ΔEΣ ΤΟ πριν ΞΑΝΑ ψηφίσεις

 Ξεπούλησαν στα μνημόνια δίχως ίχνος ντροπής, το μέλλον της γενιάς μας για την καρέκλα - ΦΥΓΕΤΕ ΑΜΕΣΩΣ...!!!

Όταν ο Αλέξης Τσίπρας διαψεύδει τον εαυτό του. Όταν η πραγματικότητα διαψεύδει τον Αλέξη Τσίπρα. Οι παλινωδίες, τα μπρος-πίσω, τα αριστερά-πιο αριστερά-κέντρο-και λίγο δεξιά αν χρειάζεται, του προέδρου της ΚΟ του ΣΥΡΙΖΑ. Τα ψέματα για το χαράτσι, για τις διαφορές του με το ΠΑΣΟΚ, οι ομοιότητες με όσα και όσους έφεραν τη χώρα στο χείλος της καταστροφής. Θα τους αφήσεις;
http://www.protiforaaristera.gr/

ΣτΕ: ΑΝΤΙΣΥΝΤΑΓΜΑΤΙΚΟΣ Ο ΝΟΜΟΣ ΠΑΠΠΑ ΓΙΑ ΤΙΣ ΤΗΛΕΟΠΤΙΚΕΣ ΑΔΕΙΕΣ

 27/10/2016 

ΒΑΡΥΤΑΤΟ ΤΟ ΠΛΗΓΜΑ ΣΤΗΝ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΚΑΙ ΠΡΟΣΩΠΙΚΑ ΣΤΟΝ Ν. ΠΑΠΠΑ ΚΑΙ ΣΤΟΝ ΑΛ. ΤΣΙΠΡΑ

Η Ολομέλεια του Συμβουλίου της Επικρατείας έκρινε αντισυνταγματικό το νόμο Παππά για τις τηλεοπτικές άδειες, με ψήφους 14 έναντι 11, οδηγώντας σε πλήρη ανατροπή των δεδομένων που δημιουργήθηκαν με τη δημοπρασία των τεσσάρων αδειών από την κυβέρνηση.

Οι 25 αντιπρόεδροι και σύμβουλοι Επικρατείας, μετά από μία έντονη διάσκεψη – την πέμπτη κατά σειρά – αποφάνθηκαν μετά από πέντε ώρες ότι ο νόμος Παππά προσκρούει στις επιταγές του άρθρου 15 του Συντάγματος που καθορίζει ως μόνο αρμόδιο όργανο για τη χορήγηση των τηλεοπτικών αδειών το ΕΣΡ.

Εν αναμονή του σκεπτικού της απόφασης, οι πληροφορίες αναφέρουν ότι το ανώτατο ακυρωτικό δικαστήριο δεν έδωσε καμία προθεσμία για διορθώσεις στο νόμο 4339/2015 και απέρριψε στο σύνολό της τη διαδικασία που ακολουθήθηκε, κρίνοντας ότι μόνο το Εθνικό Συμβούλιο Ραδιοτηλεόρασης είναι αρμόδιο για τη ρύθμιση του ραδιοτηλεοπτικού τοπίου.

Ο διαγωνισμός για τις τέσσερις άδειες θεωρείται ουσιαστικά ως μη γενόμενος. Έτσι, τα υφιστάμενα τηλεοπτικά κανάλια, που δεν πήραν άδεια βάσει της διαδικασίας του νόμου Παππά, θα συνεχίσουν να λειτουργούν.

Οι τέσσερις άδειες που δόθηκαν βάσει της ίδιας διαδικασίας είναι πλέον στον αέρα και τα χρήματα που έχουν ήδη κατατεθεί από τους υπερθεματιστές πρέπει να τους επιστραφούν.

Ο πρόεδρος του ΣτΕ Νίκος Σακελλαρίου αρνήθηκε να κάνει κάποια δήλωση στους δημοσιογράφους κατά την έξοδό του από τη διάσκεψη, αναφέροντας πως η διάσκεψη ήταν μυστική.

ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ: ΕΠΙΘΕΣΗ ΚΑΤΑ ΤΟΥ ΣτΕ ΚΑΙ ΝΕΟΣ ΝΟΜΟΣ ΑΠΟ ΤΗ ΔΕΥΤΕΡΑ

Πυρά κατά του ανώτατου ακυρωτικού δικαστηρίου εξαπέλυσε από την κυβέρνηση μετά την απόφαση. Η κυβερνητική εκπρόσωπος Όλγα Γεροβασίλη ανακοίνωσε επίσης ότι θα έρθει τη Δευτέρα στη Βουλή νέο νομοσχέδιο.

ΒΑΡΥΤΑΤΟ ΤΟ ΠΛΗΓΜΑ ΣΤΗΝ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΚΑΙ ΠΡΟΣΩΠΙΚΑ ΣΤΟΝ Ν. ΠΑΠΠΑ ΚΑΙ ΣΤΟΝ ΑΛ. ΤΣΙΠΡΑ

Η κυβέρνηση μετά την απόφαση του Στε βγαίνει βαρύτατα εκτεθειμένη και το πλήγμα που δέχθηκαν προσωπικά ο Ν. Παππάς και ο Αλ. Τσίπρας είναι ισχυρότατο με άγνωστες αυτή τη στιγμή προεκτάσεις.

Αυτή την ώρα το αίτημα για τη διαμόρφωση ενός ριζικά διαφορετικού τηλεοπτικού τοπίου στη χώρα, όπου δεν θα κυριαρχούν τα μεγάλα οικονομικά συμφέροντα, γίνεται πολύ πιο επιτακτικό.

Αυτό, όμως, το αίτημα δεν έχει την παραμικρή σχέση με τις προθέσεις της κυβέρνησης και των άλλων μνημονιακών δυνάμεων.

Αντίθετα, το αμέσως επόμενο διάστημα θα παιχθεί ένα άγριο και ανούσιο παιχνίδια ντιπαραθέσεων κυρίως ανάμεσα στην κυβέρνηση και τη ΝΔ για το ποια διαπλοκή και ποίων τα συμφέροντα θα κυριαρχήσουν στην τηλεόραση, με θύμα τον ελληνικό λαό, τη δημοκρατία και τον τόπο.

Πέμπτη 27 Οκτωβρίου 2016

 http://www.iskra.gr/index.php

Το ΟΧΙ του ελληνικού λαού του 1940 ενοχλεί. Να καταργηθεί!

27 Οκτωβρίου 2016 

Το ΟΧΙ του ελληνικού λαού του 1940 ενοχλεί. Να καταργηθεί!

Του Θ.Κ. 

Με πρόσχημα τους εορτασμούς για την απελευθέρωση της Αθήνας από τα γερμανικά στρατεύματα κατοχής (12η Οκτωβρίου 1944) έχει οργανωθεί και συστηματοποιηθεί μία μεθοδευμένη και ενορχηστρωμένη, όπως αποδεικνύεται, προσπάθεια για την κατάργηση των εορτασμών για την 28η Οκτωβρίου και του ΟΧΙ του ελληνικού λαού στις ιταμές απαιτήσεις της φασιστικής Ιταλίας, της πρώτης νίκης στην Ευρώπη ενάντια στον φασιστικό-ναζιστικό Άξονα. Είναι προφανές ότι το πνεύμα της αντίστασης και του αγώνα και για ελευθερία, αξιοπρέπεια και εθνική ανεξαρτησία είναι άκρως ανεπιθύμητο, γι’ αυτό και φέτος ειδικά διαπιστώνουμε έναν εξόφθαλμο «υπερβάλλοντα ζήλο» και μία «ανεξήγητη» πρεμούρα για τους εορτασμούς για την απελευθέρωση της πρωτεύουσας. Είναι χαρακτηριστικό και ιδιαιτέρως ύποπτο ότι εδώ δεν γίνεται κάποιος εκτενής λόγος στο τι προηγήθηκε της απελευθέρωσης, με εμφανή την υποβάθμιση της αντίστασης του ελληνικού λαού από την πρώτη ήδη στιγμή της φασιστικής ιταλικής εισβολής και τον πολυαίμακτο αγώνα που έδωσε τότε η ελληνική νεολαία στα βουνά της Πίνδου, στον αέρα, στη θάλασσα (1940-41), αφού χιλιάδες νέοι έχασαν τη ζωή τους και χιλιάδες άλλοι θυσίασαν τη σωματική τους ακεραιότητα, κάτι που συνεχίστηκε βεβαίως και κατά τη διάρκεια της Κατοχής (1941-44). Αποσιωπάται επίσης το δεύτερο ΟΧΙ του ελληνικού λαού στα σιδηρόφρακτα γερμανικά στρατεύματα που εισέβαλαν από την ελληνοβουλγαρική μεθόριο (6 Απριλίου 1941), το οποίο ειπώθηκε εκ νέου, παρόλο που ο αγώνας ήταν πλέον εντελώς άνισος και άρα χαμένος.

Υπάρχει μία μεγάλη γκάμα μέσων, από όπου γίνεται συστηματική και ενορχηστρωμένη προσπάθεια για να πεισθούμε ότι σημαντικότερη επέτειος είναι εκείνη της 12ης Οκτωβρίου 1944 και όχι εκείνη της 28η Οκτωβρίου 1940. Έτσι για παράδειγμα, σε χθεσινοβραδινή εκπομπή της ΕΡΤ με τον δημοσιογράφο Πάνο Χαρίτο και με προσκεκλημένους «έγκριτους» καθηγητές πανεπιστημίου, το «πόρισμα» το οποίο βγήκε προς τα έξω είναι ότι δεν θα πρέπει να εορτάζουμε την 28η Οκτωβρίου, γιατί είναι τρόπον τινά «φασιστική», ενώ η 12η Οκτωβρίου 1944 και 18η Οκτωβρίου 1944 (ημέρα επιστροφής της ελληνικής κυβέρνησης στην Αθήνα) είναι σημαντικότερες ημερομηνίες, «πολιτικά ορθότερες», θα συμπληρώναμε. Άλλοι δε έχουν κάνει λόγο για την αναγκαιότητα ευθυγράμμισής μας με άλλες χώρες της Ευρώπης, όπου εορτάζεται το τέλος του πολέμου και η συντριβή της ναζιστικής Γερμανίας (8/9 Μαΐου 1945). Εκπομπές πάντως αναλόγου περιεχομένου έγιναν και από το κρατικό ραδιόφωνο, όπου πάρθηκαν συνεντεύξεις από  κρατικούς αξιωματούχους που προπαγάνδιζαν το ίδιο θέμα.

Είναι δε αξιοσημείωτο ότι έχει συσταθεί ένα ολόκληρο οργανωτικό σχήμα με τίτλο “Η Αθήνα ελεύθερη. 12 Οκτωβρίου 1944», με ιστοσελίδα το: http://freeathens44.org, στο πλαίσιο των δραστηριοτήτων του οποίου περιλαμβάνονται ποικίλες εορταστικές εκδηλώσεις υπό την ονομασία “Αθήνα ελεύθερη”: «Κεντρικός χώρος των φετινών εκδηλώσεων είναι το Πολιτιστικό Κέντρο του Δήμου Αθηναίων «Μελίνα» (πρώην πιλοποιείο Πουλόπουλου) στο Θησείο, ενώ το σύνολο των δράσεων εκτυλίσσεται σε διάφορα σημεία της Αττικής, τα οποία είναι φορτισμένα με ιστορική σημασία». Μεταξύ των εκδηλώσεων «για την απελευθέρωση της Αθήνας», συγκαταλέγονται εκθέσεις εικαστικών καλλιτεχνών, εκθέσεις κόμιξ, προβολές ταινιών, ιστορικοί περίπατοι με ξεναγήσεις, έκθεση σπάνιου φωτογραφικού υλικού, συναυλίες γνωστών καλλιτεχνών, καθώς και αγώνας δρόμου από το στρατόπεδο Χαϊδαρίου μέχρι το σκοπευτήριο Καισαριανής. Οι παραπάνω δράσεις τυγχάνουν της υποστήριξης σημαντικών δημοσίων φορέων και οργανισμών.

Μας είναι πάντως ιδιαιτέρως δύσκολο να πιστέψουμε ότι τα κίνητρα της ανάδειξης της 12ης Οκτωβρίου 1944 ως σημαντικότερης της 28ης Οκτωβρίου 1940 είναι ανιδιοτελής, πολλώ δε μάλλον πατριωτικά. Το ερώτημα που τίθεται εδώ είναι: γιατί τέτοιος ζήλος, γιατί τέτοια πρεμούρα για τον εορτασμό της απελευθέρωσης της πρωτεύουσας και μάλιστα από ορισμένους ανθρώπους που κάθε άλλο παρά λάτρεις των εθνικών μας επετείων δείχνουν να είναι, φιγουράροντας ανάμεσα στους σημαντικότερους εκπροσώπους του εθνομηδενισμού;  (βλ. εδώ: https://vimeo.com/146035309).

Σημειώνεται πάντως ότι γίνονται εκπαιδευτικές δράσεις προς αυτήν την κατεύθυνση, υπό την αιγίδα του εν λόγω οργανισμού, με γενική συντονίστρια την δρ Εκπαίδευσης Ενηλίκων και Ιστορίας κα Βασιλική Σακκά, σχολική σύμβουλο ΠΕ02 Μεσσηνίας. Το δε Υπουργείο Παιδείας έχει διοργανώσει «εκπαιδευτικά» σεμινάρια, που στόχο έχουν -μεταξύ άλλων- να προαγάγουν την παραπάνω ιδεολογία, παρουσιάζοντάς την με επιστημονικό μανδύα, ως θέσφατο.

Είναι ενδεικτικό ότι οι εκπαιδευτικοί πρωτοβάθμιας εκπαίδευσης της Ανατολικής Αττικής, δάσκαλοι και νηπιαγωγοί, καλούνται να παρακολουθήσουν ομιλία της εν λόγω σχολικής συμβούλου, δίκην σεμιναρίου, με τίτλο: «Να γιορτάσουμε την απελευθέρωση και όχι την κήρυξη του πολέμου. Πώς προσεγγίζουμε τραυματικά και δύσκολα θέματα;» Επίσης, οι σχολικοί σύμβουλοι δείχνουν «υπερβάλλοντα ζήλο» στο να υπενθυμίσουν στους υφισταμένους τους εκπαιδευτικούς να μην ξεχάσουν να υλοποιήσουν δράσεις για την 12η Οκτωβρίου 1944 στα σχολεία τους. Εδώ το ίδιο το κράτος προπαγανδίζει στους δημοσίους υπαλλήλους του αυτό το ιδεολόγημα και μάλιστα στους εκπαιδευτικούς, οι οποίοι και αποτελούν de facto «πολλαπλασιαστές ιδεών» μέσα στην κοινωνία, μέσω των μικρών παιδιών και των νεαρών μαθητών, των οποίων οι γονείς έχουν εμπιστευτεί την τυπική εκπαίδευσή τους στην πολιτεία. Το λειτούργημα λοιπόν του παιδαγωγού δέχεται σημαντικά πλήγματα, δεδομένου ότι χρησιμοποιείται ως όχημα για την πραγμάτωση σκοπών που πόρρω απέχουν από εκείνους για τους οποίους έχει ταχθεί να υπηρετήσει. Το δυστύχημα είναι ότι στην πραγματικότητα οι εκπαιδευτικοί υποχρεούνται να συμμορφωθούν, να αποδεχτούν και να διαδώσουν στην κοινωνία τα θέσφατα της εθνομηδενιστικής ιδεολογίας, μέσα από προπαγανδιστικούς μηχανισμούς που έχουν το προκάλυμμα του «επιμορφωτικού» σεμιναρίου. Είναι εξάλλου κοινό μυστικό ότι όσοι εκπαιδευτικοί επιδεικνύουν ζήλο στο να είναι ακόλουθοι της προϊσταμένης τους αρχής και στο να προωθούν την «πολιτική ορθότητα» έχουν πολύ περισσότερες πιθανότητες επιβίωσης και ανέλιξης συγκριτικά με όσους αντιστέκονται σε όλα αυτά τα διαλυτικά φαινόμενα που μαστίζουν τη δημόσια εκπαίδευση, ευρισκόμενοι μάλιστα πλέον υπό τη δαμόκλειο σπάθη της απόλυσης.

Αυτό βεβαίως το φαινόμενο μας θυμίζει άλλες εποχές, όπου οι προκάτοχοι των σημερινών σχολικών συμβούλων, οι επιθεωρητές της Χούντας, τρομοκρατούσαν ιδεολογικά τους εκπαιδευτικούς, υποχρεώνοντάς τους να κάνουν ομιλίες για «τα επιτεύγματα της εθνοσωτηρίου Επαναστάσεως», ενώ, όπως λέγεται, η στάση της Επταετίας ως προς τον εορτασμό του ΟΧΙ ήταν έως έναν βαθμό παρόμοια με εκείνη της σημερινής κυβέρνησης, εφόσον τόνιζε τον εορτασμό της 12ης Οκτωβρίου, όταν μάλιστα το έπος του 1940 ήταν ακόμη νωπό στις μνήμες των ανθρώπων, χωρίς πάντως να καταργήσει τη αργία της 28ης Οκτωβρίου.

Σήμερα, μία επέτειος που θεσπίστηκε από «τα κάτω» (τουλάχιστον από το 1944, εάν όχι από τη διάρκεια της Κατοχής, το 1943), η επέτειος του ΟΧΙ υπονομεύεται ενορχηστρωμένα «από τα πάνω», δήθεν με το να δώσουμε βάρος στην «ειρήνη» και την «απελευθέρωση», έννοιες οι οποίες δεν είναι απολύτως σαφές το πως προέκυψαν, εφόσον το τι προηγήθηκε της απελευθέρωσης αποσιωπάται ή υποβαθμίζεται. Με δόλιο λοιπόν τρόπο -δήθεν για να εορτάσουμε ένα πέρα για πέρα χαρμόσυνο και τόσο σημαντικό γεγονός- το αντιστασιακό πνεύμα του ΟΧΙ βαπτίζεται εμμέσως πλην σαφώς «φιλοπόλεμο» και «μιλιταριστικό», με παράλληλη την επίκληση του αποικιακού δόγματος ότι πρέπει επιτέλους να γίνουμε “Ευρωπαίοι”».

Εμείς όμως οι Έλληνες, με τη μακραίωνη αντιστασιακή παράδοση, έχουμε μάθει να μνημονεύουμε όχι τις νίκες και τις επιτυχίες μας, αλλά τις στιγμές εκείνες της ιστορίας που αποφασίσαμε να αντισταθούμε και να αγωνιστούμε.. Το ΟΧΙ λοιπόν ενοχλεί.. όπως και οι λέξεις ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ, ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ, ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑ. Ποιούς όμως και γιατί; Αυτό θα πρέπει να αναρωτηθούμε…

Υ.Γ.: Στο στόχαστρο των ιδίων κύκλων φαίνεται ότι έχει τεθεί και η 25η Μαρτίου 1821. Είναι «αδιανόητο» να εορτάζουμε μία «φιλοπόλεμη» επέτειο, όπου ο υπόδουλος ελληνικός λαός αγωνίστηκε σε έναν άνισο αγώνα και θυσίασε χιλιάδες από τα παιδιά του, μη γνωρίζοντας αν θα νικήσει ή θα συντριβεί, έχοντας το σύνθημα το ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ή ΘΑΝΑΤΟΣ. Χώρια που η 25η Μαρτίου είναι -όχι τυχαία- και θρησκευτική εορτή, του Ευαγγελισμού της Θεοτόκου, άρα πολιτικά «μη ορθή». Απεναντίας, θα πρέπει να εορτάζουμε ως «Ευρωπαίοι» την ημερομηνία ιδρύσεως του Κράτους (Πρωτόκολλο του Λονδίνου, 22 Ιανουαρίου/3 Φεβρουαρίου 1830). Αυτό βεβαίως μας θυμίζει την εποχή της Βαυαροκρατίας, όπου ορίστηκε άνωθεν ως εθνική μας επέτειος, όχι η έναρξη του αγώνα για απελευθέρωση, αλλά η έλευση και ανάρρηση στον θρόνο του Όθωνα (25 Ιανουαρίου 1833). Με παρόμοιες λοιπόν λογικές σήμερα κάποιοι κύκλοι επιδιώκουν να «εκσυγχρονίσουν» τον λαό μας, με τον μανδύα της δυτικοφροσύνης, της «Αριστεράς» και της «προόδου». Η απάντηση που αρμόζει από την πλευρά μας είναι ένα νέο ΟΧΙ στη νέα αυτή μορφή ιδεολογικής αποικιοκρατίας, η οποία συνδέεται με την αντίστοιχη οικονομική, και ένα ΝΑΙ στον αγώνα για δημοκρατία, εθνική ανεξαρτησία, ελευθερία, αξιοπρέπεια.

Γιατί ενοχλεί η 28η Οκτωβρίου;

27 Οκτωβρίου 2016 

Γιατί ενοχλεί η 28η Οκτωβρίου;

Όταν οι προοδευτικοί του «Ναι σε όλα» καταργούν το… «ΟΧΙ»!

Του Νικόλα Δημητριάδη από την ιστοσελίδα psorokostena.gr

Εκείνο τ’ «όχι» δεν το επανέλαβε η ηχώ,

ήταν πολύ βαρύ για να το μεταφέρει.

Κ. Μόντης

Μέρες που είναι, βλέπουμε να διοργανώνεται σειρά από εκδηλώσεις για τον Πόλεμο του ’40 και την Κατοχή. Στην αρχή παραξενευτήκαμε: από τόσο νωρίς αρχίσανε οι εκδηλώσεις για την 28η Οκτωβρίου; Η απάντηση είναι αρνητική. Οι εκδηλώσεις γίνονται στο πλαίσιο του εορτασμού της… 12ης Οκτωβρίου 1944, ημέρα απελευθέρωσης της Αθήνας. Πως; Τι’ν τούτ; Πρόκειται για μία ακόμη ιδέα της εθνομηδενιστικής ηγεσίας μας, των Λιάκων και των Φίληδων: Η 28η Οκτωβρίου πρέπει να υποβαθμιστεί και να αντικατασταθεί από την 12η. Όπως γίνεται στας προοδευμένας Ευρώπας, όπου εορτάζεται η νίκη επί των Γερμανών και το τέλος του πολέμου, αντί για την αρχή του. Ο εορτασμός της 28ης Οκτωβρίου ενοχλεί τους προοδευτικούς διανοούμενούς μας, καθώς συνιστά μια γιορτή πολεμοχαρή, εθνικιστική, μέσες άκρες φασιστική – έτσι μας λένε. Όπως και το 1821. Γιατί γιορτάζουμε την αρχή της Επανάστασης και όχι το τέλος της; Tα ίδια και με την 1ηΑπριλίου, εθνική γιορτή της Κύπρου, όταν, το 1955, ξεκίνησε ο αγώνας της ΕΟΚΑ για Ένωση.

Έτσι, λοιπόν, το υπουργείο Παιδείας διοργανώνει και σεμινάριο για τους εκπαιδευτικούς, με τίτλο, «Πόλεμος-Κατοχή-Αντίσταση-Απελευθέρωση: Προτάσεις για εναλλακτικούς τρόπους διδασκαλίας της περιόδου 1940-1944». Σ’ αυτό οι δάσκαλοι επιμορφώνονται στο επίμαχο ζήτημα: «Να γιορτάσουμε την απελευθέρωση και όχι την κήρυξη του πολέμου. Πώς προσεγγίζουμε τραυματικά και δύσκολα θέματα;». Για το υπουργείο, δηλαδή, το ΟΧΙ στους Ιταλούς συνιστά… κήρυξη πολέμου; Μας θυμίζει τις απόψεις του ανεκδιήγητου Νάσου Θεοδωρίδη, στην κομματική εφημερίδα του Σύριζα Αυγή, ο οποίος διατεινόταν πως δεν έπρεπε να αντισταθούμε στους Ιταλούς, μιας και δεν ζητούσαν τίποτε παραπάνω από… μιααπλή διέλευση του στρατού τους…

Έτσι είναι οι νεοφιλελεύθεροι, πάνω απ’ όλα ευαίσθητοι και ανθρωπιστές. Που σιχαίνονται τα όπλα και τους πολέμους. Και τις εξεγέρσεις και τις επαναστάσεις. Άλλωστε γι’ αυτούς όλοι ίδιοι είναι. Και οι επιτιθέμενοι και οι αμυνόμενοι, και οι κατακτητές και οι κατακτημένοι, και τα στρατεύματα της Βέρμαχτ και οι αντάρτες της Εθνικής Αντίστασης.Όποιος έχει την εξουσία, είναι πάντα υπέρ της ειρήνης. Κάθε σκέψη για αντίσταση ποινικοποιείται. Είναι αυτό το πνεύμα του τάχα μου ανθρωπισμού των ισχυρών, που οδήγησε, π.χ., τον Αντώνη Λιάκο, πολιτικό καθοδηγητή των «προοδευτικών» και «αντιεθνικιστών» ιστορικών να γράφει τα εξής: «Να ζητήσουμε από το Φίλη να απαγορέψει στα σχολεία τραγούδια που εξυμνούν τη γενοκτονία όπως το Πότε θα κάμει ξαστεριά, που βάζουμε και το τραγουδούν αθώα παιδάκια: «Να κάνω και μωρά παιδιά να κλαιν’ δίχως μανάδες»!»…

Ας πει, λοιπόν, κάποιος στους προοδευτικούς φωστήρες του τσιπρισμού ότι, σε αυτόν τον τόπο, με τη μακραίωνη αντιστασιακή παράδοση, έχουμε μάθει να μνημονεύουμε όχι τις νίκες και τις επιτυχίες μας, αλλά τις στιγμές εκείνες της ιστορίας, που αποφασίσαμε να αντισταθούμε και να αγωνιστούμε. Αυτός ο λαός έχει μάθει να γιορτάζει τα «όχι» του, ανεξαρτήτως συνεπειών. Το αντίθετο, δηλαδή, από αυτό που κάνει η Αριστερά του «ναι σε όλα». Που το μοναδικό «όχι» που είπε ήταν στη γελοία προεκλογική φιέστα του εγκληματικού δημοψηφίσματος.

Άλλωστε, και στους τρεις ιστορικούς σταθμούς που αναφέραμε, ποιο ήταν ακριβώς το τέλος του πολέμου, για το οποίο οφείλουμε να εορτάσουμε; Το τέλος της Επανάστασης του ΄21, με το κουτσουρεμένο κράτος-αποικία των Άγγλων και των Βαυαρών; Το τέλος της Κατοχής, με τα Δεκεμβριανά, τον κύριο Τσώρτσιλ και τον Εμφύλιο; Τις ΣυμφωνίεςΖυρίχης-Λονδίνου που προδώσανε την Ένωση της Κύπρου με την Ελλάδα και ανοίξανε τον δρόμο στην τουρκική επιθετικότητα; Αυτά θέλετε να γιορτάσουμε; Βλέπετε, οι μεγάλες στιγμές της ελληνικής ιστορίας έχουν το συνήθειο να ξεκινάνε από τον λαό, με τους αγώνες και τις θυσίες του, και να τελειώνουνε από τους πολιτικούς και τις πρεσβείες, με τις… νουθεσίες τους. Ευχαριστούμε κύριε Φίλη, αλλά δεν θα πάρουμε. Αν εσείς έχετε εθιστεί τόσο στις υποκύψεις, δεν χρειάζεται να διδάξετε το «προσόν» σας αυτό και στα παιδιά μας.

Κάντε λοιπόν τις αναγκαστικές απαλλοτριώσεις

Να περάσουν οι βάρβαροι

Κάντε λοιπόν τις αναγκαστικές απαλλοτριώσεις

Να μην υπάρχουν νομικά κωλύματα για τη διέλευση

Γιατί παραγνωρίζουμε την συγκυριότητα των προγόνων,

Αυτοί που σας λέμε είναι όλοι εκπαιδευμένοι στο ναι.

Πού ν’ αναζητάμε άλλους τώρα,

Τι λόγος υπάρχει.

Ούτε ένα ψίχουλο άρνηση σε κάποια κόχη

Εμείς που πριν σπαργώναμεν απ’τα όχι

Κώστας Μόντης

ΤΟ ΕΘΝΙΚΟ ΝΟΜΙΣΜΑ, ΥΠΟ ΠΡΟΫΠΟΘΕΣΕΙΣ, Ο ΔΡΟΜΟΣ ΓΙΑ ΤΗ ΣΩΤΗΡΙΑ ΤΗΣ ΧΩΡΑΣ ΜΑΣ

26-10-2016

Της ΜΑΡΙΑΣ ΝΕΓΡΕΠΟΝΤΗ-ΔΕΛΙΒΑΝΗ (Από την παρουσίαση του βιβλίου του Γ. Τόλιου «Η μετάβαση στο εθνικό νόμισμα»)

Δέχθηκα ευχαρίστως να παρουσιάσω το νέο βιβλίο του Γιάννη Τόλιου, καθώς αυτό ανήκει, αν μπορώ έτσι να το πω, στην κατηγορία των βιβλίων/σκαπανέων. Αυτών, δηλαδή, που ανοίγουν διεξόδους στη ζούγκλα, αλλά και αυτών που θεωρούνται από την άρχουσα τάξη της πατρίδας μας, ότι κινούνται δήθεν στην ημιπαρανομία, στη μαφία, στην εξυπηρέτηση σκοτεινών ιδιοτελών συμφερόντων και αναφορές σε ανάλογες φαιδρότητες. Τον τελευταίο καιρό, η προϊούσα εξαθλίωση ολοένα και μεγαλύτερου τμήματος του ελληνικού λαού φαίνεται να έχει οδηγήσει σε σημαντική αναθεώρηση αυτών των ανοησιών, χάρη στη σταδιακή συνειδητοποίηση της θλιβερής μας πραγματικότητας: ότι, δηλαδή, αν υπάρχει ακόμη οδός σωτηρίας στο ελληνικό δράμα, αυτή είναι μονόδρομος και είναι η επιστροφή στο εθνικό μας νόμισμα.  

Το βιβλίο που σήμερα παρουσιάζεται έχει ορίσει ορθολογικούς στόχους, τους οποίους εξυπηρετεί στην εντέλεια, και ο τρόπος που αναλύονται τα επί μέρους προβλήματα εμφανίζει πολλές αρετές. Ο κυρίαρχος, βέβαια, στόχος του ανά χείρας βιβλίου είναι η ανατροπή αυτής της οικτρής κινδυνολογίας, που έχει σφιχταγκαλιάσει και απειλεί να στραγγαλίσει τον ελληνικό λαό: ότι δήθεν η επιστροφή στο εθνικό μας νόμισμα θα είναι καταστροφή, καθώς δεν θα έχουμε να φάμε και θα πεθαίνουμε από το κρύο και την έλλειψη βασικών φαρμάκων. Με την προσφυγή, λοιπόν, σε επίσημα στοιχεία και εκθέσεις ο Γιάννης Τόλιος αποδεικνύει την πλήρη ανεδαφικότητα αυτών των απειλών, που ωστόσο έχουν κατακτήσει το μέσο Έλληνα χάρη κυρίως στη συνδρομή και των ΜΜΕ.    

Εξυπακούεται, φυσικά, ότι αυτή η δημιουργία πανικού γύρω από το εθνικό μας νόμισμα δεν οφείλεται σε άγνοια ή ακόμη και στο φόβο του άγνωστου, καθώς θα ήμασταν η πρώτη χώρα εξόδου από την Ευρωζώνη. Αντιθέτως αποτελεί ενσυνείδητη προσπάθεια εξυπηρέτησης των συμφερόντων των εταίρων/δανειστών. Δηλαδή, όπως ακριβώς και στην περίπτωση της εν γνώσει τους επιβολής, στην Ελλάδα, των εγκληματικών και αδιέξοδων, μνημονίων, και η κινδυνολογία αυτή αποβλέπει στην προσπάθεια διάσωσης του ευρώ και των τραπεζών, με αντάλλαγμα τη δική μας καταστροφή. Πέρα, ωστόσο, από την απαράδεκτη και αντεθνική αυτή προπαγάνδα, θα πρέπει να προστεθεί και ένας παράγοντας φετιχισμού, που διαπιστώνεται στους Έλληνες, και όχι μόνο, σχετικά με το ευρώ. Υπάρχει, όντως, ένας δυσεξήγητος ενθουσιασμός για ό,τι έχει σχέση με την Ευρώπη, παρότι αυτή από καιρό βρίσκεται σε πολύπλευρη τροχιά παρακμής και αυτοκαταστρέφεται μέσα στη δίνη επικίνδυνων δογματισμών.  

Έχει καλλιεργηθεί η, θα έλεγα, αστεία αντίληψη, ότι αν εγκαταλείψουμε την ΕΕ-Ευρωζώνη, θα πάψουμε να είμαστε Ευρωπαίοι και θα είμαστε μόνο Βαλκάνιοι. Ιδιότητα, που κακώς βέβαια θεωρείται ανεπιθύμητη. Παρόμοιες απόψεις φαίνεται να λησμονούν πως καμιά δύναμη δεν είναι σε θέση να αφαιρέσει την ιδιότητα του Ευρωπαίου, από τους Έλληνες, εφόσον αυτοί έθεσαν τα θεμέλια της Ευρώπης. Και όσο για τη βαλκάνια ιδιότητά μας, τη θεωρώ ιδιαίτερα αξιόλογη, γιατί μας προσδίδει πολυτισμικότητα. Και να προσθέσω, σχετικά, ότι η καταστρεπτική συμπεριφορά των εταίρων μας, απέναντί μας, κινδυνεύει να μας πάει (αν δεν μας πήγε ήδη) κάτω από όλους σχεδόν του Βαλκάνιους γείτονές μας, ενώ ήμασταν η Μητρόπολή τους. Είναι καιρός να δεχθούμε την πολύ πικρή αλήθεια για την ΕΕ-Ευρωζώνη. Ότι, ναι, η ενοποίησή της υπήρξε όνειρο πολλών γενεών, και θα μπορούσε να αποτελέσει ένα επιτυχημένο μοντέλο. Ωστόσο, τώρα πια δεν μπορεί να υπάρξει ίχνος αμφιβολίας ότι ολόκληρο το οικοδόμημά της ορθώθηκε σε σαθρές βάσεις, που ωστόσο ήταν απόρροια των πολύ συγκεκριμένων επιλογών της Γερμανίας. Και, έτσι εξηγείται το γεγονός ότι η Γερμανία είναι ουσιαστικά η μόνη που ωφελήθηκε από την ενοποίηση. Και, δυστυχώς, ωφελήθηκε σε βάρος όλων των υπολοίπων κρατών-μελών, και κυρίως του ευρωπαϊκού Νότου.  

Το βιβλίο του Γιάννη Τόλιου είναι καλογραμμένο, κατανοητό και από μη ειδικούς. Απαντά με καθησυχαστικό τρόπο στις συνήθεις αγωνιώδεις ερωτήσεις για το τι αναμένεται να συμβεί αν πάμε στο εθνικό μας νόμισμα, και δεν υποπίπτει στο γενικό σφάλμα πολλών πονημάτωνγύρω από το ίδιο θέμα: το να αρνείται δηλαδή και να προσπαθεί να υποκρύψει τις αναπότρεπτες δυσκολίες, που ένα τέτοιο εγχείρημα περικλείει.  

Η συμβολή του βιβλίου στη συνέχιση και στην εντατικοποίηση αφύπνισης των Ελλήνων, είναι τώρα πιο επιθυμητή παρά ποτέ. Και τούτο, γιατί τα περιθώρια έχουν, απελπιστικά, στενέψει, και έχουν γίνει εντελώς οριακά. Ειδικότερα, η φτωχοποίηση και η δυστυχία του ελληνικού λαού είναι χωρίς προηγούμενο, ακόμη και για εμπόλεμες καταστάσεις. Η χώρα απ' άκρου σε άκρο ξεπουλιέται αλύπητα, και στην κυριολεξία για ένα κομμάτι ψωμί, και η καταστροφή της παραγωγικής βάσης και των αναπτυξιακών δυνατοτήτων της αγγίζουν τα όρια του μη αντιστρέψιμου.  

Να προσθέσω ακόμη ότι η περίοδος που τώρα διανύουμε θα μπορούσε να αποδειχθεί ευνοϊκή για την επιτυχία του εγχειρήματος της επιστροφής μας στο εθνικό νόμισμα, και τούτο επειδή τώρα διενεργούνται εγκάρσιες ανατροπές στη διεθνή οικονομική σκηνή. Συγκεκριμένα, έχουν αρχίσει να τρίζουν ταυτόχρονα, κάτω από την οργή των λαών, τα θεμέλια της παγκοσμιοποίησης, του άκρατου φιλελευθερισμού και της αέναης πολιτικής λιτότητας. Επιπλέον, η ΕΕ-Ευρωζώνηαντιμετωπίζει αξεπέραστες, κατά την κρίση μου δυσκολίες, οι οποίες θα την κάνουν είτε πιο σκληρή, απέναντι σε πιθανή απόσχιση της Ελλάδας, είτε όπως θέλω να ελπίζω πιο ανεκτική.  

Ο συγγραφέας του βιβλίου που κρατάτε στα χέρια σας, αποφάσισε σοφά, να μην υπεισέλθει σε τεχνικές λεπτομέρειες της μετάβασης στο εθνικό μας νόμισμα, αλλά αντιθέτως να ασχοληθεί διεξοδικά με τις συνέπειές της. Αυτές, δικαιολογημένα, προβλέπονται όχι απλώς ευνοϊκές, αλλά και σωτήριες για την Ελλάδα, αφού βέβαια ξεπεραστούν κάποιες αναπότρεπτες δυσκολίες του πρώτου καιρού. Πράγματι, όπως είχα την ευκαιρία να το υποστηρίξω πολλές φορές, θεωρώ μέγα λάθος, αλλά και χωρίς νόημα, την προσπάθεια καταγραφής μελλοντικών λεπτομερειών, όπως της εξωτερικής αξίας του νέου εθνικού μας νομίσματος, όπως το ποσοστό της εξωτερικής υποτίμησής του, όπως το ποσοστό του εσωτερικού πληθωρισμού.  

Και τούτο, για πολλούς όσο και αυταπόδεικτους λόγους, που αναφέρονται στις άγνωστες ευρωπαϊκές και διεθνείς συνθήκες που θα επικρατούν τη στιγμή του εγχειρήματος, τις άγνωστες λεπτομέρειες που θα ισχύσουν στον τρόπο αποχωρισμού της χώρας μας από την Ευρωζώνη, στο αν θα προχωρήσουμε μόνοι εμείς στο εθνικό μας νόμισμα ή μαζί και με άλλα κράτη-μέλη της ή και στη συνέχεια ως αποτέλεσμα της διάλυσης της Ευρωζώνης, που μέρα με την ημέρα φαίνεται πιο πιθανή.  

Εξάλλου, ακριβώς, αυτά τα φανταστικά τεχνικού περιεχομένου σενάρια, που αναγκαστικά στηρίζονται σε σαθρές υποθέσεις, και προσπαθούν να μεταφυτέψουν καταστάσεις διαφορετικού οικονομικού περιβάλλοντος, είναι εξαιρετικά ευάλωτα σε κριτική όσων, για διαφόρους λόγους, είναι αντίθετοι με την ιδέα της επιστροφής σε εθνικό νόμισμα. Σχετικά με το ζήτημα αυτό έχω εκφράσει την άποψη ότι, δεδομένου ότι πρόκειται για πολύ περίπλοκο θέμα, θα πρέπει να αποφεύγονται οι αυτοσχεδιασμοί, που αναγκαστικά στερούνται σοβαρότητας, και αντιθέτως όταν θα έρθει η ώρα θα πρέπει να απευθυνθούμε σε 2-3 αναγνωρισμένης αξίας νομισματολόγους, οι οποίοι και με τη συνεργασία δικών μας, να καταρτίσουν σοβαρό, κατά το δυνατόν, σχέδιο μετάβασης.  

Στο σημείο αυτό θα κάνω μια παρένθεση για να θέσω υπόψη σας την πιθανότητα να μπορεί να εξυπηρετηθεί η επιχείρηση μετάβασης στο εθνικό μας νόμισμα, από το ψηφιακό/πλαστικό νόμισμα bitcoin, το οποίο παρά τα κάποια προβλήματα που κατά καιρούς αντιμετωπίζει, κερδίζει συνεχώς έδαφος, σε παγκόσμια βάση. Δεν πρόκειται να αναπτύξω περισσότερο αυτή η σκέψη, αλλά τη θέτω για μελλοντική διερεύνηση.  

Συμφωνώ, εξάλλου, απολύτως με την ανάλυση του συγγραφέα η οποία διαψεύδει με την προσκόμιση επίσημων στοιχείων, επιχειρήματα, που διατυπώνονται πολύ συχνά, από όσους δεν έχουν, δυστυχώς, ακόμη συνειδητοποιήσει ότι η Ελλάδα είναι χαμένη, αν παραμείνει εντός μνημονίων. Πρόκειται για τις ανεύθυνες διαπιστώσεις, ότι δήθεν "δεν παράγουμε τίποτε", "δεν θα έχουμε τη δυνατότητα να πληρώσουμε τις απαραίτητες εισαγωγές φαρμάκων, πετρελαίου κλπ", που βρίσκονται στην ίδια παράλληλο των οικτρών επιχειρημάτων ότι, δήθεν, "είμαστε ανίκανοι για οτιδήποτε", και πως επομένως εμείς "να αναλάβουμε το δύσκολο έργο της επιστροφής σε δικό μας νόμισμα".  

Παντελώς αβάσιμα, είμαι πεπεισμένη, επιχειρήματα που διευκολύνουν αποφασιστικά αυτούς που επεξεργάζονται τα σχέδια καταστροφής μας. Γενικά, ο Γιάννης Τόλιος, με πειστικό τρόπο, και αντικειμενικά επιχειρήματα καταρρίπτει τα σενάρια της καταστροφής που δήθεν μας περιμένουν, αν πάμε στο εθνικό μας νόμισμα. Ακόμη, ο συγγραφέας περιγράφει εύστοχα τι πρέπει να έχει προτεραιότητα στις αποφάσεις και ενέργειές μας μετά το εγχείρημα, έτσι ώστε να περιοριστούνοι αρνητικές του συνέπειες και να επιταχυνθεί η ανάπτυξη.  

Θα ήθελα, ακόμη, να προσθέσω μερικά σημεία που είτε δεν προβλήθηκαν, κατά την κρίση μου, αρκετά είτε δεν με βρίσκουν απολύτως σύμφωνη. Καταρχήν, η απαίτηση των πολεμικών επανορθώσεων δεν είναι το μοναδικό όπλο, που κατέχουμε και που όμως αρνούμαστε να χρησιμοποιήσουμε. Κατά την κρίση μου το πιο ισχυρό μας επιχείρημα προέρχεται από την ομολογία του ΔΝΤ για το λανθασμένο πρόγραμμα που μας έδωσε και το οποίο μας κατάστρεψε. Τι σημαίνει αλήθεια "αναγνώριση λάθους", στην περίπτωση που η εφαρμογή του προγράμματος εξαθλίωσε και καταπόντισε ένα ολόκληρο Έθνος;  

Η άμεση επανόρθωση, στο τμήμα βέβαια που αυτή είναι εφικτή, θα πρέπει να είχε εξαρχής απαιτηθεί, με νύχια και δόντια, όπως παλεύει κάποιος για τη ζωή του, και όχι να βυθιζόμαστε στην αρρωστημένη και ανεπίτρεπτη αυτή "σιωπή ιχθύος". Και φυσικά, υπάρχουν παράλληλα τα συνεχή αυτά δάνεια που ούτε καν περνούν από την ελληνική επικράτεια, αλλά όμως προστίθενται συνεχώς στο χρέος, αν και κατευθύνονται ολοταχώς προς τις τράπεζες. Ακόμη, υπάρχουν αποφάσεις του ΟΗΕ που αποφαίνονται ότι η λιτότητα στην Ελλάδα καταστρατηγεί τα ανθρώπινα δικαιώματα. Και πώς να παραλείψει κανείς αναφορά στην ισχυρή οσμή συνωμοσιών, που ανάμεσα σε άλλα εμπόδισαν το "κούρεμα" όταν έπρεπε και όταν θα ήταν αποδοτικό να γίνει κλπ., κλπ.  

Βρίσκω, ίσως, τον συγγραφέα υπεραισιόδοξο, όταν υποστηρίζει ότι αμέσως μετά την επιστροφή στο εθνικό μας νόμισμα θα αυξήσουμε την ανταγωνιστικότητά μας με αυξημένες εξαγωγές, με τη βοήθεια των οποίων θα πληρώνουμε τις αναγκαίες εισαγωγές μας. Αυτό το σενάριο, φοβούμαι ότι θα αργήσει να υλοποιηθεί, και στο μεταξύ θα χρειαστεί να επιβάλλουμε περιορισμούς στις εισαγωγές και να δεχθούμε την αύξηση της αυτάρκειας, κυρίως γεωργικών προϊόντων, στο εσωτερικό. Επίσης, δεν είμαι διόλου σίγουρη ότι η ευρωπαϊκή λιτότητα ευνοεί τους επιχειρηματίες, μέσω χαμηλών μισθών, όπως φαίνεται να πιστεύει ο Γιάννης Τόλιος.  

Ασφαλώς οι μισθοί στην Ελλάδα είναι πείνας, αλλά έχουν και άλλη όψη, και αυτή δεν ευνοεί διόλου τους επιχειρηματίες. Αναφέρομαι στην κατακόρυφη πτώση της ζήτησης, εξαιτίας της συρρίκνωσης των εισοδημάτων. Τέλος, μπορεί ο Γιάννης Τόλιος να έχει δίκαιο, με τις παρούσες συνθήκες, ότι η έξοδός μας από την Ευρωζώνη θα προκαλέσει την οργή των επικεφαλής της. Θεωρώ, ωστόσο, ότι το θέμα αυτό έχει αρκετές πιθανότητες να εξελιχθεί διαφορετικά, προς όφελός μας, και συνεπώς θα ήταν προτιμότερο να είμαστε λιγότερο απόλυτοι στο σημείο αυτό.  

Τελειώνοντας, να πω ότι το βιβλίο που κρατάτε στα χέρα σας περικλείει όλους τους λόγους, που δικαιολογούν και που ενθαρρύνουν την όσο γίνεται ευρύτερη διάδοση, καθώς και την ανάγνωσή του από όσο γίνεται μεγαλύτερο αριθμό Ελλήνων. Ακριβώς επειδή αποσκοπεί στην ωρίμανση και αποδοχή της ανάγκης επιστροφής στο εθνικό μας νόμισμα, που κάτω από ορισμένες προϋποθέσεις ισοδυναμεί με τη σωτηρία μας. Ας του ευχηθούμε λοιπόν να είναι καλοτάξιδο.  

http://www.iskra.gr/index.php

ΓΕΩΓΙΑΔΗΣ: ΕΝΑΣ ΘΡΑΣΥΔΕΙΛΟΣ ΜΙΣΟ(;)ΦΑΣΙΣΤΑΣ

26/10/16 

Του ΝΙΚΟΥ ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΥ*

«Άκου του βλάκα την επίκριση σαν

να σου απονέμει έπαινο ο βασιλιάς»

Γουίλιαμ Μπλέικ

Πρώτο: Σε αυτή τη χώρα είμαστε λίγοι. Και ως εκ τούτου λίγο – πολύ γνωριζόμαστε…

Δεύτερο: Ο Άδωνις Γεωργιάδης, ως υπουργός (!) Υγείας (!!!) δήλωνε ότι «σιχαίνεται τους κομμουνιστές» και καλός φίλος του συνομιλητή της Χρυσής Αυγής, του Μπαλτάκου, ο οποίος ως γραμματέας του υπουργικού συμβουλίου της συγκυβέρνησης ΝΔ και ΠΑΣΟΚ δήλωνε ότι «γεννήθηκε και θα πεθάνει αντικομμουνιστής».

Τρίτο: Ο «σιχαίνομαι τους κομμουνιστές» Γεωργιάδης, ο αντιπρόεδρος του Μητσοτάκη, είναι το ίδιο πρόσωπο που έχει πάρει τη σκυτάλη της διακίνησης της θεωρίας «όλοι μαζί τα φάγαμε». Ίσως είναι κι αυτός ένας λόγος που ωθεί τον Πάγκαλο – τον γνήσιο εκφραστή του «όλοι μαζί τα φάγαμε» – να τάσσεται αναφανδόν υπέρ του Μητσοτάκη (και του αντιπροέδρου του).

Τέταρτο: Ο Γεωργιάδης είναι το ίδιο πρόσωπο που δηλώνει «μνημονιακότερος» του Τόμσεν. Που ενώ ψηφίζει μνημόνια που κόβουν μισθούς και συντάξεις ζητά να διαγραφούν τα χρέη της ΝΔ προς τράπεζες. Που διατείνεται ότι για χρεοκοπημένο κράτος φταίει ο λαός και όχι αυτοί που το διαχειρίστηκαν. Και που ισχυρίζεται, δείχνοντας τους κομμουνιστές, ότι «αυτή είναι η Ελλάδα, γι’ αυτό καταστραφήκαμε, εσείς μας καταστρέψατε»! Προφανώς, δεν κυβερνά ο κ.Γεωργιάδης, κυβερνούν οι… κομμουνιστές, και συνεπώς αυτοί φταίνε για το 1,5 εκατομμύριο άνεργους και για τα 600.000 υποσιτισμένα παιδιά στην Ελλάδα…

Πέμπτο: Ο «σιχαίνομαι τους κομμουνιστές» Γεωργιάδης προέβη σε νέα ανάλογη δήλωση καλώντας μας εμμέσως να ακολουθήσουμε το παράδειγμα που επικρατεί σε άλλα μέρη του κόσμου, αφού, όπως είπε, «σε οποιοδήποτε μέρος του κόσμου και αν πας, όταν πεις ότι είσαι κομμουνιστής σε βάζουν φυλακή». Παλιότερα είχε αποδώσει τα τρυφερά αισθήματά του απέναντι στους κομμουνιστές στο γεγονός ότι «σιχαίνεται τον ολοκληρωτισμό». Κάτι μας λέει ότι εκείνο που – πραγματικά – σιχαίνεται από τον «ολοκληρωτισμό του κομμουνισμού» ο Γεωργιάδης, είναι τούτο: Η ολοκληρωτική και αδιαπραγμάτευτη εναντίωση των κομμουνιστών απέναντι στον μαύρο ολοκληρωτισμό τον οποίο ο κ.Γεωργιάδης εκπροσωπεί.

Ας δούμε, λοιπόν, τι ακριβώς «σιχαίνεται» ο λάτρης των φασιστών τύπου Ορμπάν στην Ουγγαρία και των ναζί στην Ουκρανία (εκεί που όντως εφαρμόζεται το όνειρο του Γεωργιάδη να οδηγούνται οι κομμουνιστές σε διώξεις και φυλακές), αλλά και με τι ακριβώς σαλιαρίζει ο Γεωργιάδης:

α) Ο εν λόγω πριν μεταπηδήσει στη ΝΔ ήταν επιφανές στέλεχος του ΛΑΟΣ. Το 2006 στις περιφερειακές εκλογές ήταν υποψήφιος νομάρχης Αθήνας με το ΛΑΟΣ. Όμως στις ίδιες ακριβώς εκλογές, το 2002, και στο ψηφοδέλτιο του (τότε) κόμματός του στο οποίο ηγείτο ο (τότε)  αρχηγός του, ο Καρατζαφέρης, φιγουράριζαν 4 ονόματα χρυσαυγιτών. Οι Κολιός Βασίλειος, Παπαδημητρίου Μιχάλης, Σκάντζος Νικόλαος και Παναγιώταρος Ηλίας (ναι, ο γνωστός…). Οι δυο τελευταίοι, μάλιστα, όπως διαφήμιζε το (τότε) κόμμα του Γεωργιάδη δεν ήταν «απλοί» χρυσαυγίτες. Ήταν μέλη της ΚΕ της Χρυσής Αυγής. Ουδέποτε αισθάνθηκε την ανάγκη (τότε) ο Γεωργιάδης να εκφράσει την «σιχασιά» του για τον ναζιστικό ολοκληρωτισμό που είχε βρει στέγη στο (τότε) κόμμα του…

Τότε που η εφημερίδα της «Χρυσής Αυγής» (19/9/2002) διαφήμιζε τους υποψηφίους της για την υπερνομαρχία Αττικής, που είχαν βρει στέγη στο ψηφοδέλτιο του Καρατζαφέρη και του ΛΑΟΣ, κόμματος (τότε) του Άδωνι Γεωργιάδη… (η φωτογραφία είναι από το «jungle-report.blogspot.gr»].

β) Στις τότε εκλογές, με αφορμή την συμμετοχή των 4 ναζί στο ψηφοδέλτιο του ΛΑΟΣ, ο (τότε) αρχηγός του Γεωργιάδη, ο Καρατζαφέρης, δήλωνε στο δελτίο ειδήσεων του «Αλτερ»: «Από πού προκύπτει ότι αυτοί οι 4 είναι ναζιστές (…); Έχετε δει καμία δήλωση εξ’ αυτών που να λέει ζήτω ο Χίτλερ; Η Χρυσή Αυγή είναι πατριωτική. Δεν έχει καμία σχέση με αυτά» (δείτε τη συνέντευξη στοhttps://www.youtube.com/watch?v=ZkSKe_WFckc). Δεν θυμόμαστε καμία αντίδραση του Γεωργιάδη για τα λεγόμενα του (τότε) αρχηγού του…

γ) Ο (προ Νέας Δημοκρατίας) Γεωργιάδης ποτέ δεν έκρυψε τον θαυμασμό του για τον αρχιφασίστα Κώστα Πλεύρη. Η μόνιμη επωδός του κάθε φορά που συνευρίσκονταν σε τηλεοπτικά στούντιο ή αλλού ήταν: «Θεωρώ μεγάλη μου τιμή»κλπ, κλπ. O K.Πλεύρης, υποψήφιος με το ψηφοδέλτιο του ΛΑΟΣ στην Α’ Αθήνας στις βουλευτικές εκλογές του 2004, είναι ο ιδρυτής της φασιστικής ομάδας «Κόμμα 4ης Αυγούστου», σύμβουλος του Αρχηγείου Στρατού επί χούντας και διευθυντής του γραφείου του – αλήστου μνήμης – αρχιχουντικού Ι. Λαδά. Ο κύριος αυτός έχει δηλώσει: «Ουδέποτε έκρυψα την ιδεολογία μου και είναι τιμή μου που συνειργάσθην με το Στρατιωτικό Καθεστώς της 21ης Απριλίου». Ο κύριος αυτός έχει γράψει:

• Το να είναι κανείς Εβραίος σημαίνει: «Να ψεύδεται, να ψευδορκίζεται, να εξαπατά, να γίνη τοκογλύφος και όταν έρθει η ώρα δολοφόνος χριστιανών».
• Οι Εβραίοι είναι «Απλυτοι, αξύριστοι, τοκογλύφοι, που πιστεύουν στην εξολόθρευση των εθνών…».
• Οτι πρέπει να υπενθυμιστεί στους Εβραίους πως «Οι Ναζί άφησαν αρκετόν υπόλοιπον από σας»και «Αι απόψεις του Αδόλφου Χίτλερ διά τους Εβραίους ήσαν απολύτως ορθαί».
• «Ο Στρατηγός Πινοσέτ ανέτρεψε το εβραιομαρξιστικό καθεστώς του Αλλιέντε κι επέβαλε Εθνικήν Τάξιν στην Χιλήν».
• «Οι στρατιώται των SS επολέμησαν ηρωικώς αλλά τελικώς επεβλήθη η υλική υπεροχή των Συμμάχων. Στον πόλεμον ανδρών εναντίον μαζών, επεκράτησαν αι μάζαι».
• «Οι άντρες των SS (είχαν) αγωνιστικόν ήθος. Ιδεολογικά πιστεύω. Παράστασιν και τρόπο ζωής (…) αυτοί οι άνδρες υπηρέτησαν την πατρίδα των και την Ευρώπην με ηρωισμό (…) είχαν υψηλόν φρόνημα και την αίσθησιν τιμής (…) απετέλουν διά την εποχήν τους το καύχημα της Λευκής Φυλής».

Όλα τα προηγούμενα περιέχονται στο εμετικό πόνημα του Πλεύρη με τίτλο «Οι Εβραίοι». Αυτός είναι ο Κ. Πλεύρης. Ο φασίστας Πλεύρης, στο πόνημα που προαναφέραμε, σε αυτόν το ρατσιστικό, ναζιστικό και φασιστικό οχετό, εκτός από τον Χίτλερ και τα «Ες-Ες», εκφράζει τη συμπάθειά του και για ένα ακόμα πρόσωπο. Για την ακρίβεια: Πρόκειται για το μοναδικό πρόσωπο προς το οποίο απευθύνει δημοσίως ευχαριστίες. Γράφει συγκεκριμένα ο φασίστας Πλεύρης στον πρόλογο του οχετού του: «Ευχαριστώ τον Άδωνι Γεωργιάδη, που είχε το θάρρος να παρουσιάση το βιβλίον στην τηλεόρασιν»… Ναι. Ο Άδωνις Γεωργιάδης, ο υφυπουργός (με τις ψήφους του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ) της κυβέρνησης «εθνικής σωτηρίας» του Παπαδήμου, ο σημερινός υπουργός Υγείας της κυβέρνησης Σαμαρά – Βενιζέλου, είναι το ίδιο πρόσωπο που διαφήμιζε από τηλεοράσεως τα «ιδεολογικά πιστεύω» του αρχιφασίστα Πλεύρη, του συνεργάτη της χούντας των συνταγματαρχών, περί το «υψηλόν φρόνημα» των… SS και περί της… «ορθότητος» των απόψεων του Χίτλερ… Αυτός, ο «διαφημιστής» του φασίστα Πλεύρη, ο Αδωνις Γεωργιάδης, είναι που «σιχαίνεται τους κομμουνιστές».

Γεωργιάδης προς Πλεύρη: «Θεωρώ μεγάλη μου τιμή…» (https://www.youtube.com/watch?v=nPUVLAUoWpE)

Σημείωση: Επειδή τέτοιοι τύποι είναι και «παλικάρια», προσέξτε τις τακτικές τους: Ενώ ο Γεωργιάδης διαφήμιζε και πουλούσε το βιβλίο – ναζιστικό οχετό του Πλεύρη από την εκπομπή τηλεοπτικών πωλήσεων βιβλίων «Ελλήνων Εγερσις» που μεταδιδόταν από τον τηλεοπτικό σταθμό «Τηλεάστυ», ενώ στις εκπομπές του (αναλυτικότερα στοιχεία στοhttp://www.iospress.gr/extra/extra_20060801.htm) έλεγε «πρώτη φορά, σε όλη μου τη σταδιοδρομία, που έχω ένα βιβλίο που θεωρώ σημαντικό», ενώ καλούσε τους τηλεθεατές «ως οικοδεσπότης στο περίπτερο των εκδόσεων Γεωργιάδη (που) θα βρίσκεται και ο συγγραφεύς, ο κ. Πλεύρης, με το νέο του βιβλίο» (εκπομπή 26/5/2006), ενώ εκθείαζε «αυτό το περίφημο βιβλίο» (εκπομπή 29/5/2006), ενώ μιλούσε για ένα βιβλίο «ωραία στοιχειοθετημένο, με αποφάσεις, με πράματα-θάματα, τρομερό» (εκπομπή 30/5/2006),  ενώ το αποκαλούσε «το αγαπημένο μου βιβλίο» (εκπομπή 18/7/2006), εντούτοις τι έκανε; Διαφήμιζε το βιβλίο… χωρίς να παρουσιάζει το εξώφυλλο και χωρίς να λέει τον τίτλο του, διότι όπως ανέφερε – κρατώντας πισινή – «δεν μπορώ να σας πω ότι συμφωνώ με όλα όσα γράφει», «δεν μπορώ να αφήσω κάποιον να πει, άρα δέχεσαι αυτά που γράφει το βιβλίο. Όχι δεν τα δέχομαι. Το ξεκαθαρίζω». Αφού δηλαδή το διαφήμιζε και το εκθείαζε σε σημείο που ακόμα και ο Πλεύρης τον ευχαρίστησε δημοσίως «που είχε το θάρρος να παρουσιάση το βιβλίον στην τηλεόρασιν», κατόπιν τσίριζε «προς κάθε κακοήθη ότι δεν συμφωνούμε ιδεολογικά σ’ αυτό το βιβλίο», «δεν είναι ένα βιβλίο με το οποίο εγώ συμφωνώ, ιδεολογικά τουλάχιστον, όχι επί των στοιχείων που έχει». Τέτοια… «λεβεντιά»: Πάρτε το «αγαπημένο μου βιβλίο», με του οποίου τη ναζιστική ιδεολογία διαφωνώ, αλλά που με τα ναζιστικά του «στοιχεία», συμφωνώ… Αυτός είναι ο Γεωργιάδης που «σιχαίνεται τους κομμουνιστές».

δ) Η φωτογραφία που ακολουθεί είναι τραβηγμένη την 21η Απρίλη του 2002. Έτσι είχε «τιμήσει» τότε το κανάλι του Καρατζαφέρη, το «ΤηλεΑστυ», την «επέτειο» της «Εθνοσωτηρίου». Με καλεσμένο τον Παττακό. Ήταν μια πολύ «ωραία» κουβέντα. Ο ένας «έκοβε» και ο άλλος «έραβε». Ο ένας που «έκοβε», αυτός στα δεξιά, είναι ο Παττακός, ο χουντικός, ο αρχιπραξικοπηματίας. Ο άλλος, που «έραβε», αυτός στα αριστερά (της φωτογραφίας) είναι ο Καρατζαφέρης. Ο (τότε) αρχηγός του Γεωργιάδη. Ο «σιχαίνομαι τους κομμουνιστές» Γεωργιάδης ποτέ δεν διαμαρτυρήθηκε για τις επαφές και τα σαλιαρίσματα του αρχηγού του (τότε) κόμματός του με τους φασίστες αρχιπραξικοπηματίες.

21/4/2002: Ανήμερα του πραξικοπήματος, στο κανάλι του ΛΑΟΣ, ο Παττακός εξηγεί τα της «Επαναστάσεως και ο (τότε) αρχηγός του Γεωργιάδη, επαυξάνει…

ε) Ο Γεωργιάδης ήταν επιφανές στέλεχος του ΛΑΟΣ. Από την άλλη ο ΛΑΟΣ είναι το κόμμα που διά του αρχηγού του, του Καρατζαφέρη, καλούσε τις κάμερες ανήμερα της 28ης Οκτώβρη του 2011 να τον απαθανατίσουν κατά την επίσκεψή του στο σπίτι του φασίστα δικτάτορα Μεταξά, όπου απέδιδε τιμές στον μεγάλο… «πατριώτη». Στον ίδιο «πατριώτη» προς τον οποίο αποδίδει τιμές η «Χρυσή Αυγή». Επίσης το ΛΑΟΣ είναι το κόμμα που, εν χορδαίς και οργάνοις, σε αίθουσα των γραφείων του, προς τιμήν του αρχιφασίστα αρχηγού των «Χιτών», είχε δώσει την ονομασία «Γρίβας». Όταν το ΛΑΟΣ «τιμούσε» δια του Γρίβα τους «Χίτες», δηλαδή τους προδότες, τους δοσίλογους, τους δολοφόνους φασίστες και συνεργάτες των Γερμανών επί Κατοχής, ο «σιχαίνομαι τους κομμουνιστές» Γεωργιάδης ήταν εκπρόσωπος Τύπου του ΛΑΟΣ…

*

Κατόπιν όλων αυτών είναι προφανή τρία πράγματα:

Πρώτον, ότι ο Γεωργιάδης, ως πωλητής … «ιστορικών» βιβλίων, δεν συμφιλιώθηκε ποτέ με το ιστορικό γεγονός ότι οι κομμουνιστές τέθηκαν επικεφαλής του μετώπου που τσάκισε τον μαύρο ολοκληρωτισμό με τον οποίο ο ίδιος σαλιαρίζει.

Δεύτερον, ο Άδωνις Γεωργιάδης, λέει ότι είναι δικαίωμά του να είναι αντικομμουνιστής. Συμφωνούμε: Το δικαίωμά του να είναι αντικομμουνιστής και να το δηλώνει, αυτός και οι όμοιοί του, το έχουν κατοχυρώσει από πολύ παλιά στο σύστημα που υπηρετούν: Από την εποχή που οι πολιτικοί τους «Πυγμαλίωνες» ασκούσαν το αντίστοιχο δικό τους «δικαίωμα» μέχρι του σημείου των εκτελέσεων, των στρατοδικείων και των ξερονησιών!

Τρίτον, ως πολιτικός που θαυμάζει προγενέστερους «Διγενήδες», σαν αυτούς που επιτέλεσαν το «δημοκρατικό» τους έργο κατά του «κομμουνιστικού ολοκληρωτισμού» βάζοντας τα δέντρα να ψηφίζουν, ο Γεωργιάδης και οι συν αυτώ δεν έχουν απλώς το δικαίωμα να λένε ότι «σιχαίνονται τους κομμουνιστές» και να τους θέλουν «στη φυλακή». Στην περίπτωσή τους, ως συνεχιστές του καθεστώτος που παλιότερα έχτιζε «Παρθενώνες στη Μακρόνησο» και τώρα αποδεκατίζει το λαό λέγοντας ότι τον «σώζει» (!), το να είναι κανείς χυδαίος αντικομμουνιστής και να το δηλώνει, είναι υποχρέωση. Είναι καθήκον!

Τέταρτον, ως αντικομμουνιστής ο Γεωργιάδης είναι και θρασύδειλος. Ενώ επιτίθεται στους κομμουνιστές το κάνει μιλώντας για τον ΣΥΡΙΖΑ (!), στον οποίο αποδίδει… κομμουνιστικές ιδιότητες!! Βλέπετε οι αντικομμουνιστές την «υπεροχή» τους απέναντι στους κομμουνιστές, μόνο βάζοντας απέναντί τους την «μαϊμού Αριστερά» μπορούν να την επιδιώξουν. Είναι κι αυτή μια προσφορά εκ μέρους της «μαϊμού Αριστεράς» στο υπόλοιπο αστικό «δημοκρατικό τόξο» που συναπαρτίζει με τους Γεωργιάδηδες και τα κόμματά τους.

Αλλά, ταυτόχρονα, η περίπτωση Γεωργιάδη είναι και προσφορά. Για να μαθαίνουν οι νεότεροι και να θυμούνται οι παλιότεροι τι πραγματικά σημαίνει «αντικομμουνισμός». Πόση μαυρίλα, πόση παραχάραξη, πόση πλαστογραφία, πόσο θράσος και πόσος ολοκληρωτισμός κρύβεται από πίσω του.

Γιατί – και εν κατακλείδι: Ο αντικομμουνισμός καμία σχέση δεν έχει με την έννοια της πολιτικής διαπάλης. Ισοδυναμεί με προανάκρουσμα «αστυνόμευσης» της πολιτικής ζωής και ποινικοποίησης της διεκδίκησης του λαϊκού δίκιου. Ιστορικά, δε, έχει αποδειχτεί και μάλιστα περίτρανα: Ο αντικομμουνισμός ισοδυναμεί όχι απλώς με καμπανάκι, αλλά με συναγερμό για την υπεράσπιση των δημοκρατικών και πολιτικών ελευθεριών σε ατομικό και συλλογικό επίπεδο. Η φαλκίδευσή τους, την οποία προωθούν οι αντικομμουνιστές, ο αυταρχισμός, ιδεολογικός και κατασταλτικός, που πηγαίνει πάντα χέρι – χέρι με την ένταση των μέτρων λαϊκού εξανδραποδισμού, ποτέ δεν αφορούσε μόνο στους κομμουνιστές. Στόχευε και στοχεύει, πάντα, ολόκληρη την κοινωνία.

*Πηγή: imerodromos.gr

Ζούμε την κορύφωση της παραφροσύνης των «αριστερών» ανδρεικέλων

ΤΕΤΆΡΤΗ, 26 ΟΚΤΩΒΡΊΟΥ 2016

Γράφαμε το Σεπτέμβρη του 2013 μεταξύ άλλων: 
«Στην ελληνική ιστορία, αλλά και στην παγκόσμια, δύσκολα συναντάς κυβερνητικά ανδρείκελα σαν αυτά που μας καταδυναστεύουν σήμερα, στα πλαίσια ενός ιδιόρρυθμου κοινοβουλευτικού καθεστώτος ΚΑΤΟΧΗΣ… 
Φιγούρες σαν τον ΓΑΠ, το Βενιζέλο, τον Παπαδήμο, το Σαμαρά, τον Καρατζαφέρη, τον Στουρνάρα, τον Άδωνι (ΟΛΕΣ οι φιγούρες του συνολικού συναινετικού κυβερνητικού συνονθυλεύματος), δεν θα τις βρεις να «συνωστίζονται», σε καμία ιστορική περίοδο…

…Στο Σαμαρά συμπυκνώνονται και αποτυπώνονται, πιο αλαζονικά και μοχθηρά, ΟΛΑ τα χαρακτηριστικά των ανδρείκελων-πρωθυπουργών: Το ασύστολο ψεύδος, οι λεονταρισμοί, η πραξικοπηματική αυθάδεια, οι συχνότατες θεατρικές παλινωδίες (κωλοτούμπες), η αβυσσαλέα υποκρισία και οι «βρυχηθμοί» κάθε είδους…». 



 

Τότε πιστεύαμε ότι όλα αυτά τα χαρακτηριστικά των ανδρείκελων στο Σαμαρά είχαν βρει την κορυφαία, συμπυκνωμένη αποτύπωσή τους… 

Δεν μπορούσαμε, τότε, να διανοηθούμε ότι μπορεί να υπάρξει ακόμα χειρότερη έκφραση μοχθηρίας και αυθάδειας πωρωμένου εκτελεστού του 4ου Ράιχ, από αυτό του Σαμαρά και μάλιστα από ένα πρωθυπουργό και ένα κόμμα που σφετεριζόταν και εμπορευόταν την Αριστερά… 

Ο Τσίπρας και η «αριστερή» αλητεία του ΣΥΡΙΖΑ ξεπέρασαν ακόμα και αυτό που θεωρούσαμε «ταβάνι»: Το Σαμαρά… 

Η Ιστορία έδειξε και το λάθος των δικών μας εκτιμήσεων, αλλά κυρίως επαναβεβαίωσε ένα αξίωμά της: Ότι κόμματα και αρχηγοί που σφετερίζονται και εμπορεύονται την Αριστερά, υπηρετώντας δουλικά τον ιμπεριαλισμό, ξεπερνούν τη μοχθηρία και την αλαζονεία όλων των άλλων υπηρετών του συστήματος… 

Συνεπώς ο Τσίπρας και ο ΣΥΡΙΖΑ επιβεβαίωσαν, για άλλη μια φορά, το ιστορικό μας δράμα: Την ΠΡΟΔΟΣΙΑ της Αριστεράς, τη μετάλλαξή της σε χρήσιμο και πολύ αποτελεσματικό γρανάζι της Παγκοσμιοποίησης και της διεθνούς μαφίας του χρήματος… 

Και είναι ακριβώς αυτή η μεγάλη ΑΠΑΤΗ της «αριστερής» εμπορίας που προσδίδει στο ΣΥΡΙΖΑ και τον Τσίπρα, την πιο κορυφαία και μακάβρια διάσταση του πολιτικού ΑΠΑΤΕΩΝΑ. 

Εδώ τα χαρακτηριστικά των ανδρεικέλων που συμπύκνωνε ο Σαμαράς υπερτονίζονται από την ΑΠΑΤΗ της «αριστερής» εμπορίας. Έτσι φτάνουν σε κακουργηματικές και παρανοϊκές φόρμες τα χαρακτηριστικά των ανδρεικέλων: Το ασύστολο ψεύδος, οι λεονταρισμοί, η πραξικοπηματική αυθάδεια, οι συχνότατες θεατρικές παλινωδίες (κωλοτούμπες), η αβυσσαλέα υποκρισία και οι «βρυχηθμοί» κάθε είδους…». 

Αυτή η «αριστερή» κυβερνητική συμμορία είναι αδίστακτη, ακριβώς γιατί η ΤΡΕΛΑ της, η τρέλα της αυθάδους ΑΠΑΤΗΣ, δεν έχει όρια, ούτε αναστολές… 

Οι επιθανάτιοι σπασμοί αυτής της κυβερνητικής συμμορίας (σ’ αυτή την περίοδο των επιθανάτιων σπασμών μπαίνουν), θα προσδώσουν στην ΑΠΑΤΗ και στην ΤΡΕΛΑ τους αποκρουστικές και υστερικές μορφές… 

Καταστάσεις που σίγουρα θα πυροδοτήσουν τη λαϊκή ΟΡΓΗ και το εκρηκτικό ξεσήκωμα του ελληνικού λαού: η ΜΟΝΑΔΙΚΗ ελπίδα αναχαίτισης της νεοταξικής βαρβαρότητας και των ανδρεικέλων τους, κάθε κοπής και χρώματος…

Ο ιστορικός κύκλος της Μεταπολίτευσης κλείνει με την Αριστερά*

• 
  

26-10-2016

Του Γιώργου Καραμπελιά πρωτοδημοσιεύτηκε στη huffingtonpost.gr

Τονίζω συχνά, τα τελευταία χρόνια, πως ο πολιτικός και οικονομικός φιλελευθερισμός έχει ως αναγκαίο συμπλήρωμά του τονπολιτισμικό φιλελευθερισμό. Νεοφιλελεύθερη Δεξιά και εθνομηδενιστική/πολυπολιτισμική Αριστερά αποτελούν τα δίδυμα αδελφάκια της παγκόσμιας «Νέας Τάξης Πραγμάτων». Στην Ελλάδα, μάλιστα, μετά την άνοδο του ΣΥΡΙΖΑ, η Αριστερά ανέλαβε να ολοκληρώσει και τις δύο λειτουργίες: παράλληλα με τον πολιτισμικό φιλελευθερισμό -μεταναστευτικός πολυπολιτισμός, κατεδάφιση της εθνικής ταυτότητας στην εκπαίδευση, κ.λπ.-, προβαίνει στην εκχώρηση της δημόσιας περιουσίας, την αποσύνθεση των εργασιακών δικαιωμάτων, τη μεταβολή της χώρας κυριολεκτικώς σε αποικία…

Καθόλου τυχαία, η μεταμοντέρνα Αριστερά και η Δεξιά συμμερίζονται τις ίδιες βασικές αξίες. Την ίδια πίστη στον εργαλειακό ορθολογισμό, την ίδια λατρεία για την απεριόριστη οικονομική μεγέθυνση, την ίδια απόρριψη εν τέλει του ανθρώπου ως φύση και την επιμονή στον άνθρωπο ως κατασκευή. Η… ΟΛΜΕ και οι νέας κοπής φεμινίστριες θα υποστηρίζουν πως ακόμα και το φύλο αποτελεί «κοινωνική κατασκευή», ενώ η Google ή και το… Pokemon go θα αναλαμβάνουν να υλοποιήσουν έμπρακτα αυτόν τον νέο μηχανοποιημένο άνθρωπο. Η Αριστερά την ιδεολογική προετοιμασία, η Δεξιά την υλοποίηση! Η Αριστερά θα επιμένει επί δεκαετίες στην πάλη ενάντια στην… ελληνική γλώσσα και η Δεξιά, με τον Ράλλη, θα την κάνει νόμο του κράτους. Αυτός είναι ένας συνήθης καταμερισμός εργασίας μεταξύ τους, εκτός από έκτακτες συνθήκες οπότε αναλαμβάνει η Αριστερά να φέρει σε πέρας και τα δύο καθήκοντα, όπως συνέβη στην Κίνα, ή… στην Ελλάδα του ΣΥΡΙΖΑ. [Οι Κινέζοι, ως το πρότυπο του αναδυόμενου μεγα-κράτους του μέλλοντος, φαίνεται να έχουν επιτύχει έναν καταπληκτικό συνδυασμό των δύο προτύπων. Και κρατισμός με Κομουνιστικό Κόμμα και…πολυεθνικές κάνοντας πράξη, με τον τρόπο τους, την «υπέρβαση» Αριστεράς-Δεξιάς! Οι πρόεδροι των πολυεθνικών τους είναι «ιδιώτες» και ταυτόχρονα αξιωματούχοι του κόμματος. ]

Η ιστορική Αριστερά, λοιπόν, εδώ και δεκαετίες, τόσο στη Δύση όσο και στην Ελλάδα, όχι μόνο αδυνατεί να προτάξει μια εναλλακτική λύση στον ξέφρενο χρηματοπιστωτικό καπιταλισμό αλλά, αντίθετα, προωθώντας την άρνηση της πατρίδας και του ριζώματος, την ισοπέδωση των φύλων και την παγκοσμιοποίηση, την οποία βάφτισε διεθνισμό, αποδείχθηκε ο ισχυρότερος σύμμαχος του χρηματοπιστωτικού καζινοκαπιταλισμού, παράλληλα με τη νεοφιλελεύθερη Δεξιά.

Ο οικονομικός φιλελευθερισμός προϋποθέτει τον πολιτισμικό, δηλαδή η Δεξιά χρειάζεται την Αριστερά για να μπορεί να κυβερνά. Επί παραδείγματι, για την κατεδάφιση της οικονομικής και δασμολογικής προστασίας των εθνών-κρατών και την ανάπτυξη της παγκόσμιας αγοράς, έπρεπε να προηγηθεί, η ιδεολογική απονομιμοποίηση των «εθνικών συνόρων», την οποία προωθεί με φρενήρεις ρυθμούς η Αριστερά. … Για να διαλυθεί η εθνική ταυτότητα και να μπορεί η Ελλάδα να ενταχθεί απρόσκοπτα σε υπερεθνικούς οργανισμούς όχι ως ισότιμο μέλος αλλά ως ημι-αποικία, θα έπρεπε η «πρωτοπόρα» Αριστερά να έχει αποσυνθέσει τους ίδιους τους πυλώνες της εθνικής ιδιοπροσωπίας, τη διαχρονία του ελληνισμού, τη σχέση του με την Ορθοδοξία, τη συνέχεια της γλώσσας. Για να καταρρεύσει η δημογραφία της χώρας, θα έπρεπε να καλλιεργηθεί το μοντέλο της ακραίας ατομικής «ανεξαρτησίας», η ολοκληρωτική συκοφάντηση των οικογενειακών δεσμών. Κατά βάθος, η ιδεολογία της μεταμοντέρνας Αριστεράς δεν είναι αντικαπιταλιστικήαλλάυπερκαπιταλιστική.

Εξάλλου, μετά τη δεκαετία του 1990, παρατηρείται μια ισχυρή σύγκλιση Αριστεράς και Δεξιάς … Είτε οι δυνάμεις της Δεξιάς (Θάτσερ, Χέλμουτ Κολ κ.λπ.) είτε οι δυνάμεις της σοσιαλδημοκρατικής Αριστεράς (Φρανσουά Μιτεράν, SPD στη Γερμανία, Μπλερ στη Βρετανία, Κράξι στην Ιταλία, Σημίτης στην Ελλάδα) προωθούσαν τον ίδιο κοινωνικό και πολιτικό μετασχηματισμό, τόσο ώστε, από τα μέσα της δεκαετίας του ’90 και ιδιαίτερα μετά το 2000, τα φιλελεύθερα και τα σοσιαλιστικά κόμματα θα μοιάζουν τόσο πολύ, ώστε πλέον οι διαφορές μεταξύ τους να καταστούν εντελώς ασήμαντες ενώ πολύ συχνά συγκυβερνούν – όπως συμβαίνει και σήμερα στη Γερμανία. Οι δυτικές μαζικές δημοκρατίες είχαν φθάσει σε εκείνο το οριακό σημείο όπου οι δύο πολιτικοί πυλώνες της, τα φιλελεύθερα και σοσιαλδημοκρατικά κόμματα, είχαν μεταβληθεί σε μια λίγο πολύ ενιαία πολιτική τάξη, χωρίς ουσιαστική διαφορά μεταξύ τους.

Ο πολιτισμικός φιλελευθερισμός του ΣΥΡΙΖΑ μεταβλήθηκε σε χρόνο dt σε οικονομικό και κοινωνικό νεοφιλελευθερισμό, σε μια άκρως φτωχοποιημένη κοινωνία -δεν βρισκόμαστε στην εποχή Σημίτη-, και επομένως απειλείται με άμεση ιδεολογική κατάρρευση.

Γι’ αυτό στην Ελλάδα, όταν το σύστημα εισήλθε σε μια επιταχυνόμενη κρίση, ως συνέπεια της παγκόσμιας οικονομικής ύφεσης (το 2008 ήταν η πρώτη χρονιά που το ΑΕΠ συρρικνώθηκε), η προσκολλημένη στο ΠΑΣΟΚ «τάξη» των οργανικών διανοούμενων της Αριστεράς, που αποτελούσε ουσιαστικώς το πολιτισμικό think tank του παρασιτικού εκσυγχρονισμού, αρχίζει να διεκδικεί σταδιακώς μεγαλύτερο μέρος από την πίτα της εξουσίας και, γιατί όχι, και την ίδια την πολιτική εξουσία. Αυτή την εξέλιξη προδιέγραφε ήδη η αλλαγή ηγεσίας από τον «σημιτικό» Κωνσταντόπουλο στον «εξεγερμένο» Αλαβάνο, καθώς και, εμβληματικά, η μηδενιστική εξέγερση της νεολαίας των ανώτερων μεσοστρωμάτων, τον Δεκέμβρη του 2008.

Η πολυπολιτισμική και εθνομηδενιστική Αριστερά, από δύναμη ιδεολογικής αναπαραγωγής του μεταπολιτευτικού συστήματος, διεκδικούσε πλέον την ίδια την πολιτική εξουσία. Και τα μνημονιακά χρόνια της προσέφεραν αυτή τη δυνατότητα.

Και όμως πουθενά αλλού και ποτέ άλλοτε με τέτοια ταχύτητα, ένα αριστερό κόμμα δεν μεταβλήθηκε σε όργανο και εκφραστή της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης, τόσο ώστε δύο χρόνια μετά την άνοδο στην εξουσία να κινδυνεύει να συμπαρασύρει στην αναπόφευκτη πτώση του τον ίδιο τον πολιτισμικό νεοφιλελευθερισμό…

Διότι, αν στο παρελθόν ο εθνομηδενισμός και η διαδικτυακή παγκοσμιοποίηση μπορούσαν να συντηρούν την αυταπάτη των «πολιτών του κόσμου», ο «κοινωνικός αποκλεισμός» απαιτεί την αποτίναξη των φθαρμένων ενδυμάτων της εποχής των παχιών αγελάδων. Ο πολιτισμικός φιλελευθερισμός του ΣΥΡΙΖΑ μεταβλήθηκε σε χρόνο dt σε οικονομικό και κοινωνικό νεοφιλελευθερισμό, σε μια άκρως φτωχοποιημένη κοινωνία -δεν βρισκόμαστε στην εποχή Σημίτη-, και επομένως απειλείται με άμεση ιδεολογική κατάρρευση.

Αν υπάρχει κάποιο ιστορικό προηγούμενο, αυτό θα ανευρεθεί στην ακριβώς αντίθετη πλευρά, σε εκείνη των «εθνικιστών» της στρατιωτικής δικτατορίας, που κατέστρεψαν την Κύπρο και μετέβαλαν τον πατριωτισμό σε ύποπτη έννοια, αν όχι και σε ύβρι. Σήμερα, οι εθνομηδενιστές, κλείνοντας την περίοδο της μεταπολίτευσης, θα ανοίξουν άραγε τον δρόμο σε μια ιστορική περίοδο όπου θα αναβαθμιστούν οι αξίες του πατριωτισμού και της εθνικής συνοχής, ως οι απαραίτητες προϋποθέσεις για την ανασυγκρότηση και τη συνοχή της χώρας;

Μπορούμε, όντως, να κάνουμε την πρόβλεψη πως ο πολιτισμικός φιλελευθερισμός και ο εθνομηδενισμός θα γνωρίσουν μια συρρίκνωση της επιρροής τους, ως συνέπεια της αποδυνάμωσης της πολιτικής επιρροής του ΣΥΡΙΖΑ; Πιθανότατα, διότι, σε συνθήκες κρίσης, η αναπαραγωγή της διανόησης ως ενός εθνομηδενιστικού, κοινωνικού υποκειμένου καθίσταται όλο και πιο δύσκολη. Δεν μπορείς εύκολα να είσαι πολυπολιτισμικός ιντερνετάκιας, όντας άνεργος, υποαμειβόμενος, με κουτσουρεμένη τη σύνταξη και τον μισθό σου, την ίδια στιγμή που η άρχουσα πολιτική τάξη του ΣΥΡΙΖΑ αμείβεται πλουσιοπάροχα, και ταυτόχρονα να αποδέχεσαι τόσο εύκολα τα φληναφήματα του Φίλη για τη γενοκτονία των Ποντίων και της Σίας Αναγνωστοπούλου και του Αντώνη Λιάκου για την κατάργηση της ελληνοκεντρικής ιστορίας.

Άραγε, απέναντι σε αυτή τη σταδιακή αλλά αναπόφευκτη απαξίωση του εθνομηδενισμού, θα αποφύγουμε τη μετακίνηση στο αντίθετο άκρο της εθνοκαπηλίας, του ολοκληρωτισμού και της μισαλλοδοξίας, που προκρίνουν ήδη σαν φάρμακο οι φασιστικές σειρήνες; Ελπίζουμε ότι η ελληνική κοινωνία, στην ιστορική της μνήμη, έχει ήδη αποθηκεύσει το προηγούμενο της δικτατορίας, έτσι ώστε να μη βγει, από την εποχή του πολιτικού μηδενισμού και του εθνομηδενισμού, προς μία κατεύθυνση επιστροφής στους πατριδοκάπηλους αλλά σε έναν τρίτο, συνθετικό δρόμο πατριωτισμού, οικονομικής και κοινωνικής δικαιοσύνης, οικολογίας και ελευθερίας. Κυριολεκτικώς, πέρα από την Αριστερά και τη Δεξιά.

***** Σήμερα, λοιπόν, ολοκληρώνεται ο κύκλος. Όλες οι πολιτικές δυνάμεις, οι τρεις βασικοί πυλώνες του καθεστώτος, ανήλθαν στην εξουσία, και την καταστροφή την ολοκληρώνει η Αριστερά. Πρόκειται μάλλον για έναν νόμο της ιστορικής εξέλιξης. Όταν κλείνει μια ιστορική περίοδος, αναδεικνύονται στο προσκήνιο οι πιο χαρακτηριστικές και ακραίες μορφές της περιόδου που προηγήθηκε. Τη μετεμφυλιακή περίοδο την ολοκλήρωσε η Χούντα, ως ακραία έκφραση της μετεμφυλιακής Δεξιάς, με μία εθνική καταστροφή. Επειδή ηΜεταπολίτευση είχε μία κατεύθυνση αριστερόστροφη, θα κλείσει -καταστροφικά- με μία αριστερή κυβέρνηση. Εξάλλου, αυτά που έκανε πράξη το ΠΑΣΟΚ, όταν ανέβηκε το 1981 στην εξουσία, πήγαιναν κυριολεκτικώς πολύ πέρα από αυτά που λέει η σημερινή Αριστερά. Η πρώτη κυβέρνηση της Αριστεράς στην Ελλάδα είναι το ΠΑΣΟΚ το οποίο και μετεξελίχθηκε, μέσα από μία κυβερνητική πορεία χρόνων· εδώ, ο ΣΥΡΙΖΑ μετεξελίχθηκε μέσα σε έξι μήνες.

Όταν το σύστημα-μεταπολίτευση εισήλθε στην τελική κρίση του ανέδειξε ως έσχατη κυβερνητική εκδοχή τους ιδεολογικούς εκφραστές της Μεταπολίτευσης, τον χώρο της παλιάς ΚΝΕ, του ΚΚΕ εσωτερικού, και τον περιρρέοντα χώρο, μαζί με ένα τμήμα των Εξαρχείων. Ο ιστορικός κύκλος της Μεταπολίτευσης κλείνει με την Αριστερά.

*Προδημοσίευση από το βιβλίο του Γιώργου Καραμπελιά «Πέραν της Αριστεράς και της Δεξιάς: Η Υπέρβαση», που κυκλοφορεί τις προσεχείς ημέρες από τις Εναλλακτικές Εκδόσεις.