Τα Ερωτηματικά της Δραχμής: Ρεαλισμός ή Ουτοπία;

22-

Το ερώτημα εάν υπάρχει πολιτικός φορέας να διαχειρισθεί αυτή την μετάβαση είναι προσχηματική αναβολή. Προφανώς και δεν υπάρχει πολιτικό κόμμα. Όταν όμως η κοινωνία, εξ αιτίας όλων αυτών που συζητούμε, μετατραπεί στους ‘φοβεροτέρους εφέδρους’, τότε το ερώτημα αντιστρέφεται ως εξής: Υπάρχει κάποιο πολιτικό κόμμα που θα μπορέσει να αντιμετωπίσει τους επαναστατημένους;

.

Δεν θα μπορούσε ένας καλοπροαίρετος μελετητής του οικονομικού και πολιτικού γίγνεσθαι στην Ελλάδα παρά μόνο να χαιρετήσει θερμά την πρωτοβουλία του κ. Β. Βιλιάρδου και του analyst.gr για την έναρξη ενός δημόσιου διαλόγου – δαιμονοποιημένου μέχρι σήμερα από ΜΜΕ και ακαδημαϊκή κοινότητα – για το ενδεχόμενο μετάβασης της Ελλάδας σε εθνικό νόμισμα, την εφικτότητα του εγχειρήματος, τα προβλήματα και τα οφέλη που μπορεί να προκύψουν.

 .

Νομισματικές Ενώσεις – Τι λέει η Ιστορία;

Από τον 18^ο αι., καμιά νομισματική ένωση με την έννοια του ενιαίου κοινού νομίσματος και της μιας Κεντρικής Τράπεζας ως δανειστής ύστατης ανάγκης (lender of last resort)  δεν διασώθηκε από την διάλυση, έχοντας τις περισσότερες φορές τραγικές συνέπειες για τα λιγότερα ισχυρά κράτη-μέλη της, προϊόν κυρίως Βρετανικής και Γαλλικής αποικιοκρατίας, οι οποίες κατέληξαν είτε σε εξεγέρσεις και επαναστάσεις είτε σε πολέμους [i].

Το νόμισμα από το τέλος του Bretton Woods το 1971, είναι πλέον ένα fiat money, άρα και πηγή χρέους το οποίο οι κεντρικές τράπεζες για να το διαθέσουν, το δανείζουν. Με άλλα λόγια, από το 1971 και μετά το χρέος έγινε χρήμα. Έτσι και η ΕΚΤ δανείζει μέσω των κεντρικών τραπεζών των κρατών-μελών τις εμπορικές τράπεζες και αυτές την οικονομία. Είναι χαρακτηριστικά κατανοητή και αποκαλυπτική η παρουσίαση της Τράπεζα της Αγγλίας (Bank of England) για την δημιουργία του χρήματος στην μοντέρνα οικονομία κυριολεκτικά από το πουθενά (out of thin air). [ii] [iii]

Η αποχώρηση από μια νομισματική ένωση και η μετάβαση σε ένα νέο εθνικό νόμισμα μπορεί το πιθανότερο να είναι επωφελής για την χώρα την ίδια. Αυτά προκύπτουν από μελέτη του Adam Slater, επικεφαλής οικονομολόγου του  Oxford Economics UK, ενός από τους γνωστότερους ανεξάρτητους διεθνείς εταιρικούς συμβούλους, ο οποίος υποστηρίζει ότι  η ιστορία δείχνει ότι η αποχώρηση της Ελλάδας από το ευρώ δεν θα ήταν καταστροφή αναπόφευκτη. Συγκεκριμένα, η μελέτη αναφέρει ότι περισσότερες από 70 χώρες έχουν εγκαταλείψει νομισματικές ενώσεις από το 1945 και μετά και μάλιστα μόνο μια μικρή μειοψηφία υπέστη απώλειες στο εθνικό της προϊόν (όπως φαίνεται στον παρακάτω πίνακα) [iv]. Οι πιο πολλές από αυτές τις απώλειες, όπως στην πρώην Γιουγκοσλαβία, μπορούν να εξηγηθούν από άλλα κοινωνικά σοκ όπως ο εμφύλιος πόλεμος [v].

.

(*Πατήστε στην εικόνα για μεγέθυνση)

.

Επομένως, το ερώτημα που προκύπτει αβίαστα είναι το κατά πόσο είναι μικρότερο το κόστος να δανειζόμαστε το κρατικό μας νόμισμα (ΕΥΡΩ) για όλες τις δημοσιονομικές ανάγκες του κράτους από το να εκτυπώνουμε (να έχουμε δηλ. το εκτυπωτικό δικαίωμα) το δικό μας εθνικό νόμισμα – εν προκειμένω την νέα δραχμή – και να μας επιβαρύνει μόνο το κόστος εκτύπωσης;

Ακόμη και στην υποθετική περίπτωση που το σύνολο του δημόσιου χρέους των 360 δις ΕΥΡΩ διαγραφόταν ολοσχερώς και παραμέναμε εντός της Ευρωζώνης, θα συνεχίζαμε να συσσωρεύουμε χρέη αφού θα συνεχίζαμε να δανειζόμαστε το κρατικό μας νόμισμα – πέραν από την αδυναμία άσκησης οποιασδήποτε νομισματικής και εκ του αποτελέσματος δημοσιονομικής πολιτικής και τον περιορισμό του ελλειμματικού μας εμπορικού ισοζυγίου – οδηγούμενοι ξανά σε μερικά χρόνια στο ίδιο αδιέξοδο.

.

Διαγραφή Χρέους και Ανάκτηση Εθνικής Κυριαρχίας

Πλέον, ο καθένας από μας αναρωτιέται εάν μπορεί η χώρα να διαγράψει το χρέος με μονομερή ενέργεια βασιζόμενη όχι σε πολιτικά συνθήματα αλλά σε ρεαλιστικά επιχειρήματα που στηρίζονται στις διεθνείς συνθήκες, αποφάσεις, ψηφίσματα κλπ. τα οποία κάνουν το καθεστώς δανεισμού της Ελλάδας, πέρα από ένα πρόβλημα με παγκόσμιες διαστάσεις, μια κατάσταση μετακλητή για την χώρα. Παραθέτουμε ενδεικτικά μέρος του καταλυτικού νομικού οπλοστασίου που πιστεύουμε ότι διαθέτει η ελληνική κυβέρνηση (ίσως για λίγο ακόμη):

α. Η Γενική Συνέλευση [vi] του ΟΗΕ υιοθέτησε (προσχέδιο απόφασης) τις βασικές αρχές αναδιάρθρωσης του εξωτερικού δημόσιου χρέους ενός κράτους στην 69^η Σύνοδο της 10^ης Σεπ 2015 (A/69/L.84) με 136 ψήφους υπέρ και 41 απουσίες (περιλαμβανομένης και της Ελλάδας). Η ψηφοφορία έδειξε ξεκάθαρα το state of play εντός του Οργανισμού όπου οι αναπτυσσόμενες χώρες υποστηρίζουν μέτρα προκειμένου αυξηθεί η σταθερότητα και η νομιμότητα του διεθνούς χρηματοπιστωτικού συστήματος ενώ οι ισχυρές αναπτυγμένες χώρες συνήθως εμποδίζουν την εφαρμογή τέτοιων μέτρων υποστηρίζοντας ότι τέτοιες συζητήσεις θα πρέπει να λαμβάνουν χώρα εντός των διεθνών χρηματοοικονομικών οργανισμών και όχι εντός του ΟΗΕ [vii].

Κατά την άποψή μας, το σημαντικότερο σημείο από τις εννέα αρχές που υιοθετήθηκαν  αφορά την εθνική/κρατική κυριαρχία και αποδίδεται συνοπτικά στο κείμενο της απόφασης με την ακόλουθη διατύπωση: ‘Ένα κυρίαρχο κράτος έχει το δικαίωμα … να σχεδιάσει την μακροοικονομική του πολιτική, στην οποία περιλαμβάνεται η αναδιάρθρωση του εξωτερικού του χρέους, το οποίο δεν μπορεί να ανατραπεί ή να παρεμποδισθεί από οποιοδήποτε προσβλητικό μέτρο’.

β. Το ψήφισμα του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου της 13 Μαρ 2014 σχετικά με την διερευνητική έκθεση για τον ρόλο και τις εργασίες της Τρόικας όσο αφορά της χώρες της ευρωζώνης που έχουν υπαχθεί σε πρόγραμμα [viii]το οποίο στρέφεται κατά της Τρόικας και της καταπάτησης της ευρωπαϊκής νομιμότητας στο καθεστώς δανεισμού που επιβλήθηκε στην Ελλάδα.

γ. Η έκθεση του ανεξάρτητου ειδικού συμβούλου του Συμβουλίου Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων του ΟΗΕ (27 Μαρ 2014) η οποία αποτελεί μια επιβεβαίωση των παραβιάσεων των δικαιωμάτων του ανθρώπου στην Ελλάδα από την διεθνή κοινότητα και τον ΟΗΕ, για την προαγωγή και την προάσπιση της αξίας του ανθρώπου, που αποτελεί την πεμπτουσία των αρχών του διεθνούς δικαίου (ibid).

δ. Η ανακοίνωση του Γραφείου της Ύπατης Αρμοστείας του ΟΗΕ με την οποία καλωσορίζει την απόφαση της ελληνικής κυβέρνησης για το δημοψήφισμα του Ιουλίου 2015 και καλεί την διεθνή κοινότητα για αλληλεγγύη προς την χώρα μας. Εντυπωσιακή είναι, μεταξύ άλλων, η επίκληση του Άρθρου 103 του Χάρτη του ΟΗΕ σύμφωνα με το οποίο ‘…καμία συμφωνία συνθήκη ή δανειακή σύμβαση δύναται να υποχρεώσει μια χώρα να παραβιάζει τις πολιτικά, πολιτιστικά, οικονομικά και κοινωνικά δικαιώματα του πληθυσμού της, ούτε δύναται  μια δανειακή σύμβαση να αναιρέσει την κυριαρχία ενός κράτους’. [ix]

ε. Η προκαταρκτική έκθεση της Επιτροπής Αλήθειας της Βουλής για το Χρέος που γνωστοποιήθηκε στις 18 Ιουνίου 2015 καταδεικνύοντας ότι η Ελλάδα όχι μόνο δεν είναι σε θέση να πληρώσει το δημόσιο χρέος, αλλά και δεν πρέπει να το πληρώσει, αφού είναι παράνομο.  Επισημαίνεται ότι, η Επιτροπή αναφέρει πως τα κράτη έχουν δικαίωμα να κηρύξουν μονομερώς πτώχευση όταν δεν είναι βιώσιμη η εξυπηρέτηση του χρέους χωρίς να διαπράττουν διεθνώς παράνομη πράξη και επομένως να φέρουν ευθύνη. Αξίζει να υπογραμμισθεί ότι με απόφαση του Προέδρου της Βουλής από 12 Νοε 2015 [x] έληξαν οι εργασίες της Επιτροπής (επαύθη επί της ουσίας) ενώ η έκθεση αφαιρέθηκε  από τον ιστότοπο της Βουλής.

. 

Τρόπος Μετάβασης σε Εθνικό-Κρατικό Νόμισμα

Για όσους λοιπόν επικαλούνται ότι δεν υπάρχει ‘τεχνικός’ τρόπος – και αν υπάρχει ποιος είναι αυτός – για να εγκαταλείψει η Ελλάδα την Ε.Ε, μπορεί να ανατρέξει στην πολυσέλιδη μελέτη της εταιρείας συμβούλων Capital Economics [xi] η οποία κέρδισε το 2012 το α’ βραβείο Wolfson Economics Prize, το μεγαλύτερο σε αξία βραβείο μετά το βραβείο Νόμπελ στην οικονομική επιστήμη. Ο τίτλος της μελέτης ήταν ‘Εγκαταλείποντας το ΕΥΡΩ –  Ένας Πρακτικός Οδηγός’  (‘Leaving the Euro: A Practical Guide’) που υπέβαλε η εταιρεία μαζί με άλλους 440 διαγωνιζόμενος στο Policy Exchange Thing Tank της Μ. Βρετανίας. Παρά τις αντιρρήσεις που εκφράζουμε (με βασικότερη την προϋπόθεση ότι η χώρα δεν θα διαγράψει μονομερώς το χρέος) και τις οποίες τις διατυπώνουμε αλλού [xii], θα ήταν χρήσιμο να ξεχωρίσουμε συγκεκριμένα για την περίσταση ευρήματα:

• Κατά τη διάρκεια του 20^ουαιώνα, 69 συνολικά χώρες έχουν μεταπέσει από ένα νόμισμα σε κάποιο άλλο χωρίς να αντιμετωπίσουν μείζονος σημασίας προβλήματα. Η εμπειρία έδειξε ότι η ‘μηχανική’ της μετάβασης σε άλλο νόμισμα είναι περίπλοκη αλλά όχι απραγματοποίητη και μπορεί να ολοκληρωθεί σε ένα χρονικό διάστημα έως και 6 μήνες.
• Χαρακτηριστικές περιπτώσεις, κράτη όπως η Βρετανία και η Ιαπωνία το 1931, οι ΗΠΑ το 1934 και η Γαλλία το 1936 μετά την εγκατάλειψη του κανόνα του χρυσού και αρκετά αργότερα οι αναδυόμενες αγορές μετά τις επίσημες χρεωκοπίες και υποτιμήσεις νομισμάτων των ‘ασιατικών τίγρεων’ το 1997, η Ρωσία το 1998, η Αργεντινή το 2002 και πολύ πρόσφατα η Ισλανδία το 2008.
• Σχεδόν όλες οι αποχωρήσεις από μια νομισματική ένωση εδώ και 100 χρόνια συνδέθηκαν με χαμηλή μακροοικονομική αστάθεια και οι περισσότερες ολοκληρώθηκαν σύντομα. Τέτοια παραδείγματα αποτελούν η Αυστροουγγαρία το 1919, η Ινδία και το Πακιστάν το 1947, το Πακιστάν και το Μπαγκλαντές το 1971, η Τσεχοσλοβακία το 1992-93 και πολλές πρώην Σοβιετικές Δημοκρατίες από το 1992 έως το 1995.
• Ορισμένες χώρες βίωσαν τον υπερπληθωρισμό, αλλά ο κύριος ρόλος δεν ήταν το τεχνικό καθαρά σκέλος της εξόδου αλλά η ορθότητα της νομισματικής και δημοσιονομικής πολιτικής που ακολούθησε την νομισματική αποχώρηση. Χώρες με ανεξάρτητες κεντρικές τράπεζες βίωσαν χαμηλό πληθωρισμό και οικονομική ανάπτυξη ενώ κεντρικές τράπεζες που τύπωναν νόμισμα για να χρηματοδοτούν τα κρατικά ελλείματα αντίθετα βίωσαν υψηλούς ρυθμούς πληθωρισμού ακόμη και υπερπληθωρισμού.

.

Δύο εξ Αντιθέτου Πρόσφατα Παραδείγματα

Εδώ, θα πρέπει να σταθούμε σε δύο επισημάνσεις και συγκεκριμένα σε δύο χώρες για τις οποίες αφενός ηπερίπτωση της Αργεντινής όπου η χώρα είναι το προσφιλές παράδειγμα (προς αποφυγή) των ‘δραχμοσκεπτικιστών’ και αφετέρου η περίπτωση της Ισλανδίας όπου η χώρα επιμελώς αποκρύπτεται, κατά την άποψη μας, για την πρόσφατη οικονομική χρεωκοπία που υπέστη και στη συνέχεια την εντυπωσιακή ανάκαμψη και επιστροφή από τον καιάδα. Και αυτό διαφαίνεται ότι το πέτυχε στηριζόμενη απλά και μόνο στην αποφασιστικότητα των πολιτών της χωρίς κομματικό μανδύα, την μονομερή άρνηση του εξωτερικού της χρέους, τη χρεωκοπία και εκκαθάριση των τραπεζών της και την επανασύσταση τους καθώς και την παραδειγματική τιμωρία των τραπεζιτών και των πολιτικών εκείνων που θεωρήθηκαν υπεύθυνοι για την πτώχευση της χώρας.

Όσον αφορά την Αργεντινή, το σίγουρο είναι ότι η χώρα βιώνει εκ νέου την οικονομική κατάρρευση και την κοινωνική εξέγερση. Αλλά γιατί; Η απάντηση βρίσκεται στο όνομα… Mauricio Macri. Τον νέο Πρόεδρο της Αργεντινής που με την βοήθεια της πλουτοκρατικής ολιγαρχίας της χώρας, των ‘αφανών’ διεθνών φίλων και στην ουσία την … παραχώρηση της εξουσίας από την Kirchner, διαφαίνεται ότι πιθανότατα επιστρέφει την Αργεντινή σε εποχές Menem και γιατί όχι και Videla αφού εβδομήντα ώρες μετά την ανάληψη της εξουσίας, εξέδωσε 29 Προεδρικά Διατάγματα προκειμένου επιβάλει το πρόγραμμα του χωρίς την έγκριση του κοινοβουλίου.

Μετά από 14 χρόνια περίπου δικαστικών περιπετειών με τα vulture funds και τον ‘τυφλό’ περί την δικαιοσύνη Αμερικανό δικαστή Thomas Griesa, όπου επί της ουσίας δεν κατάφεραν να επιβάλλουν τίποτα στην Αργεντινή, ο κ. Macri επανέρχεται και εξαγγέλλει την διαπραγμάτευση με το vulture fund του Paul Singer και την επανεκκίνηση των διαπραγματεύσεων του ΔΝΤ για το χρέος της χώρας. Ληφθεί υπόψη ότι οι κυβερνήσειςKirchner είχαν επιτύχει το ‘κούρεμα’ με τους διεθνείς δανειστές για το 97% του χρέους της Αργεντινήςαποπληρώνοντας 25 cents στο δολάριο κατά μ.ό.  Αυτά και άλλα πολλά δεν θα είχαν και ένα πειστικό αφήγημα χωρίς το θέμα του αργεντίνικου νομίσματος, του peso. Από τις 10 Δεκ 2015, την πρώτη ημέρα ορκωμοσίας του Mauricio Macri, το peso αφέθηκε στην ελεύθερη διακύμανση με αποτέλεσμα να υποτιμηθεί κατά 50% με μικρή ανάκαμψη στην συνέχεια. Έτσι, στήθηκε το χαλί της ‘κρίσης’ και η αντιμετώπιση της με τα μέτρα Macri, που προσομοιάζουν κατά πολύ την δική μας ζοφερή 6ετή περιπέτεια.

Διαμετρικά αντίθετη πορεία από την Αργεντινή φαίνεται ότι ακολουθεί η Ισλανδία. Η χώρα έχει ήδη δείξει ισχυρά σημάδια ανάκαμψης μετά την χρηματοοικονομική κρίση του 2008-2009. Και αυτό, γιατί με στήριγμα τους πολίτες της ξεπέρασε την οικονομική ‘θεολογία’ του νεοφιλελεύθερου κατεστημένου και τόλμησε ‘ετερόδοξα’ να φυλακίσει 29 υψηλόβαθμα τραπεζικά στελέχη, να αφήσει τα τραπεζικά της ιδρύματα να χρεωκοπήσουν και να τo επανασυστήσει σε υγιή βάση, ελέγχοντας το εθνικό της νόμισμα και αρνούμενη την αποπληρωμή των δανειστών [xiii]. Ακόμη και το ΔΝΤ, τον Μάρτιο του 2015, υποχρεώθηκε να αναγνωρίσει τις μακροοικονομικές συνθήκες ως τις καλύτερες από την εποχή της κρίσης χωρίς η χώρα να συμβιβάσει την ύπαρξη και λειτουργία του κράτους-προνοίας ωστόσο, άφησε στην Ισλανδία ανοικτή την πρόκληση να ‘επανενταχθεί’ (sic) στις διεθνείς χρηματαγορές [xiv].

Και αν θα σπεύδαμε να διαχωρίσουμε την γεωστρατηγική σημασία της Ελλάδας και αυτής της Ισλανδίας, υπονοώντας εδώ το γεωπολιτικό βάρος της κάθε χώρας και τη διατήρηση της ‘ισορροπίας δυνάμεως’ (balance of power) που υποχρεώνουν την χώρα μας να είναι πιο ‘ρεαλιστής’ της διεθνούς κατάστασης άρα και υπόχρεος κάθε είδους εθνικής υποχώρησης, θα έπρεπε να λάβουμε υπόψη ότι: η Ισλανδία είναι μια από τις πρώτες χώρες που ‘προσχώρησαν’ μεταπολεμικά στη Βόρειο-Ατλαντική Συμμαχία καθόσον ο Αρκτικός Δρόμος (Arctic Route) αποτέλεσε έναν παράγοντα ισχυρής σύγκρουσης μεταξύ των μεγάλων δυνάμεων η οποία στις ημέρες μας αναζωπυρώνεται με τη συμφωνία ελεύθερου εμπορίου Ισλανδίας – Κίνας [xv] (πρώτη φορά για ευρωπαϊκή χώρα) και την πρόθεση των Αμερικανών να επιστρέψουν στο νησί με προκεχωρημένη αεροπορική βάση λόγω κλιμάκωσης της γεωπολιτικής έντασης μεταξύ ΗΠΑ-Ρωσίας [xvi].

.

Διαχείριση της Νέας Δραχμής: Υποτίμηση, Διακρατικές Συμφωνίες, Τράπεζες

Το θέμα της ‘δραματικής’ υποτίμησης της νέας δραχμής θα πρέπει ως ενδεχόμενο να αντιμετωπίζεται με σκεπτικισμό εφόσον στο αρχικό στάδιο εισαγωγής της, η νέα δραχμή θα μπορούσε να μη συμμετέχει στις διεθνείς αγορές συναλλάγματος (FX markets) προκειμένου να αποφευχθούν επιθέσεις υποτιμητικής κερδοσκοπίας ακόμη και υπονόμευση του νομίσματος (non-convertible currency). Θα μπορούσε να λειτουργήσει προσωρινά και μέχρι την σταθεροποίηση της οικονομίας σε συνθήκες  μιας NDF market (Non-Forward) όπου θα απαγορεύεται το trading, όπως αυτό συμβαίνει σε αρκετά νομίσματα παγκοσμίως [xvii]. Βέβαια στην περίπτωση αυτή, οι έλεγχοι κεφαλαίων (capital controls) θα πρέπει να είναι δεδομένοι προκειμένου αποφευχθεί (η αναμενόμενη) φυγή κεφαλαίων στο εξωτερικό (capital flight).

Ακολουθώντας την λογική της αποφυγής προβλημάτων logistics και αποφυγής κλίματος πανικού στο εσωτερικό, η ισοτιμία θα καθορισθεί στο 1:1 δραχμή/ευρώ. Προδήλως, το ελληνικό τραπεζικό σύστημα θα πρέπει να έχει περιέλθει υπό πλήρη κρατικό έλεγχο όπως παραθέτουμε παρακάτω και όλοι οι τραπεζικοί λογαριασμοί να έχουν μετατραπεί αυτομάτως στην νέα νομισματική μονάδα και με τη νέα ισοτιμία. Στην θετική αποτίμηση της λύσης αυτής θα πρέπει να συνυπολογίσουμε ότι η νέα δραχμή δεν θα έχει ανάγκη να ‘μαζευτεί’ από τις διεθνείς αγορές συναλλάγματος καθόσον δεν θα κυκλοφορεί πριν την εισαγωγή της. Σκεπτικισμό ίσως δημιουργεί η περίπτωση που αναπτυχθούν φαινόμενα μαύρης αγοράς, πως αυτή μπορεί να στρεβλώσει την νομισματική κυκλοφορία και πως η τότε κυβέρνηση μπορεί να αποκαταστήσει την ‘κανονικότητα’ τόσο σε πολιτικό (ΕΜΠΙΣΤΟΣΥΝΗ) όσο και επίπεδο οικονομικής δραστηριότητας το συντομότερο δυνατόν.

Εναλλακτικά, θα μπορούσε να μην ακολουθηθεί το παραπάνω καθεστώς προσωρινού νομισματικού προστατευτισμού και αντ’ αυτού να επιλεγεί μια de facto υποτίμηση και εισαγωγή της νέας δραχμής με ισοτιμία έως 1:2 (ευρώ/δρχ.) αφού αξιολογηθεί τη στιγμή εκείνη η διεθνής πολιτική και οικονομική συγκυρία. Αυτή η στρατηγική προκρίνεται από όσους θεωρούν ότι η νέα δραχμή θα πρέπει να συμμετέχει του μηχανισμού ελεύθερης διακύμανσης (free floating) και ένα ‘εξορθολογιστικό’ σοκ που θα προκαταβάλει υποτιμητικές κερδοσκοπικές κινήσεις ελαχιστοποιώντας τα προβλήματα εμπιστοσύνης στο νέο νόμισμα.

Η διευθέτηση των συναλλαγών για ανελαστικές ανάγκες θα μπορούσαν να γίνουν μέσω διακρατικών συμφωνιών (π.χ. εισαγωγής πετρελαίου από την Ρωσία ή το Ιράν) και συναλλαγματική διευθέτηση μέσω ενός τύπου forward contract και προκαθορισμένη τιμή (όχι σε USD) ή μέσω currency swap. Οι διακρατικές συμφωνίες είναι ένας τρόπος προμηθειών όπου το κράτος υποκαθιστά την ιδιωτική επιχείρηση στην εισαγωγή ζωτικής σημασίας προϊόντα και αγαθά, χωρίς την ανάγκη μεσαζόντων, και συμβάλλεται με ένα άλλο κράτος απ’ ευθείας μέσω μιας συμφωνίας ‘πλαίσιο’. Προφανώς, χωρίς τους περιορισμούς που επιβάλλει η Ε.Ε στο διεθνές εμπόριο μεταξύ των μελών της η χώρα θα μπορεί να απευθυνθεί δυνητικά σε μια παγκόσμια αγορά (worldsourcing) με πολλαπλάσιες εναλλακτικές εφοδιαστικές αλυσίδες και κανάλια διανομής.

Έτσι, τα καύσιμα, τα φάρμακα, τροχαίο υλικό, εξειδικευμένος μηχανολογικός εξοπλισμός, κλπ. θα μπορούσαν να τύχουν μιας συμφωνίας μεταξύ της Ελλάδας και ενός άλλου κράτους και με κριτήρια γεωπολιτικές ισορροπίες, συμμαχίες, γεωστρατηγικές βλέψεις, κλπ. αντί του κερδοσκοπικού εμπορίου και μόνο. Μια τέτοια ‘τεχνική’ μεθόδευση ακολουθείται εδώ και χρόνια από το ΥΕΘΑ για την προμήθεια κύριου και δευτερεύοντος αμυντικού υλικού ενώ δόθηκε έμφαση για την ευρύτερη χρήση της κατά την περίοδο 2006-2009 με κατάλληλο νομοθετικό πλαίσιο, [xviii] με πενιχρά όμως αποτελέσματα, οφείλουμε να πούμε, λόγω μιας σειράς πολιτικών προβλημάτων και μόνο.

Αυτό που θα πρέπει να γίνει αντιληπτό είναι ότι η αξία κάθε νομίσματος δεν είναι τίποτε άλλο από τηνΕΜΠΙΣΤΟΣΥΝΗ προς το κράτος που το εκδίδει και την ΠΑΡΑΓΩΓΙΚΟΤΗΤΑ που διαθέτει το κράτος αυτό και οι πολίτες του. Ακραία, η αξία του νομίσματος δεν είναι τίποτε άλλο από το δικαίωμα του διεθνούς κεφαλαίου να ψηφίσει δημόσια για την απόδοση και την αποτελεσματικότητα μιας χώρας. Το ζητούμενο είναι πότε το θέλουμε και με τι όρους παραγωγικής συμμετοχής στην εγχώρια οικονομία. Εάν η ΕΜΠΙΣΤΟΣΥΝΗ στην κυβέρνηση και στο κράτος κατέρρεε αυτό θα σήμαινε ότι και το νόμισμα της θα κατέρρεε ταυτόχρονα [xix] είτε αυτό ήταν το ευρώ είτε η δραχμή.

Το εάν η υποτίμηση του νομίσματος είναι κατάρα ή ευχή είναι προφανές ότι δεν μπορεί να υπάρχει μονοδιάστατη απάντηση. Ποτέ στην οικονομία δεν υπάρχουν μέτρα νομισματικά ή δημοσιονομικά που αποφέρουν μόνο θετικά ή αρνητικά αποτελέσματα οπότε να μπορεί έτσι να τηρείται η εξίσωση. Γενική κατάσταση ισορροπίας (equilibrium) υπάρχει μόνο σε στοχαστικά οικονομετρικά μοντέλα. Στην πραγματικότητα, ο πληθωρισμός κινείται μεταξύ των ακροτάτων υπερπληθωρισμού και αποπληθωρισμού όπου είτε η έλλειψη είτε υπερβολή προς ένα από τα δύο ακρότατα κινεί τον οικονομικό κύκλο που βρίσκεται σε συνεχή και κυκλική αλλαγή.

.

.

Τάσεις πληθωρισμού δεν δημιουργεί κατ’ αρχήν η εκτύπωση χρήματος (money supply) αλλά η ταχύτητα κυκλοφορίας του νομίσματος (money velocity) η οποία δημιουργεί τον κύριο όγκο του νομίσματος μέσω του τραπεζικού δανεισμού και του fractional banking. Πολύ εύστοχα και με σχετικά θέματα όπως ο νομισματικός πόλεμος (υποτιμητικός) που μαίνεται παγκοσμίως, η αθρόα έκδοση χρήματος (quantitative easing) και η μείωση των επιτοκίων σε μηδενικά (zero nominal lower bound) ή ακόμη και αρνητικά επίπεδα (NIRP), έχει κατ’ επανάληψη καλυφθεί από το analyst.gr

Εδώ, οφείλουμε να επισημάνουμε ότι η εκτύπωση χρήματος έστω και μέσω εθνικού κρατικού νομίσματοςχωρίς να λαμβάνεται υπόψη η ταχύτητα κυκλοφορίας του νομίσματος (money velocity) και η συνολική παραγωγικότητα της οικονομίας (productivity), οδηγεί στα ίδια τραγικά αποτελέσματα. Ούτως ή άλλως, το χρήμα δεν δημιουργείται με την φυσική εκτύπωση του αλλά σε ποσοστό πάνω από 70% (στην σημερινή εποχή με το fractional banking) από τις τράπεζες με το δανεισμό σε επιχειρήσεις και νοικοκυριά.

Το εξαγωγικό εμπόριο λοιπόν θα μπορούσε (λόγω υποτίμησης) να γίνει ανταγωνιστικό, άρα να βελτιωθεί,εφόσον το εξαγώγιμο προϊόν είναι υψηλής ή καθολικής εσωτερικής προστιθέμενης αξίας, απευθύνεται σε διεθνείς αγορές με μη ανταγωνιστικά νομίσματα σε σχέση με την δραχμή και διατηρεί σε συγκεκριμένες αγορές (niche markets) ένα συγκριτικό πλεονέκτημα (comparative advantage κατά David Ricardo) ή ακόμη και έναστρατηγικό ανταγωνιστικό πλεονέκτημα (competitive advantage) όπως θα υποστήριζε και ο M. Porter [xx].

Η υποτίμηση του νομίσματος δεν είναι μόνο προβληματισμός για εμπορικούς σκοπούς και πληθωριστικές πιέσεις. Μια υποτίμηση είναι επίσης ένα ‘εργαλείο’ μέσω της οποίας η οικονομία διαγράφει το εσωτερικό της χρέος. Δυστυχώς τα χρέη σε ξένο νόμισμα, σε περίπτωση υποτίμησης, αυξάνουν αναλογικά όσο το ποσοστό της υποτίμησης το χρέος. Οπότε, το χρέος θα γινόταν όλο και πιο επαχθές για την Ελλάδα ενώ από την άλλη οι δανειστές δεν θα δεχόντουσαν (έστω και για πολιτικούς λόγους) οποιαδήποτε μείωση του χρέους η οποία θα διέγραφε μέρος του ενεργητικού τους ως επισφάλειες που ποτέ δεν θα εισπράττονταν. Επομένως, η μονομερής διαγραφή του εξωτερικού χρέους σε αυτή την περίπτωση είναι μονόδρομος.

Σχετικά με την εξασφάλιση-διασφάλιση συναλλαγματικών διαθεσίμων σε ευρώ θα μπορούσε να επιτευχθεί πρώτον με την επιβολή capital controls προς το εξωτερικό, την προσωρινή παροχή ΄πλαστικού’ χρήματος (όπως ακριβώς αυτό που θέλουν να εισάγουν οι υποστηρικτές του cashless society) στους πολίτες μέχρι την αποκατάσταση της νομισματικής κυκλοφορίας σε τραπεζογραμμάτια και κέρματα σε δραχμές καθώς και ρευστοποίηση μέρους του χαρτοφυλακίου των συστημικών τραπεζών  για την αντιμετώπιση ανελαστικών αναγκών (εισαγωγών) του εμπορικού ισοζυγίου.

Όσον αφορά το τελευταίο, οφείλουμε να διευκρινίσουμε τα εξής. Όπως πρότεινε και ο Γ.Γ του ΕΠΑΜ κ. Δημ. Καζάκης στην ιντερνετική εκπομπή του ‘Στο Μικρόφωνο’ και για την προσωρινή αντιμετώπιση ενός bank run (εντός του 2015) θα μπορούσε το ελληνικό κράτος να υποχρέωνε τα ελληνικά πιστωτικά ιδρύματα να ρευστοποιήσουν ένα μικρό μέρος του χαρτοφυλακίου προκειμένου αποκτήσουν ρευστότητα μερικών δισεκατομμυρίων από το να προστρέξουν στον δανεισμό μέσω του ELA (πάνω από τα 89 δις ΕΥΡΩ) και υποστούν τον πολιτικό εκβιασμό του κ. Draghi, ώστε η Ελλάδα να προσέλθει στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων χωρίς ουσιαστικά την δυνατότητα να αντιδράσει [xxi].

Από τη Συγκεντρωτική Λογιστική Κατάσταση Νομισματικών και Χρηματοπιστωτικών Ιδρυμάτων της Τραπέζης της Ελλάδας (ΤτΕ) [xxii] (snapshot) προκύπτει ότι οι ελληνικές τράπεζες τέλος Μαΐου 2015 κατείχαν στο χαρτοφυλάκιο τους ομόλογα χωρών από Ε.Ε συνολικού ύψους 56,7 δις ΕΥΡΩ. Εφόσον, τα στοιχεία που δημοσίευσε η ΤτΕ τον Μάϊο του 2015 είναι ορθά και σύμφωνα με εκτιμήσεις [xxiii] οι ομολογίες αυτές είναι ως επί το πλείστον τίτλοι χωρών του Λουξεμβούργου και της Μ. Βρετανίας, αυτοί είναι άμεσα ρευστοποιήσιμοι στην δευτερογενή αγορά. Εάν πάλι τα στοιχεία της ΤτΕ δεν είναι τα πραγματικά, τότε τίθεται θέμα αξιοπιστίας της ΤτΕ όσον αφορά την ποιότητα των Λογιστικών Καταστάσεων που δημοσιεύει. Σε κάθε άλλη περίπτωση, ο κ. Δ. Καζάκης θα πρέπει να επανέλθει με περαιτέρω στοιχεία.

.

(*Πατήστε στον πίνακα για μεγέθυνση)

.

Όσον αφορά τη συλλήβδην διαγραφή ιδιωτικών χρεών θα πρέπει αυτή να τηρεί καταρχήν κοινωνικά κριτήρια και στη συνέχεια να στοχεύει στην τόνωση της ζήτησης λόγω έμμεσης αύξησης του διαθέσιμου εισοδήματος και της αγοραστικής δύναμης (purchasing power). Διαφορετικά, πώς θα μπορούσε να αυξηθεί η κατανάλωση; Ποιος θα μπορούσε εύκολα να απορρίψει μια ‘σεισάχθεια’ για τα ενυπόθηκα δάνεια α’ κατοικίας τη στιγμή που έχουν ονομαστικά αποπληρωθεί μια και δυο φορές εάν συνυπολογίσουμε το σύνολο των μέχρι σήμερα καταβληθέντων τοκοχρεολυσίων;

Αλλά και εδώ η απάντηση δεν είναι μονοσήμαντη. Πριν από αυτό, θα μπορούσε η κυβέρνηση να αγοράσει στο σύνολο τους τα ΄κόκκινα δάνεια’ αφού διαφορετικά θα αγορασθούν από vulture funds κατ’ εκτίμηση στο 5 με 7% της ονομαστικής τους αξίας. Οι τράπεζες, ταυτόχρονα με την δήλωση αποχώρησης της χώρας από την ζώνη του Ευρώ και την Ε.Ε,  θα έπρεπε να τεθούν σε καθολικό έλεγχο και καθεστώς εκκαθάρισης εφόσον είναι ήδη αναξιόχρεες (insolvent) και στην συνέχεια εφόσον πτωχεύσουν να επανασυσταθούν σε νέα υγιή βάση, προσωρινά υπό κρατικό έλεγχο.

.

Τράπεζα της Ελλάδος

Αυτονόητο θα ήταν ότι με την επιστροφή στο εθνικό νόμισμα θα έπρεπε να επιστρέψει στον κρατικό έλεγχο και η Τράπεζα της Ελλάδος. Πως διαφορετικά θα ελέγχονταν πλήρως η νομισματική κυκλοφορία και γενικότερα η νομισματική πολιτική από ένα κράτος που θεωρεί ότι ασκεί τα κυριαρχικά του δικαιώματα; Για παράδειγμα, με ποια οικονομικά κριτήρια για την εθνική οικονομία, η ΤτΕ μαζί με την αντίστοιχη ΚΤ του Βελγίου είναι οι μοναδικές περιπτώσεις που οι μετοχές τους διακινούνται μέσω του χρηματιστηρίου; Ποιους μακροοικονομικούς λόγους επωφελείς για την εθνική οικονομία εξυπηρετεί αυτή η μεθόδευση;

Το επιχείρημα ότι ακόμη και η Ρωσία δεν διαθέτει Κεντρική Τράπεζα κρατικά ελεγχόμενη και επομένως με ποιο τρόπο επαγωγικά η μικρή Ελλάδα θα καταφέρει κάτι τέτοιο, μοιάζει αποπροσανατολιστικό ως προς το ζητούμενο χωρίς να καταδεικνύεται εάν είναι σωστή ή λάθος τουλάχιστον η πρόθεση να αποκτήσουμε κρατική Κεντρική Τράπεζα. Πράγματι, η λειτουργία της ρωσικής Κεντρικής Τράπεζας μόνον οξύμωρη θα μπορούσε να χαρακτηρισθεί με προσανατολισμό στο διεθνές χρηματοπιστωτικό σύστημα παρά στο ρωσικό ρούβλι όπως υποτυπώνεται ακόμη και στο ρωσικό σύνταγμα. Ασφαλή συμπεράσματα θα μπορούσαμε να εξάγουμε εάν γνωρίζαμε όλα τα δεδομένα. Διαφορετικά, αυτά αποτελούν επισφαλείς εκτιμήσεις.

Η Ρωσία εκτός από το να μην μπορεί, υπάρχει και το ενδεχόμενο να μην θέλει ή να συμβιβάζεται με μιαrealpolitik έτσι όπως αυτό το ορίζει η ρωσική πολιτικό-επιχειρηματική ολιγαρχία που βρίσκεται στην εξουσία. Κατ’ αναλογία, δεν θα μπορούσε να χαρακτηρισθεί παράδοξο και το γεγονός ότι οι ΗΠΑ χωρίς την άμεση βοήθεια της Ρωσίας δεν μπορεί να υλοποιήσει εδώ και αρκετά χρόνια το διαστημικό της πρόγραμμα είτε στρατιωτικό είτε τηλεπικοινωνιακό, μετεωρολογικό, κλπ.; Και αυτό,  γιατί οι Ρώσοι προμηθεύουν το προωστήριο σκεύος (κινητήρες RD-180) των αμερικανικών πυραύλων και χωρίς αυτούς εκτιμούν οι αναλυτές ότι τουλάχιστον για μια 10ετία , η Αμερική δεν θα μπορεί να υλοποιεί το διαστημικό της πρόγραμμα. Πρόσφατα μάλιστα, ο Υφυπουργός ‘Άμυνας των ΗΠΑ δήλωσε στο Reuters ότι πιθανόν οι ΗΠΑ να χρειασθούν μέχρι 18 ρωσικούς πυραυλοκινητήρες προκειμένου να υποστηρίξουν το πρόγραμμα εκτόξευσης στρατιωτικής χρήσης δορυφόρων για την επόμενη 6ετία [xxiv]. Πως θα μπορούσε συμβατικά να εξηγηθεί κάτι τέτοιο εν μέσω ‘σκληρών’ οικονομικών κυρώσεων της Washington εναντίον της Μόσχας;

 .

‘Πολιτείαν μεν οικονομίας χάριν’ [xxv] – Αντί Επιλόγου

Η επιστροφή στο εθνικό νόμισμα δεν αποτελεί ιδεολογική εμμονή ή πολιτική ‘θεολογία’. Το νόμισμα αποτελεί πάνω απ’ όλα κορυφαία έκφραση κρατικής κυριαρχίας. Η ιστορία δεν έδειξε ούτε μια φορά ότι ένα κράτος ευημέρησε με νόμισμα ‘κοινό’, που του επιβλήθηκε, ‘παράλληλο’, ‘διπλό’, κλπ. Όσον αφορά το χρέος ο DavidGraeber στο βιβλίο του ‘First 5000 Years of Debt’ τεκμηριώνει ότι οι περισσότερες εξεγέρσεις και επαναστάσεις στην παγκόσμια ιστορία έχουν προκύψει από θέματα χρέους.

Στην περίπτωση της Ε.Ε, το κοινό νόμισμα ίσως θα μπορούσε να λειτουργήσει εάν εφαρμοζόταν το πρόγραμμα που εφάρμοσε το 1790 ο Alexander Hamilton στις ΗΠΑ μετά τον καταστροφικό εμφύλιο πόλεμο, όπουσυγκέντρωσε όλα τα χρέη των επιμέρους πολιτειών σε ένα ενιαίο χρέος υπό την αιγίδα του ομοσπονδιακού κράτους.

Οι διεθνείς οργανισμοί και θεσμοί δεν παρέχουν ευκαιρίες για σταθερότητα όπως η νέο-φιλελεύθερη σχολή πιστεύει, αλλά αντικατοπτρίζουν σύμφωνα με του ρεαλιστές την κατανομή ισχύος στον σύγχρονο κόσμο. Και μάλιστα, οι διεθνείς θεσμοί έχουν ελάχιστη επιρροή στις συμπεριφορές των κρατών και γι αυτό υπόσχονται ελάχιστα για την προώθηση της σταθερότητας στην μετά-ψυχροπολεμική εποχή όπως συμπερασματικά καταλήγει ο John Mearsheimer. [xxvi] Μεταξύ άλλων, προφανώς περιλαμβάνονται και η Ε.Ε, η Ευρωζώνη, η ΕΚΤ, ο ESM, κλπ.

Σε όλα αυτά, έρχεται να προστεθεί το αξεπέραστο πρόβλημα της ανθρωπογεωγραφίας της Ευρώπης που στις ημέρες μας γίνεται όλο και πιο έντονο. Αυτό που έγινε στις ΗΠΑ το 1790 και αυτό που έλεγε η Margaret Thatcher (ότι το ευρώ είναι η ομοσπονδοποίηση της Ευρώπης από την πίσω πόρτα) θα σήμαινε ότι αιώνες ευρωπαϊκών πολέμων, διαφορετικές κουλτούρες, οντολογικά αφηγήματα και μια ισχυρή κοσμοθεωρητική ετερότητα που χαρακτηρίζει τους ευρωπαϊκούς λαούς δεν θα μπορούσαν να αποτελέσουν εν τέλει πεδίοπολιτικής ένωσης της Ευρώπης [xxvii] όσο και πεισματικά κάποιοι να το επιδιώκουν.

Το πρόβλημα της υπερχρεωμένης και καταρρέουσας Ελλάδας είναι πρόβλημα εθνικό. Οτιδήποτε άλλο χωρίς προηγούμενη μονομερή διαγραφή χρεών, λύση και εκκαθάριση του υπάρχοντος τραπεζικού συστήματος με την δημιουργία ενός νέου σε υγιή βάση και εθνικό έλεγχο, την αποχώρηση της από την Ε.Ε και την Ευρωζώνη και την εισαγωγή κρατικού νομίσματος θα αποτελέσει αναπόδραστα, αργά ή γρήγορα, στο διαμελισμό της χώρας.Οτιδήποτε δεν αποτελεί εθνικό συμφέρον δεν αποτελεί και πρόκριμα για την εφαρμογή του. Τον δρόμο μας τον έχουν δείξει οι πνευματικοί μας πατέρες αιώνες πριν.

Ο πατέρας του πολιτικού ρεαλισμού, ο Θουκυδίδης το διατύπωσε χωρίς περιστροφές: Οι συμμαχίες δεν διαρκούν για πάντα και η προσχώρηση του κράτους σε άλλες συμμαχίες θα πρέπει να γίνεται υπό όρους που υπαγορεύει η συγκεκριμένη χρονική συγκυρία χωρίς απομείωση και αποδυνάμωση της εθνικής ισχύος (balance of power). Ο δε Σταγειρίτης Αριστοτέλης, η μεγαλύτερη προσωπικότητα όλων των εποχών κατά την πρόσφατη μελέτη του πανεπιστημίου MIT/Media Lab των ΗΠΑ, θεωρεί ότι το νόμισμα είναι το ‘κατά συνθήκην’στοιχείο που καθορίζεται με νόμο από την ‘πόλη’ και αποτελεί την συνεκτική ουσία που  ρυθμίζει τις συναλλακτικές σχέσεις των πολιτών και κατ’ επέκταση την ΣΥΝΟΧΗ ΚΑΙ ΕΠΙΒΙΩΣΗ ΤΗΣ ΙΔΙΑΣ ΤΗΣ ΠΟΛΙΤΕΙΑΣ. [xxviii]

Το ερώτημα εάν υπάρχει πολιτικός φορέας να διαχειρισθεί αυτή την μετάβαση είναι προσχηματική αναβολή και άλλοθι προκειμένου η Ελλάδα ως άλλη ευρωπαϊκή σατραπεία να υπάρχει στο διηνεκές. Προφανώς και δεν υπάρχει πολιτικό κόμμα – τουλάχιστον μέσα στην Βουλή. Όταν όμως η κοινωνία, εξ αιτίας όλων αυτών που συζητούμε, μετατραπεί στους ‘φοβεροτέρους εφέδρους’ όπως την ονομάζει ο Αινείας τον 4^ο αι. π.Χ. τότε το ερώτημα αντιστρέφεται ως εξής: Υπάρχει κάποιο πολιτικό κόμμα που θα μπορέσει να αντιμετωπίσει τους επαναστατημένους;

.

Ο Θάνος Ιωαννίδης είναι οικονομολόγος με εξειδίκευση σε Purchasing & Logistics Management. Έχει πάνω από 30 χρόνια εμπειρία στον δημόσιο και ιδιωτικό τομέα και έχει εργασθεί ως εμπειρογνώμονας στο Συμβούλιο της Ευρώπης και στο ΝΑΤΟ. Μελετά θέματα Διεθνούς Πολιτικής Οικονομίας και γράφει περιοδικά στο blog του: https://makroskopos.wordpress.com.

ΣΑΛΠΙΣΜΑ ΑΠΟΧΩΡΗΣΗΣ ΑΠΟ ΤΟ ΔΙΑΦΘΟΡΕΙΟ Ε.Ε.

Παρασκευή, 22 Απριλίου 2016

ΑΓΓΛΟΣ ΕΥΡΩΒΟΥΛΕΥΤΗΣ ΚΑΛΕΙ ΤΟΥΣ ΣΥΜΠΑΤΡΙΩΤΕΣ ΤΟΥ ΝΑ ΤΟΝ ΑΠΟΛΥΣΟΥΝ ΨΗΦΙΖΟΝΤΑΣ BREXIT!!!

Αυτή τη φορά ο γράφων θα παραχωρήσει την πένα του σε πειστικώτερο συνήγορο. Στη χώρα αυτή άλλωστε όλοι τα ξέρουν όλα καλύτερα από όλους τους άλλους, αλλά ακούνε με περισσότερο σεβασμό οποιονδήποτε ξένο. 

Στη προκειμένη περίπτωση μάλιστα, ο ξένος συμβαίνει να είναι ο Βρετανός ευρωβουλευτής Ντάνιελ Χάνναν, που με άρθρο του στη Νταίηλυ Μαίηλ καλεί τους συμπατριώτες του να τον . . . απολύσουν από το Ευρωκοινοβούλιο.

Επειδή δεν μπορούμε να περιμένουμε τον κ. Παπαδημούλη (ιδρυτικό στέλεχος Σύριζα) να πράξει το ίδιο, ο γράφων σας παρουσιάζει σε συντομία τις εξηγήσεις του κ. Ντάνιελ Χάνναν:

Μιχαήλ Στυλιανού

«Απολύστε με!»

Σε μια συγκλονιστική έκκληση προέβη ο Βρετανός ευρωβουλευτής Ντάνιελ Χάνναν, με άρθρο του στη Νταίηλυ Μαίηλ, καλώντας τους συμπολίτες του να τον ...απολύσουν από το Ευρωκοινοβούλιο.

Θα χαθούν θέσεις εργασίας όταν ένα έθνος αποφασίσει να εγκαταλείψει την Ευρωπαϊκή Ένωση; Μόνο η δική μου.

Είμαι Ευρωβουλευτής και απλά σας ζητώ ψηφίζοντας στο δημοψήφισμα, βοηθήστε να απαλλαγώ από την άνετη και ακριβοπληρωμένη θέση μου. Παρακαλώ, απολύστε με.

Ακόμη θυμάμαι το σοκ της πρώτης ημέρας μου στις Βρυξέλλες. Μόλις βρήκα το γραφείο μου, μια εξυπηρετική κυρία μου ζήτησε το αεροπορικό μου εισιτήριο για να μου επιστραφούν τα χρήματα. Μου μέτρησαν ποσό τόσο μεγάλο ώστε πίστεψα ότι έγινε λάθος. «Μα από το Λονδίνο ήρθα», εξήγησα. «Δεν είναι λάθος, Μεσιέ», απάντησε πεταχτά. «Αυτή είναι η χιλιομετρική ταρίφα από το Λονδίνο». «Μα κανείς δεν πληρώνει τόσα για την πτήση Χήθροου- Βρυξέλλες», διαμαρτυρήθηκα. «Τόσα καθορίζει το κοστολόγιο», με διέκοψε η κυρία.

Οι ευρωβουλευτές ταξιδεύουν από τις περιφέρειές τους στις Βρυξέλλες ή στο Στρασβούργο (η Ευρωβουλή συνεδριάζει εναλλάξ στις δύο πόλεις, με τεράστιο κόστος), εισπράττουν το αντίτιμο του ακριβώτερου εισιτηρίου και επιπλέον «επίδομα χρόνου και αποστάσεως». Και ταξιδεύοντας στην ακριβώτερη θέση, κερδίζεις ένα στρογγυλό ποσό. Αν διαλέξεις φτηνή πτήση, μπορείς να τσεπώνεις 1.000 ευρώ την εβδομάδα, αφορολόγητα.

Η επόμενη επίσκεψή μου ήταν στον αρμόδιο «γενικών εξόδων». Μου είπε πως δικαιούμαι ένα γενικό επίδομα 3,500 λιρών (κάπου 4.000 ευρώ) τον μήνα. «Είναι για ενοίκιο γραφείου;» ρώτησα.

« Όχι, όχι. Σας δίνουμε γραφείο στις Βρυξέλλες και στο Στρασβούργο», απάντησε. «Θα είναι τότε για κομπιούτερ και υλικά», παρατήρησα. «Όχι, τα έχετε και αυτά. Είναι για τα περιστασιακά έξοδα, όπως ταχυδρομικά και βενζίνη». «Σοβαρά μιλάτε; Τρεισήμισι χιλιάδες λίρες τον μήνα;». «Ακριβώς έτσι, κύριε. Είναι ένα επίδομα χωρίς δικαιολογητικά. Δεν χρειάζεται να κομίζετε αποδείξεις. Απλώς σημειώσατε τον λογαριασμό όπου θα κατατίθενται».

Γιατί σας εξιστορώ την πρώτη μέρα μου στην Ευρωβουλή; Επειδή εξηγεί γιατί ζητώ να με απολύσετε. Τα «έξοδα» είναι μια συμβολική απεικόνιση του χάσματος ανάμεσα στα θεωρητικά ιδεώδη και στις πρακτικές. Η ΕΕ ιδρύθηκε για υψηλούς στόχους –ειρήνη και συνεργασία μεταξύ των εθνών- και υποβόσκει ο πειρασμός να αμφιβάλεις για την αλήθεια.

Συχνά υποκρινόμαστε πως έχουμε να κάνουμε με κάποια φανταστική Ε.Ε., που υψώνεται πάνω από την αρπακτικότητα της πολιτικής και πραγματώνει ένα υψηλό ιδεώδες. Θεωρείται σχεδόν κακό γούστο να εξετάζεις από κοντά αυτήν την Ε.Ε. που διαμορφώθηκε μπροστά στα μάτια μας, με τους απατηλούς λογαριασμούς της και με τα ιδιωτικά τζετ αεροπλάνα της.

Ο τρόπος αμοιβής των βουλευτών είναι ελάχιστο παράδειγμα του πως, αντί να είναι ενάρετη, η Ευρωπαϊκή Ένωση είναι στην κυριολεξία διαφθορέας -δηλαδή μεταβάλει και χρηστούς ανθρώπους σε άτομα ελαστικής ηθικής.

Ξέρω πολλούς Ευρωβουλευτές πού ήρθαν στις Βρυξέλλες όχι ενθουσιώδεις για στενώτερη ενοποίηση, αλλά που ήπιαν άπληστα την ομοσπονδιακή θεωρία και καταβρόχθισαν τα επιδόματά τους. Και ότι ισχύει για τους βουλευτές, ισχύει για γιγάντιες πολυεθνικές, για τεράστιες φιλανθρωπικές ΜΚΟ, για «Δεξαμενές Σκέψης» (λέσχες προβληματισμού), επαγγελματικά σωματεία, και λομπίστες, που βγάζουν χρήματα από το σύστημα των Βρυξελλών. Αυτοί οι άνθρωποι αποτελούν, όπως αντιλαμβάνεστε τους πραιτωριανούς της φρουράς «να μείνουμε στην Ε.Ε.». (μετφ: παρ’ ημίν: «Να μείνουμε στο Ευρώ»)

Γι’ αυτούς το «να μείνουμε» δεν έχει σχέση με την εθνική κυριαρχία και τη Δημοκρατία αλλά για ακίνητα και ακριβά σχολεία.

Για τη χώρα όμως, δεν υπάρχει αμφιβολία, ότι θα είμαστε καλύτερα έξω. Δεν πρόκειται να φέρει άμεση ριζική αλλαγή της κατάστασης.

Αλλά θα αρχίσουμε να ακολουθούμε μια διαφορετική πορεία, πιο ανεξάρτητη από μια Ευρωζώνη σε νευρικότητα και παρακμή και περισσότερο εστιασμένη στον ευρύτερο κόσμο.

Και με την ανάκτηση της ανεξαρτησίας μας, θα ανακτήσουμε μιαν νέα συνείδηση προορισμού και νέα αισιοδοξία.

Εάν η Ε.Ε. ήταν για την διεθνή συνεργασία αντί της υπερεθνικής καταπίεσης, κανένας δεν θα είχε τίποτα εναντίον της. Επίσης, εάν καλός Ευρωπαίος είναι όποιος πιστεύει σε όσα ανύψωσαν τον ευρωπαϊκό πολιτισμό –το Κράτος Δικαίου, την κοινοβουλευτική δημοκρατία, την προσωπική ελευθερία- γράψτε με στον κατάλογο. Η διαφορά μου με την Ε.Ε. είναι πως εγκατάλειψε αυτά τα ιδεώδη.

Αντί του Κράτους Δικαίου έχουμε την προστακτική της πολιτικής ένωσης. Αντί της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας, κυβερνώμεθα από μη εκλεγμένους αξιωματούχους, που παίρνουν τις αποφάσεις τους μυστικά, συχνά κατόπιν συμβουλών από λομπίστες επενδυμένων συμφερόντων. Αντί προσωπικής ελευθερίας, έχουμε πλήθος στενοκέφαλων κανονισμών που μας κάνουν φτωχότερους και λιγώτερο ελεύθερους.

Οι υποσχέσεις στις οποίες θεμελιώθηκε η Ε.Ε. αποδείχθηκαν ψεύτικες. Η ενοποίηση υπετίθετο πως θα κάνει τους ανθρώπους πιο εύπορους, αλλά η Ε.Ε. σημείωσε συνεχή πτώση, από το 30% της διεθνούς οικονομίας το 1980, στο 17% σήμερα.

Και μόνο το ευρώ και η συμφωνία Σένγκεν φθάνουν για την καταδίκη του Ευρωπαϊκού Σχεδίου, αλλά οι σχεδιαστές συνεχίζουν μουλαρίσια να επιμένουν σ’ αυτά: «Το ευρώ πρέπει να διατηρηθεί» -ανεξάρτητα του πόσο κοστίζει σε ανεργία και χαμένη ανάπτυξη.

Και «το Σένγκεν επίσης» -ανεξαρτήτως επιπτώσεων στην ασφάλεια ή στη μοίρα των μεταναστών. Και θέλουν να επεκτείνουν αυτή τη βλαμμένη λογική και σε άλλα πεδία, βλέποντας την βαθύτερη ενσωμάτωση ως τη λύση, ενώ είναι το πρόβλημα.

Γι’ αυτό το δημοψήφισμα για την έξοδο είναι η ελπίδα μας.»

* * * * *

Υπενθυμίζουμε δύο ακόμα ιστορικές δηλώσεις εμβληματικών προσωπικοτήτων μιας Ευρωπαϊκής ΄Ενωσης στην οποία ανήκουμε και η οποία επαγρυπνεί για την Δημοκρατία και τα ανθρώπινα δικαιώματα παντού (αλλού) στον κόσμο:

Ζαν Κλωντ Γιούνκερ, Πρόεδρος Κομισιόν.

Δήλωση με τις εκλογές της 25-12-2015 στην Ελλάδα: 

«Δεν υπάρχει ελεύθερη δημοκρατική επιλογή, ενάντια στις ευρωπαϊκές συνθήκες».

Και τη δήλωση του Λουξεμβούργιου επίσης ΥΠΕΞ, μετά το προ ημερών ολλανδικό δημοψήφισμα για την Ουκρανία:

«Τα δημοψηφίσματα πράγματι καταστρέφουν την Ευρώπη»!

Μιχαήλ Στυλιανού

ΠΗΓΗ

Δώστε νόημα, περιεχόμενο και ταυτότητα στην ημέρα του ξεσηκωμού

21-4-2016

... Διαφορετικά δεν πρόκειται να έρθει

Μια ακόμη ολομέτωπη επίθεση που στοχοποιεί ολόκληρη την κοινωνία, βρίσκεται σε πλήρη εξέλιξη με αιχμή το ασφαλιστικό και το φορολογικό, κι αυτό πριν ακόμη ολοκληρωθεί και τυπικά το θέατρο της «επαναδιαπράγμευσης»…

του Κ. ΚΥΡΙΑΚΟΠΟΥΛΟΥ

Κι ενώ το κατοχικό σφυροκόπημα συνεχίζεται ανελέητο, η χώρα βουλιάζει από τις συνέπειες της εγκληματικής διαχείρισης του λαθρομεταναστευτικού, και την ίδια στιγμή τα φοβικά σύνδρομα και οι ανεπίτρεπτοι συμβιβασμοί, αναγορεύονται σε επίσημη εθνική στάση, απέναντι στη διαρκώς κλιμακούμενη τουρκική επιθετικότητα στο Αιγαίο, που όλα δείχνουν ότι θα πυροδοτήσει εξελίξεις απρόβλεπτες μέσα στην επόμενη περίοδο.

Η κοινωνία στο σύνολό της είναι καθηλωμένη στον καναπέ, ανίκανη να συνειδητοποιήσει τη φυσιογνωμία της επόμενης μέρας, και πάντως απρόθυμη και σίγουρα χωρίς έμπνευση που να την καταστήσει ικανή να χειραφετήσει τα βήματα και τη ζωή της.

Οι συμπληρωματικές δυνάμεις σ ένα καθολικά υποταγμένο πολιτικό σύστημα, αντιπολιτεύονται στη βάση των μεθόδων της διαχείρισης, χωρίς να επιχειρούν να θέσουν σε αμφισβήτηση την ουσία της εφαρμοζόμενης πολιτικής. Και βεβαίως υπάρχει το ΚΚΕ, το οποίο προσπαθεί να ανασυντάξει το κίνημα στη λογική της πεπατημένης.

• Είναι κακό πράγμα η ανασύνταξη του κινήματος??? Φυσικά και όχι, γι αυτό και αυτή η προσπάθεια θα πρέπει να είναι... διαρκής, αλλά και επιθετική και ως εκ τούτου στοχευμένη.
• Είναι αναγκαίο να ανασυνταχτεί το κίνημα??? Αναντίρρητα Ναι. Αναγκαίο όσο ποτέ άλλοτε. Γιατί μόνο σε ένα ανασυνταγμένο και με δυναμισμό κίνημα, μπορεί να εδράζεται βάσιμα η ελπίδα για γενικότερες κοινωνικές αλλαγές.

Μέσα στη μοναδικότητά του όμως είναι τελικά πολιτικά ανεπαρκέστατο, και αδιάψευστος μάρτυρας αυτής της διαπίστωσης, είναι η επτάχρονη εμπειρία της καθολικής αποσύνθεσης, της γενικευμένης δυστυχίας, των 10.000 δολοφονιών, της συνολικής ανατροπής των κεκτημένων και της αντικατάστασης του όποιου εθνικού θεσμικού πλαισίου με κατοχικά διατάγματα, μέσα σε ένα πλήρως απαξιωμένο κοινοβούλιο που έχει μετατραπεί σε βιομαχανία ελληνοποίησής τους.

Στην Ελλάδα κύριοι έχουμε Κατοχή.

Όχι ένοπλη αλλά πάντως Κατοχή. Μια Κατοχή που δεν υπάρχει λόγος να καταστεί ένοπλη, όσο το κατοχικό κεκτημένο εδραιώνεται, και όσο υπηρετείται απρόσκοπτα από τα ελληνόφωνα προσκυνημένα ανδρείκελα που την υπηρετούν, βιάζοντας το εθνικό Σύνταγμα και τσακίζοντας την Ελληνική κοινωνία.

Στην Ελλάδα έχουμε Κατοχή, και αυτό βεβαίως δεν τροποποιεί τη φυσιογνωμία του κοινωνικοπολιτικού συστήματος που ήταν και παραμένει Καπιταλιστικό. 

• Αφορά όμως στο πλέγμα της πρωτοφανούς υποτέλειας, μέσα από την οποία ασκείται στη χώρα διοίκηση και παράγεται νομοθετικό έργο.
• Αφορά στη γενικευμένη υποθήκευση της υποδομής και του πλουτοπαραγωγικού της ιστού. 
• Αφορά στην απροκάλυπτη και νομοθετημένη δράση Κατοχικών μηχανισμών(όπως το ΤΑΙΠΕΔ) που διαχειρίζεται εθνικό πλούτο για λογαριασμό μιας άλλης κυριαρχίας και αυτή δεν είναι εθνική.

Στην Ελλάδα κύριοι έχουμε πολιτικούς που προσκύνησαν και προσυπέγραψαν υποταγή, σε μια άλλη κυριαρχία.

Έχουμε ανδρείκελα που δεσμεύτηκαν ενυπόγραφα να προσκυνούν και να υπακούουν μια άλλη εξουσία που εδρεύει εκτός της Ελληνικής επικράτειας και εκπροσωπεί συμφέροντα που δεν είναι εθνικά.

Έχουμε ανδρείκελα που όχι μονάχα φέσωσαν τον τόπο με ένα πρωτοφανές δημόσιο χρέος… Όχι μονάχα φρόντισαν να διευκολύνουν τους σημερινούς εκβιαστές της χώρας, να απαλλαγούν από το τοξικό φορτίο αυτού του χρέους…

Αλλά προσυπέγραψαν και θεσμικό πλαίσιο το οποίο αλυσοδένει ασφυκτικά τη χώρα, ώστε πρακτικά καθιστά δύσκολη την εφαρμογή πρακτικών μονομερούς αμφισβήτησης και διαγραφής του Κατοχικού χρέους.

Στην Ελλάδα κύριοι έχουμε οργανωμένο εποικισμό σε ολόκληρη την επικράτεια, από εισβολείς αμφιλεγόμενων προθέσεων και αμφιβόλων προτεραιοτήτων.

Έναν εποικισμό στα πλαίσια του οποίου κλιμακώνεται επικίνδυνα μια ανεξέλεγκτη προκλητικότητα, που στοχοποιεί σταδιακά Έλληνες πολίτες, κρατικές υποδομές, ακόμη και τους ίδιους τους μηχανισμούς εξουσίας.

Στην Ελλάδα κύριοι, στο Αιγαίο τα πράγματα παίρνουν μια επικίνδυνη τροπή, η οποία δυστυχώς επεκτείνεται και στα βόρεια σύνορα της χώρας.

Μπροστά σε αυτή την εξέλιξη, ανδρείκελα ταπεινωμένα που δεσμεύονται με υπογραφές της ντροπής, είναι καταδικασμένα να παραδέρνουν στην ατολμία, στα φοβικά σύνδρομα σε απερίσκεπτες πρακτικές που δημιουργούν νέα επικίνδυνα τετελεσμένα σε βάρος της χώρας.

Γίνεται λοιπόν φανερό, ότι κάθε κινηματική δράση, είναι καταδικασμένη να ακολουθεί αμυντική ατζέντα, απαντητική στη συντονισμένη επίθεση, και εκ των πραγμάτων καταδικασμένη να καταμετρά απώλειες και να αδυνατεί πρακτικά να καταγράψει νίκες.

Γίνεται φανερό, πως αν η όποια κινηματική δράση, δε συνδυαστεί με εθνική πολιτική στόχευση ικανή να εμπνεύσει και να συνεγείρει, ικανή να απαιτήσει ανατροπή του κατοχικού κεκτημένου, την ενεργοποίηση των προβλεπομένων περί εσχάτης προδοσίας όλων αυτών που με τις υπογραφές του αλυσόδεσαν τη χώρα και στο δίκαιο του χρέους και στο καθεστώς της συνολικής υποταγής, ο κατήφορος δε θα ανακοπεί... Η κατάσταση δε θα ανατραπεί... Η χώρα δε θα αποφύγει τη μοιραία συνάντηση με τις μαύρες επόμενες μέρες που έρχονται.

• Βλέπετε κύριοι άλλη λύση σε μια πατρίδα που χάνεται και απειλείται με διαμελισμό???
• Βλέπετε να μπορεί να ανακόψει αυτή τη μοιραία εξέλιξη ένα κίνημα γενικώς που σήμερα αντιδρά στο ασφαλιστικό, αύριο διαδηλώνει για το μεροκάματο, και μεθαύριο κάνει συλλαλητήριο για την Κυριακή αργία???
• Βλέπετε να μπορεί να υπάρξει πορεία πολιτικής ριζοσπαστικοποίησης μιας κοινωνίας που δεν εμπνέεται διότι αντιλαμβάνεται πώς πίσω από τις μεγαλόστομες διακηρύξεις και τα συνθήματα, υπάρχει ένα καθεστώς Κατοχής, που ουδείς το αμφισβητεί εμπράκτως και ουδείς τον καλεί σε στοχευμένο ξεσηκωμό για να το ανατρέψει???

Υποδείξτε μας αυτό το δρόμο... Και οργανώστε τη μεγάλη μέρα του ξεσηκωμού, κι ελάτε να συζητήσουμε τι μπορεί και τι πρέπει να κάνει ο καθένας μας γι αυτή τη σπουδαία ημέρα.

"ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΦΟΡΟΥΜ"

Ρωσία, η μάχη των μαχών

21-4-2016

Ο πρόεδρος Putin σχεδιάζει να εθνικοποιήσει την κεντρική του τράπεζα, η οποία ελέγχεται από τους Rothschild και τη Fed, αφού λήξει το συμβόλαιο της τέλη του 2016 – γεγονός που επεξηγεί καλύτερα τις δυτικές επιθέσεις που δέχεται η χώρα

(To άρθρο αποτελείται από 2 Σελίδες)

.

«Η κεντρική μας τράπεζα, η οποία είναι εχθρός μας, βρίσκεται στο δρόμο να καταστρέψει την οικονομία της χώρας μας – επειδή ακολουθεί εντολές από την Ουάσιγκτον και το Λονδίνο. Θα πρέπει να επιστρέψουμε σε μία κλασσική οικονομία, στην εθνικοποίηση του ρουβλίου και στο τέλος του καθεστώτος των συναλλαγματικών αποθεμάτων – στο «De-offshoring», όπως το αποκαλεί ο πρόεδρος Putin.

Όταν εθνικοποιηθούν το ρούβλι και η κεντρική τράπεζα, τότε οι ρωσικές εταιρείες θα έχουν όσα χρήματα χρειάζονται» (Jewgeni Fjodorow, πρόεδρος της επιτροπής οικονομικής πολιτικής του ρωσικού Κοινοβουλίου –πηγή).

.

Ανάλυση

Πριν από δύο περίπου χρόνια, μετά το δυτικό πραξικόπημα στην Ουκρανία (άρθρο), το οποίο στη συνέχεια, το 2015, οδήγησε στην επιβολή του δόγματος του σοκ από το ΔΝΤ στη δύστυχη χώρα (ανάλυση), η Ρωσία εισέβαλλε βίαια στην Κριμαία – ενώ κλιμακώθηκαν οι εχθροπραξίες στα ανατολικά της χώρας.

Αντιδρώντας τότε η Δύση στα γεγονότα αυτά, επέβαλλε αυστηρές οικονομικές και πολιτικές κυρώσεις στη Ρωσία,με στόχο την αποχώρηση της από την Κριμαία, καθώς επίσης τη στήριξη των αυτονομιστών της ανατολικής Ουκρανίας – ενώ παράλληλα δρομολόγησε έναν ανηλεή χρηματοπιστωτικό πόλεμο εναντίον του προέδρου Putin, σκοπεύοντας να τον ανατρέψει με την πρόκληση εσωτερικών αναταραχών και εξεγέρσεων, οι οποίες θα αποσταθεροποιούσαν τη Ρωσία.

Οι κυρώσεις αυτές έθεσαν στο στόχαστρο τους ολόκληρους κλάδους της ρωσικής οικονομίας, καθώς επίσης ορισμένα στελέχη του στενού κύκλου του Putin, τα οποία στηρίζουν την εξουσία του – πρόσφατα με τοσκάνδαλο του Παναμά, μέσω του οποίου έγιναν προσπάθειες ενοχοποίησης του. Ο στόχος ήταν και είναι να χάσει την αξιοπιστία του απέναντι στους Ρώσους Πολίτες – την οποία έχει κερδίσει με την άνοδο της οικονομίας της χώρας, στα έτη της προεδρίας του (γράφημα).

.

.

Από την πλευρά της Δύσης, οι κυρώσεις αποσκοπούσαν στην αποδυνάμωση της ρωσικής οικονομίας,έτσι ώστε να μην είναι σε θέση να συνεχίσει τη νέα της πολιτική όσον αφορά την Ουκρανία, καθώς επίσης τις άλλες πρώην σοβιετικές δημοκρατίες – ενώ ο κ. Οικονόμου είχε αναφερθεί σε μία ήττα κατά κράτος του κ. Putin (άρθρο), κρίνοντας από τη ραγδαία τότε επιδείνωση των οικονομικών δεικτών της Ρωσίας.

Σε γενικές γραμμές οι κυρώσεις, καθώς επίσης οι χρηματοπιστωτικές επιθέσεις εναντίον της Ρωσίας, ειδικά η ισοπέδωση του ρουβλίου, σε συνδυασμό με τις χαμηλές τιμές της ενέργειας και των πρώτων υλών,προκάλεσαν πολύ σοβαρές ζημίες στη ρωσική οικονομία. Το ΑΕΠ της σε αξίες αγοράς σε δολάρια (current US $) κατέρρευσε από τα 2,01 τρις $ το 2013 (πηγή: Παγκόσμια Τράπεζα), στα 1,23 τρις $ το 2015, σύμφωνα με το ΔΝΤ (πηγή) – σχεδόν κατά 40% δηλαδή σε δύο μόλις χρόνια, όταν το αντίστοιχο της Ελλάδας μειώθηκε κατά 27% περίπου σε επτά χρόνια.

Όσον αφορά το κατά κεφαλήν εισόδημα, με βάση τις παραπάνω πηγές και επίσης σε αξίες αγοράς σε δολάρια, μειώθηκε στο ίδιο χρονικό διάστημα από τα 14.487 $ στα 8.447 $ – γεγονότα που οφείλονται κυρίως στην κατάρρευση της ισοτιμίας του ρουβλίου σε σχέση με το δολάριο, αφού από 1:30 το 2013 κατά μέσον όρο, μειώθηκε στο 1:69 περίπου το 2015. Για σύγκριση, το κατά κεφαλήν εισόδημα στην Ελλάδα μειώθηκε από 24.307 $ το 2007 στα 18.377 $ το 2014 (κατά -24% έναντι -42% περίπου της Ρωσίας).

Ειδικά όσον αφορά την υποτίμηση του ρουβλίου, ελπίζουμε να μην πιστεύει κανείς πως η Ελλάδα είναι ισχυρότερη οικονομικά από τη Ρωσία – οπότε η δραχμή δεν θα είχε μία ανάλογη «τύχη» (ραγδαία υποτίμηση), εάν την υιοθετούσαμε. Ούτε στον καλοπροαίρετο φυσικά μύθο του εθνικού νομίσματος, με την έννοια πως δεν θα εκδιδόταν όπως η δραχμή από την Τράπεζα της Ελλάδας, αλλά από το κράτος – το οποίο θα εθνικοποιούσε τόσο την ΤτΕ, όσο και τη δραχμή, όπως σχεδιάζει η Ρωσία, χωρίς να υποστεί κυρώσεις από τους διεθνείς τοκογλύφους!

Σε μία τέτοια περίπτωση, η οποία θα ήταν φυσικά ευχής έργο, παραμένοντας όμως ουτοπία, η Ελλάδα θα ήταν η πρώτη χώρα που θα ανεξαρτητοποιούταν από το παγκόσμιο χρηματοπιστωτικό σύστημα – κάτι που δεν έχει καταφέρει ακόμη η Ρωσία, η οποία το προσπαθεί με τη βοήθεια της Κίνας και των υπολοίπων BRICS.

Η οικονομική επιδείνωση

Επιστρέφοντας στη Ρωσία, η επιδείνωση της οικονομίας της τεκμηριώνεται και από άλλους δείκτες, για τα έτη 2013 έως 2015 (πηγή) – όπως είναι η αύξηση του πληθωρισμού από το 6,5% στο 12,9%, η μείωση των εξαγωγών από τα 523 δις $ στα 340 δις $, η πτώση των εισαγωγών από τα 341 δις $ στα 194 δις $, ο περιορισμός των συναλλαγματικών αποθεμάτων από τα 510 δις $ στα 368 δις $ κοκ.

Ως εκ τούτου, η κοινωνικοοικονομική κατάσταση της χώρας επιδεινώθηκε σημαντικά, ενώ η οικονομική στασιμότητα είχε ήδη ξεκινήσει το 2013 (πηγή) – πριν από τις κυρώσεις και όλα τα υπόλοιπα δηλαδή, γεγονός που σημαίνει πως η Ρωσία πλήττεται επί πλέον από σοβαρά διαρθρωτικά και δομικά προβλήματα, όσον αφορά την οικονομία της. Ένα από τα μεγαλύτερα μειονεκτήματα της δε είναι η εξάρτηση της από τη δυτική τεχνολογία – ειδικά όσον αφορά τον κλάδο της παραγωγής πετρελαίου.

Παρά το ότι όμως η Ρωσία έχει αποδυναμωθεί οικονομικά, παραμένει μία πολύ ισχυρή στρατιωτική δύναμη, με μεγάλες οργανωτικές δυνατότητες – η οποία δεν πρόκειται να διστάσει να χρησιμοποιήσει την πολεμική της ισχύ, για την προστασία των συμφερόντων της. Το γεγονός αυτό τεκμηριώθηκε από τους πολέμους της Ουκρανίας και της Συρίας, όπου εντυπωσίασε τους αναλυτές της Δύσης, όσον αφορά τα σύγχρονα όπλα που διαθέτει.

Εν τούτοις, η οικονομική της αδυναμία δεν μπορεί παρά να επηρεάσει τη στρατιωτική της ισχύ – όπως ήδη διαπιστώνεται από τις ετήσιες αμυντικές της δαπάνες, οι οποίες μειώθηκαν κατά 25% το 2015, σε σχέση με το 2013 (από τα 88,4 δις $ στα 66,4 δις $ – πηγή). Πόσο μάλλον όταν ενισχύει οικονομικά επαρχίες της Ουκρανίας που κατοικούνται από Ρώσους, την Κριμαία, καθώς επίσης ορισμένες άλλες περιοχές – με ένα ποσόν που υπολογίζεται συνολικά στα 5 δις $ (πηγή), με αποτέλεσμα να επιβαρύνεται ανάλογα ο προϋπολογισμός της (έλλειμμα 3%).

Συνεχίζοντας, όλες αυτές οι δυσκολίες δεν έχουν τοποθετήσει τους Ρώσους εναντίον του προέδρου τους, όπως ήλπιζαν οι Η.Π.Α. και η Γερμανία – αφού φαίνεται πως οι Πολίτες ενοχοποιούν τη Δύση για την άσχημη οικονομική τους κατάσταση, γεγονός που  συμπεραίνεται από τις δημοσκοπήσεις (πηγή). Για τους περισσότερους δε είναι σημαντικότερη η εθνικά υπερήφανη θέση τους (υψηλό Status) απέναντι στις Η.Π.Α., από τα βραχυπρόθεσμα οικονομικά οφέλη – ενώ στηρίζουν την ανεξάρτητη και εθνικά υπερήφανη πολιτική του προέδρου Putin, σε ποσοστά που φτάνουν ακόμη και στο 90% (πηγή).

Παρ’ όλα αυτά ο Putin λαμβάνει συνεχώς μέτρα ενίσχυσης του καθεστώτος του, καθώς επίσης όσον αφορά την προσωπική του προστασία – όπως πρόσφατα η δημιουργία της νέας εθνοφρουράς, στελεχωμένης με τα πλέον έμπιστα άτομα που διαθέτει. Το ίδιο συμβαίνει με τους στενούς συνεργάτες του, τους οποίους επιλέγει με πολύ μεγάλη προσοχή. Ως εκ τούτου, δεν προβλέπεται η αποδυνάμωση του τα επόμενα χρόνια – ειδικά αφού η αντιπολίτευση είναι σε πολύ αδύναμη θέση.

Στην πραγματικότητα λοιπόν δεν υπάρχει καμία εναλλακτική δυνατότητα διακυβέρνησης στη Ρωσία – ενώ δεν διαπιστώνεται η ύπαρξη ισχυρών δημοκρατικών ηγετών και δομών, ικανών να στηριχθούν από τη ρωσική κοινωνία. Εκτός αυτού, έχουν απαξιωθεί εντελώς οι ιδεολογίες της φιλελεύθερης δημοκρατίας κατά τα δυτικά πρότυπα (πηγή), ως αποτέλεσμα των αποτυχημένων μεταρρυθμίσεων της δεκαετίας του 1990 – καθώς επίσης της στρατηγικής «σοκ και δέους» που επέβαλλε τότε το ΔΝΤ (άρθρο). Το γεγονός αυτό τεκμηριώνεται από τις απόψεις που έχουν οι Ρώσοι για ορισμένες δυτικές χώρες, καθώς επίσης για το ΝΑΤΟ – όπως φαίνεται από τις δημοσκοπήσεις (πηγή).

.

Η δεύτερη Αχίλλειος πτέρνα της Ρωσίας

Περαιτέρω, εκτός από τη μεγάλη εξάρτηση της από την ενέργεια, σε συνδυασμό με την τεχνολογία εξόρυξης της Δύσης, η δεύτερη Αχίλλειος πτέρνα της Ρωσίας είναι η κεντρική της τράπεζα – θέμα στο οποίο έχουμε ήδη αναφερθεί, μαζί με τα τότε σχέδια απεξάρτησης του προέδρου Putin (ανάλυση). Το γεγονός αυτό δεν αφορά φυσικά μόνο τη Ρωσία, αλλά όλες σχεδόν τις χώρες του πλανήτη, οι κεντρικές τράπεζες των οποίων έχουν το αποκλειστικό προνόμιο της δημιουργίας χρημάτων από το πουθενά – αντί να ανήκει απ’ ευθείας στα κράτη, όπως θα ήταν σωστό.

Σε κάθε περίπτωση, είτε οι κεντρικές τράπεζες ανήκουν στα κράτη, όπως για παράδειγμα η γερμανική, είτε όχι,είναι κάτω από την κυριαρχία του συστήματος της τράπεζας διεθνών διακανονισμών (BIS), το οποίο ελέγχεται από ιδιώτες – μεταξύ των οποίων οι μεγάλες τράπεζες που κατέχουν τη Fed, καθώς επίσης μία σειρά κεντρικών τραπεζών, στις οποίες συμμετέχει η δυναστεία των Rothschild.

Η σημερινή κεντρική τράπεζα της Ρωσίας τώρα (Bank Rossii), είναι ουσιαστικά απόγονος της κεντρικής τράπεζας της ρωσικής αυτοκρατορίας, η οποία ιδρύθηκε το 1860, ενώ σταμάτησε τη λειτουργία της το Νοέμβρη του 1917 – έχοντας αντικατασταθεί έως το 1922 από την λαϊκή τράπεζα της RSFSR, η οποία ιδρύθηκε μέσω του Λένιν από τους Rothschild. Μετά το 1922 και έως το 1991 αντικαταστάθηκε από την Gosbank της Σοβιετικής Ένωσης – η οποία, μετά τη διάλυση της Σοβιετικής Ένωσης, έδωσε τη θέση της στη σημερινή (Bank Rossii), την οποία ίδρυσε το 1990 ο Γκορμπατσόφ.

Η πρώτη απορία εν προκειμένω είναι γιατί σταμάτησε τη λειτουργία της το 1917 – όπου οφείλουμε να γνωρίζουμε ότι, έως το τέλος του 17ου αιώνα η τσαρική αυτοκρατορία ήταν η μοναδική μεταξύ των ευρωπαϊκών δυνάμεων, η οποία δεν διέθετε κεντρική τράπεζα. Ο τσάρος αποφάσιζε λοιπόν για την εκτύπωση των νομισμάτων στη χώρα του, τα χρήματα ανήκαν σε αυτόν, άρα στο κράτος, ενώ ο ίδιος έλεγχε την ποσότητα τους.

Μετά την πτώση του τσαρικού καθεστώτος τώρα, μία από τις πρώτες ενέργειες του Λένιν ήταν η ίδρυση της κεντρικής τράπεζας – σημειώνοντας πως η ρωσική επανάσταση συγχρηματοδοτήθηκε από γερμανούς τραπεζίτες, με ποσά που υπολογίζονται στα 50 εκ. μάρκα εκείνης της εποχής. Είναι δε γνωστή η φράση της μητέρας των πέντε αδελφών Rothschild, σύμφωνα με την οποία «Εάν δεν το θέλουν οι γιοί μου, δεν γίνεται κανένας πόλεμος».

Ίσως φανεί περίεργο σήμερα, αλλά εκείνη την εποχή όποιος ήθελε να διεξάγει πόλεμο ή επανάσταση, χρειαζόταν χρήματα – τα οποία διέθεταν μόνο οι Rothschild. Σε κάθε περίπτωση, η επιτυχία της ρωσικής επανάστασης εξαρτιόταν σε μεγάλο βαθμό από τη χρηματοδότηση της – την οποία εξασφάλισε ο Trotsky, κυρίως μέσω της Warburg, ένας εκ των ιδιοκτητών της οποίας ήταν μέτοχος της Fed, ενώ ο αδελφός του ήταν σύμβουλος του γερμανού αυτοκράτορα και αρχηγός της μυστικής του υπηρεσίας.

Χωρίς να επεκταθούμε σε λεπτομέρειες, οι οποίες υπάρχουν στα ιστορικά βιβλία, ο Λένιν δανείσθηκε ένα πολύ μεγάλο ποσόν μέσω της Warburg από τους Rothschild, οι οποίοι έλεγχαν το χρηματοπιστωτικό σύστημα, για να διεξάγει την επανάσταση – με αποτέλεσμα να αυξήσουν οι Rothschild την επιρροή τους, εξαργυρώνοντας την με τον έλεγχο της κεντρικής τράπεζας της κομμουνιστικής πλέον χώρας. Το συμβόλαιο δε που σύναψαν το 1917 οι Rothschild με το κράτος είχε διάρκεια 99 έτη – οπότε λήγει το 2016, εάν η ενημέρωση μας είναι σωστή.

Εάν τώρα σκεφθεί κανείς τι έχει συμβεί με τη Ρωσία το τελευταίο χρονικό διάστημα, κυρίως δε το μέγεθος της υποτίμησης του ρουβλίου, η οποία (υποτίμηση) είναι πολλαπλάσια της πτώσης της οικονομίας της χώρας, εύλογα θα υποψιαστεί τη διεξαγωγή μίας ακόμη μάχης στο παρασκήνιο – αυτήν της οικογένειας Rothschild, σε συνεργασία με τη Fed, εναντίον της Ρωσίας και του νομίσματος της.

Η συγκεκριμένη μάχη των μαχών, θεωρώντας πως ο πρόεδρος Putin δεν θα ανανεώσει τη συμφωνία με την κεντρική του τράπεζα (Bank Rossii, μέλος της BIS που ελέγχεται από τους Rothschild και τη Fed), έχει στόχο να μην επιτρέψει την ανεξαρτησία της Ρωσίας από το δυτικό χρηματοπιστωτικό σύστημα – οπότε τον περιορισμό της επιρροής του σε ολόκληρη την Ευρασία.

Όπως φαίνεται πάντως, ο πρόεδρος Putin μάλλον σχεδιάζει να εθνικοποιήσει την κεντρική τράπεζα, αφού λήξει το συμβόλαιο της – γεγονός που σημαίνει πως θα μπορούσε μετά να ασκήσει μία δική του νομισματική πολιτική, εντελώς ανεξάρτητη από τη δυτική. Αυτό τουλάχιστον συμπεραίνεται από όλες τις υπόλοιπες ενέργειες του όπως, για παράδειγμα, από την κατασκευή ενός δικού του συστήματος διακανονισμού πληρωμών σαν το «Swift», το οποίο έχει μεν έδρα τις Βρυξέλες, αλλά ελέγχεται από τις Η.Π.Α. (άρθρο).

Στο ίδιο «μήκος κύματος» ήταν ασφαλώς η ίδρυση του εναλλακτικού ΔΝΤ, καθώς επίσης της Παγκόσμιας Τράπεζας από τις χώρες των BRICS (ανάλυση) – επί πλέον του χρηματιστηρίου ενέργειας στην Αγία Πετρούπολη, έτσι ώστε ο κ. Putin να ανεξαρτητοποιηθεί από το σύστημα του πετροδολαρίου, πριν ακόμη τον στραγγαλίσει. Εκτός αυτού συζητείται ένα ακόμη εγχείρημα: το χρυσό ρούβλι, το οποίο θα μπορεί πολύ πιο εύκολα να αντέχει στις νομισματικές επιθέσεις της Δύσης.

.

Επίλογος

Σύμφωνα με το σύνταγμα της Ρωσίας, το οποίο δεν έχει το δικαίωμα να παραβεί ο Putin, η κεντρική τράπεζα της χώρας του είναι μέλος της κεντρικής τράπεζας των κεντρικών τραπεζών – της BIS με έδρα τη Βασιλεία της Ελβετίας. Επειδή τώρα η BIS, η οποία θεωρείται κράτος εν κράτει, όπως επίσης η κεντρική τράπεζα της Αγγλίας και η Fed, ελέγχονται από τους Rothschild, η κεντρική τράπεζα της Ρωσίας λειτουργεί εκ των πραγμάτων (de facto) προς όφελος μίας ξένης δύναμης.

Περαιτέρω, όπως όλες οι ελεγχόμενες από την BIS κεντρικές τράπεζες, η κεντρική τράπεζα της Ρωσίας δεν μπορεί να εκδώσει περισσότερα ρούβλια, από όσα της επιτρέπουν τα συναλλαγματικά της αποθέματα. Εκτός αυτού, η Ρωσία πουλάει πετρέλαιο έναντι δολαρίων (κάτι που αλλάζει σταδιακά στις συναλλαγές της με την Κίνα), ενώ με τα δολάρια που εισπράττει αγοράζει ομόλογα του αμερικανικού δημοσίου – δηλαδή, υποσχετικές πληρωμής των Η.Π.Α., μέσω των οποίων τα δολάρια επιστρέφουν στη Fed.

Σε τελική ανάλυση λοιπόν, η Ρωσία κατανοεί πως πουλάει πετρέλαιο έναντι των ηλεκτρονικών χρημάτων που εκδίδει ένας υπολογιστής στις Η.Π.Α. – ενώ με τον τρόπο αυτό δίνει τη δυνατότητα στη Fed να επιτίθεται στην οικονομία της χώρας της. Για να μπορέσει όμως ο πρόεδρος Putin να εθνικοποιήσει την κεντρική τράπεζα της χώρας του ή/και να μην ανανεώσει τη σύμβαση της, χρειάζεται μία εξουσιοδότηση, την οποία του απαγορεύει το ρωσικό σύνταγμα.

Θα μπορούσε βέβαια να το αλλάξει, είτε με έναν νόμο που θα ψηφιζόταν από τη Δουμά, είτε μέσω ενός δημοψηφίσματος – ενώ θεωρείται πως έχει την εκλογική δύναμη για να το πετύχει. Εν τούτοις, φοβάται πως θα κατηγορηθεί για πραξικόπημα, αφού ήδη παρουσιάζεται από τα δυτικά ΜΜΕ ως δικτάτορας – πόσο μάλλον ότανμία τέτοια ενέργεια του θα σήμαινε την αρχή του τέλους για το δυτικό χρηματοπιστωτικό σύστημα, ο ακρογωνιαίος λίθος του οποίου είναι το δολάριο.

Εάν δε οι Η.Π.Α. έχαναν το προνόμιο να τυπώνουν κατά το δοκούν δολάρια, εξοφλώντας με το απλό πάτημα ενός ηλεκτρονικού κουμπιού όλες τους τις ληξιπρόθεσμες υποχρεώσεις, όπως άλλωστε συμβαίνει από το 1971 και μετά, θα χρεοκοπούσαν ακαριαία – γεγονός που σημαίνει ότι, δεν θα το επιτρέψουν ποτέ, προτιμώντας να διεξάγουν ακόμη και πυρηνικό πόλεμο, φυσικά με πεδίο μάχης την Ευρώπη.

Ολοκληρώνοντας, ο Ρώσος πρόεδρος το γνωρίζει καλύτερα από όλους μας, οπότε πολύ δύσκολα θα αποφασίσει να διεξάγει τη μάχη των μαχών, εθνικοποιώντας την κεντρική τράπεζα της χώρας του – εάν δεν το τολμήσει όμως, είναι αδύνατον να μην υποκύψει τελικά στις αμερικανικές επιθέσεις.

Αλέξης Ζακυνθινός, Senior Analyst (Geopolitics)

Αριστερά της... πλάκας και της πρόκλησης

 Εξαιρούν τις βουλευτικές συντάξεις από το νέο ασφαλιστικό!

21-4-2016

Πρόκληση άνευ προηγουμένου στο ασφαλιστικό νομοσχέδιο: Την ώρα που μειώνουν συντάξεις, περικόπτουν εφάπαξ κι αυξάνουν εισφορές για όλους τους Έλληνες, οι «ιερές αγελάδες του Κοινοβουλίου» παραμένουν στο απυρόβλητο – Αστείες δικαιολογίες από Κατρούγκαλο – Έντονη αντίδραση από Παπαδημούλη.

Την ώρα που το σχέδιο νόμου του υπουργείου Εργασίας περιλαμβάνει μειώσεις σε συντάξεις άνω των 1.170 ευρώ, περικοπές σε εφάπαξ και μερίσματα, αυξήσεις εισφορών τόσο για τους ήδη συνταξιούχους όσο και για τους ασφαλισμένους, μειώσεις νέων συντάξεων που φτάνουν το 30%, αλλά και μόνιμους μηχανισμούς μείωσης των παροχών, ορισμένες κοινωνικές κατηγορίες μένουν στο απυρόβλητο, ως συνήθως!

Συγκεκριμένα, από τους ενιαίους κανόνες του Ασφαλιστικού εξαιρούνται οι βουλευτές που είχαν εκλέγει μέχρι το 2012 και δικαιούνται να πάρουν σύνταξη, καθώς κι οι δήμαρχοι και οι περιφερειάρχες!

Μιλώντας στον ΑΝΤ1, ο υπουργός Εργασίας, Γιώργος Κατρούγκαλος επιβεβαίωσε την εξαίρεση, λέγοντας πως «το ν/σ δεν ρυθμίζει τις συντάξεις για τις οποίες δεν έχουν καταβληθεί εισφορές».

«Οι συντάξεις των βουλευτών, των θυμάτων τρομοκρατικών οργανώσεων και οι τιμητικές των καλλιτεχνών είναι συντάξεις κατ’ απονομήν, δεν είναι συντάξεις ανταποδοτικές με εισφορές τις οποίες ρυθμίζει το ν/σ», ανέφερε,προσπαθώντας να... δικαιολογήσει τα αδικαιολόγητα.

Σύμφωνα με τον αρμόδιο υπουργό, ο νέος νόμος για το ασφαλιστικό ορίζει ότι όλες οι ανταποδοτικές συντάξεις πηγαίνουν στον ενιαίο φορέα, ενώ στο Γενικό Λογιστήριο του Κράτους (ΓΛΚ) παραμένουν οι συντάξεις, για τις οποίες δεν καταβάλλονταν εισφορές.

Όπως εξήγησε, οι τελευταίες αφορούν τιμητικές συντάξεις καλλιτεχνών και αθλητών, θυμάτων τρομοκρατικών επιθέσεων, ανάπηρων πολέμου αλλά και βουλευτών που εξελέγησαν πριν το 2012.

«Ο νέος νόμος ρυθμίζει τις διατάξεις για τις συντάξεις, στις οποίες υπάρχουν εισφορές», τόνισε και επανέλαβε ότι «οι συντάξεις χωρίς εισφορές μένουν εκτός πεδίου του νέου νόμου».

Έσπευσε να σημειώσει, επίσης, ότι «οι συντάξεις, χωρίς ανταποδοτικές εισφορές, δεν δίνονται από τον ενιαίο φορέα, αλλά απευθείας από τον προϋπολογισμό του κράτους».

Καταλήγοντας, και θέλοντας να κάνει το άσπρο – μαύρο, τόλμησε να ισχυριστεί ότι «μία από τις βασικές δεσμεύσεις του νομοσχεδίου είναι πως όλοι θα έχουν ίση μεταχείριση, από τον πρόεδρο του Αρείου Πάγου έως το τελευταίο μπλοκάκι».

Read more: http://www.newsbomb.gr/politikh/news/story/689683/aristera-tis-plakas-kai-tis-proklisis-exairoyn-tis-voyleytikes-syntaxeis-apo-to-neo-asfalistiko#ixzz46QRASnnq

ΟΙ ΨΕΥΤΟΑΡΙΣΤΕΡΟΙ ΘΛΙΒΕΡΟΙ ΠΡΟΔΟΤΕΣ ΠΟΥΛΑΝΕ Ο,ΤΙ ΑΠΕΜΕΙΝΕ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ

Πέμπτη, 21 Απριλίου 2016

ΤΟ ΕΓΚΛΗΜΑ ΤΟΥ ΞΕΠΟΥΛΗΜΑΤΟΣ ΤΟΥ ΔΗΜΟΣΙΟΥ ΠΛΟΥΤΟΥ ΑΠΟ ΤΗΝ «ΑΡΙΣΤΕΡΗ» ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΚΑΙ Η ΜΕΤΑΤΡΟΠΗ ΤΗΣ ΧΩΡΑΣ ΣΕ ΠΡΟΤΕΚΤΟΡΑΤΟ ΜΕΣΑ ΣΤΗΝ Ε.Ε.

ΤΟ ΞΕΠΟΥΛΗΜΑ ΤΟΥ ΛΙΜΑΝΙΟΥ ΤΟΥ ΠΕΙΡΑΙΑ ΑΠΟ ΣΥΡΙΖΑ/ΑΝΕΛ

Η δωσίλογη κυβέρνηση Σύριζα/Ανελ προχωράει ακάθεκτη, παρά τη λαϊκή γενική κατακραυγή, στην ιδιωτικοποίηση του λιμανιού του Πειραιά –και όχι μόνο–όπως πριν είχε ξεπουλήσει τα αεροδρόμια[1] και αύριο των τρένων της χώρας, σαν να ήταν κάποια δικά τους προσωπικά αντικείμενα που τα βγάζουν στο «σφυρί» και όχι ιδιοκτησία του Ελληνικού λαού. 

Είναι βέβαια περιττό να υπενθυμίσουμε τις βαρύγδουπες απατεωνίστικες φανφάρες των σημερινών δοσίλογων λίγο πριν ανέβουν στην εξουσία περί του αντιθέτου, που εκτελώντας τις εντολές των αφεντικών τους έχουν βαλθεί να ξεπουλήσουν όλους τους στρατηγικούς τομείς της οικονομίας, ώστε τα λαϊκά στρώματα να μη μπορέσουν να ξανασηκώσουν ποτέ κεφάλι απέναντι στην οικονομική κατοχή που τους επιβάλει η παραμονή τους μέσα στους μηχανισμούς της παγκοσμιοποίησης.

Έτσι πριν ανέλθουν στη εξουσία, έσκουζαν ως προστάτες του δημόσιου χαρακτήρα των πλουτοπαραγωγικών πόρων της χώρας όπως ακριβώς έκαναν με το λιμάνι του Πειραιά. Αντίστοιχα η τυχάρπαστη προπαγάνδα από το μηχανισμό του Σύριζα –τους βολεμένους «αριστερούς» της παγκοσμιοποίησης– που κατέκλυζε από τα ΜΜΕ μέχρι τα μέσα «κοινωνικής δικτύωσης» για τη «ριζοσπαστικοποίηση» του κόσμου που ψήφισε τους άθλιους αυτούς, έδινε και έπαιρνε. Κάποιοι είχαν μάλιστα και το θράσος να στοχοποιούν άτομα και οργανώσεις που προειδοποιούσαν ανοιχτά τι περιμένει τον λαό από την ανέλιξη στην εξουσία του Σύριζα. 

Μετά τα πρώτα μέτρα βέβαια λούφαξαν στις τρύπες τους, γιατί όπως και να έχει, δοσίλογοι απέναντι στον Ελληνικό λαό δεν είναι μόνο οι «αριστεροί» της κυβέρνησης, αλλά και όλοι όσοι τους υποστήριξαν, ανοίγοντας τον δρόμο προς την πλήρη εξαθλίωση του λαού. Τα νερά της κολυμβήθρας των «πλατειών» βρώμισαν πια, και η απατεωνίστικη λίγδα των πολιτικάντηδων της παγκοσμιοποίησης ήρθε και ξανάκατσε πάνω στο τομάρι τους βρωμώντας και ζέχνοντας ραγιαδισμό. Γιατί πράγματι η ευρωδουλεία είναι η χειρότερη μορφή ραγιαδισμού.[2]

Δημοσιεύματα επί δημοσιευμάτων στις νεοταξίτικες φυλλάδες και στους ιστότοπους της παγκοσμιοποιητικής «αριστεράς», για τον δημόσιο χαρακτήρα των λιμανιών, για «για ν’ αποτραπεί μια ιδιωτικοποίηση που παραδίδει όχι μόνο την εμπορευματική λειτουργία του, αλλά και την ακτοπλοΐα, τις κρουαζιέρες, τη ναυπηγοεπισκευαστική ζώνη, την ίδια τη δημόσια λειτουργία και κυριαρχικά δικαιώματα της χώρας, σε ξένο μονοπώλιο».  Ακόμη και «ευθύνες» έδειχναν οι απατεώνες αυτοί για την πώληση του λιμανιού του Πειραιά: «ότι σε περίπτωση όπου αυτή επικυρωθεί, θα αναζητηθούν ευθύνες για την εφαρμογή της, προς κάθε κατεύθυνση»[3].

Στις 8-Απρ υπογράφτηκε μεταξύ του Ταμείου Αξιοποίησης Ιδιωτικής Περιουσίας του Δημοσίου (ΤΑΙΠΕΔ) και της China COSCO Shipping Corporation, στο Μέγαρο Μαξίμου η πώληση του λιμανιού, συνοδευόμενη από τις γνωστές εξαγγελίες μέσω Τσίπρα που προφανώς νομίζει ότι αναφέρεται σε κάφρους βαφτίζοντας κάθε πώληση δημόσιας περιουσίας «αξιοποίηση» ή «παραχώρηση» και την ιδιωτικοποίηση, «ανάπτυξη» και «νέες θέσεις εργασίας», ενώ ανακοίνωνε άλλο ένα «κατόρθωμα» της διαδικασίας ξεπουλήματος της δημόσιας περιουσίας που έχει αναλάβει η κυβέρνηση.

Η ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΜΕΤΑΠΡΑΤΙΚΗ ΕΛΙΤ

Αναφέρονται όμως πράγματι σε «κάφρους» ή τελικά στην παρασιτική μεταπρατική Ελληνική ελίτ –η οποία υποστήριζε και θα υποστηρίζει κάθε κοινοβουλευτική χούντα, «αριστερή» ή μη-, που επωφελείται από την συνεχιζόμενη προτεκταριοποίηση της χώρας, την ιδιωτικοποίηση των δημόσιων στρατηγικών πόρων και τη συνεχιζόμενη εξαθλίωση των λαϊκών στρωμάτων;

Έτσι π.χ. ο Σύνδεσμος Εξαγωγέων Βορείου Ελλάδος (ΣΕΒΕ) με  επιστολή του στον Πρόεδρο του ΤΑΙΠΕΔ Στέργιο Πιτσιόρλα τον «συγχαίρει» για την υπογραφή της συμφωνίας πώλησης του 67% του ΟΛΠ, ενώ ταυτόχρονα καλεί να επιταχυνθεί η διαδικασία πώλησης και του λιμανιού της Θεσσαλονίκης: «Έτσι θα μπορέσουμε να εκμεταλλευτούμε τα συγκριτικά μας πλεονεκτήματα και να καταστήσουμε την χώρα γέφυρα Ανατολής και Δύσης. Ιστορικά όταν συνέβη αυτό, η χώρα ευημέρησε».

Έχουμε κατ’ επανάληψη αναλύσει ότι σε μια εξαρτημένη οικονομία όπως στην Ελληνική περίπτωση, η οποία παραμένει μέσα στα πλαίσια των ανοιχτών και απελευθερωμένων αγορών της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης που μας ενσωματώνει η ΕΕ, θα υπάρχει πάντα μια οικονομική και πολιτική ελίτ που τα συμφέροντά της αντικειμενικά είναι επενδυμένα στα συμφέροντα της Υπερεθνικής Ελίτ (ΥΕ). Αυτά δεν είναι παρά οι γνωστές «4 ελευθερίες» που καθιερώθηκαν στην ΕΕ με τη Συνθήκη του Μάαστριχτ και αυτές που την ακολούθησαν, και αποτελούν την πεμπτουσία της διεθνοποιημένης καπιταλιστικής οικονομίας, (ελευθερία κίνησης κεφαλαίων, εμπορευμάτων και εργασίας — ανοικτά σύνορα) δηλ. αυτό που ονομάζουμε «Παγκοσμιοποίηση».

Το συμφέρον του «ΣΕΒΕ» λοιπόν, ή των μεγαλο-γαιοκτημόνων με τα 500, 1000 και βάλε στρέμματα, ή των μεταπρατών εισαγωγέων προϊόντων των πολυεθνικών κλπ… είναι να συνεχίσει να υφίσταται το μοντέλο της εξωστρεφούς οικονομίας και η ανεμπόδιστη ροή βασικά προϊόντων και εργασίας. Ο «σύνδεσμος εξαγωγέων» φυσικά ποσώς κόπτεται για το αν ο λαός σήμερα έχει πρόσβαση σε βασικά αγαθά επιβίωσης. Το μέλημά του είναι να πουλήσει στην εξωτερική αγορά, και αν τα λιμάνια λειτουργούν ως διαμετακομιστικά κέντρα για την ανεμπόδιστη ροή προϊόντων που καταναλώνονται όχι με βάση τις ανάγκες των λαϊκών στρωμάτων, αλλά με βάση αυτών που έχουν για να καταναλώσουν, ακόμα καλύτερα γι αυτούς. 

Οι μεγαλο-γαιοκτήμονες που συγκεντρώνουν σιγά-σιγά όλο και περισσότερη γη από τον διαρκώς συρρικνούμενο αγροτικό πληθυσμό της Ελλάδας, ποσώς ενδιαφέρονται για το κόστος της αγροτικής παραγωγής που δεν μπορεί να σηκώσει ένας φτωχός ή μικρομεσαίος αγρότης, και ακόμη περισσότερο για το αν η παραγωγή του –η οποία είναι κατά βάση επιδοτούμενη– θα καταλήξει στην εσωτερική αγορά για τις διατροφικές ανάγκες του πληθυσμού, ή όπως πραγματικά γίνεται σήμερα θα καταλήξει κύρια στις εξωτερικές αγορές. Αντίστοιχα από τους εισαγωγείς δεν περιμένουμε βέβαια να αγωνιστούν για την ανασυγκρότηση της ντόπιας παραγωγής και για την προστασία των εγχώριων προϊόντων έναντι των εισαγόμενων, που μόνο εκτός ΕΕ/ΟΝΕ και τους υπόλοιπους μηχανισμούς της παγκοσμιοποίησης είναι δυνατή.

Απεναντίας, τα κέρδη των σημερινών μεταπρατών της Ελληνικής παρασιτικής οικονομικής ελίτ είναι συνυφασμένα με τα κέρδη των πολυεθνικών που ορίζουν την οικονομική παγκοσμιοποίηση, δηλ. την ελεύθερη διακίνηση προϊόντων, υπηρεσιών, εργασίας και κεφαλαίων.

Αυτός είναι ο λόγος που η οικονομική ελίτ της Ελλάδας –η οποία καθολικά υπερασπίζεται σήμερα την, κατά γράμμα, εφαρμογή των δεσμευτικών νόμων των μνημονίων που καθιστούν την Ελλάδα ως την πρώτη Ευρωπαϊκή χώρα που κατάντησε και τυπικά προτεκτοράτο της (ΥΕ), όπως και το πολιτικό προσωπικό που έχει αναλάβει να κρατήσει με νύχια και με δόντια έναν ολόκληρο λαό που έχει καταστραφεί από την ΕΕ/ΟΝΕ, μέσα στην ΕΕ– δεν πρόκειται ποτέ να παρεκκλίνει από τις επιταγές της ΥΕ.

Άλλωστε κανένα πολιτικό κόμμα, όσο «αριστερό» και να δηλώνει, δεν μπορεί ποτέ να εφαρμόσει μια πραγματική αναπτυξιακή πολιτική μέσα στα πλαίσια της ΕΕ/ΟΝΕ, όπως αποπροσανατολιστικά επί χρόνια εξαπατούσε η «αριστερά» της παγκοσμιοποίησης τα λαϊκά στρώματα.

ΕΞΑΡΤΗΜΕΝΗ ΑΝΑΠΤΥΞΗ ΚΑΙ ΠΡΟΤΕΚΤΟΡΑΤΟΠΟΙΗΣΗ

Καμία χώρα δεν «ευημέρησε» με ιδιωτικοποιημένους τους πλουτοπαραγωγικούς πόρους της όπως ισχυρίζεται ο κάθε ΣΕΒΕ και τα ευρώ-δουλα κόμματα της βουλής. Το αντίθετο, χώρες με ξεπουλημένη τη δημόσια περιουσία τους στο υπερ-εθνικό κεφάλαιο είναι χώρες με λαούς εξαθλιωμένους, τύπου λατινικής Αμερικής. Χώρες που έχουν καταντήσει χαβούζες των πολυεθνικών, με ανύπαρκτη παραγωγική βάση και ανύπαρκτη νομοθεσία που να προστατεύει τα λαϊκά στρώματα από τις αγορές, αφού ο βασικός νόμος που ορίζει την παγκοσμιοποιημένη οικονομία είναι αυτός της ανεμπόδιστης λειτουργίας της αγοράς από προστατευτικούς νόμους και εργασιακές διεκδικήσεις για την μεγιστοποίηση του κέρδους των πολυεθνικών. 

Οι μόνοι που μπορεί να επωφελούνται από την ενσωμάτωση των λαών στην Νέα Διεθνή Τάξη της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης δεν είναι άλλοι από την (ΥΕ) και τις παρασιτικές ελίτ που εφαρμόζουν την ενσωμάτωση των λαϊκών στρωμάτων μέσα στο οικονομικό πλαίσιο των ανοιχτών και απελευθερωμένων αγορών, το οποίο αντικειμενικά συνεπάγεται τη μη δυνατότητα εφαρμογής αυτοδύναμης οικονομικής πολιτικής. Ιδιαίτερα για τις χώρες τις περιφέρειας –όπως η Ελλάδα- αυτό σημαίνει τη σταδιακή τους προτεκταριοποίηση λόγω της ένταξης σε ένα οικονομικό μπλοκ –εν προκειμένω την ΕΕ–, όπου τα επίπεδα παραγωγικότητας/ανταγωνιστικότητας είναι άνισα μεταξύ των μητροπολιτικών χωρών και των χωρών του Νότου που μετέχουν στο μπλοκ.

Ήταν λοιπόν τα δομικά προβλήματα της Ελληνικής οικονομίας –εξαρτημένη ανάπτυξη[4]–,  που οδήγησαν στην παγίδα του χρέους και στη μεγέθυνση των ελλειμάτων στο ισοζύγιο πληρωμών και στα δημοσιονομικά ελλείματα, τα οποία εκτοξεύτηκαν με την ένταξη της Ελλάδας στην ΕΕ[5], αφού το θεσμικό πλαίσιο της ΕΕ προϋποθέτει την άρση κάθε μέτρου προστασίας της εγχώριας παραγωγής έναντι των εισαγόμενων, με αποτέλεσμα τα εισαγόμενα να κατακλύσουν την Ελληνική αγορά.

Αργότερα με την εισαγωγή του ευρώ, οι αποκλίσεις στην ευρωζώνη μεταξύ παραγωγικότητας/ανταγωνιστικότητας παγιώθηκαν και ο δανεισμός έγινε ευκολότερος, ενώ η απελευθέρωση των αγορών που θεσμοποιήθηκε μέσω της ΕΕ επέβαλε κοινή πολιτική για την αντιμετώπιση των αποκλίσεων. 

Δηλ ενώ στις ισχυρές οικονομίες όπως η Γερμανική αρκούσε το πάγωμα μισθών για να επιτευχθούν τα επιθυμητά επίπεδα ανταγωνιστικότητας των γερμανικών προϊόντων, σε χώρες της περιφέρειας όπως η Ελλάδα, η συμπίεση του εργατικού κόστους συμβάδιζε με την υποτυπώδη ή ανύπαρκτη παραγωγική βάση, γεγονός που εκτόξευε τα επίπεδα της ανεργίας και της υποαπασχόλησης, ενώ η σταδιακή ανυπαρξία ρευστότητας στην αγορά ακύρωνε και όποια πιθανότητα χρηματοδότησης για ανασυγκρότηση της παραγωγικής βάσης. 

Το αποτέλεσμα ήταν η ΕΕ να λειτουργεί ως «οικονομικός μηχανισμός μεταφοράς πλεονάσματος από τις χώρες του Νότου στις χώρες του Βορρά και κυρίως την Γερμανία»[6], το οποίο σήμανε την καθολική εξάρτηση της Ελληνικής οικονομίας από τους μηχανισμούς της παγκοσμιοποίησης και την αναπόφευκτη απώλεια της οικονομικής κυριαρχίας της χώρας.

ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗ ΚΥΡΙΑΡΧΙΑ

Χωρίς όμως οικονομική κυριαρχία δεν υπάρχει και εθνική κυριαρχία ενός λαού, και κατ’ επέκταση η προοπτική για περαιτέρω κοινωνική απελευθέρωση καταντά πια υποκριτική φανφαρολογία και «φύλο συκής» για πολιτικές οργανώσεις που έχουν βολέψει την «αντισυστημικότητά» τους στα έδρανα της βουλής ή στα πρότζεκτ της συστημικής προπαγάνδας. 

Η οικονομική/εθνική κυριαρχία ενός λαού είναι προϋπόθεση για την κοινωνική του απελευθέρωση. Και παρότι σε εποχές του έθνους-κράτους, πριν την θεσμοποίηση της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης, αντισυστημικά κινήματα σε κρίσιμες στιγμές συγκροτούσαν εθνικά λαϊκά μέτωπα για να αντιμετωπίσουν την κατά μέτωπο επίθεση των ιμπεριαλιστών και την κατοχή του λαού τους, σήμερα αδρανούν, ενώ είναι ακόμα σημαντικότερος και πιο επιτακτικός ο αγώνας για οικονομική και εθνική κυριαρχία των λαών. Και είναι πιο επιτακτικός από ποτέ διότι η κατοχή των λαών σήμερα στα πλαίσια της παγκοσμιοποίησης επιτυγχάνεται μέσω της οικονομικής κατοχής, της οποίας το πλαίσιο και τους μηχανισμούς – ΕΕ/ΟΝΕ, ΠΟΕ,ΔΝΤ,ΕΚΤ, TTIP κλπ…– διαχειρίζεται η (ΥΕ). 

Οι χώρες που ενσωματώνονται στη Νέα Διεθνή Τάξη της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης απεμπολούν καταρχήν την οικονομική τους κυριαρχία και το τι παράγεται, πόσο και από ποιόν, ορίζεται από τις πολυεθνικές και όχι από κυρίαρχους λαούς. Η κατοχή λοιπόν στο σημερινό πλαίσιο των ανοιχτών και απελευθερωμένων αγορών είναι οικονομική και εσωτερική.

Συμπερασματικά, η μόνη λύση δεν είναι βέβαια ο «μονόδρομος» της παραμονής της χώρας μέσα στην ΕΕ/ΟΝΕ όπως κηρύττουν τα ευρώδουλα κόμματα και τα επιτελεία τους ή κάποια απατεωνίστικα μισόλογα για έξοδο μόνο από το ευρώ και παραμονή στους υπόλοιπους μηχανισμούς της παγκοσμιοποίησης, όπως ο ΠΟΕ –βλ. λ.χ. τις αντίστοιχες θέσεις της ΛΑΕ.

Πραγματικό μονόδρομο για την απελευθέρωση του λαού από τα δεσμά της παγκοσμιοποίησης αποτελεί η σύμπηξη Μετώπου για την κοινωνική και εθνική απελευθέρωση (ΜΕ.Κ.Ε.Α.) με απώτερο στόχο την οικονομική αυτοδυναμία της χώρας. Και οι προϋποθέσεις για την οικονομική αυτοδυναμία είναι καταρχήν η μονομερής έξοδος από την ΕΕ/ΟΝΕ και τους υπόλοιπους μηχανισμούς της παγκοσμιοποίησης όπως ο ΠΟΕ, με συγκεκριμένα μέτρα και πρόγραμμα.[7]

.

[1] Το ξεπούλημα των Ελληνικών περιφερειακών αεροδρομίων – τα οποία ήταν όλα κερδοφόρα – ήταν η πρώτη μαζική ιδιωτικοποίηση δημόσιας περιουσίας από την «αριστερή» κοινοβουλευτική χούντα. Η πώληση έγινε στην Γερμανική  κοινοπραξία Fraport / Slentel .

[2] «Η ευρωδουλεία είναι η χειρότερη μορφή ραγιαδισμού», Τάκης Φωτόπουλος.

http://www.antipagkosmiopoihsh.gr/2015/07/14/i-efrodoulia-ine-i-chiroteri-morfi-ragiadismou-takis-fotopoulos/

[3] Left.gr , 17-12-14

[4] Τάκης Φωτόπουλος, «Εξαρτημένη Ανάπτυξη, Η Ελληνική περίπτωση» (1985, υπό επανέκδοση από τις εκδόσεις Κουκκίδα)

[5] Του ιδίου, «Η Ελλάδα ως προτεκτοράτο της Υπερεθνικής Ελίτ», εκδ. Γόρδιος

[6] Τάκης Φωτόπουλος, «Το Χρονικό της Καταστροφής 2010-2015» εκδ. Γόρδιος.

[7] Οι 10 Θέσεις του ΜΕΚΕΑ – Λαϊκό Μέτωπο Κοινωνικής και Εθνικής Απελευθέρωσης (ΜΕΚΕΑ)

ΠΗΓΗ