Η ΑΝΑΤΡΟΠΗ ΤΩΝ ΣΧΕΔΙΩΝ ΤΗΣ ΝΕΑΣ ΤΑΞΗΣ ΠΡΑΓΜΑΤΩΝ...

Κυριακή, 4 Σεπτεμβρίου 2016

Η ΣΠΑΣΜΕΝΗ ΣΚΑΚΙΕΡΑ- Ο ΜΠΡΕΖΙΝΣΚΥ ΕΓΚΑΤΑΛΕΙΠΕΙ ΤΟ ΣΧΕΔΙΟ ΤΗΣ ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΙΑΣ

Mike Whiney, Counterpunch.

[Ο κεντρικός αρχιτέκτονας του σχεδίου αμερικανικής παγκόσμιας κυριαρχίας, κορυφαίος στρατηγικός εγκέφαλος και σύμβουλος προέδρων, ο πολωνικής καταγωγής Σμπίγκνιου Μπρζεζίνσκυ, του οποίου το τελευταίο σύγγραμμα « Η Μεγάλη Σκακιέρα» κατέστη βίβλος αναφοράς για τους διεθνολογούντες και στην Ελλάδα, υποχρεώνεται σε ρεαλιστική ανασύνταξη σε αμυντικές θέσεις, διαπιστώνοντας «τεκτονικές διεθνείς ανατροπές» των δεδομένων.

Αυτή η πολυσήμαντη και ιδιαίτερα αξιοπρόσεκτη αναθεώρηση υπολογισμών καταγράφεται σε άρθρο του που δημοσιεύθηκε στην επιθεώρηση «Αmerican Interest» και αναλύεται στο κατωτέρω άρθρο του δημοσιολόγου Μάϊκ Χουίτνυ, στην ιστοσελίδα Counterpunch, έγκυρο όργανο της παράλληλης ελεύθερης ενημέρωσης. Πολύτιμη θρυαλλίδα και αφετηρία σοβαρού προβληματισμού, για όσους -αρμοδίως ή μη- αναζητούν στρατηγική εθνικής επιβίωσης, το διαφωτιστικό άρθρο αναφέρει τα ακόλουθα –με υπογραμμίσεις του συγγραφέα:]

Μετάφραση: Μιχαήλ Στυλιανού

Ο κύριος αρχιτέκτονας του σχεδίου της Ουάσιγκτων να κυβερνά τον κόσμο εγκατέλειψε το σχέδιο και συνιστά την σφυρηλάτηση δεσμών με τη Ρωσία και την Κίνα. Ενώ το άρθρο του Σμπίγκνιου Μπρζεζίνσκυ στο «Αμερικανικό Συμφέρον» φέρει τον τίτλο « Προς Μια Παγκόσμια Αναδιάταξη» αγνοήθηκε κατά το πλείστον από τα ΜΜΕ, αποκαλύπτει ότι ισχυρά μέλη του κατεστημένου κατάστρωσης πολιτικής δεν πιστεύουν πλέον ότι η Ουάσιγκτων θα επικρατήσει στην επιδίωξή της να επεκτείνει την αμερικανικήν ηγεμονία στη Μέση Ανατολή και στην Ασία.

Ο Μπρζεζίνσκυ που ήταν ο κύριος υπερασπιστής αυτής της ιδέας και που κατέστρωσε το σχέδιο για την αυτοκρατορική επέκταση το 1997, στο βιβλίο του: «Η Μεγάλη Σκακιέρα: Αμερικανική Υπεροχή Και Οι Γεωστρατηγικές Υποχρεώσεις της» έκανε στροφή όπισθεν και συνιστά μια δραματική αναθεώρηση της στρατηγικής. Ορίστε ένα απόσπασμα του άρθρου του στο Α.Ι.:

«Καθώς η εποχή της κυριαρχίας τους τελειώνει, οι Ηνωμένες Πολιτείες έχουν ανάγκη να ηγηθούν στην αρχιτεκτονική αναδιάταξη της παγκόσμιας δύναμης».

Πέντε βασικά δεδομένα αναφορικά με την προκύπτουσα ανακατανομή της παγκόσμιας πολιτικής ισχύος και την βίαιη πολιτική αφύπνιση της Μέσης Ανατολής σηματοδοτούν τον ερχομό μιας νέας αναδιάταξης (δυνάμεων) στον κόσμο.

Ο κατάλογος αυτών των βασικών δεδομένων είναι ότι οι ΗΠΑ είναι ακόμη η ισχυρότερη οντότητα πολιτικά, οικονομικά και στρατιωτικά, αλλά, λόγω των περίπλοκων γεωπολιτικών μεταβολών στις περιφερειακές ισορροπίες, δεν είναι πια η παγκόσμια αυτοκρατορική δύναμη».

(Άρθρο «Προς Μια Παγκόσμια Αναδιάταξη», Σμπίγκνιου Μπρζεζίνσκυ, Τhe American Interest)

Επανάληψη: Οι ΗΠΑ «δεν είναι πλέον η παγκόσμια αυτοκρατορική δύναμη». Συγκρίνατε αυτή την εκτίμηση με την τοποθέτηση του Μπρζεζίνσκυ, προ ετών, στη Σκακιέρα, όταν διακήρυσσε ότι οι ΗΠΑ ήταν «η υπέρτατη δύναμη στον κόσμο»: «…Την τελευταία δεκαετία του εικοστού αιώνα διαπιστώσαμε μια τεκτονική αλλαγή στα παγκόσμια πράγματα. Για πρώτη φορά, μια μη-Ευρασιατική δύναμη αναδείχθηκε όχι μόνο ως ο κρίσιμος διαιτητής των ευρασιατικών σχέσεων ισχύος, αλλά επίσης η υπέρτατη δύναμη του κόσμου. Η ήττα και συντριβή της Σοβιετικής ΄Ενωσης ήταν το τελικό βήμα της γοργής ανόδου μιας δύναμης του Δυτικού Ημισφαιρίου, των Ηνωμένων Πολιτειών, ως της μόνης και πράγματι της πρώτης πραγματικής παγκόσμιας δύναμης» (« Η Σκακιέρα: Η Αμερικανική Υπεροχή και οι Γεωστρατηγικές Υποχρεώσεις της» Basic Books,1997, σελ.xιιι).

Ορίστε και άλλα από το άρθρο στο American Interest:

« Γεγονός είναι ότι ουδέποτε υπήρξε μια πραγματικά «κυρίαρχη» παγκόσμια δύναμη μέχρι τη εμφάνιση της Αμερικής στην διεθνή σκηνή… Η αποφασιστική νέα παγκόσμια πραγματικότητα ήταν η εμφάνιση στην παγκόσμια σκηνή της Αμερικής ως ταυτόχρονα του πλουσιότερου και του στρατιωτικά ισχυρότερου παίκτη. Κατά το τελευταίο τμήμα του 20ού αιώνα καμιά άλλη δύναμη δεν την πλησίασε καν. Η εποχή αυτή τώρα τελειώνει». (American Interest)

Aλλά γιατί «αυτή η εποχή τώρα τελειώνει»; Τι άλλαξε από το 1997, όταν ο Μπρζεζίνσκυ αναφερόταν στις ΗΠΑ ως την «υπέρτατη στο κόσμο δύναμη»;

Ο Μπρζεζίνσκυ αναφέρει την άνοδο της Ρωσίας και της Κίνας, την αδυναμία της Ευρώπης και την «βίαιη πολιτική αφύπνιση μεταξύ των μεταποικιακών μουσουλμάνων» ως τα άμεσα αίτια αυτής της αιφνίδιας ανατροπής. Τα σχόλιά του για το Ισλάμ είναι ιδιαίτερα διδακτικά, κατά το ότι προσφέρει μια ρασιοναλιστική εξήγηση της τρομοκρατίας σ’ αντίθεση με την τυποποιημένη κυβερνητική παρόλα «μισούν τις ελευθερίες μας». Προς τιμήν του, ο Μπρζεζίνσκυ βλέπει την έκρηξη της τρομοκρατίας σαν το «ξεχείλισμα της ιστορικής αγανάκτησης» (από «ένα βαθύ συναίσθημα αδικίας») και όχι σαν την ανεγκέφαλη βία φανατικών ψυχοπαθών.

Φυσικά, σε ένα σύντομο άρθρο, 1.500 λέξεων, ο Μπρζεζίνσκυ δεν μπορεί να αναφερθεί σε όλες τις προκλήσεις (ή τις απειλές) που οι ΗΠΑ μπορεί ν’ αντιμετωπίσουν στο μέλλον. Αλλά είναι σαφές ότι αυτό που περισσότερο τον ανησυχεί είναι η ενίσχυση των οικονομικών, πολιτικών και στρατιωτικών δεσμών μεταξύ Ρωσίας, Κίνας, Ιράν, Τουρκίας και των άλλων κρατών της Κεντρικής Ασίας. Αυτή είναι η κύρια περιοχή του προβληματισμού του. Είχε μάλιστα προβλέψει το πρόβλημα το 1997, όταν έγραφε τη Σκακιέρα. Ορίστε τι είχε πει τότε:

«Από εδώ και εμπρός, οι ΗΠΑ μπορεί ν’ απαιτηθεί να αποφασίσουν πως θα αντιμετωπίσουν περιφερειακούς συνασπισμούς που θα επιχειρούν να εκτοπίσουν την Αμερική από την Ευρασία, απειλώντας έτσι τη θέση της Αμερικής ως παγκόσμιας δύναμης». (σελ.55)

«Για να το διατυπώσουμε με όρους που αντιστοιχούν στην πιο βάρβαρη εποχή των αρχαίων αυτοκρατοριών, οι τρείς μεγάλοι δεοντολογικοί κανόνες της αυτοκρατορικής γεωστρατηγικής είναι να εμποδίζεις τη συνωμοσία και να διατηρείς την εξάρτηση ασφαλείας των βασσάλων (υποτελών), να κρατείς τους συνεργαζόμενους πειθαρχικούς και προστατευμένους και να εμποδίζεις τους βαρβάρους να συνασπίζονται». (σελ.40)

«… να εμποδίζεις τη συνωμοσία μεταξύ των βασσάλων». Αυτό τα λέει όλα, δεν είναι;

Η προκλητική πολιτική της κυβέρνησης Ομπάμα, ιδιαίτερα με την ανατροπή των κυβερνήσεων της Λιβύης και της Ουκρανίας, επιτάχυνε σημαντικά τον ρυθμό σχηματισμού αυτών των αντι-αμερικανικών συμμαχιών. Με άλλα λόγια, οι εχθροί της Ουάσιγκτων προέκυψαν ως συνέπεια της συμπεριφοράς της Ουάσιγκτων. Ο Ομπάμα μόνο τον εαυτό του μπορεί να μεμφθεί.

Ο πρόεδρος της Ρωσικής Ομοσπονδίας Βλαντιμίρ Πούτιν, μπροστά στην αυξανόμενη απειλή της περιφερειακής αστάθειας και στην τοποθέτηση δυνάμεων του ΝΑΤΟ στα σύνορα της Ρωσίας, ανταποκρίθηκε με την ενίσχυση συμμαχιών με χώρες στη περίμετρο της Ρωσίας και στη Μέση Ανατολή. Ταυτόχρονα, ο Πούτιν και οι συνάδελφοί του των BRICS (Βραζιλία, Ρωσία, Ινδία, Κίνα, Νότιος Αφρική) ίδρυσαν ένα εναλλακτικό τραπεζικό σύστημα, το οποίο προορίζεται να αμφισβητήσει τη κυριαρχία του δολαρίου, που είναι η πηγή της παγκόσμιας δύναμης των ΗΠΑ.

Αυτός είναι ο λόγος που ανάγκασε τον Μπρζεζίνσκυ να κάνει γοργή στροφή 180 μοιρών και να εγκαταλείψει το σχέδιο για παγκόσμια αμερικανικήν ηγεμονία. Επειδή ανησυχεί για τους κινδύνους ενός νομισματικού συστήματος εκτός δολαρίου μεταξύ αναπτυσσομένων και ουδετέρων χωρών, το οποίο θα αντικαταστήσει το ολιγοπώλιο της Κεντρικής Τράπεζας. Εάν συμβεί αυτό, τότε οι ΗΠΑ θα χάσουν την λαβή στραγγαλισμού της διεθνούς οικονομίας και θα τεθεί τέρμα στο ληστρικό σύστημα με το οποίο πράσινα τυπωμένα στρατσόχαρτα ανταλλάσσονται με πολύτιμα αγαθά και υπηρεσίες.

Δυστυχώς, η προσεκτικότερη μέθοδος του Μπρζεζίνσκυ δεν είναι πιθανόν να ακολουθηθεί από την φαβορί υποψήφια πρόεδρο Χίλλαρυ Κλίντον, σταθερή οπαδό της αυτοκρατορικής επέκτασης με την ισχύ των όπλων. Η Κλίντον είναι που εισήγαγε την λέξη «άξονας» στο λεξικό στρατηγικής, σε ομιλία που εξεφώνησε το 2010, με τον τίτλο «Ο Αμερικανικός Αιώνας του Ειρηνικού» και δημοσιεύθηκε στο περιοδικό Εξωτερική Πολιτική.

«Καθώς ο πόλεμος στο Ιράκ τερματίζεται και η Αμερική αρχίζει να αποσύρει τις δυνάμεις της από το Αφγανιστάν, οι ΗΠΑ βρίσκονται σε μια αιχμή άξονα», άρχιζε η ομιλία της. «Την επόμενη δεκαετία πρέπει να είμαστε ευφυείς και συστηματικοί για το που θα επενδύσουμε χρόνο και ενέργεια, ώστε να βρεθούμε στην καλύτερη θέση για την διατήρηση της ηγεσίας μας, την εξασφάλιση των συμφερόντων μας και την προώθηση των αξιών μας. Ένα από τα σημαντικότερα καθήκοντα της αμερικανικής πολιτικής τέχνης την επόμενη δεκαετία θα είναι να επιδοθεί στην σημαντική αύξηση επένδυσης –διπλωματικής, οικονομικής, στρατηγικής και άλλης- στην περιοχή της Ασίας- Ειρηνικού…

«Ο έλεγχος (harnessing-χαλιναγώγηση) της ανάπτυξης και του δυναμισμού της Ασίας είναι καίριας σημασίας για τα αμερικανικά οικονομικά και στρατηγικά συμφέροντα και κρίσιμη προτεραιότητα για τον πρόεδρο Ομπάμα… Η περιοχή αποδίδει ήδη το ήμισυ της παγκόσμιας παραγωγής και σχεδόν το ήμισυ του διεθνούς εμπορίου…» (O Aμερικανικός Αιώνας του Ειρηνικού. Ομιλία Υπουργού Εξωτερικών Χίλλαρυς Κλίντον. Περιοδικό Εξωτερική Πολιτική).

Συγκρίνατε την ομιλία της Κλίντον με τα σχόλια του Μπρζενζίνσκυ στην Σκακιέρα, 14 χρόνια νωρίτερα:

«Για την Αμερική το μεγαλύτερο γεωπολιτικό βραβείο είναι η Ευρασία…(σελ.30)… Η Ευρασία είναι η μεγαλύτερη ήπειρος του πλανήτη και γεωπολιτικός άξονας. Η δύναμη που κυριαρχεί στην Ευρασία θα ελέγχει δύο από τις τρεις πιο προηγμένες και οικονομικά παραγωγικότερες περιοχές… Περί τα 75% του παγκόσμιου πληθυσμού ζουν στην Ευρασία και εκεί επίσης βρίσκεται το μεγαλύτερο μέρος του φυσικού πλούτου του κόσμου, τόσο σε επιχειρήσεις όσο και υπό το έδαφος. Η Ευρασία αντιπροσωπεύει τα 60% του παγκόσμιου ακαθάριστου εισοδήματος και τα τρία τέταρτα των ενεργειακών πηγών». (σελ.31)

Οι στρατηγικοί στόχοι είναι πανόμοιοι, η μόνη διαφορά είναι ότι ο Μπρζεζίνσκυ εισήγαγε μια διόρθωση πορείας, βασιζόμενη στις μεταβαλλόμενες συνθήκες και στην αυξανόμενη αντίσταση στον αμερικανικό τραμπουκισμό (bullying), ζυγό και κυρώσεις. Δεν φθάσαμε ακόμα στο σημείο κάμψεως της αμερικανικής υπεροχής, αλλά η ημερομηνία πλησιάζει γρήγορα και ο Μπρζεζίνσκυ το γνωρίζει.

Αντίθετα η Κλίντον μένει ακόμη δεσμευμένη στην υποχρέωση να επεκτείνει την αμερικανική ηγεμονία στην Ασία. Δεν αντιλαμβάνεται τους κινδύνους που αυτό προκαλεί για τη χώρα της και για τον κόσμο. Θα επιμείνει στις επεμβάσεις μέχρις ότου ο αμερικανικός πολεμικός οδοστρωτήρας αχρηστευτεί, πράγμα, που αν κρίνει κανείς από τις ρητορικές υπερβολές, θα συμβεί πιθανώς κάπου στην πρώτη θητεία της.

Μπρζεζίνσκυ παρουσιάζει ένα ρασιοναλιστικό ιδιοτελές σχέδιο για υποχώρηση, ελαχιστοποίηση των μελλοντικών συγκρούσεων, αποφυγή μιας πυρηνικής σύρραξης και διατήρηση της παγκόσμιας τάξης (δηλαδή του «συστήματος δολαρίου»). Αλλά θ’ ακολουθήσει τη συμβουλή του η αιμοδιψής Χίλλαρυ;

ΠΗΓΗ ΓΙΑ ΤΟ ΠΡΩΤΟΤΥΠΟ

ΠΗΓΗ

ΤΟ ΕΙΔΑΜΕ ΕΔΩ

Στοιχεία - σοκ για την ελληνική οικονομία

 Η απόλυτη ασφυξία, η κρίση βαθαίνει

4-9-2016

Share Tweet 0 Σχόλια e-mail

ΕΡΕΥΝΑ ΓΙΑ ΤΗ ΓΣΕΒΕΕ ΑΠΟ ΤΗ MARC - ΕΡΧΟΝΤΑΙ ΧΙΛΙΑΔΕΣ ΝΕΑ ΛΟΥΚΕΤΑ ΚΑΙ ΜΕΙΩΣΕΙΣ ΜΙΣΘΩΝ

Μαύρο τοπίο αποτυπώνει η έρευνα της ΓΣΕΒΕΕ για την ελληνική οικονομία. Για χιλιάδες νέα λουκέτα, μειώσεις μισθών, μιλούν οι προβλέψεις, ενώ στα 235 δισ. εκτινάχθηκαν οι απλήρωτοι φόροι, τα χρέη στα Ταμεία, τα «κόκκινα» δάνεια και οι οφειλές σε ΔΕΚΟ.

Οπως αποκαλύπτει έρευνα της Marc για την ΓΣΕΒΕΕ και δημοσιεύει η Realnews τα στοιχεία για την ελληνική οικονομία προκαλούν σοκ.

Σύμφωνα με τα αποτελέσματα της έρευνας του Ινστιτούτου Μικρών Επιχειρήσεων της Γενικής Συνομοσπονδίας Επαγγελματιών Βιοτεχνών και Εμπόρων Ελλάδος όλοι οι δείκτες είναι στο «κόκκινο», καθώς:

- 18.100 επιχειρήσεις εκτιμάται ότι θα κλείσουν το δεύτερο εξάμηνο του 2016.

- 38.000 θέσεις εργασίας προβλέπεται ότι θα χαθούν από τις εταιρείες που θα κλείσουν το β’ εξάμηνο του έτους.

- 45.000 επιχειρήσεις έχουν βρεθεί αντιμέτωπες με κατασχέσεις ή δέσμευση λογαριασμών.

- 3 στις 10 επιχειρήσεις δεν θα ανταποκριθούν στις φορολογικές υποχρεώσεις τους.

- 28,1% των επιχειρήσεων προτίθεται να μειώσει μισθούς ή ώρες εργασίας τους επόμενους μήνες.

- 98,0% των επιχειρήσεων δεν θα προβεί σε οποιαδήποτε επένδυση έως τον Δεκέμβριο.

Το σύνολο των ληξιπρόθεσμων οφειλών φτάνει τα 235 δισ. ευρώ.

Οπως φαίνεται από τα παραπάνω στοιχεία το τελευταίο τετράμηνο του έτους θα είναι «καυτό» με χιλιάδες επιχειρήσεις να κλείνουν και χιλιάδες εργαζομένους να οδηγούνται στην ανεργία.

Μέχρι τα τέλη του 2016 αναμένεται να βάλουν λουκέτο ακόμη 18.000 επιχειρήσεις που έρχονται να προστεθούν στις 18.000 που έκλεισαν το πρώτο εξάμηνο του έτους, με επιπλέον 38.000 εργαζομένους να οδηγούνται στην ανεργία.

Συνολικά 4 στις 10 επιχειρήσεις βρίσκονται στο κόκκινο με τη βιωσιμότητά τους να κρίνεται εξαιρετικά αμφίβολη. Σημαντικό πρόβλημα αντιμετωπίζουν περίπου 280.000 επιχειρήσεις, οι οποίες δεν καταβάλλουν έγκαιρα τους μισθούς, ενώ 2 στους 10 προτίθενται να μειώσουν περαιτέρω τους μισθούς ή τις ώρες εργασίας έως το τέλος του 2016.

Βαρίδι για τις ΜΜΕ αποτελούν τα χρέη που έχουν σε Εφορία, Ασφαλιστικά Ταμεία, και ΔΕΚΟ. 

Τέσσερις στις 10 ΜΜΕ έχουν ληξιπρόθεσμες οφειλές στα Ασφαλιστικά Ταμεία, μία στις πέντε στις ΔΕΚΟ, ενώ μία στις δέκαι δηλαδή 70.000 επιχειρήσεις έχει ληξιπρόθεσμες υποχρεώσεις. 

Μάλιστα η ανικανότητα των εταιρειών να ανταποκριθούν στις οικονομικές τους υποχρεώσεις αποτυπώνεται και από τα στοιχεία:

Μία στις 10 επιχειρήσεις έχασε τη ρύθμιση των 72 ή 100 δόσεων, 45.000 έχουν βρεθεί αντιμέτωπες με κατασχέσεις ή δέσμευση λογαριασμών για οφειλές, τρεις στις 10 αναμένεται να μην είναι σε θέση να ανταποκριθούν στις φορολογικές και ασφαλιστικές υποχρεώσεις τους για το 2016.

Απαισιόδοξοι για το μέλλον των εταιρειών τους είναι οι περισσότεροι επαγγελματίες με το 58% να εκτιμά ότι θα μειωθεί ο κύκλος εργασιών το β εξάμηνο του 2016.

Εξαιρετικά σημαντικό είναι το στοιχείο ότι το 98% των επιχειρήσεων δεν θα προβεί σε οποιαδήποτε επένδυση το δεύτερο εξάμηνο του έτους. Στοιχείο που απομακρύνει ακόμη περισσότερο την έξοδο της χώρας από την ύφεση. 

Στη μέγγενη των ληξιπρόθεσμων οφειλών...

 Σε περίπου 235 δισ. ευρώ - 55 περισσότερα από το ΑΕΠ της χώρας - αναμένονται οι ληξιπρόθεσμες οφειλές που έχουν οι Ελληνες πολίτες σε εφορία, ταμεία, και δάνεια ακόμη και για λογαριασμούς ρεύματος και νερού.

Μόνο στις εφορίες 4 εκατ. φορολογούμενοι χρωστούν 89,8 δισ. ευρώ, με το ΥΠΟΙΚ να ψάχνει τα χρήματα αυτά μέσω των... κατασχέσεων!

Οσον αφορά τα Ασφαλιστικά Ταμεία οι οφειλέτες έφθασαν τους 649.709 τον Ιούνιο, με τα ληξιπρόθεσμα να αγγίζουν τα 26 δισ. ευρώ. Σε ένα μήνα μόνο μεταξύ Μαΐου - Ιουνίου οι οφειλέτες των Ταμείων αυξήθηκαν κατά 21.338. πρόκειται για το μεγαλύτερο πλήθος οφειλετών που έχει καταγραφεί από τα Ταμεία.

... οι πολίτες δεν καταναλώνουν πλέον 

Σε ελεύθερη πτώση βρίσκεται και η κατανάλωση με τις αγορές να περιορίζονται στα απολύτως απαραίτητα. Οι μεγαλύτερες μειώσεις παρατηρούνται στο ελαιόλαδο και ζυμαρικά (10%), γαλακτοκομικά (8%), φρούτα και λαχανικά (6%).

Παράγοντες της αγοράς αναμένουν μεγαλύτερη... αποχή από την κατανάλωση που θα έχει ως αποτέλεσμα η χρονιά να κλείσει με απώλειες περίπου 5%. 

Read more: http://www.newsbomb.gr/oikonomia/news/story/724908/stoixeia-sok-gia-tin-elliniki-oikonomia-h-apolyti-asfyxia-i-krisi-vathainei#ixzz4JGZ5XeLv

Το ΔΝΤ παραδέχτηκε ότι τα μνημόνια επιβλήθηκαν για να διασωθεί το ευρώ κι όχι η Ελλάδα.

3-9-2016

Όταν δημοσιεύτηκε η έκθεση του Ανεξάρτητου Γραφείου Αξιολόγησης (Independent Evaluation Office - I.O.E.) του ΔΝΤ, όσοι έχουν λερώσει τη φωλιά τους όλα αυτά τα χρόνια και έχουν βάψει τα χέρια τους με το αίμα των Ελλήνων πολιτών υποστηρίζοντας τα μνημόνια ως αναγκαστικό μονόδρομο, σιώπησαν. Μίλησαν μόνο για ομολογία λαθών εκ μέρους του ΔΝΤ κι αυτό ήταν όλο.

Η αλήθεια είναι τελείως διαφορετική. Η έκθεση αυτή ομολογεί ανοιχτά αυτό που είναι γνωστό σ' όλους με εξαίρεση τον μέσο Έλληνα πολίτη. Ομολογεί ότι η ηγεσία του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου, επί Στρος Καν - του φίλου μας, αν θυμάστε - και Λαγκάρντ, παραπλάνησε το διοικητικό συμβούλιο, προχώρησε σε μια σειρά από ολέθρια εσφαλμένες εκτιμήσεις για την Ελλάδα, θεώρησε ως βασικό σκοπό τη διάσωση όχι της Ελλάδας, αλλά του ευρώ, αγνόησε τα προειδοποιητικά σημάδια της επικείμενης κρίσης, και έθεσε ως πρώτη προτεραιότητα τη διάσωση του τραπεζικού καρτέλ της ευρωζώνης.

Κι όλα αυτά παραβιάζοντας βάναυσα τις καταστατικές προβλέψεις του ΔΝΤ. Φέρνοντας το Διοικητικό Συμβούλιο του ΔΝΤ προ τετελεσμένων, ώστε να μην μπορεί να αντιδράσει στα σχέδια της ηγεσίας, τα οποία εκπορεύονταν από Ουάσινγκτον και Βρυξέλλες. Πολλές από τις περίφημες εκτιμήσεις του ΔΝΤ για τη βιωσιμότητα του χρέους, του ευρώ και του τραπεζικού συστήματος της ευρωζώνης, ετοιμάστηκαν εκτός των προβλεπόμενων διαδικασιών του Οργανισμού. "Πολλά έγγραφα ετοιμάστηκαν εκτός των προβλεπόμενων καναλιών, ενώ η έγγραφη τεκμηρίωση σχετικά με ορισμένα ευαίσθητα θέματα δεν στάθηκε δυνατό να εντοπιστεί," αναφέρει χαρακτηριστικά η έκθεση του ΙΕΟ.

Με άλλα λόγια έχει στηθεί ολόκληρη μηχανή προκειμένου να φορτωθεί στους Έλληνες πολίτες το κόστος διάσωσης του ευρώ και των μεγάλων τραπεζών του ευρωσυστήματος. Κι όλα αυτά γιατί; Διότι έπρεπε να αντιμετωπιστεί η πιθανότητα "μετάδοσης της κρίσης" στις αγορές και στην οικονομία του ευρώ. Αυτή είναι η επίσημη δικαιολογία.

Αν αυτό ισχύει, τότε γιατί το κόστος το φορτώθηκε αποκλειστικά ο Έλληνας πολίτης; "Αν η πρόληψη της διεθνούς μετάδοσης ήταν ένα βασικό μέλημα, το κόστος της πρόληψής της θα πρέπει να έχει αναληφθεί - τουλάχιστον εν μέρει - από τη διεθνή κοινότητα μιας κι αυτή ήταν η κυρίως επωφελούμενη", αναφέρει η έκθεση του ΙΟΕ.
Αντί γι' αυτό τι έγινε; Το κόστος των διασώσεων φορτώθηκε στους απλούς Έλληνες πολίτες και ποτέ δεν αναγνωρίστηκε ότι το πραγματικό κίνητρο της πολιτικής της ΕΕ-ΔΝΤ-Τρόικα ήταν να προστατεύσει τη νομισματική ένωση. Αντίθετα, οι Έλληνες κατηγορήθηκαν επίμονα και επανειλημμένα για τις αποτυχίες που προέκυψαν από αυτή την ίδια την πολιτική.

Ακόμη και τώρα η κ. Λαγκάρντ προκειμένου να δικαιολογήσει τα αδικαιολόγητα δήλωσε τα εξής εξωφρενικά: «Η Ελλάδα, ωστόσο, ήταν μοναδική: ενώ οι αρχικοί οικονομικοί στόχοι αποδείχθηκαν υπερβολικά φιλόδοξοι, το πρόγραμμα βασανίζεται από επαναλαμβανόμενες πολιτικές κρίσεις, οπισθοδρομήσεις από κατεστημένα συμφέροντα, και σοβαρά προβλήματα εφαρμογής που οδήγησε σε μια πολύ βαθύτερη από την αναμενόμενη συρρίκνωση της παραγωγής», είπε.

Με άλλα λόγια, η φιλοσοφία του προγράμματος είναι ορθή, αλλά φταίνε αυτοί οι καταραμένοι Έλληνες που έριχναν τη μια κυβέρνηση δοσίλογων μετά την άλλη και τα "κατεστημένα συμφέροντα". Προς θεού όχι αυτά που χρηματίζουν πολιτικούς σαν την κ. Λαγκάρντ και για τα οποία διώκεται στη Γαλλία η εν λόγω κυρία. Πρόκειται για τα "κατεστημένα συμφέροντα" του μεροκαματιάρη, του συνταξιούχου, του ελευθεροεπαγγελματία και γενικά όποιου θεωρεί αδιαφιλονίκητο το δικαίωμα στη μόνιμη και σταθερή απασχόληση με αμοιβές αξιοπρεπούς διαβίωσης στην πατρίδα του.

Βέβαια, όλοι αυτοί έκαναν τη δουλειά τους. Η Ελλάδα όμως δεν είχε κυβερνήσεις και πολιτικούς να την προστατεύσουν; Δεν είχε θεσμούς με συντεταγμένες εξουσίες για να προστατέψουν τους Έλληνες πολίτες; Σαφώς και δεν είχε. Ούτε έχει σήμερα. Οι κυβερνήσεις στην Ελλάδα και οι συνταγματικοί θεσμοί εδώ και πολλά χρόνια είναι μια εικονική πραγματικότητα για να μην αντιληφθεί ο μέσος Έλληνας πολίτης το γεγονός ότι κατοικεί σε μια παντελώς ανοχύρωτη χώρα. Τόσο ανοχύρωτη όπου μπορεί να συμβεί το χειρότερο, η μεγαλύτερη τραγωδία χωρίς κανένας επίσημος θεσμός να αντιδράσει στο ελάχιστο. Ο δοσιλογισμός και η εξαγορά είναι ο μοναδικός θεσμός που σέβονται άπαντες οι κρατούντες.

Στο κεφάλαιο της έκθεσης του ΙΕΟ με τίτλο «Συστημικοί Κίνδυνοι και οι Συνέπειες της Ζώνης του Ευρώ στην Ελλάδα», και συγκεκριμένα στην παράγραφο 28, ομολογείται κάτι που δεν θα απασχολήσει κανένα ΜΜΕ που υποστηρίζει την παραμονή στην ευρωζώνη:

«Υποβαθμίστηκαν οι επιπτώσεις της ένταξης της Ελλάδας στο ευρώ, κατά τη διάρκεια της προ της επιτήρησης της κρίσης. Οι επιπτώσεις από την ξαφνική διακοπή ενισχύθηκαν από:
Την απουσία μιας κεντρικής τράπεζας να παρέχει ως κυρίαρχος δανειστής των-τελευταίων- υποστήριξη στο δικό τους νόμισμα.
Την επικράτηση της τραπεζικής χρηματοδότησης, και
Τον φαύλο κύκλο ανατροφοδότησης μεταξύ τραπεζών και κρατών.
Ειδικότερα, …..η έλλειψη ευελιξίας των συναλλαγματικών ισοτιμιών, έκανε κάθε μεμονωμένο μέλος της ζώνης του ευρώ να καθίσταται ευάλωτο σε κρίσεις κρατικού χρέους που είχαν τη δυνατότητα να εξαπλωθούν σε ολόκληρο το τραπεζικό σύστημα και την πραγματική οικονομία . Αυτός ο φαύλος κύκλος μεταξύ του τραπεζικού και κρατικού κινδύνου δεν αναγνωρίστηκαν επαρκώς από την επιτήρηση πριν από την κρίση εκ μέρους του ΔΝΤ, αλλά ούτε και οι αδυναμίες στην αρχιτεκτονική της ζώνης του ευρώ έφεραν στο φως.»

Τι σημαίνουν όλα αυτά; Αφενός, το γεγονός ότι η ένταξη της Ελλάδας στο ευρώ αποτελεί το υπόβαθρο της σημερινής της χρεοκοπίας. Αφετέρου, χωρίς κεντρική τράπεζα δική της, χωρίς δικό της νόμισμα και υπό το καθεστώς του ευρώ, δεν μπορεί να ελπίζει μια χώρα με τα χάλια της Ελλάδας, ότι θα δει προκοπή.

Φυσικά, υπάρχουν κι αυτοί που πουλάνε φύκια για μεταξωτές κορδέλες. Καλούν σε αλλαγή της αρχιτεκτονικής της ευρωζώνης και της ΕΕ προς το δημοκρατικότερο. Πρόκειται για παραμύθια. Η Ελλάδα χρειάζεται επειγόντως να αποκτήσει τη δική της κεντρική τράπεζα, υπό δημόσιο και κοινωνικό έλεγχο, να εφαρμόσει πολιτική προστατευτισμού υπέρ του έλληνα εργαζόμενου και παραγωγού, αλλά και να αποκτήσει εθνικό νόμισμα προκειμένου να χρηματοδοτήσει χωρίς δάνεια το εισόδημα των Ελλήνων. Αν δεν γίνει αυτό, δεν υπάρχουν παρά μόνο τα χειρότερα για την πατρίδα και τη συντριπτική πλειοψηφία των Ελλήνων.

Δημοσιεύτηκε στο kontranews, .

ΤΙΜΗ ΚΑΙ ΔΟΞΑ ΣΤΟΝ ΗΡΩΪΚΟ ΚΑΤΑΔΡΟΜΕΑ

Σάββατο, 3 Σεπτεμβρίου 2016

Ποιός μας σκότωσε;;; Έπεσε η «αυλαία» για τον ηρωϊκό καταδρομέα Θανάση Ζαφειρίου (ΒΙΝΤΕΟ)

Όλα έγιναν σε ελάχιστα δευτερόλεπτα. Η άτρακτος, διάτρητη από τα αντιαεροπορικά βλήματα, είχε γεμίσει καπνούς. Φλόγες ξεπηδούσαν τους κινητήρες του αεροπλάνου, και οι κραυγές των χτυπημένων συμπολεμιστών έκαναν εφιαλτική την ατμόσφαιρα...

Το βαρύ NORATLAS κατευθυνόταν με μεγάλη ταχύτητα προς το λόφο, και τη συντριβή, και ο καταδρομέας Θανάσης Ζαφειρίου, όρθιος στην πόρτα της ατράκτου, έπρεπε να “αποφασίσει” με ποιον τρόπο θα πεθάνει: κάρβουνο στα φλεγόμενα συντρίμμια του αεροπλάνου ή...

κομματιασμένος στο έδαφος από μια βουτιά στο κενό. Πολυτέλεια να σκεφθεί και να αποφασίσει δεν είχε φυσικά, καθώς έβλεπε με τρόμο το έδαφος να ‘ρχεται κατά πάνω του και το αεροσκάφος ασυγκράτητο να σπεύδει να συναντήσει τη βραχώδη πλαγιά “καταπίνοντας” με ανατριχιαστική “βουλιμία” τα τελευταία μέτρα που χώριζαν τον ουρανό από τη γη. Και τους τριάντα τρεις επιβαίνοντες από τον θάνατο. Το ένστικτο, αυτό που στις πιο κρίσιμες στιγμές οδηγεί τον άνθρωπο, του “είπε”: πήδα! Και το έκανε. Έκτοτε δεν θυμάται τίποτα. Δεν άκουσε τον τρομερό χτύπο από την πρόσκρουση και συντριβή, δεν είδε τα πτώματα των συμπολεμιστών του να εκτινάσσονται, ούτε τις φλόγες που τύλιξαν ένα μέρος του αεροπλάνου. Ξύπνησε πολλές μέρες αργότερα σε κάποιο νοσοκομείο, αλλά και πάλι είχε ένα τεράστιο κενό στη μνήμη του. 

Ως εκ θαύματος ο Θανάσης Ζαφειρίου θα επιζήσει, μόνος αυτός. Οι άλλοι, είκοσι οχτώ Έλληνες καταδρομείς και τέσσερα μέλη του πληρώματος, εκ των οποίων οι δυο πιλότοι, θα βρουν ακαριαίο θάνατο κατά την συντριβή. Θα χρειαστεί όμως πολύς καιρός και η βοήθεια γιατρών και άλλων ειδικών για να “συναρμολογήσει” στη μνήμη του ο τυχερός -πώς αλλιώς να τον χαρακτηρίσει κανείς;- καταδρομέας από τη Νεάπολη Θεσσαλονίκης τα συντρίμμια αυτής της τραγωδίας, η οποία θα τον ακολουθήσει, όχι με τον καλύτερο τρόπο, στην μετέπειτα ζωή του. Ήταν λίγο πριν από τα μεσάνυχτα της 21ης Ιουλίου του 1974, όταν δεκαπέντε μεταγωγικά στρατιωτικά αεροσκάφη NORATLAS απογειώθηκαν από το αεροδρόμιο της Σούδας με προορισμό τη φλεγόμενη Κύπρο. Τα τουρκικά στρατεύματα εισβολής προωθούνταν προς τα ενδότερα της νήσου και η στρατιωτική χούντα της Αθήνας αποφάσισε σε να στείλει δυνάμεις καταδρομών για να υπερασπιστούν το αεροδρόμιο της Λευκωσίας. Στην επιχείρηση δόθηκε η κωδική ονομασία ΝΙΚΗ και εντολή να πετούν με “σιγή ασυρμάτου”, απόλυτης σιωπής δηλαδή, ενώ με το που απογειώθηκαν τα αεροσκάφη μεταφέροντας περισσότερους από τετρακόσιους καταδρομείς, από το αρχηγείο αεροπορίας στην Αθήνα εστάλη στην εθνοφρουρά στην Κύπρο κωδικοποιημένο μήνυμα ότι “έρχονται δεκαπέντε πορτοκάλια”. 

Φτάνοντας στην Λευκωσία το σμήνος, και ξεκινώντας τη διαδικασία προσέγγισης και προσγείωσης, διαπιστώθηκε ότι δεν είχαν ενημερωθεί όλες οι φρουρές για το σχέδιο, με αποτέλεσμα να υποδεχθούν τα αεροσκάφη με πολυβολισμούς. Τα δυο πρώτα NORATLAS θα καταφέρουν να προσγειωθούν, το τρίτο, όμως, στο οποίο επέβαινε και ο Ζαφειρίου, θα δεχθεί συντριπτικά πλήγματα και ακυβέρνητο θα καρφωθεί και θα συντριβεί στο λόφο της Μακεδονίτισσας, λίγα χιλιόμετρα από τον διάδρομο προσγείωσης. Με περιπετειώδη τρόπο θα καταφέρουν να προσγειωθούν και τα υπόλοιπα NORATLAS, η τραγωδία όμως της κατάρριψης θα σφραγίσει την ηρωική προσπάθεια των Κυπρίων και Ελλήνων στρατιωτών να αποκρούσουν τους εισβολείς. Εκσκαφείς και μπουλντόζες επιχωμάτωσαν τα συντρίμμια του αεροσκάφους, στα οποία βρίσκονταν θαμμένοι και οι σοροί των Ελλήνων στρατιωτών, καθώς υπήρχε ο κίνδυνος έκρηξης των πυρομαχικών που μετέφερε στην άτρακτό του. Χρειάστηκε να περάσουν σαράντα ένα χρόνια και να καταβληθούν ιδιαίτερα προσεκτικές προσπάθειες, ώστε να ανασκαφούν τα συντρίμμια και να ανασυρθούν τα ανθρώπινα οστά. 

Η όλη διαδικασία, που περιλάμβανε ταυτοποίηση και ενταφιασμό με μεγάλες τιμές, στον παρακείμενο Τύμβο της Μακεδονίτισσας, ολοκληρώθηκε τον περασμένο Ιούνιο. Η αυλαία της τραγικής αυτής υπόθεσης θα πέσει, προχθες το βράδυ, με τον θάνατο στο Γενικό Στρατιωτικό Νοσοκομείο της Θεσσαλονίκης, όπου νοσηλευόταν, του μοναδικού επιζήσαντα, καταδρομέα Θανάση Ζαφειρίου. 

http://mignatiou.com

Ρωσία: Από τον Γέλτσιν στον Πούτιν

 από τη λεηλασία στην ανασυγκρότηση

02.08.2016 | από Στέλιος Ελληνιάδης

ΠΕΡΙΠΤΕΡΟ ΙΔΕΩΝ

Δημοσίευση: Φύλλο 322 -του δρόμου της αριστεράς 30/7/2016

Στη λίμνη της Βουλιαγμένης, οι Εκδόσεις Καστανιώτη, η Ελληνορωσική Λέσχη «Διάλογος» και το περιοδικό «Πανόραμα», παρουσίασαν την ελληνική έκδοση του καινούργιου βιβλίου του γνωστού Γερμανού δημοσιογράφου και ντοκιμαντερίστα Χούμπερτ Ζάιπαλ«Πούτιν – Η εξουσία εκ των έσω». Το βιβλίο δεν αποτελεί μια αγιογραφία του προέδρου της Ρωσίας, αλλά μια τεκμηριωμένη αφήγηση της πολιτικο-οικονομικής εξέλιξης της Ρωσίας από την ανακήρυξή της ως ανεξάρτητου κράτους μέχρι τις μέρες μας, ιδίως μέσα από τη σκληρή πάλη των ατόμων και των ομάδων για τον έλεγχο της εξουσίας και τη λεηλασία του πλούτου της χώρας. Από την καταστροφική «δεκαετία Γιέλτσιν» στην περίοδο ανασυγκρότησης του ρωσικού κράτους που δικαιολογημένα ταυτίζεται με την αναπάντεχη επιλογή του Βλαντίμιρ Πούτιν για το ανώτατο αξίωμα της χώρας και τις «εκπλήξεις» που αυτή η επιλογή συνεπαγόταν, για όλους.

Θα περάσουν πολλά χρόνια για να αποτιμηθούν όλες οι συνέπειες από τη διάλυση της Σοβιετικής Ένωσης. Συνέπειες για τη Ρωσία, συνέπειες για την Ευρώπη, συνέπειες για τον κόσμο ολόκληρο. Ο συγγραφέας του βιβλίου δεν αποπειράται να καλύψει όλο αυτό το αχανές και πολύμορφο παζλ. Επικεντρώνεται κυρίως στο πεδίο της οικονομίας και της πολιτικής στα υψηλά στρώματα του εποικοδομήματος. Αλλά οι εξελίξεις σ’ αυτό το πεδίο είναι φανερό ότι καθορίζουν αποφασιστικά τις εξελίξεις σε όλα τα υπόλοιπα επίπεδα, εσωτερικά και διεθνή. Και τοποθετεί στο κέντρο αυτού του πεδίου ορισμένα πρόσωπα που έχουν μεγαλύτερους ρόλους και αυξημένες ευθύνες, ξεχωρίζοντας ως κορυφαίους διαμορφωτές, τον Μπορίς Γιέλτσιν και τον Βλαντίμιρ Πούτιν, με αρνητικό πρόσημο στον πρώτο και θετικό στον δεύτερο, όχι με αφορισμούς και κολακείες, αλλά με την απλή παράθεση των γεγονότων και των πληροφοριών, που είναι άφθονες και καλά τεκμηριωμένες.

Γεωπολιτική καταστροφή

Η διάλυση της Σοβιετικής Ένωσης είχε πολλαπλές συνέπειες. «Μία μεγάλη γεωπολιτική καταστροφή του 20ού αιώνα», όπως την αξιολογεί ο Πούτιν και οι επιπτώσεις αυτής της καταστροφής είναι ακόμα σε εξέλιξη χωρίς κανένας να μπορεί με βεβαιότητα να εκτιμήσει το βάθος και τη διάρκειά τους.

Δίπλα στο κύριο γεγονός που ήταν η αλλαγή συστήματος και η αποσύνθεση μιας μεγάλης αυτοκρατορίας που περιλάμβανε πολλές άλλες χώρες με επίκεντρο τη Ρωσία, καταγράφονται και άλλες σημαντικές επιπτώσεις με παγκόσμια ή τοπική εμβέλεια. Μία απ’ αυτές είναι το γεγονός ότι ξαφνικά «η Ρωσία, με 145 εκατομμύρια πολίτες, στην πλειονότητά τους Ρώσους, κατέστη εν μία νυκτί διάδοχος της αλλοτινής τεράστιας αυτοκρατορίας. Το υπόλοιπο τμήμα, δηλαδή οι πρώην σοβιετικές δημοκρατίες, οι οποίες είχαν τον ίδιο αριθμό πολιτών, προσπαθούσε να σταθεί στα πόδια του ύστερα από δεκαετίες εξάρτησης. Εν μία νυκτί επίσης, 20 και πλέον εκατομμύρια Ρώσοι ξύπνησαν σε ένα άλλο κράτος και βρέθηκαν αναγκασμένοι να τα βγάζουν πέρα ως αλλοδαποί. Μια αντιπαράθεση που δεν έχει λήξει ακόμα».

Σε χοντρικές γραμμές, εν μέρει γνωρίζουμε και εν μέρει υποθέτουμε τι συνέβη. Το βιβλίο δεν διεκδικεί δάφνες για εντελώς άγνωστες αποκαλύψεις. Όμως, ο συγγραφέας, με μέθοδο και συνοχή, συναρμολογεί τα διάφορα κομματάκια και τα συνθέτει σε ένα επαρκές και εξαιρετικά διαφωτιστικό χρονικό μιας πορείας παρ’ ολίγον διάλυσης της νέας Ρωσίας, φωτίζοντας περισσότερο μια αρκετά αναπάντεχη τροπή που βάζει φρένο στην κατηφορική πορεία και από την οποία ξεκινάει η προσπάθεια μιας δύσβατης ανασυγκρότησης που μόνο εκ των υστέρων μπορεί κανείς να την καταλάβει και να την εξηγήσει ικανοποιητικά. Με τη συμβολή του Βλαντίμιρ Πούτιν, με τον οποίο ο συγγραφέας έχει μια διαρκή συνομιλία ακολουθώντας τον σε ταξίδια, σε χώρους εργασίας, ακόμα και σε τόπους διαμονής του, γίνεται απολύτως σαφές και κατανοητό τι συνέβη από τη διάλυση της ΕΣΣΔ μέχρι σήμερα. Μια στρωτή εξιστόρηση μέσα από τους διαπλεκόμενους διαδρόμους της εξουσίας, που αναζητεί την αλήθεια πέρα από τα ψέματα και τις στρεβλώσεις που διαδίδουν συστηματικά τα διεθνή ΜΜΕ, τα λόμπι των ολιγοπωλίων και οι κυβερνήσεις, που θεωρούν τον Πούτιν εμπόδιο για την παγκόσμια ηγεμονία τους.

Κομμουνιστικός κίνδυνος

«Το 1996, το μοιραίο αυτό έτος, ο Μπορίς Γέλτσιν έδινε τη μάχη για να κρατηθεί στο αξίωμά του. Ο διαρκής πόλεμος στην Τσετσενία, ατασθαλίες που είχαν δει το φως της δημοσιότητας, καθώς και αντιλαϊκές ρυθμίσεις, τον είχαν κάνει αρκετά αντιδημοφιλή. Τα αποτελέσματα των δημοσκοπήσεων ήταν καταστροφικά. Ο Γκενάντι Ζιουγκάνοφ, υποψήφιος του Κομμουνιστικού Κόμματος και ισχυρότερος αντίπαλος του Γέλτσιν στις επικείμενες προεδρικές εκλογές στο τέλος του καλοκαιριού, ήταν μακράν πρώτος στις προτιμήσεις του κόσμου. Πέντε χρόνια μετά την κατάρρευση του κομμουνισμού ως μορφής πολιτεύματος, ο άνθρωπος που τον εκπροσωπούσε υποσχόταν τώρα στους Ρώσους σταθερότητα και επιστροφή σε καλύτερες μέρες. Τα ποσοστά του Γέλτσιν κυμαίνονταν μεταξύ του 3% και 5%, πράγμα που σήμαινε ότι ο Ρώσος πρόεδρος καταλάμβανε, ηττημένος πια, μόλις την τέταρτη θέση μεταξύ των υποψηφίων, ενώ ο Ζιουγκάνοφ, με ποσοστό επιδοκιμασίας στο 20%, βρισκόταν στην πρώτη θέση, με το κόμμα του να έχει πετύχει ήδη καλά αποτελέσματα στις βουλευτικές εκλογές που είχαν προηγηθεί».

Για να αποτραπεί αυτό το ενδεχόμενο, οι επτά ισχυρότεροι ολιγάρχες, με πρωτοβουλία του Μπορίς Μπερεζόφσκι, συναντήθηκαν με τον Γέλτσιν και συμφώνησαν να επενδύσουν εκατομμύρια για την επανεκλογή του. «Σε περίπτωση νίκης του Κομμουνιστικού Κόμματος, ο Ζιουγκάνοφ θα ακύρωνε τις ιδιωτικοποιήσεις. Ο φόβος ήταν η κινητήρια δύναμη που ώθησε τους δισεκατομμυριούχους να δράσουν από κοινού. ‘‘Οι κομμουνιστές θα μας κρεμάσουν από τους φανοστάτες. Εάν δεν αλλάξουμε τώρα την κατάστασή μας, θα είναι πλέον πολύ αργά’’, εξέφρασε ο Μπερεζόφσκι τη διάθεση της ομάδας. Το γεγονός ότι ο Γέλτσιν είχε κλονισμένη υγεία και καρδιολογικά προβλήματα επιδείνωνε την κατάσταση. Οι ολιγάρχες υποσχέθηκαν στον εν ενεργεία πρόεδρο εκατομμύρια για τον προεκλογικό αγώνα και διέθεσαν τους καλύτερους άντρες τους για τη στελέχωση του ιδιαίτερου εκλογικού επιτελείου. Επρόκειτο για μια οικονομική επέμβαση ‘‘by-pass’’ ιδιαίτερου τύπου. Το ιδιαίτερο ταμείο που ιδρύθηκε για την επανεκλογή έφερε το κατάλληλο όνομα: Κέντρο για την Προστασία της Ιδιωτικής Περιουσίας»

Με διατάγματα του Γέλτσιν, ο Μπερεζόφσκι και ο Γκουσίνσκι έλεγχαν τα κανάλια και τις εφημερίδες και όλοι μαζί είχαν μοιραστεί τα πετρέλαια, το αέριο και όλο τον τεράστιο πλούτο της Ρωσίας. Οι κορυφαίοι δημοσιογράφοι δούλευαν γι’ αυτούς. Αλλά και οι Αμερικάνοι ήθελαν τον Γέλτσιν. Έτσι, « από τις ΗΠΑ κατέφθασαν άνθρωποι ειδικευμένοι σε προεκλογικούς αγώνες και για τους επόμενους μήνες εγκαταστάθηκαν στο ξενοδοχείο President της Μόσχας, απ’ όπου μηχανεύονταν τις τηλεοπτικές καμπάνιες». Η επιχείρηση ονομάστηκε Rescuing Boris. «Η υποστήριξη δεν περιορίστηκε στην τεχνογνωσία. Οι ολιγάρχες δαπάνησαν εκατοντάδες χιλιάδες δολάρια για να δωροδοκήσουν Ρώσους δημοσιογράφους. […] Θετικά άρθρα παραγγέλνονταν σαν να ήταν πίτσες… Μια έρευνα του πανεπιστημίου Χάρβαρντ ανέλυσε την ειδησεογραφία και μέτρησε στον πρώτο εκλογικό γύρο 492 θετικές τηλεοπτικές αναφορές για τον Γέλτσιν και 313 αρνητικές για τον Ζιουγκάνοφ… Η καμπάνια στέφθηκε με επιτυχία και εκσφενδόνισε τον Μπορίς Γέλτσιν, από την αδιέξοδη κατάσταση της τέταρτης θέσης, στην κορυφή των υποψηφίων. Στις 3 Ιουλίου 1996, ο πρόεδρος επανεξελέγη με ποσοστό περίπου 54%, ενώ ο Γκενάντι Ζιουγκάνοφ έλαβε το 40% των ψήφων. Ο στόχος του Μπερεζόφσκι να αναδειχθεί σε πρόσωπο που κινούσε τα νήματα επετεύχθη. ‘‘Με όπλο μας την τηλεόραση, ανατρέψαμε το κλίμα που υπήρχε υπέρ των κομμουνιστών, ώστε να συνεχίσουμε τις μεταρρυθμίσεις μας’’, περιέγραψε εμφατικά τη νίκη του… ‘‘Προσλάβαμε τον Ανατόλι Τσουμπάις και επενδύσαμε πολλά χρήματα στη νίκη του Γιέλτσιν. Τώρα έχουμε το δικαίωμα να στελεχώσουμε κυβερνητικές θέσεις και να απολαύσουμε τους καρπούς της νίκης μας’’».

Ο τραπεζίτης και δισεκατομμυριούχος Βλαντίμιρ Ποτάνιν έγινε αντιπρόεδρος της κυβέρνησης, ο Τσουμπάις επικεφαλής του προεδρικού Γραφείου, ο Μπερεζόφσκι αντιπρόεδρος του Εθνικού Συμβουλίου Ασφαλείας… Η κόρη του Γιέλτσιν και ο σύζυγός της Βαλεντίν Γιουμάσεφ, προσωπάρχης στο Κρεμλίνο, ζευγάρι γνωστό ως «η Τάνια και ο Βλάγια» μοίραζαν τη δημόσια περιουσία και ο Γέλτσιν υπέγραφε τα διατάγματα. Μέσα σε ελάχιστο χρονικό διάστημα τα ταμεία ήταν άδεια και η κατάσταση ήταν απελπιστική. Ο ίδιος ο Γιουμάσεφ είπε στον συγγραφέα του βιβλίου ότι «δεν μπορούσαμε να πληρώσουμε ούτε τις συντάξεις ούτε τους μισθούς του δημοσίου. Το πρόγραμμα ιδιωτικοποιήσεων είχε σχεδόν ολοκληρωθεί. Δεν είχε μείνει σχεδόν τίποτα που να μπορούσε να πουληθεί»!

«Το 1998, η οικονομική κρίση έφτασε στο αποκορύφωμά της. Τράπεζες κατέρρεαν, το ρούβλι βρισκόταν σε ελεύθερη πτώση». Ο Γέλτσιν άλλαζε τους υπουργούς σαν τα πουκάμισα, ένας πρωθυπουργός έμεινε στη θέση του μόνο για 89 μέρες!

Ο Γιόζεφ Στίγκλιτς, επικεφαλής οικονομολόγος της Παγκόσμιας Τράπεζας και μετέπειτα νομπελίστας, έγραφε: «Το 1989, στη Σοβιετική Ένωση, μόνο το 2% των Ρώσων ζούσαν κάτω από το όριο της φτώχειας, που ήταν τα δύο δολάρια την ημέρα. Μια δεκαετία αργότερα, το ποσοστό είχε ανέβει περίπου στο ένα τέταρτο του πληθυσμού… Τα μισά και πλέον παιδιά ζούσαν σε οικογένειες που ενέπιπταν στην κατηγορία των φτωχών. Η ρώσικη βιομηχανία παρήγε 60% λιγότερο απ’ ό,τι δέκα χρόνια νωρίτερα. Ακόμη και το κτηνοτροφικό κεφάλαιο υποχώρησε κατά το ήμισυ».

Έκπληξη και επανεκκίνηση

«Μια ζεστή Κυριακή του Ιούλη 2000, ετοιμοπόλεμος, ο Πούτιν καλεί την αφρόκρεμα των ολιγαρχών να συζητήσουν στο Κρεμλίνο. Πρόκειται να είναι ένα πολύ ιδιαίτερο μάθημα. Οι ολιγάρχες είχαν ήδη αρχίσει να ανησυχούν. Μια παρατήρηση του καινούργιου ηγέτη αμέσως μετά την εκλογή του έχει προκαλέσει αναστάτωση».

Κιόλας ένας από τους «μεγάλους», ο Γκουσίνσκι, είχε προφυλακιστεί προειδοποιητικά. Ούτε ο Μπερεζόφσκι και ο Αμπράμοβιτς είναι ανάμεσα στους τριάντα ολιγάρχες που κάθονται γύρω από το τραπέζι. «Η μάχη μόλις έχει αρχίσει», γράφει ο Ζάιπαλ στο βιβλίο του. «Το υπουργείο συστήνει ένα ειδικό τμήμα για τους μεγάλους ομίλους επιχειρήσεων και το 2000 στέλνει για πρώτη φορά επιθεωρητές για φορολογικούς ελέγχους στις εγκαταστάσεις τους. Η φοροδιαφυγή δεν αποτελεί πλέον πταίσμα».

Όλοι είναι ξαφνιασμένοι, δυσάρεστα, πολύ δυσάρεστα. Πώς γίνεται αυτός ο άνθρωπος που τον επέλεξαν οι ίδιοι για την ηγεσία της χώρας, για τη μετριοπάθειά του, για τη μοναχική του πορεία, χωρίς εκφρασμένες φιλοδοξίες, με ελάχιστους δικούς του ανθρώπους, χωρίς χρήμα, παντελώς άγνωστο και εκτός πολιτικής σκηνής, που φαινόταν ιδανικός για να υπηρετήσει την εξουσία και τα συμφέροντά τους, να τους αντιμετωπίζει σαν αναλώσιμους;

Με μια θεαματική επιχείρηση των υπηρεσιών ασφαλείας, ο πανίσχυρος μεγιστάνας Μιχαήλ Χοντορκόφσκι, συλλαμβάνεται εν πτήσει. Για φοροδιαφυγή, απάτη και υπεξαίρεση. Ο πετρελαϊκός του όμιλος Γιούκος πτωχεύει και με τα περιουσιακά του στοιχεία εξοφλούνται οι οφειλόμενοι φόροι. Ο Χοντορκόφσκι, ο οποίος «δεν συνεμορφώθη με τας υποδείξεις», αγόραζε, ελέω Γέλτσιν, το πετρέλαιο προς 1,60 δολάρια το βαρέλι και το πουλούσε στο εξωτερικό προς 15! Ο διεθνής μηχανισμός λεηλασίας κινήθηκε υπέρ του. Το Διεθνές Διαιτητικό Δικαστήριο της Χάγης τον δικαίωσε και η Διεθνής Αμνηστία τον χαρακτήρισε πολιτικό κρατούμενο! Το παλιό στέλεχος της Κομσομόλ, που λέγεται ότι μετέφερε «τα δισεκατομμύρια της κομματικής ελίτ που κατέρρεε, σε λογαριασμούς του εξωτερικού»∙ ο επιχειρηματίας που «εξαπάτησε τους μειοψηφούντες μετόχους, μεταξύ των οποίων και 13.000 Ρώσοι εργάτες και συνταξιούχοι από την περιοχή του Τομσκ (Σιβηρία), που είχαν πάρει μετοχές […] και είδαν τα χρήματα που είχαν μαζέψει για ώρα ανάγκης να γίνονται καπνός» και του οποίου ο υπάλληλος, υπεύθυνος ασφαλείας της Γιούκος καταδικάστηκε σε ισόβια για τη δολοφονία του «δημάρχου της περιοχής που είχε ζητήσει βοήθεια από το Κρεμλίνο», ο διορισθείς «σύμβουλος του ισχυρού ομίλου επενδυτικών τραπεζών της διευρυμένης φατρίας του προέδρου Μπους», είχε ένα πελώριο κίνημα υποστήριξής του από τη Δύση. Αλλά ο Πούτιν δεν ήταν Γέλτσιν. Τελικά, το 2013, ο Χοντορκόφσκι έφυγε για την Ελβετία με χάρη που του απένειμε ο πρόεδρος μετά από παραμονή του στη φυλακή για δέκα συναπτά έτη, ενώ την ίδια χρονιά ο Μπερεζόφσκι αυτοκτόνησε πτωχευμένος στην Αγγλία.

Επιπλέον, στο βιβλίο του Χούμπερτ Ζάιπαλ, διαβάζει κανείς κατατοπιστικά κομμάτια για τις φθορές που προσπαθούν να προκαλέσουν στη Ρωσία οι Αμερικάνοι, διαστρεβλώνοντας την ιστορία του Μεγάλου Πατριωτικού Πολέμου, υποθάλποντας πολέμους στη Γεωργία και την Ουκρανία, υπονομεύοντας τις σχέσεις της με την Ευρώπη και άλλα πολλά που συνθέτουν το σκηνικό ενός διαρκούς αν και ακήρυχτου πολέμου που βρίσκεται σε εξέλιξη. Αλλά και μιας αντίστασης με αποτέλεσμα. Ενδιαφέρον και χρήσιμο πόνημα, ειδικά για τους λαούς που δέχονται επίσης επιθέσεις από την πολιτισμένη Δύση, ιδίως εκείνους που διοικούνται από παραδομένες άνευ όρων ηγεσίες.

Στέλιος Ελληνιάδης

Το ψέμα της ψεύτικης αριστεράς του ΣΥΡΙΖΑ!

03.08.2016 | από Σύνταξη

ΠΟΛΙΤΙΚΗ

Δημοσίευση: Φύλλο 322 - Του δρόμου της αριστεράς 30/7/2016

         

Η αθωότητα δεν ξεγελιέται (Σαίρεν Κίρκεγκωρ)

Του Γιώργου Λιερού

Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, μετέτρεψε σε λίγα εικοσιτετράωρα το «ΟΧΙ» του δημοψηφίσματος σε «ΝΑΙ», υπέγραψε το τρίτο μνημόνιο και εφαρμόζει όσα οι προηγούμενες κυβερνήσεις δεν είχαν τολμήσει ή δεν είχαν διανοηθεί να εφαρμόσουν. Γιατί τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ, ο κόσμος της Αριστεράς και οι λαϊκές τάξεις ξεγελάστηκαν; Αν η αθωότητα δεν ξεγελιέται, ως προς τι ακριβώς ήταν ένοχοι; Ποιο ήταν το δικό τους ψέμα μέσα στο οποίο παγιδεύτηκαν, με συνέπεια να μπορέσει η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ να τους χειριστεί;

*

Το χειμώνα του 2014-2015, είχε πράγματι έρθει η ώρα της Αριστεράς να κυβερνήσει; Είχε έρθει η ώρα, όχι βέβαια για την ανατροπή του καπιταλισμού ή έστω του νεοφιλελεύθερου παραδείγματος, αλλά τουλάχιστον για μια κάπως πιο φιλολαϊκή διαχείριση; Η εκλογική νίκη του ΣΥΡΙΖΑ στις 25/1/2015, αντικειμενικά συνδεόταν με μια διαφαινόμενη, ευρωπαϊκής κλίμακας, δυναμική εναντίον του σχεδίου για τη λεγόμενη γερμανική Ευρώπη. Η σύνδεση αυτή αποτελούσε μαζί «μεγάλη ευκαιρία» και τον «χειρότερο κίνδυνο». Τη «Γερμανία» (δηλαδή τον σημερινό ηγεμονικό συνασπισμό στην Ευρώπη), δεν απασχολούσαν απλώς οι όποιες αντικαπιταλιστικές ή αντιφιλελεύθερες αιχμές του προγράμματος ΣΥΡΙΖΑ. Ήθελε να συντρίψει εν τω γενέσθαι την πιθανότητα μιας εναλλακτικής στρατηγικής για την Ευρώπη. Ακόμη και η σταθεροποίηση και η ήπια διαχείριση του καθεστώτος της κρίσης από τον ΣΥΡΙΖΑ, η οποία θα μπορούσε να εκληφθεί ως επιτυχία της Αριστεράς –τέτοιου είδους επιτυχίες ήταν άλλωστε τα επιτεύγματα της Αριστεράς σε πολλές λατινοαμερικάνικες χώρες– για τη «Γερμανία» ήταν πρόβλημα. Δεν της αρκούσε η ενδοτικότητα της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ, αυτήν έτσι ή αλλιώς την προϋπέθετε εξ αρχής. Ήθελε τον παραδειγματικό εξευτελισμό της αριστερής κυβέρνησης. Η «Γερμανία» με μια εξόχως ηγεμονική κίνηση αποδέχτηκε την πρόκληση και τη μετέτρεψε σε μια ευκαιρία για το σχέδιο της γερμανικής Ευρώπης. Ο Σόιμπλε κινήθηκε με επαγγελματισμό και γερμανική μεθοδικότητα για να φέρει τη σύγκρουση στα μέτρα του και να επικρατήσει πλήρως σ’ αυτήν. Τα αποτελέσματα ήταν η συνέχιση της ύφεσης, η παράταση της εποχής των μνημονίων, νέα περεταίρω δραματική επιδείνωση του καθεστώτος της κρίσης, καινούρια ακόμη πιο οδυνηρά μέτρα με αυτουργό την κυβέρνηση της Αριστεράς.

*

Ο αποκαλούμενος «προωθητικός συμβιβασμός», η λύση της «διαπραγμάτευσης χωρίς σύγκρουση» αντί για τη μονομερή κατάργηση των μνημονίων, οπωσδήποτε ταιριάζει καλύτερα με την καταγωγική γραμμή Εθνική Αντιδικτατορική Ενότητα-ΕΑΡ-Συνασπισμός, με το ποιόν της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ, το επίπεδο της προετοιμασίας του και ίσως με τις διαθέσεις μέρους των λαϊκών στρωμάτων – ο ΣΥΡΙΖΑ ούτε ήταν ούτε μπορούσε να γίνει «επαναστατικό κόμμα». Μόνο που η επιλογή του «προωθητικού συμβιβασμού» δεν συνάδει καθόλου με την πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ μετά τις ευρωεκλογές, η οποία είχε σαν μόνο στόχο την ταχύτερη δυνατή ανάληψη της πρωθυπουργίας, την πρόκληση βουλευτικών εκλογών διά της ματαίωσης της προεδρικής εκλογής κ.τ.λ., κάτι που μέσα στη δεδομένη συγκυρία συνεπαγόταν σε κάθε περίπτωση αναμέτρηση με το «γερμανικό σχέδιο». Ο «προωθητικός συμβιβασμός» προϋπέθετε να προηγηθεί της ανόδου του ΣΥΡΙΖΑ το κλείσιμο των μνημονίων, η δρομολόγηση της ανάπτυξης, η σταθεροποίηση του καθεστώτος της κρίσης. Στο κάτω-κάτω, στη Λατινική Αμερική η Αριστερά ανέλαβε κυβερνήσεις μετά από μια-δυο δεκαετίες ανάπτυξης κοινωνικών κινημάτων και αφού ήδη διοικούσε για χρόνια γιγάντιους μητροπολιτικούς δήμους. Με τον ΣΥΡΙΖΑ στην κυβέρνηση τη δεδομένη στιγμή, ακόμη και η απλή σταθεροποίηση του καθεστώτος της κρίσης στα επίπεδα του 2014, το σταμάτημα της περεταίρω καθοδικής κίνησης, δεν μπορούσε να επιτευχθεί χωρίς το κοινωνικό κίνημα να απειλήσει σοβαρά το ίδιο το καθεστώς κρίσης, δηλαδή χωρίς μια σκληρή και παρατεταμένη σύγκρουση. Ο συνδυασμός του «προωθητικού συμβιβασμού» και της παραίτησης από την προετοιμασία σύγκρουσης με την πολιτική της πάση θυσία επίσπευσης των βουλευτικών εκλογών, αποτέλεσε έναν από τους χειρότερους τυχοδιωκτισμούς στην ιστορία της νεότερης Ελλάδας, τυχοδιωκτισμό που επέβαλε ο Τσίπρας στην ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ με μοιραίες, ολέθριες, συνέπειες για τον λαό, τη χώρα αλλά και την Αριστερά στην Ευρώπη.

*

Εδώ πρέπει να σημειώσουμε ότι η κατάσταση το 2014, αν και φαίνονταν να σταθεροποιείται, ήταν ακόμη εξαιρετικά αβέβαιη. Το πού θα τελείωνε η καθοδική φάση του κύκλου της συσσώρευσης δεν ήταν δοσμένο μόνο από την ενδογενή δυναμική του ελληνικού καπιταλισμού, αλλά συναρτούταν μεταξύ άλλων από τους γεωπολιτικούς συσχετισμούς, από σε ευρωπαϊκό τουλάχιστον επίπεδο πολιτικές επιλογές για τη θέση του ελληνικού κοινωνικού σχηματισμού στον ευρωπαϊκό καταμερισμό εργασίας, για τις θέσεις που θα πάρουν τα κομμάτια του σε μια κατακερματισμένη σε ζώνες Ευρώπη.

Έτσι ο ΣΥΡΙΖΑ, ως κυβέρνηση πλέον, όδευε σε μια μετωπική σύγκρουση με την Ευρώπη, την οποία δεν ήθελε και για την οποία δεν ήταν καθόλου προετοιμασμένος. Η εκλογική νίκη στις 25/1/2015 δεν είχε πίσω της κανένα αξιόλογο κοινωνικό και πολιτικό βάθος. Καμιά σχέση με το ΠΑΣΟΚ του 1981. Έτοιμα νομοσχέδια ή σχέδια δράσης δεν υπήρχαν ούτε για τα θέματα που υποτίθεται ότι αποτελούσαν προνομιακά αντικείμενα ενδιαφέροντος του ΣΥΡΙΖΑ (κοινωνική οικονομία, μετανάστευση, πολιτισμός, ραδιοτηλεοπτικά μέσα). Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είχε καν καταφέρει να πετύχει τα προηγούμενα χρόνια να αποδαιμονοποιήσει την ανάγκη να διεξαχθεί μια ανοιχτή και σε βάθος δημόσια συζήτηση για το θέμα του νομίσματος με την εμπλοκή των παραγωγικών και επιστημονικών φορέων της χώρας.

Την περίοδο 2012-2015, η προτεραιότητα της Αριστεράς δεν ήταν η ριζοσπαστικοποίηση των πρακτικών των λαϊκών στρωμάτων, η αλληλέγγυα και συνεργατική οικονομία, η αυτοδιαχείριση, οι πρακτικές εργατικού ελέγχου, τα εναλλακτικά νομίσματα, ένα δημοσιοϋπαλληλικό κίνημα που θα άνοιγε στην κοινωνική συμμετοχή τα κοινωνικά αγαθά που σήμερα διαχειρίζεται το κράτος – με δυο λόγια, η Αριστερά δεν ασχολήθηκε με την προετοιμασία της κοινωνίας για την επερχόμενη σύγκρουση. Την απορρόφησε εξολοκλήρου το ζήτημα της πολιτικής εξουσίας ή, για την ακρίβεια, της «επικοινωνίας» περί την κυβερνητική εξουσία, ο πόλεμος προπαγάνδας για την επικείμενη πρωθυπουργία Τσίπρα – άλλοι υπέρ, άλλοι κατά.

Υπήρχε όλα αυτά τα χρόνια μια συμπληρωματικότητα ανάμεσα στη δεξιά και την αριστερά του ΣΥΡΙΖΑ, ανάμεσα στον ΣΥΡΙΖΑ και τις αντίπαλες οργανώσεις στην Αριστερά – όχι βέβαια χωρίς εξαιρέσεις. Αυτή η συμπληρωματικότητα φάνηκε με τον πιο χαρακτηριστικό τρόπο με την ανακοίνωση του προγράμματος της Θεσσαλονίκης, το οποίο ήταν μια απάτη από την αρχή μέχρι το τέλος. Ο ΣΥΡΙΖΑ πήγαινε για αναμέτρηση με τον ηγεμονικό συνασπισμό της Ευρώπης και υποσχόταν αυξήσεις μισθών, μειώσεις φόρων και κοινωνικές παροχές, τα πάντα σε όλους. Στην πραγματικότητα, αν ο ΣΥΡΙΖΑ ήθελε να έχει κάποιες πιθανότητες επιτυχίας στη σύγκρουσή του με την Ευρώπη, δεν μπορούσε παρά να απευθυνθεί στους πολίτες με λόγια σαν εκείνα του Τσώρτσιλ το 1940: «Δεν έχω τίποτε άλλο να σας προσφέρω εκτός από αίμα, μόχθο, δάκρυα και ιδρώτα», «Δεν θα παραδοθούμε ποτέ». Όμως η από τα «αριστερά» κριτική στο πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης δεν ήταν παρά η πλειοδοσία σε παροχές – αντί να αποκαλύψουν την απάτη, ζητούσαν μια απάτη ακόμα μεγαλύτερη! Και τι δεν έχουμε ακούσει αυτά τα χρόνια: αφορολόγητο εισόδημα στα 30 ή 40.000 ευρώ, απαλλαγή από τις ασφαλιστικές εισφορές για εισοδήματα κάτω των 20.000 ευρώ κ.τ.λ., κ.τ.λ. Μέσα σ’ αυτό το περιβάλλον φενακισμού δεν είναι παράδοξο ότι άνθρωποι κυνικοί, αδίστακτοι και ιδιοτελείς, επέβαλλαν τις δικές τους προτεραιότητες.

*

Ήταν η αριστερή ιδεολογία (εδώ, ιδεολογία: ψευδής συνείδηση) που οδήγησε έξυπνους και έμπειρους στην πολιτική ανθρώπους να πιστέψουν το ψέμα του Τσίπρα. Ποιοι είναι οι υλικοί όροι, η κοινωνική λειτουργία αυτής της ιδεολογίας; Η απάντηση βρίσκεται στη σχέση που είχε ο κόσμος της Αριστεράς με την ανάπτυξη του καπιταλισμού στην Ελλάδα τα τελευταία 30 χρόνια. Οι άνθρωποι της Αριστεράς στην Ελλάδα, όπως και στην Ευρώπη, ανήλθαν κοινωνικά. Σήμερα η ελληνική –και η ευρωπαϊκή– αριστερά, κοινωνικά ανήκει στα μεσοστρώματα και διατηρεί πολύ περιορισμένες σχέσεις με τα υπόγεια της κοινωνίας, πολύ περισσότερο μάλιστα που στην Ελλάδα αυτά τα υπόγεια κατοικούνται από μετανάστες πρώτης ή δεύτερης γενιάς. Πώς θα έδεναν οι νεοαποκτημένες κοινωνικές θέσεις με τις παραδοσιακές αριστερές φαντασιακές κατασκευές για την κοινωνία και τον κόσμο;

Η Αριστερά αναπαρήγαγε στα πλαίσιά της τα χαρακτηριστικά του κρατικοδίαιτου φιλελευθερισμού του ΠΑΣΟΚ. Σ’ ένα κεφάλαιο που έκανε χρυσές δουλειές πάνω στο έδαφος του κρατικού (υπερ)δανεισμού και των ευρωπαϊκών κονδυλίων, αντιστοιχούσε μια κρατικιστική Αριστερά, ακριβώς όπως στον δυναμισμό του γερμανικού κεφαλαίου αντιστοιχεί μια ισχυρή κοινωνική οικονομία των γερμανικών λαϊκών τάξεων. Όλες αυτές τις δεκαετίες, στους ιδεολογικούς μηχανισμούς του κράτους υπήρχε ζήτηση για αριστερές ιδέες˙ τις είχε ανάγκη η ηγεμονία του ΠΑΣΟΚ πάνω στις λαϊκές τάξεις αλλά και η δομή του δικομματισμού (ΠΑΣΟΚ, Ν.Δ.) που χρειαζόταν την Αριστερά σε ρόλο κεντρώου κόμματος. Έτσι οι αριστεροί είχαν το μερίδιό τους στα πανεπιστήμια, στα ΜΜΕ, στον συνδικαλισμό, στην τοπική αυτοδιοίκηση κ.τ.λ., αν και συνήθως σε δεύτερους ρόλους. Η αριστερή ιδεολογία ερχόταν να δώσει πολιτική υπόσταση σε κοινωνικά δίκτυα τα οποία ήταν λειτουργικά στο επίπεδό τους (αμοιβαία υποστήριξη κ.τ.λ.), να εξηγήσει και να προάγει τη σχέση τους με το κράτος και να τη δέσει μ’ ένα ένδοξο παρελθόν που είχε τη σημασία του στο μεταπολιτευτικό φαντασιακό/συμβολικό σύμπαν. Η αριστερή φαντασιακή κατασκευή πήρε τη μορφή ψευδούς συνείδησης, δηλαδή τη μορφή ιδεολογίας, ακριβώς γιατί αυτό το ένδοξο παρελθόν μαλλιοτραβιέται με τους σημερινούς ρόλους της Αριστεράς και επίσης με τη νεοελληνική κρατική ιδεολογία. Συχνά, τα κενά και οι αντιφάσεις καλύπτονταν μ’ ένα πληθωρισμό, έναν ευτελισμό των αναφορών στην επανάσταση και την εργατική τάξη, ενώ μεταρρυθμιστικές και επαναστατικές οργανώσεις δεν διέφεραν ουσιαστικά όσον αφορά την κοινωνική τους σύσταση.

Η αριστερή ιδεολογία είχε επιτυχία˙ επέτρεψε την επιβίωση των οργανώσεων –πειράματα σε άλλες πιο ενδιαφέρουσες κατευθύνσεις, κυρίως τη δεκαετία του ’80, έσβησαν σύντομα– ,δικαιολόγησε τον κομφορμισμό της καθημερινότητας και την πρόσδεση στο κράτος. Σήμερα όμως αυτή ακριβώς η πρόσδεση, ο ειδικός ρόλος που έχει αναλάβει η Αριστερά σε σχέση με το κράτος, αποδεικνύεται η μήτρα όλων των προβλημάτων της.

Η αριστερή ιδεολογία, το όραμα μιας κοινωνίας στην οποία όλοι είναι δημόσιοι υπάλληλοι, με το οποίο συνάδουν ο κομφορμισμός, η συρρίκνωση της πολιτικής παρέμβασης στην πλειοδοσία σε συνδικαλιστικές διεκδικήσεις προς το κράτος, η οκνηρία σε σχέση με τη θεωρητική δουλειά και τις πρακτικές κοινωνικής οικοδόμησης και τέλος μια αντίληψη εξόχως συσκοτιστική της πραγματικότητας, σήμερα αποτελεί τροχοπέδη. Σήμερα δεν έχουμε τόσο να διεκδικήσουμε το ένα ή το άλλο αίτημα όσο το να ξαναχτίσουμε τον κόσμο από την αρχή. Ας ξεμπερδέψουμε με την ψευδή συνείδηση της Αριστεράς, ας πάψουμε να συρρικνώνουμε την πολιτική σε συνδικαλισμό.

Σημείωση:
Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν ήταν μόνο πολιτικά και κοινωνικά απροετοίμαστος αλλά επίσης και «τεχνικά». Βέβαια πάντα το πολιτικό προηγείται, είναι όμως τόσο έντονη αυτή η «τεχνική» ανεπάρκεια, στην προετοιμασία την περίοδο 2012-2015 και στην άσκηση διοίκησης σήμερα, ώστε το θέμα αξίζει να συζητηθεί ξεχωριστά. Δεν αρκεί να λέμε, μαζί με τον αστικό τύπο, ότι είναι άχρηστοι, πρέπει να εξηγήσουμε κοινωνικά το γιατί. Γιατί σήμερα η Αριστερά παράγει ανικανότητα «φυσικώ τω τρόπω» ενώ τη δεκαετία του ’40 (αλλά και μέχρι τη δεκαετία του ’70) είχε επιδείξει μοναδικές οργανωτικές και διοικητικές δεξιότητες; Ποιες κοινωνικές μετατοπίσεις συνδέονται με αυτή την αλλαγή; Όταν συζητάμε για την περίοδο 2012-2015 δεν θα πρέπει να ξεχνάμε ότι ένα κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης είναι κρατικός θεσμός, η χρηματοδότησή του από την πολιτεία είναι χρηματοδότηση κρατικού προγραμματισμού, κάλυψη του κόστους ενός νομοπαρασκευαστικού έργου, εκπαίδευσης στελεχών κ.τ.λ. Πρόκειται για διοικητικό έργο στα πλαίσια του αστικού κράτους, για το οποίο χρειάζεται πάντα ένας επαγγελματισμός και το οποίο δεν έχει σχέση με τον τρόπο άσκησης πολιτικής στα κοινωνικά κινήματα ή τις επαναστατικές οργανώσεις. Τους επαγγελματίες του δικτύου εξουσίας ΣΥΡΙΖΑ –δίκτυο εξουσίας το οποίο σε καμιά περίπτωση δεν πρέπει να το ταυτίζουμε με το κόμμα του ΣΥΡΙΖΑ, τα μέλη του και τα στελέχη του– ούτως ή αλλιώς δεν χαρακτήριζε η παθιασμένη στράτευση στην οποία στηρίζεται η άσκηση επαναστατικής πολιτικής˙ δυστυχώς τους έλειπε και ο στοιχειώδης επαγγελματισμός (επαγγελματική ευσυνειδησία). Γιατί;