Αλέξης Τσίπρας και Μιχαήλ Γκορμπατσόφ

20.02.2016 | από Σ Παπά

ΠΟΛΙΤΙΚΗ

         

Σκίτσο του Βαγγέλη Παπαβασιλείου

Η διαχείριση μιας τεράστιας ελπίδας με τον πιο καταστροφικό τρόπο

Toυ Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου

Ο φίλος περιπτεράς δεν πολυμιλάει τελευταία. Ψήφισε ΣΥΡΙΖΑ («τι να κάνω, τους περίμενα καλύτερους από τους άλλους»). Μετά μουγγάθηκε. Τον πίεσα να μου πει τη γνώμη του για την κατάσταση κι αυτός μου απάντησε: «Να ’ρθεις το πρωί να δεις τι γίνεται. Αξιοπρεπείς ανθρώπους να έρχονται να μου ζητάνε δύο εισιτήρια των 0,60 και να ρωτάνε αν μπορούν να με πληρώσουν όταν θα πάρουν τη σύνταξη». (Στην Αγία Παρασκευή συμβαίνουν αυτά).

Αυτά δεν επηρεάζουν βέβαια πολύ άλλους, που διαφωνούν με την ασκούμενη πολιτική, αλλά παραμένουν «κολλημένοι» στις κομματικo-κρατικές καρέκλες, με τα σχετικά οφέλη τους. Πάντα υπάρχουν ευκαιρίες για τους ξύπνιους και τους καπάτσους. Εξυπνάδα, όμως, χωρίς ηθική δύναμη διαστροφή ορίζουν. Παλιός αριστερός, ο Γιάννης μου λέει: «Διαφωνώ κάθετα με αυτά που κάνει ο ΣΥΡΙΖΑ». «Γιατί μένεις;» τον ρωτάω, κι αυτός τα χάνει. «Δεν ξέρω, ίσως από συνήθεια».

Μερικοί έχουν και το θράσος να μιλάνε για «ηθικό πλεονέκτημα». Η μεγαλύτερη ζημιά, τι ζημιά, ιστορική καταστροφή που έκανε η ηγεσία αυτής της «κυβερνώσας Αριστεράς» είναι που εξευτέλισε την ιδέα της Αριστεράς, κηλιδώνοντας με τη συνθηκολόγηση της 13ης Ιουλίου την τιμή μιας παράταξης που ’δωσε χιλιάδες νεκρούς για την υπεράσπιση της εθνικής ανεξαρτησίας και της δημοκρατίας. Κατέφερε, ταυτόχρονα, συντριπτικό πλήγμα στην αυτοπεποίθηση και αυτοεκτίμηση της παράταξης και κατ’ επέκταση, του ελληνικού λαού, του έθνους στο σύνολό του. Φτάνοντας τώρα στον ακραίο εκφυλισμό να έχουμε στην Ελλάδα «αριστερή» κυβέρνηση που θέλει να εφαρμόσει ένα πρόγραμμα που, πρώτον, δεν βγαίνει με τίποτα, δεύτερον, είναι στον αντίποδα των αρχών και της ιδεολογίας της Αριστεράς, τρίτον, ανοίγει τον δρόμο σε επιθέσεις στον σκληρό πυρήνα της ελλαδικής και κυπριακής κρατικής κυριαρχίας, που μπορούν να οδηγήσουν σε τρομακτικές, περαιτέρω καταστροφές του ελληνισμού.

Ιστορικές ρίζες της Αριστεράς-Κεντροαριστεράς

Δεν είναι ζημιά μόνο παραταξιακή ή κοινωνική αυτό. Είναι μεγάλη εθνική ζημιά. Υπάρχει ένα βαθύ λαϊκό ρεύμα στην Ελλάδα, αυτό που έκανε την Επανάσταση, υπό την ηγεσία των Φιλικών και του Κολοκοτρώνη. Αυτό, όχι μια βαθιά εξαρτημένη και εθελόδουλη αστική τάξη, υπήρξε ιστορικά, και ιδίως όταν η πατρίδα κινδύνευσε, η φυσική και ηθική «ραχοκοκαλιά» του Έθνους. Προπάντων, αν και όχι μόνο, οι αγροτικοί πληθυσμοί.

Στις άγριες συνθήκες της Κατοχής αυτό το ρεύμα εκφράζεται με το ΕΑΜ, τη μεγαλύτερη, συγκριτικά με το μέγεθος της χώρας, αντιστασιακή δύναμη στην Ευρώπη του Χίτλερ, γιατί δεν είχε που αλλού να πάει. Θα προδοθεί από την ηγεσία του και θα χτυπηθεί ανελέητα μετά την Κατοχή, για να σηκώσει κεφάλι δύο χρόνια μόνο μετά τη λήξη του εμφύλιου, αναζητώντας ηγέτη στον Πλαστήρα, θυσιάζοντας τα παλληκάρια του για την Ένωση της Κύπρου, υποστηρίζοντας τελικά τον Γεώργιο (που το είχε καταδιώξει απηνώς το ’44) και αργότερα τον Ανδρέα Παπανδρέου.

Αυτό το ρεύμα, απαραίτητο όσο ποτέ άλλοτε για τη σωτηρία και την αναγέννηση της χώρας, υπό άλλη ασφαλώς πολιτική και ηγεσία, ήταν που αναζήτησε, υπό πολύ ειδικές, εξαιρετικές ιστορικές συνθήκες έκφραση στον Τσίπρα και τον ΣΥΡΙΖΑ, για να δεχθεί συντριπτικό πολιτικο-ηθικό πλήγμα με την ταπεινωτική συνθηκολόγηση, αλλά και την απουσία οποιουδήποτε σχεδίου. Μετά τις απανωτές προδοσίες ΠΑΣΟΚ, Ν.Δ., ΣΥΡΙΖΑ, ποτέ δεν αντηχούσε τόσο επίκαιρη η έκφραση του Σολωμού (Προς Επτανησίους): «Λαέ μου ευκολόπιστε και πάντα προδομένε».

Ντροπιασμένος Ιούλης

Ας δεχτούμε μια στιγμή ότι όντως δεν μπορούσε να κάνει αυτό που, υποσχόμενη, αυτή η ομάδα, έγινε μεγάλο κόμμα και πήρε την κυβέρνηση, αυτό που ο ελληνικός λαός, κόντρα σε θεούς και σε δαίμονες, της είπε να κάνει στις 5 Ιουλίου 2015.

Αν και βέβαια δεν μπορούσε, γιατί δεν έκανε και τίποτα να ετοιμαστεί – παιδική χαρά απεδείχθη, ιδιοτελής μάλιστα και χειραγωγήσιμη. Ακόμα κι έτσι, αν δεν ήθελε να παλέψει, θα ’ταν αξιοπρεπέστερο να φύγει. Να παραδώσει τα κλειδιά της χώρας στους Μέρκελ, Σόιμπλε, Ντράγκι, Λαγκάρντ, όχι να βάλει ένα αριστερό κόμμα να εφαρμόσει την πιο ακροδεξιά, υπερ-νεοφιλελεύθερη πολιτική, ένα πρόγραμμα υποδούλωσης, καταστροφής, λεηλασίας. Δεν θα ήταν λύση ασφαλώς, θα κατηγορούνταν δικαιολογημένα για λιποψυχία, θα ήταν όμως αξιοπρεπέστερη τέτοια στάση.

Βλέπω στην τηλεόραση τα διαμαρτυρόμενα πλήθη και σκέφτομαι μέσα μου. Α, ρε Αλέξη, πού πήγες και πού σε πήγαν! Αυτό ονειρεύτηκες; Να ενώσεις όλες τις τάξεις εναντίον σου; Να σε μισούν οι μισοί τουλάχιστον Έλληνες; Παιδί δεν διάβασες τι κάνει στους ανθρώπους η Κίρκη της «εξουσίας για την εξουσία»; Η τύχη του Γιωργάκη, του Βενιζέλου, του Σαμαρά, δεν σε δίδαξε τίποτα; Τόσο μεγάλη ήταν η δίψα σου για εξουσία; Δεν είχες ούτε έναν, στους τυχάρπαστους γύρω σου, να σου πει ότι μπορείς να κάνεις κόλπα με τους ανθρώπους, αλλά όχι με την Ιστορία; Βλέπω τα σκληρά χαρακτηριστικά του προσώπου σου, καθώς διαβάζεις την ομιλία σου στο Υπουργικό Συμβούλιο και διερωτώμαι ποιο μυαλό οδηγεί το χέρι των «λογογράφων» σου. Η σημερινή θέση του Τσίπρα είναι τραγική. Ακόμα κι αν «νικήσει», θα έχει χάσει. Οι επιμέρους «νίκες» οδηγούν σε ακόμα χειρότερο Βατερλό.

Η ανάμνηση της περεστρόικα

Τον βλέπω με τη Μέρκελ και μου ’ρχεται ζωντανή, σα να ήταν χτες, η εικόνα κοτζάμ Γκορμπατσόφ να ζητιανεύει κάποια ψίχουλα βοήθειας στους Δυτικούς, στο G6 στο Λονδίνο, τον Ιούνιο του 1991. Περίμενε κι αυτός «οικονομική βοήθεια» που του ’χαν υποσχεθεί, όπως ο Τσίπρας την «ελάφρυνση χρέους» (διαγραφές και ρήτρες ανάπτυξης ξεχάστηκαν προ πολλού). Θα περιμένει πολύ, ίσως μέχρι Δευτέρα Παρουσία.

Τους τα ’χε δώσει όλα ο Γκορμπατσόφ, τους έκανε απίστευτες παραχωρήσεις, έδωσε στους Γερμανούς την ελευθερία και τη χώρα τους ακέραιη, εφάρμοσε τις «μεταρρυθμίσεις» που του ’λεγαν να κάνει. Σύμβουλός του οικονομικός, αρχιτέκτονας της θεραπείας-σοκ, ο Τζέφρεϊ Σαχς, που συμβούλευε και τους Έλληνες «διαπραγματευτές», τρομάρα τους, του 2015! Τώρα ο σοβιετικός ηγέτης έβλεπε τη χώρα του να διαλύεται και να καταρρέει και γυρνούσε τον κόσμο ζητιανεύοντας μπας και συγκρατήσει τη διάλυση. Οι «φίλοι» του, Μπους, Θάτσερ, Κολ, κοίταζαν με παγερή αδιαφορία και ενδόμυχο ενθουσιασμό την κατάρρευση και προσπαθούσαν να του αρπάξουν ό,τι μπορούσαν περισσότερο, πριν την τελική πτώση. Μερικοί, όπως ο Αμερικανός ΥΠΕΞ, Μπέικερ, σκέφτονταν μήπως μπορούσαν να αγοράσουν τα… σοβιετικά πυρηνικά όπλα ή τη Σιβηρία, την ώρα ακριβώς που ο Γκορμπατσόφ εγκατέλειπε το Κρεμλίνο και η ΕΣΣΔ έπαυε να υπάρχει!

Παρακολούθησα στενά τη διαδρομή του, ως ανταποκριτής τότε, στη Μόσχα. Όπως κι ο Τσίπρας, διαχειρίστηκε μια τεράστια, παγκόσμια ελπίδα με τον πιο καταστροφικό τρόπο. Τον παγίδευσε κι αυτόν, άριστο τακτικιστή και άθλιο στρατηγιστή, η ίδια η αρχική του επιτυχία και το επικοινωνιακό του χάρισμα. Σε όποια αίθουσα έμπαινε το σώμα του στρεφόταν αυτόματα στις κάμερες και μια μέρα έβαλε το αεροπλάνο του να κόβει βόλτες πάνω από τον Ατλαντικό για να φτάσει στην Αμερική την ώρα των βραδινών ειδήσεων! Δεν κατάλαβε ότι, ανεπαίσθητα, αντί να χρησιμοποιεί αυτός τις κάμερες, τον πήγαιναν αυτές εκεί που ήθελαν.

Η βασική «δομική» ομοιότητα των δύο πολιτικών είναι ότι διέπραξαν το πιο καταστροφικό λάθος που μπορεί να κάνει άνθρωπος και μάλιστα αντιμέτωπος με τόσο κρίσιμα προβλήματα – να μη χρησιμοποιεί το δικό του μυαλό, εμπιστευόμενος τις ιδέες τρίτων, τις στρατηγικές συνέπειες της εφαρμογής των οποίων δεν συνειδητοποιεί. Αμερικανοί έφτιαξαν τον κορμό της «νέας πολιτικής σκέψης» και της πολιτικής της «διαφάνειας» (γκλάσνοστ) που υιοθέτησε ως δικές του ο εκπρόσωπος του «μεταρρυθμιστικού» ρεύματος στο ΚΚΣΕ. Αμερικανοί, επίσης, επεξεργάστηκαν τη διαπραγματευτική, επικοινωνιακή, διεθνή στρατηγική της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ. Το αποτέλεσμα ήταν, και στις δύο περιπτώσεις, αναπόφευκτο.

Η κατάληξη θα είναι η ίδια, η διάλυση της Ελλάδας τώρα, όπως η διάλυση της ΕΣΣΔ τότε. Εκτός αν ένα «θαύμα» μεταμορφώσει ξαφνικά τον Αλέξη Τσίπρα σε εθνικό ηγέτη. Ή, αν, η κοινωνική εξέγερση που αναπτύσσεται, αποκτήσει τα οργανωτικά και πολιτικά χαρακτηριστικά, το πρόγραμμα, τις ιδέες και την ηγεσία που χρειάζεται.

(www.konstantakopoulos.gr)

- See more at: http://www.e-dromos.gr/alexis-tsipras-kai-mixahl-gkormpatsof/#sthash.5Ii4MoTe.dpuf

To ακέφαλο κίνημα

20.02.2016 | από Σύνταξη

ΑΡΙΣΤΕΡΑ

Δημοσίευση: Φύλλο 299 - 13/2/2016

         

Ο κόσμος χωρίς τον Τσίπρα, οι γραβάτες στα κάγκελα, οι φόροι στους μισθωτούς και η αστυνομία προβληματισμένη

Του Απόστολου Αποστολόπουλου

Οι Πλατείες ξεκίνησαν, με τους Αγανακτισμένους, λίγο-πολύ αυθόρμητα, χωρίς ηγεσία, με τα κόμματα, ιδίως της ιστορικής Αριστεράς, δύσπιστα έως εχθρικά. Οι Πλατείες ξεκίνησαν χωρίς τον Τσίπρα. Ο κόσμος βρίσκεται πάλι στους δρόμους και πάλι «χωρίς τον Τσίπρα». Η μεγάλη διαφορά, θα έλεγε κανείς, είναι ότι ο Τσίπρας στο μεταξύ έγινε πρωθυπουργός. Ωστόσο, η ομοιότητα με το παρελθόν είναι πιο ουσιαστική: Ο Τσίπρας έχει την πρωθυπουργία και την εξουσία που απορρέει από το αξίωμα, αλλά δεν κατάφερε να αποκτήσει ηγετικό ρόλο. Πήγε, στιγμιαία, να τον αποκτήσει αλλά τον έχασε καθώς ούτε στίγμα έδωσε, σε τι διαφέρει μια αριστερή κυβέρνηση από τις άλλες (εκτός από τη λογοδιάρροια), ούτε τη χώρα πλοήγησε μέσα και μακριά από τις μνημονιακές συμπληγάδες.

Επιβάλλεται περίσκεψη

Οι Πλατείες, όπως και ο ξεσηκωμός του πιο συντηρητικού τμήματος του πληθυσμού, των αγροτών ή το τηλεδιαφημιζόμενο «κίνημα»(;) της «γραβάτας» δεν θα λέγαμε ότι είναι ακριβώς η «επανάσταση» που ονειρεύονται ποικίλοι και κατά φαντασία εραστές του μαρξισμού. Αν, μάλιστα, συνδυαστεί με την επιλογή Μητσοτάκη στην αρχηγία της Ν.Δ. τότε μάλλον περίσκεπτους θα πρέπει να μας αφήνουν τα πράγματα. Δεν είναι διόλου κακό ότι ασφαλώς αρκετοί από τις τριακόσιες χιλιάδες ψηφοφόρους του κ. Μητσοτάκη βρίσκονται καβάλα στα τρακτέρ ή διαδηλώνουν με τις γραβάτες τους (ίσως και τα μυαλά) κρεμασμένα στα κάγκελα. Απολύτως φυσιολογικό είναι, κοινή γαρ η τύχη. Αλλά η περίσκεψη επιβάλλεται όταν είναι ευδιάκριτο πως από την εποχή των Πλατειών ώς σήμερα δεν προχωρήσαμε, ως «λαϊκό κίνημα», πέρα από τα τελικώς συνδικαλιστικά αιτήματα του τύπου «δεν πληρώνω», φόρους, διόδια ή ό,τι άλλο με το επιχείρημα ότι δεν πληρώνουν οι πλούσιοι.

Έχει προστεθεί και η σκληρή πραγματικότητα του «δεν έχω να πληρώσω», κανείς δεν το αγνοεί. Αλλά κανείς δεν αγνοεί, επίσης, ότι το δίκαιο πανελλήνιο αίτημα να μην πληρώνουν μόνον οι συνταξιούχοι και οι μισθωτοί, δηλαδή ουσιαστικά οι δημόσιοι υπάλληλοι, μετατρέπεται σε ασυγκράτητη οργή μόλις καλούνται να πληρώσουν και κάποιοι άλλοι, αυτοί ακριβώς που διαμαρτύρονται επειδή, όπως πιστεύουν, περισσεύουν όσοι «κοπροσκυλιάζουν στο Δημόσιο» χωρίς να κάνουν τίποτα, δηλώνουν ευτελή, γελοία εισοδήματα σε καταφανή αντίθεση με το επίπεδο ζωής τους ή ομιλούν για τη σκληρή ζωή του αγρότη… αλβανικής ή πακιστανικής καταγωγής, όπως μάθαμε π.χ. για τους εργάτες της φράουλας στη Μανωλάδα, αφού ο Έλληνας «δεν καταδέχεται». Όπως και ότι οι διαμαρτυρίες για τα hot spots είναι πανομοιότυπες με τους ξεσηκωμούς εναντίον της εγκατάστασης ΧΥΤΑ στη γειτονιά και γενικώς εναντίον οτιδήποτε υποβαθμίζει (αληθώς ή κατά φαντασία) την αγοραστική αξία της περιοχής…

Ο συνδικαλισμός δεν πάει μακριά, έλεγε και ο Λένιν. Ελάχιστοι, ανεξάρτητοι και μεμονωμένοι, στην Αριστερά, εντός ή εκτός Βουλής (αλλά και τη Δεξιά) θέτουν το καθοριστικό ζήτημα ότι κοινωνικές αλλαγές χωρίς εθνική ανεξαρτησία δεν μπορεί να συμβούν. Οι διάφοροι ξεσηκωμένοι, πάντως, δεν βάζουν στον εαυτό τους τέτοιες σκοτούρες. Ούτε φαίνεται κανείς διατεθειμένος να τους το πει.

Καθυστερημένοι «Κολόμβοι»

Ο Τσίπρας έχει κάνει άπειρες συναντήσεις, σε πολιτικό επίπεδο, με Μέρκελ, Ολάντ και λοιπούς. Φως δεν είδε, ούτε εμείς, ωσάν οι «τεχνοκράτες» να είναι από άλλο χωριό. Κάποτε κάποιος θα πρέπει να μας ενημερώσει τι του λένε, γιατί όλο και νέα μέτρα προσθέτουν, τρύπες ανακαλύπτουν με δισεκατομμύρια που πριν δεν υπήρχαν. Κάποιοι περί την κυβέρνηση ψιθυρίζουν ότι τελικά δεν θα είναι και τόσο κακό αν φεύγαμε από το ευρώ, καθυστερημένοι «Κολόμβοι». Δήθεν οι δανειστές δεν πείθονται ότι η κυβέρνηση δεν εκπληρώνει τις υποχρεώσεις της. Μπορούν να μας κατηγορούν και το κάνουν. Αν η κυβέρνηση, με τη σειρά της, έπειθε εμάς ότι ξέρει τι να κάνει και μπορεί να το κάνει, τότε θα μπορούσε να πει και κανένα «όχι». Αλλά μετά την κωλοτούμπα δεν πείθει. Δεν πείθει επειδή δεν εμπνέει. Τελεία.

Κανείς δεν τολμά ούτε να υπονοήσει ότι όσα βλέπουμε θυμίζουν κάτι από «έγχρωμη επανάσταση», όχι για να υποστηρίξει την κυβέρνηση (ποιος ο λόγος;), αλλά για να μας βάλλει ψύλλους στ’ αφτιά για το σημερινό απόγευμα, το βράδυ, το αύριο, να μην πάμε σαν το σκυλί στ’ αμπέλι, ανυποψίαστοι. Διότι κάτι σημαίνει ότι η Ένωση Δικαστών και Εισαγγελέων καταγγέλλει πως η ελληνική κυβέρνηση δεν μπορεί να εφαρμόζει όσα οι ξένοι επιτάσσουν. Η Ένωση, ως καθυστερημένος «Κολόμβος» κι αυτή, ανακάλυψε, έξι χρόνια μετά, την Αμερική των Μνημονίων. Ούτε μπορεί να αγνοηθεί ότι προστρέχει, στο ίδιο κλίμα, το συνδικάτο της Αστυνομίας προειδοποιώντας την κυβέρνηση να μην φέρει σε αντιπαράθεση τα ΜΑΤ με τους αγρότες! Ποιον προστατεύουν και ποιον προειδοποιούν οι συνδικαλιστές της αστυνομίας; Θα είναι ασυγχώρητη αφέλεια να θεωρηθούν του συρμού οι παρεμβάσεις αυτών των δυο καθοριστικών αρμών της βαθιάς εξουσίας του κράτους σε μια κρίσιμη στιγμή όπου κανείς δεν μπορεί να αποκλείσει ένα ενδεχόμενο σύγκρουσης, με ή χωρίς προβοκάτσια, και αιματηρή έκβαση, ούτε στην περίπτωση των αγροτών ούτε στην περίπτωση των προσφύγων.

Αυτά δεν είναι τίποτα άλλο παρά η ψυχρή περιγραφή της συγκυρίας: μια κυβέρνηση χωρίς έρμα και χωρίς στήριξη ούτε εντός ούτε εκτός της χώρας. Στην κοινωνία αγανάκτηση, φτώχεια, αδιέξοδο. Κύμα προσφύγων ανεξέλεγκτο με τους Γερμανούς (και όλους τους άλλους Εταίρους!) να αμφισβητούν την εθνική κυριαρχία της χώρας. Κόσμος ξεσηκωμένος στους δρόμους, αλλά λαϊκό κίνημα ακέφαλο. Μια σπίθα φτάνει για να βάλει φωτιά στον κάμπο.

- See more at: http://www.e-dromos.gr/to-akefalo-kinhma/#sthash.go9L5dU7.dpuf

ΚΑΝΕΝΑ ΠΡΟΒΑΤΟ ΔΕΝ ΣΩΘΗΚΕ ΒΕΛΑΖΟΝΤΑΣ

ΣΑΒΒΑΤΟ 20/2/16           

Του ΝΙΚΟΥ ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΥ*

Παρατήρηση 1^η: Τα Μνημόνια, με όποιο όνομα κι αν εφαρμόζονται παντού στην Ευρώπη, είναι η πολιτική που επέβαλαν οι υπαίτιοι της κρίσης για να ξεπεράσουν την κρίση που οι ίδιοι προκαλούν, μεταφέροντας τα βάρη και τις συνέπειές της στις πλάτες των ασθενέστερων.  

Στην πατρίδα η πολιτική αυτή είχε εξαρχής τριπλό στόχο:  

• Την κατάλυση των εργασιακών δικαιωμάτων, με την καταβύθιση του επιπέδου των μισθών, την ελαστική, επισφαλή και ανασφάλιστη εργασία, την διάλυση κάθε έννοιας συλλογικής διαπραγμάτευσης στις εργασιακές σχέσεις, την αυθαιρεσία στο ωράριο εργασίας, την ανυπαρξία ελέγχων τήρησης της όποιας εργατικής νομοθεσίας.
• Την αποστέρηση του λαού από την δημόσια περιουσία του μέσω της άρσης της όποιας ασυλίας αυτής της περιουσίας, την μετατροπή της σε ενέχυρο προς εξασφάλιση εγχώριων και ξένων δανειστών και τοκογλύφων, την ιδιωτικοποίηση και το ξεπούλημά της σε τιμή ευκαιρίας προς «επενδυτές» που οσμίζονται σίγουρα κέρδη τόσο λόγω της δεσπόζουσας οικονομικής σημασίας των εκποιούμενων τιμαλφή όσο και λόγω της εργασιακής ζούγκλας και των κάθε λογής αποικιοκρατικών προνομίων τους προσφέρονται στο όνομα της «ανάπτυξης».
• Την κατάργηση κάθε ίχνους κοινωνικής πολιτικής που έχει να κάνει με την ασφάλιση, την σύνταξη, την πρόνοια, την υγεία, που βαφτίζονται «παροχές» και «κόστος». Στο πλαίσιο του κοινωνικού δαρβινισμού, τα 2/3 της κοινωνίας «περισσεύουν» καθώς δεν μπορούν να πληρώσουν αυτό το «κόστος» και συνεπώς στερούνται των… ευεργετημάτων της «ανταποδοτικότητας».

  Παρατήρηση 2^η: Έξι χρόνια τώρα επαναλαμβάνεται η ίδια ιστορία με τη δόση, την υποδόση, τις εξετάσεις επιτήρησης, την αξιολόγηση κοκ. Και κάθε – μα κάθε - φορά το προαπαιτούμενο της δόσης, της υποδόσης, της αξιολόγησης και της επιτήρησης είναι νέα μέτρα. Μέτρα απάνθρωπα, σκληρά, που «σώζουν» το λαό αλλά που στην πραγματικότητα έχουν σκοτώσει την ελληνική κοινωνία και οικονομία. Μέτρα που θα είναι τα «τελευταία» αλλά που πάντα είναι τα προηγούμενα από τα επόμενα που με μαθηματική ακρίβεια ακολουθούν. Μέτρα που φέρνουν «ανάπτυξη» αλλά που στην πραγματικότητα έχουν φέρει πίσω τον Μεσαίωνα και έχουν προκαλέσει τέτοια ύφεση στην οικονομία που μόνο σε συνθήκες πολεμικής σύρραξης θα μπορούσαν να προκληθούν.  

Ο ΣΥΡΙΖΑ που θα έβαζε τέλος σε αυτό το μνημονιακό σπιράλ αποκαλύπτεται ο καλύτερος συνεχιστής της ίδιας τραγωδίας. Ό,τι «παλιό» που θα το «τελείωνε» το εφαρμόζει στον έσχατο βαθμό.  

Παρατήρηση 3^η: Ο ΣΥΡΙΖΑ μέσα στο τόσο κακό που προκαλεί προσφέρει και κάτι: Στερεί από το σύστημα της αρπαγής και της βαρβαρότητας και το τελευταίο «διαχειριστικό» (άμα τε και «αριστερό») φύλλο συκής.  

Συγκροτεί μια κυβέρνηση που δεν έχει ούτε ιερό ούτε όσιο:  

• Αποδεικνύεται ο καλύτερος μαθητής των προηγούμενων σε κάθε τι.
• Εφαρμόζει την πολιτική τους στην εντέλεια, από Μνημόνια μέχρι ΝΑΤΟ κι από πλειστηριασμούς μέχρι κόκκινα δάνεια και στρατόπεδα συγκέντρωσης.
• Ξεπλένει την πολιτική που εξουθένωσε τον λαό και ταυτόχρονα κινείται στο απόγειο του «πασοκισμού», καταγγέλλοντάς την!
• Φέρνει με την διαδικασία του κατεπείγοντος το ένα πίσω από το άλλο τα αντιλαϊκά νομοσχέδια, με τα οποία μάλιστα κάποιοι υπουργοί της θέλουν να λένε ότι διαφωνούν, την ώρα που τα ψηφίζουν και με τα δύο χέρια.
• Δεν υπάρχει  απαίτηση του μεγάλου κεφαλαίου, της ΕΕ, του ΔΝΤ, της ΕΚΤ, με την οποία να μην συναινούν και να μην την εφαρμόζουν, αλλά την ίδια ώρα επιδίδονται σε «αντιολιγαρχικές» ρητορείες.

  Δεν υπάρχει ψέμα που δεν έχουν πει (σσ: Ρωτήστε τον κ.Σγουρίδη…). Πρωταγωνιστούν στο ίδιο χιλιοπαιγμένο έργο της εξαπάτησης. Μιλούν για παράλληλα προγράμματα ενώ πρόκειται για παράλληλο εμπαιγμό, για παράλληλη κοροϊδία, για παράλληλη υποκρισία.  

Μιλούν με «αριστερή» φρασεολογία όταν δεν υπάρχει νόμος, ρύθμιση, διάταξη ή τροπολογία με την οποία να μην ωφελείται η ολιγαρχία.  

• Σχεδιάζουν κι άλλους φόρους πάνω στους φόρους, όταν με τον προϋπολογισμό του Μνημονίου από τα 48 δισ. φόρους τα 45 δισ. τα φόρτωσαν στον λαό, αλλά οι 153 νέοι «σωτήρες» ποζάρουν με το ίδιο θράσος που κυκλοφορούσαν οι προηγούμενοι πουλώντας «κοινωνική ευαισθησία» πάνω στα κοινωνικά ερείπια που δημιουργούν.
• Κατά τα πρότυπα των «νέων τζακιών» του ΠΑΣΟΚ επιχειρούν την αναδιανομή του τηλεοπτικού τοπία με εργαλείο την ίδια σημαδεμένη τράπουλα της διαπλοκής, αλλά βγάζουν δεκάρικους κατά της διαπλοκής.
• Λεηλατούν ασφαλισμένους και εργαζόμενους με το ασφαλιστικό, λεηλατούν αγρότες, λεηλατούν τους πάντες αλλά όλα αυτά τα… συμψηφίζουν με το σύμφωνο συμβίωσης.
• Έφτασαν να παρουσιάζουν σαν πράξη διασφάλισης της εθνικής κυριαρχίας την αποβίβαση του ΝΑΤΟ στο Αιγαίο!

  Έχουμε μια κυβέρνηση απύθμενης, ασύστολης δημαγωγίας. Που έχει μερίδιο ευθύνης σε μια ακόμα βρωμιά: Τροφοδοτεί με την ίδια συνέπεια των προηγούμενων το καθεστώς της ασυνέπειας, της αναξιοπιστίας και της σαπίλας που με τη σειρά του συντηρεί και θρέφει τον ακροδεξιό πολιτικό κατιμά.  

Δεν είμαστε προφήτες για να ξέρουμε μέχρι που θα φτάσουν. Ένα ξέρουμε και δεν είναι προφητεία, είναι πολιτική ανάλυση και εκτίμηση. Όταν έρθει η ώρα να ψάχνουν να κρυφτούν, δεν θα βρίσκουν.  

Παρατήρηση 4^η: Η Ελλάδα είναι ένα προτεκτοράτο του 21^ου αιώνα, με τη διαφορά ότι οι βασικοί πραίτορες δεν είναι οι έξω, είναι οι μέσα. Τα πολιτικά ενεργούμενα του εγχώριου και διεθνούς οικονομικού κατεστημένου βυθίζουν στη δίνη του φαύλου κύκλου της κρίσης εκατομμύρια λαϊκών στρωμάτων.  

Η μόνη, επομένως, οδός διαφυγής περνάει από το σπάσιμο του φαύλου κύκλου. Που σημαίνει άρνηση όσων τον συντηρούν:  

α) Άρνηση ότι ο λαός «πρέπει» να πληρώσει ένα χρέος που δεν χρωστάει.

β) Άρνηση ότι η Ελλάδα «δεν μπορεί» να ζήσει έξω από «ενώσεις» που την συνθλίβουν.

γ) Άρνηση ότι η οικονομία και η πολιτική εξουσία «πρέπει» να βρίσκεται εσαεί στα χέρια εκείνων που ευθύνονται για την κρίση.  

Παρατήρηση 5^η: Στην ιχνηλάτηση του δρόμου διαφυγής, που σημαίνει διαμόρφωση αρραγούς εσωτερικού μετώπου και λαϊκής συμμαχίας, αλλά και διαμόρφωση διεθνιστικών συμμαχιών μέσα από την κατανόηση των διεθνών συσχετισμών, έχει μεγάλη σημασία να μην λησμονείται ότι η κρίση δεν είναι ούτε μόνο ελληνική, ούτε αργεντίνικη, ούτε ταϋλανδέζικη, ούτε αμερικανική, ούτε ρώσικη. Είναι παγκόσμια.  

Έχει διατυπωθεί και το συνυπογράφουμε: Ο παγκόσμιος χαρακτήρας της ξεκινάει από το παγκόσμιο πρόβλημα ότι οι ζωές μας δεν καθορίζονται ούτε από τις ανάγκες μας, ούτε από τις επιθυμίες μας. Καθορίζονται και ελέγχονται από άλλους: Στους άλλους βάλτε τώρα από τραπεζίτες και Σόρος μέχρι πολυεθνικές, εργολάβους και κατσαπλιάδες.  

Ως εκ τούτου το θέμα – και σωστά - τίθεται ως εξής: ‘Η θα καταστραφούμε, ή θα γκρεμίσουμε όλα εκείνα που μας καταστρέφουν. Αυτό σημαίνει ενότητα κι αγώνα με σχέδιο, με προοπτική, με οργάνωση και με αντοχή, που θα εμπνέει στο εσωτερικό και θα εξασφαλίζει κοινωνική αλληλεγγύη εκτός των συνόρων.  

Παρατήρηση 6^η (και εδώ προσοχή): Να ενωθούμε έχοντας υπόψη μας ότι κάτι κίβδηλα περί «ενότητας» ακούγονται κι από τους δημίους μας. Τους ακούτε.  

«Να ενωθούμε», λένε, και οι πρωταγωνιστές του νέου διπολισμού και οι εκπεσόντες του παλιού δικομματισμού, γιατί, για να παραμείνουν στην κουτάλα.  

«Να ενωθούμε» μας λένε διάφοροι τύποι που η ταραχή τους ξεκινάει μόνο όταν κινδυνεύουν τα δολάριά τους και τα ευρώ στις παχυλές καταθέσεις τους – κατά φαντασία κίνδυνος βέβαια – και μας απειλούν ότι θα τα πάρουν και θα φύγουν (από την κυρία Ξαφά μέχρι την γελοιογραφική εκδοχή αυτής της ιστορίας, τον Γεωργιάδη).  

Μας ζητάνε να ενωθούμε μαζί τους αυτοί που απ’ όλους τους κινδύνους, όπως συνηθίζει να λέει ένας φίλος, ένας είναι ο χειρότερός τους: Μη βρεθούν και ζήσουν όπως έχουν καταντήσει να ζούνε οι υποτακτικοί τους.  

Να ενωθούμε, λοιπόν. Αλλά για να κάνουμε, τί; Επαναλαμβάνουμε: Για να γκρεμίσουμε όλα εκείνα που καταστρέφουν την κοινωνία ώστε παράλληλα και ταυτόχρονα να χτίσουμε πάνω σε γερά θεμέλια, χωρίς «σωτήρες», χωρίς καμία δημιουργική ασάφεια, χωρίς κανένα παράλληλο πρόγραμμα κι άλλες τέτοιες παρλαπίπες.  

Να ενωθούμε στη βάση των προβλημάτων, των αναγκών και των επιθυμιών μας, με πρόγραμμα σαφές που δεν θα πηγαίνει βήμα πίσω από την δημοκρατική απαίτηση «ο πλούτος να ανήκει σε όσους τον παράγουν».  

Να ενωθούμε και (γιατί όχι;) κάνοντας επίδειξη της ακατάβλητης δύναμης που απορρέει από αυτή την ενότητα, να διατρανώσουμε ότι η καμήλα αρνείται πια να γονατίζει για να την φορτώνουνε και ότι κανένα πρόβατο δεν σώθηκε βελάζοντας.  

*Δημοσιεύθηκε στο e-nikos.gr την Παρασκευή 19 Φεβρουαρίου 2016

http://www.iskra.gr/index.php

 

ΚΑΚΑΡΙΣΜΑΤΑ ΣΤΑ ΚΟΡΑΚΙΣΤΙΚΑ...

ΣΑΒΒΑΤΟ 20/2/16           

Του ΣΤΑΘΗ*

Υπάρχει ο πορνικός Τύπος. Πρέπει να υπάρχει ο πορνικός Τύπος; Ναι και βεβαίως! διότι αυτό συνιστά απόδειξη της ελευθερίας του Τύπου. Eτσι αποφάνθηκε, ήδη απ’ τη δεκαετία του ’70, Ανώτατο Δικαστήριο των ΗΠΑ (της πιο πουριτανικής, πιθανόν, χώρας στον κόσμο και πάντως εις όσα αφορούν τις μεσοδυτικές πολιτείες, ήτοι τα τέσσερα πέμπτα της).

Υπάρχει κίτρινος Τύπος; υπάρχει. Επηρεάζει ο κίτρινος Τύπος τους πολίτες; Βεβαίως - όσους δεν έχουν προσόντα ή φιλοδοξίες για κάτι καλύτερο. Τους επηρεάζει περισσότερο από την Εκκλησία, τα κόμματα, τις ιδεολογίες; Αλλους περισσότερο, άλλους λιγότερο. Παράγει εγκληματίες ο κίτρινος Τύπος; από μόνος του, σπανίως (διότι τίποτα δεν μπορούμε να αποκλείσουμε στα ανθρώπινα). Για να είναι όμως ο όποιος εγκληματίας επαρκής, εκτός απ’ την τυχόν επιρροή του κίτρινου Τύπου πάνω του, χρειάζεται και η συνδρομή κι άλλων παραγόντων, όπως η οικογένεια, η κοινωνία, οι ιδεολογίες, οι θρησκείες, οι τέχνες και άλλα πολλά.

Γράφει, λέει και προβάλλει ψέματα ο Τύπος; Βεβαιότατα και σε δουλειά να βρισκόμαστε. Ομως πάλι στον ίδιον αυτόν Τύπο υπάρχουν οι δυνάμεις που αποκαλύπτουν τα εν λόγω ψέματα.

Βρίθει παθολογιών και παθογένειας ο Τύπος; Γίνονται μέσω του Τύπου προσπάθειες χειραγώγησης της κοινής γνώμης; προπαγάνδας, διαμόρφωσης mainstream; ομογενοποίησης της σκέψης; Προσπαθεί συχνά ο Τύπος, αντί να ελέγχει τις τρεις εξουσίες να εμπλέκεται μαζί τους ως τέταρτη τοιαύτη κι έτσι να επωφελείται οικονομικώς και να αποκτά ισχύ; Βεβαιότατα! Κι από ποιον τα μαθαίνουμε όλα αυτά; Από τον Τύπο.

Υπάρχουν δημοσιογράφοι σκατάδες, ραγιάδες, αμόρφωτοι, αργυρώνητοι, πρακτόρια, κυνικοί και αποβράσματα; Υπάρχουν δημοσιογράφοι καλλιεργημένοι, έντιμοι, ιδεολόγοι, εργατικοί, σεμνοί «την πίστη των ενδεδυμένοι»; Υπάρχουν εκδότες άσχετοι με τη δημοσιογραφία (ή και σχετικοί) που τη χρησιμοποιούν για μπίζνες; Υπάρχουν άλλοι που πάνε με τον σταυρό της δημοσιογραφικής δεοντολογίας στο χέρι; Υπάρχουν κι εκείνοι που είναι και απ’ τα δύο;Υπάρχουν! Διότι όλα αυτά συμβαίνουν και στην κοινωνία. Η ταξική πάλη που διεξάγεται στην κοινωνία διεξάγεται και μέσα στον Τύπο (που επιπροσθέτως την περιγράφει).

Υπάρχουν κομματικές εφημερίδες που είναι υπερήφανες για αυτό; Βεβαίως και καλά κάνουν. Υπάρχουν εφημερίδες, ράδια και τηλεοράσεις που ελέγχονται από κόμματα που τα ελέγχουν εταιρείες; Βεβαίως. Παρά ταύτα, σε ορισμένες απ’αυτές τις εφημερίδες υπάρχει πλουραλισμός; δημοσιεύεται η αντίθετη άποψη; Συχνά έως πολύ συχνά! Γιατί; Διότι σε ένα μέσο ενημέρωσης δεν μπορεί να γίνει αλλιώς, αν δεν θέλει το ίδιο να γίνει δελτίο Τύπου (οποιουδήποτε) και συνεπώς να εγκαταλειφθεί από τους αναγνώστες του, τους ακροατές του, τους θεατές του. Διότι

η σπουδαιότερη ιδιότητα του Τύπου είναι (έστω κι άθελά του) να οξύνει τα κριτήρια των πολιτών, ώστε (ανάμεσα στα άλλα) να κρίνουν και τον Τύπο. Ο Τύπος αναπαράγει όσα συμβαίνουν στην κοινωνία, αλλά δεν παράγει πρόβατα. Αντιθέτως, διακινεί το αγαθό της πληροφορίας, εμβαθύνει σε αυτό με αναλύσεις, σχόλια, έρευνες, σκίτσα, άρθρα, απόψεις, προσφέροντας έτσι αναπόφευκτες υπηρεσίες στην πολιτική, τη δικαιοσύνη, τον πολιτισμό και τις κοινωνίες.

Ολα αυτά συμβαίνουν όσον ο Τύπος λειτουργεί σε συνθήκες αστικής δημοκρατίας. Υπό το κράτος της ισχύος του Μεγάλου Αδελφού, υπό τη δαμόκλειο σπάθη συστημάτων εξουσίας, ενίοτε διωκόμενος από κρατικά ή εταιρικά ή καθεστωτικά συμφέροντα, ο Τύπος μολυσμένος (έστω απ’ όλα αυτά) περιέχει το αμόλυντο. Κανένα

απόρρητο και κανένα άρρητο δεν ισχύει στον Τύπο, όπως μπορεί να ισχύει σε μια εταιρεία, σε ένα κόμμα, σε μια σέχτα, σε μια κυβέρνηση. Ακόμα και στα δικτατορικά καθεστώτα (ενίοτε με κόστος αίματος) ο Τύπος, όπως και οι τέχνες ή η «παράνομη» πολιτική δράση, μετέχει στις διαδικασίες ανατροπής και απελευθέρωσης. Διότι ο Τύπος ως εκ της φύσεώς του είναι (και) αντι-Τύπος.

Ολα τα παραπάνω (και άλλα πολλά) συνθέτουν τη διαλεκτική ενός πολυσύνθετου τοπίου, που κάθε προσπάθεια να το αντιληφθεί κανείς διά της κατηγοριοποίησης είναι αφελής ή αυταρχική. Διότι ο κρίνων (ή συγκαλύπτων) Τύπος παράγει ο ίδιος τον κριτή του (αλλά δεν τον διαμορφώνει μόνον αυτός). Και ο κριτής είναι ο αναγνώστης, ο ακροατής, ο θεατής, είτε ως πρόσωπο, είτε ως συλλογικότητα. Διαμορφωνόμενος(η) από την πολιτική, την ιδεολογία, την πίστη, τη φιλοσοφία, την οικογένεια, την εκπαίδευση και τη φύση.

Οταν λοιπόν μια κυβέρνηση της Αριστεράς έλεγε (πριν να γονατίσει) ότι θα τα βάλει με τη διαπλοκή, δεν μπορεί να εννοούσε παρά την εφαρμογή της νομιμότητας. Και την αλλαγή όσων νόμων αφαιρούσαν απ’ αυτήν τη νομιμότητα την ηθική. Και συστατικά αυτής της ηθικής μπορούν να είναι όσα συντείνουν στην εξυπηρέτηση των αναγκών του λαού, των εργαζόμενων.

Ομως, μια κυβέρνηση εντολοδόχων των δανειστών-δυναστών δεν μπορεί να μπει σε μια τέτοια λογική. Με αποτέλεσμα η μάχη κατά της διαπλοκής να έχει εκφυλισθεί σε επιλεκτικές σχέσεις μαζί της ή σε διευκολύνσεις για την αναπαραγωγή της. Λόγου χάριν, όποιος έχει λεφτά θα πάρει τηλεοπτική άδεια χωρίς να δίνει λογαριασμό για το τηλεοπτικό πρόγραμμα που θα διαμορφώσει, παρά μόνον σ’ αυτή τη φάρσα που ακούει στο όνομα Εθνικό Συμβούλιο Ραδιοτηλεόρασης.

Ομως, για όλη αυτή τη «δυσλειτουργία» (για να εκφρασθώ ηπίως) της κυβέρνησης εις όσα αφορούν τον Τύπο υπάρχουν κι άλλες αιτίες, βαθύτερες.

Ανέκαθεν στην Αριστερά ενδημούσαν δύο απόψεις για τον Τύπο (πλην ΚΚΕ, όπου ευδοκιμεί μία). Η πρώτη άποψη βλέπει τον Τύπο με τα καλά του και τα κακά του, ως ένα ακόμα πεδίο της ιδεολογικής και ταξικής πάλης - μια άποψη φιλελεύθερη και πλουραλιστική, όπου εναπόκειται στην κρίση και την κριτική να ξεχωρίζει την ήρα απ’ το στάρι, όσον αυτό είναι δυνατόν στα ανθρώπινα. Μια διαδικασία δύσκολη, αλλά με θαυμαστά αποτελέσματα στη διαμόρφωση και την εξέλιξη των πολιτών, της πολιτικής, του πολιτισμού και του πολιτεύματος. Η δεύτερη άποψη θέλει

έναν Τύπο ελεγχόμενο για το καλό των ανθρώπων και την πρόοδο της κοινωνίας. Παρ’ ότι αυτές οι αγαθές προθέσεις έχουν πάντα ανοίξει τον δρόμο για την κόλαση, οι θιασώτες αυτών των απόψεων παραμένουν πολλοί στους κόλπους της Αριστεράς. Πολλοί και, κατά τη γνώμη μου, επικίνδυνοι. Σαν να μη μάθαμε τίποτα από τα κατορθώματα του (εγγενούς μας;) σταλινισμού. Ο λόγος όταν δεν υπάρχει αντίλογος περνάει στην εξουσία εκείνου που τον διαθέτει. Κι έτσι μπορεί να του κάνει ό,τι θέλει. Να λέει ο ίδιος ό,τι γουστάρει (χωρίς τη βάσανο της απόδειξης) και να αποξενώνει τους άλλους από την πολιτική - διότι η πολιτική είναι και κριτική. Κριτική που δεν διατυπώνεται είναι πολιτική που ακυρώνεται, ή πολιτική που δεν μπορεί να γεννηθεί και να δοκιμασθεί.

Μάλιστα στις μέρες μας, όπου το διαδίκτυο, μέσω των κοινωνικών ιστότοπων και της διασύνδεσης μεταξύ τους, πιέζει τον Τύπο (είτε προς το χάος, είτε προς την αλήθεια), είναι απολύτως αφελές και άκρως αυταρχικό να λέει η Αριστερά ότι θα «βάλει τάξη» στη διακίνηση των ιδεών, ακόμα και στις παθολογίες που αυτές παράγουν, αν δεν παραβιάζουν τους νόμους.

Η Αριστερά πριν να γονατίσει ήταν στην μπούκα της διαπλοκής - τώρα, εκτελώντας πλέον διαταγές (εξωχώριες, συνεπώς και εγχώριες), δεν μπορεί να έχει η ίδια τη διαπλοκή στην μπούκα.Εκ των πραγμάτων. Συνεπώς τα ντε φάκτο θα τα κάνει και ντε γιούρε - τα λοιπά, κακαρίσματα... 

Στα κορακίστικα κι όποιον τα κορακίστικα πιάσουν κορόιδο...  

*Δημοσιεύθηκε στο e-nikos.gr την Παρασκευή 19 Φεβρουαρίου 2016

Επιχείρηση-χάος… πιο κοντά από ποτέ σε εμπλοκή Τούρκων-Ρώσων

Παρασκευή, 19 Φεβρουαρίου 2016

Εξαιρετικά επικίνδυνη είναι πλέον η κατάσταση στην περιοχή, με τους Ερντογάν και Νταβούτογλου να τα παίζουν όλα για όλα δηλώνοντας ότι από εδώ και πέρα, οποιαδήποτε επίθεση καταγράφεται στην Τουρκία την ευθύνη θα την έχει η Ρωσία. Πρόκειται για μια κίνηση κάθετης κλιμάκωσης από μια Τουρκία που αισθάνεται ότι κινδυνεύει να χάσει τα πάντα, οπότε δε διστάζει μπροστά σε τίποτα για να πετύχει τους στόχους της…

του ΜΙΧΑΗΛ ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ

Από μόνη της η τουρκική στάση, δημιουργεί ένα «σενάριο», το οποίο αν και δεν έχει συνοδευτεί από στοιχεία που θα έπρεπε να έχει δώσει στη δημοσιότητα η τουρκική πλευρά που προφανώς ενδιαφέρεται για την κατασκευή μια βολικής «αλήθειας» που θα βοηθήσει στην υπέρβαση των αδιεξόδων της, ήδη ενισχύει σενάρια περαιτέρω ανάφλεξης της περιοχής.

Αυτό που λένε πλέον ανοιχτά οι Τούρκοι, είναι ότι οι ρωσικές μυστικές υπηρεσίες χειραγωγούν τους Κούρδους και τους βάζουν να κάνουν τρομοκρατικές επιθέσεις με στόχο την αποσταθεροποίηση της Τουρκίας. Τόσο απλά, οι Τούρκοι φορτώνουν το φταίξιμο στις πλάτες των Ρώσων και θέτουν σκληρό δίλημμα στην...

Ουάσιγκτον και το ΝΑΤΟ, που θα πρέπει να κάνουν τις τελικές τους επιλογές.

Το σενάριο του πονταρίσματος από την πλευρά του Ερντογάν στο γενικευμένο χάος, έστω κι αν περνά από μια περιορισμένη στρατιωτική σύγκρουση στη Συρία που θα εμπλέξει τις ρωσικές δυνάμεις, ώστε να επιβιώσει η Τουρκία αποκτώντας τον ρόλο που είχε επί Ψυχρού Πολέμου, αρχίζει να μοιάζει πιο «λογικό» από ποτέ, εάν εξεταστεί υπό το πρίσμα της εικαζόμενης ως οπτικής του καθεστώτος Ερντογάν-Νταβούτογλου στη Συρία…

Το ζητούμενο είναι λοιπόν εάν θα συνεχίσουν οι ΗΠΑ να επιχειρούν το κλείσιμο του συριακού μετώπου σε συνεργασία με τη Μόσχα, ή θα αποδεχθούν να συρθούν σε σύγκρουση με τους Ρώσους για χάρη της Τουρκίας, η οποία, ας μην το ξεχνάμε, ηγήθηκε τόσο της προσπάθειας αποσταθεροποίησης που οδήγησε στον συριακό εμφύλιο με τους περισσότερους των 300.000 νεκρών, όσο και της κάθετης κλιμάκωσης στις σχέσεις με τη Ρωσία, με την κατάρριψη του Su-24 Fencer.

Οι Ρώσοι έχουν διαρρεύσει ότι – σ.σ. εξαιτίας του τακτικού μειονεκτήματος στο εν λόγω θέατρο επιχειρήσεων, λόγω απόστασης – δεν θα διστάσουν να κάνουν χρήση τακτικών πυρηνικών όπλων για να προστατεύσουν τα στρατεύματά τους στο συριακό έδαφος και η συνολικότερη εικόνα που έχουν δημιουργήσει διεθνώς, αφήνει ελάχιστες αμφιβολίες περί της βούλησης να κάνουν πράξη την απειλή τους σε περίπτωση τουρκικής εισβολής στη Συρία.

Που βρισκόμαστε όμως; Αρχικά δημιουργήθηκε η αίσθηση ότι Τούρκοι και Σαουδάραβες ετοιμάζονταν «φουριόζοι» να εισβάλουν στη Συρία, χρησιμοποιώντας «εμπρηστική» ρητορική με απειλές και εξαγγελίες αποστολής δυνάμεων ειδικών επιχειρήσεων και μαχητικών αεροσκαφών.

Όλα αυτά τη στιγμή που οι εξελίξεις στο έδαφος και τις επιχειρήσεις ήταν ραγδαίες και ο συνδυασμός των συριακών κυβερνητικών δυνάμεων, της Χεζμπολάχ και της ρωσικής αεροπορικής δύναμης, να ανατρέπουν το σκηνικό, καταλαμβάνοντας στρατηγικά σημεία στον δρόμο για το Χαλέπι, ενώ πριν λίγες ώρες έγινε γνωστή και η αποκοπή της διόδου ανεφοδιασμού των μαχητών του ISIS από τη Μοσούλη του Ιράκ.

Εν ολίγοις, έχει δημιουργηθεί μια θηλειά η οποία απειλεί να «πνίξει» τόσο το ISIS όσο και τους λιγότερο ή περισσότερο ισλαμιστές εξτρεμιστές «αντικαθεστωτικούς», ακυρώνοντας οριστικά τα σχέδια του Ερντογάν για τον έλεγχο της Συρίας, ένα νεοθωμανικό όραμα που έχει μετατραπεί στον χειρότερο εφιάλτη.

Ως αποτέλεσμα, οι Τούρκοι τελούν σε κατάσταση νευρικού κλονισμού βλέποντας παντού εχθρούς, ακόμα και στο πλαίσιο του ΝΑΤΟ, αν και στο πλαίσιο της ιδεοληπτικής – ισλαμιστικής οπτικής στα πράγματα, οι Τούρκοι δεν δέχονται καν την κριτική που ασκείται σχεδόν από όλες τις κατευθύνσεις, ότι το ΝΑΤΟ το θυμήθηκε όψιμα…

Μετά τον αρχικό «οίστρο» όμως, έρχεται η ώρα της προσγείωσης στην πραγματικότητα και τις τελευταίες μέρες είναι έντονη η αίσθηση ότι η δυναμική των εξελίξεων έχει φέρει νέες αλλαγές. Οι Τούρκοι κλιμακώνουν συνεχώς τις απειλές φορτώνοντας στους Κούρδους και τους Ρώσους τις τρομοκρατικές επιθέσεις εντός της Τουρκίας, όμως οι Σαουδάραβες δίνουν την αίσθηση ότι έχουν υπαναχωρήσει από τις αρχικές τους θέσεις, πιθανότατα μετά από αμερικανική παρέμβαση…

Οι Τούρκοι, μια μέρα μόλις πριν, είχαν κάνει και αυτοί πίσω, αναφέροντας ότι προϋπόθεση εισβολής στη Συρία θα ήταν «η συμμετοχή των συμμάχων», αντιλαμβανόμενη ότι η ρητορική για τη στρατιωτική της ισχύ είναι για τα σκουπίδια επί του προκειμένου, ενώ η Σαουδική Αραβία θα στείλει τέσσερα μόλις μαχητικά εντός των επομένων εβδομάδων… «Ζήσε Μάη μου» δηλαδή.

Το βέβαιο είναι ότι ο έλεγχος της κατάστασης περνά μέσα από τη συνεργασία Ουάσιγκτον και Μόσχας, αφού σε οποιοδήποτε άλλο σενάριο, οι δυνητικές εξελίξεις θα μπορούσαν να αποδειχθούν αμοιβαία καταστροφικές, πέραν της ανάφλεξης σε μια περιοχή εξαιρετικά επικίνδυνη, αφού εμπλέκουν τα συμφέροντα των πιο ισχυρών στρατιωτικά παραγόντων του διεθνούς συστήματος.

Απαιτείται άμεση παρέμβαση για να αποτραπούν τα χειρότερα, κυρίως όμως στην κατεύθυνση του ελέγχου της συμπεριφοράς των ανεξέλεγκτων δρώντων που δε διστάζουν μπροστά σε τίποτα προκειμένου να προσαρμόσουν τις εξελίξεις στη δική τους οπτική, τα συμφέροντα και τους αμετροεπείς γεωπολιτικούς οραματισμούς…

http://www.defence-point.gr

Το ράσο δεν κάνει τον αριστερό

γράφτηκε στον Τοίχο 13 minutes ago -  0 Comments

19-2-2016

του Τρύφωνα Λιώτα

Υπάρχει στην ελληνική κοινωνία ένα μεγαλύτερο πρόβλημα από το πρόβλημα της τωρινής κακής διακυβέρνησης. Είναι το πρόβλημα ότι αυτή αρέσκεται να αυτοαποκαλείται αριστερή. Υπό άλλες συνθήκες ίσως αυτό να μην αποτελούσε πρόβλημα, ειδικά στη χώρα του «είσαι ότι δηλώσεις». Όμως οι συνθήκες στις οποίες βρίσκεται η Ελλάδα αυτού του είδους οι χαρακτηρισμοί έχουν πολλές αρνητικές επιπτώσεις. Κατ’ αρχάς αλλοιώνουν την έννοια της λέξης αριστερός.

Η αλλοίωση των εννοιών των λέξεων οφείλεται στο ψεύδος και τείνω να πιστεύω ότι αυτό το φαινόμενο, κατά το μεγαλύτερο μέρος του, οφείλεται στην πολιτική και στη θρησκεία. Διότι αυτές οι δύο είναι οι εξουσίες που ψεύδονται περισσότερο από κάθε άλλη με σκοπό φυσικά να κρατήσουν τα κεκτημένα τους στην εξουσία. Νεολογισμοί ή παλιές έννοιες διαστρεβλωμένες ξεπηδάνε κάθε λίγο και λιγάκι σαν τους λαγούς μέσα από τα καπέλα των ταχυδακτυλουργών – πολιτικών για να δικαιολογήσουν κυρίως καταστάσεις ή γεγονότα ως επί το πλείστων αδικαιολόγητα. 

Σε ανθρώπους που έχουν εντρυφήσει στις λέξεις και στις έννοιες με διάβασμα και προσωπική σκέψη, δηλαδή με ιδρώτα και κόπο, αυτή η χρήση τους μοιάζει πάρα πολύ με τα τούβλα που πετάνε οι αμόρφωτοι. Δεν υπάρχει περίπτωση αυτή η κατηγορία ανθρώπων να παραπλανηθεί και να μην καταλάβει τα βαθύτερα αίτια και τις παγίδες που κρύβονται πίσω από αυτήν την παραμόρφωση των εννοιών και την κακή χρήση των λέξεων. Χρειάζεται βέβαια και ο χρόνος και ο «ήσυχος» στοχασμός γιατί στον αιώνα που ζούμε με τους καταιγιστικούς ρυθμούς της πληροφόρησης, την γνώση που κερδίζεται με το σταγονόμετρο και το χρόνο πλέον να αποτελεί πολυτέλεια για το μεγαλύτερο ποσοστό του πληθυσμού, είναι πολύ εύκολο ακόμη και για μορφωμένους ανθρώπους να μην μπορέσουν να αντιληφθούν τα τούβλα που πέφτουν σωρηδόν γύρω τους. Είναι εξάλλου τόσα πολλά…

Λέει ο σοφός λαός μας: «Τα ράσα δεν κάνουν τον παπά». Το να δηλώνεις αριστερός δεν σε κάνει αριστερό ακριβώς όπως το να δηλώνεις χριστιανός δεν σε κάνει χριστιανό. Τα λόγια δεν κοστίζουν τίποτα. Οι πράξεις είναι αυτές που δείχνουν το ποιόν σου. Ο Ινδός ποιητής Ταγκόρ έλεγε ότι «αυτός που είναι απασχολημένος με το να κάνει το καλό δεν έχει χρόνο για να είναι καλός». Γίνεται χαμός στο διαδίκτυο με τις ασυμφωνίες λόγων και πράξεων αυτής της «αριστερής» - «καλής» κυβέρνησης μάλιστα σε μικρό χρονικό διάστημα. Το γεγονός ότι τόσα πολλά ψέματα αποκαλύπτονται τόσο γρήγορα έχει να κάνει με την ανάγκη που υπήρξε για μια αλλαγή κατάστασης στην Ελλάδα για να δημιουργηθεί ένα ανάχωμα ώστε να συγκρατηθεί η οργή και η αγανάκτηση ενός μεγάλου μέρους σκληρά δοκιμαζόμενου λαού με το χρυσό χάπι της ελπίδας. Αν αριστερός είναι αυτός που υπόσχεται και τρέφεται με ελπίδα τότε δεν ήμουν, δεν είμαι και δεν θα γίνω ποτέ αριστερός. Τι είναι τότε ο αριστερός;

Όπως, λοιπόν, κάποιος δεν είναι χριστιανός επειδή έχει βαφτιστεί ως τέτοιος ή επειδή πιστεύει σε κάποιο δόγμα, έτσι και η πίστη σε κάποιο κόμμα και η ψήφος του σε αυτό δεν σε κάνει αριστερό. Όλοι γνωρίζουμε πόσα απάνθρωπα εγκλήματα έχουν διαπραχθεί στο όνομα του χριστιανισμού αλλά και σ’ αυτό του κομμουνισμού – σημειωτέων ότι πρόκειται για έννοιες με πολλά κοινά στοιχεία. Αν, λοιπόν, η ψήφος σε κάποιο αριστερό κόμμα σε κάνει αριστερό, τότε δεν ήμουν, δεν είμαι, ούτε θα γίνω ποτέ αριστερός. Τι σε κάνει τότε αριστερό;

Ο καπιταλισμός που ζούμε έχει ως αρχή δράσης του το κέρδος. Βέβαια η έννοια του κέρδους καλύπτεται εντέχνως με τη χρησιμοποίηση της «αλλοιωμένης» έννοιας της λέξης ανάπτυξης, που φυσικά σημαίνει οικονομική ανάπτυξη, δηλαδή πάλι κέρδος. Το κέρδος φυσικά δεν είναι για όλους το ίδιο. Άλλοι κερδίζουν πολλά και άλλοι ψίχουλα. Οπότε εισήχθη ο όρος «διαχωρισμός των τάξεων» για να καταλαβαινόμαστε. Αυτό με την σειρά του έφερε την «πάλη των τάξεων» που είναι άλλη μια αλλοιωμένη έννοια γιατί στην πραγματικότητα σημαίνει το μίσος μεταξύ των τάξεων. Όταν αφήνεσαι να οδηγηθείς από λάθος κριτήρια, οι πράξεις σου, ακόμη και αν μερικές φορές είναι σωστές, να είσαι σίγουρος ότι στο βάθος του χρόνου θα έχουν αρνητικό αντίκτυπο. Αν λοιπόν αυτό το μίσος σε κάνει αριστερό, ευχαριστώ αλλά δεν θα πάρω. Δεν ήμουν, δεν είμαι και ούτε πρόκειται να γίνω αριστερός. Ποιος όμως τελικά είναι αριστερός;

Στα μάτια του νόμου η κλοπή είναι παρανομία. Αλλά είναι το ίδιο να κλέβεις από ένα πλούσιο και ένα φτωχό; Απαντήστε ειλικρινά: θα κλέβατε ένα ορφανό; Ή έναν ανάπηρο; Η αδύναμη ομάδα έχει πάντα τη συμπόνοιά μας. Ο καπιταλισμός βασισμένος στο δόγμα ότι είναι νόμιμο είναι και ηθικό δεν κάνει αυτόν τον ουσιώδη διαχωρισμό. Και δεν τον κάνει γιατί αυτό το σύστημα είναι ανήθικο. Ό,τι δεν πηγάζει από την ηθική είναι απλά ανήθικο. Δεν έχει πολύ σημασία αν είναι περισσότερο ή λιγότερο ανήθικο: Τα κόπρανα είτε σκληρά είτε μαλακά είναι κόπρανα. Έτσι συμπεριφέρεται και η νέα κυβέρνηση. Όταν δεν μπορείς να δείξεις εμπράκτως την συμπόνοια στις αδύναμες ομάδες: φτωχούς, αρρώστους, ηλικιωμένους, βιοπαλαιστές, πρόσφυγες, μετανάστες ακόμη και τη χλωρίδα και την πανίδα είσαι απλά ανήθικος και αυτό μπορεί να το επιβεβαιώσει κάθε άνθρωπος με την εμπειρία αφού σε κάθε περίπτωση αδικίας προς αδύναμο που γινόμαστε μάρτυρες η αγανάκτησή μας είναι το πρώτο συναίσθημα που μας κατακλύζει. Είχε πει ο J.J. Rouseau: «Αν δεν είχε δοθεί στον άνθρωπο η συμπόνοια για να βοηθά το λογικό τότε δεν θα ήταν καλύτερος από το οποιαδήποτε τέρας». Πρέπει να αντιληφθούμε ότι από αυτή και μόνο την αρετή προέρχονται όλες οι κοινωνικές αρετές, αν φυσικά θέλουμε να αυτοαποκαλούμαστε κοινωνικά ζώα. Τι άλλο είναι η γενναιοδωρία, η επιείκεια, ο ουμανισμός από συμπόνοια προς τους αδύναμους; Ακόμα και η καλοσύνη και η φιλία, αν στοχαστούμε βαθιά, είναι παράγωγα της συμπόνοιας. 

Και εδώ έρχεται και το δεύτερο πρόβλημα της αυτοαποκαλούμενης «αριστερής» κυβέρνησης. Δεν είναι μόνο ότι δεν δείχνει εμπράκτως αυτή την κοινωνική αρετή που ονομάζεται συμπόνοια προς τις αδύναμες ομάδες, είναι ότι τη δείχνει στα λόγια και στις υποσχέσεις αλλά στα έργα κάνει ακριβώς τα αντίθετα. Και αυτό είναι διπλή ανηθικότητα διότι εξαπατάει με δόλο. Δεν αλλοιώνει μόνο την έννοια της λέξης αριστερός αλλά εξαπατά κιόλας από πάνω, κάτι που πάλι σύμφωνα με την εμπειρία κάθε ανθρώπου είναι κατάπτυστο. Έτσι, λοιπόν, αν ο αριστερός είναι αυτός που δείχνει εμπράκτως συμπόνοια στις αδύναμες ομάδες τότε ήμουν, είμαι και θα είμαι αριστερός.