Βαδίζουμε προς μια νεο-αποικιοκρατούμενη, τριτοκοσμική χώρα.

ΕΛΛΗΝΕΣ ΕΙΣ ΤΗΝ ΞΕΝΗΝ;

ΤΡΙΤΗ 26/1/2016 

Toυ EYTYXH ΜΠΙΤΣΑΚΗ*     

Ο χρόνος είναι γρήγορος ίσκιος πουλιών  

(Ελύτης)  

Πέρασε ένας χρόνος με κυβέρνηση της Αριστεράς. Ακριβέστερα: Αριστεράς και πατριωτικής Δεξιάς (ΑΝ.ΕΛΛ.). Τι παρέλαβε η νέα κυβέρνηση; Μια χώρα χρεοκοπημένη. Τα ταμεία άδεια, τεράστιο χρέος και τις αλυσίδες των δύο μνημονίων που υπέγραψαν οι πολιτικοί εκπρόσωποι του ελληνικού κεφαλαίου και, με τη διαμεσολάβηση του τοπικού, πρόθυμοι διεκπεραιωτές του ευρωπαϊκού ιμπεριαλισμού.  

Γιατί ο ΣΥΡΙΖΑ αναδείχτηκε με ένα άλμα πρώτη πολιτική δύναμη; Επειδή το πρόγραμμά του ανταποκρινόταν σε δύο κεφαλαιώδη αιτήματα: στη σωτηρία των Ελλήνων από την πείνα και στηναποκατάσταση της εθνικής ανεξαρτησίας.  

Και γιατί τα κόμματα της παραδοσιακής Αριστεράς έμειναν στάσιμα, ουσιαστικάπεριθωριοποιημένα; Μετά την κατάρρευση, οι λέξεις σοσιαλισμός και κομμουνισμός δεν συγκινούν τους λαούς της Ευρώπης, της ηπείρου που κάποτε είχε συγκινηθεί από το μεγαλόπνευστο απελευθερωτικό όραμα του Μαρξ. Απογοητευμένοι, οι λαοί της Ευρώπης στρέφονταν, για άλλη μια φορά, προς τη Δεξιά και την Ακροδεξιά.  

Σ’ αυτό το αρνητικό κλίμα προσπάθησε ο ΣΥΡΙΖΑ να κυβερνήσει: να εφαρμόσει, στο μέτρο τουεφικτού, το προεκλογικό του πρόγραμμα. Με τι λεφτά; Και πώς θα αντιμετωπιζόταν το τεράστιο χρέος; Οι «εταίροι», τοκογλύφοι, είτε καθολικοί είτε διαμαρτυρόμενοι, αντιμετώπισαν τον ελληνικό λαό ως σκληροί, άτεγκτοι, ανάλγητοι νεοαποικιοκράτες, αλλά και προπαντός: το φύτρο της πρώτης αριστερής κυβέρνησης στην Ε.Ε. έπρεπε να ξεριζωθεί.  

Και η κυβέρνηση; Πρώτο λάθος στρατηγικού χαρακτήρα: Η κυβέρνηση δεν κουραζόταν να δηλώνει την πίστη της στην Ευρωπαϊκή Ενωση. Στην υποτιθέμενη Ευρώπη των λαών. Γιατί; Επειδή η ελληνική, «ανανεωτική» Αριστερά είχε μεν υπερβεί (χωρίς να το ομολογήσει και να το ερμηνεύσει) την ιδεολογία του τεθνεώτος ευρωκομμουνισμού. Ετρεφε όμως πάντα αυταπάτες ως προς τον χαρακτήρα της Ε.Ε.  

Στους λίγους πρώτους μήνες η κυβέρνηση έλαβε μια σειρά μέτρα με κύριο στόχο την ανακούφιση των λαϊκών μαζών: Αποκατάσταση της λειτουργίας της ΕΡΤ, επαναπρόσληψη των απολυμένων (από τον σημερινό αρχηγό της Ν.Δ.), μέτρα υπέρ της δημόσιας υγείας, δωρεάν ηλεκτρικό ρεύμα και νερό για τους οριακά φτωχούς, επίδομα πετρελαίου κ.λπ. κ.λπ. Τα θετικά αυτά μέτρα ανακούφιζαν, αλλά δεν έλυναν το πρόβλημα της λιτότητας και της πείνας.  

Και οι εταίροι; Ψυχροί και αδιάφοροι αντιμετώπιζαν το δράμα του λαού. Και η κυβέρνηση, παρά την αποκτημένη εμπειρία από τη στάση των υπαλλήλων της Ε.Ε., συνέχιζε να ορκίζεται στο ευρωπαϊκό της όραμα. Με τη στάση της αυτή υπονόμευε τη διαπραγματευτική της δύναμη και, αντίστροφα, διευκόλυνε την αναλγησία των μικρόψυχων υπαλλήλων της Ε.Ε. Αλλά, «αν στη μάχη πας για να πεθάνεις, στρατιώτη μου, τον πόλεμο τον χάνεις» (Μπρεχτ).  

Η ελληνική τραγωδία συνεχιζόταν. Φτώχεια, αυτοκτονίες, κατήφεια, κατάθλιψη. Από την άλλη, οι εταίροι, αμετακίνητοι στις θέσεις τους - εκβιασμοί για αποβολή της Ελλάδας από την Ε.Ε., υβριστική συμπεριφορά (σπάταλοι, τεμπέληδες, ψεύτες). Αυτά για τον ελληνικό λαό που πρώτος αντιστάθηκε στα στρατεύματα του χιτλερισμού και στη συνέχεια οργάνωσε τη μεγαλύτερη (αναλογικά με τον πληθυσμό) και αποτελεσματική αντίσταση εναντίον των κατακτητών.  

Μπροστά σ’ αυτή την κατάσταση, η κυβέρνηση προκήρυξε δημοψήφισμα. Και η πλειοψηφία του ελληνικού λαού, επανασυνδεόμενη με τις πατριωτικές και ανθρωπιστικές παραδόσεις και αξίες του, καταψήφισε το εθνοκτόνο πρόγραμμα της Ε.Ε. Τι έπρεπε να κάνει η κυβέρνηση μπροστά στη λαϊκή αποφασιστικότητα; Επρεπε να διαπραγματευτεί ως εκπρόσωπος, για άλλη μια φορά, του ελληνικού λαού. Αντί γι’ αυτό, υπέγραψε το τρίτο μνημόνιο. Τον Σεπτέμβριο προκήρυξε εκλογές και τις κέρδισε.  

Δεύτερο λάθος στρατηγικού χαρακτήρα: Επρεπε, με μια δραματική, καθαρή διακήρυξη προς τον ελληνικό λαό, να απορρίψει το τρίτο μνημόνιο ως προϊόν εκβιασμού, αφόρητης πίεσης, ως κείμενο που αντιφάσκει με την ετυμηγορία του ελληνικού λαού, αλλά και με το πρόγραμμα της κυβέρνησης. Η κυβέρνηση δεν έπρεπε να δεχτεί να κυβερνήσει υπ’ αυτές τις συνθήκες.  

Τι θα γινόταν όμως τότε; Τι θα έκαναν εταίροι και ντόπια αντίδραση; Η συμμαχική κυβέρνηση αποφάσισε να ικανοποιήσει τις αξιώσεις των ιμπεριαλιστών. Ετσι, σε κάθε περίπτωση, επιβεβαίωνε την πίστη της στην Ε.Ε., στις ευρωπαϊκές αξίες, στο ευρωπαϊκό κεκτημένο και δήλωνε κάθε φορά ότι θα ανταποκριθεί σε όλες τις δεσμεύσεις της.  

Τι συνεπαγόταν αυτή η πολιτική; Πώληση, εκποίηση, παραχώρηση των θεμελίων της ελληνικής κοινωνίας. Παράδωσε στους ξένους και στην ελληνική ολιγαρχία τον ΟΤΕ (Γερμανοί), τη ΔΕΗ, τον ΟΛΠ, το λιμάνι της Θεσσαλονίκης, πολύτιμες εκτάσεις όπως το παλαιό αεροδρόμιο, κρατικά κτίρια, υπόγειο πλούτο, όπως ο χρυσός κ.λπ. κ.λπ. Και ποιο είναι το αποτέλεσμα;  

Δάνεια επί δανείων, δισεκατομμύρια που χαρίζονται για τη «ρευστότητα» των αχόρταγων τραπεζών. Και πώς θα μαζευτούν τα 50 δισ. για το ταμείο που θα δημιουργηθεί; Με έναν και μοναδικό τρόπο: με την περαιτέρω εκποίηση του κοινωνικού πλούτου, εκποίηση που περιλαμβάνει και τηνκατάργηση του οικογενειακού ασύλου ακόμη, ενδεχομένως και της πρώτης κατοικίας.  

Και έτσι φτάσαμε, αλλά γιατί φτάσαμε σ’ αυτή την κατάσταση; Διάφορα σενάρια, μέχρι και σενάρια εμπνεόμενα από την αστυνομική αντίληψη της ιστορίας, κυκλοφορούν ανεύθυνα ή και αποτελούν στοιχεία κομματικής προπαγάνδας. Ας θυμηθούμε όμως ορισμένα συγκεκριμένα δεδομένα.  

Ο ΣΥΡΙΖΑ είχε μεν απορρίψει (χωρίς να το ομολογήσει) την ιδεολογία του ευρωκομμουνισμού. Ηταν όμως κληρονόμος της «Ευρωπαϊκής Ιδέας». Ταυτόχρονα ήταν κληρονόμος ορισμένων από τις εγγενείς αδυναμίες της ανανεωτικής Αριστεράς.  

Παρά το γεγονός ότι η πλειοψηφία των αριστερών επιστημόνων και τεχνικών ήταν μέλη ή οπαδοί του ΣΥΡΙΖΑ, το κόμμα αυτό δεν τους αξιοποίησε για να διαμορφώσει ένα συγκεκριμένο πολιτικό και ποσοτικό πρόγραμμα που θα έπειθε ότι η Ελλάδα μπορεί να επιβιώσει και να αναπτυχθεί στο πλαίσιο της Ε.Ε. Πολιτική και θεωρητική ένδεια. Ταυτόχρονα, λόγω κληρονομημένου αντιδογματισμού, χαλαρής και αναποτελεσματικής οργάνωσης.  

Αυταπάτες ως προς τον χαρακτήρα και το μέλλον μιας Ε.Ε. που ηγεμονεύεται από το γερμανικό κεφάλαιο. Ταυτόχρονα και κατά συνέπεια, αυταπάτες ως προς το ζήτημα του χρέους. Ως προς τη μεταχείριση της Ελλάδας από τους «εταίρους». Κατά συνέπεια, φρούδες ελπίδες για ξεπέρασμα της κρίσης στο πλαίσιο της «Ενωμένης Ευρώπης» και υπό διαδικασία πιθανής διάλυσης του σαθρού κατασκευάσματος του ευρωπαϊκού κεφαλαίου.  

Τι θα μπορούσε λοιπόν να κάνει ο ΣΥΡΙΖΑ μπροστά σ’ αυτή την κατάσταση; Αντί να «διαπραγματευτεί» χωρίς τέλος και αποτέλεσμα, να συγκροτήσει μια ισχυρή διαπραγματευτική ομάδα και να πει στους υπαλλήλους της Ε.Ε. και των τραπεζών: Θέλετε να μας διώξετε; Διώξτε μας! Δεν θα πάρετε ευρώ, καθότι, ουκ αν λάβοις παρά του μη έχοντος, όσον έντιμος και αν είναι. Θέλετε να μας διώξετε;  

Διώξτε μας. Θα δημιουργήσετε μια νέα εστία αναταραχής απέναντι στη φλεγόμενη Μέση Ανατολή. Θέλετε να μας διώξετε; Διώξτε μας. Αλλά οι θεωρητικοί σας λένε ότι η έξοδος μιας χώρας θα επιφέρει τη διάλυση του σαθρού σας οικοδομήματος.  

Φυσικά η ελληνική αντιπροσωπεία, με τον δεινό Βαρουφάκη και τους συντρόφους του, δεν θα χρησιμοποιούσε τη δική μου άξεστη γλώσσα. Θα μιλούσε όπως αρμόζει σε πολιτικούς. Τι θα πετύχαινε όμως η αντιπροσωπεία μας μπροστά στους υποθερμικούς εκπροσώπους του ψυχρούΒορρά;  

Το πολύ, μερικές δευτερεύουσες υποχωρήσεις. Οχι κούρεμα του χρέους, παρότι η κραταιά Γερμανία μάς οφείλει πολύ περισσότερα λόγω της «δράσης» των χιτλερικών (η ίδια η Γερμανία δέχτηκε ευχαρίστως να της χαριστούν οι πολεμικές αποζημιώσεις από τους νικητές του Β’ Παγκόσμιου Πολέμου.  

Και η ίδια κραταιά Γερμανία αρνείται να συζητήσει για το δάνειο και τις επανορθώσεις, ενώ απαιτεί και το τελευταίο ευρώ από τη χειμαζόμενη, χρεοκοπημένη, λόγω της πολιτικής της Δεξιάς και του ΠΑΣΟΚ, Ελλάδα). Στην Ελλάδα που της έδωσε τα «φώτα του πολιτισμού» και τη δημοκρατία και τον ανθρωπισμό που -η Ιστορία το μαρτυρεί- δεν φαίνεται να αγαπούν οι εταίροι μας.  

«Η Ελλάδα θα τηρήσει όλες τις υποχρεώσεις της». Συμπέρασμα: Μ’ αυτή την πολιτική βαδίζουμε προς μια νεο-αποικιοκρατούμενη, τριτοκοσμική χώρα. Αλλά η ανθρώπινη Ιστορία δεν είναι ντετερμινιστικά προκαθορισμένη. Είναι πεδίο δυνατοτήτων, όπου ο υποκειμενικός παράγων είναι ουσιαστικός.  

Ποιος θα μπορούσε συνεπώς να είναι ο ρόλος της υπόλοιπης Αριστεράς σ’ αυτή τη χωρίς έλεος αναμέτρηση ενός μικρού λαού με τη φωλεά των εχιδνών της γερμανοκρατούμενης Ευρώπης; Και ποιες δυνατότητες υπάρχουν, επί του παρόντος τουλάχιστον, για μια ρήξη και έξοδο από την Ε.Ε.;  

Ποιες κοινωνικές και πολιτικές δυνάμεις, με τη στήριξη ποιου λαϊκού κινήματος, θα μπορούσαν να απαλλάξουν την Ελλάδα από τις έχιδνες της νέας Ιεράς Συμμαχίας;  

*Χρησιμοποίησα αυτό τον τίτλο και σε προηγούμενο άρθρο. Η συνέχιση της υποτέλειας δικαιολογεί την επανάληψη του τίτλου    

*Πηγή: efsyn.gr

http://www.iskra.gr/index.php

Πρώτη φορά τέτοια ψευτοαριστερά!

ΔΕΥΤΈΡΑ, 25 ΙΑΝΟΥΑΡΊΟΥ 2016

Γράφει: Νίκος Μπογιόπουλος

Μετά τον καστανά της Θεσσαλονίκης εντόπισαν, συνέλαβαν και επέβαλαν πρόστιμο 10.000 ευρώ σε 65χρονη καρκινοπαθή που πουλούσε τα προσωπικά της αντικείμενα σε λαϊκή αγορά, παραμονή των Χριστουγέννων, για να αγοράσει τα φάρμακά της. Τα χτυπήματά τους ενάντια στην ολιγαρχία είναι αμείλικτα…
Αυτοί
που θα έβαζαν τέλος στο καθεστώς των μαγκαλιών μείωσαν στο μισό το επίδομα θέρμανσης και στους μισούς τους δικαιούχους του…
Αυτοί που θα επέστρεφαν την 13^η σύνταξη έκοψαν κι άλλο τις συντάξεις και τώρα σχεδιάζουν ένα Ασφαλιστικό που μπροστά του εκείνο του Γιαννίτση μοιάζει με «πταίσμα».
Εκείνοι που θα έφερναν την αξιοπρέπεια στους γέροντες έφτασαν στο σημείο να χτυπούν με τα ΜΑΤ συνταξιούχους (!) στις συγκεντρώσεις του ΠΑΜΕ ανακηρύσσοντας τα δακρυγόνα σε «ήπιο μέσο καταστολής»!

Αυτοί που θα «έσκιζαν τα Μνημόνια», στις 20 Φλεβάρη, ούτε ένα μήνα από την ανάδειξή τους στην κυβέρνηση, πριν ακόμα ψηφίσουν τα δικά τους Μνημόνια, είχαν αποδεχτεί, ψηφίσει και παρατείνει τα Μνημόνια και τις δανειακές συμβάσεις των προηγούμενων, είχαν ανακηρύξει κατά«70% καλό» το μνημονιακό έγκλημα που είχε ήδη διαπραχτεί και προετοίμαζαν το έγκλημα που με τη δική τους σφραγίδα ερχόταν, αναγορεύοντας την πολιτική απατεωνιά σε «δημιουργική ασάφεια»…
Αυτοί που τον Γενάρη είχαν το θράσος να πάνε στο Σκοπευτήριο για να μαγαρίσουν την Ιστορία του ελληνικού λαού, τον Δεκέμβρη μήνα φρόντισαν να απέχουν από την ψηφοφορία στον ΟΗΕ για τηνκαταδίκη του ναζισμού, εναρμονισμένοι – ακόμα και σ’ αυτό – με την τακτική της ΕΕ…
Αυτοί που θα έφερναν την «κοινωνική δικαιοσύνη» ανέβασαν το ΦΠΑ στα είδη λαϊκής διατροφής στο 23% συστήνοντας στο λαό «λιτό βίο»και συνταγές με… γεμιστά, εισηγούνται επιβολή διδάκτρων στα δημόσια σχολεία, συνεχίζουν την πολιτική των ίδιων χαρατσιών και των ίδιων ΕΝΦΙΑ και μάλιστα επί μειωμένων αντικειμενικών αξιών, ψήφισαν έναν προϋπολογισμό που προβλέπει ότι οι φόροι για το λαό θα ξεπεράσουν το 2016 τα 45 δισ. ευρώ, όταν για τραπεζίτες, εργολάβους και πολυεθνικές οι φόροι δεν ξεπερνούν τα 3 δισ. ευρώ…   
Αυτοί που θα έβαζαν τέλος στην εκποίηση της χώρας, ξεπούλησαν τα αεροδρόμια στους Γερμανούς, το λιμάνι στους Κινέζους, τον Αστέρα της Βουλιαγμένης σε Κουβετιανούς και Τούρκους και έπεται συνέχεια…

Εκείνοι που θα ήταν «υπηρέτες» του λαού, αφού πέρασαν από τα «καταργούμε τα Μνημόνια» στα «παράλληλα προγράμματα» κι αφού διέπραξαν κάθε είδους αθλιότητα που αρμόζει στο μικρεμπόριο της ελπίδας, φρόντισαν τα δικά τους Μνημόνια να είναι το επιστέγασμα μιας πρωτοφανούς προδοσίας που - την ακριβώς επόμενη μέρα - μετέτρεψε το 61% «Όχι» του δημοψηφίσματος σε 100% «Ναι» στην ποδιά της Μέρκελ και στα θησαυροφυλάκια των ανακεφαλαιοποιημένων τραπεζών.  
Αυτοί που θα «τέλειωναν με το παλιό», σαν «νομιμοποιητική» βάση για τα δικά τους ρουσφέτια, για τον δικό τους νεποτισμό, για τον δικό τους καρεκλοκενταυρισμό, έχουν επιδοθεί στην απίθανη κατρακύλα να παραπέμπουν στους αγώνες του ΕΑΜ, στην Μακρόνησο και στους μαχητές του Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας! Τέτοια ξετσιπωσιά… 
Αυτοί που θα αποκαθιστούσαν την «εθνική κυριαρχία» και την «εθνική ανεξαρτησία» έφτασαν να προτείνουν δημιουργία νέων ΝΑΤΟϊκών βάσεων στην Ελλάδα, να πρωτοστατούν σε χοροεσπερίδες του ΝΑΤΟ τραγουδώντας «we are the world, we are the children», να έχουν μετατρέψει την Ελλάδα στη μοναδική χώρα μετά τις ΗΠΑ που επιτρέπει παρουσία ισραηλινών στρατευμάτων στο έδαφός της, να επιδίδονται σε κάθε λογής κωλοτούμπα που προστάζουν τα «πεντοζάλια των αγορών και να ανοίγουν ομπρέλα όταν ο Σόιμπλε τους κάνει συστάσεις του τύπου «είναι η εφαρμογή (των Μνημονίων),ηλίθιε»…   
 
Προσοχή, αυτά τα πρωτοσέλιδα (Μάρτης 2013) η «Αυγή» τα επέλεγε για τα Μνημόνια των άλλων…

Αυτοί που θα άλλαζαν την Ελλάδα και την Ευρώπη (!), ήρθαν να φέρουν σε πέρας την πιο βρώμικη δουλειά που οι προκάτοχοί τους θα ήταν αδύνατον να ολοκληρώσουν, δίνοντας «αριστερό» περιτύλιγμα στην ραγιάδικη θεωρία πως «δεν υπάρχει εναλλακτική» και διακηρύσσοντας – αυτοί οι πρώην «αντιμνημονιακοί» και «αντιμερκελιστές» - ότι όποιος δεν είναι με το «αριστερό» τους Μνημόνιο είναι με τον Σόιμπλε! 
Στον έναν χρόνο από τις εκλογές της 25ης Γενάρη του 2015, δεν υπάρχει καμία αμφιβολία: Πρώτη φορά τέτοια ψευτοαριστερά! 

ΠΗΓΗ: 
http://www.enikos.gr/mpogiopoulos/366350,Prwth-fora-tetoia-yeytoaristera-.html

«Ένα χρόνο αριστερά»: Όταν το γελοίο θριαμβολογεί…

ΔΕΥΤΈΡΑ, 25 ΙΑΝΟΥΑΡΊΟΥ 2016

«Ένα χρόνο αριστερά»: Όταν το γελοίο θριαμβολογεί…

Σπάνια το βλακώδες θράσος και η αυθάδεια εμπαιγμού εκτινάσσονται σε τέτοια ύψη γελοιότητας, σαν κι αυτό της κακόγουστης «αριστερής» φιέστας στο Ταε Κβο Ντο: Με ομιλητή τον Τσίπρα… 
Και μόνο η εικόνα αυτής της «αριστερής» φιέστας αποτυπώνει τη μακάβρια γελοιότητα: Η Ελλάδα από το ένα άκρο της στο άλλο έχει ΞΕΣΗΚΩΘΕΙ εναντίον αυτής της κυβέρνησης των ανδρεικέλων, η λαϊκή ΟΡΓΗ έχει ξεχυθεί στους δρόμους
και ο Τσίπρας, με την αναισθησία του πωρωμένου πολιτικού απατεώνα, θριαμβολογεί για τα φανταστικά «επιτεύγματα» του πρώτου χρόνου της κυβέρνησής του, θριαμβολογεί για την κτηνώδη εφαρμογή του Μνημονίου του (του «αριστερού»), για τη θηριωδία του ψεύδους του, για τη μοχθηρία της κοροϊδίας του… 

Πραγματικά είναι σπάνιο «φαινόμενο»: Μια κυβέρνηση άγριας ΓΕΝΟΚΤΟΝΙΑΣ του ελληνικού λαού και με το λαό οργισμένο στο δρόμο, να οργανώνει σώου θριαμβολογικού ΕΜΠΑΙΓΜΟΥ του ελληνικού λαού… 

Ο πανικός από την εκρηκτική λαϊκή καταιγίδα έχει θέσει εκτός ελέγχου το βλακώδες και αλαζονικό θράσος των «αριστερών» ανδρεικέλων… 

Δεν μπορούν πλέον να αντιληφτούν ότι τέτοιοι τελετουργικοί θεατρινισμοί και τέτοιες ομιλίες του Τσίπρα, αφόρητου ψεύδους, μέσα σε ένα κλίμα γενικευμένης αγανάκτησης, ρίχνει λάδι στη φωτιά… 

Όταν εμπαίζεις τα εξεγερμένα θύματά σου έχεις τελεσίδικα ξοφλήσει: Υπογράφεις μόνος σου την πτώση σου… 

Τέτοια βάναυση και γελοία περιφρόνηση της οργισμένης λαϊκής νοημοσύνης ξεφεύγει πλέον από το πλαίσιο της …πολιτικής ανάλυσης… 

Όταν το βλακώδες και το γελοίο αγγίζουν τη φρενοβλάβεια το λόγο έχουν οι γελοιογράφοι και οι σατιρικοί συγγραφείς… 

Πώς να καταπιαστείς σοβαρά πλέον με τον αστείο Τσίπρα ο οποίος, ενώ μετέτρεψε το ίδιο βράδυ, το γιγάντιο λαϊκό ΟΧΙ του δημοψηφίσματος, σε ταπεινωτικό «ΝΑΙ», ειρωνεύεται το «κίνημα της γραβάτας», δηλαδή τους ελεύθερους επαγγελματίες που κατεβαίνουν στο δρόμο ενώ ψήφισαν «ΝΑΙ»;;; 

Τους ειρωνεύεται επειδή ο ίδιος τους γκρέμισε τις αυταπάτες και από «ΝΑΙ» γίνανε «ΟΧΙ»… 

Τους ειρωνεύεται! Ποιος; Ο Τσίπρας που με ξετσιπωσιά ασυνήθιστη πρόδωσε και εξαπάτησε τον ελληνικό λαό, μετατρέποντας το ΟΧΙ του σε ΝΑΙ… 

Ας πιάσουν δουλειά οι σκιτσογράφοι και οι σατιρικοί... 

Εμείς αδυνατούμε να ανταποκριθούμε…

Η ηλιθιότητα του ηγεμόνα και αυτή του δούλου… 

 

Ο Σόιμπλε, ο ανώτατος αξιωματούχος του 4ου Ράιχ, απευθυνόμενος στο ανδρείκελο της αποικίας, τον Έλληνα πρωθυπουργό, χρησιμοποίησε την ταπεινωτική γλώσσα που χρησιμοποιούν οι αφέντες προς τους δούλους: «Είναι η εφαρμογή, ηλίθιε!». 

Εδώ, βεβαίως, έχουμε δύο ηλιθιότητες: Τη βάναυση και επιθετική του Γερμανού αποικιοκράτη (ο ίδιος δεν τη διακρίνει, ως ηγεμόνας) και την παθητική και δουλική του υπηρέτη: που ούτε κι αυτός δεν τη διακρίνει, ως δούλος…

Έχουμε τη στραταρχική ηλιθιότητα του Σόιμπλε που πιστεύει ότι με τα Μνημόνια και τις φασιστικές εντολές τού «αποφασίζουμε και διατάζουμε» μπορεί να επιλυθούν τα πελώρια προβλήματα της αδιέξοδης καπιταλιστικής κρίσης και ΣΗΨΗΣ (οικονομικά, κοινωνικά, πολιτικά, πνευματικής και ηθικής κατάπτωσης) και να σωθεί το 4ο Ράιχ και το ευρώ του…

Έχουμε και τη δωσίλογη ηλιθιότητα του Τσίπρα και της «αριστερής» κυβέρνησης των ανδρεικέλων («αριστερή» ηλιθιότητα), ηλιθιότητα που συμπυκνώνεται σε τούτο: Στην Πίστη στην ΥΠΟΤΑΓΗ και στα θαύματα (ως γνωστόν οι αδύναμοι και οι ραγιάδες βρίσκουν καταφύγιο στα ονειροπολήματα).

Μια «αριστερή» ηλιθιότητα που πιστεύει ότι είναι δυνατόν η ραγιάδικη ΥΠΟΤΑΓΗ στους αξιωματούχους του 4ου Ράιχ να επιλύσει τα προβλήματα και να σώσει τα κυβερνητικά ανδρείκελα από τον κάλαθο των στημένων λεμονόκουπων: Η νομοτελειακή κατάληξη κάθε ανδρεικέλου… 
Και οι δύο ηλιθιότητες, διαλεκτικά συνδεδεμένες, είναι εξίσου άθλιες και απωθητικές… 

Ακριβώς, διότι δεν θα μπορούσε να συντηρηθεί η αυθάδεια της φασιστικής ηλιθιότητας του Σόιμπλε, δίχως την ύπαρξη της ηλιθιότητας του γλοιώδους, «αριστερού» ραγιαδισμού του Τσίπρα…

Απελπιστικά ζοφερό είναι και το δραματικό θέατρο που παίζεται με μόνο πρωταγωνιστή την ηλιθιότητα: Τη μοχθηρή του ηγεμόνα και τη μελοδραματικά ραγιάδικη του Τσίπρα…

Αυτό το ΑΙΣΧΟΣ της «αριστερής» κυβέρνησης δεν έχει ιστορικό προηγούμενο: Παγκοσμίως… 

Ο Τσίπρας φιλούσε υπέροχα

γράφτηκε στον Τοιχο about 9 hours ago -  0 Comments

ΔΕΥΤΕΡΑ 25-1-2016

της Κατερίνας Γκαράνη

Ο σχολιασμός για τους οπαδούς του Σύριζα στην επετειακή ομιλία της πρωτοδεύτερης φοράς αριστεροδεξιάς θα περιοριστεί στο ότι είναι τακτοποιημένοι. Αυτό όμως που ενδιαφέρει αυτούς που δεν αφήνουν λακκούβες σιέλου βλέποντας τον ακροδεξιά στηριζόμενο "αριστερό" ευρωλάγνο ηγέτη στο πόντιουμ, είναι το τι είπε για όσους δεν έχουν ανιψιό στην Κούλουρη για να τους τακτοποιήσει.

Ο πρωθυπουργός των τακτοποιημένων πολιτών απείλησε ότι ή θα εφαρμόσει τις μεταρρυθμίσεις που του επιβάλλει ο Σόιμπλε στο ασφαλιστικό ή το ασφαλιστικό θα γκρεμιστεί. Όμως, αυτός θα το γκρεμίσει και δεν θα γκρεμιστεί από μόνο του  όπως δεν πτώχευσαν από μόνα τους τα δημόσια νοσοκομεία όταν τους πήρε με διαταγή τα αποθεματικά, όπως επέβαλλε από την πίσω πόρτα capital controls πετώντας από πάνω του την καυτή πατάτα του "ΟΧΙ" του δημοψηφίσματος (που ύπουλα κήρυξε εν μέσω διαπραγματεύσεων) για να λέει ότι αναγκάστηκε να πει ΝΑΙ για να μην γκρεμιστεί το τραπεζικό σύστημα. Το είδος της πολιτικής σχολής του Τσίπρα είναι επιθετική οπισθοχώρηση. Νιώθει ο φίλαθλος περήφανος με τις θεαματικές τρίπλες του παίκτη ο οποίος έχει δώσει το παιχνίδι από την προηγούμενη ημέρα. Κανείς δεν κατάλαβε ότι "τα άρπαξε" με την λασπωμένη φανέλα που πλασάρει στο γήπεδο.

Όταν ακούς πολιτικό να λέει ότι "θα κάνει τα πάντα για να στηρίξει το ύψος των συντάξεων" να είσαι σίγουρος ότι την σύνταξη που ήξερες χαιρέτα την. Κι αυτό φάνηκε όταν θυμήθηκε την Επανάσταση του Λαού και υποσχέθηκε ότι θα υπερασπιστεί τα χαμηλά στρώματα. Αυτό σημαίνει ότι ως σίγουρο έχει τα 360 ευρώ που είναι η σύνταξη του ΟΓΑ και όλες από εκεί και πάνω θεωρούνται υψηλές για την οικονομική κατάσταση που βρίσκεται η χώρα εξαιτίας των υπογεγραμμένων Μνημονίων και όχι λόγω της "καμμένης γης" που έδινε η μία κυβέρνηση στην άλλη επί δεκαετίες. Η Μνημονιακή πολιτική είναι μία ανεξαρτήτως ποιος θα είναι αυτός που θα εφαρμόζει τις εντολές. Ορθώς του υπενθύμισε  ο Σόιμπλε σε παγκόσμια τηλεοπτική κάλυψη ποια είναι η δουλειά του κάθε μνημονιακού πρωθυπουργού: "Εφαρμογή".

Ο εν λόγω πρωθυπουργός των τακτοποιημένων πολιτών της Ελλάδας χρησιμοποίησε τερτίπια αριστερίστικα του τύπου "δεν θα βάλουμε στο ίδιο σακί τους μεγαλοδικηγόρους με τους νέους εργαζομένους και τα μπλοκάκια". Άρα αυτό που θέλει είναι να φτωχοποιήσει τους πάντες και να βάλει κόφτη στους νέους εργαζομένους, δικηγόρους, μηχανικούς, γιατρούς και λοιπούς ότι για την υπόλοιπη ζωή τους δεν πρέπει να ξεπερνάει ετησίως το εισόδημά τους τα 5.000 ευρώ για να μην γίνουν "μεγαλοδικηγόροι", "μεγαλογιατροί", "μεγαλοεπαγγελματίες" κ.λπ. και τους χαρατσώσει.

Την φτωχοποίηση όμως όλης της μεσαίας τάξης του ιδιωτικού τομέα (το δημόσιο θα το τελειώσει ο επόμενος πρωθυπουργός) την ξεστομίζει και όταν ως εναλλακτική για να μην μειωθούν οι κύριες συντάξεις ξαναβάζει στο τραπέζι την αύξηση εισφορών για ένα υπερταμείο το οποίο θα ξεκινήσει με 3 δις έλλειμμα και με δημόσια υγεία η οποία δεν μπορεί να καλύψει ούτε την μοριακή εξέταση του ιού της γρίπης δωρεάν για τους ασθενείς. 

Οι εισφορές θα ανέβουν χωρίς το κράτος να παρέχει απολύτως τίποτε στον ασφαλισμένο. Η αναγκαστική κατάρρευση του συστήματος είναι μεθοδευμένη. Η αύξηση εισφοράς που θέλει η κυβέρνηση σημαίνει λουκέτο ή αναγκαστικό χρέος σε κάθε μεσαία επιχείρηση που έχει απομείνει. Πρέπει να ανοίξει ο δρόμος για το φιλελεύθερο πρόγραμμα του Μητσοτάκη όπου η ιδιωτική ασφάλεια θα μπει στο παιχνίδι ως το μόνο που μπορεί να σώσει τον Έλληνα ασθενή και μελλοντικό συνταξιούχο και θα παρέχεται αποκλειστικά στους κατοίκους των Βορείων Προαστίων που σήμερα χλευάζει ο "λαϊκός" Τσίπρας από το "αριστερό" πόντιουμ.

Ο Τσίπρας δεν ήρθε πριν ένα χρόνο στην εξουσία ούτε για να σχίσει μνημόνια, ούτε για να χτυπήσει κανένα χέρι στο τραπέζι της Ε.Ε,  αντιθέτως ήταν ο κατάλληλος άνθρωπος με το κατάλληλο κόμμα την κατάλληλη στιγμή. Ένα χρόνο μετά την διακυβέρνησή του λέει ξεκάθαρα αυτό για το οποίο διορίστηκε: Με την καραμέλα του "λαϊκού" σπρώχνει προς τα κάτω την ήδη ρημαγμένη μεσαία τάξη. Να την κάνει ένα στρώμα, που με τα δικά του λόγια λέγεται "λαϊκό" αλλά με την γλώσσα της αλήθειας λέγεται φτωχό.

Ανοίγει δρόμο για το επόμενο στάδιο διακυβέρνησης της χώρας που θα έχει απέναντί της μόνο δύο κοινωνικά στρώματα. Το πριν και μετά Τσίπρα χαμηλό και το μετά Τσίπρα υψηλό. Για το κάτω στρώμα θα υπάρχουν οι φτωχές κοινωνικές παροχές, όπως οι πολυκατοικίες άστεγων οικογενειών που ήδη εγκαινιάζονται στην Αττική, για περίθαλψη τα ιατρεία της γειτονιάς  που θα σου καλύπτουν ένα ράμμα, ένα χάπι υπέρτασης και μπορεί κι ένα εμβόλιο, κάρτα σίτισης από το Ανθρωπιστικό Ταμείο Γιούνεκρ  ενώ  μισθός και σύνταξη θα είναι στα όρια του κατώτατου εισοδήματος φτώχειας που ανά έτος θα πέφτει για να φτάσει στα 200 ευρώ το μήνα ανά άτομο όπως πιλοτικά πραγματοποιείται με το Επίδομα Ελάχιστου Εγγυημένου Εισοδήματος που θέσπισε η Τρόικα.  Ειδικά με την εισροή νέων εργατικών χεριών προσφύγων και μεταναστών η προσφορά θα είναι μεγαλύτερη της ζήτησης με αποτέλεσμα να πέσουν οι τιμές του μεροκάματου.

Ο Τσίπρας ξεκαθάρισε στην επετειακή του φιέστα ότι το δίλημμα πλέον είναι ταξικό βαπτίζοντας τον Μητσοτάκη ως τον αντίπαλό του. Αλλά αυτό στην ουσία δεν είναι δίλημμα αλλά παραδοχή σε έναν με τον ζόρι φτωχοποιημένο και από την "αριστερά" λαό ότι είναι εγκλωβισμένος ανάμεσα στην φιλελεύθερη ναζιστική Ε.Ε της Αριστεράς και στην φιλελεύθερη ναζιστική Ε.Ε της Δεξιάς. 

Μάλλον ήρθε η ώρα του αγώνα που ποτέ δεν δώσαμε

Δευτέρα, 25 Ιανουαρίου 2016

Κάθε νίκη, θα έχει σημασία στρατηγική  

Το βάφτισαν «κίνημα της γραβάτας». Και το ονοματάκι μπορεί να πουλά στα ημερήσια δελτία παραπληροφόρησης, αλλά η επιλογή δεν ήταν τυχαία, και η στόχευση είναι πολύ πιο δόλια απ όση δολιότητα μπορεί να παράξει ακόμη και το πλέον διεστραμμένο μυαλό…

του Κ. ΚΥΡΙΑΚΟΠΟΥΛΟΥ

Σε συνθήκες γενικευμένης επίθεσης με ζητούμενο την αποκαθήλωση και του τελευταίου ίχνους «δικαιώματος» από ένα κράτος που αποκοινωνικοποιείται ανεξέλεγκτα, το να εισέρχονται καινούριες κατηγορίες του πληθυσμού στον αστερισμό των αγώνων, είναι ελπιδοφόρο για όποιον πιστεύει σ αυτούς τους αγώνες, και ταυτόχρονα ανησυχεί όλους εκείνους που επένδυσαν την προσωπική και πολιτική τους δουλοπρέπεια στην κοινωνική απάθεια και τον ωχαδερφισμό.

Είναι ταυτόχρονα μια πρόκληση που οφείλει να ενεργοποιήσει τη στρατηγική σκέψη των πρωταγωνιστών, στη βάση μιας πενταπλής στόχευσης:

• Να παραμείνουν στους αγώνες οι «νεοεισερχόμενοι»…
• Να συντονίσουν τη δράση τους με τη μαχητική στάση των περιστασιακά αγωνιζόμενων…
• Να ανακόψουν κάθε πιθανότητα συμβιβασμού και υπαναχώρησης από συνδικαλιστικές ηγεσίες πρόθυμες να συνδιαλλαγούν…
• Να εμπνεύσουν και να επανενεργοποιήσουν την κοινωνία που... έχει βυθιστεί σε μια παρατεταμένη παράλυση…
• Να προκύψουν νίκες ικανές να συνεγείρουν, να αφυπνίσουν, να ριζοσπαστικοποιήσουν.

Κάθε νίκη, θα έχει σημασία στρατηγική, πριν απ όλα γιατί το βρώμικο πακέτο μέτρων που επιτέλους κάποιους αφύπνισε, αποτελεί από μόνο του μέρος μιας μακροχρόνιας στρατηγικής επιδίωξης του ακραίου νεοφιλελευθερισμού.

Δεύτερον γιατί κάθε νίκη που θα προκύψει, θα είναι αντικειμενικά, αποτέλεσμα ανυποχώρητου αγώνα, ενός αγώνα που δεν δόθηκε τα πέτρινα χρόνια της μνημονιακής Κατοχής, και πρέπει επιτέλους να δοθεί.

Τρίτον γιατί η όποια νίκη ενδεχομένως προκύψει, δε θα είναι αποτέλεσμα αμυντικής τακτικής μιας επαγγελματικής κατηγορίας, αλλά ή θα είναι απότοκος μιας επιθετικής δέσμης αιτημάτων ή απλούστατα δε θα προκύψει από πουθενά.

Τέταρτον γιατί η όποια νίκη προκύψει, θα συνιστά στρατηγική αναδίπλωση των Κατοχικών και της ελληνόφωνης δουλοπρέπειας, και ως τέτοια μπορεί να επιβληθεί αποκλειστικά και μόνο ως αποτέλεσμα συντονισμένης κοινωνικής και πολιτικής δράσης που θα θορυβήσει.

Ας το πούμε λοιπόν ξεκάθαρα, εκείνο που τολμήσαμε πρώτοι και μόνοι, να βροντοφωνάξουμε από την πρώτη στιγμή:

Η Κατοχή και τα ελληνόφωνα ανδρείκελά της, δεν τρέμουν το «κίνημα της γραβάτας» μόνο… Δεν έχουν κανέναν απολύτως λόγο να ανησυχούν από τις κινητοποιήσεις των αγροτών μόνο… Έχουν συσσωρευμένη εμπειρία από τη βρώμικη πρακτική του κοινωνικού αυτοματισμού και σύντομα θα τον ενεργοποιήσουν στοχεύοντας:

• Πρώτον: Να κάμψουν την αγωνιστική διάθεση όλων αυτών που αποφάσισαν να βγουν στο δρόμο διεκδικώντας. Και…
• Δεύτερον: Να «διευκολύνουν» μέσω αυτού τις συνδικαλιστικές ηγεσίες σε υπαναχωρήσεις ανίερες και τελικά σε ξεπούλημα των προσδοκιών.

Αυτό που τρέμουν λοιπόν, είναι την πιθανότητα του συντονισμού των αγώνων. Τρέμουν την πιθανότητα διεύρυνσης της βεντάλιας των αιτημάτων, με αιτήματα πολιτικής ανατροπής. Τρέμουν τη δυναμική που θα στοχεύσει ευθέως στην ανατροπή του κατοχικού στάτους. Τρέμουν την πιθανότητα ανακοπής των δουλοπρεπών υποχρεώσεων που έχουν αναλάβει μέσα από την πολιτική και προσωπική τους ταπείνωση.

Αυτό που τρέμουν σε τελευταία ανάλυση είναι, αυτή την εποχή που τα βαρέα οχήματα των αγροτών βρίσκονται στους δρόμους, και ενώ οι κοινωνικοί σύμμαχοι στη συντηρητική διαχείριση έχουν και αυτοί αφήσει τα γραφεία και το ζεστό τους περιβάλλον…

• Τρέμουν την πιθανότητα να ξεσπάσει μέσα στις πόλεις ένα κίνημα πραγματικής αντίστασης με καταλήψεις δημοσίων κτιρίων, εφοριών και τραπεζών, που ενώ θα αναστείλει την υλοποίηση των κατοχικών δεσμεύσεων, θα διευρύνει τα πολιτικά του αιτήματα σε κατεύθυνση συνολικότερων ανατροπών που θα απειλούν ευθέως την ακραία νεοφιλελεύθερη μανέστρα.

• Τρέμουν λοιπόν ένα κίνημα που θα αφυπνίσει την κοιμώμενη Αθήνα, που θα συμβάλει στη ριζοσπαστικοποίηση των κινητοποιούμενων, που θα ενεργοποιήσει το ντόμινο σε ολόκληρη την Ευρώπη.

• Τρέμουν την πιθανότητα να κατακρημνιστεί η επιδίωξή τους να ευνουχίσουν το μεγαλείο των αγώνων, μέσα από τον κατεξευτελισμό των σφετεριστών της «αριστερής» ταυτότητας.

Κι εκεί ακριβώς είναι που πρέπει να στοχεύσει η πολιτική απάντηση. 

Σε στοχευμένους κλιμακούμενους αγώνες, συντονισμένους και ικανούς να απειλήσουν αυτό που πραγματικά ενοχλεί, με καθαρό αριστερό πρόσημο που θα τους ακυρώνει τη δόλια πολιτική επιδίωξη, και θα συμβάλει στο ριζοσπαστισμό της κοινωνίας.

Ας αφήσουμε λοιπόν κατά μέρος τα ιδεολογήματα και ας στρωθούμε στον επιτελικό σχεδιασμό της δουλειάς. Η ζωή και οι εξελίξεις αποδεικνύουν, ότι οι ξένες συμμορίες με την πολιτική που υλοποιούν τα ντόπια ανδρείκελα, δε στοχεύουν να πάρουν τα πάντα από αυτούς που δεν έχουν να χάσουν τίποτε, αλλά από κείνους που έχουν πράγματα να χάσουν.

Αυτοί λοιπόν αποφάσισαν να κινητοποιηθούν. Κι αυτό που χρειάζεται είναι να στηριχτεί αυτός ο αγώνας και από κείνους που σιωπηλά έχασαν, δουλειές, μισθό και σύνταξη.

Η ζωή και η ιστορία, δε δίνει άπειρες δυνατότητες. Και αυτές που δίνονται, κανείς δεν έχει δικαίωμα να τις προσπερνά. Ας γίνουν λοιπόν μια ώρα αρχύτερα το φυτίλι για τη φωτιά που καθυστερήσαμε να ανάψουμε.

"ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΦΟΡΟΥΜ"

Η ΧΡΟΝΙΑ ΤΗΣ ΑΠΟΤΥΧΙΑΣ ΤΟΥ ΣΥΡΙΖΑ!

                                             ΔΕΥΤΕΡΑ 25 /1/2016 

Του ΚΩΣΤΑ ΛΑΠΑΒΙΤΣΑ*  

Ήταν μια ατέλειωτη χρονιά, όπως συνήθως γίνεται όταν οι στιγμές είναι ιστορικές. Η 25 Ιανουαρίου 2015 έφερε την ελπίδα βαθιάς κοινωνικής αλλαγής και την προσδοκία πληρέστερης προσωπικής ζωής. Η χαρά αποτυπώθηκε έντονα στα πρόσωπα τη βραδιά εκείνη. Ένα χρόνο αργότερα κυριαρχεί η απογοήτευση και οθυμός. Η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ συνετρίβη στις διαπραγματεύσεις, υπέγραψε το Τρίτο Μνημόνιο κι εφαρμόζει την πολιτική που κατακεραύνωνε από το 2010 και μετά.  

Υπάρχουν βέβαια και οι επίσημες διακηρύξεις, ότι ο πόλεμος δεν τελείωσε, έγινε μια υποχώρηση, θα δοθούν κι άλλες μάχες μέχρι την τελική νίκη. Η κυβερνητική πλευρά ισχυρίζεται ότι η Αριστερά συνεχίζει τον αγώνα με οποιουσδήποτε όρους. Ο πικρός συμβιβασμός καμιά φορά είναι αναπόφευκτος, όπως τουΛένιν στο Μπρεστ Λιτόβσκ το 1918 με τους Πρώσους στρατοκράτες για να σωθεί η Ρωσική Επανάσταση. Ο λαός το λέει διαφορετικά, για τη μυλωνού και τον άντρα της …  

Η πανωλεθρία που υπέστη ο ΣΥΡΙΖΑ από τους δανειστές είναι αναντίρρητη. Υπάρχουν μόνο δύο ερωτήματα: γιατί συνέβη και ποια θα είναι η πορεία των πραγμάτων από δω και πέρα.  

Ο ΣΥΡΙΖΑ συνάντησε λυσσαλέα αντίδραση από το ευρωπαϊκό κατεστημένο, αλλά δεν ήταν αυτός ο λόγος της αποτυχίας του και φυσικά δεν έγινε κανένα πραξικόπημα, όπως διατείνονται διάφοροι. Ο ΣΥΡΙΖΑ ηττήθηκε κατά κράτος γιατί είχε παντελώς λάθος στρατηγική. Πίστεψε ότι, αν διαπραγματευόταν «σκληρά», ο κίνδυνος οικονομικής και πολιτικής αναταραχής στην Ευρώπη θα ήταν τόσο μεγάλος που οι δανειστές θα έκαναν πίσω. Το ευρώ κινδύνευε περισσότερο από την Ελλάδα, παρά η Ελλάδα από το ευρώ. Με «σκληρή» στάση θα μπορούσε να πετύχει τον «αξιοπρεπή συμβιβασμό» χαλαρώνοντας τη λιτότητα κι ελαφρύνοντας το χρέος. Ο εμπνευστής της μεγαλοφυούς αυτής στρατηγικής ήταν ο κ.Βαρουφάκης, αλλά σάρκα και οστά πήρε από τον κ. Τσίπρα, με τον κ. Δραγασάκη να εγγυάται αποφυγή τυχόν «παρεκτροπών».  

Ακόμη και τώρα εντυπωσιάζει το παιδαριώδες του σκεπτικού. Η ασυμμετρία στη διαπραγματευτική ισχύ των δύο πλευρών ήταν όντως πολύ μεγάλη, μόνο που ήταν κατά της Ελλάδας. Δεν ήταν βέβαια άοπλη η χώρα μας, αλλά για να έχει ελπίδα χρειαζόταν ένα εναλλακτικό σχέδιο που θα περιλάμβανε την έξοδοαπό το ευρώ, έχοντας παράλληλα προετοιμάσει τον λαό. Ακριβώς δηλαδή αυτό που η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ ήθελε πάση θυσία να αποφύγει.  

Ακούγονται πολλά στα ΜΜΕ για «μυστικά σχέδια» εξόδου από την ΟΝΕ, διπλά νομίσματα,παράλληλα τραπεζικά συστήματα, εφόδους στο Νομισματοκοπείο και άλλα ευτράπελα. Στην πραγματικότητα η τότε κυβέρνηση όχι απλώς δεν είχε δουλεμένο εναλλακτικό σχέδιο, αλλά δεν ήθελε καν να ακούσει σχετικά. Το σχέδιο δεν είναι κάτι που μπορεί ο Υπουργός των Οικονομικών να αρθρώσει σε τρεις σελίδες, αφού μιλήσει με δυο ερευνητές. Πόσο μάλλον να επιτελεστεί με χαρτονομίσματα που ανήκουν σε άλλους και των οποίων οι αριθμοί είναι προσημειωμένοι.  

Δεν υπήρξε ποτέ σχέδιο εξόδου από το ευρώ. Ένα τέτοιο σχέδιο θα απαιτούσε πρώτα-πρώτα τη λύση τουμακροικονομικού προβλήματος της αλλαγής νομίσματος με μια σειρά συνεκτικών λογικών βημάτων. Θα έπρεπε μετά τα βήματα αυτά να δουλευτούν τεχνοκρατικά ώστε να γίνουν εφαρμόσιμη οικονομική πολιτική. Τέλος, θα έπρεπε να εξεταστούν οι γεωπολιτικές επιπτώσεις και να υπάρξει προετοιμασία του ελληνικού λαού.  

Τα ηγετικά στρώματα του ΣΥΡΙΖΑ πάθαιναν σύγκρυο και μόνο στη σκέψη της εξόδου από την ΟΝΕ. Προτίμησαν τη χρονοτριβή και τις ατέρμονες συναντήσεις τη στιγμή που οι δανειστές είχαν κλείσει τηστρόφιγγα της ρευστότητας. Αναπόφευκτα φτάσαμε στους κεφαλαιακούς ελέγχους και τις κλειστές τράπεζες. Είναι ιστορική τιμή για τον ελληνικό λαό ότι σε εκείνες τις συνθήκες είπε όχι σε νέο μνημόνιο στο δημοψήφισμα του Ιουλίου. Ο κ. Τσίπρας, συνειδητοποιώντας την κατάρρευση της στρατηγικής του και αντικρύζοντας το φάσμα εξόδου από το ευρώ, έσπευσε να παραδοθεί. Κατόπι υποσχέθηκε ισοδύναμα και «παράλληλα προγράμματα», συμπορεύτηκε με όλο το πολιτικό κατεστημένο καλλιεργώντας το φόβο της δραχμής και κέρδισε τις εκλογές του Σεπτεμβρίου.  

Σήμερα η οικονομία βρίσκεται σε ύφεση που θα επιδεινωθεί καθώς το Τρίτο Μνημόνιο αυξάνει τη φορολογία και απειλεί μισθούς και συντάξεις. Όταν τελειώσει η ύφεση, οι ρυθμοί ανάπτυξης θα είναι φτωχοί δεδομένου ότι δεν υπάρχει σοβαρή προοπτική επενδύσεων, οι τράπεζες είναι πια σε ξένα χέρια και μάλιστα κερδοσκόπων, και η παγκόσμια οικονομία βρίσκεται στα πρόθυρα νέας κρίσης. Η Ελλάδα μπήκε για τα καλά σε τροχιά ιστορικής παρακμής, με τις κοινωνικές αντιθέσεις να διευρύνονται και τη νεολαία να φεύγει στο εξωτερικό.  

Η κυβέρνηση Τσίπρα θα διαπιστώσει το 2016 ότι ο νόμος της βαρύτητας δεν έχει καταργηθεί στην πολιτική και ο πολιτικός τυχοδιωκτισμός τελικά πληρώνεται. Ο ΣΥΡΙΖΑ πλέον παίρνει μέτρα κατά των λαϊκών στρωμάτων και η αντίδραση είναι εντονότατη, ιδίως γιατί ο λαός πιστεύει ότι του είπαν ψέματα. Οι μικρομεσαίοι επιχειρηματίες, οι ελεύθεροι επαγγελματίες και οι αγρότες βράζουν από θυμό. Οι δανειστές δεν πρόκειται να κάνουν καμία διευκόλυνση στον κ. Τσίπρα, ούτε στο θέμα της αξιολόγησης, ούτε στο θέμα του χρέους. Αν προστεθεί και το μεταναστευτικό, το μείγμα γίνεται εκρηκτικό.  

Με νέο αρχηγό η ΝΔ θα επιχειρήσει να βρει καινούργιο μήνυμα για το εκλογικό σώμα που ήδη μετακινείται. Δεν θα είναι εύκολο φυσικά διότι ο κ. Μητσοτάκης έχει βεβαρημένο παρελθόν και είναι αμετανόητα μνημονιακός, αλλά είναι γεγονός ότι υπάρχει νέος αέρας στην αντιπολίτευση. Το πρόβλημα είναι ότι η ΝΔ δεν έχει πραγματική εναλλακτική πρόταση για τη χώρα και την κοινωνία.  

Οι πρόσφατες δημοσκοπήσεις καταμετρούν πολύ μεγάλα ποσοστά του εκλογικού σώματος που πλέον αντιλαμβάνονται ότι η εθνική ανασυγκρότηση είναι αδύνατη χωρίς έξοδο από το ευρώ και ολική μεταρρύθμιση της οικονομίας και της κοινωνίας. Όλα δείχνουν ότι ο ελληνικός λαός αναζητά και πάλι πειστική εναλλακτική πρόταση και πολιτικό φορέα εμπιστοσύνης. Είναι το φινάλε στην τραγική αποτυχίατου ΣΥΡΙΖΑ.

*Πηγή: http://costaslapavitsas.blogspot.gr/

http://www.iskra.gr/index.php

«ΕΥΡΩΖΩΝΗ, ΛΑΪΚΗ ΚΥΡΙΑΡΧΙΑ ΚΑΙ ΕΘΝΙΚΟ ΝΟΜΙΣΜΑ»

ΔΕΥΤΕΡΑ 25/1/2016 

ΚΟΙΝΩΝΙΚΑ ΚΙΝΗΜΑΤΑ ΚΑΙ ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΑ ΑΠΟΔΕΣΜΕΥΣΗΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΥΡΩΖΩΝΗ  

ΟΜΙΛΙΑ ΤΟΥ ΓΙΩΡΓΟΥ ΧΑΡΙΣΗ, ΓΡΑΜΜΑΤΕΑ ΤΟΥ ΜΕΤΑ ΣΤΟ ΔΙΗΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΟ ΣΥΝΕΔΡΙΟ ΤΟΥ ΜΑΧΩΜΕ (17/1)     

Αγαπητοί σύντροφοι και συντρόφισσες

Έχει μεγάλη αξία σήμερα, μετά τα έξι χρόνια εφαρμογής των μνημονιακών πολιτικών στη χώρα μας, που ξεκίνησαν το 2010 από το ΠΑΣΟΚ, συνεχίστηκαν από ΝΔ-ΠΑΣΟΚ και εφαρμόζονται σήμερα από την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, να δούμε εν συντομία τα στάδια και την εξέλιξη αυτού του αγώνα, τα συμπεράσματα, που είναι χρήσιμο να βγάλουμε και κυρίως ποια είναι σήμερα τα καθήκοντα του εργατικού, αλλά και ευρύτερα του λαϊκού κινήματος στη χώρα μας.

1. Εμείς από την πρώτη στιγμή ως μια βασική συνδικαλιστική, αυτόνομη ταξική συνιστώσα του εργατικού συνδικαλιστικού κινήματος, εκτιμήσαμε ότι η οικονομική κρίση στη χώρα μας δεν είναι απλά μια δημοσιονομική κρίση, αλλά μια βαθιά κρίση του καπιταλιστικού συστήματος και μια προσπάθεια να χρησιμοποιηθεί η χώρα μας - ο αδύνατος κρίκος ΕΕ- ως πειραματόζωο με στόχο την ανατροπή όλων των εργασιακών, κοινωνικών και συνδικαλιστικών δικαιωμάτων των εργαζομένων και την διεύρυνση και παγίωση των πολιτικών της λιτότητας και των νεοφιλελευθερων εμμονών σε πανευρωπαϊκό επίπεδο.

Ο σκοπός ήταν και είναι προφανής: η μεγιστοποίηση των κερδών του μεγάλου κεφαλαίου, ντόπιου και διεθνούς και η εγκαθίδρυση και στο «επίσημο» ευρωπαϊκό πεδίο των συνθηκών εργασίας των χωρών της Ασίας και του επιπέδου ζωής και των δικαιωμάτων των χωρών του ανατολικού τμήματος της Ευρώπης, μετά την κατάρρευσης της ΕΣΣΔ και του «υπαρκτού» σοσιαλισμού.

Η τότε κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, προφανώς καθοδηγούμενη και από διεθνή οικονομικά και πολιτικά κέντρα, προσπάθησε να διχάσει την εργατική τάξη, λέγοντας ότι η κρίση είναι πρόβλημα των αυξημένων δημοσίων δαπανών και άρα με μια μείωσή τους θα οδηγούσε στο ξεπέρασμά της και γι’ αυτό το λόγο ξεκίνησε με μεγάλες περικοπές των αποδοχών των δημοσίων υπαλλήλων, λέγοντας μάλιστα ότι περικόπτονται αυτές για να αυξηθούν οι αποδοχές των εργαζομένων στον ιδιωτικό τομέα.

Αυτό ως ένα βαθμό λειτούργησε στην ελληνική κοινωνία, στην αρχή, υποβοηθούμενο και από τη στάση της ηγεσίας του συνδικαλιστικού κινήματος στον ιδιωτικό τομέα, όπου ουσιαστικά αναγνώριζε ότι αυτή ήταν η αιτία και άρα και κάποια από τα μνημονιακά μέτρα θα έπρεπε να είχαν εφαρμοστεί από παλιότερα.

Τα αποτελέσματα είναι γνωστά: είχαμε μια βίαιη εσωτερική υποτίμηση με αποτέλεσμα την ραγδαία αύξηση της ανεργίας, τη μείωση των μισθών και συντάξεων, την περικοπεί κοινωνικών παροχών και δικαιωμάτων, το κλείσιμο επιχειρήσεων, την ισοπέδωση των μεσαίων κοινωνικών στρωμάτων, την ενίσχυση του αυταρχισμού και την περιστολή των δημοκρατικών δικαιωμάτων.

Οι ταξικές δυνάμεις μέσα στο εργατικό κίνημα πρόβαλαν την ανάγκη του συντονισμούόλων των δυνάμεων της κοινωνίας που πλήττονταν από τις μνημονιακές πολιτικές. Τότε παλέψαμε για τον συντονισμό των συνδικάτων δημόσιου και ιδιωτικού τομέα και την κοινή δράση τους με τους φορείς των μικρομεσαίων επιχειρήσεων και εμπόρων, με τους επιστημονικούς και επαγγελματικούς φορείς και ήμασταν η δύναμη αυτή που πρωτοστάτησε για τη συνάντηση του εργατικού-συνδικαλιστικού κινήματος με το κίνημα των «αγανακτισμένων» και των πλατειών.

Αυτή η δράση οδήγησε σε μαζικές απεργιακές κινητοποιήσεις, που είχαν ως αποτέλεσμα την αλλαγή του πολιτικού σκηνικού στη χώρα μας μετά το 2012. Το γεγονός αυτό, ενώ κατά βάση ήταν θετικό, γιατί για να έχουν οι μαζικοί αγώνες αποτέλεσμα και να μπορούν να κινητοποιήσουν ευρύτερα κοινωνικά στρώματα, πρέπει να είναι ορατή και η πολιτική διέξοδος, αντέκρουσε στο ότι άρχισε να καλλιεργείται και από τα πάνω, αλλά και από το βαθμό συνειδητότητας του ίδιου του κινήματος, η λογική της ανάθεσης και της αναμονής. Το αποτέλεσμα ήταν να έχουμε μεν πολιτική εναλλαγή, αλλά αλλαγή πολιτικής να μην έχουμε. Αντίθετα, μετά την μνημονιακή στροφή της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, να έχουμε την εφαρμογή και αυτών των πολιτικών που τα προηγούμενα χρόνια δεν μπόρεσαν να εφαρμοστούν.

Παρόλα αυτά, η μνημονιακή μετάλλαξη του ΣΥΡΙΖΑ και της κυβέρνησής του δεν δικαίωσε της άλλες δυνάμεις της Αριστεράς, σε πολιτικό και συνδικαλιστικό επίπεδο, οι οποίες εγκλωβισμένες στο δογματισμό και τον σεχταρισμό τους, δεν μπόρεσαν να «πιάσουν» το νήμα και τις ανάγκες των ευρύτερων κοινωνικών στρωμάτων και να διατυπώσουν μια πειστική εναλλακτική πολιτική διέξοδο, που θα συσπείρωνε τα στρώματα της κοινωνίας που πλήττονταν από τις μνημονιακές πολιτικές σε ένα μεγάλο ρεύμα κοινωνικής ανατροπής.

Αυτή η προοπτική είναι και σήμερα το ζητούμενο, μετά και την πρόσφατη εμπειρία της κυβερνητικής αποτυχίας και της μετάλλαξης του ΣΥΡΙΖΑ, γιατί σε συνθήκες, όπως είναι νομίζω ακόμα οι σημερινές, κρίσης δηλ. της πολιτικής ηγεμονίας της αστικής τάξης, οι εργαζόμενες τάξεις δεν μπορούν να στοχεύουν σε τίποτα λιγότερο από την κατάληψη της κυβερνητικής εξουσίας.

Άρα και το αίτημα για κυβέρνηση της Αριστεράς πρέπει να επαναδιατυπωθεί με σύγχρονους όρους, από άλλες πολιτικές δυνάμεις και με ένα συνεκτικό ριζοσπαστικό πρόγραμμα τομών και αλλαγών σε αντικαπιταλιστική κατεύθυνση, με ορίζοντα τον σοσιαλιστικό μετασχηματισμό της κοινωνίας μας, παίρνοντας υπόψη την πρόσφατη εμπειρία και κυρίως την αναγκαιότητα πολιτικής διεξόδου στην συνεχιζόμενη μνημονιακή καταστροφή, αλλά και στους λαϊκούς και κοινωνικούς αγώνες που αναπτύσσονται.

2. Η εξαετής εμπειρία της αντιμνημονιακής πάλης και της ανάπτυξης των αγώνων της εργατικής τάξης και των άλλων πληττόμενων κοινωνικών στρωμάτων απ' τις βάρβαρες μνημονιακές πολιτικές,ανέδειξε την αναγκαιότητα της επιλογής των κατάλληλων κάθε φορά μορφών πάλης, του συντονισμού των κοινωνικών αγώνων και της πολιτικοποίησης των αιτημάτων τους.

Λένε οι συμβιβασμένες πλειοψηφίες του συνδικαλιστικού κινήματος, ιδιαίτερα της ΠΑΣΚΕ και της ΔΑΚΕ στη ΓΣΕΕ ότι “τι άλλο θα θέλατε να κάναμε, αφού κάναμε 42 γενικές απεργίες και χιλιάδες κλαδικές”.

Το πρόβλημα όμως δεν είναι ποσοτικό.

Πώς να αντιπαρατεθείς νικηφόρα απέναντι σ' αυτές τις αντεργατικές πολιτικές:

- Όταν απέναντι στην λογική του μονόδρομου των νεοφιλελεύθερων μνημονιακών πολιτικών δεν προβαλλόταν ένας άλλος, εναλλακτικός και ριζοσπαστικός δρόμος ανατροπής της μνημονιακής πολιτικής και της κυριαρχίας του κεφαλαίου και των εκπροσώπων του, που θα έδινε όραμα, προοπτική και ελπίδα στον κόσμο της εργασίας;

- Όταν η ηγεσία συνδικαλιστικού κινήματος και της ΓΣΕΕ δικαιολογούσε τα μνημόνια και το διαχωρισμό των εργαζόμενων μεταξύ ιδιωτικού και δημόσιου τομέα;

- Όταν απέναντι στον μνημονιακό οδοστρωτήρα επέλεγε, αντί ενός σχεδίου γενικής αντιπαράθεσης και αποφασιστικού αγώνα διάρκειας, την απλή διαμαρτυρία, πολλές φορές χωρίς τη θέλησή της, απλά για εκτόνωση της δυσαρέσκειας και της διαμαρτυρίας;

- Όταν τάσσονταν υπέρ του ΝΑΙ στο δημοψήφισμα του περασμένου Ιουλίου, μαζί με το ντόπιο και ευρωπαϊκό πολιτικό και οικονομικό κατεστημένο, δηλαδή με όλους τους ταξικούς αντιπάλους των εργαζομένων.

- Όταν δεν υπήρχε ο συντονισμός όλων των δυνάμεων της εργασίας, με αποτέλεσμα να αναπτύσσονται μεμονωμένη κλαδικοί αγώνες, πολλές φορές μαζικοί, με διάρκεια και αποφασιστικότητα, που όμως κατέληγαν όλοι στην ήττα και την απογοήτευση;

- Όταν την πρωτοβουλία των κινήσεων πάντα την είχαν οι κυβερνήσεις, με αποτέλεσμα το σύνολο σχεδόν των γενικών απεργιακών κινητοποιήσεων να γίνονταν την ημέρα που συζητιούνταν ή ψηφίζονταν τα διάφορα νομοσχέδια στη βουλή, να εξαγγέλλονται γι' αυτό το λόγο την τελευταία στιγμή, χωρίς ένα σχέδιο προετοιμασίας, ενημέρωσης, συμμετοχής των εργαζομένων και κλιμάκωσης των κινητοποιήσεών τους;

- Όταν δεν υπήρχε πολιτική βούληση και δεν αναλαμβάνονταν πρωτοβουλίες συντονισμού του αγώνα του εργατικού – συνδικαλιστικού κινήματος με τα μεσαία στρώματα, τους επαγγελματοβιοτέχνες και τους εμπόρους, τους ελεύθερους επαγγελματίες, τους αυτοαπασχολούμενους και τους αγρότες, στρώματα δηλ. που πλήγηκαν ιδιαίτερα ή ακόμα και καταστράφηκαν κατά τη μνημονιακή περίοδο και που σήμερα δέχονται το τελειωτικό τους χτύπημα με το ασφαλιστικό, το φορολογικό, τα “κόκκινα” δάνεια και τους πλειστηριασμούς;

- Όταν ακόμα και δυνάμεις που θέλουν να λέγονται ταξικές και να μονοπωλούν τον ταξικό – αγωνιστικό προσανατολισμό μέσα στο κίνημα, όπως οι δυνάμεις του ΠΑΜΕ, επέλεξαν τον μοναχικό τους δρόμο, σαμποτάροντας την ανάγκη οικοδόμησης ενός ευρύτερου εργατικού και κοινωνικού μετώπου για να μπει ένα φρένο στην καταστροφή; Ακόμη και χθες στο μεγάλο συλλαλητήριο ενάντια στο ασφαλιστικό, δεν συμμετείχαν, ενώ οι δυνάμεις του στο δημόσιο και σε άλλους χώρους το ψήφισαν, φαινόταν ότι το στήριζαν και κάποια στιγμή μεσοβδόμαδα, με άνωθεν κομματική εντολή, αποσύρθηκαν και ανακοίνωσαν ξεχωριστό συλλαλητήριο στις 23/1/2016, που κατά την άποψή μου θα πρέπει να ανακοινωθεί και να συνδιοργανωθεί απ' όλο το συνδικαλιστικό κίνημα.

3. Στη σημερινή συγκυρία, όπου το θέμα του ασφαλιστικού θα κυριαρχήσει, καθοριστικό ρόλο θα παίξουν τα μεσαία στρώματα, οι ελεύθεροι επαγγελματίες, οι επιστήμονες και οι αγρότες, στρώματα και κλάδοι κατεστραμμένοι, στους οποίους με το 3ο μνημόνιο επιχειρείται να δοθεί το τελειωτικό χτύπημα.

Ο συντονισμός της δράσης του εργατικού – συνδικαλιστικού κινήματος μ' όλα αυτά τα στρώματα και τις κοινωνικές ομάδες, μπορεί να δώσει νικηφόρους αγώνες, να επιδιώξουμε και να πετύχουμε ναΜΗΝ ΠΕΡΑΣΟΥΝ ΤΑ ΝΕΑ ΑΝΤΙΑΣΦΑΛΙΣΤΙΚΑ ΜΕΤΡΑ.

Η θετική έκβαση του αγώνα για το ασφαλιστικό είναι σίγουρο ότι θα τροφοδοτήσει πολιτικές εξελίξεις στη χώρα μας και θα συμβάλει καθοριστικά στην έκβαση του αγώνα στα ανοιχτά μέτωπα που έχουμε μπροστά μας, που είναι οι πλειστηριασμοί και τα “κόκκινα” δάνεια, οι ιδιωτικοποιήσεις και το ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας, τα εργασιακά και οι ομαδικές απολύσεις, οι συλλογικές διαπραγματεύσεις και οι συλλογικές συμβάσεις εργασίας κλπ.

Οι μεθοδεύσεις κατ' απαίτηση των δανειστών για την αλλαγή της συνδικαλιστικής νομοθεσίας για των περιορισμό των συνδικαλιστικών δικαιωμάτων των εργαζομένων, με κύρια αιχμή τον περιορισμό του δικαιώματος της απεργίας να την νομιμοποίηση της ανταπεργίας.

Κατά συνέπεια η γενική απεργία που έχει εξαγγελθεί για τις 4 Φλεβάρη 2016 πρέπει να πάρει παλλαϊκά χαρακτηριστικά και να αποτελέσει το επόμενο βήμα με στόχο την κλιμάκωση των αντιδράσεων και των κινητοποιήσεων με στόχο να μην κατατεθεί στη βουλή!

Είναι ανάγκη όμως να επισημάνουμε ότι παρά την πείρα που είναι συσσωρευμένη σχετικά με τις μορφές πάλης, πολλές φορές αυτές απολυτοποιούνται.

Οι καταλληλότερες μορφές πάλης είναι αυτές που ανταποκρίνονται στις κάθε φορά ανάγκες και δυνατότητες και κυρίως είναι αυτές που μπορούν να δώσουν αντοχή, συνέχεια, διάρκεια και προοπτική και να εξασφαλίζουν τη μεγαλύτερη δυνατή μαζικότητα. Η απολυτοποίηση της απεργίας, και μάλιστα πολλές φορές χωρίς απεργούς, είναι αποτέλεσμα αδυναμίας του συνδικαλιστικού κινήματος και όχι ενός αγωνιστικού και ταξικού προσανατολισμού.

Στη διάρκεια της προηγούμενης μνημονιακής περιόδου νικηφόρες ήταν αυτού του είδους οι κινητοποιήσεις (βλ. τον αγώνα κατά της αξιολόγησης των ΔΥ, τον αγώνα των καθαριστριών, των σχολικών φυλάκων κλπ) πολύ περισσότερο που σήμερα με την υψηλή ανεργία και το φόβο των απολύσεων, τη διεύρυνση της ελαστικής εργασίας και την περικοπή των μισθών, δυσκολεύονται πολλά τμήματα των εργαζομένων και δεν αντέχουν την επιπλέον, λόγω απεργιών, περικοπή των μισθών τους.

4. Ένα άλλο στοιχείο που έγινε συνείδηση τα προηγούμενα χρόνια και που σήμερα ισχύει ακόμη πιο πολύ, πέρα από την αναγκαιότητα του συντονισμού των αγώνων σε πανεργατικό και παλλαϊκό επίπεδο, είναι η απαραίτητη πολιτικοποίηση της δράσης και των αγώνων και η σύνδεση των επιμέρους αιτημάτων της εργατικής τάξης με την πάλη για την ανατροπή των μνημονιακών πολιτικών και όσων τις υπηρετούν, γιατί συνεχίζει να ισχύει το γεγονός ότι η επίλυση και των επιμέρους κλαδικών ή άλλων προβλημάτων των εργαζομένων, προσκρούει στην μνημονιακή απαγορευτική λογική, όπου το επιμέρους συναρθρώνεται με το γενικό και αποτελεί ένα ενιαίο σύνολο που δεν επιτρέπει επιμέρους υποχωρήσεις, γιατί μπορεί να οδηγήσουν στο συνολικό του ξήλωμα αυτών των πολιτικών.

Πρέπει να επιμείνουμε λοιπόν στην πολιτικοποίηση των αιτημάτων του εργατικού – συνδικαλιστικού κινήματος και στην ανάγκη του περάσματος από μια αμυντική λογική που επικρατεί – να συγκρατήσουμε κάτι απ' αυτά που μας επέμειναν - σε μια επιθετική γραμμή διεκδίκησηςανατροπής της λιτότητας, αυξήσεων για τους εργαζόμενους, επαναφοράς εργατικών δικαιωμάτων, επαναρρύθμισης της “αγοράς” εργασίας και μείωσης του ωραρίου εργασίας χωρίς μείωση αποδοχών και δικαιωμάτων.

Όμως δεν μπορούμε να δώσουμε πειστικές απαντήσεις και κυρίως διέξοδο και προοπτική στους αγώνες αν δεν συνδέσουμε τα επιμέρους προβλήματα με την ανάγκη εφαρμογής ενός προγράμματος αναβάθμισης της διεθνούς θέσης της χώρας, διακοπής της εξυπηρέτησηςενός άδικου, παράνομου, ταξικού και επονείδιστου δημοσίου χρέους, διαγραφής, τουλάχιστον του μεγαλύτερου μέρους του, διαγραφής κατά περίπτωση και ρύθμισης του ιδιωτικού χρέους,εθνικοποίησης και εργατικού-κοινωνικού έλεγχου του τραπεζικού συστήματος, παραγωγικής ανασυγκρότησης της χώρας σε όφελος του λαού και αναδιανομής του παραγόμενου πλούτου, σε όφελος των εργαζομένων και των αδύναμων κοινωνικών στρωμάτων.

Η εμπειρία όμως του πρώτου εξαμήνου της διακυβέρνησης της χώρας μας από το ΣΥΡΙΖΑ, κατέρριψε όλες τις αυταπάτες ότι δηλ. μπορεί να συμβαδίζει ένα ριζοσπαστικό, προοδευτικό πρόγραμμα εξόδου από την κρίση με την παραμονή της χώρας μας στο ευρώ και την ευρωζώνη ή ότι μπορεί να υλοποιηθεί αυτό χωρίς την οργάνωση του λαού και την αποφασιστικότητα της σύγκρουσης με τις νεοφιλελεύθερες πολιτικές της Ευρωπαϊκής Ένωσης και έξοδό της από αυτή, εφόσον δεν γίνεται αλλιώς.

Απέναντι λοιπόν στην κατάσταση που βιώνει ο ελληνικός λαός δεν υπάρχει άλλος δρόμος από τηνοργάνωση της αντίστασης του ελληνικού λαού και των συνδικάτων ενάντια στα νέα ακόμη πιο βάρβαρα μέτρα που έρχονται. Σήμερα μπορεί να κυριαρχεί αμηχανία, μπορεί να φαίνεται δύσκολο να κινητοποιηθεί ο κόσμος, μετά την απογοήτευση και το αίσθημα ηττοπάθειας που επικρατεί, όμως επειδή θα ζήσει νέες περιπέτειες είναι σίγουρο ότι θα έχουμε και νέες κοινωνικές εκρήξεις.

Το εργατικό κίνημα και η Αριστερά πρέπει να συμβάλλουν στην οργάνωση της λαϊκής αντίστασης μέσα από τη συγκρότηση παντού, σ' όλες τις συνοικίες, τις πόλεις, τα χωριά και τους χώρους δουλειάς, Λαϊκών Επιτροπών Αντίστασης. Αποτελεί χρέος μας να δώσουμε σ' αυτούς τους αγώνες μια νέα πολιτική προοπτική και διέξοδο, που να συμπυκνώνεται στην ανάγκη της εφαρμογής ενός νέου προγράμματος παραγωγικής ανασυγκρότησης της χώρας, σε όφελος του λαού και του τόπου, για την αντιμετώπιση της ανεργίας και για την αποκατάσταση της διεθνούς θέσης της χώρας στη βάση της ισοτιμίας και της δικαιοσύνης.  

http://www.iskra.gr/index.php