Η Επανάσταση του GREXIT – Το Σχέδιο

Το κείμενο, με το οποίο προλόγισε ο Δημήτρης Κλούρας την παρουσίαση του βιβλίου του Ν. Ιγγλέση:

 28-1-2016

Πηγή φωτογραφίας: paraktios.gr
ΠΗΓΗ ΔΙΚΤΥΟ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗΣ & ΔΙΑΦΑΝΕΙΑΣ
  (Δίκτυο Δέλτα )

Αγαπητοί φίλοι και αγαπητές φίλες,

Ευχαριστώ και εγώ από την πλευρά μου για τη σημερινή παρουσία σας σ’αυτήν την εκδήλωση, για την οποία είμαι απολύτως βέβαιος, ότι θα σας ωφελήσει. Θα σας ωφελήσει, διότι θα σας διαφωτίσει και θα σας εξοπλίσει με γνώση και επιχειρήματα, καθότι το βιβλίο του Νίκου Ιγγλέση (η Επανάσταση του GREXIT – Το Σχέδιο), που σας παρουσιάζεται σήμερα, αυτό ακριβώς κάνει: διαφωτίζει, παρέχει γνώση, αλλά και επιχειρήματα, με τη δέουσα τεκμηρίωση, όπως ακριβώς πρέπει να κάνει ένα βιβλίο αυτού του είδους. Πρόκειται, λοιπόν, για ένα χρήσιμο και ωφέλιμο βιβλίο από έναν συγγραφέα, που δικαιολογείται και κατ’εμέ όφειλε να συγγράψει ένα βιβλίο με το συγκεκριμένο οικονομικοπολιτικό περιεχόμενο, διότι έχει σπουδάσει οικονομικές επιστήμες στη Γαλλία, αλλά και είναι ένας πολύπειρος δημοσιογράφος, που εκ της ιδιότητάς του παρακολουθεί και καταγράφει την πολιτικοοικονομική πραγματικότητα της χώρας μας για δεκαετίες.  Από τους επαΐοντες περιμένει κανείς τη συγγραφή τέτοιων βιβλίων και όχι από τους αγνοούντες τα βασικά, τα στοιχειώδη. Ο Νίκος Ιγγλέσης ανήκει στους επαΐοντες και γι’αυτό δικαιούτο και όφειλε να συγγράψει ένα βιβλίο, όπως αυτό, που σας παρουσιάζεται.

Αποτελεί, λοιπόν, τιμή για εμένα να προλογίζω τη σημερινή παρουσίαση για το βιβλίο του Νίκου Ιγγλέση, του οποίου, σημειωτέον, η παρουσία του  εδώ σηματοδοτεί και μία επιστροφή του σε γνώριμα γι’αυτόν μέρη, καθότι υπήρξε για πολλά έτη και μέχρι το 1986 – 1987 κάτοικος Σαρωνίδας.

Θα ξεκινήσω την παρουσίαση, όπως ξεκινά το βιβλίο του και ο Ν. Ιγγλέσης, δηλαδή με μία φράση, που ανήκει στον κοινό φίλο μας, Σπύρο Λαβδιώτη: «Δύο τρόποι υπάρχουν για να κατακτήσεις και να υποδουλώσεις ένα έθνος. Ο πρώτος είναι με το ξίφος. Ο δεύτερος είναι με το χρέος». Η χώρα μας και ο λαός μας, όπως γνωρίζετε, έχει υποδουλωθεί, με τη συνδρομή των εγχώριων «Δούρειων Ίππων», με τον δεύτερο τρόπο και διανύει τον έκτο χρόνο υποδούλωσής της, χωρίς να υπάρχει φως στο τούνελ. Αντιθέτως, επικρατεί απόλυτο σκοτάδι. Για τον τρόπο απελευθέρωσης από τα δεσμά του χρέους, που βαρύνει τη χώρα μας και το οποίο δολίως δημιουργήθηκε, συνέγραψε ο Ν. Ιγγλέσης το βιβλίο, που παρουσιάζεται σήμερα ενώπιόν σας, εξηγώντας και τον τρόπο με τον οποίο αυτό το χρέος διογκώθηκε, προκειμένου να υποδουλωθεί η χώρα μας και ο λαός μας.

Το βιβλίο του Ν. Ιγγλέση τολμά να θέσει ενώπιον των Ελλήνων πολιτών ένα ζήτημα, το οποίο το άθλιο πολιτικοοικονομικό κατεστημένο της χώρας, όχι μόνο αποφεύγει να θέσει σε δημόσιο διάλογο, προκειμένου ο ελληνικός λαός να αποφασίσει για τις τύχες του, γνωρίζοντας όλα τα δεδομένα, αλλά και επιχειρεί δολίως να ποινικοποιήσει αυτόν τον διάλογο. Όπως, επίσης, επιχειρεί το τελευταίο χρονικό διάστημα να ποινικοποιήσει το αυτονόητο, ήτοι τη δημιουργία και την ύπαρξη οποιουδήποτε εναλλακτικού σχεδίου δράσης μίας ελληνικής κυβέρνησης, είτε αυτή επιθυμεί την παραμονή στην ευρωζώνη, είτε όχι. Όποιος δηλαδή θέτει προς συζήτηση το ζήτημα της εξόδου της χώρας μας από τη ζώνη του ευρώ και την επιστροφή σε εθνικό νόμισμα,  έστω και ως εναλλακτική λύση σε περίπτωση αδιεξόδου, κατηγορείται από αυτό το άθλιο πολιτικοοικονομικό κατεστημένο, το οποίο οδήγησε και οδηγεί τη χώρα μας στην απόλυτη καταστροφή, ως προδότης, ως εξυπηρετών αλλότρια συμφέροντα, κλπ. Το αντίθετο, όμως, πρέπει να συμβαίνει, ήτοι να τιμωρείται ως μέγιστο εθνικό έγκλημα η απουσία εναλλακτικών σχεδίων δράσης, όταν το αρχικό σχέδιο αποτυγχάνει.

Ποίοι, όμως, ομιλούν για προδοσία και εξυπηρέτηση αλλότριων συμφερόντων, όταν κάποιοι επιχειρούν να θέσουν το ζήτημα των εναλλακτικών σχεδίων για τη χώρα; Αυτοί, που με τις προδοτικές πολιτικές τους οδήγησαν τη χώρα και τον ελληνικό λαό στην εξαθλίωση και στην υποδούλωση. Αυτοί των οποίων τα κόμματά τους και μέλη τους χρηματοδοτούντο παρανόμως από ξένα συμφέροντα και επιχειρήσεις, διογκώνοντας το χρέος της χώρας, αλλά και λαμβάνοντας επιζήμιες γι’αυτήν αποφάσεις; Αυτοί, που τα κόμματά τους δανειοδοτήθηκαν χωρίς τις προβλεπόμενες εγγυητικές εξασφαλίσεις και οφείλουν μέχρι σήμερα εκατοντάδες εκατομμύρια ευρώ στις τράπεζες. Αυτοί, που κρατούν μυστικά τα πορίσματα για την καταγγελθείσα οικονομική κακοδιαχείριση στα κόμματά τους. Αυτοί, που εγκαθίδρυσαν το καθεστώς της αναξιοκρατίας και της φαυλοκρατίας στο Δημόσιο. Αυτοί, που εξασφάλιζαν και εξασφαλίζουν ασυλία για τα ανομήματά τους και για τα ανομήματα όσων τους εξυπηρέτησαν και τους εξυπηρετούν. Αυτοί, που, δήλωναν, ότι δεν είχαν διαβάσει τα μνημόνια, που ψήφισαν, διότι δήθεν είχαν σοβαρότερα πράγματα να κάνουν. Αυτοί, που συνεργούν με τους δανειστές στην παραπληροφόρηση και στην κατατρομοκράτηση του ελληνικού λαού. Αυτοί, που από το βήμα της Βουλής διαχωρίζουν τη χώρα από το λαό της. Αυτοί, που παραβιάζουν το Σύνταγμα και το νομικά δεσμευτικό αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος της 5ης Ιουλίου 2015, υπογράφοντας και ψηφίζοντας το τρίτο μνημόνιο, αλλά και τους εφαρμοστικούς νόμους. Αυτοί, που τελικά, θα μας οδηγήσουν οι ίδιοι στο GREXIT, όχι όμως με πρωτοβουλία της χώρας μας και βάσει ενός καλά μελετημένου εθνικού σχεδίου, αλλά με πρωτοβουλία των δανειστών της χώρας και με τους όρους τους, αφού προηγουμένως θα την έχουν αφαιμάξει (δηλ. θα έχουν σαρώσει ό,τι ρευστό υπάρχει και υποθηκεύσει και ξεπουλήσει όλη την περιουσία του Δημοσίου) και θα την έχουν «δέσει» από όλες τις πλευρές.

Μην αυταπατώμασθε και μην στρουθοκαμηλίζουμε: GREXIT θα υπάρξει και μάλιστα σύντομα. Το ζήτημα είναι, εάν θα γίνει με δική μας πρωτοβουλία και με δικό μας μελετημένο εθνικό σχέδιο ή με πρωτοβουλία και σχέδιο των δανειστών της χώρας. Αυτό ακριβώς επιχειρεί με το βιβλίο του να θέσει και το θέτει με θάρρος και παρρησία ο Νίκος Ιγγλέσης.

Δυστυχώς, προς το παρόν, όλα δείχνουν, ότι θα συμβεί το δεύτερο, δηλαδή το GREXIT με πρωτοβουλία και σχέδιο των δανειστών.  Όλη πλέον η προσπάθεια των δανειστών και του άθλιου πολιτικοοικονομικού κατεστημένου προσανατολίζεται στο πως θα «σερβιρισθεί» επικοινωνιακά στον ελληνικό λαό, αλλά και στους υπόλοιπους ευρωπαϊκούς λαούς. Προκειμένου δε να αποφύγουν την απόδοση ευθυνών, δεν θα διστάσουν (το πράττουν ήδη) να διχάσουν τον ελληνικό λαό και να προκαλέσουν νέους εμφύλιους πολέμους. Αυτό πρέπει πάσει θυσία να αποφευχθεί. Τη μεγαλύτερη, διαχρονικά, ζημία στον ελληνικό λαό την προκάλεσαν οι εμφύλιοι πόλεμοι, τους οποίους οι εκάστοτε επιτήδειοι υποδαύλιζαν, προκειμένου να επιτυγχάνουν τους συνήθως ανομολόγητους σκοπούς τους. Η γνωστή πλέον μεθοδολογία του κοινωνικού αυτοματισμού εκεί ακριβώς αποσκοπεί, όπως και ο ανούσιος πλέον διαχωρισμός σε αριστερούς και δεξιούς, σύμφωνα με τη λογική του ό,τι δηλώσεις (δηλ. της ταμπέλας) και όχι σύμφωνα με το τί πράττεις.

Θα σας υπενθυμίσω, πώς ό,τι ακριβώς συμβαίνει το τελευταίο χρονικό διάστημα με το ζήτημα του GREXIT και της επιστροφής στο εθνικό νόμισμα, είχε συμβεί και στα δύο πρώτα «μνημονιακά» έτη, όπου η όποια συζήτηση για το κούρεμα του χρέους αντιμετωπιζόταν από την πρώτη «μνημονιακή» (κατά το κατοχική) κυβέρνηση ως προδοτική και επιζήμια για τη χώρα. Βλέπετε, εκείνη την αρχική περίοδο κύριο μέλημα ήταν να διασωθούν οι ξένες τράπεζες και οι ξένοι εν γένει δανειστές. Αίφνης και αφού οι ξένες τράπεζες «ξεφορτώθηκαν» τα ελληνικά ομόλογα, τότε, μετά από δύο «μνημονιακά» έτη, τέθηκε το ζήτημα του κουρέματος από τους ίδιους, που το απέφευγαν και απαγόρευαν κάθε συζήτηση. Πρόκειται για το περίφημο PSI, το οποίο διαφημίστηκε ως εθνικά επωφελές. Μόνο, που τότε, κουρέψαμε αποκλειστικά τους εαυτούς μας και ειδικότερα ενταφιάσαμε τα ασφαλιστικά ταμεία της χώρας, υπονομεύσαμε τα εθνικά ιδρύματα, τραυματίσαμε την εμπιστοσύνη των πολιτών της χώρας στην κυβέρνησή του, αλλά και ανταλλάξαμε παλαιά ομόλογα με νέα και μάλιστα σε αγγλικό δίκαιο, δημιουργώντας τις προϋποθέσεις για τη διατήρηση και αύξηση του χρέους, δηλαδή για τη διατήρηση και την αύξηση του βαθμού υποδούλωσης της χώρας.

Όπως, λοιπόν, προκύπτει, τελικώς έγινε το κούρεμα, το οποίο οι εγχώριοι δωσίλογοι (δωσίλογος: αυτός, που είναι υπόχρεος να λογοδοτεί για τη διαχείριση ξένης οικονομικής υπόθεσης) αρχικώς και σκοπίμως αρνούνταν και δαιμονοποιούσαν. Πλην όμως, έγινε με πρωτοβουλία και με τους όρους των δανειστών, σε βάρος πάντοτε της Ελλάδας και των πολιτών της. Το ίδιο ακριβώς, όπως σας προανέφερα, επιχειρείται να γίνει και με το ζήτημα του GREXIT. Το καταχθόνιο σχέδιο των δανειστών, διά των εγχώριων δωσίλογων, υλοποιείται απόλυτα και σταθερά.

Αυτό ακριβώς επιχειρεί να προλάβει, μεταξύ άλλων, και ο Νίκος Ιγγλέσης με το εξαιρετικό βιβλίο του, παραθέτοντας ένα συνεκτικό σχέδιο εξόδου της χώρας από την ευρωζώνη, επιστροφής στο εθνικό νόμισμα, και ανασυγκρότησης της χώρας. Όταν, λοιπόν, οι ευρωλάγνοι δωσίλογοι ισχυρίζονται, ότι η παραμονή στο ευρώ και η υποταγή στις απαιτήσεις των δανειστών είναι η μοναδική λύση, παραπληροφορούν δολίως τον ελληνικό λαό, όπως διαχρονικώς πράττουν. Εναλλακτικές λύσεις για μία χώρα υπήρχαν, υπάρχουν και θα υπάρχουν. Πλην όμως, το άθλιο πολιτικοοικονομικό κατεστημένο της χώρας αποφεύγει το δημόσιο διάλογο και με πολιορκητικό κριό τα Μέσα Μαζικής Παραπληροφόρησης – Προπαγάνδας, όπως πολύ ορθώς τα χαρακτηρίζει ο Νίκος Ιγγλέσης, ελέγχουν πλήρως τον κρίσιμο τομέα της πληροφόρησης.

Για ένα πράγμα είναι απόλυτος ο Νίκος Ιγγλέσης και έχει δίκιο: Εάν η χώρα μας δεν ανακτήσει την κυριαρχία της στην οικονομική – δημοσιονομική πολιτική, τότε θα οδηγηθεί στην πλήρη κατάρρευση και η χώρα μας θα μετατραπεί σε χώρο με υπόδουλο και εξαθλιωμένο πληθυσμό, ο οποίος θα μειώνεται, τόσο με την υπογεννητικότητα, όσο και με τη μετανάστευση στο εξωτερικό. Αυτός ο χώρος προορίζεται να γεμίσει με εξαθλιωμένους και κατατρεγμένους αλλοδαπούς μετανάστες, οι οποίοι, μαζί με ό,τι απομείνει από τον ελληνικό πληθυσμό, θα αποτελέσουν τα φθηνά εργατικά χέρια προς εξυπηρέτηση των συμφερόντων των δανειστών της χώρας, με προεξάρχουσα τη Γερμανία. Ο δε τρόπος για την ανάκτηση της κυριαρχίας της χώρας επί της οικονομικής – δημοσιονομικής πολιτικής είναι η επανάκτηση της δυνατότητας της χώρας μας να εκδίδει νόμισμα. Το ευρώ δεν είναι εθνικό νόμισμα, διότι απλούστατα η χώρα μας δεν έχει τη δυνατότητα να εκδίδει ευρώ. Αυτήν την δυνατότητα την έχει μόνο η ΕΚΤ!

Ως προς το σχέδιο εξόδου της χώρας μας από την ευρωζώνη και την επιστροφή σε εθνικό νόμισμα, ο Νίκος Ιγγλέσης, όπως αναλυτικά το παραθέτει στο βιβλίο του, ορθώς διευκρινίζει, ότι αποτελεί μία πρόταση, την οποία θέτει στο δημόσιο διάλογο, ο οποίος έπρεπε να είχε ήδη γίνει. Γνωρίζει άριστα, ως υπεύθυνος άνθρωπος και επιστήμονας, ότι όσο συνεχίζεται η εφαρμογή των μνημονίων, αλλάζουν διαρκώς τα δεδομένα, τα οποία καθίστανται δυσμενέστερα για τη χώρα μας (π.χ. οι τράπεζες έπαυσαν να είναι πλέον ελληνικές). Ο Νίκος Ιγγλέσης, ως προς τις διάφορες πτυχές του σχεδίου του, δεν διεκδικεί το αλάθητο του Πάππα. Το σχέδιο του, όμως, αποτελεί μία άριστη βάση, πάνω στην οποία οφείλουν να δουλέψουν όσοι  αγαπούν τη χώρα και συμφωνούν στη βασική στόχευση, την οποία περιγράφει ο Νίκος Ιγγλέσης και είναι προφανής και από τον τίτλο του βιβλίου. Το δε σχέδιό του είναι αποτέλεσμα γνώσης των θεμάτων, που πραγματεύεται, αγάπης για την πατρίδα του και τους συμπολίτες του, αλλά και προφανούς εκ μέρους του κοπιώδους εργασίας. Οφείλω δε να πω, ότι με χαροποίησε ιδιαιτέρως η άποψή του για τον τρόπο αντιμετώπισης της περιουσίας του Δημοσίου, την οποία υπηρέτησα μέχρι πριν λίγους μήνες από τη θέση του Γενικού Γραμματέα Δημόσιας Περιουσίας και για την οποία ενδεχομένως θα δοθεί ευκαιρία να ειπωθούν σημαντικά στοιχεία κατά τη διάρκεια της συζήτησης, που θα ακολουθήσει. Κράτος χωρίς δημόσια κτήση και ιδίως χωρίς ιδιοκτησία στις βασικές δομές, δεν είναι κράτος. Η δε δημόσια περιουσία, όπως πολύ ορθά υποστηρίζει ο Νίκος Ιγγλέσης, πρέπει να διαφυλαχθεί ως κόρη οφθαλμού, διότι μόνο με αυτή θα μπορέσει να ανορθωθεί η χώρα μετά την ενδεχόμενη έξοδο από την ευρωζώνη και την επιστροφή σε εθνικό νόμισμα ή ακόμη και στην περίπτωση παραμονής στη ευρωζώνη, αλλά με απόκτηση της δυνατότητας να εκδίδει και η χώρα μας ευρώ, καθώς και να καθορίζει την οικονομική – δημοσιονομική πολιτική της στα βασικά στοιχεία της. Αρκεί βεβαίως, μέχρι τότε, να υφίσταται Δημόσια Περιουσία.

Για να αντιμετωπίσεις ένα πρόβλημα, πρέπει γνωρίζεις όλες τις πτυχές του. Ο Νίκος Ιγγλέσης γνωρίζει το πρόβλημα και παραθέτει τον τρόπο αντιμετώπισής του. Η εκ μέρους του διάγνωση της ασθένειας της χώρας και η περιγραφή της στο βιβλίο είναι υποδειγματική. Ο λόγος του είναι στρωτός και απόλυτα κατανοητός, ώστε ακόμη και όσοι δεν γνωρίζουν οικονομικά και οικονομικούς όρους να είναι σε θέση να κατανοήσουν τα πάντα, αλλά και να εμπλουτίσουν τις γνώσεις τους. Αυτό είναι και ένα από τα μεγάλα προτερήματα του βιβλίου, μεταξύ πολλών άλλων προτερημάτων του. Έτερο προτέρημα είναι και η εκ μέρους του τεκμηριωμένη αντίκρουση όλων των «επιχειρημάτων» όσων υποστηρίζουν τη συνέχιση της εφαρμογής της πολιτικής των μνημονίων, της υποταγής στις απαιτήσεις των δανειστών και του ευρωμονόδρομου και μάλιστα με τις υφιστάμενες συνθήκες ίδρυσης του ευρώ και έκδοσής του. Ένα, επίσης, από τα πολλά προτερήματα του βιβλίου είναι και το γεγονός, ότι ο Νίκος Ιγγλέσης μερίμνησε για την εξέταση σχεδόν όλων των πτυχών του θέματος, που πραγματεύεται, ακόμη και της γεωπολιτικής πτυχής, για την οποία υπάρχει και χωριστό κεφάλαιο στο βιβλίο του, το οποίο έχει συντάξει ο γνωστός και έγκριτος αναλυτής γεωπολιτικής – γεωστρατηγικής, Κων/νος Γρίβας. Πολύ μεγάλο ενδιαφέρον έχει και το πρώτο κεφάλαιο του βιβλίου, με τον τίτλο «Το τέλος των ψευδαισθήσεων», όπου ο Νίκος Ιγγλέσης, ακολουθώντας τα εξωτερικώς γνωστά γεγονότα, αλλά και τις διάφορες κατά καιρούς δηλώσεις των πρωταγωνιστών της πρώτης περιόδου διακυβέρνησης της χώρας από την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ, που κατέληξε στο τρίτο μνημόνιο, ανασυνθέτει εκείνη την επίμαχη, και «σκοτεινή» επιτρέψτε μου να πω, περίοδο, στην οποία έτυχε να είμαι Γενικός Γραμματέας Δημόσιας Περιουσίας στο Υπουργείο Οικονομικών και ως εκ τούτου είμαι σε θέση να έχω αποκρυσταλλωμένη εικόνα για το τί ακρίβως συνέβη και ποίος ήταν ο ρόλος του κάθε πρωταγωνιστή. Αυτό δε το κεφάλαιο καθίσταται και επίκαιρο λόγω και της προσφάτου αποκαλυπτικής συνεντεύξεως του Γιάνη Βαρουφάκη, ο οποίος είναι προφανές, ότι γνωρίζει πολλά και ότι πολλοί τον φοβούνται για ευνοήτους λόγους. Ουδείς μάλιστα δεν έχει τολμήσει να διαψεύσει μέχρι σήμερα, όσα ισχυρίσθηκε στη συνέντευξή του, η οποία εκτιμώ, ότι προκάλεσε ήδη και θα προκαλέσει ακόμη πιο μεγάλες αναταράξεις.  Σε κάθε περίπτωση, όσα ισχυρίσθηκε επιβεβαίωσαν όσα ήδη γνώριζα, αλλά και όσα εκτιμούσα για πρόσωπα και καταστάσεις, καθώς και όσα εκτιμούσα, ότι είχαν συμβεί και συνέβαιναν εκείνη την επίμαχη περίοδο.

Θα κλείσω αυτόν τον πρόλογο, προκειμένου να απολαύσετε τον ίδιο τον συγγραφέα, Νίκο Ιγγλέση, αλλά και τη συζήτηση, που θα ακολουθήσει, με το ακόλουθο απόσπασμα από την πρόσφατη συνέντευξη του Γιάνη Βαρουφάκη στον ΣΚΑΙ σε σχέση με όσα φέρεται να του είπε ο Σόϊμπλε και δεν έχουν διαψευσθεί ακόμη. Αντιθέτως, μόλις χθες ο Σόιμπλε εξευτέλισε δημοσίως τον Έλληνα πρωθυπουργό, αποκαλώντας τον ηλίθιο (stupid), χωρίς την παραμικρή αντίδραση, διότι προφανώς ο κ. Τσίπρας θεώρησε, ότι έβρεχε και όχι, ότι κάποιος τον έφτυσε κατάμουτρα (η απόλυτη έλλειψη αξιοπρέπειας, η οποία δυστυχώς αντανακλά και στην Ελλάδα, διότι πρόκειται για τον πρωθυπουργό της χώρας – Θυμηθείτε τί είχε πράξει προ ετών από το ίδιο βήμα ο Ερντογάν και πώς αντέδρασαν οι Ισραηλινοί στις προκλήσεις του):

«Έθεσα το ερώτημα στον κ. Σόιμπλε στην τελευταία μας συνάντηση. Μπορούμε μια στιγμή να βγάλουμε τα καπέλα μας, των Υπουργών οικονομικών  της Ελλάδος και της Γερμανίας; Είσαι στα πράγματα 40 χρόνια. Εγώ είμαι υπουργός – βουλευτής 6 μήνες, θέλω μια προσωπική χάρη, να μου δώσεις συμβουλή – αυτό το πράγμα θα το υπέγραφες εσύ; Με δεδομένα της ελληνικής οικονομίας; Εάν το υπογράψω ενθουσιωδώς και βγούμε όλοι στην κυβέρνηση να προσπαθήσουμε να το εφαρμόσουμε. Υπάρχει πιθανότητα σε 6 μήνες, 12 μήνες να μην ξαναβρεθούμε πάλι στα ίδια; Και μου είπε κάτι συγκλονιστικό: Δεν θα το υπέγραφα. Ως πατριώτης.».

Αξίζει, λοιπόν, να διαβάσετε το βιβλίο του Νίκου Ιγγλέση και να γίνεται απόστολοι του μηνύματος και της πληροφορίας του. Το οφείλετε στους εαυτούς σας, στα παιδιά σας και στα εγγόνια σας.

diktiodelta.org

Έγινες Ευρωπρεπής

γράφτηκε στον Τοιχο about 19 hours ago -  2 Comments

του Γιάννη Λαζάρου

ΠΕΜΠΤΗ 28-1-2016

Δεν είναι οι πολιτικοί και οι δανειστές που σου καταπατούν την αξιοπρέπεια αλλά εσύ ο ίδιος. Από το 2012 πριν το σαμαρικό μνημόνιο είχαν ξεκινήσει χώρες από την Φιλανδία μέχρι την Τσεχία να λένε στα μούτρα του κάθε υπουργίσκου που δήθεν διαπραγματευόταν: "Φύγετε από την Ε.Ε.", "Έξω από την Ευρωζώνη" με όλες τις φεντεραλιστικές φυλλάδες της Ε.Ε να χλευάζουν τους κοπρίτες, ανάξιους, κλεφτρόνια Έλληνες. Τίποτε ο Έλληνας, εκεί, είχε στυλώσει τα πόδια σαν μουλάρι στον ανήφορο και ήθελε Ευρώπη πάση θυσία. 

Έβγαινε ο Σόιμπλε από το 2014 και σε κάθε αποστροφή του λόγου του για την Ελλάδα ανέφερε το Grexit. Έφτασε να χαρακτηρίσει ως ηλίθιο στο να εφαρμόζει τις μεταρρυθμίσεις τον ελληνικό λαό αφού στον  εκπρόσωπό  του το απεύθυνε και όλοι γελάσαμε. Καμία αντίδραση οι Έλληνες. Θέλουν Ευρώπη κι ας χαρακτηρίζονται ως ηλίθιοι της "ευρωπαϊκής οικογένειας". Γίναμε το "χαζό παιδί χαρά γεμάτο" της ναζιστοπαρέας των Βρυξελλών.

Φτάσαμε στο σήμερα όπου το Κολλέγιο των Επιτρόπων της Ε.Ε πρωτοστατούντος του Ζαν Κλωντ Γιούνκερ να σου δίνει διορία τρεις μήνες για να μην σε πετάξει έξω από τα ανοιχτά σύνορα της Ε.Ε, έξω από τα ίσα δικαιώματα που θα έχουν οι πολίτες των υπόλοιπων κρατών-μελών της Ε.Ε αν δεν πνίξεις πρόσφυγες στο Αιγαίο. Αυτό σού ζητάνε, Ευρωέλληνα. Στο είπε άλλωστε και η Frontex: Αν δεν επαναπροωθηθούν εν πλω στην Τουρκία τα σαπιοκάραβα με 7 μποφόρ, δεν φυλάσσονται τα σύνορα της Ε.Ε. Όταν αυτοί λένε φύλαξη συνόρων της Ε.Ε, εννοούν να ανοίξει πυρ η Ελλάδα, να τρυπήσει βάρκες  για να μην ακουμπήσει βρώμικο πόδι Ασιάτη στην καθαγιασμένη ευρωπαϊκή γη.

Εσύ όμως εκεί, είσαι ικανός να πνίξεις κόσμο για να λέγεσαι "Ευρωπαίος πολίτης". Ποια αξιοπρέπεια ακριβώς υπερασπίζεται κάποιος όταν δεν έχει κανένα πρόβλημα να γίνει λιγότερο άνθρωπος και περισσότερο Ευρωπαίος; Έχεις προσπεράσει 7 ολόκληρα χρόνια τους συμπολίτες σου είτε είναι άστεγοι, είτε ανασφάλιστοι, είτε αυτόχειρες, είτε καταθλιπτικοί και το βλέμμα σου μόνο στο ΑΤΜ να μπει το ευρώ και να νιώσεις ότι σήμερα παρέμεινες "άνθρωπος". Διότι το κεφάλι σου πλέον έχει γίνει πλακέ σαν το ναζιστικό νόμισμα εγκεκριμένο από την τράπεζα των Βρυξελλών ενώ η αξία του πέφτει σε ποιότητα όσο ανεβαίνει το ευρώ.

Σε βλέπουν σε απευθείας μετάδοση στα μπλόκα, σε βλέπουν να κρεμάς γραβάτες σε δέντρα στο Σύνταγμα, σε βλέπουν να απλώνεις χέρια για ένα κιλό πατάτες, σε βλέπουν να μην αντέχεις άλλο και Γ Ε Λ Α Ν Ε. Παράλληλα ζητάνε κι άλλα όμως δεν έχουν ξεκινήσει ακόμα το καλό μακελειό διότι ακόμη δεν έφτασε η στιγμή που θα ξεκινήσουν να πετάνε κόσμο από τα σπίτια τους σώζοντας τις ιδιωτικές τους τράπεζες. Ακόμα δεν έχουν βάλει λουκέτο στην δημόσια υγεία και παιδεία. Ακόμα το γλέντι των ναζιστών δεν ξεκίνησε. Αυτό το ξεχνάς, αξιοπρεπή Ευρωέλληνα. 

Ξεχνάς ότι ακόμη κι αν δεν ανεβάσουν τις εισφορές στο ασφαλιστικό εσύ σπίτι σε λίγο δεν θα έχεις διότι παράλληλα τρέχει ο στόχος των ισοδυνάμων, τρέχει ο Φόρος Ακινήτων, τρέχει η αύξηση στο λογαριασμό ρεύματος, τρέχει η ιδιωτικοποίηση του νερού, τρέχει η διάταξη για το πλαστικό χρήμα, τρέχουν τα Θέλω τους με χίλια και εσύ έχεις κολλήσει την όπισθεν στο κιβώτιο ταχυτήτων σου και πας με χίλια προς τα πίσω. 

Αξιοπρέπεια με το ζόρι δεν αποκτιέται. Να παρακαλάς να σού πάρουν την χώρα για να καλύψεις το κόμπλεξ σου ότι δεν είσαι ξανθός, ψηλός, γαλανομάτης σαν Σκανδιναβός δεν είναι απαίτηση δικαίου, είναι αποδοχή κατάντιας. 

Σε διώχνουν, δεν σε θέλουν, παράλληλα απαιτούν το κεφάλι σου στο σακούλι των μεταρρυθμίσεων και εσύ δεν έχεις τα κότσια να τούς πεις ένα "ρε, άει στο διάολο", ένα "μαζέψτε τα όλα τα ευρωπαϊκά σας και την κωλοσημαία σας και δρόμο". 

Δεν έχεις την γενναιότητα να πεις σε κανένα καθίκι που σε προσβάλλει και σε απειλεί "έξω από το σπίτι μου". Κι αυτό γιατί καταβάθος δεν νιώθεις την Ελλάδα για σπίτι σου πλέον. Είναι τέτοια η αναξιοπρέπειά σου που θέλεις να σώσεις τα τσιμεντένια ντουβάρια σου που έχυσες ιδρώτα να αποκτήσεις (και μαύρο χρήμα, μεταξύ μας) κι ας μην έχουν θεμέλια σε χώμα που χύθηκε αίμα για να ελευθερωθεί. 

Η αξιοπρέπεια δεν είναι σύνθημα πολιτικό είναι όρκος ζωής. Είναι πιο αναγκαία από τον αέρα, το νερό και την τροφή. Αλλά αυτή η λεπτομέρεια δεν φουσκώνει ούτε το πορτοφόλι σου, ούτε την επαρχιωτίλα του ραγιά που την σέρνεις σαν λάσπη κολλημένη στο ευρωπαϊκών προδιαγραφών παντελόνι σου. Σε αυτό το παλατομπουρδέλο της Ε.Ε με φόρα και ζητωκραυγές ως κακομοίρης μπήκες και ως κακομοίρης θα βγεις. 

Στις βαλίτσες σου στοίβαξες τα πάντα για το μεγάλο ταξίδι σου στην Ευρώπη μόνο που ξέχασες κρεμασμένο το ραμμένο από γενιές ολόκληρες παλτό της αξιοπρέπειας.-

Σου κλέβει κάποιος το πορτοφόλι στεγνά και σου προτείνει διάλογο από μηδενική βάση

ΠΕΜΠΤΗ 28  ΙΑΝΟΥΑΡΊΟΥ 2016

Αρθρογράφος: Θανάσης Τσιριγώτης 

Ένα από τα αγαπημένα θέματα των πολιτικών «τιποτιστών» είναι αυτό του διαλόγου, όπου ο διάλογος παρουσιάζεται σαν η πανάκεια, η οποία μπορεί ν’απαντήσει σε κάθε ζήτημα, πρόβλημα. 
Έτσι στο μέγα κεφάλαιο του ασφαλιστικού, αφού η κυβέρνηση έδωσε στη δημοσιότητα τους στόχους της και συζήτησε με ξένους και ντόπιους καπιταλιστές, άτυπα και θεσμικά τη νέα σφαγή μισθωτών και συνταξιούχων, έριξε στο λαό το γνωστό «παντεσπάνι»:
Και γιατί δεν κάνουμε διάλογο; 

Αλλά τα βασικά προαπαιτούμενα παραμένουν αναπάντητα. 
Διαθέτουν οι διαλεγόμενοι «ισοτιμία όπλων» όπως καθιέρωσε ο μεσαιωνικός ιπποτισμός ή οι από πάνω έχουν και το μαχαίρι και το πεπόνι και της «Παναγιάς τα πέταλα» και οι από κάτω μόνο το δίκιο τους και τα γυμνά τους χέρια; 

Υπάρχει αντικειμενικός ή αμερόληπτος διαιτητής ή τα'χουν μιλημένα οι θύτες με τους κριτές και τους ελλανοδίκες; 

Υπάρχουν καθιερωμένοι και αποδεκτοί κανόνες μέσα σ΄ ένα πλαίσιο ισοτιμίας και ανοχής ή η κρατούσα τάξη των πραγμάτων αλλάζει τις σταθερές όταν της καπνίσει; Διότι εμείς γνωρίζουμε ότι από το 1950 πήρε τα αποθεματικά των ταμείων και τα' δωσε στους αερολόγους ραντιέρηδες, η δικτατορία τα' κανε θαλασσοδάνεια, ο Σημίτης τα 'ριξε στο πιθάρι του χρηματιστηρίου και τώρα κάθε αδαής λέει «ας αρχίσουμε από το μηδέν». 

Ακριβώς σαν να σου κλέβει κάποιος το πορτοφόλι στεγνά και να σου προτείνει διάλογο από μηδενική βάση. Σαν να' ρχεται μια συμμορία στο σπίτι, να σου ξαφρίζει μέχρι τα δόντια της μάνας σου και ύστερα να ζητάει συζήτηση στρογγυλής τράπεζας. 

Είναι αλήθεια ότι πέρασε η εποχή των παχιών αγελάδων. Δηλαδή ο καιρός της σχετικής ανθοφορίας του κεφαλαίου και των ψίχουλων που έπεφταν από το τραπέζι για τους υπόλοιπους. 

Είναι, επίσης, αλήθεια πως η υποχώρηση των αριστερών και κομμουνιστικών ιδεών και πρακτικών άνοιξε την όρεξη στο παμφάγο και αδηφάγο κεφάλαιο που τα θέλει όλα και τώρα. 

Και σε αυτόν το δρόμο ρίχνει την πάχνη του διαλόγου. 

Σε αυτόν το τραχύ δρόμο η «κυβερνώσα και πνευματική αριστερά» (μόνο το πρώτο ισχύει, τ’ άλλα χρησιμοποιούνται κατά σύμβαση) ρίχνει το δόλωμα των προτάσεων. Όπου ο πολιτικός - κοινωνικός αριθμητής συζητάει ανέμελα τάχα με τα «υπόγεια», φιλοσοφεί, αναζητά λύσεις, ακούει και κυρίως ακούγεται. 

Πρόκειται για θέατρο παραλόγου που μπροστά του ο Πιραντέλο, ο Ιονέσκο και ο Μπέκετ θα έσχιζαν τις περγαμηνές τους. Αλλά πέρα από την αισθητική φρίκη έχουμε να κάνουμε με τις εξετάσεις παράλυσης. 

Διαστρέφεται ο αγώνας, δίνει τη θέση του στα στρογγυλά τραπέζια, κλείνουμε τα μάτια και στρουθοκαμηλίζουμε. 

Φανταστείτε την πολιτική τύφλωση και διαστροφή, οι υπογράφοντες το γ' μνημόνιο (σ’ όλο το φάσμα του σκηνικού) να ζητούν από τις «Ιφιγένειες» να διαλεχθούν πριν τη σφαγή τους. Ήδη οι παρατάξεις του ΣΥΡΙΖΑ και ένα πλήθος αυλοκολάκων, σκυμμένων, προθύμων υπηρετών τρέχουν από σύναξη, σε σύναξη, μεταμφιέζονται σε απορούντες, σηκώνουν το χέρι υποβάλλοντας απορίες και προτάσεις. Όσκαρ ηθοποιίας!! 

Άλλο ένα πλήθος έμμισθων μισθοφόρων καλαμαράδων,Γραμματείς και Φαρισαίοι και ο Πιλάτος αυτοπροσώπως συλλέγει προτάσεις, καταλογογραφεί, ταξινομεί και αξιολογεί. 

Προς το παρόν λείπει το μικρό παιδί για να αναφωνήσει πως «ο βασιλιάς είναι γυμνός». 

Προς το παρόν λείπει το κίνημα για να γυρίσει την πλάτη του μαζικά και να οργανώσει την άμυνά του. 

Προς το παρόν λείπει το κοινό για να χαλάσει τη φιέστα εισορμώντας στη σκηνή ανυπάκουο, απαιτητικό και βίαιο. 

Ως εκ τούτου στα μεγάλα προκείμενα ζητήματα, όπως είναι το Ασφαλιστικό και η Παιδεία, το πολιτικοκοινωνικό κίνημα δεν πρέπει να ασχοληθεί με τις ασκήσεις γαλατικής ευγένειας, τις ρεβεράντζες και την αποδοχή του προσχηματικού διαλόγου ως πρόβατο που «διαλέγεται» με τους χασάπηδες λίγο πριν το Πάσχα. Οφείλει να οργανώσει το μεγάλο κοινωνικό του ΑΝΤΙΛΟΓΟ. 

Διότι δεν έχουμε σεμινάρια. ΠΟΛΕΜΟ έχουμε. 

ΠΗΓΗ: 
https://www.alfavita.gr/

Δανειστές και οφειλέτρια χώρα: Ο δρόμος προς την κόλαση

Κώστα Βεργόπουλου (*)

                                       ΠΕΜΠΤΗ 28/01/2016 

Πρωθύστερο και ανώφελα εμπροσθοβαρές το 3ο μνημονιακό πρόγραμμα, όμως όχι λιγότερο το σχήμα που ενστερνίζεται η ελληνική κυβέρνηση.

Τόσο η πλευρά των δανειστών όσο και αυτή της οφειλέτριας χώρας αντιστρέφουν τις προτεραιότητες προτάσσοντας ο,τι θα έπρεπε να έπεται, ενώ μεταθέτουν στο μέλλον ο,τι προηγείται. Οι συνέπειες κηρύσσονται αίτιες, ενώ οι πραγματικές αίτιες για τη σημερινή κατολίσθηση υποβαθμίζονται σε απλές συνέπειες. Οι χρόνιες παθογένειες της ελληνικής οικονομίας και κοινωνίας δεν εμπόδισαν κατά το παρελθόν την πραγματοποίηση υψηλών ρυθμών ανάπτυξης, που επέτρεπαν την αυτοσυντήρηση και διαιώνισή τους. Όμως, αυτές έλαβαν ακόμη μεγαλύτερες, τερατώδεις και μη-διαχειρίσιμες διαστάσεις από τη στιγμή που η οικονομία της χώρας εκ των άνω εξωθήθηκε και καθηλώθηκε σε αρνητικούς ρυθμούς. Μέτα το 2010, η θεραπευτική αγωγή αποδείχθηκε όχι μόνον αλυσιτελής, άλλα και απελπιστικά δεινότερη της αρχικής ασθένειας.

Τυπικό παράδειγμα το ασφαλιστικό. Εκ μέρους της ΕΕ, ο Επίτροπος Μοσκοβισί διατυπώνει ιεράρχηση στόχων με την οποία η κυβέρνηση δεν χάνει ευκαιρία να ευθυγραμμίζεται: για την αναγκαία επιστροφή της χώρας στην ανάπτυξη, πρώτα η επίλυση του συνταξιοδοτικού, έπειτα η αξιολόγηση και μόνο στο τέλος η ρύθμιση του χρέους. Ωστόσο, παρασιωπάται έτσι ότι το ασφαλιστικό δεν είναι αιτία, αλλά συνέπεια της διεθνούς, ευρωπαϊκής και ελληνικής κρίσης και του υφεσιακού δρόμου που επιλέγεται για την αντιμετώπισή της. Όταν η συνταξιοδοτική δαπάνη και οι συντάξεις θα έχουν συρρικνωθεί και τα συνταξιοδοτικά ταμεία θα έχουν «εξυγιανθεί» επί χάρτου, τότε η οικονομία, αντί να επιστρέφει στην ανάπτυξη, θα έχει οριστικά εγκατασταθεί στην κόλαση της ύφεσης χωρίς δυνατότητα επιστροφής ούτε μετάνοιας. Μοιραία και αναπόφευκτα, κάθε προσαρμογή που επιχειρείται σε συνθήκες ύφεσης αφαιρεί κίνητρα για την αναγκαία ανάκαμψη. Και όσες μεταρρυθμίσεις του συνταξιοδοτικού έχουν επιτύχει στον κόσμο, όπως στον Καναδά, Σουηδία, Δανία, Νορβηγία, οφείλουν την επιτυχία τους στο ότι πραγματοποιήθηκαν όχι αιφνιδιαστικά και εξ υφαρπαγής, αλλά σταδιακά, σε βάθος χρόνου και οπωσδήποτε με τη μέριμνα αποφυγής αρνητικών επιπτώσεων στο ρυθμό ανάπτυξης της συνολικής οικονομίας.

Στην ελληνική περίπτωση όχι μόνον αγνοούνται όλες αυτές οι αναγκαίες προφυλάξεις, αλλά και απολύτως αυθαίρετα και ατεκμηρίωτα η προσαρμογή του ασφαλιστικού τίθεται ως δήθεν προϋπόθεση για την ανάκαμψη, ενώ στην πραγματικότητα ισχύει ακριβώς το αντίθετο: η εξυγίανση του ασφαλιστικού δεν είναι προϋπόθεση για την ανάκαμψη, αλλά η ανάκαμψη συνιστά προϋπόθεση για την εξυγίανση του ασφαλιστικού. Ούτε βέβαια ισχύει η μίζερη «θεωρία» ότι δήθεν οι σημερινές γενιές μεταθέτουν στις επόμενες το κόστος των συνταξιοδοτικών απολαβών τους. Στο μεταπολεμικό σύστημα της κατανομής του ασφαλιστικού κόστους μεταξύ των γενιών, που ίσχυσε σε ολόκληρη την δυτική Ευρώπη, είναι αυτονόητο ότι κάθε γενιά μεταθέτει το κόστος στην επόμενη, αλλά και αυτή με την σειρά της στην μεθεπόμενη και ούτω καθεξής χωρίς τέλος. Αυτό το σύστημα αποβαίνει ακάλυπτο μόνον εάν προεξοφλείται ως δεδομένο το οριστικό τέλος της ανάπτυξης και εκ προοιμίου μάταιη κάθε προσπάθεια αναθέρμανσης της. Ο Κέινς δεν απέρριπτε την ισοσκέλιση των βασικών λογαριασμών, μόνον που την μετέθετε από την έναρξη της περιόδου στη λήξη της, προεξοφλώντας την αύξηση του εισοδήματος που θα έχει στο μεταξύ παραχθεί.

Η διευθέτηση του ασφαλιστικού που προωθεί σήμερα η κυβέρνηση προς ικανοποίηση των δανειστών, μειώνει τη συμμετοχή του κράτους στην ασφαλιστική δαπάνη, αυξάνει σε αντιστάθμιση τις εισφορές, όμως τελικά οι συντάξεις περικόπτονται και η εθνική δαπάνη για συντάξεις μειώνεται. Από τη στιγμή που οι συντάξεις τροφοδοτούν σήμερα στη χώρα μας 50% της εσωτερικής ζήτησης, κάθε περαιτέρω περικοπή τους θα σημαίνει ότι, πέραν του κοινωνικού και ανθρωπιστικού προβλήματος, μειώνεται επίσης η συνολική εθνική δαπάνη, δηλαδή το συνολικό εισόδημα που δαπανάται στην εσωτερική αγορά και στην ελληνική οικονομία. Οι ασφαλιστικοί λογαριασμοί εξυγιαίνονται εις βάρος του επιπέδου λειτουργίας της οικονομίας.

Παράλληλα, είναι γνωστό ότι η σημερινή οξύτητα του ασφαλιστικού δεν ανατρέχει τόσο στο απώτερο «αμαρτωλό» παρελθόν, όσο κυρίως σε ό,τι έχει μεσολαβήσει κατά την τελευταία 6ετία. Με τις «εξυγιαντικές» επιλογές από το 2010, ενθαρρύνθηκε εκ των άνω η συνταξιοδότηση εις βάρος της απασχόλησης, με συνέπεια ο αριθμός των αποχωρούντων να εκτιναχθεί από 50.000 άτομα ετησίως σε 120.000. Παράλληλα, με τις επιλογές της λιτότητος ο αριθμός των απασχολούμενων μειώθηκε δραστικά κατά 25%, με συνέπεια τη μείωση εισφορών στα ταμεία. Η χαριστική βολή στο ασφαλιστικό εξασφαλίσθηκε με το PSI το 2012, όταν το κράτος διέγραψε 17 δισ. αποθεματικών των ταμείων που είχαν τοποθετηθεί σε τίτλους του δημοσίου.

Η ελάφρυνση του δημοσίου χρέους πραγματοποιήθηκε εις βάρος των συνταξιούχων και των ταμείων τους. Από το απώτερο παρελθόν, τη δεκαετία του 1950, το κράτος υποχρέωνε τα ταμεία να τοποθετούν τα αποθεματικά τους χωρίς ανταπόδοση στην Τράπεζα Ελλάδος. Υπ’ αυτές τις συνθήκες, ποιος διασώζει ποιον; Το κράτος τα ταμεία ή μήπως τα ταμεία το κράτος; Όποια και αν είναι η απάντηση, όταν η συνολική συνταξιοδοτική δαπάνη περικόπτεται, τότε οι συνέπειες δεν πλήττουν μόνον τους συνταξιούχους, αλλά ολόκληρη την εθνική οικονομία. Εάν σήμερα το κράτος επέστρεφε απλώς στα ταμεία την απώλεια που το ίδιο προκάλεσε το 2012 με τη μονομερή διαγραφή αποθεματικών 17 δισ., το ασφαλιστικό θα καλυπτόταν για αρκετές δεκαετίες.

Σε κάθε περίπτωση δεν προηγείται το ασφαλιστικό της ανάπτυξης, αλλά αντίθετα η ανάπτυξη του ασφαλιστικού. Παρόμοια αντιστροφή προτεραιοτήτων γίνεται με το δημόσιο χρέος. Ενώ από πολλές πλευρές αναγνωρίζεται ότι το βάρος του χρέους επισκιάζει κάθε ορατότητα για το άμεσο μέλλον της ελληνικής οικονομίας, εν τούτοις οι δανειστές επιβάλλουν και η κυβέρνηση αποδέχεται ότι προηγείται η σταθεροποίηση της οικονομίας και έπεται η ρύθμιση του χρέους. Όμως, κατά πόσο μπορεί να σταθεροποιηθεί η οικονομία ενόσω επικρεμάται η δαμόκλειος σπάθη του χρέους; Η ρύθμιση του δεν έπεται της σταθεροποίησης, αλλά αντίθετα προηγείται αυτής και μάλιστα αποτελεί πλέον στοιχειώδη και απαράκαμπτη προϋπόθεσή της.

Εν τούτοις, η σημερινή κυβέρνηση προσχωρεί και ενστερνίζεται την προσέγγιση των προκατόχων της, αποδεχόμενη ότι με την εξονυχιστική τήρηση των μνημονιακών δεσμεύσεων θα αποσπάσει θετική αξιολόγηση, ώστε να ανοίξει ο δρόμος για την σταθεροποίηση, ανάκαμψη και τελική ρύθμιση του χρέους. Δεν υπάρχει καμιά αμφιβολία ότι το μνημονιακό πρόγραμμα δεν οδηγεί σε ανάκαμψη ούτε σταθεροποίηση, αλλά σε διαιώνιση και εμβάθυνση της ύφεσης, με συνέπεια τη μη – διαχειρισιμότητα όλων των επιμέρους προβλημάτων, όπως το ασφαλιστικό και τα άλλα. Αυτό η σημερινή κυβέρνηση το εγνώριζε καλά όταν βρισκόταν στην αντιπολίτευση, όμως σήμερα εμφανίζεται να το αγνοεί.

Ακόμη και τον περασμένο Σεπτέμβριο, αυτό που της εξασφάλισε την εκλογική νίκη δεν ήταν φυσικά η επαγγελία εφαρμογής των μνημονιακών δεσμεύσεων, αλλά η υπόσχεση για επεξεργασία «παράλληλου προγράμματος» που θα αντιστάθμιζε τις υφεσιακές συνέπειές τους. Ωστόσο, μέχρι σήμερα όχι μόνον το παράλληλο πρόγραμμα απουσιάζει και μόνον το μνημονιακό τηρείται, αλλά και η κυβέρνηση εμφανίζεται να αισιοδοξεί με την πεποίθηση ότι με την απλή, υποδειγματική και χωρίς αντιστάθμιση τήρηση του ανοίγει ο δρόμος για την επιστροφή σε κάποια υποθετική «κανονικότητα».

Από το ελβετικό Νταβός, ο πρωθυπουργός διαβεβαιώνει ότι το 2016 η Ελλάδα θα καταπλήξει την παγκόσμια κοινότητα, ότι οι ξένοι επενδυτές θα προσέλθουν αφού η χώρα βαδίζει στο σωστό δρόμο, ότι η ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών πραγματοποιήθηκε με επιτυχία, όπως και η απορρόφηση των διαρθρωτικών ευρωπαϊκών κονδυλίων. Ωστόσο, το ζήτημα είναι ότι αφού η ανακεφαλαιοποίηση πραγματοποιήθηκε εις βάρος της οικονομίας, σήμερα οι τράπεζες δεν χρηματοδοτούν επιχειρήσεις που διατηρούνται στα όρια της χρεωκοπίας.

Ομοίως, μπορεί να πραγματοποιείται με επιτυχία η απορρόφηση των προγραμμάτων ΕΣΠΑ, όμως από την πλευρά του το κράτος, περικόπτοντας εισοδήματα και δαπάνες, είτε δημόσιες είτε ιδιωτικές, με αυξήσεις φόρων και εισφορών, καταλήγει να αντισταθμίζει αρνητικά και να εξουδετερώνει κάθε ευεργετική επίπτωση στο επίπεδο λειτουργίας της οικονομίας. Ενόσω η οικονομία παραμένει συρρικνούμενη, αυτό μπορεί να εκτιμάται από τους δανειστές, αλλά δεν πείθει ούτε προσελκύει τους υποψήφιους επενδυτές και μάλιστα τους απωθεί ακόμη περισσότερο. Οι επενδύσεις προσελκύονται από αναπτυσσόμενες οικονομίες, ενώ απωθούνται από συρρικνούμενες. Υπ’ αυτές τις συνθήκες, εάν το 2016 η Ελλάδα κατορθώσει την επαναφορά στην ανάπτυξη, αυτό θα προξενούσε πράγματι παγκόσμια κατάπληξη, αφού θα συνιστούσε κατόρθωμα από τα άγραφα και οπωσδήποτε παγκόσμια πρωτοτυπία.

Η κοινωνία μπορεί να κατανοεί ότι στάθηκε αδύνατον να ξεφύγει η χώρα από τις αξιώσεις των δανειστών της, όμως δεν ανέχεται τον εμπαιγμό ότι δήθεν με αυτή την καταναγκαστική πορεία και χωρίς αντιστάθμισμα ούτε συγκεκριμένο σχέδιο για κάτι το διαφορετικό θα μπορέσει ποτέ η χώρα να φθάσει οπουδήποτε αλλού εκτός από την εξασφάλισή του μαρασμού της. Το συναίσθημα ότι οι σημερινές πρόσθετες θυσίες στις οποίες η κυβέρνηση καλεί τους πολίτες δεν οδηγούν πουθενά και κατ’ ουδένα τρόπο σε καμιά επάνοδο στην κανονικότητα αποξενώνει και πάλι την εξουσία από τα κοινωνικά ερείσματα που μέχρι πρόσφατα την εστήριζαν.

Κι όμως, αυτή η εξέλιξη δεν ήταν καθόλου μοιραία ούτε προδιαγεγραμμένη, θα μπορούσε να έχει αποφευχθεί, αλλά και σήμερα ακόμη δεν είναι αργά για να αποτραπεί. Για την αποξένωση από την κοινωνία δεν χρειάζονται κατ’ ανάγκην κακές προθέσεις, αρκούν και οι καλές και ίσως οι δεύτερες είναι αποτελεσματικότερες από τις πρώτες. Σε κάθε περίπτωση, το κρίσιμο σημείο δεν είναι οι προθέσεις, αλλά η συνεχής διαβούλευση με την κοινωνία και η καθοριστική συμμετοχή της στη λήψη των αποφάσεων που την αφορούν. Ενόσω αυτή η πλευρά παραμελείται και υποβαθμίζεται, κανένα πρόγραμμα δεν θα αποδίδει και ακόμη χειρότερα καμιά παντελής έλλειψη προγράμματος δεν θα κατανοείται ούτε θα συγχωρείται.

(*) Κώστας Βεργόπουλος: Καθηγητής Πολιτικής Οικονομίας στο Πανεπιστήμιο Paris VIII – - www.huffingtonpost.gr

(**) Φωτογραφία: Ευρωζώνη, Newsbomb, 12.04.2015

http://mignatiou.com/2016/01/o-dromos-pros-tin-kolasi/#more-102392

- See more at: http://www.drachmi5.gr/politiki-apopseis/daneistes-kai-ofeiletria-hora-o-dromos-pros-tin-kolasi#sthash.3oN2gMGQ.dpuf

Τους παραδίδουν ακόμη και το λάδι - Η λαίλαπα του αφελληνισμού σαρώνει τα πάντα

Πέμπτη, 28 Ιανουαρίου 2016

Σύμφωνα με δημοσιεύματα, που κυκλοφόρησαν, Αμερικανική πολυεθνική εταιρία θα κατασκευάσει στην Ελλάδα τρία μεγάλα εργοστάσια συλλογής και μεταποίησης ελαιολάδου. Για το σκοπό αυτό έχει ήδη καταθέσει πρόταση σε συγκεκριμένες περιφέρειες, που αποτελούν τα χρυσορυχεία ελαιολάδου στην Ελλάδα. Στο στόχαστρο της έχει την Κρήτη, την Δυτική Ελλάδα και την Πελοπόννησο...

Κάτι τέτοιο θα καταστρέψει τα μικρά ελαιοτριβεία, όχι μόνο επειδή θα συγκεντρώνει το σύνολο της τοπικής παραγωγής, αλλά ένα μικρό ελαιοτριβείο, δεν θα... μπορεί να επιβιώσει, γιατί θα υπάρχουν προϋποθέσεις, όπως η διαχείριση αποβλήτων και ο βιολογικός καθαρισμός, τις οποίες προϋποθέσεις, δεν θα μπορεί να ικανοποιήσει, λόγω αυξημένου οικονομικού μεγέθους, μια μικρή μονάδα. Μέσα σε μια νύχτα θα σβήσουν οι μικρές επιχειρήσεις. και θα σβηστούν από το χάρτη 2750 Ελληνικά ελαιοτριβεία.

Επιπλέον ο κίνδυνος μονοπωλίου είναι ξεκάθαρος και η τιμή του ελαιολάδου θα εκτιναχθεί στα ύψη. Πρόβλημα θα υπάρξει και με την ποιότητα του Ελληνικού ελαιολάδου, καθώς το συντριπτικό του πλεονέκτημα, που είναι η χαμηλή του οξύτητα σε σχέση με το αντίστοιχο Ισπανικό και Ιταλικό θα χαθεί, λόγω της καθυστέρησης άμεσης μεταφοράς των ελιών στο κεντρικό εργοστάσιο και μεταποίησής του, πράγμα που τώρα επιτυγχάνεται άμεσα, λόγω της μεταφοράς της παραγωγής στα κατά τόπους ελαιοτριβεία και της πιο σύντομης τυποποίησής του.

Δυστυχώς με τα λεγόμενα fast truck υπάρχει περίπτωση να παρακαμφθεί ακόμα και η έγκριση των Περιφερειακών Συμβουλίων με αποτέλεσμα να περάσει κάτι τέτοιο αν η επένδυση είναι πάνω από 100 εκ. ευρώ.

Έτσι η Νέα Τάξη μετά τις επιδοτήσεις για κάθε ρίζα αμπελιού που ξερίζωναν οι παραγωγοί από τα αμπέλια τους εξαφανίζοντας τα περισσότερα αμπέλια από τη χώρα, μας στερεί και το δεύτερο αγαθό που έδωσαν οι Ελ στους Έλληνες. Το ελαιόλαδο.

prisonplanet.gr

FREEPEN

ΤΟ ΓΕΡΜΑΝΙΚΟ ΔΙΔΥΜΟ ΚΑΙ Ο ΕΛΛΗΝΙΚΟΣ ΔΙΚΟΜΜΑΤΙΣΜΟΣ ΤΟΥ

(ΠEMΠΤΗ 28/1/2016            

Του ΣΤΑΘΗ*

«Δεν είναι πρόθεση της Ν.Δ. να πέσει αύριο η κυβέρνηση», διακηρύσσουν στελέχη και «κύκλοι» του κόμματος (πλην ορισμένων που θα ήθελαν τον κ. Τσίπρα γεμιστόν, λιαστόν, του φούρνου και στα κάρβουνα). Ομως, πλην αυτών των θερμοκέφαλων, οι περισσότεροι στη Ν.Δ θέλουν να προχωρήσει κι άλλο ο ΣΥΡΙΖΑ τη βρόμικη δουλειά (κατά το δυνατόν) και ύστερα να έρθει ο Κυριάκος να την ολοκληρώσει και να μας αποτελειώσει.

Το ίδιο, άλλωστε, δείχνει να θέλει και το Βερολίνο: θα πιέζει τον κ. Τσίπρα να ολοκληρώσει τις υποχρεώσεις του με βάση τα (υπογεγραμμένα) υπεσχημένα και έως όπου φθάσει - καθότι, αν στο μεταξύ κλονισθεί ή αν κωλώσει, το Βερολίνο διαθέτει πλέον την εναλλακτική λύση Μητσοτάκη.

Με έναν λόγο, το δίδυμο χωροφύλαξ Μέρκελ και αστυφύλαξ Σόιμπλε διαθέτουν ξανά στην Ελλάδα το τόσον οικείο σχήμα του δικομματισμού,  

στην πραγματικότητα μονοκομματισμού, διότι οι δύο παρατάξεις, όσον και οι περιστρεφόμενες γύρω απ’ αυτές δορυφορικές δυνάμεις, πορεύονται στον ίδιο μονόδρομο, υπέρ του ίδιουμνημονίου. Οι όποιες παραλλαγές πολιτικής μεταξύ τους και οι όποιες διαφορές στις θέσεις τους είναι αρμοδιότητος του κ. Λεβέντη να τις ιχνηλατεί - habemus πλέον νέον αδάμαντα κι αστέρα του ξεπεσμένου μας κοινοβουλευτισμού.

Δεν είναι βεβαίως ορατό το χρονικό άνυσμα που θα μπορέσει να διατρέξει ο αντι-ΣΥΡΙΖΑ του κ. Τσίπρα ως έτερο σκέλος του δικομματισμού. Για την

ώρα το νέο, που γρήγορα έγινε παλιό, ζητάει αίφνης απ’ το παλιό προτάσεις, λόγου χάριν για το Ασφαλιστικό, για να κυβερνήσει όπως το παλιό. Οξύμωρον. Συνήθως στις κοινοβουλευτικές δημοκρατίες η κυβέρνηση προτείνει και η αντιπολίτευση κριτικάρει. Παραδόξως, προχθές στη Βουλή, ο κ. Τσίπρας ζητούσε απ’ τον κ. Μητσοτάκη προτάσεις,

χωρίς ο τελευταίος να του αντιτείνει ότι η κυβέρνηση δεν μπορεί να κυβερνά με τις προτάσεις της αντιπολίτευσης, χωρίς, εν τέλει, να καλεί την κυβέρνηση, εφόσον ζητά προτάσεις από άλλους, να παραιτηθεί. Πλην όμως όλα αυτά είναι σοφιστείες. Και τα ρηθέντα από πλευράς κυβέρνησης και τα (μη) λεγόμενα από πλευράς αξιωματικής αντιπολίτευσης. Η κυβέρνηση έχει πρόταση (και) για το Ασφαλιστικό, τη γερμανική. Η πρόταση (το προσχέδιο) Κατρούγκαλου είναι λαγός, ώσπου να σκάσουν μύτη ανά τας οδούς, τας ρύμας και τα ρουμάνια οι ύαινες, τα τσακάλια και οι λύκοι.

(Στο σημείο αυτό να τονίσουμε ότι ο κ. Κατρούγκαλος, ελεγχόμενος επειδή το προσχέδιό του δεν διαθέτει καν αναλογιστική μελέτη, δήλωσε ανερυθρίαστος ότι έχει στείλει κοστολόγηση στην Τρόικα! Μπράβο! Ολοι οι υπόλοιποι, κόμματα, πολίτες, Κοινοβούλιο, περισσεύουμε! Ο κ. Κατρούγκαλος έχει ενημερώσει την Τρόικα, είναι ανάγκη να ενημερώσει και τον Μήτσο;) Ομως, μην παρασύρεσθε! Ο κ. Κατρούγκαλος ούτε βλαξ είναι, ούτε θρασίμι, είναι απλώς υποχρεωμένος να υπηρετεί σε καθεστώς εγχώριας υποτέλειας ένα καθεστώς εξωχώριας νεοταξικής αγριότητας. Αυτή ακριβώς η κατάσταση

είναι που υποχρεώνει τον κ. Τσίπρα να παίζει στο εσωτερικό το παιγνίδι των λυγμών τηςσυναίνεσης διά της… πόλωσης! Στο εξωτερικό, όμως, ο επικεφαλής των λυγμών του ελληνικού λαού μπορεί να παραμένει ατάραχος, όταν ο κ. Σόιμπλε αποκαλεί τον Ελληνα πρωθυπουργό «ηλίθιο» και συνεπώς «ηλίθιους» όλους τους Ελληνες.

Ποιος, όμως, μας λέει «ηλίθιους»; O ίδιος που μας έλεγε διά των φερεφώνων του «τεμπέληδες» και «διεφθαρμένους». Και ποιος είναι αυτός; Ο πάτρωνας της Ζήμενς και ο κολήγος της Φολκς Βάγκεν, ο άρχοντας των πλεονασμάτων που βγάζει η Γερμανία από τα ελλείμματα των θυμάτων της. Σε ένα παιχνίδι σικέ: υποβαθμίζει ο Οίκος (των ανθρωποφάγων) Fitch την Πορτογαλία της κυβέρνησης Σοσιαλιστών-Αριστερών-Κομμουνιστών, αλλά αναβαθμίζει ο Οίκος (των ανθρωποφάγων) Standard and Poοr’s την Ελλάδα της κυβέρνησης αντι-ΣΥΡΙΖΑ-Στουρνάρα-προσεχώς Κυριάκος. Τι ακριβώς

αναβάθμισε ο Οίκος της Απώλειας των Εθνών; Τις ρημαγμένες ζωές των Ελλήνων; Να το εορτάσουμε τότε κι αυτό στο Τάε Κβον Ντο! Αλλά να πάμε πιο πολλοί σ’ αυτήν τη γιορτή, ενάμισι εκατομμύριο άνεργοι, χιλιάδες υποσιτισμένα παιδιά, εκατομμύρια νεόπτωχων οικογενειών, να ξεσκάσουμε, βρε αδερφέ, με ένα Αρλεκιν για τα κόκκινα δάνεια και τα κλειστά μαγαζιά, να πάνε κάτω τα φαρμάκια για τις αυτοκτονίες, για τα ξενιτεμένα μας παιδιά, για

ό,τι πόνο, στεναγμό, κατήφεια, θλίψη, αγωνία κουβαλάει μέσα του ο καθένας ηλίθιος από μας…

*Δημοσιεύθηκε στο e-nikos.gr την Πέμπτη 28 Ιανουαρίου 2016

http://www.iskra.gr/index.php

 

Όταν έφυγε ο μακαριστός Χριστόδουλος…

 28/01/2016 10:16

 Βλάχος

Comment: 0

Ο αρχιεπίσκοπος Αθηνών και πάσης Ελλάδος Χριστόδουλος,… κατά κόσμος Χρήστος Παρασκευαΐδης, γεννήθηκε στις 17 Ιανουαρίου 1939 στην Ξάνθη και σπούδασε Νομικά και Θεολογία. Διδάκτωρ Θεολογίας, πτυχιούχος γαλλικής και αγγλικής γλώσσας, γνώστης ιταλικής και γερμανικής, χειροτονήθηκε διάκονος το 1961 και πρεσβύτερος το 1965.

Εννέα χρόνια ήταν ιεροκήρυκας στο ναό της Κοιμήσεως Θεοτόκου Φαλήρου, ενώ διετέλεσε επί επτά χρόνια γραμματέας της Ιεράς Συνόδου. Νεότατος, μόλις 35 ετών, το 1974 εξελέγη μητροπολίτης Δημητριάδος, απ’ όπου αναχώρησε, όταν εξελέγη αρχιεπίσκοπος Αθηνών. Πήρε μέρος σε πολλές εκκλησιαστικές αποστολές στο εξωτερικό, ενώ συνέγραψε πλήθος επιστημονικών και εποικοδομητικών κειμένων. Αρθρογράφησε στον εκκλησιαστικό Τύπο, αλλά και σε εφημερίδες.

Το 1998, μετά το θάνατο του αρχιεπισκόπου Σεραφείμ, τρεις ήταν οι επικρατέστεροι υποψήφιοι: ο Δημητριάδος Χριστόδουλος, ο Θηβών Ιερώνυμος και ο Αλεξανδρουπόλεως Άνθιμος. Εξελέγη αρχιεπίσκοπος Αθηνών και πάσης Ελλάδος, ο από Δημητριάδος Χριστόδουλος, ο οποίος προκάλεσε αίσθηση στην κοινή γνώμη, από την πρώτη στιγμή που άρχισε να διαβάζει τον «επιβατήριο» λόγο του στον κατάμεστο μητροπολιτικό ναό Αθηνών.

Πολύ γρήγορα, όλοι μιλούσαν για τον Αρχιεπίσκοπο, που καλούσε τη νεολαία να πλησιάσει την Εκκλησία, «ακόμα και με το σκουλαρίκι», ζητούσε συγγνώμη από τους νέους για όσα δεν έγιναν από τους μεγαλύτερους, ενώ άρχισε αμέσως να ασχολείται με την αναζωογόνηση όλων των υπηρεσιών της Εκκλησίας και κυρίως του φιλανθρωπικού τομέα.

Υπό την ηγεσία του, προάγεται το έργο της Εκκλησίας σε ολόκληρο τον κοινωνικό τομέα. Ιδρύονται νέοι οργανισμοί που καλύπτουν τομείς, όπως η βιοηθική, η μέριμνα για τους τοξικομανείς, την κακοποιημένη γυναίκα, την άγαμη μητέρα. Τέλος, ίδρυσε τη Μη Κυβερνητική Οργάνωση «Αλληλεγγύη», μέσω της οποίας γίνεται παρέμβαση με ανθρωπιστική βοήθεια, σε παγκόσμια κλίμακα.

Ίδρυσε την υπηρεσία Διαδικτύου, δημιουργώντας συγχρόνως ψηφιακή βιβλιοθήκη σε 9 γλώσσες, πινακοθήκη, μουσικοθήκη και πύλη πολιτιστικών ειδήσεων στα ελληνικά και αγγλικά.

Ο Αρχιεπίσκοπος Χριστόδουλος με το λόγο του προκάλεσε αντιδράσεις. Σχολιάσθηκε θετικά, αλλά και αρνητικά. Δύο μεγάλα γεγονότα σημάδεψαν τα πρώτα χρόνια της ποιμαντορίας του: η σύγκρουση με την κυβέρνηση Κ. Σημίτη για την αναγραφή του θρησκεύματος στις ταυτότητες, που άρχισε την άνοιξη του 2000 και απασχόλησε για περίπου δύο χρόνια την κοινή γνώμη, ενώ αμέσως μετά άρχισε και η κρίση με το Οικουμενικό Πατριαρχείο που κράτησε ως το 2004 και έληξε μετά την παρέμβαση της υπουργού Παιδείας Μαριέττας Γιαννάκου.

Για πρώτη φορά στα χρονικά, το 2001 αρχίζει να διαφαίνεται ότι ο Αρχιεπίσκοπος θα δεχθεί στην Αθήνα τον τότε Πάπα Ιωάννη Παύλο Β’, γεγονός που πριν συμβεί φαινόταν αδιανόητο. Υπήρξαν κάποιες αντιδράσεις, υπήρξαν ανακοινώσεις από φανατικούς, όμως ο ίδιος ο αρχιεπίσκοπος καταφέρνει και πείθει πρωτίστως τους ιεράρχες και ο Πάπας επισκέπτεται την Αθήνα, κατόπιν προσκλήσεως του τότε Προέδρου της Δημοκρατίας, Κωνσταντίνο Στεφανόπουλου.

Στο αρχιεπισκοπικό Μέγαρο, και παρουσία των μελών της Ιεράς Συνόδου, ο Ποντίφηκας ζήτησε συγγνώμη για τα δεινά του παρελθόντος. Ο Αρχιεπίσκοπος αρχίζει πρώτος να τον χειροκροτεί και ακολουθούν οι συνοδικοί Ιεράρχες. Ο πάγος μεταξύ των δύο Εκκλησιών εκείνη τη στιγμή άρχισε να λιώνει. Πέντε χρόνια αργότερα, το Δεκέμβριο του 2006, ο Αρχιεπίσκοπος θα ανταποδώσει την επίσκεψη του Πάπα, πηγαίνοντας στο Βατικανό, και συναντώντας πλέον το νεοεκλεγέντα Πάπα Βενέδικτο ΙΣΤ’.

Ο Αρχιεπίσκοπος Χριστόδουλος εκοιμήθη στις 28 Ιανουαρίου 2008, έπειτα από πολύμηνη μάχη με τον καρκίνο.

sansimera.gr