ΤΑ ΠΑΡΑΛΕΙΠΟΜΕΝΑ ΤΗΣ ΣΥΝΤΕΥΞΗΣ ΤΣΙΠΡΑ ΣΤΟ STAR

ΟΥΤΕ ΜΥΓΑ ΣΤΟ... ΞΥΛΙΝΟ ΣΠΑΘΙ ΤΟΥ!

2/3/16 

του ΑΡΗ ΘΑΛΑΣΣΙΝΟΥ

Μη σας ξεγελούν οι μνημονιακοί νόμοι, τα φληναφήματα με τη Μέρκελ και τον Ολάντ, η παράδοση του Αιγαίου στο ΝΑΤΟ. Πέρα από όλα τα επιφαινόμενα, αυτή η μεγάλη καρδιά χτυπάει πάντα αριστερά. Κι αν χρειάστηκε να πέσει στο βούρκο της συνθηκολόγησης, το έκανε για καλό σκοπό, χωρίς να πάψει να κοιτάει τα άστρα. Αυτό ήταν σε χοντρές γραμμές το κεντρικό μήνυμα της συνέντευξης που παραχώρησε ο πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας στο STAR και τον Νίκο Χατζηνικολάου. Μια συνέντευξη που απευθυνόταν λιγότερο στο ευρύ κοινό και περισσότερο στον πυρήνα των στελεχών και βουλευτών του ΣΥΡΙΖΑ. Ήταν μια προσπάθεια του πρωθυπουργού να ανεβάσει καταρρακωμένο το ηθικό του στρατεύματος και να αναστείλει τις τάσεις αποσυσπείρωσης, εν όψει των κρίσιμων νομοσχεδίων για το ασφαλιστικό και το φορολογικό, τα οποία, όπως ο ίδιος προανήγγειλε, θα εισαχθούν για ψήφιση στη Βουλή αυτό το μήνα.

Τα νέα που μας έφερε δεν ήταν, βέβαια, και τόσο ευχάριστα, καθώς διαβεβαίωσε για άλλη μια φορά τους δανειστές ότι θα εφαρμόσει μέχρι κεραίας τις μνημονιακές δεσμεύσεις του, συμπεριλαμβανομένης της περικοπής της συνολικής ασφαλιστικής δαπάνης κατά 1,8 δισ ευρώ. Αναζητώντας εναγωνίως να κλείσει, το συντομότερο δυνατό, την αξιολόγηση, ο πρωθυπουργός προανήγγειλε, ουσιαστικά, αναθεώρηση του σχεδίου Κατρούγκαλου... επί τα χείρω, ανοίγοντας το παράθυρο για μείωση των κύριων συντάξεων άνω των 1.200 ευρώ. Ωστόσο, τα λαϊκά στρώματα δεν πρέπει να χάνουν την ελπίδα τους. Ακόμη τούτη η άνοιξη, ραγιάδες, ραγιάδες, αλλά το Πάσχα θα φέρει την ποθητή σταθεροποίηση και ανάκαμψη της ελληνικής οικονομίας, μας διαβεβαίωσε ο Αλέξης Τσίπρας. Αμήν!

Τέλος πάντων, μπορεί στο οικονομικό πεδίο να μας έχετε υποτάξει, αλλά στο προσφυγικό, όλα κι όλα, δεν θα μας μετατρέψετε σε αποθήκη ψυχών, διεμήνυσε στους Ευρωπαίους εταίρους του ο πρωθυπουργός, απειλώντας ότι δεν θα διστάσει να ασκήσει βέτο στις επόμενες συνόδους κορυφής. Μόνο που δε μας είπε σε τι ακριβώς θα ασκήσει βέτο; Και γιατί δεν το άσκησε στην τελευταία σύνοδο κορυφής, όταν υπήρχε στην ημερήσια διάταξη κάτι πολύ απτό και πολύ κρίσιμο για τα συμφέροντα των μεγάλων δυνάμεων- το σχέδιο συμβιβασμού με τον Κάμερον για να αποτραπεί το Brexit. Άλλωστε, οι Ευρωπαίοι έχουν διαπιστώσει στο πρόσφατο παρελθόν τι αξίζουν οι κόκκινες γραμμές και οι απειλές για βέτο από την πλευρά του Αλέξη Τσίπρα. Όσο για το ΝΑΤΟ, ε ναι, δεν είναι και τόσο αριστερό να το κουβαλάς στο Αιγαίο για να πνίγει τους πρόσφυγες, αλλά το έκανε για το συμφέρον της χώρας, για την Ελλάδα ρε γαμώτο, που θάλεγε και ο Πάνος Καμμένος.

Αλλά εκεί που άστραψε και βρόντηξε ο πρωθυπουργός ήταν όταν εκλήθη να απαντήσει στην καταγγελία Βαρουφάκη ότι επιθυμούσε να επικρατήσει το ΝΑΙ στο δημοψήφισμα που ο ίδιος είχε αποφασίσει. Και στο ερώτημα ενός τηλεθεατή, που εξέφραζε την πικρία πάρα πολλών αριστερών και προοδευτικών ανθρώπων, “με ποιο δικαίωμα μετέτρεψες το δικό μου ΟΧΙ σε ΝΑΙ, Αλέξη”; Εδώ ο πρωθυπουργός ήταν αποστομωτικός. Ο Βαρουφάκης είναι “ανόητος” και φταίω εγώ που τον έκανα υπουργό. Όσο για το άλλο, “πρέπει να τελειώνει αυτή η πλάκα, ότι εγώ μετέτρεψα το ΟΧΙ σε ΝΑΙ”! Πλάκα; Ναι, πλάκα! Γιατί όπως μας είπε ο Αλέξης Τσίπρας, πάλεψε με νύχια και με δόντια μέχρι το τέλος κι αν τελικά συνθηκολόγησε, τόκανε για την Ελλάδα, πάλι για την Ελλάδα και μόνο για την Ελλάδα, γιατί συνειδητοποίησε ότι δεν έχει το δικαίωμα “να παίξει τη χώρα στα ζάρια”. Δηλαδή, επί επτά μήνες έπαιζε τη χώρα στα ζάρια, μέχρι να το πάρει απόφαση να κόψει αυτή την κακή συνήθεια, αλλά κάλιο αργά, παρά ποτέ...

Αναπόφευκτα, η συζήτησε έφτασε και στο ψυχόδραμα Τσίπρα- Ψυχάρη- γάτας των Ιμαλαίων. “Μπορώ να συναντηθώ και με τον διάβολο, αλλά δεν πρόκειται να του παραδώσω την ψυχή μου”, μας διαβεβαίωσε ο πρωθυπουργός. Δεν απάντησε όμως γιατί χρειάστηκαν τέσσερις συναντήσεις για να εξηγήσει στον “διάβολο” ότι αυτή η αγνή ψυχή δεν είναι για πούλημα (σε αντίθεση με άλλα, υλικότερα κεφάλαια που διαθέτει αυτός ο τόπος) και γιατί έπρεπε και οι τέσσερις συναντήσεις να μείνουν κρυφές από την κοινή γνώμη και τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ, σε αντίθεση με άλλες συναντήσεις του με εκδότες και οικονομικούς παράγοντες. Όσο για τις στεντόρειες ιαχές του ότι “για θέματα ηθικής τάξης δεν σηκώνει μύγα στο σπαθί του”, όπως λέει η παροιμία... γάτος ερωτοτροπεί, γάτος σκούζει!

http://www.iskra.gr/index.php

Το χρήμα και τα Έθνη (β Μέρος)

2-ΜΑΡΤΙΟΤ 2016

Εάν το ευρώ εξελισσόταν στο νούμερο ένα αποθεματικό νόμισμα, με τη σταδιακή συμμετοχή της Ρωσίας και με την ένωση των δύο χριστιανικών Θρησκειών, ο ευρωπαϊκός πολιτισμός θα επικρατούσε ειρηνικά σε ολόκληρο τον πλανήτη   

.

«Θα μπορούσε να ντραπεί κανείς, να απογοητευθεί και να χάσει την τελευταία του ελπίδα, βλέποντας τη χθεσινή συνέντευξη του θλιβερά πανικοβλημένου πρωθυπουργού, στο στούντιο ενός ιδιωτικού τηλεοπτικού σταθμού. Πόσο μάλλον όταν προσπαθούσε απεγνωσμένα να παρουσιάσει το μαύρο ως άσπρο, τόσο όσον αφορά την οικονομική καταστροφή που προκάλεσε με τη σειρά του στη χώρα μας, όσο και τη μητροκτονία της αριστεράς – όπου δεν δίστασε καν να ισχυριστεί πως σεβάσθηκε το «ΟΧΙ» των Ελλήνων!  

Πολύ εύκολα πάντως θα έλεγε κάποιος «Καληνύχτα Ελλάδα» μεταναστεύοντας, όταν αναφέρθηκε στα μελλοντικά του σχέδια – εάν δεν γνώριζε πως οι περισσότεροι πολιτικοί της χώρας, οι οποίοι αποκαλούνται συνήθως «κωμικοτραγικοί Αδώνιδες», δεν είναι τίποτε άλλο από τα φυσιολογικά υποπροϊόντα της κρίσης. Ως εκ τούτου, θα έπρεπε να αναζητούνται οι αιτίες που τους παρήγαγαν– καθώς επίσης οι λύσεις, οι οποίες δεν είναι πλέον θέμα της Ελλάδας, αλλά ολόκληρης της Ευρώπης.

Εκτός εάν αποφάσιζε η Ελλάδα να αναλάβει το ρίσκο της μονομερούς αποχώρησης από τη νομισματική ένωση, αρνούμενη την εξυπηρέτηση του συνόλου των χρεών της – κάτι που δεν είναι σε καμία περίπτωση συνώνυμο με το τέλος του κόσμου, αλλά μία επώδυνη ασφαλώς διαδικασία για την πλειοψηφία των Ελλήνων, χωρίς καμία εγγύηση επιτυχίας. Στα πλαίσια αυτά κινούνται τα κείμενα μας, με την ελπίδα πως οι ηγέτες της Ευρωζώνης θα συνειδητοποιήσουν τελικά το μέγεθος του προβλήματος, καθώς επίσης τις μεγάλες προκλήσεις – αλλάζοντας πορεία στον Τιτανικό, προτού συντριβεί στα βράχια» (Ι.Ι.).

.

Άρθρο

Στο πρώτο μέρος του άρθρου μας (πηγή) αναφέραμε πως το θηριώδες χρέος της Ελλάδας είναι εκπεφρασμένο σε ένα νόμισμα, στο ευρώ, η αξία του οποίου πιθανότατα θα αυξηθεί ακόμη περισσότερο, σε σχέση με τα ελληνικά εισοδήματα – μεταξύ άλλων λόγω του αποπληθωρισμού. Για την καλύτερη κατανόηση του θέματος, το δημόσιο χρέος μας στα τέλη του 2009 ήταν 299,7 δις € ή στο 129,7% ενός ΑΕΠ ύψους 231,1 δις € – έχοντας επιβαρυνθεί με ένα έλλειμμα της τάξης του 15,7% του ΑΕΠ το 2009 ή κατά 36,2 δις € σε σχέση με το 2008. Έλλειμμα για ένα κράτος είναι ότι ακριβώς οι ζημίες για μία επιχείρηση – προκαλώντας αντίστοιχα προβλήματα.

Υποθετικά τώρα, εάν το μέσο εισόδημα των Ελλήνων εκείνη την εποχή είχε το δείκτη 100, τότε το δημόσιο χρέος θα ισοδυναμούσε με το εισόδημα Χ 3 (300%). Επί πλέον, εάν οι τιμές των ιδιωτικών περιουσιακών στοιχείων των Ελλήνων το 2009 είχαν ξανά το δείκτη 100, τότε το δημόσιο χρέος θα ισοδυναμούσε επίσης με την τιμή των παγίων Χ 3 (300%).

Για παράδειγμα, εάν ένα νοικοκυριό έχει ετήσια εισοδήματα 10.000 € και χρωστάει 30.000 €, τότε τα χρέη του είναι όσο το εισόδημα του Χ 3 – ενώ εάν έχει περιουσιακά στοιχεία (σπίτι κλπ.) αξίας 10.000 €, τότε τα χρέη του είναι όσο η περιουσία του Χ 3.

Σήμερα, το δημόσιο χρέος μας έχει φτάσει στα περίπου 330 δις €, ενώ τα εισοδήματα έχουν μειωθεί στα 50 (πτώση 50% σε σχέση με το 2009, λόγω των μειώσεων των μισθών, των συντάξεων, της αύξησης των φόρων κοκ.).Επομένως, το δημόσιο χρέος είναι όσο τα εισοδήματα των Ελλήνων Χ 6,6 (660%) – έχει δηλαδή υπερδιπλασιαστεί. Κάτι ανάλογο συμβαίνει με τα πάγια περιουσιακά στοιχεία μας (ακίνητα, οικόπεδα, μετοχές κλπ.), οι τιμές των οποίων έχουν καταρρεύσει τουλάχιστον κατά 50% – οπότε το δημόσιο χρέος είναι όσο τα πάγια στοιχεία μας Χ 6,6, έχοντας επίσης υπερδιπλασιαστεί.

Στο παράδειγμα του νοικοκυριού, εάν τα ετήσια εισοδήματα του μειώνονταν στις 5.000 €, ενώ τα χρέη του αυξάνονταν στα 33.000 €, τότε θα χρωστούσε τα εισοδήματα του επί 6,6 φορές αντί επί 3. Το ίδιο θα συνέβαινε εάν οι τιμές των ίδιων περιουσιακών του στοιχείων που είχε μειώνονταν στις 5.000 € – κάτι που διαπιστώνεται σήμερα σε πάρα πολλούς Έλληνες, με αποτέλεσμα να αδυνατούν να εξυπηρετήσουν τα δάνεια τους, ακόμη και αν ξεπουλήσουν τα πάντα (οπότε αυξάνονται οι ληξιπρόθεσμες υποχρεώσεις τους στο κράτος, στις τράπεζες και στα ασφαλιστικά ταμεία, διογκώνοντας το πρόβλημα χωρίς να φταίνε οι ίδιοι).

Με κριτήριο τώρα το γεγονός ότι, δεν χρεοκοπεί ποτέ μία χώρα αλλά οι Πολίτες της, αφού αυτοί καλούνται τελικά να πληρώσουν τα χρέη μέσω των μειώσεων των μισθών τους, του κοινωνικού κράτους και της αύξησης των φόρων, το δημόσιο χρέος της Ελλάδας οφείλει να υπολογίζεται ως προς τα εισοδήματα – καθώς επίσης σε σχέση με τα πάγια περιουσιακά στοιχεία των Ελλήνων.

Στα πλαίσια αυτά, έχει υπερδιπλασιαστεί συγκριτικά με το 2009, φτάνοντας σε επίπεδα που δεν είναι πλέον δυνατόν να εξυπηρετηθούν από τα εισοδήματα των Ελλήνων – οπότε αυτό που απομένει είναι η πληρωμή του από τα πάγια περιουσιακά στοιχεία τόσο του κράτους, όσο και των Πολιτών του. Το κόστος όμως αυτής της πληρωμής σήμερα είναι υπερδιπλάσιο σε σχέση με το 2009, επειδή οι τιμές έχουν μειωθεί κατά 50% – πιθανότατα πολύ μεγαλύτερο, όταν ξεκινήσουν οι κατασχέσεις και οι πλειστηριασμοί, αφού σε αυτήν την περίπτωση οι τιμές βυθίζονται στο ναδίρ.

Κάτι σχετικά ανάλογο συμβαίνει με τα ιδιωτικά χρέη των Ελλήνων – τα οποία έχουν επίσης υπερδιπλασιαστεί, σε όρους εισοδημάτων και περιουσιακών στοιχείων, παρά το ότι δεν πήραν νέα δάνεια. Επομένως, η εξυπηρέτηση τους μέσω των εισοδημάτων είναι αδύνατη, οπότε επιδιώκεται με την κατάσχεση των περιουσιακών τους στοιχείων – όπου όμως θα απαιτηθούν πολύ περισσότερα, σε σχέση με το εάν κάτι τέτοιο συνέβαινε το 2009.

Η μοναδική λογική λύση λοιπόν της Ελλάδας, εάν η Ευρωζώνη δεν λύσει συνολικά το πρόβλημα, δεν είναι άλλη από τη μονομερή στάση πληρωμών – έτσι ώστε να επιδιώξει την ονομαστική διαγραφή του χρέους της, εν πρώτοις του δημοσίου και στη συνέχεια του ιδιωτικού. Προφανώς σε ένα ποσοστό, το οποίο να πλησιάζει τις ζημίες που έχουν υποστεί οι Έλληνες μετά το 2009 – με υπαιτιότητα αυτών που τους επέβαλλαν τααυτοκαταστροφικά μνημόνια, όπως τα αποκάλεσε ο Βρετανός κεντρικός τραπεζίτης.

Οι ζημίες αυτές, με κριτήριο τη σημερινή σχέση του δημοσίου χρέους ως προς τα εισοδήματα, καθώς επίσης ως προς την ακίνητη περιουσία των Ελλήνων, είναι κυριολεκτικά τρομακτικές – εκτός του ότι έχει καταστραφεί σχεδόν εξ ολοκλήρου ο παραγωγικός ιστός της χώρας. Εάν δε προσθέσει κανείς την αύξηση της ισοτιμίας του ευρώ στην Ελλάδα, με την ευρεία έννοια του όρου, λόγω του αποπληθωρισμού, τότε θα κατανοήσει πως οι διαγραφές είναι μονόδρομος – αφού η εναλλακτική λύση τους είναι κυριολεκτικά ο θάνατος όλων των εισοδηματικών τάξεων, εκτός ίσως από την ανώτατη.

Η ιστορική αμνησία της Γερμανίας

Περαιτέρω στο θέμα μας, μετά το τέλος του 1ου Παγκοσμίου Πολέμου, οι νικητές επέβαλλαν μέσω της συνθήκης των Βερσαλλιών αποζημιώσεις στους ηττημένους – κυρίως στη Γερμανία αλλά, επίσης, στην Αυστρία, στην Ουγγαρία, στη Βουλγαρία και στην Τουρκία. Ορισμένες από αυτές ήταν σε είδος, όπως για παράδειγμα σε λιγνίτη, αλλά στην περίπτωση της Γερμανίας οι περισσότερες ήταν σε χρυσό ή σε ξένο νόμισμα – όπου η επιτροπή όρισε ένα ποσόν της τάξης των 132 δις χρυσών μάρκων.

Επειδή τώρα η Γερμανία καθυστερούσε τις πληρωμές, η Γαλλία και το Βέλγιο κατέλαβαν ορισμένα εδάφη της τον Ιανουάριο του 1923 – με στόχο να την πιέσουν. Το γεγονός αυτό οδήγησε τελικά σε μία συμφωνία μεταξύ των συμμάχων (σχέδιο Dawes του 1924, σχέδιο Young του 1929-30), μέσω της οποίας μειώθηκαν και αναδιαρθρώθηκαν οι αποζημιώσεις – οι οποίες όμως πληρώνονταν με δάνεια της Γερμανίας από τις Η.Π.Α. που τελικά δεν μπόρεσαν να εξυπηρετηθούν.

.

.

Συνεχίζοντας, οι αποζημιώσεις ακυρώθηκαν σε μεγάλο βαθμό από τη συνθήκη της Λωζάννης το 1932 – ενώ συνολικά η Γερμανία πλήρωσε ένα ελάχιστο μέρος τους. Το σημαντικότερο όμως στοιχείο, σε σχέση με την Ελλάδα σήμερα, ήταν η δήλωση του υπουργού οικονομικών της το 1934 (H. Schacht), σύμφωνα με την οποία: «Μία χώρα μπορεί να πληρώσει τότε μόνο τα χρέη της, όταν έχει πλεονάσματα στο εμπορικό της ισοζύγιο«.

Με δεδομένα λοιπόν τα ελλείμματα της Ελλάδας αλλά και άλλων κρατών (γράφημα σύγκρισης με την Πορτογαλία), τα οποία έχουν μεν σε κάποιο βαθμό περιορισθεί όχι λόγω της αύξησης των εξαγωγών αλλά ένεκα της μείωσης των εισαγωγών, εξαιτίας της οικονομικής της αδυναμίας, η εξυπηρέτηση των χρεών της είναι αδύνατη – αφού ο οικονομολόγος του ναζισμού δεν αμφισβητήθηκε ποτέ.

.

.

Ολοκληρώνοντας, θα υπενθυμίσουμε επί πλέον την αντιμετώπιση της Γερμανίας το 1953, όπου διαγράφηκε το μεγαλύτερο μέρος των χρεών της, ενώ τα υπόλοιπα αναδιαρθρώθηκαν με ρήτρα αύξησης των εξαγωγών της – έτσι ώστε ουσιαστικά να πληρώνονται από τους εμπορικούς της εταίρους.

Ως εκ τούτου, το να ξεχνάει η Γερμανία το παρελθόν της, οπότε να απαιτεί από την Ελλάδα την εξόφληση όλων των υποχρεώσεων της, παρά το ότι γνωρίζει καλύτερα από τον καθένα πως είναι αδύνατον, δεν οδηγεί πουθενά – ενώ θα προκαλέσει τη διάλυση της Ευρωζώνης, αφού τα ίδια προβλήματα έχουν πολλές άλλες χώρες όπως η Ιταλία, η Ισπανία, η Πορτογαλία κοκ.

.

Τα αδιέξοδα της Ευρωζώνης

Ανεξάρτητα τώρα από τη μη αλληλέγγυα, ιδιοτελή και απολύτως εγωιστική συμπεριφορά της Γερμανίας απέναντι στην Ελλάδα, οι χώρες της ευρωπαϊκής περιφέρειας έχουν ήδη ξεκινήσει το μακρύ και αργό ταξίδι της επιστροφής τους στην πλήρη απασχόληση – οπότε τα εξωτερικά τους ελλείμματα θα αρχίσουν ξανά να αυξάνονται. Ως εκ τούτου, δεν είναι καθόλου βέβαιη η εξυπηρέτηση των δημοσίων χρεών τους – πόσο μάλλον όταν με κάθε νέο δανεισμό τους κλιμακώνονται, ενώ προστίθεται το κόστος του μεταναστευτικού.

Όταν μία χώρα οφειλέτης τώρα αντιμετωπίζει δυσκολίες, όσον αφορά την εξυπηρέτηση των χρεών της, επιλέγεται η παράταση της περιόδου αποπληρωμής τους – μία απολύτως ψευδαισθησιακή κατάσταση, η οποία είναι αδύνατον να συνεχίζεται στο διηνεκές. Μοιάζει με την προσφιλή τακτική των τραπεζών, όσον αφορά τα επισφαλή τους δάνεια – με την έννοια πως είναι απρόθυμες να αντιμετωπίσουν το πρόβλημα, την απώλεια τους δηλαδή, διαγράφοντας τα, έως ότου υποχρεωθούν τελικά να το κάνουν.

Από την άλλη πλευρά, με κριτήριο την ιστορία, η πολιτική ένωση των χωρών της Ευρωζώνης (η οποία θα έλυνε αυτόματα τα προβλήματα της ύπαρξης πλεονασματικών και ελλειμματικών κρατών στο εσωτερικό της, καθώς επίσης δανειστών και οφειλετών όπως στο παράδειγμα των ομοσπονδιακών κρατιδίων της Γερμανίας), είναι απίθανο να επιτευχθεί γρήγορα – μέσα από την υποστήριξη ενός τέτοιου σχεδίου από τους Πολίτες.

Ακόμη χειρότερα, η νομισματική ένωση έχει δημιουργήσει δύο βασικά αντίπαλα στρατόπεδα, τα οποία συγκρούονται μεταξύ τους: μία κεντρική ελίτ από τη μία πλευρά, υπηρέτη του χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου σε μεγάλο βαθμό, καθώς επίσης τις δυνάμεις της δημοκρατίας σε εθνικό επίπεδο από την άλλη.

Το γεγονός αυτό είναι εξαιρετικά επικίνδυνο για τη βιωσιμότητα της Ευρωζώνης – ενώ η πρόθεση της ελίτ να δρομολογήσει τη δημοσιονομική ένωση, εν πρώτοις μέσω της ίδρυσης ενός ενιαίου υπουργείου οικονομικών, άρα με τη μεταβίβαση εξουσιών σε ένα μη εκλεγμένο κέντρο, θα συναντήσει μεγάλες λαϊκές αντιστάσεις.

Την ίδια χρονική στιγμή, η Γερμανία ευρίσκεται απέναντι σε ένα μεγάλο δίλημμα: είτε να στηρίξει τις αδύναμες χώρες της Ευρωζώνης με απροσδιόριστα ποσά, για ένα ασαφές χρονικό διάστημα, είτε να διαλύσει τη νομισματική ένωση – ενδεχομένως αποχωρώντας η ίδια, κάτω από τις πιέσεις των Πολιτών της. Κάτι τέτοιο όμως θα της προκαλούσε μεγάλες ζημίες – ισχυρή ανατίμηση του νομίσματος της, ραγδαία μείωση των εξαγωγών της, ανεργία, χρεοκοπίες, απώλειες των πιστώσεων του Target II κοκ.

Ένα σχετικά αντίστοιχο δίλημμα έχουν οι χώρες της περιφέρειας – αφού δεν μπορούν να αντιμετωπίσουν τα προβλήματα της ανεργίας, της μαζικής μετανάστευσης των νέων, της ύφεσης, των ελλειμμάτων κοκ. παραμένοντας μέλη της νομισματικής ένωσης. Εν τούτοις, γνωρίζουν πολύ καλά πως η έξοδος τους από το ευρώ, ακόμη και αν δεν θα τις οδηγούσε στο χάος, θα μείωνε σημαντικά το βιοτικό τους επίπεδο, ενώ θα συνοδευόταν από πλήθος άλλες παρενέργειες – οπότε δεν είναι καθόλου εύκολο να την αποφασίσουν.

.

Επίλογος

Συμπερασματικά λοιπόν, είτε παραμείνει τελικά η Ευρωζώνη ενωμένη, είτε επιλεχθεί η από κοινού επιστροφή όλων των κρατών μαζί στην αφετηρία, στην προ ευρώ εποχή δηλαδή (άρθρο), η ιδανικότερη λύση φαίνεται να είναι η δημιουργία ενός ειδικού μηχανισμού – μέσω του οποίου να είναι δυνατή η αναδιάρθρωση ή/και η διαγραφή μέρους των χρεών ορισμένων χωρών της νομισματικής ένωσης. Έτσι θα υπάρξει τουλάχιστον ένα χρονικό διάστημα αναπροσαρμογής – ενώ θα αποφευχθούν οι εξευτελιστικές συμφωνίες που δεν οδηγούν πουθενά, όπως αυτή που υπέγραψε η Ελλάδα τον Ιούλιο του 2015.

Ο μηχανισμός αυτός θα μπορούσε να είναι το αποτέλεσμα μίας πανευρωπαϊκής σύσκεψης με θέμα την αντιμετώπιση των χρεών – όπως αυτή του Bretton Woods μετά το δεύτερο Παγκόσμιο πόλεμο, από την οποία προέκυψαν το ΔΝΤ και η Παγκόσμια Τράπεζα. Στο σημείο αυτό είναι σωστό να υπενθυμίσουμε πως η λειτουργία του ΔΝΤ έως τη δεκαετία του 1970, όπου δυστυχώς εξελίχθηκε σε ένα «ληστρικό» όργανο της αμερικανικής εξωτερικής πολιτικής, ήταν υποδειγματική – αφού βοήθησε πάρα πολλές χώρες να αντιμετωπίσουν τα προβλήματα τους, ακόμη και τη Μ. Βρετανία.

Σε κάθε περίπτωση, η διαγραφή χρεών ορισμένων κρατών, όπως της Ελλάδας, της Πορτογαλίας, της Ισπανίας και της Ιταλίας, είναι αναπόφευκτη – χωρίς όμως αυτό να σημαίνει ότι, θα έλυνε όλα τα προβλήματα της Ευρωζώνης.

Αντίθετα, θα παρέμεναν άλυτα τα βασικότερα, λόγω των οποίων θα δημιουργούνταν ξανά βουνά ελλειμμάτων και χρεών: οι διαφορές στην ανταγωνιστικότητα και η αδυναμία εφαρμογής μίας αποτελεσματικής κοινής νομισματικής πολιτικής από μία κοινή κεντρική τράπεζα, σε όλες τις χώρες της Ευρωζώνης. Πόσο μάλλον όταν αυτή η κεντρική τράπεζα είναι υποχείριο του διεθνούς χρηματοπιστωτικού κτήνους – ενώ στηρίζει αποκλειστικά και μόνο το ιδιωτικό τραπεζικό σύστημα, εις βάρος των φορολογουμένων Πολιτών.

Εν τούτοις, ίσως οι λύσεις αυτές προκύψουν αφού προηγηθεί η ρύθμιση των χρεών και ιδρυθούν σε σωστές βάσεις οι δύο νέοι Θεσμοί: το Ευρωπαϊκό Νομισματικό Ταμείο (ΕΝΤ), καθώς επίσης η Πανευρωπαϊκή Τράπεζα.

Ένα τέτοιο ενδεχόμενο θα καθιστούσε το ευρώ σταδιακά κυρίαρχο παγκόσμιο αποθεματικό νόμισμα, το οποίο θα είχε ως αποτέλεσμα τη διάχυση του ευρωπαϊκού πολιτισμού σε ολόκληρο τον πλανήτη – όπως συνήθως συμβαίνει με τα παγκόσμια αποθεματικά (ανάλυση), τεκμηριώνοντας πως υπάρχει πράγματι μία σχεδόν απόκοσμη σχέση μεταξύ των Εθνών και των νομισμάτων τους. Η συμμετοχή της Ρωσίας, καθώς επίσης η ένωση των δύο μεγάλων χριστιανικών Θρησκειών θα βοηθούσε ενδεχομένως ακόμη περισσότερο – καθιστώντας την Ευρώπη ενεργειακά και στρατιωτικά ανεξάρτητη.

Analyst Team

Η ΥΠΟΔΟΥΛΗ ΕΛΛΑΔΑ ΣΥΡΕΤΑΙ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΔΩΣΙΛΟΓΟΥΣ

Τετάρτη, 2 Μαρτίου 2016

 ΣΤΟ ΠΕΡΙΘΩΡΙΟ ΤΩΝ ΕΞΕΛΙΞΕΩΝ ΣΑΝ ΖΗΤΙΑΝΟΣ

ΤΟ ΔΙΑΦΑΙΝΟΜΕΝΟ ΞΕΠΟΥΛΗΜΑ ΤΩΝ ΑΓΡΟΤΩΝ ΚΑΙ Η ΠΡΟΣΦΥΓΙΚΗ ΚΡΙΣΗ-ΔΥΟ ΟΨΕΙΣ ΤΟΥ ΙΔΙΟΥ ΝΟΜΙΣΜΑΤΟΣ:ΑΝΥΠΑΡΞΙΑ ΕΘΝΙΚΗΣ ΚΑΙ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗΣ ΚΥΡΙΑΡΧΙΑΣ

Α) ΤΟ ΔΙΑΦΑΙΝΟΜΕΝΟ ΞΕΠΟΥΛΗΜΑ ΣΤΟ ΑΓΡΟΤΙΚΟ

Σαν να μην έφτανε η άμεση απειλή της μετατροπής της Ελλάδας σε ένα μόνιμο και απέραντο στρατόπεδο συγκέντρωσης προσφύγων και μεταναστών ή «Hot Spots», η οποία εντείνει τη γενική κοινωνική οικονομική και πολιτισμική υποβάθμιση της Πατρίδας μας από τις ντόπιες και ξένες ελίτ…έρχεται και το χοντρό ξεπούλημα του αγώνα των αγροτών από τα «αριστερά και δεξιά αμορτισέρ» του συστήματος.

Διότι μόνον αφελείς πλέον δεν βλέπουν στην προτροπή «Περιμένουμε πότε θα κατατεθούν τα νομοσχέδια φορολογικό/ασφαλιστικό» το χοντρό ξεπούλημα και των δύο ομάδων μπλόκων που επισκέφθηκαν τον Τσίπρα, αφού το αρχικό αίτημα όλων ήταν η απόσυρση κάθε σκέψης για αλλαγές στο φορολογικό και ασφαλιστικό με βάση το νέο Μνημόνιο που ψήφισε η «Αριστερή» Κυβέρνηση των πολιτικών απατεώνων. Εκτός αν οι αγροτοπατέρες που αποπροσανατολίζουν τη μικρομεσαία αγροτιά πιστεύουν ότι έπεισαν την κυβέρνηση αυτή και δεν θα εφαρμόσει το Μνημόνιο που υπέγραψε..!

Και μόνο αηδία προκάλεσαν βέβαια στους σκληρά αγωνιζόμενους αγρότες τα τσίπουρα και οι –σε «κουτσαβάκικο στυλ»– δηλώσεις Μπούτα έξω από το Μέγαρο Μαξίμου όταν παρουσίαζε τα λεγόμενα «αιτήματα αιχμής» [Βλ.Δηλώσεις Μπούτα μετά από τη συνάντηση στο Μέγαρο Μαξίμου]

Γράφαμε όμως προειδοποιώντας τους αγρότες σε σχέση με το εξ αρχής διαφαινόμενο ξεπούλημα του Αγροτικού Κινήματος από τα «αριστερά και δεξιά» γρανάζια του καθεστώτος.

«Οι αγρότες πρέπει να επαγρυπνούν και να έχουν τα μάτια και τα αυτιά τους ανοιχτά. Δεν πρέπει να επιτρέψουν σε κανέναν να τους εξαπατήσει ..μέσα από κινήσεις φτηνού εντυπωσιασμού (π.χ. ανώδυνες για το σύστημα παρελάσεις μπρος απ’ τη Βουλή). Ούτε πρέπει να συρθούν πίσω από ελιγμούς-ξεφούσκωμα του αγώνα, όπως .. διήμερες κατασκηνώσεις και λοιπά πανηγυράκια…Όλοι αυτοί προσπαθούν με διάφορους τρόπους να τους μαντρώσουν και να τους παραδώσουν αμαχητί στους πολιτικούς απατεώνες τους ΣΥΡΙΖΑ και στην Υ/Ε που διαχειρίζεται την νεοφιλελεύθερη καπιταλιστική παγκοσμιοποίηση και απαιτεί την καταστροφή του αγροτικού μας τομέα.»

Και από ότι φαίνεται τα κατάφεραν!!

Δεν γνωρίζουμε εάν οι «παλιοί» κόκκινοι αγροτοπατέρες –ως μέλη της ΚΕ του ΚΚΕ– απηχούν τις θέσεις του κόμματος. Ελπίζουμε το ΚΚΕ να μην έχει φθάσει στο επίπεδο να στηρίζει τον Μπούτα που ουσιαστικά έκανε το μνημόσυνο των κινητοποιήσεων τη στιγμή που άλλοι αγρότες δεν αφήνουν να βγουν στο δρόμο οι βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ και ο πολιτικός απατεώνας Αποστόλου!

Με ποιους είναι το ΚΚΕ; Με αυτούς τους αγρότες που θελουν να συνεχίσουν τα μπλόκα ή με τους βολεμένους αγρότες τύπου Μπούτα που σαν νέος …Ζαπάτα (από την ανάποδη!), μετά την πανελλαδική αγροτική εξέγερση και τα μπλόκα χαριεντιζόταν με τον Τσίπρα και ένα μπουκάλι τσίπουρο πεσκέσι, λες και ο Τσίπρας δεν ήταν ο πρωταγωνιστής της υπογραφής του τρίτου και χειρότερου Μνημονίου, αλλά κάποιος…αντικειμενικός παρατηρητής!

Εκτός και εάν υποθέσουμε ότι η μη ανοικτή καταδίκη των δηλώσεων Μπούτα και το κατάχωμα του «αγροτικού» στις πίσω σελίδες του φύλλου της Παρασκευής στον Ριζοσπάστη (μια μέρα δηλαδή μετά τη συνάντηση με τον Τσίπρα) δίνει το σύνθημα της γενικής υποχώρησης.

Ως Μέτωπο για την Κοινωνική και Εθνική Απελευθέρωση:

Καταγγέλλουμε απερίφραστα τα συνδικαλιστικά “αμορτισέρ” των αγροτοπατέρων(μπλέ και κόκκινων) που αρχικά με τα εκτός τόπου και χρόνου πανηγυράκια με Μαργαρίτη και Μπακαλάκο στο Σύνταγμα και στη συνέχεια με την δήθεν «ξεχωριστές» λόγω…διαφορετικών αιτημάτων συναντήσεις με τον Τσίπρα τώρα ολοκληρώνουν το έργο της Γεροβασίλη , των ΜΜΕ και των ΜΑΤ.

Καλούμε τους αγρότες να εγκαταλείψουν οριστικά τα συστημικά αριστερά και δεξιά δεκανίκια του συστήματος και να δημιουργήσουν άμεσα «από τα κάτω» ένα συνειδητοποιημένο και αποφασιστικό αγροτικό κίνημα, το οποίο θα είχε και την συμπαράσταση όλου του Ελληνικού Λαού αν είχε ως βασικά αιτήματα και στόχους αυτούς του ΜΕΚΕΑ: έξω από τις “4 ελευθερίες” της Παγκοσμιοποίησης και τους θεσμούς της Υπερεθνικής Ελίτ (ΕΕ, ΔΝΤ, ΠΟΕ κλπ.). [http://www.mekea.org/oxi-stin-koroidia-twn-epanastatikwn-events/] Και αυτό, γιατί θεωρούμε ότι η ένταξη μας στην ΕΟΚ/ΕΕ και μέσω αυτής στη Νέα Διεθνή Τάξη της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης είναι αυτή που κατέστρεψε τον παραγωγικό ιστό της χώρας και ιδιαίτερα τον αγροτικό τομέα, γιατί μας στέρησε κάθε ίχνος οικονομικής και επομένως εθνικής κυριαρχίας.

Δηλαδή:

Άμεση Μονομερής Έξοδος από την ΕΕ (και όχι μόνο το ΕΥΡΩ, όπως υποστηρίζουν οι νέοι δήθεν “εναλλακτικοί” υποστηρικτές τους που φιλοδοξούν να συνεχίσουν το έργο ΣΥΡΙΖΑ με την ευλογία και του…Σόιμπλε!)

Μονομερής Διαγραφή όλου του Χρέους για το οποίο ποτέ δεν ρωτηθήκαμε

Κοινωνικοποίηση των μεγάλων επιχειρήσεων και θυγατρικών Πολυεθνικών, καθώς και των Τραπεζών

Κοινωνικοποίηση της διανομής των αγροτικών προϊόντων

Παραγωγικοί συνεταιρισμοί άμεσα ελεγχόμενοι από τις συνελεύσεις των αγροτών για τον συντονισμό της παραγωγής με βάση τις ανάγκες του ελληνικού λαού, όπως θα προκύπτουν από ενδεικτικό Σχεδιασμό

Αναδιάταξη της Αγροτικής, Βιοτεχνικής και Βιομηχανικής Παραγωγής στη Βάση της Οικονομικής Αυτοδυναμίας, σε αλληλεγγύη και διμερείς ανταλλαγές με άλλους λαούς στο ίδιο επίπεδο Ανάπτυξης, έξω από τις “4 ελευθερίες” της Παγκοσμιοποίησης και τους θεσμούς της Υπερεθνικής Ελίτ (ΠΟΕ, ΝΑΤΟ, ΔΝΤ κλπ.).

Β) Η ΠΡΟΣΦΥΓΙΚΗ ΚΡΙΣΗ ΠΟΥ ΔΕΝ ΤΗ ΠΡΟΚΑΛΕΣΑΜΕ ΑΛΛΑ ΚΑΛΟΥΜΑΣΤΕ ΝΑ ΤΗΝ «ΠΛΗΡΩΣΟΥΜΕ»

Δυστυχώς όμως οι χειρότεροι φόβοι μας οδεύουν προς πλήρη επαλήθευση και σε σχέση με ένα άλλο ζήτημα που δεν είναι όμως καθόλου άσχετο με το αγροτικό, αφού επίσης αφορά την οικονομική και εθνική μας κυριαρχία:

Αυτό του ρόλου της «αριστερής κυβέρνησης» στο ζήτημα της «προσφυγικής κρίσης», δηλαδή της «μαζικής εισαγωγής φτηνών εργατών στην ΕΕ», πέρα βέβαια από τα πολιτικά παιχνίδια που κάποιοι παίζουν με τους πρόσφυγες (π.χ. οι νεο-Οθωμανοί στην Τουρκία, οι Σιωνιστές που δεν διανοούνται βέβαια να πάρουν κανένα πρόσφυγα ενώ ο Σόρος οδύρεται για την ανάγκη ανοιχτών συνόρων κλπ.!)

Είναι όμως πλέον ξεκάθαρο όπως καταδείξαμε σε προηγούμενη ανακοίνωσή μας ότι πρόκειται για συντονισμένη και οργανωμένη μετακίνηση πληθυσμών προς την Ευρωπαϊκή ήπειρο (που απλά τους ξέφυγε στον σχεδιασμό χάρη κυρίως στους νεο-Οθωμανούς της Τουρκίας που έχουν άλλα κίνητρα, και κυρίως την καθυπόταξη των Κούρδων) έτσι ώστε να εξυπηρετηθούν οι στρατηγικές επιδιώξεις της Υπερεθνικής Ελίτ και του Ευρωπαϊκού της τμήματος (ΕΕ). [http://www.mekea.org/]

Σε αυτό το βρώμικο παιχνίδι που ξεκινά από τις ανάγκες του πολυεθνικού κεφαλαίου για φτηνή εργατική μάζα και φθάνει ως τις ύποπτες εξαφανίσεις χιλιάδων μικρών «ασυνόδευτων» παιδιών, συμμετέχει σύσσωμη η παγκοσμιοποιητική «Αριστερά» που όταν δεν ουρλιάζει από το πρωί ως το βράδυ για ανοιχτά σύνορα (βλ.ΣΕΚ/ΑΝΤΑΡΣΥΑ), τότε προτείνει τη μεταφορά εκατοντάδων χιλιάδων, ταλαίπωρων και μη, στον «προορισμό» τους με πτήσεις τσάρτερ (βλ. δηλώσεις ΓΓ ΚΚΕ Κουτσούμπα), ή παρακαλά τους …«εταίρους» μας να ανοίξουν διόδους για να πηγαίνουν όπου θέλουν και να μην τους εγκλωβίζουν στην Ελλάδα [βλ. Διακήρυξη της ΛΑΕ , Ίσκρα 25/2/2016]

Ούτε που πέρασε από το μυαλό όλων αυτών των «μαρξίζοντων» φωστήρων και των υπερασπιστών των ανθρωπίνων δικαιωμάτων ότι σε μία συγκυρία που η Μέση Ανατολή φλέγεται μία τέτοια εξέλιξη μπορεί να οδηγήσει σε ανεξέλεγκτες καταστάσεις.

Ούτε πέρασε από το μυαλό των «αριστερών» φωστήρων ότι οι ΗΠΑ και η Τουρκία ψάχνουν εναγωνίως την ευκαιρία να επιβάλλουν συνδιαχείριση στο Αιγαίο με την ντε φάκτο παρουσία τους εκεί …και με αφορμή τις λεγόμενες ροές προσφύγων που αυτοί και οι μηχανισμοί τους επιβλέπουν και επιτηρούν καθημερινά, και που οι ίδιοι δημιούργησαν με τον βρώμικο πόλεμο απέναντι στο καθεστώς Ασαντ.

Για αυτό τον λόγο σήμερα που ξεκινά μία ακόμα εθνική καταστροφή με αυτουργό αυτή τη φορά την «αριστερή κυβερνητική εκδοχή» του «ανήκομεν εις την Δύσιν», δεν βρίσκεται κανείς από όλους αυτούς να καλέσουν το λαό σε ανένδοτο αγώνα με στόχο την ανάκτηση της Εθνικής και Οικονομικής μας Κυριαρχίας (ως απαραίτητη προϋπόθεση και για την Οικονομική μας Αυτοδυναμία) και για να γίνει ο λαός μας «νοικοκύρης στον τόπο του», όπως λέγανε παλιότερα.

Έτσι με «πάσο» από την «Αριστερά» και ισχνές λεκτικές αντιδράσεις από την ΝΑΤΟϊκή Δεξιά, ο Τσίπρας μεταβλήθηκε εύκολα σε καρπαζοεισπράκτορα της Τουρκίας μέσα στο ΝΑΤΟ.

Και βέβαια δεν περιμένει κανείς από την κυβέρνηση του «δεν έχει σύνορα η θάλασσα» και του «δεν αμφισβητείται η ένταξή μας στο ΝΑΤΟ» να εγείρει θέμα Εθνικής Κυριαρχίας, πράγμα που φάνηκε ξεκάθαρα στο ταξίδι του υπάκουου Τσίπρα στην Τεχεράνη όταν η Τουρκία αξίωσε αλλαγή δρομολογίου, καθώς «η Ρόδος είναι αποστρατιωτικοποιημένη ζώνη». Και όλα αυτά όταν ακόμα και ο Καραμανλής αποχώρησε από το ΝΑΤΟ όταν χάσαμε την μισή Κύπρο. Εμείς τι περιμένουμε άραγε και παραμένουμε στην ΕΕ και το ΝΑΤΟ (το ίδιο συνδικάτο), που μας καταστρέφουν κάθε οικονομική, πολιτική και πολιτιστική κυριαρχία, δηλαδή την ίδια τη λαϊκή κυριαρχία; Θα είχαμε ποτέ το σημερινό πρόβλημα αν δεν είχαμε ανοίξει τα σύνορα μας στις πολυεθνικές, αλλά και σε εκατομμύρια μετανάστες, πολλοί εκ των οποίων ενώ μπορούν να παλέψουν στη χώρα τους για ένα καλύτερο αύριο, πάνε να το βρουν στα σκλαβοπάζαρα της Δύσης; Οι δικοί μας βέβαια οικονομικοί μετανάστες στο εξωτερικό, όπως και οι δικοί μας πρόσφυγες (π.χ. Μικρασιάτες) είναι εντελώς διαφορετικό θέμα, παρόλο που ολόκληρο το σύστημα και η Παγκοσμιοποιητική «Αριστερά» δόλια τα συγχέουν. Οι οικονομικοί μας μετανάστες, τόσο παλιότερα όσο και τώρα δεν πήγαιναν βέβαια «στη ζούλα» (με βάρκες κλπ.) να μπουν σε άλλες χώρες κρυφά για να βρουν δουλειά. Ούτε βέβαια οι πολιτικοί πρόσφυγες που δεχτήκαμε μαζικά ήταν από άλλους λαούς. Ήταν ο δικός μας λαός που τον έδιωξαν από τις πατρογονικές εστίες του (δεν εξετάζουμε τώρα τα αίτια της Μικρασιατικής Καταστροφής). Φυσικά η Ελλάδα δεν έχει το επίπεδο οικονομικής ανάπτυξης για να δέχεται οικονομικούς μετανάστες, ούτε βέβαια έχει καμία υποχρέωση να δέχεται τους πρόσφυγες που δημιούργησαν με τους πολέμους τους οι υπερεθνικές ελίτ. Ακόμα και η οποιαδήποτε ηθική υποχρέωση που έχεις όταν βλέπεις κάποιον να πνίγεται, είναι βέβαια να τον σώσεις, αλλά όχι και να τον φιλοξενήσεις στο σπίτι σου, όταν με την κρίση που σε έχουν καταδικάσει οι ίδιοι που δημιούργησαν την προσφυγιά, δεν μπορείς να θρέψεις ούτε τα παιδιά σου. Πολύ περισσότερο όταν οι ίδιοι οι μετανάστες μάς βλέπουν σαν απλό διαμετακομιστικό κέντρο επειδή ξέρουν ότι δεν έχουμε την παραμικρή εθνική κυριαρχία, αφού ως γνωστό ακόμα και τα σύνορα μας τα φυλούν το ΝΑΤΟ και η Frontex!

Αναρωτιόμαστε λοιπόν αν και πότε η «Αριστερά» θα θέσει θέμα άμεσης εξόδου της χώρας από τους εγκληματικούς υπερεθνικούς οργανισμούς (ΕΕ, ΝΑΤΟ, ΔΝΤ κλπ.) που είναι και οι βασικοί ενορχηστρωτές των λυσσαλέων πολέμων που εξαπέλυσε η Υπερεθνική Ελίτ στην Λιβύη, Συρία, Ιράκ, Ουκρανία με στόχο την ενσωμάτωση αυτών των κρατών και των οικονομιών τους στην Νέα Διεθνή Τάξη. Kαι όχι μόνο! Πώς μπορεί να υπάρξει εθνική κυριαρχία όταν δεν ελέγχεις τα σύνορα σου (συνθήκη Λισσαβόνας, Σένγκεν κλπ.) – εκτός βέβαια αν δεχτούμε την αρχή του Σόρος και του προστατευόμενού του Βαρουφάκη για κατάργηση των συνόρων. Όμως ο Σόρος και οι Βαρουφάκηδες έχουν βέβαια τους λόγους τους να γίνουν «αναρχικοί» της πλάκας, αλλά η κατάργηση των συνόρων σε μια παγκοσμιοποιημένη καπιταλιστική οικονομία της αγοράς σημαίνει ασύδοτη κίνηση κεφαλαίου, εμπορευμάτων και ανθρώπινης εργασίας, που επίσης είναι εμπόρευμα στο σύστημα αυτό.

Μάλλον ποτέ, επομένως, η «Αριστερά» αυτή δεν θα θέσει θέμα άμεσης εξόδου από την ΕΕ και την παγκοσμιοποιημένη καπιταλιστική οικονομία. Ιδιαίτερα όταν ακόμα ηχούν στα αυτιά μας οι κατηγορίες της Παγκοσμιοποιητικής «Αριστεράς» για τους κακούς δικτάτορες που πρέπει να φύγουν (ΣΕΚ/ΑΝΤΑΡΣΥΑ) ή στην καλύτερη περίπτωση οι αφορισμοί για τις…περιπέτειες του διεθνούς καπιταλισμού που προφανώς δεν μας αφορούν καθώς, με βάση μια εντελώς ανιστόρητη, αν όχι αντιδραστική, «μαρξιστική» λογική (που ενστερνίζεται δυστυχώς εν πολλοίς και το μόνο αντι-ΕΕ κόμμα με σημαντική εκλογική απήχηση στην Ελλάδα, το ΚΚΕ), δεν είναι οι λαοί και τα εθνικοαπελευθερωτικά κινήματα Μπάαθ κ.λπ. που αντιστέκονται στις μισθοφορικές ορδές της Σαουδικής Αραβίας και του Κατάρ, αλλά οι αστικές τάξεις της Συρίας, της Ρωσίας κλπ. που ανταγωνίζονται τις ΗΠΑ στα πλαίσια των ενδοϊμπεριαλιστικών αντιθέσεων!!!

Kαι βέβαια δεν περιμένει κανείς από τους πολιτικάντηδες της ΛΑΕ (που ενώ είχε συμφωνηθεί το 3ο μνημόνιο αυτοί ωστόσο αποχώρησαν από τον ΣΥΡΙΖΑ μόνο όταν κατάλαβαν ότι θα είναι εκτός εκλογικής λίστας) να μπορούν να πείσουν κανέναν ότι θα πετύχουν Εθνική Κυριαρχία και Οικονομική Αυτοδυναμία, μέσα από ένα προεκλογικού τύπου «μανιφέστο» που ενώ αναμασά τις γνωστές «αντιφασιστικές» ανοησίες για 3ο Ράιχ κ.λπ. και για 6,5 εκατομμύρια Έλληνες που βρίσκονται στο εξωτερικό (χωρίς να εξετάζει πώς πήγαν αυτοί εκεί, όπως αναφέραμε παραπάνω) δεν τολμά ωστόσο σε καμία περίπτωση να θέσει θέμα άμεσης εξόδου από την ΕΕ, περιμένοντας ίσως το πράσινο φως από όσους, όπως ο Σόιμπλε, ονειρεύονται ένα «εκτός Ευρώ» Προτεκτοράτο στην Ελλάδα.

Το Μέτωπο Κοινωνικής και Εθνικής Απελευθέρωσης

Καταγγέλλει τη, μεθοδευμένη από τις προδοτικές «αριστερές» ντόπιες πολιτικές ελίτ,μετατροπή της χώρας μας σε απόλυτο προτεκτοράτο της ΕΕ και του ΝΑΤΟ, καρπαζοεισπράκτορα της Τουρκίας.

Καλεί τον Ελληνικό Λαό, κάθε τίμιο κοινωνικό Αγωνιστή κάθε γνήσιο Πατριώτη σε άμεση σύμπηξη Μετώπου για:

Την ανάκτηση της Εθνικής μας Κυριαρχίας με άμεση και μονομερή έξοδο από τους θεσμούς της νεοφιλελεύθερης καπιταλιστικής παγκοσμιοποίησης (ΕΕ,ΝΑΤΟ,ΠΟΕ κλπ.)

Την πολιτική και οικονομική αυτοδυναμία μας που συνεπάγεται την εθνική και οικονομική κυριαρχία μας και το κλείσιμο (δηλαδή κυριαρχικό έλεγχο) των χερσαίων και θαλασσίων συνόρων μας.

Για μια νέα Δημοκρατική Διεθνή Τάξη και έναν πραγματικό Διεθνισμό που θα θεμελιώνεται σε μια Κοινότητα εθνικά κυρίαρχων κρατών, σαν αναγκαία προϋπόθεση για να οδηγηθούμε σε πραγματική συστημική αλλαγή, σε αντίθεση με τον ψευτο-«Διεθνισμό» της Υπερεθνικής Ελίτ και των οργάνων της, Δεξιών και «Αριστερών», που θεμελιώνεται στο κέρδος και την εκμετάλλευση ή τον ψευτο-διεθνισμό της παγκοσμιοποιητικής «αριστεράς» μέσα στην ΕΕ και τους θεσμούς της ΝΔΤ!

ΟΧΙ ΣΤΑ HOT SPOTS

ΟΧΙ ΣΤΑ ΣΧΕΔΙΑ ΤΩΝ ΕΛΙΤ ΓΙΑ ΜΕΤΑΤΡΟΠΗ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ ΣΕ ΣΤΡΑΤΟΠΕΔΟ ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗΣ

ΟΧΙ ΣΤΗ ΜΑΖΙΚΗ ΑΠΑΤΗ ΤΩΝ «ΦΙΛΑΝΘΡΩΠΙΩΝ» ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΠΡΟΣΦΥΓΕΣ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΣ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΜΑΚΕΛΛΑΡΗΔΕΣ ΤΩΝ ΛΑΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΑΚΟΛΟΥΘΩΝ ΤΟΥΣ ΣΤΗΝ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΠΟΙΗΤΙΚΗ «ΑΡΙΣΤΕΡΑ»

ΕΞΩ ΤΟ ΝΑΤΟ ΑΠΟ ΤΟ ΑΙΓΑΙΟ

ΕΞΩ Η ΕΛΛΑΔΑ ΑΠΟ ΕΕ ΚΑΙ ΝΑΤΟ

ΌΛΟΙ ΣΤΟΝ ΑΓΩΝΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΚΑΙ ΤΗΝ ΕΘΝΙΚΗ ΜΑΣ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ

ΠΗΓΗ

Τις μαρδακίες άρχισε πάλι ο κ. Μάρδας...

1-3-2016

Δεν φτάνει που η Ελλάδα κινδυνεύει, όσο ποτέ άλλοτε στην ιστορία της, στα χέρια της πιο αδίστακτης συμμορίας πολιτικών της δεξιάς και της αριστεράς, σειρά έχει και η Βενεζουέλα. Ναι, καλά το ακούσατε. Η Βενεζουέλα. Κι επειδή το χέρι της εγχώριας πολιτικής συμμορίας δεν φτάνει τόσο μακριά για να διεκδικήσει μερίδιο και από τη δυστυχία αυτής της χώρας, τι κάνουν; Την χρησιμοποιούν ως παράδειγμα προς αποφυγή. Πάντα με την απαιτούμενη διαστροφή γεγονότων και δεδομένων.

Τι σημαίνει "δραχμιστής";

Ο κ. Μάρδας, ένας από τον πολιτικό βόθρο του Σημίτη που σήμερα υπηρετεί την κυβέρνηση Τσίπρα, εξέδωσε νέο πόνημα με τίτλο: Η Βενεζουέλα και η σιωπή των δραχμιστών! (Αυγή, 21/2/2016). Προσέξτε τη λέξη "δραχμιστής". Ποιός είναι δραχμιστής; Αυτός που θέλει δραχμή. Και γιατί την θέλει; Για σκοτεινούς και ποταπούς λόγους.

Η βασική επιδίωξη της συμμορίας του κ. Μάρδα και των άλλων ευρωλιγούρηδων δοσίλογων είναι να εγχαράξουν τη συνείδηση της κοινής γνώμης με διαχωριστικές γραμμές εμφυλίου. Οι "δραχμιστές" είναι κάτι σκοτεινοί τύποι, που θέλουν το κακό μας. Όπως ακριβώς συνέβαινε πάντοτε με όλους εκείνους που διεκδίκησαν, ενίοτε και με τη ζωή τους, την ελευθερία και την εθνική ανεξαρτησία σ' αυτή την χώρα.

Κι έτσι ο "δραχμιστής" σήμερα, συγκεντρώνει το ίδιο ακριβώς μίσος που στα χρόνια της παλιάς ναζιστικής κατοχής, οι ομογάλακτοί του κ. Μάρδα ένιωθαν για τον πατριώτη αγωνιστή της ελευθερίας, της λαοκρατίας και της εθνικής ανεξαρτησίας. Μόνο που τότε τον αποκαλούσαν διαφορετικά.

Η εκστρατεία μαρδακίας...

Δεν είναι η πρώτη φορά που ο κ. Μάρδας τα βάζει με τους "δραχμιστές". Δεν είναι η πρώτη φορά που χωρίς τσίπα επιδεικνύει τα "κάλλη" της εκτρωματικής πνευματικής του γύμνιας, για να τραβήξει τα μάτια του κόσμου από τα ιδιοτελή του κίνητρα.

Στην εκστρατεία του εναντίον των "δραχμιστών", υπήρξαν κορυφαίες στιγμές. Όταν π.χ. μέσα από το δελτίο του ΣΚΑΙ ανακάλυψε ότι έτσι και χρησιμοποιήσουμε τα τραπεζογραμμάτια που κρατά η ΤτΕ για να περάσουμε σε νέα δραχμή, τότε η ΕΚΤ θα ακυρώσει όλα τα χαρτονομίσματα ευρώ που κυκλοφορούν στην Ελλάδα! 

Δεν γνωρίζω αν ο κ. Μάρδας προτάθηκε για βραβείο Νόμπελ γι' αυτή του την μαρδακία. Το μόνο σίγουρο είναι ότι ο ίδιος συνέχισε απτόητος βγαίνοντας κατόπιν στο δελτίο του MEGA - αληθινό σερί - προκειμένου να βομβαρδίσει τη νοημοσύνη μας με νέες ναπάλμ μαρδακίας 

Αγαπημένο του θέμα τότε ήταν η Αργεντινή και η πτώση του εθνικού της νομίσματος. Και τι δεν έλεγε. Σωρηδόν μαρδακίες. Τώρα έπιασε τη Βενεζουέλα, αλλά ξαφνικά ξέχασε την Αργεντινή. Θυμάστε πώς έσκουζαν οι Μάρδες του καθεστώτος κατοχής, κάθε φορά που το πέσος της Αργεντινής έχανε έναντι του δολαρίου; Θυμάστε τις κασσανδρικές προφητείες; Δεν σας κάνει εντύπωση τώρα που οι Μάρδες και τα ΜΜΕ σιώπησαν για την Αργεντινή;

Γιατί σιωπούν περί Αργεντινής;

Βλέπετε στις προεδρικές εκλογές της Αργεντινής (25 Οκτωβρίου 2015 ο πρώτος γύρος και 22 Νοεμβρίου 2015 ο επαναληπτικός) εξελέγη ο Μαουρίσιο Μάκρι, εκλεκτός των πολυεθνικών, των σαρκοφάγων επενδυτών, των δανειστών, της Ουάσινγκτον και φυσικά υστερικά νεοφιλελεύθερος. Από την εκλογή του η Αργεντινή όχι μόνο βρίσκεται σε ελεύθερη πτώση, αλλά βαδίζει ολοταχώς προς τον εμφύλιο.

Με το που ανέλαβε η κυβέρνηση Μάκρι στην Αργεντινή τις αρχές Δεκεμβρίου, το πρώτο που κάνει είναι να υποτιμήσει σκόπιμα το πέσος. Στο όνομα της "ενίσχυσης της οικονομίας". Η αλήθεια είναι για ενίσχυση της κερδοσκοπίας με το συνάλλαγμα σε βάρος της Αργεντινής.

Το αποτέλεσμα; Πάνω από 30% υποτίμηση του νομίσματος μέσα σε μια ημέρα. Από 9,82 πέσος το δολάριο στις 16 Δεκεμβρίου 2015, σε 13,40 πέσος την αμέσως επόμενη ημέρα. Σήμερα (27/2/2016) η ισοτιμία με το δολάριο έχει φτάσει τα 15,45 πέσος.

Η διαφορά με τις υποτιμήσεις που υπέστη το πέσος επί Φερνάντεζ βρίσκεται κυρίως στο γεγονός, ότι παλιότερα ήταν εξ ανάγκης γιατί τις πυροδοτούσε κυρίως η κερδοσκοπική επίθεση των αγορών. Ενώ τώρα επί Μάκρι η πολιτική υποτίμησης είναι σκόπιμη και θεωρείται βασικός μοχλός για την "ανταγωνιστικότητα" της οικονομίας. Κι όχι μόνο αυτό. Εκεί όπου η κυβέρνηση Φερνάντεζ προσπαθούσε να πολεμήσει την κερδοσκοπική υποτίμηση του νομίσματός της με περιορισμούς στην αγορά συναλλάγματος, κοκ, η κυβέρνηση Μάκρι άνοιξε τις αγορές και εξέθεσε ανεπανόρθωτα την οικονομία της Αργεντινής.

Εκτίναξη πληθωρισμού και ανεργίας

Συνέπεια αυτής της πολιτικής; Η εκτίναξη του πληθωρισμού. Από το 2003 έως το 2014 ο πληθωρισμός στην Αργεντινή κυμαινόταν γύρω στο 10%. Λόγω της κερδοσκοπικής επίθεσης στο νόμισμα και τις υποτιμήσεις που υπέστη ο πληθωρισμός τον Ιανουάριο του 2015 είχε ανέλθει κοντά στο 21%. Η κυβέρνηση Φερνάντεζ με μέτρα προστασίας της οικονομίας, εισοδηματικής ενίσχυσης των πιο αδύναμων στρωμάτων, αλλά και με την επιβολή περιορισμών στη κίνηση συναλλάγματος εντός και εκτός Αργεντινής, κατόρθωσε να μειώσει τον πληθωρισμό σταδιακά στο 14,3% τον Οκτώβριο του 2015.

Με την έλευση όμως του νεοφιλελεύθερου Μάκρι ο πληθωρισμός άρχισε πάλι να καλπάζει. Με 24% τον Νοέμβριο του 2015 και 27% το Δεκέμβριο του 2015. Η κυβέρνηση Μάκρι κατήργησε τις εισοδηματικές ενισχύσεις και τα μέτρα προστασίας με αποτέλεσμα να εκτιναχθεί ακόμη περισσότερο ο πληθωρισμός και να ξεπεράσει στις αρχές του 2016 το 30%.

Κι επειδή τα πράγματα φαίνονταν ανεξέλεγκτα πια, τι έκανε η κυβέρνηση Μάρκι; Κάτι πολύ απλό. Κατήργησε την στατιστική υπηρεσία. Κήρυξε τα στοιχεία του πληθωρισμού, του ΑΕΠ και της ανεργίας ως αναξιόπιστα και προχώρησε σε αναστολή λειτουργίας της στατιστικής υπηρεσίας της χώρας, προκειμένου να "ανασυγκροτηθεί" εκ του μηδενός. Με την βοήθεια ποιού; Μα φυσικά του ΔΝΤ! Σας θυμίζουν κάτι όλα αυτά;

Η ανεργία στην Αργεντινή από το 22,45% που επίσημα είχε φτάσει το 2002 χάρις στις πολιτικές προσαρμογής του ΔΝΤ, είχε πέσει τα τελευταία χρόνια της Φερνάντεζ γύρω στο 7,5%. Χρειάστηκαν μόλις τρεις μήνες διακυβέρνησης του Μάκρι για να εκτιναχθεί πάνω από το 8,5%. Κι επειδή ξέφευγε από τις προβλέψεις, η κυβέρνηση αποφάσισε να "αναθεωρήσει" τον δείκτη.

Με δικτατορικές εξουσίες

Για να εφαρμόσει η κυβέρνηση Μάκρι όλες αυτές τις αυθαιρεσίες, τι έκανε; Ένα μήνα μετά την ανάληψη των καθηκόντων του, ο πρόεδρος Μάκρι υιοθέτησε έκτακτες νομοθετικές εξουσίες, οι οποίες - όλως τυχαίως - δεν προβλέπονται από το Σύνταγμα της χώρας. Έτσι προχώρησε στην παύση και τον διορισμό ανώτατων δικαστών και κατήργησε εν ισχύ νόμους, παρακάμπτοντας το Κογκρέσο.

Στο όνομα "εκτάκτων συνθηκών" ο Μάκρι υιοθέτησε για τον εαυτό του δικτατορικές εξουσίες. Με τον τρόπο αυτό κατήργησε το νόμο για τα ΜΜΕ της κυβέρνησης Φερνάντεζ, που είχε υιοθετηθεί για να περιορίσει δραστικά η ισχύς του ιδιωτικού ολιγοπωλιακού συγκροτήματος ΜΜΕ Clarin. Το συγκρότημα αυτό - καθόλου τυχαία - ήταν εκείνο που στήριξε με κάθε μέσο και τρόπο την εκλογή Μάκρι.

Κι όπως ήταν φυσικό η κυβέρνηση Μάκρι ξεκίνησε συνομιλίες με τους "γύπες". Δηλαδή με τα επενδυτικά κεφάλαια "γύπες", που αδημονούσαν να πέσει η Φερνάντεζ για να κατασπαράξουν την Αργεντινή. Ο Μάκρι ξεκίνησε συνομιλίες να τους πληρώσει παρά κι ενάντια τόσο στους νόμους του κογκρέσου της Αργεντινής, οι οποίοι απαγορεύουν την αναγνώριση των ομολόγων που κατέχουν οι "γύπες", αλλά και του Ανώτατου Δικαστηρίου των ΗΠΑ, το οποίο τελικά δικαίωσε την Αργεντινή.

Η αγορά βοά ότι ο Μάκρι, χρησιμοποιώντας τις "έκτακτες" δικτατορικές εξουσίες που ο ίδιος έδωσε στον εαυτό του, βιάζεται να ξεπληρώσει τους "γύπες" για να πάρει κι αυτός το μερίδιό του. Δεν είναι καθόλου τυχαίο το γεγονός ότι οι "γύπες" και οι ΜΚΟ που χρηματοδοτούν ήταν στο πλευρό του Μάκρι καθ' όλη την εκλογική του περίοδο.

Ξεκίνησε νέος γύρος χρεοκοπίας

Στις 23/2/2016 έγινε γνωστό ότι η Αργεντινή σχεδιάζει να εκδώσει κατ' εκτίμηση 15 δις δολάρια σε ομόλογα, με τα οποία θα πληρώσει τους ομολογιούχους που εμπλέκονται στην χρόνια δικαστική διαμάχη, κι έτσι να αναθεωρηθεί η κατάσταση default, που εμποδίζει την κυβέρνηση από το να έχει πρόσβαση στις παγκόσμιες αγορές χρήματος. Η είδηση κυκλοφόρησε από το Υπουργείο Οικονομικών της Αργεντινής.

Με τον τρόπο αυτό ξεκινά ένας νέος γύρος υπερχρέωσης με την Αργεντινή να εγκαταλείπει την πολιτική αποτροπής του εξωτερικού δανεισμού που ακολούθησαν, παράλληλα με τη μονομερή διαγραφή του χρέους κατά 70%, οι κυβερνήσεις Κίχνερ. Μια πετυχημένη πολιτική που επέτρεψε στην Αργεντινή να ανορθωθεί μετά την κατάρρευση και να γνωρίσει πρωτοφανή για τις τελευταίες δεκαετίες παραγωγική άνοδο, χωρίς να χρειαστεί να δανειστεί ούτε ένα δολάριο από τους τοκογλύφους των αγορών κεφαλαίου.

Με τη στροφή του Μάκρι ένα είναι σίγουρο. Η χώρα θα καταλήξει αναπόφευκτα σε μια νέα κατάρρευση σαν αυτή που υπέστη το 2001-02. Μέχρι τότε θα υποφέρει τα πάνδεινα στα χέρια των αρπακτικών των αγορών χρήματος, αλλά και του ΔΝΤ, του οποίου η κυβέρνηση Μάκρι δεν θα αργήσει να ζητήσει τη "συνδρομή" του. Χωρίς βέβαια να αποκλείεται κι ένας νέος εμφύλιος, πολύ χειρότερος από εκείνον που ξέσπασε λόγω της κατάρρευσης.

Πολιτική ξεπουλήματος

Κι επειδή κυρίως στην περιοχή της Παταγονίας, η Αργεντινή διαθέτει ένα από τα μεγαλύτερα ανεκμετάλλευτα κοιτάσματα φυσικού αερίου στον κόσμο, ο Μάκρι - χρησιμοποιώντας πάλι τις δικτατορικές του εξουσίες - προχωρά στην ιδιωτικοποίησή του. Η Φερνάντεζ είχε περάσει νόμο που δίνει την αποκλειστική εκμετάλλευση του κοιτάσματος στην κρατική Petroliferas. O Μάκρι έχει άλλα σχέδια. Η Shell είναι από τις πρώτες πολυεθνικές που ήδη ετοιμάζεται να αποκτήσει δικαιώματα εκμετάλλευσης στις περιοχές αυτές.

Με την καλημέρα της κυβέρνησης Μάκρι περίπου 21.000 εργαζόμενοι του δημόσιου τομέα έχασαν τη δουλειά τους για λόγους λιτότητας. Έκτοτε και λόγω πίεσης των συνδικάτων 5.000 επαναπροσλήφθηκαν, αλλά με όρους προσωρινής απασχόλησης.

Ταυτόχρονα, η κυβέρνηση Μάκρι προωθεί οριζόντιες περικοπές σε μισθούς και κοινωνικές δαπάνες. Σκοπός επίσης του Μάκρι είναι να επιβάλλει στο δημόσιο "ελαστικές" σχέσεις εργασίας και να ιδιωτικοποιήσει βασικές υπηρεσίες και υποδομές, όπως είχε συμβεί πριν την κατάρρευση του 2001-02.

Έτσι, ο Πρόεδρος Μάκρι αφού ανέλαβε δικτατορικές εξουσίες, παρά κι ενάντια στο Σύνταγμα της χώρας, μέσα σε τρεις μήνες οδήγησε ολόκληρη την Αργεντινή δεκαετίες πίσω. Στη δεκαετία του '90. Στη δεκαετία του πιο διεφθαρμένου προέδρου της χώρας, του Μένεμ, δηλαδή του Σημίτη της Αργεντινής. Να συνοπτικά τι έκανε:

• Η πολιτική υποτίμηση αύξησε τις τιμές της βασικών ειδών λαϊκής κατανάλωσης πάνω από 30%. Τα φτωχά στρώματα έχασαν μέσα σε δυο μήνες, όσα είχαν κερδίσει από την εισοδηματική και κοινωνική πολιτική των κυβερνήσεων Κίχνερ.

• Επέβαλε επίσημο πλαφόν σε ημερομίσθια και μισθούς σημαντικά κάτω από επίπεδο του κόστους ζωής. "Αναμορφώνει" μάλιστα το δείχτη του πληθωρισμού, ώστε να υστερεί σημαντικά έναντι του πραγματικού κόστους ζωής.

• Εισήγαγε αύξηση 400% στους λογαριασμούς του ηλεκτρικού και αύξηση 200% στα μέσα μαζικής μεταφοράς. Σχεδιάζει επίσης την επαναφορά και των διοδίων, μετά από ιδιωτικοποίηση των οδικών δικτύων.

• Απελευθέρωσε τις απολύσεις σε δημόσιο και ιδιωτικό τομέα με την ανεργία να καλπάζει ξανά στα επίπεδα της δεκαετίας του '90.

• Έδωσε πράσινο φως στα ειδικά σώματα καταστολής απεργιών και διαδηλώσεων - που η δράση τους είχε περιοριστεί δραστικά από τις κυβερνήσεις Κίχνερ - επιτρέποντας ξανά τη χρήση σφαιρών από καουτσούκ.

• Προετοιμάζει μεγάλης κλίμακας πρόγραμμα ιδιωτικοποιήσεων των υποδομών και των στρατηγικών τομέων της οικονομίας, που είχαν στις δεκαετίες '90 και 2000 ιδιωτικοποιηθεί, αλλά για να αντιμετωπιστεί η κατάρρευση και να ανοικοδομηθεί η χώρα οι κυβερνήσεις Κίχνερ είχαν αναγκαστεί να επαναφέρουν στο κράτος.

Καταλάβατε τώρα γιατί έπαψε η Αργεντινή να είναι το αγαπημένο θέμα του κάθε Μάρδα και των άθλιων ΜΜΕ; Τώρα είναι στα πράγματα οι δικοί τους. Έχουν τα ίδια αφεντικά και ακολουθούν τις ίδιες εντολές με τον Μάκρι. Τι να πουν;

Από την Αργεντινή στη Βενεζουέλα

Κι έτσι ο κ. Μάρδας άφησε την αγαπημένη του Αργεντινή κι έπιασε την Βενεζουέλα. Να τι λέει: "Μια προς αποσύνθεση οικονομία κινείται λοιπόν με ένα εθνικό νόμισμα, το μπολιβάρ, πλήρως απομονωμένο από οποιονδήποτε χρηματοοικονομικό μηχανισμό στήριξης. Η επίσημη ισοτιμία του νομίσματος είναι 1 δολάριο = 7 περίπου μπολιβάρ, ενώ η ανεπίσημη αγγίζει τα 1.000 μπολιβάρ."

Τι μας λέει ο καλός μας κ. Μάρδας; Ό,τι η Βενεζουέλα έπαθε ότι έπαθε γιατί έχει εθνικό νόμισμα και επομένως δεν μπορεί να αντεπεξέλθει την πτώση των τιμών πετρελαίου.

Το μεγάλο ταμπού του εν λόγω κυρίου είναι η υποτίμηση του εθνικού νομίσματος, που το αντιλαμβάνεται ως ένα είδος φυσικού φαινομένου. Δεν μας παραξενεύει κάτι τέτοιο. Αδυνατεί να αντιληφθεί ότι το εκδιδόμενο χρήμα σε μια οικονομία δεν έχει από μόνο του αξία, όπως πιστεύουν οι θεολόγοι του μονεταρισμού.

Το χρήμα εκδίδεται από το τίποτε, από το μηδέν με μόνο κόστος, το κόστος εκτύπωσής του. Το χρήμα αποκτά αξία κατόπιν. Ή με τη μορφή χρέους, αν οι τράπεζες το δημιουργούν με τη μορφή δανείου που αποφέρει τόκο. Ή με την αντιστοίχησή του σε περιουσιακά στοιχεία - όπως ο χρυσός - που κάποτε πίστευαν ότι συνιστά μέσο σταθεροποίησης του νομίσματος. Ή μέσα από την αύξηση της αγοραστικής δύναμης του πληθυσμού, των συναλλαγών και της παραγωγής μιας οικονομίας.

Αν υπηρετείς τα τραπεζικά καρτέλ και τα αρπακτικά των αγορών κεφαλαίου, τότε θεωρείς ότι το χρήμα ως φυσικό φαινόμενο δεν μπορεί παρά να είναι υποχείριο της αγοραίας κερδοσκοπίας, έρμαιο της ζήτησης και της προσφοράς στις αγορές νομίσματος. Αν όμως υπηρετείς το συμφέρον της μεγάλης πλειοψηφίας του εργαζομένου πληθυσμού, τότε αλλάζουν τα πράγματα.

Γνωρίζεις πολύ καλά ότι δεν υπάρχει κανενός είδους νομοτέλεια που θέλει το νόμισμα μιας μικρής εθνικής οικονομίας να είναι πληθωριστικό ή υποχείριο της διεθνούς κερδοσκοπίας. Ενώ η υποτίμηση είναι ταξική επιλογή υπέρ των κερδοσκόπων και των πολυεθνικών.

Σε τι οφείλεται ο πληθωρισμός;

Ας πάμε στη Βενεζουέλα. Η χώρα αυτή όντως υποφέρει από τον πληθωρισμό. Όμως αυτό δεν οφείλεται στην υποτίμηση του νομίσματος, ούτε σ' αυτήν καθαυτή την πτώση των τιμών του πετρελαίου. Οφείλεται πρωτίστως στο γεγονός ότι η νομισματική κυκλοφορία στη χώρα συνεχίζει ακόμη και σήμερα να ελέγχεται από ιδιωτικά τραπεζικά ολιγοπώλια ισχυρών οικογενειών. Οι τράπεζες αυτές δημιουργούν διαρκώς χρήμα με τη μορφή χρέους και λειτουργούν ως τοκογλυφικά σούπερ μάρκετ πιστωτικών προϊόντων.

Το 2009-2010 η κυβέρνηση Τσάβεζ της Βενεζουέλας εξαναγκάστηκε να εθνικοποιήσει μια σειρά χρεωκοπημένες ιδιωτικές τράπεζες. Στην ουσία εθνικοποίησε τα χρέη και τις ζημιές αυτών των τραπεζών, αφήνοντας άθιχτες τις άλλα ιδιωτικά τραπεζικά ολιγοπώλια που παρουσίαζαν κερδοφορία. Ούτε άλλαξε ουσιαστικά τον τρόπο άσκησης της τραπεζικής, ώστε να περιορίσει έστω την επέκταση του χρέους.

Το πρόβλημα των τιμών πετρελαίου

Η πτώση των τιμών του πετρελαίου δημιούργησε πρόβλημα γιατί η Βενεζουέλα εξακολουθεί να εξαρτάται σε πολύ μεγάλο βαθμό από την εξαγωγή υδρογονανθράκων. Τα έσοδα από το πετρέλαιο της Βενεζουέλας αντιπροσωπεύουν περίπου το 95% των εσόδων από τις εξαγωγές. Ο τομέας του πετρελαίου και του φυσικού αερίου αντιστοιχεί περίπου στο 25% του ακαθάριστου εγχώριου προϊόντος.

Το μόνο που ουσιαστικά άλλαξε στα χρόνια των κυβερνήσεων Τσάβεζ είναι το γεγονός ότι τα έσοδα αυτά πάνε πια κατά 90% στο κράτος, από μόλις 9% που ίσχυε όταν τα κέρδη από τους υδρογονάνθρακες πήγαιναν στις πολυεθνικές. Εκτός από το πετρέλαιο, η Βενεζουέλα είναι πλούσια σε φυσικό αέριο, μεταλλεύματα σιδήρου, χρυσού, βωξίτη, διαμάντια και άλλα ορυκτά.

Το πρόβλημα λοιπόν βρίσκεται στο γεγονός ότι από το 1998 έως σήμερα οι κυβερνήσεις Τσάβεζ δεν εφάρμοσαν ένα εντατικό πρόγραμμα παραγωγικής ανασυγκρότησης, που θα επέτρεπε στη Βενεζουέλα να μετατρέψει την οικονομία από εξαγωγική πετρελαίου και πρώτων υλών, σε οικονομία μεταποίησης με βάση τον πλούσιο ορυκτό πλούτο της χώρας. Αυτό δεν το έκανε για μια σειρά αντικειμενικούς και υποκειμενικούς λόγους με αποτέλεσμα η οικονομία να είναι ανοιχτή στις διακυμάνσεις της τιμής του πετρελαίου.

Και η Νορβηγία;

Αυτό ακριβώς έκανε μια άλλη πετρελαιοπαραγωγός οικονομία σαν την Βενεζουέλα. Η Νορβηγία. Δείτε ορισμένα πολύ περίεργα φαινόμενα. Περίεργα στο βαθμό που πάσχει κανείς από την ίδια επάρατη νόσο από την οποία πάσχει κι ο κ. Μάρδας. Η Νορβηγία έχει εθνικό νόμισμα την νορβηγική κορώνα. Είναι επίσης, όπως και το μπολιβάρ, ένα νόμισμα "πλήρως απομονωμένο από οποιονδήποτε χρηματοοικονομικό μηχανισμό στήριξης," όπως μας λέει ο κ. Μάρδας.

Πόση είναι η ισοτιμία της Νορβηγικής κορώνας με το δολάριο; Η πιο πρόσφατη είναι 8,69 νορβηγικές κορώνες στο δολάριο. Κρατιέστε καλά; Η νορβηγική κορώνα υποτιμήθηκε έναντι του δολαρίου πάνω από 14% τους τελευταίους 12 μήνες από 7,61 το Φεβρουάριο του 2015. Ιστορικά, η Νορβηγική κορόνα έφτασε σε υψηλό όλων των εποχών έναντι του δολαρίου το Φεβρουάριο του 1985. 9,84 νορβηγικές κορώνες ανά δολάριο. Και ιστορικό χαμηλό στις 4,66 τον Οκτώβριο του 1978.

Με άλλα λόγια η νορβηγική κορώνα, αν πιστέψουμε τον κ. Μάρδα, είναι σε χειρότερη θέση από το μπολιβάρ. Γιατί τότε δεν καταρρέει η Νορβηγία, ή δεν κινδυνεύει να χρεοκοπήσει όπως η Βενεζουέλα, όπως αποφαίνεται ελαφρά τη καρδία και εν πλήρει συγχύσει ο κ. Μάρδας;

Γιατί η Νορβηγία αντέχει;

Η Νορβηγία είναι επίσης πετρελαιοπαραγωγός χώρα. Δεν επηρεάζεται από την πτώση των τιμών του πετρελαίου; Θεωρητικά επηρεάζεται περισσότερο από τη Βενεζουέλα, γιατί αντλεί το δικό της πετρέλαιο από πολύ μεγάλα βάθη κι επομένως το κόστος εξόρυξης είναι σημαντικά υψηλότερο. Τότε γιατί ο κ. Μάρδας δεν μας την φέρνει ως παράδειγμα προς αποφυγήν; Γιατί δεν βρίσκει ενδιαφέρουσα την περίπτωση της Νορβηγίας σε αντιδιαστολή με τη Βενεζουέλα;

Η Νορβηγία διαθέτει επίσης εθνικό νόμισμα και μάλιστα, όπως είδαμε, με ισοτιμία χειρότερη από το μπολιβάρ. Τα προβλήματα της Νορβηγίας προς το παρών περιορίζονται στη μείωση των εξαγωγών της. Η αξία των εξαγωγών πετρελαίου ανήλθαν σε 11,4 δισεκατομμύρια NOK κατά τον πρώτο μήνα του 2016, το οποίο είναι το χαμηλότερο επίπεδο που έχει καταγραφεί από τον Ιούνιο του 1999, όταν οι εξαγωγές ανήλθαν σε 9,8 δισεκατομμύρια NOK.

Παρά την αύξηση του όγκου των εξαγωγών σε σύγκριση με τον Ιανουάριο του 2015, η αξία των εξαγωγών μειώθηκε κατά 21,8% λόγω των χαμηλότερων τιμών. Οι τιμές μειώθηκαν κατά 25,6% από τον Ιανουάριο του περασμένου έτους, και κατέληξαν σε 276 NOK ανά βαρέλι. Συνολικά 41,2 εκατομμύρια βαρέλια αργού πετρελαίου απεστάλησαν στο εξωτερικό τον Ιανουάριο σε σύγκριση με 39,2 εκατομμύρια βαρέλια τον αντίστοιχο μήνα πέρυσι - μια αύξηση της τάξης του 5,1%.

Αν η Νορβηγία εξαρτιώταν από τις εξαγωγές πετρελαίου, όσο εξαρτάται η Βενεζουέλα, τότε θα ήταν σε ανάλογα δύσκολη θέση. Όμως τα έσοδα της Νορβηγίας από τις εξαγωγές πετρελαίου και φυσικού αερίου δεν υπερβαίνουν το 28% του συνόλου των εσόδων από εξαγωγές. Εδώ βρίσκεται το κουμπί. Η Νορβηγία έχει διαφοροποιήσει σε πολύ μεγάλο βαθμό τις εξαγωγές της με υψηλή συμμετοχή προϊόντων και υπηρεσιών από βιομηχανία, γεωργία, αλιεία και τεχνολογία.

Κλειδί είναι οι υψηλές αποδοχές του πληθυσμού

Πώς μπόρεσε να τα καταφέρει; Πολύ απλά. Έχει μια εξαιρετικά ανεπτυγμένη εσωτερική αγορά, η οποία στηρίζεται στην υψηλότερη αγοραστική δύναμη πληθυσμού στον κόσμο. Επίσης δεν είναι μέλος ούτε της ευρωζώνης, ούτε της ΕΕ. Κι έτσι της επιτρέπει να έχει μια αυστηρά προστατευμένη οικονομία, προκειμένου να αναπτύσσεται η εγχώρια παραγωγή, αλλά και να προστατεύεται η αγοραστική δύναμη του πληθυσμού της.

Να τι λέει ο ΟΟΣΑ: "Η Νορβηγία έχει πολύ υψηλό υλικό βιοτικό επίπεδο και τα καταφέρνει πολύ καλά και σε άλλες πτυχές της ευημερίας, χάρη σε ένα συνδυασμό του πλούτου φυσικών πόρων, καλής χάραξης πολιτικής με χωρίς αποκλεισμούς και ισότιμες κοινωνικές αξίες, συμπεριλαμβανομένων των ενεργών προσπαθειών για την εξάλειψη των εμποδίων για τη σταδιοδρομία των γυναικών." Με άλλα λόγια υψηλές αμοιβές και υψηλό βιοτικό επίπεδο χωρίς κοινωνικούς αποκλεισμούς, φτώχεια και τεράστιες ανισότητες. Να ποιό είναι το κλειδί.

Στη Νορβηγία, πάνω από το 75% του πληθυσμού ηλικίας 15 έως 64 ετών έχει αμειβόμενη εργασία. Το ποσοστό αυτό είναι πολύ υψηλότερο από το μέσο όρο του ΟΟΣΑ για την απασχόληση του 65% και είναι ένα από τα υψηλότερα ποσοστά στον ΟΟΣΑ. Τα ποσοστά απασχόλησης είναι γενικά υψηλότερα για τα άτομα με υψηλότερο επίπεδο εκπαίδευσης.

Στη Νορβηγία υπολογίζεται ότι το 89% των ατόμων με τουλάχιστον τριτοβάθμια εκπαίδευση έχουν μια αμειβόμενη εργασία, σε σύγκριση με εκτιμώμενο 52% για εκείνους με ανώτερη δευτεροβάθμια εκπαίδευση. Αυτές οι 37 ποσοστιαίες μονάδες διαφορά είναι υψηλότερες από το μέσο όρο του ΟΟΣΑ από 34 ποσοστιαίες μονάδες. Και φυσικά οφείλεται στο γεγονός ότι η Νορβηγία διαθέτει πραγματικά δημόσια δωρεάν παιδεία.

Η κοινωνία της Νορβηγίας είναι χτισμένη στη βάση μιας σχετικά μειωμένες ανισότητες. Οι μισθολογικές ανισότητες είναι χαμηλές, οι χαμηλότερες στον ΟΟΣΑ και η αναδιανομή μέσω του συστήματος φόρων και παροχών είναι τόσο μεγάλη, έτσι ώστε η διανομή των καθαρών εσόδων να γίνεται υπέρ των πιο αδύναμων στρωμάτων.

Το προοδευτικό φορολογικό σύστημα της Νορβηγίας, η οποία περιλαμβάνει ένα αρκετά υψηλό φόρο περιουσίας, εγείρει πολλά έσοδα, συμβάλλοντας στη μείωση των εισοδηματικών ανισοτήτων, χωρίς να υπονομεύει τις οικονομικές επιδόσεις.

Ωστόσο, η φορολογία διαφέρει μεταξύ των διαφόρων τύπων εισοδήματος. Χαμηλά επίπεδα στην φορολογία ακινήτων. Υψηλοί φορολογικοί συντελεστές στο εισόδημα από κεφάλαια. Σκληρή φορολογική μεταχείριση των τραπεζικών τόκων.

Συνέπεια όλων αυτών είναι να αυξάνει κάθε χρόνο το διαθέσιμο εισόδημα των νοικοκυριών με υπερδιπλάσιο ρυθμό εκείνου της οικονομικής ανόδου, αλλά και του τιμάριθμου.

Τα δημοσιονομικά του κράτους να παρουσιάζουν πλεόνασμα για πολλά χρόνια στη σειρά γύρω άνω του 10% του ΑΕΠ. Το δημόσιο χρέος βρίσκεται περίπου στο 34% του ΑΕΠ. Τα κρατικά έσοδα ανέρχονται περίπου στο 55% του ΑΕΠ και οι δαπάνες στο 46% του ΑΕΠ. Ο τιμάριθμος λίγο πάνω από 2% ετήσια και η ανεργία γύρω στο 3%.

Αν λοιπόν αφήσουμε στην άκρη τις μαρδακίες του κ. Μάρδα και δούμε τα πράγματα όπως είναι, τότε το συμπέρασμα που καταλήγει αβίαστα κανείς είναι εξαιρετικά απλό. Το εθνικό νόμισμα δεν είναι πανάκεια. Ούτε το φάρμακο δια πάσα νόσο.

Όμως είναι η μόνη αναγκαία συνθήκη για να εφαρμοστούν πολιτικές ανάκαμψης και ανοικοδόμησης της οικονομίας προς όφελος της μεγάλη πλειοψηφίας και της κοινωνίας. Με άλλα λόγια το εθνικό νόμισμα είναι η αναγκαία συνθήκη και η ικανή είναι οι πολιτικές που θα εφαρμοστούν χάρις σ' αυτό.

Το ερώτημα λοιπόν δεν είναι αν υπάρχουν οικονομίες που τα πάνε χάλια με εθνικό νόμισμα, αλλά αν μπορούμε να έχουμε αποτελέσματα Νορβηγίας για μια χώρα σαν την Ελλάδα χωρίς εθνικό κρατικό νόμισμα. Μην περιμένετε να απαντήσει σε κάτι τέτοιο ο κ. Μαρδας. Ούτε κανείς άλλος από τους ομογάλακτούς του. Δεν έχει ούτε τα προσόντα, ούτε το επίπεδο για να απαντήσει. Ούτε φυσικά του επιτρέπει το καθεστώς και τα συμφέροντα που υπηρετεί. Η απάντηση όμως είναι ολοφάνερη και κανείς δεν μπορεί να την αμφισβητήσει.