Ο… «πολύς» Τράμπ κατάπιε, αμάσητο, το δόλωμα των «υπογείων»!


Κλαυθμός και οδυρμός για τις αθώες παιδικές ψυχούλες της δύσμοιρης Συρίας από τα ντόπια και διεθνή ΜΜΕ. Ξεχειλίζοντας από υποκρισία, που πλησιάζει τα όρια της υστερίας, καταγγέλουν (έμμεσα μεν, αλλά σαφώς) τον… «κακούργο» Άσσαντ που… «δεν διστάζει να δολοφονεί αθώα πλάσματα στο βωμό των σκοπιμοτήτων του» και τους «αδίστακτους» Ρώσους συμμάχους του!
Την ίδια ώρα που οι ευγενείς και φιλάνθρωποι «κυβερνώντες» έχουν κόψει -με άνωθεν εντολές- τις διπλωματικές σχέσεις με τη Συρία, τα εδώ παπαγαλάκια των αισχρών ΜΜΕ έχουν την «άδεια» της ασυδοσίας των «δημοσιογραφικών πληροφοριών» και των εκτιμήσεων. Αυτοί που δε σεβάστηκαν, ούτε κατ’ ελάχιστον, τον πόνο και τα μαρτύρια του ελληνικού λαού, επί επτά συναπτά έτη, θα σεβαστούν τη μοίρα ενός άλλου λαού; Όχι βέβαια! Εξακολουθούν να εφαρμόζουν τις οδηγίες που λαμβάνουν από τα κέντρα… «παπαγαλίασης». Κάνουν τη μόνη δουλειά που έμαθαν: Να διαλαλούν το «εμπόρευμα» του αφεντικού τους!
Ένα εμπόρευμα αμπαλαρισμένο από τα διάφορα υπόγεια «ινστιτούτα» -τύπου Κλίντον- που, αφού δεν κατάφεραν με την προβοκάτσια του Ντονέτσκ, στην Ουκρανία, να παρασύρουν σε ένοπλη αντιπαράθεση τον Τραμπ με τη Ρωσία, βρήκαν την κατάλληλη ευκαιρία με το δημιούργημά τους, τον ISIS, να επαναλάβουν το πείραμα, εξοντώνοντας με χημικά αθώες ψυχές στο βωμό των πολεμοχαρών σχεδίων τους!

Με το νέο πείραμα ήθελαν μαζί τους και την παγκόσμια κοινή γνώμη, στη νέα προκλητική πολεμική ενέργεια εναντίον ενός ανεξάρτητου κράτους, της Συρίας!
Μια «κοινή γνώμη», που την διαμορφώνουν, βήμα βήμα μέσα από τα ελεγχόμενα και υποτελή τους ΜΜΕ, σαν τα δικά μας!
Μέχρι στιγμής φαίνεται να πετυχαίνουν στα σχέδιά τους, σπρώχνοντας την ανθρωπότητα στο χείλος του γκρεμού!
Ο… «πολύ βαρύς» και ψευτοτσαμπουκάς Τραμπ, κατάπιε αμάσητο το φρέσκο δόλωμα που του έριξαν -μέσω των χημικών τού ISIS- και προχώρησε σε επίθεση εναντίον της Συρίας! Μπορεί να «νίκησε» τη Χίλαρι στις εκλογές, αλλά στην ουσία η Χίλαρι και τα «υπόγεια» εξακολουθούν να ασκούν την εξωτερική πολιτική των ΗΠΑ!
 
Πολύ γρήγορα ξέφτισε το… παλικαριλίκι του και αναδεικνύεται σε άλλο ένα απλό πιόνι στη σκακιέρα που του στρώνουν άλλοι! Το ίδιο γρήγορα πήραν και το μάθημά τους όλοι αυτοί που ήλπισαν ότι στο πρόσωπο του Τραμπ βρήκαν τον άνθρωπο που είχε τις… κοχόνες να τα βάλει με τα υπόγεια κλαμπ, που διαφεντεύουν τις τύχες της ανθρωπότητας!
Πολύ γρήγορα, τη θέση της διπλωματίας της «εξομάλυνσης» και της συνεννόησης, την κατέλαβαν -για άλλη μια φορά- οι εκρήξεις των Τόμαχοκ!
https://seisaxthia.wordpress.com/

Είναι σφαγΕΕίο – Αποδέσμευση!

10-4-2017


Το 4ο Μνημόνιο ήρθε. Και θα είναι ολίγον… «στενάχωρο», όπως μας είπε ο κ.Τσακαλώτος. Αλλά αυτή τη φορά δεν το λένε Μνημόνιο. Το λένε «αξιολόγηση». Η δε Ευρωπαϊκή Ένωση, η Ευρωπαϊκή Επιτροπή, η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα το λένε «πρόοδο».
Στο μεταξύ η εμπειρία του παρελθόντος αλλά και οι εξελίξεις του παρόντος «φωνάζουν» για το αυτονόητο. Επιβεβαιώνουν το προφανές:
Το θέμα για την Ελλάδα όσον αφορά την ΕΕ δεν είναι η διαπραγματευτική δεινότητα του εγχώριου «διαπραγματευτή», οι τσαχπινιές ή τα τσαλιμάκια στο πλαίσιο της «θεωρίας των παιγνίων». Το θέμα είναι αυτό καθ’ αυτό το «παίγνιο». Το θέμα είναι αυτή καθ’ αυτή η Ευρωπαϊκή Ένωση.
Το θέμα είναι ότι: Η Ευρωπαϊκή Ένωση, η Κομισιόν της, το Eurogroup της, η Τράπεζά της, οι χτεσινοί, οι νυν και οι αυριανοί Σόιμπλε της, δεν είναι το «κοινό ευρωπαϊκό μας σπίτι»,
Η Ευρωπαϊκή Ένωση ήταν, είναι και θα είναι το Διοικητήριο όπου στεγάζεται μια στυγνή «κομαντατούρ»της διεθνούς, της ευρωπαϊκής και της εγχώριας πλουτοκρατίας. Είναι μια ακρίδα που έχει επιπέσει επί της κεφαλής του ελληνικού και όλων των λαών της Ευρώπης.
Η ΕΕ είναι μια ζούγκλα που με ή χωρίς τρόικες, με ή χωρίς Μνημόνια, προωθεί πολιτικές που ισοδυναμούν με κοινωνικό ολοκαύτωμα. Που απαρτίζεται από γραβατωμένους κανίβαλους και χαμογελαστά πολιτικά παχύδερμα. Είναι το επιτελικό όργανο των πολυεθνικών που πυροδοτεί τα κρεματόρια των εργασιακών «Άουσβιτς» και χτίζει τα σκλαβοπάζαρα των κοινωνικών «Νταχάου». ...

Καμία διαπραγμάτευση εντός του «Άουσβιτς» δεν πρόκειται να αναιρέσει τους κανόνες λειτουργίας του «Άουσβιτς» – το «σύμφωνο του ευρώ», τους κανόνες «επιτήρησης και εποπτείας», το «σύμφωνο σταθερότητας»και λιτότητας, τα τετελεσμένα του Μάαστριχτ.
Η Ευρωπαϊκή Ένωση είναι η ένωση των καπιταλιστών, είναι η ένωση των ιμπεριαλιστών ενάντια στους λαούς της Ευρώπης που στο εσωτερικό της δεν βασιλεύει η «ισοτιμία» και η «κοινωνική δικαιοσύνη», αλλά η ανισομετρία και το «δίκαιο» του ισχυρού.
Η Ευρωπαϊκή Ένωση, η Ευρωζώνη της και όλη η δομή του ευρωενωσιακού κατεστημένου αποτελεί ένα σφαγείο των εργαζομένων, κατάλυσης των λαϊκών δικαιωμάτων και ελευθεριών που στέκονται εμπόδιο στην «ανταγωνιστικότητα» των μονοπωλίων.
Πρόκειται για την «ανταγωνιστικότητα» η οποία κινεζοποιεί μισθούς και «αυτοκτονεί» ανθρώπους στην Ελλάδα. Η Ελλάδα της «ανάπτυξης» που έφερε την κρίση και η Ελλάδα της κρίσης που ξεπουλιέται για 99 χρόνια ώστε να έρθει η «ανάπτυξη», η Ελλάδα των πάμπλουτων εφοπλιστών, τραπεζιτών, βιομηχάνων και εργολάβων, από την μια και η Ελλάδα των Μνημονίων και των συσσιτίων, από την άλλη, είναι η Ελλάδα της ΕΕ.
Αυτό το θυσιαστήριο δικαιωμάτων, η ΕΕ, είναι καραμπινάτη απάτη να εμφανίζεται σαν «μονόδρομος» και πολύ περισσότερο σαν εν δυνάμει «απάνεμο λιμάνι» των λαών!
Αυτό το κολαστήριο είναι ασύγγνωστη αυταπάτη να λογίζεται σαν πεδίο «διαπραγμάτευσης», αρκεί να βρεθεί ένας καλός διαπραγματευτής με ιδιαίτερες επιδόσεις στις «κωλοτούμπες».
Είναι πρόδηλο: Στο Κολοσσαίο τα όρια της διαπραγμάτευσης δεν τα ορίζουν οι καλές προθέσεις του διαπραγματευτή. Τα ορίζουν οι τίγρεις του Κολοσσαίου.
Είναι ψευδαίσθηση ότι στο Κολοσσαίο υπάρχει χώρος για διαπραγμάτευση. Στο Κολοσσαίο το ερώτημα ποτέ δεν ήταν τι θα κερδίσεις αλλά το ποια κομμάτια από τη σάρκα σου θα περισώσεις.
Τα 35 χρόνια της παραγωγικής αποσάθρωσης, του πλιάτσικου, της κοινωνικής οπισθοδρόμησης και της πολιτικής απάτης από την ένταξη στην ΕΟΚ – ΕΕ, βοούν: Άλλη οδός για μια Ελλάδα κυρίαρχη και ένα λαό με προκοπή και με ολόκληρη αξιοπρέπεια δεν υπάρχει από την οδό της εξόδου από την ΕΕ. Όχι με όρους αστικού εθνικισμού και ακροδεξιού «ευρωσκεπτικισμού», αλλά με όρους ανατροπής όλου του συστήματος της κυριαρχίας των μονοπωλίων.
Όπως αποδεικνύει η έξοδος της Βρετανίας από την ΕΕ, όπως επιβεβαιώνουν οι επικλήσεις στο εθνικό νόμισμα από ναζί (τύπου Χρυσής Αυγής) και φασίστες (τύπου Λεπέν), τίποτα απ’ όσα ακολούθησαν την συνθήκη του Μάαστριχτ, την ΟΝΕ, τα Μνημόνια δεν θα αλλάξει για τον λαό, αν αλλάξει απλώς το νόμισμα ή αν το «μέσα –έξω» από την ΕΕ αποτελέσει ένα επεισόδιο στο πλαίσιο των ενδοιμπεριαλιστικών συσχετισμών και των ενδοαστικών ανταγωνισμών.
Το θέμα είναι να εκμηδενιστούν τα αίτια που προκαλούν φτώχεια και δυστυχία, σε όποιο νόμισμα κι αν μετριούνται. Το θέμα είναι να τσακιστούν οι δυνάμεις και οι μηχανισμοί της εκμετάλλευσης, σε όποιο ιμπεριαλιστικό κέντρο συμμετέχει ή δεν συμμετέχει η Ελλάδα, σε όποιο νόμισμα κι αν τα «ντόπια θεριά» – όπως έλεγε ο Βάρναλης – σφετερίζονται την υπεραξία που παράγει το αίμα, το μυαλό και ο ιδρώτας του εργαζόμενου λαού.
Κι ο μόνος τρόπος για να μην μετρούν τα ευρώ ή οι δραχμές την φτώχεια και τη δυστυχία των πολλών, είναι να αλλάξουν οι κάτοχοι του παραγόμενου πλούτου.
Ο μόνος τρόπος για να συμβεί αυτό, στην Ελλάδα των 570 υπερδισεκατομμυριούχων που ελέγχουν το 50% σχεδόν του ΑΕΠ της χώρας, ο μόνος τρόπος για να συμβεί αυτό σε ένα πλανήτη που 8 «Κροίσοι» κατέχουν τόσο πλούτο όσα τα υπάρχοντα του 50% του πληθυσμού της Γης, ο μόνος τρόπος για να αλλάξει αυτό σε μια ΕΕ των 100 εκατομμυρίων φτωχών και 30 εκατομμυρίων ανέργων, είναι ο παραγόμενος πλούτος να περάσει από τα χέρια αυτών που τον υπεξαιρούν στα χέρια αυτών που τον παράγουν.
Με μια κουβέντα: Κοινωνικοποίηση των μέσων παραγωγής, κεντρικός σχεδιασμός της οικονομίας, εργατική εξουσία.
Αυτή είναι η ικανή συνθήκη για να ανατραπεί η μαυρίλα που έφεραν στην πατρίδα μας όσοι με την ΕΟΚ, με το Μάαστριχτ, με την ΟΝΕ, με το ευρώ, έταζαν «απάνεμα λιμάνια» και «χρυσά κουτάλια».
Η εμπειρία δεκαετιών από την παραμονή της χώρας σε αυτό τον «λάκκο των λεόντων», όπως από το 1957 αποκαλούσε το ΚΚΕ την τότε ΕΟΚ, επιβεβαιώνει περίτρανα τη θέση των κομμουνιστών: Η αποδέσμευση της Ελλάδας από την ΕΕ – θα το επαναλάβουμε: όχι με όρους αστικού «ευρωσκεπτικισμού» και αστικού εθνικισμού, αλλά με όρους λαϊκής αφύπνισης ενάντια στην καπιταλιστική βαρβαρότητα, με σχέδιο και πρόγραμμα ανατροπής της εξουσίας της χρηματιστικής ολιγαρχίας – καθίσταται αναγκαία συνθήκη για την επιβίωση του λαού και την αναδημιουργία του τόπου.
Η αποδέσμευση της χώρας από την ΕΕ (και όχι μόνο από το νόμισμά της), η έξοδος της χώρας από τον λάκκο των ευρωμνημονίων ή των δραχμομνημονίων, η απεμπλοκή της Ελλάδας από την ΕΕ της «λιτότητας» (χτες), των μνημονίων (σήμερα), των «προγραμμάτων» (αύριο) καθίσταται αγώνας άμεσος και επιτακτικός.
Ενας τέτοιος αγώνας για την αποδέσμευση της χώρας από την ΕΕ, αγώνας αλληλένδετος με την αποτίναξη του καπιταλιστικού ζυγού, ισοδυναμεί με αναγκαία παράμετρο για την υλοποίηση της ικανής συνθήκης: Για το πέρασμα, δηλαδή, της εξουσίας από τους κηφήνες στον εργαζόμενο λαό.
Φυσικά δεν αγνοούμε ότι μετά από δεκαετίες πλύσης εγκεφάλου οι προπαγανδιστές του «ευρωμονόδρομου» επικαλούνται τα ίδια τα αποτελέσματα της προπαγάνδας τους για να μας αντιτάξουν: «Η πλειοψηφία των Ελλήνων θέλει την ΕΕ». Μάλιστα. Γνωρίζουμε τους συσχετισμούς, τις πλειοψηφίες (και τους τρόπους αυτές δημιουργούνται). Αλλά αυτό δεν αποτελεί τεκμήριο μη ορθότητας της άποψης ότι ο λαός μας μόνο ζημιές θα μετράει όσο βρίσκεται σε «συμμαχία», σε «εταιρική» σχέση εξάρτησης και αλληλεξάρτησης με μια ένωση εγχώριων και ξένων λύκων που του πίνουν το αίμα. Όπως δεν αποτέλεσε τεκμήριο ορθότητας για την παραμονή στην εξουσία της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ το γεγονός ότι ο λαός – πλειοψηφικά – επί 40 χρόνια τους ανεχόταν.
Ο ελληνικός λαός αξίζει να οικοδομήσει τις προς το συμφέρον του πλειοψηφίες – και να τις υπερασπιστεί απέναντι στους «δημοκράτες» που επικαλούνται τις πλειοψηφίες μόνο όταν τους βολεύουν.
Αξίζει να πεισθεί ότι η Ελλάδα δεν είναι μια «μικρή» χώρα που «δεν μπορεί» να αντιταχθεί – εφ’ όλης της ύλης – στους ισχυρούς.
Αξίζει να πεισθεί ότι αυτός ο δύσκολος δρόμος είναι απείρως ευκολότερος από τον αδιάβατο δρόμο της διαρκούς αποδοχής των μικρότερων ή μεγαλύτερων εκβιασμών. Αξίζει να ακολουθήσει τη δική του σημαία. Να μην συμβιβαστεί με το «ολίγον έγκυος» ή με μια «θηλιά» που οι «Σόιμπλε» θα τη σφίγγουν ή θα την χαλαρώνουν κατά το δοκούν.
Ο λαός μας αξίζει να γίνει αυτοπροσώπως «διαπραγματευτής» πρωτοστατώντας για μια αληθινή Ευρώπη των λαών όπου ο καθένας χωριστά και όλοι οι λαοί μαζί δεν θα περιμένουν σαν «Δευτέρα Παρουσία» την «ανατροπή των συσχετισμών» από τα πάνω αφού θα έχουν ανατρέψει την ίδια την βαρβαρότητα από τα κάτω.
Αξίζει να απειθαρχήσει και να ορθώσει το πατριωτικό, το διεθνιστικό και ανυπάκουο ανάστημά του απέναντι στην ένωση των σύγχρονων «Μέττερνιχ» μιας και δεν οφείλει να διαπραγματεύεται μαζί τους τίποτα απ’ όσα δικαιούται.
Η δυσκολία αυτού του δρόμου, ευθέως ανάλογη της αναγκαιότητάς του, υπογραμμίζει διπλά το χρέος όσων ποτέ δεν παραιτήθηκαν από το «θέλουμε λεύτερη εμείς πατρίδα και πανανθρώπινη τη λευτεριά»: Να επιμείνουν και να εμπνεύσουν, να ηγηθούν και να ενώσουν το λαό σε αυτή την προσπάθεια.
Πηγή: enikos.gr

Ο Ναβάλνι, ένας δημοκράτης «made in USA»


10.04.2017 | από Σύνταξη
Ο Ναβάλνι, ένας δημοκράτης «made in USA»
ΔΙΕΘΝΗ
Δημοσίευση: Φύλλο 353  του δρόμου της αριστεράς- 1/4/2017
του Μάνλιο Ντινούτσι*

Ένας αστυνομικός γκρεμίζει την πόρτα του σπιτιού με φορητό πολιορκητικό κριό, ένας άλλος εισβάλλει με προτεταμένο το όπλο του και πλακώνει στις μπουνιές τον άντρα που, αγουροξυπνημένος και τρομαγμένος, αρπάζει ένα μπαστούνι του μπέιζμπολ, ενώ άλλοι αστυνομικοί σημαδεύουν με τα πιστόλια τους ένα παιδάκι που σηκώνει τα χέρια ψηλά: σκηνές «νόμιμης» καθημερινής αγριότητας στις ΗΠΑ, που αποτυπώθηκαν πριν μια εβδομάδα σε βίντεο της εφημερίδας Τάιμς της Ν. Υόρκης. Η εφημερίδα μιλά για «αιματοβαμμένα ίχνη» που άφησαν τέτοιες εισβολές προετοιμασμένες από πρώην στρατιωτικούς, οι οποίοι δουλεύουν τώρα για την αστυνομία και εφαρμόζουν τεχνικές παρόμοιες με αυτές που χρησιμοποιούσαν στο Αφγανιστάν και το Ιράκ.
Όλα αυτά συνήθως αποφεύγουν να τα δείχνουν τα μεγάλα ΜΜΕ – τα ίδια που προβάλλουν τη ρώσικη αστυνομία τη στιγμή που συλλαμβάνει τον Αλεξέι Ναβάλνι στη Μόσχα επειδή συμμετείχε σε μη εγκεκριμένη από τις αρχές διαδήλωση. Μια «προσβολή των βασικών δημοκρατικών ελευθεριών» σύμφωνα με τον χαρακτηρισμό του αμερικανικού Στέιτ Ντιπάρτμεντ, το οποίο απαιτεί την άμεση απελευθέρωση του Ναβάλνι και άλλων συλληφθέντων στη διαδήλωση αυτή. Ακόμη και η Φεντερίκα Μογκερίνι, υψηλόβαθμο στέλεχος της εξωτερικής πολιτικής της Ε.Ε., καταγγέλλει τη ρωσική κυβέρνηση γιατί «εμποδίζει την άσκηση των βασικών ελευθεριών της έκφρασης, της οργάνωσης και της ειρηνικής συνάθροισης». Όλοι ενωμένοι λοιπόν, στην νέα εκστρατεία κατά της Ρωσίας με χαρακτηριστικό ύφος Ψυχρού Πολέμου, σε αρωγή ενός ακόμη υπέρμαχου των «δημοκρατικών αξιών».

Ποιος είναι όμως ο Ναβάλνι και ποιος τον στηρίζει;
Όπως διαβάζουμε στο επίσημο βιογραφικό του, είναι απόφοιτος του αμερικανικού Πανεπιστημίου του Γέιλ όπου ορίστηκε σαν επίλεκτο μέλος του «Greenberg World Fellows Program». Δηλαδή ενός προγράμματος που δημιουργήθηκε το 2002 και για το οποίο επιλέγονται κάθε χρόνο μόνο 16 άτομα από όλο τον κόσμο, με χαρακτηριστικά «διεθνούς ηγέτη». Αυτοί ανήκουν σε ένα δίκτυο «ηγετών επιφορτισμένων με τη βελτίωση του κόσμου», που αποτελείται συνολικά από 291 επίλεκτα μέλη από 87 χώρες, σε επικοινωνία μεταξύ τους μέσω του βορειοαμερικανικού κέντρου στο Γέιλ.
Ο Ναβάλνι ταυτόχρονα είναι συνιδρυτής της κίνησης «Δημοκρατική Εναλλακτική», που υποστηρίζεται από το NED (National Endowment for Democracy, Εθνικό Κληροδότημα για τη Δημοκρατία) – μια ισχυρή «μη κερδοσκοπική ιδιωτική οργάνωση» των ΗΠΑ που χρηματοδοτεί ανοιχτά ή συγκαλυμμένα, με πόρους και του Κογκρέσου, χιλιάδες οργανώσεις σε πάνω από 90 χώρες, για την «προώθηση και εδραίωση της δημοκρατίας».
Η NED, που στην πραγματικότητα χρησιμεύει ως βιτρίνα της CIA για μυστικές επιχειρήσεις, ενεργοποιείται ιδιαίτερα στην Ουκρανία. Εκεί έχει υποστηρίξει (όπως η ίδια γράφει) «την επανάσταση της πλατείας Μαϊντάν, η οποία ανέτρεψε μια διεφθαρμένη κυβέρνηση που εμπόδιζε τη δημοκρατία». Με το πραξικόπημα της πλατείας Μαϊντάν εγκαθιδρύθηκε στο Κίεβο μια ακόμη πιο διεφθαρμένη κυβέρνηση, ο… δημοκρατικός χαρακτήρας της οποίας αντανακλάται απόλυτα στους ναζί που κατέχουν σε αυτήν θέσεις-κλειδιά.
Στη Ρωσία, όπου έχουν απαγορευτεί οι δραστηριότητες των «ανεπιθύμητων μη κυβερνητικών οργανώσεων», η NED παρ’ όλα αυτά δεν σταμάτησε την εκστρατεία της ενάντια στην κυβέρνηση της Μόσχας, την οποία κατηγορεί ότι ακολουθεί επιθετική εξωτερική πολιτική για να εντάξει στη σφαίρα επιρροής της τις χώρες εκείνες που παλαιότερα συμμετείχαν στην ΕΣΣΔ. Κατηγορία στην οποία στηρίζεται η στρατηγική ΗΠΑ/ΝΑΤΟ ενάντια στη Ρωσία.
Η τεχνική που έχει θεσμοποιηθεί είναι οι «πορτοκαλί επαναστάσεις»: να εκμεταλλεύεσαι δηλαδή πραγματικά ή φανταστικά γεγονότα διαφθοράς, και άλλες αιτίες δυσαρέσκειας του κόσμου, για να πυροδοτείς αντικυβερνητικές εξεγέρσεις, ώστε να αδυνατίζει ένα κράτος από το εσωτερικό του, ενώ ταυτόχρονα από το εξωτερικό αυξάνεται η στρατιωτική, πολιτική και οικονομική πίεση.
Στα πλαίσια αυτά εντάσσεται και η δραστηριότητα του Αλεξέι Ναβάλνι, που κατά τα άλλα ειδικεύτηκε στο Γέιλ σαν δικηγόρος-υπερασπιστής των ασθενών από τις υπερβάσεις των ισχυρών του κόσμου…

* Δημοσιεύθηκε στις 28/3/2017 στην εβδομαδιαία στήλη «Η τέχνη του πολέμου» που γράφει ο Μάνλιο Ντινούτσι στην καθημερινή ιταλική αριστερή εφημερίδα Il Manifesto.

Μετάφραση: Άβα Μπουλούμπαση