Η κοινωνία θέτει τις δικές της «κόκκινες γραμμές»


11.02.2016 | από Σύνταξη
Η κοινωνία θέτει τις δικές της «κόκκινες γραμμές»
ΠΟΛΙΤΙΚΗ
Δημοσίευση: Φύλλο 298 - 06/2/2016
       
Ο λαϊκός παράγοντας επανέρχεται στο προσκήνιο καθορίζοντας τις πολιτικές εξελίξεις
του Βασίλη Ξυδιά

Καθώς η αντίδραση της κοινωνίας κλιμακώνεται το ερώτημα είναι μέχρι πού μπορεί να φτάσουν τα πράγματα. Μέχρι πού μπορούν να το πάνε οι εξαγριωμένοι αγρότες και οι άλλες αγανακτισμένες επαγγελματικές ομάδες, που βλέπουν πλέον πως η εφαρμογή του μνημονίου δεν τους κάνει απλώς φτωχότερους, αλλά τους καταστρέφει ολοσχερώς· τους στερεί την επαγγελματική και κοινωνική τους υπόσταση.
Είναι σαφές ότι σ’ αυτήν τουλάχιστον τη φάση ο κοινωνικός ξεσηκωμός δεν μπορεί να απαντήσει ούτε στο γενικό πολιτικό πρόβλημα της χώρας, ούτε στο πρόβλημα της παραγωγικής της ανασυγκρότησης. Δεν είναι ένα κίνημα θετικής διεξόδου, ούτε από πολιτική, ούτε από κοινωνική ή αναπτυξιακή άποψη. Είναι όμως ξεκάθαρα ένα κίνημα αντίστασης. Είναι η κοινωνία που εισβάλλει αναπάντεχα στο πολιτικό προσκήνιο, θέτοντας εμπόδιο στη συντελούμενη μνημονιακή καταστροφή τις δικές της «κόκκινες γραμμές», πραγματικές αυτή τη φορά.

Επιφυλάξεις
Είναι όντως έτσι; Αναρωτιούνται οι απαισιόδοξοι. Πόσο ισχυρές είναι αυτές οι κοινωνικές «κόκκινες γραμμές»; Ας πάρουμε, φερ’ ειπείν, τους αγρότες που είναι η αιχμή του λαϊκού ξεσηκωμού. Πόσο απαλλαγμένα είναι τα αγροτικά μπλόκα και γενικότερα ο αγροτικός κόσμος από τα παλιά «διεκδικητικά» στερεότυπα και από πιθανές αυταπάτες για «εφικτές βελτιώσεις» στα κυβερνητικά σχέδια; Μήπως η επιρροή των παλαιών αγροτοσυνδικαλιστών με την κομματική νοοτροπία και την εξυπναδίστικη διαπραγματευτική λογική οδηγήσει τελικά σε υποχώρηση, με κάποια ίσως ανταλλάγματα (π.χ. περί τα τέλη Φεβρουαρίου που οι αγρότες οφείλουν κανονικά να επιστρέψουν στα χωράφια τους); Και μήπως η παρουσία χρυσαυγιτών ή δεξιών εκτρέψει τελικά την κατάσταση; Πόση είναι, τέλος πάντως, η επιρροή των νέων, μη εξαρτημένων από κόμματα στελεχών; Μπορούν αυτοί, και σε ποιο βαθμό, να δώσουν άλλη δυναμική στα πράγματα;
Εύλογα ερωτήματα, τα οποία όμως δεν μπορούν να απαντηθούν από «εξωτερικούς παρατηρητές». Όσοι έχουν τέτοιες απορίες, αν δεν είναι προσχηματικές, θα πρέπει να μπουν οι ίδιοι μέσα στον χορό για να δούνε εκ των ένδον πώς κανείς χορεύει. Στο κάτω κάτω ακόμα και ο πιο απαισιόδοξος οφείλει να παραδεχθεί πως, ως τώρα τουλάχιστον, το κίνημα δεν έχει πέσει σε χοντρές παγίδες. Αντιθέτως, έχει δείξει δείγματα ωριμότητας και σταθερότητας. Για παράδειγμα, είναι εντυπωσιακή η ομοφωνία με την οποία οι εκπρόσωποι των μπλόκων έχουν αποφύγει να πέσουν στην παγίδα του δήθεν «διαλόγου», στην οποία ήθελε να τους παρασύρει η κυβέρνηση. Κι είναι επίσης εντυπωσιακή η ψυχραιμία και η αποφασιστικότητα με την οποία κινήθηκαν τους πέντε αυτούς μήνες μετά τον εκλογικό θρίαμβο των μνημονιακών δυνάμεων, ώστε να φτάσουμε σήμερα σ’ έναν πραγματικά καθολικό αγροτικό ξεσηκωμό, με μια τέτοια κοινωνική αποδοχή που δεν είχαν ποτέ οι αγροτικές κινητοποιήσεις στο παρελθόν. Θα πρέπει αυτό να πιστωθεί στις συνδικαλιστικές ηγεσίες, νεότερες ή παλαιότερες, που χειρίστηκαν ώς τώρα τα πράγματα.

Περιεχόμενο και σκοπός του αγώνα
Υπάρχουν και σκοτεινά σημεία· δεν υπάρχει αμφιβολία. Το πρώτο και το πιο σημαντικό αφορά το περιεχόμενο και τον ίδιο τον στόχο της κινητοποίησης. Κι ας δεχτούμε εδώ ότι το περιεχόμενο δεν μπορεί για την ώρα να είναι άλλο από την άρνηση των μνημονιακών μέτρων. Θα ήταν ευχής έργο αν υπήρχαν κάποια κομμάτια του αγροτικού κινήματος που να θέτουν το ζήτημα μιας εναλλακτικής στρατηγικής ή άμεσων πρωτοβουλιών για την ανασυγκρότηση του πρωτογενούς τομέα, αλλά είναι σαφές ότι αυτό δεν είναι εφικτό. Ακόμα κι αν υπάρχουν τέτοια στοιχεία, δεν μπορούν ακόμα να δώσουν το στίγμα τους στον πολιτικό αγώνα. Κρατάμε, λοιπόν, την εκκρεμότητα και εστιάζουμε στην απόρριψη των μέτρων που διαλύουν τον σημερινό αγρότη παραγωγό.
Πόσο αποφασισμένοι είναι οι αγρότες των μπλόκων να επιμείνουν στην απόρριψη αυτών των μέτρων μέχρι τέλους; Οι ίδιοι δηλώνουν ομόφωνα, με όλους τους τρόπους, ότι δεν πρόκειται να κάνουν πίσω. Και δείχνουν όντως πειστικοί στη δήλωσή τους αυτή. Φαίνεται, όμως, πως υπάρχουν αρκετοί που το λένε αυτό με ειλικρίνεια μεν, έχοντας όμως την ελπίδα πως η κυβέρνηση τελικά κάπου θα υποχωρήσει. Σφάλλουν προφανώς. Δεν έχει γίνει ακόμα σε όλους σαφές ότι η κυβέρνηση, ακόμα κι αν το ήθελε, δεν μπορεί να υποχωρήσει. Δεν της αφήνει αυτό το περιθώριο η συμφωνία που υπέγραψε, και οι επίτροποι που την επιτηρούν.
Το κρίσιμο, από την άποψη αυτή, είναι να συνειδητοποιήσει όλος ο αγροτικός κόσμος, όπως και ολόκληρη η ελληνική κοινωνία, πως η διάλυση της αγροτιάς, των μικρομεσαίων επιχειρήσεων, των ελεύθερων επαγγελματιών και της μικρής και μεσαίας ιδιοκτησίας δεν είναι μια ατυχής παρενέργεια των μνημονίων, αλλά είναι ένας από τους βασικούς τους σκοπούς. Είναι ο κύριος στόχος και η απαραίτητη προϋπόθεση για οποιαδήποτε επανεκκίνηση της ανάπτυξης στη χώρα προς την κατεύθυνση που τη φαντάζεται το διεθνές χρηματιστικό κεφάλαιο. Κι αυτό θέτει τους αγρότες και όλη την κοινωνία μπροστά σ’ έναν μακρόχρονο αγώνα αντοχής, ανεξάρτητα από το ποια κυβέρνηση θα βρίσκεται στα πράγματα.

Μορφές δράσης
Κι έτσι ερχόμαστε στο δεύτερο σκοτεινό σημείο, που αφορά τις μορφές του αγώνα. Η αίσθηση ότι η κυβέρνηση, πιεζόμενη, μπορεί τελικώς να υποχωρήσει, οδηγεί και σε αντίστοιχες μορφές αγώνα, που ακόμα κι αν μοιάζουν ακραίες, παραμένουν κατά βάση διεκδικητικές και δεν μπορούν να έχουν την απαιτούμενη διάρκεια. Τέτοια είναι, για παράδειγμα, η περίπτωση του μπλοκαρίσματος των δρόμων γενικώς και αορίστως· μορφή αγώνα κληρονομημένη από το αμαρτωλό παλαιοσυνδικαλιστικό παρελθόν. Νομίζουν ίσως αυτοί που την υιοθετούν πως μπλοκάροντας κάποιες από τις λειτουργίες της κοινωνίας ασκούν πίεση στην κυβέρνηση. Αλλά, όπως είπαμε, τι πίεση να νιώσει ο Τσίπρας (και ο κάθε Τσίπρας) από τα αγροτικά τρακτέρ, όταν τον έχουν ήδη λιώσει τα γερμανικά… Πάντσερ;
Ενδιαφέρουσα από την άποψη αυτή και σε εντελώς αντίθετη κατεύθυνση υπήρξε η τακτική που ακολούθησαν οι αγρότες στο μπλόκο του Ισθμού. Άνοιξαν κατ’ επανάληψη τα διόδια, αφήνοντας τον κόσμο να περνάει δωρεάν. Φαίνεται όμως ότι η κλιμάκωση των πραγμάτων έφερε στην επιφάνεια κλασικά αντανακλαστικά, κάνοντας το μπλόκο του Ισθμού να επιστρέψει στις παλαιότερες μεθόδους του γνωστού μπλοκαρίσματος. Εδώ λειτουργεί ακόμα η αδράνεια, δυστυχώς.
Δεν παύουν όμως να υπάρχουν και ενθαρρυντικά δείγματα. Τις προάλλες, Τετάρτη 3/2, οι αγρότες στο Άργος, την Ιεράπετρα κ.ά. μετέφεραν τη δράση τους στο κέντρο των πόλεων, προβαίνοντας σε καταλήψεις τραπεζών (συμβολικές προς ώρας), που θέτουν στο στόχαστρο τους ηθικούς αυτουργούς και τους τελικούς ωφελούμενους από την καταστροφή. Έξυπνη κίνηση! Ενδιαφέρον έχει επίσης η απόφαση που έλαβαν την Τετάρτη οι λογιστές και φοροτεχνικοί στο Οικονομικό Επιμελητήριο Αθηνών για αποχή από την υποβολή δηλώσεων. Αυτό ακριβώς χρειάζεται! Μορφές απεργίας και πολιτικής ανυπακοής που δεν μπλοκάρουν τις αναγκαίες λειτουργίες της κοινωνίας (κυκλοφορία, μεταφορές, εκπαίδευση, υγεία κ.λπ.) αλλά εκείνες που αφορούν την άσκηση της πολιτικής εξουσίας, τον σκληρό πυρήνα της Διοίκησης και την εφαρμογή των μνημονίων (π.χ. εισπρακτικοί μηχανισμοί).

Ξεπερνώντας τα στερεότυπα
Όπως έγραφε ο Δημήτρης Κοδέλας στο προηγούμενο φύλλο του Δρόμου, «στην κρίσιμη αυτή καμπή έχει σημασία τα περιεχόμενα και οι μορφές να είναι τέτοια ώστε: α) να δημιουργούν ενότητα στους αγωνιζόμενους αγρότες και στα διαφορετικά μπλόκα, β) να καλλιεργούν την ενότητα με τις υπόλοιπες πληττόμενες κοινωνικές τάξεις, περιορίζοντας τους κοινωνικούς αυτοματισμούς που επιδιώκει η κυβέρνηση, γ) να διατηρούν/αυξάνουν τη μαζική συμμετοχή και την πραγματική συμμετοχή και δημοκρατία, δ) να εμβαθύνουν την συζήτηση γύρω από το παραγωγικό ζήτημα και τη διέξοδο της χώρας». (Ο αγώνας επιβίωσης των αγροτών μπορεί να ανοίξει δρόμους, ΔτΑ φ. 297, 30/1/2016, σελ. 6-7). Τα πράγματα δεν είναι απλά, ακόμα κι αν παραβλέψουμε για την ώρα το δ΄ σημείο. Η αδράνεια από τις παλαιές αντιλήψεις και συνήθειες είναι ισχυρή. Οι δυσκολίες μεγάλες.
Παρ’ όλα αυτά φαίνεται πως το κίνημα είναι ζωντανό, αυθεντικό και σε μεγάλο βαθμό ακηδεμόνευτο. Και μέρα με τη μέρα αποκτά συνείδηση των προβλημάτων και αναζητά λύσεις. Πέντε μόλις μήνες μετά την εκλογή μιας πανμνημονιακής Bουλής ο λαϊκός ριζοσπαστισμός αναδεικνύεται και πάλι σε πρωταγωνιστικό πολιτικό παράγοντα, παρ’ όλους τους περιορισμούς, τις αντιφάσεις και τις ανακολουθίες του. Όπως το 2011 στις πλατείες. Όπως τον Ιούλιο του 2015 με το δημοψήφισμα. … Και δεν αποκλείεται να είναι αυτός ο λαϊκός παράγοντας που θα καθορίσει άμεσα τις πολιτικές εξελίξεις επιτείνοντας αποφασιστικά το κυβερνητικό αδιέξοδο.
- See more at: http://www.e-dromos.gr/h-koinonia-8etei-tis-dikes-ths-kokkines-grammes/#sthash.sG2lfRxi.dpuf

Ξεμένοντας από χρήμα, από συμμάχους, από άλλοθι (και από κορόιδα)

11-2-2016


Του ΓΙΩΡΓΟΥ ΠΕΤΡΑΚΗ

Η κυβέρνηση ακολουθεί την προδιαγεγραμμένη πορεία της. Και το κάνει πολύ γρήγορα. Αυτό το λαϊκιστικό αριστερό-δεξιό συνοθύλευμα, φρόντισε να φάει τα ψωμιά του πριν ακόμη τα πιάσει στα χέρια του.

Η κυβέρνηση αυτή λοιπόν μετα τις εκλογές του Σεπτεμβρίου πίστευε στις γρήγορες λύσεις. Έχουμε ψηφίσει το δικό μας Μνημόνιο, βάζουμε τον κ. Τσακαλωτο, τον κ. Κατρουγκαλο, τον κ. Σταθακη να δέχονται ότι μας ζητάνε, κλείνουμε την αξιολόγηση τον Νοέμβριο άντε το πολύ Δεκέμβριο, παίρνουμε την μείωση του χρέους μέχρι τον Φλεβάρη και μετά καβάλα στην Ανάπτυξη κατακτούμε τις λεωφόρους του μέλλοντος μένοντας στην κυβέρνηση μέχρι τα βαθιά γεράματα…

Ο Αντώνης με τα λόγια,
κτίζει Ανώγεια και Κατώγεια…

Κάπως έτσι την πάτησαν και αυτοί. Και μαζί τους και εμείς.

Σήμερα η κυβέρνηση έχει οδηγήσει την χώρα σε δεινή θέση . Στην κόψη του ξυραφιού. Η οικονομία βυθίζεται, οι αντοχές εξαντλήθηκαν. ...
Η κοινωνία έχει στραφεί ομόθυμα εναντίον της κυβέρνησης, στο εξωτερικό οι σύμμαχοι έχουν αρχίσει να κτυπούν απλώς την πλάτη στο στυλ εκείνου του Φινλανδού με το «Κάλο κουράγιο Έλληνες», οι Σκοπιανοί αναδεικνύονται σε συνοριοφύλακα της …Ευρώπης την ώρα που ο κ. Μουζαλας με τον Πάνο Καμμενο προσπαθούν να βρουν τρόπο μετατροπής της Ελλάδας σε στρατόπεδο συγκέντρωσης μερικών εκατοντάδων χιλιάδων μεταναστών. Αυτών που πριν λίγους μήνες ο κ. Καμμενος ονόμαζε «λάθρο»…

Όμως η κυβέρνηση ξέμεινε πια από ακροατήριο και αυτό είναι το μεγαλύτερο πρόβλημα της. Ακόμη και εκείνοι που πιάστηκαν κορόιδο, πιστεύοντας καλόπιστα ότι η Αριστερά, δεν μπορεί, με τις ευαισθησίες που έχει θα τα καταφέρει να μας κάνει πιο εύπεπτο το Μνημόνιο, αρχίζουν να συνέρχονται.

Γιατί πολύ απλά η κυβέρνηση αυτή του Αλέξη Τσιπρα και του Πάνου Καμμενου δείχνει ότι δεν μπορεί. Το μόνο που καταφέρνει μέχρι τώρα είναι να εφευρίσκει άλλοθι για να εξηγεί τις αποτυχίες της και την σήψη της.

Παρακολουθούμε την συζήτηση («Θα τους πηδήξουμε» έγραφε γνωστός αρθρογράφος) για την διαπλοκή, που υπονομεύει την κυβέρνηση, για τα κανάλια που δεν την αφήνουν να πιάσει το μάξιμουμ της απόδοσης της κλπ.

Αλήθεια τι εμποδίζει την κυβέρνηση να βάλει τάξη; Να τιμωρήσει όσα “εγκλήματα» έχουν διαπράξει οι καναλάρχες και οι εκδότες; Γιατί περιορίζεται σε απειλές; Κάποιοι είπαν ότι είναι μια μορφή εκβιασμού. Μην μιλάς γιατί θα σε κλείσουμε. Δεν φαίνεται να πιάνει το κόλπο, αλλα εδώ φαίνεται ότι υπάρχουν κάποιες σατανικές σκέψεις.

Αφήστε τους να μας πολεμάνε, θα είναι το άλλοθι μας στα τελευταία κορόιδα που έχουν απομείνει. Οι καναλάρχες φταίνε για όλα, φταίνε που δεν σκίσαμε πέρυσι τα Μνημόνια, φταίνε που υπογράψαμε το ολόδικο μας Μνημόνιο, φταίνε που δεν εφαρμόζουμε όσα συμφωνήσαμε με τον Σόιμπλε.

Τα κάναμε σκατά, σας χώσαμε στο Τρίτο Μνημόνιο, σας φορτώσαμε 2-3 δις ακόμη αλλά φταίνε οι καναλαρχες.

Όταν χαθούν όλες οι επιλογές και το μόνο που θα απομένει θα είναι το Κουγκι των εκλογών, όπως υπέδειξε ο κ. Καμμενος στον συνεταίρο του, θα είναι τουλάχιστον ένα προεκλογικό επιχείρημα. Να διώξουμε τους καναλάρχες που υπονομεύουν την Μνημονιακή κυβέρνηση μας.

Μόνο που στην μπαρουταποθήκη πάνω θα καθόμαστε εμείς…

==========================
 "O σιωπών δοκεί συναινείν"

Τσίπρας: Κοροϊδία δίχως όρια…

11-2-2016


Είναι να γελά κανείς όταν ακούει τον Τσίπρα και τα «αριστερά» ανδρείκελα, να χαρακτηρίζουν τα Μέσα Ενημέρωσης «συστημικά» και τον εαυτό  τους «αντισυστημικό»!!! Η «αριστερή» κυβέρνηση που έχει υπογράψει το Μνημόνιο των διεθνών μαφιόζων του χρήματος, το Μνημόνιο του 4ου Ράιχ, δηλαδή του ΣΥΣΤΗΜΑΤΟΣ του σύγχρονου φασισμού, είναι εκτός συστήματος!!!

Συστημική είναι μόνο η διαπλοκή!!! 

Οι εγχώριοι «νταβάδες» είναι συστημικοί, αλλά η «αριστερή» κυβέρνηση η οποία εκτελεί τις εντολές των διεθνών «νταβάδων είναι …αντισυστημική!!! 

Τέτοιες γελοίες ανοησίες μας αραδιάζει ο Τσίπρας, άκρως αποκαλυπτικές των αδιεξόδων της κυβέρνησής του, αλλά και του πανικού του…
 

Ο πνιγμένος από τα μαλλιά του πιάνεται. Έτσι και ο Τσίπρας πιάνεται από τη διαπλοκή και τα ΜΜΕ: Αυτά είναι ο «συστημικός» εφιάλτης που έχει κηρύξει πόλεμο στην «ανισυστημική» κυβέρνηση!!! 

Ο Τσίπρας και η βατραχοπαρέα του, η «αριστερή» κυβερνητική αλητεία, μάς δουλεύουν χοντρά και με «αντισυστημική» έπαρση… 

Εκτελούν τις χαριστικές βολές των νέων αποικιοκρατών εναντίον της Ελλάδας και του λαού της, και ταυτόχρονα σηκώνουν τα «αντισυστημικά» λάβαρα εναντίον των «συστημικών» εγχώριων «νταβάδων» της προπαγάνδας. 

Προσπαθούν να αξιοποιήσουν τις αντιθέσεις, που λόγω της κρίσης έχουν οξυνθεί, στο εσωτερικό του ΣΥΣΤΗΜΑΤΟΣ, για να ξεφύγουν από τα ΕΓΚΛΗΜΑΤΑ που ως κυβέρνηση διαπράττουν και για να εξαπατήσουν τον ελληνικό λαό. 

Μέσα στο ίδιο σύστημα διαπλοκής είναι ο ΣΥΡΙΖΑ, όπως και κάθε κυβέρνηση. Απλώς η «αριστερή» κυβέρνηση επιχειρεί να αλλάξει τους συσχετισμούς της διαπλοκής ΥΠΕΡ της, δηλαδή να κατασκευάσει και τους δικούς της «νταβάδες»: Μια διαπλοκή στα «αριστερά» μέτρα της… 

Μοιραία, συνεπώς, συγκρούεται με κάποιους «νταβάδες»: Ο καυγάς είναι για το πάπλωμα… 

Και αυτήν την εσω-συστημική σύγκρουση η κυβέρνηση,ταχυδακτυλουργικά, την αναγάγει σε σύγκρουση ανάμεσα στα «συστημικά» ΜΜΕ με την «αντισυστημική» κυβέρνηση, ανάμεσα στη διαπλοκή με την «επαναστατική» κυβέρνηση που θέλει να καταργήσει τη διαπλοκή… 

Τα δωσίλογα «αριστερά» παράσιτα που εκτελούν με μοχθηρία και δολιότητα τις εντολές του πλανητικού ιμπεριαλιστικού ΣΥΣΤΗΜΑΤΟΣ (4ο Ράιχ), μας το παίζουν και …διώκτες της διαπλοκής!!! 

Τέτοιος ΕΜΠΑΙΓΜΟΣ και τέτοια φρενοβλάβεια ΑΠΑΤΗΣ… 

ΑΙΔΩΣ ΑΧΡΕΙΟΙ 


Υ.Γ. Αλήθεια τι «αντισυστημικό» έχει ψηφίσει η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ και δεν το γνωρίζουμε;

ΡΕΣΑΛΤΟ - Περιοδικό Πολιτικής και Πολιτισμικής Παρέμβασης

Δοσίλογοι των μνημονίων κατά Αγροτών!

Κόψτε μας στα δύο


Ας βάλουμε λίγο στην άκρη τις κομματικές υποκινήσεις που κρύβονται πίσω από την έξαρση των αγροτών. Αυτή την στιγμή μέχρι και το τελευταίο χαλικάκι της χώρας έχει καταλάβει ότι η κυβέρνηση πρέπει να περάσει τον μεγάλο σκόπελο, που λέγεται αγρότες,  γι' αυτά που θα αρχίσουν να επιβάλλονται στην χώρα το πολύ σε έξι μήνες σε όλους μας ανεξαιρέτως. 
Οι αγρότες ήταν πάντα η τελευταία τάξη για όλους τους Έλληνες, ακόμα κι αν κυκλοφορούσαν με Καγιέν ή πήγαιναν στα μπουρδελομάγαζα της επαρχίας ξοδεύοντας χιλιάδες ευρώ κάθε βράδυ. Όσα λεφτά και να είχε ο αγρότης για όλους τους υπόλοιπους ήταν αυτό που ήθελαν να αποφύγουν ως χαρακτηρισμό. Ήταν ο κρίμα, ο αγράμματος, ο δεξιών πεποιθήσεων, το λαμογάκι, αυτός που μύριζε κοπριά και τυρί και που τα ελληνικά του έμοιαζαν με μουγκανητά παρά με γλώσσα. Ήταν αυτός που ένιωθε άβολα στην παρέα όταν η συζήτηση γυρνούσε στις οικονομικές αναλύσεις και στην κουλτούρα του νεοευρωπαϊσμού.  
Ήταν αυτός που δεν τελείωσε το σχολείο, που το πανεπιστήμιο είναι ταξίδι στην Σελήνη ακόμη και σήμερα, που η ζωή του κινούταν μεταξύ χωραφιού και καφενείου, που μέσω πολλών ψήφων της οικογενείας  κατάφερνε να βολέψει τα παιδιά του από το '80 και μετά μέσω των κατά τόπους βουλευτών σε δημόσια υπηρεσία. Ήταν το εργαλείο της κομματικής δημοκρατίας για όλους τους άλλους που ψήφιζαν κόμματα και διοριζόταν πάντα ως γραμματείς και διευθυντές κρατικών υπηρεσιών!
Ο αγρότης και κτηνοτρόφος ήταν ο μαλάκας της ελληνικής κοινωνίας. Το εύκολο παράδειγμα για όλες τις υπόλοιπες τάξεις όταν ερχόταν η ώρα να ψαχτούμε πού πήγαν τα λεφτά από ευρωπαϊκές επιδοτήσεις και πόσα έτρωγαν οι αγράμματοι αγρότες όταν η κυβέρνηση Ανδρέα Παπανδρέου άρχισε να κάνει φυσιολογικό την επιδότηση για χωματερές και για πεταμένο γάλα  αφού η ΕΟΚ χρηματοδοτούσε το πλάνο καταστροφή της ελληνικής αγροτικής οικονομίας. 
Το επάγγελμα αγρότης και κτηνοτρόφος για τους Έλληνες ήταν η μεγαλύτερη κατάρα που θα μπορούσε να δώσει ο πατέρας στο παιδί του. 
Ωραία μέχρι εδώ, ο αγρότης ήταν το κωλόπαιδο και όλοι οι άλλοι ήταν οι έντιμοι, πτυχιούχοι, κυριλάτοι, αριστερόστροφοι πολίτες που δεν έκαναν ούτε ένα κακό στην πατρίδα. Φτάσανε σοβαροί πολιτικοί και αναλυτές τις τελευταίες ημέρες να γράφουν με παχιά γράμματα σε άρθρα όλων των εφημερίδων ότι από την αγροτική οικονομία μόνο το 10% αντιστοιχεί στο ΑΕΠ άρα δεν χρειάζονται οι αγρότες στην Ελλάδα εφόσον δεν συμφέρουν αφού μπορούμε να εισάγουμε φτηνά προϊόντα και έτσι να εξαφανίσουμε αυτή την τάξη που μάς γυρίζει αιώνες πίσω, μάς στοιχίζει μέσω ΟΓΑ ενώ η Ευρώπη και ο πολιτισμός είναι μπροστά και πρέπει να τον ακολουθήσουμε.
Φτάσαμε στο σήμερα όπου η κυβέρνηση με εντολή της Ε.Ε θέλει να εξαφανίσει την τάξη των αγροτών και οι αγρότες θέλουν να δώσουν την τελευταία τους μάχη μπαίνοντας στην Αθήνα. Άγνωστο αν οι κομματοσυνδικαλιστές τους θα τούς τραβήξουν πίσω ή θα τους αφήσουν να κάνουν την είσοδο στην πρωτεύουσα διότι ΜΑΤ, αστυνομίες και χημικά τους αγρότες δεν πρόκειται να τους σταματήσουν.
Οι νόμοι που επικαλείται η επαρχιώτισσα κυβερνητική εκπρόσωπος όταν βλέπει την τάξη της καταγωγής της να οδεύει εναντίον των ανακτόρων της είναι για την "χαμηλή" τάξη των αγροτών ανέκδοτο. Διότι το χωράφι και το κοπάδι έχει κανόνες και δεν έχει νόμους. Η κυβέρνηση μαζί με τους φιλοευρωπαϊστές όλων των κομμάτων έχει καταστρατηγήσει τους  βασικούς κανόνες επιβίωσης και αξιοπρέπειας, σεβασμού της ύπαρξης εκατοντάδες φορές. Όχι μόνο οι αγρότες πρέπει να καταλάβουν την Αθήνα και το βουλευτικό ανάκτορο αλλά να το κάνουν μαντρί για αγελάδες που σίγουρα θα προσφέρουν πολύ περισσότερα από ό,τι προσέφεραν 40 χρόνια όλα τα "ζώα" που έπιαναν έδρα βελούδινη για το κωλαράκι τους και όταν βρίσκουν τα δύσκολα φωνάζουν την αστυνομία να τους προστατέψει.
Εμείς οι υπόλοιποι αφού δεν έχουμε τα ανάλογα κότσια που έχει αυτή η χαμηλή και για πέταμα τάξη των αγροτών, αν δεν μπορούμε να τους συνδράμουμε καλό θα ήταν να το βουλώσουμε και να κάνουμε υπομονή όσο κι αν τα μπλόκα καθυστερούν την ρουτίνα μας. 
Η ελληνική αστυνομία έχει ήδη φτιάξει στρατηγικό σχέδιο άμυνας φύλαξης των Αθηνών. Οι καρικατούρες της αριστερής λαμογιάς συγκρίνουν τα τρακτέρ που θα εισβάλλουν στην Αθήνα με τα τανκς των συνταγματαρχών της χούντας.  Έφτασαν να μιλάνε οι δοσίλογοι των Μνημονίων και για κίνδυνο ανατροπής της δημοκρατίας. Ποιοι; Αυτοί που κυβερνάνε με το 17% του εκλογικού σώματος της Ελλάδας!
Κι όμως  αυτή η εισβολή μοιάζει πιο πολύ με το ντου των κολίγων στα Ανάκτορα του Τσάρου Νικόλαου και της βρωμοπαρέας του. Θυμίζει εκείνα τα "ζώα" της Ρωσίας που ήταν το παράδειγμα προς αποφυγή εκείνης της άρχουσας τάξης. 
Τόσα χρόνια γίναμε όλοι μας εκείνη η άρχουσα τάξη, που όταν πέθαιναν χιλιάδες αγρότες σε ράντζα νοσοκομείων (διότι ο αγρότης μόνο στο νοσοκομείο επιτρεπόταν να μπει όταν τα βιβλιάρια του δημοσίου είχαν ελευθέρας σε σουίτες ιδιωτικών κλινικών) ο δικός μας κόσμος δεν είχε την αγωνία της απόγνωσης. Εκείνοι θα πάλευαν τους καρκίνους ήσυχα στα ντιβάνια των σπιτιών τους λόγω των χημικών λιπασμάτων που τους επέβαλλαν να ρίχνουν στο χωράφι τους οι επιστήμονες! Θα έπρεπε να παλεύουν τις χρόνιες καρδιοπάθειες λόγω ραντισμάτων κάνοντας χωράφι και πίνοντας μόνο νερό παρακαλώντας η ανακοπή να μην έρθει πριν το θερισμό και την συγκομιδή.
Εκείνες τις εποχές εμείς πίναμε καφέ στο κυριλέ Κολωνάκι της κάθε επαρχίας και μεγαλούπολης κάνοντας σχέδια πώς θα γίνουμε μικροί τσάροι,  δημοκράτες της πορδής και αριστεροί του κώλου που θα φυτεύαμε τους σπόρους της αλλαγής και της ευημερίας χωρίς όμως να λερώσουμε τα χέρια μας με χώμα. 
Κόψτε μας την έπαρση,  λοιπόν, όπως κόβετε τα στάχια και σηκώστε την ψηλά, διότι τις παντιέρες της επανάστασης δικαίωμα έχουν να τις σηκώνουν μόνο όσοι αναμετρήθηκαν με τα πραγματικά ζόρια, κι εμείς δεν ζοριστήκαμε ακόμη τόσο για να καταλάβουμε την χρόνια υποτίμησή σας  αλλά ούτε αξίζουμε να σάς ακολουθήσουμε.

στον Τοίχο

Το σχέδιο Σόιμπλε για Grexit


by ΤΕΤΑΡΤΗ 10-2-2016
5r05eeBXLbuqNToECaCg
Αναδημοσιεύουμε το άρθρο της Καθημερινής για να φωτιστεί όσο είναι δυνατόν τι περιλαμβάνει το σχέδιο Σόιμπλε περί Grexit. Η αφήγηση μπορεί να είναι από την πλευρά του Βενιζέλου (και γι’ αυτό το ύφος είναι φλύαρο και εξοργιστικό), αλλά αυτό δεν αλλοιώνει το βασικό, που είναι η αποκάλυψη τι θα επέφερε το grexit για την χώρα και τους πολίτες της. 
Του Βασίλη Νέδου από την Καθημερινή
[…] Ο κ. Βενιζέλος εξομολογείται σήμερα στην «Κ» ότι το πρωί της 16ης Σεπτεμβρίου 2011 δεν υπήρχε καμία ένδειξη για τον τρόπο που θα εξελισσόταν εκείνη η ημέρα. Ο τότε υπουργός Οικονομικών είχε ήδη συμφωνήσει με τον Γερμανό ομόλογό του κ. Σόιμπλε να συναντηθούν στο Βρότσλαβ. Επρόκειτο για εκδήλωση της πολωνικής προεδρίας στην Ευρωπαϊκή Ένωση, στην οποία θα συνεδρίαζε πρώτα το άτυπο Ecofin, με τη συμμετοχή των 28 κεντρικών τραπεζιτών της Ε.Ε. (την Ελλάδα εκπροσωπούσε τότε ο κ. Γ. Προβόπουλος), ενώ είχε κληθεί και ο τότε υπουργός Οικονομικών των ΗΠΑ Τίμοθι Γκάιτνερ.
[…]
Εκεί αποφασίστηκε η μορφή του δεύτερου πακέτου, δηλαδή η χρηματοδότηση και η ελάφρυνση του χρέους (PSI). Ο κ. Βενιζέλος θυμάται ότι έκτοτε μεσολάβησαν –μεταξύ άλλων– τα stress tests των ελληνικών τραπεζών, η επίσημη διατύπωση της συμφωνίας στο Ευρωπαϊκό Συμβούλιο (21 Ιουλίου) και η επίσκεψη της τρόικας στις 29 Αυγούστου, όταν και προέκυψε η ανάγκη για νέα μέτρα. Τότε, όπως είναι γνωστό, επινοήθηκε το ΕΕΤΗΔΕΕ, δηλαδή η φορολόγηση της ακίνητης περιουσίας διά του, άμεσου και αποδοτικού, λογαριασμού της ΔΕΗ.
Όταν ο κ. Βενιζέλος περνούσε το βράδυ της 16ης Σεπτεμβρίου 2011 την υπερπολυτελή, ανακαινισμένη νεομπαρόκ πρόσοψη του ξενοδοχείου «Μόνοπολ», γνώριζε ότι στο περιθώριο των συνεδριάσεων θα συναντηθεί με τον κ. Σόιμπλε. Εκείνο που δεν γνώριζε ήταν ο τρόπος με τον οποίο θα πραγματοποιούνταν αυτή η συνάντηση.[…]
Ένας απεσταλμένος του κ. Σόιμπλε τούς μετέφερε ότι ο υπουργός Οικονομικών της Γερμανίας είναι έτοιμος να τους συναντήσει. Οι δύο άνδρες κοιτάχτηκαν μεταξύ τους, καθώς γνώριζαν ότι κάποια στιγμή το συγκεκριμένο ραντεβού έπρεπε να πραγματοποιηθεί και άκουσαν τον νεαρό που είχε αναλάβει να τους ειδοποιήσει να λέει: «Ακολουθήστε με».
Οι κ. Βενιζέλος και Ζανιάς κατέβηκαν δύο επίπεδα και έφτασαν στο δεύτερο υπόγειο του ξενοδοχείου. Εκεί υπήρχε ένα παλιό μπαρ-ρεστοράν το οποίο ήταν κλειστό, δεν λειτουργούσε. Τα φώτα ήταν κλειστά. Τα περισσότερα τραπέζια είχαν μαζευτεί στην άκρη, ενώ οι καρέκλες ήταν στοιβαγμένες σε διάφορα σημεία του ρεστοράν, το οποίο παρά το ημίφως ανέδιδε τον κεντροευρωπαϊκό χαρακτήρα που σίγουρα έχει όταν είναι σε λειτουργία. Σε ένα τραπέζι στο βάθος του ρεστοράν, το οποίο ήταν φωτισμένο, κάθονταν ήδη ο κ. Σόιμπλε και ο κ. Γεργκ Ασμουσεν, τότε υφυπουργός Οικονομικών της Γερμανίας. […]
 Ακολούθησαν οι τυπικοί χαιρετισμοί ανάμεσα στους τέσσερις άνδρες, ενώ ήταν απολύτως σαφές ότι ο κ. Σόιμπλε είχε ευχάριστη διάθεση. Με δική του εντολή έφυγαν και οι άνδρες της ασφάλειας. Ο κ. Ζανιάς, συνηθισμένος στα ουκ ολίγα «θερμά επεισόδια», βρήκε την ατμόσφαιρα ελαφρώς απόκοσμη, αλλά πιο ανακουφιστική από τις προηγούμενες φορές που είχε βρεθεί απέναντι σε Γερμανούς τεχνοκράτες, όπως ο αυστηρός και συνοφρυωμένος κ. Ασμουσεν. Η αίσθησή του θα άλλαζε πολύ σύντομα…
«Έχω να σας κάνω μια πρόταση, η οποία δεν είναι ευρωπαϊκή, αλλά δική μας, της Γερμανίας», είπε ο κ. Σόιμπλε, ο οποίος ξέμπλεξε τα δάκτυλά του και εναπόθεσε στο τραπέζι έναν ανοικτόχρωμο φάκελο και ορισμένα τυπωμένα χαρτιά. Αμέσως οι παριστάμενοι αντιλήφθηκαν ότι η συνάντηση δεν επρόκειτο να έχει τον τυπικό χαρακτήρα της συμφωνίας για τις λεπτομέρειες που εκκρεμούσαν στην πορεία προς τη νέα συμφωνία.
Ο κ. Σόιμπλε, κατά τη συνήθη πρακτική του, δεν εισήλθε καθόλου στις τεχνικές λεπτομέρειες και είπε στον κ. Βενιζέλο ότι η Ελλάδα δεν θα μπορούσε ποτέ να συνέλθει οικονομικά δίχως υποτίμηση. Και επειδή η εσωτερική υποτίμηση που είχε υποστεί ώς εκείνη τη στιγμή η ελληνική οικονομία δεν είχε φέρει αποτελέσματα, ίσως είχε έρθει η ώρα για κάτι πιο δραστικό: την εθελούσια έξοδο της χώρας από το ευρώ.
[…] Τι περιείχε εκείνη η πρόταση; Προβλεπόταν η άμεση έξοδος από το ευρώ με επιβολή capital controls. Θα επιτρεπόταν η εκταμίευση 50 ευρώ την εβδομάδα για κάθε πολίτη. Ολες οι καταθέσεις πάνω από 3.000 θα μετατρέπονταν άμεσα από ευρώ σε δραχμές. «Είχαμε 200 δισ. ευρώ καταθέσεις στις τράπεζες τότε. Αν συνέβαινε αυτό, θα είχε διαλυθεί η οικονομία», σχολιάζει στην «Κ» ο κ. Βενιζέλος εκείνες τις προτάσεις. […]
Τρόφιμα – φάρμακα
Ο κ. Σόιμπλε γνώριζε, βέβαια, ότι οι πρώτοι μήνες θα οδηγούσαν σε ραγδαία υποτίμηση του νομίσματος, με ό,τι αυτό συνεπάγεται για τις εισαγωγές σε τρόφιμα και φάρμακα. Γι’ αυτό και προσέφερε στον κ. Βενιζέλο ένα πλήρες πρόγραμμα βοήθειας σε τρόφιμα, καύσιμα και φάρμακα, αλλά και μια ενισχυμένη πρόσβαση στα ευρωπαϊκά κονδύλια. Ο κ. Βενιζέλος αντιλαμβανόταν, την ίδια στιγμή, ότι η πρόταση Σόιμπλε θα ήταν «βούτυρο στο ψωμί» των προυχόντων του κόμματος της δραχμής που είχαν «τις ζημιές μέσα και τα λεφτά έξω».
Έπειτα από 90 λεπτά επαφής με αυτή την εμπειρία Αποκαλύψεως, ο κ. Βενιζέλος επανέλαβε την άρνησή του στον κ. Σόιμπλε και τον αποχαιρέτισε. «Δεν συζητάω το σενάριο αυτό. Ούτε και έχω να συμβουλευθώ κανέναν», φέρεται να είπε χαρακτηριστικά ο κ. Βενιζέλος. Ο κ. Σόιμπλε δέχθηκε την άρνηση του Έλληνα ομολόγου του και αποχώρησε.
Από άλλο ρεπορτάζ εφημερίδας διαβάζουμε ότι η πρόταση Σόιμπλε είχε ακόμα μια διάσταση “τη μορφή επενδύσεων με την έννοια της εύκολης εξαγοράς του ελληνικού εθνικού πλούτου από ξένα funds ή ελληνικά συμφέροντα που θα διέθεταν ευρώ εκτός Ελλάδος”, δηλαδή το ξεπούλημα όσο του εθνικού πλούτου.
Αυτό λοιπόν είναι το σχέδιο Σόιμπλε που εδώ και έξι χρόνια προσπαθεί να μας επιβάλλει και για να μην έχουμε αυταπάτες αν κάποια στιγμή γίνει το grexit, με αυτούς τους όρους θα γίνει (ίσως πια και χειρότερους) και όχι κάποιους άλλους καλύτερους.
Περιοδικό Άρδην – Εφημερίδα Ρήξη

Πόσες μέρες ακόμη θα αντέξει η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ;

ΤΕΤΑΡΤΗ 10-2-2016

Του ΑΝΔΡΕΑ ΖΑΦΕΙΡΗ 
 
«Ποιος επιτέλους κυβερνά αυτό τον τόπο;» είχε αναρωτηθεί ο Καραμανλής ο πρεσβύτερος το 1963. 
Σήμερα το ερώτημα μάλλον είναι: «Ποιος επιτέλους θέλει να κυβερνήσει αυτό το τόπο;» και η πιθανότερη απάντηση «Κανείς». 
Για πρώτη φορά μετά το 2012, η Ελλάδα της «ανάθεσης» φαίνεται να έχει μεταμορφωθεί.

Και αυτή η μεταμόρφωση έχει σημεία θετικά, έχει όμως και σημεία σκοτεινά, που οφείλει η Αριστερά να προσέξει ιδιαίτερα. 

Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ κατάφερε, ακολουθώντας με συνέπεια το δικό της «ρόλο» στην εφαρμογή των «μνημονιακών πολιτικών» ότι δεν μπόρεσαν οι προηγούμενες: δημιούργησε την αντικειμενική βάση μιας μεγάλης συνάντησης ανάμεσα στο εργατικό κίνημα και τα ευρύτερα μικροαστικά στρώματα. 
Από την άλλη,και με δεδομένες τις υποκειμενικές και αντικειμενικές αδυναμίες της Αριστεράς, κατάφερε να αναστήσει το πολιτικό μέτωπο του Ναι αλλά και να δώσει τη δυνατότητα στη Χρυσή Αυγή, από περιθωριακή, ουσιαστικά και όχι με βάση τα ποσοστά της δύναμη, να μετατραπεί σε πραγματική πολιτική δύναμη, με προσβάσεις δηλαδή σε πραγματικούς κοινωνικούς χώρους (αγρότες, τοπικές κοινωνίες με βάση το προσφυγικό) 

Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ κινδυνεύει να μετατραπεί στη λιγότερο νομιμοποιημένη στη κοινωνική συνείδηση κυβέρνηση των τελευταίων δεκαετιών. 

Ο ΣΥΡΙΖΑ παραμένει ουσιαστικά ένα κόμμα του 3%. Δεν έχει, παρά τη «διεύρυνση» σε επίπεδο μηχανισμού που θα είχε κάθε κόμμα εξουσίας, την λαϊκή αποδοχή και τη κοινωνική βάση που είχε το ΠΑΣΟΚ. 

ΘΑ ΠΕΣΕΙ ΛΟΙΠΟΝ Η ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ; 

Όσο και εάν φαίνεται περίεργο, κανείς, από τα διάφορα κέντρα και ιερατεία, δεν επιθυμεί κάτι τέτοιο. Εντός και εκτός χώρας καταλαβαίνουν ότι η πτώση μιας κυβέρνησης, σαν άμεση συνέπεια κινηματικών διαδικασιών και θα δημιουργούσε ένα «αρνητικό» προηγούμενο και θα οδηγούσε σε ένα καθεστώς μεγαλύτερης πολιτικής και οικονομικής αποσταθεροποίησης. Και παρ όλο που υπάρχουν και δυνάμεις που ποντάρουν σε ένα τέτοιο ενδεχόμενο, οι συσχετισμοί, προς το παρών, δεν είναι υπέρ τους. 

Από την άλλη, πτώση της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, χωρίς προηγουμένως να έχει ολοκληρώσει το δικό της, πρώτο, «μέρος» του σχεδίου σε δύο φάσεις που έχει εκπονηθεί για την οριστική αποικιοποίηση της χώρας, θα ανέτρεπε το σχέδιο αυτό και θα μετέθετε ακόμη πιο μακριά το χρονικό ορίζοντα υλοποίησης του. 

Με αυτά τα δεδομένα, το πιο πιθανό είναι να επιλεγεί μια «ενδιάμεση» λύση: μια «οικουμενικού τύπου», (στην ουσία και πιθανά με πρωτότυπη μορφή) μεταβατικού τύπου κυβέρνηση, με χρονικό ορίζοντα εκλογές το Σεπτέμβριο, που θα κληθεί να διαχειριστεί όχι μόνο την «κοινωνική αναστάτωση» της περιόδου, αλλά και τις επόμενες συμπληγάδες (αξιολόγηση, 4ο μνημόνιο και νέα δανειακή σύμβαση, πίεση από οικονομικοπολιτικά κέντρα για χρεωκοπία). 

Αυτό το σενάριο φιλοδοξεί και να δημιουργήσει το μέγιστο περιβάλλον συναίνεσης που απαιτεί η περίοδος-Κόλαση που έρχεται και να περισώσει, ότι είναι εφικτό, από το νέο δικομματικό – και τόσο απαραίτητο για τη συγκυρία – σκηνικό. 

Όμως η πραγματική ιστορία δε γράφεται με σενάρια. 

Ειδικά όταν ο λαϊκός παράγοντας εισβάλει στο προσκήνιο. Και οι δυνάμεις εκείνες που αναφέρονται στην Ανεξαρτησία και τη κοινωνική Απελευθέρωση αναλάβουν την ευθύνη που τους αναλογεί.
 



ΠΗΓΗ: 
http://iskra.gr/index.php?

Οι ξεφωνημένοι δικαιούνται μονάχα τη χλεύη μας

ΤΕΤΑΡΤΗ 10-2-2016

Η κυβέρνηση και ο ΣΥΡΙΖΑ διάγουν τη φάση της μετάβασης από το “είμαστε μαζί σας στις διαμαρτυρίες κατά του ασφαλιστικού” στην ολομέτωπη, δυσφημιστική επίθεση εναντίον όσων κατεβαίνουν στο δρόμο, τσουβαλιάζοντάς τους ως δήθεν “κίνημα της κατσαρόλας”...
Αποτέλεσμα εικόνας για φιλησ τσακαλωτοσ βουτσης
του ΘΕΜΗ ΤΖΗΜΑ         
Μέσα σε αυτή τη φάση του πανικού και του προδιαγεγραμμένου τέλους, η αλαζονεία και ο κυνισμός της εξουσίας από τη μια, εναγκαλίζονται τη συγκαταβατικότητα προς το λαό και τις δήθεν καλοπροαίρετες παραινέσεις από την άλλη. Εξ' ου και η κυβέρνηση έχει επιστρατεύσειό,τι διαθέτει από...
καριερίστες του αντιμνημονίου και νυν αυλικούς της εξουσίας, που ανακάλυψαν μετά την 6η Ιουλίου την αναγκαιότητα όσων πριν κατήγγειλαν.  
Δεν είναι μόνο οι λογής “Λαζόπουλοι”, ούτε και προκύπτει από διάθεση προσωπικής αντιπαράθεσης η αναφορά σε πρόσωπα. Απλά όσοι καλώς ή κακώς- κακώς κατά το γράφοντα - στην προηγούμενη φάση επιφύλασσαν για τον εαυτό τους το ρόλο αντιμνημονιακού σημείου αναφοράς, δικαίως δέχονται ακόμα μεγαλύτερη χλεύη στη μνημονιακή στροφή τους.  
Είναι πολλοί τελευταία εκείνοι που “ανησυχούν” μήπως παρασυρθούν από τα “θέλγητρα” του Μητσοτάκη και της ακροδεξιάς, όσοι διαδηλώνουν για να μην περάσει το ασφαλιστικό και για να φύγει το 3ο μνημόνιο μαζί με τα προηγούμενα και με όλους τους μνημονιακούς συνενόχους.  
Μπορούν να κοιμούνται ήσυχοι ωστόσο. Η μεγάλη πλειοψηφία όσων διαδηλώνουν και απεργούν, γνωρίζουν καλά ότι οι εξωνημένες συνδικαλιστικές ηγεσίες του “ναι”, οι ολιγάρχες των ΜΜΕ του “ναι”, η ΝΔ του “ναι”, η Χρυσή Αυγή του μνημοσύνου υπέρ των ναζιστών στρατιωτών που ρήμαξαν τη χώρα μας δεν έχουν τίποτα να προσφέρουν στα θύματα των μνημονίων.  
Θυμούνται ότι ήταν απέναντι σε αυτούς τους πυλώνες της εξουσίας που έδωσε ο λαός στην πλειοψηφία του τη νικηφόρα μάχη του “όχι”, την ίδια δηλαδή μάχη στην οποία ο Αλέξης Τσίπρας ποτέ δεν πίστεψε, εξ' ου και την πρόδωσε. Δεν ξεχνούν οι ίδιοι αυτοί πολίτες και δυνάμεις, ότι τα ΜΜΕ της ολιγαρχίας έχρισαν εθνικό ηγέτη, τον Τσίπρα του “ναι σε όλα”, χωρίς τότε εκείνοι που σήμερα τόσο ανησυχούν μήπως παρασυρθούμε να νοιάζονταν αν η επίθεση φιλίας της ολιγαρχίας σήμαινε κάτι για την πορεία του πρωθυπουργού.  
Πράγματι, υπάρχουν πολίτες που για πρώτη φορά κατεβαίνουν στο δρόμο και που πρόσκεινται είτε στη δεξιά, είτε στην ακροδεξιά. Πέραν όμως του ότι πρόκειται για προφανή μειοψηφίαπόσο διαφορετικά ήταν τα πράγματα στις πλατείες, όταν ο ΣΥΡΙΖΑ τις εκθείαζε; Δεν υπήρχε και τότε στο μυαλό πολλών συμμετεχόντων μια εθνικιστική θολούρα ή ένας καιροσκοπικός, δεξιός “αντί- πασοκισμός”; Και λοιπόν; έπρεπε ο κόσμος να μείνει σπίτι του ή να βάλει face control σε ένα μαζικό κίνημα; Oι ίδιοι οι συμμετέχοντες ήταν που διασφάλισαν προοδευτικό πρόσημο, το οποίο η τότε ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ πήρε και μετέτρεψε σε μονοδιάστατη και άνευρη εκλογική ανάθεση, προς την ίδια.  
Βεβαίως, δε θα γίνουν από μόνα τους τα πράγματα. Χρειάζονται νέα σχήματα μάχης για να υπάρξει προοδευτική και από “τα κάτω” ανατροπή της κυβέρνησης και των συνενόχων της - ΝΔΠοτάμι,ΠΑΣΟΚΕ. Κ., ΧΑ. Επιτροπές αγώνα που να αγκαλιάζουν και να συντονίζουν όλους τους μαζικούς χώρους και κλάδους. Εναλλακτικό πρόγραμμα. Σταδιακή ανάδειξη των εσωτερικών αντιθέσεων, απέναντι σε συμβιβασμένες και ξεπερασμένες εκπροσωπήσεις που μόνο ήττες έχουν να φέρουν, κοινωνικό αυτοματισμό και απαράδεκτους συμβιβασμούς.  
Ανοιχτή και ανοιχτόμυαλη συζήτηση και διεργασία από τον ίδιο τον κόσμο που κινητοποιείται προκειμένου να κατακτήσουμε τη δυνατότητα να βγούμε μόνοι μας, ως λαός, από την παρακμή, όπως πάντοτε ιστορικά γινόταν σε κάθε επιτυχημένη απελευθερωτική προσπάθεια. Όποιος νοιάζεται να δει την αλήθεια μπορεί να διαπιστώσει ότι είναι ακριβώς τέτοια σχήματα μάχης που φουντώνουν παρά τις αντιφάσεις, απέναντι σε κατεστημένες νοοτροπίες, σε κομματικά παιχνίδια και στο στημένο από το σύστημα εξουσίας, κίβδηλο δίπολο των μνημονιακών συνενόχωνΤσίπρα και Μητσοτάκη.  
Πρόκειται για έναν κόσμο που αποφάσισε ότι δε διεκδικεί το ρόλο, ούτε του γελωτοποιού, ούτε του παπαγάλου της εξουσίας, παρούσας ή - ενδεχομένως κατά φαντασία - εν αναμονή. Που ξέρει ότι ηανατροπή του εφαρμοσμένου νεοφιλελευθερισμού και της νεοαποικιακής εξάρτησης θέλειυπομονή και επιμονή, ότι έχει κόστος και συνέπειες. Ενός κόσμου που απέρριψε εκείνον τον καριερισμό, στον οποίο οι “ανησυχούντες φίλοι” του από το ΣΥΡΙΖΑ ή στα πέριξ της εξουσίας, προσχώρησαν με πρωτοφανή ευκολία.  
Το αν θα επικρατήσουν αυτές οι δυνάμεις ή εκείνες που επιδιώκουν μια αλλαγή φρουράς εντός του μνημονίου, με δεξιό - ακροδεξιό (Μητσοτάκης - Γεωργιάδης) ή ναζιστικό πρόσημο μένει να κριθεί. Ας μην ανησυχούν ωστόσο οι καριερίστες του αντιμνημονίου και πλέον μνημονιακοί, “Ηρακλείς του στέμματος”: εμείς την κάνουμε τη δουλειά μας.  
Αν μάλιστα η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ, της κυβέρνησης και οι ίδιοι δεν κατέφευγαν στο κυνικό ψεύδος, αν δεν προσπαθούσαν να ταυτιστούν με την αριστερά, δυσφημώντας τη με τρόπο που ιστορικά ποτέ δεν ξαναϋπήρξε στην Ελλάδα, αν δεν έστηναν ψεύτικα δίπολα για να τρομοκρατήσουν και να αποπροσανατολίσουν, τα πράγματα θα ήταν πολύ ευκολότερα. Δε θα είχαμε να αντιμετωπίσουμε πέραν όλων των άλλων και ένα αντί- αριστερό κλίμα.  
Αν έστω τώρα το Μαξίμου και η Κουμμουνδούρου έδειχναν την ελάχιστη ιστορική ευαισθησία, το έργο της διάσωσης της προοπτικής μέσα στο λαό θα ήταν ευκολότερο. Αλλά έστω κι έτσι να μην ανησυχούν, όσοι δήθεν νοιάζονται μην τυχόν και παρασυρθούμε: έχουσιν γνώσιν οι φύλακες και δεν ξεχνούν το ρόλο κανενός.

ΤΑ ΤΡΑΚΤΕΡ ΤΗΣ ΠΡΑΓΑΣ


E-mailΕκτύπωσηPDF
Τετ. 10/2/16 
Του ΣΤΑΘΗ*
«Πίσω από τις κινητοποιήσεις των αγροτών κρύβονται ακραίες δυνάμεις που τις υποκινούν», ΠΑΣΟΚ 1996...  
«Πίσω από τις κινητοποιήσεις των αγροτών κρύβονται ακραίες δυνάμεις που τις υποκινούν», Ν.Δ. 1974-2016...  
«Πίσω από τις κινητοποιήσεις των αγροτών κρύβονται ακραίες δυνάμεις που τις υποκινούν», ΣΥΡΙΖΑ 2016...
Αντε γεια, φεύγω για το 1916...
Χαριεντιζόταν ο κ. Κατρούγκαλος στη Βουλή με τα περί τανκς που ξεστόμισε ο κ. Νεφελούδης, παρομοιάζοντας τα τρακτέρ των αγροτών με τα τανκς που έστελναν τον πατέρα του και τους συντρόφους του στις φυλακές και στα ξερονήσια! Τι διάολο
κουβαλάνε μέσα τους κάτι τέτοιοι τύποι απ’ το έπος της Αριστεράς, μάλιστα της κομμουνιστικής Αριστεράς; Σοσιαλισμός, κομμουνισμός, Τρίτη Διεθνής, ΕΑΜ, ΕΛΑΣ, εμφύλιος, ΚΚΕ, ΚΚΕ εσωτ., εξορίες, εκτελέσεις, βασανισμοί, Ευρωκομμουνισμός, ΕΣΣΔ, τι είναι όλα αυτά για ανθρώπους που υποτίθεται ότι εννόησαν την Ιστορία και την ποιητική της πολιτικής;
Το μεγαλείο των σοβιετικών τανκς που χόρεψαν στο Βερολίνο και η τραγωδία των σοβιετικών τανκς που χόρεψαν στην Πράγα, πότε ξέπεσαν μέσα τους σε πολιτικάντικες ατάκες για ντατσούν που παρκάρουν παράνομα; Τι διάολο είδος είναι τούτο; Να με συγχωρείτε για σήμερα, κυρίες και κύριοι, δεν έχω τι άλλο να πω και να σχολιάσω. Επιτρέψτε μου την κούραση μιας μέρας να με καταβάλει...
Με μια ανάμνηση: στα χωριά της παιδικής μου ηλικίας, στα καφενεία, τσίγκινες διαφημιστικές αφίσες στους τοίχους για τρακτέρ -Ζετόρ και Φέργιουσον και Μπελαρούς- μικρούλης εγώ, τα ξανασυνάντησα νεαρός στα ποιήματα του Μαγιακόφσκι και τις φουτουριστικές αφίσες που αναστήθηκαν στη μεταπολίτευση. Τότε όμως,
στα καφενεία των γεωργών έπαιζαν χαρτιά, έπιναν ξινά αλκοόλ, έφτυναν κι ακουμπούσανε τα όπλα τους στους τοίχους τα ΤΕΑ. Τα Τάγματα Εθνικής Ασφαλείας, που είχαν εκκαθαρίσει όλα τα ακραία στοιχείααπ’ τα χωριά των γεωργών
κι όλους τους κατεχόμενους καφενέδες της επικράτειας...
Βρωμούσαν χυδαιότητα εκείνοι οι αγροίκοι σμπίροι, ντυμένοι ακόμα με ρούχα που τους είχαν ξεμείνει απ’ τη θητεία τους στον εθνικιστικό στρατό, μια χλαίνη, ένα ζευγάρι, βρωμούσαν τα άρβυλα στέμματα και οι κορώνες απ’ την ίδια την πείνα και τη μιζέρια εκείνων που τα προσκυνούσαν, βρωμούσαν φτηνό καπνό -στούκας τσιγάρα- και κούφιες κουβέντες τάχα μάγκικες και μοβόρικες, βλάσφημες και πονηρές,
«εξαπατημένοι άνθρωποι παιδί μου» μου έλεγε για αυτούς χρόνια αργότερα ο θείος μου ο Μιχάλης, Σπαρτακιστής στη σκληρή Γερμανία του Μεσοπολέμου, στο ΕΑΜ ύστερα, και παρ’ ότι λεπτός σαν κλαράκι, ένας γίγαντας του καλού. Πιο πολύ απ’ όλους τον αγαπούσαν οι δεξιοί (οι αριστεροί είχαν μεταξύ τους τις αντιθέσεις τους) για τα λόγια και τις πράξεις του. Μιχάλης Μάρας, να τον μνημονεύσω...
...κι ας μείνω σήμερα σ’ αυτό.
*Δημοσιεύθηκε στο e-nikos.gr την Τετάρτη 10 Φεβρουαρίου 2016
http://www.iskra.gr/index.php