Ένα γράμμα στον Γρηγόρη Αυξεντίου

 Εσύ πέθανες για την Κύπρο, τώρα συζητούν να την μοιράσουν


16-1-2017
Ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας Νίκος Αναστασιάδης στα αποκαλυπτήρια προτομής του ήρωα της ΕΟΚΑ 1955-1959 Γρηγόρη Αυξεντίου στο Πλατύ Αγλαντζιάς. Φωτογραφία ΣΤ. ΙΩΑΝΝΙΔΗΣ 
Ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας Νίκος Αναστασιάδης στα αποκαλυπτήρια προτομής του ήρωα της ΕΟΚΑ 1955-1959 Γρηγόρη Αυξεντίου στο Πλατύ Αγλαντζιάς. Φωτογραφία ΣΤ. ΙΩΑΝΝΙΔΗΣ
Διάβασα σήμερα στον τοίχο της Μαρίας Ιωάννου από την Λεμεσό:
Γράμμα στον Γρηγόρη (Αυξεντίου)…

Γρηγόρη, οι Τούρκοι χθες μας έδωσαν χάρτη. Τι χάρτη; Από που να ξεκινήσω και που να τελειώσω! Τι να σου πω και πως να σου εξηγήσω! Έγιναν πολλά… πάρα πολλά από τότε. Καταρχάς να σου πω ότι δεν...
καταφέραμε να ενώσουμε την Κύπρο με την Ελλάδα. Όχι μόνο δεν τα καταφέραμε αλλά, μας πήραν και τη μισή το 1974 … Νιώθω ντροπή που στα λέω όμως, αυτή είναι η αλήθεια. Η Ένωση για την οποία κάηκες ζωντανός στον Μαχαιρά,  δεν πραγματοποιήθηκε ποτέ. Το 1960 μας επέβαλαν ένα κράτος, την Κυπριακή Δημοκρατία. Έχουμε και σημαία δική μας Γρηγόρη.

Δεν ξεχάσαμε όμως την γαλανόλευκη. Όχι όλοι τουλάχιστον, αν αυτό σου είναι παρήγορο. Εσύ μόνο αυτή γνωρίζεις. Γι’ αυτήν τη σημαία έγινες ολοκαύτωμα. Για να καταλάβεις το κατάντημα μας, κάποιοι μας αποκαλούν φασίστες επειδή αγαπούμε και την Ελληνική σημαία. Γι’ αυτό σου λέω … άλλαξαν πολύ τα πράγματα. Έγιναν πολλά Γρηγόρη. Δικοινοτικές φασαρίες, πραξικόπημα, εισβολή από την Τουρκία το 1974. Από τότε η Τουρκία κατέχει το 37% του εδάφους της Κύπρου. Η αγαπημένη σου Λύση, βρίσκεται και αυτή υπό Τουρκική κατοχή. Δεν το πιστεύεις ε;
Από το 1974 μέχρι το 2003 κανένας δεν μπορούσε να πάει στα κατεχόμενα. Έτσι τα λέμε, κατεχόμενα. Άγνωστη για σένα και αυτή η λέξη. Θα διαβάσεις πολλές τέτοιες … Το 2003 άνοιξαν τα οδοφράγματα. Για να καταλάβεις το κατάντημα μας, όποιος θέλει να πάει στην Κερύνεια π.χ,  θα πρέπει να δείξει διαβατήριο ή ταυτότητα στον Τούρκο! Τώρα διεξάγονται συνομιλίες στη Γενεύη. Γι’ αυτό σου είπα για χάρτη στην αρχή. Οι Τούρκοι μας έδωσαν χάρτη που αποτυπώνει ποιά εδάφη θα μας επιστρέψουν!
Δεν ξέρω αν θα επιστραφεί και η Λύση. Μπορεί … Η Κύπρος έχει γίνει ένα τεράστιο οικόπεδο Γληόρη και προσπαθούμε με τους Τούρκους να συμφωνήσουμε για το ποιός θα πάρει το ένα κομμάτι και ποιος το άλλο. Να σου πω για εκ περιτροπής προεδρία; Εγγυήσεις και ασφάλεια; Ακτογραμμές; Άσε καλύτερα … Ήδη σου είπα πολλά και κατάλαβες. Δεν ξέρω πως νιώθεις. Δεν ξέρω τι σκέφτεσαι. Ίσως να μας φτύνεις που φανήκαμε ανάξιοι να συνεχίσουμε τον αγώνα σου … τον αγώνα σας! Οι αγώνες τώρα Γρηγόρη, δεν γίνονται μέσα σε κρησφύγετα και πάνω σε βουνά. Γίνονται μέσα σε θερμαινόμενες αίθουσες πολυτελείας, μέσω Facebook,  Twitter και internet. Σου το έχω πει. Άγνωστες λέξεις. Έχουν περάσει τόσα χρόνια, τι περίμενες; Να μέναμε στάσιμοι;
Έχουμε γίνει “μοντέρνοι” … Αμερικανάκια. Σκατά στα μούτρα μας; Σωστά  … Τώρα περιμένουμε με αγωνία το αποτέλεσμα της Γενεύης Γρηγόρη. Ο Πρόεδρος της Κ.Δ (που σου είπα πριν) προσπαθεί για το καλύτερο αποτέλεσμα για την Κύπρο μας. Για το καλύτερο αποτέλεσμα υπό τις περιστάσεις εννοείται. Μην περιμένεις πολλά πολλά Γρηγόρη. Ούτε εσύ, ούτε οι υπόλοιποι που δώσατε τη ζωή σας γι’ αυτόν τον τόπο. Που πεθάνετε για την Κύπρο μας, την Ελλάδα μας, για την Ένωση! Απλά, προσευχηθείτε για το καλύτερο δυνατό αποτέλεσμα. Τίποτα άλλο.
Υ.Γ : ΚΑΛΗ ΕΠΙΤΥΧΙΑ ΠΡΟΕΔΡΕ
ΑΥΤΗ ΕΙΝΑΙ Η ΔΙΚΗ ΜΟΥ ΑΠΑΝΤΗΣΗ αφού ΕΙΧΑ ΤΗΝ ΕΥΛΟΓΙΑ ΝΑ ΜΕΛΩΠΟΙΗΣΩ ΤΟΝ ΕΠΙΚΗΔΕΙΟ ΤΗΣ ΜΑΝΑΣ ΤΟΥ ΓΡΗΓΟΡΗ,
ΑΝΤΩΝΟΥΣ ΑΥΞΕΝΤΙΟΥ.
Στο κρεβάτι του ΓΡΗΓΟΡΗ κοιμόταν ο πατέρας μου όταν αυτος έλειπε, αφου στην Λυση δούλευε απο 12 χρονων και τον μεγάλωνε η κ. ΑΝΤΩΝΟΥ.
ΞΥΠΝΑ ΓΡΗΓΟΡΗ…
ΓΙΑ ΟΝΟΜΑ ΤΗΣ ΠΑΝΑΓΙΑΣ ΞΥΠΝΑ!
Και ξύπνα μας και μας  που μάλλον κοιμόμαστε ακόμα τον ύπνο του δικαίου.
Γιώργος Θεοφάνους
"mignatiou"

Τα «υλικά» κατεδάφισης του ΠΑΣΟΚ …ανασυντάσσονται!!!

ΔΕΥΤΈΡΑ, 16 ΙΑΝΟΥΑΡΊΟΥ 2017



Τέτοια μακάβρια φάρσα δεν έχει ιστορικό προηγούμενο:Τα σάπια, παρακμιακά κουρέλια της αποσύνθεσης του ΠΑΣΟΚ να …επιχειρούν να βγούνε από το σκουπιδοτενεκέ της ιστορίας… 
Μακάβρια πράγματι φάρσα: Τα αποσυντεθημένα πολιτικά πτώματα να …σαλεύουν ξανά… 
Έργο ΣΥΡΙΖΑ και αυτό: Έργο της «αριστεράς» του 4ου Ράιχ…


Μετά τη φαρσοκωμωδία της επανένωσης των πασοκικών «κουρελιών» (ΓΑΠ- Φώφης και λοιπών), τώρα έχουμε και τη μακάβρια νεκρανάσταση των «ορφανών» του Σημίτη: Άννα Διαμαντοπούλου, Γιάννης Ραγκούσης και Γιώργος Φλωρίδης… 


Η πλέον μοχθηρή έκφραση του νεοφιλελευθερισμού και του δωσιλογισμού (ο σημιτικός «εκσυγχρονισμός») βρικολακιάζει για να μας …σώσει και να μας διδάξει τον «σύγχρονο», «προοδευτικό» λόγο:Τον γνωστό «εκσυγχρονισμένο» Λόγο της ΥΠΟΤΑΓΗΣ και του δωσιλογισμού στους διεθνείς μαφιόζους του χρήματος… 

Το παλιό ΠΑΣΟΚ, λοιπόν, το οποίο από φάρσα της Ιστορίας έγινε η τραγωδία μας, τώρα μας …απειλεί (με τη διάσπαση και το «ξεκαθάρισμα λογαριασμών» ανάμεσα στα παρακμιακά υποπροϊόντα του), με δύο νέες φάρσες: Τη φάρσα των «κουρελιών» του ΓΑΠ-Φώφης και λοιπών (που θέλουν να συγκροτήσουν τη νέα «κεντροαριστερά») και τη φάρσα των μοχθηρών απομειναριών του σημιτισμού που θέλουν να αναπαλαιώσουν την άλλη ΑΠΑΤΗ, αυτή της «κεντροδεξιάς» (εδώ βρίσκεται και ο Βενιζέλος)… 

«Κεντροαριστερά» και «κεντροδεξιά» αυτό είναι το νέο σχήμα ΑΠΑΤΗΣ που αποτυπώνεται στη «ρήξη» και «αναδιάταξη» των κατεδαφισμένων και σάπιων «υλικών» του πασοκικού δράματος… 

Η μία φάρσα της ΑΠΑΤΗΣ, αυτή της «κεντροαριστεράς» …κοιτάζει προς το ΣΥΡΙΖΑ (το αναλύουμε στο προηγούμενο κείμενό μας) και η άλλη …κοιτάζει προς τη ΝΔ του Μητσοτάκη: προσφέρεται ως σωσίβιο και δεκανίκι της «κεντροδεξιάς» του Μητσοτάκη… 

Και είναι να απορεί κανείς με τον Γ. Λακόπουλο που θάβει την «κεντροαριστερή» ΑΠΑΤΗ και προβάλει κολακευτικά την άλλη ΑΠΑΤΗ του μοχθηρού νεοφιλελευθερισμού: την «κεντροδεξιά ΑΠΑΤΗ των δεκανικιών των Κυριάκου… 

Με τέτοιες ταχυδακτυλουργίες διασώζουμε τον ΕΦΙΑΛΤΗ τουΟΛΟΥ ΠΑΣΟΚ, μεταθέτουμε το ΕΓΚΛΗΜΑ στη μία πτέρυγά του και αθωώνουμε και διαφημίζουμε την άλλη μακάβρια εκδοχή του: Η οποία πρωτοστάτησε και στο μνημονιακό ΜΕΤΩΠΟ με τη ΝΔ και τις λοιπές δυνάμεις του 4ου Ράιχ… 

Και οι δύο νέες φάρσες της ΑΠΑΤΗΣ («κεντροαριστερά» και «κεντροδεξιά») αποτελούν όχι απλώς υποπροϊόντα της σήψης και αποσύνθεσης, αλλά και δουλικά ανδρείκελα των νέων αποικιοκρατών… 

Και αυτές οι δύο πασοκικές φάρσες μπορεί να φαντάζουν γελοίες και σαν «ασκήσεις επί χάρτου», αλλά αν παραμείνει κυρίαρχο το πλαίσιο του κοινοβουλευτικού κρετινισμού, καθώς και παροπλισμένο και ΑΝΥΠΑΡΚΤΟ το εργατικό και λαϊκό ΚΙΝΗΜΑ, τότε αυτές οι γελοίες και ουτοπικές φάρσες, αυτές οι ανόητες «ασκήσεις επί χάρτου» μπορεί να εξελιχτούν νε νέες ΤΡΑΓΩΔΙΕΣ… 

Οι αριστερές ΠΡΟΔΟΣΙΕΣ και η ΑΝΥΠΑΡΞΙΑ συνειδητών κινημάτων μπορούν να γεννήσουν νέα ΤΕΡΑΤΑ και νέες ανασυστάσεις και ανακυκλώσεις των σάπιων υλικών…

Η παγκοσμιοποίηση πέθανε -του Άλβαρο Γκαρσία Λινέρα


16.01.2017 | από Σύνταξη  της εφημερίδας δρόμος της αριστεράς



Δημοσίευση: Φύλλο 341 - 6/1/2017
       
Η άρνηση της Μεγάλης Βρετανίας να παραμείνει στην Ε.Ε. και η εκλογική νίκη του Τραμπ δείχνουν έναν κόσμο που αναποδογύρισε, καθώς φαίνεται να εξάντλησε τις ψευδαισθήσεις που τον έτρεφαν για έναν αιώνα Είναι μια εποχή απόλυτης αβεβαιότητας και ακριβώς γι αυτό δυνητικά και πολύ γόνιμη


Η φρενίτιδα για την άμεση υλοποίηση ενός κόσμου χωρίς σύνορα, o θόρυβος που γίνεται για τη συνεχή υποτίμηση της σημασίας των εθνικών κρατών στο όνομα του ελεύθερου επιχειρείν και η σχεδόν θρησκευτική βεβαιότητα πως η κοινωνία όλου του πλανήτη στο τέλος θα συναποτελέσει ένα ενιαίο και ολοκληρωμένο οικονομικό, χρηματιστικό και πολιτισμικό πεδίο, κατέρρευσαν προκαλώντας το βουβό δέος των φιλο-παγκοσμιοποιητικών ελίτ του κόσμου.
Η άρνηση της Μεγάλης Βρετανίας να παραμείνει στην Ε.Ε. – το σημαντικότερο σχέδιο ενοποίησης κρατών της τελευταίας εκατονταετίας – και η εκλογική νίκη του Τραμπ – που διακήρυξε την επιστροφή στον οικονομικό προστατευτισμό, ανήγγειλε την απόρριψη των συμφωνιών ελεύθερου εμπορίου και υποσχέθηκε την οικοδόμηση γιγάντιων συνοριακών τειχών –, διέλυσαν τις μεγαλύτερες και πιο επιτυχημένες φιλελεύθερες ψευδαισθήσεις της εποχής μας.
Το ότι όλα αυτά προέρχονται από δύο κράτη που, εδώ και 35 χρόνια, φορώντας τις πολεμικές τους πανοπλίες, διακηρύσσανε την έλευση του ελεύθερου εμπορίου και της παγκοσμιοποίησης σαν την αναπόφευκτη μοίρα της ανθρωπότητας, μας δείχνει έναν κόσμο που αναποδογύρισε, ή, ακόμη χειρότερα, που εξάντλησε τις ψευδαισθήσεις που τον έτρεφαν για έναν αιώνα.
Είναι γεγονός πως η παγκοσμιοποίηση – σαν στόχος και αφήγηση, γιατί τέτοια είναι –, σαν ιδεολογικός ορίζοντας ικανός να καναλιζάρει τις συλλογικές ελπίδες προς μια ενιαία προοπτική που θα μπορούσε να υλοποιήσει κάθε προσδοκία ευζωίας, διαλύθηκε σε χίλια κομμάτια. Και σήμερα δεν έχει πάρει τη θέση της κανένα παγκόσμιο όραμα που να συναρθρώνει τις κοινές ελπίδες. Αυτό που έχουμε είναι μόνο μια φοβισμένη αναδίπλωση εντός των συνόρων του καθένα, και μια επιστροφή σε ένα είδος πρωτόγονης πολιτικής, που τρέφεται από ξενοφοβία, μπροστά σε έναν κόσμο που δεν ανήκει πλέον σε κανέναν.

Η γεωπολιτική διάσταση του καπιταλισμού
Ο Μαρξ ήταν αυτός που ξεκίνησε τη μελέτη της γεωγραφικής διάστασης του καπιταλισμού. Η διαφωνία του με τον οικονομολόγο Φρίντριχ Λιστ για τον «εθνικό καπιταλισμό» του 1847 και οι σκέψεις του πάνω στις επιπτώσεις της ανακάλυψης των ορυχείων της Καλιφόρνιας σχετικά με το διατλαντικό εμπόριο με την Ασία, τον αναδεικνύουν σαν τον πρώτο και πιο σοβαρό μελετητή των διαδικασιών οικονομικής παγκοσμιοποίησης του καπιταλισμού.
Πράγματι η συνεισφορά του δεν βασίζεται στην κατανόηση του παγκοσμιοποιημένου χαρακτήρα του εμπορίου που ξεκίνησε με την εισβολή των Ευρωπαίων στην Αμερική, αλλά στην πλανητικά επεκτατική φύση της ίδιας της καπιταλιστικής παραγωγής.
Οι έννοιες της τυπικής και πραγματικής υπαγωγής της παραγωγικής διαδικασίας στο κεφάλαιο με τις οποίες ο Μαρξ ερμηνεύει την αέναη αυτο-κίνηση του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής, προϋποθέτουν την αυξανόμενη υπαγωγή της εργατικής δύναμης, της κοινωνικής γνώσης και της γης στη διαδικασία καπιταλιστικής συσσώρευσης, δηλαδή την υπαγωγή των συνθηκών ζωής ολόκληρου του πλανήτη στην αξιοποίηση του κεφαλαίου.
Από αυτό προκύπτει και το ότι στα πρώτα 350 χρόνια της ύπαρξης του, η γεωπολιτική διάσταση του καπιταλισμού πέρασε από τις πόλεις-κράτη στις ηπείρους, και στα τελευταία 150 χρόνια, σε ολόκληρο τον πλανήτη.
Η (υλική) οικονομική παγκοσμιοποίηση είναι συνεπώς έμφυτη στον καπιταλισμό. Το ξεκίνημά της μπορεί να τοποθετηθεί 500 χρόνια πριν, από τότε δηλαδή που άρχισε να εξαπλώνεται διαρκώς, αν και με τρόπο αποσπασματικό και αντιφατικό.
Αν ακολουθήσουμε τα διαγράμματα του Τζιοβάνι Αρίγκι, στη θεωρία του για τους συστημικούς κύκλους της καπιταλιστικής συσσώρευσης υπό την καθοδήγηση ενός ηγεμονικού κράτους, θα συναντήσουμε: τη Γένοβα (15ο-16ο αιώνα), τις Κάτω Χώρες (18ο αιώνα), την Αγγλία (19ο αιώνα), και τις Ηνωμένες Πολιτείες (20ό αιώνα). Καθεμία από αυτές τις ηγεμονίες συνοδεύτηκε από μια επέκταση της παγκοσμιοποίησης (αρχικά εμπορικής, μετά παραγωγικής, τεχνολογικής, γνωστικής και τέλος περιβαλλοντικής) και από μια εδαφική επέκταση των καπιταλιστικών σχέσεων.
Αυτό όμως που αποτελεί πράγματι μια πρόσφατη εξέλιξη στο εσωτερικό αυτής της οικονομικής παγκοσμιοποίησης, είναι η συγκρότησή της ως ένα πολιτικο-ιδεολογικό σχέδιο, σαν όραμα και κοινή λογική, δηλαδή σαν ορίζοντα της εποχής ικανό να συνδυάζει τα πολιτικά πιστεύω και τις ηθικές προσδοκίες των ανδρών και των γυναικών που ανήκουν σε όλα τα έθνη του κόσμου.
Το «τέλος της ιστορίας»
Η παγκοσμιοποίηση σαν αφήγημα και ιδεολογία της εποχής μας, δεν μετρά περισσότερα από 35 χρόνια. Ξεκίνησε από τον πρόεδρο Ρόναλντ Ρίγκαν και την πρωθυπουργό Μάργκαρετ Θάτσερ, με τη διάλυση του κοινωνικού κράτους, την ιδιωτικοποίηση των κρατικών επιχειρήσεων, εκμηδενίζοντας τη δύναμη του εργατικού συνδικαλισμού και αντικαθιστώντας τον προστατευτισμό της εσωτερικής αγοράς με το ελεύθερο εμπόριο, στοιχεία που χαρακτήριζαν τις οικονομικές σχέσεις από την κρίση του 1929 και μετά.
Ήταν σίγουρα μια επιστροφή αλλά με μεγιστοποίηση, στους κανόνες του οικονομικού φιλελευθερισμού του 19ου αιώνα, συνοδευόμενη από προσάρτηση των αγορών σε πραγματικό χρόνο, την ανάπτυξη του εμπορίου με βάση το παγκόσμιο ΑΕΠ (ακαθάριστο εθνικό προϊόν) και τη σημασία των χρηματιστικών αγορών, που από τότε υπήρχαν.
Αυτό όμως που διαφοροποιεί τούτη τη φάση του συστημικού κύκλου από την προηγούμενη του 19ου αιώνα, ήταν η συλλογική φενάκη της παγκοσμιοποίησης, η νομιμοποιητική ιδεολογική λειτουργία της και η νοηματοδότησή της ως το τελικό και φυσικό πεπρωμένο της ανθρωπότητας.
Όσοι αποδέχτηκαν συναισθηματικά αυτή την εκδοχή του ελεύθερου εμπορίου σαν τελική σωτηρία, δεν ήταν μόνο οι κυβερνήσεις και τα συντηρητικά κόμματα, αλλά και τα ΜΜΕ, τα Πανεπιστήμια, οι κοινωνικοί σχολιαστές και ηγέτες. Η κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης και η διαδικασία που ο Γκράμσι αποκαλούσε ιδεολογικό μεταμορφισμό των σοσιαλιστών που μεταλλάχθηκαν σε μανιώδεις νεο-φιλελεύθερους, έκλεισε τον κύκλο της τελικής νίκης του παγκοσμιοποιητικού νεο-φιλελευθερισμού.
Προφανώς, αν μπροστά στα μάτια όλου του κόσμου η ΕΣΣΔ, που μέχρι τότε θεωρείτο το αντίπαλο δέος του καπιταλισμού, παύει τον αγώνα και παραδίνεται στη μανία του ελεύθερου εμπορίου, και αν όσοι αγωνίζονται για έναν κόσμο διαφορετικό, δημόσια και γονατισμένοι, αφορίζουν τις παλιές τους πεποιθήσεις για να υπερασπιστούν την ανωτερότητα της παγκοσμιοποίησης έναντι του κρατικού σοσιαλισμού – έχουμε μπροστά μας την οικοδόμηση της τέλειας αφήγησης του «φυσικού» και αναπόφευκτου πεπρωμένου του κόσμου: τον πλανητικό θρίαμβο της ελεύθερης επιχειρηματικότητας.
Η εξαγγελία του χεγκελιανού «τέλους της ιστορίας» με την οποία ο Φουκουγιάμα χαρακτήρισε το «πνεύμα» του κόσμου, είχε όλα τα συστατικά μιας ιδεολογίας της εποχής, μιας βιβλικής προφητείας: η διατύπωσή της σαν ένα παγκόσμιο όραμα, η μάχη της με ένα άλλο δαιμονοποιημένο παγκόσμιο όραμα (τον κομμουνισμό), η ηρωική νίκη (τέλος του Ψυχρού Πολέμου) και η ανάνηψη των απίστων.
Η ιστορία πλησίαζε το στόχο της: τη νεο-φιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση. Και ξεκινώντας από εκείνο το σημείο, χωρίς εχθρικούς ανταγωνιστές, το θέμα δεν ήταν πλέον ο αγώνας για έναν καλύτερο κόσμο, αλλά απλά η επιδιόρθωση, η διαχείριση και η βελτίωση του υπαρκτού κόσμου, αφού δεν υπήρχε καμία εναλλακτική απέναντι του.
Για τούτο δεν υπήρχε κανένας στρατηγικός λόγος για κάποιον αξιόμαχο αγώνα, αφού όλες οι απόπειρες για έναν καλύτερο κόσμο είχαν παραδοθεί μπροστά στο απαράβατο μέλλον της ανθρωπότητας που εκπροσωπούσε η παγκοσμιοποίηση.
Ξεπήδησε τότε ένας παθητικός κονφορμισμός που κυρίευσε όλη την κοινωνία, και όχι μόνο τις πολιτικές και κυρίαρχες ελίτ αλλά και πλατιά κοινωνικά στρώματα που αποδέχτηκαν ηθικά την κυρίαρχη αφήγηση.
Η ιστορία χωρίς τέλος ή πεπρωμένο
Σήμερα, ενώ σκάνε τα τελευταία πυροτεχνήματα της μεγάλης γιορτής του «τέλους της ιστορίας», φαίνεται πως όποιος βγήκε νικητής – η νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση– πέθανε αφήνοντας τον κόσμο χωρίς σκοπό ή νικηφόρο ορίζοντα, δηλαδή χωρίς κανέναν ορίζοντα.
Ο Τραμπ δεν είναι ο μπόγιας της πανηγυρικής ιδεολογίας του ελεύθερου επιχειρείν, αλλά ο θεσμικός γιατρός στον οποίο πέφτει το καθήκον να επισημοποιήσει τον παράνομο θάνατο.
Τα πρώτα σοβαρά παραπατήματα της ιδεολογίας της παγκοσμιοποίησης φανερώνονται στις αρχές του 21ου αιώνα στη Λατινική Αμερική, όταν εργάτες, προλετάριοι των πόλεων και εξεγερμένοι ιθαγενείς αρνούνται τη δήθεν νομοτέλεια του τέλους της ιστορίας και συσπειρώνονται για να πάρουν την κρατική εξουσία. Συγκροτώντας κοινοβουλευτικές πλειοψηφίες και μαζικές δράσεις, οι προοδευτικές και επαναστατικές κυβερνήσεις συγκροτούν μια ποικιλία μετα-νεοφιλελεύθερων επιλογών, αποδεικνύοντας πως η ελεύθερη αγορά είναι μια οικονομική διαστροφή, που είναι εφικτό να αντικατασταθεί από μορφές οικονομικής διαχείρισης πολύ πιο αποτελεσματικές για τη μείωση της φτώχειας, για τη δημιουργία ισότητας και για την ώθηση της οικονομικής ανάπτυξης.
Με τον τρόπο αυτό το «τέλος της ιστορίας» αρχίζει να φαίνεται σαν μια παράξενη παγκόσμια απάτη και ξανά ο τροχός της ιστορίας – με τις αμέτρητες αντιφάσεις και τα προβλήματα του – ξαναρχίζει να γυρίζει.
Στη συνέχεια, το 2009, στις ΗΠΑ το μέχρι τότε υποτιμημένο Κράτος, που είχε γίνει αντικείμενο χλευασμού θεωρούμενο σαν εμπόδιο για το ελεύθερο επιχειρείν, χρησιμοποιείται σαν μαγικό μαντζούνι από τον Ομπάμα, προκειμένου να κρατικοποιήσει εν μέρει τις τράπεζες και να σώσει από τη χρεωκοπία τους τραπεζίτες.
Η επιχειρηματική αποτελεσματικότητα, σπονδυλική στήλη της νεοφιλελεύθερης αποδόμησης του κράτους, γίνεται σκόνη λόγω της αδυναμίας της να διαχειριστεί τις αποταμιεύσεις των πολιτών.
Στη συνέχεια έρχεται η κάμψη της παγκόσμιας οικονομίας αλλά, ιδιαίτερα, του εμπορίου των εξαγωγών. Στη διάρκεια των τελευταίων 20 ετών ενώ αυτό είχε διπλασιαστεί σε σχέση με το ετήσιο παγκόσμιο ΑΕΠ, μετά το 2012 μετά βίας κατορθώνει να το φθάσει. Μετά το 2015 είναι πλέον πολύ μικρότερο από αυτό, έτσι ώστε η απελευθέρωση των αγορών δεν αποτελεί πλέον την ατμομηχανή της παγκόσμιας οικονομίας ούτε την «απόδειξη» του ανίκητου της νεοφιλελεύθερης ουτοπίας.
Τέλος, οι Άγγλοι και Βορειοαμερικανοί εκλογείς κάνουν να γύρει η εκλογική ζυγαριά προς μια επιστροφή στα προστατευτικά κράτη – κι αν είναι μπορετό προικισμένα με τείχη –, και κάνουν ορατή την αδυναμία, πλανητικών πλέον διαστάσεων, αντιμετώπισης της καταστροφής της οικονομικής κατάστασης της εργατικής τάξης και των μεσαίων στρωμάτων, που έχει προκαλέσει η ελεύθερη παγκόσμια αγορά.
Σήμερα η παγκοσμιοποίηση δεν εμφανίζεται πια σαν ο παράδεισος των λαϊκών προσδοκιών ή η υλοποίηση της επιθυμητής οικογενειακής ευημερίας. Οι ίδιες χώρες, τα ίδια κοινωνικά στρώματα που ανέμιζαν τις σημαίες της στις προηγούμενες δεκαετίες μετατράπηκαν στους πιο ορκισμένους αντιπάλους της. Έχουμε μπροστά μας τον θάνατο μιας από τις μεγαλύτερες ιδεολογικές απάτες των τελευταίων αιώνων.
Ωστόσο καμιά κοινωνική ματαίωση δεν μένει χωρίς τιμωρία. Υπάρχει ένα ηθικό κόστος που τη στιγμή αυτή δεν φωτίζει άμεσες εναλλακτικές, – αυτό είναι το δύσβατο μονοπάτι της πραγματικότητας – αλλά αντίθετα τις αποκλείει τουλάχιστον για την ώρα. Είναι γεγονός ότι, στον θάνατο της παγκοσμιοποίησης σαν συλλογικό φαντασιακό, δεν φαίνεται να υπάρχει σήμερα μια εναλλακτική ικανή να προσελκύσει και να προσανατολίσει την επιθυμία και την ελπίδα για καλύτερη ζωή που θα κινητοποιούσαν τους πληγέντες λαούς
Η παγκοσμιοποίηση σαν πολιτική ιδεολογία, θριάμβευσε πάνω στα ερείπια του ηττημένου Κρατικού Σοσιαλισμού, δηλαδή, της κρατικοποίησης των μέσων παραγωγής, του μοναδικού κόμματος και στη σχεδιασμένη οικονομία από τα πάνω. Η πτώση του Τείχους του Βερολίνου το 1989 έκανε εμφανή αυτήν τη συνθηκολόγηση. Κι έτσι στο συλλογικό φαντασιακό του πλανήτη απέμεινε μόνο ένας δρόμος, μόνο ένα παγκόσμιο πεπρωμένο.
Αυτά που συμβαίνουν σήμερα δείχνουν ωστόσο πως και αυτό το πεπρωμένο που περιστασιακά θριάμβευσε, πέφτει, ξεψυχάει.
Δηλαδή η ανθρωπότητα μένει χωρίς μέλλον, χωρίς προοπτική, χωρίς βεβαιότητες. Όμως δεν πρόκειται για το «τέλος της ιστορίας» – όπως προέβλεπαν οι νεοφιλελεύθεροι – αλλά το τέλος του «τέλους της ιστορίας». Δεν είναι τίποτα άλλο παρά ιστορία.
Αυτό που σήμερα έχει απομείνει στις καπιταλιστικές χώρες είναι μια αδράνεια, μια έλλειψη πεποιθήσεων που όμως δεν παραπλανά, ένας σωρός από σάπιες ψευδαισθήσεις, και για μερικούς απολιθωμένους γραφιάδες, η νοσταλγία της αποτυχημένης παγκοσμιοποίησης που δεν φωτίζει τη μοίρα τους πια. Κι έτσι, με την ήττα του Κρατικού Σοσιαλισμού και την αυτοκτονία του νεοφιλελευθερισμού, ο κόσμος μένει χωρίς προοπτική, χωρίς μέλλον, χωρίς κινούσες ιδέες.
Είναι μια εποχή απόλυτης αβεβαιότητας, όπου, όπως προμηνούσε εύστοχα ο Σαίξπηρ «κάθε τι στερεό διαλύεται στον αέρα». Όμως ακριβώς γι αυτό, είναι και μια δυνητικά πολύ γόνιμη εποχή, ακριβώς επειδή δεν υπάρχουν κληρονομημένες σιγουριές στις οποίες να μπορούμε να γαντζωθούμε για να βάλουμε σε τάξη τον κόσμο. Τέτοιες σιγουριές οφείλουμε να οικοδομήσουμε με τα χαοτικά σωματίδια αυτού του νέου κοσμικού νεφελώματος που άφησε πίσω του το τέλος των περασμένων αφηγημάτων.
Ποιο θα είναι το καινούριο μέλλον που θα βάλει σε λειτουργία τα κοινωνικά πάθη; Αδύνατον να το προβλέψουμε με σιγουριά. Όλες οι εκδοχές είναι πιθανές, ακόμη και το «τίποτα» που κληρονομήσαμε. Τα κοινά αγαθά, ο κοινοτισμός, ο κομμουνισμός, είναι ορισμένες από αυτές τις πιθανότητες που μπορούν να γεννηθούν από τη συγκεκριμένη δράση των ανθρώπων, που εμπεριέχονται στην αδιάρρηκτη μεταβολική τους σχέση με τη φύση.
Σε κάθε περίπτωση, δεν υπάρχει ανθρώπινη κοινωνία που να μπορεί να αφήσει στην άκρη την ελπίδα. Δεν υπάρχει ανθρώπινο ον που να μην εγγράφεται σε έναν ορίζοντα, κι εμείς είμαστε σήμερα υποχρεωμένοι να οικοδομήσουμε έναν τέτοιο ορίζοντα – προοπτική.
Αυτό είναι το κοινό χαρακτηριστικό των ανθρώπων και αυτό το κοινό χαρακτηριστικό μπορεί να μας βοηθήσει να σχεδιάσουμε ένα νέο μέλλον, διαφορετικό από τον παραπαίοντα καπιταλισμό που μόλις απώλεσε την εμπιστοσύνη στον εαυτό του.

Da: rebelion.org; 27.12.2016

Το επαναστατικό έτος 2016



16-102017

Η χρονιά που μας πέρασε θα μείνει στη μνήμη των λαών σαν μία επαναστατική χρονιά ή έστω σαν ένα πρελούδιο για τα ανατρεπτικά γεγονότα που θα έρθουν. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι το κατεστημένο οικοδόμημα της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης έτριξε από τις δονήσεις που του επέβαλαν οι καταπιεζόμενοι της Νέας Διεθνούς Τάξης, με το μέλλον να διαγράφεται πιο ελπιδοφόρο.
Είναι αποδεκτό πλέον ακόμα και από τους πιο συντηρητικούς κύκλους (όχι όμως και από τους «αριστερούς»!) ότι κατά το περασμένο έτος μία αντιπαγκοσμιοποιητική εξέγερση έλαβε χώρα σε πολλά μέρη του πλανήτη. Αυτή η εξέγερση εκφράστηκε κυρίως στην κάλπη και δεν έλαβε κινηματικά χαρακτηριστικά, παρότι σε χώρες όπως η Γαλλία εκφράστηκε και με αυτό τον τρόπο. Παρόλα αυτά, η καθολική ηγεμονία της Υπερεθνικής ελίτ και των πολυεθνικών της, ιδιαίτερα και μετά την πτώση του «υπαρκτού», αμφισβητήθηκε έντονα. Οι κομισάριοι του συστήματος που εθελοτυφλούσαν πιστεύοντας στο ιδεολόγημα του «τέλους της Ιστορίας», έζησαν μια χρονιά απαράμιλλης αγωνίας, αφού οι κολασμένοι αυτού του κόσμου φρόντισαν να τους δημιουργήσουν νέους εφιάλτες.
Τα θύματα της παγκοσμιοποίησης κατάφεραν να πυροδοτήσουν έναν εκλογικό ξεσηκωμό που ανάγκασε μέχρι και τους συστημικούς Τάιμς να βρουν ιστορικό ανάλογο στο μακρινό αλλά επαναστατικό 1848.:
«Ήταν η στιγμή κατά την οποία η τεχνολογική αλλαγή συγκλόνιζε τις ζωές των εργατών, η κυβέρνηση φαινόταν απομακρυσμένη, οι εθνικιστές απέρριπταν τους κανόνες των αυτοκρατοριών. Η επανάσταση πλανιόταν στον αέρα. Ήταν το έτος που ο Καρλ Μαρξ και ο Φρίντριχ Ένγκελς έγραψαν το Κομουνιστικό Μανιφέστο…»
Και συνεχίζει ο αρθρογράφος γράφοντας:
«O αναβρασμός του 1848 δεν διήρκησε, παρόλο που έσπειρε τους σπόρους της μελλοντικής αλλαγής. Εν αντιθέσει, το 2016 μπορεί πιθανώς να είναι κομμάτι ενός απανωτού μετασχηματισμού των πολιτικών θεσμών και γεωστρατηγικών αλλαγών. Τα πολλά ρήγματα που άνοιξαν το 2016 θα διευρυνθούν το 2017.»
Και είναι αλήθεια ότι το κατεστημένο τρέμει τις πιθανές αλλαγές που μπορεί να φέρει το νέο έτος, μιας και σε χώρες πυλώνες της παγκοσμιοποίησης στην Ευρώπη, όπως η Γαλλία, η Ολλανδία και η Ιταλία, έρχονται εκλογές, με τους αντιπαγκοσμιοποιητές νεο-εθνικιστές υποψήφιους να διεκδικούν την νίκη.
Βέβαια, το άτυπο αντιπαγκοσμιοποιητικό κίνημα που διαμορφώνεται σε όλο τον κόσμο οφείλει να λάβει οργανωτική μορφή και να διατυπώσει ξεκάθαρα τους στόχους του. Με αυτόν τον τρόπο θα είναι δυνατό να απαγκιστρωθεί από τις ελίτ και τους ηγετίσκους που προσπαθούν να το αντιπροσωπεύσουν, όπως ο Τζόνσον και ο Φάρατζ στην Μεγάλη Βρετανία, ο Τράμπ στις ΗΠΑ κλπ. και να βαδίσει αταλάντευτα προς τη ρήξη με τους θεσμούς της παγκοσμιοποίησης, για μία νέα δημοκρατική διεθνή τάξη κυρίαρχων και αυτοδύναμων εθνών και λαών. Γι’ αυτό παλεύει το ΜΕΚΕΑ στην Ελλάδα και η διεθνής πρωτοβουλία μας για τη δημιουργία αντίστοιχων Μετώπων για την Εθνική και Κοινωνική Απελευθέρωση σε κάθε χώρα που έχει ενσωματωθεί στη Νέα Διεθνή Τάξη.
Ας δούμε όμως περιληπτικά μερικά από τα σημαντικότερα γεγονότα που σημάδεψαν το ανατρεπτικό περασμένο έτος.
To OXI των Βρετανών ήταν αδιαμφισβήτητα το πιο χαρακτηριστικό γεγονός. Η επανάσταση του Brexit (όπως την ονομάσαμε από την πρώτη στιγμή) αποτέλεσε τη ισχυρότερη γροθιά των λαών ενάντια στη νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση, έχοντας πολιτικές, οικονομικές αλλά και πολιτιστικές διαστάσεις. Ήταν μία νίκη της εργατικής τάξης και των θυμάτων της παγκοσμιοποίησης στη Βρετανία, που όρθωσαν το ανάστημά τους στην ασύστολή προπαγάνδα και τρομοκρατία που εξαπέλυσαν τα ΜΜΕ για τη δήθεν καταστροφή που θα έφερνε η έξοδος.  Η ηχηρή δήλωση ότι μπορούμε να ζήσουμε έξω από τις «4 ελευθερίες» της συνθήκης του Μάαστριχτ ακούστηκε σε όλον τον κόσμο. Σήμερα είναι σε εξέλιξη μια τεράστια αντεπανάσταση από τις ελίτ, με σκοπό το Brexit ουσιαστικά να χαλκευτεί ή και να ακυρωθεί.
Η εκλογή του Ρεπουμπλικανικού υποψήφιου (αν και πολεμήθηκε από το ίδιο του το κόμμα) ήταν η συνέχεια της επαναστατικής ψήφου των Βρετανών. Η υποψηφιότητα του Τράμπ, παρότι είναι μεγιστάνας επιχειρηματίας (ή μπορεί και εξαιτίας αυτού, αφού είναι γνωστός ο λυσσαλέος οικονομικός πόλεμος που δέχονται από τις τράπεζες κλπ. όσοι τολμούν να αμφισβητήσουν τη ΝΔΤ, όπως δείχνει χαρακτηριστικά το παράδειγμα της Λε Πεν), είχε έντονη αντιπαγκοσμιοποιητική χροιά, μιας και απέρριπτε τις συμφωνίες ελεύθερου εμπορίου της Αμερικής (NAFTA, TTP κλπ), καλούσε για προστασία της εγχώριας αγοράς, αμφισβητούσε την ανεξέλεγκτη εισαγωγή του φθηνού εργατικού δυναμικού των μεταναστών και, τέλος, διατύπωνε την σημασία ανοικοδόμησης των σχέσεων Ρωσίας-ΗΠΑ, δίνοντας, όπως φαίνεται, τέλος στο άκρως επικίνδυνο κλίμα που αναπτύσσει η Υπερεθνική Ελίτ υπό το φως του πολέμου στη Συρία.
Όλα αυτά σε συνδυασμό με το γεγονός ότι αντίπαλός του ήταν η Χίλλαρυ Κλίντον, η εκλεκτή του κατεστημένου, αυτή που θα έφερνε το τελικό αιματοκύλισμα του Συριακού λαού (αλλά αργότερα και του Ιρανικού κ.ο.κ.) μετά την εγκληματική εισβολή στη Λιβύη που η ίδια ενορχήστρωσε, κάνει τη νίκη των αμερικανικών θυμάτων της παγκοσμιοποίησης έκδηλη.
Όπως γράφει ο Τάκης Φωτόπουλος στο νέο του βιβλίο «Η Νέα Διεθνής Τάξη Εν Δράσει» (σύντομα και στα Ελληνικά από τις εκδόσεις «Γόρδιος»):
«Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η εκλογή Τραμπ όπως και η ψήφος του Brexit, αντιπροσωπεύουν ένα είδος λαϊκής επανάστασης, καθώς το κάθε γεγονός σηματοδότησε μια εξέγερση των λαών ενάντια στην παγκοσμιοποίηση και τα σχέδια των ελίτ για παγκόσμια διακυβέρνηση. (…) Οι άνθρωποι της εργατικής τάξης (οι οποίοι έχουν, ουσιαστικά, σταματήσει να ψηφίζουν εδώ και καιρό, τόσο στη Βρετανία όσο και στις ΗΠΑ, έχοντας καταλήξει ότι οι εκλογές δεν μπορούν να αλλάξουν τίποτα), αποφάσισαν να δοκιμάσουν την εκλογική διαδικασία και νίκησαν κόντρα σε όλες τις πιθανότητες! Αυτό συνέβη ενάντια τις ενωμένες δυνάμεις όλων των κομμάτων (ακόμα και το Ρεπουμπλικανικό Κόμμα στράφηκε ενάντια στον ίδιο του τον υποψήφιο!), των ΜΜΕ, των περισσότερων ακαδημαϊκών (συμπεριλαμβανομένων «αριστερών» νικητών Νόμπελ), του Χόλλυγουντ και ολόκληρης της πολιτιστικής βιομηχανίας, και, φυσικά, ενάντια στις μεσαίες τάξεις, εκτός από εκείνο το μέρος τους που έχει γίνει θύμα της παγκοσμιοποίησης. (…)
Κάθε έντιμος δημοσιογράφος που παρακολούθησε συγκεντρώσεις τόσο στο Ηνωμένο Βασίλειο και τις ΗΠΑ ανέφερε ακριβώς την ίδια εικόνα μιας επαναστατικής ατμόσφαιρας που επικρατεί ανάμεσα στα θύματα της παγκοσμιοποίησης. Ο John Harris, για παράδειγμα, ο οποίος επισκέφθηκε τις περιοχές του Brexit στη Βρετανία καθώς και τους τομείς που ψήφισαν για τον Trump στις ΗΠΑ έφτασε στο ίδιο συμπέρασμα σε ένα άρθρο με υπότιτλο “Οι εργαζόμενοι που συνάντησα στην Ιντιάνα [των ΗΠΑ] ήταν τόσο θύματα της παγκοσμιοποίησης, όσο εκείνοι στο Stoke ή στο Merthyr Tydfil [της Βρετανίας]”. [1]
Φυσικά, αυτή δεν ήταν μια επανάσταση του είδους που είδαμε τις τελευταίες τρεις αιώνες περίπου, ως μέρος της επαναστατικής εποχής που ξεκίνησε τον 17ο αιώνα και μάλλον έληξε τον περασμένο αιώνα. [2] Είναι σαφές ότι, μετά την κατάρρευση του “υπαρκτού σοσιαλισμού”, αυτό το είδος της επανάστασης δεν είναι δυνατό πια, τουλάχιστον σε οποιαδήποτε χώρα έχει ενσωματωθεί πλήρως στη ΝΔΤ της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης με μια σχετικά ισχυρή μεσαία τάξη. Ωστόσο, αυτό δεν αποκλείει εξεγέρσεις, ή ακόμη και εκλογικές “επαναστάσεις”, όπως το Brexit ή το “Trumpism”, όπου οι εκλογείς στρέφονται εναντίον ολόκληρου του κατεστημένου, απορρίπτοντας κάθε είδους ελίτ (πολιτικές, οικονομικές, πολιτιστικές, μέσα μαζικής ενημέρωσης, κλπ.). (…)
Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η «Αριστερά» προσπάθησε να μειώσει τη σημασία αυτών των γεγονότων και ακαδημαϊκοί, όπως ο Νόαμ Τσόμσκι και ο James Petras διαδραμάτισαν πρωταγωνιστικό ρόλο στον αποπροσανατολισμό των λαών στον αγώνα τους κατά της παγκοσμιοποίησης και της ΝΔΤ, στρεφόμενοι στην πορεία ακόμη και ενάντια στους παραδοσιακούς υποστηρικτές της Αριστεράς, κάτω από ένα υποτιθέμενο «αριστερό» προκάλυμμα.»
Προς τα τέλη του χρόνου δόθηκε η ευκαιρία στον ιταλικό λαό να μιλήσει. Οι γείτονες, με αφορμή το δημοψήφισμα για τις συνταγματικές αλλαγές, φανέρωσαν την αντίθεσή τους στις ασκούμενες πολιτικές της ΕΕ με ένα συντριπτικό ΟΧΙ. Η συμβολική αυτή ψήφος αποτύπωσε την δυσαρέσκεια που υπάρχει ιδιαίτερα στη νεολαία, που τη μαστίζει η αυξανόμενη ανεργία, αλλά και γενικότερα στην υπόλοιπη κοινωνία, όπου ένας στους τέσσερις είναι φτωχός. Η έκβαση του δημοψηφίσματος φέρνει πιο κοντά τις εκλογές, με το Κίνημα των 5 Αστέρων, που ζητά έξοδο από την Ευρωζώνη, να παλεύει για την πλειοψηφία.
Συρία
Η απελευθέρωση του Χαλεπίου από τις δυνάμεις της νόμιμα εκλεγμένης κυβέρνησης του Μπασάρ Αλ Άσαντ σηματοδότησε την πρώτη στρατιωτική ήττα της Υπερεθνικής Ελίτ από το 2001, έτος κατά το οποίο δόθηκε το έναυσμα για τον ατέρμονο «πόλεμο κατά της τρομοκρατίας». Η νίκη του άξονα της αντίστασης που περιλαμβάνει τον Συριακό Αραβικό Στρατό, τη Ρωσία, το Ιράν, τη Χεζμπολάχ κ.α έδωσε τέλος (τουλάχιστον προσωρινά) στο αιματοκύλισμα του συριακού λαού από τους «εξεγερμένους» μισθοφόρους της Δύσης και των συμμαχικών της καθεστώτων του Κόλπου, που σκόρπιζαν «δημοκρατία» και «ανθρώπινα δικαιώματα» μαζί με βόμβες και σφαίρες. Η προσπάθεια αλλαγής του εθνικο-απελευθερωτικού καθεστώτος του Αραβικού Σοσιαλιστικού κόμματος Μπάαθ που είχε δρομολογηθεί χρόνια νωρίτερα και στόχευε μακροπρόθεσμα στην περικύκλωση του Ιράν και εν τέλει της Ρωσίας, απέτυχε προς το παρόν γιατί βρήκε αντιμέτωπη έναν λαό συσπειρωμένο (από κομμουνιστές μέχρι μπααθικούς) και αποφασισμένο να μην παραδοθεί. Το ποτάμι ψεμάτων και διαστρέβλωσης της πραγματικότητας περί «ολοκαυτώματος» και «ανθρωπιστικής κρίσης», για τα οποία ευθυνόταν ο «αιμοσταγής δικτάτορας» Άσαντ, που έρεε χωρίς σταματημό στα δελτία ειδήσεων, έδειξε για άλλη μία φορά το ρόλο των ΜΜΕ, των ΜΚΟ καθώς και των παραφυάδων της Νέας Διεθνούς Τάξης στην παγκοσμιοποιητική «αριστερά».
Από την άλλη ήταν επίσης μια χρονιά όπου εκτοξεύτηκαν οι επενδύσεις και οι μπίζνες των Σόρος και σία, με σκοπό τη δημιουργία στρατιών απόλυτα εξαρτημένων (οικονομικά και πολιτικά) υπηκόων/«απασχολούμενων» μεταναστών, που θα ανταγωνίζονται τους εξαθλιωμένους ντόπιους, σε χώρες όλο και λιγότερο ελεγχόμενες από τους λαούς τους. Στόχος της Υπερεθνικής Ελίτ και «επενδυτών» τύπου Σόρος είναι το ουσιαστικό ξεπούλημα των χωρών, η κατάλυση της εθνικής, οικονομικής και πολιτιστικής κυριαρχίας των λαών, προς όφελος των ωφελημένων της παγκοσμιοποίησης.
Η βασική διαδικασία που οδήγησε σε αυτό είναι το άνοιγμα και η απελευθέρωση των αγορών (κεφαλαίου, εργασίας, αγαθών και εμπορευμάτων). Η ιδεολογία και η πρακτική των «ανοιχτών συνόρων» εντός του διεθνοποιημένου συστήματος και η συνακόλουθη μαζική μετανάστευσητα οποία μάλιστα έχει αγκαλιάσει και η «Αριστερά» διαστρεβλώνοντας την κλασική ελευθεριακή έννοια των ανοιχτών συνόρων, αυτή τη συστημική διαδικασία εκφράζουν. Κι αυτό γιατί τα ανοιχτά σύνορα είναι νοητά μόνο όταν οι λαοί έχουν την εθνική τους κυριαρχία και συναποτελούν μια νέα δημοκρατική παγκόσμια τάξη, όπου ελέγχουν και αποφασίζουν για τους πόρους τους, υλικούς και ανθρώπινους, και όχι βέβαια μέσα στην καταστροφική ανισότητα, τον ανταγωνισμό και την εκμετάλλευση της αναρχίας των αγορών!. Σε μια τέτοια δημοκρατική παγκόσμια τάξη θα είναι οι ίδιοι οι λαοί που θα καθορίζουν τον καλύτερο τρόπο για να καλύψουν τις ανάγκες που αποφασίζουν να ικανοποιήσουν, μέσω του κοινωνικού ελέγχου κάποιου είδους (π.χ. μέσω της οικονομικής δημοκρατίας σαν τμήμα μιας Περιεκτικής Δημοκρατίας). Σαφώς, ο κόσμος στον οποίο ζούμε σήμερα, είναι ακριβώς το αντίθετο από αυτό το είδος ιδανικού κόσμου και όσοι αγωνίζονται για τα ανοιχτά σύνορα είναι στην πραγματικότητα οι ελίτ και οι συνεργάτες τους, με στόχο να μεγιστοποιήσουν τα κέρδη τους μέσω της ελεύθερης κυκλοφορίας μεταξύ των χωρών, όχι μόνο του κεφαλαίου και των εμπορευμάτων, αλλά επίσης και του φθηνού εργατικού δυναμικού.
Έτσι, η παγκοσμιοποίηση και οι εκφραστές της οδηγούν στην περαιτέρω χειραγώγηση των εθνικών και τοπικών κοινωνιών ως συνέπεια της συμπίεσης του εργατικού κόστους και της αποδόμησης των υπολειμμάτων κοινωνικού κράτους, στην πολιτική εκμετάλλευση των μεταναστών και προσφύγων, με αποτέλεσμα τη δημιουργία μικρών εμφυλίων ξένων και ντόπιων μέσα στις κοινωνίες καθώς και στην πολιτιστική ισοπέδωση που το σύστημα χρησιμοποιεί ως «κουλτούρα συμφιλίωσης», προκειμένου να αντιμετωπίσει την απότομη και βίαιη συνύπαρξη διαφορετικών πολιτισμών. Έτσι, το κυριότερο συνακόλουθο των «ανοιχτών συνόρων» είναι η προώθηση της «κουλτούρας» της παγκοσμιοποίησης, που περιλαμβάνει την ουσιαστική κατάργηση της εθνικής κουλτούρας, τη θεσμοποίηση της κουλτούρας των ναρκωτικών,των γάμων μεταξύ ομοφυλοφίλων κλπ. και την περαιτέρω διάδοση του ατομικισμού, των υποπροϊόντων του Χόλλυγουντ κλπ. –όλα αυτά που χάρη στην «πρώτη φορά αριστερά» έγιναν η σημερινή κουλτούρα, με την οποία τρέφονται τα λαϊκά στρώματα μέσα από τα πανάθλια συστημικά κανάλια…
Και βέβαια οι εξελίξεις αυτές κάθε άλλο παρά άσχετες είναι με τις Επαναστάσεις του Brexit και της εκλογής Τραμπ στις ΗΠΑ, όπως φαίνεται από το γεγονός ότι ο Σόρος και σία πρωτοστατεί λυσσαλέα όλο αυτό το διάστημα στην ουσιαστική ανατροπή των λαϊκών αυτών εκλογικών επαναστάσεων.
Το παρόν του 2017
Το νέο έτος αποτελεί έτος-ορόσημο για τους αγώνες για κοινωνική απελευθέρωση. Ακριβώς έναν αιώνα πριν ξέσπασε η μεγάλη Ρωσική επανάσταση, η πρώτη έφοδος στον ουρανό του προλεταριάτου, δείχνοντας το δρόμο στους καταπιεσμένους όλου του κόσμου. Η εργατική τάξη, με όχημα το πρόταγμα της κομμουνιστικής αριστεράς των Μπολσεβίκων, κατάφερε να ανατρέψει την κατεστημένη τάξη πραγμάτων. Παρόλα αυτά, η κατάσταση 100 χρόνια μετά είναι τελείως διαφορετική, καθώς όλο και πλατύτερα λαϊκά στρώματα εγκαταλείπουν την αριστερά και στρέφονται αναγκαστικά στα αυξανόμενα νέο-εθνικιστικά κινήματα , τα οποία έχουν μικρή σχέση με τον παλιό επιθετικό εθνικισμό. Όπως εξηγεί ο Τ.Φ. σε σχέση με τις εξελίξεις αυτές στο νέο του βιβλίο:
«Ωστόσο, δεν υπάρχει αμφιβολία πια ότι ήταν η πνευματική αποτυχία της Αριστεράς να αντιληφθεί την πραγματική σημασία ενός νέου συστημικού φαινομένου, (δηλαδή της ανάδυσης της Υπερεθνικής/Πολυεθνικής Επιχείρησης, η οποία έχει οδηγήσει στην εμφάνιση της εποχής της παγκοσμιοποίησης) και η συνακόλουθη πολιτική της χρεοκοπία, τα οποία ήταν οι απώτερες αιτίες της ανόδου του νεο-εθνικιστικού κινήματος στην Ευρώπη. Το κίνημα αυτό είναι πολύ διαφορετικό είδος κινήματος από το παλιό επιθετικό εθνικιστικό κίνημα. Πρόκειται για ένα κίνημα που έχει αγκαλιαστεί από τα περισσότερα από τα θύματα της παγκοσμιοποίησης σε όλο τον κόσμο, αλλά ιδιαίτερα στην Ευρώπη, κυρίως από την εργατική τάξη, που υποστήριζε παραδοσιακά την Αριστερά, ενώ η τελευταία έχει ουσιαστικά αγκαλιάσει όχι μόνο την παγκοσμιοποίηση της οικονομίας, αλλά και την πολιτική, ιδεολογική και πολιτισμική παγκοσμιοποίηση και έχει ως εκ τούτου ενσωματωθεί πλήρως στην Νέα Διεθνή Τάξη. Στην πραγματικότητα, σήμερα, μετά τον ουσιαστικό ευνουχισμό του αντισυστημικού κινήματος κατά της παγκοσμιοποίησης, κυρίως χάρη στις δραστηριότητες της παγκοσμιοποιητικής «Αριστεράς» καθώς και του Παγκόσμιου Κοινωνικού Φόρουμ[3] και των διαφόρων Ιδρυμάτων που το χρηματοδοτούν, το νεο-εθνικιστικό κίνημα είναι η μόνη πολιτική δύναμη που έχει απομείνει για να πολεμήσει κατά της παγκοσμιοποίησης γενικότερα και της ΕΕ ειδικότερα.
Είναι, επομένως, σαφές ότι τα νεο-εθνικιστικά κόμματα, τα οποία δέχονται όλα την επίθεση της Υπερεθνικής Ελίτ, αποτελούν περιπτώσεις κινημάτων που συμπληρώνουν απλά το τεράστιο κενό που άφησε η παγκοσμιοποιητική “Αριστερά”, η οποία, αντί της τοποθέτησης της στην πρώτη γραμμή όλων αυτών των λαών που αγωνίζονται ενάντια στην παγκοσμιοποίηση και τη σταδιακή κατάργηση της οικονομικής και της εθνικής τους κυριαρχία,[4] προωθεί έμμεσα την ίδια την παγκοσμιοποίηση, χρησιμοποιώντας επιχειρήματα που βασίζονται σε έναν αναχρονιστικό διεθνισμό, που αναπτύχθηκε πριν από εκατό περίπου χρόνια. Ως αποτέλεσμα, τα νεο-εθνικιστικά κόμματα αγκαλιάζουν σήμερα τα περισσότερα από τα θύματα της παγκοσμιοποίησης σε όλη την Ευρώπη, ιδιαίτερα την εργατική τάξη η οποία συνηθιζόταν να υποστηρίζει παραδοσιακά την Αριστερά[5] ενώ η τελευταία έχει αγκαλιάσει ουσιαστικά όλες τις πτυχές της παγκοσμιοποίησης (οικονομική, πολιτική, ιδεολογική και πολιτιστική) και έχει πλήρως ενσωματωθεί στη ΝΔΤ– μια καθοριστική στιγμή στη σημερινή πνευματική και πολιτική χρεοκοπία της…»
Η χρεοκοπία της «αριστεράς» της παγκοσμιοποίησης αναδεικνύει την επιτακτική ανάγκη να χτίσουμε ένα πραγματικά αντιπαγκοσμιοποιητικό κίνημα στην Ελλάδα και σε όλον τον κόσμο. Το ΜΕΚΕΑ καλεί τους εργάτες, τους συνταξιούχους, τους νέους, τους άνεργους, τους αγρότες να συνταχθούν σε αυτήν την προσπάθεια για κοινωνική και εθνική απελευθέρωση
ΠΗΓΕΣ :

ΠΩΣ Η ΡΩΣΙΑ ΤΟΥ ΠΟΥΤΙΝ ΞΕΦΥΓΕ ΑΠΟ ΤA ΔONTIA ΤΗΣ ΝΕΑΣ ΤΑΞΗΣ ΤΩΝ ROTHSCHILDS

ΤΟ ΙΣΤΟΡΙΚΟ ΤΗΣ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗΣ ΤΗΣ ΥΠΕΡΔΥΝΑΜΗΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΤΟΚΟΓΛΥΦΙΑ...


16-1-2017

Όταν ο Βλαντιμίρ Πούτιν εξελέγη πρόεδρος της Ρωσίας το 2000, η Ρωσία είχε πέσει σε πτώχευση. Χρωστούσε 16,6 δισ. δολάρια στο ΔΝΤ (Διεθνές Νομισματικό Ταμείο), το εργαλείο της οικογένειας Rothschild.

Επιπλέον, η Ρωσία είχε ένα δάνειο 36 δισ. δολαρίων στην -επίσης ελεγχόμενη από τους Rothschilds, Paris & London Club of Creditors (Λέσχη Πιστωτών Παρισιού και Λονδίνου). Ο Πούτιν χρησιμοποίησε την άνοδο των διεθνών τιμών του πετρελαίου και μέρος των κερδών της μεγαλύτερης ρωσικής εταιρίας Gazprom, έτσι ώστε να ξεπληρώσει τα χρέη. Η σταδιακή αύξηση της τιμής του πετρελαίου σήμαινε ότι η Ρωσία σταμάτησε να ελέγχεται από τις τράπεζες των Rothschilds και έγινε οικονομικά ανεξάρτητη.

Η Ρωσία μερικές φορές εξαπάτησε τους ‘σωτήρες’ της όταν αποφάσισε να απαλλαγεί από τις οικονομικές αλυσίδες της οικογένειας Rothschild. Συνέβησαν περίεργες εξελίξεις που σχετίζονται με την παρουσία της Shell το 2006. Το 2006, η Shell έχασε ένα σημαντικό μέρος μετοχών στο Sakhalin, και ο Πούτιν τότε ανάγκασε τη Shell να πωλήσει την πλειοψηφία των μετοχών της. Η Shell κράτησε το ένα τέταρτο των μετοχών Sakhalin, και η ανάπτυξη των κοιτασμάτων φυσικού αερίου αφέθηκε στην κρατική εταιρία Gazprom.

Η διαχείριση των μεγαλύτερων τραπεζών και πολυεθνικών εταιρειών γίνεται από την οικογένεια Rothschild. Ο Πούτιν ήθελε να βγει η χώρα του, η μεγαλύτερη χώρα στον κόσμο, από αυτές της δομές εξουσίας, οικονομικής δέσμευσης και φασισμού. 

Όταν ο Πούτιν εξόφλησε το χρέος της Ρωσιας στους Ρότσιλντ, το 2006, η οικονομική εξάρτηση της Ρωσίας από τους Εβραίους χρηματοδότες έλαβε ΤΕΛΟΣ!

Ένας Ρώσος Εβραίος Πράκτορας των Rothschild, ο Mikhail Khordorkovsky, απέκτησε την περιουσία του αυτήν την περίοδο και μαζί με αυτόν πολλοί άλλοι Εβραίοι ολιγάρχες. Αυτό έγινε δυνατό μέσα από ιδιωτικοποιήσεις κατά την εποχή του καθεστώτος του πρώην Προέδρου Μπόρις Γέλτσιν. Του χαζομεθύστακα που θα του είχαν υποσχεθεί ατέλειωτη βότκα.

Με την βοήθεια του Jacob Rothschild, ξεκίνησε ο Khordorkovsky το Banking Group Menatep, λίγο πριν από την πτώση του κομμουνισμού το 1990 . Η Banking Group Menatep συνδέεται με τους Rothschild και την Soros Carlyle Group.

Το όνομα του George Soros ξαναβγαίνει στην επιφάνεια. Ο Soros, ένα πιόνι της Νέας Τάξης, αναδύεται παντού ως χρηματοδότης και ως εκ τούτου θα πρέπει να θεωρείται το σημαντικότερο πιόνι (η βασίλισσα) των Rothschild.


Το 1995 ο Khordorkovsky αγόρασε την Yukos για 350 εκατομμύρια δολάρια. Έτσι έγινε ένας από τους πλουσιότερους ανθρώπους στον κόσμο, με μια προσωπική περιουσία που αξίζει τουλάχιστον το 1 δισ. ευρώ. Τον Οκτώβριο του 2003 ο Khordorkovsky συνελήφθη για φορολογική διαφυγή. Φυσικά ο Πούτιν γνώριζε τα παιχνίδια των Rothschild και άλλαξε το ρου της ιστορίας για την χώρα του.

Όπως οι περισσότεροι πλούσιοι Εβραίοι χρησιμοποιούν την οικονομική τους δύναμη για να υπονομεύσουν μια χώρα μέσω της Gene Sharp μεθόδου, έτσι επίσης και ο Khordorkovsky προσπάθησε να επικρίνει τον Πούτιν όσον αφορά τις προσπάθειες του να ενώσει τη Ρωσία, πολιτικά, πολιτιστικά και πνευματικά.

Ο Khordorkovsky χάλασε εκατομμύρια για να ρίξει το καθεστώς του Πούτιν. Χρηματοδότησε τα «δημοκρατικά μεταρρυθμιστικά κόμματα ”. Μέσω του Khordorkovsky προσπάθησαν οι Ρότσιλντ να ξαναπάρουν την δύναμη στη Ρωσία. Οι Ρότσιλντ ήταν στην πραγματικότητα πίσω από την αγορά της Menatep Banking & Oil Yukos Khordorkovsky.

Αυτό αποδεικνύεται από το ακόλουθο κείμενο:
1. Τον Φεβρουάριο του 2004, αμέσως μετά τη σύλληψη του Khordorkovsky αποκαλύφθηκε ότι η Menatep Τράπεζα, (η τραπεζα του) λειτουργούσε από το Isle of Man, ένα βρετανικό υπεράκτιο φορολογικό παράδεισο.

2. Ο βρετανικός τύπος ανέφερε ότι οι μετοχές Khordorkovsky της Yukos Oil διοχετεύτηκαν στον Jacob Rothschild, λίγο πριν από τη σύλληψή του Khordorkovsky 3. Η Menatep τραπεζα αρνηθηκε ότι Jacob Rothschild είχε σχεση με την Yukos Oil. Η εξήγηση ήταν ότι ο Jacob Rothschild είχε στενούς δεσμούς με την Τράπεζας Menatep, αλλά μόνο μέσω του Ιδρύματος Open Ρωσία (όπου και ο Χένρι Κίσινγκερ είναι μέλος). Η Menatep ξέχασε να αναφέρει ότι το Ίδρυμα Open Ρωσία ιδρύθηκε από την Yukos Oil.

Η Menatep τράπεζα πρόσφερε στον Πούτιν μετοχές της Yukos Oil, αλλά ο Πούτιν έλυσε το πρόβλημα αυτό με διαφορετικό τρόπο. Απλά τους απάντησε ότι «η εταιρεία είναι Ρωσική». 

Η στάση της Τουρκίας έσωσε τον ελληνισμό από την γεωπολιτική παγίδα

16-1-2017

Την εκτίμηση πως η Τουρκική αδιαλλαξία τελικά ήταν σωτήρια για τον ελληνισμό κάνει ο καθηγητής της Στρατιωτικής Σχολής Ευελπίδων Κωνσταντίνος Γρίβας σε συνέντευξη που παραχώρησε στην Ιωάννα Ηλιάδη...


Ο κ. Γρίβας υποστηρίζει επί λέξει ότι "οι Βάρβαροι έδωσαν τη λύση". Έσωσαν την Κύπρο και τον ελληνισμό από μια γεωπολιτική παγίδα που θα μπορούσε να ήταν καταστρεπτική.

Ήταν μεγάλος ο μαξιμαλισμός της Άγκυρας και η αδυναμία να κρύψει τις πραγματικές προθέσεις που...

είναι η πλήρης κυριαρχία της Κύπρου, που ουσιαστικά τίναξε στον αέρα τις διαπραγματεύσεις.


Σημαντικά κομμάτια του ελλαδικού συστήματος έχουν κατανοήσει το αδιέξοδο και ψάχνουν τρόπο να απεμπλακούν. Εκπλήσσει η εμμονική προσήλωση της σημερινής Κυπριακής ηγεσίας σε μια λύση που θα ήταν καταστρεπτική. 

Χαρακτηρίζει ανεκδιήγητη την αποδοχή της εξομοίωσης του προέδρου της Κυπριακής Δημοκρατίας με τον ηγέτη της τουρκοκυπριακής κοινότητας, κάτι που σε βάθος χρόνου ενδέχεται να έχει συνέπειες. Ωστόσο εκτιμά πως αυτές οι συνέπειες θα είναι διαχειρίσιμες.

Το ελληνικό υπουργείο εξωτερικών, σύμφωνα με τις ενδείξεις υπήρξε ένας από τους σωτήριους παράγοντες. Φαίνεται ότι λειτουργεί ρεαλιστικά και καταφέρνει να λειτουργεί ως βαρίδι στις εμμονικές αντιλήψεις της Κυπριακής Προεδρίας.

Δεν θα πρέπει να χρεωθεί η ελληνική και ελληνοκυπριακή πλευρά την αποτυχία της διαπραγμάτευσης

Το Κυπριακό είναι ζήτημα υψηλής στρατηγικής και ως τέτοιο πρέπει να είναι εναρμονισμένο με τον ιστορικό του χρόνο. Η διαδικασία που ακολουθήθηκε βρισκόταν σε μια αντίφαση. Δηλαδή ενώ ολόκληρο το πλανητικό σύστημα αλλάζει και βρισκόμαστε σε μια κατάσταση ακραίας ρευστότητας . Κανείς δεν ξέρει ποια θα είναι η γεωπολιτική στρατηγική των ΗΠΑ σε μερικούς μήνες και κυρίως δεν ξέρουμε τι θα είναι η Τουρκία του μέλλοντος.

Είναι εξαιρετικά πιθανό να μετατραπεί σε μια πολύ επικίνδυνη χώρα για τα συμφέροντα όλων των μεγάλων διεθνών δυνάμεων, συμπεριλαμβανομένων των ΗΠΑ, της Ευρώπης, της Ρωσίας και άλλων δυτικών χωρών. 

Αναρωτιέται εάν το όνειρο της Κυπριακής κυβέρνησης είναι να ταυτίσει τη μοίρα της με αυτή της Τουρκίας. Γιατί αυτό θα συνέβαινε στη Γενεύη. Οποιαδήποτε λύση κι αν έβρισκαν, ακόμα και εάν γίνονταν δεκτές όλες οι ελληνικές θέσεις, η Κύπρος θα ενσωματώνονταν σε μια ευρύτερη γεωπολιτική δομή στην οποία κυρίαρχη θα ήταν η Τουρκία. 

Ακούστε όλη την συνέντευξη στο video που ακολουθεί