"Καταιγίδα" ρωσικών πυραύλων σε εξέλιξη στην Αν.Μεσόγειο

Παρασκευή, 11 Νοέμβριος 2016 

Όπως ήταν αναμενόμενο η ρωσική αντεπίθεση είναι καταιγιστική.

Συνεχή είναι εδώ και μερικές ώρες τα χτυπήματα των Ρώσων στους ισλαμιστές μέσω της θάλασσας, καθώς το ρωσικό αεροπλανοφόρο «Ναύαρχος Κουζνέτσοφ» και ο υπόλοιπος ρωσικός στόλος έχει δεσμεύσει τεράστια έκταση στην Αν.Μεσόγειο, σε πολύ μικρή απόσταση από τις συριακές ακτές.

Εκεί τα χτυπήματα στους ισλαμιστές είναι ξαφνικά και καταιγιστικά, εκτοξεύοντας ως επί το πλείστον βλήματα cruise Kalibr, με εμβέλεια πολλών εκατοντάδων χιλιομέτρων.

Οι πρώτοι στόχοι ήταν προπύργια των ισλαμιστών στο δυτικό Χαλέπι, καταστρέφοντάς τα ολοκληρωτικά και στην κυριολεξία απροειδοποίητα. 

Παράλληλα στις επιχειρήσεις που από το βράδυ της Πέμπτης παίρνουν σαρωτική μορφή, συμμετέχουν και τα Su-33 που ήδη βομβαρδίζουν ανελέητα θέσεις ισλαμιστών πέριξ του Χαλεπίου αλλά και σε περιοχές της συριακής επικράτειας.

Πρόκειται για την μεγάλη αντεπίθεση των Ρώσων, που άρχισε πριν λίγα 24ωρα και κλιμακώνεται σταδιακά, έπειτα από ένα 15ήμερο πλήρους απραξίας. 

 

http://www.el.gr/index.php/top-news/117-top-news/31044-kataigida-rwsikwn-pyraylwn-se-exelixh-sthn-an-mesogeio

Αμερικανικό τραμπολίνο

γράφτηκε στον Τοιχο about 12 hours ago -  0 Comments

11-11-2016

του Προκόπη Μπίχτα

Η εκλογή του Ντόναλντ Τραμπ στην προεδρία των ΗΠΑ σηματοδοτεί προσπάθεια αλλαγής στον τρόπο που, σήμερα, αναπαράγεται το αμερικανικό κεφάλαιο συνολικά και αποκατάστασης των ισορροπιών μεταξύ των διαφόρων μερίδων του αμερικανικού Α.Σ.Ε.

Ο ρόλος του αμερικανικού κράτους, όπως κάθε κράτους, είναι να διαχειρίζεται και να προωθεί τα συλλογικά συμφέροντα της αστικής τάξης. Αναπόφευκτα, κάθε φορά και ανάλογα με την εκάστοτε κυβέρνηση, κάποια μερίδα αυτής της τάξης ευνοείται περισσότερο από τις υπόλοιπες, όμως αυτή η «εύνοια» έχει όρια που απαγορεύουν την καταστροφή των υπόλοιπων μερίδων.

Ενδεικτικά, η δημιουργία μονοπωλίων σε μεγέθη που έθεταν σε κίνδυνο ολόκληρη την αμερικανική αστική τάξη λόγω της ισχύος τους, οδήγησε το αμερικανικό κράτος να ψηφίσει, το 1890, την νομοθεσία Σέρμαν περί Αντι-Τραστ και είναι ο βασικός νόμος στο αμερικανικό Δίκαιο κατά των περιορισμών του Ανταγωνισμού. Ο νόμος ψηφίστηκε ύστερα από την γιγάντωση της Standard Oil Company του Τζον. Ντ. Ροκεφέλερ που απειλούσε την καταστροφή πολλών μικρότερων πετρελαϊκών εταιριών και, ύστερα από πολύχρονο δικαστικό αγώνα, το αμερικανικό κράτος την ανάγκασε να «σπάσει» σε 34 κομμάτια. Την "Πράξη Σέρμαν", ακολούθησαν η "Πράξη Κλέιτον" (1914) και η "Πράξη Ρόμπσον και Πάτμαν" του 1936. Ύστερα από αυτές ακολούθησαν διάφορες άλλες νομοθετικές πράξεις στις αμερικανικές Πολιτείες, δημιουργώντας εθνικές νομοθεσίες περί προστασίας του ελεύθερου ανταγωνισμού. Έτσι, το αμερικανικό κράτος έπαιξε τον ρόλο του σαν συλλογικός καπιταλιστής, εναντίον ελάχιστων εταιριών που απειλούσαν έναν ολόκληρο κλάδο.

Η παγκόσμια πτωτική τάση του μέσου ποσοστού κέρδους που είναι αποτέλεσμα της αντικειμενικής και αξεπέραστης δυσκολίας της παραπέρα ανάπτυξης των παραγωγικών δυνάμεων, έχει επιφέρει μαζική μετακίνηση κεφαλαίων από τους παραγωγικούς τομείς στον τραπεζικό. Αυτό που έχει συμβεί παγκόσμια, έχει συμβεί και στις ΗΠΑ. Σαν συνέπεια, ο τραπεζικός τομέας έχει γιγαντωθεί, μαζί με ένα μικρό αριθμό μονοπωλίων που έχει στενά συνυφασμένα συμφέροντα με αυτόν και κατάφερε να αναδείξει κυβερνήσεις που προωθούσαν τα ιδιαίτερα συμφέροντά του τόσο στην εσωτερική πολιτική του αμερικανικού κράτους, όσο και στην εξωτερική.

Ο χρηματοπιστωτικός τομέας δεν παράγει αξία και τα κέρδη του προέρχονται αποκλειστικά από την ιδιοποίηση μέρους τις αξίας που παράγεται στον πρωτογενή και τον δευτερογενή τομέα μέσω της πολιτικής των επιτοκίων, του τρόπου και των όρων χορήγησης επιχειρηματικών δανείων κ.λπ. Οι παραγωγικοί τομείς το δέχονται, αλλά μόνο στον βαθμό που οι τράπεζες τους εξυπηρετούν.

Όμως, με την γιγάντωση του τραπεζικού συστήματος, το ποσοστό της ιδιοποίησης κερδών από αυτό έχει ξεπεράσει τις αντοχές των παραγωγικών τομέων και ο τραπεζικός τομέας-Λεβιάθαν έχει φέρει σε δύσκολη θέση την υπόλοιπη αμερικανική αστική τάξη. Η γιγάντωσή του που αυξάνεται με την δημοσιονομική και συναλλαγματική πολιτική, με την πολιτική των «παραγώγων», την πολιτική των επιτοκίων, με συμφωνίες τύπου ΤΤΙΡ, CETA κ.λπ., συντελεί στην αύξηση των τραπεζικών κερδών και, αντιθετικά, στην επιταχυνόμενη πτώση του μέσου ποσοστού κέρδους στο σύνολο της αμερικανικής βιομηχανίας και του αγροτικού τομέα, παρά την αύξηση του όγκου των κερδών. Δηλαδή τους οδηγεί στην καταστροφή. Αυτή η μεγέθυνση του τραπεζικού τομέα έχει ανατρέψει τις ισορροπίες στο εσωτερικό του αμερικανικού κράτους, απειλεί την ικανότητα του κεφαλαίου να λειτουργεί με βάση τον οικονομικοκοινωνικό χαρακτήρα του και τείνει να μετατρέψει τον ρόλο του κράτους από συλλογικό εκφραστή της αστικής τάξης συνολικά, σε εκφραστή μόνο μιας μερίδας της.

Μια άλλη συνέπεια της κυριαρχίας του χρηματοπιστωτικού συστήματος μέσα στο αμερικανικό κράτος είναι η χρεοκοπία ολόκληρων πόλεων όπως του Ντητρόιτ και πλούσιων πολιτειών όπως της Καλιφόρνια. Επίσης, η πολιτική των τραπεζών, εκτός από την βιομηχανική και αγροτική παραγωγή, καταστρέφει και την μεσαία τάξη η οποία, παραδοσιακά στηρίζει τις αξίες του «αμερικάνικου ονείρου» και το αμερικανικό πολιτικό και κοινωνικό σύστημα. Η μεσαία τάξη είναι το ισχυρός συνεκτικός παράγοντας στήριξης της αμερικανικής κοινωνίας, η οποία είναι πολυπολιτισμική και έχει την χαλαρότερη κοινωνική συνοχή από οποιαδήποτε χώρα του δυτικού κόσμου, με αυξημένο αίσθημα ρατσισμού και αντιλήψεων ομαδοποίησης και γκέτο. Είναι προφανές ότι η ανεξέλεγκτη και μονομερής δράση του χρηματικού κεφαλαίου απειλεί ακόμα και την ύπαρξη της καπιταλιστικής Αμερικής.

Η οικονομία των ΗΠΑ βρίσκεται σε βαθιά κρίση που εκφράστηκε με την χρεοκοπία της LEHMAN BROTHERS το 2008 και δεν έχει ξεπεραστεί. Η δραματική κατάσταση της αμερικανικής οικονομίας επιτείνεται από τον ανταγωνισμό άλλων χωρών, την ελεύθερη κίνηση κεφαλαίων και την τυχοδιωκτική και αποτυχημένη εξωτερική πολιτική του αμερικανικού κράτους, που έχει καταφέρει να χάσει το 70% της ισχύος που είχε όταν έληξε ο Β’ Π.Π. και να αποστερηθεί σχεδόν από όλους τους συμμάχους του σε όλο τον κόσμο.

Η οικονομική κρίση, η ανάδειξη του γερμανικού κεφαλαίου σε κυρίαρχη δύναμη στην Ευρώπη και οι φιλοδοξίες του για παγκόσμια επέκταση, η ενδυνάμωση της Ρωσίας, της Κίνας, της Ινδίας, η ανάδυση των BRICKS, η αδιέξοδη αντιπαράθεση με όλους, η αποτυχία των σχεδίων σε Μέση Ανατολή, βόρειο Αφρική και Βαλκάνια αναγκάζουν το αμερικανικό κράτος σε συνολική αλλαγή πλεύσης.

Αυτό που θα προσπαθήσει ο Τραμπ είναι να αποκαταστήσει τις ισορροπίες μεταξύ του χρηματοπιστωτικού συστήματος και της παραγωγικής βάσης των ΗΠΑ μέσα στο αμερικανικό κράτος, να δώσει στην βιομηχανία και τον αγροτικό τομέα τα κέρδη που «πρέπει να έχουν» και, ταυτόχρονα, να κλείσει μια σειρά μέτωπα ή, έστω, να μειώσει την ένταση τους εξομαλύνοντας τις σχέσεις της Αμερικής με μια σειρά χώρες, τουλάχιστον πρόσκαιρα. Την ίδια στιγμή θα προσπαθήσει να χτυπήσει την εχθρική Γερμανία που κυριαρχεί στην Ε.Ε μέσω του ευρώ και των φιλικών της κυβερνήσεων, έτσι ώστε το δολάριο να απαλλαγεί από νομισματικές πιέσεις και τα αμερικανικά κεφάλαια από νομοθετημένους περιορισμούς.

Στις τελευταίες αμερικανικές εκλογές συγκρούστηκαν για την κυριαρχία το χρηματικό κεφάλαιο (σε διάκριση από το χρηματιστικό), που υπηρετεί η Κλίντον και ο ρόλος του κεφαλαίου συνολικά, που υπηρετεί ο Τραμπ. Η σύγκρουση είναι σκληρότατη και δεν έχει τελειώσει ακόμα, όπως δείχνουν οι οργανωμένες διαδηλώσεις που ξεσπούν στις ΗΠΑ.

Ο Τραμπ είναι εχθρός της παγκοσμιοποίησης μόνο εφ’όσον αυτή εξυπηρετεί αποκλειστικά το χρηματοπιστωτικό σύστημα και άλλες χώρες, όπως η Γερμανία. Ταυτόχρονα, βλέπει ότι οι ΗΠΑ έχουν χάσει το παιγνίδι της παγκόσμιας κυριαρχίας, έχουν υποβιβαστεί στο ρόλο του balance holder και, αυτή την στιγμή, δεν μπορεί να επικρατήσει μια αμερικανικήπαγκοσμιοποίηση. Δεν είναι φίλος των λαών περισσότερο από ότι είναι η Κλίντον. Δεν είναι καθαρές οι συνέπειες που θα έχει για την Ελλάδα η εξωτερική πολιτική του και δεν είναι λογικό να ελπίζει οποιοσδήποτε σε ένα σωτήρα. 

Η μόνη λύση για την Ελλάδα και τον λαό της είναι να επιτευχθεί η δημιουργία ενός πλατειού μετώπου της κοινωνικής αριστεράς με στόχους την έξοδο από την ευρωζώνη, την δημιουργία εθνικού νομίσματος, την μονομερή διαγραφή ολόκληρου του δημόσιου χρέους, την πλήρη σεισάχθεια στα ιδιωτικά χρέη. Σε κάθε διαφορετική περίπτωση είτε με Τραμπ, είτε με Κλίντον, είτε με Πούτιν, είτε με θεό, είτε με διάβολο, η καταστροφή είναι σίγουρη.

http://www.stontoixo.com/

Τα «παιχνίδια πόκερ» δεν σώζουν την κυβέρνηση

Το πικρό ποτήρι πίνεται μέχρι τέλους

10-11-2016  από Σύνταξη

ΠΟΛΙΤΙΚΗ

 

Σε οριακό σημείο οι ένοικοι του Μαξίμου, αναζητούν διέξοδο έχοντας στα συρτάρια τους, τις μετρήσεις που δείχνουν γρήγορη και μεγάλη φθορά για την κυβέρνηση. Λογικό, αφού αυτή εισπράττει διαμαρτυρία και αγανάκτηση για την πολιτική της, ενώ είναι απανωτά τα «γκολ» που δέχεται το τελευταίο διάστημα.

Οι κυβερνητικές αντιδράσεις για την απόφαση του ΣτΕ ήταν σπασμωδικές, φανερώνοντας αιφνιδιασμό και έλλειψη ψυχραιμίας. Οι υπαναχωρήσεις και οι αγριάδες εναλλάσσονταν εντός κάθε εικοσιτετραώρου, για να φθάσουμε στην περίφημη πρόταση για τον Πολύδωρα με την οποία γέλασε και ο κάθε πικραμένος. Κι από κει, στις γλαφυρές «κωλοτούμπες», κατά την πρόσφατη σύνοδο των προέδρων της Βουλής.

Μέχρι πρόσφατα, ο ΣΥΡΙΖΑ εμφανιζόταν ως κυρίαρχος του πολιτικού παιχνιδιού στο εσωτερικό. Έχοντας εύρος συμμαχιών και περιθώριο για κινήσεις και ανοίγματα στο «κεντροαριστερό» πεδίο, φαινόταν ότι θα είχε εύκολο αντίπαλο τον Μητσοτάκη, εκφοβίζοντας με το γνωστό «Ο Κούλης θα είναι χειρότερος».

Η Ν.Δ., παρόλο που δεν είχε πολλά περιθώρια συμμαχιών, φαίνεται τώρα να δημιουργεί ένα ρεύμα, εισπράττοντας τη φθορά του ΣΥΡΙΖΑ. Την ίδια στιγμή, ο χώρος του ΠΑΣΟΚ συγκρατείται σχετικά, περιμένοντας κι αυτός να «μαζέψει» κάτι από μια μεγάλη και απότομη φθορά της Κουμουνδούρου. ΠΑΣΟΚ, Ποτάμι, ακόμα και η Ένωση Κεντρώων, έχουν λάβει το μήνυμα και δεν «κάθονται» πλέον στο συρρικνούμενο ΣΥΡΙΖΑ.

Με τον όγκο των προβλημάτων και τα αδιέξοδα που συσσωρεύονται σε όλα τα μέτωπα (διπλή πίεση από δανειστές και γεωπολιτικές εξελίξεις), η χώρα δεν μπορεί πρακτικά να κυβερνηθεί από το σημερινό σχήμα ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ.

Πλησιάζοντας το όριο των 2 χρόνων στην διακυβέρνηση, κι έχοντας σωθεί πολλές φορές από τα «σωληνάκια» που του πρόσφεραν άλλες δυνάμεις, τώρα ο ΣΥΡΙΖΑ εισπράττει τα αποτελέσματα της φθοράς του, μέσα στο κοινωνικό σώμα. Αυτή τη φθορά δεν την αντιστρέφει καμιά εικονική μάχη, όπως αυτή στο θέμα των ΜΜΕ, καμιά αιφνιδιαστική κίνηση, καμιά «φυγή προς τα εμπρός».

Να θυμίσουμε σε αυτό το σημείο ότι σε ανασχηματισμό είχαν προχωρήσει επίσης εν μέσω προβλημάτων και δημοσκοπικής πτώσης, ο Γ. Παπανδρέου τον Ιούνιο του 2011 και ο Α. Σαμαράς τον Ιούνιο του 2014. Συνέχισαν να είναι ένοικοι του Μαξίμου για περίπου 4 και 6 μήνες αντίστοιχα.

Τι μένει λοιπόν για τους σημερινούς, μνημονιακά, κυβερνώντες; Μάλλον τίποτα άλλο, πέρα από το γάντζωμα με κάθε τρόπο στην εξουσία, το στήριγμα σε πειθήνιους υποτακτικούς υπουργούς και βουλευτές, την δημιουργία ενός κρατικού μηχανισμού από «ημέτερους». Και από κει πέρα, κέρδισμα χρόνου και βλέπουμε.

Η αριστερή μνημονιακή διαχείριση χρησίμευσε ανεκτίμητα ώστε να περάσουν ρυθμίσεις και νόμοι που δύσκολα θα κατάφερνε το βαριά τραυματισμένο πολιτικό προσωπικό των Ν.Δ.-ΠΑΣΟΚ. Προσέφερε σπουδαίες υπηρεσίες στο καταλάγιασμα της μαζικής λαϊκής παρουσίας. Τώρα, διαφαίνεται ότι λειτουργεί θαυμάσια για την επιβολή ενός συστημικού διπολισμού με πρωταγωνιστική δύναμη την ΝΔ. Η αποαριστεροποίηση και η φθορά του ΣΥΡΙΖΑ ευνοεί την παραδοσιακή Δεξιά.

Για πόσο ακόμα θα χρησιμοποιείται η φόρμουλα ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ; Πότε θα εγκαταλειφθεί σαν στημένη λεμονόκουπα; Ποιες σπασμωδικές κινήσεις μπορεί να κάνει και με τι αποτελεσματικότητα; Ποιο χαρακτήρα θα έχουν τα διάδοχα σχήματα; Αυτά είναι τα ερωτήματα που μένει να απαντηθούν σχετικά σύντομα.

ΠΗΓΗ ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΔΡΟΜΟΣ ΤΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ

Σε κατάσταση ανεπίσημης χρεοκοπίας βρίσκεται η χώρα μας

10.11.2016 | από Σύνταξη

ΠΟΛΙΤΙΚΗ

Δημοσίευση: Φύλλο 332 

του Παύλου Δερμενάκη

Τα αδιέξοδα της ελληνικής οικονομίας διαπιστώνει η έκθεση του Γραφείου Προϋπολογισμού της Βουλής αλλά με προσεκτικές διατυπώσεις κινείται στο πλαίσιο στήριξης της μνημονιακής πολιτικής

Αλγεινή εντύπωση προκαλεί στον αναγνώστη η νέα έκθεση του Γραφείου Προϋπολογισμού του Κράτους στη Βουλή (ΓΠΚΒ) όσον αφορά στην κατάσταση και τις προοπτικές της οικονομίας. Η αλγεινή εντύπωση έχει δύο σκέλη: α) πρόκειται για ένα κείμενο που, ενώ διαπιστώνει και καταγράφει τα αδιέξοδα στα οποία βρίσκεται η ελληνική οικονομία, κινείται στο πλαίσιο στήριξης της μνημονιακής λογικής η οποία διόγκωσε και όξυνε τα προβλήματα, β) με τα στοιχεία που παραθέτει, διασκορπισμένα εντός του κειμένου, τεκμηριώνεται το πλήρες αδιέξοδο της οικονομίας και παράλληλα αποδομούνται, με πολύ προσεκτικό τρόπο, οι υπερ-αισιόδοξες προβλέψεις και τα σχέδια της κυβέρνησης για το μέλλον, ειδικότερα για το 2017. Σε κάθε περίπτωση το, ιδιαίτερα προσεγμένο στις διατυπώσεις του, κείμενο αποτελεί μια επίσημη, σημαντική πηγή στοιχείων για την κατάσταση της οικονομίας καθώς περιγράφει μια κατάσταση ανεπίσημης χρεοκοπίας….

Καθεστώς αποικίας

«Το ΓΠΚΒ διαπιστώνει για πολλοστή φορά ότι η χώρα παραμένει υπό αυστηρότερη εποπτεία και οικονομικό έλεγχο από εκείνη που ισχύει υπό κανονικές συνθήκες στην Ευρωζώνη (“πολυμερής εποπτεία”) και από οποιαδήποτε παρόμοια εποπτεία στο παρελθόν!»

Η οικονομία συνεχίζει να συρρικνώνεται. Παρά τις θετικές κυβερνητικές δηλώσεις, η κατάσταση της οικονομίας συνεχίζει να είναι τραγική. Σύμφωνα με τα μέχρι στιγμής επίσημα διαθέσιμα στοιχεία, η ύφεση συνεχίζεται. Στο α΄ εξάμηνο του 2016 υποχωρούν όλα τα στοιχεία που συνθέτουν το ΑΕΠ. Όπως αναφέρει η έκθεση «τα τελευταία σχεδόν δύο χρόνια, η ελληνική οικονομία συρρικνώνεται, γίνεται πιο κλειστή (μεγάλη μείωση εισαγωγών και εξαγωγών), με μειωμένη ιδιωτική κατανάλωση, αλλά αυξημένη δημόσια και τέλος, χωρίς ανάκαμψη των επενδύσεων».

Η κυβέρνηση και οι διεθνείς οργανισμοί μπορεί να προβλέπουν ανάπτυξη 2,7% το 2017, όμως πολλές είναι οι φωνές, μεταξύ των οποίων και της έκθεσης του ΓΠΚΒ, που μιλούν για υπερβολική αισιοδοξία την οποία δεν επιτρέπουν τα διαθέσιμα στοιχεία. Φυσικά αν αυτές οι προβλέψεις ανατραπούν τότε όλο το μέχρι τώρα οικοδόμημα του 3ου μνημονίου και οι σχετικές θυσίες του λαού θα έχουν πάει για μία ακόμα φορά χαμένες και θα ξαναμπούμε σε νέες περιπέτειες. Συνεπώς τα χειρότερα ή αλλιώς τον «πάτο του βαρελιού» δεν τα έχουμε δει ακόμα.

Υφεσιακός προϋπολογισμός. Η εκτέλεση του προϋπολογισμού στο σκέλος των εσόδων και των δαπανών επιδεινώνει την ύφεση, καθώς στερεί χρήματα από την οικονομία.

Η συνεχής «φορομπηχτική» πολιτική έχει εξαντλήσει τα όριά της. Παρά το ότι τα φορολογικά έσοδα κινούνται θετικά, η συνεχής αύξηση των φόρων μειώνει εισοδήματα και κατανάλωση και συνεπώς το ΑΕΠ. Παράλληλα διαπιστώνεται, λόγω της συνεχούς αύξησης των χρεών προς το δημόσιο τόσο σε αριθμό φορολογουμένων όσο και σε ποσά, η εξάντληση της φοροδοτικής ικανότητας των πολιτών, γεγονός το οποίο δημιουργεί αμφιβολίες για την αποτελεσματικότητα των νέων μέτρων και την εξέλιξη του φιλόδοξου Προϋπολογισμού 2017.

Από την πλευρά των δαπανών η κυβέρνηση προχωρά σε κάθε μέτρο προκειμένου να καθυστερήσει δαπάνες, συγκρατώντας με τεχνητό τρόπο τα έξοδα. Σε 3,1 δισ. € ανέρχονται οι μη εκτελεσμένες δαπάνες που είχαν προϋπολογιστεί στο 9μηνο 2016. Παράλληλα, υπάρχουν υποχρεώσεις του Δημοσίου οι οποίες, με τη μέθοδο ότι δεν έχουν ακόμα βεβαιωθεί, δεν εμφανίζονται στα δημοσιονομικά αποτελέσματα. Έτσι επιστροφές φόρων και καθυστερούμενες συντάξεις ύψους 3,2 δισ. €, που οφείλει το Δημόσιο, δεν καταγράφονται στα μέχρι τώρα αποτελέσματα του κρατικού προϋπολογισμού.

Εισοδήματα, απασχόληση, εργασιακά στα «τάρταρα». «Μαγική εικόνα» φαίνεται ότι είναι το ποσοστό της ανεργίας. Μπορεί να παραμένει πολύ υψηλό αλλά μειώνεται, λέει η κυβέρνηση. Το ποσοστό ανεργίας διαμορφώθηκε σε 23,1% στο τέλος Ιουνίου 2016 έναντι 24,6% τον Ιούνιο 2015. Όμως αυτή η εικόνα βελτίωσης είναι πλασματική. Οφείλεται στη δημιουργία προσωρινών θέσεων εργασίας, είτε μέσω προγραμμάτων κοινωνικής απασχόλησης με χρηματοδότηση ΕΣΠΑ, είτε μέσω της ραγδαίας αύξηση της μερικής απασχόλησης. Επί της ουσίας «μερική ζωή» ….

Σύμφωνα με την έκθεση «Ως προς τις μορφές απασχόλησης, η μερική απασχόληση τον Σεπτέμβριο του 2016 ανέρχεται σε ποσοστό 46,75%, η εκ περιτροπής απασχόληση σε 14,35% και η πλήρης απασχόληση σε 38,90%.» Την ίδια στιγμή η μακροχρόνια ανεργία (πάνω από 12 μήνες) διαμορφώθηκε στο 72,2%.

Η υψηλή ανεργία, η απορρύθμιση των εργασιακών σχέσεων και η θεσμοθετημένη από την πολιτεία μείωση των μισθών έχει τραγικά αποτελέσματα στις αμοιβές. Σύμφωνα με τα στοιχεία της ΓΣΕΕ, που επικαλείται και η έκθεση:

• Συνολικά 343.760 εργαζόμενοι αμείβονται με μηνιαίους μισθούς από 100 έως και 400 € μεικτά.
• 126.956 εργαζόμενοι αμείβονται με μεικτό μηνιαίο μισθό έως 100 €.
• Η ανασφάλιστη εργασία φτάνει στο 30%.
• Η απλήρωτη εργασία θίγει πάνω από 1 εκατομμύριο εργαζόμενους.
• Το ποσοστό φτώχειας των εργαζομένων μερικής απασχόλησης, από 30,1% το 2009, εκτινάχθηκε στο 52%.
• Το ποσοστό απόλυτης φτώχειας των μισθωτών πλήρους απασχόλησης που το 2009 ανερχόταν στο 7,6%, πλέον αγγίζει το 20%.
• Οι μειώσεις μισθών που έχουν σημειωθεί από το 2010 και μετά, κυμαίνονται στα επίπεδα του 40% – 50% μεσοσταθμικά.

Σε αυτές τις συνθήκες είναι φυσικό αποτέλεσμα η «αύξηση της αδήλωτης εργασίας, που ανέρχεται στο 25% και τείνει να διαμορφώσει από μόνη της μια δεύτερη αγορά εργασίας», όπως αναφέρει η έκθεση.

Και σαν να μην φτάνουν αυτά, στην έκθεση παρουσιάζονται οι προτάσεις των θεσμών για τα εργασιακά, η υλοποίηση των οποίων θα μετατρέψει σε πραγματική ζούγκλα την αγορά εργασίας. Ζητούν μεταξύ άλλων: α) ο κατώτατος μισθός να ορίζεται από το κράτος και να μην περιλαμβάνει καμία προσαύξηση, β) επέκταση του θεσμού των επιχειρησιακών συμβάσεων, διότι «βοηθούν τις επιχειρήσεις να προσαρμοστούν» σε δύσκολες περιόδους, γ) κατάργηση των περιορισμών στης ομαδικές απολύσεις και αύξηση του ορίου τους από 5% σε 10%, δ) αλλαγές στη δομή και οργάνωση των συνδικάτων για την «εξασφάλιση της εκπροσώπησης όλων των εργαζομένων». Επί της ουσίας προετοιμάζονται περιορισμοί στη λήψη αποφάσεων για κινητοποιήσεις και απεργίες, ε) εφαρμογή «ανταπεργίας» (lockout) από τους εργοδότες.

Δραματική αύξηση ληξιπρόθεσμων χρεών του ιδιωτικού τομέα. Η αδυναμία εξυπηρέτησης των υποχρεώσεων του ιδιωτικού τομέα δεν έχει προηγούμενο. Το σύνολο των ληξιπρόθεσμων οφειλών ανέρχεται σε 230 δισ. € εκ των οποίων 93 προς το δημόσιο, 30 προς τους οργανισμούς κοινωνικής ασφάλισης, και 107 προς τις τράπεζες με συνεχώς αυξητική τάση. Ενδεικτικά, τον Σεπτέμβριο 2016 προστέθηκαν 343.565 νέοι φορολογούμενοι με ληξιπρόθεσμες οφειλές ανεβάζοντας το συνολικό αριθμό στους 4.374.475. Σύμφωνα με την έκθεση «Οι διαστάσεις είναι τέτοιες που το ιδιωτικό χρέος στην Ελλάδα σύντομα πλησιάζει το μέγεθος του δημοσίου χρέους!»

Η κατάσταση στα ασφαλιστικά ταμεία, κύρια στον ΟΑΕΕ περιγράφεται δραματική. Οι οφειλές στον ΟΑΕΕ ανέρχονται σε 12 δισ. € και από τους 701.000 ασφαλισμένους εν ενεργεία οι 538.000 είναι οφειλέτες, είτε έχουν κάνει διακοπή και οφείλουν εισφορές. Την ίδια στιγμή, τον Σεπτέμβριο 2016, το ταμείο έχει λάβει το 100% της δικαιούμενης κρατικής επιχορήγησης για πληρωμές συντάξεων.

Το χρέος δεν είναι ούτε βιώσιμο, ούτε διαχειρίσιμο: Σύμφωνα με την έκθεση «…μια σοβαρή αναδιάρθρωση του ελληνικού χρέους είναι απαραίτητη για να επανέλθει η χώρα σε τροχιά οικονομικής ανάπτυξης. Η διεθνής εμπειρία υποδεικνύει ότι, πρώτον, η αναδιάρθρωση του υπερβολικού χρέους μιας χώρας καθίσταται επιτακτική, όταν πλέον είναι φανερό ότι η εξυπηρέτησή του δεν μπορεί να επιτευχθεί μέσω της δημοσιονομικής προσαρμογής ή της αναμενόμενης ανάπτυξης, ενώ και η παροχή ρευστότητας (μέσω νέων δανείων) δεν είναι αποτελεσματική.»

Από τα παραπάνω, σε συνδυασμό με διάφορα δημοσιεύματα, φαίνεται πως η χώρα σταδιακά ξαναμπαίνει στο «μάτι του κυκλώνα». Υπό αυτές τις συνθήκες δεν φαίνεται παράλογο αυτό που κυκλοφορεί στα ειδησεογραφικά πρακτορεία στο εξωτερικό, περί προετοιμασίας για 4ο μνημόνιο… καθώς τα χειρότερα δεν τα είδαμε ακόμα…

ΠΗΓΗ: ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΔΡΟΜΟΣ ΤΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ

Αλλαγή παραδείγματος στις Η.Π.Α.

10-11-2016

Το βασικότερο χαρακτηριστικό της εκλογής του κ. Trump είναι το ότι, οι Πολίτες έχουν πάψει πια να χειραγωγούνται από τα ΜΜΕ των ελίτ –  διαψεύδοντας όλες τις δημοσκοπήσεις, όπως τη νίκη του ΝΑΙ στην Ελλάδα και του BREMAIN στη Βρετανία.

.

Μετά το ελληνικό δημοψήφισμα (ΟΧΙ, άσχετα με την εθνική προδοσία και τη δολοφονία της ελπίδας που ακολούθησαν), καθώς επίσης το BREXIT,όπου άλλες ήταν οι επιθυμίες των ελίτ, συμπεριλαμβανομένων των ΜΜΕ που τα χρησιμοποιούν προς όφελος τους και άλλες αυτές των απλών Πολιτών, η ιστορία επαναλήφθηκε στις Η.Π.Α. – τεκμηριώνοντας πως οι άνθρωποι έχουν πάψει πια να χειραγωγούνται.

Το γεγονός αυτό οφείλεται σε μεγάλο βαθμό στο ελεύθερο διαδίκτυο – σε αυτό δηλαδή που δεν απευθύνεται σε κομματικούς ή άλλους πελάτες, δεν χρηματίζεται και δεν εκτελεί «παραγγελίες» έναντι διαφημίσεων. Επομένως οι ειδήσεις, καθώς επίσης οι αναλύσεις που δημοσιεύονται, είναι πολύ περισσότερο αντικειμενικές – ενώ φιλοξενούνται όλες οι απόψεις.

Ένα επόμενο χαρακτηριστικό της εκλογής Trump είναι πως για δεύτερη φορά (η πρώτη ήταν στην Ουκρανία με τον Porosckenko) εκλέχθηκε ένας επιχειρηματίας πρόεδρος – αποδεικνύοντας πως οι Πολίτες έχουν πλέον συνειδητοποιήσει τη διαπλοκή και τη διαφθορά των επαγγελματιών πολιτικών που υπηρετούν έμμισθα το σύστημα, ειδικά τις τράπεζες και τις χρηματοπιστωτικές αγορές. Ήταν άλλωστε γνωστό πως όλες οι μεγάλες τράπεζες, οι αγορές, τα επενδυτικά κεφάλαια κοκ. στήριζαν την κυρία Clinton – η διαφθορά και η φοροδιαφυγή της οποίας, μέσω του ιδρύματος της, έχει τεκμηριωθεί άπειρες φορές.

Περαιτέρω, εάν πιστέψει κανείς τις προεκλογικές δηλώσεις του αμερικανού προέδρου, οι οικονομικές εξελίξεις θα είναι καταιγιστικές – αφού θα στηρίξει την πραγματική οικονομία και ειδικά την πολεμική βιομηχανία της χώρας, αντί τις αγορές. Λογικά λοιπόν τα χρηματιστήρια ξεκίνησαν έντονα πτωτικά, κυρίως το Ιαπωνικό, παρά το ότι πρόκειται για μία υπερβολική αντίδραση τους, οπότε θα ανακάμψουν – όπως συνέβη με τη Βρετανία.

Σε κάθε περίπτωση, φαίνεται πως θα αντικατασταθεί η πρόεδρος τηςFed, οπότε θα υπάρξει αλλαγή της πολιτικής της – η οποία φυσικά επηρεάζει καταλυτικά ολόκληρο τον πλανήτη. Εκτός αυτού, θα υπάρξει αναδιαπραγμάτευση της συμφωνίας NAFTA με τον Καναδά και το Μεξικό – το νόμισμα του οποίου (Πέζο) κυριολεκτικά κατέρρευσε, χάνοντας έως και το 13% της αγοραστικής του αξίας απέναντι στο δολάριο (παρά το ότι το δολάριο κινήθηκε πτωτικά σε σχέση με άλλα νομίσματα, όπως το ευρώ και το γεν).

Επόμενη εξέλιξη θα είναι η αναδιαπραγμάτευση της συμφωνίας TTIP – καθώς επίσης της αντίστοιχης με τις ασιατικές χώρες. Το σημαντικότερο όμως όλων θα είναι ίσως ο προστατευτισμός της οικονομίας που δήλωσε πως θα εγκαινιάσει ο νέος πρόεδρος – επιβάλλοντας δασμούς σε προϊόντα άλλων χωρών, εμποδίζοντας τις αμερικανικές επιχειρήσεις να παράγουν σε άλλα κράτη, όπως για παράδειγμα στο Μεξικό, υποχρεώνοντας την Κίνα να σταματήσει να χειραγωγεί το νόμισμα της, «διώκοντας» τους φορολογικούς παραδείσους κοκ.

Η αλήθεια για τον προστατευτισμό

Συνεχίζοντας οφείλουμε να σημειώσουμε εδώ πως ο προστατευτισμός της δεκαετίας του 1930 είναι ένα πολύ παρεξηγημένο γεγονός – επειδή έχει συνδεθεί λανθασμένα με την κατάρρευση των χρηματιστηρίων του 1929 και με τη Μεγάλη Ύφεση, όπου η συνήθης θεωρία είναι το ότι, «η παγκόσμια κρίση συνέβη επειδή οι Η.Π.Α. υιοθέτησαν υψηλούς δασμούς, το πακέτο «Smoot–Hawley Act, SHA», στραγγαλίζοντας έτσι το διεθνές εμπόριο«.

Εν τούτοις, η θεωρεία αυτή δεν ισχύει στο σύνολο της, αφού η συρρίκνωση του διεθνούς εμπορίου οφειλόταν σε άλλες, σημαντικότερες αιτίες. Λειτούργησε βέβαια αρνητικά το συγκεκριμένο πακέτο, αλλά η επίδραση του ήταν πολύ μικρή – όπως φαίνεται από το γράφημα που ακολουθεί, εάν συγκρίνουμε τη πτώση του ΑΕΠ με την αντίστοιχη των εισαγωγών.

Επεξήγηση γραφήματος: Εξέλιξη του πραγματικού ΑΕΠ των Η.Π.Α. (μαύρη καμπύλη), καθώς επίσης του όγκου των εισαγωγών (διακεκομμένη)..

Ειδικότερα, μετά την ψήφιση του πακέτου SHA το καλοκαίρι του 1930, έως το ναδίρ της ύφεσης το καλοκαίρι του 1932, το ΑΕΠ μειώθηκε κατά 30%, ενώ ο όγκος των εισαγωγών κατά 40% – όπου όμως, σύμφωνα με υπολογισμούς, μόλις το 25% της μείωσης των εισαγωγών οφειλόταν στο πακέτο. Σε σχέση με αυτά τα εξής:

(α)  Οι Η.Π.Α. δεν ήταν ούτε πριν το 1930 ιδιαίτερα υπέρ του ελευθέρου εμπορίου – ενώ το πακέτο SHA αύξησε τους εισαγωγικούς δασμούς μόλις κατά 20%. Αυτό σημαίνει ότι, οι συνολικές τιμές των εισαγομένων προϊόντων ακρίβυναν κατά περίπου 6% – οπότε δεν συνετέλεσαν σε μεγάλο βαθμό στην κρίση.

(β)  Οι Η.Π.Α. ήταν το 1930 μία σχεδόν κλειστή οικονομία, αφού οι εισαγωγές της αποτελούσαν μόλις το 4% του ΑΕΠ – οπότε ήταν αδύνατον να οφείλεται η μεγάλη ύφεση στον προστατευτισμό που επιβλήθηκε.

Ως εκ τούτου, κατά την άποψη μας η βασική αιτία της παγκόσμιας κρίσης του 1930 δεν ήταν τόσο ο προστατευτισμός, όσο τα εξής:

(α) το συναλλαγματικό σύστημα, ο κανόνας του χρυσούδηλαδή, με τον οποίο μοιάζει σε μεγάλο βαθμό η οικονομία της Ευρωζώνης – σύνδεση όλων των νομισμάτων με το ευρώ που ουσιαστικά είναι ξένο νόμισμα για όλες τις χώρες.

(β)  Η συμφωνία διακανονισμού των χρεών – τα χρέη δηλαδή μεταξύ των συμμάχων του πρώτου παγκοσμίου πολέμου και οι πολεμικές επανορθώσεις των ηττημένων (Γερμανίας).

Δυστυχώς όμως, όταν έγιναν κατανοητά τα δύο αυτά προβλήματα και καταργήθηκαν τα αντιπαραγωγικά διεθνή καθεστώτα που τα στήριζαν, ήταν ήδη πολύ αργά για να εμποδιστεί η ριζοσπαστικοποίηση της εσωτερικής πολιτικής – οπότε ακολούθησε η άνοδος του ναζισμού και ο δεύτερος Παγκόσμιος Πόλεμος.

Ελπίζουμε λοιπόν και ευχόμαστε να μην συμβεί κάτι ανάλογο σήμερα, όπου ουσιαστικά ο πλανήτης και ειδικά η Ευρωζώνη αντιμετωπίζει τα ίδια σχεδόν προβλήματα: με το ευρώ στη θέση του κανόνα του χρυσού, καθώς επίσης με την υπερχρέωση στη θέση των τότε πολεμικών χρεών.

Οι προθέσεις του νέου προέδρου

Περαιτέρω στη σημερινή εκλογή προέδρου στις Η.Π.Α., ο κ. Trump μοιάζει σε μεγάλο βαθμό με τον κ. Poroschenko – με το βιομήχανο σοκολάτας, ο οποίος ορκιζόταν σε όλες τις συσκέψεις κορυφής ότι, θα μείνει πιστός στην πολιτική των προκατόχων του. Εν τούτοις οι δυτικοί που τον στήριξαν διαπίστωσαν πως αργότερα κατήργησε την ελευθερία του Τύπου, ενώ προκάλεσε μεγάλα προβλήματα σε εκείνα τα ΜΜΕ που χρηματοδοτούσε η Δύση (κυρίως οι Η.Π.Α. και η Γερμανία). Εκτός αυτού σταθεροποίησε την εξουσία του και διατήρησε καλές επιχειρηματικές σχέσεις με τη Ρωσία – ενώ η ΕΕ έχασε το παιχνίδι, επιβάλλοντας της κυρώσεις κατ’ εντολή των Η.Π.Α.

Ο κ. Trump τώρα φαίνεται πως θα ακολουθήσει την εξής πολιτική, αντίθετη με αυτήν του προκατόχου του: (α) θα ενισχύσει τα εξοπλιστικά προγράμματα και το στρατό, (β) θα τοποθετήσει στην πρώτη γραμμή, όσον αφορά τον παγκόσμιο ανταγωνισμό, τα συμφέροντα της χώρας του – ενώ έχει δηλώσει πως θα αναγκάσει όλες τις χώρες μέλη του ΝΑΤΟ να πληρώσουν για την προστασία που τους παρέχει η υπερδύναμη.

Μεταξύ αυτών ανήκει και το φορολογικό dumping, όπου θα επιτεθεί στη Μ. Βρετανία – η οποία μείωσε επίσης τη φορολογία της, ενώ υποτίμησε το νόμισμα της κηρύσσοντας πρώτη το συναλλαγματικό πόλεμο στη Δύση. Σε ορισμένα σημεία μοιάζει βέβαια η πολιτική των δύο χωρών – όπως στο θέμα της μετανάστευσης, το οποίο ήταν το βασικό αίτημα αυτών που ήθελαν την έξοδο της Βρετανίας από την ΕΕ, καθώς επίσης την εκλογή του κ. Trump, έχοντας επηρεαστεί από το φόβο τους απέναντι στους ισλαμιστές και τους οικονομικούς μετανάστες.

Συνεχίζοντας, ο κ. Trump δεν θα συνεχίσει τους πολέμους με μισθοφόρους, με τη σημερινή τους μορφή – γεγονός για το οποίο θεωρείται ως εχθρός της CIA και φίλος πολλών υψηλόβαθμων στρατιωτικών, καθώς επίσης ενός μεγάλου μέρους του FBI. Πρώτο στο στόχαστρο του πάντως θεωρείται το Ιράν, αφού έχει δηλώσει επίσημα ότι, η πυρηνική συμφωνία της κυρίας Clinton μαζί του ήταν ένα μεγάλο λάθος – ενώ πιθανότατα θα επιδιώξει τη συμμαχία με τη Ρωσία, αλλά όχι με την Κίνα, την οποία θεωρεί επικίνδυνη για τη χώρα του.

Βέβαια, ο δρόμος του μεταξιού που σχεδιάζει να κατασκευάσει η Κίνα ίσως λειάνει τη συμπεριφορά του – αφού είναι υπέρ του να κερδίζει κανείς χρήματα, παρά να διεξάγει πολέμους. Όμως, η χώρα του βρίσκεται σε πολύ άσχημη οικονομική κατάσταση, έχοντας συσσωρεύσει τεράστια χρέη – οπότε, ως επιχειρηματίας, δεν είναι απίθανο να επιλέξει τη «φυγή προς τα εμπρός», δημιουργώντας τεράστια προβλήματα σε όλα τα άλλα κράτη, στα οποία θα θελήσει να μεταφέρει ένα μέρος των χρεών των Η.Π.Α. με διάφορους τρόπους.

Επίλογος

Ολοκληρώνοντας, η Γερμανία δεν είναι καθόλου ικανοποιημένη από την εκλογή του κ. Trump, αφού θα εμποδίσει τις προσπάθειες της να ανεξαρτητοποιηθεί – χρησιμοποιώντας την πολιτική λιτότητας και το ευρώ για να κυριαρχήσει στην Ευρώπη.

Ίσως αυτό να αποβεί θετικό για την Ελλάδα η οποία, εάν δεν καταφέρει να διαγράψει ένα μεγάλο μέρος των χρεών της, θα καταστραφεί εντελώς – γεγονός που γνωρίζει πολύ καλά ο νέος αμερικανός πρόεδρος, έχοντας βιώσει ανάλογες συνθήκες και χρεοκοπώντας αρκετές φορές στο παρελθόν.

Σε κάθε περίπτωση, έχουμε αλλαγή παραδείγματος στις Η.Π.Α., η οποία καθιστά εκ των πραγμάτων πολύ δύσκολες τις προβλέψεις τόσο για την υπερδύναμη, όσο και για τον υπόλοιπο πλανήτη – όπου η Ρωσία πρέπει να είναι ικανοποιημένη, αφού στήριξε με όλες τις δυνάμεις της το νέο αμερικανό πρόεδρο. Η εκλογή του κ. Trump πάντως ίσως είναι συνώνυμη με το τέλος της παγκοσμιοποίησης, καθώς επίσης με την άνοδο των εθνικιστικών κομμάτων στην Ευρώπη – επί πλέον με το τέλος του ΝΑΤΟ, έτσι όπως το γνωρίζαμε τις τελευταίες δεκαετίες.

ΠΗΓΗ: http://www.analyst.gr/

Περί φόρων και αδήλωτων χρημάτων!

10-11-2016

Γράφει ο Άρης Οικονόμου 

Κακώς νομίζουν οι ιθαγενείς ότι, τα ευρώ τους στα στρώματα, στις θυρίδες ή στο εξωτερικό είναι ασφαλή – πόσο μάλλον όταν προωθείται από τις δυνάμεις κατοχής το περιουσιολόγιο, μέσω του οποίου είτε θα χαρακτηρισθούν παράνομοι φοροφυγάδες, είτε θα λεηλατηθούν εξ ολοκλήρου.

.

Η διαφορά μεταξύ των ανεπτυγμένων και των αναπτυσσομένων (υποανάπτυκτων κατά κάποιους άλλους) χωρών, όσον αφορά τη φοροδιαφυγή, είναι ουσιαστικά τυπική – έχει σχέση δηλαδή αφενός μεν με τις μεθόδους που χρησιμοποιούνται, αφετέρου με τα εισοδηματικά «στρώματα» που επωφελούνται.

Ειδικότερα, στις ανεπτυγμένες χώρες οι μέθοδοι είναι αρκετά εκλεπτυσμένοι, ενώ επωφελούνται τα ανώτατα κυρίως εισοδηματικά στρώματα – ενώ στις αναπτυσσόμενες οι μέθοδοι είναι «χονδροειδείς», χρησιμοποιούμενες από τα μεσαία και κατώτερα εισοδηματικά στρώματα.

Έτσι, η φοροδιαφυγή στις ανεπτυγμένες οικονομίες αποκαλείται «φοροαποφυγή» και δεν κατηγορείται/διώκεται από κανέναν – επειδή, με τη βοήθεια της πολιτικής που υπηρετεί έμμισθα τα ανώτατα εισοδηματικά στρώματα, έχουν δημιουργηθεί ειδικές φορολογικές «οάσεις», οι οποίες μπορούν να χρησιμοποιηθούν μόνο από αυτά (λόγω κόστους, εξειδίκευσης κοκ.).

Στις συγκεκριμένες χώρες τα μεσαία και κατώτερα εισοδηματικά στρώματα σπάνια φοροδιαφεύγουν – όχι επειδή είναι πιο ηθικά, αλλά λόγω του ότι οι νόμοι είναι πολύ αυστηροί, ενώ οι φορολογικές Αρχές εξαιρετικά οργανωμένες, αφού οι φόροι που λείπουν επειδή αποφεύγουν «νόμιμα» να πληρώσουν οι ελίτ, πρέπει να συμπληρωθούν από αυτά.

Αντίθετα, στις αναπτυσσόμενες κυρίως οικονομίες, οι νόμοι είναι λιγότερο αυστηροί, οι φορολογικές Αρχές δεν είναι οργανωμένες, ενώ δεν αποφεύγεται η πληρωμή φόρων από τους ελίτ σε τόσο μεγάλη έκταση, όπως στις ανεπτυγμένες – οπότε η φοροδιαφυγή είναι μεγαλύτερη και η φοροαποφυγή μικρότερη, με αποτέλεσμα να επωφελούνται περισσότερο τα μεσαία και κατώτερα εισοδηματικά στρώματα.

Εν προκειμένω δεν πρόκειται να ασχοληθούμε με ποιό από τα δύο αυτά συστήματα είναι δικαιότερο, αφού κατά την άποψη μας είναι εξ ίσου παράνομα – με την έννοια ότι αφαιρούν πόρους από το κράτος, με αποτέλεσμα είτε την υπερβολική φορολόγηση των έντιμων ή/και αυτών που είναι αδύνατον να αποκρύψουν τα εισοδήματα τους, είτε τον περιορισμό του κοινωνικού κράτους, είτε την υπερχρέωση του δημοσίου, είτε όλα μαζί.

Το παράδειγμα της Ινδίας

Περαιτέρω, ένα από τα παραδείγματα μίας αναπτυσσόμενης οικονομίας, στην οποία οργιάζει κυριολεκτικά η φοροδιαφυγή, είναι ασφαλώς η Ινδία – μία πάμπτωχη χώρα που αντιμετωπίζει σήμερα πολύ μεγάλα τραπεζικά προβλήματα, ενώ έχει ένα από τα μεγαλύτερα δημόσια χρέη μεταξύ των αναπτυσσομένων χωρών (αν και μειώθηκε τα τελευταία χρόνια, λόγω κυρίως των ιδιωτικοποιήσεων, αφού συνεχίζει να είναι ελλειμματική). Εδώ πρέπει να σημειωθεί ότι, οι χώρες αυτού του είδους έχουν συνήθως χαμηλά χρέη, επειδή δεν διαθέτουν αντίστοιχες υποδομές με τις ανεπτυγμένες – οπότε δεν είναι συγκρίσιμες με αυτές.

Όπως έχουμε τώρα αναφέρει, ο πρωθυπουργός της Ινδίας ανακοίνωσε πρόσφατα (08.11.16) ότι, καταργούνται αμέσως τα χαρτονομίσματα των 500 και 1.000 ρουπιών (7,5 $ και 15 $) – ενώ στα ΑΤΜ οι Πολίτες μπορούν να παίρνουν μόνο έως 3.000 ρουπίες (30 $). Τα παραπάνω χαρτονομίσματα έχασαν από αμέσως την αξία τους, ενώ οι τράπεζες παρέμειναν κλειστές την επομένη, για να προετοιμασθούν ανάλογα.

Επέβαλλε δηλαδή ελέγχους κεφαλαίων, αναφέροντας επί πλέον πως η κεντρική τράπεζα θα εκδώσει νέα χαρτονομίσματα αξίας 2.000 και 500 ρουπιών – οπότε οι Ινδοί θα έχουν τη δυνατότητα να αλλάξουν τα χρήματα τους, δηλώνοντας υποχρεωτικά αυτά που δεν έχουν φορολογήσει ή που διατηρούν κρυφά κάτω από τα στρώματα και στις τραπεζικές θυρίδες. Το τι θα συμβεί μετά, κανένας δεν το γνωρίζει.

Ως αιτία της απόφασης του, ο Ινδός ανέφερε τη διαφθορά, τη φοροδιαφυγή, το ξέπλυμα μαύρου χρήματος και τη χρηματοδότηση της τρομοκρατίας – αν και φάνηκε καθαρά πως η χώρα έχει μεγάλα τραπεζικά προβλήματα, οπότε φοβήθηκε τις επιθέσεις των καταθετών της (Bank run). Ο πρωθυπουργός πάντως ισχυρίσθηκε πως η οικονομία της Ινδίας υποφέρει, λόγω των απατεώνων και φοροφυγάδων – ζητώντας από τους Πολίτες συγνώμη για τις δραστικές ενέργειες του. Βέβαια, είναι παράδοξο να θεωρούνται απατεώνες και φοροφυγάδες αυτοί που έχουν χαρτονομίσματα των 7,5 $ ή 15 $, πόσο μάλλον υπαίτιοι των οικονομικών προβλημάτων της χώρας – κάτι που όμως συναντάται πολύ συχνά στον πλανήτη.

Το παράδειγμα της Γερμανίας

Όσον αφορά τώρα τις ανεπτυγμένες οικονομίες, οι οποίες είναι κατ’ επίφαση έντιμες, είναι χαρακτηριστικό το παράδειγμα της Γερμανίας – στην οποία οργιάζει κυριολεκτικά η φοροαποφυγή, ενώ η φοροδιαφυγή δεν είναι καθόλου εύκολη. Μία από τις πολλές περιπτώσεις είναι η BASF – την οποία λίγοι γνωρίζουν, παρά το ότι χρησιμοποιούν τα προϊόντα της σχεδόν σε καθημερινή βάση.

Ειδικότερα, η γερμανική εταιρεία είναι μία από τις μεγαλύτερες χημικές πολυεθνικές στον πλανήτη – με τζίρο 70,4 δις €, με 112.000 εργαζομένους, καθώς επίσης με εργοστάσια παραγωγής σε πάνω από 80 χώρες, στους κλάδους των χημικών, των κατασκευών, των προϊόντων διατροφής και υγείας, των φαρμακευτικών προϊόντων, των φυτοφαρμάκων, της ενέργειας κοκ.

Όταν πριν από εννέα περίπου μήνες τώρα αποκαλύφθηκε πως η ΙΚΕΑ απέφυγε την πληρωμή φόρων ύψους 1 δις € μεταξύ των ετών 2010 και 2014, χρησιμοποιώντας τα εθνικά φορολογικά συστήματα και τις νομοθετικές αναντιστοιχίες μεταξύ τους, η ΕΕ προσπάθησε να θεσπίσει μέτρα που θα εμπόδιζαν αντίστοιχες καταστάσεις στο μέλλον – κάτι που όμως, κρίνοντας από την BASF, δεν συνέβη καθόλου.

Εν προκειμένω η γερμανική εταιρεία κατάφερε να αποφύγει την πληρωμή φόρων ύψους 923 εκ. € , χρησιμοποιώντας χώρες όπως το Βέλγιο, τη Μάλτα, την Ολλανδία και την Ελβετία – οι οποίες της παρείχαν τη βοήθεια που χρειαζόταν. Ειδικά όσον αφορά την Ολλανδία, η BASF έχει ιδρύσει θυγατρικές ταχυδρομικής θυρίδας σε μία μικρή πόλη στα σύνορα της με τη Γερμανία, πληρώνοντας φόρους ύψους μόλις 0,035% των εισοδημάτων της – λίγο περισσότερα δηλαδή από την Apple στην Ιρλανδία, η οποία πληρώνει 0,005%.

Σύμφωνα τώρα με τη διοίκηση της εταιρείας, οι φόροι αποτελούν έναν συντελεστή κόστους – οπότε είναι υποχρεωμένη να τους μειώνει όσο μπορεί, αφού έτσι ωφελεί τους μετόχους της. Εάν βέβαια αναλύσει κανείς τον Ισολογισμό της BASF θα διαπιστώσει ότι, από την κανονική της δραστηριότητα κέρδισε μόλις 77 εκ. € το 2015 – ενώ από τις διεθνείς χρηματοπιστωτικές της συναλλαγές (χρηματιστήρια) το κέρδος της έφτασε στα 1.123 εκ. € (1,12 δις).

Επίλογος

Ασφαλώς η Ελλάδα δεν διαθέτει εταιρείες του μεγέθους της BASF, αλλά υποκαταστήματα τους που φυσικά απομυζούν τους φορολογικούς της πόρους όσο το δυνατόν περισσότερο – έτσι ώστε να μειώνουν το κόστος προς όφελος των μετόχων τους. Εάν τώρα εξαγορασθούν οι όποιες μεγάλες ιδιωτικές επιχειρήσεις της με τη βοήθεια των μνημονίων, καθώς επίσης οι κοινωφελείς και οι υπόλοιπες δημόσιες, τα φορολογικά έσοδα του δημοσίου θα περιορισθούν σε πολύ μεγάλο βαθμό – οπότε θα κληθούν τα μεσαία και ανώτερα κυρίως εισοδηματικά της στρώματα να τους αναπληρώσουν, αφού τα κατώτερα έχουν πλέον εξαϋλωθεί, ενώ τα ανώτατα έχουν άλλους τρόπους άμυνας στη διάθεση τους.

Έτσι η κυβέρνηση θα «αναγκασθεί» να συμπεριφερθεί όπως η Ινδία, εφευρίσκοντας ανάλογες  μεθόδους δίωξης των απατεώνων και των φοροφυγάδων – όπου όμως, εφόσον δεν έχει το δικό της νόμισμα, θα είναι πολύ δύσκολο. Ως εκ τούτου, η μοναδική της δυνατότητα θα είναι το παράλληλο νόμισμα ή η δραχμή – γεγονός που σημαίνει ότι, οι κατ’ επίφαση δανειστές της έχουν ακόμη ένα λόγο για να το επιδιώξουν, εκτός από αυτούς που έχουμε αναφέρει στο παρελθόν .

Κακώς λοιπόν νομίζουν οι ιθαγενείς ότι, τα ευρώ τους στα στρώματα, στις θυρίδες ή στο εξωτερικό είναι ασφαλή – πόσο μάλλον όταν προωθείται από τις δυνάμεις κατοχής το περιουσιολόγιο, μέσω του οποίου οι Έλληνες είτε θα χαρακτηρισθούν παράνομοι φοροφυγάδες, εάν αποκρύψουν κάποια περιουσιακά τους στοιχεία, είτε θα λεηλατηθούν εξ ολοκλήρου.

Λογικά λοιπόν η σιωπή των αμνών και η συλλογική αποχαύνωση που διαπιστώνεται δεν είναι προς το συμφέρον τους, ούτε προς το συμφέρον της Πολιτείας – αφού τα «λάφυρα» θα οδηγηθούν στους δανειστές, ενώ το δημόσιο χρέος θα συνεχίσει την ανοδική του πορεία, έτσι ώστε να μην υπάρχει φόβος να απελευθερωθούν από τα δεσμά τους οι σκλάβοι χρέους.

http://www.analyst.gr/

Ο πανικός των ελίτ μπροστά στο οργισμένο “πρεκαριάτο”

10 Νοεμβρίου 2016

του Λεωνίδα Χ. Αποσκίτη*

Λίγα έγιναν γνωστά σχετικά με τις μυστικές συζητήσεις που πραγματοποιήθηκαν στην Δρέσδη, τον Ιούνιο, κατά την Σύνοδο του 2016 της Λέσχης Μπίλντερμπεργκ.

Όμως, αυτό που φαίνεται ότι χαρακτήρισε την φετινή συνάντηση ήταν το θέμα: “Πρεκαριάτο και μεσαία τάξη”.

Αν σκεφθούμε ότι η αιχμή αυτής της κλειστής συνάντησης των ισχυρών της διεθνούς ελίτ δεν ήταν μόνο να συζητήσουν το τι συμβαίνει σήμερα στον κόσμο, αλλά να καθορίσουν το τι θα συμβεί, δικαιολογημένα προκαλεί μεγάλο ενδιαφέρον η εισαγωγή του καινοφανούς αυτού θέματος.

Άλλωστε ο όρος “πρεκαριάτο” είναι μοναδικός αφού είναι ένας νεολογισμός που επινοήθηκε από τον καθηγητή Guy Standing του Πανεπιστημίου του Λονδίνου, ο οποίος βρισκόταν στην λίστα των φετινών συμμετεχόντων γι' αυτό τον λόγο.

Το “πρεκαριάτο” είναι ένας νέος όρος, που τείνει να αντικαταστήσει τον όρο προλεταριάτο στις, μη-μαρξιστικές, σύγχρονες αναλύσεις των κοινωνικο-οικονομικών αδιεξόδων της παγκοσμιοποίησης.Αφορά την νέα κοινωνική τάξη που δημιουργήθηκε από ανθρώπους που υποφέρουν από επισφάλεια: άνεργους, “απασχολήσιμους”, ανασφάλιστους, εργαζόμενους με μπλοκάκια, περιστασιακά εργαζόμενους σε διανοητική εργασία και γενικώς εργαζόμενους με “ελαστικούς όρους” εργασίας ή χαμηλοσυνταξιούχους. Με λίγα λόγια, κάθε είδους αβέβαιος και επισφαλής τρόπος ζωής στο παγκοσμιοποιημένο μοντέλο του καζινο-καπιταλισμού (από το λατινικό precarious, που σημαίνει αβέβαιος). ...

Στην Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία υπήρχε ο proletarius, δηλαδή ο πολίτης που δεν είχε τίποτα άλλο να δώσει στην Ρώμη παρά μόνο παιδιά (proles) για στρατιώτες... από εκεί εμπνεύστηκαν οι μαρξιστές το “προλεταριάτο” (proletariat).

Στην σημερινή νεοταξική Αυτοκρατορία της νεοφιλελεύθερης οικονομικής φούσκας μετατρέπουν τους ανθρώπους σε τρομοκρατημένα όντα σε μια κατάσταση ύπαρξης χωρίς την δυνατότητα καμμιάς πρόβλεψης ή ασφάλειας για το παρόν και το μέλλον τους, πράγμα που επηρεάζει την υλική ή ψυχολογική ευημερία τους.

Ο όρος αυτός πρωτοεμφανίστηκε στο βιβλίο του Guy Standing “The Precariat: The New Dangerous Class”, που κυκλοφόρησε το 2011 (Το Πρεκαριάτο: Η Νέα Επικίνδυνη Τάξη).

Στο νέο του βιβλίο “A Precariat Charter”, προχωρά ένα βήμα πιο πέρα την συζήτηση εξετάζοντας με μεγαλύτερη λεπτομέρεια αυτό το κοινωνικό φαινόμενο και αναλύοντας το πώς δικαιώματα -πολιτικά, κοινωνικά και οικονομικά- αφαιρέθηκαν από εκατομμύρια ανθρώπους. Σκιαγραφεί τους πολιτικούς κινδύνους που μπορεί να απορρέουν από αυτό και τι μπορεί να γίνει για να ελαττωθούν.

Οι ορισμοί του και τα συμπεράσματά του έχουν απασχολήσει διανοητές όπως ο Νόαμ Τσόμσκι και οZygmunt Bauman, πολιτικούς ακτιβιστές και διαμορφωτές της πολιτικής.

Παρά το ότι το πρεκαριάτο δεν θεωρείται ακόμα από μόνο του τάξη, είναι μια τάξη-εν-τω-γενέσθαι, με μέγεθος ικανό να προσδιορίσει τους στόχους για τους οποίους θέλει να παλέψει και τι θέλει να οικοδομήσει.

Από την πρώτη έκδοση του βιβλίου του, το 2011, το πρεκαριάτο έχει γίνει ένα ακόμα πιο σημαντικό παγκόσμιο φαινόμενο. Έκανε ορατή την παρουσία του πρωτοστατώντας σε πολλά κινήματα πολιτών, όπως το Occupy Wall Street στην Αμερική και αλλού, στους Indignados της Ισπανίας και στουςΑγανακτισμένους στο Σύνταγμα. Σήμερα, οι “πρεκάριοι” κινητοποιούνται για το Brexit στο Ηνωμένο Βασίλειο και στην Γαλλία ενάντια στα αντεργατικά μέτρα.

Οι ελίτ των Γκλομπαλιστών και των Μπιλντερμπέργκερς ανησυχούν σοβαρά και φοβούνται την τάξη του πρεκαριάτου επειδή αυτή η οργισμένη κατηγορία πολιτών αυξάνεται με γοργό ρυθμό και η φιλήσυχη μεσαία τάξη -που καταρρέει- συρρικνώνεται.

Οι προλεταριοποιημένοι νεόπτωχοι και το πρεκαριάτο είναι επικίνδυνοι γι' αυτούς γιατί αισθάνονται ότι έχουν πληγεί βάρβαρα από την παγκοσμιοποίηση, οι ζωές τους έχουν καταστραφεί από την νεοφιλελεύθερη οικονομική πολιτική, δεν είναι οργανωμένοι σε μια κατεύθυνση και έτσι δεν μπορούν να ελεγχθούν από κανένα πολιτικό κόμμα του κατεστημένου φάσματος. Αντιθέτως, μάλιστα, προς τις βλέψεις της ελίτ, ενισχύουν τις εθνικιστικές τάσεις και αντιδρούν στους μετανάστες. Τα μέλη τους έχουν υψηλή μόρφωση, απεχθάνονται όλων των ειδών τις συστημικές ελίτ -πολιτικές, πνευματικές, καλλιτεχνικές, οικονομικές- και μπορεί, αργά ή γρήγορα, να υποκύψουν στις σειρήνες του πολιτικού εξτρεμισμού.

Το ζήτημα, προφανώς, που τέθηκε στην φετινή Μπίλντερμπεργκ, κρίνοντας εκ των δεδομένων αλλά και με κάποιες πληροφορίες που διέρρευσαν από τους ανεξάρτητους ερευνητές Alex Jones και Paul Maguire (ο οποίος προβλέπει μια Παγκόσμια Επανεκκίνηση – Global Reset) ήταν: Πώς θα Ελέγξουμε Αυτούς τους Ανθρώπους; Αυτός ήταν κι ο λόγος που προσκλήθηκε ο καθηγητής Guy Standing για να τους περιγράψει ότι το πρεκαριάτο είναι μια “επικίνδυνη τάξη” ανθρώπων που είναι “επιρρεπείς στις ακραίες φωνές και μπορεί να δώσουν την ψήφο τους και τα χρήματά τους ώστε οι φωνές αυτές να αποκτήσουν μια πολιτική πλατφόρμα με αυξημένη επιρροή”.

Οι Μπιλντερμπέργκερς φοβούνται το πρεκαριάτο, το “τέρας” που δημιούργησαν, και αναζητούν απεγνωσμένα λύσεις. Άλλωστε ένας από το συνωμοτικό συνάφι τους, ο Ζμπίγκνιου Μπρεζίνσκι, τους είχε προειδοποιήσει σε παλαιότερη ανάλυσή το, ότι οι εξεγέρσεις θάρθουν από την μεσαία τάξη που καταρρέει.

Η Μπίλντερμπεργκ γνώριζε για την καταστροφή

Η κυρίαρχη ελίτ ήξερε ότι το σχέδιό τους θα δημιουργούσε αυτή την τάξη εδώ και δεκαετίες. Ήξεραν ότι οι πολιτικές τους θα δημιουργούσαν στρατιές ανέργων και δυστυχισμένων ανθρώπων, τους οποίους, για να τους ελέγξουν, θα χρειαζόντουσαν ένα σκληρότερο καθεστώς παρακολούθησης μαζί με αστυνομικό κράτος.

Γι' αυτό πυροδοτούν όλες αυτές τις false-flag τρομοκρατικές επιχειρήσεις έτσι ώστε να μετατρέψουν σιγά-σιγά τις αστυνομικές δυνάμεις ασφαλείας σε έναν κανονικό εσωτερικό στρατό κατοχήςστις αναπτυγμένες κοινωνίες, να επιβάλουν νέα κατασταλτικά μέτρα καταπατώντας κάθε προηγούμενη συνταγματική νομιμότητα. Να εφαρμόσουν ακόμα τα πιο αδιαπέραστα και μαζικά ηλεκτρονικά ή βιομετρικά συστήματα ελέγχου της κοινωνίας.

Τα θεμέλια για την δημιουργία του πρεκαριάτου μπήκαν από την δεκαετία του '70, με το άνοιγμα των ΗΠΑ στην Κίνα, επί προεδρίας Νίξον, λέγοντας ψέμματα στον αμερικανικό λαό ότι θα επωφεληθεί από το άνοιγμα αυτών των νέων αγορών.

Η ιστορική επίσκεψη του Προέδρου Ρίτσαρντ Νίξον στο Πεκίνο το 1972 θεωρείται από ορισμένους αναλυτές ως “το μεγαλύτερο σοκ στην σύγχρονη αμερικανική διπλωματία”. Παρουσιάστηκε σαν η αιχμή της προσπάθειας Νίξον και Χένρυ Κίσσινγκερ να “αναμορφώσουν την αμερικανική εξωτερική πολιτική”, την οποία “μετασχημάτισε ο Ψυχρός Πόλεμος”. Ωστόσο, σύμφωνα με τον ερευνητή των κρυφών πτυχών της Μπίλντερμπεργκ, Daniel Estulin, η Λέσχη Μπίλντερμπεργκ ήταν αυτή που “πήρε την απόφαση να συνάψουν οι ΗΠΑ επίσημες σχέσεις με την Κίνα πριν την υιοθετήσει ως επίσημη πολιτική ο Νίξον”. Πρόκειται για αμφιλεγόμενο ισχυρισμό, τον οποίο ο Estulin επικαλείται στο βιβλίο του The True Story of the Bilderberg Group (Η Αληθινή Ιστορία της Λέσχης Bilderberg, 2007), αποδίδοντας τον ισχυρισμό σε έγγραφα που του έδειξε ο Jim Tucker. Tο American Free Press, πρώην εργοδότης του Tucker, σε κανένα ρεπορτάζ του δεν αναφέρεται ότι είναι γνωστή η ύπαρξη σχετικού υλικού. Μια έκθεση, όμως, του 2014 από τον διάδοχο του Tucker, τον Μαρκ Άντερσον, ισχυρίζεται ότι τα μέλη της Μπίλντερμπεργκ “προφανώς εργάστηκαν εκ των προτέρων επιτυχώς για την ομαλοποίηση των σχέσεων με την Κίνα”, επικαλούμενη ως αποδεικτικό στοιχείο δύο διαδοχικές διασκέψεις της Λέσχης Μπίλντερμπεργκ, που είχαν ασχοληθεί με αυτό το ζήτημα. [Πηγή: http://www.conspiracyarchive.com/2015/10/04/the-bilderberg-connection-did-the-bilderberg-group-send-nixon-to-china/]

Την δεκαετία του '70, μια ομάδα ιδεοληπτικών οικονομολόγων της ελίτ της παγκοσμιοποίησης βομβάρδισαν τα αυτιά και το μυαλό των πολιτικών στις ΗΠΑ, κατ' αρχάς, αλλά και στις υπόλοιπες χώρες της Δύσης.

Το κεντρικό πολιτικό πρόγραμμα του “νεοφιλελεύθερου” μοντέλου τους ήταν η ανάπτυξη και η εξέλιξη να βασίζεται στην ανταγωνιστικότητα των αγορών, το καθετί πρέπει να γίνεται με στόχο τηνμεγιστοποίηση του ανταγωνισμού και της ανταγωνιστικότητας και να επιτρέπεται οι αρχές των αγορών να διαποτίζουν όλες τις πλευρές τις ζωής των πολιτών. Τα εργατικά συνδικάτα έπρεπε να στοχοποιηθούν και να αποδυναμωθούν, όπως έγινε.

Για να περάσει αυτό το ψέμμα, προσέλαβαν πολύ ικανούς οικονομολόγους, πρόθυμους πολιτικούς και χρησιμοποίησαν τα δορυφορικά ΜΜΕ.

Με την πολιτική του outsourcing (εξωτερική ανάθεση, υπεργολαβία) και της διάλυσης κάθε εθνικής βιομηχανίας φτωχοποίησαν την μεσαία τάξη και τους εργάτες στα δυτικά κράτη, μετατρέποντάς τους σιγά-σιγά σε παρίες.

Σε όλη την Ευρώπη, από τον Νότο μέχρι την Σκανδιναβία, έχουν εφαρμοσθεί πολιτικές που υπαγόρευσαν οι παγκοσμιοποιητές και τις οποίες δεν αποδέχονται οι απλοί πολίτες. Πρόκειται για επιλογή της ελίτ. Μπορεί την πολιτική να φαίνεται ότι την ασκούν ισχυροί πρόεδροι (π.χ. των ΗΠΑ), πρωθυπουργοί κ.λπ., αλλά πίσω τους βρίσκονται οι μυστικές Λέσχες, όπως η Μπίλντερμπεργκ, της κυρίαρχης ελίτ.

Έτσι οδηγηθήκαμε στην συρρίκνωση και την εξόντωση της μεσαίας τάξης και την ενίσχυση του πρεκαριάτου, που εγκυμονεί τεράστια προβλήματα, παγκόσμια αναταραχή και δομική αστάθεια.

Αυτοί είναι υπεύθυνοι για την δημιουργία της μεταμοντέρνας σκλαβιάς και τώρα τρέμουν το αυξανόμενο μέγεθος και την οργή αυτής της τάξης και την ανάδυση ενός νέου συλλογικού επαναστατικού οράματος.

Τώρα προωθούν το “ελάχιστο εγγυημένο εισόδημα” παγκοσμίως, κάτι που θα ήταν αδιανόητο πριν από 1-2 δεκαετίες, προκειμένου να κατευνάσουν τα εκατομμύρια των αγανακτισμένων πρεκαρίων ώστε να αποδεχθούν εθελουσίως την δουλεία τους.

Θα σου δίνουν αυτό το “επίδομα” και θάχεις απεμπολήσει τα βασικά δικαιώματα στην ζωή σου.

Οι ίδιοι που σχεδίασαν την καταστροφή της μεσαίας τάξης, τώρα αναζητούν το νέο τέχνασμα για να αδρανοποιήσουν το πρεκαριάτο: προωθούν το ελάχιστο αυτό “επίδομα” γιατί δεν θάχει δουλειά κανείς. Τις θέσεις των ανέργων θα καταλάβουν σύντομα τα ρομπότ. Προωθούν τον ηλεκτρονικό φασισμό της “cashless society” μέσα από μια ατελείωτη προπαγάνδα για τις ηλεκτρονικές κάρτες στα μίντια που ελέγχονται από την ελίτ.

Η οικονομική μετατόπιση της μορφωμένης μεσαίας τάξης και στις δύο πλευρές του Ατλαντικού και η γενικευμένη απέχθεια προς κάθε είδους ελίτ έχει να κάνει και με δύο άλλα τρέχοντα ζητήματα, που ήταν μέσα στην λίστα της πρόσφατης Συνόδου της Μπίλντερμπεργκ: την στήριξη του πρεκαριάτου στοBREXIT και την υποστήριξη του Ντόναλντ Τραμπ στις αμερικανικές εκλογές.

Όλα αυτά συνθέτουν ένα καταστροφικό σουπερνόβα, που σίγουρα θα εκραγεί μία ημέρα. Κι αυτή η ημέρα δεν αργεί!

*Δημοσιεύθηκε στο Hellenic Nexus τ.109, Ιούλιος 2016