Ποιός κυβερνά αυτόν τον τόπο;


Από ΒΑΘΥ ΚΟΚΚΙΝΟ , Τρίτη, 8 Νοεμβρίου 2016 




Γράφει ο mitsos175 

Καλά ρε συ Κώτσο, σοβαρά δεν ήξερες ποιός κυβερνά τον τόπο; Μωρέ ήξερες κι εσύ κι όλοι εμείς. Να τους πούμε όλους; Γιατί είναι πολλά τα όρνεα που τρώνε τις σάρκες μας χρόνια τώρα.

Οι πρώτοι που κυβερνούν είναι φυσικά οι πλούσιοι. Αυτοί έχουν το χρήμα, αυτοί αγοράζουν τους κηφήνες που φτιάχνουν τους νόμους στα μέτρα τους. Θέλει ο πλούσιος σκλάβους; No problem, κάνει παραγγελιά ένα νομοσχέδιο, μια τροπολογία, ο βουλευτής ψηφίζει, ενώ το κανάλι του καπιταλιστή βαράει παλαμάκια σερβίροντας ταυτόχρονα και την απαραίτητη προπαγάνδα, πόσο "αναγκαία" είναι η δουλεία και πόσο "ανταγωνιστικούς" μας κάνει. Θέλει η πολυεθνική "φιλέτο"; Ομοίως, το ξεπούλημα βαπτίζεται "επένδυση".

Μια κι είπα " βαπτίζεται" μην ξεχάσω τον κλήρο. Το παπαδαριό κρατά τα μπόσικα του συστήματος. Είναι θα λέγαμε το ηρεμιστικό. "Νηστεία και προσευχή τέκνο μου. Σε πηδάνε ναι, αλλά σαν πας στον Παράδεισο, δε θα σε τσούζει πλέον"!
Αν υπάρχει σίγουρα Παράδεισος; Αμέ! Δεν βλέπεις ότι οι παπάδες είναι τρισευτυχισμένοι, καθώς αρπάζουν ότι βρουν; Οι εργαζόμενοι; Μπορεί να είναι "αμαρτωλοί". Οι πλούσιοι κι οι παπάδες τον βρήκαν τον παράδεισο εδώ στη Γη. Εμείς πάλι που χτίσαμε τους παραδείσους τους, βρεθήκαμε να βράζουμε στο ζουμί μας στην κόλαση που έκαναν αυτοί. Μην ξεχάσεις πως να ντυθείς, τι θα φας (αν είσαι τυχερός και φας), πως θα μιλήσεις και τι θα σκεφτείς.
Α και πως θα το κάνεις! Με ποιάν - ποιόν, πόσους, τη στάση, πότε κλπ. Αυτά δεν είναι προσωπικά; Όχι, ο Θεός ξέρει τα πάντα. Έτσι "οι εκπρόσωποι Του" χώνονται παντού, ακόμα και στο κρεβάτι μας. Να μην ασελγήσουν πάνω μας κι αυτοί; Μόνο οι άλλοι πλούσιοι;

Εμάς εδώ στην Ελλάδα, ως τώρα μας κυβερνούσε η Αμερική. Μετά μας πούλησαν στους Ευρωπαίους, τους Γερμανούς συγκεκριμένα. Κράτησαν όμως οι ΗΠΑ την ψιλή κυριότητα. Όπως με τα οπλικά συστήματα. Δεν μπορούμε να τα πουλήσουμε αν και δώσαμε ένα σκασμό λεφτά να τα αγοράσουμε. Είναι της Αμερικής! Πολύ πλάκα. Ταφόπλακα. Τώρα λοιπόν κυβερνάνε και οι τοκογλύφοι. Κι αυτοί γλείφουν το αίμα από τις πληγές που οι ίδιοι μας κάνουν, μέχρι να πεθάνουμε από αιμορραγία. Το άσχημο με την Ελλάδα είναι ότι ποτέ δεν πεθαίνει, οπότε την πατήσαμε σαν τον Προμηθέα και τον αετό που του έτρωγε το συκώτι.

Οι πολιτικοί; Όχι! Οι πολιτικοί δεν κυβερνούν. Είναι απλά βιτρίνα. Μπορείς να τους πεις "εκπρόσωπους", "επιστάτες", "λακέδες", "δούλους", "μαριονέτες" κα, αλλά σίγουρα εκτελούν εντολές. Δεν τους βλέπεις; Αυτοί οι άχρηστοι δεν είναι ικανοί ούτε να μπουσουλήσουν, όχι να κυβερνήσουν. Κάνουν μόνο ότι τους λένε οι άλλοι.

Αχ παραλίγο να ξεχάσω! Την εποχή του Καραμανλή του Α' "του θείου", κυβερνούσε και το Παλάτι. Οι αυλοκόλακες η καμαρίλα, η μπόχα κι η δυσωδία. Αγαπημένη ασχολία των γαλαζοαίματων το κυνήγι. Έπαιρναν τα παρακρατικά τους παλιόσκυλα κι έβγαιναν για κυνήγι. Συνήθως κυνηγούσαν Κομμουνιστές, δεν έλεγαν όχι όμως και σε άλλα θηράματα. Ανθρώπινο κρέας να υπάρχει στο πιάτο κι όλα τα άλλα είναι λεπτομέρειες. "Γλυτώσαμε από αυτούς" θα πείτε. Χμ, μπορεί. Σήμερα πάντως οι παρακρατικοί κι οι φασίστες αξιώθηκαν να έχουν το δικό τους κόμμα στη βουλή. Μεγάλη "πρόοδος" της αστικής δημοπρασίας.

Λοιπόν αυτοί είναι. Οι γάτοι της εξουσίας σε προσκαλούν κάθε φορά σε δείπνο, καναρίνι μου γλυκό. Πες τους έστω για μια φορά: Μη φάτε, έχω γλάρο. 

Η κρυμμένη όψη του ανασχηματισμού




Του Γιώργου Καραμπελιά, πρωτοδημοσιεύτηκε στο newpost.gr














Οι περισσότεροι Έλληνες εξεπλάγησαν από το γεγονός, ότι στον πρόσφατο ανασχηματισμό μειώθηκε αντί να ενισχυθεί η παρουσία πασοκογενών υπουργών και όσοι απέμειναν όπως ο Κουρουμπλής υποβαθμίστηκαν. Η Τζάκρη και ο Μπόλαρης εξεδιώχθησαν ενώ βεβαίως, διαψεύστηκαν τα σενάρια περί της εισόδου της Ξενογιαννακοπούλου ή και του Κουβέλη στην κυβέρνηση. Και όμως, ο ανασχηματισμός έγινε προς την κατεύθυνση της κεντροαριστεράς και του μεσαίου χώρου και του εξευμενισμού των δανειστών. Ο Σταθάκης στη θέση του Σκουρλέτη, ο Δρίτσας εκτός κυβερνήσεως, ο πρόεδρος του ινστιτούτου Λέβι στενά δεμένος με το αμερικανικό κατεστημένο στη θέση του υπουργού Οικονομίας και Ανάπτυξης, ο Πιτσιόρλας υφυπουργός για να προωθήσει τις ιδιωτικοποιήσεις, κ.λπ., κ.λπ.
Μήπως λοιπόν, απλώς, ο Τσίπρας προσπαθεί να εκτοπίσει το ΠΑΣΟΚ από τον κεντροαριστερό χώρο και να το υποκαταστήσει; Αφού πρώτα κέρδισε ό,τι είχε να κερδίσει από τους πασόκους; Ένα τέτοιο σενάριο, θα είχε βάση εάν ταυτόχρονα δεν συνέβαιναν και ορισμένα άλλα γεγονότα στην κεντρική πολιτική σκηνή. Πώς μπορεί να συνδυάζεται μια τέτοια επιθετική πολιτική εναντίον του ΠΑΣΟΚ, με την ταυτόχρονη στήριξη από την κοινοβουλευτική ομάδα του ΠΑΣΟΚ, της κυβέρνησης σε σχέση με το ΕΣΡ; Πως μπορεί να εξηγηθεί η ανοικτή διαφοροποίηση του Βενιζέλου ο οποίος δήλωσε ανοικτά ότι προτιμά την Ν.Δ. και τον Μητσοτάκη από τον Τσίπρα;
Η εξίσωση μοιάζει επομένως περισσότερο περίπλοκη και με πολυπαραγοντική. Είναι προφανές, λοιπόν, για όποιον χρησιμοποιεί τα… μικρά φαιά κύτταρα του εγκεφάλου του, κατά Ηρακλή Πουαρό, πως το ΠΑΣΟΚ της Φώφης και του Λαλιώτηέχει έλθει σε συνεννόηση με τον Τσίπρα. Συνεννόηση για πιθανή μελλοντική στήριξη ευρύτερης κυβέρνησης, υπό τον όρο, ότι ο Τσίπρας θα πάψει να «κλέβει» στελέχη του ΠΑΣΟΚ στην κυβέρνησή του. Ακριβώς την ίδια στιγμή ενισχύεται η προσέγγιση Παπανδρέου–Γεννηματά, ενώ είναι γνωστό πως ο Παπανδρέου και ο Θεοχαρόπουλος, υποστηρίζουν την προσέγγιση με τον Σύριζα.
Το σενάριο αυτό, επιβεβαιώνεται και εκ του αντιθέτου από την βίαιη αντίδραση του Βενιζέλου ενάντια σε κάθε προοπτική προσέγγισης με τον ΣΥΡΙΖΑ. Έτσι, διαμορφώνεται ένα νέο πολιτικό σκηνικό, όπου ένα μέρος του ΠΑΣΟΚ, των πασοκογενών, της ΔΗΜΑΡ, και του Ποταμιού (ίσως ο Λυκούδης), θα μπορούσε να κατευθυνθεί προς μία πιθανή συμμαχία με έναν πιο κεντρώο και συναινετικό προς τους δανειστές ΣΥΡΙΖΑ, όπως αυτός αναδείχθηκε και μετά τον ανασχηματισμό. Αντίθετα ένα άλλο κομμάτι του «χώρου» δείχνει να παίρνει την αντίθετη κατεύθυνση. Ο Ευάγγελος Βενιζέλος, ίσως και το Ποτάμι του Θεοδωράκη, θα τείνουν να προσχωρήσουν σε ένα αντίπαλο μέτωπο με πυρήνα τη Ν.Δ. Μία ακόμα επιβεβαίωση αυτού του σεναρίου είναι εξάλλου η αιφνίδια στροφή του Λεβέντη εναντίον του Σύριζα, με την ευκαιρία της συζήτησης με το ΕΣΡ, μια και ο Λεβέντης είδε ότι καταρρέει δημοσκοπικά μετά την συριζαίικη στροφή του.
Εάν αυτό το σενάριο επιβεβαιωθεί –διότι όπως ξέρουμε στην πολιτική υπάρχουν πάντα περισσότερες εναλλακτικές λύσεις και δυνατότητες– τότε οδηγούμαστε σε μια διπολική αντιπαράθεση, κεντροαριστεράς-κεντροδεξιάς. Αυτή εξάλλου, είναι η επιδίωξη του Τσίπρα, που βλέπει να καταρρέει δημοσκοπικά και θεωρεί πως η μόνη προοπτική που διαθέτει είναι μια ενοποίηση όλων των «αντιδεξιών» δυνάμεων. Αυτή είναι παράλληλα και η επιδίωξη του Κώστα και της Φώφης που εδώ και καιρό, ιδιαίτερα ο πρώτος, δουλεύουν στην κατεύθυνση αυτού του σεναρίου. Ο Σύριζα δεν μπορεί να διασωθεί μόνος του, και έχει ανάγκη από τη συμπόρευση με όμορες δυνάμεις. Γι’ αυτό πίσω από το παραβάν του κοψίματος των πασοκογενών υπουργών εξελίσσεται παραδόξως στην ακριβώς αντίθετη κατεύθυνση, η προσέγγιση με το ΠΑΣΟΚ και τον ΓΑΠ!
Έτσι πίσω από τον δήθεν «αποκλεισμό» των Πασοκογενών επιχειρείται η προσέγγιση με το ΠΑΣΟΚ!
Εάν οι ένοικοι του Μαξίμου χρησιμοποιούσαν λίγη από την φαιά ουσία που σπαταλούν στις πολιτικάντικες κομπίνες, για την ανόρθωση της οικονομίας, την παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας και την αντιμετώπιση της νεοθωμανικής απειλής, σίγουρα τα πράγματα θα ήταν πολύ καλύτερα για τη χώρα, ακόμα και μ’ αυτούς. Όμως προτιμούν να τη σπαταλούν στις πολιτικάντικες κομπίνες, την πολιτική παραλλαγή, τα μακιαβελικά σχέδια κάθε είδους –ας θυμηθούμε το δημοψήφισμα και τα ραδιοτηλεοπτικά– με ένα και μοναδικό στόχο. Την παραμονή στην εξουσία και «ας πάει και το παλιάμπελο», δηλαδή η Ελλάδα.

ΟΛΟΙ ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΝΑ ΔΟΥΝ ΤΟ ΒΙΝΤΕΟ ΤΗΣ ΕΠΙΤΡΟΠΗΣ ΑΛΗΘΕΙΑΣ ΤΟΥ ΧΡΕΟΥΣ




Με ανοιχτή εκδήλωση για το κοινό ολοκληρώνεται η τριήμερη συνεδρίαση της Επιτροπής Αλήθειας Δημοσίου Χρέους η οποία λειτουργεί πλέον υπό νέα μορφή σωματείου.
Πρόεδρος της είναι η Ζωή Κωνσταντοπούλου και μέλη ο Γιώργος Κασιμάτης, η Σοφία Σακοράφα, ο Eric Toussaint και ο Λεωνίδας Βατικιώτης.
«Δε θα τους αφήσουμε σε χλωρό κλαρί!» δήλωσε η ανεξάρτητη ευρωβουλευτής Σοφία Σακοράφα.
«Μπροστά μας» συμπλήρωσε η ίδια «έχουμε ανακριτικές διαδικασίες, ποινικές δίκες. Θα διεκδικήσουμε και δικονομικά και πολιτικά το δικαίωμά μας να παραστούμε σε όλες αυτές τις διαδικασίες συνεισφέροντας όλα αυτά τα στοιχεία τα οποία θέλουν να αποκρύψουν.

Γιατί αυτά τα στοιχεία θέλουν να αποκρύψουν. Αυτά που ήδη έχουμε στην κατοχή μας και αυτά που θα περιέλθουν από εδώ και στο εξής.Και θα περιέλθουν. Είναι διάτρητο το σύστημά τους και το ξέρουν.
Video που προβλήθηκε στην ανοιχτή εκδήλωση της επιτροπής
Τα καίρια και επίκαιρα ζητήματα που θα εξετάσει η Επιτροπή στο επόμενο διάστημα και για τα οποία θα εκδώσει επιμέρους πορίσματα είναι o ρόλος του Τραπεζικού Συστήματος και της ΕΚΤ, οι Ιδιωτικοποιήσεις και το Ασφαλιστικό σύστημα, ως θέματα συνδεδεμένα με το σύστημα επιβολής του καθεστώτος της Χρεοκρατίας στη χώρα.

«Τρομοκρατία»: Συγκλονιστικές αποκαλύψεις Γιωτόπουλου…

ΔΕΥΤΈΡΑ, 7 ΝΟΕΜΒΡΊΟΥ 2016




Πάντα, εδώ και δεκαετίες, δεν σταματήσαμε ούτε στιγμή να αποκαλύπτουμε και να αναλύουμε το μύθο της «τρομοκρατίας»… 
Σταθερά και αμετακίνητα υποστηρίζαμε και αποδείχναμε τούτο: 
Ότι η «τρομοκρατία» είναι κατασκευασμένη από τις μυστικές υπηρεσίες, ότι όλες αυτές οι «επαναστατικές» ομάδες, από την «17Ν», τον ΕΛΑ και τις σημερινές, ΑΠΟΤΕΛΟΥΝ τις «αριστερές» υπογραφές των μυστικών υπηρεσιών


Ιδιαίτερα για τη «17Ν», σε σειρά άρθρων, έχουμε αναλύσει τις πρακτορικές κατασκευές της, τα πολιτικά παιχνίδια που παίχτηκαν, το φιάσκο της Δίκης, καθώς και το ρόλο του Χρυσοχοΐδη… 

Σήμερα έρχεται ο ίδιος ο Γιωτόπουλος να προβεί σε συνταρακτικές αποκαλύψεις και να υπογραμμίσει: 

«Την πλεκτάνη αυτή σχεδίασαν και οργάνωσαν οι μεγάλες ξένες Μυστικές Υπηρεσίες τις οποίες απομυθοποίησαν το Γκουαντάναμο αλλά και η κινηματογραφική ταινία «Στο όνομα του Πατρός», που βασίζεται σε πραγματικά γεγονότα. 
Με τη συναίνεση βέβαια της πολιτικής ηγεσίας και των δύο πρώην μεγάλων πολιτικών κομμάτων της χώρας. Την πρακτική εκτέλεσή της, ανέλαβαν ο τότε Υπουργός Δημόσιας Τάξης και ο τότε Εισαγγελέας για την Τρομοκρατία. Γι’ αυτό και απολαμβάνουν μέχρι σήμερα μιας ιδιότυπης ασυλίας για τις πράξεις τους αλλά και για τους λόγους τους, όσο εξωφρενικοί κι αν είναι».
 

Και στο παρελθόν, βεβαίως, τόσο ο Τζωρτζάτος, όσο και ο Γιωτόπουλος αποκάλυπταν, με μισόλογα, πτυχές της πλεκτάνης των μυστικών υπηρεσιών…

Σήμερα ο Γιωτόπουλος προσκομίζει και στοιχεία, μιλάει πολύ πιο συγκεκριμένα… 

Ωστόσο και σήμερα, πιστεύουμε, ότι αποκρύβει μέρος της αλήθειας… 

Αλλά και αυτές οι αλήθειες που αποκαλύπτει γκρεμίζουν όλη την τρομοκρατική μυθολογία και αναδείχνουν τους σκηνοθέτες και κατασκευαστές της «τρομοκρατίας»: Τις μυστικές υπηρεσίες, το κράτος και το παρακράτος…






Επιστολή-βόμβα


 Γιωτόπουλου:

 

Υπάρχουν 8 


ασύλληπτα μέλη


 της 17Ν


 07/11/2016 


Επιστολή με ισχυρισμούς για ασύλληπτο πυρήνα της οργάνωσης «17 Νοέμβρη», αλλά και με αιχμές κατά πάντων για τη δίκη, απέστειλε στο «Έθνος» ο φυλακισμένος ως αρχηγός της οργάνωσης Αλ. Γιωτόπουλος.
Στη μακροσκελή επιστολή του κάνει λόγο για όπλο της «17 Νοέμβρη» και σημαντικά χειρόγραφα που «εξαφανίστηκαν» από το σπίτι-γιάφκα που είχε βρεθεί το 2002, αλλά και για καταθέσεις που μπήκαν στο αρχείο και συμμετοχή σε ανθρωποκτονίες που «έκαιγαν» συγκεκριμένα πρόσωπα και μία ομάδα 8 ατόμων.
Μέσα από τις φυλακές Κορυδαλλού, μιλάει για πρώτη φορά για στοιχεία, τα οποία συγκέντρωσε όπως αναφέρει με τη βοήθεια ενός συγκρατούμενού του, ενώ αφήνει αιχμές για το όπλο-σφραγίδα της «17Ν», το περιβόητο 45άρι.
«Σε σπίτι-γιάφκα της 17Ν που αποκαλύφθηκε το 2002 υπήρχε ένα όπλο που ''έκαιγε'' ένα συγκεκριμένο πρόσωπο. Το όπλο αυτό δε βρέθηκε. Ποιος το εξαφάνισε; Οι Μυστικές Υπηρεσίες; Κάποιος από τους συλληφθέντες που συνεργάστηκε με τις Αρχές;».
Παράλληλα υποστηρίζει ότι υπήρξε πλεκτάνη σε βάρος του από αυτή την ομάδα ανθρώπων που ενορχήστρωσαν μαζί με ξένες και εγχώριες μυστικές υπηρεσίες την καταδίκη του ως αρχηγού της τρομοκρατικής οργάνωσης.
Ο Αλ. Γιωτόπουλος αναφέρει ότι αποφάσισε να συντάξει το κείμενο «αναμένοντας παράλληλα για τη δημοσιοποίησή του άλλους τρεις μήνες μήπως και δεήσουν να μου απαντήσουν» στη δεύτερη αίτηση αποφυλάκισής του που κατέθεσε στις 18 Μαρτίου.
Δεκατέσσερα χρόνια μετά, ο Γιωτόπουλος επανέρχεται και απαριθμεί «σημεία και τέρατα» που συνέβησαν κατ' αυτόν στις τρεις δίκες της «17Ν» και οδήγησαν στην καταδίκη του. Μάλιστα, στην επιστολή του αναφέρει ότι για όλους τους παραπάνω λόγους δεν του χορηγούν άδεια επί 6 χρόνια, μολονότι τη δικαιούται, και αρνούνται να τον αποφυλακίσουν.
«Κατά τη διάρκεια της φυλάκισης μου, μου έγιναν προτάσεις να υπογράψω συμφωνία και απάντησα ''εγώ, συμφωνίες δεν υπογράφω''» αναφέρει ο Γιωτόπουλος. Ακολουθεί ολόκληρη επιστολή του με ημερομηνία Ιούνιος 2016.
Η ΠΛΕΚΤΑΝΗ ΤΗΣ ΔΙΚΗΣ ΤΗΣ 17Ν
Λένε ότι αν κάνεις ένα λάθος και δεν το διορθώσεις γρήγορα, αυτό θα σε οδηγήσει σε νέα, μεγαλύτερα λάθη. Αυτό συμβαίνει και με την περίπτωσή μου.
Αφού με καταδίκασαν παραβιάζοντας τη νομοθεσία περί ηθικής αυτουργίας, χωρίς αποδείξεις, διέπραξαν πέρσι το φιάσκο της φυλακής Γ’ τύπου, προχωρούν τώρα σε νέα παραχάραξη του άρθρου 105 Π.Κ. Ενώ θα έπρεπε να ‘χω αποφυλακιστεί απ’ τον Ιούλιο του 2015 το αρνούνται καταστρατηγώντας το νόμο. Παρότι υπάρχει απόφαση του Αρείου Πάγου του 2009 που δικαιώνει την ερμηνεία μου.
Επειδή έχουν περάσει αρκετά χρόνια απ’ τη Δίκη είμαι υποχρεωμένος να υπενθυμίσω περιληπτικά ορισμένα πράγματα. Στις τρεις καταδίκες μου, από τρία διαφορετικά δικαστήρια υπήρξαν τρεις διαφορετικές εκδοχές της ηθικής αυτουργίας. Σύμφωνα με την απόφαση του Πρωτόδικου Δικαστηρίου ήμουν μέλος μιας τριμελούς Γραμματείας και μετέφερα τις αποφάσεις στα μέλη των πυρήνων.
Στο Δευτεροβάθμιο η απόφαση αλλάζει. Μόνος μου αποφάσιζα, έπειθα κάποιον, κι αυτός έπειθε τους υπόλοιπους. Τέλος στον Αρειο Πάγο αναφέρουν, ότι έδινα τις διαταγές στα μέλη, μέσα σε ρεμπετάδικα! Να σημειώσω ότι και στις τρεις δίκες κανένας κατηγορούμενος δεν είπε ότι εγώ τον διέταξα για κάτι.
Η λογική, η πείρα και η ζωή διδάσκουν ότι όταν ένα γεγονός είναι πραγματικό, η περιγραφή του είναι πάντα η ίδια, πληκτικά μονότονη. Αν οι περιγραφές αλλάζουν σημαίνει ότι δεν είναι πραγματικό, ότι είναι ψεύτικο, κατασκευασμένο. Και ότι αναζητάς απεγνωσμένα κάποιο αφήγημα για να γίνεις πειστικός.
Αυτό αποδείχτηκε και μέσα στο Δικαστήριο. Ακόμη κι αυτοί που συνεργάστηκαν με τις αρχές και ήταν λαλίστατοι, παρόλη την αφόρητη πίεση που τους ασκούσαν οι Δικαστές στη Δίκη να στέρξουν ότι υπήρχε ηγεσία ή αρχηγός, το αρνήθηκαν.
Όχι γιατί φοβόντουσαν ή λόγω της ομερτά όπως ψέλλισαν κάποιοι. Αλλά γιατί όλα όσα είχαν περιγράψει με λεπτομέρειες για τον τρόπο με τον οποίο έπαιρναν τις αποφάσεις στους πυρήνες απόδειχνε ότι δεν υπήρχε ηγεσία. Κι αν έλεγαν πια το αντίθετο, η παλινωδία θα τους ξεσκέπαζε και θα κατέρρεαν.
Οι ίδιοι κατέθεσαν ότι όλα τα μέλη ήταν υποχρεωμένα, για λόγους δικαιοσύνης να συμμετάσχουν εκ περιτροπής, άμεσα στις ενέργειες.
Κατά συνέπεια είναι αδύνατον κάποιος αρχηγός, για πάνω από δύο δεκαετίες, να διατάσσει τους άλλους να συμμετέχουν στις ενέργειες, χωρίς αυτός ο ίδιος να έχει συμμετάσχει σε έστω μία απ’ αυτές.
Δύο γεγονότα
Θ’ αναφέρω δύο μόνο γεγονότα για να δείξω τα «σημεία και τέρατα» που έγιναν σ’ αυτές τις δίκες. Στην Πρωτόδικη είχε έρθει μια μάρτυρας κατηγορίας, κάποιας ηλικίας που ισχυρίζονταν ότι με είχε δει στην είσοδο μιας πολυκατοικίας όπου υπήρχε μια γιάφκα, παρέα με κάποιο μέλος, για κλάσματα του δευτερολέπτου, πριν από 12 χρόνια.
Σε ερώτηση του δικηγόρου μου, πώς με αναγνώρισε, απάντησε: «απ’ το χρώμα των ματιών του». Αφού συνομίλησε με έναν απ’ τους 3 Δικαστές για κάποιο διάστημα της απεύθυνα το λόγο, λέγοντας: «Μπορώ να σας κάνω μια ερώτηση;» Απαντάει: «Μάλιστα». «Ο Δικαστής με τον οποίο συνομιλούσατε, τι χρώμα έχουν τα μάτια του;» Απαντάει «Δεν ξέρω».
Την ρωτάω ξανά: «Ο άλλος Δικαστής που είναι δεξιά απ’ τον Πρόεδρο, τι χρώμα έχουν τα μάτια του». Μου απαντάει με αφοπλιστική αφέλεια: «Α εγώ κ. Γιωτόπουλε, ποτέ δε συγκρατάω το χρώμα των ματιών των ανδρών». Κι όμως οι αθεόφοβοι, στην απόφαση του Αρείου Πάγου αναφέρουν ρητά ότι αυτή η μάρτυρας με αναγνώρισε χωρίς καμιά επιφύλαξη!
Το δεύτερο είναι η απόφαση του Αρείου Πάγου που αναφέρει ότι «έδινα τις διαταγές στα μέλη σε ρεμπετάδικα». Κατ’ αρχάς αυτή η αναφορά είναι παράνομη αφού δεν υπάρχει στις αποφάσεις των δύο προηγούμενων δικαστηρίων και ο Άρειος Πάγος δεν είναι δικαστήριο ουσίας.
Το κυριότερο όμως είναι ότι είναι γελοία ως μη ρεαλιστική. Όποιος έχει πάει έστω και μία φορά σε ρεμπετάδικο γνωρίζει ότι λόγω της πολυκοσμίας και ενός ιδιαίτερου κλίματος οικειότητας που επικρατεί, είναι αδύνατο να κάνεις οποιαδήποτε συζήτηση χωρίς να σε ακούσουν απ’ τα διπλανά τραπέζια και ενίοτε να επέμβουν σ’ αυτήν.
Κατά μείζονα λόγο δεν μπορεί να συζητάς για παράνομες πράξεις βίας, ακόμη και με κώδικες χωρίς να σε πάρουν χαμπάρι. Η λογική και η πείρα λένε ότι σε τέτοιες συζητήσεις υπάρχει εχεμύθεια και μυστικότητα. Δεν μπορεί να υπάρχουν τρίτοι μάρτυρες, πόσο μάλλον οι δεκάδες θαμώνες του ρεμπετάδικου. Αυτό κάναμε στη Δικτατορία.
Όταν συζητούσαμε κάποια αντιστασιακή πράξη πηγαίναμε σε απομακρυσμένες παραλίες στην ύπαιθρο όπου δεν υπήρχε ψυχή.
Χωρίς να θέλω να μακρηγορήσω δεν μπορώ ν’ αποφύγω ν’ αναφέρω τις δύο ρουκέτες που εξαπέλυσε ο Εισαγγελέας του Αρείου Πάγου που έγινε και Υπουργός.
Σύμφωνα μ’ αυτόν το γεγονός ότι γνωρίζω τη Γαλλική γλώσσα είναι ισχυρή ένδειξη ότι ήμουν ο αρχηγός και τέλος υποστήριξε ότι υπάρχει ηθική αυτουργία και με «απλό νεύμα στο φρύδι»!
Σήμερα όμως, 14 χρόνια μετά, υπάρχει μια καινούργια κατάσταση. Εάν ήμουν αρχηγός ή εάν υπήρχε ηγεσία, σ’ αυτά τα χρόνια που πέρασαν, θα είχαν αποκαλυφθεί δεκάδες περιστατικά που θα επιβεβαίωναν την ύπαρξη αυτής της ηγεσίας, από πολλές ανεξάρτητες πηγές χωρίς να μπορεί κανείς να το εμποδίσει.
Κανένα όμως τέτοιο περιστατικό με λεπτομέρειες δεν αποκαλύφθηκε, επιβεβαιώνοντας πανηγυρικά ότι δεν υπήρχε καμία ηγεσία κι ούτε αρχηγός.
Όσο προχωρούσε η Δίκη, γίνονταν ολοφάνερο ότι δεν υπήρχε ηγεσία. Σε σημείο που ορισμένοι απ’ τους λίγους τίμιους δημοσιογράφους, ούτε καν αριστεροί, να γράφουν καθαρά στα έντυπά τους ότι δεν υπάρχει απόδειξη για την ηθική αυτουργία. Αντίθετα όμως απ’ αυτή την πραγματικότητα η επιμονή αυτών που με παρουσίαζαν ως αρχηγό γίνονταν όλο και πιο έντονη.
Αυτή η επιμονή, μου δημιούργησε απορία. Γιατί επιμένουν σε κάτι που διαψεύδεται, που είναι ολοφάνερο ψέμα. Τι κρύβεται από πίσω; Αποφάσισα να ψάξω, να βρω στοιχεία, ν’ αποκαλύψω την αλήθεια.
Το έκανα με την αποφασιστική συμβολή ενός συγκρατούμενού μου, που κι αυτός αμφισβητούσε την επίσημη εκδοχή. Από διάφορους διαλόγους μέσα στη φυλακή συμπεραίνω ότι οι δράστες της πλεκτάνης γνωρίζουν ότι ξέρω ένα μέρος της αλήθειας.
Αυτός μάλιστα είναι ο κυριότερος λόγος για τον οποίο δεν μου δίνουν άδεια επί 6 χρόνια ενώ την δικαιούμαι και σήμερα αρνούνται να με αποφυλακίσουν, παραβιάζοντας το άρθρο 15 του Π.Κ.
Η στρατηγική τους είναι να με κρατήσουν φυλακισμένο για πάντα, αναμένοντας εναγωνίως το μοιραίο ώστε να πάρω μαζί μου την αλήθεια. Αυτή τη χάρη δεν θα τους την κάνω.
Στη διάρκεια της φυλάκισής μου, μου έγιναν προτάσεις να υπογράψω συμφωνία. Απάντησα: Εγώ, συμφωνίες δεν υπογράφω. Παραμένω ελεύθερος να λέω ό,τι μου υπαγορεύει η συνείδησή μου κι όποτε θέλω. Με τις συμφωνίες επιχειρούν να ελέγξουν τι θα πεις και τι θα κάνεις.
Στην ουσία, σου υπαγορεύουν και εσύ υπογράφεις. Αποκαλύψεις σαν τη σημερινή προσπαθούν να αποτρέψουν. Αυτή η στάση μου, μου στοίχησε τη δυσμενή μεταχείριση που μου επεφύλαξαν όλα αυτά τα χρόνια.
Τα στοιχεία που παρουσιάζω προέρχονται από πηγές ανεξάρτητες, αξιόπιστες που δεν ελέγχονται από Μυστικές Υπηρεσίες. Έχουν επιβεβαιωθεί από δεύτερη. Υπάρχουν πράγματα που αγνοώ. Για τα οποία θα μπορούσα να κάνω υποθέσεις, αλλά δε θα τις κάνω.
Εκτός από πράγματα ευνόητα που δεν αφορούν συγκεκριμένα πρόσωπα. Στο παράνομο σπίτι-γιάφκα της 17Ν που αποκαλύφθηκε το 2002, υπήρχε ένα όπλο που «έκαιγε» ένα συγκεκριμένο πρόσωπο. Το όπλο αυτό δε βρέθηκε. Ποιος το εξαφάνισε; Οι Μυστικές Υπηρεσίες; Κάποιος απ’ τους συλληφθέντες που συνεργάστηκε με τις Αρχές;
Δεύτερο, σύμφωνα με την επίσημη εκδοχή θα ‘πρεπε να βρεθούν επίσης σημαντικά χειρόγραφα του ίδιου προσώπου. Ούτε αυτά βρέθηκαν. Ποιος τα εξαφάνισε; Τρίτο, υπήρξαν επιβαρυντικές καταθέσεις εναντίον του ίδιου και εναντίον άλλων δύο (2) κολλητών του από συλληφθέντες που συνεργάστηκαν με τις Αρχές.
Καταθέσεις περισσότερες από μία. Ποιος έδωσε εντολή να αγνοηθούν και να μπουν στο αρχείο; Οι τρεις (3) αυτοί συνδέονταν με άλλους πέντε (5). Απ’ αυτήν την ομάδα των τουλάχιστον οκτώ (8), ορισμένοι είχαν άμεση συμμετοχή σε ανθρωποκτονίες. Άλλοι σε βίαιες ενέργειες σοβαρές που προκάλεσαν τραυματισμούς.
Ενώ η δραστηριότητα των πιο ασήμαντων ήταν πιο ουσιαστική και πιο συνειδητή απ’ αυτήν ορισμένων που καταδικάστηκαν στη Δίκη σε σχετικά μικρές ποινές και εξέτισαν πραγματική ποινή άνω των 5 χρόνων. Κανένας απ’ αυτούς δε συνελήφθη. Σε κανένα δεν ασκήθηκε δίωξη. Γιατί;
Για δύο λόγους. Ο πρώτος κυριότερος και καθοριστικός είναι ότι οδηγούσαν σε έναν συγκεκριμένο πολιτικό χώρο, τον οποίο δεν ήθελαν να αγγίξουν. Που δεν είναι βέβαια η αριστερά είτε κοινοβουλευτική είτε εξωκοινοβουλευτική.
Ο δεύτερος λόγος είναι ότι αν συλλαμβάνονταν έστω 2 ή 3 απ’ αυτούς, δεν υπήρχε καμία περίπτωση να καταδικαστώ ως ηθικός αυτουργός. Γιατί το προφίλ τους, τόσο το πολιτικό όσο και το επαγγελματικό είχε κάποια βαρύτητα και δεν θα μπορούσαν να τους παρουσιάσουν ως απλά ενεργούμενα που εκτελούν τυφλά τις εντολές μου.
Οι παλιοί μου φίλοι της Δικτατορικής περιόδου χρησιμοποιήθηκαν ως μανδύας πίσω απ’ τον οποίο, τους έκρυψαν. Δεν έχαναν ευκαιρία ν’ αφήνουν ανοιχτά υπονοούμενα ότι αυτοί ήταν τα μέλη της 17Ν.
Ξένες Μυστικές Υπηρεσίες
Την πλεκτάνη αυτή σχεδίασαν και οργάνωσαν οι μεγάλες ξένες Μυστικές Υπηρεσίες τις οποίες απομυθοποίησαν το Γκουαντάναμο αλλά και η κινηματογραφική ταινία «Στο όνομα του Πατρός», που βασίζεται σε πραγματικά γεγονότα.
Με τη συναίνεση βέβαια της πολιτικής ηγεσίας και των δύο πρώην μεγάλων πολιτικών κομμάτων της χώρας. Την πρακτική εκτέλεσή της, ανέλαβαν ο τότε Υπουργός Δημόσιας Τάξης και ο τότε Εισαγγελέας για την Τρομοκρατία. Γι’ αυτό και απολαμβάνουν μέχρι σήμερα μιας ιδιότυπης ασυλίας για τις πράξεις τους αλλά και για τους λόγους τους, όσο εξωφρενικοί κι αν είναι.
Την πλεκτάνη αυτή συνέχισαν να την εκμεταλλεύονται μέχρι πρότινος. Πριν από 2 ή 3 χρόνια το Στέιτ Ντιπάρτμεντ εξέδιδε ανακοινώσεις για ασύλληπτα μέλη της 17Ν και για κίνδυνο αναζωπύρωσης της τρομοκρατίας.
Αποσιωπώντας βέβαια ότι όχι μόνο τους γνώριζαν όλους, αλλά και ότι ήταν αυτοί -ακριβέστερα η CIA- που απεφάσισαν να μην τους συλλάβουν. Κι ότι ήταν ακίνδυνοι αφού τους είχαν καταστήσει ομήρους στα χέρια τους, εκβιάζοντάς τους.
Αν είχαν συλληφθεί η Δίκη θα έπαιρνε άλλη τροπή. Η διαδικασία θα είχε τελείως άλλη πολιτική κατεύθυνση και ίσως η Δίκη να ήταν δίκαιη. Τέλος η απόφαση για αρκετούς απ’ τους κατηγορουμένους αλλά και για μένα, θα ήταν τελείως διαφορετική.
Ο Ναπολέων έλεγε ότι μπορείς να κάνεις τα πάντα με τις μπαγιονέτες εκτός απ’ το να κάτσεις πάνω τους. Παραφράζοντας θα μπορούσαμε να πούμε ότι μπορείς να κάνεις τα πάντα με τους νόμους εκτός απ’ το να τους εφαρμόζεις με περιεχόμενο αντίθετο απ’ αυτό που έχουν.
Γιατί το πρόσκαιρο όφελος που έχεις είναι δυσανάλογα μικρό σε σχέση με τη μακροχρόνια ζημιά που προκαλείς. Υπονομεύεις τις αρχές και τις αξίες, υποσκάπτεις τα θεμέλια του Κράτους Δικαίου που υποτίθεται ότι υπηρετείς. Το μετατρέπεις σε ιδεοληψία αφού στην κοινωνία κυριαρχεί η αδικία, η ανομία, η φαυλότητα, το έγκλημα. Και η Δημοκρατία γίνεται «Υπαρκτή Δημοκρατία».
Είναι μήπως τυχαίο ότι σε χρονικό διάστημα ενός και πλέον αιώνα ακούμε στη χώρα μας περίπου τα ίδια πράγματα. Στις αρχές του περασμένου αιώνα ο Ίων Δραγούμης έλεγε ότι «το κράτος με όλη τη βρώμα του δεν αξίζει να το βοηθάς», παρότι ο ίδιος το βοηθούσε.
Σήμερα ακούμε για κλεπτοκρατία, χρεωκοπημένο και διεφθαρμένο πολιτικό σύστημα, ενώ πρώην καθηγητής της Νομικής χαρακτήριζε πριν μερικά χρόνια τη Δικαιοσύνη ως «ανύπαρκτη, τραγική και αχρεία». Κάτι το βαθύτατα σάπιο υπάρχει σ’ αυτή τη χώρα, το οποίο διαχρονικά δεν μπορεί να θεραπεύσει η ελίτ που το δημιούργησε.

Αλέκος Γιωτόπουλος
Φυλακές Κορυδαλλού
Ιούνιος 2016
Πηγή: Έθνος

ΑΥΤΑ ΠΟΥ ΔΕΝ ΘΕΛΗΣΑΝ ΝΑ ΣΑΣ ΠΟΥΝ ΓΙΑ ΤΟ ΜΝΗΜΟΝΙΟ



 7-11-2016

Οι  Έλληνες  κυβερνώντες, ως καλοί γνώστες της προπαγάνδας παραπληροφόρησης, σκόπιμα απέκρυψαν από τους πολίτες – ψηφοφόρους διάφορες πικρές αλήθειες σχετικά με τα Μνημόνια που ψήφισαν στη Βουλή. Αν έχετε αμφιβολίες για το ποιοι είναι οι σημερινοί δωσίλογοι, δηλαδή προδότες της Ελλάδας, διαβάστε τα παρακάτω.

Το 1ο Μνημόνιο (η παράδοση της Ελλάδας στους τοκογλύφους)
Το πρώτο Μνημόνιο (ή πιο σωστά Δανειακή Σύμβαση) υπογράφεται στις 8 Μαΐου 2010 από την Ελλάδα και 15 κράτη της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Ποιοι υπέγραψαν για την ελληνική πλευρά : ο τότε Υπουργός Οικονομικών του ΠΑΣΟΚ Γιώργος Παπακωνσταντίνου και ο Πρόεδρος της Τράπεζας της Ελλάδος Γιώργος Προβόπουλος.

Η Ελλάδα παραιτείται «αμετάκλητα και άνευ όρων» από τα κυριαρχικά της δικαιώματα (άρθρο 14)
Τα ΜΜΕ σκόπιμα φρόντισαν να αποσιωπήσουν το ότι το άρθρο 14 της δανειακής σύμβασης αναφέρει τα εξής : «ο Δανειολήπτης (Ελλάδα) αμετάκλητα και άνευ όρων παραιτείται από κάθε ασυλία που έχει ή πρόκειται να αποκτήσει, όσον αφορά τον ίδιο ή τα περιουσιακά του στοιχεία, από νομικές διαδικασίες σε σχέση με την παρούσα Σύμβαση, περιλαμβανομένων, χωρίς περιορισμούς της ασυλίας όσον αφορά την άσκηση αγωγής, δικαστική απόφαση ή άλλη διαταγή, κατάσχεση, αναστολή εκτέλεσης δικαστικής απόφασης ή προσωρινή διαταγή και όσον αφορά την εκτέλεση και επιβολή κατά των περιουσιακών του, στο βαθμό που δεν το απαγορεύει αναγκαστικός νόμος». Δηλαδή αν για κάποιο λόγο αδυνατούμε (ως κράτος) να εκπληρώσουμε τους όρους του δανείου, η Ελλάδα και τα περιουσιακά της στοιχεία θα «βγουν στο σφυρί» προκειμένου να ικανοποιηθούν οι τοκογλύφοι δανειστές της. Ορυκτός πλούτος, νησιά, ακίνητα, κερδοφόρες κρατικές επιχειρήσεις και ό,τι άλλο μπορούν να απαιτήσουν οι δανειστές μας.

Ας μην ξεχνάμε ότι ο Δικηγορικός Σύλλογος Αθηνών είχε βγάλει ανακοίνωση στην οποία τόνιζε ότι : «Με το άρθρο 14 παρ. 5 της σύμβασης η Ελλάδα παραιτείται αμετάκλητα και άνευ όρων από τις ασυλίες προστασίας της εθνικής κυριαρχίας. Τέτοιος πρωτόγνωρος όρος δεν συναντάται ούτε σε αποικιοκρατικές συμβάσεις. […] Πρόκειται για όρο ο οποίος παραβιάζει τη θεμελιώδη αρχή σεβασμού της κυριαρχίας του κράτους, απειλεί, θέτει σε κίνδυνο και προσβάλλει στον πυρήνα τους τα κυριαρχικά δικαιώματα, την ίδια την κυριαρχία και την υπόσταση της χώρας. […] Επιπλέον στη σύμβαση ρητά ορίζεται ότι διέπεται από το ΑΓΓΛΙΚΟ ΔΙΚΑΙΟ. Αποκλειστικά Αρμόδιο Δικαστήριο συμφωνήθηκε να είναι το Δικαστήριο της Ευρωπαϊκής Ένωσης, δηλαδή των δανειστών μας. Η δανειακή σύμβαση είναι ΕΚΝΟΜΗ.» .

Το άρθρο 4
Κάτι άλλο που παρέλειψαν να μας πουν είναι το ότι η Ελλάδα δε μπορεί πλέον να ζητήσει δανειακή βοήθεια από άλλη χώρα εκτός των (Ευρωπαίων) δανειστών της, σύμφωνα με το άρθρο 4 που προβλέπει την ολοκληρωτική δέσμευση της δημόσιας περιουσίας της. Έτσι η Ελλάδα δένεται οριστικά στο άρμα της Ε.Ε. και η δυνατότητά της –έστω από μία μελλοντική κυβέρνηση – να δανειοδοτηθεί από άλλη χώρα αντίπαλο της Ε.Ε. (π.χ. Κίνα, Ρωσία κλπ), με χαμηλότερο επιτόκιο, εξανεμίζεται.

Εκχώρηση του δικαιώματος των δανείων
Οι τοκογλύφοι δανειστές της Ελλάδας μπορούν (αν θέλουν) να εκχωρήσουν τα δικαιώματα ή τις υποχρεώσεις τους σε άλλους δανειστές, αρκεί να υπάρχει συναίνεση όλων των υπολοίπων δανειστών. (άρθρο 2 παρ. 3).

Απαγόρευση συμψηφισμού
Επίσης, έχει τεθεί όρος πως η Ελλάδα δε μπορεί να προβάλλει αξιώσεις από τους δανειστές της ώστε να συμψηφιστούν τα χρέη της με χρέη των δανειστών της προς την ίδια, όπως για παράδειγμα το περιβόητο Κατοχικό Δάνειο που έλαβε η Γερμανία (με το έτσι θέλω) από την κατεχόμενη Ελλάδα κατά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Προέβλεψαν ακόμα και την υποθετική περίπτωση, κάποια ελληνική κυβέρνηση να ανακινήσει, στο μέλλον, το θέμα των «πολεμικών αποζημιώσεων» που μας οφείλει η Γερμανία. Έτσι «όλες οι πληρωμές που θα πραγματοποιηθούν από τον Δανειολήπτη καταβάλλονται στο ακέραιο, χωρίς μείωση λόγω συμψηφισμού ή ύπαρξης ανταπαίτησης» (άρθρο 7, παράγραφος 1).

Τα τοκογλυφικά επιτόκια
Οι όροι για το συγκεκριμένο δάνειο που πήρε η Ελλάδα – που μάλιστα προβλήθηκε από τα ΜΜΕ (Μέσα Μαζικής Εξαπάτησης) σαν «επιτυχία» της κυβέρνησης Γ. Παπανδρέου – είναι δρακόντειοι και όσον αφορά τα επιτόκια. Σύμφωνα με τη σύμβαση, το επιτόκιο ορίζεται στο 5,2% (300 μονάδες βάσης) κυμαινόμενο με Euribor τριμήνου για τα πρώτα τρία χρόνια και 6,2% για τα επόμενα. Σε περίπτωση αδυναμίας καταβολής μίας δόσης επιβάλλεται πρόσθετο επιτόκιο 2% (πάνω από 200 μονάδες βάσης) ως τόκος υπερημερίας. Την περίοδο επανεπιβολής αυτού του πρόσθετου τόκου θα την καθορίζουν οι τοκογλύφοι - δανειστές και μάλιστα όπως αναφέρεται στη σύμβαση «η διάρκεια μιας τέτοιας περιόδου θα φθάνει στη μία εβδομάδα» (άρθρο 5 παρ.5). Δηλαδή όσο περισσότερο καθυστερούμε τόσο περισσότερα θα πληρώνουμε. Ούτως ή άλλως θα πληρώσουμε εφάπαξ ποσό ίσο με 50 μονάδες βάσης για τα έξοδα του δανεισμού, ενώ σε περίπτωση αδυναμίας πληρωμής κάποιας δόσης επιβαρυνόμαστε και από «όλα τα πρόσθετα έξοδα και δαπάνες συμπεριλαμβάνοντας αποζημιώσεις για νομικές υπηρεσίες που προκύπτουν και πρέπει να καταβληθούν από τους δανειστές ή την επιτροπή ως συνέπεια παραβίασης κάθε υποχρέωσης του δανειολήπτη που προκύπτει από την παρούσα Σύμβαση.» (Άρθρο 5 παρ 6.) .
Όμως και στην περίπτωση που η Ελλάδα μπορέσει να αποπληρώσει το δάνειο ή μέρος του δανείου νωρίτερα από τα προβλεπόμενα χρονικά περιθώρια, τους τόκους δεν τους γλυτώνουμε.

Ποιοι βουλευτές ψήφισαν το 1ο Μνημόνιο το 2010 :
Συνολικά 172 βουλευτές ψήφισαν «ΝΑΙ» στο 1ο Μνημόνιο. Από αυτούς, 156 βουλευτές ανήκαν στο ΠΑΣΟΚ, 15 ανήκαν στο ΛΑ.Ο.Σ. (του Καρατζαφέρη) και 1 στη ΔΗ.ΣΥ. (Ντόρα Μπακογιάννη).




Ποιοι βουλευτές ψήφισαν το 2ο Μνημόνιο το Φεβρουάριο του 2012 :
Στις 12 Φεβρουαρίου 2012 η κυβέρνηση του τραπεζίτη Λουκά Παπαδήμου φέρνει για ψήφιση στη Βουλή το 2ο Μνημόνιο. Συνολικά 199 βουλευτές ψήφισαν «ΝΑΙ» στο δεύτερο Μνημόνιο. Από αυτούς, 132 ανήκαν στο ΠΑΣΟΚ, 62 ανήκαν στη ΝΔ, 2 ανήκαν στο ΛΑ.Ο.Σ. (Άδωνις Γεωργιάδης και Μάκης Βορίδης) και 3 ανήκαν στη ΔΗ.ΣΥ. (της Ντόρας Μπακογιάννη). Μετά την ολοκλήρωση της ψηφοφορίας , η ηγεσία του ΠΑΣΟΚ διαγράφει 22 βουλευτές του κόμματος που διαφώνησαν με τη γραμμή της , η ηγεσία της ΝΔ διαγράφει 21 γαλάζιους βουλευτές που διαφώνησαν με τη γραμμή της και η ηγεσία του ΛΑ.Ο.Σ. 2 βουλευτές.




Ποιοι βουλευτές ψήφισαν το 3ο Μνημόνιο το Νοέμβριο του 2012 :
Συνολικά 153 βουλευτές ψήφισαν «ΝΑΙ» στο 3ο Μνημόνιο που έφερε στη Βουλή η κυβέρνηση Σαμαρά. Από αυτούς, 127 ανήκαν στη ΝΔ και 26 ανήκαν στο ΠΑΣΟΚ.


Ποιοι βουλευτές ψήφισαν το μνημόνιο των ΣΥΡΙΖΑ ΤΣΙΠΡΑ τον Αύγουστο 2015
 Ναι ψήφισαν 222 βουλευτές Οχι 64 και παρών 11.





Το βαθύ ρήγμα στην Κοινοβουλευτική Ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ καταγράφηκε με τις διαφοροποιήσεις 47 βουλευτών

ΟΧΙ: Κωνσταντοπούλου Ζωή, Αγλαΐα Κυρίτση, Γιάννης Βαρουφάκης, Δημήτρης Στρατούλης, Κώστας Ήσυχος, Σωτηρίου Ελένη, Χατζηλάμπρου Βασίλειος, Χαραλαμπίδου Δέσποινα, Γαϊτάνη Ιωάννα, Λαπαβίτσας Κώστας, Μιχάλης Κριτσωτάκης, Αμανατίδου Ευαγγελία, Διαμαντόπουλος Ευάγγελος, Σαμοΐλης Στέφανος, Ραχήλ Μακρή, Ψαρρέα Ελένη, Λεουτσάκος Ευστάθιος, Παναγιώτης Λαφαζάνης, Ζήσης Ζάννας, Λέβα Βασιλική, Νάντια Βαλαβάνη, Κωνσταντίνος Ζαχαριάς, Γιάννης Σταθάς, Θωμάς Κώτσιας, Αθανάσιος Σκούμας, Αλεξάνδρα Τσανάκα, Κωνσταντίνος Δελημέτρος, Βασίλειος Κυριακάκης, Ευγενία Ουζουνίδου, Ιωάννης Ζερδελής, Θανάσης Πετράκος, Δημήτρης Κοδέλλας.
ΠΑΡΩΝ: Κατριβάνου Βασιλική, Καββαδία Αννέτα, Μητρόπουλος Αλέξης, Κανελλοπούλου Μαρία, Καραγιαννίδης Χρήστος, Κουρεμπές Θεοφάνης, Διώτη Ηρώ, Νικόλαος Μιχαλάκης.

Απών από τη διαδικασία ήταν ο βουλευτής Ευβοίας Γιώργος Ακριώτης.

















ΣΥΡΙΖΑ: Γινόταν αλλιώς;






7-11-2016
του Χρήστου Λάσκου
Από την ελπίδα στο φιάσκο κι από εκεί στον εφιάλτη. Νομίζω πως, αν θέλαμε να περιγράψουμε το τι συνέβη τα δύο τελευταία χρόνια στη χώρα μας, οι λίγες λέξεις της αρχής είναι απολύτως επαρκείς. Ο βίος και η πολιτεία της κυβέρνησης Τσίπρα, με κεντρικό σημείο την εξωφρενική και πραξικοπηματική συνθηκολόγηση του περσινού Ιουλίου, αποτελεί, αν όχι πρωτοφανή, πάντως σπάνια περίπτωση προσχώρησης στην «άλλη πλευρά» σε ελάχιστο χρόνο και χωρίς καμιά ουσιαστική προσπάθεια αντίδρασης στον εκβιασμό και την ασφυξία.
Στον διαρκή απολογισμό που γίνεται έκτοτε υπάρχει ένας σημαντικός αριθμός κριτικών, τόσο μεταξύ των αποχωρησάντων από τον ΣΥΡΙΖΑ όσο και αυτών που ανήκουν στην ευρύτερη ριζοσπαστική Αριστερά, που υποστηρίζουν πως η πορεία ήταν λίγο-πολύ προδιαγεγραμμένη. Για κάποιους, μάλιστα, η καταστροφή ήταν εγγεγραμμένη στον ίδιο τον γενετικό κώδικα του συγκεκριμένου πολιτικού εγχειρήματος. Η γκάμα αυτών των τοποθετήσεων εκτείνεται από το «ο Τσίπρας τα είχε πουλήσει από πολύ νωρίς» και το «τι να περιμένεις από ρεφορμιστές» μέχρι το «χωρίς καθαρή θέση για έξοδο από το ευρώ και ΕΕ όλα ήταν εξαρχής ναρκοθετημένα».
Διαφωνώ κάθετα, όπως θα έλεγαν και οι σωστοί πασόκοι, με αυτήν την προσέγγιση. Όχι μόνο δεν πιστεύω πως η καταστροφή ήταν αναπόφευκτη αλλά, ακριβώς αντίθετα, θεωρώ πως το φαινόμενο ΣΥΡΙΖΑ, σε συνδυασμό με όσα διαμείφθηκαν στο πολιτικό και το κινηματικό πεδίο, με πρωταγωνιστές μεγάλες πληβειακές και λαϊκές μάζες, στα χρόνια της μεγάλης κρίσης του ελληνικού καπιταλισμού, αποτέλεσε μια μεγάλη χαμένη ευκαιρία για μια εντελώς διαφορετική πορεία της χειραφετητικής υπόθεσης στην Ελλάδα –ίσως και στην Ευρώπη και τον κόσμο. Ο ΣΥΡΙΖΑ εμφανίστηκε ως η ελπιδοφόρα, για τις ελληνικές κατώτερες τάξεις, εναλλακτική, γιατί επί χρόνια προσπάθησε να «είναι παντού» όπου δίνονταν αγώνες, γιατί πολλές φορές επέλεξε αντιδημοφιλή πράγματα και δεν δημαγώγησε ούτε υποχώρησε μπροστά στην επίθεση των αντιπάλων του. Και είναι γι’ αυτό, κυρίως, που η σημερινή κυβέρνηση και το υπόλοιπο κόμματος, που τη στηρίζει, είναι ιστορικά υπόλογη. Ας δούμε μερικά βασικά ερωτήματα και τις πιθανές απαντήσεις τους.
Υπήρχε συγκροτημένο σχέδιο για την σκληρή διαπραγμάτευση; Ό,τι υπήρχε συλλογικά επεξεργασμένο ποτέ δεν επιχειρήθηκε να εφαρμοστεί. Οι αποφάσεις του ΣΥΡΙΖΑ, που αντιλαμβάνονταν τη διαπραγμάτευση ως «μεγάλη κοινωνική και πολιτική σύγκρουση» παραμερίστηκαν στο όνομα της ενορχήστρωσης των νταουλιών, προκειμένου η Μέρκελ να συνθηκολογήσει μέρα μεσημέρι.
Μπορεί να υπάρξει τέτοιο σχέδιο εντός των ασφυκτικών κανόνων της ευρωζώνης; Το ερώτημα είναι, νομίζω, αν μπορεί να υπάρξει τέτοιο σχέδιο γενικώς. Εντός ή εκτός. Η απάντηση του παλιού ΣΥΡΙΖΑ ήταν πως ναι, μπορεί να εφαρμοστεί ένα σχέδιο αντι-λιτότητας και αντίστροφης αναδιανομής εισοδήματος και πλούτου σε βάρος των αφεντικών, μεγάλων και μικρών. Με μερικές θεμελιώδεις προϋποθέσεις, τις οποίες όλοι ρητά συνομολογούσαν. Όπως την ανάγκη εμπλοκής μεγάλου αριθμού ανθρώπων στην προσπάθεια παραγωγικού και κοινωνικού μετασχηματισμού. Την ακύρωση της «ανάθεσης». Τη συνειδητή και αδιάλλακτη άρνηση του κυβερνητισμού και του κρατισμού. Την απόφαση, όπως γράφαμε μαζί με τον Ευκλείδη Τσακαλώτο –και οι πάντες συμφωνούσαν– πως δεν θα αποτελέσει η απειλή «εξόδου» λόγο υπαναχώρησης, στο μέτρο που η συνέχιση της μνημονιακής λαίλαπας από ένα σημείο κι έπειτα, ακόμη και με κλασσικές μεθόδους κόστους ωφέλειας, θα αποδεικνύονταν περισσότερο επιζήμια από την εγκατάλειψη της ευρωζώνης.
Ο συμβιβασμός για ένα νέο μνημόνιο ήταν «μονόδρομος»; Όχι. Πολύ περισσότερο –κι εδώ αναφύονται και θέματα ηθικής τάξης– που όλη η πορεία του ΣΥΡΙΖΑ επί πέντε χρόνια κατεξοχήν βασίστηκε στην αποδόμηση των καθεστωτικών ιδεών περί «μονοδρόμου». Τις οποίες, όταν επικαλούνταν οι πολιτικοί του αντίπαλοι, καταγγέλονταν ως μερκελιστές ή κοινωνικοί εγκληματίες.
Ποια ήταν τότε η εναλλακτική; Η ερώτηση έχει νόημα όχι για τη 12η Ιουλίου, στο μέτρο που το καταληκτικό αδιέξοδο της διαπραγμάτευσης σε μεγάλο βαθμό καθορίστηκε από όσα έγιναν – και, κυρίως, όσα δεν έγιναν έως τότε. Θυμίζω μερικά από τα σίγουρα, όπως διακηρύσσονταν προς της 25ης Ιανουαρίου: Άμεση κατάργηση της «καρδιάς» του μνημονίου με την επαναφορά των εργασιακών σχέσεων και του κατώτατου μισθού στο προμνημονιακό καθεστώς, δημόσιος έλεγχος του τραπεζικού συστήματος, άμεση νομοθέτηση ενός φορολογικού σχεδίου ενίσχυσης των κατώτερων τάξεων. Με όπλα, μεταξύ άλλων, τον έλεγχο της κίνησης κεφαλαίων και τη στάση πληρωμών. Νομίζω, μάλλον βάσιμα, πως αυτά που δεν έγιναν εξηγούν αυτό, που, τελικά, έγινε. Που δεν ήταν η παραίτηση της κυβέρνησης, αλλά η εξαναγκαστική υιοθέτηση του μνημονίου!
Και τώρα; Τώρα, αίσθηση αδιεξόδου και αίσθημα ασφυξίας, πνιγμού καλύτερα. Αδιέξοδο κυρίως για τη μεγάλη κοινωνική πλειοψηφία, η οποία επιχειρεί να αντιδράσει, χωρίς ακόμη να ξέρει πώς, στην όλο και μεγαλύτερη επιδείνωση της ζωής της μέσα, όμως, σε συνθήκες πολύ σκοτεινές, πραγματικά ζοφερές. Πρόκειται για συνθήκες που επιβάλλουν, νομίζω, τη μεγαλύτερη δυνατή συσπείρωση δυνάμεων, ώστε να αποκτηθεί η αναγκαία ισχύς για την αναγκαία αντεπίθεση. Λίγο πριν η Ελλάδα καταλήξει οριστικά αποτυχημένο κράτος για το λαό της και εργοδοτικός παράδεισος, ταυτόχρονα, δεν υπάρχουν πολυτελείς επιλογές. Να βρούμε δυό τρία πράγματα –ξέρουμε ποια είναι αυτά– για να οικοδομήσουμε γύρω τους το σύνολο των δυνάμεων της αντικαπιταλιστικής Αριστεράς, τις πρώτες νίκες και, στη συνέχεια, μια αληθοφανή εναλλακτική.
ΠΗΓΗ ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΠΡΙΝ

«Πέραν της Αριστεράς και της Δεξιάς: η Υπέρβαση».



Ο Κώστας Δαμαβολίτης στηρίζει το ΚΙΝΗΜΑ ΑΡΔΗΝ

7-11-2016

Από την ιστοσελίδα creteplus.gr

Την απόφαση του να στηρίξει την Κίνηση Πολιτών «Αρδην» ανακοίνωσε ουσιαστικά και τυπικά ο πρώην Βουλευτής κ. Κωστής Δαμαβολίτης!
Η ανακοίνωση αυτή έγινε στη διάρκεια της εκδήλωσης για την παρουσίαση του νέου βιβλίου του κ. Καραμπελιά στο Ηράκλειο με τίτλο «Πέραν της Αριστεράς και της Δεξιάς: η Υπέρβαση».
«Δυστυχώς σήμερα είναι δύσκολο να προσδιορίσουμε όλοι κάποιες έννοιες που να έχουν κοινό τόπο. Η λέξη «αυτονόητο», η λέξη «προσκήνιο» ή «παρασκήνιο». Το Αρδην έχοντας μια ζύμωση μέσα στο χρόνο, έχει φτάσει σε ένα επίπεδο ωρίμανσης που έχει φτάσει στη μεταβατική φάση της μετεξέλιξης, από κίνημα σε κόμμα, διατηρώντας τον κινηματικό του χαρακτήρα, γιατί είναι αλήθεια ότι ο Γιώργος Καραμπελιάς που ηγείται δεν χρειάζεται πολλές συστάσεις και αποτελεί εγγύηση για τα παραπάνω.
Δυστυχώς έχει χαθεί το ενδιαφέρον και η ιεράρχηση στο τι είναι προσκήνιο και τι παρασκήνιο. Αυτή τη στιγμή οι φόροι, τα δημοσιονομικά θεωρούνται προσκήνιο και παρασκήνιο θεωρείται η μεγαλη καταστροφή που γίνεται μέσα από το μεταναστευτικό, το δημογραφικό πρόβλημα ή η μεθοδευμένη κίνηση για την κατάργηση του εορτασμού της 28ης Οκτωβρίου που είναι ένα ροκάνισμα στα θεμέλια της κοινωνίας και του έθνους μας κ.α.», είπε μεταξύ άλλων ο κ. Δαμαβολίτης, ο οποιος από το Επιμελητήριο Ηρακλείου έκανε γνωστό σε όλους πως θα στηρίξει με όλες του τις δυνάμεις το «Άρδην»
«Κάνουμε αυτή την προσπάθεια, ξεκινάμε κάτι μικρό, προσπαθώντας να βοηθήσουμε με όλες μας τις δυνάμεις να βοηθήοσυμε τον Γιώργο Καραμπελιά και είμαστε σε μια φάση για να κάνουμε το επόμενο βήμα», επισήμανε ο κ. Δαμαβολίτης.
Αναγκαίο ένα Οραμα για την Ελλάδα
Από την πλευρά του ο συγγραφέας, εκδότης, δημοσιογράφος, άριστος γνώστης της Ιστορίας και της Γεωοπολιτικής, με έντονη πολιτική δράση από τα πρώτα χρόνια της ενηλικιωσης του ως σήμερα, παρουσίασε  το νέο του βιβλίο, αλλά έκανε λόγο και για την πολιτική Κίνηση Αρδην, εχοντας την ευκαιρία να συνομιλήσει και με τον κόσμο που έσπευσε στο Επιμελητήριο Ηρακλείου για την εκδήλωση.
«Το Εθνος των Ελλήνων βρίσκεται σε μια κομβική στιγμή. Ποτέ άλλοτε στην ιστορία δεν απειλούμαστε με ιστορική έκλειψη. Γιατί αν συνεχιστεί η δημογραφική κατάρρευση και η μεταναστευτική αιμορραγία των νέων, με την ταυτόχρονη πίεση που δέχεται η Ελλάδα, η οποία βρίσκεται στα σύνορα ενός κόσμου που αλλάζει, από τον οποίο έχουμε μεγάλες πληθυσμιακές μετακινήσεις. Εαν εσύ χαθείς δημογραφικά, οικονομικά και πολιτικά όπως συμβαίνει, δεν έχεις τύχη. Για πρώτη φορά στην ιστορία απειλούμαστε πραγματικά. Αρα κάτι πρέπει να κάνουμε και αυτό είναι να αποκτήσουμε ένα όραμα.
Οι Έλληνες χωρίς όραμα είναι νεκρός λαός. Οποτε όμως είχαμε όραμα, κάτι καταφέραμε. Εμείς λοιπόν περικλείουμε αυτό το όραμα στη φράση ‘Ο εκσυγχρονισμός της Παραδοσης’. Λέμε λοιπόν πως αυτό που μας έχει ταλανίσει από τη στιγμή που γίναμε κράτος ήταν ότι είχαμε έναν εκσυγχρονισμό που ήταν διαρκώς εισαγόμενος και από την άλλη είχαμε μια Παράδοση που έμενε απλά προσκολημμένη στο παρελθον. Δεν ενσωματωσαμε τα νεωτερικά στοιχεία στην Παράδοση μας και δε βλέπουμε πως έχουμε ένα τεράστιο ιστορικό απόθεμα, που δεν έχουμε αξιοποιήσει στο Σήμερα»
Σε σχέση με την τελευταία 7ετία και τα όσα βιώνει ο ελληνικός λαός σε σχέση με το πολιτικό σύστημα ο κ. Καραμπελιάς αναφέρει: «Τα τελευταία 7 χρόνια δοκιμάσαμε όλες τις εκδοχές των πολιτικών προτάσεων και είδαμε την αδυναμία των προτάσεων και την ανικανότητα των φορέων. Δεν είναι μόνο η έλλειψη του Οράματος, ειδικά από την Αριστερά, αλλά είναι και άλλα πράγματα. Όμως από κανέναν δεν ακούσαμε να μιλούν για Οραμα, το οποίο θα εμπνεύσει τον ελληνικό λαό, τους νέους. Υπαρχει μια πλήρης αφωνία οραματικού λόγου από την Αριστερά και τη Δεξιά»
Μέσα σε αυτά τα δεδομένα το «Αρδην» έρχεται να προτείνει ένα Όραμα, μια πρόταση προς τους πολίτες το οποίο περικλείεται στη φράση του εκσυγχρονισμού της Παράδοσης»

http://ardin-rixi.gr/ ΚΙΝΗΜΑ ΑΡΔΗΝ

''Ο ΤΣΙΠΡΑΣ ΕΙΝΑΙ Ο ΜΑΡΚΕΖΙΝΗΣ ΤΗΣ ΕΠΟΧΗΣ ΜΑΣ''

7-11-2016


ΟΜΙΛΙΑ ΤΟΥ ΑΛΕΚΟΥ ΑΛΑΒΑΝΟΥ ΣΤΗΝ ΕΚΔΗΛΩΣΗ ΤΗΣ ΛΑ.Ε ΣΤΗ ΝΕΑ ΣΜΥΡΝΗ


«Μια και πλησιάζουμε την επέτειο του Πολυτεχνείου αξίζει να σκεφτούμε τα περίεργα παιχνίδια της ιστορίας.  
Η τότε κυβέρνηση που όρκισε ο Παπαδόπουλος στηρίζονταν σεπρόσωπα από τον κοινοβουλευτικό κόσμο που δέχθηκε να ενσωματωθεί στις χουντικές διεργασίες. Η κυβέρνηση σήμερα στηρίζεται σε ένα κόμμα που προέρχεται από την αριστερά και δέχεται να ενσωματωθεί στις διεργασίες για την εφαρμογή των εντολών και των δανειστών στον τόπο μας.
Χρησιμοποίησαν τον χουντικό πρωθυπουργό πρώην αρχηγό του κόμματος των Προοδευτικών για τη νομιμοποίηση της χούντας. Χρησιμοποιούν τον σημερινό πρωθυπουργό από την αριστερά για τη νομιμοποίηση της τρόικα.
Χρησιμοποίησαν τον πρώτο για την εξαπάτηση του δημοκρατικού κόσμου. Χρησιμοποιούν τον δεύτερο για την εξαπάτηση του αριστερού κόσμου της χώρας, του πιο ατίθασου, αγωνιστικού και ριζοσπαστικού τμήματος της ελληνικής κοινωνίας.
Στον ένα η φοιτητική νεολαία, η νέα γενιά, όλος ο λαός αντέταξε το «Ψωμί – Παιδεία – Ελευθερία». Στον άλλο ο λαός καλείται να αντιτάξει το «Ψωμί – Παιδεία – Ελευθερία» προσθέτοντας και τη Λέξη «Δουλειά». Είναι τραγικό στον 21ο πρώτο αιώνα οι ανάγκες για «ψωμί», για επιβίωση δηλαδή πάνω από το όριο της φτώχειας, για «παιδεία» που θα οδηγεί στην αξιοπρεπή και δημιουργική απασχόληση, για «ελευθερία» όταν έχουμε ένα ποδηγετημένο κοινοβούλιο από τους ξένους, να είναι τόσο ζωτικές και επείγουσες.
Ο Τσίπρας είναι ο Μαρκεζίνης των ημερών μας.
Υπάρχουν βέβαια διαφορές. Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ δεν ανέτρεψε το συνταγματικό πλαίσιοτης χώρας. Και η χούντα του Παπαδόπουλου δεν εκποίησε το σύνολο της δημόσιας περιουσίας στους ξένους.
Μένει ένα μόνο χαρακτηριστικό για να ολοκληρωθεί η ομοιότητα. Η νεολαία να πυροδοτήσει μια λαϊκή εξέγερση για να καταρρεύσει και το σημερινό καθεστώς της ξενοκρατίας.  
Μια που πλησιάζουν λοιπόν οι μέρες της επετείου του μεγάλου και επίκαιρου ξεσηκωμού του Πολυτεχνείου, ελπίζουμε όλοι ότι μαζικά η νεολαία – κι όχι μόνο οι πρωτοπορίες της που δεν σταματήσανε στιγμή να αγωνίζονται – θα σπάσει τη σιωπή της. Και τα Πανεπιστήμια θα προβάλλουν πάλι ως οχυρά της δημοκρατίας, της ελευθερίας, της λαϊκής κυριαρχίας και θα εκπέμψουν προς όλο τον ελληνικό λαό ηλεκτρικά ρεύματα ελπίδας, αισιοδοξίας και αγώνα μέχρι τη νίκη».

http://www.iskra.gr/index.php