Η «επανάσταση» μιας αδιέξοδης εξόδου

7-2-2017 από seisaxthiablog

 Γράφει ο Γιάννης Δουλφής*

Μετά από την πιεστική παρότρυνση φίλων, να διατυπώσω γραπτά τις διαφωνίες μου με κάποιες απόψεις περί της εξόδου από την ευρωζώνη ως πανάκειας για την αντιστροφή της πορείας της χώρας, με αύξηση εσχάτως της επιρροής τους, με το επιχείρημα ότι μόνο ότι υπάρχει γραπτώς με τη μορφή κειμένου ή βιβλίου και μάλιστα με πομπώδεις τίτλους («Η επανάσταση του GREXIT») μπορεί να έχει αξιώσεις ισχύος.

Αναφέρομαι στο παράδειγμα, του κατά τα άλλα συμπαθούς κ. Νίκου Ιγγλέση, ο οποίος έχει προσχωρήσει στο μόρφωμα της ΛΑ.Ε., δίνοντας τον τόνο για το τι μπορεί να σημαίνει το πρόταγμα της εξόδου από την ευρωζώνη που θέτει στην προμετωπίδα της η ΛΑ.Ε. Και γι΄ αυτό ίσως πιο επικίνδυνο σε σχέση με παραπλήσιες απόψεις που εκφέρονται από άλλους παράγοντες στο χώρο της δεξιάς ή του συστήματος εν γένει και μάλιστα εσχάτως και σε έντυπα και κύκλους που μέχρι προ τινος ήσαν φανατικοί υπέρμαχοι του ευρώ, και της πάση θυσία παραμονής τη χώρας μας σ΄ αυτό με οποιοδήποτε κόστος. Αποτελεί και την πιο ακραία θέση, αφού συνδέει αυτή την «έξοδο» αυτή με την ταυτόχρονη πρόσδεση (peg) του νέου νομίσματος με το ευρώ.

Καταρχάς θα πρέπει να σημειωθεί μια θεωρητική ασυνέπεια ως προς την πεμπτουσία της επιχειρηματολογίας του συγγραφέα, το λεγόμενο «κλείδωμα» του νέου νομίσματος (της δραχμής) – «σταθερότητα» της συναλλαγματικής της ισοτιμίας. Αυτή η «ρηξικέλευθη» (sic!) πρόταση αποτελεί και στοιχείο, με το οποίο αντιπαρατίθεται σε οποιαδήποτε άλλη άποψη με απόλυτο τρόπο¹. Δεν γνωρίζουμε αν το αστήρικτο στην πράξη αυτό επιχείρημα εδράζεται σε άγνοια του συγγραφέα για τη λειτουργία των οικονομικών μηχανισμών σε μια «ανοιχτή ελεύθερη οικονομία» (διεθνοποιημένος καπιταλισμός) ή σκοπίμως υιοθετείται παρά τη θεωρητική της ασυνέπεια προκειμένου να προωθήσει άλλες απόψεις, τις οποίες θα επισημάνουμε στη συνέχεια.

Επειδή ως γνωστό η λειτουργία μιας οικονομίας δεν εξαρτάται από τη βουλησιαρχική πράξη μιας κυβέρνησης, η ισχύς ενός νομίσματος εξαρτάται πρωτίστως, μεταξύ άλλων, από τις παραγωγικές δυνατότητες της οικονομίας μιας χώρας, τη διεθνή της ανταγωνιστικότητα, το ισοζύγιο εξωτερικών συναλλαγών, τα συναλλαγματικά ή άλλα αποθέματα (χρυσός, πολύτιμα μέταλλα), για να επιτευχθεί η οποιαδήποτε σταθερότητα της συναλλαγματικής ισοτιμίας, αν υποτεθεί ότι ένας τέτοιος στόχος είναι ευκταίος.

Ο λόγος που ένα νόμισμα δεν μπορεί να διατηρήσει την ισοτιμία του, ανεξάρτητα από την επιδίωξη των αρχών, είναι είτε διότι η κατάσταση του εξωτερικού ισοζυγίου, η διεθνής ανταγωνιστικότητα και οι παραγωγικές δυνατότητες της οικονομίας της εν λόγω χώρας δεν το επιτρέπουν και επιβάλλουν μια ακούσια ή εθελούσια υποτίμηση/διολίσθιση για την βελτίωση των παραγόντων αυτών, είτε ακόμη στο σημερινό σύνθετο κόσμο της πλήρους ελευθερίας στην κίνηση των κεφαλαίων και των χρηματο-οικονομικών εργαλείων λόγω κερδοσκοπικούς επίθεσης.

Για την αποφυγή τουλάχιστον του τελευταίου παράγοντα για τη διατήρηση της ισοτιμίας του είναι απαραίτητη η μη διεθνής διαπραγμάτευσή στις αγορές χρήματος και κεφαλαίου, γεγονός που αναγνώρισε πρόσφατα ο συγγραφέας για να είναι κατ’ ελάχιστο συνεπής με τη θέση του.

Αυτό, όμως, δεν αρκεί, διότι μπορεί έτσι να προστατευθεί εν μέρει από διεθνείς κερδοσκοπικές επιθέσεις, αλλά πρέπει επίσης να μπορεί να στηρίζεται από τον ισοσκελισμό τουλάχιστον του ισοζυγίου εξωτερικών συναλλαγών. Αν με βάση τη διεθνή ανταγωνιστικότητα των διεθνώς εμπορεύσιμων προϊόντων η αξία των εξαγωγών τους δεν μπορεί να καλύψει την αξία των αναγκαίων τουλάχιστον για εισαγωγή προϊόντων, τότε το νόμισμα πρέπει να υποτιμηθεί/διολισθήσει, ώστε να εξισορροπηθεί το ισοζύγιο τρεχουσών συναλλαγών ή να χρησιμοποιηθούν πλεονάζοντα συναλλαγματικά διαθέσιμα. Τουλάχιστον μέχρι να κατορθώσει να βελτιωθεί η διεθνής ανταγωνιστικότητα και η παραγωγική ικανότητα της οικονομίας (υποκατάσταση εισαγωγών, αύξηση εξαγωγών κλπ.). Κερδοσκοπικές κινήσεις, όμως, είτε από το εξωτερικό, είτε από το εσωτερικό, μπορεί να εκδηλωθούν και στην αγορά προϊόντων με τεχνητές ελλείψεις εισαγομένων ή μη αγαθών με ανεπιθύμητες πληθωριστικές πιέσεις που θα έχουν επίπτωση και στη δυνατότητα διατήρησης της ευκταίας κατά το συγγραφέα σταθερότητας της συναλλαγματικής ισοτιμίας. Οι έλεγχοι στην κίνηση κεφαλαίων δεν αρκούν και απαιτείται πλέγμα ελέγχων, τόσο στις εισαγωγές και εξαγωγές – ακόμη και δασμολογικούς ή άλλους φραγμούς -, όσο και στην εσωτερική αγορά, γεγονός που αντιστρατεύεται κανόνες της Ε.Ε. και του Π.Ο.Ε. Για να μην αναφέρουμε την αναγκαιότητα του απόλυτου κεντρικού ελέγχου των τραπεζών σ’ αυτή την κατεύθυνση. Δεν το σημειώνουμε για λόγους κινδυνολογίας, αλλά για να επισημάνουμε την ανεπάρκεια του επιχειρήματος της ικανότητας του επιθυμητού κατά το συγγραφέα στόχου, χωρίς άλλες προϋποθέσεις. Το νόμισμα αναγκαστικής κυκλοφορίας που δεν στηρίζεται κυρίως σε κάποιας μορφής κανόνα χρυσού σε μια επικράτεια για να μπορέσει να λειτουργήσει πρέπει να χαίρει της εμπιστοσύνης, όσων συναλλάσσονται με αυτό εντός αυτής για να μην υποκατασταθεί από άλλα χρηματικά μέσα.

Ισχυρίζεται ο κ. Ιγγλέσης: Καμιά ανησυχία δεν πρέπει να υπάρχει για την επάρκεια συναλλάγματος. H χώρα διαθέτει το αναγκαίο συνάλλαγμα για να πληρώνει όλες τις εισαγωγές της, καμιά έλλειψη σε αγαθά και υπηρεσίες από το εξωτερικό δε θα υπάρξει. Το Ισοζύγιο Εξωτερικών Συναλλαγών το 2009 παρουσίαζε έλλειμμα 18 δις., ενώ το 2014 παρουσίασε πλεόνασμα 1.8 δις. ευρώ.² Η βελτίωση του Ισοζυγίου οφείλεται στην εσωτερική υποτίμηση των τελευταίων πεντέμισι ετών. Γι’ αυτό λέμε ότι υποτίμηση δε χρειάζεται και δεν πρέπει να γίνει. Η υποτίμηση έχει γίνει ήδη και είναι η εσωτερική υποτίμηση, δεν απαιτείται και νομισματική υποτίμηση.

Τι αποκρύβει άραγε το παραπάνω σόφισμα;

Δεν μπορεί να μην κατανοεί ότι άλλο η πραγματική υποτίμηση των περιουσιακών στοιχείων και της εργασιακής δύναμης που έχει συμβεί και απέβη προς όφελος των ισχυρών του χρήματος (όσων δηλαδή κατέχουν χρηματικά μέσα – χρηματικό κεφάλαιο –  που δεν χρειάζεται να μετατρέψουν σε κατανάλωση) και το αντίστροφό της η νομισματική υποτίμηση που θα επαναφέρει – σταδιακά βέβαια – σε καλύτερη θέση, όσους έχασαν δραματικά αυτά τα χρόνια; Εξ΄άλλου όπως έχει επιχειρηματολογήσει ο Θ. Μαριόλης οι πληθωριστικές επιπτώσεις μιας νομισματικής υποτίμησης της νέας «δραχμής» κατά 50% θα είναι πολύ μικρή 9% – 5% τον πρώτο χρόνο και βαίνοντας μειούμενες – ευκταίο το χαρακτηρίζω εγώ.³Άλλως το να βγούμε από το ευρώ «κλειδώνοντας» όπως λέει το νόμισμα σε αυτό σε τι θα ωφελήσει; Όπως ασφαλώς και λέει ο ίδιος μόνο τη ρευστότητα. Γιατί; Για τις επενδύσεις και το επιχειρείν; Και ποιοι θα αγοράσουν τα αγαθά; Μα οι ξένοι, ως εξαγωγές. Κλπ. Κλπ.

Δραχμικός νεοφιλελευθερισμός

Αν τώρα ξεπεράσουμε αυτή τη θεωρητική ασυνέπεια το υπόδειγμα^2α που προτείνει ο κ. Ν. Ιγγλέσης αποδέχεται τα αποτελέσματα του αντιπληθωρισμού και της εσωτερικής υποτίμησης που επέφεραν όλα αυτά τα χρόνια των μνημονιακών πολιτικών αποδεχόμενος αυτά ως νέο σημείο οικονομικής ισορροπίας, προτείνοντας αύξηση της παραγωγής με επενδύσεις μέσω κρατικών ενισχύσεων που χωρίς αύξηση εισοδημάτων συνεπάγονται εξωστρέφεια της οικονομίας που στηρίζεται στις εξαγωγές. Εξ ου και το επιχείρημα της ισοσκέλισης του ισοζυγίου τρεχουσών συναλλαγών, που επέφεραν με την κατάρρευση της ζήτησης και των εισαγομένων αγαθών και όχι τη βελτίωση των εξαγωγών, παρά τις μισθολογικές μειώσεις². Εκφράζεται έτσι ένα οικονομικό μοντέλο τύπου Ταυλάνδης κ.ο.κ.

Εκεί που η ρητορική ΣΥΡΙΖΑ έδινε βάρος στην αντιμνημονιακή πολιτική (με την αντιστροφή της) εντός της ευρωζώνης πράγμα άτοπο, όπως και αποδείχθηκε περίτρανα, τώρα το ραβδί της λυγίζεται προς την άλλη πλευρά με την πρόταση εξόδου από την ευρωζώνη ως πανάκεια, χωρίς αντιστροφή των επιπτώσεων των μνημονιακών πολιτικών.

Η έξοδος από την ευρωζώνη με ταυτόχρονη στενή πρόσδεση του νέου εθνικού νομίσματος με το ευρώ, όπως προτείνει ο κ. Ιγγλέσης, αποτελεί ένα βήμα χωρίς αντίκρισμα, αφού το μοναδικό ενδεχόμενο αποτέλεσμα της ενίσχυσης της ρευστότητας στην οικονομία για το επιχειρείν και τις επενδύσεις είναι πολύ αμφίβολο.

Το προηγούμενο πρόσφατο παράδειγμα της σύνδεσης της δραχμής με την Ε.Λ.Μ. (E.C.U.) πρόδρομο του ευρώ στην περίοδο της «ισχυρής Ελλάδας» του Σημίτη που προετοίμασε την έλευση και ένταξη στο ευρώ, συνοδεύτηκε από μια περιοριστική νομισματική πολιτική, που είχε ως αποτέλεσμα αρχικά την αναδιάρθρωση με καταστροφή των πιο αδύναμων κεφαλαίων και στη συνέχεια με την ένταξη στο ευρώ την παραγωγική αποδιάρθρωση με την επικράτηση ενός παρασιτικού καπιταλισμού, της χρηματιστικοποίησης, των μεγάλων έργων και της οικονομίας των υπηρεσιών, που κατέληξε μεταξύ άλλων και στην κρατική υπερχρέωση. Χωρίς αυτό να σημαίνει ότι βρίσκεται στο περιγραφόμενο από πολλούς σημείο, «να μην παράγει τίποτε», αλλά να εισάγει μόνον για την κάλυψη των αναγκών.

Ας μην λησμονούμε τη μεταπολεμική νομισματική ιστορία, την αντικατάσταση του διεθνούς συστήματος σταθερών συναλλαγματικών ισοτιμιών (με μεγαλύτερες δυνατότητες ευελιξίας) του Bretton Woods το 1971 με ένα νέο σύστημα κυμαινομένων ισοτιμιών και ό, τι αυτό επέφερε στη συνέχεια (νέα χρηματο-οικονομικά εργαλεία, πλήρης ελευθερία στη διεθνή κίνηση χρηματικών κεφαλαίων, αύξηση της χρηματοπιστωτικής σφαίρας παγκοσμίως κλπ). Το σύστημα αυτό, που έδινε έμφαση στις παραγωγικές δυνατότητες κάθε χώρας για το διεθνή εμπορικό ανταγωνισμό, διατηρώντας ασφαλώς την ανισομερή ανάπτυξη του καπιταλισμού σε παγκόσμια κλίμακα, έδωσε τη θέση του στο σύστημα κυμαινομένων ισοτιμιών, που τροποποιούσε την ισχύ των νομισμάτων εισάγοντας παράγοντες της χρηματο-οικονομικής σφαίρας και αποτέλεσε την απαρχή της διόγκωσής της και της ταχύτατης μετακίνησης των χρηματικών κεφαλαίων διεθνώς σε ένα παγκόσμιο νομισματικό ανταγωνισμό.

Το ευρώ σχεδιάστηκε με βάση την παραγωγική ισχύ των ανεπτυγμένων ευρωπαϊκών καπιταλιστικών χωρών του κέντρου, με ανισότητες και μεταξύ τους, αλλά ιδίως με ορισμένες περιφερειακές πιο αδύναμες χώρες που εντάχθηκαν σ΄ αυτό – με ακραίο το παράδειγμα της Ελλάδας – και ήταν δεδομένο ότι θα κατέληγε στην ενίσχυση των πιο ισχυρών οικονομιών σε βάρος των πιο ανίσχυρων – παρά τη ρητορική της «σύγκλισης» -, διαδικασία που οξύνθηκε μεσούσης της χρηματοπιστωτικής κρίσης του 2008, και την κατίσχυση της ισχυρότερης εξ΄ αυτών της Γερμανίας.

Η πρόταση για την πρόσδεση – κλείδωμα του νέου νομίσματος με το ισχυρό – σκληρό ευρώ μετά την έξοδο από την ευρωζώνη μιας ήδη αδύναμης σχετικά οικονομίας, η οποία έχει μάλιστα υποστεί μια πρωτοφανή ύφεση και κοινωνική και οικονομική καταστροφή με τις μνημονιακές πολιτικές αποτελεί ως φάρμακο σχήμα οξύμωρο.

Ας θυμηθούμε και μια άλλη πρόσφατη ιστορία της πρόσδεσης του νομίσματος της Αργεντινής στο δολάριο που οδήγησε στη χρεοκοπία της το 2001, την οποία ο ίδιος ο κ. Ιγγλέσης αποδίδει αλλού, έχοντας εν μέρει μόνο δίκιο⁴.

Καταρχάς να σημειώσουμε ότι καμία από τις ανεπτυγμένες καπιταλιστικές χώρες δεν κατέστη ισχυρή εξαγωγική δύναμη, παρά αφού είχε επιτύχει σ΄ ένα πολύ μεγάλο βαθμό μια ισχυρή ενδογενή καπιταλιστική βιομηχανική ανάπτυξη.

Η εξωστρέφεια και ο εξαγωγικός προσανατολισμός μιας οικονομίας που δεν διαθέτει ισχυρές παραγωγικές βάσεις και ενδογενή ανάπτυξη, οδηγεί σε μια άλλη μορφή οικονομικής εξάρτησης, αφού στις περισσότερες περιπτώσεις επικεντρώνεται σε προϊόντα βάσει συγκριτικού πλεονεκτήματος που αποτελούν συνήθως η φθηνή εργασιακή δύναμη και το εργασιακό κόστος και οι εγχώριες πρώτες ύλες, παρά τα όσα ισχυρίζεται ο ίδιος.

Βλ.: Οι παραγωγικές επενδύσεις ανάλογα τον κλάδο πρέπει να είναι εντάσεως κεφαλαίου και όχι εργασίας ώστε τα παραγόμενα προϊόντα να απευθύνονται και στις διεθνείς αγορές. Θα πρόκειται, δηλαδή, για εξωστρεφείς επενδύσεις τα προϊόντα των οποίων θα αγοράζονται, κατά σημαντικό ποσοστό, από ξένους καταναλωτές. Η Ελλάδα έχει το ανθρώπινο δυναμικό και θα έχει τα κεφάλαια για επενδύσεις που να παράγουν προϊόντα υψηλής τεχνολογίας και ποιότητας.

Αντίθετα η επιλογή επενδύσεων εντάσεως εργασίας θα την οδηγούσε σε ανταγωνισμό με τρίτες χώρες πολύ φτηνού εργατικού κόστους και θα την υποχρέωνε να μειώνει τους πραγματικούς μισθούς για να είναι ανταγωνιστική με κράτη  όπως η Τουρκία, η Αίγυπτος, το Μπαγκλαντές, η Ινδία κλπ.

Τίθεται το ερώτημα: γιατί δεν κατάφερε η χώρα, ούτε την περίοδο που είχε δικό της νόμισμα, είτε με την πρόσδεση στο E.C.U., ούτε με το ευρώ να έχει αξιόλογες παραγωγικές επενδύσεις εντάσεως κεφαλαίου – παρά τη μικρή περίοδο της μεταπολεμικής ανάπτυξης (1964 – 1970); Για να ανταγωνισθείς τις ανεπτυγμένες καπιταλιστικές χώρες με την εξαγωγή προϊόντων εντάσεως κεφαλαίου, θα πρέπει να έχεις και χαμηλότερο εργασιακό κόστος, δεν είναι πολλοί οι κλάδοι, απαιτείται δε χρόνος, σε ένα κόσμο που οι εμπορικοί ανταγωνισμοί οξύνονται. Γιατί να μην αξιοποιηθεί το όπλο της υποτίμησης;

Πέραν του γεγονότος της συνέχισης της εξάρτησης – όχι μόνο οικονομικής αλλά και θεσμικής – με την παράδοση των δημοσιονομικών και περιουσιακών στοιχείων της χώρας, και το διογκωθέν πλέον διακρατικό χρέος της στους μηχανισμούς της Ε.Ε. και του Δ.Ν.Τ.

Ο κ. Ιγγλέσης δεν ασχολείται επί της ουσίας με όλα αυτά τα θέματα που θεωρεί δευτερεύοντα, όπως η άμεση αντιμετώπιση του εξωτερικού κρατικού χρέους που μπορεί να διευθετηθεί εν καιρώ αφού στο οικονομικό του υπόδειγμα του σταθερού νομίσματος δεν πρόκειται να διογκωθεί περαιτέρω. Το τραπεζικό σύστημα δεν χρειάζεται να εθνικοποιηθεί, αλλά απλά να τοποθετηθούν επίτροποι για τον έλεγχο της κίνησης κεφαλαίων. Η υπερχρέωση των νοικοκυριών, των μικρών επαγγελματιών και επιχειρήσεων δεν χρήζει ιδιαίτερης αντιμετώπισης κ.ο.κ., ως αποτέλεσμα των μνημονιακών εισοδηματικών  περικοπών και της τερατώδους ύφεσης. Η κατάρρευση των αξιών των εγχώριων περιουσιακών στοιχείων των Ελλήνων πώς θα αποκατασταθεί; Ποια κοινωνική πλειοψηφία και για ποιο λόγο μπορεί να εμπνεύσει η πρόταση αυτή;

Πέραν όλων των παραπάνω θεμελιωδών ελλείψεων που δεν κατατάσσουν την πρότασή του ούτε ως συνολική, ριζοσπαστική και φιλολαϊκή, πόσω μάλλον επαναστατική, όπως την χαρακτηρίζει ο ίδιος. Δεν αρκούν προς τούτο οι πομπώδεις χαρακτηρισμοί, όπως: ευρωκατοχή, γερμανική Ευρώπη, ευρω-μάρκο ευρωμονόδρομος, κλπ από τις οποίες βρίθουν τα κείμενά του, οι οποίοι προφανώς έχουν δημαγωγικό χαρακτήρα, αφού το νόμισμα αυτό επιλέγεται ως σταθερή ισοτιμία του νέου «εθνικού» νομίσματος. Δεν δίνουν απάντηση ως προς την παραγωγική ανασυγκρότηση που έχει ανάγκη ο ελληνικός λαός που πρέπει να είναι ενδογενής και δευτερευόντως να αντιμετωπίζει το ζήτημα των αναγκών του ισοζυγίου μέσα από μια άλλη παραγωγική κατεύθυνση για μια ουσιαστική απεξάρτηση. Η υποτιθέμενη ρευστότητα θα κατευθυνθεί σε τι είδους επενδύσεις;

Αν όπως μπορεί να υπονοηθεί σε εξαγωγική δραστηριότητα, η εκ των υστέρων αύξηση των εισοδημάτων που θα επέλθει μαγικά, που θα καταναλωθεί; Σε εισαγωγές; και που θα στηριχθεί η προτεινόμενη προοδευτική αύξηση των μισθών, όταν η διεθνής ανταγωνιστικότητα  δεν θα μπορεί να υποστηριχθεί από το κλειδωμένο σε ευρώ νέο νόμισμα; Πόσο μπορεί να «μειώνεται η ανεργία με τις νέες επενδύσεις»; Τέλος πώς θα αντιμετωπισθούν τα τεράστια, συσσωρεμένα προβλήματα, όπως η βιωσιμότητα της κοινωνικής ασφάλισης, η ανάταξη των δημόσιων δομών υγείας, παιδείας κλπ; Με ποιο φορολογικό σύστημα εσόδων θα εξασφαλισθεί η χρηματοδότηση, όλων αυτών των κοινωνικών αναγκών;

Οι παθογένειες σε επίπεδο ρητορικής βέβαια, δεν φαίνεται να οφείλονται σε μια υποτιθέμενη ανάγκη να διαλύσουν τους φόβους της, μέχρι προ τινος, πλειονότητας του ελληνικού πληθυσμού από την έξοδο από το ευρώ, αλλά μάλλον υποκρύπτουν – όχι και τόσο έντεχνα την προετοιμασία ενός οικονομικού μοντέλου, όπως το περιγράψαμε, συνέχισης του νεοφιλελευθερισμού με εθνικό νόμισμα. Χαϊδεύοντας τα αυτιά των καταθετών ότι δεν θα απωλέσουν την αξία τους, ή των λιγότερο ευάλωτων στρωμάτων ότι θα εξακολουθήσουν να καταναλώνουν στις ίδιες τιμές τα εισαγόμενα προϊόντα της ανεπτυγμένης καπιταλιστικής δύσης. Αλλά μάλλον αποτελεί την πιο ακραία και ευρωλάγνα εξ αυτών.

Η λατρεία της νομισματικής σταθερότητας με τη δαιμονοποίηση του πληθωρισμού εν γένει (όχι μόνο του υπερπληθωρισμού ή του στασιμοπληθωρισμού) που επικαλείται ο μονεταρισμός, φθάνει σε ακραίο σημείο με την πρόταση του κ. Ιγγλέση μέσω του κλειδώματος του νομίσματος με ένα ισχυρό και «σκληρό» διεθνές νόμισμα, αγνοώντας τουλάχιστον ότι ο πληθωρισμός μπορεί να είναι όχι μόνον εισαγόμενος, αλλά και εσωτερικός και να εκδηλωθεί με ανεπιθύμητες μορφές και από εγχώριες κερδοσκοπικές πιέσεις (όπως επισημάνθηκε παραπάνω). Δέσμιος, ίσως, του καθαρού νεοκλασικού υποδείγματος οικονομικής θεωρίας σημαντική ασυνέπεια του οποίου αποτελεί η παραγνώριση του τεράστιου ρόλου που διαδραματίζουν στις οικονομικές διεργασίες, ως ενδογενείς μεταβλητές, δύο παράμετροι: ο χρόνος και το χρήμα.

Και βέβαια μπροστά το νέο τοπίο των διεθνών εξελίξεων, ανακατατάξεων και ανταγωνισμών των μεγάλων δυνάμεων, που εγκυμονούν τη διάλυση του συστήματος της ευρωζώνης τουλάχιστον με τη μορφή που τη γνωρίσαμε, που πιθανώς έχει αναγκάσει και τις εγχώριες κατεστημένες δυνάμεις να αναζητούν νέους δρόμους διατήρησης της ισχύος τους, ποιο νόμισμα θα επιλέξει για το κλείδωμα της δραχμής μαζί του ο κ. Ιγγλέσης;

Το ερώτημα είναι για ποιο λόγο η ΛΑ.Ε. δίνει άκριτο βήμα για τη διάδοση τέτοιων απόψεων, που προσφέρονται ως «οδηγίες προς ναυτιλομένους» για τη διαδικασία εξόδου από το ευρώ. Λόγοι πλουραλισμού έκφρασης απόψεων θα ήταν τουλάχιστον αστείοι, όταν αυτές αντί να προσανατολίζουν στο αναγκαίο σχέδιο, δημιουργούν σύγχυση και διασπείρουν πλάνες στην ελληνική κοινωνία που ήδη βρίσκεται σε φάση αύξουσας αμφισβήτησης του ευρώ.

Αν θεωρεί ότι με τέτοιες ψευδεπίγραφες προτάσεις, θα διευκολύνει τη διάλυση των φόβων περί υπερπληθωρισμού – καταστροφής κλπ της χρόνιας κατεστημένης ευρωλάγνας ρητορικής, όπως ο ίδιος ο κ. Ιγγλέσης υπαινίσσεται(!), θα μπορούσε πολύ καλύτερα να αξιοποιήσει τη εμπεριστατωμένη και τεκμηριωμένη μελέτη του Θ. Μαριόλη που στο σενάριο υποτίμησης του νέου νομίσματος κατά 50% υπολογίζει τη βραχεία πληθωριστική επίπτωση σε πολύ χαμηλό, ανεκτό επίπεδο.

Το ζήτημα της ουσιαστικής ανάκτησης της νομισματικής κυριαρχίας, εφόσον αντιμετωπισθεί στη σωστή του διάσταση ως εξόχως πολιτικό και ουδόλως στενά οικονομικό ή τεχνικό, οφείλει να αποτελεί πτυχή ενός ολοκληρωμένου σχεδίου στόχων εντός των οποίων η νομισματική και συναλλαγματική πολιτική δεν αποτελεί μια ανεξάρτητη μεταβλητή, αλλά ως στοιχείο που εντάσσεται στη επιθυμητή μορφή της οικονομικής ανασυγκρότησης της χώρας. Μόνο μια κυβέρνηση που θα προκύψει από ένα ισχυρό λαϊκό κίνημα και θα στηρίζεται σ΄αυτό μπορεί να το φέρει σε πέρας.

Το αναγκαίο σήμερα αίτημα ανεξαρτησίας με την ανάκτηση όλων των εθνικών κυριαρχικών δικαιωμάτων του ελληνικού κράτους που οφείλει να επανασυσταθεί δημοκρατικά με συντακτική συνέλευση, ως στοιχείο πλήρους απεμπλοκής από τους ιμπεριαλιστικούς μηχανισμούς, δεν μπορεί να περιλαμβάνει τίποτε λιγότερο από την άμεση παύση πληρωμών και μη αναγνώριση του υφιστάμενου εξωτερικού κρατικού χρέους, ουσιαστική ανάκτηση της νομισματικής κυριαρχίας και εθνικοποίηση του τραπεζικού συστήματος και των επιχειρήσεων στρατηγικής σημασίας και παροχής κοινωνικών αγαθών, έλεγχο στην κίνηση κεφαλαίων και στις εισαγωγές και εξαγωγές και σταδιακή κατάργηση των μνημονίων με άμεση προτεραιότητα την ανάκτηση των δημοσιονομικών και περιουσιακών στοιχείων του ελληνικού κράτους, έξοδο από την Ε.Ε, και επανεξέταση των διεθνών σχέσεων με μια καλοσχεδιασμένη σειρά ενεργειών που θα αξιοποιεί νέες διεθνείς συμμαχίες, με αποκατάσταση των εισοδημάτων για μια αξιοβίωτη ζωή σε συνδυασμό με την ελάφρυνση της υπερχρέωσης με γενναία διευθέτηση των ιδιωτικών χρεών των πολιτών. Η υλοποίηση του παραπάνω πλαισίου, υπόκειται σε προϋποθέσεις, διακυβεύματα και ερωτήματα προς ουσιαστική διερεύνηση των οποίων πρέπει να κατευθυνθεί η προσπάθεια.

Ο γράφων την παρούσα κριτική, άσημος ενεργός Έλληνας πολίτης με κριτική θέαση, έχει επίγνωση, της κυριαρχίας της διασημότητας του ονόματος που υπογράφει έναντι των ίδιων των απόψεων και της ποιότητας αυτών – την οποία βέβαια στερείται έναντι του κρινόμενου – που επικρατεί σε όλους ανεξαιρέτως τους χώρους της πολιτικής, όπως και της καλλιτεχνικής και εν γένει πνευματικής δημιουργίας, αποδέχθηκε ωστόσο την πρόκληση.

*Γιάννης Δουλφής

Οικονομολόγος κατά πτυχίο, Συνταξιούχος τραπεζικός κατ΄ επάγγελμα

Ο κ. Ιγγλέσης αρθρογράφος στο περιοδικό ΕΠΙΚΑΙΡΑ του εκδοτικού Οργανισμού Λιβάνη, ξεκίνησε την πρότασή του με την έκδοση ενός μικρού – ολιγοσέλιδου βιβλίου, Επιστροφή στη δραχμή. Η απάντηση στην ευρω-κατοχή (Εκδοτικός Οίκος Α. Α. Λιβάνη, 2013) τα λευκά μέρη των σελίδων του οποίου ισοδυναμούν τουλάχιστον με τα τυπωμένα, για να συνεχίσει με μια πρόσφατη εμπλουτισμένη έκδοσή του Η επανάσταση του Grexit – Το σχέδιο (Εκδοτικός Οίκος Α. Α. Λιβάνη, 2015) με τα ίδια επιχειρήματα. Παράλληλα αναπαράγει αυτά τα επιχειρήματα αυτά επαναλαμβάνοντάς τα με διάφορους τρόπους με μορφή αρθρογραφίας στο Παρόν της Κυριακής σε διάφορα sites και την Iskra που τα φιλοξενεί αδιαλείπτως.

ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ

1 Στο αυτοκρατορικής λογικής δοκίμιο του συγγραφέα με τίτλο «Το νόμισμα και τα φετίχ του», απέναντι από το πέραν πάσης αμφισβήτησης αξίωμα του κλειδώματος, ταξινομείται λαθραία συλλήβδην ένα ολόκληρο σύμπαν απόψεων, είτε των υπερμάχων του ευρώ, είτε όσων προκρίνουν την αποδέσμευση από αυτό με άλλους όρους («Οι φετιχιστές της υποτίμησης»). Τα ψευδο-επιχειρήματα που χρησιμοποιεί ο κ. Ιγγλέσης για την υπεράσπιση της άποψής του, εδράζονται στην επιλογή της «ισοτιμίας του νομίσματος» ως απόλυτης και ανεξάρτητης μεταβλητής, παρακάμπτοντας την ουσία του ζητήματος ότι η ανάκτηση της νομισματικής κυριαρχίας της χώρας αποτελεί την άρση ενός εμποδίου για την άσκηση μιας συνολικής πολιτικής παραγωγικής, οικονομικής και κοινωνικής ανασυγκρότησής της και σ΄αυτά τα πλαίσια η ισοτιμία αποτελεί μια εξαρτημένη μεταβλητή. Χαρακτηριστικό είναι το τρομοκρατικού τύπου απόσπασμα:

5. Το αριστερό πρόσημο

«Πολλοί από τους οπαδούς της επιστροφής στο εθνικό νόμισμα, από το χώρο της Αριστεράς, υποστηρίζουν ότι το Grexit  πρέπει να έχει αριστερό πρόσημο. Με αυτό εννοούν ότι πρέπει να συνοδεύεται με παράλληλη έξοδο από την ΕΕ και μια φιλολαϊκή πολιτική που θα υποκαταστήσει τις απώλειες που υπέστησαν οι μισθοί και οι συντάξεις κατά τη εξαετή μνημονιακή περίοδο. Άλλοι προτείνουν μερική αποκατάσταση και άλλοι επαναφορά των εισοδημάτων στα επίπεδα του 2009.

Όπως υποστηρίζουν οι ίδιοι, οι προτάσεις αυτές αποσκοπούν στο να κερδηθεί η υποστήριξη της πλειοψηφίας των λαϊκών στρωμάτων στο εγχείρημα της εξόδου από το ευρώ. Από το χώρο της Αριστεράς υπάρχουν και πιο «προχωρημένες» θέσεις για άμεση έξοδο από την ΕΕ και το ΝΑΤΟ, εθνικοποίηση μεγάλων επιχειρήσεων και επιβολή υψηλής φορολογίας στο μεγάλο κεφάλαιο συμπεριλαμβανομένου του εφοπλιστικού, προκειμένου να γίνει αναδιανομή του πλούτου.

Όλες αυτές οι απόψεις αναμφίβολα δεν προέρχονται από κάποιο σχέδιο προσαρμοσμένο στις σημερινές συνθήκες της ελληνικής οικονομίας αλλά απορρέουν από ιδεολογικές θέσεις, μερικές από τις οποίες διαμορφώθηκαν από τις πρώτες μεταπολεμικές δεκαετίες σε ευρωπαϊκό επίπεδο. Το Grexit, με πρόσημο ή όχι, από τη φύση του, είναι μια επανάσταση ενάντια στην παγκοσμιοποίηση, δηλαδή, ενάντια στο διεθνές καπιταλιστικό σύστημα, γι’ αυτό είναι προοδευτικό και άρα αριστερό».

«Η επανάσταση του Grexit δεν είναι η ευκαιρία, όπως μερικοί φαντάζονται, για να εξοντώσουμε τις ελληνικές επιχειρήσεις που απέμειναν στη χώρα, ώστε να αναγκαστούν να μεταναστεύσουν και αυτές στο εξωτερικό ή να διώξουμε τους εφοπλιστές από τον Πειραιά μέσω μιας υψηλής φορολογίας. Όλοι αυτοί είναι απαραίτητοι για την επόμενη μέρα αν δε θέλουμε η Ελλάδα να μετατραπεί σε χώρα της υποσαχάριας Αφρικής χωρίς επιχειρηματική τάξη και χωρίς παραγωγικά κεφάλαια. Εκτός αν ορισμένοι ονειρεύονται το αποτυχημένο σοβιετικό Gosplan και τα σοβχόζ». Το προσαρμοσμένο στις σημερινές συνθήκες της ελληνικής οικονομίας είναι λοιπόν η «επανάσταση» του «κλειδώματος» της ισοτιμίας του νέου νομίσματος με το ευρώ. Σε μια ενδεχόμενη άλλου τύπου χαρτογράφηση απόψεων, θα μπορούσε κάλλιστα κάποιος να τοποθετήσει την άποψη του συγγραφέα στους υπέρμαχους του ευρώ.

2α. Όπως μπορεί να διαπιστώσει κανείς από την παράθεση στη συνέχεια, η μεγάλη μείωση του μισθολογικού κόστους, ως αποτέλεσμα της εσωτερικής υποτίμησης δεν οδήγησε στη βελτίωση της εξαγωγικής επίδοσης, λόγω της αποδιάρθρωσης που επέφερε αυτή. Η βελτίωση του ισοζυγίου οφείλεται στην καταβαράθρωση των εισαγωγών.

Βλ. Οι 8 δείκτες της κρίσης: Η ελληνική οικονομία από τον Κώστα Καραμανλή έως τον Αντώνη Σαμαρά

Κώστας Μαυραγάνης Huffington Post Greece Δημοσιεύθηκε: 22/01/2015

Στο πλαίσιο μιας ανασκόπησης σχετικά με την πορεία της ελληνικής οικονομίας μέσα στα τελευταία κρίσιμα χρόνια, η HuffPost Greece παρουσιάζει τους «δείκτες» της κρίσης, τους οποίους εξηγούν και σχολιάζουν ο Νίκος Χριστοδουλάκης, πρώην υπουργός Εθνικής Οικονομίας/ Οικονομικών (2001-2004) και Ανάπτυξης (2000-2001) και καθηγητής Οικονομικής Ανάλυσης στο Οικονομικό Πανεπιστήμιο Αθηνών (Τμήμα Διεθνών και Ευρωπαϊκών Οικονομικών Σπουδών) και ο Ηλίας Ιωακείμογλου, επιστημονικός σύμβουλος του Ινστιτούτου Εργασίας της ΓΣΕΕ.

«Το 2008 το έλλειμμα σχεδόν τριπλασιάστηκε σε σύγκριση με το 2004. Στην συνέχεια μειώθηκε, κυρίως όμως από την μείωση των εισαγωγών λόγω της ύφεσης. Οι εξαγωγές ελάχιστα επηρεάστηκαν παρά την δραστική μείωση μισθών του ιδιωτικού τομέα» σημειώνει ο κ. Χριστοδουλάκης.

Το έλλειμμα στο ισοζύγιο τρεχουσών συναλλαγών (current account deficit) που ανερχόταν σε 16,3% του ΑΕΠ το 2008, έχει μειωθεί σε 2,8% του ΑΕΠ, επισημαίνει ο κ. Ιωακείμογλου. «Αυτό εκ πρώτης όψεως εμφανίζεται ως επιτυχία της οικονομικής πολιτικής. Στην πραγματικότητα όμως δεν οφείλεται σε αύξηση των εξαγωγών, αλλά στη μείωση των εισαγωγών που κατέρρευσαν υπό το βάρος της συρρίκνωσης της εσωτερικής ζήτησης. Αυτό δεν αποτελεί θετική εξέλιξη, διότι οι εισαγωγές θα επιστρέψουν αμέσως μόλις εκκινήσει η διαδικασία ανάκαμψης της ελληνικής οικονομίας και τα ελλείμματα θα επανεμφανιστούν.

Εάν το ισοζύγιο δεν μπορέσει να στηριχθεί στις εξαγωγές, θα αποτελεί έναν μόνιμο περιοριστικό παράγοντα της αύξησης του ΑΕΠ και η ελληνική οικονομία θα παραμένει «κλειδωμένη σε χαμηλά επίπεδα παραγωγής», αναφέρει.

Σύμφωνα με τον κ. Ιωακείμογλου, «η αύξηση των εξαγωγικών επιδόσεων αποτέλεσε κύριο στόχο της πολιτικής της εσωτερικής υποτίμησης. Για να επιτευχθεί αυτός ο στόχος, επιταχύνθηκαν οι διαρθρωτικές αλλαγές στην αγορά εργασίας ώστε να μειωθεί το κόστος εργασίας. Έτσι, μεταξύ 2010 και 2014, το κόστος εργασίας ανά μονάδα προϊόντος μειώθηκε κατά 17% έναντι των κυριότερων 37 ανταγωνισττριών χωρών της Ελλάδας. Αυτή όμως η πολιτική αποδείχθηκε μια κακή επιλογή, διότι η μεν εξαγωγική επίδοση παρέμεινε απελπιστικά χαμηλή, ενώ η εγχώρια ζήτηση δέχθηκε ισχυρό πλήγμα από τη μείωση των μισθών».

Συνεχίζοντας, επισημαίνει ότι «έτσι, χωρίς αύξηση της εξωτερικής ζήτησης και με την εγχώρια ζήτηση να καταρρέει, η Ελλάδα απώλεσε το 1/4 του ΑΕΠ (από τα 240 στα 180 δισ. ), έχασε το 1/10 του κεφαλαιακού αποθέματός της και έθεσε σε αναγκαστική αργία το 1/4 περίπου του εργατικού της δυναμικού που απαξιώνεται τώρα εξαιτίας της υπερμεγέθους μακροχρόνιας ανεργίας».

http://www.huffingtonpost.gr/2015/01/22/deiktes-krishs_n_6518818.html

2β. ΤΡΑΠΕΖΑ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ: ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ 19/12/2008 – Ισοζύγιο Πληρωμών: ΟΚΤΩΒΡΙΟΣ 2008

Ισοζύγιο Τρεχουσών Συναλλαγών

Το δεκάμηνο Ιανουαρίου – Οκτωβρίου 2008 το έλλειμμα του ισοζυγίου τρεχουσών συναλλαγών αυξήθηκε κατά 4.357 εκατ. ευρώ σε σύγκριση με την αντίστοιχη περίοδο του 2007 και διαμορφώθηκε σε 28,4 δισεκ. ευρώ.

http://www.bankofgreece.gr/Pages/el/Bank/News/PressReleases/DispItem.aspx?Item_ID=2027&List_ID=1af869f3-57fb-4de6-b9ae-bdfd83c66c95&Filter_by=DT

ΤΡΑΠΕΖΑ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ: ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ 20/01/2017 – Ισοζύγιο Πληρωμών: Νοέμβριος 2016

Ισοζύγιο Τρεχουσών Συναλλαγών

Το Νοέμβριο του 2016, το ισοζύγιο τρεχουσών συναλλαγών παρουσίασε έλλειμμα 1,2 δισεκ. ευρώ, περίπου στο ίδιο επίπεδο με εκείνο του ίδιου μήνα του 2015.

Την περίοδο Ιανουαρίου – Νοεμβρίου 2016, το ισοζύγιο τρεχουσών συναλλαγών παρουσίασε μικρό έλλειμμα 171 εκατ. ευρώ, έναντι πλεονάσματος 990 εκατ. ευρώ την ίδια περίοδο του 2015.

http://www.bankofgreece.gr/Pages/el/Bank/News/PressReleases/DispItem.aspx?Item_ID=5582&List_ID=1af869f3-57fb-4de6-b9ae-bdfd83c66c95&Filter_by=DT

3α Μαριόλης, Θ. και Κάτσινος, Α. (2011) «Επιστροφή σε υποτιμημένη δραχμή, πληθωρισμός κόστους και διεθνής ανταγωνιστικότητα: μία μελέτη εισροών-εκροών», Praxis. Μαρξιστική επιθεώρηση θεωρίας και πολιτικής, 18 Ιουλίου 2011,

3β Θοδωρής Μαριόλης: Η Οικονομική Πολιτική Εντός και Εκτός Ευρώ (Παρασκευή, 30 Σεπτεμβρίου 2011)

https://www.antapocrisis.gr/index.php/social-media1/item/1329-mariolis

Κώστα Παπουλή: «5% πληθωρισμός, είναι μεγάλο «τίμημα» για την επιστροφή στην δραχμή; «Έξοδος από το Eυρώ, υποτίμηση, νέες τιμές – μια απάντηση στις τερατολογίες» Τετάρτη 13 Νοεμβρίου 2013 http://sxedio-b.gr/index.php/articles/item/460-drachmi

Ηλία Ιωακείμογλου «Η αλήθεια για τις νομισματικές υποτιμήσεις» Δευτέρα 03 Αυγούστου 2015 https://www.antapocrisis.gr/index.php/social-media1/item/1412-ioakimoglou

4. Στις 27 Μαρτίου του 1991 ψηφίστηκε και έγινε νόμος του κράτους υπό την προεδρία του Κάρλος Μένεμ η Αρχή της Μετατρεψιμότητας (Ley de la Convertibilidad), η αυθαίρετη πρόσδεση του πέσο με το δολάριο ΗΠΑ σε ισοτιμία 1 προς 1 και η πλήρης μετατρεψιμότητα του με αυτή, σύμφωνα με τις αντιλήψεις και τις αρχές του Washington Consensus, που αργότερα ονομάστηκε νεοφιλελευθερισμός. Η πρόσδεση αυτή πέραν των χρηματο-οικονομικών επιπτώσεων έκανε το πέσο τόσο ακριβό σε διεθνές επίπεδο που, ενώ αρχικά τιθάσευσε τον υπερπληθωρισμό προσδίδοντας εμπιστοσύνη στο νόμισμα, μετά τα μέσα της δεκαετίας κατέστρεψε την οικονομία της χώρας, αφού μαράζωσε τις εξαγωγές, την εγχώρια παραγωγή και όλο το σύστημα, ενώ είχε ήδη αυξήσει δραματικά τις οικονομικές ανισότητες μειώσει δραματικά τους μισθούς και φτωχοποιήσει το μεγαλύτερο μέρος του πληθυσμού.

Το κρατικό χρέος επίσης αυξήθηκε απότομα. Απρόθυμη ή ανίκανη να αυξήσει τους φόρους, και αποκλειόμενης της εκτύπωσης χρήματος από το σύστημα του νομισματικού συμβουλίου, μόνη άλλη προσφυγή της κυβέρνησης για να χρηματοδοτήσει το έλλειμμα του προϋπολογισμού ήταν να εκδώσει χρεόγραφα στις διεθνείς αγορές κεφαλαίων.

Το κρατικό χρέος αυξήθηκε απότομα από 29,5% του ΑΕΠ το 1993 σε 50,3% το 1999. Επιπλέον, το χρέος αυτό ήταν σε ξένο νόμισμα, δεδομένου ότι οι εγχώριες ιδιωτικές αποταμιεύσεις παρέμειναν σε χαμηλά επίπεδα, και έγινε παρά την μεγάλη εισροή εσόδων από την ιδιωτικοποίηση της πρώην καταστάσεων εταιρείες που ανήκουν.

Αποτέλεσμα ήταν η επιδείνωση του δείκτη εξυπηρέτησης του χρέους, το οποίο αυξήθηκε από το 22% των εξαγωγών το 1993 σε 35,2% το 1999, γεγονός που επιδείνωσε την αύξηση του ελλείμματος του ισοζυγίου τρεχουσών συναλλαγών.

Στο πρόγραμμα του Μένεμ περιλαμβάνονταν μεγάλης κλίμακας ιδιωτικοποιήσεις των κρατικών επιχειρήσεων. Λόγω της σταθερής συναλλαγματικής ισοτιμίας, οι συμφωνίες ιδιωτικοποίησης γενικά συνδέθηκαν με αύξηση της τιμής σύμφωνα με το ποσοστό του πληθωρισμού των ΗΠΑ, που ήταν συχνά υψηλότερο από εκείνο στην Αργεντινή. Οι σχετικές τιμές των υπηρεσιών κοινής ωφελείας αυξήθηκαν έτσι και μετατοπίστηκε πλούτος από το κράτος προς τις ιδιωτικοποιημένες επιχειρήσεις – οι οποίες, χωρίς περιορισμούς συναλλαγματικών ελέγχων, ήταν ελεύθερες να εκπατρίσουν αυτά τα έκτακτα κέρδη και να επενδύσουν αλλού.

Οι διεθνείς οικονομικές εξελίξεις την έφεραν σε ακόμη δυσμενέστερη θέση, λόγω της πρόσδεσης του νομίσματός της με το δολάριο. Η πρώτη ήταν η μεξικανική κρίση του 1994-1995, με αποτέλεσμα μια κρίση ρευστότητας που οδήγησε στην σημαντική άνοδο των επιτοκίων, την οικονομική στασιμότητα και τη μεγάλη διόγκωση της ανεργίας. Διαδοχικά, η επακόλουθες οικονομικές κρίσεις το 1997 στη Ν.Α. Ασία και το 1998 στη Ρωσία σφυροκόπησαν στην οικονομία από την περαιτέρω αύξηση των επιτοκίων καθώς οι ξένοι επενδυτές έγιναν πολύ επιφυλακτικοί στις χρηματο-οικονομικές επενδύσεις των περιουσιακών τους στοιχείων, συνεχίζοντας να διατηρούν το κόστος δανεισμού υψηλού για την Αργεντινή.

Την πιο σοβαρή επίπτωση είχε μάλλον η Βραζιλιάνικη κρίση του 1999, επειδή η Βραζιλία είναι ο μεγαλύτερος εμπορικός εταίρος της Αργεντινής, και η κρίση σε συνδυασμό με την ανατίμηση του δολαρίου ΗΠΑ και η πτώση των διεθνών τιμών των πρωτογενών προϊόντων. έπληξαν σοβαρά την ανταγωνιστικότητα της Αργεντινής στις παγκόσμιες αγορές, δεδομένου της σύνδεσης του πέσο με το ανατιμημένο δολάριο ΗΠΑ και την εξασθένηση της ζήτησης στο βόρειο εμπορικό εταίρο της. Ως αποτέλεσμα, η οικονομία περιήλθε σε αδιέξοδο και στη συνέχεια συρρικνώθηκε σοβαρά. Ενώ η Αργεντινή είχε ως επί το πλείστον συναλλαγές με τις χώρες της Ευρώπης και τη Βραζιλία που δεν έχουν το δολάριο ως νόμισμα, το πέσο κυμαινόταν ανάλογα με το δολάριο ΗΠΑ, και όχι με βάση την πραγματική οικονομική θέση της Αργεντινής. Με απλά λόγια, η πρόσδεση του πέσο στο υπερτιμημένο δολάριο το κατέστησε ακριβότερο στον υπόλοιπο κόσμο, ειδικά έναντι σε ένα αδύναμο ευρώ και το ρεάλ της Βραζιλίας με δραματική μείωση της ανταγωνιστικότητας της Αργεντινής επιδεινώνοντας το έλλειμμα του ισοζυγίου τρεχουσών συναλλαγών.

Το 1999 η κυβέρνηση Μένεμ υπέγραψε συμφωνία με το ΔΝΤ για 12 δισ. δολάρια. Και το τότε Μνημόνιο θύμιζε Ελλάδα του 2011. Προέβλεπε σκληρές ιδιωτικοποιήσεις κρατικών επιχειρήσεων, όπως η πετρελαϊκή εταιρεία, οι κρατικές αερογραμμές, φυσικό αέριο και πλήθος άλλων. Έγιναν περίπου 150.000 απολύσεις από το Δημόσιο. Ύφεση, ανέχεια και διαφθορά χόρευαν αργεντίνικο τάνγκο μέχρι το τέλος της δεκαετίας του ’90, με το εξωτερικό χρέος να φτάνει τα 130 δισεκατομμύρια δολάρια. Για παράδειγμα, η εθνική εταιρεία πετρελαίου πουλήθηκε σε ιδιώτες για να πληρωθούν οι συντάξεις. Και το 2001 έγινε το μεγάλο μπαμ. Οι διεθνείς αγορές εξισορρόπησαν την ισοτιμία σε 1:0,25

Αμέσως μετά την πτώχευση του 2002 μια σειρά από εξωστρεφείς πολιτικές και οι εξαγωγές αγαθών συνέβαλαν σε αύξηση του ΑΕΠ, μια τάση η οποία οδήγησε σε ανάπτυξη της οικονομίας της Αργεντινής με σταθερό ρυθμό 9% μέχρι το 2008 και κατά 7% το 2008. Η παγκόσμια οικονομική κρίση επηρέασε την οικονομία της χώρας, που σημείωσε ύφεση της οικονομίας κατά 0,8% το 2009, για να επανέλθει όμως σε υψηλά νούμερα ξανά το 2010 και 2011. Την πενταετία της ανάπτυξης (2003-2008) δημιουργήθηκαν στη χώρα πάνω από 5 εκατομμύρια νέες θέσεις εργασίας, υποστηρίζοντας την εσωτερική κατανάλωση και έγινε σημαντική προσπάθεια να βελτιωθεί η κατάσταση με τις έντονες κοινωνικοοικονομικές ανισότητες. Το ποσοστό αστικής φτώχειας μειώθηκε στο 18% στα μέσα του 2008, φτάνοντας το 1/3 από την εκτίμηση του 2002, αν και παρέμενε σε επίπεδα μεγαλύτερα του 1976. Το κύριο και διαχρονικό πρόβλημα της χώρας παρέμενε ο υψηλός πληθωρισμός ο οποίος, αν και επίσημα ανερχόταν στο 9% το 2006, εκτιμάτο από άλλες πηγές στο 12-15% για το ίδιο έτος, και περισσότερο από 15% το 2008.

Η Αργεντινή αντιμετώπισε την ελάττωση των ρυθμών ανάπτυξης στο πλαίσιο της διεθνούς χρηματοπιστωτικής κρίσης μέσω ενός πρωτοποριακού προγράμματος δημοσίων έργων της τάξης των 32 δις δολαρίων για το διάστημα 2009 – 10, και με νέες περικοπές φόρων της τάξης των 4 δις δολαρίων. Παράλληλα, προχώρησε στην εθνικοποίηση ιδιωτικών συνταξιοδοτικών προγραμμάτων, τα οποία απαιτούσαν οικονομικές επιβαρύνσεις, σε μία κίνηση χρηματοδότησης των εθνικών χρεών. Τον Ιούνιο του 2010 ο υπουργός Οικονομίας Αρμάντο Μπουντού ανακοίνωσε ότι η χώρα πέτυχε να επιστρέψει στο δανεισμό από τις χρηματαγορές για πρώτη φορά από το 2001, εισπράττοντας 12,1 δισ. Δολάρια

Η χώρα προσπάθησε με εθνικοποιήσεις μεγάλων εταιριών να προσεγγίσει νέους επενδυτές, σχέδιο που όμως, σε αρκετές περιπτώσεις δεν απέδωσε τα αναμενόμενα, εμποδίζοντας την πλήρη επάνοδο στις διεθνείς αγορές. Στις αρχές του 2013 η χώρα αντιμετώπισε μια μίνι-κρίση, που την ανάγκασε να προχωρήσει σε μέτρα όπως η εισαγωγή νέου δείκτη μέτρησης του προϋπολογισμού και σε αύξηση των επιτοκίων.

Ωστόσο, το 2014 η χώρα τέθηκε ξανά σε κατάσταση (επιλεκτικής) χρεοκοπίας, για δεύτερη φορά μέσα 12 χρόνια, αν και με διαφορετικούς όρους σε σχέση με την κατάσταση του 2002. Τα κερδοσκοπικά ταμεία (hedge funds) NML και Aurelious από τις ΗΠΑ, που είχαν αρνηθεί να δεχθούν την αναδιάρθρωση του χρέους της Αργεντινής μετά τη χρεοκοπία της χώρας το 2002, αφού δικαιώθηκαν δικαστικά στις ΗΠΑ, απαίτησαν την άμεση αποπληρωμή 1,3 δισ. δολαρίων σε αυτά, πετυχαίνοντας να μπλοκάρουν την αποπληρωμή δόσης ομολόγων ύψους 539 εκατομμυρίων ευρώ σε πιστωτές που είχαν συμφωνήσει με το κούρεμα ομολόγων το 2002 πριν ικανοποιηθούν τα ίδια. Οι συζητήσεις που ακολούθησαν τους μήνες μετά την απόφαση δεν οδήγησαν σε κάποιου είδους συμφωνία και στα τέλη Ιουλίου του 2014 η χώρα τέθηκε εκ νέου σε κατάσταση αδυναμίας πληρωμών. Ο επικεφαλής του υπουργικού συμβουλίου της χώρας, Χόρχε Κάπιτανιτς (Jorge Capitanich), δεν συμφώνησε, απορρίπτοντας τον όρο «χρεοκοπία» και αποκαλώντας ταυτόχρονα «ανίκανο» τον Αμερικανό μεσολαβητή Ντανιέλ Πόλακ. Σύμφωνα με τον οικονομολόγο-καθηγητή Κ. Λαπαβίτσα «Η απόφαση της Αργεντινής να μην δεχτεί κανένα συμβιβασμό εκτός από την υποστήριξη των συμφερόντων της, είναι και μια γενναία πράξη που θα έπρεπε να υποστηριχτεί από όλους, ιδιαίτερα από τις υπερχρεωμένες χώρες της ευρωζώνης»

Γιατί ισχύει η εξίσωση ΝΔ=ΠΑΣΟΚ=Ποταμι=ΧΑ=ΣΥΡΙΖΑ=ΚΚΕ

7-2- 2017 από seisaxthiablog

Γράφει ο οικονομολόγος Ph.D Σπύρος Στάλιας 
Όσο  τα κόμματα αποδέχονται το ευρώ και την παραμονή μας στην ευρωζώνη, τόσο πολύ διολισθαίνουν προς την ταύτιση.

Όσοι ακούτε ότι μπορεί από τα κόμματα και τα κινήματα της αντιπολίτευσης να ασκηθεί μια άλλη καταστρεπτική πολιτική πέραν αυτής των μνημονίων, κλείστε τα’ αυτιά σας, συνειδητά ψεύδονται. Και κυρίως, όσοι ισχυρίζονται ότι θα ασκήσουν πολιτική που αντιβαίνει στις αρχές του ευρώ ψεύδονται ασυστόλως ή έχουν μαύρα μεσάνυχτα. Ο καυγάς γίνεται για την εξουσία, χωρίς εξουσία.

Εδώ υπάρχει μια μικρή απλή οικονομική ιστορία που εξηγεί πως η δομή του ευρώ οδηγεί σε μια και μοναδική πολιτική που εξισώνει τα κόμματα, πως συνδέονται με την προστασία του ευρώ και των κατόχων του, και πως η αξία του ευρώ είναι αντιστρόφως ανάλογη του ύψους της ανεργίας και της λιτότητας, δηλαδή της φτώχειας της μεσαίας τάξης.

Με άλλα λόγια λιτότητα και ανεργία είναι οι δυο όψεις του ευρώ. Αυτά το ευρώ σίγουρα τα εξασφαλίζει, το ζούμε άλλωστε.

Η δημιουργία του ευρώ, όπως προκύπτει από την μελέτη της Συνθήκης του Μάαστριχτ, της Συνθήκης της Λισσαβόνας και της Συμφωνίας του Δουβλίνου για την «Ανάπτυξη και την Σταθερότητα», είχε σαν στόχο την δημιουργία των όρων της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης (=κοινή δασμολογική πολιτική, κοινή κανονισμοί παραγωγής εμπορευμάτων, ελεύθερη διακίνηση κεφαλαίων, εργασίας και προϊόντων, κοινή νομισματική πολιτική, κοινό νόμισμα, και κοινή περιοριστική δημοσιονομική πολιτική) με τελικό σκοπό την διαρκή σταθερή ανάπτυξη της Ευρώπης.

Οίκοθεν νοείται ότι ένα τέτοιο εγχείρημα θα απαιτούσε ένα συνεπές ισχυρό νόμισμα με σκοπό να πείσει τους διεθνείς επενδυτές να το ζητούν και να το κάνουν μέρος του χαρτοφυλακίου τους εφ’ όσον η υψηλή του αξία θα έχει μόνιμο χαρακτήρα με την έννοια ότι είναι μέσο αποθησαυρισμού, όπως ο χρυσός, αλλά και ακόμα πιο ισχυρό.

Κατά συνέπεια το νέο νόμισμα, το ευρώ, θα έπρεπε ευθύς εξ αρχής να προικιστεί με τις αρχές της «κουλτούρας σταθερότητας» όπως εύστοχα ονόμασε τους κανόνες που διέπουν την δημιουργία και την λειτουργία του ευρώ ο οικονομολόγος J.A. Kregel. Η «κουλτούρα σταθερότητας» έχει να κάνει με αυτή καθαυτή φύση του ευρώ, κατά κύριο λόγο, και με τους περιορισμούς άσκησης της δημοσιονομικής πολιτικής από τα κράτη μέλη της ευρωζώνης κατά δεύτερο λόγο.

Όπως προκύπτει από την προσεκτική μελέτη των οικονομικών των παραπάνω Συμφωνιών το ευρώ έχει ιδιαίτερα χαρακτηριστικά σε σχέση με τα αλλά κυκλοφορούντα νομίσματα.

Ο πρώτος κανόνας της «κουλτούρας σταθερότητας» έχει να κάνει με την διοίκηση του ευρώ. Κατ’ αρχήν διοικείται από έναν στην κυριολεξία αυτόνομο και ανεξάρτητο οργανισμό, την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα (ΕΚΤ), με μοναδικό στόχο την διατήρηση των τιμών σταθερών, σε οτιδήποτε εκφράζεται με ευρώ, βραχυχρονίως και μακροχρονίως. Με βάση αυτόν τον απόλυτο στόχο του μηδενικού πληθωρισμού εσαεί, θα μπορούσε να πείσει τους διεθνείς επενδυτές και τα διεθνή κεφάλαια να αποκτήσουν το ευρώ, και να αφήσουν το δολάριο ή άλλο νόμισμα, εφ’ όσον η αγοραστική του αξία θα είναι αμετάβλητη μέσα στο χρόνο.

Κατά συνέπεια έπεται του ευρωπαϊκού νομισματικού συστήματος έχει οικοδομηθεί με στόχο να μπορεί η ΕΚΤ να επιβάλει μέτρα που θα αποσκοπούν στην προστασία της αξίας του ευρώ δηλαδή πάντα ο προσδοκώμενος πληθωρισμός στην ευρωζώνη να είναι μηδενικός. Αυτό το θέμα της υψηλής πολιτικής είχε ως αντικείμενο, που μάλλον στην Ελλάδα πέρασε στα ψιλά και πολύ ψηλά).

Έτσι λοιπόν η ΕΚΤ ανέλαβε σε πρώτη φάση προϋπολογιστικά την προσφορά χρήματος στις αγορές χρήματος και σε δεύτερη φάση, μέσω μηχανισμών καθορισμού των απαιτουμένων διαθεσίμων, των μηχανισμών της ανοικτής αγοράς και του ελέγχου των τραπεζών ως προς τις δυνατότητες τους παροχής πιστώσεων, τον εξορθολογισμό της προσφοράς χρήματος με πρωταρχικό στόχο πάντα τον μηδενικό πληθωρισμό στην ευρωζώνη.

Εδώ εγείρεται το ερώτημα για το πώς μπορεί η ΕΚΤ προσφέροντας μια δεδομένη ποσότητα χρήματος πάντα να επιτυγχάνει εντός της ευρωζώνης μηδενικό πληθωρισμό.

Εφ’ όσον ο πληθωρισμός είναι ο εχθρός της αξίας του ευρώ και εφ’ όσον ο πληθωρισμός -σύμφωνα με τους νεοκλασικούς- πηγή έχει την αύξηση των μισθών και των ημερομισθίων, η τιμή ισορροπίας πώλησης του ευρώ (επιτόκιο) θα πρέπει να αντιστοιχεί σε εκείνη την τιμή-επιτόκιο που θα γεννά τόση υψηλή ανεργία όση θα είναι ικανή να πείσει τους διεθνώς κατόχους του να μην το εγκαταλείψουν ούτε στο μακρύ μέλλον.

Με άλλα λόγια το ποσοστό ανεργίας της ευρωζώνης που εξισώνει τον πληθωρισμό με το μηδέν είναι που καθορίζει την αξία του ευρώ.

Όσο πιο μεγάλη η ανεργία, τόσο μικρότερος πληθωρισμός, τόσο μεγαλύτερη η αξία του ευρώ, τόσο μεγαλύτερη η σταθερή του ζήτηση.

Έτσι λοιπόν οι Τραπεζίτες της Κεντρικής Τράπεζας της Ευρώπης ανεπαισθήτως έγιναν τα πολιτικά αφεντικά των ευρωπαϊκών λαών υπέρ του ανά τον κόσμο κεφαλαιούχων. Θα επανέλθουμε σε αυτό το θέμα αλλά μάλλον θα έγινε ήδη αντιληπτό γιατί καλπάζει η ανεργία στην Ευρώπη και στο Νότο ιδιαιτέρως και γιατί συμπιέζονται τα εισοδήματα των εργαζομένων.

Ο δεύτερος κανόνας της «κουλτούρας σταθερότητας» είναι ότι εφ’ όσον η δημιουργία χρήματος ανατέθηκε σε ένα ιδιωτικό οργανισμό και έτσι το ευρώ έγινε ‘ιδιωτικό χρήμα’ στην κυριολεξία, τα κράτη της ευρωζώνης αμέσως ή εμμέσως αποκλείονται από την δημιουργία του χρήματος. Μετατρέπονται σε απλά μαγαζιά που χτυπάνε την πόρτα μιας ιδιωτικής Τράπεζας για να δανειστούν με ενέχυρο ομόλογα, τα οποία όμως η ΕΚΤ απαγορεύεται να τα προεξοφλήσει. Έτσι τα κράτη αποκλείονται από την δημιουργία του ευρώ αμέσως και εμμέσως και κάθε σχέση Υπουργείων Οικονομικών και ΕΚΤ εξαφανίζεται.

Τα κράτη μέλη λοιπόν γίνονται υποχείρια των ιδιωτικών τραπεζών που επιβάλουν τους όρους τους για κάθε ανάγκη που έχει ένα κράτος μέλος. Αν ένα κράτος δεν μπορεί να χρηματοδοτήσει τις ανάγκες του, ειδικά αυτές που φαίνονται μη παραγωγικές στους μετόχους των ιδιωτικών τραπεζών (υγεία, παιδεία, συντάξεις, πολιτισμό), πρέπει να επιβάλουν λιτότητα και να καταστήσουν τους προϋπολογισμούς τους ισοσκελισμένους.

Ο δεύτερος κανόνα της «κουλτούρας σταθερότητας» λοιπόν έχει να κάνει με τους περιορισμούς στην δημοσιονομική πολιτική. Ουσιαστικά δημοσιονομική πολιτική και νομισματική πολιτική ασκούνται από την ΕΚΤ στην Ευρωζώνη. Οι πολιτικοί απλά επιβάλουν τα μέτρα του ιδιωτικού χρηματοπιστωτικού συστήματος.

Αποτέλεσμα, από το ιδιωτικό χρήμα κατ’ ανάγκη οδηγούμεθα στα ιδιωτικά κράτη. Κάτι όπως στην εποχή των φέουδων και των φεουδαρχών. Οίκοθεν νοείται ότι όλη η νομοθεσία των κρατών προσαρμόζεται στο νόμισμα.

Εφ’ όσον το νόμισμα είναι ιδιωτικό, πάει πολλά βήματα πίσω η Δημοκρατία και πιο πολλά πίσω η πολιτική. Οι πολιτικοί είναι όργανα του ανά τον κόσμο κεφαλαιούχων και Τραπεζιτών. Είναι θλιβερό να είσαι πια πολιτικός στην Ευρώπη. Δεν ασκείς πολιτική αλλά υπακούς σε μια έξωθεν πολιτική. Βγάζεις λεφτά όμως και ζεις καλά.

Συνοψίζοντας τα παραπάνω για το ευρώ.

Το ευρώ, ως προς την ζήτηση του είναι ο ιδεατός χρυσός, με την έννοια ότι ζητείται ως μέσον αποθησαυρισμού εξ ου και η άξια του στις παγκόσμιες αγορές.

Το ευρώ ως προς την προσφορά του είναι σπάνιο νόμισμα, σπανιότερο ακόμα και από τον χρυσό, χωρίς μεταβολές στην αγοραστική του αξία εφ’ όσον είναι συνδεδεμένο με τον μηδενικό πληθωρισμό.

Είναι το σπανιότερο προϊόν στον κόσμο από όλα τα εμπορεύματα που υπάρχουν στον κόσμο και η άξια του είναι αντιστρόφως ανάλογη της σπανιότητας του πράγμα που εγγυάται η ΕΚΤ. Η τιμή του χρυσού μεταβάλλεται καίτοι ο χρυσός είναι σπάνιος. Το ευρώ είναι ακόμα σπανιότερο.

Με άλλο λόγια το ευρώ έχει άξια ως επένδυση παρά ως μέσο κυκλοφορίας, όπως τα άλλα νομίσματα, και η απόδοση του εξαρτάται από το ύψος της ανεργίας.

Κατά συνέπεια η πραγματική αξία του ευρώ δεν εξαρτάται από την δημιουργία πραγματικού πλούτου από την δαπάνη του, είναι ουδέτερο, αλλά από το αποθησαυρισμό του και κατά συνέπεια από την λιτότητα σε όλη την ευρωζώνη. Το ευρώ τελικά είναι ένα επικίνδυνο χρήμα.

Παρ’ όλα αυτά δεν παύει αυτή την στιγμή το ευρώ να καθορίζει απολύτως την πολιτική στη Ευρώπη, πέρα από τους τετριμμένος τίτλους αριστεράς, δεξιάς, κέντρου, και σοσιαλδημοκρατίας.

Μέσα στο ευρώ αυτές είναι έννοιες άνευ σημασίας αφού χάρις στο ευρώ έχουμε φτάσει στην Ευρώπη και στην Ελλάδα η οικονομική δύναμη της ΕΚΤ και των Τραπεζών να είναι πιο θεμελιακή από την φυσική δύναμη ή την δύναμη του κράτους.

Φυσικά αυτό είναι κάτι προσωρινό γιατί η συνέχιση του θα σημάνει την απώλεια του οποιουδήποτε πλούτου της Ευρώπης.

Μόνο η ενεργός παρέμβαση του κράτους με όλα του τα εφόδια του και το νόμισμα του είναι αυτή που κάνει εφικτή την δημιουργία, μέσω της ανάπτυξης, πλούτου και τον πλούτο πηγή ισχύος και πολιτισμού. Χωρίς αυτή την παρέμβαση κάθε πολίτης, επιχειρηματίας, εργαζόμενος θα πρέπει να νοιώθει υπερβολικά ανασφαλής στην κοινωνία που ζει και τραγικά μόνος.

Όσο πιο γρήγορα λοιπόν ανατρέψουμε την επιβεβαιωμένη εξίσωση ΝΔ=ΠΑΣΟΚ=Ποταμι=ΧΑ= ΣΥΡΙΖΑ=ΚΚΕ που εκφράζει το ευρώ της ανισότητας, της υπανάπτυξης και της κρίσης τόσο πιο γρήγορα θα μπούμε στην ανάκαμψη του Έθνους μας.

Οτιδήποτε γίνεται αυτή την στιγμή στην Πατρίδα μας δεν γίνεται για την σωτηρία της αλλά για να πεισθούν οι ανά τον κόσμο κεφαλαιούχοι ότι το ευρώ θα είναι πάντα ισχυρό ακόμα και αν ένας λαός θυσιαστεί. Ας προσέχουμε λοιπόν όλοι την Ανάγκη, με την θουκυδίδεια έννοιά της, που έρχεται.

spyridonstalias@hotmail.com

Η φτωχοποίηση του λαού από την «κυβέρνηση της αριστεράς»

01.02.2017 | από την εφημερίδα δρόμος της αριστεράς

Δημοσίευση: Φύλλο 344 - 28/1/2017

         

Συνεχής η μείωση εισοδήματος για τα νοικοκυριά, διευρύνονται οι ανισότητες, αρνητικό ισοζύγιο στην κατανβάλωση αγαθών και υπηρεσιών

του Παύλου Δερμενάκη

Επιδεινώνεται καθημερινά η κατάσταση των λαϊκών στρωμάτων από τη συνεχιζόμενη – και από την παρούσα «κυβέρνηση της αριστεράς» – μνημονιακή πολιτική. Η διαδικασία απόλυτης φτωχοποίησης του λαού βρίσκεται σε έξαρση, σημειώνοντας ιδιαίτερη ένταση την περίοδο 2015-2016. Αυτά πιστοποιούνται, για τον τελευταίο μήνα, από τα επίσημα στοιχεία της ΕΛΣΤΑΤ (Ελληνική Στατιστική Αρχή), την έρευνα της ΓΣΕΒΕ, την έρευνα της Ευρωπαϊκής Τράπεζας Ανασυγκρότησης και Ανάπτυξης (EBRD), που αποτελεί ευρωπαϊκό «θεσμό», αλλά και από ανεξάρτητες έρευνες μελετητών που καθημερινά παρουσιάζονται στη δημοσιότητα.

Εκθέσεις περιγραφής της φτώχειας

Σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία της ΕΛΣΤΑΤ, στο 9μηνο 2016 η μείωση του εισοδήματος των νοικοκυριών ήταν 1,4 δισ. ευρώ ή σε ποσοστό 1,6%. Το μισό σχεδόν αυτής της μείωσης ήταν στο 3ο τρίμηνο 2016, που επισημαίνει και τις αρνητικές προοπτικές για τη συνέχεια. Τα στοιχεία αυτά αποτελούν ένα ξεκάθαρο αρνητικό δείγμα, που διαψεύδει τους κυβερνητικούς παράγοντες οι οποίοι προπαγανδίζουν ότι «πάει καλά η οικονομία» και συνεπώς μας αναμένουν «αναπτυξιακές προοπτικές».

Η EBRD στην «Έκθεση για τη Μετάβαση 2016-17» διαπιστώνει ότι ο δείκτης ανισότητας στην Ελλάδα επιδεινώθηκε σημαντικά στην περίοδο 2011-2016. Το 92% των νοικοκυριών που μετείχαν στην έρευνα δήλωσαν ότι έχουν επηρεαστεί από την οικονομική κρίση, και από αυτά μόλις το 2% εκτιμά ότι βελτιώθηκαν οι όροι της διαβίωσής τους, στην εξεταζόμενη περίοδο. Συνεπώς η επιδείνωση των όρων διαβίωσης αφορά το 90% του πληθυσμού. Το λεγόμενο «αίσθημα ικανοποίησης» των νοικοκυριών στην Ελλάδα είναι το χαμηλότερο, μόλις 24%, συγκριτικά με όλες τις λοιπές χώρες που συμμετείχαν στην έρευνα (χώρες ΕΕ και ανατολικές εκτός ΕΕ). Με αυτούς τους όρους η κατάσταση στην Ελλάδα συγκρίνεται πλέον με τη Γεωργία!!! Η συνεχής επιδείνωση της κατάστασης έχει οδηγήσει τον λαό στην πλήρη απαισιοδοξία όχι μόνο για το εγγύς μέλλον, αλλά και για το απώτερο. Μόνο το 24% εκτιμά ότι οι επόμενες γενιές θα κατορθώσουν να ζήσουν σε καλύτερες συνθήκες.

Διάφοροι μελετητές, αλλά και επίσημοι φορείς δημοσιεύουν στοιχεία τα οποία επιβεβαιώνουν αυτά που προαναφέραμε παραπάνω. Ενδεικτικά, μερικά από αυτά, που έχουν δημοσιευθεί τον τελευταίο μήνα, δείχνουν την τεράστια καταστροφή που συντελείται στην ελληνική κοινωνία και οικονομία.

– Μελέτη της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας αναφέρεται στη μνημονιακή περίοδο 2009-2014 και τη μεγάλη μείωση της περιουσίας των Ελλήνων. Ειδικότερα αναφέρει, «Η αλλαγή ήταν ιδιαίτερα σημαντική στην Ελλάδα και την Κύπρο, όπου ο μέσος όρος μειώθηκε κατά περίπου 40%, αλλά είναι επίσης μεγάλη στην Ιταλία, την Πορτογαλία και την Ισπανία, όπου μειώθηκε περισσότερο από 15%». Με αυτά τα δεδομένα η μέση περιουσία έπεσε από 108.700 ευρώ το 2009, σε 61.500 το 2014.

– Σύμφωνα με την Τράπεζα της Ελλάδος, η μέση μείωση των τιμών των ακινήτων για την περίοδο 2008-2016 ξεπερνά το 42%. Πρακτικά αυτό σημαίνει μείωση των περιουσιακών στοιχείων κατά 500 δισ. ευρώ. Δηλαδή σχεδόν δύο φορές το ύψος του χρέους πριν την είσοδο της Ελλάδας στα μνημόνια.

– Σύμφωνα με το ενημερωτικό capital.gr τη διετία 2015-2016 αυξήθηκε η φορολογική επιβάρυνση στις μικρομεσαίες επιχειρήσεις κατά 15,8% όταν παράλληλα μειώνονταν τα εισοδήματά τους κατά 8%. Το τελικό αποτέλεσμα πάνω από 63.000 «λουκέτα».

– Οικτρή είναι η κατάσταση, όπως αποτυπώνεται πλέον και στα ειρηνοδικεία, με τις αποποιήσεις κληρονομιών. Το 2015 οι αποποιήσεις κληρονομιών, λόγω χρεών του εκλιπόντος στο δημόσιο και τις τράπεζες, ανήλθαν σε 45.627 έναντι 29.200 το 2013.

Έρευνα ΓΣΕΒΕ

Την πλέον ολοκληρωμένη εικόνα αδιεξόδου και απογοήτευσης του λαού την αποτυπώνει η πρόσφατη έρευνα που έγινε για λογαριασμό της ΓΣΕΒΕ τον Νοέμβριο 2016. Από την έρευνα προκύπτουν κωδικοποιημένα τα ακόλουθα συμπεράσματα:

– Η οικονομία βρίσκεται σε μια αυτοτροφοδοτούμενη καθοδική πορεία η οποία επιδεινώνεται διαρκώς με τα συνεχή μέτρα από την κυβέρνηση και τους δανειστές.

– Οι ανισότητες που διαμορφώθηκαν στη μνημονιακή περίοδο διευρύνονται και μέσα στο 2016, σαν αποτέλεσμα των νέων μέτρων. Το 75% των ελληνικών νοικοκυριών, ζει με πολύ χειρότερους όρους σε σχέση με το προηγούμενο διάστημα της κρίσης.

– Οι οικονομικές συνέπειες της κρίσης είναι πολύ οξύτερες και βίαιες για τα μεσαία στρώματα, «εγείροντας ερωτηματικά για την αναγκαιότητα συνέχισης της ίδιας οικονομικής πολιτικής, που συνδυάζει μειωμένες δημόσιες δαπάνες και αυξημένες φορολογικές επιβαρύνσεις».

– Και επισημαίνει η έρευνα ότι «η έναρξη εφαρμογής του προγράμματος κοινωνικού εισοδήματος αλληλεγγύης, παρά τις θετικές προθέσεις που φέρει ως ρύθμιση, αδυνατεί να αντιμετωπίσει το ζήτημα της ‘’αξιοπρεπούς διαβίωσης’’ και της καταπολέμησης της φτώχειας».

Τα κυριότερα στοιχεία της έρευνας συνοψίζονται στα ακόλουθα:

i) Εισοδήματα

– Πάνω από 37% των νοικοκυριών ζει με ετήσιο οικογενειακό εισόδημα μικρότερο των 10.000 ευρώ. Τα μισά από αυτά έχουν έναν τουλάχιστον άνεργο.

– Το 75,3% των νοικοκυριών παρουσίασε μείωση των εισοδημάτων το 2016 σε σχέση με το 2015, ενώ διευρύνθηκε η ανισότητα υπέρ των ανώτερων εισοδηματικών κλιμακίων.

– Μόλις το 1,5% του πληθυσμού καταφέρνει πλέον να αποταμιεύσει. Η καθαρή αποταμίευση του ιδιωτικού τομέα το 2015 μειώθηκε κατά 9,5 δισ. ευρώ.

– Στο 16,0% των νοικοκυριών, τα εισοδήματά του δεν επαρκούν για να καλύψουν ούτε τις βασικές τους ανάγκες. Με βάση τα κριτήρια 2010 για τη φτώχεια (μειώθηκαν δραστικά στη συνέχεια από την ΕΛΣΤΑΤ για να «μειωθεί» η φτώχεια) σήμερα το μισό του πληθυσμού θα ήταν κάτω από το όριο φτώχειας.

– Σχεδόν τα 2/3 των νοικοκυριών (65,3%) κάνουν περικοπές για να εξασφαλίσουν τα αναγκαία προς το ζην.

• Οι προσδοκίες για το 2017 είναι συντριπτικά αρνητικές. Το 73,5% αναμένει επιδείνωση της οικονομικής του κατάστασης και μόνο το 5,1% αναμένει βελτίωση.

ii) Απασχόληση, ανεργία

– Το 32,6% των νοικοκυριών, δηλαδή σχεδόν 1,1 εκατ. νοικοκυριά έχουν στην οικογένεια έναν τουλάχιστο άνεργο. Η μακροχρόνια ανεργία ανέρχεται σε 73,3%. Από το σύνολο μόνο το 9,5% λαμβάνει επίδομα ανεργίας.

– Η επισφάλεια αφορά και τους εργαζόμενους. Στο 22,4% των νοικοκυριών ένα μέλος εργάζεται για λιγότερα χρήματα από τον επίσημα καθορισμένο κατώτατο μισθό των 490 ευρώ καθαρά.

– Εκρηκτικές διαστάσεις παίρνει η οικονομική μετανάστευση. Το 9,7% των νοικοκυριών δηλώνει ότι είχε ένα τουλάχιστο μέλος που μετανάστευσε στο εξωτερικό για να βρει εργασία. Δηλαδή πάνω από 400.000 οικογένειες. Παράλληλα το 42% των νοικοκυριών θα εξέταζε σοβαρά το ενδεχόμενο να μεταναστεύσει στο εξωτερικό, αν υπήρχαν οι προϋποθέσεις για εξεύρεση εργασίας. Στις νεότερες ηλικίες 18-35 ετών, το ποσοστό αυτό ανέρχεται στο 67,7%.

iii) Οικονομικές υποχρεώσεις

– Το 21,3% των νοικοκυριών έχει ληξιπρόθεσμες οφειλές προς την εφορία, ενώ το 58,2% των οφειλετών έχει υπαχθεί σε κάποιου είδους ρύθμιση, ένδειξη της αδυναμίας τους να ανταποκριθούν στα υπέρογκα φορολογικά βάρη. Πάνω από 160.000 νοικοκυριά έχουν υποστεί δέσμευση ή κατάσχεση περιουσιακών στοιχείων στη μνημονιακή περίοδο.

– Το 27,3% των νοικοκυριών έχει «κόκκινα δάνεια» (αφορά περίπου 430.000 νοικοκυριά). Το 34% εκτιμά ότι δεν θα μπορέσει να ανταποκριθεί στις φορολογικές υποχρεώσεις το 2017. Το 34,5% δηλώνει αδυναμία ανταπόκρισης στις δανειακές.

iv) Κατανάλωση

– Συνεχίζεται η πτωτική πορεία της εγχώριας κατανάλωσης. Στο σύνολο σχεδόν των αγαθών και υπηρεσιών σημειώνεται αρνητικό ισοζύγιο. Οι σημαντικότερες περικοπές γίνονται στις δαπάνες ένδυσης – υπόδησης (53%), στις εξόδους (48,2%) και στα είδη διατροφής (40,2%), αποτελούν ενδείξεις στροφής στην κατανάλωση χαμηλότερης ποιότητας αγαθών.

– Αντίθετα αυξήθηκε η δαπάνη των νοικοκυριών για την ιατρο-φαρμακευτική περίθαλψη και εκπαίδευση, λόγω της μείωσης των αντίστοιχων δημόσιων δαπανών και της αύξησης της συμμετοχής των νοικοκυριών.

– Πάνω από τα μισά νοικοκυριά δήλωσαν ότι καθυστέρησαν να λάβουν ιατρικές συμβουλές και θεραπεία λόγω οικονομικής αδυναμίας.

Και αν βομβαρδίζαμε την Ουάσινγκτον;

Τρίτη, 31 Ιανουαρίου 2017

Επί δεκαετίες η Δύση διαστρεβλώνει τις αρχές του διεθνούς δικαίου για να δικαιολογήσει «ανθρωπιστικές επεμβάσεις» απέναντι σε τυραννικά καθεστώτα. Τι γίνεται όμως εάν ο τύραννος έχει το γραφείο του στον Λευκό Οίκο;

Την άνοιξη του 2008 η Μιανμάρ βρέθηκε αντιμέτωπη με τη χειρότερη φυσική καταστροφή της Ιστορίας της. Το πέρασμα του κυκλώνα «Ναργκίς» άφησε πίσω του 138.000 νεκρούς και ένα εκατομμύριο αστέγους.

Καθώς οι δικτάτορες της χώρας αρνούνταν οποιαδήποτε ξένη βοήθεια ενώ αδυνατούσαν να διαχειριστούν την κρίση, ο Γάλλος υπουργός Εξωτερικών, Μπερνάρ Κουσνέρ, αλλά και στελέχη του αμερικανικού Πενταγώνου παρουσίασαν μια φαεινή ιδέα: Ο ΟΗΕ, είπαν, θα μπορούσε να εισβάλει στη χώρα για να προσφέρει βοήθεια στον πληθυσμό.

Η πρόταση του Κουσνέρ αποτελούσε την πιο ακραία εκδοχή της λεγόμενης «ευθύνης προστασίας» («Responsibility to Protect») – ένα θεωρητικό εφεύρημα που επιτρέπει στη λεγόμενη «διεθνή κοινότητα» να επεμβαίνει σε χώρες όπου πραγματοποιούνται εγκλήματα κατά του πληθυσμού. Σύμφωνα με τη θεωρία, «η εθνική κυριαρχία δεν είναι προνόμιο, αλλά ευθύνη».

Μετά την πρώτη εφαρμογή της στους ΝΑΤΟϊκούς βομβαρδισμούς της Σερβίας, με τους οποίους ενταφιάστηκε το βεστφαλιανό σύστημα της εθνικής κυριαρχίας, το πνεύμα της ευθύνης προστασίας ήταν παρόν σε κάθε δυτική, στρατιωτική επέμβαση.

Στην πρώην Γιουγκοσλαβία έπρεπε να προστατευτεί η μειονότητα του Κοσσυφοπεδίου, στο Ιράκ ο κουρδικός πληθυσμός αλλά και οι Ιρακινοί πολίτες που στέναζαν υπό το τυραννικό καθεστώς του Σαντάμ Χουσεΐν.

Η Λιβύη βομβαρδίστηκε με πρόσχημα την προστασία των εξεγερμένων απέναντι στον Καντάφι, ενώ στη Συρία αμερικανικές και γαλλικές δυνάμεις χρηματοδότησαν ομάδες ακραίων ισλαμιστών για να «προστατεύσουν» τον πληθυσμό από το καθεστώς του Ασαντ.

Πριν από κάθε εισβολή, τα διεθνή ΜΜΕ αναλάμβαναν να συγκρίνουν τον εκάστοτε ηγέτη με τον...
Χίτλερ, για να αποδείξουν ότι οι κινήσεις του απειλούν την ασφάλεια σε ολόκληρο τον πλανήτη. Παράλληλα μιλούν για τον αμύθητο πλούτο που αυτός απολαμβάνει, ενώ η πλειονότητα του πληθυσμού ζει σε συνθήκες εξαθλίωσης.

Τι γίνεται όμως εάν όλα τα επιχειρήματα, που χρησιμοποιήθηκαν κατά διαστήματα εναντίον ξένων ηγετών, χρησιμοποιηθούν για τις ΗΠΑ του Ντόναλντ Τραμπ;

Η αμερικανική υπερδύναμη διαθέτει αναμφίβολα όπλα μαζικής καταστροφής και είναι μάλιστα η μόνη που τα έχει χρησιμοποιήσει σε αστικά κέντρα. Σύμφωνα με υπολογισμούς, από το τέλος του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου έχει πραγματοποιήσει στρατιωτικές επιχειρήσεις σε τουλάχιστον 37 χώρες, οι οποίες είχαν αποτέλεσμα να χάσουν τη ζωή τους εκατομμύρια άνθρωποι.

Οι άνθρωποι τους οποίους απελευθερώνετε θα είναι μάρτυρες της τιμής και των αξιών των Ενόπλων Δυνάμεών μας
Τζορτζ Μπους

Σήμερα διατηρεί μονάδες ειδικών επιχειρήσεων σε 133 χώρες –δηλαδή στο 70% του πλανήτη– ενώ πρόσφατα ανέπτυξε στρατιωτικές δυνάμεις στα σύνορα της Ρωσίας. «Πώς θα σας φαινόταν αν ρωσικά στρατεύματα συγκεντρώνονταν στα σύνορα των Ηνωμένων Πολιτειών» αναρωτιόταν προ ημερών ο δημοσιογράφος Νιλ Κλαρκ.

Η ερώτηση είναι φυσικά ρητορική και η απάντηση γνωστή από το 1962: την τελευταία φορά που η Σοβιετική Ενωση ανέπτυξε πυραυλικά συστήματα στο έδαφος της Κούβας, η Ουάσινγκτον απείλησε με πυρηνικό πόλεμο, παρά το γεγονός ότι πρώτη αυτή είχε αναπτύξει πυρηνικά όπλα στο έδαφος της Τουρκίας.

Όπως είπαμε, όμως, αυτό που σήμερα μας απασχολεί δεν είναι η ασφάλεια του πλανήτη αλλά η προστασία των Αμερικανών πολιτών από ένα εν δυνάμει τυραννικό καθεστώς.

Οι ΗΠΑ αποδεδειγμένα πραγματοποιούν βασανιστήρια, τα οποία ο νέος πρόεδρος υπόσχεται να συνεχίσει ενώ διατηρούν ένα διεθνές δίκτυο απαγωγών υπό τον έλεγχο της CIA και άλλων αμερικανικών υπηρεσιών.

Συνεχίζουν μάλιστα τις εκτελέσεις Αμερικανών πολιτών όχι μόνο στο πλαίσιο της αμερικανικής δικαιοσύνης αλλά και με εξωδικαστικές αποφάσεις, όπως ήταν η δολοφονία Αμερικανών πολιτών στο εξωτερικό με drones.

Η διαρκής παρακολούθηση εκατομμυρίων πολιτών, την οποία απέδειξε ο Εντουαρντ Σνόουντεν, δεν έχει προηγούμενο στην ανθρώπινη Ιστορία, ακόμη και αν συγκριθεί με τα πιο απολυταρχικά καθεστώτα που γνώρισε η Ευρώπη και η Ασία τον 20ό αιώνα.

Η απειλή για εθνικές, θρησκευτικές και φυλετικές μειονότητες είναι πλέον τόσο μεγάλη επί προεδρίας Τραμπ ώστε η πρώην υπουργός Εξωτερικών Μάντλιν Ολμπράιτ, όπως και άλλοι γνωστοί ψευτοαντιφρονούντες, δήλωσε έτοιμη να γίνει μουσουλμάνα σε ένδειξη συμπαράστασης.

Ο φυλετικός αλλά και ταξικός διαχωρισμός αντικατοπτρίζεται και στις αναλογίες των κρατουμένων στις αμερικανικές φυλακές, όπου πλέον ζουν περίπου δυο εκατομμύρια άνθρωποι – μεγαλύτερος αριθμός σε όλο τον κόσμο όχι μόνο ως ποσοστό του πληθυσμού αλλά και σε απόλυτους αριθμούς.

Οι ύποπτοι για την εθνική ασφάλεια των ΗΠΑ συγκεντρώνονται στο αμερικανικό «γκουλάγκ» του Γκουαντάναμο χωρίς να απαγγελθούν καν ψεύτικες κατηγορίες, όπως φρόντιζε να κάνει ο Στάλιν στις δίκες της Μόσχας.

Οι πρόσφατες συλλήψεις δημοσιογράφων, κατά τη διάρκεια διαδηλώσεων εναντίον του Τραμπ αλλά και λίγους μήνες νωρίτερα στις κινητοποιήσεις ιθαγενών στη Βόρεια Ντακότα, δημιουργούν ένα επικίνδυνο προηγούμενο για την ελευθερία του Τύπου.

Όσο για την… ικανότητα του κρατικού μηχανισμού να προστατεύσει τους πολίτες σε περιπτώσεις φυσικών καταστροφών, δημοσιογράφοι του BBC θυμούνται ακόμη τις τριτοκοσμικές εικόνες χάους που συνάντησαν στα χρόνια του τυφώνα «Κατρίνα».

Έχουμε λοιπόν -εμείς, οι πολίτες του ελεύθερου κόσμου- επαρκείς λόγους αλλά και νομιμοποίηση βάσει του διεθνούς δικαίου να συντονίσουμε μια ανθρωπιστική επέμβαση εναντίον των ΗΠΑ, υπό την αιγίδα του ΟΗΕ με στόχο την προστασία του αμερικανικού πληθυσμού;

Σύμφωνα με τα επιχειρήματα που χρησιμοποιούν εδώ και δεκαετίες ΜΜΕ και κυβερνήσεις της Δύσης έχουμε ήδη καθυστερήσει απελπιστικά την εισβολή. Μπορούμε μάλιστα να θεωρούμε δεδομένο, όπως θα έλεγαν οι αμερικανικές εφημερίδες, ότι ο λαός των ΗΠΑ θα μας υποδεχθεί σαν απελευθερωτές ραίνοντάς μας με ροδοπέταλα. Democracy will prevail.

ΥΓ. Αν βέβαια η στρατιωτική μας επέμβαση προκαλέσει κύματα Αμερικανών προσφύγων, δεν πρόκειται να δεχτούμε κανέναν σε ευρωπαϊκό έδαφος.

INFO
Διαβάστε:
Rogue State: A Guide to the World’s Only Superpower
Οι ΗΠΑ παρουσιάζονται σαν «κράτος παρίας» στο βιβλίο του Ουίλιαμ Μπλουμ που συγκέντρωσε διθυραμβικά σχόλια από τον Νόαμ Τσόμσκι, τον Γκορ Βιντάλ και τον… Οσάμα μπιν Λάντεν.

Άρης Χατζηστεφάνου
Εφημερίδα των Συντακτών – 28/1/2017

http://stoxasmos-politikh.blogspot.gr/

Η ΕΛΛΑΣ ΕΝΩΠΙΟΝ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΚΗΣ ΕΥΘΥΝΗΣ ΤΗΣ

Τετάρτη, 1 Φεβρουαρίου 2017

ΝΑ ΑΠΟΤΙΝΑΞΟΥΜΕ ΤΑ ΠΑΡΑΝΟΜΑ ΚΑΙ ΑΠΕΧΘΗ ΜΝΗΜΟΝΙΑ....

-ΟΙ ΑΝΟΗΤΟΙ, ΟΙ ΑΠΛΟΙ ΚΑΙ Ο ΓΟΡΔΙΟΣ ΔΕΣΜΟΣ-

Γράφει ο Γεώργιος Εμ. Δημητράκης

Παρακολουθούμε καθημερινώς τα τεκταινόμενα αλλά και το αδιέξοδο εις το οποίο έχει περιέλθει ο Λαός μας. Οι καθημερινές και έντονες συγκρούσεις εντός της Βουλής, αυτό το θέατρο του παραλόγου για να εξασφαλίσουμε την εξευτελιστική και τόσο ταπεινωτική για εμάς ως Έθνος χορήγηση της «δόσης».

Όλη αυτή η  ασυδοσία, αλόγιστη πορεία και εκφυλισμός, αυτή η πρωτοφανής για μία «σύγχρονη Πολιτεία» ατιμωρησία των ηγεσιών του πολιτικού συστήματος εξουσίας, της Αρχής της Διακρίσεως των Εξουσιών, των Οργάνων και Θεσμών της Πολιτείας ευθύνονται για τα Μνημόνια και την εκρηκτική, άκρως επικίνδυνη κατάσταση που ευρίσκεται τώρα η Πατρίδα μας.

Ο αμερικανός ιστορικός Χάουαρντ Ζίν είπε το εξής: «αν δεν γνωρίζουμε την Ιστορία, είμαστε κρέας έτοιμο για τους σαρκοφάγους πολιτικούς, για τους διανοούμενους και τους δημοσιογράφους που προμηθεύουν το πιο ακονισμένο μαχαίρι».

 Ο γράφων αυτό το άρθρο απεχθάνεται το ψεύδος που καταστρέφει τον άνθρωπο. Η Ιστορία ως εργαλείο είναι ένα δημιούργημα του απλού ανθρώπου που καταγράφει γεγονότα κάθε εποχής. Όλα τα επιτεύγματα των ανθρώπων οφείλονται εις την απλότητα της σκέψης. Που αυτό σημαίνει ότι και εις την Πολιτική ο απλός πολίτης δια της ψήφου του εκλέγει πολιτικούς και κόμματα για να κυβερνήσουν την χώρα του. 

Όμως η άσκηση της ψήφου δεν απαιτεί από τον πολίτη να έχει εξειδικευμένες γνώσεις, αλλά ούτε και από τους πολιτικούς και τα κόμματα. Η ευθύνη όμως της σωστής διακυβέρνησης μίας χώρας εναπόκειται εις τις πράξεις αυτών οι οποίοι εκλέγονται. Που με απλά λόγια σημαίνει ότι η άσκηση της πολιτικής, της σωστής και χρηστής διακυβέρνησης είναι αποκλειστική ευθύνη των Πολιτικών και των Κομμάτων που οφείλουν να διαχειρίζονται τα κοινά  και τις υποθέσεις του Κράτους με φειδώ και ευσυνειδησία. 

Εις την χώρα μας, αλλά και σε κάθε χώρα του κόσμου, ο πολίτης μπορεί να απαιτεί από τους κυβερνώντας τα πάντα. Αλλά αυτό όμως δεν σημαίνει σε καμία περίπτωση ότι οι Πολιτικοί και οι Κυβερνήσεις πρέπει να ενδίδουν σε παράλογες απαιτήσεις των ψηφοφόρων και δια της υποχωρήσεως τους να εκθέτουν την χώρα σε κινδύνους, σε εκβιασμούς και εθνικές ταπεινώσεις. 

Εκ του λόγου αυτού για την σημερινή κατάντια της Πατρίδας μας ευθύνονται οι ανόητες πολιτικές ηγεσίες και όλα τα κόμματα οι οποίες από το 1981 κατασπατάλησαν 1.1 τρισεκατομμύρια ευρώ, τα οποία εάν είχαν επενδυθεί για την ανάπτυξη της ελληνικής οικονομίας, θα είχαν ένα πολλαπλασιαστικό όφελος της τάξης των 15 τρις ευρώ και η Ελλάδα θα ήταν από τις ισχυρότερες οικονομίες του πλανήτη. (Άρθρο 12.Νοε.2012: Η λεηλασία του αιώνα και η τιμωρία του Ελληνικού Λαού).  Αυτά προς γνώση εκείνων των ενδογενών και εξωγενών εθνοκτόνων οι οποίοι τώρα κατηγορούν, τιμωρούν και ταπεινώνουν με τα πολλαπλά και επαχθή Μνημόνια τους ‘Ελληνες και την Πατρίδα μας.

Η Ιστορία έχει συνέχεια. Ο γνωστός σε όλους μας Πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής Γιούνκερ σε μία δημόσια δήλωση το 2015 παραδέχθηκε ότι: «τα Όργανα των Βρυξελλών και οι κύριοι συντελεστές που διαμορφώνουν την πορεία της Ε.Ε. γνώριζαν για το τεράστιο πάρτι εις την Ελλάδα., και ότι οι Βρυξέλλες δεν επενέβησαν για να το σταματήσουν, δημιουργώντας ήδη τότε τους σωτήριους Μηχανισμούς και αναχαίτισης της κατρακύλας, διότι 2 χώρες επωφελούντο από την εκτροχιαστική οικονομική κατάσταση εις την Ελλάδα!». 

Αφήνοντας έτσι υπονοούμενα για το Βερολίνο και το Παρίσι, ότι η κατασπατάληση των κοινοτικών κονδυλίων, αλλά και ο υπέρογκος δανεισμός, δημόσιος και ιδιωτικός, εν τέλει κατέληγε κυρίως εις τις τσέπες της Γερμανίας και της Γαλλίας! Για να είμαστε ειλικρινείς και εις τις τσέπες  πολιτικών παραγόντων του πολιτικού συστήματος εξουσίας της χώρας μας, εκπρόσωπος του οποίου είχε και την αυθάδεια να δηλώσει ανερυθρίαστα «μαζί τα φάγαμε!», και ο οποίος κυκλοφορεί ακόμη ατιμώρητος,  ελεύθερος και περιφέρεται και εις τα διάφορα Κανάλια.

Ας μη γελιόμαστε. Η πολυσυζητημένη «Δημοκρατία» εις την Ευρωπαϊκή Ένωση(Ε.Ε.) κατέστη έννοια κενού περιεχομένου και δεν εκφράζει δυστυχώς το πνεύμα και τις ιδέες των Οραματιστών  Robert Schumann, Jean Monet, Alcide de Gasperi, Konrad Adenauer, Winston Churchill για μία Ευρώπη των Λαών και της Αλληλεγγύης.

 Ο παροξυσμός και η αυθαιρεσία πολλών ανόητων της Ε.Ε. αλλά και της χώρας μας, καταστρέφει τις αξίες, τις συνειδήσεις και τις παραδόσεις των Λαών της Ευρωπαϊκής Ηπείρου. Χαρακτηριστικό φαινόμενο είναι ότι εθελοτυφλούμε για όλα αυτά τα οποία συμβαίνουν εις την χώρα μας, αλλά και εις την Ε.Ε., για την προπαγάνδα των μεγάλων ΜΜΕ, και δεν βλέπουμε το πιο απλό πράγμα που έχει σχέση με την έννοια Δημοκρατίας. 

Ότι η πολιτική εις την Ε.Ε., αλλά και η τύχη των Λαών της αποφασίζεται και ευρίσκεται μόνον εις τα χέρια μερικών ολίγων. Όπως π.χ. Μέρκελ, Ολάντ, Σόιμπλε, Ντάισελμπλουμ, Γιούνκερ, Μοσκοβισί, οι οποίοι όμως δεν είναι εκλεγμένοι από τους Λαούς της Ε.Ε.  Και εκ του λόγου αυτού δεν έχουν ούτε την δημοκρατική νομιμοποίηση να αποφασίζουν για τις τύχες της Ευρώπης. 

Όμως με την αντιδημοκρατική και εχθρική τους συμπεριφορά εκθέτουν ακόμη και τους πολίτες των δικών τους χωρών, οι οποίοι εισπράττουν την αντιπάθεια και την έχθρα των ταπεινωμένων ευρωπαίων συνανθρώπων εξαιτίας της άφρονης πολιτικής των δικών των Πολιτικών Ηγεσιών, οι οποίες καταστρέφουν την Ε.Ε., αλλά ταυτόχρονα διχάζουν και πάλιν την Ευρώπη. 

Η Ελλάδα κατέστη ένα πειραματόζωο των ανόητων και των επικίνδυνων της Ε.Ε. Εις την Συνάντηση Κορυφής των Ευρωπαίων Ηγετών εις τις Κάνες τον Νοε.2011 ο Γάλλος Πρόεδρος Σαρκοζί προσέβαλε και εξύβρισε χυδαιότατα τον Έλληνα Πρωθυπουργό κ. Παπανδρέου, και ο Ελληνικός Λαός υποχρεώθηκε να χρεωθεί τις τεράστιες ζημίες των Ιδιωτικών Γερμανικών και Γαλλικών Τραπεζών, ως Δημόσιο χρέος της Ελλάδος. Ένα ανεπανάληπτο  έγκλημα εις βάρος της Ελλάδος, το οποίο ούτε δημοσιεύθηκε, αλλά ούτε σχολιάστηκε  από τα ΜΜΕ. 

Και ότι εξαιτίας των ζημιών των Τραπεζών των 2 χωρών, η χώρα μας υποχρεώθηκε σε ένα τεράστιο Πρόγραμμα Βοήθειας 250 δις Ευρώ, δηλαδή ένα Μνημόνιο το οποίο συνυπογράφηκε από όλες τις χώρες της Ε.Ε., δηλαδή και από τις πιο φτωχότερες. 

Μία παγίδα για να είναι τώρα η αλυσοδεμένη και ταπεινωμένη  Πατρίδα μας αντιμέτωπη και  υπόλογη  απέναντι και όλων των 28 μελών της Ε.Ε.! Ο πρώην Πρωθυπουργός της Ιταλίας Μάσιμο Ντ’Αλέμα δήλωσε την 6/7/2015 ότι:«από τα 250 δις, τα 220 δις Ευρώ κατέληξαν απευθείας εις τις γερμανικές, γαλλικές τράπεζες». 

Πρόδηλο είναι επίσης, ότι οι εγχώριοι υπαίτιοι της τεράστιας εθνικής μας καταστροφής υπογράφουν προθύμως και όλα τα Μνημόνια, διότι εντός της Ε.Ε. αισθάνονται ασφαλείς και ατιμώρητοι, και απεύχονται την έξοδο της χώρας μας από την Ε.Ε. ή και την διάλυση της Ε.Ε., διότι φοβούνται την βαρύτατη τιμωρία του Ελληνικού Λαού. 

Οι ανόητοι της Ε.Ε. καταστρέφουν, δυσκολεύουν και μπερδεύουν την Ευρώπη, αλλά και δεν κατανοούν ούτε και το πιο απλό. Ότι το χρέος της Ελλάδος, για το οποίο ευθύνονται αυτοί, δεν είναι βιώσιμο εις τον αιώνα τον άπαντα, κατά την γνώμη όλων των διεθνών οικονομικών εκθέσεων. 

Κατασκεύασαν σκοπίμως ένα Γόρδιο Δεσμό που καταστρέφει και την Ελλάδα, αλλά και την Ευρώπη. Όμως τώρα εναπόκειται εις την ιστορική ευθύνη, την θέληση και δύναμη του Ελληνικού Λαού με μία απλή πράξη να σπάσει με το σπαθί του τον Γόρδιο Δεσμό, για να σώσει την Πατρίδα μας, αλλά και την Ευρώπη.

Γεώργιος Εμ. Δημητράκης

Ο αρθρογράφος κρητικής (Μαριού Ν. Ρεθύμνης) και θρακικής καταγωγής γεννήθηκε και διαμένει  εις την Ξάνθη. Σπούδασε Πολιτικές-Οικονομικές Επιστήμες και Κοινωνιολογία εις την Βόννη και Ιστορία και Πολιτιστική κληρονομιά εις την Αθήνα. Διετέλεσε επί 5 χρόνια υπάλληλος της Ομοσπονδιακής Βουλής της Γερμανίας και επί 30-ετίας Διπλωματούχος Ξεναγός για όλη την Ελληνική Επικράτεια

.  

http://oimos-athina.blogspot.gr/

Η Ελλάδα σε Συλλογική Αναζήτηση της Ιστορικής Ευθανασίας;

1-2-2017

Τα αποτελέσματα της κυριαρχίας ανυπόστατων εθνομηδενιστικών ιδεολογημάτων

«Μα για να σωθεί η Ελλάδα στους καιρούς τους ύστατους
βρείτε κάπου έναν καιάδα και γκρεμοτσακίστε τους»

Ν. Γκάτσος

Ένα είναι σχεδόν πλήρως σίγουρο. Ο μελλοντικός χάρτης της περιοχής μας δεν θα είναι ο ίδιος και οτιδήποτε είναι πιθανό.

Για το πώς εξελίσσονται τα πράγματα ας μου επιτραπεί να παραθέσω ένα εκτενές απόσπασμα του αείμνηστου Κονδύλη από το πολυσυζητημένο «Επίμετρο» στο βιβλίο του Θεωρία του Πολέμου (Εκδόσεις Θεμέλιο).

Οι προειδοποιήσεις του είναι επίκαιρες όσο ποτέ άλλοτε.

Ενέχει μεγάλη σημασία γιατί αυτή και άλλες ανάλογες ανεκτίμητες αναλύσεις και εκτιμήσεις αποτέλεσαν αφορμή για μύριες δολοφονικές επιθέσεις.

Τα είκοσι τελευταία χρόνια μιλούσε στην Ελλάδα για μια αξιόπιστη αποτρεπτική εθνική στρατηγική δεχόταν καταιγισμό δολοφονικών πυροβολισμών από ένα πολύμορφο όχλο.

Παραθέτουμε λοιπόν ένα εκτενές απόσπασμα του μεγάλου αναλυτή υπογραμμίζοντας ότι η καλή θεωρία και η καλή ανάλυση είναι αθάνατη και αλάνθαστη, πλην στην Ελλάδα διώκεται.

«Φυσικά, οι ελπίδες δεν ισοδυναμούν με βεβαιότητες.

»Ας υπογραμμίσουμε ακόμα μια φορά ότι η βαθύτερη αιτία της αύξουσας τουρκικής πίεσης πάνω στην Ελλάδα δεν είναι ούτε πολιτισμική ούτε στενά πολιτική και παροδική, αλλά έγκειται στη συνεχή διεύρυνση της διαφοράς ανάμεσα στο γεωπολιτικό δυναμικό των δύο χωρών.

»Σε ορισμένους κρίσιμους τομείς, όπως ο δημογραφικός, ξέρουμε από τώρα ότι το παιχνίδι είναι χαμένο.

»Αν θέλουμε να παραμείνουμε νηφάλιοι, έστω και με αντίτιμο την απαισιοδοξία, οφείλουμε να πούμε ότι και σε άλλα πεδία στρατηγικής σημασίας αρχίζουν να παγιώνονται αναντίστροφες εξελίξεις.

»Η Ελλάδα μεταβάλλεται σταθερά σε χώρα με περιορισμένα κυριαρχικά δικαιώματα, δηλαδή δικαιώματα των οποίων η κυρίαρχη άσκηση εξαρτάται από τη βούληση και τις αντιδράσεις τρίτων, ενώ παράλληλα η στάση της γίνεται όλο και περισσότερο παθητική ή αντιφατική.

»Η διακήρυξη «δεν παραχωρούμε τίποτε» δεν έχει έμπρακτο αντίκρυσμα όταν η χώρα εκλιπαρεί σε κρίσιμες ώρες τις μεσολαβητικές προσπάθειες των Ηνωμένων Πολιτειών ξέροντας εκ των προτέρων ότι αυτές θα πληρωθούν με παραχωρήσεις ή όταν αποσύρει χωρίς χειροπιαστά ανταλλάγματα το βέτο της για την τελωνειακή ένωση της Τουρκίας με την Ε.Ε. αποδεικνύοντας έτσι άθελά της πόσο είναι πιθανό να μετατραπεί σε δορυφόρο της Τουρκίας ακριβώς μέσω του «ευρωπαϊκού δρόμου» και της επιρροής των «Ευρωπαίων εταίρων».

»Τέτοιες ενέργειες δεν είναι απλώς εσφαλμένοι ή έστω συζητήσιμοι χειρισμοί.

»Συνιστούν τα εύγλωττα επιφαινόμενα μιας βαθύτερης ιστορικής κόπωσης, μιας προϊούσας, ηδονικής μάλιστα παράλυσης.

»Στο βαθμό όπου η Ελλάδα θα καθίσταται ανεπαίσθητα γεωπολιτικός δορυφόρος της Τουρκίας, ο κίνδυνος πολέμου θα απομακρύνεται, οι ψευδαισθήσεις θα αβγατίζουν και η παράλυση θα γίνεται ακόμα ηδονικότερη, εφόσον η υποχωρητικότητα θα αμείβεται με αμερικανικούς και ευρωπαϊκούς επαίνους, που τους χρειάζεται κατεπειγόντως ο εκσυγχρονιζόμενος Βαλκάνιος, και επίσης με δάνεια και δώρα για να χρηματοδοτείται ο παρασιτικός καταναλωτισμός.

»Υπ’ αυτές τις συνθήκες ό,τι στην πραγματικότητα θα συνιστά κάμψη της ελληνικής αντίστασης κάτω από την πίεση του υπέρτερου τουρκικού δυναμικού, οι Έλληνες θα συνηθίσουν σιγά-σιγά να το ονομάζουν «πολιτισμένη συμπεριφορά», «υπέρβαση του εθνικισμού» και «εξευρωπαϊσμό».

»Πράγματι, το σημερινό δίλημμα είναι αντικειμενικά τρομακτικό και ψυχολογικά αφόρητο: η ειρήνη σημαίνει για την Ελλάδα δορυφοροποίηση και ο πόλεμος σημαίνει συντριβή.

»Η υπέρβαση του διλήμματος αυτού, η ανατροπή των σημερινών γεωπολιτικών και στρατηγικών συσχετισμών απαιτεί ούτε λίγο ούτε πολύ την επιτέλεση ενός ηράκλειου άθλου, για τον οποίο η ελληνική κοινωνία, έτσι όπως είναι, δεν διαθέτει τα κότσια.

»Οι μετριότητες, υπομετριότητες και ανθυπομετριότητες, που συναπαρτίζουν τον ελληνικό πολιτικό και παραπολιτικό κόσμο, δεν έχουν το ανάστημα να θέσουν και να λύσουν ιστορικά προβλήματα τέτοιας έκτασης και τέτοιου βάθους –ίσως να καταρρεύσουν ακόμα και στην περίπτωση όπου θα βρεθούν μπροστά στη μεγάλη απόφαση να διεξαγάγουν έναν πόλεμο˙ γιατί, αν ο πόλεμος είναι συνέχεια της πολιτικής, ποιος πόλεμος θα συνεχίσει μια σπασμωδική πολιτική;

»Οι ευρύτερες μάζες, καθοδηγούμενες από το ίδιο ένστικτο της βραχυπρόθεσμης αυτοσυντήρησης, έχουν βρει τη δική τους ψυχολογικά βολική λύση: το έθνος το υπηρετούν ανέξοδα περιβαλλόμενες γαλανόλευκα ράκη, όποτε το καλεί η περίσταση, και έχοντας κατόπιν ήσυχη συνείδηση το κλέβουν μόνιμα με παντοειδείς τρόπους: από τη φοροδιαφυγή, την αισχροκέρδεια και τα «αυθαίρετα» ίσαμε τα ευκολοαπόκτητα πτυχία, τη χαμηλή παραγωγικότητα εργασίας (ούτε το 50% του μέσου όρου της Ε.Ε.!) και την κραυγαλέα ανισότητα ανάμεσα σ’ ό,τι παράγεται και σ’ ό,τι καταναλώνεται, με αποτέλεσμα την καταχρέωση και την πολιτική εξάρτηση του τόπου.

»Αν λάβουμε υπ ‘όψιν μας μόνον όσα πράττονται και αφήσουμε εντελώς στην άκρη την εικόνα που έχουν για τον εαυτό τους οι πράττοντες, τότε φαίνεται να βρισκόμαστε σε συλλογική αναζήτηση της ιστορικής ευθανασίας, υπό τον όρο να σκηνοθετηθούν έτσι τα πράγματα, ώστε κανείς να μην έχει την άμεση ευθύνη, και επίσης υπό τον όρο να τεχνουργηθούν απροσμάχητες ανακουφιστικές εκλογικεύσεις («ελληνοκεντρικές» ή «εξευρωπαϊστικές», αδιάφορο).

»Τις τραγωδίες ή τις κωμωδίες, που μπορούν να περιγράψουν με τις αρμόζουσες αποχρώσεις αυτήν την ιδιαίτερη κοινωνική και ψυχολογική κατάσταση, θα τις γράψουν ίσως άλλοι.

»Εμένα μου έρχεται στον νου η τετριμμένη, αλλά πάντοτε ευθύβολη θυμοσοφία: όπως στρώνει ο καθένας, έτσι και κοιμάται».

ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ ΕΚΤΕΝΕΣΤΕΡΗΣ, ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΗΣ ΑΝΑΛΥΣΗΣ ΤΟΥ ΚΑΘΗΓΗΤΗ ΠΑΝΑΓΙΩΤΗ ΗΦΑΙΣΤΟΥ

(τα τονισμένα σημεία στο κείμενο είναι της ΠτΦ)

Ολο το κείμενο θα το βρείτε εδώ:
http://geromorias.blogspot.gr/2017/01/blog-post_917.html

ΠΗΓΗ: http://www.tribune.gr

https://seisaxthia.wordpress.com/