Τσίπρας και Οι λεονταρισμοί απάτης εναντίον της διαπλοκής



Τι έλεγε ο Τσίπρας για Μέγαρο μουσικής στον Χατζηνικολάου

όταν ήταν στην αντιπολίτευση» 
Η κυβέρνηση «σώζει» το Μέγαρο Μουσικής με τα λεφτά των πολιτών


 

Όπως έχουμε επισημάνει πολλές φορές, μόνο με το κύρος της Αριστεράς θα μπορούσε να υπάρξουν καταστάσεις λεονταρισμών, υποκριτικής αυθάδειας και κουτοπονηριάς πιο αποκρουστικές και από αυτές της Δεξιάς. Αυτό αποτελεί την άλλη όψη της ρήσης του Ανιέλι: «Υπάρχει ένα είδος Αριστεράς που είναι πιο χρήσιμη από την Δεξιά. Πρόκειται για εκείνη την Αριστερά που μπορεί να κάνει όλα όσα δεν θα μπορούσε να κάνει η Δεξιά».

Ο Τσίπρας, ωστόσο και εδώ έχει «σπάσει» όλα τα ρεκόρ. Έχει προσδώσει στη «χρησιμότητα» του «είδους» αυτού της «αριστεράς» μορφές παράνοιας… 

Άπειρα είναι τα τεχνάσματα των σκηνοθετημένων παραστάσεων «άγριων» συγκρούσεων με τους «δανειστές»!!! 

Καθώς επίσης και με τη ΔΙΑΠΛΟΚΗ: Εδώ ο Τσίπρας έχει δώσει τα ρέστα του… 

Και τα «ρέστα» της ΔΟΛΙΟΤΗΤΑΣ και ΑΠΑΤΗΣ… 

Κτυπά τη διαπλοκή στα λόγια και στην πράξη χαρίζει τα χρέη της!!!
 

Διαβάσουμε: 

«Πρωτοφανές στη σύγχρονη πολιτική ιστορία της Ελλάδας - Χτυπούν τη διαπλοκή «καλύπτοντας» τα χρέη της – Η κυβέρνηση «σώζει» το Μέγαρο Μουσικής με τα λεφτά των πολιτών 

Την ώρα που η κυβέρνηση έχει συμφωνήσει με τους δανειστές για την επιβολή νέων μέτρων βαριάς φορολογίας, απολύσεων στο δημόσιο και νέων περικοπών στις συντάξεις, παράλληλα βρίσκει τρόπο να καλύψει τα χρέη των διαπλεκόμενων που... δήθεν θα τσάκιζαν! 
Μιλάμε βεβαίως για το Μέγαρο Μουσικής Αθηνών μέσω του οποίου κάποιοι στο παρελθόν όχι απλά έβγαλαν και ξέπλυναν χρήμα, αλλά ρήμαξαν όλες τις κρατικές επιδοτήσεις κάτω από το μανδύα του πολιτισμού. 

Μιλάμε για το Μέγαρο Μουσικής για το οποίο ο κ. Αλέξης Τσίπρας πριν αναλάβει την εξουσία, έβγαινε από τα ρούχα του. 

Δείτε τι έλεγε ο πρωθυπουργός όταν ήταν στην αντιπολίτευση» 

Οι ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ χαρίζουν χρέη στο Μέγαρο Μουσικής, αλλά τσακίζουν συνταξιούχους και μισθωτούς

Οι ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ χαρίζουν χρέη στο Μέγαρο Μουσικής, αλλά τσακίζουν συνταξιούχους και μισθωτούς
Πρωτοφανές στη σύγχρονη πολιτική ιστορία της Ελλάδας - Χτυπούν τη διαπλοκή «καλύπτοντας» τα χρέη της – Η κυβέρνηση «σώζει» το Μέγαρο Μουσικής με τα λεφτά των πολιτών
Την ώρα που η κυβέρνηση έχει συμφωνήσει με τους δανειστές για την επιβολή νέων μέτρων βαριάς φορολογίας, απολύσεων στο δημόσιο και νέων περικοπών στις συντάξεις, παράλληλα βρίσκει τρόπο να καλύψει τα χρέη των διαπλεκόμενων που... δήθεν θα τσάκιζαν!
Μιλάμε βεβαίως για το Μέγαρο Μουσικής Αθηνών μέσω του οποίου κάποιοι στο παρελθόν όχι απλά έβγαλαν και ξέπλυναν χρήμα, αλλά ρήμαξαν όλες τις κρατικές επιδοτήσεις κάτω από το μανδύα του πολιτισμού.
Μιλάμε για το Μέγαρο Μουσικής για το οποίο ο κ. Αλέξης Τσίπρας πριν αναλάβει την εξουσία, έβγαινε από τα ρούχα του.
Δείτε τι έλεγε ο πρωθυπουργός όταν ήταν στην αντιπολίτευση
Ο κ. Τσίπρας λοιπόν αναρωτιόταν: Τι προέχει; Η κοινωνική συνοχή ή τα συμφέροντα των λίγων;
Σε ρεπορτάζ της εφημερίδας «Αυγή», την Παρασκευή 3 Φεβρουαρίου, διαβάσαμε έκπληκτοι το ρεπορτάζ με τίτλο, «Λ. Κονιόρδου: Μέτρα βιωσιμότητας του Μεγάρου Μουσικής». Στο ρεπορτάζ φαίνεται ξεκάθαρα ότι η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝ.ΕΛ. φορτώνει όλα τα χρέη και τις οφειλές του Μεγάρου Μουσικής στις πλάτες του ελληνικού λαού.
Η… κρατικοποίηση έγινε πριν από ένα χρόνο, στις 12 Φεβρουαρίου 2016, όταν με τροπολογία της κυβέρνησης Τσίπρα – Καμμένου περνά στο ελληνικό Δημόσιο το κτηριακό συγκρότημα των 170.000 τ.μ., αλλά και οι οφειλές του Μεγάρου Μουσικής, οι οποίες ξεπερνούν τα 300 εκατ. ευρώ. Να σημειωθεί ότι το Δημόσιο έχει ήδη καταβάλει 59 εκατ. ευρώ για το Μέγαρο, από την κατάπτωση εγγυητικών, καθώς τα τρία δάνεια που είχε συνάψει το Μέγαρο ήταν με την εγγύηση του Δημοσίου.
Πάμε τώρα να δούμε τι κάνει ο Αλέξης Τσίπρας για να… σώσει το Μέγαρο Μουσικής, σύμφωνα με την Αυγή:
  • Το 2016 κατ’ εξαίρεση ενέκρινε ποσό 14.387.000 ευρώ από το τακτικό αποθεματικό του προϋπολογισμού για να εξοφληθούν οι πιστοποιημένες λειτουργικές ληξιπρόθεσμες οφειλές που είχαν γεννηθεί μέχρι τις 31 Δεκεμβρίου 2015.
  • Αύξησε εκτάκτως κατά 1 εκατ. ευρώ την επιχορήγηση του Μεγάρου για το 2016.
  • Εντάχθηκε το προσωπικό του Μεγάρου στο ενιαίο μισθολόγιο με διατήρηση μέρους της προσωπικής διαφοράς, έτσι ώστε να μειωθεί η λειτουργική δαπάνη.
  • Η νέα διοίκηση του Οργανισμού, α)στον καλλιτεχνικό προγραμματισμό έλαβε υπόψη της την ανάγκη να μην δημιουργηθούν νέες ληξιπρόθεσμες οφειλές  και β) εκπονεί νέο επιχειρηματικό σχέδιο προκειμένου να αυξήσει τα έσοδα από εμπορικές δραστηριότητες (συνέδρια, εκμισθώσεις αιθουσών κλπ).
  • Η συνολική οφειλή του Μεγάρου στην Εφορία έπεσε από τα 104 εκατ. ευρώ στα 53 εκατ. ευρώ με το νόμο 4366/2016.
  • Το 2017 η κρατική επιχορήγηση είναι 3 εκατ. ευρώ και μπορεί να αυξηθεί.
  • Το Μέγαρο Μουσικής έως τα τέλη Φεβρουαρίου έχει απαλλαγή από προσκόμιση ασφαλιστικής και φορολογικής ενημερότητας για να μπορεί να εισπράττει την επιχορήγηση.
Είναι προφανές πως η κυβέρνηση χαρίζει ή καλύπτει όλα τα χρέη και τις οφειλές με τα οποία φόρτωσαν το Μέγαρο αυτοί οι ολίγοι τους οποίους θα έβαζε ο κ. Τσίπρας στη φυλακή.
Σε μια χώρα όπου όλα κατρακυλούν, όπου κλείνουν σχολεία, νοσοκομεία, σπίτια και ζωές, η κυβέρνηση του «πρώτη φορά Αριστερά» επιλέγει να σώσει το Μέγαρο Μουσικής ζητώντας από το λαό να βάλει πλάτη για τα χρέη του Λαμπράκη και του Ψυχάρη.
Η ουσιαστική προσφορά και η λειτουργία τέτοιων οργανισμών αναγνωρίζεται από τους πολίτες σαν πολύτιμη και αναντικατάστατη. Ωστόσο, η κυβέρνηση θα έπρεπε να διασφαλίσει με άλλους τρόπους τις θέσεις εργασίας και την επιβίωση του Οργανισμού και όχι φορτώνοντας νέα βάρη στις πλάτες του ήδη γονατισμένου λαού.
Με το θέμα του Μεγάρου Μουσικής έχουμε ασχοληθεί πολλάκις.



Read more: http://www.newsbomb.gr/politikh/news/story/767852/oi-syriza-anel-xarizoyn-xrei-sto-megaro-moysikis-alla-tsakizoyn-syntaxioyxoys-kai-misthotoys#ixzz4Y0alRkZk

Το τέλος του Προοδευτικού Νεοφιλελευθερισμού


07.02.2017 | από Σύνταξη της εφημερίδας δρόμος της αριστεράς
Το τέλος του Προοδευτικού Νεοφιλελευθερισμού
ΔΙΕΘΝΗ
Δημοσίευση: Φύλλο 344 - 28/1/2017
       
Της Νάνσι Φρέιζερ*

Η εκλογή του Ντόναλντ Τραμπ αντιπροσωπεύει μία από τις δραματικές πολιτικές ανταρσίες που, σε συνδυασμό μεταξύ τους, σηματοδοτούν μια κατάρρευση της νεοφιλελεύθερης ηγεμονίας. Στις ανταρσίες αυτές περιλαμβάνονται, μεταξύ άλλων, η ψήφος υπέρ του Brexit στη Βρετανία, η απόρριψη των μεταρρυθμίσεων Ρέντσι στην Ιταλία, η εκστρατεία του Μπένι Σάντερς για το χρίσμα των Δημοκρατικών στις ΗΠΑ και η αυξανόμενη υποστήριξη προς το Εθνικό Μέτωπο στη Γαλλία. Αν και διαφέρουν ως προς την ιδεολογία και τους στόχους τους, αυτές οι εκλογικές ανταρσίες διαθέτουν έναν κοινό στόχο: όλες απορρίπτουν την επιχειρηματική παγκοσμιοποίηση, το νεοφιλελευθερισμό και τα πολιτικά κατεστημένα που τα ανέδειξαν. Σε όλες αυτές τις περιπτώσεις, οι ψηφοφόροι λένε «Όχι!» στον καταστροφικό συνδυασμό της λιτότητας, του ελεύθερου εμπορίου, του μη βιώσιμου χρέους και της επισφαλούς, κακοπληρωμένης εργασίας που χαρακτηρίζουν σήμερα το χρηματοπιστωτικό καπιταλισμό. Οι ψήφοι τους είναι μια απάντηση στη διαρθρωτική κρίση αυτής της μορφής του καπιταλισμού, που έγινε έντονα ορατή με τη σχεδόν ολοκληρωτική κατάρρευση τού παγκόσμιου χρηματοπιστωτικού οικοδομήματος το 2008.
Μέχρι πρόσφατα όμως η κύρια αντίδραση στην κρίση ήταν η κοινωνική διαμαρτυρία – αναμφίβολα έντονη και ζωντανή, αλλά σε μεγάλο βαθμό πρόσκαιρη. Αντιθέτως, τα πολιτικά συστήματα φαίνονταν σε μεγάλο βαθμό αλώβητα, παραμένοντας υπό τον έλεγχο κομματικών αξιωματούχων και διαφόρων ελίτ του κατεστημένου, τουλάχιστον στα πιο ισχυρά καπιταλιστικά κράτη όπως οι ΗΠΑ, η Βρετανία και η Γερμανία. Τώρα όμως, οι εκλογικοί κραδασμοί γίνονται αισθητοί σε όλο τον κόσμο, ακόμα και στα κάστρα του παγκόσμιου χρηματοπιστωτικού συστήματος. Αυτοί που ψήφισαν τον Τραμπ, όπως κι εκείνοι που ψήφισαν υπέρ του Brexit και κατά των ιταλικών μεταρρυθμίσεων, ξεσηκώθηκαν κατά των πολιτικών ηγετών τους. Γυρνώντας την πλάτη στα κομματικά κατεστημένα, απέρριψαν το σύστημα που έπληξε καίρια το βιοτικό τους επίπεδο τα 30 τελευταία χρόνια. Δεν πρέπει να αποτελεί έκπληξη ότι συνέβη αυτό, αλλά ότι άργησε τόσο.
Ωστόσο, η νίκη Τραμπ δεν είναι αποκλειστικά μια εξέγερση κατά του χρηματοοικονομικού συστήματος. Αυτό που απέρριψαν οι ψηφοφόροι δεν είναι απλά ο νεοφιλελευθερισμός, αλλά ο προοδευτικός νεοφιλελευθερισμός. Αυτό μπορεί να ακούγεται οξύμωρο σε κάποιους, είναι όμως μια πραγματική, αν και παράδοξη, πολιτική εξίσωση που αποτελεί το κλειδί για να αντιληφθεί κανείς το αποτέλεσμα των αμερικανικών εκλογών, ίσως και κάποιες άλλες εξελίξεις αλλού. Στην αμερικανική του εκδοχή, ο προοδευτικός νεοφιλελευθερισμός είναι μια συμμαχία μεταξύ, από τη μία πλευρά, ενσωματωμένων στο σύστημα ρευμάτων των νέων κοινωνικών κινημάτων (φεμινισμός, αντιρατσισμός, πολυπολιτισμικότητα και δικαιώματα ΛΟΑΤ) και, από την άλλη, «εμβληματικών» επιχειρηματικών τομέων κύρους με βάση τις υπηρεσίες (Γουόλ Στριτ, Σίλικον Βάλεϊ και Χόλιγουντ). Σε αυτή τη συμμαχία, προοδευτικές δυνάμεις ενώνονται στην πράξη με τις δυνάμεις του γνωσιακού καπιταλισμού, ιδίως του χρηματοπιστωτικού. Εντούτοις, όχι εσκεμμένα, η πρώτη πλευρά προσφέρει το χάρισμά της στη δεύτερη. Ιδανικά όπως η διαφορετικότητα και η χειραφέτηση, που θεωρητικά θα μπορούσαν να εξυπηρετήσουν διαφορετικούς σκοπούς, σήμερα εξωραΐζουν πολιτικές που έχουν καταρρακώσει τη βιομηχανία και τις ζωές αυτών που κάποτε αποτελούσαν τη μεσαία τάξη.

Η «ανίερη συμμαχία» του Κλιντονισμού
Ο προοδευτικός νεοφιλελευθερισμός αναπτύχθηκε στις ΗΠΑ τα 30 τελευταία χρόνια και εδραιώθηκε με την εκλογή του Μπιλ Κλίντον το 1992. Ο Κλίντον ήταν ο βασικός αρχιτέκτονας και σημαιοφόρος των «Νέων Δημοκρατικών», το αμερικανικό αντίστοιχο του «Νέων Εργατικών» του Τόνι Μπλερ. Στη θέση του συνασπισμού των οργανωμένων σε σωματεία βιομηχανικών εργατών του New Deal, των αφροαμερικανών και της μεσαίας τάξης των αστικών κέντρων, συνέπηξε μια νέα συμμαχία επιχειρηματιών, κατοίκων των προαστίων, νέων κοινωνικών κινημάτων και νεολαίας, με όλους να διατρανώνουν τις σύγχρονες, προοδευτικές πεποιθήσεις τους, ασπαζόμενοι αρχές όπως η διαφορετικότητα, η ανοχή κάθε κουλτούρας και τα δικαιώματα των γυναικών. Ακόμα όμως και τότε που υιοθετούσε αυτού του είδους τις προοδευτικές αρχές, η διοίκηση Κλίντον φλέρταρε με τη Γουόλ Στριτ. Εκχωρώντας την οικονομία στην Goldman Sachs, φιλελευθεροποίησε το τραπεζικό σύστημα και διαπραγματεύθηκε συμφωνίες ελεύθερου εμπορίου που επιτάχυναν την αποβιομηχάνιση. Αυτή που αφέθηκε στην τύχη της ήταν η περιοχή που αποκαλούνταν Rust Belt [το πάλαι ποτέ επίκεντρο της βορειοαμερικανικής βαριάς βιομηχανίας], η οποία κάποτε αποτελούσε το προπύργιο της κοινωνικής δημοκρατίας του New Deal – και είναι αυτή που σήμερα χάρισε το κολέγιο των εκλεκτόρων στον Ντόναλντ Τραμπ. Η περιοχή αυτή, μαζί με άλλα πιο πρόσφατα βιομηχανικά κέντρα στο Νότο των ΗΠΑ, επλήγησαν σημαντικά από την ανεξέλεγκτη ανάπτυξη της παντοδυναμίας των αγορών στη διάρκεια των δύο τελευταίων δεκαετιών. Εφαρμοζόμενες και από τους διαδόχους του, συμπεριλαμβανομένου του Μπαράκ Ομπάμα, οι πολιτικές Κλίντον υποβάθμισαν τις συνθήκες ζωής όλων των εργαζομένων, κυρίως όμως εκείνων που εργάζονταν στη βιομηχανία. Εν συντομία, ο Κλιντονισμός φέρει μεγάλο μερίδιο ευθύνης για την αποδυνάμωση των συνδικάτων, την κάμψη των πραγματικών μισθών, την αυξανόμενη επισφάλεια της εργασίας και την άνοδο της οικογένειας των δύο εργαζομένων που διαδέχθηκε τον εξαφανισμένο πλέον οικογενειακό μισθό.
Όπως δείχνει η τελευταία αυτή παρατήρηση, η επίθεση στην κοινωνική ασφάλιση χρυσώθηκε με μια επικάλυψη χειραφέτησης, δανεισμένης από τα νέα κοινωνικά κινήματα. Με την πάροδο των ετών, ενώ η βιομηχανία παρήκμαζε, η χώρα βούιζε από επιχειρήματα περί «διαφορετικότητας», «ενδυνάμωσης» και κατά των διακρίσεων. Ταυτίζοντας την «πρόοδο» με την αξιοκρατία, αντί για την ισότητα, αυτοί οι όροι ταύτισαν τη «χειραφέτηση» με την άνοδο μίας μικρής ελίτ «ταλαντούχων» γυναικών, μειονοτήτων και ομοφυλοφίλων στην επιχειρηματική ιεραρχία, αντί να την καταργούν. Αυτή η φιλελεύθερη-ατομικιστική αντίληψη της «προόδου» σταδιακά αντικατέστησε την πιο ευρεία, αντιιεραρχική, υπέρ των ίσων δικαιωμάτων, ταξικά ευαίσθητη, αντικαπιταλιστική αντίληψη περί χειραφέτησης που είχε ανθήσει στις δεκαετίες του 1960 και 1970. Με την παρακμή της Νέας Αριστεράς, ξεθώριασε η διαρθρωτική κριτική της για την καπιταλιστική κοινωνία και επανέκαμψε η χαρακτηριστική φιλελεύθερη-ατομικιστική νοοτροπία, περιορίζοντας τις φιλοδοξίες των «προοδευτικών» και των αυτοπροσδιοριζόμενων ως αριστερών. Αυτό που σφράγισε όμως τη συμφωνία ήταν η σύμπτωση της εξέλιξης αυτής με την άνοδο του νεοφιλελευθερισμού. Ένα κόμμα που είχε στόχο να φιλελευθεροποιήσει την καπιταλιστική οικονομία βρήκε το τέλειο ταίρι του σε έναν αξιοκρατικό εταιρικό φεμινισμό με επίκεντρο την «κατάργηση των διακρίσεων κατά των γυναικών στους χώρους δουλειάς».
Το αποτέλεσμα ήταν ένας «προοδευτικός νεοφιλελευθερισμός» που συνένωσε κουτσουρεμένα ιδανικά περί χειραφέτησης και καταστροφικές μορφές της πλήρους κυριαρχίας των αγορών. Αυτό το κράμα ήταν που απέρριψαν συνολικά οι ψηφοφόροι του Τραμπ. Πρώτοι μεταξύ αυτών που παραμελήθηκαν στον νέο και τολμηρό αυτό κοσμοπολίτικο κόσμο ήταν οι βιομηχανικοί εργάτες, αλλά και τα μεσαία στελέχη επιχειρήσεων, οι μικροί επιχειρηματίες και όλοι όσοι στηρίζονταν στην βιομηχανία του Rust Belt και του Νότου, καθώς και αγροτικοί πληθυσμοί που καταστράφηκαν από την ανεργία και τα ναρκωτικά. Για τους πληθυσμούς αυτούς, η πληγή της αποβιομηχανοποίησης επιδεινώθηκε από την προσβολή της προοδευτικής ηθικολογίας, που επανειλημμένα τους κατέτασσε στους πολιτιστικά υπανάπτυκτους. Με το να απορρίψουν την παγκοσμιοποίηση, οι ψηφοφόροι του Τραμπ γύρισαν επίσης την πλάτη τους στον φιλελεύθερο κοσμοπολιτισμό που έχει ταυτιστεί μαζί της. Για κάποιους (σίγουρα όχι για όλους) ήταν εύκολο πλέον να αποδοθούν οι ευθύνες για την επιδείνωση της κατάστασης στην πολιτική ορθότητα, τους έγχρωμους πολίτες, τους μετανάστες και τους Μουσουλμάνους. Στα δικά τους μάτια, οι φεμινιστές και η Γουόλ Στριτ ήταν οι δύο όψεις του ίδιου νομίσματος, σε ιδανική σύμπραξη στο πρόσωπο της Χίλαρι Κλίντον.

Η απουσία Αριστεράς επέτρεψε την «ανίερη συμμαχία»
Αυτό που έκανε εφικτή αυτή την σύμπραξη ήταν η απουσία μίας γνήσιας Αριστεράς. Παρά τις παροδικές εξάρσεις αντίδρασης όπως το κίνημα Occupy Wall Street, που αποδείχθηκε βραχύβιο, δεν υπήρχε άλλη βιώσιμη παρουσία της Αριστεράς στις ΗΠΑ για αρκετές δεκαετίες. Απούσα ήταν επίσης και κάποια συνολική αριστερή θεώρηση των πραγμάτων, που θα μπορούσε να συνδυάσει τα θεμιτά παράπονα των οπαδών του Τραμπ με μια ολοκληρωμένη κριτική της κυριαρχίας των αγορών από τη μία πλευρά και με ένα αντιρατσιστικό, αντισεξιστικό και αντιιεραρχικό όραμα χειραφέτησης από την άλλη. Εξίσου επιζήμιο ήταν ότι αφέθηκαν να παρακμάσουν οι εν δυνάμει δεσμοί μεταξύ των εργαζομένων και των νέων κοινωνικών κινημάτων. Χωρίς σύνδεση μεταξύ τους, αυτοί οι απολύτως απαραίτητοι πόλοι μιας βιώσιμης Αριστεράς απείχαν μεταξύ τους παρασάγγας, και ήταν μόνο θέμα χρόνου να αντιπαρατεθούν ως αντιθετικοί.
Έτσι είχαν τα πράγματα, τουλάχιστον μέχρι τη θεαματική εκστρατεία του Μπέρνι Σάντερς για το χρίσμα των Δημοκρατικών στις προκριματικές εκλογές, ο οποίος προσπάθησε να τους ενώσει με τη σχετική στήριξη του κινήματος Black Lives Matter. Αποκαλύπτοντας την κυρίαρχη νεοφιλελεύθερη ανοησία, η εξέγερση του Σάντερς μπορεί να συγκριθεί με εκείνη των οπαδών του Τραμπ, αλλά στους κόλπους του Δημοκρατικού Κόμματος. Ενώ ο Τραμπ κατεδάφιζε το κατεστημένο των Ρεπουμπλικανών, ο Μπέρνι έφθασε σε απόσταση αναπνοής από το να νικήσει την καθορισμένη διάδοχο του Ομπάμα, οι αξιωματούχοι της οποίας έλεγχαν όλα τα επίπεδα εξουσίας στο Δημοκρατικό Κόμμα. Οι δυο τους, Σάντερς και Τραμπ, κινητοποίησαν μία τεράστια πλειοψηφία Αμερικανών ψηφοφόρων. Όμως μόνο ο αντιδραστικός λαϊκισμός του Τραμπ επιβίωσε. Αν και εκείνος εύκολα εξουδετέρωσε τους Ρεπουμπλικανούς αντιπάλους του, ακόμα κι εκείνους που είχαν την εύνοια των μεγάλων χορηγών και των πρωτοκλασάτων του Ρεπουμπλικανικού Κόμματος, η εξέγερση Σάντερς ελέγχθηκε αποτελεσματικά από ένα πολύ λιγότερο δημοκρατικό Δημοκρατικό Κόμμα. Όταν είχε έρθει η ώρα των εκλογών, η αριστερή εναλλακτική λύση είχε πλέον εξαλειφθεί. Αυτό που είχε απομείνει ήταν η ανούσια επιλογή μεταξύ του αντιδραστικού λαϊκισμού και του προοδευτικού νεοφιλελευθερισμού. Όταν η αποκαλούμενη αριστερά ενώθηκε με την Χίλαρι Κλίντον, ο κύβος είχε πλέον ριφθεί.
Όμως στο εξής η Αριστερά οφείλει να αρνηθεί αυτήν την επιλογή. Αντί να αποδεχθούμε τους όρους που μας παρουσιάστηκαν από τις πολιτικές τάξεις, οι οποίες αντιπαραβάλλουν τη χειραφέτηση στην κοινωνική προστασία, πρέπει να δουλέψουμε ώστε να τους επανακαθορίσουμε, αντλώντας από την τεράστια και συνεχώς αυξανόμενη δεξαμενή της κοινωνικής δυσαρέσκειας για την παρούσα τάξη πραγμάτων. Αντί να τασσόμαστε στην ίδια πλευρά με την κυριαρχία των αγορών/χειραφέτηση σε βάρος της κοινωνικής προστασίας, θα έπρεπε να χτίζουμε μια νέα συμμαχία χειραφέτησης και κοινωνικής προστασίας κατά της παντοδυναμίας των αγορών. Στο σχέδιο αυτό, που στηρίζεται στα θεμέλια του Σάντερς, χειραφέτηση δεν σημαίνει εμπλουτισμός της εταιρικής ιεραρχίας, αλλά κατάργησή της. Όσο για την ευημερία, αυτή δεν σημαίνει την αύξηση των μετοχών ή των εταιρικών κερδών, αλλά τις υλικές προϋποθέσεις για μια καλή ζωή για όλους. Αυτός ο συνδυασμός παραμένει η μόνη εμπεριστατωμένη και νικηφόρα απάντηση στην τρέχουσα συγκυρία.

Όλα παίζονται!
Εγώ προσωπικά, δεν θα χύσω κανένα δάκρυ για την ήττα του προοδευτικού νεοφιλελευθερισμού. Αναμφίβολα υπάρχουν πολλοί κίνδυνοι στη ρατσιστική, αντιοικολογική και αντιμεταναστευτική διοίκηση Τραμπ. Δεν πρέπει όμως να θρηνήσουμε ούτε την κατάρρευση της νεοφιλελεύθερης ηγεμονίας ούτε τον κλυδωνισμό του απόλυτου ελέγχου του Κλιντονισμού στο Δημοκρατικό Κόμμα. Η νίκη Τραμπ σηματοδοτεί μια ήττα της συμμαχίας μεταξύ της χειραφέτησης και της κυριαρχίας των αγορών. Όμως αυτή η προεδρία δεν προσφέρει λύση στην παρούσα κρίση, ούτε υπόσχεση για ένα νέο καθεστώς, ούτε ασφαλή ηγεμονία. Αυτό που αντιμετωπίζουμε είναι περισσότερο μια «μεσοβασιλεία», μια ανοιχτή και ασταθής κατάσταση όπου όλα παίζονται. Στην κατάσταση αυτή δεν υπάρχουν μόνο κίνδυνοι αλλά και ευκαιρίες: η δυνατότητα για την οικοδόμηση μιας νέας Νέας Αριστεράς.
Το αν αυτό θα συμβεί εξαρτάται εν μέρει από την αυτοκριτική και την εσωτερική αναζήτηση που θα κάνουν οι προοδευτικοί οι οποίοι συντάχθηκαν με την εκστρατεία Κλίντον. Θα χρειαστεί να εγκαταλείψουν τον βολικό αλλά ψεύτικο μύθο ότι έχασαν από μια «συμμαχία αξιοθρήνητων» (ρατσιστές, μισογύνηδες, ισλαμοφοβικοί και ομοφοβικοί) με τη βοήθεια του Βλαντίμιρ Πούτιν και του FBI. Θα πρέπει να αναγνωρίσουν το δικό τους μερίδιο ευθύνης στη θυσία της κοινωνικής προστασίας, της υλικής ευημερίας και της αξιοπρέπειας της εργατικής τάξης στο βωμό επίπλαστων αντιλήψεων περί χειραφέτησης με όρους αξιοκρατίας, διαφορετικότητας και ενδυνάμωσης. Θα χρειαστεί να σκεφτούν σοβαρά πώς μπορούμε να μεταμορφώσουμε την πολιτική οικονομία του καπιταλισμού των παντοδύναμων αγορών, αναδεικνύοντας το σλόγκαν του Σάντερς περί «δημοκρατικού σοσιαλισμού» και τι σημαίνει αυτό στον 21ο αιώνα. Θα χρειαστεί όμως, πάνω από όλα, να απευθυνθούν στη μάζα των ψηφοφόρων του Τραμπ που δεν είναι ούτε ρατσιστές ούτε φανατικοί δεξιοί, αλλά θύματα ενός «στημένου παιχνιδιού» τα οποία πρέπει και μπορούν να στρατολογηθούν στο πρόγραμμα μιας αναζωογονημένης Αριστεράς κατά του νεοφιλελευθερισμού.
Αυτό δεν σημαίνει ότι θα σωπάσουμε για τα σοβαρά προβλήματα του ρατσισμού και του σεξισμού. Σημαίνει όμως ότι πρέπει να αναδείξουμε πως αυτά τα μακροχρόνια ιστορικά φαινόμενα καταπίεσης βρίσκουν νέες μορφές έκφρασης και ανάπτυξης σήμερα, στον καπιταλισμό των παντοδύναμων αγορών. Αντικρούοντας την ψευδή αντίληψη που κυριάρχησε στην προεκλογική εκστρατεία, πρέπει να συνδέσουμε τα δεινά που έχουν υποστεί έγχρωμες γυναίκες και άνδρες με εκείνα που έχουν βιώσει πολλοί από αυτούς που ψήφισαν τον Τραμπ. Με αυτόν τον τρόπο μία αναζωογονημένη Αριστερά θα μπορούσε να θέσει τα θεμέλια για έναν ισχυρό νέο συνασπισμό, έτοιμο να αγωνιστεί για όλους.

Η Νάνσι Φρέιζερ είναι Βορειοαμερικανή καθηγήτρια φιλοσοφίας και πολιτικής, με πλούσιο θεωρητικό και διδακτικό έργο σχετικά με την έννοια της Δικαιοσύνης, και ιδιαίτερα κριτική προς την εγκατάλειψη των αιτημάτων κοινωνικής δικαιοσύνης από τα «νέα κοινωνικά κινήματα». Το παρόν άρθρο της πρωτοδημοσιεύθηκε στις αρχές Ιανουαρίου στην έντυπη και ηλεκτρονική επιθεώρηση Dissent (www.dissentmagazine.org). Εδώ παρουσιάζεται σε συντετμημένη μορφή, με μεσότιτλους της Σύνταξης.

ΜετάφρασηΕλεάννα Ροζάκη

Έξοδος από το Eυρώ, υποτίμηση, νέες τιμές- μια απάντηση στις τερατολογίες


Έξοδος από το Eυρώ, υποτίμηση, νέες τιμές- μια απάντηση στις τερατολογίες
Του Κώστα Παπουλή
* Το κείμενο γράφτηκε μετά από συζήτηση στην οικονομική επιτροπή του Σχεδίου Β.
Μια από τις τερατολογίες της παράταξης του ευρώ-μονόδρομου και των συνοδοιπόρων του, είναι   και η θέση ότι το κόστος ζωής θα εκτοξευθεί (διπλασιαστεί ή τριπλασιαστεί) με την έξοδο από την ζώνη του ευρώ, εξ αιτίας της υποτίμησης της νέας δραχμής. Πρόκειται για α-νόητη θέση που δεν βρίσκει κανένα επιχείρημα για να στηριχθεί.
Το πρώτο βέβαια ζήτημα που ανακύπτει είναι το εύρος της υποτίμησης. Οι οικονομικές αρχές ενός κράτους προβαίνουν σε μία υποτίμηση για δύο κυρίως λόγους. Είτε για να επανέλθει ισορροπία στο ισοζύγιο τρεχουσών συναλλαγών, είτε για τόνωση της οικονομίας, είτε συνήθως και για τα δύο μαζί.
Είναι σαφές ότι το εύρος του εξωτερικού ελλείμματος της χώρας καθορίζει και την απαραίτητη υποτίμηση, πολλές φορές την επιβάλλει, κάτι που δεν μπορεί να γίνει βέβαια σε συνθήκες ενιαίου νομίσματος. Για το 2010 είχαμε υπολογίσει (ο Θ. Μαριόλης, σε συμφωνία και με διάφορους φορείς του εξωτερικού), ότι στο βαθμό που η χώρα προβεί σε στάση πληρωμών, τότε θα είναι αναγκασμένη να κάνει μια υποτίμηση 56,66% ή και περισσότερο, δηλαδή ένα ευρώ θα αντιστοιχεί σε 1,5666 δρχ. Το εξωτερικό έλλειμμα της χώρας τα χρόνια αυτά 2008, 2009, 2010 αντιστοιχούσε σε ιλιγγιώδη νούμερα που προσέγγισαν και το 10-15% του ΑΕΠ και καλύπτονταν με εξωτερικό δανεισμό.
Σήμερα το εξωτερικό έλλειμμα, λόγω της μείωσης των συνολικών (ιδιωτικών και δημόσιων) καταναλωτικών και επενδυτικών δαπανών και της ανάλογης μείωσης των εισαγωγών έχει σχεδόν μηδενιστεί. Η ανεργία όμως είναι τώρα που φτάνει σε ιλιγγιώδη νούμερα. Η υποτίμηση όπως και η δημιουργία ελλειμματικού προϋπολογισμού είναι τα βασικά μέσα οικονομικής πολιτικής για την ανάσχεση της ανεργίας. Η υποτίμηση στην Ελλάδα, μπορεί να δώσει την απαραίτητη αρχική ώθηση για την έξοδο από την ύφεση. Η Ελλάδα λόγω και σκληρού νομίσματος, όπως και λόγω συμμετοχής της στην ΟΝΕ, δεν μπορεί να ανταπεξέλθει στο διεθνή ανταγωνισμό με συνέπεια την τραγική υποβάθμισή της στον διεθνή καταμερισμό εργασίας. Κανείς σήμερα -ούτε οι αγορές- δεν θα προεξοφλήσουν μια υποτίμηση της τάξης του 50% , γιατί το ισοζύγιο τρεχουσών συναλλαγών εμφανίζει ισορροπία. Συνεπώς το εύρος της υποτίμησης θα είναι απόφαση των οικονομικών αρχών της Ελλάδας, οι οποίες όμως θα πρέπει να βάλουν ελέγχους στην κίνηση κεφαλαίων, για να εμποδίσουν κερδοσκοπικά παιχνίδια. Θα μπορούσαμε έτσι υπό προϋποθέσεις να δεχτούμε σήμερα, ότι μια κυβέρνηση θα κινηθεί από μια δυνατότητα υποτίμησης που ξεκινάει από το κατώφλι του 20%. Το πόσο προς τα πάνω πρέπει να κινηθεί, εξαρτάται από το σχέδιο οικονομικής της πολιτικής, τις ανάγκες της και την ανάλυση που θα κάνει. Ο Ζιν, λ.χ., ισχυρίζεται ότι η Ελλάδα χρειάζεται μια υποτίμηση της τάξης του 30%. Για χάριν της συζήτησης, ας δεχτούμε ότι η υποτίμηση που θα αποφασίσει η ελληνική   κυβέρνηση που θα βγάλει την χώρα από το ευρώ θα είναι 25%, δηλαδή ένα ευρώ θα ισούται με 1,25 δρχ.
Αν βέβαια ο εισαγόμενος πληθωρισμός εξ αιτίας της υποτίμησης, ανέβαινε κατά 25%, τότε και μόνο τότε, το κόστος ζωής θα ανέβαινε και αυτό κατά 25%. Όμως αν συνέβαινε αυτό, δεν θα υπήρχε κανένας λόγος να γίνει υποτίμηση μια που το κέρδος της ανταγωνιστικότητας θα μηδενιζόταν αμέσως. Το κόστος ζωής θα ανεβεί κατά 25%, μόνο σε κάποιον που ζει με δραχμές στο εξωτερικό, αλλά όχι εντός της Ελλάδας. Αντίθετα ο πολύς κόσμος δεν το καταλαβαίνει αυτό. Στην άγνοια αυτή πατάει και στηρίζεται, η σπέκουλα και η τερατολογία της παράταξης του ευρώ και της Ε.Ε..
Για να επιβεβαιώσει κανείς τα παραπάνω, όπως και τα παρακάτω, αρκεί να γυρίσει το ρολόι 4 χρόνια πριν την είσοδο στο ευρώ. Εκεί μπορεί να κοιτάξει, πόσο ανέβηκε ο πληθωρισμός εξ αιτίας της υποτίμησης της κυβέρνησης Σημίτη. Έτσι μπορεί να καταλάβει ποιος τερατολογεί και ποιος ψάχνει την αλήθεια .
Τα οικονομικά που διδάσκονται στα πανεπιστήμια λένε, ότι ο πληθωρισμός κόστους μετά από μία υποτίμηση εισάγεται στην χώρα κατά κύματα και για να φτάσει να εξατμίσει την υποτίμηση μπορεί να χρειαστεί και 15 χρόνια. Η υποτίμηση δίνει λοιπόν «χρόνο» σε μία οικονομία να ανασυνταχθεί. Για να γίνει κατανοητό αυτό, ας σκεφτούμε ότι ένα κομμάτι του ήδη υπάρχοντος κεφαλαίου είναι εισαγόμενο. Όμως αυτό αντικαθίσταται σιγά-σιγά, έτσι αργά-αργά η υποτίμηση μπαίνει στο κόστος παραγωγής. Π.χ., στην Ελλάδα υπάρχουν τρακτέρ. Για να αντικατασταθούν όλα και να περάσει το σύνολο της επίπτωσης της υποτίμησης στο κόστος παραγωγής στον κλάδο της γεωργίας δεν χρειάζονται λίγα χρόνια.
Στην συγκεκριμένη περίπτωση, μιας υποτίμησης 25%, δηλαδή όπως είπαμε 1 ευρώ=1,25 δραχμές, το πληθωριστικό κύμα θα είναι -με το χειρότερο σενάριο- 4,6% τον 1ο χρόνο, 2,9% τον 2ο, 2,1% τον 3ο, 1,6% τον 4ο, και 1,3% τον 5ο. (βλ: μελέτη Μαριόλη-Κάτσινου, «Επιστροφή σε υποτιμημένη δραχμή, εισαγόμενος πληθωρισμός κόστους και διεθνής ανταγωνιστικότητα, μια μελέτη εισροών-εκροών.») Εδώ έχουν υπολογισθεί αυξήσεις μισθών ανάλογες με τον πληθωρισμό. Αν φυσικά αποφασιστεί να κοπεί χρήμα για να χρηματοδοτηθεί δημόσιο έλλειμμα και δημιουργηθεί μια επιπλέον μικρή πληθωριστική πίεση, αυτό είναι ζήτημα άλλης τάξης, που δεν συνδέεται με τις επιπτώσεις της υποτίμησης στις τιμές.
Σε περίπτωση μιας υποτίμησης 20% είναι 3,7%, 2,4%, 1,7%,1,3% ,1%. Ενώ στην περίπτωση μιας μεγάλης υποτίμησης 50% θα έχουμε αντίστοιχα 9,3%, 6%, 4,3%, 3,2%, 2,6%. Άρα μιλάμε για ένα μονοψήφιο εισαγόμενο πληθωρισμό 4%-9% ως τίμημα της υποτίμησης κατά τον 1ο χρόνο, με το χειρότερο δυνατό σενάριο.
Πρέπει επίσης να γίνει κατανοητό, ότι οι τιμές δεν θα αλλάξουν το ίδιο για όλα τα αγαθά και τις υπηρεσίες. Το αντίθετο, θα αλλάξουν πολύ ασύμμετρα. Π.χ., οι εκπαιδευτικές υπηρεσίες δεν θα επηρεαστούν, γιατί δεν περιέχουν τίποτα σχεδόν εισαγόμενο. Αντίστροφα, ένα αυτοκίνητο θα ακριβύνει αμέσως. Θα αλλάξει η σύνθεση του καλαθιού της κατανάλωσης, αυξάνοντας την ζήτηση για εγχώρια αγαθά, ενώ συνάμα νέα παραγωγή θα υποκαθιστά τις εισαγωγές.
Κάποιος με τον ίδιο πραγματικό μισθό ή διαθέσιμο εισόδημα σε δραχμές που είχε πριν με ευρώ (χωρίς δηλαδή να λάβουμε υπ’ όψιν ευνοϊκές φορολογικές αλλαγές), μετά από ένα έτος θα αποκτήσει π.χ. μεγαλύτερη αγοραστική δυνατότητα για αγορά εγχώριων τροφίμων, ή για να νοικιάσει ένα σπίτι, την ίδια για να κάνει ένα μάθημα κιθάρας, και μικρότερη για να αγοράσει ένα αυτοκίνητο. Με την ανάκαμψη της οικονομίας θα υπάρξουν δημόσια έσοδα που σε συνδυασμό με την ανάκτηση του εκδοτικού προνομίου, τις αλλαγές στην φορολογία που θα εξυπηρετούν την ανάγκη για τόνωση της εγχώριας ζήτησης και παραγωγής, την σύγκρουση με τα μεγάλα συμφέροντα και τις μονοπωλιακές τιμές της αγοράς, τις χαμηλές τιμές για τα αναγκαία αγαθά, την αναδιανομή του εισοδήματος, την κατάργηση των χαρατσιών, θα ενισχύσουν σημαντικά την αγοραστική δυνατότητα για την πλειοψηφία. Για ένα μεσοπρόθεσμο διάστημα, μέχρι η Ελλάδα να αποκτήσει ισχυρή παραγωγική βάση, ένα ταξίδι στο εξωτερικό θα παραμένει σχετικά ακριβό. Όμως η ζωή στην Ελλάδα θα είναι εύκολη.
Δεν είναι επίσης απαραίτητο, όλα τα εισαγόμενα αγαθά, να αυξηθούν αναλογικά. Αυτό είναι ζήτημα πολιτικής. Π.χ., 1λτ βενζίνη κοστίζει σήμερα 1,5 ευρώ, από το οποίο ας πούμε ότι το 0,40 είναι η αγορά του προϊόντος από το εξωτερικό, 0,20 κέρδος από μεταπώληση και επεξεργασία και 0,90 ευρώ φόροι. Για να αυξηθεί αναλογικά με την υποτίμηση και να πάει από 1,5 ευρώ σε 1,875 δρχ θα πρέπει όλα να αυξηθούν αναλογικά κατά 25%. Όμως μπορεί μόνο το εισαγόμενο μέρος της τιμής να ανεβεί αναγκαστικά κατά 25%, δηλαδή να γίνει 0,50 δρχ, το περιθώριο κέρδους να μειωθεί σε 0,15 δρχ και οι φόροι να μειωθούν σε 0,65 δρχ και τελικά η συνολική τιμή να γίνει 1,35 δρχ από 1,50 ευρώ. Αυτό θα εξυπηρετήσει την συγκράτηση και του πληθωρισμού, μια που τα καύσιμα μπαίνουν μέσα σε όλα τα προϊόντα. Σε μια φιάλη π.χ. σκληρού αλκοόλ που θέλουμε κιόλας να υποκαταστήσουμε, κατά ένα μέρος τουλάχιστον, με κατανάλωση-παραγωγή ελληνικού τσίπουρου, μπορούμε και να μεγαλώσουμε τους φόρους και αν σήμερα κοστίζει 20 ευρώ 10 το εισαγόμενο μέρος της τιμής, 8 οι φόροι και 2 το κέρδος από την πώληση, να φτάσει τις 27 δρχ, 12,5 το εισαγόμενο μέρος της τιμής λόγω της υποτίμησης, 2 το κέρδος και 12,5 οι φόροι. Το ίδιο σε ένα βαθμό μπορεί να γίνει με τα αυτοκίνητα (αναλόγως κυβισμού) και τα αγαθά πολυτελείας.
Πρέπει να σημειώσουμε ότι η αλλαγή της έμμεσης φορολογίας με υψηλούς φόρους σε αγαθά εισαγόμενα-πολυτελείας και χαμηλούς σε είδη πρώτης ανάγκης, μαζί με τις άλλες φορολογικές αλλαγές, μπορεί να εγγυηθεί την αύξηση της πραγματικής αγοραστικής δυνατότητας για αγαθά ανάγκης που στερούνται, ή αγοράζουν με δυσκολία, τουλάχιστον τα 2/3 της ελληνικής κοινωνίας. Όταν λέμε αγαθά ανάγκης, δεν εννοούμε μόνο την δυνατότητα να αγοράσει κανείς πετρέλαιο, αλλά και να βγει για φαγητό, να πάει στο θέατρο, ή να κάνει διακοπές στο εσωτερικό. Η αγοραστική δυνατότητα θα μειωθεί μόνο για ένα τμήμα της κοινωνίας (που σήμερα πρέπει να είναι πολύ μικρότερο από το 1/3) που έχει την δυνατότητα να καταναλώνει ακριβά και εισαγόμενα αγαθά πολυτελείας και εισπράττει το μεγαλύτερο μέρος του εισοδήματος.
Τέλος οι ξένοι, που πουλούν προϊόντα στην ελληνική αγορά δεν αποκλείεται να ρίξουν τις τιμές τους για να συγκρατήσουν τμήμα της αγοράς (ή/και επειδή τα όποια εμπορεύματά μας χρησιμοποιούνται στην παραγωγή δικών τους εμπορευμάτων, θα έχουν χαμηλότερη τιμή σε ξένο νόμισμα). Αυτή είναι μια ενδεχομένως ευνοϊκή παράμετρος που δεν έχει παρθεί υπ’ όψιν στην μελέτη που αναφερθήκαμε. Άλλωστε όλοι γνωρίζουμε ότι οι τιμές στα σουπερ μάρκετ της Γερμανίας είναι πολύ μικρότερες της Ελλάδας.
Όλη λοιπόν η φασαρία περί διπλασιασμού του κόστους ζωής με την οποία η παράταξη του ευρώ και της Ε.Ε. τρομοκρατεί τον ελληνικό λαό έχει την αντιστοιχία της σε έναν εισαγόμενο πληθωρισμό το πολύ 4,6% τον πρώτο χρόνο μετά μια υποτίμηση της τάξης του 25%. Ακόμη και αν η υποτίμηση έφτανε σε μεγάλο ύψος, ο εισαγόμενος πληθωρισμός δεν θα γινόταν διψήφιος. Αξίζει λοιπόν, για την αποφυγή ενός μονοψήφιου εισαγόμενου πληθωρισμού που μπορεί να κινηθεί και σε επίπεδα κάτω από το 5% (και αυτό κατά τον 1ο χρόνο, γιατί μετά μειώνεται σημαντικά) να παραμένει ο ελληνικός λαός δεμένος, ταπεινωμένος, και τσακισμένος από την τρόικα. Να παραμείνει η Ελλάδα μια χώρα ναυτικών γεμάτη ναυαγούς;
Υ.Γ: Αν και δεν είναι του παρόντος, πρέπει να σημειώσουμε ότι ένα κομμάτι της παράταξης του ευρώ-μονόδρομου ισχυρίζεται ότι η ελληνική οικονομία δεν κέρδισε και πολλά πράγματα από την δυνατότητα της συναλλαγματικής πολιτικής που είχε στο παρελθόν. Το να ισχυρίζεται βέβαια κανείς ότι η συναλλαγματική πολιτική δεν παίζει ρόλο στην οικονομική πολιτική θέλει από μόνο του ιδιαίτερη φαντασία και κάποιος μπορεί να τους συγχαρεί αλλά μόνο για την φαντασία τους και τίποτα παραπάνω. Γιατί το ερώτημα δεν είναι τι κέρδισε η ελληνική οικονομία όταν από 1$=30 δρχ, το 1974 έφτασε στο 1$=360 δρχ όταν μπήκε στο ευρώ, αλλά τι θα γινόταν αν από το 1974 έως το 2000 το 1$ παρέμενε στις 30 δρχ. Την απάντηση την έδωσε η ιστορία, όταν ακριβώς η Ελλάδα κατάργησε την συναλλαγματική της πολιτική (ήδη από την εποχή της πολιτικής της σκληρής δραχμής) και εισήλθε με αμετάκλητη ονομαστική ισοτιμία στην ζώνη του ευρώ. Και αν εντός της ζώνης του ευρώ καταποντίσθηκε, τι κέρδισε στις συναλλαγές της με τις χώρες εκτός της ζώνης του ευρώ, όταν το ευρώ από 1ευρώ=0,9$, έφτασε το 1ευρώ=1,6$ το 2008; Τελικά για τους υποστηρικτές της ΟΝΕ, και τους θιασώτες του σκληρού νομίσματος, είναι πολύ θλιβερή η διαπίστωση, ότι η Ελλάδα θα ήταν πολύ καλύτερα αν το 2001 συνέδεε το νόμισμά της με το δολάριο παρά με το ευρώ.
Υπενθυμίζουμε ότι εμείς δεν υποστηρίζουμε απλώς την ανάκτηση των πλεονεκτημάτων και των μέσων της οικονομικής πολιτικής, της δημοσιονομικής, της συναλλαγματικής, της νομισματικής που είναι απαραίτητα για να αναχαιτίσουμε την κρίση, αλλά υποστηρίζουμε και την απελευθέρωση της πατρίδας μας από τα δεσμά του χρέους, όπως και τον μακροχρόνιο οικονομικό σχεδιασμό της ανάπτυξης της χώρας σε σύγκρουση με τα μεγάλα εγχώρια συμφέροντα αλλά και την Ε.Ε.. Άρα, δεν θέλουμε να γυρίσουμε στο «παρελθόν» της δραχμής όπως μας κατηγορούν (που δεν καταλαβαίνει κανείς γιατί δεν είναι και αυτό από μόνο του μια σωτηρία), αλλά να βαδίσουμε προς το μέλλον, δημιουργώντας ένα παράδειγμα για τις εργαζόμενες τάξεις της νότιας Ευρώπης και της Μεσογείου.
Πηγή: Σχέδιο Β

Απαντήσεις σε ερωτήματα για τη δραχμή


7-2-2017

Αυτές τις ώρες των επερχόμενων διεθνών και εγχώριων ανατροπών, το θηρίο του ευρωγενιτσαρισμού,  βρυχάται, ανταριάζεται και απειλεί λίγο πριν ξεψυχήσει οριστικά. Το «κηδειόδημο» έχει εξαγγελθεί από τον Τράμπ, το Brexit, τις επερχόμενες εκλογές στη Γαλλία,Ιταλία, Ολλανδία και τη σαρωτικό άνοδο του ευρωσκεπτικισμό παντού στην Ευρώπη και επιτέλους και στην Ελλάδα. Αφήνοντας το θηρίο στη γωνία στον επιθανάτιο ρόγχο του, παραθέτουμε βασικές απαντήσεις σε ερωτήματα για το ευρώ και τη δραχμή  που αποτελούν κεντρικό θέμα για τις απόψεις που με συνέπεια δημοσιεύονται εδώ.
Οι αναγνώστες που συμμερίζονται αυτές τις απόψεις, μπορούν να βοηθήσουν την ανιδιοτελή μας προσπάθειά με έναν απλό και ανέξοδο τρόπο:να τις αναπαράγουν στο Facebook, στο Τwitter με e-mail και όπου αλλού,με όσο μεγαλύτερη συχνότητα, με δεδομένο ότι, το όλο μιντιακό σύστημα τις αποκλείει για να συντηρεί τη μνημονιακή ευρωκατοχή της χώρας. Γιατί η χώρα μας θα σωθεί μόνο όταν πεισθούν πολλοί παραπλανημένοι συμπολίτες για την καταστροφική προσήλωση στην παράλογη ιδεοληψία του «πάση θυσία στο ευρώ». Ακολουθούν τα ερωτήματα και οι σχετικές απαντήσεις για το σχετικό θέμα.
Γιατί να επιστρέψουμε στη δραχμή ;
Η ένταξη στην ευρωζώνη έγινε για να σταθεροποιηθεί και να αναπτυχθεί η ελληνική οικονομία. Αντί γι΄αυτό όμως, σήμερα ζούμε τη μεγαλύτερη οικονομική καταστροφή που έχει βιώσει η χώρα μας εκτός από περιόδους πολέμων. Η ύφεση-κατηφόρα της Ελληνικής οικονομίας δεν έχει ανάλογο προηγούμενο τους δυο τελευταίους αιώνες, αφού είναι μεγαλύτερη σε διάρκεια και από τη μεγάλη ύφεση του 1929.
Ναι αλλά το χρέος οφείλεται στην κακοδιαχείριση που έκαναν οι κυβερνήσεις στο παρελθόν.
Θα επιστρέωουμε την ερώτηση. Αν το χρέος το κληρονομήσαμε από το παρελθόν όπως υποστηρίζουν οι ψεύτες ευρωλάτρεις,τότε πως εξηγείται η ένταξή μας στην ευρωζώνη το 2002, αφού βασική προϋπόθεση για κ;aτι τέτοιο είναι μια χώρα να έχει μικρό ή ανεκτό χρέος; Γεγονός είναι ότι, Οι ελληνικές κυβερνήσεις πράγματι δεν έκαναν καλή διαχείριση των δημόσιων οικονομικών στο παρελθόν. Αλλά το άλμα του χρέους έγινε στην περίοδο του ευρώ όπως φαίνεται στο ιστόγραμμα εδώ.
Πορεία ελληνικού χρέους ως ποσοστό του ΑΕΠ από το 1970 μέχρι το 2016(πηγή:Eurostat)

Τώρα όμως φαίνεται ότι μας δίνουν κάποια ρευστότητα οι δανειστές για να κινηθούμε.
Το ακριβώς αντίθετο συμβαίνει. Μας δανείζουν με επιτόκιο για να πληρώνουμε παλαιότερα χρέη τα οποία συνεχώς μεγαλώνουν. Όπως αποκαλύφθηκε από μελέτη του Γερμανικού Ινστιτούτου «European School of Management» που εδρεύει στο Βερολίνο , το 95% των αποπληρωμών για παλαιότερα δάνειά μας επέστρεψε στους δανειστές. Και απο το 2015 και μετά, αφού ισοσκελίστηκε ο προϋπολογισμός και το ισοζύγειο πληρωμών κυρίως λόγω της κατακόρυφης πτώσης της τιμής των υγρών καυσίμων και των άγριων μέτρων λιτότητας, οι συνολικές αποπληρωμές για παλαιά και νέα δάνεια επιστρέφει στους δανειστές. Το Eurogroup του Μαίου 2016, ήταν ένα Βατερλώ για τη χώρα μας. Εκεί, αποφασίστηκε ότι πρέπει να έχουμε πλεόνασμα 3,5% του ΑΕΠ ( 6 δις) ετησίως για να εξυπηρετείται μέρος των δανεικών μας υποχρεώσεων, οι οποίες συνολικά ανέρχονται στο 10% ετησίως (17,7 δις) και 15 % ( 26 δις) μετά το 2018! Τα υπέρογκα αυτά ποσά οι Εταίροι σκοπεύουν τα αντλήσουν από την αφαίμαξη-κλοπή της δημόσια περιουσίας της χώρα μας μέσα από το «Υπερταμείο» που ελέγχουν για 99 χρόνια. Σε περίπτωση που δεν επιτευχθεί το πλεόνασμα ή δεν προωθηθούν οι ως άνω δεσμεύσεις, επιβάλλεται ο «κόφτης», περικόπτονται δηλ. όσο είναι ισοδύναμα αναγκαίο οι μισθοί, συντάξεις,δημόσιες σπαάνες, αυξάνεται η φοροκαταιγίδα κλπ.  Οι δανειστές κρατάνε το ζουρνά και εμείς χορεύουμε πεντοζάλι….
Όμως, έγκυροι οικονομικοί παράγοντες και οικονομολόγοι υποστηρίζουν ότι η έξοδος της χώρας μας από το ευρώ θα είναι καταστροφική.
Αυτό είναι τουλάχιστον γελοίο. Εκτός αν θεωρούμε έγκυρους οικονομολόγους τους εδώ Γερμανοτσολιάδες τύπου Στουρνάρα, Μπάμπη Παπαδημητριου και ΣΙΑ, των οποίων είναι άξια τα πολλά αργύρια της  προδοσίας που εισπράτουν. Την ανάγκη  μετάβασης στη δραχμή  υποστηρίζουν οι περισσότεροι έγκριτοι διεθνείς οικονομολόγοι και αναλυτές όπως Πωλ Κρούγκμαν, Τζόζεφ Στίγκλιτς, Κένεθ Ρογκόφ, Ότμαρ Ίσιγκ, Τόμας Μάγερ, Μάρτιν Σμίθ, Νουλιέλ Ρουμπινί, Μαρτσέλο ντε Κέκο, Χανς Βέρνερ Σίν, Χάνσ-Πέτερ Φρίντριχ, Κλάους Κάστνερ, Χέλμουτ Σλέσιγκερ, Μάικαελ Φούκς, Ζακ Σαπίρ, Τζώρτζ Σόρος, Αντρέ Τυρί, Σίμον Ντρέικ, Τζώρτζ Φρίτμαν του Statfort Institute, οι Ιάπωνες του Νoμούρα, ο Σίμον Ντέρικ της Mellon Bank of New York και πολλοί-πολλοί άλλοι. Υπάρχουν και έλληνες σοβαροί αναλυτές, επιχειρηματίες, ακόμα και τραπεζίτες που συμφωνούν με τις απόψεις μας αλλά δεν το δηλώνουν ανοικτά λόγω της τρομοκρατίας που έχει επιβληθεί από το κατεστημένο.
Δεν είναι προτιμότερο να ανήκουμε σε μια μεγάλη ενότητα από τα να είμαστε μόνοι μας;
Από τις 250 περίπου χώρες που υπάρχουν διεθνώς, οι 225 έχουν δικό τους νόμισμα και πορεύονται πολύ-πολύ καλύτερα από αυτές της ευρωζώνης. Οι παλαιότερες προσδέσεις της δραχμής σε διεθνείς σταθερές όπως ο κανόνας χρυσού και η Λατινική Ένωση, οδήγησαν την Ελλάδα όπως και άλλες χώρες σε κατάρρευση και πτωχεύσεις. Η Ευρωπαϊκή Ένωση όπως εξελίχθηκε στην πορεία, δεν έχει καμιά σχέση με τα οράματα των ιδρυτών της. Αντί για σύγκλιση των οικονομιών του βορά με αυτές του νότου έχουμε απόκλιση. Και πάνω απ΄όλα, πολύ περισσότερη φτώχεια, ανεργία και ανασφάλεια.
Σε ποιο ποσοστό θα υποτιμηθεί όταν και αν  κυκλοφορήσει η νέα δραχμή σε σχέση με το ευρώ;
Αν υποτιμηθεί  στο λογικό επίπεδο του 25 %, όπως  έχει προταθεί και από το Βερολίνο, τότε μία δραχμή θα αναλογεί σε 0,75 ευρώ. Στην πορεία, η  νέα δραχμή μπορεί να συνδεθεί με καλάθι σκληρών και μαλακών νομισμάτων και η κυκλοφορία της να ελέγχεται από την Τράπεζα της Ελλάδος υπό την ηγεσία σοβαρών, έγκριτων ανεξάρτητων Ελλήνων και απλώς ελληνόφωνων Τραπεζιτών.
Στην περίπτωση υποτίμησης της νέας δραχμής κατά 25%, μήπως αναγκαστούμε να πληρώσουμε μεγαλύτερα ποσά για χρέη λόγω της υποτίμησης του νομίσματός μας;
Η ελεγχόμενη έκδοση στο εθνικού νομίσματος μας απεγκλωβίζει άμεσα από την ανάγκη νέου δανεισμού για να πληρώσουμε παλαιότερα χρέη  και να καταβάλλουμε μισθούς, συντάξεις, κλπ. Με το Grexit, η χώρα θα δηλώσει προσωρινή στάση πληρωμών για τα χρέη της και με την έκδοση προσωρινού ανταλλάξιμου χρήματος σε αναλογία 1: 1 προς το ευρώ, θα διαπραγματευτεί χωρίς «το πιστόλι στον κρόταφο». Αυτό  συμβαίνει σήμερα,αφού οι δανειστές σταματούν την παροχή ρευστότητας σε ευρώ και απαιτούν συνεχώς βαρύτερα μέτρα για την αποπληρωμή χρεών που συνεχώς αυξάνονται λόγω των επιτοκίων. Με τη στάση πληρωμών, η  χώρα μας μπορεί να διαπραγματευτεί κούρεμα του χρέους, περίοδο χάριτος, επιμήκυνση και αποπληρωμή του υπολοίπου χρέους με ευνοϊκότερους όρους από σήμερα. Αυτή είναι μια κλασική πρακτική που έχει ισχύσει σε εκατοντάδες άλλες περιπτώσεις διεθνώς με πιο χαρακτηριστική την ευνοϊκή ρύθμιση  των τεράστιων χρεών της Γερμανίας με τη συμφωνία του Λονδίνου το 1953. Μέσα στην ευρωζώνη, το Βερολίνο δε δέχεται ευνοϊκές ρυθμίσεις γιατί τότε θα πρέπει να γίνει το ίδιο και για άλλες χώρες όπως η Ιταλία,η Ισπανία,Πορτογαλία κλπ. και έτσι θα τιναχτεί στον αέρα το όλο οικοδόμημα του σκληρού ευρώ. Η διαπραγμάτευση για την αποπληρωμή των χρεών θα γίνει στην αρχή της συντεταγμένης μετάβασης στη δραχμή που δε θα διαρκέσει περισσότερο από ένα μήνα.
Με την υποτίμηση λίγο αργότερα κατά 25%, δε θα υπάρξουν μεγάλες πληθωριστικές πιέσεις και απότομες αυξήσεις τιμών κυρίως σε εισαγόμενα αγαθά;
Πληθωρισμός αρχικά της τάξης του 6-9% είναι σήμερα αναγκαίος για την αναθέρμανση της οικονομίας που βιώνει αρνητικό πληθωρισμό με συνέπεια την απονέκρωσή της. Ο πληθωρισμός μπορεί να ελεγχθεί από την Τράπεζα της Ελλάδος με την ποσότητα της έκδοσης νέου χρήματος που δε θα ξεπερνά το 20% του ΑΕΠ. Υπενθυμίζεται ότι το Βερολίνο που επιθυμεί την έξοδό μας από το ευρώ, προσωρινή ή μόνιμη, έχει προτείνει σε περίπτωση Grexit, εκτός από τη χορήγηση στη χώρα μας 50 δις, να στηρίξει την υποτίμηση της δραχμής σε επίπεδα του 25%. Και μόνη της μια τέτοια δέσμευση,  λειτουργεί αρνητικά για την πληθωριστική ψυχολογία. Φυσικά οι εδώ κυβερνώντες δε θα πετάνε λεφτά από το παράθυρο και για το σκοπό αυτό θα πρέπει να ελέγχονται από την Τράπεζα της Ελλάδοες και ένα διεθνή φορέα, κατά προτίμηση Πανεπιστημιακού χαρακτήρα.
Τι θα γίνει με τις καταθέσεις και τα δάνεια ;
Οι τραπεζικές καταθέσεις σε ευρώ, σύμφωνα με το σχέδιό μας για συντεταγμένη μετάβαση στη δραχμή, (βλ σε άλλα σημεία εδώ και www.drachmi5.gr,), προστατεύονται με τη μετατροπή τους σε νέες δραχμές, με αναλογία δραχμή/ευρώ 0,75:1,00. Έτσι, καλύπτεται η λελογισμένη υποτίμηση της νέας δραχμής κατά 25%. Αυτό πρακτικά σημαίνει ότι, καταθέσεις  75.000 ευρώ θα ισούνται με 100.000 νέες δραχμές κ.ο.κ. Το ίδιο προτείνουμε να ισχύσει για τα δάνεια, με ειδική μέριμνα για δανειολήπτες που έχουν πληγεί βαρύτερα χωρίς δική τους ευθύνη. Ειδικότερα για τα στεγαστικά δάνεια,  προτείνεται η υποτίμησή τους κατά 50%, με απόλυτη προστασία της πρώτης κατοικίας. Τα «θαλασσοδάνεια» θα πρέπει φυσικά να υπαχθούν σε δικαστικές διαδικασίες, όπως και οι στρατηγικοί κακοπληρωτές, τα φυσικά και νομικά πρόσωπα που εσκεμμένα και συστηματικά αποφεύγουν την αποπληρωμή των δανείων τους.
Θα δικαιωθούν όσοι έσπευσαν να αποσύρουν τις καταθέσεις τους από τις ελληνικές Τράπεζες και τις έστειλαν στο εξωτερικό και με την επιστροφή στη δραχμή θα κερδίσουν πολλά ;
Ο έλεγχος της μαζικής εκροής αφορολόγητου συναλλάγματος χωρίς έλεγχο του «πόθεν έσχες», θα έπρεπε να είχε γίνει και να είχαν επιβληθεί κυρώσεις για μη σύννομες συναλλαγματικές μετακινήσεις κεφαλαίων. Όμως, η διεθνής ασυδοσία των αγορών και η δεδομένη ατιμωρησία της ελληνικής πολιτείας, έχει επιτρέψει τέτοια φαινόμενα. Γεγονός είναι ότι, το μεγάλο ειδικά κεφάλαιο δεν έχει πατρίδα και κινείται εκεί όπου υπάρχει  κέρδος και ασφάλεια των καταθέσεων. Αν η επιστροφή κεφαλαίων στην Ελλάδα με σκοπό το κέρδος, αποτελέσει μια συνέπεια αυτής της προοπτικής, τόσο το καλύτερο για τη χώρα μας. Αλλά, αυτό δε θα γίνει πριν αποκτηθεί η εμπιστοσύνη στη σταθερότητα και την αναπτυξιακή δυναμική της ελληνικής οικονομίας.
Με τις Τράπεζες τι θα γίνει;
Οι Τράπεζες έχουν αποστεωθεί από ρευστότητα και έχουν εξαγοραστεί από ξένους Γύπες έναντι πινακίου φακής.  Σήμερα βιώνουν έναν αργό θάνατο, ανάλογο αυτού της ελληνικής οικονομίας και του ελληνικού λαού. Οι Τράπεζες θα κρατικοποιηθούν και οι ξένοι Γύπες θα απομακρυνθούν με όποιον τρόπο χρειαστεί και τραπεζίτες τύπου Στουρνάρα και ΣΙΑ θα βρεθούν αντιμέτωποι με τη Δικαιοσύνη και πολύ πιθανό με τον Κορυδαλλό. Με την αποκατάσταση της εμπιστοσύνη στην ελληνική οικονομία, θα εισρεύσουν εγχώριες και ξένες καταθέσεις και οι Τράπεζες θα συνέλθουν, με προοπτικές πολύ καλύτερες από το σημερινό αδιέξοδο.
Και τι θα γίνει με τις  ρήτρες που έχουμε υπογράψει για κατασχέσεις περιουσιακών μας στοιχείων ;
Σε περιπτώσει χρεοκοπίας, παρόμοιες ρήτρες υπόκεινται σε διαπραγματεύσεις πολιτικού χαρακτήρα. Η πολιτική βούληση είναι αυτή που διαμορφώνει τους νόμους και τις διεθνείς συμφωνίες. Γι΄αυτό άλλωστε αλλάζουν οι νόμοι και συμφωνίες κατά περίπτωση. Μια ικανή και έμπειρη ελληνική κυβέρνηση, μπορεί να διαπραγματευτεί όλα τα σχετικά ζητήματα, όπως έχει γίνει και σε άλλες περιπτώσεις. Αν βέβαια οι «σύμμαχοί μας» στείλουν κανονιοφόρους για να μας βομβαρδίσουν, τότε μπαίνουν ζητήματα αναζήτησης διεθνών ερεισμάτων και προς άλλες γεωπολιτικές κατευθύνσεις. Για καλή μας τύχη, οι σημερινές γεωπολιτικές ισοροπίες με την οράτη αντιπαλότητα του νεόυ Προέδρου των ΗΠΑ με τη Γερμανία των Μέρκελ-Σόϊμπλε, δεν ευνούν κάτι τέτοιο. Οι δανειστές μας, ενδιαφέρονται να εισπράξουν αν μη τι άλλο, μέρος των δανείων τους. Και αυτό θα το πετύχουν μόνο αν δώσουν τη δυνατότητα στην ελληνική οικονομία να συνέλθει από το κώμα της ύφεσης στο οποίο βρίσκεται σήμερα, από το οποίο δεν υπάρχει περίπτωση να ξεφύγει υπό τις συνθήκες του Μνημονίου. Που εκτός από εξοντωτικές για τον ελληνικό λαό, είναι και αυτοκαταστροφικές, αφού έχουν διαλύσει την εγχώρια παραγωγική δυναμικότητα, με προοπτική να χειροτερεύσει ακόμα περισσότερο η τραγική σημερινή μας κατάσταση.
Η χώρα μας δεν παράγει τίποτα ή σχεδόν τίποτα. Οι εισαγωγές από τις οποίες εξαρτόμαστε, σε μεγάλο βαθμό θα γίνουν πανάκριβες και θα έχουμε μεγάλες ελλείψεις αγαθών.
Αυτό είναι μεγάλο ψέμα. Παρ’ όλη τη συρρίκνωση της εγχώριας παραγωγής ύστερα από την ένταξή μας στην Ευρωπαϊκή Ένωση το 1980 και την περαιτέρω κατάρρευση μετά την ένταξη στην Ευρωζώνη το 2002, στο συνολικό παραγόμενο προϊόν της χώρα μας, το 75% παράγεται μέσα στην Ελλάδα και το 25% είναι εισαγόμενο. Λόγω κυρίως της κατάρρευσης  της τιμής των υγρών καυσίμων, σε συνδυασμό με τα capital controls και τις πολιτικές ακραίες λιτότητας,το ισοζύγιο πληρωμών και ο κρατικός προϋπολογισμός είναι πλέον ισοσκελισμένοι. Κατά συνέπεια, κανένας φόβος δεν υφίσταται για ελλείψεις αγαθών πρώτης ανάγκης. Γεγονός είναι ότι ενώ τα τρόφιμα, τα καύσιμα, τα φάρμακα δε μας έλειπαν στην εποχή της δραχμής, τώρα μας λείπουν στην εποχή του «άγιου» ευρώ.
Δηλαδή η Ελληνική οικονομία δε θα καταστραφεί όταν φύγουμε από το ευρώ;
Το ακριβώς αντίθετο θα συμβεί. Με την υιοθέτηση της μερικώς υποτιμημένης νέας δραχμής, η ανταγωνιστικότητας της ελληνικής οικονομίας θα αυξηθεί κατακόρυφα  με συνέπεια τα εδώ παραγόμενα προϊόντα να γίνουν φτηνότερα και περισσότερο ανταγωνιστικά. Οι εξαγωγές μας θα αυξηθούν κατακόρυφα και θα μειωθούν οι εισαγωγές. Θα ακριβύνουν λίγο προϊόντα όπως το ουίσκυ, ….το χαβιάρι, οι Πόρσε Καγιέν, κλπ !  Αλλά θα επιβιώσουμε και χωρίς αυτά….
Τι θα γίνει με την εγχώρια παραγωγή ;
Ο Έλληνας καταναλωτής θα στραφεί στα φτηνότερα πλέον ελληνικά προϊόντα, (λόγω της υποτίμησης), ενισχύοντας έτσι την  εσωτερική ζήτηση, την εγχώρια παραγωγή και την απασχόληση. Η γεωργικοκτηνοτροφική παραγωγή θα γίνει ανταγωνιστική προ όφελος των αγροτών και της Ελληνικής οικονομίας. Θα ενισχυθεί ο επισκευαστικός κλάδος σε όλα τα προϊόντα, αφού θα είναι ποιο οικονομικό ο καταναλωτής να επιδιορθώσει ένα αυτοκίνητο, ένα ψυγείο  ή και ένα ρούχο, αντί να αγοράσει ένα καινούριο. Θα επαναλειτουργήσουν βιοτεχνίες ανταλλακτικών. Τα χαλυβουργία, η τσιμεντοβιομηχανία, η φαρμακοβιομηχανία, η βιομηχανία τροφίμων, η αμυντική βιομηχανία, τα ναυπηγεία, κάθε παραγωγικός κλάδος που είχε υποστεί καθίζηση λόγω αθέμιτου ανταγωνισμού  από πολυεθνικές, αλλά και από χώρες όπως η Τουρκία, η Κίνα,  λόγω των υποτιμημένων νομισμάτων τους, θα αναστηθούν από το κώμα στο οποίο έχουν περιπέσει, λίγο πριν από το θάνατο λόγω και του Μνημονίου και της συνακόλουθης οικονομικής παραλυσίας. Τα ελληνικά ξενοδοχεία που θα είναι πολύ ποιο φτηνά, θα ξεχειλήσουν από ξένους και Έλληνες τουρίστες, οι οποίοι θα δυσκολεύονται πλέον να δραπετεύουν με τη συχνότητα που το έκαναν σε ξένους φτηνούς προορισμούς. Θα κάνουν τουρισμό στη μαγική Ελλάδα. Αν ο πατριωτισμός δεν τους οδηγεί να το κάνουν, θα τους υποχρεώσουν οι οικονομικές καταστάσεις.
Δηλαδή όλα εδώ θα κοστίζουν λιγότερο ή πολύ λιγότερο. Τότε θα έρθουν οι ξένοι και θα μας αγοράσουν μισοτιμής
Παλιομοδίτικο, έως αστείο επιχείρημα. Χρόνια τώρα εκλιπαρούμε ξένους και Ομογενείς επενδυτές να έρθουν στην Ελλάδα και αυτοί δεν έρχονται γιατί τη βρίσκουν ακριβή και απροσπέλαστη λόγω γραφειοκρατίας και διαφθοράς. Και τώρα που υπάρχει αυτή η πιθανότητα, προβάλουμε φόβους ότι γι΄αυτό που επιζητούμε τόσα χρόνια. Ας μην ανησυχούμε όμως. Οι ξένοι δε θα έρθουν αμέσως. Θα περιμένουν μέχρις ότου η ελληνική οικονομία σταθεροποιηθεί, υπάρξουν σημάδια ανάκαμψης και δημιουργηθεί κλίμα εμπιστοσύνης για τις προοπτικές της. Να ευχόμαστε να έρθουν ξένα, Ομογενειακά, αλλά και ελληνικά κεφάλαια που δραπέτευσαν μαζικά στο εξωτερικό τα τελευταία χρόνια. Και όχι το αντίθετο. Ευνόητο είναι ότι, η κυβέρνηση μπορεί να επιβάλλει ορισμένους περιορισμούς για εθνικούς λόγους ή για να αποτραπούν μονοπωλιακές καταστάσεις. Γι’ αυτό άλλωστε υπάρχει και η επιτροπή ανταγωνισμού.
Πόσο διάστημα θα χρειαστεί για να βγούμε από την κρίση με τη νέα δραχμή και τι προβλέπεται να γίνει ;
Με δεδομένο ότι θα ακολουθηθεί το σχέδιο της συντεταγμένης μετάβασης στη δραχμή που έχουμε καταρτίσει και δημοσιεύσει, η διάρκεια μετάβασης δε θα διαρκέσει περισσότερο από ένα χρόνο κατά τη διάρκεια της οποίας η Ελληνική οικονομία θα αρχίσει να απογειώνεται. Στο διάστημα αυτό, τα εισοδήματα, οι μισθοί, συντάξεις κλπ., θα συγκρατηθούν στα σημερινά επίπεδα. Φυσικά είναι αστείο και να συζητάμε για ελλείψεις σε τρόφιμα, φάρμακα, καύσιμα, κάτι που αποτελούσε το  βαρύ πυροβολικό των εντεταλμένων και καλοπληρωμένων τρομοκρατών κατά της δραχμής. Το αστείο τέλειωσε και όχι μόνο γιατί τώρα ο προϋπολογιμός και το ισοζύγειο πληρωμών μας είναι ελαφρώς πελονασματικά για λόγους που ήδη ειπώθηκαν. Μετά τον πρώτο χρόνο της μετάβασης, προβλέπεται ετήσια ανάπτυξη της τάξης του 5-7% που θα ακολουθηθεί από αντίστοιχη αύξηση των εισοδημάτων, τη δημιουργία σταδιακά 1,4 εκ. θέσεων εργασίας και τη μείωση της ανεργία κάτω του 10%. Η Ελλάδα θα συνέλθει απο το κώμα της ύφεσης και θα πορευτεί στην ελπιδοφόρα πορεία της ανάπτυξης που θα σταματήσει την αιμοραγία της φυγής των παιδιών μας στο εξωτερικό και θα επιτρέψει σε όσους έφυγαν να επιστρέψουν στην πατρίδα που τους χρειάζεται.
Μήπως η έξοδός μας από το ευρώ μας αποσταθεροποιήσει και δοθεί η ευκαιρία στην Τουρκία να μας επιτεθεί ;
Πρέπει να ξεκαθαριστεί ότι, δεν μπορεί να ζούμε συνέχεια με τον «μπαμπούλα» της Τουρκίας, μιας χώρας που λόγω μεγαλοϊδεατισμού του Ερντογκάν, βρίσκεται σε σύγκρουση με τους πάντες, σε ανατολή, δύση, βορρά και νότο. Οι διεθνείς συγκυρίες σήμερα κάθε άλλο παρά ευνοούν μια επιθετική στάση της κακότροπης ανατολικής γείτονος εναντίον μας. Άλλωστε, η συντεταγμένη μετάβαση στη δραχμή, όπως την προτείνουμε ύστερα απο βαθειά μελέτη του όλου θέματος και σχετικές δημοσιεύσεις, συνεπάγεται μια ευέλικτη και λελογισμένη διαπραγματευτική γραμμή από μέρους μας που δε θα προκαλεί τους ισχυρούς της γης αλλά αντίθετα, θα αναζητά και θα διασφαλίζει ερείσματα προς και από όλες τις κατευθύνσεις. Ο νέος Πλανητάρχης έχει ξεκαθαρίσει ότι, «η Ελλάδα πρέπει να φύγει από το ευρώ, να γυρίσει στο εθνικό της νόμισμα και το πρόβλημα του χρέους να το ρυθμίσει η Γερμανία. Αλλιώς θα το λύσει η Ρωσία». Η προοπτική εκμετάλλευσης των υδρογονανθράκων στο τετράγωνο Ελλάδος, Αιγύπτου, Ισραήλ,Κύπρου από εταιρείες των ΗΠΑ, διασφαλίζει αρκούντος τα εθνικά μας συμφέροντα. Το ίδιο ισχύει και με την πολιτική του Ντόναλντ Τράμπ όσον αφορά τους Μουσουλμάνους, τη Συρία το Κουρδικό ζήτημα, καθώς και την ορατή αντιπαλότητά του με τη Γερμανία των Μέρκελ-Σόϊμπλε, την ευρωζώνη, την Ευρωπαϊκή Ένωση, την παγκοσμιοποίηση.