Πενήντα ερωτήσεις προς τους ευρωτρομοκράτες που ζητούν απάντηση

29-8-2016


Η πλήρης κυβερνητική υποταγή στο Ευρωϊερατείο με την υπογραφή ενός τρίτου τρισχειρότερου μνημόνιου ήταν η φυσική κατάληξη στο αδιέξοδο του ευρω – μονόδρομου. Ύστερα από οχτώ  χρόνια ευρωτραγωδίας, τώρα, μπροστά στις επερχόμενες ιστορικές εκλογές, αντί να απαντάμε μόνο σε τρομολαγνικές ερωτήσεις για τα δήθεν δεινά που θα επιφέρει η μετάβαση στη δραχμή, οφείλουμε να ρωτήσουμε και εμείς, μεταξύ πολλών άλλων:

1) Γιατί σήμερα ζούμε πολύ χειρότερα, από τις εποχές που είχαμε τη δραχμή;

2) Πότε στην ιστορία μας, εκτός από περιόδους πολέμων και εμφυλίων, ζήσαμε τέτοια τραγωδία όπως η σημερινή;

3) Γιατί, εκτός από εμάς και οι  άλλες χώρες του ευρωπαϊκού νότου στην ευρωζώνη, παραπαίουν;
4) Γιατί, μεγαλώνει συνέχεια το χρέος παρ’ όλα τα κουρέματα, και την ανελέητη λιτότητα;  

5) Υπάρχει άλλη περίπτωση διεθνώς που η ύφεση είχε τέτοιο βάθος και διάρκεια όπως αυτή στην Ελλάδα σήμερα;
6) Πως εξηγείται να έχουν συνέλθει από την κρίση οι χώρες έξω από την ευρωζώνη και να πηγαίνουν καλύτερα από τις χώρες της ευρωζώνης;

7) Πως εξηγείται να πηγαίνουν καλύτερα χώρες όπως η Τουρκία, η Αιθιοπία, η Γκάνα και όχι μόνο; 8) Γιατί χαρίστηκαν τα τεράστια χρέη της Γερμανίας το 1953 και δεν μπορεί να γίνει κάποια ανάλογη ευνοϊκή ρύθμιση και για εμάς;

9) Γιατί η Γερμανία δεν μας πληρώνει τις πολεμικές αποζημιώσεις;

10) Πως και γιατί έχουν γίνει  εκατοντάδες στάσεις πληρωμών και διαγραφές χρεών διεθνώς και δεν μπορεί να γίνει κάτι τέτοιο και για εμάς;

11) Γιατί ιδιωτικοί επενδυτικοί οίκοι αγοράζουν ελληνικό χρέος στο 10-15% της αξίας του και αυτό δεν επιτρέπεται από τη ευρωζώνη για το ελληνικό κράτος;

12) Πως εξηγείται να έχει κέρδη από τη διαχείριση του ελληνικού χρέους η Ευρωπαϊκή Κέντρική τράπεζα;
13) Ένα σκληρό (υπερτιμημένο) νόμισμα όπως το ευρώ, ταιριάζει σε μια οικονομία της περιφέρειας όπως η δική μας;

14) Γιατί η Κίνα και πολλές άλλες χώρες κρατάνε χαμηλά την ισοτιμία του νομίσματός τους; 15) Γιατί χώρες όπως η Ιαπωνία και όχι μόνο, υποτιμούν το νόμισμά τους;

16) Είναι δυνατό να αποπληρώσουμε ποτέ το συνεχώς αυξανόμενο τεράστιο χρέος μας;

15) Γιατί διαψεύδονται  συνέχεια οι κυβερνητικές και διεθνείς προβλέψεις για την πορεία της οικονομίας μας;

17)Υπάρχει περίπτωση να βγει από την κατρακύλα της ύφεσης μια χώρα με αυστηρή πολιτική λιτότητας και υπερτιμημένο (σκληρό) νόμισμα;

18) Υπάρχει περίπτωση στο ορατό μέλλον η οικονομία μας, το ΑΕΠ,  να αυξηθεί πάνω από 3,5-4% ετησίως, που είναι και το όριο πάνω από το οποίο μειώνεται η ανεργία;

19) Υπάρχουν άλλες χώρες όπου η ανεργία των νέων να έχει ξεπεράσει το 60%;

20) Υπήρξε ποτέ περίοδος της ιστορίας μας που  η εφορία δήμευε τραπεζικές καταθέσεις, έβγαιναν εύκολα σπίτια σε πλειστηριασμό, κόβονταν στη μέση ή τελείως οι συντάξεις, το εφ’ απαξ, κλπ.;

21)  Γιατί το ευρώ πρέπει να είναι ταμπού;

22) Είναι ή όχι η ευρωζώνη που επέβαλλε τις ουρές στις τράπεζες με τον έλεγχο της ρευστότητας (capital controls) και βούλιαξε την οικονομία μας ακόμα περισσότερο;

23) Πως είχαμε επάρκεια τροφίμων, φαρμάκων, καυσίμων με τη παλαιά δραχμή και δε θα έχουμε με τη νέα δραχμή;

24) Γιατί δεν έχουν πρόβλημα σε είδη πρώτης ανάγκης η Αλβανία, η Βουλγαρία, η Τουρκία, η Γκάνα, κλπ., με το δικό τους νόμισμα;

25) Γιατί η εγχώρια παραγωγή συρρικνώθηκε ύστερα από την ένταξή μας στην Ευρωπαϊκή Ένωση και στην ευρωζώνη;

26) Γιατί το ίδιο δωμάτιο ενός ελληνικού ξενοδοχείου στοιχίζει περίπου δυο φορές από ότι στην Τουρκία, στη Βουλγαρία, στην Αίγυπτο και στις περισσότερες χώρες όπου δεν υπάρχει το ευρώ;

27) Γιατί οι περισσότερες εύπορες χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης, όπως η Σουηδία, η Δανία, η Βρετανία, αλλά και η Πολωνία, Βουλγαρία,Ρουμανία κλπ.,  δε θέλουν να μπουν στον «παράδεισο» της ευρωζώνης;

28) Γιατί οι περισσότεροι σοβαροί διεθνείς οικονομολόγοι υποστηρίζουν την ανάγκη της συγκροτημένης εξόδου μας από το ευρώ;

29) Αφού εξαρτόμαστε από τα δανεικά σε ευρώ, είναι ποτέ δυνατό να απαλλαγούμε από το Μνημόνιο και την ακραία νεοφιλελεύθερη πολιτική του Βερολίνου;

30) Πόσο χειρότερη μπορεί να είναι η ζωή μας από αυτό που ζούμε σήμερα;

31) Αν η επιστροφή στη δραχμή είναι καταστροφική, πως πρέπει να χαρακτηρίσουμε τη σημερινή κατάσταση;

32) Αν η έξοδος από το ευρώ σημαίνει κόλαση, τότε τι σημαίνει η παραμονή στο ευρώ;

33) Είναι αυτή η Ευρωπαϊκή Ένωση της φτώχιας, της ανεργίας, της δυστυχίας, της απόκλισης αντί για τη σύγκλιση των εθνών, η Ευρωπαϊκή Ένωση που οραματίστηκαν οι ιδρυτές της; 

34) Πως και γιατί μετατράπηκε το μεγαλειώδες όχι του δημοψηφίσματος σε ναι πλήρους υποταγής στην ευρωζώνη;

35) Πως είναι δυνατόν μια αριστερή κυβέρνηση να εφαρμόζει ακραίες νεοφιλελεύθερες πολιτικές και να παραδίδει τη χώρα στους ξένους επιβουλείς;

36) Πως δικαιολογείται η κυβερνητική ηγεσία να αποκαλεί το ξεπούλημα των αεροδρομίων ως τη χειρότερη μορφή φεουδαρχίας, ως αισχρή καταλήστευση της χώρας και μετά από λίγους μήνες, ή ίδια να υπογράφει την πώλησή της σε εταιρεία του Γερμανικού δημοσίου;

37) Πως εξηγείται η ολική μεταστροφή των καθεστωτικών ΜΜΕ υπέρ της σημερινής κυβέρνησης μετά την προσχώρησή της στο Μνημονιακό στρατόπεδο;

38) Σε μια διαπραγμάτευση υπάρχει πιθανότητα να ωφεληθείς αν δεν έχεις εναλλακτικά σχέδια; 39) Υπάρχουν αδιέξοδα στη δημοκρατία;

40) Πως εξηγείται ότι η διάρκεια της ελληνικής κρίσης δεν έχει παγκόσμιο προηγούμενο;
41) Υπάρχει σοβαρή πιθανότητα να τελειώσει ποτέ η σημερινή ελληνική τραγωδία;

42) Μπορούμε να ζήσουμε με συντάξεις και μισθούς πείνας και την εξοντωτική φοροκαταιγίδα ;  

43) Πως είναι δυνατόν να εκποιείται ολόκληρη η δημόσια περιουσία έναντι πινακίου φακής στους χρηματιστηριακούς γύπες;

44) Πως ανεχόμαστε τον πλήρη αφελληνισμό των ελληνικών τραπεζών ;

45) Πως εξηγείτε ότι το 89% των δανείων επιστρέφουν πίσω στους δανειστές ;

46) Είναι ποτέ δυνατόν μια πτωχευμένη χώρα όπως η Ελλάδα ή και πλούσιες ακόμα χώρες να μπορούν να καταβάλλουν ετησίως 15% του ΑΕΠ (36 δις) δiς χρέη;

47) Γιατί η οικονομική ανάπτυξη της Ελλάδας σε όλη τη μεταπολεμική περίοδο ήταν αυξητική έως αλματώδης και μετα την είσοδό μας στην ευρωζώνη έχει πέσει στα Τάρταρα ;

48) Αν η καταστροφή της οικονομίας τα τελευταία χρόνια οφείλεται σε παλαιότερα χρέη, (κάτι που είναι ψευδέστατο), τότε γιατί μας έβαλλαν στην ευρωζώνη όπου οι κανονισμοί επέβαλλαν μικρά περιθώρια χρεών;

49) Τι γυρεύουν τα αρπακτικά, οι Γύπες τύπου Godman Sachs, Πόλσον κλπ. στη χώρα μας;

50) Αμφιβάλλει κανείς ότι έχουμε μεταβληθεί σε Banana Republic;
50) Είναι ποτέ δυνατόν να δούμε καλύτερες μέρες μέσα στην ευρωφυλακή ;

Αυτά και πολλά άλλα κρίσιμα ερωτήματα μπορούμε και οφείλουμε να θέσουμε σε όσους με έωλα, ατεκμηρίωτα και συχνά γελοία επιχειρήματα, τρομοκρατούν τον ελληνικό λαό και τον κρατούν υπόδουλο στην καταστροφική γερμανόπληκτη ευρωζώνη. Δεν είναι δυνατό να δεχόμαστε αδιαμαρτύρητα το θέατρο του παράλογου που μας σερβίρουν. Ότι η νύχτα είναι μέρα. Ότι το άσπρο είναι μαύρο. Ότι η δραχμή είναι η κόλαση και ότι το ευρώ είναι ο ιδεατός παράδεισος.
Είναι καιρός πια΄μετά από οχτώ χρόνια καταστροφής, να τελειώνομε επιτέλους με τη «χούντα του ευρώ» που εκτελεί ξένες εντολές, επιβάλλει την κατάληψη και καταστροφή της χώρας. Να περάσουμε στην αντεπίθεση τσακίζοντας τους ευρωλάγνους και τους ευρωτρομοκράτες.
Ναι, είναι καιρός επιτέλους, να τρομοκρατήσουμε τους τρομοκράτες. Και να ξαναδώσουμε φτερά στην ελπίδα για το μέλλον της χώρας.    

Η μνημονιακή κρίση

Η διαλεκτική της καταστροφής, Α΄Η μνημονιακή κρίση

29-8-2016


Μέρος Α΄: Η μνημονιακή κρίση
του Γιώργου Καραμπελιά
Αφετηρία αυτής της εκτενούς –νέας– αναφοράς μου στη θεματική «μνημόνιο-αντιμνημόνιο», που θα παρατεθεί  σε δύο συνέχειες, αποτέλεσε  το σχόλιο του κ.Παναγιώτη Σταυρουλάκη,  αναγνώστη του άρθρου μου «Ο εκσυγχρονισμός της παράδοσης», σχόλιο που απεστάλη στην ιστοσελίδα του Άρδην στις 07/08/2016.Εξάλλου, προσφάτως αναζωπυρώθηκε η σχετική συζήτηση, με την ευκαιρία του ελλείμματος της ΕΛΣΤΑΤ το 2009. Γράφει όντως, μεταξύ άλλων ο κ. Σταυρουλάκης:
“Η κρίση, πνευματική και οικονομική, απαιτεί λύσεις επί συγκεκριμένων προβλημάτων. Επί 6 χρόνια, από το 2010 και στο εξής, ο λαός διαιρέθηκε με όρους μνημονίου και αντιμνημονίου και η αντιμνημονιακή μερίδα, υπό το βάρος των ως άνω στρεβλώσεων είδε (και εκεί είναι το λάθος της για μένα) το μνημόνιο όχι ως συνέπεια, αλλά ως γενεσιουργό αιτία μίας κρίσης που είχε ξεκινήσει δεκαετίες πριν. Επίσης αντιμετώπισε τις όποιες, κατά καιρούς και υπό διαφορετικές κυβερνήσεις, μνημονιακές πολιτικές, ως ένα συμπαγές σώμα με τα ίδια κάθε φορά χαρακτηριστικά. Και εδώ έκαναν άλλο ένα μεγάλο λάθος. Σε αυτή τη βάση είδα –εφόσον σας ανέγνωσα σωστά– την κίνηση Άρδην να συντάσσεται με την πλευρά του αντιμνημονίου. Με τους δικούς σας όρους φυσικά, χωρίς τις σταλινίζουσες ή φασίζουσες υστερίες των γνωστών κραχτών (από Σύριζα και Ανέλ μέχρι…ΧΑ και ΕΠΑΜ). Ωστόσο πήρατε αντιμνημονιακή στάση”.
Ο συγγραφέας του σχολίου θεωρεί πως ο διαχωρισμός «μνημόνιο-αντιμνημόνιο» υπήρξε εξ αρχής λανθασμένος. Εν τούτοις, όπως ασφαλώς θυμόμαστε όλοι, κατά τα πρώτα δύο καθοριστικά χρόνια, 2010-2011, το σύνολο του πολιτικού κόσμου αλλά και του ελληνικού λαού, εκτός του ταχέως συρρικνούμενου ΠΑΣΟΚ του ΓΑΠ, είχε ταχθεί κατά των μνημονίων, μεταξύ αυτών και η «Νέα Δημοκρατία» του Αντώνη Σαμαρά. Δηλαδή, η συντριπτική πλειοψηφία του ελληνικού λαού και των πολιτικών δυνάμεων είχε τοποθετηθεί «αντιμνημονιακά».
Βέβαια, υπήρχαν τεράστιες διαφορές εκτίμησης ως προς τις αιτίες της έλευσης των μνημονίων. Για άλλους αποτέλεσε την κορύφωση του παρασιτισμού, για άλλους απλώς μια συνέπεια της αβελτηρίας ή ακόμα και της προδοσίας των πολιτικών ελίτ, τέλος, για κάποιους τρίτους, όπως εμείς, συνδυασμός των δύο αυτών φαινομένων. Πάντως, οι περισσότεροι θεωρούσαμε πως η ένταξη της Ελλάδας σε «πρόγραμμα» ήταν προσχεδιασμένη από έναν πρωθυπουργό, που έκανε ό,τι μπορούσε για να εγκλωβίσει τη χώρα στα μνημόνια, εξ ου και παραμένει ένοχος εσχάτης προδοσίας, τουλάχιστον απέναντι στην ιστορία: Διόγκωσε με όλους τους δυνατούς τρόπους το έλλειμμα της χώρας, ακόμα και με παραποίηση των στατιστικών στοιχείων, αρνήθηκε να καταφύγει για δανεισμό στις αγορές τους πρώτους μήνες της διακυβέρνησής του, και υπέγραψε ένα κυριολεκτικά τερατώδες και δρακόντειο μνημόνιο.
Όλα αυτά, λοιπόν, δεν αποτελούσαν απλώς «συνέπεια» της σοβούσας, επί δεκαετίες, κρίσης της χώρας αλλά ενέργειες που την επιτάχυναν και την κορύφωσαν, ενώ μπορούσαν να αποφευχθούν. Προφανώς, η κρίση θα εκδηλωνόταν αλλά σε καμία περίπτωση με τόσο βίαιες και άμεσα καταστροφικές συνέπειες.
Συναντήθηκε κυριολεκτικώς η ετερογονία των σκοπών μιας πληθώρας παραγόντων. Το τότε ΠΑΣΟΚ –ο ΓΑΠ, η υπεύθυνη του οικονομικού προγράμματος, Κατσέλη, μαζί με το πλήθος των αμερικανοσπουδαγμένων συμβούλων τους–, για να επιβάλουν μία πολιτική λιτότητας και αναδιάρθρωσης ενός βαθύτατα διεφθαρμένου κράτους που, παρεμπιπτόντως, οι ίδιοι είχαν δημιουργήσει, θεώρησε αναγκαία την έλευση του από μηχανής θεού του Μνημονίου και του ΔΝΤ. Έτσι και τα μέτρα που θεωρούσαν απαραίτητα –σε πλήρη αντίθεση με την προεκλογική ρητορική του «λεφτά υπάρχουν»– θα εφάρμοζαν, και αυτά θα εμφανίζονταν ως επιβληθέντα από τους ξένους δανειστές και εταίρους. Επειδή το πελατειακό σύστημα που είχε οικοδομήσει το ΠΑΣΟΚ –με τη συνέργεια των Καραμανλή-Παυλόπουλου εν συνεχεία– ήταν αδύνατο να αυτο-μεταρρυθμιστεί, προτίμησαν τη βίαιη επιβολή του μνημονίου, ώστε αυτή η μεταρρύθμιση να γίνει από τα πάνω και από τα έξω.
Το μεγάλο κίνημα της πάνδημης διαμαρτυρίας που ξεσήκωσε η υπογραφή και η εφαρμογή του πρώτου μνημονίου εξηγείται ακριβώς από αυτή την αίσθηση που είχαν οι Έλληνες πως επρόκειτο για μια απρόκλητη καταστροφή που απειλούσε να μεταβάλει την Ελλάδα σε αποικία «χρέους», όπως και πράγματι έγινε εν τέλει.
Α. Μια παγκόσμια κρίση μετάβασης
Ωστόσο, ο «Γιώργος» και οι μαθητευόμενοι μάγοι του αγνοούσαν ότι είχαν εμπλακεί σε ένα παιγνίδι παγκοσμίων διαστάσεων που τους ξεπερνούσε, τόσο αυτούς όσο βεβαίως και τη δύστηνη Ελλάδα. Διότι, στην προσπάθεια εφαρμογής των μνημονίων, κατ’ εξοχήν για εσωτερικούς λόγους, «συνάντησαν» την παγκόσμια κρίση μετάβασης από τη δυτική οικονομική πρωτοκαθεδρία στην ασιατική. Μια κρίση μετάβασης η οποία απειλούσε με κατάρρευση ολόκληρο το δυτικό οικονομικό σύστημα και η οποία είχε εισέλθει στη δεύτερη και πλέον επώδυνη φάση της.
Η πρώτη φάση, ήδη από τη δεκαετία του 1990, σημαδεύτηκε από τη μαζική και γενικευμένη μεταφορά της βιομηχανικής παραγωγής από τις δυτικές βιομηχανικές χώρες στην Ανατολή. Ήταν η εποχή της γενικευμένης αποβιομηχανοποίησης των παλιών βιομηχανικών χωρών της Δύσης και της ραγδαίας εκβιομηχάνισης των ασιατικών χωρών, κατ’ εξοχήν της Κίνας. Και όμως, αυτή η μεγάλη, πρωτοφανής ιστορικά, μετακίνηση της παραγωγής σημαδεύεται από μια περίοδο ευημερίας, κυρίως των μεσαίων και ανώτερων στρωμάτων σε ολόκληρη τη Δύση. Διότι δημιουργήθηκε ένας καταμερισμός εργασίας σύμφωνα με τον οποίο οι χώρες-εργαστήρια της Ανατολής παράγουν φθηνά βιομηχανικά προϊόντα τα οποία ρίχνουν το κόστος της εργατικής δύναμης στη… Δύση, ενώ οι «μητροπόλεις» συγκεντρώνουν τις χρηματο-πιστωτικές υπηρεσίες και τη νέα ηλεκτρονική βιομηχανία, που επεκτείνεται με μεγάλη ταχύτητα. Για είκοσι χρόνια περίπου, αυτό το μοντέλο που εγκαινιάστηκε στη δεκαετία του 1980 από τον Ρέιγκαν και την Θάτσερ –και επεκτάθηκε με θυελλώδεις ρυθμούς μετά την πτώση του σοβιετικού στρατοπέδου– φαινόταν να λειτουργεί. Ήταν η περιβόητη άυλη οικονομία την οποία υμνούσαν οι νεαροί γιάπηδες – οικονομολόγοι και χρηματιστές. Το χρήμα μπορεί να παράγει αφ’ εαυτού χρήμα! Μόνο που βέβαια προϋπέθετε τα εκατό εκατομμύρια των Κινέζων βιομηχανικών εργατών!
 Η ελληνική οικονομία, σε αυτή την περίοδο, ολοκληρώνει την αποβιομηχανοποίησή της και ρίχνεται ως τουριστικό και εφοπλιστικό παράρτημα της Δύσης στις αγκάλες της «παγκοσμιοποίησης». Το πρώτο μεγάλο καμπανάκι θα έρθει με την κολοσσιαία για τα ελληνικά μεγέθη κρίση του χρηματιστηρίου το 1999. Σύμφωνα με τους μετριότερους υπολογισμούς, 100 δισεκατομμύρια ευρώ θα χαθούν, κυρίως από τους μικρομεσαίους επενδυτές, μέσα στην κερδοσκοπική φρενίτιδα εκείνης της χρονιάς. Τότε μπήκαν και οι βάσεις της σημερινής κρίσης. Διότι στην πραγματικότητα υπονομεύτηκε το παραδοσιακό μοντέλο της ελληνικής κοινωνίας. Τα μεσαία στρώματα είχαν απολέσει την παροιμιώδη οικονομική τους αυτοδυναμία και άρχισαν πλέον να καταναλώνουν και να επενδύουν στην οικοδομή, όπως πατροπαράδοτα έκαναν, μέσω τραπεζικού δανεισμού πλέον, διότι το πλεόνασμα το είχε καταβροχθίσει η κρίση του Χρηματιστηρίου. Κάτι ανάλογο –χωρίς να έχει την ίδια βιαιότητα– παρατηρείται σε ολόκληρη τη δυτική οικονομία. Είχαμε μπει στην περίοδο της  «ευημερίας» διά της υπερχρέωσης, ατομικής και κρατικής.
Η δεύτερη φάση: Όμως, πολύ σύντομα, μέσα σε μια δεκαετία, ο λογαριασμός θα πάψει να βγαίνει. Η κινεζική, κορεάτικη κ.λπ. βιομηχανία ανεβαίνει την γκάμα της παραγωγής και κατακτά και τον τομέα των ηλεκτρονικών, ενώ το κινεζικό γιουάν αρχίζει να μεταβάλλεται σε παγκόσμιο αποθεματικό νόμισμα, επιτείνοντας την κρίση της δυτικής οικονομίας.
Η μόνη δυτική οικονομία που προσπαθεί να αντιμετωπίσει την μετατόπιση του κέντρου βάρους της παραγωγής και τις νέες παγκόσμιες οικονομικές συνθήκες είναι η γερμανική. Οι Γερμανοί σοσιαλδημοκράτες, διά του Σρέντερ, αλλά μαζί τους, το σύνολο των κυρίαρχων ελίτ της Γερμανίας, αντιλαμβάνονται πως το ευρωπαϊκό και δυτικό φορντιστικό μοντέλο δεν είχε πλέον τη δυνατότητα να λειτουργεί απρόσκοπτα.
Το δυτικό κοινωνικό κράτος στηριζόταν πράγματι στην πρωτοκαθεδρία της Δύσης και τη λειτουργία της ως του βιομηχανικού εργαστηρίου του πλανήτη. Από τη στιγμή και πέρα που εξαφανίστηκε αυτή η προϋπόθεση, δεν ήταν δυνατό να αντέξει στον παγκόσμιο ανταγωνισμό και θα έπρεπε να μετασχηματιστεί: είτε προς την κατεύθυνση της υψηλής τεχνολογίας και της ρομποτοποίησης –στρατηγική την οποία ακολουθεί κατ’ εξοχήν η Ιαπωνία– είτε να προσαρμοστεί στο επίπεδο μισθών και κοινωνικής προστασίας που επιβάλλει η παγκοσμιοποίηση της παραγωγής και το επίπεδο των μισθών της Κίνας, με την απαραίτητη συμβολή της μαζικής μετανάστευσης, που επιτρέπει τη σταδιακή μείωση της κοινωνικής προστασίας των εγχώριων εργαζόμενων – όπως κάνει σταδιακά ένα μεγάλο μέρος της Δύσης· είτε, τέλος, να εφαρμόσει έναν συνδυασμό αυτών των δύο στρατηγικών – όπως κάνουν πολλές δυτικές χώρες και κυρίως η Γερμανία.
Στην Ελλάδα, η οποία είχε αποκτήσει ένα σχετικά υψηλό επίπεδο εισοδημάτων δια της οδού της παρασιτικής ενσωμάτωσης, εφαρμόστηκε η πλέον βίαιη εκδοχή του δεύτερου μοντέλου, δηλαδή η κυριολεκτική καταστροφή του κοινωνικού κράτους και των μεσαίων στρωμάτων. Αυτός είναι ο βασικός λόγος, δομικού χαρακτήρα, που στην Ελλάδα –θεωρούμενη εξάλλου πολιτισμικά παρείσακτη στο εσωτερικό της Δύσης– εφαρμόστηκε το πλέον βίαιο ριζικό και «παραδειγματικό» μοντέλο προσαρμογής, που εκφράστηκε με την πολιτική των μνημονίων.
Όποιος λοιπόν, ακόμα και σήμερα, δεν έχει κατανοήσει, έστω δια της ενσυναισθήσεως, αρχικά, το γιατί οι μεγάλες δυνάμεις μας έσπρωξαν στην κρίση μάλλον πάσχει από κάποιο είδους ξενόστροφου στραβισμού.


Β. Αμερικανοί και Γερμανοί
Σε ό,τι αφορά στους συγκυριακούς μηχανισμούς που έδωσαν την ευκαιρία σε αυτό το σχέδιο να εφαρμοστεί, σήμερα, αφού έχουμε παρακολουθήσει όλη την αλληλουχία των γεγονότων, γνωρίζουμε πως λειτούργησαν οι δύο αντιμαχόμενες δυνάμεις που συναντήθηκαν, μέσα από τον ανταγωνισμό τους, στη μεθόδευση της καταστροφής.
Από τη μία πλευρά βρίσκονταν οι Αμερικανοί, με όργανό τους το ΔΝΤ, έχοντας εξασφαλίσει τη συνεισφορά των πρόθυμων ηλίθιων, ΓΑΠ, Κατσέλη, Βαρουφάκη, και τις καλές υπηρεσίες των διαφόρων Γκαλμπραίηθ, Κρούγκμαν κ.λπ. Οι Αμερικανοί, δια μέσου της Ελλάδας και της κρίσης της, ήθελαν να αποσταθεροποιήσουν την ευρωζώνη και το γερμανικό ευρώ. Το ευρώ, πράγματι, στα πλαίσια του χρηματο-τραπεζιτικού προσανατολισμού της δυτικής οικονομίας, έτεινε, με την άνοδό του, να υπονομεύσει την προτεραιότητα του δολαρίου ως παγκόσμιου αποθεματικού νομίσματος. Επί πλέον, στα πλαίσια της ίδιας στρατηγικής, επεδίωκαν να πλήξουν, μέσω του κουρέματος των ελληνικών δανείων, τις ευρωπαϊκές και κατ’ εξοχήν τις γερμανικές τράπεζες. Εκ παραλλήλου, στόχευαν στην εξασθένιση της Ελλάδας και του ελληνισμού, ώστε να γίνουν αποδεκτές οι βασικές στρατηγικές επιλογές τους στην Ανατολική Μεσόγειο. Ήδη, από τη δεκαετία του 1950 –και προφανώς πολύ περισσότερο σήμερα που η Τουρκία έχει ενισχυθεί και το Ισλάμ έχει αναδειχθεί σε αντίπαλο της Δύσης–, μέσω της παραχώρησης της Κύπρου στην τουρκική επιρροή, αποσκοπούσαν στη «δέσμευση» της Τουρκίας στη Δύση. Το Κυπριακό αποτελούσε διαχρονικά για τους Αμερικανούς το αντάλλαγμα και το ενέχυρο για τη διατήρηση του φιλοδυτικού προσανατολισμού της Τουρκίας.
Παράλληλα, οι αντίπαλοι-εταίροι τους, Γερμανοί, με βασικό εκφραστή αυτής της στρατηγικής, τον Σόιμπλε, επιζητούσαν με τη σειρά τους την έξοδο της Ελλάδας από την ευρωζώνη ή, τουλάχιστον, την καταστροφή του σχετικά ισχυρού σε όλα τα Βαλκάνια τραπεζιτικού τομέα της –και του, συγκριτικά με τα μεγέθη του νησιού, πανίσχυρου κυπριακού τραπεζικού τομέα– και τη μεταβολή της ελληνικής οικονομίας σε αποικιακό προσάρτημα της γερμανικής.
Έτσι, παρότι με αντίπαλες στρατηγικές και επιδιώξεις, οι δύο μεγάλοι παίκτες, της Δύσης συνέπεσαν ως προς τη στρατηγική υπαγωγής της Ελλάδας στα καυδιανά δίκρανα των μνημονίων. Και, στο τέλος του δρόμου, κέρδισαν και οι δύο αυτό που επιζητούσαν.
Οι μεν ΗΠΑ κατόρθωσαν να αποσταθεροποιήσουν τη ζώνη του ευρώ, μια και σε μνημόνια εισήλθαν και άλλες χώρες της ευρωζώνης και το ευρώ κατέρρευσε (από 1,4406 δολάρια ανά ευρώ, στις 31-12-2009, έπεσε στα 1,0887 στις 31-12-2015 και βρισκόταν στα 1,16 την 1η Αυγούστου 2016)[1]. Η γερμανική τραπεζική ναυαρχίδα, η Ντώυτσε Μπανκ εμφάνισε 10 δισ. ζημιές το 2015, παρά τα σχεδόν εκατό δισεκ. ευρώ που κέρδισε συνολικά η Γερμανία από την ελληνική κρίση. Παράλληλα, χρησιμοποιώντας την Ανατολική Ευρώπη και κατ’ εξοχήν την ουκρανική κρίση, απέκοψαν, τουλάχιστον για αρκετά χρόνια, τη Ρωσία από την Ευρώπη και τον βασικό της εταίρο, τη Γερμανία, υποχρεώνοντάς την τελευταία να στραφεί και πάλι προς τον ατλαντισμό και την TTIP. Κατά συνέπεια, από ένα σημείο και μετά, η έξοδος της Ελλάδας από την ευρωζώνη έπαψε να αποτελεί επιλογή των ΗΠΑ –αν ποτέ αποτελούσε και δεν συνιστούσε απλώς απειλή– μια και η Γερμανία είχε υποχρεωτικά προσαρμοστεί και η ελληνική κρίση είχε μεταβληθεί σε όπλο των ΗΠΑ για τον έλεγχο της ευρωζώνης εκ των έσω.
Όσο για τη Γερμανία, παρότι δεν πραγματοποίησε (ακόμα;) τον στόχο του Σόιμπλε, την έξοδο της Ελλάδας από την ευρωζώνη, υπήρξε και αυτή κερδισμένη από την κρίση.Πρώτον, διότι όλη η ευρωζώνη προσανατολίστηκε προς τη γερμανική στρατηγική, άρα το μάθημα στην Ελλάδα απέδωσε, χωρίς να χρειαστεί η έξοδός της. Δεύτερον, διότι κατέστρεψε το τραπεζιτικό σύστημα Ελλάδας και Κύπρου, που αποτελούσαν ανταγωνιστή των γερμανικών και αυστριακών τραπεζών. Τρίτον, διότι μετέβαλε την Ελλάδα σε οικονομικό της προσάρτημα – από τον ΟΤΕ έως τα αεροδρόμια και τις τράπεζες. Και, παρεμπιπτόντως, διότι εξαφάνισε, έστω προσωρινά το αίτημα για τις γερμανικές αποζημιώσεις, παρά τους ξαναζεσταμένους πρόσφατους εκλογικίστικους ψευδολεονταρισμούς του μικροαπατεώνα!
[1] Για τις ΗΠΑ, κυρίαρχη χρηματοπιστωτική δύναμη του πλανήτη και φθίνουσα βιομηχανική, η διατήρηση του σκληρού δολαρίου ως του παγκόσμιου αποθεματικού νομίσματος έχει πολύ μεγαλύτερη σημασία από τη διευκόλυνση των εξαγωγών μέσω του φθηνού δολαρίου. Οι αμερικανικές ελίτ προτιμούν να αγοράζουν φθηνά κινεζικά βιομηχανικά προϊόντα με ένα δολάριο υψηλής αγοραστικής ισχύος και παρεμπιπτόντως να μεταβάλλουν σε πετροδολάρια τα πετρελαϊκά εισοδήματα, παρά να πριμοδοτούν τις αμερικανικές εξαγωγές. Γι’ αυτό και προτίμησαν την αποβιομηχανοποίηση των κεντρικών πολιτειών των ΗΠΑ από μια μεγάλη πτώση του δολαρίου. Βεβαίως, θα προτιμούσαν και τα δύο ταυτόχρονα, αλλά αυτό είναι ανέφικτο και έτσι θα επιλέξουν το σκληρό δολάριο. Εξάλλου, και η Γερμανία τα τελευταία χρόνια είχε επιλέξει τη στρατηγική της χρηματοπιστωτικής ενίσχυσης και του ισχυρού ευρώ, δεδομένου μάλιστα ότι η ίδια, επιτυγχάνοντας μια τεχνολογική αναβάθμιση και τη συγκράτηση του εργατικού κόστους μετά το 2000, είχε κατορθώσει και τις εξαγωγές της να αυξάνει και να συσσωρεύει τεράστια κεφάλαια στις τράπεζές της. Αδιαφορώντας, προφανώς, για το ότι οι υπόλοιπες χώρες της ευρωζώνης, προπαντός η Ιταλία και η Γαλλία, είχαν πληγεί καίρια από την πολιτική του σκληρού ευρώ.

Περιοδικό Άρδην – Εφημερίδα Ρήξη

Η δουλική ΥΠΟΤΑΓΗ μας στα «είδωλα»

29-8-2016


Για μας η δόξα τους είναι μόνο καπνός 
που δείχνει πως εδώ λυσσομανούσε η πυρκαγιά»
 
ΜΠΡΕΧΤ
 
Λιθοβολήθηκε άγρια ο Βασίλης Παπανικολάου επειδή τόλμησε να ψελλίσει κάποιες «ενστάσεις» εναντίον του αθλητικού μας ειδώλου: Της Κατερίνας Στεφανίδη… 
Διευκρίνηση: Δηλώνω ότι δεν έχω καμία σχέση με το δημοσιογράφο, ούτε συγγενική, ούτε φιλική, ούτε καν έχουμε συναντηθεί ποτέ… 
Χώρια που είναι και Ολυμπιακός!


Ο λιθοβολισμός του, όμως, θέτει κάποια ζητήματα σχετικά με τη δουλική ΥΠΟΤΑΓΗ μας στα είδωλα… 

Αυτή η ειδωλολατρική φιλοσοφία (εξ αντικειμένου και εξ ορισμού άκρως καθεστωτική) εκφράζεται στο συγκεκριμένο ζήτημα διπλά: 

α) Με το λιντσάρισμα, από όλες τις δομές της εξουσίας (κυρίως τις δημοσιογραφικές), του Παπανικολάου… 

β). Με την «επαναφορά στην τάξη» του δημοσιογράφου: Ζήτησε συγγνώμη, αυτό-εξευτελιζόμενος (υποκλίθηκε στην εξουσία που ασκούν τα είδωλα στους «χρήσιμους ηλίθιου» του καθεστώτος)… 

Οι ειδωλολάτρες, αυτοί που υποκλίνονται υστερικά στα είδωλα,δεν μπορούν ποτέ να αντιληφτούν ότι τέτοιες ειδωλολατρικές υποκλίσεις και υστερίες (σαν αυτές των «αγανακτισμένων» για την «προσβολή» της Στεφανίδου) είναι άκρως καθεστωτικές… 

Είναι η ΕΞΟΥΣΙΑ και οι μύθοι της που δημιουργούν ασταμάτητα «είδωλα» και «ήρωες» για να μας θαμπώνουν, να μας αιχμαλωτίζουν και να μας καθιστούν γρανάζια του καθεστώτος, δηλαδή χειραγωγημένα όντα που θα εναποθέτουμε τη σωτηρία μας ΟΧΙ στις δικές μας πλάτες, αλλά στα «είδωλα», τους «ήρωες» και τους «Μεσσίες». 

Κάθε καθεστώς
 έχει ανάγκη και κατασκευάζει είδωλα και ήρωες, διότι όταν υπάρχουν είδωλα και ήρωες πεθαίνει ο άνθρωπος... 

Χειραγωγούνται οι λαοί… 

Τα αθλητικά είδωλα και ήρωες είναι τα γρανάζια αυτής της χειραγώγησης, αυτής της πτώσης του ανθρώπου στην κατάσταση του χειροκροτητή και της ναρκωτικής υποταγής… 

Γι αυτό όλοι αυτοί οι αθλητικοί «ήρωες» (οι «υπεράνθρωποι» των ρεκόρ) αγκαλιάζονται από τις δομές της πολιτικής εξουσίας, προβάλλονται και διαφημίζονται από τα προπαγανδιστικά ιερατεία του καθεστώτος, χωρίς να βγάζουν άχνα γι αυτούς τους θανάσιμους εναγκαλισμούς με την εξουσία… 

Αντίθετα. Απολαμβάνουν ναρκισσιστικά αυτήν την ειδωλολατρική προβολή και μάλιστα διαμαρτύρονται, απαιτώντας μια κάμερα που να τρέχει διαρκώς και αποκλειστικά από πίσω τους… 

Η ειδωλολατρική τους αλλοτρίωση και εξαχρείωση συνίσταται σε τούτο: Να περιστρέφεται ο κόσμος όλος γύρω από αυτούς…
 

Η Ελλάδα σπαράζει κάτω από τη μπότα του 4ου Ράιχ, ο ελληνικός λαός έχει ριχτεί στα έσχατα όρια της λεηλασίας του και εξαθλίωσης, τα πάντα αποτεφρώνονται και οι αθλητικοί μας «υπεράνθρωποι» στριφογυρίζουν γύρω από τον εαυτό τους, μυρίζουν και γλείφουν τον εαυτό και το χειρότερο:απολαμβάνουν τις θωπείες των δημίων, μη τολμώντας, αυτοί οι «ήρωες», να αντισταθούν, στο ελάχιστο, στην πολιτική, αλλά και στην αθλητική «αλητεία» που μας κηδεμονεύει… 

Πάνω σε όλα αυτά τσιμουδιά οι υστερικοί των «ειδώλων». Η άκρως καθεστωτική στάση (αλλά και «φύση» και «θέση») των αθλητικών «ειδώλων» δεν αποτελεί ΠΡΟΣΒΟΛΗ για αυτούς!!! 

«Προσβολή» αποτέλεσαν τα σχόλια του Παπανικολάου… 

Η Στεφανίδου προσβάλλει βάναυση τη Σκέψη, την Ιστορία τη Λογική και τη νοημοσύνη μας, αλλά την «προσβολή» την βλέπουμε στο αστειάκι του Παπανικολάου: «είναι λίγο γκάου η Κατερίνα»… 

Τι σημαίνει «γκάου»: Χαϊβάνι, εκτός τόπου και χρόνου… 

Πού είναι το μεμπτό και το άστοχο; Με αυτά που είπε η Στεφανίδου «χαϊβάνι» μπορεί να την χαρακτηρίσεις… 

Μόνο ένα «χαϊβάνι» θα έλεγε ότι τα ΜΜΕ μόνο κάθε 4 χρόνια τους προβάλλουν, όταν η προβολή τους και γενικά τα «αθλητικά» έχουν πάρει μορφές καθημερινής παράκρουσης… 

Πολύ εύστοχος ο Παπανικολάου με τους «παπαράτσι».
Πράγματι «παπαράτσι» έξω από το σπίτι τους ζητούν και ας βρίσκονται στην Αμερική… 

Και επειδή βρίσκονται εκεί δεν βλέπουν το αθλητικό ναρκωτικό που μας ποτίζουν υστερικά τα ΜΜΕ… 

Και οι «αγανακτισμένοι», τυφλοί από την υποταγή τους στα αθλητικά είδωλα, λιντσάρουν τον Παπανικολάου, δίχως να αντιλαμβάνονται ότι παίζουν το παιχνίδι της εξουσίας και της καθεστωτικής φιλοσοφίας των «ειδώλων»… 

Ραγιάδες των «ειδώλων», συνακόλουθα και του κατοχικού καθεστώτος… 
Και ο Παπανικολάου κι αυτός υποκλίθηκε στο καθεστώς της ειδωλολατρίας. Πήγε να ψελλίσει κάποιες λειψές αλήθειες και έκανε πίσω ολοταχώς… 

Πολύ ορθά, λοιπόν, χαρακτήρισε τον εαυτό του (στη συγγνώμη του) «γκάου». Πράγματι αν δεν ήταν «χαϊβάνι» θα γνώριζε ότι ως δημοσιογράφος δεν έχει τα κότσια να συγκρουστεί με το καθεστώς που υπηρετεί…
ΡΕΣΑΛΤΟ - Περιοδικό Πολιτικής και Πολιτισμικής Παρέμβασης

ΕΙΝΑΙ ΛΥΣΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΟΙ..."ΑΡΙΣΤΟΙ" ;

Δευτέρα, 29 Αυγούστου 2016




ΤΑ ΔΥΟ ΣΧΟΙΝΙΑ ΣΩΤΗΡΙΑΣ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΛΑΟΥ



ΣΧΟΛΙΟ ΟΙΜΟΥ- ΑΘΗΝΑΣ

Παρόμοιες προτάσεις έχουν εκφραστεί πολλές φορές.
Το ερώτημα είναι: Αποτελούν λύση οι..."άριστοι";Ή μήπως θα ήταν άριστη λύση η οργάνωση ενός απελευθερωτικού κινήματος οπότε οι "άριστοι" θα ακολουθούσαν αναγκαστικά;

Τα δυο σχοινιά σωτηρίας του Ελληνικού λαού

Γράφει η Κατερίνα Χατζηθεοδώρου


Πλανάται, εκπεφρασμένο ή όχι, ένα καίριο ερώτημα μέσα στο νου όλων όσων αγαπούν την ιερή αυτή πατρίδα και επιθυμούν να βγει από την παγίδα θανάτου που της έχουν στήσει: γιατί δεν αντιδρούν οι Έλληνες στα όσα τους συμβαίνουν; 


Περιττό να απαριθμηθούν μία ακόμη φορά, γιατί τα γνωρίζουμε όλοι και μάλιστα από προσωπική εμπειρία. 

Μία εξαιρετικά σημαντική αιτία της κατάστασης αυτής είναι οι πολύ επιτυχημένες μέθοδοι χειραγώγησης που εφαρμόστηκαν στην ψυχονοητική υπόσταση των Ελλήνων. 

Ωστόσο, υπάρχει και μια δεύτερη , εξ' ίσου βαθιά και σημαντική αιτία στη μη αντίδραση του Έλληνα: δεν του έχει δοθεί κανένα από τα δύο στοιχεία που θα του αναπτέρωναν το ηθικό και θα του δημιουργούσαν την ανάγκη να συστρατευθεί σε έναν κοινό αγώνα προς το στόχο της εθνικής σωτηρίας και της επακόλουθης εθνεγερσίας. 

Ποια είναι τα στοιχεία αυτά; 

1. Το πρώτο είναι ο σχηματισμός μιας ηγετικής ομάδας, που να περιλαμβάνει κατ' αρχήν διακεκριμένες ηγετικές μορφές στον τομέα τους, που ο ελληνικός λαός γνωρίζει και εκτιμά σχεδόν στο σύνολό του - βέβαια δεν περιμένουμε να τους εκτιμούν οι κάθε είδους φιλο-κομματικοί μύωπες ή και οι ολοκληρωτικά τυφλοί κομματάνθρωποι.




Και πιο συγκεκριμένα: η ηγετική αυτή ομάδα δεν μπορεί παρά να περιλαμβάνει εξέχοντα πρόσωπα όπως ο κ. Β.Φίλιας, ο κ. Χ.Γιανναράς, ο κ. Γ.Κοντογιώργης, η κ. Μ.Νεγρεπόντη-Δεληβάνη, η κ. Ζωή Γεωργαντά, όπως οι κ.κ. Μαρκόπουλος, Λεοντής, Ανδριόπουλος, η κ. Ν.Βενετσάνου και άλλοι από το χώρο της μουσικής, η κ. Όλια Λαζαρίδου από το χώρο της υποκριτικής, ο κ. Δημ. Κωνσταντακόπουλος από το χώρο της δημοσιογραφίας και πάρα πολλοί άλλοι που δεν είναι δυνατόν να απαριθμήσω. Κάθε ένας από τους ως άνω σίγουρα έχει να προτείνει ευάριθμους άλλους Έλληνες, που ο ίδιος διακρίνει και εκτιμά. 

Ο ηγετικός πυρήνας από “άξιους” και υπεράνω κομμάτων Έλληνες, θα είναι αναγκαίο να πλαισιωθεί (αν αυτός ο πυρήνας δημιουργηθεί το επόμενο βήμα είναι πιο εύκολο) από ανθρώπους του λαού κάθε επαγγελματικής τάξης, έντιμους, απέχοντες από κομματικές φατρίες, ειλικρινείς πατριώτες, όχι εθνικιστές -ας το κατανοήσουμε επί τέλους, ο εθνικισμός έχει αρνητική σχέση με τον πατριωτισμό. 

Υπάρχουν πάρα πολλοί τέτοιοι στην ελληνική κοινωνία. Κι αν μένουν ως τώρα σε αδράνεια και σε αφάνεια είναι γιατί θεωρούν το πολιτικό σύστημα σαν τα γνωστά από την παροιμία “πίτουρα”, που αν ανακατευτούν μαζί τους, η προδιαγεγραμμένη μοίρα τους θα είναι να “τους φαν' οι κότες” ή να τους κατασπαράξουν οι αετονύχηδες της πολιτικής μας πραγματικότητας. 

Θα πρέπει, όμως, να βρεθεί ένας τρόπος αυτοί όλοι, πριν ενταχθούν, να πάρουν την έγκριση της κοινωνίας που ζουν π.χ. ανακοινώσεις στον τοπικό τύπο των ονομάτων τους, ώστε αν τεκμηριωθεί από άλλο πολίτη η “αναξιότητα” κάποιου συγκεκριμένου, το όνομά του να αποσύρεται. Άλλως, θα πρέπει να τιμωρείται παραδειγματικά, δια της δικαστικής οδού, ο “διαβάλων” πολίτης. Μπορεί βέβαια να υπάρχει και άλλος τρόπος. 

Χωρίς ηγεσία, ατομική ή συλλογική και στην παρούσα συγκυρία η μόνη κατάλληλη είναι η συλλογική, πώς να κινηθεί ο λαός; Ο λαός είναι σαν ένας στρατός έτοιμος για μάχη, αλλά, αν δεν υπάρχουν στρατηγοί, πώς να δώσει τη μάχη μόνος του; Πώς να δώσει μάχη, χωρίς στρατηγικούς “ηγήτορες” και στρατηγικό “σχεδιασμό”; 

Η δυσκολία δημιουργίας μιας τέτοιας ηγετικής ομάδας έγκειται στο γεγονός ότι οι επώνυμοι και άξιοι πιθανόν δε θέλουν να παραμερίσουν τις τυχόν διαφορετικές τους απόψεις στο ιδεολογικό πεδίο και να αναλάβουν ομονοούσα πρακτική δράση για τη σωτηρία της πατρίδος μας. Και όμως, θα πρέπει να το αποφασίσουν, επειδή δεν υπάρχει άλλη λύση σωτηρίας της πατρίδος μας παρά μόνον η βίαιη, με πολύ αβέβαια αποτελέσματα για τη σταθερότητα και την ποιότητά τους. 

Δεν έχει σημασία η ηλικία των πολιτικο-πνευματικών ηγετών που, αν πραγματοποιηθεί το εγχείρημα αυτό, θα αποτελέσουν τον ηγετικό πυρήνα. Μπορούν, αν δεν επιθυμούν πολύ ενεργές θέσεις όταν η εξουσία έρθει στα χέρια τους, να είναι εμπνευστές, σύμβουλοι και επιβλέποντες αυτών που θα κάνουν την πρακτική δουλειά για την αλλαγή της πορείας της χώρας -υπουργών και άλλων. 

Ας το σκεφθούν οι κορυφαίοι μας. Είμαστε στο παρά πέντε μιας πλήρους εθνικής καταστροφής. Θα αφήσουν την πατρίδα να καταστραφεί, γράφοντας μόνον άρθρα ή δίνοντας διαλέξεις; Δεν σώζεται μόνον με άρθρα και διαλέξεις η Ελλάδα. Χρειάζεται και πρακτική-ηγετική δουλειά και ποιος άλλος μπορεί να την κάνει από αυτούς που ονομάζουμε “φυσικούς ηγέτες” του λαού; 

2. Το δεύτερο στοιχείο που απαιτείται υπαινίχθη ήδη. Είναι ο στρατηγικός σχεδιασμός. Ο λαός θέλει να τον δει και να τον ακούσει αυτόν τον σχεδιασμό, πριν αποφασίσει να μπει ολόψυχα στη μάχη. Και στρατηγικός σχεδιασμός σημαίνει ένα ολοκληρωμένο σχέδιο και όχι ευχολόγια. 

Στρατηγικός σχεδιασμός σημαίνει ένα ολοκληρωμένο, τεκμηριωμένο και αναλυτικό σχέδιο δύο φάσεων: πρώτον, σταμάτημα της καθόδου προς τον οικονομικό και πολιτισμικό Άδη, δεύτερον, ανόρθωση της Ελλάδος σε όλους τους τομείς, τον οικονομικό, τον Διοικητικό, τον προνοιακό και, βέβαια, την κορωνίδα όλων τον Πολιτισμικό και Παιδείας και τον Πολιτειακό με αλλαγή Συντάγματος, ώστε να κατοχυρωθεί με “ακαταμάχητους” θεσμούς η δημοκρατία στην Ελλάδα. 

Ωστόσο, η κοινή λογική υπαγορεύει ότι ο λαός θέλει να δει και να ακούσει ένα ολοκληρωμένο σχέδιο, κυρίως, στον οικονομικό τομέα. Για τα άλλα αποτελούν εγγύηση τα ονόματα των ηγετών και βέβαια η διακήρυξη των Αρχών τους, πνευματικών και υλικο-πνευματικών. 

Δυστυχώς μέχρι τώρα, στον οικονομικό τομέα παρουσιάζονται στο λαό μόνον ευχολόγια : να βγούμε από την Ε.Ε., να βγούμε από την ευρωζώνη, να μεταβούμε σε εθνικό νόμισμα, σε παράλληλο νόμισμα, να φέρουμε επενδύσεις και άλλα τινά. Αλλά όσο ο λαός δεν βλέπει ένα ολοκληρωμένο οικονομικό στρατηγικό σχέδιο, ας μην περιμένουμε ότι θα κάνει τίποτε άλλο παρά να αποφασίζει σε κάθε εκλογές να δώσει την εξουσία στον επόμενο δήμιο του. Και όσο αντέξει, εφ' όσον ο θάνατος ενός λαού είναι μια πιο αργή διαδικασία από το θάνατο ενός ανθρώπου. 

Ποια είναι η λύση στο πρόβλημα αυτό, στα πλαίσια μιας καλά σχεδιασμένης πολιτικής πρότασης και ενέργειας; 


Είναι -κι αν σκεφθείτε κάτι καλύτερο, ας το προτείνετε- να δημιουργηθεί μία ομάδα από κορυφαίους Έλληνες οικονομολόγους, αλλά και ξένους, πλήρως ειδικευμένους, (π.χ. νομισματολόγους με εμπειρία στην αλλαγή νομίσματος και η ιδέα αυτή ανήκει στην κ. Μ. Νεγρεπόντη- Δελιβάνη*) και να εκπονήσουν όλοι μαζί αυτόν τον λεπτομερή “οδικό χάρτη” για την ελληνική οικονομία. 

Η ομάδα αυτή θα πρέπει να περιλαμβάνει τους κορυφαίους Έλληνες αδέσμευτους οικονομολόγους, από την κ. Μ. Νεγρεπόντη -Δελιβάνη, ως τον κ. Σπ. Λαβδιώτη και ως την ομάδα οικονομολόγων του analyst.gr και άλλους που αυτοί οι κορυφαίοι γνωρίζουν, από την Ελλάδα και τον διεθνή χώρο. 

Όλοι μαζί θα πρέπει να εκπονήσουν ένα λεπτομερές πρόγραμμα εξόδου της Ελλάδος από την κρίση, που να περιλαμβάνει τον σχεδιασμό , την εκτέλεση, τυχόν αποκλίσεις κατά την εκτέλεση και την αντιμετώπισή τους και τα αναμενόμενα αποτελέσματα με χρονικό ορίζοντα τουλάχιστον μιας διετίας-τριετίας. 

Το ολοκληρωμένο σχέδιο θα πρέπει να ανέβει στο διαδίκτυο. Και μόνο απλοποιημένο, πρέπει να δοθεί, με τους πιο πρόσφορους τρόπους, στο λαό, αναφέροντας βήμα προς βήμα όλη τη διαδικασία. 




Ας πούμε κάπως έτσι: 

Α. Προβαίνουμε σε στάση πληρωμών-ποιες οι συνέπειες αρνητικές και θετικές, ποια η αντιμετώπιση των αρνητικών. 




Β. Υιοθετούμε εθνικό νόμισμα-ποιες αρχές θα καθορίσουν την ισοτιμία του, ποιες φάσεις θα διέλθει αυτή και πού αναμένεται, κατά ισχυρή πιθανότητα, βάση και του όλου προγράμματος ανάταξης της οικονομίας, να σταθεροποιηθεί. Πώς θα καλυφθούν οι άμεσες ανάγκες του λαού σε εισαγόμενα προϊόντα; Τι θα γίνουν τα εντός των οικιών ευρώ κι αν είναι αδήλωτα, πώς θα φορολογηθούν; Πόση θα είναι η άμεση επιβάρυνση για τους γονείς ανά παιδί που σπουδάζει στο εξωτερικό κι αν αποδεδειγμένα αδυνατούν να το στηρίξουν, θα μπορεί να μετεγγραφεί σε ελληνικό πανεπιστήμιο; Πώς θα γίνονται οι συναλλαγές μέχρι να κυκλοφορήσει το νέο Νόμισμα; 

Όλα αυτά και πάμπολλα άλλα, όχι σκόρπια και ατάκτως εριμμένα από κάποιο πρόσωπο ή κόμμα, αλλά σε πλήρη τάξη, βάση του προγράμματος, που θα το υπογράφει ολόκληρη η επιτελική ομάδα και οι συνεπικουρούντες ξένοι οικονομολόγοι και που, φυσικά, θα αποτελεί ΠΡΟΤΑΣΗ ΕΞΟΥΣΙΑΣ. 

Είναι αυτονόητο ότι το πρόγραμμα θα βασίζεται στα πραγματικά μεγέθη και αριθμούς της ελληνικής οικονομίας, γι' αυτό ακριβώς δε θα αποτελεί ένα ακόμα ευχολόγιο. Είναι επίσης αυτονόητο ότι θα έχει σαν εισαγωγή μια σύντομη ανατομία της παρούσας οικονομικής κατάστασης και πού αυτή οδηγείται, με μαθηματική -οικονομική!- ακρίβεια, σε όχι πολύ μακρυνό μέλλον. Ώστε ο πολίτης, με τη μέγιστη δυνατή επιστημονική εγκυρότητα, να το γνωρίζει. 

Βέβαια, μια τέτοια προσπάθεια απαιτεί θυσίες. Απαιτεί μόχθο, απαιτεί φυσική παρουσία, απαιτεί βοηθούς για την πρακτική δουλειά και, για όλα αυτά μαζί, απαιτεί χρήματα. Αν οι κορυφαίοι μας οικονομολόγοι είναι αποφασισμένοι να προσφέρουν τα δύο πρώτα, τον μόχθο και τη φυσική τους παρουσία σε ενιαίο χώρο (τα e-mail δεν αρκούν) ας το δηλώσουν στον ελληνικό λαό άμα τη συστάσει της επιτελικής τους ομάδας. 

Και ο ελληνικός λαός από το υστέρημά του, ας είμαστε σίγουροι γι' αυτό, θα στηρίξει οικονομικά την προσπάθεια. Αρκεί να γίνει ευρεία ενημέρωσή του και άνοιγμα λογαριασμού στο όνομα όλης της επιτελικής ομάδας. Ακόμα και οι Ομογενείς θα βοηθήσουν. (Προσοχή μόνον στο επικείμενο κούρεμα των καταθέσεων!) 

Αν θέλουμε τη σωτηρία της πατρίδος μας, ας “ρίξουμε” τάχιστα στο λαό αυτά “τα δύο σχοινιά σωτηρίας”, για να πιαστεί και να ανέβει από τον βαθύ γκρεμό που τον έχουν ρίξει. 

Δυστυχώς δεν υπάρχει χρόνος πλέον για καμία καθυστέρηση. Κάθε μέρα, κάθε ώρα, κάθε στιγμή που περνάει την πατρίδα μας την βυθίζουν σε έναν χωρίς επιστροφή θάνατο. 

Θα μείνουμε όλοι με τα γραπτά και τον υπολογιστή μας να παρακολουθούμε το χαμό της, το χαμό μας; 




Από όλους εμάς εξαρτάται και μεγάλο μερίδιο ευθύνης φέρουν οι γνήσιοι πνευματικοί μας ηγέτες -γιατί υπάρχουν και οι κάλπικοι, αλλά αυτοί είναι πλέον αναγνωρίσιμοι. 

Όσοι “ηγέτες ΕΛΛΗΝΕΣ”, αυτοί ας προσεγγίσουν ο ένας τον άλλο. 


Ας πάρει έστω ένας την πρωτοβουλία να εκκινήσει τη διαδικασία. 



Θα αποδειχτεί πολύ πιο εύκολο, απ' όσο τώρα φαίνεται. 


Έτοιμος είναι ο λαός να βγει “στα μαρμαρένια αλώνια” και να παλέψει, αν του δοθούν τα δυο αυτά σχοινιά να πιαστεί, “γερά” όμως σχοινιά, για να αισθάνεται ασφάλεια και εμπιστοσύνη. 

Βέβαια η προσπάθεια θα πολεμηθεί λυσσαλέα από σύσσωμο το πολιτικό κατεστημένο, με όλα τα όπλα της σύγχρονης προπαγάνδας, το ψέμα, τη συκοφαντία, τη διαστρέβλωση, την απαξίωση, το “θάψιμο” ή την προβολή “πληρωμένων” αρνητικών κριτικών και ό,τι άλλο. 


Θαρρώ ότι δεν πρέπει να υπάρξει καμία εμπλοκή των επιτελών σε τέτοιες αντιπαραθέσεις. 


Θα υπάρξουν πολύ θετικοί τρόποι προβολής του εγχειρήματος, με το λαό να συμμετέχει ενεργά με γεωμετρική πρόοδο. 


Και τότε όλα θα έχουν κριθεί! 

* Την είδα στο κείμενο της κ. Μαρίας Νεγρεπόντη-Δελιβάνη, αναρτημένο στην ιστοσελίδα της: “Σκέψεις και κρίσεις επί της τριμηνιαίας έκθεσης (Απρίλιος-Ιούνιος 2016) του Γραφείου Προϋπολογισμού της Βουλής των Ελλήνων”.



Το επιδοτούμενο σκλαβοπάζαρο ξεκίνησε

Λίγο πριν περάσουν το νέο εργασιακό κάνουν πρόβα τζενεράλε-Τζάμπα για τον εργοδότη, επιδότηση για το Κράτος. 

29-8-2016

Με δύο νέα προγράμματα ξεκινά το σκλαβοπάζαρο μέσω ΟΑΕΔ και η εργασία μετατρέπεται σε "άσκηση" για να δικαιολογηθούν τα αδικαιολόγητα. 13.000 άνεργοι  ηλικίας 18-24 και 25-29 ετών για να αποκτήσουν εργασιακή εμπειρία τεσσάρων μηνών σε εργοδότες του ιδιωτικού τομέα και σε Κοινωνικές Συνεταιριστικές Επιχειρήσεις ΚΟΙΝΣΕΠ προκειμένου να διευκολυνθεί η είσοδός τους στην αγορά εργασίας, μπορούν για τέσσερις μήνες να εργάζονται χωρίς να τους πληρώνει ο εργοδότης. Θα πληρώνονται από το κράτος που δανείζεται χρήμα μέσω "κοινωνικών πακέτων" από την Ε.Ε για να εξαλείψει την ανεργία.

Το δημόσιο δανεισμένο μεροκάματο που θα δίνεται στους εργαζομένους για τέσσερις μήνες έχει ως εξής:  Στους "ασκούμενους" ηλικίας 18-24 ετών καθαρή ημερήσια αποζημίωση 18 ευρώ για κάθε ημέρα "άσκησής" τους και στους "ασκούμενους" ηλικίας 25-29 ετών καθαρή ημερήσια αποζημίωση 21 ευρώ.  Δηλαδή για 5 ημέρες εργασίας θα παίρνουν 360 ολόκληρα ευρώ το μήνα ενώ όσοι είναι πάνω από 25 ετών θα παίρνουν το αστρονομικό ποσό των 420 ευρώ! 

Επειδή όμως το κράτος είναι πολύ κουβαρντάς οι "ασκούμενοι" θα υπάγονται στην ασφάλιση του συνεισπραττόμενου κλάδου ασθενείας σε είδος (ΕΟΠΥΥ) και θα ασφαλίζονται για ιατροφαρμακευτική κάλυψη και επαγγελματικό κίνδυνο στο ΙΚΑ-ΕΤΑΜ από τον ΟΑΕΔ. Γιάννης κερνάει, Γιάννης πίνει.

Μετά όμως από την ολοκλήρωση της τετράμηνης Εργασιακής Εμπειρίας (απίστευτος τίτλος για σκλαβοπάζαρο) , οι πρακτικά "ασκούμενοι" θα έχουν τη δυνατότητα να συμμετάσχουν σε πρόγραμμα επιδότησης θέσεων εργασίας διάρκειας οκτώ μηνών! Η μία έκπληξη μετά την άλλη για τους άνεργους τις χώρας. Το επιδοτούμενο (από πού) μεροκάματο θα συνεχιστεί πάλι με επιδοτούμενο (από πού;) μεροκάματο.

Επειδή όμως πρέπει σιγά-σιγά και ομαλά να μπούνε όλοι οι άνεργοι πολίτες στην νέα μηχανή του εργασιακού μεσαίωνα δικαίωμα για "άσκηση" έχουν οι οικονομικά ανενεργοί πολίτες ή άνεργοι, Έλληνες πολίτες ή πολίτες άλλου κράτους μέλους της ΕΕ ή ομογενείς με δικαίωμα διαμονής και απασχόλησης στη χώρα μας ή πολίτες τρίτων χωρών με άδεια διαμονής για εξαρτημένη εργασία τουλάχιστον για όσο χρονικό διάστημα διαρκεί το πρόγραμμα. Τα ίσα δικαιώματα και πολιτών τρίτων χωρών το κράτος τα θυμάται μόνο όταν είναι να "επιδοτεί" νεοσκλάβους.

Όσον αφορά σε αυτούς που θα έχουν "ασκούμενους" στις επιχειρήσεις τους η προϋπόθεση είναι μόνο μία: Να μην έχουν προβεί σε μείωση του προσωπικού της λόγω καταγγελίας σύμβασης του προσωπικού της (απόλυση χωρίς αντικατάσταση) στο χρονικό διάστημα των 30 ημερολογιακών ημερών που προηγούνται της ημερομηνίας υποβολής της αίτησης εκδήλωσης ενδιαφέροντος. Αλλά για να κρατάει και ένα προφίλ δικαιοσύνης το σύστημα της φιλολαϊκής κυβερνήσης η κάθε επιχείρηση ή εργοδότης μπορεί να ενταχθεί στο πρόγραμμα για έναν έως και 10 ασκούμενους ανάλογα με το προσωπικό που απασχολεί (για έναν ωφελούμενο μπορούν να ενταχθούν επιχειρήσεις με προσωπικό έως τρία άτομα, για δύο ωφελούμενους επιχειρήσεις με προσωπικό 4-9, για τρεις ωφελούμενους επιχειρήσεις με προσωπικό 10-19, για πέντε ωφελούμενους επιχειρήσεις με προσωπικό 20-30, για οκτώ ωφελούμενους επιχειρήσεις με προσωπικό 31-50 και για 10 ωφελούμενους επιχειρήσεις με προσωπικό άνω των 50 ατόμων).

Με την τελευταία αύξηση της ανεργίας, που τον Ιούλιο έφτασε στους 973.631 εγγεγραμμένους ανέργους στον ΟΑΕΔ και με την οικονομική ασφυξία που όσο πάει και εντείνεται, θα ποδοπατηθούν να πάρουν μία θέση από τις 13,000 που συμφέρει αποκλειστικά μόνο τους εργοδότες και αυτούς που "επιδοτούν" την Ελλάδα για τέτοιου είδους προγράμματα. 23,606 προστέθηκαν στα κιτάπια του ΟΑΕΔ ως άνεργοι από πέρσι τον Ιούλιο και βέβαια δεν ήταν όλοι κάτω των 29 χρονών για να πάρουν δώρο "εργασιακή εμπειρία" με το εν λόγω πρόγραμμα που ξεκινά στις 22 Αυγούστου. Μένουν 960,000 άνεργοι να περιμένουν στην ουρά της ζωής για ένα κοινωνικό επιδοτούμενο πρόγραμμα που ο μισθός θα φτάνει για το ενοίκιο, λογαριασμό νερού και ίσως ρεύματος.

στον Τοίχο

Λύκοι!



29-8-2016

Λύκοι, λύκοι, παντού λύκοι
και οι τσοπάνηδες λύκοι
και τα σκυλιά λύκοι κ
αι οι ανδρείοι δειλοί.
Ψόφια όλη η στάνη!
Ελάτε να πιούμε κούφιο νταηλίκι.
Κ. Παλαμάς

Ο Σεπτέμβριος είναι προ των πυλών της Ρώμης και οι χήνες που έσωζαν το Καπιτώλιο έχουν σφαχτεί εδώ και χρόνια. Μέλη της «ελληνικής» κατοχικής κυβέρνησης έχουν ήδη αναγγείλει νέα λαίλαπα ληστρικών μέτρων σε βάρος του ελληνικού λαού. Αυτός σκιαγμένος από την βία και την προδοσία, κουρασμένος, εγκαταλελειμμένος από κάθε πολιτική, κομματική και συνδικαλιστική ηγεσία περιμένει ανήμπορος και αδρανής την αναπόφευκτη επιδείνωση της κατάστασής του που θα επιφέρει ακόμα μεγαλύτερη οικονομική, ηθική και πνευματική εξαθλίωση, ακόμα και τον θάνατο πολλών.

Είναι πολύ εύκολο και «εκτονωτικό» για κάποιους να βρίζουν το σύνολο του ελληνικού λαού, πιστεύοντας ότι αυτοί εξαιρούνται. Είναι ένας πειρασμός, μια παγίδα προς την οποία σπρώχνει η επιφάνεια της σημερινής πραγματικότητας και στην οποία έχουν πέσει πολλοί κατά διαστήματα. Όμως όλα τα φαινόμενα έχουν την αιτία τους, με την διαφορά ότι οι αιτίες των κοινωνικών φαινομένων είναι πιο δύσκολο να διακριβωθούν από ότι οι αιτίες των φυσικών.

Η ιστορία του ελληνικού λαού έχει να επιδείξει δυο κύρια χαρακτηριστικά που έχουν διαμορφωθεί, όχι κάτω από επιδράσεις δήθεν γενετικών χαρακτηριστικών όπως διατείνονται οι οπαδοί των μεσαιωνικών επιστημών, αλλά κάτω από ιστορικά αίτια. Το πρώτο χαρακτηριστικό είναι ότι στις κρίσιμες στιγμές αυτός ο λαός έχει δείξει θάρρος και γενναιότητα που αγγίζουν τα όρια της «αποκοτιάς». Το δεύτερο είναι ότι, τουλάχιστον στην νεώτερη ιστορία του, πέφτει μονίμως θύμα προδοσιών και προδοτών.

Η τελευταία μεγάλη προδοσία ήταν η αισχρή πράξη της αλλοίωσης του νοήματος του «ΟΧΙ» του δημοψηφίσματος της 5ης Ιουλίου 2015. Ήταν μια αισχρή παραποίηση της βούλησης του ελληνικού λαού, θρασεία αλλοίωση του νοήματος του δημοψηφίσματος, καταστρατήγηση του Συντάγματος και, ουσιαστικά, κατάργηση της δημοκρατίας. Ποιος ξέρει τι μοίρα θα επιφύλασσε στους ενόχους το ψήφισμα του Δημοφάντους.

Σε όλη εκείνη την περίοδο πριν από το δημοψήφισμα – μικρή περίοδος, αλλά έμοιασε πολύ μεγάλη – οι Βρυξελλικοί μεγαλομανείς υπαλληλίσκοι της παγκοσμιοποίησης, τα Σοράκια, τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης, όλοι οι πρώην Πρωθυπουργοί, σχεδόν όλοι οι πολιτικοί αρχηγοί, «πεφωτισμένοι» καθηγητές πανεπιστημίου, «ταλαντούχοι» καλλιτέχνες, η ηγεσία της Εκκλησίας, απόστρατοι στρατηγοί γεμάτοι παράσημα που δεν κερδήθηκαν στα πεδία των μαχών, αλλά στις δημοσιοϋπαλληλικές τριετίες, μεγάλα ονόματα της οικονομίας, ξένοι παράγοντες και τύπος εξαπέλυαν καθημερινά και σε όλους τους τόνους νουθεσίες, απειλές και προειδοποιήσεις για τις καταστρεπτικές συνέπειες που θα αντιμετώπιζε ο ελληνικός λαός αν ψήφιζε ΟΧΙ αντί για ΝΑΙ. Ακόμα και ο Π.τ.Δ., αν και Ανεύθυνος Άρχων κατά κανόνα, δήλωσε στην τηλεόραση ότι δεν διανοείται μια Ελλάδα έξω από την Ευρώπη(!). Η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα είχε ήδη κλείσει τις τράπεζες της χώρας στέλνοντας το μήνυμα «σήμερα κλείνουμε τις τράπεζές σας, αύριο θα κλείσουμε τη χώρα σας αν ψηφίσετε ΟΧΙ». Δίκαια θα υποθέσει κανείς ότι αν εκείνες οι πιέσεις δεν είχαν ασκηθεί, το ποσοστό του ΟΧΙ θα έφτανε το 80% ή το 90%.

Η «ελληνική» κυβέρνηση και τα κόμματά της ΣΥΡΙΖΑ και ΑΝΕΛ δεν έκαναν καμία ουσιαστική εκστρατεία υπέρ του ΟΧΙ. Στις 29 Ιουνίου είκοσι χιλιάδες οπαδοί της αντιπολίτευσης και του ΝΑΙ έκαναν συγκέντρωση στην Πλατεία Συντάγματος με σύνθημα «Μένουμε Ευρώπη». Το βράδυ της ίδιας μέρας ο αντιπρόεδρος της κυβέρνησης Δραγασάκης εμφανίστηκε στην ΕΡΤ για να πει ότι οι διαφορές με τους τοκογλύφους δεν ήταν και τόσο τραγικές και άφησε ανοιχτό το ενδεχόμενο να ακυρωθεί το δημοψήφισμα!
Ο Τσίπρας, βλέποντας τις δημοσκοπήσεις και ακούγοντας τους συμβούλους του, φοβήθηκε ότι ο ελληνικός λαός θα υπέκυπτε στις πιέσεις και θα ψήφιζε μαζικά υπέρ του ΝΑΙ. Μια πλειοψηφία του ΝΑΙ θα τον έφερνε σε δύσκολη θέση αφού θα ερμηνευόταν σαν απόρριψη της πολιτικής του και θα δεχόταν μεγάλες πιέσεις για να παραιτηθεί. Η απώλεια της πρωθυπουργικής καρέκλας και των προνομίων που συνεπάγεται ήταν έξω από κάθε σκέψη για τον ίδιο και το κονκλάβιό του. Αυτό που ήθελε ήταν να υπερισχύσει το ΟΧΙ, αλλά οριακά, ώστε να μπορέσει να το αγνοήσει σχετικά ανώδυνα, να έρθει σε άλλον έναν «έντιμο συμβιβασμό» με τους τοκογλύφους φίλους του και να ακολουθήσει κοροϊδεύοντας ξανά και ξανά την πολιτική της ΕΕ. Σε αυτήν την πολιτική είχε ήδη υποταχθεί, όπως είχε δείξει με την συμφωνία της 20ης Φεβρουαρίου και απέδειξε με την υπογραφή του 3ου μνημονίου τον Αύγουστο.
Έτσι, κάνοντας ένα κακό υπολογισμό, προσπαθώντας να κλείσει την ψαλίδα που πίστευε ότι ευνοούσε το ΝΑΙ, παρενέβη στις 30 Ιουνίου παροτρύνοντας τον ελληνικό λαό να ψηφίσει ΟΧΙ.
Στις 2 Ιουλίου πραγματοποιήθηκε συγκέντρωση εκατοντάδων χιλιάδων διαδηλωτών στην Αθήνα υπέρ του ΟΧΙ. Ήταν μια από τις μεγαλύτερες συγκεντρώσεις της μεταπολεμικής Ελλάδας.

Στις 5 Ιουλίου συνέβη το αδιανόητο που άφησε άφωνους την κυβέρνηση, τους λοιπούς πολιτικούς και τους δημοσκόπους. Αυτό το αδιανόητο, που συμβαίνει μερικές φορές και προκαλεί τις εξεγέρσεις, ειρηνικές ή όχι και τις επαναστάσεις: ενεργοποιήθηκαν μηχανισμοί στα βαθύτερα στρώματα του συλλογικού υποσυνειδήτου που έχουν δημιουργηθεί μέσα από την συνεχή αντίσταση σε πάμπολλους ξένους εισβολείς, και ο ελληνικός λαός αντέδρασε στις πιέσεις. Αγνόησε τις απειλές και απέρριψε όλους τους καλοθελητές, συμπεριλαμβανόμενης και της πρακτικής του ΚΚΕ που, όχι μόνο δεν στήριξε το ΟΧΙ, αλλά έστησε «δικές του» κάλπες έξω από τα εκλογικά τμήματα. Αψήφησε την δύναμη των ευρωφασιστών και το γεγονός ότι εκείνοι θα πραγματοποιούσαν τις απειλές τους, έφτυσε στα μούτρα ισχυρότατες, εχθρικές δυνάμεις, προσπέρασε τα κόμματα της βουλής και ψήφισε ΟΧΙ σε ποσοστό 62%, δίνοντας σαφή διαταγή στην κυβέρνησή του να αντισταθεί.
Τότε η κυβέρνησή του τον πρόδωσε, αποκαλύπτοντας την πολιτική της ανεπάρκεια, την ηθική της φτήνεια και τα κατεβασμένα της παντελόνια. Αλλοίωσε το νόημα του δημοψηφίσματος, αγνόησε την σαφώς εκφρασμένη απόφασή του, αγνόησε το Σύνταγμα που ορίζει ότι το αποτέλεσμα ενός δημοψηφίσματος είναι δεσμευτικό για την κυβέρνηση και τον πρόδωσε ανοιχτά. Μάλιστα, ύστερα από ένα μήνα υπέγραψε το 3ο και πιο καταστρεπτικό μνημόνιο.

Ήταν μια στιγμή σαν εκείνες που ξεσπούν επαναστάσεις. Η μεγαλύτερη τραγωδία εκείνες τις στιγμές ήταν ότι μεταξύ των κοινοβουλευτικών και εξωκοινοβουλευτικών κομμάτωναυτοί που ήθελαν δεν μπορούσαν, ενώ αυτοί που μπορούσαν δεν θέλησαν. Τα δεξιά και ακροδεξιά «υπερπατριωτικά» κόμματα, τα «μετρημένα» κεντρώα, τα αριστερά και τα «επαναστατικά» ήπιαν μονορούφι το κούφιο νταηλίκι τους.
Το σοκ για την πλειοψηφία του ελληνικού λαού ήταν ανυπολόγιστα μεγάλο. Ήταν μεγαλύτερο και από το σοκ της Γερμανοϊταλικής εισβολής του 1940-41 αφού τότε ο λαός πολέμησε, νίκησε, αλλά έπειτα ηττήθηκε από ισχυρότερες δυνάμεις, ενώ τώρα θέλησε να πολεμήσει, αλλά προδόθηκε από μια εκλεγμένη κυβέρνηση που θεωρούσε δική του. Το ηθικό και η ψυχολογία της πλειοψηφίας του ελληνικού λαού υπέστη συντριπτικό πλήγμα, ξύπνησαν μνήμες του από παλιότερες προδοσίες «επαναστατικών» ηγεσιών και μια βαθιά κούραση τον κατέλαβε. Αρκετοί αρρώστησαν ακόμα και σωματικά.

Ταυτόχρονα τα αφεντικά του σημερινού πολιτικού προσωπικού, τρομαγμένα από το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος και το σαφές μήνυμα ότι ο ελληνικός λαός δεν είναι «τελειωμένος» παρά τα δεινά που είχε υποστεί από τις προηγούμενες κυβερνήσεις, εξαπέλυσαν μια παγκόσμια εκστρατεία κατασυκοφάντησής του. Τον αποκάλεσαν και τον αποκαλούν «βλάκα», «ανίκανο», «τεμπέλη» που ζει σε βάρος των έξυπνων(;!) και εργατικών(;!) Ευρωπαίων κι άλλα πολλά. Ο σκοπός τους ήταν και είναι να τον εμφανίσουν σαν «παράσιτο» και αιτία των δεινών των δικών τους λαών – κρύβοντας την παρασιτική φύση και την ευθύνη του δικού τους συστήματος – να στρέψουν το κάθε άτομο ενάντια στο διπλανό του και να τον βυθίσουν σε μια εσωτερική συντριβή θρησκευτικού τύπου, ώστε να τον αποτελειώσουν ηθικά και ψυχολογικά. Αυτοί οι χαρακτηρισμοί τους αναπαράγονται ακόμα με ευχαρίστηση από τα ξένα και «ελληνικά» ΜΜΕ, επιβεβαιώνοντας το λαϊκό γνωμικό «πάντα ο κλέφτης φωνάζει ότι τον κλέβουν κι ο φονιάς ότι τον σκοτώνουν».

Σήμερα, ένα χρόνο μετά, η κατάθλιψη συνεχίζεται. Το σοκ ήταν τραυματικό και η πλειοψηφία του ελληνικού λαού, αυτή που δεν συγχρωτίζεται με τους προδότες, είναι ακόμα μουδιασμένη κι έχει χάσει την πίστη της σε οποιονδήποτε και ο,τιδήποτε. Οι τραυματισμένοι άνθρωποι έχουν κλειστεί στον εαυτό τους, αρνούνται να αντιμετωπίσουν την πραγματικότητα και γλείφουν τις πληγές τους. Είναι αναμενόμενο και κατανοητό - οι πληγές πρέπει να κλείσουν. Έτσι συμβαίνει πάντα και παντού, μέχρι την ώρα της επόμενης μάχης.
Η οικονομική και κοινωνική πραγματικότητα επιδεινώνονται συνεχώς, η κυβέρνηση υλοποιεί με σαδιστική ευχαρίστηση τα υπαγορευμένα μέτρα κοροϊδεύοντας και χλευάζοντας κάθε αδύναμη κοινωνική ομάδα, ενώ την ίδια στιγμή κατεβάζει κι άλλο τα παντελόνια στα αφεντικά της, ξεπερνώντας κάθε όριο δουλοπρέπειας και εξευτελισμού. Όλα τα κόμματα της αντιπολίτευσης συνεργούν στο έγκλημα κάποια μεν ενεργά, κάποια δε με την αδράνειά τους. 
Στην συντριπτική τους πλειοψηφία οι οργανώσεις και τα κόμματα της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς συνεχίζουν την ομφαλοσκόπισή τους. Όταν αποφασίσουν τι είναι, από πού έρχονται και που πηγαίνουν, λύνοντας έτσι το οντολογικό τους πρόβλημα, θα ενεργοποιηθούν. 

Στο περσινό δημοψήφισμα ο ελληνικός λαός ΝΙΚΗΣΕ! Δεν φοβήθηκε, δεν λύγισε, αντιστάθηκε σε ολόκληρο, σχεδόν, τον κόσμο και δημιούργησε ένα αποτέλεσμα με τέτοια επίδραση, ώστε πολλοί το συνδέουν με την απόφαση των Βρετανών για έξοδο από την ΕΕ. Δεν νικήθηκε, νίκησε, αλλά προδόθηκε από τους ηγέτες του. Ο ελληνικός λαός έδειξε την μαχητική αρετή του, ανεξάρτητα από το τι είχε ψηφίσει το κάθε άτομο στις βουλευτικές εκλογές. Θα έρθει πάλι η ώρα που θα ψάξει, θα βρει το σύνθημα που ενώνει όλους, θα το φωνάξει και θα το κάνει πράξη. Μέσα από αυτό τον αγώνα θα βρει και θα αναδείξει άξιες ηγεσίες. Οι προδότες να μην χαίρονται!

στον Τοίχο