Η Ελλάδα και ένας νέος βαλκανικός άξονας


Του Σωτήρη Δημόπουλου από το προσωπικό του ιστολόγιο 
Η Ελλάδα βρίσκεται ενώπιον κρίσιμων επιλογών στην βαλκανική της πολιτική, που μπορούν είτε να την ισχυροποιήσουν, μέσω μιας νέας βαλκανικής συμμαχίας έναντι του νεο-οθωμανικού επεκτατισμού, είτε να την μεταβάλουν σε ευάλωτο στόχο, ταυτοχρόνως, του τουρκο-αλβανικού και του σλαβικού αναθεωρητισμού. Οι, έως τώρα, κινήσεις εκ μέρους της Αθήνας δείχνουν την απουσία μιας μακρόπνοης στρατηγικής, με βάση τα νέα δεδομένα. Αντιθέτως, εκδηλώνεται με ολοένα και μεγαλύτερη ένταση, και χωρίς αντίλογο από την αντιπολίτευση, η μια και μοναδική οδός «σωτηρίας»: η απόλυτη ταύτιση με τα, εικαζόμενα ως, συμφέροντα των ΗΠΑ, ώστε μέσω της εκδούλευσης να προφυλαχθεί η πολλαπλώς απειλούμενη εθνική μας κυριαρχία.
Ως γνωστόν, οι γεωπολιτικές «τεκτονικές» πλάκες καθώς μετακινούνται, ενεργοποιούν στα σημεία τριβής τους ιστορικά ρήγματα, που ως συνέπεια έχουν την εκδήλωση επαναληπτικών συγκρούσεων. Ένα τέτοιο «σημείο» είναι τα Βαλκάνια. Η κατάρρευση του σοσιαλιστικού στρατοπέδου είχε επιτρέψει την άμεση διείσδυση των ευρωατλαντικού παράγοντα σ’ όλη την βαλκανική ενδοχώρα. Κύριος στόχος της «νέας τάξης πραγμάτων» υπήρξε η δημιουργία μικρών και αδύναμων κρατών, ελεγχόμενων από τα ισχυρά δυτικά συμφέροντα, με παράλληλη εξάλειψη της όποιας ρωσικής παρουσίας. Όπως σύντομα αποδείχθηκε, οι ανησυχίες όσων σχεδίαζαν την νέα Ευρώπη για τη «ρωσική απειλή» ήταν εύλογες, παρά το ότι όταν ξεκινούσαν την εφαρμογή των σχεδίων τους, η Ρωσία του Γιέλτσιν τρέκλιζε τόσο, όσο και ο τότε πρόεδρός της. Γιατί το εσωτερικό δυναμικό της αυτοκρατορίας παρέμενε πάντα ζωντανό και ανέμενε αυτόν που θα έθετε και πάλι τη μηχανή σε λειτουργία. Όπερ και εγένετο! Μάλιστα, η ραγδαία δυτική επέλαση επιτάχυνε τις εξελίξεις στη ρωσική πολιτική σκηνή, καθώς ο εγωισμός της κρατικής ρωσικής ελίτ «πληγώθηκε» από την επονείδιστη αδυναμία της χώρας να αντιταχθεί στη διάλυση της Γιουγκοσλαβίας.
Η Δύση, στην προσπάθειά της να ελέγξει τον βαλκανικό χώρο και να υπονομεύσει τους, εν δυνάμει συμμάχους της Ρωσίας, σλαβικούς λαούς, χρησιμοποίησε τους μουσουλμανικούς πληθυσμούς. Αλβανοί, Βόσνιοι μουσουλμάνοι και Τούρκοι έπαιξαν πρωτεύοντα ρόλο στη διαμόρφωση του νέου βαλκανικού χάρτη. Οι εξωβαλκανικοί παράγοντες που διαμοίρασαν, προφανώς ιεραρχικά, τα «βαλκανικά ιμάτια» ήταν οι ΗΠΑ, η Γερμανία και η Τουρκία. Οι Αμερικανοί κράτησαν τον στρατηγικό έλεγχο της περιοχής, μέσω της νατοϊκής ομπρέλας, ενώ οι Γερμανοί έπαιρναν το οικονομικό τους μερίδιο, είτε άμεσα, είτε μέσω της Ε.Ε. Όσο για τους Τούρκους, άρπαζαν ό,τι μπορούσαν σε οικονομική, πολιτική, στρατιωτική και πολιτιστική επιρροή, από την Θράκη μέχρι τη Βοσνία και τις ακτές της Αδριατικής στην Αλβανία. Με την σημαία του μετριοπαθούς Ισλάμ και με την αρωγή «ευαγών» ατλαντικών ιδρυμάτων αλλά και του στενά συνεργαζόμενου μαζί τους Γκιουλέν, η Άγκυρα συγκρότησε ένα πυκνό δίκτυο ελέγχου στα Βαλκάνια. Υπό την ηγεσία του Ερντογάν αυτή η αυξανόμενη επιρροή ήλθε να «κουμπώσει» με το μεγαλεπήβολο όραμα της νεκρανάστασης της Οθωμανικής αυτοκρατορίας.
Στην ιστορία, ωστόσο, τα σχέδια, όσο και καλά να είναι μελετημένα, κινδυνεύουν να μείνουν ημιτελή, καθώς παρεισφρέουν απρόβλεπτοι, αρχικώς, παράγοντες. Έτσι και το βαλκανικό γεωπολιτικό τοπίο αλλάζει δραματικά και προς άλλες κατευθύνσεις από αυτές που είχαν υπολογισθεί στις αρχές του 1990. Είναι αλήθεια ότι οι ΗΠΑ, ή τέλος πάντως οι κύκλοι που κυριάρχησαν στην εξωτερική τους πολιτική, κατόρθωσαν εντέλει, έχοντας ολοκληρώσει επιτέλους την ουκρανική «πορτοκαλί επανάσταση», να υψώσουν ένα νέο αντιρωσικό παραπέτασμα. Ένα «τείχος» κρατών, το οποίο ξεκινά από την Φινλανδία -που προφανώς επιζητά να αποτινάξει από πάνω της τον υποτιμητικό όρο της φινλανδοποίησης, που της φόρτωσε η πάλαι ποτέ ΕΣΣΔ-, τις Βαλτικές Δημοκρατίες -που ιδεολογικά μάλλον ζουν με το μισό πόδι στην εποχή του μεσοπολέμου-, την Πολωνία –που δεν έχει διάθεση να αποκηρύξει τον καθολικό συντηρητισμό της-, την διαλυμένη οικονομικά και κοινωνικά Ουκρανία και καταλήγει στην νευρική Ρουμανία.
Όπως ήταν φυσικό, η Μόσχα δεν θα καθόταν με σταυρωμένα χέρια να ολοκληρωθεί η περικύκλωσή της και η αποκοπή της από την Ευρώπη, που είναι και ο πυρήνας της στόχευσης του νέου «τείχους». Εξαπέλυσε μια αντεπίθεση όπου και όπως μπορούσε, ψάχνοντας κυρίως τους αδύναμους κρίκους του αντιπάλου. Και αυτοί ήσαν, όπως αποδείχθηκε πολλοί: αρχικώς, στην Κριμαία και στο Ντονμπάς, στη Συρία και …στα Βαλκάνια. Την ίδια ώρα η Δύση βρίσκεται σε κατάσταση εσωτερικής κρίσης, και οικονομικής και ταυτότητας, ενώ σταδιακά χάνει τη δυνατότητά της να λειτουργήσει με ενιαίο και συμπαγή τρόπο. Αυτό αντανακλάται χαρακτηριστικά στα βαλκανικά δρώμενα. Οι τρεις εξωγενείς παράγοντες που τα είχαν αναλάβει, βρέθηκαν σε μικρή ή μεγάλη αντιπαλότητα μεταξύ τους. Ιδιαίτερα η μεγαλομανία και ο τυχοδιωκτισμός του Ερντογάν τον έφερε σε ευθεία αντιπαράθεση με την Ουάσιγκτον, η οποία αντιλαμβανόταν ότι πλέον δεν μπορούσε να τον εμπιστευτεί. Πολλώ δεν μάλλον που ο «σουλτάνος» ερωτοτροπούσε με τη Ρωσία για τους δικούς του λόγους. Αυτό προκάλεσε σοβαρές δυσλειτουργίες του συστήματος που είχε δημιουργηθεί με τόσο κόπο τα προηγούμενα χρόνια. Η ρήξη μάλιστα Ερντογάν- (φιλοαμερικανού) Γκιουλέν «έσπασε» σε κομμάτια το τουρκικό δίκτυο. Επιπλέον, μετά την ήττα των Δημοκρατικών, που είχαν το πάνω χέρι στον έλεγχο των Βαλκανίων –με την άμεση και συνεχή παρέμβαση του συστήματος Σόρος-, επιτάθηκε η γενική σύγχυση. Τέλος, το ιδανικό της ακμάζουσας Ε.Ε., που αποτελούσε και το δέλεαρ του γερμανικής οικονομικής ηγεμονίας, έχει ξεθωριάσει ανεπανόρθωτα, ακόμη και για τους φτωχούς Βαλκάνιους. Το αποτέλεσμα όλων αυτών είναι η όξυνση των υποβοσκουσών έως πρόσφατα αντιθέσεων και εθνικών επιδιώξεων, που καλύπτονταν από την προοπτική της ευρωατλαντικής ενσωμάτωσης. Πλέον, τα σημεία τριβής στον βαλκανικό χώρο είναι αρκετά, και σε γενικές γραμμές γνωστά. Συνοπτικά αναφέρουμε:
Στην Βοσνία-Ερζεγοβίνη η Σερβική Δημοκρατία, είναι ήδη υπ’ ατμόν για αποχώρηση.
Οι Σέρβοι, εξοπλιζόμενοι από τους Ρώσους, ετοιμάζονται να διεκδικήσουν την περιοχή της Κόσοβσκα Μιτρόβιτσα και τις βόρειες περιοχές του Κοσσυφοπεδίου, όπου κατοικούν ομοεθνείς τους.
Οι Αλβανοί, με τη στήριξη της Τουρκίας, έχουν βάλει μπρος το σχέδιο για την Μεγάλη Αλβανία σε Σκόπια και Σερβία. Ήδη υπάρχει αλβανική κινητικότητα στην κοιλάδα του Πρέσεβο στην νότιο Σερβία, όπου δρα οUCPMB παρακλάδι του UCK.
Στα Σκόπια η αντιπαράθεση των Αλβανών με τους εθνικιστές Σλαβομακεδόνες του Γκρουέφσκι και του VMRO-DPMNE έχει φθάσει στα πρόθυρα του πολέμου, μετά και την άρνηση του προέδρου Ιβανόφ να δώσει εντολή σχηματισμού κυβέρνηση στους Σοσιαλδημοκράτες του Ζάεφ, που συνεργάζεται με τα αλβανικά κόμματα.
Ακόμη και στο Μαυροβούνιο, η πορεία του προς τις αγκάλες του ΝΑΤΟ, εν μέσω κατηγοριών για ρωσική ανάμειξη σε απόπειρα δολοφονίας του Τζουγκάνοβιτς, δεν θα είναι ανέφελη και θα επηρεαστεί οπωσδήποτε από τις εξελίξεις.
Τέλος, είναι εξαιρετικά σημαντικές οι πολιτικές αλλαγές στην Βουλγαρία, καθώς μετά την νίκη του, σαφώς φιλορώσου, Ρούμεν Ράντεφ στις προεδρικές εκλογές, ίσως και οι εκλογές της 26ης Μαρτίου, με μια νίκη του σοσιαλιστικού κόμματος, ενισχύσουν τη στροφή «προς ανατολάς». Σε ότι αφορά την Βουλγαρία, πρέπει να ληφθεί υπόψη και η αντιτουρκική στροφή της Σόφιας, μετά την απροσχημάτιστη ανάμειξη της Άγκυρας στην προεκλογική διαδικασία με τη στήριξή της στο κόμμα DOST του Λιούτβι Μεστάν.
Είναι, ως εκ τούτου, ηλίου φαεινότερον ότι ήδη διαμορφώνεται μια νέα εικόνα των Βαλκανίων, όπου υφίσταται η δυναμική συγκρότησης δύο αντίπαλων στρατοπέδων. Στο μεν ένα ανήκουν η Αλβανία, το Κόσσοβο και η Τουρκία. Στο δε άλλο η Σερβία και η Βουλγαρία. Το κλειδί των εξελίξεων, που μπορεί να ανοίξει και τον ασκό του Αιόλου, βρίσκεται στα Σκόπια. Αν οι Αλβανοί κινηθούν εναντίον των Σλαβομακεδόνων, με την ενίσχυση των Αλβανών της Αλβανίας και του Κοσσυφοπεδίου, δεν θα μείνουν αμέτοχοι ούτε οι Σέρβοι ούτε οι Βούλγαροι, ανεξάρτητα από τις σχέσεις που έχουν τώρα με τους σκληροπυρηνικούς ηγέτες του VMRO. Ήδη οι τελευταίοι, έχοντας νοιώσει εγκαταλελειμμένοι από τους επί δυόμιση δεκαετίες χορηγούς τους, βλέπουν την Μόσχα ως καταφύγιο τελευταίας ελπίδας –που δεν θα τους της αρνηθεί καθώς αποτελεί άλλον έναν αδύναμο κρίκο της Δύσης. Αλλά και η Άγκυρα δεν θα μπορεί πλέον να βάζει τα αυγά της σε δυο καλάθια. Ο νεο-οθωμανισμός της εξάλλου εξυπηρετείται μόνον από τον αλβανικό παράγοντα και τους τουρκόφρονες πληθυσμούς στην Βαλκανική.
Για τη Δύση, ασφαλώς, ο κύριος κίνδυνος είναι η ρωσική κάθοδος, οι ρωσικοί αγωγοί φυσικού αερίου και η ακύρωση του σχεδίου περικύκλωσης της Μόσχας. Ενδεικτικές είναι οι σοβαρές ανησυχίες του Βερολίνου και Λονδίνου, που τρέχουν απεγνωσμένα να μαζέψουν ό,τι μπορούν, μέχρι να μπει ο Τραμπ στο «αυλάκι». Θα προλάβουν; Είναι πολύ αμφίβολο, δεδομένων και των δικών τους εσωτερικών ζητημάτων –BREXIT και γερμανικές εκλογές.
Και ερχόμαστε τώρα στην θέση της Ελλάδας απέναντι στην νέα πραγματικότητα που διαγράφεται στα βόρεια σύνορά της, λαμβάνοντας υπόψη την τρέχουσα ισχύ της και κυρίως την ανάγκη αποτροπής της πρωτεύουσας απειλής που είναι, χωρίς αμφιβολία, η τουρκική. Βασικό μέλημα της Αθήνας πρέπει να είναι η δημιουργία συμμαχιών που να τη θωρακίσουν απέναντι στην επεκτατικότητα της Άγκυρας και της συναφούς με αυτήν επιθετικότητα της Αλβανίας. Ως εκ τούτου, αυτό που θα έπρεπε από τώρα να επιδιώξει είναι η συνεννόηση με Βελιγράδι και Σόφια, στην προοπτική ενός μικρού βαλκανικού άξονα. Και εντός αυτού, όσο και αν αυτή τη στιγμή να φαντάζει δύσκολο, θα μπορούσαν να ενταχθούν και τα Σκόπια. Κι αυτό το στοιχείο είναι κομβικό για τα ελληνικά συμφέροντα. Η διάλυση του κράτους αυτού και ο διαμοιρασμός του θα δημιουργήσει, βορείως της Ελλάδος, μια μεγάλη Αλβανία και ένα ορφανό τμήμα που θα ζητήσει υιοθέτηση. Και όσο αφορά τις περαιτέρω βλέψεις της μεγάλης Αλβανίας στον ελληνικό χώρο και το πώς θα λειτουργήσει ομού μετά των δυνάμεων της Τουρκίας ως ασφυκτική μέγγενη προς τον ελληνισμό, δεν χρειάζεται περαιτέρω ανάλυση. Ως προς το ορφανό σλαβομακεδονικό πληθυσμό, όμως, δεν υπάρχει αμφιβολία ότι αυτός θα απορροφηθεί από την Βουλγαρία. Και το πιθανότερο είναι ότι, για να πετύχει η υιοθεσία, να εμφανισθεί ισχυρότερος ο «μακεδονισμός», και μάλιστα εντός ενός νέου πανσλαβιστικού τόξου. Θα το επιθυμούσαμε αυτό; Αν θέλουμε να επιβιώσουμε, μάλλον όχι! Γι’ αυτό είναι λάθος να επιχαίρουμε επειδή στα Σκόπια μπορεί να έχουμε αλβανική απόσχιση. Χωρίς υποχώρηση στα εθνικά μας δίκαια και στην ιστορική μας αλήθεια, και χωρίς να αλλάξουμε γεωπολιτικό προσανατολισμό, είμαστε καταδικασμένοι να κινηθούμε πολυεπίπεδα και αποφασιστικά, γιατί κρίνεται η ίδια η εθνική μας ύπαρξη.
Για το λόγο αυτό, η ελληνική εξωτερική πολιτική οφείλει να κάνει κάτι πολύ περισσότερο από τον ατζέντη ξένων συμφερόντων –ακόμη και στην Υπερκαυκασία(!)- για λίγα ψιχία προσοχής και προστασίας.

http://ardin-rixi.gr/

ΔΟΛΟΦΟΝΙΑ ΔΙ’ ΑΥΤΟΚΤΟΝΙΑΣ ΤΗΣ ΚΥΠΡΟΥ, ΧΑΡΙΣΤΙΚΗ ΒΟΛΗ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ



Tου Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου
Δημοσεύτηκε στο περιοδικό Zero, τεύχος Μαρτίου 2017


Τη στιγμή που γράφονται αυτές οι γραμμές , η τύχη της Κύπρου αποφασίζεται, όχι στις απερίγραπτες “διαπραγματεύσεις” και την πραξικοπηματικώς συγκληθείσα διάσκεψη της Γενεύης, αλλά στην ‘Αγκυρα, στις διαβουλεύσεις των στενών συμβούλων του Ερντογάν. Θα δεχτούν το “πακέτο” που τους προτείνουν οι δυτικοί για Μέση Ανατολή και Κύπρο, ή όχι.
Ελπίζουμε, έστω την υστάτη, η ελληνική κυβέρνηση και ιδίως ο κ. Κοτζιάς, αναμφισβήτητα από τους ικανότερους, πιθανώς ο πιο μορφωμένος από τους Υπουργούς της, να αντιληφθούν ότι η πολιτική τους στο κυπριακό είναι τρομερά επικίνδυνη όχι μόνο για την Κύπρο και την Ελλάδα, αλλά και για τους ίδιους. Να βρουν το θάρρος και την ευθυκρισία να την επανεξετάσουν.  Ελπίζουμε ότι θα το πράξουν, δυστυχώς δεν μπορούμε να είμαστε βέβαιοι.
Ως έχουν τα πράγματα, από την απόφαση του “Σουλτάνου” κινδυνεύει να κριθεί σε μεγάλο βαθμό η τύχη των Ελλήνων Κύπρου και Ελλάδας. Ιστορικά, το κυπριακό απετέλεσε μείζονα παράγοντα εξελίξεων στην Ελλάδα, προκαλώντας την ανατροπή Παπανδρέου (1965), τη δικτατορία (1967), την πτώση της και την εκτόξευση της κεντροαριστεράς σε ηγεμονική δύναμη (1974). Με το ελληνικό κράτος να πνέει τα λοίσθια, αντιλαμβάνεται κανείς πως μια καταστροφική λύση στο κυπριακό μπορεί να αποτελέσει χαριστική βολή σε ότι απομένει από την ελληνική δημοκρατία και το ελληνικό κράτος.
Οι κυβερνήσεις Κύπρου και Ελλάδος, πολύ μεγάλο μέρος του όλου πολιτικού κόσμου και της άρχουσας τάξης, έχουν πρακτικά αποδεχθεί, με τις θέσεις που υποστηρίζουν, ή την ανοχή τους, την κατάλυση της κυριαρχίας του κυπριακού λαού στο νησί, όπως και του δημοκρατικού πολιτεύματος. Εκεί που υπάρχει ακόμα διαφωνία είναι ως προς το μέλλον των εγγυήσεων και επεμβατικών δικαιωμάτων Ελλάδας, Βρετανίας και Τουρκίας.
Η διαφωνία αντανακλά και τον εμφύλιο που ξέσπασε στην “Αυτοκρατορία”.
Το κυπριακό δεν είναι ελληνοτουρκική διαφορά, είναι αποικιακό πρόβλημα. Η ελληνοτουρκική σύγκρουση είναι αποτέλεσμα, όχι αιτία του αποικιακού προβλήματος. ‘Οπως είπε ο Κίσσινγκερ, όποιος κυβερνά το Γιβραλτάρ, την Κύπρο, την Κρήτη και τη Μάλτα, βασιλεύει στον κόσμο.
Ο έλεγχος της Κύπρου είναι το κλειδί για τον έλεγχο της Ανατολικής Μεσογείου. Ο έλεγχος της Ανατολικής Μεσογείου, που παρεμβάλλεται μεταξύ Ευρώπης και Μέσης Ανατολής, “θερμών θαλασσών” και Ρωσίας, ένα από τα κλειδιά για την παγκόσμια κυριαρχία. Αυτό είναι το κυπριακό.
‘Οποιος επιθυμεί να κυριαρχεί στη Μέση Ανατολή και παγκοσμίως πρέπει να κυριαρχεί στην Κύπρο. ‘Οποιος ετοιμάζει μεγάλο πόλεμο στη Μέση Ανατολή, ασχολείται υποχρεωτικά με τον έλεγχο της Κύπρου και της Τουρκίας πριν κάνει τον πόλεμο. Με τρέχοντες όρους “λύνει το κυπριακό”. Γι’ αυτό είναι ψωμοτύρι οι απόπειρες κατάλυσης του κυπριακού κράτους
  • παρολίγον εισβολή Τουρκίας, αποτραπείσα με σοβιετική παρέμβαση, 1964
  • πραξικόπημα και εισβολή του 1974, υπό γενική διεύθυνση Κίσσινγκερ,
  • σχέδιο Ανάν, 2004.
  • διάσκεψη Γενεύης, 2017
Την Τουρκία (και τους Τουρκοκύπριους αργότερα) τους έβαλαν στο κυπριακό οι Βρετανοί το 1955, με τη διάσκεψη του Λονδίνου (Τουρκία, Βρετανία, Ελλάδα), “πρόγονο” της Γενεύης, γιατί δεν είχαν άλλο τρόπο να αντιμετωπίσουν τους ξεσηκωμένους ‘Ελληνες, 82% του πληθυσμού, κατά παράβαση της Συνθήκης της Λωζάννης. Αυτό έγινε με την συνέργεια του Ευάγγελου Αβέρωφ, κεντρικού προσώπου στην εξάρτηση της μετεμφυλιακής Ελλάδας από τους Αγγλοαμερικανούς. Ο ίδιος φρόντισε να μην γίνει ο Κανελλόπουλος, αλλά ο Καραμανλής πρωθυπουργός τον Ιούλιο 1974. Ο Καραμανλής δεν αντέδρασε στη δεύτερη τουρκική επίθεση στην Κύπρο, τον Αύγουστο 1974.
Η τεράστια στρατηγική σημασία του νησιού δεν επιτρέπει να δοθεί στους κατοίκους του να το κυβερνήσουν. Η Κύπρος “δεν πρέπει να αναμένει ποτέ να γίνει πλήρως ανεξάρτητη” δήλωσε στη Βουλή των Κοινοτήτων ο Βρετανός Υπουργός Αποικιών Χόπκινς (1954). ‘Οπως λέει ο Υπουργός Εξωτερικών Κοτζιάς στο Γερμανικό Πρακτορείο Ειδήσεων (21.1.17), το νέο κράτος θα είναι 50-50% μεταξύ πλειοψηφίας και μειοψηφίας, άρα θα χρειάζεται ξένοι να παίρνουν τις αποφάσεις, δεν θα έχει δικό του στρατό και δικαίωμα αυτοάμυνας, όπως όλα τα άλλα φυσιολογικά κράτη στον κόσμο και η κυριαρχία θα ασκείται από “διεθνή αστυνομική δύναμη”.
Από τον καιρό του Περικλέους Επιταφίου, η δημοκρατία ορίζεται ως το “κράτος των περισσοτέρων” και η δικτατορία ως το κράτος της μειοψηφίας. Το κράτος που περιγράφει ο Υπουργός είναι, για τη νομική και την πολιτική επιστήμη, δικτατορία και αποικία.
Πρακτικά είναι ένας τρόπος να γίνει πόλεμος, λόγω της ενσωματωμένης αδικίας και αστάθειας, αλλά και λόγω της ύπαρξης τρίτων δυνάμεων που, όποτε θελήσουν, θα τινάξουν στον αέρα αυτό το κομφούζιο σχέσεων κυριαρχίας. Κι ο πόλεμος είναι η καλύτερη μέθοδος για να φύγουν μόνοι τους, σαν τρελλοί από το νησί οι γηγενείς του κάτοικοι, αφήνοντας πλήρως ελεύθερο προς χρήση τον πιο χρήσιμο βράχο του πλανήτη. Το κράτος παρακολουθεί τον Δήμο, όχι το αντίθετο.
Αν φαίνονται υπερβολικά αυτά, στους καλοζωϊσμένους Κυπρίους και στους πρώην καλοζωϊσμένους Ελλαδίτες μικροαστούς, ας πάνε μια βόλτα να ρωτήσουν τους Σύρους τι τους έπιασε και θαλασσοπνίγονται μαζί με τα μωρά τους.
Το 2004 ο “διεθνής παράγων”, η Αυτοκρατορία ήταν περισσότερο ενωμένος στη μεγάλη επιδίωξη της υπερεθνικής ολοκλήρωσης δια της παγκοσμιοποιητικής πολτοποίησης. Τώρα οι οπαδοί του Χάντιγκτον πήραν το πάνω χέρι από αυτούς του Φουκουγιάμα. Η διάλυση της Τουρκίας ή, τουλάχιστο, ο απόλυτος έλεγχός της, εκτιμούν ότι είναι απαραίτητα και μάλιστα σύντομα, πριν ίσως νέο Αρμαγεδώνα στη Μέση Ανατολή. “Οι βάσεις μας στην Κύπρο είναι πιο σημαντικές από ποτέ άλλοτε στην ιστορία”, δήλωσε προ ημερών ο Βρετανός Υπουργός ‘Αμυνας. Γιατί αφεντικό; Τι πρόκειται να γίνει που νάναι πιο σημαντικό από την ίδρυση του Ισραήλ, την κρίση του Σουέζ, τον πόλεμο του Γιομ Κιπούρ, ή το 1974;
Θέλουν λοιπόν το οικόπεδο “Κύπρος” καθαρό, χωρίς τις εγγυήσεις και τα επεμβατικά δικαιώματα του 1960, που τους ήταν χρήσιμα μια άλλη εποχή. Εκεί κόλλησε η Γενεύη.
Το γιατί φλεγόμαστε εμείς από επιθυμία να καταργήσουμε τις εγγυήσεις και τα επεμβατικά δικαιώματα τώρα, είναι απορίας άξιον. Αν φτιάχναμε ανεξάρτητο-κυρίαρχο κράτος στην Κύπρο, θα ήταν κατανοητό. Αλλά με προτεκτοράτο το νησί και χωρίς δυνατότητα σύναψης συμμαχίας με την Αθήνα, που θα βασιστεί η Ελλάδα να βοηθήσει τους ‘Ελληνες αν, ό μη γένοιτο, κάτι δεν πάει καλά κι αρχίσουν να τους σφάζουν;
Μία 50-50% Κύπρος, σημαίνει περίπου ένταξη της Τουρκίας στην ΕΕ, απώλεια δηλαδή του μεγαλύτερου πλεονεκτήματος από την ένταξη Κύπρου και Ελλάδας στην ΕΕ. Στην ΕΟΚ(ΕΕ) μας έβαλε ο Καραμανλής για να θεωρηθεί μια επίθεση κατά της Ευρώπης, μια επίθεση κατά της Ελλάδος.
Σημ. Ο χώρος δεν επαρκεί για την ανάλυση του καίριου θέματος των τουρκικών στρατευμάτων. Για τον ενδιαφερόμενο αναγνώστη βλ.

ΜΕ ΤΟΥΣ ΓΕΡΜΑΝΟΥΣ, ΜΕ ΤΟΝ ΤΡΑΜΠ Ή ΜΕ ΤΟΥΣ ΡΩΣΟΥΣ;


Οι βάρβαροι υποτάσσονται στους Έλληνες
“δια το μη δύνασθαι την ου συλλαβήν λέγειν”
(γιατί δεν μπορούν να πουν Όχι)

Του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου


Μια σύντομη απάντηση στο ερώτημα που θέσαμε με τον τίτλο είναι με κανέναν. Με τους Έλληνες και με την Ελλάδα.
Όχι γιατί δεν έχει σημασία “με ποιόν”, και κυρίως “με ποιούς όρους και σκοπούς” θα πάμε (ή κι αν προτιμήσουμε τον “επιτήδειο ουδέτερο”). Αλλά οι περισσότεροι που θέτουν τέτοια ερωτήματα δεν θέλουν να αγωνιστούν, ψάχνουν “Nταβατζή” κατά “Μπαϊρακτάρειο” ορολογία.
Συμμαχία σημαίνει συν+μάχη. Αν δεν είσαι υποκείμενο, αν δεν μπορείς να πεις Όχι, αν δεν σκοπεύεις να δώσεις μάχη, οι “συμμαχίες” δεν είναι τρόπος να χρησιμοποιήσεις διεθνείς αντιθέσεις, αλλά να χρησιμοποιηθείς από αυτές.
Δεν πας, σε πάνε.

Τρεις τάσεις, τρία σχέδια
Τρία σχέδια μας γυροφέρνουν
– το “σχέδιο ΕΕ”, όπου επενδύσαμε δεκαετίες, αλλά τρεκλίζει, εξελισσόμενο σε ολοκληρωτικό, προκαλώντας αντιδράσεις
– το σχέδιο της “αντιπαγκοσμιοποιητικής” φράξιας στον εμφύλιο της σύγχρονης Ρώμης. Θέλουν να αλλάξουν τροπάρι, αντικαθιστώντας τον Φουκουγιάμα με τον Χάντιγκτον, την  υπερεθνική “πολτοποίηση” με το “διαίρει και βασίλευε”, τον πόλεμο και το Χάος. Να πάρουν την Ελλάδα από τη Γερμανία, χωρίς να πάει στη Ρωσία, πιθανώς εντασσόμενη σε γαλλο-ισραηλινή “Μεσογειακή Ένωση”. Δεν αποκλείεται ο Ρότσιλντ γι’ αυτό να θέλησε να γνωρίσει προσωπικά το παλληκάρι.
– Το υπό διαμόρφωση σχέδιο των ανερχόμενων εναλλακτικών, Ρωσίας, Κίνας κλπ. Ο σύμβουλος του Πούτιν,  αρχιτέκτων της μετασοβιετικής ολοκλήρωσης, Γκλάζιεφ είπε δημοσίως το 2015 (κάναμε ότι δεν ακούσαμε) ότι η Ελλάδα θα έχει πολύ σοβαρά οικονομικά ανταγωνιστικά πλεονεκτήματα στην Ευρασιατική από την Ευρωπαϊκή Ένωση. Όταν η Αθήνα ρώτησε τη Μόσχα αν μπορεί να τυπώσει νόμισμα, ο Πούτιν είπε “ναι”.
Το μόνο που δεν υπάρχει είναι ελληνικό σχέδιο. Εκεί συμπυκνώνεται σήμερα η ελληνική τραγωδία.

Αντικείμενο, όχι Υποκείμενο η Ελλάδα
Για να ‘σαι υποκείμενο, να μάχεσαι, πρέπει να ‘χεις δικό σου μυαλό, βούληση, σχέδιο. Να ξέρεις ποιός είναι ο εχθρός και το πρόβλημα. Να ‘σαι αποφασισμένος να αγωνιστείς, για να βρεις και τον τρόπο. Να πιστεύεις στην Ελλάδα και τους Έλληνες. Να είσαι έτοιμος για  κόστος. Χωρίς δαπάνη δεν υπάρχει τίποτα που να αξίζει. Ο κόσμος δεν μας χρωστάει, όπως πολλοί μικρο-μεσοαστοί, ιδίως η γενιά Τσίπρα πιστεύει.
Εμείς δεν ξέρουμε κάποιον στο πολιτικό προσωπικό και την άρχουσα τάξη που να νοιώθει και να σκέφτεται έτσι, να θέλει να εκπροσωπήσει τα συμφέροντα των Ελλήνων έξω και όχι του έξω μέσα. Ο καλύτερος τομογράφος, φοβόμαστε, αν τους ψάξει, δεν θα εντοπίσει ίχνη σπονδυλικής στήλης, ηθικής, ψυχικής, πνευματικής. Όποιες επιλογές κι αν κάνουν, όπως και να τις παρουσιάσουν, λάθος θα αποδειχτούν.
Δεν χρειάζεται φιλοσοφία. Μπορούν για παράδειγμα να μαζευτούν όλα ανεξαιρέτως τα πολιτικά κόμματα, να πάρουν τις οικονομικές στατιστικές, που περιγράφουν μία από τις μεγαλύτερες καταστροφές στην ιστορία του καπιταλισμού, να φωνάξουν όλους τους “Νταβατζήδες” μαζί και να τους πούνε: Μπάστα. Αυτό θα είχαν κάνει προ πολλού αν είχαν ίχνος πατριωτισμού.
Μόνο σε δύο θέματα συμφωνούν όλοι οι οικονομολόγοι παγκοσμίως. Πρώτον, στον καταστροφικό χαρακτήρα του ελληνικού προγράμματος διάσωσης. Το αντίθετο υποστηρίζουν μόνο ο Σόιμπλε, η ΕΕ, η ελληνική κυβέρνηση και αντιπολίτευση. (Το ΔΝΤ το υποστήριξε όταν έπρεπε, τώρα λέει όση αλήθεια συμφέρει τους πάτρωνές του και προτείνει να πληρώσουν εξ ημισείας τα θύματα και οι Ευρωπαίοι το “λάθος”).
Το δεύτερο που συμφωνούν οι πάντες και το ΔΝΤ είναι ότι το χρέος είναι εξωφρενικά μη βιώσιμο. Για να το πληρώσει η Ελλάδα πρέπει να καταστραφεί και λεηλατηθεί. Πάλι διαφωνούν μόνον ο Σόιμπλε, η ΕΕ, η ελληνική κυβέρνηση και αντιπολίτευση.

Και ένα σενάριο προβοκάτσιας με το ευρώ
Τώρα υπάρχουν ενδείξεις ότι στήνεται και ο μηχανισμός, που θα μπορούσε, υπό ορισμένους όρους, να οδηγήσει σε μια μεγαλειώδη προβοκάτσια με το ευρώ. Αποσπούν, για δικούς τους λόγους, την προσοχή μας από το κύριο όπλο που μας καταστρέφει (χρέος, δανειακές, δυσφήμηση της Ελλάδας) στο σοβαρό, αλλά δευτερεύον πρόβλημα του νομίσματος.
Αν πρόκειται, για να σωθούμε, να μπούμε στον δρόμο του αγώνα για την ανάκτηση της χαμένης ελληνικής ανεξαρτησίας και κυριαρχίας, τότε είναι πιθανό, αλλά όχι βέβαιο, ότι θα χρειαστεί, για τις ανάγκες ενός τέτοιου αγώνα, να εκδώσουμε ένα μέσο πληρωμής ή και να αντικαταστήσουμε το ευρώ.
Υπό τις παρούσες συνθήκες, με τις δυνάμεις που έχουμε, με την προετοιμασία που έχουμε κάνει και με τις διεθνείς δυνάμεις που επιδιώκουν να μας αναγκάσουν ή να μας παρασύρουν να μπούμε σε αυτό το δρόμο, κινδυνεύουμε να μην πάμε από το καθεστώς καταστρεφόμενης αποικίας χρέους, που σήμερα βρισκόμαστε, σε αυτό του ανεξαρτήτου κράτους, αλλά να χάσουμε και ορισμένους από τους εναπομένοντες παράγοντες ισχύος.
Για παράδειγμα, η ΕΕ μας δημιουργεί πολλά και σοβαρότατα προβλήματα, αλλά, φεύγοντας δεν θα εκτοξευθούμε στο διάστημα, όπου δεν θα υφίσταται η οικονομική, αλλά και η γεωπολιτική πίεση της Αυτοκρατορίας του Χρήματος.
Φεύγοντας, δεν θα “χάσουμε” μόνο τα προβλήματα που μας δημιουργεί η ΕΕ. Θα “χάσουμε” επίσης και ορισμένα πολύ μεγάλης σημασίας θεσμικά, νομικά και πολιτικά όπλα που σήμερα διαθέτουμε, ακόμα και για τη διακοπή των προγραμμάτων καταστροφής και υποδούλωσης, και τα οποία δεν χρησιμοποίησε καμία ελληνική κυβέρνηση, το αντίθετο, τα εξουδετέρωσαν οι ίδιες.
Ακόμα και η υποτιθέμενη αντιμνημονιακή κυβέρνηση των ΣΥΡΙΖΑ-Αν.Ελλ., απροετοίμαστη, απρόθυμη να κάνει αυτό που υποσχέθηκε στους Έλληνες και για το οποίο την ψήφισαν, διαβρωμένη και αυτή από το αποτέλεσμα δάνειας σκέψης και ύποπτων διεθνών συμβουλών, έσπευσε τον Φεβρουάριο 2015, ούτε μήνα από τη στιγμή που εξελέγη, να στείλει στο Eurogroup την επιστολή που της ζήτησαν οι Ευρωπαίοι και της συνέστησαν να στείλει οι Αμερικανοί, αναγνωρίζοντας το Χρέος και τις Δανειακές Συμβάσεις.
Η διαπραγμάτευση είχε τελειώσει προτού αρχίσει.
Δεν θέλω να πω με αυτό ότι πρέπει να μείνουμε στη Σκύλλα των Μνημονίων. Εννοώ ότι πρέπει να φύγουμε το ταχύτερο από κει, όχι όμως για να πάμε στη Χάρυβδη, ούτε εκλαμβάνοντας ως Λεωνίδα κάποιον πρόθυμο να υποδυθεί τον ρόλο από τους πάμπολλους Εφιάλτες που κυκλοφορούν γύρω μας.
Γι’ αυτό είναι κεντρικής σημασίας σφάλμα και μπορεί να χρησιμοποιηθεί για να μας παγιδεύσει, ακόμα κι αν είναι αλήθεια, που δεν είναι αναγκαστικά, αλλά που δεν θα έπρεπε ποτέ να λέει ελληνικό στόμα, αυτό που θέλει να λέμε ο Σόιμπλε για να νομιμοποιήσει την πολιτική του, ότι ευρώ (και  ΕΕ) σημαίνει μνημόνιο, μνημόνιο σημαίνει ευρώ (και ΕΕ).
Αν είσαι ‘Ελληνας στην ψυχή και το μυαλό, λες το αντίθετο: “τα προγράμματα είναι αντίθετα με τις συνθήκες και τις αρχές της ΕΕ, είναι προϊόν επιβολής, πίεσης, εκβιασμού, διεθνούς συνωμοσίας και πάντως απολύτως και αποδεδειγμένα εσφαλμένα. Το ελληνικό χρέος δεν είναι βιώσιμο”. Η αλήθεια σώζει. Αλλά μέχρι τώρα δεν βρήκαμε κανέναν να τη πει για λογαριασμό του ελληνικού λαού.

Ελλάδα, Τουρκία, Γεωπολιτική και Οικονομία
Υπάρχει και κάτι ακόμα, που είναι τρομερά επικίνδυνο. Μπορεί κάποιοι να θελήσουν να σπρώξουν την Ελλάδα σε σύγκρουση με την Τουρκία.
Δεν σημαίνει ότι θα το κάνουν, ότι θα το θελήσουν, ότι θα το επιτρέψουν οι συνθήκες. Ασφαλώς όμως θα το σκεφθούν, ή, για να είμαστε ακριβέστεροι, ήδη το έχουν σκεφθεί και έχουν αρχίσει εδώ και καιρό να το προετοιμάζουν, να δημιουργούν τις προϋποθέσεις, να στήνουν τους μηχανισμούς. Υπάρχουν πολλές περί αυτού ενδείξεις.
Ένα τέτοιο σενάριο θα μπορούσε να καταστήσει πολιτικά δυνατή και μια προβοκάτσια με το ευρώ, που είναι σήμερα δύσκολη, αλλά και θα οδηγούσε σε άμεση στάση πληρωμών, το πιθανότερο, αλλάζοντας άρδην, σε μερικές μόνο ώρες, το όλο πολιτικό κλίμα στη χώρα, αλλά και την όλη διεθνή συζήτηση για το “ελληνικό πρόβλημα” από συζήτηση για το χρέος και τα μνημόνια, σε συζήτηση περί ελληνοτουρκικών.
Θα απήλασε οριστικά τους υπεύθυνους της ελληνικής οικονομικής και κοινωνικής καταστροφής, από οποιαδήποτε αναζήτηση των ευθυνών τους, θα νομιμοποιούσε επομένως ότι έγινε εξ αιτίας τους, περιλαμβανομένου του εξωφρενικά μη βιώσιμου χρέους και θα καθιστούσε πολύ δυσχερέστερη τη διεκδίκηση μη πληρωμής του.
Θα μπορούσε επίσης να χρησιμοποιηθεί για να λυθούν τα σοβαρά ζητήματα της Δύσης, με την Τουρκία υπό τη σημερινή μορφή της, και με τον κ. Ερντογάν.
Είναι σκόπιμο να υπενθυμίσουμε εδώ τη θεμελιώδη ιστορική εμπειρία μας, που είναι ότι όλες ανεξαιρέτως οι μεγάλες ελληνοτουρκικές κρίσεις και συγκρούσεις, του τελευταίου αιώνα, σχεδιάστηκαν εκτός Ελλάδος και Τουρκίας, αλλά εκτελέστηκαν από Έλληνες και Τούρκους.
Το 1919-21 μας έσπρωξαν μέχρι τον Σαγγάριο, για να μην πάρει ο Κεμάλ τη Μοσούλη. Το 1955 οι Βρετανοί σχεδίασαν το πογκρόμ των Ελλήνων της Πόλης για το κυπριακό. Το 1974, ο κ. Κίσσινγκερ, που διατηρεί και σήμερα βαρύνουσα επιρροή στην Ουάσιγκτων και διεθνώς, άναψε το πράσινο φως στον Ιωαννίδη για το πραξικόπημα και στον Ετσεβίτ να εισβάλει στην Κύπρο, αφού προηγουμένως οι Αμερικανοί επέβαλαν στην Ελλάδα τη δικτατορία της 21ης Απριλίου για να “λυθεί” το κυπριακό.
Οι κρίσεις και του 1987 και του 1996, είναι study cases για το πως μπορεί να σχεδιαστεί, όχι, επαναλαμβάνουμε, στην Ελλάδα και την Τουρκία, μια κρίση μεταξύ των δύο κρατών, προκειμένου να έχουμε μείζονα πολιτικά αποτελέσματα, όπως και είχαμε. Το Νταβός στην πρώτη περίπτωση, στη Μαδρίτη, την ελληνοτουρκική προσέγγιση, την απαγωγή και παράδοση Οτσαλάν, την ακύρωση της αγοράς ρωσικών αντιαεροπορικών από την Κύπρο και το Σχέδιο Ανάν.
Γι’ αυτό πρέπει, τα υπεύθυνα πολιτικά και στρατιωτικά στελέχη να επιδεικνύουν κάποια σωφροσύνη. Βεβαίως πρέπει να υπερασπιστούμε την Παναγιά του συγκροτήματος των Οινουσών, γιατί κάθε σπιθαμή ελληνικής γης πρέπει να την υπερασπιζόμαστε. Ο γράφων είναι οπαδός σε όλες τις περιπτώσεις της προάσπισης της εθνικής, κρατικής, λαϊκής κυριαρχίας. Γι’ αυτό και νομίζει ότι πρέπει να είμαστε κατηγορηματικοί όχι μόνο σε ότι αφορά την Παναγιά του συγκροτήματος Οινουσών, αλλά και σε ότι αφορά την κυριαρχία του κράτους που υφίσταται στη νήσο Κύπρο.
Κακώς νεκραναστήσαμε και κρατάμε σε ισχύ τις άκυρες συμφωνίες του 1960, για την Κύπρο, με τη διάσκεψη των εγγυητριών δυνάμεων στη Γενεύη.
Κακώς προσπαθούμε να αντικαταστήσουμε την Κυπριακή Δημοκρατία με ένα μη βιώσιμο προτεκτοράτο, διαλύοντας την υπάρχουσα Κυπριακή Εθνοφρουρά και θέτοντας τη νήσο Κύπρο, υπό την κυριαρχία Διεθνούς Αστυνομίας (!!!), προσπαθώντας μάλιστα να καταργήσουμε και τις εγγυήσεις.
Η κατάργηση των εγγυήσεων θα είχε ασφαλώς νόημα αν εκεί επρόκειτο να υπάρξει κυρίαρχο κράτος, αλλά με προτεκτοράτο που προτείνουμε να αντικαταστήσουμε την Κυπριακή Δημοκρατία, το μόνο που πετυχαίνουμε με την κατάργηση των εγγυήσεων είναι να καταργήσουμε τη νομική δυνατότητα της Ελλάδας να υπερασπιστεί τους Ελληνοκυπρίους, όπως έπραξε στο παρελθόν, επί κυβερνήσεων Γεωργίου και Ανδρέα Παπανδρέου, από το ενδεχόμενο να τους απειλήσουν ή να τους σφάξουν, όπως έγινε στο παρελθόν.
Νομίζουμε ότι είναι παράλογο να χρησιμοποιούνται από την ίδια κυβέρνηση, τόσο διαφορετικά κριτήρια στη νήσο Παναγιά και στην νήσο Κύπρο, που, σημειωτέον, το λέω μήπως έχουν ζαλιστεί και οι υπεύθυνοι με τόσα που συμβαίνουν, και το έχουν ξεχάσει μέσα σε τόση παραζάλη, φυσικό είναι, αλλά συμβαίνει να έχει μερικές εκατοντάδες χιλιάδες Έλληνες κατοίκους και ένα κράτος.
Επίσης θέλουμε να υπενθυμίσουμε αυτό που και άλλοτε έχουμε γράψει, ότι δεν υπάρχει λόγος η απάντηση να είναι συμμετρική,  ούτε δεδομένη, γιατί όπως είπε, στην ιστορική συνέντευξή του προς το Time, όταν εξελέγη Πρωθυπουργός ο Ανδρέας Παπανδρέου, μια μικρή χώρα δεν πρέπει να θεωρείται δεδομένη και προβλέψιμη.
Αν τώρα, στις σημερινές πολύ επικίνδυνες, χαώδεις διεθνείς συνθήκες, επαναλάβουμε οι Έλληνες ή οι Τούρκοι, αυτό που κάναμε στο παρελθόν, τότε θα έχουμε ανακαλύψει τον πιο σύντομο και πιο αποτελεσματικό τρόπο να καταστραφούν οριστικά και οι δύο χώρες μας.

Αλήθεια και ανεξαρτησία
Αλήθεια σημαίνει α-λήθη, να θυμάσαι τα σημαντικά και ουσιώδη. Μετά τον α’ Παγκόσμιο Πόλεμο στηριχτήκαμε στην “προστασία” των Αγγλογάλλων, αδιαφορήσαμε για τα ανοίγματα Λένιν, στείλαμε στρατό εναντίον του, εκστρατεύσαμε για λογαριασμό τους κατά του Κεμάλ. Κερδίσαμε την Μικρασιατική Καταστροφή για να δούμε τους Αγγλογάλλους να κόβουν τα χέρια των Ελλήνων, που δοκίμαζαν να ανέβουν στα καράβια τους, έξω από τη φλεγόμενη Σμύρνη.
Αγγλοαμερικανοί έσπρωξαν τον “αστικό κόσμο” να πάει μέχρι τέλος τον Εμφύλιο, σκοτώσανε μέχρι και τον Αμερικανό Πολκ, να μην πάει στον Μάρκο ειρηνευτικό μήνυμα του Τσαλδάρη. Ακόμα και σήμερα, Έλληνες δικαστές αρνούνται την αναψηλάφηση αυτής της οφθαλμοφανώς άδικης δίκης!
Το ΚΚΕ δεν τα κατάφερε καλύτερα. Παραλογιζότανε, τη μια αυτοαφοπλιζόμενο, την δεύτερη κάνοντας εμφύλιο, την τρίτη σταματώντας τον δια μετατροπής του αντάρτικου σε τακτικό στρατό και σφαγής του στο Γράμμο και το Βίτσι!
Γιατί δεν είχε δικό του μυαλό, σκεφτόταν με το μυαλό του Πατερούλη, όπου είχε τρυπώσει η Αγγλία. “Οι Άγγλοι ήθελαν τόσο πολύ την Ελλάδα, που μας έδιναν τα πάντα για να την πάρουν”, μας είπε σε συνέντευξη στα “Νέα” (Ιούνιος 1990) ο Βαλεντίν Μπερεζκόφ, ένας από τους δύο διερμηνείς του Στάλιν και του Μόλοτωφ κατά τις συνομιλίες με τους Τσώρτσιλ και ‘Ηντεν, τον Οκτώβριο 1944.
Μετά πήγαμε στην Κορέα (!!!) να πολεμήσουμε. Τους δώσαμε τη Σούδα, την καλύτερη βάση πού ‘χουν από τη Βιρτζίνια μέχρι την Ινδία (και το Ακρωτήρι στην Κύπρο). Πήραμε σε αντάλλαγμα το πογκρόμ των Ελλήνων στην Πόλη, τη δικτατορία, τις αγχόνες και την τουρκική εισβολή στην Κύπρο, το σχέδιο Ανάν.
Στα Μνημόνια μας έβαλε η κυβέρνηση του ΓΑΠ, από τις πιο φιλοαμερικανικές της ελληνικής ιστορίας, μικροσκοπικά ελεγχόμενη από βαθύ “παγκόσμιο χρήμα” και ΗΠΑ. Στους Αμερικανούς και το βαθύ Χρήμα στηρίχτηκε η ηγετική ομάδα ΣΥΡΙΖΑ, με τα γνωστά αποτελέσματα.

Σχέδιο και Συμμαχίες
Όταν βάλουμε πραγματικά ως επιδίωξη τη διακοπή πληρωμής του χρέους, την καταγγελία των δανειακών και την αποτίναξη του νεοαποικιακού καθεστώτος, όταν αρχίσουμε να συζητάμε σοβαρά σχέδια αναγέννησης της χώρας και του κράτους από το μηδέν, όταν εξορμήσουμε στην Ευρώπη και διεθνώς για την Ελλάδα, τότε θα βρούμε και τις τακτικές, θα μας προκύψουν και οι συμμαχίες και τα κριτήριά τους (Φυσικά αν αυτά γίνουν έξυπνα, όχι χτίζοντας “ξύλινα τείχη”, ούτε νομίζοντας ότι φτάνει να φτηνήνουν οι πανσιόν για τους τουρίστες, για να λύσουμε το πρόβλημα της κρατικής μας υπόστασης). ‘Ετσι, θα μπορούσε να υπάρξει ίσως και μια ρωγμή συμβιβασμού, μια εκεχειρία, με διακοπή υφεσιακών, παραγόντων ανεργία μέτρων και λεηλασίας.
Αλλιώς, θα καταστραφούμε έτσι κι αλλιώς, οποιονδήποτε “Νταβατζή” κι αν διαλέξουμε, αφήνοντας στα παιδιά και τα εγγόνια μας μια “Ελλάδα χωρίς Έλληνες”
http://www.konstantakopoulos.gr/

Hans-Werner Sinn : Η έξοδος απο το ευρώ θα ωφελήσει την Ελλάδα


29-3-2017


Η Ελλάδα θα ωφεληθεί από αν βγει από το ευρώ, υποστηρίζει ο κορυφαίος γερμανός οικονομολόγος Hans-Werner Sinn, επικεφαλής του Διεθνούς Ινστιτούτου Οικονομικών Ερευνών (IFO). Σε νέα αποκλειστική συνέντευξή του στην Deutsche Welle, o Γερμανός οικονομολόγος, ερωτηθείς για το εάν οι δηλώσεις της καγκελαρίου ότι καμία άλλη χώρα στην ευρωζώνη δεν έχει ωφεληθεί τόσο πολύ από το ευρώ όσο η Γερμανία και ότι με το επιχείρημα αυτό δικαιολογεί την οικονομική πολιτική διάσωσης απέναντι στις χώρες που βρίσκονται σε κρίση, απαντά: «Δυστυχώς η κυρία Μέρκελ δεν έχει δίκιο».

«Αντικειμενικά δεν στέκει κάτι τέτοιο. Μέχρι το ξέσπασμα της κρίσης ήμασταν οι μεγάλοι χαμένοι του ευρώ. Αυτό άλλαξε μετά την κρίση.Πρώτον αυξήσαμε λίγο τους μισθούς και τις τιμές, ώστε να αυξηθεί η ανταγωνιστικότητα. Δεύτερον οι αποταμιεύσεις παρά την κρίση δεν έφυγαν από τη Γερμανία αλλά έμειναν στη Γερμανία.

Έτσι υπήρξε μια ανάπτυξη στους τομείς της αγοράς ακίνητων και της απασχόλησης. Ίσως αυτό να εννοεί η κυρία Μέρκελ. Αλλά παρόλα αυτά, από την εισαγωγή του ευρώ μέχρι σήμερα η Γερμανία πλήρωσε την στάση της.Στη Σύνοδο Κορυφής της Μαδρίτης το 1995 ήμασταν στη δεύτερη θέση στην ευρωζώνη αναφορικά με το κατά κεφαλήν εισόδημα, και σήμερα βρισκόμαστε στην έβδομη θέση. Δυστυχώς η κυρία Μέρκελ δεν έχει δίκιο».

«Η έξοδος θα ωφελήσει την Ελλάδα»

Πολλοί οικονομολόγοι ισχυρίζονται ότι μια ενδεχόμενη έξοδος της Ελλάδας από το ευρώ θα κόστιζε πολύ περισσότερο από ό,τι η παραμονή της. Ούτε όμως αυτή την άποψη συμμερίζεται ο Γερμανός οικονομολόγος: «Πρώτα από όλα για τους Έλληνες είναι μεγάλο μειονέκτημα να παραμένουν στο ευρώ διότι δεν είναι ανταγωνιστικοί και γιατί έχουν μια τεράστια ανεργία.

Αλλά ακόμα και για τους δανειστές- και κυρίως για τη Γαλλία- δεν έχει νόημα παραμένει και δεν είναι ανταγωνιστική, διότι η Ελλάδα δεν θα μπορέσει ποτέ να αποπληρώσει κάτι. Η χώρα χρειάζεται διαρκώς νέες πιστώσεις για να καλύψει τα ελλείμματα της.

Αλλά ακόμα και για τον κόσμο είναι καλύτερο αλλά αυτό μόνο με μια έξοδο μπορεί να επιτευχθεί. Σύμφωνα με υπολογισμούς της Goldmann Sachs η Ελλάδα θα έπρεπε να γίνει 30% φθηνότερη και σε σύγκριση με την Τουρκία 40% φθηνότερη. Μια τέτοια πολιτική λιτότητας θα διαλύσει τη χώρα».

Συχνά διαβάζει κανείς πως θα πρέπει να πέσουν οι μισθοί στις χώρες που βρίσκονται σε κρίση ώστε να μπορέσουν να γίνουν ανταγωνιστικές. Ισχύει μια τέτοια θέση; «Η μείωση των μισθών μπορεί να έχει ένα τέτοιο αποτέλεσμα.

Αλλά θα έπρεπε να μειωθούν και οι τιμές στις χώρες αυτές. Και οι τιμές δεν έχουν πέσει ακόμα. Υποθέτω ότι οι μειώσεις των μισθών που βλέπουμε οφείλονται στο γεγονός ότι οι εταιρείες που έδιναν υψηλότερους μισθούς χρεοκόπησαν. Και αυτές που επιβίωσαν ήταν αυτές που είχαν χαμηλότερους μισθούς», λέει κλείνοντας ο γερμανός οικονομολόγος.


http://www.drachmi5.gr/

Η ΕΕ θα έπρεπε να ντρέπεται και να απολογείται. 60 χρόνια μετά, δεν υπάρ- χει τίποτε για να γιορταστεί

 Ομιλία της Ζωής Κωνσταντοπούλου  στη Ρώμη, στη Διάσκεψη Plan B














Η Ζωή για τα 60 χρόνια από την ίδρυση της ΕΕ:

«Δεν υπάρχει τίποτε για να γιορτάζουμε ή για να είναι κανείς περήφανος.

Η ΕΕ θα έπρεπε να ντρέπεται και να απολογείται.

Δεν διαπραγματευόμαστε
με τους δυνάστες του ελληνικού λαού»


Δεν υπάρχουν μόνο αυτοί που γιορτάζουν και καμαρώνουν για τα 60 χρόνια της ΕΕ, την ώρα που αυτή τρώει τους λαούς της.
Υπάρχουν κι αυτοί που αντιστέκονται και ετοιμάζουν το Σχέδιο για την απόκρουση της Ευρωπαϊκής Δεσποτείας.
Στη Ρώμη πριν λίγες ημέρες έγινε η 4η Διάσκεψη του Plan B, ως Αντισύνοδος στους εορτασμούς.
Η Ζωή Κωνσταντοπούλου άνοιξε τις εργασίες μαζί με τον Ζαν Λυκ Μελανσόν και τον Στέφανο Φασίνα. Οι τρεις τους και ο Οσκαρ Λαφοντέν είναι οι ιδρυτές της Ευρωπαϊκής Πρωτοβουλίας. Στην ομιλία της η Ζωή μίλησε για την Ανυπακοή ως τη νέα Αντίσταση για τους Ευρωπαϊκούς λαούς και κάλεσε τους συμμετέχοντες να στηρίξουν την ανυπακοή του ελληνικού λαού.
Σε ειδικό πάνελ για την Ανυπακοή μίλησε ο Διαμαντής Καραναστάσης, εκπροσωπώντας την Πλεύση Ελευθερίας και κάλεσε τους συμμετέχοντες να απελευθερώσουν την ανυπακοή που είναι εγγενής σε όλους μας, ως το υπέρτατο όπλο διεκδίκησης.
Η Διάσκεψη υιοθέτησε Διακήρυξη με την πρόταση της Ζωής για απόκρουση των διαπραγματεύσεων με τους δυνάστες του ελληνικού λαού και στήριξη της ανυπακοής και της αντίστασης.
-Επισυνάπτονται φωτογραφίες
-Ακολουθεί η πλήρης ομιλία της Ζωής, την οποία μπορείτε να παρακολουθήσετε εδώ:



https://www.facebook.com/zoe.konstantopoulou.official/videos/1765764030406393/

Η Ομιλία της Ζωής στην 4η Διεθνή Διάσκεψη του Plan B στη Ρώμη
11 Μαρτίου 2017

Κυρίες και κύριοι,
αγαπητοί φίλοι,
είναι πολύ εμψυχωτικό να βρίσκομαι εδώ, μαζί σας.
Κι επιτρέψτε μου να ξεκινήσω ευχαριστώντας ολόψυχα τους οικοδεσπότες μας για τη διοργάνωση αυτής της 4ηςΔιάσκεψης του Plan B.
Κυρίες και κύριοι,
Αγαπητοί φίλοι, να ’μαστε πάλι εδώ, σε αυτήν την 4ηΔιάσκεψη του Plan B, μετά το Παρίσι, τη Μαδρίτη, την Κοπεγχάγη.
Να ’μαστε πάλι εδώ, για να επιβεβαιώσουμε την απόφαση και την ετοιμότητά μας να παλέψουμε. Να παλέψουμε για να αποκαταστήσουμε τη Δημοκρατία στην Ευρώπη και στις ευρωπαϊκές χώρες.
Να παλέψουμε ενάντια στην αδικία, την επιβολή, τους εκβιασμούς και τις αντιδημοκρατικές πρακτικές της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Να παλέψουμε για να ανακτήσουμε την κυριαρχία για τους λαούς, για όλους τους ευρωπαϊκούς λαούς: τη λαϊκή κυριαρχία, τη δημοκρατική κυριαρχία και τη νομισματική κυριαρχία, δηλώνοντας ότι η έλλειψη της τελευταίας εντός του ευρωπαϊκού συστήματος, εντός του συστήματος της ΕΕ, μετατρέπεται στο μέσο για την αποστέρηση των λαών από τις πρώτες, τη δημοκρατική και τη λαϊκή κυριαρχία∙ ότι το κοινό νόμισμα, το ευρώ, έχει μετατραπεί σε όπλο εναντίον της δημοκρατίας.
Η Ευρωπαϊκή Ένωση ετοιμάζεται να γιορτάσει, εδώ, στη Ρώμη, τα 60 χρόνια από την υπογραφή των ιδρυτικών Συνθηκών, εδώ, στη Ρώμη. Αυτή τη στιγμή, που οι μηχανισμοί της Ευρωπαϊκής Ένωσης λειτουργούν κυρίως και ευθέως εναντίον των ευρωπαϊκών λαών, εναντίον των ευρωπαϊκών κοινωνιών, εναντίον της ευημερίας των ευρωπαϊκών λαών και κοινωνιών, πρέπει να θέσουμε το εξής ερώτημα και να απαντήσουμε σε αυτό:
Υπάρχει πραγματικά κάτι για να γιορταστεί; Όχι.
Υπάρχει κάτι για να είναι κανείς υπερήφανος; Όχι.
Αντιθέτως, υπάρχουν πολλά για τα οποία η ΕΕ πρέπει να ντρέπεται και πολλά για τα οποία πρέπει να απολογηθεί.
Θα μιλήσω για την Ελλάδα. Και πάλι. Θα μιλήσω για τη χώρα μου και τον λαό μου, υπέρ της χώρας μου και του λαού μου, που υφίστανται την επιβολή ενός πραξικοπήματος της Ευρωπαϊκής Ένωσης και του ΔΝΤ, που χρησιμοποιούν μια Κυβέρνηση προδοτών για να επιβάλλουν τις αντιδημοκρατικές τους επιταγές.
Το πραξικόπημα εναντίον της Ελλάδας συνίσταται στην κατάφωρη και διαρκή παραβίαση μιας καθαρής λαϊκής εντολής:
της εντολής του δημοψηφίσματος της 5ης Ιουλίου 2015.
Ο λαός ψήφισε ΟΧΙ.
Ένα λαμπρό ΟΧΙ, σε ποσοστό 61,3% και οι δανειστές… Θα σας πω πώς νιώθω: κάθε φορά που αναφέρω αυτό το ΟΧΙ, ο κόσμος είναι αλληλέγγυος, χειροκροτεί, ταυτίζεται με αυτό. Αυτό δεν είναι αρκετό. Πρέπει να υπερασπιστούμε αυτό το ΟΧΙ και πρέπει να το κάνουμε πραγματικότητα.
Γιατί αυτή τη στιγμή, αυτό που εφαρμόζεται είναι το «Ναι».
Αυτή τη στιγμή, οι δανειστές, οι ευρωπαϊκοί θεσμοί και τα κράτη-μέλη έχουν επιβάλει το «Ναι».
Χρησιμοποίησαν την άρνηση ρευστότητας και το κλείσιμο των τραπεζών ως πραγματικό όπλο εναντίον του λαού, απειλώντας και επιβάλλοντας οικονομική και χρηματοπιστωτική ασφυξία, χρησιμοποιώντας το παράνομο Χρέος, που επιβλήθηκε στη χώρα και τον λαό, ως εργαλείο για να επιτύχουν την υποδούλωση του πληθυσμού.
Και, παρ’ όλα’ αυτά, ο λαός είπε ΟΧΙ.
Παρ’ όλα’ αυτά, ο λαός αντιστάθηκε.
Ο λαός είπε ΟΧΙ σε νέα μέτρα λιτότητας, με περαιτέρω περικοπή των μισθών και των συντάξεων, που πια δεν επαρκούν ούτε για να καλύψουν την επιβίωση μιας εβδομάδας, ούτε για τις ανάγκες μιας εβδομάδας.
Ο λαός είπε ΟΧΙ στην υπεξαίρεση των δημόσιων αγαθών και της δημόσιας περιουσίας, που τώρα ρευστοποιούνται και μεταβιβάζονται σε ένα ταμείο με έδρα το Λουξεμβούργο για τα επόμενα 99 χρόνια – αυτό σημαίνει περισσότερο από τη διάρκεια της ζωής ενός ανθρώπου, περισσότερο από τη διάρκεια της ζωής του λαού.
Ο λαός είπε ΟΧΙ στην αποσάθρωση των εργασιακών δικαιωμάτων, που οδηγεί – και έχει οδηγήσει – στην πλήρη διάλυση των συνθηκών εργασίας και των εργασιακών σχέσεων.
Είπε ΟΧΙ στην παράδοση του τραπεζικού συστήματος σε funds, σε σκανδαλωδώς χαμηλές τιμές.
Είπε ΟΧΙ στην επιβολή εξουθενωτικής φορολογίας, που οδήγησε στο να ζητείται από τους ανθρώπους να παραδώσουν όλα τους τα εισοδήματα ως λύτρα, για να συνεχίσουν να αναπνέουν.
Αυτή τη στιγμή, ζητούν από τους ανθρώπους στην Ελλάδα να πληρώνουν μέχρι και το ενενήντα τοις εκατό -ενενήντα τοις εκατό!- των εισοδημάτων τους σε φόρους, εισφορές και άλλα είδη υποχρεωτικών φορολογικών επιβαρύνσεων, που έχουν επιβληθεί κατά τον ίδιο τρόπο, που ζητείται από τη χώρα να δίνει το 92% των αποκαλούμενων “δανείων”, των αποκαλούμενων “πακέτων διάσωσης” στους δανειστές, προκειμένου να συνεχίσει να έχει – τι; – το ευρώ.
Ο λαός είπε, δυνατά και καθαρά, ΟΧΙ στην κοινωνική γενοκτονία που συνιστούν τα Μνημόνια, τα οποία έχουν οδηγήσει σε καταβαράθρωση του πληθυσμού, μαζική μετανάστευση των νέων και των μορφωμένων, φτώχεια, δυστυχία, απελπισία και περιθωριοποίηση της πλειοψηφίας, θανάτους σχετιζόμενους με την επιδείνωση των συνθηκών ζωής στη χώρα και αυτοκτονίες που συνδέονται με τα μνημονιακά μέτρα.
Το δημοκρατικό ΟΧΙ του λαού, αυτό το ΟΧΙ που μας κάνει υπερήφανους, αυτό το ΟΧΙ που σας εμπνέει, παραβιάζεται ακόμα. Παραβιάζεται έκτοτε, παραβιάζεται σήμερα.
Όλοι οι νόμοι που ψηφίζονται στη χώρα, όλες οι αποκαλούμενες “διαπραγματεύσεις” μεταξύ της Ελληνικής Κυβέρνησης και των δανειστών στοχεύουν στην παραβίαση αυτού του δημοκρατικού, αυτού του κυρίαρχου ΟΧΙ.
Οπότε, το ερώτημα για εμάς, το ερώτημα για εσάς, το ερώτημα για όλους μας, είναι ξεκάθαρο:
Οι Έλληνες είναι μόνοι τους απέναντι σε αυτό;
Είναι μόνοι τους;
Οι ευρωπαϊκοί λαοί είναι ανυπεράσπιστοι απέναντι σε αυτό;
Είναι μόνοι τους;
Έχουν απομείνει χωρίς άλλη εναλλακτική από το να υποκύψουν και να παραδοθούν;
Έχουν απομείνει χωρίς άλλη επιλογή παρά να υπακούσουν και να υπομείνουν;
Η απάντηση, που εμείς καλούμαστε να αρθρώσουμε, η απάντηση που καλούμαστε να σφυρηλατήσουμε και να θέσουμε σε εφαρμογή ως πρωτοβουλία για το Plan B, είναι: ΟΧΙ.
ΟΧΙ, ο ελληνικός λαός και οι ευρωπαϊκοί λαοί δεν είναι ανυπεράσπιστοι και δεν είναι μόνοι τους. Δεν απέμειναν χωρίς εναλλακτική.
Είμαστε ο σύμμαχός τους για να επιλέξουν, να χτίσουν, να θέσουν σε εφαρμογή περισσότερες από μία εναλλακτικές, με αξιοπρέπεια και δημοκρατία.
Οι εναλλακτικές δεν είναι απλώς συζητήσεις.
Οι εναλλακτικές είναι πράξεις.
Είναι ώρα να πούμε ξεκάθαρα ότι, όταν καταλύεται η δημοκρατία, όταν τα θεμελιώδη ανθρώπινα δικαιώματα και ελευθερίες καταπατώνται, δεν υπάρχει απλώς η εναλλακτική, δεν υπάρχει απλώς το δικαίωμα, αλλά και το δημοκρατικό καθήκον να αντισταθούμε.
Και η σημερινή Αντίσταση, η σημερινή ιστορική δημοκρατική μάχη για τους ευρωπαϊκούς λαούς και για τον ελληνικό λαό, για τον λαό μου, έχει όνομα: Ανυπακοή.
Όχι απλώς κυβερνητική ανυπακοή, ως το πολιτικό μας σχέδιο και η πολιτική μας δέσμευση για όταν έρθουμε στην εξουσία, αλλά πολιτική, λαϊκή ανυπακοή, μέχρι να αποκατασταθεί η λαϊκή κυριαρχία:
Άνθρωποι που υπερασπίζονται την εντολή τους, αρνούμενοι να υποβληθούν σε ο,τιδήποτε την παραβιάζει.
Άνθρωποι που εξεγείρονται εναντίον της επιβολής φόρων, εισφορών και άλλων φορολογικών ή χρηματικών υποχρεώσεων που τους επιβάλλονται ενάντια στη βούλησή τους, για να αποπληρωθεί ένα Χρέος που δεν είναι δικό τους, ένα Χρέος που έχει αποδειχθεί ότι είναι παράνομο, αθέμιτο, επονείδιστο και μη βιώσιμο, μέσα από τις εργασίες της κοινοβουλευτικής Επιτροπής Αλήθειας Δημοσίου Χρέους.
Είναι ώρα να πούμε δυνατά και καθαρά ότι στις περιπτώσεις όπου η δημοκρατία καταλύεται από εκείνους που οφείλουν να την υπηρετούν και να την προστατεύουν, δηλαδή από τις Κυβερνήσεις των κρατών-μελών της ΕΕ και τα ευρωπαϊκά θεσμικά όργανα, οι ευρωπαϊκοί λαοί έχουν το δικαίωμα να αυτοπροστατευτούν και να υπερασπιστούν τη δημοκρατία μέσα από την ενεργό ανυπακοή τους.
Είναι ώρα να αναλάβουμε την πολιτική ευθύνη να καλέσουμε σε ανυπακοή και να τη στηρίξουμε.
Και, πράγματι, αυτή είναι μια εκστρατεία που ξεκινάμε στην Ελλάδα, με το κόμμα μου, την Πλεύση Ελευθερίας, μαζί και με πολλά κοινωνικά κινήματα και ενεργούς πολίτες: μια εκστρατεία ανυπακοής, που θα στηρίζει τους ανθρώπους για να αντιστέκονται, να σταματήσουν να αισθάνονται ανίσχυροι και ανυπεράσπιστοι και να ενεργοποιήσουν την πραγματική τους δύναμη, να αναστρέψουν τη θυματοποίησή τους.
Σας καλώ να δεσμευτούμε ότι θα ενθαρρύνουμε, θα στηρίξουμε και θα υπερασπιστούμε αυτή την ανυπακοή και τις πρωτοβουλίες για ανυπακοή.
Ότι θα εργαστούμε μαζί για να δώσουμε φωνή και να δώσουμε κοινωνική δύναμη σε αυτή την ανυπακοή.
Το Plan Β μας δεν έχει να κάνει απλώς με το να δείξουμε το δρόμο, το Plan B μας έχει να κάνει με το να ανοίξουμε τον δρόμο, να χτίσουμε τον δρόμο μαζί με τους πολίτες.
Κυρίες και κύριοι, αγαπητοί φίλοι, αγαπητοί σύντροφοι,
Αυτό που συνέβη στην Ελλάδα δεν αφήνει περιθώρια για αυταπάτες.
Η ΕΕ του κοινού Άρθρου 3, η ΕΕ που χτίστηκε για να υπερασπιστεί την κοινωνική ευημερία, την ευημερία των λαών και των κοινωνιών, δεν είναι η σημερινή ΕΕ.
Η σημερινή ΕΕ είναι, αντίθετα, η ΕΕ των στενών αντικοινωνικών συμφερόντων των ολιγαρχιών και των λόμπι του χρηματοοικονομικού, τραπεζικού και πολιτικού συστήματος.
Η σημερινή ΕΕ δεν υπηρετεί τη δημοκρατία και τη λαϊκή κυριαρχία, αλλά, αντίθετα, την κατάλυσή τους.
Η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα δεν είναι χρηματοπιστωτικό ίδρυμα. Είναι όργανο επιβολής, είναι όργανο αντιδημοκρατικής επέμβασης στα κράτη-μέλη και, ως τέτοιο, πρέπει να παραπεμφθεί στη Δικαιοσύνη. Και, ως τέτοιο, πρέπει να υποχρεωθεί να παραδώσει όλα τα έγγραφα που αποδεικνύουν ότι είχε γνώση για τις εγκληματικές συνέπειες των ενεργειών της το 2015.
Κυρίες και κύριοι, αγαπητοί φίλοι, είναι καθήκον μας να χτίσουμε μια εναλλακτική για τους ευρωπαϊκούς λαούς, θέτοντας τη δημοκρατία, τη λαϊκή κυριαρχία, τα ανθρώπινα δικαιώματα και ελευθερίες και την κοινωνική ευημερία πάλι στην κορυφή της ιεραρχίας των πολιτικών στρατηγικών και των πολιτικών προτεραιοτήτων.
Είναι καθήκον μας να προσφέρουμε στους ευρωπαϊκούς λαούς ένα συγκεκριμένο σχέδιο για να υπερασπιστούν τους εαυτούς τους απέναντι στην καταπίεση του νέο-ολοκληρωτισμού, που εφαρμόζεται με τις πολιτικές της ΕΕ, οι οποίες χρησιμοποιούν το Χρέος και την τραπεζική ρευστότητα ως όπλα τους.
Είναι καθήκον μας να χτίσουμε ένα εναλλακτικό σχέδιο, το δικό μας Plan Β, ως καθαρό μονοπάτι προς την αποκατάσταση της ελευθερίας, της δημοκρατίας και των θεμελιωδών ανθρωπίνων δικαιωμάτων, για τους λαούς της Ευρώπης. Για να προστατεύσουμε, να υπερασπιστούμε και να αποκαταστήσουμε ό,τι έχει κατακτηθεί με τους δημοκρατικούς, κοινωνικούς και εργατικούς αγώνες μέσα στους αιώνες, ό,τι έχει κατακτηθεί με αίμα και με τη στέρηση της ελευθερίας, και που τώρα αφαιρείται βίαια.
Το δικό μας Plan Β διαψεύδει το νεοφιλελεύθερο δόγμα TINA (There Is No Alternative – Δεν Υπάρχει Εναλλακτική) και αποδεικνύει αυτό που γνωρίζουμε βαθιά μέσα μας, στη συνείδησή μας: ότι οι λαοί είναι αυτοί που καθορίζουν τη μοίρα τους και το περιεχόμενο της ζωής τους.
Επιτρέψτε μου να κάνω ένα σχόλιο για εκείνους που ακόμα υπερασπίζονται ένα Plan Α ως Σχέδιο Διαπραγμάτευσης:
Δεν υπάρχει διαπραγμάτευση με τους δυνάστες!
Δεν υπάρχει διαπραγμάτευση με εκείνους που καταδυναστεύουν τους λαούς!
Ως Ελληνίδα, δεν θα διαπραγματευτώ με εκείνους που αφαίρεσαν τη δημοκρατία από τη χώρα μου, είτε είναι Έλληνες είτε όχι.
Και σας ζητώ να μη διαπραγματευτείτε ούτε εσείς μαζί τους. Σας ζητώ να μην τους νομιμοποιήσετε.
Το δικό μας Plan Β αφορά δύσκολες επιλογές.
Το δικό μας Plan Β είναι για τα δύσκολα, αλλά και για τα αδιαπραγμάτευτα: η Ελευθερία, η Δημοκρατία, η Δικαιοσύνη, η Ειρήνη είναι δύσκολες, αλλά και αδιαπραγμάτευτες – και είναι ο λόγος ύπαρξής μας.
Είμαι έτοιμη να κάνω αυτές τις δύσκολες επιλογές. Και ξέρω ότι πολλοί από εσάς, οι περισσότεροι από εσάς, είστε εξίσου έτοιμοι, να κάνετε δύσκολες επιλογές, και πολλοί πολλοί από εμάς στην Ελλάδα είμαστε έτοιμοι να κάνουμε τις δύσκολες επιλογές.
Γιατί οι δύσκολες επιλογές είναι που άλλαξαν τον ρου της ιστορίας μέσα στους αιώνες, και εμείς είμαστε εδώ για να αλλάξουμε τον ρου της ιστορίας.
Σας ευχαριστώ πολύ.

http://stoxasmos-politikh.blogspot.gr/

Τα Γενέθλια της Οικονομικής Ελίτ Της Ευρωπαϊκής Ένωση Χωρίς… Λαούς


Χρήστος Η. Χαλαζιάς
ΧΡΗΣΤΟΣ-ΧΑΛΑΖΙΑΣ
Χρήστος Η. Χαλαζιάς

«Ήδη, σας το είπα. Είναι η βαρβαρότητα. Τη βλέπω να 'ρχεται μεταμφιεσμένη,
κάτω από άνομες συμμαχίες και προσυμφωνημένες υποδουλώσεις.
Δεν θα πρόκειται για τους φούρνους του Χίτλερ ίσως,
αλλά για μεθοδευμένη και οιονεί επιστημονική καθυπόταξη
του ανθρώπου. Για πλήρη εξευτελισμό. Για την ατίμωση του..»  
Οδυσσέας Ελύτης.

Στη Ρώμη βρέθηκαν για μια ακόμη φορά οι εκπρόσωποι των κρατών – μελών της Ευρωπαϊκής Ένωσης για να γιορτάσουν τα 60 χρόνια από την ίδρυση της, με στόχο την ειρήνη, την αλληλεγγύη και την ασφάλεια των χωρών της γηραιάς Ηπείρου.
Ως εμπνευστές της ιδέας αυτής εμφανίζονται τρεις πολιτικοί: ο Γερμανός Ρομπέρ Σούμαν, ο Γάλλος Ζαν Μονέ, ο Βέλγος Πολ Ανρί Σπαάκ. Η ιστορική πραγματικότητα διαψεύδει την πρωτοτυπία αυτής της ιδέας για Ενωμένη Ευρώπη ερευνώντας την ιστορική διαδρομή αποκαλύπτονται τα πραγματικά σχέδια για μια υπέρ – εξουσία.
Ο 20ος αιώνα σημαδεύτηκε από δυο παγκόσμιους πολέμους που προκάλεσε η Γερμανία. Τον πρώτο 1871 – 1918 από το Β' Ράιχ των Γουλιέλμων που ηττήθηκαν με τη παρέμβαση των Αμερικανών (στηρίζοντας την Βρετανία – Γαλλία) μετά από απόφαση του Γούντρου Ουίλσον στις 5 Απρίλη το 1917(παγώνοντας την αποπληρωμή των Επανορθώσεων – αποζημιώσεων που έφθαναν τα 23 δις χρυσά μάρκα)(1). Ο Δεύτερος Παγκόσμιος πόλεμος του Γ' γερμανικού Ράιχ 1933 – 1945 του Χίτλερ στον οποίο πάλι ηττήθηκαν, αφήνοντας πίσω 50 εκατομμύρια νεκρούς και εκατομμύρια τραυματίες(και χρέος πάνω από 2 τρισεκατομμύρια δολάρια τα οποία πάγωσαν, και πάλι με την παρέμβαση των Η.Π.Α αναδεικνύοντας τη ως κυρίαρχη πολιτική και οικονομική με το σχέδιο Μάρσαλ δύναμη της Ευρώπης.
Οι τότε ευρωπαϊκές ισχυρές δυνάμεις βγήκαν ανίσχυρες και αναγκασμένες παραχώρησαν τις αποικίες τους, στις Η. Π. Α.
Η Αμερική με το τέλος του πολέμου ανέλαβε την οικονομική στήριξη και την ανοικοδόμηση της Ευρώπης, και της Γερμανίας, προστατεύοντάς την να μη πληρώσει τις υποχρεώσει της απέναντι στους λαούς που υπέστησαν την Γερμανική ναζιστική μπότα. Η ιδιαίτερη αυτή συμπεριφορά βοήθησε μέσα σε μικρό χρονικό διάστημα και πάλι να γίνει ισχυρή χώρα της Ευρώπης και με την βοήθεια του Κάρτερ κυριάρχησε στην Ευρωπαϊκή Ένωση. (2)
Έτσι Ξεκίνησε Η Ιδέα της Ενωμένης Ευρώπης.
Ερευνώντας την ιστορική αρχή αυτής της ιδέας για την Ενωμένη Ευρώπη μετά από το όραμα του Ναπολέοντα, ο πρώτος που κωδικοποιήσει την ιδέα της ενοποίησης της Ευρώπης ήταν ο Αυστριακή καταγωγής κόμης Ριχάρδος Νικόλαος Κοντενχόβε – Καλλέργης. Με το τέλος του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου ίδρυσε το «Πανευρωπαϊκό Κίνημα» το οποίο μεταξύ άλλων ήταν υπέρ της κατάργησης των συνόρων και των εθνών κρατών και τη δημιουργία μιας κυβέρνησης της οικονομική ελίτ. Το βιβλίο του «Πανευρώπη» για πρώτη φορά κυκλοφορεί το 1926 (στα ελληνικά έχουν γίνει τρεις εκδόσεις. Οι δυο πρώτες ήταν ελλιπείς ενώ η τρίτη κυκλοφορεί ολοκληρωμένη, με σχόλια των μεταφραστών το 2014 με τον τίτλο «Εξουσιαστικά Σχέδια της Ευρωπαϊκής Αριστοκρατίας»).
Η κωδικοποίηση της Ιδέας του «Πανευρωπάϊσμού» έγινε από τον υπουργό οικονομικών της ναζιστικής κυβέρνησης Κλόντιους στο βιβλίο του «Περί της Οικονομικής Διατάξεως του Κόσμου μετά τη Γερμανική Τελική Λύση». Στο κεφάλαιο 1 «Τελωνειακή και Νομισματική Ένωση», έγραφε: Ασχέτως του εάν θα παραμείνουν ανεξάρτητα κράτη ή όχι (η Ολλανδία, το Βέλγιο, το Λουξεμβούργο κ.α) θα επέλθει η οικονομική ένταξή τους στον μείζονα γερμανικό χώρο. Το ριζοσπαστικότερο μέσον προς το σκοπό αυτό είναι η Τελωνειακή και Νομισματική Ένωσης. Η Νοτιοανατολική Ευρώπη θα εξακολουθήσει να είναι για τη Γερμανία μια σπουδαία αγορά ενεργειακών πόρων και κυρίως διατροφικών αγαθών, αλλά και μια σπουδαία αγορά για τα γερμανικά βιομηχανικά προϊόντα..» Για να γράψει στο ημερολόγιο του ο Γιόζεφ Γκέμπελ : « Εξ όλων αυτών ο Φίρερ εξήγαγε το συμπέρασμα ότι η κακοφωνία των μικρών κρατών, η οποία σήμερα εξακολουθεί να υφίσταται στην Ευρώπη, πρέπει να εξουδετερωθεί το ταχύτερο δυνατόν. Σκοπός του αγώνα μας οφείλει να παραμείνει η δημιουργία μιας ηνωμένης Ευρώπης. Αλλά η Ευρώπη μπορεί να αποκτήσει σαφή οργάνωση μόνον μέσω των Γερμανών. Μια άλλη δύναμη πρακτικώς δεν υφίσταται. Ο Φίρερ υπερασπίζεται εν προκειμένω την πολιτική του Καρλομάγνου...».
Μετά την λήξη του Β΄ Παγκοσμίου πολέμου ξαναήρθε στο τραπέζι το θέμα της Ενωμένης Ευρώπης ως στρατιωτική και οικονομική δύναμη από τον Ουίλσον Τσόρτσιλ.
Το 1949 δημιουργήθηκε στις Η.Π.Α η Αμερικανική Επιτροπή για την Ενωμένη Ευρώπη, για να σταματήσουν τα προβλήματα ανταγωνισμού των ευρωπαϊκών κρατών. Το αμερικανικό σχέδιο απέβλεπε αρχικά στην ενοποίηση των Γαλλικών και Γερμανικών βιομηχανιών. Το πρόγραμμα χρηματοδοτείτε από τις ΗΠΑ και έπρεπε να γίνει αποδεχτώ στην ιδέα αυτή να ενσωματωθεί η νεόδμητη Δυτική Ομοσπονδιακή Δημοκρατία της Γερμανίας για να σταματήσει η μονομερής δυνατότητα διεξαγωγής πολέμου. Το πρώτο βήμα της παράδοσης της Ευρώπης στις Η.Π.Α ξεκίνησε.
Η Βρετανία και η Γαλλία αντιδρούσαν σε μια ομοσπονδιακή ένωση της Ευρώπης. Προτιμούσαν μια συνεργασία ανεξάρτητων, κυρίαρχων και ισότιμων κρατών απέρριπταν την εξαφάνιση της εθνικής κυριαρχίας, στη δημιουργία ενός υπερκρατικού σχήματος και αποχώρησαν από το Ευρωπαϊκό κίνημα. Οι Αμερικανοί προσχώρησαν στις απόψεις του Βέλγου Σπάακ και του Γάλλου Μονέ, οι οποίοι αναλαμβάνουν την ηγεσία του κινήματος για την Ένωση της Ευρώπης. Οι επικεφαλής αυτής της κίνησης γνώριζαν ότι προχωρούν σε μια ένωση των οικονομικών ελίτ, αγνοώντας τη θέληση των λαών τους. Άλλωστε μέχρι σήμερα έχει αποδεχτεί ότι αυτή η ελίτ αγνοεί τις απόψεις των λαών. (Χαρακτηριστικό παράδειγμα όσων εναντιώθηκα στα σχέδια αυτής της ελίτ δεν ακούστηκαν π.χ. το «ΟΧΙ» του Ελληνικού λαού το 2015, την απορρίψει στην Πορτογαλία να σχηματιστεί αριστερή κυβέρνηση, στην Ισπανία, Ιταλία κ.α ).
Τα επτά χρόνια τι γίνεται στη χώρα μας; Υπογράφουμε το ένα μνημόνιο μετά το άλλο. Σταδιακά προχωράμε στην κοινωνική διάλυση, στην φτωχοποίηση του λαού, στο ξεπούλημα ή την κατάργηση κάθε παραγωγικής δυνατότητας, καταργούμε κάθε κρατική υποδομή διαλύοντας το κάθε ίχνος κοινωνικού κράτους. Σε θέματα εξωτερική και αμυντικής πολιτική δεν είδαμε έμπρακτα ποτέ την αλληλεγγύη, αυτό που βλέπουμε είναι να μας ωθούν σε εξοπλιστικά προγράμματα γιατί αρνούνται να αναγνωρίσουν ότι τα σύνορα της χώρας μας είναι της Ευρώπης, χωρίς να κάνουν, μια δήλωση για τις τουρκικές απειλές και παραβιάσεις στον εναέριο και θαλάσσιο χώρο στο Αιγαίο, που οι αναχαιτίσεις κοστίζουν στη χώρα μας εκατομμύρια ευρώ κάθε χρόνο. Δεν ζήτησαν ποτέ την εφαρμογή του δικαίου της θάλασσας, ούτε την οριοθέτηση της Ελληνικής (ΑΟΖ), για τους υδρογονάνθρακες, για το μόνο που προσέτρεξαν ήταν να τους εκμεταλλευτούν οι ίδιοι, δίνοντας ψίχουλα στη χώρα μας.
Αυτό που επιδιώκουν οι «εταίροι» μας τοκογλύφοι της Γερμανικής Ευρωπαϊκής Ένωσης και η ουδέτερη στρατηγική στάση των Η.Π.Α είναι να γίνουμε αποικία τους, για να την εξυπηρέτηση των γεωπολιτικών γεωοικονομικών τους σχέδια.
Εμείς θα πρέπει να ξυπνήσουμε να αντιδράσουμε στον μεσσιανισμό που μας οδηγούν οι ψευδό εταίροι μας δανειστές, και να διεκδικήσουμε, όλα τα δικαιώματα μας που απορρέουν από τις διεθνείς και ευρωπαϊκές συνθήκες για την ανεξαρτησία μας, και να σταματήσει αυτή η γενοκτονία που έχει σχεδιαστεί από τις οικονομικές τραπεζικές ελίτ, και το πολιτικό μας σύστημα την αποδέχεται μοιρολατρικά με την τυφλή υποστήριξη ορισμένων μέσων ενημέρωσης ενοχοποιώντας το λαό για τα όσα συμβαίνουν.

http://www.spirospero.gr/

Η παγκοσμιοποιητική “Αριστερά” του συστήματος και τα λαϊκά στρώματα

28-3-2017
Ο στοχαστής Πωλ Κραιγκ Ρόμπερτς (Paul Craig Roberts) 

Στηλιτεύει την πλήρη ενσωμάτωση της «Αριστεράς» στη Νέα Διεθνή Τάξη και τη βρώμικη προδοσία από μέρους της των θυμάτων της παγκοσμιοποίησης, κάτι που έχει ως εύλογο αποτέλεσμα τη δικαιολογημένη στροφή τους στον Τραμπ και τους νέο-εθνικιστές. Αφιερώνοντας σήμερα όλη την ενέργεια και τους πόρους της σε άθλιες (πολλές χρηματοδοτούμενες βέβαια από τον Σόρος κλπ.) μαζικές εκστρατείες ενάντια στον Τραμπ, στην πραγματικότητα στρέφεται ενάντια στα λαϊκά κινήματα κατά της παγκοσμιοποίησης, που τα χαρακτηρίζει έμμεσα ή άμεσα ως ρατσιστικά, ακροδεξιά ή ακόμα και φασιστικά. Και αυτό επειδή δεν ακολουθούν την άκρως αποπροσανατολιστική ατζέντα της Υπερεθνικής και της Σιωνιστικής Ελίτ για την ακλόνητη υπεράσπιση των υποτιθέμενων «ατομικών δικαιωμάτων», που είναι γνωστό ότι από τη φύση τους στρέφονται ενάντια στη συλλογική αυτονομία, τη βάση της πραγματικής δημοκρατίας και της αυτονομίας των πολιτών.

Ο θάνατος της Αριστεράς

του Paul Craig Roberts
Σε αρκετές περιπτώσεις είχα θέσει στις στήλες μου το ρητορικό ερώτημα: Τι έγινε η Αριστερά; Σήμερα θα απαντήσω στο ερώτημα. Η απάντηση είναι ότι η Ευρωπαϊκή και η Αμερικανική Αριστερά, η οποία παραδοσιακά αγωνιζόταν για την εργατική τάξη (ψωμί και ειρήνη) δεν υπάρχει πια. Η υπόθεση για την οποία αγωνίζονται τώρα, αυτοί που παριστάνουν πως είναι η σημερινή «Αριστερά», είναι οι πολιτικές ταυτότητας.
Η «Αριστερά» δεν υπερασπίζεται πια την εργατική τάξη, την οποία απορρίπτει με περιφρόνηση ως τους «άθλιους του Τραμπ», δηλαδή ως ρατσιστές, μισογύνηδες, ομοφοβικούς και τρελαμένους με τα όπλα..
Αντίθετα, η «Αριστερά» υπερασπίζεται τις υποτιθέμενες περιθωριοποιημένες ομάδες-θύματα: τους έγχρωμους, τους ομοφυλόφιλους, τις γυναίκες και τους διεμφυλικούς. Το θέμα των κοινών WC (της χρήσης τουαλετών ανδρών και γυναικών κατά το δοκούν από τους τρανς) –μία εκστρατεία (στις ΗΠΑ) που είναι απίθανο να κινητοποιήσει πολλούς Αμερικανούς– είναι πιο σημαντικό για την «Αριστερά» από την εργατική τάξη.
Όλοι οι άνθρωποι με λευκή επιδερμίδα, εκτός από τους αριστερούς και τις θυματοποιημένες γυναίκες, είναι κατά τεκμήριο ρατσιστές. Ο ρατσισμός και η θυματοποίηση είναι η εξήγηση για τα πάντα, για όλη την ιστορία, όλους τους θεσμούς, ακόμη και για το αμερικανικό Σύνταγμα. Αυτό το πρόγραμμα της «Αριστεράς» αποκόπτει την αριστερά από την εργατική τάξη , που έχει εγκαταλειφθεί και από τα δύο πολιτικά κόμματα και έχει τερματίσει τη σύνδεση της Αριστεράς με τον λαό.
Η κατάρρευση της αριστεράς ως πραγματικής και αποτελεσματικής πολιτικής δύναμης ακολούθησε τη Σοβιετική κατάρρευση. Η υποτάξη αντιστεκόταν στην εκμετάλλευσή της και πριν τη δημοσίευση του Κεφαλαίου του Μαρξ το 1867. Αλλά ο Μαρξ ανύψωσε την εκμετάλλευση της εργασίας σε έναν αγωνιστικό σκοπό που είχε με το μέρος του την Ιστορία. Η Μπολσεβικική επανάσταση φάνηκε να επιβεβαιώνει τον Μαρξ με την ανατροπή της καθεστηκυίας τάξης και της διακήρυξης του Σοβιετικού Κομμουνισμού.
Οι σοβιετικές πρακτικές διέψευσαν τις αριστερές ελπίδες και προσδοκίες, αλλά παρ’ όλα αυτά υπήρχε ένα σύστημα το οποίο συνέχισε να μιλάει εναντίον της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης. Όταν κατέρρευσε η Σοβιετική ΄Ενωση το 1991, οι νεοσυντηρητικοί και οι νεοφιλελεύθεροι διακήρυξαν πως η Ιστορία επέλεξε τον καπιταλισμό αντί της εργατικής τάξης και πως η πρόβλεψη του Μαρξ για τον θρίαμβο της εργατικής τάξης είχε αποδειχθεί λανθασμένη.
Η Σοβιετική κατάρρευση ώθησε την κομμουνιστική Κίνα και τη σοσιαλιστική Ινδία να αλλάξουν την οικονομική πολιτική τους και να ανοίξουν τις αγορές τους στο ξένο κεφάλαιο. Χωρίς αντίπαλο, ο καπιταλισμός δεν ήταν πλέον αναγκασμένος να αυτοπεριορίζεται και να επιτρέπει την ευρεία πρόσβαση στην αύξηση του εισοδήματος και του πλούτου. Οι καπιταλιστές άρχισαν να τα μαζεύουν όλα για τον εαυτό τους. Πολλές μελέτες υπολόγισαν ότι τα κέρδη της παραγωγικότητας, τα οποία προηγουμένως πήγαιναν στην εργατική δύναμη, τώρα τα μονοπωλούσαν οι υπερ-πλούσιοι .
Η μια λεωφόρος προς τη συγκέντρωση του εισοδήματος και του πλούτου είναι η χρηματιστικοποίηση της οικονομίας (τονίζει ο Μάϊκλ Χούντσον και ο Μαρξ στον 3ο Τόμο του Κεφαλαίου). Ο χρηματοπιστωτικός τομέας μπόρεσε να εκτρέψει το διαθέσιμο εισόδημα της εργατικής τάξης σε επιτόκια και αμοιβές τραπεζών (υποθήκες, δάνεια για αγορά αυτοκινήτων, χρέη από πιστωτικές κάρτες, φοιτητικά δάνεια).
Η άλλη λεωφόρος ήταν η εξαγωγή των αμερικανικών θέσεων εργασίας, την οποία ο Τραμπ σφοδρά αντιμάχεται. Να τι συνέβη:
Η Γουώλ Στρητ είπε στους Αμερικανούς κατασκευαστές να μεταφέρουν την παραγωγή τους στη Κίνα για να αυξήσουν τα κέρδη τους χάρη στη φτηνότερη εργασία και το μικρότερο ρυθμιστικό κόστος, διαφορετικά η Γουώλ Στρήτ θα χρηματοδοτούσε την εξαγορά των εταιρειών τους και οι νέοι ιδιοκτήτες θα αύξαναν τη κερδοφορία των εταιριών μεταφέροντας την παραγωγή στο εξωτερικό. Μεγάλες αλυσίδες καταστημάτων λιανικής, όπως η Walmart,  διέταξαν τους προμηθευτές τους να ρίξουν τις τιμές τους στα αντίστοιχα επίπεδα των Κινέζων.
Όσο οι θέσεις απασχόλησης βρίσκονταν στις ΗΠΑ, το μεγαλύτερο μέρος του κέρδους της παραγωγικότητας πήγαινε στους εργαζόμενους. Έτσι, το πραγματικό μέσο οικογενειακό εισόδημα αυξήθηκε με το χρόνο και η καταναλωτική αγοραστική δύναμη που παρείχε η ανάπτυξη του εισοδήματος έδινε ώθηση στην αμερικανική οικονομία προς την επιτυχία, για όλο και περισσότερους ανθρώπους.
Όταν οι δουλειές μεταφέρθηκαν στην Ασία, η αύξηση του μέσου οικογενειακού εισοδήματος σταμάτησε και μειώθηκε. Το μεγάλο πλεόνασμα προσφοράς εργασίας και το χαμηλότερο κόστος ζωής στην Ασία σήμαινε ότι οι Ασιάτες εργάτες δεν χρειαζόταν να πληρωθούν τον μισθό που αντιστοιχούσε στην αξία της συμβολής τους στη παραγωγή. Η διαφορά μεταξύ του αμερικανικού και του ασιατικού μισθού ήταν μεγάλη και πήγαινε στα εταιρικά κέρδη, αυξάνοντας, έτσι, τα «μπόνους απόδοσης» των στελεχών και τα κέρδη κεφαλαίου (αύξηση της τιμής των μετοχών λόγω μεγαλύτερων κερδών) για τους μετόχους.
Στο βιβλίο μου «Η αποτυχία του Καπιταλισμού του Laissez Faire», που εκδόθηκε το 2013, υπολόγισα ότι, σύμφωνα με τις διαθέσιμες πληροφορίες της εποχής, για κάθε 1000 βιομηχανικές δουλειές που μεταφέρονταν στη Κίνα αποδίδονταν στην αμερικανική εταιρεία μια εξοικονόμηση εργατικού κόστους ύψους 32.000 δολαρίων την ώρα. Αυτή η ωριαία εξοικονόμηση του κόστους δεν μεταφράστηκε σε χαμηλότερες τιμές για τον Αμερικανό καταναλωτή της εξαχθείσας παραγωγής. Οι εξοικονομήσεις από το εργατικό κόστος μεταφράστηκαν άμεσα σε αύξηση των εισοδημάτων των επιχειρηματικών στελεχών και των μετόχων. Έτσι, η δημιουργία υπεράκτιων θέσεων εργασίας επέτρεψε τη μονοπώληση των κερδών παραγωγικότητας από τους ιδιοκτήτες των επιχειρήσεων και τα στελέχη τους.
Αντί να ανταποκριθεί στη στήριξη της εργατικής τάξης από τον Τραμπ και τις πράξεις του υπέρ αυτής από την πρώτη βδομάδα της προεδρίας του –τον τερματισμό της συμφωνίας ΤPΡ και την απαίτησή του στους αυτοκινητοβιομηχάνους να επαναφέρουν τη παραγωγή τους στην Αμερική– η «αριστερά» κινητοποιήθηκε για μία ομάδα θύμα, αυτή των παράνομων μεταναστών. Η «αριστερά» φθάνει στο σημείο να δίνει περισσότερη αξία στους μη-Αμερικανούς πολίτες από την αμερικανική εργατική τάξη.
Ο Τραμπ εκλέχτηκε από την εργατική τάξη. Αν η αριστερά ιστορικά προσδιορίζεται ως ο πρoασπιστής της εργατικής τάξης, τότε ο Τραμπ είναι ο υπερασπιστής της και η «αριστερά» είναι ο εχθρός της.
Καθόλη τη διαμάχη για την ανάδειξη του ρεπουμπλικανού προεδρικού υποψηφίου και τη διαμάχη για την Προεδρία, η «αριστερά» συμμάχησε με το κατεστημένο των υπερ-πλούσιων ολιγαρχών καπιταλιστών και του πολεμοχαρούς συμπλέγματος μεταξύ στρατιωτικών και υπηρεσιών ασφαλείας εναντίον του Τραμπ. Καθώς η προεδρία του Τραμπ ξεκίνησε, είναι η «αριστερά» που επιζητεί την απονομιμοποίησή του και την παραπομπή του στη διαδικασία της καθαίρεσης.
Ακόμα και περιβαλλοντικές οργανώσεις, όπως η NRDC της οποίας είμαι μέλος, συμμετείχαν στις πολιτικές ταυτότητας που εναντιώνονταν στον Τραμπ. Η Ρέα Σου (Rhea Suh)πρόεδρος της NRDCμου έστειλε πρόσφατα ένα email στο οποίο διακηρύσσει ότι η οργάνωση, που υποτίθεται είναι προασπιστής της άγριας ζωής και του περιβάλλοντος, θα βρεθεί στην Ουάσινγκτον μαζί με τις γυναίκες του WomensMarch ενάντια στον Τραμπ «για να υπερασπιστεί τα πιο βασικά δικαιώματα των γυναικών». «Οι γυναίκες είναι σημαντικές»δηλώνει η Rhea και συνεχίζει κατηγορώντας τον Τραμπ για το μολυσμένο νερό στο Φλιντ (Flintτου Μίσιγκαν.
Είμαι πεπεισμένος ότι ο Τραμπ κάνει λάθος να δίνει έμφαση στη δημιουργία θέσεων εργασίας σε βάρος του περιβάλλοντος. Είτε η υπερθέρμανση του πλανήτη είναι απάτη είτε όχι, η καταστροφή του περιβάλλοντος δεν είναι. Είναι αληθινή, και η εργατική τάξη, όπως στο Flint, υποφέρει από αυτή, όπως και από την απομάκρυνση των θέσεων εργασίας της για το εξωτερικό.
Το Δημοκρατικό Κόμμα πέθανε επί καθεστώτος Κλίντον, όταν ο Κλίντον, συμμάχησε με το Συμβούλιο Δημοκρατικής Ηγεσίας (DLC), που χρηματοδοτείται από το 1985 από τον Αλ Φρομ (Al From)..Συχνά αναρωτιόμουν ποιος χρηματοδοτεί το DLC. Θα μπορούσαν άνετα να είναι οι) αδελφοί Κοχ (Koch), μιας και το DLC μετέτρεψε στη στιγμή το Δημοκρατικό Κόμμα σε ένα δεύτερο Ρεπουμπλικανικό Κόμμα.
Το DLC έπεισε τους Δημοκρατικούς ότι η ήττα των προεκλογικών εκστρατειών για την προεδρία Τζορτζ ΜακΓκόβερν (George McGovern) και Γουόλτερ Μονταίηλ (Walter Mondale) απέδειξε ότι ο οικονομικός λαϊκισμός δεν είναι βιώσιμος. Οι Δημοκρατικοί  έπρεπε να απορρίψουν την αριστερά και να ενστερνιστούν τις «καθιερωμένες αξίες» και τις «λύσεις που υπαγορεύει η αγορά». Το DLC ήταν μεγάλος υποστηρικτής της NAFTA (της Συμφωνίας Ελευθέρου Εμπορίου Βορείου Αμερικής). Φημολογείται ότι ο  Γουίλ Μάρσαλ (Will Marshall) του DLC θεωρούσε τους ειρηνιστές και τους διαδηλωτές κατά του ιρακινού πολέμου αντι-Αμερικανούς και συμβούλεψε τους Δημοκρατικούς να κρατήσουν αποστάσεις.
Εν ολίγοις, το μήνυμα ήταν: ανταγωνιστείτε με τους Ρεπουμπλικανούς για τα χρήματα των μεγάλων εταιρειών και του χρηματοπιστωτικού τομέα. Αυτό σίγουρα είχε αποτέλεσμα για τους Κλίντον, αλλά όχι για το Δημοκρατικό Κόμμα.
Καθώς οι «λύσεις που υπαγόρευε η αγορά» έστελναν τις βιομηχανικές θέσεις εργασίας στο εξωτερικό, τα οικονομικά του Δημοκρατικού Κόμματος έφθιναν, μαζί με τον αριθμό των μελών και την ισχύ του. Σήμερα Δημοκρατικοί και Ρεπουμπλικανοί εξαρτώνται για την χρηματοδότηση της πολιτικής εκστρατείας τους από τις ίδιες ομάδες συμφερόντων. Έτσι έληξε και η σύνδεση του Δημοκρατικού Κόμματος με την εργατική τάξη.
Το ερώτημα είναι: Μπορεί ο Τραμπ να υπερασπισθεί την εργατική τάξη όταν και τα δυο πολιτικά κόμματα και τα εκπορνευόμενα ΜΜΕ, οι δεξαμενές σκέψεις,, τα πανεπιστήμια, οι περιβαλλοντικές οργανώσεις, το  σύμπλεγμα μεταξύ στρατιωτικών και  υπηρεσιών ασφαλείας, η Γουώλ Στρητ και τα δικαστήρια ορθώνονται εναντίον της; Ποιος θα βοηθήσει τον Τραμπ να βοηθήσει την εργατική τάξη;

ΠΗΓΗ: The Demise of the Left (25.01.2017)
http://www.antipagkosmiopoihsh.gr/