγκωμίαζαν…
Δεν χρειάζεται, τέλος, ν’ αναφερθεί κανένας στις εντελώς ανιστόρητες (ή καλύτερα άσχετες) περιγραφές για το ISIS, τους τζιχαντιστές και τις σχέσεις του με το καθεστώς Άσαντ, και αρκεί ν’ αναφερθούμε στην ηλιθιότητα ότι «η κυβέρνηση του Άσαντ, λίγο μετά το ξέσπασμα της συριακής εξέγερσης απελευθέρωσε σκόπιμα τους τζιχαντιστές που κρατούσε στις φυλακές της»! Και αυτό ενώ βέβαια ο Άσαντ ήξερε πολύ καλά ότι ήταν οι τζιχαντιστές (που βασικά έλεγχαν οι μυστικές υπηρεσίες των δυτικών στη Λιβύη) αυτοί που στη συνέχεια λίντσαραν τον Καντάφι (εκτός βέβαια αν ο Άσαντ εκτός από αιμοσταγής δικτάτορας είναι και μαζοχιστής, κατά τη «Μαρξιστική» αυτή ανάλυση)…Και αυτό, για να μην αναφέρουμε τον άλλο κρετινισμό του Κεφαλή ότι «Η Ρωσία του Πούτιν είναι ο πολιτικός φάρος των γεωστρατηγικών σχεδιασμών της σύγχρονης ακροδεξιάς σε ολόκληρη σχεδόν την Ευρώπη και πέρα απ’ αυτήν. Για την ακροδεξιά, οι πόλεμοι της Ρωσίας είναι και δικοί της πόλεμοι, όπου και διεξάγονται». Προφανώς μόνο κάποιος εντελώς ανίδεος από τη σύγκρουση παγκοσμιοποιητών με τους υπέρμαχους της Ευρασιατικής Ένωσης μέσα στη Ρώσικη ελίτ θα έγραφε παρόμοια ηλιθιότητα (βλ. ανάλυση της σύγκρουσης στο εσωτερικό της Ρωσικής ελίτ εδώ).
Τέλος, αποτελούν πλήρη διαστρέβλωση της πραγματικότητας αυτά που γράφει ότι «Η Αριστερά αρνήθηκε επίμονα να στρέψει το βλέμμα της και να δει δομές λαϊκής αυτοοργάνωσης που συγκρότησαν οι εξεγερμένες συριακές μάζες σε όλες τις περιοχές απ’ τις οποίες διώχνανε τις κυβερνητικές δυνάμεις». Αυτό που εννοεί εδώ είναι βέβαια οι μορφές «αυτό-οργάνωσης» που έχουν οργανώσει οι πάλαι ποτέ αντι-ιμπεριαλιστές Κούρδοι του PKK (και του θυγατρικού τμήματος του στη Συρία, PYD/YPG), που τώρα έχουν αγκαλιάσει τους Αμερικάνους ιμπεριαλιστές, οι οποίοι τους υποσχέθηκαν να τους βοηθήσουν να ιδρύσουν Κουρδικό κράτος, σαν τμήμα του σχεδίου τους για διαμελισμό της Συρίας, δηλαδή άλλο ένα προτεκτοράτο τους στη Μέση Ανατολή! Φυσικά, όλη η ριζοσπαστική Αριστερά ήμασταν κάποτε υποστηρικτές του PKK, όταν όμως έκανε πραγματικό αντι-ιμπεριαλιστικό αγώνα για να ελευθερώσει καθαρά Κουρδικές περιοχές, ενώ σήμερα συνεργάζεται με τους ιμπεριαλιστές διώχνοντας ακόμη και Αραβικούς πληθυσμούς από τα χωριά τους σε ένα σχέδιο σαφούς διαμελισμού της Συρίας, για να δημιουργήσουν ένα ακόμη μεγαλύτερο προτεκτοράτο της Υ/Ε από αυτό που ήδη υπάρχει στο Νότιο Ιράκ! Πέρα από αυτό ψεύδεται βέβαια ασύστολα όταν ισχυρίζεται ότι η «Αριστερά» δεν είδε τις δομές αυτές λαϊκής αυτοοργάνωσης, τη στιγμή που μόνο η διεθνής ναυαρχίδα της παγκοσμιοποιητικής «Αριστεράς», η Γκάρντιαν, έχει αφιερώσει σειρά άρθρων εγκωμιάζοντας αυτές τις μορφές «λαϊκής αυτο-οργάνωσης» (ακόμη και τον Μάρρεϋ Μπούκτσιν θυμήθηκαν τώρα οι αθεόφοβοι!), με άρθρα των πρωτοκλασάτων «αριστερών» αρθρογράφων της σαν τον Owen Jones που πρωτοστάτησαν στον αγώνα κατά του Brexit και τώρα στον αγώνα για την ανατροπή του (Βλ. σχετικό άρθρο για τον ρόλο του Γκάρντιαν κλπ. εδώ).
…και οι “εθνικιστές” δημοσιολόγοι τύπου Φωτόπουλου
Στη συνέχεια δεν διστάζει αυτός ο Μαρξιστής-μαϊμού να εξαπολύσει μια λασπολογική επίθεση κατά του Τάκη Φωτόπουλου, τον οποίο διακοσμεί με επίθετα τύπου «αντιδραστικός εθνικιστής», δημοσιολόγος που υποστηρίζει «αντιδραστικές, ακροδεξιές απόψεις» έστω και όταν «προσφέρονται με “προοδευτικό” μανδύα», παριστάνοντας (όπως και ο Α. Αποστολόπουλος της Ίσκρα) τους «προοδευτικούς εθνικοπατριώτες» ενώ «στην πραγματικότητα αγωνίζονται ενάντια στα επαναστατικά κινήματα, υιοθετώντας τις θέσεις και τη λογική της ακροδεξιάς αντίδρασης».  Όπως γράφει ο άθλιος αυτός (πιθανώς “εν υπηρεσία”) «σχετικά με τους Φωτόπουλο και Αποστολόπουλο, χωρίς να επεκταθούμε αναλυτικά, θα σημειώσουμε μόνο ότι υποστηρίζουν ακροδεξιές, εθνικιστικές θέσεις, τόσο στο θέμα της Συρίας όσο και γενικότερα». Και συνεχίζει με ένα κρεσέντο κρετινισμού (εκτός βέβαια αν αυτά τον πληροφόρησαν οι «πληροφοριοδότες» του):
«Ο Φωτόπουλος είναι ένας ανοικτός αντιμαρξιστής, οπαδός του λεγόμενου ελευθεριακού ρεύματος, κύριος εκφραστής του οποίου στις ΗΠΑ είναι το λεγόμενο Tea Party, το οποίο υπήρξε ο ιδεολογικός πρόδρομος του Τραμπ και στήριξε την εκστρατεία του»
Φυσικά ο ίδιος ο Φωτόπουλος έχει δηλώσει επανειλημμένα ότι είχε ξεκινήσει στα νιάτα του με την ελευθεριακή πτέρυγα του Μαρξισμού που εξέφραζε κυρίως η Ρόζα Λούξεμπουργκ και δεν είναι άλλωστε τυχαίο ότι στη διάρκεια της Χουντικής επταετίας είχε προσχωρήσει στις ΕΣΟ (Επαναστατικές Σοσιαλιστικές Ομάδες) που πρόσκειντο σε παρόμοιες απόψεις. Όπως είναι επίσης πασίγνωστο ότι στη συνέχεια επηρεάστηκε από τις ελευθεριακές ιδέες των Μάρρεϋ Μπούκτσιν (για ένα μικρό διάστημα είχε προσχωρήσει και στο κίνημα Κοινωνικής Οικολογίας) και Καστοριάδη. Και είναι επίσης γνωστό ότι η ζύμωση με την ελευθεριακή σκέψη, την κλασική δημοκρατική παράδοση, καθώς  και την σοσιαλιστική, τον οδήγησε στη σύνθεση της Περιεκτικής Δημοκρατίας, που εκφράστηκε ήδη από τα πρώτα τεύχη του περιοδικού που διεύθυνε Society & Nature (Κοινωνία & Φύση), στη συνέχεια Democracy & Nature (Δημοκρατία & Φύση) και τελικά The International Journal of Inclusive Democracy που κυκλοφορεί ακόμη, εδώ και 25 χρόνια (βλ. για την ιστορία του περιοδικού εδώ) και είναι αναγνωρισμένα διεθνώς (αντίθετα με το Μαρξιστικό περιοδικό-μαϊμού που διευθύνει ο ίδιος!). Αποτελεί επομένως μνημείο πολιτικής ασχετοσύνης (ή πιο πιθανό συκοφαντικής λασπολογίας) να ταυτίζει ο Μαρξιστής–μαϊμού Κεφαλής τον Φωτόπουλο με την …ελευθεριακή δεξιά, όταν ο Φωτόπουλος σε όλη του τη ζωή μαχόταν από τις επάλξεις της ελευθεριακής Αριστεράς και δεν εγκατέλειψε ποτέ το όραμα της Περιεκτικής Δημοκρατίας, αλλά απλά άλλαξε τη στρατηγική του που οδηγεί σε αυτή, όπως δείχνει στο τελευταίο βιβλιο του. Και αυτό, γιατί αποτελεί βέβαια ανέκδοτο, (στην καλύτερη περίπτωση), ή εσκεμμένο αποπροσανατολισμό τύπου Σόρος (στη χειρότερη) να παλεύει κανένας σήμερα γι’ αντισυστημικές ουτοπίες (με την καλή έννοια βέβαια του όρου) όταν δεν ελέγχει ούτε την οικονομική και εθνική κυριαρχία του–πράγμα για το οποίο παλεύει σήμερα το ΜΕΚΕΑ! Εκτός αν κάποιος πραγματικός Μαρξιστής μπορεί να μας δείξει πώς μπορεί να γίνει σοσιαλιστική επανάσταση πχ. στην Ελλάδα που, ως προτεκτοράτο, την επόμενη μέρα θα είχε «νόμιμα» κιόλας, τον Ευρωπαϊκό στρατό στην Αθήνα να σφάζει τους επαναστάτες για να επιβάλλει την «τάξη», μαζί με τους «φιλήσυχους» νοικοκυραίους Έλληνες που θέλουν την ΕΕ και το Ευρώ τους…
Και γιατί είναι «αντιδραστικός» ο Φωτόπουλος, που έχει μια ιστορία αγώνων πάνω από 60 χρόνια με την Αριστερά, που τότε ήταν βέβαια πραγματική Αριστερά και το να είναι αριστερός κάποιος είχε και σημαντικές  προσωπικές συνέπειες—σήμερα για παράδειγμα τον έχουν αποκλείσει όλα τα ελληνικά κανάλια!—, σε αντίθεση, βέβαια, με τη σημερινή  «Αριστερά» των απατεώνων που αυτό σημαίνει ότι το να είναι σήμερα κάποιος «αριστερός» ή Μαρξιστής-μαϊμού έχει και διάφορες άμεσες ή έμμεσες  κοινωνικές και οικονομικές απολαβές; Διότι, συνεχίζει ο άθλιος Κεφαλής, «τέτοιου είδους επιθέσεις στην “εκφυλισμένη Αριστερά” και κορώνες ενάντια στις “υπερεθνικές ελίτ” θα βρει κανείς με την οκά και στο σάιτ της Χρυσής Αυγής και… σε κείμενα του Φωτόπουλου, όπως εκείνο με τις επιθέσεις του στο αντιφασιστικό κίνημα, είχαν δημοσιευτεί στην Ίσκρα, που μόνο μετά από καιρό σταμάτησε να τον προβάλει».
Φυσικά αυτό είναι άλλη μια από τις συνηθισμένες συκοφαντίες του άθλιου αυτού, αφού όπως είχε δηλώσει ο Φωτόπουλος στην Ελευθεροτυπία [Βλ. άρθρο εδώ] (όπου αρθρογραφούσε για πάνω από 25 χρόνια, μέχρι να την κλείσουν οι φίλοι του Κεφαλή της Αριστεράς των απατεώνων στην Εφημερίδα των Συντακτών), ο ίδιος διέκοψε την αρθρογραφία του όταν η Ίσκρα δημοσίευσε, για χάρη της «πολιτικής ορθότητας», λασπολογικό σχόλιο πασίγνωστου διαδικτυακού λασπολόγου που τώρα τραβιέται στα δικαστήρια. Και φυσικά δεν επιτέθηκε ποτέ ο Φωτόπουλος σε κανένα αντιφασιστικό κίνημα, επειδή (όπως τόνισε στην αρθρογραφία του –βλ. κι εδώ) το δήθεν αντιφασιστικό κίνημα είναι στην πραγματικότητα ο «αριστερός» φασισμός που οργανώνει και χρηματοδοτεί η Υ/Ε για ν’ αποπροσανατολίσει τα λαϊκά κινήματα από τον αγώνα εναντίον της. Και σε αυτόν βέβαια τον αριστερό «φασισμό» ρόλο «διανοητού» παίζει ο Μαρξιστής-μαϊμού Κεφαλής. Όσο για την έννοια της «υπερεθνικής ελίτ», ο Μαρξιστής-μαϊμού κάνει άλλη μια κατάφωρη διαστρέβλωση, αφού θα έπρεπε να γνωρίζει πολύ καλά από τα άρθρα του Φωτόπουλου (που υποτίθεται διάβασε) ότι είναι μια συστημική/ταξική έννοια που αναφέρεται στις οικονομικές κυρίως ελίτ οι οποίες διοικούν τις πολυεθνικές και εδράζονται βασικά στις χώρες της «ομάδας των 7»—μια έννοια που σχετίζεται και με τη στενότερη μαρξιστική έννοια της υπερεθνικής καπιταλιστικής τάξης (βλ. Leslie Sklair), την οποία ο μέγας «Μαρξιστής» δεν έχει ακούσει ποτέ του βέβαια…
Στη συνέχεια, ο ίδιος φτάνει στο κρεσέντο της αθλιότητάς του όταν διακηρύσσει ξεδιάντροπα τη βασική διαφορά Χρυσαυγιτών και αντιδραστικών τύπου Φωτόπουλου. Παραθέτουμε ολόκληρο το σχετικό απόσπασμα  για ν’ αντιληφθούν όλοι τι βρωμερά σκουλήκια είναι οι Μαρξιστές-μαϊμού:
«Βέβαια, ανάμεσα στους ανοικτούς χρυσαυγίτες και τους δημοσιολόγους τύπου Φωτόπουλου, Αποστολόπουλου, κ.ά., υπάρχει μια διαφορά. Οι χρυσαυγίτες είναι συνειδητοί, επιθετικοί αντιδραστικοί, που ο στόχος τους είναι η συντριβή των κινημάτων των λαών και της ιστορικής κίνησης της ανθρωπότητας προς το σοσιαλισμό. Δημοσιολόγοι όπως ο Φωτόπουλος και ο Αποστολόπουλος, αντίθετα, είναι δειλοί αντιδραστικοί, που δεν έχουν το θάρρος να παραδεχτούν ότι αγωνίζονται για τον ίδιο ακριβώς στόχο και κοροϊδεύουν τον εαυτό τους και τους άλλους ότι κάνουν κάτι διαφορετικό. Γι’ αυτό δεν πρόκειται ποτέ να αποκτήσουν σημαντική επιρροή στο εσωτερικό της άκρας αντίδρασης. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι οι Αποστολόπουλοι και οι Φωτόπουλοι είναι ακίνδυνοι. Ο ρόλος αυτών των δημοσιολόγων είναι να απλώνουν ένα προπέτασμα καπνού, πίσω από το οποίο προχωρούν και οργανώνονται οι νεοναζί. Είναι, δηλαδή, παριστάνοντας τους «προοδευτικούς» και τους «πολέμιους της Νέας Τάξης» (όπως κάνουν κατά κόρο βέβαια και οι ίδιοι οι νεοναζί), να φέρνουν τη σύγχυση και την αποδιοργάνωση στο χώρο της Αριστεράς, να εμποδίζουν με τις φωνασκίες τους την οργάνωση της πραγματικής αντίστασης στην αντίδραση και τον ανερχόμενο νεοφασισμό των ημερών μας.Αυτός είναι ο λόγος που δεν επιτρέπεται η παραμικρή ανοχή στις απόψεις τέτοιων αντιδραστικών. Όσοι, όπως η Ίσκρα, προβάλλουν αυτές τις απόψεις, ουσιαστικά υιοθετούν, χωρίς να το καταλαβαίνουν, θέσεις της Χρυσής Αυγής για τις εξελίξεις στη Συρία – και όχι μόνο γι’ αυτές. Μια τέτοια στάση δεν μπορεί να δικαιολογηθεί με οποιοδήποτε άλλοθι, ότι πρόκειται για προσωπικές απόψεις, που δεν τις ασπάζονται υποχρεωτικά η Ίσκρα και η ΛΑΕ, κοκ. Το ζήτημα είναι ότι οι συγκεκριμένες απόψεις αναπαράγουν ελαφρώς παραλλαγμένα και μεταμφιεσμένα τις απόψεις των χρυσαυγιτών, ότι είναι απόψεις τελείως ασύμβατες με μια γνήσια αριστερή τοποθέτηση απέναντι στις εξελίξεις. Το καθήκον των πραγματικών αριστερών είναι να τις καταπολεμούν και να ξεσκεπάζουν σαν αντιδραστικούς τους φορείς τους τύπου Φωτόπουλου, Αποστολόπουλου, κ.ά.»
Μόνο τα παραπάνω θ’ αρκούσαν για κάθε πραγματικό αριστερό και πραγματικό Μαρξιστή σήμερα να κόψει κάθε σχέση με Μαρξιστές –μαϊμούδες τύπου Κεφαλή και τα λαθρόβια «Μαρξιστικά» περιοδικά τους, ειδάλλως θα φέρουν ακέραια την ευθύνη της ταύτισής τους με τον «αριστερό» φασισμό που είναι ο πραγματικός φασισμός σήμερα. Και αυτό γιατί, όπως και ο γνήσιος προπολεμικός φασισμός και εθνικοσοσιαλισμός, σήμερα, είναι ο «αριστερός» φασισμός που έχει από πίσω ολόκληρο το παγκόσμιο καπιταλιστικό σύστημα και τους διαχειριστές του και όχι βέβαια οι σημερινές κακές απομιμήσεις των ναζιστών κλπ. που τα πραγματικά όργανα των ελίτ σήμερα απλά τους χρησιμοποιούν σα μπαμπούλα γι’ αποπροσανατολισμό.
Ας σκεφτούν:
–είναι τυχαίο ότι σύσσωμες οι ελίτ (οικονομικές, πολιτικές, πολιτιστικές κλπ.) τάχθηκαν κατά των λαϊκών εργατικών στρωμάτων (των θυμάτων της παγκοσμιοποίησης) που στήριξαν το Brexit και το πολιτικο-οικονομικό πρόγραμμα του Τραμπ (ανεξάρτητα βέβαια τι πολιτικές θα εφαρμόσουν στο μέλλον οι σημερινοί πολιτικοί εκφραστές των λαϊκών αυτών κινημάτων);
–είναι τυχαίο ότι αυτοί που στήριζαν τη Χίλλαρυ, τον Κάμερον, τον Ολάντ (κάποιοι από τους μεγαλύτερους εγκληματίες πολέμου) καθώς και τα αντίστοιχα άθλια όργανά τους όπως οι απατεώνες της Αριστεράς στην Ελλάδα, είναι υπεύθυνοι για τη φτωχοποίηση και εξαθλίωση των στρωμάτων αυτών, ώστε να μπορεί μια μειοψηφία βολεμένων από την παγκοσμιοποίηση να «απολαμβάνει» ανενόχλητη τα αγαθά της;
–είναι τυχαίες οι πρωτόγνωρες μαζικές «αυθόρμητες» διαδηλώσεις  στην Αμερική για την εκλογή Τραμπ, (όταν ανάλογες δεν είχαν γίνει βέβαια ποτέ από την «Αριστερά»  ακόμη και μετά την ανάλογη εκλογή ενός από τους μεγαλύτερους εγκληματίες πολέμου, του Μπους νεότερου); Ή μήπως, όπως αποκάλυψαν τα Wikileaks, είχαν «χορηγό επικοινωνίας» (και όχι μόνο βέβαια!) τον Σόρος και ανάλογα «ευαγή» ιδρύματα; (βλ. βίντεο-ρεπορτάζ στα Αγγλικά από το RT) Και είναι τυχαία η ανάλογη μαζική συλλογή υπογραφών στη Βρετανία σήμερα για να ματαιωθεί η επίσκεψη Τραμπ (που παρακίνησε ακόμη και την «προοδευτική» Ελισάβετ ν’ απαιτεί την ματαίωση της!) τη στιγμή βέβαια που όταν επισκέφθηκε το Λονδίνο ένας άλλος εγκληματίας πολέμου, (και «Νομπελίστας ειρήνης» μάλιστα!) ο Ομπάμα, λίγο πριν από το δημοψήφισμα για το Brexit, με μοναδικό σκοπό του να παρέμβει ξεδιάντροπα σε αυτό μήπως με το «κύρος» του αποτρέψει την υπερψήφιση του, δεν ξεσηκώθηκε τότε κανένας «αριστερός» ούτε να μαζέψει υπογραφές, ούτε να διαδηλώσει εναντίον του; Δεν είναι αυτό άλλη μια επιβεβαίωση του “αριστερού” φασισμού που αντικατέστησε την ιστορική Αριστερά των μαζικών διαδηλώσεων για τον πόλεμο στο Βιετνάμ κλπ.;!
ΟΧΙ, ΤΙΠΟΤΑ ΑΠΟ ΑΥΤΑ ΔΕΝ ΗΤΑΝ ΤΥΧΑΙΟ! ΟΥΤΕ ΤΑ ΕΚΑΤΟΜΜΥΡΙΑ ΤΩΝ ΑΝΕΡΓΩΝ, ΟΥΤΕ ΤΑ ΑΛΛΑ ΕΚΑΤΟΜΜΥΡΙΑ ΠΟΥ ΚΑΤΑΣΤΡΕΦΟΝΤΑΙ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΑ ΟΙ ΖΩΕΣ ΤΟΥΣ, ΟΥΤΕ ΟΙ ΧΙΛΙΑΔΕΣ ΠΟΥ ΑΠΟΦΑΣΙΖΟΥΝ ΝΑ ΔΩΣΟΥΝ ΤΕΡΜΑ ΣΤΗ ΙΔΙΑ ΤΗΝ ΑΘΛΙΑ ΖΩΗ ΤΟΥΣ ΕΙΝΑΙ ΤΥΧΑΙΑ! ΟΛΑ ΑΥΤΑ ΕΙΝΑΙ ΣΥΜΠΤΩΜΑΤΑ ΕΝΟΣ ΑΘΛΙΟΥ ΣΥΣΤΗΜΑΤΟΣ ΠΟΥ ΜΑΣ ΕΧΕΙ ΕΠΙΒΛΗΘΕΙ ΜΕ ΤΗ ΦΥΣΙΚΗ Ή ΤΗΝ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗ ΒΙΑ: ΤΟΥ ΣΥΣΤΗΜΑΤΟΣ ΤΗΣ ΝΕΟΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΗΣ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΠΟΙΗΣΗΣ ΠΟΥ ΣΤΗΡΙΖΟΥΝ ΚΑΙ ΟΙ ΔΙΑΦΟΡΟΙ ΚΟΝΔΥΛΟΦΟΡΟΙ ΤΗΣ «ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ», «ΜΑΡΞΙΣΤΕΣ» Ή ΜΗ, ΜΕ ΤΟ ΑΖΗΜΙΩΤΟ ΒΕΒΑΙΑ ΠΑΝΤΑ…

Δίκτυο Περιεκτικής Δημοκρατίας και ΜΕΚΕΑ

8/2/2017