Ανεμος αλλαγής φυσά σε όλη την Ευρώπη

Η ΝΙΚΗ ΤΡΑΜΠ ΔΙΝΕΙ ΩΘΗΣΗ ΣΤΑ ΚΙΝΗΜΑΤΑ AΠΕΞΑΡΤΗΣΗΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΓΕΡΜΑΝΙΑ

13-11-2016


του Γιάννη Πετρίδη









Η θριαμβευτική επικράτηση του Ν.Τραμπ που ήρθε μετά το Βrexit, ήταν μόνο η αρχή για την κατεδάφιση του διεφθαρμένου κράτους των Βρυξελλών: Η Αυστρία στις 4 Δεκεμβρίου, το ιταλικό δημοψήφισμα και εν τέλει οι γαλλικές προεδρικές εκλογές τον Μάϊο είναι θαυμάσιες ευκαιρίες για τους λαούς της Ευρώπης να στείλουν στη νεοταξική ολιγαρχία της μόνιμης λιτότητας και της περιοριστικής πολιτικής, ένα καθαρό μήνυμα: "Ως εδώ"!
 
Στο ιταλικό δημοψήφισμα, το "ΟΧΙ" όλα δείχνουν ότι θα είναι βροντερό απέναντι στο "γατάκι" Μ.Ρέντσι που εσχάτως υποδύεται τον... αντιστασιακό απέναντι στις Βρυξέλλες και το Βερολίνο. Και το χειρότερο γι αυτόν: Θα τον έχει νικήσει ο... Πέπε Γκρίλο!
 
Η τράπεζα Barclays σε έκθεση της σημειώνει ότι "το πολιτικό κέντρο καταρρέει στις προηγμένες οικονομίες, με το συνδυασμένο μερίδιο των ψήφων για τα παραδοσιακά κεντροδεξιά και κεντροαριστερά κόμματα να πέφτουν κατά μέσο όρο 12 ποσοστιαίες μονάδες από το 1990. Τα εθνοκεντρικά κόμματα έχουν αυξήσει το μερίδιό τους σημαντικά σε πολλές χώρες στην ευάλωτη Ευρωζώνη, κυρίως στην Ιταλία, τη Γαλλία, ακόμη και στη Γερμανία. Ολα αλλάζουν".
 
Σύμφωνα με την Ecstrat, εταιρεία συμβούλων πολιτικού κινδύνου, "η επιτυχία του Τραμπ και το Brexit έχουν μαζικά επιταχύνει την πιθανή διάλυση της Ε.Ε. ίσως και για το επόμενο έτος, καθώς τα εθνικιστικά κόμματα αποκτούν σημαντικό έδαφος".
 
Το μεγάλο στοίχημα όμως είναι η Γαλλία. Πόσο εύκολο είναι να νικήσει η Μαρί Λεπέν; Σίγουρα, όχι.
 
"Πεθαμένοι" στιλ Ζιπέ ή Σαρκοζί είναι πιθανότερο να είναι πρόεδροι, καθώς η Αριστερά στον δεύτερο γύρο θα ψηφίσει αυτούς. Η Μαρί Λεπέν σίγουρα θα εισέλθει στον δεύτερο γύρο, δύσκολα θα ξεπεράσει το 45%. Ομως το βάρος των πολιτικών ιδεών της "θα είναι εκεί" και θα είναι εφιαλτικό για τη νέα τάξη πραγμάτων.
 
Στις 4 Δεκεμβρίου όλα δείχνουν ότι και στην Ιταλία θα φυσήξει άνεμος αλλαγής. Η παραίτηση του Μ.Ρέντσι θα δώσει την απαραίτηση ώθηση για νίκη των εθνοτικών δυνάμεων και την απόσειση της γερμανικής "μπότας" και βέβαια, όλα στο βάθος δείχνουν εξοδο από την ευρωζώνη.
 
"Η νίκη Trump δείχνει πως η πιθανότητα να απορριφθεί το ιταλικό δημοψήφισμα είναι ισχυρότερη από ό,τι υποθέτουμε", όπως σημειώνει ο οικονομολόγος της Franklin Templeton, David Zahn.
 
Και βέβαια, έχουμε και την επανάληψη των αυστριακών εκλογών.Πόσο εύκολο είναι να γίνει πάλι νοθεία και να διασωθεί ο υποψήφιος των "πράσινων"; Σαφώς δυσκολότερο απ'ότι πριν από μερικούς μήνες που κέρδισε για μερικές ψήφους, παραβιάζοντας χονδροειδώς την εκλογική νομοθεσία.
 
O νέος πρόεδρος των ΗΠΑ, Ντόναλντ Τραμπ, κάλεσε τον υποψήφιος του πατριωτικού Κόμματος των Ελευθέρων στις αυστριακές προεδρικές εκλογές, Νόρμπερτ Χόφερ, όπως είπε ο ίδιος. σε δημόσια εμφάνισή του στην αυστριακή πόλη Ίνσμπρουκ, 
 
Ωστόσο, λόγω ανειλημμένων προεκλγικών υποχρεώσεών του δεν θα είναι δυνατό να πραγματοποιήσει την επίσκεψη πριν από τον επαναληπτικό γύρο των εκλογών στις 4 Δεκεμβρίου, αλλά η πρόκσληση έχει την σημασία της.
 
Ο Χόφερ θα βρεθεί εκ νέου αντιμέτωπος σε αυτό τον επαναληπτικό γύρο των προεδρικών εκλογών, με τον υποστηριζόμενο από τους Πράσινους, Αλεξάντερ Βαν ντερ Μπέλεν, νικητή του δευτέρου γύρου της 22ας Μαΐου, ο οποίος είχε ακυρωθεί από το Αυστριακό Συνταγματικό Δικαστήριο που είχε αποδεχθεί σχετική προσφυγή του Κόμματος των Ελευθέρων, την οποία αυτοί είχαν καταθέσει προφανώς λόγω της ήττας του υποψηφίου τους.
 
Την πρόσκληση να επισκεφθεί τον Ντόναλντ Τραμπ, του είχε απευθύνει ο βουλευτής των Ρεπουμπλικανών στο Κογκρέσο, Στιβ Κινγκ, με τον οποίο είχε συναντηθεί στις αρχές Οκτωβρίου, δήλωσε σήμερα ο Χόφερ, προσθέτοντας πως, εξάλλου, αντιπροσωπεία των Ελευθέρων βρισκόταν τη νύχτα των αμερικανικών προεδρικών εκλογών στον πύργο του Τραμπ.
 
Επιπλέον ο υποψήφιος των Ελευθέρων ανακοίνωσε πως, σε περίπτωση νίκης του στις 4 Δεκεμβρίου, θα αναλάβει μεσολαβητικό ρόλο ανάμεσα στις ΗΠΑ και στη Ρωσία και πως μαζί με τον Αυστριακό υπουργό Εξωτερικών Σεμπάστιαν Κουρτς (του συγκυβερνώντος, με τους Σοσιαλδημοκράτες, συντηρητικού Λαϊκού Κόμματος), θα υποστηρίξουν την πραγματοποίηση μίας συνάντησης Κορυφής των δύο μεγάλων δυνάμεων σε «ουδέτερο έδαφος» στη Βιέννη.
 
Ο Νόρμπερτ Χόφερ έκανε λόγο για ελπιδοφόρα νίκη του Ντόναλντ Τραμπ, επισημαίνοντας πως ανατράπηκαν οι «προφητείες» για κατάρρευση των χρηματιστηρίων, ενώ δεν υπήρξαν γενικά κάποιες αρνητικές επιπτώσεις της έκβασης των αμερικανικών προεδρικών εκλογών.
 
Την ιδια στιγμή στις ΗΠΑ η νίκη Τραμπ έχει προκαλέσει κύμα αισιοδοξίας: Το χρηματιστηριακό ράλι οδήγησε τις αγορές στην εκτόξευση του όγκου συναλλαγών σε ένα από τα υψηλότερα επίπεδα της χρονιάς, καθώς τόσο οι θεσμικοί όσο και οι ιδιώτες επενδυτές αγόρασαν μετοχές του χρηματοπιστωτικού κλάδου και των φαρμακευτικών εταιρειών με την προσδοκία ότι μια κυβέρνηση Ρεπουμπλικανών θα χαλαρώσει τους κανονισμούς που διέπουν αυτές τις βιομηχανίες.
 
Μια πρώτη ένδειξη του τι μέλλει γενέσθαι σε ό,τι αφορά την πορεία των μετοχών και συγκεκριμένων κλάδων στο επόμενο διάστημα αποτελεί η αντίδραση που σημειώθηκε μετά το "γύρισμα" της ψυχολογίας, το οποίο ανέδειξε τους χαμένους και τους κερδισμένους της νίκης Τραμπ.
 
Ενώ το sell-off στις μετοχές των ευρωπαϊκών τραπεζών συνεχίστηκε, αντικατοπτρίζοντας τους φόβους και τις δυσκολίες γύρω από την άντληση κεφαλαίων και την αβεβαιότητα σχετικά με τις ανοιχτές νομικές υποθέσεις που έχουν τόσο η Deutsche Bank όσο και άλλες ευρωπαϊκές τράπεζες με τις ΗΠΑ, οι κλάδοι των κατασκευών και των υποδομών, των φαρμάκων και της εξόρυξης χρυσού αποδείχθηκαν οι μεγάλοι πρωταγωνιστές του ράλι που συνόδευσε την νίκη του Τραμπ.
 
Σύμφωνα με την Barclays, η νίκη Τραμπ θα ωθήσει υψηλότερα τους κλάδους των καταναλωτικών αγαθών, των επιχειρήσεων κοινής ωφέλειας, την υγειονομική περίθαλψη και τη βιομηχανία, οι οποίοι και θεωρούνται αμυντικές επενδύσεις.

http://www.pronews.gr/portal




ΣΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ Ο ΛΑΟΣ ΤΗΣ ΝΟΤΙΑΣ ΚΟΡΕΑΣ!



12-11-2016


Οι αργυρώνητες δημοσιογραφικές πόρνες πόσα τσέπωσαν για να μην δουν και να μην ακούσουν;



Οι χθεσινές διαδηλώσεις του λαού της Ν. Κορέας εναντίον του αμερικανοκίνητου δικτατορικού (με τη μέθοδο των γνωστών "εκλογών") καθεστώτος... 
Οι αλήτες ρουφιάνοι δημοσιογράφοι, έμμισθοι των γνωστών πρεσβειών της Αθήνας (κυρίως των σιωνιστών-ναζί και του θείου Σαμ), γνωρίζουν από τα δελτία της Cia & Μοσάντ, πως ακριβώς υποφέρουν οι "άμαχοι" (διάβαζε τα ανθρωπόμορφα κτήνη, οι αποκεφαλιστές-μισθοφόροι της δύσης), από τους βομβαρδισμούς του "αιμοσταγούς δικτάτορα Άσσαντ" και των Ρώσων ιμπεριαλιστών.
Έτσι, δεν ξεφεύγουν λέξη από τα δελτία της Cia, για τον άλλο "αιμοσταγή δικτάτορα Κιμ" και συνεχώς τους "διαφεύγουν" ειδήσεις, όπως βλέπουμε στο "PRESS-GR": Διέφυγε στη "δημοσιογραφία" η κατάσταση στο καθεστώς Κορέα;
Άλλωστε, όπως προσφάτως μας αποκάλυψε ο έμμισθος υπάλληλος Δαβαράκης, του "αριστερού" υπουργού Παππά, για...
"διαδικτυακή προπαγάνδα", ο καθένας πυροβολάει κατά το δοκούν, όπως ο "εκδότης" (με τα λεφτά τα δικά μας, μέσω των τραπεζών που "έσωσαν" οι Έλληνες πολίτες)  Α. Δελατόλας είναι χρήστης Αμφεταμινών, κόκας, ψυχοδιεγερτικών, brain doping και λαμβάνει «καλμαριστικά»!
Ο Κιμ Γιονγκ Ουν δεν είναι φίλος μας, αλλά ρε αλήτες, υπάρχουν και όρια!
Τρελός ο Σαντάμ, τρελός ο Άσαντ, τρελός ο Μιλόσεβιτς, τρελός ο Καντάφι, τρελός ο Φιντέλ... και λογική η Χίλαρυ, ο μαύρος "προοδευτικός" Ομπάμα, ο Νετανιάχου... άντε και γαμηθείτε εσείς οι "λογικοί" παντελονάτοι! 

Η CETA και οι καπιταλιστικές ολοκληρώσεις



ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΓΡΗΓΟΡΟΠΟΥΛΟΣ
12-11-2016
Η εμπορική συμφωνία ΕΕ-Καναδά (CETA: Περιεκτική Οικονομική και Εμπορική Συμφωνία) αποτελεί πρότυπο για παρεμφερείς συμφωνίες του μέλλοντος. Αποτελεί πρόδρομο για τεράστιας εμβέλειας συμφωνίες, όπως η ΤΤΙΡ, που εκκρεμούν συναντώντας ισχυρές αντιδράσεις όχι μόνον από τα λαϊκά στρώματα, αλλά και από αστικές δυνάμεις (σοσιαλδημοκράτες στην ΕΕ, Τραμπ κ.ά.). Όπως επιβεβαιώνεται από τις αντιδράσεις της βελγικής Βαλλονίας στη CETA, κάποιες τελικά κάμφθηκαν υπό το βάρος σύσσωμης της ΕΕ, περιλαμβανομένης και της συριζαϊκής κυβέρνησης, αλλά και της αντιπολίτευσης που απέδειξαν για πολλοστή φορά την εθελοδουλεία τους. Οι αντιδράσεις επικεντρώνονται στα εξής ζητήματα: Στη μείωση ή και άρση των δασμών, στην κατάργηση των οποιονδήποτε περιορισμών στην εισαγωγή προϊόντων, ακόμη και μεταλλαγμένων, με δραματικές επιπτώσεις σε εθνικές και περιφερειακές οικονομίες (όπως των αγροτικών και πτηνοτροφικών προϊόντων της Βαλλονίας). Στην υπέρβαση των προστατευτικών διατάξεων για το περιβάλλον. Στην παράκαμψη των συνδικαλιστικών δικαιωμάτων των εργαζομένων.
Το σοβαρότερο πρόβλημα που επηρεάζει καθοριστικά και τα προηγούμενα είναι το δικαστικό σύστημα διαιτησίας μεταξύ εθνικών κρατών και διεθνών επενδυτών, που συσπειρώνει πολλούς επικριτές ακόμη κι απ’ τον αστικό χώρο. Η διαιτησία επιτρέπει στους διεθνείς επενδυτές να κινηθούν κατά εθνικών κυβερνήσεων, εάν θεωρήσουν ότι η δημόσια πολιτική βλάπτει τα συμφέροντά τους σε θέματα εισαγωγών, συνδικαλιστικών δικαιωμάτων, περιβάλλοντος κοκ. Η εκδίκαση των διαφορών διεθνών εισαγωγέων και επενδυτών προς το κράτος δεν εκδικάζεται απ’ τα εθνικά δικαστήρια αλλά σε ειδικά συγκροτούμενα διαιτητικά σώματα με αποφασιστική συμμετοχή των διεθνών επενδυτών. Η ΕΕ, για να κατευνάσει τις αντιδράσεις, πέτυχε στις διαπραγματεύσεις οι δικαστές να διορίζονται απ’ το Δημόσιο. Ωστόσο, αυτή η ρύθμιση δεν θεωρείται επαρκής προδιαγραφή διαφάνειας και ανεξαρτησίας, αφού οι ξένοι επιχειρηματίες, στα πλαίσια της CETA και της συνολικής συμφωνίας, εξακολουθούν να διαθέτουν ισχυρό πλεονέκτημα έναντι των εθνικών και τοπικών αρχών.
Η CETA, παρά τις κάποιες βελτιωτικές τροποποιήσεις, αποτελεί προπομπό ενός  νέου είδους διεθνών συμφωνιών, οι οποίες υπερβαίνουν κατά πολύ τη μείωση των δασμών και την απελευθέρωση του εμπορίου: Η CETA αποδεικνύει περίτρανα ότι η ΕΕ προωθεί με κάθε τρόπο τα συμφέροντα του μεγάλου κεφαλαίου, αδιαφορώντας για το ότι η συμφωνία αυτή πλήττει τα συμφέροντα και τα δικαιώματα εκατομμυρίων πολιτών. Διαψεύδει τους λεονταρισμούς του ΣΥΡΙΖΑ, όπως διατυπώθηκαν και στην πρόσφατη διάσκεψη των μεσογειακών χωρών της ΕΕ, αλλά και αριστερών δυνάμεων όπως η ΛΑΕ, ότι η «ισχυρή διαπραγμάτευση» και η διεθνής συσπείρωση εντός της ΕΕ μπορεί να αμβλύνει την παντοκρατορία του γερμανικού κέντρου και να αποσπάσει σημαντικές κατακτήσεις.
Επιβεβαιώνεται ακόμη ότι κυρίαρχη τάση της σύγχρονης καπιταλιστικής διεθνοποίησης είναι η συγκρότηση κολοσσιαίων ολοκληρώσεων, οικονομικών, στρατιωτικών, πολιτικών. Η κυριαρχία και ο ρόλος των περιφερειακών χωρών και των αστικών τους τάξεων θα υποβαθμίζεται διαρκώς, χωρίς να καταργείται. Οι αστικές τάξεις τους, αναζητώντας ρόλο στον κόσμο των ολοκληρώσεων, θα επιλέγουν τη συμμαχία παρά τη σύγκρουση μ’ αυτές. Οι κυρίαρχοι ολοκληρωτικοί καπιταλισμοί και οι ολοκληρώσεις, παρά την αλληλεξάρτησή τους στην εποχή της άκρης διεθνοποίησης, θα οξύνουν τις ανταγωνιστικές αντιθέσεις τους με περιφερειακούς πολέμους, χωρίς οριακά να αποκλείεται και η παγκόσμια σύρραξη.
http://prin.gr/

Trump Explains The Syria Conflict - Terrorists Have to Go - Will Work Wi...


12-11-2016

Η οργή κατά των πλειστηριασμών δια στόματος μέλους του κινήματος "Δεν Πληρώνω" (Βίντεο)


Από ΒΑΘΥ ΚΟΚΚΙΝΟ  12 Νοεμβρίου 2016 



Σταράτα λόγια από το μέλος του κινήματος «Δεν Πληρώνω» Λεωνίδα Παπαδόπουλο, απέναντι στον πρόεδρο του Συλλόγου Συμβολαιογράφων Αθήνας Γιώργο Ρούσκα, ο οποίος με καραμπινάτα ψέματα –ισχυρίστηκε ότι δεν γίνονται πλειστηριασμοί πρώτης κατοικίας, την στιγμή που μόλις την περασμένη εβδομάδα λαϊκή κινητοποίηση στο Περιστέρι ακύρωσε πλειστηριασμό μοναδικής κατοικίας στο Περιστέρι, ενώ είχε προηγηθεί ακύρωση πλειστηριασμού πρώτης κατοικίας 63χρονης γυναίκας στις Συκιές κ.α- και επικλήσεις του «θεσμικού του ρόλου» των συμβολαιογράφων προσπάθησε να υπερασπιστεί την κυβερνητική πολιτική που θέλει να ξεσπιτώσει χιλιάδες λαϊκές οικογένειες.

Ο Λ. Παπαδόπουλος αφού έκανε αναφορά στην ύπαρξη ενός τεράστιου σχεδίου που έχει αναλάβει να υλοποιήσει η κυβέρνηση και το οποίο προβλέπει οι λαϊκές κατοικίες να αλλάξουν χέρια και να καταλήξουν σε μεγάλα κερδοσκοπικά fund  και κοράκια καθώς και η αγροτική γη σε μεγάλες επιχειρήσεις, ξεκαθάρισε ότι το κίνημα ενάντια στους πλειστηριασμούς δεν πρόκειται να ανακόψει ούτε στιγμή την δράση του.

Η λαϊκή περιουσία πρέπει να παραμείνει κτήμα του ελληνικού λαού, τόνισε ο ίδιος, ξεκαθαρίζοντας ότι τον αφήνουν αδιάφορο τα όσα επικαλείται ο πρόεδρος των συμβολαιογράφων και θα υπερασπιστούν το «δίκαιο»όπως το αντιλαμβάνονται όσοι/ες πλαισιώνουν το κίνημα ενάντια στους πλειστηριασμούς και αυτό μεταφράζεται στην υπεράσπιση της λαϊκής περιουσίας. 

Ολοκληρώνοντας το μέλος του κινήματος «Δεν Πληρώνω» έδωσε μια απάντηση σε μια συκοφαντία που κυκλοφορεί εναντίον τους. Στην Αττική κάθε βδομάδα προγραμματίζονται κατά μέσο όρο 70 πλειστηριασμοί μας είπε συμπληρώνοντας ότι το 99% απ’ αυτούς αφορούν λαϊκή περιουσία. Ποτέ δεν κινητοποιηθήκαμε, για να ματαιώσουμε πλειστηριασμό ενός πλοίου ή κάτι κάποια μεγάλης περιουσίας, διευκρίνισε.
http://tsak-giorgis.blogspot.gr/

Ο ΨΕΥΤΟΠΛΑΝΗΤΑΡΧΗΣ ΕΡΧΕΤΑΙ ΔΗΘΕΝ ΓΙΑ ΤΟ ΧΡΕΟΣ ΚΑΙ ΣΤΟ ΒΑΘΟΣ...ΚΥΠΡΟΣ!

Σάββατο, 12 Νοεμβρίου 2016



ΤΙ ΘΕΛΟΥΝ Ο ΑΠΕΡΧΟΜΕΝΟΣ ΠΡΟΕΔΡΟΣ ΟΜΠΑΜΑ ΚΑΙ Ο «ΠΡΕΣΒΥΣ ΤΟΥ ΜΑΪΝΤΑΝ» 
ΣΤΗΝ ΑΘΗΝΑ





του Λεωνίδα Χ. Αποσκίτη*


Μετά τις τελευταίες διεθνείς εξελίξεις, το ερώτημα που πολλοί θέτουν είναι εάν εξακολουθεί να έχει τον πρώτο λόγο στον Λευκό Οίκο ο αποχωρών πρόεδρος Ομπάμα, ή έχουμε να κάνουμε με ένα συγκεκαλυμμένο “πραξικόπημα” από το Λόμπυ του Πολέμου.

“Ποιος αποφασίζει για την εξωτερική πολιτική των ΗΠΑ”, αυτό είναι το ερώτημα που θέτει ο Stephen Cohen, βασικός συνεργάτης της επιθεώρησης Nation και ένας εκ των κορυφαίων Αμερικανών αναλυτών της ρωσικής γεωστρατηγικής. (The Nation, 21/09/2016, “Who is Making American Policy – the President or the War Party?)


Αναφερόμενος στην αμερικανική αεροπορική επίθεση στις συριακές δυνάμεις του Άσσαντ (στις 17 Σεπτεμβρίου), η οποία παραβίασε κατάφωρα την προηγηθείσα συμφωνία για εκεχειρία, λέει ότι κάθε άλλο παρά “τυχαία” έγινε, αφού το Υπουργείο Άμυνας του Άστον Κάρτερ είχε ανοικτά διαφωνήσει στο πλάνο που διαμόρφωσε η συνεννόηση Ομπάμα-Πούτιν.

Αν η επίθεση ήταν εσκεμμένη, αυτό μας δείχνει την δύναμη του αμερικανικού “Κόμματος του Πολέμου” (War Party), που εδράζεται όχι μόνο στο Υπουργείο Άμυνας, αλλά και σε τμήματα του Υπουργείου Εξωτερικών, στο Κογκρέσσο και στα καθεστωτικά μίντια.

Για οκτώ χρόνια, απ' ό,τι φαίνεται, ο Ομπάμα προσπαθούσε να αποφύγει το σενάριο των “neocons” για τον μεγάλο πόλεμο στην Μέση Ανατολή, που θα κατέληγε σε πυρηνική εμπλοκή με το Ιράν. Ένα καταστροφικό ενδεχόμενο που, όπως όλα μαρτυρούν, εξακολουθεί να υπάρχει ακόμα στα μυαλά των πιο παρανοϊκών “γερακιών” του Τελ-Αβίβ και της Ουάσιγκτων.

Απόδειξη γι' αυτό είναι το πόσο λυσσάει, κυριολεκτικά, η δυτική μιντιακή προπαγάνδα, ενώ προελαύνει ο Συριακός στρατός και οι συμμαχικές του δυνάμεις (Ρώσοι και Ιρανοί κομμάντος με Σιΐτες πολιτοφύλακες) για την απελευθέρωση των Συριακών εδαφών από τους τζιχαντιστές.

 Με τον ίδιο τρόπο ταυτίζονται αδίστακτα όλα τα συστημικά ΜΜΕ με την εκλεκτή τους υποψήφια Χίλαρυ Κλίντον και τις φιλοπόλεμες απόψεις της για την Μέση Ανατολή.
Ένας άλλος παρατηρητής, ο Βρετανός πρώην διπλωμάτης Alistair Crook, προειδοποιεί επίσης για το Λόμπυ του Πολέμου μέσα στην αμερικανική κυβέρνηση, που δεν υπακούει στις εντολές του Ομπάμα. (New Cold War Spins Out of Control, consortiumnews.com, 26/09/2016)

Σκίτσο του Latuff

Αυτό που φοβούνται οι νεοσυντηρητικοί (neocons) κύκλοι -οπαδοί μιας νέας αμερικανο-κυριαρχούμενης “Παγκόσμιας Τάξης”- είναι ότι οι επεμβατικές φιλοδοξίες τους θα ακυρωθούν από την αντίδραση του Πούτιν. 

Πιο συγκεκριμένα:

α) Η εναντίωση της Ρωσίας στα σχέδιά τους στην Μέση Ανατολή την φέρνει ξανά στο προσκήνιο ως διεθνή μεγάλη δύναμη.

β) Το πρόσφατο σχέδιο της Μόσχας να μεσολαβήσει στο επί δεκαετίες άλυτο Παλαιστινιακό Ζήτημα, που βασίζεται στις όλο και θερμότερες σχέσεις μεταξύ Πούτιν και Νετανυάχου, περιορίζει τα δυτικά συμφέροντα στην περιοχή.

γ) Στην Ουκρανία, η “διάσωση” του εκλεκτού τους (των neocons) Ποροσένκο μπορεί να μην είναι εφικτή πλέον. Ο μόνος δρόμος για κάτι τέτοιο είναι ένας κατά μέτωπον πόλεμος με την Ρωσία, κάτι που δεν ακούγεται πια τόσο απίθανο. 

Ήδη προετοιμασίες μεγάλου πολέμου γίνονται σε όλη την ευρωπαϊκή ήπειρο από το ΝΑΤΟ, το οποίο, παράλληλα, δεν χάνει ευκαιρία να κατηγορήσει την Μόσχα για επιθετικές προθέσεις....
Η Ουκρανία βυθίζεται καθημερινά όλο και βαθύτερα σε μια κοινωνική, οικονομική και πολιτική κρίση και πολλές ευρωπαϊκές κυβερνήσεις, που υποστήριζαν το Κίεβο, έχουν αρχίσει να αναθεωρούν ή να ουδετεροποιούνται.

δ) Η μεγάλη υποστήριξη που δίνει ο ρωσικός λαός στον Βλαδίμηρο Πούτιν, όπως έδειξαν τα πρόσφατα εκλογικά αποτελέσματα για την Δούμα (54% για το κόμμα του και 20% για το ΚΚ Ρωσίας), κάνει μάταιη όποια προσπάθεια ανατροπής του εκ των έσω με “πορτοκαλί” πραξικοπήματα, όπως τάχει “προβλέψει” κατ' επανάληψη ο εκατομμυριούχος Τζωρτζ Σόρος. Τα νεοφιλελεύθερα φιλοδυτικά κόμματα πήραν μόνο 4% και η κυριότερη αιτία γι' αυτό είναι η ψυχροπολεμική αμερικανική πολιτική προς την Ρωσία.

Απ' ό,τι φαίνεται, οι αποφάσεις στα ζητήματα εξωτερικής πολιτικής των ΗΠΑ κινούνται σε ένα εκκρεμές μεταξύ των σημερινών ενοίκων του Λευκού Οίκου, Ομπάμα-Μπάϊντεν-Κέρρυ, από την μια, και της γραφειοκρατίας του Στέητ Ντηπάρτμεντ, της CIA και κύκλων του Πενταγώνου, από την άλλη... Σε κάθε περίπτωση, πάντως, οι πρώτοι θα είναι παρελθόν σε δύο μήνες, μαζί με το 2016.

Μέσα σ' αυτό πλαίσιο, δεν πρέπει να περάσει απαρατήρητη η φιγούρα του νέου “τοποτηρητή” της Ουάσιγκτων στην Αθήνα, του πρεσβευτή Τζέφρεϊ Πιάτ (Geoffrey R. Pyatt), πολύ γνωστού από την δράση του στην Ουκρανία κατά την διάρκεια του αιματηρού πραξικοπήματος στο Μαϊντάν.



Ο νέος Αμερικανός πρέσβης Τζέφρϊ Πιάτ στην Αθήνα με τον νυν πρόεδρο της Ουκρανίας Ποροσένκο

Είναι ο ίδιος που, μαζί με την neocon υφυπουργό Βικτώρια Νούλαντ, ενορχήστρωσαν τις εξελίξεις στο Κίεβο ώστε να ανατραπεί ο νόμιμος πρόεδρος Βίκτωρ Γιανουκόβιτς και να έρθουν στην εξουσία οι φιλοναζιστές εκλεκτοί της CIA.

 Για τον ρόλο του στις ουκρανικές μεθοδεύσεις ο Αμερικανός διπλωμάτης έχει χαρακτηριστεί σαν ένας “γραβατωμένος και κοστουμάτος πράκτορας της CIA”, που μπορεί να διαχειριστεί ικανοποιητικά τα καυτά ζητήματα που “τρέχουν” ή μπορούν να προκύψουν ανά πάσα στιγμή στην Ανατολική Μεσόγειο. Ποια είναι αυτά; Οι ελληνοτουρκικές σχέσεις, το Κυπριακό, η σοβούσα κρίση στην Τουρκία, που υποδαυλίζεται από την ασταθή συμπεριφορά του Ερντογάν, και η τυχόν ελληνορωσική προσέγγιση στο μέτωπο των αγωγών.

Ιδιαίτερο, επίσης, ενδιαφέρον έχει η ξαφνική επίσκεψη του απερχόμενου προέδρου Ομπάμα στην Αθήνα (όπως έχει διαρρεύσει ανεπισήμως και απομένει να επιβεβαιωθεί) εν μέσω ενός εκρηκτικού γεωπολιτικού τοπίου όπου συμβαίνουν συγχρόνως πολλές σημαντικές κινήσεις:

α) αρχίζει η τελική επίθεση για να εκδιωχθεί το τέρας του ISIS/Daesh από την Μέση Ανατολή

β) ο νέος “Ψυχρός Πόλεμος” μπαίνει σε λίαν επικίνδυνη φάση

γ) επίκειται πιθανότατα γενικευμένη αναδιάταξη συνόρων στην ευρύτερη περιοχή
δ) υπάρχουν φόβοι για νέα έκρηξη προσφυγικών ρευμάτων από την Μέση Ανατολή και την Βόρειο Αφρική.

Όλα τα παραπάνω, μαζί με άλλες παράπλευρες εξελίξεις στα εθνικά μας θέματα, εγκυμονούν σοβαρούς κινδύνους για την χώρα μας.

Αναρωτιέται κανείς, μάλιστα, και για την χρονική συγκυρία που επέλεξε το Χόλυγουντ να ανακατέψει την Ελλάδα στο σενάριο του νέου σήκουελ της σειράς ταινιών κατασκοπείας “Jason Bourne”, που προβλήθηκε τις προηγούμενες εβδομάδες στους κινηματογράφους.

Σε αυτή την καταιγιστική περιπέτεια εμφανίζεται για πολλή ώρα μια Αθήνα να φλέγεται από τις μολότωφ σ' ένα απόλυτο χάος στους δρόμους, όπου χιλιάδες διαδηλωτές συγκρούονται με αστυνομικές δυνάμεις μέσα στη νύχτα.

Εκτός από την εικόνα Καμπούλ, που εμφανίζει η πρωτεύουσα της χώρας μας στις σκηνές της ταινίας, συμβαίνουν και άλλα ανατριχιαστικά γεγονότα σ' έναν συνοριακό χώρο που παρουσιάζεται ως “Greek/Macedonian border” από τους υπεύθυνους της παραγωγής.

Η Ελλάδα της ταινίας είναι ακυβέρνητη και κατεστραμμένη, επικρατεί η βία εμφυλιοπολεμικών συγκρούσεων, ενώ αλωνίζουν μυστικοί πράκτορες σε ένα άγριο κυνηγητό μέσα στην πόλη.

 Αυτή η εικόνα δεν μπορεί να αφήσει αδιάφορο κανέναν θεατή, γνωρίζοντας ότι πολλά σενάρια της αμερικανικής κινηματογραφικής βιομηχανίας, η οποία έχει πάντα ανοικτούς διαύλους με τα σχέδια που εξυφαίνονται στο Λάνγκλεϋ, επιβεβαιώθηκαν εκ των υστέρων από την ωμή πραγματικότητα. 

Τυχαία άραγε το Χόλυγουντ αποφάσισε αυτή την ώρα να ασχοληθεί έτσι με την Ελλάδα;


Χαρακτηριστική σκηνή από το σήκουελ της ταινίας "Jason Bourne"

Εδώ πρέπει να τονίσουμε και την ρευστότητα του διεθνούς πλαισίου εντός του οποίου συμβαίνουν όλα αυτά.
Κατ' αρχάς, δεν υπάρχει αξιόπιστος διεθνής μεσολαβητής μετά την χρεωκοπία του ΟΗΕ ως ειρηνευτικού οργανισμού. 

Η απογοήτευση, επίσης, από την ανικανότητα της αμερικανικής υπερδύναμης να διαχειριστεί τις παγκόσμιες υποθέσεις με αξιόπιστο τρόπο και η σχεδόν εξαφάνιση της ευρωπαϊκής επιρροής από την Ανατολική Μεσόγειο επιτείνουν την αβεβαιότητα και την ανασφάλεια.

Ο Ευρωπαϊκός Νότος όχι μόνο βρίσκεται παραδομένος στις γεωοικονομικές καταιγίδες που έσπειρε η παγκοσμιοποίηση και οι νεοταξικές ελίτ, αλλά υφίσταται και την διαλυτική γερμανική πίεση που ασκεί από το Βερολίνο ο νέος φύρερ της οικονομίας Βόλφγκανγκ Σόϊμπλε.

Η προσπάθεια των ΗΠΑ να εξασφαλίσουν μια νέα ισορροπία στον μεσογειακό Νότο, μέσα από ένα εντυπωσιακό φινάλε του Μπαράκ Ομπάμα στον Λευκό Οίκο, ίσως σημαίνει ότι αυτή η έντονη διπλωματική κινητικότητα εγκυμονεί την ανταλλαγή του Χρέους της Ελλάδας με την “λύση” του Κυπριακού. 

Ο εκβιασμός θα είναι για να μπει η υπογραφή της Αθήνας στην παράδοση της Κύπρου με την αποδοχή ενός νεο-ανανικού ομοσπονδιακού μοντέλου, που θα εξευμενίζει και την νεοοθωμανική Άγκυρα για να αποδεχθεί(;) τις ανεπιθύμητες γι' αυτήν εξελίξεις στην Ανατολία.

Δεν χρειάζεται να ειπωθεί τίποτα άλλο για να καταλάβει κανείς πόσο κρίσιμες μπορεί να είναι οι επόμενες ημέρες, εβδομάδες και μήνες για την πατρίδα μας και πόσο χρειάζεται να επαγρυπνούμε για να μην γίνει η έξοδος του Ομπάμα από το ιστορικό προσκήνιο η αρχή του δικού μας ιστορικού τέλους, αν χάσουμε την “ασπίδα του Ελληνισμού”, την Κύπρο μας.


*Δημοσιεύθηκε στο Hellenic Nexus τ.112, Νοέμβριος 2016


http://oimos-athina.blogspot.gr/

ΒΑΡΙΑ HTTA ΤΣΙΠΡΑ ΚΑΙ ΣΤΑ ΤΗΛΕΟΠΤΙΚΑ!


Τίτλοι τέλους στον πολυδιαφημιζόμενο πόλεμο του Τσίπρα με τους «νταβατζήδες»


Για άλλη μια φορά το δίδυμο Τσίπρα και Καμμένου περνάει... κάτω από τον πήχη – Υποχώρηση και συμβιβασμός με τη ΝΔ για το θέμα των τηλεοπτικών αδειών – Μετέωρο βήμα η επόμενη μέρα

Η σεμνή τελετή έλαβε τέλος. Η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ υπέστη την πρώτη της δεινή πολιτική ήττα και μάλιστα σε μια μάχη που όταν ξεκινούσε έμοιαζε ως περίπατος. Με τα περισσότερα κανάλια ουσιαστικά υπερχρεωμένα, με την αξιοπιστία τους στο ναδίρ, με θαλασσοδάνεια και με ποιότητα προγράμματος όλο και περισσότερο χαμηλότερη οι εταιρείες των «νταβατζήδων» της ενημέρωσης έμοιαζαν ένας εύκολος αντίπαλος επί του οποίου η κυβέρνηση Τσίπρα - Καμμένου θα κατήγαγε μια περήφανη νίκη με προφανείς πολιτικούς συμβολισμούς.
Κι όμως, η προχειρότητα, η αλαζονεία και η αμετροέπεια που επέδειξε στο θέμα των τηλεοπτικών αδειών την υποχρέωσε τελικά να σηκώσει λευκή σημαία και να ζητήσει συνθηκολόγηση. Πρόκειται για μια επώδυνη εξέλιξη που θα στοιχίσει πολιτικά και ήρθε σε μια περίοδο που τίποτε δεν πηγαίνει καλά για τον Αλέξη Τσίπρα.
Προφανώς η ευθύνη βαρύνει αποκλειστικά τον ίδιο και τα κορυφαία στελέχη του καθώς σε όλα τα ζητήματα έχουν δείξει την ίδια ασύγγνωστη ελαφρότητα, με κυρίαρχο φυσικά το σκληρό τρίτο μνημόνιο και τα όσα δεινά φέρνουν οι αξιολογήσεις που βρίσκονται ακόμη σε εξέλιξη.
Ο Αλέξης Τσίπρας αναγκάστηκε μετά από συνεχείς υποχωρήσεις να παραδοθεί στην πραγματικότητα για την οποία προφανώς και δεν μπορεί να επικαλεστεί νέες αυταπάτες.
Αντί λοιπόν να χρησιμοποιήσει από την πρώτη στιγμή τα εργαλεία που έχει στη διάθεσή της η Πολιτεία για να επιβάλλει τη νομιμότητα προτίμησε -για λόγους εντυπώσεων- να στήσει μια φιέστα από όπου επέλεξε να κρατήσει τον περιορισμό κορυφαίων επιχειρηματιών ως ομήρων επί τρία 24ωρα και το τίμημα που ομολογουμένως δεν θα ήταν μικρό αν κατόρθωνε τελικά να το εισπράξει με νόμιμο τρόπο.

Η αρχή του τέλους, λοιπόν, ήταν ο ίδιος ο διαγωνισμός και τα όσα αποκαλύφθηκαν αμέσως μετά για τα λάθη, τις παραλείψεις και τις μεθοδεύσεις που επινοήθηκαν τόσο σε θεσμικό όσο και σε... πρακτικό επίπεδο.
Κι όταν τελικά πίστευαν ότι είχε ξεχαστεί η υπόθεση με τα βοσκοτόπια του επιχειρηματία Καλογρίτσα ήρθε η απόφαση του Συμβουλίου της Επικρατείας που κατέρριψε τη βασική διάταξη του νόμου Παπάκαθιστώντας τον ουσιαστικά πολιτικά και νομικά ανενεργό.
Επί εβδομάδες τώρα, παρά το σφυροκόπημα των κομμάτων της αντιπολίτευσης, η κυβέρνηση επιχειρούσε με τρικ και επικοινωνιακά παιχνίδια να παίξει ένα παιχνίδι εντυπώσεων και ουσιαστικά να επιρρίψει την πολιτική ευθύνη για το δικό της φιάσκο στην αντιπολίτευση και κυρίως στη Νέα Δημοκρατία.
Τελικά όμως, το απόγευμα της Τετάρτης, όχι μόνον παραδέχθηκε δημοσίως την πραγματικότητα, αλλά και δέχθηκε όλους τους όρους που της έθεσαν τα κόμματα της αντιπολίτευσης προκειμένου να συγκροτηθεί τελικά το Εθνικό Συμβούλιο Ραδιοτηλεόρασης και να ρυθμίσει αυτό το τοπίο.
Κατά την έκτη στη σειρά συνεδρίαση της διάσκεψης των προέδρων της Βουλής ο πρόεδρος του Σώματος Νίκος Βούτσης, ο οποίος από την αρχή ήταν ο μόνος που είχε δει το πλήρες αδιέξοδο και τις πολιτικές του συνέπειες, έκανε το τελικό βήμα και αποδέχθηκε ως πρόεδρο της ανεξάρτητης αρχής τον πρώην πρόεδρο του Αρείου Πάγου, τον εξαίρετο δικαστή Αθανάσιο Κουτρομάνο που είχε προτείνει η ΝΔ. Ταυτοχρόνως ως αντιπρόεδρος ορίστηκε ο έμπειρος δημοσιογράφος Ροδόλφος Μορώνης. Η πρόταση τελικά έλαβε 20 θετικές ψήφους συγκεντρώνοντας το πολυπόθητο ποσοστό των 4/5 επί συνόλου 24 μελών.
Το κερασάκι ήταν η δημόσια δήλωση του υπουργού Ψηφιακής Πολιτικής και εμπνευστή του νόμου πως όλες οι αρμοδιότητες ακόμη και ο αριθμός των αδειών αποτελεί αποκλειστική αρμοδιότητα του ΕΣΡ.
Με τον τρόπο αυτό ουσιαστικά όχι μόνον ακυρώθηκε στην ουσία όλος ο νόμος Παπά αλλά και ο πλειοδοτικός διαγωνισμός που έγινε τον Σεπτέμβριο και αποτέλεσε τη θρυαλλίδα των εξελίξεων.
Αυτό που μένει, ανεξαρτήτως του τι θα συμβεί στο τηλεοπτικό τοπίο τους επόμενους μήνες, είναι το ότι η κυβέρνηση έχασε μόνη της τα πάντα γιατί ακριβώς ήθελε να κερδίσει τα πάντα όχι για λόγους ουσίας αλλά ως ένα επικοινωνιακό αντίβαροστις συνεχείς της υπαναχωρήσεις απέναντι στους δανειστές και στην αδυναμία να τηρήσει έστω και μία από τις προεκλογικές της υποσχέσεις προς τον ελληνικό λαό.
Η Νέα Δημοκρατία ήταν τελικά ο μεγάλος κερδισμένος από τη μετωπική σύγκρουση την οποία έφτασε έως το τέλος ζητώντας από την πρώτη στιγμή την πλήρη και ουσιαστική υπαναχώρηση της κυβέρνησης σε ένα θέμα σημαία. Η σημαία τελικά άλλαξε χέρια και πέρασε στο κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης που ήδη -με βάση τις δημοσκοπήσεις- βρίσκεται πολύ μπροστά τόσο σε πρόθεση ψήφου όσο κυρίως και σε παράσταση νίκης.
Από τη στιγμή αυτή η κυβέρνηση έχει παραδεχθεί εμπράκτως ότι είναι πλέον αδύναμη, φοβισμένη και κυρίως όχι ανίκητη όπως έμοιαζε έως πριν από μερικούς μήνες που είχε απόλυτη κυριαρχία στο πολιτικό και επικοινωνιακό πεδίο και όλοι της οι σχεδιασμοί, εύκολα ή δύσκολα, έβγαιναν.
Σήμερα η συμμαχία ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ ουσιαστικά σύρεται εξαιρετικά στριμωγμένη με την εξέλιξη όλων των ανοιχτών της μετώπων λόγω των έωλων και λανθασμένων χειρισμών. Ο πρωθυπουργός προχώρησε σε έναν ανασχηματισμό συμβιβασμών στην προσπάθεια του να κερδίσει χρόνο και να διαλέξει την καλύτερη στιγμή, αν υπάρξει, για να ζητήσει την προκήρυξη πρόωρων εκλογών. Κανείς δεν γνωρίζει αν θα προχωρήσει στο απονενοημένο ή θα επιλέξει τελικά να ελπίζει ως το τέλος σε ένα θαύμα.
Προς το παρόν και ενώ ταυτόχρονα με την υπόθεση των καναλιών τέλειωσε και το «επικοινωνιακό παραμύθι» της έτσι κι αλλιώς σημαντικής επίσκεψης του απερχόμενου προέδρου των ΗΠΑ Μπαράκ Ομπάμα στην Αθήνα άνοιξε -ευκαιρίας δοθείσης- ένα νέο μέτωπο.
Προφανώς το θέμα της κάθαρσης του ελληνικού ποδοσφαίρου είναι από μόνο του εξαιρετικά σοβαρό, αλλά η ανάδειξή του -αυτή τη στιγμή- σε ένα ακόμη κορυφαίο ζήτημα δεν αποκλείεται να δημιουργήσει για μια ακόμη φορά περισσότερη ζημία από τα οφέλη που προσδοκά να αποκομίσει.
Η ευθεία εμπλοκή του πρωθυπουργού στη διαχείριση της υπόθεσης αυτής κινδυνεύει, αν δεν υπάρξει το αναμενόμενο αποτέλεσμα, να εξανεμίσει τα μικρά -έτσι κι αλλιώς- αποθέματα αξιοπιστίας που έχουν απομείνει στον Αλέξη Τσίπρα.

Read more: http://www.newsbomb.gr/politikh/news/story/745022/titloi-teloys-ston-polydiafimizomeno-polemo-toy-tsipra-me-toys-ntavatzides#ixzz4Pmh00byW

ΕΛΛΑΔΑ: Η πραγματική τραγωδία

12-11-2016
Οι ευθύνες για το δρόμο της καταστροφής που συνεχίζει να βαδίζει η Ελλάδα ανήκουν εν πρώτοις στους Πολίτες της, λόγω της παθητικής στάσης που έχουν υιοθετήσει – ενώ η χρεοκοπία και η δραχμή φαίνονται πλέον καθαρά στον ορίζοντα.
.
Οι βασικές υποχρεώσεις μίας κυβέρνησης είναι (α) η καλυτέρευση του εκάστοτε πλαισίου λειτουργίας της οικονομίας και η σωστή/αυστηρή επίβλεψη του από έναν αποτελεσματικό δημόσιο μηχανισμό, (β) η αποδοτικότητα και η συνεχής εξέλιξη των Θεσμών, (γ) η κερδοφόρα δραστηριοποίηση των κρατικών επιχειρήσεων και η ορθολογική εκμετάλλευση της δημόσιας περιουσίας (έτσι ώστε να προσθέτουν έσοδα στον προϋπολογισμό αντί να αφαιρούν), καθώς επίσης (δ) οι διαπραγματεύσεις με τα υπόλοιπα κράτη ή/και ενώσεις τους, προς όφελος της χώρας.
Το πόσο σημαντικό είναι το τελευταίο αποδεικνύεται εύκολα από τις επιτυχείς διαπραγματεύσεις της Ιρλανδίας με την Ευρώπη – στις οποίες αφενός μεν οφείλεται η οικονομική επιτυχία που της έδωσε ονομασία «κελτικός τίγρης», αφετέρου η γρήγορη έξοδος της από την κρίση, χωρίς καν να της επιβληθεί αύξηση των φορολογικών συντελεστών (όπως άλλωστε ούτε στην Κύπρο, όπου η επιβάρυνση ήταν ελάχιστη).
Κατάφερε λοιπόν να εκδιώξει την Τρόικα και να καταργήσει τα μνημόνια, παρά το ότι τα προβλήματα της οφειλόταν στην τεράστια φούσκα ακινήτων και στη τρομακτική υπερχρέωση των τραπεζών της – με το συνολικό χρέος της να είναι τετραπλάσιο του ελληνικού!
Εκτός αυτού, ακόμη και όταν η Ιρλανδία εκβιάστηκε από την ΕΚΤ, έτσι ώστε να αναλάβει το κράτος τη διάσωση των ιδιωτικών τραπεζών, πέτυχε μέσω των σωστών διαπραγματεύσεων να της επιτραπεί η εκτύπωση χρημάτων – επίσης η επιστροφή του δανείου της ΕΚΤ μετά το 2040, χωρίς ουσιαστικά να γίνει αντιληπτό από κανέναν.
Περαιτέρω, από το ίδιο παράδειγμα συμπεραίνει κανείς πως η επιτυχία μίας χώρας, μέσω των αποτελεσματικών διαπραγματεύσεων με το εξωτερικό, δεν οφείλεται μόνο στην κυβέρνηση της – αλλά, επίσης, στους Πολίτες της, με την έννοια της σωστής, υπεύθυνης, συλλογικής και αγωνιστικής στάσης τους απέναντι στα βασικά εθνικά θέματα.
Για να γίνει κατανοητή η θέση μας, υπενθυμίζουμε πως οι Ιρλανδοί Πολίτες και όχι η κυβέρνηση τους ήταν αυτοί που απέρριψαν τη συνθήκη της Νίκαιας τον Ιούνιο του 2001 – με μία καθαρή πλειοψηφία, η οποία δεν επέτρεπε αμφισβητήσεις.
Ένα χρόνο όμως αργότερα, μετά από εκβιασμούς, απειλές και πιέσεις εκ μέρους της ΕΕ, το δημοψήφισμα επαναλήφθηκε με θετική έκβαση – όπου οι Ιρλανδοί δεν εξαγριώθηκαν καθόλου, επειδή η Κομισιόν τους προικοδότησε/δωροδόκησε με μία σειρά παραχωρήσεις, οι οποίες κατέστησαν εφικτό το ιρλανδικό οικονομικό θαύμα.
Με μία νομοθεσία δηλαδή που προσέφερε στους μεγάλους επιχειρηματικούς ομίλους τη δυνατότητα παράκαμψης της φορολογίας, με μεγάλο κόστος για τις υπόλοιπες χώρες της ΕΕ – ενώ διευκόλυνε την εγκατάσταση αμερικανικών και ευρωπαϊκών πολυεθνικών, για φορολογικούς λόγους. Ως εκ τούτου, η Ιρλανδία είναι σήμερα η μοναδική χώρα μαζί με το Λουξεμβούργο, με τον άλλο φορολογικό παράδεισο δηλαδή, οι εξαγωγές της οποίας είναι μεγαλύτερες από το ΑΕΠ της – κάτι που επεξηγεί καλύτερα τη γρήγορη έξοδο της από τα μνημόνια .

Οι ευθύνες των Πολιτών

Σε πλήρη αντίθεση τώρα με τους Ιρλανδούς, εμείς οι Έλληνες δεν απαιτήσαμε ποτέ δημοψηφίσματα για βασικά εθνικά θέματα – όπως ασφαλώς ήταν η άδικη υπαγωγή της χώρας μας στο ΔΝΤ το 2010. Δεν το κάναμε ούτε όταν προτάθηκε δημοψήφισμα από τον Εφιάλτη του Καστελλόριζου, σε σχέση με το PSI που τελικά κατέστρεψε τη χώρα – παρά το ότι η προσπάθεια προσφυγής στην ετυμηγορία των Πολιτών, ήταν η μοναδική λογική ενέργεια του.
Ακόμη χειρότερα, όταν η σημερινή κυβέρνηση το 2015 δρομολόγησε το δημοψήφισμα, τη μοναδική μέχρι σήμερα σωστή απόφαση της, οι Πολίτες επέλεξαν μεν πλειοψηφικά το ΟΧΙ παρά τις απίστευτα αρνητικές συγκυρίες (κλειστές τράπεζες, πιέσεις από την ΕΕ κοκ), χωρίς όμως να το στηρίξουν αποφασιστικά ως όφειλαν στη συνέχεια – αφού επέτρεψαν σε ένα αδύναμο, ανεπαρκές και ματαιόδοξο άτομο να το μετατρέψει με θράσος σε ΝΑΙ εκβιαζόμενο, με αποτέλεσμα μία ανυπολόγιστη καταστροφή για την Ελλάδα:
το συμβιβασμό του Ιουλίου, τον εκβιασμό όλων των κομμάτων τον Αύγουστο, τις εκλογές της ντροπής που «ξεπλύναμε» μόνοι μας τον πρωθυπουργό, την τραπεζική κλοπή, τη ζημία 100 δις €, το θηριώδες μνημόνιο των εκατοντάδων σελίδων, την πλήρη απώλεια της εθνικής μας κυριαρχίας, τις κατασχέσεις δημόσιας και ιδιωτικής περιουσίας που θα ακολουθήσουν κοκ.
Από τα παραπάνω κατανοεί κανείς πως οι ευθύνες μίας κυβέρνησης όσον αφορά τις διαπραγματεύσεις είναι μεν μεγάλες, αλλά εκείνες των Πολιτών είναι πολύ μεγαλύτερες – αφού ουσιαστικά αυτοί αποφασίζουν σε τελική ανάλυση, είτε με την ενεργητική στάση τους (διαμαρτυρίες, διαδηλώσεις, εξεγέρσεις), είτε με την παθητική.
Συνεχίζοντας, για να γίνουμε κατανοητοί όσον αφορά τις δικές μας ευθύνες από τη στάση μας ως Πολίτες, οι οποίες είναι κατά πολύ μεγαλύτερες από αυτές της εκάστοτε κυβέρνησης (ακόμη μεγαλύτερες είναι ασφαλώς αυτές των ΜΜΕ που μας χειραγωγούν για ιδιοτελείς σκοπούς, χρηματιζόμενα από τα ξένα συμφέροντα – αν και εμείς είμαστε αυτοί που επιτρέπουμε τελικά τη χειραγώγηση μας), χρειάζονται κάποιες επί πλέον αναφορές.
Για παράδειγμα, εάν εξεγείρονταν μαζικά και από κοινού όλοι οι Έλληνες, ανεξαρτήτως κομματικών πεποιθήσεων, όταν ο πρωθυπουργός υπέγραψε τον Ιούλιο του 2015 την ολοκληρωτική παράδοση της εθνικής μας κυριαρχίας, μη σεβόμενος τη δημοκρατική απόφαση του ΟΧΙ, τότε η Ευρώπη (η Γερμανία), θα αναγκαζόταν να υποχωρήσειγια να αποφευχθεί η διάλυση της – όπως στην περίπτωση της Ιρλανδίας.
Όταν όμως σιωπήσαμε εκκωφαντικά όπως τα πρόβατα, ο πρωθυπουργός δεν θα μπορούσε τόσο εύκολα να διαπραγματευθεί κάτι καλύτερο, ακόμη και αν υποθέσουμε πως το ήθελε – επειδή οι Ευρωπαίοι δεν θα έκαναν αποδεκτό κανένα αίτημα του, ισχυριζόμενοι πολύ σωστά ότι, αφού δεν διαμαρτύρεται κανένας, δεν υπάρχει κανένας κίνδυνος ούτε για τον ίδιο, ούτε για την ευρωπαϊκή συνοχή. Πόσο μάλλον όταν σχεδόν 230 βουλευτές τάθηκαν τον Αύγουστο υπέρ, ενώ κέρδισε ξανά τις εκλογές του Σεπτέμβρη.
Κάτι ανάλογο ισχύει για τη ληστεία των τραπεζών που ακολούθησε, ζημιώνοντας μας κατά τουλάχιστον 40 δις €, για τη νέα δανειακή σύμβαση που επικύρωσε πανηγυρικά όλες τις προηγούμενες κοκ. – αφού κανένας δεν διαμαρτυρήθηκε σε σταθερή βάση και δεν σημειώθηκαν αξιόλογες εξεγέρσεις, οπότε η κυβέρνηση δεν είχε καν ένα τέτοιο διαπραγματευτικό χαρτί στα χέρια της. Εκτός αυτού κανένας δεν υποστηρίζει ενεργητικά την αναγκαιότητα της διεξαγωγής ενός δημοψηφίσματος με το ερώτημα «Στάση πληρωμών ή υποτέλεια» – οπότε τι θα μπορούσε να ζητήσει από το ευρωπαϊκό ιερατείο ο πρωθυπουργός;
Περαιτέρω, ακόμη και στις δημοσκοπήσεις, οι οποίες είναι ουσιαστικά ανώδυνες, οι Έλληνες τάσσονται καθαρά υπέρ της σημερινής γερμανικής ΕΕ και του ευρώ – θεωρώντας τα σημαντικότερα από την εθνική τους κυριαρχία και τη Δημοκρατία. Πώς είναι δυνατόν λοιπόν να διαπραγματευτεί καλύτερες προϋποθέσεις ο πρωθυπουργός, ακόμη και αν υποθέσουμε πως κατανοεί ότι, η Ελλάδα δεν θα αποφύγει τη χρεοκοπία και την έξοδο από την Ευρωζώνη, εάν συνεχίσει να εφαρμόζει την εγκληματική πολιτική των μνημονίων; Πολύ αργότερα όμως, αφού έχει λεηλατηθεί η δημόσια και η ιδιωτική περιουσία της από τους δανειστές της;
Με δεδομένο δε το ότι, μετά από τα χειρότερα μέτρα που έχουν επιβληθεί ποτέ σε μία χώρα, τα δύο κυβερνητικά κόμματα ευρίσκονται ακόμη στη δεύτερη θέση στις δημοσκοπήσεις, με μικρή σχετικά απόσταση από την πρώτη όταν, για παράδειγμα, το κόμμα του Γάλλου προέδρου έχει κυριολεκτικά καταρρεύσει, επειδή θέλησε να περάσει με διάταγμα μία απόφαση, τι θα μπορούσε να πει ο πρωθυπουργός στους Ευρωπαίους;
Πόσο μάλλον όταν οι Γάλλοι βρίσκονται στους δρόμους πάνω από τρεις μήνες , για ένα πλημμέλημα ουσιαστικά σε σύγκριση με το αποτρόπαιο έγκλημα που συντελείται στη χώρα μας, ενώ στην Ελλάδα δεν κινείται απολύτως τίποτα;
Ακόμη και στην Ιταλία ένα σχετικά πολύ νέο κόμμα, με ηγέτη έναν κωμικό ηθοποιό, έχει ξεπεράσει σε εκλογική δύναμη την κυβέρνηση στις δημοσκοπήσεις – τασσόμενο υπέρ της εξόδου της χώρας από το ευρώ, όταν η ελληνική αξιωματική αντιπολίτευση έχει μεν την πρώτη θέση, παραμένοντας όμως υπέρ της ίδιας πολιτικής των μνημονίων και των εξευτελιστικών υποκλίσεων απέναντι στην καγκελάριο!

Επίλογος

Ολοκληρώνοντας, ασφαλώς μας στενοχωρούν αυτές οι διαπιστώσεις, οι οποίες όμως είναι δυστυχώς η ψυχρή πραγματικότητα – σύμφωνα με την οποία οι ευθύνες για το δρόμο της καταστροφής που συνεχίζει να βαδίζει η Ελλάδα ανήκουν εν πρώτοις στους Πολίτες της, αμέσως μετά στα εγχώρια ΜΜΕ και, τέλος, στην κυβέρνηση.
Η κατάταξη δε αυτή φαίνεται πως δεν θα αλλάξει καθόλου, εάν αντικατασταθεί η σημερινή κυβέρνηση από την αξιωματική αντιπολίτευση – αφού και αυτή δεν θα έχει κανένα διαπραγματευτικό όπλο στα χέρια της, κρίνοντας από τη στάση των Πολιτών, ακόμη και αν υποθέσουμε πως θα πρότεινε μία άλλη πολιτική. Ότι θα κατανοούσε πως χωρίς την ονομαστική διαγραφή μέρους του χρέους, δεν υπάρχει μέλλον για την Ελλάδα – για λόγους που έχουμε αναλύσει άπειρες φορές

http://www.analyst.gr/

Ν.Τραμπ: Δεν θέλω την ανατροπή Μ.Άσαντ

 Ο ΝΕΟΣ ΑΜΕΡΙΚΑΝΟΣ ΠΡΟΕΔΡΟΣ ΠΡΟΑΝΗΓΓΕΙΛΕ ΑΛΛΑΓΗ ΣΤΑΣΗΣ ΣΤΟ ΣΥΡΙΑΚΟ



του Θεόφραστου Ανδρεόπουλου



Την αλλαγή στάσης των ΗΠΑ στο συριακό προανήγγειλε με συνέντευξή του στην The Wall Street Journal ο νέος Αμερικανός πρόεδρος Ν.Τραμπ σταματώντας πλέον τις αμερικανικές προσπάθειες ανατροπής του Σύρου προέδρου Μ.Άσαντ οι οποίες θα οδηγούσαν «σε πόλεμο με την Ρωσία» δηλαδή σε έναν Γ' ΠΠ.
«Οι Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής θα καταλήξουν πολεμούν με την Ρωσία εάν επιτεθούν στον πρόεδρο της Συρίας, Μπασάρ αλ Άσαντ», δήλωσε ο εκλεγμένος Ρεπουμπλικανός πρόεδρος, Ντόναλντ Τραμπ.
«Η θέση μου είναι πως η Συρία πολεμάει το Ισλαμικό Κράτος και πρέπει να απαλλαγούμε από το ISIS. Η Ρωσία βρίσκεται τώρα σε συμμαχία με τη Συρία, και χουμε και το Ιράν, που γίνεται ισχυρό, εξαιτίας μας, σε συμμαχία με τη Συρία» πρόσθεσε ο Ν.Τραμπ 
«Υποστηρίζουμε αντάρτες εναντίον της Συρίας και δεν έχουμε ιδέα ποιοι είναι αυτοί οι άνθρωποι», εξαπολύοντας μύδρους για την πολιτική της κυβέρνησης Ομπάμα η οποία εξέθρεψε τον ακραίο ισλαμισμό με τα γνωστά αποτελέσματα.
Ο Ν.Τραμπ προεκλογικά είχε δηλώσει ότι ο νυν πρόεδρος της Συρίας Μπασάρ αλ Άσαντ μπορεί να μην είναι ο ιδανικός ηγέτης, όμως πολλές από τις οργανώσεις της αντιπολίτευσης που θα αναλάμβαναν την εξουσία εάν απομακρυνόταν θα αποδεικνύονταν χειρότερες καθώς πρόκειται για ακραίους ισλαμιστές
Τότε έλεγε ότι «προτεραιότητα είναι η εξόντωση του ISIS και όχι η απομάκρυνση του Μ.Άσαντ από την εξουσία»
Είναι σαφές ότι η εξωτερική πολιτική των ΗΠΑ θα αλλάξει άρδην και αυτός είναι ο λόγος που ακόμα και τώρα κάποιοι απεργάζονται σχέδια για να μην γίνει πρόεδρος όπως νομίμως εξελέγη στις εκλογές της 8ης Νοεμβρίου.

http://www.pronews.gr/portal