Ρωσία: Από τον Γέλτσιν στον Πούτιν

 από τη λεηλασία στην ανασυγκρότηση

Ρωσία: Από τον Γέλτσιν στον Πούτιν – από τη λεηλασία στην ανασυγκρότηση
ΠΕΡΙΠΤΕΡΟ ΙΔΕΩΝ
Δημοσίευση: Φύλλο 322 -του δρόμου της αριστεράς 30/7/2016


Στη λίμνη της Βουλιαγμένης, οι Εκδόσεις Καστανιώτη, η Ελληνορωσική Λέσχη «Διάλογος» και το περιοδικό «Πανόραμα», παρουσίασαν την ελληνική έκδοση του καινούργιου βιβλίου του γνωστού Γερμανού δημοσιογράφου και ντοκιμαντερίστα Χούμπερτ Ζάιπαλ«Πούτιν – Η εξουσία εκ των έσω». Το βιβλίο δεν αποτελεί μια αγιογραφία του προέδρου της Ρωσίας, αλλά μια τεκμηριωμένη αφήγηση της πολιτικο-οικονομικής εξέλιξης της Ρωσίας από την ανακήρυξή της ως ανεξάρτητου κράτους μέχρι τις μέρες μας, ιδίως μέσα από τη σκληρή πάλη των ατόμων και των ομάδων για τον έλεγχο της εξουσίας και τη λεηλασία του πλούτου της χώρας. Από την καταστροφική «δεκαετία Γιέλτσιν» στην περίοδο ανασυγκρότησης του ρωσικού κράτους που δικαιολογημένα ταυτίζεται με την αναπάντεχη επιλογή του Βλαντίμιρ Πούτιν για το ανώτατο αξίωμα της χώρας και τις «εκπλήξεις» που αυτή η επιλογή συνεπαγόταν, για όλους.
Θα περάσουν πολλά χρόνια για να αποτιμηθούν όλες οι συνέπειες από τη διάλυση της Σοβιετικής Ένωσης. Συνέπειες για τη Ρωσία, συνέπειες για την Ευρώπη, συνέπειες για τον κόσμο ολόκληρο. Ο συγγραφέας του βιβλίου δεν αποπειράται να καλύψει όλο αυτό το αχανές και πολύμορφο παζλ. Επικεντρώνεται κυρίως στο πεδίο της οικονομίας και της πολιτικής στα υψηλά στρώματα του εποικοδομήματος. Αλλά οι εξελίξεις σ’ αυτό το πεδίο είναι φανερό ότι καθορίζουν αποφασιστικά τις εξελίξεις σε όλα τα υπόλοιπα επίπεδα, εσωτερικά και διεθνή. Και τοποθετεί στο κέντρο αυτού του πεδίου ορισμένα πρόσωπα που έχουν μεγαλύτερους ρόλους και αυξημένες ευθύνες, ξεχωρίζοντας ως κορυφαίους διαμορφωτές, τον Μπορίς Γιέλτσιν και τον Βλαντίμιρ Πούτιν, με αρνητικό πρόσημο στον πρώτο και θετικό στον δεύτερο, όχι με αφορισμούς και κολακείες, αλλά με την απλή παράθεση των γεγονότων και των πληροφοριών, που είναι άφθονες και καλά τεκμηριωμένες.

Γεωπολιτική καταστροφή
Η διάλυση της Σοβιετικής Ένωσης είχε πολλαπλές συνέπειες. «Μία μεγάλη γεωπολιτική καταστροφή του 20ού αιώνα», όπως την αξιολογεί ο Πούτιν και οι επιπτώσεις αυτής της καταστροφής είναι ακόμα σε εξέλιξη χωρίς κανένας να μπορεί με βεβαιότητα να εκτιμήσει το βάθος και τη διάρκειά τους.
Δίπλα στο κύριο γεγονός που ήταν η αλλαγή συστήματος και η αποσύνθεση μιας μεγάλης αυτοκρατορίας που περιλάμβανε πολλές άλλες χώρες με επίκεντρο τη Ρωσία, καταγράφονται και άλλες σημαντικές επιπτώσεις με παγκόσμια ή τοπική εμβέλεια. Μία απ’ αυτές είναι το γεγονός ότι ξαφνικά «η Ρωσία, με 145 εκατομμύρια πολίτες, στην πλειονότητά τους Ρώσους, κατέστη εν μία νυκτί διάδοχος της αλλοτινής τεράστιας αυτοκρατορίας. Το υπόλοιπο τμήμα, δηλαδή οι πρώην σοβιετικές δημοκρατίες, οι οποίες είχαν τον ίδιο αριθμό πολιτών, προσπαθούσε να σταθεί στα πόδια του ύστερα από δεκαετίες εξάρτησης. Εν μία νυκτί επίσης, 20 και πλέον εκατομμύρια Ρώσοι ξύπνησαν σε ένα άλλο κράτος και βρέθηκαν αναγκασμένοι να τα βγάζουν πέρα ως αλλοδαποί. Μια αντιπαράθεση που δεν έχει λήξει ακόμα».
Σε χοντρικές γραμμές, εν μέρει γνωρίζουμε και εν μέρει υποθέτουμε τι συνέβη. Το βιβλίο δεν διεκδικεί δάφνες για εντελώς άγνωστες αποκαλύψεις. Όμως, ο συγγραφέας, με μέθοδο και συνοχή, συναρμολογεί τα διάφορα κομματάκια και τα συνθέτει σε ένα επαρκές και εξαιρετικά διαφωτιστικό χρονικό μιας πορείας παρ’ ολίγον διάλυσης της νέας Ρωσίας, φωτίζοντας περισσότερο μια αρκετά αναπάντεχη τροπή που βάζει φρένο στην κατηφορική πορεία και από την οποία ξεκινάει η προσπάθεια μιας δύσβατης ανασυγκρότησης που μόνο εκ των υστέρων μπορεί κανείς να την καταλάβει και να την εξηγήσει ικανοποιητικά. Με τη συμβολή του Βλαντίμιρ Πούτιν, με τον οποίο ο συγγραφέας έχει μια διαρκή συνομιλία ακολουθώντας τον σε ταξίδια, σε χώρους εργασίας, ακόμα και σε τόπους διαμονής του, γίνεται απολύτως σαφές και κατανοητό τι συνέβη από τη διάλυση της ΕΣΣΔ μέχρι σήμερα. Μια στρωτή εξιστόρηση μέσα από τους διαπλεκόμενους διαδρόμους της εξουσίας, που αναζητεί την αλήθεια πέρα από τα ψέματα και τις στρεβλώσεις που διαδίδουν συστηματικά τα διεθνή ΜΜΕ, τα λόμπι των ολιγοπωλίων και οι κυβερνήσεις, που θεωρούν τον Πούτιν εμπόδιο για την παγκόσμια ηγεμονία τους.

Κομμουνιστικός κίνδυνος
«Το 1996, το μοιραίο αυτό έτος, ο Μπορίς Γέλτσιν έδινε τη μάχη για να κρατηθεί στο αξίωμά του. Ο διαρκής πόλεμος στην Τσετσενία, ατασθαλίες που είχαν δει το φως της δημοσιότητας, καθώς και αντιλαϊκές ρυθμίσεις, τον είχαν κάνει αρκετά αντιδημοφιλή. Τα αποτελέσματα των δημοσκοπήσεων ήταν καταστροφικά. Ο Γκενάντι Ζιουγκάνοφ, υποψήφιος του Κομμουνιστικού Κόμματος και ισχυρότερος αντίπαλος του Γέλτσιν στις επικείμενες προεδρικές εκλογές στο τέλος του καλοκαιριού, ήταν μακράν πρώτος στις προτιμήσεις του κόσμου. Πέντε χρόνια μετά την κατάρρευση του κομμουνισμού ως μορφής πολιτεύματος, ο άνθρωπος που τον εκπροσωπούσε υποσχόταν τώρα στους Ρώσους σταθερότητα και επιστροφή σε καλύτερες μέρες. Τα ποσοστά του Γέλτσιν κυμαίνονταν μεταξύ του 3% και 5%, πράγμα που σήμαινε ότι ο Ρώσος πρόεδρος καταλάμβανε, ηττημένος πια, μόλις την τέταρτη θέση μεταξύ των υποψηφίων, ενώ ο Ζιουγκάνοφ, με ποσοστό επιδοκιμασίας στο 20%, βρισκόταν στην πρώτη θέση, με το κόμμα του να έχει πετύχει ήδη καλά αποτελέσματα στις βουλευτικές εκλογές που είχαν προηγηθεί».
Για να αποτραπεί αυτό το ενδεχόμενο, οι επτά ισχυρότεροι ολιγάρχες, με πρωτοβουλία του Μπορίς Μπερεζόφσκι, συναντήθηκαν με τον Γέλτσιν και συμφώνησαν να επενδύσουν εκατομμύρια για την επανεκλογή του. «Σε περίπτωση νίκης του Κομμουνιστικού Κόμματος, ο Ζιουγκάνοφ θα ακύρωνε τις ιδιωτικοποιήσεις. Ο φόβος ήταν η κινητήρια δύναμη που ώθησε τους δισεκατομμυριούχους να δράσουν από κοινού. ‘‘Οι κομμουνιστές θα μας κρεμάσουν από τους φανοστάτες. Εάν δεν αλλάξουμε τώρα την κατάστασή μας, θα είναι πλέον πολύ αργά’’, εξέφρασε ο Μπερεζόφσκι τη διάθεση της ομάδας. Το γεγονός ότι ο Γέλτσιν είχε κλονισμένη υγεία και καρδιολογικά προβλήματα επιδείνωνε την κατάσταση. Οι ολιγάρχες υποσχέθηκαν στον εν ενεργεία πρόεδρο εκατομμύρια για τον προεκλογικό αγώνα και διέθεσαν τους καλύτερους άντρες τους για τη στελέχωση του ιδιαίτερου εκλογικού επιτελείου. Επρόκειτο για μια οικονομική επέμβαση ‘‘by-pass’’ ιδιαίτερου τύπου. Το ιδιαίτερο ταμείο που ιδρύθηκε για την επανεκλογή έφερε το κατάλληλο όνομα: Κέντρο για την Προστασία της Ιδιωτικής Περιουσίας»
Με διατάγματα του Γέλτσιν, ο Μπερεζόφσκι και ο Γκουσίνσκι έλεγχαν τα κανάλια και τις εφημερίδες και όλοι μαζί είχαν μοιραστεί τα πετρέλαια, το αέριο και όλο τον τεράστιο πλούτο της Ρωσίας. Οι κορυφαίοι δημοσιογράφοι δούλευαν γι’ αυτούς. Αλλά και οι Αμερικάνοι ήθελαν τον Γέλτσιν. Έτσι, « από τις ΗΠΑ κατέφθασαν άνθρωποι ειδικευμένοι σε προεκλογικούς αγώνες και για τους επόμενους μήνες εγκαταστάθηκαν στο ξενοδοχείο President της Μόσχας, απ’ όπου μηχανεύονταν τις τηλεοπτικές καμπάνιες». Η επιχείρηση ονομάστηκε Rescuing Boris. «Η υποστήριξη δεν περιορίστηκε στην τεχνογνωσία. Οι ολιγάρχες δαπάνησαν εκατοντάδες χιλιάδες δολάρια για να δωροδοκήσουν Ρώσους δημοσιογράφους. […] Θετικά άρθρα παραγγέλνονταν σαν να ήταν πίτσες… Μια έρευνα του πανεπιστημίου Χάρβαρντ ανέλυσε την ειδησεογραφία και μέτρησε στον πρώτο εκλογικό γύρο 492 θετικές τηλεοπτικές αναφορές για τον Γέλτσιν και 313 αρνητικές για τον Ζιουγκάνοφ… Η καμπάνια στέφθηκε με επιτυχία και εκσφενδόνισε τον Μπορίς Γέλτσιν, από την αδιέξοδη κατάσταση της τέταρτης θέσης, στην κορυφή των υποψηφίων. Στις 3 Ιουλίου 1996, ο πρόεδρος επανεξελέγη με ποσοστό περίπου 54%, ενώ ο Γκενάντι Ζιουγκάνοφ έλαβε το 40% των ψήφων. Ο στόχος του Μπερεζόφσκι να αναδειχθεί σε πρόσωπο που κινούσε τα νήματα επετεύχθη. ‘‘Με όπλο μας την τηλεόραση, ανατρέψαμε το κλίμα που υπήρχε υπέρ των κομμουνιστών, ώστε να συνεχίσουμε τις μεταρρυθμίσεις μας’’, περιέγραψε εμφατικά τη νίκη του… ‘‘Προσλάβαμε τον Ανατόλι Τσουμπάις και επενδύσαμε πολλά χρήματα στη νίκη του Γιέλτσιν. Τώρα έχουμε το δικαίωμα να στελεχώσουμε κυβερνητικές θέσεις και να απολαύσουμε τους καρπούς της νίκης μας’’».
Ο τραπεζίτης και δισεκατομμυριούχος Βλαντίμιρ Ποτάνιν έγινε αντιπρόεδρος της κυβέρνησης, ο Τσουμπάις επικεφαλής του προεδρικού Γραφείου, ο Μπερεζόφσκι αντιπρόεδρος του Εθνικού Συμβουλίου Ασφαλείας… Η κόρη του Γιέλτσιν και ο σύζυγός της Βαλεντίν Γιουμάσεφ, προσωπάρχης στο Κρεμλίνο, ζευγάρι γνωστό ως «η Τάνια και ο Βλάγια» μοίραζαν τη δημόσια περιουσία και ο Γέλτσιν υπέγραφε τα διατάγματα. Μέσα σε ελάχιστο χρονικό διάστημα τα ταμεία ήταν άδεια και η κατάσταση ήταν απελπιστική. Ο ίδιος ο Γιουμάσεφ είπε στον συγγραφέα του βιβλίου ότι «δεν μπορούσαμε να πληρώσουμε ούτε τις συντάξεις ούτε τους μισθούς του δημοσίου. Το πρόγραμμα ιδιωτικοποιήσεων είχε σχεδόν ολοκληρωθεί. Δεν είχε μείνει σχεδόν τίποτα που να μπορούσε να πουληθεί»!
«Το 1998, η οικονομική κρίση έφτασε στο αποκορύφωμά της. Τράπεζες κατέρρεαν, το ρούβλι βρισκόταν σε ελεύθερη πτώση». Ο Γέλτσιν άλλαζε τους υπουργούς σαν τα πουκάμισα, ένας πρωθυπουργός έμεινε στη θέση του μόνο για 89 μέρες!
Ο Γιόζεφ Στίγκλιτς, επικεφαλής οικονομολόγος της Παγκόσμιας Τράπεζας και μετέπειτα νομπελίστας, έγραφε: «Το 1989, στη Σοβιετική Ένωση, μόνο το 2% των Ρώσων ζούσαν κάτω από το όριο της φτώχειας, που ήταν τα δύο δολάρια την ημέρα. Μια δεκαετία αργότερα, το ποσοστό είχε ανέβει περίπου στο ένα τέταρτο του πληθυσμού… Τα μισά και πλέον παιδιά ζούσαν σε οικογένειες που ενέπιπταν στην κατηγορία των φτωχών. Η ρώσικη βιομηχανία παρήγε 60% λιγότερο απ’ ό,τι δέκα χρόνια νωρίτερα. Ακόμη και το κτηνοτροφικό κεφάλαιο υποχώρησε κατά το ήμισυ».

Έκπληξη και επανεκκίνηση
«Μια ζεστή Κυριακή του Ιούλη 2000, ετοιμοπόλεμος, ο Πούτιν καλεί την αφρόκρεμα των ολιγαρχών να συζητήσουν στο Κρεμλίνο. Πρόκειται να είναι ένα πολύ ιδιαίτερο μάθημα. Οι ολιγάρχες είχαν ήδη αρχίσει να ανησυχούν. Μια παρατήρηση του καινούργιου ηγέτη αμέσως μετά την εκλογή του έχει προκαλέσει αναστάτωση».
Κιόλας ένας από τους «μεγάλους», ο Γκουσίνσκι, είχε προφυλακιστεί προειδοποιητικά. Ούτε ο Μπερεζόφσκι και ο Αμπράμοβιτς είναι ανάμεσα στους τριάντα ολιγάρχες που κάθονται γύρω από το τραπέζι. «Η μάχη μόλις έχει αρχίσει», γράφει ο Ζάιπαλ στο βιβλίο του. «Το υπουργείο συστήνει ένα ειδικό τμήμα για τους μεγάλους ομίλους επιχειρήσεων και το 2000 στέλνει για πρώτη φορά επιθεωρητές για φορολογικούς ελέγχους στις εγκαταστάσεις τους. Η φοροδιαφυγή δεν αποτελεί πλέον πταίσμα».
Όλοι είναι ξαφνιασμένοι, δυσάρεστα, πολύ δυσάρεστα. Πώς γίνεται αυτός ο άνθρωπος που τον επέλεξαν οι ίδιοι για την ηγεσία της χώρας, για τη μετριοπάθειά του, για τη μοναχική του πορεία, χωρίς εκφρασμένες φιλοδοξίες, με ελάχιστους δικούς του ανθρώπους, χωρίς χρήμα, παντελώς άγνωστο και εκτός πολιτικής σκηνής, που φαινόταν ιδανικός για να υπηρετήσει την εξουσία και τα συμφέροντά τους, να τους αντιμετωπίζει σαν αναλώσιμους;
Με μια θεαματική επιχείρηση των υπηρεσιών ασφαλείας, ο πανίσχυρος μεγιστάνας Μιχαήλ Χοντορκόφσκι, συλλαμβάνεται εν πτήσει. Για φοροδιαφυγή, απάτη και υπεξαίρεση. Ο πετρελαϊκός του όμιλος Γιούκος πτωχεύει και με τα περιουσιακά του στοιχεία εξοφλούνται οι οφειλόμενοι φόροι. Ο Χοντορκόφσκι, ο οποίος «δεν συνεμορφώθη με τας υποδείξεις», αγόραζε, ελέω Γέλτσιν, το πετρέλαιο προς 1,60 δολάρια το βαρέλι και το πουλούσε στο εξωτερικό προς 15! Ο διεθνής μηχανισμός λεηλασίας κινήθηκε υπέρ του. Το Διεθνές Διαιτητικό Δικαστήριο της Χάγης τον δικαίωσε και η Διεθνής Αμνηστία τον χαρακτήρισε πολιτικό κρατούμενο! Το παλιό στέλεχος της Κομσομόλ, που λέγεται ότι μετέφερε «τα δισεκατομμύρια της κομματικής ελίτ που κατέρρεε, σε λογαριασμούς του εξωτερικού»∙ ο επιχειρηματίας που «εξαπάτησε τους μειοψηφούντες μετόχους, μεταξύ των οποίων και 13.000 Ρώσοι εργάτες και συνταξιούχοι από την περιοχή του Τομσκ (Σιβηρία), που είχαν πάρει μετοχές […] και είδαν τα χρήματα που είχαν μαζέψει για ώρα ανάγκης να γίνονται καπνός» και του οποίου ο υπάλληλος, υπεύθυνος ασφαλείας της Γιούκος καταδικάστηκε σε ισόβια για τη δολοφονία του «δημάρχου της περιοχής που είχε ζητήσει βοήθεια από το Κρεμλίνο», ο διορισθείς «σύμβουλος του ισχυρού ομίλου επενδυτικών τραπεζών της διευρυμένης φατρίας του προέδρου Μπους», είχε ένα πελώριο κίνημα υποστήριξής του από τη Δύση. Αλλά ο Πούτιν δεν ήταν Γέλτσιν. Τελικά, το 2013, ο Χοντορκόφσκι έφυγε για την Ελβετία με χάρη που του απένειμε ο πρόεδρος μετά από παραμονή του στη φυλακή για δέκα συναπτά έτη, ενώ την ίδια χρονιά ο Μπερεζόφσκι αυτοκτόνησε πτωχευμένος στην Αγγλία.
Επιπλέον, στο βιβλίο του Χούμπερτ Ζάιπαλ, διαβάζει κανείς κατατοπιστικά κομμάτια για τις φθορές που προσπαθούν να προκαλέσουν στη Ρωσία οι Αμερικάνοι, διαστρεβλώνοντας την ιστορία του Μεγάλου Πατριωτικού Πολέμου, υποθάλποντας πολέμους στη Γεωργία και την Ουκρανία, υπονομεύοντας τις σχέσεις της με την Ευρώπη και άλλα πολλά που συνθέτουν το σκηνικό ενός διαρκούς αν και ακήρυχτου πολέμου που βρίσκεται σε εξέλιξη. Αλλά και μιας αντίστασης με αποτέλεσμα. Ενδιαφέρον και χρήσιμο πόνημα, ειδικά για τους λαούς που δέχονται επίσης επιθέσεις από την πολιτισμένη Δύση, ιδίως εκείνους που διοικούνται από παραδομένες άνευ όρων ηγεσίες.

Στέλιος Ελληνιάδης

Το ψέμα της ψεύτικης αριστεράς του ΣΥΡΙΖΑ!


03.08.2016 | από Σύνταξη
Το ψέμα
ΠΟΛΙΤΙΚΗ
Δημοσίευση: Φύλλο 322 - Του δρόμου της αριστεράς 30/7/2016
       
Η αθωότητα δεν ξεγελιέται (Σαίρεν Κίρκεγκωρ)
Του Γιώργου Λιερού

Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑμετέτρεψε σε λίγα εικοσιτετράωρα το «ΟΧΙ» του δημοψηφίσματος σε «ΝΑΙ», υπέγραψε το τρίτο μνημόνιο και εφαρμόζει όσα οι προηγούμενες κυβερνήσεις δεν είχαν τολμήσει ή δεν είχαν διανοηθεί να εφαρμόσουν. Γιατί τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ, ο κόσμος της Αριστεράς και οι λαϊκές τάξεις ξεγελάστηκαν; Αν η αθωότητα δεν ξεγελιέται, ως προς τι ακριβώς ήταν ένοχοι; Ποιο ήταν το δικό τους ψέμα μέσα στο οποίο παγιδεύτηκαν, με συνέπεια να μπορέσει η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ να τους χειριστεί;
*
Το χειμώνα του 2014-2015, είχε πράγματι έρθει η ώρα της Αριστεράς να κυβερνήσει; Είχε έρθει η ώρα, όχι βέβαια για την ανατροπή του καπιταλισμού ή έστω του νεοφιλελεύθερου παραδείγματος, αλλά τουλάχιστον για μια κάπως πιο φιλολαϊκή διαχείριση; Η εκλογική νίκη του ΣΥΡΙΖΑ στις 25/1/2015, αντικειμενικά συνδεόταν με μια διαφαινόμενη, ευρωπαϊκής κλίμακας, δυναμική εναντίον του σχεδίου για τη λεγόμενη γερμανική Ευρώπη. Η σύνδεση αυτή αποτελούσε μαζί «μεγάλη ευκαιρία» και τον «χειρότερο κίνδυνο». Τη «Γερμανία» (δηλαδή τον σημερινό ηγεμονικό συνασπισμό στην Ευρώπη), δεν απασχολούσαν απλώς οι όποιες αντικαπιταλιστικές ή αντιφιλελεύθερες αιχμές του προγράμματος ΣΥΡΙΖΑ. Ήθελε να συντρίψει εν τω γενέσθαι την πιθανότητα μιας εναλλακτικής στρατηγικής για την Ευρώπη. Ακόμη και η σταθεροποίηση και η ήπια διαχείριση του καθεστώτος της κρίσης από τον ΣΥΡΙΖΑ, η οποία θα μπορούσε να εκληφθεί ως επιτυχία της Αριστεράς –τέτοιου είδους επιτυχίες ήταν άλλωστε τα επιτεύγματα της Αριστεράς σε πολλές λατινοαμερικάνικες χώρες– για τη «Γερμανία» ήταν πρόβλημα. Δεν της αρκούσε η ενδοτικότητα της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ, αυτήν έτσι ή αλλιώς την προϋπέθετε εξ αρχής. Ήθελε τον παραδειγματικό εξευτελισμό της αριστερής κυβέρνησης. Η «Γερμανία» με μια εξόχως ηγεμονική κίνηση αποδέχτηκε την πρόκληση και τη μετέτρεψε σε μια ευκαιρία για το σχέδιο της γερμανικής Ευρώπης. Ο Σόιμπλε κινήθηκε με επαγγελματισμό και γερμανική μεθοδικότητα για να φέρει τη σύγκρουση στα μέτρα του και να επικρατήσει πλήρως σ’ αυτήν. Τα αποτελέσματα ήταν η συνέχιση της ύφεσης, η παράταση της εποχής των μνημονίων, νέα περεταίρω δραματική επιδείνωση του καθεστώτος της κρίσης, καινούρια ακόμη πιο οδυνηρά μέτρα με αυτουργό την κυβέρνηση της Αριστεράς.
*
Ο αποκαλούμενος «προωθητικός συμβιβασμός», η λύση της «διαπραγμάτευσης χωρίς σύγκρουση» αντί για τη μονομερή κατάργηση των μνημονίων, οπωσδήποτε ταιριάζει καλύτερα με την καταγωγική γραμμή Εθνική Αντιδικτατορική Ενότητα-ΕΑΡ-Συνασπισμός, με το ποιόν της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ, το επίπεδο της προετοιμασίας του και ίσως με τις διαθέσεις μέρους των λαϊκών στρωμάτων – ο ΣΥΡΙΖΑ ούτε ήταν ούτε μπορούσε να γίνει «επαναστατικό κόμμα». Μόνο που η επιλογή του «προωθητικού συμβιβασμού» δεν συνάδει καθόλου με την πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ μετά τις ευρωεκλογές, η οποία είχε σαν μόνο στόχο την ταχύτερη δυνατή ανάληψη της πρωθυπουργίας, την πρόκληση βουλευτικών εκλογών διά της ματαίωσης της προεδρικής εκλογής κ.τ.λ., κάτι που μέσα στη δεδομένη συγκυρία συνεπαγόταν σε κάθε περίπτωση αναμέτρηση με το «γερμανικό σχέδιο». Ο «προωθητικός συμβιβασμός» προϋπέθετε να προηγηθεί της ανόδου του ΣΥΡΙΖΑ το κλείσιμο των μνημονίων, η δρομολόγηση της ανάπτυξης, η σταθεροποίηση του καθεστώτος της κρίσης. Στο κάτω-κάτω, στη Λατινική Αμερική η Αριστερά ανέλαβε κυβερνήσεις μετά από μια-δυο δεκαετίες ανάπτυξης κοινωνικών κινημάτων και αφού ήδη διοικούσε για χρόνια γιγάντιους μητροπολιτικούς δήμους. Με τον ΣΥΡΙΖΑ στην κυβέρνηση τη δεδομένη στιγμή, ακόμη και η απλή σταθεροποίηση του καθεστώτος της κρίσης στα επίπεδα του 2014, το σταμάτημα της περεταίρω καθοδικής κίνησης, δεν μπορούσε να επιτευχθεί χωρίς το κοινωνικό κίνημα να απειλήσει σοβαρά το ίδιο το καθεστώς κρίσης, δηλαδή χωρίς μια σκληρή και παρατεταμένη σύγκρουση. Ο συνδυασμός του «προωθητικού συμβιβασμού» και της παραίτησης από την προετοιμασία σύγκρουσης με την πολιτική της πάση θυσία επίσπευσης των βουλευτικών εκλογών, αποτέλεσε έναν από τους χειρότερους τυχοδιωκτισμούς στην ιστορία της νεότερης Ελλάδας, τυχοδιωκτισμό που επέβαλε ο Τσίπρας στην ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ με μοιραίες, ολέθριες, συνέπειες για τον λαό, τη χώρα αλλά και την Αριστερά στην Ευρώπη.
*
Εδώ πρέπει να σημειώσουμε ότι η κατάσταση το 2014, αν και φαίνονταν να σταθεροποιείται, ήταν ακόμη εξαιρετικά αβέβαιη. Το πού θα τελείωνε η καθοδική φάση του κύκλου της συσσώρευσης δεν ήταν δοσμένο μόνο από την ενδογενή δυναμική του ελληνικού καπιταλισμού, αλλά συναρτούταν μεταξύ άλλων από τους γεωπολιτικούς συσχετισμούς, από σε ευρωπαϊκό τουλάχιστον επίπεδο πολιτικές επιλογές για τη θέση του ελληνικού κοινωνικού σχηματισμού στον ευρωπαϊκό καταμερισμό εργασίας, για τις θέσεις που θα πάρουν τα κομμάτια του σε μια κατακερματισμένη σε ζώνες Ευρώπη.
Έτσι ο ΣΥΡΙΖΑ, ως κυβέρνηση πλέον, όδευε σε μια μετωπική σύγκρουση με την Ευρώπη, την οποία δεν ήθελε και για την οποία δεν ήταν καθόλου προετοιμασμένος. Η εκλογική νίκη στις 25/1/2015 δεν είχε πίσω της κανένα αξιόλογο κοινωνικό και πολιτικό βάθος. Καμιά σχέση με το ΠΑΣΟΚ του 1981. Έτοιμα νομοσχέδια ή σχέδια δράσης δεν υπήρχαν ούτε για τα θέματα που υποτίθεται ότι αποτελούσαν προνομιακά αντικείμενα ενδιαφέροντος του ΣΥΡΙΖΑ (κοινωνική οικονομία, μετανάστευση, πολιτισμός, ραδιοτηλεοπτικά μέσα). Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είχε καν καταφέρει να πετύχει τα προηγούμενα χρόνια να αποδαιμονοποιήσει την ανάγκη να διεξαχθεί μια ανοιχτή και σε βάθος δημόσια συζήτηση για το θέμα του νομίσματος με την εμπλοκή των παραγωγικών και επιστημονικών φορέων της χώρας.
Την περίοδο 2012-2015, η προτεραιότητα της Αριστεράς δεν ήταν η ριζοσπαστικοποίηση των πρακτικών των λαϊκών στρωμάτων, η αλληλέγγυα και συνεργατική οικονομία, η αυτοδιαχείριση, οι πρακτικές εργατικού ελέγχου, τα εναλλακτικά νομίσματα, ένα δημοσιοϋπαλληλικό κίνημα που θα άνοιγε στην κοινωνική συμμετοχή τα κοινωνικά αγαθά που σήμερα διαχειρίζεται το κράτος – με δυο λόγια, η Αριστερά δεν ασχολήθηκε με την προετοιμασία της κοινωνίας για την επερχόμενη σύγκρουση. Την απορρόφησε εξολοκλήρου το ζήτημα της πολιτικής εξουσίας ή, για την ακρίβεια, της «επικοινωνίας» περί την κυβερνητική εξουσία, ο πόλεμος προπαγάνδας για την επικείμενη πρωθυπουργία Τσίπρα – άλλοι υπέρ, άλλοι κατά.
Υπήρχε όλα αυτά τα χρόνια μια συμπληρωματικότητα ανάμεσα στη δεξιά και την αριστερά του ΣΥΡΙΖΑ, ανάμεσα στον ΣΥΡΙΖΑ και τις αντίπαλες οργανώσεις στην Αριστερά – όχι βέβαια χωρίς εξαιρέσεις. Αυτή η συμπληρωματικότητα φάνηκε με τον πιο χαρακτηριστικό τρόπο με την ανακοίνωση του προγράμματος της Θεσσαλονίκης, το οποίο ήταν μια απάτη από την αρχή μέχρι το τέλος. Ο ΣΥΡΙΖΑ πήγαινε για αναμέτρηση με τον ηγεμονικό συνασπισμό της Ευρώπης και υποσχόταν αυξήσεις μισθών, μειώσεις φόρων και κοινωνικές παροχές, τα πάντα σε όλους. Στην πραγματικότητα, αν ο ΣΥΡΙΖΑ ήθελε να έχει κάποιες πιθανότητες επιτυχίας στη σύγκρουσή του με την Ευρώπη, δεν μπορούσε παρά να απευθυνθεί στους πολίτες με λόγια σαν εκείνα του Τσώρτσιλ το 1940: «Δεν έχω τίποτε άλλο να σας προσφέρω εκτός από αίμα, μόχθο, δάκρυα και ιδρώτα», «Δεν θα παραδοθούμε ποτέ». Όμως η από τα «αριστερά» κριτική στο πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης δεν ήταν παρά η πλειοδοσία σε παροχές – αντί να αποκαλύψουν την απάτη, ζητούσαν μια απάτη ακόμα μεγαλύτερη! Και τι δεν έχουμε ακούσει αυτά τα χρόνια: αφορολόγητο εισόδημα στα 30 ή 40.000 ευρώ, απαλλαγή από τις ασφαλιστικές εισφορές για εισοδήματα κάτω των 20.000 ευρώ κ.τ.λ., κ.τ.λ. Μέσα σ’ αυτό το περιβάλλον φενακισμού δεν είναι παράδοξο ότι άνθρωποι κυνικοί, αδίστακτοι και ιδιοτελείς, επέβαλλαν τις δικές τους προτεραιότητες.
*
Ήταν η αριστερή ιδεολογία (εδώ, ιδεολογία: ψευδής συνείδηση) που οδήγησε έξυπνους και έμπειρους στην πολιτική ανθρώπους να πιστέψουν το ψέμα του Τσίπρα. Ποιοι είναι οι υλικοί όροι, η κοινωνική λειτουργία αυτής της ιδεολογίας; Η απάντηση βρίσκεται στη σχέση που είχε ο κόσμος της Αριστεράς με την ανάπτυξη του καπιταλισμού στην Ελλάδα τα τελευταία 30 χρόνια. Οι άνθρωποι της Αριστεράς στην Ελλάδα, όπως και στην Ευρώπη, ανήλθαν κοινωνικά. Σήμερα η ελληνική –και η ευρωπαϊκή– αριστερά, κοινωνικά ανήκει στα μεσοστρώματα και διατηρεί πολύ περιορισμένες σχέσεις με τα υπόγεια της κοινωνίας, πολύ περισσότερο μάλιστα που στην Ελλάδα αυτά τα υπόγεια κατοικούνται από μετανάστες πρώτης ή δεύτερης γενιάς. Πώς θα έδεναν οι νεοαποκτημένες κοινωνικές θέσεις με τις παραδοσιακές αριστερές φαντασιακές κατασκευές για την κοινωνία και τον κόσμο;
Η Αριστερά αναπαρήγαγε στα πλαίσιά της τα χαρακτηριστικά του κρατικοδίαιτου φιλελευθερισμού του ΠΑΣΟΚ. Σ’ ένα κεφάλαιο που έκανε χρυσές δουλειές πάνω στο έδαφος του κρατικού (υπερ)δανεισμού και των ευρωπαϊκών κονδυλίων, αντιστοιχούσε μια κρατικιστική Αριστερά, ακριβώς όπως στον δυναμισμό του γερμανικού κεφαλαίου αντιστοιχεί μια ισχυρή κοινωνική οικονομία των γερμανικών λαϊκών τάξεων. Όλες αυτές τις δεκαετίες, στους ιδεολογικούς μηχανισμούς του κράτους υπήρχε ζήτηση για αριστερές ιδέες˙ τις είχε ανάγκη η ηγεμονία του ΠΑΣΟΚ πάνω στις λαϊκές τάξεις αλλά και η δομή του δικομματισμού (ΠΑΣΟΚ, Ν.Δ.) που χρειαζόταν την Αριστερά σε ρόλο κεντρώου κόμματος. Έτσι οι αριστεροί είχαν το μερίδιό τους στα πανεπιστήμια, στα ΜΜΕ, στον συνδικαλισμό, στην τοπική αυτοδιοίκηση κ.τ.λ., αν και συνήθως σε δεύτερους ρόλους. Η αριστερή ιδεολογία ερχόταν να δώσει πολιτική υπόσταση σε κοινωνικά δίκτυα τα οποία ήταν λειτουργικά στο επίπεδό τους (αμοιβαία υποστήριξη κ.τ.λ.), να εξηγήσει και να προάγει τη σχέση τους με το κράτος και να τη δέσει μ’ ένα ένδοξο παρελθόν που είχε τη σημασία του στο μεταπολιτευτικό φαντασιακό/συμβολικό σύμπαν. Η αριστερή φαντασιακή κατασκευή πήρε τη μορφή ψευδούς συνείδησης, δηλαδή τη μορφή ιδεολογίας, ακριβώς γιατί αυτό το ένδοξο παρελθόν μαλλιοτραβιέται με τους σημερινούς ρόλους της Αριστεράς και επίσης με τη νεοελληνική κρατική ιδεολογία. Συχνά, τα κενά και οι αντιφάσεις καλύπτονταν μ’ ένα πληθωρισμό, έναν ευτελισμό των αναφορών στην επανάσταση και την εργατική τάξη, ενώ μεταρρυθμιστικές και επαναστατικές οργανώσεις δεν διέφεραν ουσιαστικά όσον αφορά την κοινωνική τους σύσταση.
Η αριστερή ιδεολογία είχε επιτυχία˙ επέτρεψε την επιβίωση των οργανώσεων –πειράματα σε άλλες πιο ενδιαφέρουσες κατευθύνσεις, κυρίως τη δεκαετία του ’80, έσβησαν σύντομα– ,δικαιολόγησε τον κομφορμισμό της καθημερινότητας και την πρόσδεση στο κράτος. Σήμερα όμως αυτή ακριβώς η πρόσδεση, ο ειδικός ρόλος που έχει αναλάβει η Αριστερά σε σχέση με το κράτος, αποδεικνύεται η μήτρα όλων των προβλημάτων της.
Η αριστερή ιδεολογία, το όραμα μιας κοινωνίας στην οποία όλοι είναι δημόσιοι υπάλληλοι, με το οποίο συνάδουν ο κομφορμισμός, η συρρίκνωση της πολιτικής παρέμβασης στην πλειοδοσία σε συνδικαλιστικές διεκδικήσεις προς το κράτος, η οκνηρία σε σχέση με τη θεωρητική δουλειά και τις πρακτικές κοινωνικής οικοδόμησης και τέλος μια αντίληψη εξόχως συσκοτιστική της πραγματικότητας, σήμερα αποτελεί τροχοπέδη. Σήμερα δεν έχουμε τόσο να διεκδικήσουμε το ένα ή το άλλο αίτημα όσο το να ξαναχτίσουμε τον κόσμο από την αρχή. Ας ξεμπερδέψουμε με την ψευδή συνείδηση της Αριστεράς, ας πάψουμε να συρρικνώνουμε την πολιτική σε συνδικαλισμό.

Σημείωση:
Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν ήταν μόνο πολιτικά και κοινωνικά απροετοίμαστος αλλά επίσης και «τεχνικά». Βέβαια πάντα το πολιτικό προηγείται, είναι όμως τόσο έντονη αυτή η «τεχνική» ανεπάρκεια, στην προετοιμασία την περίοδο 2012-2015 και στην άσκηση διοίκησης σήμερα, ώστε το θέμα αξίζει να συζητηθεί ξεχωριστά. Δεν αρκεί να λέμε, μαζί με τον αστικό τύπο, ότι είναι άχρηστοι, πρέπει να εξηγήσουμε κοινωνικά το γιατί. Γιατί σήμερα η Αριστερά παράγει ανικανότητα «φυσικώ τω τρόπω» ενώ τη δεκαετία του ’40 (αλλά και μέχρι τη δεκαετία του ’70) είχε επιδείξει μοναδικές οργανωτικές και διοικητικές δεξιότητες; Ποιες κοινωνικές μετατοπίσεις συνδέονται με αυτή την αλλαγή; Όταν συζητάμε για την περίοδο 2012-2015 δεν θα πρέπει να ξεχνάμε ότι ένα κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης είναι κρατικός θεσμός, η χρηματοδότησή του από την πολιτεία είναι χρηματοδότηση κρατικού προγραμματισμού, κάλυψη του κόστους ενός νομοπαρασκευαστικού έργου, εκπαίδευσης στελεχών κ.τ.λ. Πρόκειται για διοικητικό έργο στα πλαίσια του αστικού κράτους, για το οποίο χρειάζεται πάντα ένας επαγγελματισμός και το οποίο δεν έχει σχέση με τον τρόπο άσκησης πολιτικής στα κοινωνικά κινήματα ή τις επαναστατικές οργανώσεις. Τους επαγγελματίες του δικτύου εξουσίας ΣΥΡΙΖΑ –δίκτυο εξουσίας το οποίο σε καμιά περίπτωση δεν πρέπει να το ταυτίζουμε με το κόμμα του ΣΥΡΙΖΑ, τα μέλη του και τα στελέχη του– ούτως ή αλλιώς δεν χαρακτήριζε η παθιασμένη στράτευση στην οποία στηρίζεται η άσκηση επαναστατικής πολιτικής˙ δυστυχώς τους έλειπε και ο στοιχειώδης επαγγελματισμός (επαγγελματική ευσυνειδησία). Γιατί;

ΝΑ ΕΠΙΒΑΛΛΟΥΜΕ ΔΗΜΟΨΗΦΙΣΜΑ ΑΜΕΣΗΣ ΕΞΟΔΟΥ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΥΡΩΠΑΪΚΗ ΕΝΩΣΗ

   ΚΑΙ ΡΗΞΗΣ ΜΕ ΤΗ ΝΕΟΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΗ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΠΟΙΗΣΗ


1. Η 23 IOYNΗ 2016 ΗΤΑΝ H HΜΕΡΑ ΠΟΥ ΜΠΟΡΕΙ Ν’ ΑΛΛΑΞΕΙ ΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ. Το Βρετανικό δημοψήφισμα ήταν τρομερός κόλαφος όχι μόνο για την Ευρώ-ελίτ (πολλοί τη χαρακτηρίζουν Ευρω-αλήτ), αλλά για ολόκληρη την Υπερεθνική Ελίτ (Υ/Ε) και τη νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση, την οποία διαχειρίζεται, σπρώχνοντας δισεκατομμύρια ανθρώπων σε όλο τον κόσμο (μεταξύ των οποίων και τον Ελληνικό) στην οικονομική και κοινωνική εξαθλίωση ή την φυσική εξόντωση μέσω των πολέμων που εξαπέλυσε στα χρόνια της κυριαρχίας της (από τη Γιουγκοσλαβία μέχρι το Ιράκ, το Αφγανιστάν, τη Λιβύη, τη Συρία και την Ουκρανία).
2. Ήταν τρομερός κόλαφος γιατί o Βρετανικός λαός δεν λύγισε παρά την κτηνώδη εκστρατεία της Υ/Ε να τον γονατίσει επιστρατεύοντας κάθε μέσο στη διάθεση της. Μέχρι ο ίδιος ο εγκληματίας Νομπελίστας …Ειρήνης, Ομπάμα, πήγε στο Λονδίνο για να διακηρύξει ότι θα υποστεί καταστροφή η Βρετανία αν φύγει από την ΕΕ, ενώ ο εξίσου εγκληματίας Τουσκ (που οργάνωσε το δολοφονικό πραξικόπημα στην Ουκρανία σαν πρωθυπουργός της Πολωνίας και μετά προβιβάστηκε γι’ ανταμοιβή σε Πρόεδρο του Ευρωπαϊκού Συμβούλιου) μίλησε για πιθανή καταστροφή του Δυτικού πολιτισμού από πιθανό Brexit!
3. Παράλληλα, η χρεωκοπημένη Παγκοσμιοποιητική «Αριστερά» που είναι πλήρως ενσωματωμένη στην Νέα Διεθνή Τάξη της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης, από τον δικό μας ΣΥΡΙΖΑ και το Podemos, μέχρι τους «αστέρες» τύπου Βαρουφάκη και Τσόμσκυ στην υπηρεσία των διαφόρων Σόρος, ξεδιάντροπα παραπλανά τους λαούς ότι δήθεν η ΕΕ μπορεί να βελτιωθεί από μέσα, κάτι που περιέργως δεν κατάφερε κανένας μέχρι σήμερα, ακόμη και σοσιαλδημοκράτες του αναστήματος των Μιτεράν και Λαφοντέν, κι όχι βέβαια μαριονέτες όπως οι Τσίπρας και Ιγκλέσιας.
4. Συγχρόνως, μια άλλη τάση της «Αριστεράς», η «αντισυστημική», είτε αποκοιμίζει τους λαούς ότι τα κινήματα για εθνική και οικονομική κυριαρχία που φουντώνουν σε όλη την Ευρώπη, όπως το Βρετανικό, απαρτίζονται από «ρατσιστές» και «ακροδεξιούς» είτε περιμένει την αντικαπιταλιστική επανάσταση σε τρία τέρμινα για να πετύχει την έξοδο κάθε λαού από την ΕΕ. Μια νεοσύστατη παρόμοια κίνηση στην Ελλάδα καλεί σε συλλογή υπογραφών με στόχο την «αποδέσμευση από την ΕΕ», χωρίς ν’ αρθρώνει βέβαια λέξη ότι ο αγώνας κατά της ΕΕ είναι αγώνας κατά της παγκοσμιοποίησης, για την οικονομική αυτοδυναμία του λαού και την επιδίωξη αντίστοιχων πολιτικοστρατιωτικών αλλαγών (έξοδος από το ΝΑΤΟ, συμμαχίες με χώρες που αντιστέκονται στη Νέα Διεθνή Τάξη κ.λπ.).
5. Όμως ποιοι είναι άραγε οι «ρατσιστές» και οι «ακροδεξιοί» και οι «εθνικιστές» για τους οποίους μιλούν όλοι αυτοί στην χρεωκοπημένη Αριστερά, όπως και οι δήθεν διανοούμενοι (κατά κανόνα τρόφιμοι κονδυλίων της ΕΕ) που στελεχώνουν τα κανάλια κάθε βράδυ στην πλύση εγκεφάλου των λαών; Οι ίδιοι «οικονομολόγοι» και «διανοούμενοι» έβγαιναν κάθε μέρα να προαναγγείλουν τη Βρετανική καταστροφή, προβαλλόμενοι από όλα τα ΜΜΕ στην Ελλάδα ή τα ψευτο-Αριστερά μίντια τύπου Guardian στο εξωτερικό. Είναι μήπως ρατσιστές και «ακροδεξιοί» το 52% του Βρετανικού λαού που αποτελείται στη συντριπτική του πλειοψηφία από τα εργατικά στρώματα, τους ανέργους, τους εργαζόμενους με «συμβόλαια, μηδενικών ωρών», τους φτωχούς που ακόμη και στη Βρετανία τρέφονται από συσσίτια, τους αρρώστους που περιμένουν στις ουρές του καταρρέοντος ΕΣΥ; Και ποιο είναι άραγε το 48%; Μήπως είναι κατά κύριο λόγο οι βολεμένοι της μεσαίας τάξης και οι αρχιβολεμένοι της ανώτερης τάξης, ή ακόμα οι απολίτικοι νέοι που κοιτούν πώς «να τη βολέψουν» με κάνα πτυχίο και κάνα ψίχουλο από τα ερευνητικά προγράμματα της ΕΕ;
6. Μπροστά στο μαζικό κίνημα που αναπτύσσεται «από κάτω», ακόμη και στην Ελλάδα των τρομοκρατημένων υπηκόων της ΕΕ, οι πολιτικοί απατεώνες του ΣΥΡΙΖΑ που μέχρι προχθές (μαζί με τους «διανοούμενους» τύπου Βαρουφάκη και Δουζίνα) καταδίκαζαν το κίνημα Brexit για ακροδεξιό και ρατσιστικό, τώρα κάνουν στροφή 180 μοιρών και σαν σκέτοι απατεώνες αγκαλιάζουν το αποτέλεσμα που ψήφισε το 52% του λαού. Έτσι οι φυλλάδες του ΣΥΡΙΖΑ μιλούν τώρα γι” «Αυτή την Ευρώπη που έφερε το Brexit» –δηλαδή την ΕΕ των «κακών» Σόιμπλε, Κάμερον κλπ.– (Εφημερίδα των Συντακτών), συνεχίζοντας έτσι την εξαπάτηση ότι δήθεν θα μπορούσε να υπάρξει και άλλη ΕΕ, των «καλών». Αντίστοιχος ο τίτλος της Αυγής: «Ευρώπη των λαών ή κατάρρευση» ! 
Λαϊκό Μέτωπο Κοινωνικής και Εθνικής Απελευθέρωσης (ΜΕΚΕΑ)

Mικρασιατική Καταστροφή: Η καρατόμηση της κοινωνίας από το κράτος


3-9-2016
Mικρασιατική Καταστροφή: Η καρατόμηση της ελληνικής κοινωνίας από το εθνικό κράτος
του Νεοκλή Σαρρή από το Άρδην τ. 38 – 39

Ο Douglas Dakin, δια­τυ­πώ­νο­ντας τα συ­μπε­ρά­σμα­τα στα ο­ποί­α κα­τα­λή­γει στο γνω­στό και α­δια­φι­λο­νί­κη­του κύ­ρους έρ­γου του “Η Ε­νο­ποί­η­ση της Ελ­λά­δος 1773-1923”, προ­βαί­νει σε μια σύ­γκρι­ση με την α­ντί­στοι­χη ι­στο­ρι­κή έκ­βα­ση της ε­νο­ποί­η­σης της Ι­τα­λί­ας. Η πα­ραλ­λη­λί­α και σύ­γκρι­ση δεν εί­ναι κα­θό­λου τυ­χαί­α, δε­δο­μέ­νου ό­τι εί­ναι δή­λη η κε­ντρι­κή ι­δέ­α που κα­θο­δη­γεί τη σκέ­ψη του. Οι δύ­ο ε­θνό­τη­τες, η Ι­τα­λι­κή και η Ελ­λη­νι­κή, εμ­φα­νί­ζουν κοι­νά ή ι­σο­δύ­να­μα στοι­χεί­α ι­στο­ρι­κής, ό­σο και γε­ω­πο­λι­τι­κής και πο­λι­τι­στι­κής δυ­να­μι­κής. Ί­σως, τη σκέ­ψη του συγ­γρα­φέ­α κα­θο­δη­γεί η προ­βο­λή στη σύγ­χρο­νη ε­πο­χή της δι­χο­το­μί­ας του Ρω­μα­ϊ­κού κρά­τους σε Δυ­τι­κό και Α­να­το­λι­κό.
Α­πό την α­νά­γνω­ση και μό­νο του κει­μέ­νου προ­κύ­πτει ό­τι συ­γκρί­νει ι­σο­δύ­να­μα με­γέ­θη. Και η πρώ­τη του πα­ρα­τή­ρη­ση α­να­φέ­ρε­ται στο ό­τι, «ε­νώ η Ρώ­μη πέ­ρα­σε σχε­τι­κά εύ­κο­λα στους Ι­τα­λούς ε­θνι­κι­στές, η νέ­α Ρώ­μη, η Κων­στα­ντι­νού­πο­λη, δεν έ­πε­σε πο­τέ στα χέ­ρια των Ελ­λή­νων. Ί­σως οι Έλ­λη­νες να εί­χαν δύ­ο φο­ρές την ευ­και­ρί­α να κα­τα­λά­βουν την Ιε­ρή Πό­λη τους: πρώ­τη φο­ρά, τον Ιού­λιο του 1922, και τη δεύ­τε­ρη φο­ρά, τον Μά­ιο του 1923. Και στις δυο πε­ρι­πτώ­σεις φά­νη­καν δι­στα­κτι­κοί»1. Η δι­στα­κτι­κό­τη­τα αυ­τή που κα­λύ­πτε­ται α­πό ό­λο το φά­σμα των Ελ­λή­νων ι­στο­ρι­κών α­πο­κα­λύ­πτει τη δο­μι­κή α­νε­πάρ­κεια του σύγ­χρο­νου ελ­λη­νι­κού κρά­τους σε σχέ­ση προς τη νε­ο­ελ­λη­νι­κή κοι­νω­νί­α και τις δυ­νά­μεις της.
Η Ελ­λά­δα γεν­νή­θη­κε ως έ­να προ­τε­κτο­ρά­το των “Με­γά­λων Δυ­νά­μων’, ε­κεί­νων που α­πο­κλή­θη­καν και “ευερ­γέ­τι­δες”. Και πα­ρα­μέ­νει προ­τε­κτο­ρά­το, του­λά­χι­στον στη συ­νεί­δη­ση ε­κεί­νων που κα­τά και­ρούς κυ­βέρ­νη­σαν και ε­κεί­νων που φι­λο­δο­ξούν να την κυ­βερ­νή­σουν, υ­πό την έν­νοια της ρι­ζω­μέ­νης βα­θιά πί­στης ό­τι, πριν ε­ξα­σφα­λί­σει κα­νείς την λα­ϊ­κή υ­πο­στή­ρι­ξη, θα πρέ­πει να έ­χει ε­ξα­σφα­λί­σει το χρί­σμα α­πό ξέ­να κέ­ντρα που έ­χουν θέ­σει “υ­πό την προ­στα­σί­α τους” την Ελ­λά­δα.
Η Ελ­λά­δα, ό­ταν ι­δρύ­θη­κε ως κρά­τος, δεν κά­λυ­πτε πα­ρά έ­να μι­κρό τμή­μα της (νέ­ο) ελ­λη­νι­κής κοι­νω­νί­ας. Το πό­σο έ­ντε­χνο ή­ταν το κρα­τι­κό αυ­τό μόρ­φω­μα φαί­νε­ται και α­πό το γε­γο­νός ό­τι η κοι­νω­νί­α α­να­πτυσ­σό­ταν αυ­τό­νο­μα, μη (α­να)γνω­ρί­ζο­ντας τα ε­κά­στο­τε ε­πί­ση­μα σύ­νο­ρα: οι δια­κι­νή­σεις των ελ­λη­νι­κών πλη­θυ­σμών γίνονταν α­νε­ξάρ­τη­τα και πέ­ραν της με­θο­ρί­ου που χα­ρασ­σό­ταν α­πό σχε­τι­κές διε­θνείς συν­θή­κες.
Το γε­γο­νός ό­τι ο ρω­μαί­ι­κος πλη­θυ­σμός της στην Κων­στα­ντι­νού­πο­λη, κα­τά την α­να­κή­ρυ­ξη της α­νε­ξαρ­τη­σί­ας, ή­ταν δε­κα­πε­ντα­πλά­σιος α­πό τον πλη­θυ­σμό της Α­θή­νας εί­ναι έ­να σο­βα­ρό ε­πι­χεί­ρη­μα, το ο­ποί­ο ε­νι­σχύ­ε­ται α­πό το ό­τι ο πλη­θυ­σμός αυ­τός αύ­ξα­νε δυ­σα­νά­λο­γα προς την αύ­ξη­ση του πλη­θυ­σμού της Α­θή­νας. Τον Ο­κτώ­βριο του  1922, λί­γες μέ­ρες με­τά την κα­τα­στρο­φή της Σμύρ­νης, ό­πως κα­τα­γρά­φε­ται στα πρα­κτι­κά της Συν­διά­σκε­ψης για την Ει­ρή­νη της Λο­ζάν­νης, σε έ­να ε­κα­τομ­μύ­ριο πε­ρί­που πλη­θυ­σμό οι 400.000 ή­ταν Έλ­λη­νες2, δη­λα­δή πο­λύ πε­ρισ­σό­τε­ροι α­πό ό­,τι συ­γκέ­ντρω­νε την ε­πο­χή ε­κεί­νη η Α­θή­να.
Η Ελ­λά­δα, πα­ρό­τι με την ί­δρυ­σή της προ­κά­λε­σε μια βα­θύ­τα­τη πα­ρέμ­βα­ση στην ορ­γά­νω­ση της (νέ­ο)ελ­λη­νι­κής κοι­νω­νί­ας, τό­σο ε­ντός της δι­κής της ε­πι­κρά­τειας, ό­σο και στην ε­κτός αυ­τής ρω­μιο­σύ­νη (δη­λα­δή το τμή­μα ε­κεί­νο που δια­βιού­σε ε­ντός των κόλ­πων της πο­λυε­θνι­κής Ο­σμα­νι­κής Αυ­το­κρα­το­ρί­ας), δεν μπό­ρε­σε να α­να­κό­ψει τις κοι­νω­νι­κές και οι­κο­νο­μι­κές διερ­γα­σί­ες στο σύ­νο­λο της γε­ω­πο­λι­τι­κής πε­ριο­χής στην ο­ποί­α οι Έλ­λη­νες, α­νε­ξάρ­τη­τα που δια­βιού­σαν, συ­νέ­χι­ζαν την πο­ρεί­α του κοι­νω­νι­κού των εκ­συγ­χρο­νι­σμού.
Με την έκ­φρα­ση “κοι­νω­νι­κός εκ­συγ­χρο­νι­σμός” εν­νο­εί­ται η με­τά­βα­ση της κοι­νω­νί­ας α­πό το πα­ρα­δο­σια­κό της μόρ­φω­μα στον τύ­πο της τε­χνο­κρα­τού­με­νης κοι­νω­νίας δια­μέ­σου της δια­μόρ­φω­σης α­στι­κής και στη συ­νέ­χεια ερ­γα­τι­κής τά­ξης. Μια πα­ρό­μοια πα­ρέμ­βα­ση του Ελ­λη­νι­κού κρά­τους για τις πε­ριο­χές στις ο­ποί­ες ε­κτει­νό­ταν το ί­διο υ­πήρ­ξε και για α­ντι­κει­με­νι­κούς λό­γους πε­ριο­ρι­σμέ­νη. Έ­τσι, α­νά­πτυ­ξη α­στι­κής τά­ξης (με την ε­πι­στη­μο­νι­κή ση­μα­σί­α της λέ­ξης) δεν ση­μειώ­θη­κε σε υ­πο­λο­γί­σι­μη κλί­μα­κα. Οι πε­ρι­πτώ­σεις της Σύ­ρας (με την οι­κο­νο­μι­κή και κοι­νω­νι­κή συ­γκρό­τη­ση που ορ­γά­νω­σαν οι  πρό­σφυ­γες Χιώ­τες) και της Πά­τρας εί­ναι οι πιο χα­ρα­κτη­ρι­στι­κές. Πα­ράλ­λη­λα, το Ελ­λη­νι­κό κρά­τος, δια­μέ­σου των Ι­δε­ο­λο­γι­κών του Μη­χα­νι­σμών, ε­πε­ξερ­γά­στη­κε τα πλαί­σια της ταυ­τό­τη­τας ό­χι μό­νο των δι­κών του «πο­λι­τών» αλ­λά και της ρω­μιο­σύ­νης. Συ­να­κό­λου­θη υ­πήρ­ξε η δια­μόρ­φω­ση μιας τά­ξης γρα­φειο­κρα­τών, στην ο­ποί­α υ­πά­γο­νται και οι έ­νο­πλες δυ­νά­μεις, με δά­νεια α­στι­κή συ­νεί­δη­ση.
Ω­στό­σο, προ­κει­μέ­νου να α­ντι­λη­φθεί κα­νείς το μέ­γε­θος της ε­ξέ­λι­ξης που εί­χε ο ελ­λη­νι­σμός (υ­πό τη μορ­φή της “ρω­μιο­σύ­νης”) υ­πό τη σκέ­πη του Ο­σμα­νι­κού κρά­τους, θα πρέ­πει να λά­βου­με υπό­ψη μας ό­τι το 1914 (δη­λα­δή με­τά δύ­ο του­λά­χι­στον χρό­νια σκλη­ρών διωγ­μών α­πό το νε­ο­τουρ­κι­κό κα­θε­στώς), η ει­κό­να της βιο­μη­χα­νί­ας στο σύ­νο­λο της Αυ­το­κρα­το­ρί­ας εμ­φά­νι­ζε την α­κό­λου­θη ει­κό­να α­πό πλευ­ράς κε­φα­λαί­ου και ερ­γα­σί­ας3.
Λαμ­βά­νο­ντας υπό­ψη τα με­γέ­θη της Ελ­λά­δας και της Ο­σμα­νι­κής Αυ­το­κρα­το­ρί­ας το 1914, η α­νά­γνω­ση του πί­να­κα α­φή­νει να εν­νο­η­θεί ό­τι, την ί­δια ε­πο­χή, η ελ­λη­νι­κή α­στι­κή τά­ξη ε­κτει­νό­ταν ε­κτός του ελ­λη­νι­κού κρά­τους (έ­στω και δι­πλά­σιου σε έ­κτα­ση α­πό ε­κεί­νο που εί­χε κα­τά την ί­δρυ­σή του). Το ί­διο μπο­ρεί κα­νείς να συ­μπε­ρά­νει και για την ερ­γα­τι­κή τά­ξη. Η ει­κό­να ό­μως εί­ναι α­τε­λής, δε­δο­μέ­νου ό­τι οι χρι­στια­νι­κοί πλη­θυ­σμοί εί­χαν κά­τω α­πό τον έ­λεγ­χό τους τις ει­σα­γω­γές και τις ε­ξα­γω­γές, αλ­λά και το τρα­πε­ζι­τι­κό κε­φά­λαιο κα­τά τα τέσ­σε­ρα πέ­μπτα. Αυ­τό το συσ­σω­ρευ­μέ­νο τρα­πε­ζι­τι­κό κε­φά­λαιο σε με­γά­λο πο­σο­στό δεν εί­χε ε­πεν­δυ­θεί στη βιο­μη­χα­νί­α, αλ­λά κι­νού­νταν μέ­σα στα πλαί­σια της οι­κο­νο­μί­ας της χώ­ρας, με το­κο­γλυ­φι­κούς ό­ρους. Ε­πει­δή μά­λι­στα δεν εί­χε κα­μιά ε­μπι­στο­σύ­νη στο δε­σπο­τι­κό κα­θε­στώς, α­νέ­με­νε εύ­κρα­τες πο­λι­τι­κές συν­θή­κες προ­κει­μέ­νου να ε­πεν­δυ­θεί. Αυ­τός εί­ναι και ο ου­σια­στι­κός λό­γος για τον ο­ποί­ο η ρω­μιο­σύ­νη στο σύ­νο­λό της, με πρώ­τους τους α­στούς και ι­διαί­τε­ρα ε­κεί­νους που διέ­θε­ταν κε­φά­λαια, βρή­καν στο πρό­σω­πο του Ε­λευ­θέ­ριου Βε­νι­ζέ­λου τον άν­θρω­πο που μπο­ρού­σε, ε­πω­φε­λού­με­νος α­πό τις διε­θνείς συ­γκυ­ρί­ες, να δώ­σει την ευ­και­ρί­α προ­κει­μέ­νου να πραγ­μα­τω­θεί η «α­νά­στα­ση του Γέ­νους».
Στην προ­κει­μέ­νη πε­ρί­πτω­ση η «α­νά­στα­ση» ή­ταν ταυ­τό­ση­μη προς τη φά­ση της οι­κο­νο­μι­κής α­πο­γεί­ω­σης. Φρο­νώ ό­τι έ­νας πρό­σθε­τος λό­γος για τον ο­ποί­ο ο Dakin προ­βαί­νει σε σύ­γκρι­ση της Ι­τα­λί­ας με την Ελ­λά­δα εί­ναι αυ­τός. Ε­πη­ρε­α­σμέ­νος προ­φα­νώς α­πό τους ο­ρα­μα­τι­σμούς του Λλό­υ­ντ Τζώρ­τζ, κα­τά τους ο­ποί­ους η Ελ­λά­δα προ­ο­ρι­ζό­ταν για μια δύ­να­μη στην πε­ριο­χή ι­σό­τι­μη με την Ι­τα­λί­α, ο συγ­γρα­φέ­ας υ­πο­γραμ­μί­ζει την α­ντι­πα­λό­τη­τα Α­θη­νών/Κων­στα­ντι­νού­πο­λης α­πό μια άλ­λη πλευ­ρά που έ­χει ά­με­ση σχέ­ση με το ό­λο θέ­μα. Η α­ντι­πα­λό­τη­τα συν­δέ­ε­ται με τις α­ντι­κει­με­νι­κές α­δυ­να­μί­ες που α­ντι­με­τώ­πι­ζε μια ε­πε­κτα­τι­κή πο­λι­τι­κή της Α­θή­νας, αλ­λά και με τη μη δυ­να­τό­τη­τα με­τε­ξέ­λι­ξης του Ο­σμα­νι­κού δε­σπο­τι­σμού στον ο­ποί­ο η ρω­μιο­σύ­νη πα­ρέ­με­νε δέ­σμια ε­νός θε­ο­κρα­τι­κού κα­θε­στώ­τος που α­φο­ρού­σε την ί­δια. Α­να­φέ­ρο­μαι στο Πα­τριαρ­χεί­ο Κων­στα­ντι­νού­πο­λης το ο­ποί­ο εί­χε ε­πω­μι­στεί την πο­λι­τι­κή εκ­προ­σώ­πη­ση ε­νώ­πιον της Πύ­λης των «ρω­μαί­ων ορ­θο­δό­ξων χρι­στια­νών». Εί­ναι ε­ξαι­ρε­τι­κά εν­δια­φέ­ρον το γε­γο­νός ό­τι το Κόμ­μα Έ­νω­ση και Πρό­ο­δος των νε­ό­τουρ­κων ε­πί­ση­μα δι­καιο­λο­γού­σε τον ε­αυ­τό του ως το α­νά­λο­γο του Πα­τριαρ­χεί­ου για το «τουρ­κι­κό έ­θνος».
Στην πραγ­μα­τι­κό­τη­τα, εί­χαν πε­τύ­χει τον κοι­νω­νι­κό εκ­συγ­χρο­νι­σμό τους οι χρι­στια­νι­κοί πλη­θυ­σμοί (και ό­χι οι μη μου­σουλ­μά­νοι γε­νι­κώς, δε­δο­μέ­νου ό­τι οι ε­βραί­οι εί­χαν κα­θυ­στε­ρή­σει εμ­φα­νώς) με τη μορ­φή του «εκ­δυ­τι­κι­σμού» (west­erni­zation) , ή α­πλώς του «ε­ξευ­ρω­πα­ϊ­σμού». Πρα­κτι­κά αυ­τό σή­μαι­νε βαθ­μιαί­α ε­γκα­τά­λει­ψη του πα­ρα­δο­σια­κού μορ­φώ­μα­τος της κοι­νω­νί­ας και υ­ιο­θέ­τη­ση του τε­χνο­κα­τι­κού μορ­φώ­μα­τος, στο ο­ποί­ο ο τρι­το­γε­νής το­μέ­ας αυ­ξά­νε­ται σε βά­ρος του πρω­το­γε­νούς, με α­πο­τέ­λε­σμα τη γε­νί­κευ­ση της εκ­παί­δευ­σης. Έ­τσι ερ­μη­νεύ­ε­ται και η έ­κρη­ξη που ση­μειώ­θη­κε τέ­λος 19ου και αρ­χές 20ού αιώ­να στην εκ­παί­δευ­ση του ελ­λη­νι­σμού της καθ’ η­μάς Α­να­το­λής.
Έ­τσι, το 1895, σ ό­λη την έ­κτα­ση της Αυ­το­κρα­το­ρί­ας, υ­πήρ­χαν 33.469 μου­σουλ­μά­νοι μα­θη­τές που φοι­τού­σαν σε 426 γυ­μνά­σια. Τον ί­διο χρό­νο οι μη μου­σουλ­μά­νοι μα­θη­τές (στην πλειο­νό­τη­τα Έλ­λη­νες) ή­ταν 76.359 που φοι­τού­σαν σε 687 σχο­λεί­α δευ­τε­ρο­βάθ­μιας εκ­παί­δευ­σης. Ε­κτός αυ­τού λει­τουρ­γού­σαν 76 ξέ­να σχο­λεί­α με 6.557 μα­θη­τές που και αυ­τοί ή­ταν μη μου­σουλ­μά­νοι. Υ­πήρ­χαν ό­μως και 8.247 μα­θη­τές των στρα­τιω­τι­κών γυ­μνα­σί­ων που ή­ταν μου­σουλ­μά­νοι. Συ­νο­λι­κά δη­λα­δή, στη δευ­τε­ρο­βάθ­μια εκ­παί­δευ­ση υ­πήρ­χαν 41.716 μου­σουλ­μά­νοι μα­θη­τές έ­να­ντι 82.916 μη μου­σουλ­μά­νων. Δη­λα­δή οι δεύ­τε­ροι ή­ταν δι­πλά­σιοι των πρώ­των. Αν ό­μως λά­βου­με υ­πό­ψη μας ό­τι, με βά­ση τις ε­πί­ση­μες α­πο­γρα­φές, σε ό­λη την έ­κτα­ση του Ο­σμα­νι­κού κρά­τους το 1897 υ­πήρ­χαν 14.212.000 μου­σουλ­μά­νοι έ­να­ντι 4.838.000 μη μου­σουλ­μά­νων, η πα­ρα­πά­νω α­να­λο­γί­α γί­νε­ται έ­νας προς έ­ξι4.
Η βά­ση ό­μως του εκ­συγ­χρο­νι­σμού ή­ταν ο ρό­λος που α­νέ­λα­βαν στην οι­κο­νο­μί­α της χώ­ρας. Και αυ­τό διότι οι κρα­τού­σες δυ­νά­μεις της ο­σμα­νι­κής στρα­το­γρα­φειο­κρα­τί­ας ε­λά­χι­στα εν­δια­φέρονταν για την οι­κο­νο­μί­α (ό­πως δεν εν­δια­φε­ρό­ταν και για την κοι­νω­νί­α), αλ­λά συ­γκέ­ντρω­ναν την προ­σο­χή τους στα δη­μό­σια οι­κο­νο­μι­κά (δη­λα­δή την ά­ντλη­ση πό­ρων για τις δα­πά­νες του κρά­τους, το μέ­γι­στο των ο­ποί­ων α­φιε­ρω­νό­ταν σε στρα­τιω­τι­κούς ή πο­λε­μι­κούς σκο­πούς). Και αυ­τούς τους πό­ρους ε­ξα­σφά­λι­ζαν κα­τά βά­ση οι μη μου­σουλ­μά­νοι μέ­σω της εμ­φα­νούς ή α­φα­νούς φο­ρο­λο­γί­ας. Πο­λύ αρ­γά δια­πί­στω­σαν πως το κρα­τι­κό μόρ­φω­μα που θα έ­πρε­πε να ε­φαρ­μό­σουν, προ­κει­μέ­νου να “ε­ξευ­ρω­πα­ϊ­σθεί” η χώ­ρα τους, η ε­ξου­σί­α πη­γά­ζει α­πό την οι­κο­νο­μί­α και κατ’ ε­πέ­κτα­ση α­πό την κοι­νω­νί­α.
Στην ί­δια ευ­θεί­α οι χρι­στια­νι­κές ε­θνό­τη­τες ή­ταν ε­πό­με­νο, εφ’ ό­σον κα­τεί­χαν τα σκή­πτρα στην οι­κο­νο­μί­α, να ζη­τή­σουν ου­σια­στι­κό με­ρί­διο στην ά­σκη­ση της πο­λι­τι­κής ε­ξου­σί­ας. Σύντομα δια­πιστώθη ό­τι κά­τι πα­ρό­μοιο δεν ή­ταν ε­φι­κτό – η διά­λυ­ση των φα­ντα­σιώ­σε­ων ή­ταν πο­λύ σύ­ντο­μη, κρά­τη­σε τρεις πε­ρί­που μή­νες, α­πό τον Αύ­γου­στο μέ­χρι τον Ο­κτώ­βριο του 1908, ό­σο α­κό­μη διαρ­κού­σε η πο­μπω­δώς δια­κη­ρυ­χθεί­σα ι­σο­νο­μί­α και δι­καιο­κρα­τί­α που ε­παγ­γέλονταν με την πρα­ξι­κο­πη­μα­τι­κή ε­πα­να­φο­ρά του Συ­ντάγ­μα­τος του 1876 οι νε­ό­τουρ­κοι, κά­τω α­πό το ψευ­δε­πί­γρα­φο τρί­πτυ­χο «δι­καιο­σύτ­νη, ι­σό­τη­τα, α­δελ­φο­σύ­νη» (adalet, musavat, uhuvet). Το ι­δα­νι­κό των νε­τούρ­κων καθίσταται πλέον απροκάλυπτα η συ­γκρό­τη­ση ε­νός κοι­νο­βου­λί­ου δί­χως τις λοι­πές ε­θνό­τη­τες και κυ­ρί­ως την ελ­λη­νι­κή. Ου­σια­στι­κά η ε­θνο­κά­θαρ­ση προ­σλαμ­βά­νει πο­λι­τι­κή μορ­φή πριν ε­ξε­λι­χθεί σε γε­νο­κτο­νί­α:
Ο θε­ω­ρη­τι­κός της νε­ο­τουρ­κι­κής ι­δε­ο­λο­γί­ας (του λε­γό­με­νου “τουρ­κι­σμού”) Ζι­γιά Γκιο­κάλ­π, στο ποί­η­μά του “Πα­τρί­δα” ο­ρα­μα­τί­ζε­ται μια Τουρ­κί­α στην ο­ποί­α:
Στο κά­θε ά­το­μο έ­να θα  εί­ναι το ι­δα­νι­κό, η γλώσ­σα, τα  έ­θι­μα, η θρη­σκεί­α θα εί­ναι έ­να…
Οι βου­λευ­τές της θα εί­ναι κα­θα­ροί, κι’  οι Μπού­σιοι δεν έ­χουν λό­γο…
Ο Γε­ώρ­γιος Μπού­σιος υ­πήρ­ξε βου­λευ­τής Σερ­βί­ων στην Ο­θω­μα­νι­κή Βου­λή και μα­χη­τι­κός υ­πέρ­μα­χος των δι­καί­ων των ρω­μιών συ­μπα­τριω­τών του. Ο α­πο­κλει­σμός, λοι­πόν, των μη Τούρ­κων α­πό το κοι­νο­βού­λιο και γε­νι­κά α­πό τον πο­λι­τι­κό βί­ο ή­ταν το ζη­τού­με­νο (το ο­ποί­ο πραγ­μα­το­ποί­η­σε σε υ­περ­θε­τι­κό βαθ­μό ο Μου­στα­φά Κε­μάλ, με τα συ­νέ­δρια Σε­βά­στειας και Ερ­ζου­ρού­μης το 1919 και με τη συ­γκρό­τη­ση της “Με­γά­λης Τουρ­κι­κής Ε­θνο­συ­νέ­λευ­σης” το 1920. Η πρα­κτι­κή δεν ή­ταν και­νο­φα­νής, για­τί οι Έλ­λη­νες και οι μη μου­σουλ­μά­νοι, γε­νι­κώς, μό­νο δια­κο­σμη­τι­κό ή βο­η­θη­τι­κό ρό­λο έ­παι­ζαν στο ο­σμα­νι­κό σύ­στη­μα, τε­λού­ντες πά­ντα σε υ­πο­τέ­λεια.
Άλ­λω­στε, έ­να α­πό τα ά­με­σα α­πο­τε­λέ­σμα­τα της δη­μιουρ­γί­ας του  Ελ­λη­νι­κού κρά­τους σε έ­να τμή­μα μό­νο α­πό τις πε­ριο­χές στις ο­ποί­ες κα­τοι­κού­σαν οι ελ­λη­νι­κοί πλη­θυ­σμοί, εί­χε ως α­πο­τέ­λε­σμα, ό­σοι πε­ρι­λαμ­βάνονταν στο ο­σμα­νι­κό κρά­τος, ε­πει­δή δεν μπο­ρού­σαν να έ­χουν την αί­σθη­ση πο­λι­τι­κής συμ­με­το­χής, να ζουν και να α­να­πνέ­ουν με δά­νειους πο­λι­τι­κούς πνεύ­μο­νες. Ο έ­νας ή­ταν, ό­πως α­να­φέρ­θη­κε, το Πα­τριαρ­χεί­ο, ο δεύ­τε­ρος το Ελ­λη­νι­κό κρά­τος. Τε­λι­κά αμ­φό­τε­ροι οι “πνεύ­μο­νες” υ­πέ­στη­σαν “πνευ­μο­θώ­ρα­κα” και ο ελ­λη­νι­σμός της καθ’ η­μάς Α­να­το­λής την α­πο­κα­λού­με­νη «Μι­κρα­σια­τι­κή Κα­τα­στρο­φή». Η στε­ρού­με­νη τουρ­κι­κή στρα­το­γρα­φειο­κρα­τί­α, ο­λο­κλή­ρω­σε  την ε­θνο­κά­θαρ­ση των χρι­στια­νι­κών πλη­θυ­σμών κά­τω α­πό την ψευ­δε­πί­γρα­φη ο­νο­μα­σί­α της «α­να­γκα­στι­κής α­νταλ­λα­γής» (πρώ­τα εκ­διώ­χθη­καν βί­αια και με­τά κα­λύ­φθη­κε α­πό τις σχε­τι­κές δια­τά­ξεις της Συν­θή­κης της Λο­ζάν­νης). Ε­θνο­κά­θαρ­ση α­νά­μι­χτη με γε­νο­κτο­νί­α ( για τους Αρ­με­νί­ους δεν υ­πάρ­χει ού­τε το α­πα­τη­λό άλ­λο­θι της “α­νταλ­λα­γής”). Και έ­χο­ντας τη στρα­τιω­τι­κή/ πο­λι­τι­κή ι­σχύ, υ­πο­κα­τέ­στη­σε τους εκ­διω­χθέ­ντες στην Οι­κο­νο­μία, λε­η­λα­τώ­ντας τις ε­πι­χει­ρή­σεις και τον πλού­το τους.
Με τα πα­ρα­πά­νω δε­δο­μέ­να θα πρέ­πει να α­ξιο­λο­γή­σει κα­νείς τα α­κό­λου­θα, ε­πα­κό­λου­θα της α­πο­κα­λού­με­νης «Μι­κρα­σια­τι­κής Κα­τα­στρο­φής»:
Πρώ­τον: Συ­γκλί­νου­σες οι α­πό­ψεις Ελ­λή­νων συγ­γρα­φέ­ων εκ δια­μέ­τρου α­ντί­θε­της ι­δε­ο­λο­γί­ας φέ­ρουν ως «πε­ρι­πέ­τεια» κα­τα­δι­κα­σμέ­νη α­πό την αρ­χή, την προ­θυ­μί­α με την ο­ποί­α η Ελ­λά­δα εί­χε α­να­δε­χτεί την ε­ντο­λή των συμ­μά­χων, με­τά το πέ­ρας του Πρώ­του Πα­γκο­σμί­ου Πο­λέ­μου, να προ­α­σπί­σει τους ο­μο­γε­νείς της που εί­χαν δει­νο­πα­θή­σει και ε­ξα­κο­λου­θού­σαν να δει­νο­πα­θούν α­πό τα α­πο­μει­νά­ρια των ε­γκλη­μα­τιών πο­λέ­μου του “Έ­νω­ση και Πρό­ο­δος”. Προ­θυ­μί­α που έ­φτα­νε μέ­χρι του ση­μεί­ου να κα­τα­στεί­λει την “α­νταρ­σί­α του Κε­μάλ” προ­κει­μέ­νου να ε­φαρ­μο­στούν οι δια­τά­ξεις της Συν­θή­κης των Σε­βρών. Ό­λες οι υ­πάρ­χου­σες ει­δή­σεις που α­να­φέ­ρο­νται στο α­ντί­πα­λο στρα­τό­πε­δο, και εί­ναι στη διά­θε­ση των ε­ρευ­νη­τών στις μέ­ρες μας, συ­νη­γο­ρούν ό­τι η ε­πι­τυ­χί­α ή­ταν πλέ­ον ή βέ­βαι­η, στην πε­ρί­πτω­ση που θα υ­πήρ­χε μια έλ­λο­γη και νου­νε­χής η­γε­σί­α του πο­λι­τι­κού κό­σμου στο σύ­νο­λό του.
Δεύ­τε­ρον: Η δε­σπό­ζου­σα ι­δε­ο­λο­γί­α στην Ελ­λά­δα α­ξιο­λό­γη­σε α­πό την αρ­χή μο­νο­διά­στα­τα τη Μι­κρα­σια­τι­κή εκ­στρα­τεί­α και την ήτ­τα. Η α­ρι­στε­ρά α­να­φέρ­θη­κε και α­να­φέ­ρε­ται σε «ι­μπε­ρια­λι­στι­κή» ε­πι­χεί­ρη­ση, η δε­ξιά σε α­να­ζή­τη­ση «α­ποι­κιών». Η Ελ­λά­δα των δύ­ο η­πεί­ρων και των πέ­ντε θα­λασ­σών, α­κό­μη και α­πό με­τριο­πα­θείς συγ­γρα­φείς θε­ω­ρεί­ται ως η κο­ρω­νί­δα του ελ­λη­νι­κού ε­θνι­κι­στι­κού τυ­χο­διω­κτι­σμού, λη­σμο­νώ­ντας ό­τι, σε πο­σο­στά, με τη Συν­θή­κη των Σε­βρών κα­το­χυ­ρω­νό­ταν στην Ελ­λά­δα (Α­να­το­λι­κή Θρά­κη και πε­ριο­χή της Ιω­νί­ας) το 4,8% των ε­δα­φών της ση­με­ρι­νής Τουρ­κί­ας, ε­νώ σε πο­σο­στό του πλη­θυ­σμού οι Έλ­λη­νες συ­γκέ­ντρω­ναν, με τους τουρ­κι­κούς υ­πο­λο­γι­σμούς, το 16 % του συ­νο­λι­κού. (Έ­χο­ντας υπ’ ό­ψη τις προ­τά­σεις του Γε­νι­κού Γραμ­μα­τέ­α του Ο­Η­Ε για την ε­πί­λυ­ση του Κυ­πρια­κού, οι προ­νο­μί­ες που α­πο­κτά το 18 % του πλη­θυ­σμού της Με­γα­λο­νή­σου και σε ε­δα­φι­κή έ­κτα­ση και σε έ­λεγ­χο του πε­ρί­ερ­γου κρα­τι­κού μορ­φώ­μα­τος που προ­τεί­νε­ται, οι διεκ­δι­κή­σεις της Ελ­λά­δας το 1920 φα­ντά­ζουν ως α­στεί­ες. Ω­στό­σο κα­νείς απ’ αυ­τούς που κα­τη­γο­ρεί ως “ι­μπε­ρια­λι­στι­κή” τη Μι­κρα­σια­τι­κή Εκ­στρα­τεία δεν σκέ­πτε­ται να χα­ρα­κτη­ρί­σει πα­ρό­μοια την προ­τει­νό­με­νη λύ­ση στην Κύ­προ).
Α­ντι­κει­με­νι­κά ε­ξε­τα­ζό­με­νη, η έ­κτα­ση δεν υ­περ­βαί­νει το 14 % της ση­με­ρι­νής έ­κτα­σης της Ελ­λά­δας. Ω­στό­σο ή­ταν α­κρι­βώς ε­κεί­νο το μι­κρό τμή­μα που έ­κρι­νε στη γε­ω­πο­λι­τι­κή και γε­ω­στρα­τη­γι­κή ζυ­γα­ριά την Ελ­λά­δα ως μια χώ­ρα ι­κα­νή να α­πο­βάλει το σύν­δρο­μο της ε­ξαρ­τη­μέ­νης χώ­ρας, και α­πο­κτώ­ντας αυ­το­πε­ποί­θη­ση, να α­πο­τι­νά­ξει τη μεμ­ψι­μοι­ρί­α που συ­νε­πά­γε­ται η “προ­στα­σί­α” των ξέ­νων δυ­νά­με­ων.
Τρί­τον: Η υ­πο­χρε­ω­τι­κή και με βί­αιο τρό­πο με­τα­φο­ρά στην Ελ­λά­δα των ελ­λη­νι­κών πλη­θυ­σμών εί­χε ως α­πο­τέ­λε­σμα πε­ρισ­σό­τε­ρο να αλ­λά­ξει ο ε­κλο­γι­κός χάρ­της της χώ­ρας και λι­γό­τε­ρο η πλη­θυ­σμια­κή ή ε­θνο­λο­γι­κή σύν­θε­ση. Η ε­γκα­τά­στα­ση των προ­σφύ­γων συ­νή­θως α­κο­λού­θη­σε τη κομ­μα­τι­κή λο­γι­κή, εφ’ ό­σον στην μέ­γι­στή τους πλειο­ψη­φί­α ή­ταν προσ­δε­μέ­νοι στο άρ­μα του Βε­νι­ζε­λι­σμού. Αυ­τό φαί­νε­ται κα­τά κύ­ριο λό­γο με τους συ­νοι­κι­σμούς που ι­δρύ­θη­καν στην Α­θή­να και Θεσ­σα­λο­νί­κη, αλ­λά και σε άλ­λες πό­λεις. Πα­ράλ­λη­λα, εί­ναι χα­ρα­κτη­ρι­στι­κό ό­τι η ε­γκα­τά­στα­ση των προ­σφύ­γων συ­νο­δεύ­τη­κε και α­πό την ου­σια­στι­κή διά­λυ­ση συ­μπα­γών ε­θνι­κο­το­πι­κών κοι­νο­τή­των, ό­πως η δι­χο­το­μί­α μι­κρα­σια­τι­κών χω­ριών και η α­πο­στο­λή του κα­θε­νός τμή­μα­τος σε δια­φο­ρε­τι­κό ση­μεί­ο της ε­πι­κρά­τειας, με δή­λο ή λαν­θά­νο­ντα σκο­πό την α­πώ­λεια της ει­δι­κής ταυ­τό­τη­τας και της δυ­να­τό­τη­τας που θα εί­χε στην τε­λι­κή δια­μόρ­φω­ση της συ­νο­λι­κής ε­θνι­κής ταυ­τό­τη­τας. Ου­σια­στι­κά ε­πρό­κει­το για το έ­να τρί­το του συ­νο­λι­κού πλη­θυ­σμού, το ο­ποί­ο κυ­ριο­λε­κτι­κά έ­μει­νε ε­κτός των πο­λι­τι­κών και κοι­νω­νι­κών δρώ­με­νων, λει­τουρ­γώ­ντας μό­νο ως ου­ρα­γός. Ο Γε­ώρ­γιος Μπού­σιος, τον ο­ποί­ο ή­θε­λε να α­πο­βάλ­ει α­πό την Ο­θω­μα­νι­κή Βου­λή ο Ζι­γιά Γκιο­κάλ­π, τε­λι­κά έ­μει­νε ε­κτός του ελ­λη­νι­κού κοι­νο­βου­λί­ου ή α­πέ­τυ­χε στην πο­λι­τι­κή.
Τέ­ταρ­τον: Το τι­μο­λό­γιο της πε­ρι­λά­λη­της “ελ­λη­νο­τουρ­κι­κής φι­λί­ας” του 1930 κα­τέ­βα­λαν κυ­ριο­λε­κτι­κά οι πρό­σφυ­γες. Και αυ­τό εφ’ ό­σον το κύ­ριο σκέ­λος της συμ­φω­νί­ας τό­τε α­να­φε­ρό­ταν στον δια­κα­νο­νι­σμό των α­πο­ζη­μιώ­σε­ων για τις ε­γκα­τα­λει­φθεί­σες α­πό τους πρό­σφυ­γες πε­ριου­σί­ες, ό­πως προ­έ­βλε­πε η Συν­θή­κη της Λο­ζάν­νης. Ε­νώ η Ελ­λά­δα σε μέ­γι­στο βαθ­μό εί­χε κα­τα­βά­λει τις α­πο­ζη­μιώ­σεις για τους μου­σουλ­μά­νους που α­νταλ­λά­χτη­καν, η Τουρ­κί­α εί­χε αρ­νη­θεί πει­σμα­τι­κά να πρά­ξει το α­ντί­στοι­χο. Ο Βε­νι­ζέ­λος κυ­ριο­λε­κτι­κά χά­ρι­σε στην Τουρ­κί­α τις ο­φει­λές της (έ­να­ντι αυ­τού έ­λα­βε την πλή­ρη κυ­ριαρ­χί­α του Αι­γαί­ου) και τό­τε οι πρό­σφυ­γες, για πρώ­τη φο­ρά, α­ντι­λή­φθη­καν ό­τι δεν θα ε­πέ­στρε­φαν πο­τέ στις πα­τρί­δες τους. Η συ­μπε­ρι­φο­ρά αυ­τή του Βε­νι­ζέ­λου τον α­πο­ξέ­νω­σε α­πό έ­να πο­λύ με­γά­λο τμή­μα των προ­σφύ­γων που, ξε­ρι­ζω­μέ­νοι και α­πό­τα­κτοι, έ­σπευ­σαν να στε­λε­χώ­σουν την Α­ρι­στε­ρά. Ω­στό­σο και αυ­τή δεν ή­ταν η Α­ρι­στε­ρά που εί­χαν θε­με­λιώ­σει στο­χα­στές και α­γω­νι­στές ό­πως οι Σκλη­ρός, Γιαν­νιός, Δ. Γλυ­νός, Σ. Μά­ξι­μος, Θ. Πα­πα­δη­τρί­ου κ.ά. ού­τε οι α­νώ­νυ­μοι συν­δι­κα­λι­στές στη Σμύρ­νη και την Κων­στα­ντι­νού­πο­λη. Άλ­λο δρό­μο έ­μελ­λε να α­κο­λου­θή­σει η Α­ρι­στε­ρά. Άλ­λω­στε ο εν­θου­σια­σμός που ξε­σή­κω­σε η Ο­κτω­βρια­νή ε­πα­νά­στα­ση ή­ταν τέ­τοιος που α­πορ­ρό­φη­σε τις τα­κτι­κές τις ο­ποί­ες  α­κο­λού­θη­σε ο Λέ­νιν, για την ε­δραί­ω­ση του κα­θε­στώ­τος των μπολ­σε­βί­κων. Τα­κτι­κές ερ­χό­με­νες σε με­γά­λο βαθ­μό σε α­ντί­θε­ση προς το κοι­νό συμ­φέ­ρον (και ό­χι α­πλώς ε­θνι­κό) των Ελ­λή­νων πέ­ρα­σαν α­πα­ρα­τή­ρη­τες και με­τα­βλή­θη­καν, στα στε­νό­καρ­δα πλαί­σια της ελ­λα­δι­κής πραγ­μα­τι­κό­τη­τας, σε θέ­σφα­τα που ως κα­τά­ρα α­κο­λου­θούν τη δια­νό­η­ση και το ερ­γα­τι­κό κί­νη­μα ως τις μέ­ρες μας.
Πέ­μπτον: Το συσ­σω­ρευ­μέ­νο τρα­πε­ζι­τι­κό κε­φά­λαιο της Σμύρ­νης και ι­δί­ως του Χα­βια­ρό­χα­νου της Κων­στα­ντι­νού­πο­λης, με το ο­ποί­ο θα μπο­ρού­σε να πραγ­μα­το­ποι­η­θεί η α­πο­γεί­ω­ση της ελ­λη­νι­κής οι­κο­νο­μί­ας, δεν ε­πεν­δύ­θη­κε πο­τέ τη βιο­μη­χα­νί­α (πα­ρά έ­να μι­κρό του τμή­μα) .Ό­,τι πε­ρι­σώ­θη­κε, πα­ρέ­με­νε σε θυ­ρί­δες ή σε κα­τα­θέ­σεις τρα­πε­ζών στην Ελ­βε­τί­α και την Αγ­γλί­α ή με­τα­τρά­πη­κε σε α­κί­νη­τα στο Μό­ντε Κάρ­λο, τη Νί­καια, το Πα­ρί­σι και το Λον­δί­νο, και στην καλ­λί­τε­ρη πε­ρί­πτω­ση στην Α­θή­να. Η α­στι­κή τά­ξη της Σμύρ­νης, αλ­λά και της Κων­στα­ντι­νού­πο­λης, ξε­κομ­μέ­νη α­πό τους συ­μπα­τριώ­τες τους των “κα­τω­τέ­ρων” τά­ξε­ων, που σε τα­πει­νές συν­θή­κες συ­ντρί­βο­νταν στις ά­θλιες συν­θή­κες κά­ποιων συ­νοι­κι­σμών, ο­λο­κλη­ρώ­θη­κε στην ψευ­τί­ζου­σα α­θη­να­ϊ­κή α­στο­κρα­τί­α. Πα­ρό­μοια ή­ταν και η τύ­χη των προ­σφύ­γων που α­νή­καν στην ερ­γα­τι­κή τά­ξη που δεν κα­τόρ­θω­σαν να εν­στα­λά­ξουν ορ­θο­λο­γι­κά την πί­κρα και την ορ­γή τους, σαν μια συ­νέ­χεια των πο­λύ­φη­μων τα­ξι­κών α­γώ­νων τους σε πά­τρια ε­δά­φη. Η ι­στο­ρι­κή συ­νέ­χεια βί­αια δια­κό­πη­κε. Ί­σως κά­ποια α­πό τα ρε­μπέ­τι­κα να τρα­γου­δούν την κα­ρα­τό­μη­ση μιας κοι­νω­νί­ας που έ­γι­νε αν ό­χι συ­νει­δη­τά, πά­ντως α­συ­νεί­δη­τα, πε­ριο­ρί­ζο­ντάς της τους ή­δη γι’ αυ­τήν κλει­στούς ο­ρί­ζο­ντες. Και, με­τά το έ­πος του 40, την με­γά­λη α­ντί­στα­ση και τον εμ­φύ­λιο, μα­κρο­πρό­θε­σμα, ε­ξα­φα­νί­ζο­ντας γι’ αυ­τήν μια με­γα­λό­πνο­η ελ­πί­δα.
Περιοδικό Άρδην – Εφημερίδα Ρήξη

Όταν ο τηλεοπτικός βόθρος αποτιμάται σε εκατομμύρια…

3-9-2016


Στο διαγωνισμό για τις τηλεοπτικές άδειες καταγράφεται και συμπυκνώνεται όχι, απλώς, η μεγάλη ΑΠΑΤΗ του «αριστερού» ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και η αποκρουστική μοχθηρία αυτής της ΑΠΑΤΗΣ. 
Καταρχήν, η «αριστερή» κυβέρνηση (η μακάβρια ιστορική γκριμάτσα) ΝΟΜΙΜΟΠΟΙΕΙ το βόθρο της «ενημέρωσης» και της «ψυχαγωγίας» (βοθροκάναλα), τους μαφιόζους του χρήματος, με σημαία τον αγώνα κατά της «διαπλοκής». 
Με πιο απλά λόγια:

Αυτή η «αριστερή» ΑΠΑΤΗ ξεπλένει και εξαγνίζει τους προπαγανδιστικούς βόθρους του καθεστώτος και τη δημοσιογραφική πορνεία… 

Τώρα, τα βοθροκάναλα των μαφιών του χρήματος, οι εργολάβοι της σκουπιδοενημέρωσης και της πολιτιστικής αποχαύνωσης, οι ψυχροί δολοφόνοι της Σκέψης και των Συναισθημάτων, θα ενεργούν με τη βούλα της «αριστερής» «νομιμότητας», με άδεια!!! 

Και η τερατώδης ΑΠΑΤΗ; Αυτή συνίσταται σε τούτο: Η νομιμοποίηση και το ξέπλυμα των βοθροκάναλων και των μαφιόζων καναλαρχών γίνεται με σημαία τον αγώνα κατά της «διαπλοκής»!!! 

«Διαπλοκή»:
 Μια άλλη μυθική έννοια, η οποία μας επιτρέπει να εξαπατούμε, κτυπώντας, δήθεν, τη «διαπλοκή» με την εναλλαγή των «νταβάδων»… 

Δηλαδή αν στη θέση του Μπόμπολα έχουμε το Μαρινάκη, στη θέση του Βαρδινογιάννη ή του Κοντομηνά τον Καλογρίτσα και να παραμένουν στη θέση τους ο Αλαφούζος και ο Κυριακού, έχουμε «κτυπήσει» τη διαπλοκή; 

Αυτά είναι παραμύθια για μωρά, τα «αριστερά» παραμύθια του ΣΥΡΙΖΑ. 

«Διαπλοκή» είναι οι άρρηκτοι δεσμοί της οικονομικής με την πολιτική εξουσία, ο αντικειμενικός νόμος της καπιταλιστικής λειτουργίας (λειτουργία κυριαρχίας της οικονομικής εξουσίας, την οποία υπηρετεί, δουλικά, η πολιτική εξουσία…). 

Με την εναλλαγή των «νταβάδων» της «ενημέρωσης» καμία «διαπλοκή» δεν κτυπιέται. Δεν βρίσκεται στα πρόσωπα η «διαπλοκή», αλλά στις καπιταλιστικές σχέσεις, στις σχέσεις: Χρήμα-εξουσία-πολιτική… 

Η κυβέρνηση όχι μόνο δεν κτύπησε τη διαπλοκή, αλλά τη νομιμοποίησε, της έδωσε άδεια, την ξέπλυνε με τη μυθολογία του αγώνα κατά της διαπλοκής… 

Επίσης, με τη δημοπρατούμενη και κακόγουστη παράσταση που έδωσε η κυβέρνηση, αποκάλυψε και μια άλλη μακάβρια συνιστώσα της «αριστερής» ΑΠΑΤΗΣ: Την ακραία, κυνική και αυθάδη εμπορευματοποίηση της Ενημέρωσης, του Πολιτισμού και της Ψυχαγωγίας. 
Το ΜΟΝΑΔΙΚΟ και ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΟ κριτήριο της «τηλεοπτικής δημοπρασίας» ήταν το χρήμα, τα πολλά εκατομμύρια… 

Και μόνο αυτό το «κριτήριο»
 της κυβέρνησης αποδεικνύει, με τον πλέον κατηγορηματικό και τελεσίδικο τρόπο, ότι αυτή η κυβέρνηση δεν έχει καμία σχέση, απολύτως καμία, με αριστερές ιδέες, κοινωνικές ευαισθησίες και λαϊκά συμφέροντα… 

Είναι μια κυβέρνηση νεοταξικής και χρηματιστηριακής πώρωσης, μια κυβέρνηση-ανδρείκελο των μαφιόζων του χρήματος, μια κυβέρνηση δωσίλογο γρανάζι του 4ου Ράιχ. 

Από πολύ παλιά είχαμε, όχι απλώς επισημάνει, αλλά αποδείξει, ότι ο ΣΥΡΙΖΑ δεν υπήρξε ΠΟΤΕ Αριστερά, αλλά μια καθαρόαιμη κατασκευή της Νέας Τάξης, περιβεβλημένη μα το μυθικό κέλυφος της Αριστεράς:Μια «αριστερή» μεταμφίεση, που αποτύπωνε το «ιδεώδες» της σύγχρονης, νεοταξικής βαρβαρότητας… 
Μια μυθική «αριστερή» μεταμφίεση ΟΧΙ μόνο για την ΕΞΑΠΑΤΗΣΗ του ελληνικού λαού, αλλά και για να προωθηθεί πιο αποτελεσματικά, με το ΚΥΡΟΣ της Αριστεράς, ο ΕΦΙΑΛΤΗΣ της Νέας Τάξης: Η ακύρωση και η αποδόμηση των ΠΑΝΤΩΝ και της Λογικής… 

Με τη δημοπράτηση των τηλεοπτικών αδειών ο ΣΥΡΙΖΑ έδωσε τα ρέστα του: Αυτά της κομπάζουσας νεοταξικής του κατασκευής και υστερίας. 

Και η αποκρουστική σημειολογία αυτής της «τηλεοπτικής δημοπρασίας» είναι η άδεια στην «κακοήθεια» Μαρινάκη…
 

Τηλεοπτική άδεια, λοιπόν, και στην ακραία μαφιόζικη αυθάδεια του χρήματος: Έργο ΣΥΡΙΖΑ κι αυτό… 

Σκηνοθετημένο με τα φαιά σκηνικά του …σκότους και των «Συνδικάτων του Εγκλήματος», σκηνικά της γνωστής «παράγκας»…

ΡΕΣΑΛΤΟ - Περιοδικό Πολιτικής και Πολιτισμικής Παρέμβασης

ο Τσίπρας θα μοιράσει… τυρόπιτες στο λαό!


Με τα χρήματα από τις άδειες, 

3-9-2016

Με τα χρήματα από τις άδειες, ο Τσίπρας θα μοιράσει… τυρόπιτες στο λαό!
Η δεύτερη φάση του επικοινωνιακού show που ετοιμάζει ο Αλέξης Τσίπρας θα δοθεί στη Θεσσαλονίκη. Την πρώτη φάση επίδειξης δύναμης ήδη την ζήσαμε από το κτήριο της Γενικής Γραμματείας Τύπου και Επικοινωνίας. 
Μετά το διαγωνισμό, ο κ. Τσίπρας βρήκε το αφήγημα που έψαχνε διακαώς για την 81η ΔΕΘ: «Τα παίρνω από τους καναλάρχες για να τα δώσω στο φτωχό λαό!» Απολύτως προβλέψιμος ο κ. Τσίπρας ακολουθεί για άλλη μια φορά το δρόμο του λαϊκισμού διαβεβαιώνοντας δήθεν ότι τα 246 εκατομμύρια από τις τηλεοπτικές άδειες θα δοθούν στους πολίτες και στις ευπαθείς ομάδες του πληθυσμού.
AdTech Ad
Αυτό βεβαίως θα είναι και το βασικό του επιχείρημα, που έψαχνε προκειμένου να μπορέσει να «σταθεί» στο βήμα της 81ης ΔΕΘ. Για άλλη μια φορά θα υπερτονίσει τον αγώνα του κατά της διαπλοκής και υπέρ της διαφάνειας και θα υπογραμμίσει ότι πήρε τα λεφτά από τους πλούσιους καναλάρχες για να τα δώσει σε αυτούς που έχουν ανάγκη. 
 
Μιλάμε βεβαίως για τον απόλυτο λαϊκισμό αφού τα συγκεκριμένα χρήματα είναι πολύ λιγότερα από αυτά που χρωστούν οι καναλάρχες στο δημόσιο και στις τράπεζες. Τα 246 εκατομμύρια είναι σταγόνα στον ωκεανό και είναι χρήματα που σε καμία περίπτωση οι καναλάρχες δεν πρόκειται να τα δώσουν άμεσα. 
 
Θα πει δηλαδή ότι με τα χρήματα αυτά θα μπορέσει να ασκήσει κοινωνική πολιτική και να ελαφρύνει τη ζωή της μέσης ελληνικής οικογένειας, αποκρύπτοντας το γεγονός ότι ο ελληνικός λαός θα κληθεί να πληρώσει τα χρέη των καναλιών που θα βάλουν λουκέτο. 
 
Διότι μην έχετε καμία αυταπάτη πώς όλοι αυτοί που χρωστούν εκατοντάδες εκατομμύρια στις τράπεζες, θα επιβαρυνθούν με χρέη. Οι οφειλές των καναλαρχών που δεν τα κατάφεραν θα φορτωθούν σε ανακεφαλαιοποιήσεις οι οποίες με τη σειρά τους θα φορτωθούν στον λαό!


Read more: http://www.newsbomb.gr/media-agb/thleorash/story/724726/me-ta-xrimata-apo-tis-adeies-o-tsipras-tha-moirasei-tyropites-sto-lao#ixzz4JAdBbMDM