Οι ρόλοι βγήκαν στο κλαρί. Εσύ διαλέγεις τον δικό σου...

Σάββατο, 11 Μαρτίου 2017

Κι άλλες ομορφάδες... Το ΔΝΤ λέει πιέζει για να καταστεί το ελληνικό χρέος βιώσιμο, και τελικά θέλουν δεν θέλουν οι Ευρωπαίοι θα υποκύψουν εγκαταλείποντας την αδιαλλαξία του Σόιμπλε, αφού σε διαφορετική περίπτωση το ΔΝΤ δεν είναι διατεθειμένο να βάλει άλλα φράγκα στο τρούπιο βαρέλι...


Τι εννοεί ομως το ΔΝΤ όταν αναφέρεται στην αποκατάσταση της βιωσιμότητας του Δημοσίου χρέους; Μα φυσικά το αυτονόητο... Αυτό δηλαδή που θα πρότεινε κάθε επικυρίαρχος που σέβεται τον εαυτό του ως καθώς πρέπει νταβατζής.
Επιμήκυνση του χρόνου αποπληρωμής και μικρότερα επιτόκια.

Τι σημαίνει αυτό πρακτικά; Μα φυσικά και πάλι το αυτονόητο...
Το εργαλείο που χρησιμοποιείται ως άλλοθι για την επιβολή της κατοχής, παραμένει ιερό και αμετακίνητο...
Η καταλυτική του επίπτωση πάνω στη χώρα επεκτείνεται μέσα στο χρόνο (μιλάμε για τον 22ο αιώνα και βάλε)...
Κι εμείς θα πρέπει να χειροκροτήσουμε το καλό ΔΝΤ που με αυτή του την παρέμβαση, θα διασφαλίσει πιθανόν απαιτήσεις για μικρότερα πρωτογενή πλεονάσματα. Λαμπρά...

Πάμε να δούμε πως αντιστοιχίζεται όλο τούτο το πράγμα με...
την καθημερινότητα ενός υπερχρεωμένου πολίτη οπως όλοι μας...
Έστω οτι η πιστωτική μας κάρτα ειναι φεσωμένη μέχρι το λαιμό. Μας ειδοποιεί λοιπόν η τράπεζα, οτι μειώνει τη δόση που θα πρέπει να καταβάλουμε από την επόμενη φορά. Ανακουφιζόμαστε...
Ανακουφιζομαστε μεχρι που αίφνης διαπιστώνουμε πως κάθε φορά που πληρώνουμε, το χρέος μας στην τράπεζα αντί να μειώνεται μεγαλώνει. Μεγαλώνει μέχρι να πνίξει τον οφειλέτη... Μέχρι να βγουν στο σφυρί ακόμη και τα σώβρακα...
Συμπέρασμα:
Το χρέος έτσι δεν καθίσταται βιώσιμο.
Δεν καθίσταται βιώσιμη ούτε η ζωή μας.
Το μοναδικό πράγμα που καθίσταται βιώσιμο και ισχυρό, είναι το ανεξέλεγκτο "δικαίωμα" του νταβατζή να αποκτά τον έλεγχο της ζωής πάνω στο υποταγμένο θύμα του.
Και όλοι εμείς καλούμαστε να αγαπήσουμε τα τερτίπια της κατοχής που καταπίνει τη χώρα.
Όλοι αυτοί, βγήκαν στην πιάτσα και αναζητούν εναγωνίως αφελείς που θα γίνουν κομπάρσοι σε ιστορίες πολιτικής εξαπάτησης.
Η ζωή και η πατρίδα μας, αναζητούν αποφασισμένους και ασυμβίβαστους, πολίτες περήφανους που θα γίνουν πρωταγωνιστές της ανατροπής και της οικοδόμησης μιας πραγματικά ελεύθερης Ελλάδας.
Οι ρόλοι βγήκαν στο κλαρί. Εσύ διαλέγεις ποιος σου ταιριάζει.

ΟΛΟΙ ΕΜΕΙΣ, ΣΕ ΕΝΑ ΕΓΩ:ΤΗΣ ΠΑΤΡΙΔΑΣ ΜΑΣ.

Σάββατο, 11 Μαρτίου 2017

ΚΙ ΑΝ ΔΕΝ ΜΙΛΑΕΙ Ο ΛΑΟΣ ΘΑ ΚΑΝΕΙ ΤΟ ΚΟΥΜΑΝΤΟ Ο ΘΕΟΣ...



11-3-2017



Γράφει ο Νίκος Καραβαζάκης

Την τρέχουσα πολιτική κατάσταση στην χώρα μας μπορεί να χαρακτηρίσουμε με μια λέξη: αφασία! Αφασία των πολιτικών και των κομμάτων, ιδίως των βουλευτών, που αμετροεπώς σκιαμαχούν και αναιδώς αφαιμάζουν τα δημόσια ταμεία. 

Αφασία και των πολιτών, τουλάχιστον εκείνων που ανταπεξέρχονται στα προς το ζην, που αδιαφορούν για τον περίγυρό τους και στρουθοκαμηλίζουν.


 Όσο για τους άλλους; Εκείνους όλους που δεν έχουν στον ήλιο μοίρα; Κι αυτοί κατατεθλιμμένοι, απελπισμένοι, παραιτημένοι, φυγομαχούν στην μεταφυσική ή στην απόσυρση.

Σε πείσμα όλων μας πάντως, υπάρχει φαίνεται κάποιος Θεός (ή, θεός) που προστατεύει την πατρίδα μας. Αυτός, που οξύνει την αποδόμηση της Δύσης και ειδικά της Ευρωζώνης, ανοίγοντας περιθώρια παρεμβάσεων της Ελλάδας, όταν και εφόσον αυτή ορθώσει το ανάστημά της. 

Αυτός, που διαλύει την Τουρκία και ειδικά τις ένοπλες δυνάμεις της, στέλλοντας συνεχώς λιποτάκτες-πρόσφυγες στην αγκαλιά μας, διαβρώνοντας το ηθικό των Τούρκων και βαθαίνοντας το μεταξύ τους εμφύλιο μίσος. 

Αυτός, που υποχρεώνει τους δωσίλογους πολιτικούς μας, στην Κύπρο και στην Ελλάδα να συνάπτουν εθνικές συνέργειες εξωτερικής πολιτικής. 

Αυτός, ο ίδιος που έχει πια ξεφτιλίσει τα δόγματα και τις ιδεολογίες, που έχει γελοιοποιήσει τις ιδεοληψίες, που έχει ξεγυμνώσει την κυνική ιδιοτέλεια και την χυδαία υστεροβουλία, των λογάδων και φανφαρόνων, των δημαγωγών και κολάκων, των κάθε δήθεν και δε μας αφήνει πια κανένα άλλοθι ή λαγούμι για να αποφύγουμε το καθήκον μας. Έναντι των αγαπημένων μας, έναντι της κοινωνίας και της πατρίδας μας, έναντι της τιμής μας.

Από τα τρία εκατομμύρια εξακόσιες χιλιάδες (3.600.000) πολιτών που ψήφισαν «ΟΧΙ» τον Ιούλιο του 2015, δεν υπάρχουν τριακόσιες εξήντα χιλιάδες (360.000=10%) να μπορούν να απαγκιστρωθούν εκλογικά; 

Κι απ’ αυτούς δεν υπάρχουν τρείς χιλιάδες εξακόσιοι (3.600=10%=0,1%) να χειραφετηθούν πολιτικά; 

Και απ’ αυτούς τριακόσιοι εξήντα (360=0,01%) να προσφερθούν για το σύνολο; Οπωσδήποτε ΝΑΙ! 

Και γι’ αυτό λυσσομανούν η πολυδιάσπαση και ο κατακερματισμός, τα κομφετί κομμάτων και αρχηγίσκων, ο εσμός των παντοειδών εγκαθέτων και ρουφιάνων, ώστε να αποτραπεί αυτή η απελευθερωτική σύμπτυξη.

 Την οποία όμως θα συντήξουν όλοι όσοι θα εισφέρουν την ανιδιοτέλεια και την ψυχή τους, σε ένα πολιτικό πρόταγμα και σε όποιον εθελοντή θυσιαστεί να τους οδηγήσει.

Το δικό μας στοίχημα έχει έναν αριθμό: 2021 ._

Νίκος Καραβαζάκης


http://oimos-athina.blogspot.gr/

Η πολιτική Τραμπ φέρνει παγκόσμια άνοδο της ταξικής πάλης

11-3-2017

 Γράφει: Χρήστος Χατζής 
 
Ενδοκαπιταλιστικές και ενδοϊμπεριαλιστικές 
ισορροπίες 30 χρόνων γκρεμίζονται 
με πάταγο από τις εξελίξεις που 
ξεκίνησαν από την Αμερική
 

Η πολιτική που κυριαρχούσε στον παγκόσμιο καπιταλισμό τουλάχιστον τις τελευταίες δεκαετίες ήταν η πολιτική των «ανοιχτών συνόρων», των φτηνών μεροκάματων μέσω της εισαγωγής ξένων εργατών, καθώς και της μετανάστευσης των βιομηχανιών από τα ανεπτυγμένα δυτικά κράτη προς την Ασία. 
Το αποτέλεσμα ήταν η αποβιομηχάνιση των ανεπτυγμένων χωρών, η εκρηκτική άνοδος της ανεργίας, και ο υπερδανεισμός, προκειμένου να μην καταβαραθρωθεί η κατανάλωση. Το σύστημα χτυπήθηκε από μια παγκόσμια οικονομική κρίση, επιβεβαιώνοντας περίτρανα τις μαρξιστικές αναλύσεις.


Η λεγόμενη «παγκοσμιοποίηση» αποδείχθηκε επικερδής μόνο για τους μεγαλοκαπιταλιστές, ενώ οδήγησε στη φτωχοποίηση ολόκληρης της εργατικής τάξης και του μεγαλύτερου τμήματος των λεγόμενων μεσαίων στρωμάτων. 

Η Κίνα, που αρχικά ήταν το εφαλτήριο της εκτίναξης των κερδών των «ξενιτεμένων» εταιρειών, με την ανάπτυξη της δικής της βιομηχανίας έγινε ο μεγαλύτερος ανταγωνιστής των ΗΠΑ. 

Μέσα από όλες αυτές τις εξελίξεις, άρχισε στην Αμερική η στροφή προς την πολιτική του εθνικού προστατευτισμού. Ο Τραμπ δεν ήταν κεραυνός εν αιθρία. Τα πρώτα δείγματα γραφής είχαν φανεί επί διακυβέρνησης Ομπάμα, καθώς τότε ξεκίνησε η κατασκευή του τείχους στα σύνορα με το Μεξικό, αλλά και οι δασμοί στα εισαγόμενα κινεζικά προϊόντα. 

Ο πιο συνεπής εκφραστής αυτής της πολιτικής, ο Τραμπ, ήταν φυσικό να νικήσει και έρχεται τώρα να σφραγίσει τη στροφή της Αμερικής στον προστατευτισμό. Έτσι, μεταξύ άλλων: 

α). Υπογράφει το διάταγμα αποχώρησης των ΗΠΑ από το Σύμφωνο Συνεργασίας του Ειρηνικού (TPP) και θέτει σε επαναδιαπραγμάτευση την εμπορική συμφωνία NAFTA με το Μεξικό και τον Καναδά. 

β). Πιέζει αμερικανικές (αλλά και ξένες) εταιρείες να μη μεταφέρουν δραστηριότητες και θέσεις εργασίας σε άλλες χώρες, απειλώντας τες με δασμούς. Παράλληλα, αναγγέλλει μειώσεις φόρων και χρηματοδότηση εταιρειών με συνοπτικές διαδικασίες, προς την ίδια κατεύθυνση. 

Το σύνθημά του: «Αγοράστε αμερικανικά προϊόντα, προσλάβετε Αμερικανούς».
 

γ). Εγκρίνει την κατασκευή του τείχους στα σύνορα με το Μεξικό για την αντιμετώπιση της μετανάστευσης. 

δ). Αναγγέλλει τη συνέχιση της κατασκευής πετρελαιαγωγών για την ανάπτυξη του ενεργειακού τομέα, αδιαφορώντας βέβαια για τις οικολογικές συνέπειες. 

ε). Υπόσχεται ότι θα εξαλείψει την ισλαμική τρομοκρατία, μεταξύ άλλων απαγορεύοντας την είσοδο στην Αμερική πολιτών από 7 συγκεκριμένες μουσουλμανικές χώρες και συνεργαζόμενος με τη Ρωσία στο χτύπημα του ISIS στη Συρία. 

στ). Το σημαντικότερο, απευθύνει ευθείες απειλές στη Γερμανία και δηλώνει την υποστήριξή του προς το Brexit, αλλά και την εχθρότητά του προς την ιδέα της ευρωπαϊκής «ενοποίησης». 

Από την πρώτη στιγμή, οι διακηρύξεις του Τραμπ ξεσήκωσαν αντιδράσεις, με μαζικές διαδηλώσεις σε πολλές αμερικανικές πόλεις. Οι αντιδράσεις αυτές εκφράζουν κατ’ αρχάς μια ανησυχία για την περιστολή ατομικών δικαιωμάτων, την άνοδο του εθνικισμού κ.λπ., αλλά κατά βάση υποστηρίζονται από το ηττημένο Δημοκρατικό Κόμμα και εμφορούνται από «φιλελεύθερες» αντιλήψεις, άσχετες με τα συμφέροντα της αμερικανικής εργατικής τάξης. 

Ο Τραμπ είναι γέννημα της χρεοκοπίας της νεοφιλελεύθερης πολιτικής. Η χρεοκοπία αυτή έφερε σαν φυσική συνέπεια τη στροφή στον προστατευτισμό και θα οδηγήσει με μαθηματική ακρίβεια στη διάσπαση του παγκόσμιου καπιταλισμού σε αντιμαχόμενα στρατόπεδα, ενώ θα επιταχύνει την κατάρρευση της Ευρωπαϊκής Ένωσης. 

Άλλες ιμπεριαλιστικές δυνάμεις,
 όπως η Γερμανία και η Κίνα, θα απαντήσουν, φυσικά, με προστατευτικά μέτρα στον αμερικανικό προστατευτισμό. 

Ένα μεγάλο κομμάτι της αμερικανικής εργατικής τάξης υποστήριξε τον Τραμπ, λόγω του ότι είχε πληγεί βάναυσα από την προηγούμενη πολιτική. Βέβαια, και το κόστος των μεταξύ τους συγκρούσεων οι ιμπεριαλιστές θα κοιτάξουν να το φορτώσουν και πάλι στην εργατική τάξη. 

Ωστόσο, η διάσπαση του καπιταλιστικού στρατοπέδου θα φέρει ευνοϊκότερες συνθήκες για άνοδο της ταξικής πάλης, ιδίως στην Ευρώπη. Για την εργατική τάξη είναι μια μεγάλη ευκαιρία να εκμεταλλευτεί τη διάσπαση αυτή, καθώς και την αποτυχία του νεοφιλελευθερισμού, για να προωθήσει τις θέσεις της. Για να το πετύχει αυτό, θα χρειαστεί πραγματικά επαναστατικές ηγεσίες, που να παλεύουν ξεκάθαρα για την ανατροπή του καπιταλισμού και την οικοδόμηση μιας κοινωνίας χωρίς εκμετάλλευση, χωρίς φτώχεια, χωρίς πολέμους. 

ΠΗΓΗ: 
http://socialistikiprooptiki.blogspot.gr/2017/02/blog-post_95.html
 

Η ΜΑΎΡΗ ΒΊΒΛΟΣ ΤΗΣ ΕΛΛΆΔΑΣ

του Γιάννη Λαζάρου

Σε έναν λαό(;) που έχει πεισθεί πως η βαριά του βιομηχανία είναι ο τουρισμός, ο Αρναούτογλου είναι δημοσιογράφος, ο Τσίπρας πρωθυπουργός, ο Ζουράρις σοβαρός άνθρωπος, ο Κούλης αυτοδημιούργητος, ο Μιχαλολιάκος πατριώτης, η Κανέλη κομουνίστρια, η Φώφη σοσιαλίστρια, μπορείς να του αλλάξεις τα πάντα.
Τα ονόματα τυχαία αναφέρθηκαν, θα μπορούσαμε να γράψουμε από την αρχή τον τηλεφωνικό κατάλογο της Ελλάδας βάζοντάς τους όλους ή για να μην κουραζόμαστε βάζουμε τον οπαδό λαό που άνευ Ευρώπης δεν μπορεί. 
Ο οπαδός λαός δεν μπορεί πια να αναμασάει το "δεν ήξερα", "δεν πήρα χαμπάρι", "με κορόιδεψαν", τσεπώνοντας το χαρτζιλίκι που του πετάνε και περιμένοντας να ξαναέρθουν οι ένδοξες μέρες της εύπεπτης ζωής. Κι αυτό γιατί είναι τέτοια τα γεγονότα που λαμβάνουν χώρα ώστε ακόμη και στο πιο απομακρυσμένο χωριό φτάνουν τα μαντάτα αλλά και τα πεπραγμένα των δυναστών που υλοποιούνται από τους ντόπιους υπαλλήλους τους.
Η σεμνή τελετή έλαβε τέλος και η Ευρώπη είναι έτοιμη να ανακοινώσει την Λευκή Βίβλο με την οποία σε πρώτο στάδιο η Γερμανία, η Γαλλία, η Ιταλία και η Ισπανία θα είναι στην πρώτη γραμμή και οι υπόλοιποι θα είναι η πλέμπα της Ευρώπης. Αυτό γίνεται βέβαια για καθαρά πληθυσμιακούς λόγους και όχι γιατί οι οικονομίες των Γαλλίας, Ισπανίας και Ιταλίας δεν έχουν πρόβλημα. Στη δεύτερη φάση θα πέσουν κι αυτές όταν ωριμάσουν οι συνθήκες.
Την Λευκή Βίβλο την λένε και "Ευρώπη πολλών ταχυτήτων". Για να μην κουράζεσαι με αναλύσεις του τι μπορεί να σημαίνει αυτό θα σου πούμε πολύ απλά πως:
Στην Ευρώπη των πολλών ταχυτήτων, ΕΣΥ θα είσαι στο μυαλό του Γερμανού ότι ήταν ο Βούλγαρος για σένα πριν λίγα χρόνια. Με την διαφορά πως ο Βούλγαρος μπορούσε να βγάλει και κανένα μεροκάματο παραπάνω σε κάποια Ελλάδα. ΕΣΥ δεν θα μπορείς γιατί δεν θα σου το επιτρέπουν οι νόμοι της Ευρώπης των πολλών ταχυτήτων.
Το σχέδιο Ευρώπη (μπορείς να το δεις εδώ), δεν άλλαξε στο ελάχιστο το πρόγραμμά του και συνεχίζει την ολοκλήρωσή του με Λευκές Βίβλους και άλλες μπουρδολογίες που πλασάρουν οι δυνάστες οι οποίοι στο κάτω- κάτω δεν φταίνε και τίποτε διότι ο οπαδός λαός μόνος του παραδόθηκε και ακόμη σκίζεται για το συμφέρον των κατακτητών του.
Προτιμά αυτός ο λαός να πληρώνει 200 εκατ. ευρώ για να τρώει εισαγόμενη προτηγανισμένη πατάτα και όχι να την φτιάχνει μόνος του. Προτιμά αυτός ο οπαδός λαός να έχει διαστημική υπηρεσία και να αγοράζει έξτρα παρθένο γερμανικό ελαιόλαδο από ανύπαρκτες γερμανικές ελιές. 
Από την εποχή που ο κάθε θεονήστικος τεμπέλης γλείφοντας κατουρημένες ποδιές διορίστηκε στο δημόσιο και μετατράπηκε σε εργαλείο εξουσίας, τα πράγματα τελείωσαν. Τώρα που του πλασάρουν την Βίβλο θα επαναστατήσει. Όχι για άλλους λόγους αλλά γιατί μπορεί να του στερήσουν το όνειρο. Γιατί αφού διορίζονταν τα όνειρα ξεκίναγαν από τις διακοπές στη Μύκονο και τελείωναν στο SUB να σκάσουν οι γείτονες. Να γιατί έδιναν στους εαυτούς τους αυξήσεις και προνόμια, διότι με τρεις κι εξήντα δεν πας ταξίδια στη Βιέννη και τη Μαγιόρκα.
Οι εξουσιαστές μπορεί να προβληματίζονται για το πέρασμα της Λευκής Βίβλου στις Πολωνία, Ουγγαρία, Τσεχία, Σλοβακία αλλά δεν ανησυχούν για το πως θα περάσει στην Ελλάδα. Η «αριστερά» να είναι καλά. Θα βρει όνομα και γι' αυτό. Εξ' άλλου δεν υπήρχε λόγος να κατεβάσουν το παρακράτος της δεξιάς αντικαθιστώντας το για λίγο με το παρακράτος της «αριστεράς» των λιγούρηδων.
Είναι τραγικό να σου λένε σήμερα πως ενδιαφέρονται για τις προκλήσεις που θα κληθεί η Ευρώπη να απαντήσει μέσα στην επόμενη δεκαετία, όπως η ενίσχυση της κοινωνικής διάστασης της Ε.Ε, η εμβάθυνση της Οικονομικής και Νομισματικής Ένωσης, η ενίσχυση της συνεργασίας σε θέματα ασφάλειας και άμυνας, η ενδυνάμωση των ευρωπαϊκών κοινωνιών αλλά και η τιθάσευση της παγκοσμιοποίησης, και να κάθεσαι να τους ακούς.
Ακόμη πιο τραγικό είναι πως σε ενημερώνουν πως σε σχέση με την ασφάλεια η Ε.Ε πρέπει να είναι έτοιμη να αναλάβει περισσότερες ευθύνες, παραμένοντας προσηλωμένη στην ενίσχυση της κοινής ασφάλειας και άμυνας.
Ποιας κοινής ασφάλειας και άμυνας; Μα φυσικά αυτής που θα τους συμφέρει σε οικονομικό επίπεδο αλλά και στην θυσία αν χρειαστεί έμψυχου δυναμικού το οποίο θα βρίσκουν εύκολα στις αποικίες που θα αισθάνονται ίσες μ' αυτούς.
Στις 25 Μαρτίου στη Ρώμη θα γιορτάσουν τα 60 χρόνια από την ίδρυση της σημερινής Ευρωπαϊκής Ένωσης. Εκεί λοιπόν, πολύ γλυκά θα πλασάρουν το μήνυμα με ένα Σχέδιο Δήλωσης όπου θα γίνεται έμμεση αλλά σαφέστατη αναφορά στην Ευρώπη των πολλών ταχυτήτων, δηλαδή "στο δικαίωμα ορισμένων χωρών να προχωρούν μπροστά σε ορισμένους τομείς εάν κάποιοι άλλοι δεν θέλουν να ακολουθήσουν". 
Δεν χρειάζεται να είσαι προφήτης για να καταλάβεις ποιες χώρες θα προχωρούν μπροστά εάν κάποιοι δεν μπορούν ή δεν θέλουν. 
Δεν χρειάζεται να είσαι προφήτης για να καταλάβεις ότι ΕΣΥ απαγορεύεται να προχωρήσεις γιατί η καθυστέρηση ή όπισθεν είναι το κέρδος των χωρών που πρέπει να είναι μπροστά. 
Χρειάζεται όμως να καταλάβεις πως ο πρωτογενής, δευτερογενής και τριτογενής τομέας σε διάφορες κατηγορίες είναι η βαριά σου βιομηχανία. Να καταλάβεις πως σε όλους τους καιρούς τα επιδόματα δεν είναι αμοιβή και τέλος πως όταν η αξιοπρέπεια όπως και η εθνική κυριαρχία φεύγουν δεν γυρνάνε πίσω ποτέ.-

http://www.stontoixo.com/

Η σκληρή διαπραγμάτευση και τα… παραμύθια της Χαλιμάς


Η σκληρή διαπραγμάτευση και τα… παραμύθια της Χαλιμάς 
Ακόμα και οι δανειστές τον… βγάζουν στη σέντρα.
Ο λόγος για τον Έλληνα πρωθυπουργό που εδώ και μήνες προσπαθεί να μας πείσει ότι βρίσκεται σε εξέλιξη μια σκληρή διαπραγμάτευση και ότι η κυβέρνησή του απαιτεί δήθεν να εκδιώξει το ΔΝΤ από την οικονομική επιτροπεία της Ελλάδας.
Όπως αντιλαμβάνεστε οι κυβερνητικές κορώνες περί αποχώρησης του ΔΝΤ από το ελληνικό πρόγραμμα δεν είναι τίποτα άλλο από… καθρεφτάκια για τους ιθαγενείς.
Η ίδια η Κριστίν Λαγκάρντ αποκάλυψε χθες 10/03/2017, με συνέντευξή της στην εφημερίδα «Le Parisien» ότι ο ίδιος ο Τσίπρας την παρακάλεσε να μείνει το ΔΝΤ στο ελληνικό πρόγραμμα.
lagarde
Απαντώντας σε ερώτημα σχετικά με τη βιωσιμότητα του ελληνικού χρέους, και τη συμμετοχή του ΔΝΤ στο ελληνικό πρόγραμμα, η κ. Λαγκάρντ, δήλωσε:
«Για να δεσμευθούμε δίπλα στην Ελλάδα - πράγμα που μου έχει ζητήσει ο Έλληνας πρωθυπουργός - εκτός από τις μεταρρυθμίσεις, θα πρέπει να είναι βιώσιμο το χρέος της χώρας. Τούτο απαιτεί μια αναδιάρθρωση, που θα μπορούσε να γίνει με διάφορες ενέργειες όπως με σημαντική επιμήκυνση των αποπληρωμών ή με πολύ χαμηλά τα ανώτατα όρια των επιτοκίων».
Τα όσα ισχυρίζεται η κυρία Λαγκάρντ εκθέτουν ανεπανόρθωτα τον Έλληνα πρωθυπουργό και γκρεμίζουν το επαναστατικό του αφήγημα.
Άλλωστε όπως έχει ήδη γραφτεί στον Τύπο, μέχρι και τα γκαρσόνια στο Χίλτον ξέρουν ότι η οδυνηρή συμφωνία με τους δανειστές έχει «κλειδώσει» και απλά αναζητούνται τρόποι για να περάσει στη βάση της ελληνικής κοινωνίας με τις λιγότερες αντιδράσεις.
Αξίζει να σημειώσουμε ότι το Βατερλώ της ελληνικής κυβέρνησης έγκειται στο γεγονός ότι ενώ αρχικά η διαπραγμάτευση περιστρέφονταν γύρω από τα μακροπρόθεσμα μέτρα που ζητούσε η Ελλάδα για το χρέος, αυτή η συζήτηση έχει φύγει εντελώς από το τραπέζι.
Όπως θα έχετε διαπιστώσει, όλες οι συζητήσεις περιστρέφονται γύρω από την ένταξη των ελληνικών ομολόγων σε πρόγραμμα ποσοτικής χαλάρωσης και γύρω από την ύπαρξη αντιμέτρων προκειμένου να μετριάσουν τα βάρη από τη σκληρή φορολογία των προληπτικών μέτρων για μετά το 2019.
Η βασική διεκδίκηση της Ελλάδας, πάει περίπατο.
Όλα όσα ζητούσαν οι μνημονιακές, ελληνικές κυβερνήσεις για  νέα επιμήκυνση για τον χρόνο αποπληρωμής και να «παγώσουν» τα επιτόκια για ορισμένα χρόνια, αποδεικνύονται «όνειρο απατηλό».
Είναι δηλαδή υπαρκτός ο κίνδυνος, το ΔΝΤ να ισχυριστεί στο μέλλον ότι με τα μεσοπρόθεσμα μέτρα το «χρέος κατέστη βιώσιμο» και συνεπώς δεν χρειάζονται μακροπρόθεσμα.
Θυμίζουμε ότι κάτι αντίστοιχο είχε ψελλίσει πριν από ένα χρόνο ο Γέρουν Ντάισελμπλουμ, ο οποίος είχε πει πως αν βγει το νέο μνημόνιο, δεν θα χρειάζονται μέτρα για το χρέος.
Από τα λεγόμενα της κυρίας Λαγκάρντ, γίνεται επίσης αντιληπτό ότι ο κ. Τσίπρας υπόσχεται τα πάντα σε όλους. Άλλα λέει στο ΔΝΤ κι άλλα λέει στους Ευρωπαίους και στους Γερμανούς.
Το επικρατέστερο σενάριο είναι να κλείσει η αξιολόγηση μετά το Πάσχα, η Ελλάδα να πάρει δάνειο «γέφυρα» για να πληρώσει τις υποχρεώσεις της, να οριστικοποιηθούν τα μεσοπρόθεσμα για το χρέος και στη συνέχεια το ΔΝΤ να αποφανθεί ότι το χρέος είναι βιώσιμο.
Με τον τρόπο αυτό η Ελλάδα παραμένει δεμένη χειροπόδαρα για ένα νέο 4ο μνημόνιο και ο κ. Τσίπρας διασφαλίζει την παραμονή του στην εξουσία μέχρι το τέλος της τετραετίας.


Read more: http://www.newsbomb.gr/politikh/news/story/776502/h-skliri-diapragmateysi-kai-ta-paramythia-tis-xalimas#ixzz4b0P5DVmG

Εμπρός για την Ένωση των πολλαπλών ταχυτήτων

Βερσαλλίες Βαστίλλης


10-3-2017
Του ΣΤΑΘΗ

Η Ευρωπαϊκή Ενωση κάνει ένα βήμα μπρος και δύο βήματα πίσω. Η συνάντηση των Τεσσάρων προχθές στις Βερσαλλίες είχε κάτι από το Διευθυντήριο, εκείνο που στην εποχή του Μάαστριχτ άρχισε τη μετάλλαξη της Ενωσης από Ευρώπη των Εθνών σε Ευρώπη των Τραπεζών. Η Ευρώπη των Λαών
ήταν πάντα ένα καρότο. Δυο βήματα πίσω προς το τότε Διευθυντήριο (Γαλλία, Γερμανία, Αγγλία κι ολίγον από Ιταλία) σημαίνουν ένα (ακόμα) βήμα εμπρός προς την Ηγεμονία της Γερμανίας σήμερα, προς την über alles Γερμανία, προς την Ευρώπη του Δ’ Ράιχ. Μια διαδικασία δύσκολη, που αν αποτύχει θα σμπαραλιάσει την Ενωση και αν πετύχει θα τη μετατρέψει σε έναν πολύμορφο μεν χώρο, αλλά εν τω συνόλω τους υπήκοο της Γερμανίας.
Αυτό σημαίνει η Ένωση των πολλαπλών ταχυτήτων. Παραπέμπει στην εποχή της ύστερης ρωμαϊκής δημοκρατίας και πρώιμης αυτοκρατορικής Ρώμης. Οπως η Ρώμη τότε, έτσι το Βερολίνο σήμερα θα περιβάλλεται από σύμμαχα κράτη, υποτελή κράτη, ζωτικούς χώρους, καντόνια εντός των κρατών, περιοχές, περιφέρειες, προτεκτοράτα, ειδικές οικονομικές ζώνες, δυσλειτουργικά κράτη (όπως αυτό που πήγε να δημιουργήσει στην Κύπρο το σχέδιο Ανάν), φέουδα και στρατόπεδα.
Θα πρόκειται για μια Νέα Τάξη, ένα πολύπλοκο και πολύμορφο σύστημα διάχυσης και διαβάθμισης της Γερμανικής Εξουσίας στα επιμέρους κράτη και μορφώματα. Ενα σύστημα ανθυπάτων, αρμοστών, επάρχων, κομισαρίων και τοπικών κουίσλιγκ που θα βασίζεται σε μια τρομακτική υπερτεχνολογία και μια σιδηρά δημοσιονομική πειθαρχία.

τούτα κι άλλα σαν αυτά
 το τρέχον σύστημα προετοιμάζει το (αντι)σύστημα, εξασφαλίζοντας έτσι την εναλλαγή των πολιτικών δυνάμεων εντός των τειχών. Εκτός από την Ευρωπαϊκή Ενωση, ένα βήμα μπρος και δυο βήματα πίσω κάνει επίσης και η Παγκοσμιοποίηση. Ο Τραμπ είναι η εναλλακτική του Ομπάμα και η Λεπέν είναι η εναλλακτική του Ολάντ, προκειμένου το σύστημα-(αντι)σύστημα να συνεχίσουν να δουλεύουν προς την ίδια κατεύθυνση: τη συσσώρευση πλούτου σε αστρονομικά μεγέθη για όλο και λιγότερους περισσότερο πλούσιους και την εξάπλωση της τυραννίας πάνω σε όλο και περισσότερους περισσότερο φτωχούς. Γιατί; Το ερώτημα αυτό δεν έχει απάντηση. Υπερβαίνει τη λογική, τη φιλοσοφία και την ηθική, έχει να κάνει με τον αταβισμό άλογων όντων.Αν τύχει
 και δεν σαρώσει κάποιος αμερικανο-βρετανικός άνεμος αυτήν την προοπτική, το ευρωπαϊκό οικοδόμημα θα συνιστά αναστύλωση της Βαστίλλης και παλινόρθωση της Ιεράς Συμμαχίας. Η μοίρα των λαών σε ένα τέτοιο σύστημα ιχνηλατείται σε όσα ήδη οι λαοί υφίστανται σήμερα. Από τους ευέλικτους εργαζόμενους στη Γερμανία έως την πληρωμή εργαζομένων σε είδος στην Ελλάδα, απλώς τεκμαίρεται η πολυμορφία του συστήματος, αλλά και ο κοινός παρονομαστής του. Προς
Η Παγκοσμιοποίηση καταρρέει, βυθίζεται μέσα στα έργα της, όμως όσα κατόρθωσε θα πρέπει να συνεχίσουν να συντελούνται μέσα σε ένα νέο τοπίο. Τα πλαστά σύνορα στη Μέση Ανατολή και αλλού, τα υπό αναθεώρηση σύνορα στα Βαλκάνια, τα κρυμμένα σύνορα μέσα στα ευρωπαϊκά κράτη-έθνη, τα οικονομικά τείχη σε εθνικό και διεθνές επίπεδο, η αποξένωση των μαζών από την πολιτική, η ομογενοποίηση της σκέψης, η επικράτηση της λήθης, οι μεταναστεύσεις, η υποπλορεταριοποίηση, η χειραγώγηση και η μετάλλαξη των πολιτισμών σε πολεμικές μηχανές, ο εκφυλισμός, ακόμα και ο εκφασισμός των αστικών δημοκρατιών και η υποχώρηση της αριστεράς, είναι όλα η πολύμορφη λάβα με την οποία οι άρχουσες τάξεις πλάθουν τη νέα γεωπολιτική μορφή του πλανήτη.
Ζούμε την πιο πολεμική ειρήνη όλων των εποχών. Οι πόλεμοι στα επιμέρους μέτωπα (που οδηγούν σε γενικευμένο πόλεμο) είναι άγριοι, αλλά όχι τόσον άγριοι όσον οι ταξικοί πόλεμοι που διεξάγονται μέσα στις κοινωνίες. Οπου με εργαλείο τα εθνικά κράτη και τις υπερεθνικές δομές, οι άρχουσες τάξεις νικούν κατά κράτος τους εργαζόμενους, μετατρέποντας τους πολίτες σε σκλάβους, τους λαούς σε μάζες και τα έθνη σε πληθυσμούς.
Από φιλοσοφική άποψη, αλλά και ιστορική ίσως, ζούμε το οξύμωρο: η άρχουσα βλακεία να νικά ολοσχερώς τη λαϊκή αποβλάκωση. Σε παγκόσμια κλίμακα. Απόδειξη της λαϊκής αποβλάκωσης είναι τόσον η εκλογή Τραμπ, όσον και το γεγονός ότι ο Ολάντ δεν πουλάει, εδώ και χρόνια, τσιγάρα κάπου στη Λυών ή ότι η Μέρκελ «δεν ξύνει πατσές», όπως έλεγε κάποτε ο μαθηματικός μου για τους άχρηστους, τους κούφιους και τους γελοίους.
Τι μέλλει λοιπόν γενέσθαι; Τι χρη δραν;
Μπορεί ο βασιλιάς να είναι γυμνός, αλλά όσον εμείς θα είμαστε τυφλοί, ούτε τίποτα διαφορετικό θα γίνεται, ούτε εμείς θα ξέρουμε τι να κάνουμε...
Μόνον η ολική επαναφορά των μαζών στο πολιτικό προσκήνιο μπορεί να αλλάξει τα πράγματα (εκτός ίσως από την έλευση των εξωγήινων ή την επανέλευση του Ιησού Χριστού). Η αλήθεια είναι (μάλλον) ότι αυτή η ολική επαναφορά των μαζών (όσον πιο «απίθανη» φαίνεται, τόσον πιο πιθανή είναι) θα συνιστά επανάσταση. Και οι επαναστάσεις συμβαίνουν...

http://www.enikos.gr/stathis/503505/versallies-vastillis 

Ο αχαλίνωτος καπιταλισμός



10-3-2017
Κατά την διάρκεια της δεκαετίας του 1990 τα τραπεζικά λόμπυ επέβαλαν την  κοσμοθεωρία που ήθελε τις τράπεζες όργανα της βιομηχανικής και γενικότερα οικονομικής ανάπτυξης, ώστε να υπάρχει η έξωθεν καλή μαρτυρία – καταφέρνοντας να περάσουν το μήνυμα ότι, η  απόλυτη επιτυχία περνούσε μέσα από την μεγιστοποίηση της κερδοφορίας και της ικανοποίησης των μετόχων από την συνεχώς αυξανομένη παροχή μερισμάτων
.
Άρθρο
Η επιχειρηματική ελίτ που έχει αναλάβει την διακυβέρνηση των ΗΠΑ έχοντας ως προμετωπίδα τον πρόεδρο Τράμπ είναι μέτρ στην συγκάλυψη των πραγματικών προθέσεων και στον αποπροσανατολισμό των μαζών.
Μπορεί από τα πρώτα διατάγματα εκείνο που ξεσήκωσε διαμαρτυρίες   να ήταν εκείνο για την απαγόρευση εισόδου σε μουσουλμάνους  από συγκεκριμένες χώρες , όμως ο  αποπροσανατολισμός με την βοήθεια πάντα των μέσων ενημέρωσης άφησε εκτός πεδίου προσοχής την πρόθεση κατάργησης κάθε ελέγχου στις αμερικανικές τράπεζες.
Δηλαδή τα μέσα ενημέρωσης αξιολόγησαν ως μείζον θέμα την απαγόρευση εισόδου για 90 ημέρες , πλην της μόνιμης απαγόρευσης Σύριων προσφύγων, και άφησαν εκτός ατζέντας ενημέρωσης την επανεξέταση του ρυθμιστικού πλαισίου που διέπει την δραστηριότητα των τραπεζών.
Στις 3 Φεβρουαρίου 2017 ο πρόεδρος Τραμπ έδωσε εντολή επανεξέτασης του ρυθμιστικού πλαισίου που επιβλήθηκε στις αμερικανικές τράπεζες το 2010 ως αποτελέσματα της κρίσης που είχε προηγηθεί.
Στην ουσία ο όρος επανεξέταση υποκρύπτει την πρόθεση κατάργησης του  υφιστάμενου ρυθμιστικού πλαισίου , όπως αυτό διαμορφώθηκε από τον νόμο Ντοντ-Φρανκ.
Στόχος του νόμου ήταν  η αναμόρφωση του χρηματοπιστωτικού τομέα μετά την οικονομική κρίση του 2008, ώστε να υπάρχει μικρότερο ρίσκο στις τράπεζες, μεγαλύτερη προστασία στους καταναλωτές, λιγότερες κερδοσκοπικές πρακτικές και οι κατάλληλες συνθήκες ώστε να αποφευχθεί μία ανάλογη κρίση στο μέλλον.
Με τον νόμο έγινε  αυστηρότερη η εποπτεία του χρηματοπιστωτικού τομέα από τις ομοσπονδιακές αρχές, ενώ μπήκαν περιορισμοί στις επενδύσεις των τραπεζών σε κερδοσκοπικά κεφάλαια και προϊόντα υψηλού ρίσκου. Ακόμη, αυξήθηκε το επίπεδο των εγγυημένων καταθέσεων στα 250.000 δολάρια και δημιουργήθηκε  μία νέα ομοσπονδιακή ειδική υπηρεσία για την προστασία των καταναλωτών. Ειδικότερα, η νέα Υπηρεσία Οικονομικής Προστασίας Καταναλωτή διαμόρφωσε νέους κανόνες για υποθήκες, δάνεια αυτοκινήτων και πιστωτικές κάρτες, ενώ ταυτόχρονα επέκτεινε την κρατική εποπτεία στην αγορά παραγώγων, θέτοντας όρια στο εμπόριο τους από τις τράπεζες της Wall Street.
Ο νόμος Ντοντ-Φρανκ, προέκυψε ύστερα από σκληρό παζάρι του Λευκού Οίκου με το Κογκρέσο, καθώς οι Ρεπουμπλικάνοι αντιδρούσαν, μιλώντας για μείωση της ρευστότητας στην αγορά και για έξοδο των επιχειρήσεων από τις ΗΠΑ, σε περίπτωση εφαρμογής του.
Με την εκλογή Τραμπ το τμήμα των Ρεπουμπλικάνων που θεωρεί τον νόμο υπερβολικά περιοριστικό αλλά και τα λόμπυ που το στηρίζουν και θεωρούν ότι περιορίζονται οι δανειοδοτικές δυνατότητες των αμερικανικών τραπεζών βρήκαν την ευκαιρία να επιβάλουν τις απόψεις τους.
Ο νέος Διευθυντής του Εθνικού οικονομικού συμβουλίου Γκάρι Κόν παρουσίασε και την δικαιολογητική  βάση των προθέσεων της νέας κυβέρνησης δηλώνοντας ότι η Αμερική πρέπει να αξιοποιήσει στο έπακρο την ισχύ των τραπεζών της και όχι να τις επιβαρύνει με ρυθμίσεις που κοστίζουν δις δολάρια.
Αναμενόμενη προσέγγιση εάν σκεφθούμε ότι ο Γκάρι Κόν είναι ο πρώην επικεφαλής της Goldman Sachs , όμως η πραγματικότητα είναι διαφορετική.
Ο νόμος  Ντοντ-Φρανκ είναι το ελάχιστο ρυθμιστικό πλαίσιο που μπόρεσε να επιβάλει η διακυβέρνηση Ομπάμα.
Σύμφωνα με έναν εκ των συγγραφέων του νόμου , τον κ. Frank το μόνο που έκανε ο νόμος ήταν οι τράπεζες να μην δίνουν δάνεια σε ανθρώπους που δεν μπορούν να τα αποπληρώσουν με το απλό σκεπτικό ότι ο μόνος τρόπος να μπει φραγμός στην χορήγηση στεγαστικών δανείων υψηλού ρίσκου ήταν ο περιορισμός τους.
Πράγματι ο νόμος Ντοντ-Φρανκ με βάση τα στοιχεία της περιόδου που ακολούθησαν την εφαρμογή του σε καμία των περιπτώσεων δεν περιόρισε τις τραπεζικές χορηγήσεις προς επιχειρηματίες και φυσικά πρόσωπα.


Το αντίθετο μάλιστα , οι χορηγήσεις συνεχίστηκαν και μάλιστα με ένταση μεγαλύτερη της κρίσης που είχε προηγηθεί.
Παρόλα αυτά η διοίκηση Τραμπ δηλώνει με κάθε τρόπο ότι η μεγαλύτερη ελευθέρια στην χορήγηση δάνειων θα δώσει μεγάλη τόνωση στην αμερικανική οικονομία.
Λέγοντας φυσικά ελευθερία εννοεί την ασυδοσία όπως αυτή είχε διαμορφωθεί μετά την κατάργηση του ρυθμιστικού πλαισίου που διαμορφώθηκε μετά την κρίση  1929-30 και ειδικότερα του νόμου Γκάλς – Στίγκαλ του 1933 , ο οποίος απαγόρευε ρητά την συνύπαρξη εντός ενός ενιαίου ομίλου υπηρεσιών εμπορικής , επενδυτικής , ασφαλιστικής και λιανικής δραστηριότητας.
Απαιτήσεις ανάλογες της διοίκησης Τραμπ αποκαλύπτουν  με τον πιο ανάγλυφο τρόπο το γιατί φθάσαμε στην μεγαλύτερη από το 1930 χρηματοπιστωτική κρίση , τα αποτελέσματα της οποίας βιώνουμε ακόμη και σήμερα .
Όπως είναι γνωστό κατά την διάρκεια της δεκαετίας του 90 τα τραπεζικά λόμπυ επέβαλαν την  κοσμοθεωρία που ήθελε τις τράπεζες όργανα της βιομηχανικής και γενικότερα οικονομικής ανάπτυξης ώστε να υπάρχει η έξωθεν καλή μαρτυρία.
Κατάφεραν να περάσουν το μήνυμα ότι η  απόλυτη επιτυχία περνούσε μέσα από την μεγιστοποίηση της κερδοφορίας και της ικανοποίησης των μετόχων από την συνεχώς αυξανομένη παροχή μερισμάτων.
capitalism_firm_grip_on_wheelΜε την ανοχή του πολιτικού κόσμου  κατάφεραν να υπερπηδήσουν διάφορα νομοθετικά εμπόδια και να επεκταθούν  σε διάφορες δραστηριότητες όπως την καταναλωτική και στεγαστική πίστη με εκατοντάδες υποκαταστήματα σε ολόκληρο τον κόσμο.
Ο νόμος Γκαλς –Στιγκαλ το 1999 τελικά καταργήθηκε αφού οι πιέσεις από  τα ισχυρά τραπεζικά lobby υπερίσχυσαν των δημοκρατικών και ηθικών πεποιθήσεων   της κυβέρνησης  Κλίντον.
Η επεκτατική πολιτική πήρε διαστάσεις ιδεολογίας σύμφωνα με την οποία το μέγεθος καθόριζε την κερδοφορία και τα χαρακτηριστικά της αγοράς , με αποτέλεσμα οι τράπεζες να τραπούν σε χρηματοπιστωτικά σούπερ μάρκετ παρέχοντας κάθε είδους υπηρεσίες.
Η απουσία κανονιστικού πλαισίου , η απουσία ελέγχου , η κυριαρχία  της στρατηγικής υψηλού ρίσκου , η αλαζονεία καθώς και η απληστία των Διευθυντικών στελεχών οδήγησε στη διαμόρφωση της πιο επιθετικής κουλτούρας που με την πάροδο του χρόνου πήρε εξωπραγματικές διαστάσεις.
Η αναζήτηση υπέρ-κερδών στηρίχθηκε την περίοδο 2003-2006 στην χρησιμοποίηση της αγοράς ακινήτων η οποία είχε απογειωθεί .
Η πρακτική των διαβόητων Collaterailized Bebt Obligations –CDOs-δηλαδή των δομημένων ομολόγων που περιλάμβαναν τιτλοποιημένα στεγαστικά δάνεια χαμηλής φερεγγυότητας διόγκωνε τα κέρδη , έτσι οι εκδόσεις  τέτοιων ομολόγων από τα επίπεδα των 6,3 δις $ του 2003 έφθασαν τα 20 δις $ στα τέλη του 2005.
Όλα όμως έχουν ένα τέλος εδικά όταν το υπόβαθρο τους ενσωματώνει τα χαρακτηριστικά της απληστίας και της ψευδαίσθησης περί απόλυτης κυριαρχίας.
Οι τράπεζες που πρωτοστάτησαν  στην πλήρη απελευθέρωση του παγκόσμιου τραπεζικού συστήματος γονάτισαν από  τα παρελκόμενα της απελευθέρωσης , την αλαζονεία, την αμετροέπεια και την διαφθορά.
Το τραπεζικό μοντέλο που στηρίζονταν στο μέγεθος  υποτάθηκε από την ίδια την ισχύ που εξέπεμπε.
Όμως εκείνοι που επί σειρά δεκαετιών είχαν υποχρεώσει όλο τον κόσμο να θεοποιήσει τον πλασματικό κόσμο των υπερκερδών  επανέρχονται μέσω της διοίκησης Τραμπ.
Όταν η επιλογή είναι μεταξύ Σκύλλας (Τραμπ) και Χάρυβδης (Κλίντον) τότε η επάνοδος σε διαχρονικές αξίες που έχουν  τσαλαπατηθεί από την θεοποιήσει των κερδών είναι  ανέφικτη.
Ο δημοκρατικά εκλεγμένος Τραμπ θα επιβάλει τον αχαλίνωτο καπιταλισμό στέλνοντας κατά διαστήματα τον λογαριασμό των ανισορροπιών στους ψηφοφόρους του αλλά και σε ολόκληρο τον κόσμο.
Η μαγεία της Δημοκρατίας ακυρώνεται στην πράξη όταν οι επιβαλλόμενες επιλογές είναι όψεις του ίδιου νομίσματος.

Σαράντος Λέκκας

Οικονομολόγος, emailsalekkas@gmail .com
http://www.analyst.gr/

Το ψέμα ότι η Ελλάδα δεν παράγει τίποτα


10-3-2017

Του Προκόπη Μπίχτα

Το ψέμα ότι η Ελλάδα δεν παράγει τίποτα και η καθημερινή αναπαραγωγή της θεωρίας της «ψωροκώσταινας», κρατούν εδώ και πολλά χρόνια. Η σημερινή κυβέρνηση και όλα τα κόμματα της αντιπολίτευσης, σε συντονισμό με τα Μέσα Μαζικής Εξαπάτησης, αναπαράγουν με ενθουσιασμό την θεωρία της Φρειδερίκης όποτε κρίνουν απαραίτητο. Τον τελευταίο καιρό που φουντώνει ο διάλογος για επιστροφή σε εθνικό νόμισμα, το σύνολο του πολιτικού κόσμου και των αγράμματων τελεπερσόνων ξεδιπλώνουν πάλι την κατουρημένη σημαία της καταστροφολογίας και την ανεμίζουν απειλητικά.
Όμως τα γεγονότα είναι πεισματάρικα και η πραγματικότητα είναι διαφορετική, παρά τις τρομακτικές πιέσεις που ασκούνται λόγω της λειτουργίας της ευρωζώνης και των κανόνων της ΕΕ. Τα παρακάτω στοιχεία του ΙΓΜΕ και της ΕΛΣΤΑΤ είναι μόνο ενδεικτικά.
ΕΞΑΓΩΓΕΣ
Το 2014, η συνολική αξία των ελληνικών εξαγωγών ανήλθε σε 27.188 εκατομμύρια ευρώ, αποτελώντας το 15.2% του ΑΕΠ της χώρας. Παρά την οικονομική κρίση που συνεχίστηκε στην Ελλάδα και κατά το έτος αυτό, οι εξαγωγές παρέμειναν σχεδόν στα ίδια επίπεδα με αυτά του προηγούμενου έτους.
Χώρες προορισμού (2014):
Οι εξαγωγές προς την Ευρωπαϊκή Ένωση (ΕΕ) ανήλθαν σε 48% κατά το 2014, καταδεικνύοντας το ειδικό βάρος της στο ελληνικό εξωτερικό εμπόριο. Δυναμική αύξηση των ελληνικών εξαγωγών το 2014 σημειώθηκε στις χώρες Σαουδική Αραβία, Αίγυπτο, Κύπρο και Λίβανο.
Στους κυριότερους εταίρους συγκαταλέγονται:
• Τουρκία (12%)
• Ιταλία (9%)
• Γερμανία (7%)
• Βουλγαρία (5%)
• Κύπρος (5%)
• Ηνωμένο Βασίλειο (4%)
• ΗΠΑ (3%)

Κύρια προϊόντα εξαγωγών:
• Τρόφιμα και ποτά
• Βιομηχανικά προϊόντα(!)
• Προϊόντα πετρελαίου
• Χημικά προϊόντα
(Με νέο ρεκόρ έκλεισε το 2016 για τις εξαγωγές, χωρίς τα πετρελαιοειδή)
Πλήρη επιβεβαίωση των εκτιμήσεων του ΠΣΕ για την κατάρριψη -κατά δεύτερη συνεχή χρονιά- του ρεκόρ αξίας εξαγωγών (πλην πετρελαιοειδών) έφεραν οι ανακοινώσεις προσωρινών στοιχείων της ΕΛ-ΣΤΑΤ για το σύνολο του 2016. Μάλιστα, η διεύρυνση της επίδοσης των 18,36 δις του 2015 στα 18,59 δις ευρώ πέρυσι κατέστη εφικτή παρά τις πιέσεις που επανεμφανίστηκαν κατά τον περασμένο Δεκέμβριο, σε ορισμένους κλάδους. Συγκεκριμένα, σύμφωνα με ανάλυση του Πανελληνίου Συνδέσμου Εξαγωγέων και του Κέντρου Εξαγωγικών Ερευνών και Μελετών (ΚΕΕΜ), τον περασμένο Δεκέμβριο η συνολική αξία των εξαγωγών αυξήθηκε κατά 3% (στα 2,3 δις ευρώ έναντι 2,23 δις του Οκτωβρίου του 2015), εξαιρουμένων των πετρελαιοειδών.
ΥΠΕΔΑΦΟΣ – ΚΟΙΤΑΣΜΑΤΑ ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΗΣ ΣΗΜΑΣΙΑΣ
Βωξίτης, νικέλιο, μαγγάνιο, ουράνιο, χρυσός, κτλ. Τα κοιτάσματα κόκκινου υδραργύρου, ραδόνιου, τα μη συμβατικά κοιτάσματα υδρίτη-ασβεστίτη, τα κοιτάσματα πετρελαίου και φυσικού αερίου. Βάσει εκτιμήσεων του Γεωλογικού Ινστιτούτου των ΗΠΑ (USGS), μόνο η αξία των κοιτασμάτων του πετρελαίου και του φυσικού αερίου ανέρχεται σε 10 τρισεκατομμύρια δολάρια. Ενώ, η αξία ενός γραμμαρίου οσμίου -που υπάρχει αρκετό στην Ελλάδα- είναι 60000 δολάρια, δηλαδή ένα κιλό οσμίου ισοδυναμεί με 5 τόνους χρυσού (Αγορά χρυσού – χρυσών λιρών). Σε παγκόσμια κλίμακα η Ελλάδα είναι η βασικότερη χώρα παραγωγής χουντίτη, η 2η χώρα στην παραγωγή μπεντονίτη, η 1η σε εξαγωγές και η 2η στην παραγωγή περλίτη. Κατέχει τη 2η θέση στην Ευρωπαϊκή Ένωση και την 11η θέση παγκόσμια στην παραγωγή λιγνίτη, κλπ. κλπ.
1) Μαγνήσιο:
Ο μαγνησίτης που εξάγει η χώρα μας, καλύπτει το 46% της συνολικής παραγωγής της Δυτικής Ευρώπης.
2) Αλουμίνιο:
Εδώ και μερικά χρόνια η Γαλλία ελάττωσε την παραγωγή της σε αλουμίνιο και η Ελλάδα πλέον είναι πρώτη στην Ευρώπη σε παραγωγή του αλουμινίου, για χιλιάδες εφαρμογές.
3) Βωξίτης:
Η Ελλάδα είναι η μεγαλύτερη βωξιτοπαραγωγός χώρα της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Ο βωξίτης χρησιμοποιείται και στην κατασκευή αεροσκαφών, ηλεκτρικών συσκευών, μεταλλικών κατασκευών και άλλων.
4) Σμηκτίτες:
Η Ελλάδα είναι η 2η χώρα στον κόσμο μετά τις ΗΠΑ στην εξόρυξη σμηκτιτών, οι οποίοι έχουν μεγάλο εύρος εφαρμογών, όπως η διάθεση αποβλήτων, τα φάρμακα, τα καλλυντικά κ.α.
5) Νικέλιο:
H Ελλάδα είναι η μοναδική χώρα της ΕΕ με σημαντικά κοιτάσματα νικελίου στο υπέδαφος της. Υπάρχει ένα συγκρότημα παραγωγής νικελίου, το μεγαλύτερο στην Ευρωπαϊκή Ένωση, αλλά εξάγεται στο εξωτερικό όπως και όλα σχεδόν τα υπόλοιπα όσα εξορύσσονται.
ΑΓΡΟΤΙΚΑ ΠΡΟΪΟΝΤΑ
Βάση της σχετικής μελέτης της ΠΑΣΕΓΕΣ, το ποσοστό αυτάρκειας της χώρας μας σε μια σειρά βασικών αγροτικών, διατροφικών προϊόντων φυτικής και ζωϊκής παραγωγής διαμορφωνόταν κατά μέσο όρο στο 94% το 2010.
Από τότε η αγροτική παραγωγή, παρά τους ασφυκτικούς περιορισμούς που θέτει η ΕΕ, έχει αυξηθεί οριακά κατά 2%!
1) Λάδι
Η Ελλάδα έχει το 15% της παγκόσμιας παραγωγής (ελιάς-λαδιού)
2) 3η χώρα της παγκόσμιας παραγωγής κρόκου.
3) 5η χώρα παγκόσμια σε εξαγωγές σπαραγγιών.
4) 7η χώρα παγκόσμια σε εξαγωγές βαμβακιού (τo 2004 ήμασταν 4η)
5) 11η παγκόσμια σε παραγωγή βαμβακιού
6) Ακόμη: 19η χώρα παγκόσμια σε αφίξεις τουριστών και 9η στην Ευρώπη (25 εκατ. Το 2016)
7) 16η σε εξαγωγές τυροκομικών προϊόντων…
Στην φυτική παραγωγή η αυτάρκεια είναι 99% κατά μέσο όρο και διαφοροποιείται μεταξύ επιμέρους κατηγοριών προϊόντων, όπως τα δημητριακά όπου η αυτάρκεια ανέρχεται στο 82% περίπου, το μικρότερο ποσοστό εντοπίζεται στο μαλακό στάρι (32%) και το υψηλότερο στο ρύζι (171%).
Στα εσπεριδοειδή τη μεγαλύτερη αυτάρκεια παρουσιάζουν τα πορτοκάλια (167%), ενώ στα λεμόνια περιορίζεται στο 67%.
Στα φρούτα η αυτάρκεια παραμένει υψηλή (128%), ενώ χαμηλή διαπιστώνεται στον κλάδο των οσπρίων (39%).
Στην ζωϊκή παραγωγή το ποσοστό αυτάρκειας ανέρχεται κατά μέσο όρο στο 73%.
Στο κρέας καταγράφεται αυτάρκεια 56%, με το μικρότερο ποσοστό στο βόειο κρέας (30% και το υψηλότερο στο αιγοπρόβειο (94%).
Στην κατηγορία των γαλακτοκομικών-τυροκομικών προϊόντων, η φέτα με ποσοστό αυτάρκειας 147% υπερβαίνει το μέσο όρο της κατηγορίας, που κυμαίνεται στο 80%.
Στο μέλι και στα αυγά, καταγράφεται ποσοστό αυτάρκειας 92% και 91% αντίστοιχα.
Πηγές: ΙΓΜΕ, ΕΛΣΤΑΤ, ΠΑΣΕΓΕΣ
Η Ελλάδα μπορεί και πρέπει να ανακτήσει την εθνική της κυριαρχία. Απαραίτητες προϋποθέσεις για αυτό είναι η έξοδος από την ευρωζώνη με ταυτόχρονη, μονομερή, ολική διαγραφή του χρέους, εθνικοποίηση του χρηματοπιστωτικού συστήματος  και παροχή πλήρους σεισάχθειας των ιδιωτικών χρεών.
https://seisaxthia.wordpress.com/