ΣΥΓΚΛΟΝΙΣΤΙΚΟ ΑΡΘΡΟ ΤΟΥΡΚΟΚΥΠΡΙΟΥ ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΥ

Σάββατο, 20 Φεβρουαρίου 2016

ΣΥΝΤΡΙΒΕΙ ΤΗΝ ΑΘΛΙΑ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΤΗΣ ΤΟΥΡΚΙΑΣ ΣΤΗΝ ΚΥΠΡΟ ΚΑΙ ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΣΤΟΥΣ ΚΟΥΡΔΟΥΣ

 ΣΕΝΕΡ ΛΕΒΕΝΤ ΠΡΟΣ ΕΡΝΤΟΓΑΝ: "ΔΟΛΟΦΟΝΕΙΣ ΤΗΝ ΜΕΙΟΝΟΤΗΤΑ ΣΤΗΝ ΤΟΥΡΚΙΑ ΚΑΙ ΖΗΤΑΣ ΙΣΟΤΗΤΑ ΣΤΗΝ ΚΥΠΡΟ"

Επιμέλεια: Τάσος Χριστοδούλου

Ένα άρθρο καταπέλτης κατά της Τουρκίας και του Ερντογάν που θα ζήλευε και ο πιο ένθερμος Ελληνοκύπριος πατριώτης, γράφτηκε από Τουρκοκύπριο δημοσιογράφο.

Ο λόγος για τον γνωστό δημοσιογράφο Σενέρ Λεβέντ, ιδιοκτήτη της τουρκοκυπριακής εφημερίδας «Αφρίκα» και αρθρογράφου στην εφημερίδα «Πολίτης».

Ο Λεβέντ εκφράζει θέσεις διαχρονικά που πολλές φορές κάνει τους «απορριπτικούς» Ελληνοκύπριους πολιτικούς να μοιάζουν μηδενικά μπροστά του.

Τίτλος του άρθρου: «Δολοφονείς τη μειονότητα στην Τουρκία και ζητάς ισότητα στην Κύπρο…» και στην συνέχεια πυροβολεί ασύστολα τον ισλαμοφασίστα Ερντογάν. 

Διαβάστε ολόκληρο το άρθρο καταπέλτη:

«Κρατάς μια χώρα υπό κατοχή για 41 χρόνια. Μετά από 41 χρόνια καλείς δημοσιογράφους και κάνεις δηλώσεις λέγοντας: «Δεν μπορεί να συνεχιστεί η διαίρεση στην Κύπρο. Εγώ επιθυμώ πιο πολύ τη λύση»! Και ο δημοσιογράφος που έχει συνηθίσει να σε κολακεύει πάρα πολύ να δημοσιεύει με τεράστια γράμματα πρωτοσέλιδα ότι: «Η Τουρκία υποστηρίζει λύση στην Κύπρο». Τι έκανες για τη λύση μέσα σε 41 χρόνια και τώρα ξεχείλισε η αγάπη σου για λύση; Μας φυλάκισες στο μαντρί για 29 χρόνια.

Έκλεισες εμάς στη μια πλευρά και τους Ελληνοκύπριους στην άλλην. Απαγόρευσες και στους δύο να περνούμε από το ένα μισό της πατρίδας μας στο άλλο. Μετέφερες πληθυσμό στο νησί, πληθυσμό πολύ περισσότερο από τον δικό μας. Περιέφραξες με τέλι τις τέσσερις μεριές του νησιού ονομάζοντάς τις στρατιωτική περιοχή. Παρέδωσες στα φίδια το Βαρώσι το οποίο κατέκτησες. Έφτιαξες περισσότερα τζαμιά παρά νοσοκομεία, σχολεία και δρόμους. Πες, τι άλλο έκανες μέσα σε 41 χρόνια;Πυροβόλησες τον Σολωμού πάνω στον ιστό της σημαίας, έλιωσες το κεφάλι του Ισαάκ, γρονθοκόπησες τις Ελληνοκύπριες γυναίκες πάνω στον λόφο στη Λουρουτζίνα;

Πρόσθεσες και εσύ τις κόκκινές σου γραμμές στην πράσινη γραμμή στο νησί. Είπες ότι, τα πήρα με αίμα και δεν τα δίνω στο τραπέζι. Εφηύρες τη «συνολική λύση». Και έθαψες σε αυτόν τον τάφο το Βαρώσι. Καυχήθηκες ότι «δεν έδωσα έστω και μια σπιθαμή εδάφους, δεν απέσυρα έστω και έναν στρατιώτη». Καταδίωξες όσους αντιτάχθηκαν σε όλα αυτά. Επιχείρησες να τους φιμώσεις. Παρακολούθησες τα τηλέφωνά τους. Τους έβαλες βόμβες. Τους πυροβόλησες. Τους έριξες στη φυλακή. Και τώρα έρχεσαι μπροστά μας και μας λες «εγώ θέλω τη λύση πιο πολύ απ’ όλους».

Ποιος είσαι εσύ; Ένα κράτος που έκανε όνομα στον κόσμο η βαρβαρότητά του. Αφού ακόμα και στους δικούς σου ανθρώπους τάισες σκατά, στους δικούς μας θα ταΐσεις φαγητό; Η ιστορία είναι μόνο ιστορία εγκλημάτων. Δεν έμεινε συγγραφέας, ποιητής και δημοσιογράφος που δεν τον φυλάκισες. Οι επιδόσεις σου στα ανθρώπινα δικαιώματα είναι χειρότερες ακόμα και από τις φυλές της Αφρικής.

Ακόμα σαστίζω για το πώς σου έδωσαν τον τίτλο της εγγυήτριας δύναμης στην πατρίδα μας. Μην ανησυχείς όμως. Ο Εγγλέζος δεν είναι κατώτερος από εσένα. Αλλά εκείνος κάνει τη δουλειά με λεπτότητα! Επιπλέον, δεν θεωρεί ότι οι διαμένοντες στο εξωτερικό είναι τόσο άνθρωποι όσο οι δικοί του πολίτες στη χώρα του. Εσύ ούτε αυτό δεν το έχεις. Ούτε τους δικούς σου πολίτες θεωρείς ανθρώπους.

Λες ότι «δεν πεθαίνουν οι πεσόντες, δεν μοιράζεται η πατρίδα». Οι Κούρδοι είναι αποσχιστές επειδή ζήτησαν αυτονομία. Και πρέπει να δολοφονούνται. Ούτε έγκυες γυναίκες άφησες ούτε παιδιά. Όλους τους δολοφόνησες. Μυρίζεις αίμα και θάνατο. Από τις οθόνες στάζει αίμα, αναδύονται πτώματα. 

Κοίτα πόσο υπάκουος είναι και ο ειρηνόφιλος Ελληνοκύπριος αδελφός μου! Κάνει ό,τι μπορεί να σε σέβεται. Μάλιστα κάνει τούμπες μπροστά σου για να συναντηθείς, να συνομιλήσεις μαζί του. Δεν βγαίνει κανείς από αυτούς να σε ρωτήσει το εξής: «Αφού η δική σου πατρίδα δεν μοιράζεται, η δική μου γιατί μοιράζεται; 

Εσύ δεν δίνεις καν αυτονομία σε είκοσι εκατομμύρια Κούρδους, αλλά απαιτείς εγώ να μοιραστώ τα πάντα με εκατό χιλιάδες Τουρκοκύπριους. Βομβαρδίζεις τους Κούρδους που σκάβουν χαντάκια, ενώ στην Κύπρο χαράσσεις σύνορα και βάζεις τον στρατό σου από πάνω. Ιδρύεις κράτος. Περιμένεις από εμένα να δώσω στη μειονότητα στην Κύπρο περισσότερα δικαιώματα από αυτά που εσύ θεωρείς πως είναι πολλά για τους Κούρδους στην Τουρκία!»

Να είσαι ευχαριστημένος που δεν σου τα λένε αυτά. Και εκτίμησε αυτήν την ευγένεια!

Εσύ είσαι ουσιαστικά το χειρότερο παράδειγμα για τη λύση του προβλήματος στην Κύπρο. Διότι υποστηρίζεις την καταπίεση των μειονοτήτων. Είσαι ρατσιστής. Κοίτα, είμαστε και εμείς μειονότητα στην Κύπρο. Το ένα τέταρτο του πληθυσμού. Εσύ είσαι αυτός που άναψε το πράσινο φως για να μην μας αναγνωριστούν ίσα δικαιώματα με την πλειονότητα. Εσύ είσαι που διατάζεις να συνθλιβούν οι μειονότητες.Εσύ είσαι που κάνεις Τούρκους με τη βία όσους δεν είναι Τούρκοι. Να είμαστε ευχαριστημένοι με το χάλι μας; Να θεωρούμε τους εαυτούς μας τυχερούς επειδή οι Ελληνοκύπριοι φανατικοί δεν μας έκαναν αυτά που εσύ έκανες εκεί και δεν μας ανάγκασαν να γίνουμε Έλληνες;

Αν θες να μας κάνεις ένα καλό μετά από 41 χρόνια, σήκω και φύγε από πάνω από το κεφάλι μας! Και μην ανησυχείς. Θα τα καταφέρουμε μόνοι μας…»

http://oimos-athina.blogspot.gr/

ΠΗΓΗ

Οι αγρότες έχασαν τη μάχη γιατί δεν είχαν όραμα

Αλλά ο πόλεμος δεν χάθηκε ακόμα

ΣΑΒΒΑΤΟ  20/02/2016 

Όταν ξεκίνησαν και κορυφώθηκαν οι μεγαλειώδεις κινητοποιήσεις των αγροτών, των κτηνοτρόφων, των αλιέων, είχαμε γράψει ότι αυτό δείχνει πως υπάρχει ακόμα απόθεμα ψυχής και αντίστασης στα σπλάχνα της ελληνικής κοινωνίας που συνθλίβεται από το καταστροφικό ευρωμνημόνιο. Αλλά προειδοποιήσαμε ότι, οι αγωνιστές της υπαίθρου που βγήκαν στους δρόμους ενάντια στο επερχόμενη βίαιη εξόντωσή τους, όφειλαν να κατανοήσουν τα βαθύτερα αίτια της σύγχρονης ελληνικής τραγωδίας και να τα αντιμετωπίσουν αποτελεσματικά. 

Οι μαζικές κινητοποιήσεις όταν παραμένουν στα όρια της διαμαρτυρίας, της επαναστατικής γυμναστικής, αν δε συνοδεύονται από όραμα και ολοκληρωμένη πολιτική πρόταση για έξοδο από την κρίση, καταλήγουν στο πουθενά. Οδηγούνται  στο μοιραίο τέλος που είχαν τα κινήματα των πλατειών. Εκεί όπου συγκεντρώθηκαν εκατοντάδες χιλιάδες  αγανακτισμένοι πολίτες που έριχναν πιστολιές στον αέρα χωρίς πολιτική πρόταση και σκοπό. Και τελικά αφού λειτούργησαν ως βαλβίδες εκτόνωσης, σύντομα εκφυλίστηκαν  και έκλεισαν τη φλόγα της οργής στα σπίτια, οδηγώντας τους αγανακτισμένους  στην αποδοχή του μοιραίου.

Η ήττα του αγώνα των πλατειών, το αδιέξοδο των απεργιακών κινητοποιήσεων, θα έπρεπε να προβληματίσει. Οι αγρότες, οι κτηνοτρόφοι, οι αλιείς όφειλαν να ξοπετάξουν τους κομματικούς ινστρούκτορες που εγκλωβίζουν τον αγώνα τους σε κομματικά μαντριά. Και να αναδείξουν τη δική τους πολιτική ηγεσία, με δικό τους πολιτικό φορέα που θα ανατρέψει τη σχεδιαζόμενη καταστροφή τους και της χώρας όλης. Γιατί η υπόθεσή τους είναι αναπόσπαστο κομμάτι της γενικότερης τραγωδίας που βιώνει σήμερα η πατρίδα μας.

Οι αγωνιστές της γης και της θάλασσα όφειλαν να αντιληφθούν ότι, όπως έχει διαμορφωθεί τώρα ο πολιτικός χάρτης της χώρας, η σημερινή κυβέρνηση όπως και η χθεσινή και η αυριανή,  δεν είναι τίποτα άλλο από εντολοδόχοι της ξένης κατοχής. Από την οποία αν δεν απαλλαγούμε, δεν έχουμε καμιά ελπίδα επιβίωσης ως χώρα. Η σημερινή ξένη κατοχή συντελείται όχι πλέον με ερπυστριοφόρα όπως στο παρελθόν, αλλά από ένα περισσότερο αποτελεσματικό όπλο. Με τον έλεγχο των τραπεζών και του νομίσματος. Και κατ’ επέκταση, με τον έλεγχο του κεντρικού μιντιακού συστήματος που διαστρεβλώνει την αλήθεια, φτύνει ψέματα και σπέρνει φόβο στο ζαλισμένο πλήθος. Οι πολιτικοί και οικονομικοί ηγέτες της χώρας, δειλοί, μοιραίοι και  άβουλοι αντάμα, περιμένουν άνωθεν και έξωθεν εντολές χωρίς να προσμένουν κανένα θαύμα. Οι δανειστές παίζουν το ζουρνά και αυτοί χορεύουν πεντοζάλι.

Η οργή χωρίς όραμα δεν μπορεί να ελπίζει σε θαύματα. Ούτε σε ανατροπές. Για αυτό, οι αγωνιστές της υπαίθρου μέσα από το δικό τους στοχευμένο αγώνα και  αγροτικό κίνημα, είχαν και έχουν χρέος να γίνουν μπροστάρηδες για να πάρει ο λαός στα χέρια του τις τράπεζες και το νόμισμα. Και να κάνει την ελπίδα και τους αγώνες πράξη. Για ένα τέτοιο σκοπό, υπάρχουν προτάσεις σοβαρές, υπεύθυνες, χωρίς ακραίες καταστάσεις, όπως προτείνουν ορισμένοι, που μπορεί να μας οδηγήσουν σε νέα Μικρασιατική καταστροφή.

Η συντεταγμένη μετάβαση στη δραχμή ή έστω, η άρνηση του γελοίας ιδεοληψίας του «πάση θυσία στο ευρώ», είναι σήμερα ο μόνος εφικτός  δρόμος, για τη σωτηρία των αγωνιστών της γης και της θάλασσας αλλά και της πατρίδας μας γενικότερα. Δεν είναι ο σκοπός αλλά το μέσο, το όπλο για να απαλλαγούμε από τη νέα κατοχή και να χτίσουμε ένα καλύτερο αύριο για τα παιδιά μας. Οι αγρότες, οι κτηνοτρόφοι, οι αλιείς, χάσανε τη μάχη αλλά όχι τον πόλεμο. Δεν πρέπει να ξεχνούν ότι, ποτέ κανένας πόλεμος δεν κερδήθηκε χωρίς αγώνες αλλά και χωρίς όραμα. Και ότι ποτέ κανένα πρόβατο δε γλίτωσε βελάζοντας από τη σφαγή.

Πέρα από τα κοντόφθαλμα ετοίματα που παρουσίασαν οι αγροτοπατέρες στην κυβέρνηση η οποία τα «εξετάζει» και τα παραπέμπει δεόντως, απαιτείται πάνω απ’ όλα να λα΄΄αξει η όλη παραγωγική δομή και στόχευση της ελληνικής πρωτογενούς παραγωγής. Η οποία δεν μπορεί να στηρίζεται στις πονηρές επιδοτήσεις που μεσομακροπρόθεμα την καταστρέφουν και μας μετατρέπουν σε χώρα εισαγωγής γεωργοκτηνοτροφικών προϊόντων. Η άρρωστη αυτή κατάσταση πρέπει να αλλάξει. Για το καλό το δικό τους και της χώρας.

Πρόγραμμα ανάταξης της γεωργίας,κτηνοτροφίας και αλιείας με συντεταγμένη μετάβαση στη δραχμή

Σύμφωνα με το συντεταγμένο πρόγραμμα των 26 σημείων που έχει καταρτίσει η επιστημονική μας ομάδα, η ελληνική γεωργία, κτηνοτροφία και αλιεία αποκτά μεγάλη αναπτυξιακή δυναμική αμέσως μετά τη μετάβαση στη δραχμή και την υποτίμηση της κατά 25% έναντι του ευρώ. Το γεωργικό προϊόν είναι έντασης εργασίας (η συμμετοχή δηλ. του κόστους εργασίας ανέρχεται περίπου στο 70-80% του συνολικού κόστους), με συνέπεια η προστιθέμενη αξία των αναγκαίων εισαγωγών σε λιπάσματα και καύσιμα, να έχει περιορισμένη επίπτωση στο συνολικό κόστος. Το κόστος παραγωγής εκτιμάται ότι θα μειωθεί κατά 20%, με συνέπεια τα γεωργοκτηνοτροφικά και αλιευτικά προϊόντα να γίνουν περισσότερο ελκυστικά και ανταγωνιστικά, αφού θα πωλούνται πολύ φτηνότερα στο εσωτερικό και το εξωτερικό, αφήνοντας μεγαλύτερο περιθώριο κέρδους για τους παραγωγούς. Και αυτό αφορά τους πραγματικούς παραγωγούς και μόνο. Η αύξηση της διεθνούς ανταγωνιστικότητας της ελληνικής πρωτογενούς παραγωγής, εκτός από τα τεράστια οφέλη για την εθνική οικονομία, το ισοζύγιο πληρωμών, την απασχόληση, θα επιτρέψει την περαιτέρω ποιοτική της βελτίωση και την ανάγκη περιφερειακής αποκέντρωσης και ανάπτυξης της χώρας.

Στα πλαίσια και των γενικότερων εξελίξεων στην Ευρώπη, επιδιώκεται η αποδυνάμωση ή και αποδέσμευση από την Κοινή Αγροτική Πολιτική και την καταστροφική πρακτική των επιδοτήσεων και περιορισμών σύμφωνα με τις επιλογές των Βρυξελών και η στροφή σε προϊόντα συμβατά με το ελληνικό κλίμα, την εσωτερική και κυρίως, τη διεθνή ζήτηση. Για τον ίδιο λόγο, δημιουργείται χάρτης παραγωγής επιθυμητών γεωργοκτηνοτροφικών προϊόντων κατά περιοχή. Λαμβάνονται μέτρα για την ενοποίηση αγροτικής γης για ενιαίες καλλιέργειες έκτασης τουλάχιστον 200τμ. Ενισχύονται ειδικότερα, σύγχρονες ανταγωνιστικές, καινοτόμες, οικολογικές, υδροπονικές και θερμοκηπευτικές καλλιέργειες, καθώς και τοπικά παραδοσιακά προϊόντα. Καθιερώνεται σήμα ελληνικού προϊόντος, σήμα ελληνικού βιολογικού προϊόντος και σήμα ελληνικού παραδοσιακού προϊόντος.

Ενισχύεται η ιχθυοκαλλιέργεια με προστασία του θαλάσσιου περιβάλλοντος, όπως και η παραδοσιακή αλιεία, με παράλληλα αυστηρά μέτρα για την παράνομη αλίευση. Επαναδημιουργείται η Αγροτική Τράπεζα σε νέες υγιείς βάσεις, η οποία σε συνεργασία με Πανεπιστημιακούς και ερευνητικούς φορείς, παρέχει συμβουλευτικές υπηρεσίες και ελεγχόμενη ρευστότητα σε σύγχρονες μορφές αγροκτηνοτροφικών εταιρειών-συνεταιρισμών που λειτουργούν με ιδιωτικοοικονομικά κριτήρια. Η Αγροτική Τράπεζα ασφαλίζει την παραγωγή από κλιματολογικές και κάθε τύπου καταστροφές και επιδοτεί κατά περίπτωση, την παροχή ενέργειας για ιδιαίτερα ενεργοβόρες καλλιέργειες. Αναθεωρούνται ή και καταργούνται οι επιδοτήσεις για την απόσυρση αγροτικών προϊόντων και οι συναφείς δράσεις. Παρέχονται ισχυρά κίνητρα για τη δημιουργία ειδικών γεωργικών, κτηνοτροφικών, αλιευτικών εταιρειών με νέα νομοθετική ρύθμιση, με επίκεντρο την ενίσχυση της επιχειρηματικότητας, της συνεταιριστικότητας και της ενασχόλησης νέων ανθρώπων με την πρωτογενή παραγωγή. Ενισχύεται η απ’ ευθείας σύνδεση του παραγωγού με τον καταναλωτή, καθώς και εξαγωγικές συνεταιριστικές και ιδιωτικές εταιρείες αγροτικών προϊόντων.

Προωθούνται διεθνείς διακρατικές συμφωνίες για την εξαγωγή ελληνικών γεωργικών, κτηνοτροφικών και αλιευτικών προϊόντων. Καταργούνται οι μνημονιακές διατάξεις που πλήττουν την ελληνική γεωργία και κτηνοτροφία και ειδικότερα την παραγωγή ελληνικού γάλατος. Νομιμοποιούνται οι σταυλικές εγκαταστάσεις, επαναλειτουργούν άμεσα τα εργοστάσια λιπασμάτων, η βιομηχανία ζάχαρης και αλατιού, οι δύο τελευταίες με τη μορφή κρατικού μονοπωλίου, με σκοπό την κερδοφορία προς όφελος του ελληνικού δημοσίου, με την προϋπόθεση φυσικά ότι λειτουργούν με ιδιωτικοοικονομικά κριτήρια και είναι κερδοφόρες. Δημιουργούνται σύγχρονα κέντρα παραγωγής σπόρων. Θεσπίζεται Μητρώο Αγροτών, Κτηνοτρόφων και Αλιέων για άτομα που κατοικούν μόνιμα στην ύπαιθρο και απασχολούνται κυρίως με την πρωτογενή παραγωγή, για τους οποίους θεσπίζεται αφορολόγητο εισόδημα μέχρι 12.000 και ευνοϊκό φορολογικό καθεστώς για τους πραγματικούς αγρότες, κτηνοτρόφους και αλιείς. Παρέχονται ειδικές ενισχύσεις για απομακρυσμένες νησιώτικες και ορεινές περιοχές και λαμβάνονται ειδικά μέτρα για την προώθηση του αγροτουρισμού. Γενικότερα η επιστροφή στη γη και στη θάλασσα, η ενίσχυση της δημιουργικής παραγωγής του Έλληνα αγρότη, κτηνοτρόφου και αλιέα,  αποτελούν πρώτιστο στόχο για το μέλλον της χώρας.

- See more at: http://www.drachmi5.gr/anakoinoseis/oi-agrotes-ehasan-ti-mahi-giati-den-eihan-orama-alla-o-polemos-den-hathike-akoma#sthash.sGhXaluV.dpuf

Αλέξης Τσίπρας και Μιχαήλ Γκορμπατσόφ

20.02.2016 | από Σ Παπά

ΠΟΛΙΤΙΚΗ

         

Σκίτσο του Βαγγέλη Παπαβασιλείου

Η διαχείριση μιας τεράστιας ελπίδας με τον πιο καταστροφικό τρόπο

Toυ Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου

Ο φίλος περιπτεράς δεν πολυμιλάει τελευταία. Ψήφισε ΣΥΡΙΖΑ («τι να κάνω, τους περίμενα καλύτερους από τους άλλους»). Μετά μουγγάθηκε. Τον πίεσα να μου πει τη γνώμη του για την κατάσταση κι αυτός μου απάντησε: «Να ’ρθεις το πρωί να δεις τι γίνεται. Αξιοπρεπείς ανθρώπους να έρχονται να μου ζητάνε δύο εισιτήρια των 0,60 και να ρωτάνε αν μπορούν να με πληρώσουν όταν θα πάρουν τη σύνταξη». (Στην Αγία Παρασκευή συμβαίνουν αυτά).

Αυτά δεν επηρεάζουν βέβαια πολύ άλλους, που διαφωνούν με την ασκούμενη πολιτική, αλλά παραμένουν «κολλημένοι» στις κομματικo-κρατικές καρέκλες, με τα σχετικά οφέλη τους. Πάντα υπάρχουν ευκαιρίες για τους ξύπνιους και τους καπάτσους. Εξυπνάδα, όμως, χωρίς ηθική δύναμη διαστροφή ορίζουν. Παλιός αριστερός, ο Γιάννης μου λέει: «Διαφωνώ κάθετα με αυτά που κάνει ο ΣΥΡΙΖΑ». «Γιατί μένεις;» τον ρωτάω, κι αυτός τα χάνει. «Δεν ξέρω, ίσως από συνήθεια».

Μερικοί έχουν και το θράσος να μιλάνε για «ηθικό πλεονέκτημα». Η μεγαλύτερη ζημιά, τι ζημιά, ιστορική καταστροφή που έκανε η ηγεσία αυτής της «κυβερνώσας Αριστεράς» είναι που εξευτέλισε την ιδέα της Αριστεράς, κηλιδώνοντας με τη συνθηκολόγηση της 13ης Ιουλίου την τιμή μιας παράταξης που ’δωσε χιλιάδες νεκρούς για την υπεράσπιση της εθνικής ανεξαρτησίας και της δημοκρατίας. Κατέφερε, ταυτόχρονα, συντριπτικό πλήγμα στην αυτοπεποίθηση και αυτοεκτίμηση της παράταξης και κατ’ επέκταση, του ελληνικού λαού, του έθνους στο σύνολό του. Φτάνοντας τώρα στον ακραίο εκφυλισμό να έχουμε στην Ελλάδα «αριστερή» κυβέρνηση που θέλει να εφαρμόσει ένα πρόγραμμα που, πρώτον, δεν βγαίνει με τίποτα, δεύτερον, είναι στον αντίποδα των αρχών και της ιδεολογίας της Αριστεράς, τρίτον, ανοίγει τον δρόμο σε επιθέσεις στον σκληρό πυρήνα της ελλαδικής και κυπριακής κρατικής κυριαρχίας, που μπορούν να οδηγήσουν σε τρομακτικές, περαιτέρω καταστροφές του ελληνισμού.

Ιστορικές ρίζες της Αριστεράς-Κεντροαριστεράς

Δεν είναι ζημιά μόνο παραταξιακή ή κοινωνική αυτό. Είναι μεγάλη εθνική ζημιά. Υπάρχει ένα βαθύ λαϊκό ρεύμα στην Ελλάδα, αυτό που έκανε την Επανάσταση, υπό την ηγεσία των Φιλικών και του Κολοκοτρώνη. Αυτό, όχι μια βαθιά εξαρτημένη και εθελόδουλη αστική τάξη, υπήρξε ιστορικά, και ιδίως όταν η πατρίδα κινδύνευσε, η φυσική και ηθική «ραχοκοκαλιά» του Έθνους. Προπάντων, αν και όχι μόνο, οι αγροτικοί πληθυσμοί.

Στις άγριες συνθήκες της Κατοχής αυτό το ρεύμα εκφράζεται με το ΕΑΜ, τη μεγαλύτερη, συγκριτικά με το μέγεθος της χώρας, αντιστασιακή δύναμη στην Ευρώπη του Χίτλερ, γιατί δεν είχε που αλλού να πάει. Θα προδοθεί από την ηγεσία του και θα χτυπηθεί ανελέητα μετά την Κατοχή, για να σηκώσει κεφάλι δύο χρόνια μόνο μετά τη λήξη του εμφύλιου, αναζητώντας ηγέτη στον Πλαστήρα, θυσιάζοντας τα παλληκάρια του για την Ένωση της Κύπρου, υποστηρίζοντας τελικά τον Γεώργιο (που το είχε καταδιώξει απηνώς το ’44) και αργότερα τον Ανδρέα Παπανδρέου.

Αυτό το ρεύμα, απαραίτητο όσο ποτέ άλλοτε για τη σωτηρία και την αναγέννηση της χώρας, υπό άλλη ασφαλώς πολιτική και ηγεσία, ήταν που αναζήτησε, υπό πολύ ειδικές, εξαιρετικές ιστορικές συνθήκες έκφραση στον Τσίπρα και τον ΣΥΡΙΖΑ, για να δεχθεί συντριπτικό πολιτικο-ηθικό πλήγμα με την ταπεινωτική συνθηκολόγηση, αλλά και την απουσία οποιουδήποτε σχεδίου. Μετά τις απανωτές προδοσίες ΠΑΣΟΚ, Ν.Δ., ΣΥΡΙΖΑ, ποτέ δεν αντηχούσε τόσο επίκαιρη η έκφραση του Σολωμού (Προς Επτανησίους): «Λαέ μου ευκολόπιστε και πάντα προδομένε».

Ντροπιασμένος Ιούλης

Ας δεχτούμε μια στιγμή ότι όντως δεν μπορούσε να κάνει αυτό που, υποσχόμενη, αυτή η ομάδα, έγινε μεγάλο κόμμα και πήρε την κυβέρνηση, αυτό που ο ελληνικός λαός, κόντρα σε θεούς και σε δαίμονες, της είπε να κάνει στις 5 Ιουλίου 2015.

Αν και βέβαια δεν μπορούσε, γιατί δεν έκανε και τίποτα να ετοιμαστεί – παιδική χαρά απεδείχθη, ιδιοτελής μάλιστα και χειραγωγήσιμη. Ακόμα κι έτσι, αν δεν ήθελε να παλέψει, θα ’ταν αξιοπρεπέστερο να φύγει. Να παραδώσει τα κλειδιά της χώρας στους Μέρκελ, Σόιμπλε, Ντράγκι, Λαγκάρντ, όχι να βάλει ένα αριστερό κόμμα να εφαρμόσει την πιο ακροδεξιά, υπερ-νεοφιλελεύθερη πολιτική, ένα πρόγραμμα υποδούλωσης, καταστροφής, λεηλασίας. Δεν θα ήταν λύση ασφαλώς, θα κατηγορούνταν δικαιολογημένα για λιποψυχία, θα ήταν όμως αξιοπρεπέστερη τέτοια στάση.

Βλέπω στην τηλεόραση τα διαμαρτυρόμενα πλήθη και σκέφτομαι μέσα μου. Α, ρε Αλέξη, πού πήγες και πού σε πήγαν! Αυτό ονειρεύτηκες; Να ενώσεις όλες τις τάξεις εναντίον σου; Να σε μισούν οι μισοί τουλάχιστον Έλληνες; Παιδί δεν διάβασες τι κάνει στους ανθρώπους η Κίρκη της «εξουσίας για την εξουσία»; Η τύχη του Γιωργάκη, του Βενιζέλου, του Σαμαρά, δεν σε δίδαξε τίποτα; Τόσο μεγάλη ήταν η δίψα σου για εξουσία; Δεν είχες ούτε έναν, στους τυχάρπαστους γύρω σου, να σου πει ότι μπορείς να κάνεις κόλπα με τους ανθρώπους, αλλά όχι με την Ιστορία; Βλέπω τα σκληρά χαρακτηριστικά του προσώπου σου, καθώς διαβάζεις την ομιλία σου στο Υπουργικό Συμβούλιο και διερωτώμαι ποιο μυαλό οδηγεί το χέρι των «λογογράφων» σου. Η σημερινή θέση του Τσίπρα είναι τραγική. Ακόμα κι αν «νικήσει», θα έχει χάσει. Οι επιμέρους «νίκες» οδηγούν σε ακόμα χειρότερο Βατερλό.

Η ανάμνηση της περεστρόικα

Τον βλέπω με τη Μέρκελ και μου ’ρχεται ζωντανή, σα να ήταν χτες, η εικόνα κοτζάμ Γκορμπατσόφ να ζητιανεύει κάποια ψίχουλα βοήθειας στους Δυτικούς, στο G6 στο Λονδίνο, τον Ιούνιο του 1991. Περίμενε κι αυτός «οικονομική βοήθεια» που του ’χαν υποσχεθεί, όπως ο Τσίπρας την «ελάφρυνση χρέους» (διαγραφές και ρήτρες ανάπτυξης ξεχάστηκαν προ πολλού). Θα περιμένει πολύ, ίσως μέχρι Δευτέρα Παρουσία.

Τους τα ’χε δώσει όλα ο Γκορμπατσόφ, τους έκανε απίστευτες παραχωρήσεις, έδωσε στους Γερμανούς την ελευθερία και τη χώρα τους ακέραιη, εφάρμοσε τις «μεταρρυθμίσεις» που του ’λεγαν να κάνει. Σύμβουλός του οικονομικός, αρχιτέκτονας της θεραπείας-σοκ, ο Τζέφρεϊ Σαχς, που συμβούλευε και τους Έλληνες «διαπραγματευτές», τρομάρα τους, του 2015! Τώρα ο σοβιετικός ηγέτης έβλεπε τη χώρα του να διαλύεται και να καταρρέει και γυρνούσε τον κόσμο ζητιανεύοντας μπας και συγκρατήσει τη διάλυση. Οι «φίλοι» του, Μπους, Θάτσερ, Κολ, κοίταζαν με παγερή αδιαφορία και ενδόμυχο ενθουσιασμό την κατάρρευση και προσπαθούσαν να του αρπάξουν ό,τι μπορούσαν περισσότερο, πριν την τελική πτώση. Μερικοί, όπως ο Αμερικανός ΥΠΕΞ, Μπέικερ, σκέφτονταν μήπως μπορούσαν να αγοράσουν τα… σοβιετικά πυρηνικά όπλα ή τη Σιβηρία, την ώρα ακριβώς που ο Γκορμπατσόφ εγκατέλειπε το Κρεμλίνο και η ΕΣΣΔ έπαυε να υπάρχει!

Παρακολούθησα στενά τη διαδρομή του, ως ανταποκριτής τότε, στη Μόσχα. Όπως κι ο Τσίπρας, διαχειρίστηκε μια τεράστια, παγκόσμια ελπίδα με τον πιο καταστροφικό τρόπο. Τον παγίδευσε κι αυτόν, άριστο τακτικιστή και άθλιο στρατηγιστή, η ίδια η αρχική του επιτυχία και το επικοινωνιακό του χάρισμα. Σε όποια αίθουσα έμπαινε το σώμα του στρεφόταν αυτόματα στις κάμερες και μια μέρα έβαλε το αεροπλάνο του να κόβει βόλτες πάνω από τον Ατλαντικό για να φτάσει στην Αμερική την ώρα των βραδινών ειδήσεων! Δεν κατάλαβε ότι, ανεπαίσθητα, αντί να χρησιμοποιεί αυτός τις κάμερες, τον πήγαιναν αυτές εκεί που ήθελαν.

Η βασική «δομική» ομοιότητα των δύο πολιτικών είναι ότι διέπραξαν το πιο καταστροφικό λάθος που μπορεί να κάνει άνθρωπος και μάλιστα αντιμέτωπος με τόσο κρίσιμα προβλήματα – να μη χρησιμοποιεί το δικό του μυαλό, εμπιστευόμενος τις ιδέες τρίτων, τις στρατηγικές συνέπειες της εφαρμογής των οποίων δεν συνειδητοποιεί. Αμερικανοί έφτιαξαν τον κορμό της «νέας πολιτικής σκέψης» και της πολιτικής της «διαφάνειας» (γκλάσνοστ) που υιοθέτησε ως δικές του ο εκπρόσωπος του «μεταρρυθμιστικού» ρεύματος στο ΚΚΣΕ. Αμερικανοί, επίσης, επεξεργάστηκαν τη διαπραγματευτική, επικοινωνιακή, διεθνή στρατηγική της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ. Το αποτέλεσμα ήταν, και στις δύο περιπτώσεις, αναπόφευκτο.

Η κατάληξη θα είναι η ίδια, η διάλυση της Ελλάδας τώρα, όπως η διάλυση της ΕΣΣΔ τότε. Εκτός αν ένα «θαύμα» μεταμορφώσει ξαφνικά τον Αλέξη Τσίπρα σε εθνικό ηγέτη. Ή, αν, η κοινωνική εξέγερση που αναπτύσσεται, αποκτήσει τα οργανωτικά και πολιτικά χαρακτηριστικά, το πρόγραμμα, τις ιδέες και την ηγεσία που χρειάζεται.

(www.konstantakopoulos.gr)

- See more at: http://www.e-dromos.gr/alexis-tsipras-kai-mixahl-gkormpatsof/#sthash.5Ii4MoTe.dpuf

To ακέφαλο κίνημα

20.02.2016 | από Σύνταξη

ΑΡΙΣΤΕΡΑ

Δημοσίευση: Φύλλο 299 - 13/2/2016

         

Ο κόσμος χωρίς τον Τσίπρα, οι γραβάτες στα κάγκελα, οι φόροι στους μισθωτούς και η αστυνομία προβληματισμένη

Του Απόστολου Αποστολόπουλου

Οι Πλατείες ξεκίνησαν, με τους Αγανακτισμένους, λίγο-πολύ αυθόρμητα, χωρίς ηγεσία, με τα κόμματα, ιδίως της ιστορικής Αριστεράς, δύσπιστα έως εχθρικά. Οι Πλατείες ξεκίνησαν χωρίς τον Τσίπρα. Ο κόσμος βρίσκεται πάλι στους δρόμους και πάλι «χωρίς τον Τσίπρα». Η μεγάλη διαφορά, θα έλεγε κανείς, είναι ότι ο Τσίπρας στο μεταξύ έγινε πρωθυπουργός. Ωστόσο, η ομοιότητα με το παρελθόν είναι πιο ουσιαστική: Ο Τσίπρας έχει την πρωθυπουργία και την εξουσία που απορρέει από το αξίωμα, αλλά δεν κατάφερε να αποκτήσει ηγετικό ρόλο. Πήγε, στιγμιαία, να τον αποκτήσει αλλά τον έχασε καθώς ούτε στίγμα έδωσε, σε τι διαφέρει μια αριστερή κυβέρνηση από τις άλλες (εκτός από τη λογοδιάρροια), ούτε τη χώρα πλοήγησε μέσα και μακριά από τις μνημονιακές συμπληγάδες.

Επιβάλλεται περίσκεψη

Οι Πλατείες, όπως και ο ξεσηκωμός του πιο συντηρητικού τμήματος του πληθυσμού, των αγροτών ή το τηλεδιαφημιζόμενο «κίνημα»(;) της «γραβάτας» δεν θα λέγαμε ότι είναι ακριβώς η «επανάσταση» που ονειρεύονται ποικίλοι και κατά φαντασία εραστές του μαρξισμού. Αν, μάλιστα, συνδυαστεί με την επιλογή Μητσοτάκη στην αρχηγία της Ν.Δ. τότε μάλλον περίσκεπτους θα πρέπει να μας αφήνουν τα πράγματα. Δεν είναι διόλου κακό ότι ασφαλώς αρκετοί από τις τριακόσιες χιλιάδες ψηφοφόρους του κ. Μητσοτάκη βρίσκονται καβάλα στα τρακτέρ ή διαδηλώνουν με τις γραβάτες τους (ίσως και τα μυαλά) κρεμασμένα στα κάγκελα. Απολύτως φυσιολογικό είναι, κοινή γαρ η τύχη. Αλλά η περίσκεψη επιβάλλεται όταν είναι ευδιάκριτο πως από την εποχή των Πλατειών ώς σήμερα δεν προχωρήσαμε, ως «λαϊκό κίνημα», πέρα από τα τελικώς συνδικαλιστικά αιτήματα του τύπου «δεν πληρώνω», φόρους, διόδια ή ό,τι άλλο με το επιχείρημα ότι δεν πληρώνουν οι πλούσιοι.

Έχει προστεθεί και η σκληρή πραγματικότητα του «δεν έχω να πληρώσω», κανείς δεν το αγνοεί. Αλλά κανείς δεν αγνοεί, επίσης, ότι το δίκαιο πανελλήνιο αίτημα να μην πληρώνουν μόνον οι συνταξιούχοι και οι μισθωτοί, δηλαδή ουσιαστικά οι δημόσιοι υπάλληλοι, μετατρέπεται σε ασυγκράτητη οργή μόλις καλούνται να πληρώσουν και κάποιοι άλλοι, αυτοί ακριβώς που διαμαρτύρονται επειδή, όπως πιστεύουν, περισσεύουν όσοι «κοπροσκυλιάζουν στο Δημόσιο» χωρίς να κάνουν τίποτα, δηλώνουν ευτελή, γελοία εισοδήματα σε καταφανή αντίθεση με το επίπεδο ζωής τους ή ομιλούν για τη σκληρή ζωή του αγρότη… αλβανικής ή πακιστανικής καταγωγής, όπως μάθαμε π.χ. για τους εργάτες της φράουλας στη Μανωλάδα, αφού ο Έλληνας «δεν καταδέχεται». Όπως και ότι οι διαμαρτυρίες για τα hot spots είναι πανομοιότυπες με τους ξεσηκωμούς εναντίον της εγκατάστασης ΧΥΤΑ στη γειτονιά και γενικώς εναντίον οτιδήποτε υποβαθμίζει (αληθώς ή κατά φαντασία) την αγοραστική αξία της περιοχής…

Ο συνδικαλισμός δεν πάει μακριά, έλεγε και ο Λένιν. Ελάχιστοι, ανεξάρτητοι και μεμονωμένοι, στην Αριστερά, εντός ή εκτός Βουλής (αλλά και τη Δεξιά) θέτουν το καθοριστικό ζήτημα ότι κοινωνικές αλλαγές χωρίς εθνική ανεξαρτησία δεν μπορεί να συμβούν. Οι διάφοροι ξεσηκωμένοι, πάντως, δεν βάζουν στον εαυτό τους τέτοιες σκοτούρες. Ούτε φαίνεται κανείς διατεθειμένος να τους το πει.

Καθυστερημένοι «Κολόμβοι»

Ο Τσίπρας έχει κάνει άπειρες συναντήσεις, σε πολιτικό επίπεδο, με Μέρκελ, Ολάντ και λοιπούς. Φως δεν είδε, ούτε εμείς, ωσάν οι «τεχνοκράτες» να είναι από άλλο χωριό. Κάποτε κάποιος θα πρέπει να μας ενημερώσει τι του λένε, γιατί όλο και νέα μέτρα προσθέτουν, τρύπες ανακαλύπτουν με δισεκατομμύρια που πριν δεν υπήρχαν. Κάποιοι περί την κυβέρνηση ψιθυρίζουν ότι τελικά δεν θα είναι και τόσο κακό αν φεύγαμε από το ευρώ, καθυστερημένοι «Κολόμβοι». Δήθεν οι δανειστές δεν πείθονται ότι η κυβέρνηση δεν εκπληρώνει τις υποχρεώσεις της. Μπορούν να μας κατηγορούν και το κάνουν. Αν η κυβέρνηση, με τη σειρά της, έπειθε εμάς ότι ξέρει τι να κάνει και μπορεί να το κάνει, τότε θα μπορούσε να πει και κανένα «όχι». Αλλά μετά την κωλοτούμπα δεν πείθει. Δεν πείθει επειδή δεν εμπνέει. Τελεία.

Κανείς δεν τολμά ούτε να υπονοήσει ότι όσα βλέπουμε θυμίζουν κάτι από «έγχρωμη επανάσταση», όχι για να υποστηρίξει την κυβέρνηση (ποιος ο λόγος;), αλλά για να μας βάλλει ψύλλους στ’ αφτιά για το σημερινό απόγευμα, το βράδυ, το αύριο, να μην πάμε σαν το σκυλί στ’ αμπέλι, ανυποψίαστοι. Διότι κάτι σημαίνει ότι η Ένωση Δικαστών και Εισαγγελέων καταγγέλλει πως η ελληνική κυβέρνηση δεν μπορεί να εφαρμόζει όσα οι ξένοι επιτάσσουν. Η Ένωση, ως καθυστερημένος «Κολόμβος» κι αυτή, ανακάλυψε, έξι χρόνια μετά, την Αμερική των Μνημονίων. Ούτε μπορεί να αγνοηθεί ότι προστρέχει, στο ίδιο κλίμα, το συνδικάτο της Αστυνομίας προειδοποιώντας την κυβέρνηση να μην φέρει σε αντιπαράθεση τα ΜΑΤ με τους αγρότες! Ποιον προστατεύουν και ποιον προειδοποιούν οι συνδικαλιστές της αστυνομίας; Θα είναι ασυγχώρητη αφέλεια να θεωρηθούν του συρμού οι παρεμβάσεις αυτών των δυο καθοριστικών αρμών της βαθιάς εξουσίας του κράτους σε μια κρίσιμη στιγμή όπου κανείς δεν μπορεί να αποκλείσει ένα ενδεχόμενο σύγκρουσης, με ή χωρίς προβοκάτσια, και αιματηρή έκβαση, ούτε στην περίπτωση των αγροτών ούτε στην περίπτωση των προσφύγων.

Αυτά δεν είναι τίποτα άλλο παρά η ψυχρή περιγραφή της συγκυρίας: μια κυβέρνηση χωρίς έρμα και χωρίς στήριξη ούτε εντός ούτε εκτός της χώρας. Στην κοινωνία αγανάκτηση, φτώχεια, αδιέξοδο. Κύμα προσφύγων ανεξέλεγκτο με τους Γερμανούς (και όλους τους άλλους Εταίρους!) να αμφισβητούν την εθνική κυριαρχία της χώρας. Κόσμος ξεσηκωμένος στους δρόμους, αλλά λαϊκό κίνημα ακέφαλο. Μια σπίθα φτάνει για να βάλει φωτιά στον κάμπο.

- See more at: http://www.e-dromos.gr/to-akefalo-kinhma/#sthash.go9L5dU7.dpuf

ΚΑΝΕΝΑ ΠΡΟΒΑΤΟ ΔΕΝ ΣΩΘΗΚΕ ΒΕΛΑΖΟΝΤΑΣ

ΣΑΒΒΑΤΟ 20/2/16           

Του ΝΙΚΟΥ ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΥ*

Παρατήρηση 1^η: Τα Μνημόνια, με όποιο όνομα κι αν εφαρμόζονται παντού στην Ευρώπη, είναι η πολιτική που επέβαλαν οι υπαίτιοι της κρίσης για να ξεπεράσουν την κρίση που οι ίδιοι προκαλούν, μεταφέροντας τα βάρη και τις συνέπειές της στις πλάτες των ασθενέστερων.  

Στην πατρίδα η πολιτική αυτή είχε εξαρχής τριπλό στόχο:  

• Την κατάλυση των εργασιακών δικαιωμάτων, με την καταβύθιση του επιπέδου των μισθών, την ελαστική, επισφαλή και ανασφάλιστη εργασία, την διάλυση κάθε έννοιας συλλογικής διαπραγμάτευσης στις εργασιακές σχέσεις, την αυθαιρεσία στο ωράριο εργασίας, την ανυπαρξία ελέγχων τήρησης της όποιας εργατικής νομοθεσίας.
• Την αποστέρηση του λαού από την δημόσια περιουσία του μέσω της άρσης της όποιας ασυλίας αυτής της περιουσίας, την μετατροπή της σε ενέχυρο προς εξασφάλιση εγχώριων και ξένων δανειστών και τοκογλύφων, την ιδιωτικοποίηση και το ξεπούλημά της σε τιμή ευκαιρίας προς «επενδυτές» που οσμίζονται σίγουρα κέρδη τόσο λόγω της δεσπόζουσας οικονομικής σημασίας των εκποιούμενων τιμαλφή όσο και λόγω της εργασιακής ζούγκλας και των κάθε λογής αποικιοκρατικών προνομίων τους προσφέρονται στο όνομα της «ανάπτυξης».
• Την κατάργηση κάθε ίχνους κοινωνικής πολιτικής που έχει να κάνει με την ασφάλιση, την σύνταξη, την πρόνοια, την υγεία, που βαφτίζονται «παροχές» και «κόστος». Στο πλαίσιο του κοινωνικού δαρβινισμού, τα 2/3 της κοινωνίας «περισσεύουν» καθώς δεν μπορούν να πληρώσουν αυτό το «κόστος» και συνεπώς στερούνται των… ευεργετημάτων της «ανταποδοτικότητας».

  Παρατήρηση 2^η: Έξι χρόνια τώρα επαναλαμβάνεται η ίδια ιστορία με τη δόση, την υποδόση, τις εξετάσεις επιτήρησης, την αξιολόγηση κοκ. Και κάθε – μα κάθε - φορά το προαπαιτούμενο της δόσης, της υποδόσης, της αξιολόγησης και της επιτήρησης είναι νέα μέτρα. Μέτρα απάνθρωπα, σκληρά, που «σώζουν» το λαό αλλά που στην πραγματικότητα έχουν σκοτώσει την ελληνική κοινωνία και οικονομία. Μέτρα που θα είναι τα «τελευταία» αλλά που πάντα είναι τα προηγούμενα από τα επόμενα που με μαθηματική ακρίβεια ακολουθούν. Μέτρα που φέρνουν «ανάπτυξη» αλλά που στην πραγματικότητα έχουν φέρει πίσω τον Μεσαίωνα και έχουν προκαλέσει τέτοια ύφεση στην οικονομία που μόνο σε συνθήκες πολεμικής σύρραξης θα μπορούσαν να προκληθούν.  

Ο ΣΥΡΙΖΑ που θα έβαζε τέλος σε αυτό το μνημονιακό σπιράλ αποκαλύπτεται ο καλύτερος συνεχιστής της ίδιας τραγωδίας. Ό,τι «παλιό» που θα το «τελείωνε» το εφαρμόζει στον έσχατο βαθμό.  

Παρατήρηση 3^η: Ο ΣΥΡΙΖΑ μέσα στο τόσο κακό που προκαλεί προσφέρει και κάτι: Στερεί από το σύστημα της αρπαγής και της βαρβαρότητας και το τελευταίο «διαχειριστικό» (άμα τε και «αριστερό») φύλλο συκής.  

Συγκροτεί μια κυβέρνηση που δεν έχει ούτε ιερό ούτε όσιο:  

• Αποδεικνύεται ο καλύτερος μαθητής των προηγούμενων σε κάθε τι.
• Εφαρμόζει την πολιτική τους στην εντέλεια, από Μνημόνια μέχρι ΝΑΤΟ κι από πλειστηριασμούς μέχρι κόκκινα δάνεια και στρατόπεδα συγκέντρωσης.
• Ξεπλένει την πολιτική που εξουθένωσε τον λαό και ταυτόχρονα κινείται στο απόγειο του «πασοκισμού», καταγγέλλοντάς την!
• Φέρνει με την διαδικασία του κατεπείγοντος το ένα πίσω από το άλλο τα αντιλαϊκά νομοσχέδια, με τα οποία μάλιστα κάποιοι υπουργοί της θέλουν να λένε ότι διαφωνούν, την ώρα που τα ψηφίζουν και με τα δύο χέρια.
• Δεν υπάρχει  απαίτηση του μεγάλου κεφαλαίου, της ΕΕ, του ΔΝΤ, της ΕΚΤ, με την οποία να μην συναινούν και να μην την εφαρμόζουν, αλλά την ίδια ώρα επιδίδονται σε «αντιολιγαρχικές» ρητορείες.

  Δεν υπάρχει ψέμα που δεν έχουν πει (σσ: Ρωτήστε τον κ.Σγουρίδη…). Πρωταγωνιστούν στο ίδιο χιλιοπαιγμένο έργο της εξαπάτησης. Μιλούν για παράλληλα προγράμματα ενώ πρόκειται για παράλληλο εμπαιγμό, για παράλληλη κοροϊδία, για παράλληλη υποκρισία.  

Μιλούν με «αριστερή» φρασεολογία όταν δεν υπάρχει νόμος, ρύθμιση, διάταξη ή τροπολογία με την οποία να μην ωφελείται η ολιγαρχία.  

• Σχεδιάζουν κι άλλους φόρους πάνω στους φόρους, όταν με τον προϋπολογισμό του Μνημονίου από τα 48 δισ. φόρους τα 45 δισ. τα φόρτωσαν στον λαό, αλλά οι 153 νέοι «σωτήρες» ποζάρουν με το ίδιο θράσος που κυκλοφορούσαν οι προηγούμενοι πουλώντας «κοινωνική ευαισθησία» πάνω στα κοινωνικά ερείπια που δημιουργούν.
• Κατά τα πρότυπα των «νέων τζακιών» του ΠΑΣΟΚ επιχειρούν την αναδιανομή του τηλεοπτικού τοπία με εργαλείο την ίδια σημαδεμένη τράπουλα της διαπλοκής, αλλά βγάζουν δεκάρικους κατά της διαπλοκής.
• Λεηλατούν ασφαλισμένους και εργαζόμενους με το ασφαλιστικό, λεηλατούν αγρότες, λεηλατούν τους πάντες αλλά όλα αυτά τα… συμψηφίζουν με το σύμφωνο συμβίωσης.
• Έφτασαν να παρουσιάζουν σαν πράξη διασφάλισης της εθνικής κυριαρχίας την αποβίβαση του ΝΑΤΟ στο Αιγαίο!

  Έχουμε μια κυβέρνηση απύθμενης, ασύστολης δημαγωγίας. Που έχει μερίδιο ευθύνης σε μια ακόμα βρωμιά: Τροφοδοτεί με την ίδια συνέπεια των προηγούμενων το καθεστώς της ασυνέπειας, της αναξιοπιστίας και της σαπίλας που με τη σειρά του συντηρεί και θρέφει τον ακροδεξιό πολιτικό κατιμά.  

Δεν είμαστε προφήτες για να ξέρουμε μέχρι που θα φτάσουν. Ένα ξέρουμε και δεν είναι προφητεία, είναι πολιτική ανάλυση και εκτίμηση. Όταν έρθει η ώρα να ψάχνουν να κρυφτούν, δεν θα βρίσκουν.  

Παρατήρηση 4^η: Η Ελλάδα είναι ένα προτεκτοράτο του 21^ου αιώνα, με τη διαφορά ότι οι βασικοί πραίτορες δεν είναι οι έξω, είναι οι μέσα. Τα πολιτικά ενεργούμενα του εγχώριου και διεθνούς οικονομικού κατεστημένου βυθίζουν στη δίνη του φαύλου κύκλου της κρίσης εκατομμύρια λαϊκών στρωμάτων.  

Η μόνη, επομένως, οδός διαφυγής περνάει από το σπάσιμο του φαύλου κύκλου. Που σημαίνει άρνηση όσων τον συντηρούν:  

α) Άρνηση ότι ο λαός «πρέπει» να πληρώσει ένα χρέος που δεν χρωστάει.

β) Άρνηση ότι η Ελλάδα «δεν μπορεί» να ζήσει έξω από «ενώσεις» που την συνθλίβουν.

γ) Άρνηση ότι η οικονομία και η πολιτική εξουσία «πρέπει» να βρίσκεται εσαεί στα χέρια εκείνων που ευθύνονται για την κρίση.  

Παρατήρηση 5^η: Στην ιχνηλάτηση του δρόμου διαφυγής, που σημαίνει διαμόρφωση αρραγούς εσωτερικού μετώπου και λαϊκής συμμαχίας, αλλά και διαμόρφωση διεθνιστικών συμμαχιών μέσα από την κατανόηση των διεθνών συσχετισμών, έχει μεγάλη σημασία να μην λησμονείται ότι η κρίση δεν είναι ούτε μόνο ελληνική, ούτε αργεντίνικη, ούτε ταϋλανδέζικη, ούτε αμερικανική, ούτε ρώσικη. Είναι παγκόσμια.  

Έχει διατυπωθεί και το συνυπογράφουμε: Ο παγκόσμιος χαρακτήρας της ξεκινάει από το παγκόσμιο πρόβλημα ότι οι ζωές μας δεν καθορίζονται ούτε από τις ανάγκες μας, ούτε από τις επιθυμίες μας. Καθορίζονται και ελέγχονται από άλλους: Στους άλλους βάλτε τώρα από τραπεζίτες και Σόρος μέχρι πολυεθνικές, εργολάβους και κατσαπλιάδες.  

Ως εκ τούτου το θέμα – και σωστά - τίθεται ως εξής: ‘Η θα καταστραφούμε, ή θα γκρεμίσουμε όλα εκείνα που μας καταστρέφουν. Αυτό σημαίνει ενότητα κι αγώνα με σχέδιο, με προοπτική, με οργάνωση και με αντοχή, που θα εμπνέει στο εσωτερικό και θα εξασφαλίζει κοινωνική αλληλεγγύη εκτός των συνόρων.  

Παρατήρηση 6^η (και εδώ προσοχή): Να ενωθούμε έχοντας υπόψη μας ότι κάτι κίβδηλα περί «ενότητας» ακούγονται κι από τους δημίους μας. Τους ακούτε.  

«Να ενωθούμε», λένε, και οι πρωταγωνιστές του νέου διπολισμού και οι εκπεσόντες του παλιού δικομματισμού, γιατί, για να παραμείνουν στην κουτάλα.  

«Να ενωθούμε» μας λένε διάφοροι τύποι που η ταραχή τους ξεκινάει μόνο όταν κινδυνεύουν τα δολάριά τους και τα ευρώ στις παχυλές καταθέσεις τους – κατά φαντασία κίνδυνος βέβαια – και μας απειλούν ότι θα τα πάρουν και θα φύγουν (από την κυρία Ξαφά μέχρι την γελοιογραφική εκδοχή αυτής της ιστορίας, τον Γεωργιάδη).  

Μας ζητάνε να ενωθούμε μαζί τους αυτοί που απ’ όλους τους κινδύνους, όπως συνηθίζει να λέει ένας φίλος, ένας είναι ο χειρότερός τους: Μη βρεθούν και ζήσουν όπως έχουν καταντήσει να ζούνε οι υποτακτικοί τους.  

Να ενωθούμε, λοιπόν. Αλλά για να κάνουμε, τί; Επαναλαμβάνουμε: Για να γκρεμίσουμε όλα εκείνα που καταστρέφουν την κοινωνία ώστε παράλληλα και ταυτόχρονα να χτίσουμε πάνω σε γερά θεμέλια, χωρίς «σωτήρες», χωρίς καμία δημιουργική ασάφεια, χωρίς κανένα παράλληλο πρόγραμμα κι άλλες τέτοιες παρλαπίπες.  

Να ενωθούμε στη βάση των προβλημάτων, των αναγκών και των επιθυμιών μας, με πρόγραμμα σαφές που δεν θα πηγαίνει βήμα πίσω από την δημοκρατική απαίτηση «ο πλούτος να ανήκει σε όσους τον παράγουν».  

Να ενωθούμε και (γιατί όχι;) κάνοντας επίδειξη της ακατάβλητης δύναμης που απορρέει από αυτή την ενότητα, να διατρανώσουμε ότι η καμήλα αρνείται πια να γονατίζει για να την φορτώνουνε και ότι κανένα πρόβατο δεν σώθηκε βελάζοντας.  

*Δημοσιεύθηκε στο e-nikos.gr την Παρασκευή 19 Φεβρουαρίου 2016

http://www.iskra.gr/index.php

 

ΚΑΚΑΡΙΣΜΑΤΑ ΣΤΑ ΚΟΡΑΚΙΣΤΙΚΑ...

ΣΑΒΒΑΤΟ 20/2/16           

Του ΣΤΑΘΗ*

Υπάρχει ο πορνικός Τύπος. Πρέπει να υπάρχει ο πορνικός Τύπος; Ναι και βεβαίως! διότι αυτό συνιστά απόδειξη της ελευθερίας του Τύπου. Eτσι αποφάνθηκε, ήδη απ’ τη δεκαετία του ’70, Ανώτατο Δικαστήριο των ΗΠΑ (της πιο πουριτανικής, πιθανόν, χώρας στον κόσμο και πάντως εις όσα αφορούν τις μεσοδυτικές πολιτείες, ήτοι τα τέσσερα πέμπτα της).

Υπάρχει κίτρινος Τύπος; υπάρχει. Επηρεάζει ο κίτρινος Τύπος τους πολίτες; Βεβαίως - όσους δεν έχουν προσόντα ή φιλοδοξίες για κάτι καλύτερο. Τους επηρεάζει περισσότερο από την Εκκλησία, τα κόμματα, τις ιδεολογίες; Αλλους περισσότερο, άλλους λιγότερο. Παράγει εγκληματίες ο κίτρινος Τύπος; από μόνος του, σπανίως (διότι τίποτα δεν μπορούμε να αποκλείσουμε στα ανθρώπινα). Για να είναι όμως ο όποιος εγκληματίας επαρκής, εκτός απ’ την τυχόν επιρροή του κίτρινου Τύπου πάνω του, χρειάζεται και η συνδρομή κι άλλων παραγόντων, όπως η οικογένεια, η κοινωνία, οι ιδεολογίες, οι θρησκείες, οι τέχνες και άλλα πολλά.

Γράφει, λέει και προβάλλει ψέματα ο Τύπος; Βεβαιότατα και σε δουλειά να βρισκόμαστε. Ομως πάλι στον ίδιον αυτόν Τύπο υπάρχουν οι δυνάμεις που αποκαλύπτουν τα εν λόγω ψέματα.

Βρίθει παθολογιών και παθογένειας ο Τύπος; Γίνονται μέσω του Τύπου προσπάθειες χειραγώγησης της κοινής γνώμης; προπαγάνδας, διαμόρφωσης mainstream; ομογενοποίησης της σκέψης; Προσπαθεί συχνά ο Τύπος, αντί να ελέγχει τις τρεις εξουσίες να εμπλέκεται μαζί τους ως τέταρτη τοιαύτη κι έτσι να επωφελείται οικονομικώς και να αποκτά ισχύ; Βεβαιότατα! Κι από ποιον τα μαθαίνουμε όλα αυτά; Από τον Τύπο.

Υπάρχουν δημοσιογράφοι σκατάδες, ραγιάδες, αμόρφωτοι, αργυρώνητοι, πρακτόρια, κυνικοί και αποβράσματα; Υπάρχουν δημοσιογράφοι καλλιεργημένοι, έντιμοι, ιδεολόγοι, εργατικοί, σεμνοί «την πίστη των ενδεδυμένοι»; Υπάρχουν εκδότες άσχετοι με τη δημοσιογραφία (ή και σχετικοί) που τη χρησιμοποιούν για μπίζνες; Υπάρχουν άλλοι που πάνε με τον σταυρό της δημοσιογραφικής δεοντολογίας στο χέρι; Υπάρχουν κι εκείνοι που είναι και απ’ τα δύο;Υπάρχουν! Διότι όλα αυτά συμβαίνουν και στην κοινωνία. Η ταξική πάλη που διεξάγεται στην κοινωνία διεξάγεται και μέσα στον Τύπο (που επιπροσθέτως την περιγράφει).

Υπάρχουν κομματικές εφημερίδες που είναι υπερήφανες για αυτό; Βεβαίως και καλά κάνουν. Υπάρχουν εφημερίδες, ράδια και τηλεοράσεις που ελέγχονται από κόμματα που τα ελέγχουν εταιρείες; Βεβαίως. Παρά ταύτα, σε ορισμένες απ’αυτές τις εφημερίδες υπάρχει πλουραλισμός; δημοσιεύεται η αντίθετη άποψη; Συχνά έως πολύ συχνά! Γιατί; Διότι σε ένα μέσο ενημέρωσης δεν μπορεί να γίνει αλλιώς, αν δεν θέλει το ίδιο να γίνει δελτίο Τύπου (οποιουδήποτε) και συνεπώς να εγκαταλειφθεί από τους αναγνώστες του, τους ακροατές του, τους θεατές του. Διότι

η σπουδαιότερη ιδιότητα του Τύπου είναι (έστω κι άθελά του) να οξύνει τα κριτήρια των πολιτών, ώστε (ανάμεσα στα άλλα) να κρίνουν και τον Τύπο. Ο Τύπος αναπαράγει όσα συμβαίνουν στην κοινωνία, αλλά δεν παράγει πρόβατα. Αντιθέτως, διακινεί το αγαθό της πληροφορίας, εμβαθύνει σε αυτό με αναλύσεις, σχόλια, έρευνες, σκίτσα, άρθρα, απόψεις, προσφέροντας έτσι αναπόφευκτες υπηρεσίες στην πολιτική, τη δικαιοσύνη, τον πολιτισμό και τις κοινωνίες.

Ολα αυτά συμβαίνουν όσον ο Τύπος λειτουργεί σε συνθήκες αστικής δημοκρατίας. Υπό το κράτος της ισχύος του Μεγάλου Αδελφού, υπό τη δαμόκλειο σπάθη συστημάτων εξουσίας, ενίοτε διωκόμενος από κρατικά ή εταιρικά ή καθεστωτικά συμφέροντα, ο Τύπος μολυσμένος (έστω απ’ όλα αυτά) περιέχει το αμόλυντο. Κανένα

απόρρητο και κανένα άρρητο δεν ισχύει στον Τύπο, όπως μπορεί να ισχύει σε μια εταιρεία, σε ένα κόμμα, σε μια σέχτα, σε μια κυβέρνηση. Ακόμα και στα δικτατορικά καθεστώτα (ενίοτε με κόστος αίματος) ο Τύπος, όπως και οι τέχνες ή η «παράνομη» πολιτική δράση, μετέχει στις διαδικασίες ανατροπής και απελευθέρωσης. Διότι ο Τύπος ως εκ της φύσεώς του είναι (και) αντι-Τύπος.

Ολα τα παραπάνω (και άλλα πολλά) συνθέτουν τη διαλεκτική ενός πολυσύνθετου τοπίου, που κάθε προσπάθεια να το αντιληφθεί κανείς διά της κατηγοριοποίησης είναι αφελής ή αυταρχική. Διότι ο κρίνων (ή συγκαλύπτων) Τύπος παράγει ο ίδιος τον κριτή του (αλλά δεν τον διαμορφώνει μόνον αυτός). Και ο κριτής είναι ο αναγνώστης, ο ακροατής, ο θεατής, είτε ως πρόσωπο, είτε ως συλλογικότητα. Διαμορφωνόμενος(η) από την πολιτική, την ιδεολογία, την πίστη, τη φιλοσοφία, την οικογένεια, την εκπαίδευση και τη φύση.

Οταν λοιπόν μια κυβέρνηση της Αριστεράς έλεγε (πριν να γονατίσει) ότι θα τα βάλει με τη διαπλοκή, δεν μπορεί να εννοούσε παρά την εφαρμογή της νομιμότητας. Και την αλλαγή όσων νόμων αφαιρούσαν απ’ αυτήν τη νομιμότητα την ηθική. Και συστατικά αυτής της ηθικής μπορούν να είναι όσα συντείνουν στην εξυπηρέτηση των αναγκών του λαού, των εργαζόμενων.

Ομως, μια κυβέρνηση εντολοδόχων των δανειστών-δυναστών δεν μπορεί να μπει σε μια τέτοια λογική. Με αποτέλεσμα η μάχη κατά της διαπλοκής να έχει εκφυλισθεί σε επιλεκτικές σχέσεις μαζί της ή σε διευκολύνσεις για την αναπαραγωγή της. Λόγου χάριν, όποιος έχει λεφτά θα πάρει τηλεοπτική άδεια χωρίς να δίνει λογαριασμό για το τηλεοπτικό πρόγραμμα που θα διαμορφώσει, παρά μόνον σ’ αυτή τη φάρσα που ακούει στο όνομα Εθνικό Συμβούλιο Ραδιοτηλεόρασης.

Ομως, για όλη αυτή τη «δυσλειτουργία» (για να εκφρασθώ ηπίως) της κυβέρνησης εις όσα αφορούν τον Τύπο υπάρχουν κι άλλες αιτίες, βαθύτερες.

Ανέκαθεν στην Αριστερά ενδημούσαν δύο απόψεις για τον Τύπο (πλην ΚΚΕ, όπου ευδοκιμεί μία). Η πρώτη άποψη βλέπει τον Τύπο με τα καλά του και τα κακά του, ως ένα ακόμα πεδίο της ιδεολογικής και ταξικής πάλης - μια άποψη φιλελεύθερη και πλουραλιστική, όπου εναπόκειται στην κρίση και την κριτική να ξεχωρίζει την ήρα απ’ το στάρι, όσον αυτό είναι δυνατόν στα ανθρώπινα. Μια διαδικασία δύσκολη, αλλά με θαυμαστά αποτελέσματα στη διαμόρφωση και την εξέλιξη των πολιτών, της πολιτικής, του πολιτισμού και του πολιτεύματος. Η δεύτερη άποψη θέλει

έναν Τύπο ελεγχόμενο για το καλό των ανθρώπων και την πρόοδο της κοινωνίας. Παρ’ ότι αυτές οι αγαθές προθέσεις έχουν πάντα ανοίξει τον δρόμο για την κόλαση, οι θιασώτες αυτών των απόψεων παραμένουν πολλοί στους κόλπους της Αριστεράς. Πολλοί και, κατά τη γνώμη μου, επικίνδυνοι. Σαν να μη μάθαμε τίποτα από τα κατορθώματα του (εγγενούς μας;) σταλινισμού. Ο λόγος όταν δεν υπάρχει αντίλογος περνάει στην εξουσία εκείνου που τον διαθέτει. Κι έτσι μπορεί να του κάνει ό,τι θέλει. Να λέει ο ίδιος ό,τι γουστάρει (χωρίς τη βάσανο της απόδειξης) και να αποξενώνει τους άλλους από την πολιτική - διότι η πολιτική είναι και κριτική. Κριτική που δεν διατυπώνεται είναι πολιτική που ακυρώνεται, ή πολιτική που δεν μπορεί να γεννηθεί και να δοκιμασθεί.

Μάλιστα στις μέρες μας, όπου το διαδίκτυο, μέσω των κοινωνικών ιστότοπων και της διασύνδεσης μεταξύ τους, πιέζει τον Τύπο (είτε προς το χάος, είτε προς την αλήθεια), είναι απολύτως αφελές και άκρως αυταρχικό να λέει η Αριστερά ότι θα «βάλει τάξη» στη διακίνηση των ιδεών, ακόμα και στις παθολογίες που αυτές παράγουν, αν δεν παραβιάζουν τους νόμους.

Η Αριστερά πριν να γονατίσει ήταν στην μπούκα της διαπλοκής - τώρα, εκτελώντας πλέον διαταγές (εξωχώριες, συνεπώς και εγχώριες), δεν μπορεί να έχει η ίδια τη διαπλοκή στην μπούκα.Εκ των πραγμάτων. Συνεπώς τα ντε φάκτο θα τα κάνει και ντε γιούρε - τα λοιπά, κακαρίσματα... 

Στα κορακίστικα κι όποιον τα κορακίστικα πιάσουν κορόιδο...  

*Δημοσιεύθηκε στο e-nikos.gr την Παρασκευή 19 Φεβρουαρίου 2016